Παραολυμπιακά Αγωνίσματα

Γυμνάσιο και Λυκειακές Τάξεις Βασιλικής

Παραολυμπιακά Αγωνίσματα Ερευνητική Εργασία Β΄ Τετραμήνου Α΄ Λυκείου Σχολικό Έτος 2018-2019

Ιστορία των Παραολυμπιακών αγώνων Οι πρώτοι αγώνες για αθλητές με αναπηρία έγιναν το 1948 στο Στόουκ Mάντεβιλ στην Αγγλία. Την ημέρα της τελετής έναρξης για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1948 στο Λονδίνο, ξεκίνησαν και θεσμοθετήθηκαν οι αγώνες του Στόουκ Mάντεβιλ και πραγματοποιήθηκε η πρώτη αθλητική διοργάνωση για αθλητές με αμαξίδιο. Τέσσερα χρόνια αργότερα, αθλητές από την Ολλανδία συμμετείχαν σε αυτούς τους αγώνες και έτσι γεννήθηκε το διεθνές κίνημα που είναι γνωστό πλέον ως Παραολυμπιακό κίνημα. Οι πρώτοι Αγώνες Ολυμπιακού χαρακτήρα για αθλητές με αναπηρία οργανώθηκαν το 1960 στην Ρώμη, ύστερα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην ίδια πόλη. Θεωρούνται ως οι πρώτοι Παραολυμπιακοί Αγώνες. Περίπου 400 αθλητές από 23 χώρες συμμετείχαν σε 8 αθλήματα, 6 από τα οποία εξακολουθούν να περιλαμβάνονται στο αγωνιστικό πρόγραμμα των Παραολυμπιακών Αγώνων (Τοξοβολία, Κολύμβηση, Ξιφασκία, Καλαθοσφαίριση, Επιτραπέζια Αντισφαίριση, Στίβος). Από τότε, οι Παραολυμπιακοί Αγώνες διεξάγονται κάθε 4 χρόνια, πάντα την ίδια χρονιά με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το 1976 στο Τορόντο, προστέθηκαν και άλλες κατηγορίες αναπηρίας και γεννήθηκε η ιδέα της συγχώνευσης διαφορετικών κατηγοριών αθλητών με αναπηρία για τη συμμετοχή τους σε διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις. Την ίδια χρονιά έγιναν και οι πρώτοι Χειμερινοί Παραολυμπιακοί Αγώνες στην Σουηδία. Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες της Σεούλ (1988) ξεχώρισαν και από το γεγονός ότι οι Ολυμπιακοί και Παραολυμπιακοί Αγώνες φιλοξενήθηκαν στην ίδια χώρα, στην ίδια πόλη και χρησιμοποιήθηκαν οι ίδιες εγκαταστάσεις με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Έκτοτε, οι Παραολυμπιακοί Αγώνες γίνονται πάντα στην ίδια πόλη με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Από το 1960, έχουν διοργανωθεί δώδεκα (12) Θερινοί Παραολυμπιακοί Αγώνες και εννέα (9) Χειμερινοί. Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες έχουν εξελιχθεί πλέον στο δεύτερο μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός μετά τους Ολυμπιακούς.

ΓΚΟΛΜΠΟΛ Το Γκόλμπολ (Goalball) είναι ένα ομαδικό άθλημα, σχεδιασμένο για τυφλούς αθλητές. Επινοήθηκε το 1946 από τον Αυστριακό Hanz Lorenzen, και τον Γερμανό Sepp Reindle, σε μία προσπάθεια να βοηθηθεί η αποκατάσταση των βετεράνων του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Το άθλημα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά σε Παραολυμπιακούς Αγώνες το 1976 κατά τη διάρκεια των Παραολυμπιακών Αγώνων του Τορόντο. Το πρώτο Πρωτάθλημα Γκόλμπολ διεξήχθη το 1978, ενώ στο πρόγραμμα των Παραολυμπιακών Αγώνων μπήκε το 1980, στους Αγώνες του Άρνεμ της Ολλανδίας. Είναι ένα από τα τρία αθλήματα των Παραολυμπιακών Αγώνων που δεν έχει αντίστοιχο Ολυμπιακό άθλημα. Σύμφωνα με τους κανόνες της IBSA το γκόλμπολ παίζεται σε ένα γήπεδο διαστάσεων 18m x 9m.Η γραμμή των 9 μέτρων αποτελεί και τη γραμμή του γκολ. Η μπάλα ζυγίζει 1,25kg και η περιφέρεια της είναι περίπου 76cm. Στο εσωτερικό της έχει κουδουνάκια ώστε οι αθλητές να αντιλαμβάνονται την κίνησή της. Οι συμμετέχοντες αγωνίζονται σε ομάδες των τριών, και προσπαθούν να προωθήσουν τη μπάλα προς το τέρμα της αντίπαλης ομάδας. Ο αγώνας αποτελείται από δύο ημίχρονα των 10 λεπτών. Όλοι οι παίκτες αγωνίζονται με δεμένα μάτια καθ' όλη τη διάρκεια του αγώνα, έτσι ώστε οι παίκτες με μειωμένη όραση να αγωνίζονται ισότιμα με τους τυφλούς παίκτες. Σε κάθε παιχνίδι επιτρέπονται μέχρι τρεις αναπληρωματικοί.

ΑΡΣΗ ΒΑΡΩΝ ΣΕ ΠΑΓΚΟ Η άρση βαρών σε πάγκο θεωρείται το άθλημα των δυνατών. Η ιστορία έχει όμως αποδείξει ότι η δύναμη του αθλητή πρέπει να συνοδεύεται από σωστή τακτική και την καθοδήγηση ενός άξιου προπονητή. Στο άθλημα της άρσης βαρών σε πάγκο, οι αθλητές ή οι αθλήτριες αγωνίζονται από ύπτια θέση (ανάσκελα) πάνω σε ειδικά διαμορφωμένο πάγκο. Οι επίσημοι βοηθοί ενός αθλητή δίνουν τη μπάρα στον αγωνιζόμενο, στο ύψος των τεντωμένων χεριών του. Ο αθλητής θα πρέπει μέσα σε δύο λεπτά να ολοκληρώσει την προσπάθειά του, κάνοντας τις εξής κινήσεις: να κατεβάσει τη μπάρα στο στήθος, να την κρατήσει για ένα μικρό χρονικό διάστημα ακίνητη και στη συνέχεια να την ωθήσει προς τα πάνω μέχρι την πλήρη έκταση των χεριών. Οι αγώνες διοργανώνονται για άνδρες και γυναίκες που αγωνίζονται σε συγκεκριμένες κατηγορίες, σύμφωνα με το σωματικό τους βάρος. Σε όλες τις κατηγορίες, οι αθλητές αγωνίζονται από ύπτια θέση στον ειδικά διαμορφωμένο πάγκο. Τη θέση αυτή πρέπει να διατηρούν σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, εκτός κι αν κάποιος ειδικός ιατρικός λόγος δεν το επιτρέπει. Οι αθλητές με εγκεφαλική παράλυση μπορούν να έχουν τα πόδια λυγισμένα. Επιτρέπεται, επίσης, να δένονται στον πάγκο με ιμάντα. Μερικοί αθλητές μπορούν να χρησιμοποιήσουν και δεύτερο ιμάντα για περισσότερη ασφάλεια ή για να εμποδίσουν μια ακούσια κίνηση. Το δέσιμο χρησιμοποιείται σε σημεία από τα ισχία και μέχρι τις ποδοκνημικές αρθρώσεις. Η μπάρα τοποθετείται οριζόντια πάνω σε δύο στηρίγματα που βρίσκονται δεξιά και αριστερά του πάγκου. Τη μπάρα σηκώνουν μόνο οι επίσημοι βοηθοί και μπορούν να τη δώσουν στους αθλητές στο ύψος των τεντωμένων χεριών. Από τη θέση αυτή δίνεται το σήμα έναρξης του αγώνα. Ο αθλητής πρέπει να κατεβάσει τη μπάρα στο στήθος, να την κρατήσει ακίνητη και στη συνέχεια να την ωθήσει προς τα πάνω μέχρι την πλήρη έκταση των χεριών. Στο σημείο αυτό και όταν η μπάρα είναι ακίνητη, δίνεται το σήμα ολοκλήρωσης της προσπάθειας. Από τη στιγμή που ανακοινώνεται το όνομα και αφού δοθεί το σήμα έναρξης, ο αθλητής ή η αθλήτρια έχει δύο λεπτά στη διάθεσή του για να ολοκληρώσει την προσπάθεια. Κάθε αθλητής έχει συνολικά τρεις προσπάθειες. Σε περίπτωση που ο αθλητής επιθυμεί να επιχειρήσει προσπάθεια για επίτευξη ρεκόρ, έχει τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει και τέταρτη προσπάθεια, η οποία πρέπει να ολοκληρωθεί εντός τριών λεπτών. Η προσπάθεια των αθλητών ή αθλητριών ακυρώνεται όταν: 1. Δεν ξεκινούν ή δεν ολοκληρώνουν την προσπάθεια στα σήματα του διαιτητή, 2. Αλλάζουν θέση στον πάγκο, 3. Δε διατηρούν την μπάρα ακίνητη στο στήθος, 4. Δεν ωθούν τη μπάρα προς τα πάνω με εκτεταμένους τους βραχίονες, 5. Δεν κάνουν συγχρονισμένη κίνηση, 6. Δεν ολοκληρώνουν την προσπάθεια μέσα στο χρόνο, ή 7. αγγίζουν τους βοηθούς ή τα στηρίγματα.

8. αλλάζουν τη λαβή κατά το σήκωμα τις μπάρας 9. ο αθλητής κάνει βύθισμα στο στήθος 10. ο αθλητής χτυπά τη μπάρα στο στήθος Οι αθλητές κατατάσσονται ανάλογα με το σωματικό τους βάρος και υπό τον όρο ότι έχουν έναν ελάχιστο βαθμό αναπηρίας. Ο αθλητής πρέπει να είναι ικανός να εκτείνει πλήρως τα χέρια του. Εάν κάποιος αθλητής δεν είναι ικανός να εκτείνει πλήρως τα χέρια του, η ανικανότητα αυτή δεν πρέπει να υπερβαίνει τους 20 βαθμούς. Στην κατάταξη με βάση την ελάχιστη αναπηρία, οι αθλητές πρέπει να πληρούν τους όρους ελάχιστους βαθμούς αναπηρίας.

Οι αθλητές που πληρούν τους όρους συμμετοχής έχουν προβλήματα κινητικής αναπηρίας, όπως:  ακρωτηριασμούς, 

εγκεφαλική παράλυση,



κάκωση του νωτιαίου μυελού και



αθλητές των οποίων η αναπηρία δεν εμπίπτει στις ανωτέρω κατηγορίες

ΕΠΙΤΡΑΠΕΖΙΑ ΑΝΤΙΣΦΑΙΡΙΣΗ Η ταχύτητα και οι γρήγορες αντιδράσεις αποτελούν τα δύο κύρια χαρακτηριστικά των αθλητών και αθλητριών της Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης. Κάθε αγώνας αποτελείται από πέντε σετ. Νικητής του κάθε σετ είναι ο αθλητής, η αθλήτρια ή η ομάδα που θα σημειώσει πρώτη 11 βαθμούς. Η Επιτραπέζια Αντισφαίριση στους Παραολυμπιακούς Αγώνες παρουσιάζει ελάχιστες διαφορές με το αντίστοιχο άθλημα στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Έχουν γίνει ορισμένες μόνο τροποποιήσεις για τους αθλητές που χρησιμοποιούν αμαξίδιο. Συμμετέχουν αθλητές με εγκεφαλική παράλυση, κάκωση νωτιαίου μυελού και αθλητές με ακρωτηριασμό ή άλλους κινητικούς περιορισμούς. Οι αθλητές αγωνίζονται με αμαξίδιο ή όρθιοι και κατατάσσονται σε 10 κατηγορίες βάση των κινητικών περιορισμών που παρουσιάζουν. ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ Ο βασικός εξοπλισμός που χρησιμοποιείται στην Επιτραπέζια Αντισφαίριση αποτελείται από:  Το τραπέζι 

Το φιλέ



Το μπαλάκι



Τη ρακέτα

Τραπέζι Το τραπέζι της Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης έχει μήκος 274 εκατοστά, πλάτος 152 εκατοστά και ύψος 76 εκατοστά, ενώ το πάχος της επιφάνειάς του δεν πρέπει να είναι μικρότερο από 20 χιλιοστά. Το υλικό από το οποίο κατασκευάζεται το τραπέζι και κατ΄επέκταση η αγωνιστική επιφάνεια είναι συνήθως ξύλο, χρώματος σκούρου πράσινου ή μπλε. Φιλέ Το φιλέ έχει ύψος 15,25 εκατοστά και εκτείνεται κατά μήκος του κέντρου του τραπεζιού χωρίζοντάς το σε δύο μέρη. Στηρίζεται σε δύο μεταλλικά ή πλαστικά στηρίγματα ύψους 15,25 εκατοστών και εκτείνεται 15,25 εκατοστά πέρα από κάθε πλευρά του τραπεζιού. Το φιλέ είναι συνήθως φτιαγμένο από νάιλον και έχει χρώμα σκούρο πράσινο. Μπάλα Η μπάλα έχει διάμετρο 40 χιλιοστά και ζυγίζει περίπου 2,7 γραμμάρια. Είναι φτιαγμένη από κυτταρίνη (celluloid) ή από παρόμοιο πλαστικό υλικό. Το χρώμα της είναι συνήθως άσπρο ή κίτρινο ματ. Ρακέτα Οι πρώτες ρακέτες ήταν ξύλινες με μακριά λαβή ενώ το κυρίως μέρος τους ήταν επενδυμένο με φελλό. Από το 1929 κι έπειτα, οι παίκτες χρησιμοποιούσαν ξύλινες ρακέτες καλυμμένες από επιφάνεια από σκληρό λάστιχο με δοντάκια. Αυτός ήταν και ο πρώτος συνδυασμός ξύλου-λάστιχου που κράτησε μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1940. Το 1952 ένας Ιάπωνας αθλητής, ο Hiroje Satoh, εμφανίστηκε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με μία ρακέτα με ένα στρώμα σπογγώδους υλικού, το οποίο έμπαινε μεταξύ της επιφάνειας από λάστιχο και του ξύλου και δημιουργούσε ένα καινούριο τύπο λαστιχένιου στρώματος, που αργότερα ονομάστηκε «sandwich rubber». Το καινούριο λάστιχο έφερε επανάσταση στο χώρο της Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης λόγω της ιδιότητάς του να δίνει μεγάλη περιστροφή και ταχύτητα στο μπαλάκι. Στα επόμενα χρόνια, σχεδόν όλοι οι κορυφαίοι παίκτες άρχισαν να χρησιμοποιούν το νέο αυτό τύπο λάστιχου και να προσαρμόζονται στο νέο τρόπο παιχνιδιού. Ανακαλύφθηκαν και εξελίχθηκαν νέα τεχνικά χτυπήματα που έδιναν έμφαση στην ταχύτητα και την περιστροφή της μπάλας, ενώ το παιχνίδι έγινε πιο θεαματικό.

ΙΣΤΙΟΠΛΟΪΑ Η Ιστιοπλοΐα συγκαταλέγεται στη λίστα των αθλημάτων με τους πιο ένθερμους φιλάθλους. Είναι ένα από τα λίγα αθλήματα, στα οποία η ηλικία των αθλητών δεν αποτελεί καθοριστικό παράγοντα για τις επιδόσεις τους, καθώς η εμπειρία, που αποκτάται με το πέρασμα των ετών, καλύπτει τη μειωμένη σωματική αντοχή. Οι αγώνες Ιστιοπλοΐας διεξάγονται σε υδάτινους στίβους. Η σήμανσή τους γίνεται με σημαδούρες, οι οποίες οριοθετούν τις διαδρομές, που πρέπει να ολοκληρώσουν οι αγωνιζόμενοι. Κατά τη διάρκεια αγώνων Ιστιοπλοΐας στους Παραολυμπιακούς Αγώνες οι αθλητές και οι αθλήτριες αγωνίζονται σε σκάφη τύπου Sonar, 2.4mR και SKUD 18 και καλούνται να αντιμετωπίσουν όχι μόνο τους αντιπάλους τους, αλλά και τα απρόβλεπτα καιρικά φαινόμενα. Στους Παραολυμπιακούς Αγώνες συμμετέχουν ιστιοπλόοι με μειωμένη όραση ή τυφλοί, καθώς επίσης και ιστιοπλόοι με κινητική αναπηρία. Οι αθλητές και αθλήτριες που συμμετέχουν στους αγώνες Ιστιοπλοΐας των Παραολυμπιακών Αγώνων κατηγοριοποιούνται από την Επιτροπή Κατάταξης Αγώνων (Event Classification Committee) του Διεθνούς Ιδρύματος Ιστιοπλοΐας Αθλητών με αναπηρία (International Foundation for Disabled Sailing – IFDS). Η κατάταξή τους σε αγωνιστικές κατηγορίες γίνεται βάση της αναπηρίας που παρουσιάζουν, η οποία θα πρέπει να προκαλεί ορατό περιορισμό στη λειτουργικότητά τους και στις δεξιότητες που απαιτούνται κατά την πλεύση: ισορροπία και σταθερότητα κορμού, λειτουργικότητα και εύρος κινήσεων των άνω άκρων και όραση. Μετά την αξιολόγηση των αθλητών και αθλητριών με κινητική αναπηρία από την Επιτροπή Κατηγοριοποίησης, βάση των λειτουργικών τους δυνατοτήτων, δίδονται βαθμοί από το 1 έως το 7. Το 7 αντιπροσωπεύει το υψηλότερο και το 1 το μικρότερο επίπεδο λειτουργικότητας. Οι αθλητές με μειωμένη όραση και οι τυφλοί αθλητές κατατάσσονται σε τρεις αγωνιστικές κατηγορίες, βάση της οπτικής τους οξύτητας και του οπτικού τους πεδίου: 

Β1: στην οποία ανήκουν οι τυφλοί αθλητές. Στους αθλητές της Β1 δίδονται 3 βαθμοί.



Β2: στην οποία ανήκουν αθλητές με μειωμένη όραση, οι οποίοι έχουν οπτική οξύτητα μέχρι 6/24. Στους αθλητές της Β2 δίδονται 7 βαθμοί.



Β3: στην οποία ανήκουν αθλητές με μειωμένη όραση, οι οποίοι έχουν οπτική οξύτητα από 2/60 μέχρι 6/12. Στους αθλητές της Β3 δίδονται 7 βαθμοί. Για να εξασφαλιστεί η συμμετοχή αθλητών από όλους τους βαθμούς και από όλες τις κατηγορίες αναπηριών, έχει οριστεί ένας μέγιστος αριθμός βαθμών, τον οποίο δεν πρέπει να ξεπερνούν τα μέλη ενός πληρώματος Sonar. Συγκεκριμένα, το άθροισμα των βαθμών των αθλητών ενός πληρώματος, δεν πρέπει να ξεπερνά τους 14. Με αυτό τον τρόπο, δίνεται η δυνατότητα και σε ιστιοπλόους με πιο σοβαρή κινητική αναπηρία να συμμετέχουν στους αγώνες. Στους ατομικούς αγώνες, οι ιστιοπλόοι θα πρέπει να πληρούν τα ελάχιστα κριτήρια αναπηρίας, δηλαδή μετά την αξιολόγηση της λειτουργικότητάς τους, να λαμβάνουν 7 ή λιγότερους βαθμούς.

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ 7Χ7 Το Ποδόσφαιρο 7×7 είναι ένα από τα πιο δημοφιλή αθλήματα στον κοσμο αποτελεί ένα από τα πιο θεαματικά αθλήματα για αθλητές με κινητικές αναπηρίες. Ξεκινώντας από το 1978, το Ποδόσφαιρο 7×7 έχει εξαπλωθεί σε πάρα πολλές χώρες, προσελκύοντας ολοένα και περισσότερους φιλάθλους. Στο Ποδόσφαιρο 7×7 συμμετέχουν αθλητές με εγκεφαλική παράλυση. Κάθε ποδοσφαιρικός αγώνας παίζεται από δύο ομάδες των 12 αθλητών εκ των οποίων εφτά, συμπεριλαμβανομένου και του τερματοφύλακα, βρίσκονται μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Ένας αγώνας Ποδόσφαιρο 7×7 έχει διάρκεια 60 λεπτά και πραγματοποιείται σε δύο ημίχρονα των 30 λεπτών, με ένα ενδιάμεσο διάλειμμα 15 λεπτών. Η ομάδα που πετυχαίνει τα περισσότερα γκολ κατά τη διάρκεια του αγώνα είναι η νικήτρια. Το Ποδόσφαιρο 7×7 διεξάγεται σύμφωνα με τους κανονισμούς της Διεθνούς Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου (FIFA) και της Επιτροπής Ποδοσφαίρου του Διεθνούς Αθλητικού Οργανισμού Εγκεφαλικής Παράλυσης (CPISRA). Αγωνιστικός χώρος Ο αγωνιστικός χώρος του Ποδοσφαίρου 7×7 αποτελείται από ένα ορθογώνιο παραλληλόγραμμο γήπεδο καλυμμένο με φυσικό ή συνθετικό γρασίδι. Το μήκος του γηπέδου φτάνει τα 75 μέτρα και το πλάτος τα 55 μέτρα. Το γήπεδο οριοθετούν οι πλάγιες γραμμές (touch lines) και οι γραμμές τέρματος (goal lines). Στο κέντρο του αγωνιστικού χώρου βρίσκεται η σέντρα, ένας κύκλος ακτίνας 7 μέτρων. Το τέρμα έχει μήκος 5 μέτρα και ύψος 2 μέτρα. Σε απόσταση 9,20 μέτρων από το κέντρο του τέρματος βρίσκεται μία άσπρη κυκλική βούλα, από όπου εκτελούνται τα πέναλτι. Σε κάθε γωνία (corner) του γηπέδου υπάρχει σημαία ύψους 1,5 μέτρων και μία γραμμή ενός τετάρτου του κύκλου, που χαρακτηρίζει την περιοχή του corner. Ο Αγώνας Κάθε ποδοσφαιρικός αγώνας παίζεται από δύο ομάδες των εφτά αθλητών, ένας εκ των οποίων είναι ο τερματοφύλακας. Κατά τη διάρκεια του αγώνα επιτρέπονται τρεις αλλαγές για κάθε ομάδα, από ένα σύνολο πέντε αναπληρωματικών ποδοσφαιριστών. Παρόλα αυτά η προαναφερθείσα αναλογία αθλητών από τις διάφορες κατηγορίες θα πρέπει να διατηρείται καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα. Κανένας αγώνας δεν ξεκινά με λιγότερους από πέντε αναπληρωματικούς αθλητές ανά ομάδα, ενώ δεν μπορεί να συνεχιστεί παιχνίδι με λιγότερους από τέσσερις αθλητές εντός γηπέδου. Κάθε παίκτης αναγνωρίζεται από τον αριθμό που φέρει στο πίσω μέρος της φανέλας του. Ένας αγώνας Ποδοσφαίρου 7×7 έχει διάρκεια 60 λεπτά και πραγματοποιείται σε δύο ημίχρονα των 30 λεπτών, με ένα ενδιάμεσο διάλειμμα 15 λεπτών. Στόχος των δύο ομάδων είναι να σημειώσουν γκολ στο αντίπαλο τέρμα, χωρίς να παραβιάζουν τους κανονισμούς του αθλήματος. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η μπάλα να περάσει ολόκληρη τη γραμμή του τέρματος ανάμεσα στα δοκάρια. Η ομάδα που πετυχαίνει τα περισσότερα γκολ κατά τη διάρκεια του αγώνα είναι η νικήτρια. Σε περίπτωση ισοπαλίας κατά τον ημιτελικό ή τελικό μετά την ολοκλήρωση των δύο 30λεπτων ημιχρόνων, ακολουθεί παράταση δύο 10λεπτων περιόδων. Εάν δεν αναδειχτεί νικητής μετά την παράταση, οι ομάδες προχωρούν στη διαδικασία των πέναλτι, κατά την οποία πέντε ποδοσφαιριστές από κάθε ομάδα εκτελούν από ένα πέναλτι. Η διεξαγωγή του αγώνα ελέγχεται από ένα διαιτητή, ο οποίος έχει την υποχρέωση να εφαρμόζει τους κανονισμούς του αθλήματος. Δύο βοηθοί διαιτητών, οι οποίοι κινούνται κατά μήκος των πλάγιων γραμμών του αγωνιστικού χώρου διευκολύνουν το έργο του. Πριν την έναρξη του αγώνα ο διαιτητής διενεργεί κλήρωση. Η ομάδα που κερδίζει, διαλέγει το αντίπαλο τέρμα για το πρώτο ημίχρονο, ενώ η άλλη ομάδα έχει στην κατοχή της τη μπάλα με το εναρκτήριο σφύριγμα του διαιτητή.

Τρεις από τις σημαντικότερες διαφορές μεταξύ του Ποδοσφαίρου στους Ολυμπιακούς και του Ποδόσφαιρο 7×7 στους Παραολυμπιακούς Αγώνες είναι πως στους τελευταίους: 1. Δεν ισχύει ο κανονισμός του οφ σάιντ (off side) 2. Ο τερματοφύλακας έχει δικαίωμα να απομακρύνει τη μπάλα κάνοντας το πολύ τέσσερα βήματα. Επιπρόσθετα, η μπάλα θα πρέπει να έχει απομακρυνθεί εκτός περιοχής προτού κάποιος συμπαίκτης μπορέσει να επιστρέψει την μπάλα και πάλι στον τερματοφύλακα. Παράβαση του παραπάνω κανόνα ισοδυναμεί με έμμεσο λάκτισμα από το σημείο που έγινε η παράβαση.

3. Η επαναφορά της μπάλας μέσα στον αγωνιστικό χώρο μπορεί να γίνει και με το ένα χέρι (ενώ στο Ποδόσφαιρο στους Ολυμπιακούς η επαναφορά πρέπει να γίνει και με τα δύο χέρια). Στην περίπτωση αυτή, ο παίκτης μπορεί να «κυλήσει» την μπάλα, κατά τέτοιο τρόπο ώστε μόλις αυτή ελευθερωθεί από το χέρι του παίκτη, να ακουμπήσει αμέσως στο έδαφος. Κάρτες Κίτρινη: Ο διαιτητής δείχνει κίτρινη κάρτα σε παίκτη που επιδεικνύει αντιαθλητική συμπεριφορά, αντιδρά με άσχημο τρόπο λεκτικά ή με κινήσεις, καταπατά του κανονισμούς του αθλήματος, καθυστερεί την επανέναρξη του αγώνα ή εγκαταλείπει ή εισέρχεται στον αγωνιστικό χώρο χωρίς την άδεια του διαιτητή. Κόκκινη: Ο διαιτητής δείχνει κόκκινη κάρτα και συνεπώς αποβάλλει έναν αθλητή από τον αγωνιστικό χώρο, αν αυτός αγωνίζεται αντιαθλητικά, επιδεικνύει ανάρμοστη συμπεριφορά, χτυπάει αντίπαλο εκτός αγωνιστικής δράσης, σταματάει τη μπάλα με τα χέρια και παρεμποδίζει την αντίπαλη ομάδα ή δέχεται δεύτερη κίτρινη κάρτα στον ίδιο αγώνα. Κατηγοριοποίηση αθλητών Στο Ποδόσφαιρο 7×7 συμμετέχουν αθλητές των εξής κατηγοριών: C5: Στην κατηγορία αυτή εντάσσονται αθλητές οι οποίοι μπορεί να χρειάζονται βοηθήματα για τη βάδιση, αλλά όχι κατά την στάση ή όταν εκτελούν σουτ. Συνήθως, μια μικρή μετατόπιση του κέντρου βάρους του αθλητή οδηγεί στο χάσιμο της ισορροπίας.

C6: Στην κατηγορία C6 εντάσσονται αθλητές με αθέτωση. Οι αθλητές αυτής της κατηγορίας μολονότι βαδίζουν χωρίς βοηθήματα, έχουν ορατό περιορισμό στο βάδισμα. Στην κατηγορία C6 οι αθλητές έχουν συνήθως προβλήματα ελέγχου στα άνω άκρα αλλά έχουν καλύτερο συντονισμό στα κάτω άκρα, ειδικότερα όταν τρέχουν.

C7: Στην κατηγορία C7 εντάσσονται αθλητές με ημιπληγία. Μολονότι οι αθλητές αυτής της κατηγορίας βαδίζουν χωρίς βοηθήματα, έχουν ορατό περιορισμό στο βάδισμα. Η λειτουργία της μιας πλευράς του αθλητή συνήθως παρουσιάζει καλή λειτουργικότητα.

C8: Στην κατηγορία C8 εντάσσονται αθλητές με μικρό βαθμό ημιπληγίας. Οι αθλητές αυτής της κατηγορίας βαδίζουν και τρέχουν ελεύθερα χωρίς βοηθήματα και χωρίς ορατό περιορισμό. Η κινητική λειτουργικότητα τους παρουσιάζει ελάχιστη μείωση που μπορεί να οφείλεται σε αποσυντονισμό των χεριών ή του ενός ποδιού. Σε κάθε ομάδα πρέπει να αγωνίζεται κατά τη διάρκεια όλου του παιχνιδιού ένας τουλάχιστον ποδοσφαιριστής από τη κατηγορία C5 ή C6. Εάν δεν υπάρχει, η ομάδα είναι υποχρεωμένη να παίξει με έξι παίκτες. Επίσης δεν επιτρέπεται να παίζουν στη διάρκεια ενός αγώνα πάνω από τρεις παίκτες της κατηγορίας C8.

Ιππασία Η Ιππασία, ένα από τα πιο εντυπωσιακά αθλήματα των Παραολυμπιακών Αγώνων, συμβάλει στην αποκατάσταση και βελτίωση των κινητικών δεξιοτήτων των ατόμων που ασχολούνται με αυτήν. Η εφαρμογή ίδιων κανόνων αξιολόγησης και βαθμολόγησης ανδρών και γυναικών, καθώς επίσης και η επιβράβευση όχι μόνο του ιππέα ή της αμαζόνας αλλά και του αλόγου, την καθιστούν μοναδική ως άθλημα. Ο ιππέας ή η αμαζόνα και το άλογο θεωρούνται μια ομάδα.

Ιστορικό Μολονότι επί πολλά χρόνια η Ιππασία αποτελούσε μέσο για την αποκατάσταση και βελτίωση των κινητικών δεξιοτήτων ατόμων με αναπηρία, ως άθλημα άρχισε να αναπτύσσεται τη δεκαετία του 70. Οι Παγκόσμιοι Αγώνες (World Games) του 1984, στη Νέα Υόρκη αποτέλεσαν την αφετηρία για την διεξαγωγή αγώνων Ιππικής Δεξιοτεχνίας για ιππείς και αμαζόνες με αναπηρία. Έκτοτε έχουν διεξαχθεί πολλές διεθνείς διοργανώσεις. Το πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ιππικής Δεξιοτεχνίας έλαβε χώρα στη Σουηδία το 1987, ενώ ακολούθησε η διεξαγωγή αντίστοιχων διοργανώσεων στη Δανία και τη Μεγάλη Βρετανία. Ορόσημο στην ιστορία της Ιππασίας για άτομα με αναπηρία αποτέλεσε η ένταξη της Ιππικής Δεξιοτεχνίας στο αγωνιστικό πρόγραμμα των Παραολυμπιακών Αγώνων της Ατλάντα το 1996, με συμμετοχή ιππέων από 16 χώρες. Στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2000, στο Σύδνεϋ της Αυστραλίας η συμμετοχή αυξήθηκε θεαματικά, αφού 72 ιππείς και αμαζόνες από 24 χώρες έλαβαν μέρος στους Αγώνες. Στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2003 στο Βέλγιο συμμετείχαν 36 χώρες. Τον Απρίλιο του 2003, 40 χώρες ‘καλλιεργούσαν ευρέως’ το άθλημα της Ιππασίας. Στην Ελλάδα το 1992 ιδρύθηκε ο σύνδεσμος Θεραπευτική Ιππασία Ελλάδος (Θ.Ι.Ε.) ο οποίος ασχολείται με την αποκατάσταση και εκπαίδευση αθλητών με αναπηρία. Στόχος του συνδέσμου είναι να προετοιμάσει 3 αθλητές ή αθλήτριες για να συμμετάσχουν στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας.

Εξοπλισμός Ιππέα ή Αμαζόνας Ο βασικός εξοπλισμός του ιππέα ή της αμαζόνας αποτελείται από το προστατευτικό καπέλο ιππασίας, το παντελόνι ιππασίας, μπότες ιππασίας ή χαμηλές μπότες ιππασίας και σακάκι. Οι ιππείς και οι αμαζόνες φορούν πουκάμισο, γραβάτα και γάντια (εάν μπορούν), ενώ τα σπιρούνια είναι προαιρετικά.

Εξοπλισμός Ίππου Σέλα: Η σέλα σχεδιάστηκε για να βοηθά τον ιππέα να διατηρεί την ισορροπία και το κάθισμά του στον ίππο. Η σέλα είναι σχεδιασμένη έτσι ώστε να ταιριάζει στον ίππο και να συμβάλλει στη δουλειά για την οποία αποσκοπεί. Η βάση της σέλας είναι ο κορμός, ο οποίος είναι φτιαγμένος από ατσάλι, ίνες γυαλιού ή ξύλο. Κατά κύριο λόγο, το εξωτερικό της σέλας είναι φτιαγμένο από δέρμα. Η σέλα έχει ένα εξάρτημα που ονομάζεται Έποχο, το οποίο κρατάει τη σέλα στη θέση της και έχει χρήση ανάλογης της ζώνης. Η σέλα μπορεί να έχει Αναβολείς στους οποίους ο ιππέας ή η αμαζόνα τοποθετούν τα πόδια τους. Ορισμένοι ιππείς ή αμαζόνες μπορεί να επιλέξουν να ιππεύουν χωρίς Αναβολείς. Ορισμένες σέλες μπορεί να είναι τροποποιημένες με τέτοιο τρόπο ώστε να αντισταθμίζουν κινητικούς περιορισμούς του ιππέα ή η αμαζόνας. Οι τροποποιήσεις αυτές πρέπει να εγκρίνονται από την Επιτροπή Ιππασίας της Διεθνούς Παραολυμπιακής Επιτροπής (I.P.E.C). Ηνία/ στομίδες: Αποτελούν έναν τρόπο της επαφής του ίππου με του ιππέα. Ιππείς και αμαζόνες των κατηγοριών I και II χρησιμοποιούν απλή στομίδα ενώ ιππείς και αμαζόνες των κατηγοριών III και IV μπορούν να χρησιμοποιήσουν και διπλό ηνίο. Κανονισμοί Στην Ιππασία συμμετέχουν ιππείς και αμαζόνες με περιορισμένη όραση ή τυφλοί, με εγκεφαλική παράλυση, ακρωτηριασμό ή άλλη κινητική αναπηρία. Η Ιππασία διέπεται από τους κανονισμούς της Επιτροπής Ιππασίας της Διεθνούς Παραολυμπιακής Επιτροπής και της Διεθνούς Ομοσπονδίας Ιππασίας. Αγώνας Οι ιππείς και οι αμαζόνες εκτελούν δύο προγράμματα: ένα προκαθορισμένο και ένα ελεύθερο πρόγραμμα με συνοδεία μουσικής. Υπάρχει επίσης ένα Ομαδικό Test το οποίο, μαζί με το προκαθορισμένο πρόγραμμα καθορίζει τα αποτελέσματα του ομαδικού. Στο προκαθορισμένο πρόγραμμα (Individual Championship), οι ιππείς / αμαζόνες εκτελούν μία σειρά υποχρεωτικών κινήσεων και εναλλαγών μεταξύ των κινήσεων (βάδην, τροχάδην ή / και καλπασμό). Στόχος της ιππασίας είναι οι ιππείς ή οι αμαζόνες να βελτιώσουν την ισορροπία, τον έλεγχο, την κινητικότητα, τη φυσική κατάσταση, τη μνήμη και την ελευθερία τους. Το άλογο πρέπει να είναι ήρεμο και χαλαρό, υπάκουο και να διαθέτει ελαστικότητα μα πρέπει επίσης να έχει και αυτοπεποίθηση να είναι προσεκτικό και πρόθυμο και σε τέλεια επικοινωνία με τον ιππέα. Στόχος του ιππέα ή της αμαζόνας είναι να πετύχει τα παραπάνω και να εμφανίζεται ότι το άλογο ακολουθεί πρόθυμα όλες τις οδηγίες του. Το ελεύθερο τεστ (πρόγραμμα) συνοδεύεται με μουσική και είναι ένας αγώνας καλλιτεχνικής ιππασίας. Υπάρχουν ορισμένες υποχρεωτικές κινήσεις, αλλά οι ιππείς και οι αμαζόνες μπορούν να επιλέξουν τη σύνθεση, τη σειρά και τη συχνότητα και τον τρόπο με τον οποίο θα εκτελέσουν αυτές τις κινήσεις. Το τεστ έχει ως στόχο να δείξει την ενότητα μεταξύ ιππέα και αλόγου καθώς και τον ρυθμό και την αρμονία σε όλες τις κινήσεις και εναλλαγές.

Οι διαπιστευμένοι κριτές της Επιτροπής Ιππασίας της Διεθνούς Παραολυμπιακής Επιτροπής (I.P.E.C.) αξιολογούν το συντονισμό, την αρμονία και την ακρίβεια των κινήσεων, καθώς και την προθυμία, υπακοή και εμπιστοσύνη του αλόγου στον ιππέα ή στην αμαζόνα. Η τελική βαθμολογία, η οποία κυμαίνεται από 0 έως 10 για κάθε κίνηση, αθροίζεται και εμφανίζεται ως ποσοστό των βαθμών και των πέντε κριτών. Κάθε αθλητής ή αθλήτρια κατατάσσεται σε κατηγορία βάση των περιορισμών κίνησης και της αναπηρίας και βαθμολογείται αντίστοιχα με τις ικανότητές του και την επιδεξιότητα που επιδεικνύει. Οι ομάδες που αγωνίζονται στο ομαδικό αγώνισμα αποτελούνται από τρεις ή τέσσερις ιππείς ή αμαζόνες του ιδίου έθνους, με υποχρεωτική τη συμμετοχή τουλάχιστον ενός ιππέα ή μιας αμαζόνας από την κατηγορία Grade I ή II. Η τελική βαθμολογία της ομάδας είναι το άθροισμα των καλύτερων τριών επιδόσεων της ομάδας (δηλαδή αν μία ομάδα αποτελείται από τέσσερις ιππείς / αμαζόνες η χειρότερη γενική επίδοση δεν προστίθεται στην τελική βαθμολογία). Αγωνιστικές Κατηγορίες Ανάλογα με την αναπηρία και την κινητική ικανότητά τους οι αθλητές και οι αθλήτριες ταξινομούνται σε τέσσερις κατηγορίες: Grade I, Grade II, Grade III και Grade IV Grade I 

Οι ιππείς και οι αμαζόνες χρησιμοποιούν συνήθως αμαξίδιο. Στην κατηγορία αυτή εντάσσονται: αθλητές με μικρή ισορροπία στον κορμό και / ή περιορισμένη λειτουργικότητα στα άνω και κάτω άκρα



αθλητές που δεν μπορούν να ισορροπήσουν τον κορμό τους αλλά έχουν καλή λειτουργικότητα των άνω άκρων



αθλητές με μέτρια ικανότητα ισορροπίας του κορμού και σοβαρή αναπηρία στα άνω και κάτω άκρα Grade II

Οι ιππείς και οι αμαζόνες χρησιμοποιούν συνήθως αμαξίδιο. Στην κατηγορία αυτή εντάσσονται:  αθλητές με σοβαρές κινητικές αναπηρίες που αφορούν στον κορμού, οι οποίοι έχουν καλή προς μέτρια λειτουργικότητα των χεριών 

αθλητές με παράλυση του ποδιού και του χεριού της μίας πλευράς του σώματος Grade III

Οι ιππείς και οι αμαζόνες συνήθως μπορούν να περπατήσουν χωρίς βοηθήματα, αλλά μπορεί να χρειάζονται αμαξίδιο για την κάλυψη μεγάλων αποστάσεων ή λόγω έλλειψης αντοχών.. Στην κατηγορία αυτή εντάσσονται:  αθλητές με αναπηρία στο πόδι και χέρι της μίας πλευράς του σώματος 

αθλητές με μέτρια αναπηρία στα δύο χέρια και στα δύο πόδια



αθλητές με σοβαρή αναπηρία στο χέρι



αθλητές τυφλοί, οι οποίοι θα πρέπει να φορούν οφθαλμεπίδεσμο Grade IV

 

Στην κατηγορία αυτή εντάσσονται αθλητές με αναπηρία σε ένα ή δύο άκρα αθλητές με προβλήματα όρασης Κατά την ταξινόμηση των αθλητών σε αγωνιστικές κατηγορίες λαμβάνεται υπόψη και το ποια μέρη του σώματος έχουν μεγαλύτερη σημασία κατά την ιππασία.

Καλαθοσφαίριση με αμαξίδιο Η Καλαθοσφαίριση με αμαξίδιο είναι ένα από τα πιο θεαματικά και δημοφιλή αθλήματα των Παραολυμπιακών Αγώνων. Διακρίνεται για το μοναδικό του ύφος, την γρήγορη ροή του αγώνα και τη διαρκή εναλλαγή φάσεων με συνεχείς επιθέσεις και “man to man” άμυνες. Στην Καλαθοσφαίριση με αμαξίδιο κάθε ομάδα αποτελείται από πέντε παίκτες, οι οποίοι παίζουν μέσα στον αγωνιστικό χώρο και επτά αναπληρωματικούς. Αλλαγές γίνονται κατά τη διάρκεια διακοπών στον αγώνα. Σκοπός κάθε ομάδας είναι αφενός να σκοράρει στο καλάθι των αντιπάλων και αφετέρου να εμποδίσει την αντίπαλη ομάδα από το να σκοράρει. Νικήτρια είναι η ομάδα που με τη λήξη του αγώνα έχει πετύχει τους περισσότερους πόντους. Η Καλαθοσφαίριση με αμαξίδιο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες και η Καλαθοσφαίριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες παρουσιάζουν ελάχιστες διαφορές σε ότι αφορά τη μορφή και τις διαστάσεις του γηπέδου, το σταθερό εξοπλισμό και τους κανονισμούς. Η βασική διαφορά τους έγκειται στη χρήση του αμαξιδίου, το οποίο ο αθλητής καλείται να χρησιμοποιεί με ευχέρεια ως εργαλείο προκειμένου να επιτύχει τους αγωνιστικούς του σκοπούς. Στην Καλαθοσφαίριση με αμαξίδιο συμμετέχουν άνδρες και γυναίκες με κάκωση του νωτιαίου μυελού, ακρωτηριασμό, εγκεφαλική παράλυση ή άλλες κινητικές αναπηρίες. Ιστορικό Η Καλαθοσφαίριση με αμαξίδιο επινοήθηκε το 1946. Η ανάπτυξη της ξεκίνησε στο Νοσοκομείο Αποκατάστασης του Στόουκ Μάντεβιλ. Ο Δρ. Λούντβιχ Γκούτμαν, σε μια προσπάθεια να βοηθήσει στην αποκατάσταση βετεράνων με αναπηρία που είχαν πολεμήσει στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, διοργάνωνε αγώνες Καλαθοσφαίρισης. Έκτοτε, το άθλημα αναπτύχθηκε ραγδαία παγκοσμίως και εισήχθη στους πρώτους Παραολυμπιακούς Αγώνες, στη Ρώμη το 1960. Στις μέρες μας, η Καλαθοσφαίριση με αμαξίδιο έχει διαδοθεί σε περισσότερες από 80 χώρες. Ανώτερος διοικητικός οργανισμός του αθλήματος είναι η Διεθνής Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης με αμαξίδιο (IWBF – International Wheelchair Basketball Federation), η οποία έγινε ανεξάρτητη ομοσπονδία το 1993. Στην Ελλάδα την ευθύνη για την ανάπτυξη του αθλήματος έχει η Ομοσπονδία Σωματείων Ελλήνων Καλαθοσφαιριστών με Καρότσι (Ο.Σ.Ε.Κ.Κ.), η οποία από το 1998 έχει αναγνωριστεί ως ανεξάρτητη ομοσπονδία. Στους Παραολυμπιακούς Αγώνες των τελευταίων ετών η Καλαθοσφαίριση με αμαξίδιο έχει αποτελέσει ένα από τα πλέον δημοφιλή αθλήματα, προσελκύοντας σε κάθε αγώνα περισσότερους από 10.000 θεατές. Εξοπλισμός Μπάλα Η μπάλα για τους επίσημους αγώνες Καλαθοσφαίρισης με αμαξίδιο, είναι ίδια με αυτή της Καλαθοσφαίρισης. Είναι φτιαγμένη από δέρμα. Η περιφέρειά της είναι μεταξύ 74,9 – 78 εκατοστών και το βάρος της κυμαίνεται από 600 έως 650 γραμμάρια. Η καταλληλότητα της μπάλας ελέγχεται από τον πρώτο διαιτητή πριν από την έναρξη κάθε αγώνα. Στολή Η στολή αποτελείται από φανέλα και σορτσάκι ιδίου χρώματος. Οι ομάδες υποχρεούνται να διαθέτουν δύο ειδών στολές, μια σκουρόχρωμη και μία ανοιχτόχρωμη, ώστε να μπορούν να χρησιμοποιούν την κατάλληλη ανάλογα με τα χρώματα του αντιπάλου. Στη στολή αναγράφεται ο αριθμός του παίκτη και η ομάδα. Επίσης, αναγράφεται το όνομα του παίκτη, ανάλογα με τη διοργάνωση.

Αριθμός παίκτη Ο αριθμός αποτελεί την ταυτότητα του παίκτη κατά τη διάρκεια του αγώνα και πρέπει υποχρεωτικά να αναγράφεται στη στολή, τόσο στη μπροστινή όψη (σε μικρή διάσταση) όσο και στην πίσω όψη (συνήθως στο κέντρο σε μεγάλες διαστάσεις). Αγωνιστικό Αμαξίδιο Το αγωνιστικό αμαξίδιο θεωρείται προέκταση του παίκτη και πρέπει να συμφωνεί με τις προδιαγραφές που ορίζονται στους κανονισμούς της IWBF. Το αγωνιστικό αμαξίδιο μπορεί να έχει τρεις ή τέσσερις ρόδες, όπως για παράδειγμα δύο μεγάλες στο πίσω μέρος και μία ή δύο μικρές στο μπροστινό. Κανονισμοί Αγωνιστικός Χώρος Ο αγωνιστικός χώρος που προορίζεται για αγώνες Καλαθοσφαίρισης με αμαξίδιο δεν παρουσιάζει διαφορές από τον αγωνιστικό χώρο της Καλαθοσφαίρισης στους Ολυμπιακούς και είναι διαστάσεων 28 x 15 μέτρα. Στους επίσημους αγώνες εθνικού και διεθνούς επιπέδου, απαιτείται ξύλινο δάπεδο. Βασικοί κανονισμοί Αγώνα Κάθε ομάδα αποτελείται από πέντε παίκτες (βασικούς) και εφτά αναπληρωματικούς. Οι αθλητές αξιολογούνται ως προς την ισορροπία και την κινητικότητα του κορμού, τη δυνατότητα χειρισμού της μπάλας (μεταβίβαση, υποδοχή, ντρίμπλα), καθώς και το χειρισμό του αμαξιδίου (γρήγορη ώθηση, σταμάτημα, αλλαγή κατεύθυνσης). Ανάλογα με τις δυνατότητες και τους περιορισμούς που παρουσιάζουν, βαθμολογούνται από 0.5 έως 4.5 βαθμούς. Ο υψηλότερος βαθμός δίνεται στον παίκτη με το μικρότερο κινητικό περιορισμό. Κατά τη διάρκεια ενός αγώνα, η συνολική βαθμολογία των παικτών που βρίσκονται στο γήπεδο δεν πρέπει να ξεπερνά τους 14.5 βαθμούς. Κάθε αγώνας Καλαθοσφαίρισης με αμαξίδιο αποτελείται από τέσσερις περιόδους των 10 λεπτών, με διάλειμμα δύο λεπτών στο τέλος της πρώτης και τρίτης περιόδου, και 15-λεπτο διάλειμμα στο τέλος της δεύτερης περιόδου. Σκοπός κάθε ομάδας είναι να βάλει καλάθι. Η ομάδα με το μεγαλύτερο σκορ αναδεικνύεται νικήτρια. Αν στη λήξη της τέταρτης περιόδου το σκορ είναι ισόπαλο, ο αγώνας συνεχίζεται με παράταση των πέντε λεπτών, όσες φορές χρειάζεται για να αναδειχθεί νικητής. Κάθε ομάδα δικαιούται πέντε τάιμ-άουτ, από ένα στις τρεις πρώτες περιόδους, και δύο στην τελευταία. Από ένα τάιμ-άουτ δικαιούνται οι ομάδες κατά τη διάρκεια της παράτασης. Δύο διαιτητές (πρώτος και δεύτερος)αποφασίζουν για τις καταστρατηγήσεις των κανονισμών. Οι διαιτητές έχουν τη βοήθεια μελών της γραμματείας και συγκεκριμένα του σημειωτή και του βοηθού σημειωτή, οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για την τήρηση του φύλλου αγώνα, καθώς επίσης και του χρονομέτρη και του χειριστή της συσκευής χρονομέτρου των 24 δευτερολέπτων. Κάθε ομάδα έχει στη διάθεσή της 24 δευτερόλεπτα έως ότου ολοκληρώσει μια επίθεση κάνοντας προσπάθεια για να πετύχει καλάθι. Σε περίπτωση που η επίθεση ξεπεράσει αυτόν το χρόνο, τότε η μπάλα και το δικαίωμα επίθεσης παραχωρούνται στην αντίπαλη ομάδα. Κάθε καλάθι μετράει για δύο πόντους. Τα καλάθια από σουτ που γίνονται έξω από τη γραμμή των 6,25 μέτρων μετράνε για τρεις πόντους. Τα καλάθια από ελεύθερες βολές (ποινές από φάουλ ή τεχνικό φάουλ) μετράνε για ένα πόντο. Ενέργειες όπως σπρώξιμο, κράτημα ή χτύπημα του αντιπάλου, όπως προβλέπονται από τους κανονισμούς, συνιστούν σφάλμα (φάουλ). Εάν ο παίκτης που υποπίπτει στο σφάλμα δεν είχε διάθεση να διεκδικήσει τη μπάλα, αλλά απλά να σταματήσει τον αντίπαλο του, καταλογίζεται αντιαθλητικό φάουλ. Τεχνικά φάουλ είναι όλα εκείνα, τα οποία δεν περιλαμβάνουν σωματική επαφή με έναν αντίπαλο παίκτη. Κάθε παίκτης που έχει διαπράξει πέντε φάουλ, προσωπικά ή τεχνικά, εγκαταλείπει αυτομάτως τον αγώνα και αντικαθίσταται μέσα σε τριάντα δευτερόλεπτα.

Υπάρχουν τρεις βασικές διαφορές στους κανονισμούς της Ολυμπιακής Καλαθοσφαίρισης και της Καλαθοσφαίρισης με αμαξίδιο. Συγκεκριμένα στην Καλαθοσφαίριση με αμαξίδιο ισχύουν τα ακόλουθα: 1. Σε κάθε περίοδο καθώς και στις παρατάσεις, το παιχνίδι ξεκινάει όταν ο διαιτητής ρίξει την μπάλα στον κεντρικό κύκλο του αγωνιστικού χώρου (jump ball). Σε ενδεχόμενα επόμενα jump ball δεν επαναλαμβάνεται αναπήδηση, αλλά η μπάλα δίνεται στην ομάδα που δεν κέρδισε την αρχική.

2. Ο επιθετικός παίκτης πρέπει να κάνει μία ντρίπλα, δηλαδή να χτυπήσει ή να ρίξει τη μπάλα στο δάπεδο, ανά μία ή δύο ωθήσεις των τροχών. Σε αντίθετη περίπτωση, δηλαδή στη περίπτωση που ο αθλητής κάνει τρείς ή περισσότερες ωθήσεις χωρίς να κάνει ντρίπλα, ο διαιτητής χρεώνει «βήματα».

3. Ο παίκτης δεν έχει το δικαίωμα να αγγίζει το έδαφος με οποιοδήποτε σημείο του σώματος του ή να γέρνει εμπρός ή πίσω το αμαξίδιο του κάνοντας το να κλείνει και να αγγίζει το έδαφος με οποιοδήποτε μέρος του.

Κανόε

Το κανόε θα περιληφθεί στο Παραολυμπιακό πρόγραμμα των για πρώτη φορά στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ντε Ζανέιρο το 2016. Το άθλημα διεξάγετεαι όπως και για αθλητές χωρίς αναπηρία δίνοντας τη δυνατότητα σε αθλητές με διαφόρους βαθμούς αναπηρίας να απολαμβάνουν το άθλημα. Το σύστημα κατάταξης σε κατηγορίες (classification system) βασίζεται στη λειτουργική ικανότητα των αθλητών σχετικά με τη δυνατότητα να χειρίζονται το κουπί καθώς και την ικανότητα να σταθεροποιήσουν το σώμα τους μέσα στο κανόε. Αυτή τη στιγμή γίνονται οχτώ διαφορετικά αγωνίσματα αλλά καθώς αναπτύσσεται το άθλημα μπορεί να ληφθούν υπ’ όψιν και περισσότερα για το Παραολυμπιακό πρόγραμμα.

Κολύμβηση

Κινητική Παράλυση: Για την εκτέλεση μιας κίνησης στην κολύμβηση ιδιαίτερη σημασία έχει η κινητική και λειτουργική δυνατότητα του ατόμου. Για τα άτομα αυτά η κολυμβητική τεχνική πρέπει να είναι προσαρμοσμένη στο είδος της αναπηρίας και στις ανάγκες και απαιτήσεις του ασκουμένου. Έτσι λοιπόν για κάθε άτομο υπάρχουν τεχνικές, οι όποιες στα πλαίσια της βλάβης του, μπορούν να του δώσουν τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει μια ιδανική εκτέλεση και να μεγιστοποιήσει την απόδοση του. Ένας κολυμβητής της κατηγορίας SΜ ταξινομείται με βάση το μέσο όρο των πόντων στη δοκιμασία του πάγκου και μέσα στο νερό των κατηγοριών S και SΒ. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιείται ο παρακάτω τύπος: SΜ πόντοι = (3 Χ 5 πόντοι) + SΒ πόντοι. Η χρήση πρόσθεσης δεν επιτρέπεται στη διάρκεια της κούρσας, εφαρμόζονται οι κανονισμοί της παγκόσμιας Ομοσπονδίας Κολύμβησης (FIBA) και της Επιτροπής Κολύμβησης της Διεθνούς Παραολυμπιακής Επιτροπής (IPC) με ελάχιστες προσαρμογές όπως είναι η προαιρετική πλατφόρμα ή η εκκίνηση μέσα από το νερό σε ορισμένες περιπτώσεις. Συμφώνα με την Διεθνή Παραολυμπιακή Επιτροπή (IPC) υπάρχουν 14 κατηγορίες. Πιο συγκεκριμένα:  Στις κατηγορίες S1 έως S10 ανήκουν τα άτομα με κινητικά προβλήματα τα όποια κατηγοριοποιούνται από το 1 μέχρι το 10, ανάλογα με το βαθμό της αναπηρίας τους. Στην κατηγορία 1 ανήκουν αθλητές με το χαμηλότερο λειτουργικό επίπεδο, ενώ στην 10 οι αθλητές με το υψηλότερο επίπεδο λειτουργικότητας.  Στις κατηγορίες S11, S12, S13 ανήκουν άτομα με αισθητήριες διαταραχές.  Στην κατηγορία S14 ανήκουν άτομα με νοητική αναπηρία. Τα άτομα των κατηγοριών S11, S12, S13 & S14 μπορούν να αγωνιστούν στα:       

50-100-400m Ελεύθερο 100m Ύπτιο 100m Πρόσθιο 100m Πεταλούδα 200m Μεικτή Ατομική 4x100m Ελεύθερο 4x100m Μεικτή Ομαδική

Από την άλλη τα αγωνίσματα στα όποια συμμετέχουν άτομα με κινητικά προβλήματα είναι:     

50-100m Ελεύθερο S1-S10 200m Ελεύθερο S1-S5 400m Ελεύθερο S6-S10 50m Ύπτιο S1-S5 100m Ύπτιο S6-S10

      

50m Πεταλούδα S1-S7 100m Πεταλούδα S8-S10 50m Πρόσθιο SB1-SB3 100m Πρόσθιο SB4-SB9 150m Μεικτή Ατομική SM1-SM4 200m Μεικτή Ατομική SM5-SM1 Σκυταλοδρομία 4x50m ελεύθερο και 4x50m μεικτή ατομική  Σκυταλοδρομία 4x100m ελεύθερο και 4x100m μεικτή ατομική. Εγκεφαλική Παράλυση:Η εγκεφαλική παράλυση είναι η πιο κοινή σωματική αναπηρία στην παιδική ηλικία με διαφορετικές επιπτώσεις στις καθημερινές δραστηριότητες. Ορίζεται ως η μόνιμη μη προοδευτική άλλα ούτε αναστρέψιμη βλάβη των κινητικών κυρίως κέντρων του εγκεφάλου, που συμβαίνει κατά την περίοδο της ανάπτυξης του εγκεφάλου κυρίως τα 5 πρώτα χρονιά της ζωής και εκδηλώνεται με διαταραχές στην κινητικότητα, στη στάση καθώς και αδυναμία του πάσχοντα να χρησιμοποιεί βουλητικά τους μυς του. Αθλητές με νοητική υστέρηση συμμετέχουν σε αγώνες των Special Olympics. Ταξινόμηση εγκεφαλικής παράλυσης :  Με βάση την περιοχή προσβολής του εγκεφάλου (νευρολογική)  Σπαστική μορφή (πυραμιδική)  Δυστονική μορφή (εξωπυραμιδική)  Ατονική μορφή  Μικτές μορφές  Με βάση την έκταση των εκδηλώσεων στον κορμό και τα άκρα (τοπογραφική)  Τετραπληγία  Διπληγία  Ημιπληγία  Παραπληγία  Μονοπληγία  Τριπληγία  Με βάση τη λειτουργική ικανότητα (λειτουργική)  Κατηγορία I. Κανένας περιορισμός της δραστηριότητας.  Κατηγορία II (ήπια). Ελαφρύς έως μέτριος περιορισμός της δραστηριότητας.  Κατηγορία III (μέτρια). Μέτριος έως μεγάλος περιορισμός της δραστηριότητας.  Κατηγορία IV (βαριά). Καμιά φυσική δραστηριότητα Χαρακτηριστικά ατόμων με ΕΠ:          

Προβλήματα στην ισορροπία Μειωμένη ευλυγισία Προβλήματα στην αναπνοή Διαταραχές στο μυϊκό τόνο Νοητική υστέρηση Μειωμένη κιναισθητική αντίληψη Ασυνεργία των κινήσεων Συχνά διακατέχεται από αντανακλαστικά πρότυπα Συνυπάρχουν αισθητηριακές διαταραχές Διάσπαση της προσοχής

Αγωνιστική κολύμβηση ατόμων με ΕΠ: Τα άτομα με ΕΠ αγωνίζονται από το 1960 στους Παραολυμπιακούς Αγώνες σε 3 κατηγορίες:   

κατηγορία S για ελεύθερο, ύπτιο και πεταλούδα. κατηγορία SΒ για πρόσθιο κατηγορία SM (μικτή ατομική)

Ταξινόμηση: S1 και S2: Σοβαρή τετραπληγία S3: Σοβαρή ή μέτρια τετραπληγία S4: Σοβαρή διπληγία S5: Σοβαρή διπληγία ή σοβαρή ημιπληγία S6: Μέτρια διπληγία, μέτρια ημιπληγία, μέτρια αθέτωση ή μέτρια αταξία S7: Μέτρια διπληγία ή μέτρια ημιπληγία S8: Ελάχιστη διπληγία, ελάχιστη ημιπληγία ή ελάχιστη σπαστικότητα στα τέσσερα άκρα S9: Ελάχιστα προβλήματα συντονισμού ή μονοπληγία S10: Ελάχιστη σπαστικότητα ή αταξία SΒ1: Πολύ σοβαρή τετραπληγία SΒ2: Μέτρια τετραπληγία SΒ3: Σοβαρή τετραπληγία SΒ4: Σοβαρή διπληγία ή ημιπληγία SΒ5: Μέτρια διπληγία ή σοβαρή προς μέτρια ημιπληγία SΒ6: Μέτρια διπληγία ή μέτρια ημιπληγία SΒ7: Ελάχιστη διπληγία ή μέτρια ημιπληγία SΒ8: Ελάχιστα προβλήματα συντονισμού, ελάχιστη μονοπληγία ή ελαφρά ημιπληγία SΒ9: Ελαφρά σπαστικότητα ή αταξία Νοητική υστέρηση: Συνήθως η νοητική υστέρηση, συνυπάρχει με διάφορα νοσήματα όπως οι καρδιοπάθειες (πολύ συχνά), το άσθμα, οι αλλεργίες, η παχυσαρκία (ένας στους είκοσι), οι ορμονικές διαταραχές κ.α. Συχνές επίσης είναι και οι παραμορφώσεις της σπονδυλικής στήλης (κύφωση, λόρδωση, σκολίωση) και των κάτω άκρων (βλαισογωνία, ραιβοποδία, πλατυποδία). Όλοι αυτοί οι λόγοι συντρέχουν, ώστε τα νοητικώς υστερημένα άτομα να παρουσιάζουν χαμηλή φυσική κατάσταση και περιορισμένη επιδεξιότητα. Αυτό αποκαλύπτει την αναγκαιότητα της άσκησης, που είναι ίσως πιο απαραίτητη γι' αυτούς παρά για τα φυσιολογικά άτομα. Πολλές είναι οι φορές που η άσκηση χρησιμεύει μόνο και μόνο, για να καταστήσει τα άτομα αυτά ικανά, απλώς να αυτοεξυπηρετούνται. Κανένα άθλημα ή άσκηση δεν είναι απαγορευμένο για τα νοητικώς υστερημένα άτομα, και ειδικά η κολύμβηση. Συνοπτικά, τα οφέλη της κολύμβησης αφορούν τη βελτίωση:        

Της φυσικής κατάστασης του ατόμου. Της γνώσης γύρω από το σώμα του . Της μυϊκής ισχύος. Της κινητικότητας των μελών του. Της στατικής και δυναμικής ισορροπίας. Της συνεργασίας και του συντονισμού ματιού-χεριού Της καρδιοαναπνευστικής αντοχής. Των νοητικών του ικανοτήτων.

  

Της επικοινωνίας του ατόμου με το περιβάλλον. Των κοινωνικών σχέσεων και επαφών. Της αυτοπεποίθησης.

Μπότσια Το Μπότσια είναι ένα ανταγωνιστικό άθλημα, το οποίο διεξάγεται μεταξύ δύο αθλητών, ζευγαριών ή ομάδων των τριών ατόμων έκαστη. Στις ημέρες μας, το Μπότσια αποτελεί άθλημα για άτομα με εγκεφαλική παράλυση ή άλλη κινητική αναπηρία που χρησιμοποιούν αναπηρικό αμαξίδιο, τόσο σε επίπεδο δραστηριότητας αναψυχής όσο και σε αγωνιστικό επίπεδο. Το άθλημα απαιτεί αυτοσυγκέντρωση, συντονισμό, δυνατότητα ελέγχου των μυών, ακρίβεια, ομαδικότητα, συνεργασία και στρατηγική. Οι αγώνες διεξάγονται σε κλειστό χώρο, στον οποίο χαράσσονται ειδικές γραμμές που οριοθετούν τον αγωνιστικό χώρο. Στόχος των παικτών είναι να προωθήσουντις δερμάτινες κόκκινες ή μπλε μπάλες τους, όσο το δυνατόν πιο κοντά σε μια άσπρη μπάλα-στόχο, που καλείται “jack”. Η σειρά των παικτών καθορίζεται με κλήρωση. Ο αθλητής ή η ομάδα που κερδίζει την κλήρωση έχει το δικαίωμα να διαλέξει αν θα αγωνιστεί με τις κόκκινες ή τις μπλε μπάλες. O πρώτος γύρος ξεκινάει με τον παίκτη που θα παίξει με τις κόκκινες μπάλες, ο οποίος ρίχνει πρώτα την άσπρη και στη συνέχεια μια κόκκινη μπάλα. Η προώθηση της μπάλας μπορεί να γίνει με το χέρι, με το πόδι ή με τη βοήθεια μιας συσκευής, όταν οι παίκτες παρουσιάζουν πολύ μεγάλο κινητικό περιορισμό στα άνω και κάτω άκρα. Στη συνέχεια οι αντίπαλοι ρίχνουν τις μπάλες τους, προσπαθώντας να φτάσουν την μπάλα-στόχο. Στο τέλος κάθε γύρου μετρώνται από το διαιτητή οι πιο κοντινές προς το στόχο αποστάσεις και συγκεντρώνεται η βαθμολογία για να αναδειχθεί ο νικητής. Κανονισμοί Αγωνιστικός Χώρος Οι αγώνες Μπότσια διεξάγονται σε κλειστό χώρο. Το δάπεδο του αγωνιστικού χώρου πρέπει να είναι επίπεδο και λείο. Οι διαστάσεις του αγωνιστικού χώρου είναι 12,5 x 6 μέτρα. Μέσα στον αγωνιστικό χώρο χαράσσεται μια γραμμή σχήματος «V», η οποία οριοθετεί την περιοχή στην οποία όταν προσγειωθεί η μπάλα – στόχος θεωρείται άκυρη. Στην μια μικρή πλευρά του αγωνιστικού χώρου, χαράσσονται έξι ορθογώνια (πλαίσια), τα οποία αποτελούν τις θέσεις των παικτών. Τέλος, μέσα στον αγωνιστικό χώρο υπάρχει ένα κεντρικό σημείο «Χ», στο οποίο επανατοποθετείται η μπάλα-στόχος όταν αυτή βγει έξω από τον αγωνιστικό χώρο ή όταν δοθεί παράταση.  A: Γραμμή V / Γραμμή μπάλας-στόχου 

B: Γραμμή ρίψεων



C: Γραμμές πλαισίων



D: Γραμμή Αγωνιστικού Χώρου



E: «Σταυρός»



F: Μη έγκυρη περιοχή για την προσγείωση της μπάλας-στόχου

Αγώνες Οι αγώνες οι οποίοι είναι μικτοί, δηλαδή συμμετέχουν άνδρες και γυναίκες μαζί, είναι εφτά: 1. Ατομικό για την κατηγορία ΒC1 2. Ατομικό για την κατηγορία ΒC2 3. Ατομικό για την κατηγορία ΒC3 4. Ατομικό για την κατηγορία ΒC4 5. Ζευγάρια για την κατηγορία ΒC3 6. Ζευγάρια για την κατηγορία ΒC4 7. Ομαδικό για τις κατηγορίες ΒC1 και ΒC2 Διεξαγωγή Αγώνα Σκοπός του παιχνιδιού είναι να ρίξουν οι παίκτες τις μπάλες τους, μπλε ή κόκκινες, όσο το δυνατόν πιο κοντά στην άσπρη μπάλα-στόχο. Η σειρά των παικτών καθορίζεται με κλήρωση. Ο αθλητής ή η ομάδα που κερδίζει την κλήρωση έχει το δικαίωμα να διαλέξει αν θα αγωνιστεί με τις κόκκινες ή τις μπλε μπάλες. Ο παίκτης που θα παίξει με τις κόκκινες μπάλες ξεκινάει πρώτος, ρίχνοντας πρώτα την άσπρη και στη συνέχεια μια κόκκινη μπάλα. Έτσι ξεκινάει ο πρώτος γύρος. Η προώθηση της μπάλας μπορεί να γίνει με το χέρι, με το πόδι ή με τη βοήθεια μιας συσκευής, όταν οι παίκτες παρουσιάζουν πολύ μεγάλο κινητικό περιορισμό στα άνω και κάτω άκρα. Στους ατομικούς αγώνες κάθε αγώνας αποτελείται από τέσσερις γύρους και κάθε αθλητής έχει στη διάθεσή του έξι μπάλες. Στους αγώνες των ζευγαριών κάθε αγώνας αποτελείται από τέσσερις γύρους και κάθε αθλητής έχει στη διάθεσή του τρεις μπάλες (έξι μπάλες ανά ζευγάρι). Στους ομαδικούς αγώνες, κάθε αγώνας αποτελείται από έξι γύρους και καθένας από τους τρεις αθλητές της ομάδας, έχει στη διάθεσή του δύο μπάλες (έξι μπάλες ανά ομάδα). Ένας γύρος ολοκληρώνεται όταν οι παίκτες εξαντλήσουν τις μπάλες τους. Στη συνέχεια, μετρώνται από το διαιτητή οι πιο κοντινές προς το στόχο αποστάσεις και συγκεντρώνεται η βαθμολογία για να αναδειχθεί ο νικητής. Για κάθε μπάλα που βρίσκεται πιο κοντά στον στόχο συγκριτικά με την πιο κοντινή μπάλα του αντιπάλου, ο αθλητής παίρνει έναν βαθμό. Σε περίπτωση που δυο μπάλες του ιδίου χρώματος, παραδείγματος χάριν δύο κόκκινες, είναι πιο κοντά στον στόχο απ’ ό,τι η πιο κοντινή μπλε του αντιπάλου, τότε ο παίκτης παίρνει δυο βαθμούς. Εάν δύο ή περισσότερες μπάλες διαφορετικού χρώματος είναι στην ίδια απόσταση από το στόχο και δεν υπάρχει άλλη μπάλα πιο κοντά, τότε κάθε πλευρά θα λάβει από ένα βαθμό για κάθε μπάλα. Στο τέλος όλων των γύρων ο παίκτης, το ζευγάρι ή η ομάδα με τους περισσότερους βαθμούς είναι ο νικητής. Σε περίπτωση ισοπαλίας δίνεται παράταση. Κάθε πλευρά (αθλητής, ζευγάρι ή ομάδα) έχει ένα συγκεκριμένο χρονικό όριο για να παίξει σε κάθε γύρο. Ο χρόνος μετράει από τη στιγμή που ο διαιτητής δείχνει ποια πλευρά θα παίξει και σταματάει τη στιγμή που κάθε μπάλα ακινητοποιείται στον αγωνιστικό χώρο ή περνάει τα όρια του. Το χρονικό όριο καθορίζεται ως εξής:  5 λεπτά για κάθε παίκτη ανά γύρο, για τις κατηγορίες BC1, BC2, BC4 

6 λεπτά για κάθε παίκτη ανά γύρο, για την κατηγορία BC3



6 λεπτά για κάθε ομάδα ανά γύρο, για τα ομαδικά των κατηγοριών BC1-2



8 λεπτά για κάθε ζευγάρι ανά γύρο, για την κατηγορία BC3



6 λεπτά για κάθε ζευγάρι ανά γύρο, για την κατηγορία BC4 Ο χρόνος ολοκλήρωσης των ρίψεων που αναλογεί σε κάθε παίκτη, δεν συμπεριλαμβάνει το χρόνο για τη ρίψη της μπάλας-στόχου. Εάν μία πλευρά δεν απελευθερώσει μια ή περισσότερες μπάλες μέσα στο επιτρεπτό χρονικό όριο, την τήρηση του οποίου επιβλέπει ο χρονομέτρης, τότε αυτές ακυρώνονται και τοποθετούνται στο κουτί με τις «νεκρές μπάλες». Σε περίπτωση που μία πλευρά απελευθερώσει μία μπάλα μετά τη λήξη του χρόνου της, ο διαιτητής την ανακαλεί, δηλαδή σταματάει την μπάλα και την απομακρύνει από τον αγωνιστικό χώρο, πριν αυτή παρεμποδίσει το παιχνίδι. Εάν η μπάλα προλάβει και μετακινήσει άλλες μπάλες, ο γύρος διακόπτεται. Σε περίπτωση ανάκλησης, η μπάλα τοποθετείται στο κουτί με τις νεκρές μπάλες και παραμένει εκεί μέχρι το τέλος του γύρου.

Κατά τη διάρκεια του αγώνα, παραβάσεις οι οποίες χρεώνονται με πέναλτι θεωρούνται οι παρακάτω ενέργειες: 1. η μετακίνηση του παίκτη από το πλαίσιο χωρίς άδεια, 2. η στροφή του βοηθού προς τον αγωνιστικό χώρο κατά τη διάρκεια του γύρου και πριν ο διαιτητής ανακοινώσει το τέλος του γύρου, 3. η παράβαση των κανονισμών που διέπουν την επικοινωνία μεταξύ παικτών, βοηθών και προπονητών. Παραβάσεις που χρεώνονται με πέναλτι και ανάκληση της μπάλας θεωρούνται οι παρακάτω ενέργειες: 1. εάν κατά την απελευθέρωση της μπάλας ο βοηθός, ο παίκτης ή οποιαδήποτε βοηθητική συσκευή χρησιμοποιεί, αγγίξει τις γραμμές του γηπέδου ή την επιφάνεια του αγωνιστικού χώρου που δεν θεωρείται μέρος του πλαισίου του, 2. εάν ο βοηθός δεν μετακινήσει τη βοηθητική συσκευή του και ο παίκτης ρίξει την επόμενη βολή από την ίδια θέση με την προηγούμενη βολή, 3. εάν κατά την απελευθέρωση της μπάλας η βοηθητική συσκευή είναι πάνω στη γραμμή ρίψης, 4. εάν ο παίκτης απελευθερώσει τη μπάλα χωρίς ο ένας τουλάχιστον γλουτός του να βρίσκεται σε επαφή με το κάθισμα, 5. εάν, κατά την απελευθέρωση της μπάλας, η μπάλα αγγίζει μέρος του αγωνιστικού χώρου που βρίσκεται εκτός του πλαισίου του παίκτη. Παραβάσεις που οδηγούν σε πέναλτι και προειδοποίηση θεωρούνται οι παρακάτω ενέργειες: 1. εάν ένας παίκτης ηθελημένα παρεμποδίζει κάποιον άλλον, έτσι ώστε να χάσει την αυτοσυγκέντρωσή του, 2. εάν ηθελημένα προκαλέσει διάσπαση, δηλαδή διακοπή, του γύρου. Σε απομάκρυνση της μπάλας οδηγεί η: 1. ρίψη της μπάλας πριν ο διαιτητής δείξει την πλευρά που θα παίξει, 2. ρίψη της μπάλας, ενώ είναι σειρά της αντιπάλου πλευράς να παίξει – (εκτός κι αν ο διαιτητής έχει κάνει λάθος). Ενέργειες που οδηγούν σε προειδοποίηση είναι: 1. η χωρίς λόγο καθυστέρηση του αγώνα, 2. εάν ένας παίκτης δεν δεχθεί μια απόφαση του διαιτητή και ενεργήσει εναντίον του αντιπάλου ή των διαιτητών. Το πέναλτι είναι δυο επιπλέον ρίψεις στην αντίπαλη πλευρά που εκτελούνται στο τέλος του γύρου χωρίς χρονικά όρια. Για την εκτέλεση χρησιμοποιούνται οι νεκρές μπάλες από το κουτί και, αν δεν υπάρχουν, χρησιμοποιούνται οι πιο απομακρυσμένες από την μπάλα-στόχο. Εάν μια παράβαση συμβεί κατά τη ρίψη της μπάλας-στόχου, η ρίψη αυτή ακυρώνεται και η μπάλα-στόχος δίνεται στον επόμενο παίκτη που έχει σειρά. Τέλος, κατά τη διάρκεια ενός αγώνα απαιτείται από τους θεατές να κάνουν απόλυτη ησυχία, έτσι ώστε ο αγωνιζόμενος να συγκεντρώνει την προσοχή του στην εκτέλεση της ρίψης.

Ξιφασκία με αμαξίδιο

Η Ξιφασκία με αμαξίδιο είναι ένα άθλημα υψηλών απαιτήσεων προσαρμογής, οργάνωσης και υπομονής. Η εφευρετικότητα σε συνδυασμό με την πολύωρη άσκηση και προπόνηση αποτελούν βασικά εφόδια για κάθε αθλητή της Ξιφασκίας. Στη Ξιφασκία συμμετέχουν αθλητές με κινητικές αναπηρίες, οι οποίοι αγωνίζονται με αμαξίδιο. Κατά τη διεξαγωγή ενός αγώνα Ξιφασκίας, τα αμαξίδια είναι σταθεροποιημένα στο έδαφος, επιτρέποντας παρόλα αυτά στον αθλητή ή την αθλήτρια να εκτελέσει γρήγορες εναλλασσόμενες κινήσεις. Το άθλημα διέπεται από τους κανονισμούς της Διεθνούς Ομοσπονδίας Ξιφασκίας και της Επιτροπής Ξιφασκίας της Διεθνούς Παραολυμπιακής Επιτροπής. Στο πρόγραμμα των Παραολυμπιακών Αγώνων περιλαμβάνονται πέντε αγωνίσματα Ξιφασκίας, τα οποία διεξάγονται ατομικά και ομαδικά τα οποία είναι : Ξίφος ασκήσεων ανδρών (φλερέ ανδρών). Κατηγορία Α και κατηγορία, Ξίφος ασκήσεων γυναικών (φλερέ γυναικών). Κατηγορία Α και κατηγορία Β , Ξίφος μονομαχίας ανδρών (επέ ανδρών). Κατηγορία Α και κατηγορία Β, Ξίφος μονομαχίας γυναικών (επέ γυναικών). Κατηγορία Α και κατηγορία Β ,Σπάθη ανδρών (σαμπρ ανδρών). Κατηγορία Α και κατηγορία Β. Ο εξοπλισμός αυτών των αθλητών 

Ξίφος

Τα ξίφη είναι διαφορετικά μεταξύ τους. Το ξίφος ασκήσεως είναι το πιο ελαφρύ. Το ξίφος μονομαχίας αποτελεί εξέλιξη του ξίφους μονομαχιών και η σπάθη, χρησιμοποιείται μόνο από άνδρες και μοιάζει με το σπαθί που χρησιμοποιούσε το ιππικό με μικρότερο όμως βάρος. 

Ενδυμασία

Οι ξιφομάχοι φορούν, για την προστασία τους, γιλέκο και ζακέτα, μάσκα και γάντι. Στο ξίφος ασκήσεων οι αθλητές και οι αθλήτριες φορούν και προστατευτικό – μονωτικό κάλυμμα τροχού, έτσι ώστε να μη δίνεται χτύπημα εάν το ξίφος έρθει σε επαφή με αυτή την περιοχή. Στο ξίφος μονομαχίας παρέχεται μεταλλικό κάλυμμα (ποδιά) για την προστασία των ποδιών και του αμαξιδίου. 

Μηχάνημα Ενδείξεων

Στους αγώνες Ξιφασκίας με αμαξίδιο χρησιμοποιείται ένα μηχάνημα ενδείξεων. Το μηχάνημα αποτελείται από ένα κύκλωμα (12V), το οποίο συνδέεται με τους αθλητές, δίνοντας το δικαίωμα στους ίδιους και στο διαιτητή να προσδιορίζουν και να αναλύουν τα χτυπήματα. Τα έγχρωμα φώτα του μηχανήματος (πράσινο και κόκκινο) καταγράφουν τα έγκυρα χτυπήματα, ενώ το λευκό καταγράφει τα άκυρα.

Κανονισμοί 

Κατηγορίες

Οι αθλητές, εντάσσονται ανάλογα με την κινητική τους ικανότητα σε τρεις κατηγορίες: Α, Β και C. Στην κατηγορία Α ανήκουν αθλητές οι οποίοι έχουν ισορροπία όταν κάθονται, μπορούν να κινήσουν τον κορμό προς όλες τις κατευθύνσεις και δεν έχουν περιορισμό στο χέρι με το οποίο αγωνίζονται. Στην κατηγορία Β, η ισορροπία είναι περιορισμένη, γι’ αυτό και οι αθλητές χρειάζονται στήριξη. Τέλος, στη κατηγορία C εντάσσονται αθλητές με μεγαλύτερο περιορισμό στις κινήσεις του κορμού και στο

χέρι με το οποίο αγωνίζονται, όπως, για παράδειγμα, αθλητές με Στους Παραολυμπιακούς Αγώνες διεξάγονται μόνο τα αγωνίσματα της κατηγορίας Α και Β. 

τετραπληγία.

Αγώνας

Στα ατομικά αγωνίσματα, και συγκεκριμένα στον προκριματικό γύρο των ομίλων, κάθε αγώνας διαρκεί μάξιμουμ 4 λεπτά. Νικητής αναδεικνύεται όποιος δώσει πρώτος 5 χτυπήματα. Κατόπιν, εφαρμόζεται το σύστημα ευθέως αποκλεισμού όπου κάθε αγώνας διαρκεί τρεις γύρους των 3 λεπτών. Μεταξύ των γύρων υπάρχει διάλειμμα 1 λεπτού. Νικητής αναδεικνύεται ο ξιφομάχος που θα κάνει πρώτος 15 (ή τις περισσότερες) έγκυρες επαφές επί του αντιπάλου μέχρι το τέλος του αγώνα. Σε περίπτωση ισοπαλίας, δίνεται παράταση 1 λεπτού και νικητής αναδεικνύεται ο αθλητής που θα πετύχει πρώτος χτύπημα επί του αντιπάλου του. Στα ομαδικά αγωνίσματα κάθε ομάδα αποτελείται από τρεις ξιφομάχους των κατηγοριών Α και Β. Τουλάχιστον, ένας από τους τρεις αθλητές πρέπει να ανήκει στην κατηγορία Β. Αθλητές της κατηγορίας C δεν συμμετέχουν στα ομαδικά αγωνίσματα. Νικήτρια είναι η ομάδα που θα πετύχει πρώτη συνολικά 45 επαφές επί των αθλητών της αντιπάλου ή θα καταφέρει τις περισσότερες επαφές μέχρι το τέλος του αγώνα. Οι αγώνες Ξιφασκίας διεξάγονται σε πίστα διαμέτρου 4 μέτρων μήκους και 1,5 μέτρων πλάτους. Η πίστα περιλαμβάνει μια κεντρική γραμμή, όπως και στην Ολυμπιακή Ξιφασκία. Η διαφορά με τους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι ότι στους Παραολυμπιακούς Αγώνες χρησιμοποιείται μια ειδική συσκευή, με την οποία τα αμαξίδια σταθεροποιούνται στο έδαφος, σε γωνία 110 μοιρών από την κεντρική γραμμή, αφού οι ξιφομάχοι αγωνίζονται στατικά. Η απόσταση μεταξύ των αθλητών καθορίζεται από τη θέση φύλαξης και των δύο. Συγκεκριμένα, ο ένας κρατώντας με το χέρι τεντωμένο το ξίφος, πρέπει να φθάνει στο λυγισμένο αγκώνα του άλλου. Σε περίπτωση που ένας βραχίονας είναι ανισοσκελής, τότε η μέτρηση γίνεται με το μικρότερο σε μήκος βραχίονα. Η έναρξη του αγώνα γίνεται από τη «θέση φύλαξης» και οι δύο ξιφομάχοι αναμένουν το πρόσταγμα του διαιτητή για να ξεκινήσουν. Στη θέση αυτή, ο κορμός πρέπει να είναι σε ευθεία και τα ξίφη να μη φθάνουν στη γραμμή φύλαξης των ξιφομάχων. Τα αμαξίδια δεν πρέπει να μετακινούνται ή να ανυψώνονται σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Σε περίπτωση που ο ξιφομάχος μετακινηθεί ή χάσει την ισορροπία του, ο διαιτητής σταματάει τον αγώνα. Στους ξιφομάχους δεν επιτρέπεται επίσης να ανυψώνονται από το κάθισμα ή να χρησιμοποιούν τα πόδια για να κερδίζουν πλεονέκτημα στην επίθεση ή στην άμυνα.



Έγκυρα Χτυπήματα και Επαφές

Τα χτυπήματα και οι επαφές θεωρούνται έγκυρα ανάλογα με το ξίφος που χρησιμοποιείται και το σημείο του σώματος όπου επιτρέπεται να γίνει η επαφή. Στο ξίφος ασκήσεως η έγκυρη επιφάνεια περιορίζεται στον κορμό και δεν περιλαμβάνει τα άκρα και το κεφάλι. Η επαφή γίνεται με την αιχμή του ξίφους (πούντα). Στο ξίφος μονομαχίας, η επαφή γίνεται με την αιχμή του ξίφους ενώ στη σπάθη, επιτρέπεται επαφή με την κόψη και την αιχμή του ξίφους. Τόσο στο ξίφος μονομαχίας όσο και στη σπάθη, έγκυρη περιοχή είναι οποιοδήποτε σημείο του σώματος ή του αμαξιδίου πάνω από μια οριζόντια νοητή γραμμή που περνάει από τα ισχία (οι λαγόνιες ακρολοφίες θεωρούνται το κατώτατο όριο). Οι επαφές καταγράφονται ηλεκτρονικά κι έτσι οι αθλητές και το κοινό έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν τα έγκυρα χτυπήματα. Οι ξιφομάχοι είναι συνδεδεμένοι με ηλεκτρικό κύκλωμα των 12V, το οποίο αποτελεί τμήμα του μηχανήματος ενδείξεων. Έτσι γίνεται δυνατή η καταγραφή για να μπορούν τόσο οι ίδιοι όσο και ο διαιτητής να αναγνωρίζουν τα χτυπήματα.

Κάθε μία από τις δύο ενδείξεις του μηχανήματος (η πράσινη και η κόκκινη), «αντιπροσωπεύουν» τους δύο αντιπάλους και δηλώνουν της έγκυρες επαφές των ξιφομάχων. Η λευκή ένδειξη δηλώνει ότι η επαφή έγινε σε μη έγκυρη επιφάνεια.

Πετοσφαίριση Η Πετοσφαίριση καθιστών αθλητών έκανε την εμφάνισή της το 1956 και αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα ομαδικά αθλήματα για αθλητές με αναπηρία. Οι διαφορές μεταξύ Παραολυμπιακής και Ολυμπιακής Πετοσφαίρισης είναι ελάχιστες. Συγκεκριμένα, στην Πετοσφαίριση καθιστών, οι διαστάσεις του γηπέδου είναι μικρότερες, το φιλέ (δίχτυ) τοποθετείται σε πιο χαμηλό ύψος, ενώ οι αθλητές αγωνίζονται καθιστοί. Το άθλημα απαιτεί ένταση, αγωνιστικότητα, συνεργασία και στρατηγική από τους συμμετέχοντες. Δικαίωμα συμμετοχής έχουν αθλητές με κινητικές αναπηρίες (ακρωτηριασμό ή άλλη κινητική αναπηρία). Στην Πετοσφαίριση καθιστών οι αθλητές και αθλήτριες, μολονότι δεν κατατάσσονται σε κατηγορίες όπως στα άλλα αθλήματα, πρέπει να πληρούν τους όρους της ελάχιστης αναπηρίας. Οι αγώνες διεξάγονται μεταξύ δύο ομάδων σε κλειστό γήπεδο, σε αγωνιστικό χώρο διαστάσεων 10 x 6 μέτρων. Κάθε ομάδα αποτελείται από έξι βασικούς παίχτες, ενώ οι αναπληρωματικοί δεν ξεπερνούν τους έξι. Εξοπλισμός 

Μπάλες

Η μπάλα μπορεί να είναι μονόχρωμη ή να αποτελείται από συνδυασμό περισσότερων χρωμάτων. Τόσο το υλικό της, όσο και το χρώμα της πρέπει να συμφωνούν με τους κανονισμούς της Παγκόσμιας Οργάνωσης Πετοσφαίρισης για Αθλητές με Αναπηρία (World Organisation Volleyball for Disabled – WOVD), όπως εφαρμόζονται σε κάθε παγκόσμιο πρωτάθλημα ή τουρνουά. Η περιφέρειά της είναι μεταξύ 65 έως 67 εκατοστών και το βάρος της κυμαίνεται από 260 έως 280 γραμμάρια. 

Ενδυμασία

Όσον αφορά στη στολή του αγωνιζόμενου αθλητή, περιλαμβάνει μπλούζα, κάλτσες, αθλητικά παπούτσια, ενώ αντί για σορτς, οι παίκτες επιτρέπεται να φορούν μακρύ παντελόνι. Οι αθλητές της κάθε ομάδας πρέπει να φορούν μπλούζες οι οποίες φέρουν τους επίσημους αριθμούς. Οι αριθμοί στις μπλούζες των παικτών είναι από 1 έως 18. Η μπλούζα κάθε αθλητή πρέπει να φέρει τον αριθμό του, με γραμματοσειρά ύψους 15 εκατοστών για την μπροστινή πλευρά και 20 εκατοστών για την πίσω πλευρά. Η μπλούζα του αρχηγού της ομάδας πρέπει να φέρει κάτω από τον αριθμό στην μπροστινή πλευρά, μία ρίγα μήκους 8 εκατοστών και φάρδους 2 εκατοστών. Το χρώμα και το σχέδιο της στολής είναι κοινό για όλους τους παίκτες της ίδιας ομάδας εκτός από τον libero. Κανονισμοί Οι κανονισμοί που διέπουν το άθλημα έχουν καθοριστεί από τη Διεθνή Ομοσπονδία Πετοσφαίρισης και το Διεθνή Οργανισμό Πετοσφαίρισης για Αθλητές με Αναπηρία (WOVD). Νέοι Κανονισμοί Libero: Είναι ένας ειδικά εκπαιδευμένος αμυντικός παίκτης, ο οποίος φοράει διαφορετικού χρώματος στολή από όλη την υπόλοιπη ομάδα. Έχει δικαίωμα να μπει απεριόριστες φορές στον αγώνα, όταν η φάση είναι σε διακοπή και μόνο σε θέση αμυντικού παίκτη, χωρίς την έγκριση των διαιτητών, αντικαθιστώντας κάποιον από τους παίκτες της πίσω ζώνης του γηπέδου. Απαγορεύεται να κάνει σερβίς, και να εκδηλώσει επιθετική ενέργεια. Παίζει όμως σημαντικό ρόλο στην υποδοχή των σερβίς και στην άμυνα της ομάδας. Σε περίπτωση τραυματισμού του libero, ο προπονητής με την εξουσιοδότηση του πρώτου διαιτητή, μπορεί να ονομάσει έναν άλλο παίκτη libero για το υπόλοιπο του αγώνα, ενώ ο αρχικός libero δεν μπορεί να αγωνιστεί ξανά στον ίδιο αγώνα.



Αγωνιστικός Χώρος

Ο αγωνιστικός χώρος αποτελείται από το γήπεδο και την ελεύθερη ζώνη, που σχηματίζουν ένα ορθογώνιο παραλληλόγραμμο. Το γήπεδο είναι ένα ορθογώνιο με διαστάσεις 10 x 6 μέτρων, ενώ η ελεύθερη ζώνη εκτείνεται τουλάχιστον 4 μέτρα από τη μεγάλη και 6 μέτρα από τη μικρή πλευρά του γηπέδου. Το γήπεδο χωρίζεται σε δύο ίσα μέρη, από μια κεντρική γραμμή, καθένα από τα οποία έχει μήκος 5 μέτρων και πλάτος 6 μέτρων. Κάθετα στη κεντρική γραμμή τοποθετείται το φιλέ (δίχτυ), ύψους 1,15 μέτρων για τους άνδρες και 1,05 μέτρων για τις γυναίκες. Το μήκος του κυμαίνεται από 6,50 έως 7 μέτρα, ενώ το πλάτος του είναι 0,80 μέτρα. Πάνω στους στυλοβάτες τεντώνεται το φιλέ, και τοποθετούνται οι αντένες (εύκαμπτες ράβδοι) που θεωρούνται μέρος του φιλέ και πλευρικά καθορίζουν τον κυρίως αγωνιστικό χώρο. Σε καθένα από τα δύο ίσα μέρη και σε απόσταση 2 μέτρων από την κεντρική γραμμή υπάρχει η παράλληλη επιθετική γραμμή, που δημιουργεί δύο ζώνες, τη μπροστά ζώνη (επιθετική) και τη πίσω ζώνη (αμυντική). Το σερβίς εκτελείται πίσω από την τελική γραμμή καθ’ όλο το μήκος των 6 μέτρων. Αγώνας Στόχος κάθε ομάδας είναι να περάσει τη μπάλα πάνω από το δίχτυ και μέσα από το διάστημα που ορίζουν οι αντένες, και να ακουμπήσει στο έδαφος του γηπέδου της αντιπάλου ομάδας. Κάθε ομάδα επιτρέπεται να έχει μέχρι τρεις επαφές με τη μπάλα, προτού την επιστρέψει προς την αντίπαλη ομάδα. Η προσπάθεια για μπλοκ δεν θεωρείται επαφή. Ένας αγώνας αποτελείται το πολύ από πέντε σετ. Καθένα από τα τέσσερα πρώτα σετ ολοκληρώνεται όταν μία ομάδα συγκεντρώσει 25 πόντους, έχοντας διαφορά τουλάχιστον δύο πόντων από την αντίπαλη ομάδα (π.χ. 25-23). Σε περίπτωση ισοπαλίας 24-24, το σετ συνεχίζεται έως ότου μία από τις δύο ομάδες αποκτήσει προβάδισμα δύο πόντων και ανακηρυχθεί νικήτρια του σετ (π.χ. 26-24). Σε περίπτωση ισοπαλίας 2-2 σετ, διεξάγεται και πέμπτο σετ, το οποίο ολοκληρώνεται όταν μία ομάδα συγκεντρώσει 15 πόντους, έχοντας διαφορά τουλάχιστον δύο πόντων από την αντίπαλη ομάδα (π.χ. 15-13). Σε περίπτωση ισοπαλίας 14-14, το σετ συνεχίζεται έως ότου μία από τις δύο ομάδες αποκτήσει προβάδισμα δύο πόντων και ανακηρυχθεί νικήτρια του σετ (π.χ. 16-14). Νικήτρια ομάδα του αγώνα ανακηρύσσεται εκείνη που θα φτάσει σε τρία νικηφόρα σετ. Μια ομάδα έχει μέχρι 12 παίκτες, εκ των οποίων ένας είναι ο αρχηγός της ομάδας και κάποιος άλλος είναι ο libero. Οι αρχικές θέσεις των παικτών μέσα στον αγωνιστικό χώρο είναι συγκεκριμένες. Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού αυτές προσδιορίζονται και ελέγχονται από τη θέση της λεκάνης στο έδαφος. Ο αγώνας αρχίζει με προσπάθεια για σερβίς, δηλαδή κτύπημα της μπάλας από την ζώνη του σερβίς, στη πίσω άκρη του γηπέδου, με στόχο να περάσει η μπάλα πάνω από το φιλέ προς την αντίπαλη ομάδα. Κάθε φάση συνεχίζεται μέχρι η μπάλα να «προσγειωθεί» στο έδαφος εντός ή εκτός των ορίων του γηπέδου, ή όταν η αντίπαλη ομάδα αποτύχει να επιστρέψει τη μπάλα με κανονικό τρόπο. Κατά την εκτέλεση του σερβίς πρέπει η λεκάνη του παίκτη να είναι πίσω από την τελική γραμμή. Τα πόδια επιτρέπεται να είναι μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Οι άλλοι παίκτες παραμένουν στις θέσεις τους. Μετά την εκτέλεση του σερβίς από έναν παίκτη, οι υπόλοιποι αθλητές μπορούν να μετακινήσουν τη λεκάνη και να καταλάβουν οποιαδήποτε θέση στο γήπεδο και στην ελεύθερη ζώνη. Η επαφή του πέλματος ή των ποδιών με το γήπεδο των αντιπάλων επιτρέπεται, με την προϋπόθεση ότι δεν παρεμποδίζεται το παιχνίδι των αντιπάλων. Η επαφή με τα χέρια επιτρέπεται με την προϋπόθεση ότι ένα μέρος του χεριού βρίσκεται είτε σε επαφή με την κεντρική γραμμή ή ακριβώς πάνω από αυτήν. Κατά την εκτέλεση ενός επιθετικού χτυπήματος, η λεκάνη του παίκτη (της μπροστινής ζώνης) πρέπει να ακουμπά στο έδαφος. Ο παίκτης της άμυνας μπορεί να κάνει επιθετική ενέργεια, δηλαδή να στείλει ή να καρφώσει την μπάλα, από οποιοδήποτε ύψος πίσω από την επιθετική ζώνη, αρκεί κατά τη στιγμή της ενέργειας η λεκάνη να μην αγγίζει ή να περνά τη γραμμή της επίθεσης. Μετά το χτύπημα, ο παίκτης μπορεί να εισέλθει στη ζώνη επίθεσης. Σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, οι παίκτες που βρίσκονται σε αμυντική προσπάθεια πρέπει να έχουν

επαφή με το έδαφος, με κάποιο μέρος του σώματος μεταξύ λεκάνης και ώμων. Σε ορισμένες περιπτώσεις αμυντικής ενέργειας στο πίσω μέρος του γηπέδου, όπως για παράδειγμα κατά το «σώσιμο της μπάλας», οι αθλητές έχουν δικαίωμα να χάσουν για λίγο χρόνο την επαφή με το έδαφος. Παρόλα αυτά δεν επιτρέπεται να σηκωθούν όρθιοι, να σηκώσουν το σώμα ή να κάνουν βήματα. Ο αγώνας διευθύνεται από δύο διαιτητές, με συνεργάτες το σημειωτή και τους επόπτες (2 έως 4, ανάλογα με την κατηγορία του αγώνα). Οι δύο διαιτητές τοποθετούνται ο ένας απέναντι στον άλλον, στη νοητή προέκταση της κεντρικής γραμμής του γηπέδου. Ο πρώτος διαιτητής διευθύνει τον αγώνα, ο δεύτερος ελέγχει τις παραβάσεις στην περιοχή της ευθύνης του, ο σημειωτής έχει την αποκλειστική ευθύνη να καταγράφει όλες τις ενέργειες στο φύλλο αγώνα, ενώ οι επόπτες γραμμών ελέγχουν την επαφή της μπάλας με το γήπεδο και την τροχιά της μέσα ή έξω από τις αντένες του φιλέ. Οι επόπτες επιπρόσθετα, υποδεικνύουν στον δεύτερο διαιτητή με μια κίνηση του χεριού, το αντικανονικό σήκωμα της λεκάνης. Ταξινόμηση σε αγωνιστικές κατηγορίες Στην Πετοσφαίριση καθιστών οι αθλητές και αθλήτριες δεν κατατάσσονται σε αγωνιστικές κατηγορίες όπως συμβαίνει σε πολλά άλλα αθλήματα των Παραολυμπιακών Αγώνων. Υπάρχει μόνο η κατάταξη με βάση την ελάχιστη αναπηρία. Δηλαδή οι αθλητές πρέπει απλώς να τηρούν έναν ελάχιστη βαθμό αναπηρίας για να μπορούν να αγωνίζονται στην Πετοσφαίριση καθιστών. Στη Πετοσφαίριση καθιστών μπορούν να αγωνιστούν αθλητές με κινητικές αναπηρίες όπως:    

ακρωτηριασμούς, εγκεφαλική παράλυση, κάκωση νωτιαίου μυελού και άλλες κινητικές αναπηρίες (κατηγορία Les Autres).

Παραδείγματα αναπηριών αθλητών που έχουν το δικαίωμα να αγωνιστούν στη Πετοσφαίριση καθιστών είναι τα ακόλουθα:   

αθλητές με ακρωτηριασμό άνω ή κάτω άκρου, αθλητές με δυσπλασίες ή αθλητές με κινητική πάρεση ή ολική παράλυση των κάτω άκρων, αθλητές της κατηγορίας Les Autres με αναπηρίες όπως δυσπλασία ή εξάρθρωση των ισχίων, ολική ενδοπρόθεση του γονάτου ή του ισχίου, ατέλεια κυκλοφοριακή ανεπάρκεια του κάτω άκρου, ψευδάρθρωση του χαμηλότερου άκρου, αστάθεια πρόσθια οπίσθια 1,5 εκατ. του γονάτου, εξάρθρωση της γληνοβραχιόνιας άρθρωσης κ.λ.π.

Η ταξινόμηση στην ελάχιστη αναπηρία πραγματοποιείται από τουλάχιστον έναν εξουσιοδοτημένο ιατρό Πετοσφαίρισης. Κάθε αθλητής Πετοσφαίρισης πρέπει να έχει μια προσωπική κάρτα ταξινόμησης. Αυτή η κάρτα εκδίδεται από το τμήμα Πετοσφαίρισης πριν από την έναρξη κάθε επίσημου αγώνα.

Αντισφαίριση με αμαξίδιο Η Αντισφαίριση με αμαξίδιο είναι ένα δυναμικό άθλημα και έχει ιδιαίτερα υψηλή δημοτικότητα κατά τη διάρκεια των Παραολυμπιακών Αγώνων. Σε υψηλό αγωνιστικό επίπεδο απαιτείται υψηλή τεχνική κατάρτιση, εξαιρετική φυσική κατάσταση, ταχύτητα, αντανακλαστικά, θέληση και άριστη ψυχολογία. Η Αντισφαίριση με αμαξίδιο διεξάγεται μεταξύ δύο (απλό) ή τεσσάρων αθλητών ή αθλητριών (διπλό), που παρουσιάζουν μόνιμη κινητική αναπηρία, με απώλεια λειτουργικότητας σε ένα ή και τα δυο κάτω άκρα. Επίσης, δικαίωμα συμμετοχής έχουν, αλλά κατατάσσονται σε ξεχωριστό όμιλο (quad), αθλητές με τετραπληγία, οι οποίοι έχουν απώλεια κινητικότητας ή ακρωτηριασμό σε τουλάχιστον 3 από τα 4 άκρα. Βασικός σκοπός του παιχνιδιού είναι να χτυπηθεί η μπάλα από τη ρακέτα με τέτοιο τρόπο, ώστε να περάσει πάνω από το δίχτυ, να πέσει στο γήπεδο του αντιπάλου και να κερδιθεί ο πόντος. Ο νικητής ανακηρύσσεται στα δύο νικηφόρα «set» των έξι «games» το καθένα. Η Αντισφαίριση, όπως και άλλα παιχνίδια με μπάλα, έχει ρίζες στην αρχαία Ελλάδα. Κατάγεται από το παιχνίδι «σφαιριστική» (5ος αιώνας π.x.), το οποίο παιζόταν με μία μεγάλη ελαφριά μπάλα και τα χτυπήματα γίνονταν με τις γροθιές ή τους ώμους. Με την πάροδο των χρόνων οι παίχτες άρχισαν να χρησιμοποιούν ένα τετράγωνο κομμάτι ξύλου. Το στερέωναν με θηλιά στον πήχη του χεριού και προσπαθούσαν με αυτό να χτυπήσουν τη μπάλα στον αέρα. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα η Αντισφαίριση αποτελούσε παιχνίδι αναψυχής των ευγενών. Το 16ο αιώνα το άθλημα κάνει την εμφάνισή του στην Αγγλία, όπου πρωταθλητής ήταν ο βασιλιάς Ερρίκος ο 8ος. Ο αγωνιστικός χώρος, ο οποίος ονομαζόταν «tennis court» (γήπεδο τένις) αρχικά ήταν πέτρινος και χωριζόταν από ένα δίχτυ. Το παιχνίδι ονομαζόταν «royal tennis» (βασιλικό τένις) ή «real tennis» (πραγματικό τένις). Το πρώτο βιβλίο για την Αντισφαίριση είχε τίτλο «Tratallo dello Palla» και γράφτηκε το 1555. Η Αντισφαίριση άρχισε να παίρνει τη σύγχρονη μορφή της στο τέλος του 16ου αιώνα, οπότε κατασκευάστηκαν ρακέτες με χορδές και θεσπίστηκαν οι πρώτοι κανόνες. Το 1858 κατασκευάστηκε το πρώτο γήπεδο από γρασίδι στα προάστια του Μπέρμινγχαμ. Ο πρώτος σύλλογος Αντισφαίρισης ιδρύθηκε το 1872. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα η Αντισφαίριση έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής στην Αγγλική αυτοκρατορία, με αποτέλεσμα να διαδοθεί σε παγκόσμιο επίπεδο. Το πρώτο πρωτάθλημα ανδρών διεξήχθη στις εγκαταστάσεις του συλλόγου «All-England Club» το 1877. Το πρώτο πρωτάθλημα γυναικών έγινε το 1884 στις ίδιες εγκαταστάσεις. Η Διεθνής Ομοσπονδία Αντισφαίρισης (IΤF) ιδρύθηκε το 1913 και συνίσταται από 200 χώρες μέλη. Η Αντισφαίριση με αμαξίδιο αναπτύχθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής τη δεκαετία του 1970. Το 1988 ιδρύθηκε η Παγκόσμια Ομοσπονδία Αντισφαίρισης με αμαξίδιο (IWTF). H Αντισφαίριση με αμαξίδιο αφομοιώθηκε πλήρως το 1998 από την Διεθνή Ομοσπονδία Αντισφαίρισης (ITF). Έκτοτε η ITF είναι υπεύθυνη για την οργάνωση και την ανάπτυξη του αθλήματος. Η Αντισφαίριση με αμαξίδιο παρουσιάσθηκε ως άθλημα επίδειξης το 1988 στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ και εισήχθη ως επίσημο άθλημα το 1992 στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης. Το άθλημα αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς τα τελευταία χρόνια και περισσότερες από 70 χώρες ασχολούνται ενεργά. Στην Ελλάδα η Αντισφαίριση εμφανίστηκε με τη σύγχρονή της μορφή το 1895 με την ίδρυση του πρώτου ομίλου Αντισφαίρισης στην Κέρκυρα. Στη συνέχεια ιδρύθηκαν όμιλοι και σε άλλες ελληνικές πόλεις, όπως ο Όμιλος Αντισφαίρισης Αθηνών, στις εγκαταστάσεις του οποίου διεξήχθη η Αντισφαίριση των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων το 1896, καθώς και ο Όμιλος Αντισφαίρισης Θεσσαλονίκης. Το 1938 συστήθηκε η Ελληνική Φίλαθλη Ομοσπονδία Αντισφαίρισης (ΕΦΟΑ) και στη δύναμη της ανήκουν 214 σωματεία. Η Αντισφαίριση με αμαξίδιο άρχισε να αναπτύσσεται στην Ελλάδα το 1998 και κύριος εκφραστής των προσπαθειών είναι ο αθηναϊκός σύλλογος «ΠΑΣΠ Ήφαιστος».

Εξοπλισμός 

Μπάλα

Η μπάλα κατασκευάζεται από δύο ελαστικά ημισφαίρια, τα οποία είναι σταθερά ενωμένα και καλύπτονται με τσόχα από μαλλί και συνθετικές ίνες. Οι μπάλες πρέπει να είναι κίτρινου ή λευκού χρώματος και να έχουν διάμετρο μεταξύ 6,54 και 7,3 εκατοστών. Το βάρος τους κυμαίνεται μεταξύ 56 και 59,49 γραμμαρίων. 

Ρακέτα

Οι πρώτες ρακέτες για Αντισφαίριση ήταν ξύλινες και οι χορδές της πλεγμένης επιφάνειας προέρχονταν από έντερα προβάτων ή βοοειδών. Ωστόσο, οι σύγχρονες ρακέτες κατασκευάζονται από υλικά προηγμένης τεχνολογίας, όπως ο γραφίτης και η πλεγμένη επιφάνεια τους αποτελείται από συνθετικές ίνες. Μία ρακέτα δεν πρέπει να υπερβαίνει τα 73,66 εκατοστά σε μήκος και τα 31,75 εκατοστά σε πλάτος. Οι αθλητές Αντισφαίρισης με αμαξίδιο, οι οποίοι δε μπορούν να κρατήσουν τη ρακέτα, επιτρέπεται να την προσαρμόσουν στον καρπό τους κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να έχουν τον πλήρη έλεγχο της. 

Αγωνιστικό Αμαξίδιο

Τα αγωνιστικά αμαξίδια είναι διαφορετικά από τα αμαξίδια καθημερινής χρήσης. Είναι πιο ελαφριά και ειδικά σχεδιασμένα για το άθλημα. Τα αγωνιστικά αμαξίδια εξελίσσονται συνεχώς προκειμένου να είναι πιο ευέλικτα και πιο γρήγορα στη μετακίνηση και στις στροφές. Το γεγονός αυτό βελτιώνει την ταχύτητα του αγώνα και τoν καθιστά πιο θεαματικό. Κανονισμοί: 

Στοιχεία αγωνιστικού χώρου

Το γήπεδο έχει σχήμα ορθογώνιου παραλληλόγραμμου και οι διαστάσεις του είναι 23,77 x 8,23 μέτρα για τα απλά αγωνίσματα και 23,77 x 10,97 μέτρα για τα διπλά. Στην πράξη χρησιμοποιούνται γήπεδα που έχουν διαγράμμιση τόσο για τα απλά όσο και τα διπλά αγωνίσματα. Το γήπεδο χωρίζεται σε δύο ίσα μέρη από ένα δίχτυ, το οποίο έχει ύψος 0,914 μέτρα στο κέντρο του και 1,07 μέτρα στα άκρα του. Τα γήπεδα, ανάλογα με την επιφάνεια κατασκευής τους, χωρίζονται σε τέσσερις κατηγορίες: 1.

2.

3.

4.

Χωμάτινα Γρασιδιού Σκληρής επιφάνειας Συνθετικού τάπητα

Στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, το 2004, η Αντισφαίριση με αμαξίδιο θα διεξαχθεί σε γήπεδα σκληρής επιφάνειας. 

Ο Αγώνας

Οι αγώνες Αντισφαίρισης με αμαξίδιο διέπονται από τους κανονισμούς της Διεθνούς Ομοσπονδίας Αντισφαίρισης (ITF). Ένας αγώνας Αντισφαίρισης με αμαξίδιο διεξάγεται μεταξύ δύο (απλό) ή τεσσάρων αθλητών (διπλό), οι οποίοι παρουσιάζουν μόνιμη κινητική αναπηρία με απώλεια λειτουργικότητας σε ένα ή και τα δυο κάτω άκρα. Επίσης, δικαίωμα συμμετοχής έχουν, αλλά κατατάσσονται σε ξεχωριστή κατηγορία, αθλητές με τετραπληγία, απώλεια κινητικότητας ή ακρωτηριασμό σε τουλάχιστον τρία από τα τέσσερα άκρα (κατηγορία Quad).

Ο αγώνας διευθύνεται από το διαιτητή και έως εννέα κριτές γραμμών και πριν την έναρξή του πραγματοποιείται κλήρωση με νόμισμα. Ο αθλητής ή το ζευγάρι, που κερδίζει την κλήρωση έχει τις εξής επιλογές: να διαλέξει την πλευρά του γηπέδου, να εκτελέσει σέρβις πρώτος, να υποδεχθεί πρώτος ή να παραχωρήσει το δικαίωμα επιλογής στον αντίπαλο. Ο αθλητής εκτελεί το πρώτο σέρβις του «game» από τη δεξιά πλευρά του γηπέδου του. Το επόμενο εκτελείται από την αριστερή πλευρά του γηπέδου του. Η εναλλαγή αυτή διατηρείται μέχρι να ολοκληρωθεί το «game». Στο «game», που ακολουθεί το δικαίωμα του σέρβις περνάει στον αντίπαλο. Στα αγωνίσματα του διπλού η εκτέλεση του σερβίς εναλλάσσεται μεταξύ των αθλητών ανά “game”. Πριν την εκτέλεση του σέρβις ο αθλητής πρέπει να βρίσκεται σε σταθερή θέση. Επιτρέπεται να δώσει ώθηση στο αμαξίδιο πριν χτυπήσει τη μπάλα με την προϋπόθεση ότι ο τροχός του αμαξιδίου δε θα αγγίξει τη βασική γραμμή (wheel fault). Κατά την εκτέλεση δε μπορεί να χρησιμοποιήσει τα πόδια του υποβοηθητικά. Βασικός σκοπός στην Αντισφαίριση με αμαξίδιο είναι να χτυπηθεί η μπάλα από τη ρακέτα με τέτοιο τρόπο, ώστε να περάσει πάνω από το δίχτυ, να πέσει στο γήπεδο του αντιπάλου και να κερδιθεί ο πόντος. Σε αντίθεση με την Ολυμπιακή Αντισφαίριση, επιτρέπεται η αναπήδηση της μπάλας δύο φορές (the two bounce rule) πριν αποκρουστεί από τον αθλητή. Η δεύτερη αναπήδηση μπορεί να είναι εντός ή εκτός ορίων του γηπέδου. Ένας αθλητής ή ζευγάρι κερδίζει τον πόντο όταν:      

Η μπάλα αναπηδά τρεις φορές στο γήπεδο του αντιπάλου. Η μπάλα ακουμπά το σώμα ή το αμαξίδιο του αντιπάλου. Ο αντίπαλος δε διατηρεί μέρος της λεκάνης του σε επαφή με το κάθισμα του αμαξιδίου όταν χτυπάει την μπάλα. Ο αντίπαλος χτυπάει τη μπάλα και αυτή αναπηδά εκτός των γραμμών, που ορίζουν τον αγωνιστικό χώρο. Ο αντίπαλος δεν καταφέρνει να περάσει τη μπάλα πάνω από το δίχτυ. Ο αντίπαλος ακουμπά το δίχτυ με το σώμα του, το αμαξίδιο ή τη ρακέτα.

Αθλητές, οι οποίοι δεν μπορούν να κινήσουν το αμαξίδιο με τα χέρια επιτρέπεται να χρησιμοποιήσουν το ένα τους πόδι για να μετακινηθούν. Στην περίπτωση αυτή, κανένα μέρος του ποδιού δεν πρέπει να ακουμπάει στο έδαφος κατά τη διάρκεια του χτυπήματος της μπάλας με τη ρακέτα, καθώς και κατά το σέρβις. Δεν επιτρέπεται η χρήση των κάτω άκρων σαν μέσο ώθησης, στήριξης ή αλλαγή κατεύθυνσης. Σε ένα αγώνα Αντισφαίρισης με αμαξίδιο νικητής ανακηρύσσεται ο αθλητής, η αθλήτρια ή το ζευγάρι, που θα κατακτήσει δύο νικηφόρα «set». Το κάθε «set» αποτελείται από έξι «game».

Κάθε «game» αποτελείται από τέσσερις πόντους. Ο πρώτος πόντος ονομάζεται 15, ο δεύτερος 30 και ο τρίτος 40. Με τον τέταρτο απλά ολοκληρώνεται το «game» υπέρ του αθλητή ή ζευγαριού, που τον κατακτά. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να έχει τουλάχιστον δύο πόντους διαφορά από τον αντίπαλο. Όταν το αποτέλεσμα είναι ισόπαλο 40-40 (deuce), ο αθλητής ή το ζευγάρι πρέπει να κερδίσει τον επόμενο πόντο για να αποκτήσει πλεονέκτημα (advantage) και τον μεθεπόμενο γι να κερδίσει το «game». Στην αντίθετη περίπτωση το αποτέλεσμα γίνεται πάλι ισόπαλο και συνεχίζεται το παιχνίδι μέχρι ο αθλητής να αποκτήσει πλεονέκτημα δύο πόντων. Ανάλογη προϋπόθεση ισχύει και στο «set». Για να κερδίσει ένας αθλητής ή ένα ζευγάρι κάποιο «set» θα πρέπει να υπάρχει διαφορά δύο «game» από τον αντίπαλο. Στην περίπτωση που το αποτέλεσμα είναι ισόπαλο 6 – 6 «game», τότε εφαρμόζεται ο κανονισμός του «tie break». Στο «tie break» εκτελείται το πρώτο σέρβις από τον ένα αθλητή και στη συνέχεια οι δύο αντίπαλοι εκτελούν σέρβις εναλλάξ ανά δύο πόντους και αλλάζουν πλευρά γηπέδου κάθε έξι πόντους. Ο αθλητής ή το ζευγάρι, που σημειώνει πρώτος επτά πόντους με προβάδισμα δύο πόντων από τον αντίπαλο κερδίζει το «set». Το «tie break» ισχύει για όλα τα «set». Τεχνικές Η υψηλή τεχνική, η αντοχή, η δύναμη, η ταχύτητα και η θέληση είναι απαραίτητα προσόντα ενός αθλητή Αντισφαίρισης με αμαξίδιο. Επίσης, σημαντική παράμετρος είναι η τακτική του αγώνα, ιδιαίτερα στα διπλά αγωνίσματα, κατά τα οποία απαιτείται το «δέσιμο» των δύο συμπαικτών, ώστε να επιτύχουν υψηλό επίπεδο ομαδικότητας. Στην Αντισφαίριση με αμαξίδιο η τεχνική κατάρτιση των αθλητών σχετίζεται με την ικανότητα τους στα χτυπήματα της μπάλας. Υπάρχουν διάφορα είδη χτυπημάτων της μπάλας. Τα κυριότερα από αυτά είναι: 1. Drop shot – η μπάλα έχει ανάποδο φάλτσο, με αποτέλεσμα να έχει χαμηλότερη αναπήδηση μετά την επαφή της με το έδαφος.

2. Cross court – διαγώνια μπαλιά από τη μία πλευρά του γηπέδου στην άλλη.

3. Lob – ψηλή μπαλιά που συνήθως περνάει πάνω από τον αντίπαλο και κατευθύνεται στο βάθος του γηπέδου του αντιπάλου.

4. Passing shot – μπαλιά που προσπερνάει τον αντίπαλο, καθώς αυτός κατευθύνεται ή ήδη βρίσκεται στο φιλέ.

5. Smash – δυνατό επιθετικό χτύπημα σε ψηλή μπαλιά του αντιπάλου.

6. Volley – χτύπημα της μπάλας πριν την αναπήδησή της.

Σκοποβολή Η Σκοποβολή είναι ένα τεχνικό άθλημα, με μεγάλη δημοτικότητα παγκοσμίως. Απαιτεί καλή τεχνική κατάρτιση καθώς και τη δυνατότητα για υψηλού βαθμού αυτοσυγκέντρωσης. Άνδρες και γυναίκες ανεξαρτήτου ηλικίας μπορούν να αθληθούν, όχι μόνο σε επίπεδο αναψυχής, αλλά και σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Τα αγωνίσματα Σκοποβολής διαφέρουν ως προς την απόσταση, το είδος του στόχου, του όπλου, τη στάση του σκοπευτή, τον αριθμό των βολών και το χρόνο μέσα στον οποίο ο σκοπευτής πρέπει να ρίξει τις βολές του.

Εξοπλισμός 

Στόχοι

Στους Παραολυμπιακούς Αγώνες οι στόχοι είναι ηλεκτρονικοί, με δυνατότητα άμεσης προβολής της βαθμολογίας σε οθόνη, την οποία παρακολουθούν και οι θεατές, ώστε να ενημερώνονται για την εξέλιξη του αγώνα. 

Ενδυμασία

Τουφέκι Οι αθλητές φορούν ειδική ενδυμασία η οποία πρέπει να είναι κατασκευασμένη σύμφωνα με τους Κανονισμούς της Διεθνούς Ομοσπονδίας Σκοποβολής και η οποία ελέγχεται για το πάχος και την σκληρότητα του υλικού από το οποίο είναι κατασκευασμένη. Η ενδυμασία των σκοπευτών αποτελείται από:    

Σκοπευτικό σακάκι Σκοπευτικό παντελόνι Σκοπευτικά παπούτσια Σκοπευτικό γάντι

Πιστόλι Οι αθλητές δεν χρειάζεται να φορούν ειδικά σκοπευτικά ρούχα. Μπορούν όμως να φορούν ειδικά σκοπευτικά παπούτσια, τα οποία τους εξασφαλίζουν πρόσθετη σταθερότητα. Έχουν άκαμπτη βάση (σόλα) και συνήθως είναι κατασκευασμένα από δέρμα ή ύφασμα. 

Οπλισμός

Οι σκοπευτές αγωνίζονται με τουφέκι ή με πιστόλι. Τα τουφέκια και τα πιστόλια μπορεί να είναι αεροβόλα ή πυροβόλα ραβδωτά. Στα αγωνίσματα των 10μ, τα οποία διεξάγονται με αεροβόλο τουφέκι ή αεροβόλο πιστόλι, χρησιμοποιούνται βλήματα διαμέτρου 4,5 χιλιοστών. Στα αγωνίσματα των 25μ, τα οποία διεξάγονται με ραβδωτό πυροβόλο πιστόλι, χρησιμοποιούνται σφαίρες περιφερειακής πυροδότησης διαμέτρου 5,6 χιλιοστών. Οι ίδιες σφαίρες χρησιμοποιούνται και στα αγωνίσματα των 50μ, τα οποία διεξάγονται με ραβδωτό πυροβόλο τουφέκι ή πιστόλι. Κανονισμοί Το άθλημα διέπεται από τους κανονισμούς της Διεθνούς Αθλητικής Ομοσπονδίας Σκοποβολής (ISSF) και της Επιτροπής Σκοποβολής της Διεθνούς Παραολυμπιακής Επιτροπής (ISCD). Σε όλα τα αγωνίσματα οι κανονισμοί συμπίπτουν με τους αντίστοιχους των αθλητών χωρίς αναπηρία. Προσαρμογές έχουν γίνει μόνο σε ορισμένα σημεία που έχουν κριθεί αναγκαία για τη διευκόλυνση των σκοπευτών με αναπηρία. Οι κανονισμοί της Σκοποβολής διαφέρουν ανάλογα με τον αγώνα ως προς την απόσταση, το είδος του στόχου, του όπλου, τη στάση του σκοπευτή, τον αριθμό των βολών και το χρόνο μέσα στον οποίο ο σκοπευτής πρέπει να ρίξει τις βολές του. Ειδικοί, επίσης, κανονισμοί διέπουν το αγώνισμα σε περίπτωση ισοβαθμίας των αθλητών για να καθοριστεί η κατάταξή τους. 

Κατηγορίες

Οι σκοπευτές και οι σκοπεύτριες, λόγω των διαφορετικών τύπων κινητικής αναπηρίας που παρουσιάζουν (ακρωτηριασμό, παραπληγία, τετραπληγία ή άλλη αναπηρία) κατατάσσονται σε περισσότερες από μια κατηγορίες. Ανάλογα με τις δυνατότητες και τους περιορισμούς που υπάρχουν (λειτουργικότητα κορμού, ισορροπία στο κάθισμα, μυϊκή δύναμη, κινητικότητα άνω-κάτω άκρων κ.ά.), καθώς επίσης και τις δεξιότητες που είναι απαραίτητες στη σκοποβολή, οι αθλητές χωρίζονται σε δύο γενικές κατηγορίες: την SH1 και την SH2. Βασική διαφορά μεταξύ των δύο είναι ότι στην SH2 επιτρέπεται ειδικό στήριγμα με συγκεκριμένες προδιαγραφές για να στηρίζεται το όπλο. Για την αγωνιστική καρέκλα, η οποία μπορεί να είναι αναπηρικό αμαξίδιο ή σκαμνί, ισχύουν, ανάλογα με την κατηγορία, προδιαγραφές που αφορούν στην πλάτη της καρέκλας και τα στηρίγματα που χρησιμοποιούνται (τραπεζάκι ή πάγκος). 

Αγώνας – Βαθμολογία

Κάθε αγώνισμα αποτελείται από έναν γύρο κατάταξης και έναν τελικό γύρο. Η βαθμολογία του τελικού γύρου προστίθεται στη βαθμολογία του γύρου κατάταξης (προκριματικού), και ο αθλητής ο οποίος έχει συγκεντρώσει στο τέλος του αγώνα τους περισσότερους βαθμούς ανακηρύσσεται νικητής. Οι διαγωνιζόμενοι κερδίζουν βαθμούς ανάλογα με την αξία των βολών τους. Ο στόχος αποτελείται από 10 ομόκεντρους κύκλους με βαθμολογία από το 1 έως το 10. Ο κεντρικός κύκλος δίνει 10 βαθμούς, ο επόμενος εννέα και ο τελευταίος εξωτερικά έναν. Στους τελικούς αγώνες, η βαθμολογία εκφράζεται όχι μόνο με ακεραίους αλλά και με δεκαδικούς αριθμούς, αφού οι 10 ομόκεντροι κύκλοι του στόχου διαιρούνται σε περισσότερους κύκλους με το 10,9 να αποτελεί τον υψηλότερο βαθμό για μία βολή.

1. Τουφέκι Οι αγώνες τουφεκιών αποτελούνται από πέντε αγώνες σε πεδίο βολής 10 μέτρων και τρεις αγώνες σε πεδίο βολής 50 μέτρων.

50 μέτρα Ελεύθερο Τουφέκι τριών Στάσεων – Ανδρών (κωδικός: R7) Ο σκοπευτής ρίχνει 40 βολές σε στάση πρηνηδόν, ορθίως και γονυπετώς σε στόχο που βρίσκεται σε απόσταση 50 μέτρων. Οι βολές πρέπει να ολοκληρωθούν σε χρόνο 45 λεπτών για το πρηνηδόν, 75 λεπτών για το ορθίως και 60 λεπτών για το γονυπετώς. Πριν από την πρώτη βολή του αγώνα επιτρέπονται απεριόριστες δοκιμαστικές βολές. Οι οκτώ καλύτεροι σκοπευτές του προκριματικού γύρου αγωνίζονται στον τελικό. Ο τελικός αποτελείται από 10 βολές των 75 δευτερολέπτων η κάθε μία σε στάση ορθίως. Στους αγώνες συμμετέχουν αθλητές της SH1 κατηγορίας.

50 μέτρα Ελεύθερο Τουφέκι Πρηνηδόν – Μεικτό (κωδικός: R6) Οι αγωνιζόμενοι ρίχνουν 60 βολές σε στάση πρηνηδόν, σε στόχο που βρίσκεται σε απόσταση 50 μέτρων. Οι βολές πρέπει να ολοκληρωθούν σε χρόνο 75 λεπτών. Πριν από την πρώτη βολή του αγώνα επιτρέπονται απεριόριστες δοκιμαστικές βολές. Οι οκτώ καλύτεροι σκοπευτές και σκοπεύτριες του προκριματικού γύρου αγωνίζονται στον τελικό. Ο τελικός αποτελείται από 10 βολές των 45 δευτερολέπτων η κάθε μία. Στους αγώνες συμμετέχουν αθλητές και αθλήτριες της SH1 κατηγορίας.

50 μέτρα Σπορ Τουφέκι τριών Στάσεων – Γυναικών (κωδικός: R8) Κάθε σκοπεύτρια ρίχνει 20 βολές σε στάση πρηνηδόν, ορθίως και γονυπετώς σε στόχο που βρίσκεται σε απόσταση 50 μέτρων. Οι βολές πρέπει να ολοκληρωθούν σε χρόνο 135 λεπτών. Πριν από την πρώτη βολή του αγώνα επιτρέπονται απεριόριστες δοκιμαστικές βολές. Οι οκτώ καλύτερες σκοπεύτριες του προκριματικού γύρου αγωνίζονται στον τελικό. Ο τελικός αποτελείται από 10 βολές των 75 δευτερολέπτων η κάθε μία, σε στάση ορθίως. Στους αγώνες συμμετέχουν αθλήτριες της SH1 κατηγορίας.

10 μέτρα Αεροβόλο Τουφέκι Στάση Ορθίως – Ανδρών (κωδικός: R1), Γυναικών (κωδικός: R2), και Μεικτό (κωδικός: R4) ‘Άνδρες και γυναίκες ρίχνουν βολές σε στάση ορθίως, σε στόχο που βρίσκεται σε απόσταση 10 μέτρων. Ειδικότερα, στο μικτό αγώνισμα (R4) καθώς και στο αγώνισμα ανδρών (R1) οι αθλητές ολοκληρώνουν 60 βολές σε χρόνο 105 λεπτών με απεριόριστες δοκιμαστικές βολές πριν να αρχίσει ο αγώνας. Οι αθλήτριες του αγωνίσματος (R2) ολοκληρώνουν 40 βολές σε χρόνο 75 λεπτών, περιλαμβανομένων και των δοκιμαστικών βολών. Οι οκτώ καλύτεροι σκοπευτές και σκοπεύτριες του προκριματικού γύρου αγωνίζονται στον τελικό, ο οποίος αποτελείται από 10 βολές των 75 δευτερολέπτων η κάθε μία. Στους αγώνες ανδρών και γυναικών συμμετέχουν αθλητές και αθλήτριες της SH1 κατηγορίας, ενώ στους αγώνες μεικτό συμμετέχουν αθλητές και αθλήτριες της SH2 κατηγορίας.

10 μέτρα Αεροβόλο Τουφέκι Στάση Πρηνηδόν – Μικτό (R3 και R5) Στους αγώνες R3 συμμετέχουν αθλητές και αθλήτριες της SH1 κατηγορίας, ενώ στους αγώνες R5 της κατηγορίας SH2. ‘Άνδρες και γυναίκες ρίχνουν 60 βολές, σε στόχο που βρίσκεται σε απόσταση 10 μέτρων και σε χρόνο 90 λεπτών. Πριν την έναρξη του αγώνα επιτρέπονται απεριόριστες δοκιμαστικές βολές. Οι οκτώ καλύτεροι σκοπευτές και σκοπεύτριες του προκριματικού γύρου αγωνίζονται στον τελικό. Ο τελικός αποτελείται από 10 βολές των 75 δευτερολέπτων η κάθε μία.

2. Πιστόλι Οι αγώνες πιστολιών αποτελούνται από έναν αγώνα σε πεδίο βολής 50 μέτρων, έναν σε πεδίο βολής 25 μέτρων και δύο σε πεδίο βολής 10 μέτρων. Στο αγωνίσματα του πιστολιού οι σκοπευτές στοχεύουν και ρίχνουν βολές με το ένα χέρι, έχοντας τον καρπό τους ελεύθερο από υποβοηθήματα.

50 μέτρα Ελεύθερο Πιστόλι – Μεικτό (κωδικός: Ρ4) Οι αγωνιζόμενοι ρίχνουν 60 βολές σε στόχο που βρίσκεται σε απόσταση 50 μέτρων. Οι βολές πρέπει να ολοκληρωθούν σε χρόνο 120 λεπτών. Πριν από την πρώτη βολή του αγώνα επιτρέπονται απεριόριστες δοκιμαστικές βολές. Οι οκτώ καλύτεροι σκοπευτές-τριες του προκριματικού γύρου αγωνίζονται στον τελικό. Ο τελικός γύρος αποτελείται από 10 βολές των 75 δευτερολέπτων η κάθε μία. Στους αγώνες συμμετέχουν αθλητές και αθλήτριες της SH1 κατηγορίας.

25 μέτρα Σπορ Πιστόλι – Μεικτό (Ρ3) Ο αγώνας αυτός αποτελείται από δύο γύρους των 30 βολών ο καθένας, έναν ακριβείας και έναν ταχείας. Ο στόχος βρίσκεται σε απόσταση 25 μέτρων. Ο γύρος ακριβειάς αποτελείται από έξι σειρές των πέντε βολών ακριβείας. Οι βολές κάθε σειράς θα πρέπει να ολοκληρωθούν σε χρόνο πέντε λεπτών. Ο γύρος ταχείας αποτελείται από έξι σειρές των πέντε βολών ταχείας. Κάθε βολή θα πρέπει να ολοκληρωθεί σε χρόνο τριών δευτερολέπτων. Μεταξύ των βολών υπάρχει αναμονή 7 δευτερολέπτων. Πριν από κάθε γύρο ακριβείας και ταχείας, οι συμμετέχοντες έχουν μια σειρά 5 δοκιμαστικών βολών. Στον τελικό παίρνουν μέρος οι οκτώ καλύτεροι αθλητές -τριες του προκριματικού γύρου και αγωνίζονται σε 10 βολές ταχείας. Στους αγώνες συμμετέχουν αθλητές και αθλήτριες της SH1 κατηγορίας.

10 μέτρα Αεροβόλο Πιστόλι Ανδρών (Ρ1) και Γυναικών (Ρ2) ‘Άνδρες και γυναίκες ρίχνουν βολές, σε στόχο που βρίσκεται σε απόσταση 10 μέτρων. Ειδικότερα, οι άνδρες ολοκληρώνουν 60 βολές σε χρόνο 105 λεπτών με απεριόριστες δοκιμαστικές βολές πριν την έναρξη του αγώνα. Οι γυναίκες ολοκληρώνουν 40 βολές σε χρόνο 75 λεπτών, περιλαμβανομένων και των δοκιμαστικών βολών. Οι οκτώ καλύτεροι σκοπευτές και σκοπεύτριες του προκριματικού γύρου αγωνίζονται στον τελικό. Ο τελικός αποτελείται από 10 βολές των 75 δευτερολέπτων η κάθε μία. Στους αγώνες συμμετέχουν αθλητές και αθλήτριες της SH1 κατηγορίας. Κατηγοριοποίηση Αθλητές με αναπηρία (αθλητές με ακρωτηριασμό, αθλητές με άλλες αναπηρίες, “Les Autres”, αθλητές με εγκεφαλική παράλυση ή με κάκωση του νωτιαίου μυελού) οι οποίοι ανταποκρίνονται στα ελάχιστα κριτήρια αναπηρίας, έχουν τη δυνατότητα να διαγωνιστούν στη σκοποβολή. Οι αθλητές κατατάσσονται σε δύο κύριες κατηγορίες, τις SH1 και SH2. Κατηγορία SH1 Διαγωνιζόμενοι στο τουφέκι και στο πιστόλι που δεν απαιτούν ειδικό στήριγμα όπλου. Κατηγορία SH2 Διαγωνιζόμενοι στο τουφέκι που πάσχουν από περιορισμένη ή μόνιμη αναπηρία στα άνω άκρα και εξαιτίας αυτού δεν δύνανται να υποστηρίξουν το βάρος του τουφεκιού για τις αγωνιστικές ανάγκες του αθλήματος, οπότε και χρειάζονται ειδικό στήριγμα όπλου.

Τζούντο Το Τζούντο είναι πολεμική τέχνη, αλλά η πρακτική και οι μέθοδοί του βασίζονται στην ευγένεια. Η νίκη του αθλητή επιτυγχάνεται, όταν υποχωρεί στη δύναμη του αντιπάλου του, προσαρμόζεται σε αυτή και τη χρησιμοποιεί προς όφελος του.

«Αν αντισταθώ, όταν ένας δυνατότερος άνδρας με σπρώχνει με όλη του τη δύναμη, απλά θα νικηθώ. Αν όμως οπισθοχωρήσω, τότε αυτός θα χάσει την ισορροπία του και φυσιολογικά θα σκύψει μπροστά προς την κατεύθυνση, που σπρώχνει. Αν χρησιμοποιήσω τη δύναμή του σπρωξίματος του και εφαρμόσω μια τεχνική πάνω του, καθώς χάνει την ισορροπία του είναι αρκετά πιθανό να τον κάνω να πέσει. Μερικές φορές θα πέσει απλά και μόνο αν στρίψω το σώμα μου επιδέξια. Αυτό είναι ένα απλό παράδειγμα του τρόπου, με τον οποίο μπορεί ένας αγωνιζόμενος να νικήσει υποχωρώντας στη δύναμη του αντιπάλου του. Σε αυτό έγκειται η αρχή της ευγένειας». (Jigoro Kano.) Περιγραφή Οι δύο αθλητές (τζουντόκα) φορούν ο ένας μπλε και ο άλλος λευκή στολή που ονομάζεται και τζουντόγκι και αγωνίζονται για πέντε λεπτά. Ο αγώνας διευθύνεται από έναν κεντρικό διαιτητή και δύο κριτές με ισότιμη γνώμη. Οι αποφάσεις λαμβάνονται με τον κανόνα της πλειοψηφίας και το αποτέλεσμα δίνεται από το διαιτητή με χαρακτηριστική κίνηση του χεριού και αναφώνηση του βαθμού ή της ποινής. Ο διαιτητής κηρύσσει την έναρξη του αγώνα, αφού πρώτα επιτρέψει στους αθλητές να έρθουν σε επαφή. Ένας αγώνας Τζούντο τερματίζεται άμεσα υπέρ του αθλητή, που θα πάρει το βαθμό «Ιppon», αφού πραγματοποιήσει μία επιτυχημένη τεχνική. Σε περίπτωση που δεν επιτευχθεί Ippon, νικητής αναδεικνύεται ο αθλητής, που έχει τον μεγαλύτερης αξίας βαθμό μετά τη λήξη του χρόνου. Εξοπλισμός Το τζουντόγκι – η στολή του Τζούντο Το τζουντόγκι κατασκευάζεται από χοντρό βαμβακερό ύφασμα, καθώς οι αθλητές πιάνονται από το κολάρο, το πέτο, τη ζώνη και το παντελόνι του αντιπάλου για να εκτελέσουν τις διάφορες τεχνικές. Για πολλά χρόνια το τζουντόγκι ήταν μόνο άσπρο. Στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Σύδνεϋ υιοθετήθηκε και το μπλε τζουντόγκι, ώστε να είναι ευκολότερη η διάκριση μεταξύ των αντιπάλων. Οι ζώνες στο Τζούντο Με τις διαβαθμιζόμενες ζώνες στο Τζούντο αναγνωρίζεται η αθλητική ικανότητα κάθε τζουντόκα, το εύρος των τεχνικών του γνώσεων και η συνεισφορά του στο άθλημα. Ο βαθμός φαίνεται από το χρώμα της ζώνης. Οι δύο τύποι βαθμών είναι το kyu και το dan. Οι βαθμοί του dan είναι οι υψηλότεροι και επιδεικνύονται με μια μαύρη ζώνη. Οι βαθμοί του kyu επιδεικνύονται με χρωματιστές ζώνες. Αν και οι διαβαθμίσεις των kyu ποικίλλουν από χώρα σε χώρα, το πιο αποδεκτό ιεραρχικό σύστημα παγκοσμίως είναι το εξής:        

5ο kyu: κίτρινη ζώνη 4ο kyu: πορτοκαλί ζώνη 3ο kyu: πράσινη ζώνη 2ο kyu: μπλε ζώνη 1ο kyu: καφέ ζώνη 1ο – 5ο dan: μαύρη ζώνη 6ο – 8ο dan: μαύρη ή ασπροκόκκινη ζώνη 9ο – 10ο dan: μαύρη ή κόκκινη ζώνη

Όλοι οι αρχάριοι τζουντόκα ξεκινούν με άσπρη ζώνη. Οι μαύρες ζώνες απονέμονται στους μαθητές, που έχουν επάρκεια γνώσεων στις τεχνικές του Τζούντο και έχουν επιδείξει σοβαρότητα και αφοσίωση ως εκπαιδευόμενοι. Υπάρχει μια γενική αντίληψη ότι η μαύρη ζώνη σημαίνει, ότι κάποιος είναι ειδικός. Στην πραγματικότητα, ο 1ος βαθμός της μαύρης ζώνης (το 1ο dan), σημαίνει, ότι ο σπουδαστής είναι έτοιμος να αρχίσει να μαθαίνει Τζούντο! Κανονισμοί Στοιχεία αγωνιστικού χώρου – Το στρώμα Ο αγώνας διεξάγεται πάνω σε τετράγωνο στρώμα 10 x 10 μέτρων, με περιοχή κινδύνου 1 x 1 μέτρου και εξωτερική περιοχή ασφαλείας μήκους 3-4 μέτρων. Το χρώμα των στρωμάτων, που ονομάζονται Tatami, ποικίλει, αλλά συνήθως χρησιμοποιείται πράσινο για τον εσωτερικό αγωνιστικό χώρο και την εξωτερική περιοχή ασφαλείας και κόκκινο για την περιοχή κινδύνου. Ο αγώνας Σε έναν αγώνα Τζούντο Παραολυμπιακών Αγώνων εφαρμόζονται ουσιαστικά οι κανονισμοί της Διεθνούς Ομοσπονδίας Τζούντο (IJF). Μία από τις βασικότερες διαφοροποιήσεις είναι η σωματική επαφή των δύο αθλητών πριν την έναρξη του αγώνα. Ο διαιτητής κηρύσσει την έναρξη του, αφού πρώτα τους επιτρέψει να πιαστούν από τα τζουντόγκι. Ένας αγώνας Τζούντο κερδίζεται άμεσα από έναν αθλητή και τερματίζεται, όταν πάρει Ιppon (ένας βαθμός = 10 πόντοι), αφού πραγματοποιήσει μία επιτυχημένη τεχνική. Υπάρχουν τεχνικές, οι οποίες αξιολογούνται με μικρότερης αξίας βαθμούς, όπως waza-ari (7 πόντους), yuko (5 πόντους) και koka (3 πόντους). Υπάρχουν και αντίστοιχης αξίας ποινές, που μπορούν να δοθούν σε ένα αθλητή, hansoku make (Ιppon), keikoku (waza-ari), chui (yuko) και shido (koka). Δύο waza-ari προστίθενται και ισοδυναμούν με Ιppon. Το ίδιο ισχύει, όταν ένας αθλητής έχει ήδη πάρει waza-ari και ο αντίπαλος του παίρνει στη συνέχεια μία ποινή keikoku. Το yuko και το koka δεν προστίθενται και ο αθλητής με τον μεγαλύτερης αξίας βαθμό κερδίζει τον αγώνα μετά το πέρας των πέντε λεπτών. Ο βαθμός Ιppon δίνεται, όταν ο αθλητής εφαρμόζει μία τεχνική ρίψεων και ρίχνει τον αντίπαλό του με την πλάτη με πολλή δύναμη, ταχύτητα και έλεγχο.

Waza-ari δίνεται, όταν ο διαιτητής και οι κριτές θεωρούν ότι λείπει ένα από τα στοιχεία του Ιppon σε μια ρίψη. Αυτό μπορεί να συμβαίνει, όταν ο αντίπαλος δεν πέσει με την πλάτη ή ο αθλητής δε βάλει αρκετή δύναμη.

Yuko δίνεται, όταν λείπουν δύο από τα απαιτούμενα στοιχεία στην ρίψη. Αυτό συμβαίνει, όταν ο αντίπαλος πέσει πλάγια. Κοkα δίνεται, όταν ο αντίπαλος πέσει με τον ώμο, τον μηρό ή τους γλουτούς. Επίσης, ο βαθμός Ippon δίνεται, όταν ο αθλητής εφαρμόζει μία τεχνική καθήλωσης και κρατάει τον αντίπαλό του στο έδαφος για 25 δευτερόλεπτα. Ο διαιτητής ανακοινώνει την αρχή και το τέλος της καθήλωσης (osaekomi).

Waza-ari δίνεται, όταν ο αντίπαλος ξεφύγει από την καθήλωση στο χρονικό διάστημα 20 – 24 δευτερόλεπτα. Υuko δίνεται, όταν ο αντίπαλος ξεφύγει από την καθήλωση στο χρονικό διάστημα 15 – 19 δευτερόλεπτα.

Koka δίνεται, όταν ο αντίπαλος ξεφύγει από την καθήλωση στο χρονικό διάστημα 10 – 14 δευτερόλεπτα. Ακόμη, ο βαθμός Ippon δίνεται, όταν ο αθλητής εφαρμόζει τεχνική πνιγμού ή τεχνική εξάρθρωσης και αναγκάζει τον αντίπαλό του να εγκαταλείψει τον αγώνα χτυπώντας ελαφρά δύο ή περισσότερες φορές με το χέρι του ή λέγοντας «maitta» («εγκαταλείπω»).

Κατηγορίες κιλών Στο Τζούντο υπάρχουν εφτά κατηγορίες κιλών για τους άνδρες και έξι για τις γυναίκες, όπου συμμετέχουν αθλητές με μειωμένη όραση ή τυφλοί: Κανόνες συμπεριφοράς Το Τζούντο χαρακτηρίζεται από την αθλητική ικανότητα της επίθεσης και άμυνας και τη φιλοσοφία του αθλήματος, μέσω της οποίας παρουσιάζεται αυτή η ικανότητα. Ο ηθικός κώδικας του Τζούντο διακρίνεται από ευγένεια, θάρρος, ειλικρίνεια, αυτοέλεγχο, τιμή, σεμνότητα, φιλία και σεβασμό. Στους αγώνες Τζούντο, ένας τζουντόκα θα αποκλειστεί αν χτυπήσει σκόπιμα τον αντίπαλό του. Υπόκλιση – Χαιρετισμός Το πιο ορατό στοιχείο από το τελετουργικό του Τζούντο είναι η υπόκλιση. Στους αγώνες, οι τζουντόκα υποκλίνονται ο ένας στον άλλο στην αρχή και στο τέλος του αγώνα για να δείξουν την ευγένεια και το σεβασμό τους ως αντίπαλοι αλλά και προς το θεσμό του Τζούντο, που ενθαρρύνει το τίμιο παιχνίδι (Fair play). Η υπόκλιση λοιπόν είναι μια σωματική έκφραση ευγνωμοσύνης και εκτίμησης. Κατηγορίες – Αθλητές με μειωμένη ή ολική απώλεια όρασης (IBSA) 

Κατηγορία B1

Ολική απώλεια αντίληψης του φωτός και στα δύο μάτια ή μερική αντίληψη του φωτός με ανικανότητα, όμως, αναγνώρισης του σχήματος της παλάμης από οποιαδήποτε απόσταση και προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. 

Κατηγορία B2

Εκτείνεται από την ικανότητα αντίληψης της μορφής της παλάμης ως την οπτική οξύτητα 2/60 και / ή οπτικό πεδίο μικρότερο των 5 μοιρών. 

Κατηγορία B3

Εκτείνεται από την οπτική οξύτητα πάνω από 2/60 ως 6/60 και / ή οπτικό πεδίο από 5 μοίρες ως 20 μοίρες. Λεξικό         

Ju: Τζου (Ju) – ευγένεια, πραότητα, καλοσύνη do: Ντο (do) – αρχή, κανόνας, δρόμος Judo: Τζούντο (Judo) – ο δρόμος της ευγένειας/πραότητας Judoka: Τζουντόκα, αθλητής του Τζούντο Shinpan: Διαιτητής Judogi: Τζουντόγκι, φόρμα του Τζούντο Eri: Πέτο Obi: Ζώνη Kyu: Βαθμός – βαθμίδα

                                  

Dojo: Αίθουσα προπόνησης Tatami: Στρώμα του Τζούντο Shiai: Αγώνας Repechage: Δεύτερη ευκαιρία (ρεπεσάζ) Hajime: Αρχίστε Matte: Περιμένετε Sono mama: Μην κινήστε Yoshi: Συνεχίστε Osaekomi: Ακινητοποίηση Toketa: Σπάσιμο της Ακινητοποίησης Maitta: Παραδίνομαι Sore-made: Τέλος Ippon: 1 βαθμός (10 πόντοι) Waza-ari: 7 πόντοι Yuko: 5 πόντοι Koka: 3 πόντοι Waza-ari-awasete-ippon: 2 βαζάρι κάνουν ένα ιππόν Shido: Σημείωση (ποινή) Hansoku-make (Ippon): Αποκλεισμός (ποινή) Rei: Υπόκλιση-χαιρετισμός Waza: Τεχνική/ές Tokui-waza: Η καλύτερη τεχνική ενός αθλητή NAGE-WAZA: Τεχνικές ρίψεων Tachi-waza: Τεχνικές από όρθια θέση Te-waza: Τεχνικές χεριών Koshi-waza: Τεχνικές γοφού shi-waza: Τεχνικές ποδιών Sutemi-waza: Τεχνικές αυτοθυσίας Ma sutemi-waza: Τεχνικές αυτοθυσίας προς την πλάτη Yoko sutemi-waza: Τεχνικές ανατροπής προς το πλάι KATAME-WAZA: Παλαιστικές τεχνικές εδάφους Ne-waza: Πάλη στο έδαφος/τεχνικές εδάφους Osae-komi-waza: Τεχνικές καθήλωσης Shime-waza: Τεχνικές πνιγμών (περίσφιξης) Kansetsu-waza: Τεχνικές εξαρθρώσεων

Στίβος: Ο Στίβος είναι ένα από τα πιο δημοφιλή Παραολυμπιακά αθλήματα. Ήταν ένα από τα αθλήματα που συμπεριλήφθηκαν στο αγωνιστικό πρόγραμμα των πρώτων Παραολυμπιακών Αγώνων το 1960, στη Ρώμη. Συγκεντρώνει το μεγαλύτερο αριθμό αθλητών και αθλητριών και περιλαμβάνει το μεγαλύτερο αριθμό αγώνων. Στους Παραολυμπιακούς Αγώνες συμμετέχουν αθλητές και αθλήτριες με εγκεφαλική παράλυση, κάκωση στο νωτιαίο μυελό, ακρωτηριασμό ή άλλη κινητική αναπηρία, τυφλοί ή με μειωμένη όραση αθλητές Στο αγωνιστικό πρόγραμμα περιλαμβάνονται αγώνες δρόμων, ρίψεων, αλμάτων, ο μαραθώνιος και το πένταθλο. Οι αθλητές αγωνίζονται με αμαξίδιο ή με χρήση προθέσεων (τεχνητών μελών), ενώ οι τυφλοί αθλητές αγωνίζονται με βοηθό. Οι αθλητές ταξινομούνται βάση του τύπου της αναπηρίας τους σε διαφορετικές κατηγορίες , όπως : 

Αγώνες Δρόμων :Υπάρχουν αγώνες δρόμου όπου υπάρχουν οι εξής κατηγορίες είναι ημιαντοχής (μεσαίες αποστάσεις), αντοχής (μεγάλες αποστάσεις) και υπάρχουν και οι αγώνες εκτός σταδίου και σκυταλοδρομίες. Οι δρόμοι ταχύτητας είναι οι εξής :

i. ii.

Τον αγώνα τον 100 μέτρων . Είναι ο μικρότερος αγώνας ταχύτητας . Τον αγώνα τον 200 μέτρων . Ο αγώνας τον 200 μέτρων έχει πολλά κοινά στοιχεία με τους αγώνες τον 100 μέτρων .

Τον αγώνα τον 400 μέτρων . Είναι μια πλήρη κάλυψη του σταδίου και είναι παρατεταμένης ταχύτητας . Οι δρόμοι ημιαντοχής είναι οι εξής : i. ii.

Τον αγώνα 800 μέτρων . Είναι δύο φόρες την περίμετρο του σταδίου και συνδυάζει και ταχύτητα και αντοχή . Τον αγώνα 1.500 μέτρων . Αυτή η κατηγορία περιλαμβάνει κοινά στοιχεία με τα 800 μέτρα . Οι δρόμοι αντοχής είναι οι εξής :

i. ii.

Τον αγώνα 5.000 μέτρων. Τον αγώνα 10.000 μέτρα . Οι σκυλατοδρομίες είναι οι εξής :

i. ii.



Τον αγώνα 4 x 100 μέτρων και τον Τον αγώνα 4 x 400 μέτρων.

Αγώνες Αλμάτων: Υπάρχουν τρία διαφορετικά είδη αλμάτων που είναι τα εξής: i. Άλμα εις ύψος: Ο αθλητής αποκλείεται από τον αγώνα μετά από τρεις συνεχόμενες αποτυχημένες προσπάθειες ανεξαρτήτως ύψους. ii. Άλμα εις μήκος: Ο αγώνας του άλματος εις μήκος γινόταν και στους Ολυμπιακούς Αγώνες της αρχαιότητας. iii. Άλμα τριπλούν: Ο αγώνας του άλματος τριπλούν προέρχεται από το αρχαιοελληνικό τριπλό άλμα (τρία απλά συνεχόμενα άλματα).



Αγώνες Ρίψεων: Υπάρχουν τέσσερα διαφορετικά είδη ρίψεων τα οποία είναι: i. Σφαιροβολία: Η σφαιροβολία διεξάγεται σε κυκλική βαλβίδα περιστροφής από τσιμέντο με διάμετρο 2,13 μέτρα. Σε αυτή υπάρχει αναστολέας. ii. Δισκοβολία:. Διεξάγεται σε κυκλική βαλβίδα περιστροφής διαμέτρου 2,50 μέτρα. Αυτή περιβάλλεται κατά τα τρία τέταρτά της από κλωβό με δίχτυ, ύψους τουλάχιστον 4 μέτρων, ώστε να μην δημιουργούνται κίνδυνοι για τους θεατές κατά τις ρίψεις. iii. Ακοντισμός: Οι αγώνες του ακοντισμού υπήρχε στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων της αρχαιότητας ως ένας από τους αγώνες του πεντάθλου. iv. Ρίψη Κορύνες : Ένα ακόμα αγώνισμα ρίψεων είναι η ρίψη κορύνας για τις κατηγορίες 32 και 51. Διεξάγεται σε βαλβίδα δισκοβολίας. Το μήκος της είναι 39 εκατοστά και το βάρος της είναι 397 γραμμάρια. Η κορύνα είναι κατασκευασμένη από ξύλο και η βάση της είναι μεταλλική βάρους 10,7 γραμμαρίων.



Σύνθετη αγώνες του Πεντάθλου:

Το πένταθλο είναι ο μοναδικός σύνθετος αγώνας του Στίβου στο πρόγραμμα των Παραολυμπιακών Αγώνων. Περιλαμβάνει πέντε ατομικούς αγώνες Στίβου, στους οποίους διαγωνίζονται οι αθλητές ή οι αθλήτριες. Οι αγώνες του πεντάθλου ποικίλουν ανάλογα με την κατηγορία και το φύλο των αθλητών και αθλητριών που συμμετέχουν σε έναν αγώνα. Για παράδειγμα το πένταθλο για αθλητές και αθλήτριες της κατηγορία 51 περιλαμβάνει αγώνες 100 μέτρων και 400 μέτρων και 800 μέτρων δρόμου, κορύνας και δισκοβολίας. Ενώ για αθλήτριες της κατηγορίας 35 και 36 περιλαμβάνει αγώνες σφαιροβολίας, ακοντισμού, δισκοβολίας, 200 μέτρων και 800 μέτρων δρόμου. Νικητής αναδεικνύεται ο αθλητής ή η αθλήτρια, που θα συγκεντρώσει συνολικά τους περισσότερους βαθμούς ανεξάρτητα από τη θέση που θα καταλάβει στους επιμέρους αγώνες. Κατηγορίες στον στίβο για παραολυμπιονίκες : Στον στίβο συμμετέχουν Παραολυμπιονίκες με εγκεφαλική παράλυση, κάκωση στο νωτιαίο μυελό, ακρωτηριασμό ή άλλη κινητική αναπηρία, τυφλοί ή με μειωμένη όραση αθλητές. 

Τυφλοί Αθλητές : i. T11/ F11: Η αναπηρία όρασης ενός αθλητή σε αυτή την κατηγορία κυμαίνεται από καθόλου αντίληψη φωτός έως αντίληψη φωτός αλλά χωρίς να μπορούν να διακρίνουν το σχήμα ενός χεριού σε κάθε απόσταση ή σε οποιαδήποτε κατεύθυση. ii. T12/ F12: Ο αθλητής μπορεί να έχει την ικανότητα να αναγνωρίζει το σχήμα ενός χεριού και να έχει οπτική οξύτητα έως 2/60 και /ή οπτικό πεδίο λιγότερο των 5 βαθμών. (2/60 σημαίνει πως ένα άτομο μπορεί να δει στα 2 μέτρα ότι κάποιος φυσιολογικά βλέπει στα 60 μέτρα). iii.

T13/ F13: Η οπτική οξύτητα του αθλητή ποικίλει ανάμεσα στα 2/60 και τα 6/60 και /ή έχει οπτικό πεδίο περισσότερο από 5 βαθμούς και λιγότερο από 20 βαθμούς.  με Εγκεφαλική Παράλυση: i.

T32/ F32: Οι αθλητές σε αυτήν την κατηγορία έχουν φτωχή λειτουργική δύναμη στα χέρια, πόδια και κορμό αλλά μπορούν να μετακινηθούν μόνοι με το αμαξίδιο. Οι αθλητές αγωνίζονται σε αμαξίδιο. ii.

T33/ F33: Ο αθλητής σε αυτήν την κατηγορία επιδεικνύει κάποιο βαθμό κίνησης κορμού όταν σπρώχνει το καρότσι, ωστόσο η μπροστινή κίνηση είναι περιορισμένη κατά την διάρκεια δυναμικής ώθησης. Κινήσεις ρίψης γίνονται κυρίως από τον βραχίονα. Οι αθλητές αγωνίζονται σε αμαξίδιο ή στην καρέκλα ρίψεων (πατέντα). Έχει καλύτερη λειτουργία χεριού από την προηγούμενη κατηγορία.

iii.

iv.

v.

vi.

vii.





T34/ F34: Ο αθλητής επιδεικνύει καλή λειτουργική δύναμη με ελάχιστο περιορισμό ή προβλήματα ελέγχου των χεριών ή του κορμού. Οι αθλητές αγωνίζονται σε αμαξίδιο ή στην καρέκλα ρίψεων (πατέντα).

T35/ T35: Ο αθλητής έχει καλή στατική ισορροπία αλλά παρουσιάζει προβλήματα δυναμικής ισορροπίας. Ο αθλητής μπορεί να χρειαστεί βοηθητικό μηχανισμό για να περπατάει αλλά όχι απαραίτητα όταν στέκεται ή ρίχνει. Οι αθλητές μπορεί να έχουν επαρκή λειτουργία των κάτω άκρων ώστε να μπορούν να κάνουν δρόμους, ή να τρέχουν κατά τη διάρκεια της ρίψης T36/ F36: Οι αθλητές σε αυτή την κατηγορία μπορούν να περπατούν χωρίς βοήθεια ή βοηθητικούς μηχανισμούς. Έχουν περισσότερο πρόβλημα ελέγχου με τα άνω άκρα παρά με τα κάτω και έχουν καλύτερη λειτουργία ποδιού από τους αθλητές της κατηγορίας Τ35. Ο έλεγχος του χεριού, της λαβής και της απελευθέρωσης επηρεάζονται κατά την ρίψη. Τ37/F37: Οι αθλητές αυτής της κατηγορίας έχουν σπαστικότητα σε ένα χέρι ή ένα πόδι της ίδιας πλευράς. Έχουν καλή λειτουργική ικανότητα στην πλευρά του σώματος που δεν έχει αναπηρία, καλύτερη ανάπτυξη, καλό έλεγχο βραχίονα και χεριού και ολοκληρωμένη κίνηση. Οι αθλητές προχωρούν χωρίς βοήθεια και συχνά με ένα άκρο. Όταν ο αθλητής τρέχει η δυναμική του ένα άκρου μπορεί να εξαφανιστεί εντελώς.

T38/F38: Οι αθλητές σε αυτή την κατηγορία ανταποκρίνονται στα κριτήρια που έχουν θεσπιστεί για τους αθλητές με την ελάχιστη αναπηρία για αθλητές με εγκεφαλική παράλυση, τραυματισμό κεφαλιού ή εγκεφαλικό. Οι αθλητές έχουν επιδείξει περιορισμό λειτουργικότητας που έχει αντίκτυπο στο άθλημα, κατά τη διάρκεια της εκτίμησης κατά το classification. Αθλητές με ακρωτηριασμούς που αγωνίζονται μόνο όρθιοι: i. Τ42/ F42: Αθλητές που έχουν μονό ακρωτηριασμό πάνω από το γόνατο ή βλάβες ισοδύναμες με έναν ακρωτηριασμό πάνω από το γόνατο.T44/F44: Αθλητές που έχουν μονό ακρωτηριασμό κάτω από το γόνατο ή βλάβες ισοδύναμες με ακρωτηριασμό κάτω από το γόνατο ii. T46/F46: Αθλητές που έχουν μονό ακρωτηριασμό πάνω ή κάτω από τον αγκώνα ή ισοδύναμες βλάβες με μονό ακρωτηριασμό χεριού.Αθλητές με κάκωση νωτιαίου μυελού και Les Autres που αγωνίζονται μόνο με αναπηρικό αμαξίδιοΚατηγορία αγωνιστικού αμαξιδίου Δρόμων iii. Τ51: Οι αθλητές σε αυτή την κατηγορία έχουν αδυναμία στην λειτουργία του ώμου και την ικανότητα να λυγίζουν αλλά όχι και να τεντώνουν την άρθρωση του αγκώνα. Οι αθλητές δεν έχουν λειτουργία στον κορμό ή των ποδιών, κίνηση στα δάχτυλα αλλά μπορούν να λυγίζουν τους καρπούς προς τα πίσω αλλά όχι εμπρός. iv. Τ52: Οι αθλητές σε αυτήν την κατηγορία έχουν καλό ώμο, αγκώνα και λειτουργία του καρπού αλλά φτωχή έως φυσιολογική κάμψη και έκταση δακτύλων. Οι αθλητές δεν έχουν λειτουργία στον κορμό ή τα πόδια. v. Τ53: Οι αθλητές σε αυτή την κατηγορία έχουν φυσιολογική λειτουργία άνω άκρων αλλά δεν έχουν λειτουργία σε κοιλιακούς, πόδια, ή στην χαμηλότερη ζώνη της σπονδυλικής στήλης. vi. Τ54: Οι αθλητές σε αυτήν την κατηγορία έχουν φυσιολογική λειτουργία των άνω άκρων και μερική έως φυσιολογική λειτουργία κορμού. Οι αθλητές μπορεί να έχουν στοιχειώδη λειτουργία κάτω άκρων. Κατηγορία αμαξιδίων – Αγωνίσματα ρίψεων: i.

F51: Οι αθλητές σε αυτήν την κατηγορία έχουν αδυναμία στην λειτουργία του ώμου και την ικανότητα να λυγίζουν αλλά όχι και να τεντώνουν τον αγκώνα. Οι αθλητές δεν έχουν λειτουργία του κορμού ή των ποδιών, κίνηση στα δάκτυλα αλλά μπορούν να λυγίσουν τους καρπούς προς τα πίσω αλλά όχι εμπρός. ii.

F52: Οι αθλητές σε αυτήν την κατηγορία έχουν καλό ώμο, αγκώνα και λειτουργία του καρπού αλλά φτωχή έως φυσιολογική κάμψη και έκταση δακτύλων. Οι αθλητές δεν έχουν λειτουργία στον κορμό ή τα πόδια. iii.

F53: Οι αθλητές σε αυτήν την κατηγορία έχουν φυσιολογική λειτουργία των άνω άκρων με αδυναμία στο χέρι χωρίς λειτουργία σε κοιλιακούς, πόδια ή εκτείνοντες μύες του κορμού. iv.

F54: Οι αθλητές σε αυτήν την κατηγορία έχουν φυσιολογική λειτουργία άνω άκρων αλλά δεν έχουν λειτουργία κοιλιακών ή εκτεινόντων μυών του κορμού.

v.

vi. vii.

viii.

F55: Οι αθλητές σε αυτήν την κατηγορία έχουν φυσιολογική λειτουργία άνω άκρων και μπορεί να έχουν μερική έως φυσιολογική λειτουργία κορμού. Οι αθλητές δεν έχουν λειτουργία ποδιών.

F56: Οι αθλητές έχουν φυσιολογική λειτουργία κορμού και χεριών και μερική λειτουργία ποδιών. Οι αθλητές μπορεί να έχουν ψηλό διπλό ακρωτηριασμό κάτω άκρων.

F57: Οι αθλητές έχουν φυσιολογική λειτουργία άνω άκρων και κορμού καθώς και αυξημένη λειτουργία ποδιών συγκριτικά με τους αθλητές της κατηγορίας F56. Οι αθλητές μπορεί να έχουν διπλό ψηλό ακρωτηριασμό άνω άκρων.

F58: Οι αθλητές έχουν φυσιολογική λειτουργία άνω άκρων και κορμού. Οι αθλητές που έχουν διπλό χαμηλό ακρωτηριασμό (κάτω από το γόνατο) ή μονό ακρωτηριασμό πάνω από το γόνατο αγωνίζονται σε αυτήν την κατηγορία

Ποδηλασία Το ποδήλατο είναι ένα από τα δημοφιλέστερα μέσα μετακίνησης στις μέρες μας. Επιπρόσθετα, αποτελεί μία από τις πιο αγαπημένες δραστηριότητες αναψυχής για άτομα όλων των ηλικιών. Ως άθλημα για άτομα με αναπηρία άρχισε να αναπτύσσεται από τυφλούς ποδηλάτες, οι οποίοι αρχικά συμμετείχαν σε αγώνες με διθέσιο ποδήλατο. Η Ποδηλασία στους Παραολυμπιακούς Αγώνες περιλαμβάνει δύο αγωνίσματα: τη Ποδηλασία Δρόμου και τη Ποδηλασία Πίστας. Οι αγώνες Ποδηλασίας Δρόμου διεξάγονται σε δημόσιους δρόμους, ενώ οι αγώνες Ποδηλασίας Πίστας διεξάγονται σε ποδηλατοδρόμιο. Μολονότι οι κανονισμοί που διέπουν το άθλημα είναι ίδιοι με αυτούς του Ολυμπιακού αθλήματος, σε ορισμένες περιπτώσεις επιτρέπονται μετατροπές στα ποδήλατα για αθλητές με συγκεκριμένους περιορισμούς. Εκτός από ποδηλάτες με μειωμένη όραση ή τυφλούς, παίρνουν μέρος και ποδηλάτες με εγκεφαλική παράλυση, με κάκωση του νωτιαίου μυελού, με ακρωτηριασμό ή άλλη κινητική αναπηρία. Η κατάταξη των αθλητών σε αγωνιστικές κατηγορίες γίνεται σύμφωνα με το βαθμό λειτουργικότητας τους βάσει των δεξιοτήτων που απαιτούνται για την Ποδηλασία. Τα ποδήλατα των αθλητών προσαρμόζονται, όπου κρίνεται αναγκαίο, στις ανάγκες των αθλητών.

Ιστορικό Η Ποδηλασία είναι ένα σχετικά νέο άθλημα για αθλητές με αναπηρία. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 αθλητές με μειωμένη όραση ή τυφλοί άρχισαν να συμμετέχουν σε αγώνες Ποδηλασίας. Το 1984 στους Διεθνείς Αγώνες για άτομα με αναπηρία, συμμετείχαν για πρώτη φορά αθλητές με εγκεφαλική παράλυση και αθλητές με ακρωτηριασμό. Ορόσημο για την ιστορία της Ποδηλασίας αποτέλεσε η ένταξη αγώνων Ποδηλασίας Δρόμου στο αγωνιστικό πρόγραμμα των Παραολυμπιακών Αγώνων του 1988, στη Σεούλ. Μέχρι το 1992, στους Παραολυμπιακούς Αγώνες που διεξήχθησαν στη Βαρκελώνη, οι αθλητές κάθε αναπηρικής κατηγορίας αγωνιζόταν ξεχωριστά. Οι αγώνες Ποδηλασίας Πίστας εντάχθηκαν για πρώτη φορά στο πρόγραμμα των Παραολυμπιακών Αγώνων το 1996 στην Ατλάντα.

Η Διεθνής Ομοσπονδία Ποδηλασίας (Union Cycliste Internationale – UCI), η οποία ιδρύθηκε στη Ρώμη το 1900, σε συνεργασία με την Επιτροπή Ποδηλασίας της Διεθνούς Παραολυμπιακής Επιτροπής είναι υπεύθυνες για τη θέσπιση των κανονισμών που διέπουν το άθλημα και φροντίζουν για την ανάπτυξή του. Εξοπλισμός Κατά τη διάρκεια όλων των αγώνων, καθώς επίσης και κατά την προπόνηση και προθέρμανση σε επίσημες αγωνιστικές εγκαταστάσεις, οι ποδηλάτες υποχρεούνται να φορούν κράνος. Ανάλογα με την κατηγορία στην οποία ανήκουν οι αθλητές, πρέπει να φορούν συγκεκριμένο χρώμα κράνους κατά τη διάρκεια ενός αγώνα. Συγκεκριμένα:    

οι αθλητές των κατηγοριών Tandem ανδρών, LC1 και του Ομίλου 2 πρέπει να φορούν κόκκινο κράνος, οι αθλητές των κατηγοριών Tandem μεικτή, LC3, και του Ομίλου 3 πρέπει να φορούν μπλε κράνος, οι αθλητές των κατηγοριών LC4 και του Ομίλου 1 πρέπει να φορούν πράσινο κράνος, οι αθλητές των κατηγοριών Tandem γυναικών, LC2, και του Ομίλου 4 πρέπει να φορούν άσπρο κράνος.

Κανονισμοί Αγωνίσματα Η Ποδηλασία στους Παραολυμπιακούς Αγώνες περιλαμβάνει δύο αγωνίσματα: τη Ποδηλασία Δρόμου και τη Ποδηλασία Πίστας. Οι αγώνες Ποδηλασίας Δρόμου διεξάγονται σε δημόσιους δρόμους, ενώ οι αγώνες Ποδηλασίας Πίστας διεξάγονται σε ποδηλατοδρόμιο. Μολονότι οι κανονισμοί που διέπουν το άθλημα είναι ίδιοι με αυτούς του Ολυμπιακού αθλήματος, σε ορισμένες περιπτώσεις επιτρέπονται μετατροπές στα ποδήλατα για αθλητές με συγκεκριμένους περιορισμούς. Εκτός από ποδηλάτες με μειωμένη όραση ή τυφλούς, παίρνουν μέρος και ποδηλάτες με εγκεφαλική παράλυση, με κάκωση του νωτιαίου μυελού, με ακρωτηριασμό ή άλλη κινητική αναπηρία. Κατηγορίες Λόγω του διαφορετικού βαθμού αναπηρίας και προκειμένου οι αθλητές να αγωνίζονται επί ίσους όρους, κατατάσσονται σε διαφορετικές κατηγορίες. Η κατάταξη σε αγωνιστικές κατηγορίες γίνεται από ειδικευμένο ιατρικό και τεχνικό προσωπικό, το οποίο εκτιμά με διάφορες μεθόδους τις λειτουργικές ικανότητες του αθλητή σε σχέση με τις δεξιότητες που απαιτούνται στο κάθε άθλημα. Με αυτό τον τρόπο διασφαλίζεται ότι οι αθλητές οι οποίοι συναγωνίζονται στην ίδια κατηγορία, έχουν τις ίδιες ή παρόμοιες λειτουργικές δυνατότητες. Η Διεθνής Παραολυμπιακή Επιτροπή αποτελεί την αρμόδια αρχή για θέματα που αφορούν την Ποδηλασία για αθλητές με αναπηρία. Ενδεικτικά αναφέρονται κάποιοι από τους κανονισμούς σύμφωνα με τους οποίους οι αθλητές κατατάσσονται σε διάφορες κατηγορίες. Κατηγορίες:    

Μειωμένη όραση και τυφλοί αθλητές Κινητική αναπηρία Εγκεφαλική παράλυση Χειροκίνητη ποδηλασία

Αθλητές με μειωμένη όραση και τυφλοί αθλητές Οι αθλητές με μειωμένη όραση και οι τυφλοί αθλητές αγωνίζονται με ποδήλατα τάντεμ. Κάθονται στο πίσω μέρος του ποδηλάτου, το οποίο οδηγείται από αθλητή με κανονική όραση. Οι αθλητές κατατάσσονται σε τρεις κατηγορίες:

B1: Στην Β1 κατατάσσονται αθλητές με ολική απώλεια αντίληψης φωτός και στα δύο μάτια ή αθλητές με αντίληψη του φωτός, οι οποίοι δεν έχουν τη δυνατότητα να αναγνωρίσουν το σχήμα ενός χεριού από οποιαδήποτε απόσταση και κατεύθυνση.

B2: Στην Β2 κατατάσσονται αθλητές, οι οποίοι έχουν τη δυνατότητα να αναγνωρίσουν το σχήμα ενός χεριού, με μέγιστη οπτική οξύτητα 2/60 και / ή γωνία οπτικού πεδίου μικρότερη των 5 μοιρών.

B3: Στην Β3 κατατάσσονται αθλητές με οπτική οξύτητα μεταξύ 2/60 και 6/60, και / ή γωνία οπτικού πεδίου μεγαλύτερη των 5 και μικρότερη των 20 μοιρών. Σημείωση: Οι κατηγοριοποιήσεις πραγματοποιούνται σύμφωνα με το καλύτερο μάτι και με την καλύτερη δυνατή διόρθωση που αυτό επιδέχεται. Για παράδειγμα, όλοι οι αθλητές που χρησιμοποιούν διορθωτικούς φακούς ή φακούς επαφής, θα πρέπει να τους φορούν κατά τη διάρκεια της κατάταξής τους σε κατηγορία, ανεξάρτητα με το αν τελικά θα τους χρησιμοποιήσουν κατά τη διάρκεια του αγώνα. Αθλητές με κινητική αναπηρία (LC) Οι αθλητές με κινητική αναπηρία αγωνίζονται σε τέσσερις διαφορετικές κατηγορίες: LC1, LC2, LC3 και LC4, στις οποίες άντρες και γυναίκες αγωνίζονται μαζί. Οι αθλητές και αθλήτριες κατατάσσονται στις τέσσερις κατηγορίες βάσει των ίδιων κανονισμών. Παρόλα αυτά, οι γυναίκες αγωνίζονται σε μία κατηγορία μικρότερη απ’ αυτήν που ανήκουν οι άνδρες με αντίστοιχο βαθμό αναπηρίας. Π.χ. ενώ μια αθλήτρια κατατάσσεται στην κατηγορία LC1, θα αγωνιστεί με άνδρες ποδηλάτες της κατηγορίας LC2.

LC1: Στην LC1 κατατάσσονται αθλητές με αμελητέα κινητική αναπηρία και αθλητές χωρίς κινητική αναπηρία στα κάτω άκρα. Μερικά παραδείγματα ελάχιστης κινητικής αναπηρίας αθλητών της LC1, είναι τα ακόλουθα:   

Ακρωτηριασμός τμήματος μεγαλύτερου του μισού ποδιού (πέλματος). Διαφορά 7-12 εκατοστών στο μήκος των ποδιών. Παραμόρφωση της σπονδυλικής στήλης, η οποία καθιστά μη δυνατή την ποδηλασία στην κανονική αεροδυναμική στάση.

LC2: Στην LC2 κατατάσσονται αθλητές με αναπηρία σε ένα πόδι, οι οποίοι όμως μπορούν να ποδηλατούν κανονικά χρησιμοποιώντας και τα δυο τους πόδια, με ή χωρίς προσθετικά. Μερικά παραδείγματα ελάχιστης κινητικής αναπηρίας αθλητών της LC2, είναι τα ακόλουθα:   

Ακρωτηριασμός ενός ποδιού πάνω ή κάτω από το γόνατο, με χρήση προσθετικού. Διαφορά μεγαλύτερη των 12 εκατοστών στο μήκος των ποδιών. Ακρωτηριασμός ή παράλυσης των δύο άνω άκρων, με χρήση τεχνητών χειρολαβών.

LC3: Στην LC3 κατατάσσονται αθλητές με αναπηρία σε ένα πόδι (με ή χωρίς κινητική αναπηρία στα άνω άκρα), οι περισσότεροι εκ των οποίων ποδηλατούν χρησιμοποιώντας το ένα πόδι. Μερικά παραδείγματα ελάχιστης κινητικής αναπηρίας αθλητών της LC3, είναι τα ακόλουθα: 

 

Ακρωτηριασμός ενός ποδιού πάνω ή κάτω από το γόνατο χωρίς προσθετικό μέλος, ή με τέτοιο προσθετικό μέλος ώστε η ακτίνα της περιστροφής του πεντάλ από την ακρωτηριασμένη πλευρά να κυμαίνεται μεταξύ 0 και 6 εκατοστών. Ακρωτηριασμός κάτω από το γόνατο και στα δύο πόδια, με χρησιμοποίηση προσθετικών μελών. Ένα από τα κάτω άκρα δεν είναι λειτουργικό για κανονικό πεντάλ. Για παράδειγμα: η ακτίνα περιστροφής του πεντάλ να μην είναι μεγαλύτερη των 6 εκατοστών.

LC4: Στην LC4 κατατάσσονται αθλητές με πιο σοβαρές κινητικές αναπηρίες, που συνήθως επηρεάζουν και τα δύο κάτω άκρα (με ή χωρίς τη χρήση προσθετικού μέλους). Μερικά παραδείγματα ελάχιστης κινητικής αναπηρίας αθλητών της LC4, είναι τα ακόλουθα:

  

Ακρωτηριασμός πάνω από το γόνατο και στα δύο πόδια, με χρήση ενός ή δύο προσθετικών μελών. Ακρωτηριασμός πάνω από το γόνατο στο ένα πόδι χωρίς χρήση προσθετικού και ακρωτηριασμός στο ένα άνω άκρο, εξαιτίας του οποίου ο αθλητής / αθλήτρια κρατάει το τιμόνι με το ένα χέρι. Συνδυασμός ακρωτηριασμού πάνω και κάτω από το γόνατο, με χρήση ενός ή δύο προσθετικών μελών.

Εγκεφαλική Παράλυση (CP) Αθλητές με εγκεφαλική παράλυση αγωνίζονται σε τέσσερις διαφορετικούς ομίλους: CP όμιλος 1, CP όμιλος 2, CP όμιλος 3 και CP όμιλος 4. Άντρες και γυναίκες ποδηλάτες αγωνίζονται μαζί σύμφωνα με τους ίδιους όρους και κανονισμούς.

CP όμιλος 4: Σε αυτόν τον όμιλο κατατάσσονται αθλητές με το μικρότερο βαθμό κινητικής αναπηρίας, οι οποίοι αγωνίζονται σε δίτροχα ποδήλατα. Ο όμιλος 4 ισοδυναμεί με τις κατηγορίες 8 και 7 της CP-ISRA. Ένα παράδειγμα ελάχιστης αναπηρίας αθλητών αυτού του ομίλου είναι το ακόλουθο: 

Πιθανή απώλεια λειτουργικότητας, λόγω μη συντονισμού στα χέρια ή στο ένα πόδι.

CP όμιλοι 3 και 2: Σε αυτούς τους ομίλους οι αθλητές έχουν την δυνατότητα να επιλέξουν αν θα αγωνιστούν με δίτροχα (Όμιλος 3), ή τρίτροχα (Όμιλος 2) ποδήλατα. Και οι δύο όμιλοι ισοδυναμούν με τις κατηγορίες 6 και 5 της CPISRA. Ένα παράδειγμα ελάχιστης αναπηρίας αθλητών αυτού του ομίλου είναι το ακόλουθο: 

Προβλήματα ισορροπίας, δυσκολία ισορροπίας και ελέγχου όταν ο ποδηλάτης είναι καθιστός.

CP όμιλος 1: Σε αυτόν τον όμιλο κατατάσσονται αθλητές με τις πιο σοβαρές αναπηρίες, οι οποίοι αγωνίζονται με τρίτροχο. Ο όμιλος 1 ισοδυναμεί με τους ομίλους 4, 3, 2, και 1 της CP-ISRA. Ένα παράδειγμα ελάχιστης αναπηρίας αθλητών αυτού του ομίλου είναι το ακόλουθο: 

Μικρή λειτουργική δυνατότητα του κορμού και όλων των άκρων.

Χειροκίνητη Ποδηλασία (HC) Οι αθλητές της χειροκίνητης ποδηλασίας (χειρήλατο) αγωνίζονται σε δύο ομίλους: HC όμιλος 4/3 και HC όμιλος 2/1, με ξεχωριστούς αγώνες για άνδρες και γυναίκες. Ως αθλητές χειροκίνητης ποδηλασίας κατατάσσονται οι ποδηλάτες που στη καθημερινή ζωή τους χρησιμοποιούν αμαξίδιο για τις μετακινήσεις τους ή για αθλητές που έχουν σοβαρή αναπηρία των κάτω άκρων, οι οποίοι δεν μπορούν να αγωνιστούν με δίκυκλο ή τρίκυκλο ποδήλατο. Ένα παράδειγμα ελάχιστης αναπηρίας αθλητών του ομίλου 4/3 είναι το ακόλουθο: 

Παραπληγία ή ακρωτηριασμός ποδιού, με πλήρη σταθερότητα του κορμού.

Μερικά παραδείγματα ελάχιστης αναπηρίας αθλητών του ομίλου 2/1, είναι τα ακόλουθα:  

Τετραπληγία ή παραπληγία. Περιορισμένη χρήση των χεριών και των βραχιόνων.

Ποδόσφαιρο 5×5 Το Ποδόσφαιρο 5×5, που στην Ελλάδα είναι γνωστό και με την ονομασία Ποδόσφαιρο Τυφλών, είναι ένα δημοφιλές άθλημα για τυφλούς αθλητές και αθλητές με μειωμένη όραση. Κάθε ποδοσφαιρικός αγώνας παίζεται από δύο ομάδες των 10 αθλητών εκ των οποίων τέσσερις τυφλοί αθλητές και ένας τερματοφύλακας με μειωμένη ή κανονική όραση βρίσκονται εντός αγωνιστικού χώρου και πέντε είναι αναπληρωματικοί. Ένας αγώνας Ποδοσφαίρου 5×5 έχει διάρκεια 50 λεπτών και πραγματοποιείται σε δύο ημίχρονα των 25 λεπτών. Ενδιάμεσα παρεμβάλλεται ένα 10λεπτο διάλειμμα. Νικήτρια ανακηρύσσεται η ομάδα που πετυχαίνει τα περισσότερα γκολ. Το Ποδόσφαιρο 5×5 διεξάγεται σύμφωνα με τους κανονισμούς της Διεθνούς Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου (FIFA) και της Επιτροπής Ποδοσφαίρου του Διεθνούς Αθλητικού Οργανισμού Τυφλών (IBSA). Ιστορικό Η ανάπτυξη του Ποδοσφαίρου 5×5 υπήρξε ραγδαία παγκοσμίως. Το πρώτο Εθνικό Πρωτάθλημα πραγματοποιήθηκε στην Ισπανία το 1986. Έκτοτε, το αγώνισμα αναπτύσσεται σε πολλές χώρες. Ορόσημο για την εξέλιξη του Ποδοσφαίρου 5×5 θα αποτελέσουν οι Παραολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας, καθώς το άθλημα θα συμπεριληφθεί για πρώτη φορά στο επίσημο πρόγραμμα των Αγώνων. Η Διεθνής Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου (FIFA) σε συνεργασία με την Επιτροπή Ποδοσφαίρου του Διεθνούς Αθλητικού Οργανισμού Τυφλών (IBSA), είναι υπεύθυνες για την εξέλιξη του αθλήματος. Εξοπλισμός Μπάλα Δερμάτινη ή από ειδικό συνθετικό υλικό με περιφέρεια 62 εκατοστών και βάρος 490-520 γραμμαρίων. Φέρει εσωτερικό ηχητικό μηχανισμό για να γίνεται αντιληπτή από τους αθλητές. Ενδυμασία Οι αθλητές μίας ομάδας οφείλουν να φορούν την ίδια εμφάνιση, η οποία αποτελείται από φανέλα, κοντό παντελόνι (σορτσάκι) και κάλτσες. Τα χρώματα της στολής του τερματοφύλακα πρέπει να είναι διαφορετικά από αυτά των συμπαικτών του, καθώς και από αυτά του διαιτητή και του βοηθού διαιτητή. Επικαλαμίδες Ειδικά προστατευτικά από πλαστικό ή άλλο μαλακό υλικό, όπως το καουτσούκ που τοποθετείται μέσα από τις κάλτσες του αθλητή για να προστατεύει κυρίως την κνήμη του. Παπούτσια Ειδικά παπούτσια με τάπες στο πέλμα για να διευκολύνουν την κίνηση του αθλητή στον αγωνιστικό χώρο. Γάντια Τερματοφύλακα Ειδικά γάντια που διευκολύνουν τον τερματοφύλακα να σταματάει τη μπάλα και να αποτρέπει την επίτευξη τέρματος. Παράλληλα, προστατεύουν τα χέρια του.

Οφθαλμεπίδεσμο ή μάσκα Οι αθλητές που βρίσκονται μέσα στο γήπεδο, εκτός του τερματοφύλακα, φορούν οφθαλμεπίδεσμο ή μάσκα για να εξασφαλίζεται ισότητα μεταξύ των παικτών. Κανονισμοί Αγωνιστικός χώρος Ο αγωνιστικός χώρος του Ποδοσφαίρου αποτελείται από ένα ορθογώνιο παραλληλόγραμμο γήπεδο καλυμμένο με φυσικό ή συνθετικό χόρτο. Το μήκος του γηπέδου κυμαίνεται μεταξύ 38 και 42 μέτρων ενώ το πλάτος του μεταξύ 18 και 22 μέτρων. Το γήπεδο οριοθετούν οι πλάγιες γραμμές (touch lines) και οι γραμμές τέρματος ή τελικές γραμμές (goal lines). Στις πλάγιες γραμμές τοποθετείται ένα προστατευτικό πλέγμα ύψους 2 μέτρων έτσι ώστε οι τυφλοί αθλητές να μπορούν να αντιληφθούν τα πλαϊνά όρια του γηπέδου. Στο κέντρο του αγωνιστικού χώρου βρίσκεται η σέντρα, ένας κύκλος διαμέτρου 6 μέτρων. Η γραμμή της σέντρας χωρίζει το γήπεδο σε δύο ίσα μέρη. Το τέρμα έχει μήκος 3 μέτρα και ύψος 2 μέτρα, ενώ η περιοχή του τερματοφύλακα, γύρω από την εστία, έχει διαστάσεις 5×2 μέτρα. Σε απόσταση 6 μέτρων από το κέντρο του τέρματος βρίσκεται μία άσπρη κυκλική βούλα, από όπου εκτελούνται τα πέναλτι. Το σημείο του διπλού πέναλτι βρίσκεται σε απόσταση 9 μέτρων. Κατηγορίες Στο Ποδόσφαιρο 5×5 συμμετέχουν αθλητές των εξής κατηγοριών:  

Β1: Αθλητές τυφλοί. Β2, Β3: Αθλητές οι οποίοι βλέπουν μερικώς.

Στο Ποδόσφαιρο 5×5 μπορούν να λάβουν μέρος και αθλητές με κανονική όραση ως τερματοφύλακες. Σε αυτή τη περίπτωση ο τερματοφύλακας δεν πρέπει να είναι εγγεγραμμένος τα προηγούμενα πέντε έτη σε Ομοσπονδία του Ποδοσφαίρου 5×5 ή σε Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου (FIFA). Ο Αγώνας Κάθε ομάδα αποτελείται από οχτώ ποδοσφαιριστές και δύο τερματοφύλακες. Κατά τη διάρκεια ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, παίζουν πέντε αθλητές για κάθε ομάδα, εκ των οποίων οι τέσσερις είναι τυφλοί αθλητές της κατηγορίας Β1 και ο πέμπτος είναι ο τερματοφύλακας ο οποίος μπορεί να ανήκει στην κατηγορία Β2 ή Β3. Επίσης, επιτρέπεται να γίνουν μέχρι πέντε αλλαγές από σύνολο πέντε αναπληρωματικών ποδοσφαιριστών. Οι ποδοσφαιριστές, με εξαίρεση τον τερματοφύλακα, στη διάρκεια ενός αγώνα φορούν οφθαλμεπίδεσμο ή μάσκα που καλύπτει τα μάτια τους, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η ισότητα μεταξύ των αθλητών με διαφορετικό βαθμό απώλειας όρασης. Σε περίπτωση που κάποιος αθλητής ακουμπήσει τον οφθαλμεπίδεσμο ή τη μάσκα, χρεώνεται με παράβαση (φάουλ). Εφόσον ένας παίκτης συγκεντρώσει πέντε προσωπικά φάουλ αποκλείεται από τον αγώνα και αντικαθίσταται από άλλον παίκτη. Σε περίπτωση που ο τερματοφύλακας βγει έξω από τα όρια της περιοχής του, τότε χρεώνεται παράβαση στην ομάδα. Τέλος, σε περίπτωση που ένας παίκτης κλωτσήσει ή επιχειρήσει να κλωτσήσει έναν αντίπαλο παίκτη, ή σπρώξει έναν αντίπαλο παίκτη χρησιμοποιώντας τα χέρια ή τα πόδια του, τότε χρεώνεται με φάουλ και η αντίπαλη ομάδα αποκτά το δικαίωμα να εκτελέσει πέναλτι από τα 6 μέτρα. Κατά την εκτέλεση ενός πέναλτι, η αμυνόμενη ομάδα έχει δικαίωμα να σχηματίσει αμυντικό τείχος εφόσον έχει χρεωθεί μέχρι και τρία ομαδικά φάουλ ανά ημίχρονο. Σε αντίθετη περίπτωση το πέναλτι εκτελείται από τα 9 μέτρα χωρίς σχηματισμό αμυντικού τείχους.

Ένας αγώνας Ποδοσφαίρου έχει διάρκεια 50 λεπτών και πραγματοποιείται σε δύο ημίχρονα των 25 λεπτών, με ένα ενδιάμεσο διάλειμμα 10 λεπτών. Στόχος των δύο ομάδων είναι να σημειώσουν γκολ στο αντίπαλο τέρμα, χωρίς να παραβιάζουν τους κανονισμούς του αθλήματος. Σε περίπτωση ισοπαλίας κατά τον ημιτελικό ή τελικό μετά την ολοκλήρωση των δύο 25λεπτων ημιχρόνων, ακολουθεί παράταση δύο 10λεπτων περιόδων. Εάν δεν αναδειχτεί νικητής μετά την παράταση, οι ομάδες προχωρούν στη διαδικασία των πέναλτι. Η διεξαγωγή του αγώνα ελέγχεται από ένα διαιτητή, ο οποίος έχει την υποχρέωση να εφαρμόζει τους κανονισμούς του αθλήματος. Ένας βοηθός διαιτητής, ο οποίος κινείται κατά μήκος των πλάγιων γραμμών του αγωνιστικού χώρου διευκολύνει το έργο του. Κάρτες Κίτρινη: Ο διαιτητής δείχνει κίτρινη κάρτα σε παίκτη που επιδεικνύει αντιαθλητική συμπεριφορά, αντιδρά με άσχημο τρόπο λεκτικά ή με κινήσεις, καταπατά του κανονισμούς του αθλήματος, καθυστερεί την επανέναρξη του αγώνα ή εγκαταλείπει ή εισέρχεται στον αγωνιστικό χώρο χωρίς την άδεια του διαιτητή. Κόκκινη κάρτα: Ο διαιτητής δείχνει κόκκινη κάρτα και συνεπώς αποβάλλει έναν αθλητή από τον αγωνιστικό χώρο, αν αυτός αγωνίζεται αντιαθλητικά, επιδεικνύει ανάρμοστη συμπεριφορά, χτυπάει αντίπαλο εκτός αγωνιστικής δράσης, σταματάει τη μπάλα με τα χέρια, παρεμποδίζει την αντίπαλη ομάδα ή δέχεται δεύτερη κίτρινη κάρτα στον ίδιο αγώνα.

Ράγκμπι με αμαξίδιο

Το ράγκμπι με αμαξίδιο ξεκίνησε στον Καναδά το 1977. Είναι ένα σχετικά νέο άθλημα για αθλητές με αναπηρία αλλά αναπτύσσεται με πολύ γοργούς ρυθμούς σε όλο τον κόσμο. Συνδυάζει τον ρυθμό, την ταχύτητα, τη δεξιοτεχνία και την τακτική του Ράγμπι και του Μπάσκετ με αμαξίδιο. Ο αγώνας διεξάγεται σε γήπεδο μπάσκετ και η μπάλα που χρησιμοποιείται είναι μπάλα του βόλεϊ. Αθλητές και αθλήτριες με αναπηρία (κυρίως με τετραπληγία) αγωνίζονται σε μεικτές ομάδες . Οι αθλητές υποβάλλονται σε εξέταση της ισορροπίας κινητικότητας , της ικανότητας χειρισμού της μπάλας καθώς και το χειρισμό του αμαξιδίου και κατατάσσονται σε αντίστοιχη βαθμολογία. Χρησιμοποιούνται ειδικά διασκευασμένα αγωνιστικά αμαξίδια τα οποία προσφέρουν προστασία για τους αθλητές και ένα ιδιαίτερα ευκίνητα. Απαιτούν συνεχή υποστήριξη και επισκευή κατά τη διάρκεια του αγώνα καθώς καταπονούνται από συνεχείς συγκρούσεις. Ο αγώνας απότελείται από τέσσερις περιόδους των οκτώ λεπτών με διακοπή ενδιάμεσα. Κάθε ομάδα αποτελείται από τέσσερις (4) παίκτες και οκτώ αναπληρωματικούς. Ο στόχος κάθε ομάδας είναι να σκοράρει περνώντας κάποιος αθλητής με το αμαξίδια με κατοχή της μπάλας (και με τις δύο ρόδες) ή περνώντας τριπλάροντας τη μπάλα σε αθλητή που βρίσκεται εντός της γραμμής τέρματος της αντίπαλης ομάδας. Η ομάδα που πετυχαίνει τα περισσότερα τέρματα κερδίζει. Το Ράγκμπι με αμαξίδιο Παραολυμπιακούς Αγώνες Στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το Ράγκμπι με αμαξίδιο έλαβε χώρα στο κλειστό γήπεδο Ελληνικού. Εξοπλισμός Αγωνιστικά Αμαξίδια Τα αγωνηστικά αμαξίδια του ράγκμπι με αμαξίδιο κατασκευάζονται με συγκεκριμένες προδιαγραφές και σύμφωνα με τους κανονισμούς του ράγκμπι (για παράδειγμα το ύψος του καθίσματος δεν πρέπει να ξεπερνά τα 53 εκατοστά από το έδαφος) για λόγους ισότητας και ασφάλειας. Η μπάλα Το ράγκμπι με αμαξίδιο παίζεται με μπάλα του βόλεϊ λευκού χρώματος. Η διάμετρός της είναι 65-67 εκατοστά και το βάρος της είναι μεταξύ 260-280 γραμμάρια. Κανονισμοί Οι αθλητές περνούν από εξέτασή για να αξιολογηθεί η ισσοροπία και τη κινητική ικανότητα του άνω μέρος του σώματος, του κορμού, την ικανότητα χειρισμού της μπάλας και του αμαξιδίου και βαθμολογούνται παίρνοντας μια βαθμό μεταξύ 0.5 και 3.5. Η υψηλότερη βαθμολογία δίνεται στους αθλητές με τον μικρότερο περιορισμό κινητικότητας. Κάθε ομάδα αποτελείται από 4 βασικούς παίκτες και οκτώ αναπληρωματικούς. Καθ΄όλη τη διάρκεια του αγώνα το άθροισμα της βαθμολογίας των αθλητών στο γήπεδο δεν πρέπει να ξεπερνά τους οκτώ βαθμούς. Στόχος της κάθε ομάδας είναι να σκοράρει πόντους περνώντας την μπάλα από τη γραμμή του τέρματος της αντίπαλης ομάδας.

Αγωνιστικός Χώρος Κάθε αγώνας είναι Οι αγώνες διεξάγωνται σε εσωτερικό χώρο σε γήπεδο μεγέθους ενός γηπέδου μπάσκετ. Ο αγωνηστικός χώρος έχει 15 μέτρα πλάτος και 28 μέτρα μήκος. Διαιρείται σε δύο ίσα μέρη από τη γραμμή του κέντρου όπου είναι και ο κύκλος του κέντρυ. Σε κάθε γραμμή τέρματος υπάρχουν δύο κώνοι σε απόσταση 8 μέτρων ό ένας από τον άλλο που καθορίζουν το τέρμα . Εντός του γηπέδου και σε απόσταση 1,77m από τους κώνους είναι ο χώρος όπου επιτρέπονται μόνο αμυντικού παίκτες, όσο είναι σε επίθεση μια ομάδας οι παίκτες της δεν επιτρέπεται να βρίσκονται σε αυτό το χώρο πάνω από 10 δευτερόλεπτα. Σε μια πλευρά του γηπέδου και απέναντυ από τη γραμματεία βρίσκεται ο χώρος πέναλτι όπου πρπέπει να βρίσκονται οι τιμωρημένοι παίκτες. Διάρκεια Αγώνα Κάθε αγώνας χωρίζεται σε τέσσερις περιόδους των 8 λεπτών με ένα λεπτό διακοπής στο τέλος της πρώτης και της τρίτης περιόδου και πέντε λεπτά διακοπής μετά τη δεύτερη περίοδο. Σε περίπτωση ισοπαλίας, δίνεται παράταση τριών λεπτών. Κάθε ομάδα έχει δικαίωμα σε τέσσερα ταιμ-άουτ ένός λεπτού κατά την κανονική περίοδο και άλλο ένα σε περίπτωση παράτασης. Ο Αγώνας Ο αγώνας ξεκινά με την ρίψη της μπάλας από τον διαιτητή στο κέντρο του γηπέδου. Η ρίψη γίνεται μεταξύ δύο παικτών από τις αντίπαλες ομάδες. Οι υπόλοιποι παίκτες παίρνουν θέση εκτός του κεντρικού κύκλου . Οι αθλητές μπορούν όσο μετακινούνται να κρατούν την μπάλα στους μοιρούς της, να την πετάξουν σε συμπαίκτη ή να την αφήσουν να αναπηδήσει στο έδαφος. Πρέπει οπωσδήποτε κάθε 10 δευτερόλεπτα να τριπλάρουν την μπάλα ή να τη δώσουν σε συμπαίκτη. Επίσης η ομάδα που έχει κατοχή της μπάλας πρέπει να περάσει στο απέναντι μισό του γηπέδου εντός 15 δευτερολέπτων Μετά από γκόλ, φάουλ, ταιμ άουτ η μπάλα επιστρέφει στον αγωνιστικό χώρο από τις πλάγιες γραμμές ή τη γραμμή του τέρματος. Εάν γίνει επιθετικό φάουλ η τιμωρία είναι η αφαίρεση της μπάλας και σε αμυντικό φάουλ ο αθλητής ή η αθλήτρια αποβάλλεται για ένα λεπτό από τον αγώνα (παραμένει στον ειδικό χώρο των τιμωρημένων αθλητών). Επίσης οι τιμωρημένοι παίκτες δεν επιτρέπεται να αντικαταστήσουν κάποιον παίκτη με τραυματισμό. Αντί για τιμωρία ενός λεπτού ο διαιτητής μπορεί να δώσει και βολή πέναλτυ εάν το φάουλ έχει γίνει σε παίκτη με κατοχή της μπάλας με δυνατότητα να σκοράρει.

Τοξοβολία Εισαγωγή Η Τοξοβολία, όπως και η πλειοψηφία των αθλημάτων για άτομα με αναπηρία, χρησιμοποιήθηκε αρχικά ως δραστηριότητα αποκατάστασης και ψυχαγωγίας. Τα τελευταία 50 χρόνια, καθιερώθηκε ως άθλημα, δίνοντας τη δυνατότητα στους αθλητές να ασκήσουν τη δεξιότητα, την ακρίβειά, τη δύναμη και την ικανότητα συγκέντρωσής τους. Στην Τοξοβολία συμμετέχουν αθλητές και αθλήτριες με κινητική αναπηρία (κάκωση νωτιαίου μυελού, εγκεφαλική παράλυση, ακρωτηριασμό και Les Autres). Οι αθλητές κατατάσσονται σε τρεις κατηγορίες. Σκοπός τους είναι να ρίξουν με ακρίβεια τα βέλη σε στόχο διαμέτρου 122 εκατοστών, ο οποίος βρίσκεται σε απόσταση 70 μέτρων. Στο αγωνιστικό πρόγραμμα περιλαμβάνονται ατομικοί και ομαδικοί αγώνες.

Κανονισμοί Οι αθλητές κατατάσσονται σε τρεις αγωνιστικές κατηγορίες : ARW1, ARW2 και ARST. ARW1 Περιλαμβάνει τους τοξότες με τετραπληγία που αγωνίζονται με αμαξίδιο ή τους αθλητές με ανάλογη αναπηρία. Ελάχιστη αναπηρία για κάθε χέρι: 5 βαθμοί, σε συνδυασμό με: ελάχιστη αναπηρία 15 βαθμών για τον κορμό ή 35 βαθμών για τα κάτω άκρα είτε 8 βαθμών για τον κορμό και 20 βαθμών για τα κάτω άκρα. Κριτήρια κατάταξης: Χέρια: λειτουργικοί περιορισμοί σε σχέση με την κινητικότητα, τη δύναμη ή τον έλεγχο. Κορμός: ελλιπής ή ανύπαρκτος έλεγχος και /ή ισορροπία, όταν ο αθλητής είναι ακίνητος με το τόξο στραμμένο προς το στόχο Κάτω άκρα: θεωρούνται μη λειτουργικά λόγω ακρωτηριασμού, περιορισμού σε σχέση με την κινητικότητα, τη δύναμη και /ή τον έλεγχο (σχεδόν μη λειτουργικά μέλη για μετακίνηση σε μακρινές αποστάσεις) ARW1-C Στην κατηγορία ARW1, οι τοξότες με μεγαλύτερο βαθμό αναπηρίας έχουν τη δυνατότητα να ομαδοποιηθούν στην υποκατηγορία ARW1-C και να αγωνιστούν σε «προσαρμοσμένους» γύρους. Ελάχιστη αναπηρία σε κάθε χέρι: 20 βαθμοί σε συνδυασμό με ελάχιστη αναπηρία 15 βαθμών στον κορμό ή 35 βαθμών στα κάτω άκρα είτε 8 βαθμών στον κορμό και 20 βαθμών στα κάτω άκρα.

ARW2 Περιλαμβάνει τους τοξότες με παραπληγία που αγωνίζονται με αμαξίδιο ή τους αθλητές με ανάλογη αναπηρία. Κριτήρια κατάταξης: Χέρια: δεν υπάρχουν λειτουργικοί περιορισμοί σε σχέση με την κινητικότητα, τη δύναμη ή τον έλεγχο. Κορμός: καλός έως ιδιαίτερα ελλιπής έλεγχος και /ή ισορροπία, όταν ο αθλητής είναι ακίνητος με το τόξο στραμμένο προς το στόχο Κάτω άκρα: θεωρούνται μη λειτουργικά λόγω ακρωτηριασμού, περιορισμού σε σχέση με την κινητικότητα, τη δύναμη και /ή τον έλεγχο (σχεδόν μη λειτουργικά μέλη για μετακίνηση σε μακρινές αποστάσεις) ARST Περιλαμβάνει τους τοξότες που βάλλουν όρθιοι ή καθιστοί. Κριτήρια κατάταξης: Κάτω άκρα: λειτουργικά για μετακίνηση σε μακρινές αποστάσεις. Απαιτείται να τοποθετηθούν σε επίπεδο ελάχιστης αναπηρίας κατά την αξιολόγηση της λειτουργικής τους κινητικότητας. Ελάχιστη αναπηρία 10 βαθμών στο ένα πόδι ή 15 βαθμών στα δύο πόδια ή 25 βαθμών συνολικά ή διαφορά μήκους 7 εκατοστών στα κάτω άκρα. Στο πλαίσιο της κατηγορίας ARST, οι τοξότες με σοβαρή αναπηρία στα άνω άκρα μπορούν να ομαδοποιηθούν στην υποκατηγορία ARST-C και να αγωνιστούν σε «προσαρμοσμένους» γύρους. Ελάχιστη αναπηρία σε κάθε χέρι: 20 βαθμοί ή 40 βαθμοί στο χέρι που κρατά τη χορδή.

Τρίαθλο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες Εισαγωγή Οι πρώτοι αγώνες για αθλητές με αναπηρία έγιναν το 1948 στο Στόουκ Mάντεβιλ στην Αγγλία .Το 1990 ο Ελληνικός Ομιλος Τριάθλου, με έδρα την Αθήνα, ξεκίνησε τη διοργάνωση αγώνων Τριάθλου.Ταυτόχρονα δημιουργήθηκε ένας άλλος πυρήνας στην Θεσσαλονίκη.Το καλοκαίρι του 1990 ο Χρήστος Γαρέφης συμμετείχε στον Διεθνή αγώνα της Νίκαιας (4 χλμ. Κολύμβησης, 120 χλμ. Ποδηλασίας και 32 χλμ. Τρεξίματος. Το τρίαθλο είναι παραολυμπιακό αγώνισμα Κανονισμοί Οι αθλητές που θα αγωνιστούν θα πρέπει να κατανοούν ότι κινούνται σε θαλάσσιο περιβάλλον η σε τμήματα παραλίας δημόσιας οδού και θα είναι εκτεθειμένοι στης εκάστοτε καιρικές συνθήκες που θα επικρατούν την συγκεκριμένη μέρα του αγώνα. Δεκτοί γίνονται αθλητές ,άνδρες και γυναίκες ηλικίας 18 και άνω. Για αθλητές κάτω τον 8 ετών, είναι απαραίτητη η εγγραφή συγκατάθεση κηδεμόνα καθώς και η παρουσία συνοδού την ημέρα του αγώνα

Εξοπλισμός Στο Κολυμβητικό σκέλος: Όλοι οι αθλητές είναι υποχρεωμένοι να φοράνε το κολυμβητικό σκουφάκι που θα τους παρασχεθεί από τη διοργάνωση, καθόλη τη διάρκεια του σκέλους και μέχρι τη ζώνη αλλαγής του ποδηλάτου. Η κολυμβητική φόρμα είναι προαιρετική, εκτός κι αν οριστεί το αντίθετο από τη διοργάνωση λόγω χαμηλής θερμοκρασίας του θαλασσινού νερού (<23ºC). Απαγορεύεται η χρήση κολυμβητικών γαντιών, παπουτσιών-πεδίλων και κολυμβητικής φόρμας τύπου skin. Τα πλωτά σκάφη μπορούν να χρησιμοποιηθούν για ξεκούραση από τους αθλητές με την προϋπόθεση ότι δεν κινούνται. Στο Ποδηλατικό σκέλος: Όλοι οι αθλητές είναι υποχρεωμένοι να φοράνε ποδηλατικό κράνος καθόλη τη διάρκεια του σκέλους, από τη στιγμή που εγκαταλείψουν την ποδηλατική μ (rack) μέχρι να ξαναφήσουν το ποδήλατο στο ίδιοπάρα σημείο, τελειώνοντας την ποδηλασία. Το ποδήλατο πρέπει να είναι τοποθετημένο στα racks είτε από τα handlebars/brakes είτε από τη σέλα. Απαγορεύεται αυστηρά η ποδηλασία εντός της ζώνης αλλαγής και το drafting (ποδηλασία ακριβώς πίσω από προπορευόμενο αθλητή). Το προσπέρασμα γίνεται μόνο από αριστερά ενώ όλοι οι αθλητές είνα υποχρεωμένοι να συμμορφώνονται με τις υποδείξεις των εθελοντών-κριτών για τη δική τους ασφάλεια. Το νούμερο του αθλητή πρέπει να είναι εμφανές καθ’ όλη τη διάρκεια του σκέλους. Επίσης επιτρέπεται σε αθλητές με παραπληγία να χρησιμοποιούν αγωνιστικό αμαξίδιο στο δρομικό κομμάτι

Συντελεστές: Οι μαθητές της Α΄ Λυκείου Συντονιστής Εκπαιδευτικός: Ματσκαλίδης Περικλής (ΠΕ 11)

Πηγές: Parolympic.gr Wikipedia.org