Daily Tiger #7 by International Film Festival Rotterdam

DAILY TIGER 44th International Film Festival Rotterdam #7 Woensdag 28 januari 2015

Relatietherapie voor regiekoppel Tal Granit en Sharon Maymon

‘The Farewell Party moet het publiek raken. Liefst met humor.’

P5 Hoezo, what the F?! 3 vrouwelijke Tiger-genomineerden! P7 Kanu ‘Titli’ Behl regisseerde criminelen van vlees en bloed (en zijn bloedeigen vader). P11 Geen eendagsvlieg: Thierry Knauff P13 Alle films van A tot Z P18 Laatste kans op deze 24/7 hotel-arrangementen

BBC-journalist Adam Curtis speelt met beeldvorming (maar wil zelf niet in beeld)

Pussy Riot is geland! De rellende Russinnen Nadya en Masha zijn zojuist door de paspoortcontrole van Schiphol, net als hun hele gevolg. Geen groupies, maar de bands Jack Wood en Scofferlane. Vanavond te zien en vooral te horen op het podium van het Oude Luxor. Foto: Bas Czerwinski

De F is van...

Film, feminisme & femme fatale Het is netjes verdeeld in het IFFR-programma What the F?!, dat een blik werpt op het hedendaags feminisme: zes vrouwelijke en vijf mannelijke makers. Twee van hen – een vrouw en een man – praten met elkaar over films, feminisme en femmes fatales. Het uit tien fi lms bestaande Signals: What the F?! is samengesteld door programmeur Bianca Taal. “Het zijn zeer uiteenlopende fi lms, soms met een duidelijke boodschap en de andere keer een bijzondere kijk op vrouwen.” Taal is zich er terdege van bewust dat de nette verdeling in het programma geen afspiegeling is van de werkelijkheid in de fi lmwereld, waar vrouwen op de regiestoel nog steeds een minderheid vormen. Dat weet ook de Amerikaanse Nancy Andrews, maker van The Strange Eyes of Dr. Myes en in 1980 deelnemer aan de Women’s Pentagon Action March. “Verder heb ik mezelf nooit

BOX OFFICE TIPS

als feministe gezien”, vertelt ze. “Tót ik ongeveer een jaar geleden eens goed naar de fi lmindustrie keek en me erover verbaasde dat er zo weinig vrouwelijke regisseurs zijn. Het speelveld is nog lang niet gelijk verdeeld.” De Mexicaan Artemio Narro leverde met Me quedo contigo een radicale bijdrage aan het ontkrachten van vrouwelijke stereotypes in de cinema. “Ik denk dat mijn fi lm sterk feministisch is. Ik meldde ’m dan ook aan bij feministische festivals, maar die wezen hem allemaal af. Een festival in Californië vermeldde als reden dat de fi lm was gemaakt door een man.”

Vrouwelijke geweldenaars

Nancy Andrews wil haar fi lm niet feministisch noemen. “Toevallig hebben mijn fi lms allemaal sterke, onafhankelijke vrouwen als hoofdpersoon. Mensen die anders denken dan de wereld om hen heen. Net als kunstenaars hebben ze een aparte visie op de wereld.” Ook Narro’s fi lm zit vol sterke vrouwen. “In de meeste fi lms is vrouwelijk geweld wraak, als reactie op een actie van een man. Films als I Spit on your Grave, Kill Bill en Death Proof. Dat ligt anders in Me quedo contigo.

TUSSENSTAND PUBLIEKSPRIJS

Loin des hommes

1. 2. 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9. 10.

The Dark Horse Loin des hommes Ik ben Alice The Farewell Party Erbarme dich - Matthäus Passion Stories Remake, Remix, Rip-Off Above and Below Timbuktu Atlantic. Mobilisierung der Träume

Lees verder op pagina 3

Los hongos

Today

Siti

Pussy Riot on Stage

12:30 Cinerama 1

13:00 Pathé 2

15:15 Pathé 7

21:00 Oude Luxor

INTERNATIONAL FILM FESTIVAL ROTTERDAM

4,76 4,58 4,58 4,55 4,55 4,53 4,51 4,40 4,36 4,36

meer over film

cinema.nl/iffr A Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence | regie: Roy Andersson | LumiĂ¨re

Qissa Anup Singh

INSPIRING PEOPLE

Hivos geeft filmmakers wereldwijd een stem www.hivos.nl

Hoofdsponsor van IFFR

TAKE 3 Als Iwana Chronis, manager van het Hubert Bals Fonds, vandaag wat ruimte in haar agenda heeft, dan vult ze die het liefst met deze drie films.

Terwijl volwassenen in het Signals-onderdeel Really? Really. van de ene surrealistische verbazing in de andere vallen, verkent deze jonge festivaltijger de virtuele realiteit. Ook vandaag is er weer een IFFR Kids, vanaf 12:00 uur in de foyer van de Rotterdamse Schouwburg. Foto: Bas Czerwinski

Tijgervriendschap Zes jaar geleden startte IFFR een eigen vriendenclub. Tiger Friends steunen het festival met een jaarlijkse bijdrage van 50 euro. In ruil daarvoor zitten ze op de eerste rij bij de voorverkoop, genieten korting op tickets en merchandise en hebben ook een streepje voor bij speciale activiteiten. Een van die tijgers is Tala Alrufaie, die op IFFR haar liefde voor film ontwikkelde.

Tala Alrufaie

Eerste IFFR “Sinds mijn eerste IFFR, zo’n zeven jaar geleden, is het festival iets waar ik maandenlang naar uitkijk.” IFFR is “Op IFFR ontdekte ik mijn interesse voor fi lm, die zich elk jaar tijdens het festival lijkt te versterken.” Tiger Friend “Sinds 2012.” Mooiste herinnering “In 2012, m’n eerste fi lm alleen. Ik vond het een beetje eng, omdat ik een jonkie was tussen een hoop oudere hardcore festivalgangers. Maar het bleek heel leuk en ik voelde me nóg meer onderdeel van het festival.” Dit jaar ga ik naar “18 fi lms.” Tips “Frank, hoewel het natuurlijk verspilling is van Michael Fassbender: zijn gezicht

Crimicollege

vervolg van pagina 1

Daarin plegen vrouwen geweld, simpelweg omdat ze het kunnen. Uiteindelijk draait het allemaal om macht.” Net als de andere fi lms in het programma doorstaat beider werk de Bechdel-test. Daarvoor moeten er ten minste twee vrouwelijke personages in de fi lm zitten, die tekst hebben én niet alleen over mannen praten. Voor de mannelijke equivalent van de test zou de fi lm zakken als een baksteen. Narro, trots: “Mijn mannelijke hoofdrolspeler heeft niet eens een naam. Hij is gewoon de cowboy.” Andrews: “Mijn mannelijke personages zijn ook niet erg uitontwikkeld. De een is de assistent van de professor, de ander is de vijand, haar nemesis.” De mannelijke hoofdpersoon in Me quedo contigo heeft niet alleen geen naam, hij wordt bijna gereduceerd tot zijn geslachtsdeel, die een aanzienlijk deel van de fi lm in volle glorie te zien is. Narro: “Die erectie is nep. De acteur wilde het wel zelf doen – typisch mannelijk – met hulp van viagra. Toen zei ik: ‘Ik vind je erg aardig, maar je penis is gewoon niet zo groot als ik ’m hebben wil’. De fi lm drijft de spot met de obsessie van mannen met hun penis; de erectie is vooral vernederend. De mannelijke acteur liep na de opnames de

is de hele ﬁ lm verborgen achter een masker! Ik ben fan van Fassbender sinds ik hem zag in Shame, drie jaar geleden op IFFR. De verschillende rollen die ik hem daarna heb zien spelen, zette hij keer op keer sterk neer. Verder Wir sind jung. Wir sind stark.” Eten “Ontbijtbar op het Kruisplein tegenover de Doelen, lekkere kofﬁe! En tijdens IFFR ook lunch. De beste hamburgers van Rotterdam en de rest van Nederland vind je bij Ter Marsch & Co op de Witte de Withstraat, waar je ook de Vietnamees Vivu hebt. Als je bij LantarenVenster bent moet je voor de uitgebreide maaltijd naar De Matroos en het Meisje, en voor de snellere Thaise hap naar Deli Bird.”

deur uit zonder gedag te zeggen en sprak zes maanden niet met me. Het is goed gekomen hoor, hij was hier op het festival en is van het hele stel het meest enthousiast over het resultaat.” Of hun ﬁ lms zullen bijdragen aan een vrouwvriendelijker (ﬁ lm)klimaat durven de twee niet te zeggen. Andrews: “De blanke welvarende mannen aan de top zullen hun macht nooit opgeven. En helaas zijn veel jonge vrouwen zelfgenoegzaam geworden. Ze denken dat het wel goed zit met hun rechten en dat er gelijkheid is. Dat is niet zo. Taak voor de bevoorrechten is om de balans te herstellen. En vrouwen moeten hun seksegenoten helpen, zoals mannen dat doen met een old boys’ network. En kwaliteiten die nu worden bestempeld als typisch vrouwelijk, zoals empathie, zouden meer waardering moeten krijgen.” Humor is een belangrijk wapen in die strijd. Narro: “Ik geloof niet in ernst. Feministen zijn vaak bloedserieus, maar het is beter om het universum met humor te bekijken.” Andrews: “Ik bewonder Tina Fey en Ellen DeGeneres. Twee feministes die dankzij de lach veel hebben bereikt. Zij doen meer voor de goede zaak dan een nieuwe feministische golf.” (NS)

“Los hongos, de tweede film van Oscar Ruiz Navia (El vuelco del cangrejo), is een feestje. Zijn nieuwste gaat over twee jongens in Cali, de tweede stad van Colombia. Ze bewegen zich in de undergroundscene van skaters en graffiti-kunstenaars. Zo’n subcultuur die ontzettend leuk is om naar te kijken. Misschien hier en daar een tikkeltje homo-erotisch, maar nooit expliciet. Het is hoe dan ook een frisse film die een andere kijk geeft op Colombia en Latijns-Amerika. Bovendien is hij voor iedereen herkenbaar vanwege de universele worsteling van jongeren met de liefde, zichzelf en hun positie in de wereld.” 16:30 Willem Burgerzaal

“Vervolgens zou ik naar A Corner of Heaven gaan, zeker vanwege de Brave

Talk na afloop. De film gaat over een jongetje van een jaar of elf, op zoek naar zijn moeder die ergens in een Chinese fabriek werkt. Maar hij weet niet waar die fabriek staat en lezen kan hij niet. Een tragische en al vanaf het begin hopeloos verloren speurtocht van een jongetje dat even moedig als kwetsbaar is. Hij staat symbool voor de verloren familiestructuur in delen van China, waar gezinnen uit elkaar worden gescheurd doordat de ouders moeten verhuizen voor werk. Na de film volgt een gesprek met de maker over deze moderne vorm van uitbuiting.”

19:30 LantarenVenster 1

Naar college in de bioscoop! Vanavond kan dat, want dan geeft criminoloog Robby Roks als leerzaam voorprogramma bij Girlhood een lezing over de Nederlandse bendecultuur. Daarbij put hij uiteraard uit zijn onderzoek naar de Haagse tak van de Crips. Wat betekent het voor je identiteit als je op jonge leeftijd in het bendeleven verzeild raakt?

De wieg van de Crips stond eind jaren 70 in Los Angeles, tien jaar later waaide het bendefenomeen ook over naar Den Haag. Daar maken de Crips de buurt nog steeds (on)veilig. Robby Roks is een expert. Niet als gang member, maar als criminoloog. Roks doet sinds 2006 onderzoek naar de Haagse Crips-divisie en werkt momenteel aan de afronding van zijn promotie aan de Erasmus Universiteit. “In Nederland zijn er eigenlijk geen andere noemenswaardige gangs; dat maakt de Crips extra fascinerend. Ze maken geen geheim van hun criminele intenties. Hun leider haalde al twee keer de Nieuwe Revu en is onderwerp van een boek én een documentaire. Daarin zie je dat ze wiet kweken, cocaïne handelen en zware wapens hebben. In de tijd dat ik nog intensief research deed, kwamen veel van de jongens die ik voor mijn onderzoek sprak in de gevangenis terecht.” Belangrijke thema’s in Roks’ onderzoek zijn de rol van de identiteit die jongeren ontlenen aan de bende en de beeldvorming over de bende. En dat sluit perfect aan bij de Franse speelﬁlm Girlhood. “In Girlhood probeert de hoofdpersoon haar plek te vinden tussen verschillende groepen, haar familie, vrienden en bendes. Het interessante van de ﬁlm is dat gangs vanuit een vrouwelijk perspectief worden belicht. Dat is een ondergeschoven kindje in de criminologie. De Crips bestaan volledig uit mannen, vrouwen spelen slechts een rol op de achtergrond. Al wordt er wel veel over ze gesproken.” (TL)

INTERNATIONAL FILM FESTIVAL ROTTERDAM

“Ik sluit de dag af met een nieuwe ontdekking uit Indonesië: Ismail Basbeth. Hij is een van de Tiger-genomineerden dit jaar, met zijn ﬁlm Another Trip to the Moon. Dat is een dromerige, absurdistische fantasyﬁlm over Indonesische legenden. Verveelt geen seconde, ook al wordt er geen woord in gesproken. Het bijzondere verhaal van deze beginnende maker over twee vrouwen in de wildernis is zó bizar en zó bijzonder, dat je iedereen zou willen meeslepen naar de zaal.” (MN) 22:00 Pathé 7

BELEEF

IFFR VOLKS KRANT MET DE

Partner van International Film Festival Rotterdam 2015

volkskrant.nl/iffr

25 - 29 MARCH 2015 THE CINEMAS WILLEMSTAD

CURACAOIFFR.COM

WOENSDAG TIJGERDAG

Tiger Awards Competition for Short Films 2 09:30 Pathé 3

Britni West over Tired Moonlight 12:15 Pathé 2

Tiger Awards Competition for Short Films 1 14:30 LantarenVenster 2

Vanishing Point 15:15 Pathé 6

‘WAAR DOOD IS, IS LEVEN’ Britni West keerde voor Tired Moonlight terug naar haar geboortegrond – Kalispell in Montana, in het noordwesten van de VS –, waar de bewoners op aangenaam gezapige wijze de tijd doden. Terloops koppelt West registraties van dagelijkse activiteiten aan overweldigend natuurschoon. In een notendop “Een portret van een kleine gemeen-

schap die in een fraaie omgeving woont. Het is de plek van mijn jeugd. Ik woon en werk nu in Minneapolis en New York, maar kom nog geregeld op bezoek in Kalispell. Het stond vast dat ik daar mijn eerste feature ging situeren. In de VS wordt nogal meewarig gedaan over Montana, als een plek waar je nog niet dood gevonden wilt worden – zo saai. Maar het is er goed toeven.”

Eerste keer “Na vele korte dingetjes was de tijd rijp

voor een project van langere adem. Dat bleek geen sinecure. We moesten in de voorbereiding ﬂink aan de bak om een band op te bouwen met de bewoners, net zo lang tot ze zich nauwelijks bewust waren van de camera. Op ﬁ lm draaien was een beetje hachelijk, omdat je dan zuinig moet zijn met extra opnames, vanwege de kosten. Maar Montana is zó mooi, dat ik de kijker tekort zou doen met een videocamera.”

Meevaller “Iedereen was zeer betrokken bij ons

project. We hebben de acteurs via open audities geworven met de opdracht zo naturel mogelijk te spelen. Twee achtereenvolgende zomers hebben we een maand geﬁ lmd. Dat was twee keer een feest.”

Cinéma vérité “Tired Moonlight heeft de gedaante aangenomen van een observerende documentaire, maar ik zie het als fictie. We wilden geen strikte vertelling brengen, maar ons laten leiden door de spontaniteit van het moment. De acteurs zijn allemaal amateurs die rollen spelen die dicht bij henzelf liggen. Zo is dichter Paul ook echt een dichter. En de poëzie die deze Paul Dickinson voordraagt heeft hij zelf gemaakt. Ook alle evenementen en festiviteiten stonden al gepland in het dorp, wij hebben niets speciaal voor de fi lm hoeven ensceneren. De autorace, de kermis, de veiling, het rivierduiken, de talentenjacht, de jacht op wild, de grote barbecue en het vuurwerk werden ons in de schoot geworpen. En er zijn een paar fikse branden te zien die toevallig uitbraken in die hete zomers. We hoefden alleen maar met de camera uit te rukken. Het versterkte de lichtelijk apocalyptische sfeer, die wordt ingezet met het openingsbeeld van dat platgereden pelsdier. De vliegen die rond dat kadaver zoemen, zorgen voor een overgangsrite: er is dood, dus leven.

De jacht is een belangrijke bezigheid in die streek; de dood is cultureel geïncorporeerd.” Rotterdam “Het publiek hier is open en ontvankelijk,

dus er is een goede ambiance voor een internationale première. De ﬁlm draaide onlangs op Slamdance, maar dat was toch een soort thuiswedstrijd. De Tigercompetitie is de vuurdoop. In een eerder stadium heb ik de ruwe versie aan alle medewerkers in Kalispell vertoond. Sommigen hadden zich niet eens gerealiseerd dat ze op het grote doek te zien zouden zijn.”

Mooiste compliment “Over de stijl. Ik hoop dat

die in goede aarde valt. Al langer werk ik intensief samen met mijn cameraman, Adam Ginsberg, die ook bij het montageproces betrokken was. Zijn beeldtaal is fenomenaal.”

Bright Future “Meer over Montana. Dat gebied is een goudmijn voor een ﬁlmmaker, ik blijf er terugkeren. Maar eerst maar eens hiermee de boer op.” (PvdG)

Tired Moonlight – Britni West wo 28 15:45 Pathé 5, vr 30 14:30 LantarenVenster 2, za 31 14:30 Cinerama 3

foto: Bram Belloni

Parabellum

La obra del siglo 15:30 Pathé 4

HIVOS TIGER AWARDS COMPETITIE 2015

Tired Moonlight 15:45 Pathé 5

Verónica Llinás en Laura Citarella over La mujer de los perros

‘WE ZIJN ELKAARS KOMPAS’

Impressions of a Drowned Man 16:45 LantarenVenster 5

Videophilia (and Other 21:30 Pathé 6

Above and Below 21:45 Pathé 2

Actrice Verónica Llinás (rechts) en filmmaker Laura Citarella ontwikkelden samen een eigenzinnige fabel over een sterke vrouw die in een zelfgemaakt huisje aan de uiterste rand van de bewoonde wereld leeft, tussen Buenos Aires en de pampa’s. Ze heeft niets nodig, op haar roedel trouwe honden na. In een notendop Verónica Llinás: “De ﬁ lm gaat

over iemand die ervoor kiest om volledig onafhankelijk te leven.” Laura Citarella: “Als je zelf alle facetten van je leven bepaalt, krijg je vrijheid. Ze maakt zich een plek eigen en kiest bewust voor deze levensstijl.”

Duo-regie Laura: “Met een groep vrienden, onder wie

Another Trip to the Moon 22:00 Pathé 7

Verónica’s broer Mariano Llinás, die Historias extraordinarias regisseerde, bestier ik productiemaatschappij El Pampero Cine. Mariano koppelde ons aan elkaar.” Verónica: “Ik liep rond met het idee voor een ﬁ lm over dit personage en hoopte dat Mariano mij zou willen regisseren. Dat weigerde hij; we zouden elke minuut ruziemaken. Hij overtuigde me ervan dat Laura de juiste persoon zou zijn. Hij had gelijk. Laura gaf het idee visueel een ziel.” Laura: “We wisten in het begin niet of we een match zouden zijn en wat zou werken. We hebben de ﬁ lm en het personage in drie jaar tijd samen ‘ontdekt’.”

Mysterieuze koningin Laura: “Het personage is

niet uit noodzaak met haar honden gaan wonen. Het was haar eigen keuze. Maar hoe laat je dat zien? Door de styling van haar kleren bijvoorbeeld. Dat alleen al kostte tijd. Nog zoiets: hoe zorg je ervoor dat ze niet als een ‘manwijf’ overkomt, maar wel wat mannelijke trekjes heeft? Het was zoeken naar de balans.” Verónica: “In het begin sprak mijn personage, maar we vonden dat niet werken. Ze moest mysterieus blijven, maar wél duidelijk de koningin van haar eigen leven zijn. Ze heeft alles wat ze nodig heeft.” Laura: “Het was ons niet te doen om haar psychologische motivaties, haar verleden of haar toekomst.” Verónica: “Het gaat alleen om het vandaag. Ze leeft in het nu. Net als haar honden.”

Honden Verónica: “Alle honden, op één na, zijn van mij. Het zou onmogelijk zijn geweest dit met andere honden te doen. Ja, in Hollywood met getrainde dieren misschien. Alleen de galgo – een typisch ras uit onze regio – werd aan de roedel toegevoegd. Het zijn echte jagers; wie een galgo heeft, heeft nooit honger. Dat hoort natuurlijk bij deze vrouw.” Laura: “We ﬁ lmden met een kleine crew. Daarmee was het makkelijker om een rustige sfeer te creëren, voor bijvoorbeeld slaapscènes. We moesten echt leren om te wachten, want honden hebben hun eigen ritme. Als we op de set bij het huisje arriveerden, waren ze helemaal

uitgelaten. Dan repeteerden we net zo lang totdat ze rustig werden en bij Verónica gingen liggen.” Rotterdam Laura: “Het is een merkwaardig idee dat

de fi lm hier zijn internationale première beleeft en al onze vrienden en crew nog in Argentinië zijn.” Verónica: “Maar het is ook geweldig! We vinden allebei dat deze fi lm hier hoort.” Laura: “We kregen ook financiering van Hubert Bals Fonds voor de post-productie. De fi lm komt hier dus echt tot zijn recht.”

Benieuwd naar Laura: “De complete competitie! Maar als dat niet lukt, dan in elk geval de andere deels in Argentinië gemaakte ﬁ lms, zoals La obra del siglo en Parabellum.” Bright Future Verónica: “Ik zou in de toekomst

graag weer samenwerken. We zijn verschillend, maar complementair op meerdere fronten. En we respecteren elkaars manier van werken.” Laura: “We zijn elkaars kompas.” (MN)

La mujer de los perros – Verónica Llinás & Laura Citarella do 29 12:30 LantarenVenster 5 za 31 11:45 Cinerama 2

foto: Bram Belloni

Viral Syndromes)

Haruko’s Paranormal Laboratory 22:15 Pathé 5

HIVOS TIGER AWARDS COMPETITIE 2015

INTERNATIONAL FILM FESTIVAL ROTTERDAM

Cultuur maakt je rijker De BankGiro Loterij is de cultuurloterij van Nederland en hoofdpartner van International Film Festival Rotterdam. Samen met haar deelnemers steunt de BankGiro Loterij musea, monumenten, molens en festivals met 62 miljoen euro per jaar. Speelt u ook mee voor cultuur? Ga naar www.bankgiroloterij.nl

FESTIVALSHOP dramaserie documentaire dansfilm

animatie

speelfilm

NIEUWE COLLECTIE!

videoclip

Kom naar de festivalshop in de Doelen voor de merchandise van IFFR 2015

transmedia game korte film audiodrama jeugdserie

www.mediafonds.nl

foto: Mijn witte hemd / DrĂŠ DidderiĂŤns (Omroep Brabant, Zuidenwind Filmprodukties)

jeugddocumentaire

LINK

DOCUMENTAIRES

Kanu Behl over Titli

Vechten tegen het geweld in jezelf Titli wil weg. Weg van zijn twee overheersende broers, een stel gewelddadige autodieven. Weg van zijn manipulatieve vader en weg uit die armoedige achterbuurt in New Delhi. Makkelijker gezegd dan gedaan, zo is te zien in Titli, het indrukwekkende speelfilmdebuut van de Indiase regisseur Kanu Behl. Een rauw en realistisch familiedrama.

Kim Longinotto, sinds jaar en dag documentairemaker met hart voor vrouwenrechten, filmde Dreamcatcher in de straten van Chicago. Daar volgde zij, in haar typische direct cinema-stijl de ijzersterke Brenda Myers-Powell tijdens haar dagelijkse strijd tegen seksuele exploitatie van jongeren en prostituees. Die laatsten vallen vaak ten prooi aan gewelddadige pooiers en drugs. Schokkend, maar niet zonder hoop.

“Aan de reacties merk ik dat veel mensen buiten India zich in het verhaal herkennen”, zegt Behl, wiens film onder meer in Cannes draaide. “Daar ben ik blij om, want dat betekent dat er een emotionele kern is die de culturele context ontstijgt. Ik vermoed dat de herkenbaarheid zit in het feit dat het verhaal over een gezin gaat, met vijf sterke personages. Kijkers hebben altijd wel iemand in wie ze zich kunnen verplaatsen.” Aan de basis van het verhaal lag een krantenbericht dat Behl las over een bende autodieven. “Toen ik samen met Sharat Katariya het scenario schreef,

kwamen we erachter dat het geen misdaadfilm moest worden, maar meer een film die de oorsprong onderzoekt van al dat geweld in de Indiase samenleving. De criminelen in het script gingen we steeds meer zien als mensen van vlees en bloed. Het verhaal bevat ook ervaringen uit mijn eigen leven, zoals de moeizame relatie die ik had met mijn vader toen ik opgroeide.” De acteur die de vader speelt, heet Lalit Behl. Familie? “Ja, dat is mijn vader. Ik heb lang geaarzeld of ik dat wel zou doen. Of ik het aankon. Maar andere acteurs die auditie deden voor de rol bevielen me niet. Wat

foto: Nadine Maas

Tegen de achtergrond van een burgeroorlog betreden gelukszoekers de jademijnen in het noorden van Birma. Een levensgevaarlijke poging om snel rijk te worden. Omdat filmmakers hier niet welkom zijn, vroeg Midi Z hulp van filmende locals voor zijn documentaire Jade Miners. Hun compacte camera’s filmen het risicovolle werk, soms schokkerig maar altijd eerlijk.

uiteindelijk de doorslag gaf was het feit dat het mijn vader heel natuurlijk af zou gaan, omdat ik er de nodige dingen uit ons eigen verleden in verwerkte.” Eigen keuze

De in 1980 geboren Behl kreeg cinema met de paplepel ingegoten. Zijn vader werkte niet alleen als acteur, maar ook als producent en regisseur. Zijn moeder gaf acteerlessen en schreef scenario’s. Behl: “Ik leerde al op jonge leeftijd de basistechnieken: hoe je drama creëert, hoe je spanning oproept, de technische aspecten. Maar op een gegeven moment keerde ik mij van hen af, ik vond dat ze mij een richting in duwden die mij niet lag. Zij zijn sterk geworteld in theater, zoals veel Indiase cinema is. Dat was niets voor mij. Een tijdlang wilde ik niets met tv en film te maken hebben. Toen ik een jaar of achttien was, ontdekte ik de internationale cinema en dacht ik: wacht eens, zulke films worden ook gemaakt – dat wil ik ook. Het was belangrijk dat het mijn eigen keuze was om weer met film bezig te gaan.” In de woning van het patriarchale gezin waarvan Titli de jongste telg is, staat een foto van Titli’s grootvader die een belangrijke rol speelt in het verhaal. “Voor mij is dat de geest in het huis, wiens invloed nog altijd sterk voelbaar is”, zegt Behl. “De persoonlijkheid werkt door in de vader en de broers – en in Titli zelf. Het is een cyclus die hij moeilijk kan doorbreken. Aanvankelijk denkt hij dat hij strijdt tegen externe krachten, tegen het geweld dat hij bij zijn broers ziet, maar later komt hij erachter dat hij zelf niet heel anders is. Hij beseft dat de persoon tegen wie hij vecht, diep in hem zit.” (SM) Titli – Kanu Behl wo 28 19:00 Pathé 5, vr 30 09:00 Cinerama 6

Israëlische euthanasiecomedy scoort over de hele wereld

In het door staatspropaganda geregeerde Rusland weet Sergej Astahov dat hij als homoseksueel beter in de kast kan blijven. De actieve blogger bekeert zich tot orthodoxe pro-Poetin-aanhanger. In No Place for Fools verzamelde en monteerde Oleg Mavromatti diverse posts van de psychiatrisch behandelde bekeerling, die tussen zijn patriottische en christelijke toespraken door af en toe ‘vervalt’ in odes aan de mannenliefde.

Wat te doen met eenzame ouderen die om een praatje verlegen zitten? In Ik ben Alice worden sociale-zorgrobot Alice en drie dames op leeftijd met elkaar geconfronteerd. Door de ogen van deze caredroid worden eerst schuchtere reacties, later de uitgebreide verhalen van de vrouwen geregistreerd. Deze ontroerende documentaire van Sander Burger wisselt de opnames af met de visie van thuiszorgers en wetenschappelijk onderzoekers. Is dit ons voorland? (MN)

De een z’n dood…

Een film over sterven en afscheid nemen van je geliefden is al snel loodzwaar, maar filmmakersduo Sharon Maymon en Tal Granit slaagden erin hun euthanasiefilm The Farewell Party een flinke scheut geestigheid mee te geven. “Wij hebben van nature een humoristische kijk op de zaken.” In The Farewell Party nadert voor senioren in een Jeruzalems bejaardenhuis het onvermijdelijke einde. Een aldaar residerende vriendengroep gaat op zoek naar een manier om er een zo waardig mogelijk afscheid van te maken. Inventief, moedig en hartverwarmend – maar niet helemaal legaal. Hoewel de dood uiteraard een rol speelt in de film, zijn thema’s als vriendschap, liefde en zelfspot minstens zo belangrijk. Regisseurs Tal Granit en Sharon Maymon zijn geen stel, maar vormen wel degelijk een twee-eenheid. Ze maken elkaars zinnen af, kennen elkaar door en door en kunnen kibbelen als een oud stel. Dat krijg je als je al elf jaar hecht bevriend bent en samen de regiestoel deelt. Het leverde tot nu de korte films Mortgage (2006), To Kill a Bumblebee (2009) en Summer Vacation (2012) op. Met The Farewell Party maken ze hun speelfilmdebuut. Granit: “Als je zo intensief samenwerkt, zie je elkaar vaker dan je partner. We spreken elkaar elke dag, werken van vroeg tot laat en vaak ook in het weekend. Het maken van een film is een creatief proces en daar horen in ons geval veel hoog oplopende discussies bij.” Daarom gingen de twee zelfs in relatietherapie. Ze vertellen het met een lach, maar in werkelijkheid was het een doordachte stap. Granit: “We wilden handvatten hebben om op een constructieve manier met elkaar samen te werken.”

Rond dezelfde tijd bleek iemand uit Granits omgeving ook te zijn opgegeven. “Zij benaderde haar ziekte met humor en zelfspot. Heel bijzonder. Sharon en ik hebben onze ervaringen gecombineerd. Het onderwerp spreekt waarschijnlijk iedereen aan, want op een zeker moment gaat iedereen dood. Dat hebben we allemaal met elkaar gemeen. We wilden het publiek raken, maar het liefst op een komische manier. Het moest niet melodramatisch of sentimenteel worden. In de scenariofase besloten we dat deze rollen door komieken vertolkt moesten worden. Maar de in Israël bekende acteurs moesten vooral niet spelen alsof ze in een komedie zaten. Ze hebben een geweldige komische timing, dat is duidelijk voor iedereen die ze voor het eerst ziet. Ze hoeven niet grappig te doen; de humor komt voort uit de situatie zelf.” Granit: “Zo gaat dat bij ons ook, de humor komt door de manier waarop we het leven benaderen. We nemen

het niet te serieus.” Misschien trekt juist daarom een film met een beladen thema als euthanasie ook in het thuisland volle zalen. Maymon: “In het religieuze Israël bestaat geen euthanasiewetgeving: de beslissing over leven en dood ligt voor de meesten in de handen van God. Dus dat was tricky. Maar de film was evengoed een groot succes.” De reacties uit het publiek – thuis en in het buitenland, want het duo bezocht al screenings over de hele wereld – zijn tot hun grote geluk universeel. Granit: “Iedereen lacht precies op de momenten waarop wij hoopten dat ze zouden lachen. En overal ter wereld vragen mensen ons of dat suïcidekastje, dat door een van de personages in elkaar wordt geknutseld , echt is.” Dan, lachend: “Velen vroegen ons zelfs of ze het mogen gebruiken als hun tijd gekomen is.” (MN) The Farewell Party – Sharon Maymon & Tal Granit za 31 19:00 Pathé 5

Suïcidekastje

Dat is duidelijk gelukt bij de totstandkoming van deze dramedy, zoals ze The Farewell Party zelf omschrijven. Maymon: “We waren erbij toen de oma van mijn ex stierf. Ze was terminaal en het was overduidelijk dat de dood voor haar een verlossing zou zijn van de pijn en het lijden. Toen het zover was, kwamen verplegers haar kamer binnen rennen. Die hebben een half uur lang geprobeerd haar te reanimeren. Absurd. Laat haar toch gaan! Natuurlijk is een sterfbed verdrietig, maar het einde kan ook een opluchting zijn.”

foto: Bram Belloni

Het verlies van zijn zusje, dat door een ongeval om het leven kwam, laat Rob Krikke niet los. Hij is een acteur met het syndroom van Down en hij werkt intensief aan een toneelstuk over haar dood. Documentairemaker Dré Didderiëns filmt in het intieme Mijn witte hemd Krikkes moeizame rouwverwerkingsproces. Visueel dichterlijk en vaak confronterend, maar vol mededogen.

INTERNATIONAL FILM FESTIVAL ROTTERDAM

Waarom staat er op deze pagina geen foto van u?

“Dat zou mijn positie bij de BBC ondergraven. Om mijn verhalen optimaal te brengen, moet ik zelf zo veel mogelijk vanuit de achtergrond opereren. Een verteller mag niet tussen de vertelling en het publiek gaan staan. Het internationale debat wordt al genoeg verstoord door onze celebrity-cultuur.” Bitter Lake is gemaakt voor BBC iPlayer. Hoe is het om de film hier op het Cinerama-scherm te zien?

“Geweldig. Dat grote formaat was voor mij ook nieuw. Het geeft stof tot nadenken dat een fi lm tegenwoordig in de eerste plaats bestemd is voor een digitaal kanaal, en als extraatje in een bioscoopzaal belandt. De verhoudingen in het medialandschap zijn onomkeerbaar aan het veranderen. Met een speelduur van twee uur en een kwartier past Bitter Lake niet in het dwingende televisiestramien. Uiteraard had ik het geheel in drie afgepaste delen kunnen opsplitsen, maar dat is me veel te afgebakend. Ik wil niet voor mensen bepalen wanneer ze mijn fi lm zien. Het is de bedoeling de fi lm te kijken zoals je een boek leest. Dat leg je even weg om thee

te zetten, of je bladert terug naar een eerdere passage. Ik hoop dat het internet publiek mijn ﬁ lm regelmatig stopzet, bijvoorbeeld voor een plaspauze, en terug- en vooruitspoelt om de eigen gedachten te kneden. Een complex verhaal past niet in de gestandaardiseerde opzet van televisie.” De kosten van uw film zijn minimaal.

“Omdat ik bestaand materiaal gebruikte, had ik een heel klein budget, in totaal ongeveer twaalfduizend pond. Het gros daarvan is afgedankt materiaal dat staat opgestapeld in de kelders van de BBC, waar niemand ernaar omkijkt. Absurd: cameramensen gaan naar de brandhaarden van de wereld om onder gevaarlijke omstandigheden kostbare opnames te maken. Die sturen ze naar Londen, waar de nieuwsredactie er tien tot twintig seconden uitknipt. Die fragmentjes worden vervolgens eindeloos herhaald en bepalen het publieke beeld. Een ﬂagrante vertekening van de waarnemingen door de cameramensen ter plekke. De rest verdwijnt in de archieven. Met die ‘collateral footage’ ga ik aan de slag. Voor Bitter Lake had ik maar liefst 26 terabyte aan gedigitaliseerd materiaal op de harde schijf staan. Dat draai ik dan maandenlang

af op mijn laptop. Het meeste is dodelijk saai, dus dat spoel ik versneld door. Maar soms komt er iets bruikbaars voorbij, daar ik ga dan mee spelen. Ik bouw mijn verhaal op zoals een schrijvende journalist: de ruwe lijn van het betoog zit in mijn hoofd en die krijgt gaandeweg gestalte met het vergaarde materiaal. Het montageproces is vergelijkbaar met schrijven. Daarom monteer ik alles zelf. In hooguit drie maanden moet de montage klaar zijn, anders gaat de frisheid eraf.” Geven uw filmessays op hun beurt ook geen vertekend beeld van de werkelijkheid?

“Mag ik u corrigeren? Ik zou ze geen essays noemen, maar journalistieke verhalen. Ik ben ook geen historicus, maar een politiek beschouwer. In de jaren 80 fabriceerde ik voor tv allerlei troep. Dat was leuk. Pratende en zingende en dansende honden – dat werk. Iemand die grappig probeert te zijn, is dat zelden. Dus richtte ik me op mensen die niet grappig doen, maar het zijn. En dieren. Die hebben ook geen last van ijdelheid. In de jaren 90 stapte ik over op de internationale politiek, met toepassing van mijn eerdere methodes. Met humor kun je de boodschap overbrengen, want niemand luistert naar

INTERNATIONAL FILM FESTIVAL ROTTERDAM

al te ernstige journalisten. Het is de kunst de clichébeelden te doorbreken. Een schilderij als de Mona Lisa mag dan meesterlijk zijn, maar geen mens kan er nog onbevangen naar kijken. Zo werkt dat ook bij oorlogsbeelden, hoe gruwelijk ook. Als je de kijker aan het denken wilt zetten, zul je met iets ontregelends moeten komen.” Zoals het minutenlange fragment van een gewapende soldaat in Afghanistan die met een vogel speelt. Of de bizarre les van een Britse onderwijzers aan een groep Afghaanse kinderen over de conceptuele kunst van de dada-beweging.

“Die juweeltjes zaten weggestopt in een kast, stof te vergaren. Met Bitter Lake ging ik extremer te werk dan ooit. Dat zijn daar rake voorbeelden van. Dus om op uw vorige vraag terug te komen: ja, ook ik manipuleer. Maar dat doe ik om tegen de stroom in te gaan, om alternatieve beelden tegenover de heersende te plaatsen. Simpliﬁceren is op zich niet erg, het gaat erom hóe je simpliﬁceert. Ik probeer de valse voorstelling van zaken, waarop onze machthebbers zich baseren, te kantelen. Het idee van de strijd van goed tegen kwaad, van helder en duister, van wij en zij.”

Adam Curtis blijft graag achter de schermen

‘HET IS DE KUNST CLICHÉBEELDEN TE DOORBREKEN’ In een geheim hoekje van de BBC-archieven heeft documentairemaker Adam Curtis (1955) de geschiedkundige collagefilm Bitter Lake samengesteld. Daarin betoogt hij dat de westerse mogendheden zich bij hun interventies in Afghanistan, sinds de Tweede Wereldoorlog tot heden, baseren op een vereenvoudigd en vals beeld. Zondag beleefde de film zijn wereldpremière op IFFR én op iPlayer, BBC’s Uitzending gemist. Een gesprek met de piekfijn gesoigneerde doch zeer cameraschuwe Curtis.

Dat idee is toch niet nieuw? De Tweede Wereldoorlog geldt al generaties lang als ijkpunt van een duidelijke strijd tegen het kwaad.

“Ik ben blij dat u de Tweede Wereldoorlog aanhaalt. Stelregel is dat degene die de nazi’s erbij sleept de discussie heeft verloren, maar nu komt het mooi van pas. Onze zwart-witvisie is achteraf op de Tweede Wereldoorlog geprojecteerd, vooral toen de verschrikkingen van de Holocaust bekend werden. In die jaren zelf was de situatie veel diffuser. Stalin sloot een pact met Hitler, dat Hitler vervolgens verbrak, waarop Stalin plotseling in het goede kamp belandde. Toen Hitler eenmaal verslagen was, begon het Westen zijn strijd tegen de communisten en was Stalin weer de grote vijand. Die primitieve visie is feitelijk pas ná de Tweede Wereldoorlog ontstaan. Als in een oude western, waarin de held alleen maar de slechterik hoeft neer te knallen om de boel te redden. Met Ronald Reagan kreeg het Westen in de jaren 80 een leider die zo dacht. Met de val van het communisme in 1989 ontstond er een vacuüm in dat vijanddenken, maar dat werd snel opgevuld door de radicale islam. Gevolg is dat de rollen van bondgenoten en tegenstan-

ders voortdurend wisselen en we eigenlijk geen benul hebben of we een vijand bestrijden of deze juist in het zadel helpen.” U gebruikt een fragment uit de komedie Carry on... Up the Khyber, waarin een Britse commandant zegt: ‘We’re British, we do nothing!’ Is dat de oplossing?

“Die Carry on-ﬁ lm bespot de cynische koloniale houding van het grote Britse Rijk. De nieuwe Britse houding, vervat in de persoon van Tony Blair, neigt naar het andere uiterste. In wezen was Blair een idealist met een naïef wereldbeeld. Ik denk dat hij oprecht geloofde in zijn fantasie van nobele krachten die de mensen gaan redden uit de klauwen van het kwaad. Maar daarmee sloeg hij de plank volledig mis, want de feitelijke verhoudingen zijn ingewikkelder en weerbarstiger.” Maar als Blair en Bush zelf overtuigd waren van hun boodschap, mag hun verkondiging daarvan dan wel propaganda worden genoemd?

“Absoluut! Als de paus preekt over een God waar hij waarlijk in gelooft, is dat toch ook propaganda. De vraag is of de boodschap betekenisvol is

of baarlijke nonsens. Maar er bestaat niet zoiets als ‘schone propaganda’. Dwaling en misleiding, bewust of onbewust, zijn nooit positief. Neem het telkens wisselende media-imago van een intrigerende ﬁguur als de Libische dictator Khadafﬁ. Die heeft tijdens zijn lange rol op het wereldtoneel alle stadia doorlopen, van vriend tot vijand en weer terug. Hij wordt vooral herinnerd als schurk, maar Nelson Mandela, een indiscutabel icoon van het goede, heeft veel aan hem te danken en is hem altijd blijven steunen. Wat zegt dat over ons? Dat wij niet weten waar we staan. Vooral de linkervleugel van ons politieke spectrum, die steeds naar rechts blijft schuiven, is sinds de jaren 80 het noorden kwijt.” GroenLinks, een Nederlandse politieke partij waar eind jaren 80 de communisten en pacifisten in zijn opgegaan, steunde enkele jaren geleden de Nederlandse deelname aan de oorlog in Afghanistan. Zou u, in de lijn van dat Carry on-citaat, pleiten voor een passieve houding? Kunnen de westerse landen de ontwikkelingen elders niet beter op hun beloop laten?

“Nee, dat zou cynisch zijn en veel te makkelijk.

Soms moeten we het zo laten, en soms moeten we wel iets doen. Kijk, het militaire ingrijpen in Afghanistan was waanzin. Onschuldige burgers mogen we echter nooit aan hun lot overlaten. In Syrië moeten we veilige havens creëren voor de talloze vluchtelingen, die onze bescherming verdienen. We kunnen nooit genoeg humanitaire hulp geven, daar hoeven we niet zuinig mee te zijn. Maar als een cowboy in het wilde weg schieten... dat is ronduit krankzinnig. Als je met grof geweld ingrijpt in een situatie die je niet begrijpt, richt je alleen maar schade aan waarvan je de gevolgen niet kunt overzien. Dan laat je een spoor van vernieling achter. En dat eindigt niet in Afghanistan. Met de recente gebeurtenissen in Parijs is alles weer even heel dichtbij, maar het is ook een puinhoop in Oekraïne, in Irak, in Libië, in Nigeria en ga zo maar door.” Dat klinkt pessimistisch.

“O, maar dat ben ik allerminst. Ik heb het gevoel dat we ons op een kantelpunt in de geschiedenis bevinden, net als in 1989, en dat het de goede kant op gaat kantelen.” (PvdG) Bitter Lake – Adam Curtis vr 30 21:15 Cinerama 3, za 31 09:15 Pathé 2

Bitter Lake Op 14 februari 1945 ontmoette de Amerikaanse president Roosevelt aan boord van een Amerikaans marineschip koning Abdulaziz van Saoedi-Arabië. Dat gebeurde op het Great Bitter Lake, dat het noordelijk en zuidelijk deel van het Suezkanaal verbindt. Bij dat topoverleg werd de deal gesloten dat Amerikaanse oliemaatschappijen naar olie mochten boren op het Arabisch schiereiland – wat het Arabische koningshuis

scheepsladingen oliedollars zou opleveren – als de VS zich verder niet zou bemoeien met het geloof van de Arabieren. Zo kreeg het wahabisme, een fundamentalistische stroming binnen de islam aangehangen door de Saoedi’s, grote invloed in de moslimwereld – tot in Afghanistan. Aan de hand van materiaal uit de BBC-archieven (ongebruikt reportagemateriaal, oude nieuwsﬂitsen en speelﬁ lmfragmenten)

INTERNATIONAL FILM FESTIVAL ROTTERDAM

schetst Adam Curtis (1955) de Afghaanse geschiedenis sinds de Tweede Wereldoorlog tot heden. Curtis voorziet de ﬁ lmcollage, waarin het wapen van de humor niet wordt geschuwd, zelf van droog commentaar. De verhouding met de westerse mogendheden staat daarin centraal, met als mikpunt het vertekende beeld waarop westerse machthebbers hun oorlogszuchtige besluitvorming baseren.

INFORMATIE & TICKETVERKOOP INFO & TICKETS PRIJZEN

Online tickets kopen NORMAAL

MET KORTING*

€ 11 € 8

€8 €5

Film Mid-length ﬁlms

* voor Tiger Friends, bezoekers met Tiger Discount, CJP’ers en studenten die een geldige collegekaart kunnen tonen

VOORDEELPASSEN Tiger Discount Tiger Friends-pas Tiger Friends Unlimited-pas INFO & TICKETS Unlimited Pas

de Doelen Kruisplein 40

€ 18 € 50 € 410 € 360

per jaar per jaar

Tickets aan de kassa Centraal Station Stationsplein Tickets voor alle voorstellingen en de speciale evene-

menten kunt u kopen aan de Centrale Kassa in de

Doelen,LOCATIONS alsmede aan de kassa’s van LantarenVenster, FESTIVAL Pathé en Cinerama. Op die locaties is de kassa open van 1 de Doelen 09:00 Kruisplein 40 uur tot een kwartier na aanvang van de laatste voorstelling. 2 Rotterdamse Schouwburg Schouwburgplein 25

3 Pathé Schouwburgplein Schouwburgplein 101

4 Cinerama Filmtheater Westblaak 18

5 LantarenVenster Otto Reuchlinweg 996

6 Oude Luxor Kruiskade 10

7 WORM ONS Boomgaardsstraat 71 8 PrintRoom

Schietbaanstraat 17

urg9 Suburban PS Botersloot 44a

n 10 Hotel nhow Rotterdam Wilhelminakade 137

11 Hilton Hotel Weena 10

12 Hotel Central Kruiskade 12

13 Politiegalerie

Witte de Withstraat 25

14 Witte de With Center for Contemporary Art Witte de Withstraat 50

15 V2_

Eendrachtsstraat 10

16 Piet Zwart Institute Karel Doormanhof 45a

17 Mauritsweg 40 Mauritsweg 40

• Ga naar IFFR.com. • Kies eventueel eerst uw voordeelpas, dan uw ﬁlm(s). Betaal met iDeal of met uw creditcard (IFFR brengt geen transactiekosten in rekening). • U ontvangt een aankoopbewijs in de mail met daarin een link naar het e-ticket (bij bepaalde passen of kortingsmogelijkheden worden geen tickets toegezonden*). De aangeschafte e-tickets ontvangt u per mail en kunt u thuis printen op A4-formaat. Met dat printje kunt u in Rotterdam rechtstreeks doorlopen naar de zaal, waar de unieke barcode wordt gescand. * Heeft u Tiger Discount of een Tiger Friends-, Tiger Friends Unlimited-, of Unlimited Pas? Uw tickets worden op de betreffende pas geladen.

Nieuw: Toegang tot de zaal met de smartphone

Uw aangeschafte tickets zijn in de IFFR-app voor iOS of Android terug te vinden. Via het menu-item ‘MyTickets’ ziet u de barcodes van uw tickets, die zo dus ook vanaf uw smartphone gescand kunnen worden. Let wel: bij oudere telefoons of bij een lage

schermhelderheid kunnen scanproblemen ontstaan. Zet daarom de helderheid van uw beeldscherm voluit. De IFFR 2015-app voor smartphone en tablet is gratis te downloaden in de AppStore voor iOS of via Google Play voor Android. Voordelig uit met Tiger Discount

De Tiger Discount kost €18 en geeft €3 korting op elk regulier ﬁlmticket, u betaalt dan €8 per ﬁlm. U kunt de persoonsgebonden discount kopen bij de kassa’s op de festivallocaties en via IFFR.com/tigerdiscount. Let op: pas ná afronding van laatstgenoemde transactie kunt u tickets met korting kopen. Last Minute Tickets

Tickets die één uur voor aanvang van de film nog niet verkocht zijn, gaan in de verkoop met 50 procent korting. De prijs voor een reguliere filmvertoning is dan €5,50, voor een mid-length filmvertoning €4. INFO & TICKETS Met de trein naarKruisplein IFFR? De NS40 biedt festivalgangers voor €18 een speciaal dagretour Rotterdam aan. Centraal Station Meer info via IFFR.com/NS.

Stationsplein

INFO & TICKETS FESTIVAL LOCATIONS de Doelen Kruisplein 40

12 Hotel Central

Westblaak 18

Kruisplein 40

5 LantarenVenster Otto Reuchlinweg 996 2 Rotterdamse Schouwburg Schouwburgplein 25 6 Oude Luxor 3 Pathé Schouwburgplein Kruiskade 10 Schouwburgplein 101 7 WORM 4 Cinerama Filmtheater Boomgaardsstraat 71 Westblaak 18 8 PrintRoom Schietbaanstraat 17 5 LantarenVenster Otto Reuchlinweg 996 9 Suburban PS Botersloot 44a 6 Oude Luxor Kruiskade 10 10 Hotel nhow Rotterdam Wilhelminakade 137 7 WORM Boomgaardsstraat 71 11 Hilton Hotel Weena 10 8 PrintRoom Schietbaanstraat 17 12 Hotel Central Kruiskade 12 9 Suburban PS Botersloot 44a 13 Politiegalerie 10 Hotel nhow Rotterdam Witte de Withstraat 25 Wilhelminakade 137 14 Witte de With Center for Contemporary Art 11 Hilton Hotel Witte de Withstraat 50

12 Hotel Central

15 V2_

13 Politiegalerie

16 Piet Zwart Institute

Eendrachtsstraat 10 Karel Doormanhof 45a

17 Mauritsweg 40 14 Witte de With 40 Center for ContemporaryMauritsweg Art Witte de Withstraat 50

15 V2_

Eendrachtsstraat 10

16 Piet Zwart Institute Karel Doormanhof 45a

17 Mauritsweg 40 Mauritsweg 40

Rio y s s u

Botersloot 44a

3 Pathé Schouwburgplein

1 de Doelen

ith P w n atio tin s r e conv rsus Pu ge n I 0 e a 13:0 Pussy v ot on St i 0 16:0 Pussy R 0 21:0

9 Suburban PS

11 Hilton Hotel

Schouwburgplein 25

Schouwburgplein 101

Witte de Withstraat 25

Schietbaanstraat 17

2 Rotterdamse Schouwburg

FESTIVAL LOCATIONS 4 Cinerama Filmtheater

Kruiskade 12

8 PrintRoom

10 Hotel nhow Rotterdam

Kruisplein 40

Centraal Station Stationsplein

Treedt toe tot de vriendenclub van het festiStationsplein val via IFFR.com/tigerfriends en IFFR legt u in de watten met kortingen, exclusieve aanFESTIVAL LOCATIONS biedingen én voorrang bij de kaartverkoop. Met een bijdrage van 1 de Doelen €50 per jaar bent u Tiger Friend en Kruisplein 40maakt u het mede mogelijk om mooie, vernieuwende en bijzondere 2internationale Rotterdamse Schouwburg films naar Schouwburgplein 25 Rotterdam te halen. De vriendenvoordelen zijn: 3• Pathé Schouwburgplein een speciale pas waarmee u €3 korting Schouwburgplein 101 ontvangt op elk regulier filmticket en 4 Cinerama Filmtheater kortingen op speciale filmdagen en – Westblaak 18 events (zie IFFR.com/tarieven); tien procent korting op alle festivalartikelen 5• LantarenVenster Otto Reuchlinweg uit onze webshop en996 onze Festival Shop; • geen gedoe meer met 6 Oude Luxor papieren tickets; • Kruiskade uitnodigingen 10 voor IFFR-activiteiten na het festival, zoals speciale voorstellingen 7 WORM en evenementen. 71 Boomgaardsstraat

1 de Doelen

Weena 10

ary Art

de Doelen

NS-korting

de Doelen

Voorrechten Kruisplein 40 voor Tiger Friends! Centraal Station

INTERNATIONAL FILM FESTIVAL ROTTERDAM

Wilhelminakade 137 Weena 10

Kruiskade 12

13 Politiegalerie

Witte de Withstraat 25

14 Witte de With Center for Contemporary Art Witte de Withstraat 50

15 V2_

Eendrachtsstraat 10

16 Piet Zwart Institute Karel Doormanhof 45a

17 Mauritsweg 40 Mauritsweg 40

DIRECTED BY

ROOM #429 Bright Future

‘Een nieuw essay over menselijk begrip’, luidt de officiële ondertitel van Cosmodrama, de nieuwste film van de Franse filmmaker en videokunstenaar Philippe Fernandez (1958). Wie in 2009 zijn eerste speelfilm Léger tremblement du paysage op IFFR zag, of een van de vier korte films die hij daarvóór maakte, weet dat dat altijd de ondertitel kan zijn: met onderkoelde humor presenteert Fernandez zijn universum als een verwarrende fabel, met een prikkelende diepzinnigheid filosoferend over de evolutie van de mens en zijn plaats in het universum. Cosmodrama 12:30 Cinerama 7

Wat casting betreft bleef Los hongos-regisseur Oscar Ruiz Navia dicht bij huis. Zo speelt zijn vader zichzelf en is de oma in de film in werkelijkheid een oudtante. Op zijn Rotterdamse hotelkamer wordt het gezegde ‘life imitates art’ weer eens bewaarheid, als Oscar met zijn neefje in Colombia Skypet. Deze Manuk krijgt namelijk ook in Los hongos een belletje. Hier vertelt Oscar hem alles over zijn Rotterdamse avonturen. Foto: Nichon Glerum.

Thierry Knauff over Vita brevis

Korte film met lange adem Werk nooit met dieren. Draai nooit op het water. Houd kinderen van je filmset. Drie klassieke Hollywood-wetten die de Waalse filmdichter Thierry Knauff vrolijk aan zijn laars lapt voor de middellange film Vita brevis, die de korte levensloop van eendagsvliegen gebruikt als metafoor voor de kwetsbaarheid van het leven. “Vita brevis is geen natuurdocumentaire”, verzekert Thierry Knauff, “maar een filmisch gedicht, dat zich onder eendagsvliegen begeeft. Ze staan symbool voor de kwetsbaarheid van het leven. Deze insecten leven twee jaar als nimf onder water voordat ze bovenkomen en de metamorfose ondergaan voor hun korte volwassen leven. In die ongeveer vier uur moeten ze een partner vinden, copuleren en zich reproduceren. Maar tegelijkertijd zijn ze uiterst kwetsbaar: er liggen allerlei jagers op de loer, en als hun vleugels nat worden, kunnen ze niet meer vliegen.” Uit de ruim tweeduizend soorten eendagsvliegen koos Knauff de grootste variant. “Deze soort komt maar op drie plekken ter wereld voor. Er dienen allerlei factoren exact goed te zijn voordat ze tot wasdom komen. Dat gebeurt maar een paar dagen in het jaar, en niet eens élk jaar. Ik moest leren denken als een eendagsvlieg om aan te voelen wanneer ze zich zouden ontpoppen!”

Limelight

In plaats van militaire dienst vervulde Christian Petzold (1960) zoals veel Duitse jongeren een sociale dienstplicht. Het bracht hem op het pad van de cinema: in de filmclub van jongerenorganisatie YMCA vertoonde hij films aan probleemjongeren. Die combinatie van cinema en sociale betrokkenheid tekent ook zijn politiek geladen werk, dat het Duitse verleden onder de loep neemt. Zo ook zijn nieuwste film Phoenix, zijn zesde samenwerking met actrice Nina Hoss, die hier als verminkte overlevende van de concentratiekampen Nelly in het Berlijn van net na de Tweede Wereld oorlog zoekt naar haar echtgenoot. Phoenix 20:00 Jurriaanse Zaal

De veertig minuten lange film is even kwetsbaar als zijn hoofdrolspelers. “Er is geen dialoog, het vertelt geen verhaal in de conventionele zin. Het is een compositie. De film werd gedraaid zonder geluid; elke waterdruppel en vleugelslag die je hoort, is apart opgenomen. Dat moest ook wel: we zaten op een boot met een luide motor, en er was een snelweg vlakbij. Zelfs miljoenen vliegende eendagsvliegen samen maken dan nog steeds maar een fluistergeluidje. En zelfs áls het zou lukken om dat geluid op te nemen, dan klonk het nog niet realistisch. Dat is het proces waar kunstenaars constant mee bezig zijn: je creëert iets artificieels om de werkelijkheid te kunnen tonen.” Knauff is blij dat hij in Rotterdam een vruchtbare voedingsbodem vindt voor zijn soort film. “Ik kom hier al mijn hele carrière. De allereerste vertoning van mijn eerste film was hier, bijna dertig jaar geleden, nog in de tijd van Hubert Bals. Dus er is een groot wederzijds respect en vertrouwen. Dat is belangrijk in een tijd dat de filmcultuur steeds meer wordt genormaliseerd. Daar dienen we ons tegen te verzetten, er moet ruimte blijven voor films buiten de mainstream.” De natuur beslist

Al met al besloegen de opnames voor deze ogenschijnlijk eenvoudige film maar liefst vijf jaar. “Dat lijkt misschien lang, maar als je er net even anders naar kijkt, is het juist razendsnel gegaan. We moesten

foto: Felix Kalkman

Realiteit is niet realistisch

dealen met de natuur: die nam de beslissingen, niet wij. Bovendien hadden we elk jaar slechts een handjevol draaidagen, en geen enkele uitwijk voor repetities of tweede kansen. Neem je een scène op in de metro en je mist iets, dan kom je een half uur later – of desnoods de volgende dag – terug om het opnieuw te filmen. Als wij iets misten, moesten we gelijk een jaar wachten! Aan de andere kant: als ik een film had gemaakt over een passerende komeet, had ik 75 jaar moeten wachten op de volgende kans. Dat is nu eenmaal het spel.” Voor Knauff is al dat werk, nu Vita brevis eenmaal

af is, bijzaak. “Ik houd niet zo van de neiging om in de media film terug te brengen tot het maakproces. Het werk moet onzichtbaar zijn. Wanneer je van een lekkere maaltijd geniet, ben je ook niet bezig met hoeveel tijd het de kok kostte om hem te bereiden, of hoe heet het vuur was onder de pan. Ik maak films waarover je moet nadenken; je moet ze voelen.” (JB) Vita brevis – Thierry Knauff wo 28 12:00 Cinerama 3, za 31 17:00 LantarenVenster 6

INTERNATIONAL FILM FESTIVAL ROTTERDAM

Spectrum

Wie de eerdere speelfilms van de Deense regisseur Michael Noer (1978) heeft gezien, het gevangenisdrama R (Tigerkandidaat in 2010) of misdaadfilm Northwest (genomineerd voor de Big Screen Award in 2013), verwacht misschien iets anders dan Key House Mirror als derde in die rij – Noer zelf omschreef de film in een interview als “een comingofage liefdesdrama over bejaarden”. Toch hanteerde Noer dezelfde semiimproviserende werkwijze voor zijn nieuwe film, die een zeer persoonlijk uitgangspunt had: Noer beloofde zijn oma dat hij nooit zou laten gebeuren dat zij in een bejaardenhuis terecht zou komen, maar moest die belofte breken. (JB) Key House Mirror 18:45 Pathé 4

09.00

PUBLIC SCREENINGS

Oude Luxor de Doelen Jurriaanse Zaal

11.00

13.00

14.00

WF In Conversation WF EP with Pussy Riot 13:00 – 13:50

BF The Lesson Kristina Grozeva/Petar Valchanov 13:00 – 14:47

SP Today

Rip-Off

16.00

17.00

18.00

19.00

IFFR Live

hemd

20.00

LL Phoenix

21.00

22.00

WF + Pussy Riot on Stage EP 21:00 – 23:00

Christian Petzold 20:00 – 21:50

RG Beyond Clueless Charlie Lyne 19:45 – 21:14 Brave Talk

A Corner of Heaven Zhang Miaoyan 19:30 – 21:29

di significato

BF La creazione

Simone Rapisarda Casanova 19:45 – 21:15

Nicolas Steiner 21:45 – 23:45 Aïssa

Stranded in Canton Måns Månsson 21:45 – 23:10

23.00

BF Sam Klemke’s Time Machine Matthew Bate 22:00 – 23:34

TG Haruko’s Paranormal Laboratory Lisa Takeba

on Thursday

RR Orgy of the Devil and ...

Shipwreck

Transatlantique Félix Dufour-Laperrière 22:00 – 23:27 combined programme 22:00 – 23:24

RG Vanity Fables

Hometown diverse regisseurs 21:45 – 22:55

Playground

Edmund Yeo 22:15 – 00:23

24.00

BF River of Exploding Durians

Ivan Cardoso 22:15 – 23:17

Andrew Kötting 22:00 – 23:34

RR Swandown

André Novais Oliveira 22:30 – 00:18

BF She Comes Back

Ismail Basbeth 22:00 – 23:20

to the Moon

TG Another Trip

TG Videophilia (and Other Viral Syndromes) Juan Daniel Fernández Molero 21:30 – 23:13

TG Above and Below

Cédric Anger 22:00 – 23:51

LL La prochaine fois je viserai le coeur

Olaf de Fleur Johannesson 20:30 – 22:03

SP Brave Men’s Blood

The Sky Above Us Marinus Groothof 19:00 – 21:00

LL Tu dors Nicole Stéphane Lafleur 20:00 – 21:33

Wang Haolin 19:30 – 20:56

BF Erdos Rider

Lee Kwang-Kuk 18:45 – 20:24

Interpretation

BF A Matter of

Let op: De duur van een vertoning in het Blokkenschema is een indicatie; een introductie of Q&A is niet meegerekend.

15.00 WF Pussy Versus EP Putin Gogol ‘s Wives 16:00 – 17:00

BF Los hongos Oscar Ruiz Navia 16:30 – 18:13

RR Ich seh, Ich seh Veronika Franz/Severin Fiala 16:00 – 17:39

Evgeny Ruman 16:00 – 17:32

BF The Man in the Wall

LL Tussen 10 en 12 Peter Hoogendoorn 15:15 – 16:25

EP This Is My Land Tamara Erde 15:30 – 17:03

SP Key House Mirror Michael Noer 18:45 – 20:15

TG La obra del siglo Carlos M. Quintela 15:30 – 17:10

BF Titli

BM OBR#6

SP Le paradis Alain Cavalier 19:30 – 20:40 Edward Yang 19:15 – 21:04

RG The Terrorizers

Bruce McClure 18:15 – 19:30

Miike Takashi 19:00 – 20:58

SP As the Gods Will

Michael Brynntrup 19:00 – 21:05

RR Jesus – Der Film

Marat Sarulu 18:45 – 21:43

SP The Move

Céline Sciamma 19:00 – 20:52

LL Girlhood

BF Battles Isabelle Tollenaere 19:15 – 20:45

Dré Didderiëns 19:15 – 20:25

SP Mijn witte

Kanu Behl 19:00 – 21:05

TG Tired Moonlight Britni West 15:45 – 17:03

TG Vanishing Point Jakrawal Nilthamrong 15:15 – 16:55

BF Siti

+ When Marnie Was There

ML Zivan Makes a Punk Festival Ognjen Glavonic 17:00 – 18:04

Yonebayashi Hiromasa 16:00 – 17:43

Eddie Cahyono 15:15 – 16:43

an Age

WF The Strange Eyes of Dr. Myes Nancy Andrews 17:00 – 18:16

Rosie Stapel 16:45 – 18:23

Portret van een tuin

TG Impressions of a Drowned Man +

Kyros Papavassiliou 16:45 – 18:07

Jang Jin 17:00 – 19:01

JJ The Quiz Show Scandal

No Men Beyond This Point Mark Sawers 16:45 – 18:08

MY BBY 8L3W

Joanna Lombardi 17:30 – 19:02

BF Solos

Woo Ming Jin 16:30 – 17:57

SP The Second Life of Thieves

Chinlin Hsieh 15:00 – 16:49

TS Tiger Awards Competition for Short Films 1 14:30 – 15:42

SP Toto and His Sisters

Alexander Nanau 14:15 – 15:48

JJ Guns and Talks Jang Jin 14:00 – 16:01

RG Flowers of Taipei – Taiwan New Cinema

Ana Lungu 14:00 – 15:21

Bruno Safadi/ Ricardo Pretti

SP The End of

Cem Kaya 14:00 – 15:36

RG Remake, Remix,

Reza Mirkarimi 13:00 – 14:27

TG Parabellum

12.00

Woensdag 28 januari 10.00

Kim Dong-Hoo 10:00 – 11:40

EP Made in China

BF Crumbs Miguel Llansó 09:15 – 10:23

Lukas Valenta Rinner 12:15 – 13:30

SP La scuola d’estate

brevis

Return to Aeolus Street

João Bénard

BF Cosmodrama

da Costa Manuel Mozos 11:30 – 13:00 Philippe Fernandez 12:30 – 14:15

SP Desaparadiso Khavn 12:00 – 13:15

ML Rib Gets in the Way Steve Reinke 12:00 – 12:52 RG Dust in the Wind Hou Hsiao-hsien 11:30 – 13:20

WF Self-portrait of a Dutiful Daughter

Héctor Gálvez Campos 12:30 – 14:04

BF NN

Knauff 12:00 – 12:40

ML Vita

SP Cavalo Dinheiro Pedro Costa 12:15 – 13:59

Catarina Mourao 12:15 – 14:00

SP The Wolf’s Lair

Jacopo Quadri 12:45 – 14:12

Aditya Vikram Sengupta 12:30 – 13:54

BF Labour of Love

TS Tiger Awards Competition for Short Films 2 09:30 – 10:45

Many Moons

RR Landscape with Jaan Toomik 09:15 – 10:45

BF Alive Park Jung-Bum 09:45 – 12:40

SP Letters to Max Eric Baudelaire 09:30 – 11:13

Mami Sunada 09:30 – 11:28

RG Kingdom of Dreams and Madness

Midi Z 09:00 – 10:44

SP Jade Miners

de Doelen Willem Burger Zaal Schouwburg Grote Zaal Pathé 1

Pathé 2

Pathé 3

Pathé 4

Pathé 5

Pathé 6

Pathé 7

Cinerama 1

Cinerama 3

Cinerama 5

Cinerama 6

Cinerama 7

LantarenVenster 1

Kevin Jerome Everson 09:00 – 17:00

24 Park Lanes

LantarenVenster 2

LantarenVenster 4

LantarenVenster 5

LantarenVenster 6

HIVOS TIGER AWARDS COMPETITIE

De hoofdcompetitie van het festival. Veertien talentvolle ﬁlmmakers strijden met een eerste of tweede lange (speel)ﬁlm om drie gelijkwaardige Tiger Awards.

TIGER AWARDS COMPETITIE VOOR KORTE FILMS

De kracht van kort. Twintig nieuwe ﬁlms uit de korteﬁlmselectie strijden om een van de drie gelijkwaardige Canon Tiger Awards for Short Films.

BRIGHT FUTURE

De toekomst van de cinema zie je hier. Eerste of tweede (speel)ﬁlms van regisseurs die aan de start van hun carrière al blijk geven van een frisse en eigenzinnige kijk op ﬁlm.

SPECTRUM

Actuele en krachtige speelﬁlms en documentaires van de grote meesters, veteranen en gevestigde namen die een essentiële bijdrage leveren aan de internationale cinema.

LIMELIGHT

SH ML

Films van aansprekende namen, prijswinnaars van grote filmfestivals, en andere in het oog springende films die na IFFR in de Nederlandse filmtheaters te zien zullen zijn.

AS LONG AS IT TAKES: SHORT & MID-LENGTH

De vele korte films worden gebundeld in verzamelprogramma’s, en als voorfilm, installatie of onderdeel van een performance vertoond. Daarnaast wordt de middellange film in de schijnwerpers gezet.

SIGNALS: JANG JIN

Retrospectief van de veelzijdige satiricus Jang Jin, door zijn onafhankelijke geest en scherpe blik geliefd bij het grote publiek én kenners in de ﬁlm-, theater- en televisiewereld.

SIGNALS: BRUCE MCCLURE

Performance-programma met 16mm-projectoren als selectief retrospectief van werken die ﬁlmmaker, kunstenaar en architect Bruce McClure maakte sinds 1978.

SIGNALS: 24/7

24/7 richt zich op de veranderende wereld en technologie, en bevraagt hoe we informatie tot ons nemen en hoe het ons leven domineert, of we nu wakker zijn of slapen. Met een hoofdrol voor Rotterdamse hotels.

SIGNALS: EVERYDAY PROPAGANDA

Everyday Propaganda etaleert het brede spectrum aan alledaagse propaganda. Met actuele ﬁlms, archiefﬁlms, een workshop en diverse installaties.

SIGNALS: WHAT THE F?!

Terwijl steeds meer vrouwen én mannen zich als feminist bestempelen, stelt What the F?! de vraag: wat deﬁnieert deze beweging vandaag de dag?

SIGNALS: REALLY? REALLY.

Het surrealisme is terug en speelt een sleutelrol in de hedendaagse kunst. – van populair werk tot het meest verﬁjnde en obscure. Een ﬁlmische verkenning.

SIGNALS: REGAINED

Een greep uit het geheugen van de cinema, met experimenteel werk, gerestaureerde klassiekers, ﬁlms-over-ﬁlm en installaties. Met de Regained Special: Made in Taiwan.

IFFR+ (CRITICS’ CHOICE, SCOPITONE & MADE IN ROTTERDAM)

Verrassende smaakmakers en extra’s van het festival: de keuze van (inter)nationale ﬁlmcritici, swingende muziekdocumentaires en Rotterdams glorie op het witte doek.

PROGRAMMA WOENSDAG 28 JANUARI

A Matter of Interpretation [ip]

Oude Luxor In Conversation with Pussy Riot

WF/EP

50 min

Nadya en Masha, twee van de drie leden van Pussy Riot die gearresteerd werden op 3 maart 2012 en daarna gevangen zaten, gaan in gesprek met Tom Barman. Gratis toegankelijk voor pers én publiek 16:00

Pussy Versus Putin

WF/EP

Gogol ‘s Wives, Rusland, 2013, 60 min, e.o.

•blauw•

Cédric Anger, Frankrijk, 2014, DCP, 111 min, Fra, n.o.

21:45

1978. De inwoners van Oise, vooral de vrouwen, zijn doodsbang voor een seriemoordenaar die even wreed als onzichtbaar is. Hoe kan deze zaak worden opgelost, als de moordenaar een politieman is die zijn eigen misdaden onderzoekt? Gebaseerd op een waargebeurd verhaal.

Pathé 1

Made in China [ep]

•blauw•

de Doelen Willem Burger Zaal

Today

•geel•

Oscar Ruiz Navia, Colombia/ Argentinië/Frankrijk/Duitsland, 2014, DCP, 103 min, Spa, e.o. Q&A met regisseur

Persoonlijk en autobiografisch geïnspireerd drama over twee bevriende skaters die midden in de kleurrijke, luidruchtige straat- en jongerencultuur van Cali, Colombia staan. Met een groot en warm hart portretteert Ruiz deze Ras en Calvin, op zoek naar een eigen stem, een podium en uiteraard vrijheid, liefde en vertier. 20:30

•paars01•

Olaf de Fleur Johannesson, IJsland, 2015, DCP, 96 min, IJsl/Serv/Eng, e.o. Q&A met regisseur

Een misdaad-sequel uit IJsland, die ook werkt zonder kennis van de voorganger (City State). Een ambitieuze rechercheur wil twee vliegen slaan in één klap: zijn corrupte baas ontmaskeren en een drugsorganisatie ontmantelen. Sfeervol, slim geschreven, goed geacteerd en tot het einde toe verrassend.

Schouwburg Grote Zaal 13:00

The Lesson

•geel•

Kristina Grozeva/Petar Valchanov, Bosnië en Herzegovina/ Bulgarije/Griekenland, 2014, DCP, 107 min, Bulg, e.o.

The Man in the Wall [wp]

•geel•

Evgeny Ruman, Israël, 2015, DCP, 92 min, Hebr, e.o.

Eén nacht, één appartement en één mysterie. Shir wordt midden in de nacht wakker. Haar man is niet teruggekeerd na het uitlaten van de hond. De hond wel. Waar is Rami? Vrienden, familie, buren en politie komen beurtelings langs om met elk bezoek meer geheimen uit het huwelijk te ontrafelen. 20:00

Tu dors Nicole

•blauw•

Stéphane Lafleur, Canada, 2014, DCP, 93 min, Fra, e.o. Q&A met regisseur

Fijn, geestig drama dat een scherpe en barmhartige blik werpt op de twijfels van dolende twintigers. Tijdens een warme zomer in Quebec begint de 22-jarige Nicole aan slapeloosheid te lijden een teken dat er iets moet veranderen in haar comfortabele, maar doelloze leven.

Crumbs [wp]

•geel•

•blauw•

Een ‘trip’ met een moeder en haar tweelingzoons in een afgrond van vernedering en marteling. Nooit wordt duidelijk wie (nog) leeft en wie (al) is teruggekomen van gene zijde. Een meesterwerk van surrealistische horror in de traditie van Georges Franju en Lucio Fulci. 19:00

•blauw•

Marinus Groothof, Nederland/ België/Servië/Griekenland, 2015, DCP, 90 min, Serv

Drie inwoners van Belgrado proberen in 1999 - wanneer de NAVO maandenlang militaire en burgerdoelwitten bombardeert - een min of meer normaal leven te leiden, met de dood op de achtergrond. De stad zelf is niet alleen decor maar ook hoofdrolspeler in een verhaal over angst, liefde, loyaliteit en de waanzin van oorlog. Interactieve première IFFR Live

Parabellum [wp]

Lukas Valenta Rinner, Argentinië/ Oostenrijk/Uruguay, 2015, DCP, 75 min, Spa, e.o. Q&A met regisseur

Onder dreiging van het einde van de wereld krijgt een groep inwoners van Buenos Aires onderricht in survivaltechnieken in een resort in de moerassige Tigre-delta. De Oostenrijkse achtergrond van de in Argentinië opgeleide Rinner schemert door in de wrang-komische stilering van het menselijk tekort, oog in oog met de apocalyps. 15:15

Tussen 10 en 12

•blauw•

Pussy Riot on Stage

•paars01•

Q&A met regisseur

09:30

Tiger Awards Competition for Short Films 2

Een bejaarde vrouw (een geweldige Gita Nørby) wordt in de herfst van haar leven verliefd op een man die niet haar echtgenoot is. Regisseur van realistische drama’s over de onderkant van de Deense samenleving (R., Northwest) toont dit keer geen geweld of misstanden, maar behoudt zijn meeslepend eerlijke blik. Genomineerd voor The Big Screen Award.

Verzamelprogramma, 72 min

De Tijgercompetitie voor Korte Films presenteerde 20 titels in 6 verzamelprogramma’s aan het publiek en aan een internationale jury. Q&A met regisseurs

Sam Klemke’s Time Machine [ep]

Night Soil - Fake Paradise [wp] Onderzoek naar de helende werking van het hallucinerende ayahuasca voor de moderne mens. Over de grenzen van westerse geneeskunde, liefde, feminisme en ecologisch bewustzijn.

Pathé 5 TG

Night Soil - Fake Paradise

Britni West, VS, 2015, Video, 78 min, Eng Q&A met regisseur

Op het eerste gezicht verschillen kleine steden niet veel van elkaar: identieke winkels en identiek vermaak. In Tired Moonlight gaat het dan ook vooral om de bewoners. Losjes met elkaar verbonden, maken zij met hun verlangens en dromen het verschil. Intuïtieve Americana-film geeft sfeervol beeld van een kleine gemeenschap.

•geel•

Aditya Vikram Sengupta, India, 2014, DCP, 84 min, Beng, e.o. Q&A met regisseur

Een gelukkig echtpaar, in de bloei van hun leven. Maar ze zien elkaar nauwelijks, vanwege uiteenlopende werktijden in het hectische Calcutta. De verfijnde filmische benadering (zonder dialogen, met sterke acteerprestaties en geweldig camerawerk) zorgt voor een gedenkwaardige film. Beste Regie in Venetië.