CONTACT?! Verhalen verzameld door leerlingen van Het Noordik, over contact houden door de jaren heen
Contact?! De straat op om te kijken of je vrienden daar zijn, aanbellen bij buren die een telefoon hebben, of een uitnodiging per post versturen en dan wachten op een reactie. Het lijken omslachtige manieren om contact te leggen, maar vroeger was dit heel normaal. Hoe beïnvloedde het ontbreken van smartphones het dagelijks leven? Kwam nieuws vaak te laat aan? Liepen mensen elkaar regelmatig mis? Of waren vriendschappen misschien juist makkelijker zonder ge-app, selfies en TikToks? In de afgelopen weken gingen leerlingen van het Noordik in gesprek met senioren over het leggen en onderhouden van contact. Hoe kijken zij terug op hun jeugd zonder mobiele telefoons en wat hebben technologische ontwikkelingen bijgedragen aan hun eigen vriendschappen gedurende hun leven? Deze gesprekken vormden Deel 1 van MDT Cultuur & Kunst. Bij dit programma oefenen jongeren om meer te leren van mensen dan je van tevoren verwacht. Hiervoor gingen de jongeren allereerst in gesprek met senioren (die wij vertellers noemen) om te speuren naar niet voor de hand liggende kennis en verhalen. Na het gesprek hebben de leerlingen een schrijf- en fotografieworkshop gevolgd, om het verhaal mooi vast te leggen. In dit magazine vind je de verhalen die de jongeren op het spoor zijn gekomen en de beelden die ze daarbij gemaakt hebben. Er komt nog meer. Tijdens Deel 2 van het programma gaan de jongeren namelijk korte films maken over de verhalen. We zijn nu al benieuwd naar het eindresultaat en zien uit naar de eindpresentatie waar ook weer alle vertellers voor worden uitgenodigd. Maar voordat het zover is... Contact!
Fam. Valk
Zo leer je elkaar echt kennen Dini is 86. Haar hobby is handwerken. Ze heeft 61 jaar in Daarle gewoond. Ze heeft 4 kinderen. Haar man Henk is ook 86. ‘Wat is uw hobby? -Niks doen.´ Hij heeft ook 61 jaar in Daarlerveen gewoond, samen met Dini. Ze hebben vroeger twee huisdieren gehad. De hond, Max, is 10 jaar geworden. Ze woonden allebei in een grote familie. Henk was vroeger eigenaar van een aannemersbedrijf. Zijn zonen hebben het inmiddels overgenomen. Dini was vriendinnen met een buurmeisje en Henk speelde altijd in de werkplaats. Ze wonen in een kamer met oude stijl; op de muur hangen foto’s van de familie. Als Dini wou afspreken met haar vriendin, hoefde ze alleen maar naar de buren te lopen, want daar woonde haar vriendin. Of ze sprak af op school. Henk sprak ook af op school; met zijn vrienden ging hij dan naar de werkplaats.
Ze hadden natuurlijk geen telefoon, want dat bestond toen nog niet. Nu zijn veel oude vrienden van Henk en Dini overleden. Nu hebben ze nog met een paar vrienden contact in het Vriezenhof. Dini heeft nu ook een telefoon; daarmee kan ze naar haar kleinkinderen bellen. Ze vinden dat zonder telefoon beter is, want ‘dan hoeft je niet altijd bereikbaar te zijn’. Ze denken nog wel vaak terug aan de tijd met vriendjes en vriendinnetjes. Ze denken dat in de toekomst de jeugd alleen nog maar op de mobieltjes zit. Een wijze les van hen is dat je in het echt moet afspreken en niet op de mobieltjes, want ‘zo leer je elkaar echt kennen. Je hebt vrienden nodig om gelukkig te zijn.’ Ik vond het een leuk gesprek.
Door Marlou Joël & Dewi
Puck
& Daniel
Mevrouw Protsman Gewoon nog sociaal contact
Ze heet B. Protsman-Mijerink. Ze is 83 jaar en woonde in Sibculo. Ze heeft 2 dochters. Haar hobby’s zijn lezen, puzzelen en wandelen. Ze zat vroeger op gymnastiek. Ze woont in een rustige kamer, met mooie foto’s van haar man. En haar man is 1 jaar geleden overleden. Ze ging vroeger veel op de fiets ergens naartoe om vrienden te bezoeken. Ze schreef nooit brieven, maar wel kaarten. Ze heeft wel gewoon nog sociaal contact met vrienden en familie komt nog wel eens op bezoek. Ze had het moeilijk met het verliezen van contact. Ze heeft ook veel contact met de familie. Ze heeft 5 kleinkinderen en 1 achterkleinkind.
Ze gaat nu graag met de buurvrouwen naar de Bingo en ze houdt van zingen. Ze is 46 jaar bij het interkerkelijk gemengd koor geweest. We vonden het interview interessant om naar te luisteren. En ze is een hele aardige vrouw. Ze kon ook goed uitleggen en ze wou meedoen, omdat ze werd gevraagd om het te doen en ze kon geen nee zeggen.
Van al haar vrienden heeft ze 1 vriendin over. Als ze wou afspreken met vrienden en vriendinnen, fietste ze naar hen toe en vroeg of ze konden.
Door Marlou & Dewi Amy
& Dyonne
Meneer Nijsink De school vriendenmaker
Meneer Nijsink is 81 jaar en woont in het Vriezenhof, in Vriezenveen. Hij is een hele aardige man en heeft veel meegemaakt. Hij heeft 3 kinderen: 2 jongens en 1 meisje, en 6 kleinkinderen. Hij woont alleen op een ouderwetse kamer, met oude meubels, een oude piano en een oude tv. Op zijn kamer heeft hij een aantal hobby’s: schrijven, lezen en televisie kijken. Hij werkte vroeger in het leger. Hij had een hele wereldreis afgelegd. We vroegen hem of wij hem mochten interviewen. Gelukkig zei hij ja. Vroeger was hij een goede student op school en maakte daar veel vrienden. En had hij nog geen mobieltje. Wat hij wel had, waren veel vrienden. Zonder mobieltje iets met iemand afspreken is best wel moeilijk. Dat kon hij dus nog niet, omdat er geen mobieltje was. Hij moest alles afspreken op school.
Net als alle andere kinderen deed hij dat ook. Hij vond dat ook heel gewoon. Hij had 1 hele goede vriend. Hij sprak bijna elke zondag met hem af; de ene zondag bij meneer Nijsink en de andere zondag bij zijn vriend. Die goede vriend is 7 jaar geleden overleden; dit deed meneer Nijsink heel slecht. Het enige wat hij nu nog doet is: in zijn 1tje op de kamer zitten of naar zijn vrouw, maar die is heel ziek. Hij gaat elke dag langs bij haar en kletst even bij. Hij belt zijn vrouw soms ook nog. Hij had eindelijk een mobieltje gekocht. Een mobieltje waarmee je alleen maar kan bellen; hij kon geen spelletjes doen. Dat had hij niet nodig. Maar het probleem is, hij gebruikt het mobieltje nooit. Hij is zijn vrienden van vroeger nooit vergeten.
Door Marlou & Dewi
We vroegen meneer Nijsink als allerlaatste nog, of hij nog iets mee wou geven aan de jeugd. Hij zei: ‘Zorg dat je jezelf blijft en dat je vrienden uitzoekt die je vertrouwt. En het beste wat je kan doen is die vrienden behouden. Zorg goed voor jezelf en je naasten. Het belangrijkste binnen een vriendschap is vertrouwen.’ We vonden het een leuk gesprek met Meneer Nijsink.
Door Marlou Maud & Dewi
Florian & Levi
Meneer Meijerink Brieven schrijven in deze tijd
Ik heb meneer Meijerink geïnterviewd; hij is 93 jaar en woont in Vriezenveen. Hij is geboren in Kloosterhaar. Hij had een klein accentje, waardoor hij niet echt goed te verstaan was. Hij heeft ook nog 5 kleinkinderen en 1 dochter en 1 zoon. Hij puzzelde ook graag sudoku’s. Hij woonde ook een beetje ouderwets. Hij woont alleen; zijn vrouw was 3 jaar geleden overleden.
Hoe het vroeger voor hem was. Hij schreef brieven naar zijn vrienden via de post. Hij ontmoette zijn vrouw op een kermis. Er waren drie meisjes en hij zei tegen een vriend van hem: ‘Die middelste meid is van mij.’ En dat was waar. Een paar jaar later waren ze getrouwd. Hij werkte op een boerderij. In die tijd hadden ze nog geen trekker, dus moest alles via gereedschap zoals: een schep, een hark.
Het leven nu. Zijn vrienden zijn inmiddels allemaal overleden. Ook van zijn familie is hij als enige over. ‘Dat krijg je als je zelf ouder wordt. Maar ik heb wel veel dierbare herinneringen.’ Hij is nu best wel eenzaam, ook omdat zijn vrouw is overleden. Hij houdt wel contact met zijn kleinkinderen via de telefoon. Hij gebruikt geen moderne nieuwe telefoon, maar een oude uit zijn tijd, toen de telefoon ontwikkeld was. Ik vond het een mooi interview, we hebben een beetje over de oude tijd geleerd.
Bericht van de organisatie: enkele dagen na dit interview kregen wij de boodschap dat meneer Meijerink is overleden. Wij wensen zijn familie sterkte met dit verlies en zijn dankbaar dat hij zijn verhaal nog met de leerlingen heeft willen delen.
Door MarlouHidde & Dewi
Samira & Jael
Riek Smelt
Mooie verhalen van vroeger Over de mevrouw die ik heb geïnterviewd weet ik eigenlijk niet zo heel veel meer, omdat ik niet zo veel aantekeningen heb gemaakt. Dat komt omdat ik de verhalen die ze vertelde zo interessant vond, dat ik dat helemaal vergeten ben. Maar de dingen die ik onthouden heb zal ik vertellen. Het zijn namelijk erg mooie verhalen. Deze mevrouw woont bij het Vriezenhof: een huis voor bejaarden in Vriezenveen. Haar leeftijd is 88 jaar. Soms gingen de verhalen een beetje over een ander onderwerp dan contact houden. Ze heeft namelijk ook dingen verteld over de oorlog en dat vond ik erg interessant. Ik heb ook gehoord dat een familielid van haar uit een trein was gesprongen, van de Duitsers, in de oorlog. Mevrouw doet nu niet meer heel veel, maar vroeger hield ze heel erg van buiten spelen met speelgoed.
Speelgoed dat ze vroeger hadden, zoals de hoelahoep, tol en blikje. Alles was goed.. Ze heeft wel kinderen en die komen ook langs. Helaas is haar man wel overleden. Mevrouw zei wel dat ze vindt dat de jeugd heel erg is veranderd. Tegenwoordig zitten ze alleen nog maar op hun telefoon en zitten ze te gamen, in plaats van dat ze lekker gaan buiten spelen. Dat is dus wel een grote verandering. Zij had toen natuurlijk geen telefoon, maar ze zei dat de jeugd zich toen prima kon vermaken. Hoe ik op dit interview terugkijk is dat ik het echt wel interessant vond om allemaal te horen, want je hoort wel vaak dingen over vroeger, maar nu hoor je het echt van iemand die ook in die tijd leefde. Ik vond sommige verhalen ook wel indrukwekkend om te horen. Volgens mij vond ze het ook erg leuk om allemaal aan mij te vertellen.
Door Marlou & Dewi
Mevrouw vindt dat we tegenwoordig wat minder op de telefoon moeten en lekker buiten spelen met elkaar, zoals dat vroeger ook ging. Om contact te houden had ze niet heel veel raad over, maar gewoon lekker met elkaar praten, dan leer je veel mensen kennen. Wat ik er van geleerd heb is dat je tegen iedereen aardig moet doen. En dat je dan al veel contacten krijgt. En ik vond het ook natuurlijk leuk om al die verhalen te horen.
Door Marlou & Dewi Tess
& Hessel
Hans Fokke
Minder met jouw telefoon! Hans Fokke is 78 jaar en komt uit Vriezenveen. Hans heeft 2 kinderen en 7 kleinkinderen. Hij vindt tuinieren en klussen bij huis leuk. Hij woont samen met zijn vrouw in Vriezenveen. Hij heeft ook nog broers en een zus. Hans had vroeger geen telefoon. Mensen hadden alleen telefoons als ze bij een beroep zaten, zoals bij de politie of bij het leger. Vroeger hadden ze met brieven contact, dat ging dan via de post. Vroeger heeft Hans nog in het leger gewerkt, dat vond hij leuk om te doen. Hans heeft vroeger ook nog gevolleybald. Nu gaat hij vooral zwemmen en wandelen met een vriend.
Hij heeft kinderen en kleinkinderen. Hij heeft een hele goede band met zijn kinderen en kleinkinderen. En hij heeft ook een vrouw waarmee hij 53 jaar getrouwd is. Ik vond het een leuk gesprek, want het was heel duidelijk. Hij had nog als boodschap: ‘Minder contact houden met jouw telefoon.’
j heeft broers en een zus, maar die zijn nu verhuisd. Ze hebben contact via de telefoon. Zijn ouders zijn overleden, al lang geleden.
Door MarlouManoah & Dewi
Maarten & Liam
Mevrouw Nijkamp Misschien is dit wel je laatste dag Mevrouw… Mevrouw… is 77 jaar oud en woont nu al 56 jaar in Vriezenveen. Ze maakt slofjes in haar vrije tijd. Ze heeft 4 kinderen. Ze is hier al een tijdje in het verzorgingstehuis, dat komt door een ongeluk. Haar ‘huisje’ is klein maar fijn. Het is een oubollige kamer, met een oude tafel en een oud kleed.
Ik moest dan zelf op de fiets naar de buren om iemand te bellen of mee af te spreken. Ik woonde op een boerderij en ik sprak bijna nooit af, want er was altijd wel genoeg werk op de boerderij.
Ze is een hele aardige vrouw en houdt ervan om met mensen te bellen. ‘Het was vroeger wel wat beter dan in deze tijd’, zegt ze. Ze woonde vroeger in de Pollen en woonde op de boerderij. Dit is mevrouw…
Ik deed vooral de koeien, kippen en andere dieren. Ik vond het vooral ook heel erg leuk om met de koeien te zijn. Wij speelden ook bijna altijd wel buiten als we geen werk meer hadden op de boerderij. Als ik werkte, deed ik dat met muziek op. Niet met een oortje of met mijn telefoon, want die had ik natuurlijk niet. Wij deden dat met de radio. De radio was het enige ding waarmee wij muziek konden luisteren.
Hoe hield je vroeger contact. Als wij elkaar wouden zien of afspreken, gingen wij altijd met de fiets. Niemand verhuisde eigenlijk, dus je wist eigenlijk altijd wel waar ze woonden. Wij hadden zelf geen telefoon, maar de buren wel.
We hadden nooit zo veel huiswerk, zoals nu…. Alles wordt voor ons nu zo veel makkelijker! En de jeugd is ook heel erg vrij en lui vind ik. Normaal moest je gewoon met de fiets naar school en nu wordt alles veel makkelijker gemaakt voor de jeugd.
Door Marlou & Dewi
Wij hadden ook maar 1 soort middelbare, waar we wel dingen leerden. Nu heb je alles bij elkaar, maar je leert uiteindelijk niks van wat je nodig hebt in de echte wereld. Wij hadden boeken voor school, maar nu is alles online. Ik vind het ook wel fijn dat er nu zoveel meer apparaten zijn voor ons. Ik vind het nu eigenlijk wel fijn.
Dit was dan het einde van het gesprek. We hebben geleerd dat we goed met elkaar om moeten gaan en niet te veel ruzie moeten maken met elkaar. De tijd is nog jong en die moet je plukken. ‘Jullie zijn nog jong en hebben al zoveel meegemaakt in jullie kleine leventje. Jullie hebben daarmee geluk…’
Voor mij is de toekomst niet zo groot… want ik kan niet meer lopen. Maar de toekomst is niet dood voor mij. Dat is het ook nooit en dat word het ook niet. Ik ben blij met mijn leven en ik hoop dat ik nog lang kan leven. Maar een ding is een wijze les voor iedereen: ‘Maak geen ruzie. Het lost niks op. Maak het altijd weer goed, want anders blijft het je altijd achterna zitten. Maar het beste is, blijf elkaar vertrouwen en liefhebben.’
Het was een mooi interview en het waren allemaal mooie verhalen.
Door Marlou & Dewi Linde
& Nicky
Diny Roelofsen Je moet er zijn voor anderen
In het binnenhof in Vriezenveen werkt mevrouw Roelofsen vrijwillig. Mevrouw Roelofsen is 82 jaar oud en houdt veel van tuinieren, lezen, handwerken en wandelen. Ze komt uit een huis waar veel familieleden hebben gewoond. Zelf doet ze niet aan sport, maar zwemmen daar kan ze wel wat van, vooral gymnastiek in het water. Vroeger had ze een hond als huisdier, nu heeft ze kippen. Ze houdt veel van gedekte tinten qua kleuren. School vond ze leuk; geschiedenis, aardrijkskunde en taal was ze dan ook goed in! Er kwamen enkele medewerkers van een verzorgingshuis uit Polen naar de Vriezenhof. Ze moesten eens kijken hoe de ouderenzorg in Nederland geregeld was en werkten een paar weken mee. Daarna is mevrouw Roelofsen met een collega naar het verzorgingshuis in Polen geweest en hebben ze daar ook meegewerkt.
Een wereld van verschil; terug in de tijd… Alles was namelijk anders; de kleding van de mensen, spullen die ze hadden. Polen was heel mooi, maar niemand sprak daar de taal die zij konden verstaan, wat dus nog best pittig was. In de tijd dat mevrouw Roelofsen er leefde, ging het contact niet makkelijk. Ze deed het vroeger namelijk met brieven en kaarten, dat vond ze heel leuk. Ze heeft ook vriendinnen gemaakt op school, zonder online contact te houden en die vriendschap bleef tot op heden. ‘Je moet er zijn voor de anderen’, zei mevrouw Roelofsen. Maar met 1 vriendin lukt het niet meer. Ze heeft het vaak geprobeerd, maar laat het nu rusten.
Door Marlou & Dewi
Mevrouw Roelofsen stuurt nog steeds kaarten, vooral met kerst, verjaardagen en bij zieken. Maar bellen vindt ze ook heel leuk, ook al deed ze dat in die tijd niet. Op de vraag ‘was u liever nu geboren dan 80 jaar geleden’, zei mevrouw Roelofsen: ‘Vroeger was het leven voor een kind veel rustiger. Je kon niet zoveel, er was niet zoveel, er was veel tijd om te spelen. Nu is er zoveel, nu moet er zoveel, veel meer prestatiegericht. Ik heb een fijne jeugd gehad en dat wens ik de jeugd van nu ook toe.’
Door Marlou & Dewi Myrthe
& Liza
Annie Ekkel
Niet zo gemakkelijk contact te houden Ik heb met Annie Ekkel gepraat, zij is 78 jaar. Ze is geboren in Kloosterhaar en is later verhuisd naar Vriezenveen. Ze heeft een man en twee dochters. Mevrouw werkte vroeger in een textielfabriek. Ze vindt de jeugd van tegenwoordig niet heel vervelend, maar de telefoontjes en alle andere apparaten vond ze wel erg, maar ze gebruikt zelf ook een telefoon. Vroeger hield ze contact door af te spreken en speelde ze ook veel buiten. Nu doet mevrouw aan breien en Facebook volgen. Ze vindt het ook wel fijn in De Vriezenhof.
Door Marlou & Dewi Dylan
'Vroeger hielden we contact door af te spreken en speelden we veel buiten.' Mevr. Ekkel
Mevrouw Smelt-Meulenbeld Vasthouden
Dit verhaal gaat over mevrouw SmeltMeulenbeld. Ze is 82 jaar en hoopt nog om een paar jaar te blijven leven. Ook woont ze in Vriezenveen, in het Vriezenhof, in een mooie kamer met een fijne sfeer. Ze woont daar vanaf mei. Eerst was het wennen, maar nu gaat het goed. Ze heeft 3 kinderen en in haar vrije tijd leest ze graag. Ze heeft meegedaan aan dit interview omdat ze gevraagd werd. Mevrouw Smelt-Meulenbeld had vroeger veel schoolcontact. Met vrienden, familie, klasgenoten. Ook als ze buiten was en ze kwam vriendinnen tegen, gingen ze spelen. Ze heeft ons verteld dat ze vrienden geworden is via school. Deze vriendinnen spreekt ze nu niet meer. Ze heeft ons ook over haar dochter verteld, die naar Borculo is verhuisd.
Nu… vertelde ze ons, gaat dat anders. Het werkt met de telefoon. Ze houdt nu contact via de telefoon en niet meer door school. Ze heeft ons ook iets geleerd, iets heel belangrijks. Ze vertelde ons: ‘Vrienden moet je blijven vasthouden en nooit loslaten… want als je ouder wordt en je raakt ze kwijt, is het moeilijk om nieuwe te vinden.’ Dat is ons zeker wel bijgebleven. En dit gaan wij nooit vergeten. Ze heeft ons ook verteld: ‘Als je je vrienden niet kunt vertrouwen, is het geen echte vriendschap.’ En het woord ‘vertrouwen’ is ons bijgebleven en vergeten we nooit. Want vertrouwen is belangrijk. Een belangrijk deel in je vriendschap. Mevrouw Smelt-Meulenbeld wil iedereen ook wat mededelen: ‘Als je jong bent kun je niet ervaren hoe het is om alleen te zijn.’
Vroeger hield ze contact met haar vriendinnen door school en sport en sommige activiteiten.
Door Marlou & Dewi
Dat raakte ons en daar zullen we dus altijd aan blijven denken en doorgeven aan onze eigen kinderen later. Dit ging over mevrouw Smelt-Meulenbeld. Wij hebben met aandacht geluisterd naar haar verhaal en hebben verschillende dingen geleerd. Het was een hele fijne ervaring. Graag wil ze ons echt mededelen: ‘Oude dingen echt vasthouden, ook al lukt het soms niet.’ Zij en ook wij vonden het heel gezellig en leuk. Als laatste wil ze meegeven dat we moeten genieten van alles.
Door Marlou & Dewi Emmelie
& Jasmijn
Mevrouw Van Lith Eerste vakantie
Mevrouw Van Lith: ‘Hoi, ik ben mevrouw Van Lith, ik ben 80 jaar oud. Ik heb 4 kinderen en woon hier in het mooie Vriezenveen. Kom er lekker bij zitten. 'Dan kunnen we lekker beginnen.’
Ik: ‘Ging de reis wel goed?’ Mevrouw Van Lith: ‘Zeker, we hadden alleen een keer een lekke band.’ Ik: ‘Heeft u nog wat tips?’
Ik: ‘Hoi mevrouw Van Lith, kunt u een stukje vertellen over vroeger?’ Mevrouw Van Lith: ‘Natuurlijk! Het was de zomer van 1968. Mijn ouders waren druk aan het inpakken voor de vakantie. Morgen gaan we namelijk naar Duitsland toe. Mijn vader zei: ‘Alles in de auto doen!’ Mijn moeder zei: ‘Niks vergeten!’ Ik zei: ‘Ja moeder, ik ben bijna klaar.’
Mevrouw Van Lith: ‘Ga niet al te vaak op die mobiele telefoons.’ Ik: ‘Mooi om te horen. Ik ga nu weer en hopelijk tot de volgende keer.’ Mevrouw Van Lith: ‘Doei.’
Door Marlou & Dewi Maxim & Dean
Mevrouw Van Lith Toevoeging aan het verhaal
Mevrouw is geboren in Amstelveen, waar haar ouders een banketbakkerswinkel hadden. Mevrouw was de enige dochter. Ze heeft in Amstelveen, Amsterdam (Jordaan) en daarna weer in Amstelveen gewoond. Mevrouw heeft ook nog in Driebergen gewoond. Haar ouders hadden na Amstelveen, een banketbakkerszaak in Utrecht. Later zijn haar ouders verhuisd naar het Achterhoekse Dinxperlo, waar zij toen een bakkerij lunchroom runden. Mevrouw is in 1965 verloofd en een jaar later getrouwd. Door gezondheidsproblemen is mevrouw dichterbij haar kinderen gaan wonen, in Vriezenveen. Mevrouw heeft nu nog 1 dochter en schoonzoon. De andere dochter is op hele jonge leeftijd overleden.
Over contact houden Vroeger hield je contact door brieven te schrijven met je vrienden of ging je spontaan op bezoek. In Utrecht hadden haar ouders wel een telefoon, maar die was puur voor zakelijke bestellingen. Zij en haar broers mochten daar niet aankomen. Als je band lek ging, moest je lopen. Nu gaan jongeren naar school en als zij
pech met de fiets hebben, pakken ze de telefoon om opgehaald te worden. Mevrouw vertelde dat het vroeger gezelliger was. Je ging met je ouders op zondag vaker op bezoek, meestal zonder dat er iets afgesproken was. Nu alles wordt gepland, is er niet veel meer spontaan, omdat het via de telefoon afgesproken wordt. ‘Ik zie het niet als iets positiefs of negatiefs, omdat we nu in een andere tijd leven en dan ga je daarin mee. Ik ben daar blij mee; nu ik vanwege lichamelijke omstandigheden veel op bed moet liggen, heb ik veel contact met de buitenwereld via Whatsappvideo, of zondags via mijn iPad naar de zondagsdienst kijken en luisteren. Dus de bereikbaarheid die je vroeger niet had, is nu wel beter.’ Wat jongeren kunnen leren van de ouderen, is dat er vroeger meer fysieke contacten waren dan nu. Jongeren missen fysieke contacten, omdat er meer op hun telefoon gedaan wordt. Mevrouw heeft een goed leven gehad. Ze is veel naar het buitenland geweest en Door Marlou & Dewi heeft half Europa doorgereisd.
Teamlid Titia
De docent Toen we met de hele groep richting het woonzorgcentrum De Vriezenhof gingen, was ik benieuwd hoe het project zou gaan verlopen. Sommige leerlingen waren nerveus dat ze, soms alleen, een oudere moesten gaan interviewen. Anderen vonden het wel gezellig, of waren nieuwsgierig naar de verhalen die ze te horen gingen krijgen. Boekjes met vragen in de hand, gingen ze vrolijk kwetterend het woonzorgcentrum in. Ze kwamen een stuk stiller terug. Onder de indruk van verhalen. Over liefde, oorlog, vriendschap. Beseffend hoe gek het moest zijn om vroeger geen mobiel te hebben, wat zou nu eigenlijk fijner zijn? Na het uitwerken van de interviews in foto’s en in tekst, was het tijd om te gaan filmen. Ik weet niet wie er harder moest lachen om alle tieners verkleed als oude mensen, zijzelf of ik.
Ik was er volledig van overtuigd dat sommigen de verwarde grijze pruiken niet op zouden doen, maar tot mijn verbazing deden ze dit allemaal. Het filmen ging vlot en gepaard met genoeg gelach en grapjes tussendoor. Nog nooit heb ik een groep zo snel en gezamenlijk uit hun comfortzone zien komen. De leerlingen kenden elkaar ervoor vaak nog niet, maar nu leken ze wel een hechte klas. De leerlingen hebben het dit project zo leuk gehad. De diversiteit, het uit hun comfortzone stappen, gekke pruiken dragen en iets doen voor een ander. Elke week had de groep weer zin in MDT Cultuur & Kunst, ik was het elke week met hen eens. Wat een top project!
Door Marlou & Dewi Docent Mireille
Reacties van leerlingen 'Het was leuk, maar ook best spannend.' 'Het was een interessant gesprek.' 'Het ging allemaal goed.' 'Ik heb er van geleerd dat het niet zo makkelijk was om contact te houden.' 'Je kan erg leuk praten met senioren.' 'Het was een vloeiend gesprek.' 'Het was erg gezellig.' 'Ik had niet verwacht te horen dat onze verteller was aangereden.' 'Ik ga deze ervaring niet snel vergeten.' 'Alles ging goed.' 'Ik vond het wel spannend.' 'Ik vond het leuk.'
Contact?! is een publicatie van MDT Cultuur & Kunst. Deze uitgave presenteert de gesprekken die leerlingen van Het Noordik hebben gevoerd met vertellers, als onderdeel van hun Maatschappelijke Diensttijd (MDT) programma.
Ontwerp, redactie en lay-out: HUMINT Solutions Met dank aan: Alle vertellers voor het delen van hun verhalen en docent Mireille voor de leuke samenwerking. Meer weten? Ga naar www.mdtcultuurenkunst.nl Copyright © 2024 HUMINT Solutions