GLAMCULT 2014 / ISSUE 5 / #104

FREE 2014—Issue 5 #104

“The true mystery of the world is the visible.”

Glamcult Independent Style Paper

Issue 5 #104 Update

Visual Essays

Cult 4

A gem cannot... 30

Platform

Collab

Rosa Menkman

8

Interviews

Oleg Dou 10 Jef Montes 14 Sylvan Esso 19 Foxes 20

Straight Up

36

Update

Film 44 Albums 45 Plus

Stuff 46

Festival

The Great Escape 24

Colofon Hoofdredacteur Joline Platje joline@glamcult.com

Art Director Marline Bakker marline@glamcultstudio.com

Creative / Fashion Director Rogier Vlaming rogier@glamcultstudio.com

Grafisch Ontwerp Glamcult Studio: Beau Bertens Rutger de Vries Valérie van Gerven

Moderedacteur Leendert Sonnevelt leendert@glamcultstudio.com Filmredacteur Maricke Nieuwdorp maricke@glamcult.com Redactie Stagiair Julie Barnasconi julie@glamcult.com

Sales sales@glamcult.com Aan deze editie werkten mee: Anna Nita, Britte Kramer, Daniëlle van Dongen, Dorothy Vrielink, Fay Breeman, Misha Kruijswijk, Sander van Dalsum

Fotografen D.L. Anderson, Ester Grass Vergara, Jouke Bos, Luis Artemio De Los Santos, Sabrina Bongiovanni, Sophie van der Perre, Taufiq Hosen Cover Fotografie: Ester Grass Vergara—Unit Styling: Maaike Staal—House of Orange Haar: Cynthia Schippers— House of Orange Make-up: Charlotte Niketic— House of Orange Model: Lynn—Bloom Management Assistent Fotografie: Marinka Grondel Assistent Styling: Mariska Groothuis Met dank aan Studio Noir Top SIS by Spijkers en Spijkers, badmuts Speedo The true mystery of the world is the visible.

—Oscar Wilde

Uitgever Rogier Vlaming / Glamcult Studio B.V. Postbus 14535, 1001 LA Amsterdam T 020 419 41 32 rogier@glamcultstudio.com www.glamcultstudio.com Distributie distribution@glamcult.com Opgave en vragen over abonnementen Abonnementenland Postbus 20, 1910 AA Uitgeest Tel. 0900 - A BOLAND of 0900 - 2 26 52 63 (€ 0,10 per minuut) Fax 0251 31 04 05 www.bladenbox.nl voor abonneren of www.aboland.nl voor adreswijzigingen en opzeggingen.

Abonnementsprijs bedraagt € 37 per jaar (10 nummers).

Abonnementen binnen Europa € 59,50, buiten Europa € 79,50 per jaar.

Een abonnement kan bij iedere editie in­g aan; het wordt afgesloten voor minimaal een jaar en wordt stilzwij­ gend verlengd tot wederopzegging.

Opzeggingen dienen schriftelijk uiterlijk 6 weken voor het aflopen van de abonnementsperiode in bezit van Abonnementenland te zijn.

Adreswijzigingen uiterlijk drie weken vooraf schriftelijk doorgeven aan Abonnementenland.

Prijswijzigingen voorbehouden. © Copyright: Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen en/of vermenigvuldigd zonder de schriftelijke toestemming van de uitgever en de andere auteursrechthebbenden.

De uitgever is niet verantwoordelijk voor schade opgelopen door onjuiste verwerking in het blad.

Glamcult, ISSN 1874 - 1 932

shop.swatch.nl

Cult

3

omg I LUVVVEE

1

2

Arvida Byström en Maja Malou Lyse, LIKE, 2014

Stef Van Looveren

5

Beeld uit de serie Gradient Bangles, Series of Wearable Objects, 2013

Fiji Soup

Arvida Byström

Early Mast

Melter 3-D, 2014

4

Maiko Gubler

Takeshi Murata 1

Hoe je het feminisme anno 2014 onder de aandacht brengt? Zo! Queer feminist Arvida Byström presenteert haar radicale kritiek op genderstereotypen met een overdosis suikerspinkleuren. In haar werk—dat veelal bestaat uit fotografie, GIF’s en collages—worden pastelkleuren (denk: heel veel Barbieroze) gecombineerd met alle mogelijke vormen van cybersymboliek. In haar eigen zine, Girl Gaze, bombardeerde de 22-jarige de man tot object, en in de fotoserie There Will Be Blood liet ze haar modellen zichtbaar door hun kleding menstrueren. In Londen runt het jonge talent samen met vriendin Hanna Antonsson galerie Gal, een plek waar vergelijkbare kunstenaars de (opnieuw: roze) vloer krijgen. Ook vanuit modeperspectief timmert Byström flink aan de weg. Ontwerpersduo Meadham Kirchhoff wees de kunstenaar onlangs aan als muze, en voor Monki en & Other Stories werkte de Zweedse als fotograaf. Op de vraag wie haar eigen lievelingsfotograaf is, luidt Byströms heldere antwoord: “Tumblr.” Hit the reblog button!

2

“You can find me on all the social networks: Facebook, Twitter, Tumblr, Instagram”, vertelt Thomas Osmont a.k.a. (kleine joint) a.k.a Early Mast—zonder dat we erom vragen.

Eén blik op zijn caleidoscopische werk en je weet waarom hij zich graag schaart onder de social media enthousiasts! Zijn seapunkwaardige gebruik van flesjes Fiji-water sluit naadloos aan bij de frisdrankfetisj van Tumblrmusici Torus (Capri-Sonne) en Yung Lean (AriZona). De Parijse grafisch ontwerper/ digital artist bleef trouw aan het kleurgebruik uit dit oceanografische internetuniversum, maar verving de yin-yangs en smileys door een ogenschijnlijk willekeurige verzameling nieuwe symbolen als pillendoosjes, dinosaurussen, geweren en klassieke torso’s. Zijn eclectische bijeenraping van beelden doet denken aan het vroege werk van Metahaven en de ecstatic surface designs van Pinar&Viola, met het grootste verschil dat Early Mast autodidact is. Collage 3.0 dus.

3

De jonge kunstenaar Stef Van Looveren verrijkt ons met foto’s in een exploderend kleurenpalet, en videoclips voor onder andere een van onze Vlaamse lievelingsbandjes du moment, Soldier’s Heart. Zijn werk, dat gekenmerkt wordt door het lijnenspel en geometrische vormen, en alleen maar complexer wordt naarmate je er langer naar kijkt, geeft ons een kijkje in de surrealistische wereld van de Belgische maker.

De manier waarop hij zijn fotografie digitaal manipuleert verwijst naar de Magritte-esque representatie van een vertekende realiteit door ons onderbewustzijn. Met zijn serie omg I LUVVVEE (de titel alleen al is to luvvvee) geeft Van Looveren een knipoog naar de internetprofielen van de hipste stervelingen op aarde, die inderdaad—let’s face it—vaak een onrealistisch perspectief van de werkelijkheid weergeven. www.stefvanlooveren.com

4

5

Takeshi Murata studeerde in the nineties af aan de Rhode Island School of Design op de afdeling Film/Animation/Video, en produceert sindsdien een continue stroom aan werk. Voor deze kunstenaar geen nostalgische hang naar de o-zohippe jaren 90; Murata is een groot fan van digitale noviteiten. Hij brengt ons met zijn bewerkingen van bestaand beeldmateriaal (uit B-films en vintage horrors) en gekleurde, hypnotiserende Rorschach-achtige visuals wonderbaarlijke droombeelden die de grenzen tussen abstractie en realiteit herdefiniëren. Murata ontwikkelde met behulp van glitches en coderingsfouten schilderkunstige technieken voor het bewerken van video. Voor zijn laatste stuk, Melter 3-D, een futuristische zoötroop, combineert Murata zijn unieke animatieesthetiek met klassieke beeldhouwkunst.

Met deze sculpturale 3D-animatie weet hij net als in veel van zijn andere (arbeidsintensieve) werk iets neer te zetten dat er tegelijkertijd organisch en compleet digitaal uitziet, en bovendien new to the eye is.

De Zwitsers-Japanse kunstenaar Maiko Gubler woont en werkt in Berlijn en begeeft zich in een spagaat tussen de virtuele- en fysieke wereld. 3D-modellen vormen, door de mogelijkheid om zich zowel virtueel als fysiek te manifesteren, de basis in Gublers werk. Na haar afstuderen aan de Universität der Künste Berlin in de richting Communicatie/ Digitale Media werkte ze tien jaar als interactief artdirector bij agentschappen als DDBT, Art+Com en Jung von Matt.

Sinds 2013 richt Gubler zich op persoonlijke projecten waarin ze beelden en sculpturen produceert met digitale hulpmiddelen en maakt ze als onafhankelijk beeldmaker oogstrelende visuals voor onder andere het industrieel ontwerpduo Geckeler Michels en een editorial voor KaDeWe Magazine. De paradepaardjes van haar persoonlijke werk zijn toch wel de Gradient Bangles, sculpturale armbanden van gips in mierzoete stoepkrijtkleuren, uit haar project Series of Wearable Objects.

Het woord wearable liegt er niet om; those bangles are bangin’!

www.takeshimurata.com

www.maikogubler.com

www.leshopearlymast.bigcartel.com

www.arvidabystrom.tumblr.com

4

Cult 6

Chance The Rapper, artwork voor de cover van Acid Rap, 2013, gemaakt door Brandon Breaux

Box Continents uit de serie: Still Life, 2012

8

7 Woo Hah!

Naho Kubota 10

Untitled, 2013

9

S/S 14 collectie, Foto: Paul Jung

Jaime Martinez

oh, 2014

Melitta Baumeister

oh 6

Naho Kubota groeide op in het kleine, Japanse dorpje Iida, maar vertrok naar de Verenigde Staten om Ceramic Sculpture te studeren. Ze verloor zichzelf, naar eigen zeggen, in het nauwkeurige proces van het mixen van glazuur, en begon daarom ook lessen fotografie te volgen. Als pietje-precies voelde ze zich hier meteen in thuis. Haar werk als fotograaf wordt nog steeds beïnvloed door haar major keramiek en andere blasts from the past; ze wilde vroeger astroloog of wiskundige worden. Haar project Mauna Kea Observatories (dat vernoemd werd naar het gelijknamige stelsel van astronomische observatoria in Hawaï) is een toonbeeld van haar minimalistische manier van fotograferen.

Kubota typeert haar stijl zelf als clean, met een overdaad aan wit, en her en der een pastelkleur. Ze houdt “in a fetish kind of way” van oude, stoffige machines in verlaten fabrieken, kabels en draden, en is altijd op zoek naar dat ene voorwerp dat schril afsteekt tegen haar rustige kleurenpalet.

7

Jaime Martinez, waar kennen we die naam ook alweer van? De kunstenaar, die al zijn hele leven in Mexico woont en werkt, is een van de weinige kunstenaars die een platendeal op zijn naam heeft staan—mede mogelijk gemaakt door M.I.A.! O ja, dat was het, de campagne van de Versus-collectie in samenwerking met de Britse-Sri Lankaanse zangeres. Martinez wist in zijn serie gifjes de übercoole, lichtelijk hysterische ontwerpen exact in de stijl van M.I.A. zelf vast te leggen; tropisch x London street cred. In zijn eigen foto’s legt de Mexicaan, als ‘trendy’ digital artist, de wereld op redelijk plastische wijze vast. Zijn bewegende beelden lijken echter ook een liefde voor het vergane VHS te verraden. Martinez weet deze twee visuele media op zo’n wijze te combineren dat hij zijn fetisj om handen, benen, voeten en ogen vast te leggen op unieke wijze weet te etaleren.

8

Poppodium 013 en Mojo Concerts slaan de handen ineen voor een nieuw festival met indrukwekkende hiphopartiesten in het centrum van Tilburg: Woo Hah! Naast internationale headliners als Method Man & Redman (Wu-Tang Clan) en Mos Def is er ook ruimte voor acts uit België en Nederland. Het spannendste onderdeel van de line-up wordt gedomineerd door jonkies die niet lang geleden zijn doorgebroken, maar wel bekend genoeg zijn om publiek te trekken, zoals Earl Sweatshirt en Chance The Rapper (die allebei in 2013 veel­ besproken werk uitbrachten, en meer dan eens werden bestempeld als de toekomst van rap). Dit jaar versterkte YG hen met zijn explicit debuutalbum My Krazy Life, wat live niet anders dan crazy zal worden. Liefhebbers van Nederhop kunnen hun hart ophalen met (NL) Hef & Crooks, De Jeugd van Tegenwoordig, Typhoon, Mr. Probz en (BE) Safi & Spreej, Diamantairs en Tiewai.

www.brightlightbrightlight.com 6 juli, Spoorzone 013, Tilburg www.woohahfestival.com

www.nahokubota.com

9

oh is het pseudoniem van de grafisch kunstenaar Edward Blake Edwards, die in de Britse kuststad Brighton woont.

Hoewel hij zich momenteel in digitale sferen begeeft, heeft Edwards een traditionele achtergrond; hij volgde een bachelor schilderkunst aan de University of the Arts in Londen. Hier was hij volop met olieverf, pen en inkt in de weer tot hij de nagenoeg onbeperkte mogelijkheden van 3D ontdekte, die hem meer bewegingsruimte gaven. Edwards streeft ernaar eye-candy te creëren die uniek en fun is. In zijn werk waarin twee immens lange armen langs elkaar heen kronkelen is dat in ieder geval gelukt. De armen lijken bekleed te zijn met een classic Adidas-vest en aan een pink en duim zitten joekels van gouden ringen. RUN DMC? Wat het ook moge zijn dat Edwards uit wil beelden, zijn (onbedoeld) nostalgische verwij­z ingen in combinatie met de heden­d aagse feel in zijn digitale ontwerpen zorgen voor een glimlach op je gezicht. Zijn zelfportret Selfie (2014) doet denken aan Clippy; de grijze paperclip die je vroeger te hulp schoot in Word. oh, wat ben je mooi.

10

Ergens tussen kleding, sculptuur, architectuur en installatiekunst bevindt zich het werk van Melitta Baumeister. De uit Duitsland afkomstige ontwerper studeerde vorig jaar af aan Parsons The New School for Design in New York, en toonde daar direct haar afstudeercollectie tijdens Fashion Week. Baumeisters signatuur is duidelijk, haar spring/summer 2014 collectie wordt grotendeels bepaald door smetvrije vormen en een buitengewoon gebrek aan kleur.

Maar ook qua materiaal en techniek gaat deze ontwerper volkomen klinisch te werk; haar silicone stukken worden gevormd in gipsmallen. De mogelijkheid om eindeloos hetzelfde figuur te kunnen produceren, fascineert Baumeister, die dit proces vergelijkt met de oneindige herhaling van de mode-industrie. Niet de kledingstukken, maar de mallen waar ze uit voortkomen bevatten de essentie van haar werk. “Any sufficiently advanced technology is indistinguishable from magic”, spreekt ze met uitvinder Arthur C. Clarke. Glamcult stemt hier unaniem en betoverd mee in. www.melittabaumeister.com

www.studio-oh.co.uk

5

Gc Update

Cult 11

Door Daniëlle van Dongen Fotografie: Luis Artemio De Los Santos

11

S/S14 collectie Furze Ground

11

Cottweiler

11

In een modebeeld waarin logo’s weer helemaal terug van weggeweest zijn, schitteren die van het Britse mannenlabel Cottweiler in afwezigheid. Oprichters Matt Dainty en Ben Cottrell leggen uit: “Logo’s zijn ontzettend krachtig, maar wij willen niet dat onze stukken daardoor worden herkend. Het is juist een uitdaging om met verstopte codes, unieke stoffen en originele snits iets neer te zetten. Natuurlijk kost het tijd voordat mensen je op die manier herkennen, maar we denken dat dit de levensduur van ons label ten goede komt.” De twee leerden elkaar kennen tijdens hun modestudie aan de universiteit van Bristol.

Het klikte meteen, en Matt en Ben wisselden continu inspiratie uit. Beiden hadden de wens om een label op te zetten dat langer mee zou gaan dan één seizoen, en mensen zou aanzetten tot bewust nadenken over hun kleding. Tien jaar geleden al begonnen ze naast hun day jobs hun eigen kleding te maken voor

vrienden en mensen uit de buurt. Ben werkte toen nog in de Londense kleermakersstraat Savile Row. De jongens houden van persoonlijk contact met hun klanten, en maken nog steeds kleding op bestelling. Onlangs hulde het duo FKA twigs in een transparante tracksuit voor haar huidige tour. “Ja, we hebben ook vrouwen onder onze klanten! Voor hen passen we de collectie wat aan in maat, maar vaak is dat niet nodig omdat ‘ie oversized juist goed werkt. De afgelopen tien jaar hebben we een universele size proberen te creëren, maar veel vrouwen kopen tegenwoordig gewoon de kleding die oorspronkelijk voor mannen gemaakt is. Om die reden houden we het voorlopig bij het maken van herencollecties”, concluderen ze.

De ontwerpen van Cottweiler houden het midden tussen sportswear en high-end fashion, maar het label wegzetten as such is te karig. Ben en

Matt zijn gefascineerd door sociale fenomenen, die een gevoel van saamhorigheid teweegbrengen onder afgesloten groepen mensen, zoals subculturen, religies, occultisme en fetisjisme.

Zij die de specifieke gedrags- en/of kledingcodes van de gemeenschap begrijpen, horen erbij zonder dat dit benoemd dient te worden. “Dit gegeven vinden wij uitermate interessant en is daarom ook prominent aanwezig in al ons werk. Religieuze kunst en symbolen zijn altijd een bron van inspiratie geweest. We zijn zelf niet gelovig, maar Matt ging in zijn jeugd wel regelmatig naar de kerk. We kijken ook graag naar alternatieve religies en de parallellen die getrokken worden met de wetenschap”, vertelt Ben. De twee hebben een groot archief aan onderzoeksmateriaal opgebouwd dat bestaat uit documentaires, boeken, YouTube-films en ontelbaar veel beelden die rondslingeren op het internet.

6

“Een knipoog naar de geschiedenis van de Britse jeugdcultuur zit in elke collectie verwerkt”, vervolgen ze.

Wanneer je, op zoek naar symbolen, hun collecties terugkijkt, vallen bijvoorbeeld de leren tassle (A/W 12 en A/W 13) en de twee geprinte T’s op een mouw (A/W 13) op. “Het TT-symbool is voor ons een manier om te branden zonder de volledige naam te gebruiken, het verwijst naar de twee T’s uit Cottweiler.

Het kwastje refereert aan de loafers die suedeheads (een afsplitsing binnen de skinheadcultuur, red.) droegen.”

Cottweilers spring/summer 2014 collectie Furze Ground is zowel geïnspireerd door de tijd die Matt en Ben een aantal zomers terug doorbrachten in een bos net buiten Londen als door Europese natuurraves. De lijn bestaat uit doorzichtige trainingspakken, stretchy satijnen saunapakken en de oversized jersey stukken die in elke collectie terugkeren. “Ieder seizoen proberen we

innovatieve en functionele stoffen te vinden die luxe uitstralen. En in alle collecties verwerken we technische details waardoor items iets bijzonders kunnen, maar altijd comfortabel zitten, zoals de transparante pet die oprolt in de vorm van een zonneklep.” Voor het schieten van het lookbook benaderden ze fotograaf Luis Artemio De Los Santos, wiens werk—een documentatie van een groep jongeren in Tsjechië—ze tegenkwamen tijdens een scrollsessie op Tumblr . Ze namen stante pede contact met hem op. “Af en toe vinden we iets dat ons in extase achterlaat. We zagen in zijn werk veel overeenkomsten met onze esthetiek. Een maand later zaten we in het vliegtuig naar Praag en schoten we de campagne met een aantal jongeren uit die groep. We zijn met elkaar en een paar flessen wijn het bos ingegaan, en lieten de natuur de vrije loop.” www.cottweiler.com

Gc Update

4 & 5 JULI 2014 CULTUURPARK WESTERGASFABRIEK AMSTERDAM

MASSIVE ATTACK

RICHIE HAWTIN CARIBOU DARKSIDE MODERAT LITTLE DRAGON SBTRK T FKA TWIGS BURAKA SOM SISTEMA BANKS THE GASLAMP KILLER MOUNT KIMBIE THEO PARRISH (LIVE) TINARIWEN LUNICE JOY ORBISON ZOMBY TODD TERJE (LIVE) SEUN KUTI & EGYPT 80 TYPHOON GEORGE FITZGERALD TA-KU AUFGANG CLARK RYAN HEMSWORTH DORIAN CONCEPT HOWLING NATHAN FAKE KELELA KATE BOY TOURIST PHON.O SNAKEHIPS SHIGETO

RANGLEKLODS TRIPPY TURTLE MAKAM THE ACID SLOW MAGIC THE FIELD SEVEN DAVIS JR. JAMESZOO CASPER TIELROOIJ & KC THE FUNKAHOLIC BRANKO GANZ CINNAMAN & BOYE KUENTA I TAMBU GUERILLA SPEAKERZ NUNO DOS SANTOS & JORN LIEFDESHUIS CLOUD BOAT AWANTO3(LIVE) SIROJ AKKA KNOWN V.A.(LIVE) HENRY X MR WIX TEARS & MARBLE SEVDALIZA CHEATERS DAVID DOUGLAS FS GREEN MALAWI LOLA TORUS MAARTEN VOS JULIEN MIER SUNNY SJOERD

Door Joline Platje In een jurk geïnspireerd door Issey Miyake en met blauw haar ontvangt de vriendelijke, intelligente Rosa Menkman ons in haar rommelige huis middenin het (uitgaans)centrum van Amsterdam. Ze heeft zich net ontdaan van alle kasten, waardoor haar bezittingen (een wirwar aan snoeren en andere technische materialen) op de grond slingeren. Volgens Wikipedia is Rosa Menkman een Nederlandse theoretica, curator en kunstenaar die gespecialiseerd is in glitchkunst. “Die pagina heeft iemand voor me geschreven. Grappig, he?!”, begint Rosa enthousiast. “Tijdens een feministische edit-athon, een schrijfmiddag waarop het aantal vrouwelijke kunstenaars op Wikipedia gelijk wordt getrokken aan hun mannelijke collega’s, die nu de overgrote meerderheid van de encyclopedie in beslag nemen. Een fantastisch initiatief!”, glundert ze.

Mocht je niet precies weten wat een glitch is: kort door de bocht is dat het resultaat van een onverwachte elektronische of softwarematige storing.

Rosa haalt als voorbeeld het pixelated

Rosa Menkman Rosa Menkman onderzoekt voor haar mooie werk de onverwachte uitkomst van elektronische of softwarematige signaalstoringen. Dat klinkt ingewikkeld en wellicht ook saaier dan het is, want het tegendeel is volgens de Amsterdamse glitchkunstenaar waar. “Problemen zijn best wel cool!” beeld aan dat ontstaat na een bufferoverloop. In de muziek wordt al sinds de jaren 90 met verstoorde output geëxperimenteerd, en Rosa trok deze term door naar de beeldende kunst.

Haar Wiki-introductie vormt een heldere omschrijving, maar zelf vindt ze de naam glitchkunst niet ladingdekkend.

“Het is een te letterlijke vertaling van een techniek waarmee gewerkt wordt.

Binnen deze stroming speelt een groep mensen met systemen met de bedoeling om bestaande technologieën groter te maken, anders in te zetten. Wij onderzoeken signalen, vooral de onbegrijpelijke interrupties ervan, en willen meer weten over technologieën dan gebruikers doorgaans gewend zijn om over na te denken. Met ieder nieuw medium ontstaan nieuwe mogelijkheden, maar vaak blijven bestaande conventies de norm”, legt ze uit.

Rosa deed twee masterstudies aan de Universiteit van Amsterdam (Nieuwe Media en Mediastudies) en promoveert nu aan het Goldsmiths College in Londen. Maar haar research levert zeker niet alleen geinige webtrucs

(ze heet Rosa menkman op Linkedin) en nerdy onderonsjes op; haar beelden zijn esthetisch zeer aantrekkelijk. “Als je een boodschap hebt, maar zelf een rare taal spreekt, moet je je publiek wel kunnen trekken. Als je ze probeert over te halen met een lelijke verpakking gebeurt er niets”, stelt ze. Rosa ontleende deze overtuiging aan haar grote voorbeeld Jodi, het Belgisch-Nederlandse internetkunstenaarsduo dat haar ook inspireerde om zelf digital artist te worden. “Ik heb wel een voorkeur voor blauw”, vervolgt ze. “En lijnen komen vaak terug, het zijn basic elementen van vrijwel iedere technologie, maar ik vind ze ook heel mooi.” Op de vraag wat ze bereikt met haar werk, antwoordt Rosa: “Creatieve problemen genereren.”

Lachend vervolgt ze: “Een mooie zin die niet van mij is, maar van kunstenaar Jon Satrom. Ik denk dat ik mensen met elkaar in verbinding probeer te brengen.

En door bruggen te slaan, ontstaan er clashende ideeën. En dat wil ik juist, want problemen zijn best wel cool!” www.rosa-menkman.blogspot.nl

The Collapse of PAL, 2010 “The Collapse of PAL is een live performance die ik voor de Deense nationale televisie ontwikkelde en blikt terug op het einde van het analoge PAL (Phase Alternate Lign) signaal.”

Lunar Storm, 2014 “Dit is een still uit de film Lunar Storm, die ik voor Vertical Cinema heb gemaakt. Film legt normaal gesproken de nadruk op horizontaal beeld, maar dat hoeft helemaal niet. Sterker nog, met de huidige technologieën kunnen we ook collages maken van bewegend beeld. In principe zou een video zelfs 1000 hoeken kunnen hebben of meerdere tijdslijnen, die allemaal over elkaar of door elkaar heen spelen. Maar niemand denkt daaraan als ie een filmpje online afspeelt.”

Shadows suspended on the temporal resolution of scanned fields [[interlacing]], 2014 “Dit beeld maakte ik als cover voor de sampler van Eindbaas, een Nederlands collectief van chiptune muzikanten, die met behulp van vintage pc’s en videogames muziek maken. Het beeld maakte ik met Xilitla, een videogame environment dat ik dit jaar zelf heb gebouwd.”

8

Gc Platform

Interviews

10 Oleg Dou: “Ik noem mijzelf nooit fotograaf, ook al schiet ik mijn portretten wel zelf.”

14 Jef Montes: “Mijn werk is één groot ritueel."

19 Sylvan Esso: “Zodra we elkaar zagen, waren we vrienden; we dansen hetzelfde.”

20 Foxes: “Het voelt alsof ik in het hart van een tornado zit.”

Door Fay Breeman Alle beelden ter beschikking gesteld door Espace Art 22 Brussels

Smile, 2012

Oleg Dou Het is lastig te benoemen wat de Russische Oleg Dou voor een kunstenaar is. Je zou hem een keramist kunnen noemen; recentelijk is hij begonnen met het maken van porseleinen sculpturen. Het leeuwendeel van Olegs oeuvre bestaat echter uit portretfoto’s. In het gesprek dat Glamcult onlangs via Skype met hem had, noemde hij zichzelf ook geen fotograaf. Het gaat hem niet om het schieten van de foto, maar de digitale bewerking van het beeld naderhand. Digitaal schilder dan? “Ja, zo zou je me kunnen noemen!”

11

Gc Interview

Oleg wist al op jonge leeftijd dat hij kunstenaar wilde worden. Hij werd geboren in een artistieke familie in Moskou.

“Mijn moeder is kunstenaar en vroeger bracht ik veel tijd door in haar studio, waar ook allerlei andere kunstenaars rondliepen. Ik was daar zelf ook altijd dingen aan het maken, en een lange tijd dacht ik dat ik tekenaar of beeldhouwer wilde worden. Toch ben ik niet opgeleid als kunstenaar, want toen ik mijn ouders vertelde dat ik naar de kunstacademie wilde, waren zij niet bepaald enthousiast. Ik moest een andere studie

Duza’s Tears, 2008

Katya’s Tears, 2008

Eyes, 2012

Tanya’s Tears, 2008

Oleg Dou

kiezen, want de situatie in Rusland was destijds niet erg stabiel. Dus ging ik economie studeren. Maar als ik de kans kreeg, was ik met kunst bezig. In de zomers had ik daarom altijd kunstgerelateerde bijbaantjes, bijvoorbeeld als ontwerper bij een reclamebureau.”

Zo behoorde het, tijdens vakantiewerk, tot Olegs taken om andermans foto’s te retoucheren. “Daar vond ik niks aan; ik wilde foto’s bewerken die ik zelf had gemaakt. Daarom heb ik toen—nu negen jaar geleden—mijn eerste digitale camera gekocht. Ik ben lukraak foto’s

gaan maken en omdat ik goed overweg kon met Photoshop, ben ik die vervolgens gaan bewerken. Het was het begin van het digitale tijdperk en er waren veel discussies over het retoucheren van fotografie. Kun je nog van pure fotografie spreken als beelden bewerkt zijn? Voor mij maakt het niets uit. Ik noem mijzelf nooit fotograaf, ook al schiet ik mijn portretten wel zelf. Toen ik mijn eerste werken online plaatste, werd ik direct door een Parijse dame benaderd die met mij wilde werken. Sinds dat moment is mijn kunst mijn focus.”

12

Eerst fotografeerde Oleg vooral zijn vrienden. Of eigenlijk vriendinnen, want voor zijn werken gebruikt hij alleen foto’s van vrouwen of kinderen. “Natuurlijk heb ik wel geprobeerd portretten van mannen te bewerken, maar ik was niet tevreden over het effect dat mijn bewerking op hun gezichten had. Ik houd blijkbaar niet van het androgyne mannengelaat.”

Maar de portretten zien er wel sekseloos uit; het lijkt of de verschillende gezichten dezelfde kenmerken hebben. Oleg legt uit: “Doordat ik details weghaal—wenkbrauwen, wimpers en andere haartjes—

De computer en camera worden echter langzaam minder belangrijk in Olegs werk. Hij is de laatste tijd aan het experimenteren met heel ander materiaal: porselein. Van digitaal naar fysiek. “Mijn eerste werken met porselein waren bewerkingen van antieke beeldjes. Eigenlijk was het hetzelfde als toen ik bij het reclamebureau werkte; ik retoucheerde andermans werk. Maar dat wil ik nu niet meer, ik wil zelf iets maken. Iets nieuws.

Dus nu creëer ik, met de hulp van meer ervaren porseleinmakers, mijn eigen beeldjes. Vroeger, als ik een portret had afgerond, was ik heel trots. Dat had ik de laatste tijd niet meer als ik iets af had, omdat de uitdaging weg was.

Nu heb ik dat tevreden gevoel weer als er een beeldje klaar is”, vertelt Oleg.

“Toch is het een vreemde periode voor mij”, vervolgt hij. “Het is niet echt een artistieke crisis, want ik weet goed wat ik wil doen en waar ik heen moet.

Het is heel belangrijk voor mij om een vrij kunstenaar te zijn. Ik wil compleet van richting kunnen veranderen, als ik dat nodig heb. Zo ben ik bijvoorbeeld ook geïnteresseerd in videokunst, maar ik ben bang om te beginnen. De markt voor kunst is momenteel heel moeilijk om in te bewegen. Als ik nieuw werk laat zien aan een galerie, krijg ik altijd hetzelfde te horen. Ofwel mijn nieuwe werken teveel lijken op wat ik al eerder gemaakt heb, ofwel ze wijken teveel af van de rest van mijn oeuvre. Ik zit gevangen in mijn eigen markt.” www.olegdou.com

#AF8, 2012

zien de verschillende mensen er zowel fysiek als emotioneel hetzelfde uit. Maar je kunt in alle foto’s ook een reflectie van mij zien. Als ik mensen fotografeer, laat ik ze met mijn eigen gezichtsuitdrukking zien wat ik van ze wil. Ergens zijn mijn beelden allemaal zelfportretten.”

De foto’s van Oleg zijn allen uitvoerig digitaal bewerkt, maar bij het retoucheren van zijn beeld gebruikt Oleg methodes uit de schilderkunst. “Ik wend bijvoorbeeld een techniek aan (waarvoor ik helaas alleen het Russische woord weet) waarbij je over een voltooid schilderij hele dunne, transparante laagjes aanbrengt. Ik las hierover, toen ik naar een manier zocht om de lucht rondom iemand vochtiger te doen lijken. Ik ben het sindsdien gaan gebruiken om mijn portretten meer diepte te geven. Mensen zeggen weleens tegen mij dat retoucheren makkelijk is, maar ik doe er maanden over om een werk af te krijgen. Ja, het is net schilderen, maar dan digitaal.”

De werken van Oleg zijn de afgelopen jaren in galeries over de hele wereld te zien geweest, en ver daarbuiten.

De Koreaanse modeontwerper Juun.J, bijvoorbeeld, gebruikte portretten uit zijn serie Cubs—waarin Oleg kinderen tot jonge dieren omtoverde—als opdruk voor sweaters en T-shirts in een van zijn collecties. Ook werkte de Rus voor softwaregigant Adobe. “Ik heb kleuren gecreëerd voor Photoshop. Het was heel grappig om voor hen te werken, omdat ik zelf zoveel met het programma werk.”

Verder heeft Oleg ook weleens rijke klanten die willen dat hij een portret van ze maakt. “Dat doe ik dan natuurlijk; ik moet ook ergens geld mee verdienen.

Gelukkig waren het tot nu toe mensen met mooie gezichten en heb ik niet het gevoel gehad dat ik aan authenticiteit moest inboeten, om aan de wensen van de klanten tegemoet te komen.”

Oleg woont en werkt momenteel nog steeds in Moskou. Voor een buitenstaander lijkt dat geen prettige plek om als kunstenaar te verblijven. “De situatie hier lijkt voor jullie veel ernstiger dan ‘ie is. Begrijp me niet verkeerd, het is vreselijk wat hier allemaal gebeurt. Alle, in mijn ogen, normale mensen hier vinden dat. Maar het heeft niet veel invloed op mijn leven. Het is niet makkelijk om kunstenaar te zijn in Rusland, maar dat heeft alles te maken met de slechte infrastructuur. Er is te weinig van alles eigenlijk: te weinig instituten, te weinig verzamelaars, te weinig opleidingen. Maar als kunstenaar sta ik niet onder druk. Mijn werken zijn niet politiek van aard, dus ik word niet gecensureerd. Ik heb ook nooit overwogen om Rusland te verlaten. Ik houd van Moskou en mijn hele leven speelt zich hier af. En ik kan overal heenreizen waar ik naartoe wil. Nou ja, nog wel…

Mijn grootste angst is dat onze overheid in de toekomst iets zal doen, waardoor we niet meer zomaar een ticket kunnen boeken en op reis kunnen gaan. Dan zal ik misschien toch overwegen om te emigreren, want zolang ik mijn computer, een studio, een model en een camera heb, kan ik overal werken.”

#AF3, 2012

Oleg Dou

13

Gc Interview

14

Gc Interview

Door Leendert Sonnevelt Fotografie: Sabrina Bongiovanni—Solar Initiative Styling: Marleen de Jong—NCL Representation

Haar en make-up: Kathinka Gernant—House of Orange Model: Vera—Paparazzi Model Management Assistent fotografie: Marlous van der Sloot Alle kleding Jef Montes, Illuminosa collectie

Jef Montes Hij maakte afgelopen jaar zijn catwalkdebuut, exposeerde bij verschillende internationale tentoonstellingen, startte met lesgeven aan ArtEZ en ging een vaste samenwerking met Philips aan. Kortom, modeontwerper Jef Montes was en is niet meer te missen. Zelf lijkt de jonge visionair er weinig door verrast.

Zijn doordachte dogma’s brachten hem zo ver, en bewaren de integriteit van Illuminosa— zijn eerste ‘echte’ collectie. Let there be light.

15

Gc Interview

Jef Montes “Ik werk het liefst zoveel mogelijk alleen.

Als ik dingen uit handen zou geven, verdwijnt daarmee de zuiverheid van mijn product.” In eerste instantie lijken het grote woorden, vooral uit de mond van een ontwerper die nog maar twee jaar geleden afstudeerde. In het geval van Jef Montes schijnen ze echter als toverspreuk te functioneren; de persoon Jef Montes komt opvallend dichtbij het label Jef Montes. Met Dolores, zijn afstudeer­ collectie, gaf de ontwerper zich in 2012 voor het eerst een klein beetje bloot.

We leerden niet alleen de designer, maar ook zijn overgrootmoeder en Spaanse, religieuze achtergrond kennen. ‘Dé collectie’ was het alleen niet, meent de ontwerper zelf. “Ik zie mijn afstudeercollectie als een explosie aan ideeën. De kleurvlakken waren sterk aanwezig, maar daar wil ik niet aan herkend worden. Op de academie moet je wel concessies doen, en ook qua tijd sta je erg onder druk. Ik vind mijn techniek, kennis en kwa­ liteiten als toegepast en autonoom kunstenaar interessanter. Daarmee vertel ik een verhaal waarin het experimenteren met traditionele handwerktechnieken centraal staat.”

Een half jaar geleden was het wél zover. Op de runway van Amsterdam Fashion Week toonde Jef Illuminosa, de collectie waarmee hij “de spijker op zijn kop heeft geslagen”. Twee jaar ging er aan vooraf, een periode die hij volop benutte om zich verder te verdiepen in technieken als macramé en borduurwerk, en materialen als nylon, kristal- en glasweefsel. “Deze collectie is mijn ‘echte’ debuut”, vertelt de ontwerper opgewekt.

“Ik was dan ook heel trots om haar aan de buitenwereld te presenteren. De show was één groot ritueel, een compleet verhaal. Ik wist precies hoeveel outfits ik nodig had. Over iedere look heb ik twee weken nagedacht, waarna de ontwikkeling per item zo’n vier weken duurde.

Door Illuminosa vond ik een soort rust.”

Vooral met de showopener, een semitransparante jurk van in satijn geweven UD-glas (glas waarvan de brekings­ index lager is dan die van alle andere soorten), maakte Jef een statement. Terwijl het eerste model de catwalk betrad, liet ze, onder luide ‘oohhs’ en ‘aahhs’ vanuit het publiek, over de voorkant van haar jurk twee buizen indigo-inkt leeglopen. Voor de ontwerper een bijzonder spannend moment. “Het kan maar één keer natuurlijk!”, zegt hij nog steeds zichtbaar opgelucht. “Voor Illuminosa heb ik onderzocht hoe glasweefsel op verschillende bindingen reageert. Met de eerste look wilde ik laten zien dat al het indigo in mijn collectie handmatig is ingekleurd. De compleet blauwe jurk is bijvoorbeeld op meditatieve wijze geverfd, en daarna is de inkt door een chemische reactie uitgevloeid.” Voor Jef was het openingsritueel niet alleen spannend, maar ook bevrijdend.

“Maandenlang leef je compleet gefocust naar het moment van de show toe.

Ik had een heel duidelijk schema; in tegenstelling tot mijn afstudeercollectie was Illuminosa een week voor de show

16

af.” Aanvankelijk had de ontwerper echter geen tien, maar negen looks in gedachten. “Nummer tien, of eigenlijk nummer één, ontstond in een droom. Hij moest er hoe dan ook komen! Samen met mijn stagiair ben ik het atelier ingegaan om iets nieuws, iets vreemds te laten ontstaan. Binnen een paar uur was het ontwerp daar.”

Met licht als specifiek uitgangspunt voor zijn collectie, die overigens niet seizoensgebonden is, was het voor Jef onmogelijk zich niet met het lichtplan van de catwalk te bemoeien. “Ik ben voor de show als een bitch gaan rondrennen!”, lacht hij. “Een combinatie van daglicht en kunstlicht, vanuit één hoek, was ideaal geweest, maar dat is ’s avonds laat onmogelijk. Ik wilde in ieder geval geen stadionlicht; daardoor zouden witte vlakken zwart worden. Het effect van het materiaal moest goed zijn. Gelukkig was alles op het laatste moment bijna perfect, daar ben ik dankbaar voor.”

Voor deze editorial met fotograaf Sabrina Bongiovanni kon Jef zijn conceptuele visie op licht tot in het uiterste perfectioneren.

“Wanneer ik ontwerp, werk ik altijd vanuit een patroon waar een simpele handeling uit volgt. Denk aan een lijn die je van voor naar achter trekt, en dan weer terugtrekt zodat er een driehoek ontstaat.

Op die manier zijn we vlakken gaan creëren. Mijn werk is door Sabrina op een nieuwe manier geïnterpreteerd; door het tegenlicht zie je, in tegenstelling tot op de catwalk, de transparantie van bijvoorbeeld het losgeweekte kristalweefsel, en daar waar het materiaal is omlijst met siliconen komt geen licht door. Ik wilde graag dat de collectie een duister randje zou hebben, een bezeten gevoel. Dat zie je perfect terug! We hebben lang getwijfeld of de foto’s in kleur of zwart-wit moesten verschijnen, maar ook in zwart-wit ervaar je door de verschillende gradaties de originele kleuren. Misschien ervaar je de kleuren zo zelfs beter”, mijmert hij.

Als vanzelfsprekend komt Jefs ontwerpproces niet altijd voort uit een nachtelijke ingeving. “Bij het bedenken van een collectie is het makkelijk en gevaarlijk een cliché te herhalen”, zegt hij eerlijk. “Ik denk daarom graag: ‘Wat is er op dit moment heel onlogisch voor mij?’ Een voorspelbaar ontwerp vernietig ik door het te breken, in de fik te steken of te fragmenteren. Juist dat proces is heel belangrijk. Ik push mezelf om iets te doen dat ik nog niet ken. En pas als het werkt, heb ik het gevoel dat ik iets nieuws neerzet.” Nogmaals benadrukt hij het belang van het experiment. “Het uitgangspunt van Illuminosa was de heilige communiekaars, die hij onder andere vond in het huis van mijn grootmoeder. Ik heb verschillende materialen verzameld, en ben door alle mogelijke rituelen de grenzen van mijn mogelijkheden gaan opzoeken. Mijn fascinatie met de kaars leidde tot heel veel proberen.” Chemische reacties speelden hierbij een belangrijke rol. “Soms heb ik mezelf en mijn assistent moeten beschermen. Door inkt op glasvezel aan

Jef Montes

17

Gc Interview

Jef Montes

te brengen vuur je bijvoorbeeld een reactie af die gevaarlijk kan zijn!”

Bij een jonge ontwerper die nu al zo’n duidelijk beeld voor ogen heeft, rijst de grote vraag: what’s next? “Mijn gevoel volgen”, antwoordt hij. “De collectie waar ik nu aan werk, Velero, gaat over zeilboten. Mijn grootvader

werkte vroeger als visser in Zuid-Spanje.

Nu hij met pensioen is, maakt hij miniatuur zeilschepen. Daar wil ik iets mee doen. Op dit moment ben ik de bouw en materialen aan het bestuderen, daarna ga ik op zoek naar een abstracte en minder letterlijke interpretatie.” De hang naar elementen uit het verleden is voor

Jef niets nieuws. “Als kind waren mijn vakanties één grote ontdekkingsreis.

In oude kathedralen vond ik opvallende vormen, teksturen en symbolen. De traan van de heilige Madonna bijvoorbeeld, die terugkwam in mijn afstudeercollectie.

Nog steeds raak ik als vanzelf geobsedeerd door dat soort zuivere elementen.

18

Het katholicisme en de achtergrond van mijn familie is een belangrijke inspiratiebron voor mijn werk. Nee, een religieus statement bevat het niet. Ik voer mijn eigen ritueel uit met simpele, van oorsprong vaak godsdienstige objecten.” www.jefmontes.com

Door Misha Kruijswijk Fotografie: D.L. Anderson

Sylvan Esso Sylvan Esso gaat er niet vanuit dat luisteraars dummies zijn. De welbespraakte en belezen Nick Sanborn en Amelia Meath zijn dat zelf ook allerminst. De twee kunnen niet wachten de festivals te veroveren met hun originele en opzwepende mix van folk, electro en dubstep.

Glamcult sprak het innemende duo vlak voor hun optreden in het Amsterdamse MC Theater over vriendschap, bomen en white noise.

Ze ontmoetten elkaar in een kleine club, op een plek hier ver vandaan. Hij speelde droevige, instrumentale hiphop, zij maakte deel uit van een a-capella-folktrio. Het mag een wonder heten dat ze samen geboekt waren. Een eerste kennismaking vond plaats tijdens het doorspelen van een gemeenschappelijke rekening. Het begin van een muzikaal liefdesverhaal? Nee hoor, de samenwerking tussen Nick Sanborn en Amelia Meath die hieruit voortvloeide is behalve uiterst vruchtbaar, louter platonisch.

Amelia: “Zodra ik Nick zag, wist ik dat we vrienden waren; we dansen op dezelfde manier.”

Toen Amelia Nick, die producer was, vroeg haar nummer Play It Right te remixen, nam hij de klus in eerste instantie plichtmatig aan. Maar al snel voelde hij dat er dit keer meer aan de hand was dan bij de talloze re-edits die hij voor andere artiesten maakte. Voor het eerst had Nick het gevoel daadwerkelijk iets toe te kunnen voegen, zonder afbreuk te doen aan het originele materiaal.

Vóór Sylvan Esso hadden beide artiesten altijd het gevoel alsof er iets aan hun soloprojecten ontbrak, nu wisten ze allebei dat ze in elkaar die onmisbare kompaan gevonden hadden. Wanneer ze samen muziek maken hoeft Amelia maar een melodie te zingen of Nick hoort bijna automatisch een elektronische

compositie. Andersom, als Nick haar een beat of baslijn laat horen, vindt zij direct de woorden om deze te begeleiden. Ook tijdens het interview wordt duidelijk hoezeer het tweetal op elkaar ingespeeld is. Ze kijken elkaar voortdurend aan en vullen de ander aan waar dat nodig is.

Al snel bundelden ze hun krachten in Durham (North Carolina) waar ze in Nicks slaapkamer het afgelopen jaar hun debuutalbum opnamen. Zelf omschrijven ze dat als een verzameling “levendige verslavingen”, die gaan over lijden en liefde, duisternis en verlossing.

De twee komen er ronduit voor uit popmuziek te maken, maar let wel: ze gaan er niet vanuit dat de luisteraar op zijn achterhoofd gevallen is. “Wij denken niet al op voorhand dat je dom bent. Er wordt zoveel muziek gemaakt, waarbij dat wel het geval is. Een gemiddeld top-40-nummer is uitsluitend een aaneenschakeling van extatische momenten.

En daar houdt het mee op.” Nick prijst Amelia om de songteksten, die zij grotendeels voor haar rekening neemt. “Ze schrijft net als veel anderen over relaties en persoonlijke dingen, maar zonder het te reduceren tot iets zwart-wits. Haar teksten bevatten juist vele schakeringen grijs en beschrijven op een geraffineerde manier hoe het nu echt is om mens te zijn, in een gecompliceerde wereld.”

Amelia legt graag uit waar hun bandnaam vandaan komt. “Er bestaat een prachtig 16-bits-spel voor je iPhone, Sword & Sworcery, waarin je op een zeker moment een Sylvan Sprite ontmoet. Een kleine witte geest, die een beetje lijkt op de mannetjes uit de schitterende film Princess Mononoke (de Japanse animatie van Hayao Miyazaki uit 1997, red.).” Hierop bootst Amelia het geluid na waarmee de geest uit de boom komt en de kamer vult zich plotseling met een prachtige, wegstervende tweetonige toonladder.

“Als je vervolgens een andere boom aanraakt, klinkt het...” En een iets hogere toonladder wordt ingezet. Nick vult aan: “Bomen vormen wel een terugkerend thema. Zo werkte ik als producer onder de naam Made of Oak. Verder zijn we vrienden met Lost in the Trees en momenteel touren we met Wye Oak. Yep, we’re just a bunch of hippies.”

Het is ditzelfde predicaat dat hem er aanvankelijk van weerhoudt zijn favoriete geluid prijs te geven. Maar aangespoord door Amelia (“Kom op, gast. Je bent een totale hippie. Just own it!) gaat hij dan toch overstag. “Simpelweg de peddel die weerklinkt over het meer als ‘ie het oppervlak raakt, als je aan het kanoën bent en het water heel stil is.” We nemen het onmiddellijk maar van hem aan. Maar Nick wordt pas echt enthousiast wanneer hij vertelt over een

19

tussen twee stations flippende auto­ radio, zijn “andere lievelingsgeluid”.

Hij begint te stralen bij de gedachte.

“I LOVE THAT. Even hoor je om beurten twee nummers kraken. Het is zo persoonlijk, want niemand hoort het op dezelfde manier als jij, zelfs de auto naast je niet.

Het is een compleet unieke ervaring, die nooit meer terugkomt. Ik zou het weleens willen opnemen. White noise is één van de mooiste dingen die er bestaan.”

We zouden met gemak nog uren kunnen doorpraten met het duo, maar het is helaas bijna tijd om on stage te gaan. Of ze vaste rituelen hebben voor ze opgaan? Behalve wat high-fives uitwisselen eigenlijk niet. Nick legt uit dat dergelijke rituelen vooral bedoeld zijn om op één lijn te komen voor het optreden. En zoals inmiddels duidelijk is geworden, heeft het dreamteam hier geen enkel probleem mee. Een beetje zenuwachtig is Nick trouwens wel. “Ik ben van nature een zorgelijk type, ik denk aan alle dingen die mis kunnen gaan. Zo is mijn laptop tegenwoordig de hele band, dus als die vastloopt, is de hele show over. Nou ja, Amelia kan nog altijd a capella zingen. Dat zou heel vet zijn. Misschien zouden we dat eens moeten proberen.” www.sylvanesso.com

Gc Interview

Trui Stella McCartney

Door Daniëlle van Dongen Fotografie: Sophie van der Perre—House of Orange

Styling: Duran Lantink Haar en Make-up: Elise Haman—NCL Representation Met dank aan: Petit Salon

Foxes

20

Foxes De foxy Foxes, echte naam Louisa Rose Allen, debuteerde onlangs met een krachtig, upbeat popalbum dat door een melancholische mangel is gehaald. Glamcult sprak de Britse perfectionist over haar jeugd en de weg naar volwassenheid, waarin kids party food en madeliefjes niet weg te denken zijn.

21

Gc Interview

Twin-set Weekday, jas Acne Studios, ketting Maison Martin Margiela

Foxes

In Southampton nam iedereen de aspiraties van Louisa Rose Allen om zangeres te worden met een flinke korrel zout.

Als kind zong ze Disney-klassiekers uit De Kleine Zeemeermin en bouwde ze drumkits van potten en pannen. “Ik wilde altijd Ariël zijn”, vertelt de Britse met de innemende bambi-ogen. In zekere zin is haar dat gelukt; Loui, zoals vrienden haar noemen, besloot haar geluk alleen in plaats van op het droge in The Big Smoke te beproeven. “Mijn zus hoorde dat ik naar Londen wilde komen om een opleiding tot schoonheidsspecialist te volgen. Ze belde me op en zei dat ik bij haar op de sofa kon crashen. Diezelfde dag nog propten mijn moeder en ik mijn hele hebben en houden in de auto en reden we er naartoe. Ik ben nooit meer weggegaan.” Maar het leven in de grote stad was niet alleen maar fun, herinnert Louisa zich. “Ik realiseerde me dat het tijd was om zelfstandig te worden.” Geen simpele opgave voor iemand die zichzelf betitelt als een uit de kluiten gewassen kind dat leeft op kids party food.

“Mijn generatie heeft het idee dat we alleen meedoen met het systeem, als we ons conformeren. We zoeken banen die de huur betalen, maar ons niet gelukkig maken. Maar volwassen worden kan naar mijn idee ook zonder je kinderfantasieën kwijt te raken.”

Vanuit beauty school hopte ze naar een muziekopleiding, maar het klassikaal bestuderen van composities voelde voor haar onjuist. Ze stopte en deed veel open-podium-optredens onder de naam Loui Rose. Haar huidige artiestennaam, Foxes, kwam voort uit Like

Foxes Do, een van haar eerst geschreven songs, gebaseerd op een bizarre droom van haar moeder waarin vossen de meest prachtige muziek maakten. In 2012 zette ze haar tracks Home en Youth op Soundcloud en toen ging het snel; de Amerikaanse tv-serie Gossip Girl gebruikte de nummers aan het einde van twee afleveringen en ze tekende een platencontract bij Sony Music. Toen ze, samen met dj/producer Zedd, de single Clarity uitbracht, zorgde dat voor een explosief succes in de VS. “Het is heel vreemd, thuis in Londen kan ik nog redelijk anoniem door de stad wandelen, maar in Amerika kan ik echt niet over straat zonder herkend te worden. Het lijkt me heerlijk als dat gekkenhuis er helemaal niet was.” Het gaat haar op het blote oog gemakkelijk af, en terwijl ze poseert voor de fotograaf, beaamt ze dat. “It’s mental, maar het voelt alsof ik in het hart van de tornado zit. Het is daar redelijk kalm”, lacht ze. Louisa is energiek en komt over als iemand die met beide benen op de grond staat.

“Van jongs af aan is me geleerd dat je je geluk niet van anderen moet laten afhangen, maar dat valt nog niet mee.

Ik ben zo iemand die zich het ene moment on top of the world bevindt, maar daar een paar seconden later weer vanaf dondert. Voor songwriting werkt mijn neurotische en manische inborst wel goed!”

Voor haar debuutalbum Glorious putte ze voornamelijk inspiratie uit haar eigen leven. Het is een persoonlijke plaat, met opzwepende beats en melancholische teksten. Dat contrast tussen

geluk en verdriet komt sterk naar voren in haar eigen lievelingsnummer Holding onto Heaven. “Het gaat over een familielid dat er nooit voor me was, maar nu opeens contact probeert te maken.”

Meer wil ze er niet over loslaten. Over een ander familielid—haar moeder— raakt Loui daarentegen niet uitgepraat.

“Het is mijn stijlicoon! Ze is een soort vrije hippie, die me doet denken aan Kate Bush. Ze heeft een vintagewinkel in Londen en heeft de meest geweldige kledingstukken.” Haar meest dierbare stuk is een jurk van Biba, een groot merk uit de sixties. “Hij is speciaal op maat gemaakt voor mijn moeder. Ik zou me verschrikkelijk voelen als ik die kwijtraak, maar misschien lukt dat me niet eens; ze zou me hoogstwaarschijnlijk levend villen.” Naast haar moeder zijn Patti Smith en Björk bronnen van inspiratie.

“Zij zijn geweldig, heel inspirerend.

Ik houd van sterke vrouwen die zichzelf durven te zijn.” De mooiste herinneringen uit haar kindertijd heeft Foxes aan de festivals in Bedford waar haar moeder haar mee naartoe nam. De belangrijke rol van haar moeder doet vermoeden dat haar vader het familielid is waarover zij zingt in Holding onto Heaven.

“Het gaat inderdaad over hem”, zegt ze en valt weer stil.

Pijnlijk of niet, Loui is verder een happy gal, zo blijkt maar weer als ze nadenkt over de vraag hoe haar leven er over vijf jaar uitziet. “Ik hoop vooral dat ik dan gelukkig ben. Maar dat ben ik nu al! Correctie: ik hoop dat ik dan nog steeds gelukkig ben. Ik wens dat ik dan nog steeds in Oost-Londen woon en

22

omringd word door de mensen waar ik van houd.” Naast de mensen die ze liefheeft (haar “Maggies”, zoals ze ze noemt), koestert ze ook amoureuze gevoelens voor andere zaken. “I love food”, stelt ze resoluut. “Iets beters dan een spekpannenkoek met stroop bestaat er niet.

Ik heb het in ieder geval nog niet gevonden. En ik ben dol op de kleur wit.

Ik weet het, pretty boring, maar ik houd van de manier waarop het kan functioneren als een canvas waar je van alles op kunt visualiseren. Het onberispelijke ervan vind ik heel bijzonder.”

En dat onfeilbare is belangrijk voor Foxes; ze is een ware perfectionist.

“Ik ben niet snel tevreden, nee. Er is altijd een stemmetje dat zegt dat ik beter kan, maar ik ben ontzettend blij met Glorious.

Ik wilde iets maken waar ik later als oud vrouwtje trots op kan zijn.” Dit in schril contrast met de tatoeage van haar lievelingsbloem, het madeliefje, op haar zij? “Ik was dronken op Venice Beach”, lacht ze. Wanneer Foxes nadenkt over de beste adviezen die ze ooit heeft gekregen, verschijnt er een kleine twinkeling in haar ogen. “You’re not as fat as you imagine”, zegt ze plots. Voordat dit bijna als een vreemd getimed, maar vriendelijk compliment wordt beschouwd, licht ze toe dat het een quote is uit de track Everybody’s Free (To Wear Sun­ screen) van filmregisseur Baz Luhrmann.

“Dit nummer draai ik graag ’s ochtends als ik opsta. Je hoort hem alleen maar praten, maar het zijn de beste adviezen die ik ooit heb gehoord.” www.iamfoxes.com

Trui Acne Studios, broek vintage Levi’s, ketting Maison Martin Margiela, ring van stylist

Foxes

23

Gc Interview

The Great Escape Het vergt wat voorwerk, een internationale line-up met meer dan 400 up-and-coming acts op 35 locaties; voor het blokkenschema moet je eigenlijk hogere wiskunde gestudeerd hebben. Maar zodra je je koffer op je Airbnb-zoldertje hebt gegooid, en je door weer en wind (!!) het strand van sunny Brighton hebt bereikt en je de eerste pint (of bosbessencider) je keel ingiet, weet je weer waarvoor je het doet: fffffestival. Op The Great Escape kun je, vaak in intieme setting en net voor het ‘echte’ festivalseizoen begint, je pas ontdekte, nieuwe favorietjes zien. En dan hebben we het nog niet eens over alle secret gigs, de clubprogrammering en spontane, muzikale uitbarstingen op straat. Glamcult mengde zich dit jaar tussen de Britse jeugd in Fred Perryshirtjes, omringd door de lichtzure geur die je in de vele pubs tegemoet komt. www.greatescapefestival.com

Years & Years

Door Joline Platje en Leendert Sonnevelt Fotografie: Taufiq Hosen

Tove Lo

Ebba Tove Elsa Nilsson ken je vast en zeker als Tove Lo, ofwel de zangeres die (volgens haar eigen teksten) graag een kijkje neemt in seksclubs, en daddies at the playground regelt. In de kelder van Komedia, een van Brightons grootste podia, blijkt de 26-jarige Zweedse een stuk onschuldiger dan haar teksten doen vermoeden. Haar stampende electropop herinnert

In de Corn Exchange, de ‘kleine’ zaal van de Brighton Dome (die aan de tuin van de Royal Pavillion ofwel de Taj Mahal van Brighton ligt), staan drie adolescenten in de leeftijdcategorie twenty something op een supergroot podium too cute to handle te zijn.

Gedrieën vormen Olly, Michael en Emre de zwoele electropopsensatie Years & Years. Vanaf het eerste nummer weten we, hoe lief ze er ook mogen uitzien, geen enkel stage is ooit te groot voor deze Londenaars. Wanneer ze Blu Cantrells Breathe in een hedendaagse r&b on speed versie inzetten, verschijnt er zomogelijk een nog grotere grijns op ons gezicht.

Zelfs het vieste bier on site kan ons niet deren; love, we won’t let you go.

direct aan het recente feel goodwerk van Sia en Icona Pop, voor wie Tove onder andere een nummer schreef. Of de zangeres de aanwezige—en voortdurend hardop pratende—big shots in de zaal met haar hese stem overtuigt, zal in de toekomst moeten blijken. Wij stampen in ieder geval naar hartenlust mee, volume op standje Hitzone.

Jay Arner Onderin de kelder van het chique(?) Queens Hotel, tussen bloemetjesvloerbedekking en een koud systeemplafond, vinden we Jay Arner. Online omschrijft de Canadese singersongwriter zichzelf als “mobile, affordable, and usually up for anything”. In levende lijve staat hij vooral introvert en ongemakkelijk op het podium, met voor zijn neus een handjevol heupwiegende nieuwsgierigen.

Dromerige synthpopnummers worden afgewisseld met knullige anekdotes. Zo werd het ijsje van de toetsenist eerder op de dag weg­g egrist door een zeemeeuw.

Only in Brighton… Wanneer Arner vanuit het niets met zijn achterste op de bühne belandt, dringt dezelfde toetsenist erop aan hier absoluut niet over te schrijven, want “Jay is not drunk!” Deze man moet het niet hebben van imago, en evenmin van zijn rode shirt met complementaire sokken. En dat is—tussen al het hippe geweld—een prettig gegeven.

24

The Great Escape Lizzo In het Brighthelm Centre (buurthuis annex kerk) schreeuwt Lizzo ontoepasselijk: “God terrified us! Hij zei dat we maar 30 minuten hebben.” Toch knap hoe deze schattige, badass rapper uitgedost in panterprint en gouden fanny pack de hele zaal ( ja, Glamcult ook) in dat halve uurtje aan het buikdansen krijgt. “Where are my snakecharmers at?” Misschien omdat het Lizzo’s verjaardag is?

Tequila shots!

Ghost Beach

WET In een perfect little black shirt probeert Kelly Zutrau, frontvrouw van Brooklyn-band WET, met haar lieve, gevoelige liedjes en country meets ghetto-stem, boven het pratende publiek in The East Wing uit te komen. Halve liters lager in een lullig conferentiecentrum en kwaliteitspop lijken niet de beste combinatie voor dit trio. De zaal krijgen deze jonkies met hun dreampoppy gitaarrifjes à la The xx dan ook niet stil. Ons daarentegen wel.

Je kent ze wel. Het soort mensen dat je tijdens het uitgaan meteen de dansvloer optrekt, je ongevraagd volstopt met God knows what en je vervolgens niet meer laat gaan. Van dat type is ook Ghost Beach, of nou ja, de muziek van Ghost Beach dan. In de Green Door Store, een voormalig warenhuis met aan het beschimmelde plafond een eenzame discobal, brengen deze jon-

25

gens uit New York de meest dansbare show van The Great Escape. Frontman Josh—purple hair, don’t care—heeft zijn drumcomputer uitgestald op een amazing technicolor kleedje, en dat is bijna even veelzeggend als de naam van het duo, die dit optimistische feestje perfect omvat. Plaspauze? Niet bij Ghost Beach!

Gc Festival

The Great Escape

MØ Queueing up! Bij The Great Escape hoort het erbij, maar voor MØ staat er een rij die tot de volgende venue reikt. Met haar donkerbruin geverfde vlecht in een wokkel, zwart nepbontje en spijkerhotpants lijkt er niet veel over te zijn van de tiener die in haar slaapkamer liedjes opnam en clipjes in elkaar knutselde, zo geroutineerd (edoch gepassioneerd) heupwiegt/ stuitert ze over het podium. “Hey yo!”, roept ze, terwijl ze haar middelvinger opsteekt in pop-up podium The Warren —dat van oorsprong een opslagplaats of garage lijkt. De ultieme locatie voor de bleke Deense, want: ongepolijst en o zo cool.

TOKiMONSTA Brighton is tijdens The Great Escape niet alleen het Mekka van de luisterpop; er wordt—zij het op een beperkt aantal locaties—ook volop gedanst.

Bij TOKiMONSTA bijvoorbeeld, die tijdens The Red Bull Academy alle beatgeoriënteerde bezoekers bij elkaar brengt.

Van Tupac tot Tinashe, net als de botsende stieren achter de booth laat de glimlachende producer hiphop clashen met zonnige electronica, trap, r&b en vintage samples. Alles wat hip en happening is, zeg maar, en dat is te zien aan het heerlijk uitgedoste publiek. All bass, all bass!

26

The Great Escape MNEK “Dit is mijn eerste festival, guys!”, roept Uzoechi Osisioma Emenike, ofwel MNEK, gekleed in Jekkah en Vlisco voordat hij begint aan het tofste optreden van #TGE14. Voor Glamcult is het ook a first, liefde op het eerste gezicht welteverstaan. Zonder twijfel heeft MNEK de gaafste (en most goodlooking) band om naar te kijken (met dank aan twee volslanke achtergrondzangeressen die met hun synchrone dansjes lijken te zijn weggelopen uit de docu Twenty Feet from Stardom). Soulful, funky, clubby—MNEK doet ons hoofd op hol slaan. “Let’s get close, closer than close”, zingt hij in zijn covermedley. Eh… nou graag. “Like a moth to a flame...”, vervolgt hij. Klopt ook. “I’m ready for your love...”, sluit hij zijn set. Nou Emenike, so are we!

East India Youth

Deathcrush Als een van de eerste acts op de zonnige zaterdagmiddag trekt East India Youth opvallend veel belangstelling. William Doyle, die eerder dit jaar zijn debuutalbum uitbracht, speelt in Above Audio, een afgeleefde club die zowel aan Oostende als de Amerikaanse West Coast doet denken. Terwijl de eerste cocktailglazen klinken en Doc Martens gratis T-shirts uitdeelt, trekt de producer zich kalm en schijnbaar

onverschillig terug in zijn donkere nummers, die live lang en breed worden uitgerekt. Voor de open ramen verzamelt het publiek dat niet meer naar binnen kan. Wanneer Doyle de climax van Heaven, How Long (met de tekstuele toevoeging ‘till you come’) bereikt en wij de veel te volle tent ontvluchten, breekt recht boven de boulevard juist de zon door de wolken.

Deathcrush, ook wel bekend als het trio dat onlangs het aarsgewei nieuw leven inblies, treedt op in beachclub Digital. Geheel onterecht en daarom des te interessanter, want deze nineties kids mixen oorverdovende punk met noise en zoetgevooisde zang, gebracht met de geloofwaardigheid van Sonic Youth. De meerstemmige vocalen van Linn Nystadnes en Åse Bredeli Røyset blazen zowel op hun lieftallige als angstaan­j agende momenten het publiek omver, daarbij geholpen door een drummer met peroxideblonde Cobaincoupe. Glamcult hoopt op een spoedige herhaling op Nederlandse bodem. En om nog even terug te komen op die tramp stamp, check de video bij Lesson #16 for Beatmaster V, een bizarre ode aan Kim Jong-un, die de jury van verschillende filmfestivals met open mond achterliet.

27

Gc Festival

Olaf Hajek In navolging van samenwerkingen met onder andere Yoko Ono, Vivienne Westwood en Jeremy Scott kondigde Swatch dit voorjaar opnieuw een verrassende collab aan. Het rad stopte ditmaal niet bij een pop- of modegrootheid, maar bij iemand die zijn pad volledig laat bepalen door Moeder Natuur. Tijdens Art Brussels kreeg Glamcult de gelegenheid om kennis met hem te maken: Olaf Hajek, de internationaal gerenommeerde kunstenaar die door middel van twee Swatch Art Specials bloemen om je pols wikkelt. “Ze groeien, bloeien en verwelken. Ze omvatten niet alleen het leven, maar ook de dood.

Ze zijn bedwelmend en giftig. Bloemen staan symbool voor de tegenstrijdigheid die je in al mijn werk tegenkomt.”

De twee horloges die Hajek ontwierp, vormen zowel letterlijk als figuurlijk een koppel. Flowerhead en Nature Man, noemde hij de afgebeelde man en vrouw.

Het duo is gebaseerd op eerder werk, dat tot stand kwam in Zuid-Afrika. “De naam van de vrouw is Black Antoinette.

In de afgelopen jaren heb ik haar meer dan tien keer geschilderd. Uiteraard refereert haar naam aan Marie Antoinette.

Tegelijkertijd stelt ze het tegenovergestelde voor; ze is rijk, maar haar rijkdom is de natuur. Op haar hoofd draagt ze een zware last, ze is één met de aarde.”

Ook Nature Man is een voortdurend terugkerend onderwerp in Hajeks werk.

“De maten van het horloge maakten het wel moeilijk om hem goed te portretteren”, licht hij toe. “Ik heb beide portretten eerst op groot doek geschilderd. Hoe groter het canvas, hoe meer vrijheid!”

De organische patronen van Hajek doen totaal niet vermoeden dat deze illustrator een groot deel van zijn tijd doorbrengt in Berlijn. Wellicht verklaart het wel waarom veel van zijn bloemen denkbeeldig zijn. “Mijn werk is een vlucht uit de minimalistische, Duitse mindset.

Een favoriete bloem? Nee, die heb ik niet!

Al kijk ik wel graag naar de stillevens van Hollandse meesters. De tulp vind ik heel interessant; ze is mooi, maar ook

down to earth.” Het liefst laat Hajek zijn fantasie de vrije loop gaan, ver buiten de grijze stad. “Daar, in de natuur, vind ik een vreemde energie.”

Vooral in Kaapstad, Hajeks tweede woonplaats, is the circle of life compleet.

“Mijn laatste tentoonstelling bereidde ik voor in een klein huis, gelegen in het islamitische deel van de stad. Als ik de deur opende, keek ik recht op de Tafelberg.

En als het waaide, was het geluid van de wind overweldigend!” Hajeks nauwe connectie met de natuur is allesbehalve nieuw. “Op de kunstacademie kreeg ik via mijn docent een aantal Afghaanse schildertechnieken mee. Ik gebruikte mijn vingers om te schilderen, maar ook om

28

de verf te ervaren. Dat primitieve gevoel bepaalt nog steeds mijn werk. Creativiteit kun je niet opleggen door middel van regels, het komt uit jezelf. Een schilderij moet daarom niet perfect zijn, maar goed.”

Flower Head en Nature Man zijn nu verkrijgbaar als een set van twee in een speciale verpakking in een gelimiteerde en genummerde oplage van 888 stuks. Flower Head is ook afzonderlijk verkrijgbaar. www.olafhajek.com www.swatch.com

Visual Essays

30 A gem cannot be polished without friction.

Fotografie: Ester Grass Vergara

36 Straight Up Fotografie: Jouke Bos

Links Sweater Iceberg, bodywarmer en sneakers Nike, rok van stylist, armband Chanel Rechts Jack Tommy Hilfiger, broek Lacoste, cap Seafolly, oorbel en armband Cooee Design

A gem cannot be polished without friction.

Links Top Crème de la Crème, rok Iceberg, onderbroek David Laport, sandalen Tommy Hilfiger, oorbel Cooee Design, yogamat Stella McCartney voor Adidas Rechts Top van stylist, korte broek Jacob Kok

Links Sweater Hugo Boss, korte broek 3.1 Phillip Lim via Mytheresa, col en riem van stylist, sandalen Tommy Hilfiger Rechts Jurk Domenico Cioffi, jas Diesel, rugtas Jacob Kok, zonnebril Domenico Cioffi voor Mijo Spectacles, oorbel Cooee Design

Fotografie: Ester Grass Vergara—Unit Styling: Maaike Staal—House of Orange Haar: Cynthia Schippers—House of Orange Make-up: Charlotte Niketic—House of Orange Model: Lynn—Bloom Management Assistent Fotografie: Marinka Grondel Assistent Styling: Mariska Groothuis Met dank aan Studio Noir

Voor de eerste editie van Straight Up sloeg Glamcult de handen ineen met Sebastian Professional. Samen gingen we op zoek naar de nieuwe generatie muzikanten en het veelbelovende modetalent van Nederland en België, geïnspireerd door de Digitality

Collection van het hairstyling merk. Het resultaat: een samenwerking tussen twaalf up-and-coming acts en designers die met kop en schouders boven de rest uitsteken—met hulp van Sebastian Professional ambassador Siko van Berkel.

Feico (Know V.A.): colbert en overhemd MariusPetrus Marijn (Know V.A.): colbert en overhemd MariusPetrus

Know V.A. X MariusPetrus

Straight Up

Lenka (Cheaters): top Duran Lantink

Cheaters X Duran Lantink

powered by Sebastian Professional

Pepijn (Lemontrip): jas Benji WZW, col Ralph Lauren

Lemontrip X Benji WZW

Straight Up

Aafke (Victim Victim): top, legging en rugzak Jacob Kok Maurice (Victim Victim): col Prada, broek Gucci, rugzak Jacob Kok

Victim Victim X JACOB KOK

powered by Sebastian Professional

Diede (Alumna): bomber Maison The Faux, top Helmut Lang, sieraden van model

Alumna X Maison The Faux

Straight Up

Sofie (Sofie Winterson): top David Laport, sieraden van model

Sofie Winterson X David Laport

Fotografie: Jouke Bos—Witman Kleipool Styling: Alex van der Steen—Eric Elenbaas Agency Haar: Siko van Berkel—Sebastian Professional Make-up: Kathinka Gernant—House of Orange Assistenten fotografie: Lukasz Kwiatek, Anne Noa Moolhuysen Assistent styling: Giedre Malinauskaite Assistenten haar: Thanee Tichem, Kamilia Homri

powered by Sebastian Professional

Know V.A.

Sofie Winterson “Ik ben Sofie en ik ben op het moment heel gelukkig, want ik studeerde toevallig vorige week af aan het Conservatorium van Amsterdam!”, begint de knappe zangeres en ex-model Sofie Winterson. Als een van de weinigen kan ze zeggen dat ze al getekend is (door Magnetron Music, je weet wel van De Jeugd van Tegenwoordig en Staygold) en twee videoclips op haar naam heeft.

Die overigens door Glamcult-bekenden Pinar & Viola en Petrovsky & Ramone geschoten werden. Ze maakt dromerige, melancholische popliedjes in de voetsporen van haar muzikale inspiratiebronnen Beach House en The xx. Naar eigen zeggen zijn haar nummers soms hoopvol, maar vaak ook best een beetje down. “Mensen kunnen er misschien lekker op zweven”, denkt Sofie hardop.

Sofie groeide op in een groot muzikaal gezin op het pittoreske schiereilandje Marken tussen Volendam en Monnickendam.

Iedereen speelde thuis een instrument—Sofie koos voor viool—en er werd op initiatief van haar vader met regelmaat meerstemmig in de keuken gezongen. “Toch had ik nooit gedacht dat ik iets zou doen, met wat ik altijd zo gewoon heb gevonden thuis. Als kind wilde ik schrijfster worden. Dat ben ik nu alsnog wel een beetje, maar dan van liedjes. Ik heb ook even aan de toneelschool gestudeerd, maar muziek is echt mijn eindbestemming. Het allermooiste instrument vind ik nog steeds de viool, zo ontroerend. Ik speel nu alleen niet meer, omdat het echt frustrerend moeilijk is en je er niet bij kunt zingen. In de band speel ik daarom nu basgitaar.” Mensen ‘uit de scene’ volgden de muzikale aspiraties van de familie al even; Sofie vormde, voordat ze dit succesvolle soloproject startte, met grote zus Floor, broer Joost en zusje Cato bands als The Souldiers en de Van Dijck Sisters (een soort Haim avant la lettre). En dan nu op eigen benen haar mysterieuze indiepop.

Straight Up

Verwacht op Sofies debuutalbum, Wires, dat eind deze zomer zal uitkomen en geproduceerd werd door Rimer London (die eerder samenwerkte met Cata Pirata en Le Le), een mix tussen analoge en digitale muziek. “Ik vind het fantastisch dat iedereen tegenwoordig een soort homestudio kan hebben; daardoor kun je zelf veel creatiever werken en kost het geen miljoenen om een album te maken. Met behulp van een computer kun je je sound echt verbreden.” Het komende jaar zal vooral in het teken staan van tracks releasen, die ze hopelijk daarna op tour ten gehore kan brengen. “Mijn grote droom is om met de hele band in zo’n nightliner door Europa te rijden”, lacht ze.

Afgelopen voorjaar had ze alvast een voorproefje in Amerika, toen ze zes keer achter elkaar speelde op SXSW in Austin. “Dat is een ervaring om nooit te vergeten, iedereen is daar om muziek te maken.”

“Wat ik het moeilijkste vind aan muzikant zijn, is de onzekerheid. Je hebt geen garantie, ook al geef je alles en werk je keihard.

Je weet nooit wat de toekomst je gaat brengen”, zegt Sofie. “Verder is mijn leven nu een aaneenschakeling van extreme hoogte- en dieptepunten. Als je keihard naar een vet concert hebt toegewerkt en je daarna terug op de aarde landt, is dat echt niet zo leuk.”

Maar dan zet Sofie gewoon het nieuwste album van Mazzy Star op.

“Dat is voor mij echt een zen-plaat, als ik die draai, kom ik helemaal tot rust. Ook luister ik veel naar Beyoncé, ik zou haar graag eens ontmoeten. Inspirerend om te zien hoe hard zij werkt. Stel je eens voor dat er op een gegeven moment mensen zijn die je muziek door en door kennen. En dat je dat dan met ze kan delen. Dat lijkt me wel heel bijzonder”, verzucht ze.

“Ik ben Marijn Brussaard, ik kom uit Amsterdam en ik ben 21 jaar”, begint de eerste helft van Know V.A. “En ik ben Feico De Muinck Keizer, en ik ben niet van adel.

Dat willen mensen nog weleens denken. Maar ik ben dus de beste vriend van Marijn”, zegt de andere helft van dit komische duo. De twee kwamen elkaar als tieners tegen op een zomerkamp, waar hun gezamenlijke liefde voor rock, metal en dubstep ze verbroederde.

“Ik zag Marijn lopen met een Tshirt van The Offspring en daarom ging ik meteen naast hem zitten.

Ik had een Red Hot Chili Peppersketting om, dus we wisten allebei dat we samen moesten chillen.”

Inmiddels studeren Feico en Marijn beiden in Amsterdam (respectievelijk Psychobiologie aan de UvA, en de Mime Opleiding aan de AHK) en is Know V.A. langzaamaan een gevestigde naam aan het worden. Het experiment verliezen de twee echter niet uit het oog. “We proberen altijd op zoek te gaan naar grenzen, waardoor er een kans bestaat dat onze tracks vanuit commercieel oogpunt minder toegankelijk zijn.” Mocht je op Facebook ooit de pagina

van Know V.A. hebben bezocht, dan weet je waar deze mannen zich mee bezighouden. ‘BEATS’, luidt hun heldere profiel. “Wij hebben computermuziek echt omarmd, al vinden we het steeds leuker om vreemde geluiden op te nemen om het geheel iets organischer te maken; schuddende punaisebakjes, krakende knokkels of mensen die door het bos lopen.”

Hoe ze uiteindelijk de elektronische muziek zijn ingerold? “Door veel op de Super Nintendo te spelen”, aldus Feico. “Donkey Kong bijvoorbeeld!”, vult Marijn aan.

Samen maken de twee de meest wilde avonturen mee, van surfen in Zuid-Frankrijk tot het vervalsen van ID-kaarten en draaien op illegale tunnelraves. Maar live-sets doen, vinden ze nog wel wat spannend. “Je eigen muziek is persoonlijker en maakt je kwetsbaar”, licht Feico toe. “Als ik op de trap naar het podium loop, denk ik vaak: ‘Waarom doe ik dit ook alweer? Heb ik hier wel zin in?’ Maar als ik eenmaal bezig ben, denk ik: ‘Ja! Ik weet precies waarom ik dit doe!’” www.soundcloud.com/know-va

Cheaters Sommigen moeten er niet aan denken, maar Lenka Boyd vindt het vrijwel nooit eng om op te treden.

Muziek is haar middle name, zogezegd. “Een van de eerste optredens die we deden, was op een groot podium in Tivoli, als voorprogramma van Junip. Daar waren dus heel veel mensen!”, vertelt ze trots. Als frontvrouw vormt ze samen met Mathias Janmaat (van Bombay Show Pig), Tobias Ponsioen (van Houses) en Raul Inzaurralde (van Wooden Constructions) de Amsterdamse band annex danceformatie Cheaters. Hun muziek omschrijven vindt Lenka lastig, maar ze doet graag een poging: “Ten eerste is alles heel elektronisch, dus daar moet je van houden. Verder denk ik: toegankelijk, maar niet mainstream, catchy en een beetje zweverig.”

Lenka werd geboren in Engeland, maar groeide op in Leiden.

“Niet echt the city of dreams, maar het was wel altijd heel gezellig!”

Sinds drie jaar woont ze in Amsterdam, waar het volgens haar “beduidend leuker” is. Haar hele familie bestaat uit muziekfanaten, gezamenlijk bezitten ze ontelbaar veel cd’s en platen. “Het is niet gek dat ik de muziek in ben gegaan!”, lacht ze. Als jonkie werd ze vooral door haar broers geïnspireerd, die naar (stoner)rock en metal luisteren, maar inmiddels heeft ze ook haar vaders liefde voor jazz omarmd. Zelf is ze een

www.sofiewinterson.com

42

groot fan van digitale muziek.

“Ik luister veel naar techno. Ik houd van het moderne aspect ervan, de beats. Wij doen ook heel veel met samplers en synthesizers, maar willen wel het organische behouden door met echte drums te werken.”

Een lievelingsinstrument heeft Lenka niet, ook al speelde ze als kind veel piano. “Ik vind in principe alles vet! Ik ben op dit moment bezig met drummen, dus daar ligt nu even mijn hart”, zegt ze enthousiast. Op de vijf nummers tellende EP Neon Dreams, die eerder dit jaar uitkwam, horen we Lenka voornamelijk zingen. Maar wie weet wat er allemaal nog aan gaat komen. “Alhoewel ik Sundial fantastisch vind om te zingen, zitten mijn all-time favourites nu eigenlijk tussen onze laatste nummers.

Die nieuwe shit… Nou, die moet je wel horen!” Haar grote droom is om met “echt coole” mensen samen te werken, zoals Major Lazer of Grimes. Maar voorlopig vind ze het heerlijk om samen met Mathias teksten en zanglijnen te bedenken. “Ik weet niet of je per se persoonlijke nummers moet schrijven om goeie muziek te maken. Maar ik denk wel dat je er een enorme passie voor moet hebben.

Als je een stukje van jezelf geeft, gebeurt dat van nature.” www.cheatersmusic.com

Lemontrip Dat de maker van deze duistere, elektronische soundwaves zichzelf als “nachtmens” omschrijft, verbaast ons niets. Lemontrip, ook wel bekend als Pepijn Gaalman of Pep voor ingewijden, functioneert op zijn best in het donker. “Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik een beetje anders ben”, legt hij uit. “Niet omdat ik muziek maak, maar vanwege mijn afwijkende leefritme. Ik ga meestal pas om een uur of vijf slapen.” Als 17jarige begon Pepijn muziek te produceren. Opmerkelijk, want een paar jaar daarvoor was hij naar eigen zeggen “best wel tegen elektronische muziek”, en luisterde hij liever naar alternatieve bandjes. Waar en waarom die ommekeer precies plaatsvond, is nog steeds onduidelijk. Dat de producer de allerbeste in zijn genre wilde zijn, stond daarentegen als een paal boven water.

“Het is vergelijkbaar met het gevoel dat ik vroeger had met knikkeren. Ik ben heel competitief ingesteld!”

In 2013 bracht Lemontrip zijn eerste EP met de naam Nowhere uit. “Daar heb ik gelukkig veel respons op gehad. Als beginner is het soms lastig dat je niet echt houvast hebt. Het liefst zou ik morgen overal staan, maar daar moet je geduld voor hebben. Ik vind het bijzonder wanneer het publiek opgaat in mijn muziek, en na een tijdje nog steeds met de ogen dicht luistert. Hetzelfde geldt voor mensen die hard dan-

sen, dat vind ik een heel groot compliment.” Pepijns meest symbolische show vond plaats in april, toen hij in Amsterdam het voorprogramma van Forest Swords verzorgde. “Tijdens die show overleed mijn vader”, vertelt hij openhartig. “Het ging die dag niet goed met hem, maar hij had tegen iedereen gezegd: ‘Bel Pepijn maar niet, want hij moet optreden.’

Ergens vind ik dat heel mooi. Hij wist zo goed hoeveel muziek voor mij betekent. Achteraf heeft dat concert dus een enorme lading.”

Wanneer Pepijn zijn composities omschrijft, noemt hij alleen ‘divers’ als sleutelwoord. “Door open te staan voor alles, gedraag ik me constant als een soort spons.

Misschien hoor je niet dat ik veel Jamaicaanse muziek heb geluisterd, maar het heeft wel degelijk invloed op mijn werk. Wat ik mooi vind aan de intens zware muziek van bijvoorbeeld Raime, is dat ieder nummer een reis bevat.

Een lijdensweg, waarin je aan het einde als het ware doodgaat. Misschien klinkt het raar, maar ik put daar mijn energie uit.” Lachend: “En toch sta ik best wel positief in het leven!” Mocht je muzikale ambities koesteren, volg dan vooral het mantra van Lemontrip.

“YouTube is mijn beste vriend!

Je hebt als producer heel veel geduld nodig, alleen dan kan je constant jezelf blijven verbeteren.” www.soundcloud.com/lemontrip

Victim Victim Het Rotterdamse darkhouseduo Victim Victim, bestaande uit Aafke Kloppenburg en Maurice Petitjean, werkt pas sinds korte tijd samen.

Beiden kenden elkaars muziek al, toen ze de kans kregen om samen op te treden. Ze voegden hun eigen werk samen, en maakten die uitkomst iets harder en dansbaarder. Dat bleek een groot succes. “We kregen na dit experiment zoveel boekingen, echt bizar! Het was meteen duidelijk dat we het vaker moesten doen. Afgelopen januari zijn we dan echt de studio ingedoken. En het gaat nu als een tiet. Live hebben we inmiddels ook vertrouwen in elkaar, ook al blijft optreden spannend. Maar we vullen elkaar goed aan. Maurice is vaak superrelaxed, terwijl ik juist heel erg zenuwachtig ben.

Ergens in het midden ontmoeten we elkaar”, vertelt Aafke, die duidelijk de meest spraakzame van de twee is.

Victim Victim maakt mysterieuze, industriële electro met spooky structuren. Zelf noemt het duo de sound Lava-Wave. “Het is in het algemeen heel flowy, maar soms juist explosief. Dit omschrijft ons genre dus heel goed. Wij hebben gewoon een eigen genre!”, zegt Aafke vol enthousiasme. Beiden genoten een creatieve studie, maar kozen in eerste instantie voor iets anders dan muziek. Aafke heeft een achtergrond in theater en Maurice in grafisch vormgeven.

Een perfecte combinatie voor een indie-act, want: artwork en visuals

zijn gecoverd en ook over de performance kan gepassioneerd worden nagedacht. “Wij zijn allebei heel beeldend ingesteld, en het is ongelooflijk interessant dat je vanuit een andere hoek ook muziek kunt maken.” Aafke had in haar jeugd pianoles en speelt ook synths sinds haar dertiende, Maurice is daarentegen volledig autodidact. “Ik geloof in tutorials”, zegt hij. “Ja, geef hem een filmpje en hij kan het de volgende dag”, prijst Aafke hem.

“Ik ben echt een nineties kind!”, verklaart Aafke. “Vengaboys, Spice Girls, Backstreet Boys, hiphop en gabber. Echt fout. Nou ja, ik vind dat eigenlijk helemaal niet! Ik vind het juist tof dat we aspecten uit deze stromingen in ons project verwerken.” Maurice vult op zijn beurt aan: “Het gaat alle kanten op, tot aan Slipknot.

Ik luister zelf graag naar Trust, Zebra Katz en Grimes. Daarnaast zit ik nu even in mijn countryfase.

Ik luister aan één stuk naar Amerikaanse truckermuziek, haha.”

Ondanks hun brede smaak, maken de twee strikt digitale muziek.

“Alles wat analoog is, kun je digitaal nabootsen. Dat doen wij dan ook. Je kunt iedere viool gewoon online vinden. Wij snappen mensen niet die zeggen: ‘Neee, analoge muziek is het beste, dat is van veel betere kwaliteit.’ Er zit net zoveel gevoel in digitale muziek. Die grenzen zijn toch totaal vervaagd?!”

Alumna Alumna, echte naam Diede Oosterveen, studeerde vorige maand af aan het Conservatorium van Amsterdam. Of nou ja, ze moet nog een paar vakken inhalen. “Maar in principe ben ik klaar”, zegt ze droog. Het geboren en getogen Haagse stoertje groeide op met muziek, maar dat beklijfde pas op latere leeftijd. “Bij ons thuis stond vroeger wel een piano, maar die werd vrijwel alleen door mij bespeeld. Toen mijn moeder een cd van Ludovico Einaudi kreeg voor haar verjaardag, wilde ik zijn modern-klassieke stukken meteen na kunnen spelen”, vertelt ze. Ze deed alles op gehoor, zonder noten en akkoorden te willen leren, iets dat ze nog steeds niet leuk vindt. “Ik probeer zoveel mogelijk te begrijpen wat iemand doet, de boodschap van de muziek te achterhalen.”

Zo ongedwongen als dit klinkt, was ook de start van de muziekcarrière van deze tomboy.

“Wanneer je als toetsenist aan het conservatorium begint, wordt er van je verwacht dat je weet wat een Hammond is—dat is dus een orgel—en synths kunt bespelen.

Ik had gewoon ‘alleen maar’ piano gespeeld, en bij wijze van spreken één E-akkoord op een gitaar aangeslagen”, zegt Diede, die zich uiteindelijk tot gitarist ontwikkelde.

Voor haar debuutalbum Enter, dat dit najaar uitkomt, speelde ze vrijwel alles zelf in, gewoon om te onderzoeken wat ze het fijnste vond. Een verlate zoektocht naar het ideale instrument. “Een gitaar wordt eigenlijk een stukje van je lijf, terwijl toetsen zo statisch blijven op een podium”, legt ze uit.

Diede wist zeker dat ze muzikant wilde worden, toen de tranen haar totaal onverwachts in de ogen sprongen tijdens een vrolijk concert van Rodrigo y Gabriela op een

zonnige Lowlands-editie. Ze is te bescheiden om zichzelf met grote bands te vergelijken, maar haar absolute favorieten zijn Radiohead (“Ik kan heel goed lullen, maar ik heb hier gewoon geen woorden voor, zo goed zijn ze!”) en Beach House (“Eerst denk je ‘Oh, wat klinkt het leuk’, maar als je echt luistert, is de boodschap niet bepaald fantastisch. Dat vind ik mooi.”). Maar op het moment luistert ze weinig naar muziek. “Ik vraag me anders de hele tijd af of ik het niet anders had moeten doen. Je hoopt natuurlijk dat je iets vernieuwends maakt, anders zitten mensen er niet op te wachten. Het is ontzettend tof wat er tegenwoordig allemaal kan qua technologie. Elektronische muziek komt ook altijd heel lekker binnen. Tenzij alles zo is voorgeprogrammeerd, dat al het pure verloren gaat. Ik heb op mijn plaat geprobeerd organische instrumenten te combineren met elektronica.”

Diede zelf is de typische muzikant. “Ik ben heel impulsief en dromerig, ik zoek graag grenzen op, en ik kan extreem geëmotioneerd raken op ongepaste momenten. Oh, en ik ben een chaoot!”

Maar dat alles vergeeft iedereen haar, zodra ze het podium betreedt. “Als persoon ben ik niet verlegen, maar op het podium is het alsof ik naakt mijn dagboek sta voor te lezen. Ik vergelijk mijn muziek altijd een beetje met Yakult; mensen vinden het of heel lekker of heel vies. Vlak voor een optreden ben ik altijd imbeciel nerveus, maar achteraf is dat het altijd waard. Dat is de kick. Mijn allergrootste droom is mensen helpen met mijn muziek. Het is niet verkeerd om iets te zeggen te hebben, als je een goed hart hebt.” www.alumnamusic.com

www.soundcloud.com/victimvictim

43

powered by Sebastian Professional

Film Heli

Door Maricke Nieuwdorp

Boyhood

Vanaf 31 juli Regie: Richard Linklater Acteurs: Ellar Coltrane, Patricia Arquette, e.a.

Met de trilogie Before Sunrise (1995), Before Sunset (2004), Before Midnight (2013) schreef Richard Linklater moderne filmgeschiedenis; hij liet de personages van Ethan Hawke en Julie Delpy verliefd op elkaar worden in 1995 en vertelde het relatieverhaal van het Frans-Amerikaanse stel tot aan 2013.

Niet alleen de personages werden on screen volwassen, ook de acteurs groeiden mee. In hun rol, maar ook als mens. Heel bijzonder dat de filmmaker en zijn cast die tijd durfden te nemen om een uitgebreid en gelaagd verhaal

te vertellen in onze snackcultuur. Met Boyhood heeft Linklater in die zin weer een prachtig werk opgeleverd. Het plot? De film bestrijkt de kindertijd van Mason (Coltrane), een gewone, Amerikaanse jongen. Hij groeit samen met zijn zus (Richards real life dochter Lorelei) op bij een alleenstaande moeder (Arquette) die zelf óók de nodige groei doormaakt. Net zoals de flierefluitende vader (Ethan Hawke) van het stel.

We volgen deze patchworkfamilie vanaf Masons zesde jaar tot aan zijn achttiende. En omdat alle castleden dit verhaal over een periode van twaalf (!) jaar gefilmd hebben, zie je die (en dan met name de kinderen) in 163 minuten voor je ogen opgroeien.

Waanzinnig! Als kijker herken je van

alles uit je eigen jeugd, ook al heb je zelf een heel ander plaatje gekend.

Iedereen moet tenslotte naar school, vrienden maken, tiener zijn, voor het eerst verliefd worden en nadenken over wat je met de rest van je leven van plan bent. Linklater kreeg het voor elkaar om die zeer geloofwaardige, onderlinge chemie van zijn volwassen en jeugdige acteurs steeds op peil te houden, ondanks het feit dat ze elk jaar weer ‘opnieuw’ begonnen aan het filmproces. Je vergeet als kijker bijna dat iedereen tussendoor ook gewoon een eigen leven heeft geleid.

Drama

Komkommertijd

Mistaken for Strangers

Vanaf 24 juli Regie: Amat Escalante Acteurs: Armando Espitia, Andrea Vergara, e.a.

Vanaf 10 juli Regie: Tom Berninger Acteurs: Tom Berninger, Matt Berninger, e.a.

Deze bikkelharde Cannes-winnaar uit 2013 is in meerdere opzichten geen makkelijke film. Zo staat de wereld van Heli, de jonge fabrieksarbeider die samen met zijn vrouw, kind, vader en 12-jarige zusje onder één armzalig dak woont, ver van onze beleving.

Net zoals het excessieve geweld van de drugsmaffia, waarmee deze verder heel gewone, Mexicaanse familie mee te maken krijgt. Heli probeert in een wereld waarin drugsbaronnen de dienst uitmaken, zijn geliefden tegen dat kwaad te beschermen. Escalante windt er geen doekjes om; bepaalde delen van zijn land zijn beslist oorlogsgebieden in ‘vredestijd’, en daar telt het recht van de sterkste (lees: rijkste, machtigste, kwaadaardigste). Niet alleen het verhaal maakt enorme impact, ook de prachtige manier van filmen springt in het oog. De Mexicaan maakt gedurfde stijlkeuzes, zoals de tijd nemen om een klein geel autootje een desolaat woestijnachtig landschap te laten doorkruizen in een prachtig wide shot.

En de openingsscène is, naast ronduit afschuwelijk, óók een cinematografisch hoogstandje. Drama

Tom Berninger is een volwassen vent met overgewicht en een gestrand leven.

Hij heeft weliswaar toekomstplannen, maar een manier om deze te verwezenlijken zoekt hij niet. Tom voelt zich een verliezer, zeker naast zijn oudere broer Matt, de succesvolle leadzanger van de indierockband The National. Wanneer Tom wordt gevraagd als roadie mee te reizen tijdens hun tour besluit hij ‘van binnenuit’ een film over de band te maken. Tom verandert echter al snel in een dreinend kind dat onophoudelijk geconfronteerd wordt met zijn eigen falen, en tenenkrommende preken krijgt van de tourmanager over zijn ware taakomschrijving. Deze verlate coming of age-documentaire lijkt voor geen meter op de rockdocumentaire die Berninger wilde maken. Gelukkig maar; we krijgen er iets heel komisch en ontroerends voor terug. Qua humor doet de film denken aan de hilarische fake docu This is Spinal Tap (1984), al gaat de vergelijking niet helemaal op. Het gaat hier tenslotte niet over de band, maar over de maker zelf—die bovendien écht het ‘zwarte schaap’ van de familie is. Documentaire

Enemy

The Double

Net zoals de zon schikken onze filmhuizen zich niet naar een aangepast rooster in de zomermaanden. Er valt gelukkig dus genoeg te zien op die vervloekte dagen waarin het strandweer uitblijft en de wolken voorin de schoolbanken zitten.

Vanaf 19 juni, Deux jours, une nuit De noeste veelfilmers (en broers) Jean-Pierre en Luc Dardenne strike again. Met een drama waarin een ontslagen vrouw (Marion Cotillard) haar baan probeert terug te krijgen door haar collega’s ervan te overtuigen dat ze hun bonus moeten inleveren.

Vanaf 26 juni, The Two Faces of January De kledingkast van Mad Men-personages is leeggestort op de set van deze mooie thriller, waarin styling het bijna wint van de spanning. In 1962 doet een koppel (Viggo Mortensen en Kirsten Dunst) een rondje Europa. In Griekenland treffen ze een Grieks sprekende Amerikaan (Oscar Isaac) die toeristen rondleidt en hen op charmante wijze geld afhandig maakt.

Tot hij verstrikt raakt in het web van hún oplichterij.

Vanaf 9 juli, Loenatik, te gek!

Je zou kunnen zeggen dat Loenatik-avonturen slechts voor kids bedoeld zijn. Maar what about jeugdsentiment? Wie opgroeide met VPRO-types als De Majoor, Bep Brul, Fats, Mevrouw de Haas en Dr. Doolittle, kan een bezoekje aan deze tweede, weer uiterst gestoorde film over de goedaardige gekken natuurlijk niet weerstaan. Never grow up!

Vanaf 10 juli, Begin Again In 2006 vertrokken we gelukzalig en zingend uit de bioscoop na het zien van Once. De Ierse regisseur John Carney is weer terug met een nieuwe, muzikale feelgoodfilm over de liefde, waarin dit keer Mark Ruffalo en Keira Knightley elkaar in de New Yorkse East Village tegen het lijf lopen.

44

Vanaf 29 mei Regie: Denis Villeneuve Acteurs: Jake Gyllenhaal, Mélanie Laurent, e.a.

Vanaf 26 juni Regie: Richard Ayoade Acteurs: Jesse Eisenberg, Mia Wasikowska, e.a.

Fans van het schrijfwerk van de Portugese Nobelprijswinnaar José Saramago (De Stad der Blinden) zullen ook in deze film, gebaseerd op diens boek De Man in Duplo, zijn hyperintelligente, vaak surrealistische hand herkennen. Deze sfeervolle thriller met een twist zit bomvol raadselachtige suspense en onverwachte plotwendingen, die meer vragen dan antwoorden opleveren.

Het laatste shot (waarover we natuurlijk niets inhoudelijks zeggen) is zelfs een waarachtig WTF?!-moment. In Enemy stuit een introverte, schijnbaar levensmoede professor (Gyllenhaal) stomtoevallig op een bijrolacteur die als twee druppels water op hem lijkt. Vanaf dat moment stapelen de vragen zich op: zijn hun levens met elkaar verbonden?

En zo ja: hoe? En wat is de rol van die geheimzinnige nachtclub? Ja, deze mysterieuze boekverfilming van Denis Villeneuve (Incendies), met een mooie dubbelrol van Gyllenhaal, levert genoeg gespreksstof op na de aftiteling: over die vreemd lege wereldstad, het non-descript lijkende bestaan van de verschillende personages en de rol van zekere geleedpotigen. Thriller

Richard Ayoade is bekend als acteur in de serie The IT Crowd, maar sprong bij ons vooral in het oog als regisseur van de verrukkelijke coming of age-film Submarine (2010). De speelse lichtheid uit Submarine is volledig aan deze mysterieuze thriller onttrokken, maar er komt van alles verrassends voor in de plaats. Ook hier draait het om een dubbelrol, dit keer met Eisenberg in de hoofdrol. In deze verfilming, geïnspireerd op Dostojevski’s gelijknamige novelle, ziet een kantoorklerk in een zakkig pak hoe een zelfverzekerde, vrouwenverslindende doppelgänger zijn leven langzaam kaapt. Ayoade’s intrigerende versie zou je bijna een kunstfilm kunnen noemen. Van het tot in de puntjes uitgewerkte, vervreemdende production design en de opmerkelijke teksten tot de prachtige soundtrack– een wonderlijke geluidsband vol machinale, klokkende en huilende windgeluiden afgewisseld met Japanse (?) crooners. De absurdistische beklemming die onze protagonist (een non-persoon) moet verduren wordt slim afgewisseld met geslaagde, surrealistische humor.

Meneer Ayoade mogen we met recht een veelzijdig mens noemen. Thriller

Albums

Clean Bandit

Douglas Dare

Beaty Heart

Jungle

Plaisir de France

Whelm

New Eyes

Etat des lieux

Mixed Blessings

Jungle

Erased Tapes

Atlantic Records / Warner Music

Alter K

Caroline

XL Recordings / Beggars Group

Jazeker, we hebben er weer één: een charmante, Britse jongeman (met een achtergrond in de instrumentale muziek) die weet te betoveren met virtuoos pianospel, fijngevoelige stem, opvallend poëtische teksten, en dat alles doordrenkt met een vleugje dissonante electronica. Hoor je jezelf al “James Blake” denken? No way! De nummers van deze nieuwkomer zijn een stuk minder slick en al helemaal geen postdubstep. Het veelvoorkomende en door theoretici graag bekritiseerde misverstand dat mineurakkoorden een mineurstemming bevatten, lijkt in het geval van Dare wel degelijk op te gaan.

Gelukkig zorgt zijn rauwe kwetsbaarheid—horen we daar Perfume Genius in de verte?—ervoor dat het zum kotsengehalte van medelanders als Tom Odell en Passenger met een ruime bocht wordt vermeden. “I am blessed in this unrest”, zingt Dare op zijn rustig onrustige debuut.

Tear jerker! Door Leendert Sonnevelt

Zodra het viooltje op Rather Be klinkt en zangeres Jess Glynne “We’re a thousand miles from comfort…” begint, gaat de volumeknop op maximaal. Het briljante nummer, dat tot nu toe al bijna 56 miljoen views haalde op YouTube en het streamrecord op Spotify verbrak, smaakt naar meer. Clean Bandit bestaat uit vier Britse net afgestudeerde Cambridge-studenten: de broers Jack (bas, sax, toetsen) en Luke Patterson (drums), Grace Chatto (strijkers) en Neil Amin-Smith (strijkers).

Het viertal begon in 2009 op te treden met een eigen clubnacht in hun studiestad. Ze danken hun aanstekelijke Beethoven-met-beats-sound aan de combinatie van electropop met klassieke elementen plus een gevaarlijk goed oor voor sterke hooks. Ook weet Clean Bandit op debuut New Eyes het juiste blik talentvolle zangers en zangeressen open te trekken. Hoewel geen enkel ander nummer op het debuut zo sterk is als Rather Be, is dit een uitzonderlijk resultaat. Hulde aan Clean Bandit!

Door Anna Nita

Franse producer remixt obscure bandjes, Tiga en Franse klassiekers. Klinkt interessant! Julien Barthe a.k.a. Plaisir de France doet al een tijdje mee in het edit-circuit, maar Etat des lieux is pas zijn eerste album. En dit debuut is gevuld met uitsluitend remixen. Onder andere Étienne Daho, Daprinski en Jolie Cherie leverden de nummers die samen een geheel vormen, uitgebalanceerd, maar, helaas ook gedateerd. Een minionderzoek wijst uit dat het gros van de originelen al uit 2009, 2010 en 2011 stamt, wat doet vermoeden dat deze plaat al een tijdje op de plank ligt. En dat is dus te horen. Op zich niet erg als je je daardoor in een hippe, Parijse discothèque (anno 2008) zou wanen, maar een veel te duur loungeterras in Saint Tropez (anno 2003) is het resultaat.

Wie op zoek is naar de nieuwe Fred Falke, The Magician of Joe Goddard moet helaas nog even verder zoeken.

Door Fay Breeman

Hoe waan je je deze zomer in de jungle én Groot-Brittannië tegelijkertijd? Pomp wat Beaty Heart door je speakers! Deze Britse boys leerden elkaar kennen op de Londense kunstacademie Goldsmiths College en maken dan ook arty psychedelische pop, doorspekt met wereldmuziekinvloeden. Een beetje zoals het Upper West Side Soweto van Vampire Weekend, maar dan uit Peckham. De vier heren hebben alle percussie-instrumenten voor ons uit de kast gehaald en zingen over exotisch genaamde types als Kanute, Yadwigha en een mysterieuze muzikant zonder duimen en longen.

Vreemd? Behoorlijk. Ontoegankelijk?

Nee, juist ongelooflijk aanstekelijk.

Voordat je het weet sta je ook in een vogelpak met blauwe franje een tribal dance te doen, terwijl je apengeluiden nadoet. De video van Kanute’s Comin’ Round laat zien hoe het moet, en is door Beaty Heart zelf gemaakt, evenals de andere clips en het artwork van de band.

Zonder gekkigheid: Mixed Blessings is een mysterieus en ietwat jolig zomeralbum. Ook zeer geschikt voor de minder expressieve dansers onder ons.

Door Fay Breeman

Teleporteer jezelf in gedachten even naar een eiland met tropische naam en zwoel briesje, dat vol robots staat die een herhaaldelijk dansje doen. In slow motion. Ja? Ben je er weer? Denk hier muziek bij en je hebt het gevoel van Jungles soulvolle zelfgetitelde debuutalbum te pakken. Het duo uit Londen (live zeven man sterk) zong en speelde alles samen in, en mixte de boel o zo smooth in elkaar. Het resultaat: een plaat die funky en groovy is, op een kabbelende manier. Zonder iets te zeggen over de kwaliteit (hun succes spreekt voor zich) is dit de ultieme achtergrondmuziek, want: repetitief en lichtelijk monotoon. Dat geldt ook voor de teksten; vaak een of twee zinnetjes die een heel nummer door loopen. Het knappe is dat het desondanks verre van saai is. Eerder hypnotiserend, en over het algemeen zelfs flink catchy. Uitermate dansbaar ook.

Zelfs je ouders (indien nèt-pre-discogeneratie) weten hier qua moves nog wel raad mee. Door Britte Kramer

Napolian

Rush Midnight

David Douglas Sam Smith

Lone

Reality Testing

Incursio

Rush Midnight

In The Lonely Hour

Moon Observations

R&S Records / Bertus

Software Recording Co. / Bertus

Last Gang Records

Universal Music

Atomnation / !K7 Records

Reality Testing is geen greatest hitscompilatie, maar het vijfde album van Lone voelt wel degelijk aan als een verzameld levenswerk waarmee zijn muziekcarrière gedefinieerd kan worden. De producer heeft altijd al moeite gehad om binnen de lijntjes te kleuren, en op deze plaat zijn het Chicago house, Detroit techno en old-school hiphop die het tegen elkaar opnemen.

Hoewel twee van deze genres het prima met elkaar kunnen vinden, is de derde een wat onwennige gast die de samensmelting van stijlen abrupt verstoort. Waar een kleurvolle house­ track als Airglow Fires alles bevat dat je wilt horen op een euforisch warehouse-feest, is 2 Is 8 daarvoor nog alle clichés van jaren-90-hiphop aan het optellen. Dit gebeurt dan wel op een smaakvolle, ietwat futuristische wijze die alleen Lone kan verwezenlijken, maar voor de consistentie had de Brit dit soort nummers beter op een aparte EP kunnen slingeren. De felle, zuiver verlopende gradient die hier had moeten verblinden, is nu slechts een kakofonie aan goed geproduceerde anthems.

Door Sander van Dalsum

De bonte club aan excentrieke producers die Daniel Lopatin, ofwel Oneohtrix Point Never verzamelt onder zijn Software label groeit hard. De jonge Californiër Napolian verwierf al credits op de albums van A$AP Ferg en Kelela.

Een zekere seal of quality zou dan ook niet misstaan op debuut Incursio. Gedurende veertien nummers horen we puur avant-gardisme verkleed in een oud, versleten hiphopjasje. Op Is It Love? luister je naar de onschuld van een jongen die nog bij zijn moeder woont, maar goed heeft opgelet tijdens de gangsterraplessen die hij bij zijn vader volgde. Darpa daarentegen is een luidruchtige ode aan spionagethrillers, waarin hoogstwaarschijnlijk subliminale berichten zijn verwerkt die privacy issues onder de loep nemen. De zonnige staat waar Evans is gehuisvest wordt over het hele album goed vertegenwoordigd; vooral Reminisce en 1 Peter 1:3-4 houden de West Coast-vibe in ere. Incursio is een esthetische showcase van Napolians muzikale kennis.

Hopelijk verlaat hij snel zijn ouderlijk huis, want de wereld heeft hem nodig.

Door Sander van Dalsum

Deze appetijtelijke man uit Brooklyn (denk: oceaanblauwe ogen met perfecte neus en lichtbruin lokje voor het gezicht), heet eigenlijk Russ Manning en was in 2010 nog bassist van Twin Shadow. Je moet wel veel vertrouwen in jezelf hebben als je de succesvolle band van George Lewis Jr. verlaat om met eigen werk uit de kast te komen. In de tourbus kalkte Russ zijn nachtelijke escapades en hunkeringen op, en hij blijkt maar al te goed de juiste groove neer te zetten. De ingenieuze, catchy baslijnen blijven elkaar op debuut Rush Midnight opvolgen. Maar Manning ontpopt zich naast begenadigd bassist ook—op charmante wijze—als berekenende, tekstuele casanova. Hoewel de muzikant jazz studeerde, ligt zijn liefde op het moment duidelijk bij zinderende, sensuele italo. Manning omlijst zijn romantische droombeelden met vrolijke, spacy synths en strakke discobeats. Want, zo vindt hij zelf, het is toch het leukst als je publiek kan dansen.

Dansen, swoonen, wat is het verschil?

Door Anna Nita

We zouden Sam Smith graag uitroepen tot de Adele van 2014. Net als zijn landgenoot wordt deze singer-songwriter geliefd en geprezen door Jan en alleman, en eerlijk is eerlijk: in dit uitzonderlijke geval rekenen we ook onszelf daartoe. Smiths fantastische stem, enorme bereik en melodramatische geluid zijn—in combinatie met de instrumentals van onder andere Tourist, Disclosure en Zane Lowe—zowel toegankelijk als geloofwaardig. Smith liet zijn debuut inspireren door de man die zijn hart brak, en dat is te horen. Op In The Lonely Hour klinkt de 22-jarige artiest kwetsbaar, zonder daarbij in sentimentele X Factor-taferelen te verzanden. Los daarvan, wie kan er nee zeggen tegen een refrein als dat van Money On My Mind? (Nee, niet hardop meezingen!)

Is dit dan het perfecte debuut? Helaas pindakaas, iets meer variatie had het album wel kunnen gebruiken, en ook het ontbreken van Nirvana is een raadsel.

Maar ach, wie denkt daar nog aan wanneer Smith de wind door zijn pipes laat suizen? Ka-ching! Door Leendert Sonnevelt

Door single Higher wisten we al dat nachtdier David Douglas graag in hogere sferen raakt (check zijn videokunst). Maar met zijn volledige debuut Moon Observations weten we het zeker: we go outer space. De mix van ambient, electropop en house vormt de soundtrack voor zijn reis van woonplaats Utrecht naar de maan. “I’ll do anything”, lijkt het te galmen in de verder instrumentale albumintro Far Side Of The Moon.

De tekst op opvolger Higher wordt zelfs helemaal gevormd door electronics. En met het voortstuwende, van spanning doordrongen ritme in Sweet Moonflower (feat. Petter Carlsen) verplaatsen we ons steeds verder richting het onbekende. Onderweg worden mysterieuze, holle ruimtegeluiden afgewisseld met hoge, opgewekte tonen.

Halverwege belanden we sky high bij de groovy topper: California Poppy.

En hoe dichter bij de eindbestemming, hoe magischer, getuige White Heat Blood, een samenwerking met Blaudzun.

Pak je spullen maar alvast; het lijkt er goed toeven, daar op die grote witte bol. Door Dorothy Vrielink

45

Gc Update

Stuff Glamstuff winnen? Stuur een mailtje met je naam, adres en telefoonnummer naar glamstuff@glamcult.com. Laat ook duidelijk weten in het onderwerp welke prijs jij graag zou willen winnen! Winnaars krijgen per email bericht.

Foxes

Glorious 3 CD’s

Jungle

Jungle 3 CD’s

Sam Smith

In The Lonely Hour 3 CD’s

David Douglas

Moon Observations 3 CD’s

Pitch

Woo Hah!

Milkshake

The Double

Op 4 en 5 juli 2014 gaat Pitch weer van start! We mogen 2 x 2 kaarten weg­ geven voor de vierde editie van dit heerlijke festival.

Glamcult geeft 2 x 2 kaarten weg voor Woo Hah!, het nieuwe hiphopfestival dat op zondag 6 juli plaatsvindt in Spoorzone 013 (Tilburg).

2 x 2 vrijkaarten voor Milkshake Festival dat op zondag 20 juli ook dit jaar weer plaatsvindt in Cultuurpark Westergasfabriek Amsterdam.

5 x 2 toegangskaarten voor de The Double, een mysterieuze, beklemmende thriller vol absurdistische humor van Richard Ayoade (Submarine).

Douglas Dare

Whelm 3 CD’s

Verkoopinfo 3.1 Phillip Lim www.31philliplim.com

Cooee Design www.cooee.se

Duran Lantink www.duranlantink.com

Maison the Faux www.maisonthefaux.tumblr.com

Speedo www.speedo.com

Acne Studios www.acnestudios.com

Crème de la Crème www.cremedelacreme.eu

Hugo Boss www.hugoboss.com

Maison Martin Margiela www.maisonmartinmargiela.com

SIS by Spijkers en Spijkers www.spijkersenspijkers.nl

Adidas www.adidas.com

Converse www.converse.com

Iceberg www.iceberg.com

Marius Petrus www.mariuspetrus.com

Stella McCartney www.stellamccartney.com

American Apparel www.americanapparel.net

David Laport www.davidlaport.com

Jacob Kok www.jacobkok.com

Mijo Spectacles

Swatch www.swatch.com

Benji WZW www.benjiwzw.com

Domenico Cioffi www.domenicocioffi.eu

Jef Montes www.jefmontes.com

Chanel www.chanel.com

Diesel www.diesel.com

Levi’s www.levi.com

Nike www.nike.com Seafolly www.seafolly.com

46

Tommy Hilfiger www.tommyhilfiger.com Weekday www.weekday.com

Gc Plus

Ja, ik wil Glamcult!

Ontvang Glamcult 10 keer per jaar voor â‚Ź 37,- en loop voortaan geen enkele editie mis!

Ga naar www.glamcult.com en klik op subscription om je in te schrijven.