In eigen hand by HUMINT Solutions

in eigen hand

Verhalen van senioren, die vertellers zijn bij onze programma's, over een betekenisvolle verandering in hun leven.

Op 10 janu vertellers

De vertelle 's met onze TINO methode, waaronder TINO MDT en MDT Cultuur & Kunst.

Vertellers worden door deelnemers van onze programma's (met name jongeren) geïnterviewd over ervaringen in hun leven De interviewers oefenen hierbij om kennis te vinden die ze niet verwachten en de vertellers krijgen erkenning voor hun ervaringen Een waardevolle win-win

Om de vertellers te bedanken voor hun inzet en onderling uitgebreider kennis te laten maken, organiseren wij regelmatig vertellers-koffies. In het najaar volgden een aantal vertellers bij zo'n gelegenheid ook een fotografieworkshop, die de deelnemers normaalgesproken krijgen Hierin brachten ze een betekenisvolle verandering uit hun eigen leven in beeld

Met de nieuwjaarseditie kregen de vertellers vervolgens ook de bijbehorende schrijfworkshop. Het opschrijven van de verandering deden ze aan de hand van tips van schrijfster Christel Jansen (op de foto links) en onder begeleiding van het TINO team (waaronder Rolf, in het geel). De middag werd afgerond onder leiding van Christos Kousounis en onder het genot van een Griekse borrel Christos, die in het dagelijks leven werkt als regisseur werk & inkomen bij de gemeente Arnhem, komt uit Griekenland en kan hier als geen ander met passie over vertellen

Het was een geweldige middag en wij bedanken alle aanwezigen voor hun komst en inzet Het nagenieten kan met deze bundel, vol betekenisvolle herinneringen van de vertellers en inspiratie voor ons eigen leven

Veel lees- en kijkplezier gewenst, namens het hele TINO team,

Maya Lievegoed

introductie

anne

in eigen hand

Mijn vrouw en ik besloten om begin september 2018 naar Amerika te gaan, om daar vier weken lang mooie bezienswaardige plaatsen te bezoeken, teneinde 26 september in Las Vegas ons 40-jarig jubileum te vieren

Na drie dagen waren wij in Montana aangekomen en vonden wij een leuk motel in Missoula voor een overnachting.

Midden in de nacht wakker geworden, wilde ik even naar het toilet en wilde ik met mijn linkerhand het dekbed openslaan. Doch mijn hand bewoog niet, hij bleef bewegingsloos liggen. Verward trachtte ik nogmaals mijn hand te bewegen Weer geen beweging in mijn arm, waarna een angstig gevoel mij bekroop Ik probeerde vervolgens mijn linkerbeen te bewegen en tot mijn grote schrik reageerde mijn hele linkerzijde niet op mijn pogingen om mijn linkerledematen te bewegen

Minutenlang lag ik mijn situatie op me in te laten werken en besefte ik dat ik mijn vrouw wakker moest maken en haar moest vertellen dat ik waarschijnlijk een beroerte had gekregen Ik vond het vreselijk om haar dit aan te reiken, omdat ik wist dat ook haar leven totaal op de kop zou staan, als echtgenote van een man die mogelijk in een rolstoel door het leven zou moeten gaan. Nadat zij deze nare boodschap van mij had gekregen, kwam de oude verpleegster weer in haar boven en regelde zij een taxi en hielp zij mij aankleden. En twintig minuten later stonden we in een ziekenhuis annex revalidatiecentrum, gespecialiseerd in niet-aangeboren hersenletsel Hier werden wij perfect opgevangen en negen dagen later werd ik fit to fly verklaard en begon de lange reis naar huis.

Eenmaal in Nederland werd ik opgenomen in het ziekenhuis in Ede, waarna ik een week later naar Klimmendaal ben overgebracht

Hier heb ik een half jaar gerevalideerd Steeds beter kon ik weer arm en been bewegen en na enige tijd ook weer voorzichtig lopen. Uiteindelijk heb ik het geluk gehad weer redelijk wat functies terug te krijgen, mede dankzij de steun van mijn lieve vrouw en een geweldig team artsen en therapeuten in Klimmendaal. Het aanvaarden dat ik nooit meer kan doen wat daarvoor zo normaal was, is de grootste uitdaging geweest

Eindelijk, na vier jaar en veel gesprekken, komt er berusting in mijn gevoelsleven. Maar af en toe heb ik weer eens een ochtend dat ik moeilijk op gang kom Uiteindelijk realiseer ik mij dan weer dat er heel veel mensen zijn die niet zoveel geluk hebben gehad als ik.

Een verandering in mijn leven

Een leven in Bosnië, een leven dat je je niet voor kunt stellen, omdat mijn leven zo vertrouwd en veilig is. Dat je eigenlijk alles hebt. 12 kinderen uit Bosnië hebben we een mooie vakantie bij ons thuis kunnen geven

Maida, een meisje van 12, een lief meisje Ze is meteen 'mijn dochter' Ze maakt tekeningen met 'I love you' erop. Ze knuffelt en is niet meer bij mij weg te slaan. Ze geniet volop van haar vakantie en ze praat met me alsof ik haar moeder ben Met gebarentaal maakt ze me veel dingen duidelijk. We begrijpen elkaar. Ik geniet van haar en dat is wederzijds.

Het afscheid doet pijn, maar ik bezoek haar en haar ouders in

Bosnië

Een jaar later bezoek ik haar weer, maar dan krijg ik te horen, dat ze is overleden aan leukemie. Haar moeder is ontroostbaar. Ze vertelt me dat Maida een brief had geschreven omdat ze wist dat ze ging sterven Ze wilde me nog een keer zien Hartverscheurend We huilen samen en houden elkaar vast

Maida blijft in mijn gedachten. Ze staat met haar foto tussen de kleinkinderen Ik loop er dagelijks langs Ze heeft een speciaal plekje in mijn hart

Ineke

Henny Kirchberg

Een verloren vriend

Mensen die aan de rand van de samenleving leven hebben daar meestal niet om gevraagd.

Twee gezworen kameraden Jopie en Tetje, zwervers, waren onafscheidelijk, totdat Tetje doodgevroren werd gevonden

Het Kronenburgerpark is 'het park' van Jopie, de bekendste zwerver van de stad. Als wijkagent heb ik goed contact met hem Op maandagmorgen zit hij snikkend op zijn bank in het park Het snot loopt met stralen uit zijn neus. In zijn rechterhand heeft hij een fles 'buikpijnbier', die half leeg is. Hortend en stotend vertelt hij dat zijn vriend Tetje doodgevroren is Met zijn linkerhand, waar hij een al lang versleten handschoen aan heeft, veegt hij zijn neus af. Ontroostbaar is hij. Ik voel met zijn verdriet mee en stel voor om samen naar de rouwdienst te gaan

In mijn auto rijden we daarnaartoe

In de kerk zitten we natuurlijk vooraan.

Na de dienst rij ik naar de slijterij, koop er 5 halve liters bier en breng Jopie weer terug naar zijn bank in het park. Hoewel ik in uniform ben, ga ik naast hem zitten, maak twee flessen open en toast op Tetje

Als ik mijn flesje half leeg heb gedronken geef ik die, met de andere flesjes, aan Jopie Terwijl we daar zitten komt er publiek langslopen. Hoewel ze naar ons kijken heeft niemand een opmerking. Ze vinden het blijkbaar de normaalste zaak van de wereld, dat een politieman met een zwerver een pilsje zit te drinken in een park dat volhangt met borden: 'Verboden alcohol te drinken!'

Voldaan ben ik teruggereden naar het bureau Jopie is het nooit vergeten

'Jopie, als het jou gebeurd was, had hij dit ook gedaan!'

Fanja Kneefel

Moede

Grote schrik, 30 jaar en zwanger. Dat wil ik echt niet Mijn relatie loopt niet soepel en na mijn studie pedagogiek, eindelijk een leuke baan Mijn vriend, de vader, moet maar accepteren dat ik de zwangerschap laat afbreken. 'Jammer, maar het is jouw lijf', is zijn reactie.

Inderdaad, mijn lijf en dit lijf wil het niet Het gesprek op het Rutgershuis met hun voorstel voor een paar dagen bedenktijd 'triggert' juist mijn plan. Ik ben vastbesloten tot abortus. Naarmate de dagen voor de behandeling slinken, voel ik steeds meer verwarring en verdriet Nu moet ik toch echt een pyjama kopen voor de behandeling, want in een T-shirt aankomen zal niet gaan. Bij de HEMA zie ik geen mooie, dus dan maar verder zoeken Toch raar, een mooie pyjama voor zo’n ingrijpende en verdrietige gebeurtenis En dan 'breek' ik, huilend bel ik het Rutgershuis om de abortus af te melden. Thuisgekomen vertel ik heel emotioneel mijn vriend dat ik mijn kind toch wil Hij is heel blij

De zwangerschap beleefde ik heel wisselend, met trots, maar ook met ongemak, want het moest mijn werk ook niet tegenhouden. De studiedag, die ik voor medewerkers en vrijwilligers organiseerde, is twee weken voor de uitgetelde datum gepland En de dag daarop is mijn dochter geboren Ik was echter te moe om van de bevalling en de weken daarna en van haar, te genieten. Maar het is me gelukt en de band met haar werd heel sterk Ook omdat mijn vriend, haar vader, en ik, uit elkaar gingen en ik jaren alleen met haar heb gewoond.

Mijn dochter heeft met heel veel verdriet 2 miskramen moeten doorstaan En wat leefde ik met haar mee in dit verdriet Voelde ik wellicht hetzelfde verdriet van toen, 32 jaar geleden, of was het toch nog steeds een schuldgevoel? Hoe dan ook, ik kan nu enorm genieten van mijn moeder-zijn, van haar moederschap en van mijn 2 kleinkinderen

Corry van den Berg

De Koerier -een gratis weekblad- valt op de mat Ik sta op en haal hem als een zeer welkome, bijzondere gebeurtenis Zo heb ik nog nooit over dit krantje gedacht Nu dus wel

Ik begin meteen te lezen. Naast alle advertenties valt mijn oog op een artikel 'VERTELLERS GEVRAAGD' Er worden ouderen gevraagd, die iets uit hun leven waar ze trots op zijn, met basisschoolleerlingen willen delen. Ik ben geboeid. Dat is leuk, waardevol! In het algemeen hoor ik wel vaak dat wij ouderen niet meer meedoen in het leven Dit is mijn kans, die ga ik pakken! Dit wil ik en geef me meteen op Heerlijk, ik voel me ineens stukken beter.

Aan jongeren vertellen? Eigenlijk best wel spannend Kan ik dat wel en wat dan? Waar ben ik trots op? Ja, ik weet het: 'hier ben ik echt trots op!'

2001. Helemaal alleen alles zelf geregeld. Ik was nog niet zo lang gescheiden Ik zag een folder liggen van 'De Gouden Engel' Een reisbureau en, o wonder, daar stond een reis naar Mali in! Een reis met veel aandacht voor muziek, cultuur en leem architectuur. Met 'De Gouden Engel' op reis gaan, dat moet ik toch kunnen! Rond de kerstdagen en drie weken weg Het is daar lekker warm HEERLIJK

Daar ging ik, met nog 6 mensen. Stel je voor, met 6 witte mensen op een Afrikaanse markt te lopen De vrouwen droegen toen nog allemaal jurken van batik stofjes Zo kleurrijk en mooi! De jonge mannen liepen al in spijkerbroek, de ouderen in iets wat nog het best te vergelijken is met de pyjama’s die mijn vader droeg ’s nachts en zeker niet overdag en zeker niet buiten

Daar liep ik zomaar tussen! Wel de reisleidster goed in de gaten houdend.

Ondertussen en zoveel jaar later zit ik weer op de bank en pak ik de foto’s van Mali erbij

..en bedenk ik de ervaring van VERTELLER te zijn geweest…. en dan ben ik best wel een beetje trots.

Marjan Smit

Loopbaanontwikkeling

Mijn directeur belt mij met de mededeling, dat ik het reeds ingevulde rapport van een leerling moet veranderen. Hij is door de ouders, met name de vader, onder druk gezet

Ik zoek in eerste instantie de copy van het rapport op en lees de pagina die hij bedoelde nog eens over. Mijn conclusie: wat er staat klopt precies voor deze jongen.

Ik leg het mijn collega’s voor en zij zijn het met mij eens

De vraag is nu: wat ga ik doen? Boos kom ik thuis. Ik lucht mijn hart bij mijn man, die aangeeft: als jij achter jouw besluit staat wat het rapport betreft, dan moet je daaraan vasthouden

Het laat mij echter niet los; ’s nachts slaap ik slecht. Wat een ellende en een situatie waarbij de verhoudingen tussen de directeur en mij, cq de ouders, kunnen verslechteren

De volgende dag ga ik met een naar gevoel naar school Direct ga ik naar de directeur en vertel hem dat ik achter hetgeen ik in het rapport vermeld heb sta en dat dus niet ga veranderen

De directeur wordt dan, tegen mijn verwachting in, heel erg boos Hij loopt paars aan. Hij geeft aan, dat ik hem t.o.v. de ouders nu voor schut zet en dat hij niet van plan is het aan de ouders te vertellen Ik geef aan dat zelf wel te gaan doen Maar dat wil hij ook niet!

Als later de vader van de leerling op school komt en ik vertel dat ik het rapport niet wil veranderen, is de wereld te klein Hij scheldt en dreigt zelfs met een advocaat Zijn zoon kan het rapport zo niet aan z’n opa en oma laten zien!

Mijn directeur is daar zeer van onder de indruk en is ziedend op mij

Ik ben zeer teleurgesteld in mijn directeur Hij staat niet achter me

Ik maak een afspraak met de bemiddelaar van de school en ga daar na schooltijd naartoe Ik vertel hem wat er is gebeurd Geef aan dat ik door het optreden van de directeur zeer geschokt ben en mij niet meer veilig voel op school. Ik zie nu al tegen de volgende werkdag op

De bemiddelaar belooft mij zijn best voor mij te gaan doen

Na een week, waarin ik meerdere malen met de directeur en de bemiddelaar heb gesproken, kom ik zelf met het voorstel om eventueel over te stappen naar een andere school

Die mogelijkheid is er inderdaad. Dat levert toch nog wel een paar onrustige nachten op, want je weet wat je hebt, maar niet precies wat je krijgt

Helaas duurt de overgang naar de nieuwe school nog bijna een jaar Een jaar waarin ik gedeeltelijk

overspannen thuiszit, veroorzaakt door de gespannen verhouding met de directeur en zijn optreden sinds die kwestie

Toch pak ik deze kans Achteraf ook heel blij, want dit was een fantastische school met hele fijne collega’s.

Dus eind goed, al goed

Martien Seelen

Van textiel naar militair

De overgang van textiel (Vlisco Helmond) ploegendiensten naar militair, 24 uur per dag, zeven dagen per week.

Na een keuring in Breda werd ik dan op 31-03-1965 opgeroepen voor de dienstplicht bij de Huzaren van Boreel in Amersfoort. Met vrij vervoer van het Ministerie van Defensie, met de trein van Helmond, via Eindhoven en Utrecht, naar Amersfoort Hier met een legerauto (Daf 314) naar de kazerne Eerst langs allerlei artsen voor prikken enz Daarna naar de foerier; plunjebaal met militaire kleding (persoonlijke standaarduitrusting, PSU), te groot of te klein onderling ruilen Vervolgens naar de kapper, die trok meer haar uit je hoofd dan knippen, was in 5 minuten klaar en kostte 10 cent Naar de kamer waar 50 militairen in stapelbedden met strozakken, 2 dekens en 2 lakens, hun onderkomen hadden voor de komende tijd Een dag later werden we onder het militaire tuchtrecht gesteld door de kazernecommandant

Ik moest wennen aan de commando’s die werden gegeven; doe dit, doe dat, salueren voor elke meerdere, in de rij staan met etensblikken en een mok voor eten Om de andere dag kregen we noodrantsoen uit blik. Zes weken niet naar huis, in het weekend naar de aalmoezenier/dominee. De eerste opleiding was begonnen.

Ik had me aangemeld bij de Koninklijke Marechaussee en daar ook weer allerlei keuring voor ondergaan Op een middag komt een opperwachtmeester binnen en zegt: 'Er zit een kalkemmer onder ons, Huzaar Seelen en die moet zich morgen in Apeldoorn op de Koning Willem III-kazerne melden' Iedereen verbaasd

Ik moest zelf maar zien hoe ik op station Amersfoort kwam met mijn plunjebaal, want het bleek dat elke militair een hekel had aan de KMarmensen. De ontvangst in Apeldoorn was ook niet geweldig. Ik kreeg meteen een uitbrander omdat de knopen van mijn uniform waren verdwenen.

Ik werd ingedeeld bij dezelfde lichting 65/2, omdat de eerste maanden toch alleen een militaire opleiding waren, dus dezelfde die ik al gedaan had. Verder kregen we vooral Wetskennis, Strafrecht militair en burger, Strafvordering, Militair tuchtrecht, Wegenverkeerswet, Staatsrecht, Grondwetten, Opsporing van misdaden, Opmaak van rapporten en proces-verbalen. Na negen maanden was ik klaar en werd op de wachtbrigade Den Haag geplaatst Diensten op allerlei ministeries, Huis ten Bosch en Catshuis, Stalles. In augustus was Huis ten Bosch geopend voor publiek en ik ben toen in de nacht door het paleis gelopen en in het bed van Beatrix gaan liggen Op Stalles in de gouden koets gezeten en in de sportwagen van Prins Carlos.

Na de wachtbrigade overgeplaatst naar de brigade Well (L). Voor de cursus opsporingsambtenaar elke week naar Venlo gedurende 1 jaar

Beëdigd tot opsporingsambtenaar in de rechtbank van Venlo. Op deze brigade allerlei ongelukken

afgehandeld en veel patrouilles

langs de grens met Duitsland i.v.m. stropers Brigade Well werd

opgeheven en ik werd naar brigade Venray overgeplaatst Van hieruit ben ik op de NAVO in Brussel

geplaatst, gedurende 6 maanden. Leuke tijd gehad Daarna weer terug naar Venray. Vervolgens naar Grensbrigade Venlo.

Ik had het contract van 6 jaar erop zitten en nam ontslag bij de KMar en ging voor opleiding Onderofficier naar Weert en Eden Verbindingsdienst. Na 1 jaar was ik onderofficier en werd geplaatst in Naarden 110 Eltromat en werd meteen op cursus gestuurd voor materieel beheerder in Bussum Palmkazerne.

Materieelbeheerder ben ik tot in de rang van Sergeant-Majoor gebleven

bij dit onderdeel, Netherlands Signal Squadron in Mönchengladbach en Mobilisatiecomplex Mijdrecht

Ik werd bevorderd tot Adjudant en werd geplaatst in Gouda, Prins Willem-Alexanderkazerne, bij bureau infrastructuur. Natuurlijk moest ik weer op cursus, nu voor de Milieu- en Arbowet Doordat de muur in 1989 was gevallen moest Defensie zich ook aan allerlei wetten gaan houden Dit was voor mij een hele mooie baan met bezoek aan kazernes door het hele land. Maar ook dit hield op door reorganisatie en ik werd kazerneadjudant, met veel moeilijk contact met de kazernecommandant

Alles verandert bij Defensie, dus voor mij de laatste baan; Facilitair management Garnizoen Den Haag en later in Gouda Ik ben niet uitgezonden naar het voormalig Joegoslavië omdat ik problemen met mijn rug heb

Maar alles heeft een eind, behalve een worst, die heeft er twee, volgens de Duitsers. In oktober 2000 werd ik

55 jaar en eindigde mijn diensttijd en ging ik met Functioneel Leeftijdsontslag, (te oud)

Maar omdat ik nog steeds opsporingsambtenaar was en de cursus beveiligingsbeambte gedaan had, ben ik hierin tot mijn 67e jaar doorgegaan.

Nu doe ik alleen nog vrijwilligerswerk; Vreedenhoff reeds 10 jaar, Oldschool/TINO vanaf de oprichting, zingen in een koor 22 jaar, baliewerkzaamheden in de Eusebiuskerk.

De verandering van werk en werkomgeving van burger naar militair en weer terug naar burger heeft mij verrijkt; veel opleidingen, veel verschillende mensen met opvattingen, mensen van diverse kleur, geloof en mening.

Rob hanou

Scheiden is niet altijd lijden

Het overkwam me in 1976 In een kort huwelijk uit elkaar gegroeid, door drukte met carrière en verschillende opvattingen over opvoeden van de kinderen. Mijn vrouw werd verliefd op een ander en wilde scheiden Hoewel niet geheel verbaasd, toch nog een schok

Vrienden adviseerden: maak er het beste van. Het werd een gezamenlijk verzoek tot echtscheiding, waarbij bepaald werd dat de voogdij van de kinderen aan mij werd toegewezen. Het was geen discussie. Kinderen van 5 en 7 jaar bleven in de eigen omgeving en behielden school en vriendjes etc Kortom, het was geen vechtscheiding

Voor mij betekende het een ander, voller en vooral rijker leven. Naast het werk als directeur van een basisschool, ook nog een huisman/vader

Hoewel het een overvolle agenda opleverde, was door het wegvallen van spanningen er een rust ontstaan, waardoor het gezinsleven nooit zwaar is gevallen.

De kinderen zeggen nu een gelukkige, actieve jeugd gehad te hebben Met veel sporten, uitjes, in huis spelen met vriendjes en 3 keer per jaar op vakantie, waarvan twee keer op wintersport.

Die skivakanties konden we ons veroorloven omdat toen de kinderen 11 en 13 waren, de huishoudelijke hulp, die er één ochtend in de week was, er door zwangerschap mee stopte Ik had de kinderen voorgesteld geen nieuwe huishoudelijke hulp te zoeken en de taken te verdelen De afspraak was dat het altijd op zaterdag voor 12 uur klaar moest zijn. Door het geld dat bespaard werd zouden we jaarlijks een extra skivakantie kunnen boeken

Zo geschiedde en door de pubers is de taak altijd correct uitgevoerd

Wat een genot zulke kinderen te hebben.

Het grootste compliment kreeg ik van mijn ex-schoonvader tijdens het huwelijksdiner van mijn oudste zoon: 'Dat heb je goed gedaan jongen.'

Lilli Morita

DE moppen

In het kader van alle treurige dingen uit de laatste jaren als oorlog, corona enz. ben ik begonnen om als tegenhanger moppen te gaan verzamelen. Voor elke mop die men mij vertelt betaal ik 1 euro, die vervolgens in een 'moppen pot' gaat Aan het eind van de maand gaat het geld uit de pot naar een goed doel

Iedereen begint meteen te vertellen dat hij of zij nooit een mop weet, maar als ik dan zeg: 'Maar ik betaal ervoor, doe dus je best', dan komt er meestal toch wel iets uit

Hier volgt dus de laatste mop: Trump, de paus, Johnson, Angela Merkel en een kleine jongen zaten in een vliegtuig Op een gegeven moment ging het met het vliegtuig mis en moesten ze eruit springen

Maaaar er waren maar 4 parachutes. Trump zei: 'Ik ben de slimste' en sprong. Vervolgens zei

Johnson: 'Ik heb de Brexit geregeld', pakte de tweede en sprong De paus zei vervolgens: 'Ik ben het hoofd van de kerk' Hij pakte de derde en sprong.

En toen zei Angela Merkel: 'Jongen, ik heb een lang goed leven gehad, pak jij die laatste maar', waarop het

jongetje zei: 'Maar er zijn er nog twee!' 'Twee??' 'Ja, meneer Trump heeft mijn rugzakje aangetrokken'

En dit verhaal is dus 1 euro waard Geniet ervan

Moppen kunnen gestuurd worden

naar:

Lilli Morita

Rijnstraat 34

6665 CM Driel

Ed Jissink

Het antwoord op de vraag: ‘Wat is de zin van leven?’ gaf mij de aanzet tot het schrijven van een boek Voor het zover was stroomde er veel water door de Waal Het bevrijdend inzicht vormde zich tijdens een meditatie. In een nacht werd mij duidelijk: hier gaat het in het leven om! Het doorgeven van ervaring en inzicht

Mijn loopbaan en werk bij de politie in Nederland volgde in een aantal opzichten een bijzonder pad. Mijn keuzes bij situaties waren niet altijd die van het gebruikelijke patroon. Soms pakte dat goed uit en soms ook niet Niet alles wat ik deed was vlekkeloos en soms handelde ik langs het randje van het toelaatbare of helemaal niet. Altijd stelde ik me de vraag: ‘wat is de betekenis of bedoeling bij deze opdracht?’ Ik leerde daarvan

Toen ik met pensioen ging vroegen collega’s mij: ‘Schrijf je ervaringen eens op. Er valt voor ons van te leren.’ Ik stelde het antwoord op die vraag uit, ook al werd mij na jaren nog steeds die vraag gesteld Tot op een nacht in november 2019, ik ’s nachts op zolder mijn gewoonte om te mediteren praktiseerde.

In lotushouding, zittend op de vloer onder een dakraam, helpt mediteren mij om gedachten tot rust te brengen Er is daarbij een methodiek die ook helpt om inzicht te verwerven. Je ademt in en stelt jezelf een korte vraag. Je ademt uit en geeft antwoord op de vraag. Steeds dezelfde vraag, maar altijd een ander antwoord En dit hou je 20 minuten vol Bij mij levert dat doorgaans zo’n 80 antwoorden op Onvoorstelbaar wat er allemaal in je brein schuilgaat.

Die nacht stelde ik mezelf de vraag: ‘wat is de zin van leven?’ Voor mij verrassend was een van de antwoorden: ‘het doorgeven van ervaring en inzicht’ Dit was voor mij niet alleen een openbaring, maar gaf ook richting aan het antwoord bij de vraag van velen. Het werd mijn opdracht om de pen ter hand te nemen

Sinds kort liggen ze in de winkel Mijn belevenissen als mens onder de politiepet. Uitgeschreven in ruim 125 uiteenlopende en soms heftige, aangrijpende voorvallen.

En nu hoor ik de vraag: ‘vanwaar de titel: 'Diender in naam van de Koning(in)'?’ Tja, ook dat is een betekenisvol verhaal op zich.

verteller-foto's

Op deze pagina's staan foto's die vertellers maakten tijdens de eerdere fotografieworkshop De foto's beelden een betekenisvolle verandering in hun leven uit.

Joop toeter

Bep

Arie zeelenberg Ferry

Agnes lemmens

Dick van Brussel Wim Blom Anne hoogkamp

Marianne

'Ze kwam, zag en overwon!' Dit waren de letterlijke woorden van de bondscoach na afloop van de Spelen.

Marianne had twee keer goud en één keer zilver gewonnen op de Paralympische Spelen van Toronto in 1976 De 100 meter schoolslag en 100 meter vrije slag waren de gouden medailles en de 100 meter rugslag was de zilveren medaille.

Het was het eerste jaar dat er blinden/slechtzienden mee mochten doen met deze spelen. Bij de gehandicaptensport is het gebruikelijk dat er een medische keuring aan vooraf gaat, om zo eerlijk mogelijk aan de Spelen te kunnen deelnemen Zij werd door de artsen in de categorie ‘blinden’ ingedeeld.

Marianne was de eerste blinde vrouw die meedeed, op haar 28ste levensjaar, vrij laat dus eigenlijk

Omdat er niet veel blinde meisjes/dames meededen, hoefde ze maar 1 keer de 100 meter te zwemmen en wist ze gelijk of ze in de prijzen was gevallen of niet.

Dit was heel anders ten opzichte van de jongens/heren, want die moesten, gezien het aantal jongens/heren, namelijk in series zwemmen en daarna nogmaals om de plaats te bepalen.

Bij de blinden begint de wedstrijd altijd vanuit het water en niet vanaf het startblok. Marianne weet niet met hoeveel mensen tegelijkertijd ze moest starten. Dit was ook helemaal niet relevant, want als blinde zwem je de wedstrijd eigenlijk helemaal in je eentje Wel probeer je zo snel mogelijk te zwemmen en om dat uit je tenen te halen moet je wel fanatiek zijn.

Op het moment dat Marianne de rand aantikte, wist ze eigenlijk nog niks

'Ze kwam, zag en overwon!'

Pas nadat iemand vertelde, Marianne je was de snelste, drong tot haar door dat zij de gouden medaille had binnengehaald. Daarna vond de huldiging plaats en stond Marianne in het midden van het erepodium vol trots te luisteren naar het Wilhelmus

Wat een verbazing, een gouden medaille op de Paralympische Spelen en dat terwijl ze in 1975 pas begonnen was met wedstrijdzwemmen

In haar jeugd had ze al wel de nodige zwemdiploma’s gehaald, maar ze had daarna jaren niet meer gezwommen, omdat het veel te druk was geworden in de zwembaden Sinds een jaar was ze lid geworden van een gehandicapten sportvereniging in Arnhem, waar ze veilig kon zwemmen in een eigen baan.

Eveline Verduijn

Mijn

Even

Mijn n

64 jaar oud, getrouwd met Cor, 69 jaar oud, en we hebben 2 kinderen. Dochter Corrinne is 39 jaar en zij is getrouwd met Albert Samen

hebben zij twee kinderen, dochter

Fenna van bijna 8 en zoon Levi van bijna 4 Zoon Niels is 35, hij woont

alleen in een nieuw appartement in het centrum van Culemborg en hij heeft een vaste baan in Utrecht. Ik ben geboren in Culemborg, kom uit een liefdevol gezin van Indische afkomst met 7 kinderen, waarvan ik de een na jongste ben.

Ik heb een fijne jeugd gehad en mijn ouders hebben ons opgevoed, met oa de gedachte om je medemens te helpen waar nodig Niet wetende, dat dit een grote rol zou gaan spelen in mijn verdere leven…. En als meisje droomde ik er al van om als schoonheidsspecialiste te gaan werken en ooit te trouwen, kinderen te krijgen enz

Maar dan moest ik zelf de opleiding betalen van mijn ouders en dus ging

werken, om te sparen voor deze opleiding. Daar heb ik mijn man Cor ontmoet en van het een kwam het ander en inmiddels zijn wij 43 jaar getrouwd! En ik heb mijn diploma’s gehaald en jaren bij Parfumerie Douglas in Utrecht gewerkt!!!

Maar op een dag in 1998 slaat het noodlot toe…

Cor komt thuis, voelt zich niet lekker en zegt dat het wel een griepje zal zijn en gaat naar bed Twee uurtjes later ga ik bij hem kijken en constateer dat hij raar praat. Gelijk naar het ziekenhuis gegaan en daar wordt vastgesteld dat hij is getroffen door een beroerte Dit was een heftige tijd, voor hem, maar natuurlijk ook voor het gezin Als jonge vrouw, met 2 kleine kinderen, moest ik zo goed als mogelijk met deze situatie omgaan. Dat viel niet mee, om bijna alles in het begin alleen te doen, omdat Cor heel erg moe was en 's middags na

de lunch ging rusten, anders raakte hij overprikkeld

Dit was voor de kinderen ook erg moeilijk. Ze kregen op school problemen en er kwamen minder vriendjes en vriendinnetjes thuis

spelen, omdat dit te druk was voor hun vader

Nu zorg ik inmiddels alweer 23 jaar voor mijn man en intussen ook voor mijn een-na-oudste broer Ben, die een psychische kwetsbaarheid heeft en in een beschermde woonvorm verblijft Voor hem ben ik niet alleen zijn zus, maar ook zijn contactpersoon en executeur testamentair t.z.t……

Ik ga hem 1 keer per week bezoeken en dat vindt hij erg fijn Maar ook voor mij is dit een goede balans, want het zorgen heeft bij mij door de jaren heen ook een zware wissel getrokken met betrekking tot mijn eigen gezondheid.

Want toen ik 37 was werd ik getroffen door borstkanker in mijn linkerborst, dat was in 1995 en 4 jaar

geleden kreeg ik het in mijn rechterborst, met ook een plekje huidkanker op de linkerborst

Vorig jaar september in de rechterborst is een goedaardige cyste verwijderd

Bedenk dat ik in de tussenliggende periode, nav een val in 2013, ook nog eens mijn rug brak Dit in de toch al moeilijke thuissituatie, wat een totaal andere wending gaf, want ik was patiënt geworden en Cor plotseling mantelzorger……. En ook voor de kinderen was dit weer een groot drama. Beide ouders die zo erg in de problemen waren gekomen

Zo kon het niet langer en er werd hulp ingeschakeld Er kwam een jaar lang, tijdens mijn revalidatie, iedere dag thuiszorg en ik kreeg huishoudelijke hulp, tot op de dag van vandaag. Zo konden Cor en de kinderen langzaam wennen aan de hulp die geboden werd en konden we als gezin ook deze periode verwerken Ik ben fysiek dus kwetsbaarder geworden en heb hulp moeten accepteren.

Maar ook mentaal vraagt het veel

De ene keer kan ik beter met de thuissituatie omgaan dan de andere keer.

Want Cor is in de loop van de afgelopen jaren depressief

geworden en hij heeft diabetes type 2 ontwikkeld

En ook omdat ik nu in de overgang ben en last heb van stemmingswisselingen en ik ook een hormoonpreparaat moet slikken, om de kanker hopelijk nog jaren tegen te gaan, botst het nogal eens in huize Verduijn

Een goed herstel vergt tijd en wilskracht en die heb ik gevonden in bewust tijd voor mezelf plannen

Met hulp van familie, vrienden en ondersteuning van oa huisarts en Mozaïek welzijn

Met hulp van laatstgenoemde heb ik een wandelgroep voor

mantel-zorgers opgericht, nu ruim 11 jaar geleden Dit is heerlijk ontspannend en al lopend komen gesprekken vanzelf op gang. Er ontstaan nieuwe vriendschappen en voor mij is dit een veilige manier van bewegen

Wandelen is gezond en samen wandelen is heel gezellig

Zie mijn Facebookpagina 'wandelen met mantelzorgers', waar ik na iedere wandeling een leuk verslag maak met foto's

Mijn tip aan mantelzorgers is: durf, waar nodig, om hulp te vragen! Neem bewust ook tijd voor jezelf, om zo overeind te blijven en je kracht te vinden en te behouden!

Want doordat ik mijn verhaal nu aan jou vertel, geeft het mij weer kracht als mantelzorger om door te gaan en ben ik sowieso trots op mezelf!

Ghislaine Lewylle

AIk luk

krant gelezen dat ze leerlingverpleegkundigen vroegen om in opleiding te gaan. Ik vond dat wel wat

Het bleek moeilijk voor mij, in een ander land Ver van huis, voor het eerst. Toch ben ik ernaartoe gegaan.

Ik werd aangenomen in Grave bij de RPI, dat staat voor Rijks Psychiatrische Inrichting

Ik was de enige buitenlander en heb veel gehuild Eigenlijk wilde ik stoppen en naar huis terugkomen. Mijn vader zei, toen ik een weekend terug was: 'Je bent eraan begonnen, dus je maakt het af'

Zo gezegd, zo gedaan

Ik heb het volgehouden Ondanks de pesterijen vanwege mijn taal en nationaliteit. Want ja, de Belgen worden dom gevonden.

jaar in Nederland woon en België voor een deel ontgroeid ben. Officieel ben ik nog steeds Belg, ik heb er ook nog een adres

Achteraf gezien was het mijn leukste tijd Nu ben ik met pensioen en we hebben een leuk leven.

ijftig

Wim

Veerman

Leven met oud papier! van chemicus tot archivaris

Twee hobby’s, scheikunde en geschiedenis, lijken tegenstrijdig, maar blijken elkaar aan te vullen. Een archivaris heeft als taak de historische papieren van een stad, persoon of instelling eeuwig in goede en geordende staat te houden In dat geval is ook scheikunde een hulpmiddel om die ‘eeuwigheid’ te realiseren. Gouda.

Er was maar één laboratorium in de stad, die van de Goudse kaarsenfabriek ‘Gouda-Apollo’ En na het verlaten van de middelbare school wilde ik daar werken, want scheikunde was een van mijn hobby’s en werken bij een laboratorium leek mij geweldig! Dat lukte en binnen een jaar werkte ik op de researchafdeling met een interne opleiding Enige jaren later bleek de kaarsenfabriek te fuseren met Unilever-Emery. Die hadden een centraal laboratorium in Maarssen en het was duidelijk dat het Goudse laboratorium

opgeheven zou worden Het personeel kon in Maarssen weer aan het werk.

Dat trok mij niet De oorzaak was toen dat ik als andere hobby ook lokale geschiedenis had. Overigens samen met de directeur van het Goudse laboratorium waren we lid van de Goudse Oudheidkamer Toen ik hem sprak en vertelde dat ik niets voor een verhuizing voelde, zei hij: 'Je hebt toch ook geschiedenis als hobby? Zoek dan iets voor werk in een museum of archief.' Mijn opmerking was: 'Dat gaat mij verlofdagen kosten' Zijn reactie was: 'Jij hebt toch niet om die fusie gevraagd? Je krijgt alle tijd om te gaan informeren wat de mogelijkheden zijn.’

Het werd archiefwezen Eerst bij het toenmalige Ministerie van Sociale Zaken, bij het centraal oud archief Vandaar uit werd ik weggekocht door de Stichting Mij. en Onderneming (SMO) als archivaris/documentalist en ik ging vervolgens de opleiding tot archivaris aan de Rijksarchiefschool in Den Haag volgen En daar werd ik vervolgens weggekocht door de stadsarchivaris van Dordrecht, die

docent was aan de archiefschool

Een rode lijn in mijn sollicitaties was dat de werkgevers telkens

opmerkten: ‘Ik had ook iets met geschiedenis willen doen, maar dat mocht niet van mijn ouders, want daar zat geen toekomst in’ Uiteindelijk heb ik tien jaar als adjunct-archivaris in Dordrecht gewerkt. Het oudste archief van Holland. Uiteindelijk wilde ik zelf archivaris worden en solliciteerde ik naar de functie van streekarchivaris bij het Streekarchivariaat Tiel-BurenCulemborg. Daar werd ik in juli 1978 benoemd en ik werd reizend archivaris. Beheerde ca. 700 meter historische archieven vanaf 1318 tot heden, met een ambtelijke medewerker en drie medewerkers die een werkplek hadden via de WSW (Wet Sociale Werkvoorziening). Die dienst groeide, o.a. door gemeentelijke fusies en het verwerven van particuliere archieven en nog later door fusies met archiefdiensten uit de omgeving, het Streekarchivariaat KLEM-gemeenten, West-Betuwe

en Bommelerwaard

Een nieuw gebouw werd nodig, vooral voor Tiel. Dat werd samen met de Openbare Bibliotheek in 1998 gerealiseerd. Daar kwam mijn chemische kennis weer van pas, want er werd naast kantoor- en studiezaalruimte een depot voor twee kilometer archief gerealiseerd en een restauratieatelier en fotoatelier en een expositieruimte die aan museale normen moest voldoen In 2012 werd een nieuw centraal archief gebouwd in Tiel; het Regionaal Archief Rivierenland

Kosten ca. elf miljoen euro. Daarin werken nu 30 medewerkers, met 60 vrijwilligers en wordt er 15 kilometer aan archieven beheerd

Louisette bergman

Hoe sinta in ons leven kwam

Familie vond dat we bewaking en gezelschap nodig hadden Dat werd een adoptiehondje uit Roemenië. Sinta werd voor ons door de familie, neven en nichten, via een organisatie die zwerfhonden opvangt, gezien en opgevangen voor 1 dag Ze heette toen Nancy, dat vonden we geen leuke naam Ze heet nu Sinta. Ze was in het bos bevallen van zes puppy’s: drie meisjes kwamen in Holland terecht, toen ze vier maanden oud waren Van de anderen weten we niets Dood geboren?

Ze ontsnapte bij mijn nicht en haar man, maar kwam toch terug. Ze was erg bang, ze kwam bij ons en na de eerste nacht, op zondagochtend half acht, ontsnapte ze Ze kwam op de snelweg terecht Ik met de auto erachter, in pyjama Sinta ging op de snelweg in het midden zitten. Auto’s passeerden haar links en rechts.

Toen ze weg waren, de auto’s, rende ze naar de andere snelweg

En hard lopen dat ze kon! Een automobilist stopte om haar te pakken. Dat lukte niet. De chauffeur belde het Waterschap. Met de auto heb ik haar teruggedreven op de oprit Toen kwam de pick-uptruck van het Waterschap Die waarschuwde vervolgens de politie

Die kwam met vier man sterk Met zijn vijven hebben ze haar opgepakt en naar mijn auto gebracht. Wat was ik blij.

Een vrouwelijke agent vroeg waar ze vandaan kwam Ik antwoordde:

'Roemenië' Maar ze bedoelde ons huisadres.

‘Kosten?’ vroeg ik.

‘Nee,’ zei ze. ‘Dat hoort ook bij ons werk’

Vanaf dat moment ging Sinta ons vertrouwen en is ze erg waakzaam Ze beschermt ons Kortom, onze semi-Collie is een schat. Ze is nu tweeënhalf jaar bij ons, al ruim

negen jaar oud en erg lief. Missen

kunnen we haar niet

Jan kreling

binnen vi

'U kunt gaan,' kreeg ik te horen U mag de kleding inleveren'

Als een zombie ben ik door de fabriek naar het inleverpunt gelopen. Ik stamelde tegen de mevrouw van de wasserij: 'Ik ga naar huis'

Als busbestuurder heb ik op mijn laatste rit mijn collega's thuisgebracht. Einde werkzaam leven, dat begonnen was op zestienjarige leeftijd. Ik was toen zesenvijftig

Als jongen begon ik bij de tinafdeling van Daalderop, daar heb ik

tien jaar gewerkt. Daarna in de jamfabriek De Betuwe, van Flipje, en bij de Hero in Breda.

Wat restte was de WW

Dan kom je in een vreemde wereld van constant solliciteren in opdracht

van het GAK, wat niets opleverde qua werk. Uiteindelijk werd ik onder in de lade opgeborgen. Kon ik

eindelijk los van sollicitatieplicht

redelijk mijn gezin onderhouden met een WAO-uitkering Dat wil zeggen: vrouw en twee kinderen

Na een moeilijke periode heb ik de draad opgepakt en ben ik bij een Chinees restaurant terechtgekomen. Als vrijwilliger heb ik samen met mijn vrouw daar gewerkt. Ik bracht het eten rond

Nu breng ik nog altijd medicijnen rond. Met plezier.

Zo hebben we toch iets positiefs af te ronden.

Dina Jansenvan der Bliek

Vera

Verande

Vandaagnietmeerdezelfdeals gisterenofdezelfdealsmorgen

Lopen,mijnlustenmijnleven. Ruim70jaargeleden,hetmoment datikgeborenwerd,konikdatniet, maarbinneneenjaarzoudat veranderen

Lopengingmijaltijdgoedaf.Het gingbeterenbeter,harderen harder

Alskind,nietdirecteenwegloper, maarliepdoorheeldestad Naverloopvantijd,lidvaneen atletiekvereniging.

Doordejarenheen,doortraining, veranderdeerveel.Desnelheid,de loopstijl,deafstand,dementaliteit, levenshoudingen-doel

Hetlopenbrachtmijveel;avontuur, vrijheid,reizennaarandereplaatsen, anderelandenenanderemensen.

Sommigenwerdenvriendenvoor hetleven

oper. Hardlopendnaardezwangerschapsgym

Tussenalleveranderingeninmijn levendoor,liepikmijnkilometers. Welkeveranderingookinmijnleven kwam,goedofslecht,konhetaltijd verwerkendoorentijdenshetlopen Totdatjelichaamverandertenje ouderdomskwaaltjeskrijgt.Een veranderingdiemoeilijkte accepterenvalt,maaronomkeerbaar is

Ruimeenjaarheeftmijn verwerkingsprocesgeduurd Overwegingen:nietalleenafscheid nemenvanhetlopen,maarookvan mijnjeugdeneenheelgrootdeel vanmijnleven

Wat als ik nooit meer kan lopen!

Mij realiseren dat ik dichter bij mijn eigen finish kom

Wat een verandering!

Lopen is mijn lust en mijn leven.

Niks veranderen, nou ja, het tempo.

Gewoon doorgaan met wandelen!

Wim Smit

Bijzondere carrière

Mijn carrière is totaal anders verlopen dan ooit verwacht: van onderwijs, via politiek, semi-overheid naar bedrijfsleven. Geweldige uitdagingen en ervaringen.

Tijdens mijn ideale baan, nl leraar in het middelbaar onderwijs, werd ik in 1984 benoemd als gemeenteraadslid. Die baan was prima te combineren met de onderwijstaak.

Kijken in de keuken van de gemeente en daarin meesturen in het beleid, was fantastisch

In 1990 werd ik gevraagd om wethouder te worden. Ik heb geweigerd, omdat ik het onderwijs ontzettend mooi vond en niet wilde verlaten Als 'straf' werd ik toen fractievoorzitterMaar bij de verkiezingen in 1994 kreeg ik opnieuw de vraag om wethouder/locoburgemeester te worden. Helaas kon ik toen niet meer weigeren De afweging wat te doen, blijven in het onderwijs of weggaan naar de politiek, viel mij erg zwaar.

Je gaat een onzeker bestaan in (je kunt in de politiek immers zomaar naar huis gestuurd worden!) en de verantwoordelijkheid naar mijn gezin woog daarbij ook heel zwaar

Ik heb uiteindelijk toegestemd. Achteraf een prachtige, maar zeer zware job Moeilijke beslissingen, het niet iedereen naar de zin kunnen maken, persoonlijke bedreigingen, ook naar het gezin toe, maar ook prachtige resultaten geboekt, met veel tevreden mensen

Bijzonder was mijn eerste uur als wethouder. Ik zat op mijn (nieuwe) wethouderskamer, waar op mijn bureau een briefje lag met een probleem dat ik moest oplossen Daar moest ik uiteraard even over denken. Al denkende keek ik uit het raam Komt er een ambtenaar binnen en die zegt: 'Zo zeg, u leert snel '

Terugkijkend heeft deze baan mij heel veel geleerd;

over het besturen van een gemeente, veel mensenkennis, hoe onderhandelingen en gesprekken te voeren. Maar ook mijn blik op de totale samenleving werd een andere dan daarvoor Veel sympathie voor wat er allemaal in de samenleving gebeurt, maar ook wat er allemaal niet goed gaat

De beide functies, die ik na mijn wethouderschap heb vervuld

(directeur Vastgoed en Ontwikkeling bij een grote Woningcorporatie en commercieel

directeur bij een middelgroot bouwen ontwikkelbedrijf) gingen op een vergelijkbare manier als de moeilijke keuze voor het wethouderschap Twijfel of ik dat moest doen, zeker ook vanwege mijn leeftijd (54 en daarna 61),

De ambtenaar, die mij binnen een uur nadat ik wethouder werd, zei, dat ik snel leerde, wat hij in feite als grap bedoelde ( ), heeft letterlijk toch gelijk gekregen Want in alle banen na het onderwijs is dat in feite ook gebeurd.

maar achteraf heel blij dat ik die uitdagingen ben aangegaan.

Greet & Fred Roskam

Zelfstandig worden

Ik kom uit een klein dorpje en ben 7e van de 9 kinderen Ik wilde graag weg uit het dorpje. Ik mocht niet studeren wegens mijn beperking en ik moest gaan huishouden. Ik verhuisde voor 1 jaar naar

Amsterdam en moest daarna weer terug Ik wilde laten weten wat ik nog meer kon, want niemand

geloofde dat in die tijd. Ik heb de kraamopleiding gedaan en ging zelfstandig wonen op kamers. Ik moest hard werken, maar ik had er een goed gevoel over Ik heb zelf de stap gezet om naar Amsterdam te verhuizen. Na 1 jaar moest ik weer terug, mijn broer was priester en een gezin had hulp nodig. Ik hielp het gezin en de bakkerij De bakker

verhuisde naar Amsterdam en ik ging 4 jaar mee naar Amsterdam

Daarna vond ik dat ik verder moest

gaan en ik ben kraamverzorging gaan studeren. Ik heb hierbij

moeders en hun baby’s geholpen en heb zelf de baby’s op de wereld gezet Daardoor hebben mijn 2 broers en 1 zus ook de stap gezet en hebben ze iemand ontmoet die ze veel liefhebben.

Ik heb veel gestudeerd en dat kostte veel inspanning Ik ging uit in Amsterdam en ontmoette daar mijn man, die ik nu en toen, veel liefhad. Samen met mijn man heb ik 3 kinderen gekregen en 6 kleinkinderen Nadat ik kinderen heb gekregen ging mijn zicht achteruit, ik heb altijd zoveel mogelijk gedaan. Mijn kinderen kregen later ook kinderen, inmiddels heb ik 6 kleinkinderen. Nadat ik met pensioen ben gegaan hebben mijn man en ik veel rondgereisd naar verschillende delen van de wereld

Toen onze eerste dochter uit huis ging is er een student uit Ecuador bij ons komen wonen en ging ze zelf naar school Ze kwam in 1991 en spreekt zelf ook Nederlands Wij hebben, nadat ze terugging naar Ecuador, haar een paar keer bezocht. Ik heb een grote stap gezet en dat vind ik fantastisch en daar heb ik hard voor moeten werken. Als ik de eerste stap niet had gezet, dan was ik nooit geweest zoals ik nu ben

Ans

Een ho een sc

Molenaar

mijn hele leven in alle opzichten op de kop zou zetten'. Hierbij gingen

ook nog eens 2 wensen in vervulling. Coördinator van 110 vrijwilligers (ik wilde Personeelszaken studeren)

kreeg ik er later bij cadeau en ik had zo graag schooljuf willen worden en toen stond ik ook 'voor de klas', als de schoolkinderen op molenles kwamen.

Opeens 'moest' ik tijdens werktijd molens bezoeken om oa contact te leggen met andere molenaars, waaruit later het SAM

(Samenwerkende Arnhemse Molenaars) ontstond IN DE BAAS

ZIJN TIJD!! Ik was de hemel te rijk en dat op mijn 45e!!!

Normaal beperkte het molenaarswerk zich tot de zaterdagen waarop ik eerst de cursus tot molenaar volgde. Daarna mocht ik als vrijwillig molenaar voor de mooiste molen van Nederland

zorgen en bezoekers daarvan mee laten genieten

ia tot 3x toe om molenaar te worden in Arnhem. Maar ja, ik had een baan en vrijwilligerswerk, dus geen tijd. Daarna belde Dolf, die later mijn collega zou worden, mij rechtstreeks met dezelfde vraag Het bleek een baan van 24 uur én een vrouwelijke molenaar leek hem ook wel leuk Nog nooit had ik zo’n spannende sollicitatie en uiteindelijk… werd ik gekozen.

Mijn vorige sollicitatie was bij een bank waar ik op 17-jarige leeftijd werd aangenomen, dat vond ik allemaal niet zo spannend. Deels gaf ik de zekerheid en voordelen (korting op hypotheek, verzekering, etc) bij een bank op voor deze gouden baan met een onzekere proeftijd van 2 maanden en een contract van 1 jaar met mogelijke verlenging (het werden er 20!!).

Wat ik ervoor terug kreeg is onbeschrijflijk een nieuw bijzonder rijk leven!!!!!!

MArtien Baars

ELderburen

We woonden al 41 jaar in een eengezinswoning op Elderveld, de kinderen zijn het huis uit, voor ons werd het huis veel te groot.

We waren het er samen over eens dat we wel kleiner en makkelijker

wilden gaan wonen Dus uitkijken naar een appartement, alles gelijkvloers en geen trappen meer lopen.

Op onze wandelingetjes kwamen

we langs een bouwplaats bij ons in de buurt waarin appartementen werden gebouwd We zochten

alvast een appartement voor ons uit, dat leek ons wel wat. Maar zo makkelijk bleek dat niet te gaan. We vernamen toen pas dat het om een bijzondere woongemeenschap zou gaan en vonden dat juist wel mooi

We moesten aanmelden bij de wooncorporatie en 'solliciteren'.

Aanmelden met een motivatie

(aangeven waarmee wij wel wilden meewerken, eventueel wel de kar wilden trekken) en solliciteren

volgden

Uiteindelijk een toewijzing voor een appartement, helemaal naar onze zin, boven, 2 hoog, op een hoek met balkon en een mooi zicht op de buurt en tuin.

Nu we er wonen zorgen we met een groep bewoners voor de aanleg en het onderhoud van de tuin en de parkeerplaats. We zijn gestart met een moestuin, een keukentuin en een pluktuin. Ook hebben we een fietsgroep gevormd met een eigen fietsenmaker, ook al een paar leuke tochten gemaakt, die zeer succesvol waren. Een kaart-, hobby-, dans- en zangclub zijn er in zeer korte tijd gevormd.

Nu na anderhalf jaar samen met elkaar optrekken heeft dit project al aardig vorm gekregen Niet altijd loopt het allemaal even gladjes, maar daar werken we aan en geven elkaar de kans om er iets moois van te maken

Petra Vale

het Mi ?

Veranderin

missen van de benen In 2015 mijn rechtervoet tot onder de knie eraf. Doordat er een ontsteking zat, die eruit kwam. In 2017 was mijn linkerbeen aan de beurt

Wondroos aan de buitenkant van de enkel De eerste keer onder de knie, een week later boven de knie

Je leven verandert wel compleet. Wat kun je wel en wat niet meer?

Maar met revalidatie en lieve mensen kom je wel verder op een nieuwe weg uit Ook met een rolstoel en elektrische rolstoel kom je ver.

En door bij de Old-School aan de gang te gaan Zij hebben mij een portie zelfvertrouwen gegeven. Door Titia (mijn maatje) is mijn onzekerheid minder geworden en mijn zelfvertrouwen gegroeid

Dit heeft veel energie en verdriet gekost Maar door lieve maatjes om me heen, ben ik nu op een punt gekomen waar ik me lekker bij voel.