groundmagazine11 by Ground Magazine

GROUND

Behind The Scene

VOORWOORD | NL

MUUR & MAGAZINE Twee of drie dimensies. Daar ging het over. Het samenstellen van een van een tentoonstelling in een ruimte en het maken van een online magazine heeft wel enkele overeenkomsten, maar eveneens meer en minder voor de hand liggende verschillen. We hoefden niet lang na te denken over een manier om enkele aspecten hiervan zichtbaar te maken: uitgangspunt werd het werk van Charlott Markus. In zorgvuldig gecomponeerde beelden maakt zij monumenten voor restmaterialen en vervallen ruimtes.

Charlott Markus’ scherpe gevoeligheid voor de schoonheid van wat we als waardeloos beschouwen, waardoor ik graag met haar wilde samenwerken.

De tentoonstelling is tot stand gekomen in samenwerking met Groundmagazine, een projectie van het tijdschrift maakt deel uit van de tentoonstelling, en neemt daarmee zijn eigen ruimte in. Door de combinatie met het fysieke werk in de tentoonstellingsruimte, is voelbaar dat het gepubliceerde beeld en het werk als object een andere energie hebben. Dit verschil is niet moeilijk om rationeel te Naast het fotowerk bouwt ze site-specific begrijpen maar om het voelbaar te maken installaties, die dan weer als reproductie voldoen voor mij woorden niet. Natuurlijk tussen haar fotowerk opduiken. Presentatie, zit er dan maar één ding op: bezoek het ACF representatie, hergebruik van beeld en van 12 maart t/m 2 april. En toch… ordening zijn de meer formele aspecten in het werk waarmee je binnen een Wat is het aantrekkelijk, bevestigend tentoonstelling en magazine ruimschoots en troostend dat daarna deze editie van uit de voeten kan. Maar het was het vooral groundmagazine gewoon beschikbaar blijft.

Chantal van Genderen Amsterdams Centrum voor Fotografie

Behind The Scene

13 (#of the least)

PlayOfficePlay

The Thought of hiding

...First as tragedy, second as farce

The Untitled

Pygmalion Effect

Access limited

White, Black and Blue

NAWOORD | NL

Buiten de grenzen van de fotografie Voor Charlott Markus betekent fotografie veel meer dan alleen een foto aan de muur. Al bij haar afstuderen aan de Rietveld Academie in 2007 presenteerde ze werk op een manier die verder gaat dan we doorgaans van fotografen gewend zijn. Haar foto’s toonde ze toen in grote, op elkaar gestapelde lichtbakken. Aan de ene kant was het beeld zichtbaar, aan de andere zijde alleen de TL-buizen die dienden om de foto te belichten (Pygmalion, 2007). Dit ‘uitbreken’ van het frame waarbinnen fotografie over het algemeen wordt gepresenteerd vormt een interessante bijkomstigheid in Markus’ werk. Ze kan hier zelfs zo ver in gaan dat de tweedimensionale foto geheel verdwijnt. Zo toonde ze in de Nieuwe Vide in Haarlem een installatie die was opgebouwd uit rode en zwarte stukken tapijt die op heldere en gecontroleerde wijze over de grond en de muur waren gerangschikt (‘White, black and blue’, 2008). De keuze voor dit materiaal komt voort uit het gebruik van tapijt als achtergrond voor het fotografische werk. Het gebruik van plat materiaal vormt immers een uitdaging als het gaat om het creëren van driedimensionaal werk, waarbij er op het perspectief van de toeschouwer wordt geanticipeerd.

Het is maar net hoe je het bekijkt. Tijdens een korte residency in Istanbul maakte Markus een soortgelijke serie foto’s die geïnspireerd waren op haar verblijf aldaar (‘Access limited’, Istanbul 2010). Naast de ‘zachte’ vormen van de stoffen vormen hier ook harde stukken steen belangrijk onderdeel van de compositie. Hoewel Markus vroeger vaak mensen fotografeerde zijn ze tegenwoordig volledig uit de beelden verdwenen. Of ten minste, in fysieke vorm. Ergens lijkt de mens toch altijd nog een rol te spelen. ‘Verloren’ voorwerpen, dingen die van functie ontdaan zijn of als waardeloos worden beschouwd krijgen van de fotografe een nieuw podium toebedeeld. Het werk ‘13 (#of the least)’ (2008) bestaat uit een stilleven, opgebouwd uit een verzameling trash wat zorgvuldig geconstrueerd in beeld is gebracht. Deze objecten mochten niet op het podium, ze waren niet goed genoeg. Uit empathie geeft Markus ze een tweede kans.

In de meer abstracte fotoserie ‘The Untitled’ (New York, 2009) plaatste ze de gevonden voorwerpen in de ruimte van een voormalige medische kliniek. Door kledingstukken die ze in de straten van Tijdens de solotentoonstelling ‘BEYOND LINES’ in New York had gevonden opnieuw te arrangeren P/////AKT in Amsterdam presenteerde ze het werk in de afbrokkelende gaten van de muren van het ‘…First as tragedy, second as a farce’. Van buiten gebouw zijn schilderachtige scènes ontstaan: het is de installatie niet meer dan een groot zwart onderscheid tussen het ruimtelijke object en het hek, zorgvuldig verdeeld in anonieme lichtbakken. tweedimensionale beeld lijkt te zijn opgeheven. Binnenin de ruimte, achter de barricade, zijn de foto’s zichtbaar. Er zijn altijd twee kanten van een verhaal: Hoeveel aspecten er ook te noemen zijn die het een muur kan je beschermen, maar ook beperken. werk van Markus karakteriseren, het eindresultaat Ook in de foto’s zelf zit dit dualisme besloten. is altijd eenduidig en overzichtelijk. Zowel formeel Aan de ene kant zijn ze afstandelijk, theatraal en als inhoudelijk gezien staat alles met elkaar in sereen, tegelijkertijd intiem en menselijk. De klassiek harmonieus verband. Er is een eindpunt bereikt van geplooide stoffen die als autonome objecten het rust en evenwicht binnen de chaos waaruit het is beeld vullen lijken elkaar af te stoten, of elkaar ontstaan. juist aan te trekken. Of ze lijken iets te verbergen. Door Lilian Bense

AFTERWORD | ENGLISH

BEYOND THE BOUNDS OF PHOTOGRAPHY For Charlott Markus, photography means far more than just hanging a photograph on the wall. When she graduated from the Rietveld Academy in 2007, she was already devising unfamiliar presentations of her images, inserting them into large light panels, piled one on top of another. On one side, the image was visible, while on the other side, all that could be seen were the neon strips that illuminated it (Pygmalion, 2007). This shattering of the frame within which photography is generally presented is an interesting adjunct to Markus’s work. It sometimes goes so far that the two-dimensional photograph disappears altogether. For instance, in the Nieuwe Vide in Haarlem, she exhibited an installation composed of red and black pieces of carpet that were arranged in a clear, controlled manner over the ground and the wall (White, black and blue, 2008). The choice of this material arises from the use of carpeting as a background for photographic work. For the use of flat material is a challenge when it comes to creating three-dimensional work, which anticipates the viewer’s perspective.

a brief ‘residency’ in Istanbul, Markus produced a similar series of photographs, which were inspired by her stay there (Access limited, Istanbul 2010). This work features hard elements, as well as the ‘soft’ shapes of the fabrics, as prominent parts of the composition. Although people frequently appeared in Markus’s work in the past, they have now disappeared from her images: that is, in a physical sense. Yet on some level, a human presence still appears to play a role. The photographer places ‘lost’ objects, things that no longer have a function or that are regarded as worthless, centre stage. The work 13 (#of the least) (2008) consists of a still life composed from a collection of ‘rubbish’ that is captured in a carefully constructed image. These objects had been banished from the stage, they were inferior. Out of a feeling of empathy, Markus gives them a second chance.

In the more abstract series The Untitled (New York, 2009), she set the objects in the space of a former medical clinic. By re-arranging items of clothing In her solo exhibition BEYOND LINES in P///// that she had found in the streets of New York in the AKT, Amsterdam, she presented the work …First holes that had appeared in the crumbling walls of as tragedy, second as farce. Seen from the outside, the building, she produced painting-like scenes: the the installation is no more than a large black fence, distinction between the three-dimensional object carefully divided into anonymous light panels. Inside and the two-dimensional image appears to have the space, behind the barrier, the photographs been dissolved. come into view. There are two sides to every story: a wall may protect, but it may also restrict. This However many aspects we may name of Markus’s same dualism is encapsulated in the photographs work, the end result is always a congruent whole. themselves. On the one hand they are remote, Both formally and in terms of content, everything theatrical and serene, while they are at the same comes together in harmonious equilibrium. The time intimate and human. The classical folds of work attains a final point of tranquility and balance material that fill the picture as autonomous objects within the chaos from which it was forged. appear to repel each other, or at other moments to attract each other. Or they seem to be concealing something. It all depends on how you look at them. During By Lilian Bense

Access limited

GROUNDMAGAZINE # 11 2011

Special thanks to Amsterdams Centrum voor Fotografie Chantal van Genderen Susanne Keilhack Martha Hjorth Jessen Photography: Charlott Markus Text: Lilian Bense Translation: Beverly Jackson Groundmagazine Editor in chief: Mieke Woestenburg Volkskrant gebouw Wibautstraat 150 - 4 hoog 1091 GR Amsterdam The Netherlands office@groundmagazine.org www.groundmagazine.org