De prijs voor belastingvrij ev rijden - Hwie-Bing Kwee

De prijs voor belastingvrij EV rijden – mei 2012 Is het nou voor de toekomst en onze kinderen of toch het fiscaal voordeel in de portemonnaie?

Indien wij 0% bijtelling voor het rijden van een EV als privéauto als een cadeautje zien, eerder dan een verplichting die wij niet hoeven na te komen, dan moet er toch wel een prijs zijn voor dit heuse gebaar. Niets is immers gratis in deze maatschappij.

Na de eerste dag in mijn Nissan LEAF kom ik al rustig rijdende tot de eerste contemplatie en zelfs filosofische gedachten. In dat opzicht lijkt EV-rijden wel op rennen. Focus op één ding en je niet laten afleiden door lawaai, telefoon, ander verkeer of zelfs de radio. Je voelt je ook helemaal alleen met andere EV-lotgenoten, net als bij het hardlopen en beiden Zero Emission.

Mijn eerste grote rit kenmerkte zich door afwisseling van blijdschap en trots met twijfel en soms zelfs wantrouwen. Je beseft je dat het een herleving is van de tijden van weleer. De tocht te paard of zelfs de postkoets rit was ook niet zonder gevaren. Je moest je goed voorbereiden en je was altijd blij om ongeschonden je bestemming te bereiken.

Als EV-community zijn wij dus frontrunners,

ontdekkingsreizigers. Wij helpen mee aan de technische ontwikkeling én de maatschappelijke acceptatie ontwikkeling. Maar niet alleen de rijders zijn de pioneers, alle betrokkenen, van laadpaal bouwers, EV-pas organisaties, gemeentes, pomphouders tot stroomleveranciers zijn ook pioneers. Als rijder voel je je wel de klant én de koning, maar vooral bij de eerste laad ergernis en uiting daarvan naar een leverancier kan ik dan wat later, weer volgeladen al fluitend rijdende, mijn eerste gevoelens van schaamte krijgen. Wat een verwend consumentengedrag. Eigenlijk zijn wij als rijders een beetje als de formule 1 coureurs. Het team dat klaarstaat om ons te laten rijden is de hele EV-laad organisatie die achter ons staat. Er gaat natuurlijk nog veel niet zoals wij wensen of verwachten, maar dat is de prijs van ons voorwerk. Vooral als je twijfel weer weggewaaid is (100% volgeladen) voel je de energie van deze innovatieslag. Dat maakt deze EV-ontdekkingsreis alleszins de moeite waard en het autorijden weer een beetje spannend!

1

De eerste dag Mijn wagen ophalen was een nieuwe belevenis. Ik had mij voorgenomen om een kladblok mee te nemen en alles te noteren wat ik maar kon leren. Want je als berijder weer openstellen voor nieuwe elementen bij het EV-rijden deed me weer lichtjes herinneren aan de eerste auto rijlessen. Autorijden kan toch niet zo moeilijk zijn?

Alles wat er viel uit te leggen over het rijden viel wel mee. Alle mogelijkheden van de boordcomputer gingen mij echter even te ver. Dat komt later wel dacht ik. Bij het aanzien van de centimeters dikke handleidingen heb ik maar niets in mijn kladblok genoteerd. Ik leg de boekjes wel op mijn nachtkastje, ach ja. Natuurlijk staat de techniek voor gemak. Wat kunnen die Japanners elektronica slim inzetten zeg. Als ik met volle AH boodschappen tassen de auto benader hoef ik mijn sleutel niet eens meer te pakken, de kofferbak is al ontgrendeld, heb ik bij mijn vorige Duitse middenklasser nog niet eerder meegemaakt. Als ik bij het achteruit rijden de voordelen van mijn achteruitrij camera bemerk bekruipt mij het gevoel dat die Japanners wel eens perfectionisten zouden kunnen zijn. Of zouden ze eerder bezorgd zijn om de oudere rijders met rugklachten. Mijn Nissan dealer is in ieder geval wel een perfectionist. Hij communiceert goed, heeft alles tot in de puntjes geregeld voor de aflevering. Maar het feit dat hij ook extra inzet heeft gedaan om de levertijd niet te laten uitlopen tot een onverwacht lange zeven maanden, heeft er kennelijk wel toe geleid dat de fabriek een andere uitvoering heeft geleverd dan besteld. De fabriek is vergeten het optionele zonnepaneel op het dak te monteren. Dit ogenschijnlijk onbelangrijke onderdeel vormt echter een zeer praktisch hulpmiddel en heeft voor mij een enorme emotionele waarde, dat vooral appelleert aan mijn echte beleving van Elektrisch Rijden. Immers als toegewijd sponsor van het TU-Delft Nuna6 team zijn elektrisch rijden en zonne energie voor mij met elkaar verbonden. Zo hoop ik nog deze zomer mijn eigen Nissan LEAF zonne energie ontwikkeling aan de EV-markt te presenteren.

Een woordje aan mijn Nissan-dealer Visscher: “Pieter, gezien alle technische hoogstandjes bij het EV-rijden, moet het vervangen van het dakpaneel voor een nieuw paneel met zonnecel een appeltje-eitje zijn” 

2

De eerste paar kilometers Als je elektrisch rijden niet gewend bent is vooral het wegrijden een nieuw fenomeen. Je hoort geen motor draaien en toch beweegt ie. Het is alsof de auto per ongeluk wegrolt van een hellinkje omdat je de handrem vergeten bent. Gewoon laten gaan zijn de eerste conclusies! Al gauw voel je het kind in je bovenkomen. Was dat nou ook niet zo leuk aan de botsautootjes op de kermis. Pedaal indrukken en gaan! Maar ook enkele associaties met de SRV kar of het oude elektrische spijkstaalkarretje van onze melkboer herinneringen komen boven (ja ja, ik ben al 53).

Ook de eerste stop bij het verkeerslicht was een verademing. Je hoort niets . . . en je denkt alleen maar aan al die andere automobilisten om je heen, die moeten horendol worden met dat motorgeraas. Je voelt je anders, je voelt je speciaal maar wel een beetje eenzaam.

Als ik de A9 oprij durf ik niet echt weg te trekken. Ik had alle verhalen over de acceleratie op internet wel gelezen, maar ik ga toch niet pochen met elektrisch racen. Als ik op de rechterbaan zoef hoor ik wel een sonoor bandengeraas en verder alleen windgeruis, maar het lijkt waarachtig wel op het rijden in een Aston Martin DB9- V12 (jawel heb ik ook een keer in mogen rijden). Als ik me nou ook zo netjes gedraag als veel berijders van de duurste merken (met een Ferrari ben je er gewoon, je neemt niet deel aan het verkeer) dan voel je je als gewone burger toch wel bevoorrecht.

Als ik op de Amsterdamse Middenweg rijd merk ik echter op dat niemand naar mij kijkt. Ik ben er wel maar men hoort mij niet, ik hoopte bijzonder te zijn en dan zou iedereen toch verbaasd moeten kijken. Het zal ook wel het succes van Car2Go zijn dat Amsterdammers niet snel meer te verbazen zijn. Maar goed laat ik maar weer op aarde belanden, het zal ook wel wennen. Je eerste zorg blijft toch die omstanders. Hoeveel discussies zijn er niet gevoerd over het fluisterstille van een EV. De lelijke computergeluiden die BMW-Mini als promotiestunt heeft ge誰ntroduceerd zullen hopelijk nooit op de markt komen. Het zou het serene gevoel van EV teniet doen. Maar waar maken wij als EV-community ons eigenlijk zorgen over.

Iedereen vandaag de dag kiest toch zijn eigen omgeving en geluid. Als ik oversteek kijk ik ook uit of er geen fietser aan komt rijden, met of zonder koptelefoon overigens.

De boordcomputer laat wat cijfers zien die ik denk te begrijpen, maar de grote aanduiding op het dashboard over mijn actieradius laat mij verder nog ongemoeid, ik ga alleen terug naar het werk in Weesp, slechts 12 km aanslag op mijn actieradius, no panic!

3

De eerste thuiskomst Bij thuiskomst moet ik mij schreeuwend in de deur melden. . . men had mij niet horen aankomen.

Vooral mijn jongste zoon van twaalf wilde na vier maanden van alleen maar verhalen die auto wel eens van dichtbij zien. “Waauuw man . . . spaced!” Hij doelde vooral op al die gekleurde led-lampjes binnen en buiten. De zwarte lak glimt en de verse fabrieksgeur komt je tegemoet, iets wat je eens in de vier-vijf jaar moet doorstaan. Dus dat lijkt ook bij te dragen aan de nieuwe beleving. Maar goed dan het ultieme, laten zien dat er GEEN uitlaat onder de auto zit, “Gaaf man”. Ga eens zoeken naar de tankdop zeg ik; nee ook niet te vinden gek hè! Dan maar trots de handel van de laadklep laten zien. Trek er maar aan joh, weer rond de auto lopen en zoeken, ”Niet waar man aan de voorkant! ” Als blijkt dat er twee stekkerdozen in zitten, dan is hij vooral onder de indruk van de snellaad stekker met grote pluggen onder het geheimzinnige klepje aan de voorkant. Hij vindt ze lijken op de mitrailleurs aan de voorzijde van de James Bond wagen; “Waauuw man net echt. . .”.

Dan de essentie, inpluggen is vanaf vandaag het codewoord. Ik laat hem met enige omhaal de lange 6-meter snoer met imposante stekkers zien. Terwijl ik mijn hersenen pijnig welke stekker voor de auto is en welke voor de muur contactdoos rol ik het snoer behendig uit. Ik laat hem de ene stekker aan de voorzijde van de auto en de andere in de muurcontactdoos bevestigen, simpel dus. Niet gevaarlijk hoor, er komt pas stroom op te staan nadat je de knoppen indrukt. Dan het knopje indrukken en de led lampen moeten blauw branden als hij laadt. . . . . . Er gebeurt niets. Nog een keer opnieuw . . . en weer niets. De twijfel slaat toe. Nee toch geen kinderziektes en dat soort onzin.

Sjeng mijn zoon kijkt me beteuterd aan, Papa’s speelgoed doet het niet.

4

Na vier keer opnieuw proberen moet ik concluderen dat hij echt niet oplaadt. Dat is toch echt shit als je morgen naar Breda moet. Ik heb het nummer van de installateur uit Huizen en het nummer van de directeur van EV-Box, mijn wand contactdoos aanschaf. Toch maar zo hoog mogelijk starten is mijn devies.

Met Huub. . . . met Hwie-Bing. . . , met wie? Met Hwie-Bing van Omnimark. Hè hallo, ja de ontvangst was slecht, hoe is het man? Ik doe hem het hele verhaal. Hij begrijpt er niets van, tot ik hem duidelijk maak dat dit de eerste dag is dat ik de wandcontactdoos uit probeer. OK, dan gaan we de zaak analyseren. Heb je de stekkers er echt goed ingestoken? Om één en ander uit te sluiten adviseert Huub mij om eerst bij een openbare laadplek te laden, als dat niet lukt, ligt het aan de auto lukt dat wel dan ligt het aan de EV-box thuis.

Weer slaat de twijfel toe. Hoe zat het ook al weer met openbare laadpunten. Gratis of niet gratis?

Van de lease maatschappij heb ik een week geleden een correcte brief ontvangen met een heuse benzine tankpas; “Hartelijk gefeliciteerd met uw nieuwe auto”. Van de Nissan dealer ontving ik deze ochtend ook een envelop met leuke vrolijke blauwe lijntjes . Nissan NL en The New Motion een strategische samenwerking. Ik besluit de laadpas op internet direct aan te melden; “Hartelijk gefeliciteerd, uw pas wordt binnen twee dagen geactiveerd”.

Met Huub. . . . met Hwie-Bing. . ., en is het gelukt? Neen, ik heb geen laadpas. Wat nu? Tien minuten later staat Huub Rothengatter voor mijn deur. Om alles uit te sluiten gaan we eerst naar een openbaar laadpunt in Bussum. EV-Box rijdt een Opel Ampéra, dus ik vraag Huub of hij wil rijden.

Natuurlijk, dat wil hij zeker wel. Als een ervaren EV-rijder en “behendigheid chauffeur” rijdt hij het pad af en rijdt soepel de straat uit. Ik wijs hem ruim vooraf aan waar hij heen moet rijden. Bij de rotonde geef ik aan driekwart linksaf. Er komt een fietsster van links aan. Remmen of doorgaan? Hij geeft een tik op het pedaal en de wagen schiet vooruit. De dame kijkt verbaast, niet omdat we haar snijden, maar we komen nogal hard de rotonde op. Met één zachte maar ferme continue beweging draait Huub het stuurwiel en ronden wij de rotonde, op voor mij hoge snelheid. De wagen is goedgekeurd. Dit is zowaar haast een Formule 1 ervaring voor mij! Als Huub de box open sleutelt verzekert hij mij dat hij als F1 coureur ook zelf hele motoren uit elkaar heeft gesleuteld. Ik twijfel niet aan zijn kunde, coureur of niet, ik heb de directeur van EV-box gestrikt, beter kan het niet qua service toch? Het bleek een simpel draadje van de knop te zijn die de monteur niet stevig genoeg had bevestigd. Uiteindelijk brandt alles blauw en de Nissan laadt!

5

Als ik voor het slapen gaan nog nieuwsgierig uit het raam gluur, zie ik de vertrouwde drie blauwe lampjes. Net politie lampjes, maar dan vriendelijk toelachend. Van spanning kan ik nog niet slapen en besluit mijn nieuwe Carwings app te downloaden op mijn iPhone. Uiteindelijk ga ik 23:30u naar bed, na voor de vijfde keer in 15 minuten op de app de laadstand te hebben gecheckt, telkens een kilometer of 1,5 opgeschoven. Verwachte laadtijd ca. 5 uur. Gelukkig droom ik over iets anders dan EV’s.

De eerste grote rit Zaterdagochtend 28 april. Waggelend in mijn pyjama met mijn glaasje sap in de ene hand de iPhone in de andere hand, zie ik op de Carwings app dat mijn LEAF daadwerkelijk volgegeten is. Yes een nieuwe dag, nieuwe kansen. Ik moet immers in de middag naar Breda. Volgens Google maps 93 km, mijn app geeft aan dat ik 146km kan rijden, no panic dacht ik zo. De opening van een bijzondere toonstelling in het MOTI (Museum Of The Image, voormalig Graphic Design Museum de Beijerd), dagje cultuur opsnuiven en daar op sustainable wijze naar toe zoeven, voelt perfect.

De ochtend verloopt, zoals verwacht met wat aandacht voor de nieuwe wagen op het pad. Het snoer lijkt opvallend veel op het promotie materiaal van The New Motion, toeval? De buren hadden twee maanden geleden al de groene led lampen van het laadstation bewonderd, maar dit is wel wat anders.

Uiterlijk vinden ze het toch wel een gewone auto, maar goed het gesprek gaat natuurlijk al gauw over de vele verhalen op internet en de verwachtingen. Er wordt veel gelachen merk ik. Inmiddels zijn ook de overburen erbij betrokken. De serieuze interesse slaat al om naar bijna leedvermaak en enige hilariteit ontgaat mij niet als mijn vrouw het heeft over “mijn speeltje” en plaagt over een noodpakketje met dekentje, flesje water en notenreep.

Ik verlang al bijna naar de middag.

Als ik in de middag vertrek en mijn vrouw kus, merk ik een sfeer van “ridder groet jonkvrouw”. Ze kijkt met een blik van “en nu gaat het gebeuren”. ‘Sterkte’ zegt ze zacht, in plaats van veel plezier, maar ja het completeert de sfeer wel. Hoe laat ben je thuis? Ik reken op vertrek uit Breda rond vijfen en half uurtje laden + 1,5 uurtje rijden; “ergens rond zevenen roep ik stoer”. “Niet te laat hè in verband met het eten, bel je als je wegrijdt uit Breda”. Ja OK, tot vanavond dan.

6

Bussum – Breda 95 km over de A27. Pieter Koolen van de Nissan dealer had nog uitgelegd dat het zuiniger zou zijn over de binnenwegen te rijden dan over de snelweg, dit in verband met het terugwinnen van energie bij het vaart verminderen en remmen. Ik probeer het nog te begrijpen, was juist gewend geraakt de TomTom adviezen niet meer in twijfel te trekken en dus de snelste routes via de A-wegen te volgen. Maar ja ik besluit in ieder geval om netjes 100km/uur te rijden op de rechterbaan. Ik merk direct dat haasten teveel mijn leven heeft bepaald. Ruim op tijd van huis en de autorit is eigenlijk een prachtige ontspanning, vooral met de radio uit.

Voorbij Vianen heb ik lichte last van knikkebollen. Nou ja, niet echt, maar ik zit opvallend veel de omgeving te bestuderen terwijl ik de A27 op mijn duimpje ken. Toch maar weer de radio aan, of een beetje met de boordcomputer spelen. Ineens zie ik daar een zwarte glimp in mijn linker spiegel. Is dat nou mijn spiegelbeeld of . . . Met zeker 125km op de teller schiet de zwarte Nissan van The New Motion voorbij. Hé jongens, wacht. . . of liever gezegd hé jongens, hebben jullie mij ook gespot? Ik trap

op

het

gaspedaal

en

zet

de

achtervolging in. Heb toch ruim 40 km netjes 100 gereden, kan nu wel lekker even erachter aan kachelen. Wat gaat 125 km/uur ineens hard. Ik houd nieuwsgierig de Kwh meter op de boordcomputer in de gaten. Boven de 2.0 oei dat gaat snel. Ze moeten mij gespot hebben, zo netjes volg ik hun rijpatroon (telkens na het inhalen naar rechts). Nou na vijf minuten geef ik het op. Was toch wel gaaf voor mijn gevoel hoor, twee zwarte Nissan’s Zero Emotions. Leek wel een waterballet act, gelijke snelheid, simultaan beweging. Volgende keer groeten hoor jongens! Ja toch, we zijn toch één community van lotgenoten.

Doet mij denken aan mijn Pa 40 jaar geleden. Reed hij als één van de eersten een matrablauwe Alfa Romeo 1750GTV (met de lange vijfde). Toen groette men elkaar nog onderweg, moeten wij ook introduceren, is toch leuk? Mijn Pa was wel echt een auto- en racegek hoor. Dat komt doordat hij op de RAI zijn Alfa kocht, nadat hij een testrit langs de Amstel kreeg aangeboden (met mij en mijn broer op de achterbank/plank) met niemand minder dan Nico Chiotakis aan het stuur zie Google LINK. Toch wel grappig Pa en Nico en ik met mijn Nissan en Huub Rothengatter, dat kan toch geen toeval zijn?

Mijn Carwings navigatie loodst mij keurig naar de Boschstraat in Breda. Ik rijd het nabijgelegen parkeerterrein Beyerd-Vlaszak op en ga op zoek naar een parkeerplaats. Uit mijn ooghoeken hoop ik 7

een eventuele nieuwe laadpaal te spotten, maar dan bemerk ik iets nieuws; mensen blijven voor de auto uitlopen. Is dat Brabants gedrag? Ik volg netjes stapvoets en besef me dat ik natuurlijk geruisloos ben. Bij een hoek merkt men mij op en dan volgen de standaard uitingen; Ooh hij is elektrisch! Blikken van enthousiasme stralen je tegemoet. Op een parkeerplaats is men wel blij met zachtbewegende geruisloze, stankvrije voertuigen is mijn conclusie.

In de overtuiging dat EV-rijders ook maatschappelijk betrokkenen zijn volgt hier een kort relaas over een cultureel huzarenstukje in het MOTI Museum Of The Image, voorheen Graphic Design Museum, Museum de Beyerd. Ik was op de opening van een nieuwe tentoonstelling genaamd, Rollercoaster het beeld in de 21ste Eeuw. Door gastcurator Joost Zwagerman zijn ruim 100 prominente Nederlanders gevraagd om een beeld te kiezen die men associeert met de 21ste eeuw. De commentaren die men erbij geeft zijn van filosofisch en opmerkelijk niveau. Ik heb elke foto + tekst gelezen, maar de vele indrukken zijn zo overweldigend dat ik de komende weken weer terug wil. Een aanrader voor niet alleen kunst-, fotografie- of design liefhebbers, het is een tentoonstelling die leest als een spannend boek. Het is een bijzondere verzameling met persoonlijk gekozen beelden, die iedereen toch aanspreekt of herkent. De foto “de vallende man� werd ondermeer door Freek de Jonge gekozen als kenmerkend beeld voor de 21ste eeuw en is genomen op 11-sep-2000. Als je zijn treffende commentaar leest voel je de rillingen over je rug lopen. Maar ook worden er mooie

beelden getoond of bedrieglijk lieflijke beelden waar je door het commentaar een andere kijk krijgt op de fotografische werkelijkheid. LINK Mocht je elektrisch afreizen naar Breda, lees dan verder natuurlijk ook mijn laadpaal ervaringen.

De eerste keer openbaar laden Na een enerverende middag zou ik een nieuwe beleving meemaken, openbaar laden.

Op de Carwings boordcomputer is snel te zien hoeveel de actieradius bedraagt en netjes geordend op je beeldscherm alle laadpalen in de buurt met bovenaan de laadpaal op kortste afstand.

8

Op nog geen 5 km afstand in Breda Zuid op de Graaf Engelbertlaan zit een servicestation van de ANWB (geopend tot 18:30u). Als je al blij wordt als je het ANWB station herkend, wordt je helemaal blij als je de laadpaal herkend en dan helemaal als er geen laadpas nodig is.

Snelladen is bij de ANWB (nog) geheel GRATIS. Als klap op de vuurpijl ben je welkom om een kopje koffie te drinken en natuurlijk een praatje te maken met De Wegenwacht

mensen.

Ik

sprak

de

vestigingsmanager Wouter Haem, een ervaren

ANWB

man

die

ook

een

servicegerichte kijk heeft op mobiliteit.

Op

het

servicestation

helpt

men

gestrande automobilisten en als het euvel meer tijd kost, dan staat er ook vervangend vervoer klaar. Wat je al ladende al niet aan interessante informatie opdoet. De ANWB Wegenwacht blijft toch Nederlands trots in die nijpende pech momenten.

Wellicht dat ik de stekker iets te vroeg had losgekoppeld, de meter stond al na 15 minuten op 80%, maar op weg naar Bussum geeft de bereikmeter aan dat ik nog 98 km kan rijden terwijl ik 93 km huiswaarts moet. Ik gok het erop, want ik had toch de Tros RADAR autoshow testaflevering op TV gezien, waarbij Carlo Brantsen de Nissan helemaal leeg reed. Maar na zo’n 15 km op de snelweg zie ik de bereikmeter toch wel rap teruglopen. Ik schakel uit voorzorg de airco uit. Ik sluip achter een vrachtwagen en hoop dat er geen politie mij aanhoudt voor bumperkleven. Als de bereikmeter aangeeft dat ik nog 76 km kan rijden terwijl de navigatie meldt dat ik nog 82 km te gaan heb, rest mij één ding, opnieuw laden. Omdat het al na 18:30u sluitingstijd van de ANWB servicestations is, zoek ik zo snel mogelijk de dichtstbijzijnde krachtstroom openbare laadpaal op. Ergens rond Raamsdonkveer beland ik in een weiland. Een knappe modern ogende boerin wijst mij de laadpaal op een klein parkeerplaatsje. Een E-laad Enexis paal. Wat ben ik blij met de geleende E-laad pas van Huub Rothengatter. Ik kan wéér gratis laden. Al wachtende geniet ik nogmaals van het natuurschoon. Ik zie in de buurt indrukwekkende bunkers met gras begroeid, ook nooit eerder geweten dat ze die hier ook hadden staan. Passanten merken mij direct op, leunend tegen de wagen. Ik weet zeker dat ze de stekker 9

hebben gezien. Hun blikken vertonen iets van medelijden, ik probeer me er niets van aan te trekken.

Mijn enthousiasme is na ruim een kwartier al weer gedaald. Ik merk dat elke 5 minuten er 1 km bereik bij komt. Nog meer laden en dan kom ik zeker te laat thuis voor het eten. Vertwijfeling slaat toe, rijden of wachten. Op mijn iPhone app vind ik een snellaad paal bij Vianen en besluit verder te rijden. Gelukkig ligt van der Valk Hotel Vianen aan de snelweg, dus de laadpaal is ook nu weer snel gevonden. Zo druk als de Parkeerplaats voor gasten is afgeladen, zo rustiek ligt de EV-laadplaats er nog verlaten bij. Ik parkeer bij een Epyon-ABB snellaadpaal van TheNewMotion. De zwaardere snellaad stekker herken ik uit Breda en ik merk dat ik de zaak behendig koppel. Dan lees ik tot mijn verbazing de aanduiding op de laadpaal: ‘uitsluitend voor The New Motion pashouders’. Dat is dom zeg, ontzeg je jezelf toch omzet als je klanten weigert. Dan herinner ik me dat mijn TNM pas mogelijk nog niet is geactiveerd. Ik voel weer de twijfel opkomen. Toch druk ik op de blauwe START knop, het systeem vraagt om de pas. . . ‘Card not valid’ geeft het systeem aan. Nog twee keer proberen, gebeurt immers ook met je betaalpas aan de kassa, geen resultaat. Ik bel het 088 nummer en doe mijn verhaal. Ze begrijpen de situatie en zullen een manager bellen, die mij weer terugbelt. Tja, wat nu? Ik loop naar het Hotel om daar een poging te wagen, moest inmiddels ook wel ernstig plassen. Ze schijnen het vaker mee te maken, voor € 8,50 mag ik de laadpas van de manager lenen. Nadat de dame een kopietje van mijn rijbewijs heeft gemaakt snel ik terug naar mijn wagen met de wederom geleende laadpas. De eerst verlaten laadplek oogt direct vol als ik bij terugkomst constateer dat ik een buurman heb. De Nissan LEAF van het Oranje Trophy team. Leuk denk ik nog. Terwijl ik de laadprocedure opstart zie ik hun laadsessie en valt mij op dat zij ruim 110ampère trekken, goeie zaak denk ik nog, totdat ik merk dat na het aankoppelen zij dalen tot slechts 91ampère en mijn laadsessie niet verder komt dan een magere 11ampère. Nee toch, nu dit weer. Ik wacht en wacht en dan komen de foute gedachten boven, ik druk op de STOP knop van mijn buurman; scan your card to unlock! OK dat hebben ze goed geregeld. De stekker uit de wagen koppelen misschien? Oh nee dat is magnetisch beveiligd bij snelladen, ook slim. Het is inmiddels ruim na achten en thuis hadden ze al begrepen dat ik wat later zou komen. Maar nu rest mij niets anders dan wat te gaan eten bij van der Valk. Misschien dat ik de Oranje Trophy jongens nog ergens in het Restaurant tegenkom.

10

Aangekomen bij het Restaurant blijkt het een ‘echt Restaurant’ met linnen gedekte tafels + bediening. Nee een buffet restaurant hebben ze helaas niet. Drie minuten later sta ik weer naast mijn auto. Ik neem een Wilhelmina pepermuntje uit een ruim gevulde plastic koker, een welkomstcadeau van mijn Nissan dealer. Als ik tegen de kou plaatsneem in de wagen, kan ik met bril op nog net de laadsessie lezen. Het laden van de buurman gaat wel net zo rap als begin van de avond in Breda.

Ineens herinner ik me een zinsnede uit de handleiding van de Nissan, ik heb ‘m bij me dus rap zoek ik het hoofdstuk

charging

op

(Nissan LEAF instructieboekje hoofdstuk

CH-11);

‘Het

snelladen mag niet meer dan eenmaal per dag uitgevoerd worden’. Ja fuck, dat hadden ze nog niet eerder op internet gemeld. Mijn eerste dag, mijn eerste grote rit, mijn eerste EV-ervaring en nu dit. Als de accu ontploft merk ik het wel, ik moet toch naar huis! Vertwijfeling, argwaan, wantrouwen alles schiet door mijn hoofd totdat ik ineens opmerk dat mijn buurman’s sessie op 0ampère staat. Ik schiet de auto uit en waarachtig 0 Volt en 0 Ampère. Maar tot mijn schrik staat dat ook vermeld bij mijn laadsessie. Systeem zal toch niet defect zijn? Geen woede maar onthutsing overmannen mij, dit moet iemand van boven op zijn geweten hebben. Ik zou de laadpaal willen schoppen, maar dat doen ze alleen op Banana Split filmpjes. Net als ik weer het 088 nummer wil bellen beginnen mijn rode cijfertjes op te lopen, ja ja uiteindelijk zie ik 98ampère staan bij mijn laadsessie. OK het systeem moest natuurlijk de stroom omleiden, moet dat nou werkelijk zo’n vijf seconden duren dan? Nog een paar seconden extra en ze hadden de ambulance kunnen bellen.

Als ik het viaduct bij Hilversum passeer geeft de bereikmeter aan dat ik nog zeker 25 km kan gaan en volgens de navigatie hoef ik nog maar 12 km naar huis. Uit blijdschap trap ik eindelijk het gaspedaal in, ik rijd uiteindelijk met 115 km/uur de bocht in voor de afslag naar de A1.

11

Ik sta weer in de voordeur opening als Sjeng me tegemoet schiet, “Papa je bent thuis”. Hij had mij niet gehoord, maar de koplamp schijnwerpers wel opgemerkt op het pad. Het is inmiddels 21:30u ik ben thuis ja. Ik doe het hele verhaal terwijl mijn vrouw en dochter een engelse detective op tv proberen te volgen. Ze moeten nog net niet schaterlachen, maar ze vinden het wel zielig. Ze schijnt niet echt verrast over mijn verhalen. Waarschijnlijk had ze dit wel verwacht met mijn nieuwe aanschaf, ik niet dus. De magnetron opgewarmde maaltijd + glas wijn smaakt mij bijzonder goed.

Terwijl ik mijn voedsel maal, denk ik terug aan de avonturen van deze EV-pioneer. Er moet toch een reden zijn waarom mijn eerste dag zo is verlopen. Ik zal beslist niet de enige zijn. Ik twijfel niet over mijn aanschaf. Hij rijdt werkelijk geweldig. Het past bij mij die sustainable insteek, die innovatie. Ik realiseer mij dat ik autorijden opnieuw moet ontdekken. Ja dat zal het zijn. Ik moet het positief zien.

Als ik nou een vouwfiets koop kan ik bij mijn vervolgbezoeken openbaar traagladen en dan fiets ik gewoon naar mijn afspraak, ja geweldig. En de lessen toen onze kids klein waren de drie-R regels Rust, Reinheid en Regelmaat, ja helemaal, past perfect. Ik zie ineens ook al die honderden mensen achter alle EV organisaties die erop toezien dat wij EV-rijders zo positief mogelijk blijven. Dit moet ik kwijt, mijn negatief gevoel ebt weg en ik ben overtuigd EV-rijder. Dit waren kennelijk de eerste baar weeën, maar ik ben nu herboren en leef. Ik heb het ervoor over. Dit moet ik de wereld vertellen.

Terwijl mijn dochter zich tegen mijn vrouw aandrukt bij een spannende scene, pak ik de laptop en type de titel van mijn verhaal; De prijs voor belastingvrij EV-rijden.

Hwie-Bing Kwee 1 Mei 2012 Noot: Gelukkig is het Maandag 30 april een zonnige Koninginnedag. Ik ben blij voor onze Koningin. In de middag besluit ik om 16:00u mijn standaard rondje Bussum-Weesp-Naardermeer te gaan rennen. Ruim 19 km van huis tot huis op één echte MK (Mankracht). Op 5 km van huis voel ik een soort “seintje” door mijn hoofd en borst gaan. Mijn ademhaling wordt kort en mijn hartslag slaat op hol.

Om 20:00u lig ik op de spoedeisende afdeling van het TerGooi Ziekenhuis. Het blijkt dat ik Atrioventicular Nodal Re-entry Tachycardie heb. Normaal heeft men dan last van versnelde hartslag variërend van 180 tot wel 215 slagen/min. Omdat ik gelukkig een zeer gezond hart heb met een grote zuurstof capaciteit, heb ik een versnelde hartslag van “slechts”130. Dit ontstaat door een korte zogenaamde STROOMSTORING in de aansturing. Het is niet gevaarlijk en treedt zeer zelden op. Wel heb ik ooit. Mijn eerste weekend met een elektrisch voertuig, krijg ik te horen dat er een ELEKTRISCHE storing in mijn hart heeft plaatsgevonden. Zoals ik al meldde er is geen toeval. Voor de lezer die geïnteresseerd is in de theorie van Synchroniciteit (toeval bestaat niet), adviseer ik het boek van Joseph Jaworski; Synchronicity LINK

12