Saskia

(39, Arnhem)

is geboren met mitochondriële myopathie. Ze heeft de laatste tien jaar 24 uur per dag beademing.

‘Slapen met een masker op je hoofd is niet fijn. En overdag zo’n ”waterpijp” in je mond, dat ziet er niet echt appetijtelijk uit. Levenslang afhankelijk zijn van zo’n apparaat en stroom is misschien een angstige gedachte, maar voelt voor mij inmiddels heel vertrouwd.

Ik leid een druk en gelukkig leven in een eigen huis. Ik ben getrouwd met Bart en ik werk als moleculair biologe aan de Radboud Universiteit. Dat ik altijd een apparaat met me meesleep, is voor mijn omgeving allang geen issue meer. De irritante piepjes vallen bovendien nauwelijks op in het lab waar ik werk. Daar piepen vrijwel de hele dag machines.

Ik voel me niet beperkt door mijn beademing en trek er ook geregeld alleen op uit. Elk jaar rijd ik zelf in mijn aangepaste auto naar Zuid-Frankrijk, waar op een vaste camping onze caravan staat die van al mijn persoonlijke bewegingsgemakken is voorzien. Zonder problemen neem ik het beademingsapparaat mee naar zwembad en strand.

Natuurlijk is het vervelend dat er altijd iemand in buurt moet zijn die kan ingrijpen als er iets misgaat. Maar ik prijs me gelukkig met mijn man die de nodige toezichtuurtjes op zich kan nemen. In mijn eerste ”beademingsjaren” woonde ik in een Fokus-woning, omdat de alarmering bij noodgevallen daar goed geregeld is. Inmiddels regel ik mijn zorg zelf via een PGB. Dat past veel beter bij mij.’

‘Zonder problemen neem ik het beademingsapparaat mee naar zwembad en strand.‘