HLMND Magazine Maart 2013

|

JAARGANG 2

|

NUMMER 2

|

MAART 2013

|

€ 4,95

elly

HELMONDMAGAZINE.NL

blanksma van den heuvel IK GELOOF IN HELMOND

kunst in het ELKERLIEK

theater speelhuis KLAAR VOOR DE TOEKOMST serie kunstenaar helmondse van de editie GEZINNEN CEES MEIJER gemeentemuseum helmond EXPOSITIE EVE ARNOLD 1

2

V E E S T R A A T 2 7

H E L M O N D

|

W W W . V A N O O R S C H O T M O D E . N L

WWW.VANOORSCHOT MODE.NL Helmond

|

Ro osendaal

|

Boxme er

|

Oss

|

Venray

|

Breda

4

STEENWEG 32A

HELMOND

0492-527469

5

6

Marilyn Monroe on the set of The Misfits. Nevada, 1960. Š Eve Arnold / Magnum Photos

MAART EDITIE Het is exact drie maanden geleden, nog in de gezellige decembermaand. Met veel spanning en trots lanceerden wij onze eerste editie van HLMND Magazine. Dit is niet onopgemerkt gebleven. Er werd over gepraat, gemaild en zelfs via de social media kregen wij uw reacties. Ze waren vooral positief, eindelijk weer iets nieuws, fris en wat past bij onze stad.

We waren ook blij met de kritische berichten.

Bruikbare tips nemen we mee in iedere nieuwe editie. Nu drie maanden later, ligt deze nieuwe, tweede editie voor u. Nieuw niet alleen in die zin dat het de volgende in de rij is. Er is veel nieuws onder de zon. En met recht schenken we in deze editie hier veel aandacht aan.

CULTUUR Een ding is zeker. Op cultureel gebied gaan we een mooie tijd tegemoet. Zo komt Marilyn Monroe naar onze stad. Niet in levende lijve natuurlijk, maar intiem vastgelegd op de gevoelige plaat door Eve

Arnold. In het Gemeentemuseum Helmond komt er een overzichtstentoonstelling van deze welbekende Magnum fotografe. Deze tentoonstelling zal lokaal maar ook nationaal veel aandacht trekken lijkt het. Het voelt nu al als een succes.

Het zal u zeker niet ontgaan zijn. Speelhuis is midden februari geopend in de Onze Lieve Vrouwe kerk. Ook weer een bijzondere nieuwe fase voor ons theater. Na de brand in 2011 was er sprake van rouw en opbouw om zo aan ons weer een podium te kunnen bieden.

Wij hebben een leuk interview met Marloes Hakvoort over deze opening.

Een plaats waar je normaal gesproken niet zo snel iets van kunst verwacht, is een ziekenhuis.

In het Elkerliek ziekenhuis denken ze daar heel anders over. Het is een ziekenhuis waar dagelijks duizenden mensen een dynamiek vormen. Wij hebben in deze dynamiek de kunst binnen Elkerliek uitgelicht. Een ziekenhuis zonder kunst is niet meer denkbaar. Een kijkje binnen Elkerlieks kunstwereld.

MENSEN Het HLMND magazine wil ook graag de diversiteit van onze stad laten zien. Dat kan op verschillende manieren. Deze keer hebben we gekozen om wat extra aandacht te besteden aan de mensen in onze stad. Hierboven sprak ik er al over: nieuw staat heel centraal in deze editie. Dan mag onze nieuwe burgemeester natuurlijk niet ontbreken. Arnold Otten heeft een interview gehad met Elly Blanksma-van den Heuvel. Daar is een prachtige coverstory

uit ontstaan, waarbij we een beeld krijgen van onze burgemeester en persoon Elly Blanksma.

Voor de serie ‘interview’ van deze editie hebben wij vijf gezinnen uit diverse wijken van Helmond op foto gezet. Midden in hun woonkamer. We hebben ze het hemd van hun lijf gevraagd over het leven in hun wijk en in Helmond.

AFWISSELING Naast de lokale Helmondse interviews hebben we in deze editie ook nationale en internationale onderwerpen voor u belicht.

In onze ‘reizen’ rubriek hebben we Peru voor u uitgelicht. Een bijzonder land met veel gezichten. Bijzonder is ook een Nederlands staaltje architectuur. In de ‘architectuur’ rubriek maakt u kennis met een y-vormig gebouw dat ‘gewoon’ in Nederland op de Veluwe staat.

UW MENING Ook na deze tweede editie zijn wij benieuwd naar uw mening over HLMND Magazine. Over de rubrieken, de vormgeving, de tekst, de fotografie, uw impressie en uw eerste indruk, kortom uw mening over het gehele magazine.

Mail uw mening naar info@helmondmagazine. nl en win één van de vijf entreekaarten voor de tentoonstelling van Eve Arnold in het Gemeentemuseum. Deze vijf entreekaarten worden verloot onder de eerste vijftig reacties.

Ik wens u veel lees- en kijkplezier.

Ugur Ozdemir Hoofdredacteur voorwoord 7

Een logo dat ontstaat vanuit een idee.

Sterk Reclamebureau \ T. 0499 423 404 \ info@sterkreclamebureau.nl

8

sterkreclamebureau.n l

contributors

colofon eindredacteur

Isabelle Ruyters Communicatieadviseur Isabelle Ruyters is sinds januari 2013 eindredacteur voor HLMND Magazine. Met haar passie voor bladen maken, moet iedere nieuwe editie weer ‘de beste en de mooiste’ worden. Voor haar is het belangrijk dat het HLMND Magazine een boeiend en kloppend geheel is, waarbij ze letterlijk naar de puntjes op de i kijkt. junior editor

Selena Emeni w w w.helmondmagazine.nl H e lmon d M a g a z ine is een k wa r ta a l s ta ds l ifest y l em a g a z ine vo o r H el m o n d H o o fdreda c teur Vo r m g e v in g & Ont wer p Ug u r Ozd em ir w w w.ugurozdem ir.n l E in dreda c teur Is a bel l e R uy ter s reda c t ie@hel m o n dm a ga zin e.n l Opm a a k U g u r Ozd em ir, K im va n den H euvel Fo to gra fie U g u r Ozdem ir, Da n iël l e Ver beek , M arcel va n K er k hoven, H a n s va n As c h , Fo to stu d io Eta g e 4 / Fra n k M a l ipa a rd Tek s t R o my va n der S a n de, B er nk e v a n K reij, Fo l l y va n Dij k , Aldi va n L iero p, Ayse Us tun , Ar n o l d O tten, El en i Ts o l o dim o s

Selena is geboren in Boxtel, en woont al tien jaar in het centrum van Helmond.

Ze is in de afstudeerfase van haar ICT media design opleiding aan de Fontys University. Verder werkt ze parttime bij Grillmaster restaurant, gevestigd in de Ameidestraat. Ze houdt van inspireren, creëren en ontwerpen en is een persoon van leven en laten leven.

trainer, coach en ondernemer

Patricia Beumer Patricia heeft een enorme passie voor het ontwikkelen van mensen.

Dit doet zij door middel van individuele begeleiding en teamontwikkeltrajecten.

In beide gevallen is haar aanpak fris, doelgeleid en vooral gericht op doen en ervaren. Voor Helmond magazine schrijft zij prikkelende artikelen over persoonlijke ontwikkeling. www.ontwikkelenmetpit.nl fotograaf

Hans van Asch

Hans van Asch fotografeert voor verschillende magazines en is gespecialiseerd in portretfotografie en bedrijfsreportages in een zakelijke omgeving. Voor HLMND Magazine zet hij zich in voor de fotografie van portretten vanuit een persoonlijke benadering. Naast zijn werk als fotograaf is hij docent op de Fotoacademie in Eindhoven en maakt hij autonoom werk met als rode draad de relatie tussen cultuur en natuur. www.hansvanaschfotografie.nl www.hansvanasch.nl

Fo to vo o r wo o rd M il h a n Ozdem ir Adver tenties / S a l es sa l es@hel m o n dm a ga zin e.n l Co nta c t info @hel m o n dm a ga zin e.n l D e Pl a et se 1 7 8 , 5 708 Z J H el m o n d S o c ia l M edia w w w. t w itter. co m / h l m n dm a ga zin e w w w. f a cebo o k . co m / hel m o n dm a ga zin e Dr uk wer k Dr u k k er ij G E WA B.V. B.A .

H o g e M a u w 1 3 0 , 2 3 7 0 Aren do n k / B el gië

Helmond Magazine is ook beschikbaar voor op je tablet. download de PDF op:

Cover fo to U gur Ozdem ir

co py r ight N iet s u it d e ze uitgave m a g o p e nba a r wo rden g ema a k t o f wo rden g erepro du ceerd do o r m iddel va n d ru k , fo to k o pie, f il m , inter n et o f o p wel k e a ndere w ij ze da n o o k zo n der voo rafg a a nde sc hr if tel ij ke to es tem m in g va n de reda c tie.

www. helmondmagazine .nl

onder het menu download

www.helmondmagazine.nl wordt gehost door: THREVON INTERNET SERVICES 9

inho

ud

12 B I NNENK IJK Gebouwd als boswachtershuisje in opdracht van een kasteelheer, nu de droomplek van Joke en Henk Brommert. In de serre genieten zij van de rust, en toch wonen zij op loopafstand van het centrum.

16 E l ly Bl anksma Haar eerste honderd dagen zitten erop. Ze heeft uitgebreid kennis gemaakt met Helmond. Een interview met onze gedreven nieuwe burgemeester. “Ik merk dat Helmonders met elkaar aan een samenleving willen bouwen.

Dat spreekt mij enorm aan.”

22 SER I E I N T ER V I E W De diversiteit in onze stad is groot. Maak kennis met vijf hele verschillende gezinnen die toch allemaal hun eigen plek gevonden hebben in Helmond.

07 Voorwoord van onze hoofdredacteur 21 Mode Trends The Men & The Woman 36 Helmond Morgen Watertoren 41 Column Brandevoort 42 Interieur Anders denken 44 Speelhuis Een interview met Marloes Hakvoort over de opening van Speelhuis 47 Column ‘t Haagje 52 Reizen Peru 60 Cuisine Trends 62 Mijn Auto Franse oldtimer van Gregoor Barten 10

56 ARCHITECTUUR Bouwen onder het maaiveld en toch een maximum aan licht en ruimte.

De architecten van Powerhouse Company ontwierpen een bijzonder huis in Y-vorm.

“Een droomproject om nog vaak aan terug te denken.”

32 E VE AR NOLD De unieke expositie van opzienbarende foto’s van Eve

38 CEES M EI J ER “Ik bepaal wat er gebeurt.”

Cees Meijer is een succesvol

Arnold. Het geeft een beeld van

beeldhouwer met een passie

deze fotografe die haar tijd ver

voor Belgisch hardsteen. “Het

vooruit was. “Niemand anders

gaat vooral om de hardheid,

dan Eve Arnold mocht Marilyn

een steen moet weerstand

Monroe zó fotograferen.”

bieden.”

48

72

IL BOR G O In crisistijd een horecazaak beginnen in een monumentaal

MAA R T J E OT T E N Ze is pas zestien jaar, maar droomt over de Olympische

pand in Helmond. Dan moet

spelen van 2020. Maartje Otten

je lef hebben! En dat hebben

is kanoslalommer en zet alles aan

Yolanda Klomp en Hugo Molleman van Il Borgo zeker.

de kant om haar droom waar te maken. “Die weg, daar geniet ik met volle teugen van.”

64 Restaurant Interview met de chefkok van Raymaert 67 Sportcolumn Patrick Houthooft 68 Boek De dualiteit voorbij 67 Column Dierdonk 76 Colours of Helmond Sultan Alagoz 80 Kunst Kunst in het Elkerliek 84 Theater 10 jaar Anna Theater, interview met Lavinia Germano 88 Persoonlijke ontwikkeling De kracht in onze schaduw. 91 Column Centrum 92 Ons Huis Tamarisbleek 1 94 Boeken en Muziek door De Roij en Boschman 96 Kunst en cultuur agenda Nationaal en internationaal.

11

binn

12

enki

jk

nooit meer weg foto: daniĂŤlle verbeek tekst: eleni tsolodimos

Het was liefde op het eerste gezicht toen Joke en Henk Brommert het huis 23 jaar geleden voor het eerst zagen.

In 1903 werd het huis gebouwd in opdracht van een kasteelheer. Toen fungeerde het nog als boswachtershuisje.

Gelegen aan de Warandelaan, bevindt het huis zich op loopafstand van het centrum. Vooral in de zomer maakt Joke daar veel gebruik van. Een kleine boodschap of een bezoekje aan het terras kan allemaal te voet.

Een van de favoriete plekjes in het huis is de serre. Daar wordt genoten van de rust en het uitzicht op de tuin.

Die tuin is voor hen dan ook erg belangrijk en wordt door Henk met alle liefde bijgehouden.

Het huis betekent erg veel voor Joke en Henk. Nooit meer willen ze er weg.

13

Ik zorg voor u “Goede voeding maakt sneller beter”

VRIENDELIJKE EN VEILIGE ZORG WWW.ELKERLIEK.NL

Thuis in uw interieur.

Tanja groeneveld • Turfhoeve 9 • 5708 vC helmond • Tel. 06-24821492 • info@deCorieur.nl • www.deCorieur.nl

15

ik heb ik heb gekozen gekozen voor voor mijn mijn 16

passie

cover inter view

elly blanksma

Burgemeester Elly Blanksma is een gelukkig mens. En Helmond is gelukkig met haar nieuwe burgemeester. Het onthaal was warm. Heel warm. Zelden zal een burgemeester zich zo welkom hebben gevoeld als Elly Blanksma. Feit is dat met Elly Blanksma de stad een burgemeester krijgt die het verdient. Een optimistisch, positief en keihard werkend boegbeeld van de stad.

Een stad waar ze trots op is. Nu al.

Elly Blanksma is burgemeester van Helmond

tekst: arnold otten foto’s: ugur ozdemir

Het moest gewoon zo zijn. Dat Elly Blanksma burgemeester van Helmond werd. Ze had er al langer een oogje op. Als het kabinet de rit zou uitdienen, en als Fons Jacobs zijn tweede ambtstermijn van zes jaar zou vol maken en zou stoppen, dan zou het precies passen. Dan zou Elly Blanksma in de pen klimmen en een sollicitatiebrief schrijven.

Burgemeester worden in de stad waar ze als Elly van den Heuvel op 24 september 1959 was geboren, het zou een unieke kans zijn.

Het scenario kende een ander verloop, maar dezelfde, zo gewenste uitkomst. Fons Jacobs, vanaf 2002 burgervader in onze gemeente, maakte in zijn Nieuwjaarsspeech in januari van het vorige jaar vrij onverwacht bekend dat hij zijn tweede termijn niet zou uitdienen en per 1 november zou aftreden.

Oh jee, hij gaat te vroeg, realiseerde Elly Blanksma zich in de Haagse kamerbankjes. “Ik was een gekozen volksvertegenwoordiger in de Tweede Kamer”, kijkt ze terug. “En ik was voor vier jaar gekozen. Het was voor mij dus geen optie om eerder te stoppen.

Ik wist dat mijn passie in Helmond lag, maar ik vond ook dat ik trouw moest zijn aan de keuze die ik eerder gemaakt had. Nee, leuk vond ik het niet.”

Het lot, het toeval, wat het ook geweest is, het balletje rolde toch de goede kant op. Elly Blanksma herinnert zich de dag waarop het scenario plots een andere wending kreeg, die 21-ste april, nog als de dag van gisteren.

“Ik was in Eye, het nieuwe filmmuseum in Amsterdam, toen het kabinet viel. Het was op een zaterdag. De sollicitatieprocedure voor Helmond liep toen nog precies vijf dagen. Zondag heb ik moeten denken, het emotioneel een plaatsje moeten geven.

Dit kan toch niet waar zijn, dacht ik. Ik heb gepraat met mijn man Hans, maar ik was er eigenlijk al snel uit. Maandag ben ik ervoor gaan zitten. Heb in één adem mijn brief geschreven en weggedaan. Die pen hield niet op. Het vloeide er als vanzelf uit. Ja, dit wilde ik heel graag.”

Fantastische dagen We praten met Elly Blanksma in haar werkkamer op ‘t Cour. Een sobere kamer op de vijfde verdieping. Geen poespas, wel een mooie, grote zwart-wit foto van haar twee zoons aan de muur. Ze heeft er zin in. Straalt.

Wil graag het verhaal vertellen dat ze toch al verschillende keren verteld heeft. Haar eerste honderd dagen zitten erop. En het waren honderd fantastische dagen.

17

ik denk dat ik hard op de kan zijn

zaak

18

Elly lacht. “Gisteren was écht geweldig”, zegt ze dan breeduit lachend. “Ik werd zo’n beetje ontvoerd door wethouder Jan van den Heuvel.

Ben ik eigenlijk niet zo dol op. Ik ben zelf graag de regisseur.” Van den Heuvel had voor de nieuwe burgemeester een kennismaking geregeld met wat een deel van cultureel Helmond te bieden heeft. Het werd een grote verrassingstocht door de stad, waarbij op verschillende plaatsen muzikale of andere artistieke activiteiten opdoemden. “Prachtig”, klinkt het gemeend.

Terugkijkend op haar eerste periode noemt ze die intensief. Werkdagen van twaalf tot zestien uur waren geen uitzondering. Ze ging op bezoek in alle wijken van de stad en werd ook daar hartelijk onthaald. Ze maakte kennis met bestuurders in de regio, raadsleden, fracties, verenigingen en het Helmondse bedrijfsleven. “Ik vond het fantastisch.

Dat verenigingsleven, die vrijwilligers. Ik merk aan de Helmonders dat ze met elkaar aan een samenleving willen bouwen. Het gaat niet alleen maar om consumeren, maar veel meer om het meedoen. Dat spreekt mij enorm aan.”

‘ I k ge l o o f in de z e st a d , de ze me ns e n’

Niet aan de zijlijn Terug naar de persoon Elly Blanksma. Moeder, echtgenote, dochter, schoondochter, maar ook bestuurder en collega. Als ze zichzelf wat dieper moet omschrijven valt er even een korte stilte.

“Ik ben bevlogen”, zegt ze dan zelfbewust. “Niet iemand die aan de zijlijn wil staan. Niet alleen maar toekijken. Overal waar ik ben en waar ik kan, wil ik meedoen. Proberen het verschil te maken.

Dat kan alleen maar door actief te zijn. Dat heb ik ook altijd gedaan. Zo ben ik opgevoed. Ben je bij de kerk, dan ben je ook bestuurslid of lector.

Gaan je kinderen naar de crèche, dan ga je ook in het bestuur van die crèche. Niet consumeren, maar participeren.”

Participeren deed ze de afgelopen jaren dus vooral in en rond het Haagse Binnenhof. Terwijl ze in Eindhoven bleef wonen. Ondanks haar lange tijd als lid van de Tweede Kamer koos ze niet voor een sterke persoonlijke profilering. Als financieel specialist bleef ze liever wat in de schaduw. Het leverde haar het imago op van een deskundig, betrouwbaar, maar ook bescheiden kamerlid. Dat

wel gewaardeerd werd trouwens, gezien haar hoge, vierde plek op de kandidatenlijst waarop ze uiteindelijk dus niet terecht kwam. “Als kamerlid ben je van iedereen. Je leeft in een glazen huis.

Aan de andere kant is er in het Haagse iets meer ruimte voor de schaduw. Nu leef ik niet alleen in een glazen huis, maar staan de mensen ook nog met hun neus tegen het glas aangedrukt. Ik heb daar geen moeite mee. Dat hoort erbij.”

Kinderen erbij betrekken Toch zal het wennen zijn. Ook voor haar twee zonen. “Zeker”, klinkt het stellig. “Soms denken ze ook wel: het is jouw ding. Hier hebben we even niets mee te maken. Op andere momenten zijn ze trots, maar soms ook wel boos omdat ik er weinig ben. Die gevoelens delen we met elkaar.

We praten er openlijk over. Ondertussen weten ze wel dat ze een moeder hebben die van iedereen is. Daarom probeer ik ze ook te betrekken bij de leuke dingen. Bij het sportgala in Helmond heb ik Michiel, mijn jongste meegenomen. Dan is het even iets van ons samen. Dat deed ik ook in Den Haag. Samen met mijn oudste zoon op de rode loper bij de première van de film Gooische Vrouwen bijvoorbeeld. Wat ik belangrijk vind is dat ik thuis elke dag kan uitleggen waarom ik dingen doe en waarom ik deze drive heb.

Ik ben gemotiveerd; wil iets betekenen in de samenleving.” En snappen ze dat altijd? “Ja. Ze hebben de sensitiviteit van hun moeder”, lacht ze.

“Bovendien weten ze wel dat ikzelf aan de bal wil zijn. Dat kan nu eenmaal niet als je alleen maar aan de zijlijn loopt.”

Openheid Ze noemt zichzelf een gevoelsmens. En dat straalt ze ook uit. De blijheid over haar nieuwe functie is niet gespeeld. Die is echt. Het was dè kans op hèt moment. Elly Blanksma: “Kijk, als kamerlid met mijn ervaring en met mijn achtergrond was Helmond een unieke kans. Zo simpel is het.

Alles klopt. Helmond is groot genoeg om mooie uitdagingen aan te gaan, maar ook klein genoeg om als een warme jas te passen. Ik denk dat ik hard op de zaak kan zijn, maar zacht op de mens.

Dat kan hier.”

Als we de nieuwe burgemeester vragen naar haar bestuursstijl hoeft ze daar niet lang over na te denken. “Ik heb openheid en transparantie heel hoog in het vaandel staan. Ik ben daarom ook een fel tegenstander van vertrouwelijke overleggen.

We zijn allemaal volksvertegenwoordigers. We moeten elke dag kunnen uitleggen waar we mee bezig zijn. Elkaar in de klem houden door elkaar vertrouwelijk te informeren, daar doen we de democratie geen recht mee, tenzij het natuurlijk gaat om persoonlijke zaken, maar anders zeker niet.”

Hartenwens Tot slot de vraag hoe Elly Blanksma haar verdere toekomst ziet. Ze geeft aan graag regisseur en architect van haar eigen loopbaan te zijn. Maar heeft ze ook al een schets voor de nabije en misschien zelfs de verdere toekomst? “Voor de nabije toekomst wel, ja. De wittebroodsweken zitten er nu op. Ik heb enorm veel zin in de vele uitdagingen die hier op ons wachten. Welke in het bijzonder? Ik denk bijvoorbeeld aan de werkgelegenheid en daaraan gekoppeld het vestigingsklimaat. Daar zijn echt nog wel slagen te maken.

‘E en stad zon d er cul tu ur is ee n st ad zonder ziel ’

Daarnaast vind ik dat we onze naam als centrumstad van de Peel verder moeten vormgeven, de regionale samenwerking uitbreiden en ik wil absoluut het culturele aspect niet vergeten. Een stad zonder cultuur is een stad zonder ziel. En tot slot wil ik ook gewoon heel graag het boegbeeld van onze stad zijn. Omdat ik geloof in deze stad, in deze mensen.”

Voor de verdere toekomst heeft de burgemeester nog geen plannen. “Ik ga hier nu voor zes jaar aan de slag en met het ‘daarna’ ben ik op dit moment nog niet bezig. Mijn persoonlijke hartenwens voor 2013? Dat is niet zo moeilijk. Dat ik mijn huis in Eindhoven kan verkopen en hier naartoe kan verhuizen. Naar mijn stad. Die stad waar ik zo trots op ben. Nu al, ja.”

Elly Blanksma – Van den Heuvel Geboren: 24 september 1959 Studie: Bedrijfseconomie 1981 - 2006 werkzaam bij de Rabobank 1987 – 1995 Provinciale Staten Noord Brabant CDA 2006 – 2012 Lid Tweede Kamer CDA

19

deze rubriek wordt mede mogelijk gemaakt door

VAN OORSCHOT MODE

the

man

& wo ma

n

se inte rie rvie

op bezoek bij Helmondse gezinnen ...

De één kiest voor het sociale leven , de ander voor de natuur en een derde voor de evenementen. Deze gezinnen komen allemaal uit Helmond. Maar daar houdt de overeenkomst al bijna mee op. Maak kennis met de diversiteit in Helmond.

Gezinnen aan het woord over hun wijk, hun woning en hun leven in de stad. Zij máken de stad tot wat die is. Allemaal hebben ze het erg naar hun zin in hun buurt. tekst: romy van der sande foto’s: ugur ozdemir

familie

appels Sasja vertelt over haar ervaringen:

“Brandevoort wordt wel eens gezien als een ‘stille’ wijk, maar zo ervaren wij dat helemaal niet. Terwijl we echt wel wat gewend zijn, want we woonden in het centrum van Eindhoven. Misschien heeft het er ook mee te maken dat onze levensstijl veranderd is.

We hebben nu een dochter, Floor. Daarom hebben we ook de stap naar Brandevoort gezet. Voor haar is deze wijk één grote speeltuin! Ze gaat vissen, skeeleren of schaatsen met vriendinnen. Ook is ze vaak op de binnenplaats te vinden. Van buitenaf lijkt het dan stil, maar hier zijn alle kinderen volop aan het spelen.

Wij hebben bewust voor het wonen aan De Plaetse gekozen. Hier gebeurt altijd wel wat. In de zomer haalt iedereen een ijsje, je ziet vrachtwagens voorbij komen, gezinnen die boodschappen doen. Zo’n omgeving past bij ons. We hebben ook huizen bezichtigd die meer achteraf liggen, dat beviel ons niet. Ook de landelijke stijl sluit niet aan bij onze woonwensen, wij 22

gaan voor een strakke inrichting. Vier jaar geleden is ons huis opgeleverd en we hebben nooit spijt gehad van deze stap.

Het imago van Helmond, dat is helemaal niet zo slecht. Sterker nog, heel veel mensen vinden dat Helmond de laatste jaren zo mooi is geworden en noemen het Kasteel van Sinterklaas. Dat is leuk om te horen. We zijn actief in de wijk, zijn graag overal bij. Van de Kindervakantieweek tot carnaval. Dan leveren we ook onze bijdrage.

Uitgaan, dat doen we nog vooral in Eindhoven. Gezellig op de Markt. Het is ook fijn dat daar, in tegenstelling tot Helmond, binnen niet gerookt wordt. In Helmond gaan we graag naar Pathé, een knusse bioscoop. En ook in Mierlo zijn we regelmatig te vinden. Of we hier oud worden? Dat zou goed kunnen. Er zijn in ieder geval genoeg voorzieningen in Brandevoort.”

w

De familie Appels, Brandevoort Arjen (37, Jeugd- en gezinswerker), Sasja (43, manager) en Floor (8 jaar)

“Voor onze dochter is de wijk één grote speeltuin”

23

“iedereen maakt een praatje, we hebben interesse in elkaar.�

24

De familie Van de Kerkhof, Helmond West Peter (53, onderhoudsschilder), Tamara (43, vrijwilliger), Marlissa (16 jaar) en Kevin (13 jaar)

kerkhof familie

van de

2

Een zoete inval is het bij de Familie Van de Kerkhof in de 2e Haagstraat. Gezelligheid, daar houden ze van. Uit Helmond weggaan? Voor deze rasechte Helmonders geen optie. Niet alleen vanwege de gezellige buurt, maar ook omdat vrienden en familie hier wonen. Tamara aan het woord:

“Wij zijn rasechte Helmonders. Ik woonde in de binnenstad, Peter woonde hier. Hij had al een huis, dus het was vanzelfsprekend dat ik hier zou komen wonen, al moest er nog wel het één en ander aan het huis gebeuren. We hebben elkaar in ’t Haagje leren kennen, tijdens carnaval. Een paar maanden later gingen we voor het eerst uit. Je hoort dat we Helmonders zijn, we spreken dialect. Ach, de meesten denken dat ik uit Limburg kom. En de kinderen leren op school toch wel Nederlands. Als ze me niet verstaan zeg ik: ‘Ik ben zoals ik ben. Ik ga me niet aanpassen’.

In Breda en Den Bosch heb je ook buurten die een slechte naam hebben.

Wij zijn bezige bijtjes. Stilzitten? Dat is echt niets voor ons. Mijn man is onderhoudsschilder en daarnaast actief als trainer bij de voetbalclub. Ikzelf ben daar te vinden in de kantine en heb jarenlang in de ouderraden van de basisschool gezeten. Wij organiseerden alles, tot het kerstontbijt aan toe. Tja, het komt altijd op dezelfde mensen neer, die moeten het regelen. Vrijwilligers zijn nu eenmaal moeilijk te vinden. Maar als ik heel eerlijk ben, vind ik dat ook wel prettig, dan weet je dat het goed gebeurt. Ik denk trouwens dat het in zo’n buurt als deze makkelijker is om vrijwilligers te vinden, wij kennen elkaar en spreken elkaar makkelijk ergens op aan. Ik zeg gerust: ‘hé, doe jij ook eens mee’.

De bioscoop? Daar houd ik niet van, mijn man wel. Eigenlijk zijn wij niet zo’n uitgaanstypes. De Kasteeltuinconcerten of zo, dat trekt me niet. We hebben onze eigen vriendengroep en dat is wel prima. Ik ga hier wel winkelen. Elk jaar gaan we op vakantie naar Bulgarije of Turkije. En ook wel eens een dagje weg. Dat is wel fijn hoor, wat afwisseling.

Telkens hetzelfde wordt ook saai. En hier kom je toch de hele tijd bekenden tegen. Wat ik nog mis in Helmond? Een buitenzwembad, voor de jeugd. Nu moeten we uitwijken naar een andere stad. Ja, je hebt Berkendonk, maar dat vind ik zo’n vies bad. En De Wissen, dat is toch niets voor zo’n grote stad als Helmond.

Ik vind dit een fijne buurt. Als ik boodschappen ga doen, ben ik zo een uur van huis. Iedereen maakt een praatje, we zijn heel geïnteresseerd naar elkaar toe. Toen ik een operatie moest ondergaan, merkte ik dat de buurtgenoten erg meeleven. Nee, buiten zitten, dat doen we hier niet. Dat vind ik eigenlijk wat asociaal. En het gaat ook niet met zo’n drukke weg voor de deur. Ik denk dat iedereen het hier wel naar zijn zin heeft, want we hebben al jaren dezelfde buren en overburen. We lopen de deur niet plat, maar als er iet is, staan we voor elkaar klaar. Tja, er zijn mensen die vooroordelen hebben. Maar het is overal wel iets.

Het gerucht gaat dat deze huizen ooit plat moeten, dan moeten we hier wel weg. Eerder vertrekken we niet. We blijven wel altijd in Helmond wonen.

Waarom? Ik weet het niet, hier ben ik opgegroeid, hier woont mijn familie. Het hoeft niet per se in deze straat te zijn, maar ik was laatst in Brandevoort en daar voelde ik me niet thuis. Het was net een doolhof en niet levendig genoeg. Nee, doe mij maar Helmond West, daar voel ik me thuis. Het is hier niet te druk, vrij rustig, maar wel met alle winkels zo bij de hand.”

Als je al zo lang in Helmond woont, heb je veel herinneringen aan de stad. Wat op mij diepe indruk heeft gemaakt, waren de rellen in de stad toen ik 16 jaar was. Wij waren in een uitgaansgelegenheid en mochten niet meer naar buiten. Gelukkig kwam mijn vader ons ophalen en mochten we met hem mee. Later hoorde ik dat er honden en knuppels aan te pas moesten komen. In heel de stad waren ruiten ingegooid, dat is beangstigend.

25

De familie Croonenberg, Stiphout Ingrid (41, eigenaar kapsalon), Rob (47, projectmedewerker), Hein (13) en Joep (11)

26

“wij vertrekken nooit uit Helmond, dan zouden we de stad te veel missen.�

croonenberg familie

3

Ingrid en Rob zijn rasechte Helmonders en genieten van de stad. Stiphout ervaren ze als een klein dorp, waar iedereen elkaar kent, en dat is heel prettig. De evenementen in de stad slaan ze niet over, ze shoppen er graag en de kinderen hebben hun vriendjes in de buurt. Ze zijn allemaal zo aan Helmond gehecht, dat ze eigenlijk altijd eerder terug komen van vakantie.

Lekker thuis. Ingrid aan het woord:

“Wij genieten er heel erg van om thuis te zijn. We hebben ook veel bezigheden thuis. Mijn man kookt graag en speelt gitaar. En ik heb sinds april 2012 mijn eigen herenkapsalon aan huis. Een bijzondere stap in de crisis, maar ik vond dat ik niet veel te verliezen had. We hebben wat verbouwingskosten gehad, dat is alles. Je kunt hier gratis parkeren, ik werk met flexibele openingstijden en de knipbeurt is altijd in een half uur afgerond. Daar is behoefte aan, want het loopt goed.

Ik ben er helemaal blij mee, ben de gelukkigste vrouw op aarde.

Wij zijn rasechte Helmonders. Al meer dan tien jaar wonen we in Stiphout. We zochten deze rustige buurt bewust op. Dat je hier in de winkel met je voornaam wordt aangesproken, dat waardeer ik heel erg. In het eerste huis in deze wijk kon ik niet aarden, daar maakten de buren geen contact. Maar in deze straat is het heel gezellig! We zijn ook actief in de buurtvereniging.

De kinderen voetballen in de buurt, hebben hier hun vriendjes. Die willen niet weg, denken er ook nog niet aan om ooit in een andere stad te gaan studeren.

Met name Hein mist wel een BMX-baan. Die gaat met vriendjes naar Aarle-Rixtel of Eindhoven, omdat hier niets in de buurt is. Ook gaan ze graag naar de bioscoop. Wij gaan zo’n één keer per maand lekker tapas eten in de stad. Daarnaast zijn we gek op de evenementen in Helmond. Jazz in Catstown en de Kasteeltuinconcerten bijvoorbeeld. De tijd van het echte kroegleven, die is wel voorbij. Maar los daarvan is er ook zo veel te beleven in Helmond.

Wat ik jammer vind, is dat de Markt niet leeft. Om 19.00 uur ’s avonds is er niemand meer en ook overdag weten maar weinig mensen dat gebied te vinden. De horeca heeft het moeilijk. Mensen kunnen in de avond ook nergens parkeren, dat zou bijvoorbeeld op de

Markt moeten kunnen. Ik vind dat de ondernemers in de stad wel wat meer ondersteund mogen worden. Is er een prachtige ijsbaan, staat die bij het Kasteel. Zet die dan op de Markt, daar plukt de horeca de vruchten van! En nog één puntje van kritiek dan: het centrum van Stiphout kan ook een opknapbeurt gebruiken.

Dat is nu een doorgaande weg, niet gezellig. Wij zouden graag een gezellig eetcafé zien.

Wij zouden niet in Eindhoven kunnen aarden, dat is te groot. Helmond is niet zo massaal en heeft leuke woonwijken. Negatieve reacties? Eindhovenaren zijn nooit zo over Helmond te spreken. Maar ach, we gaan ons niet verdedigen hoor. En ik vind dat Helmond in de media ook niet altijd goed belicht wordt. Alleen de negatieve kanten komen naar voren. Dat vind ik erg jammer. Verder missen de jongens vooral een zwembad, die gaan nu eerder naar De Tongelreep in Eindhoven.

Ik denk niet dat wij ooit uit Helmond vertrekken.

Dan zouden we de stad echt missen. Alleen al dat je in de stad veel mensen kent, dat vind ik leuk. En we wonen nu dicht bij onze familie. We komen ook bijna altijd eerder terug van vakantie. We missen simpele dingen, de supermarkt, lekker thuis zijn. We kunnen echt genieten als we weer hier zijn. In het weekend plannen we ook altijd bewust één avond met zijn vieren, daar genieten we echt van.

Ik denk niet dat wij in elke buurt in Helmond kunnen aarden. ’s Avonds met zijn allen buiten zitten, dat zou niet bij ons passen. Maar we fietsen in de zomer regelmatig door ’t Haagje, volgens mij is het hartstikke gezellig. Juist die diversiteit in Helmond is zo leuk. De Veestraat, het Havenplein en de leuke horeca. Het past helemaal bij ons.”

27

De familie Sahinoglu, Brouwhuis Suzanne (35, huismoeder), Hürrem (33, eigenaar transportbedrijf), Miran (4) en Lara (bijna 2)

“mijn kinderen hebben het nog steeds over het Kasteel van Sinterklaas!”

28

sahinoglu familie

4

Een bijzondere familie. Een echte Helmondse vrouw en een Turkse man. Ze kwamen elkaar tegen in een café in Helmond. Na een aantal jarEN in Turkije te hebben gewoond, zijn ze weer terug op Helmonds grondgebied. En dat bevalt uitstekend. Suzanne vertelt over hun leven in Brouwhuis:

“We hebben 2,5 jaar in Istanbul gewoond. Een bijzondere tijd. Ik werkte daar ook. In het begin probeerde ik me wel aan te passen, maar al snel merkte ik dat dat niet werkte. Mensen wisten hoe ik was, accepteerden me.

Ik ben een echte Helmondse. Ik praat graag en het maakt me niet uit wat anderen van me denken. Als mijn kinderen buiten spelen, ga ik gerust met een sigaretje buiten zitten, daar mag iedereen wat van vinden. Maar: ik heb een klein hartje.

Toen we vakantie in Nederland vierden, kwamen we tot de conclusie dat we terug wilden naar Helmond. Ook omdat we kinderen kregen. In Turkije is het leven voor kinderen anders. Het is: leren, leren, leren. Buitenspelen, speeltuintjes en dierenparken, het leeft daar niet zo.

In sommige wijken is het echt moeilijk buiten spelen.

Daar komt bij dat ik het leven daar hard vond. Als je geen baan hebt, ziet het er meteen heel somber uit.

Dat is in Nederland wel anders. Met een standaard zorgverzekering kwam je in een heel sober ziekenhuis terecht. Terwijl je tegen forse betaling in een luxe privéziekenhuis komt. De verschillen tussen arm en rijk zijn daar zo groot.

Ik ben van huis uit Helmondse, ben opgegroeid in de Leonardusbuurt. Mijn jeugdherinneringen koester ik.

We zaten allemaal buiten, samen spelen, een frietje halen. Die losse sfeer, dat buitenleven, dat vond ik ook in Istanbul. Lekker naar een restaurantje, prachtig uitzicht.

Dat mis ik hier wel. Alhoewel ons leven natuurlijk ook door de komst van de kinderen veranderd is. Ik heb altijd gewerkt, maar ben nu huismoeder. Ik wil nu genieten van mijn kinderen, ze zijn maar even zo klein en ik heb er geen problemen mee om mijn eigen leven tijdelijk aan de kant te zetten. De tijd van uitgaan hebben we gehad. En de kinderen zijn nu heel erg gehecht aan ons.

Ik woon met veel plezier in Brouwhuis. Je hebt hier veel natuur en speeltuintjes, al mogen er wat mij betreft nog wel meer voorzieningen voor de kinderen komen. Maar ik zeg ook altijd: als je hier alles hebt, kom je ook nooit meer de stad uit! We gaan graag naar de Warande of eendjes kijken bij het Kanaal. En het Kasteel van Sinterklaas, daar hebben Miran en Lara het nog steeds over! Mijn man en ik gaan er niet vaak op uit. Dat komt wel weer. Ik weet in ieder geval dat er genoeg te doen is, er zijn hier veel evenementen. Ik ga wel eens shoppen met een vriendin. Dat kan goed in Helmond vind ik, het winkelaanbod is prima. Maar ik ga ook graag naar Eindhoven. In Istanbul hadden ze grote overdekte winkelcentra, dat was fantastisch.

Binnenkort gaat Miran voetballen en de zwemles komt er ook aan. En Hürrem wil gaan fitnessen. Zelf doe ik niet aan sport, misschien als mijn meisje naar de crèche gaat.

Ik heb me nooit onveilig in Helmond gevoeld. Ook met discriminatie ben ik niet in aanraking gekomen. Dat was eerlijk gezegd meer zo in Istanbul. Daar werd ik wel echt aangekeken, ik viel daar echt op.

Of we hier oud worden? Ik denk niet dat we nog ooit verhuizen. Brouwhuis bevalt uitstekend. Natuurlijk een groter huis, daar droomt iedereen wel eens van. Ik moet zeggen dat het contact met de buurt nog wel wat intensiever kan. Maar als de kinderen wat ouder zijn, komt ook pas het echte buitenspelen. Ik ben er trots op om Helmondse te zijn. Ik hoor ook nooit iets negatiefs.

Oké, op vakantie, dan hoor je dat we hier allemaal in trainingspak lopen. Maar eerlijk gezegd trek ik me daar ook niets van aan. Ik blijf lachen, waarom zou ik me er druk om maken?”

29

De familie Poesen, Dierdonk Freek (43, ondernemer), Suzanne (42, leerkracht basisonderwijs), Noortje (13) en Tim (10)

“we hebben de wijk Dierdonk zien groeien en bloeien.�

30

poesen familie

5

De familie Poesen heeft een druk gezinsleven. Zoon Tim speelt bij Helmond Sport en traint drie keer per week. Evenementen bezoeken in het centrum, dat schiet er dan ook vaak bij in. Als midden-Limburgers hopen ze een brug te slaan tussen Limburg en Helmond. Suzanne aan het woord:

“Wij zijn geen echte Helmonders, we komen uit Midden-Limburg. In Limburg heeft Helmond geen goed imago en Helmonders denken ook niet al te best over Limburgers. Wat dat betreft kunnen wij misschien een brug slaan. We wonen al zestien jaar met veel plezier in Dierdonk. Ik ben er ook trots op om in Helmond te wonen. Er zijn hier veel voorzieningen en we hebben hier vrienden en kennissen. In de media komt Helmond minder goed naar voren. Dat vind ik niet altijd eerlijk, maar ik maak me er ook niet druk om.

Volgens mij zegt dat meer over diegene die zoiets naar buiten brengt dan over Helmond.

Dierdonk is een heerlijke wijk: groen en ruim van opzet.

Natuurlijk, het zou leuk zijn als er een wat levendiger centrum was, maar verder wonen we hier prima. De kinderen spelen hier graag buiten, je kunt ze heel vrij laten. Er zijn veel leeftijdsgenootjes en de kinderen zoeken elkaar vaak op. Voor ons was het ook fijn om in Dierdonk te wonen toen we kinderen kregen. Dan gaat je blik toch ook wat meer naar je omgeving en buurt.

Daarvoor werkten we veel en waren we daar niet zo veel mee bezig. In het begin was het ook best wennen hoor, er trokken ook veel mensen alweer snel weg uit de wijk. Maar uiteindelijk hebben we hier echt onze plek gevonden.

Onze zoon traint drie keer in de week bij Helmond Sport. Tijdens een training van Rood Wit werd hij gescout. Hij vindt het heel leuk om te voetballen en heeft ook ambities, hij wil uiteindelijk graag bij PSV spelen. In de wijk voetbalt hij ook, al is hij niet te spreken over de kwaliteit van de goals hier. Hij wil

steeds beter worden en is er veel mee bezig. Zo kan hij zijn energie kwijt. Wij brengen hem nu nog elke keer naar de training, dat doen we met liefde. In de zomer kan hij er zelf heen fietsen. Mijn dochter is graag in huis bezig: knutselen, computeren. Mijn man doet aan fitness en zelf schilder ik bij Atelier Inges.

Of ik me Helmonder of Limburger voel? Ik voel me gewoon mezelf. We zijn wel de eerste bewoners van dit huis en hebben de wijk Dierdonk zien groeien en bloeien. Bezoekers die hier nog nooit geweest zijn, reageren ook altijd positief. Wat dat betreft hebben we een verbintenis met deze omgeving.

Onveilig voel ik me nooit, het is hier prettig wonen. Het grote loslaten van onze kinderen is nu wel begonnen, de oudste gaat naar de middelbare school. Daarom is het fijn dat hier veel leeftijdsgenootjes wonen, dan kunnen ze ook samen fietsen.

Ik winkel graag in Helmond, maar ik vind dat er nu wel erg veel bouwwerkzaamheden zijn. Er liggen veel bouwputten in de stad. Het is wel eens gezelliger geweest. Verder gaan we naar de bioscoop en bezoeken graag restaurantjes. We hebben niet één favoriet, gaan bijvoorbeeld naar De Pastoor of de Warande.

Voor ons is Helmond aan de ene kant toevallig onze woonplaats, maar het is vooral een fijne plek waar wij leven en genieten.”

31

ntem gemee

32

useum

helmo

nd

eve

arnold Exclusieve expositie in de Boscotondohal over fotografe Eve Arnold.

Met EVE ARNOLD, Photographs 1950-1985 heeft het Gemeentemuseum Helmond een topexpositie binnengehaald, die alleen in onze stad te zien zal zijn. Boeiende, ontroerende en spraakmakende foto’s van een wereldberoemde fotografe die haar tijd ver vooruit was. Eve Arnold overleed ruim een jaar geleden en liet een indrukwekkend oeuvre na.De expositie is te zien in DE BoscotondoHAL van 5 maart tot en met 9 juni. tekst: folly van dijk & gemeentemuseum helmond

33

De wereld van Eve Arnold Foto´s die je raken, foto´s die fascineren.

Eve Arnold was niet alleen opmerkelijk goed in haar vak, ze was ook een pionier in de fotojournalistiek. Haar kracht zat hem in betrokken fotoreportages van nieuwe, verrassende onderwerpen. Als vrouw in een uitgesproken mannenwereld moest ze extra hard knokken voor erkenning, hoewel dat zeker geen doel op zichzelf was. Maar ook in het fotograferen zelf ontwikkelde zij een heel eigen stijl. Ze was nooit uit op effectbejag. Haar foto´s kenmerken begrip en compassie voor de mens voor de lens, of dat nu een beroemdheid als Marilyn Monroe was of een groep strijdende zwarte vrouwen.

Eve Arnold was het eerste vrouwelijke lid van fotoagentschap Magnum. Deze expositie is samengesteld door Magnum en een hommage aan haar ter gelegenheid van haar honderdste geboortedag. Dankzij de goede verstandhouding tussen het Gemeentemuseum en het gerenommeerde fotoagentschap is deze unieke overzichtsexpositie exclusief in Helmond te zien, als logisch vervolg op eerdere tentoonstellingen van beroemde fotografen. Het museum verwacht dan ook bij deze expositie een hoog bezoekersaantal.

‘ E ve A r n o l d w a s ee n p io n ie r in de fot o j o u r n a lis tie k’

‘Amateuristisch’ Min of meer toevallig begon Eve Arnold met fotograferen, omdat een vriend haar een camera cadeau gaf. Eve werd op 21 april 1912 geboren in Philadelphia als de dochter van Joods/Russische immigranten, nummer zeven in de rij van negen kinderen. Ze leefden in armoede, Eves vader was rabbi en goed opgeleid, maar verdiende zijn schamele inkomsten met werk als marskramer.

Eve vertrok in de jaren 40 naar New York, waar ze dankzij haar werk in een ontwikkelcentrale geïnteresseerd raakte in fotografie. Ze liet haar studie geneeskunde schieten voor deze nieuwe passie. Bij Alexei Brodovitch, toen art-director van het modetijdschrift Harper´s Bazaar, volgde ze in 1948 een fotocursus van zes weken, waar ze veel kritiek van haar cursusgenoten moest incasseren over haar ´amateuristische pogingen´. Ze liet het bij deze korte opleiding: voor de rest van haar fotocarrière was ze geheel autodidact.

34

Eve Arnold was politiek en maatschappelijk betrokken en durfde haar nek uit te steken. Zo maakte ze in 1950 een fotoreportage voor Picture Post van een modeshow voor zwart publiek door zwarte modellen in een Baptistenkerk in Harlem. In 1952 maakte ze haar eerste politieke reportage van de Republikeinse Partij in Chicago. Vele fotoreportages in tijdschriften als LIFE, Fortune, Look, Paris Match, Vogue en later de Engelse Sunday Times volgden. Met haar camera volgde ze de communistenjager Joseph McCarthy en Malcolm X, de leider van de zwarte moslims in de VS. Maar ze maakte ook, in 1959, een reportage over de eerste vijf minuten van een baby. Na haar verhuizing naar Londen, in 1961, reisde ze naar landen en plaatsen waar Westerse fotografen – laat staan vrouwelijke – nog nauwelijks geweest waren. Eve Arnold was een van de eerste westerse fotografen die China binnen mocht. Daar fotografeerde ze de wereld tussen de feodale agrarische maatschappij en de communistische industrialisatie; een wereld in overgang. Indrukwekkende foto´s van gesluierde vrouwen (‘Behind the Veil’) maakte ze in islamitische landen als Egypte, Dubai, Oman en Afghanistan. Ze legde Afghaanse nomaden vast op de gevoelige plaat, zwarte vrijheidsstrijders, de sloppenwijken in Afrika. Ze maakte ook een serie portretten van vier Britse premiers – waarbij Margaret Thatcher haar trachtte voor te schrijven hoe ze te werk moest gaan –, First Ladies, beroemdheden als Andy Warhol en Joan Crawford. Haar omvangrijke oeuvre kenmerkt de veelzijdigheid van haar kunnen.

Boven alles was Eve Arnold een fotograaf van mensen: geëngageerd, respectvol en bescheiden, nooit uit op sensatie. “Het gaat erom dat de fotograaf zich betrokken toont met de mensen voor de camera. Immers de fotograaf, en niet de camera, is het instrument.”

Expositie De expositie Eve Arnold, Photographs 1950-1985 is te zien in de Boscotondohal van het Gemeentemuseum Helmond van 5 maart tot en met 9 juni 2013.

Adres: F.J. Van Thielpark 7 Openingstijden: dinsdag t/m vrijdag 10-17 uur; zaterdag, zondag en feestdagen 13-17 uur Samenwerking Filmhuis Elke vrijdag om 11.00 uur is er een rondleiding over de expositie gevolgd door een film of documentaire in het Filmhuis.

Rond het Artimond Kunstfestival wordt een film over Marilyn Monroe getoond in een openluchtbioscoop op het plein voor de Boscotondohal.

Ze maakte geen onderscheid tussen beroemdheden of mensen die in armoede leefden. Altijd probeerde ze ‘de essentie van een onderwerp in een fractie van een seconde vast te leggen’, zoals ze zelf treffend omschreef.

Ze werkte bij voorkeur met bestaand licht, waardoor haar foto´s sfeervol en oprecht zijn.

Eve Arnold was een verhalenverteller met haar foto´s als instrument. In 1980 had Eve Arnold haar eerste solo-expositie in New York. Er zouden er nog vele volgen. Ze publiceerde verschillende boeken en werd menigmaal onderscheiden.

Marilyn Monroe Eve Arnold had al een aantal fotoreportages over de Duits-Amerikaanse actrice en zangeres Marlene Dietrich gemaakt. Tijdens een feestje stapte Marilyn Monroe op haar af met de vraag: “if you could do that well with Marlene, can you imagine what you can do with me?” Het was

‘Niem and ander s d an E ve Ar nol d m oc h t Mar il yn Monr oe zó fotog r afer en’

de start van een jarenlange samenwerking vol wederzijds vertrouwen. Waar voor iedereen de deur gesloten bleef, mocht Eve Marilyn vrijwel overal volgen en vastleggen met haar camera.

Ze werd Monroes meest geliefde fotografe.

Niemand heeft de filmster ooit op zo’n intieme wijze, zo persoonlijk, liefdevol en over zo´n lange periode gefotografeerd. Tussen 1952 en 1961 maakten ze samen zes fotosessies die Eve Arnold wereldwijd beroemd maakten.

Eve Arnold was ook de eerste vrouwelijke fotografe die (in 1951) lid werd van het prestigieuze fotoagentschap Magnum. Een coöperatie van fotografen, opgericht in 1947, met kantoren in New York, Londen, Parijs en Tokio. Redacteur John G. Morris typeerde het werk van Eve Arnold als ´offbeat´: ongewoon en onconventioneel. Haar fotografie was een zoektocht naar haar zelf, de periode en de wereld waarin ze leefde. Eve Arnold overleed op 4 januari 2012 op 99-jarige leeftijd.

De expositie omvat drie documentaires en ruim 130 foto´s, waaronder haar beroemde Malcolm X fotoreportage uit 1961 en haar Chinaserie uit 1979.

Eve Arnold en Marilyn Monroe, The Misfits in 1960

Eve Arnold, Red light district. Havana, Cuba, 1954.

35

watertoren Een nieuwe kans tot herbestemmen van de Watertoren

De bijzondere kwaliteiten van de Helmondse watertoren, ontworpen door architect J.H.J. Kording, zijn evident. Het robuuste karakter en het bijzondere karkas zijn karakteristiek.

De weg naar boven door de betonnen structuur is een bijna ongeĂŤvenaarde ruimtelijke beleving.

Het gebouw is met recht een gemeentelijk monument.

In een tijd, waarin duurzaamheid en hergebruik hoog op de agenda van de politiek staan, liggen er ons inziens juist nu kansen voor revitalisering van dit gebouw.De aanpak vraagt echter wel om een onconventionele benadering.

Wij zijn van mening dat de watertoren letterlijk geconserveerd zou moeten worden als een waardevol object door er een glazen stolp overheen te plaatsen.

36

In het hart van het gebouw worden de bestaande trappen aangepast en aangevuld met een glazen lift. Door rondom en boven de toren vloeroppervlakte toe te voegen ontstaan veel extra vierkante meters. Deze kunnen allerlei bijzondere functies herbergen, die deels ook voor het publiek toegankelijk zijn.

Zo ontstaat er een nieuwe glazen toren die overdag zichzelf als een spiegelende eyecatcher zal tonen aan de stad. Maar ‘s avonds komt De Watertoren te voorschijn, badend in een zee van led-verlichting.

Ontwerp: Hans Lortye en Bas Knapen - LXarchitecten (Helmond), Fotomontage / visual: Carlo van Kuijck - Archisign (Helmond)

helm

ond

morg

en

37

alles kan mij

inspireren 38

r naa ste tie i d kun e de van

cees

meijer

Langs de weg van Aarle-Rixtel naar Bakel, “en kom vooral achterom.

Aanbellen doet hier niemand.”. We praten aan de keukentafel met uitzicht op witbesneeuwde weilanden. Te koud om te werken zeker? Want het atelier van Cees Meijer (Haarlem 1950) is een partytent in zijn grote tuin. “Ben je gek, ik werk altijd door. De tent sluit de wind buiten, dat is genoeg.”

tekst: folly van dijk foto: ugur ozdemir

Cees Meijer, beeldhouwer Figuratief, abstract, ontwerpen daar tussenin; Cees is veelzijdig in zijn beeldhouwwerk. “Alles kan mij inspireren”, legt hij uit. “Het klokhuis van een appel, een vogel die voorbij scheert, handen die elkaar vastgrijpen.” Hij staat op en haalt uit de woonkamer een kaars, deels gesmolten en uitgelopen. “Zoiets eenvoudigs brengt mij het idee voor een beeld.”

Voor hem geen zachte materialen – Cees heeft een passie voor Belgisch hardsteen en voor allerlei soorten marmer. “Belgisch hardsteen heeft een prachtige tekening; polijsten en schuren geven totaal verschillende effecten. Bovendien is het duurzaam.

Maar het gaat me vooral om de hardheid. Een steen moet weerstand bieden. Zacht materiaal als albast en speksteen, daar kan ik niks mee.” Het hardsteen is afkomstig uit de groeven in België. Velden vol brokken, die Cees zelf uitzoekt en in een vrachtauto laadt. Ook afvalmateriaal van bouwbedrijven vindt een weg naar zijn tuin. Rond de partytent ligt een voorraad voor jaren. In de tent een stuk of zes beelden-in-wording. “Zo heb ik de keuze aan welk beeld ik ga werken. Vlot het niet, of wil het niet, dan gaat het aan de kant en ga ik met een andere verder.”

Aan het werk kan hij putten uit een indrukwekkende hoeveelheid gereedschap, dat hij trots laat zien. “Ach ja, het publiek heeft nog vaak het wat romantische beeld van alleen een hamer en een beitel. Maar er is veel meer, ook machinaal spul. Dat werkt veel sneller.

Daarbij: ik ben verzot op gereedschap, als jongetje was ik dat al. Een winkel met gereedschappen was een

walhalla voor mij. Niets heerlijker dan wanneer mijn vader een praatje maakte: dan kon ik me vergapen aan de tangen, beitels en hamers. En nog hoor! Ik blijf hetzelfde menneke.”

Zweverigheid De steen mag – nee moét weerstand bieden, maar: Cees is er de baas over. “Het wordt wat ik voor ogen heb. Dat een beeld zichzelf wil vormen, vind ik zweverige klets. Ik bepaal wat er gebeurt.”

Het is Cees ten voeten uit: geen fratsen, nuchter en down-to-earth. “Ik ben geen wereldverbeteraar. Er ligt geen diepere filosofische boodschap besloten in mijn beeldhouwwerk. Of ik het moeilijk vind afstand te doen van een beeld? Zo van: het is toch je kindje?

Ga weg joh. Dat valt voor mij onder het hoofdstuk zweverigheid. Dat een ander er blij mee is, dat is mijn missie. Af is het als ik er tevreden over ben. Pas dan krijgt het mijn handtekening. Mensen richten hun omgeving in zoals zij dat prettig vinden, en ik vind het erg leuk als ik daaraan een steentje kan bijdragen.

Letterlijk.”

Carte blanche Hij werkt in stilte. “Ik ben erg snel afgeleid, ik kan ook absoluut geen twee dingen te gelijk doen. Ik werk, of ik werk niet.” Vroeger op school had hij dat al. “Weg concentratie door een vlieg op het raam. Wat een verschrikkelijke tijd was dat. Ik had een uitgesproken hekel aan school.”

39

“O ja, dat lag aan mij. Ik wil geen keurslijf, doe niet graag iets wat een ander bedacht heeft.

Ik ga mijn eigen weg, wanneer, waar en hoe ik dat wil. Daarom is de keuze om te gaan beeldhouwen een hele goede geweest.” Met een knipoog: “lang leve het kind in ons.”

Neemt niet weg dat hij af en toe werk in opdracht maakt. “Tot op zekere hoogte. Ik voer niet uit wat een ander bedenkt. Mensen mogen een idee aanreiken, hun verhaal doen, vertellen hoe een gebeuren hen heeft geraakt. Kan je daar iets mee, vragen ze dan. Ja, dat kan ik. Dan geven ze me daarmee carte blanche. Die vrijheid van werken wil ik graag hebben.” Schetsen maakt hij nooit.

“Soms zou ik dat wel willen, maar ik kan niet tekenen en heb geen geduld om het te leren.

Een enkele keer maak ik een model van klei.

Maar over het algemeen heb ik een concept in mijn hoofd en ga uit van een leuk stuk steen.

Gewoon beginnen en dan vormt het beeld zich onder mijn handen. Een enkele keer wil het niet, dan gaat het terug op de berg en wie weet komt er dan een nieuw idee boven.”

kunst maken”. Maar door omstandigheden toch begonnen en nu naam en faam tot over de grenzen. Over die omstandigheden wil hij het niet meer uitgebreid hebben. “Doordat ik ziek werd heb ik mijn baan bij de politie moeten opgeven. Biljarten kon niet meer, roken mocht niet meer. Het roer moest om. Dus besloot ik van een hobby mijn beroep te maken. Ik las een oproep van het Centrum voor de Kunsten in Eindhoven voor een expositie, heb foto’s ingestuurd en werd gevraagd mee te doen.

Het was een succes. Ik belandde gaandeweg in het wereldje. En ik ben gaan zingen bij het Helmonds Slavisch koor, hoe vind je die. Van een rokende, biljartende politieman werd ik een zingende beeldhouwer.” Zelfspot is hem niet vreemd, maar hij is wel altijd overtuigd geweest van zijn eigen talent. “Ja, daar geloofde ik wel in.

En ik heb anders om me heen leren kijken, meer oog voor mijn omgeving gekregen.”

Metamorfose Eigenlijk tot zijn eigen verbazing is hij succesvol geworden als beeldhouwer. Het was geen sluimerend verlangen dat opeens tot leven kwam, niet gepland, “Ik dacht niet: ik ga es effe

Exposeren Hoe graag Cees ook zijn eigen weg gaat, hij kan niet zonder de contacten met andere beeldhouwers. Samen sta je sterker dan alleen.

“Maar het is ook ontzettend léuk om ervaringen

‘Ni e t d a t ik da cht : i k ga e s e f f e kuns t maken.’

40

‘Van r okende, biljar tende p olitiem an b en ik een zing ende beel dhouwer gewor den.’

uit te wisselen, elkaars werk te bekijken en elkaar te inspireren. Ik exposeer in beeldentuinen en galerieën. Het allerleukste is het Rencontre Sculptural, een tweejaarlijks symposium van 2-12 mei, dit jaar voor de vijfde keer. Dan nodig ik samen met collega en mede-organisator Jan van de Pol vier andere buitenlandse kunstenaars hier uit. Dit jaar zijn dat Ayami Aoyama uit Japan, Anna Bem Borucka uit Polen, Tonino Loi uit Italië en Elisabeth Ledersberger–Lehoczky uit Hongarije. Dan zijn we met z’n allen aan het werk, zowel op mijn werkplaats als die van Jan. Ze logeren bij mij of op de camping hier vlakbij. Loi leerde ik kennen door een toevallige vakantieontmoeting en als het klikt is dat fantastisch. De bezoekdagen zijn: 4-5-9-11-12 mei, iedereen is welkom.”

‘E en steen m oe t weer stand b iede n . ’

We sluiten ons gesprek af met een rondje langs zijn sculpturen. Het klokhuis, een vrolijke spotvogel, een boek... Hij vertelt er zo enthousiast over alsof hij het gisteren heeft gemaakt. “Schrijf je in voor de nieuwsbrief, als je het mooi vindt. Dan blijf je op de hoogte.” Bij het afscheid loopt hij mee naar buiten, want het hek moet weer dicht voor de hond. Kort steekt hij zijn hand op. “Vergeet het symposium in mei niet. Gewoon komen!” www.ceesmeijer.nl

c b r a no l u m n devo ort

Syl’s column

winterSPORT Skiën is, volgens mij, net een griepvirus.

Je wordt er door gepakt of … NIET. Syl is getrouwd en moeder van twee kinderen. Naast haar werkzaamheden in het onder wijs, heeft ze ook een eigen (kinder)coachingspraktijk. www.plukdebloem.nl

In mijn geval ging de eerste kennismaking met de wintersport gepaard met veel blauwe plekken, bevroren tenen en handen, en vooral veel angst. De blauwe piste was het hoogst haalbare, als ik deze al helemaal afmaakte. Soms deed ik gewoon halverwege de piste de ski’s uit om het laatste stuk te lopen.

Het is bijzonder hoe je zo’n gevoel kunt blokken, want toen mijn man jaren later met het idee kwam om met onze kinderen te gaan skiën zei ik volmondig: ‘ja, tuurlijk doen we’.

Het eerste gedeelte van de reis ging nog wel. Er stonden geen files, er lag voldoende sneeuw en het huisje was heerlijk warm. Iedereen was nog enthousiast. Echter dit gevoel veranderde snel toen we met zijn allen in een halletje van één bij twee stonden om ons in de skiuitrusting te hijsen.

Het valt sowieso niet mee om jezelf aangekleed te krijgen, laat staan de kinderen.Thermo-ondergoed, skipakken, jassen, sjaals, handschoenen en skischoenen. Alles knelt behoorlijk met een binnentemperatuur van 23 graden. Als we dan eindelijk zwetend naar buiten kunnen, koelt de ijzige oostenwind ons meteen af. Het liefst zou ik niet gaan, maar je wilt je kinderen iets meegeven.

Op de piste vraag ik mij toch af wat het dan is wat ik ze mee wil geven?

Het kan niet de flair zijn waarmee ik een berg afdaal. Ik ben een pizzapunt skiënde moeder, die voor alles remt en steeds vergeet waar ze is. Als mijn kinderen vallen, zal mijn man ze moeten helpen. Hij heeft aan mij gewoon een extra kind erbij. De balans zit bij mij duidelijk niet in de ski’s.

Maar als we eindelijk ’s avonds uitgeput op de bank zitten, met gloeiende wangen, nippend aan de chocomel met slagroom, voel ik mij warm. Dan weet ik wat ik ze mee wil geven. Ski’s en emoties kunnen parallel gaan.

Ja, ik ben besmet. Het virus heeft mij eindelijk te pakken en weet je … bij thuiskomst boeken we snel voor volgend jaar.

Syl

41

eur eri int

Bij de makelaar is de koop rond.

Nu alleen nog naar de notaris en dan is het geregeld. Een nieuw huis! Op papier is alles geregeld, maar in je hoofd helemaal niet. In gedachten heb je al heel vaak de huiskamer ingedeeld. Waar komt onze kast en dat mooie oude secretaire, gekocht in Brussel op een antiekmarkt?

En dan dat leuke stoeltje niet te vergeten.

Het zit niet, maar weg doen gebeurt echt niet.

Daar is ie veel te leuk voor!

Hebben we wel genoeg zitplaatsen? Probeer met al deze vragen eens anders te denken. Vaak denken we aan een bank met twee fauteuils of een tweezits- en een driezitsbank.

Salontafel in het midden zodat iedereen zijn glas kwijt kan.

Deze foto kan je inspireren om buiten de kaders te denken.

Gebruik rustige kleuren en natuurlijke materialen, zodat het niet te druk en onrustig wordt. Voeg een gek retro bijzettafeltje toe, helemaal de trend van nu! tekst: tanja groeneveld interieuradviseur www.decorieur.nl 42

SINGAPORE

anders denken

N O O RW E G E N , H E T L A N D VA N H E T N O O R D E R L I C H T

“VELKOMMEN TIL NORSK” WELKOM IN NOORWEGEN. MET OSLO ALS HOOFDSTAD, DIT IS OOK DE GROOTSTE STAD IN HET ZUIDOOSTEN VAN HET LAND. HEEL VROEGER WERD DE HOOFDSTAD VAN NOORWEGEN NIET OSLO GENOEMD, MAAR CHRISTIANIA. ERGENS IN DE GESCHIEDENIS BESLOTEN DE NOREN DIE MOOIE NAAM AF TE SCHAFFEN EN HET IN PLAATS DAARVAN OSLO TE NOEMEN. PRACHTIGE ONGEREPTE NATUUR, MET EEN FANTASTISCHE WAARDERING VOOR HET VERLEDEN, ZONDER DE MODERNE CULTUUR TE VERGETEN. tekst: vivianne van bijsterveld foto: denis miranov

43

speelhuis theater

klaar voor de toekomst

44

sp ee lh ui s

Het was een hectisch jaar voor de medewerkers van Theater Speelhuis.

In iets meer dan dertien maanden tijd verloren zij hun theater, vonden ze een alternatieve locatie én openden ze het nieuwe onderkomen. Helmond heeft haar theater weer terug en de inwoners hebben de nieuwe stek omarmd. “Het is echt prachtig geworden.” tekst: romy van der sande foto: ugur ozdemir

Een theater in een kerk, is dat wel mogelijk? Het is een vraag die veel Helmonders de afgelopen tijd bezig hield. Die vraag kan inmiddels met ‘ja’ worden beantwoord. Sinds de eerste voorstelling, op zaterdag 9 februari, heeft het personeel niets dan lovende reacties mogen ontvangen. Over het zitcomfort en de zichtlijnen, het goede geluid en de heerlijke koffie en thee. De bijzondere details van de kerk zijn zichtbaar bewaard gebleven. Ook hier was veel waardering voor. Veel bezoekers vinden dat een knap staaltje werk is verricht.

De schilderingen in de koepel en de glas-inloodramen zijn nog allemaal aanwezig. Maar tegelijkertijd is er ook plek voor een modern theater.

Communicatiemedewerker Marloes Hakvoort: “We hebben het beste uit twee werelden samengebracht.

De complimenten gaan dan ook uit naar de architect die echt rekening heeft gehouden met onze wensen en eisen, maar zeker ook gekeken heeft naar het oorspronkelijke kerkgebouw.”

45

‘ Of en wanneer er een nieuw theater komt, dat is afhankelijk van de ambities van de gemeente. Wat ons betreft blijft de wens voor een definitief theater bestaan’

Stapje terug Even een stapje terug in de tijd. Een bewogen periode, die de medewerkers van Theater Speelhuis het liefst zo snel mogelijk achter zich willen laten. Eind 2011, op 29 december om precies te zijn, brandde Theater ‘t Speelhuis, een architectonisch hoogstandje van Piet Blom, volledig uit. Een klap voor Helmond. In een paar uur tijd ging het geliefde theater in vlammen op.

Voor de medewerkers van ‘t Speelhuis waren de eerste weken dan ook erg moeilijk. “Toch kwam het verdriet bij de meeste collega’s pas later”, vertelt Hakvoort. “Je hebt namelijk geen tijd om te rouwen. Er moet zoveel geregeld worden.”

Maar dat er veel verdriet was, dat staat vast.

“Ik heb collega’s die er tientallen jaren hebben gewerkt. En dan ineens is je werkplek in rook op gegaan, letterlijk. Dat doet wel wat met je.” Toch kwam er bij velen al snel het besef dat er vooruit gekeken moest worden.

Onzekerheid “We hebben die eerste maanden echt moeten improviseren. “Een bezoekersbalie in de bibliotheek, recht tegenover de verkoolde resten van het oude theater en voorstellingen in een kleine Scalazaal. Al met al geen ideale situatie.” En dus werd naarstig gezocht naar een oplossing. Er werd vergaderd, eventuele tijdelijke locaties werden bekeken en de kosten werden afgewogen. Uiteindelijk werd gekozen voor de OLV-kerk. Die locatie werd door het personeel van het theater van harte toegejuicht.

“Ten eerste zorgde het voor duidelijkheid en daarmee ook voor wat rust in het team. We hadden weer een duidelijk doel. Bovendien zagen wij er een mooie uitdaging in om zo’n monumentaal pand te combineren met een theater.”

De bouw En dan wacht een verbouwing. “Eigenlijk begint het dan pas”, vertelt Hakvoort. “Om te beginnen het ontwerp. Wat willen we? Je wilt de kerk in ere houden, maar je hebt als theater ook bepaalde eisen. Dat vergt het nodige denkwerk.

Ik moet zeggen dat het allemaal heel vlot en soepel is verlopen. Er heerste een goede ‘vibe’, iedereen wilde vooruit, gaan voor het beste. Van gemeente tot aannemer en architect: de neuzen stonden dezelfde kant uit.” En dus volgde er een ambitieus plan. “Tja, de planning was strak, achteraf gezien misschien iets té strak”, lacht 46

Hakvoort. Door bouwtechnische tegenvallers konden de deuren niet in januari, maar pas in februari open. “Natuurlijk baal je daar even van, maar inmiddels zijn we er wel aan gewend geraakt om snel te moeten anticiperen. Het heeft geen zin om te gaan ‘mokken’, je moet doorpakken.”

Dat het theater zo indrukwekkend is geworden, komt volgens Hakvoort deels door de kerk.

“Uiteraard, het startpunt was gewoon al prachtig. We zijn dan ook uitgegaan van authentieke details, die moet je niet verstoppen, die moet je laten schitteren! Zo zijn er prachtige schilderingen in de koepel te vinden, die zijn voor de theaterbezoekers zichtbaar gebleven.

En wat is een kerk zonder glas-in-loodramen.

had ik nooit durven dromen. Helmonders waren gehecht aan het oude theater. Ze voelden zich er thuis. Het is een gigantische uitdaging om dat gevoel op een andere locatie terug te brengen.

Het geeft een kick dat het ons toch is gelukt!”

De match tussen toeschouwers en het nieuwe theater was er dus, direct. Hakvoort heeft er wel een verklaring voor. “We hebben deze verhuizing ook aangegrepen om een kwaliteitsslag te maken, om onszelf nog eens onder de loep te nemen. Dit is voor ons een stap vooruit. Hoe karakteristiek het vorige theater ook was, echt handig was het niet. Wie in de uiterste hoeken van de tribune zat, zag soms maar weinig.

Nu hebben we één zichtlijn, iedereen heeft een prima overzicht. En er zijn ook iets meer

“We hebben deze verhuizing ook aangegrepen om een

kwaliteitsslag te maken, om onszelf nog eens onder de loep te nemen. Dit is voor ons een stap vooruit.”

Marloes Hakvoort

Een en ander is prachtig gecombineerd met het nieuwe theater. Het resultaat is een harmonieus geheel.”

Reacties Inmiddels is het nieuwe theater een aantal weken open. En de reacties van de bezoekers mogen er wezen. ‘Prachtig’, ‘sfeervol’ en ‘heerlijk om hier weer te zijn’. Tegelijkertijd rijst de vraag of er nog wel een nieuw theater moet komen.

“Dat zie ik echt als een compliment”, vertelt Hakvoort. “Het betekent dat we in ons doel geslaagd zijn. We wilden een modern, sfeervol, kwalitatief hoogstaand en mooi tijdelijk theater neerzetten.”

Tijdens de allereerste voorstelling in het nieuwe theater hebben Hakvoort en directeur Theo Inniger in de foyer geproost op het behaalde resultaat. “Eindelijk konden we weer doen wat we zo graag doen. De Helmonders en mensen uit de regio laten genieten van prachtige theatervoorstellingen in een mooie zaal. De ideeën die een paar maanden geleden nog op de tekentafel lagen, zijn zo goed uitgepakt. Dat

zitplaatsen.” Ook andere zaken zijn aangepakt.

“Zo hebben we een nieuwe huiswijn gekozen en schenken we nóg betere koffie. Wat dat betreft zien we dit als een kans om nog net een stap verder te zetten.”

En dat wordt door de bezoekers gewaardeerd.

Maar is een nieuw, permanent theater dan nog wel nodig? “Of en wanneer er een nieuw theater komt, dat is afhankelijk van de ambities van de gemeente. Wat ons betreft blijft de wens voor een definitief theater bestaan. Simpelweg omdat we dan nog meer bijzondere voorstellingen kunnen programmeren voor de inwoners van de Peelregio. We zouden het bijvoorbeeld geweldig vinden om weer een zaal te kunnen bieden aan de Keiebijters of het Literair Café. Daarvoor hebben we een grotere zaal nodig.” Maar eerst maar eens genieten van de nieuwe stek. “We hebben als Speelhuis nu weer een huis en dat is heel prettig. Voor de medewerkers én voor de bezoekers. Daar moeten we eerst maar eens van genieten.”

c ‘t olumn haa gje

“heimwee ” Colinda Verbaarschot

Wat is het toch moeilijk om een begin te maken.

Zoals een gesprek beginnen met een onbekende of het schrijven van mijn eerste column. Het was een drama, na liters koffie en een pak sigaretten naar binnen te hebben gewerkt, had ik nog steeds geen woord getypt. Nu zit ik dan hier met mijn eerste kop koffie en de woorden vloeien eruit. Alles wat nieuw is schrikt ons af.

Zo ook de plannen van gemeente Helmond voor ’t Haagje.

Alles moet mooier, nieuwer en vooral helemaal anders. Wordt alles beter als er verandering in komt? Ik had nog steeds liever boodschappen willen doen in guldens.

Terwijl de meesten zitten te ‘high tea-en’ op hun loungebanken, mis ik mijn witte plastic stoeltjes in de voortuin. Waar we in de zomer een lekker, ijskoud biertje dronken, terwijl de achterdeur wagenwijd open stond. Iedereen kwam bij elkaar over de vloer en kon bij elkaar terecht. We aten geregeld samen. We gaven om elkaar en maakten ons zorgen als iemand iets dwars zat.

We waren een hecht gezin met de hele buurt. Mijn kinderen, inmiddels eind twintig, zeggen nog steeds dat die tijd de mooiste van hun leven was. Hier ben ik trots op.

Maar nu weet ik als rasechte Hagenees, jawel dames en heren schrik niet: de enige constante is verandering. Zo ook met mijn lichaam. Waar de zwaartekracht zijn best doet om alles naar beneden te trekken, weigert mijn tandvlees mee te werken en kruipt naar boven.

Gemeente Helmond doe je best, maar ik zal als tandvlees vechten om de sfeer van ‘t Haagje te behouden.

Groetjes, Colinda uit ‘t Haagje Ps. Over heimwee gesproken, wil degene die mijn lichtjes uit mijn tuin per ongeluk heeft meegenomen ze terugbrengen.

Ik mis ze.

47

org il b

o

In crisistijd een horecazaak beginnen in een monumentaal pand in Helmond. Dan moet je lef hebben! En dat hebben Yolanda Klomp en Hugo Molleman van Il Borgo zeker. Een enthousiast, warm en gedreven stel dat vol vertrouwen naar de toekomst kijkt. Ze bruisen van de ideeën, maar na 1,5 jaar hard werken is ook de tijd gekomen om af en toe te genieten van al het moois.

tekst: romy van der sande foto: archief il borgo

“We proberen hier een familiegevoel te creëren.

Voor onze gasten, maar zeker ook voor ons personeel. We werken niet hiërarchisch, iedereen is gelijk. De taakomschrijving van elke medewerker is bij wijze van spreken: manusje van alles. Je moet overal inzetbaar zijn. Met name onze Italiaanse koks, die uit een cultuur komen waar familie het hoogste goed is, waarderen die sfeer heel erg”, vertelt Yolanda. Of je nu bij Il Borgo komt voor een ijsje, bonbons, verrukkelijke koffie, een lunch of bedrijfsborrel. Het is voor gasten bijna onmogelijk om niet enthousiast te raken over het concept, het prachtig opgeknapte pand, de kwaliteit en het team dat staat als een huis.

Verliefd Met een mooie baan in de Marketing, PR en Communicatie, zaten zowel Hugo als Yolanda gebakken. Samenwerken deden ze al. Maar… er kriebelde iets. “Bij mij leefde al jarenlang het idee om voor mezelf te beginnen”, vertelt Hugo. Yolanda wilde na jaren van kantoorbanen meer met mensen werken. “En ik zat altijd op een bureaustoel, ik wilde meer lichamelijk actief werk verrichten.” Het idee ontstond spontaan, tijdens een bezoekje aan het centrum van Helmond. “We dachten: wat missen we hier nog? Als Italiëliefhebbers, hadden wij behoefte aan een zaakje met goede koffie, lekker ijs en fijne bonbons.” Het kwam op hun pad, het Huis met de Luts. Eigenlijk veel te groot voor hun idee, bleek al bij de eerste bezichtiging. Maar er was geen ontkomen meer aan. Het stel was verliefd geworden op het pand .

48

Groen licht De radertjes gingen draaien. Hoe konden ze toch iets beginnen in dat Huis met de Luts? Het idee van een delicatessenzaak werd geboren. De eerste keer dat het stel met hun businessplan bij de bank kwam, werden ze met koffie en taart ontvangen. Maar de tweede keer was de sfeer anders. De crisis had toegeslagen en de financiering was ineens een stuk moeilijker rond te krijgen. “Nu houdt het op”, zei Yolanda toen ze naar buiten liepen. Uren dromen aan de keukentafel, daar zou het bij blijven. Maar Hugo wilde er nog wat nachtjes over slapen. Hij kwam met een aangepast businessplan. De delicatessezaak werd geschrapt, dat was een investering die zich pas vele jaren later zou terugverdienen. Een horecazaak moest het worden. Het opknappen van het pand zou Hugo grotendeels zelf doen en langzaamaan zou het concept zich uitbreiden. Op die manier kon het ook zonder bank. Het stoplicht stond weer op groen, Il Borgo kon werkelijkheid worden! “We doen wat we leuk vinden”, legt Hugo uit. “Als wij ergens in geloven, willen we rustig risico lopen. Wat kunnen we kwijtraken? Hoogstens materiële zaken. Wij kiezen voor het avontuur. Ik weet nog dat we open gingen, er moest nog van alles gebeuren en ineens dacht ik: ik kan helemaal geen biertje tappen!”, lacht Yolanda.

Team uit duizenden Hugo en Yolanda hebben hun team met zorg uitgekozen. “Wij wilden gaan voor kwaliteit. Goede producten, een mooi pand én gastvrijheid. Il Borgo moet een beleving bieden.

ee th rie s e & ate ij ffi ol ns om ko hoc liaahro c italunc

il borgo

Het Huis met de Luts is een bekend ‘huis’ in Helmond. Van buiten ziet het eruit als een klein, intiem pand, maar schijn bedriegt. Het zijn namelijk drie huizen, die achter elkaar zijn gebouwd. Dat zorgt voor de speelse indeling bij Il Borgo. Eerder waren hier onder meer een bierbrouwer, een apotheek en een bakker te vinden. De laatste jaren werd het pand bewoond door Coenen (tafelcultuur).

Deze winkel is nog altijd in Helmond te vinden, aan de Kerkstraat.

49

Beste Zaak van Helmond Centrum 2013 In het laatste kwartaal van 2012 organiseerde het Centrummanagement in samenwerking met de gemeente Helmond en Weekkrant Traverse de verkiezing van de Beste Zaak van Helmond Centrum 2013.

In februari werd bekend dat Il Borgo door het winkelend publiek is verkozen tot beste horecazaak van Helmond. In het uitstekende juryrapport worden het leuke concept, het correcte personeel en het werken ‘op detailniveau’ geroemd.

Dat is ons heel goed gelukt.” Hugo: “Het bleek voor ons een voordeel dat we niet uit een horecanest komen. Wij kijken met andere ogen, op de manier waarop een gast ons ziet.

Veel medewerkers zeggen dat hier alles ook anders is georganiseerd.” De medewerkers zijn op elke plek inzetbaar, al wordt de koffie enkel geschonken door barista’s, personeel dat daarvoor een opleiding heeft gevolgd. “We creëren een familiegevoel. Iedereen werkt hier vanuit een passie, we willen dat het personeel hier staat alsof het de eerste dag is dat we open gaan. Iedereen moet er vol voor gaan, het moet geen routine worden. Het team loopt als een trein en wij werken ook mee.” Toch denkt Hugo dat hun rol langzaamaan anders wordt.

‘ V o o r h e e n ging j e v a k e r s a me n e e n w e e ke n d j e w e g, n u w e r k j e voora l s a me n .’

“We worden meer gastheer en gastvrouw. We hebben 1,5 jaar keihard gewerkt en moeten nu af en toe ook wat loslaten: delegeren. We zoeken naar een balans tussen werk en privé.”

Want het stel wil ook nog tijd voor elkaar vinden. “Voorheen ging je vaker samen een weekendje weg, nu werk je vooral samen. Dat gaat heel goed, maar je moet ook bewust tijd voor elkaar nemen. En we hebben thuis ook nog vijf kinderen. Die zijn wel wat ouder en redden zich prima. Maar ook hier moet de juiste balans er zijn.”

50

Pand met verleden Maar de kracht van Il Borgo zit ‘m ook in het pand. Het Huis met de Luts, dat van buiten een gezellig klein zaakje lijkt, maar van binnen behoorlijk groot is. Drie huizen achter elkaar zijn het eigenlijk. Hugo en Yolanda hebben er een sfeervol geheel van gemaakt, een huis dat de geschiedenis ademt. En daar doen ze veel mee. Zo was hier ooit bierbrouwerij de Vijfhoeck gevestigd. Het stel heeft een Helmonds biertje onder die naam op de markt gebracht. “We gaan nieuw bier brouwen, daar hoort een bierfeest bij. Ook komt het thema bakken hier komend jaar naar voren. Bakker Van Gerwen is dan weer terug van weggeweest.” En lange tijd was dit dé apotheek van Helmond, ook daar wil het stel nog wat mee doen. “We komen steeds meer over dit pand te weten en brengen die kennis heel graag over op onze gasten. Het leeft ook echt bij de Helmonders, want er komen zo veel mensen spontaan binnen met hun verhalen en foto’s.

Dames op leeftijd die hier ooit de medicijnen verkochten, prachtig!”

Toekomstdromen Hoewel het stel vol passie over dat verleden praat, zijn ze toch vooral gericht op de toekomst.

Ze weten van aanpakken, zijn creatief, hebben volop ideeën. Een goed voorbeeld is het huidige uitzicht vanuit het pand: sloopwerkzaamheden en opbouwwerkzaamheden voor de nieuwe H&M. De één ziet enkel puin, maar deze ondernemers zien een toekomstbeeld dat positief stemt. En dat voor een stel dat eigenlijk helemaal niet uit Helmond komt. Hugo is geen Brabander, hij komt uit Amstelveen. “Toen ik voor mijn werk naar Brabant verhuisde en vertelde dat ik in Helmond ging wonen, verklaarden mijn collega’s mij voor gek”, herinnert Hugo zich. “Dat was zo’n veertien

jaar geleden, maar ik heb er geen minuut spijt van gehad. Helmond heeft potentie, er zijn nog voldoende groeimogelijkheden in het centrum.

Ik denk dat de ideale combinatie bestaat uit een gezonde mix van grote franchiseketens en unieke kleinschaligere zaken. Helmond moet het hebben van de sfeer, de gezelligheid, de beleving. Daar spelen wij al heel erg op in. Over vijf jaar zien we door deze ramen een Markt waar het gezellig en druk is. Vol terrasjes, leuke winkels en bijzondere activiteiten.” Yolanda: “Ik kom uit Aarle-Rixtel, wij gingen zelden naar Helmond. De laatste jaren heeft de stad zo’n positieve boost gekregen. Als ik nu over de Traverse rijd, ben ik echt trots.”

En zelf, nog aan het roer van Il Borgo? “Zonder twijfel!”, stelt Yolanda. Eindhovenaren die nu speciaal naar Helmond komen voor de gezellige sfeer in de stad én hun zaak, vragen vaak of ze

‘H et g aat ons er niet om , om veel g eld te ver dienen .

T ot nu toe ste k en we elke cent te r ug in de zaak.’ niet ook ergens anders wat kunnen beginnen.

“Voorlopig niet!”, stelt Yolanda. Hugo blijft dromen, wie weet… “Maar, het gaat ons er niet om, om veel geld te verdienen. Tot nu toe steken we elke cent terug in de zaak. Nee, dat is nooit frustrerend, je ziet Il Borgo groeien en bloeien. Dus welke stap ook volgt: het moet op ons pad komen en we moeten het vooral heel leuk vinden!”

51

rei

zen

Het Titicacameer ligt op 3.812 meter boven de zeespiegel.

Het is het hoogst bevaarbare meer ter wereld. Kijken naar de opkomende of ondergaande zon vanaf het meer is een magische ervaring.

52

peru

een veelzijdig land

N O O RW E G E N , H E T L A N D VA N H E T N O O R D E R L I C H T

Peru heeft veel gezichten. Het is een smeltkroes van rassen. De bakermat van de allereerste beschavingen boeit steeds meer reizigers. De negen regio’s hebben elk hun eigen karakter en landschap. Of je nu gaat voor de natuur, cultuur of het avontuur, je vindt het er allemaal. Het land heeft vele natuurschatten, zoals het hoogst bevaarbare meer. Ontelbare archeologische vindplaatsen, zoals Machu Picchu. En sportieve uitdagingen zoals wandelen over het Incapad of afdalen in de kloof van Colca. tekst: aldi van lierop foto: gail johnson & neale cousland

53

Het begint in Lima De internationale luchthaven in Lima is voor veel reizigers het beginpunt van hun Peruaanse avontuur. Bijna een derde van de bevolking van Peru woont in deze grote en drukke metropool met zo’n 9,5 miljoen inwoners. Het is een historische en levendige stad met prachtige koloniale architectuur, een heerlijke keuken, een uitbundig nachtleven en zelfs een aantal bezienswaardigheden uit de tijd van voor de Inca’s.

Een van de belangrijkste historische momenten start in januari 1535. De zeevarende Spanjaarden, onder leiding van Francisco Pizarro, maakten gebruik van de heersende burgeroorlog en wisten zo het Incarijk te veroveren. Ze vonden de Incahoofdstad Cuzco hoog in het Andesgebergte geen geschikte locatie als hoofdstad. Daarom stichtte Francisco Pizarro een nieuwe stad aan de kust. Hij noemde de stad La Ciudad de Los Reyes (Stad van de Koningen), ter ere van het katholieke feest Driekoningen. De rijke katholieke historie blijft goed bewaard in tradities, de grote hoeveelheid kerken en andere indrukwekkende gebouwen. Zoals aan het Plaza Mayor (ook bekend als Plaza de Armas) waar Pizarro de nieuwe stad stichtte. Hier werden veel belangrijke gebouwen neergezet, zoals de kathedraal, het paleis van de aartsbisschop, het stadhuis en het regeringspaleis.

De oudste bezienswaardigheid is de bronzen fontein uit 1651, midden op het plein. Plaza Mayor wordt gezien als het historische centrum van de stad en staat sinds 1988 op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Vanaf de zestiende eeuw wordt de stad Lima genoemd.

W ie d e ku st va n Li ma in vo ge lvlucht w il zie n , ka n p a r a gl id e n.

De moderne kant van Lima vind je in de wijken Miraflores, San Isidro en de kustplaats Barranco.

Daar zijn volop bars, restaurants en kunstgaleries.

In de jaren dertig kwamen de inwoners van Lima vooral naar Miraflores voor het strand en een landelijk uitstapje. Maar nu is het een drukke, moderne en trendy voorstad met mooie parken, zoals Parque Kennedy. ‘s Avonds en in het weekend zijn er vaak ambachtelijke markten en treden er plaatselijke artiesten op. Het amfitheater trekt massa’s mensen voor de avondvoorstellingen met Peruaanse muziek, van traditionele volksmuziek tot salsa en rock.

De kliffen van Miraflores, met uitzicht over de grote oceaan, zijn ook razend populair. Wie de kust van Lima in vogelvlucht wil zien, kan 54

paragliden vanuit het Raimondi Park. De tandemen sologliders scheren langs de kliffen, net enkele meters boven de hoofden van het wandelende publiek.

Regio Cuzco De oude Incahoofdstad Cuzco was ooit het kloppend hart van het grootste precolumbiaanse keizerrijk in de Nieuwe Wereld. Tegenwoordig is het vooral een belangrijk reisdoel van ZuidAmerikagangers. Nergens in Zuid-Amerika vind je zo’n ongelooflijk landschap, zulleke elegante koloniale gebouwen en verbluffende oude bezienswaardigheden en zo’n vriendelijke bevolking, die graag hun levensstijl met je deelt.

De samenstelling van de bevolking is typisch voor het land. De meesten zijn een mix van inheemse bewoners en het bloed van de Spaanse veroveraars.

Door de gevarieerde bezienswaardigheden is de regio Cuzco een trekpleister voor allerlei toeristen: backpackers met een krap budget, rijke wereldreizigers, groepen toeristen ‘on tour’ en wandelaars die bijzondere dingen willen zien in het achterland.

D e b evol king is een mix van inheem se be woner s en het bloe d van de Spaanse v er over aar s.

De gave van de Inca’s om in harmonie met de omgeving te bouwen is duidelijk zichtbaar in deze schilderachtige provincie in de Andes. De Heilige Vallei, die ze zagen als de vertegenwoordiging van de hemel op aarde, is zowel rijk aan natuurschoon als aan geschiedenis, met Incatempels en -forten.

Geen enkele is echter zo spectaculair als Machu Picchu, een Werelderfgoed van Unesco.

De koninklijke weg Machu Picchu wordt goed beschermd. Per dag mogen er maar 500 bezoekers naar toe, inclusief gidsen en dragers. Zonder vergunning kom je er niet in. Al maanden van te voren zijn deze vergunningen uitverkocht. Een bezichtiging van de Machu Picchu vraagt dus om een lange voorbereiding. Een van de manieren om er te komen is Zuid-Amerika’s beroemdste en populairste voettocht: de Inca Trail.

Om contact met elkaar te houden voorzagen de Inca’s hun uitgestrekte keizerrijk van een uitgebreid wegennet, de Cápac Ñan, met een lengte van 25.000 tot 30.000 kilometer. Het beroemde Incapad, dat Machu Picchu verbond

met de Heilige Vallei, is de best bewaarde weg.

Het pad voert langs fantastische archeologische plaatsen, dwars door uitbundige nevelwouden en over steile passen van de met sneeuw bedekte Cordillera Vilcabamba. De Inca Trail is een onvergetelijke ervaring voor iedereen die de poging waagt. De route is maar 39 kilometer lang, maar de tocht duurt vier dagen vanwege de constante hoogteverschillen.

Zuidelijke hooglanden In de zuidelijke hooglanden liggen de twee diepste ravijnen ter wereld, de Colca en de Cotahuasi; prachtig om te zien en een spannende, sportieve uitdaging. Dit is het thuisland van de Condor, de grootste vogel ter wereld, en andere vogels van de hooglanden zoals flamingo’s, kolibries en ibissen.

De mooie stad Arequipa, een caleidoscoop van elegante koloniale gebouwen en snelle moderne cultuur, is ‘s werelds grootste stad opgetrokken uit vulkanische rotsen. Indrukwekkende, nog actieve, vulkanen rijzen dreigend boven de stad uit. De pieken werden eerst beklommen door Inca’s op hun sandalen. Nu zijn ze een trekpleister voor klimmers van over de hele wereld.

Op een adembenemende hoogte van 3.812 meter boven de zeespiegel ligt het Titicacameer. Het is het hoogst bevaarbare meer ter wereld en het grootste meer van Zuid-Amerika. De grens tussen Peru en Bolivia loopt er dwars doorheen. Er is geen betere manier om dit prachtige open water te ervaren dan te staren naar de zonsopgang en de tientallen eilandjes op het meer. De bewoners van de drijvende rieten eilanden leven nog op dezelfde manier als hun voorouders eeuwen geleden. Maar sinds kort openen deze taaie, zelfvoorzienende hooglanders hun deuren voor toeristen die een of meer dagen op dit schitterende meer willen doorbrengen. Ze varen je rustig over in hun rieten boot naar hun rieten eiland met rieten huizen.

Door rechtstreeks zaken te doen met de lokale

De zuidelijk e hoog landen zijn h et thu island van d e condor .

bevolking, steun je de hele eilandgemeenschap die werkt als een soort coöperatie waarin ieder zijn eigen inbreng heeft: de bootsbemanning, de gezinnen en de handwerkslieden, die al spinnend en breiend over het eiland lopen. En in dit geval zijn het de mannen die het fraaie handwerk maken.

De Recoletakerk in Lima is een van de getuigen van de rijke katholieke historie.

Het gebouw verschilt van de andere kerken door elegante en zeer fijne beeldhouwwerken op de gevel.

55

hi arc

56

tec

tuu

r

villa 1 Bijzonder wonen, deels onder het maaiveld met een maximum aan licht en ruimte. Het kan. Dat bewezen de architecten van Powerhouse Company. Op een royale bosrijke kavel verrees een spraakmakende woning: parel in het groen. Stoer, stijlvol en origineel, met een boeiend gebruik van robuuste materialen. Resultaat van een flinke portie durf en inventiviteit. tekst: folly van dijk foto’s: bas princen

57

“Een droomproject om aan terug te denken” Architectenbureau Powerhouse Company bestond nog maar een paar maanden, toen de opdracht binnenkwam voor een woning in de bossen aan de rand van de Veluwe.

Een ongewone, zelfs lastige opdracht: van de kavel, groot 5000 m², mocht maar 200 m² bebouwd worden en qua hoogte was drie meter het maximum. Zouden die eisen strikt worden gevolgd, dan werd het huis veel te klein volgens de wens van de opdrachtgever.

Aangezien Powerhouse Company principieel de opdrachtgever centraal stelt, was vindingrijkheid geboden. Nanne de Ru van Powerhouse Company had al snel de oplossing: we bouwen deels onder de grond. Daar, onder het maaiveld, zijn slaapkamer, logeerkamers en de garage gesitueerd. Op de begane grond zijn de woonvertrekken.

“D e o p l o s s ing: b o u w e n o n de r he t ma a ive l d . “

Drie vleugels ontmoeten elkaar Het huis is ontworpen in een Y-vorm. In de centrale kern, het hart van het huis, komen de drie vleugels bijeen. Op de begane grond is het de hal die de vleugels met elkaar verbindt. Eén vleugel is ingericht voor werk, studie en muziek, de tweede voor koken en eten, de derde bestaat uit de tuinkamer en atelier, begrensd door een patio.

Elke vleugel heeft een geheel eigen identiteit en uitstraling doordat heel verschillende materialen zijn gebruikt, precies conform de wens en smaak van de bewoners. In de werkvleugel is dat overwegend notenhout, de woonvleugel wordt

58

gedomineerd door twee betonnen wanden, terwijl in de culinaire vleugel Noorse leisteen overheerst. De elementen zijn zo ontworpen dat een open geheel is ontstaan met vertrekken die vloeiend in elkaar overgaan. Op de eerste twee vleugels sluit een royaal, deels overkapt terras aan, waar het in zon of schaduw volop genieten is van de groene, bosrijke omgeving. In de living kan de groenmarmeren wand soepel worden weggeschoven, waarmee het verschil tussen buiten en binnen vervaagt. Dankzij de glazen wanden stroomt overal licht naar binnen. Bij de entree is zelfs spiegelglas gebruikt, zodat de bezoeker zichzelf met het bos op de achtergrond ziet, wanneer hij naar de voordeur loopt. Een originele aansporing om – letterlijk! – even stil te staan bij deze bijzondere plek. Het witte travertijn (ook wel travertin genoemd, een type kalksteen) van de gevel contrasteert prachtig met de groene omgeving. De kromming van de gevel geeft het terras een ongewone sfeer.

De laaggelegen patio met een acacia in het midden vormt een tuin in de woning en creëert een opmerkelijk visueel effect. Bovendien voorziet deze patio de slaapkamers in het souterrain van gefilterd licht. Er is op verschillende manieren door de architecten met licht gespeeld, zodat de vrees dat de ondergrondse vertrekken nogal donker zouden worden, gelukkig ongegrond bleek.

Speels en effectief golft het gazon hier en daar heuvelachtig naar beneden, zodat de grote ramen van het souterrain het daglicht maximaal kunnen toelaten.

Route architecturale Aan de doorgang tussen de begane grond en het souterrain is veel aandacht besteed. De twee verdiepingen zijn met elkaar verbonden door een gang die oogt als een middeleeuws gewelf, de ‘route architecturale’. Het gebruik van donkere aardetinten in deze gang zorgt ervoor dat de lichteffecten in de laaggelegen vleugels extra

aanwezig zijn. Hier beneden is gekozen voor een logische indeling van de Y-vorm: een vleugel met slaapkamer en badkamer, eentje met twee gastenkamers plus badkamer en een voor de garage. De intieme vertrekken beneden vormen een boeiend contrast met de enorme openheid van de vleugels op de begane grond.

Er is veel openheid in de woning, maar de architecten hebben er steeds op gelet dat de bewoners zich niet verloren zouden voelen in een zee van ruimte. Zo hebben ze een opmerkelijke, evenwichtige combinatie van sferen neergezet waarin de menselijke maat volledig behouden bleef. Vanzelfsprekend waren de opdrachtgevers bij elke fase van het proces van ontwerpen en bouwen nauw betrokken, een ‘lange, maar onmisbare dialoog op weg naar het eindresultaat’.

“ O ver al is d e m ensel ijke m aat b ehou den.”

Ook met de constructeurs en de aannemer werkten de architecten al in een vroeg stadium samen, zodat de haalbaarheid van het ontwerp tijdig en tot in detail kon worden getoetst. Het team van Powerhouse Company kijkt dan ook met veel voldoening terug op deze opdracht.

“Dankzij de geweldige samenwerking met alle partijen kon de woning binnen budget en planning klaar zijn. Er is een geweldig mooi huis ontstaan – niet alleen om te zien, maar ook om in te wonen. Voor ons een droomproject om aan terug te denken.”

coenen helmond, kerkstraat 52 helmond coenen idea eindhoven, heuvelgalerie 198 eindhoven

cuis ine tren ds

EEN NIEUW SEIZOEN IS OOK EEN NIEUWE COLLECTIE. MET HET VOORJAAR VOOR DE DEUR PAKKEN ONZE MERKEN WEER HELEMAAL UIT. NIEUWE KLEUREN, NIEUWE GEUREN EN NIEUWE VORMEN. ALLES VAN DE BESTE MATERIALEN EN NATUURLIJK SUPERHANDIG. DE NIEUWE ZAKDESIGNS! SWEETY COLLECTIE VOOR PRESENTEREN EN SERVEREN. OF DE NIEUWE GEUREN EN VORMEN VAN MR&MRS FRAGRANCE. MAAR OOK ONS TOPMERK JOSEPHJOSEPH KOMT MET EEN GEHEEL NIEUWE ORGANISING LIJN. HANDIG VOOR IN DE KEUKEN. EN HET HOEFT HELEMAAL GEEN 25 GRADEN TE ZIJN OM IJSJES TE MAKEN. MET DE NIEUWE SOCIAL POPS GEEF JE DE BOODSCHAP EENVOUDIG DOOR. EEN ANDERE VORM IJS MAKEN? DAT KAN ALLEMAAL MET ZOKU. KOM NAAR IDEA VOOR NOG VEEL MEER HANDIGE EN MOOIE KEUKENIDEËEN

citroën Gregoor Barten rijdt al vijf jaar lang elke dag in zijn Citroën ID19. Gregoor geniet van zijn auto en dat doet hij niet door hem in de garage te laten staan: “Ik gebruik mijn auto waarvoor ie gemaakt is.” teks t: e le ni ts o lo dimo s f o to : ha ns va n a s ch

62

mijn

auto

“Ik gebruik mijn auto waarvoor ie gemaakt is..”

Inmiddels rijdt Gregoor al dertien jaar in oude auto’s. Wanneer en hoe zijn voorkeur is ontstaan weet hij niet precies. Wel weet hij dat hij oude auto’s vaak mooier vindt dan moderne auto’s. “ Zo’n auto heeft veel meer charme. Als je bijvoorbeeld naar mijn auto kijkt, zie je dat die gewoon mooi is. De lijnen die er in zitten, dat is pure kunst. Dat kom je tegenwoordig niet meer tegen.” Echter speelt niet alleen uiterlijk een rol in zijn liefde voor oude auto’s: “Ze rijden gewoon ontzettend fijn. Ik zie mezelf nooit meer in een moderne auto rijden.”

Gregoor ziet zijn auto niet als een verzamelobject, maar als een voertuig.

Elke dag rijdt hij in de auto en hij gaat er ook mee op vakantie met zijn gezin.

Daarom probeert hij de auto niet krampachtig in originele staat te houden, maar past hij de auto waar nodig aan. “Binnenkort komt er een grotere motor

in de auto dan er officieel in hoort. Dat vind ik niet erg, ik doe het omdat ik elke dag in deze auto rijd en ik gewoon rijcomfort wil. Een auto is gemaakt om te gebruiken.”

Momenteel is Gregoor niet van plan een andere oldtimer te kopen. Dat ligt grotendeels aan zijn vrouw: “Als zij geen nee zou zeggen, zou ik er nu misschien al veertig hebben,” grapt hij. Er is echter wel een auto waarvan hij droomt: de Citroën Traction. Toch zal hij die auto naar eigen zeggen nooit kopen: “Het is mijn droomauto en dat moet ie blijven. Het is heel mooi om altijd iets te wensen te hebben.”

63

nt auta rest editie e d van

hautecuisine helmondse

Vakidioten gedreven door passie. Dat is de beste omschrijving van de keukenbrigade van restaurant De Raymaert. Het prachtige, monumentale pand aan de Mierloseweg is dé plek om te genieten van heerlijke Helmondse haute-cuisine. Een chef-kok en souschef met bijna onmetelijke liefde voor hun vak. tekst: bernke van kreij foto: hans van asch

Het lege restaurant oogt sfeervol deze zaterdagmiddag. De tafels zijn secuur ingedekt.

Gesteven, witte damasten tafelkleden, gepoleerd glaswerk, mooi bestek en echte servetten. De ruimte is huiselijk en chic tegelijk.

Een entourage die past bij een écht restaurant.

En daar heeft Helmond er maar weinig van.

Restaurant De Raymaert aan de Mierloseweg is weliswaar al jaren een begrip in Helmond, inmiddels weten ook vele gasten vanuit de wijde omtrek het smaakvolle restaurant te vinden.

Dat smaakvolle zit ‘m overigens zeker niet alleen in de prachtige, authentieke sfeer die het monumentale pand uitstraalt. De échte smaken komen hier uit de keuken. Of beter gezegd van chef-kok Gert-jan Toonders (36) en souschef Ruud van Gemert (26). Wat onwennig zit het tweetal vanmiddag aan tafel, om te praten over hun passie voor het vak. Liever staan ze in de keuken ‘achter de kachel’, bekennen ze allebei.

“Ik ben een echte vakidioot”, vertelt Gert-jan.

“Er is nog nooit een dag geweest dat ik niet met plezier naar mijn werk ging. Zodra ik de keuken binnenloop, kom ik thuis.”

De liefde voor de keuken was er al vroeg bij Gert-jan. “Als kleine jongen hielp ik mijn moeder graag bij het koken. Ze bakte ook elk weekend een taart, steeds een andere. Ik vond het prachtig om haar te helpen. Al snel wilde ik dingen alleen doen. Ik zat nog op de basisschool toen ik in mijn eentje achter het

64

fornuis stond. Het begon met pannenkoeken en zo. Daar begint het voor iedereen mee, denk ik.

De keuze voor het vak was snel gemaakt. Ik ging naar de School voor Konsumptieve Beroepen in Eindhoven, dat wat nu De Rooi Pannen is. Om het koksvak te leren moet je vooraan beginnen, maar ik was een beetje een ongeduldig type, wilde snel vooruit. Natuurlijk moet je eerst de basistechnieken onder de knie krijgen, maar ik deed liever wat meer spannende dingen, meer ingewikkelde recepten. Vooral patisserie, dat vond ik prachtig. Nog steeds trouwens.

Niks mooier dan het vak van patissier. Als een kunstenaar prachtige taarten en bonbons maken, geweldig. Maar ik had al snel door dat ik dan veel te vroeg moest opstaan elke dag, en dat is echt niets voor mij.”

Bij Ruud liep het iets anders. “Tijdens mijn Havo had ik een bijbaantje als afwashulp in een restaurant. Ik vond het mooi om te zien hoe dat het er in zo’n keuken aan toe ging, maar professioneel gezien had ik mijn pijlen meer gericht op een baan in de handel, mijn vader achterna. Toch bleek de studie Internationale Handel niet echt iets voor mij. Op mijn achttiende heb ik de switch gemaakt en ben op de koksschool begonnen. Ik werkte daarnaast als keukenhulp in een restaurant. Dat viel in het begin best wel tegen, want je moet werkelijk alles leren.

zodra ik de keuken binnenloop, kom ik

thuis

Gert-jan Toonders (36) uit Stiphout werkte onder meer bij d’n Doedelaar in Heeze (nu Boreas), de Karpendonkse Hoeve, De Twee Heere in Geldrop (nu Ver tigO), De Prins in Eindhoven en De Warande in Helmond.

65

Ruud van Gemert (25) uit Helmond, werkte onder meer bij De Warande in Helmond, Restaurant De Luytervelde in Eindhoven en het sterrenrestaurant Parkheuvel in Rotterdam.

Zelfs sla wassen, dát moet je leren. Het gaat er in een keuken om dat je een bepaalde snelheid ontwikkelt, zodat je in zo weinig mogelijk tijd, zo efficiënt mogelijk al je handelingen uitvoert.”

Sinds twee jaar zwaait Gert-jan de scepter in de keuken van De Raymaert. Onder zijn bezielende leiding heeft het restaurant zich de afgelopen jaren verder ontpopt tot een kwaliteitsrestaurant.

Een vermelding in de Guide Rouge van Michelin ziet hij dan ook als een beloning van zijn werk.

Sinds een half jaar is Ruud zijn souschef. De samenwerking tussen de twee is super, beamen ze allebei. Toch heeft ieder zijn eigen werkterrein.

Gert-jan draait de ‘warme’ keuken, Ruud is verantwoordelijk voor de koude gerechten.

Het vak van kok wordt vaak geromantiseerd, vinden de twee. “Zeker als je die televisieprogramma’s ziet. In werkelijkheid komt er veel meer werk bij kijken. Wij moeten soms wel tien verschillende gerechten tegelijk bereiden, terwijl je ze op televisie druk in de weer ziet, met slechts één gerecht”, vertelt Ruud. “Ook denken mensen vaak dat een kok pas rond half zes de zaak binnenkomt, zijn spullen klaarzet en dan rond tien uur is afgewerkt. We beginnen gewoon ’s ochtends hier. Dan gaan we aan slag met de mis en place. We maken de soepen, de basis voor de sauzen en blancheren de groenten. Er is zo ontzettend veel voorwerk, maar ook dat is een mooi deel van ons vak.”

“ E r is n o g n ooit e e n d ag ge w e e s t da t ik n i et me t p l e z ie r na a r m ij n w e r k ging “ GjT Ook deze middag wordt er al druk gewerkt in de keuken van De Raymaert. Een stagiair is druk met het schoonmaken van een schaal maloeskes, een soort kleine uitjes. Op het buffet staat gekonfijte aardappel in ganzenvet af te koelen.

Ruud haalt een bakblik uit de oven met daarop rijststengels met zwarte sesam, die vanavond als garnering dienen. Met grote precisie ontdoet een

66

zo overnemen. Het dient altijd als inspiratie, vervolgens doe ik er mijn eigen ding mee. Je voegt er eens iets aan toe, probeert wat uit.”

“Laatst vond ik een recept in het kookboek ‘Thais voor beginners’”, vertelt Ruud lachend. “Dat hebben we vervolgens als basis gebruikt voor een heel bijzonder, nieuw en eigen gerecht.”

andere keukenhulp mooie, verse kalfslende van vetfloebertjes.

Meestal gaan Ruud en Gert-jan rond een uur of twee weer huiswaarts, om dan ’s avonds pas weer terug te komen. In de tussentijd kruipt Gert-jan thuis weer achter het fornuis om voor zijn gezin te koken. “Dat kan van alles zijn, soms gewone Hollandse pot, maar ook een bijzonder gerecht.

Mijn kinderen (2 jaar en 5 maanden, red.) zijn nog te jong om al van allerhande fijnproeverijen te genieten. Maar ook thuis gebruik ik alleen pure ingrediënten. Nooit uit een pakje of een zakje.

Dat is een doodzonde.” Ruud kookt thuis amper, bekent hij. “Ik schuif graag bij mijn moeder aan, die heerlijk kan koken. Voor mij is koken mijn vak, thuis doe ik liever andere dingen. Behalve bij een feestje of een speciale gelegenheid, dan laat ik mijn kookkunsten wel eens thuis zien.”

De kaart van het restaurant wisselt ongeveer per seizoen, vertellen de koks. Daarnaast biedt De Raymaert de gasten ook altijd verrassingsmenu’s.

“Zo blijven we op zoek naar mooie nieuwe gerechten om gasten te verwennen, want dat maakt het vak juist zo leuk.” Hoewel het samenstellen van de kaart altijd in samenspraak gaat met eigenaren Richard van de Walle en Anne-Claire van Schip hebben de twee grote vrijheid wat betreft het ontwikkelen van nieuwe gerechten.

“Het is niet zo dat er kookboeken op mijn nachtkastje liggen, maar ik ben wel altijd bezig met mijn vak”, vertelt Gert-jan. “Steeds op zoek naar nieuwe, mooie recepten. Ik gebruik dan ook alles om inspiratie op te doen. Natuurlijk haal ik die uit kookboeken, maar ook via de televisie of internet. Ja, zelfs de Allerhande brengt mij wel eens op ideeën. Toch zal ik nooit een recept

En dat de koks een goede smaak hebben, blijkt wel wanneer ze hun eigen lievelingsgerechten desgevraagd onthullen. Een ultiem voorgerecht is voor beide heren ‘iets’ met verse schaal- en schelpdieren zoals langoustines.

Een mooi stukje verse vis, tarbot of zeetong mag het tussengerecht zijn voor Ruud. Gert-jan kiest dan liever voor een salade met vis, of nog beter, met king crab. Gebakken ganzenlever, vindt hij overigens een prima alternatief. Een goed bereide watersnip staat bovenaan het lijstje van Ruuds

“ Wij m oeten so m s wel tien ver schi llen d e g er echten teg eli jk b er eiden, ter wi jl je ze op tel evisie d r uk in de weer ziet, m et slechts één g er e c h t “ RvG

hoofdgerechten, lamsvlees heeft de voorkeur van Gert-jan. Hoewel ze zelf bij De Raymaert graag vol overgave heerlijke desserts bereiden, slaan de heren in hun persoonlijke menu het dessert liever over. Ze verkiezen allebei een kaasplankje met een mooie, harde blauwaderkaas, een stukje Morbier en een ‘lopende’ Epoisse, zo fantaseren ze hardop.

We fantaseren graag met ze mee, want dat we hier met echte topkoks te maken hebben, mag wel duidelijk zijn. En een verrassingsmenu is verreweg de mooiste manier om uitgebreid kennis te maken met de kookkunsten van de heren van De Raymaert. Een verwennerij met mooie, vernieuwende gerechten die met passie zijn bedacht en door echte vakidioten zijn bereid.

Heerlijke Helmondse haute-cuisine.

sportc

Patrick’s column

Sporters en etalageruiten!

Patrick Houthooft is spor tdeskundige, spor tpresentator, trainer en zelf nog actief wedstrijdrenner!

Of sporters ijdel zijn? Natuurlijk zijn ze dat.Voordat ze de sportarena of hun trainingsdomein in of op gaan, kijken de sporters nog minimaal tien keer in de spiegel of de haartjes nog goed zitten en hun benen ingevet of geolied zijn. De heren, met hun torso waar Tarzan jaloers op zou zijn, gaan dus goed gesoigneerd op weg. Alles voor de looks! Ik kan en mag daar over meepraten, want ik spreek uit ervaring.

Ik fiets regelmatig even door het Helmondse centrum, de handen losjes op het stuur. Op de Steenweg word ik dan vaak aangesproken of toegejuicht. Laatst riep iemand nog ‘ha Patricio!’. Ik wilde over mijn schouder kijken, maar halverwege bleef mijn blik hangen bij iets veel belangrijkers. Een etalageruit! Het kan zomaar die van de bekende sport- of schoenenzaak zijn. Ik plaatste mijn handen in de beugel, zette mijn blik op cool en spande mijn kuiten aan. Goedkeurend bekeek ik mezelf in de etalage. Het zat wel goed met mijn vorm.

Etalageruiten zijn de spiegel van het rennershart. Hoe groter, hoe beter.

Laat een peloton renners langs een grote, donkere etalageruit rijden en je weet zeker dat bijna alle hoofden even opzij draaien. Ze staren naar hun zit. Naar de tekening op hun kuiten. Naar de bruintint op hun armen. Naar de nieuwe bril op hun neus, de hoogte van hun sokken, de stand van de helm, de pezen op hun dijbeen, de hoge velgen in hun fiets, de fonkeling van de spaken.

Wielrenners doen een moord om er cool en gesoigneerd uit te zien. Dat woord is de overtreffende trap van ijdel, narcistisch en perfectionistisch.

Een renner die aan dit profiel voldoet, krijgt van zijn collega’s het mooiste compliment wat hij kan krijgen: ‘Ziet er gesoigneerd uit.’. Je kunt thuis voor de spiegel nog zo lang prutsen aan je sokken, de stand van je bril en de coupe soleil in je haren: in de etalageruit is het altijd anders. Etalageruiten liegen niet.

En dan nu de enige werkelijkheid: een mooie look is toch gaaf!

Waarom? Daarom! Nee over smaak valt uiteraard niet te twisten.

Looks zijn bepalend. Je hebt zo al bijna gewonnen. Noem het meelopers, noem het meevoetballers of -fietsers, noem het een subcultuur, maar het verandert nooit. Sporters hebben een volledig op zichzelf staand gevoel voor schoonheid ontwikkeld.

olumn

boe

de

dualiteit voorbij De wereld om ons heen en de wereld in haar geheel veranderen in een snel tempo. Oude waarheden en zekerheden lijken steeds vaker te worden tot een “illusie van de waarheid”. We worden geconfronteerd met nieuwe waarheden. Waarheden die ontstaan doordat het “oude” niet meer werkt. Een proces dat voor steeds meer mensen duidelijk wordt en zich manifesteert.

De veranderingen bieden ons als individu en collectief kansen. Kansen die velen nog niet zien, maar wel degelijk aan de horizon verschijnen. door: alfred gerits foto: cover van het boek “illusie van de waarheid”

De huidige tijd als kans voor bewustwording Of het nu gaat om de financieel economische crisis op wereldschaal, de vastgelopen huizenmarkt in Nederland, de stijgende kosten voor gezondheid, onder druk staande pensioenvoorzieningen of het onderwijssysteem. We hebben of krijgen er bijna allemaal mee te maken, ook in Helmond. Diegene die er al direct mee te maken hebben doordat zij bijvoorbeeld hun huis proberen te verkopen of zelfs al te maken hebben met dubbele woonlasten of een restschuld, zullen op dit moment nog niet de kansen zien of willen zien die de huidige situatie hen aanreikt. Als mens zijn we geneigd ons slachtoffer te voelen van een situatie waarin we terecht zijn gekomen en de oplossing liever buiten ons zelf zoeken. In plaats daarvan kunnen we ook kritisch naar onszelf en onze eigen rol in het proces kijken. Dit geldt niet alleen voor individuen en gezinnen, maar ook voor bedrijven en (semi-) overheidsinstellingen.

De afgelopen decennia heeft alles in het teken gestaan van (economische) groei. Slechts weinigen durfden kritische vragen te stellen over de kwaliteit van het fundament waarop de groei gebaseerd was.

Internationaal groeien de schulden van overheden tot een recordhoogte. Nationaal dachten we lang met onze eigen woning een soort geldmachine te hebben en op vermeende overwaardes financierden we als collectief er lustig op los. Toen plotseling in 2008 de “crisis” zich manifesteerde bleek dat vele

68

aannames over waardestijging en automatische groei gebaseerd waren op enkel alleen hoop, vertrouwen en opportunisme. De jaren hieraan voorafgaand hebben velen zichzelf voorbij gelopen in de “ratrace” naar meer. Meer bezit en soms ook meer persoonlijke ontwikkeling. Massaal hebben velen zich gestort op cursussen, trainingen en workshops. Veelal ingegeven door de werkgever of onze sociale omgeving. De agenda’s van velen liepen steeds voller en ja, dat verschaft een goed gevoel.

Een gevoel om “erbij” te horen en mee te kunnen praten met iedereen en alles. Dit proces werd, en wordt nog steeds aangemoedigd door de media.

Wat we met zijn allen vergeten zijn, uitzonderingen buiten beschouwing gelaten, is om kritisch naar ons zelf te kijken.

In het huidige turbulente leven vinden slechts weinigen de rust om echt stil te staan en de stilte in zichzelf te zoeken om te ontdekken wat je echt zelf wilt en voelt. In plaats daarvan hebben de meesten zich laten meeslepen in het “spel” dat we het dagelijks leven noemen. Daarbij realiseren we ons niet of slechts beperkt dat velen van ons een soort “slaaf” zijn geworden van het systeem waarin we terecht zijn gekomen. Dat we het grootste deel van onze tijd moeten werken om aan alle (aan ons zelf ) opgelegde verplichtingen te kunnen voldoen. Met zijn allen hebben we een schuldenberg gecreëerd waarvan de onderliggende waarde louter nog op vertrouwen is gebaseerd. Nu het vertrouwen begint

k

illusie van de waarheid ZICHT OP EEN NIEUWE WERELD ALF R E D G E R I T S 69

‘ I n h e t turbule nte le ve n vinden slechts w e in ige n r us t om e cht s t il te staan b ij z ichz e lf .’

af te nemen, blijft slechts veel lucht over “als onderpand” voor de opgebouwde schulden. We worden ons daar nu steeds meer van bewust.

Hierdoor kunnen we als collectief ons vizier op de toekomst gaan richten, gezamenlijk de nieuw ontstane werkelijkheid in de ogen kijken en naar oplossingen zoeken. Oplossingen waarbij iedereen zijn of haar bijdrage levert om weer vaste grond onder de voeten te kunnen voelen. Ja, de vastgoedmarkt is nog steeds overgewaardeerd, maar tot op heden wil niemand, tenzij gedwongen, de “pijn” pakken.

We kunnen blijven hopen, maar dat verandert de situatie niet. Beter is het om samen, eigenaren en banken nog bewuster te worden van de situatie en de oplossing te zoeken in een afwaardering van het vastgoed waarbij alle betrokkenen hun deel van de pijn pakken. Het voert te ver om met ons vingertje alleen naar de banken te wijzen. Wij, de klanten, hebben aan de ontstane situatie evenzeer bijgedragen. Nu is het aan het collectief van huizenbezitters en banken om tot een soort herwaardering te komen en daar nieuwe condities op af te stemmen.

‘ we ga a n t e rug na a r d e m e n s e l ij ke ma a t’

betaalbare gezondheidszorg Door bewuster te worden van de manier waarop onze gezondheidszorg is ingericht en de stijgende kosten hiervan, zouden we een begin kunnen maken ook dit systeem te gaan herzien en veranderen. Uit verschillende (wetenschappelijke) studies blijkt dat vijftig tot zeventig procent van alle ziektes hun oorsprong vindt in de geest van de mens. Onze Westerse gezondheidszorg is hoofdzakelijk gericht op het bestrijden van de symptomen van ziektes in plaats van het voorkomen ervan. Door rust te zoeken in onszelf en onszelf te herenigen met onze persoonlijke drijfveren, maken we niet alleen contact met ons zelfherstellend vermogen, maar ook met wie we werkelijk zijn en waar onze echte passie ligt. We maken dan contact met ons gevoelscentrum. Iets dat we

70

in onze jachtige West-Europese samenleving verleerd lijken te zijn. Dit is wel onze bron van geluk, succes en vitaliteit. Door beter in contact te leven met ons gevoelscentrum zal het aantal mensen dat lijdt aan (chronische) ziektes afnemen en daarmee ook de kosten van de gezondheidszorg. Deze “holistische” visie op gezondheid die zowel het welzijn van de mens als ook de kosten van de gezondheidszorg dient, wordt door Internationale wetgeving steeds meer onmogelijk gemaakt. Zo legt bijvoorbeeld de Codex Alimentarius in de toekomst het voorschrijven van homeopathische geneesmiddelen door “holistische artsen” aan banden. Dit ten gunste van de farmaceutische industrie die hierdoor, met hun patenten op geneesmiddelen, hun inkomstenstroom gegarandeerd zien.

Bedrijfsleven nieuwe stijl Zo zijn er veel voorbeelden te noemen van systemen waarvan de meesten van ons voelen en merken dat het tijd is voor verandering.

Er komt steeds meer informatie naar buiten over misstanden, ongeoorloofde bonussen en andere excessen. We leven in een tijd waarin alles transparanter wordt. Niet alleen door de social media, maar ook door veranderingen die kosmologisch worden ingegeven. Het achter ons liggende tijdperk van dualiteit wordt afgesloten en ingenomen door een tijdperk dat meer is gebaseerd op positieve samenwerking en creatie. Een tijdperk dat in de toekomst haar fundament zal vinden op overvloed in plaats van op schaarste. Nieuwe technologieën zullen hun opwachting maken. Technologieën die werkelijk vernieuwend zijn en niet voortborduren op het bestaande. Het zullen technologieën zijn die balans brengen in de wereld, waardoor het denken in schaarste en dualiteit niet meer nodig is.

Het veranderende tijdperk stelt ook aan het bedrijfsleven nieuwe uitdagingen en kansen.

We leven in de “slimste regio” van de wereld (titel 2011). Misschien kan onze “Brainport regio” in de toekomst een rol spelen in de verdere ontwikkeling van nieuwe vormen van energie opgewekt uit bijvoorbeeld de zon, waterkracht of nulpuntenergie afkomstig uit het magnetisch veld van de aarde.

Autonome groei en overnames leken jarenlang het devies in het bedrijfsleven. De internationalisering van de economie lag hieraan ten grondslag. Het was “eten of gegeten worden”.

In de toekomst zal het bedrijfsleven anders ingericht gaan worden. Het belang van de lokale economie wordt groter en de manier waarop bedrijven ingericht en bestuurd gaan worden, zal in de komende jaren drastisch veranderen.

‘vanuit denken i n over vloed zul len de m ooiste ideeën ontstaan’ We gaan terug naar de menselijke maat en medewerkers van bedrijven zullen uitgedaagd worden op een nieuwe manier deel te gaan uitmaken van de onderneming waaraan zij verbonden zijn. Bedrijven zullen minder bestuurd gaan worden vanuit de bestuurskamers, maar meer vanuit het collectief van alle betrokkenen.

Dualiteit zal plaats maken voor co-creatie en vanuit het denken in overvloed in plaats van schaarste en angst zullen de mooiste ideeën ontstaan. We gaan een verschuiving zien van handelen vanuit ratio naar handelen vanuit het hart. Bedrijven die deze vertaalslag in een vroeg stadium durven te maken, zullen de winnaars van de toekomst zijn. Dit vergt inzicht en moed.

Moed om oude structuren, aannames en manier van leiding geven steeds meer los te laten.

Alfred Gerits startte zijn werkzame leven als ondernemer in de reclame- en marketing branche en creëerde later een exclusief lifestyle & yachting magazine. In de periode vanaf 2006 was hij als ondernemer en interim-directeur actief in projectontwikkeling en vastgoedbeleggingen in Duitsland. In 2012 schreef hij het boek “Illusie van de waarheid” (ISBN 9789081963602) en geeft daarin zijn visie op hoe de wereld in elkaar steekt en welke veranderingen ons te wachten staan.

Met het doorzien van belangen en verbanden in combinatie met praktisch inzicht en intuïtie is hij in staat een bijdrage te leveren aan de ontwikkeling en bewustwording van mens en organisatie. www.alfredgerits.nl

HOOFDSPONSOR / MAIN SPONSOR

SPONSOREN / SPONSORS

BEGUNSTIGER / DONOR

SUBSIDIﾃ起TEN / SUBSIDY PROVIDERS

MEDIA PARTNER

AFBEELDING: L. A. RING, BIJ DE TUINDEUREN. DE KUNSTENAARSVROUW, 1897 ﾂｩ SMK PHOTO / WWW.SMK.DK - DESIGN: RUDO MENGE

71

sport

otten maartje

Pubers van zestien. Meisjes. Als je ouders erover hoort is er vaak niks mee te beginnen. Vriendjes, tv, muziek, uiterlijk, onzeker, brutaal. Het lijstje van op z’n zachtst gezegd minder positieve associaties kan makkelijk langer gemaakt worden. Maartje Otten is ook zestien. Een uitzondering op de regel? Zou zomaar kunnen. Maartje is kanoslalommer. Traint, reist en studeert. Voor puberen lijkt geen tijd. tekst: arnold otten foto: ugur ozdemir

Natuurlijk is Maartje op tijd op de afspraak. De dagen dat ze in Nederland is, zitten vol. Vrije tijd is schaars.

De kleine Helmondse – ‘ik draag niet voor niks hakken’- lijkt er niet onder te lijden. De mooie, brede glimlach verdwijnt geen moment van haar gezicht.

Wat kanoslalom is? Ze legt het graag nog eens uit.

“Eigenlijk is het heel simpel. Je vaart in een kano door poortjes. De kleur van de poortjes laat zien aan welke kant je er doorheen moet. Raak je een poortje aan, dan krijg je twee strafseconden. Mis je een poortje, dan kun je het wel vergeten. Dan worden vijftig seconden bij je eindtijd opgeteld.”

Topsport Maartje zit nu zes jaar in de boot. “Ik stapte in bij een evenement in Helmond waar allerlei sportverenigingen zich presenteerden. Ik was meteen verliefd. Ben eigenlijk nooit meer uitgestapt.” Ze werd lid van HWC de Helmvaarders, de ambitieuze plaatselijke kanovereniging. Leerde de basis, ging trainen, ging nóg meer trainen, werd twee keer Nederlands scholierenkampioen en kwam vorig jaar in Jong Oranje terecht. “Dat was een hele verandering”, zegt ze. “Elke dag trainen, vaak twee keer. En ik moest naar een andere school. Het St. Joris College in Eindhoven.”

Dat was even wennen. “Heel even maar. Ik zit in een CTO-klas (Centrum voor Topsport en Onderwijs, red.) met alleen maar topsporters. We hebben geen les, maar doen het programma bijna helemaal zelfstandig

72

aan onze laptop. En als we trainingskampen of wedstrijden hebben, gaat de laptop gewoon mee. Ik vind het een superfijne school en voel me er helemaal thuis. Dat komt natuurlijk ook omdat we maar relatief weinig uren maken. Ik heb nu veel tijd om te trainen.”

In een slaapzak Maar de droomcarrière kreeg vorig jaar een flinke optater. De datum vier december 2012 staat nog met rode letters in haar geheugen gegrift. Toen maakte sportkoepel NOC*NSF bekend dat de kanoslalomsport geen subsidie meer zou krijgen.

Jong Oranje werd opgeheven, trainers ontslagen en de sporters moesten het zelf maar uitzoeken. Even was er zelfs sprake van dat Maartje van school af zou moeten. “Dat lijkt nu gelukkig van de baan. Als dat was gebeurd, was ik in een slaapzak voor de deur gaan liggen, trouwens. Tot ze me erin hadden gelaten. Zou echt belachelijk zijn geweest. Vorig jaar moest ik van de bond naar die school, omdat ik anders niet genoeg vrij zou krijgen voor mijn trainingskampen en nu zou ik er weer vanaf moeten. Zo ga je volgens mij niet met mensen om. Nee, zelfs niet met pubers”, lacht ze.

Olympische Spelen Binnen de eigen club is ondertussen een nieuwe structuur opgezet. Met een gemotiveerde, deskundige eigen trainer in de persoon van Michael van den Boogaard, een eigen sportfysiotherapeut, een ambitieus buitenlands programma, maar helaas

ik was meteen

verliefd

alles kan mij

inspireren 73

‘ E e n s p o ns or?

Ja , gr a ag.

We e t j ij e r e e n?’

nog geen sponsor. “We hebben goede ouders, gelukkig. Maar op een bepaald moment is het niet meer op te brengen, dat snap ik ook wel.

Topsport sponsoren is lastig. Bedrijven geven liever aan goede doelen of aan sporten die dagelijks op tv komen. Toch denk ik dat wij veel te bieden hebben. We hebben een super gemotiveerd team van dertien sporters en met Claudia Leenders, ook een Helmondse, hebben we zeker iemand die in 2016 de Olympische Spelen kan halen. Ikzelf? Ik ga voor 2020. Heb iets meer tijd nodig, denk ik. In 2020 ben ik 24.

Dat lijkt me een ideale leeftijd. En mocht het niet lukken, dan kan 2024 of zelfs 2028 ook nog. Ooit daar staan, dat lijkt me geweldig. Alleen staan?

Nee, als je meedoet is dat om het beste uit jezelf te halen. Om te winnen dus. Daar ga ik alles voor doen.”

‘ Na t u u r l ijk w il i k o o k w e l e e ns g aa n s h o p p en me t vr ie n din ne n’ Shoppen en stappen Terug naar de puber die Maartje toch gewoon is.

Heeft ze geen zin om ‘gewoon’ met vriendinnen te shoppen en te stappen? Is het wel gezond om alleen maar met sport en studie bezig te zijn?

Even verdwijnt de glimlach om plaats te maken voor een serieuzere blik. “Natuurlijk heb ik ook wel eens zin om te shoppen. Alleen is daar weinig tijd voor. Als ik in Nederland ben zoek ik dat wel op. Maar inderdaad, mijn vriendinnen van mijn vorige school hebben ook hun eigen contacten weer en dan is het soms wel moeilijk om daar bij aan te sluiten. Aan de andere kant hebben we op school en bij het kanoën natuurlijk ook sociale contacten. De sfeer is erg goed. Ook op 74

school, ja. Vorige week deden we nog met z’n allen een stoelendans. Of kan ik dat hier beter niet vertellen? Maar de contacten zijn anders. In de CTO-klas is iedereen bezig met zijn of haar sport. Daar is veel onderling begrip en respect.

Ik weet ondertussen wat er gebeurt als een judoka in een week tijd een paar kilo gewicht moet verliezen. Dan krijg je echt respect voor die collega-sporter. Het is allemaal anders, een andere sfeer, maar wél heel erg leuk.”

Vooruitzicht Om haar sport te kunnen beoefenen zit de week van Maartje erg gestructureerd in elkaar. Twee trainingen per dag, vaak een vaartraining én een krachttraining. Vier tot vijf uur naar school.

Eten en slapen. In het weekend wordt verkast naar een wildwaterbaan in Duitsland. De meeste trainingskampen zijn in Augsburg. “En dan hebben we de internationale wedstrijden nog.

Als dit blad uitkomt hebben we vier wedstrijden in Bretagne. Eind maart hebben we de kwalificatiewedstrijden in Leipzig, daarna gaan we naar Frankrijk en in de zomer hoop ik dat ik me gekwalificeerd heb voor de EJK en de WJK, de juniorenkampioenschappen. Die worden gehouden in Bourg, in Frankrijk en in Liptovsky in Slowakije. In het najaar hebben we dan nog het Nederlands kampioenschap dat trouwens in Duitsland gehouden wordt en ik hoop nog mee te kunnen doen aan een WorldCup wedstrijd in Bratislava. Een mooi vooruitzicht, toch?”

De boterham In tegenstelling tot de PSV-voetballers in haar klas of de tennisser die al in het internationale circuit zit, is voor Maartje één ding nu al duidelijk: met het kanovaren zal ze, hoe goed ze er misschien ook in wordt, nooit haar boterham kunnen verdienen. Ze weet het. “Ja, natuurlijk.

Maar ik weet ook dat ik op dit moment enorm veel leer. Kijk, een trainingskamp in de Franse Pyreneeën bijvoorbeeld klinkt goed en ís ook

mooi, maar de discipline en de schema’s zorgen ervoor dat het echt geen vakantie is. Om acht uur gaat de wekker, om half tien heb je je eerste training. En aan het einde van de dag, na twee of drie trainingen, en nadat je zelf boodschappen hebt gedaan, gekookt en afgewassen, gaat het lichtje al snel uit. Zeker omdat de volgende dag precies eenzelfde programma kent. Ik ben ervan overtuigd dat ik door deze sport mede gevormd word. Ik leer omgaan met teleurstellingen, word heel snel zelfstandig, leer doorzetten en ik zie ook nog eens wat van de wereld.”

Maar blijft de vraag: waar ga je straks je boterham mee verdienen? Maartje: “Ik heb echt nog geen idee. Ik ben pas zestien, hè. Zit in 4VWO. Heb dus nog een tijdje. En misschien ga ik, als ik mijn diploma heb wel een jaartje alleen maar kanoën en probeer ik met een bijbaantje het geld daarvoor bij elkaar te krijgen. Of met een sponsor? Ja graag, weet jij er een?”

‘Niet el ke puber is hetzelfde. Deze heeft een m oo i e dr oom .’

Genieten Na anderhalf uur kletsen is er veel duidelijk geworden. Niet elke puber is hetzelfde. Deze heeft een droom. Een mooie droom. De weg er naartoe is nog lang, dat weet ze. En misschien leidt die weg uiteindelijk wel helemaal niet naar die droom, maar wordt ze eerder wakker. Omdat haar talent net niet toereikend is, of gewoon omdat ze pech heeft. “Daarom is de weg naar die droom ook zo belangrijk. En die weg, daar geniet ik met volle teugen van.”

co die lumn rdo nk

Gerard’s column

“trots ” Gerard Bosmans is 47 jaar, getrouwd, heeft 3 kinderen en woont sinds 2006 in Dierdonk. Hij is docent Natuurkunde op het Dr.-Knippenbergcollege.

Dierdonk is een wijk om trots op te zijn. Ik zal uitleggen waarom dat in ieder geval voor mij geldt. Net als u mopper ik ook op van alles om me heen, maar we vergeten vaak dat er ook veel goede kanten te zien zijn. Neem nou pubers.

Mijn zoon combineert zijn opleiding met zijn baan als DJ. Elke nacht in het weekend is hij ‘aan het werk’, slaapt lang uit en als er dan iets gedaan moet worden voor school, dan gebeurt dat op het laatste moment. Maar toch, hij is bezig met zijn toekomst, hij verdient zijn eigen geld, woont nog graag thuis en begeeft zich op het rechte pad.

Kortom, een jongen waar ik echt trots op ben.

Mijn dochter van 17 heeft een grote vriendengroep. Ze wil elk weekend uit, drinkt dan in bij vrienden die ik nauwelijks ken, komt laat thuis en wil midden in de nacht in haar eentje naar huis fietsen.

Maar ook op haar ben ik trots. Een geweldige meid die midden in het leven staat en die er wel komt.

Niets ten nadele van mijn jongste dochter maar nu genoeg over hen.

Terug naar Dierdonk. Een wijk waar veel op te mopperen valt. Denk maar aan de lelijke kerstboom, de vreemde fontein, het minuscule winkelcentrum, het toenemend aantal hangjongeren en het onhandige wijkgebouw. Maar je kan er ook anders naar kijken.

Ik loop door de wijk en bewonder de grote kerstboom, ervaar de rust van de centrale fontein, doe snel boodschappen in de grote supermarkt, maak een praatje met de vriendelijke jeugd en geniet van de drukte in het toegankelijke wijkgebouw. Ik zie dat de huizen allemaal op ruime percelen staan met mooie voortuinen, wandel door de schitterende lanen, dreven en singels en sta eens stil bij de mooie 30-er jaren bouwstijl.

Ik waardeer de rust, maar kijk ook naar de vele kinderen die zich vermaken op de speelveldjes. Als ik zin heb, kan ik deelnemen aan de activiteiten die voor de wijkbewoners worden georganiseerd. De jaarlijkse DierDonkDagen zijn hierbij echt het hoogtepunt. Wil ik toch even weg uit de wijk, dan ben ik snel in de Bakelse Bossen of in de stad. Ja, Dierdonk is een wijk waar ik me helemaal thuis voel en waar ik trots op ben.

Gerard

75

s colour nd mo of hel

sultan

In de loop van de jaren 70 werd duidelijk dat de ’gastarbeiders’ niet meer terug wilden naar eigen land. Ze wilden hier blijven wonen en werken en hun gezinnen laten overkomen. De regering stond dat toe op voorwaarde dat ze hier hun gezin konden onderhouden en een goede huisvesting konden geven.

Zodoende werden veel gezinnen herenigd. Deze gezinshereniging vond met name plaats in de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw. tekst: ayse ozdemir foto: ugur ozdemir

Het Turkse dorpsleven Sultan Alagoz denkt met weemoed terug aan haar jeugd in Turkije. Ze beschrijft haar ouderlijk huis als warm en liefdevol. Het leven in het dorp was goed. Haar ouders hadden een lapje grond wat ze verbouwden en ze hadden een aantal koeien. Haar vader deed dienst als Hodja (een soort pastoor) in de moskee in het dorp. In ruil voor zijn werk kreeg hij allerlei producten die de dorpelingen verbouwden. Tegenwoordig zijn Hodjas in dienst van de regering en krijgen zij een salaris van de staat. “Nadat ik in 1961 de basisschool had afgemaakt in het dorp, besloot mijn vader met het hele gezin te verhuizen naar de stad Ușak. Mijn broer was twee jaar eerder vertrokken, omdat hij er ging studeren. Mijn vader verkocht ons huis in het dorp en kocht een huisje in de stad. Ruim 2 jaar kon mijn vader geen vaste baan vinden. Hij heeft allerlei dagklusjes aangenomen, zodat we toch nog konden rondkomen. Ik mocht niet naar de middelbare school om door te leren, maar wel naar een naaicursus vlakbij ons in de buurt. Na 2 jaar kreeg ik een certificaat. Ik kreeg een naaimachientje en begon thuis allerlei kleine verstelwerkjes te doen voor klanten. Ik was er trots op dat ik op deze manier mijn bijdrage kon leveren en dat dit gewaardeerd werd door mijn ouders.

Een betere toekomst “Ik was 19 jaar toen ik trouwde. Op mijn twintigste kregen we onze eerste kind, een zoon. Op een gegeven moment vertelde mijn man dat hij zich had ingeschreven voor werk in Europa. In 1971 werd hij opgeroepen voor een medische keuring, omdat hij kon

76

gaan werken in Nederland. Eigenlijk vond ik het niet fijn dat hij zou vertrekken en ik met onze zoon zou achterblijven, maar ja, het was voor een betere toekomst… Mijn man bracht mij en mijn zoontje naar mijn ouders, zodat ik bij hen kon verblijven tot hij weer terug zou komen. Bijna wekelijks kreeg ik brieven van hem waarin hij beschreef hoe mooi Nederland was. Elke 3 maanden kreeg ik de kinderbijslag toegestuurd. Hij kwam elk jaar op vakantie en bracht cadeautjes mee voor ons allemaal. Omdat onze zoon hem alleen maar kende van de vakanties, de verhalen en de foto’s, was hij terughoudend, verlegen wanneer hij zijn vader weer zag. Maar als zijn vader hem bij zich riep om hem te knuffelen, dan liet hij dit wel toe. In 1976 werd onze dochter geboren. Hoewel ik altijd kon terugvallen op familieleden verlangde ik naar mijn eigen gezin. Ik drong bij mijn man aan dat hij een keuze moest maken. Of hij kwam terug naar Turkije of hij moest zorgen dat ik met onze kinderen naar Nederland kwam. Mijn man koos voor het laatste; op 10 juni 1980 kwam ik samen met onze twee kinderen naar Nederland.

Het leven in Nederland We hadden een leuk huis in een fijne buurt. Omdat we het huis nog moesten schoonmaken en inrichten, verbleven wij ongeveer 2 weken bij onze Turkse buren.

Deze mensen ben ik erg dankbaar, omdat ze altijd voor ons klaarstonden. De kinderen begonnen met school en ik ging naar een Nederlandse taalcursus. Ik had een erg goed contact met mijn Nederlandse buurvrouw. We kwamen

mijn man had zijn leven

buitenshuis

binnenshuis en ik had mijn leven

77

Sultan Al ag ö z (2 1 feb ru a ri 19 4 8 ) is g e b o r en i n een dorpje vl akb ij de S t a d U șa k i n Tur kije . Zij g ro ei d e o p i n een g e zin m e t 4 k i n d eren , i s al l e e ns taand e n h eeft 3 ki nder e n e n 5 kl e i n k i n d eren .

V anaf 1 98 0 wo on t z i j i n H e l m o nd .

vaak bij elkaar over de vloer. Kookten samen.

Hoewel ik amper Nederlands kon en zij natuurlijk geen Turks, begrepen we elkaar toch prima.

We communiceerden met mimiek, gebaren, handen en voeten en hadden veel plezier met elkaar. Inmiddels beheers ik de Nederlandse taal voldoende om mijzelf te kunnen redden in het dagelijkse leven.

Werken voor het gezin Vrij snel was ik gewend aan mijn nieuwe leven in Nederland. Mijn man werkte en ik zorgde voor onze kinderen en het huishouden. In 1986 was ik zwanger van onze derde kind. Op een gegeven moment merkte ik dat mijn man en ik uit elkaar waren gegroeid. We vormden geen hecht gezin. Mijn man had zijn leven buitenshuis en ik had mijn leven binnenshuis samen met mijn kinderen. We konden niet goed praten over onze problemen. Een hele tijd heb ik gehoopt dat het vanzelf weer goed zou komen tussen ons.

“ We co m m u ni c eer d en m e t m im ie k, geb a r en , hande n e n vo e t en en hadde n ve e l pl ez i er met e l kaar . “

Tot hij in 1988 aan gaf dat het beter was als we zouden scheiden. Ik was ontsteld, weigerde om te gaan scheiden en heb minstens een week gehuild van verdriet. In die periode kreeg ik veel ondersteuning vanuit mijn familie. Uiteindelijk ben ik akkoord gegaan met een scheiding.

Opgroeiende kinderen Jaren later trouwde onze oudste zoon . Inmiddels heeft hij eigen gezin gesticht. Onze dochter zat

78

“E i ge n l ijk v on d ik h et n iet fi j n d at h ij z ou v ertrekken en i k met on z e z oon z ou a c h terb l ijv en , maar ja, h et was v oor een b etere toekoms t… ”

op de politieschool toen zij daar een Nederlandse jongen leerde kennen waar zij verliefd op werd.

Op een dag kwam ze thuis en vertelde ze dat ze haar vriend aan ons wilde voorstellen. In eerste instantie reageerden we allemaal stomverbaasd.

We waren het niet eens met haar keuze. Maar onze dochter hield voet bij stuk en uiteindelijk trouwde ze met haar Nederlandse vriend. Enkele jaren later werd het contact tussen mij en mijn ex-man steeds minder. Hij kwam alleen nog om ons jongste zoontje (toen zeven jaar oud) en zijn kleinkind op te halen. Dan nam hij ze ergens mee naar toe om wat tijd met ze door te brengen.

Veilig en zelfstandig Mevrouw Alagoz is nu 64 jaar. Ze woont samen met haar jongste zoon die inmiddels 24 jaar is. Haar oudste twee kinderen hebben hun eigen gezinnen en wonen elders in Nederland.

Ze heeft regelmatig contact met hen.

Gezondheidsklachten heeft ze niet echt , zegt ze, hoewel ze ook wel iemand is die niet graag naar de huisarts gaat als ze wel klachten heeft. Een keer in de week gaat ze naar sportles, speciaal voor allochtone vrouwen en op donderdag neemt ze deel aan de ontmoetingsbijeenkomst voor Turkse vrouwen. Hier krijgen de vrouwen informatie en voorlichting over allerlei relevante

onderwerpen. Ze heeft geleerd hoe ze geld kan pinnen en haar saldo kan inzien. Ze zegt dat ze dankbaar is voor datgene wat ze heeft. “Dankzij Nederland voel ik mij veilig en zelfstandig.

Regelmatig vraag ik tijdens mijn gebed aan God om over Nederland te waken. Gelukkig maar dat ik in Nederland woon! Ik moet er niet aan denken hoe mijn leven eruit had gezien wanneer ik als gescheiden vrouw en alleenstaande moeder in Turkije had moeten leven.”

Momenteel geniet ze met name van het succes van haar jongste zoon, die vaak optreedt met zijn playback act van Michael Jackson. Hij heeft in 2011 de finale gehaald van het Turkse televisie programma ‘Yetenek Sizde’, vergelijkbaar met ‘Holland’s Got Talent’. Sultan Alagoz is verantwoordelijk voor het naaiwerk van zijn meeste Michael Jackson kostuums. Ze is erg trots op hem. “Hij heeft het niet gemakkelijk gehad. Hij begon erg jong met dansen. Door zijn

“ O n z e doc h ter z at op de pol ities c h ool toe n z ij daar een N ederl andse jon g en l eerde kenne n waar z ij v erl iefd op werd. O p een dag kw am z e th u is en v ertel d e ze dat z e h aar v rien d aan on s wil de v oors telle n”

doorzettingsvermogen is hij nu zover gekomen en zie ik hem genieten van zijn succes. Ik deel zijn enthousiasme en sta voor de volle 100% achter hem. Het leven is erg mooi, ondanks alles.”

www.theaterspeelhuis.nl

Liefde Levenslang Donderdag 2 mei 2013, Tijd 20:15 Linda van Dyck, RenĂŠe Fokker e .a.

TONEEL

Als Juliette de gevangenis in moet, verbreekt de familie elk contact. Vijftien jaar later komt ze vrij. Hoe overbrug je zoveel jaren van vooroordelen, angst en afwezigheid?

iek

De tijd dat ziekenhuizen kaal, wit en klinisch waren is voorbij. Steeds meer ziekenhuizen verfraaien hun ruimtes. Dit doen zij bijvoorbeeld met kleurig meubilair, verse bloemen en beeldende kunst. Het ‘gezelliger maken’ van ziekenhuizen is een idee dat is geworteld in de Planetree filosofie. tekst: maar tje vos-swinkels illustratie: leonard claessens

Planetree is een organisatie die in 1978 werd opgericht in de Verenigde Staten door Anna Jacques, een patiënte die ontevreden was over de zorg die zij had gekregen tijdens haar verblijf in een ziekenhuis. Planetree streeft naar meer persoonlijke en menselijke zorg.

Naast Amerikaanse ziekenhuizen heeft de organisatie ook leden in Japan, Brazilië, Canada en Nederland. Behalve voor mensgerichte zorg, maakt Planetree zich sterk voor een prettige en zorgzame omgeving. Een ziekenhuis met veel licht, warme kleuren en natuurlijke elementen, waar patiënten, bezoekers en medewerkers zich op hun gemak voelen. Want als mensen zich prettig voelen, is dat goed voor hun herstel.

De visie van Planetree wordt ook gedeeld in het Elkerliek ziekenhuis. Daar ontmoet ik Hans van den Broek, radioloog. Hij is voorzitter van de kunstcommissie en kan me dus feilloos uitleggen hoe dat nu precies zit met de kunstcollectie van het ziekenhuis. Ik tref hem in zijn werkkamer, helemaal in het donker beoordeelt hij scans op zijn computerscherm.

Om over kunst te kunnen praten, moet je het ook kunnen zien. We lopen daarom onder andere naar de hal op de begane grond van het Elkerliek ziekenhuis. Hier staat een grote glazen wand waarin verschillende foto’s zijn verwerkt.

Het is een kunstwerk van Aglaïa Konrad. Zij dekte deze halfronde vensterwand in 1996 gedeeltelijk af met transparante fotografische voorstellingen van steden, binnenruimten en beelden uit speelfilms om zo een weidse blik op de wereld te geven.

80

Van litho’s naar echte kunst Met de oprichting van de kunstcommissie is het kunstgebruik in het ziekenhuis aanzienlijk verbeterd. Van den Broek: “In het Elkerliek ziekenhuis ontstond de behoefte om zowel de ruimten waar patiënten verblijven als de werkruimten van het personeel te verfraaien.

Het Elkerliek had regelmatig kunst in bruikleen van onder andere Museum Van Bommel Van Dam in Venlo en leende werken van de gemeente Helmond. De eerste eigen aankopen bestonden uit etsen, zeefdrukken en litho’s. Tot de jaren tachtig sierden deze kunstwerken verschillende ruimten in het ziekenhuis. Rond 1985 ontstond er onvrede over de manier waarop de kunstwerken werden behandeld en gepresenteerd. Werken hingen scheef in lijsten of waren beschadigd.

Er werd een kunstcommissie samengesteld, de collectie werd opgeschoond en er kwam een budget voor het opbouwen van een eigen kunstcollectie. De huidige commissie zorgt voor het beheer en behoud van de collectie. Wanneer er nu iets beschadigd is of op een verkeerde plek hangt, wordt dit meteen aangepakt.”

Kunst met een statement De kunstwerken voor het Elkerliek ziekenhuis worden heel divers aangekocht. Van den Broek: “De kunstcommissie gaat hiervoor op atelierbezoek bij regionale kunstenaars. De kunst moet kleurrijk zijn en het ziekenhuis een prettige uitstraling geven. Ook mogen de kunstwerken niet te klein zijn, maar aan de menselijke maat voldoen.

het

kunst in

st

erl

elkerliek

kun

elk in

kunst in het ziekenhuis

decoratief of

helend?

81

“ P e r s o o n l ij ke e n men s e l ij k e zorg i s go e d vo o r he t her s t e l ” Een beetje erotiek mag, maar een kunstwerk mag niet aanstootgevend zijn. Dit alles in overeenstemming met de Planetree filosofie.

De kunstwerken mogen best statements zijn, zij moeten oproepen tot reactie. En die reactie mag zowel positief als negatief zijn. Van den Broek vindt feedback prettig: “Soms zie je een bezoeker of patiënt glimlachen bij het zien van een bepaald schilderij of beeld, of hoor je collega’s discussiëren over een nieuwe aankoop.

Die (positieve) discussie is wat we willen bewerkstelligen.” Zo liep hij eens achter een arts via de personeelsingang het ziekenhuis in. Van den Broek hoorde hem mompelen: “Hebben ze die vuilniszak nou weer niet opgeruimd?!”. “Vlak daarvoor was er een nieuw kunstwerk geplaatst; ‘Gorilla’ van Marjolein Mandersloot. Een klein, zwart gelakt bronzen beeld. Het werk lokte meteen reactie uit. Ook al was deze niet meteen positief, dit is precies wat de kunstcommissie voor ogen heeft. Inmiddels is de aap goed ingeburgerd en verschijnt er op zijn kop al een flinke bronskleurige vlek. Door de vele aaien die hij over zijn bol krijgt, begint de lak daar te vervagen.”

“ He b b e n ze die v uil n is za k n ou nog n ie t o p ge r u imd? “

Wisselende exposities Op de afdeling Radiologie is er acht à negen keer per jaar een expositie van een regionale (amateur) kunstenaar. De wachtruimtes van de afdeling beschikken over grote, witte wanden en noorderlicht. Ideale omstandigheden voor

82

“Ik ben er van over tuig d da t de kunstwer ken me e hel pen patiënten, b ezoeker s en me de wer ker s van het z ie kenhu is een g oed ge voel te g even” een tentoonstelling. Hier komen jaarlijks 70.000 patiënten die gemiddeld 15 minuten wachten op hun onderzoek. Kunst is dan een fijne afleiding en de kunstenaar weet dat zijn werk gezien wordt. Kunstenaars kunnen zowel een soloals groepsexpositie houden. Afhankelijk van het formaat kunnen er 25 tot 45 kunstwerken gepresenteerd worden aan de wanden. Voor ruimtelijk werk, als keramieken beeldjes of verzamelobjecten is een vitrine beschikbaar.

“De exposities op de afdeling Radiologie duren gemiddeld zes weken en behalve patiënten komen er ook regelmatig mensen speciaal even naar de afdeling voor de tentoonstelling. Het is leuk voor een kunstenaar om zijn of haar werk mooi bij elkaar gepresenteerd te zien en zij nemen regelmatig familieleden en vrienden mee om even een kijkje te nemen.”

Talent in het ziekenhuis In 2010 schreef de kunstcommissie een wedstrijd uit onder het personeel van het ziekenhuis. Zij was op zoek naar maar liefst 150 kleurenfoto’s om de 120 patiëntenkamers mee te sieren. Tot die tijd hing en stond er wel kunst in de algemene ruimten, in werk- en vergaderkamers en op poliklinieken. De patiëntenkamers konden nog wel wat aankleding gebruiken. Personeelsleden

mochten hun mooiste foto’s opsturen en een jury beoordeelde of deze geschikt waren. Hier werd enthousiast op gereageerd. Sinds maart 2010 is het mogelijk om als patiënt een foto te kiezen uit de uitgebreide catalogus. Ook worden de foto’s getoond op de flatscreens in de poliklinieken.

Dit project heeft een heel positief effect op zowel de patiënt als de medewerker. De patiënt heeft inspraak in wat er aan de muur hangt en de medewerkers hebben een goed gevoel omdat hun foto’s gewaardeerd worden. Iedere foto is voorzien van de naam en functie van de fotograaf, zodat iedereen kan zien waar de creatievelingen van het ziekenhuis zich bevinden.

Gorilla Radioloog Hans van den Broek heeft zelf een duidelijke voorkeur. “Een van mijn favorieten is zeker de inmiddels ‘beroemde’ Gorilla. Maar ook de drie portretten van Tanzaniaanse mensen, geschilderd door Tushi Nicolasen.”

“ Kunst is een fi jn e afleiding , al is h et m aar voor eve n “ Door mijn gesprek met en korte rondleiding van Van den Broek ben ik veel meer gaan letten op de kunst in het Elkerliek. En ik ben ervan overtuigd dat de kunstwerken meehelpen patiënten, bezoekers en medewerkers van het ziekenhuis een goed gevoel te geven. De omgeving waarin jij je bevindt is heel belangrijk voor je beleving en kunst draagt bij aan die beleving. Daarnaast biedt kunst afleiding van hetgeen waarvoor je eigenlijk in het ziekenhuis bent, al is het maar voor even.

POPPODIUM HELMOND 83

lavinia germano

Lavínia Freitas Vale Germano volgt haar hart bij alles wat ze doet. Zo kocht ze op een dag gewoon een leegstaande, vervallen kerk. Dáár verwezenlijkte ze haar droom: een eigen theater. Inmiddels is haar Annatheater al tien jaar een begrip in Helmond. Een theater met een ziel, een vrouw met een passie. tekst: bernke van kreij foto: ugur ozdemir

Het is nog koud in het Annatheater. IJskoud. Het is maandagochtend vroeg en Lavínia maakt snel een rondje langs de radiatoren in de foyer. Ze draait ze een voor een open in de hoop de temperatuur in de hoge ruimte snel wat omhoog te krijgen. De foyer is modern en knus tegelijk. Sloophouten tafels, eenvoudige stoelen, schemerlampen en een robuust houten bar. Aan de wanden hangen kleurige schilderwerken en affiches van voorstellingen. Het heeft in de verte nog wel iets van een kerkgebouw, maar eigenlijk ademt alles theater. Er hangt hier een onmiskenbaar artistieke sfeer waarin Lavínia deze ochtend het stralende middelpunt is.

the

ate

r

“Mijn eerste kennismaking met theater was in Australië. Ik was achttien toen ik tijdens een reis meedeed aan een workshop. Ik was meteen verkocht. Eenmaal terug in Brazilië begon ik toch maar gewoon aan een studie psychologie.

Ik woonde inmiddels in Brasília en speelde naast mijn studie bij een geëngageerd gezelschap. In die tijd heerste er nog een dictatuur in het land en waren de generaals aan de macht. Mensen mochten zich nauwelijks uiten. We speelden een socialistisch stuk dat onder toezicht van speciale controleurs gecensureerd werd. Je mocht op geen enkel manier de dictatuur aanvallen. We werden zo gedwongen heel creatief met taal en spel om te gaan. Heel leerzaam.”

84

“Liefde kan rare dingen doen met een mens. Mij overkwam het op mijn 22ste, toen ik in Brasília een rondreizende Nederlander tegen het lijf liep. Ik was direct tot over mijn oren verliefd. Het was geen optie dat hij in Brazilië zou blijven, dus besloot ik met hem mee naar Nederland te gaan. Ik weet nog steeds niet

wat me op dat moment bezielde, want ik had een geweldig leven in Brazilië. Had fijne vrienden, leuke ouders en was halverwege mijn studie. Van huis uit had ik meegekregen dat het van grote waarde was dat je eerst een goede baan had. Pas daarna kwam de zoektocht naar een man. Maar op dat moment kon het me allemaal niets meer schelen. We zijn halsoverkop in Brazilië getrouwd en vertrokken daarna naar Nederland. Ik merk dat ik nu nog steeds niet precies weet waarom ik destijds alles zo resoluut achter me heb gelaten. Om mezelf te beschermen zet ik ook nooit Braziliaanse muziek op. Dan krijg ik heimwee. Vreselijke heimwee. Maar ik wil eigenlijk ook niet meer terug. Ik hoor nu hier.”

“ I k had het g evoel dat i k de wer eld m oest ver b eter en , door het b este in m ensen naar b oven te halen ” “Van de ene op de andere dag was mijn leven verplaatst naar Deurne, of all places. Achteraf had ik graag iets van een inburgeringcursus gedaan. Maar die bestonden toen nog niet. Om Nederlands te leren, ging ik door het hele land naar toneelstukken kijken. Echt kijken was het, want van de taal begreep ik werkelijk niets. Toch bleek het wel een manier om Nederlands te leren begrijpen. Ik heb ook nooit een taalcursus gedaan, omdat ik dan via het Engels de Nederlandse taal moest leren. Ik wilde de taal hier direct voelen en me eigen maken. Niet de snelste manier, maar achteraf voor mij wel de juiste manier.

Bij een taal hoort een gevoel.”

“ik geloof in kleine

stapjes” 85

“De Nederlandse cultuur heeft me wel verbaasd.

Gesprekken zijn vaak oppervlakkig en pas als je iemand heel goed kent, wordt het persoonlijk.

In Brazilië voer je direct heel intieme gesprekken met elkaar, ook al ken je iemand niet. Bijvoorbeeld tijdens een busreis of op de markt. In Brazilië zijn mensen direct en oprecht persoonlijk in elkaar geïnteresseerd. Aan dat verschil heb ik erg moeten wennen. Het leek wel of niemand wilde weten wie ik werkelijk was. In het begin heb ik me best wel eenzaam gevoeld.

Pas achteraf begrijp ik dat het niet met mij als persoon te maken had. Zo zijn Nederlanders nu eenmaal.”

Helmond was ik een buitenlander met een harde ‘g’ en een rollende ‘r’. Ik paste niet in een hokje.”

En met respect voor het oorspronkelijke gebouw en de functie. Daarom heeft het Annatheater ook echt een ziel. Zo voel ik het.”

“Voordat ik was afgestudeerd, liep mijn huwelijk stuk. Toch heb ik geen moment overwogen om Nederland weer te verlaten. Het was echt een beetje mijn land geworden. Ik had her en der leuke regieklussen en zat professioneel goed in mijn vel. Op aanraden van vrienden verlegde ik mijn werkterrein naar Helmond, dat was toch meer een stad dan Deurne, verzekerden ze me.

Ik was meteen weg van Helmond, voelde me er thuis.”

“Omdat mijn Nederlands nog te slecht was, werd ik afgewezen op de toneelschool in Maastricht.

Ik begreep inderdaad niet veel van wat ze zeiden, dat klopte ook wel, maar toch hoopte ik dat ze me op grond van mijn andere kwaliteiten zouden aannemen. Na de geboorte van mijn dochter, probeerde ik het in Amsterdam. Dit keer met succes. Het waren tropenjaren, steeds op en neer vanuit Deurne. Ondertussen werd ook nog mijn zoon geboren, dus het was echt een drukke tijd. Maar als je echt doet wat je wilt en zo je hart volgt, dan lijkt je energie onuitputtelijk. Tenminste, zo heb ik dat ervaren.”

“São João da Boa Vista, het Braziliaanse stadje waar ik ben geboren, is misschien wel te vergelijken met Helmond. Daar groeide ik op in de hogere middenklasse. Vooral de kinderen uit die groep hadden het gevoel dat zij de wereld moesten veranderen. Linksom of rechtsom.

Je ging dus of de conservatieve kant op, of je werd juist een socialistisch type. Ik ging voor het laatste. Ik had het gevoel dat ik de wereld moest verbeteren, door het beste in mensen naar boven te halen. Ik ben ook heel idealistisch ingesteld. Sinds mijn 19e leef ik al biologischdynamisch. Ik ben ervan overtuigd dat een betere wereld begint bij jezelf. Ik geloof in kleine stapjes.”

“Afgelopen tien jaar hebben we hier veel mooie producties gehad. Het theater heeft een heel bijzondere sfeer. Het speelvlak ligt op de vlakke vloer, dat geeft zowel voor de spelers als voor het publiek een heel bijzondere dynamiek. Grote namen als Leon van der Zanden, Lenny Kuhr, Theo Maassen en Mark van de Veerdonk hebben hier met veel plezier gespeeld. Ook bieden we plaats aan amateurtheatergezelschappen die geen ‘eigen’ zaal hebben. Neem bijvoorbeeld Maskerade. Die spelen hier hun voorstellingen.

Die maken er dan helemaal hun huis van in de weken rond de uitvoering. Die wonen hier zowat.”

“Het Annatheater heeft echt een ziel. Zo voel ik het.”

“Op de Toneelschool raadden ze me aan om af te studeren op een Braziliaans stuk. De opdracht was om het toneelstuk op een geloofwaardige manier door Nederlanders te laten spelen.

Het stuk ging over de mix van culturen. Hier in Nederland wordt vaak gesproken over de multiculturele samenleving, maar dat lijkt iets kunstmatigs hier. Er gaat nog steeds veel langs elkaar heen. Meer een kwestie van elkaar accepteren, maar wel iedereen in zijn eigen hokje. Terwijl in Brazilië de samenleving gewoon multicultureel ís. Alle culturen zijn daar als het ware met elkaar versmolten. Dat zie je terug in het eten, in de taal, in de muziek, maar vooral ook in de mensen zelf. Verschillende culturen bestaan daar niet, het is een multicultuur.

Ik vind het soms wel eens bijzonder hoe ik hier geaccepteerd ben. In Amsterdam was ik een Brabander met een vreemd accent en in

Lavínia Freitas Vale Germano (1957, São João da Boa Vista, Brazilië) woont samen met de Helmondse kunstenaar Vincent van Ojen. Ze is moeder van vier kinderen: Isis (31), Raoul (29), Constança (28) en Sonja (16). Ze heeft twee kleinkinderen, de derde is op komst. Lavínia volgde de Toneelschool in Amsterdam, waar ze afstudeerde als theaterdocent

86

“Het Annatheater is ook als zo’n idealistisch idee geboren. Jaren geleden fietste ik hier een keer langs. Het pand stond leeg en alle ruiten waren ingegooid. Doodzonde, vond ik. De gemeente Helmond wilde het pand verkopen, maar vond dat geïnteresseerde kopers wel met een goed, onderbouwd plan moesten komen. Ik zag er meteen een theater in. Ik liep al langer rond met het idee voor mezelf te gaan beginnen. Hier zag ik zomaar ineens kansen liggen. Een eigen plek waar ik mijn grootse theaterplannen op mijn eigen manier vorm kon geven. Het toeval wilde dat mijn nieuwe partner Vincent als succesvol kunstenaar ook juist op zoek was naar een nieuwe, grotere atelierruimte. De combinatie van onze plannen viel goed bij de gemeente. In 1999 werden we de eigenaars van de Annakerk.

Vol overgave stortten we ons in het avontuur. We zijn direct op zoek gegaan naar mensen die bij ons plan pasten. Van aannemer tot elektricien, van schilder tot ontwerper, er moest een chemie tussen de werklieden zijn. We hebben alles samen gedaan, met dezelfde gedachte en de neuzen dezelfde kant op.

en toneelregisseur. Ze werkt als regisseur voor verschillende theaterproducties, heeft een eigen Jeugdtheaterschool. Verder geeft ze acteerlessen aan volwassen en ontwikkelt theaterprojecten voor onderwijs en bedrijfsleven. Ze leidt bovendien haar eigen theatergezelschap Vreemd Beest. Samen met Vincent is ze eigenaar van het Annatheater.

“We moeten steeds meer concurreren met buurthuizen en scholen in Helmond.”

“In principe kan iedereen de zaal huren. Of het nu voor een theaterstuk is of voor een bedrijfscongres, de ruimte is multifunctioneel.

Maar de laatste jaren zien we de verhuur flink teruglopen. We moeten steeds meer concurreren met buurthuizen en scholen in Helmond. Zij verhuren tegen aanzienlijk lagere prijzen hun ruimtes aan amateurgezelschappen, maar ook aan zelfstandige ondernemers. Dat voelt voor ons een beetje als oneerlijke concurrentie.

Voor die prijzen kunnen wij het theater niet opengooien. Ik zou graag zien dat de gemeente hier in een beetje meedenkt. Helmond heeft te kennen gegeven dat kunstondernemerschap meer aandacht moet krijgen, gééf het dan ook meer aandacht. Wellicht dat er met de komst van de nieuwe Cacaofabriek een mooie samenwerking in het verschiet ligt.”

Toch ziet de energieke Lavínia de toekomst van haar theater rooskleurig. “Het is een prachtige ruimte, waar prachtige dingen gebeuren. Het is een veilige plek waar iedereen zichzelf mag en kan zijn. We werken alleen maar met vrijwilligers die zich ongelooflijk inzetten. Iedereen die een steentje bijdraagt aan dit theater, gelooft er in.

Daar ligt de kracht van het Annatheater.

In 2003 werd in de voormalige Annakerk aan de Floreffestraat het Annatheaer geopend. Het Annatheater is een initiatief van Lavínia Freitas Vale Germano en kunstenaar Vincent van Ojen. Ter ere van het tienjarig jubileum van het Annatheater speelt Huisgezelschap Vreemd Beest in maart het stuk De Goede Mens van Sezuan van Bertolt Brecht.

with

▲

▲

PRINTING PRINTING PRINTING PRINTING PRINTING PRINTING WITH WITH WITH WITH WITH PASSION PASSION PASSION PASSION PASSION ■

with

■ ❙❙

❙❙ ●

this publication was printed by gewadrupo this publication was printed by gewadrupo

www.gewa.be

●

2370 Arendonk (B) l Hoge Mauw 130 Te l + 3 2 ( 0 ) 1 4 6 7 8 6 6 9 Fa x + 3 2 ( 0 ) 1 4 6 7 2 3 1 6

www.gewa.be

w w w. g e w a . b e

2370 Arendonk (B) l Hoge Mauw 130 Te l + 3 2 ( 0 ) 1 4 6 7 8 6 6 9 Fa x + 3 2 ( 0 ) 1 4 6 7 2 3 1 6

w w w. g e w a . b e

87

ijke oonl ling s r e p ikke ontw

deinkracht onze

schaduw

Ieder mens heeft een schaduw. Deze bestaat uit al die kanten van jezelf die je verbergt, niet erkent of wegstopt. Maar zolang je jouw schaduwkant blijft ontkennen, zal hij je beïnvloeden. Vergelijk het met een bal die je onder water probeert te houden. tekst: patricia beumer

Wat kun je leren van je ergernissen?

Waarom worden we toch zo kwaad of geïrriteerd als we het egoïsme van een vriend zien, de nonchalance van een collega, de hebzucht van een broer of zus of de ongemanierdheid van een vreemde?

Dezelfde dingen zijn de schaduwkanten van onze persoonlijkheid. Het zijn die aspecten van onszelf, die we bewust of onbewust ontkennen.

Eigenschappen waar we niet trots op (mogen) zijn en die we daarom liever verbergen.

Wat je zegt ben je zelf!

Het begrip schaduw hangt nauw samen met het begrip projectie. Wie zijn eigen schaduw niet wil kennen, projecteert hem op de ander, op de buitenwereld. Hoe minder bewustzijn van de schaduw hoe harder de oordelen en groter de neiging te willen straffen. Iemand verlegt als het ware een innerlijk conflict en daarmee ook de oorzaak.

Projectie is het mechanisme dat ervoor zorgt dat gevoelens of verlangens die een individu onacceptabel vindt (te obsceen, te beschamend, te gevaarlijk) aan een ander toegeschreven worden. Stel jezelf eens de vraag: wat projecteer ik gemakkelijk op een ander?

88

Een bron van kracht Deze “duistere” kwaliteiten kunnen een bron van kracht en plezier zijn als we ze eenmaal herkennen en erkennen. Dus als we het helemaal gehad hebben met die collega, vriend, broer of zus, dan is dat omdat hij of zij stem geeft aan die aspecten van onszelf die we hebben verdrongen, aan eigenschappen die – zo vinden we zelf – niet bij ons passen.

“Iedereen draagt een schaduw.

En hoe minder hij belichaamd is in het bewuste leven van het individu des te zwarter en dichter hij is.”

Carl Gustav Jung

Zolang we die kwaliteit in onszelf verdringen, zullen we onze energie verspillen aan het veroordelen van anderen. En wat misschien nog belangrijker is: we ontzeggen onszelf de kracht en de vrijheid van een authentiek bestaan.

Met het verstoten van de negatieve kant van die eigenschap heb je ook de positieve kant ervan volledig aan de kant gezet. Dan kun je jezelf afvragen: Hoe kan ik die eigenschappen op een voor mij gezonde manier inzetten in mijn leven?

Aantrekkingskracht Niet alleen irritatie kan een teken zijn dat je een verstoten kant van jezelf op het spoor bent, ook in aantrekkingskracht ligt een aanwijzing. In de liefde kun je dit terugvinden. Val je als hardwerkende controleur juist op die ontspannen nietsdoener of voel je je als behoudend persoon aangetrokken tot die vrije geest.

Die ander ontvouwt een wereld die je nauwelijks kent. Maar net als bij die irritante collega is het ook in liefdesrelaties raadzaam iets van die door jezelf verstoten kant te herkennen en erkennen voordat je je er ook bij je partner aan gaat ergeren.

De kracht in jouw schaduw Zolang je jouw schaduwkant blijft ontkennen, zal hij je leven beïnvloeden.

Wat ons te doen staat is onze schaduw te leren kennen. Niet dat we die nou eens lekker uit moeten gaan leven. Maar onder ogen zien. Want er ligt een grote kwaliteit in de schaduw.

Om inzicht te krijgen in je eigen schaduw kun je letten op: - De negatieve feedback van anderen - Waar je fel op tegen of fel voor bent - De eigen projecties opschrijven die je in anderen tegenstaan zoals: • Minachting • Humeurigheid • Egoïsme • Hebzucht • Dominantie • Opvliegendheid Als je jouw schaduwkant inziet, kun je jezelf bevrijden van angsten en vooroordelen. Daarmee komt een grote energie vrij, waarmee je je leven rijker en mooier kunt maken. Wat is de kracht in jouw schaduw?

“ There is a crack in everything, that’s where the light gets in.”

Leonard Norman Cohen 89

Helmond Magazine zoekt een parttime freelance sales medewerker die op provisiebasis onze collega wil zijn.

Ben jij diegene die:

HLMND MAGAZINE in Helmond en omgeving kan vertegenwoordigen en promoten? mail ons: info@helmondmagazine.nl

WORKSHOP

KOM IN JE KRACHT !

– vergroten van je eigen kracht – je kracht ervaren in je kwetsbaarheid – leven vanuit jouw unieke kwaliteiten – om je energiek en stevig te voelen, ook in lastige situaties De kracht van deze workshop Een combinatie van activerende werkvormen, ervaringsuitwisseling, individuele en groepsopdrachten en maximaal 15 deelnemers.

Zo krijg jij volop persoonlijke aandacht !

Moed gevraagd!

Patronen kun je doorbreken, maar dat gaat niet vanzelf. Daarvoor moet je eerlijk naar jezelf durven kijken. Dat vraagt moed, maar als je het doet, kom je jouw eigen kracht tegen.

Workshop verzorgt door Patricia Beumer en Renate Bos.

Wij zien veel zelfbewuste mensen. Sommigen hebben niet persé een probleem als vertrekpunt maar willen zich verder ontwikkelen en bewuster met hun tijd en energie omgaan.

Datum: 8 juni 2013 Tijd: 10.00 - 17.00 uur Locatie: Thuis bij Anne-mieke in Helmond Kosten: € 95,- inclusief koffie, thee, lunch en persoonlijke aandacht.

Inschrijven via: info@ontwikkelenmetpit.nl

90

co c e nl u m n tru m

voorjaarsschoonmaak Zou het er dit jaar dan echt van gaan komen …?

Marie-Claire Coenen , geboren en getogen in Helmond. Haar ouders begonnen in 1954 in de Veestraat de winkel Coenen kookplezier.

Marie-Claire nam de winkel samen met haar man Joost de Vos eind 1987 over. Samen met zoon Wouter wonen ze boven de winkel in de Kerkstraat.

Al zolang ik mij herinner, heb ik ieder jaar opnieuw het goede voornemen om er helemaal voor te gaan. Vloeren boenen, ramen lappen, kasten van de muur, de keukenlades opruimen, muren verven, kledingkast uitmesten en het hele huis lekker ruikend naar groene zeep: de voorjaarsschoonmaak.

Lekker een verse start, alles klaar voor de zomer die er nog lang niet is. Goede voornemens genoeg, maar helaas, die grote schoonmaak wil er maar niet van komen. Steeds weer een licht schuldgevoel als ik, alweer, een reden heb om het uit te stellen.

Druk, druk, druk met van alles en nog wat. En als ik geen echte reden heb, dan ben ik bang dat ik er wel een verzin.

Gelukkig heb ik ook af en toe een voornemen, waar ik mij wel aan houd. Op Oudejaarsavond ben ik door Noella uitgedaagd, om samen met haar de Kennedymars te gaan lopen. Had zij dat nu op een gezellige zondagmiddag, voor het haardvuur met een glas wijn en een lekker stuk kaas gevraagd, dan had ik zéér waarschijnlijk nee gezegd, er in ieder geval minimaal nog even over nagedacht.

Maar ja, Oudejaarsavond, na meerdere malen geproost te hebben met mijn glaasje prosecco, ben ik wel eens in een wat overmoedige bui...

Natuurlijk wilde ik mij de volgende dag niet laten kennen.

En natuurlijk heb ik ook zeer overtuigend verkondigd, dat ik het een hartstikke goed idee vond. Maar wel ondertussen denkend, waar ga ik in hemelsnaam aan beginnen.

Op zondag 13 januari was het dan zover, de eerste wandeling.

Wij hadden alle geluk van de wereld: het was dan wel koud, maar ook windstil, met een heerlijk zonnetje. Goed gemutst, letterlijk en figuurlijk, hadden wij zo 12 kilometer in de benen zitten. De doping in de vorm van een lekker glaasje port halverwege de wandeling hielp natuurlijk ook een beetje.

Niet dat wij er nu al bijna zijn, 80 kilometer is toch een heel ander verhaal, maar goed, het begin is gemaakt, de moed zit erin.

Intussen hebben wij al heel wat afgewandeld met onze wandelmaatjes Ethel, Glenn en Joost, en tot mijn grote verbazing vind ik het nog leuk ook. Zou het er dan ook echt nog van gaan komen?

Marie-Claire

91

ons

huis

“Ik geniet elke dag van het uitzicht op de wijkvijver.”

92

“Ik geniet elke dag van het uitzicht op de wijkvijver. Een plek waar

grond. “Daardoor is deze woning levensloopbestendig. Vanuit de

veel mensen fietsen en wandelen. En water is leven: vele soorten

grote slaapkamer (inclusief badkamer) kijk je ook heerlijk

vogels, schaatsers in de winter, er is altijd wel wat anders te zien”,

naar buiten.”

vertelt Jurgen Geerts. Hij bouwde het huis in 1996. “Ik ben dan ook erg aan het huis gehecht, maar we willen graag dichterbij

Bij vertrek zal het voor de familie Geerts ook even slikken zijn.

onze familie en vrienden in Son wonen.”

“Uiteraard is het ons heel wat waard om dichter bij familie en vrienden te wonen, zeker nu onze ouders wat meer op leeftijd

De raampartijen zorgen ervoor dat buiten altijd een beetje binnen

zijn. Maar het is moeilijk om een huis als dit te evenaren. Het is

lijkt te zijn. In de zomer is de tuin op het zuiden de ideale plek

een heerlijke en ontspannen manier van wonen, waarbij je heel

om te vertoeven, in de winter is de huiskamer met open haard

dicht bij de natuur staat, maar ook geniet van alle gemakken en

favoriet. De woning heeft vier slaapkamers. Drie op de eerste

voorzieningen van een woonwijk als Dierdonk.”

€ 499.000 TA MA R I SB L EEK 1 Deze vrijstaande villa brengt het buitenleven binnen. Door de grote raampartijen, de fijne lichtinval en de ligging aan de wijkvijver. Voor prachtig vrij uitzicht en ultieme rust. De woning is in 1996 gebouwd en goed onderhouden. Met een inpandige garage, masterbedroom en badkamer op de begane grond.

tekst: romy van der sande foto: danielle verbeek

verdieping en de masterbedroom bevindt zich op de begane

Rubriek ONS HUIS is mede mogelijk gemaakt door Adriaan van den Heuvel makelaars en adviseurs

93

&

ken boe

iek muz

Er is nu een nieuwe dieetboek verschenen, waarbij je kan eten wat je wilt… en toch gaat afvallen!

Vanaf haar vijftiende was Mieke Kosters met lijnen bezig. Maar afvallen en op gewicht blijven lukte pas echt toen ze haar slanke vriendinnen ging observeren: hoe konden zij wel bitterballen eten en toch in maatje 38 passen? Ze kopieerde hun ‘slanke’ eetgedrag en werd – met elke dag chocola en wijn – 15 kilo lichter.

In dit boek wordt de methode uitgelegd, waarmee je de regie op je eetgedrag in eigen handen neemt. Alles mag! Je wilt niet langer meer teveel eten, je kiest bewust voor afvallen en slank(er) blijven. Bepaal wat bij jouw leven hoort, wat jij belangrijk vindt en kies daar zeker voor.

Deze methode gaat in 6 stappen:

•

•

Durf te dromen

•

Geniet EN val af!

Kies ‘ik mag, mag maar ik wil niet’ in lastige situaties • •

Voorkom emotionele eetdrang Ontdek je favoriete slanke gewoontes

•

Eet alles wat je wil en kom niet aan

De laatste 40 pagina’s staan vol voorbeeldmenu’s, met lijstjes hoeveel calorieën je elke dag verorbert.

Laat je overtuigen door dit dieetboek, je gaat anders aankijken tegen wat je in je mond stopt!

Prijs: €19,90 Door: Sen de Roij

94

In ‘Aan niemand vertellen’ introduceert Simone van der Vlugt haar nieuwe hoofdpersoon, de Alkmaarse Lois Elzinga, rechercheur Moordzaken, afdeling Noord-Holland Noord. Samen met haar partner Fred, die op het punt staat om met pensioen te gaan, wordt zij geconfronteerd met de gewelddadige moord op de populaire basisschoolleraar David Hoogland.

De manier waarop de man vermoord is, doet denken aan de wraak van een vrouw. Als er nog twee moorden volgen, probeert Lois zich grondig in de psyche van de moordenaar te verplaatsen en komt zij langzaam maar zeker op het goede spoor.

Zoals in al haar boeken is Simone van der Vlugt er ook nu weer in geslaagd om zeer menselijke personages neer te zetten. Lois Elzinga is een getroebleerde vrouw, getekend door de dood van haar jonge zusje van vijf jaar en een moeder die daarna in een psychisch wrak veranderde. Haar vader is weggelopen, haar moeder is inmiddels overleden en de Amerikaanse vriend van Lois is terug naar zijn vaderland.

Lois worstelt wanhopig met haar verleden, met haar, nog niet verwerkte, stukgelopen relatie en met de afschuwelijke situaties die zij op haar werk tegenkomt. Van der Vlugt doseert de achtergrondsituatie van Lois vakkundig en loodst op bijna achteloze wijze het vaak pijnlijke leven van alledag het verhaal binnen.

Prijs: €19,95 Door: Hanny Boschman

‘Alle bessen kun je eten’ is de debuutroman van de jonge “Het was Prue een raadsel hoe vijf kraaien konden wegvliegen

schrijfster Gemma Venhuizen. Ze vertelt ons het verhaal van

met een peuter die tien kilo woog, maar dat was haar grootste

fotografiestudente Jasmijn, die voor een fotografieproject

zorg niet. In stomme verbazing zat ze te kijken hoe de klauwen

naar Spitsbergen moet. Iedereen om Jasmijn heen heeft altijd

van die vijf zwarte kraaien haar kleine broertje Mac de lucht in

gezegd dat ze zo talentvol is, maar langzaamaan blijkt dit

tilden, en als ze op dat moment een lijst had moeten maken van

misschien toch niet zo te zijn.

haar problemen was de vraag hóé ze dat klaarspeelden op de laatste plaats gekomen. Haar grootste probleem was dat zij op haar broertje had moeten passen, en nu werd hij door vogels ontvoerd. Meteen daarna kwam de vraag: wat waren die griezels met hem van plan?”

Zo begint het avontuur van de 12-jarige Prue in ‘Wildwoud’ van Colin Meloy. Samen met haar klasgenootje Curtis gaat ze op zoek naar haar ontvoerde broertje Mac. Hiervoor komen Prue en

“ ‘Kom je toch nog goed terecht’, zei mijn vader die avond, toen ik hem opbelde en vertelde dat ik zes weken lang in de ijskoude wildernis zou moeten doorbrengen. Hij lachte er niet bij. Ik betwijfel of hij überhaupt nog heeft gelachen sinds ik mijn flora verwisselde voor een fototoestel. Sinds ik zijn droom inruilde voor de mijne.”

Curtis terecht in de zogenaamde Onbegaanbare Wildernis.

In Spitsbergen moet Jasmijn op eigen benen leren staan, keuzes durven maken en hierbij komt ze zichzelf keer op keer

In deze wildernis komen ze de raarste figuren tegen: pratende

tegen. Alle twijfels, verlangens en angsten van Jasmijn komen

coyotes die samen een volwaardig leger vormen, allerlei soorten

op een vaak hilarische manier aan bod. De vrieskou en witte

vogels die het Vogelrijk beheren, behulpzame maar agressieve

besneeuwde wereld van Spitsbergen zorgen ervoor dat Jasmijns

bandieten, mensen en dieren die met de natuur praten

leven in een heel ander daglicht komt te staan dan in het

enzovoort. Om de kleine Mac terug te krijgen, is het niet genoeg

vertrouwde Nederland. Gemma Venhuizen weet het verhaal van

om alleen zijn verblijfplaats te vinden. Nee, het blijkt dat Prue

Jasmijn op een lichte, vermakelijke manier te brengen, maar ze

en Curtis zich moeten mengen in de verstoorde relaties en de heersende strijd tussen de bewoners van de Onbegaanbare Wildernis. De lezer kan hier tot in detail van meegenieten, mede door de vele prachtige illustraties van Carson Ellis.

‘Wildwoud’ is een spannend avonturenboek vol magie voor kinderen vanaf 11 jaar, maar ook volwassenen zullen van dit boek genieten.

blijft hierbij zeker niet aan de oppervlakte.

‘Alle bessen kun je eten’ (alleen sommige maar één keer) is een heerlijk boek dat lekker wegleest. Daarnaast is het confronterend, herkenbaar en erg grappig!

Prijs: €17,50 Door: Suzanne Mazairac

Prijs: €18,90 Door: Suzanne Mazairac

rubriek boeken & muziek is mogelijk gemaakt door

De Roij & Boschman Boeken www.deroijboschman.nl

95

BERLIJN

PARIJS

DAS JUGEND MUSEUM VILLA GLOBAL EN DE WUNDERKAMMERN

LEONARDO DA VINCI TOT 18 AUGUSTUS 2013

Das Jugend Museum is een museum in een oude Miljoenenvilla

Een buitengewone expositie in La Cité des sciences et de

in stadsdeel Schönberg te Berlijn. Verdeeld over drie etages

l’industrie over het veelzijdig talent Leonardo da Vinci.

toont het museum verrassende exposities die iets over de

Een geweldige hedendaagse expositie met in ieder geval

geschiedenis van de stad vertellen. Zo staan er in de kelder

40 modellen, interactieve schermen, films en andere

van de villa 27 kasten en kisten met daarin speelgoed en

interessante bronnen. De modellen zijn in de jaren vijftig

voorwerpen uit verleden en heden. Kinderen wordt gevraagd

gebouwd aan de hand van Da Vinci’s ontwerptekeningen.

ook iets achter te laten, zodat het archief blijft groeien. In

De uitvinder, kunstenaar en favoriet van verschillende

de tentoonstelling Villa Global zijn verschillende deuren te

prinsen keek naar de natuur en zijn omgeving voor het

openen die leiden naar ruimtes waarin verschillende culturen

maken van onder andere vliegmachines. Ook heden ten

zijn vertegenwoordigd. Hoe eten, slapen en bidden je buren?

dage gebruiken wetenschappers deze intuïtieve manier van

Je komt erachter in Berlijn!

kijken voor hun onderzoek. De tentoonstelling is geschikt

www.jugendmuseum.de

voor alle leeftijden en heeft een aantal speciale onderdelen voor kinderen en jongeren. Zo is er een ‘ontdekboek’ te verkrijgen waarmee kinderen de tentoonstelling beter

agenda is samengesteld door: Maar tje Vos-Swinkels van Akina Ar t Projects

leren begrijpen en worden er lezingen en workshops georganiseerd.

De tentoonstelling is tot 18 augustus 2013 te bezoeken in La Cité des sciences et de l’industrie te Parijs. www.cite-sciences.fr

LOS ANGELES “Japan’s Modern Divide” FOTO’s VAN Hiroshi Hamaya & Kansuke Yamamoto 26 maart - 25 augustus 2013 Deze tentoonstelling toont het werk van twee fotografen waarvan de carrière een groot deel van de twintigste eeuw beslaat. De Japanners begonnen met fotografie te experimenteren in hun tienerjaren. Hoe ouder zij werden en hoe meer zij leerden, hoe meer zij uit elkaar groeiden. De tentoonstelling toont twee belangrijke stromingen in de twintigste eeuwse fotografie: het documentarische onderzoek naar regionale tradities en sociale problemen, zoals het werk van Hamaya, en de avant-garde beweging die zich ontwikkelde in de context van Westers Surrealisme, herkenbaar in het werk van Yamamoto. De tentoonstelling laat niet alleen de activiteit van Japan zien op fotografiegebied, maar toont ook de complexiteit van de Japanse samenleving in het Meiji tijdperk. www.getty.edu/visit/exhibitions 96

kun

DUBAI ART DUBAI

st

en age cult uur nda

20-23 Maart 2013 Al zes jaar lang is Art Dubai de belangrijkste kunstbeurs in de MENASA regio (Middle East – North Africa – South Asia). In 2012 verwelkomde de beurs maar liefst 22.500 bezoekers en waren er 75 galeries uit 32 landen vertegenwoordigd op de beursvloer.

De zevende editie vindt plaats van 20 tot en met 23 maart 2013. Naast de galeriehallen is er een uitgebreid programma met kunstopdrachten en optredens, verblijven er kunstenaars en curators om te werken aan nieuwe projecten, zijn er vele educatieve workshops en worden de winnaars van de jaarlijkse Abraaj Capital Art Prize bekendgemaakt. Art Dubai is een onderdeel van Art Week, een overkoepelend initiatief waaronder ook de Sikka Art Fair, Design Days Dubai en een reeks andere kunst en design evenementen vallen. www.artdubai.ae

AMSTERDAM OPENING RIJKSMUSEUM 13 April 2013 Met de onthulling van de Analog Digital Countdown Clock van ontwerper Maarten Baas op de gevel van het Rijksmuseum is het aftellen begonnen naar de opening. De klok telt de nachten, uren en minuten af tot het moment dat HM Koningin Beatrix het museum officieel opent op 13 april 2013 en het voor iedereen toegankelijk is.

In samenwerking met Philips, Founder van het nieuwe Rijksmuseum, maakte Maarten Baas een speciale bewerking van zijn bekende Analog Digital Clock uit 2009. Vanaf het Museumplein kan iedereen zien dat er in zijn digitale kunstwerk met man en macht wordt toegewerkt naar de opening. De klok is ook te volgen via rijksmuseum.nl en social media. Maarten Baas, van wie het Rijksmuseum ook de Grandfather Clock in de collectie heeft, werd in 2009 door Design Miami uitgeroepen tot Designer of the Year. Het Rijksmuseum grijpt het aftelmoment aan om Vrienden te werven. Hendrikje Crebolder, hoofd Development: ‘Het Rijksmuseum bouwt al twee eeuwen op de onmisbare steun van particulieren en bedrijven. We zijn heel blij dat in de aanloop naar de opening zoveel nieuwe Vrienden zich hebben aangemeld en we zien er naar uit nog meer nieuwe Vrienden te verwelkomen’. De betrokkenheid van de Rijksvrienden wordt beloond met vele voordelen. Zo worden zij onder andere uitgenodigd voor een speciale voorbezichtiging.

WWW.RIJKSMUSEUM.NL 97

98

Big Bang & Olufsen

De nieuwe Audi A3 Sportback.

Boordevol innovaties.

Het optionele Bang & Olufsen Sound System. Ontstaan uit een perfecte synergie tussen de innovatieve techniek en het vooruitstrevende design van Audi en de hoogwaardige geluidskwaliteit van HiFi-specialist Bang & Olufsen. Het resultaat is luistergenot van het allerhoogste niveau. Met een Sound System dat net zo fraai oogt als dat het klinkt.

U rijdt al een Audi A3 Sportback vanaf â‚Ź 26.900,-. 15 Modellen met 20% bijtelling.

ADC Autogroep Heuvelplein 7, 5463 XG Veghel. Telefoon: 0413 - 31 21 31 Varenschut 17, 5705 DK Helmond. Telefoon: 0492 - 53 51 70 www.adcautogroep.nl

Brandstofverbruik: 5,6 - 3,8 l/100 km (17,8 - 26,3 km/l), CO2 uitstoot 99 - 130 g/km. Vanafprijs is inclusief BTW en BPM, exclusief verwijderingsbijdrage en kosten rijklaar maken. Getoonde afbeelding kan afwijken van de werkelijkheid.

Druk- en zetfouten voorbehouden.

Koopzondagen 1

april (2e Paasdag)

21 april 30 april (Koninginnedag) 9 mei (Hemelvaartsdag) 20 mei (2e Pinksterdag) van 12 tot 17uur geopend

Tuinmeubel seizoen 2013 is geopend

Wicker

RVS

Klassiek

De woonstore waar alle bekende merken zijn vertegenwoordigd Modern

Engelseweg 214, 5705 AK Helmond, Tel covetex 0492-538979. www.covetex.nl Tel Stijl en Co 0492-475624. www.stijlenco.nl Geopend ma 13.00-18.00, din. t/m do. 9.30-18.00 vrij. 9.30-21.00, zat. 9.00-17.00