Apropos oktober 2011 by Gilbert Sewnandan

APROPOS 252 Oktober 2011 We houden van dit project en we zitten er bovenop Jos Hillen op weg naar het definitief ontwerp van de zuidelijke ringweg > Stad heeft altijd goede, creatieve oplossingen Roeland van der Schaaf, raadslid en oud-correspondent > Open Overheid: over kansen en beren Volgende maand presentatie van innovatieve technieken en werkwijzen

Door Anneke Miedema

Zuidelijke Ringweg Groningen. Vernieuwing van een internationale route dwars door de stad. En dat kost 652 miljoen euro. En is technisch een

behoorlijke puzzel. Rijk, provincie en gemeente bemoeien zich ermee. Dat is al een puzzel op zich. Een belangrijke man in dit krachtenveld is Jos Hillen, directeur van de projectorganisatie Aanpak Ring Zuid. Gehuisvest in de Frontier met een direct uitzicht op het stukje weg waar het allemaal

Geen eenvoudige opgave, zo’n complex project.. We doen het als team, ik ben maar een klein schakeltje, dat verschillende kettinkjes met elkaar verbindt. O. Nou, dat lijkt me toch wat al te.. Oké. Een belangrijke schakel. Ik wil leiding geven aan, verbinding leggen tussen mensen die heel duidelijk hun eigen werkwijze kiezen, initiatieven nemen, hun vakkennis hebben en hun verantwoordelijkheid weten. Dat wil ik samenbrengen tot een goed product. En ik wil zorgen dat dit product op de juiste manier bij de bestuurders op tafel komt. Dat ze goed weten waar ze ja tegen zeggen, de kritische succesfactoren kennen. Doe je dat niet, dan heb jij, hebben zij een probleem. Daarom besteed ik veel aandacht aan de relatie met de bestuurders van rijk, provincie en gemeente. Ik sta met een been in de bestuurskamer en met een been in het project, zou je kunnen zeggen. Waarom wilden ze jou voor deze klus? In november 2009 werd de Verkenningsfase afgerond. In 2010 werd gestart met de volgende stap: Planuitwerkingsfase. Met een belangrijke opgave vooraf, want de wensen die er lagen waren 90 miljoen hoger dan het beschikbare budget. Opdracht van de minister krijg je pas als het project past binnen het budget. Daar ben ik onmiddellijk mee begonnen, in de vorm van een Plan van Aanpak. Ik heb 20 jaar bij Rijkswaterstaat gewerkt en werk nu 16 jaar bij Twijnstra Gudde. De gemeente wist van een ander

om draait. Collega’s van RO/EZ lopen in en uit en sommigen bivakkeren er een paar dagen per week. Onlangs presenteerde de projectorganisatie het voorlopig ontwerp aan de stad. Voorlopig, want veel dingen moeten nog uitgezocht en uitgewerkt. In de zomer van 2012 wordt dat afgerond en neemt de minister een besluit. Dan volgt de inspraak.

We ho ude n v a n d i t p ro j e c t e n w e z it t e n e r b o v e no p project van mij, de A59 in Brabant. Een rijksweg van 9 kilometer lang, die een weg moest worden met ongelijkvloerse kruisingen. En de provincie kent mij van Groningen Airport Eelde, waar ik interimdirecteur ben.

Ben jij een techneut? Ja. Ook! Maar wel met een duidelijke bestuurlijke notie van

besluitvormingsprocessen, doordrongen van hoe belangrijk het mogelijk maken van goede besluitvorming is. Aansturen tot het bij de minister op tafel ligt. Die trekt aan het langste eind, want die heeft het geld. Dus ik heb voor een belangrijk deel ook affiniteit met het proces. En toen je de klus kreeg ben je mensen om je heen gaan verzamelen.

Op de voorpagina >

Het hoofdgemaal in het Stadspark als een van de twee locaties in de stad van waaruit het afvalwater richting de zuiveringsinstallatie in Garmerwolde wordt gepompt. Eenzuidelijke modern meldingssysteem van storingen scheelt en zo’n 400 keerStraks uitrukken per jaar.onder De huidige ringweg als barrière tussen Oosterpoort Helpman. gedeeltelijk de grond. Verderop in dit nummer een eerste aflevering van een - waarschijnlijk lange - serie: De achterkant van de krant, waarin we op zoek gaan naar wat er achter een opvallende kop in de krant schuilt.

24e jaargang, Oktober 2011

Apropos is een uitgave voor (oud-) personeel van de dienst RO/EZ van de gemeente Groningen en verschijnt 11 keer per jaar REDACTIE Mans Schuurman Johan de Boer Alfred Kazemier CORRESPONDENTEN Ingrid Bolhuis Erwin Tollenaar Anneke Miedema Mirjam van der Feen Mark Ronda Froukje Bouma Jan Koops van ‘t Jagt Jeroen Berends Anne Helbig Gilbert Sewnandan Petra Maaskant Janet Stoker Heleen Aarnink ONTWERP EN OPMAAK Groninger Ontwerpers DRUKWERK EN AFWERKING Zodiak Groep Groningen VERZENDWERK DIA-Post en Copy Service REDACTIE-ADRES Ged. Zuiderdiep 98 9711 HL Groningen (kamer 325) Email: apropos@groningen.nl

Foto: Jeroen van Kooten

Ik heb ze voor het grootste deel zelf uitgezocht, om het zo maar te zeggen. Ik ben wel afgegaan op tips en heb goed gekeken en geluisterd of mensen uit de ambtelijke organisaties het vertrouwen hebben van hun bestuurders. Of zij de stad goed kennen. En of zij een beetje matchen met de mensen die je inhuurt. Dat is gelukt. Het is een succes, vind ik. Iedereen is ervan overtuigd dat we met iets bijzonders bezig zijn. Hoe komt dat? Ja, hoe komt dat. Je moet ook een beetje geluk hebben natuurlijk. Waarom loopt het Nederlands elftal als een speer? Technisch goede voetballers alleen is niet genoeg. Noem je het chemie? Een bepaalde flow waar je in zit met z’n allen? Deze plek, het projectkantoor, is ook belangrijk. Heel belangrijk zelfs. Daar hebben we een behoorlijke stempel op gedrukt. Open, veel glas, alles met elkaar in verbinding. Je ziet elkaar, je hoort elkaar. Een soort van gratis interne communicatie. En dan ook nog direct aan de zuidelijke ringweg. Mooier kan het niet: we houden van dit project en we zitten er bovenop. Waarom houd je van dit project? We moeten drie partijen onder één noemer houden. Dat maak je niet vaak mee, hoor. En het rijk én de provincie én de gemeente. De weg is van

Rijkswaterstaat, de provincie beheert het RSP-geld en de weg gaat dwars door de stad. En we hebben het over een stukje weg van zo’n 8 kilometer waar een bedrag van ruim 650 miljoen mee gemoeid is. En het is technisch verschrikkelijk ingewikkeld. De aanhechting van de stad over de verdiepte bakken, de deksel, de inpassing in de stad, noem maar op. Dat vereist strak projectmanagement en goed weten hoe het bestuurlijk loopt.

Ambtenaren zijn gewend hun bestuurders te bedienen. Dat gebeurt formeel, maar er is ook een belangrijk informeel circuit bij dit soort projecten. Ambtenaren die met hun bestuurders dingen doorpraten. Onmisbaar. Bovendien, als iemand die ingehuurd is dingen op papier zet, is dat meestal niet bepaald begrijpelijk voor een wethouder, laat staan voor een gemeenteraad. Daar zijn ambtenaren beter in. Dus het is juist deze mix die het beste werkt.

Op het projectbureau werken mensen van de verschillende overheden en er zijn mensen ingehuurd van bureaus. Ja, want RWS Noord Nederland heeft het druk. Naast dit grote project zijn ze ook nog bezig met knooppunt Joure en een verdiepte bak bij Harlingen. Maar er is bijvoorbeeld ook stedenbouwkundige expertise nodig, verkeersadvies etc. De verhouding bij het projectbureau is ongeveer 60% overheidsmensen en 40% inhuur. Deze mengvorm is heel erg belangrijk, de collega’s van de overheid kunnen van de adviesbureaus leren, zodat verdere ontwikkeling van kennis ontstaat die weer voor andere projecten kan worden ingezet.

Je woont in Gelderland, ver van hier. Is Groningen leuk? Ja.

Alleen inhuur was geen optie? Nee, nee. Dan raak je te ver verwijderd van de moederorganisaties. Daar waar de besluiten genomen moeten worden.

APROPOS 252

Waarom? Die mentaliteit hier. Ambitieus tot en met. Als je ziet wat VNO NCW-Noord organiseert. En de verschillende top innovatieprojecten als Energy Valley, Sensortechnology, Water etc. Geweldig. Groningen is een beetje Rotterdams eigenlijk: aanpakken! Er zit hier een goede geest in de koppen van de mensen. Kijk naar de N33, de Eemshaven. Voor mij als waterbouwkundige is het ook super hier: het Reitdiep, de Waddenzee. En Groningen is natuurlijk een heel leuke stad. Swingend, gezellig. Èn ook in de stad spat de ambitie je tegemoet: het Europapark, hier achter mij het DUOgebouw, de plannen met het Groninger Forum. Dat getuigt van lef allemaal.

Door Heleen Aarnink

Bijna m e t pens ioen?

Je denkt dat het jou niet zal overkomen: in een gat vallen als je met pensioen gaat. Toch kan dat juist de mensen overkomen die er zo over denken. Maar

Thom heeft bijna 42 jaar voor de gemeente gewerkt en gaat dezer dagen met pensioen. Hij heeft veel aan de cursus gehad en adviseert iedereen die bijna stopt met werken met klem deze ook te volgen. RO/EZ-medewerkers kunnen zich hiervoor met de eventuele partner melden bij de P&O-adviseur van hun afdeling. Alles wordt vergoed door de gemeente Groningen. Er is keus uit verschillende cursussen op verschillende plaatsen. Thom: ‘Ik heb samen met mijn vrouw Anja gekozen voor een 5-daagse cursus in Château de Méridon in Chevreuse in Frankrijk, 35 kilometer van Parijs. We vertrokken op 5 september per bus en waren met een groep van 23 mensen: 11 stelletjes en 1 weduwe. Het gezelschap bestond onder andere uit ambtenaren, een dokter, een advocaat, een technisch medewerker en een striptekenaar.’

Veel gelachen maar ook gehuild ‘In de bus begonnen we al met de cursus, want we moesten steeds van plaats verwisselen en aan elkaar vertellen wat voor werk we nu hadden en waarom we meegingen’, vertelt Thom. ‘In Frankrijk hebben we nog veel meer opdrachten gedaan. Zoals de helft van een papier schilderen en dit dan aan iemand anders geven die het verder afmaakte. Vervolgens vertelden we aan elkaar wat het schilderij kon betekenen. Verder werden er vragen gesteld als: hoe kijk je tegen de toekomst aan en waar zie je tegenop. Dit werd vervolgens groepsgewijs besproken.’ Thom geeft aan dat ze ontzettend veel gelachen, maar ook gehuild hebben. ‘In onze groep waren een aantal mensen (inclusief ikzelf) die een partner of kind verloren hadden en als je zo met elkaar bezig bent komt dat allemaal weer boven’, zegt Thom. ‘Maar we hadden een goede cursusleider, Jan Sleegers, die ons perfect begeleidde. Hij was ook troubadour en elke avond zong hij een lied of droeg hij een gedicht voor, dat te maken had met de gebeurtenissen van de dag.’ De groep is ook een dag ter ontspanning naar Parijs geweest, naar

tegen die tijd kun je meedoen aan een cursus Pensioen in Zicht (PIZ) op kosten van de baas, en dat helpt. Aankomend pensionado Thom van Dijk, medewerker FIA, ging erheen.

Thom en Anja in Parijs

het Louvre en de Tuilerieën. ‘Om 23.00 uur stonden we bij de Eiffeltoren, want op het volle uur gaan alle lichten aan, schitterend.’

Vooral genieten Thom heeft veel van de cursus geleerd. Het is belangrijk de dingen te blijven doen die je altijd al deed. Doorgaan met je hobby, proberen te onthaasten en veel dingen samen met je partner doen. Nadenken over wat je allemaal nog wilt en hóe je dit gaat doen. Daarbij goed voor jezelf zorgen en vooral: genieten!

Weet Thom al wat hij gaat doen? ‘Ja, ik ga in ieder geval veel reizen: naar familie in Denemarken en Australië en met vrienden op wintersport in Oostenrijk. Verder blijf ik voetbalscheidsrechter en zing ik in een Russisch-Byzantijns koor. Ook horen mijn vrouw en ik bij een kerkgenootschap en daar doen we veel voor. En natuurlijk zal onze hond extra aandacht krijgen. Mijn vrouw heeft eveneens van de cursus genoten en weet nu zeker dat ze door moet gaan met haar favoriete hobby, bloemschikken, maar… mij zul je niet achter de geraniums zien zitten!’

E e n s t ads b o u w m ees ter o p re i s Razend populair was hij in zijn omgeving toen hij vertelde dat hij op

verzoek van de Nederlandse ambassade in Canada gast zou mogen zijn op hun conferentie ‘Design for the Future - sustainable urbanism in Canada and the Netherlands’. Velen, waaronder zelfs de hoofdredacteur van Apropos, boden aan om hem te vergezellen en zijn koffer te dragen. De stadsbouwmeester vertelt.

D o o r N i e k Ve r d o n k

Z Ze hadden mij benaderd omdat ze hadden gehoord over onze compacte/ intense stad-beleid en over werk dat ik had gedaan bij de Rijksbouwmeester. Kennismaken met de Canadese stadsontwikkelingspraktijk begon al in mijn hotel, waar de kamers zo groot

inmiddels behoorlijk zenuwachtig omdat de inleidingen, hoewel interessant, behoorlijk moeilijk waren en van mij natuurlijk verwacht werd dat ik intelligente vragen stelde, en bovendien hen ook alles over Nederland vertelde. Al met al duurde het gesprek twee uur langer dan gepland, en ik had - althans dat hoop ik - niet laten blijken dat ik niet alles had begrepen. De volgende dag was de conferentie zelf. De ochtenduren besteedde ik aan het maken van een aantal foto’s, die ik nog zou moeten invoegen in mijn presentatie voor die middag. Voorafgaand werden wij voor de lunch ontvangen op de residentie van de ambassadeur, waar ik de andere sprekers, en de andere Nederlandse gasten ontmoette, Francine Houben van Architectenbureau Mecanoo en Anke van Hall, hoogleraar in Delft en Nijenrode. De conferentie werd geopend met een twee-gesprek tussen Francine Houben en Shirly Blumberg, één van de belangrijkste hedendaagse Canadese architecten. In haar antwoorden refereerde Francine een aantal malen aan de noodzaak van een krachtige lokale politiek en dito diensten om ambities te kunnen realiseren en ze verwees naar haar ervaringen in onze stad. Na de vier inleidingen volgde een debat over over duurzame stadsontwikkeling over en weer.

waren dat Mans gemakkelijk had meegekund. Vanaf de gym op de 2e verdieping zag ik in één oogopslag hoe extensief de stad bebouwd was: twee grote bouwvlekken met alleen maar auto’s. Downtown Ottawa was op vele plaatsen ondanks forse hoogbouw, volledig onbebouwd.

De volgende dag presenteerden studenten uit Delft samen met Canadese studenten een ontwerp voor een gebied met oude pakhuizen. Voorafgegaan door een discussie over onder meer dichtheid en duurzaamheid werden vier plannen gepresenteerd, die door ons, samen met twee Canadese collega’s, werden beoordeeld. Na een mooie inleiding van de ambassadeur werden de prijzen aan de verschillende teams uitgereikt door de burgemeester van Ottawa, die in zijn korte inleiding hoge duurzaamheidsambities liet horen.

Een aantal ontmoetingen met vakbroeders die dag, waarvan één met de NCC, een soort Rijksgebouwendienst, die behalve voor alle federale gebouwen, verantwoordelijk is voor grote delen van het prachtige landschap van Ottawa. Ik was verrast toen bleek dat steeds meer, in totaal zo’n 10 mensen, waren opgetrommeld om mij alles daarover te vertellen. Halverwege kwam er ook nog een fotograaf om de gast uit Holland met alle mensen vast te leggen. Ik werd

Tot slot van de conferentie was er opnieuw een lunch, nu bij de ambassadeur thuis. Anke en ik waren het middelpunt. Na een korte inleiding van onze kant met verschillende partijen uit Ottawa (ontwikkelaars, aannemers, onderzoekers, architecten) discussieerden we over wat beide landen van elkaar kunnen leren. Opmerkelijk was vooral hoe eager ze zijn om te zien hoe wij het doen in Holland. Graag gedaan, het was de jetlag meer dan waard.

APROPOS 252

D o o r E r w i n To l l e n a a r

H Hoe is het om als ex-medewerker van de dienst in de raad te zitten? Dat geeft best een dubbel gevoel. Ik zit in twee raadscommissies: Onderwijs en Welzijn en Ruimte en Wonen. Veel onderwerpen bij Ruimte en Wonen ken ik nog van mijn RO/EZ-tijd. Voorbeelden zijn Nieuw Lokaal Akkoord, Meerstad, Intense Hoogbouw. Hierdoor heb ik meer begrip en inlevingsvermogen voor de inhoud van de onderwerpen. Ik merk natuurlijk altijd wel een soort verbondenheid. Maar ik kan stukken hierdoor ook sneller doorgronden, kom snel tot de kern. En ik ben van mening dat ik mijn oordeel vormgeef vanuit mijn huidige positie, namelijk als raadslid. Niet als oud RO/EZ-er. Wordt er in de fractie extra op gelet of je wel objectief bent? Nee, dat gevoel heb ik niet. We zijn in de fractie kritisch naar elkaar. Zijn scherp op de debatten en de argumentaties. Maar ik heb niet het gevoel dat ik extra in de gaten word gehouden. En dat is ook niet nodig!

Stad heeft altijd goede, creat ieve oploss ingen Jarenlang werkte hij voor RO/EZ, op het gebied van wonen. En schreef hij voor Apropos. In 2005 stopte hij daarmee om in Friesland bij een woningcorporatie te gaan werken. Maar ook om meer ruimte te maken voor zijn politieke carrière in Stad. Dat lukte. In 2009 zat hij voor het eerst in de raad, 4 maanden omdat een raadslid met zwangerschapsverlof was. In 2010 werd hij rechtstreeks gekozen. Met zijn 40 jaar één van de nestoren van de fractie van de PvdA. Aan het woord: Roeland van der Schaaf.

Je hebt wel spannende commissies! Zeker. Het openbaar onderwijs is net verzelfstandigd, en het blijkt dat het niet allemaal goed is gegaan. Er is veel onrust op de scholen. Als overheid maken we hier duidelijk een terugtrekkende beweging en moeten we het toevertrouwen aan het maatschappelijk middenveld. Dat is best spannend. Ook in de Jeugdzorg komen er in relatief korte tijd veel taken en geld naar de gemeente. Op het gebied van ruimte en wonen ziet de wereld er natuurlijk niet rooskleurig uit. De financiële positie van de corporaties zal de komende jaren een stuk minder worden. Daarnaast hebben we met de tram, Forum en Meerstad een paar projecten die een flinke knauw kunnen krijgen door de economische recessie. Hoe gaan jullie daarmee om? Ten eerste denk ik dat we in Groningen altijd wel goed zijn in creatieve oplossingen, ook in dit soort moeilijke tijden. Maar spannend wordt het zeker. Dan is het de kunst om de juiste afwegingen te maken op basis van de politieke wensen en voorkeuren en

economische haalbaarheid. En dat is verrekte lastig. Daar komt bij dat we in Groningen een heel jonge raad hebben. Dat vind ik zeer positief, en ik vind het niveau van de raad hoog. Maar soms merk ik binnen mijn eigen partij dat ik de nestor aan het worden ben die de andere fractieleden erop moet wijzen dat we onze bestuurlijke verantwoordelijkheid moeten

nemen. Sinds mensenheugenis zit de PvdA in het college in deze stad. Dan moet je je ook aan je partijprogramma houden.

wanneer je bedenkt dat hier tot 1994 een drukke verkeersweg doorheenliep. Even mooi – sorry, ik kan niet kiezen - is het van oorsprong 13e eeuwse Pelstergasthuis. Een prachtig plekje met de drie binnenhofjes en een kapel. Je waant je in een andere wereld en dat is met de hectiek van alle dag een geweldige gewaarwording. Je voelt de oudheid.

Mijn meest speciale plekken

De G-spot van … Ed Bijleveld, accountmanager EZ Mijn mooiste plekje Voor mij zijn er twee gelijkwaardige mooie plekjes, namelijk het Noorderplantsoen en het Pelstergasthuis. Als je het plantsoen binnengaat komt de rust je tegemoet, behalve bij Noorderzon. Vooral als je bedenkt dat

Een voorbeeld daarvan is de aanleg van de tram, die al zo’n twintig jaar in ons verkiezingsprogramma staat. Ik vind dat we erg moeten oppassen om te makkelijk van koers te veranderen, ook al is de economische situatie momenteel niet rooskleurig en begint er weerstand in de stad te ontstaan op dit dossier.

Blijf je nog een poosje nestor? Haha. Dat klinkt alsof ik een oude man ben! Nou dat is zeker niet het geval. Maar ik wil graag nog een poosje raadslid zijn en er een tweede termijn aan koppelen. Zoals het er nu naar uitziet stel ik mij in 2014 wel weer beschikbaar als raadslid.

hier sinds de 17e eeuw de verdedigingswallen van de stad stonden. De grachten werden vijvers en op de plaats van de wallen ligt nu het prachtige park in Engelse stijl met de daarbij behorende hoogteverschillen. Hoe zal het er vroeger zijn gegaan? Temeer

Merk je als raadslid nog iets van RO/EZ in verandering? Eerlijk gezegd niet zo veel. Maar dat vind ik wel positief. De winkel moet gewoon open blijven tijdens de verbouwing. Wat ik wel veranderd vind is de wijze waarop er wordt omgegaan met inspraak. Inspraak is niet een verplicht nummer, maar plannen worden ook zichtbaar aangepast. Het huidige verkozen tramtracé is daar een voorbeeld van. Dat is toch aanzienlijk gewijzigd op basis van de inspraak. En dan de belangrijkste vraag, wat vind je van de Apropos? Weinig veranderd, eerlijk gezegd. En dat

APROPOS 252

Mijn opa en oma woonden aan de Noorderbinnensingel en als kleinkind heb ik daar vele jaren vertoefd. Veel spelen in het plantsoen, vissen in de vijver, wat niet mocht. Een erg fijne periode. Altijd uitzicht op de prachtige vijver met daarbij de natuur in al haar facetten tijdens het drinken van een kop thee met opa en oma. Om de hoek was een klein kruidenierswinkeltje waar we af en toe een stroopsoldaatje mochten kopen voor 5 cent. Het Pelstergasthof is net zo’n speciaal plekje. In mijn jonge jaren diende ik het politiegezag in de stad Groningen. Als ik surveilleerde had ik regelmatig de behoefte om even alleen te zijn en de diepere betekenis van het leven te zoeken - niets is wat het lijkt! Ik ging híer vaak mijn rust en energie halen. Ook hier zie je overigens dat de tijden zijn veranderd: in de zomer van 2011 ben ik van het bankje gestuurd. Blijft onverlet dat de tijd niet de rust heeft achterhaald. Het lelijkste plekje van Groningen Zonder twijfel het Stadsbalkon. Hoe heeft men dit kunnen doen. Ik heb begrepen dat de architect uit Rotterdam komt. Dat moet wel jaloezie zijn geweest om ons prachtige station zoveel mogelijk aan het zicht te onttrekken. Een ontzettend lelijk betonnen gevaarte, zonder enige vorm van warmte. Ook de kantoorpanden in de nabije omgeving vind ik ronduit lelijk. Terug in de tijd denk ik nog aan de prachtige statige herenhuizen aan de Stationsweg en de Eeldersingel. De eerste indruk is bepalend, zo ook bij binnenkomst in onze stad per trein of bus. Ik wil weer een groene deken met ons Peerd van Ome Loeks er middenin.

hoeft voor mij ook niet. Ik vond het altijd al een leuk blad, en dat vind ik nog steeds. Ik krijg best veel tijdschriften in de brievenbus, maar de Apropos is een van de weinige die ik altijd lees. En ik weet dat het door andere raadsleden ook goed gelezen wordt. Nog tips voor verbetering? Ehm.... Nou, misschien is het een idee om wat vaker buitenstaanders aan het woord te laten. De artikelen gaan iets te vaak over collega’s die over hun werk vertellen. Vraag eens vaker een raadslid, een corporatiedirecteur, een buurtorganisatie of een ondernemer.

Door Gilbert Sewnandan

D De samenleving vraagt steeds meer om een open en transparante overheid. Een overheid die de dialoog met de burger aangaat en waar mogelijk burgers en bedrijven het overheidsbeleid laat meebepalen. In de festivalweek wil de organisatie niet alleen aandacht voor nieuwe, innovatieve technieken maar ook voor de cultuurverandering die nodig is om de overheid daadwerkelijk te vernieuwen. Op posters, flyers en intranet lees je meer over de verschillende presentaties en workshops. Gratis. Dus gaan!

Open overheid: over kansen en beren

Van 28 november t/m 2 december vindt het landelijke Open Innovatie Festival plaats. Voor het tweede achtereenvolgende jaar slaan provincie en gemeente Groningen de handen ineen om innovatieve technieken en werkwijzen te presenteren. Dit jaar sluiten ook de rijksambtenaren van de Dienst Landelijk Gebied (onderdeel Ministerie EL&I) aan. Gedurende de week van het festival wil de organisatie met workshops, presentaties en discussies de ruim 4.000 collega’s stimuleren tot innovatie en (digitale) samenwerking. De workshops zijn gratis en in de stad.

Het Nieuwe Werken Begin oktober presenteerde de projectgroep Het Nieuwe Werken (HNW) haar haarbaarheidsonderzoek aan de directie. Het haalbaarheidsonderzoek is het resultaat van 24 (!) gespreksrondes en inventarisaties op de afdelingen van de dienst. HNW is een andere manier van werken (én denken) die de huidige organisatieontwikkelingen ondersteunt. Flexibel samenwerken op basis van concernbrede programma’s en projecten op tijden die passen bij het levensritme van de moderne ambtenaar. En daarbij hoort een nieuw kantoorconcept waarbij een eigen vaste kamer en werkplek worden losgelaten. Maar zover is het nog niet. De directie moet nog een keuze maken uit de voorgelegde varianten en de opdracht geven voor een voorlopig ontwerp. Beren op de weg Toch is de weg nog lang naar een open organisatie met moderne technieken en nieuwe werkwijzen. In september legden de projectassistenten Erwin Kloen, Tim van Winsum, Marten Pothof en Michiel Smit aan de directie uit waar

Jenneke Pettinga, sinds 1 januari gedetacheerd als managementassistente bij het project Zuidelijke Ringweg, gaat per 1 november naar de BSD. Ze gaat daar aan de slag als medewerker representatie en protocol. Jing Kao, afdelingssecretaresse/ medewerker ICT bij de afdeling PBI, gaat per 1 november over naar de DIA. dashboard als Tweetdeck te installeren, allemaal hordes die bijna niet te nemen waren. Gelukkig hebben zij nu wel webmail om ook zonder thuiswerkplek mail en agenda te checken. Aan de digitale werkplek 2015 wordt gewerkt... maar die lijkt nog lichtjaren ver. Beam me up Scotty!

Thom van Dijk, medewerker financiële administratie bij de afdeling FIA, gaat per 1 januari met FPU maar zijn laatste werkdag is 1 november.

zij tegenaanlopen wanneer zij nieuwe technieken willen toepassen. Ingewijd in de geheimen van web 2.0 door Agmar van Rijn wilden zij voortvarend van start. Een oude versie van Internet Explorer, niet kunnen samenwerken in online documenten met Google Docs, geen faciliteiten om een social media

Windvlaag wordt duidelijk of Europa in staat is alsnog de rug te rechten. Dat gaat niet zonder pijn. Tegelijkertijd bivakkeren bange en teleurgestelde mensen uit protest voor onze beursgebouwen. Ze zijn boos op banken, bonussen en de ongebreidelde hebzucht die de financiële sector nog steeds drijft.

Leven van de wind. Wie wil dat niet? De wereldeconomie bevindt zich in een apocalyptische duikvlucht sinds bekend is geworden dat Griekenland op grote schaal de kluit heeft belazerd. Deze maand

Als simpele ziel snap je er niets meer van. De rente is nog nooit zo laag geweest maar geld lenen is onmogelijk geworden; niet alleen voor de Grieken maar ook voor hardwerkende ondernemers en gewone stervelingen die nog een huis willen kopen. Banken eisen garanties en zekerheden tot aan het graf. Als het zo doorgaat kunt u straks zelf naar de beurs; een vaste aanstelling in algemene dienst bij de gemeente Groningen als waardevaste belegging. Goud waard! Het was ook te mooi om waar te zijn. Als de waarde van een gemiddeld Nederlands huis zich in vijftien jaar tijd heeft kunnen verdubbelen, gaat er op zijn minst iets scheef. Ook hier spelen banken een cruciale rol. Ze hebben er jarenlang goed van geprofiteerd

APROPOS 252

maar inmiddels zitten een miljoen Nederlanders met een woning die minder waard is dan het geleende hypotheekbedrag. Een huis verkopen is niet langer mogelijk zonder een flink verlies te nemen. Is er dan niets meer wat werkt? Jawel hoor, windmolens. Die draaien op volle toeren, elke dag opnieuw. Met iedere klap van een wiek stroomt het geld als water onze economie binnen. Makkelijker kan het niet, zou je zeggen. De olie is te duur, het aardgas is straks op, kernenergie te gevaarlijk, steenkolencentrales vies en zon onbetrouwbaar. En waaien doet het in Groningen altijd. Jammer dat ze aan het Martinikerkhof deze kans niet met beide handen aangrijpen maar elke innovatieve gedachte op het gebied van wind stelselmatig tegenhouden. Liever een veel te duur windpark op zee dan één molen op het leeglopende Groningse platteland. Het wordt de redding van de Grieken… Zet de hele Peloponnesos vol met windmolens en het land is in één vlaag uit de zorgen.

Little House(s) on the Prairie Door Jeroen Beerends

Lang geleden, lang, lang, lang lang geleden, in de tijd dat de hemel nog van koper was en de vissen elke avond op het strand de tarantella dansten, leefde er in een land hier ver vandaan een lief klein prinsesje. Samen met haar zusjes en ouders woonde het prinsesje, Mirjam heette ze, in een heel schattig huisje op wieltjes. Het prinsesje had behalve haar konijnenknuffel weinig speelgoed, want haar familie had het niet breed. Maar dat gaf niet. Want de zon scheen altijd uitbundig en samen met haar vriendjes en vriendinnetjes speelde Mirjam het liefst buiten in het aards paradijs van bos en duin. Wie kon toen vermoeden dat één van haar speelkameraadjes jaren later haar prins op het witte paard zou blijken. Toen kwam er een olifant met een lange snuit, die blies het mooie sprookje uit: op haar zesde emigreerde Mirjam namelijk vanuit de Hollandse idylle naar de koude stugge kleigrond van Noord-Groningen. Naar het vlakke land, waar hemelhoge kerken de enige bergen zijn en waar de natte westenwinden gieren van venijn. Het was in Kleine Huisjes, Lutje Hoeskes op z’n Gronings, waar Mirjam haar jeugd doorbracht. Hoewel de katholieke school in Kloosterburen en de gereformeerde

in Kruisweg om de hoek lagen, moest Mirjam naar het openbaar onderwijs in Hornhuizen. Want de Wagters waren niet zo kerkelijk ingesteld: kerk en staat hielden ze net als Kemal Atatürk graag gescheiden. Het arme kind moest daardoor heel wat extra fietskilometers maken en zich allerlei pesterijen onderweg laten welgevallen. Daar word je hard van! Thuisgekomen van school mochten Mirjam en haar zusjes wekelijks elk één televisieprogramma uitzoeken. Mirjam koos steevast het mierzoete moralistische Little House on the Prairie, notabene uitgezonden door de Evangelische Omroep! De EO Kinderkrant daarentegen met Wim de Knijff en Lanny van Rhee ging natuurlijk iets te ver. Al dat atheïsme thuis leidde er overigens wel toe dat Mirjam godsdienstwetenschappen ging studeren. En daar hoef je dus niet gelovig voor te zijn, want religie(s) kun je natuurlijk ook puur wetenschappelijk benaderen. Heel modern was de voedselvoorziening in Kleine Huisjes. De Wagters waren zo goed als zelfvoorzienend. Meel kochten ze bij de molenaar in Den Andel en in het zweet huns aanschijns verbouwden ze zelf groentjes (mous) en fruitjes in de eigen moestuin. Mirjam, als echt buitenkind, hielp daar natuurlijk op haar rubberen laarsjes dapper aan mee. Dankzij wecken, drogen, inmaken, invriezen, inkuilen en inzouten konden ze er het hele jaar van eten. Niet altijd even lekker die speltpannenkoeken van een halve centimeter dik. Maar daar word je hard van. Anno 2011 is streekvoedsel trouwens super hip. Echte kosmopolieten koken

Kent u ook iemand met een interessante hobby of ander afwijkend gedrag na vijven? Laat het de redactie weten. Met tips en ander klokgelui wordt vertrouwelijk omgegaan.

tegenwoordig in gietijzer van Le Creuset hun streekproducten die ze vergaren door eigen kweek (kan ook op het balkon) of kopen op de Ommelander Markt in het Ebbingekwartier. En waar Mirjam zich met haar studiekeuze misschien nog afzette tegen haar opvoeding, zweert ze wat betreft eten nog steeds bij ‘homegrown’. Eigenlijk heel logisch. Groente (maar ook bloemen) verbouwen Mirjam en Martijn -die van dat witte paardonder de rook van Stad, in Sauwerd. Daar, op het land van schoonmoe, staat hun mooie customized witte caravan met fenomenaal weids uitzicht over de landerijen en in de verte d’Olle Grieze. Overdag beetje tuinieren, schommelen en in de hangmat lummelen. De rest van de tijd boekies lezen op de e-reader. Mirjam komt maandag altijd helemaal onthaast op de zaak! Mocht de bamboe en andere beplanting op de heringerichte binnenplaats van RO/EZ nou niet aanslaan, dan zouden daar volgende zomer best tuinbonen en courgettes gekweekt kunnen worden (mislukken nooit). Ook gezien de enorme organisatieverandering die op ons afkomt, is het instellen van een tuinclub tot nut, heil en genoegen van ons drukbezette mensen een voor de hand liggende keuze. Het DB zou dat best eens kunnen overwegen. Om in SDC-terminologie te spreken: een Goed idee Plus!

Mirjams favoriete boeken? Check Facebook (aproposse)!

NIEUW! IN DE STAD... Over objecten die er eerst nog niet waren, maar sinds kort NIEUW! zijn in de stad…

Door Mark Ronda

WAT? WAAR?

Diekhoestertil De Euvelgunnerweg

Een brug… niet echt nieuw zou je zeggen, maar dit is niet zomaar een brug. Voor deze brug is bijna 25 jaar geknokt door de laatste nazaat van de boerenfamilie Dijkhuis. De naam van de brug is een eerbetoon aan deze authentieke boer. Diekhoestertil betekent vrij vertaald de brug van Dijkhuis. Het is in de stad de enige brug met een klaphek. Het hek moet voorkomen dat de koeien van Dijkhuis bij een uitbraak op het bedrijventerrein terecht komen.

WAT? Hondenuitlaatpaal WAAR? Waar niet…. Wie deze paal niet kent, woont niet in de Stad. Afgelopen voorjaar schoten ze als paddenstoelen uit de grond in alle groengebieden van Groningen. De palen zijn neergezet naar aanleiding van het nieuwe hondenbeleid. In eerste instantie met de bedoeling de uitlaatzones aan te geven, maar het zijn er inmiddels genoeg om elke hond zijn eigen plaspaal te geven.

WAT? Wereldplek WAAR? Kluiverboom, Lewenborg In eerste instantie zou je zeggen een UFO, maar dit is een van de drie reuzenkrukken die in de buurt van de VMBO-school aan de Kluiverboom staan. Onder deze kruk staan kleine krukjes waarop scholieren kunnen zitten. Om te zorgen dat ze dit ook doen zijn de metershoge krukken voorzien van Wifi (gratis internet). Helaas zijn er ook al de eerste klachten over een hangplek bij de krukken… hebben zwervers tegenwoordig ook al een smartphone?

WAT? Zwaluwtil WAAR Langs het Reitdiep Dit huisje op paal is bedoeld voor de huiszwaluw. Een vogel die het in toenemende mate moeilijk heeft geschikte huisvesting te vinden. De huiszwaluw maakt nestkommen onder richels van gebouwen. Nieuwbouw is om verschillende redenen meestal niet meer geschikt voor de nesten van de huiszwaluw. Ter compensatie is er onder andere langs het Reitdiep een zwaluwtil geplaatst. Niet doorvertellen aan de stadsduif…

APROPOS 252

De föhn van Bert Dienst Ruimtelijke Ordening en Economische Zaken, Postbus 7081, 9701 JB Groningen.

Veiligheid voor alles. Het DB nam in dat kader onlangs het besluit om alle huishoudelijke apparaten die in brand kunnen vliegen te gaan verbieden. Blijkt ook de föhn van Popken niet NEN 3140 geïnspecteerd en geregistreerd te zijn. Toedeledoki dus.

Piet Paulusma en Erwin-met-dehandjes hadden ons al gewaarschuwd. Het regent steeds meer en vaker in Groningen en wijde omgeving. Die boodschap heeft ons aller DB nooit bereikt. En dus zitten we regelmatig met een natte poepert achter het bureau. Aldus de Apropos van 10 jaar geleden. Deze zomer kwam dan eindelijk de lang beloofde nieuwe uitbreiding van de overdekte fietsenstalling gereed. Daarmee hoort de natte poepert ook tot het verleden. Tenminste als de laatkomers genegen zijn hun vélocipède aan de westzijde van de Menno te stallen. Want nog steeds zijn er meer

fietsen - sommige ook met complete laadbakken - dan rekken. Maar daarvoor heeft FZ dan weer een handig kaartje gemaakt. En dat helpt enorm…

Apropos 25 2

Lief DB, regel een fatsoenlijke fietsenstalling!