Rariteiten kabinet / Dirk Steenhaut
Emiliana Torrini en The Colorist Heel Europa kent Emiliana Torrini sinds haar hitsin gle ‘Jungle Drum’. Recent sloeg ze de handen in elkaar met de Belgen Aarich Jespers en Kobe Proesmans. Een gesprek met de ‘Flemish connection’. Hoe klinken de poppy songs van Emiliana Torrini als ze een facelift krijgen van enkele vindingrijke Belgische muzikanten? De IJslandse zangeres treedt in alliantie met The Colorist, het speeltje van enkele begaafde ‘geluidsknutselaars’ van bij ons. Aarich Jespers is bekend als drummer van Zita Swoon; Kobe Proesmans is percussionist voor El Tattoo Del Tigre en Gabriel Rios.
Vanwaar het idee om met een zangeres te werken? Proesmans : ‘Aarich en ik nodigen telkens een andere zangeres uit om mee samen te werken. Zo gingen we eerder al in zee met de Braziliaanse Cibelle en de Zweedse Sumie Nagano. Daarbij arrangeerden we hun repertoire voor het orkest dat we speciaal voor die gelegenheid hadden samengesteld. Het is een soort remixprincipe, maar alles gebeurt wel live en uitsluitend akoestisch.’
Welke instrumenten gebruiken jullie dan? Jespers : ‘Voor ons klanken palet hebben we zelf een instru mentarium ontworpen. Onze sound is experimenteel en we gebruiken veel percussie, maar we maken ook gebruik van klassieke instrumenten, zoals strijkers.’ Proesmans : ‘Aarich en ik zijn allebei actief in de popmuziek. Maar waarom zouden we die altijd in dezelfde opstelling spe len? We willen muzikale wereld en samenbrengen die doorgaans gescheiden blijven. We houden er een waar rariteiten kabinet op na, al streven we zeker niet naar moeilijkdoenerij. Laat ons hopen dat wie van nature interesse heeft voor vreemde klanken nu ook eens naar een liedje zal luisteren, en dat de doorsnee popfan geprikkeld zal worden door ons weinig alledaagse geluidsspectrum. Slagen we in ons opzet, dan krijg je een herkenbare song die gehuld gaat in een jasje met een onverwachte snit.’ Jullie aanpak herinnert zowel aan het speelse van Penguin Café Orchestra als aan de musique concrète van Einstürzende Neubauten. Proesmans : ‘Ja, dat zijn bands die we zelf ook leuk vinden. Niet dat we per se het kunstzinnige willen opzoeken, maar onze manier van werken is wel verwant aan die van Kronos. Wat die muzikanten ook doen, hun sound blijft herkenbaar. Wij zijn in de eerste plaats spelers. We arrangeren graag, onze ideeën spruiten altijd voort uit het musiceren zelf.
‘We hullen een herkenbare song in een jasje met een onverwachte snit’ Aarich en ik bepalen de ingrediënten die op tafel liggen. Toch zijn de andere muzikanten meer dan louter uitvoerders: ze gaan op hun manier aan de slag met de bouwstenen die wij hen aanreiken.’ Jespers : ‘Enkele van onze zelfgebouwde instrumenten ontstonden uit experimenten met gebruiksvoorwerpen. Niet dat het een puur objecten orkest is: voor de optredens met Emiliana Torrini hebben we zelfs een achtkoppige band verzameld. Iedere muzikant krijgt zijn eilandje met maximaal vier à vijf instrumenten. Zo ontstaat een ensemble dat een specifieke sound genereert. Die vormt het fundament voor onze orkestpartituur.’
The Colorist zet het repertoire van een artieste naar zijn hand en betrekt pas in laatste instantie de zangeres bij de repetities. Hoe slaagden jullie erin om van Emiliana Torrini carte blanche te krijgen? Jespers : ‘Aanvankelijk staan de gastzangeressen wel sceptisch tegenover het idee. Tenslotte zijn wij geen grote namen en spreekt ons parcours nauwe lijks tot hun verbeelding. Maar zodra we hen iets opsturen, raakt hun belangstelling gauw
geprikkeld. Bovendien heeft Emiliana een open geest en zin voor avontuur: toen we veertien nummers uit haar repertoire voorstelden, was ze verbaasd over onze keuze, maar ze stribbelde zeker niet tegen.’
Hoe kiezen jullie de zangeressen voor een con certreeks van The Colorist? Proesmans : ‘Puur buikgevoel. Alles staat of valt bij een goede stem en een sterk repertoire, waar we zelf nog iets aan kunnen toevoegen. We dompelen de nummers van Emiliana onder in een nieuw bad. Aangezien ze ons pas drie dagen voor de première komt vervoegen, is ze wel verplicht er ook in te springen. Ach, het komt wel goed: artiesten die ad rem op een nieuwe situatie moeten reageren, presteren meestal het best.’ d o 2 9.1 0.15
The Colorist ft. Emiliana Torrini