Юсуф, писари ёздаҳуми Яъқуб ва Роҳел, зебо ва маҳбуб. Муборизаи ӯ бар зидди васвасаи Миср.
1 Нусхаи Аҳди Юсуф.
2 Ҳангоме ки ӯ мурдан буд, писарон ва бародарони
худро ҷеғ зада, ба онҳо гуфт: 3Бародарон ва фарзандони ман, ба сухани Юсуфи маҳбуби Исроил гӯш диҳед; эй писаронам, ба падаратон гӯш диҳед.
4 Дар ҳаёти худ ҳасад ва маргро дидаам, вале гумроҳ нашудаам, балки дар ростии Худованд истодагарӣ кардам.
5Инҳо бародаронам аз ман нафрат доштанд, вале Худованд маро дӯст медошт;
6Онҳо мехостанд маро бикушанд, вале Худои падаронам маро нигоҳ дошт;
7 Маро ба чоҳ фуроварданд, ва Худои Таоло маро боз бардошт.
8Ба ғуломӣ фурӯхта шудам, ва Худованди ҳама маро озод кард;
9 Маро ба асирӣбурданд,ва дасти пурқуввати Ӯ маро мадад кард.
10 Гуруснагӣ маро фаро гирифт, ва Худи Худованд маро ғизо дод.
11 Ман танҳо будам, ва Худо маро тасаллӣ дод:
12 Ман бемор будам, ва Худованд маро аёдат кард.
13 Ман дар зиндон будам, ва Худои ман ба ман марҳамат намуд;
14 Дар занҷирҳо ва Ӯ маро озод кард;
15 Тӯҳмат кард ва даъвои маро дод;
16 Мисриён ба хашм гуфтанд, ва Ӯ маро наҷот дод;
17 Ба ғуломони ман ҳасад бурданд, ва Ӯ маро сарафроз кард.
18Ва ин мири фиръавн хонаи худро ба ман супорид.
19 Ва ман бо як зани бешарм мубориза бурда, маро водор кардам, ки бо вай таҷовуз кунам; вале Худои Исроил падарам маро аз оташи сӯзон раҳо кард.
20 Маро ба зиндон андохтанд, латукӯб карданд, маро масхаракарданд;валеХудовандмароатокард,кидар назари посбони зиндон марҳамат ёбам.
21 Зероки Худованд онҳоеро, ки аз Ӯ метарсанд, тарк намекунад, на дар торикӣ, на дар занҷирҳо, на дар мусибатҳо ва на дар эҳтиёҷот.
22 Зеро ки Худо ҳамчун одам хиҷил намешавад, аз Писари Одам наметарсад, ва аз зодаи замин заиф ва ҳаросон нест.
23 Аммо дар ҳама чиз Ӯ муҳофизат мекунад ва бо роҳҳои гуногун тасаллӣ мебахшад, гарчанде ки ба муддати андаке барои озмудани майли нафс меравад.
24 Дар даҳ озмоиш Ӯ маро писандида нишон дод, ва ман ба ҳамаи онҳо тоб овардам; зеро сабр ҷаззоб аст, ва сабр неъматҳои зиёде медиҳад. 25 Чанд бор зани мисрӣ маро бо марг таҳдид мекард! 26 Чанд бор вай маро ба ҷазо медод, ва боз занг зада, маро таҳдид мекард, ва ҳангоме ки намехостам бо ӯ ҳамроҳ шавам, ба ман гуфт:
28 Аммо ман суханони падарамро ба ёд овардам ва ба
хонаи худ даромада, гиря кардам ва ба Худованд дуо гуфтам.
29 Ва мандар онҳафт солрӯза доштам, ваба мисриён ҳамчун зиндаи нозук зоҳир шудам, зеро ки рӯзадорон ба хотири Худо зебоии чеҳра доранд.
30 Ва агар оғоям аз хона дур мебуд, ман шароб наменӯшидам; на се рӯз хӯрокамро нагирифтам, балки ба мискинону беморон медодам.
31 Ва ман барвақт Худовандро талаб карда, барои зани мисрии Мемфис гиристам, зеро ки вай доимо маро ба изтироб меовард, зеро ки шабона низ бо баҳонаи дидани ман назди ман меомад.
32 Ва азбаски вай писар надошт, вонамуд мекард, ки маро писар медонад.
33 Ва муддате маро ҳамчун писар ба оғӯш гирифт, ва ман инро намедонистам; вале баъдтар вай маро ба зино ҷалб карданӣ шуд.
34 Ва ҳангоме ки инро дарк кардам, ба дараҷае андӯҳгин шудам; Ва ҳангоме ки вай берун рафт, ман ба худ омадам ва барои вай рӯзҳои зиёд нола кардам, зеро ки макри вай ва макри ӯро фаҳмидам.
35 Ва ман суханони Ҳаққи Таолоро ба вай баён кардам, ки шояд аз ҳаваси бади худ бармегардад.
36 Аз ин рӯ, вай бисёр вақт ба ман ҳамчун марди муқаддас бо суханҳо хушомад мезад ва бо макр дар сухани худ иффати маро дар пеши шавҳараш ситоиш мекард, дар ҳоле ки мехост, ки ҳангоми танҳоӣ маро ба доми худ андозад.
37Зерокиваймароошкороҳамчунпокдоманситоиш мекард ва пинҳонӣ ба ман гуфт: «Аз шавҳарам натарс; зеро ки вай ба иффати ту бовар дорад, зеро касе ки дар бораи мо ба ӯ гӯяд, бовар намекунад.
38 Ба хотири ҳамаи ин ман бар замин хобида, аз Худо илтимос кардам, ки Худованд маро аз макри вай раҳо кунад.
39 Ва аз ин ҳеҷ фоидае наёфт, боз назди ман омад, то ки каломи Худоро омӯзад.
40 Ва ба ман гуфт: «Агар хоҳӣ, ки бутҳоямро тарк кунам, бо ман бихоби ва ман шавҳарамро водорам, ки аз бутҳои худ дурӣ ҷӯям ва мо ба шариати Парвардигорат рафтор кунем».
41 Ва ман ба вай гуфтам: "Худованд намехоҳад". ки аз Ӯ метарсад, ки дар нопокӣ бошад, ва аз зинокорон хушнуднест,балки азонҳое кибодили пок валабони пок ба Ӯ наздик мешаванд.
42 Аммо вай ба осоиштагии худ гӯш дода, орзуи ба амал овардани хоҳиши бади худро дорад.
43 Ва ман боз бештар худро ба рӯза ва дуо медодам, то ки Худованд маро аз вай раҳо кунад.
44 Ва боз ба ман гуфт: «Агар зино накунӣ, ман шавҳари худро бо заҳр мекушам; ва туро шавҳари ман бигир».
45 Ман, чун инро шунидам, ҷомаамро дарронда, ба вай гуфтам:
46 Эй зан, аз Худо битарс ва ин кори бадро макун, то ҳалокшавӣ.зеробидон,кииннайрангитуробаҳамаи одамон эълон хоҳам кард.
47 Вай аз тарси худ илтимос кард, ки ин асбобро эълон накунам.
48 Ва вай рафта, маро бо тӯҳфаҳо таскин дода, ҳар гуна лаззати писарони одамиро ба ман фиристод.
49 Ва баъд аз он вай ба ман хӯроки бо ҷодугар омехташуда фиристод.
50 Ва ҳангоме ки хоҷае, ки онро оварда буд, боло дидам ва марди даҳшатнокеро дидам, ки бо табақ
шамшер ба ман медиҳад,ва фаҳмидам, ки нақшаи вай маро фиреб додан аст.
51 Ва ҳангоме ки ӯ берун рафт, ман гиристам, на он ва на дигар таоми ӯро начашидаам.
52 Пас аз як рӯз вай назди ман омада, хӯрокро дида, ба ман гуфт: «Чаро аз он хӯрок нахӯрдаӣ?
53 Ва ман ба вай гуфтам: «Ин аз он сабаб аст, ки ту онро аз ҷодуҳои марговар пур кардаӣ; ва чӣ гуна гуфтӣ: "Ман на ба бутҳо, балки танҳо ба Худованд наздик мешавам".
54 Пас, алҳол бидон, ки Худои падарам ба воситаи фариштаи Худба ман шарорати туроошкор кардааст, ва ман онро нигоҳ доштам, то туро маҳкум кунам, шояд, ки бубинӣ ва тавба кунӣ.
55 Аммо барои он ки ту фаҳмӣ, ки шарорати осиён бар касоне, ки Худоро бо покӣ парастиш мекунанд, қудрат надорад, инак Ман аз он гирифта, пеши ту хоҳам хӯрд.
56 Ва инро гуфта, чунин дуо гуфтам: Худои падарони ман ва фариштаи Иброҳим бо ман бод! ва хӯрд.
57 «Вай инро дида, ба пеши пойҳои ман афтода, гиря мекард; ва ӯро ба по хезондам ва насиҳат додам.
58 Ва вай ваъда дод, ки дигар ин шароратро намекунад.
59 Аммо дилаш ҳанӯз дар бадӣ буд, ва ба атроф нигарист, ки чӣ тавр маро ба дом афтонад, ва сахт оҳ кашида, ноумед шуд, гарчанде ки бемор набуд.
60 Ва ҳангоме ки шавҳараш вайро дид, ба вай гуфт: «Чаро рӯи ту афтодааст?
61 Ва ба ӯ гуфт: «Дарди дилам дорам, ва нолаи рӯҳам маро танг мекунад; ва вайро, ки бемор набуд, тасаллӣ дод.
62 Пас, аз фурсат истифода бурда, вай назди ман шитофт ва дар ҳоле ки шавҳараш ҳанӯз берун буд, ва ба ман гуфт: «Агар бо ман нахоҳӣ, худамро ба дор меовезам ё худамро ба болои кӯҳ мепартоям».
63 Ва ҳангоме ки дидам, ки рӯҳи Белиар ӯро ба ташвиш овардааст, ба Худованд дуо гуфта, ба вай гуфтам:
64 Чаро эй зани бадбахт, изтироб ва изтироб, аз гуноҳҳо кӯр шудаӣ?
65 Ба ёд овар, ки агар худатро бикушӣ, Астеҳо, канизи шавҳарат, рақиби ту, фарзандонатро мезанад ва ёдгории туро аз замин нест хоҳад кард.
66 Ва ба ман гуфт: «Инак, маро дӯст медорӣ; Бигзор ин ба ман басанда бошад: танҳо барои ҳаёти худ ва фарзандонам кӯшиш кунед ва интизорам, ки ман низ аз хоҳиши худ баҳра хоҳам бурд.
67 Аммо вай намедонист, ки ман ба хотири оғоям чунин гуфтаам, на барои вай.
68 Зеро, агар касе ба ҳаваси ҳаваси бади худ афтода, ғуломи он гардад, чунон ки вай дар бораи ҳаваси ҳаваси худ ҳар чизи некеро мешунавад, вай онро ба хотири ҳаваси бади худ қабул мекунад.
69 Пас, ба шумо, эй фарзандонам, мегӯям, ки тақрибан соати шашум буд, ки вай аз назди ман рафт; ва тамоми рӯз ва тамоми шаб ба ҳузури Худованд зону задам; ва саҳаргоҳон бархоста, гирья кардам ва дуо гуфтам, ки аз вай раҳо шавад.
70 Ниҳоят, ӯ ҷомаи марогирифт ва мароба зӯр кашид, то бо ӯ робита кунам.
71 Пас, чун дидам, ки дар девонагии худ ҷомаи маро маҳкам нигоҳ медорад, ман онро гузошта, бараҳна гурехтам.
72 Ва ҷомаро маҳкам нигоҳ дошта, маро бардурӯғ айбдор кард ва чун шавҳараш омад, маро дар хонаи худ ба зиндон андохт; ва фардо маро тозиёна зада, ба зиндони Фиръавн фиристод.
73 Ва ҳангоме ки ман дар занҷир будам, зани мисрӣ аз ғаму андӯҳ танг шуд, ва ӯ омада, шунид, ки чӣ гуна ман Худовандро шукр гуфтам ва дар макони торикӣ ҳамду сано хондам, ва бо овози шодӣ шодӣ карда, Худои худро ҳамду сано хонда, ки наҷот ёфтам аз хоҳиши нафсонии зани мисрӣ.
74 Ва борҳо назди ман мефиристод: «Рози бош, то хоҳишимаробаҷооварам,ватуроаззанҷирҳоятраҳо хоҳам кард ва аз торикӣ раҳо хоҳам кард».
75 Ва ҳатто дар хаёлам ба ӯ майл накардам.
76 Зеро Худо касеро дӯст медорад, ки рӯзадорро бо иффатдар маконибадӣ муттаҳид мекунад, на онкасе, ки дар хонаҳои подшоҳон айшу ишратро бо шаъну шараф.
77 Ва агар касе дар иффат зиндагӣ кунад ва ҷалол низ мехоҳад, ва Худои Таоло донад, ки ин барои ӯ муфид аст, Ӯ инро ба ман низ ато мекунад.
78 Чанд бор, гарчанде ки бемор буд, ногаҳон назди ман меомад ва ҳангоми дуо гуфтан ба овози ман гӯш медод!
79 Чун нолаи ӯро шунидам, хомӯш мондам.
80 Зеро, вақте ки ман дар хонаи вай будам, вай одат мекард,ки дастҳо васинаҳо ва пойҳоихудробардошт, то ки бо вай бихобам; зеро ки вай хеле зебо буд ва ба таври зебо ороиш дода шуда буд, то маро фиреб диҳад.
81 Ва Худованд маро аз макрҳои ӯ нигоҳ дошт
БОБИ 2
Юсуф қурбони дасисаҳои зиёде аз заковати бади зани мемфиӣ мешавад. Барои мисоли ҷолиби пешгӯӣ, ба оятҳои 73-74 нигаред.
1 Пас,шумо,эйфарзандони ман, мебинед,ки пурсабр ва дуо бо рӯза чӣ гуна корҳои бузург мекунад.
2 Ҳамин тавр, шумо низ агар аз паи покӣ ва покӣ бо сабр ва дуо ва бо рӯзадорӣ дар фурӯтанӣ пайравӣ кунед, Худованд дар миёни шумо сокин хоҳад буд, зеро ки покиро дӯст медорад.
3 Ва ҳар ҷо ки Ҳаққи Таоло сокин бошад, гарчанде ки ҳасадёғуломӣ ётӯҳматба сари одам расад, Худованд, ки дар вай сокин аст, ба хотири покии вай на танҳо ӯро аз бадӣ раҳоӣ медиҳад, балки ӯро низ мисли ман боло мебарад.
4 Зеро одам аз ҳар ҷиҳат боло меравад, хоҳ дар амал, хоҳ дар сухан ва хоҳ дар фикр. 5 Бародаронам медонистанд, ки падарам маро чӣ гуна дӯст медорад, вале ман худро баланд намебардорам; гарчанде ки кӯдак будам, дар дил тарси Худоро доштам; зеро медонистам, ки ҳама чиз мегузарад.
6 Ва ман бар зидди онҳо на бо нияти бад бархестам, балки бародарони худро эҳтиром мекардам; ва ба хотири эҳтироми онҳо, ҳатто вақте ки маро фурӯхтанд,азгуфтаниисмоилиёнхуддорӣкардам,ки писари Яъқуб, марди бузург ва тавоно ҳастам.
7 Оё шумо низ, эй фарзандони ман, дар ҳама аъмоли худ дар пеши назари худ аз Худо битарсед ва бародарони худро эҳтиром кунед.
8 Зеро ҳар кӣ шариати Худовандро ба ҷо меоварад, Ӯ ӯро дӯст медорад.
9 Ва ҳангоме ки бо исмоилиён ба Indocolpitae омадам, онҳо аз ман пурсида, гуфтанд:
10 Оё ту ғулом ҳастӣ? Ва гуфтам, ки ғуломи хонадонам, то бародарони худро шарманда накунам.
11 Ва калонтарини онҳо ба ман гуфт: "Ту ғулом нестӣ, зеро ки ҳатто намуди зоҳирии ту онро ошкор мекунад".
12 Аммо ман гуфтам, ки ғуломи онҳо ҳастам.
13 Ва ҳангоме ки мо ба Миср омадем, дар бораи ман баҳскарданд,кикадоме аз онҳо марохарида, бигирад.
14 Бинобар ин ба ҳама маъқул буд, ки ман дар Миср ботоҷирионҳобимонам,тодамекионҳобоовардани тиҷорат баргарданд.
15 Ва Худованд маро дар назари тоҷир илтифот дод, ва ӯ хонаи худро ба ман супорид.
16 Ва Худо ба воситаи ман ӯро баракат дод ва ба тиллову нуқра ва хизматгорони хонадонаш афзуд.
17 Ва ман се моҳу панҷ рӯз бо ӯ будам.
18 Ва дар ҳамон вақт зани мемфиӣ, зани Пантефрис, бо ҳашамати азиме бо ароба фуромад, зеро аз ахтаҳои худ дар бораи ман шунида буд.
19 Ва вай ба шавҳараш гуфт, ки тоҷир ба воситаи як ҷавони ибрӣ сарватдор шудааст, ва онҳо мегӯянд, ки ӯро ҳатман аз замини Канъон дуздидаанд.
20 «Пас, алҳол дар ҳаққи вай адолат намо ва ҷавонро ба хонаи худ бибар; Худои Ибриён туро баракат хоҳад дод, зеро ки файз аз осмон бар Ӯст.
21 Ва Пантефрис аз суханони вай бовар карда, фармон дод, ки тоҷирро биёранд, ва ба ӯ гуфт:
22 Ин чист, ки дар ҳаққи ту мешунавам, ки одамонро аз замини Канъон дуздида, ба ғулом мефурӯшӣ?
23Аммотоҷирпешипойҳоиӯафтода,илтимоскарда, гуфт: «Аз ту илтимос мекунам, эй оғоям! Намедонам, ки ту чӣ мегӯӣ».
24 Ва Пантефрис ба ӯ гуфт: «Пас, ғуломи ибрӣ аз куҷост?
25 Ва гуфт: «Исмоилиён ӯро ба ман супурданд, то даме ки бозгарданд».
26 Аммо вай ба вай бовар накард, балки амр дод, ки либосашро кашида, латукӯб кунанд.
27 Ва чун дар ин сухан исрор кард, Пантефрис гуфт: «Ҷавононро биёранд».
28 Ва ҳангоме ки маро ба хона оварданд, ба Пантефрис саҷда кардам, зеро ӯ дар рутбаи сеюми афсарони фиръавн буд.
29 Ва маро аз худ ҷудо карда, ба ман гуфт: «Ту ғулом
ҳастӣ ё озод?
30 Ва гуфтам: «Ғулом».
31 Гуфт: «Аз они кист?
32 Ва гуфтам: «Исмоилиён».
33 Гуфт: «Чӣ гуна ғуломи онҳо шудӣ?
34 Ва гуфтам: «Маро аз замини Канъон хариданд».
35 Ва ӯ ба ман гуфт: «Дурӯғ мегӯӣ; ва дарҳол фармон дод, ки маро рахна карда, латукӯб кунанд.
36 Ва зани мемфиӣ, ҳангоме ки маро латукӯб мекарданд, аз тиреза ба ман менигарист, зеро хонааш наздик буд, ва ба вай фиристода гуфт:
37 Доварии Ту ноадолатона аст; зеро ту озодеро, ки дуздида шудааст, чунон ҷазо медиҳӣ, ки гӯё вай ҷинояткор бошад.
38 Ва ҳангоме ки дар баёнияам чизе нагуфтам, гарчанде ки маро латукӯб карданд, фармон дод, ки маро зиндон кунанд, то гуфт, ки соҳибони кӯдак биёянд.
39 Ва зан ба шавҳари худ гуфт: «Чаро ту писари асир ва солимро дар занҷир нигоҳ медорӣ, ки беҳтар аст, ки озод карда шавад ва мунтазир шавад?
40 Зеро ки вай мехост, ки маро аз ҳаваси гуноҳ бубинад, вале ман аз ҳамаи ин хабар надоштам.
41 Ва ба вай гуфт: «Одати мисриён нест, ки пеш аз он кидалеловардашавад,ончиро,киазонидигаронаст, бигиранд».
42Бинобариндарбораитоҷирчунингуфт;аммобача бошад, бояд зиндон шавад.
43 Пас аз чору бист рӯз исмоилиён омаданд; зеро шунида буданд, ки падарам Яъқуб барои ман мотами зиёд дорад.
44 Ва омада, ба ман гуфтанд: «Чӣ гуна гуфтӣ, ки ғулом ҳастӣ? ва инак, мо фаҳмидем, ки ту писари марди тавоно дар замини Канъон ҳастӣ, ва падарат то ҳол барои ту палос ва хокистар навҳа мекунад.
45 Вақте ки ман инро шунидам, дарҳоям об шуд ва дилам об шуд, ва бисёр мехостам гиря кунам, вале худро нигоҳ доштам, ки бародарони худро шарманда накунам.
46 Ва ман ба онҳо гуфтам: "Намедонам, ғуломам".
47 Пас,онҳомаслиҳаткарданд,ки марофурӯшанд,то ки дар дасти онҳо наёбам.
48 Зеро онҳо аз падари ман метарсиданд, ки мабодо ӯ омада, аз онҳо интиқоми сахте накунад.
49 Зеро шунида буданд, ки Ӯ дар назди Худо ва дар назди одамон тавоно аст.
50 Он гоҳ тоҷир ба онҳо гуфт: «Маро аз доварии Пантифрӣ озод кунед».
51 Ва онҳо омада, аз ман хоҳиш карданд ва гуфтанд: «Бигӯ, ки туро мо бо пул харида будем, ва Ӯ моро озод мекунад».
52 Зани мемфиӣ ба шавҳари худ гуфт: «Ҷавонро харед; зеро шунидам, ки вайро мефурӯшанд.
53 Ва дарҳол хоҷаеро назди исмоилиён фиристод ва аз онҳо хоҳиш кард, ки маро бифурӯшанд.
54 Аммо азбаски хоҷасаро розӣ нашуд, ки маро бо нархи онҳо бихарад, онҳоро озмоиш карда, баргашт ва ба хонумаш хабар дод, ки онҳо барои ғуломашон баҳои гарон талаб кардаанд.
55 Ва хоҷаи дигаре фиристод, ки гуфт: «Агар ду мино талаб кунанд ҳам, ба онҳо бидеҳ, тиллоро дареғ надеҳ; танҳо писарро харида, назди ман биёр.
56 Ва хоҷа рафта, ба онҳо ҳаштод тангаи тилло дод, ва маро қабул кард; аммо ба зани мисрӣ гуфт, ки сад тан додаам.
57 Ва гарчанде ки инро медонистам, хомӯш истодам, мабодо хоҷасаро хиҷил накунад.
58 «Пас, шумо, эй фарзандони ман, мебинед, ки чӣ гуна чизҳои бузургро аз сар гузарондам, то ки бародарони худро хиҷил накунам.
59 Пас, шумо низ якдигарро дӯст доред ва бо пурсабрӣ хатоҳои якдигарро пинҳон кунед.
60 Зеро ки Худо аз ваҳдати бародарон ва нияти диле, ки аз муҳаббат ҳаловат мебарад, лаззат мебарад.
61 Ва ҳангоме ки бародарони ман ба Миср омаданд, фаҳмиданд,ки ман пулашонро ба онҳобаргардондам, ва онҳоро сарзаниш накарда, тасаллӣ доданд.
62 Ва баъд аз марги падарам Яъқуб, ман онҳоро бештар дӯст доштам ва ҳар он чи ӯ фармуд, барои онҳо бағоят фаровон мекардам.
63 Ва ман иҷозат надодам, ки дар хурдтарин коре ба онҳо гирифтор нашаванд; ва ҳар он чи дар дасти ман буд, ба онҳо додам.
64 Ва фарзандони онҳо фарзандони ман буданд, ва фарзандони манғуломони онҳо буданд; ваҳаёти онҳо
ҷони ман буд, ва тамоми ранҷу азоби онҳо азоби ман буд, ва тамоми бемории онҳо заъфи ман буд.
65 Замини ман замини онҳо буд, Насиҳати онҳост.
66 Ва ба сабаби иззати дунявии худ дар миёни онҳо ба такаббурӣ баланд набудам, балки дар миёни онҳо аз хурдтаринҳо будам.
67 Пас, агар шумо, эй фарзандонам, аз рӯи аҳкоми Худованд рафтор кунед, Ӯ шуморо дар он ҷо сарафроз хоҳад кард ва то абад шуморо бо некӣ баракат хоҳад дод.
68 Ва агар касе мехоҳад ба шумо бадӣ кунад, ба ӯ некӣ кунед ва барои ӯ дуо гӯед, ва шумо аз ҳар бадӣ аз ҷониби Худованд фидия дода хоҳед шуд.
69 Зеро, инак, шумо мебинед, ки ман аз фурӯтанӣ ва пурсабриихуддухтарикоҳини Ҳелиополисро ба занӣ гирифтам.
70 Ва бо вай сад талант тилло ба ман дода шуд, ва Худованд онҳоро ба ман хизмат кард.
71 Ва Ӯ ба ман низ зебоӣ дод, мисли гуле, ки берун аз зебоиҳои Исроил аст; ва маро то пирӣ дар қувват ва зебоӣ нигоҳ дошт, зеро ки ман дар ҳама чиз мисли Яъқуб будам.
72 «Ва шумо, эй фарзандони ман, он рӯъёеро, ки ман дидаам, бишнавед.
73 Дар он ҷо дувоздаҳ харгӯш мечариданд, ва нӯҳ харгӯш аввал дар тамоми замин пароканда шуданд, инчунин се нафар низ.
74 Ва ман дидам, ки аз Яҳудо бокирае таваллуд шуд, ки ҷомаи катон дар бар дошт, ва аз вай барраи беайб таваллуд ёфт; ва дар дасти чапаш мисли шер буд; ва
тамоми ҳайвонҳо ба сӯи ӯ шитофтанд, ва барра бар онҳо ғолиб омад ва онҳоро несту нобуд кард ва поймол кард.
75 Аз ӯ шодӣ карданд фариштагон ва мардум, ва тамоми замин.
76 «Ва ин чизҳо дар мавсими худ, дар айёми охир воқеъ хоҳанд шуд.
77 Пас, оё шумо, эй фарзандони ман, аҳкоми Худовандро риоя кунед ва Левӣ ва Яҳудоро эҳтиром кунед? зеро ки Барраи Худо, ки гуноҳи ҷаҳонро мебардорад, ва тамоми халқҳо ва Исроилро наҷот медиҳад, аз онҳо назди шумо хоҳад омад.
78 Зеро ки Малакути Ӯ подшоҳии ҷовидонист, ки гузарон нест; балки салтанати ман дар миёни шумо мисли ҳомиле, ки пас аз тобистон нест мешавад, ба охир хоҳад расид.
79 Зеро медонам, ки баъд аз марги ман мисриён ба шумо гирифтор хоҳанд шуд, аммо Худо интиқоми шуморо хоҳад гирифт ва шуморо ба он чи ба падаронатон ваъда карда буд, хоҳад овард. 80 Аммо шумо устухонҳои маро бо худ хоҳед бурд; зеро, вақте ки устухонҳои ман ба он ҷо бардошта мешаванд, Худованд бо шумо дар нур хоҳад буд, ва Белиар бо мисриён дар торикӣ хоҳад буд.
81 Ва модари худ Асенатро ба Ипподром баред, ва модаратон ӯро дар наздикии Роҳел дафн кунед. 82 Ва чун ин суханонро гуфт, пой дароз кард ва дар пирии хуб мурд.
83Ва тамоми Исроил барои ӯ мотам гирифтанд, ва тамоми Миср бо мотами азиме.
84Ва ҳангоме ки банӣ-Исроил аз Миср баромаданд, устухонҳои Юсуфро бо худ бурданд, ва ӯро дар Ҳебрӯн назди падаронаш дафн карданд, ва солҳои умраш саду даҳ сол буд.