GLAMCULT // ISSUE 10 // DECEMBER

FREE Issue 10, december 2013 Jaargang 10

“This whole world is wild at heart and weird on top.”

Glamcult Independent Style Paper

THE CONVERSE CHUCK TAYLOR ALL STAR WINTERIZED SNEAKERS

Issue 10 Update

Cult 8 Platform

Daisuke Yokota Interviews

14

Aganovich 16 Phil Collins 20 Joy Wellboy 24 BEA 25 Mineral Beings 26 Soldier’s Heart 27 Bishop Nehru 28

Visual Essays

You’ve got the ... 32 An old man dies... 38 Update

Film 44 Albums 45 Plus

Stuff 46

Colofon Creative Director en Uitgever Rogier Vlaming rogier@glamcult.com

Art Director Marline Bakker marline@glamcultstudio.com

Hoofdredactie Joline Platje joline@glamcult.com

Grafisch Ontwerp Glamcult Studio: Beau Bertens Suzie Wempe

Redactie Mode Antoinette Degens antoinette@glamcult.com Redactie Film Maricke Nieuwdorp maricke@glamcult.com Redactie Leendert Sonnevelt leendert@glamcultstudio.com Stage May Putman Cramer may@glamcult.com Misha Kruijswijk misha@glamcult.com

Creative Projects Saba Babas-Zadeh saba@glamcultstudio.om Sales sales@glamcult.com Aan deze editie werkten mee: Alice Nell, Anna Nita, Britte Kramer, Britt van den Berg, Dorothy Vrielink Gregory Mensinga, Hannah Stöve Marjolein Stormezand, Matthijs van Burg, Natasja Admiraal, Sander van Dalsum, Sarah Johanna Eskens, Vanessa Groenewegen Fotografen Anouk Morgan, Duy Vo, Ester Grass Vergara, Gus & Stella, Valentina Vos

Cover Fotografie: Duy Vo Styling: Antoinette Degens Haar: Daan Kneppers —NCL Representation Make-up: Kathinka Gernant —House of Orange Model: Flint —Tony Jones Model Management Assistent fotografie: Renske Francissen Assistent styling: May Putman Cramer Jas: Marc Newson voor G-Star Gezicht—Egyptian Magic. Ogen— MAC Eyepencil Coffee, Chanel Ombre Essentielle Safari. Lippen—MAC lipglass, MAC Tinted Lip Conditioner. Haar— soft hold paste the catcher Doop, sculpting lotion Keune Design, argan oil Moroccan Oil, medium hold paste Sticky Business Kevin Murphy.

This whole world is wild at heart and weird on top.— D avid Lynch

Uitgever Glamcult Studio B.V. Postbus 14535, 1001 LA Amsterdam T 020 419 41 32, F 020 419 66 54 info@glamcult.com www.glamcult.com Distributie Citydogs Pers en Communicatie Cream PR Opgave en vragen over abonnementen Abonnementenland Postbus 20, 1910 AA Uitgeest Tel. 0900 - A BOLAND of 0900 - 2 26 52 63 (€ 0,10 per minuut) Fax 0251 31 04 05 www.bladenbox.nl voor abonneren of www.aboland.nl voor adreswijzigingen en opzeggingen.

Abonnementsprijs bedraagt € 37 per jaar (10 nummers).

Abonnementen binnen Europa € 59,50, buiten Europa € 79,50 per jaar.

Een abonnement kan bij iedere editie in­g aan; het wordt afgesloten voor minimaal een jaar en wordt stilzwij­ gend verlengd tot wederopzegging.

Opzeggingen dienen schriftelijk uiterlijk 6 weken voor het aflopen van de abonnementsperiode in bezit van Abonnementenland te zijn.

Adreswijzigingen uiterlijk drie weken vooraf schriftelijk doorgeven aan Abonnementenland.

Prijswijzigingen voorbehouden. © Copyright: Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen en/of vermenigvuldigd zonder de schriftelijke toestemming van de uitgever en de andere auteursrechthebbenden.

De uitgever is niet verantwoordelijk voor schade opgelopen door onjuiste verwerking in het blad.

Glamcult, ISSN 1874 - 1 932

American Apparel x de Bijenkorf Precies op tijd voor de feestdagen opent op 7 december in de Bijenkorf in Amsterdam de nieuwe American Apparel shop-inshop. Bezoekers kunnen op deze nieuwe plek zowel terecht voor iconische American Apparel stukken als voor meer fashion forward exclusives. Glamcult nodigt iedereen uit voor dit feestelijke event!

American Apparel maakt al hun duurzame en sexy looks in de grootste kledingfabriek van de Verenigde Staten. Het hele proces van ontwerpen, knippen, verven, breien en naaien gebeurt in hetzelfde pand in downtown L.A.. Voor American Apparel geen offshore productie of kinderarbeid; in hun zojuist geopende winkel in China hangen shirtjes met in de labels Made in USA. Op gebied van sociale en eco­l ogische verantwoordelijkheid geven ze met hun lovely basics en baanbrekende ideeën al jaren het goede voorbeeld.

Het moge duidelijk zijn: we ♥ American Apparel. En daarom is Glamcult ook zo blij dat Nederland er een nieuwe vestiging bij krijgt. Op 2 december kun je er alvast terecht voor je glitterpanty of shiny vlinderdas. Maar beter wacht je met je kerst­i nkopen tot de feestelijke opening op 7 december in de Bijenkorf op de Dam. Iedereen is uitgenodigd en het belooft flashy te worden. www.americanapparel.net

6

American Apparel x de Bijenkorf

Am A p e r i ca de pare n Bije l in n ko rf!

7

Cult 3 Carsten Nicolai, 334m/s, 2007, ter beschikking gesteld door Galerie EIGEN + ART Leipzig/Berlin en Pace Gallery

1

Foto uit de serie Club Pro Power, 2013

2

Dream House, uit de serie Time Passing Objects, 2010-2012

ANALOG

4

Suzanne Posthumus & Will Sheridan Jr

Katja Mater

Zonder titel, 2013

Javier Tellez, film still uit Caligari und der Schlafwandler, ter beschikking gesteld door Galerie Peter Kilchmann, Zürich

5

Javier Téllez

Benoit Paillé 1

Ooit bij stil gestaan hoeveel effect geluid heeft op onze ervaring van de wereld? De tentoonstelling ANALOG onderzoekt in hoeverre wij worden beïnvloed door klanken, maar ook op welk moment muziek gewoon herrie wordt. De exposanten bestaan uit acht verschillende kunstenaars die allemaal hun eigen draai aan het onderwerp geven. Elk werk bevraagt onze fysieke en perceptuele relatie met de auditieve wereld om ons heen, van enorme explosies tot rustige akoestische klanken. Bezoekers worden ondergedompeld in een kakofonie van ­g efragmenteerde aria’s, en maken deel uit van de installaties door bijvoorbeeld hun eigen echo op te nemen. De tentoonstelling daagt ons uit om alledaagse geluiden met meer eerbied te ervaren en ze op een artistieke wijze te ­b enaderen. Hear, hear!

30 nov t/m 1 feb 2014, Blain Southern, Berlijn www.blainsouthern.com

2

Het gaat goed met Katja Maters zoek­ tocht naar het vastleggen van verschillende werkelijkheden; haar eerste overzichtstentoonstelling en de lancering van een nieuw boek, Multiple Densities, zijn een feit. Met potlood, verf en stift begint ze haar kunstwerk, terwijl ze dit proces vastlegt op één negatief. Het resultaat: een opeen­s tapeling van fragmenten die nooit gelijk zijn aan de zichtbare realiteit, met een onvoorspelbare uitkomst door de verandering van licht, weerspiegeling en de reactie van het papier op vocht en verf. En dit is belangrijk voor de beeldend kunstenaar, die graag speelt met onze verwachting dat foto’s de werkelijkheid in één ogenblik kunnen vastleggen. Als een romantische wiskundige balanceert ze tussen het beheersbare en onvoorspelbare. In de expositie What We See What We Know in Marres House for Contemporary Art worden, naast een selectie uit haar hele oeuvre, vier speciaal voor de tentoonstelling geproduceerde werken gepresenteerd.

3

Tijdens de Master Fine Arts aan Goldsmiths University liepen Suzanne Posthumus en Will Sheridan Jr elkaar tegen het lijf, waarop zij vrijwel direct als creatief duo begonnen. Samen maken ze foto- en video-installaties die onderwerpen aansnijden als verveling en onze obsessie met media en entertainment. Met de kermis, pornovideo’s en sporthelden bijvoorbeeld. De twee werpen een licht op het gat dat we proberen te vullen door het consumeren van andermans ervaringen. “As if we find salvation in illusions.” De serie Club Pro Power focust op ons streven naar het perfecte lichaam. De objecten in de beelden, van pompons tot gewichten, betekenen, zolang wij er zelf niets mee doen, niks voor ons. Hoewel… ook al zijn het slechts vormen en materialen, een onderscheid tussen mannen- en vrouwenspullen is snel gemaakt. www.suzanneposthumus.com www.willsheridanjr.com

t/m 8 dec 2013, Marres House for Contemporary Art, Maastricht www.katjamater.nl www.marres.org

4

Hij beschouwt zichzelf niet als fotograaf, maar legt zijn visie wel vast met behulp van een camera. De Canadese Benoit Paillé is eigenlijk bioloog, maar gebruikt zijn studie voornamelijk om zijn manier van kijken te onderbouwen. Hij is van mening dat iedereen dan wel ogen mag hebben, maar dat niemand het­­zelfde ziet. Benoit ervaart bijvoorbeeld alles in geometrische vormen, zoals we merken in zijn serie Vision. De kunstenaar (?) wil aantonen dat er miljoenen realiteiten bestaan. Hij onderzoekt dit idee door uit verschillende foto’s één beeld samen te stellen. Op die manier komen meerdere momenten bij elkaar, die één mens nooit tegelijk zou kunnen zien, maar die wel tegelijk gezien zouden kunnen worden. We delen onze visies wel, maar het letterlijk bekijken van de wereld door de ogen van een ander gebeurt nooit. Benoit brengt daar een kleine verandering in. www.behance.net/benoitp

5

De expositie Praise of Folly is niet alleen een verzameling van de meest belangrijke films en installaties gemaakt door Javier Téllez gedurende de afgelopen tien jaar, maar ook het meest royale overzicht van zijn werk tot nu toe. De Venezolaanse Tellez (1969) is de zoon van twee psychiaters, waardoor hij als kind zo vaak in aanmerking kwam met psychische aandoeningen dat het de normaalste zaak van de wereld voor hem was. De thematiek van zijn werk draait—niet verwonderlijk—om zogenaamd voor de maatschappij onzichtbare groepen mensen, zoals psychiatrische patiënten en gehandicapten. Téllez betrekt deze ‘outsiders’ in het werkproces, waardoor hij een waardig en niet stereotypisch beeld van ze weet te creëren. Met zowel documentaire als fictieve elementen herschrijft hij klassieke fabels, historische momenten en onze collectieve herinneringen. Zijn werk neemt het op voor de vaak gestigmatiseerde mens zonder rechten, en bevraagt tegelijkertijd de normatieve standaard en pathologie binnen onze samenleving. t/m 26 jan 2014, S.M.A.K., Gent www.smak.be

8

Gc Update

model Harandia

Fotografie: Valentina Vos—Witman Kleipool

My Town My Tracks In My Town My Tracks, de laatste campagne van Onitsuka Tiger, onthulden drie creatieve Japanners de on­begonnen plekken en must-sees van de steden in hun land. Samen met het brand zocht Glamcult het dichter bij huis. Binnen de grenzen van de Lage Landen vonden we een bijzonder persoon op een unieke locatie. In Utrecht vertelde Timo Demollin hoe de eco­no­mi­ sche crisis leidde tot het ontstaan van ‘zijn’ Kapitaal, een nieuw thuis voor “makers en minnaars van beeldende en niet-­beeldende kunst”.

Hoeveel talent je ook bezit, ervaring leert dat een bestaan opbouwen binnen de culturele sector makkelijker gezegd is dan gedaan. Op de kunstacademie is het werkveld klein en de gemeenschap dicht, maar wat doe je daarna? Met deze gedachte richtten vijftien grafisch ontwerpers in april 2013 Kapitaal op, een ontmoetingsplek en werkplaats voor starters in de wereld van kunst en grafisch ontwerp. “We leerden elkaar kennen op de academie”, vertelt Timo Demollin, een van ­ deze founders. “Vanwege de bezuinigingen kon de gemeente de vorige huurder niet meer steunen. Dit pand heeft een zogenaamde culturele bestemming, maar een nieuwe invulling was er niet. Toen we de kans kregen om de ruimte aan te pakken, ontstond er als vanzelf een groep mensen die

hier voor wilde gaan. Iedereen had zin om een inhoudelijke bijdrage aan de stad te leveren met een nieuwe, duurzame vorm van community.” Een vaste hiërarchie of structuur lijkt de groep niet te handhaven of te hinderen. “We hebben een maffe structuur”, aldus Timo.

“Althans, die is formeel nauwelijks bepaald, maar toch heel natuurlijk ontstaan. We hebben allemaal een volkomen eigen visie, iedereen probeert zijn kwaliteiten in te zetten.” Lachend: “Soms zijn we een zootje ongeregeld, maar wél met leuke ideeën.”

Waar Timo met gepaste trots op terugkijkt is het moment dat in het centrum van Utrecht de deuren werden ­g eopend. “De opening was fantastisch, de hele hal stond vol met mensen. Officieel mag dat niet; er waren 400 mensen, terwijl er maar 120 in het pand mogen

zijn. Naar een opening gaan is leuk, maar één waar je zelf zo lang naartoe hebt gewerkt is extra gaaf. En het voelt nog beter als je deze plek daarna daadwerkelijk als werkruimte kan bieden!” Ondanks de vele evenementen die sindsdien hebben plaatsgevonden —van luistersessies tot kunstexposities en een modefestival—blijft de ont­ werper bescheiden. “Kapitaal moet geen hip dingetje worden”, mijmert hij.

“Ik hoop in ieder geval dat het geen eendagsvlieg is. Toen we afgelopen zomer een pauze namen om te reflecteren, dachten we: ‘Komen de mensen straks nog wel terug?’”

Voorlopig is er voor Kapitaal gelukkig weinig reden om te vrezen.

Met minstens twee evenementen per week en een aanhoudende inloop van jonge kunstenaars houden Timo

9

en zijn collega-vrijwilligers zichzelf en hun stadsgenoten druk bezig. “Er begint zeker een vaste kern van bezoekers te ontstaan. Tegelijkertijd zien we bij ieder evenement weer totaal nieuwe mensen.

Kapitaal is veel meer dan een clubhuis of honk; het is een plek waar we talent een podium geven. Het is ook een plek die Utrecht nog miste. Nu die er wel is, steek ik er graag mijn energie in!”

Voor een beschrijving van de rol die Timo precies vervult, kijkt hij even naar zijn collega. “Timo is de vervelende, kritische jongen”, grapt deze. “Dat zie ik als een compliment”, kaatst de ontwerper terug. “Ik houd me veel bezig met het programma en zie mezelf als visiebewaker.” Wat die visie precies inhoudt? “Dat is moeilijk in één zin te vatten! Het presenteren van werk, dat vinden we heel belangrijk. We willen

niet als collectief worden gezien. ­Kapitaal is een plek waar de hele stad met een goed idee kan aankloppen.

We zijn een platform, had ik dat containerwoord al gebruikt? Vanuit grafisch ontwerp slaan we een brug naar kunst, mode, fotografie en alle andere disciplines.” www.onitsukatiger.com www.facebook.com/onitsukatiger www.kapitaalutrecht.nl www.timodemollin.net

Cult 6 8

A/W13 Collectie

Foto uit de serie Dignity, 2012

7

Mate Moro

00.00, A/W13 collectie, Foto: Maya Nightingale

Hampus Berggren

Peter Movrin 10

Zonder titel, 2013

Posse Espressobar, Foto: Hans Zijffers

9

PopUp 010

Simon Schrikker 6

Wanneer een modeontwerper vertelt dat hij met zijn kleding op verschillende manieren de huid wil onthullen, klinkt het misschien alsof het gaat over vrouwenkleding met spannende cut-outs en doorkijkjes. Hampus Berggren maakt echter mannenmode—hoewel sommige stukken de meiskes niet zouden misstaan.

De van oorsprong Zweedse ontwerper studeerde af aan Central Saint Martins en deed in een tussenjaar ervaring op bij Lanvin en Balenciaga. Met luxueuze, wollen stoffen en organza van katoen, creëerde Berggren gedrapeerde (zwarte) tops, die dankzij een speciale zoom heel sierlijk langs het lichaam vallen en inderdaad de mannelijke borst laten zien. Zijn werk doet denken aan de edgy ontwerpen van Rad Hourani, maar dan zachter en minder hoekig. www.hampusberggren.com

7

Peter Movrins uniseks collectie 00.00 is geïnspireerd door—houd je vast— duistere ridders, insecten, vogels, vissen en tuinen. Back to dark nature? The Dark Knight verdwaald in het Hof van Eden?

Het brein achter dit label heeft een achtergrond in de kunst en studeerde in 2011 af aan de Universiteit van Ljubljana, waar hij nog steeds woont en ook zijn collecties produceert. Kunst is voor de modeontwerper een uitlaatklep. En mode ziet hij als kunst. Zijn doel is om trends te maken in plaats van ze te volgen. Wellicht doelt de modeontwerper daarmee op zijn zijden onderrokken, gebreide pofmouwen, gouden leggings en voluptueuze stuffed pieces, want: niet bepaald weggelegd voor de gewone man.

8

De jonge Hongaarse fotograaf Mate Moro is, naar eigen zeggen, helemaal geobsedeerd door zijn eigen werk.

Hij heeft een zwak voor serendipiteit, het onverwacht stuiten op schatten. Hij begon met het fotograferen van bloemetjes, maar stapte toch over naar het serieuzere werk, waarbij zijn focus ligt op portretten en studiofotografie.

Samen met grafisch ontwerper Aron Filkey en Nora Gyenge vormt hij het trio Reformtheform, dat beelden creëert die zo in je dagboek zouden passen, zo intiem worden de verhalen vast­ gelegd. Veel van Mates beelden zijn lichtelijk awkward, waardoor een onmisbare spanning ontstaat en een reeks aan vragen naar boven borrelen.

En ook al lijkt het misschien niet altijd zo, de absurde beelden zijn goed doordacht. En niet bepaald toevalstreffers.

9

De Rotterdamse kunstenaar Simon Schrikker schildert dieren die geas­s o­ cieerd worden met gevaar. Het bekendst zijn de geschilderde zwerfhonden, maar tegenwoordig zet hij ook steeds vaker haaien en inktvissen op het doek. Het is alleen niet zijn bedoeling de dieren natuurgetrouw weer te geven. Voor Schrikker is het medium onderdeel van zijn boodschap; de dikke lagen verf zorgen ervoor dat het heel duidelijk is dat je naar een schilderij kijkt. Maar het is niet per se heel duidelijk wat je ziet! Hij haalde zijn master in beeldende kunst aan het Dutch Art Institute, won in 2005 de publieksprijs van de Koninklijke Prijs voor de Vrije Schilderkunst en zag zijn werk aangekocht worden door het Zeeuws Museum en het Gemeente­m useum Den Haag. www.simonschrikker.com

www.matemoro.com

10

Rotterdam heeft er een poppodium bij!

Nu Nighttown al jaren ter ziele is en ook opvolger Watt al geruime tijd geleden haar deuren sloot voor publiek, kon Rotterdam wel een nieuwe bühne gebruiken. Zo moeten ook de initi­a ­­t ief­ nemers van PopUp 010, het zojuist gestarte pop-up poppodium van de havenstad gedacht hebben. De planken zullen geen vaste plek noch programmering kennen, maar dat geeft niet; Rotterdam heeft panden zat die als tijdelijk onderdak kunnen fungeren, en creativiteit genoeg om ons de komende jaren met (semi-)akoestische acts te blijven verrassen. Rock-’n-roll met de skyline als decor. De eerste editie vond afgelopen 22 november plaats in Posse Espressobar in een loods in het ooit zo verguisde Katendrecht. Het Britse Revere en Crying Boys Cafe (NL) lieten ‘de Kaap’ bloeien als in de roemruchte gloriedagen van de oude hoerenbuurt.

Geen woorden maar daden, zeg maar. www.popup010.com

10

Gc Update

KUKULAKUKU! KUKULAKUKI!

In de lange rij van schilders, muzikanten, modeontwerpers en fotografen sloot ditmaal zanger Mika aan om samen met Swatch de nieuwe Swatch Art Specials te maken. Deze samenwerking resulteerde in de twee horloges KUKULAKUKU en KUKULAKUKI. Net als Swatch vierde Mika dit jaar zijn 30 e verjaardag en omarmt hij creatieve diversiteit. Geboren in Beirut en opgegroeid in Parijs en Londen spreekt hij een wereldwijd publiek aan.

Voor de nieuwe Swatch Art Specials kreeg de artiest bij het ontwerpen hulp van zijn zus Yasmine, met wie hij de laatste tien jaar samenwerkt aan kunstprojecten in hun studio in Londen. Samen ontwikkelden ze twee verschillende designs, die allebei uitbeelden hoe een horloge eruit zou kunnen zien als het een totemistisch voorwerp was.

Mika’s creatieve aanpak begint altijd met een verhaal. Hij stelde zich voor deze samenwerking met Swatch voor dat een horloge plotsklaps op een onbekende planeet zou verschijnen.

Eerst zijn alle inwoners verbaasd, en zijn ze bang voor het vreemde object, maar uiteindelijk beginnen ze het te aanbidden, net als een totempaal. Zodra blijkt dat het beeld ze niet geeft wat ze willen, hakken ze het om. Het enige dat dan overblijft is het horloge zelf.

“De patronen op de polsband zijn een mix van Tunesische, Marokkaanse en andere Afrikaanse en Oceanische tribal motieven”, vertelt de kunstenaar. “De ­a fbeelding op de wijzerplaat stelt een traditioneel Afrikaans masker voor. Deze hoofden zijn gebaseerd op verschillende wezens, het is lastig aan te geven wat ze precies zijn. Dat maakt ook niet echt uit, want ze hebben dezelfde functie: het opwekken van nieuwsgierigheid en ontzag. Dat was de kern van ons idee.

We wilden dat het object een beetje mysterieus was.”

Volgens Mika zijn zijn Swatch Art Specials “niet zomaar de zoveelste synthetische horloges.” In de speciale verpakking voor de gelimiteerde editie KUKULAKUKI komt namelijk een masker mee. “Dit is niet een gewoon doosje dat je opendoet; het is een intrigerend voorwerp!” Naast de Swatch Art Specials werkte Mika samen met Swatch-specialisten aan een augmented reality app, waarmee de mythe van de ‘totempaalhorloges’ tot leven komt. Meerdere keren per dag doet de app de geest van het masker ontwaken, en onthult daarmee nieuwe perspectieven. De app is wereldwijd beschikbaar en kan gedownload worden in de iOS App Store en Android Markt. Voor details ga je naar www.swatch.com/mika.

11

Cult

Nummer 5, uit de serie Heda, 2013, ter beschikking gesteld door Galerie Ron Mandos

Door Hannah Stöve

Nummer 1b, uit de serie Heda, 2013, ter beschikking gesteld door Galerie Ron Mandos

11

Lonneke de Groot

12

11 In het stilleven van de 21 e eeuw zijn alle rijkdommen van tafel. Weg zilveren schalen, etenswaren, tinnen bekers en nautilusschelpen; het tafellaken is alles wat ons rest. De fotoserie Heda is het geesteskind van Lonneke de Groot, waarmee zij dit jaar afstudeerde aan de Gerrit Rietveld Academie. Ze vernoemde haar werk naar de 17 e -eeuwse schilder Willem Claesz. Heda (1594-1680), op wiens schilderijen ze haar foto’s baseerde. Hij specialiseerde zich in het maken van stillevens van tafels met daarop allerlei objecten in een uniform kleurenpalet, ook wel ‘monochrome banketjes’ genoemd. Zijn stijl is ongelooflijk precies, zonder dat er ook maar een penseelstreekje te zien is. “Als kind ging ik weleens naar het Rijksmuseum en daar zag ik een van zijn werken dat me altijd is bijgebleven”, vertelt De Groot.

“Ik vind het heel mooi dat de schilderijen levensecht lijken. Je hebt het gevoel dat je daadwerkelijk naast zo’n tafel staat, terwijl alles juist geconstrueerd is.

Ook het kleurgebruik vind ik prachtig, al die verschillende kleuren grijs.”

Een zaadje was geplant en De Groot gebruikte Heda als grote inspiratiebron voor haar afstuderen. “Ik vind het interessant hoe een ruimte zich transformeert tot een foto, tot een 2D vlak. Fotografie is vaak een soort venster naar de werkelijkheid; je kijkt er doorheen in plaats van dat je naar de foto zelf kijkt. Maar ik wil juist dat je je realiseert dat je naar een foto kijkt.

Daarom hebben de beelden uit Heda die zwarte achtergrond waar niets op wordt afgebeeld.” De Groot studeerde eerder filosofie, en deze wetenschappelijke achtergrond is sterk van invloed op haar werk. “Ik wilde eigenlijk na de middelbare school al naar de Gerrit Rietveld Academie, maar ze vonden me er nog te jong. Daarom ging ik naar de universiteit, maar op een bepaald moment voelde ik dat het niet klopte. Binnen de filosofie was ik altijd erg geïnteresseerd in waar­ neming, maar in de wetenschap druk je je altijd uit met taal. Als ik beeldend werk kan ik dezelfde vragen oproepen, maar hoef ik ze niet direct te beantwoorden. Bovendien kan ik nu een sfeer neerzetten, die in de wetenschappelijke wereld niet van belang is.”

Het eerste schilderij dat ze onder handen nam was het werk dat ze in het Rijksmuseum had gezien. “Ik begon met het idee om het begrip ‘tafel’ te onderzoeken. Aanvankelijk experimenteerde ik nog met spullen op het tafelkleed, maar ik vond dat kleed op zichzelf ook al heel bijzonder. Ik ben erg geïnteresseerd in leegte en kijk graag hoe ver ik kan gaan met het weglaten van dingen. Juist doordat het beeld zo verlaten is, kijk je heel anders tegen een tafelkleed aan dan in het dagelijks leven.” In totaal maakte De Groot een serie

van twintig foto’s die verwijzen naar de schilderijen van Heda. Ze construeerde deze op minutieuze wijze. Zo zijn de tafelkleden op dezelfde manier geschikt, de kleur van eventuele onderkleden is gelijk, en zelfs de exacte formaten van de originele schilderijen zijn aangehouden. Hierdoor zijn er flinke grootteverschillen tussen de foto’s. “Die formaten heb ik vooral overgenomen om vragen te kunnen stellen over het verschil tussen fotografie en schilderkunst. Hoe ver kon ik gaan met hem ­ kopiëren? En is dit meer zijn werk of mijn werk? Bovendien zijn deze maten in de fotografie, waarin verhoudingen toch vaak vaststaan, niet gangbaar.”

De kunstenaar schoot de beelden wel op verschillende schaal; het kleinste tafelkleed is maar tien centimeter, de grootste heeft de afmeting van een normaal tafelkleed. Bovendien zijn de kleden niet van linnen of zijde, maar van papier. “Sommige mensen zien die verschillen meteen, anderen helemaal niet. Je weet wel dat je kijkt naar iets dat refereert aan de werkelijkheid, maar toch doet dat het niet helemaal.

Fotografie kan je net als schilderkunst beduvelen. Dat verraderlijke wilde ik dan ook laten zien.”

De Groot won met Heda de Best of Graduates Photo Talent Award, een prijs die dit jaar in het leven is geroepen door Galerie Ron Mandos. De beloning was niet mis: een plek op fotobeurs Unseen in Amsterdam. Mandos vertegenwoordigt haar sindsdien, en van de 100 werken uit de serie is al bijna de helft verkocht. Een unicum in deze tijd, zeker voor een eindexamencollectie.

De galerist zegt hierover: “Het is heel bijzonder dat zij op deze manier een contemporain werk maakt met een link naar de kunstgeschiedenis. De foto’s zijn erg toegankelijk, maar zeker niet enkel decoratief. Het zijn inhoudelijk interessante beelden, die een discussie aangaan met de schilderijen van Heda zelf. Maar bovenal zijn het gewoon waanzinnige mooie werken.” www.lonnekedegroot.nl

Nummer 8, uit de serie Heda, 2013, ter beschikking gesteld door Galerie Ron Mandos

Cult

13

Gc Update

Cloud, uit de serie site/cloud, 2013

Daisuke Yokota Vanuit een kleine image-making factory in zijn appartement creëert de Japanse fotograaf Daisuke Yokota vervormde en beklijvende zwart-wit beelden. Onvolmaaktheden, visuele ruis en een haunting gevoel definiëren zijn werk, dat bedoeld is om ervaringen in plaats van herinneringen vast te leggen.

Zonder titel, uit de serie site/cloud, 2013

Yokota experimenteert veel om de beoogde imperfecties in zijn beelden te krijgen, maar hij beïnvloedt het proces nooit op dezelfde manier. Hij ontwikkelt zijn foto’s met heel warm badwater, gebruikt een aansteker als extra lichtbron of schudt het papier tijdens het proces niet, zodat er verschillende ­variaties in zijn foto’s ontstaan. Hij herhaalt dit ritueel vervolgens tot wel tien keer. De inspiratie hiervoor haalt de fotograaf uit de elektronische muziek van zijn helden Aphex Twin en David Lynch, die volgens Yokota met muzikale effecten als delay, reverb en echo met onze perceptie van tijd spelen. Deze sensatie van tijdsduur probeert Yokota met zijn werk ook uit te drukken.

“Hier kwam ik net terug van het Motosumeer. Ik miste de bus, en raakte er verdwaald, waardoor ik vijf uur in Aokigahara rondliep—een bos dat aan de voet van de Fuji ligt. In Japan staat dit bekend als het zelfmoordbos, omdat er veel mensen een einde aan hun leven maken.”

www.daisukeyokota.net Daisuke Yokota zal half mei in Foam in Amsterdam exposeren.

Zonder titel, uit de serie site/cloud, 2012

“Films en muziekstukken hebben een duidelijk begin en eind. De tijd verstrijkt als je ernaar kijkt of luistert en is zelfs meetbaar”, vertelt Daisuke Yokota (1983).

Dat dit vaste element niet binnen de fotografie aanwezig is, vindt hij een zwakte van het medium. Hij probeert deze ‘tekortkoming’ te compenseren door de afstand tussen zijn oorspronkelijke en uiteindelijke beelden te ­vergroten. Hij legt een moment eerst digitaal vast en om het bewust te vervormen, fotografeert hij het resultaat daarvan later meerdere keren met een 6x7 camera. “Ik wil geen exacte herinneringen vastleggen”, vertelt hij aan Glamcult. “Zoals foto’s gebeurtenissen niet volledig weergeven, zijn herinneringen ook veranderlijk en doen het moment zelf geen recht.” Zijn serie Backyard, bijvoorbeeld, is een herbewerking van een reeks foto’s van Yokota’s huis en tuin. Door de beelden te transformeren verandert niet zijn omgeving, maar zijn kijk erop wel.

Zonder titel, uit de serie site/cloud, 2013

Door May Putman Cramer Portret: Madoka Hasegawa

“Net zoals wolken worden gevormd door de waterdamp in de lucht, bestaan (digitale) foto’s uit tientallen pixels. De intense ruis die dit beeld zo bijzonder maakt is ontstaan doordat ik de film expres ‘slecht’ heb ontwikkeld.”

“Ik zie het als een beperking dat een foto slechts één moment vastlegt, want ik wil geen exacte herinneringen creëren. Door mijn beelden waziger te maken, komen ze dichter bij ervaringen. Op deze manier blijven ze naar mijn mening voor een langere periode relevant.”

“Dit beeld heb ik geschoten in mijn eigen woonwijk, aan de rand van Tokio.

Daarna heb ik er nog een foto van gemaakt met een 4.5x6 camera. De blauwe en zilveren tinten zijn ontstaan door het warme water dat ik gebruikte tijdens het ontwikkelingsproces.”

14

Gc Platform

Interviews

16

Door Natasja Admiraal Fotografie: Valentina Vos—Witman Kleipool

Styling: Lisa Anne Stuyfzand—Unit CMA Haar en make-up: Judith Neyens voor Chanel—NCL Representation Model: Vera—Paparazzi Assistent styling: Alexandra Vilcov Alle kleding: Aganovich autumn/winter 2013 Met dank aan Studio No6

Earcuff Bjørg

Een label gevormd door een modeontwerper en een voormalig schrijver, het is een even opmerkelijke als boeiende combinatie.

Glamcult sprak met Nana Aganovich en Brooke Taylor en ontdekte dat de samensmelting van hun beide disciplines naast intrigerende collecties ook uiterst poĂŤtische antwoorden oplevert.

17

Gc Interview

Aganovich

Earcuff Bjørg, dubbele ring Maria Black, sokjes Filippa K, schoenen Jil Sander

zijn all about context”, benadrukt Brooke.

Wel zou hij willen dat het verhalende aspect in mode vooral gelijkenis zou vertonen met poëzie, en niet zozeer met andere literaire vormen. Door een selec­ tie spaarzame referenties en symbolen te verzamelen probeert het duo, dat onder de naam Aganovich werkt, een zekere spanning te creëren. Ze ontwerpen hun uitheemse collecties rondom een fictieve, clowneske femme fatale. Zo ook de autumn/winter 2013 collectie The Machine, die is voort­g ekomen uit hun fascinatie voor de industrialisatie. “Het organische en het anorganische komen samen in de periode voordat machines computergestuurd werden. Denk aan het botsen van huid, hout en metaal”, probeert Nana uit te leggen. “De collectie gaat zowel over vereniging als over conflict, over ontspanning én verdrukking.”

“We wilden het concept van een lijn onderzoeken. Een continuïteit die ergens begint en ook weer eindigt, maar in theorie altijd door zou lopen.”

Startpunt voor dit onderzoek was Jacob Epsteins Rock Drill, Dziga Vertovs Man with a Movie Camera en een vintage weefgetouw, dat het koppel ontdekte vlakbij een van hun fabrikanten. Voor het creëren van de volumineuze dress coats met oversized plooien en pofmouwen gebruikten zij Italiaanse wol, Duchessezijde en Zwitsers katoen.

Daarnaast behandelden ze verschil-

Ringen Bjørg, clutch Filippa K

Op een nacht in 2002 ontmoet voormalig schrijver en globetrotter Brooke Taylor de aan Central Saint Martins afgestudeerde Nana Aganovich via een wederzijdse vriend. Er is een vonk, maar het is geen liefde op het eerste gezicht. Wel zal dat het begin zijn van een reeks lange nachten waarin ze samen Londen ontdekken, alsof niemand dat vóór hen deed.

Ze gebruiken de stad—en dan vooral die van de Engelse schrijver en criticus Peter Ackroyd—als theatrale setting waarin hun liefde opbloeit. Brooke woont in het verste eind van West-Londen, terwijl Nana helemaal aan het einde van Oost woont. “Soho werd de ontmoetingsplaats voor ons middeleeuwse steekspel”, vertelt hij. “Uren spendeerden we aan het voorbereiden van deze afspraakjes, waarbij we zorgvuldig onze kleding uitzochten die bij de eerste aanblik voor een maximaal effect moest zorgen. We ontmoetten elkaar in Rose Street voor de Lamb & Flag, een pub met een rijke geschiedenis gerelateerd aan literatuur en geweld.”

Voor iedere ontwerper zijn de verhalen achter een collectie belangrijk, maar voor Nana en Brooke zijn ­­ ze essentieel, zo blijkt uit deze psychogeografische zoektocht. “Alles is al een keer gedaan, in ieder discipline en dus ook in de mode. Het zijn niet de gebeurtenissen, maar de context die keer op keer verandert. En vertellingen

lende stoffen voor met een techniek waardoor zomen overbodig werden.

Enkele stukken—zoals de satijnen laarzen en uitbundig gevouwen kragen—doen oriëntaals aan, al was dit geen bewuste keuze. “Bij het onderzoeken naar alternatieve vrouwelijke vormen zijn we wellicht onbewust geïnspireerd geraakt door de ideeën die ze hier in het klassieke Azië over hebben. Historisch gezien heeft men in Japan, bijvoorbeeld, een andere kijk op het vrouwelijk lichaam, dan in Europa.” Poederblauw, koper, lichtgevend violet en zwart voeren de boventoon. Met dit kleurenpalet wilden de ontwerpers die kilte oproepen die het gevoel van hard metaal op een broze huid weergeeft.

Toen Aganovich een van hun eerste reviewers Donald Potard (de voormalige directeur van Jean-Paul Gaultier) vroeg wat hij het leukste vond aan hun werk, antwoordde hij met slechts één woord: vrijgevigheid. Hij vertelde dat alle ontwerpers die hij bewonderde deze kwaliteit hadden en waarschuwde hen deze niet te verliezen. De gulheid waar Potard het over had, heeft volgens Aganovich te maken met originaliteit.

“Wanneer je naar true originals kijkt, mensen als Steve Jobs, zie je dat ze meer geven dan nemen. Deze kwaliteit sluit de mogelijkheid om een kolossaal bedrijf te bouwen niet uit. Originaliteit wordt bijna altijd geassocieerd met mensen

18

die het goede voorbeeld geven.

Aangezien we allemaal naakt worden geboren, is kleding een essentiële behoefte. Het stelt ons bovendien in staat te communiceren op een manier die verder gaat dan basale impulsen, zodat er ruimte is voor meer verheven zaken zoals recht, kunst, muziek of revolutie.

Om deze reden heb je alleen de meest elementaire zaken nodig. En zodra je deze hebt, draait het niet langer om jou, maar om andere mensen. Om wat zij zien.”

Op de vraag of ze iets teleurstellend vinden aan de recente modecollecties in het algemeen, antwoordt het duo: “Kort gezegd, niemand die zelf aan een collectie werkt zou zichzelf de luxe moeten permitteren om het werk van een ander te bekritiseren. Het is zo’n moordend zware sector dat je iedereen begint te waarderen die succes heeft.

Wat we wel kunnen zeggen is dat de big business nu een te grote rol speelt; dit heeft onvermijdelijke, negatieve gevolgen voor de hele mode-­i ndustrie op gebied van ethiek, esthetiek en techniek.”

Sinds 2009 showt Aganovich stil, maar succesvol in Parijs en mag het duo Diane Pernet, Rei Kawakubo en Amanda Harlech tot fans rekenen. Zelf verruilden ze Londen eveneens voor Parijs.

Het was hen vroeg duidelijk dat je de stad moet kiezen die bij je label past.

“Londen is en blijft een verbazingwekkende broedplaats voor uitzinnige

Ketting The Boyscouts, oorbel Bjørg

Aganovich

ideeën. In tegenstelling tot wat velen denken, komt dit niet per se door de opleidingen, maar door het erfgoed van de DIY-cultuur. Armen en cultureel ontheemden gebruiken er al decennia lang de straat, de muziek en de clubs om hun recht op zelfexpressie te claimen.

Denk maar aan de mods, de rockers, de

punkers, de New Romantics, de gays en de Bengaalse tieners in onze voormalige buurten. Maar deze ontwikkeling vertelt ons niets over de mode-industrie, waar andere regels gelden. Parijs is nog steeds de beste plek om een idee tot een langetermijnesthetiek te laten uitgroeien. Toen Rei Kawakubo en Yohji

Yamamoto—sterk beïnvloed door de Londense punk—hun manifesto presenteerden, kozen ze niet Tokio of Londen als setting, maar Parijs. Toen Martin Margiela zijn strijdvaardige lijn nastreefde, ging hij niet voor Antwerpen. Toen Viktor & Rolf hun adembenemende experimenten presenteerden, gebeurde dit niet in

19

Amsterdam. En toen Rick Owens besloot om de underground L.A. street­s tyle tot high fashion te verheffen, koos ook hij voor Parijs. Zoals we al eerder zeiden: it’s all about context.” www.aganovich.com

Gc Interview

Door Britte Kramer

Phil Collins

hotel de rome (susanne), 2012, ter beschikking gesteld door Shady Lane Productions (Berlijn)

Was iedereen maar een beetje zoals kunstenaar Phil Collins. Met zijn charmante, Britse accent, spreekt hij op uiterst loom tempo, met een warme voorleesstem. Je zou er bijna een beetje bij wegdommelen, ware het niet dat deze gentleman met zijn intrigerende ­leven en zijn oprecht geïnteresseerde wedervragen (“Wat heb jij gestudeerd?”, “Hoe ging het er daar aan toe?”, “Wat vond je daarvan?”) ervoor zorgt dat je geen woord wil missen van wat hij te vertellen heeft.

21

Gc Interview

Platenhoezen gemaakt voor my heart’s in my hand, and my hand is pierced, and my hand’s in the bag, and the bag is shut, and my heart is caught, 2013. Links: Maria Minerva, Take You Home. Rechts: Scritti Politti, zonder titel. Ter beschikking gesteld door Shady Lane Productions (Berlijn) en Tanya Bonakdar Gallery (New York)

Phil Collins

De Britse Phil Collins spaart de puzzelstukjes van het leven door avonturen aan te gaan. En terwijl hij meer dan de meeste mensen de drang heeft om te blijven ontdekken, doet de rust die hij uitstraalt vermoeden dat hij alle delen van de puzzel die hij in de afgelopen 43 jaar vergaarde al op de juiste plek heeft gelegd. Hij komt in ieder geval over als een rustige, open, nieuwsgierige man, zonder ook maar een spoor van arrogantie. Zo iemand die alle kanten van een verhaal wil horen, en alle lagen van een samenleving wil zien. Phil begon zijn volwassen leven aan de University of Manchester, waar hij in 1994 afstudeerde in Drama en Engels. Tijdens zijn studie werkte hij als garderobe­ jongen en barman in The Haçienda, de wereldberoemde club die gerund werd door de bandleden van New Order.

Een club zo legendarsich dat er een film over gemaakt is: 24 Hour Party People.

Zijn kunstenaarscarrière begon met het doceren van performance- en film­ theorie op de Royal Holloway University of London. Toen hij bij performancegroep Max Factory de kans kreeg zélf te cre­ eren, greep hij die met beide handen aan en reisde vervolgens het hele ­Verenigd Koninkrijk door met live projecten die een mengelmoes vormden van dans, theater en beeldende kunst.

Voor zijn masteropleiding beeldende kunst vertrok hij in 1998 naar Belfast, om daar aan de Belfast School of Art van onder meer Willie Doherty, een Ierse ­v ideokunstenaar en fotograaf, les te krijgen. De tijd die overbleef spendeerde hij bij het kunstenaarscollectief Catalyst Arts. “Je studietijd is eigenlijk de meest invloedrijke periode van je leven”, begint Collins. “In het Belfast van de jaren 90 was veel ruimte voor kunst. Er waren door de overheid gesubsidieerde galeries waar werkloze, jonge kunstenaars en studenten samen konden werken aan tentoonstellingen, evenementen en ­o ptredens. In die tijd was ik ook vaak in Amsterdam. Ik ging kraakpanden langs en genoot van de performancekunstscene van de jaren 90. Ook was ik vaak in de School voor Nieuwe Dans Ontwikkeling te vinden, want die was nogal revolutionair. Het zijn ervaringen die mijn blik echt hebben verruimd. Het doet me ook zo’n pijn om te zien wat de Nederlandse regering nu heeft gedaan met de cultuursubsidiëring. Ik vind het onvoorstelbaar dat juist in een Europese hoofdstad als Amsterdam de politici totaal geen besef lijken te hebben van het belang van kunst en cultuur.”

Met de meeste mensen uit zijn studieperiode heeft hij nog steeds contact.

Zoals met kunstenaar Susan Philipsz, die zijn buurvrouw was in het kraakpand

waar hij als student woonde, een oud, verlaten, Victoriaans huis met heel veel kamers. Vanuit dat huis spaarde hij net zo lang tot hij een reis naar Kosovo kon boeken, tijdens de oorlog daar. “Ik begon te werken in situaties waar conflicten waren. In plaats van mijn mening te vormen via de media, zat ik er liever middenin. Zie het als een vorm van politieke educatie. De nieuwskanalen profileren zich als objectief, maar in de meeste gevallen reflecteren ze gewoon de heersende regeringsideologie. Met je eigen ogen zie je de zwakheden, de onzekerheden en de deugden van mensen.

Evenals de wreedheid, de kilte en de paranoia. Je ziet dingen die zo ver bij je vandaan staan, dat ze je niet eens raken; met het empathisch vermogen dat je hebt, kun je er gewoon niet bij.”

“Zo heb ik Kosovo gezien, Servië, Bosnië, Palestina en Irak. Het beetje geld dat ik met mijn projecten op die plekken verdiende, gebruikte ik om verder te reizen en meer vergelijkbare kunstprojectjes te doen. Dit was in het begin van deze eeuw. Waar ik ook kwam, ik was altijd op zoek naar gelijkgestemden. Mensen die, bijvoorbeeld, hetzelfde dachten over de waarde van popcultuur. Ik zocht altijd naar die connectie.” Phil staat daarom dan ook voornamelijk bekend om zijn videokunst waarin hij verschillende sociale groepen

22

laat zien, op de meest random manieren —althans op het eerste gezicht. In 2002, vóór de oorlog in Irak uitbrak, reisde hij af naar Bagdad, om daar inwoners te filmen die auditie deden voor een niet-bestaande Hollywoodfilm. Dit resulteerde in de documentaire Baghdad Screentests. Zijn meest bekende werk, They Shoot Horses (2004), bestaat uit twee films die allebei zeven uur duren, en tegelijkertijd op verschillende muren afgespeeld worden. Hij filmde een door hemzelf georganiseerde discodansmarathon in Ramallah, waarin negen Palestijnen onafgebroken dansen op muziek uit de laatste drie decennia.

Een jaar later maakte hij The World Won’t Listen, waarin jongeren uit Turkije, Indonesië en Colombia tegen een cheesy achtergrond nummers van The Smiths zingen—karaokestijl. “Het waren niet bepaald Hollywoodproducties. Ik werkte altijd vanuit hostels, op pad met slechts mijn rugzak met daarin twintig ­s igaretten. Meestal begon ik vanuit een internetcafé, of ontmoette ik mensen in een bar. Er zat veel inspanning in. Eenzaam was het ook best wel, maar toch vooral enorm verhelderend.”

Na een tijd in Glasgow te heb­­ ben gewoond, werd Phil zes jaar ge­ leden toegelaten tot de Deutscher ­A kademischer Austauschdienst, een uitwisselingsprogramma voor

Phil Collins

Televisiestill uit This Unfortunate Thing Between Us, 2011. Niels Bormann. Ter beschikking gesteld door Shady Lane Productions (Berlijn) en Tanya Bonakdar Gallery (New York)

Televisiestill uit This Unfortunate Thing Between Us, 2011. Sharon Smith en Susanne Sachsse. Ter be­ schikking gesteld door Shady Lane Productions (Berlijn) en Tanya Bonakdar Gallery (New York)

in elkaar steekt. Dat stelt je in staat om die plek echt iets te bieden. Of misschien juist wel te beledigen.”

Phil houdt van kunst die buiten de museumwanden verdergaat, die als het ware loskomt van de museumcultuur.

En dat zie je in het project met de indrukwekkende naam my heart’s in my hand, and my hand is pierced, and my hand’s in the bag, and the bag is shut, and my heart is caught. Voor dit project installeerde Phil een telefooncel in Keulen. Dak­ lozen mochten hierin zo vaak en lang als ze wilden bellen, in binnen- én buitenland. Mits deze gesprekken anoniem opgenomen mochten worden. Het materiaal dat hij op deze manier vergaarde stuurde Phil naar verschillende inter­ nationale muzikanten, zowel naar grote namen als David Sylvian en Scritti Politti, als naar indie-acts als Maria Minerva en Peaking Lights. Zij gebruikten deze opnamen als basis voor muziek die verscheen op 7” vinyl. Deze platen werden vervolgens neergelegd in speciale ­luisterhokjes, met uitzicht op het centraal station van de stad.

Die museumwanden doorbreken deed hij ook met This Unfortunate Thing Between Us. Dat begon als een tv-show die verspreid over twee avonden in Duitsland echt is uitgezonden, zonder dat daarbij was aangekondigd dat het om een kunstproject ging. Het was

Installatieoverzicht van my heart’s in my hand, and my hand is pierced, and my hand’s in the bag, and the bag is shut, and my heart is caught, 2013, Foto: Jean Vong, ter beschikking gesteld door Shady Lane Productions (Berlijn) en Tanya Bonakdar Gallery (New York)

kunstenaars in Berlijn. “Die stad kreeg me in haar macht”, zegt hij. Vandaar ook dat hij nog steeds in Duitsland vertoeft. Hij geeft er les in videokunst, op de Kunsthochschule für Medien in Keulen, en leert naar eigen zeggen minstens zoveel van zijn studenten als zij van hem.

Hij is niet het type kunstenaar dat les geeft om rond te komen, hij doet het vanuit zijn hart. “Mijn focus als leraar ligt op ‘gezamenlijke ervaring’, de do-it-yourselfcultuur en het delen van ideeën. Afgelopen mei heb ik tien van mijn studenten meegenomen naar Beirut. Dit semester gaan we naar de Bauhausbühne in Dessau om daar te werken. Ik vind het te gek om projecten met ze te doen.

Die mogelijkheden zouden er op elke opleiding moeten zijn, net als bij ons vroeger.” Wordt het voor een geboren reiziger als Phil na zes jaar Duitsland niet eens tijd om verder te kijken? “Jaaa, gosh! Japan lijkt me wel wat. Maar eerst ga ik volgend jaar juli terug naar Glasgow. Ik ga daar een openbaar project maken in een park, als onderdeel van het culturele programma van de Gemenebest Spelen. Daar heb ik heel veel zin in. Soms is het gewoon heel mooi om terug te gaan naar plekken.

Je hebt altijd een blinde vlek voor de plaats waarin je leeft. Juist als je daar een tijdje van weg stapt, krijg je een scherper beeld van hoe de boel daar

een hysterisch telewinkelprogramma waarin, in plaats van buikspierapparaten en pannensets, diensten werden aan­ geboden die ­zogenaamd gebaseerd waren op drie Duitse fantasieën. De eerste avond konden mensen bellen om de diensten te kopen, de tweede avond kwamen ze naar de studio. Zo kreeg een man de kans om op zijn zogenaamde sterfbed zijn naasten eens goed de waarheid te vertellen, werd een ander verhoord door de ‘Stasi’, en mocht weer een ander in een pornoachtige get-­ together figureren. En dat alles dus voor de camera. Zoals projecten van Phil wel vaker eerder middel dan doel blijken te zijn, maakte hij hier een expositie van door twee authentiek ­E ngelse caravans neer te zetten, en de shows op de televisietoestellen daarin te vertonen.

“Met de caravans wilde ik vooral een andere omgeving creëren om naar videokunst te kijken. Iets dat een beetje ‘productief’ was, dat bepaalde gevoelens op zou roepen. Caravans staan symbool voor mobiliteit en vrijheid; je pakt dat ding en rijdt ermee naar de bergen, of de kust. Maar in werkelijkheid, in Engeland althans, heeft het juist iets heel treurigs. Hier regent het altijd.

Dus in plaats van dat je voor die caravan gaat zitten, zitten mensen binnen—­ eindeloos naar het getik van die regen op het dak te luisteren. In een caravan

23

zit je ook heel dicht op elkaar, het heeft iets heel intiems. Ik wilde dat die ongemakkelijkheid, die tegelijkertijd behaaglijk is, een belangrijk kenmerk van het kunstwerk zouden worden.” Het is nogal een zit: twee uur lang naar een teleshopzender kijken. Maar volgens Phil is het niet per se nodig om alles in z’n geheel te zien. “Als dat zo was, dan had ik er wel voor gezorgd dat die deur op slot zou gaan”, lacht hij. “Nee, mensen hebben het druk, die moeten boodschappen doen, een nieuwe spijkerbroek kopen, snap je? Mensen die naar een galerie of museum gaan willen zelf bepalen hoeveel tijd ze eraan besteden. Ik zie kunst als iets waar mensen een meer ‘bescheiden’ ontmoeting mee hebben.

Eenieder mag zelf bepalen wanneerie er ‘hallo’ tegen zegt. En wanneer hij weer afscheid neemt.”

Gc Interview

Rising De stroom aan nieuw muzikaal talent lijkt ook bij ons in de Lage Landen soms oneindig. De hoofden van Joy Adegoke, Beatriz de Rijke, Merinde Verbeek en Sylvie Kreusch steken met hun unieke sounds echter ver boven het maaiveld uit. Glamcult sprak de aanstormende talenten over hun toekomstdromen.

Vest Chanel, hoofddoek van stylist

Door May Putman Cramer Fotografie: Esther Grass Vergara—Unit

Styling: Marleen de Jong—NCL Representation Haar en make-up: Ingrid van Hemert voor Balmain en Clinique—House of Orange Met dank aan Studio Rombout

Joy Wellboy

A little ball of sunshine, is een goede omschrijving van de half Nigeriaanse / half Belgische Joy Adegoke (33). Deze uitbundige persoonlijkheid maakt deel uit van het duo Joy Wellboy, dat momenteel in Berlijn woont. Samen met haar wederhelft, Wim Janssens, maakt ze nummers die je allemaal onder de noemer popwave zou kunnen scharen.

“Ik noem ze graag heroïsch. We maken hoopvolle muziek; the future is bright.”

De twee zijn geen superhelden, maar proberen met klanken de mens een hart onder de riem te steken. Liedjes kunnen gloomy beginnen, maar eindigen nooit zonder een vleugje optimisme.

Joy’s omschrijving van de muziek is ook van toepassing op de relatie van deze twee lovebirds. “Eerst schrok ik van zijn woeste blik en uitstraling.”

Maar veertien jaar later hebben ze al aardig wat duetten gezongen en zelfs een album op hun naam staan. Hoewel het niet bepaald romantisch is om met je liefje te werken, bevalt het nu heel goed. Voor Joy was muziek altijd al enorm belangrijk. “Het is als zalf voor mijn wonden.” Nuchter zegt ze: “Periodes van groei hebben pas echt kracht als ze naast zware momenten staan.”

Joy blijkt tegenslagen gewend te zijn, maar is desondanks het zonnetje in huis. Zo vertelt ook hun bandnaam.

Wellboy slaat op Wim en diens twee­ ledige persoonlijkheid, zijn donkere en zijn lieve kant. Beide betekenissen van het Engelse well uit Wellboy zijn op hem van toepassing; het is een goede jongen, die ook weleens in de put zit.

Ondanks dat het duo bij electrolabel BPitch (het label van Ellen Allien, dat onder andere Modeselektor en Apparat uitbrengt) zit, verschillen hun tracks onderling hevig. “Soms heeft een nummer elektronische elementen nodig, dan weer akoestische instrumenten.

Dat we getekend zijn heeft meer met onze energie te maken dan met het genre.” Debuutalbum Yorokobi’s Mantra is net uit, en het lijkt erop alsof de opvolger er alweer aan komt. “Ik heb echt het gevoel dat het nieuwe album snel de wereld in moet!” www.joywellboy.be

24

Rising

Jurk Chanel

BEA

Ex-circustalentje Beatriz de Rijke (22), vaak verkort tot BEA (een naam waar ze inmiddels aan heeft toegegeven), werd geboren in Amsterdam en beleefde haar eerste jaren in een woonwagenkamp op het Stenen Hoofd. Haar ouders komen uit Engeland en de zoetgevooisde zangeres hunkert soms naar de romantische landschappen van het afgelegen eiland. “Als kind ben ik heel vaak met mijn ouders naar het platteland geweest, in Cornwall. Overdag is het daar heel mooi, maar ’s nachts wordt het best

duister, met vage Goa-achtige acid feestjes. De boeren worden dan­ ­h elemaal gek!”

De magie van haar jeugd hoor je terug in BEA’s teksten. “Iedere luisteraar kan een eigen beeld bij mijn woorden creëren. Ik heb wel gehoord dat mensen het irritant vinden dat het niet een eenduidige betekenis heeft.” ‘I love you because you’re beautiful’ zou nooit uit haar mond komen. Het gaat haar om de romantisering van een verhaal. “Ik kan een intelligent boek lezen, maar vind

een suffe Britse roman uit 1945 soms veel leuker. Ik houd ook enorm van die dramatische theaterprogramma’s op radio BBC4.”

BEA maakte haar eerste eigen nummers op “een bakbeest van een ­l aptop, met zo’n ingebouwde microfoon”.

Na een aantal mislukte samenwerkingen gooide ze alles op Soundcloud.

“Om er een punt achter te zetten. Maar toen kwam Benny Sings het tegen”, ­vertelt ze. Een lang begeerde reis naar down under stond al op de planning,

25

maar dat hield het project niet tegen en negen maanden later zaten ze samen in de studio. Het nog titelloze album is inmiddels opgenomen en nu is het afwachten wanneer dit zal verschijnen. “We zijn momenteel druk bezig met het opzetten van een liveshow, en nog op zoek naar bandleden. Pas als dit staat, gaan we releasen!”

Voor die tijd kunnen we in ieder geval genieten van de etherische single Breadwinner, die naar verwacht half ­j anuari uit zal komen en waarvoor BEA een video heeft gemaakt met haar vriendin Piet Langeveld, wiens werk ze sterk bewondert. De toekomst heeft nog geen haast, maar wie weet heeft ze voor een opvolger wel een “zieke hiphopper die een chille plaat kan maken” gevonden. Want: “Als Tupac nog leefde was een album met hem opnemen mijn grootste droom geweest, haha!”

Ze vervolgt: “Tegen een collab met de experimentele en destijds inventieve modal jazz­componist John Surman zou ik trouwens ook geen ‘nee’ zeggen.”

Deze artiesten hadden zo mogelijk niet verder uit elkaar kunnen liggen, maar beiden hebben hun weg naar BEA’s muzikale universum gevonden. Een wonderlijke wereld die geregeerd wordt door haar uitwaaierende meerstemmigheden.

Gc Interview

Rising gedacht dat het zo serieus zou worden.

Ik heb eerst mijn liefde voor film laten groeien door over te stappen naar de Film Academie die ik net heb afgerond.”

In de toekomst wil ze muziek en film het liefst combineren, bijvoorbeeld door het maken van de soundtrack bij een zelfgeschreven film. “Ik vind het moeilijk om met beide tegelijkertijd bezig te zijn, maar misschien door het samenspel wordt mijn concentratie beter.”

Haar eerste band begon toen zij André Luyten (toetsenist/producer) en

Aleksei Meier (drummer/percussionist) ontmoette. André was nog op zoek naar een zangeres voor een technohit en viel op de sound van Merinde.

Vanaf dat moment zijn ze samen gaan schrijven. “Voordat we het wisten hadden we tien nummers af en floepte er een album uit.” Het debuut Frames ademt een ghost poppy sfeer door de duistere zang van Merinde die een zweverige toevoeging biedt aan de dwingende, haunting beats van Aleksei en de wavey synthlijnen van André. De

Mineral Beings

dromerige electroversie van Siouxsie & the Banshees, zeg maar. De teksten, merendeels geschreven door haarzelf, omschrijven de vele miscommunicaties in het leven. “Het gaat vaak om mijn diepe angsten en frustraties.”

Merinde gaat een spannende tijd tegemoet, want haar bandleden hebben laten blijken dat ze het optreden beu zijn. Ze zal het podium nu helemaal in haar eentje moeten veroveren.

“Vroeger was het ook alleen ik en mijn piano. Mijn voorbeeld Grimes doet het ook, dus waarom zou ik het niet kunnen?”

Ondanks deze hands-on mentality treedt Merinde voorlopig liever op als voorprogramma dan als main act. “Je bent dan tenminste niet de allerbelangrijkste van de avond. Maar je speelt wel op dezelfde vloer als grote sterren.”

Ze zou dan graag met Austra willen touren, een grote held van de zangeres die veel muzikale overeenkomsten met haar vertoont. Who knows what the future holds? In ieder geval genoeg bier. “Ik kom nooit drank tekort als ik moet optreden, zelfs als ik mijn biertje omschop, wordt er vanuit het publiek meteen een nieuwe het podium opgeschoven.” www.mineralbeings.com

Jas Brown Clothes, rok Chanel, panty Wolford

Natuurlijk, ook tussen de koeien in een klein boerendorpje kun je muzikaal talent aanboren. Toch verhuisde Merinde Verbeek (28), frontvrouw van Mineral Beings, vanuit Gorssel vrij rap naar Amsterdam om haar creativiteit te voeden. Haar zwak voor muziek ontstond tijdens haar opleiding Beeld & Taal aan de Gerrit Rietveld Academie. “Ik schreef korte teksten en sprak deze in bij een film, waarvoor ik ook met andere geluiden spelen. Muziek maken is via die weg ontstaan, maar ik had nooit

26

Rising

Top Chanel, rok Moschino via Stylebop, panty Wolford

Soldier’s Heart

27

Voor de jonge zangeres Sylvie Kreusch (22) van Soldier’s Heart is het laatste half jaar als een bliksemschicht voorbij geschoten. Het ploegje (Sylvie Kreusch, Laurens Marien, Benjamin Cools, Jasper Segers en Ferre Marnef) woont verspreid over België; de mannen in Gent en Sylvie hangt rond in Antwerpen. “Ik ben altijd degene die voor iedere repetitie urenlang in de trein zit”, grapt ze.

Sylvie droomde er vroeger weleens van om op de radio te komen, maar had nooit verwacht dat dit binnen de eerste drie jaar van haar carrière zou ­g ebeuren. “In het begin was ik heel euforisch, maar ik ben nu stiekem alweer klaar voor de volgende uitdaging”, giechelt ze verlegen. Hun eerste (en tot nu toe enige) single, African Fire, klinkt als dreampop met een tropisch tintje, maar de naam van het nummer heeft daar verder niets mee te maken. “Deze werktitel was een inside joke, maar nadat we ’em doorgaven aan Studio Brussel konden we er eigenlijk niet meer van af.” Over de bandnaam hebben ze wel langer nagedacht. “Soldier’s Heart is een stressyndroom, dat bekend werd toen veel soldaten onterecht dachten dat ze een hartaanval kregen. Onze keyboardspeler heeft hier ook last van”, legt ze uit.

De bandleden vormen een hechte vriendenclub, waardoor iedere overwinning meer gewicht krijgt. Net zoals elke groep willen ze graag de top bereiken, en voor Sylvie betekent dat naast veel optreden ook samenwerkingen met beroemde artiesten. “Muziek maken met MGMT zou awesome zijn. Of, nou ja, alleen zanger Andrew Vanwyngarden zou voor mij al genoeg zijn. Als je begrijpt wat ik bedoel”, zegt ze met een knipoog. Behalve deze guy crush, heeft Sylvie ook veel bewondering voor Lykke Li. “Zij heeft echt the whole package!” En voor de hele band geldt dat ze het onwijs spannend zouden vinden om met de psychedelische popmuzikant Connan Mockasin de studio in te duiken. Nou wie weet, maar voor die tijd start hun tour eerst richting Londen. Het plan de campagne is dat hun eerste album deze zomer gereleast wordt. Nog even wachten dus, maar tot die tijd houdt een Afrikaans vuurtje ons warm.

Gc Interview

Door Leendert Sonnevelt Fotografie: Anouk Morgan

Bishop Nehru Als 16-jarige stond Markel Scott dit jaar in het voorprogramma van de legendarische Wu-Tang Clan. Ver daarvoor was Bishop Nehru, zoals de jonge artiest zich tegenwoordig noemt, al bezig zijn leven vast te leggen in rap. New York City is zijn thuis, Nehruvia zijn bisdom —waar hij overmoedig de scepter zwaait. “Ik wil niet meer gezien worden als wonderkind. Ik wil betere, grotere namen. I want to be what is.”

Het is bijna te mooi om waar te zijn: een minderjarige rapper die de soulmuziek van zijn grootmoeder als inspiratie noemt, zijn vrije tijd invult met het luisteren naar jazz, en ook nog wordt omarmd door de grootheden der hiphop. Bishop Nehru lijkt alle geluk aan zijn zijde te hebben. Begin dit jaar bracht hij Nehruvia uit, zijn eerste mixtape. Geen radicaal nieuwe stijl of makkelijke, alom populaire beats. In tegendeel, op erkende classics van producers als DJ Premier en J Dilla bracht Bishop Nehru een laag van ingetogen vocalen aan. “Nehruvia heeft meerdere betekenissen”, vertelt hij aan Glamcult. “Het is mijn land en mijn beschaving, maar het is ook een state of mind. Iedereen die mij volgt en begrijpt, is een Nehruviaan.” Hij waagt zich niet aan het omschrijven van deze gemoedstoestand, die de artiest zelf en zijn apostelen definieert. Lachend: “Zoek de emoties maar in mijn muziek! Daar leg ik ze een stuk duidelijker uit.”

Wie de zestien jaar durende ­g eschiedenis van Markel Scott induikt,

komt terecht bij een opvallend lange rij namen. Kile Kanvas, Emperor Nehru, Kellz en Roland Reviver zijn slechts een paar van zijn overige pseudoniemen.

“Hé, ik heet nu al 2 jaar Bishop!”, lacht hij.

Zijn (voorlopig) laatste naam is een verwijzing naar de rol van Tupac in de cultfilm Juice en een herinnering aan ­J awaharlal Nehru, de eerste premier in India nadat het land onafhankelijk werd.

Een diepzinnige uitleg van zijn vele alter ego’s heeft de rapper niet. “Ik vond het vroeger heel leuk om onverwachts bij mensen aan te kloppen. ‘Wie is daar?’, riepen ze dan. ‘Kile!’, schreeuwde ik ­terug. En zo veranderde ik iedere keer van naam.” Gezien deze willekeurige anekdote verbaast de titel van Bishop Nehru’s derde project, Ununderstandable, ons niet. En ook hier wil hij niet teveel over kwijt. “Ik mag het niet verklappen.

Interviews zijn daarom lastig voor me; ik wil graag meer vertellen dan ik kan!”

Waar gelukkig wel over gepraat mag worden is de muziek van anderen.

“Ik luister heel veel naar jazz”, vertelt

de rapper. “Door naar muziek te luisteren ben ik zelf muziek gaan maken. Bossanova, jazz funk, blues jazz, noem maar op! Ik zou heel graag hebben samengewerkt met Chet Baker, helaas kan dat niet meer. Wie ik ook héél cool vind zijn Roy Ayers (jazzvibrafonist, red.) en Hubert Laws ( jazzfluitist, red.). Sorry, I always name the same freakin’ people, maar ik heb oprecht heel veel bewondering voor ze.” Wat Bishop Nehru volgens hemzelf aan deze artiesten bindt, is het experiment. “Ik ben niet zo van de vaste procedures”, stelt hij. “Het ene moment schrijf ik mijn gedachten en emoties op, het andere moment gooi ik ze op verschillende beats totdat er een perfecte match ontstaat. Ik heb het gevoel dat mijn perspectief uniek is, en toch kunnen veel verschillende mensen zichzelf er in vinden.”

Ook al gaan zijn woorden en muziek zijn leeftijd ver voorbij, soms wordt de oude ziel van Bishop Nehru even verdrongen door de opgeblazen swag die we stiekem van een rapper verwachten.

29

Niet geheel onterecht, want iedereen van Kendrick Lamar tot MF Doom is laaiend enthousiast over de jongeman. “Eerst vond ik het heel irritant als mensen mijn leeftijd benadrukten, maar daar raakte ik al gauw aan gewend. Dat mensen me een wonderkind of jonge god noemen motiveert me alleen maar om nog harder te werken; ik wil niet meer op die manier gezien worden. Het is fijn dat mensen mijn muziek waarderen, maar ik wil betere, grotere namen. I want to be what is!”

Totdat het zover is maakt Bishop Nehru— net als iedere jonge artiest—gratis te downloaden mixtapes en low-budget videoclips. En gezien de stapels moddervette bacon die hij daarin naar binnen werkt, is zijn wijsheid nog lang niet compleet. Goddank, want waar zouden we anders nog naar uit moeten kijken? www.thesurburbandojo.com

Gc Interview

Lotte van Raalte Lotte van Raalte voelt zich het gelukkigst op reis. Onlangs fotografeerde ze voor Glamcult haar belevenissen in Londen, maar ook haar verslag van Zuid-Amerika bewijst dat deze geboren nomade hard aan de weg timmert.

“Ik houd van beelden met een vreemde locatie of een onverklaarbare emotie. Een foto kan je op het eerste gezicht pakken, maar bevat vaak ook een tweede laag.”

Kleuren, geuren, mensen, kleding en gewoonten vormen de inspiratiebronnen van fotograaf Lotte van Raalte.

Zo ontstond haar meest recente expositie, Places I’ve been, people I’ve met, vanuit haar reis door Mexico, Bolivia en Peru. Voordat Lotte begint met fotograferen, probeert zij eerst de omgeving en mensen te leren kennen.

“Op reis word je visueel enorm geprikkeld”, legt ze uit. “Als ik op een nieuwe bestemming aankom, lijkt het alsof al mijn zintuigen extra goed werken. Ontdekken is mijn grote doel, zoveel mogelijk opsteken van alle bijzondere plekken op deze wereld.” Ondanks haar reisdrang blijft Nederland haar thuis.

“Hier wonen de mensen waar ik gek op ben. Juist het besef dat er zo’n plek is op de wereld, maakt reizen nog idealer.”

Met het project NON is Lotte ruim een jaar geleden afgestudeerd aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag. Haar stage liep ze bij modefotograaf Duy Vo, dus voelde het als een logische stap om in haar afstudeerproject haar visie op de hedendaagse mode te presenteren.

Om haar positie als fotograaf binnen de modewereld, die van jongs af aan haar fascinatie wekte, neer te zetten.

“De discipline kent geen vaste regels”, aldus Lotte, “maar baseert zich op thema’s die er binnen een samenleving spelen. In de huidige mode is er heel veel, maar heel veel van hetzelfde. Er bestaan 100.000 merken, webwinkels, blogs, en ga zo maar door. Maar elke winkel­s traat ziet er hetzelfde uit, er valt weinig nieuws te ontdekken. Gelukkig bestaan er nog paradijsvogels...”

Vreemd of authentiek worden deze figuren genoemd, puur omdat hun kledingcodes lastig te ontcijferen zijn. In haar serie Paradijsvogels legt Lotte de exemplaren vast die ze op straat of via via ontmoet. “Ik raak gefascineerd door hun eigenzinnige kledingcreaties. Zij laten een ander modebeeld zien dan de massa en bieden een welkome afwisseling in het hedendaagse straatbeeld.” Zichzelf een gamechanger noemen vindt de jonge fotograaf lastig, maar ze probeert wel degelijk iets in gang te zetten. “Ik wil anders zijn dan de meeste modefotografen. Ik word blij als iemand duidelijk iets nieuws doet.” Juergen Teller, Petrovsky & Ramone en Viviane Sassen zijn haar voorbeelden. Stuk voor stuk fotografen die de hele wereld over reizen, en altijd hun eigen handschrift nalaten.

Lotte is geen groot fan van enorm gephotoshopte glamourbeelden.

“Gelukkig heb ik het idee dat overal de focus steeds meer op karakter

wordt gelegd. Maar de regel blijft: hoe meer mensen moeten worden aangesproken met een campagne, hoe simpeler en saaier de foto’s.” Terwijl het tegenovergestelde juist voor Lotte zo inspirerend is. “Een foto moet een vervreemdend element of een twist bevatten die de suggestie van een diepere laag laat zien”, meent ze.

“Ik houd van beelden met een vreemde locatie of een lastig te plaatsen emotie.

Daardoor kijk je er net iets langer naar.

Een foto kan je op het eerste gezicht pakken, maar bevat vaak ook een tweede laag.” Zelfs over beelden die ‘gewoon’ op de Dam in Amsterdam zijn geschoten, krijgt Lotte de vraag: “Hé, waar is dit gefotografeerd?”. Dit kleine stukje mysterie, de nieuwsgierigheid naar het onbekende, blijft haar in de toekomst bezighouden.

Lotte is van mening dat foto’s in eerste instantie waarde hebben omdat ze vanuit een gevoel of idee gemaakt worden, en niet vanuit de techniek.

Ondanks dat nieuwe technologie niet bovenaan haar interesselijstje staat, kan ze niet ontkennen dat ze blij is met de komst van smartphones en sociale media. “Door deze nieuwe ontwikkelingen kan ik snel en makkelijk werk presenteren aan het grote publiek.

Daarnaast geeft het ook toegang tot inspirerend werk en verhalen van anderen. BlinkFeed op mijn HTC One geeft bijvoorbeeld een duidelijke sa­ men­v atting van verschillende bronnen als magazines, foto’s, nieuws en sociale media. Eigenlijk fungeert dit als een constant geüpdate moodboard voor al mijn in- en output.”

Michael O’Neal schoot onlangs met zijn telefooncamera de eerste modeseries voor Vogue U.S.. Zelf zet Lotte ook vaak haar telefoon als tool in. “Eerlijk gezegd verbaast het me dat zoiets nu pas gemaakt is! In het boek dat ik dit jaar maakte over Mexico, Peru en Bolivia stonden ook beelden die ik met mijn telefoon heb gemaakt.

Zeker op reis wil je vaak snel reageren op de dingen die je tegenkomt, dan is even je mobiel pakken ontzettend handig. Daarnaast reageren mensen ook veel minder heftig op een kleine ‘onschuldige’ telefoon, dan op een enorme spiegelreflexcamera die je uit je rugtas tovert. Ontzettend scheef, natuurlijk, want met één druk op de knop kun je de foto met de rest van de wereld delen. Tijdens mijn stedentrip naar Londen heb ik met mijn HTC, ondanks de sombere weersomstandigheden, hele mooie foto’s kunnen maken.” www.lottevanraalte.com

30

Visual Essays

Fotografie: Duy Vo

Fotografie: Gus & Stella

Overhemd Junya Watanabe Gezicht—basis Chanel Correcteur Perfection, masker Chanel Ultra Correction Lift. Lippen—Chanel Rouge Coco Baume. Haar—soft hold paste the catcher Doop, sculpting lotion Keune Design, argan oil Moroccan Oil, medium hold paste Sticky Business Kevin Murphy.

Links Top Comme des Garçons by Comme des Garçons Gezicht—basis Laura Mercier Secret Camouflage. Wenkbrauwen—MakeUp Studio Eyebrow Fix. Ogen—Chanel Illusion O’mbre Ebloui, MAC Eyeshadow Concrete, MAC Eyepencil Coffee.

Lippen—MAC Tinted Lip Conditioner.

Haar—soft hold paste the catcher Doop, sculpting lotion Keune Design, argan oil Moroccan Oil, medium hold paste Sticky Business Kevin Murphy.

Rechts Jas Nike, overhemd Superdry, broek G-Star RAW Gezicht—basis Armani Luminous Silk Foundation, blush MAC Crème Ladyblush. Ogen—Chanel Stylo Eyeshadow Moonriver, Chanel Ombers Matelassees Charming, Chanel Mascara Inimitable Intense. Lippen— Chanel Rouge Allure 109 Rouge Noir, Chanel Levres Santilliantes 176 Crushed Cherry. Nagels—Chanel Rouge Noir.

Haar—soft hold paste the catcher Doop, sculpting lotion Keune Design, argan oil Moroccan Oil, medium hold paste Sticky Business Kevin Murphy.

Links Jas Maison Scotch Gezicht—basis Chanel Vitalumiere, poeder Chanel Poudre Libre Loose Powder. Wenkbrauwen—Chanel Crayon Sourcils Noir. Ogen—oogpotlood Bobbi Brown, wimpers Make-Up Studio, oogschaduw Chanel Ombre Essentielle 90 Fauve. Lippen MAC Lip Erase.

Haar—soft hold paste the catcher Doop, sculpting lotion Keune Design, argan oil Moroccan Oil, medium hold paste Sticky Business Kevin Murphy.

Rechts Jas Levi’s Gezicht—basis Chanel Vitalumiere Aqua. Wenkbrauwen—Chanel Le Sourcils. Ogen—Eyeshadow Chanel Ombre Essentielle Safari, Chanel Stylo Yeux Waterproof Noir. Lippen—MAC lipglass. Haar—soft hold paste the catcher Doop, sculpting lotion Keune Design, argan oil Moroccan Oil, medium hold paste Sticky Business Kevin Murphy.

Fotografie: Duy Vo Styling: Antoinette Degens Haar: Daan Kneppers—NCL Representation Make-up: Kathinka Gernant—House of Orange Model: Flint—Tony Jones Model Management Assistent fotografie: Renske Francissen Assistent styling: May Putman Cramer

Jurk Louis Vuitton

Jurk Rochas, overhemd Each x Other, handschoenen Chanel, schoenen Chalayan, riem Paul Smith, oorbellen Louis Vuitton, ring Natasha Zinko, tas Fendi

Top Chalayan, broek Max Mara, sjaal Paul Smith, handschoenen Louis Vuitton, schoenen Sonia Rykiel, oorbellen Louis Vuitton, tas Carven

Linkerpagina: Top en corset AF Vandervorst, rok Jil Sander, schoenen Camilla Skovgaard, oorbellen Louis Vuitton, ring Natasha Zinko, tas Jil Sander

Rechterpagina: Jas Diesel Black Gold, jas Chanel, oorbellen Louis Vuitton, laarzen 3.1 Phillip Lim

Fotografie: Gus & Stella Styling: Julia Brenard Haar: Paul Donovan Make-up: Akgun Manisali Model: Isabel Scholten—Union Models Assistent styling: Amy Underwood

Film Tanta Agua

The Selfish Giant

In deze feest- en wintermaanden lijken verschillende uitingen van liefde het middelpunt te vormen. Van klassieke, meeslepende liefdesgeschiedenissen tot vreemde familierelaties, onverwachte passie of gewoonweg de jacht op de leukste chick.

Vanaf 5 december, Bro’s Before Ho’s Nieuwste film van de makers van New Kids, over twee videotheekmedewerkers die zuipen, blowen en jagen op zoveel mogelijk babes. Maar stiekem zijn ze allebei verliefd op hetzelfde meisje. Romkom Vanaf 12 december, Il Futuro Na het overlijden van hun ouders staat de tiener Bianca er met haar broer Tomas alleen voor. Tot overmaat van ramp trekken twee oudere vrienden van Tomas ongevraagd bij hen in en halen Bianca over om hen te helpen bij het beroven van een oude, blinde filmster. Al snel voelt de jonge vrouw zich meer thuis bij het doelwit, dan in haar eigen flat.

Met Rutger Hauer als de oudere heer. Drama Vanaf 16 december, Shell Shell woont met haar vader in een afgelegen tank­s tation in de Schotse Hooglanden, waar de wind altijd waait. Het enige contact met de buitenwereld wordt gevormd door de zeld­ zame automobilisten die komen tanken. Binnenshuis zorgt de ingewikkelde relatie tussen vader en dochter voor grote spanningen. Drama

Door Maricke Nieuwdorp

Vanaf 26 december, Doctor Zhivago Heruitbreng van een filmepos dat iedereen een keer gezien moet hebben. Want: met oldschool sterren als Omar Sharif en Julie Christie, en gepresenteerd in stralende, rijke Technicolor.

Een geschiedenis over liefde en lijden tijdens de Russische Revolutie, naar de gelijknamige roman van Boris Pasternak.

Drama

Inside Llewyn Davis

Vanaf 5 december Regie: Ana Guevara, Leticia Jorge Acteurs: Néstor Guzzini, Malú Chouza, e.a.

Vanaf 30 januari Regie: Clio Barnard Acteurs: Conner Chapman, Shaun Thomas, e.a.

Hoewel het zomervakantie is, regent het in Uruguay pijpenstelen—onafgebroken en vol overgave. Het belooft een slecht begin te worden van de vakantie die de gescheiden Alberto met zijn twee kinderen door wil brengen in een vakantiepark. Hij heeft zijn kids— tiener Lucía en jonge zoon Federico— al een tijdje niet gezien en vanaf het moment dat het duo zijn auto betreedt, wordt het ongemak duidelijk; dit wordt een lánge vakantie. De drie draaien om elkaar heen, gevangen in het kleine huisje. En de regen klettert nog steeds onophoudelijk. Lucía zit in die kenmerkende periode tussen kind en jonge vrouw en Alberto zet weer zijn eerste, voorzichtige schreden op het liefdespad. Federico is eigenlijk de enige die onbevangen deze ongemakkelijke trip beleeft. Een fijne, kleine film die steeds, vaak met speldenprikjes, herkenbare familiaire situaties aan het licht brengt. Aandoenlijk, mooi geacteerd en opvallend universeel; eigenlijk voelen pubers, kids en gescheiden vaders zich overal ter wereld hetzelfde.

Drama

Hoewel de hoofdrolspelers uit dit grimmige, Britse drama nog kinderen zijn, is The Selfish Giant allerminst een jeugdfilm. De gebeurtenissen, emoties en omstandigheden zijn namelijk van volwassen formaat. De 13-jarige, Arbor en zijn beste vriend Swifty zijn allebei geschorst van school en hebben serieuze redenen om geld te willen verdienen.

Ze wonen in een verpauperde wijk en hun families kampen met schulden, alcoholisme, huiselijk geweld en drugs­ ellende. Het jonge duo, geleid door de bijdehante Arbor gaat op jacht naar soms illegaal verkregen materialen die ze kunnen verkopen aan ijzerhandelaar Kitten. De goedaardige Swifty is verrukt van de paarden van Kitten, Arbor wil de hebzuchtige handelaar vooral imponeren met zijn moed en doorzettingsvermogen. Voor het eerst in hun jonge leven vormt jaloezie een wig in hun zo hechte vriendschap, terwijl dat alles is wat ze hebben. Een catastrofe lijkt onafwendbaar. Een indrukwekkende en uiterst realistisch in beeld gebrachte geschiedenis die je nog lang blijft achtervolgen.

Drama

Philomena

Saving Mr. Banks

Vanaf 9 januari Regie: Stephen Frears Acteurs: Steve Coogan, Judi Dench, e.a.

Vanaf 5 december Regie: Ethan Coen, Joel Coen Acteurs: Oscar Isaac, Carey Mulligan, e.a.

Folkmuzikant Llewyn Davis dwaalt in de winter van 1961 over de straten van Greenwich Village. Hij treedt op en hopt vervolgens van bank tot bank, want een vaste verblijfplaats heeft hij niet. Een baan evenmin. Maar hij is jong, getalenteerd en hij vertrouwt er helemaal op dat hij ontdekt zal worden en vele platen zal verkopen. Tot die tijd scharrelt hij met allerhande dames, drinkt hij zich een stuk in de kraag en bekijkt hij met grote minachting muzikale collega’s die voor de makkelijke (lees: commerciële) weg kiezen. Meneer staat

daar mijlenver boven. Zijn bejaarde agent zucht ondertussen nog maar eens diep, een bezwangerde min­ nares schopt hem weer eens kwaad het huis uit en zo kan het gebeuren dat Llewyn met zijn ziel, een doos onverkochte platen én een rode kat onder zijn arm weer op straat staat. We volgen een week uit het rommelige leven van deze muziekpurist met talent, maar zonder die toch zo benodigde it factor.

De gebroeders Coen baseerde dit heerlijke droogkomische drama op een van hun helden: Dave Van Ronk.

Een bekende figuur uit de folkscene van het New York in de sixties. Iemand tegen wie andere, succesvolle muzikanten opkeken, ook al greep de man in kwestie zelf steeds naast de spotlights en

het grote geld. Hoewel de Coens de man en diens muziek vereren—folk komt vaak terug in de soundtracks van hun films—wordt de protagonist neergezet als een redelijk pretentieuze knakker die er niet in slaagt mensen voor zich te winnen. Een bitterzoete, ingetogen vertelling vol prachtige akoestische muziek en aangenaam licht absurdis­ tische elementen. Bovendien is het goed om te zien dat bijrollenkoning Isaac (W.E., Drive, Body of Lies), in tegenstelling tot zijn personage, wél in staat blijkt het podium te vullen met zijn prima spel en charismatische uitstraling.

Drama

44

Martin (Coogan), een uitgerangeerde politiek verslaggever voelt zich verslagen en weet niet wat hij moet doen.

Maar hij heeft geluk; een schitterend humaninterestverhaal werpt zich in zijn schoot. Hoewel hij zich eigenlijk te goed voelt voor dit genre, moet er toch brood op de plank komen. Hij ontmoet de zachtaardige, godvrezende Philomena (Dench), die op zoek is naar de zoon die haar decennia geleden werd afgenomen toen ze in een klooster verbleef. Waar is de jongen gebleven? Met frisse tegenzin begint Martin aan de speurtocht, veelal met de almaar babbelende Philomena aan zijn zijde. Langzaam ontvouwt zich haar tragische geschiedenis en wordt ook Martin meegesleept in al het onrecht dat Philomena is aan­g edaan. Zij blijft ondertussen in de goedheid van de mens geloven. Dit tragische drama, gebaseerd op ware gebeurtenissen, heeft gelukkig genoeg lucht om te behappen en wordt bovendien gedragen door de geweldige hoofdrol­ spelers. De combinatie van een steeds spannender wordende zoektocht, de milde humor en de chemie tussen Martin en Philomena zuigt de kijker in deze fijne, hartverwarmende film. Drama

Vanaf 12 december Regie: John Lee Hancock Acteurs: Emma Thompson, Tom Hanks, e.a.

Als de grote Walt Disney (Hanks) zijn dochters iets belooft, dan maakt hij dat waar. Ze willen een verfilming van hun lievelingsboek Mary Poppins, maar Disney heeft moeite om de rechten te verkrijgen van de in Londen wonende auteur P.L. Travers (Thompson). Disney trekt alles uit de kast, behandelt Travers met alle egards en laat haar meeschrijven aan het script. Niets wordt gedaan zonder haar uitdrukkelijke toestemming. Het probleem wil dat deze onuitstaanbaar moeilijke dame nérgens mee wil instemmen, Disney een platvloerse Amerikaan vindt en zijn plannen met het verhaal dat haar zo nauw aan het hart ligt, haar allerminst bevallen. De film volgt het (waargebeurde) vrijwel onmogelijke productieproces van deze later iconische film. Hoe kwam die film er uiteindelijk toch? En waarom was de schrijfster zo’n moeilijk type? Komische elementen wisselen dramatische herinneringen in dit historische drama af. De vormgeving is mooi, de film is degelijk gemaakt, maar de acteurs—ook in de bijrollen— doen hier het grote werk.

Drama

Albums

7 Days of Funk

Blood Orange

bEEdEEgEE Gloom Balloon

Ejecta

7 Days of Funk

Dominae

Cupid Deluxe

Stones Throw Records / Bertus

Driftless Recordings

Domino / V2 Records

Het is een uitdaging om Snoop Dogg nog serieus te nemen in de 21 e eeuw.

Nadat de grondlegger van de West Coast-hiphop zichzelf eerder dit jaar transformeerde tot Snoop Lion om onder deze naam reggae te prediken, leek de maat dan ook echt vol te zijn. Tijd om een traantje te laten voor de hoogtijdagen van G-funk, voor de anthems op Dr. Dre’s 2001, waaraan Snoop bijdroeg, en vooruit, we staan ook even stil bij Drop It Like It’s Hot. Maar wat blijkt nu? Snoop keert terug uit de muzikale dood en dat zonder een greintje wansmaak! Samen met de oh-zo-authentieke DâM-Funk brengt hij 7 Days of Funk— een collectie onvervalste knallers die enkel en alleen zonder ironie verorberd worden. Op liedjes als Faden Away en Let It Go zingt en rapt Snoopzilla zo triomfantelijk en wellustig dat je gezicht continu van peinzend naar voldaan en weer terug vertrekt. Hoewel dit zonder DâM-Funk lang niet zo interessant was geweest, hebben we weer sympathie voor Snoops persoonlijkheidsstoornis.

Door Sander van Dalsum

Stel je voor, we organiseren een conferentie voor alle female fronted �������� electropopbandjes uit de recente popgeschiedenis. Iedereen is erbij, van Annie tot Say Lou Lou en van Ladyhawke tot Chvrches. Samen krijgen ze de opdracht om tien nummers te laten ontstaan, en een paar dagen later is daar het resultaat: een plaat met tien poppige liedjes, inclusief een hoes waarop de zangeres met het mooiste lichaam prijkt.

Maar ook een album waar tien keer compromissen voor zijn gesloten.

Helaas past deze omschrijving Ejecta, het nieuwe project van Leanne Macomber (Neon Indian) en Joel Ford (Tigercity, Ford & Lopatin). Op hun debuut Dominae brengt het tweetal warme synthpop met hier en daar wat discoinvloeden ten gehore. De liedjes zitten fatsoenlijk in elkaar, maar makkelijk verteerbaar is in dit geval een understatement. De optimistische synthesizers en het lustige handgeklap van Ejecta zouden perfect op een verzamelalbum van Kitsuné passen… van minstens drie jaar geleden. Ejecta is leuk en aardig, but we expected much more!

Door Leendert Sonnevelt

Schrik niet van de tacky albumhoes, Blood Orange is het beste dat ons is overkomen sinds Twin Shadow.

Nummers doordrenkt van onvervuld verlangen, vol ’80s referenties in fonkelnieuwe jasjes. Paradijsvogel Devonté Hynes produceerde voor ondermeer Solange en Theophilus London en opereerde onder de naam Test Icicles (experimentele punk) en Lightspeed Champion (arty folk) om in 2011 als Blood Orange het toneel te betreden. Was zijn meer gitaargeoriënteerde album Coastal Grooves nog een soloproject, met Cupid Deluxe duwt hij een vrachtlading aan artiesten naar de voorgrond met verfrissend coherent resultaat. Zo zorgen Caroline Polachek (Chairlift) en Samantha Urbani (Friends) in combinatie met zwoele saxjes, exotische steeldrums, scherpe gitaarriffs en de stem van Hynes (George Michael meets Jermaine Jackson) voor knetterend sexy melodieën. Naar het einde toe verliest het album wat kracht (rap, laat toch zitten), maar het geheel komt in de afsluiter prachtig samen, als het al eerder ingezette laidback en troostrijke It Is What It Is weer wordt teruggepakt. Ons credo voor 2014. Door Vanessa Groenewegen

You Make Me Feel Like a Natural Disaster/Fix the Sunshine Pts. 1-7 (An Ode to Bill Doss)

SUM/ONE

Maximum Ames Records

‘Sluit je ogen, en laat je lichaam en geest zijn wat ze zijn, zonder ze te veranderen of te manipuleren.’ Als een luisterboek wordt bEEdEEgEE’s album met deze boodschap ingeluid. Zodra we gehoorzamen maken achtergrondsprookjesgeluiden plaats voor trippy beats en synths. bEEdEEgEE is het soloproject van Brian DeGraw (Gang Gang Dance) dat wordt gekenmerkt door een eigenzinnige visie op muziekproductie. Op de vocalen van Gang Gang Dance-bandlid Lizzi Bougatsos, Hot Chips Alexis Taylor, CSS’ Lovefoxxx en Douglas Armour nagelaten, focust SUM/ONE veelal op instrumentale stukken. De nummers lijken als door elkaar gehusselde knipsels aan elkaar geplakt te zijn, waardoor een spannende, chaotische sound ontstaat. De dansbare tunes bevatten gelukkig wel genoeg duidelijkheid om de aandacht vast te houden. Dus, as je een moment uit je eigen sores en hersenspinsels getrokken wilt worden—draai SUM/ONE en volg DeGraws luisteradvies op!

Door Anna Nita

Patrick Tape Fleming, de man achter soloproject Gloom Balloon, zat in een hevige depressie en dacht zelfs na over een vervroegde dood. Een moeilijke periode voor de veelzijdige kunstenaar (muzikant, filmmaker en lifecoach) die bekend staat als een energieke crazy dancing entertainer in de band The Poison Control Center. Na het overlijden van zijn vriend Bill Doss zet hij de knop om. Het tweede gedeelte van Gloom Balloons debuut, You Make Me Feel Like a Natural Disaster/Fix the Sunshine Pts. 1-7 (An Ode to Bill Doss), eert zijn vriend Bill en verkondigt nieuw plezier in het leven. In het eerste gedeelte worden Flemings eerdere levenslessen met een flinke dosis humor, strijkers en psychedelica verteld. De twijfel tussen emotie en ironie maakt herkenning wel lastig en zoals ook te zien is aan de lange titels blijkt uitleg of verdieping nodig. De plaat is een beetje als een droom die als je hem beleeft zo logisch is, maar je onmogelijk kunt navertellen wanneer je weer bent ontwaakt. Door Anna Nita

Shine 2009

4AD / Beggars Group

Diane Coffee SCNTST

Milosh Ron Morelli

Our Nation

Jetlag

Spit

Self Therapy

My Friend Fish

Cascine / N.E.W.S. Records

Deadly

Hospital Productions / N.E.W.S. Records

Boysnoize Records / N.E.W.S. Records

Western Vinyl / Konkurrent

Shine 2009, is dat niet de band die ooit een nummer opnam met Paula Abdul?

Jazeker, maar als de naam van het duo verder geen bellen doet rinkelen, doe er wat aan! Sami Suova en Mikko Pykäri nemen je op Our Nation, hun tweede album, mee op een trip door de meest uiteenlopende genres. Opera, house, synth­p op, Balearic, indiepop, Eurodance —whatever floats your boat, het Finse duo heeft het in huis. Ondanks deze diversiteit blijft de muziek van Shine 2009 sfeervol en charmant (denk jaren 80), met hier en daar een politiek statement, een slimme sample of een verwijzing naar Hitchcock. Mocht bovengenoemde zangeres ooit nog eens een deuntje mee willen zingen, dan zal ze op haar knietjes moeten bidden tot Shine 2009, die met Our Nation haar niveau ver zijn ontstegen. Bye bye Gaga, dit is wat ‘artpop’ werkelijk inhoudt. Wist je trouwens dat ‘shinen’ sindskort in de Dikke Van Dale staat? Nope, not even going there… Door Leendert Sonnevelt

Het is december, de tijd om Sinterklaasgedichten en cadeau-whishlists te schrijven. Maar ook de tijd om het traditionele beste-plaat-van-het-jaar-lijstje neer te pennen! Grote kanshebber om op dat lijstje te komen is de Canadese muzikant Michael Milosh; eerder dit jaar bracht hij onder de bandnaam Rhye het prachtige Woman uit. Een soulful electropopalbum met nu-r&b feel.

Jetlag is Milosh solo. Iets wat hij al een aantal jaren deed voordat Rhye zorgde voor applaus. In zijn eentje is Milosh veel meer ingetogen. Jetlag bestaat vooral uit pianoballades, electronica en loops. Milosh’ fluisterende slaap­ kamerzang is feminien maar niet kop­ stemaanstellerig, en Jetlag is mede vanwege de vocalen subtiel en sfeervol, maar niet altijd even scherp. Zo vervelen Stakes Ain’t High en This Time.

Oeverloos gekabbel/gebabbel. Het hoeft natuurlijk niet altijd storm te zijn, zo is Slow Down een muzikale cursus onthaasting. Fijn. Michael Milosh doet met Jetlag een gooi naar een topnotering in de eindlijstjes. Maar Woman zal hoger eindigen. Door Matthijs van Burg

Als labeleigenaar van het veelbesproken L.I.E.S. heeft Ron Morelli de afgelopen drie jaar de clubs een stuk robuuster gemaakt. De New Yorkse house curator verkreeg veel aanzien met de solide stroom van eigenzinnige dance—van onder andere de Haagse Legowelt—die hij vanuit zijn appartement uitbrengt. Na deze vruchtbare periode van het aanprijzen van andermans werk, heeft Morelli eindelijk de ballen om zijn eigen muziek los te laten op de wereld. We zullen maar meteen met de deur in huis vallen: wat L.I.E.S. als label zo goed doet, doet Morelli als muzikant minder succesvol. Geïnspireerd door de zenuwslopende kanten van menselijke interactie, is Spit een diep zwart gat dat alles op z’n pad inslikt en weer… uitspuugt. Luisteraars die ook maar een klein beetje visueel ingesteld zijn, zullen dit album dan ook niet vaker dan één keer opzetten. De verzameling abstracties klinkt als een aanhoudende waan, zonder toegang tot antipsychotica. Door Sander van Dalsum

Na het zien van Paul Kalkbrenners geknutsel met Ableton en een MIDI keyboard in de film Berlin Calling, was de in 1993 geboren Bryan Müller a.k.a.

SCNTST eruit: hij wilde techno maken.

Zijn ritmegevoel ontwikkelde hij tijdens zijn jeugd vol hiphop en rockmuziek als drummer in de band van zijn vader.

En verder leerde de Duitse dj zichzelf de kneepjes van het vak. Hij creëerde een unieke, verfrissende sound, die zo veel­b elovend was dat hij na een voor­z ichtig begin op school- en verjaardagsfeestjes (clubs vond hij maar niks) via Twitter en Soundcloud werd ontdekt en als 17-jarige tekende bij het label van Boys Noize. Op Self Therapy zijn eerste full length hoor je dan ook duidelijk de vernieuwende tracks vol bijzonder gemixte samples.

Interessante combinaties, fijne melo­ dieën, sterke ritmes (à la Boys Noize) en soms progressieve techno in bij­ voorbeeld Velour, Waves Change en Throwback. In Chillinger Track lijkt SCNTST nog een verwijzing te maken naar zijn ontdekking via sociale media. #wunderkind. Door Dorothy Vrielink

Wat hebben Miley Cyrus, Justin Timberlake en Diane Coffee gemeen?

Ze waren alle drie kindsterren en lieten het afgelopen jaar muzikaal van zich horen. Hmm, Miley en Justin kennen we natuurlijk, maar Diane Coffee? Dit blijkt Shaun Fleming, op jonge leeftijd als stemacteur te horen in de Disneyseries Kim Possible en Mickey Mouse. En in zijn latere leven als de drummer van Foxygen, dat hij met zijn maten oprichtte.

Diane Coffee is dus een sideproject van de drummende Flemming. Een talent. My Friend Fish is folk, psyche­d e­ lica, garagerock en pop. De muzikale helden van Fleming zijn hoorbaar: The Beatles (mono refreintje in Hymn), David Bowie (glamrockballade All The Young Girls) en The Beach Boys (West Coast-samenzang in Tale Of A Dead Dog). Fleming laat heden en verleden samenkomen—in Green, dat een ongekende ode aan oude soul is, en in zijn eigentijdse, eigenwijze blues-vertalingen zoals ook The Black Keys ze maakt. My Friend Fish is een pot(pourri) met goud. Door Matthijs van Burg

45

Gc Update

Stuff Glamstuff winnen? Stuur een mailtje met je naam, adres en telefoonnummer naar glamstuff@glamcult.com. Laat ook duidelijk weten in het onderwerp welke prijs jij graag zou willen winnen! Winnaars krijgen per email bericht.

Shine 2009

Our Nation 3 CD’s

bEEdEEgEE

SUM/ONE 3 CD’s

Les Animaux

Les Animaux brengt op 14 dec een genadeloze mix van slutwave en digitale overdaad in Club NYX in Amsterdam, met onder andere het live debuut van het Londense trio Serious Thugs in Nederland, The Stress, The G-Team en High Functioning Alcoholics. Glamcult geeft 3 x 2 vrijkaarten weg.

Blood Orange

Cupid Deluxe 3 CD’s

Ejecta

Dominae 3 LP’s

Joy Wellboy

Yorokobi’s Mantra 3 CD’s

State-X New Forms

American Apparel

Inside Llewyn Davis

3 x 2 passepartouts voor het 2-daagse festival in het Paard van Troje in Den Haag voor avant-garde rock, cuttingedge electronics en nu-art, met op­ tredens van onder andere Orchestra of Spheres en Dean Blunt.

Glinster de feestdagen door in je zwart met gouden glitterpanty van American Apparel. Glamcult geeft 3 paar in XS/S en 3 paar in M/L weg.

3 x 2 bioscooptickets voor Inside Llewyn Davis, het nieuwste drama van de gebroeders Coen, waarin we een kijkje nemen in het rommelige leven van een gesjeesde folkmuzikant.

Javier Téllez

5 x 2 vrijkaarten voor de tentoonstelling Praise of Folly van Javier Téllez die tot en met 26 jan 2014 te zien is in S.M.A.K. in Gent.

46

Gc Plus

HAUER

ManMuaelnauela

MARTELLI MARTELLI geurtger RutR

HAUER HAUER

’PEVERSELY MESMERIZ MARTELLI

anuela MCAPTURED ’SCHERSON ’SCHERSON HAS HAS CAPTURED BOLAÑO'S BOLAÑO'S SPIRIT‘ SPIRIT‘ SCREEN INTERNATIONAL THE HUFFINGTON THE HUFFINGTON POSTPOST

’SCHERSON HAS CAPTURED BOLAÑO

Manuela

Rutge r

THE HUF

MARTELLI HAUER Rutge r

HAUER Robe rto B

GEBASEERD OP HET BOEK `UNA NOVELITA LUMPEN´ VAN

EEN FILM VAN

olaño

JIRAFA & PANDORA FILM PRODUKTION & MOVIMENTOFILM & LA VENTURA en coproducción con ASTRONAUTA FILMS JALEO FILMS presentan EL FUTURO escrita y dirigida por ALICIA SCHERSON con MANUELA MARTELLI LUIGI CIARDO ALESSANDRO GIALLOCOSTA DANIELA PIPERNO PINO CALABRESE PATRICIA RIVADENEIRA con la aparición especial de NICOLAS VAPORIDIS y RUTGER HAUER como MACISTE producida por BRUNO BETTATI CHRISTOPH FRIEDEL MARIO MAZZAROTTO CLAUDIA STEFFEN EMANUELE NESPECA LUIS ÁNGEL RAMÍREZ ÁLVARO ALONSO productor asociado NICOLAS VAPORIDIS basada en “Una Novelita Lumpen” de ROBERTO BOLAÑO música CAROLINE CHASPOUL & EDUARDO HENRÍQUEZ montaje SOLEDAD SALFATE ANA ÁLVAREZ OSSORIO fotografía RICARDO DE ANGELIS (ADF) directores de arte TIM PANNEN MARTA ZANI SEBASTIÁN MUÑOZ vestuario CAROLA ESPINA sonido BERND HACKMAN PIERO FANCELLU ALFONSO SEGURA diseño sonoro MIGUEL HORMAZÁBAL mezcla de sonido JORGE MARÍN dirección de producción BRUNO BETTATI jefes de producción ANDREAS JUPE LUIGI BOSCAINO JOSÉ LUIS RIVAS asistentes de dirección CIRO SCOGNAMIGLIO JUAN ROSAS casting ALICE FRITTI postproducción PEDRO BASAURI ENRICO BARONE prensa Plaza Espectáculos financiamiento música JUST TEMPTATION diseño gráfico PABLO GONZÁLEZ / SMOG. Con el apoyo de CORFO, CONSEJO NACIONAL DE LA CULTURA Y LAS ARTES - GOBIERNO DE CHILE, CONSEJO NACIONAL DE TELEVISIÓN, Film- und Medienstiftung NRW, DFFF–Deutscher Filmförderfonds, PROGRAMA IBERMEDIA, Visions Sud Est, Swiss Agency for Development and Cooperation, MEDIA–The Media Programme of the European Union, Film riconosciuto di interesse culturale e realizzato con il sostegno del MINISTERO PER I BENI E LE ATTIVITÀ CULTURALI DIREZIONE GENERALE PER IL CINEMA, Opera realizzata con il sostegno della REGIONE LAZIO–Fondo Regionale per il cinema e l’audiovisivo, realizzato in associazione con ERREA Sport SpA grazie all’utilizzo del credito d’imposta previsto dalla legge 24 Dicembre 2007 n. 244, Consejeria de Cultura JUNTA DE ANDALUCIA España. © 2013 Jirafa – Pandora Film Produktion – Movimentofilm – La Ventura – Astronauta films – Jaleo Films. Distribuida por Market Chile

“Moody. Surreal. Mesmerizing.”

- VARIETY

EEN FILM VAN EEN FILM VAN

EEN FILM VAN

GEBASEERD OP HET BOEK `UNA NOVELITA LUMPEN´ VAN GEBASEERD OP HET BOEK `UNA NOVELITA LUMPEN´ VAN

GEBASEERD OP HET BO

JIRAFA & PANDORA FILM PRODUKTION & MOVIMENTOFILM & LA VENTURA en coproducción con ASTRONAUTA FILMS JALEO FILMS presentan EL FUTURO escrita y dirigida por ALICIA SCHERSON con con la aparición especial de NICOLAS VAPORIDIS y RUTGER HAUER como MACISTE producida por BRUNO BETTATI CHRISTOPH FRIEDEL MARIO MAZZAROTTO CLAUDIA STEFFEN EMANUELE NESPECA LU música CAROLINE CHASPOUL & EDUARDO HENRÍQUEZ montaje SOLEDAD SALFATE ANA ÁLVAREZ OSSORIO fotografía RICARDO DE ANGELIS (ADF) directores de arte TIM PANNEN MARTA ZANI SEBASTIÁN mezcla de sonido JORGE MARÍN dirección de producción BRUNO BETTATI jefes de producción ANDREAS JUPE LUIGI BOSCAINO JOSÉ LUIS RIVAS asistentes de dirección CIRO SCOGNAMIGLIO JUAN ROSAS c diseño gráfico PABLO GONZÁLEZ / SMOG. Con el apoyo de CORFO, CONSEJO NACIONAL DE LA CULTURA Y LAS ARTES - GOBIERNO DE CHILE, CONSEJO NACIONAL DE TELEVISIÓN, Film- und Medienstiftu MEDIA–The Media Programme of the European Union, Film riconosciuto di interesse culturale e realizzato con il sostegno del MINISTERO PER I BENI E LE ATTIVITÀ CULTURALI DIREZIONE GENE realizzato in associazione con ERREA Sport SpA grazie all’utilizzo del credito d’imposta previsto dalla legge 24 Dicembre 2007 n. 244, Consejeria de Cultura JUNTA DE ANDALUCIA España. © 2013

ññoo a l o B o t a l r o e R Roobberto B

EEN FILMEENVANFILM VAN

EEN FILM VAN

laoñloaRñooberto B oB B o o t t r r e e b b o o RR GEBASEERD OP HET BOEK `UNA NOVELITA LUMPEN´ VAN

GEBASEERD GEBASEERD OP HET BOEK OP HET`UNA BOEKNOVELITA `UNA NOVELITA LUMPEN´LUMPEN´ VAN VAN

JIRAFA & PANDORA FILM PRODUKTION & MOVIMENTOFILM & LA VENTURA en coproducción con ASTRONAUTA FILMS JALEO FILMS presentan EL FUTURO escrita y dirigida por ALICIA SCHERSON con MANUELA MARTELLI LUIGI CIARDO ALESSANDRO GIALLOCOSTA DANIELA PIPER con la aparición especial de NICOLAS VAPORIDIS y RUTGER HAUER como MACISTE producida por BRUNO BETTATI CHRISTOPH FRIEDEL MARIO MAZZAROTTO CLAUDIA STEFFEN EMANUELE NESPECA LUIS ÁNGEL RAMÍREZ ÁLVARO ALONSO productor asociado NICOLAS VAPORIDIS bas música CAROLINE CHASPOUL & EDUARDO HENRÍQUEZ montaje SOLEDAD SALFATE ANA ÁLVAREZ OSSORIO fotografía RICARDO DE ANGELIS (ADF) directores de arte TIM PANNEN MARTA ZANI SEBASTIÁN MUÑOZ vestuario CAROLA ESPINA sonido BERND HACKMAN PIERO FANCELLU AL JIRAFA & PANDORA JIRAFA FILM&PRODUKTION PANDORA FILM & MOVIMENTOFILM PRODUKTION & MOVIMENTOFILM & LA VENTURA en& coproducción LA VENTURAcon en coproducción ASTRONAUTAcon FILMS ASTRONAUTA JALEO FILMS FILMS presentan JALEO EL FILMS FUTURO presentan escritaELyFUTURO dirigida por escrita ALICIA y dirigida SCHERSON por ALICIA con MANUELA SCHERSONMARTELLI con MANUELA LUIGI MARTELLI CIARDO ALESSANDRO LUIGI CIARDOGIALLOCOSTA ALESSANDRODANIELA GIALLOCOSTA PIPERNODANIELA PINO CALABRESE PIPERNO PINO PATRICIA CALABRESE RIVADENEIRA PATRICIA RIVADENEIRA mezcla de sonido JORGE MARÍN dirección de producción BRUNO BETTATI jefes de producción ANDREAS JUPE LUIGI BOSCAINO JOSÉ LUIS RIVAS asistentes de dirección CIRO SCOGNAMIGLIO JUAN ROSAS casting ALICE FRITTI postproducción PEDRO BASAURI ENRICO BARONE prensa Plaz con la aparición especial con la aparición de NICOLAS especial VAPORIDIS de NICOLAS y RUTGER VAPORIDIS HAUERycomo RUTGER MACISTE HAUERproducida como MACISTE por BRUNO producida BETTATI por CHRISTOPH BRUNO BETTATI FRIEDEL CHRISTOPH MARIO MAZZAROTTO FRIEDEL MAZZAROTTO CLAUDIA EMANUELE STEFFEN NESPECA EMANUELE ÁNGEL NESPECA RAMÍREZ LUIS -ÁNGEL ÁLVARO RAMÍREZ ALONSO ÁLVARO productor ALONSO asociado productor NICOLAS asociado VAPORIDIS NICOLAS basada VAPORIDIS en “Una Novelita basada Lumpen” en “Una Novelita de ROBERTO Lumpen” BOLAÑO de ROBERTO BOLAÑO diseño gráfico PABLO GONZÁLEZ / SMOG.MARIO Con elCLAUDIA apoyo de STEFFEN CORFO, CONSEJO NACIONAL DE LALUIS CULTURA Y LAS ARTES GOBIERNO DE CHILE, CONSEJO NACIONAL DE TELEVISIÓN, Filmund Medienstiftung NRW, DFFF–Deutscher Filmförderfonds, PROGRAMA IBERMEDIA, Visions Sud Est música CAROLINEmúsica CHASPOUL CAROLINE & EDUARDO CHASPOUL HENRÍQUEZ & EDUARDO montaje HENRÍQUEZ SOLEDADmontaje SALFATESOLEDAD ANA ÁLVAREZ SALFATEOSSORIO ANA ÁLVAREZ fotografía OSSORIO RICARDO fotografía DE ANGELIS RICARDO (ADF)DE directores ANGELISofde (ADF) directores TIM PANNEN de Film arte MARTA TIM PANNEN ZANI SEBASTIÁN MARTA ZANI MUÑOZ SEBASTIÁN vestuarioMUÑOZ CAROLA vestuario ESPINA CAROLA sonido BERND ESPINA sonido BERND PIEROHACKMAN FANCELLU DIREZIONE PIERO ALFONSO FANCELLU SEGURAALFONSO diseño sonoro SEGURA MIGUEL diseño HORMAZÁBAL sonorocon MIGUEL HORMAZÁBAL MEDIA–The Media Programme thearte European Union, riconosciuto di interesse culturale e realizzato con il sostegno del MINISTERO PER IHACKMAN BENI E LE ATTIVITÀ CULTURALI GENERALE PER IL CINEMA, Opera realizzata il sostegno della REGIONE LAZIO–Fondo R JALEO FILMS presentan EL FUTURO escrita y dirigida ALICIA MANUELA MARTELLI LUIGI CIARDOjefes ALESSANDRO GIALLOCOSTA PIPERNO PINO CALABRESE PATRICIA RIVADENEIRA mezcla de por sonido mezcla JORGE SCHERSON de MARÍN sonidodirección JORGEcon MARÍN de producción dirección BRUNO de producción BETTATI jefes BRUNO de BETTATI producción ANDREAS de producción JUPE LUIGI ANDREAS BOSCAINO JUPErealizzato LUIGI JOSÉDANIELA BOSCAINO LUIS RIVAS JOSÉ asistentes LUIS RIVAS de dirección asistentes CIRO de SCOGNAMIGLIO dirección CIRO JUAN SCOGNAMIGLIO ROSAS casting JUAN ALICE ROSAS FRITTI casting postproducción ALICE FRITTI PEDRO postproducción BASAURI PEDRO ENRICO BASAURI BARONE ENRICO prensa Plaza BARONE Espectáculos prensa Plaza financiamiento Espectáculos música financiamiento JUST música JUST–TEMPTATION in associazione con ERREA Sport SpA grazie all’utilizzo del credito d’imposta previsto dalla legge 24 Dicembre 2007 n. 244, Consejeria de Cultura JUNTA DE ANDALUCIA España. © 2013 Jirafa – Pandora Film Produktion –TEMPTATION Movimentofilm La Ventura – Astronauta films

4st

JIRAFA & PANDORA FILM PRODUKTION & MOVIMENTOFILM & LA VENTURA en coproducción con ASTRONAUTA FILMS www.imaginefilm.nl gráfico PABLO diseño GONZÁLEZ gráfico PABLO /LUIS SMOG. GONZÁLEZ Con el apoyo / SMOG. de CORFO, ConÁLVARO el apoyo CONSEJO deALONSO CORFO, NACIONAL CONSEJO DE LANACIONAL CULTURA YDELAS LAARTES CULTURA - GOBIERNO Y LAS ARTES DE CHILE, - GOBIERNO CONSEJO CHILE, CONSEJO DE TELEVISIÓN, NACIONAL FilmDE TELEVISIÓN, und Film- und NRW, Medienstiftung DFFF–Deutscher NRW, Filmförderfonds, DFFF–Deutscher PROGRAMA Filmförderfonds, IBERMEDIA, PROGRAMA Visions IBERMEDIA, Sud Est, Swiss VisionsAgency Sud Est, for Swiss Development Agency and for Development Cooperation, and Cooperation, con laJIRAFA aparición& PANDORA especial deFILM NICOLAS VAPORIDIS y RUTGER HAUER &como MACISTE enproducida por BRUNO BETTATI CHRISTOPH FRIEDEL MARIO MAZZAROTTO EMANUELE NESPECA ÁNGEL RAMÍREZ productor asociado NICOLAS VAPORIDIS basadaDENACIONAL en “Una Novelita Lumpen” deMedienstiftung ROBERTO BOLAÑO PRODUKTION & MOVIMENTOFILM LA VENTURA coproducción con ASTRONAUTA FILMS JALEO FILMS presentan EL FUTUROCLAUDIA escrita ySTEFFEN dirigidadiseño por ALICIA SCHERSON con MANUELA MARTELLI LUIGI CIARDO ALESSANDRO GIALLOCOSTA DANIELA PIPERNO PINO CALABRESE PATRICIA RIVADENEIRA MEDIA–The Media MEDIA–The ProgrammeMedia of theProgramme European Union, of theFilm European riconosciuto Union, diFilminteresse riconosciuto culturale di interesse e realizzato culturale con il esostegno realizzatodelconMINISTERO il sostegnoPER delI MINISTERO BENI E LE ATTIVITÀ PER I BENI CULTURALI E LE ATTIVITÀ CULTURALI GENERALE DIREZIONE PER ILGENERALE CINEMA, Opera PER ILrealizzata CINEMA,con Opera il sostegno realizzatadella con REGIONE il sostegno LAZIO–Fondo della REGIONE Regionale LAZIO–Fondo per il cinema Regionale e l’audiovisivo, per il cinema e l’audiovisivo, música CAROLINE CHASPOUL & EDUARDO HENRÍQUEZ montaje SOLEDAD SALFATE ANA ÁLVAREZ OSSORIO fotografía RICARDO DE ANGELIS (ADF) directores de arte TIM PANNEN MARTA ZANI SEBASTIÁN MUÑOZ vestuario CAROLA ESPINA sonido BERND HACKMAN PIERO FANCELLU ALFONSO SEGURA diseño sonoroDIREZIONE MIGUEL HORMAZÁBAL con la aparición especial de NICOLAS VAPORIDIS y RUTGER HAUER como MACISTE producida por BRUNO BETTATI CHRISTOPH FRIEDEL MARIO MAZZAROTTO CLAUDIA STEFFEN EMANUELE NESPECA ÁNGEL RAMÍREZ ALONSO productor asociado VAPORIDIS basada enCultura “Una Novelita Lumpen” ROBERTO BOLAÑO realizzato in associazione realizzatoconinLUIS ERREA associazione Sport SpA con ERREA grazie all’utilizzo SportÁLVARO SpA del grazie credito all’utilizzo d’imposta del credito previstod’imposta dalla legge previsto 24NICOLAS Dicembre dalla legge 2007 24n.Dicembre 244, Consejeria 2007 n.de244, Consejeria JUNTA deDECultura ANDALUCIA JUNTAEspaña.

DEdeANDALUCIA © 2013 España.

Jirafa –© Pandora 2013 Jirafa Film Produktion – Pandora–Film Movimentofilm Produktion ––Movimentofilm La Ventura – Astronauta – La Ventura films– –Astronauta Jaleo Films. films Distribuida – Jaleo Films. por Market Distribuida Chile por Market Chile mezcla de CAROLINE sonido JORGE MARÍN &dirección deHENRÍQUEZ producción BRUNO jefes de producción ANDREAS JUPE LUIGI BOSCAINO JOSÉ RIVAS(ADF) asistentes de dirección CIRO SCOGNAMIGLIO JUANSEBASTIÁN ROSAS casting ALICE FRITTI CAROLA postproducción ENRICO BARONE prensa Plaza Espectáculos TEMPTATION música CHASPOUL EDUARDO montajeBETTATI SOLEDAD SALFATE ANA ÁLVAREZ OSSORIO fotografía RICARDO DELUIS ANGELIS directores de arte TIM PANNEN MARTA ZANI MUÑOZ vestuario ESPINA PEDRO sonidoBASAURI BERND HACKMAN PIERO FANCELLU ALFONSO SEGURAfinanciamiento diseño sonoromúsica MIGUELJUST HORMAZÁBAL gráfico PABLO GONZÁLEZ / SMOG. Con el apoyo CORFO, jefes CONSEJO NACIONALANDREAS DE LA CULTURA Y LASBOSCAINO ARTES - GOBIERNO CHILE,asistentes CONSEJOdeNACIONAL TELEVISIÓN, Film- und Medienstiftung NRW,ALICE DFFF–Deutscher Filmförderfonds, IBERMEDIA, Visions SudPlaza Est, Swiss Agency for Developmentmúsica and Cooperation, mezcla diseño de sonido JORGE MARÍN dirección de producción BRUNOdeBETTATI de producción JUPE LUIGI JOSÉ LUISDERIVAS direcciónDE CIRO SCOGNAMIGLIO JUAN ROSAS casting FRITTI postproducción PEDROPROGRAMA BASAURI ENRICO BARONE prensa Espectáculos financiamiento JUST TEMPTATION MEDIA–The Media Programme riconosciuto di interesse culturale eYrealizzato con- ilGOBIERNO sostegno DE del CHILE, MINISTERO PER NACIONAL I BENI E LE DE ATTIVITÀ CULTURALI GENERALENRW, PERDFFF–Deutscher IL CINEMA, OperaFilmförderfonds, realizzata con ilPROGRAMA sostegno della REGIONE LAZIO–Fondo Regionale per il cinema e l’audiovisivo, diseño gráfico PABLO GONZÁLEZ / SMOG. of Contheel European apoyo de Union, CORFO,Film CONSEJO NACIONAL DE LA CULTURA LAS ARTES CONSEJO TELEVISIÓN, Film- DIREZIONE und Medienstiftung IBERMEDIA, Visions Sud Est, Swiss Agency for Development and Cooperation, realizzato in associazione ERREA Sport grazie Union, all’utilizzo credito d’imposta previsto dalla elegge 24 Dicembre 2007 n.del 244, ConsejeriaPER de ICultura DE ANDALUCIA © 2013 Jirafa PER – Pandora Film Produktion – Movimentofilm – La Ventura – Astronauta filmsRegionale – Jaleo Films. por Market Chile MEDIA–The Media con Programme of theSpA European Filmdel riconosciuto di interesse culturale realizzato con il sostegno MINISTERO BENI E JUNTA LE ATTIVITÀ CULTURALIEspaña.

DIREZIONE GENERALE IL CINEMA, Opera realizzata con il sostegno della REGIONE LAZIO–Fondo per il Distribuida cinema e l’audiovisivo, realizzato in associazione con ERREA Sport SpA grazie all’utilizzo del credito d’imposta previsto dalla legge 24 Dicembre 2007 n. 244, Consejeria de Cultura JUNTA DE ANDALUCIA España. © 2013 Jirafa – Pandora Film Produktion – Movimentofilm – La Ventura – Astronauta films – Jaleo Films. Distribuida por Market Chile

VANAF 12 DECEMBER TE ZIEN IN DE FILMTHEATERS, OP DVD EN VIA VOD Verkoopinfo AF Vandervorst www.afvandervorst.be

Chalayan www.chalayan.com

Fendi www.fendi.com

Louis Vuitton www.louisvuitton.com

Onitsuka Tiger www.onitsukatiger.com

Aganovich www.aganovich.com

Chanel www.chanel.com

G-Star www.g-star.com

MAC www.maccosmetics.nl

Paul Smith www.paulsmith.co.uk

American Apparel www.americanapparel.net

Comme des Garçons www.comme-des-garcons.com

Guess www.guess.com

Make-Up Studio www.make-upstudio.nl

Phillip Lim www.31philliplim.com

Bobbi Brown www.bobbibrowncosmetics.com

Converse www.converse.com

Jil Sander www.jilsander.com

Moroccan Oil www.moroccan-oil.com

Rochas www.rochas.com

Bottega Veneta www.bottegaveneta.com

Diesel www.diesel.com

Junya Watanabe

Scotch & Soda www.scotch-soda.com

Sonia Rykiel www.soniarykiel.com

Brown Clothes www.brownclothes.eu

Doop www.doopproducts.com

Max Mara www.maxmara.com

Stylebop www.stylebop.com

Camilla Skovgaard www.camillaskovgaard.com

Each x Other www.each-other.com

Moschino www.moschino.com

Superdry www.superdry.nl

Casadei www.casadei.com

Egyptian Magic www.egyptianmagic.com

Natasha Zinko www.natashazinko.com

Swatch www.swatch.com

Carven www.carven.com

Fade to W www.weekday.com

Nike www.nike.com

Viktor & Rolf www.viktor-rolf.com

Keune www.keune.com Kevin Murphy www.kevinmurphy.com.au Laura Mercier www.lauramercier.com Levi’s www.levis.com

47