10. GEPPERT COMPETITION

1O. KONKURS GEPPERTA

— CO ROBI MALARZ?

1OTH GEPPERT COMPETITION

— WHAT DOES A PAINTER DO?

1O. KONKURS GEPPERTA — CO ROBI MALARZ? 1OTH GEPPERT COMPETITION — WHAT DOES A PAINTER DO?

BWA Wrocław Galerie Sztuki Współczesnej Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu

WROCŁAW 2O11

Jury Grzegorz Dziamski Janusz Jaroszewski Leszek Knaflewski František Kowolowski Paweł Lewandowski-Palle Jarosław Modzelewski Martin Müller Maria Anna Potocka Monika Szewczyk

Kuratorzy / Curators Wojciech Pukocz, Patrycja Sikora

Rada Ekspertów nominujących do konkursu / Expert Board nominating to the competition Bogna Burska Jan Gryka Izabela Kowalczyk Wojciech Kozłowski Marcin Krasny Kamil Kuskowski Wojciech Łazarczyk Przemysław Pintal Krzysztof Polkowski Stanisław Ruksza Andrzej Rysiński Piotr Stachlewski Piotr Stasiowski Witold Stelmachniewicz Ewa M. Tatar Ireneusz Walczak

Eugeniusz Geppert w swoim mieszkaniu przy ul. Ofiar Oświęcimskich we Wrocławiu – ok.1970.

Eugeniusz Geppert in his flat, Ofiar Oświęcimskich street, Wrocław – about 1970. fot./phot. Natalia LL

Eugeniusz Geppert Profesor, współzałożyciel i pierwszy rektor wrocławskiej PWSSP. Wybitny artysta i pedagog.

Eugeniusz Geppert Professor, co-founder and first rector of PWSSP in Wrocław.

Eminent artist and tutor.

1890 (Lwów) — 1979 ( Wrocław)

Spis treści / Table of contents

Wstęp / Introduction

——— 1O Patrycja Sikora,Wojciech Pukocz Co robi malarz?

What does a painter do?

1O. Konkurs Gepperta / 1Oth Geppert Competition

Tomasz Baran Agata Bielska Tymoteusz Borowski Izabela Chamczyk Julia Curyło Agnieszka Gawędzka Michał Gayer Agnieszka Grodzińska Łukasz Jastrubczak Magdalena Karpińska Bartosz Kokosiński Piotr Łakomy Honorata Martin Paweł Matyszewski ——— 16

——— 2O

——— 24

——— 28

——— 32

——— 36

——— 42

——— 50

——— 54 ——— 58

——— 64

——— 70

——— 74

——— 80

8 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

SPIS TREŚCI

Zofia Nierodzińska Sławomir Pawszak Hubert Pokrandt Agnieszka Polska Paulina Sadowska Mateusz Sadowski Barbara Strykowska Łukasz Surowiec Katarzyna Szeszycka Marta Tomasik Marcin Zawicki Biogramy

——— 84

——— 9O

——— 96

——— 102 ——— 1O6 ——— 112 ——— 116

——— 122

——— 128

——— 134

——— 14O

——— 15O

Konkurs Gepperta / The Geppert Competition 1989 — 2O11

Teksty / Texts Kalendarium Konkursu / Competition Calendar

— 164 Andrzej Kostołowski —————————————— 172 Piotr Stasiowski KONKURS GEPPERTA – od malowidła do obrazu i z powrotem GEPPERT COMPETITION – from the painting to the picture and back

9 ———

Co robi malarz dzisiaj?

What does a painter do today?

——— 179

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

TABLE OF CONTENTS

Wstęp / Introduction

10 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

WSTĘP

11 ———

———

WSTĘP

Wstęp

Co robi malarz?

Idea Konkursu im. Eugeniusza Gepperta, połączonego z prezentacją prac w formie zbiorowej wystawy narodziła się w 1989 roku z inicjatywy pedagogów PWSSP i krytyków wrocławskich oraz Hanny Krzetuskiej, żony nieżyjącego już wówczas Eugeniusza Gepperta, malarza, profesora, wybitnego pedagoga, jednego z założycieli i pierwszego rektora dzisiejszej Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Celem przyświecającym wówczas organizatorom konkursu poświęconego malarstwu młodych artystów była z jednej strony chęć promowania utalentowanych absolwentów, z drugiej zaś upamiętnienie dobrego imienia patrona – wyjątkowej dla sztuki Wrocławia osobowości. Postać Profesora zapisała się w znaczący sposób na kartach historii wrocławskiego środowiska artystycznego, tworzonego w powojennych realiach od samych podstaw. Zanim Eugeniusz Geppert przybył tutaj w 1946 r. z Krakowa, uczył się malarstwa w pracowni Jacka Malczewskiego1.

Później sam stał się nauczycielem i mentorem całego pokolenia wrocławskich profesorów, znanym z otwartej postawy wobec malarskich eksperymentów. Dziś jego imię nosi nie tylko konkurs malarstwa, ale również wrocławska Akademia, działająca przy ASP fundacja oraz utworzona z mieszkania-pracowni Geppertów galeria sztuki, mieszcząca się w dawnym domu Rybischa. Kiedy wiosną 1989 r. pierwsza edycja Konkursu im. Eugeniusza Gepperta została rozstrzygnięta, organizatorzy mieli nadzieję, że jego idea przetrwa kolejne lata, służąc promocji adeptów malarstwa w nowej, demokratycznej Polsce. Tak się też stało.

Impreza początkowo poświęcona wspieraniu wrocławskich debiutantów z czasem zyskała na znaczeniu, by po ponad dwóch dekadach stać się wydarzeniem o randze ogólnopolskiej, którego ambicją jest prezentacja możliwie pełnej panoramy zjawisk zachodzących w młodym malarstwie.

Patrycja Sikora Wojciech Pukocz

Eugeniusz Geppert, 1924

Konkurs, organizowany przez wrocławską Akademię Sztuk Pięknych i BWA Wrocław-Galerie Sztuki Współczesnej, przybrał ostatecznie formułę zamkniętego przeglądu przeprowadzanego co dwa lata. Jego istotnym

12 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

wyróżnikiem na mapie innych odbywających się w Polsce konkursów jest ekskluzywność uczestnictwa, polegająca na wieloetapowej selekcji dopuszczanych do niego artystów oraz fakt, iż uczestnikami są wyłącznie debiutanci do 3 lat po ukończeniu szkół artystycznych – co oznacza, że zakwalifikowani mogą zostać twórcy dopiero rozpoczynający samodzielne kariery. Tym samym konkurs jest bardzo często pierwszym potwierdzeniem wartości podejmowanych samodzielnie działań i momentem przełomowym, zachęcającym do dalszego rozwijania talentu. Nad wyborem uczestników pracuje, działająca od 2009 r. w zmiennym składzie, Rada Ekspertów. Jej zadaniem jest nominacja dostrzeżonych przez siebie twórców, a następnie wybór 25 najbardziej uzdolnionych, najciekawszych artystów, których prace zostaną zaprezentowane na wystawie konkursowej. W ramach dziesiątej edycji „Gepperta” nad wyborem debatowała zaproszona do Wrocławia Rada Ekspertów, złożona z 16 wybitnych pedagogów, krytyków i kuratorów ze wszystkich ośrodków artystycznych w Polsce. Wybór nie był łatwy, a co za tym idzie, w czasie dwudniowej dyskusji nie brakowało emocji. Ostatnim etapem eliminacji w konkursie jest ocena prac dokonywana przez Jury, które przyznaje nagrody już tradycyjnie fundowane przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Prezydenta Wrocławia, Rektora wrocławskiej ASP i Dyrektora BWA Wrocław. Przewidziana pula nagród regulaminowych, wynosząca obecnie 60 000 zł należy do najwyższych jakie przyznaje się w konkursach promujących sztukę najnowszą w Polsce.

1O. edycja Konkursu Gepperta odbywa się pod hasłem „Co robi malarz?”. Tytułowe pytanie można rozwijać na wiele sposobów: czym zajmują się malarze najmłodszego pokolenia (i czy na pewno malowaniem)?

I dalej: co leży w dziedzinie ich zainteresowań, fascynacji? W jaki sposób eksploatują malarskie medium? Jak sami definiują malarstwo?

Odpowiedzi na rodzące się pytania poszukują chyba wszyscy – nie tylko jurorzy i krytycy czy sami kuratorzy, ale także – a może przede

———

WSTĘP

Eugeniusz Geppert szkicuje w plenerze, lata 30.

Eugeniusz Geppert during the open air sketching, 1930s.

wszystkim – widzowie wystawy konkursowej. W zasadzie hasło wywoławcze jest uniwersalne, tak jak i w poprzednich odsłonach imprezy. Od ponad dwudziestu lat skrycie lub zupełnie otwarcie wyczekujemy bowiem artystycznych deklaracji, które umożliwiłyby nam przybliżenie się do jakiejś absolutnej prawdy na temat tej dziedziny sztuki, czy też dotarcie do jej tętniącego, żywego pulsu, niosącego znamiona nowego, niezdefiniowanego i nieznanego jeszcze z nazwy zjawiska. Wszyscy chcielibyśmy być odkrywcami. Definiowanie, nazywanie, ocenianie, hierarchizowanie towarzyszy sztuce nieodzownie, pomaga bowiem w określeniu punktu odniesienia i orientacji pośród polifonicznego, wielokanałowego obrazu najnowszej sztuki, jej dekategoryzacji, przyprawiającej wielu o prawdziwy zawrót głowy. Jeśli więc można by pokusić się o jakieś porządkujące, zawiły obraz tzw. młodego malarstwa, podsumowanie w ramach konkursu Gepperta, to w pokazywanych i ocenianych w ostatnich edycjach pracach obserwować można z pewnością swoistą polaryzację praktyki artystycznej. Z jednej strony istnieje znaczne grono artystów kultywujących tradycyjne wartości malarskie, wysokiej jakości warsztat, dbałość o technikę, a także nawiązujących dialog z konwencjami historii sztuki i wybitnymi osobowościami artystycznymi.

Na drugim biegunie znajduje się równie liczna grupa twórców poszukujących alternatywy dla tradycyjnie pojmowanego malarstwa, w formie nowych rozwiązań i środków wyrazu, które stałyby się adekwatnym do zmieniających się realiów, przekaźnikiem fascynacji tą dziedziną sztuki. Młodzi twórcy, używający technik takich jak wideo, instalacja czy performans, podejmują rozmaite próby i eksperymentują, przesuwając wciąż na nowo granice utarte konwencjami i znoszone wcześniej po wielokroć. Założeniem 10. edycji konkursu, odbywającego się pod hasłem „Co robi malarz?” jest pokazanie obu tych biegunów oraz wszystkich zjawisk, które mieszczą się pomiędzy nimi. Są też bowiem i tacy artyści, których gra z konwencją nie interesuje wcale, to są ci, którzy noszą w sobie gen wrażliwości odpowiedzialny za poszukiwanie „malarskości” na różnych,

13 ———

zmiennych polach. Część z nich ukończyła malarstwo, ale nie dotyka nawet pędzla. I to nie dlatego, by się przeciw czemuś buntować, ale po prostu dlatego, że naturalne środowisko działania leży gdzieś indziej. Ich twórczość nie poddaje się łatwo modelowaniu gorsetem definicji. Dodajmy, że na szczęście.

Bez względu na zdolność konkursu do stawiania trafnych diagnoz malarstwu hic et nunc, konkurs i wystawa, nadzieją organizatorów mają szansę pozostać punktem obserwacyjnym zachodzących obecnie procesów.

Najważniejszą wartością „Gepperta” pozostaje możliwość ogólnopolskiego przeglądu twórczości młodych w jednym czasie i miejscu – w obrębie jednej wystawy. Istotne jest również stworzenie przestrzeni do dyskusji na temat malarstwa zarówno w ramach obrad zbierającej się we Wrocławiu Rady Ekspertów, jak i jurorów, a także umożliwienie udziału w tej dyskusji krytyków, a dzięki środkom masowego przekazu – również samych widzów. Owe obserwacje i dyskusje wydają się szczególnie istotne, nawet jeśli płynące z nich wnioski zniesie dalsza, historyczna perspektywa, krystalizująca ostatecznie obraz głównego nurt sztuki i jej obrzeży.

Drugą ważną, wynikającą z konkursu kwestią jest sama natura współzawodnictwa nieodzownie przypisana idei konkursu i w takim kontekście – ocena prac artystycznych, polegająca w istocie na ich porównywaniu, czyli sytuacji, która wydaje się wyjątkowo problematyczna. Jak bowiem ocenić czyjąś dojrzałość, pomysłowość, zawarty w dziele sztuki przekaz? Jak porównać je z dojrzałością i inwencją innej osoby, której prace wiszą na ścianie obok? Jakich kategorii używać? Ocena wartości dzieła sztuki jest, jak powszechnie się przyjmuje, kwestią umowy społecznej – rodzajem kontraktu zawieranego między gronem specjalistów (krytyków, kuratorów, jurorów) i odbiorcami (widzami). Jego celem jest ustalenie tego, co jest w sztuce wartościowe i zasługuje na uwagę i pamięć, a co nie. Warunki takiego kontraktu negocjowane są wciąż na nowo także w ramach konkursu

Gepperta. Z wyborami specjalistów można zresztą dyskutować, jak z każdą sytuacją będącą wynikiem umowy. Problem sensowności „współzawodnictwa” artystów, bitwy na dzieła o tytuł najlepszego malarza w ramach konkursu podejmują teksty Andrzeja Kostołowskiego i Piotra Stasiowskiego – krytyków sztuki zaangażowanych w prace nad konkursem w różnych latach. Teksty te są również rozpisaną na dwa głosy próbą spojrzenia na „Gepperta” z nieco szerszej perspektywy i w jakiejś mierze podsumowania jego dotychczasowych dziesięciu odsłon.

W katalogu prezentujemy obok sylwetek uczestników obecnej edycji konkursu, także kalendarium, w którym przywołujemy w porządku chronologicznym dotychczasowe wystawy konkursowe. Pośród wymienionych na liście nazwisk, widnieje wielu znakomitych artystów i luminarzy, należących dziś do elity polskiej sztuki. Przypomnijmy, że w poprzednich edycjach konkursu prace prezentowali tak uznani malarze, jak Wilhelm Sasnal, Zbigniew Rogalski, Grzegorz Sztwiertnia, Paulina Ołowska, czy Laura Pawela, zaś w pracach jury i nominacjach uczestniczyli m.in.: Anda Rottenberg, Piotr Piotrowski, Jerzy Ludwiński.

Mamy nadzieję, że konkurs będzie służył nadal wielu znakomitym artystom, których nazwisk dziś jeszcze nie znamy.

1. Kalendarium, oprac. M.Drobińska, [w:] Eugeniusz Geppert, 18901979. Malarstwo i rysunek, kat wyst. Muzeum Miejskie Wrocławia - Stary Ratusz-Rynek, Akademia Sztuk Pięknych we Wrocławiu, Wrocław 2001, s. 50, 56.

———

WSTĘP

Introduction

What does a painter do?

Patrycja Sikora Wojciech Pukocz

Eugeniusz Geppert, Starzawa, 1930

The idea of the Geppert Competition, combined with the presentation of all its works in the form of a collective exhibition, came into being in 1989 and was initiated by the teaching staff of the Higher School of Visual Arts, art critics from Wrocław and Hanna Krzetuska – the late Eugeniusz Geppert’s wife. He was a painter and professor, eminent art teacher, one of the founders and first rector of what is today the Academy of Fine Arts in Wrocław. Back then, the aim of the contest for young painters was promoting talented art graduates on the one hand, and commemorating its patron, an exceptional Wrocław personality, on the other. Professor Geppert was a truly historic figure in Wrocław’s artistic circles, which were formed practically from scratch in those early postwar times. Before Eugeniusz Geppert arrived here in 1946 from Cracow, he had been a student in Jacek Malczewski’s studio.1 He later became himself a teacher and mentor of the whole generation of professors in Wrocław, so famous for their open attitude towards all kinds of painting experiments. Today, he is not only the patron of the painting competition, but also of the Academy itself, an ASP foundation, and an art gallery situated in Geppert’s flat/studio in the former Rybisch House. After the first edition of the Geppert Competition finished in spring 1989, the organizers were hoping the idea would survive, helping promote young painters in the new Polish democracy. And that was exactly what happened. The contest, at first aiming to support art graduates from Wrocław, was gradually gaining in significance, to become an important all-Polish event presenting the whole panorama of young painting two decades later.

The competition, co-organized by Wrocław’s Academy of Fine Arts and BWA Wrocław Galleries of Contemporary Art, has finally evolved to become a review of selected works held on a biennial basis. The distinguishing feature among other such competitions in Poland is its exclusivity based on the multistage selection of admitted participants.

14 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

It also limits the entrants to those within the maximum of three years after graduation, which means that only artists who begin their solo careers can qualify. For such artists, the competition is often the first real confirmation of the value of their work, a turning point which encourages them to further develop their talent. The Board of Experts, with its members alternating since 2009, ensures the selection by nominating the contestants first, and then narrowing them down to the 25 most interesting artists whose works are presented in the exhibition. This year’s Board of Experts, invited to select the participants of the 10th edition of the competition, was composed of 16 distinguished art teachers, critics and curators from all over the country.

The choice was not easy – the two-day deliberations turned out to be quite emotional. In the last stage, the Jury assesses the competition works and awards the prizes, traditionally funded by the Minister of Culture and National Heritage, Mayor of Wrocław, Rector of the Academy of Fine Arts in Wrocław, and the Director of Wrocław’s BWA. The overall prize value, currently 60,000 zloties, is among the highest offered in competitions promoting contemporary art in Poland.

The 1Oth Geppert Competition is entitled “What does a painter do?”

The theme question may be understood in a variety of ways: what do the painters of the youngest generation do (and is it really painting)? What are their interests and fascinations? How do they exploit the painting medium? How do they define painting? It seems that everybody is looking for good answers here, not only the jurors, critics or curators, but also – and perhaps most of all – the audiences coming to see the contest exhibition. In fact, the theme is universal, just as the titles of the previous editions were. For over two decades now, we have been either secretly or quite openly awaiting artistic declarations which would let us draw nearer to some absolute truth in this artistic genre, touching the throbbing pulse of a new, unidentified, hitherto unknown phenomenon. Wouldn’t

———

WSTĘP

Eugeniusz Geppert w czasach studenckich (zdjęcie z legitymacji tramwajowej), ok. 1915 Eugeniusz Geppert as a student (picture from tramway ticket), about 1915

we all like to be its discoverers? Defining, labelling, judging, systematising – they are all natural elements in finding our point of reference, allowing us to orientate ourselves among the dizzying, polyphonic channels of contemporary art and its de-categorisation.

If we were to venture a defining summary of the so-called young painting based on the last few editions of the Geppert Competition, we should say that those recently assessed works display signs of a specific polarisation of artistic practice. On the one hand, there is a number of artists cultivating the traditional painting values – top-quality skills, refined technique, elements of dialogue with historical conventions and artistic personalities. On the other hand, there is an equally numerous group of artists who seek alternatives for the traditionally understood painting – new solutions and new means of expression to match the changing reality and better convey their fascination in this medium. Using techniques like video, installation or performance, young artists experiment to re-establish conventions and shift the boundaries that have been revised so many times before. The 10th edition of the Geppert Competition, entitled “What does a painter do?”, undertakes to present both these approaches, as well as everything that is in between. After all, there are still artists completely uninterested in playing with conventions, those genetically equipped with sensitivity to “painting” which is present in other realms. Some of them are painting graduates who have never even touched a brush. Not because they want to rebel against something, but simply because their natural artistic environment is elsewhere. Their works resist defining. And thank God for that.

a single exhibition. Another crucial value is creating space for discussions on painting, both among the members of the Board and the jury, as well as allowing the critics and – thanks to the media – the public to have their say too. Those observations and discussions seem especially important, even though their conclusions may prove to be invalidated by the historical perspective, which ultimately crystallises the mainstream and fringes of art.

Rogalski, Grzegorz Sztwiertnia, Paulina Ołowska and Laura Pawela. Members of the nominating boards and juries have included Anda Rottenberg, Piotr Piotrowski and Jerzy Ludwiński.

Another issue naturally following the idea of any competition is its element of rivalry. The assessment of artwork is invariably based on comparison, which in itself is problematic. How to judge somebody’s maturity, ingenuity or the message included in a piece of art? How to compare it with the maturity and ingenuity of another person whose works are displayed next to it? Which categories to use? Assessing the value of a piece of art is generally agreed to be a matter of social consent, a sort of contract between specialists (critics, curators, jurors) and recipients (viewers). Its aim is to establish what is valuable in art and may deserve attention, and what is not. The conditions of such a contract never cease to be negotiated, and that also pertains to the Geppert Competition. The choices made by specialists may be disputed, just like any situation resulting from an agreement may be contested. The issue of artistic “rivalry” for the title of the “best painter” is discussed in the other texts in this catalogue, by Andrzej Kostołowski and Piotr Stasiowski – art critics involved in the past editions of the event. Their aim is also to offer two different views of the Geppert Competition from a slightly broader perspective, to some extent attempting a summary of its ten episodes.

1. Kalendarium, ed. M. Drobińska, in: Eugeniusz Geppert, 1890-1979.

Painting and Drawings. Exhibition catalogue. Municipal Museum in Wrocław, Old City Hall, Academy of Fine Arts in Wrocław, Wrocław 2001, p. 50, 56.

No matter how successful the competition may be in diagnosing what painting is hic et nunc, together with the exhibition it is hoped to be a good vantage point for observing the current processes. The greatest merit of the Geppert Competition is gathering the best works of young Polish artists in one place and at the same time – within

Apart from profiles of the participants of this year’s edition, this catalogue presents a chronological outline of the past exhibitions accompanying the competition. The list features names of numerous distinguished artists and luminaries, currently members of the Polish artistic elite, including such famous painters as Wilhelm Sasnal, Zbigniew

15 ———

We hope that the competition will promote many outstanding artists whose names are not yet known to the general public today.

———

WSTĘP

Artyści / Artists

16 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

17 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Tomasz Baran / 1985

Tomasz Baran od trzeciego roku studiów konsekwentnie realizuje swój malarski projekt w abstrakcyjnej formie. Nie zwracając szczególnej uwagi na panujące mody i kuratorskie wybory, właściwie dzisiaj z pasją jeszcze większą niż podczas nauki w Akademii, realizuje swoje intuicje. Intuicja w przypadku tego twórcy to skądinąd trafne, ale i niewystarczające określenie. Jego aktywność istotnie jest niczym erupcja. Formy, następstwa motywów kompozycyjnych biorą się niejako spod pędzla, kolejne wynikają z poprzednich. Nie oznacza to jednak, że mamy tu do czynienia z cokolwiek anachroniczną formułą action painting. Gest malarski, jakim posługuje się Tomasz Baran, jest zasadniczo kontrolowany. Czasem wręcz zdyscyplinowany, ocierając się o nazwijmy to poetykę abstrakcji geometrycznej. Efektem tego nie są z kolei wytwory sztucznie kojarzące swobodny gest z rygorem linijki czy taśmy maskującej. Gest w obrazach abstrakcyjnych Barana ma w sobie coś naturalnego. Ten gest niejako oddycha, respiruje, a poszczególne obrazy mimo iż niekiedy przywołują znajome formy, nie przekierowują naszej uwagi ku ewidentnym wzorcom. Przy tym inwencja młodego artysty jest niezwykła.

Oprócz wielkoformatowych płócien powstają prace na papierach o różnej gramaturze, deskach zagruntowanych warstwowo i przede wszystkim obiekty oddziałujące, czy też należałoby powiedzieć, istniejące wobec źródeł światła sztucznego.

Skądinąd, dwa z nich są zaprezentowane na dołączonej dokumentacji. W moim odczuciu, właśnie te obiekty dopełniają sensu i przyczyny istnienia prac malarskich, które w tym kontekście, okazują się także rozważaniami na temat światła, czy ������������������������������������������������������� – ����������������������������������������������������� jak w najnowszych pracach ��������������������������� –�������������������������� świetlistości. Uważam potencjał artystyczny Tomasza Barana oraz tegoż efekty za zjawisko odosobnione w panoramie młodych malarzy i dlatego rekomenduję jego aktywność z niemałą satysfakcją.

Since the third year of his art course, Tomasz Baran has been consistent in his abstract painting projects. In fact, today his passion for pursuing own intuitions, disregarding fashions and curatorial choices, is even greater than back when he was a student of the Academy of Fine Arts. Actually, intuition is a key term in his case, even though it does not express everything. His activity is like an eruption. His sequences of forms and composition motifs originate from brush strokes which follow one another. It does not mean, however, that what we see here is the somewhat anachronistic formula of action painting. Tomasz Baran’s painting gesture is principally controlled, and occasionally even disciplined, bordering on geometrical abstraction. As a result, what emerges is not an artificial blend of unrestrained gesture and the rigour of a ruler or masking tape. The gesture present in Baran’s abstract works has something natural in it. In a way, the gesture breathes, respires, and the particular paintings – despite offering familiar forms – do not re-direct our attention to evident patterns. The young artist’s inventiveness is incredible. Apart from the large-sized canvases, he works on various textures and weights of paper, layer-primed boards, as well as objects interacting – or rather existing in relation to – sources of artificial light. Incidentally, two such objects are presented in the attached documentation. In my view, they complement the painting works, which in this way gain an extra context – reflection on light and luminosity. I consider Tomasz Baran’s artistic potential and its effects unique among young painters’ output, therefore I have great satisfaction in recommending his work.

Witold Stelmachniewicz

18 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

Tomasz Baran Bez tytułu, emalia na płótnie No title, enamel on canvas 175 x 150, 2011

19 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Tomasz Baran / 1985

20 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

Kraków 2011

———

ARTYŚCI

Tomasz Baran Bez tytułu, emalia na płótnie No title, enamel on canvas 90 x 75, 2011

21 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Agata Katarzyna Bielska / 1984

Agata Bielska portretuje i maluje pejzaże. Rzeczywistość którą buduje, składa się z przenikających się warstw. Obrazy dzieją się w czasie, pojawiają jedne na drugich, nasycają i blakną. Drzewa i przedmioty przerastają ciała, ciała nakładają się na siebie, tworząc hybrydy. Malowane pejzaże stają się ekranami dla krajobrazów filmowych. Stoły i podłogi przestrzenią projekcji półprzezroczystych ciał, które choć się stykają lub siedzą naprzeciw siebie, wydają się siebie nie dostrzegać. Artystka pisze o niemożności przeprowadzenia granicy między tym co zewnętrzne i wewnętrzne: „Chcę patrzeć na świat z miejsca bezgranicznego. Ujawnić go w ruchu. Nie tylko tym, który przynależy pejzażowi zewnętrznemu czy wewnętrznemu, ale ruchowi, który powstaje z ich wzajemności. Dopełnia je szczególnie i tworzy ruchomą syntezę, wybija z iluzji statyczności, która jest naszym udziałem.” Powolny, ale wyrazisty ruch, nasycanie i blaknięcie, czas odmierzany nieuchronną zmianą, przenikanie i warstwowość, współobecność – to pojęcia, które wydają się opisywać tą twórczość.

Agata Bielska paints portraits and landscapes. The reality she creates is composed of permeating layers. The paintings happen in time, one appears on top of the next, they get saturated and they fade. Trees and objects outgrow bodies and the bodies overlap, creating hybrids. Painted landscapes become screens for cinematic landscapes, while tables and floors – spaces for projections of translucent bodies which face each other but do not seem to notice each other. The artist writes that it is impossible to delineate the external and the internal: “I want to see the world from an indeterminate vantage point and reveal it through movement. Not only the movement defined by outer or inner landscapes, but also the movement which results from their mutuality. It complements them in a specific way, creating a synthesis and disturbing the illusion of stability in which we partake.” Slow but expressive movement, saturation and fading, time measured by inevitable change, diffusion and stratification – these are the terms which best describe her works.

Bogna Burska

22 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

Agata Bielska Utwór XII, instalacja wideo Piece XII, video installation 2011

23 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Agata Katarzyna Bielska / 1984

24 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

Agata Bielska Utwór XII, instalacja wideo Piece XII, video installation 2011

25 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Tymek Borowski / 1984

Malarstwo Tymka Borowskiego to popis erudycyjnej wiedzy, a jednocześnie pełnego poczucia humoru i dystansu do hisstorii uprawianego medium. Jest jednocześnie przepełnione radością i poczuciem pewności co do wybrania go jako środka wyrazu. Jednocześnie sensualne i konceptualne, przywraca wiarę w jego sens i możliwości, a też w nośność i wielowymiarowość. Jest to twórczość, która sprawia przyjemność tak estetyczną, jak intelektualną, w której tak samo liczy się świadomość, jak umiejętności manualne widoczne od razu.

Borowski z pełnym wyrachowaniem, a jednocześnie lekko, gra z konwencjami, tropami, przeszłością i teraźniejszością.

Wbrew pozorom nie ucieka od rzeczywistości, raczej tropi jej ślady, zapisy i odtworzenia po to, by odnieść się do jej płynnej, tak naprawdę przecież ciągle nieuchwytnej natury. To jest malarstwo samoświadomości i spełnienia, tworzone z potężną dawką wyobraźni, a jednocześnie ciągłej analizy, nie tylko znaczeniowej, ale też technologicznej. Borowski jest w nim, z nim, analizuje i jest badany – nie to, że gubi dystans, po prostu potrafi czasem o nim zapomnieć i zatracić się w samym malowaniu, jako sensie ostatecznym.

In his painting, Tymek Borowski demonstrates truly erudite knowledge and a good-humoured distance to the history of the medium he uses. His works are full of joy and a sense of confidence at the same time, resulting from the right choice of technique. Both sensual and conceptual, his painting restores faith in its significance, potential, but also capacity and multidimensionality. It is the kind of creation that gives both aesthetic and intellectual pleasure, rewarding equally the artistic awareness and manual skills, which are obvious right from the start. In a fully deliberate but light way, Borowski plays with conventions, clues, past and present. Contrary to appearances, he does not escape reality but rather follows its trails and records in order to relate to its fluid, elusive nature.

It is painting of self-awareness and fulfilment, created with a huge dose of imagination and constant analysis, not just semantic, but also technological. Borowski is in it, with it, analyses and gets analysed. It is not that he loses his distance – he just sometimes chooses to forget about it and simply plunges into painting as the ultimate meaning.

Wojciech Kozłowski

26 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

Tymek Borowski Bez tytułu, różne media, zestaw prac No title, mixed media, set of works ok./approx. 2 x 6 m, 2011 fragment

27 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Tymek Borowski / 1984

28 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

Tymek Borowski Bez tytułu, różne media, zestaw prac No title, mixed media, set of works ok./approx. 2 x 6 m, 2011

29 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Izabela Chamczyk / 1980

Tak, tak, Izabela Chamczyk to ta artystka, która zamknęła publiczność swojej wystawy w galerii, żądając od niej okupu w formie zakupu jej prac. Jeśli istnieje okoliczność łagodząca dla takiego czynu, to fakt wciąż słabych form promocji debiutujących artystów w tym mieście w przestrzeni rynku sztuki. Krzywdzącym by było myśleć o niej w tym jedynie kontekście. Izabela Chamczyk to chyba najbardziej aktywna artystka wśród młodych twórców wrocławskich, co łatwo można zauważyć analizując jej artystyczny biogram. W swojej praktyce obraz stawia za punkt wyjścia do poszukiwań w innych mediach czy sposobach wypowiedzi. Moja pierwsza styczność z malarstwem Izy miała miejsce w nieistniejącej już galerii Sputnik. Wówczas to, podwieszona linami do sufitu, starała się dotknąć pędzlem zamalowanego na biało płótna.

Poczucie niemożności, swoistej frustracji w zmaganiu się z malarstwem, niczym z własnym ciałem, stało się mitem założycielskim wielu kolejnych jej akcji. W styczniu 2007 roku, gdy nie miała gdzie malować swoich obrazów, pozwoliłem jej przez miesiąc mieszkać w Studio BWA. Tam w trakcie jej pracy odwiedzali ją goście galerii, przychodzili porozmawiać z nią krytycy sztuki, pedagodzy, dziennikarze. Jej malarskie wystawy mają zazwyczaj charakter złożonych instalacji, którym towarzyszą akcje, takie chociażby jak ta z Entropii, gdy pokryła podłogę galerii i ustawiony pionowo blejtram rozciągliwym płótnem, po czym tarzała się naga pod materiałem między nogami zwiedzających. Finalnie weszła w ramy swojego obrazu i rozerwała go od wewnątrz. W zielonogórskim BWA pozwoliła oglądać publiczności swoją wystawę jedynie poprzez wejście do półprzezroczystego, rozciągliwego rękawa, który niemiło przyklejał się do ciała, w samej zaś sali ekspozycyjnej rozpuściła mnóstwo białego dymu, który okrył mgłą jej płótna. Malarstwo Izy Chamczyk utwierdza się przez jej bezpośrednią (bardziej bądź mniej) obecność. Jej postać, zarazem malarki, jak i kobiety staje się kluczowym punktem wyjścia dla jej sensualnych, dziewczyńskich kompozycji.

Yes, it is her. Izabela Chamczyk is the artist who imprisoned people in a gallery during her exhibition and made ransom demands, i.e. buying her works. If there are any mitigating circumstances, they must include the fact that artists debuting in this city are not properly promoted. In this sense, remembering her for just that incident would not be fair. Izabela Chamczyk is probably the most active young artist in the city, which may be easily proved by analyzing her artistic biography. For her, the picture is the starting point in exploring other media and means of expression. My first contact with Iza’s painting was in Sputnik, an art gallery which does not exist anymore. I saw her there, tied to ropes hanging from the ceiling and trying to reach with her brush a whitecovered canvas. The sense of impossibility and frustration in coping with painting, just like struggling with her own body, became the founding myth in more actions to follow. In January 2007, when she had nowhere to paint, I let her stay and live at Studio BWA for a month. The gallery audience visited her there, watching her at work. Critics, teachers and journalists came to chat as well. Her exhibitions of paintings tend to be complex installations accompanied by actions, like the one at Entropia, when she covered the gallery floor and a vertical stretcher bar with flexible canvas, and then rolled naked underneath the material, right under the visitors’ feet.

Finally, she entered the frames of her picture only to rip it open from inside. In Zielona Góra, she allowed the BWA audience to see her works on the condition that they entered a translucent, flexible sleeve which disgustingly stuck to the body, and filled the exhibition room with white smoke clouding her canvases. Iza Chamczyk’s painting gets confirmed by her own – more or less direct – presence. Her figure, that of a painter and a woman alike, becomes the key starting point for her sensual, girlish compositions.

Piotr Stasiowski

30 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

Izabela Chamczyk NIE DOTYKAJ!, performans-instalacja, malarstwo w procesie DO NOT TOUCH!, performance-installation, painting in process 2011 fot./phot. Łukasz Bąk

Performans – instalacja „NIE DOTYKAJ!” Sztuka jest częścią rzeczywistości, a częstokroć traktowana jest jako coś wyciętego, odrębnego, nieosiągalnego. Nie wolno jej dotykać. Nie wolno, ale można sprowokować pragnienie dotykania, wzbudzić pożądanie. To, co robię, bazuje na emocjach i dotyka w sensie poza fizycznym. Nie wolno dotykać jedynie cieleśnie. Ukrywam się za barierą braku dotyku, aby móc dotknąć tego, co najważniejsze.

Performans trwający przez cały czas wystawy, w którym moje ciało, ja staję się żywym obiektem sztuki. Obiektem, którego nie można będzie dotknąć, a jedynie pożądać.

Obraz ponadto będzie żył własnym życiem. Na ile kompatybilnym ze mną?

Performance-installation ‘DO NOT TOUCH!’ Art is a fragment of our reality and yet it tends to be treated as a cut-out, something separate and unattainable.

Something that must not be touched. However, one may provoke a desire to touch. What I do is based on emotions and it touches in the non-physical sense. Touching is forbidden, but only corporeally. I hide behind the barrier of touch deprivation in order to be able to touch what is essential. The performance lasts the whole time the exhibition is taking place. My body becomes a live object of art.

An object that cannot be touched, only desired. Also, the picture is living its own life. How compatible with me?

Iza Chamczyk

31 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Izabela Chamczyk / 1980

32 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

Izabela Chamczyk NIE DOTYKAJ!, performans-instalacja, malarstwo w procesie DO NOT TOUCH!, performance-installation, painting in process 2011 fot./phot. Łukasz Bąk

33 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Julia Curyło / 1986

Julia Curyło, absolwentka warszawskiej ASP, zasłynęła w 2010 roku głośną realizacją „Baranki Boże” w warszawskim metrze. Baranki przedstawione w formie dziecięcych baloników wzbudziły kontrowersje ze względu na ich odsłonięte „miejsca intymne”. Autorka zderzyła w tym przedstawieniu wyobrażenie tego, co duchowe z tym, co ziemskie, cielesne, erotyczne. W 2010 roku została laureatką Grand Prix w legnickim konkursie malarstwa młodych „Promocje 2010”. Na swych płótnach przedstawia głównie warszawskie krajobrazy, ale przysłonięte plastikowymi balonami w formie np. kurek czy kwiatów, obrazy te przez to nabierają klimatu surrealnego, wpisują się w swoisty magiczny realizm. Artystkę interesuje między innymi problem kiczu pojawiającego się w naszej codzienności, również kiczu dewocjonaliów, do których często w swych obrazach nawiązuje. Świat sztucznych, plastikowych przedmiotów, baloników, dziecięcych zabawek, dewocjonaliów ma prowokować do zastanowienia nad potrzebą duchowości we współczesnym świecie. Autorka wypracowała już własny charakterystyczny styl zderzając to, co wysokie (malarstwo) z tym, co popularne i kiczowate. Jej obrazy mówią o poszukiwaniu Boga w sferze codziennej, Boga obecnego również pod postacią dewocjonaliów i tandetnej sztuki kościelnej. Interesuje ją również poszukiwanie Boga przez naukę, dlatego w ostatnim cyklu obrazów odwołuje się ona do LHC – Wielkiego Zderzacza Hadronów, gdzie naukowcy starają się odkryć najmniejszą cząstkę, będącą początkiem wszelkiej materii, tzw. „boską cząstkę”. Tym samym obrazy Curyło prowokują do zastanowienia się nad ciągłym poszukiwaniem i potrzebą duchowości w świecie, w którym „Bóg umarł”.

Julia Curyło, a Warsaw Academy of Fine Arts graduate, became famous in 2010, when she created the work entitled “Lamb of God” in Warsaw’s underground. The lambs, presented as children’s balloons, caused controversy because of their exposed “private parts”. In this work, the artist clashed the image of the spiritual with the earthly, bodily, erotic. In 2010, she was also awarded Grand Prix in the young painting competition “Promotions 2010” in Legnica. Her paintings feature mainly landscapes of Warsaw, except they are covered by plastic flower-shaped balloons, giving them a surreal air of magic realism. The artist is also interested in the problem of kitsch present in our everyday reality, including tacky devotional articles, to which she often refers in her pictures.

The world of artificial, plastic objects, balloons, children’s toys and church merchandise is meant to provoke a reflection on spirituality in the modern world. The author has her own, characteristic style, juxtaposing what is high (painting) with what is popular and kitchy. Her paintings show the search for God in everyday life, including God present in devotional articles and trashy church art. She is also interested in looking for God through science, hence her reference to LHC in her recent cycle – the Large Hadron Collider, supposed to help scientists in finding the smallest, so-called “God Particle” responsible for the origin of all matter. In this way, Curyło’s paintings provoke the age-long need for spirituality in the world where “God is dead”.

Izabela Kowalczyk

34 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

Julia Curyło LHC, Katedra, olej na płótnie LHC, Cathedral, oil on canvas 208 x 153, 2011

„Celowo maluję niemodnie, nie podążając za przyjętymi schematami, popularnymi, środowiskowymi normami.

Interesuje mnie łączenie i wzajemne oddziaływanie tego, co wzniosłe z tym, co przyziemne, gram elementami kultury wysokiej i popkultury. Ciekawi mnie zarówno świat masowej wyobraźni, jak i religii. Lubię, gdy obraz ma w sobie żart, dwuznaczność, czasem alegorię. I choć samo malarstwo traktuję poważnie, to moimi pracami często puszczam do widza oko.”

„Inną postacią, która pokazuje obrazy zupełnie odmienne od moich, w stylistyce krańcowo od mojej różnej, jest Julia Curyło. Pokazuje dwuznaczności w naszym życiu: i dulszczyznę, i pobożność i perwersję.”

(Wywiad Roberta Mazurka z prof. Leonem Tarasewiczem dla „Rzeczpospolitej” z 14.11.2009)

Julia Curyło

35 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Julia Curyło / 1986

Julia Curyło LHC, Genesis detal/detail

36 ———

———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

ARTYŚCI

Julia Curyło LHC, Wojna, olej na płótnie, rama (aluminium) LHC, War, oil on canvas, frame (aluminium) 158 x 225, 2011 Julia Curyło LHC, Genesis olej na płótnie, rama (aluminium, plastik malowany airbrushem) oil on canvas, frame (aluminium, plastic painted by airbrush) 156 x 224, 2011

37 ———

“My painting is intentionally unfashionable, I don’t follow accepted patterns or popular norms. I’m interested in the connection and mutual influence of the sublime and the mundane, blending elements of high culture and pop culture. I’m both into the world of mass imagination and religion. I like the picture to include a joke, ambiguity, the occasional allegory. And even though I treat my painting seriously, the message I send is often humorous.”

“The person who paints pictures entirely different from mine, in a style that is so utterly dissimilar, is Julia Curyło.

She shows ambiguity in everyday life – the hypocrisy, the piousness, the perversion.”

(Prof. Leon Tarasewicz interviewed by Robert Mazurek, “Rzeczpospolita”, 14 Nov 2009)

Julia Curyło

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Agnieszka Gawędzka / 1982

Agnieszka Gawędzka pisze historię choroby. Kolorowa farba, matryce z linoleum, projekcje wideo, obiekty z fragmentów i odpadków, znalezione zdjęcia - wszystko to wydaje się pochodzić z zatrutego źródła. Lub być po prostu wydłubane paznokciem spod podrażnionej skóry. O swojej chorobie pisze tak: „Kobiety w szczególny sposób uprawiają swoją autodestrukcję, która skupia się bezpośrednio na fizjologii ciała, traceniu krwi. Wychodzi na wierzch to, co uśpione, schowane, zepsute. Zdemolowało mnie moje własne odbicie. Konsekwentnie je niszczę, mierzę się z łuszczącym się naskórkiem, paznokciami, wypadającymi włosami i włosami, których nie akceptuję, obcymi tworami pod skórą, organami upchniętymi w środku, potencjalnymi zwyrodnieniami komórek.” Portretuje też swoje osiedle: „Blokowisko (...) to są inne zabawy w dzieciństwie, w dużym kolektywie. W końcu reprezentuję wyż demograficzny, który nagminnie roznosił w przedszkolu anginę, ospę i owsiki. To są nieobliczalni, stłoczeni sąsiedzi, którzy potrafią nieźle cię nastraszyć, czasem pozostając traumą na całe życie. Blokowisko to złość, z którą trzeba sobie jakoś radzić, gdzieś ją lokować.” W pracy artystki świat zewnętrzny i wewnętrzny - zarówno fizjologiczny, jak i emocjonalny - zostaje rozbity na estetyczne fragmenty i poskładany w nowe całości. Miejsca złożenia, szwy są bardzo wyraźne i stają się ramą nowych konstrukcji. Artystka nie ma wielu złudzeń, a mimo to cieszy ją gra, którą można podjąć z konstrukcją choroby. Pisze: „Nie powiem, często się okłamuję.” [tekst dotyczy wcześniejszych prac, nie prezentowanych w ramach Konkursu Gepperta - przyp. red.]

Agnieszka Gawędzka writes a medical case study. The colourful paints, the linoleum stencils, the video projections, the leftover objects, the found photographs – all seem to originate from some poisoned source. Or nail-picked from under irritated skin. This is what she writes about her own illness: “Women’s self-destruction is peculiar, it focuses on bodily functions and blood-spilling. What is dormant, hidden, spoilt – gets to the surface. My own reflection has demolished me. I’m consistent in damaging it, struggling with the peeling epidermis, nails and falling hair, the hair I don’t accept, some alien bodies under the skin, organs stuffed inside, potential cell degeneration.” She also portrays her housing estate: “The council houses (...) mean different childhood games, played in large groups. After all, I’m from the baby-boom generation, responsible for the kindergarten epidemics of tonsillitis, smallpox and pinworms. The estate means unpredictable, cramped neighbours who scare the hell out of you, occasionally leaving you with a life-long trauma. It’s anger which has to be dealt with somehow and located somewhere.” In the artist’s works, the external and internal world – both physiological and emotional – is fragmented into aesthetic pieces and then reassembled to form new units. The merge points, the seams, are very distinct, becoming frames for new constructions. Disillusioned as she is, the artist still seems to enjoy the game she plays with the construction of the illness.

She admits: “It’s true, I often delude myself.”

Bogna Burska [text covers previous works not included in Geppert Competition - note ed.]

38 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

Agnieszka Gawędzka Praca wzbogaca, instalacja Work Enriches, installation 2009-2011

„Wszystkie smutki i radości z pracy na inne nazwiska, w miejscu, które aspiruje do miana świątyni sztuki, za pieniądze stosowne do poczucia misji, która powinna mi przyświecać, z ludźmi, którzy widzą świat czarno-biało...”

Nie potrzebujemy tutaj indywidualistów…, wideo We Don’t Need Individualists Here..., video 2011

„All ups and downs of work under different names in a place aspiring to be the temple of art, for money befitting the sense of mission I should feel, with people who see the black-and-white world...”

Agnieszka Gawędzka

Zestaw prac prezentowanych w ramach Konkursu Gepperta Set of works prepared for the Geppert Competition

39 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Agnieszka Gawędzka / 1982

Agnieszka Gawędzka Praca wzbogaca, instalacja Work Enriches, installation 2009-2011 Nie potrzebujemy tutaj indywidualistów…, wideo We Don’t Need Individualists Here..., video 2011 fragmenty/fragments

40 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

Instalacja: „Praca wzbogaca”, 2009-2011 Wideo: „Nie potrzebujemy tutaj indywidualistów…”, 2011 „Wszystkie smutki i radości z pracy na inne nazwiska, w miejscu, które aspiruje do miana świątyni sztuki, za pieniądze stosowne do poczucia misji, która powinna mi przyświecać, z ludźmi, którzy widzą świat czarno-biało...”

Installation: “Work Enriches”, 2009-2011 Video: “We Don’t Need Individualists Here...”, 2011 „All ups and downs of work under different names in a place aspiring to be the temple of art, for money befitting the sense of mission I should feel, with people who see the black-and-white world...”

Agnieszka Gawędzka

41 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Agnieszka Gawędzka / 1982

Agnieszka Gawędzka Praca wzbogaca, instalacja Work Enriches, installation 2009-2011 Nie potrzebujemy tutaj indywidualistów…, wideo We Don’t Need Individualists Here..., video 2011 fragmenty/fragments

42 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

43 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Michał Gayer / 1982

Michał Gayer używa medium malarstwa, choć korzysta również z innych technik. W swoich pracach bawi się kodami, komunikatami, wciąga we wzajemną zabawę artystę i widza.

W swych pracach odnosi się także do karkołomnego wysiłku opisowego i interpretacyjnego krytyki sztuki. W opisie „Maszyny do pisania” przyznaje, że projektował przedmiot, którego funkcja miała polegać na bezsensownym pisaniu.

Klawiatura miała pozostać bez oznaczeń, a myśli miały spływać papierowym przewodem z klawiszy uginających się pod naciskiem do zamkniętego pojemnika. W malarskiej pracy „Głaskanie. Portret Heleny Mathei”, bazującej na fotografii prasowej, portretuje śląską agentkę gestapo. Malował ją powolnymi, delikatnymi ruchami, używając opuszek palców.

Gra, przenikanie między obrazem a fotografią występuje też w innych pracach Gayera. Obraz i fotografia „Becker, Barkmann/ S1” - przedstawia strażniczki z obozu w Stutthof stracone w 1946 roku w Gdańsku. „Sznury i widoczne fragmenty szubienic nie zostały namalowane. Głowa Elisabeth Becker została wyprostowana. Obraz został sfotografowany.

Reprodukcja została wydrukowana. Manipulowano ustawieniami drukarki. Na wydruk nałożono kolejny. Wydrukowana reprodukcja została ponownie sfotografowana. Proces został powtórzony. Powstało zdjęcie”. Artysta opisał swoje działanie określeniem „dishonest trick” (nieszczerą sztuczką), co rozwinął na niezwykle spójnej indywidualnej wystawie w bytomskiej Kronice poświęconej niemożliwości poznania, wystawie, którą grał z wytrzymałością widza. Na ostatniej wystawie w galerii Bęc Zmiana Gayer zaprezentował cykl rysunków zainspirowanych popularnonaukową powieścią „Poza Ziemią” z elementami science-fiction napisaną przez jednego z pionierów astronautyki, twórcę modelu rakiety kosmicznej, Konstantego Ciołkowskiego (1857-1935), którą artysta kupił u przydworcowego bukinisty. Artysta postanowił stworzyć cykl rysunków do nieistniejącego wznowienia książki. Michał Gayer posługuje się nierzadko bardzo prostymi materiałami, wykorzystując ich znaczenie. Niektóre z nich odnoszą się również do kwestii wykluczeń i biedy. Jedną z nich są, jak mówi: „Aluminiowe puszki z napojami w środku. Kupione w sklepie i wypolerowane ręcznie. Kilka złotych i jakieś dwie godziny polerowania. Rozmyślałem o lustrzanych pracach Koonsa, kształtach nadmuchiwanych zabawek, które tak bardzo go zajmowały, o polskich odpowiednikach tych zabawek i o miejskich zbieraczach aluminium”. W prezentowanej na wystawie do nagrody Gepperta pracy „Lekcja angielskiego” za pomocą znalezionego listu i „biednych” obiektów dokonuje tłumaczenia polskiej rzeczywistości posttransformacyjnej. Przedstawia „looserów” przemian, tworzy ich ikonografię.

44 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

Michał Gayer works in the painting medium, though he uses other techniques as well. In his works, he plays with codes and messages, engaging the viewer in a game with the artist.

He also refers to the painstaking effort of critical description and interpretation of art. Describing his “Typewriter”, he admits that he designed an object meant for pointless writing. The keypad was to be left unmarked, the thoughts flowing to a closed container down a paper lead straight from the pressed keys. In his painting “Stroking. The Portrait of Helena Mathei”, based on a press photograph, he portrays a Silesian Gestapo agent. He painted her with slow, gentle movements of his fingertips. This game of morphing paintings and photographs is also played in his other works.

The picture/photo “Becker, Barkmann/S1” shows the Stutthof camp guards executed in 1946 in Gdańsk. “The ropes and visible fragments of gallows were not painted. Elisabeth Becker’s head was straightened. The picture was then photographed. The reproduction was printed. Printer settings were manipulated. The printout was covered with another. Next, the printed reproduction was photographed again. The process was repeated. The result was a photograph.” The artist labelled this action a “dishonest trick”, later to elaborate on the idea in a very coherent individual exhibition at Bytom’s Kronika, which concentrated on the impossibility of perception and deliberately stretched the viewers’ patience to the limit.

Gayer’s latest exhibition at the Bęc Zmiana gallery featured a cycle of drawings inspired by the popular science novel with sci-fi elements “Beyond the Planet Earth” by one of the pioneers of astronautics, rocket scientist Konstantin Tsiolkovsky (1857-1935), which the artist had bought from a secondhand bookstall at the railway station. He decided to draw a series of illustrations for the non-existent new edition of the novel. Michał Gayer often uses simple materials and their meanings. Some of them touch on the issue of poverty and social exclusion. They include “aluminium cans with beverages inside, bought in a shop and hand-polished – a few zlotys and two hours of polishing.” He adds: “I was inspired

by Koons’ mirror-surfaced works, the shapes of inflatable toys that fascinated him so much, their Polish equivalents and the scrap aluminium pickers from the city.” In his Geppert Competition work “The English Lesson”, he explains the Polish post-transformation reality by means of a letter he found and some “poor” objects. He presents the “losers” of the transition and creates their iconography.

Stanisław Ruksza

———

ARTYŚCI

Michał Gayer Niebo z cyklu Dobro, instalacja, przedmioty gotowe Heaven from Good cycle, installation, readymade 2011

45 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Michał Gayer / 1982

46 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

Michał Gayer Niebo z cyklu Dobro, instalacja, przedmioty gotowe Heaven from Good cycle, installation, readymade 2011

47 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Michał Gayer / 1982

48 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

Michał Gayer But z cyklu Szewcy (Dobro), szycie ręczne, tkanina Shoe from The Shoemakers cycle (Good), hand sewing, textile 2011

49 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Michał Gayer / 1982

50 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

Michał Gayer Stopa z cyklu Dobro, wydzieranie, kawałki materaca z pianki Foot from Good cycle, tearing out, pieces of a foam mattress 2011

51 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Agnieszka Grodzińska / 1982

Projekty artystyczne Agnieszki Grodzińskiej nie są próbą poszukiwania obrazu oznaczającego zjawiska, ale obrazu odkrywającego sensy w świecie wiecznych powrotów. Są poszukiwaniem sensu obrazu poprzez odkrywanie nowej formuły na jego istnienie. Kolejnym realizacjom towarzyszy potrzeba namysłu nad kondycją i potencjałem współczesnego malarstwa. Jednocześnie są też próbą nakreślenia granic tego medium oraz konstatacją nad jego umownością. Artystka jest autorką projektów: Light Fever, Niagara, Echo Park (projekt stypendialny, Młoda Polska), Domestic Saturation oraz Office Saturation. Ostatnie realizacje Grodzińskiej przynoszą podwójną zmianę punktu widzenia. Perspektywa nie tylko przenosi się z treści, czy symboli ku rzeczywistości samego obrazu, ale również ku sposobowi istnienia w różnych mediach. Spłaszczeniu uległa przestrzeń pomiędzy symbolem a rzeczywistością, znakiem a zjawiskiem. Można zaryzykować stwierdzenie, że każdy obraz zawiera w sobie inny obraz.

Jeśli tak, to rodzi się pytanie, które obrazy przedostaną się do tych jeszcze nie powstałych i w jakim medium? Na ile będzie wtedy możliwe przekodowanie sposobów ich percepcji? Przeszłość nie dostarcza porównań, które pozwoliłyby nam nauczyć się nowych kodów. Logika konstrukcji obrazów Agnieszki Grodzińskiej jest znana tylko samym obrazom.

Ponieważ nie są lustrem, odbiciem ani halucynacją, ale same tworzą reguły gry, do których my nie mamy dostępu, a ich ironiczność zdaje się nieograniczona. To paradoks, który jest domeną zarezerwowaną dla sztuki.

Agnieszka Grodzińska Perfectly Abstract Educational Machine rysunek/drawing 27 x 34, 1983-2011

Agnieszka Grodzińska’s artistic projects are not attempts to look for images which denote phenomena, but rather revealing meanings in the world of constant returns. They search for the sense of visual imagery by discovering a new formula for its existence. Her works reflect on the state and potential of contemporary painting. At the same time, they try to delineate the limits of this medium and accept its conventionality. The artist’s work include Light Fever, Niagara, Echo Park (a Młoda Polska grant project), Domestic Saturation and Office Saturation. Grodzińska’s latest works bring a double change in her point of view. The focus does not only shift from the content and symbols to the reality of the picture itself, but also to its way of presentation in various media. The space between the symbol and reality, the sign and phenomenon, has been diminished. It may even be said that each picture includes another picture. That accepted, we may ask – which pictures, then, will penetrate the ones that have not been created yet, and in which medium? To what extent will it be possible to change the code of their perception? The past offers no comparisons which would allow us to learn new codes.

The construction logic of Agnieszka Grodzińska’s works is only known to the pictures themselves because they are not mirrors, reflections or hallucinations. They set their own rules, to which we have no access, yet their irony remains unlimited.

It is a paradox reserved for art.

Wojciech Łazarczyk

52 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

Agnieszka Grodzińska Bez tytułu z serii Echo Park, kolaż na slajdach No title from Echo Park cycle, collage on slides 2011

53 ———

„Powtarzalność, relacje oryginału i kopii, reprodukowanie i wytwarzanie obrazów oraz przetwarzanie tych istniejących wirtualnie i analogowo (albumy i książki o sztuce) – to szeroka gama tematów, którymi z obsesją badacza zajmuje się Agnieszka Grodzińska. (...)

W procesie postprodukcji obranym przez artystkę za metodę twórczą, ingeruje ona zarówno w materiał już przetworzony (książkowe reprodukcje, fragmenty found footage) jak i w ten, którego sama jest autorką (fotografie).

Najbardziej fascynujący w kreacji Grodzińskiej jest fakt, że produkując autorskie obrazy malarskie wpisuje w ich niezbywalną spójność i oryginalność przeczucie, a może nawet ideę kopii. Reprodukcji czegoś, co znajome, co już

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

było, tytułowe echo, którego brzmienie ma swoje źródło w naszej powierzchownej, wyostrzonej na wizualność wiedzy i pamięci. Artystka tworzy, intencjonalnie odtwarzając i, co więcej, sprawdza się w tym ryzykownym działaniu. W erze wikiobrazów (wyrwanych z kontekstu, o niewiadomym formacie, technice, pochodzeniu) nawet oryginał jest tylko chwilowym tłem dla naszej aktywności, wycieczek, artystycznej turystyki. Ot, martwa natura z obrazem w tle.”

Marika Zamojska fragment tekstu do realizownego projektu Echo Park „Echo Park – martwa natura z obrazem w tle”

———

ARTISTS

Agnieszka Grodzińska / 1982

54 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

Agnieszka Grodzińska Złożyć w całość z serii Echo Park, puzzle, deska To Put Together, from Echo Park cycle, puzzle, plank 30 x 20, 2011

———

ARTYŚCI

Agnieszka Grodzińska Złożyć w całość, detal To Put Together, detail 30 x 20, 2011

55 ———

“Recurrence, original-copy relationships, reproducing and producing pictures, processing the virtual and analogue ones (art books and albums) – is a broad range of topics which Agnieszka Grodzińska tackles with a researcher’s zeal. (…) In the post-production process chosen by the artist as a creative method, she interferes with the already processed material (book reproductions, found footage fragments), but also her own (photographs). The most fascinating thing is that while creating her own paintings, she bestows their inalienable coherence and originality with a sense, or even the idea, of copying. She reproduces something familiar, something that has been, the echo

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

from the title, whose sound originates in our superficial knowledge and memory, so sensitive to the visual. The artist creates, intentionally reproducing, and in fact she is entirely successful in this risky undertaking. In the times of wiki-pictures – out of context, out of format, out of technique and origin – even the original is but a temporary background for our activity, references, artistic tourism.

Just a still life with a picture in the background.”

Marika Zamojska Excerpt from text “Echo Park – a still life with a picture in the background”

———

ARTISTS

Łukasz Jastrubczak / 1982

Łukasz Jastrubczak korzysta z różnych mediów (wideo, rysunek, instalacja, muzyka). Jego prace wyróżniają się spójną, holistyczną koncepcją, przekraczającą uwarunkowania techniki, która nie determinuje problemu, ale w dużym stopniu zależy od niego. Jednocześnie prace cechuje oszczędność, pozwalająca zarazem w sugestywny sposób nadać komunikat.

Ważnym zagadnieniem w jego sztuce jest szereg problemów, które stawia: zagadnienia tożsamości, nieporozumień, braku niezrozumiałych zjawisk, granica między fikcją i realnością, a także analiza oddziaływania ikon i zjawisk kultury masowej na postrzeganie rzeczywistości. Interesują go też zagadnienia niewidzialności, znikania, efemerycznych „objawień”, szaleństwa. W swoich pracach nawiązuje często do klasycznych dzieł filmowych. Inspiracje stanowią dla niego m.in. kino noir i science-fiction. Formalnie „gra” też z kierunkami sztuki: kubofuturyzmem, suprematyzmem etc. Na pierwszej wystawie „01” (2007) w bytomskiej Kronice Łukasz Jastrubczak pokazał sześcian nawiązujący do wizji komputera Hal z „Odysei kosmicznej” Kubricka. W akcjach z napisami unoszonymi przez balony – „The End” czy „In Order of Appearence” – ���������������������������������������������������������� artysta nakłada na otoczenie ramę filmu, konfrontując rzeczywistość filmową z „prawdziwą”. W „Sleepwalk” (zdokumentowanym slideshow o zmieniających się w błyskawicznym tempie zdjęciach) Jastrubczak dokonuje autotransgresji strachu. Wchodzi w rzeczywistość, której nie widzi. Oświetla sobie drogę na milisekundę aparatem, który pomaga mu wyznaczyć kierunek i kolonizować rzeczywistość przekładając ją na obrazy czy zdjęcia. Artysta zajmuje się również kręceniem filmów o silnej korelacji ze sferą obrazów np.: w teledyskach o trójkątach czy w nagrodzonym na Yach Festival klipie grupy 100nka. W prezentowanej na wrocławskiej wystawie konkursu Gepperta pracy „Trzecia piosenka o trójkątach” Jastrubczak łączy zainteresowania muzyką i abstrakcjonizmem.

Poruszane przez niego trójkąty, wygrywają na klawiszach długie dźwięki, tworząc melancholijną kompozycję z geometrycznych figur. Jak mówi artysta, z typową dla siebie dozą ironii: „Jestem zafascynowany trójkątami [śmiech]. Trójkąt ma w sobie niesamowite napięcie […]. Ubierając trójkąty, ukrywam się przed okiem aparatu. Dekonstruuję rzeczywistość widzianą przez aparat, formalnie �������������������� – dzielę ������������������ kompozycyjnie obraz – oraz mentalnie, zasłaniając przestrzeń, w której jestem trójkątem. Znikam. Jednocześnie próbuję za pomocą nie dwóch rąk, a trzech, zagrać utwór...”

Łukasz Jastrubczak uses various media – video, drawing, installation and music. His works are notable for their coherent, holistic concept going beyond technical circumstances, one that does not determine the problem but rather depends on it to a great extent. At the same time, they are characterized by simplicity, which is a good carrier of suggestive messages.

In his art, he tackles a range of themes, including identity, misunderstanding, inexplicable occurrences, limits of fiction and reality. He also analyzes the influence of pop icons and mass-culture phenomena on the perception of reality.

He is interested in the issues of invisibility, disappearance, ephemeral “revelations” and madness. In his works, he makes frequent references to cinema classics – he is especially inspired by film noir and science fiction movies. Formally, he also “plays” with such art movements as Cubo-Futurism, Suprematism, etc. During his first exhibition entitled “01”, held at the Kronika gallery in Bytom in 2007, Łukasz Jastrubczak showed a cube referring to the vision of Hal, a computer from Kubrick’s “Space Odyssey”. In his actions featuring subtitles suspended from floating balloons (“The End”, “In Order of Appearance”), the artist used the film framework to confront the cinematic reality with the virtual world. Jakubczak’s “Sleepwalk” – a documented slideshow with split-second frame changes – self-transgresses fear, entering a reality he cannot see. He illuminates his way with millisecond-long camera flashes which help him set the direction and colonize reality by turning it into photographic images. The artist also makes films which are closely correlated with the sphere of visual imagery, including clips about triangles and the Yach Festival award-winning 100nka music video. In his “Third Song about Triangles”, the Geppert Competition work, Jastrubczak combines his interest in music and abstractionism.

Set in motion, the triangles touch the keys to generate long sounds forming a melancholy composition of geometric figures. As the artist says ironically: “I am fascinated with triangles [laughter]. The triangle has this uncanny tension (...).

Dressing triangles, I hide from the camera. I deconstruct the reality seen through the lenses. Formally – I divide the composition, mentally – I cover the space in which I am the triangle. I disappear. At the same time, I try to play a tune, not just with two hands but three...”

Stanisław Ruksza

56 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

Łukasz Jastrubczak Trzecia piosenka o trójkątach, instalacja, wideo Third Song about Triangles, installation, video 4 min. 33 s., loop, 2011

57 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Łukasz Jastrubczak / 1982

58 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

Łukasz Jastrubczak Kubistyczna kompozycja z dzbankiem, rzeźba, drewno, karton, spray, klej Cubistic Composition with a Jar, sculpture, wood, cardboard, spray, glue 140 x 60 x 50, 2011

———

ARTYŚCI

Łukasz Jastrubczak Góra, rzeźba, tkanina, ukryte przedmioty Top, sculpture, textile, hidden objects wys./h. 250, 2011

59 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Magdalena Karpińska / 1984

Estetykę swoich obrazów Magdalena Karpińska skonstruowała na podstawie starej tradycji malarstwa sztalugowego przesiąkniętej osobistą pamięcią rodzinnego domu. Jej prace powstają w niezwykle pracochłonnej technice tempery jajowej, która wymaga, by każdego dnia kłaść najwyżej dwie warstwy farby. W związku z tym artystka pracuje bardzo długo, niczym dawni mistrzowie, malując jednocześnie dwa lub trzy obrazy.

Należy jednak zaznaczyć, że jej prace nie są stylizacją, nie udają dawnego malarstwa, lecz się do niego subtelnie odwołują.

Powinny więc być postrzegane z perspektywy na wskroś współczesnej. Mimo to wielką wartością sztuki Karpińskiej jest przywiązanie do tradycji malarstwa, którą artystka posługuje się z zadziwiającą naturalnością. Jej obrazy są niezwykle sensualne, zaskakuje w nich dbałość o detale, gra z wizualnymi przyzwyczajeniami, nawiązywanie do pamięci zbiorowej, ale również indywidualnej historii rodzinnej.

Magdalena Karpińska bases the aesthetics of her pictures on the old tradition of easel painting influenced by personal memories of the family house. Her works are made in the extremely time-consuming technique of egg tempera, which allows a maximum of only two layers of paint per day. That is why the artist works very slowly, like the old masters did, simultaneously painting two or three pictures. It must, however, be mentioned here that her works are not stylized, they do not pretend to be old paintings. Instead, they are subtle references to the past which should be viewed from the modern perspective. Nevertheless, what is truly valuable in Karpińska’s art is her affection for the painting tradition, which the artist uses with considerable ease. Her paintings are exceptionally sensual, focusing on detail and playing with visual habits, often referring to collective memories as well as her own family history.

Marcin Krasny

60 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

Magdalena Karpińska Bez tytułu, tempera jajowa na płótnie No title, egg tempera on canvas 73 x 54, 2010

61 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Magdalena Karpińska / 1984

62 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

Magdalena Karpińska Bez tytułu, tempera jajowa na płótnie No title, egg tempera on canvas 73 x 92, 2011

———

ARTYŚCI

Magdalena Karpińska Bez tytułu, tempera jajowa na płótnie No title, egg tempera on canvas 92 x 73, 2011

63 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Magdalena Karpińska / 1984

64 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

Magdalena Karpińska Bez tytułu, tempera jajowa na płótnie No title, egg tempera on canvas 73 x 92, 2010

65 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Bartosz Kokosiński / 1984

Bartosz Kokosiński realizuje swój program artystyczny wielowątkowo, co nie oznacza, że polifonicznie. Przypomina to bardziej stopniowe przepoczwarzanie się, raz redukowanie, to znowu dobudowywanie, ale nie wątków narracyjnych, tylko form plastycznych. W dołączonej dokumentacji fotograficznej autor zaprezentował kilka ostatnich prac. Pierwsze próby z niekonwencjonalnym (wygiętym) podłożem rozpoczął jeszcze na studiach. Wtedy miały one nieco dekoracyjny (dizajnerski) charakter. Kokosiński obdarzony wyjątkową sprawnością manualną próbował tam pogodzić atrakcyjność samego obiektu z obecną w nim „atrakcyjnością” warstwy malarskiej bazującej na figuratywności. Najnowsze prace pokazują dojrzałość i swoistą odwagę młodego twórcy, który odrzucił mimetyczność przedstawienia na rzecz metafory cielesności, co nadaje tym obiekto-obrazom zupełnie inną wykładnię. Kokosiński snuje refleksję nad zjawiskiem obrazu czy obrazowania, co czyni jednakowoż bardziej fizycznie (materiałowo) niż spekulując, medytując z daleka od tworzywa. Kokosiński malarstwo na płótnie dewastuje, dekonstruuje, wywraca, wypycha, ale wszystkie te gesty i tak wikłają go w jego (obrazu) jednoznaczny kontekst. Należy też zauważyć, że jego fantazja artystyczna skoncentrowana głównie na obiektach malarskich (ale także wideo) jest niemal nieograniczona. Każda, nawet pozornie niewykonalna technologicznie intuicja zostaje dokładnie przepracowana i jej konsekwencją jest zazwyczaj skończony artefakt w kształcie dokładnie takim, o jakim autor zdołał wcześniej nadmienić w luźnej rozmowie. Kokosiński potrafi bowiem pracować w ogromnym skupieniu, co pozwala mu odnajdywać te trudne, ale i w pełni przekonywujące rozwiązania plastyczne, będące w konsekwencji, mimo surowości, bardzo powabnymi wizualnie i dalekimi od czegoś, co określamy „optycznym rebusem”.

Jest to artysta, który swoimi umiejętnościami, aktywnością i wyobraźnią, mógłby obdzielić przynajmniej dwóch innych jeszcze. Mógłby malować konwencjonalne przedstawienia z niezrównaną biegłością lub nią żonglować na kilka różnych sposobów. Wybrał jednak drogę osobną, nie kalkulując czy będzie ona biegła w świetle jupiterów, czy też nie. Szczerze rekomenduję tę postawę i tego właśnie artystę.

Bartosz Kokosiński follows his artistic agenda in a multithreaded, but not necessarily polyphonic way. It rather resembles a gradual metamorphosis, with reducing and rebuilding, yet not so much the narrative threads as the graphic forms.

In the attached photographic documentation, the author presents several recent works. His first attempts to use the unconventional (i.e. bent) surfaces date back to his student years, when they had a slightly decorative, design character.

In an exceptional, manually dexterous way, Kokosiński tried to reconcile the attractiveness of the object itself with the embedded “attractiveness” of the painting aspect based on figurative elements. The latest works show the young artist’s maturity and courage. He has given up mimetic presentations in favour of more metaphorical corporeality, which gives his objects-pictures an entirely new dimension. Kokosiński reflects on the phenomenon of visual imagery, more physically than speculatively, meditating at a certain distance from the material itself. He devastates canvas painting, deconstructs, overthrows and pushes it out, but all these gestures still entangle him in an unequivocal context. It must also be noted that his artistic imagination, concentrating mainly on objects (and to some extent video), is almost unlimited. Every single intuition, including those seemingly unfeasible, is thoroughly processed and results in a complete artifact shaped precisely the way the artist described earlier in an informal conversation. Kokosiński is extremely concentrated while working. It allows him to find difficult but fully convincing graphic solutions which, despite their roughness, remain visually alluring without falling into the “optical charade” trap. He is an artist whose skills, energy and imagination are seldom seen in one person. He could easily paint conventionally with equal success, or juggle various styles. However, he has chosen his own way without calculating whether it would pay off in terms of limelight publicity or not. I wholeheartedly recommend both the artist and his attitude.

Witold Stelmachniewicz

66 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

Bartosz Kokosiński Z cyklu Modele obrazów, technika własna From Paintings’ models cycle, artist’s own technique 33 x 35 x 13, 2010

67 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Bartosz Kokosiński / 1984

68 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

Bartosz Kokosiński Obraz pożerający pejzaż z cyklu Obrazy pożerające rzeczywistość, technika własna Picture Devouring Landscape from Pictures Devouring Reality cycle, artist’s own technique 140 x 130 x 40, 2011

69 ———

Bartosz Kokosiński Obraz pożerający scenę domową z cyklu Obrazy pożerające rzeczywistość, technika własna Picture Devouring Home Scene from Pictures Devouring Reality cycle, artist’s own technique 127 x 110 x 45, 2011

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Bartosz Kokosiński / 1984

Bartosz Kokosiński Obraz pożerający scenę rodzajową, detal Picture Devouring Genre Scene, detail

70 ———

———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

ARTYŚCI

Bartosz Kokosiński Obraz pożerający scenę domową, detal Picture Devouring Home Scene, detal

71 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Piotr Łakomy / 1984

Prace Piotra Łakomego dotykają problematyki obrazu i obiektu w kontekście ich autodestrukcji. Ważnym elementem staje się tu minimalizm formalny, za pomocą którego artysta buduje niepokojący nastrój swoich realizacji.

Piotr Łakomy’s works touch upon the issue of the picture and the object in the context of their self-destruction. His formal minimalism is an important element here – using it, the author creates a disturbing atmosphere of his works.

Kamil Kuskowski

72 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

Piotr Łakomy Bez tytułu, farba w sprayu na styropianie, wymiary zmienne No title, paint in spray on Styrofoam, varying dimensions 2011

73 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Piotr Łakomy / 1984

FEATURING (1993 - 2011) — Snoop Dogg (feat. Warren G) - Bathtub — Warren G (feat. Nate Dogg) - Regulate — Nate Dogg (feat. 2Pac) - Me & My Homies — 2pac (feat. Dr Dre) - California love — Dr Dre ( feat. Kurupt) - Housewife — Kurupt (feat. Dillinger) - On Da Grind — Daz Dillinger (feat. Too Short) - Bitch Bitch Bitch Make Me Rich — Too Short (feat. Lil Jon) - Shake That Monkey — Lil Jon & The East Side Boyz (feat. R.Kelly) - In Da Club — R. Kelly (feat. The Game) - Playas Only — The Game (feat. Busta Rhymes) - The doctor’s advocate — Busta Rhymes (feat. Nas) - Don’t Get Carried Away — Nas (feat. Jay Z ) - Black Republican — Jay-Z (feat. Lil’ Wayne) - Hello Brooklyn 2.0 — Lil’ Wayne (feat. T-Pain) - Got Money — T-pain (feat. Kanye West) - Therapy — Kanye West (feat. Rick Ross) - Devil in a New Dress — Rick Ross (feat. Gucci Mane) - MC Hammer — Gucci mane (feat. Bun B) - Little Friend — Bun B (feat. Young Jeezy) - Just Like That — Young Jeezy (feat.Wiz Khalifa) - Slow Grind — Wiz Khalifa (feat. Snoop Dogg) - Young, Wild & Free

Alex Vivian Sock (A Figure or Numeral) 2010

Piotr Łakomy materiały znalezione found objects 2011

74 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

Piotr Łakomy materiały znalezione found objects 2011

———

ARTYŚCI

Piotr Łakomy (feat. Nicolas Pilot, Alex Vivian, Aaron Graham) Jednoosobowa Terapia Grupowa, akcja artystyczna, obiekty One-Person Group Therapy, artistic action, objects 2011

Terapia grupowa – forma leczenia poprzez kontakt z większą ilością osób o podobnej lub jednakowej specyfice problemów. Leczenie odbywa się w grupach samopomocowych zwanych inaczej społecznością terapeutyczną. Stosuje się ją najczęściej w leczeniu uzależnień. Najbardziej znane grupy to Anonimowi Alkoholicy, Al-Anon. W oparciu o tę metodę działa także Monar.

Działanie wewnątrz konkursu, poprzez zaproszenie osób nie nominowanych, do zrealizowania wspólnego projektu. Realizacja poruszy problemy zjawiska Featuring, gościnnych występów – zjawiska często występującego w historii muzyki rap, oraz terapii grupowej – pracy (leczenia) poprzez kontakt z większą ilością osób o podobnej lub jednakowej specyfice problemów.

Group therapy is a form of treatment through contact with a number of people suffering from a similar or identical type of ailment. The treatment is carried out in self-help groups, also known as therapeutic communities.

It is most common in addiction therapies. The best-known therapy group is Alcoholics Anonymous (AA, Al-Anon).

Monar also follows this method.

This is a project within the Competition, in which artists who have not been nominated are invited to co-operate.

It concentrates on featuring, the phenomenon of guest collaboration – common e.g. in rap music and group therapies – and based on the idea of work/treatment through contact with a number of people sharing similar or identical types of features.

Piotr Łakomy

Aaron Graham Silhouette 2011

Nicolas Poillot Extract Picture from the MIGRATION series 2008

75 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Honorata Martin / 1984

Honorata Martin maluje słodko-straszne historie, dziecinne pejzaże bez horyzontu lub – dosłownie – tło dla własnego snu.

Opowiada historie przedmiotów i komponowanych z nich wspomnień. Rozwija swoje obrazy w czasie, przenosząc malarskich bohaterów do filmu. Prace wideo towarzyszące obrazom są często autonarracyjne, pokazują nie tylko ukryte życie sportretowanych postaci i rzeczy, ale też żywy proces malowania, czy raczej stawania się obrazów. Malarstwo jawi się w nich jako ślad, nieruchomy zapis będący pozostałością wielu zdarzeń, interakcji plam i kształtów. Filmy to też samoistne opowieści o nieco zaburzonym świecie, porządkowanym przez coraz to inne rytmy i nastroje. Płynnie porusza się między mediami, by tworzyć spójną rzeczywistość, w której środki pozwalają dopełniać i rozwijać znaczenia.

Honorata Martin paints sweet-frightening stories, childish landscapes without horizons and – quite literally – backgrounds for her own dreams. She tells stories of objects and memories which inhabit and compose them. She develops her pictures in time, transferring her painted characters to film. Her accompanying video works are often self-narrative, not only showing the hidden lives of the portrayed figures and objects, but also the active process of painting – or rather becoming – the pictures. Here, painting appears to be a trace, an immovable record of events, interactions of blotches and shapes. The films are also self-contained stories about a slightly unsettled world, arranged by changing rhythms and moods. She smoothly shifts the media, creating a coherent reality in which the means allow to complement and develop the meanings.

Bogna Burska

76 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

Honorata Martin 3D, instalacja malarska, różne media (fragmenty) 3D, painting installation, mixed media (fragments) 2011

77 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Honorata Martin / 1984

78 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

Honorata Martin 3D, instalacja malarska, różne media (fragmenty) 3D, painting installation, mixed media (fragments) 2011

79 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Honorata Martin / 1984

80 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

Honorata Martin 3D, instalacja malarska, różne media (fragmenty) 3D, painting installation, mixed media (fragments) 2011

81 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Paweł Matyszewski / 1984

Paweł Matyszewski jest jednym z najbardziej obiecujących młodych artystów. Jego pierwsza indywidualna wystawa miała miejsce w Galerii Arsenał w Białymstoku w 2010 roku.

W tym roku zdobył też statuetkę Srebrnej Ostrogi w Ogólnopolskim Przeglądzie Malarstwa Młodych PROMOCJE zorganizowanym przez Galerię Sztuki w Legnicy. Jego fenomen polega na niezwykłym podejściu do obrazu. Dokonuje on przemieszania gatunków i konwencji, jego obrazy można odnieść zarówno do fotografii, jak i rękodzieła, niektóre jego prace uznać można bardziej za obiekty niż obrazy w tradycyjnym sensie. Na ich powierzchni odnajdziemy wypukłości, wklęsłości, a niekiedy też materię pochodzącą z zupełnie innego obszaru niż porządek obrazowy (np. ludzkie włosy).

Przez to obrazy te stają się haptyczne, prowokują do tego, aby je dotykać, choć niekiedy wzbudzają też wstręt. A jednak są one subtelne, minimalistyczne i niemal abstrakcyjne.

Ale budzą emocje i nie pozwalają na obojętność. Wynika to z tego, że wiele z jego płócien przypomina ludzką skórę: z tatuażami, bliznami, zranieniami, siniakami, żyłkami rysującymi się pod skórą, startym czy zniszczonym naskórkiem.

Historia, którą przedstawia artysta jest historią bezpośrednio odbijającą się na ciele. Wyjątkowe jest zróżnicowanie kolorystyczne tych płócien oraz ich abiektualność (wydaje się, że faktycznie mamy do czynienia z ludzkim ciałem!). Artysta przekracza w ten sposób granice między porządkiem obrazowym a realnym (cielesnym). Cielesność tych obrazów jednocześnie przyciąga i odpycha, fascynują niezwykłe wzory namalowane na płótnie/ciele, przeraża zaś wyraźnie zaznaczone zranienie, degradacja cielesnej tkanki posunięta niekiedy tak daleko, że wydaje się ona już martwa. Zarazem artystyczna wypowiedź Matyszewskiego jest bardzo osobista. Obrazy te mówią o zranieniach, lękach, bólu, ale i nadziei. W jego pracach pełno jest niedopowiedzeń i tajemniczości. Emocje i uczucia ukryte są tutaj pod skórą.

Paweł Matyszewski is one of the most promising young artists. His first individual exhibition was held in the Arsenał Gallery in Białystok in 2010. This year he has been also awarded the Golden Spur statuette at the Young Painters Review PROMOCJE organized by the Art Gallery in Legnica. He is a phenomenon because of his unusual approach to the picture. He mixes genres and conventions, his works refer both to photography and handicraft, some may even be classified as objects rather than pictures in the traditional sense. His surfaces are full of bulges, concavities, even foreign matter from systems other than the painting order (e.g. human hair). It makes the paintings haptic, welcoming to touch, even though they are occasionally repulsive. However, they remain subtle, minimalistic, almost abstract. They arouse emotions and do not leave you indifferent, probably due to the fact that they often resemble human skin, complete with its tattoos, scars, bruises, networks of thin capillaries, worn out or torn epidermis. The story told by the artist is directly reflected on the body. What makes the canvases characteristic is their colour diversity and abjectional element (we seem to be confronted with a real human body!). In this way, the author transgresses the boundary between the representative and real (bodily) order. The corporeality of the pictures is both attractive and repulsive – the extraordinary patterns on the canvas/body fascinate, while the clearly marked tissue degradation (to the point of degeneration) frightens. Matyszewski’s artistic expression is very personal at the same time.

His pictures tell stories of wounds, fears, pain, but also hope.

His works are full of understatements and mystery. Emotions and feelings are hidden under the skin.

Izabela Kowalczyk

82 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

Paweł Matyszewski Nie pamiętam z cyklu Luna, technika mieszana I Don’t Remember from Luna cycle, mixed media 65 x 44, 2010

83 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Paweł Matyszewski / 1984

84 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

Paweł Matyszewski Latawce z cyklu Luna, akryl na płótnie Kites from Luna cycle, acrylic on canvas 160 x 200, 2011

———

ARTYŚCI

Paweł Matyszewski Nie chcę pamiętać z cyklu Luna, technika mieszana I Don’t Want to Remember from Luna cycle, mixed media, 65 x 44, 2011

85 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Zofia Nierodzińska / 1985

Podstawowym medium aktywności artystycznej Zofii Nierodzińskiej jest malarstwo. Z nim też, a właściwie z szerzej pojętą sztuką wizualną związane są jej poszukiwania teoretyczne, które obejmują związek filmu i fotografii z obrazem malarskim, problem spojrzenia (the gaze) oparty na teorii Laury Mulvey oraz Brachy Lichtenberg Ettinger, a także mit androgynii, do którego pośrednio odnosi się w warstwie przedstawieniowej. Zofia Nierodzińska dokonuje znaczącej próby przeformułowania obrazu i jego miejsca w świecie komunikacji wizualnej. Korzysta z obrazów pamięci zaklętych w fotografii, jednocześnie budując rzeczywistość czysto intencjonalną. Grę wewnątrz obrazu poszerza o przestrzeń, zmuszając nas do ruchu bez określonego kierunku, a film pozbawia linearności, skupiając się tylko na poszczególnych kadrach.

W narzędziach, które stosuje zawarty jest komunikat już inny od tego, który znamy. Artystka tym samym formułuje problem bardzo gorący, potrzeby refleksji nad obrazem aktualnym i jego przyszłością. Obrazy-kadry oraz nasz ruch pomiędzy nimi nie stwarzają poczucia upływu czasu, lecz trwania.

Trwanie i poczucie całości wykracza poza sam ruch. Z kolei sam obraz nie odwołuje się do przedmiotu przedstawienia.

Współistnienie obrazów malowanych z przedmiotami, elementami przestrzeni, spełnia się w różnicy naszej percepcji.

W różnych tropach poszukiwania przyczyny i estetycznego konfliktu pomiędzy abstrakcją i figuracją, namalowanym i rzeczywistym, ruchomym i zatrzymanym.

Zofia Nierodzińska’s basic medium of activity is painting.

Her theoretical pursuits are also connected with it, or to be more precise – with broadly understood visual art. They include the connection of film and photography with painting, the problem of the gaze based on the theory of Laura Mulvey and Bracha Lichtenberg Ettinger, as well as the myth of androgyny, to which she relates indirectly in the representative layer. Zofia Nierodzińska undertakes a significant attempt to reformulate the role of the picture in the world of visual communication. She uses memory images preserved in photographs, at the same time building a purely intentional reality.

She extends the play inside the picture well beyond it, forcing us to move outside without giving directions. She also deprives film of its linearity, concentrating on individual frames.

The tools she uses communicate a message which is different from the one we know. The artist formulates an important issue – the necessity to reflect on the picture, its present and future. The pictures/frames and our movement between them do not give a sense of passing time, but rather a sense of duration. Duration and wholeness go beyond motion. In turn, the image itself does not refer to the represented object. The coexistence of painted pictures and objects, elements of space, is reflected in the difference of our perception, various ways of pursuing the reason and aesthetic conflict between abstraction and figuration, the painted and the real, the moving and the motionless.

Wojciech Łazarczyk

86 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

Zofia Nierodzińska Odkrywanie powolności, kadry z filmu The Discovery of Slowness, still frames wideo/video 3 min., 2011

87 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Zofia Nierodzińska / 1985

88 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

Zofia Nierodzińska Z cyklu Odkrywanie powolności, akwarela na papierze From The Discovery of Slowness cycle, watercolour on paper 21 x 15, 2011

———

ARTYŚCI

Zofia Nierodzińska Z cyklu Odkrywanie powolności, akwarela na papierze From The Discovery of Slowness cycle, watercolour on paper 21 x 15, 2011

89 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Zofia Nierodzińska / 1985

90 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

Zofia Nierodzińska Z cyklu Odkrywanie powolności, akryl na płótnie From The Discovery of Slowness cycle, acrylic on canvas 90 x 110, 2011

———

ARTYŚCI

Zofia Nierodzińska Z cyklu Odkrywanie powolności, akryl na płótnie From The Discovery of Slowness cycle, acrylic on canvas 90 x 110, 2011

91 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Sławomir Pawszak / 1984

Wybór malarstwa nieprzedstawiającego jako sposobu twórczej ekspresji, jest dla Sławomira Pawszaka decyzją w pełni i głęboko przemyślaną. Jego obrazy nie odnoszą się do rzeczywistości wprost, choć nietrudno posłużyć się nimi dla poszerzania własnej wyobraźni, są bowiem sugestywne w swej otwartej formie. Mieszczą się w tym nurcie abstrakcji, który poszukuje inspiracji w mikroświecie, przedstawienia te są bowiem powiększeniem niedostrzegalnych prawie znaków z dookolnej przestrzeni. Jest w tym malarstwie rodzaj powagi, właściwy twórczości zanurzonej w historii sztuki, a jednocześnie odpowiedzialnej wobec medium. Są bowiem obrazy Pawszaka świetnie zakomponowane, namalowane w pełnym tego słowa znaczeniu. Przemyślane, ale nie nazbyt wykoncypowane, czasem ascetyczne, ale nigdy nie proste. Dające szerokie pole interpretacyjne. Za uwodzącą estetyką amorficznych form kryje się analiza niedostrzegalnego albo słabo widzialnego, walka o malarstwo – szkło powiększające, pozornie nieważne, małe światy, kryjące się za narzuconą istotnością postrzegalnej rzeczywistości. Jest to malarstwo nieustającej przygody z czystą czynnością malowania, opartą na tradycyjnej postawie, jaką jest patrzenie na świat z pełną świadomością powagi tej czynności i głęboką wiarą w jej sens.

For Sławomir Pawszak, the choice of non-representative painting as a means of creative expression is a deliberate, well thought-out decision. His pictures do not refer directly to reality – even though they may easily broaden your imagination – as they are suggestive in their open form. They belong to the abstract trend which looks for inspiration in the micro-world.

They are enlargements of the barely visible signs from the surroundings. His painting has a certain seriousness, typical of works immersed in the history of art and responsible to the medium at the same time. Pawszak’s pictures are brilliantly composed, i.e. painted, as in the full and original meaning of the word. They have a concept, but are not over-conceptualized, they are sometimes ascetic, but never simplistic. Always open for a range of interpretations. The alluring aesthetics of amorphic forms hides an analysis of the unseen or barely visible. This struggle for painting is a magnifying glass which shows seemingly unimportant, small worlds, concealed behind the imposed essence of perceived reality. It is a ceaseless love affair with the pure activity of painting, based on the traditional foundation – watching the world with full awareness of the significance of this action and profound belief in its sense.

Wojciech Kozłowski

92 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

Sławomir Pawszak Bez tytułu, olej na płótnie No title, oil on canvas 170 x 130, 2011

93 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Sławomir Pawszak / 1984

94 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

Sławomir Pawszak Bez tytułu, olej na płótnie No title, oil on canvas 180 x 130, 2011

———

ARTYŚCI

Sławomir Pawszak Bez tytułu, smoła i olej na płótnie No title, tar and oil on canvas 40 x 40, 2011

95 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Sławomir Pawszak / 1984

96 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

Sławomir Pawszak Bez tytułu, olej na płótnie No title, oil on canvas 150 x 110, 2011

———

ARTYŚCI

Sławomir Pawszak Bez tytułu, olej na płótnie No title, oil on canvas 140 x 160, 2011

97 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Hubert Pokrandt / 1984

Hubert Pokrandt nie wierzy w porządek malarstwa. Być może jedyną stałą w jego twórczości jest immanentny chaos i brak jakiegokolwiek planu, który budowałby jego kompozycje.

Przystępując do pracy nad obrazem nigdy nie wie, w którą stronę potoczy się jego narracja. Jego szkolne kompozycje były zdecydowanie bardziej rozbuchane. Kolorystyczne feerie, utrzymane w ciemnych tonacjach, kładzione raz grubą, tłustą farbą, innym razem wypieszczone i wymuskane pędzlem znaczyły o żywotności i witalności jego płócien. Dziś Pokrandt sublimuje swoje prace, upraszcza ich elementy, wprowadzając ledwo zaznaczone wątki figuralne, wyłaniające się z porytych, zabrudzonych powierzchni. To istotna kwestia w ocenie jego prac: do przygotowania podłoża nigdy nie podchodzi jak do czynności, którą można wykonać mechanicznie. Jego praca zaczyna się z chwilą, gdy znajdzie inspirującą go powierzchnię. Kawałek pilśniowej płyty, sklejkę bądź deskę, stary szkolny obraz, czy po prostu blat stołu bądź siedzisko wysłużonego krzesła. Rysy, wytarcia, uszkodzenia czy plamy są dla niego zaczątkiem powstającej kompozycji. Wpisuje w nią własne, intuicyjne wyobrażenia i historie. Jak sam mówi: „Myślę, że maluję tak właściwie z czystej ciekawości, żeby znowu zobaczyć jak coś się materializuje. Bardzo podobają mi się chwile, kiedy uda mi się stworzyć coś, o czym myślałem parę lat temu, co za mną chodziło, ale nie potrafiłem tego opisać. A tu nagle pojawia się przede mną.” Niech nikogo nie zmyli niewielka ilość wystaw, w których Pokrandt dotychczas brał udział. Skupiając się maksymalnie na akcie tworzenia, artysta ten nie ma czasu na lans i staranie się o publikę. Ktoś musi to za niego zrobić. Moim zdaniem, jest jedynym w swoim rodzaju i warto zwrócić na niego większą uwagę.

Hubert Pokrandt does not believe in order. In his painting, probably the only constant is immanent chaos and lack of any plan which would build his compositions. When starting his work on a painting, he never knows which way his narration will go. His student works were much more flamboyant. Wild colours in darker shades, sometimes applied by generous portions of thick, oily paints, sometimes by delicate brush strokes, made his canvases energetic and vivid. Today, Pokrandt makes his works more sublime, simplifying them by introducing gentle figurative elements that emerge from rough, dirty surfaces. An important remark needed to assess his works properly is that for him preparing the ground is never a mechanical activity. His work begins when he finds a surface which inspires him. It may be a piece of fibreboard, plywood or plank, an old school painting, table top or the seat of a dilapidated chair. Scratches, cracks, flaws or stains are beginnings of a new composition. He adds to them his own intuitive images and stories. He says: “I think I paint out of sheer curiosity, just to see again as something materializes. I like the moments when I manage to create something I was thinking about a few years back, which was nagging me and I didn’t quite know why. And then, lo and behold – it appears in front of me.” Do not be fooled by the modest number of exhibitions in which Pokrandt has participated so far. Concentrating on the creative act, the artist has little time for self-promotion and publicity. Others have to take care of that. In my opinion, he is one of a kind and a certainly noteworthy artist.

Piotr Stasiowski

98 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

Hubert Pokrandt Bez tytułu, olej na płótnie No title, oil on canvas 90 x 70, 2011

99 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Hubert Pokrandt / 1984

100 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

Hubert Pokrandt Bez tytułu, olej na płycie No title, oil on board 59 x 46, 2011

———

ARTYŚCI

Hubert Pokrandt Bez tytułu, olej na płycie No title, oil on board 90 x 120, 2011

101 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Hubert Pokrandt / 1984

102 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

Hubert Pokrandt Bez tytułu, olej na płycie No title, oil on board 54 x 85, 2011

103 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Agnieszka Polska / 1985

Agnieszka Polska jest jedną z najciekawszych młodych polskich artystek. Jest także jedną z nielicznych, która w swojej praktyce z taką precyzją i dbałością o formę wykorzystuje media kolażu i filmu animowanego, by przy ich pomocy przepracowywać afekty, sposoby percepcji, ale także budować refleksję nad sztuką i najnowszą historią sztuki i jej społeczno-politycznymi uwarunkowaniami. Jej niezwykle eteryczne, intuicyjne i budowane obrazem narracje charakteryzuje ciekawe korzystanie z filozoficznego dorobku XX wieku, szczególnie psychoanalizy. Dlaczego jednak zdecydowałam się nominować Agnieszkę Polską w konkursie dla młodych malarzy? Uzasadnieniem mojego wyboru z pewnością może być sposób, w jaki artystka zmierzyła się w jednym ze swoich filmów z twórczością – w której to najpełniej widać konceptualno-malarskie poszukiwania polskiej sztuki lat 60. – Włodzimierza Borowskiego, „Uczulanie na kolor” (2010) powstało w oparciu o czarno-białą dokumentację fotograficzną akcji artysty („8. pokaz synkretyczny”, 1968). Film początkowo utrzymany w charakterze dokumentu, zbudowany został jako spacer po rekonstrukcji przestrzeni prowadzony przez podłożony z offu głos do złudzenia przypominający głos Krystyny Czubówny, lektorki znanej z czytania filmów przyrodniczych.

Spacer okiem kamery lekko ślizgającej się po pracach i detalach prac artysty, ich rekonstrukcjach, bądź też impresjach na ich temat, ukazuje z bliska ich materię i fakturę. Lektorka wygłasza kwestie dotyczące biologiczności form Borowskiego, a także przytacza cytat jednej z recenzji, w której porównano obiekty artysty do raf koralowych. Zapewne te metafory inspirowały Polską w wyborze sposobu, w jaki pokazała sztukę zazwyczaj pisaną z wielkiej litery. Tu dzieło Borowskiego zyskało niezwykłą miękkość i sensualność, stało się bliższe temu, co Lucy Lippard określiła mianem „ekscentrycznej abstrakcji”. Taki też jest sposób pracy z medium filmowym Polskiej, która „obraz-afekt” buduje głównie ruchem i czasem jego trwania, niekiedy tylko wmontowując statyczne kadry – swoiste martwe natury, w których bawi się zmieniającym się detalem czy też ostrością. Bardzo ciekawie Polska zderza powagę i tzw. obiektywizm sztuki konceptualnej z większą dynamiką, sensualnością i prywatnością gestu malarza, zmieniając nagle z audialnego kontekstu narrację Czubówny na rytmiczną, rockową balladę, pozostając jednak w obrębie tego samego języka wizualnego. Tym samym artystka wpisała swój pomysł reinterpretacji Borowskiego w projekt krytyczny, który niezwykle mocno akcentuje perspektywę autorki. Podobne emocje wywołuje we mnie przygotowany na wspólną wystawę z Tomaszem Kowalskim film „Duet” (2011), gdzie

104 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

Film „How the Work is Done”, łączący wideo z ujęciami animowanymi to plastyczne przedstawienie „snu o pracy”.

Wideo ukazuje hipotetyczną rekonstrukcję prawdziwego zdarzenia, jakie miało miejsce w Krakowie w 1956 roku: studenci Akademii Sztuk Pięknych rozpoczęli strajk okupacyjny pracowni rzeźbiarsko-ceramicznej. Przedstawienie zagadkowej sytuacji, kiedy artyści, aby osiągnąć określone cele, zamykają się w pracowni i zaprzestają pracy, pociąga za sobą pytania o społeczną skuteczność działań artystycz-

Agnieszka Polska is one of the most interesting young Polish artists. She is also one of the very few who are equally precise and meticulous in using the medium of collage and animated film when tackling the issues of affection, perception and reflection on the history of contemporary art with its social and political conditions. Her wonderfully ethereal, visually rich and intuitive narrations are characterised by an interesting use of the philosophical heritage of the 20th century, especially psychoanalysis. Why have I decided to nominate Agnieszka Polska for the young painters’ competition? One of the reasons for my choice is certainly the way she deals with Włodzimierz Borowski’s artistic output, which is representative of the whole trend of conceptual and painting pursuits of Polish art of the 1960’s. “Sensitivity to Colour” (2010) is based on the artist’s black-and-white photographic documentation of his action “8th Syncretic Show” from 1968.

The film, initially following the documentary genre, is a walk through the reconstruction of space with a narrative delivered by a voice deceptively similar to that of Krystyna Czubówna, a well-known Polish television reader of wildlife documentaries. It is a walk with the camera sliding gently through the works and details, their reconstructions or impressions, showing their matter and texture in close-up. The reader delivers her lines about the biological nature of Borowski’s forms and quotes a review comparing his objects to coral reefs. This and similar metaphors must have inspired Polska in the way she presents art usually treated with excessive reverence. Here, Borowski’s creation gains extraordinary softness and sensuality, approximating what Lucy Lippard calls “excentric abstraction”. This is also the way Polska deals with the film matter, where the “emotional picture” is built mainly by movement and duration, occasionally accentuated by still frames resembling still lifes, in which she plays with alternating detail and focus. What is also interesting is the way Polska clashes seriousness and the so-called objectivism of conceptual art with the dynamics, sensuality and intimacy of the painter’s gesture, suddenly changing Czubówna’s audio narration into a rhythmical rock ballad, still sticking to the same visual language. In this way, her idea for Borowski’s reinterpretation turns into a critical project, clearly emphasi-

———

ARTYŚCI

Agnieszka Polska How the Work Is Done, wideo, kadr z filmu video, still frame 2011

nych, jak również o zasadność historycznej oceny sztuki w kategoriach politycznych. Animacje, które towarzyszą paradokumentowi przedstawiają nużący proces powstawania dzieła sztuki, gdy praca twórcza niewiele różni się od żmudnej pracy fizycznej. Jedyną sceną przełamującą ten mechaniczny proces jest moment, w którym nieosłonięta dłoń spokojnie dotyka rozgrzanego, płynnego szkła.

Agnieszka Polska

utrzymana w poetyce filmu drogi opowieść o zagubionych obrzędach polskiej kultury kresowej wpisana została w poetykę bliską pracom szwajcarskiego duetu Fischli &Weiss czy surrealistycznych narracji Mayi Deren, czy najnowszy, pokazywany w ramach Konkursu im. E. Gepperta „How the work is done” (2011). Podobnie jak w impresji na temat „8. pokazu synkretycznego”, artystka sięga po wydarzenie historyczne.

Obraz – bardzo oszczędny zbudowano na dwóch przeplatających się poziomach: abstrakcyjnej animacji z wizerunkiem bryły ciekłego szkła – jak informuje nas z offu balansujący na granicy faktu i fikcji lektor – i ludzkiej ręki mierzącej się z materią, czy abstrakcyjnych zbliżeń szklanych obiektów na czarnym tle oraz „werystycznej” paradokumentalnej inscenizacji pracowni rzeźby ASP z 1956 roku, gdzie odbywał się strajk. Artystka nie informuje widza o charakterze wydarzenia, do którego się odwołuje i choć miało ono czysto egzystencjalny charakter dla absolwentów, którzy nie posiadali przestrzeni do swojej pracy twórczej, sprawia, że wierzymy, iż było to wydarzenie par excellence polityczne. I jako takie jawi się ono nam w kontekście wrażliwości, z jaką pracuje z nim Polska, a za nią oko widza redystrybuujące to, co postrzegalne, zmysłowe – by użyć języka Rancière’a – w obrębie historii sztuki rozumianej tu jako społecznie uwarunkowanej dyscypliny naukowej.

zing her own perspective. I am equally emotional about the film “Duet” (2011), prepared in co-operation with Tomasz Kowalski, which resembles a road movie and tells the story of lost customs from the former eastern borderlands of Poland.

It resembles the poetics of the Swiss duo Fischli & Weiss, surrealist narrations by Maya Deren, or the latest project – “How the Work Is Done” (2011), also featuring in this year’s Geppert Competition. As it was the case with the “8th Syncretic Show”, the artist delves back in history. The picture is very simple, built on two interlacing levels: abstract animation with the image of a lump of liquid glass (as the narrator’s voice informs us, balancing between fact and fiction) and a human hand tackling the matter. It shows abstract closeups of glass objects on a black background and a “veristic”, quasi-documentary staging of an Academy sculpture studio from 1956, where a strike was taking place. The artist does not inform us about the actual reasons for this action. Even though in fact the protest was fairly prosaic and concerned insufficient work space for the graduates, we believe the incident to have been par excellence political in nature. And this is the way Polska’s work appears to be in the context of her artistic sensitivity. The viewer’s eye follows it, re-distributing what is visible, sensual – to use Rancière’s terms – within the history of art understood as a socially committed discipline.

Ewa Małgorzata Tatar

105 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Agnieszka Polska / 1985

106 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

Agnieszka Polska How the Work Is Done, wideo, kadry z filmu video, still frames 2011

———

ARTYŚCI

“How the Work Is Done” is a film which blends video with animation to show “the labour dream”. The video presents a hypothetical reconstruction of an actual event.

In 1956 , students of the Academy of Fine Arts in Cracow organized a sit-in action in the sculpture and ceramics studio. This enigmatic situation, in which artists lock themselves up and stop working in order to achieve particular aims, has to provoke questions concerning the so-

107 ———

cial effectiveness of artistic activities, but also the relevance of historical assessment of art in political categories. The animations accompanying the quasi-documentary show the tiresome process of producing a piece of art, in which creative work resembles arduous physical labour. The only scene clashing with this mechanical process is the moment when the bare hand gently touches the warm molten glass.

Agnieszka Polska

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Paulina Sadowska / 1985

­ aulina Sadowska w swojej twórczości inspiruje się archiP walnymi fotografiami zwykle z 1. połowy XX wieku. Są to zazwyczaj czarno-białe zdjęcia, związane z niezwykłymi sytuacjami, obrazującymi akty przemocy, fotografie wojenne lub sceny mniej określone, które skrywają tajemnice.

Powstające obrazy jednakże nie są prostymi przeniesieniami narracji tam występującymi, wręcz przeciwnie, wszystko co jest oczywistym reporterskim przekazem fotograficznym, jest przez autorkę pomijane, wymazywane. Pozostaje to, co jest możliwe do namalowania i staje się malarstwem, a nie fotografią. Znika dosłowność przekazu, a w to miejsce pojawia się tajemnicza pustka, coś z pogranicza snu, mrocznych zjaw, surrealistycznych obrzeży, zdarzeń zapamiętanych z dawnych czasów… Paulina Sadowska posługuje się również widokami pejzażowymi odnalezionymi w przepastnych archiwach internetowych. Fotografie stają się bazą, na której autorka projektuje cykle czarno-białych obrazów i animacji (również czarno-białych), takich, jak w cyklach: Sleeping in the Grass czy Wonder Wonder Land. Te monochromatyczne obrazy, pozbawione żywych barw, stają się przekazem atmosfery związanej z wyobcowaniem, pustką lub stanem zagrożenia. Cykle obrazów zestawiane są zwykle z animacją filmową, która aktywuje bardzo mocno system ich odbioru.

W swoich filmach autorka w minimalny, nieznaczny sposób wprowadza ruch postaci, form czy przedmiotów. Ulegają one subtelnym przesunięciom, natychmiast wprowadzając inny stan napięcia, powodując zarazem zmianę percepcji obrazów.

Pojawia się rodzaj intymnej narracji, wracają bolesne przeżycia, zawiedzione nadzieje, ujawnia się brak jakiejkolwiek optymistycznej przyszłości. W aktualnych realizacjach właśnie animacje wyzwalają taki sam skutek jak we wcześniejszych cyklach podpisy pod pracami, które często odkrywały tajemnice. Zderzenie tych znaczeniowych sytuacji – tego, co widać z tym, co ukryte − jest ważnym wątkiem konstrukcyjnym w malarstwie Pauliny Sadowskiej. Tak jak w cyklu Nie ma jak w domu, w którym artystka malowała dużych rozmiarów monochromatyczne, czarno-białe obrazy domów, gdzie zdarzyły się morderstwa i inne niegodziwości. Jako wizualne przedstawienia nie wyróżniały się niczym od innych domów.

In Paulina Sadowska’s work, the artist is inspired by old photographs, mainly from the early 20th century. They are usually black and white and connected with unusual events, acts of violence, war scenes or less obvious, mysterious situations. However, the resulting pictures are not straightforward transfers of the original narrations. Quite on the contrary – the author omits, deletes the whole journalistic message of the photos. What is left is what is possible to be painted, thus becoming painting rather than remaining a mere photograph.

The literary transmission vanishes and what appears in its place is mysterious emptiness, something resembling dreams, murky apparitions, surreal peripheries, events remembered from the past... Paulina Sadowska also uses landscapes found in the cavernous archives of the Internet. The photographs are starting points on which she bases cycles of black-andwhite pictures and animations (also black-and-white), including e.g. Sleeping in the Grass or Wonder Wonder Land. Those monochromatic images, devoid of vivid colours, send a message of alienation, emptiness and threat. The cycles of pictures are usually juxtaposed with film animations, which intensify the reception. In her films, the author introduces minimum movement, putting the characters, forms and objects in barely discernible motion. The subtle shifts immediately change the degree of tension, causing a change in perception. A kind of intimate narration appears, with painful flashbacks and past disappointments. What emerges is a sense of lost hope for a brighter future. In her current works, animations have the same function as signatures in her earlier cycles, i.e. revealing secrets. The clash of those semantic situations – the visible and the hidden – is an important construction element in Paulina Sadowska’s painting, as seen in the cycle There’s No Place Like Home, in which the artist presents large, monochromatic pictures of houses where murders and other serious crimes took place. In terms of visual representation, those houses look just like any other houses.

Jan Gryka

108 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

Paulina Sadowska Bez tytułu z cyklu Wonder Wonder Land, olej na płótnie No title from the Wonder Wonder Land cycle, oil on canvas 100 x 100, 2010

109 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Paulina Sadowska / 1985

110 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

Paulina Sadowska Bez tytułu z cyklu Wonder Wonder Land, olej na płótnie No title from the Wonder Wonder Land cycle, oil on canvas 100 x 89, 2010

———

ARTYŚCI

Paulina Sadowska Bez tytułu z cyklu Wonder Wonder Land, olej na płótnie No title from the Wonder Wonder Land cycle, oil on canvas 80 x 100, 2010

111 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Paulina Sadowska / 1985

112 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

Paulina Sadowska Bez tytułu z cyklu Wonder Wonder Land, olej na płótnie No title from the Wonder Wonder Land cycle, oil on canvas 65 x 100, 2010

———

ARTYŚCI

Paulina Sadowska Wonder Wonder Land, kadr z filmu/still frame animacja/animation, 2 min. 28 s., 2010

113 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Mateusz Sadowski / 1984

Już raz wspólnie z Dominikiem Kuryłkiem nominowaliśmy Mateusza Sadowskiego do konkursu Gepperta. Wówczas świeżo po licencjacie, Sadowski był autorem kilku niezwykle onirycznych filmowych pejzaży. Pisaliśmy wówczas o jego pracach: „Doświadczenie natury od wieków było i jest jednym z podstawowych impulsów tworzenia obrazu. […] Pejzaże tworzone przez artystów nie tylko pokazywały to, co naturalne, lecz także wyrażały skrajne uczucia doznawane wobec rzeczywistości. […] W takiej właśnie tradycji mieści się twórczość Mateusza Sadowskiego. […] w instalacji Hills and Trees (2008) […] wcielił się w [postać] bliżej nieokreślonego wędrowca […]. Składające się na tę pracę filmy mogą być traktowane jako rozciągnięte w czasie krajobrazy ze sztafażem, w których głównym tematem jest poszukiwanie „sprawcy”, którym jest sam artysta. Sadowski podkreśla to poprzez równoległą – zwierciadlaną – projekcję filmów o tej samej fabule, a innej scenerii. Skonstruowane w ten sposób „lustro” wydaje się ukazywać oblicze skazanego na niespełnienie człowieka bez właściwości […]. Sunset/Sunrise (2006) […] to symboliczny pejzaż z delikatnym pęknięciem w narracji. […] Wbrew pozorom nie mamy tu jednak do czynienia z ironią. Zastosowane przez artystę motywy składają się na melancholijną kompozycję przedstawiającą symboliczny, niepokojący moment pomiędzy nocą i dniem, kiedy jak twierdzą niektórzy, budzą się demony. Nieruchomy kadr zmusza oglądającego do kontemplacji obrazu. Film […] nawiązuje do tradycji Empire Warhola, jednak skrojony jest na miarę polskiej kultury, która darzyła zawsze większym afektem nie tyle spektakularne osiągnięcia cywilizacji, co mityczne wyobrażenie o bliskiej naturze wsi. Sadowski w swojej sztuce czerpie z tradycyjnej ikonografii, zestawiając ją z malarskimi rozwiązaniami wypracowanymi w wyniku krytycznego podejścia do tego tradycyjnego medium”. Najbliżej tamtego klimatu Sadowski pozostaje w swoim filmie Wiesz, o co chodzi z 2010 roku. Czarno-biały obraz oparty o grę z jego formą, z ostrością kadru, z rytmiką dźwięku i poszczególnych sekwencji jest żartobliwym studium natury. Z wielu widocznych w sztuce tropów artysty, wydaje mi się, że zainteresowanie pracą z afektem w filmie i instalacji stało się dominującym motywem w ciągu tych kilku lat, kiedy artysta

114 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

Together with Dominik Kuryłek, we have nominated Mateusz Sadowski for the Geppert Competition before. Back then, just after receiving his BA art diploma, Sadowski made a few highly oniric film landscapes. This is what we wrote about his works at that time: “The experience of nature has been one of the basic impulses for creating images for centuries. [...] Artistic landscapes have not only shown what is natural, but also expressed extreme emotions towards reality. [...] Mateusz Sadowski’s work belongs to this tradition. […]

In his installation Hills and Trees (2008), he is an indeterminate wanderer […]. The films constituting this work may be treated as landscapes with staffage spread over time, in which the main theme is looking for the “perpetrator”, i.e. the artist himself. Sadowski emphasizes it by projecting films with the same plot and different sets in a parallel way. The “mirror” created in this manner seems to show the face of a man without substance who is condemned to failure [...] Sunset/Sunrise (2006) [...] is a symbolic landscape with a delicate crack in narration. [...] Contrary to appearances, irony is absent from the picture here. The motifs used by the artist make up a melancholy composition showing the symbolic, disquieting moment between night and day, when – as some claim – the demons rise. The frozen frame makes the viewer contemplate the picture. The film […] refers to Warhol’s Empire, except that it is tailored to the Polish tradition, which has always valued the mythical image of the village, with its closeness to nature, over spectacular achievements of modern civilization.

In his art, Sadowski draws on traditional iconography, juxtaposing it with painting solutions worked out as a result of his critical approach to this traditional medium.” Sadowski’s film “ You Know What It Is All About” (2010) is closest to that climate. This black-and-white picture, playing with form, focus, as well as the rhythm of sound and respective sequences, is a humorous study of nature. It seems that among all his attempts, it is the artist’s interest in emotion in film and installation that has become the dominating motif over the last

———

ARTYŚCI

Mateusz Sadowski Maszyna do myślenia o przeciążeniach, instalacja wideo, detal A Machine for Thinking about Overloads, video installation, detail 2011

zrezygnował z ilustracyjnego charakteru swojej sztuki. Tak też postrzegam krótkie, poetyckie obrazy filmowe jak Cisza, Tarcie (obydwa z 2010) czy rewelacyjny Nudziarz (2011), w których artysta prowadzi nas formą i fakturą oraz rytmem, pozwalając nam przez moment czuć i poprzez nastrój usytuawiać siebie wobec sztuki, przez chwilę nie myśleć. Podobnie dzieje się w kontakcie z niezwykle precyzyjnymi i eterycznymi instalacjami – maszynami – do przeżywania i do myślenia (obie 2011). W swojej sztuce Sadowski wraca do zagadnienia przyjemności i rozkoszy, jednocześnie korzystając ze środków właściwych sztuce nastawionej na tautologiczną refleksję.

few years when he gave up the illustrative character of his art. It is also the way I see his short, poetic films like Silence, Friction (both from 2010) and the superb Bore (2011), where the author uses form, texture and rhythm to offer us a brief opportunity to stop thinking and thanks to its mood assume our own position in relation to art. We experience something similar when faced with the unusually precise, ethereal installations – the machines of experience and thinking (both from 2011). In his art, Sadowski returns to the issue of pleasure and delight, at the same time using the means typical of art aiming at tautological reflection.

Ewa Małgorzata Tatar

115 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Mateusz Sadowski / 1984

116 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

Mateusz Sadowski Maszyna do myślenia o przeciążeniach, instalacja wideo A Machine for Thinking about Overloads, video installation 2011

———

ARTYŚCI

Mateusz Sadowski Maszyna do myślenia o przeciążeniach, instalacja wideo, detal A Machine for Thinking about Overloads, video installation, detail 2011

117 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Barbara Strykowska / 1982

Barbara Strykowska nie tylko zajmuje się twórczością indywidualną, ale także jest aktywną animatorką swojego środowiska i pokolenia – współtworzy grupę Strupek tworzącą wystawy sztuki w miniaturze do wynajęcia, a także Zbiornik Kultury – galerię i miejsce spotkań środowiska artystycznego od roku działające w postindustrialnych przestrzeniach dawnej fabryki Miraculum w Krakowie. To tam miała miejsce pierwsza, duża indywidualna wystawa artystki „Babka z piasku”, zorganizowana w kooperacji z młodym kuratorem Wojtkiem Szymańskim. W sterylnej przestrzeni duet artystka-kurator zaaranżowali „wakacyjną” instalację z niewielkich, intymnych, tworzonych głównie na papierze i kartonie (także akwarele i linoryty) rysunkowych, utrzymanych w charakterze dziennika, oraz malarsko-kolażowych układających się w cykle, prac przedstawiających puste wnętrza i ich detale.

Prac na pierwszy rzut oka niepozornych, ale po dłuższym przyjrzeniu się zadziwiających surrealistycznymi aplikacjami. Jak pisał w utrzymanym w poetyce pocztówki z wakacji tekście kuratorskim Szymański, „[n]iektórzy mówili, że Basia jest malarką mieszczańskich wnętrz i skupia swoją uwagę na przemalowywaniu obrazów ze ściany w salonie, czerwonych kanap i wzorów na tapetach. Kuba zapewne powiedziałby, że Basia […] zmęczyła się rzeczywistością. […] Owszem, obrazy są bardzo nieduże, a ich rozmiar podkreśla kameralność podejmowanych tematów. To prawda, że dzieją się na tych obrazach dziwne i niepokojące rzeczy […]. Basię interesuje właśnie to, co z drugiej strony, zakryte, niewidoczne, przecięte wpół i zaklejone. Świetnie zdaje sobie sprawę z tego, że świat faktu, który tak kochamy, to surowiec snów niesubstancjalny, że istotne jest to, co być może skrywa się z drugiej strony muru, pod płótnem i pod tapetą. Stąd zapewne pojawiają się u niej trójwymiarowe obrazy przypominające domki dla lalek z otworami, przez które widać inną rzeczywistość. Basia już wie, że za ścianą pomalowaną w miły wzorek z kwiatków i wisienek mieszkają często niecałkiem mili panowie. I wie, jak pokazać ten zamaskowany świat w dwóch wymiarach płótna”. Najciekawsze moim zdaniem prace artystki, to białe płótna ukazujące wnętrza mieszczańskich tajemnic. Białe i barokowe zarazem, tworzone poprzez dodawanie na ich powierzchni płaskich, także białych, ozdobnych elementów, przywodzą na myśl sztukę Marii Pinińskiej-Bereś, która w medium rzeźbiarskim starała się przepracować masochistyczne uwarunkowania kobiecej seksualności i poszukiwała

118 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

Barbara Strykowska is not only an individual artist, she is also involved in stimulating the creative activities of her generation. A member of the Strupek group, she organizes miniature exhibitions for hire and runs the Art Reservoire – a gallery and meeting place of artistic circles which has been operating for a year now in the post-industrial space of Cracow’s former Miraculum factory. This is where the artist’s first bigger individual exhibition was held. Entitled “Mud Cake”, it was organized in co-operation with a young curator, Wojtek Szymański. In the sterile surroundings, the artistcurator duo arranged a “holiday” installation composed of small, intimate works on paper and carton (and occasionally also watercolour and linocut) styled as a diary, as well as paintings-collages that formed cycles presenting empty interiors and their details. Inconspicuous at first sight, on closer inspection the exhibits surprised with surrealist appliqués.

As Szymański wrote in his curatorial text, which looked like a holiday postcard, “some say that Basia paints bourgeois interiors, focusing on paintings from living-room walls with their red sofas and wallpaper patterns. Kuba would probably say that Basia has got tired of reality. (…) Indeed, the pictures are very small and their size reflects the significance of their themes. But it is also true that strange and disturbing things take place in them. (…) Basia is interested in what is on the other side, hidden, invisible, cut in two and pasted back. She is perfectly aware that the world of fact which we love so much is the insubstantial matter of dreams, that what is crucial hides behind the wall, underneath the canvas and the wallpaper. Hence the three-dimensional images resembling doll houses, with holes overlooking a different reality. Basia knows that what often lurks behind the nicely patterned wall are not-so-nice fellows. She also knows how to show the concealed world on the two dimensions of the canvas.”

In my view, the artist’s most interesting works are the white sheets showing the bourgeois secrets of the interiors. White and Baroque-like, created by adding more and more white layers of decorative elements, they resemble the sculptures of Maria Pinińska-Bereś, who tried to process the masochis-

———

ARTYŚCI

Barbara Strykowska Bez tytułu, kolaż na tekturze No title, collage on cardboard 8,6 x 6, 2011

recepty na kobiecą rozkosz. Płótna Strykowskiej nie niosą w sobie bezpośrednio tej konotacji, ale skrywają podobną tajemnicę. Nie są bezpośrednią narracją o seksualności, choć są nią – idąc tropem czytania barokowości przez Jacquesa Lacana – podszyte. Nie są też anegdotycznym przyczynkiem do snucia fantastycznych opowieści, jak prace nieco starszych „zmęczonych rzeczywistością” Ziółkowskiego czy Kowalskiego. Choć zawierają także, częsty w ich sztuce, metamalarski pierwiastek.

tic conditions of female sexuality, attempting to find a recipe for ecstasy. Strykowska’s canvases may not directly bear this connotation, but they hide a similar secret. They are not a directly sexual narrative, yet if we accept the understanding of Baroque suggested by Jacques Lacan, they are saturated with it. They are not starting points for fantastic stories either, as seen in the works of slightly older artists “tired of reality” – Ziółkowski or Kowalski, even though they do contain similar meta-painting elements.

Ewa Małgorzata Tatar

119 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Barbara Strykowska / 1982

120 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

Barbara Strykowska Bez tytułu, zestaw prac No title, set of works 2011

121 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Barbara Strykowska / 1982

Barbara Strykowska Bez tytułu, kolaż, akwarela, tempera na papierze No title, collage, watercolour, tempera on paper 23,6 x 31,8, 2011 Barbara Strykowska Bez tytułu, akwarela na płótnie No title, watercolour on canvas 13 x 15, 2011 Barbara Strykowska Ruczaj – pokój Marty, akwarela, kolaż na papierze Ruczaj – Marta’s room, watercolour, collage on paper 12,3 x 17,8, 2010/11

122 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

Barbara Strykowska „Kinderspiele” – fragment ekspozycji/exhibition fragment Zbiornik Kultury, Zabłocie 23, Kraków 2011

Barbara Strykowska Bez tytułu, ołówek, kolaż na papierze i tekturze No title, pencil, collage on paper and cardboard 32 x 23,8, 2011

Barbara Strykowska Dietla 71/8- pokój Mateusza i Grzesia, akwarela, kolaż na papierze Dietla street no. 71/8 – Mateusz’s and Grzesiek’s Room, watercolour, collage on paper 23,7 x 31,5, 2011

123 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Łukasz Surowiec / 1985

Film Łukasza Surowca Szczęśliwego Nowego Roku powstał w nielegalnie zbudowanym domu w centrum Katowic – mieście wojewódzkim, centrum ponad dwumilionowej metropolii śląskiej. Bezdomni zbudowali prowizoryczny dom na miarę swoich możliwości. Nie skorzystali z pseudosocjalnej pomocy państwa. Nie zamieszkali w noclegowni. Wybrali życie na swoich zasadach: odnawiają „praktyki zbieracko-łowieckie”, zbierają złom, żebrzą, handlują na targu. Główni bohaterowie – Józef John i Marta – „animują” też towarzyskie życie okolicznych bezdomnych. Ich dom stał się miejscem spotkań. Jak mówi artysta: „to opowieść o owej społeczności, z własnym systemem wartości, praw i obowiązków, która stara się przetrwać w kapitalistycznej dżungli. To opowieść o bezradności, sytuacji bez wyjścia, marzeniu o dachu nad głową lub skrawku ziemi, skąd nikt ich nie wygoni. Nie rozumieją pojęcia „pustostanów”. Nie rozumieją dlaczego nie mogą tam przebywać. Nie rozumieją śmierci tych, którzy zamarzli. To opowieść o ludziach, na których przyjęcie neoliberalny polityk nie jest wciąż gotowy”. Neoliberalne państwo stało się egzekutorem wolnego rynku, kierując się zadaniem utrzymywania „prawa i porządku”, zamiast być jego regulatorem. Neoliberalne hasła deklarujące „mniej państwa”, w istocie przyczyniają się jedynie do zmniejszenia socjalnego państwa, redystrybucji i socjalnych perspektyw. W zamian dochodzi do zwiększenia represji, „zamknięcia” i gettoizacji biedy (np. tzw. osiedla kontenerowe na obrzeżach Bydgoszczy czy Bytomia, ostatnio zaplanowane w Poznaniu i Katowicach). Rządy w imię fantazmatu „prawa i porządku” nie są dla wszystkich równe. Operacja demonizacji i moralnej deprecjacji biednych („Wykluczeni sami są sobie winni”) polega na przyjęciu optyki tzw. „zdrowego rozsądku”, „normalizacji”, racjonalności służącej w prostej linii uzasadnieniu logiki ideologii neoliberalizmu ekonomicznego, której zakładnikami pozostają politycy ubodzy w alternatywne rozwiązania, powtarzający nagminnie, że „ekonomia jest nieubłagana” oraz, że statystyki/liczby się nie mylą. Co zatem z tymi którzy się w nich nie mieszczą? Projekt Łukasza Surowca daleki jest od idealizowania i i fetyszyzacji biedy, Innego etc., jakie stosuje polski film fabularny (przesłodzone obrazy np. w „Boisku bezdomnych” w reż. Kasi Adamik czy „Sztuczkach” w reż. Andrzeja Jakimowskiego), jaki też typowy jest dla wielu projektów artystycznych, będących jedynie przykładem „miękkiej inżynierii”, która łagodzi realny wydźwięk problemu. Film Surowca pokazuje poczucie wstydu, bezdomność, samotność, zagrożenia (np. śmierć przez zamarznięcie, która w przekazach medialnych sprowadzona jest do cyfr w pasku informacyjnym), ale i wyrazistą świadomość własnej pozycji społecznej – tego na ile wyceniony jest ich dzień życia (np.

12 – 15 zł – na podstawie kwitu ośrodka pomocy społecznej),

124 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

Happy New Year is a film by Łukasz Surowiec, made in an illegally-built house in the centre of Katowice – the twomillion capital of the Silesian conurbation. The homeless constructed this makeshift dwelling to the best of their skills, refusing the pseudo-social help from the State. Refusing to live in a shelter. Choosing a life on their own terms – back to the hunter-gatherer times, living from scrap metal collection, some begging and petty trade in open-air markets. The main protagonists, Józef John and Marta, also “animate” the social life of other homeless people in the neighbourhood.

Their house has become a meeting place. The artist says: “It’s a story of a community which follows its own system of values, rights and duties to survive in the capitalist jungle. It’s a story of helplessness, dead ends, dreams of home and property which would not be taken away. They do not understand why squats are illegal. Why can’t they just stay there? They do not understand why people freeze to death. It’s a story of people whose existence is beyond the grasp of a neo-liberal politician.” The neo-liberal State has turned into an executor of a free market. In order to maintain “law and order”, it has stopped being its regulator. The “less state” slogans in fact lead to diminishing its social role, redistribution and social perspectives. Instead, what happens is more repression, confinement and the “ghettoisation” of poverty (see e.g. the so-called container housing projects on the outskirts of Bydgoszcz or Bytom, now also planned in Poznań and Katowice). The fantasy of rule in the name of “law and order” causes inequality.

Demonising and depreciating the poor (“they only have themselves to blame”) is based on assuming the “commonsense” approach – rationalising which leads directly to justifying the logic of economic neo-liberal ideologies, fed by politicians lacking in alternative ideas, repeating that economy is unyielding and statistics never lie. What about those who do not fit, then? Łukasz Surowiec’s project is far from idealizing or fetishizing poverty, so typical of contemporary Polish cinema (sugary films like “Homeless Pitch” by Kasia Adamik or “Tricks” by Andrzej Jakimowski) or even some artistic projects, which are merely examples of “soft engineering” meant to dilute the real gravity of the problem. Surowiec’s film shows humiliation, homelessness, loneliness, threat (e.g. death of hypothermia, presented in the media as sensational statistics), but also – a distinct awareness of their own social position, including the calculation of a single day of homeless life (12-15 zlotys, according to the social welfare

———

ARTYŚCI

Łukasz Surowiec Szczęśliwego Nowego Roku – spotkanie pierwsze, fotomontaż (po lewej bezdomny Józef John, po prawej Prezydent Miasta Katowice Piotr Uszok), wydruk cyfrowy A Happy New Year – First Meeting, photomontage (from the left: homeless Józef John and President of Katowice Piotr Uszok), digital printing 28 x 73,5, 2011

125 ———

Łukasz Surowiec Szczęśliwego Nowego Roku, wideo, kadr z filmu A Happy New Year, video, still frame 21 min. 53 s., 2011

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Łukasz Surowiec / 1985

marzenia o własnym domu, w którym raczej nie przyjdzie im zamieszkać. Bohaterowie filmu Surowca używają języka „niewłaściwego”. Krytykują władze sobie dostępnym językiem.

Kryzys demokracji, gdzie władze zarządzające, pozbawione „słuchu społecznego”, zarezerwowały głos krytyki mediom i partiom opozycyjnym, z którymi współkreują „spektakl władzy”, ustawiając przestrzeń dyskusji. Sam projekt z założenia przekraczał ramy galerii, zmierzając do rzeczywistego wkroczenia w przestrzeń miasta. W końcowej części filmu Łukasza Surowca kilkakrotnie pada zaproszenie skierowane do prezydenta miasta. Na fotografii – wielkoformatowym, panoramicznym fotomontażu, spotykają się bohater filmu – Józef John oraz prezydent Katowic – Piotr Uszok. Rozmawiają ze sobą, uśmiechają się, ściskają swoje ręce. Wydawałoby się to przykładem political fiction, politycznej fantazji. Jak pisze artysta: „Dalsza część rozgrywa się już w domyśle. Jest spreparowaną fabułą dziejącą się na fotografii. Prezydent miasta spotyka się z bezdomnymi, przekonuje go uczciwość intencji i tragedia tych ludzi. Wbrew swoim prawicowo-neoliberalnym przekonaniom, pomaga im. Znajduje dla nich mieszkania, oferuje im pracę. Pasując się na bohatera, zrywa więzy ze zdrowym rozsądkiem i racjonalnym systematycznym działaniem. Grzeszy swoją postawą wobec społeczeństwa”. Jednak fotomontaż spotkania nie musi być fikcją. Czy jesteśmy gotowi na to spotkanie? Dlaczego nie spróbujemy? Pisanie żywej polityki to pisanie możliwych scenariuszy przyszłości. Jak bohaterowie filmu poradziliby sobie? Jak regulowaliby sprawy konieczne do utrzymania domu? Jak i czy udałoby im stać się częścią społeczeństwa, które ich nie przyjmuje. Łukasz Surowiec swoim projektem świadomie podejmuje się bezpośredniego, jednoznacznego działania aktywistycznego. Tzw. świat sztuki dziś często je deprecjonuje, rezygnując z realizacji celu, w obawie o zarzut „publicystyki”, zostawiając pole działania innym instytucjom, aktywistom itd... Nie oddawajmy tak łatwo tego pola. Nie zaciemniajmy założonego celu frazesem o wieloznaczności sztuki, która de facto odbiera, kastruje jej wydźwięk. Sztuka to samouczące się narzędzie, elastyczne – oportunistycznie dopasowujące się do szybkich zmian dzisiejszego świata. Sztuka jako eksperymentalna droga poznania, jawi się jako oferta tam, gdzie inne dziedziny bałyby się zaryzykować eksperymentu, gdzie ogranicza je racjonalność.

Sztuka nie stawia samych pytań, daje też odpowiedzi. Łukasz Surowiec deklaruje wprost, że „w prezentowanej pracy [chce] udzielić odpowiedzi, która być może zrodzi pytania”. Z kolei społeczne ruchy mogą zostać rozwinięte z postulatów artystycznych.

126 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

slip) and dreams of home which will never be fulfilled. The main heroes of the film use “incorrect” language, lashing the authorities in the only way known to them – for the crisis of democracy, in which the ruling class has lost its “social ear”, reserving criticism for the media and opposition, other players in this “spectacle of power”. The project is intended to go beyond gallery space and literally enter city space. In the final part of Łukasz Surowiec’s film, there is a repeated invitation for the mayor of Katowice. The two gentlemen – Józef John and Mayor Piotr Uszok – do meet in a large-sized, panoramic trick photo, chatting, smiling and shaking hands. Just an example of political fiction. The artist writes: “The rest is conjecture, a doctored plot shown in the photograph. The city mayor meets the homeless, their good intentions and tragedy convince him. Despite his right-wing, neo-liberal views, he helps them. He finds flats and work for them. He becomes a hero by giving up commonsense and rational, systematic action. In this way he sins against the society.” However, the photo montage of the meeting does not have to be fiction.

Are we ready for such a meeting? Why not try? After all, real-life politics is about writing possible scenarios for the future. How would the film protagonists cope? How would they manage to run their households? Would they succeed in becoming part of the society which rejects them? In his project, Łukasz Surowiec consciously undertakes to engage in direct, unequivocal action. The so-called world of art often depreciates this practice, giving up the fulfilment of any aims, for fear of being labelled “journalistic”. This is left to other institutions, activists, etc. Let us not give up so easily. Let us not obliterate possible aims with the cliché of art’s ambiguity – in fact, it castrates its impact. Art is a self-instructive, flexible tool, opportunistically adjusting to the fast pace of changes in today’s world. Art as an experimental way of knowing offers itself where other domains fear to risk experimenting because they are limited by rationality. Art is not just meant to ask questions, but also to answer them. Łukasz Surowiec is straightforward in declaring that he “wants to give an answer which may lead to questions.” Social movements may originate from artistic postulates.

Stanisław Ruksza

———

ARTYŚCI

Łukasz Surowiec Szczęśliwego Nowego Roku – makieta (wykonana według wizualizacji dołączonej do wniosku dla Prezydenta Miasta Katowice, dotyczącego budowy osiedla dla bezdomnych przed katowickim Spodkiem), papier, deska, tektura A Happy New Year – Model (made according to the visualization that was attached to the proposal for the President of Katowice, for the construction of housing for the homeless before Spodek building in Katowice) 60 x 90, 2011

127 ———

Łukasz Surowiec Szczęśliwego Nowego Roku – rysunki (wykonane przez bezdomnych, przedstawiające projekty domu, który zamierzają wykonać przed następnym sezonem zimowym), ołówek, papier A Happy New Year – Drawings (made by homeless people, depicting design of house which they are going to build before upcoming wintertime), pencil, paper 21 x 30, 2010

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Łukasz Surowiec / 1985

128 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

Łukasz Surowiec Szczęśliwego Nowego Roku, wideo, kadry z filmu A Happy New Year, video, still frames 21 min. 53 s., 2011

———

ARTYŚCI

Łukasz Surowiec Szczęśliwego Nowego Roku – rysunek (wykonany przez bezdomnych, przedstawiający projekty domu, który zamierzają wykonać przed następnym sezonem zimowym), ołówek, papier A Happy New Year – Drawing (made by homeless people, depicting design of house which they are going to build before upcoming wintertime), pencil, paper 21 x 30, 2010

129 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Katarzyna Szeszycka / 1983

Prace Katarzyny Szeszyckiej mieszczą się w aktualnym trendzie malarstwa przedstawiającego i opartego na rejestracji obrazu za pomocą aparatu fotograficznego, warto jednak podkreślić, że Szeszyckiej udało się podporządkować to medium własnej koncepcji malarskiej, co pozwala jej uniknąć łatwego zaszufladkowania w kontekście mocnego wyeksplorowania tego sposobu obrazowania otaczającej nas rzeczywistości.

Katarzyna Szeszycka Baseny 2, olej na płótnie Swimming Pools 2, oil on canvas 110 x 120, 2011

Katarzyna Szeszycka’s works follow the current trend in paininting, in which the picture is based on a prior photographic image. It is worth mentioning, however, that Szeszycka has managed to subordinate this medium to her own painting concept, thus avoiding simplistic labelling in the times when this manner of presentation has become so overexploited.

Kamil Kuskowski

130 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

Katarzyna Szeszycka Baseny 1, olej na płótnie Swiming Pools 1, oil on canvas 110 x 130, 2011, detal/detail

131 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Katarzyna Szeszycka / 1983

132 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

Katarzyna Szeszycka Baseny (nauka pływania), tryptyk, olej na płótnie Swimming Pools (Swimming Lesson), triptych, oil on canvas 2011 Katarzyna Szeszycka Baseny, tryptyk, olej na płótnie Swimming Pools, triptych, oil on canvas 2011

133 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Katarzyna Szeszycka / 1983

134 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

Katarzyna Szeszycka Baseny (nauka pływania 1), olej na płótnie Swimming Pools (Swimming Lesson 1), oil on canvas 100 x 120, 2010, detal/detail

———

ARTYŚCI

Katarzyna Szeszycka Baseny (nauka pływania 2), olej na płótnie Swimming Pools (Swimming Lesson 2), oil on canvas 100 x 100, 2010, detal/detail

135 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Marta Tomasik / 1984

Można powiedzieć, że w jakimś stopniu punktem wyjścia i tematem obrazów Marty Tomasik jest pustka. Pustka odnosząca się do miejsc i przestrzeni realnie istniejących, chociaż funkcjonujących na marginesie rzeczywistości. Pustka jako przestrzeń pozbawiona znaczenia oraz oczywistego sensu, a zatem obojętna i tym samym nieobecna – anty-przestrzeń.

Obrazy Marty Tomasik komunikują poprzez nieobecność przedstawionego, a nie poprzez jego wizualizację. Pustka nie jest ekranem, ale przestrzenią, do której możemy dotrzeć po jego rozdarciu. Być może pożądanie sensu nadal musi tkwić w obrazie, a może należy go szukać poza nim. Artystka skupiona jest na procesie malarskim. Procesie, który przejmuje rolę narracji obrazu, integruje treści malarskie z naturą medium, powierzchnią i kształtem płaszczyzny. Integracja ta wolna jest od spekulacji myślowej i formalnej. To stan pozwalający na uwolnienie od przedstawienia. To wreszcie poszukiwanie sensu na krańcu historycznego rozumienia obrazu malarskiego w jego własnym obszarze. Tu treści obrazu nie odnajdziemy na jego powierzchni. Należy przenieść uwagę na samą świadomość, zawieszając na moment tezę o istnieniu obrazu. Pozostaje ona żywa, choć w zmodyfikowanej formie, co pozwala poszerzyć samą świadomość odbioru. Za pustką obrazów Marty Tomasik kryje się intencjonalność. Intencjonalność jest odpowiedzią na istnienie obrazu w sobie.

Tym samym sens malarstwa jest sensem, jaki mu nadajemy.

To a certain degree, the starting point and theme of Marta Tomasik’s pictures is emptiness. Emptiness of real places and existing spaces, but functioning on the margins of reality.

Emptiness as a space devoid of meaning or sense, therefore indifferent and absent – an anti-space. In Marta Tomasik’s works, the message is communicated through the absence of what is presented, not through its visualization. Emptiness is not a screen, but rather a space which we can reach by ripping it apart. Perhaps the need for a meaning is still in the picture, and perhaps it must be sought beyond it. The artist herself is focused on a creative process. The process which becomes narration, which integrates the content with the nature of the painting medium, the surface and shape of the sheet. The integration is free of cognitive or mental speculation. It is a state which allows to depart from representation. And it is a search for a meaning at the end of the historical understanding of a painting. Here, the content of a painting is not to be found on its surface. Attention must be shifted towards awareness itself, momentarily suspending the premise that the painting exists. It remains valid, if formally modified, which leads to broadening the receptive awareness. There is intention behind the emptiness of Marta Tomasik’s pictures.

It is the answer to the existence of a picture in itself. Therefore, the sense of painting is the sense we give to it.

Wojciech Łazarczyk

136 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

Marta Tomasik Bez tytułu, akryl na płótnie No title, acrylic on canvas 150 x 200, 2010

137 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Marta Tomasik / 1984

138 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

Marta Tomasik Bez tytułu, akryl na płótnie No title, acrylic on canvas 95 x 130, 2010

139 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Marta Tomasik / 1984

140 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

Marta Tomasik Bez tytułu, akryl na płótnie No title, acrylic on canvas 150 x 200, 2010

141 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Marcin Zawicki / 1985

Marcin Zawicki, małomówny student intrygował od kiedy pojawił się na uczelni. Erupcja jego wirtuozerii malarskiej, poczynając od cyklu „Lunaparków”, wprawiała w osłupienie nie tylko jego rówieśników. Jednak efekty iluzyjne, których nie powstydziliby się najwybitniejsi przedstawiciele trompe l’oeil, zmysłowa uroda jego „ładnych” obrazów, gdzie efekt haptyczności doprowadza odbiorcę do stanu lekkiego zmieszania, bo tak korcą do pomacania i wręcz dziecięcego polizania, nie są „tanim” efekciarstwem. Za tym wszystkim stoi idea, nawet kilka idei – problemów, które nie przeszkadzają sobie wzajemnie. Zawicki niezwykle inteligentnie, z ironią, a niekiedy wręcz autoironią, wziął się za bary z dyskursem reprezentacji w malarstwie, „słusznymi” tematami w sztuce, traktatem Goethego na temat koloru, estetyczną banalizacją ponowoczesnego obrazu oraz dewaluacją dzieła poprzez popularyzację sztuki. Jednocześnie autorsko komentuje współczesne fascynacje kulturą Mangi. Filozofia tej ostatniej jest zresztą dla niego pretekstem do niepokojących sformułowań.

Częstokroć dla swoich przedstawień malarskich tworzy miniaturowe modele – obiekty, przenosząc je na płótno, by potem pokazywać równolegle z obrazami. Tymi instalacjami malarskimi, dodatkowo poszerza pole dyskursu. Znakomicie oddaje to praca pt. „Gablotka”, w której obraz namalowany dosłownie w stoczniowej gablocie, zawiera w sobie również swoją własną reprezentację – miniaturkę umieszczoną w tejże gablotce. Zawicki z właściwą sobie kpiną komentuje: „Przy założeniu, że odbiorcą sztuki może (powinien) być każdy – pojawia się potrzeba stworzenia sztuki rozumianej wielopłaszczyznowo, bo oczywistym jest, że osoby z różnych środowisk mają odmienne potrzeby z nią związane.”

A quiet student, Marcin Zawicki intrigued everybody right from the beginning. The eruption of his painting virtuosity, apparent as early as in his “Funfair” cycle, astonished not only his fellow students. However, his illusions, worthy of the best representatives of trompe l’oeil, the sensual beauty of his “pretty” pictures, haptic to the point of confusion (you almost reach out to touch or lick, the way children do), are not meant for cheap effect. There is an idea behind it all, or rather – a few of them, none excluding the other. In an intelligent, ironic, sometimes self-ironic way, Zawicki tackles the issue of representation in painting, the “correct” themes in art, Goethe’s treaty on colour, the aesthetic banality of post-modernist imagery and devaluation of individual works due to popularizing art. At the same time, he offers his own comment on the contemporary fascination with manga culture. Which, incidentally, leads him to rather disturbing conclusions. One of his characteristic practices is creating miniature models – objects which later accompany his paintings. These painting installations further broaden the discursive field. The work “Showcase” is a perfect example. A picture painted literally inside a shipyard showcase includes its own representation – a miniature placed in the same glass showcase. In his typically ironic manner, Zawicki comments: “Assuming that everybody can (should) be a recipient of art, what is needed is creating art understood in a multi-layered way because clearly people from different backgrounds have different needs connected with art.”

Krzysztof Polkowski

142 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

ARTYŚCI

Marcin Zwicki Bez tytułu (model), deska, wydruk cyfrowy, plastelina, kredka, pastel, emulsja alkidowa, akryl No title (model), plank, digital printing, Plasticine, crayon, pastel, alkyd emulsion, acrylic 2011

143 ———

Marcin Zwicki Bez tytułu z cyklu boys, akryl, olej, kredka, pastel na płótnie No title from boys cycle, acrylic, oil, crayon, pastel on canvas 140 x 90, 2011

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Marcin Zawicki / 1985

144 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

Marcin Zwicki Bez tytułu z cyklu boys, akryl, olej, kredka, pastel na płótnie No title from boys cycle, acrylic, oil, crayon, pastel on canvas 140 x 160, 2011

———

ARTYŚCI

Marcin Zwicki Bez tytułu (model), deska, wydruk cyfrowy, plastelina, kredka, pastel, emulsja alkidowa, akryl No title (model), plank, digital printing, Plasticine, crayon, pastel, alkyd emulsion, acrylic 2011

145 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Marcin Zawicki / 1985

146 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

Marcin Zwicki Bez tytułu, z cyklu boys, akryl, olej, na płótnie No title, from boys cycle, acrylic, oil, on canvas 170 x 140, 2011

———

ARTYŚCI

Marcin Zwicki Bez tytułu (model), deska, wydruk cyfrowy, plastelina, kredka, pastel, emulsja alkidowa, akryl No title (model), plank, digital printing, Plasticine, crayon, pastel, alkyd emulsion, acrylic 20 x 17, 2011

147 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Marcin Zawicki / 1985

148 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

Marcin Zwicki Bez tytułu (model), deska, wydruk cyfrowy, plastelina, kredka, pastel, emulsja alkidowa, akryl No title (model), plank, digital printing, Plasticine, crayon, pastel, alkyd emulsion, acrylic 20 x 16, 2011

———

ARTYŚCI

Marcin Zwicki Bez tytułu (model), deska, wydruk cyfrowy, plastelina, kredka, pastel, emulsja alkidowa, akryl No title (model), plank, digital printing, Plasticine, crayon, pastel, alkyd emulsion, acrylic 2011

149 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

ARTISTS

Biogramy

150 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

BIOGRAMY

151 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

BIOGRAMY

Biogramy

Tomasz Baran 1985 Studia ASP w Krakowie w latach 2005-2010.

Dyplom z malarstwa w pracowni prof. Andrzeja Bednarczyka. Mieszka i pracuje w Krakowie.

Wystawy indywidualne — „Bez tytułu”, galeria Delikatesy, Kraków, 2010 — „Pan Baran maluje mural”, interwencja w mieszkaniu prywatnym, Kraków, 2009 — „Wystawa I”, akcja rewaloryzacji abstrakcji, Galeria F.A.I.T., Kraków, 2009 Wystawy zbiorowe — Najlepsze dyplomy Akademii Sztuk Pięknych 2010, Gdańsk, 2010 — „Chopin w mieście”, działania w przestrzeni miejskiej, Krakowskie Biuro Festiwalowe, Kraków, 2010 — „Jeune Création Européenne”, Montrouge, Francja, 2009 — „306”, Floriańska 22, Kraków, Polska, 2009 — „Półmetek”, Otwarta Pracownia, Kraków, 2008 Rezydencje — Rezydencja w Montrouge, Francja, 2010

Agata Katarzyna Bielska 1984 Absolwentka ASP w Łodzi. Dyplom w 2010 r. w pracowni prof. Konrada Kuzyszyna, specjalizacja Multimedia i Malarstwo.

Wystawy indywidualne — „Minuty z przemijania”, wystawa dyplomowa, Fabrysterfa, Łódź, 2010 — „Pusty Dom”, Klub Fokus Biennale w ramach Fokus Biennale, Łódź, 2010 — „Widzialne-nie-widzialne”, Galeria Nowa, Łódź, 2010 — „Pejzaż Wewnętrzny”, Galeria Widok, Łódź, 2008 Wystawy zbiorowe — 6. Triennale Młodych w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, 2011 — „Akrecje II”, MS Muzeum Sztuki, Łódź, 2011 — Wystawa laureatów Konkursu im. Wł. Strzemińskiego, Galeria KOBRO, Łódź, 2010 — 14. Marler Video-Kunst-Preis, Skulpturenmu-

152 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

seum Glaskasten Marl, Niemcy, 2010 — „Wzajemne oddziaływania”, Galeria FlattmannHallen, Herne (Niemcy), 2009 — „Metamorphosis”, Paros Art Circle, Parikia, Paros, Grecja, 2009 — 9. Festiwal Nauki, Techniki i Sztuki, Miejska Galeria Sztuki – Ośrodek Propagandy Sztuki, Łódź, 2009 — V 13 Pracownia Multimediów ASP w Łodzi, Festiwal Dialog Czterech Kultur, Łódź, 2008 — „Obecność”, Galeria KOBRO, Łódź, 2008 — Noc muzeów, Miejska Galeria Sztuki – Ośrodek Propagandy Sztuki, Łódź, 2008 — „Przestrzenie Wolności”, Festiwal Fotografii, więzienie w Łęczycy, Polska, 2008 Nagrody — 14. Marler Video-Kunst-Preis – wyróżnienie dla artysty zagranicznego, 2010 Konkurs im. Wł. Strzemińskiego dla studentów ASP, 2009 — Nagroda Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (Grand Prix) — Nagroda Łódzkiego Domu Kultury — Nagroda Galerii KOBRO Rezydencje — International Paros Art Circle (IPAC), Paros, Grecja, 2009 Inne działania — Założycielka Fundacji na Rzecz Kultury Żywej „Białe Gawrony”, która łączy kulturę i sztukę z zaangażowaniem w problemy społeczne. W ramach działalności Fundacji „Białe Gawrony“ zajmuje się animacją działań kulturalnych w przestrzeni miejskiej (Święto Ulicy Wschodniej 2007-2009, Klub Podwórkowy 2010-2011).

Tymek Borowski 1984 Studia na ASP w Warszawie w latach 2004-2009.

Dyplom na Wydziale Malarstwa w pracowni prof. Leona Tarasewicza.

Mieszka i pracuje w Warszawie.

Wystawy indywidualne — „Koniec żartów”, Galeria Kolonie, Warszawa, 2010 — „Nowe Dobre Czasy”, Galeria A, Warszawa, 2009 — „Problemy” (we współpracy z Pawłem Śli-

wińskim), Bielański Ośrodek Kultury, Warszawa, 2009 — „Wspólne obrazy z ukrytym przekazem” (we współpracy z Pawłem Śliwińskim), galeria A, Warszawa, 2008 — Wystawa indywidualna, Wydział Malarstwa, ASP Warszawa, 2008 — Mural przed wejściem do Metra Centrum w Warszawie, 2007 — Akcja malarska „Kartofel” (we współpracy z Pawłem Śliwińskim), Wydział Malarstwa, ASP Warszawa, 2005 Wybrane zbiorowe — „Pejzaż, portret, martwa natura”, Galeria Kolonie, Warszawa, 2011 — „Kolekcja MOCAK-u”, MOCAK, Kraków, 2011 — „Cześć”, Galeria Stereo, Poznań, 2011 — „The Dictionary of Received Ideas”, Q, Londyn, Wielka Brytania, 2010 — „Nie śpimy!” (we współpracy z Pawłem Śliwińskim), BWA Zielona Góra, 2009 — „Niebieski prawie biały. Gra z kolekcją Fundacji Sztuki Polskiej ING”, Galeria Leto, Warszawa, 2009 — „Fancy Success. Positions in Young Polish Painting”, Bunkier Sztuki, Kraków, 2009 — IV Biennale Sztuki Współczesnej w Pradze, Karlin Hall, Praga, Czechy, 2009 — „Tribute to Wróblewski”, Galeria Program, Warszawa; Galeria Pies, Poznań, 2008 — Prace z kolekcji ING, cykl wystaw w różnych miastach, 2008 — Pracownia Tarasewicza w Andaluzji, galeria aTak, Warszawa, 2008 — „16 rzeczy, które mogłyby się nie znaleźć” (we współpracy z Pawłem Śliwińskim), Artpol, Kraków, 2007 Inne działania — „Theory and Practice of Reality” , www.tymekborowski.blogspot.com — „Galeria Herostrates” (we współpracy z Pawłem Śliwińskim), www.herostrates.com Wykłady / Performance — „Archiwum jutra” (we współpracy z Pawłem Śliwińskim), BWA Zielona Góra, 2010 Event w ramach spotkania KMS (we współpracy z Pawłem Śliwińskim), Galeria Zachęta, Warszawa, 2010

———

BIOGRAMY

Izabela Chamczyk 1980 W latach 2001-2005 studia na kierunku Architektura Krajobrazu na Uniwersytecie Przyrodniczym we Wrocławiu. Studia na poznańskiej ASP w pracowni wizt. Dominika Lejmana (2007-2008) w ramach wymiany międzyuczelnianej. W latach 2004-2009 studia na ASP we Wrocławiu na Wydziale Malarstwa i Rzeźby, kierunek Malarstwo; dyplom w 2009 r., promotorzy: prof. Przemysław Pintal oraz prof. Paweł Jarodzki (praca dyplomowa „MALOWAĆ” – projekcje malarskie).

Malarka-performerka. Pracuje w wielu mediach, nieustannie redefiniując ich granice. W ideę jej działań niezmiennie wpisane są silne emocje.

Tworzy sztukę procesualną, która odbywa się w czasie i przestrzeni (np. publicznej).

Wystawy indywidualne — „Dotykaj”, wystawa obrazów dźwiękowych i performance, Galeria Strefa A, Kraków, 2011 — „Do twarzy mi w niebieskim”, wystawa, performance, Galeria Entropia, Wrocław, 2011 — „Poczucie bezpieczeństwa”, performance, Galeria Szyperska, Poznań, 2011 — „To już zostało nazwane”, wystawa malarstwa, BWA Zielona Góra, 2010 — „Kochaj mnie!”, wystawa malarstwa wraz z akcją ART ATAK, Galeria Arttrakt Wrocław, 2010 — „A stranger”, performance w ramach Weekendu Polsko-Niemieckiego w Domu Edyty Stein, Wrocław, 2010 — „Malatura czasem”, wystawa malarstwa, Centrum Kultury Agora, Wrocław, 2010 — „NAZWIJ TO JAK CHCESZ. Zawsze chciałam to zrobić”, performance, Galeria ENTROPIA Wrocław, 2010 — Pokaz dyplomowy „Malować” odbywający się w trzech miejscach Wrocławia w nocy z 10 na 11 lipca Performance z projekcjami malarskimi (multimedialnymi) na terenie miasta, miejsca: ASP Wrocław, Galeria Awangarda, Elewacja Wydziału Kultury Miasta Wrocław, 2009 — „WINDA”, projekt zmiany dźwięku w windzie we wrocławskiej ASP, 2009 — Udział w „Programie alternatywnym” w TVP Kultura – akcja „Obraz nakreślony”, 2009 — „Poznanie”, wystawa malarstwa, fotografii

153 ———

i video, Poznańska Galeria Nowa, 2008 — „Zadomowienie”, akcja-instalacja w pracowni prof. wizyt. Dominika Lejmana ASP Poznań, 2008 — „Zbędna sztuka”, akcja, http://www.zbednasztuka.prv.pl, Wrocław, 2008 — „Antywystawa malarstwa”, Galeria Studio BWA, Wrocław, 2007 — „Tango”, performance, Urząd Pocztowy, Rynek, Wrocław, 2007 — „Kto ogląda moje malarstwo”, wystawa malarstwa i instalacja, Galeria KONT, Lublin, 2007 — „Na zewnątrz”, pokaz multimedialny w oknach budynku ASP we Wrocławiu, 2007 — „Sieć”, performance-instalacja w ramach „Ogródka kulturalnego”, Sosnowiec, 2007 — „Ciągle marzę”, wystawa malarstwa i wideo, Galeria Skalna, Strzeliński Ośrodek Kultury, 2006 — „Palę, bo nie rozumiem”, akcja, Wrocław, 2006 — „...MALOWAĆ”, instalacja – performance, Galeria !Sputnik, Wrocław, 2006 Wystawy zbiorowe — Festiwal „Podwodny Wrocław”, scena artystów intermedialnych „FALA/E/ SZTUKI…POMIĘDZY… MIEJSCEM A CZASEM” – instalacja interaktywna pt. „po za itd.”, 2010 — „UP SIDE DOWN INSIDE OUT”, Rechtsanwaltskanzlei Streifler&Kollegen Berlin, Niemcy, 2010 — „Linia Y”, wystawa młodych artystów, malarstwo, dokumentacja, performance, Galeria Appendix 2, Warszawa, 2010 — „Opowieści dziwnej treści”, instalacja „POZYCJE”, Galeria BWA Lublin, 2010 — „Anarchia w kosmosie”, instalacja efemeryczna — „Łazienka”, Galeria U, Wrocław, 2010 — Udział wystawie pokonkursowej 19. Ogólnopolskiego Przeglądu Malarstwa Młodych, PROMOCJE, 2009 — Udział w wystawie pokonkursowej 8. edycji konkursu „Autoportret” w Stalowej Woli, 2009 — Udział w wystawie pokonkursowej 8. edycji konkursu pt. „Artystyczna podróż Hestii”, 2009 — Wystawa „Sztuka po godzinach”, wideoinstalacja na płatkach białych róż pt. „Układy”, w CSW Łaźnia, Gdańsk, 2009 — „Enter/Escape. Jak malarstwo kształtuje nowe przestrzenie?”, wystawa w ramach festiwalu INSPIRACJE w Szczecinie, obraz procesualny z udziałem publiczności pt. „SURFACE”, http://

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

inspiracje.art.pl/2009/projekty/projekt_kuratorski, 2009 — „Sztuka po godzinach”, akcja, instalacja, video, Galeria Promocji Młodych Rondo, Łódź, 2008 Udział w III Międzynarodowym Przeglądzie Filmów Eksperymentalnych i Videoartu w Rybniku, 2008 — „Czy przetrwa...?”, wideoinstalacja, Przegląd Młodej Sztuki w Ekstremalnych Warunkach SURVIVAL 5, Ośrodek SPA, Wrocław, 2007 — „Dialog z kulturą”, wyróżnienie w kategorii malarstwo i udział w wystawie pokonkursowej w auli ASP Wrocław, 2007 — „Rozmówki polsko-polskie”, Galeria BCK, Brzeg Opolski, 2006 — „Mandala”, performans-instalacja, Przegląd Młodej Sztuki w Ekstremalnych Warunkach SURVIVAL 4, Dworzec Główny Wrocław, 2006 „Tylko tyle”, instalacja, wystawa zbiorowa >OD<>DO<, Pracownia Gościnna im.

E. Gepperta, Wrocław, 2006 — „500% sztuki”, Galeria Miejsce dla Sztuki, ASP Wrocław, 2005 — „Zawieszenie”, instalacja, Przegląd Młodej Sztuki w Ekstremalnych Warunkach SURVIVAL 3, Stary Browar Mieszczański Wrocław, 2005 — „Myśl zwierzę”, wystawa organizowana przez Stowarzyszenie Ekologiczno-Artystyczna Basta, Stary Browar Mieszczański, Wrocław, 2005 Nagrody, wyróżnienia i stypendia — Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego „Młoda Polska”, 2010 — Nominacja do nagrody WARTO Gazety Wyborczej, 2010 — Stypendium czasopisma Artluk dla Młodego Twórcy, 2009 — Obraz z cyklu „Okaleczone” zakwalifikowany na wystawę pokonkursową 19. Ogólnopolskiego Przeglądu Malarstwa Młodych PROMOCJE, 2009 — Obraz pt. „Autoportret w samotności czyli internet” zakwalifikowany na wystawę pokonkursową 8. edycji konkursu „Autoportret” w Stalowej Woli, 2009 — Obraz pt. „Autoportret z reklamy czyli autodestrukcja” zakwalifikowany do finału 8. edycji konkursu pt. „Artystyczna podróż Hestii”, udział w wystawie pokonkursowej, 2009 — Wyróżnienie w konkursie organizowanym przez portal internetowy Wywrota w kategorii „Inne

———

BIOGRAMY

Biogramy

formy twórczości” za malarstwo procesualne „Autoportret pleśń, sól”, 2008 — Film „Recycling” zakwalifikowany i prezentowany na III Międzynarodowym Przeglądzie Filmów Eksperymentalnych i Videoartu w Rybniku, http://www.experimentart.rybnik.pl/, 2008 — Konkurs „Dialog z kulturą”, wyróżnienie w kategorii Malarstwo, udział w wystawie pokonkursowej w auli ASP Wrocław, 2007 — Wyróżnienie w konkursie na plakat Międzynarodowego Festiwalu Ofensiva 2008, udział w wystawie pokonkursowej w kinie Warszawa we Wrocławiu, 2007 — IV miejsce (specjalne wyróżnienie jury) w konkursie „Wild thing”, Galeria Sputnik, — Wrocław, performans „Budyń”, 2006

Julia Curyło 1986 Dyplom z wyróżnieniem na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie w pracowni prof. Leona Tarasewicza i Pracowni Sztuki w Przestrzeni Publicznej prof. Mirosława Duchowskiego w 2009 r.

Wystawy indywidualne — Wielkoformatowy mural „Baranki Boże” na warszawskiej stacji metra Marymont, Galeria Pociąg do Sztuki, 2010 — Instalacja „Tulipany” Warszawa, dziedziniec Akademii Sztuk Pięknych, 2010 — Katowice, w ramach starań Katowic o Europejską Stolice Kultury, 2010 — Poznań, Festiwal Kontener Art, 2010 — Poznań, Festiwal No Woman No Art, 2010 — Warszawa, Skwer Hoovera, 2009 — „Odpusty i cudowne widzenia”, Galeria Wozownia, Toruń, 2011 — „Rzeczywistość magiczna”, Galeria Sztuki , Legnica, 2011 — „Odpusty i cudowne widzenia”, Galeria Szara i Strefa A, Kraków, 2011 Instalacja „Pisklak”, Bydgoszcz, Skwer Leszka Białego, 2010 Wystawy zbiorowe — Instalacja „Kury”, Freies Museum w Berlinie, 2009; witryna metra Centrum w Warszawie, 2010 — Promocje 2010, Ogólnopolski Przegląd Malarstwa Młodych, Galeria Sztuki w Legnicy, 2010

154 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

Nagrody — Wygrana w konkursie A19 organizowanym przez Galerię Pociąg do Sztuki, Warszawa, 2010 — Grand Prix Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz nagroda specjalna Galerii Miejskiej BWA w Bydgoszczy, Promocje 2010, Galeria Sztuki w Legnicy, 2010

Agnieszka Gawędzka 1982 Studia na ASP w Gdańsku w latach 2003-2008.

Dyplom z wyróżnieniem w 2008 r. w Pracowni Projektowania Graficznego prof. Jerzego Krechowicza, specjalizacja Intermedia w pracowni prof. Witosława Czerwonki.

Wystawy indywidualne — Festiwal Cargotopia, Porto, Portugalia, 2010 — „Obyś nie musiała powrócić…”, Klub Winda, Gdańsk, 2009 — „Nikt / Nic / Nigdzie”, ASP Gdańsk, 2008 — „Miłość inspiruje rewolucję”, Galeria Klosz.Art, Gdańsk, 2006 Wystawy zbiorowe — „Wewnątrz”, CWRDW, Tczew, 2009 — Warszawskie Biennale Sztuki Mediów, ASP Warszawa, 2007 Nagrody — Stypendium Ministra Kultury w roku akademickim 2005/2006, 2006/2007.

— Wyróżnienie w konkursie TVP „Dolina Kreatywna” w kategorii multimedia za film „6.35£ per hour”, 2007

Michał Gayer 1984 Dyplom ASP w Katowicach w 2009 r. w formie obrony wystawy „DISHONEST TRICK” pokazanej w bytomskiej Kronice.

Mieszka w Katowicach.

Wystawy indywidualne — „Poza Ziemią”, Fundacja Bęc Zmiana, Warszawa, 2011 — „Zepsute kody”, Galeria Program, Fundacja PSW, Warszawa, 2010 — „DISHONEST TRICK”, Galeria Kronika, Bytom, 2009

— „Mango” Pokój do wynajęcia, Galeria Kronika, Bytom, 2009 Wystawy grupowe — „OCTOPUS GROUP EXHIBITION”, D-light Studios, Dublin, 2009 — „Daj więcej, oczekuj mniej”, myspace.ldz, Łódź, 2009 — „ALFABET POLSKI_1”, Galeria Miejska BWA, Tarnów, 2009 — „Przypadkowe przyjemności”, Galeria Sztuki Współczesnej BWA, Katowice, 2009 Prezentacje na targach sztuki — PREVIEW BERLIN – THE EMERGING ART FAIR, Galeria Program, Fundacja PSW, Warszawa, 2010 — VIENNAFAIR, Galeria Program, Fundacja PSW, Warszawa, 2010 Teksty — Wstęp, „144zine Issue #2: Człowiek Roku”, www.144zine.blogspot.com, 2010 — „Śmierć Latarnika”, tekst o Bartku Buczku, katalog cyklu „Przypadkowe przyjemności”, Galeria Sztuki Współczesnej BWA, Katowice, 2009 Projekty „M311” (Wspólnie z Szymonem Kobylarzem), Hotel M, Fundacja Bęc Zmiana, Warszawa, 2011 Inne działania — Założyciel śląskiej Ośmiornicy.

Agnieszka Grodzińska 1984 W 2009 r. ukończyła ASP w Poznaniu. Dyplom u prof. Grzegorza Dziamskiego z edukacji artystycznej (Krytyka Sztuki i Promocja Sztuki, Pedagogika Sztuki) oraz z malarstwa u prof.

Wojciecha Łazarczyka.

Wraz z Natalią Całus tworzyła duet artystyczny Rżnięty Kryształ. Mieszka i pracuje w Poznaniu.

Wystawy indywidualne — „Echo Park”, Galeria Sztuki Współczesnej, Opole, 2011 — „Przedmioty i widoki”, Galeria Starter, Poznań, 2010 — „Deselect Works”, Atelier nad Odrą,

———

BIOGRAMY

Opole, 2010 — „Nowe Rysunki”, Galeria Start, Warszawa, 2009 — „Light Fever”, Galeria Starter, Poznań, 2009 — „You know that old story”, Galeria Czynna, Warszawa, 2008 — „Not so pretty as we think, they are ugly and they stink”, Galeria Starter, Poznań, 2007 — „Untitled”, w ramach Outsiders Gallery, Poznań, 2007 — „Sweet face black heart”, Galeria Enter, Poznań, 2006 Wystawy grupowe — „Zanim wjadą buldożery”, Galeria Starter, Warszawa, 2011 — „Barwy Ochronne”, Galeria Katarzyny Kobro, Łódź, 2011 — „Brudne Kwiaty”, Galeria Leto, Warszawa, 2010 — „Przeciąg”, Festiwal Sztuki Młodych, Szczecin, 2009 — „To idzie młodość”, Galeria Klimy Bocheńskiej, Warszawa, 2009 — Konkurs im. Marii Dokowicz, Galeria ARSENAŁ, Poznań, 2009 — Survival 7, Festiwal Sztuki w Ekstremalnych Warunkach, Pawilon Czterech Kopuł, Wrocław, 2009 — Udział w targach Vienna ARTFAIR, Wiedeń, Austria, 2009 — Udział w targach Volta w Nowym Yorku, USA, 2009 — „Figurama”, Praga-Poznań-Czeskie Budejovice-Bruksela, 2009 — „Sme tutaj/Jesteśmy tutaj”, Považska Galeria Umenia, Žilina, Słowacja, 2007 — „Nikdy nebolo lepsie”, Stanica, Žilina, Słowacja, 2007 — Festiwal Młode Miasto, Koszary Sztuki, Świnoujście, 2006 — Kunstsalon Art Fair, Berlin, Niemcy, 2006 Wystawy Grupy Rżnięty Kryształ — „Niagara”, Stara Rzeźnia, Poznań, 2010 — „Między 30-35”, Stara Drukarnia, Poznań, 2009 — „Figurama”, Praga-Poznań-Czeskie Budejovice-Bruksela, 2009 — „No Logo”, Galeria Przychodnia, Poznań, 2009 — „Natural Sprinters”, Galeria Starter,

155 ———

Poznań, 2008 — „Automaty”, Galeria ON, Poznań, 2008 — „Art Must Be Beautiful”, studenci z pracowni prof. Izabelli Gustowskiej, Stary Browar, Poznań, 2008 — „Playground”, Galeria Starter, Poznań, 2008 — „Liveevil”, Galeria Plastyfikatory, Luboń, 2006 Stypendia i nagrody — Laureatka programu stypendialnego Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, „Młoda Polska”, 2011 — Laureatka programu stypendialnego Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego

„Młoda Polska”, 2009 Wybrane publikacje — „Echo Park”, Morava Book, 2011 — Ilustracje do książki „Niecne Memy. Dwanaście wykładów o kulturze internetu”, M. Kamińskiej, Arsenał, Poznań, 2011 — Edycja rysunkowa „Guilt for Four”, dla wydawnictwa Morava Book, 2010 — „Light Fever”, katalog wystawy i prac, Poznań 2009 — Rysunki do książki „Nowa Fala Popierdala”, Art Bazaar, 2008 — Tekst w katalogu wystawy „Art Must Be Beautiful”, 2008 — Publikacja artystyczna „Mili i Smutni”, Poznań, 2007

Łukasz Jastrubczak 1984 W 2009 r. dyplom ASP w Katowicach w Pracowni Nowych Mediów u prof. Mariana Oslislo.

Razem z Krzysztofem Kaczmarkiem współtworzy grupę artystyczną Krzysztofjastrubczakłukaszkaczmarek. Gra na perkusji w zespole Ślina oraz na instrumentach klawiszowych w zespole Zima. Mieszka w Krakowie.

Wystawy indywidualne — „Miraż”, Galeria Sabot, Cluj-Napoca, Rumunia, 2011 — „Wszystkie prace z kołem”, Galeria ZPAF i Ska, Kraków, 2010 — „Tropiki”, Galeria Pies, Poznań, 2010 — „NTSC”, BWA Zielona Góra, 2010 — „Distant Drum”, Art in General,

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

New York, USA, 2010 — „2013”, CSW Kronika, Bytom, 2009 — „White Video”, ŻAK|BRANICKA , Berlin, Niemcy, 2009 — „Film Noir”, CSW Kronika, Bytom, 2008 — „01”, CSW Kronika, Bytom, 2007 Wybrane wystawy zbiorowe — „Nie na Miejscu”, CSW, Warszawa, 2011 — „Polska Sztuka Współczesna z Kolekcji Muzeum Narodowego w Krakowie” (z Krzysztofem Kaczmarkiem), Ministerstwo Kultury, Warszawa, 2011 — „Body in the Library”, BWA Design,

Wrocław, 2010 — „UM Festival”, Uckermarck, Niemcy, 2010 — „Nie Śpimy”, BWA Zielona Góra, 2010 — „The Dump - Recykling Myśli”, CSW Łaźnia, Gdańsk, 2010 —„Katolicy w Kronice”, CSW Kronika, Bytom, 2010 — „Sekcja Sztuki Nowoczesnej – Alfabet Polski”, BWA Tarnów, 2009 — „Sport dla niewysportowanych”, ZPAF i Ska, Kraków, 2009 — „Under the Bridge”, CSW Łaźnia, Liverpool, Wielka Brytania, 2009 — „Znikanie nad Wisłą”, Fundacja Bęc Zmiana, Warszawa, 2009 — „Książka w sztuce i kulturze polskiej”, Delikatesy, Kraków, 2009 — „Ostatni dzień lata”, Galeria Pies, Poznań, 2009 — „Piekło rzeczy”, CSW Kronika, Bytom, 2009 — „Nie ma sorry”, Muzeum Sztuki Nowoczesnej, Warszawa, 2008 — „Marian Szpakowski - kontynuacja”, Muzeum Ziemii Lubuskiej, Zielona Góra, 2008 — „Something Must Break”, OFF Festiwal, Mysłowice, 2008 — „Establishment (jako źrodło cierpień)”, CSW Zamek Ujazdowski, Warszawa, 2008 — „Godzilla vs. Neoludzie”, Galeria Sektor I, GCK Katowice, 2008 — „We Go Far Beyond”, Galeria Starter, Poznań, 2008 — „Helsinki by Night”, Taik Gallery, Berlin, Niemcy, 2008 — „Manual CC”, CSW Warszawa, Uqbar Berlin, Niemcy, 2008 — „Lighthouse Ankara”, dworzec głowny, Ankara,

———

BIOGRAMY

Biogramy

Turcja, 2007 — „Manual CC”, CSW Kronika, Bytom, 2007 — „Umpolen”, Museums Quartier, Wiedeń, Austria, 2007 Inne działania — „What’s the difference between Pawel and Wawel”, objazdowy pokaz polskich filmów na Islandii, Islandia (z Krzysztofem Kaczmarkiem), 2011 — „Warsztaty dźwiękowe”, Zachęta, Warszawa, 2011 — „Trzecia piosenka o trójkątach”, performance (z Marcinem Zarzeką), Ve.Sch, Wiedeń, Austria, 2011 — „Tajemnica Statuetki” – pokaz filmu + instalacja (z Krzysztofem Kaczmarkiem), Goldex Poldex, Kraków, 2010 Nagrody — „Młoda Polska”, stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, 2011 — Pobyt rezydencyjny w Art in General w Nowym Jorku, USA, 2009 — Pierwsza nagroda na festiwalu polskich wideoklipow Yach, w kategorii „Inna Energia”, 2008

Magdalena Karpińska 1984 Studia na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie w latach 2003-2008. W roku 2008 dyplom z malarstwa w pracowni prof. Jarosława Modzelewskiego, aneks do dyplomu w Pracowni Sztuki w Przestrzeni Publicznej prof. Mirosława Duchowskiego. Mieszka i pracuje w Warszawie.

Wystawy indywidualne — „Nie tak strzyżono szpalery”, Galeria Czarna, Warszawa, 2011 — „Panowie, wiatr hula. Zwierzyny tam nie będzie”, Galeria Emdes, Wrocław, 2011 Wystawy zbiorowe — 6. Triennale Młodych, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, 2011

Bartosz Kokosiński 1984 Studia na Wydziale Malarstwa na krakowskiej ASP w latach 2004-2009. Dyplom z malarstwa w 2009 r. w pracowni prof. Andrzeja Bednarczyka.

156 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

Wystawy indywidualne — „W formie”, Muzeum Miejskie Sztygarka, Dąbrowa Górnicza, 2010 — „Na początek-koniec”, wystawa indywidualna, Galeria Nova, Kraków, 2010 — „Wstyd przed powtórzeniem”, wystawa indywidualna, Galeria Nova, Kraków, 2007 Wystawy zbiorowe — Pokonkursowa wystawa „20. OPMM PROMOCJE 2010”, Galeria Sztuki w Legnicy, 2010 Wystawa pokonkursowa IV Ogólnopolskiego Konkursu na Obraz im. Mariana Michalika, Miejska

Galeria Sztuki, Częstochowa, 2010 — „Projekt Silnia”, Galeria U, Wrocław, 2010 Dawny zakład szklarski przy ul. Sarego, Kraków, 2010 — „Mistrz i uczniowie”, Tarnogórskie Centrum Kultury, Tarnowskie Góry, 2010 — „Nova Summer Show”, Galeria Nova, Kraków, 2009 — „306”, wystawa z Pracowni Malarstwa prof. Andrzeja Bednarczyka, galeria Floriańska 22, Kraków, — „Bestregarts Junge Kunst”, Frankfurt nad Menem, Niemcy — „FRANKFURT-KRAKÓW/ LOOK AT ME/ BESTREGARTS/ FRANKFURT AM MAIN” – wystawa zbiorowa malarstwa, 2008 — „Rybie Oko 5”,Galeria Kameralna, Słupsk, 2. odsłona w Galerii Klimy Bocheńskiej, Warszawa, 2008 — „Blankly, Perfect Summer”, VertexList, Nowy York, USA, 2008 — Udział w międzynarodowej wystawie sztuki młodych „Jeune Création Européenne”, Montrouge, Francja, 2007 — „USTI DESIGN/NEIGHBOURS”, Usti nad Labem, Czechy, 2007 Stypendia i nagrody — Nagroda Kwartalnika Artystycznego EXIT w konkursie „Promocje”, Galeria Sztuki w Legnicy, 2010 — Stypendium Naukowe Stołecznego Królewskiego Miasta Krakowa, 2010 — Stypendium Rady Miasta Dąbrowy Górniczej, 2001-2009 — Stypendium Ministra Kultury, 2002, 2007 — Wyróżnienie w konkursie na plakat na 100-lecie Towarzystwa Sportowego Wisła Kraków,

Kraków, 2006 — Nagroda fundacji ELIZABETH GREENSHIELDS, Kanada, 2006 — Stypendium Prezesa Rady Ministrów 2002/2003

Piotr Łakomy 1983 Studia na Wydziale Artystycznym Uniwersytetu Zielonogórskiego w latach 2003–2008. Dyplom z malarstwa w 2009 r. w pracowni prof. Leszka Knaflewskiego.

Wystawy indywidualne — „TYMCZASOWY KAPTUR/TEMPORARY HOOD_OSTATNIA PRZYMIARKA/ LAST FITTING”, jednodniowe zajęcie/ pomiar przestrzeni, Galeria Stereo, Poznań, 2011 — „TEMPORAIRE CAPUCHE / TEMPORARY HOOD”, Delko Gallery, Rennes, Francja, 2011 — „TYMCZASOWY KAPTUR/TEMPORARY HOOD”, Galeria GSN, Gorzów Wlkp., 2011 — „T – HOOD”, TTC Gallery, Kopenhaga, Dania, 2010 — „Shapes 02”, TTC Gallery, Kopenhaga, Dania, 2009 — „Shapes”, BWA Zielona Góra, 2009 Wystawy grupowe — „The First&Final Y3K Second (third) Inaugural Melbourne Biennial of International Arts” Y3K Gallery, Melbourne, Australia, 2011 — „ELI MANNING”, Reference Art Gallery, Richmond, USA, 2010 — „Brudne Kwiaty”, Galeria Starter, Poznań, Galeria Leto, Warszawa, 2010 — „Perfect Day” (ze Sławkiem Czajkowskim), Grenoble, Francja, 2009 — „Polscy Malarze – Polskie Obrazy” (z Jakubem Czyszczoniem), Galeria Starter, Poznań, 2009 — „Artyści Zewnętrzni - OUT OF STH”, BWA Awangarda, Wrocław, 2008 — „Rebel”, Thionville, Francja, 2008 Projekty kuratorskie — „DUST SHOW”, działania w przestrzeni publicznej, Amager Strandpark, Kopenhaga, Dania, 2010

———

BIOGRAMY

— „DUST SNOW”, Zimowy Park Rzeźby, Park Wilsona, Poznań, 2010 Festiwale — „TINA B.”, Praga, Czechy, 2010 — „SURVIVAL 8”, Wrocław, 2010 — „myspace.ldz”, Łódź, 2009 — „SURVIVAL 7”, Wrocław, 2009 Nagrody i stypendia — Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, 2011 — Stypendium rezydencyjne programu DIVA – Danish International Visiting Artists Programe, Kopenhaga, Dania, 2010

Honorata Martin 1984 Studia na ASP w Gdańsku w latach 2004-2009 na kierunku Malarstwo, specjalizacja: Fotografia, Sitodruk, Intermedia. Dyplom w Pracowni Malarstwa prof. Mieczysława Olszewskiego i w Pracowni Intermediów Wojciecha Zamiary.

W 2007 r. semestralne studia na Uniwersytecie Marmara w Istambule.

Wystawy — Instalacja w mieszkaniu prywatnym „Przyjdź i weź co chcesz”, Gdańsk, 2011 — Realizacja instalacji malarskich w przestrzeni publicznej w ramach projektu „400 km”, Tczew, Nowy Dwór Gdański, 2011 — Wystawa instalacji „Szamanki” oraz „Piknik” w ramach projektu „Ekologiczny Pensjonat Kultury – Swelinia”, Sopot, 2011 — Instalacja i performans, „Bez Tytułu. Technika Mieszana” w ramach projektu „OFF CENTER”, Sopot, 2011 — Wystawa malarstwa i rysunku podczas festiwalu „Miniaturen”, Brema, Niemcy, 2010 — „Uje Muje Dzikie Węże”, wystawa w Gdańskiej Galerii Güntera Grassa, (z Ulą Wasielewską), Gdańsk, 2010 — Udział w Targach Sztuki Kobiet, Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia, Gdańsk, 2010 — „Las”, instalacja (obraz+wideo), Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia, Gdańsk, 2010 — Spektakl muzyczno-wizualny podczas rozdania nagród teatralnych Ministra Kultury, Dwór Artusa, Gdańsk, 2010

157 ———

— Performans „Uje Muje Dzikie Węże”, Teatr w Oknie, Gdańsk, 2010 — Oprawa wizualna do muzyki Stendeka, Teatr w Oknie, Gdańsk, 2010 — Oprawa wizualna do koncertu Stendeka, E66, Gdańsk, 2010 — Performans „4 Kąty” z Aurorą Lubos i Piotrem Pawlakiem, Gdańska Galeria Miejska, Gdańsk, 2010 — Performans „Polny Robik” podczas festiwalu „Streetwaves”, Gdańsk, 2010 — Pokaz performans w Brzyzkorzystweku, Lwówku Śląskim, Panskiej Skale i Pradze w ramach

projektu: „736 km”, 2010 — Instalacja baru wg własnej koncepcji wraz z wideo i performansem na żywo podczas „Grassomani” w Gdańsku, 2010 — „Letni nieletni. Młodzież w sztuce współczesnej”, wystawa zbiorowa, Narodowa Galeria Sztuki Zachęta w Warszawie, 2010 — „Zakopane”, wystawa rysunku i malarstwa, galeria CUUD, Gdynia, 2009 — Udział w galerii bilbordowej na imprezie miejskiej Cudawianki, Gdynia, 2009 — „Wolność wyboru. Wybór wolności”, wystawa, NCK, Gdańsk, 2009 — „Przyjdź mamo na przysięgę”, wystawa, galeria PiTiPa, Gdańsk, 2009 — Wystawa w ramach festiwalu „Streetwaves”, NCK, Gdańsk, 2009 — Wystawa zbiorowa malarstwa, Sfinks, Sopot, 2009 Pokaz sitodruku w ramach „Bakalii”, Vespa, Gdańsk, 2009 — Performance w ramach „Studniówka”, Sfinks, Sopot, 2009 — Performance muzyczno– wizualny „Układ Taneczny”, Dolce Vita, Gdańsk, 2009 — Wystawa indywidualna, malarstwo i wideo, „Dębowa 4”, Sopot, 2009 — Zorganizowanie i uczestnictwo w wystawie i targach sztuki, pt. „Swelina”, D4, Sopot, 2009 — „Ciekawe rzeczy”, Sanatorium, Sopot, 2008 — „Wystawa malarstwa, acibaden”, Istambuł, Turcja, 2008 — „Pink flamingo”, udział w performansie Marioli Brillowskiej, Sfinks, Sopot, 2008 — „Studniówka”, performans muzyczny, Sfinks, Sopot, 2008

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

— „ADHD”, wystawa zbiorowa, Sfinks, Sopot, 2008 — „Gdańsk – old town, new ideas”, wystawa zbiorowa, Szkocja, 2008 — „70% OFF”, wystawa zbiorowa, Centrum Sztuki Manhattan, Gdańsk, 2008 — „Świeżo Drukowane”, zbiorowa wystawa sitodruku, Muzeum Lubelskie, Lublin, 2008 — Pokaz performans, Kunst Academy w Münster, Niemcy, 2007 — Pokaz performans, Uniwersytet Gdański, 2007 — Pokaz performans, Instytut Sztuki Wyspa, Gdańsk, 2007

— Wystawa Fotografii, Państwowa Galeria Sztuki w Sopocie, 2007 — „Przygoda VI” Wystawa Fotografii, Galeria KDK w Kłodzku, 2007 — „Mistrzostwa świata w sitodruku”, Krzywy Domek, Sopot, 2007 — „Wszystko co najgorsze”, galeria PGRart, Gdańsk, 2007 — Wystawa rysunku i malarstwa, NO ID Gallery, Londyn, Wielka Brytania, 2007 — Udział w PL ART, Modelarnia, Gdańsk oraz ART CAR BOOT FAIR, Londyn, Wielka Brytania, 2007 — Zaprojektowanie pokoju w hotelu artystycznym LaLaLA, Sopot, 2007 — Pokaz performans „ZIMNO 4YOU”, I nstytut Sztuki WYSPA, Gdańsk, 2006 — Wystawa zbiorowa poplenerowa „Zielony Smok”, 2006 — Wystawa indywidualna rysunku i malarstwa „Zielony Smok”, 2006 — Wystawa zbiorowa malarstwa, Modelarnia, Gdańsk, 2006

Paweł Matyszewski 1984 Studia na ASP w Poznaniu w latach 2004-2009.

Dyplom z wyróżnieniem w pracowni prof. Piotra C. Kowalskiego w 2009 r.

Wystawy indywidualne — „Salted Candy”, Poznańska Galeria Nowa, Poznań, 2011 — „Bojaźnie”, Galeria Piekary, Poznań, 2011 — „Gatunek”, Galeria Arsenał, Białystok, 2010 — „Leucospermum” (dyplom), Galeria Starter,

———

BIOGRAMY

Biogramy

Poznań, 2009 — „Lysichiton”, Galeria Enter, Poznań, 2008 Wystawy zbiorowe — „Wnętrze”, Państwowe Muzeum Etnograficzne w Warszawie, 2011 — „Przestrzeń publiczna – Konteksty”, Galeria Profil, Centrum Kultury Zamek, Poznań, 2010 — „50 Obrazów”, Galeria Bielska BWA, Bielsko-Biała, 2010 — „Promocje 2010”, Galeria Sztuki w Legnicy, 2010 — „Bardzo Dobre Obrazy”, Galeria Bielska BWA, Bielsko-Biała, 2010 — „Ars Homo Erotica”, Muzeum Narodowe w Warszawie, 2010 — „Protoplazma”, Stara Elektrownia, Galeria Arsenał, Białystok, 2010 — „End 3”, Galeria End, Poznań, 2009 — „Bielska Jesień,” Galeria Bielska BWA, BielskoBiała, 2009 — „Figurama”, Praga-Brno-Bruksela, 2009 — „Summer Love”, Galeria Enter, Poznań, 2008 Nagrody i stypendia — „Przestrzeń publiczna – Konteksty”, CK Zamek, Poznań, II nagroda, 2010 — „Promocje 2010”, Galeria Sztuki w Legnicy, III nagroda, 2010 — Stypendium Prezydenta Miasta Białegostoku, Projekt „Komplikacje”, 2010 — „Bielska Jesień”, Biennale Malarstwa, III nagroda, 2009

Zofia Nierodzińska 1985 W latach 2005-2010 studia na ASP w Poznaniu. Dyplom z malarstwa w pracowni prof.

Wojciecha Łazarczyka w 2010 r.

Wystawy indywidualne — „Seans”, Galeria Starter, Poznań, 2010 — „Hvor hoeyt er fjellet?” w ramach prezentacji indywidualnych w Pracowni Malarstwa Dominika Lejmana, Poznań, 2009 — „Luma key”, Galeria Naprzeciw, Poznań, 2008 — „Kontynuacja”, Galeria Enter, Poznań, 2007 Wystawy zbiorowe — „Piękna Pogoda”, Fundacja Galerii Foksal, Warszawa, 2011

158 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

— „Kłusownicy”, Galeria Arsenał, Poznań, 2011 — „Brudna Woda”, PGS Sopot, 2010 — „Brudne Kwiaty”, Galeria Leto, Warszawa, 2010 — „Protoplazma”, Galeria Arsenał, Białystok, 2010 — „Linia Y ”, Galeria Appendix, Warszawa, 2010 — „To idzie młodość”, Galeria Klimy Bocheńskiej, Warszawa, 2009 — „Havana”, Galeria Starter, Poznań, 2009 — „Linia życia i śmierci”, wystawa Pracowni Malarstwa prof. Wojciecha Łazarczyka, Poznań, 2009 — „Istota”, wystawa Pracowni Transformacji Przestrzeni Mirosława Bałki, Poznań, 2009 — „I cóż, że ze Szwecji”, Galeria Enter, Poznań, 2007 Działania w przestrzeni publicznej — „Joseph”, instalacja w budynku Uniwersytetu A. Mickiewicza Collegium Minus, Poznań, 2009 — Instalacja na fasadzie kamienicy, ul. Rybaki, Poznań, 2007 — Instalacja w przestrzeni opuszczonej fabryki, ul. Wilkońskich, Poznań, 2007 Plenery i warsztaty — Plener Wydziału Intermediów, Kaliningrad, Rosja, 2009 — Plener X Pracowni Malarstwa, Wadi Rum, Jordania, 2008 — Plener międzynarodowy, Skoki, 2008 — Warsztaty Wydziału Intermediów, Kopenhaga, Dania, 2007 — Warsztaty w ramach X Pracowni Malarstwa, Kalix, Szwecja, 2007

Sławomir Pawszak 1984 W latach 2003-2008 studia na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie. Dyplom z malarstwa w pracowni prof. Leona Tarasewicza w 2008 r.

Mieszka i pracuje w Warszawie.

Wystawy indywidualne — „Słowa wszystko szmacą”, Galeria Czarna, Warszawa, 2011 — „Czterdzieści stopni w cieniu”, Galeria Czarna, Warszawa, 2009

— „PAWSZAK FEAT. PRZEZWAŃSKA” (wspólnie z Kasią Przezwańską), Galeria A, Warszawa — Wystawa dyplomowa, CSW Zamek Ujazdowski, Warszawa, 2008 — „Fragmentaryzm”, Galeria Zakręt, Uniwersytet Warszawski, Warszawa, 2007 Wystawy zbiorowe — „Nie śpimy!”, BWA Zielona Góra, 2010 — „Uporczywość”, Salon Akademii, Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie — „Niebieski prawie biały”, Galeria Leto, Warszawa, 2009 — „Kolekcja 5”, Międzynarodowa Kolekcja Sztuki Współczesnej, Edycja 5, CSW Zamek Ujazdowski, Warszawa, 2009 — „Nie ma sorry”, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, 2008 — „Pod zamkniętymi powiekami”, Galeria Czarna, Warszawa, 2008

Hubert Pokrandt 1984 W latach 2003-2009 studiował na ASP we Wrocławiu na Wydziale Grafiki i Sztuki Mediów.

Dyplom uzyskał w roku 2009 w Pracowni Intermedialnej prof. Wiesława Gołucha i Pracowni Projektowania Graficznego prof. Romana Kowalika.

Wystawy indywidualne — „Malarstwo”, Falanster, Wrocław, 2011 — „Malarstwo”, Drabina 13, Wrocław, 2011 — „Malarstwo”, Falanster, Wrocław, 2010 Inne działania — Teledysk „Lazy” dla zespołu Indigo Tree, 2011

Agnieszka Polska 1985 Studia na ASP w Krakowie i Universität der Künste Berlin. Dyplom na krakowskiej ASP u prof.

Agaty Pankiewicz w Pracowni Fotografii w 2010 r. Mieszka i pracuje w Berlinie i Krakowie.

Wystawy indywidualne — „Pokaz solowy”, Żak Branicka Galerie, Art Basel Statements, Szwajcaria, 2011 — „Gardener’s Responsibility”, Georg Kargl BOX,

———

BIOGRAMY

Wiedeń, Austria, 2011 — „Duet “(z Tomaszem Kowalskim), Goldex Poldex, Kraków, 2011 — „Ogród”, BWA Zielona Góra, 2011 — Pokaz solowy, ŻAK|BRANICKA, ABC Berlin, Niemcy, 2010 — „Trzy filmy z narracją”, Galeria Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki, Kraków, 2010 — „Decades, Kunstmuseum Dieselkraftwerk Cottbus , Niemcy 2010 — „SPLACE”, TV Tower (z Antje Majewski), Berlin, Niemcy, 2010 — „Three Videos with Narration”, ŻAK|BRANICKA, Berlin, Niemcy, 2010 Wystawy zbiorowe — „Group show”, Federica Schiavo Gallery, Rzym, Włochy, 2011 — „Antje Majewski, The world of Gimel”, Kunsthaus Graz, Austria, 2011 — „Tysiąc lat nowoczesności”, BWA w Tarnowie, 2011 — „Based in Berlin”, KunstWerke Center for Contemporary Art, Berlin, Niemcy, 2011 — „Poszliśmy do Croatan”, Hardware Medien Kunstverein, Dortmund, Niemcy, 2011 — „Pasja ornitologa. O tworzeniu mitu”, CCA Sokół, Nowy Sącz, 2011 — „The Promise”, Galerie Crèvecoeur, Paryż, Francja, 2011 — „Transylwania 2”, Arsenał, Poznań, 2011 — „Early Years”, KunstWerke Center for Contemporary Art, Berlin, Niemcy, 2011 — „Vedo Cose Che Non Ci Sono”, przez: Muzeum Sztuki Współczesnej w Warszawie, Rzym, Włochy, 2011 — „Un seminaire a la campagne”, France Fiction, Paryż, Francja, 2010 — „Multiplex, peer to space”, Monachium, Niemcy (kuratorowana przez VVORK), 2010 — „Disobedience”, Lmakprojects, Nowy Jork, USA, 2010 — „Good Old Days”, Aarhus Kunstbygning, Aarhus, Dania, 2010 — „The past is a foreign land”, Centrum Sztuki Współczesnej Znaki Czasu, Toruń, 2010 — „Anabasis”, Ludwik Grohman Villa, Łódź, 2009 — „Wolność Od-zysku”, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa, 2009 — „QU’EST-CE QUE C’EST DEGUEULAS-

159 ———

SE?”, instalacja w mieście, Wiedeń, 2009 — „Polish landscape”, Contemporary Art Museum, Mińsk, Białoruś, 2009 — „Nie ma sorry”, Muzeum Sztuki Nowoczesnej, Warszawa, 2008 — „Bewegte Stilleben”, Kunstverein, Poczdam, Niemcy, 2008 — „16 things that may not happen”, Artpol, Kraków, 2007

Paulina Sadowska 1985 Absolwentka grafiki na Wydziale Artystycznym Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. W 2009 r. obroniła dyplom z malarstwa pod kierunkiem Jana Gryki, za który otrzymała nagrodę rektora UMCS. Głównie zajmuje się malarstwem, fotomontażem i animacją. Inspiruje się amatorskimi fotografiami z początku XX wieku, baśniami i mitami.

Wystawy indywidualne — „Wonder Wonder Land”, Bałtycka Galeria Sztuki, Ustka, 2010 — „Sleeping in the Grass”, Galeria Biała, Lublin, 2010 — „Paradise Lost”, Galeria Sandhofer, Innsbruck, Austria, 2009 — „What’s Hidden and Exposed”, Galeria Sandhofer, Innsbruck, Austria, 2009 — „What’s Hidden and Exposed”, Lubelskie Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych, Lublin, 2009 — „Miś Uszatek - tylko dla dorosłych”, Galeria Kont, Lublin, 2008 Wystawy zbiorowe — „No Budget Show 3”, Galeria Kordegarda, Warszawa, 2011 — „Biała nad Białą”, Galeria Bielska BWA, Bielsko-Biała, 2011 — Wystawa pokonkursowa IV Ogólnopolskiego Konkursu na Obraz dla Młodych Malarzy im.

Mariana Michalika, Triennale Malarstwa, Miejska Galeria Sztuki, Częstochowa, 2010 — „Między abstrakcją a realizmem”, Galeria Dzyga, Lwów, Ukraina, 2010 — Wystawa finalistów konkursu „Grolsch Independence Award 2010”, Nowy Wspaniały Świat, Warszawa, 2010

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

— „Pożegnanie z bajką”, Studio BWA, Wrocław, 2010 — „Sztukmistrze z Lublina”, Galeria Willa, Łódź, 2010 — „Opowieści dziwnej treści”, Galeria Labirynt, Lublin, 2010 — „Orbis Pictus”, Galeria Floriańska 22, Kraków, 2009 — „Czego sztuka szuka w biurze”, Galeria Biała, Lublin, 2009 — „Wystawa prac dyplomowych nagrodzonych przez dziekana i rektora UMCS” towarzysząca festiwalowi filmowemu Dwa Brzegi, Kolegium Sztuk Pięknych, Kazimierz Dolny, 2009 — „Dyplomy artystyczne 2009”, Galeria Biała – Młode Forum Sztuki, Lublin, 2009 — Kolekcja Galerii Sandhofer, Palais Hauser, Innsbruck, Austria, 2009

Mateusz Sadowski 1984 Dyplom licencjacki z fotografii u prof. Piotra Chojnackiego na ASP w Poznaniu w 2007 r.

Dyplom z intermediów u Mirosława Bałki oraz aneks z malarstwa u prof. Wojciecha Łazarczyka na ASP w Poznaniu w 2010 r.

Zajmuje się wideo, fotografią i instalacją. Współpracuje z Galerią Stereo (www.galeriastereo.pl).

Mieszka i pracuje w Poznaniu.

Wystawy indywidualne — „Nie ma takiego czegoś”, Galeria Stereo, Poznań, 2010 — „Opląt”, showOFF, Photomonth Festival, Kraków, 2010 — „Pobudliwość”, Galeria Nova, Kraków, 2009 — „Pożar”, Galeria Stereo, Poznań, 2009 — „Teeth Behind the Trees”, Galeria ON, Poznań, 2009 — „Pokój Światów”, Galeria Naprzeciw, Poznań, 2009 Wystawy zbiorowe — „A clock That Runs on Mud”, NERO magazine, on-line exhibition, 2011 — „Chodzenie po domu”, Galeria EMDES, Wrocław, 2011 — Biennale WRO, Galeria EMDES, Wrocław, 2011

———

BIOGRAMY

Biogramy

— MIR, Galeria Arsenał, Białystok, 2011 — „(un)Polish”, Galerie Petra Vankova, Berlin, Niemcy, 2011 — „Transylwania 2”, Galeria Arsenał, Poznań, 2011 — „Wszystko”, Galeria Kolonie, Warszawa, 2011 — „Samsung Art Master”, CSW Zamek Ujazdowski, Warszawa, 2010 — „Transylwania”, BWA Zielona Góra, 2010 — Transit, Moscow International Biennale for Young Art, Moskwa, Rosja, 2010 — „Letni nieletni”, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa, 2010 — „Linia Y,” Galeria Appendix 2, Warszawa, 2010 — „Przeciąg”, II Festiwal Sztuki Młodych, Zamek Książąt Pomorskich, Szczecin, 2009 — „Difference Beyond Difference”, Stary Browar, Poznań, 2009 — „Transvizualia”, 3. Międzynarodowy Festiwal Form Multimedialnych, Gdynia, 2009 — „Expanded City”, Biennale WRO, Wrocław, 2009 — „Videonale 12”, Kunstmuseum, Bonn, Niemcy, 2009 — „Fantomy i fetysze”, Galeria ABC, Poznań, 2009 — „Stan podgorączkowy”, Stary Browar, Poznań, 2008 — „Samsung Artmaster”, CSW Zamek Ujazdowski, Warszawa, 2008 — „Wielka Polska”, Galeria Miejska Arsenał, Mediations Biennale, Poznań, 2008 — „International Children’s Night”, Art Center, Łódź, 2007 — „Vidioci”, Stary Browar, Poznań, 2006 Nagrody — Laureat 7. edycji konkursu Samsung Art Master, 2010 — Laureat polskiej edycji konkursu Henkel Art Award, 2010 Publikacje — Recenzja wystawy solowej „There is no such thing” autorstwa Jennifer Teets, magazyn „SPIKE” nr 28, Summer 2011

Barbara Strykowska 1982 Studia w latach 2003–2005 w Instytucie Wychowania Artystycznego Uniwersytetu Marii Curie-

160 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

Skłodowskiej w Lublinie, kierunek Malarstwo.

W latach 2005–2010 studia na Wydziale Malarstwa ASP w Krakowie. Dyplom w pracowni prof.

Leszka Misiaka.

Od 2007 członkini grupy STRUPEK, złożonej z młodych artystów z Krakowa. Grupa, aktywna na polu nowego kuratorstwa, implantuje sztukę w strefy izolowane, obszary marginalne, zajmuje się procesem adaptacji sztuki dla potrzeb nowego, spontanicznego odbiorcy. W jej ramach Barbara Strykowska jest współorganizatorką i uczestniczką akcji (www.strupek–microart.blogspot.com).

Wystawy indywidualne —„Babka z piasku”, kurator Wojciech Szymański, Zbiornik Kultury, Kraków, 2010 Wystawy zbiorowe — „KINDERSPIELE”, kurator Wojciech Szymański, Zbiornik Kultury, Kraków, 2011 — „Punkt, Linia, Płaszczyzna” – wystawa rysunku, PWST, Kraków, 2010 — „Microart 1:10” – wystawa malarstwa grupy STRUPEK „Kupa Szczęścia”, Art Boom Hejnał Ekspedition, 2009 — Art Festival Mińsk – Białoruś, Banbury – Wielka Brytania, 2009 — Jeune Création Européenne – New Talents on the European Art Scene, Paryż, Francja, 2009 — „Smak jedzenia“, wystawa pracowni rysunku dr hab. Bogusławy Bortnik Morajdy, restauracja Farina, Kraków, 2009 — Wystawa zbiorowa pracowni prof. Leszka Misiaka, Konsulat Generalny Niemiec, Kraków, 2009 — Microart 1:10, wystawa grupy STRUPEK, galeria Podzemka, Mińsk, Białoruś, 2008 — Wystawa z cyklu „mistrz i uczniowie“, wystawa zbiorowa pracowni prof. Leszka Misiaka, Tarnowskie Góry, 2008 — Projekt grupy STRUPEK „Poligon”, Ostrowiec Świętokrzyski, 2008 — „Wystawki z obrazy” – wystawa zbiorowa, MCK, Ostowiec Świętokrzyski, 2007 Projekty — „Mini Manual CC”, projekt gry, publikacja, Bunkier Sztuki, Kraków, 2011 — POKA POKA – projekt koperty (Kraków, Warszawa), 2010 Projekty i wystawy w ramach działalności

Grupy Artystycznej STRUPEK — WALPAPIER K27 (współpraca, udział), 2010: Ścienny tygodnik uliczny w przestrzeni publicznej miasta Krakowa przy Małopolskim Instytucie Kultury. Co tydzień przez pół roku (styczeń–czerwiec) w gablocie Małopolskiego Instytutu Kultury na ul. Karmelickiej 27 można było oglądać kolejne numery gazety.

— Na łamach WALPAPIERU prezentowani byli: Grupa STRUPEK, Robert Kuta, Tomasz Baran, Justyna Koeke, Xawery Wolski i Maciej Pachota, Expedition Art Festival Amazonas 2009 – ArtBoom Tauron Festival, Artur Wabik, Marta Sala

i Irena Kalicka, Karol Radziszewski, Art World – Rahim Blak, Art Revolt, Jakub Woynarowski, Władysław Matlęga, The Krasnals, Barbara Strykowska (WALPAPIER nr 14) Przekazanie mailbooka STRUPKA „Pokazywałem jak byłem mały teraz się wstydzę” do kolekcji Art Agendy Nova, 2010 — STRUPEK w korporacji Art Word Tm – „Brand New Art – czy sztuka przeminęła dla ekonomii”, wystawa inaugurująca korporację artworld™, 2009 — „MICROART 1:10” (współpraca, udział), 2009: Otwarcie pierwszej galerii w ramach projektu microart 1:10, wystawa członków grupy „Strupek”, galeria „Podzemka”, Mińsk, Białoruś, 2008; Otwarcie galerii w ramach projektu microart 1:10, wystawa indywidualna Pawła Żugaja, Centrum kultury, Rogachev, Białoruś, 2009; Otwarcie galerii w ramach projektu microart 1:10, wystawa współczesnej sztuki ukraińskiej „My nie marginały”, kurator Alina Zazymko (Ukraina), dom handlowy „Jubilat”, Kraków, Polska. przy współpracy z Korporacją Ha!art i Bunkrem Sztuki, projekt finansowany z budżetu miasta Krakowa.; Towarzyszący wystawie street art, projekt wlepek, 2009; microart 1:10 wystawa „Kupa szczęścia” grupy STRUPEK, organizator Anais Malusecci, Banbury, Wielka Brytania, 2009; Grupa otrzymała wyróżnienie i wsparcie w realizacji projektu microart 1:10 dla ukraińskich muzeów, w kuratorskim konkursie, organizowanym przez Fundację Eidos, Kijów, Ukraina.

— „POLIGON” (współpraca i udział), 2008: Realizacja projektu w przestrzeni miejskiej „Poligon”, Ostrowiec Świętokrzyski, 2008

———

BIOGRAMY

Finisaż projektu „Poligon”, galeria „Uwaga Schody”, Ostrowiec Świętokrzyski przy współpracy ze Stowarzyszeniem Nie z Tej Bajki i MCK w Ostrowcu Świętokrzyskim, 2008

Łukasz Surowiec 1985 Studia w latach 2005-2010 na ASP w Krakowie, 2009-2010 na Universität der Künste w Berlinie i w latach 2008-2009 na ASP w Poznaniu. Dyplom w 2010 r. na ASP w Krakowie.

Wystawy indywidualne — „Szczęśliwego Nowego Roku” – dokument, instalacja, obiekt, fotomontaż, CSW Kronika, Bytom, 2011 — „Nigdy nie byłam, nigdy nie jestem, nigdy nie będę tu” – wideoinstalacja, Pawilon Wyspiańskiego, Kraków, 2011 — „Nice to Meet You” – obiekt, rzeźba, wideo, Art Aganda Nova Gallery, Kraków, 2010 — „Cóż po interpretacji” – instalacja, Galeria Rzeźby ASP, Kraków, 2010 — Galeria pod Ratuszem – malarstwo, rzeźba, Rzeszów, 2005 Wystawy zbiorowe — „Nie (na) Miejscu” – wideo, CSW Zamek Ujazdowski, Warszawa, 2011 — „Nagroda Fundacji Vordemberge–Gildewart” – wideo, MOCAK, Kraków, 2011 — „Alternativa” – wideo dokument, Instytut Sztuki Wyspa, Gdańsk, 2011 — „(un)Polish” – wideo, Galerie Petra Vankova, Niemcy, Berlin, 2011 — „ARTificial” – interwencje, Focus Mall, Zielona Góra, 2011 — „Sztuka, której nikt nie widział” – obiekt, Galeriia Leto, Warszawa, 2011 — „Start Point Prize 2010” – przegląd najlepszych dyplomów szkół artystycznych Europy, Kutna Hora, Czechy, 2010 — „Nawet o tym nie myśl” – wideo, Galeria Leto, Warszawa, 2010 — UDK Berlin – rzeźba, wideo, Rundgan, Berlin, Niemcy, 2010 — „Ciało Obce” – animacja 3D, obiekt, Centrum Kultury Żydowskiej, Kraków, 2010 — „Artenalia” – wideo, Stara Rzeźnia, Poznań, 2010

161 ———

— „Hejnał Expedition Art Festival Mińsk 2009” – obiekt, performans, Mińsk, Białoruś, 2009 — „Granice Wnętrza” – performans, Galeria Eskulap, Poznań, 2009 — „Granice rysunku” – wideo, obiekt, wystawa pokonkursowa, Galeria Miejska, Rzeszów, 2009 —„Granice rysunku” – wideo, obiekt, wystawa pokonkursowa, Galeria PWST, Kraków, 2009 —„Rozjaśnienie II” – wideo, Hotel Forum, Kraków, 2009 — „Rozjaśnienie” – instalacja interaktywna, Budynek Miesiąca Fotografii, Kraków, 2009 — Ogólnopolska wystawa rysunku – obiekt, wideo, Wozownia, Toruń, 2008 — „Integralia 2008” – obiekty interaktywne, Stara Piekarnia, Kraków, 2008 — „Cienie które nie posiadają rzeczy” – environment, Stocznia Gdańska, Gdańsk, 2008 — „Deep in Coffee Soul” – rzeźba, Galeria Kazimierz, Kraków, 2008 — BWA – wystawa pokonkursowa – obiekt, BWA Jarosław, 2007 — „Synestezja” – instalacja, obiekt + wideo, Poland – Festiwal Sztuk Studenckich, Kraków, 2007 — „Ku Wyspiańskiemu” – instalacja, Galeria ASP, Kraków, 2007 Stypendia — Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, 2008-2009 — Stypendium Twórcze Miasta Kraków, 2010

Katarzyna Szeszycka 1983 Dyplom z wyróżnieniem w Pracowni Rysunku prof. Anny Tyczyńskiej i Malarstwa prof. Andrzeja Leśnika na ASP w Poznaniu w 2008 r.

Zajmuje się malarstwem, wideo oraz akcjami w przestrzeni miejskiej. Jest asystentką w Pracowni Malarstwa prof. R. Tokarczyka (ASP w Szczecinie). W 2011 została zaproszona do projektu Ambasador Szczecina. Jej prace znajdują się w kolekcjach polskich i zagranicznych.

Wystawy indywidualne — „Nauka pływania”, wystawa towarzysząca XXIII Festiwalowi Polskiego Malarstwa Współczesnego, Obserwatorium Kultury, Szczecin, (katalog), 2010

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

— „Malarstwo – Katarzyna Szeszycka”, Collectiva Gallery, Berlin, Niemcy, 2010 — „Polemako”, Prezentacja Digartu, Siedziba ITI, Warszawa, 2009 — Stypendium dla młodych twórców Marszałka Województwa Zachodniopomorskiego, Klub Storrady, Szczecin, 2009 — „Szeszycka - malarstwo”, Centrum Kultury i Spotkań Europejskich, Galeria w Bramie Wysokiej, Białogard, 2009 — „Malarstwo i wideoart – Katarzyna Szeszycka”, CKZ, Wrocław, 2009 — „bez tytułu”, Klub Sztuki Niepopularnej Alter Ego, Szczecin, 2009 — „Rokki”, CSW Inner Spaces, Poznań, 2008 — „Polemakowe”, Desa Modern, Warszawa, (katalog), 2008 — „Blubox”, Galeria ON, Poznań, (katalog), 2007 — „Malarstwo. Katarzyna Szeszycka” Galeria Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej, Warszawa, 2007 — Klub Mózg, Bydgoszcz, 2007 — „Kolekcja”, Galeria ZAK, Poznań, 2006 Wystawy zbiorowe — „Made in Poland”, Galeria Beletage, Berlin, Bielefeld, Niemcy, 2011 — UPFEST, Bristol, Wielka Brytania, 2011 — Diferegrence, Stencil Art Fest, Nort Art Space, Dżakarta, Indonezja, 2011 — „VIENAFAIR”, Internationale Messe für zeitgenössische Kunst mit Fokus Zentral – und Osteurop, Wiedeń, Austria, 2011 — „Photocopypainting”, Galeria Sanocka, Sanok, 2010 — „Artadding”, Szczecin, (katalog), 2010 — „XXIII Festiwal Polskiego Malarstwa Współczesnego”, Zamek Książąt Pomorskich, Szczecin, (Nagroda Marszałka, Nagroda ARTLUKa), 2010 FAMA festiwal, Świnoujście, 2010 — ARTESANTANDER 2010 / PANORAMA POLONIA (Art fair) Palacio de Exposiciones y Congresos, Santander, Hiszpania, 2010 — X Festiwal sztuki FORMA, Rawicz, 2010 — „VIENAFAIR”, Internationale Messe für zeitgenössische Kunst mit Fokus Zentral - und Osteurop, Wiedeń, Austria, 2010 — „Sztuka Młodych”, Desa Modern, Warszawa, 2010 — „ChristmasPalm”, Feies Museum, Berlin, Niemcy, 2010

———

BIOGRAMY

Biogramy

— „Error”, miejsce sztuki 1500m2, Warszawa, 2009 — „Miedzy 30 między a 35”, Stara Drukarnia, Poznań, 2009 — Festiwal Sztuk Audiowizualnych MISIETUPODOBA, Tuczno, 2009 — „The whole place is dark and we see vol. 2”, the beznadziejna temporary art gallery w CKZ, Wrocław, 2009 — „ID Projeckt”, MOKIS, Gorzów, 2009 — „MISIĘTUPODOBA”, zimmer frei, Noc Muzeów, Kołobrzeg, 2009 — „The whole place is dark and we see”, the beznadziejna temporary art gallery w CellarGallery, Kraków, 2009 — „Junge Polnische Maleri. Kunst aus Grosspolen”, Centrum Kultury Polskiej, Monachium; Galerie Bel Etage, Berlin, Niemcy, (katalog) 2009 the beznadziejna temporary art gallery, Warszawa, 2008 — „Młodzi w Desie”, Galeria Desa Modern, Warszawa, 2008 — Wystawa przedaukcyjna Fundacji Psychoonkologii, Business Centre Club, Pałac Lubomirskich Warszawa, 2008 — „Junge Polnische Maleri. Kunst aus Grosspolen”, RatuszHardberg – Bonn, Pauluskirche – Frankfurt nad Menem, Niemcy, 2008 — Wystawa konkursowa stypendium Marii Dokowicz, Galeria Miejska Arsenał, Poznań, 2008 XXII Festiwal Polskiego Malarstwa Współczesnego, Zamek Książąt Pomorskich, Szczecin (nominacja do nagrody dla młodych wydawnictwa ARTLUK), 2008 — „Experyment”, Międzynarodowe Spotkania Artystyczne, Zbąszyń, 2008 — Festiwal Performance i Intermedia, OFFicyna, Szczecin, 2008 — Wystawa pokonkursowa Fundacji im. Franciszki Eibisch, Galeria Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej, Warszawa, Polska (wyróżnienie honorowe), 2007 — „Karnawał cyborgów”, Galeria Działań, Warszawa, 2007 — „Wejście” – wystawa w ramach III Biennale Sztuki — „Obraz środowiska” Galeria Szyperska, Poznań, 2007 — „Experyment”, Międzynarodowe Spotkania

162 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

Artystyczne, Zbąszyń, 2007 — Wystawa końcoworoczna, Akademia Sztuk Pięknych, Poznań, 2007 — Karnawał cyborgów Collegium Europaeum Gnesnense - Uniwersytet im. Adama Mickiewicza, Gniezno, 2007 Nagrody, wyróżnienia, stypendia — Ambasador Szczecina, 2011 — Nagroda Marszałka Województwa Festiwalu Polskiego Malarstwa Współczesnego, 2010 — Nagroda Wydawnictwa ARTLUK na XXIII Festiwalu Polskiego Malarstwa Współczesnego, 2010 — Stypendium Marszałka Województwa Zachodniopomorskiego, 2009 — Nominacja do nagrody dla młodych na XXII Festiwalu Malarstwa Współczesnego w Szczecinie, 2008 — Wyróżnienie Honorowe w konkursie na obraz roku Fundacji im. F.Eibisch, 2007

Marta Tomasik 1984 Studia na ASP w Poznaniu latach 2005-2010.

Dyplom w 2010 r. na Wydziale Malarstwa w pracowni prof. Dominika Lejmana.

Wystawy indywidualne — „00;38;45;02”, Galeria Emdes, Wrocław, 2010 — „Do widzenia, do jutra” (z Krzysztofem Kaczmarkiem), Galeria Pies, Poznań, 2009 — „Malarstwo”, Galeria Aula, Poznań, 2008 Wystawy zbiorowe — „Nevaeh ot yawriats”, Galeria Pies, Poznań, 2011 — „30. Edycja Konkursu o Stypendium Marii Dokowicz”, Galeria Miejska Arsenał, Poznań, 2010 — „Życie leniwe, nadzieja natarczywa”, Galeria Klimy Bocheńskiej, Warszawa, 2010

Marcin Zawicki 1985 Studia w latach 2005-2010 na ASP w Gdańsku.

Dyplom z malarstwa w 2010 r. pod kierunkiem prof. Teresy Miszkin, aneks z litografii u prof.

Zbigniewa Gorlaka.

Wystawy zbiorowe — Wystawa artystów ASP Gdańsk w Uniwersytecie Marmara w Istambule, Turcja, 2011 — „Młoda Sztuka”, wystawa przedaukcyjna, Państwowa Galeria Sztuki w Sopocie, 2010 — „Najlepsze Dyplomy ASP 2010”, Muzeum Narodowe w Gdańsku, oddział Zielona Brama, 2010 — „Artystyczny Indeks Hestii”, Państwowa Galeria Sztuki w Sopocie, 2010 — „(...) ein paar skistocke zuruck“, w ramach festiwalu „Streetwaves”, Pracownia Podgarbary, Gdańsk, 2010

— Wystawa absolwentów ASP w Gdańskim Parku Naukowo-Technologicznym, 2010 — „Pomorze Sztuki”, Królewska fabryka karabinów w Gdańsku; Willa Lenza w Szczecinie, 2010 — „To idzie młodość”, Galeria Klimy Bocheńskiej, Warszawa, 2009 — „Pieńków 2009”, ASP Gdańsk, 2009 — „Artystyczny Indeks Hestii”, siedziba Hestii w Sopocie, 2009 — Wystawa towarzysząca Międzynarodowej Konferencji Rysunku, Wrocław, 2009 — „Okolice Portretu”, Państwowa Galeria Sztuki, Sopot, 2009 — „Kamieniem w … Litografia Młodych”, GAK Gdańsk, 2009 — Ogólnopolska wystawa rysunku, Toruń, 2009 — „Akademia Zombies”, Sfinks, Sopot, 2008 — „Zawicki Contra Szyszko”, Dom Angielski, Pracownia 150 w Gdańsku, 2008 — „MEGA”, zbiorowa wystawa malarstwa, BBC w Gdyni, 2008 — „Wszystko co najgorsze”, Kolonia Artystów, Gdańsk, 2007 — Wystawa laureatów konkursu „Przełamywanie stereotypu osoby bezdomnej”, CSW Łaźnia w Gdańsku, 2007 Wystawa laureatów konkursu „Oryginalne jest piękne”, Ministerstwo Finansów w Warszawie, 2007 — Wystawa laureatów 6. edycji konkursu AMS, Muzeum Plakatu w Wilanowie, 2006 — Wystawa pokonkursowa „W hołdzie Henrykowi Tomaszewskiemu”, Muzeum plakatu w Wilanowie, 2006 — Wystawa laureatów 5. edycji konkursu AMS,

———

BIOGRAMY

Muzeum Plakatu w Wilanowie, 2006 — Wystawa wyróżnionych prac dyplomowych, BWA w Bydgoszczy, 2005 — Wystawa stypendystów Prezydenta Miasta, Urząd Miejski w Szczecinie, 2004 Wystawy indywidualne — „Chciałbym, żeby byli wakacje”, Galeria Gablotka, Gdańsk, 2011 — „Dzieło”, Wozownia, Toruń, 2010 — „Hollow Art”, Galeria Pionova, Gdańsk, 2010 — „Marcin Zawicki, malarstwo i rysunek”, Sfinks, Sopot, 2009 — „Prezentacje Młodych: Zawicki&Juszkiewicz”

— Udział w międzynarodowych warsztatach artystycznych, Pieńków, 2009 — Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, 2009 — Stypendium Artystyczne Marszałka woj. Pomorskiego, 2009 — Stypendium Prezydenta Miasta Szczecina, 2004

(z Ewą Juszkiewicz), Sfinks, Sopot, 2008 — „Malarstwo – Marcin Zawicki”, wystawa towarzysząca festiwalowi „Bramat”, Goleniów, 2006 Nagrody i wyróżnienia — Wyróżnienie w konkursie malarskim „Wnętrze”(Fundacja Rozwoju Sztuki „Zielona Marchewka”), 2011 — I Nagroda (Nagroda Rektorów) w konkursie Najlepsze dyplomy ASP w Polsce 2010, 2010 — Nagroda specjalna w konkursie „Artystyczna Podróż Hestii 2010” — II Miejsce na V Festiwalu Plakatu Reklamowego „Barbakan”, Kraków, 2010 — Kwalifikacja do finału 6. edycji konkursu „Artystyczna podróż Hestii”, 2009 — I miejsce w konkursie „Przełamywanie stereotypu osoby bezdomnej” (plakat), 2008 — Wyróżnienie Ministra Finansów w konkursie „Oryginalne jest piękne” (plakat), 2008 — Wyróżnienie w 5. edycji konkursu AMS 2006 (plakat), 2006 — Wyróżnienie na wystawie najlepszych dyplomów uczniów liceów plastycznych Polski Północnej, 2005 — Nagroda specjalna dyrektora PLSP dla twórczej osobowości, 2005 — Zwycięstwo w konkursie na najlepszą pracę dyplomową PLSP Szczecin — Zwycięstwo w 1 etapie konkursu „Artystyczny Indeks Hestii” Stypendia, warsztaty — Miesięczne stypendium w Walencji, Hiszpania, 2010 — Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, 2010

163 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

BIOGRAMY

Teksty / Texts

164 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

TEKSTY

Konkurs Gepperta The Geppert Competition 1989 — 2O11 165 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

TEXTS

Teksty

KONKURS GEPPERTA – od malowidła do obrazu i z powrotem Andrzej Kostołowski

I. KONKURSY, HONORY Istniejący od 1989 roku i promujący młode malarstwo Konkurs Gepperta, mimo fluktuacji, wątpliwości, a nawet niemal załamań, jest jedną z najważniejszych cyklicznych imprez naszej sztuki. Jako konkurencja i współzawodnictwo, przypomina nam to, iż różne: konkursy, rankingi, nominacje, nagrody, medale, wzmianki honorowe, wyróżnianie jednych a pomijanie drugich – wszystko to towarzyszy sztuce nie od dziś. Ta wielce nieegalitarna dziedzina kotłuje się wokół wyborów i hierarchii. Dla jednych są one formowane sprawiedliwie, dla innych nie i z krzywdą dla sztuki. Skrzywdzeni niejednokrotnie zyskują znaczenie z biegiem czasu i potem sami mogą stać się obiektem krytyki tych, którzy uważają, że są przez nich marginalizowani. I tak w koło Macieju. W związku z tym, każda selekcja konkursowa (w tym i konkurs Gepperta) gromadzi wiele: wybiegów, lansowań, oswajań, przycinań. Artyści niejednokrotnie (ale nie jest to regułą!) tworzą „pod konkurs” i czynią to często na podobnej zasadzie jak ukierunkowanie na obecność w prestiżowej galerii czy ważnym muzeum. I nie jest to większa strategiczna różnica od malowania „pod papieża” przez jakiegoś geniusza w XVII wiecznej Italii. Może tylko efekty tam były bogatsze.

Kto nie lubi konkursów? Najbardziej przeciwni są im zwolennicy anything goes – patroni zrównania zjawisk sztuki, słusznie choć paradoksalnie uwikłani w dylemat: „zjeść ciastko i mieć ciastko”. To znaczy być otwartym na wszystkich ludzi, ale jednocześnie być artystą/artystką, czyli jednak wyróżniać się.

Z dystansem do konkursów od lat podchodzą ci, którzy uważają, że sztuka zanadto zbliża się do zawodów sportowych. Janusz Bogucki, choć sam był niejednokrotnie jurorem różnych imprez, widział konkursy jako wykładnię tzw. układu artystycznego opartego „na atrakcyjnym dla społeczeństwa masowego modelu rywalizacji zawodniczej”. A w obrębie owej rywalizacji dostrzegł sprzyjanie „młodym, którzy decydują się wejść w rolę zawodników,

166 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

wykazując sprawność w obrębie którejś ze znanych konkurencji”1. Tak jak w malarstwie w ogóle czy np. w Konkursie Gepperta.

Według Diany Crane, przy założeniu, że w sztuce chodzi o dwie formy gratyfikacji: symbolicznej i materialnej, można mówić o czterech typach systemów wyróżniania czy nagradzania w tej dziedzinie: 1) systemie niezależnym, 2) pół-autonomicznym, 3) subkulturowym i 4) hetero-kulturowym2.

W niezależnym, sami artyści kontrolują nagrody symboliczne i materialne W systemie pół-autonomicznym (patrz awangarda), prestiż wyznaczają artyści zaś finanse są po stronie kolekcjonerów. Układ subkulturowy, w którym wymieniają się rolami artyści i odbiorcy, ma nagrody tylko wielce symboliczne.

Natomiast system hetero-kulturowy wyłania się w przemysłach kulturalnych. Konkurs Gepperta byłby hybrydą układu pół-autonomicznego i hetero-kulturowego, przy założeniu korporacyjnej roli Ministerstwa Kultury, miasta Wrocławia, Akademii Sztuk Pięknych itd.

II. LOKALNE / OGÓLNOPOLSKIE Patrząc wstecz, widać jak począwszy od swej drugiej edycji w 1993 roku, Konkurs im. Eugeniusza Gepperta rozwinął się jako logiczne rozwiązanie na początku wielkich zmian w Polsce. Wśród funkcjonujących wtedy konkursów czy festiwali malarstwa, jeden z nich tj. Konkurs Malarski im. Jana Spychalskiego z dobrą fazą w latach 70. i słabszą w 80., właśnie odszedł w niebyt. Dwa inne trzymały się krzepko. Mowa tu o istniejących od 1962 roku: Biennale Malarstwa „Bielska Jesień” i Festiwalu Polskiego Malarstwa Współczesnego w Szczecinie. Te do dziś ważne konkursy zagospodarowując artystów tworzących obrazy niezależnie od wieku, w sposób naturalny stwarzały wolne pole dla bardziej wyspecjalizowanej imprezy, jaką byłby konkurs, prezentacja malarstwa tzw. młodego czy „pojawiającego się” pokolenia. I Wrocław stał się dobrym miejscem ze swymi malarskimi tradycjami oraz np. pamięcią o ważnej Ogól-

———

TEKSTY

Hanna Krzetuska i Eugeniusz Geppert w swoim mieszkaniu w Krakowie, lata 30.

Hanna Krzetuska and Eugeniusz Geppert in their flat, Kraków, 1930s

nopolskiej Wystawie Malarstwa Młodych im.

Waldemara Cwenarskiego (1980), a potem dwóch niezależnych prezentacjach młodej sztuki (głównie malarstwa) pod hasłami Droga i Prawda (1985, 1987), co przypomniał w swym wstępie do katalogu wystawy w 1993 Andrzej Saj3. Jeśli pierwsza edycja Konkursu Gepperta była jedynie imprezą lokalną, z nagrodą ufundowaną przez Hannę Krzetuską – wdowę po wybitnym malarzu i pedagogu Eugeniuszu Geppercie, to od 1993 jest to prezentacja ogólnopolska z nagrodami przyznawanymi przez kilka podmiotów. I chociaż w Częstochowie od 2001 odbywa się co trzy lata Ogólnopolski Konkurs im. Mariana Michalika na Obraz Młodych Malarzy, impreza wrocławska zachowuje prestiż i ponadlokalne znaczenie.

W 1993 organizatorzy – tj. PWSSP oraz BWA Awangarda przyjęli labiryntowe i kunsztowne zasady typowania młodych artystów przez kuratorów i oceniania ich prac przez jury. Projektodawcą tego płodnego i sprawdzającego się przez lata (choć stale modyfikowanego) systemu mocno włączającego „teoretyków” był Wojciech Stefanik, wybitny artysta, performer, ówczesny dyrektor galerii Awangarda. Według jego pomysłu, podstawową sprawą było po pierwsze: wyjście poza opłotki Wrocławia i włączenie reprezentantów pozostałych ośrodków jak: Warszawa, Kraków, Gdańsk, Łódź, Poznań i Lublin (z czasem będzie ich więcej). Po drugie, ważne stało się w tym konkursie zastosowanie nieustannej rotacji członków jury (w części dydaktyków wrocławskiej uczelni), a ponadto włączanie wciąż innych (i w zasadzie coraz młodszych), a w jakiś sposób wyróżniających się w polskim art world kuratorów, galerzystów czy krytyków. Tradycją jest, że za każdym razem zaprasza się ludzi mocno ideowo zróżnicowanych i niejednokrotnie reprezentujących odmienne dążenia, a także poglądy na temat aktualnej roli malarstwa, temperatura wyborów i dyskusji ustaliła się jako wysoka i taka jest do dziś.

Związane jest to głównie z założoną swobodą decyzji na kolejnych etapach konkursu. Przekłada się owa wolność także i na charakter

167 ———

(często charakterek) pokazanych i nagradzanych prac. Mimo trudności i „wpadek”, wrzenie wśród wybierających prowadzi edycja po edycji do naprawdę ciekawego i ciągle aktualizowanego obrazu, tego co się dzieje w malarstwie pojawiającym się w różnych ośrodkach naszej sceny sztuki.

Silna obecność osób z kręgu pedagogów (głównie profesorów malarstwa) wrocławskiej Akademii (początkowo jako PWSSP) zarówno wśród organizatorów jak członków jury zapewniła (przynajmniej we wcześniejszych edycjach) mniej lub bardziej wyraźne wyróżnianie malarzy i tak będących beniaminkami tej uczelni. Było to zrozumiałe, ale też i twórcze, ponieważ Konkurs był w stanie zanotować w dwóch pierwszych edycjach cząstkę fermentu zainicjowanego przez grupę Luxus, aktywnych reprezentantów nowej ekspresji i tych, którzy kontynuowali to wrzenie. Ale już w 1996 nastąpiło odejście od burzy kolorów i krzykliwej figuracji. W kontekście nowej fali wysmakowanych obrazów abstrakcyjnych, Zofia Gebhardt zauważała, że po nowej ekspresji kolejne pokolenie zaczęło „powracać do malarstwa w całym tego słowa znaczeniu, jakby zmęczone tym hałasem i chaosem zapragnęło ciszy, koncentracji, kontemplacji, medytacji”4. Jeśli w dwóch następnych edycjach pojawiły się nieśmiałe próby wprowadzenia „malarstwa rozszerzonego” (w wersji instalacyjnej, a potem jako wideo), głosy recenzenckie wypominały je jako wprowadzanie do konkursu czegoś co „z malarstwem nie ma nic wspólnego” czy wręcz przypominały arbitralnie tzw. „niski poziom” wystawianych prac.

Czyniono to, ponieważ był to taki charakterystyczny czas dominacji „ściszenia”, a w malarstwie widoczni byli artyści kierujący się bardziej ku warsztatowo dopracowanym malowidłom niż harcom obrazów (jeśli nawiązać do fenomenologicznego rozróżnienia na obrazy i malowidła u Romana Ingardena5). 5. Konkurs (2001) przyniósł to, co w tytule swej dość krytycznej recenzji zawarł Andrzej Jarosz jako „labirynty malarskich możliwości”. W najlepszych dziełach tej edycji dostrzegł Jarosz tych, którzy „czytelnie podejmowali grę z różno-

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

rako pojmowaną tradycją”6, chociaż zdaniem autora, u większości ta gra zaistniała jedynie jako potencjał do rozwinięcia.

Jak zaznaczają to w swoim tekście w niniejszym katalogu Wojciech Pukocz i Patrycja Sikora7, dzisiejsze sławy sztuki polskiej były niejednokrotnie nagradzane w Konkursie.

I był to przejaw wizyjnego postrzegania tych, którzy mieli odegrać istotną rolę w przyszłości. Ale czasem bywało też i tak, że późniejszych celebrytów sztuki ledwie odnotowano, albo wręcz mieli wyłącznie „mysie” miejsca.

W 2005 i 2007 widać znaczący akces ku mocniejszej roli wyspecjalizowanych krytyków/ krytyczek oraz kuratorów/kuratorek i to przy pewnym zakrzyczeniu delegatów Akademii.

Chociaż eksportowani z różnych stron Polski selekcjonerzy starali się niejednokrotnie przyćmić sobą innych, to w całości działań konkursów i tak (a może nawet mocniej niż przedtem) dało się widzieć „niewidzialną akademię”(!). W rozumieniu Philippe Urfalino za „niewidzialną akademię” uważać można sieć aktywności ekspertów w różny sposób oddziałujących na dokonania twórcze8. Przekładnia eksperci/artyści z przechyłem nawet ku nieco wszechwładnej roli ekspertów, zaczyna być znacząco widoczna np. począwszy od Konkursu w 2005 roku. Jeśli wcześniejsze edycje miały selekcjonerów dopilnowujących, aby impreza trzymała się tzw. założeń, to teraz zdają się oni wyznaczać trendy. Już same wybory w różnych polskich ośrodkach, niejednokrotnie stawały się deklaracjami krytycznie eliminującymi nieprzydatnych i lansującymi milusińskich „niewidzialnej akademii”. Nie jest to dziwne. W ostatnich latach, kuratorzy i kuratorki niemal wszędzie na świecie odgrywają znaczącą rolę, a artyści i artystki jakby odciążeni od balastu zabiegania o zauważenie, oddają się z pewną ufnością profesjonalistom od promocji. Sam zaś Konkurs Gepperta przecież przyjął na początku lat 90. jasną ideę obiektywizmu i przewidywał takie sytuacje, w których zbytnie koncentrowanie się na wyłącznych opiniach pedagogów-malarzy byłoby ich głosem „we własnej sprawie”. Ale też wprowadzając tłum ekspertów, konkurs tak

———

TEXTS

Teksty

ciekawy i intelektualnie ożywiony, raz po raz troszkę zapętlał się w sidłach „niewidzialnej akademii” kuratorów.

III. MALARSTWO. CÓŻ ZACZ? W pozornie chaotycznej, choć w gruncie rzeczy zadziwiająco precyzyjnej, edycji Konkursu w 2005, pokazano jednocześnie dwa zjawiska, które nie zawsze udawało się zsynchronizować w innych latach. Pierwszym z nich była (niespecjalnie podnoszona w recenzjach), ale wyraźna u wielu artystów – i r o n i a. Prezentował ją też sam układ katalogu wraz z kongenialnym opracowaniem graficznym. Nastąpiło wyraźne odejście od „konkursu z zaciśniętymi zębami”. Stąd też jednoczesne przyznanie nagród w sferze warsztatowej dłubaniny tj. w traktowaniu obrazów „istotnościowo”, jak również w podejściu neo-konceptualnym, rozszerzonym medialnie czy performatywnie. Było to nie tylko trafione, co wpisywało się w dystans do malarstwa jako czegoś zamkniętego, ale też i zaakcentowało dodatkowe poczucie humoru i kuratorów, i artystów. Poza aporią rozszerzonego obrazowania i warsztatowego pikturalizmu, drugim zjawiskiem, które już na stałe zaczyna gościć we wrocławskim konkursie jest n a p i ę c i e między otwierającym się światem wyobrażeń a pogłębieniem dyscypliny malowania. Jeśli Pukocz i Sikora w niniejszym katalogu 10. edycji Konkursu zaznaczają jednoczesną obecność dwóch biegunów poszukiwań młodych malarzy9, to dystans między tymi biegunami, który ma wiele odcieni, jest naprawdę dramatycznie twórczy i staje się jakimś theatrum naszych dni. Jest to bowiem płodne pole z wieloma możliwościami. Od strony jednego bieguna, czyli obrazów rozszerzonych, włączane są elementy instalacji i mediów elektronicznych oraz twórczość „bez ram” jako street art. Drugi biegun, akcentujący sam proces twórczy to wciąż otwarte penetrowanie nieskończonych możliwości pracy nad malowidłami: ich temperaturą, stopniem iluzji, akcentami kompozycji, faktury, koloru itd.

Dla sfery „pogranicza” owych biegunów, porywające są narracje wizualnie „pisane” w obra-

168 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

zach i różnych nośnikach pozornie odległych od blejtramów i barwnych plam, lecz w gruncie rzeczy będące (tak jak np. instalacje wideo) prawnukami średniowiecznych poliptyków.

Anna Lewińska pisząc o 9. edycji Konkursu (2009) zaznaczyła, że „prace wideo i instalacje bezlitośnie obnażają archaiczność malarskiej formuły”10. Moim zdaniem jest odwrotnie.

Wzbogacając wystawę, takie nośniki są inspirujące dla malujących pędzlem.

Pewną osobliwością Konkursu Gepperta jest kontrast między głębokimi i niekończącymi się dyskusjami o miejsce i granice malarstwa w pracach samych artystów, ale w dużej mierze też wśród ekspertów i jury, a tym co na zewnątrz Konkursu pojawia się o nim w mediach. Poza kilkoma większymi recenzjami, w ogólnopolskich pismach są krótkie notki, jakieś umizgi i niemal nic. Zastanawiające.

W jednym z tekstów w katalogu edycji z 2007, Adriana Prodeus i Katarzyna Roj napisały: „Konkursy malarstwa w tradycyjnym wydaniu mogą niekiedy przypominać wystawę psów, na której medal otrzymuje ten najbardziej rasowy, czyli najbliższy idealnego wzorca, doskonały przedstawiciel swojej rasy”11. Moim zdaniem, sprawa wygląda dość odmiennie. Nagrody „niewidzialnej akademii” oczywiście otrzymują artyści/artystki. Ale główne (niewidzialne) medale na imprezie takiej jak Konkurs Gepperta zbierają… kuratorzy i kuratorki, bo to oni działają w nawiązaniu do trendów i są rzecznikami/rzeczniczkami tego, aby z bardzo pogmatwanej i wielopiętrowej sytuacji młodego malarstwa dało się wyjąć coś dla „niewidzialnej akademii”. Skoro niosą oni „idealne wzorce”, to światek malarski w różnym stopniu „przystosowuje się”. Howgh.

Dla nie-praktyków, ale tylko zainteresowanych sztuką, bardzo cenne są geppertowe wystawy, dające zróżnicowane możliwości „czytania” dzieł poprzez to co (nie bójmy się tego słowa) estetycznie komunikowane. Jest to ważna alternatywa, gdyż mamy wokół piętrzące się śmietnisko trywialnych i banalnych obrazków: od reklam na ulicy, przez tabloidy w kioskach po telewizję z jej tysiącami kana-

łów itd. Dlatego cenne jest zauważenie w obrazach czegoś twórczego, np. tego co pokazują ostatnie edycje Konkursu Gepperta z lat: 2009, 2011. Kontrowersyjne, ale jasne było w 2009 ukierunkowanie ku narracjom obrazowym bez ram, czyli murali, potraktowanym nie tylko jako jedna z form malarstwa, ale będącym wręcz niewyschniętym źródłem (vide Lascaux, Giotto czy Banksy). Także „obrazy na wolności”12 to nie tyle tępe zapisy elektroniczne, co poddawane hermeneutyce wyobrażenia z wieloma warstwami znaczeń, np. z humanizmem ukazania osoby bardzo twórczej, choć niepełnosprawnej. Z punktu widzenia narracji bywają to nawet często całe formy wizualnej „powieściowości”, jak w historiach kryminalnych z malunkami jako załącznikami. Dla nieco zorientowanych, Konkurs ma też wielorakie odniesienia do historii sztuki czy przezabawnie mistyfikacyjne utopie.

Ponieważ jednak zaistniały postulaty mocniejszego wprzęgnięcia w kuratorskie grono praktyków malarstwa, konkursy w 2009 i w 2011 zdają się ponownie wracać do źródła. Tyle, że jest to już zupełnie inny poziom świadomości. W dystansie do tego, na czym koncentrowali się artyści z lat 90. z ich prostotą odniesień, od kilku lat są w Konkursie coraz bardziej wyrafinowane, labiryntowe gry narracyjne w polu napięcia między obrazem i malowidłem. Nie ma amnezji. Cieszy nas (podobnie jak i kuratorów) to, że startujący w konkursie malarskim nie zapominają o dziedzinie, którą się zajmują. Mało tego.

Moim zdaniem, w tych narracyjnych czy powieścio-malowanych (a nawet anegdotycznych) rajdach, mogą się mieścić potencjalne odkrycia dla malarstwa właśnie: działalności w ostatnich dziesięcioleciach już parokrotnie obwieszczonej jako „skończona”, a teraz podlegającej swoistym odysejom. Także i dzięki wrocławskiemu Konkursowi Gepperta.

———

TEKSTY

KONKURS GEPPERTA – od malowidła do obrazu i z powrotem 1. J. Bogucki, Pop. Ezo. Sacrum, Poznań: Pallotinum 1990, s. 115 2. D. Crane, Reward System in Art, Science and Religion, w: red. R. A. Peterson, The Production of Culture, Beverly Hills: Sage 1976, s. 57-72 3. A. Saj, Konkurs nadziei?, w: Krajowa Wystawa Malarstwa Młodych.

Konkurs im. Eugeniusza Gepperta, katalog, BWA Wrocław grudzień 1993 – styczeń 1994 4. Z. Gebhardt, (-), w: Krajowa Wystawa Malarstwa Młodych. Konkurs im. Eugeniusza Gepperta, katalog, BWA Wrocław grudzień 1996 – styczeń 1994 5. R. Ingarden, O budowie obrazu, w: R. Ingarden, Studia z estetyki, Warszawa: PWN 1966, s. 69-80 6. A. Jarosz, Labirynty malarskich możliwości, „Format”, Nr 38/39, 2001, s. 106 7. P. Sikora, W. Pukocz, Co robi malarz?, w: 10. Konkurs Gepperta.

Co robi malarz?, katalog, red. P. Sikora, W. Pukocz, w druku, s. 10 8. Patrz: N. Heinlich, Socjologia sztuki, Warszawa: Oficyna Naukowa 2010, s. 90 9. P. Sikora, W. Pukocz, j.w.

10. A. Lewińska, Malarstwo wypadło z formy. 9 Konkurs Gepperta, http://obieg.pl/recenzje/15088, dostęp 2011-09-03 11. K. Roj i A. Prodeus, (b.t.), w: Malarstwo! Prąd zmienny. 8. Konkurs imienia Eugeniusza Gepperta, 7. Krajowa Wystawa Młodych, katalog, red. P. Stasiowski, P. Sikora, BWA Wrocław - Galerie Sztuki Współczesnej, Wrocław 2007, s. 38 12. Termin przyjęty za: R. W. Kluszczyński, Obrazy na wolności.

Studia z historii sztuk medialnych w Polsce, Warszawa: Instytut Kultury 1998

169 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

TEXTS

Texts

GEPPERT COMPETITION – from the painting to the picture and back Andrzej Kostołowski

I. COMPETITIONS, HONOURS The Geppert Competition, established in 1989 to promote young painting, is one of the most important cyclical events in our art, despite its fluctuations, doubts and even nearcollapse. Its competitive character serves to remind that contests, rankings, nominations, awards, medals, honorary mentions favouring some artists and ignoring others – all these have been accompanying art since time immemorial. In fact, this field of human activity that is so lacking in egalitarianism revolves around choice and hierarchy. For some, they are fair and welcome features, for others – on the contrary, they do harm. Sometimes those who have once been harmed gradually grow in importance, only to be criticized by those who feel marginalized this time round. And again.

And again… It is therefore inevitable that any selection (including the Geppert Competition) provokes some trickery, self-promotion, taming and compromise. It is not a principle, but quite a number of artists prepare their works with the competition in mind, anticipating their presence in the event the way they would hope to appear in a prestigious gallery or an important museum. Not unlike the wellknown strategy of painting “the way the Pope expects”, practised by the masters of 17th-century Italy. Except perhaps that the results were more impressive back then.

Who doesn’t like competitions? Their few opponents include the advocates of the anything-goes approach to art, favouring the equal treatment of its genres. Paradoxically, they get entwined in the dilemma of having the cake and eating it – being open to all, yet at the same time remaining the artist, i.e. someone special. People treating all kinds of contests with considerable reserve include those who fear that art has become dangerously close to sporting events. Janusz Bogucki, a juror himself on many occasions, sees the concept of art competition as an exposition of the so-called artistic system, based on “a socially attractive, mass model of rivalry”. The rivalry promotes “young participants who decide to

170 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

become contestants, displaying efficiency in one of the known disciplines”.1 For example, in painting, as in the Geppert Competition.

According to Diana Crane, if we assume that art brings two possible forms of gratification – symbolic and material – we may distinguish four types of award systems: 1) an independent system, 2) a semi-autonomous system, 3) a sub-cultural system, and 4) a hetero-cultural system.2 In the independent system, it is the artists themselves who control the symbolic and material awards. In the semi-autonomous system (e.g. avant-garde), the prestige lies with the artists, while the financial side is assured by the collectors. In the sub-cultural system, where the artists and recipients exchange roles, the awards are highly symbolic. And finally, the hetero-cultural system emerges from culture industries. The Geppert Competition is a hybrid of the semiautonomous and hetero-cultural systems, assuming that the corporate roles are played by the Ministry of Culture, City of Wrocław, Academy of Fine Arts, etc.

II. LOCAL / ALL-POLAND Since its second edition in 1993, the Geppert Competition has been developing as a logical consequence of the great Polish transformation. Back in those times, there was an important cyclical event held in Poland, the Spychalski Painting Competition, with its good phase in the 1970’s, much worse in the 80’s, and in decline after that. Two others were doing well: the “Bielsko Autumn” Biennale, established in 1962, and the Festival of Contemporary Polish Painting in Szczecin. Those important events are still organized, focusing on artists at various age groups, thus leaving natural space for a more specialized competition for the so-called “emerging” generation of young artists. Wrocław could not be a better venue for such a contest, with its painting tradition, but also the important Cwenarski Exhibition of Young Polish Painters in 1980, and then two independent presentations of young art (mainly painting) – Droga (Way) in 1985,

———

TEKSTY

Eugeniusz Geppert na wystawie Jacka Malczewskiego, 1968 Eugeniusz Geppert at Jacek Malczewski’s exhibition, 1968

and Prawda (Truth) in 1987, as reminded by Andrzej Saj in his text published in the 1993 exhibition catalogue.3 The first edition of the Geppert Competition may have been a mere local event, with the award funded by Hanna Krzetuska – widow of the distinguished painter and art teacher Eugeniusz Geppert, but since 1993 it has been an all-Polish presentation with prizes funded by several institutions. The city of Częstochowa may have its triennial Michalik Competition for Young Painters (since 2001), but the Wrocław event has its well-established prestige and significance that has long exceeded a local status.

In 1993, the organizers – Higher School of Visual Arts and BWA Awangarda – accepted the multi-tiered principles of shortlisting the young artists for the competition by curators and assessing them by jurors.

This well-functioning (and regularly modified) concept, which involves “theoreticians” in the qualifying team, was first introduced

by Wojciech Stefanik, an eminent artist, performer, the then director of the Awangarda gallery. His idea was based on two premises.

Firstly, it was essential to reach out to centres outside Wrocław: Warsaw, Cracow, Gdańsk, Łódź, Poznań and Lublin (the list soon to get even longer). Secondly, what also became imperative was to assure a constant turnover of jury membership (partly composed of teachers from the Wrocław Academy), to involve more and more young curators, gallery owners and critics with prominent positions on the Polish art scene. It has become a tradition to invite people with diverse ideological backgrounds, aspirations and views on the role of painting, thanks to which the temperature of the discussions and final choices is always bound to be high. It is mainly connected with the assumed freedom and independence of decisions at any given stage of the competition. This autonomy is manifested in the character of the awarded and exhibited works. Despite the difficulties and occasional blunders, the selection turmoil leads to a truly interesting, annually updated bigger picture of young Polish painting.

171 ———

The strong representation of teachers, mainly professors, from the Academy of Fine Arts in Wrocław (formerly Higher School of Visual Arts), both among the organizers and jurors, ensures (or at least it did in the early editions) that young talented painters connected with this school have been noticed in this event. This is not only understandable but also quite visionary – in its first two editions, the Competition managed to detect the ferment initiated by Luxus, the group which actively represented New Expression, as well as those who continued this movement. The 1996 edition, in turn, marked the end of the burst of colour and garish figuration. Amid the new wave of subtle abstract images, Zofia Gebhardt pointed out that after New Expression, the next generation began to “return to painting in the proper meaning of the word, as if tired of the noise and chaos, longing for silence, concentration, contemplation, meditation”.4 When the following two editions tentatively introduced elements of “extended painting” (installations, then videos), reviewers either protested, saying the attempts had “nothing to do with painting”, or even proved the exhibited works to be of “low quality”. It was a time of the characteristic domination of “muffling”, the subdued way in which artists created technically elaborate paintings rather than visually orgiastic pictures (for the phenomenological distinction between the painting and the picture, see Roman Ingarden.5 The 5th Competition (2001) brought what Andrzej Jarosz called the “labyrinths of painting possibilities” in his rather unfavourable review. In Jarosz’s opinion, the best works of the edition were those which “played with the broadly understood tradition in a clear way”,6 even though for the majority of the entrants that game was a manifestation of mere potential for possible further development.

As Wojciech Pukocz and Patrycja Sikora point out in this catalogue,7 a number of today’s luminaries of Polish art were among the Competition’s prize-winners in the past.

Anticipating who was to play an important role in the future may have been a visionary

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

act, but it must also be admitted that many celebrities-to-be were barely noticed or even ignored in the line-up. The 2005 and 2007 editions marked the beginning of a growing significance of specialised critics and reviewers, often at the cost of Academy delegates.

Nevertheless, while those selectors imported from various parts of Poland tried to overshadow everyone else, it was still – and perhaps even more than ever – the “invisible academia” that kept its impact on the overall functioning of the Competition. The “invisible academia”, in Philippe Urfalino’s understanding, is a network of experts influencing creative activities in various ways.8 The experts/artists ratio of influence, with a slight bias towards the omnipotence of the former, begins to be clearly seen in the Competition since 2005. In the past editions, the selectors made sure that the event adhered to its principles, whereas now they seem to set the trends. The process of selection in different local art circles across Poland has become a statement in itself, eliminating those who are unwanted and promoting the favourites of the “invisible academia”.

No wonder – it has recently become a sign of the times that curators all over the world play key roles, while artists, suddenly freed of the worry to be noticed, rely on those who specialize in promotion. In the early 1990’s, the Geppert Competition assumed the idea of objectivity, anticipating situations in which too much focus on the opinions of art teachers and painters would be considered “acting in their own case”. On the other hand, the introduction of such a crowd of experts has occasionally turned this interesting and intellectually seminal event into an entanglement of the “invisible academia”.

III. PAINTING. MEANING WHAT? The seemingly chaotic yet surprisingly precise 2005 edition of the Competition showed two simultaneous phenomena, which had not been synchronised before. The first was i r o n y, not particularly noticed in reviews but quite distinct in many artists’ works. It was even clearly seen in the catalogue, together

———

TEXTS

Texts

with its congenial layout. This was a true departure from the previous, dead-serious image of the contest. It featured both awards concentrating on the technical merits and the neo-conceptual approach, i.e. extended to other media and performance. It was not only a good decision, showing a distance towards painting as something hermetic, it also proved the curators and artists had a sense of humour.

Apart from the aporia of extended imaging and pictoralism, the other phenomenon which seems to have entered the Wrocław competition is t e n s i o n between the opening world of images and deepening discipline of painting. In this catalogue of the 10th Competition, Pukocz and Sikora mention the simultaneous presence of two poles of young painters’ pursuits9, and say that the distance between those two poles is really creative, becoming a theatrum of our times – a potential field of unlimited opportunity. The pole of the extended pictures accommodates elements of installations, electronic media and “frameless” street art. The other pole, concentrating on the creative process, is still open to the penetration of infinite possibilities of work on paintings: their temperature, degree of illusion, accents of composition, texture, colour, etc. What is fascinating in between those two poles is the presence of visual narrations “told” by the pictures by ways which are only seemingly distant from the stretchers and paints, but in fact – as is the case with video installations – being great-grandchildren of mediaeval polyptychs. When writing about the 9th edition of the Competition in 2009, Anna Lewińska pointed out that “video and installation works ruthlessly exposed the archaic character of the painting formula”.10 I think it’s quite the opposite. Not only do they enrich the exhibition, but also inspire those who paint with a brush.

One of the curiosities of the Geppert Competition is the contrast between the neverending, serious discussions about the place and limits of painting in the artists’ works (and to some extent among the experts and jurors) and in the media covering the event. Apart from a few longer reviews, the national papers

172 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

and magazines settle for brief reports, some complimentary mentions and nothing else. It makes you wonder. In the 2007 edition catalogue, Adriana Prodeus and Katarzyna Roj wrote: “Painting competitions in their traditional form sometimes resemble dog shows – the winner is the one closest to the ideal model, a perfect representative of its breed”. 11 It doesn’t seem to be the case. Of course, the “invisible academia” awards artists. But the true (invisible) medals of such competitions go to... curators. After all, they act according to trends and will do everything to allow the “invisible academia” to benefit from this mounting confusion known as young painting. They are the bearers of the “ideal models” and the painting world must adapt to them.

Those non-practitioners who are simply interested in art will find the Geppert exhibitions especially valuable as they offer opportunities to “read” works of art through what is communicated aesthetically. It is an important alternative in the world of trashy, banal images around us – ranging from street advertising and tabloid press to television with its thousands of channels. That is why it is so important to acknowledge what is creative in pictures, the way the previous and current editions of the Geppert Competition have done, in 2009 and now, in 2011. Two years ago the concept of painting narratives without frames may have been controversial, but it was clearly stated – the murals were not only treated as one of the forms of painting, but a perpetual source that never dries out (see Lascaux, Giotto or Banksy). Also, “pictures at large” 12 are not as much dull electronic recordings as hermeneutically processed images with multiple layers of meaning, e.g. showing a very creative but disabled person. In terms of narration, they often form larger visual “novels”, like in crime stories with appended illustrations. For those slightly more in the know, the Competition likes to use various references to the history of art or hilariously deceptive utopias.

ratorial team, so the 2009 and 2011 editions seem to return to the original idea. Except that it is now an entirely different level of awareness. Contrary to what the participants concentrated on back in the 90’s, with their simplicity of associations, for the last few years the Competition has featured more sophisticated, labyrinthine narrative games in the field of tension between the picture and the painting. There is no place for amnesia. We are glad – just as the curators are – that the entrants do not forget about painting, the medium they work in. Indeed, it seems that those narrative, picture-novel, even anecdotal raids may accommodate potential discoveries for painting itself, the genre which has been deemed “finished” several times in the last decades but now survives rather nicely. Also thanks to the Geppert Competition in Wrocław.

It was then postulated that practising painters should be more involved in the cu-

———

TEKSTY

GEPPERT COMPETITION – from the painting to the picture and back 1. J. Bogucki, Pop. Ezo. Sacrum, Poznań: Pallotinum 1990, p. 115 2. D. Crane, Reward System in Art, Science and Religion, in: ed. R. A. Peterson, The Production of Culture, Beverly Hills: Sage 1976, p. 57-72 3. A. Saj, Konkurs nadziei? (The Contest of Hope?), in: Krajowa Wystawa Malarstwa Młodych. Konkurs im. Eugeniusza Gepperta (Young Painters Exhibition. The Geppert Competition), catalogue, BWA Wrocław, December 1993 – January 1994 4. Z. Gebhardt, (-), in: Krajowa Wystawa Malarstwa Młodych. Konkurs im. Eugeniusza Gepperta (Young Painters Exhibition. The Geppert Competition), catalogue, BWA Wrocław, December 1996 – January 1997 5. R. Ingarden, O budowie obrazu (On the Structure of a Picture), in: R. Ingarden, Studia z estetyki (Studies of Aesthetics), Warsaw: PWN 1966, pp. 69-80 6. A. Jarosz, Labirynty malarskich możliwości (Labyrinths of Painting Possibilities), “Format”, Issue 38/39, 2001, p. 106 7. P. Sikora, W. Pukocz, Co robi malarz? (What Does a Painter Do?), in: 10th Geppert Competition, catalogue, ed. P. Sikora, W. Pukocz, BWA Wrocław, ASP Wrocław, 2011, p. 12 8. See: N. Heinlich, Socjologia sztuki (Sociology of Art), Warsaw: Oficyna Naukowa 2010, p. 90 9. P. Sikora, W. Pukocz, ibid.

10. A. Lewińska, Malarstwo wypadło z formy. 9 Konkurs Gepperta (Painting out of Form. 9th Geppert Competition), http://obieg.pl/recenzje/15088 11. K. Roj and A. Prodeus, in: Malarstwo! Prąd zmienny. 8. Konkurs imienia Eugeniusza Gepperta, 7. Krajowa Wystawa Młodych (Painting!

Alternating Current. 8th Geppert Competition, 7th Exhibition of Young Painters), catalogue, ed. P. Stasiowski, P. Sikora, BWA Wrocław – Galleries of Contemporary Art, Wrocław 2007, p. 38 12. Term used by R. W. Kluszczyński in Obrazy na wolności. Studia z historii sztuk medialnych w Polsce (Pictures at Large. History of Media Art in Poland), Warsaw: Instytut Kultury 1998

173 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

TEXTS

Teksty

Co robi malarz dzisiaj?

Ciągła potrzeba porównań, rankingów, wartościujących przeglądów artystów i ich twórczości stała się domeną życia artystycznego w Polsce na przestrzeni kilkunastu ostatnich lat. Szereg konkursów dedykowanych młodym twórcom ma za zadanie ustalić pewnego rodzaju status quo tego, w jakim kierunku będzie podążać myśl artystów w ciągu kilku najbliższych lat. Nie dziwi nas więc, że poszczególne nazwiska często powtarzają się wśród uczestników kolejnych edycji różnych konkursów – w ten sposób utwierdza się pewna struktura, która wskazuje na rodzące się i rozwijające tendencje. Konkurs Gepperta, organizowany od 1989 roku jest również jednym z trybów tej maszynerii. O tyle istotnym i elitarnym, że zasadzającym się na szeregu reguł, które sprawiają że uczestnictwo w nim jest dla artystów dużym wyróżnieniem.

Piotr Stasiowski

Oglądając różne wystawy konkursowe można zazwyczaj odnieść wrażenie, że ma się do czynienia z serią mini wystaw, które choć nie mają ze sobą wiele wspólnego złożą się w końcu na „jakiś“ całościowy efekt w postaci ekspozycji. Od kuratora konkursu zależy to, czy dane prace, sąsiadując ze sobą będą dla siebie konkurencją, będą się dopowiadały wzajemnie, czy wykluczały poprzez nieodpowiednie sąsiedztwo. Forma ekspozycji, w której bierze udział ponad dwudziestu artystów siłą rzeczy zawsze będzie nierówna, zawsze pozostawi miejsce na pomysły czy propozycje zmian. Konkurs Gepperta, dzięki swej strukturze jest w istocie dziełem kilkunastu czy nawet kilkudziesięciu osób współpracujących ze sobą w różnym stopniu. Na pierwszym etapie kuratorzy tego konkursu wyłaniają radę ekspercką, której kompetencje i znajomość środowiska pozwolą wyszukać około pięćdziesięciu debiutujących artystów z całego kraju. Później, w ramach dwudniowego sympozjum, odbywającego się w murach wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych rada ta dokonuje selekcji dwudziestu pięciu, ich zdaniem najciekawszych, twórców.

Kolejnym etapem prac nad konkursem są rozmowy kuratorów z gronem wyłonionych uczestników. To bardzo istotny moment w całej formule konkursu, ponieważ rozmowy te

174 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

mają za zadanie wyłonić konkrente realizacje, które pojawią się na wystawie konkursowej i będą brane pod uwagę przez jurorów. Kuratorzy, którymi w tym roku są Patrycja Sikora i Wojtek Pukocz, pomagają artystom wybrać prace, które są w stanie najpełniej oddać charakter twórczości młodego artysty. W regulaminie konkursu znajduje się zastrzeżenie, że prace konkretnego twórcy mają stanowić pewną logiczną całość i stanowić jednolitą wypowiedź artystyczną. Zbiór takich prac tworzy wystawę. Teraz wystarczy tylko wybrać zwycięzców. Dokona tego specjalnie powołane jury, wśród którego zasiądą wybitni krytycy, kuratorzy i nauczyciele akademiccy. Pula tegorocznych nagród to 60 000 złotych, jest więc o co się starać. „Co robi malarz?“ - pytają retorycznie kuratorzy tegorocznej edycji w informacji o konkursie. Odpowiedź na to pytanie zostanie zawarta w wystawie. To trzeci przypadek w historii tej imprezy gdy oprócz oficjalnego tytułu dodany został jej podtytuł sugerujący konkretny problem, który ma zostać przepracowany w ramach wystawy. 8. edycję Konkursu Gepperta otwierało hasło „Malarstwo. Prąd zmienny“. W ramach tego zagadnienia, wraz z Patrycją Sikorą i Wojciechem Pukoczem chcieliśmy wskazać na różnorodność zainteresowań twórców, którzy swe doświadczenie wiążą z malarskim medium, jednocześnie nie dając się zaszufladkować do jakiejś określonej z góry tendencji. Przy tej wystawie został uwypuklony przez krytykę problem, z którym Konkurs Gepperta miał do czynienia od zarania swego istnienia – czym właściwie jest współczesne malarstwo i czy można je interpretować w oderwaniu od tradycyjnych technik nanoszenia farby na płótno nabite na blejtram. Problem okazał się na tyle żywotny, że chcąc podkreślić wielorakość i niejednoznaczność miejsc, w których można doszukać się malarskich inspiracji, jego kolejną, 9. edycję zatytułowaliśmy „Malarstwo. Bez ram“. Nawiązując do derridiańskiej koncepcji perergonu – ramy, która określa znaczenie dzieła sztuki, wskazaliśmy na nieograniczone możliwości malarskiego myślenia. Rzecz znamienna, że co

———

TEKSTY

Posiedzenie Rady Ekspertów nominujących do 10. Konkursu Gepperta, ASP Wrocław, maj 2011 Board of Experts nominating artists to the 10th Geppert Competition, Academy of Fine Arts, Wroclaw, May 2011, fot./phot. P. Sikora

najmniej od kilku edycji zwycięzcami w dużej mierze zostają twórcy nie posługujący się tradycyjnie pojmowanym warsztatem malarza – Olga Lewicka w trakcie 6. edycji na konkurs zaproponowała złożoną instalację z elementem performance, zwycięzcami kolejnej edycji, zostali Zorka Wollny i Wojciech Doroszuk, posługujący się w swej praktyce głównie realizacjami wideo, jak też performance; ostatnią zaś edycję wygrał Sławomir Czajkowski z wielkim naściennym malunkiem wewnątrz galerii, inspirowanym stylistyką murali, które wykonuje na wielu ścianach różnych miast. Jurorów przyznających te nagrody wielokroć bardziej interesował sam temat czy zagadnienie, które dane prace prezentowały niż techniczne, warsztatowe możliwości twórców wyrażających się w medium malarskim.

Wydaje się, że zadając pozornie banalne pytanie „co robi malarz?“, kuratorzy jubileuszowej, 10. edycji Konkursu Gepperta wracają do rudymentarnej kwestii dotyczącej malarskości i jeszcze raz chcą wskazać kierunek zainteresowań tego wydarzenia. To bowiem, co różni zdecydowanie ten konkurs od innych takich konkursów w Polsce, dedykowanych konkretnym mediom to brak ortodoksji w podejściu do tematu malarskości. Nie jest to jednocześnie nic nowego. Wiadomo wszak, że artyści mieniący się w pierwszym stopniu malarzami od wieków potrafią przekładać swoje malarskie wyczucie na inne niż malarskie media. Ja widzę jednak w podtytule tej edycji konkursu jeszcze jedną informację skierowaną dla widzów i uczestników tego konkursu. Zadając to pytanie w liczbie pojedynczej kuratorzy konkursu, Patrycja Sikora i Wojciech Pukocz starają się skierować naszą uwagę na to, że każdy z twórców prezentowanych na wystwie jest kimś bardzo indywidualnym i oryginalnym w swej twórczości. Postawy poszczególnych artystów, biorących udział w Konkursie Gepperta winny być postrzegane i oceniane jako jednostkowe, niepowtarzalne propozycje.

Co robi malarz dzisiaj? Bo przecież niekoniecznie spędza całe godziny przed sztalugą w upapranym farbą kitlu z pędzlem w jednej

175 ———

i paletą w drugiej dłoni. Równie dobrze może posługiwać się sprayem, nożyczkami i klejem, programem do obróbki graficznej, kamerą wideo, gpsem, siecią internetową i szeregiem innych narzędzi, które pozwalają mu odkrywać malarskość świata przezeń widzianego.

Rozwój techniki, możliwość użycia czy łączenia poszczególnych jej elementów daje współczesnemu twórcy maksymalny wybór środków, za pomocą których stworzy swoje dzieło. Jeśli było można mówić o innowacyjności artystów, którzy w latach 70., 80. i 90. włączali do swoich prac techniki wideoartu, dziś nie stanowi to o oryginalności twórcy. Jesteśmy w stanie uwierzyć w najbardziej fantastyczne możliwości twórcze, które da nam postęp wiedzy – jej rozwój często jest „testowany“ w artystycznych pracach. Jedyne, co obecnie jest w stanie wyróżnić jedne propozycje od innych to stopień dojrzałości, przygotowania i intelektualnego potencjału tkwiącego w treści tych prac. Być może dlatego Konkurs Gepperta wciąż odwołuje się w swych założeniach do tradycji malarstwa. To medium, tak pojemne znaczeniowo jest jednocześnie najbardziej rudymentarnym środkiem kojarzącym się ze sztuką. To zatem, na co warto zwrócić uwagę oglądając kolejne konkursowe edycje i prace pokazywane w ich ramach, to fakt, że rzadko pojawiają się na podobne do siebie propozycje. Wybór uczestników, dokonywany przez Radę Ekspercką polega między innymi na starannym unikaniu kalek czy powtórzeń z innych, uznanych już twórców. Każdorazowo, widz zwiedzający konkursową wystawę może mieć pewność, że zobaczy cały szereg różnych sposobów wypowiedzi, różnego myślenia o sztuce, różnych inspiracji płynących z obcowania z pracami artystycznymi. Być może właśnie w tym zawiera się największy potencjał i sukces wrocławskiego konkursu, który ewoluując przez lata wypracował sobie niemały autorytet.

Osobiście, jestem niezwykle zainteresowany tegorocznym doborem artystów do wystawy. Przy tej edycji zrezygnowałem z pozycji kuratora generalnego konkursu, zostawiając sobie jedynie możliwość uczestniczenia w obradach Rady Eksperckiej. Spośród prawie pięć-

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

dziesięciu propozycji, które zostały zgłoszone na początku wybraliśmy dwadzieścia pięć, naszych zdaniem najciekawszych osobowości artystycznych wśród debiutujących twórców.

Jednocześnie mieliśmy możliwość zaobserwowania, że wielu z nich nie jest już tak bardzo nieznanych, jak w poprzednich konkursach.

Rzeczywistość, w której poruszają się dzisiejsi studenci akademii i uczelni artystycznych powoduje, że muszą oni dość wcześnie zacząć zabiegać o możliwości pokazywania swoich prac szerszemu gronu odbiorców już na etapie studiów. Do tej pory wielu pedagogów starało się chronić swoich studentów przed zbyt wczesną konfrontacją z widzem w galerii w obawie o wrażliwość młodych ludzi, która może być narażona na uleganie wpływom modnych tendencji. Takie podejście wydaje się być jednak anachroniczne. Współczesny twórca powinien posiadać świadomość tego, w jakim środowisku przyjdzie mu się poruszać i z jakimi problemami zmagać, właśnie po to, by dzięki swej osobowości móc wypracować własny język wypowiedzi, który pozbawiony będzie naiwnego stereotypu „artysty malarza“.

10. edycja Konkursu Gepperta ma możliwość stać się pod tym względem przełomową. Wielu artystów na niej prezentowanych już w chwili obecnej dość sprawnie porusza się w polskim środowisku sztuki. Wystawia w wielu galeriach, ich prace komentowane są przez krytykę, wielu z nich ma już podpisane kontrakty z galerzystami sprzedającymi ich prace. To znak, że ich twórczość trzeba potraktować bardzo serio. Niezależnie od tego kto w rezultacie zostanie wyróżniony nagrodą, wszystkich uczestników tego Konkursu można potraktować jako potencjalnych zwycięzców.

Byli oni bowiem w stanie skierować na siebie uwagę wielu specjalistów z zakresu sztuki współczesnej. Sam Konkurs zmienia się tak, jak zmieniają się jego uczestnicy. Ich indywidualne artystyczne postawy, profesjonalizm z jakim podchodzą do swojej twórczości jest największym gwarantem znaczenia tego wydarzenia.

Wrocław, 24 sierpnia 2011

———

TEXTS

Texts

What does a painter do today?

Piotr Stasiowski

For over a decade now, the artistic scene in Poland has witnessed a constant need for comparisons, ranking lists and reviews assessing the value of artists and their work. Numerous competitions for young artists are meant to establish the status quo and current direction which the artistic thought is expected to follow in the next few years. No wonder, then, that certain names appear regularly on the lists of contestants participating in such competitions – in this way the structure of emerging and developing tendencies is clearly consolidated. The Geppert Competition, organized since 1989, is among the cogs in this machine.

However, it aspires to be more than just a cog – it is important and exclusive in the sense that it follows a range of principles which make the participants feel especially privileged.

When watching various competition exhibitions, one may often feel that they are in fact a series of mini-shows which – even though sharing so little – somehow end up forming a final, coherent whole. It is the curator’s job to decide whether the works displayed next to each other are complementary or rather mutually exclusive due to a badly selected neighbourhood. An exhibition which lines up more than twenty different artists has to be uneven and will always leave space for change or alternative ideas. The Geppert Competition, thanks to its structure, is in fact a result of work of dozens, even scores of people who co-operate with each other to a smaller or greater degree. At the first stage, curators appoint a board of experts, whose competence and knowledge allows them to select about a fifty debuting artists from all over the country. Next, during a two-day symposium at the Academy of Fine Arts in Wrocław, twenty-five most promising artists are shortlisted by the board. The selected artists are then invited for interviews with the curators, which is a very important stage of the competition, as those discussions are meant to establish which particular works will appear in the final exhibition and will be assessed by the jurors. This year’s curators, Patrycja Sikora and Wojtek Pukocz, help in selecting works

176 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

which best present the character of each of the young artists‘ creative output. One of the clauses in the regulations is that all the works of a given competitor are to form one logical entity, displaying a coherence of artistic expression. Collected, such works constitute an exhibition. All that needs to be done now is to decide who wins. This is established by the Jury, composed of eminent critics, curators and university teachers. This year’s award pool is 60,000 zlotys, so the stakes are high.

“What does a painter do?” is the rhetorical question the curators ask in this year’s edition of the competition. The exhibition will answer the question. It is the third time in the history of the event that on top of the official title an extra theme has been added, directing it towards a particular issue to be considered.

The 8th edition of the Geppert Competition was subtitled “Painting. Alternate current”.

Within that theme, together with Patrycja Sikora and Wojciech Pukocz, we tried to focus on the broad range of interests displayed by painters, at the same time resisting any artistic labels or tendencies they might be ascribed to. A fundamental problem was also brought forth by the critics then, one that had been hovering over the Geppert Competition since its very beginnings – what is contemporary painting? Can it be interpreted in separation from the traditional techniques of covering canvas with paint? The problem proved vital enough to be continued in the following year.

In order to emphasize the multiplicity and diversity of painting inspirations, the next, ninth edition of the competition was sub-themed “Painting. No frames”. Referring to the concept of Derrida’s parergon, a frame which determines the meaning of a work of art, we indicated the unrestricted capabilities of the painting thought. Interestingly, for the last few editions, the winners of the competition have mostly been artists who do not use the traditionally understood painting techniques – in the 6th edition, Olga Lewicka showed a complex installation with performance elements, the winners of the following edition, Zorka Wollny and Wojciech Doroszuk, used

———

TEKSTY

mainly video and performance, and Sławomir Czajkowski, who won last time, presented a large, mural-inspired painting inside the gallery, similar to those he paints on the walls of various cities. The competition jurors have often been more interested in the topic or issue presented by these works than the actual technical skills displayed by artists expressing themselves within the framework of the painting genre.

By asking the seemingly banal question “What does a painter do?”, the curators of this anniversary, 10th edition of the Geppert Competition, return to the rudimentary question of painting, and again intend to show the event’s direction of interest. What makes this competition different from others in Poland, usually focusing on particular media, is that it is so unorthodox in its approach to painting. On the other hand, it is not a new approach. It is a well-known fact that those artists who consider themselves predominantly painters have for centuries been perfectly able to transfer their expression to other, non-painting media.

Yet there is one more message to the viewers and artists which I can see in this year’s theme.

By using the first-person singular question form, Patrycja Sikora and Wojciech Pukocz try to focus our attention on the fact that each of the competitors is highly individual and original in their artistic approach. The works of artists participating in the Geppert Competition should be perceived and judged as unique, inimitable propositions.

What does a painter do today, then?

After all, we cannot expect that he or she spends hours in front of the easel, wearing a paint-splashed apron, with a brush in one hand and a palette in the other. Today’s painters are equally likely to be using spray, scissors and glue, graphic processing computer programmes, a video camera, plaster, the Internet and other tools which enable them to discover the painter’s world. Modern technologies and the possibility of combining techniques allow the modern artist to maximise the choice of means which help create the final work. While

177 ———

back in the 1970’s, 80’s and 90’s it was considered innovative to include video techniques in artistic work, today it is hardly original any more. Contemporary progress in knowledge offers the most fantastic possibilities imaginable, and its developments are often “tested” in art. The only elements which allow us to distinguish the valuable works are their degree of maturity, preparation and intellectual potential. Perhaps that is why the Geppert Competition still refers in its principles to the tradition of painting. This medium, so semantically spacious, is at the same time the most rudimentary means associated with artistic expression. It is therefore notable that over all the years of the competition similarities among the works have been extremely rare.

The board of experts selects the contestants carefully enough to avoid copies or repetitions from other, well-established artists. At any given time, audiences visiting the exhibition are guaranteed to see a range of different ways of expression, viewpoints and artistic inspirations. And perhaps this is the biggest potential and secret of success of the Wrocław competition, which has evolved to its current, impressive reputation.

Personally, I am excited about this year’s selection of artists. I have decided to give up the function of the general curator of the competition in favour of a mere membership in the board of experts. Out of the nearly fifty entries submitted at the beginning, we chose twentyfive most interesting debuting artistic personalities. One of the things we noticed was that many of them were not as anonymous as it had been the case in the previous editions. The reality in which today’s students of art have to function forces them to begin their efforts to be publicly noticed even before graduation.

Until recently, most teachers tried to save their students from being confronted with gallery audiences too early, fearing that the young artist’s sensitivity may be unnecessarily exposed to the influence of fashionable trends.

This approach seems anachronistic, though.

A contemporary artist should be aware of the environment he or she is bound to face and

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

problems to be confronted with – exactly in order to employ his or her own personality in working out an individual language of expression, devoid of the naive “painter” stereotype.

The 10th edition of the Geppert Competition may in this sense be a breakthrough.

Many of its participants are already quite skilful players on the Polish art scene. They exhibit their works in galleries, get reviewed by critics, some have signed sales contracts. This is a clear indication that they must be treated seriously. No matter who is actually going to win the competition, all the shortlisted artists are potential winners. They have managed to draw the interest of a number of contemporary art specialists. The competition itself evolves together with its contestants. And it is their individual artistic attitudes, as well as the professionalism with which they approach their own work, that is the biggest guarantee of the significance of this event.

Wrocław, 24 sierpnia 2011

Posiedzenie Rady Ekspertów nominujących do 10. Konkursu Gepperta, ASP Wrocław, maj 2011 Board of Experts nominating artists to the 10th Geppert Competition, Academy of Fine Arts, Wroclaw, May 2011, fot./phot. P. Sikora

———

TEXTS

Kalendarium Konkursu / Competition Calendar

178 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

KALENDARIUM KONKURSU

1989 — 2O11 179 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

COMPETITION CALENDAR

Eugeniusz Geppert i Hanna Krzetuska w swoim mieszkaniu przy ul. Ofiar Oświęcimskich we Wrocławiu, 1970 Eugeniusz Geppert and Hanna Krzetuska in their flat, Ofiar Oświęcimskich street, Wrocław, 1970

Idea Konkursu im. Eugeniusza Gepperta oraz towarzyszącej mu cyklicznej prezentacji dorobku malarskiego młodych twórców powstała w 1989 roku z inicjatywy pedagogów PWSSP i krytyków wrocławskich przy współudziale żony Hanny Krzetuskiej.

180 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

The idea of Eugeniusz Geppert Competition as well as accompanying, periodic presentation of young artists output began in 1989 on initiative of PWSSP tutors and critics from Wrocław in cooperation with Hanna Krzetuska – Eugeniusz Geppert’s wife.

———

KALENDARIUM KONKURSU

Kalendarium Konkursu / Competition Calendar 1989 I. Konkurs im. Eugeniusza Gepperta I. Pokonkursowa wystawa malarstwa im. Eugeniusza Gepperta 05.05.1989 r.

BWA Wrocław, galeria Awangarda Uczestnicy — absolwenci wrocławskiej PWSSP / Participating artists — graduates from the PWSSP (Higher School of Art in Wrocław) Waldemar Graczyk Piotr Hendigery Marek Marchwicki Eugeniusz Minciel Jolanta Nitka Zdzisław Nitka Anna Pałczyńska Krzysztof Skarbek Bogusław Story Urszula Wilk Nagrody / Prizes Główna nagroda, ufundowana przez Hannę Krzetuską: 250 000 zł Urszula Wilk Wyróżnienia / Awards Waldemar Graczyk Bogusław Story

Zaproszenie do wystawy, archiwum BWA Wrocław Invitation to the exhibition, BWA Wrocław archive

181 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

COMPETITION CALENDAR

Kalendarium Konkursu / Competition Calendar 1993/94 Krajowa Wystawa Malarstwa Młodych Konkurs im. Eugeniusza Gepperta 17.12.1993-16.01.1994 BWA Wrocław, galeria Awangarda

Andrzej Saj — Wrocław: Wojciech Lupa Zdzisław Nitka Krzysztof Wałaszek

Komisarze wystawy / Exhibition organizers Stanisław R. Kortyka, Wojciech Stefanik

Marta Tarabuła — Kraków: Piotr Jaros Jerzy Romaniuk Zbigniew Sałaj

Organizatorzy / Organizers Państwowa Wyższa Szkoła Sztuk Plastycznych we Wrocławiu i Biuro Wystaw Artystycznych we Wrocławiu.

Zmiana formuły Konkursu z lokalnego przeglądu na ogólnopolski. Konkurs o charakterze zamkniętym, w którym uczestniczą artyści do 35 roku życia.

Uczestnicy zapraszani są przez kuratorów, powołanych przez organizatorów wystawy.

The competition formula is changed from local to national range. Participation is limited – artists up to 35 years of age are accepted to enter and they are nominated by curators who are invited by the organizers.

Okładka katalogu / projekt Catalogue cover / design: Stanisław R. Kortyka

Kuratorzy nominujący i uczestnicy / Nominating curators and participating artists Marek Goździewski — Warszawa: Ireneusz Kojło Robert Maciejuk Anna Myca Mariola Przyjemska Jarosław Wiszenko Adam Klimczak — Łódź: Małgorzata Borek Jacek Mrozowicz Robert Rabiega Jerzy Ludwiński — Poznań: Elżbieta Dzika-Cyganek Christian Tomaszewski Iwona Zawadzińska Jolanta Męderowicz — Lublin: Sławomir Marzec Michał Mielnik

182 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

Ryszard Ziarkiewicz — Gdańsk: Andrzej Awsiej Joanna Kabala Sławomir Góra Maciej Sieńkowski

Stanisław Kortyka i Wojciech Stefanik — Wrocław: Jacek Dłużewski Janusz Rafał Głowacki Anna Łowińska Łukasz Morawski Przemysław Pintal Piotr Tyszkowski Jury Jan Chwałczyk, Józef Hałas, Konrad Jarodzki (przewodniczący), Andrzej Klimczak-Dobrzaniecki, Bożena Kowalska, Piotr Piotrowski, Jerzy Ryba Nagrody / Prizes: Nagroda główna - 25 mln zł oraz Nagroda Prezydenta Miasta Wrocławia — stypendium w postaci rocznego użytkowania wynajętej i opłacanej przez władze miasta pracowni plastycznej we Wrocławiu: Jacek Dłużewski Nagroda Wojewody Wrocławskiego — 10 mln zł Zbigniew Sałaj Wyróżnienia — po 6,5 mln zł Wojciech Lupa Anna Myca Robert Rabiega Nagroda Fundacji im. Eugeniusza Gepperta PWSSP we Wrocławiu — 4 mln zł Wojciech Lupa

———

KALENDARIUM KONKURSU

1996/97 Krajowa Wystawa Malarstwa Młodych Konkurs im. Eugeniusza Gepperta 10.12.1996 – 12.01.1997 Muzeum Architektury we Wrocławiu Komisarz wystawy / Exhibition organizer Wojciech Kaniowski Organizatorzy/ Organizers Akademia Sztuk Pięknych we Wrocławiu, Muzeum Architektury we Wrocławiu

Okładka katalogu / projekt Catalogue cover / design: Wojciech Kaniowski

183 ———

Uczestnicy / Participating artists Adam Chmielowiec Aleksander Gieraga Marcelina Grabowska Karolina Jakubowska Janusz Knorowski Mariusz Koreański Bogdan Kozon Danuta Krupska-Sołowiej Barbara Kuciapska Janusz Kucharski Waldemar Kuczma Sławomir Kuszczak Artur Piątek Elżbieta Piekarniak Piotr Stachlewski Marcin Stosik Włodzimierz Szymański Artur Winiarski Andrzej Ziomek Wojciech Zubala

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

Jury Józef Hałas, Aleksander Hałat, Konrad Jarodzki (przewodniczący), Anda Rottenberg, Stanisław Ryszard Kortyka, Jan Świtka, Wiesław Szamborski, Adam Wsiołkowski Nagrody / Prizes Nagroda Główna im. Eugeniusza Gepperta Barbara Kuciapska Nagroda Rektora Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu Wojciech Zubala Nagroda Fundacji im. Eugeniusza Gepperta Janusz Kucharski Nagroda Zarządu Wrocławskiego Okręgu Związku Polskich Artystów Plastyków Waldemar Kuczma Wyróżnienia / Awards Piotr Stachlewski Waldemar Kuczma Bogdan Kozon Wyróżnienia honorowe / Honorable mentions Marcelina Grabowska Bogdan Kozon Artur Piątek

———

COMPETITION CALENDAR

Kalendarium Konkursu / Competition Calendar 1999 Krajowa Wystawa Malarstwa Młodych Konkurs im. Eugeniusza Gepperta 12.03 – 25.04.1999 BWA Wrocław, galeria Awangarda, Kurator / Curator Piotr Kielan, Wojciech Stefanik Organizatorzy / Organizers Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu, BWA Wrocław – Galerie Sztuki Współczesnej Kuratorzy nominujący i uczestnicy / Nominating curators and participating artists

Okładka katalogu / projekt Catalogue cover / design: Jacek Szewczyk

Witosław Czerwonka — Gdańsk: Karolina Aszyk Małgorzata Piasecka Artur Tajber — Kraków: Kacper Dudek Michał Jandura Piotr Korzeniowski Edyta Sobieraj

Jury Wanda Gołkowska, Wojciech Kaniowski, Stanisław Kortyka, Mirosław Ratajczak, Urszula Wilk Członkowie honorowi Jury: Piotr Kielan, Andrzej Saj, Wojciech Stefanik Nagrody / Prizes Nagroda Główna Nie przyznano Nagroda Rektora ASP Katarzyna Kmita-Pukocz Nagroda Fundacji im. E.Gepperta Kacper Dudek Nagroda Redaktora Naczelnego Pisma Artystycznego „Format” — publikacja Antoni Starowieyski Wyróżnienia / Awards Edyta Sobieraj Norman Smużak Piotr Korzeniowski

Antoni Mikołajczyk — Łódź: Marek Durajski Magdalena Samborska Rafał Sobiczewski Jerzy Kałucki — Poznań: Tomasz Bukowski Beata Kaźmierczak Kasia Monika Sosnowska Grzegorz Borkowski — Warszawa: Agnieszka Biedermann Sylwester Piędziejewski Antoni Starowieyski Artur Winiarski Andrzej Kostołowski — Wrocław: Tomasz Bajer Katarzyna Kmita-Pukocz Michał Koniarek ( Janek Koza) Daria Milecka Norman Smużniak

184 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

KALENDARIUM KONKURSU

2OO1 IV Krajowa Wystawa Malarstwa Młodych V Konkurs Gepperta 16.03-06.05.2001 BWA Wrocław, galeria Awangarda Kuratorzy / Curators Piotr Błażejewski, Wojciech Stefanik Organizatorzy / Organizers Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu, BWA Wrocław – Galerie Sztuki Współczesnej

Okładka katalogu / projekt Catalogue cover / design: Iwar Romanek

Kuratorzy nominujący / Nominating curators Bożena Czubak - Gdańsk Grzegorz Dziamski - Poznań Łukasz Gorczyca - Warszawa Barbara Ilkosz – Wrocław Maria Anna Potocka - Kraków Mirosław Ratajczak - Wrocław Grzegorz Sztabiński - Łódź Uczestnicy / Participating artists Katarzyna Banaś - ASP Wrocław Karina Baronówna - ASP Wrocław Mira Boczniowicz - ASP Wrocław Rafał Bujnowski - ASP Kraków Dagna Gmitrowicz-Stankuć - ASP Łódź Rafał Jakubowicz - ASP Poznań Marta Jarosz - ASP Wrocław Barbara Kasprzycka - ASP Warszawa Katarzyna Korzeniecka - ASP Warszawa Mariusz Kozik - ASP Wrocław Sławomir Lipnicki - ASP Gdańsk Tomasz Musiał - ASP Łódź Paulina Ołowska - ASP Gdańsk Maria Pawłowska - ASP Poznań Jacek Prostak - ASP Wrocław Wojciech Pukocz - ASP Wrocław Sonia Ramer - ASP Poznań Piotr Raurowicz - ASP Łódź Zbigniew Rogalski - ASP Poznań Iwo Rutkiewicz - ASP Wrocław Wilhelm Sasnal - ASP Kraków Michał Sikorski - ASP Wrocław Dominika Skutnik - ASP Gdańsk Alina Stępkowska - ASP Wrocław Grzegorz Sztwiertnia - ASP Kraków

185 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

Jury Aleksander Dymitrowicz, Paweł Jarodzki, Cezary Kaszewski, Elżbieta Kościelak, Andrzej Kostołowski (przewodniczący), Mirosław Ratajczak, Andrzej Saj Nagrody / Prizes Nagroda Główna im. E.Gepperta (fundator nagrody PKO BP S.A.) — 4 000 zł Zbigniew Rogalski Nagroda Fundacji im. E.Gepperta — 1 500 zł Mariusz Kozik Nagroda BWA Wrocław w postaci wystawy w galerii Awangarda BWA Wrocław Wojciech Pukocz Nagroda Redaktora Naczelnego Pisma Artystycznego „Format” — publikacja Grzegorz Sztwiertnia Wyróżnienia honorowe / Honorable mentions Rafał Bujnowski, Katarzyna Korzeniecka, Wojciech Pukocz Nagroda specjalna — zakup prac do kolekcji sztuki współczesnej Banku Zachodniego Karina Baronówna, Marta Jarosz, Sonia Ramer, Anna Stępkowska Nagroda Prezesa Zarządu Okręgu ZPAP we Wrocławiu Mariusz Kozik

———

COMPETITION CALENDAR

Kalendarium Konkursu / Competition Calendar 2OO3 V Krajowa Wystawa Malarstwa Młodych VI Konkurs Gepperta 21.03.-20.04.2003 BWA Wrocław, galeria Awangarda

Jury Maria Anna Potocka, Lech Karwowski, Krzysztof Stanisławski, Mirosław Ratajczak, Andrzej Klimczak-Dobrzaniecki

Kurator / Curator Krzysztof Skarbek

Nagrody / Prizes Nagroda Prezydenta Wrocławia Rafała Dutkiewicza Marzena Nowak

Organizatorzy / Organizers Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu, BWA Wrocław – Galerie Sztuki Współczesnej Kuratorzy nominujący i uczestnicy / Nominating curators and participating artists Jolanta Ciesielska — Łódź: Leszek Bartkiewicz Paweł Piekarski Arkadiusz Sylwestrowicz Okładka katalogu / projekt Catalogue cover / design: Krzysztof Skarbek

Bożena Czubak — Gdańsk: Andrzej Karmasz Tomasz Kopcewicz Mateusz Pęk Magdalena Ujma — Kraków: Paulina Czosnyka Ewa Kawecka Kamil Kuskowski Łukasz Gorczyca — Warszawa: Grupa Twożywo (Mariusz Libel, Krzysztof Sidorek) Agata Bogacka Marzena Nowak

Nagroda specjalna BWA Wrocław w formie wystawy Barbara Gębczak-Janas Twożywo Nagroda Ośrodka Kultury i Sztuki we Wrocławiu — 1000 zł i organizacja wystawy indywidualnej Dominika Sobaszek Nagroda specjalna Wrocławskiego Okręgu ZPAP Barbara Gębczak-Janas Wyróżnienie Honorowe / Honorable mention Kamil Kuskowski Nagroda Pisma Artystycznego „Format” — publikacja Kamil Kuskowski Nagroda czasopisma „Art&Business” — publikacja oraz Nagroda Kolekcji Sztuki Pawła Jana Suchońskiego — zakup pracy do kolekcji Anna Brudzińska

Grzegorz Dziamski — Poznań: Marlena Kudlicka Alicja Światłoń Patrycja Wojciechowska Andrzej Saj — Wrocław: Anna Brudzińska Dominika Sobaszek Barbara Gębczak Marcin Mierzicki Marek Kulig Aleksandra Stawik

186 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

———

KALENDARIUM KONKURSU

2OO5 7. Konkurs im. Eugeniusza Gepperta 6. Krajowa Wystawa Malarstwa Młodych 07.10 - 20.10.2005 BWA Wrocław, galeria Awangarda

Hanna Wróblewska: Karol Radziszewski Magda Bielesz Jakub Julian Ziółkowski

Kurator / Curator Anna Mituś

Tomasz Zawadzki: Jakub Ciężki Kamil Stańczak Piotr Korol

Komisarz ekspozycji / Exibition organizer Waldemar Kuczma Organizatorzy / Organizers Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu, BWA Wrocław – Galerie Sztuki Współczesnej Kuratorzy nominujący i uczestnicy / Nominating curators and participating artists Okładka katalogu / rysunek Catalogue cover / drawing: Janek Koza projekt / design: Srobont deSign

Jolanta Ciesielska: Marta Frej Radosław Zielonka Wawrzyniec Sawicki Karolina Grabowicz: Adam Witkowski Anna Reinert Mariusz Waras Mariusz Jodko: Laura Pawela Olga Lewicka Piotr Skiba Marek Krajewski: Barbara Bańda Tomasz Partyka Radosław Szlaga Agata Smalcerz: Andrzej Wasilewski Tomasz Jędrzejko Anna Witkowska Magdalena Ujma: Katarzyna Skrobiszewska Wojciech Kubiak

187 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

Jury Susanne Altmann, William Hollister, Waldemar Okoń, Anda Rottenberg (przewodnicząca), Krzysztof Skarbek Nagrody / Prizes Grand Prix Konkursu - Nagroda Prezydenta Wrocławia — 15 000 zł Olga Lewicka Nagroda Marszałka Województwa Dolnośląskiego — 4 000 zł Andrzej Wasilewski Nagroda Dolnośląskiego Festiwalu Artystycznego — 5 000 zł Jakub Julian Ziółkowski Nagroda Rektora Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu — 5 000 zł Andrzej Wasilewski Nagroda Ergo Hestia S.A. — 5 000 zł Mariusz Waras Nagroda Firmy Netia S.A. — 5 000 zł Piotr Skiba Nagroda Firmy Kogeneracja S.A. — 4 000 zł Olga Lewicka Nagroda Firmy Thorn Laura Pawela Nagroda czasopisma „Art&Business” — publikacja Katarzyna Skrobiszewska http://geppert.art.pl/7/index.html

———

COMPETITION CALENDAR

Kalendarium Konkursu / Competition Calendar 2OO7 Kuratorzy nominujący zgłaszają do konkursu artystów z różnych, dowolnych miast w Polsce (nie obowiązuje rejonizacja). / Curators nominate artists from various art centers all over the Poland, (no longer zoning is valid).

Jury Sebastian Cichocki, Paweł Jarodzki, Janusz Jaroszewski, Przemysław Pintal, Adam Szymczyk, Magdalena Ujma, Joanna Zielińska (przewodnicząca)

Kuratorzy nominujący i uczestnicy / Nominating curators and participating artists

Nagrody / Prizes Nagroda Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego — 10 000 zł Zorka Wollny

Ewa Małgorzata Tatar i Dominik Kuryłek: Wojtek Doroszuk Monika Szwed Zorka Wollny Jarosław Lubiak: Dawid Kawalec Bartłomiej Otocki Kaja Śródka Kamila Wielebska: Agata Nowosielska Marta Pajek Jakub Rebelka

Okładka katalogu / projekt Catalogue cover / design: Twożywo

8. Konkurs im. Eugeniusza Gepperta 7. Krajowa Wystawa Malarstwa Młodych Malarstwo! Prąd zmienny Painting! Alternating current 01.10.2007-25.11.2008 BWA Wrocław, galeria Awangarda 10.01 - 17.02.2008 Łódź, Ośrodek Propagandy Sztuki, Galeria Miejska BWA 28.02 - 13.04.2008 Bydgoszcz, Galeria Miejska bwa 15.05 - 01.06.2008 Częstochowa, Regionalne Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych - Galeria Konduktorownia Kuratorzy generalni / General curators Patrycja Sikora, Piotr Stasiowski, Wojciech Pukocz Organizatorzy / Organizers Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu, BWA Wrocław – Galerie Sztuki Współczesnej

188 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

Katarzyna Roj i Adriana Prodeus: Anna Kołodziejczyk Łukasz Rayski Maria Zuba Monika Weychert Waluszko: Dorota Borowa Marcelina Gunia vlep[v]net Pawilon Stabilnej Formy: Aleksandra Galant Arkadiusz Lemieszek

Nagroda Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego — 10 000 zł Łukasz Rayski Nagroda Prezydenta Miasta Wrocławia — 10 000 zł Anna Kołodziejczyk Nagroda Rektora Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu — 5 000 zł oraz Nagroda BWA Wrocław — Galerie Sztuki Współczesnej — 5 000 zł Wojtek Doroszuk Nagroda Lapp Kabel Sp. z o.o. — 5 000 zł Marcelina Gunia Nagroda czasopisma „Art&Business” — publikacja Monika Szwed Nagroda czasopisma „Format” — publikacja Anna Kołodziejczyk www: http://geppert.art.pl/dawne/

Przemysław Jędrowski: Max Skorwider Mariusz Tarkawian Wojciech Wroński Sarmen Beglarian: Jan Dziaczkowski Dominik Jałowiński Magda Jurek

———

KALENDARIUM KONKURSU

2OO9 9. Konkurs Gepperta Malarstwo. Bez ram Painting. No frames 09.10 - 22.11.2009 BWA Wrocław, galeria Awangarda 14.01 - 21.02.2010 Łódź, Ośrodek Propagandy Sztuki, Galeria Miejska BWA Kuratorzy generalni / General curators Wojciech Pukocz, Patrycja Sikora, Piotr Stasiowski, Michał Sikorski Organizatorzy / Organizers Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu, BWA Wrocław – Galerie Sztuki Współczesnej

Okładka katalogu / projekt Catalogue cover / design: Maciej Lizak

Zostaje powołana Rada Ekspertów, która w ramach dwudniowego sympozjum kwalifikacyjnego przedstawia nominacje do konkursu i wybiera uczestników wystawy. Nominowani są artyści do 3 lat od obrony dyplomu Akademii Sztuk Pięknych lub Wydziałów Artystycznych wyższych uczelni.

The Board of Experts is settled. Its aim is to present nominated artists within two-day symposium and to choose artists participating in the competition exhibition. Artists up to 3 years after graduating from the Academies of Fine Arts and Art Departments of Colleges and Universities are being nominated to the competition.

Rada ekspertów nominująca artystów / Nominating Board of Experts Bogna Burska, Jan Gryka, Łukasz Guzek, Wojciech Kozłowski, Dominik Lejman, Paweł Leszkowicz, Anna Mituś, Jarosław Modzelewski, Stanisław Ruksza, Stach Szabłowski, Grzegorz Sztwiertnia, Dominik Kuryłek/Ewa Małgorzata Tatar, Krzysztof Wałaszek Uczestnicy / Participating artists Adamczyk Justyna Bicz Magdalena Biskup Agata Bujnowska Aleksandra Czajkowski Sławomir Czerniawska Aleksandra

189 ———

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

Czyszczoń Jakub Dunal Paweł Gębska Agnieszka Grupa Krecha Janiszewska Róża Kara Paulina Kobylarz Szymon Kuligowski Marcin Lewandowski Kordian Metwaly Jasmina Siegmund Bartłomiej Skupny Katarzyna Stachyra Michał Sztela Justyna Szuszkiewicz Michał Wasielewska Urszula Wybierała Anna Wysocki Piotr Zborowska Julia Jury Adam Budak, Andrzej Klimczak-Dobrzaniecki, Stanisław Kortyka, Anna Markowska (przewodnicząca), Dorota Monkiewicz, Jarosław Suchan, Hanna Wróblewska Nagrody / Prizes Grand Prix Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego — 30 000 zł Sławomir Czajkowski Nagroda Prezydenta Wrocławia — 20 000 zł Piotr Wysocki Nagroda Rektora Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu — 5 000 zł Justyna Sztela Nagroda Dyrektora BWA Wrocław – Galerie Sztuki Współczesnej — 5 000 zł Szymon Kobylarz http://geppert.art.pl/9/

———

COMPETITION CALENDAR

Kalendarium Konkursu / Competition Calendar 2O11 10. Konkurs Gepperta Co robi malarz?

What does a painter do?

14.10.-27.11.2011 BWA Wrocław, galeria Awangarda 14.10.-27.11.2011 Organizatorzy / Organizers Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu, BWA Wrocław – Galerie Sztuki Współczesnej Kuratorzy generalni / Gener curators Patrycja Sikora, Wojciech Pukocz Rada ekspertów nominująca artystów / Nominating Board of Experts Bogna Burska, Jan Gryka, Izabela Kowalczyk, Wojciech Kozłowski, Marcin Krasny, Kamil Kuskowski, Wojciech Łazarczyk, Przemysław Pintal, Krzysztof Polkowski, Stanisław Ruksza, Andrzej Rysiński, Piotr Stachlewski, Piotr Stasiowski, Witold Stelmachniewicz, Ewa M. Tatar, Ireneusz Walczak

Okładka katalogu / projekt Catalogue cover / design: Jakub Stępień

Uczestnicy / Participating artists Tomasz Baran Agata Bielska Tymoteusz Borowski Izabela Chamczyk Julia Curyło Agnieszka Gawędzka Michał Gayer Agnieszka Grodzińska Łukasz Jastrubczak Magdalena Karpińska Bartosz Kokosiński Piotr Łakomy Honorata Martin Paweł Matyszewski Zofia Nierodzińska Sławomir Pawszak Hubert Pokrandt Agnieszka Polska Paulina Sadowska Mateusz Sadowski Barbara Strykowska Łukasz Surowiec Katarzyna Szeszycka

190 ———

1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?

Marta Tomasik Marcin Zawicki Jury Grzegorz Dziamski, Janusz Jaroszewski, Leszek Knaflewski, František Kowolowski, Paweł Lewandowski-Palle, Jarosław Modzelewski, Martin Müller, Maria Anna Potocka, Monika Szewczyk Nagrody / Prizes Grand Prix Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego — 30 000 zł Nagroda Prezydenta Miasta Wrocławia — 20 000 zł Nagroda Rektora Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu — 5 000 zł Nagroda Dyrektora BWA Wrocław – Galerie Sztuki Współczesnej — 5 000 zł Nagroda czasopisma Art&Business — publikacja Lista laureatów / List of winners www.geppert.art.pl

———

KALENDARIUM KONKURSU

Opracowanie na podstawie materiałów archiwalnych BWA Wrocław – Galerie Sztuki Współczesnej i zbiorów archiwalnych Działu Dokumentacji i Informacji Naukowej Muzeum Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu.

Oprac. Patrycja Sikora, wrzesień 2011

191 ———

The calendar is based on the archives of BWA Wrocław – Galleries of Contemporary Art and archives of Department of Documentation and Scientific Information of the Museum of Eugeniusz Geppert Academy of Art and Design in Wrocław. Patrycja Sikora, September 2011

1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?

———

COMPETITION CALENDAR

1O. KONKURS GEPPERTA — CO ROBI MALARZ? 1OTH GEPPERT COMPETITION — WHAT DOES A PAINTER DO? Organizatorzy / Organizers

Kuratorzy / Curators Patrycja Sikora, Wojciech Pukocz

Redakcja katalogu / Editors Patrycja Sikora, Wojciech Pukocz

Projekt dofinansowany ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego www.mkidn.gov.pl oraz Miasta Wrocław www.wroclaw.pl

Teksty / Texts Bogna Burska, Jan Gryka, Andrzej Kostołowski, Izabela Kowalczyk, Wojciech Kozłowski, Marcin Krasny, Kamil Kuskowski, Wojciech Łazarczyk, Przemysław Pintal, Krzysztof Polkowski, Wojciech Pukocz, Stanisław Ruksza, Andrzej Rysiński, Piotr Stachlewski, Patrycja Sikora, Piotr Stasiowski, Witold Stelmachniewicz, Ewa M. Tatar, Ireneusz Walczak

The project is co-financed by The Ministry of Culture and National Heritage www.mkidn.gov.pl and The City Wrocław www.wroclaw.pl

Tłumaczenie / Translation Jerzy Chyb Korekta / Proofreading Joanna Synowiec, Danuta Krzywicka, Alicja Klimczak - Dobrzaniecka Fundatorzy nagród / Awards sponsors

Projekt / Design

Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego Prezydent Miasta Wrocławia Rektor Akademii Sztuk Pięknych Dyrektor BWA Wrocław Art&Business

Wydawca / Publisher Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu ISBN: 978-83-60520-48-2

Wystawa konkursowa / Exhibition venue BWA Wrocław – Galerie Sztuki Współczesnej /BWA Wrocław – Galleries of Contemporary Art 50-149 Wrocław, ul. Wita Stwosza 32, tel. +48 71 790 25 82, fax. +48 71 790 25 90 www.bwa.wroc.pl, info@bwa.wroc.pl Dyrektor / Director: Marek Puchała

Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu /The Eugeniusz Geppert Academy of Art and Design in Wrocław 50-156 Wrocław, Plac Polski 3/4 tel. +48 71 343 80 31 www.asp.wroc.pl, info@asp.wroc.pl Rektor / Rector: prof. Jacek Szewczyk

www. geppert. art. pl

14.1O - 27.11.2O11 BWA Wrocław – Galerie Sztuki Współczesnej Galeria Awangarda, ul. Wita Stwosza 32, 50-149 Wrocław Patroni medialni / Media partners

BWA Wrocław – Galerie Sztuki Współczesnej ISBN: 978-83-89308-74-0 Druk / Print Masterprint Wrocław, www.masterprint.com.pl Nakład / Circulation 1000 egz. / copies WROCŁAW 2O11 Zdjęcia pochodzą z archiwum artystów, jeśli nie zaznaczono inaczej.

Za udostępnienie materiałów archiwalnych do opracowania kalendarium Konkursu redaktorzy dziękują pani Marcie Drobińskiej z Działu Dokumentacji i Informacji Naukowej Muzeum Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu.

Unless otherwise indicated, photographs are from the artists’ archives.

For preparing the archive materials used in the Competition’s calendarium the editors would like to thank Marta Drobinska from the Department of Documentation and Scientific Information of the Museum of Eugeniusz Geppert Academy of Art and Design in Wrocław.

Zdjęcia na s. 3, 10-13, 164, 169, 178 pochodzą z archiwum Działu Dokumentacji i Informacji Naukowej Muzeum Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu.

Photographs on pp. 3, 10-13, 164, 169, 178 are from an archive of the Department of Documentation and Scientific Information of the Museum of the Eugeniusz Geppert Academy of Art and Design in Wrocław.

1O. KONKURS GEPPERTA — CO ROBI MALARZ?

1OTH GEPPERT COMPETITION — WHAT DOES A PAINTER DO?

„Czym zajmują się malarze najmłodszego pokolenia (i czy na pewno malowaniem)? (...) Co leży w dziedzinie ich zainteresowań, fascynacji? W jaki sposób eksploatują malarskie medium?

Jak sami definiują malarstwo? Odpowiedzi na rodzące się pytania poszukują chyba wszyscy (...)

“What do the painters of the youngest generation do (and is it really painting)? What are their interests and fascinations? How do they exploit the painting medium? How do they define painting? It seems that everybody is looking for good answers here (...)

Ocena wartości dzieła sztuki jest, jak powszechnie się przyjmuje, kwestią umowy społecznej – rodzajem kontraktu zawieranego między gronem specjalistów (krytyków, kuratorów, jurorów) i odbiorcami (widzami). Jego celem jest ustalenie tego, co jest w sztuce wartościowe i zasługuje na uwagę i pamięć, a co nie. Warunki takiego kontraktu negocjowane są wciąż na nowo także w ramach konkursu Gepperta.”

Assessing the value of a piece of art is generally agreed to be a matter of of social consent, a sort of contract between specialists (critics, curators, jurors) and recipients (viewers). Its aim is to establish what is valuable in art and may deserve attention, and what is not. The conditions of such a contract never cease to be negotiated, and that also pertains to the Geppert Competition.”

Patrycja Sikora Wojciech Pukocz

WWW. GEPPERT. ART. PL

ISBN: 978-83-89308-74-0 ISBN: 978-83-60520-48-2