ondertussen in de Johanneskerk jaargang 2 nr 8 april 2011
1 mei 2011 — afscheid van koor en dirigent
Calvijn heeft het al gezegd: liturgische muziek is gezongen verkondiging. Anders gezegd: de preek is niet belangrijker dan het zingen. Integendeel: de gezongen verkondiging heeft zelfs een grotere actieradius dan de gesproken verkondiging. Wanneer een melodie aan een tekst wordt toegevoegd is de invloed van een tekst veel groter dan wanneer die gesproken wordt. In ons zingen gebruiken we niet de taal van klare waarheden, begrippen en formules, die van de heldere logica, de objectieve informatie, de exacte wetenschap. In ons zingen oefenen we ons in het gebruik van wat Huub Oosterhuis Jan van Eyck —- Zingende en musicerende engelen noemt, een tweede taal, ‘die diep verscholen ligt onder de eerste, als een veel oudere aardlaag. Het is de taal die probeert te zeggen wat eigenlijk niet te zeggen is. Die je spreekt om niet helemaal te hoeven zwijgen. De taal van de ontroering en de extase’. Emotioneel en stotterend, met behulp van beelden, brokstukken visioen, flarden van dromen en intuïties. Decennia lang heeft ons koor en zijn dirigent Ad Oomen ons geholpen die taal al zingend te leren. Te ondergaan dat wat niet uit te spreken is maar wel gezongen kan worden. Daaraan komt nu een einde. En ook al stemt ons dat bedroefd, we willen dit moment niet zomaar voorbij laten gaan. Daarom zal in de viering van 1 mei het accent voor een deel ook liggen op het lied en zijn plaats in de liturgie. U bent van harte uitgenodigd. We beginnen als altijd om 10.00 uur.