Reglas d'escritura (comission toponimica occitana) by Institut d'Estudis Occitans

PRESENTACION............................................................................................. 3 1. DEFINICIONS............................................................................................. 4 1.1. Lei toponims oficiaus ......................................................................... 4 1.2. Lei toponims non oficiaus ................................................................... 4 1.3. Tèrme generic e element especific........................................................ 4 1.4. Article e preposicion........................................................................... 5 1.5. Toponim simple e toponim compausat................................................... 5 1.6. Apellatiu .......................................................................................... 6 1.7. Generic explicit ................................................................................. 6 1.8. Idronims, odonims e oronimes ............................................................. 6 1.9. La categorizacion geografica ............................................................... 7 1.10. Designacion cartografica.................................................................... 7 2. LEI RÈGLAS D’ESCRITURA.......................................................................... 8 2.1. Generalitats ...................................................................................... 8 1. Accents .................................................................................... 8 2. Article....................................................................................... 8 Aplicacion de la règla de l’article :.................................................... 9 2.1.1. Mots simples ............................................................................. 9 2.1.2. Generic explicit ......................................................................... 9 2.1.3. Mots compausats soudats ............................................................ 10 2.2. Article contractat............................................................................... 11 2.3. Chifras ............................................................................................. 11 2.4. Designacion geografica ....................................................................... 11 2.5. Majusculas e minusculas ..................................................................... 12 2.6. Apellacions oficialas .......................................................................... 12 2.7. Plurau dei noms pròpris ...................................................................... 12 2.8. Lei generics....................................................................................... 12 2.9. Jonhent............................................................................................ 13 ANNEXE 1 .................................................................................................... 14 ANNEXE 2 .................................................................................................... 15

nn NT1-2

SOMARI

REGLAS D‘ESCRITURA

2-3

RESUMIT PRACTIC

er la mesa en plaça d’un ensems de tascas especificas : inventari, collècta, regulacion, validacion, la Comission Toponimica Occitana© de l’IEO tèn una plaça essenciala dins la conservacion dau patrimòni toponimic occitan. E l’actualitat abriva la demanda : de panèus espelisson de pertot dins lo desòrdre. Nos fau lèu de critèris de referéncia. La Comission establís una doctrina dins una consultacion la mai larga possibla. Conscienta de son ròtle, la Comission a cercat de precisar lei Nòrmas que sièrvon de referéncia ais usanciers. Pèire Brechet President de l’IEO

nn La mencion (valent-a-dire çò que pòrta una pancarta en tota litat), lo nom oficiau d’un municipi se compausa d’un toponim precedit eventualament d’un article e seguit, per cas de doblon, per un tèrme especificatiu : (La) Bastida [de Nòvas] - (La) Bastida [de Còntes]. Lo toponim pòt èstre simple ò compausat : Lei Bastidas nòvas - Castèunòu. Lei Règlas d’armonizacion permeton d’esclairar l’escritura de la mencion.

nn Lei documents de referéncia : - Nòrmas establidas per l’IGN : Charte toponymique 2003. - Quasèrn n°6 Conseu de la Lenga Occitana, decembre de 2007. - Repertòri toponimic (Introduccion), Patrici Pojada, 2009.

PRESENTACION

1. 1. DEFINICIONS

1.1. Lei toponims oficiaus

Lei noms officiaus son aquelei deis entitats administrativas : regions, departaments, arrondiments, cantons e comunas. L’edicion pus recenta dau « Dénombrement de la population », publicat per l’INSEE, es lo document que fixa la grafia oficiala d’aquestei noms, exclusivament a tot autra venenta ò non d’una administracion (Poste, DDE…). Se una comuna lo considèra coma erronèu, li apartèn d’entraïnar la procedura prevista per lo cambiament dau nom d’una comuna.

1.2. Lei toponims non-oficiaus Lei toponims non-oficiaus representan la màger part dei noms : l Luòcs abitats non-administratius : masatges, bastidas, borgadas… l  Luòcs non abitats, relargs boscós ò camps de culturas perenas (vinha-

rés, plantacions, tenements). l  Lei detalhs dau relèu (oronims) e lei rius (idronims). l  Leis detalhs remarcables dau païsatge e de l’activitat umana (amirador,

crotz de camin…). La grafia d’aquestei noms relèva, per l’administracion francesa que denega l’existéncia dei lengas de França, de la nocion d’usatge, sa forma varia ambe lo temps e la lenga presa en còmpte. Lei noms venents de lengas regionalas foguèron francesats metodi cament quand una tradicion grafica istorica existissiá. Aquelei que provènon d’enquistas oralas, son escrichs de biais extravagants. La correccion e l’oficializacion de la forma restituïda d’aquestei noms depend de l’autoritat municipala.

4-5

1.3. Tèrme generic e element especific A l’escala dau 1 : 25 000, la màger part dei toponims an una valor descriptiva, exprimida per un tèrme generic amb un element especific. Lo tèrme generic es l’element toponimic que ditz la natura de l’entitat geografica nomada. Es un tèrme dau vocabulari usuau. En occitan, conois, de còps, una variacion regionala. n Ex. Pas Aurós e Pòrt Aurós, onte « pas » e « pòrt » designan lo meteis generic « còl ».

L’element especific completa lo tèrme generic e identifica d’un biais particular l’entitat geografica ; Pòt comprendre un article ò un autre element linguistic, ò lei dos. n Ex. Molin de Posàs e Valfèr, onte leis especifics son Posàs e fèr. Lei doas partidas que compausan aquelei toponims s’articulan d’articles e de mots de liason.

1.4. Article e preposicion Article : en toponimia se tracta, en generau, de l’article definit. n Ex. Lo Ròse, Leis Aups. Preposicions : en toponimia occitana trobam essencialament de n Vilanòva d’Avinhon, Sant Pau de Durença, Sant Joan d’Aigasvivas,

Viviers de las Montanhas. La conjoncion : per associar un toponime format de dos ancians toponims coma s’atròba quand de comunas foguèron reünidas per formar una comuna novèla. n Per exemple : Besuas e Bajon, reunion de Besuas ambe Bajon. (NB. Lo francés emplega lo jonhent : Bésues-Bajon). CÒMPTE TENGUT D’AQUESTEI DEFINICIONS AUREM :

1.5. Toponim simple e toponim compausat Toponim simple : toponim format d’un mot solet acompanhat ò non d’un article. n Ex. Lo Ròse, Lo Puget. Se regardan coma de toponims simples lei noms formats d’un nom seguit d’un sufixe (diminutiu, augmentatiu ò pejoratiu). n Ex. La Bartelassa, La Fontona, Lo Puget, Lei Costetas. Toponims compausats : toponims de mai d’un tèrme, acompanhats ò non d’un article. La question se pausa de definir lei règlas per lei notar separats ò associats e la plaça dei majusculas. Cf. çai-sota. n Ex. Bastidas Nòvas / Lei Bastidas-nòvas* / Lei Bastidasnòvas* ;

- Castèu Nòu* / Castèu-nòu* / Castèunòu ;

n Lo Pasdelanciá* / Lo-Pas-de-l’anciá* / Lo-Pas-De-L’anciá* / Pas de l’Anciá… [*Leis asteriscas plaçadas dins leis exemples son una convencion qu’indica que la forma citada es pas corrècta ò acceptada.]

1.6. Apellatiu Un apellatiu es un element geografic devengut toponim. Dich autrament, una natura, una entitat geografica emplegada per designar un luòc. n Ex. Lei Cabanas (I a plus ges de cabanas dins lo quartier, mai lo quartier n’en pòrta lo nom. Lo mot « cabana », nom dau vocabulari comun a pres la valor d’un nom propre e designa un luòc. Aquesta mena particulara de toponim se sònan d’apellatius. Lei règlas d’escritura sièrvon a evitar lei confusions). n Autreis exemples : Lo Crestet, La Còla.

1.7. Generic explicit Es lo contrari de l’apellatiu. Un generic explicit es un generic que consèrva sa valor. Pòrta la construccion sintaxica corrècta : article e preposicions eventuala… n Ex. Castèu de Tòca (Es un castèu), Golf de Carri (Es un golf), Mas Tibèrt (Es un mas), Lei Paluns dau Bòsc (Son de paluns).

1.8. Idronims, odonims e oronims Idronim : nom pròpri donat a un luòc caracterizat per la preséncia d’aiga (doça, mar, nèu e glaç). n Ex. Durença, Robina de Morieras, Estanh de Vilapei ; Golf d’Endre,

Lo Friu de Marselha, Calanca de l’Ola. Odonims : Nom pròpri d’una via de comunicacion (pedoniera, caminiera ò ferrada). n Ex. Camin Napoleon, Autorota dau Soleu, Draia de la Rèina

6-7

Joana, TGV Atlantic.

Oronims : Nom pròpri d’un element de relèu (autura, còla ò vabre…). n Ex. Montanha de Lura, Valonsorn, Morreferran, Avenc dau Rostit,

Puechlobier ; Cap de Canalha, Poncha dau Bateguier, Illa de Riu.

1.9. La categorizacion geografica La relacion entre la mapa geografica e la mencion toponimica impausa de dispausar d’una classificacion per indicar la natura (ò la foncion) de l’element geografic que designa lo toponim. Lo fascicle “NT2 Terminologia toponimica” n’establís una lista normativa a l’usatge dei toponimistas e dei cartografs : n Ex. cementèri, casèna, torre, riu, jaç, semafòr, airau de repaus…

1.10. Designacion cartografica Es un nom comun, ajustat au toponim sus una mapa : l  que sièrv a precisar la natura ò la foncion d’un element representat per

un signe convencionau. n Ex. Teuliera, Peiriera. l  que s’ajusta a un element convencionau, subretot quand l’element que

lo representa es pichonet. n Ex. Aureliana, Crotz, Cementèri. Aquest mot es solament una entressenha qu’acompanha lo toponim sensa que n’en fague partida ; Se plaça après lo toponim e soventei fes abreujat sus la mapa. n Ex. L’Albareda Cast. (per Castèu), Nòstra Dòna de la Ròca Cap. (per Capèla).

2. 2. LEI RÈGLAS D’ESCRITURA Dins aqueste document aquò se comprendrà coma lei règlas tipograficas, gramaticalas ò de semantica relativas a la significacion dei toponims. Lei paragrafs seguents presentan, per lo menut, lei principis d’escri tura elaborats per la Comission Toponimica occitana per endevenir la coëréncia dei formas dei toponims ambe lo sistèma generau de la lenga d’un costat e ambe l’ensems dei sistèmas geografics e toponimics d’un autre (IGN, mapas e basas de donadas…).

2.1. Generalitats 1. ACCENTS Leis accents e autrei signes diacritics se devon sempre notar, autan ben sus lei letras majusculas que lei letras minusculas.

n Ex. Vilanòva de Magalona, Òlt. 2. ARTICLE L’usatge : Solet l’usatge permete de determinar sa preséncia ò non. Es l’enquista orala (e de còps leis atestacions ancianas) que permete de determinar se lo toponim lo pren ò non. n Ex. « Lo Poëma dau Ròse » > Lo Ròse ; « Quand Garlaban pren lo capèu, vai-t-en lèu. » (prov.), la montanha de Garlaban > Garlaban.

La Clapa, Lei Penas. Se deu restablir sovent un article assimilat per error : La Barrèra (Labarrera), L’Ardier (Lardié). Restitucion : Un article assimilat (ò mau copat) per error serà restablit dins la restitucion dau toponim sus la basa de seis atestacions ancianas. n Ex. La Fara (Lafare), La Val d’Uc (Lavalduc), L’Acapte (La Capte), La Hita (Lahitte).

8-9

Leis patronims : se nòta l’article singular ò plurau dei patronims emplegats per toponims. n Ex. Lei Borrels, La Forbina, Lei Camoins. Leis apellatius : un toponim format d’un mot solet (generi solet) se deu destriar sus la mapa d’una designacion cartografica. Un apellatiu pòrta l’article.

n Ex. Lo toponim «La Còsta» se deu destriar de : còsta (indicacion cartografica d’un detalh). Parier : La Pena / pena, Los Prats / prat, Lo Crestet / crestet. n Ex. La Còla de Lop (comuna, pausa pas de dificultat, acompanhada qu’es, d’un especificatiu). APLICACION DE LA RÈGLA DE L’ARTICLE ■■Premier principi : L’article se nòta solament per evitar una construccion sintaxica fautiva (orau, derivacion : Vau a Puget* / Vau au Puget, Demòri

a Condaminas* / Demòri ai Condaminas). ■■Segond principi :

S’esparnha l’article quand l’error es improbabla. (Lo generic es un objècte geografic : pònt, cap…).

2.1.1. Mots simples Principi : se plaçam dau caire de l’usancier forastier que liege una mapa ò una pancarta. Pòt pas saber l’usatge dau monde de l’endrech. La notacion de l’article ò non respònd a un besonh. L’error es possibla adonc la notacion es necessària.

■■La notacion de l’article se determina per la respònsa ai questions : - « Anam a… » : l’article s’emplega pas, se nòta pas ; - « Anam a la… / au… / ai(s)… » : l’article s’emplega, adonc se nòta. NB. A l’iniciala l’article pren la majuscula. n (Vau a…) Lantier, (vau dins lei…) Lei Mauras, (vau querre d’aiga au…) Lo Ròse, (vau querre d’aiga a …) Palhon. (Vau au…) Lo Muei, Lo Brulat, (vau a la…) La Crida, (vau ais…) Leis Adrechs.

2.1.2. Generic explicit Se nòta pas l’article davans un generic explicit separat : puech,

ròca, val, pena, gard(i)a, mont… n Ex. de generics simples : Prieurat de Sant Beneset, Castèu de Favairòla, Gòlf de Carri, Mas Ricard.

Per lei compausats, se destria : n Puechmajor (vau a) / Puech Major (vau au) ; Vilanòva (vau a) / Vila Nòva (vau a la*) ; Bauçroge (vau a*) / Bauç Roge (vau au)… Mont Redon (vau au…), Fòntblanca (vau a…). E dins lo cas d’un toponim compausat, format partent d’un toponim existent e notat sense l’article , s’ajusta un article minuscul au dintre dau toponim derivat. n Ex. Ròca Negra >> Pas de la Ròca Negra mai Ròcafavor >> Pas de

Ròcafavor. Remarca : La question es relativa a la soudadura dei mots compausats, cf. annèxa 1. [Considerant la frequéncia, l’opcion 3, çai-sota, es la pus economica. Se presenta coma una resèrva a la règla de la soudadura.]

2.1.3. Mots compausats soudats ■■ Lei compausats verbaus : verbe + autre tèrme (nom, advèrbe…) Se nòtan soudats. n Ex. Cantabèla, Carriera de Chapacan, Bòsc de Viracamisa, Comba

d’Escanacabra, Riu dau Negacats, Pònt de Manjacastanha.

10 - 11

■■ Lei compausats ambe de : Lei noms de bòsc, orografia, idrografia e leis elements divèrs coma lei bastissas d’emplec particular (far, tèrme, crotz…), leis installacions industrialas, militàrias ò esportivas (usina, campatge, estadi…) e lei mejans de comunicacion (aeropòrt, autorota, camin de fèrre…) prenon pas l’article quand lo tèrme generic correspònd a la natura actuala de l’objècte geografic. n Ex. Pòrt dei Quatre Auras ; Zòna industriala deis Espalums ; Crotz de Barrès ; Ipodròm de Cambareta ; mai La Ròca-d’Esclapon (es l’indicacion d’una comuna e non una ròca) e Lo Pònt-dau-Sant-Esperit (comuna e non un pònt). ■■ Autrei compausats : preposicions a l’iniciala : n Sotagleisa (plaça), Entrecastèus, Entraigas. ■■ Grafia dei compausats : n Miraura.

EN BRÈU : Ges d’article Compausat : generic explicit. Compausat : generic de natura actuala. Article condicionau Mot simple (vau au… / a la… / ai…). l  La problematica cf. annèxa 2. l  Per se i retrobar : esquèma generau p. 2.

2.2. Article contractat Quand un toponim, oficiau ò non, que comença per un article se cita dins un títol de mapa ò sièrv per formar un toponim derivat, l’article s’emplega segon lei règlas gramaticalas ordinàrias e se remplaça, au besonh, per l’article contractat. n Ex. Gara Dau Boscat (e non de Lo Boscat = comuna), Pònt dei Bernats (e non de lei…), Fònt dau Gabre.

2.3. Chifras Lei nombres ordinaus ò cardinaus s’escrivon en letras, levat que l’usatge reclame l’emplec de chifras arabas (datas) ò de chifras romanas (noms de sobeirans, papas…). n Ex. lei Quatre Cantons, lei Dètz-e-uech Pilars, Plaça dau 8 de Mai

1945, Torre d’Enric IV, Sant Paul dei Tres Castèus.

2.4. Designacion geografica La tradicion a multiplicat lei designacions, sovent per error e empachat la compreneson dei toponims. La designacion se deu jamai metre se lo rensenhament se tròba ja present dins lo toponim. n Ex. Fònt de Gardi (e non : Fònt de Gardi Sorgent). Lei designacions de flumes son levadas sistematicament. n Ex. Lo Ròse (e non : Lo Ròse Flume), Durença (e non : Durença Riu). Au còntra, s’indican leis idronims ponctuaus : sorgent, fònt, potz… E se mantènon, lei designacions d’elements geografics remarcables (castèus…) e de detalhs que sa representacion cartografica es ambigüa.

2.5. Majusculas e minusculas Totei lei noms pròpris ò comuns, simples ò compausats e leis adjectius prenon sempre la majuscula. n Ex. Bòrianòva, Pichon Morcèu, La Ròca d’Esclapon, Aigasmòrtas,

La Bastida, Raubacapèus, Molin Màger. Leis articles, articles contractats, lei conjoncions, advèrbes e preposicions prenon una majuscula a l’iniciala e una minuscula a una autra plaça (dintre). n Ex. Sotagleisa (plaça), Entrecastèus, Entraigas, Plan d’Aut.

Mas deis Capelans, Murèth del Castèl, Lo Gavachon, La Garriga, L’Agraulet, Lo Vialar del Pas de Jòus ; En cò de Bòtte, En Dome, Lavinhac lo Naut, Severac de la Gleisa, Barèma lo Bas.

2.6. Apellacions oficialas Dins lei mots compausats, leis articles plaçats avans un nom oficiau (entitat administrativa) pòrtan la majuscula per lei destriar d’un especific ordinàri. n Ex. Vesols e Lo Vialar, La Garriga / Valat de la Garriga (Garriga = nom) / Espitau de La Garriga (La Garriga = comuna), Viviers de las Montanhas / Gara de Las Montanhas (Las Montanhas = comuna),

Castia de La Blanda. Quand l’especific es un nom de persona, l’article pòrta la majuscula. L’article contractat tanben (del, dau…) mai pas la preposicion «de». n Ex. Carriera de La Barben, Rotonda Dau Bartàs (Dau Bartàs : nom de persona ≠ Rotonda dau Bartàs : lo bartàs : nom comun). NB. L’article contractat pòrta la majuscula segon que convèn (del, dau…) mai pas la prepausicion «de».

2.7. Plurau dei noms pròpris

12 - 13

En occitan, lei noms de persona prenon la marca dau plurau. n Ex. Plaça dei dos Janòts, lei Manescaus.

2.8. Lei generics Es ren que l’usatge locau que pòt indicar l’emplec dins l’apellacion

siegue de l’especific solet (Utèla) siegue dau generic acompanhat d’un especific (Plan d’Utèla). Que lo tèrme generic siegue ò non d’accòrd ambe la natura de l’objècte geografic lèva ren a sa qualitat d’èstre un element constitutiu dau toponim e inseparable d’aquest. (dins Vau d’Utèla per exemple, se pòt pas levar lo tèrme Vau). Quand l’usatge se parte entre lei dos, se retendrà la forma qu’accòrda lo mai l’objècte designat.

n Ex. Campbon (comuna), Castèu de Campbon (castèu).

2.9. Jonhent RÈGLA GENERALA : En principi, ges de jonhent. Particularament, ges de jonhent entre un nom e un adjectiu, ni mai entre dos substantius.

n Ex. Pòntnòu, Fòntcogorda, Pas dau Mont Clar, Pargue Naturau Regionau dau Lengadòc Aut, Sant Joan dei Vinhas, Castèu Galhard, Estacion dei Doascombas, Torre Fonduda, Sant Francés, Nòstra Dòna de Jai. Un jonhent se pòt metre, eventualament, entre totei lei tèrmes, franc de l’article iniciau ò après l’apostròfa quand fau vertadierament destriar una apellacion compausada ambe de d’una apellacion identica que designariá una entitat administativa. n Ex. Se destria ansin Pas de Trets (un pas : generic) de Lo Pasde-Trets (comuna = entitat administrativa) ; Lo Pònt-dau-Sant-Esperit (comuna), Pònt de Mirabèu (pònt). Frasa completa : Se sòudan totei lei mots, franc de l’article iniciau ò dau generic independent se n’i a un. Lo premier mot de la frasa solet pòrta la majuscula. n Ex. la Pèiraquevira, Fònt de l’Aigaquebolh. Noms juxtaposats : L’associacion de dos toponims se marca ambe la conjoncion e. Quand mai d’un toponim, oficiau ò non, s’atròban recampats dins una apellacion coma de bòsc, de garas ò d’aerodròms, cadun dei composants consèrva sa grafia ambe ò sensa lo jonhent. n Ex. Pargue Naturau Regionau de Fòntblanca, Aerodròm de Bordèu e Merinhac, Seuva de Las Corts e Pratlobier. Au còntra, quand se rescòntra après lo toponim un ponch cardinau ò un tèrme que pres solet, es pas un nom pròpri, pòrta ges de jonhent. n Ex. Marselhan Platja, Z.I. Lavaur Nòrd.

ANNEXES 3. Annexe 1

UNA PROBLEMATICA COMPLÈXA : LEIS MOTS COMPAUSATS Per memòria, leis alternativas e sei consequéncias :

■■OPCION 1 Se nòta pas l’article per lei toponims, marcats d’un generic explicit, soudat ò separat : puech, ròca, val, pena, gard(i)a, mont… n Ex. de generics simples : (un prieurat) Prieurat de Sant Beneset, Castèu de Favairòla, Gòlf de Carri, Mas Ricard. n Ex. de generics compausats : Puechmajor, (de tèrras) Tèrrasrojas, Campmajor, Pratlòng, Vilanòva, Castèlnòu, Murvièlh, Montaut, Vilavièlha, Castelàs, Pòrtvièlh, Bauçroge, Capaurós. Bèuluòc, Bèumont. E alora, dire « Vau a Bèumont » ò « Vau au Bèumont » es considerat coma acceptable ! ■■OPCION 2 Se nòta l’article per lei toponims, marcats d’un generic explicit, soudat ò separat : puech, ròca, val, pena, gard(i)a, mont… n Ex. de generics simples : Lo Prieurat de Sant Beneset, Lo Castèu de Favairòla, Lo Gòlf de Carri, Lo Mas Ricard. E se destria : Puechmajor (vau a) / Lo Puechmajor (vau au) ; Vilanòva (vau a) / La Vilanòva (vau a la) ; Bauçroge / Lo Bauçroge… ■■AVÈM CHAUSIT L’OPCION 3

14 - 15

MOTS COMPAUSATS SOUDATS Lo Comitat privilegia l’associacion dei mots tant au singular coma au plurau. Prepausam de soudar lei formas istoricas (ò sentidas coma istoricas) e pausam quauquei resèrvas tecnicas (cf. règla de l’article). E la question de la separacion ò de la soudadura relèva pas solament de l’escritura / lectura mai tanben dau sens de l’apellacion, per exemple : n Vilanòva (ò Vila Nòva) s’opausa a Vilavièlha (ò Vila Vièlha). La question es de considerar s’aquela oposicion es actuala ò passada, ansin podriá èstre que lo Pòntnòu siegue, ara, lo pus vièlh de la ciutat !

Ansin la valor d’actualitat de la caracterizacion es un critèri decisiu.

Aigavivas ò Aigasmòrtas an plus ges de relacion, de nòstre temps, amb una aiga (viva ò mòrta). Es una apellacion istorica qu’interèssa l’istorian mai pas la senhaletica que demòra la finalitat d’aquesta normalizacion.

Annexe 2 LEIS BÒNEI REMARCAS DE PATRICI POJADA. (en breu) « D’un biais generau escrivèm lei mots compausats en un solet mot sensa emplegar de jonhent entre lei tèrmes liats. Cada mot consèrva son accentuacion pròpria. N’es ansin dei toponims formats d’un nom e d’un adjectiu (ò d’un adjectiu e d’un nom) : Bèlmont, Castèlnòu, Vilanòva. Aqueu rescòntre soslèva de problèmas de grafia quand lo premier element s’acaba per una vocala e lo segond comença per s- ò r- (Bèlasèrra, Autariba) onte fau legir separadament la -s- e la -r- vengudas intervocalicas ([s] e [R] e non [z] e [r]) ò quand l’associacion de dos tèrmes en un solet met en contacte de letras que rendrián la lectura problematica (Puèglaurenç, Montricós) ». Divèrs autors an assajat per aquò reglar : Auta-riba, Autarriba, Auta Riba… La question se pausa tanben per lei pluraus : Aigasmòrtas : Aigas-mòrtas, Aigas Mòrtas…

[www.ieo-oc.org]

REGLAS D‘ESCRITURA nn