METROPOLIS ✕ NEW YORK MANIFESTO
›› New York, 1803 © Mangin–Goerck
METROPOLIS ✕ NEW YORK
›› St. Patrick’s Cathedral, New York © Local Photos — www.plus.google.com/106875543932937956500/posts
Het stedelijke voorbij De stad overstijgt de schaal van de mens als inwoner, passant en observator. Dit wanneer een stad een metropool wordt. Wanneer liften niet meer in ĂŠĂŠn trek de bovenste verdieping kunnen bereiken. Wanneer je na een half uur op een trein te zitten nog geen verandering kan bespeuren in het stedelijk landschap waar geen einde aan lijkt te komen. Wanneer gotische kerken zich schaamteloos naast toren hoge torens blijven manifesteren en wanneer individu zijn plaats verliest tussen de versteende architectuur. De metropool lijkt wel een stap te ver hebben genomen en de bewoner achter zich te hebben gelaten. De grootschaligheid van alles, van gebouw tot hamburger, is de mens te groot. Als een jas die het overtollige stof niet kwijt kan maar er dan toch maar achteraan sleurt. Het resultaat van een overtollige
consumptie en snel afwisselde en schreeuwende pop culturen. Living Big in New York. Met dit magnetisch Utopia als lokbeeld brengt dit enkel maar meer dromers, investeerders en veroveraars. Met als bijkomend effect: meer chaos. Een metropool wordt zo de plaats met de meeste ruis. Met talloze invalshoeken is de metropool als leefomgeving nog moeilijk te vatten.
Empire State Building [443 meter]
Potvis [16 meter] Mens [1,80 meter] ›› Schaalverhouding tussen gebouw en mens © h.
De regressie Aan de hand van een reeks conceptuele architectuur projecten die zich voornamelijk visueel manifesteren worden de verschillende invalspunten gecollecteerd die een stevige basis en theoretisch kader zullen vormen naarmate de eindopdracht vorm zal nemen. Deze handelen voornamelijk rond de schaal en relatie tussen mens en zijn eigen gecreĂŤerde omgeving. Een zoektocht naar textuur, cultuur en tastbaarheid. Het vaststellen van de rol tussen stad, bouwwerk en bewoner als individu. De trapsgewijze benadering van de metropool volgens de stad, het gebouw en de kamer is een goede houvast en dus vertrek punt voor deze reeks van observatieve oefeningen. Elke oefening zal een van deze grootheden in kaart brengen waarbij telkens de schaal in vraag wordt gesteld. Door het conceptueel te durven
nadenken benaderen we de metropool op een vernieuwende wijze die verrijkende inzichten zal bijdragen.
›› GENOVA AIR TERMINAL, 1970 © Cristiano Toraldo di Francia & Archizoom associati (Super Studio)
De metropool als terminal Als een stad met een doorsnede van ongeveer 35 km (idem aan de ruimte tussen Brussel en Antwerpen) is deze nog nauwelijks te overzien. De metropool wordt een landschap op zich en dus geen parasitair object binnen een bestaande context. De context is de metropool met af en toe een enclave als herintroductie van het natuurlijk landschap. Central Park blijft dan ook een geforceerde uitsparing binnen dit gesteente. Een parameter om te kunnen overleven en niet te vervreemden aan een element zoals natuur. Een injectie van het oertype op een artificiële manier. Hiernaast komen nog talloze ander parameters bij zoals overgrote shoppingmalls, de office spaces, luxe lofts en overvolle berdijfsrestaurants. Al deze ruimten worden aaneen geschakeld via een ingeworteld netwerk. Een netwerk dat zich zowel reëel als virtueel
voordoet. Als doel elke gelaagdheid binnen de stad te verbinden. Het transport netwerk stopt echter niet binnen de stadsgrenzen maar breid zich moeiteloos uit naar de rest van de wereld wat New York tevens opnieuw het centrum van de aarde maakt. Als we deze stad of metropool van op een grotere afstand benaderen lijkt New York een eindhalte te zijn van elke luchthaven. De terminal. Als wereld stad kan men dan ook verwachten dat mensen komen en gaan en maar enkele zullen blijven. New York word een knooppunt binnen het globaal netwerk van entertainment en handel. Kan de stad dus nog als een geheel aanschouwd worden of is deze louter een fragmentatie van parameters die allemaal aan het zelfde netwerk zijn aangesloten?
›› The American Sky-Scraper is a Modern Tower of Babel © Press Publishing Co. 1898
Het bouwwerk als lijdend voorwerp De architectuur overstijgt de mens als we nog maar slechts kijken naar de grootheid ervan. Als individu worden we overrompeld door het overgewicht van het bouwwerk. Andrew Ballantyne in stelt in zijn teksten Architecture, Life, and Habit of de mens al dan niet in functie en dus onderdanig moet zijn aan zijn architectuur in vraag. Onwillig is dit in zeker maten reeds aan de orde. De metropool met zijn mastodontale tempels kleineert gewild of ongewild zijn inwoners en onttrekt hen van hun persoonlijke identiteit. Wat heeft ĂŠĂŠn iemand nog te betekenen in deze massa? Het gebouw is mede- en of tegenspeler binnen het verhaal van de metropool. De relatie die hij aangaat met de bewoners, omwoners en passanten lag tevens al lang vast. Het huisvesten van en tewerkstellen van deze
ontdekkingsreizigers vraagt een zekere structuur. Deze structuur heeft zijn functie echter overstegen en draagt nu het monument als iconisch teken. Maar wat heeft een persoon nog als betekenis tegenover een monument? Er zijn maar weinigen die doorbreken in een stad als New York. De overgrote meerderheid van de 8,4 miljoen inwoners blijft doelloos ronddwalen opzoek naar een betekenis. Is de bewoner dan onderdanig geworden aan de metropool? Wat gebeurt er als gebouw als voorwerp onderdanig wordt tegenover de gebruiker?
›› Ikea-shop als Metropool © h.
De kamer als een persoonlijke zandkorrel De individuele ruimte — de doos, kamer, studio, duplex of penthouse — verhouden zich als een zandkorrel in een woestijn. Op zich met maar weinig betekenis desondanks essentieel voor de metropool. Een cultuur van eigendomsrecht die er aan verweven zit maakt de stad weer in zekere zin tastbaar. Deze korrel in de chaos wordt sterk gepersonaliseerd door zijn inwoner. Zijn stukje space. Zijn ontsnapping aan de massa. Een toevlucht of capsule om niet continu te moeten deelnemen aan de shoppingmalls, schakelterminals en overgroeide stadsparken. Als een visitekaartje kennen de inwoners zich deze plek toe om zich als het ware een betekenis te geven tegenover de metropool. Achter het decor van elke façade speelt zich een onuitgesproken verhaal af.
Zelfs buiten deze cocon zijn er weliswaar sporen te traceren van een cultuur die enkele verwezenlijkt werd door de bewoners en bezoekers van de metropool. Als men dichter inkijkt naar het detail van de textuur krijgt men misschien een duidelijker beeld van waar deze metropool is opgebouwd. Door de focus hierop toe te schuiven herinterpreteren we de stad vanuit een tastbare materie.