जोसेफ आनी आसेनाथ हाां णी केला आसेनाथाक राजाचो पूत आनी हेर जायते जाण लग्ाांत सोदतात. 1. भरपूरपणाच्या पयल्या वर्ाा, दु र्ऱ्या म्हयन्ाांत, म्हयन्ाच्या पाांचव्या ददर्ा फारोन जोर्ेफाक र्गळ्या इदजप्त दे शाांत भोांवपाक धाडलो; पयल्या वर्ााच्या चवथ्या म्हयन्ाांत, म्हयन्ाच्या अठराव्या ददर्ा जोर्ेफ हे दलयोपोदलर्च्या दशमेचेर पावलो आनी तो त्या दे शाांतलो मको दयााच्या रें व र्ारको एकठाांय करतालो. त्या शाराांत पेन्टेफ्रेर् नाांवाचो एक मनीर् आदशल्लो, तो हे दलओपोदलर्चो याजक आनी फारोचो र्त्रप आनी फारोच्या र्गळ्या र्त्रपाांचो आनी राजकुांवराांचो मुखेली आदशल्लो. आनी हो मनीर् चड दगरे स्त आनी खूब ऋषी आनी र्ौम्य आदशल्लो आनी तो फारोच्या र्गळ्या राजकुांवराां परर् चड दववेकी आदशल्ल्यान तो फारोचो र्ल्लागारय आदशल्लो. ताका आर्ेनाथ नाांवाची एक कुमारी धूव आदशल्ली, ती अठरा वर्ाां दपरायेची, उां च आनी र्ोबीत आनी पृथ्वीचेर आदशल्ल्या दर एका कुमाररका परर् चड र्ोबीत. आर्ेनाथ स्वता इदजप्ताांतल्या धुवाांच्या कुमाररकाांचें र्ारकें नार्लें, पूण र्गळ्या गजालीांनी दहब्रूच्या धुवाांक र्ारको आदशल्लो, र्ारा र्ारको ऊांच आनी रे बेका र्ारको र्ोबीत आनी राहे ल र्ारको र्ोबीत आदशल्लो. आनी दतच्या र्ोबीतकायेची कीता त्या र्गळ्या दे शाांनी आनी र्ांवर्ाराच्या शेवटाक पातळ्ळी आनी ताका लागून र्गळ्या राजकुांवर आनी र्त्रपाांच्या पुताांक दतका लुबाडपाची इत्सा जाली, ना आनी राजाांच्या पुताांकय. र्गळे तरणाटे आनी पराक्रमी आनी दतचे खातीर ताांचे मदीां व्हड झगडीां जालीां आनी ताांणी एकामेकाां आड झुजपाक दनबांद केलो. फारोच्या पयल्या पुतानय दतची खबर आयकली आनी ताणें आपल्या बापायक दतका बायलेक ददवपाक दवनवणी केली आनी ताका म्हळें : “बापूय, पेन्टेफ्रेर्ाची धूव आर्ेनाथ, हे दलओपोदलर्चो पयलो मनीर् म्हाका बायलेक ददव. आनी ताचो बापूय फारोन ताका म्हळें : ''तुज्या वटे न तुज्या वटे नच्यान उण्या बायलेक दकत्याक र्ोदतात, जेन्ना तूां ह्या र्गळ्या दे शाचो राजा जाता? ना, पूण पळय! मोआबचो राजा योआर्ीमाची धूव तुका लग्न जाल्या आनी ती स्वता एक राणी आनी पळोवपाक र्ामकी र्ोबीत आर्ा. मागीर हो एक बायलेक तुज्या कडे न घे." असेनाथ ज्या गोपुराांत रावता ताचें वणणन केलाां . 2. कोठयो आर्तात. पयली कोठडी व्हडली आनी खूब मोगाळ आनी जाांबळ्या फातराांनी पक्की आदशल्ली आनी दतच्यो वण्टी मोलादीक आनी जायत्या रां गाांच्या फातराांनी आदशल्ल्यो आनी त्या कोठयेचीय छप्पर भाांगराची आदशल्ली. आनी त्या कुडी दभतर इदजप्ताांतल्या लोकाांचे दे व, जाांचो आां कडो नादशल्लो, भाांगर-रुपें, थारादयल्ले आनी र्गळे आर्ेनाथ पुजताले आनी ती ताांकाां दभयेताली आनी ती दर ददर्ा ताांकाां बळी ददताली. आनी दु र्र् या कोठयेंत अर्ेनाथाचीां र्गळीां अलां कार आनी छाती आदशल्लीां आनी तातूांत भाांगर, आनी जायते रुपें आनी भाांगरान दवणलेले वस्त्र अमयाादीत, आनी फातराांचीां आनी व्हड मोलाचीां, आनी तागडे चीां बारीक वस्त्राां आनी दतच्या कुमारीपणाचीां र्गळीां अलांकाराां आदशल्लीां थांय आदशल्लो. दतर्री कोठली म्हळ्यार आर्ेनाथाचो र्ाांठो, तातूांत पृथ्वीचेर र्गळ्यो बऱ्यो वस्तू आदशल्ल्यो. आनी उररल्लीां र्ात कुडीां आर्ेनाथाची र्ेवा करपी र्ात कुमाररकाां रावतालीां, दरे क कुडीक एक कोठरी आदशल्ली, कारण तीां र्मान दपरायेचीां, अर्ेनाथाच्या एकाच रातीां जल्मल्लीां आनी दतका ताांचो खूब मोग आदशल्लो; आनी तेय र्गााच्या नखेत्राां भशेन अत्यांत र्ोबीत आदशल्ले आनी ताांकाां केन्नाच मनीर् वा दादल्या भुरग्या कडे न र्ांवाद र्ादलो ना. आताां अर्ेनाथाच्या व्हडल्या कोठयेंत जांय दतचें कुमारीपण पोर्लें, थांय तीन जनेलाां आदशल्लीां; आनी पयली जनेलाां खूब व्हडली, उदें तेवटे न आां गणाचेर पळयताले; आनी दु र्रो ददिणे वटे न आनी दतर्रो रस्त्या वयल्यान पळयतलो. आनी कोठयेंत उदें ते वटे न पळोवपी भाांगराची खाट उबी आदशल्ली; आनी खाटी भाांगरान गुांदथल्ल्या जाांबळ्या रां गाच्या वस्तूांनी घालताले, खाट ताांबड्या आनी दकरदमजी रां गाच्या वस्तूांनी आनी बारीक तागड्यान दवदणल्ली. ह्या खाटीर आर्ेनाथ एकलोच न्हिददल्लो, आनी केन्नाच दादलो वा हे र बायल ताचेर बर्ूांक नादशल्ली. तशेंच घराच्या भोांवतणीां एक व्हडलें आां गण आनी आां गणाच्या
भोांवतणीां व्हड आयताकृती फातराांनी बाांददल्ली एक व्हडली वण्टी आदशल्ली; तशेंच आां गणाांत लोखणान व्यादपल्लीां चार दाराां आदशल्लीां आनी तीां दरे कीां अठरा बदळश्ट तरणाट्ाांनी र्शस्त्राां दवरतालीां; आनी वण्टीच्या कुशीक र्गळ्या तराांचीां आनी र्गळीां फळाां ददवपी र्ोबीत झाडाां लादयल्लीां, ताांचीां फळाां दपदकल्लीां, कारण तो कापणीचो हां गाम आदशल्लो ; आनी त्याच आां गणाच्या उजव्या वटे नच्यान उदकाचो एक दगरे स्त फव्वारोय व्हाांवतालो ; आनी त्या व्हाळाच्या र्कयल एक व्हडलो कुांड आदशल्लो, जो त्या व्हाळाचें उदक घेतालो, थांयच्यान आां गणाच्या मदल्यान अशें म्हणूां येता, एक िां य गेली आनी ती त्या आां गणाांतल्या र्गळ्या झाडाांक उदक ददताली. जोसेफ पेंटेफ्रेसाांत येवपाची घोशणा करता. 3. र्ात वर्ाांच्या पयल्या वर्ाा, चवथ्या म्हयन्ाांत, म्हयन्ाच्या अठ्ठाव्या ददर्ा, जोर्ेफ त्या दजल्ह्ह्याचो मको एकठाांय करून हे दलयोपोदलर्च्या दशमेचेर आयलो. जोर्ेफ त्या शाराक लागीां पावलो तेन्ना ताणें बारा मनशाां मुखार हे दलयोपोदलर्च्या याजक पेंटेफ्रेर्ा कडे न धाडू न र्ाांगलें: "आयज हाांव तुज्या कडे न दभतर र्रतलोां, कारण दनपाराां आनी मध्याि जेवणाचो वेळ आर्ा आनी थांय आर्ा." र्ुयााची व्हडली उश्णताय आनी तुज्या घराच्या छप्परा र्कयल थांड जावां क." आनी पेंटेफ्रेर्ान हीां गजाली आयकून, व्हड खोशीन खोशी जाली आनी म्हणलें: "जोर्े फाच्या दे वाचो आशीवााद जावां, कारण म्हज्या स्वामी जोर्ेफान म्हाका फावो अशें मानलाां." आनी पेंटेफ्रेर्ान आपल्या घराच्या दे खरे खदाराक आपयलो आनी ताका म्हणलें: "बेगीन आनी म्हजें घर तयार कर आनी व्हडलें जे वण तयार कर, दकत्याक दे वाचो बळवांत जोर्ेफ आयज आमचे कडे न येतलो." आनी आर्ेनाथान दतचो बापूय आनी आवय ताांच्या वारर्ा थावन आयल्यात म्हण आयकून ती व्हडली खोर् जाली आनी म्हणाली: "हाांव वचून म्हज्या बापायक आनी आवयक पळे वन वचतलोां, कारण ते आमच्या वारर्ा थावन आयल्यात" (ते खातीर तें कापणीचो हां गाम आदशल्लो). आर्ेनाथ बेगीन आपल्या वस्त्राां पडू न आदशल्ल्या कुडीांत दभतर र्रलो आनी दकरदमजी वस्तूांचो आनी भाांगरान गुांदथल्लो बारीक तागडे चो चोळो घालो आनी भाांगराची पट्टी आनी हाताांत बाांगडे बाांदली. आनी पाांयाांच्या भोांवतणी भाांगराच्यो बर्क्यो घाल्यो आनी गळ्याांत व्हड मोलाचो आनी मोलादीक फातर घालून र्गळ्या वटाांनी र्जयल्ले आनी ताचेर र्गळे कडे न इदजप्ताांतल्या दे वाांचीां नाांवाां कोराांदतल्लीां, दोनूय बाांगड्याांचेर आनी फातराांक; आनी दतणें तकलेर मुकुटू य घालू न आपल्या दे वळाां भोांवतणी मुकुट बाांदून तकले क आां गठो लायलो. पॅन्टेफ्रेसान आसेनाथ जोसेफाक लग्ाांत ददवपाचो प्रस्ताव माांडटा. 4. आनी तेन्ना दतणें बेगीन बेगीन आपल्या लॉफ्ाांतल्यान र्ोपणाां र्कयल दें वली आनी आपल्या बापाय कडे न आनी आवय कडे न ये वन ताांकाां चुांबन घेतलें. पेन्टेफ्रेर् आनी ताची बायल आपली धूव अर्ेनथाचेर व्हड खोशी जाली, कारण ताांकाां दे वाची िवरो म्हणून र्जयल्ली आनी अलांकृत जाल्ली ददर्ली. आनी ताांणी आपल्या वारर्ाहक्का थावन हाडल्लीां र्गळीां बरीां वस्तू हाडू न आपल्या चलयेक ददली; आनी आर्े नाथ र्गळ्या बऱ्या गजालीांचेर, उमाशेच्या दनमाण्या काळाांत फळाां आनी द्राि आनी खजूर आनी पारव्याांचेर आनी तुती आनी अांजीराांचेर खोशी जालो, कारण तीां र्गळीां गोरी आनी रुचीक आवडपी आदशल्लीां. आनी पेंटेफ्रेर्ान आपली धूव आर्ेनाथाक म्हणलें: "भुरगो." आनी दतणें म्हणलें: "हाांगा हाांव आर्ाां, म्हज्या स्वामी." आनी ताणें दतका म्हणलें: "आमच्या मधें बर्, हाांव तुका म्हजीां उतराां र्ाांगतलोां." "पळे ! दे वाचो बळवांत जोर्ेफ आयज आमचे कडे न ये ता आनी हो मनीर् र्गळ्या इदजप्त दे शाचो राज्यकतो आर्ा; आनी राजा फारोन ताका आमच्या र्गळ्या दे शाचेर आनी राजाचो राज्यकतो नेमलो आनी तो स्वता ह्या र्गळ्या दे शाक धान् ददता." , आनी येवपी दु कळाांतल्यान ताका वाचयता, आनी हो जोर्ेफ दे वाची उपार्ना करपी मनीर्, आनी आयज तूां र्ारको र्ुज्ञ आनी कुमारी, आनी बुद्धी आनी दगन्ानाांत बदळश्ट मनीर् आनी दे वाचो आत्मो ताचेर आनी ताची कृपा आर्ा र्वेस्पर तातूांत आर्ा, ये, दिय भुरग्या, आनी हाांव तुका ताचे कडे न बायलेक ददतलोां आनी तूां ताचे कडे न िवरो जातलो आनी तो स्वता तुजो िवरो र्दाांकाळ जातलो." आनी, आर्ेनाथान दतच्या बापाय कडल्यान हीां उतराां
आयकून दतच्या तोांडार व्हडलो घाम पडलो आनी दतका व्हड रागान राग आयलो आनी दतणें आपल्या बापाय कडे न दोळ्याांनी वळवळू न पळयलें आनी म्हणलें: "म्हणून, म्हज्या स्वामी बापाय , तूां हीां उतराां उलयता?तुका म्हाका बांदी म्हूण परकी आनी पळू न गेल्ल्या आनी दवकल्ल्या मनशाक ददवांक जाय? हो कनान दे शाांतल्या गोठाण्याचो पूत िय?आनी तो स्वता फाटीां उरला ताका.इदजप्ताांतल्या जाण्ट्ट्ा बायलोय अथाान र्ाांदगल्ले िमाण ताच्या र्पनाचो अथा र्ाांदगल्ल्या िमाणें फारोन ताका बांदखणीांतल्यान भायर काडलो?ना? पूण राजाच्या पयल्या पुता कडे न लग्न जातलोां, कारण तो स्वता र्गळ्या दे शाचो राजा." हीां गजाली आयकून पेंटेफ्रेर्ाक आपली धूव आर्ेनाथाक जोर्ेफा दवशीां फुडें उलोवपाक लज जाली, ताका लागून दतणें ताका अदभमानान आनी रागान जाप ददली. जोसेफ पेंटेफ्रेसाच्या घरा पावता. 5. आनी पळय! पेंटेफ्रेर्ाच्या नोकराांतलो एक तरणाटो दभतर र्रलो आनी ताणें ताका म्हळें : "पळे ! जोर्ेफ आमच्या आां गणाच्या दाराां मुखार उबो आर्ा." आर्ेनाथान हीां उतराां आयकून ती आपल्या बापायच्या आनी आवयच्या तोांडा थावन पळू न गेली आनी लॉफ्ाांत वयर र्रली आनी दतच्या कोठयेंत दभतर र्रली आनी व्हडल्या जनेला कडे न उबी रावली आनी जोर्ेफ आपल्या बापायच्या घराांत येता तें पळोवांक लागली. पेंटेफ्रेर् आनी ताची बायल आनी ताांचे र्गळे नातेदार आनी ताांचो नोकर जोर्ेफाक मेळपाक भायर र्रले; उदें ते वटे न पळोवपी आां गणाचीां दाराां उक्ीां जालीां तेन्नाां जोर्ेफ फारोच्या दु र्ऱ्या रथाांत बर्ून दभतर र्रलो; आनी भाांगराच्या कुडक्याांनी बफाा र्ारके धवे चार घोडे जोदडल्ले आनी रथ र्गळो शुध्द भाांगराचो तयार केल्लो. जोर्ेफ धवो आनी दु दमाळ वस्त्र घाल्लो आनी ताचे भोांवतणीां उडयल्लो चोळो जाांबळो, भाांगरान गुांदथल्ल्या बारीक तागड्याचो आनी ताचे तकलेर भाांगराचो माळो आनी ताच्या माळाच्या भोांवतणीां बारा वेंचून कादडल्ले फातर आनी ताचे वयर फातराांक बारा भाांगराचीां दकरणाां आनी ताच्या उजव्या हाताांत राजदां ड, ताचेर ऑदलव्ह फाांटो पातदळल्लो आनी ताचेर फळाां भरपूर आदशल्लीां. तेन्ना जोर्ेफ आां गणाांत दभतर र्रलो आनी ताचीां दाराां बांद जाल्लीां आनी दर एक परकी दादलो आनी बायल आां गणाच्या भायर उरली, कारण दाराांचे राखणदार ओडू न दार बांद केले, तेन्ना पेंटेफ्रेर् आनी ताची बायल आनी र्गळे आयले ताांची धूव आर्ेनाथ र्ोडू न ताांचो नातेदार आनी ताांणी धतारेचेर तोांडार जोर्ेफाक नमस्कार केलो; आनी जोर्ेफ आपल्या रथाांतल्यान दें वलो आनी ताांकाां हातान येवकार ददलो. असेनाथाक जनेला वयल्यान जोसेफाक ददसता. 6. आर्ेनाथान जोर्ेफाक पळे वन दतच्या दजवाक खर चोळ्ळें आनी दतचें काळीज कुर्कुर्लें, आनी दतचे माांडये र्ोडले आनी दतची र्गळी कूड थरथरली आनी ती व्हड दभयेवन दभयेली आनी मागीर दतणें कुकुाटायली आनी काळजाांत म्हणलें: "हाय म्हाका." दु ख्खी!आताां हाांव, दु ख्खी खांय वचतलोां, वा ताच्या तोांडा थावन हाांव खांय दलपून रावतलोां, वा दे वाचो पूत जोर्ेफ म्हाका कर्ो पळे तलो, म्हजे वटे न हाांवें ताचे दवशीां वायट उलयलाां?.. अफर्ोर् म्हाका दु ख्खी!हाांव खांय वचून दलपून रावताां , कारण तो स्वता र्गळे दलपपाची र्ुवात पळयता आनी र्गळें जाणता आनी तातूांत आदशल्ल्या व्हडल्या उजवाडाक लागून ताका खांयचीच दलपल्ली गजाल र्ुटना?आनी आताां जोर्ेफाचो दे व कृपाळू जावां म्हाका कारण अज्ञानान ताचे आड वायट उतराां उलयलाां.आताां हाांव, दु ख्खी मनीर्, दकतें फाटल्यान वचतलोां?हाांवें म्हणूांक ना: जोर्ेफ कनान दे शाांतल्यान गोठाण्याचो पूत येतलो?आताां तो आमचे कडे न आयला र्गाा थावन आदयल्ल्या र्ुयाा भशेन आपल्या रथाांत, आनी तो आयज आमच्या घराांत दभतर र्रलो आनी तो धतारेचेर उजवाडा भशेन तातूांत चकचकीत जाता. पूण हाांव मूखा आनी धाडर्ी, कारण हाांव ताका दतरस्कार केलो आनी ताचे दवशीां वायट उतराां उलयलोां आनी जोर्ेफ दे वाचो पूत म्हण कळ्ळें ना. दकत्याक मनशाांमदीां कोणाक केन्नाच अशी र्ोबीतकाय जल्माक येतली वा बायलेची खांयची पोट अशी उजवाडाक जल्म ददतली? हाांव दु ख्खी आनी मूखा, कारण हाांवें म्हज्या बापायक वायट उतराां र्ाांगल्याांत. आताां म्हज्या बापायन म्हाका
जोर्ेफाक दार्ी आनी दार्ी म्हूण ददवांक जाय आनी हाांव ताचो र्दाां काळ गुलाम उरतलोां." जोसेफाक जनेला कडे न आसेनाथ ददसता. 7. जोर्ेफ पेंटेफ्रेर्ाच्या घराांत आयलो आनी एके कुर्ीचेर बर्लो. ताचे पाांय धुवन ताचे मुखार वेगळो मेज दवरलो, कारण जोर्ेफाक इदजप्ताांतल्या लोकाां वाांगडा जेवांक ना. आनी जोर्ेफान वयर पळे लें आनी आर्ेनाथ भायर पळे वन पळे लें आनी ताणें पेंटेफ्रेर्ाक म्हणलें: "जॅनेला कडे न मजल्याक उबी आदशल्ली ती बायल कोण? दतका ह्या घराांतल्यान पयर् वचूांक ददवची." कारण जोर्ेफाक भांय ददर्तालो: "ती स्वता म्हाकाय त्रार् ददवांक नाका." दकत्याक राजकुांवराांचीां र्गळीां बायलो आनी धुवो आनी र्गळ्या इदजप्त दे शाांतले र्त्रप ताका त्रार् ददताले, ताचे वाांगडा न्हिदे खातीर; पूण इदजप्ताांतल्या लोकाांचीां जायतीां बायलो आनी धुवोय, जोर्ेफाक पळे वांक, ताच्या र्ोबीतकायेक लागून त्रार्ाांत पडल्यो; आनी बायलाांन ताका भाांगर आनी रुपें आनी मोलादीक भेटवस्तू घेवन धादडल्ले दू त जोर्ेफान धमकावून आनी अपमान करून परतून धाडले, "हाांव र्वेस्पर दे वा मुखार आनी म्हज्या बापायच्या इज्रायलाच्या मुखामळार पातक करचो ना." कारण जोर्ेफाक र्दाांच दे व आपल्या दोळ्याां मुखार आर्तालो आनी ताच्या बापायच्या आज्ञाांची र्दाांच याद जाताली; कारण जाकोब आपलो पूत जोर्ेफ आनी ताच्या र्गळ्या पुताांक जायते फावटीां उलयतालो आनी र्ल्लो ददतालो: "भुरग्याांनो, परकी बायले कडल्यान र्ुरिीतपणान राखून दवरात, जाका लागून दतचे कडे न मेळ जावांक ना, कारण दतचे कडे न मेळप म्हणल्यार नाश आनी नाश." दे खून जोर्ेफान म्हणलें: "ती बायल ह्या घराांतल्यान भायर र्रू ां क ददवची." आनी पेंटेफ्रेर्ान ताका म्हणलें: "म्हज्या िभू, तुवें मजल्याचेर उबी रावून पळयल्ली ती बायल परकी िय, पूण आमची धूव, दर दादल्याचो दु स्वार् करपी आनी आयज तुका र्ोडल्यार हेर खांयच्याच मनशान दतका पळोवांक ना; आनी , तुका जाय जाल्यार स्वामी, ती येवन तुजे कडे न उलयतली, कारण ती आमची धूव तुज्या भयणी र्ारकी." आनी जोर्ेफ चड खोशीन खोशी जालो, कारण पेंटेफ्रेर्ान म्हणलें: "ती एक कुमारी, दर मनशाचो दु स्वार् करता." आनी जोर्ेफान पेंटेफ्रेर् आनी ताचे बायलेक म्हणलें: "ती तु जी धूव आनी कुमारी आर्ल्यार दतका येवांक ददवची, कारण ती म्हजी भयण, आनी हाांव आयच्यान दतचो भयण म्हूण मोग करताां." जोसेफ आसेनाथाक आशीवाणद ददता. 8. मागीर दतची आवय लॉफ्ाांत वचून अर्ेनाथाक जोर्ेफा कडे न हाडली आनी पॅन्टेफ्रेर्ान दतका म्हणलें: "तु ज्या भावाक चुांबन घे, कारण तोय आयज तूां र्ारको कुमारी आर्ा आनी तूां दर एका परकी दादल्याचो दु स्वार् करता तर्ोच दर एका परकी बायलेचो दु स्वार् करता." ." आनी अर्ेनाथान जोर्ेफाक म्हणलें: "िभु, र्वोच्च दे वाचो आशीवााद." आनी जोर्ेफान दतका म्हणलें: ''र्गलें दजवें करपी दे व तुका आशीवााद ददतलो, चलये." पेंटेफ्रेर्ान मागीर आपल्या चलयेक आर्ेनाथाक म्हणलें: "ये त तुज्या भावाक चुांबन घे." मागीर आर्ेनाथ जोर्ेफाक चुांबन घेवांक वयर र्रलो ते न्ना जोर्ेफान आपलो उजवो हात वाडयलो हाताांत घालून, दतच्या दोन पापाां मदीां दतच्या छातीचेर दवरली (कारण दतचे पाप पयलीांच मोगाळ र्फरचांदाां भशेन उबे आदशल्ले), आनी जोर्ेफान म्हणलें: "जव्या दे वाक तोांडान आशीवााद ददवपी मनशाक दे वाची भन्हक् करपी मनशाक फावो ना. आनी दजदवताची आशीवााददत भाकरी खाता, आनी अमरत्वाची धन् प्याली दपता आनी अदवनाशी आशीवााददत अदभषेकान अदभषेक जाता, एक परकी बायलेक चुांबन घेवांक, जी आपल्या तोांडान मेल्ल्या आनी बदहऱ्या मूतींक आशीवााद ददता आनी ताांच्या मेजार गळो मारपाची भाकरी खाता आनी ताांच्या पानाांतल्यान फटोवपाचो पेलो दपता आनी नाशाच्या अदभषेकाचो अदभषेक जाता; पूण दे वाची पुजा करपी मनीर् आपल्या आवयक आनी आपल्या आवय कडल्यान जल्मल्ल्या भयणीक आनी ताच्या जमातीांतल्यान जल्मल्ल्या भयणीक आनी ताच्या र्ोफाचेर वाांटून घेवपी बायलेक, दजव्या दे वाक तोांडान आशीवााद ददवपी बायलेक चुांबन घेतलो. तशेंच, दे वाची उपार्ना करपी बायलेन परकी मनशाक चुांबन घेवप योग्य ना, कारण हें र्वेस्पर दे वा मुखार घृणास्पद
आर्ा." आनी अर्ेनाथान जोर्ेफा कडल्यान हीां उतराां आयकून ती खूब त्रार्ाांत पडली आनी कुकुाटायली ;आनी ती दोळे उगडू न जोर्ेफा कडे न खरपणान पळयतना तीां दु काां भरलीां.आनी जोर्ेफाक दतका रडटा तें पळोवन दतची खूब दया आयली, कारण तो र्ौम्य आनी दयाळ आनी िभूचो भांय आदशल्लो.तेन्ना तो दतचो उजवो हात दतचे तकले वयल्यान वयर काडलो आनी म्हणलें: "म्हज्या बापायच्या इज्रायलाचो र्वेस्पर दे व, र्गळ्याांत उां चेलो आनी पराक्रमी दे व, जो र्गळ्या वस्तूांक दजवीत ददता आनी काळखाांतल्यान उजवाडाक आनी चुकीांतल्यान र्त्याक आनी मरणाांतल्यान दजणेंत आपयता. तूां ह्या कुमाररकेकय आशीवााद ददव आनी दतका दजवी कर आनी तुज्या पदवत्र आत्म्यान दतका नवें कर आनी दतका तुज्या दजदवताची भाकरी खावांक आनी तुज्या आशीवाादाचो पेलो दपयेवांक ददवचो आनी र्गळें तयार जावचे पयलीां तुवें वें चून कादडल्ल्या तुज्या लोकाां कडे न दतची गणना कर. आनी तुज्या वेंचून कादडल्ल्या खातीर तयार केल्ल्या तुज्या दवर्वाांत दतका दभतर र्रू ां क ददवची आनी तुज्या र्ार्णाच्या दजदवताांत दतका र्दाांकाळ दजयेवांक ददवची." आसेनाथ दनवृत्त जाता आनी जोसेफ वचपाची तयारी करता. 9. आनी अर्ेनाथ जोर्ेफाच्या आशीवाादाक लागून चड खोशी जालो. मागीर ती बेगीन बेगीन आपल्या मळबाांत एकलीच वयर र्रली आनी दु बळ्यापणाांत दतच्या खाटीर पडली, कारण दतच्या आनांदाांत आनी दु ख्खाांत आनी व्हड भांय आदशल्लो; जोर्ेफा कडल्यान हीां उतराां आयकून आनी र्वोच्च दे वाच्या नाांवान दतचे कडे न उलयतना दतचेर एक र्तत घाम ओतलो. मागीर ती व्हड आनी कडू रडू न रडली आनी दतची पुजा करपाची र्वय आदशल्ल्या आपल्या दे वाांक आनी दतणें दतरस्कार केल्ल्या मूतीं कडल्यान पश्चात्ताप करून र्ाांज येवपाची वाट पळयली. पूण जोर्ेफ जेवलो आनी दपयेलो; आनी ताणें आपल्या र्ेवकाांक र्ाांगलें, घोड्याांक ताांच्या रथाांक जोडू न र्गळ्या दे शाांत भोांवपाक र्ाांगलें. आनी पेंटेफ्रेर्ान जोर्ेफाक म्हणलें: "आयज म्हज्या स्वामीक हाांगा रावपाक ददव आनी र्काळीां तूां वचतलो." आनी जोर्ेफान म्हणलें: "ना, पूण आयज हाांव वचतलोां, कारण होच दीर् दे वान आपलीां र्गळीां रचणूकाां तयार करपाक र्ुरवात केली आनी आठव्या ददर्ा हाांवूय तुमचे कडे न परतून येतलोां आनी हाांगा रावपाक लागतलोां." आसेनाथ इदजप्ाांतल्या दे वाांक न्हयकार ददता आनी स्वताक उणाक करता. 10. जोर्ेफ घराांतल्यान भायर र्रलो तेन्ना पेंटेफ्रेर् आनी ताचे र्गळे नातेदार आपल्या वारर्ाक गेले आनी आर्ेनाथ र्ात कुमाररकाां वाांगडा एकटोच उरलो, र्ुयाा अस्त जायर्र बेजार आनी रडटालो. आनी ती भाकरी खावली ना आनी उदक दपयेली ना, पूण र्गळे न्हिददल्ले आर्तना ती स्वता एकलीच जागृत आदशल्ली आनी रडटाली आनी वारां वार हातान स्तनाक मारताली. आनी ह्या गजालीां उपराांत अर्ेनथ आपल्या खाटीवयल्यान उठलो आनी मजल्याांतल्यान र्ोपणाां र्कयल दें वलो आनी दाराांत येतना ती दरबार आपल्या भुरग्याां वाांगडा न्हिददल्ली ददर्ली. आनी दतणें बेगीन बेगीन दाराांतल्यान पडद्याचें चामड्याचें आवरण र्कयल दें वयलें आनी तातूांत दर्ांडर भरून लॉफ्ाांत व्हरून जमनीर दवरलें. आनी तेन्ना दतणें दार र्ुरिीतपणान बांद केलें आनी कुशीक थावन लोखणाच्या बोल्टान बाांदलें आनी व्हड आनी खूब व्हड रडू न एकठाांय व्हड कुकुाटावन कुकुाटायलें . पूण आर्े नाथान र्गळ्या कुमारीां परर् चड मोग केल्लो कुमारी दतची कुकुाटावणी आयकून बेगीन बेगीन गेली आनी हे र कुमाररकाांकय जागृत करून दाराांत आयली आनी दार बांद ददर्ली. आनी, आर्ेनाथाचें कुकुाटावप आनी रडप आयकून दतणें भायर उबी रावून दतका म्हणलें: "दकतें, म्हज्या मालदकन, आनी तुका दकत्याक दु ख्ख जाता? आनी तुका दकतें त्रार् ददता? आमकाां उगडू न ददव." आमी तुका पळयतात." आनी आर्ेनाथान दभतर बांद जावन दतका म्हणलें: "म्हज्या तकले चेर व्हडली आनी खर वेदना आयल्या आनी हाांव म्हज्या खाटीर आराम करताां आनी हाांव उठून तु का उगडपाक शकना, कारण हाांव म्हज्या र्गळ्या आां गाांचेर दु बळो आर्ाां." दे खून तुमच्याांतलो दरे कलो आपल्या कुडीांत वचून न्हिदू ां क ददवचो आनी म्हाका शाांत जावांक ददवचो.” आनी, जेन्नाां कुमाररकाां , दरे कीां आपल्याच कोठयेंत गेलीां, तेन्ना आर्ेनाथान उठून आपल्या
न्हिदपाच्या रूमाचें दार शाांतपणान उगडलें आनी दतच्या अलांकाराचीां छाती आदशल्ल्या दतच्या दु र्ऱ्या कोठयेंत गेली आनी दतणें आपली दतजोरी उगडली आनी एक काळो आनी घेतलो sombre tunic जी दतणें घाल्ली आनी दतचो पयलो भाव मेलो तेन्ना शोक केलो. मागीर हो ट्ुदनक घेवन दतणें तो आपल्या कोठयेंत व्हरून परतून दार र्ुरिीतपणान बांद केलें आनी बोल्ट कुशीक थावन दवरलो. मागीर, दे खून, आर्ेनाथान आपलो राजचोमो काडू न शोकाचो वस्त्र घालो आनी भाांगराची पट्टी र्ोडली आनी दोरयेक बाांदून तकलेवयल्यान मुकुट म्हळ्यार दमत्र, तशेंच मुकुट आनी दतच्या हाताांतल्यान आनी पाांयाांतल्यो र्ाखळीय र्गळ्यो जमनीर घालून दवरल्यो. मागीर दतणें आपलो वेंचून कादडल्लो चोळो आनी भाांगराचो पट्टी आनी माइटर आनी दतचो मुकुट घेवन उत्तरे कडे न पळोवपी जनेला वयल्यान, गरीबाांक उडयतात. उपराांत दतणें आपल्या कुडीांत आदशल्ले र्गळे दे व, भाांगराचे आनी रुप्याचे दे व, जाांकाां र्ांख्या नादशल्लीां दे वाां घेवन ताांकाां कुडके करून जनेला वयल्यान गरीब मनशाांक आनी दभकारीांक उडयले. आनी परतून अर्ेनाथान आपलें राज जेवण आनी मोटवे दपलाां आनी नुस्तें आनी गायचें माांर् आनी दतच्या दे वाांचे र्गळे बळी आनी र्ोऱ्याच्या र्ोऱ्याचीां आयदनाां घेवन तीां र्गळीां र्ुण्याांक जेवण म्हणून उत्तरे क पळोवपी जनेला वयल्यान उडयलीां हें . २ ह्या गजालीां उपराांत दतणें चामड्याचें आवरण घेतलें, तातूांत दर्ांडराां आदशल्लें आनी तें जमनीर ओतलें; आनी ताचेर दतणें बोटीचो कपडो घेतलो आनी कमराांक बाांदून दवरलो; आनी दतणें तकले च्या केंर्ाांचें जाळय र्ोडू न तकलेचेर भस्म दशांपडली. आनी ती जमनीरय दर्ांडर दशांपडली आनी दर्ांडराचेर पडली आनी र्काळ मेरेन दतच्या स्तनाक र्तत हाताांनी मारत रावली आनी र्काळ मेरेन कुकुाटावन रातभर रडत रावली. आनी, जेन्नाां अर्ेनाथान र्काळीां उठून पळयलें आनी पळय! दतच्या दु काांतल्यान मातये भशेन दतचे र्कयल आदशल्ले, र्ुयााचो अस्त जायर्र ती परतून दर्ांडराांचेर तोांडार पडली. अशें आर्ेनाथान र्ात दीर् केलें, दकतेंय चाखलें ना. असेनाथ दहब्रू लोकाांच्या दे वाक मागणें करपाचो सांकल्प करता. 11. आनी आठव्या ददर्ा फाांतोडे र आयलो आनी र्ुकणीां पयलीांच दकरा दकरा करतालीां आनी र्ुणीां वाटे र वचपी लोकाांक भोांवत रावलीां तेन्ना आर्ेनाथान मातये वयल्यान आनी बर्ल्ल्या दर्ांडराां वयल्यान मात्शी तकली वयर काडली, कारण ती र्ामकी थकली आनी दतच्या व्हडल्या अपमानाक लागून दतच्या अवयवाांची शक् उणी जाल्ली; कारण आर्ेनाथ थकलो आनी बेर्ुमार जाल्लो आनी दतची ताांक उणी जाल्ली आनी तेन्ना ती उदें ते वटे न पळोवपी जनेला र्कयल बर्ून वण्टी कडे न वळली; आनी हाताचीां बोटाां उजव्या गुडघ्याचेर जोडू न तकली दतणें आपल्या पोटार दवरली; आनी दतचें तोांड बांद जाल्लें, आनी दतणें आपल्या अपमानाच्या र्ात ददर्ाांनी आनी र्ात रातीां उगडलें ना. आनी दतणें तोांड उगडनार्तना काळजाांत म्हणलें: "हाांव दकतें करू ां , हाांव नीच, वा खांय वचतलोां? आनी हाांव फुडें कोणा कडे न आलादशरो मेळटलो? वा कोणा कडे न उलयताां, म्हणल्यार कुमारी." एक अनाथ आनी उध्वस्त आनी र्गळ्याांनी र्ोडू न ददल्लो आनी दु स्वार् केल्लो?आताां र्गळे म्हजो दु स्वार् करपाक आयल्यात आनी तातूांतलो म्हजो बापूय आनी आवय लेगीत, ताका लागून हाांवें दे वाांक दतरस्कारान दतरस्कार केलो आनी ताांकाां पयर् केलो आनी गरीबाांक ददला मनशाांनी नाश करुांक जाय.कारण म्हजो बापूय आनी म्हज्या आवयन म्हणलें: "आर्ेनाथ आमची धूव िय. " पूण म्हज्या र्गळ्या नात्याांतल्या लोकाांचोय म्हाका आनी र्गळ्या मनशाांचो दु स्वार् करपाक आयल्यात, कारण हाांवें ताांच्या दे वाांक नाश केल्यात. आनी हाांवें दु स्वार् केला दरे कल्याक आनी र्गळ्याांक म्हाका लुबाडपी, आनी आताां ह्या म्हज्या अपमानाांत म्हाका र्गळ्याांनी द्वे ष केला आनी ते म्हज्या र्ांकश्टाक लागून खोशी जातात.पूण पराक्रमी जोर्ेफाचो र्वेस्पर आनी दे व मूतींची पुजा करपी र्गळ्याांचो दु स्वार् करता, कारण तो मत्सर करपी दे व आनी हाांवें आयकल्ल्या िमाणें, परकी दे वाांची पुजा करपी र्गळ्याां आड भयानक, जांयच्यान ताणें म्हजोय द्वे ष केला, कारण हाांव मेल्ल्या आनी बदहगोल मूतींची पुजा केली आनी ताांकाां आशीवााद ददलो. पूण आताां हाांवें ताांचो बळी टाळ्ळाां आनी म्हजें तोांड ताांच्या मेजा थावन पयर् जालाां आनी ताका लागून म्हजें तोांड दू दषत जालाां म्हणून र्गााच्या र्वेस्पर दे वाक, बदळश्ट जोर्ेफाचो र्गळ्याांत उां चेलो आनी
बदळश्ट मनशाक उलो मारपाचें धाडर् म्हाका ना मूतींच्या बदलदानाांक. पूण दहब्रू लोकाांचो दे व खरो दे व, दजवो दे व, दयाळ दे व आनी दयाळ आनी धीर धरपी आनी दयाळ आनी र्ौम्यपणान भररल्लो आनी जो मनशाच्या पातकाचो दहशोब कररना अशें र्ाांगपी जायत्या जाणाांक आयकलाां नम्र आर्ता आनी खार् करून अज्ञानाांत पातक करपी मनशाक, आनी त्रार्ाांत पडल्ल्या मनशाच्या दु ख्खाच्या वेळार बेकायदे शीरपणाची खात्री कररना; ते िमाण हाांवूय, नम्र मनीर्, धाडर्ी जातलोां आनी ताचे कडे न वळू न ताचे कडे न आलादशरो घेतलोां आनी ताका म्हजीां र्गळीां पातकाां कबूल करतलोां आनी ताचे मुखार म्हजी दवनवणी ओततलोां आनी ताका म्हज्या दु ख्खाचेर दया येतली. दकत्याक तो म्हजो हो अपमान आनी म्हज्या आत्म्याचो उध्वस्तपण पळोवन म्हाका दया करतलो आनी म्हज्या दु ख्खाचें आनी कुमारीपणाचें अनाथपणय पळोवन म्हजी राखण करतलो काय जाणाां? कारण, हाांवें आयकता तशें, तो स्वता अनाथाांचो बापूय आनी दु ख्खी लोकाांक र्ाांत्वन ददवपी आनी त्रार् र्ोांर्पी लोकाांक आदार ददवपी. पूण खांयचेय पररन्हथथतीांत हाांवूय नम्र मनीर् धाडर्ी जातलोां आनी ताका रडटलो. मागीर आर्ेनाथ आपूण बर्ल्ल्या वण्टीांतल्यान उठलो आनी उदें ते वटे न माांडयो उबो रावलो आनी दोळे र्गाा कडे न ददश्टी पडले आनी तोांड उगडू न दे वा कडे न म्हळें :
आदयल्लो व्हडलो मोनजात म्हाका दगळटा आनी हाांव र्दाांकाळ नाश जाताां. हीां र्गळीां गजाली म्हजेर येवचे आदीां म्हाका र्ोडव, िभू; म्हाका र्ोडू न ददवचो, गुरू, उध्वस्त आनी र्ांरिणहीन, कारण म्हज्या बापायन आनी म्हज्या आवयन म्हाका नाकारून ‘आर्ेनाथ आमची धूव िय’ अशें म्हणलाां, कारण हाांव ताांच्या दे वाांक कुडके करून ताांकाां पुरायपणान दु स्वार् केल्ल्यावरी ताांकाां काडू न उडयलो. आनी आताां हाांव अनाथ आनी उध्वस्त जालाां आनी तुज्या बगर म्हाका आनीक खांयचीच आशा ना. िभू, तुजी दया र्ोडू न दु र्रो आलादशरो ना, तूां मनशाांचो इश्ट, कारण तूां फकत अनाथाांचो बापूय आनी छळ जाल्ल्या लोकाांचो चॅन्हियन आनी दु ख्खी लोकाांचो आदार. म्हाका दया कर िभू, आनी म्हाका शुध्द आनी कुमारी, र्ोडू न ददल्लो आनी अनाथ दवर, कारण तूां एकलोच िभू एक गोड आनी बरो आनी र्ौम्य बापूय. दकत्याक तुज्या र्ारको गोड आनी बरो खांयचो बापूय, िभू? फॉर लो! म्हज्या बापायच्या पेंटेफ्रेर्ाचीां र्गळीां घराां ताणें म्हाका वारर्ा म्हूण ददल्याांत तीां काांय काळा खातीर ना जावांक पावतलीां; पूण तुज्या वारर्ाांचीां घराां, िभू, अदवनाशी आनी र्ार्णाचीां."
आसेनाथाची प्राथणना
13. "िभु, म्हज्या अपमानाक भेट ददव आनी म्हज्या अनाथपणाचेर दया कर आनी म्हाका, दु ख्खी मनशाांची दया कर. दकत्याक पळय! हाांव, गुरू, र्गळ्याां कडल्यान पळू न गेलो आनी तु का मनशाांचो एकलोच इश्ट आलादशरो घेतलो. पळय! हाांवें र्गळें बरें र्ोडलें." धतारेच्यो वस्तू आनी तुज्या कडे न आलादशरो घेतलो.िभु, बोटी आनी भस्म घालून, नग्न आनी एकाांत. पळय!हाांवें म्हजी भाांगराची कमर र्ोडली आनी म्हजे कडल्यान उडयल्या आनी दोरी आनी बोरी घालून मेकडू न दवरला.पळय, म्हजो मुकुट आनी म्हजो माइटर हाांवें म्हज्या तकलें तल्यान उडयला आनी हाांवें स्वताक दर्ांडर दशांपडला.पळय!म्हज्या कोठयेचो माळो तो जायत्या रां गाांच्या आनी जाांबळ्या फातराांनी पक्को केल्लो, जो आदीां मलमाांनी ओलो केल्लो आनी उजवाड तागड्याच्या कपड्याांनी र्ुकयल्लो, आताां म्हज्या दु काांन दभजला आनी भस्म दशांपदडल्ल्यान दतचो अपमान जाला.पळयात म्हज्या िभू, दर्ांडराांतल्यान आनी म्हजीां दु काां म्हज्या कोठयेंत रू ां द रस्त्या िमाणें खूब माती तयार जाल्या, पळय म्हज्या िभू, म्हजें राजकीय जेवण आनी र्ुण्याांक ददल्लें माांर्. लो! तशेंच, गुरू, र्ात दीर् र्ात रातीां उपार् करून भाकरी खावांक ना आनी उदक दपयेलें ना आनी म्हजें तोांड चाक र्ारकें आनी जीब दशांगा र्ारकें आनी ओांठ मातयेच्या कुडक्या र्ारकें र्ुकलाां आनी म्हजें तोांड आकुांचलाां आनी म्हजे दोळे आकुांचल्यात दु काां व्हाांवपाक अपे र् आयल्यात. पूण तूां, म्हज्या दे वा, म्हज्या जायत्या अज्ञानाांतल्यान म्हाका र्ोडव, आनी ताका लागून म्हाका माफ कर, हाांव कुमारी जावन, अजाण जावन, वाट चुकलो. लो! आताां हाांवें पयलीां अज्ञानाांत पुजा केल्ले र्गळे दे व बदहरे आनी मेल्ले मूती आदशल्ल्याचें आताां कळ्ळाां आनी ताांकाां कुडके करून र्गळ्या मनशाांक पाांयाांनी मारपाक ददले आनी चोराांनी ताांकाां लुटले, जे भाांगर-रुपें आदशल्ले , आनी तुज्या वाांगडा हाांवें आलादशरो घेतलो, िभु दे वा, एकलोच दयाळ आनी मनशाांचो इश्ट. म्हाका माफ कर, िभू, हाांवें अज्ञानाांत तुजे आड जायतीां पातकाां केलीां आनी म्हज्या स्वामी जोर्ेफा आड दनांदा करपी उतराां उलयलीां आनी तो तुजो पूत हें कळ्ळें ना, l दु ख्खी. िभू, मत्सर करून उलो मारल्ल्या वायट मनशाांनी म्हाका म्हणलें: ‘जोर्ेफ कनान दे शाांतल्या गोठाण्याचो पूत’ आनी हाांव दु ख्खी मनशान ताांचेर दवस्वार् दवरून वाट चुकलो आनी ताका वायट केलो आनी वायट उलयलाां तो तुजो पूत म्हण कळनार्तना ताचे दवशीां. दकत्याक मनशाांमदीां कोणाक अशी र्ोबीतकाय जाली वा केन्नाच जल्म ददतली? वा ताचे र्ारको आनीक कोण, र्गळ्याांत र्ोबीत जोर्ेफा र्ारको बुद्धीमान आनी पराक्रमी? पूण तुका, िभू, हाांव ताका र्ोांपयताां, कारण म्हज्या वटे न हाांव ताचो म्हज्या आत्म्या परर् चड मोग करताां. तुज्या कृपेच्या बुद्धीन ताका र्ुरिीत दवर आनी म्हाका ताचे कडे न दार्ी आनी दार्ी म्हूण र्ोांपयतलोां, ताका लागून हाांव ताचे पाांय धुवन ताची खाट तयार करुांक आनी ताची र्ेवा करुांक आनी ताची र्ेवा करुांक, आनी हाांव ताची गुलाम जातली म्हज्या दजदवताांतले काळ."
12. आर्ेनाथाची मागणी आनी कबुली: "जमीां युगाां रचता आनी र्गळ्या वस्तूांक दजवीत ददता, तुज्या र्गळ्या र्ृश्टीक दजवीत ददवपी, अदृश्य वस्तू उजवाडाांत हाडपी, रचपी, दनतीमान लोकाांचो स्वामी दे व." र्गळ्यो वस्तू आनी ददर्ूांक नादशल्लीां गजाली िगट केल्यो, जो र्गा उखलता आनी धतारेक उदकाचेर थथापन करता, जो व्हड फातर उदकाच्या अथाांगाचेर दथरावता, जे बुडून वचचे नात पूण दनमाणे मेरेन तुजी इत्सा करतात. कारण तूां िभू, उतर र्ाांगलें आनी र्गळ्यो गजाली अन्हस्तत्वाांत आयल्यो आनी तुजें उतर, िभू, तुज्या र्गळ्या िाण्याांचें दजवीत, तु जे कडे न हाांव आलादशऱ्या खातीर पळू न वता, र्वेस्पर म्हजो दे वा, आताां र्ावन तुका रडटलो िभू , आनी तुका हाांव म्हजीां पात्ाां कबूल करतलोां, तु का म्हजी दवनवणी ओततलोां, गुरू, आनी तुका म्हजीां बेकायदे शीरपणाां उक्ीां करतलोां.. म्हाका वाचय, िभू, वाच, कारण हाांवें तुजे आड जायतीां पातकाां केल्याांत, हाांवें बेकायदे शीर केलें आनी अभक्ी, हाांवें उलोवांक जायनातल्लीां आनी तुज्या मुखार वायट उलयलाां, म्हजें तोांड िभू, इदजप्ताांतल्या लोकाांच्या मूतींच्या बळीांक लागून आनी ताांच्या दे वाांच्या मेजा वयल्यान दू दषत जालाां, हाांवें पातक केलें, िभू, हाांव तातूांत पातक केलें तुज्या नदरे क, दगन्ानाांत आनी अज्ञानाांत हाांवें मेल्ल्या आनी बदहऱ्या मूतींची पुजा केल्ल्यान अभक्ी केली आनी हाांव तुका तोांड उगडपाक पात्र ना, िभू, हाांव पेंटेफ्रेर् याजक, कुमारी आनी राणीची धूव आर्ेनाथ दु ख्खी. जो एक पावटीां अदभमानी आनी अदभमानी आनी र्गळ्या मनशाां परर् म्हज्या बापायच्या दगरे स्तकायेंत र्मृध्द जाल्लो, पूण आताां अनाथ आनी उध्वस्त आनी र्गळ्या मनशाां कडल्यान र्ोडू न गेल्लो. तुका हाांव पळू न वता, िभू आनी तुका म्हजी दवनवणी अपाण करताां आनी तुका हाांव रडटलो. म्हज्या फाटल्यान वचपी लोकाां कडल्यान म्हाका र्ोडव. गुरू, म्हाका ताांचे कडल्यान व्हरचे पयलीां; कारण, जशें कोणाक दभयेल्लें भुरगें आपल्या बापाय कडे न आनी आवय कडे न पळू न वता आनी ताचो बापूय हात वाडोवन ताच्या स्तनाक धरता aIso do you. िभू, भुरगीां मोगी बापाय र्ारके तुजे अशुध्द आनी भयानक हात म्हजेर ताणून म्हाका अदतइां दद्रय दु स्मानाच्या हाताांतल्यान धर. फॉर लो! पुदवाल्लो आनी रानटी आनी क्रूर शीांव म्हाका फाटोफाट वता, कारण तो इदजप्ताांतल्या दे वाांचो बापूय आनी मूती-उन्मादी दे व ताचीां भुरगीां, आनी हाांव ताांचो दु स्वार् करपाक आयलाां आनी ताांकाां हाांवें पयर् केलो, कारण ते शीांवाचे भुरगे, आनी हाांवें इदजप्ताांतल्या र्गळ्या दे वाांक म्हजे कडल्यान उडयले आनी ताांकाां काडू न उडयले आनी शीांव वा ताांचो बापूय र्ैतान म्हजेर रागान म्हाका दगळपाचो यत्न करता. पूण तूां, िभू, ताच्या हाताांतल्यान म्हाका र्ोडयतलोां आनी ताच्या तोांडातल्यान हाांव र्ोडयतलोां, नाजाल्यार तो म्हाका फाडू न उज्याच्या ज्वालामुखीांत घालचो ना आनी उज्यान म्हाका वादळाांत घालचो ना आनी काळखाांत वादळ म्हजेर जैत मेळोवांक ना आनी म्हाका दयााच्या खोलायेन उडयलो आनी र्ार्णाच्या काळा थावन
आसेनाथाची प्राथणना (चालू) २.
आकणन्जेल मायकल आसेनाथाक भेट ददता. 14. आनी अर्ेनाथान िभूक कबुली ददवप बांद केलें तेन्ना पळय! उदें तेवटे न र्काळचो नखेत्रूय र्गाार उदे लो; आनी अर्ेनाथान तें पळे वन खोशी जाली आनी म्हणलें: "ते न्ना र्वेस्पर दे वान म्हजें मागणें आयकलाां काय? कारण हें नखेत्र व्हडल्या ददर्ाच्या उां चायेचो दू त आनी र्ांदेशवाहक." आनी पळय! कठीण र्काळच्या नखेत्राक लागून र्गा फाटीां पडलो आनी एक व्हडलो आनी अकथनीय उजवाड ददर्लो. ती पळे वन आर्ेनाथ दतच्या तोांडार कुरकुरीत पडली आनी रोखडोच र्गाार थावन एक मनीर् दतचे कडे न आयलो आनी उजवाडाचीां दकरणाां धाडू न दतच्या तकले वयल्यान उबो रावलो. आनी, तोांडार पडू न आर्तना, दै वी दे वदू तान दतका म्हणलें, "आर्ेनाथ, उबो राव." आनी दतणें म्हणलें: "म्हज्या कोठयेचें दार बांद आनी गोपुर ऊांच आदशल्ल्यान म्हाका आपोवपी कोण, आनी मागीर तो म्हज्या कोठयेंत कर्ो आयलो?" आनी ताणें दतका दु र्रे खेपे आपयलो आनी म्हणलें, "आर्ेनाथ, आर्ेनाथ." आनी दतणें म्हणलें, "हाांगा हाांव आर्ाां, िभू, तूां कोण तें र्ाांग." आनी ताणें म्हणलें: "हाांव र्वेस्पर दे वाचो मुखेली आनी र्वोच्चाच्या र्गळ्या र्ै न्ाचो र्ेनापती: उबो राव आनी तुज्या पाांयाांचेर उबो राव, हाांव तुका म्हजीां उतराां उलोवांक." आनी दतणें तोांड उखलून पळयलें आनी पळय! जोर्ेफा र्ारको र्गळ्या गजालीांनी, चोळो आनी माळो आनी राजदां ड घालून, ताचें तोांड वीज आनी दोळे र्ुयााच्या उजवाडा र्ारके आनी तकलेचे केंर् जळपी मशालाच्या उज्याच्या ज्वाला र्ारके र्ोडल्यार , आनी ताचे हात आनी पाांय उज्याांतल्यान चकचकीत जावपी लोखणा भशेन, कारण ताच्या हाताांतल्यान आनी पाांयाांतल्यान स्फुदलांगाां भायर र्रतालीां. हीां पळे वन आर्ेनाथ दभयेलो आनी पाांयाांचेर उबो रावपाक लेगीत शकलो ना, कारण ती खूब दभयेली आनी दतचीां र्गळीां आां गाां थरथरलीां. आनी त्या मनशान दतका म्हणलें: "आर्ेनाथ, खोशी राव आनी दभयेवांक नाका, पूण हाांव तुका म्हजीां उतराां र्ाांगूांक उबो राव आनी तुज्या पाांयाांचेर उबो राव." मागीर आर्ेनाथ उबो रावलो आनी दतच्या पाांयाांचेर उबो रावलो आनी दे वदू तान दतका म्हणलें: "तुज्या दु र्ऱ्या कोठयेंत आडखळ नार्तना वच आनी तूां िे र्ल्लो काळो ट्ुदनक कुशीक दवर आनी तुज्या कमराांतलो बोरी काडू न उडोव आनी दर्ांडराां हालोवन काड." तुज्या तकले थावन तुजें तोांड आनी हात शुध्द उदकान धुवन धवो अस्पृश्य चोळो घालून तुज्या कमराांक कुमाररकतेच्या उजवाडाच्या पट्टी, दु प्पट पट्टी बाांदून परत म्हजे कडे न येयात आनी हाांव तुका उतराां र्ाांगतलोां जे तुका िभू कडल्यान धाडल्यात." मागीर आर्ेनाथ बेगीन बेगीन दतच्या दु र्ऱ्या कोठयेंत गेलो, तातूांत दतच्या अलांकाराचीां छाती आदशल्लीां आनी दतची दतजोरी उगडली आनी धवो, बारीक, अस्पृश्य चोळो घेवन तो घालो, पयलीां काळो चोळो काडू न आनी दोरीय आनी दतच्या कमराांतल्यान बोटीचो कपडो आनी दतच्या कुमाररकेच्या उजवाडाच्या दु प्पट पट्टी, एक कमर आनी दु र्री कमरपट्टी स्तनाक बाांदून घेतली. आनी दतणें तकले वयलीां दर्ांडराांय हालोवन काडलीां आनी शुध्द उदकान हात आनी तोांड धुवन घेतलें आनी दतणें एक र्गळ्याांत र्ोबीत आनी बारीक आच्छादन घेवन तकले चेर पडबीांब घालो. मायकल आसेनाथाक साांगता की ती जोसेफाची बायल जातली. 15. आनी तेन्नाां ती दै वी मुखेल र्ेनापती कडे न आयली आनी ताचे मुखार उबी रावली आनी िभूचो दे वदू त दतका म्हळें : "तुज्या तकले चो आताां तुज्या तकले चो आवरण काडू न घे, दकत्याक तूां आयज शु ध्द कुमारी जाल्या आनी तुजी तकली आयच्या र्ारकी आर्ा." एक तरणाटो." आनी अर्ेनाथान तें दतच्या तकलें तल्यान काडलें. आनी परतून, दै वी दे वदू त दतका म्हणटा: "आर्ेनाथ, कुमारी आनी शुध्द, खोशी राव, दकत्याक पळय! िभू दे वान तुज्या कबुली आनी तुज्या मागणेंचीां र्गळीां उतराां आयकलीां आनी ताची अपमान आनी दु ख्खूय ताणें पळयलाां." तुज्या र्ांयमाचे र्ात दीर्, कारण तुज्या दु काां थावन ह्या दर्ांडराां वयल्यान तुज्या तोांडा मुखार खूब माती तयार जाल्या.. ते िमाणें, आर्ेनाथ, कुमारी आनी शुध्द, खुशाल राव, कारण पळय, तुजें नाांव दजवीत आनी र्दाांकाळ पुर्ून वचचें ना, पूण आयज र्ावन तूां नवें जावन नव्यान तयार जातलो आनी दजवांत जातलो आनी दजदवताची आशीवााददत भाकरी खातलो आनी अमरतायेन भररल्लो पेलो दपतलो आनी अदवनाशीच्या आशीवाादान अदभषेक जातलो उल्लार्ाचो, आर्ेनाथ, कुमारी आनी शुध्द,
पळय, र्वेस्पर दे वान तुका आयज जोर्ेफाक िवरो म्हूण ददला आनी तो स्वता तुजो िवरो र्दाांकाळ जातलो.आनी आताां र्ावन तु का आर्ेनाथ म्हणचें ना, पूण तुजें नाांव मेळटलें आलादशऱ्याचें शार जाव, कारण तुज्याांत जायतीां राष्ट्ाां आलादशरो र्ोदतलीां आनी तुज्या पाांखाां खाला रावतलीां आनी जायतीां राश्ट् ाां तुज्या र्ाधनाां वरवीां आलादशरो मेळटलीां आनी पश्चात्तापा वरवीां र्वोच्च दे वा कडे न दचकटू न रावपी तुज्या वण्टीांचेर र्ुरिीत दवरतले; कारण तो पश्चात्ताप र्वोच्चाची धूव आनी ती स्वता र्वोच्च दे वाक दर वराक आनी पश्चात्ताप करपी र्गळ्याां खातीर दवनवणी करता, कारण तो पश्चात्तापाचो बापूय, आनी ती स्वता र्गळ्या कुमाररकाांची पूणाताय आनी दे खरे ख करपी, तुमचो खूब मोग करता आनी दर वराक तुमचे खातीर र्वोच्चाक दवनवणी करून आनी पश्चात्ताप करपी र्गळ्याांक ती र्गाार दवर्व घेवपाची र्ुवात ददतली आनी पश्चात्ताप केल्ल्या र्गळ्याांक ती नवी करता. आनी पश्चात्ताप अत्यांत गोरी, एक कुमारी शुध्द आनी र्ौम्य आनी र्ौम्य; आनी दे खून, र्वोच्च दे व दतचो मोग करता आनी र्गळे दे वदू त दतचो आदर करतात आनी हाांव दतचो खूब मोग करताां, कारण ती स्वता म्हजी भयण, आनी जर्ो ती तुमच्या कुमाररकाांचो मोग करता तर्ो हाांव तुमचेरय मोग करताां. आनी पळय! म्हज्या वटे न हाांव जोर्ेफा कडे न वता आनी तुजे दवशीां हीां र्गळीां उतराां ताका र्ाांगतलोां आनी तो आयज तुका येतलो आनी तुका पळयतलो आनी तुजेर खोशी जातलो आनी तुजेर मोग करतलो आनी तुजो िवरो जातलो आनी तूां ताची र्दाांकाळ मोगाळ िवरो जातली. ते िमाणें म्हाका आयक, अर्ेनाथ, आनी तुज्या कोठयेंत आदल्या काळार्ावन दवररल्लो पुदवाल्लो आनी पयलो चोळो, लग्नाचो चोळो घालून तुज्या भोांवतणीां तुज्या आवडीचें र्गळें र्जवणी घाल, आनी तुका बरी िवरो म्हणून र्जव आनी स्वताक तयार कर ताका मेळपाक तयार; कारण लो! तो आयज तु ज्या कडे न येतलो आनी तुका पळे वन खोशी जातलो." आनी मनशाच्या आकाराचो दे वदू त आर्ेनाथाक हीां उतराां र्ाांगून र्ोांपतकच ताणें र्ाांदगल्ल्या र्गळ्या गजालीांचेर ती व्हड खोशी जाली , आनी धतारेचेर तोांडार पडली आनी ताच्या पाांयाांक नमस्कार केलो आनी ताका म्हणलें: "तुका तुज्या र्वेस्पर दे वाचो धन्, जाांणी तुका धाडलो, म्हाका काळखाांतल्यान र्ोडवांक आनी म्हाका अथाांगाच्या बुन्ादीांतल्यानच अथाांगाच्या बुन्ादीां थावन म्हाका हाडपाक." उजवाड, आनी तुजें नाांव र्दाांकाळ धन्. जर म्हाका तुज्या नदरे क कृपा मेळ्ळ्या आनी तु वें म्हाका र्ाांदगल्लीां र्गळीां उतराां र्ाध्य जावांक तुवें पाळटलीां हें कळ्ळें जाल्यार तुज्या दार्ीन तुका उलोवांक ददवचें." आनी दे वदू तान दतका म्हणलें, " म्हणत राव." आनी दतणें म्हणलें: "हाांव तुका दवनवणी करताां, िभू, ह्या खाटीर थोडो वेळ बर्, कारण ही खाट शुध्द आनी अशुध्द आर्ा, कारण ताका दु र्रो दादलो वा दु र्री बायल केन्नाच ताचेर बर्ली ना आनी हाांव तुज्या मुखार बर्तलोां एक मेज आनी भाकरी, आनी तूां जेतलो, आनी हाांव तुका पोरनो आनी बरो र्ोरो हाडू न ददतलोां, ताचो वार् र्गाार मेरेन पावतलो आनी तूां ताचो दपयेलो आनी उपराांत तुज्या वाटे र वचतलो." आनी ताणें दतका म्हणलें: " उतावळ करात आनी बेगीन हाडू न घेयात." आसेनाथाक दतच्या भांडाराांत एक म्ोांवामूस मेळटा. 16. आर्ेनाथान बेगीन जावन ताचे मुखार ररतें मेज दवरलें; आनी, ती भाकरी हाडपाक लागली तेन्ना, दै वी दे वदू त दतका म्हणटा: "म्हाकाय एक म्होांवामूर् हाड." आनी ती एके र्ुवातेर उबी रावली आनी दतच्या र्ाांठ्ाांत मधमाशीची कांघी नादशल्ल्यान ती भ्रदमत आनी दु ख्खी जाली. आनी दै वी दे वदू त दतका म्हणटा: "तुमी दकत्याक उबे आर्ात?" आनी दतणें म्हणलें: "माझ्या स्वामी, हाांव एक भुरग्याक उपनगराांत धाडटलो, कारण आमच्या वारर्ाचो ताबो लागीां आर्ा, आनी तो येवन थांयच्यान बेगीन एकल्याक हाडटलो आनी हाांव तो तुज्या मुखार दवरतलोां." दै वी दे वदू त दतका म्हणटा: "तुज्या भांडाराांत दभतर र्र आनी तुका मेजार पडू न आदशल्ली मधमाशीची कांघी मेळटली; ती वयर घेवन हाांगा हाड." आनी दतणें म्हणलें, "िभु, म्हज्या र्ाांठ्ाांत मधमाशीची कांघी ना." आनी ताणें म्हणलें, "जा आनी तुका मेळटलें." आर्ेनाथ दतच्या भां डाराांत दभतर र्रलो आनी मेजाचेर एक म्होांवामूर् पडू न आदशल्लो मेळ्ळो; आनी ती कांघी व्हडली आनी बफाा र्ारकी धवी आनी म्होांवाांनी भररल्ली, आनी तो म्होांव र्गााच्या दां वाच्या वार्ाच्या र्ारको आनी ताचो वार् दजणेच्या वार्ाच्या
र्ारको. मागीर अर्ेनाथान आश्चया जालें आनी मनाांत म्हणलें: "ही कांघी ह्या मनशाच्याच तोांडातल्यान आयल्या?" आर्ेनाथान ती कांघी घेवन मेजार दवरली आनी दे वदू तान दतका म्हणलें: "तु वें म्हज्या घराांत म्होांवाचो कोांब ना' अशें दकत्याक म्हणलें आनी पळय! तूां म्हाका हाडला?" " . आनी दतणें म्हणलें: "िभु, हाांवें म्हज्या घराांत केन्नाच म्होांवामूर् घालूांक ना, पूण तुवें र्ाांदगल्ले िमाणें तें तयार जालाां. हें तुज्या तोांडातल्यान भायर र्रलें? कारण ताचो वार् मलमाच्या वार्ाच्या र्ारको." आनी त्या बायलेच्या र्मजणेक लागू न तो दादलो हाांर्लो. मागीर तो दतका आपल्या कडे न आपयता आनी ती येतकच ताणें आपलो उजवो हात वाडयलो आनी दतची तकली धरली आनी उजव्या हातान दतची तकली हालयतना आर्ेनाथ दे वदू ताच्या हाताक खूब दभयेलो, कारण तातूांतल्यान स्फुदलांगाां भायर र्रलीां ताांबड्या लोखणाच्या पद्दतीन ताचे हात आनी ते िमाण ती र्गळो वे ळ दे वदू ताच्या हाताक खूब दभयेवन आनी थरथरताली. आनी ताणें हाांर्ून म्हणलें: "आर्ेनाथ, तूां धन्, कारण दे वाचीां अकथनीय गूढ तुका उक्ीां जाल्याांत; आनी पश्चात्ताप करून र्वेस्पर दे वा कडे न दचकटू न रावपी र्गळे धन्, कारण ते ह्या कांघीांतल्यान खातले, ते खातीर ही कांघी." हो दजदवताचो आत्मो आनी हें आनांदाच्या परादीर्ाच्या मधमाश्याांनी दे वाच्या परादीर्ाांत आनी दर एका फुलाांत आदशल्ल्या दजदवताच्या गुलाबाच्या दां वाांतल्यान तयार केला आनी तातूांतल्यान दे वदू त आनी दे वाचे र्गळे वेंचून आदयल्ले आनी र्गळे खातात र्गळ्याांत उां चेल्या दे वाचे पूत आनी तातूांतल्यान कोणूय खातलो तो र्दाांकाळ मरचो ना." मागीर दै वी दे वदू तान आपलो उजवो हात वाडयलो आनी कांघीांतल्यान एक ल्हानर्ो कुडको काडू न जेवलो आनी उररल्लें तें स्वताच्या हातान अर्ेनथाच्या तोांडाांत दवरून दतका म्हणलें, "खा" आनी दतणें जेवलें. आनी दे वदू त दतका म्हणटा: "पळय! आताां तूां दजदवताची भाकरी खाल्या आनी अमरत्वाची प्याली दपयेल्या आनी अदवनाशीच्या अदभषेकाचो अदभषेक जाला; पळय! आताां तुज्या मार्ाक परमाच्या झऱ्याांतल्यान दजदवताचीां फुलाां येतात." ऊांच, आनी तुजीां हाडाां दे वाच्या आनांदाच्या परादीर्ाच्या दे वदाराच्या झाडाां भशेन चरबी जातली आनी अथक शक् तुका र्ाांबाळटली, ते िमाण तुज्या तरणाट्ापणाक जाण्टे पण ददर्चें ना, आनी तुजी र्ोबीतकाय र्दाांकाळ ना, पूण तूां वण्टीां भशेन जातलो र्गळ्याांचें आवय-नगर." आनी दे वदू तान कांघी उलो मारली आनी त्या कांघीच्या कोठ्ाांनी जायतीां मधमाशीां उबीां जालीां आनी कोठयो अर्ांख्य आदशल्ल्यो, हजाराांनी हजाराांनी आनी हजाराांनी हजाराांनी. तशेंच मधमाशी बफाा र्ारकीां धवीां, ताांचीां पाखाां जाांबळ्या आनी दकरदमजी रां गाच्या वस्तूां र्ारकीां आनी ताांबड्या रां गा र्ारकीां; आनी ताांकाां धारदार डां कय आदशल्ले आनी ताांकाां कोणाकच जखमी जावांक ना. मागीर तीां र्गळीां मधमाशीां अर्ेनाथाक पाांयाांतल्यान तकले मेरेन भोांवतणीां आदशल्लीां आनी ताांच्या राणी र्ारकीां हे र व्हड मधमाशीां कोदशकेंतल्यान उठलीां आनी दतच्या तोांडार आनी दतच्या ओांठाचेर वाटकुळीां घुांवलीां आनी दतच्या तोांडाचेर आनी दतच्या ओांठाचेर कांघी र्ारकी कांघी तयार केली दे वदू ता मुखार पडू न; आनी तीां र्गळीां मधमाशीां अर्ेनाथाच्या तोांडार आदशल्ल्या कांघीांतल्यान खातालीां. आनी दे वदू तान मधमाश्याांक म्हणलें, "आताां तुज्या जाग्यार वच." मागीर र्गळ्यो मधमाशी उठून उडू न र्गाार गेले; पूण अर्ेनाथाक जखमी करपाची इत्सा आदशल्ले र्गळे धतारेचेर पडू न मेले. तेन्ना दे वदू तान मेल्ल्या मधमाश्याांचेर आपली दां ड ताणली आनी ताांकाां म्हणलें: "तु मीय उठून तुमच्या जाग्यार वच." मागीर र्गळ्यो मेल्लीां मधमाशी उठून अर्ेनाथाच्या घराक लागीां आदशल्ल्या दरबाराांत भायर र्रलीां आनी फळाां ददवपी झाडाां वयल्यान रावपाक लागलीां. मायकल भायर सरता. 17. दे वदू तान आर्ेनाथाक म्हणलें, "तु वें ही गजाल पळयल्या?" आनी दतणें म्हणलें, "होय, म्हज्या स्वामी, हाांवें हीां र्गळीां पळयल्याांत." दै वी दे वदू त दतका म्हणटा: "म्हजीां र्गळीां उतराां आनी बारीक तागडें भाांगरान गुांदथल्लें तशें आर्तलें आनी दर एका मनशाच्या तकलेर भाांगराचो मुकूट आर्तलो; आयज हाांवें तु का र्ाांदगल्ले िमाण जायते." मागीर दतर्रे खेपे िभूच्या दे वदू तान आपलो उजवो हात वाडयलो आनी कांघीचे कुशीक हात लायलो आनी रोखडोच मेजा वयल्यान उजो येवन कांघी खावन गेलो, पूण मेजाक ताणें
एकूय खीण दु खयलें ना. आनी, जेन्नाां कांघी जळोवन खूब वार् भायर र्रलो आनी कोठयेंत भरून गेलो ते न्ना आर्ेनाथान दै वी दे वदू ताक म्हणलें: "िभु, म्हाका र्ात कुमाररका आर्ात, जीां म्हज्या तरणाट्ापणाांतल्यान म्हजे वाांगडा वाडल्याांत आनी म्हजे वाांगडा एके राती जल्मल्लीां." , जे म्हाका वाट पळयतात आनी हाांव ताांकाां र्गळ्याांक म्हज्या भयणीां िमाण मोग करताां. हाांव ताांकाां आपयतलोां आनी तूां ताांकाांय आशीवााद ददतलोां, जशें तूां म्हाका आशीवााद ददता." आनी दे वदू तान दतका म्हणलें: "ताांकाां आपोव." तेन्ना आर्ेनाथान र्ात कुमाररकाांक आपोवन दे वदू ता मुखार दवरले आनी दे वदू तान ताांकाां म्हणलें: "र्वोच्च दे व तु मकाां आशीवााद ददतलो आनी तुमी र्ात शाराांचो आनी त्या शाराांतल्या र्गळ्या वेंचून आदयल्ल्या लोकाांचो आलादशरो खाांब जातले." एकठाांय येवन तुमचेर र्दाांकाळ आराम करतले." आनी ह्या गजालीां उपराांत दै वी दे वदू त आर्े नाथाक म्हणटा: "हें मेज काडू न घेयात." आर्ेनाथ मेज काडपाक वळलो तेन्ना तो रोखडोच दतच्या दोळ्याांतल्यान भायर र्रलो आनी आर्ेनाथाक चार घोडे आदशल्लो रथ उदें ते वटे न र्गाार वचपा र्ारको ददर्लो आनी रथ उज्याच्या ज्वाला र्ारके आनी घोडे वीज र्ारके ददर्ले , आनी त्या रथाचेर दे वदू त उबो आदशल्लो. मागीर अर्ेनाथान म्हणलें: "हाांव, नीच मनीर्, मूखा आनी मूखा, र्गाा थावन म्हज्या कुडीांत आदयल्लो मनीर् म्हज्या कुडीांत आयलो अशें हाांवें उलयलाां! दे व तातूांत आयलो हें म्हाका कळ्ळें ना; आनी पळय! आताां तो परतून र्गाार वता ताची र्ुवात." आनी दतणें मनाांत म्हणलें: "िभु, तुज्या दार्ीचेर कृपा कर आनी तुज्या दार्ीक दया, कारण म्हज्या वटे न हाांवें अज्ञानाांत तुज्या मुखार बेकायदे शीर गजाली र्ाांगल्यात." आसेनाथाचें तोांड रुपाांतर जाता. 18. आनी, अर्ेनाथ अजून हीां उतराां स्वताक उलयताना, पळय! जोर्ेफाच्या नोकराांतलो एक तरणाटो म्हणटालो: "दे वाचो पराक्रमी जोर्ेफ आयज तुज्या कडे न येता." आनी रोखडें च अर्ेनाथान दतच्या घराच्या दे खरे ख करप्याक आपयलो आनी ताका म्हणलें: "बे गीन आनी म्हजें घर तयार कर आनी बरें जेवण तयार कर, कारण तो जोर्ेफ, दे वाचो पराक्रमी मनीर् आयज आमचे कडे न येतलो." आनी घरचो दे खरे ख करपी दतका पळोवन (कारण र्ात ददर्ाांच्या त्रार्ाांतल्यान आनी रडपाक आनी र्ांयमाांतल्यान दतचें तोांड आकुांचून गेल्लें) दु ख्खी जालो आनी रडलो; आनी ताणें दतच्या उजव्या हाताक धरून ताका मोगान चुांबन घेतलें आनी म्हणलें: "तुका दकतें दु येंर् जाता, म्हज्या बायलेक, तुजें तोांड अशें आकुांचन जालाां?" आनी दतणें म्हणलें: "म्हज्या तकले क व्हडली वेदना जाल्या आनी दोळ्याांतल्यान िीद गेली." मागीर घराचो दनररिक पयर् वचून घर आनी जेवणाची वेवथथा केली. आनी अर्ेनाथाक दे वदू ताचीां उतराां आनी ताच्या आज्ञाांची याद जाली आनी बेगीन बेगीन दतच्या दु र्ऱ्या कोठयेंत दभतर र्रलो, जांय दतच्या अलांकाराचीां छाती आदशल्लीां आनी दतची व्हडली दतजोरी उगडली आनी दतचो पयलो चोळो वीज र्ारको भायर काडलो, पळोवपाक आनी तो घालपाक; आनी भाांगर आनी मोलादीक फातराांनी तयार केल्ली उजवाड आनी राजकीय पट्टी बाांदली आनी हाताांत भाांगराचीां बाांगडीां, पाांयाांचेर भाांगराचीां कातडीां आनी गळ्याांत मोलादीक अलांकार आनी भाांगराचो माळो घालो दतची तकली; आनी ताच्या मुखामळावयल्या भशेन माळाचेर एक व्हडलो नीलमाचो फातर आनी व्हडल्या फातराच्या भोांवतणी र् फातर व्हड मोलाचे आदशल्ले आनी दतणें आपली तकली खूब अद् भुत आच्छादन धाांपली. आनी, जेन्नाां अर्ेनाथाक दतच्या घराच्या दे खरे ख करप्याचीां उतराां याद जालीां, ताका लागून ताणें दतका दतचें तोांड आकुांचलाां अशें र्ाांदगल्लें, तेन्ना दतणें खूब दु ख्ख जालें आनी कुकुाटायलें आनी म्हणलें: "हाांव, नीच मनीर्, म्हजें तोांड आकुांचून गे ल्ल्यान हाांव वायट." जोर्ेफ म्हाका अशें पळे तलो आनी ताणें म्हाका दनरथाक करुांक मेळटलो." आनी दतणें आपल्या दार्ीक म्हणलें, "म्हाका फवाऱ्याांतल्यान शुध्द उदक हाड." आनी हाडू न दतणें तें व्हाळाांत ओतलें आनी तोांड धुवपाक वाां कून, दतका आपलें स्वताचें तोांड र्ुयाा भशेन चकचकीत जाता, आनी उदे ता तेन्ना र्काळच्या नखेत्रा र्ारके दोळे आनी गाल ददर्तात र्गााच्या नखेत्रा र्ारके आनी ताांबड्या गुलाबा र्ारके दतचे ओांठ, दतच्या तकलेचे केंर् दे वाच्या परादीर्ाांत ताच्या फळाां मदीां फुलपी द्रािवेली भशेन, दतची मान र्गळ्या तराांच्या र्ायिर्ा र्ारकी. आनी अर्ेनाथान हीां पळे वन, ती पळे वन स्वताक
अजापीत जाली आनी व्हड खोशीन खोशी जाली आनी दतचें तोांड धुवांक ना, कारण दतणें म्हणलें, "हाांव ही व्हडली आनी र्ोबीत र्ोबीतकाय धुवांक नाका." मागीर दतच्या घराांतलो दे खरे ख करपी परत दतका र्ाांगपाक आयलो, "तुवें र्ाांदगल्लें र्गळें जालाां"; आनी दतका पळे वन ताका व्हड भांय ददर्लो आनी बरोच तेंप थरथरपाक लागलो आनी तो दतच्या पाांयाांक पडलो आनी म्हणपाक लागलो: "हें दकतें म्हज्या मालदकन? तुका भोांवतणीां आदशल्ली ही र्ोबीतकाय दकतें व्हडली आनी." अद् भुत?र्गाा च्या दे वान तुका आपल्या पुता जोर्ेफा खातीर िवरो म्हूण वेंचून काडला?" जोसेफ परत येता आनी ताका आसेनाथ येवकार ददता. 19. आनी, ते अजून हीां गजाली उलयताना, एक भुरगो आर्ेनाथाक म्हणपाक आयलो, "पळे ! जोर्ेफ आमच्या आां गणाच्या दाराां मुखार उबो आर्ा." मागीर आर्ेनाथ बेगीन बेगीन र्ात कुमाररकाां वाांगडा आपल्या मजल्याांतल्यान र्ोपणाां र्कयल दें वून जोर्ेफाक मेळपाक गेलो आनी आपल्या घराच्या वण्टीर उबो रावलो. जोर्ेफ आां गणाांत दभतर र्रलो आनी दाराां बांद जालीां आनी र्गळे परकी लोक भायर उरले. आर्ेनाथ जोर्ेफाक मेळपाक वण्टीांतल्यान भायर र्रलो आनी दतका पळोवन दतका दतचे र्ोबीतकायेक अजाप जालें आनी दतका म्हणलें: "तुमी कोण, चलये? बे गीन र्ाांग." आनी ती ताका म्हणटा: "हाांव, िभू, तुजी दार्ी आर्ेनाथ; हाांवें म्हजे कडल्यान र्ोडू न ददल्ल्यो र्गळ्यो मूती आनी त्यो नादशल्ल्यो. आनी एक मनीर् आयज र्गाार थावन म्हजे कडे न आयलो आनी ताणें म्हाका दजवीत भाकरी ददली आनी हाांव जेवलो, आनी." हाांवें एक आशीवााददत पेलो दपयेलो आनी ताणें म्हाका म्हणलें: ‘हाांवें तुका जोर्ेफाक िवरो म्हूण ददला आनी तो स्वता तुजो र्दाांकाळ िवरो जातलो आनी तुजें नाांव अर्ेनथ म्हणचें ना, पूण ताका "शहरचें" म्हणचें पडटलें आलादशरो," आनी र्वेस्पर दे व जायत्या राश्ट् ाांचेर राज्य करतलो आनी तुज्या वरवीां ते र्वोच्च दे वा कडे न आलादशरो घेतले.' आनी त्या मनशान म्हणलें: ‘तुजे दवशीां हीां उतराां ताच्या कानाांत उलोवांक हाांवूय जोर्ेफा कडे न वचतलोां.’ आनी आताां तुका कळ्ळाां, िभू, तो मनीर् तुजे कडे न आयला आनी ताणें तुका म्हजे दवशीां उलयलाां काय ना." मागीर जोर्ेफान आर्ेनाथाक म्हणलें: ''तुमी, बायल, र्वोच्च दे वाचो धन्, आनी तुजें नाांव र्दाांकाळ धन्, दकत्याक र्वेस्पर दे वान तु ज्या वण्टीांची बुन्ाद घाल्या आनी दजव्या दे वाचे पूत तातूांत रावतले तु जें आलादशऱ्याचें शार, आनी र्वेस्पर दे व ताांचेर र्दाांकाळ राज्य करतलो. दकत्याक तो मनीर् आयज र्गाार थावन म्हजे कडे न आयलो आनी तुजे दवशीां म्हाका हीां उतराां र्ाांगलीां. आनी आताां हाांव हाांगा ये, तूां कुमारी आनी शुध्द, आनी तूां पयर् दकत्याक उबो आर्ा? "तेन्ना जोर्ेफान हात वाडयले आनी आर्ेनाथ आनी आर्ेनाथ जोर्ेफाक आदलांगन ददलें आनी ताांणी एकमेकाांक बरोच वेळ चुांबन घेतलें आनी दोगाांयनी परतून आपल्या आत्म्याांत दजये वांक र्ुरवात केली. आनी जोर्ेफान आर्ेनाथाक चुांबन घेतलें आनी दतका दजदवताचो आत्मो ददलो, मागीर दु र्रे खेपे ताणें." दतका बुद्धीचो आत्मो ददलो आनी दतर्रे खेपे ताणें दतका कोमलपणान चुांबन घेतलें आनी दतका र्त्याची भावना ददली. पेंटेफ्रेस परत येता आनी आसेनाथाची लग्सु वाळो जोसेफा कडे न करपाची इत्सा करता, पूण जोसे फ फारो कडल्यान दतचो हात मागपाचो सांकल्प करता. 20. एक व्हडलें जेवण." आनी ताच्या उजव्या हाताक धरून ताका आपल्या घराांत व्हरून आपल्या बापायच्या पेंटेफ्रेर्ाच्या खुचेर बर्यलो. आनी ताचे पाांय धुवपाक दतणें उदक हाडलें. आनी जोर्ेफान म्हणलें: "एक कुमाररका येवन म्हजे पाांय धुवांक ददव." आर्े नाथान ताका म्हणलें: ना, िभू, दकत्याक आताां र्ावन तूां म्हजो स्वामी आनी हाांव तुजी दार्ी. दु र्री कुमारी तुजे पाांय धुवांक तूां दकत्याक र्ोदता? दकत्याक तुजे पाांय म्हजे पाांय आनी तु जे हात म्हजे हात आनी तुजो जीव म्हजो जीव आनी दु र्रो तुजे पाांय धुवचो ना." आनी दतणें ताका बाध्य करून ताचे पाांय धुवन काडले. मागीर जोर्ेफान दतचो उजवो हात धरलो आनी दतका मोगान चुांबन घेतलें आनी आर्ेनाथान ताचे तकलेक मोगान चुांबन घेतलें आनी तेन्ना ताणें दतका आपल्या उजव्या हाताांत बर्यली.तेन्ना दतचो बापूय आनी आवय आनी दतचे र्गळे नातेदार आपल्या
वारर्ाहक्काांतल्यान आयले आनी ताांकाां दतका जोर्ेफा वाांगडा बर्ून लग्नाची वस्त्र घाल्ली ददर्ली.आनी ताांकाां दतची र्ोबीतकाय पळोवन खोशी जाली आनी मेल्ल्याांक दजवीत ददवपी दे वाचो मदहमा केलो.आनी ह्या गजालीां उपराांत ते जेवले आनी दपयेले आनी र्गळ्याांनी उल्लार् करून पॅन्टेफ्रेर्ान जोर्ेफाक म्हणलें: "फाल्याां हाांव र्गळ्या दे शाांतल्या र्गळ्या राजकुांवराांक आनी र्त्रप्याांक आपयतलोां." इदजप्त, आनी तुका लग्न करुांक लागतलो आनी म्हजी धूव आर्ेनाथ बायलेक घेवन वचतलो." पूण जोर्ेफान म्हणलें: "फाल्याां हाांव राजा फारो कडे न वता, कारण तो स्वता म्हजो बापूय आनी ह्या र्गळ्या दे शाचेर म्हाका राज्यकतो नेमलो. आनी हाांव ताका आर्ेनाथ दवशीां उलयताां आनी तो दतका म्हाका बायलेक ददतलो." आनी पेंटेफ्रेर्ान ताका म्हणलें: "शाांतीपणान वच." जोसेफ आसेनाथ हाचेकडे न लग् जाता. 21. त्या ददर्ा जोर्ेफ पेंटेफ्रेर्ा कडे न रावलो आनी तो आर्ेनाथाांत दभतर र्रलो ना, कारण ताका म्हणपाची र्वय आदशल्ली: "दे वाची भन्हक् करपी मनशान लग्न जावचे पयलीां आपल्या बायले वाांगडा न्हिदू ां क योग्य ना." जोर्ेफ पयलीांच उठलो आनी फारो कडे न गेलो आनी ताका म्हळें : "हे दलओपोदलर्च्या याजक पेंटेफ्रेर्ाची धूव आर्ेनाथ म्हाका बायलेक ददव." आनी फारो व्हड खोशीन खोशी जालो आनी ताणें जोर्ेफाक म्हणलें: "पळे ! ही तुका र्ार्णाच्या काळा थावन बायलेक लग्न जावांक ना? ते िमाण ती आताां र्ावन आनी र्ार्णाच्या काळा मेरेन तुजी बायल जावांक जाय." तेदनाां फारोन पेन्टेफ्रेर्ाक आपोवन हाडलो आनी पेंटेफ्रेर्ान आर्ेनाताक हाडू न फारोच्या मुखार दवरली. आनी फारोन दतका पळे वन दतच्या र्ोभीतकायेचेर अजाप जालें आनी म्हणलें: ''जोर्ेफाचो र्वेस्पर तुका आशीवााद ददतलो, भुरगो, आनी ही तुजी र्ोबीतकाय र्ार्णाची उरतली, कारण जोर्ेफाच्या दे वान तुका ताचे खातीर िवरो म्हूण वेंचून काडला: कारण जोर्ेफ र्गळ्याांत उां चेल्या मनशाच्या पुता र्ारको आर्ा आनी तुका ताची िवरो म्हणटले आताां आनी र्दाांकाळ." आनी ह्या गजालीां उपराांत फारोन जोर्ेफ आनी आर्ेनाथ हाांकाां घेवन ताांच्या तकलेर भाांगराचे माळे घाले, जे आदल्या काळा थावन ताच्या घराांत आदशल्ले पुदवाल्ल्या काळार, आनी फारोन अर्ेनात जोर्ेफाच्या उजव्या हाताांत दवरलो.आनी फारोन ताांच्या तकलेर हात दवरून म्हणलें: "र्वोच्च दे व तुमकाां आशीवााद ददतलो आनी तुमकाां र्ार्णाच्या काळा मेरेन वाडयतलो आनी व्हड करतलो आनी मदहमा ददतलो."तेन्ना फारोन ताांकाां घुांवडायले एकमे काांक तोांड ददवन ताांकाां तोांडाक तोांड ददवन ताांणी एकामेकाांक चुांबन घेतलें आनी फारोन र्ात ददर्ाांनी जोर्ेफाक लग्न आनी व्हडलें जेवण आनी खूब दपवप केलें आनी ताणें इदजप्ताांतल्या र्गळ्या राज्यकत्याांक आनी र्गळ्या राजाांक एकठाांय आपयले राश्ट् ाांनी इदजप्ताच्या दे शाांत जाहीर करून म्हणलें: "जोर्ेफ आनी आर्ेनाथ हाांच्या लग्नाच्या र्ात ददर्ाांनी काम करपी दरे कलो मरतलोच. " आनी लग्न चालू आर्तना आनी जेवण जातकच र्ोांपलो, जोर्ेफ आर्ेनाथाांत गेलो आनी आर्ेनाथान जोर्ेफान गभाधारणा केलो आनी जोर्ेफाच्या घराांत ताचो भाव मनशेर् आनी एफ्रायमाक जल्मलो. आसेनाथाची वळख जाकोबाकडे न जाता. 22. आनी, भरपूरपणाचीां र्ात वर्ाां जालीां तेन्नाां र्ात वर्ाां दु कळ येवांक लागलीां. जाकोब आपल्या पुता जोर्ेफाची खबर आयकून दु कळाच्या दु र्ऱ्या वर्ाा, दु र्ऱ्या म्हयन्ाांत, म्हयन्ाच्या एकवीर्व्या ददर्ा आपल्या र्गळ्या नात्याांतल्या लोकाां वाांगडा इदजप्ताांत आयलो आनी गोशेनाांत रावपाक लागलो. आर्ेनाथान जोर्ेफाक म्हणलें: ''तुजो बापूय इज्रायल म्हज्या बापाय र्ारको आनी दे वा र्ारको हाांव वचतलोां. आनी जोर्ेफान दतका म्हळें : ''तुमी म्हजे वाांगडा वचून म्हज्या बापायक पळे वांक वच." आनी जोर्ेफ आनी आर्ेनाथ गोशेन दे शाांत जाकोबा कडे न आयले आनी जोर्ेफाचे भाव ताांकाां मेळ्ळे आनी ताांकाां धतारेचेर तोांडार नमस्कार केलो. मागीर दोगाांय जाकोबा कडे न दभतर र्रलीां आनी जाकोब आपल्या खाटीर बर्लो आनी तो स्वता कामुक जाण्टे पणाांत जाण्टो मनीर् आदशल्लो आनी आर्ेनाथान ताका पळोवन ताची र्ोबीतकाय पळोवन दतका अजाप जालें, कारण जाकोब पळोवपाक खूब
र्ोबीत आदशल्लो आनी ताचो जाण्टे पण एके र्ोबीत मनशाच्या तरणाट्ापणा र्ारकी, आनी ताची र्गळी तकली बफाा र्ारकी धवी, आनी तकलेचे केंर् र्गळे लागीां आनी चड दाट, आनी खाड धवी स्तना मेरेन पावपी, दोळे उमेदीन आनी दझलदमलपी, स्नायू आनी ताचे खाांदयेर आनी हात दे वदू ता र्ारके, माांडयो आनी वार्राां आनी पाांय रािर्ा र्ारके.तेन्ना आर्ेनाथ ताका अशें पळोवन अजापीत जालो आनी र्कयल पडलो आनी धतारेचेर तोांडार नमस्कार केलो.आनी जाकोबान म्हणलें जोर्ेफ: "ही म्हजी धुवो, तुजी बायल?" ती र्वोच्च दे वाचो धन् जातली." मागीर जाकोबान आर्ेनाताक आपयलो आनी दतका आशीवााद ददलो आनी दतका मोगान चुां बन घेतलें; आनी आर्ेनाथान दतचे हात वाडयले आनी जाकोबाच्या गळ्याांत धरून ताच्या गळ्याांत लटकून ताका मोगान चुांबन घेतलें. आनी ह्या उपराांत ते जेवले आनी दपयेले.तेन्ना जोर्ेफ आनी आर्ेनाथ दोगूय आपल्या घरा गेले आनी दलआचे पूत दशमोन आनी लेवी एकलेच ताां काां फुडें व्हरताले, पूण दलआ आनी राहे ल हाांचीां दार्ी दबल्हा आनी दजल्पा हाांचे पूत ताांकाां मेळूांक नात ताांकाां फुडें व्हरपाक, ताांकाां मत्सर आनी दतरस्कार केलो.लेवी आर्ेनाथाच्या उजव्या वटे न आनी दशमोन दतच्या उजव्या वटे न.आर्ेनाथान लेवीचो हात धरलो, कारण दतणें ताचो मोग जोर्ेफाच्या र्गळ्या भावाांक आनी एक र्ांदेष्टो आनी एक उपार्क म्हूण केलो दे वाचो आनी र्वेस्पराक दभयेवपी.कारण तो एक र्मजदार मनीर् आनी र्गळ्याांत उां चेल्या दे वाचो र्ांदेष्टो आदशल्लो आनी ताणें स्वता र्गाार बरयल्लीां पत्राां पळे लीां आनी तीां वाचून तीां गुपीतपणान आर्ेनाथाक उक्ीां केलीां, कारण लेवीकय आर्ेनाथाचो खूब मोग आदशल्लो आनी दतच्या दवर्वाची र्ुवात र्गळ्याांत उां चेली पळयली. फारोचो पूत दसमोन आनी लेवी हाांकाां जोसेफाक मारपाक प्रवृत्त करपाचो यत्न करता. 23. जोर्ेफ आनी आर्ेनाथ जाकोबा कडे न वता आर्तना फारोच्या पयल्या पुतान ताांकाां वण्टीांतल्यान पळयले आनी आर्ेनाथ पळोवन दतच्या अती र्ोबीतकायेक लागून तो दतचेर दपशें जालो. फारोच्या पुतान दू त धाडू न दशमोन आनी लेवीक आपल्या कडे न आपयले. आनी ते येवन ताचे मुखार उबे रावले तेन्ना फारोचो पयलो पूत ताांकाां म्हळें : "तुमी आयज पृथ्वीचेर र्गळ्या मनशाां परर् पराक्रमी मनीर् जाल्यात आनी तुमच्या ह्या उजव्या हाताांनी शेकेमीचें शार उडयलें हें हाांव म्हजे वटे न जाणाां." , आनी तुज्या दोन तलवारीांनी ३०,००० झुजारी कापून उडयले.आनी हाांव आयज तुका र्ाथीदार म्हूण घेवन तुका खूब भाांगर-रुपें आनी र्ेवा करपी मनीर् आनी दार्ी आनी घराां आनी व्हड वारर्ो ददतलोां आनी तुका म्हजे वटे न झगडू न म्हाका दयाळपण करतलोां ;कारण तुज्या भाव जोर्ेफा कडल्यान म्हाका व्हडलें वायट मेळ्ळें , कारण ताणें स्वता आर्ेनाथाक बायलेक घेतलो आनी ही बायल म्हाका आदल्या काळार्ावन लग्न जाल्ली.आताां आताां म्हजे वाांगडा ये, आनी हाांव जोर्ेफा आड झुजतलोां, ताका म्हज्या तलवारीन मारपाक. आनी हाांव आर्ेनाथाक बायलेक घेवन वचतलोां आनी तुमी म्हजे खातीर भाव आनी दवस्वार्ू इश्ट जातले. पूण, तुमी म्हजीां उतराां आयकली ना जाल्यार हाांव तुमकाां म्हज्या तलवारीन मारतलोां." आनी, हीां गजाली र्ाांगून ताणें आपली तलवार काडू न ताांकाां दाखयली. आनी दशमोन एक धाडर्ी आनी धाडर्ी मनीर् आदशल्लो आनी ताणें आपलो उजवो हात आपल्या तलवारीच्या हाताचेर दवरून ताच्या म्यानाांतल्यान काडू न फारोच्या पुताक मारपाचो दवचार केलो, कारण ताणें ताांकाां कठीण उतराां र्ाांगल्यात. लेवीन मागीर ताच्या काळजाचो दवचार पळे लें, कारण तो एक र्ांदेष्टो आदशल्लो आनी ताणें दशमोनाच्या उजव्या पाांयाचेर पाांय दवरून ताका दामलो, ताका ताच्या रागाक थाांबपाची र्ांकेत ददली. आनी लेवी दशमोनाक शाांतपणान म्हणटालो: "तुका ह्या मनशाचेर दकत्याक राग येता? आमी दे वाची भन्हक् करपी मनीर् आनी वायटाक वायट बदलप आमकाां योग्य ना." मागीर लेवीन फारोच्या पुताक र्ौम्य काळजान उक्ेपणान म्हणलें: "आमचो िभु हीां उतराां दकत्याक र्ाांगता? आमी दे वाची भन्हक् करपी मनीर्, आनी आमचो बापूय र्वोच्च दे वाचो इश्ट आनी आमचो भाव दे वाच्या पुता र्ारको. आनी कर्ो." आमच्या दे वा मुखार आनी आमच्या बापाय इज्रायलाच्या मुखार आनी आमच्या भाव जोर्ेफाच्या मुखार पातक करुांक आमी हें वायट करुांक जाय?आनी आताां म्हजीां उतराां आयकात.दे वाची
भजपी मनशान खांयच्याय मनशाक जखमी करप योग्य िय खांयच्याय बुद्धीन आनी दे वाची पुजा करपी मनशाक जखमी करपाची इत्सा आर्ल्यार, दे वाची पुजा करपी मनीर् ताचो र्ूड घेना, कारण ताच्या हाताांत तलवार ना.आनी आमच्या भावाचेर हीां उतराां आनीक उलोवांक तूां र्ावधान राव जोर्ेफ. पूण, तुज्या वायट र्ल्ल्याांत रावल्यार पळे , आमचीां तलवारी तुजे आड ओडू न घेतल्याांत." मागीर दशमोन आनी लेवीन आपलीां तलवारीां आपल्या म्यानाांतल्यान काडलीां आनी म्हणलें : "तुका आताां ह्यो तलवारी ददर्तात? ह्या दोन तलवारीांनी र्वेस्परान शेकेमी लोकाांक वायट ख्यास्त ददली, जी ताांणी इज्रायलाच्या पुताांक आमची भयण दीना वरवीां त्रार् ददली, दतका शे केम ददल्लो." हामोराचो पूत अशुध्द जालो." फारोचो पूत तलवारी ओडू न घेदतल्लीां पळोवन ताच्या र्गळ्या आां गाचेर खूब दभयेलो आनी थरथरलो, कारण तीां उज्याच्या ज्वाला भशेन दझलदमलतालीां आनी ताचे दोळे मांद जाले आनी तो ताांच्या पाांयाांच्या र्कयल धतारेचेर तोांडार पडलो. मागीर लेवीन आपलो उजवो हात वाडयलो आनी ताका धरलो आनी म्हणलें: "उबो राव आनी दभयेवांक नाका, फकत आमच्या भाव जोर्ेफा दवशीां आताां कर्लेंच वायट उतर उलोवपा पार्ून र्ावधान राव." आनी अशें, दशमोन आनी लेवी दोगूय ताच्या तोांडा मुखारल्यान भायर र्रले. फारोचो पूत दान आनी गादा वाांगडा युजेफाक मारून आसेनाथाक धरपाक कट करता. 24. फारोचो पूत मागीर जोर्ेफाच्या भावाांक दभयेलो म्हणून भांय आनी दु ख्खान भररल्लो आनी परतून आर्ेनाथाच्या र्ोबीतकायेक लागून तो चड दपशें जालो आनी खूब दु ख्खी जालो. मागीर ताचे र्ेवक ताच्या कानार म्हणटात: "पळे ! दबल्हाचे पूत आनी दजल्पाचे पूत, लेआ आनी राहेलाच्यो दार्ी, जाकोबाच्यो बायलो, जोर्ेफ आनी आर्ेनाथ हाांचे आड व्हड दु स्मानकाय करतात आनी ताांचो दु स्वार् करतात; हीां तुका जातलीां." र्गळें तुज्या इत्से िमाणें." फारोच्या पुतान रोखडें च दू त धाडू न ताांकाां आपयले आनी रातच्या पयल्या वराक ते ताचे कडे न आयले आनी ताचे मुखार उबे रावले आनी ताणें ताांकाां म्हणलें: ''तु मी पराक्रमी मनीर् हें हाांवें जायत्याांक दशकलाां. आनी दान आनी गाड ह्या व्हड भावाांनी ताका म्हणलें: "तुज्या र्ेवकाांक आयकूांक मेळचें आनी आमी तुज्या इत्से िमाणें करुांक म्हज्या स्वामीन आताां आपल्या र्ेवक मनशाांक जाय तें उलोवांक ददवचें."ते न्ना फारोचो पूत व्हड िमाणाांत खोशी जालो खोशी जावन ताच्या र्ेवक मनशाांक म्हणलें: "आताां थोड्या वेळा खातीर म्हजे थावन पयर् वच, कारण ह्या मनशाां कडे न म्हाका गुपीत उलोवप आर्ा. " आनी ते र्गळे फाटीां र्रले. मागीर फारोच्या पुतान फट उलयली आनी ताणें ताांकाां म्हणलें: "पळयात! आताां आशीवााद आनी मरण तुमच्या तोांडा मुखार आर्ा; दे खून तुमी मरणा परर् आशीवााद घेतात, कारण तुमी पराक्रमी मनीर् आनी बायलाां भशेन मरचे नात; पूण धाडर् करात आनी दु स्मानाचो र्ूड घेयात. दकत्याक तुजो भाव जोर्ेफान म्हज्या बापायक फारोक म्हदणल्लें हाांवें आयकलाां: "दान, गाद, नफ्ताली आनी आशेर म्हजे भाव िय, पूण म्हज्या बापायच्या दार्ीांच्यो भुरगीां. दे खून हाांव म्हज्या बापायच्या मरणाची वाट पळयता आनी ताांकाां धतारेंतल्यान पुर्ून उडयतलोां आनी." ताांचो र्गळो मुद्दो आमचे वाांगडा वारर्ो मेळचो िय, कारण ते दार्ीांच्यो भुरगीां.. दकत्याक ह्याांनीय म्हाका इश्माएलाांक दवकलो आनी ताांणी म्हजेर वायट केल्ल्या दु ख्खा िमाण ताांकाां परत ददतलोां, फकत म्हजो बापूय मरतलो ." आनी म्हजो बापूय फारोन ह्या गजालीां खातीर ताची तोखणाय करून ताका म्हणलें: "तुवें बरें उलयलाां, भुरगें. ते िमाणें, म्हजे कडल्यान पराक्रमी मनीर् काडू न, ताांणी तुजे आड केल्ल्या िमाणें ताांचे आड वच, आनी हाांव तुका आदार जातलोां." " . फारोच्या पुता कडल्यान हीां गजाली आयकून दान आनी गाडाक खूब त्रार् जाले आनी खूब दु ख्ख जालें आनी ताका म्हणलें: "आमी तु का दवनवणी करतात, िभू, आमकाां आदार कर, दकत्याक आताां र्ावन आमी तुजे गुलाम आनी गु लाम जावन तुज्या वाांगडा मरतले." ." आनी फारोच्या पुतान म्हणलें: "तुमीय म्हजीां उतराां आयकल्यार हाांव तुमकाां आदार जातलोां." आनी ताांणी ताका म्हणलें: "तुका जाय तें आमकाां आज्ञा कर आनी आमी तुज्या इत्से िमाणें करतले." आनी फारोचो पूत ताांकाां म्हळें : "हाांव आज रातीां म्हज्या बापायक फारोक मारतलोां, कारण तो फारो जोर्ेफाच्या बापाय
र्ारको आर्ा आनी ताका र्ाांगलें की तो तुमचे आड आदार करतलोां; आनी तुमी जोर्ेफाक मारतात आनी हाांव आर्ेनाथाक बायलेक घे वन वचतलोां." , आनी तुमी म्हजे भाव आनी म्हज्या र्गळ्या र्ांपत्तीचे वारर्दार जातले. फकत हें कर." आनी दान आनी गाडान ताका म्हणलें: "आमी आयज तुज्या र्ेवक मनीर् आनी तुवें आमकाां र्ाांदगल्लें र्गळें करतले. आनी जोर्ेफान आर्ेनाथाक म्हदणल्लें आमी आयकलाां: फाल्याां आमच्या वारर्ाक वच, कारण तें season of the vintage'; आनी ताणें दतचे कडे न झुजाक र्शें बदळश्ट मनीर् आनी पन्नार् अग्रदू त धाडले. आताां आमचें आयक आनी आमी आमच्या स्वामी कडे न उलयतले." आनी ताांणी ताका आपलीां र्गळीां गुपीत उतराां र्ाांगलीां. उपराांत फारोच्या पुतान चार भावाांक दरे कीां पाांचशें मनीर् ददले आनी ताांकाां ताांचे मुखेली आनी मुखेली नेमले. आनी दान आनी गाडान ताका म्हणलें: "आमी आयज तु ज्या र्ेवक मनीर् आनी तुवें आमकाां र्ाांदगल्लीां र्गळीां कामाां करतले आनी रातच्या वेळार आमी भायर र्रून खडपाांत रावून वेताच्या झाडाां मदीां दलपून रावतले." ;आनी तूां घोड्याचेर बर्ून पन्नार् धनुधार घेवन आमच्या मुखार खूब पयर् वच, आनी आर्ेनाथ येवन आमच्या हाताांत पडटलो आनी आमी दतचे वाांगडा आदशल्ल्या मनशाांक कापून उडयतले आनी ती स्वता आपल्या रथान फुडें पळू न वचतली आनी तु ज्या हाताांत पडू न तुज्या दजवाक जाय तशें तुज्या कडे न करुांक जाय, आनी ह्या गजालीां उपराांत आमी जोर्ेफाक आर्ेनाथाचें दु ख्ख भोगताना ताका मारून उडयतले, तशेंच ताच्या भुरग्याांक आमी ताच्या दोळ्याां मुखार मारतले." तेन्ना फारोचो पयलो पूत हीां गजाली आयकून खूब खोशी जालो आनी ताणें ताांकाां आनी दोन हजार झुजारी मनशाांक धाडले. आनी खडपाांत पावतकच ते वेताच्या झाडाां मदीां दलपून रावले आनी चार पांगडाांनी दवभागले आनी खडपाच्या पयर्ुल्ल्या वटे न आपलें थथान घेतलें , जशें फुडल्या भागाांत रस्त्याचे हे वटे न पाांचशें मनीर् आनी ताचेर आनी खडपाचे लागर्ारचे वटे न तशेंच उररल्ले उरले आनी ताांणीय वेताच्या झाडाां मदीां आपली र्ुवात घेतली, हे वटे न आनी रस्त्याचे पाांचशें मनीर्; आनी ताांचेमदीां एक रू ां द आनी रू ां द रस्तो आदशल्लो. फारोचो पूत आपल्या बापायक मारपाक वता, पूण ताका प्रवेश मे ळना. नफ्ताली आनी आशेर ह्या कटाचेर दान आनी गाडाक दनशेध करतात. 25. मागीर फारोचो पूत त्याच राती उठलो आनी ताका तलवारीन मारपाक आपल्या बापायच्या न्हिदे च्या कुडीांत आयलो. तेन्ना ताच्या बापायच्या राखणदाराांनी ताका बापाय कडे न दभतर र्रपाक आडखळ हाडली आनी ताका म्हणलें: "तुमी दकतें आज्ञा करता स्वामी?" आनी फारोच्या पुतान ताांकाां म्हणलें: "हाांव म्हज्या बापायक पळे वांक र्ोदताां, ताका लागून हाांव म्हज्या नव्यान लादयल्ल्या द्रािमळ्याची न्हव्हांटेज एकठाांय करपाक वचतलोां." आनी राखणदाराांनी ताका म्हणलें: "तुजो बापूय वेदना भोगता आनी रातभर जागो पडटा आनी आताां दवर्व घेता आनी ताणें आमकाां र्ाांगलें की म्हजो पयलो पूत आर्लो तरी ताचे कडे न कोणूच दभतर र्रचो ना." हीां गजाली आयकून तो रागान गेलो आनी रोखडोच पन्नार् घोड्याचेर बर्ून धनुधाराांक घेवन दान आनी गाडान र्ाांदगल्ले िमाण ताांच्या मुखार गेलो. आनी धाकटे भाव नफ्ताली आनी आशेर हाांणी आपल्या व्हडल्या भावाांक दान आनी गाद हाांकाां र्ाांगलें: "तुमच्या वटे न तुमी परतून तुमच्या बापायचेर आनी तुमच्या भाव जोर्ेफा आड दकत्याक वायट करतात? आनी दे व ताका दोळ्याच्या र्फरचांदा र्ारको र्ाांबाळटा. पळय." !तुमी एक पावटीां जोर्ेफाक दवकलो ना?आनी तो आयज र्गळ्या इदजप्त दे शाचो राजा आनी अन्न ददवपी आर्ा.आताां तुमी परत ताचे आड वायट करुांक र्ोदतात जाल्यार तो र्वोच्चा कडे न रडटलो आनी तो उजो धाडटलो र्गा आनी तो तुका खातलो आनी दे वाचे दे वदू त तुजे आड झुजतले." मागीर व्हडल्या भावाांक ताांचेर राग आयलो आनी म्हणलें: "आनी आमी बायलाां जावन मरतले? पयर् आर्ूां." ते जोर्ेफ आनी अर्ेनाथाक मेळोवांक भायर र्रले. कटकार आसेनाथाच्या राखणदाराांक मारतात आनी ती पळू न वता. 26. आनी अर्ेनाथ र्काळीां उठून जोर्ेफाक म्हणलें: "तुवें र्ाांदगल्ले िमाण हाांव आमच्या वारर्ाक वचतलोां; पू ण तूां म्हजे पार्ून वे गळे जावपाक म्हजो जीव खूब दभयेता." आनी जोर्ेफान दतका म्हणलें: "खू ब राव आनी दभयेवांक
नाका, पूण ताचे परर् कोणाच्याच दभयेवन खोशी जावन वच, कारण र्वेस्पर तुजे वाांगडा आर्ा आनी तो स्वता तुका र्गळ्याां कडल्यान दोळ्याांच्या र्फरचांदा िमाण र्ाांबाळटलो." वायट.. आनी हाांव म्हज्या अन्न ददवपा खातीर भायर र्रतलोां आनी शाराांतल्या र्गळ्या मनशाांक ददतलोां आनी इदजप्त दे शाांत कोणूच उपाशी ना जावचो ना." तेदनाां आर्ेनाथ आनी जोर्ेफ आपल्या जेवणा खातीर वाटे र गेले. आनी, जेन्नाां अर्ेनाथ र्शें मनशाां र्यत खड्ड्याच्या जाग्यार पावलो, तेन्नाां अचकीत फारोच्या पुता वाांगडा आदशल्ले लोक आपल्या घाताांतल्यान भायर र्रले आनी अर्ेनाथा वाांगडा आदशल्ल्या लोकाां कडे न झुजाांत र्ामील जाले आनी र्गळ्याांक तलवारीांनी आनी दतका र्गळ्याांक कापून उडयले अग्रदू ताांक ताांणी मारले, पूण आर्ेनाथ आपलो रथ घेवन पळू न गेलो. मागीर लीयाचो पूत लेवीक एक र्ांदेष्टो म्हूण हीां र्गळीां गजाली कळ्ळीां आनी ताणें आपल्या भावाांक आर्ेनाथाचो धोको र्ाांगलो आनी रोखडें च दरे कल्यान आपली तलवार माांडयेर आनी ढाली आपल्या भुजाांर आनी उजव्या हाताांत भाले घेवन ताचो फाटोफाट केलो आर्ेनाथ व्हड वेगान. आनी, अर्ेनाथ आदीां पळू न वचताना, पळय! फारोचो पूत दतका आनी ताचे वाांगडा पन्नार् घोड्यार बर्पी लोकाांक मेळ्ळे आनी आर्ेनाथ ताका पळोवन व्हड दभयेवन थरथरलो आनी दतणें आपल्या दे वा र्वेस्पराचें नाांव उलो मारलें. फारोच्या पुता वाांगडा आनी दान आनी गाद आदशल्ले मनीस मारतात; आनी चार भाव खड्ड्ाांत पळू न वतात आनी ताांची ां तलवारी ां हाताांतल्यान मारून उडयतात. 27. बेंजादमन दतचे वाांगडा उजवे वटे न रथाचेर बर्लो; आनी बेंजादमन र्ुमार एकोणीर् वर्ाांचो बळवांत भुरगो आदशल्लो आनी ताचेर शीांवाच्या पोळ्या र्ारकी अकथनीय र्ोबीतकाय आनी बळगें आदशल्लें आनी तो दे वाचोय चड भांय आदशल्लो. मागीर बेंजादमन रथाांतल्यान उडी मारून र्कयल दें वलो आनी खडपाांतल्यान वाटकुळो फातर घेवन ताचो हात भरून फारोच्या पुताक उडयलो आनी ताच्या उजव्या दे वळाक मारलो आनी ताका खर जखमी केलो आनी तो घोड्यावयल्यान अद्याा धतारेचेर पडलो. मृत. आनी तेन्नाां बेंजादमनान फातराचेर धाांवून आर्ेनाथाच्या रथ मनशाक म्हणलें: ''म्हाका खडपाांतल्यान फातर ददव." आनी ताणें ताका पन्नार् फातर ददले. आनी बें जादमनान फातर उडयले आनी फारोच्या वाांगडा आदशल्ल्या पन्नार् मनशाांक मारले पूत, र्गळे फातर आपल्या दे वळाांतल्यान बुडून गेल्ले.तेन्ना लेआ, रूबेन आनी दशमोन, लेवी आनी जुदा, इर्ाकार आनी जेबुलोन हाांच्या पूताांनी अर्ेनाताच्या आड रावपी मनशाांचो फाटोफाट केलो आनी ताांकाां खबर नार्तना पडू न र्गळ्याांक कापून उडयले ;आनी र् मनशाांनी दोन हजार छत्तर मनशाांक मारले.आनी दबल्हा आनी दजल्पाचे पूत ताांच्या तोांडा थावन पळू न गेले आनी म्हणपाक लागले: "आमी आमच्या भावाांच्या हाताांतल्यान ना जाल्यात आनी फारोचो पूतय बेंजादमनाच्या हातान मेलो." तो भुरगो आनी ताचे वाांगडा आदशल्ले र्गळे बेंजादमन भुरग्याच्या हातान ना जाले. ते िमाणें, दे खून, येयात आमी अर्ेनाथ आनी बेंजादमनाक मारून ह्या वेताच्या झाडाां कडे न पळू न वचूांया." आनी ते रगतान व्यापून कादडल्लीां तलवारीां धरून आर्ेनाटा आड आयले. आनी आर्ेनाथ ताांकाां पळोवन व्हड दभयेलो आनी म्हणपाक लागलो: "िभु दे वा, कोण म्हाका दजवो केलो आनी म्हाका मूती आनी मरणाच्या नाशाांतल्यान र्ोडयलो, जशें तुवें म्हाका र्ाांगलें की म्हजो जीव र्दाांकाळ दजयेतलो, आताां म्हाकाय ह्या वायट मनशाां कडल्यान र्ोडय." आनी र्वेस्पर दे वान आर्ेनाथाचो आवाज आनी रोखडोच तलवारी आयकली दवरोधकाां मदले हाताांतल्यान धतारेचेर पडले आनी भस्म जाले. असेनाथाच्या दवनवणे प्रमाण दान आनी गाड वाचतात. 28. आनी दबल्हा आनी दजल्पाचो पूत, जाल्लो दवदचत्र चमत्ार पळोवन दभयेले आनी म्हणले: "िभु आर्ेनाथाच्या वतीन आमचे आड झुजता." मागीर ताांणी धतारेचेर तोांड करून आर्ेनाथाक नमस्कार केलो आनी म्हणलें: "तुज्या गुलामाांचेर आमचेर दया कर, दकत्याक तूां आमची मालकीण आनी राणी. आमी तुजे आड आनी आमच्या भाव जोर्ेफा आड वायट कतुाबाां केलीां, पूण िभूचेर." आमच्या कतुाबाां िमाणें आमकाां परतून ददलो.म्हणून आमी तुज्या
गुलामाांनी तुका दवनवणी केल्या, आमच्या नीच आनी दु ख्खी लोकाांचेर दया कर आनी आमच्या भावाांच्या हाताांतल्यान आमकाां र्ोडय, कारण ते तुजेर केल्ल्या वायटाचो र्ूड घेवपी करतले आनी ताांचीां तलवारीां आर्ात आमचे आड.. ते िमाण तुज्या गुलामाांक, मालदकन, ताांचे मुखार कृपा कर." आनी अर्ेनाथान ताांकाां म्हणलें: "तुमच्या भावाांक तुमी दभयेवांक नाकात, कारण ते स्वता दे वाची भन्हक् करपी आनी िभूचो भांय करपी मनीर्; पूण हाांव तुमच्या वतीन ताांकाां शाांत करुांक जाय मेरेन ह्या वेताांच्या झाडाां दभतर वचात." आनी तुमी तुमच्या वटे नच्या व्हडल्या गुन्ाांवाांक लागून ताांचो राग थाांबयात. पूण र्वेस्पर म्हजे आनी तुमचे मदीां पळय आनी न्ाय करता." मागीर दान आनी गाद वेताच्या झाडाां दभतर पळू न गेले; आनी ताांचे भाव, लेयाचे पूत, हरणाां भशेन धाांवून ताांचेर व्हड बेगीन आयले. आर्ेनाथ दतच्या गुप्त आदशल्ल्या रथाांतल्यान र्कयल दें वलो आनी ताांकाां दतचो उजवो हात दु काां घालून ददलो आनी ते स्वता र्कयल पडू न दतका धतारेचेर नमस्कार केलो आनी व्हडल्या आवाजान रडले; ते आपल्या भावाांक दार्ीांच्या पुताांक मारून उडोवपाक मागताले. आनी अर्ेनाथान ताांकाां म्हणलें: "तुमच्या भावाांक वाचवांक आनी ताांकाां वायट बदला ददवांक नाकात. दकत्याक र्वेस्परान म्हाका ताांचे कडल्यान वाचयलो आनी ताांचीां खांजीर आनी तलवारी ताांच्या हाताांतल्यान फोडू न उडयल्यो आनी पळय! ते दवतळ्ळे आनी आदशल्ले." उज्या मु खार आदयल्ल्या मेणा भशेन धतारेचेर भस्म जाल्ली आनी आमकाां हें पुरो, र्वेस्पर आमचे खातीर ताांचे आड झुजता. ते िमाणें तुमी तुमच्या भावाांक वाचयतात, कारण ते तुमचे भाव आनी तुमच्या बापायच्या इज्रायलाचे रगत." आनी दशमोनान दतका म्हणलें: "आमची मालदकन आपल्या दु स्माना खातीर बरी उतराां दकत्याक र्ाांगता? ना, पूण ताचे परर् आमी ताांकाां आमच्या तलवारीांनी हातपाांय कापून उडयतले, कारण ताांणी आमच्या भाव जोर्ेफा दवशीां आनी आमच्या बापाय इज्रायल दवशीां आनी ताचे आड वायट गजाली कल्पना केल्यात." तूां, आमची मालदकन, आयज." मागीर आर्ेनाथान दतचो उजवो हात वाडयलो आनी दशमेओनाच्या खाडयेक हात लायलो आनी ताका मोव चुांबन घेतलो आनी म्हणलें: "भाव, तुज्या शेजाऱ्याक वायट बदला वायट बदलाक ददवांक ना, कारण अशें आर्ून लेगीत र्वेस्पर र्ूड घेतलो. ते स्वता, तुका खबर आर्ा, तुजे." भाव आनी तुमच्या बापायच्या इज्रायलाच्या र्ांततीांक आनी ते तुमच्या तोांडा थावन पयर् पळू न गेले. ते िमाण ताांकाां माफी ददवची." मागीर लेवीन दतचे कडे न येवन दतच्या उजव्या हाताक मोगान चुांबन घेतलें, कारण ताका कळ्ळें की ती मनशाांक ताांच्या भावाांच्या रागाांतल्यान वाटावांक र्ोदता, ताांकाां मारू ां क ना. ते स्वता वेताच्या झाडाां लागीां लागीां आदशल्ले आनी ताचो भाव लेवीन हें जाणून आपल्या भावाांक कळयलें ना, कारण ताांकाां रागान आपल्या भावाांक कापून उडयतले म्हळ्ळें दभयेलें. फारोचो पूत मेलो. फारोय मेलो आनी ताचे उपराांत जोसेफ आयलो. 29. फारोचो पूत धतारेवयल्यान उठून बर्लो आनी ताच्या तोांडातल्यान रगत थुकलो; दकत्याक ताच्या दे वळाांतल्यान रगत ताच्या तोांडाांत दें वतालें. बेंजादमन धाांवून ताचे कडे न गेलो आनी ताची तलवार फारोच्या पुताच्या म्यानाांतल्यान काडली (कारण बेंजादमनान माांडयेर तलवार घाल्ली नादशल्ली) आनी फारोच्या पुताक छातीचेर मारपाची इत्सा जाली. मागीर लेवीन धाांवून ताचे कडे न वचून ताचो हात धरलो आनी म्हणलें: "भाव, हें कर्ल्याच िकारान कर, कारण आमी दे वाची भन्हक् करपी मनीर्, आनी दे वाची भन्हक् करपी मनशान ताचें वायट बदलप योग्य ना." वायट, पडल्ल्या मनशाक पाांयाांनी मारप, दु स्मानाक मरण येमेरेन लेगीत पुरायपणान कुर्कुर्प.आनी आताां तलवार परतून ताच्या जाग्यार दवर, आनी येवन म्हाका आदार कर आनी ताका हो जखम बरो करू ां या आनी तो जर दजयेता, तो आमचो इश्ट जातलो आनी ताचो बापूय फारो आमचो बापूय जातलो." मागीर लेवीन फारोच्या पुताक धतारेवयल्यान उबारलो आनी ताच्या तोांडावयलें रगत धुवन ताच्या जखमेचेर पट्टी बाांदून ताका घोड्याचेर बर्यलो आनी ताका आपल्या बापायच्या फारो
कडे न व्हरून ताका घदडल्लीां आनी घदडल्लीां र्गळीां गजालीां र्ाांगलीां. फारो आपल्या दर्ांहार्नावयल्यान उठलो आनी पृथ्वीचेर ले वीक नमस्कार केलो आनी ताका आशीवााद ददलो. उपराांत दतर्रो दीर् गेले उपराांत फारोचो पूत बेंजादमनान जखमी केल्ल्या फातराक लागून मेलो. फारोन आपल्या पयल्या पुता खातीर खूब शोक केलो आनी दु ख्खाक लागून फारो दु येंत पडलो आनी १०९ वर्ाां दपरायेचेर मेलो आनी ताणें आपली मुकुट र्गळ्या र्ोबीत जोर्ेफाक र्ोडली. जोर्ेफान इदजप्ताांत एकटोच ४८ वर्ाां राज्य केलें; आनी ह्या गजालीां उपराांत जोर्ेफान फारोच्या धाकल्या भुरग्याक मुकुट परत ददलो, जो फारो जाण्टो मनीर् मेलो तेन्ना तो स्तना कडे न आदशल्लो. ते उपराांत जोर्ेफ मरणा मेरेन इदजप्ताांत फारोच्या धाकल्या भुरग्याचो बापूय जावन दे वाची मदहमा करतालो आनी ताची स्तुती करतालो.