¢·ÛÔ˘¶ÔÏ›Ù˘
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΜΑΚΑΡΙΟΥ Γ’ ΔΑΣΟΥΠΟΛΗΣ • ΜΑΡΤΙΟΣ 2015 • ΤΕΥΧΟΣ 16 • ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ
Όνειρο ή εφιάλτης το νέο βιβλίο που ανοίγεις;
K
αι να που το όνειρο κάθε Δασουπολίτη που νοιάζεται για την ασφάλεια του κεφαλιού του, έγινε πραγματικότητα. Μέσα σε μόλις ένα χρόνο, βρέθηκε από το ετοιμόρροπο σχολείο, στο σχολείο πρότυπο. Από το παρελθόν, γεμάτο αναμνήσεις βρέθηκε στο ολοκαίνουργιο παρόν, έτοιμο να το γεμίσει με νέες. Ανάμεικτα τα συναισθήματα περνώντας το μοντέρνο κατώφλι του καινούργιου κτηρίου, ανάμεικτες και οι απόψεις περί του καινούργιου «βιβλίου» κάθε Δασουπολίτη, που παρουσιάζεται από όνειρο μέχρι και εφιάλτης. Εν μέσω οικονομικής κρίσης, αποτελεί θαύμα μόνο και μόνο το γεγονός ότι σε λιγότερο από ένα χρόνο κατάφερε να ξεφυτρώσει ένα ολοκαίνουργιο κτήριο στη θέση του παλιού. Το σχολικό κτήριο όπως είναι λογικό δεν υπάρχει απλώς για να βρίσκεται πάνω απ’ τα κεφάλια μας –και να μην τα απειλεί. Είναι ένας χώρος όπου μαθητές και καθηγητές περνούν μεγάλο μέρος της ζωής τους, κτίζοντας γνώσεις αλλά και καταρρίπτοντας κατεστημένα, χρησιμοποιώντας όχι μόνο την παραδοσιακή διδασκαλία αλλά και το πολύτιμο κλειδί της τεχνολογίας, που ξεκλειδώνει αμέτρητα μονοπάτια γνώσης και δημιουργίας. Είναι γεγονός, ότι το νέο κτήριο προσαρμόστηκε στην τεχνολογική πραγματικότητα της εποχής μας, με εγκαταστάσεις κατάλληλες να στηρίξουν τις νέες απαιτήσεις της τεχνολογίας, έστω κι αν δεν υπάρχουν ακόμη τα κατάλληλα κονδύλια για την πλήρη αξιοποίησή τους. Ακόμη, όπως κάθε χώρος που σέβεται τους χρήστες του, έτσι και το νέο σχολικό κτήριο έχει τις κατάλληλες προδιαγραφές για να δέχεται άτομα με αναπηρίες, αποτελώντας παράλληλα ένα οργανωμένο κτίσμα όπου δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί πλέον η δικαιολογία «χάθηκα», αφού όλες οι αίθουσες είναι ομαδοποιημένες, ακολουθώντας μια λογική πορεία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κατάφερε να ξεφύγει από το ασπρόμαυρο παρελθόν που θύμιζε παλιά φωτογραφία και στέκει γερό στο πολυπολιτισμικό παρόν με μια πολύχρωμη άποψη της καθημερινότητας, η οποία έρχεται αντιμέτωπη με τις εντελώς κάθετες απόψεις για το νέο κτίσμα.
Ο ιδιαίτερος σχεδιασμός του έχει ως συνεπακόλουθο τις μακρινές αποστάσεις μεταξύ των αιθουσών, με μεγάλο μέρος αναξιοποίητου χώρου ο οποίος θα μπορούσε να αξιοποιηθεί πολύ πιο πρακτικά. Τρανταχτά παραδείγματα αποτελούν όχι μόνο η καφετέρια και το αμφιθέατρο που δεν μπορούν να φιλοξενήσουν όλους τους μαθητές, αλλά και ο καθηγητικός σύλλογος που δεν είναι αρκετός για όλους τους καθηγητές. Οι λανθασμένες αυτές προδιαγραφές επιφέρουν προβλήματα και αναστάτωση, αφού μαθητές και καθηγητές κατάντησαν να παίζουν «μουσικές καρέκλες» για το ποιος θα προλάβει να κάτσει πρώτος και οι εκδηλώσεις αποτελούν καθημερινό πονοκέφαλο για το πού θα γίνουν και πώς. Επιπρόσθετα, η πλήρης ανοργανωσιά οδήγησε σε ποικίλα προβλήματα, από την ανυπαρξία παγκακιών μέχρι το απαράδεκτο χάσιμο πολύτιμων περιόδων με σκοπό τη μεταμόρφωση των μαθητών σε μεταφορείς, έτσι ώστε να έχουμε τα απαραίτητα μέσα για την εκτέλεση του μαθήματος. Γυρίζοντας μόλις μερικούς μήνες πίσω, θα αντικρίζαμε την εικόνα κάποιου εντελώς διαφορετικού μα πάνω απ’ όλα σκουριασμένου και ταλαιπωρημένου βιβλίου, όπου έγραψαν τη δική τους ιστορία γνωστοί αλλά και άγνωστοι απόφοιτοί του. Ο λόγος στο παλιό κτήριο που κτίστηκε για να καλύψει την ανάγκη για μόρφωση, αμέσως μετά την εισβολή του 1974. Το κτίσμα στέγασε γενιές μαθητών, οι οποίοι φρόντιζαν να προσφέρουν από κάτι στη Δασούπολη, κάτι που να τους κάνει Δασουπολίτες αλλά πάνω απ’ όλα ανθρώπους. Επιστήμονες, γιατροί, τραγουδιστές, ηθοποιοί, αρχιτέκτονες, δημοσιογράφοι και καθηγητές, όλοι περνώντας κάτω απ’ το ίδιο σχολικό κατώφλι για τελευταία φορά πήραν το δρόμο τους. Κανείς τους δεν παραπονέθηκε ποτέ για τις εγκαταστάσεις, το σχολείο ήταν τέλειο μέσα στις ατέλειές του. Κι ας είχε κριθεί ακατάλληλο εδώ και πολλά χρόνια. Οι μαθητές το έκριναν κατάλληλο για να χωρέσουν όλες τους τις νέες γνώσεις μα πάνω απ’ όλα την κάθε τους ανάμνηση. Συνέχιζαν να ζουν, να χαίρονται και να γελούν με κάθε τοίχο που ράγιζε ή με το ταβάνι που έβρισκε τα θρανία τους. Οι ατέλειες και οι ελλείψεις αμέ-
τρητες μα σπάνια άκουγες παράπονα. Και με την ανακοίνωση της ανέγερσης ενός νέου χώρου, ασφαλισμένου και πρακτικού, έτοιμου να γεμίσει με νέες αναμνήσεις, τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Δύσκολος ο αποχωρισμός από το ετοιμόρροπο μα γεμάτο αναμνήσεις κτήριο, δύσκολα κρύβεται όμως και ο ενθουσιασμός για το καινούργιο, που ανταποκρίνεται στα νέα δεδομένα του παρόντος, τα οποία ανατρέπονται συνεχώς. Είναι φυσικό ανοίγοντας τις σελίδες οποιουδήποτε καινούργιου βιβλίου και κλείνοντας μια για πάντα το οπισθόφυλλο του παλιού, να αντικρίσεις ποικίλες αποχρώσεις θετικών και αρνητικών. Δεν μπορείς όμως να τις βλέπεις μοναχά άσπρες ή μαύρες γιατί τότε έχεις χάσει το παιχνίδι της ζωής. Γιατί η ζωή ποτέ δεν είναι ούτε μαύρη ούτε άσπρη. Και να είσαι βέβαιος ότι το βιβλίο αυτό, σε περιμένει να το γεμίσεις πολύχρωμες εικόνες και αναμνήσεις, προσπερνώντας οτιδήποτε μπαίνει στο δρόμο σου ως εμπόδιο, όπως έκανες με τόση αγάπη στο παλιό σου βιβλίο. Γιατί στο βιβλίο αυτό δεν δίνει αξία το περιτύλιγμά του, αλλά οι συγγραφείς του. Μαρία Χατζηχαραλάμπους Γ6