ÇARESİZ BİR KADININ HİKAYESİ O, ıssız bir sahilde yürüyordü. Bulutlar toplanmıştı bir araya. Yağmur yağıyordu hafiften. Gözyaşları ağır ağır yol alıyordu yanaklarında. Göz kapaklarının gölgesi düşüyordu yanaklarına. Soğuktan kurumuş yüz hatlarının bir kısmını kapatıyordu bu gölgeler. Yeniden bir damla yuvarlandı yanaklarından. O güne geri dönmüştü sanki; abisini kaybettiği güne. Birden bir ürperti girdi içine. Üzerinde kalın bir mont olmasına rağmen tir tir titriyordu. Dişleri ağzının içinde kırılırcasına birbirine çarpıyordu. Üşüdüğünü o an anladı. Çaresizce kollarını doladı bedenine. Sanki kollarını bedenine dolayınca soğuk ona dokunamayacakmış gibi.
NESLİHAN ÇAKILCA (10/ C)
YALNIZLIK KALDIRIMLARDA Elinde kibrit kutularıyla, büyük kartonlarla, saçları darma duman olmuş, beyaz ve kirlenmiş bir tişörtle yırtık pantolonuyla ve yırtılmış ayakkabısıyla yürüyordu. Küçük çocuk karanlık sokağın sisli kaldırımlarında ilerliyordu. Arada bir sağa sola bakıyor, korkuyordu. Nereye gittiğini bilmeden yürüyordu. Uzaktan loş bir ışık belirdi ve oraya doğru yürüdü çocuk. Büyük yeşil bir çöp kutusu. İçinden yalnızlığın korkusu ile miyavlayan gri bir kedi küçük çocuğa doğru yöneldi. Durdu olduğu yerde çocuk. Elindeki kartonları dizdi kaldırımın bir köşesine. Ona korkuyla bakan kediye, gel dedi gel, bu gece yalnız değiliz.
MELİSA YAYIK (10/C)