Jazztrio Das Kapital beklimt de barricades
‘Scheurende solo’s en zwal pende ritmes, absurde humor en anarchistische vrijheid’
Er waart een spook door Europa: Das Kapital doet jazz en solidariteit uit de dood opstaan. En in deze woelige tijden is de nood aan die solidari teit, maar ook aan een stem die gehoord wordt, groter dan ooit. Bij dit rebelse jazztrio levert het in elk geval bijzondere muziekcreaties op. Sinds de (Duits-)Griekse crisis staat de Europese gedachte meer dan ooit op lemen voeten. Maar binnen de muziek klinkt een stem van solidariteit, rebellie en de strijd om een alternatief. Enter de jazzband Das Kapital, een door en door Europees project, met afgevaardigden uit Duitsland, Denemarken en Frankrijk. Saxofonist Daniel Erdmann, gitarist Hasse Poulsen en drummer Edward Perraud richtten de band op in 2002 en gaven met hun bandnaam meteen ook iets mee over hun politieke oriëntatie. De vroegste albums waren een fijne aanloop. En toen kwam Ballads & Barricades (2009), waar mee het trio definitief doorbrak op de Euro pese podia. Hun inspiratie? Hanns Eisler, componist van het volkslied van de DDR, en ook lang de vaste partner van de grote toneelschrijver Bertolt Brecht. Das Kapitals muziek was navenant: voor oorlogse jazz, cabaret en chanson gekop peld aan volksmuziek en arbeidsliederen. Songtitels als ‘Solidaritätslied’ en ‘Ohne Kapitalisten Geht Es Besser’ spraken boek delen. Hun stijl schipperde voortdurend tussen retro en opruiend, wentelde zich genoegzaam in de sfeer van weleer, maar klom ook de barricades op. De absurde humor en anarchistische vrijheid tilden de muziek naar een hoger niveau, voorbij goedbedoeld politiek gepreek. Kortom, de verkenning van het Eisler- materiaal was geslaagd. In 2011 volgde een tweede album, Conflicts & conclusions. Intussen was het trio ook in de weer met
Muiterij met geheim wapen / Guy Peters
film, werkten ze met een gastzanger en trokken ze zelfs naar Centraal-Amerika voor een reeks concerten. Live scheppen de drie heren er plezier in om met een gretige muiterij door de traditie te razen, met scheurende solo’s en zwalpende ritmes. Hun schijnbare non chalance draait in een vingerknip om in een strak ontketende explosie. Drummer Edward Perraud fungeert daarbij vaak als hét geheime wapen. In navolging van Han Bennink en andere manische gekken ratelt hij er op los en gaat hij zijn rol als functio nele maathouder helemaal te buiten. Binnenkort verschijnt met Kind of red een nieuw album, het eerste met louter eigen composities. Hun inspiratie haalt de band dit keer bij een concert van het Wayne Shorter
Quartet in Berlijn. Ze keren terug naar helder heid en eenvoud, zonder zich daarbij op te stellen als ‘conciërges van het Grote Jazz museum’, zoals ze het zelf omschrijven. De titel Kind of red verwijst naar de klas sieker van Miles Davis en geeft tegelijk Das Kapitals politieke kleur weer. Hun boodschap blijft dus intact: ‘They say that rock is dead. They say that jazz is too. Socialism has been buried. Freedom has been secured. 68 has retired. They tell us to entertain. They tell us to fear and tell us to distrust. Well, that’s not really our style.’ De band heeft nog altijd een duidelijk engage ment, laat daar geen twijfel over bestaan. En die geëngageerde proteststem zal klaar en duidelijk van het podium schallen. w o 0 2.1 2.15
Keenroh XL / Das Kapital