Chand Barg-e Nam-Dar

‫ﭼﻨﺪ ﺑﺮگ ﻧﻢ دار‬

‫ﭼﻨﺪ ﺑﺮگ ﻧﻢ دار‬ ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺷﻌﺮ‬

‫ﻋﻠﯽ ﺁﺷﻮرﯼ‬ ‫ﭼﺎپ اول‪ :‬ﺁﺑﺎن ‪١٣٨۴‬‬ ‫ﺷﺎﺑﮏ‪١-٩٣٣٦١٦ -٠٨ -٣ :‬‬ ‫ﻧﺸﺮ ﺑﻴﺴﺘﻮن – ﺳﻦ دﻳﺎﮔﻮ‪ ،‬ﮐﺎﻟﻴﻔﺮﻧﻴﺎ‬ ‫ﺣﻖ ﭼﺎپ ﻣﺤﻔﻮظ‬ ‫‪Email: nashrebistoon@yahoo.com‬‬

‫ﭼﻨﺪ ﺑﺮگ ﻧﻢ دار‬ ‫ﻋﻠﯽ ﺁﺷﻮرﯼ‬

‫ﻧﺸﺮ ﺑﻴﺴﺘﻮن‬

‫ﭘﻴﺸﮑﺶ ﺑﻪ ﻳﺎد و ﺧﺎﻃﺮﻩ ﯼ ﺧﻮاهﺮم ﭘﺮوﻳﻦ ) ازﯼ (‬

‫ﻣﯽ ﺷﻮد ﮔﻔﺖ ‪:‬‬ ‫" ﺷﻌﺮ" ﺣﺎدﺛﻪ اﯼ ﺳﺖ ﮐﻪ در ﻗﻠﻤﺮو ذهﻦ اﺗﻔﺎق ﻣﯽ اﻓﺘﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﺮودﻩ هﺎﯼ اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ اﯼ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺑﺼﻮرت‬ ‫ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻳﺎﻓﺘﻪ و ﻗﺮاردادﯼ اﺳﺘﻮار ﺑﺮ زﻣﺎن ﺗﻘﻮﻳﻤﯽ ﺗﻨﻈﻴﻢ‪-‬‬ ‫ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻞ ﺗﺠﺮﺑﻪ اﯼ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺸﻮد ﺁن را ﮐﻨﺶ ﺑﻴﻨﺎ‪-‬‬ ‫زﻣﺎﻧﯽ ﻧﺎﻣﻴﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﮔﻮﻧﻪ اﯼ ادراﮎ ﺣﺴﯽ از زﻣﺎن ﺣﺎﺿﺮ‬ ‫را ﺑﺎ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﯼ ﮔﺬﺷﺘﻪ هﻤﺮاﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﻃﺮﺣﯽ ﻋﺎم از‬ ‫ﺁﻳﻨﺪﻩ را در دل ﺧﻮد ﻣﯽ ﭘﺮوراﻧﺪ‪ ،‬ﺷﮑﻞ ﺗﺎزﻩ اﯼ ﺑﻪ دﻗﺖ و‬ ‫ﺗﻮﺟﻪ در ﺣﻮل و ﺣﻮش " ﻣﻌﻨﺎ " ﻣﯽ دهﺪ‪ :‬ﺑﻴﺎن ﮔ ِﺮ ﺟﻬﺎن‬ ‫هﺎﯼ ﺑﯽ ﺷﻤﺎرﺷﻌﺮ‪ -‬ﻣﺤﺎل هﺎ ﮐﻪ ﺷﻌﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﻣﯽ ﺳﺎزد‪.‬‬ ‫ﺑﺨﺸﯽ از ﻗﺪﻳﻢ ﺗﺮهﺎ ﺳﺖ و رﻧﮓ و ﺳﻨﮓ ِ )ﻣﻴﺰان( ﮔﺬﺷﺘﻪ‬ ‫را داراﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮﺧﯽ از ﺟﻨﺲ دﻳﮕﺮﯼ ﮐﻪ ﻣﻮﻳﻪ و زﻧﮓ ِ‬ ‫ﻧﺎﺳﺎز ﮔﻮن زﺑﺎن را ﺑﺮﻣﯽ ﺗﺎﺑﺪ‪.‬‬ ‫و از ﭼﺸﻢ و ﺳﮑﻮﻳﯽ‪ ،‬ﮔﻮﻳﺎﯼ ﺳﻮداﯼ ﺳﺮودﻩ هﺎ ﮐﻪ دﺳﺖ‬ ‫ﺑﻪ دﺳﺖ هﻢ دادﻩ اﻧﺪ ﺗﺎ ﺳﺎز ﺁن ﻗﻠﻤﺮو ) ذهﻦ ( را ﮐﻮﮎ‬ ‫ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ ﺳﭙﺎس ﺑﺴﻴﺎر از ﺷﺮوﻳﻦ و ﻣﻌﻴﻦ ﺣﻴﺪرﯼ دوﺳﺘﺎن ﻋﺰﻳﺰم‬ ‫ﮐﻪ ﻓﺮﺻﺖ زﻳﺴﺖ ﻣﺘﻔﺎوﺗﯽ را ﺑﻪ ﺷﻌﺮهﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٥‬‬

‫هﻮﻳﺖ‬ ‫" ﮐﻠﻤﻪ "‬ ‫ﺗﻼش ﻣﯽ ﮐﺮد‬ ‫ﺁدﻣﯽ ﭘﻴﺪا ﮐﻨﺪ‬ ‫ﮐﻪ در ﺟﺸﻦ دور و درا ِز ﺳﺎﻻﻧﻪ‬ ‫هﻢ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺎن درﺁﻳﺪ‬ ‫ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺷﻮد!‬ ‫وهﻤﻪ ﺁن را ﺟﻮرﯼ‬ ‫ﺟﺎﯼ " ﺗﺒﺮﻳﮏ " ﺑﻪ ﮐﺎرﺑﺮﻧﺪ‬ ‫ﮐﻪ دﻳﮕﺮﺳﻮءﺗﻔﺎهﻤﯽ ﭘﻴﺶ ﻧﻴﺎﻳﺪ!‬ ‫ﭘﻠﻴﺲ ﺳﺮ هﺮ اﻳﺴﺘﮕﺎهﯽ اورا ﺑﺎزداﺷﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد‬ ‫اوراق و ﺑﺮﮔﻪ و ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ اش‬ ‫هﻴﻮﻻ هﺎﻳﯽ ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﻨﺪﻳﻦ اﺳﻢ‬ ‫روزاﻧﻪ‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻳﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﮔﻴﺮﻧﺪ‬ ‫ﺧﻼﺻﻪ‪ ،‬ﮐﻼم اش‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن را درس ﻣﯽ دهﺪ‬ ‫ﻋﻤﻞ اش‬ ‫ﻋﺮق ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﯽ‬ ‫هﻔﺖ ﺧﻂ هﺎﯼ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﯽ ﻧﺸﺎﻧﺪ‪،‬‬ ‫‪٦‬‬

‫ﻞ ﻓﻀﻞ وادب‬ ‫اه ِ‬ ‫ﺑﻪ ﺗﻮپ و ﺗﺸﺮ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪:‬‬ ‫ﺁرزو هﺎ ﻳﺖ ﻋﻴﻦ ِ ﺟﺎﻧﺖ‬ ‫ﭘﺎرﻩ ﭘﺎرﻩ و ﻧﻘﺶ ﺑﺮﺁب اﺳﺖ‬ ‫ﻣﺮﺗﻴﮑﻪ اﻟﺪﻧﮓ‪،‬‬ ‫ﺑﺮو ﻳﮏ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺸﻮ‬ ‫اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟‬ ‫ﭘﯽ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﺮدﯼ؟‬ ‫ﮔﻢ ﺷﻮ‬ ‫دور ﺷﻮ‪.‬‬

‫رﻓﺖ و ﺑﺎ ﮐﺒﻮﺗﺮ هﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫درﺿﻴﺎﻓﺖ ِ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﯼ ﮐﻮﻩ هﺎ‬ ‫ﭘﻴﺎﻟﻪ دا ِر ﺻﺒﺮوﺳﮑﻮت ﺷﺪ و‬ ‫ﻗﺼﻪ ‪.‬‬ ‫‪٧‬‬

‫ﺑﻌﺪ هﺎ‬ ‫ﻧﮕﻮ در ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﯽ ﻣﻘﺪس‬ ‫ﮔﻠﻮﻟﻪ اﯼ ﮔﺮﺳﻨﻪ‬ ‫اورا ﺑﻠﻌﻴﺪﻩ اﺳﺖ‬ ‫اﻳﻦ ﻧﻪ ﮐﻠﻤﻪ‬ ‫ﮐﻪ ﮐﻠﻤﻪ هﺎ ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮدﻧﺪ‪:‬‬ ‫ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺮﮔﻪ و اوراق‬ ‫درﮐﻨﺎر ﭼﻨﺎر ﻗﺪﻳﻤﯽ ﺷﻬﺮ روﻳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‬ ‫ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ‪،‬‬ ‫هﻴﭻ ﮐﺎرش هﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﮐﺮد ‪.‬‬

‫ﺑﻠﻪ‬ ‫ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮهﺎﯼ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﺎ‬ ‫اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻏﺮوب ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬ ‫ﺣﺎﻻ هﯽ ﺣﺮف ﺑﺰن!‬ ‫ﺑﺪ ﻣﺼﺐ‪.‬‬ ‫■■■‬ ‫‪٨‬‬

‫دوﺳﺘﻢ اﺷﺎرﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد‬ ‫ﺑﮕﺬار ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﻗﺼﻪ ﺑﺒﺎﻓﺪ‬ ‫در ﺣﻴﻦ اﻳﻦ ﭼﻴﺰ هﺎﺳﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد‬ ‫و دهﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﺟﻨﺪﻩ اﯼ ﻣﯽ ﻓﺮوﺷﺪ‬ ‫ﺳﭙﺲ‬ ‫ﺷﻌﺮ ﻣﯽ ﺁﻏﺎزد‪.‬‬ ‫ﻓﻀﺎﺣﺖ ِ واژﻩ هﺎ و‬ ‫دوﭘﺎرﻩ ﮔﯽ‪،‬‬ ‫ﭼﻨﺪ ﭘﺎر ﻩ ﮔﯽ ﺷﺎن‬ ‫ﻓﺼﺎﺣﺖ ﺷﻌﺮ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺳﺎدﮔﯽ‪.‬‬ ‫■■■‬

‫‪٩‬‬

‫ﻏﺮوب‬ ‫ﻣﺮا ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﺮد‬ ‫ﺳﻔﺮﻩ رﻧﮕﻴﻨﯽ‬ ‫درﺳﺖ ﮐﺮدم‬ ‫ﺗﺎ ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ‬ ‫دﻳﮕﺮ ﺷﺮم ﻣﯽ ﮐﺮد‬ ‫ﺑﻌﺪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﺁﻣﺪﻧﺪ‬ ‫ﺑﺎ درد و ﻋﺸﺮت و ‪ ....‬ﺧﺎﻃﺮﻩ‬ ‫ﺑﺎ هﻤﺪﻳﮕﺮﺳﺤﺮرا‬ ‫ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮدﻳﻢ‬ ‫هﺮ ﮐﺪام ﺑﺎ دﺳﺖ ﺧﺎﻟﯽ‬ ‫ﺁواز هﺎﯼ ﻣﺘﻔﺎوﺗﯽ ﺧﻮاﻧﺪﻳﻢ‬ ‫در ﻗﻄﻌﻪ‪ ،‬ﻗﻄﻌﻪ هﺎ و‬ ‫ﻣﻘﺎﻣﯽ هﺎﻳﯽ ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ‬ ‫ﺻﺒﺢ ﺻﺎدق دﻣﻴﺪﻩ ﺑﻮد! و‬ ‫ﮐﻠﻤﺎت هﺮﻳﮏ‬ ‫در ﺟﻨﮓ وﮔﺮﻳﺰ ﺑﺎ ﻣﻪ وﻏﻠﻈﺖ اش‬ ‫ﮔﻮﻳﺎ ﻣﻪ‬ ‫ﺻﺒﺢ را اﻳﻨﺠﻮرﯼ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ و ﻣﯽ داﻧﻴﺪ‬ ‫روز هﻢ ﮐﻪ دراﻳﻦ وﻗﺖ هﺎ‬ ‫دﻳﺮ ﻣﯽ ﺟﻨﺒﺪ و‬ ‫ﮐﻼهﯽ ﺳﺖ ﮔﺸﺎد‪.‬‬ ‫‪١٠‬‬

‫ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن رﻓﺘﻪ اﻧﺪ‬ ‫ﺻﺪا هﺎ ﺑﺎ رﻳﺰ ﺧﻨﺪﻩ هﺎﺷﺎن‬ ‫ﺷﮑﻠﮏ در ﻣﯽ ﺁورﻧﺪ‪.‬‬ ‫و ﻣﻦ در اﻧﺘﻈﺎر‬ ‫ﻏﺮوﺑﯽ دﻳﮕﺮ‪.‬‬ ‫■■■‬

‫‪١١‬‬

‫ﻣﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮدﻳﻢ‬ ‫ﺗﺎزﻩ ﮔﺮدن هﺎﻳﻤﺎن را زدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫ﺁﻧﮑﻪ ازاﻋﻤﺎق ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﺐ‬ ‫هﻤﻪ ﭼﻴﺰ را‬ ‫ﻋﺎدت ﻣﯽ دﻳﺪ‬ ‫و دﻳﮕﺮﯼ ﺗﺎزﻩ ﺑﻴﺪار ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‬ ‫ﺑﻮﯼ ﻧﺎن ﺑﺮﺷﺘﻪ‬ ‫دﻣﺎغ اش را ﻧﻮازش ﻣﯽ داد‬ ‫ﭼﻬﺎرﻣﯽ هﻤﻴﺸﻪ ﻳﮑﺠﻮرﯼ ﺑﺎ ﺣﺴﺮت‬ ‫ﺑﻪ اﺑﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد‬ ‫ﺳﻮﻣﯽ‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﮐﻮﮎ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺳﺒﻴﻞ اش را‬ ‫هﯽ ﻣﯽ ﺟﻮﻳﺪ‬ ‫ﻣﻨﻢ‬ ‫ﺑﺎ ﮐﻠﻤﻪ ور ﻣﯽ رﻓﺘﻢ و ازش‬ ‫ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ‬ ‫هﺮازﮔﺎهﯽ از ﭼﺸﻢ ﭘﺮﺷﻬﻮﺗﯽ‬ ‫ﺷﺮم درﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدم‬ ‫و در زﻣﺴﺘﺎﻧﻬﺎﯼ ﺳﭙﻴﺪ‬ ‫هﻤﺮا ِﻩ ﺁﻩ وﺁخ ﺷﻠﻐﻢ‬ ‫ﺁن را ﺑﺎ ﭘﺎﻟﺘﻮﻳﯽ ﺳﻴﺎﻩ‬ ‫ﺗﺎق ﻣﯽ زدم‪ ،‬هﻤﻴﻦ‪.‬‬ ‫‪١٢‬‬

‫اﻟﺒﺘﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﺎ ﻏﺎﻳﺐ ﺑﻮدﻳﻢ‬ ‫وﮔﺮﻧﻪ هﻤﻴﻦ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﺎر ِ ﺟﺰﻳﯽ هﻢ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ‬ ‫ازِﻣﺎن ﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﺁﻣﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺎ‬ ‫ﻧﮕﻮ ﻣﺜﻞ درﯼ ﮐﻪ ﮐﻠﻮن ﺷﺪﻩ‬ ‫ﭼﻔﺖ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪ اﯼ‬ ‫وﺁوﻳﺰان ﺗﺎرﻳﮑﯽ اﺳﺖ ‪..‬‬ ‫اﺻﻼ" ﻏﺎﻳﺐ اﻳﻢ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﺑﺎغ و ﺟﻮﻳﺒﺎرهﺎ‬ ‫ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن هﺎﯼ ﺑﺰرگ وﻏﻴﺮﻩ‬ ‫هﻤﮕﯽ در اﻧﺘﻬﺎﯼ ﺁن ﮐﻮﭼﻪ دﻋﻮت ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮردن وﻧﻮﺷﻴﺪن‬ ‫از هﻔﺖ ﺳﻔﺮﻩ‪ ،‬هﻔﺖ ﺧﻔﻘﺎن‬ ‫ﺑﻌﺪ ﻏﻴﺐ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﺐ‪،‬‬ ‫ﻣﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ‬ ‫ﮔﺮدﻧﻤﺎن زدﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫‪١٣‬‬

‫ﭼﺮا ﮐﻪ ﻧﻤﻴﺪاﻧﺴﺘﻴﻢ‬ ‫درﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺣﯽ و ﺣﺎﺿﺮﻳﻢ‬ ‫ﺑﺎﻻﺗﺮ ازهﻤﻪ‬ ‫ﮐﻠﻤﻪ و اﺑﺮ و ﻧﺎن و ﺳﺎﻋﺖ را ﻧﻴﺰ‬ ‫ﺟﻮﻳﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ‬ ‫ﻣﯽ داﻧﻴﺪ‬ ‫در و دﻳﻮار و ﭼﻔﺖ و ﮐﻠﻮن و ﺳﻔﺮﻩ ‪...‬‬ ‫ﺧﺒﺮ ﭼﻴﻦ اﻧﺪ و " ﻏﻴﺒﺖ " ﮐﻦ‬ ‫و ﺑﺪﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﮔﺮدن ِ ﻣﺎ زدﻩ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺁرﯼ ﻋﺰﻳﺰم‬ ‫ﻣﺎ در ﺗﺎرﻳﮑﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ و‬ ‫زادﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﻳﻢ‬ ‫ﺟﻔﺖ ﺧﻮﻧﻴﻦ ِ ﻧﻮزاد ِ ﻣﺮدﻩ اﻳﻢ‬ ‫ﻏﺎﻳﺒﻴﻢ‪.‬‬ ‫■■■‬

‫‪١٤‬‬

‫ﻣﻮرﭼﻪ اﯼ در ﺟﺮز دﻳﻮار‬ ‫ﺻﺪاﯼ ﺑﺎران را ﻣﯽ ﺷﻨﻮد‬ ‫و ﺑﺎد ﺑﺎ ﺁن ﻗﻮت ﺻﺪاﻳﺶ‬ ‫در ﻻﻧﻪ اﯼ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ آﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ!‬ ‫ﻣﺴﺎ ﻓﺮﯼ در ﻇﻠﻤﺎ ت‬ ‫ﺑﻪ ﺁﺑﻬﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﯽ آﻨﺪ‬ ‫و ﻃﻌﻢ واژﻩ هﺎﯼ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ را‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺘﺎ رﻩ و ﺷﺐ ﻣﯽ ﺳﭙﺮد‬ ‫ﺁ راﻣﺶ ﻣﯽ ﺁﻏﺎزد‬ ‫در آﻨﺎر ﺟﺮز و ا ﻗﺎﻣﺖ ﺑﺎد‬ ‫ﺑﻪ ﺗﺎ ﻟﻢ‪ ،‬ﺁ واﯼ ﺑﺎران‬ ‫آﻠﻤﺎ ت ﻣﯽ زاﻳﻨﺪ‬ ‫ﺻﺪا درﮔﻮﺷﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻇﻠﻤﺎ ت هﺮ دم‬ ‫ﺑﺎ ﮔﻞ و دﺳﺘﻤﺎ ﻟﯽ زرﻳﻦ‬ ‫ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺪ‪ :‬در ﺗﺎق هﺎ و ﺗﺎ ﻗﭽﻪ هﺎ ا ﻗﺎ ﻣﺖ آﺮدﻩ اﻳﯽ؟‬ ‫د ر ﺟﺮز دﻳﻮا ر ﺳﻮر و ﻣﻮﻳﻪ‬ ‫درهﻢ ﺗﻨﻴﺪﻩ اﻧﺪ‬ ‫ﺁزادﯼ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻮرﭼﻪ ﻃﻌﻢ ﺧﻮش ﺁ ن را‬ ‫ﺑﻪ ﺑﺎد دادﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪١٥‬‬

‫ﺳﻔﺮﯼ ﺑﻪ ﻇﻠﻤﺎ ت‬ ‫ﺑﺎ زاﻳﺶ و زار آﻠﻤﻪ‬ ‫ﺗﺎ ﻣﻠﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﮔﻮﻳﯽ دردﯼ‪ ،‬ا ﻧﺪوهﯽ ﻣﯽ ﻃﻠﺒﺪ‬ ‫ﺗﺎ ﺷﺐ ‪ -‬روز هﻤﻪ ﺁ راﻣﺶ ﺷﻮد و‬ ‫هﻤﻪ ﭼﻴﺰ‬ ‫■■■‬

‫‪١٦‬‬

‫ﺟﺎﻳﺖ ﺧﺎﻟﯽ ﺳﺖ " هﺪاﻳﺖ "‬ ‫ﺁن ﺧﻼ اﯼ ﮐﻪ ﺑﺠﺎﯼ ﮔﺬاﺷﺘﯽ‬ ‫اﻣﺮوزﻩ روز ﻟﮑﺎﺗﻪ هﺎﻳﯽ ازﺁن ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‬ ‫ﺧﺒﺮ ﻧﺪارﯼ!‬ ‫ﻟﮑﺎﺗﻪ اﯼ ﮐﻪ " ﺗﻮ" در ﻣﻮرد اش ﺣﺮف و ﮔﻼﻳﻪ داﺷﺘﯽ‬ ‫رﻗﺺ ﻣﻮرب ﭼﺸﻤﯽ ﺑﻮد‬ ‫ﺑﻮﺳﻪ از ﻣﻌﺒﺪﯼ ﮐﻬﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ‬ ‫ﺳﻮداﯼ ﺳﻮزوﺳﺎزو‬ ‫ﺳﺒﺰﯼ داﺷﺖ وﻏﻴﺮﻩ‪....‬‬ ‫ﻟﮑﺎﺗﻪ ﯼ اﻳﻦ روز هﺎ‬ ‫اهﻞ ﺳﻴﺎﺳﺖ و ﺗﺤﺼﻴﻞ اﺳﺖ‬ ‫ﻧﮑﻮهﺶ ﺷﺎدﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬ ‫راﻩ ﺑﻪ ﺗﻔﻨﮓ و ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﺮدﻩ اﺳﺖ‬ ‫ﻣﻘﺪس اﺳﺖ و‬ ‫از ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻴﺰار‬ ‫اﮔﺮ دﺳﺖ اش رﺳﺪ ﺁﺑﻬﺎ را ﺷﻼق ﻣﯽ زﻧﺪ‬ ‫درﻳﺎﭼﻪ و اﺳﺘﺨﺮرا ﺑﻪ ﺣﺒﺲ ﻣﯽ ﺑﺮد‪،‬‬ ‫ﺟﺮم اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺮ وﻣﺎدﻩ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﺪ‬ ‫ﺁﻧﻮﻗﺖ‬ ‫اﺟﺎزﻩ ﯼ ﺷﻨﺎ ﻣﯽ دهﺪ‪.‬‬

‫‪١٧‬‬

‫ﺧﺪاﻳﺶ هﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ اوﺳﺖ‬ ‫ﻣﻌﺸﻮﻗﯽ ﮐﻪ در اﻋﺪام هﺎﯼ ﺑﻌﺪاز ﻇﻬﺮ‬ ‫اورا هﻤﺮاهﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬ ‫ﺗﺎ هﻠﻬﻠﻪ ﮐﻨﺎن‪ ،‬ﺳﺮود ﺧﻮاﻧﺎن‬ ‫درس هﺎﻳﺶ را ﻣﺮور ﮐﻨﺪ‬ ‫ﺧﻼﺻﻪ رﻓﻮزﻩ ﻧﺸﻮد‬ ‫ﻟﮑﺎﺗﻪ ﯼ زﻣﺎﻧﻪ ﯼ ﻣﺎ‬ ‫ﺑﺎ وﺿﻮ و ﻃﻬﺎرت و‬ ‫ﭼﺸﻤﯽ ﻣﻮﻣﻨﺎﻧﻪ‬ ‫ﻣﻬﺮﻩ هﺎﯼ ﭘﺸﺖ هﻤﺴﺎﻳﻪ ﮔﺎن را ﻣﯽ ﺷﻤﺎرد‬ ‫ودرﻋﻴﻦ ﺣﺎل اﻳﻦ را ﺑﮕﻮﻳﻢ ‪:‬‬ ‫در ﺣﺴﺎب ﮐﺘﺎب‬ ‫اﻳﺎب و زهﺎب‪ ،‬ﮔﺸﺖ و ﮔﺬار‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺪرن ﺗﺸﺮﻳﻒ دارﻧﺪ ) اﻟﺒﺘﻪ ﺷﻴﺸﮑﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﻧﺜﺎر ﺑﻪ اﺻﻄﻼح " ﻣﺪرن" ﺁن روزﮔﺎرﻣﯽ ﮐﺮدﻳﺪ‬ ‫درﻣﻮرد اﻳﺸﺎن هﻤﭽﻨﺎن ﺻﺎدق اﺳﺖ (‬

‫و اﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ را ﺑﺎﻳﺪ در ﻧﻈﺮ داﺷﺖ‬ ‫ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ ﯼ ﻟﮑﺎﺗﻪ ﯼ اﻣﺮوزﻩ روز‬ ‫‪١٨‬‬

‫ﺻﻨﺪﻟﯽ هﺎﻳﺶ ﺑﻪ رﻧﮓ و وارﻧﮓ درﻧﻮﺑﺖ ِ ﺻﺪارت‬ ‫ﺑﻬﺸﺖ ﻣﯽ ﻓﺮوﺷﻨﺪ و‬ ‫ﺟﻬﻨﻢ ﻣﯽ زاﻳﻨﺪ‬ ‫اﷲ و اﻋﻠﻢ!‬ ‫راﺳﺖ راﺳﺘﯽ ﺟﺎﻳﺖ ﺧﺎﻟﯽ ﺳﺖ‪ ،‬هﺪاﻳﺖ!‬ ‫ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﯽ ﺧﻴﺎﻟﺶ‬ ‫هﻤﺎن ﺑﻬﺘﺮ ﮐﻪ ﻧﻴﺴﺘﯽ و ﻧﻤﯽ ﺑﻴﻨﯽ‪.‬‬ ‫■■■‬

‫‪١٩‬‬

‫ﺁﻗﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‬ ‫ﭼﻄﻮر ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ اﻳﺪ ﺑﻪ ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ‬ ‫ﭼﻨﮓ ﺑﺰﻧﻴﺪ‬ ‫و ﺁن را در ﻗﺎب ِ ﻣﻨﺰﻩ اﯼ‬ ‫روﯼ ﻣﻴﺰﺗﺎن ﺑﮕﺬارﻳﺪ‬ ‫و ﺑﺎ ﺑﻬﺖ ﺳﺮﺧﻮﺷﺎﻧﻪ اﯼ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﻨﯽ‪:‬‬ ‫ازاﻳﻦ ﻋﺎﻟﯽ ﺗﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد‬ ‫ﻣﻌﺮﮐﻪ اﺳﺖ!‬ ‫ﺣﺎﻻ ﺁﺷﻴﺎﻧﻪ ات را ﺑﺎ ﭼﻪ ﺧﻨﺠﺮﯼ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﯼ‬ ‫ﭘﺲ ﺁن ﺻﺪاﯼ ﮔﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﯼ‬ ‫زﻳﺮ ﺁن ﭘﻮﺗﻴﻦ‬ ‫ﭼﻴﺴﺖ ؟‬ ‫ﻏﻠﻂ ﻧﮑﻨﻢ‬ ‫ﺗﻮرﯼ ﭼﺸﻢ ِ هﻤﮕﺎن را‬ ‫دزدﻳﺪﻩ اﯼ و ﺑﻪ ﻗﺎب زدﯼ‬ ‫ﺁﻗﺎ از ﭘﺮدﻩ ﺑﻴﺎ ﺑﻴﺮون‬ ‫ﻣﻴﺰ و ﻗﺎب واﺷﻴﺎء‬ ‫ﭼﺸﻤﺸﺎن ﻋﻴﻦ ﺁﻳﻨﻪ اﺳﺖ و‬ ‫ﺁب‬ ‫‪٢٠‬‬

‫ﺑﻴﺎ ﺑﻴﺮون و ﺷﺮاﺑﯽ ﺑﻨﻮش‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ ات ﺧﺮاب‬ ‫اﻳﻦ ﻧﻪ ﻳﺎد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ زوال و ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ ﺳﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﻣﻴﺰ و ﻗﺎب و ﻓﻼن و ﺑﻬﻤﺎن…‪.‬‬ ‫ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‬ ‫ﺧﺐ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﮐﻮدﮐﺎن هﻢ ﺷﺪﻩ‪،‬‬ ‫ﺗﺎ اﻃﻼع ﺛﺎﻧﻮﯼ‬ ‫ﭼﻨﮓ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺰﻧﻴﺪ‬ ‫ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻪ ﭼﻨﮓ ﻧﺒﺮﻳﺪ‬ ‫هﯽ ﺁﻗﺎ‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻢ‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻤﺎ‪.‬‬ ‫■■■‬

‫‪٢١‬‬

‫ﺁﺗﺶ ﺑﻴﺎ‬ ‫ﺑﻴﺎ‬ ‫ﻧﻪ ﺑﺎ رﻗﺺ ﮐﻪ ﺷﺎﻋﺮان ﺁرزو ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ‬ ‫ﻣﺜﻞ زﺧﻢ ﺑﻴﺎ‬ ‫ﺷﻨﻴﺪﻩ اﯼ ﮐﻪ‬ ‫دﻳﮕﺮ رود ﺧﺎﻧﻪ اﯼ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ‬ ‫ﮐﻢ ﮐﻢ اﮐﯽ ﺁب هﺴﺖ ﻧﻪ ﺗﺎزﻩ‪،‬‬ ‫ﻣﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ‬ ‫ﺣﺘﯽ‪ ،‬ﺗﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﯼ‬ ‫ﺗﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ!‬ ‫ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ‪،‬‬ ‫رودﺧﺎﻧﻪ اﯼ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﺁدم ﮐﻨﺎرش ﺑﺸﻴﻨﺪ‬ ‫اﻗﺎﻣﺘﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﺳﻨﮕﯽ‪ ،‬ﺻﺪاﻳﯽ ﺑﮕﺬارد‬ ‫ِوﻟﻮ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﻢ‬ ‫رهﺎ ﺷﻮد‬ ‫ﺣﺎﻻ اﮔﺮ ﭼﻪ ﮐﻮﺗﺎﻩ و‬ ‫ﻣﻮﻗﺘﯽ‪.‬‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻧﺘﺮس‬ ‫زﺧﻢ ﺑﺎش وﺑﮑﺶ‬ ‫‪٢٢‬‬

‫ﺑﻴﺎ‪،‬‬ ‫ﺑﺮﻳﺰو ﺑﭙﺎش‬ ‫ﻏﻀﺐ ﮐﻦ‬ ‫هﻮﻓﻪ ﮐﻦ و هﻮف هﻮف‪ ،‬ﺑﺴﻮزان‬ ‫ﺁﺗﺶ ﺑﻴﺎ‬ ‫ﺑﻴﺎ‪.‬‬ ‫■■■‬

‫‪٢٣‬‬

‫ﺳﻄﺮﯼ از ﺷﻌﺮرا ﺑﺮش زدم‬ ‫ﺗﺎ آﻨﺎر درﺧﺘﯽ‬ ‫زﺧ ِﻢ هﺰارﻩ را‬ ‫ﺣﻚ آﻨﺪ‬ ‫ﺧﺎك و دهﺎﻧﺶ‬ ‫ﺑﺮ ﮔﺮ ِد درﺧﺖ‪ ،‬ﻧﺎﻟﻪ اﯼ ﺷﺪﻧﺪ‬ ‫ﭼﻨﮕﯽ‪ ،‬ﺁوازﯼ‪:‬‬ ‫هﯽ !‬ ‫ﺑﺮﭼﻪ اﻧﮕﺸﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﯼ؟‬ ‫ﺑﺮﺑﻮﯼ ادوﻳﻪ وزﻋﻔﺮان و‬ ‫ﻟﺤﺎﻓﯽ آﻬﻨﻪ‪،‬‬ ‫درﺗﺎرﻳﻚ ﺑﺎزارﯼ‬ ‫از ﭼﺎل وﮔﻮدال‬ ‫ودﻧﺪاﻧﻬﺎﻳﯽ زرد‪.‬‬ ‫ﻧﺎوداﻧﯽ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺳﺮخ‬ ‫آﻮﭼﻪ هﺎ را ﺳﻴﺎﻩ ﻣﯽ آﺮد و‬ ‫ﻣﯽ آﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮﮔﻴﺴﻮﯼ آﺎﺷﯽ‪ ،‬ﮔﻮﻧﻪ هﺎﯼ ﻗﺎﻟﯽ ﺟﺎرﯼ اﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﺻﻠﻴﺐ هﺎ وﻗﻔﻠﻬﺎﯼ ﻧﻘﺮﻩ اﯼ آﻪ ﺧﻮاﻧﺪﻩ اﻳﺪ‬ ‫ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ در ﭘﺎرﭼﻪ هﺎﻳﯽ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻬﺮو ﻣﻬﺮﯼ ﻣﻘﺪس‪،‬‬ ‫‪٢٤‬‬

‫ﻣﻬﺘﺎب را‪ ،‬ﺁب را‬ ‫ﺑﻪ ﻳﻐﻤﺎﺑﺮدﻩ اﻧﺪ‬ ‫ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ‬ ‫اﮔﺮﭼﻪ ﺑﺎ ﮔﻮﻧﻪ هﺎﯼ ﻃﻼﻳﯽ‬ ‫اﻣﺎ ﺑﻪ ﺁ ِز ﭼﺸﻢ و دﺳﺖ‬ ‫ﺖ آﻮزﻩ ﮔﺮ‬ ‫آﻮزﻩ اﯼ ﺑﻪ دﺳ ِ‬ ‫آﻪ ﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﻜﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﻜﺎﻧﺪ‬ ‫دردا ِم ﭼﻴﺴﺖ؟‬ ‫ﺑﺎآﺸﺘﯽ ازﺧﻮن وﺳﺘﺎرﻩ وﻗﻴﺮ‬ ‫آﻪ ﺑﻬﻢ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ اﻧﺪ‬ ‫ﻣﯽ ﺁﻣﻴﺰﻧﺪ‬ ‫آﻪ ﺑﺎور آﻨﻴﻢ‬ ‫] ﺑﺎورآﺮدﻩ اﻳﻢ ![‬ ‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﻚ ﺟﺎدﻩ‪ ،‬ﺟﺎﻣﻪ‪،‬‬ ‫ﺟﺎ ‪.‬‬ ‫▫ ▫ ▫‬ ‫ن روزﮔﺎر‬ ‫ﺟﺎ ِ‬ ‫اﻧﻜﺎر‪،‬‬ ‫ﺳﺮﭘﻴﭽﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ‬ ‫‪٢٥‬‬

‫ف روزﮔﺎر‬ ‫ﺗﺎ ﻣﻨﺤﻨﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩ از ﺧﻮ ِ‬ ‫هﻴﺎهﻮﯼ ﻳﻘﻴﻦ را درﻣﺎ‬ ‫ﺑﺮﺑﺎد ﺑﮕﺬارد‪.‬‬ ‫ﮔﺎﻩ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ هﺎ‪ ،‬ﺷﻨﻴﺪﻩ اﻳﺪ‬ ‫اﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺣﺎﺷﻴﻪ‬ ‫ﭘﻨﻬﺎن ﺁواﯼ ﺷﻌﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ‬ ‫درﺧﺖ و ﺧﺎك دهﺎﻧﺶ را‬ ‫ﯼ ِ ﺗﻠﺦ ﺑﺎزار را‪.‬‬ ‫وﺁن ﺑﻮ ِ‬ ‫■■■‬

‫‪٢٦‬‬

‫ﺷﺐ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‬ ‫دﺳﺘﻢ را ﺑﮕﻴﺮ‬ ‫ﻣﻦ ﺷﺎﻋﺮﯼ‬ ‫ﻇﻞ ﮐﻮرم‬ ‫ﭼﻨﺪ دهﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ دﻳﮕﺮ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻧﻤﯽ ﺑﻴﻨﺪ‬ ‫دﺳﺘﻢ را ﺑﮕﻴﺮ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﯽ ﺑﺒﺮ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﺑﺒﺮ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﻴﻤﺎر در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن اش‬ ‫ﻟﺤﺎف ﻧﺪزدد‬ ‫و دﮐﺘﺮش در هﻮاﯼ ﭘﺮﺳﺘﺎرﺧﻨﺪﻩ روﻳﺶ‬ ‫زﻧﺎن روزﮔﺎر را‬ ‫ﺟﻨﺪﻩ ﻧﭙﻨﺪارد‬ ‫وﺁن دﺧﺘﺮﮎ ﺗﺮﮐﻪ‬ ‫در ﺗﺮﮎ ﻣﻮﺗﻮر‬ ‫ﭘﻮل ﺗﻮ ﺟﻴﺒﯽ ﻓﺮدا را‬ ‫ﮔﺪاﻳﯽ ﻧﮑﻨﺪ‪.‬‬ ‫دﺳﺘﻢ را ﺑﮕﻴﺮ و ﺑﺒﺮ‬ ‫هﺎوار هﺎوار‬ ‫از ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ‬ ‫از ﮐﯽ ﺑﮕﻮﻳﻢ‬ ‫‪٢٧‬‬

‫از رﻧﮓ و رﻧﮕﻬﺎ‬ ‫از ﭼﺮﮎ و ﮐﺜﺎﻓﺖ و ﺧﻮن‬ ‫ﮐﻪ وﺻﻒ زﻳﺒﺎﻳﯽ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ‬ ‫و ﻳﺎ ﺁﺳﻤﺎن‬ ‫ﭘﻴﺮﺧﺮﻓﺘﯽ ﮐﻪ ازدهﻨﺶ‬ ‫ﺟﺰ ﺳﻢ و ﺷﺮارت ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺮﻳﺨﺘﻪ اﺳﺖ‬ ‫ﻳﺎ ﺣﺘﯽ زﻣﻴﻦ‬ ‫ﮐﻪ در دروغ و ﺗﻈﺎهﺮ و ﺑﺰﮎ‬ ‫هﺮروز ﭘﺎهﺎﻳﺶ را ﺑﺎز ﻣﻴﮑﻨﺪ‬ ‫ﺗﺎ دﺳﺘﻪ دﺳﺘﻪ ﻣﻨﺎرﻩ درش ﺑﺮوﻳﺪ‬ ‫ﮐﻪ ﺧﻮرد و ﺧﻮن و‬ ‫ﺟﺒﻮﻧﯽ ﻓﺮﻳﺎد ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫اااخ‪ ،‬ﺁ رﯼ از ﮐﺠﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ‬ ‫ﺣﺮف ا ش را ﻧﺰن‬ ‫درد‬ ‫هﺰار ﺳﺮ دارد و‬ ‫هﺰار ﺳﻮدا‪.‬‬ ‫ﺑﺒﺮ ﻣﺮا‬ ‫ﺑﻪ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﺑﺒﺮ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﻩ هﺎ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﻮﻧﺪﯼ ِ زرد و ﺳﻴﺎﻩ و ﺑﻠﻮﻃﯽ و ﺁﺑﯽ‬ ‫ﻟﺒﺎس هﺎﯼ ﮐﻬﻨﻪ‬ ‫هﻢ اﻣﻴﺪ ﻣﯽ ﺷﺪ‬ ‫هﻢ ﺁرزو‬ ‫‪٢٨‬‬

‫و ﻳﺎ ﮐﻨﺎر ﺁن ﮐﻮﭼﻪ‬ ‫ﮐﻮﭼﻪ اﯼ ﮐﻪ ﻣﺮدﯼ‬ ‫ﺑﺎ ﺷﺎل و ﺑﺮف و ﻟﺒﻮ‬ ‫روزﻧﺎﻣﻪ هﺎﯼ روز را‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﻓﺮدا ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﮐﺮد‬ ‫ودر ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﺻﺪاﯼ ﺗﺎر هﺰار ﺳﺎﻟﻪ را ﻣﻨﮑﺮﻣﯽ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎﻋﺮم‬ ‫ﮐﻮرم‬ ‫ﺑﺎ هﺮﭼﻪ ﮐﻪ دارﯼ‪........‬‬ ‫ﻣﺮا ﺑﺒﺮ‬ ‫ﺑﻪ ﺑﺎد و ﺑﺎروت و ﺻﺒﺢ‬ ‫ﺑﻔﺮوﺷﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮاب و ﺧﻴﺎ ل و روﻳﺎ ‪.......‬‬ ‫ﮐﻠﻤﺎت ام ﺧﺴﺘﻪ اﻧﺪ‬ ‫ﻣﺜﻞ ﭼﺸﻤﺎن ام‬ ‫ﻣﺮا ﺑﺒﺮ‬ ‫ﺑﺒﺮ‪.‬‬ ‫■■■‬ ‫‪٢٩‬‬

‫ﺑﺮاﯼ ﻓﺮوغ‬ ‫ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪﻳﻢ‬ ‫ﺁﻓﺘﺎب ﺑﺮ هﺮروزﻧﯽ‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﺮﻣﯽ ﺗﺎﺑﺪ‬ ‫ﮔﻴﻼس ﺑﻪ ﺁن ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺎزﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد‬ ‫ﮐﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﯼ زﺧﻤﻬﺎ و‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﺎن‪.‬‬ ‫ﺑﻌﻀﯽ هﺎ ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ‬ ‫اﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺰد‬ ‫ﻳﺦ ﻣﯽ ﺳﺎزد‬ ‫اﻣﺎ ﻧﻪ زﻣﻴﻦ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد‬ ‫ﻧﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻐﺾ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﺒﺮ ﺁﻣﺪ‬ ‫زﻧﯽ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺁﻳﻴﻨﻪ‬ ‫ﺑﺰﮎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬ ‫ﺁﺷﻨﺎ ﺑﻪ ﻏﻤﺰﻩ واﻋﺘﺮاض‬ ‫ﺑﻪ " ﭘﻮﺳﺖ ِ ﺷﺐ اﻧﮕﺸﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ "‬ ‫ﻣﯽ اﻧﺪﻳﺸﺪ ﮐﻪ " ﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ "‬ ‫ب ﮐﻮدﮐﺎن را‬ ‫ﺶ ِ ﺧﻮا ِ‬ ‫ﺧﻮاهﺶ و ﻣﺶ ﻣ ِ‬ ‫واﺳﻄﻪ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‬ ‫‪٣٠‬‬

‫ﮐﻪ ﮐﺎﺑﻮس هﺎ را ازﺧﻮاب ﺻﺒﺤﮕﺎهﯽ ﺑﺮهﺎﻧﺪ‬ ‫ﺁخ ﮐﻪ ﭼﻪ زﻳﺒﺎ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد‬ ‫ﻓﺮدﻳﻦ و ﭘﭙﺴﯽ ﮐﻮﻻ را‪ ،‬ﺁخ !‬

‫ﻏﻢ اﻧﮕﻴﺰاﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﺁﻣﺪ‬ ‫ﺻﺒﺢ و ﺻﺒﺤﮕﺎهﯽ را ﺳﺮﺑﺮﻳﺪ‬ ‫ﺑﻠﻪ ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪ! هﺰار ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ و ﺳﻴﻠﯽ دارد و‬ ‫ﺟﺎن ﺳﺨﺘﯽ‬ ‫" اﻧﺘﻈﺎر"‬ ‫ازدر ﺑﻴﺮون اش ﻣﯽ ﮐﻨﯽ از ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻣﻴﺂﻳﺪ‬

‫وﻟﯽ ﺁن " ﮐﺲ" ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺖ!‬ ‫زن‪ ،‬ﻋﺮﻳﺎن ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ‬ ‫ﭘﺎﻳﻴﺰ و زﻣﺴﺘﺎن ِ ﮐﻠﻤﺎت را‬ ‫ﺣﺮﻣﺖ و ﻣﺤﺮﻣﻴﺖ ِ ﺣﺮف‬ ‫رﺳﻮاﻳﯽ ﺻﺪا‪،‬‬ ‫ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮهﺎﯼ ﻋﺮق ﮐﺮدﻩ ﯼ هﻤﻪ ﻣﺎ را‬ ‫وﭼﻪ ﻋﺎﻟﯽ ﺧﻮاﻧﺪ‬ ‫‪٣١‬‬

‫ﺷﺎﻳﺪ روزﯼ ﺑﺎران هﻤﺘﯽ ﮐﻨﺪ‬ ‫ﺷﺐ هﺎﯼ ﺳﭙﻴﺪاش را‬ ‫ﮔﻞ ﺁراﻳﯽ ﮐﻨﺪ‬ ‫ﺑﻪ درد ﺑﺒﺨﺸﺪ و‬ ‫درﻣﺎن ﺑﮕﻴﺮد‪.‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﺗﺎ ﻳﺎدﻣﺎن ﻧﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‬ ‫ﭼﻪ " ﮐﺴﯽ "‬ ‫ﭼﻪ ﺟﺎﻧﯽ‪ ،‬ﭼﻪ زﻧﯽ‪ ،‬ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ‬ ‫ﻏﻴﺎب و ﺣﻴﺮاﻧﯽ ﺁن دو ﭼﺸﻢ را‬ ‫ﻗﺎب ﮐﻨﺪ؟‬ ‫■■■‬

‫‪٣٢‬‬

‫ﺳﻼم ﻋﺰﻳﺰم‬ ‫ﺧﻮش ﺁﻣﺪﯼ‬ ‫از ﻣﻮج ﺁﻣﺪﻩ اﯼ‬ ‫ﺧﻮش ﺁﻣﺪﯼ‬ ‫ﺑﻮﯼ روز ﻣﯽ دهﯽ‬ ‫ﺁخ‬ ‫ﭼﻪ ﺧﻮب ﮐﺮدﯼ ﺁﻣﺪﯼ‬ ‫ﺳﮑﻮت ﮔﻨﺪ ﻳﺪﻩ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‬ ‫هﻤﻪ را‬ ‫هﻤﻪ ﭼﻴﺰ را‬ ‫هﻴﭻ را‪.‬‬ ‫ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ داﻣﻦ ﭘﺮ ﺁﻣﺪﯼ و‬ ‫دﺳﺘﺎﻧﺖ ﮔﺮم ﺳﺖ‬ ‫ﺷﺐ هﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻮهﺎﻳﺖ ﺣﺒﺲ ﺷﺪﻩ‪،‬‬ ‫ﻣﺮوارﻳﺪ هﺎ را ﻧﻴﺰ‬ ‫ﺗﻮ دﻧﺪان هﺎﻳﺖ ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪﯼ‬ ‫ﺑﻪ ﺑﻪ ﺧﻮش ﺁﻣﺪﯼ‪،‬‬ ‫ﺧﻮش‪.‬‬ ‫وﻟﯽ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ‬ ‫ﺁن ﺁﻩ و ﺁرزو را‬ ‫ﭼﻄﻮرﯼ ﮔﻞ ﺳﻴﻨﻪ ﮐﺮدﯼ؟‬ ‫و اﻳﻦ ﺑﻮﺳﻪ‬ ‫ﺑﻮﺳﻪ هﺎ را ﺑﺎ ﭼﻪ ﺗﺮﻓﻨﺪﯼ‬ ‫‪٣٣‬‬

‫اﻳﻨﺠﻮرﯼ‬ ‫ﺳﻼم ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟‬ ‫ﮐﻪ اﺻﻼ ﺳﻼم ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ!‬ ‫هﺎ؟‬ ‫هﺎن! هﻮم م م‬ ‫دﻟﺖ را ﻳﮏ ﺟﺎﻳﯽ‬ ‫ﺟﺎﻳﯽ‪،‬‬ ‫ﻗﺎﻳﻢ ﮐﺮدﯼ‬ ‫وﮔﺮ ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﮐﻪ راﻩ هﺎ‬ ‫ﻧﻪ ﻧﺎﻣﯽ دارﻧﺪ‬ ‫ﻧﻪ ﻧﺸﺎﻧﯽ‪ ،‬ﻧﻪ راهﻨﻤﺎ ﻳﯽ‬ ‫ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ در ﺑﺎدا ﻧﺪ و‬ ‫ﺳﻔﺮ ﮐﺮدﻩ درﺧﺎﮎ و ﺧﻮاب وﮐﻠﻤﻪ‬ ‫‪..‬ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﻢ؟‬ ‫ﻣﻨﻢ ﺷﻨﻴﺪم‪ ،‬ﺧﻮاﻧﺪم‪ ،‬دﻳﺪم وﻏﻴﺮﻩ‪..‬‬ ‫ﺣﺎﻻ‬ ‫از هﺮﭼﻪ ﺑﮕﺬرﻳﻢ‬ ‫ﺗﻮ را ﻋﺸﻖ اﺳﺖ‬ ‫" ﺣﺎ ل " ﺁوردﯼ‬ ‫ﺧﻮش ﺁﻣﺪﯼ‬ ‫ﻣﻤﻨﻮن ﮐﻪ ﺁﻣﺪﯼ‬ ‫ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ‪.‬‬ ‫■■■‬

‫‪٣٤‬‬

‫ﺑﺎد ﻣﯽ ﺁﻳﺪ و ﭘﺮدﻩ و ﭘﻨﺠﺮﻩ‬ ‫ﻧﮕﺮاﻧﻨﺪ‬ ‫ﺳﻨﮓ و ﺗﮑﻪ ﺗﮑﻪ هﺎﯼ ﺟﮕﺮش‬ ‫زﻧﺪاﻧﯽ اﻧﺪ‬ ‫زﻧﺪاﻧﯽ ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﺎﻋﺪﻩ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫ﺣﮏ ﮐﺮدﻩ اﻳﻢ‬ ‫ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﺳﺎﺧﺘﻪ اﻳﻢ‪.‬‬ ‫هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﻮاب و‬ ‫ﺑﻴﺪارﯼ اﺳﺖ‬ ‫ﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﮑﻮت ﻋﺎدت ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ‬ ‫ﻧﻪ از هﻴﺎهﻮ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻴﻢ‬ ‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ از ﻓﻀﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﻳﻢ و‬ ‫رﻧﮓ ﺑﺮاﯼ ﺁن درﻣﯽ ﺁورﻳﻢ‬ ‫ﭘﻮﺳﺖ و اﺳﺘﺨﻮان‬ ‫ﮔﻮﺷﺖ و رگ و ﭘﯽ‬ ‫اﻳﻦ ﺑﺪن هﺮ روزﻩ ذرﻩ ذرﻩ ﺁب ﻣﻴﺸﻮد‬ ‫ﺑﺮﺟﮕﺮ ﺳﻨﮕﯽ ﮔﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﯽ ﭘﺮدﻩ هﺎ از ﺑﺎد ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻨﺪ‬ ‫اﺷﻴﺎء از ﻟﺮزش ﻓﺮدا‬ ‫‪٣٥‬‬

‫ﺗﺼﻮر ﮐﻦ‬ ‫ﺑﺠﺰ ﺗﺼﻮر‬ ‫ﭼﻪ ﭼﻴﺰﯼ زﻧﺪﻩ اﺳﺖ‬ ‫زﻧﺪﻩ ﺑﻮد‬ ‫ﭼﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻣﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ‬ ‫ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﺎد ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‬ ‫ﻟﻴﻮان ﺳﺮﻣﻴﺰ‬ ‫ﺑﻪ ﺣﻴﺮت و‬ ‫واهﻤﻪ ﻣﯽ ﻟﻐﺰد‬ ‫ﺑﺎد‪ ......‬ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‬ ‫ﻣﺜﻞ ﺁﻳﻨﻪ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﻣﯽ ﺷﻮد و‬ ‫ﮔﻢ‪.‬‬ ‫■■■‬

‫‪٣٦‬‬

‫ﮐﻔﺘﺎرﯼ ﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ ﮔﺮد ﺳﺮ ﻣﺎ‬ ‫ﻣﯽ ﭼﺮﺧﺪ‬ ‫هﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻣﯽ ﺑﻠﻌﺪ‬ ‫وﺗﺮس واﻧﺪوﻩ را در هﺎﻟﻪ هﺎﻟﻪ هﺎﯼ زﻣﺎن‬ ‫ﺟﺎوداﻧﻪ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‬ ‫ﺁن اﻧﻔﺠﺎر ﻋﻈﻴﻢ‬ ‫راﻩ را ﻣﺤﺪود ﺑﻪ هﻤﻴﻦ هﺎﻟﻪ هﺎﻟﻪ هﺎ‬ ‫ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‬ ‫و ﺁن ﺻﺪاﯼ ﻣﻬﻴﺐ‬ ‫ﮐﻪ ﺗﻮرا‪ ......‬ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮد‬ ‫در ﮐﻠﻤﻪ اﯼ ﺣﺼﺎر ﺷﺪﻩ و‬ ‫ﮐﻤﺮش ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‬ ‫ﺁخ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻧﻴﻤﻪ اﯼ دﻳﮕﺮم را‬ ‫ﭘﻴﺪا ﮐﻨﻢ‪.....‬‬ ‫ﭼﻪ ﺻﺒﺤﯽ ﺑﺎﻳﺪ در ﻣﻦ ﻃﻠﻮع ﮐﻨﺪ‬ ‫ﭼﻪ ﻣﻨﯽ در ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻪ ﺁب روان‬ ‫رود‪.......‬‬ ‫و ﭼﻪ ﺁﺑﯽ‬ ‫ﺑﯽ رﻧﮓ ﺟﻠﻮﻩ ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٣٧‬‬

‫ﺧﻮاب و ﺧﻴﺎل واﻧﺪوﻩ‬ ‫ﺟﺎﻣﻪ درﻳﺪ ﻩ اﻧﺪ‬ ‫ﻣﻨﻢ ﮐﻪ درﺣﺼﺎر‬ ‫اﻳﻦ واژﻩ ﯼ هﻮل ﻧﺸﺴﺘﻪ ام‬ ‫ﮐﻔﺘﺎر هﻨﻮز و هﺮﮔﺰ‬ ‫ﻣﯽ ﺑﻠﻌﺪ وﻣﯽ ﮐﺎرد در دﺳﺖ و دهﺎن‬ ‫و ﭼﺸﻢ‬ ‫در ﺳﺮاﺷﻴﺒﯽ‬ ‫ﺧﻢ وﭼﻢ‬ ‫هﻴﻦ ‪....‬هﻴﻦ‬ ‫ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﭼﻪ‪ ......‬هﺴﺘﻴﻢ و‬ ‫هﺴﺖ‪.‬‬ ‫■■■‬

‫‪٣٨‬‬

‫ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮﯼ ﺳﺖ ﺑﻬﺎرﯼ‬ ‫ﻧﺴﻴﻤﯽ ﺁرام ﻣﯽ وز د‬ ‫ﻣﺤﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ اﺑﺮ و ﺁﺑﯽ ﺁﺳﻤﺎن وﺧﺎﻃﺮﻩ ام‬ ‫زن وﻣﺮدﯼ ﻣﻴﺎﻧﺴﺎل‬ ‫ﺑﮕﻮ ﻣﮕﻮ ﻣﯽ آﻨﻨﺪ و دﻟﺨﻮرﻧﺪ‬ ‫ﻣﺮد ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫ﻳﺎد ت هﺴﺖ ﺑﺎهﻢ ﺣﺎل ﻣﯽ آﺮدﻳﻢ‬ ‫ﭘﺮ ازﻋﺸﻖ ﺑﻮدﻳﻢ و‪..‬‬ ‫زن داد زد‪ :‬ﺁﺧﺮ ﻣﺮد ﺣﺴﺎﺑﯽ‬ ‫ﭼﻪ ﻋﺸﻘﯽ‬ ‫ﻋﺸﻖ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻣﻌﻨﺎ دارد‬ ‫ﭼﻴﺰﯼ آﻪ درش ﺗﺎﺳﻒ اﺳﺖ آﻪ ﻋﺸﻖ ﻧﺒﻮدﻩ‬ ‫وﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ﺗﻜﺮار آﺮد‬ ‫ﺑﻠﻪ ﻋﺸﻖ ﺗﺎﺳﻒ ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫ﺁﺑﯽ ﺁﺳﻤﺎن‬ ‫ﺧﺎﻃﺮﻩ ﯼ اﺑﺮهﺎﻳﺶ را ﻣﺮور ﮐﺮد و‬ ‫ﺑﺎ زرد ﺧﻨﺪﻩ اﯼ‬ ‫رﻓﺖ‪.‬‬ ‫■■■‬ ‫‪٣٩‬‬

‫ﺑﺮ ﺳﭙﻴﺪﯼ اﻓﻖ ﺳﻮار ﻣﯽ ﺷﻮد‬ ‫ﺧﻢ و‬ ‫ﺧﻢ و ُ‬ ‫در َ‬ ‫ﭼﻢ و ﭼﻤﺎﻧﻪ ﯼ روزﮔﺎر‬ ‫َ‬ ‫ﺑﻮ ﻣﯽ آﺸﺪ‬ ‫درﺧﺎﻃﺮﻩ ﯼ اﻳﻦ آﺎرﮔﺎﻩ‬ ‫ﭼﻴﺰﯼ ‪ -‬ﮔﻤﺸﺪﻩ اﺳﺖ‬ ‫آﻪ ﻧﻪ ﺑﺎﻳﮕﺎن هﺎ‪ ،‬ﻧﻪ ردﻳﻒ ِ ﻗﻮﻃﯽ ﺷﺪﻩ ﯼ ذهﻦ‬ ‫ﺁن را ﺑﻴﺎد ﻣﯽ ﺁورد‪.‬‬ ‫ﺑﺮﺳﻴﺎهﯽ ﺷﺐ ﺳﻮار ﻣﯽ ﺷﻮد‬ ‫ودر ﭼﻨﮓ و ﭼﻐﺎﻧﻪ و ﭼﺸﻤﺰد‬ ‫ﺟﺎﻳﯽ‪ ،‬ﮔﺬر ﻣﯽ آﻨﺪ‬ ‫ﺟﺎﻧﯽ‪ ،‬ﭼﻴﺰﯼ در ﺟﻬﺎن‬ ‫از آﻒ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‬ ‫ﻧﻪ ﻧﻮﺷﺘﺎر‪ ،‬ﻧﻪ ﭘﺮدﻩ ﯼ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﯼ ﺻﺪا ﺁن را‬ ‫ﺑﻴﺎد ﻣﯽ ﺁورد‪.‬‬ ‫در ﺁﻣﻴﺰﻩ ﯼ ﺁﺑﯽ ﺷﺪﻩ از هﺮدو‬ ‫ﺑﺮﺁﺳﻤﺎن ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ آﻨﺪ‬

‫‪٤٠‬‬

‫ﭼﻴﺰﯼ در اﺑﺮ‬ ‫ﻟﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﺎران ﺁن را‬ ‫ﺑﻴﺎد ﻧﻤﯽ ﺁورد‬ ‫زﻣﻴﻦ و زﻣﺎن و زﻧﺎن‬ ‫ﺳﻪ ﮔﺎﻧﻪ اﯼ در ﺻﻨﺪﻟﯽ هﺎﻳﯽ ﻳﻜﻪ‬ ‫ﭼﻬﺮﻩ‪ ،‬ﭼﺎرﻩ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﻢ؟ را‬ ‫ﻳﺎد و ﻳﺎر و‬ ‫ﻳﺎوﻩ ﻣﯽ آﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﻴﺰﯼ‪ ،‬ﭼﺸﻤﯽ‪ ،‬ﭼﺮاﻳﯽ‬ ‫ﺁﻏﺎز ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‬ ‫رﺷﺘﻪ اﻳﯽ از ﭘﺮﺳﺶ‬ ‫در ﻣﻘﺎﻣﯽ دﻳﮕﺮ‬ ‫ﺳﺎز ﻣﯽ ﺁﻏﺎزد‪.‬‬ ‫در ﺧﺎﻃﺮﻩ ﯼ ﺧﻮاهﺶ هﺎﻳﻢ‬ ‫ﺧﻮار ﻣﯽ ﺷﻮم‬ ‫ﺧﻮار‪.‬‬ ‫ﺧﻮار هﻤﭽﻮن‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮﯼ ﭘﺎﻳﻴﺰﯼ‪.‬‬ ‫■■■‬ ‫‪٤١‬‬

‫ﻣﻦ ﺗﻮ را دﻋﻮت ﮐﺮدم‬ ‫ﺷﺮاﺑﯽ ﺑﺰﻧﻴﻢ‬ ‫ﻗﺼﻪ و ﻏﺼﻪ اﯼ را ﺣﻼﺟﯽ ﮐﻨﻴﻢ‬ ‫ﺗﻮ از ﻟﺒﺎس هﺎﯼ ﺗﺎزﻩ و ﻣﺪ ﺑﮕﻮﻳﯽ‬ ‫از ﻓﻴﻠﻢ هﺎ و ﺧﻮاب هﺎﻳﯽ ﮐﻪ دﻳﺪﻩ اﯼ‬ ‫ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ‬ ‫ﮔﻞ هﺎﻳﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ دادﻩ اﯼ‪،‬‬ ‫هﺮروزﻩ ﻣﻮهﺎﯼ ﺷﺎن را‬ ‫ﺷﺴﺘﺸﻮ ﻣﯽ دهﯽ ﺑﺮاﻳﻢ ﺑﮕﻮﻳﯽ‬ ‫وﻳﺎ ﺁﻧﺠﻮرﯼ ﮐﻪ ﮔﻼﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ و راﻩ هﺎ را ﻧﻔﺮﻳﻦ‬ ‫روداﺑﻪ و ﺗﻬﻤﻴﻨﻪ و ﮔﺮد ﺁﻓﺮﻳﺪ را‬ ‫ﺑﻪ رﺧﻢ ﺑﮑﺸﺎﻧﯽ ﮐﻪ‪:‬‬ ‫ﻧﻪ اهﻞ دروﻳﯽ ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫ﻧﻪ از ﺟﻨﺲ ِ اﻳﻨﮑﻪ ﺧﻠﻒ ِ وﻋﺪﻩ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻋﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ام‬ ‫ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﮐﻪ " ﺳﺎﻋﺖ هﺎ " را دﺳﺖ ﮐﺎرﯼ ﮐﺮدﻳﻢ‬ ‫ﮔﻮﻳﺎ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ هﺎ ﺑﻌﻀﯽ " روز" هﺎ ﺁب ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ و‬ ‫زﻣﻴﻦ ﻣﯽ روﻧﺪ‬ ‫اﺧﻴﺮا ﺷﻨﻴﺪﻩ ام ﮐﻪ ﺻﺪهﺎ روز‪،‬‬ ‫" روز ﮔﺎر" ﺑﻪ ﺑﺎزار ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‬ ‫ﺟﻠﻮ و ﻋﻘﺐ ﮐﺮد ن ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫دﺳﺖ ﺧﻮد ﺁدم اﺳﺖ‬ ‫‪٤٢‬‬

‫ﺑﺮاﯼ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻋﺸﻖ‬ ‫ﺑﺴﺘﻪ و ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ درروﺑﺎن ﻗﺮﻣﺰ‬ ‫درداروﺧﺎﻧﻪ هﺎ ﻣﯽ ﻓﺮوﺷﻨﺪ‬ ‫ﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬هﺮﭼﻪ دﻟﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺑﮕﻮ‬ ‫ازﺷﻴﺮﻣﺮغ ﺗﺎ ﺟﺎن ﺁدﻣﻴﺰاد‪ ،‬ﻗﺪﻳﻢ‪ ،‬ﺟﺪﻳﺪ‬ ‫هﺮ ﭼﻴﺰﯼ را ﮐﻪ ﺑﺨﻮاهﯽ!‬ ‫ﻓﻘﻂ ﻟﺐ ﺑﺘﺮﮐﺎن! ﻧﺘﺮس‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺐ‪ ،‬ﻧﻪ‬ ‫راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﯽ‪.‬‬ ‫هﻴﭻ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻪ ذهﻨﻢ ﻧﺮﺳﻴﺪ‬ ‫ﭼﻘﺪر ﺑﺪ!‬ ‫ﻳﻬﻮ داد زدم‪ :‬ﺁزادﯼ ﭼﻪ؟‬ ‫) اﻟﺒﺘﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﻴﺪم ﮔﻮﻳﯽ داﺷﺘﻢ ﺷﻌﺎر ﻣﯽ دادم (‬ ‫دارﻳﺪ؟‬ ‫ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ وﻟﯽ ﺑﻪ ﺗﻠﺨﯽ ﮔﻔﺖ‬ ‫ول ﮐﻦ ﺑﺎﺑﺎ‪:‬‬ ‫ﺁن ﺣﺮوف از هﻢ ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ را ﻣﯽ ﮔﻮﻳﯽ‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻦ هﻤﻪ ﻓﻦ و ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ‬ ‫راﻩ ﺑﻪ دهﯽ ﻧﺒﺮد ﻩ اﻧﺪ‬ ‫ﮔﻢ ﺷﺪﻩ در ﻻﺑﻪ ﻻﯼ دﻓﺘﺮ و دﺳﺘﮏ ِ‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﺳﺎزان و ﺗﻘﻮﻳﻢ ﮔﺮان ِ ﺣﺮوف ﺧﻮراﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٤٣‬‬

‫ﺧﻼﺻﻪ‬ ‫اﯼ ﮐﺎش وﻋﺪ ﻩ ﯼ ﺳﺮﺧﺮﻣﻦ ﻧﻤﯽ دادﯼ‬ ‫ﻣﯽ ﺁﻣﺪﯼ‬ ‫ﻳﮏ ﺳﺮﺳﺮاﯼ ﺑﺰرگ ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ‬ ‫ﺁﻧﻮﻗﺖ‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ هﺎ را ﮐﻮﮎ ِ دﻳﮕﺮﯼ ﻣﯽ ﮐﺮدﻳﻢ‬ ‫ﻃﺒﻌًﺎ ﺁزادﯼ روﺑﺮوﯼ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻣﺎن‬ ‫ﻇﺎهﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ‬ ‫دور و ﻧﺰدﻳﮏ از رﻧﮓ هﺎ دل ﻣﯽ ﺑﺮد و‬ ‫ﺑﺎزﯼ ﻣﯽ ﮐﺮد!‬ ‫ﻣﯽ داﻧﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد " اﻧﺘﻈﺎر" و ﮐﺎﺑﻮس هﺎﻳﺶ را‬ ‫ﺁب ﺑﺒﺮد‪ ،‬ﺑﯽ ﻣﻌﻨﺎ ﮐﻨﺪ‬ ‫ﻧﻴﺎﻣﺪﯼ و ﺑﺰﮎ ِ دﻟﺒﺮﯼ و دﻟﺪارﯼ ات را‬ ‫ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ‪ :‬ﻧﺮﻣﻪ ﺑﺎراﻧﯽ ﺑﯽ رﻧﮓ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‬ ‫ﭼﻪ ﺧﻮب‬ ‫ﻣﺤﺾ اﻃﻼع اﺧﻴﺮًا ﺑﻮﻳﯽ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ‪:‬‬ ‫ﭘﺎﻳﻴﺰ ﯼ هﺎ و ﺑﺮگ هﺎ ﺷﺎن‬ ‫ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﻟﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ و ﻟﻮردﻩ‬ ‫ﺗﻮ ﺑﻌﻀﯽ ﮐﻮﭼﻪ هﺎ‬ ‫راﻩ ﺁﺑﻬﺎ‬ ‫ﺳﺎزهﺎ ﮐﻮﮎ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ وﺳﻮزهﺎ‪.‬‬ ‫■■■‬ ‫‪٤٤‬‬

‫ﺑﺎ ﺁن هﻤﻪ ﺑﻬﺎر ﺑﻪ ﻳﻐﻤﺎ رﻓﺘﻪ‬ ‫ﭼﻪ دﺳﺘﺎﻧﯽ ﺑﻮد‬ ‫آﻪ روز و ﺁﻓﺘﺎب را‬ ‫در رﻗﺺ ﺑﺮگ و ﺁب و ﮔﻼب‬ ‫ِﮔﻞ ﮔﻴﻮﻩ هﺎﻳﺶ ﻣﯽ آﺮد‬ ‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن‬ ‫ﭘﺎهﺎ ﺑﻮﯼ ﺁراﻣﺶ و ﺧﻨﻜﺎﯼ دهﺪ‬ ‫ﺷﺎﻣﮕﺎﻩ درﺳﺮدﺗﺮﻳﻦ دﺳﺘﻬﺎ‬ ‫ﮔﺮﻣﺘﺮﻳﻦ ﺁﻳﻨﻪ را‬ ‫ﺑﺎ اﺑﺮ وﺳﺘﺎرﻩ و‬ ‫اﺷﺎرﻩ‬ ‫ﻋﺸﺮﺗﯽ ﻣﯽ آﺮد‬ ‫وﺳﺮﺧﻮﺷﯽ ﺟﻬﺎن را‬ ‫در ﻗﻬﻘﻬﻪ وﺧﺎﻃﺮﻩ‬ ‫دﻓﺘﺮ ﻣﯽ آﺮد‪.‬‬ ‫و رگ ﺁﺑﯽ و ﺑﻮﺳﻪ هﺎﯼ ﺧﻴﺎل را‬ ‫ﺑﻪ ﻗﺎﻟﯽ و‬ ‫ﻧﺨﺸﻴﻨﻪ ﯼ ﮔﻞ هﺎﻳﺶ‪.‬‬ ‫ﭼﻪ آﺴﯽ ﺟﻬﺎن را ﻣﯽ ﺳﺎزد؟‬ ‫ن ﺑﺮف‬ ‫ﻒ دهﺎ ِ‬ ‫آﺸ ِ‬ ‫ﺑﺎ ﺁﻧﻬﻤﻪ آﻼم و ﺗﻨﺒﻮر‬ ‫‪٤٥‬‬

‫ﺦ ﺗﻮ در ﺗﻮ‬ ‫ﻒﻧِ‬ ‫آﺸ ِ‬ ‫ﺧﻮاﺑﻴﺪ ِﻩ ﺑﻪ ﻧﺎز در ﮔﻴﻮﻩ وﮔﻠﻴﻢ‬ ‫آﻪ ﺷﺎﻣﮕﺎﻩ را ﺑﻪ ﺑﺎﻣﮕﺎﻩ‬ ‫ﺶ ﻧﻘﺶ هﺎ‪ ،‬رﻧﮓ هﺎ را‬ ‫و ﺁ راﻣ ِ‬ ‫ﺑﻪ ﺁب و دف و رﻓﺎﻗﺖ‬ ‫ﻣﯽ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﻪ ﺑﯽ ﻧﻴﺎزﯼ اﯼ‬ ‫ﭼﻪ ﻗﻨﺎﻋﺘﯽ!‬ ‫ﺑﺎ ﺁن هﻤﻪ ﺑﻬﺎر آﻪ ﺑﻪ ﻳﻐﻤﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و‬ ‫ﻣﯽ رﻓﺖ‬ ‫ﭼﻪ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﭼﻪ ﺟﻬﺎﻧﯽ!‬ ‫▫▫▫‬ ‫ﻧﺨﺸﻴﻨﻪ‪ :‬رﻳﺨﺖ ﻗﺪﻳﻤﯽ واژﻩ ﯼ ﻧﻘﺸﻴﻨﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻨﺼﺮ ﻧﺦ را ﮐﻪ ﺳﺒﺐ‬ ‫ﻧﻘﺶ در ﮔﻴﻮﻩ و ﻗﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﺷﻮد داراﺳﺖ‪.‬‬

‫■■■‬

‫‪٤٦‬‬

‫ﮎ ﺑﯽ ﻣﺎد ِر ﻣﻦ‬ ‫ﺷﻬﺮ ِ‬ ‫ﺻﺒﺢ هﺎﻳﯽ ﺳﭙﻴﺪ داﺷﺖ‬ ‫زﻧﯽ ﺑﺎ ﻣﻮﯼ ﺳﻴﺎﻩ و ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ درﺷﺖ‬ ‫ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﺁب و رﻗﺺ اش ﻣﯽ رﻓﺖ‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﺑﺮف هﺎﻳﺶ دف ﻣﯽ زد‬ ‫ﺁﻧﻮ ﻗﺖ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺳﭙﻴﺪ ﻣﯽ ﺷﺪ‬ ‫ﺣﺘﯽ دﺷﺖ هﺎﯼ ﺳﻮﺧﺘﻪ و‬ ‫ﺗﺸﻨﻪ اش‪.‬‬ ‫ﺳﭙﻴﺪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﻣﺎهﯽ‬ ‫و ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﺮﺷﺮ ﺁب‬ ‫ﻗﺼﻪ هﺎ ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺖ‬ ‫ﺧﺎﮎ ﺳﺮخ ﻣﯽ ﺷﺪ و‬ ‫در ﻧﻤﺎﻳﯽ دور‬ ‫ﺷﻬﺮ ﮔﻮﻳﯽ‬ ‫ﮐﺎﺳﻪ ﺷﮑﻦ هﺎﻳﯽ ﺑﺮهﻢ و درهﻢ ﭼﻴﺪﻩ اﯼ ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫در ﺑﺎم هﺎ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﻄﻨﺖ و ﺑﺎزﯼ‬ ‫ﻣﺤﻠﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﻠﻪ را ﺁﺑﺴﺘﻦ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‬ ‫و ﺁﺳﻤﺎن را‬ ‫ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ‪.‬‬ ‫‪٤٧‬‬

‫ﭘﺎﻳﻴﺰ ﺑﺎ ﺁن ﺧﺲ ﺧﺲ ِ ﺳﻴﻨﻪ اش ﻣﯽ ﺁﻣﺪ‬ ‫زن دوﺑﺎرﻩ ﺑﯽ ﻗﺮار‬ ‫دف ﻣﯽ زد و‬ ‫ﮔﺮم ﻣﯽ ﺷﺪ و ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻳﺪ‬ ‫ﮓ ﺑﺮﻓﻴﻨﻪ اﯼ را در ﺧﻮاب هﺎﯼ ﻣﺎ‬ ‫و رﻧ ِ‬ ‫رﻗﻢ ﻣﯽ زد‬ ‫اﺷﮏ‬ ‫ﺁرام ﻳﺦ هﺎ را‬ ‫ﮐﻪ ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ رﻧﮓ ﺷﺪ ﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫ﺁﻧﻘﺪر ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ وﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ‬ ‫ﺗﺎ اﻳﻨﮑﻪ دﺳﺘﺎﻧﺶ ﺷﻮر ﻣﯽ ﺷﺪ‬ ‫رﻧﮓ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ و‬ ‫رﻗﺺ ﻣﯽ رﻓﺖ‬ ‫وﻟﯽ ﺷﻬﺮﺑﯽ ﻣﺎدر ﺑﻮد‬ ‫و ﻣﺜﻞ هﻤﻪ ﯼ ﻳﺘﻴﻢ هﺎ‬ ‫ﺑﻐﺾ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﮔﺮﻳﻪ‬ ‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ از ﺳﺮ هﺰار درد‬ ‫ﺑﭽﻪ هﺎﻳﺶ ﮔﻮﺷﺖ ِ دم ِ ﺗﻮپ ﺑﻮدﻧﺪ و‬ ‫ﺟﻮﻳﺒﺎرهﺎ و ﺑﺎغ و ﺳﺮاب هﺎﻳﺶ‬ ‫ﭘﺮ از ﻟﻌﻨﺖ و ﻧﻔﺮﻳﻦ‬ ‫ﺣﺘﯽ ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺘﻬﺎ‬ ‫‪٤٨‬‬

‫ﻧﻴﻠﻮﻓﺮ ﺁﺑﯽ ] درداﻧﻪ اش را ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻢ [‬ ‫ﺑﺎ ﺁن ﺑﺮﮐﻪ و ﺧﻮاب هﺎﯼ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻳﺶ‬ ‫ﻃﻨﺎب ِ ﭘﺎ و‬ ‫ﮔﺮدن ِﺑﭽﻪ هﺎﻳﺶ ﻣﯽ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮ ﺑﯽ ﮐﺲ ﺑﻮد‬ ‫ﻳﻌﻨﯽ راﺳﺘﯽ راﺳﺘﯽ‬ ‫ﺑﯽ ﻣﺎدر ﺑﻮد‬ ‫هﻤﻴﺸﻪ ﻏﻤﮕﻴﻦ‪.‬‬ ‫از ﮐﺠﺎ ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﺑﮕﻮﻳﻢ‬ ‫از ﻏﺼﻪ هﺎ ﮐﻪ دود ﻣﯽ ﺷﺪ و‬ ‫اﻧﮕﺸﺖ ِ ﮐﻮدﮐﺎن را ﺣﺎﻟﺘﯽ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﻴﺪ‬ ‫ﮐﻪ ﻧﮕﻮ‪..‬‬ ‫ﺣﺎﻻ‬ ‫ﺁﺑﻬﺎ واﺷﻴﺎ و‬ ‫ﺑﺰرﮔﺘﺮهﺎش ﮐﻪ دﻳﮕﺮ هﻴﭻ‪.‬‬ ‫ﺁخ از ﺁن ﻏﺮوب هﺎ‬ ‫اﺧﻢ و ﻏﻢ در هﻢ ﻻﻧﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‬ ‫ﺟﻔﺖ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ‬ ‫‪٤٩‬‬

‫ﺑﯽ داﻳﻪ و ﺑﯽ ﺗﺎﻳﻪ‬ ‫ﻻﻻﻳﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‬ ‫هﻤﻪ ﯼ ﻓﺼﻞ هﺎ و رﻧﮕﻬﺎﻳﺶ را‪.‬‬ ‫زن ﮐﻨﺎر ﺣﻮض در ﺳﺮﻣﺎ وﺧﻴﺎل‬ ‫ل ِ ﮐﻮﻩ هﺎ را ﺷﺎهﺪ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫ﻳﺎ ِ‬ ‫ﮐﻮﻩ هﺎ اﻣﺎ‬ ‫ﺳﺎﮐﺖ و اﻧﺪوهﮕﻴﻦ‬ ‫ﻧﮕﺎهﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‬ ‫ﻻﻻﻳﯽ هﺎ ﮔﻞ ﻻﻟﻪ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ‬ ‫و ﭘﻮﺳﺖ دف در ﺳﺮ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ‬ ‫ﻣﻮﻳﻪ و ﻣﻮرﻣﻮر‬ ‫ﺁﺟﺮهﺎ و‬ ‫ﻗﻠﻮﻩ ﺳﻨﮓ هﺎﯼ ﻓﺮش ﺷﺪﻩ ﮐﻮﭼﻪ هﺎ‬ ‫ﺳﺮ ﮔﺮدان و ﺧﺎﮎ ﺁﻟﻮد‬ ‫ﻣﺎﺗﻢ ِ ﺁﺳﻤﺎن را‬ ‫ﻻﯼ زﺧﻢ هﺎﻳﺸﺎن ﺟﺎ ﻣﯽ دادﻧﺪ‬ ‫ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﻴﺎﺑﺖ ﺷﻔﺎ‬ ‫روزﯼ روزﮔﺎرﯼ‪ ،‬ﭘﻴﺶ ﺷﻨﺎﺳﯽ‪ ،‬ﺟﻬﺎﻧﮕﺮدﯼ‬ ‫دﺳﺘﯽ‪ ،‬ﺳﺮﺷﺎن را ﺑﺨﺎراﻧﺪ‬ ‫ﺷﻔﺎ ﻋﺖ ﺷﺎن ﮐﻨﺪ‬ ‫و ﻣﺜﻞ ِ ﺧﺪا ﻻﻳﻖ دﻳﺪﻩ هﺎ‬ ‫ازﺷﺎن ﻋﮑﺲ ﺑﮕﻴﺮد‬ ‫‪٥٠‬‬

‫ﺁﺧﺮ ﺁﻧﻬﺎ هﻢ از ﺟﻨﺲ ﻗﺪﻳﻤﯽ و‬ ‫دوران ِ دﻗﻴﺎ ﻧﻮس ﺑﻮدﻧﺪ!‬ ‫و اﻳﻨﻬﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ‬ ‫ﮔﻮﻧﻪ هﺎﯼ ﺷﻬﺮ‬ ‫ﻧﻪ ﺣﺘﯽ ﮔﺎﻩ ﮔﺎهﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﺧﻴﻠﯽ وﻗﺖ هﺎ‬ ‫ﺳﺮخ و ﭘﺮﺷﻬﻮت ﻣﯽ رﻗﺼﻴﺪ‬ ‫ﻣﯽ رﻗﺼﻴﺪ ﺑﺎ‬ ‫ﺑﺎﺷﮕﺎﻩ هﺎ و ﮐﺎﻓﻪ هﺎﻳﺶ‬ ‫ﮐﻪ دراﻧﺒﻮهﻪ ﯼ ﺑﺮگ و اﻗﺎﻗﯽ و ﭼﻨﺎر‬ ‫ﺷﺐ را دودﺳﺘﯽ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ﺑﻮد‬ ‫ﺗﺎ روز‬ ‫درﺗﻒ و ﻃﻌﻨﻪ و ﺗﺎرﻳﮑﯽ اش از ﻳﺎد ﺑﺮود‪،‬‬ ‫ﺑﺮﻧﮕﺮدد‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ‪،‬‬ ‫روز ﭼﺮاغ ﺑﻪ دﺳﺖ دﻧﺒﺎل رزق ﻣﯽ ﮔﺸﺖ‬ ‫اﻣﺎ اﻳﻦ رزق‬ ‫ﺟﺎ درﺟﺎهﺎﯼ دﻳﮕﺮﯼ ﺧﻮش ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪٥١‬‬

‫ﺻﺒﺢ هﺎ‬ ‫ﻣﯽ دﻳﺪﯼ‬ ‫ﻂ ﺳﻴﻨﻪ‬ ‫ﮐﻮﭼﻪ هﺎ را ﻣﯽ دﻳﺪﯼ در ﮔﻞ و ﺷﻞ و ﺧﻠ ِ‬ ‫ﮐﻪ رﻧﮓ وﺟﻼ ﻣﯽ داد‬ ‫ﮔﺬر و ﺑﺎزارﭼﻪ را‬ ‫و درﺣﺎﺷﻴﻪ ﯼ دﻳﻮارهﺎﻳﺶ ردﻳﻒ‪ ،‬ردﻳﻒ‬ ‫ﺟﻮاﻧﺎﻧﯽ ﭼﻤﺒﺎﺗﻤﻪ زدﻩ در ﺧﻮف و‬ ‫ﺧﻮاب و‬ ‫ﺧﺴﺘﮕﯽ‪،‬‬ ‫ﺳﻴﮕﺎرﯼ در دﺳﺖ هﺮ ﮐﺪام‬ ‫ﮐﻪ زﻳﺮ ﺳﻴﮕﺎر ِ دﺳﺖ ِ دﻳﮕﺮﯼ ﺑﻮد‬ ‫هﻤﺪﻳﮕﺮرا ﻣﯽ ﺳﻮزاﻧﺪﻧﺪ و‬ ‫ﮐﻔﺘﺮ هﺎﻳﺶ ﮔﺮﺳﻨﻪ و ﺣﻴﺮان‬ ‫ﻻﻧﻪ هﺎﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﺑﺎد ﻣﯽ دادﻧﺪ‬ ‫ﺑﺎل ﻣﯽ زدﻧﺪ و ﺧﺴﺘﻪ‬ ‫ﺷﺒﻨﻢ ﺷﺎﺧﻪ هﺎ و دارﺳﺘﺎن هﺎ را‬ ‫ﺑﻪ ﺷﺎل و ﮐﻤﺮ زﻧﺎن ﻣﯽ ﭘﺎﺷﻴﺪﻧﺪ‬ ‫ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ دان و داﻧﻪ اﯼ از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻘﺎﭘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٥٢‬‬

‫ﻓﻘﻂ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ دﻧﺞ ﺳﺮدﯼ و ﺳﺮﻣﺎ‬ ‫ﺑﻮﯼ ﻧﻴﺎﻳﺶ و ﺁرزو ﻣﯽ داد‬ ‫ﺷﻬﺮ ﻳﺎ ﺷﻬﺮﮎ‬ ‫ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﻢ ﺑﯽ ﻣﺎدر ﮐﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﺑﯽ زن هﻢ ﺷﺪ‬ ‫زن ﻋﻴﻨﻬﻮ ﭘﺮﯼ ﻏﻴﺐ اش زد‬ ‫رﻓﺖ‪ .....‬ﮐﻪ رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ‬ ‫ﮐﺎﺳﻪ ﺷﮑﻦ هﺎ درداغ و دق دق اﺷﺎن‬ ‫دﻳﮕﺮ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﻬﺮ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ و ﺑﺮﻧﻤﯽ ﮔﺮدﻧﺪ‬ ‫ﻧﻤﯽ ﺁﻳﻨﺪ ﭘﺲ‬ ‫ﺣﺘﯽ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ دﻧﺞ ِ ﺳﺮﻣﺎ هﻢ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫رﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ رﻓﺘﻨﺪ‬ ‫ﺳﺎل هﺎ وﺳﺎل هﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫▫▫▫‬ ‫ﮐﺎﺳﻪ ﺷﮑﻦ = ﮔﻞ ﺷﻘﺎﻳﻖ‬

‫■■■‬ ‫‪٥٣‬‬

‫در ﺣﺴﺮﺗﻢ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺁن ﮐﻮﻩ ﭼﻪ ﮔﺬﺷﺖ‬ ‫ﮔﻮ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺮ ﺣﺮﻳﺮﯼ از ﺑﺮف ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﻳﺎ ﺁن ﮐﻪ دهﺎﻧﺶ در ﮔﺬر‬ ‫ﻧﯽ ﻟﺒﮏ هﺎ و ﺷﻤﺸﺎل هﺎ‬ ‫ﺑﻮﺳﻪ هﺎﯼ ﺑﯽ ﺷﻤﺎر‬ ‫ﭼﺸﻴﺪﻩ‪ ،‬ﺧﻮردﻩ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ زﺑﺎﻧﯽ ﺣﺎل ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‬ ‫اﻣﺎ هﻤﻴﻨﮑﻪ ﺻﺨﺮﻩ اﯼ ازﺁن را ﺗﮑﻴﻪ ﻣﯽ زدﯼ‬ ‫ﮔﻮﻳﯽ ﺑﺮ ﭘﻬﻨﺎﯼ هﺰار زﺧﻢ‬ ‫ﺁﺗﺶ ﻓﺮو رﻳﺨﺘﻪ اﯼ‪:‬‬ ‫ﻣﯽ ﮔﺮﻳﺴﺖ و ﻣﯽ ﻧﺎﻟﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﺁﻧﮕﺎﻩ در ﺷﻴﻮﻧﯽ از ﺟﻨﺲ ِ هﺎوار‬ ‫دو ﭘﺴﺘﺎﻧﺶ ﺑﺎز ﻣﯽ ﺷﺪ و‬ ‫ﺑﺎد ﻣﯽ ﮐﺮد‪،‬‬ ‫ﻋﻈﻴﻢ و ﺑﯽ ﺣﺼﺮدر‬ ‫دﺳﺖ و ﭘﻨﺠﻪ و ﺳﺮ‬ ‫واﯼ دﻳﮕﺮ ﺁﺗﺸﻔﺸﺎﻧﯽ از ﺧﻮن ﺑﻮد‬ ‫ﺁل ﺑﻮد‬ ‫ﺁل‬ ‫ﭘﻮﺷﺶ ﺣﺮﻳﺮﯼ اش‬ ‫ﺁب ﻣﯽ ﮔﺸﺖ و ﺁب ﻣﯽ ﺷﺪ‬ ‫‪٥٤‬‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮرگ و ﺷﻨﮓ و ﭘﺎﻗﺎزﻩ‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﻪ هﺎﯼ ﻗﺪﻳﺴﯽ روزهﺎ را‬ ‫در ﺳﻴﻨﻪ هﺎﯼ ﺷﺎن ﺑﺪﻣﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻪ‬ ‫در اﻳﻦ ﻓﻀﺎ ﭼﻨﺎن درﮔﻴﺮ ﺷﺪم‬ ‫ﮐﻪ هﺮ ﺗﮑﻪ از ﺟﺎﻧﻢ‬ ‫هﺮ ﭘﺎرﻩ از ﺟﺴﻤﻢ‬ ‫ﮐﻨﺪﻩ‪،‬‬ ‫ﺧﺮد و ﺧﻤﻴﺮﯼ ﺑﻴﺶ ﻧﺒﻮد‬ ‫و هﺮاس ﻣﺜﻞ ﻋﻘﺎﺑﯽ ﮔﺮﺳﻨﻪ‬ ‫ﻣﯽ ﺧﻮرد و ﻗﯽ ام ﻣﯽ ﮐﺮد‬ ‫ﮔﻮﺷﺖ و ﭘﻮﺳﺖ و اﺳﺘﺨﻮاﻧﻢ‬ ‫ﺳﻨﮓ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ هﺰار ﻣﻌﻨﺎ‪.‬‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎرﻳﮑﻪ اﺷﮑﯽ از ﭼﺸﻤﻢ‬ ‫دﻧﺪاﻧﻬﺎﯼ ﮐﻮﻩ را‬ ‫ﺳﺮخ ﻣﯽ ﮐﺮد و‬ ‫دﻳﺪم‬ ‫ﮐﻮﻩ در هﻴﺌﺖ دو ﮔﺮگ‬ ‫از ﺧﺸﻢ و زﻣﺮد و دهﺎن درﻳﺪﻩ‬ ‫اﻳﻦ ﻧﻪ ﺧﻮاب ﺳﺖ ﻧﻪ ﺧﻴﺎل‬ ‫و ﻧﻪ اﻏﺮاﻗﯽ در ﮔﺬر روزﮔﺎر– زﺑﺎن‬ ‫‪٥٥‬‬

‫ﻣﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬ ‫در زوزﻩ و ﭘﻨﺠﻪ‬ ‫ﺁهﺎﯼ ﯼ‪ ....‬ﺁهﺎﯼ ﯼ‪:‬‬ ‫ﻗﺤﺒﻪ‪ ،‬ﺳﮓ ﺑﺎب‪ ،‬هﯽ وﻩ ﯼ‬ ‫ﺑﺰﻧﺶ‬ ‫ﻣﮕﺮ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺰﻧﺶ‬ ‫ﺑﺰﻧﺶ‬ ‫ﺁﻩ هﻮم‬ ‫ﻣﺮد در ﺳﺮ ﺑﻨﺪ و دود و ﺑﺮﻧﻮش‬ ‫ﻣﯽ ﮔﻔﺖ و ﻓﺮﻳﺎد ﻣﯽ ﺷﺪ‬ ‫ﻣﻦ در ﮐﺮم و ﺧﺮﺧﺎﮐﯽ و ﺳﺮدﯼ‬ ‫ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر‬ ‫ﺑﺎ ﺑﺮف ﺳﻔﺮ ﮐﻨﻢ‬ ‫ﺳﻴﺮ و ﺳﻴﺎﺣﺖ ﺷﻮم‬ ‫ﺟﻬﺎن ﺳﮑﻮن و ﺳﺎﻳﻪ و ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ را‬ ‫ﺗﺠﺮﺑﻪ‪.‬‬

‫‪٥٦‬‬

‫در ﺣﺴﺮﺗﻢ‬ ‫هﻨﻮز ﺑﺮ ﮐﻮﻩ ﭼﻪ ﮔﺬﺷﺖ‬ ‫درﮐﻮهﺴﺘﺎن ﭼﻪ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‬ ‫ﭼﻪ ﺳﺮودﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫ﻣﺮزﻩ هﺎ‬ ‫ﺻﺨﺮﻩ هﺎ و ﭼﮑﻤﻪ هﺎ‬ ‫درﻳﺎل و ﺷﺎﻧﻪ هﺎﯼ‬ ‫اﺳﺒﺎن‪ ،‬ﮔﺮﮔﺎن ﭼﺮا ﻣﯽ رﻗﺼﻴﺪ ﻧﺪ‬ ‫وﻣﯽ رﻗﺼﻨﺪ‪:‬‬ ‫در ﺧﻮن و ﺧﻨﻴﺎ و‬ ‫ﺧﺮاﺑﯽ؟‬ ‫در ﺣﺴﺮﺗﻢ هﻨﻮز‪.‬‬ ‫■■■‬

‫‪٥٧‬‬

‫ﻣﻦ از ﺁن روزﻧﻪ‬ ‫ﻧﻮر را ﻣﯽ دزدم‬ ‫ﺗﻮ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﯽ ﻣﺎﻩ را ﭘﺸﺖ ﻧﺨﻠﯽ‬ ‫ﺻﺪا ﺑﺰﻧﯽ‬ ‫و ﭼﺸﻢ هﺎﯼ رﻧﮕﻴﻦ اﻳﻦ هﻤﻪ ﺷﻬﺮ درد ﻧﻴﺎ را‬ ‫راهﻨﻤﺎ آﻨﯽ‬ ‫ﺷﻬﺮهﺎﻳﯽ ﺑﺎ ﻓﺎﻧﻮس هﺎ وﭼﺮاغ هﺎ و‪....‬‬ ‫اﻣﺎ اﮔﺮ آﺴﯽ از ﻣﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪ‬ ‫ﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاهﻴﺪ آﺠﺎ ﻣﯽ روﻳﺪ‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻦ هﻤﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺑﺴﻮﯼ ﺑﺎد هﺎ و ﮔﻢ در ﺑﺎدهﺎ‬ ‫ﻣﯽ ﺷﻮد وﺳﻮﺳﻪ ﮔﻮاراﯼ ﺁب هﺎ را‬ ‫ﮔﻔﺖ و ﻧﭙﺮﺳﻴﺪ‬ ‫ﺑﻌﺪ ش ﭼﻪ؟‬ ‫ﻣﯽ ﺷﻮد ﮔﻴﺴﻮﯼ ﺳﻨﮓ هﺎ را‬ ‫درﺣﺎﺷﻴﻪ درﻳﺎ ﻣﺜﺎل زد‬ ‫ﻣﯽ ﺷﻮد ﭼﻬﺮﻩ هﺎ را‬ ‫ﺻﻮرﺗﻚ هﺎ را ﺑﻪ ﺣﻤﺎﺳﻪ اﯼ ﺗﺒﺪ ﻳﻞ آﺮد و‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮاهﻴﻢ رﻓﺖ‬ ‫‪٥٨‬‬

‫ﻣﯽ ﺷﻮد ﺑﺎران را ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس‬ ‫ﺑﻪ دﻋﺎ واداﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫د ﺳﺘﺎن ﺑﺎران ﺑﺎز‬ ‫ﺑﺎ ز در اﻧﺘﻈﺎر ﻣﺎﺳﺖ و‬ ‫ﺁﻧﺠﺎ رﻓﺖ‬ ‫ﻣﯽ ﺗﻮان ﺣﺎﺷﻴﻪ آﺘﺎ ب هﺎ و ﺗﺼﺎ وﻳﺮ زﻳﺒﺎ را‬ ‫ﺗﺎ ﺷﺎﻣﮕﺎﻩ ﺁراﺳﺖ و‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮاهﻴﻢ رﻓﺖ‬ ‫وﭘﻨﺠﺮﻩ را ﺑﺎز ﺧﻮاهﻴﻢ آﺮد و‬ ‫ﻋﻤﺮرا ﺑﻪ ﻧﺴﻴﻢ و ﺗﻨﻔﺲ وا دارﻳﻢ‬ ‫و ﺷﺐ را ﺑﺎ ﺳﺎﻳﺶ د ﺳﺘﺎﻧﻤﺎن‬ ‫ﻟﺤﻈﻪ ﻟﺤﻈﻪ‬ ‫ﺳﭙﻴﺪ آﺮد‬ ‫ﺁﻩ ﭼﻪ رﻧﮓ ﻋﺠﻴﺒﯽ اﺳﺖ!‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮوﻳﻢ آﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺳﭙﻴﺪ اﺳﺖ‬ ‫اﻣﺎ ﺑﺎ ﺁن دهﺎن ﻣﺤﺎل‬ ‫ﺑﺎ ﺁن ﻧﺦ هﺎﯼ ﻗﺸﻨﮓ ﺳﻴﺎﻩ‬ ‫ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ در ﻧﻮر‬ ‫ﭼﻪ ﺧﻮاهﻴﻢ آﺮد؟‬ ‫‪٥٩‬‬

‫اﺻﻼ ﺑﮕﺬرﻳﻢ‪ ،‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﺮوﻳﻢ‬ ‫هﻤﻴﻨﺠﺎ در آﻨﺎر اﻳﻦ ﭘﻴﺸﺎﻧﯽ ﻧﺎﻣﺮﺗﺐ‬ ‫وﭼﻴﻦ ﭼﻴﻦ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ‬ ‫ﭘﻠﯽ از آﻠﻤﻪ‪ ،‬ﺷﻌﺮ ﺑﺴﺎزﻳﻢ‬ ‫و ﺁﻧﮕﺎﻩ‬ ‫ﻣﺎﻩ‪ ،‬ﺷﻤﻊ‪ ،‬ﻧﻮر و ﺧﺎآﺴﺘﺮ‬ ‫ﻋﺸﻖ ﺑﺎزﯼ رﻧﮕﻬﺎ و‬ ‫هﻤﻪ و هﻤﻪ را‬ ‫ﺑﻪ ﺿﻴﺎﻓﺘﯽ دﻋﻮت آﻨﻴﻢ‬ ‫ﺳﭙﺲ در ﺣﻮاﻟﯽ هﻤﻴﻦ درﺧﺘﺎن‬ ‫آﻨﺎر اﻳﻦ ﺁﺷﻐﺎﻟﺪاﻧﯽ‬ ‫ﻧﺰد ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪ ام‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪ آﻮ ﭼﻜﻢ‬ ‫ﺑﺮﻗﺼﻴﻢ‬ ‫ﻣﺎﻩ را دزدﻳﺪﻩ اﻳﻢ‪ ،‬هﺎ؟‬ ‫ﻣﯽ ﺁﻳﯽ‬ ‫ﻧﻪ‬ ‫ﻧﻤﯽ ﺁم‪.....‬‬ ‫■■■‬

‫‪٦٠‬‬

‫ﺑﺮاﯼ ازﯼ‬

‫ﻋﺰﻳ ِﺰ ازﻟﯽ اﺑﺪﯼ‬

‫ﺷﻌﺮهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺳﺮودﻩ ام‬ ‫هﻴﭻ ﺟﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‬ ‫ﺗﻮ ﮐﺠﺎﻳﯽ‪ ،‬ﮐﺠﺎ رﻓﺘﯽ‬ ‫ﻣﻴﺎن اﻳﻦ هﻤﻪ ﺳﺮﮔﺮداﻧﯽ‬ ‫ﻣﻴﺎن اﻳﻦ هﻤﻪ ﺗﻨﺪﻳﺲ‬ ‫ﻣﺮا ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﯽ‬ ‫ﭼﻘﺪر ﺟﻬﺎن‪ ،‬روز‬ ‫ﮐﻮﭼﮏ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ‬ ‫ﻗﻠﺒﻢ ﺑﺎ ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﺷﺐ و درﻳﺎ‬ ‫ﻳﮑﯽ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‬ ‫" ﺗﻮ" ﺷﺪﻩ ام‬ ‫ﮔﺎﻩ و هﻤﻴﺸﻪ‬ ‫ﭼﺸﻢ هﺎﻳﺖ در واژﻩ هﺎﻳﻢ ﻣﯽ ﺟﻮﺷﺪ‬ ‫دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ از هﻮا‪ ،‬ﻋﺴﻞ و دﺳﺖ هﺎﻳﺖ‬ ‫ﺷﻌﺮﯼ ﺑﺴﺎزم‬ ‫ﻣﻮهﺎﻳﺖ را‬ ‫ﺧﻮاب ﮐﻨﻢ و‬ ‫ﻏﺼﻪ هﺎﻳﺖ را ﺷﺎﻧﻪ ﮐﻨﻢ‪.‬‬ ‫‪٦١‬‬

‫ﮔﻮ اﻳﻨﮑﻪ ﺳﻴﺎهﯽ ﭼﺸﻢ و ﮔﻴﺴﻮت‬ ‫اﻳﻦ روزهﺎ ﺑﺰﮎ ِ ﺧﺎﻧﻪ و ﮐﺎﺷﺎﻧﻪ ام ﺷﺪﻩ اﻧﺪ‬ ‫ﺣﺮف هﺎﻳﻢ ﺳﺮد ﺷﺪﻩ اﻧﺪ‬ ‫ﺳﺮد ﻣﺜﻞ‬ ‫" ﮐﺰﻩ ﯼ ﭼﻠﻪ " ﻣﺜﻞ ِ روز و روزﮔﺎرﻣﺎن‬ ‫ﭼﻘﺪر ﺳﺨﺖ اﺳﺖ‬ ‫ﭼﻬﺮﻩ ات را ﺧﻴﺎل ﮐﻨﻢ‬ ‫ﻟﺐ هﺎﻳﺖ‪،‬‬ ‫ﺷﺮم و ﮔﻮﻧﻪ هﺎﻳﺖ‬ ‫هﻤﻪ از ﻳﺎدم رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‬ ‫اﻣﺎ ﺻﺪاﻳﺖ‬ ‫ﺁخ ﺻﺪاﻳﺖ‬ ‫در دﺳﺘﻬﺎم زﻣﺰﻣﻪ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ‬ ‫وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ ‪:‬‬ ‫" درد ِ ﺻﻨﺪﻟﯽ اﮔﻪ ات ﺗﻮﺳﺮم‬ ‫ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ "‪.‬‬ ‫روز هﺎ ﺑﻪ ﺷﺐ وﺻﻞ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ‬ ‫ﺗﺎ درون ام را ﺑﺒﺮﻧﺪ‬ ‫ﭘﺮﻳﺪﻩ رﻧﮓ ﺑﺒﺮﻧﺪ‬ ‫و ﺗﻮ ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﺸﻮﯼ‪...‬‬ ‫■■■‬

‫‪٦٢‬‬

‫ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﮔﻠﻬﺎ زﻳﺒﺎﻳﻨﺪ!‬ ‫ﺧﺎﮎ اﺳﺖ‬ ‫آﻪ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﺪ‬ ‫ﻣﯽ ﺷﻨﻮد‬ ‫رﮔﻬﺎﯼ ﺁب هﺎ وﺁﻩ هﺎ را‬ ‫ﺑﻬﻢ ﻣﯽ ﺁﻣﻴﺰد‬ ‫در رﻳﺨﺖ و رﺧﺴﺎرﻩ هﺎﻳﯽ‬ ‫ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺨﻨﺪ و ﻧﻴﺸﺨﻨﺪﯼ در ﺳﺎق ﺁرزو‬ ‫ﻗﺪّﻳﺴﻪ و اﻟﻬﻪ ﯼ‬ ‫ﺑﺎغ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ‬ ‫و دﻳﺪﻩ اﻳﺪ‬ ‫ﮔﺎﻩ ﺧﺎﮎ ﺑﺎ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎﯼ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ اش‬ ‫اﻧﺪوهﮕﻴﻦ‬ ‫ﻣﯽ ﺳﺮاﻳﺪ‪:‬‬ ‫ﺑﺎران ﻣﻴﺸﻮد‬ ‫و ﮔﻞ ﺑﻪ رﻗﺺ‬ ‫ﺧﺎﮎ را‪،‬‬ ‫ﺧﺎﮎ را ﻣﯽ ﺑﻮﺳﺪ‪.‬‬ ‫■■■‬ ‫‪٦٣‬‬

‫ﺑﻌﺪاز ﺳﻼم و اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ‬ ‫از او ﭘﺮﺳﻴﺪم‬ ‫ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺳﺮهﺎﯼ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﯼ دوﺳﺘﺎن ﭼﮑﺎر ﮐﻨﻴﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﻪ ﮐﺪام دﻳﺎر رواﻧﻪ ﺷﺎن ﮐﻨﻴﻢ‬ ‫اﻳﻦ هﻤﻪ ﺷﻬﺮ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﯽ ﭘﺮازﻣﻠﺦ و ﻣﻮر و ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪ اﺳﺖ‬ ‫ﻗﻘﻨﻮس هﻢ ﮐﻪ در ﺑﺎﻟﻬﺎ ﯼ اﻧﺪوهﺶ ﭘﺮواز ﻣﻴﮑﻨﺪ‬ ‫هﺮروزﻩ ﻣﯽ ﺳﻮزد‬ ‫روﯼ دوش ﮐﺪاﻣﻴﮏ از ﻣﺎ ﻗﺮارﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‬ ‫ﻣﯽ داﻧﯽ؟ ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮم ﺳﺮﺷﺎن را ﺑﺎ ﺑﺎران ﺑﺸﻮرم‬ ‫اﻣﺎ اﮔﺮ ﻳﺎدت ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﺑﺮق ﻧﮕﺎﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻏﻢ ﻣﯽ ﺟﻮﻳﺪ‬ ‫ﺁب ﻣﯽ زاﻳﻴﺪ‬ ‫ﻣﺎر ﻣﺎ را ﮔﺰﻳﺪﻩ اﺳﺖ‬ ‫ﻳﻌﻨﯽ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ‬ ‫از اهﻞ ﺟﻬﻨﻢ هﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬ ‫دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﮑﻪ‬ ‫راهﯽ ﺑﺮاﯼ ﺷﺎن ﭘﻴﺪا ﮐﻨﻴﻢ‬ ‫ﻗﻠﻢ هﺎﻳﻤﺎن ﺟﺎﻧﻤﺎن را درو ﻣﯽ ﮐﺮد‬ ‫ﻳﮏ ﺟﻮرﯼ ذرﻩ ذرﻩ ﮐﻠﻤﻪ اﯼ را ﮐﻪ ﺗﻪ ﻧﻮرﯼ دارد‬ ‫ﺑﻴﺮون ﻣﯽ ﺁوردﻳﻢ‬ ‫‪٦٤‬‬

‫و ﺁﻧﻘﺪر روح را ﺷﺨﻢ ﻣﯽ زدﻳﻢ‬ ‫ﮐﻪ ﺷﺎدﯼ اﻳﻦ ﻗﺪر ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﯽ‬ ‫ﭘﺮ درﻧﻴﺎرد‬ ‫ﺑﺎل ﻧﺰﻧﺪ و‬ ‫دﻳﮕﺮ ﺑﺮﻧﮕﺮدد‬ ‫ﻗﺮار اﺳﺖ هﻤﻴﻦ ﺳﺎﻋﺖ دوﺳﺖ ﻗﺪﻳﻤﯽ ام را ﺑﺒﻴﻨﻢ‬ ‫دو ﭼﺸﻤﺶ را ﺑﺒﻮﺳﻢ‬ ‫ﻣﯽ داﻧﻢ از ﻗﺪﻳﻢ ﺗﺮهﺎ ﭘﺮواﻧﻪ هﺎ‬ ‫درون اش ﻻﻧﻪ داﺷﺘﻨﻨﺪ‬ ‫ﻻﻧﻪ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﻧﮕﺬارﻧﺪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻧﺪوﻩ‬ ‫ﺻﻮرت اش زرد ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻗﺎﻣﺖ ات ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‬ ‫از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ‬ ‫ﮔﻮدال و ﺧﺎر و ﺧﺎﺷﺎﮎ را ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟‬ ‫اﻧﮕﺸﺖ ﮐﻮﭼﻪ هﺎﻳﻤﺎن هﻨﻮز درداﻧﻪ ﺳﻮزن ﻣﯽ زﻧﻨﺪ؟‬ ‫از ﻳﻴﻼق ِ اﺳﺐ و اﺣﺸﺎم ﺑﺮاﻳﻢ ﺑﮕﻮ‬ ‫ﻋﺒﺪاﻟﻪ ﺧﺎن ﭼﻪ‬ ‫ﺗﺎر ﻣﯽ زﻧﺪ؟‬ ‫ﺧﺎور ﺧﺎﻧﻢ دﺳﺖ هﺎﻳﺶ ﺣﻨﺎ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‬ ‫زﺧﻢ ِ ﺑﺮهﻨﻪ ﯼ ﺁن ﭘﺎهﺎ‬ ‫ﺑﺎدﻩ اﯼ ﺑﻬﺸﺘﯽ را ﻗﺼﻴﺪﻩ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‬ ‫‪٦٥‬‬

‫و او دﺧﺘﺮﮎ ﭼﺸﻢ ﺳﻴﺎﻩ‬ ‫ﮐﻪ ﭼﻮن ﺁﺗﺶ از درد دورﯼ ﻣﯽ ﻧﺎﻟﻴﺪ‬ ‫ﮔﻴﻮﻩ هﺎﻳﺶ را ﺗﻤﺎم ﮐﺮد؟‬ ‫ﺁخ‪ ،‬ﺑﻐﻠﻢ ﮐﻦ‬ ‫ﻧﮕﺬار ﺷﻌﺮهﺎﻳﻢ را ﺑﻔﺮوﺷﻢ‬ ‫هﻮاﯼ ﮐﻠﻤﺎت‬ ‫ق ِ ﻧﻢ دار ﻣﯽ دهﺪ‬ ‫ﺑﻮﯼ اﺗﺎ ِ‬ ‫اﮔﺮﭼﻪ ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫ﺁن ﺳﺮ هﺎﯼ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫ﮐﻪ هﺮﭼﻪ ﻧﻢ دار وﺧﻴﺲ ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﻋﺎﻗﺒﺖ درزهﺪان دﻓﺘﺮهﺎﻳﻤﺎن ﺷﻌﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد‬ ‫ﻗﻠﺒﻢ ﺑﯽ ﺧﻮاب اﺳﺖ‬ ‫ﻧﻪ ﻏﺰﻟﯽ دارم ﻧﻪ ﻗﺼﻴﺪﻩ اﯼ‬ ‫ﻞ ﺗﻨﮓ ِ ﺑﻠﻮر داش اﺷﺮف‬ ‫ﮐﻪ ﺁﻧﺮا ﻣﺜ ِ‬ ‫ﭘﺮ از دوغ ِ ﺧﺲ ﮐﻨﻢ‬ ‫و ﺑﺎ ﻋﺒﺎس و اﺑﻮل و ﻣﺤﻤﻮد و اﺻﻐﺮ‬ ‫ﮐﻪ ﻧﻴﻠﻮﻓﺮهﺎﯼ زﺧﻤﯽ‬ ‫هﻤﻴﻦ اﻣﺸﺐ‬ ‫ﻣﺮا ﮐﻨﺎر ﮔﻮرﺷﺎن ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻨﻮﺷﻢ‬ ‫‪٦٦‬‬

‫از ﺳﺒﺰﻩ زار ﻧﻌﺶ هﺎ ﺑﺮاﯼ ﺷﺎن ﺑﮕﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﻧﺘﺮﺳﻨﺪ‬ ‫وﻣﯽ ﭘﺮﺳﻢ ﭘﺎﮐﺖ ﭘﺮ از ﺁهﯽ را‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎدم‬ ‫دﻳﺪﻩ اﻧﺪ؟‬ ‫از اﺷﮑﻢ و ﻧﻴﺰﻩ هﺎﯼ درد‬ ‫ﮐﻪ درﺣﺴﺮت ﺷﺎن‬ ‫ﻋﺸﻘﺒﺎزﯼ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ و زاد و وﻟﺪ‬ ‫ﺧﺒﺮ دارﻧﺪ؟‬ ‫و ﺑﻌﺪ ﻳﺎدﺁورﯼ ﺳﺎﻟﻬﺎﯼ ﻋﺴﻠﯽ را ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد و‬ ‫ﻏﺮوب ﺧﺮﻣﺎﻳﯽ ﻣﻮهﺎﯼ رﺿﺎ را‬ ‫ﺁﻩ‪،‬‬ ‫ﺻﺪا‪ ،‬ﺻﺪاﯼ ﺷﻤﺎ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺣﺮوف ام‬ ‫ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ اﻧﺪ‬ ‫ﺁرﯼ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺁن ﭘﻴﮏ رﺳﻴﺪم‬ ‫ﺣﺘﻤﺎ ﻗﻄﺮﻩ هﺎﻳﯽ از ﺧﻮﻧﻢ را‬ ‫ﺑﺎ ﻣﺮﺿﻴﻪ و ﭘﺮوﻳﻦ ﻣﯽ ﺁﻣﻴﺰم‬ ‫ﮐﻪ ﺑﻪ دل ﺑﺨﻮاﻧﻢ ‪:‬‬ ‫ﺣﺴﻴﻦ ﺧﺎن ﻧﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﻧﻪ ﺧﺎن‬ ‫ﺟﺎن ﺑﻮد و ﻓﻮران وﺻﻞ‪.‬‬ ‫‪٦٧‬‬

‫ﺣﺎﻻ‬ ‫هﻤﻪ ﯼ اﻳﻦ هﺎ و ﺁن ﺳﺮهﺎﯼ ﺑﺮﻳﺪﻩ‬ ‫ﻗﺮار اﺳﺖ در ﺑﺎراﻧﻬﺎﯼ ﺳﺮخ وﻋﻨﺎﺑﯽ‬ ‫ﺑﺒﺎرﻧﺪ‬ ‫وﻟﯽ ﺗﻮ ﻣﯽ داﻧﯽ ﺳﺒﺰ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ‬ ‫ﺑﻬﺮ ﺣﺎل وﻗﺘﯽ ﺁﻣﺪﯼ‬ ‫هﻤﺪﻳﮕﺮ را دﻳﺪﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻮﺳﻴﺪﻣﺖ‬ ‫ﻣﯽ ﺑﻴﻨﯽ ﮐﻪ ﺣﻔﺮﻩ هﺎﯼ روﺣﻢ را‬ ‫ﭼﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﭘﺮ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ‬ ‫ﺷﺐ و ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ام‬ ‫ﭼﻄﻮرﯼ ﺑﻪ ﺟﻮش در ﻣﯽ ﺁﻳﻨﺪ‬ ‫ودرﻣﺮداب اﻳﻦ روزهﺎ‬ ‫ﭼﺮا ﻧﻌﺮﻩ ﯼ ﻧﻬﻨﮓ اﻧﺪ و‬ ‫ﻣﺎهﻴﭽﻪ هﺎﯼ ﺧﻮرﺷﻴﺪ را از ﻓﺮق ﺗﺎ ﭘﺎ‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺬت ﻣﯽ ﺟﻮﻧﺪ و‬ ‫ﻣﯽ ﺳﺎﻳﻨﺪ‪.‬‬ ‫■■■‬

‫‪٦٨‬‬

‫دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻬﺎر و ﺷﻜﻮﻓﻪ هﺎﻳﺶ را‬ ‫ﺑﻪ ﺗﻮ ﺗﺒﺪﻳﻞ آﻨﻢ‬ ‫اﻣﺎ ﺑﺎد ﻧﻤﯽ ﮔﺬارد‬ ‫ﻣﯽ داﻧﻢ هﻨﻮز از ﭼﻚ ﭼﻚ ﮔﻴﺴﻮاﻧﺖ‬ ‫ﺑﻴﺸﻪ اﯼ از ﺑﻮﺳﻪ هﺎ‬ ‫ﻣﺰﻣﺰﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد‬ ‫وﻟﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاهﻢ‬ ‫ﺁب زﻳﺮ ﭘﻮﺳﺖ ﺳﺘﺎرﻩ هﺎ را‬ ‫ﺟﻤﻊ آﻨﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻮهﺎﻳﺖ ﺑﭙﺎﺷﻢ‬ ‫ﺲ ِ ﺧﻴﺲ ﺷﻮﯼ‬ ‫دوﺑﺎرﻩ ﺧﻴ ِ‬ ‫ﺗﺮ و ﺗﺎزﻩ‬ ‫رهﺎﻳﺖ آﻨﻢ‬ ‫اﻣﺎ ﺁﻓﺘﺎب ﻧﻤﯽ ﮔﺬارد!‬ ‫دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﺳﺎﻗﻪ هﺎﻳﯽ از ﮔﻨﺪم را ﺗﻴﻎ ﺑﺰﻧﻢ‬ ‫هﺮس آﻨﻢ‬ ‫از ﺁن ﺷﺎﻟﯽ ﺑﺮاﻳﺖ ﺑﺴﺎزم‬ ‫ﮔﺮم ﺷﻮﯼ ذوق ﺑﺸﻮﯼ در ﺧﻨﺪﻩ‬ ‫اﻣﺎ ﺑﺎران ﻧﻤﯽ ﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﻧﻤﯽ ﮔﺬارد‬ ‫‪٦٩‬‬

‫دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﺟﻬﺎن ﺑﻮدﯼ‬ ‫ن ِ هﺰار ﺳﺎﻟﻪ را ﭘﺎرﻩ ﻣﯽ آﺮدﯼ‬ ‫ﺟﺎﻣﻪ ﯼ ﺟﺎ ِ‬ ‫دور ﻧﻤﯽ رﻓﺘﯽ‬ ‫د ود ﻧﻤﯽ ﺷﺪﯼ‬ ‫ﺁخ آﻪ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاد ‪.........‬‬ ‫■■■‬

‫‪٧٠‬‬

‫ﺑﺮاﯼ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬ ‫روزﯼ ﮐﻪ رﻓﺖ‪...‬‬ ‫ﺑﺮ" ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﯼ دو دروازﻩ اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮد "‬ ‫ﭼﻮﭘﺎﻧﯽ ﻧﯽ ﻟﺒﮏ ﻣﯽ زﻧﺪ‬ ‫ﺟﻬﺎن هﻴﭻ اﺳﺖ و هﻴﭻ ﺑﻮد‬ ‫ﺻﺪا دﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﺁراﻳﯽ ﻣﯽ زﻧﺪ و‬ ‫ﺟﻬﺎن ﻣﯽ ﺷﻮد‬ ‫و ﺗﻮ در رﻗﺺ اﻳﻦ ﺻﺪا‬ ‫واژﻩ ﻣﯽ ﺳﺎزﯼ و‬ ‫واژﻩ هﺎ‪ ،‬ﻳﺎس و وﻗﺎر و اﻧﮑﺎر ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ‬ ‫و ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯽ‬ ‫ﺑﻴﻦ دو دروازﻩ ﭼﻪ اﻳﺴﺘﺎدﻩ اﺳﺖ؟‬ ‫ﺟﻬﺎن هﻴﭻ اﺳﺖ‬ ‫اﻣﺎ هﺴﺖ‬ ‫ﭼﻨﺎن ﭼﻮن ﺗﻮ‬ ‫ﮐﻪ ﻧﻴﺴﺘﯽ‬ ‫هﺴﺘﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﺪا‪ ،‬در واژﻩ‬ ‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻧﻪ ﺻﺪاﻳﺖ هﺴﺖ‬ ‫ﻧﻪ ﮐﺎرﮔﺎﻩ ِ ﻳﺎس و وﻗﺎر و اﻧﮑﺎرت!‬ ‫اﮐﻨﻮن دو د ِر دو دروازﻩ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‬ ‫ﻧﻪ هﻴﭻ اﺳﺖ ﻧﻪ ﺻﺪا‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮﻳﯽ …‪..‬ﺗﻮ‬ ‫■■■‬ ‫‪٧١‬‬

‫ﺁواﯼ ﻓﺼﻞ هﺎ‬ ‫ﺳﻄﺤﯽ از اﺷﮏ ﺑﺮ ﺗﺎرﻳﺦ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ‬ ‫ﮐﻪ در ﮔﻮرهﺎﯼ ﮔِﻠﯽ‬ ‫ﺁواز هﺎﻳﯽ از ﻋﻄﺮ ﮔﻞ را‬ ‫ﺑﻪ رﻧﮓ ﻣﻨﺠﻤﺪ ﺳﻘﻒ ﺟﻬﺎن‬ ‫ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﻨﺪ‪.‬‬

‫هﺮ ﺑﻬﺎر ﺳﻨﮕﯽ ﺑﺎﻧﮓ ﻣﯽ زﻧﺪ‬ ‫ﺁﺳﻤﺎن را ﮐﻪ در ﺁﺑﯽ ِ ﺧﻔﺘﻪ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﻴﺪار ﮐﻨﺪ‬ ‫و اﺷﮏ ﺁﻏﺎز ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ واژﻩ هﺎ ﻣﯽ ﺷﻮد‬ ‫اﺷﮏ در ﺑﺨﺸﺶ ﻋﻄﺮ ﺷﮑﻮﻓﻪ هﺎ‬ ‫هﻢ ﻣﯽ رﻗﺼﺪ‬ ‫ﭘﻴﭻ در ﭘﻴﭻ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ هﺎ‪ ،‬دﺷﺖ هﺎ‬ ‫ﻣﯽ ﺳﻮزد‬ ‫‪٧٢‬‬

‫هﺮ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن‬ ‫ﮔﺮﻣﺎ‪ ،‬ﻣﯽ ﺑﻮﺳﺪ‪ ،‬ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺪ‬ ‫اﺷﮏ را‬ ‫ﮐﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻴﻢ‬ ‫ﻇﻠﻤﺖ ﺳﺎﮐﻦ و ﺳﻴﺎر ﺳﺎﺣﺘﻬﺎ‬ ‫) اﺳﺘﺮاﺣﺘﯽ ﺳﺖ اﺣﺘﻤﺎﻻ (‬

‫هﺮ ﭘﺎﻳﻴﺰ ﻏﻤﮕﻨﺎﻧﻪ‬ ‫ﺑﺮﮔﻬﺎ ﻣﯽ ﻏﻠﺘﻨﺪ‬ ‫ﮔﺮﻳﻪ ﺁﻏﺎز ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‬ ‫ﺑﻮﯼ ارﻏﻮاﻧﯽ‪،‬‬ ‫ﺁﺳﻤﺎن را‬ ‫ﺑﻪ ﺷﺘﺎب‬ ‫ﻧﻤﺎز ﻣﯽ ﮔﺬارد‬ ‫) ﻧﻴﺎزﯼ ﺳﺖ ﺣﺘﻤﺎ (‬

‫‪٧٣‬‬

‫هﺮ زﻣﺴﺘﺎن ﺑﺮف‬ ‫ﺁرام ﻟﺒﺎﺳﯽ ﻣﯽ ﺷﻮد‬ ‫ﺑﺮﺳﻨﮓ‬ ‫ﺑﺮاﺷﮏ‬ ‫ﺗﺎ ﺟﻬﺎن در ﺁزﻣﻮن ﻗﺪﺳﯽ اش‬ ‫رﻧﮓ هﺎ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻨﺪ‬ ‫ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻨﺪ رﻧﮕﻬﺎ را‪.‬‬ ‫■■■‬

‫‪٧٤‬‬

‫ﺑﺮاﯼ ﻧﻴﻮﺷﺎ ﻓﺮهﯽ‬ ‫درﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﯼ دهﻤﻴﻦ ﺳﺎﻟﮕﺮد ﺧﻮد ﺳﻮزﯼ اش‬

‫ﭼﻨﺪﯼ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﯽ ﺳﺖ‬ ‫ﺣﻔﺎرﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺣﺮوف و واژﻩ هﺎ را‬ ‫ﻳﻬﻮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮم رﺳﻴﺪ‬ ‫ﻏﺮوﺑﯽ دﻟﺘﻨﮓ‬ ‫ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺁﺑﯽ‬ ‫ﭼﻮن ﺁﺑﯽ هﺎﯼ ﻧﺎﻇﻢ ﺣﮑﻤﺖ‬ ‫ﻣﺮدﯼ در ﺟﺎﻧﯽ ﻓﺮﺳﻮدﻩ ﺑﻪ ﺗﻼش ﮐﻪ ﮐﺸﻒ ﮐﻨﺪ‬ ‫ﻣﻌﻤﺎﻳﯽ‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﮐﻠﻴﺪﯼ ﺑﻪ هﺰار در و دﻳﻮار‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮم رﺳﻴﺪ‬ ‫ﺗﻮ را ﺁﺗﺶ زدﻳﻢ‬ ‫ﻋﺸﻖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﯼ!‬ ‫در ﮔﻠﺒﺘﻪ هﺎﯼ ﺟﻠﺠﺘﺎﻳﯽ‬ ‫ﻟﺬﺗﯽ ﺑﻮدﯼ‬ ‫ﭘﻬﻠﻮاﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻴﺪان ﺑﺎ ﮐﻬﻦ ﺗﺮﻳﻦ رواﻳﺖ‪:‬‬ ‫رﻗﺺ در ﺁﺗﺶ و دهﺎن‬ ‫ﮔﻴﺎﻩ و روز و رود دﻳﮕﺮ‪....‬‬ ‫‪٧٥‬‬

‫ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﮐﻨﺎر‬ ‫ﻣﺒﻬﻮت ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﻳﺖ‬ ‫و ﺗﺮس در ﭘﻴﭻ ﭘﻴﭻ‬ ‫ﺑﺎ ﻗﺪم هﺎﻳﺶ‪،‬‬ ‫ﺟﻤﻌﻴﺖ اش‬ ‫ﮓ زردش‬ ‫ورﻧ ِ‬ ‫ﺣﻴﺮان و ﮔﺮﻳﺰان‬ ‫در هﺮﻃﺮف و ﺳﻮﻳﯽ‪......‬‬

‫ﺁﺗﺶ ﺑﻮد و ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﺳﺨﺎوت ﻣﯽ ﺧﻮرد و‬ ‫ﻳﻘﻴﻦ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﻳﻘﻴﻦ‬ ‫ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ‬ ‫هﻤﻪ ﻧﺎز و ﻧﻴﺎز ِ " دوﻟﺖ ﺁﻣﺎﺟﻴﻦ" را‪،‬‬ ‫" دوﻟﺖ ﻋﺸﻖ "‬ ‫دوﻟﺖ ﮔﻴﺴﻮﯼ رﻳﺨﺘﻪ‬ ‫در ﻟﺒﻪ ﯼ ﻣﺎﻩ را‬ ‫و درﻳﻎ‪.‬‬ ‫او ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ روﻳﺎ ﺑﻮد‬ ‫و ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ‬ ‫ﮐﺎﺑﻮﺳﯽ از وﺣﺸﺘﯽ دﻳﺮﻳﻨﻪ و ﺟﺎن ﺳﺨﺖ‬ ‫‪٧٦‬‬

‫اﮔﺮ ﭼﻪ هﻴﭻ ﺧﻨﺪﻩ و ﻋﺸﻘﯽ‬ ‫ﮐﻪ دراوارﺛﻴﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﭘﺲ از ﺁن ﻏﺮوب‬ ‫رﺳﻢ و رﻓﺘﺎرﯼ ﻧﺸﺪ‬ ‫اﻣﺎ رﻳﺤﺎﻧﯽ‪ ،‬ﮐﻨﺎر ﺟﻮﻳﺒﺎرﯼ‬ ‫ﺁوازاش را ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ‬ ‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ ﺳﻮﺧﺘﻪ از دﻳﺎرﯼ دﻳﮕﺮ‬ ‫ﺑﺮا ﻳﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد!‬ ‫ﺁرﯼ‬ ‫ﮐﺎﺑﻮس ﺑﻮد و روﻳﺎ‬ ‫ﺧﺸﻢ ﺑﻮد و‬ ‫ﺧﻴﺎل‪،‬‬ ‫ﺧﻴﺎل‪.‬‬

‫ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ هﺎﯼ ﺗﻮرا‬ ‫ﺑﺎرهﺎ و ﺑﺎرهﺎ‬ ‫دﻳﺪم‪ ،‬ﺑﻮﺳﻴﺪم‬ ‫و ﺷﮑﻮﻓﻪ هﺎﯼ ﭼﺸﻤﺎﻧﺸﺎن را ﺑﻪ درﺧﺘﯽ ﭘﻴﺮ‬ ‫درﺳﺮزﻣﻴﻨﯽ ﭘﻴﺮ ﺳﭙﺮدم‬ ‫‪٧٧‬‬

‫اﻣﺎ هﻤﻴﺸﻪ‬ ‫زﺧﻤﯽ درﺣﺎﺷﻴﻪ ﯼ ﻟﺒﺎﻧﺸﺎن‬ ‫ﮔﻞ اﻧﺪوهﯽ ﺑﻪ ﺷﮑﻮﻩ وﺷﮑﺎﻳﺖ‬ ‫از درد و داغ ﺷﻘﺎﻳﻖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫ﻧﻤﯽ داﻧﻢ‬ ‫ﮔﺎﻩ دوﺳﺘﯽ‬ ‫ﻳﺎ زﻧﯽ ﺑﺎ ﻣﻮﯼ ﺳﭙﻴﺪ از ﺟﻨﺲ ﺳﺮﻣﺎ‬ ‫ن ِ ﺁهﯽ‬ ‫ﺳﺮﮔﺮدا ِ‬ ‫ﻟﺐ ﻣﯽ ﮔﺰد‬ ‫ﺳﺮﺗﮑﺎن ﻣﯽ دهﺪ ﭼﻴﺰﯼ ازﺗﻮ ﻣﺮور ﻣﯽ ﺷﻮد و‬ ‫ﭘﺨﺶ‬ ‫و ﻳﺎ ﺟﻮاﻧﯽ در ﺧﺸﻤﯽ ﻋﺎﻓﻴﺖ ﺳﻮز‬ ‫ﺗﻮرا‬ ‫ﺑﻪ ﻧﺎم ﺻﺪا ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬ ‫ﺁواﯼ ﺗﻮﺳﺖ‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ در رگ و اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ‬ ‫ﭼﻪ ﮐﺴﯽ‬ ‫از دل ﮐﺴﯽ ﻣﯽ داﻧﺪ؟‬ ‫‪٧٨‬‬

‫ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﯽ ﺳﺖ ﮐﻪ در ﺷﺮاب و ﺷﻴﻮن و ﺗﻮ‬ ‫ﻋﺸﻖ ﺑﺎزﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‬ ‫و ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ هﺎﯼ ﻣﻦ‬ ‫در ﺧﻂ ﺁرام ِ ﭘﺴﺘﺎن هﺎﻳﺸﺎن‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﯽ را ﺑﻪ ﻧﺴﻴﻢ ﻣﯽ ﺳﭙﺎرﻧﺪ‬ ‫ﺗﺎ در ﮐﻨﺎر زردﯼ ِ ﻣﺎﻩ ِ ﺁن ﺳﺮزﻣﻴﻦ‬ ‫ﺟﻔﺖ ﺧﺎﻣﻮش ﮐﻔﺶ ﺗﻮ را‬ ‫هﻤﺮاﻩ ﻧﻴﻠﻮﻓﺮان ﺁﺑﯽ‪ ،‬ﻟﺤﻈﻪ هﺎﯼ ﺳﺤﺮ ﮔﺎهﯽ‬ ‫ﻗﺎﻳﻘﯽ ﮐﻨﻨﺪ‬ ‫در ﮐﺮاﻧﻪ و رﻧﮕﻬﺎ‪.‬‬ ‫ﺑﺎرﯼ‬ ‫ﺑﺎر هﺰارﻩ هﺎﺳﺖ‬ ‫ﺑﺎرورﯼ روﻳﺎهﺎ ﯼ‬ ‫ﺁن ﺑﺎور‪:‬‬ ‫دﺳﺘﻪ و ﻗﺒﻀﻪ و ﺳﺮود ورﻓﻴﻖ‬ ‫و ﻧﻪ ﮔﻔﺘﻦ هﺎﯼ ﻣﺪاوم‪ ،‬در ﻣﻨﻈﺮ ِ ﺻﺒﺢ و‬ ‫درﻳﭽﻪ ﯼ ﻏﺮوب هﺎﯼ ﻓﺎﺟﻌﻪ‬ ‫ﭼﻪ ﺑﯽ رﻣﻖ ﻣﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ و ﭼﻪ ﺧﻠﻄﯽ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‬ ‫در ﻟﺒﺎس اﻳﻨﺎن‬ ‫ﺁخ ﮐﻪ‬ ‫ﭼﻪ ﺟﺎن ﺳﻮز اﺳﺖ‬ ‫‪٧٩‬‬

‫ﻳﻘﻴﻦ و‬ ‫ﻏﺮوب ﺁﺑﯽ ﺁن ﺧﺎﻃﺮﻩ‪.‬‬

‫ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﯽ ﺳﺖ‬ ‫هﺮﺗﺤﺮﻳﺮﯼ ﺑﻪ ﺗﺮدﻳﺪ‬ ‫در ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻣﯽ‪ ،‬ﮔﻮﺷﻪ اﯼ‪،‬‬ ‫ﻧﻐﻤﻪ و ﺁواز ﻣﯽ ﺷﻮد‬ ‫و ﻋﻄﺸﯽ از ﺟﻨﺲ ﭼﺸﻤﻪ وﭼﺸﻢ ات‬ ‫دل ﺑﻪ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻴﺮ ﭘﻨﺞ ﺣﺮف ِ دﻏﺪﻗﻪ‬ ‫زﻳﺴﺖ دادﻩ اﺳﺖ‬ ‫هﻤﺮاﻩ ﺟﺮﻗﻪ هﺎﯼ ﻋﺸﻘﯽ‬ ‫ﮐﻪ از ﮐﺎﻟﺒﺪهﺎﯼ ﺁذرﻳﻦ ِ ﺷﻴﻮن و داغ‬ ‫زادﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ‬ ‫ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﯽ ﺳﺖ‬ ‫ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﯽ‪.‬‬ ‫■■■‬ ‫‪٨٠‬‬

‫اﻳﻦ ﺳﻪ ﮔﺎﻧﻪ ﺑﺮﻓﺮق ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﯽ آﻨﺪ؟‬ ‫اﻳﻦ آﻪ در ﺷﺒﯽ ﻣﻬﺘﺎﺑﯽ زادﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‬ ‫اﻣﺎ ﺑﯽ ﺁﻧﻜﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻟﻤﺲ ﺷﻮد‪،‬‬ ‫ﺣﺴﯽ را در ﻣﻦ ﺑﻴﺪار آﻨﺪ‬ ‫و ﻳﺎ ﭼﻮن ﺻﺒﺤﮕﺎهﯽ‬ ‫آﻪ ﺁﻓﺘﺎب را ﺻﺪا ﻣﯽ زﻧﺪ وﺳﭙﺲ‬ ‫در هﻤﺮاهﯽ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ودﻓﺘﺮ و‬ ‫ﻣﻮهﺎﯼ ﺗﻮ‬ ‫روز را ﺑﻪ ﻳﻐﻤﺎ ﻣﯽ ﺑﺮد‬ ‫هﻢ ﻧﻴﺴﺖ!‬ ‫ﻋﻤﻴﻖ و ﺑﯽ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ‬ ‫ﻋﻴﻦ ﺻﺨﺮﻩ ﯼ ﺷﺐ‬ ‫در هﻤﺮاهﯽ ﺑﺎد زوزﻩ ﻣﯽ آﺸﺪ‬ ‫ﻣﯽ ﭼﺮﺧﺪ و ﻣﯽ ﮔﺮدد‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺮﻓﯽ ﺷﻮد‬ ‫آﻪ ﺑﺮوﺑﺪ‬ ‫هﻤﻪ ﭼﻴﺰ را‬ ‫ﺣﺘﯽ روزﻧﺎ ﻣﻪ هﺎﯼ دو ﭘﻴﻤﺎﻧﯽ ﻏﺮوب را‬ ‫اﻳﻦ ﺳﻪ ﮔﺎﻧﻪ در ﻓﺮق ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﯽ آﻨﺪ؟‬ ‫ﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﺧﺪا ﻣﯽ داﻧﺪ‪.‬‬ ‫■■■‬ ‫‪٨١‬‬

‫ﺁواﯼ زﻧﮕﻮﻟﻪ هﺎﻳﯽ ﺑﻪ داﻣﻨﻪ ﯼ ﺗﭙﻪ و د ﺷﺖ هﺎ‬ ‫ﻣﯽ رﺳﺪ‬ ‫ِﮔﻞ و ﺧﺸﺖ و ﺁﺟﺮ‬ ‫ﺑﻪ هﻠﻬﻠﻪ و ﻋﺸﺮت‪.‬‬ ‫ﮐﻠﻤﺎت ﻣﯽ ﭼﺮﺧﺪ و‬ ‫دور ﻣﯽ زﻧﺪ و‬ ‫داد‪:‬‬ ‫ﮐﻪ اﮔﺮ ﺳﮑﻮت ﮐﻨﻴﻢ‬ ‫رﻗﺺ درﺧﺖ را‬ ‫ﺷﻴﻮن ﮐﻮﻟﯽ و‬ ‫ﺧﺶ ﺧﺶ ِ دﺳﺘﺒﻨﺪهﺎﻳﺸﺎن را‬ ‫ﺁب ﺧﻮاهﻴﻢ ﮐﺮد ودرﻳﺎ‪..‬‬ ‫زﻧﮕﻮﻟﻪ هﺎ در ﺑﺎد و ﻟﺒﺨﻨﺪ‬ ‫ﺁرام ﻣﯽ ﮔﺬرﻧﺪ‬ ‫اهﻞ ِﮐﻠﻤﻪ‪ ،‬هﻤﮕﯽ ﺑﺎهﻢ‪:‬‬ ‫ﮐﻪ اﮔﺮ‪.......‬‬ ‫■■■‬

‫‪٨٢‬‬

‫ﺑﺮاﯼ روﺷﻨﮏ دارﻳﻮش‬

‫زﻻﻟﯽ اﻓﻖ‬ ‫ﻣﻦ وﺑﺎران اﻣﺮوز در ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﯽ ﺗﻠﺦ‬ ‫دف زدﻳﻢ‬ ‫دف‪.‬‬ ‫ﻧﻐﻤﻪ اﯼ‬ ‫ﭼﻮن ﺟﺎﻧﯽ ﺑﯽ ﻗﺮار‬ ‫ﺧﻴﺎﺑﺎن را‬ ‫ﺗﺎ اﻧﺘﻬﺎﯼ ﺳﺮد آﻮﭼﻪ هﺎ‬ ‫ﮔﺸﺖ و ﮔﺸﺖ‬ ‫هﺮ ﺑﺎم وﻧﺎﻟﻪ اﯼ‬ ‫ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ و ﻣﻀﺮاب‬ ‫ﺳﺮآﺸﻴﺪﻧﺪ‬ ‫و ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر‬ ‫ﺁهﯽ‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﻗﺒﺎﺣﺖ و ﺗﺮس ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫و ﻳﺎ ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ‬ ‫‪٨٣‬‬

‫در ﺟﻤﺎﻋﺘﯽ‬ ‫زوزﻩ و دﻧﺪان ﻣﯽ ﺳﺎﻳﻴﺪﻧﺪ!‬ ‫ﺁﺳﻤﺎن ِ ﺧﺎآﺴﺘﺮﯼ اﻳﻦ ﺳﺎل هﺎ و ﺳﺪﻩ هﺎ‬ ‫اﮔﺮ ﭼﻪ ﺗﻜﻪ هﺎﯼ ﺁﺑﯽ اش را‬ ‫ﺑﻠﻌﻴﺪﻩ اﺳﺖ‬ ‫اﻣﺎ‪ ،‬ﺑﺎ روﺷﻨﺎﯼ ﺑﺎران زاﯼ اﻳﻦ ﺗﻜﻪ هﺎ‬ ‫اﻳﻦ روزهﺎ‬ ‫ﭼﻪ ﺧﻮاهﺪ آﺮد؟‬ ‫اﻳﻦ هﻤﻪ واژﻩ ﯼ ﺳﺮﮔﺮدان‬ ‫اﻳﻦ هﻤﻪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺁﺑﯽ‬ ‫آﻪ اﻧﮕﺸﺘﺎن ِ ﺳﺮﻣﺎ را‬ ‫ﮔﺮم ﻣﯽ آﻨﺪ‪،‬‬ ‫از ﻳﺦ‪،‬‬ ‫ﮔﻮﺷﻮار و ﺳﻴﻨﻪ رﻳﺰ‬ ‫ﻣﯽ ﺳﺎزد! ﭼﻪ؟‬ ‫هﺎ؟ ﺑﺎ اﻳﻦ هﻤﻪ‬ ‫ﭼﻪ ﺧﻮاهﺪ آﺮد؟‬ ‫ﻧﻪ‪ ،‬اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻤﻴﮕﺬرد‬ ‫‪٨٤‬‬

‫ﺑﺎران وﺁن دف آﺬاﻳﯽ‬ ‫ﺖ ﻋﺎﻟﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‬ ‫ﺧﻮاب از وﺣﺸ ِ‬ ‫ﻧﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد‬ ‫ﻧﻪ‪.‬‬ ‫ﺁرﯼ‬ ‫وﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎن ﺧﻮاهﻨﺪ ﺳﺮود‬ ‫ﺑﻪ زﺧﻤﻪ ﯼ ﺧﺎك و ﻧﻐﻤﻪ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮﻩ ﯼ ﺗﻮ را‬ ‫و ﺁن ﭼﺸﻢ ِ روﺷﻨﺎﯼ‬ ‫ﺁﻓﺘﺎب را‪.‬‬ ‫■■■‬

‫‪٨٥‬‬

‫ﺳﻢ اﺳﺐ و ﮔﻴﺴﻮ‬ ‫ن درﺷﻜﻪ‬ ‫ﺧﺎﮎ از ﺳﻢ اﺳﺒﺎ ٍ‬ ‫ﭘﻨﺠﺮﻩ و ﻣﻬﺘﺎﺑﯽ را‬ ‫آﺪر آﺮدﻩ اﺳﺖ‬ ‫آﻮدآﺎن در ﺷﻨﺪر ﭘﻨﺪرﯼ ﻟﺒﺎس هﺎﻳﺸﺎن‬ ‫ﮔﻴﻮﻩ ﻣﯽ ﺑﺎﻓﻨﺪ‬ ‫و هﺮﻣﯽ از ﻃﺒﻖ ِ ﺗﻤﺎﺗﻪ و‪...‬‬ ‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺮداﻧﯽ ﻣﯽ رﻗﺼﺪ‬ ‫ﻳﺎﺑﻮهﺎ درﺑﺎرهﺎﯼ ازﮔﭻ و ﺧﺎك و ﮔﻴﺎﻩ‬ ‫ﺧﺴﺘﻪ‪ ،‬ﻳﻮرﻗﻪ ﻣﯽ روﻧﺪ‬ ‫ﺑﺎ ﺗﺎج هﺎﯼ از ﻣﮕﺲ و زﻧﺒﻮر‬ ‫و ﻣﻴﺪان از ﭘﻬﻦ و ﺳﺮﮔﻴﻦ و‪ ...‬ﻓﺮﻳﺎد‬ ‫ﺑﺎد آﺮدﻩ در رﮔﻬﺎﻳﺶ‬ ‫ﻧﻈﺎرﻩ ﻣﯽ آﻨﺪ‬ ‫دﺳﺘﻪ دﺳﺘﻪ‬ ‫ﻣﺮدان را در ﺑﺮﻧﻮ و ﻗﻄﺎر و ﻓﺸﻨﮓ‬ ‫ﮐﻪ ﺳﺮود ﺁزادﯼ ﺳﺮﻣﯽ دهﻨﺪ‬ ‫ﺳﺮﻣﯽ دهﻨﺪ و آﻼﻩ‬ ‫زﻧﺎن در ﭼﺎدر و ﭼﺎﻗﭽﻮر‬ ‫ﺁﻣﺎدﻩ درﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸﺎن‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻮﻳﻪ وﺷﻴﻮن‪ ،‬وﯼ وﯼ ﮐﻨﺎن‬ ‫‪٨٦‬‬

‫ﺑﺎ ﮔﻴﺴﻮﯼ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺑﺮ ﻣﭻ ﺑﺴﺘﻪ‬ ‫آﻪ از ﺁن دﺳﺘﺒﻨﺪﯼ ﺑﺴﺎزﻧﺪ‬ ‫ﻓﺮﺻﺘﯽ! ﺷﺎﻳﺪ‬ ‫آﻪ ﭼﺸﻢ هﺎ و‬ ‫ﭼﻬﺮﻩ هﺎ را ﺑﺒﻴﻨﯽ‬ ‫ﺳﺒﺰ وﺁﺑﯽ و ﺳﻴﺎﻩ‪،‬‬ ‫ﺧﺎﻟﻬﺎﯼ آﺒﻮ ِد آﻮب ﺷﺪﻩ‬ ‫ﺑﺮ ﭼﺎﻧﻪ و ﭘﻨﺠﻪ وﻧﺎﺻﻴﻪ‪.‬‬

‫ﻣﻴﺪان‬ ‫ﻣﻴﺪان ِ وزﻳﺮ‬ ‫آﻮﭼﻪ ﯼ وزﻳﺮ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ ﯼ وزﻳﺮ‬ ‫ﺑﺎ ﻣﻄﺒﺦ هﺎ‪،‬‬ ‫دﻳﮓ واﺟﺎق و دم ودود‬ ‫هﻤﻪ‪ ،‬هﻤﻪ ﺁواز دﻳﮕﺮ‬ ‫ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﻨﺪ‪.‬‬

‫‪٨٧‬‬

‫ﺁن ﺳﻮﺗﺮ‬ ‫اﻣﺎ دﺳﺘﻪ هﺎ ﻳﯽ دﻳﮕﺮ وا ﻧﺎﻣﻮس ﮔﻮﻳﺎن‬ ‫هﺮ ﺁوازﯼ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﭘﺮﻧﺪﻩ اﯼ‬ ‫آﻪ آﺒﻜﺒﻪ وﻏﺒﻐﺒﻪ اﯼ را‬ ‫ﺁق ﮐﻨﺪ‬ ‫در ﭘﺮ ﭘﺮ ِ ﺻﺪاﻳﺶ‪ ،‬ﺧﻔﻪ‪،‬‬ ‫ﭘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ و‬ ‫ﺳﺎﻳﻪ‪......‬‬ ‫ﻣﻴﺮزا اﺣﻤﺪ ﺧﺎن وزﻳﺮ‬ ‫ﺷﺒﺎﻧﻪ‬ ‫ﺑﺎ ﻋﻴﻨﮏ وﻋﺼﺎ و ﻓﮑﻞ‬ ‫ﺁﺗﻴﻪ را ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺖ ورﺳﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد و‬ ‫ﭼﺎپ ﻣﯽ ﺷﺪ و اﻣﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻗﺪا رﻩ ﺑﻨﺪان‬ ‫ﺳﺘﺎرﻩ هﺎﯼ ﺣﺮف و رژﻩ وﺗﺎﺑﻮت‬ ‫در ﺁرزوﯼ ﻗﺎﻟﯽ و‬ ‫ن ﻧﺎﺻﺮﯼ‬ ‫ﻗﺎﭘﻮ و ﻗﻠﻴﺎ ِ‬ ‫آﺸﻴﮏ ﻣﯽ آﺸﻴﺪﻧﺪ‬ ‫‪٨٨‬‬

‫ﺁ رﯼ‬ ‫ﻗﺎپ هﺎ ردﻳﻒ ﺷﺪﻩ‬ ‫در ﺷﻤﻌﺪاﻧﯽ و‬ ‫ﮔﻞ و ﺁﻳﻴﻨﻪ و زﻋﻔﺮان‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻨﮓ هﺎﯼ ﺷﺮﺑﺖ ‪........‬‬ ‫وا رﺳﯽ هﺎ وآﺎﺷﯽ هﺎ‬ ‫در ﻃﺮح هﺎ ﻳﯽ ﺑﺎ‬ ‫روزﻧﻪ هﺎﯼ ﺁﺑﯽ‬ ‫ﻧﺎﻣﻮس روزﮔﺎر را‬ ‫در ﺳﻴﻨﻪ ﻣﺮور ﻣﯽ آﻨﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﮔﺮد را ﻣﯽ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﺰداﻳﻨﺪ‬ ‫ﻧﻔﺲ ﺗﺎزﻩ ﮐﻨﻨﺪ‬ ‫ﺗﺎ دﻻآﺎن‬ ‫ﺑﻪ اﻧﺘﻄﺎر ِﻗﻠﻤﺘﺮاش‬ ‫ﭼﺮﮎ و ﻣﻮﯼ را‬ ‫در ﺑﺨﺎ ر ﺗﻨﺸﺎن‬ ‫ﻧﺜﺎر" ﺁن" ﺁوازآﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻠﻐﻤﻪ اﯼ از ﺟﻮش و ﺟﻨﺒﺶ و‬ ‫ﺁرزو ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‬ ‫ﺷﻬﺮ‪،‬‬ ‫ﺷﻬﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫‪٨٩‬‬

‫ﺳﻨﮓ ﻓﺮش هﺎ‬ ‫ﺗﻖ ﺗﻖ ِ ﺳﻢ اﺳﺒﺎن را ﻣﯽ ﺷﻤﺎرﻧﺪ‬ ‫ﻧﻮ آﺮان و ﻣﺒﺎﺷﺮان‬ ‫در ردﻳﻒ و دﺳﺖ هﺎ‬ ‫ﺧﻢ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ و ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ و‬ ‫راﭘﺮت ﻣﯽ دادﻧﺪ‪:‬‬ ‫ﻣﻴﺮزا اﺣﻤﺪ ﺧﺎن‬ ‫ﺗﻔﻨﮓ ﭼﯽ هﺎﯼ ﻣﻌﻴﻦ اﻟﺮﻋﺎ ﻳﺎ‬ ‫ﮔﺮدن درﺧﺘﺎن راﺁﺗﺶ زدﻩ اﻧﺪ‬ ‫اﺳﺘﺒﺪاد! هﻨﻮزدر ﺑﺮﻣﻬﺘﺎﺑﯽ ﺧﺎﻧﻪ هﺎ‬ ‫ﭼﻨﮓ ﻣﻴﺰﻧﺪ‬ ‫و ﺁﻓﺘﺎب را د ر ﻣﻨﺸﻮرﯼ ﺗﺎق هﺎ و ﺗﺎق ﻧﻤﺎ‬ ‫دزدﻳﺪﻩ و‬ ‫رهﺒﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫دﺳﺖ هﺎ ﺑﻬﻢ ﺳﺎﻳﻴﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ و‬ ‫ﺳﺮهﺎ ﭼﻮﻧﺎن ﮔﻮﺳﻔﻨﺪاﻧﯽ درهﻢ‬ ‫ﺑﺮ ﺁﺑﺸﺨﻮر ﺗﮑﺎن ﻣﯽ ﺧﻮردﻧﺪ‬ ‫ﻣﻴﺮزا اﺣﻤﺪ ﺧﺎن ﺑﺎ ﺗﻮﻣﺎر هﺎﻳﺶ‬ ‫ﮔﻮش ﻣﯽ ﺷﺪ وﺧﻴﺎل‪.‬‬ ‫‪٩٠‬‬

‫و اﻣﺎ در اﻳﻦ ﻣﻴﺎﻧﻪ‬ ‫دﻟﻘﻜﯽ از درز ِ دﻳﻮار‪ ،‬ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ‬ ‫ﺑﻪ ﺣﺴﺮت و ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺟﺎر ﻣﻴﺰد‪:‬‬ ‫ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻴﺪ‪ ،‬آﺠﺎﯼ آﺎرﻳﺪ؟‬ ‫ﺁهﺎﯼ اﻳﻬﺎﻟﻨﺎس‪ ،‬ﺧﻼﻳﻖ‪:‬‬ ‫ﺣﺘﯽ ﻳﺎر ﻣﺤﻤﺪ‪ ،‬ﻣﺤﺒﻮب ِ ﺁزادﯼ‬ ‫ﭼﺸﻢ راﺳﺖ ﺑﻮﺳﻪ هﺎﯼ ﺗﺒﺮﻳﺰ‬ ‫ﺑﺎزوﯼ دود و ﺳﻨﮕﺮو ﻧﻌﺮﻩ و‬ ‫ﺳﺘﺎر‬ ‫ﭼﺸﻢ ِ ﺧﻮاهﺮش را ﺑﺮ ﺳﻘﻒ اﻳﻮان‬ ‫ﺣﮏ آﺮدﻩ اﺳﺖ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ اﯼ‪ ،‬ﻧﺎﻣﺤﺮﻣﯽ!‬ ‫ﻟﻤﺤﻪ اﯼ درﺁن ﻧﺪرﺧﺸﺪ و‪...‬‬ ‫آﺠﺎﯼ آﺎرﻳﺪ‬ ‫ﭼﻪ ﻣﯽ ﺟﻮﻳﻴﺪ! ﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاهﻴﺪ‬ ‫دﻟﻘﮏ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ و ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﺣﺴﺮت و ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ‪.‬‬ ‫ﻣﻴﺪان‬ ‫ﻣﻴﺪان وزﻳﺮ‬ ‫ﺑﺎزار‬ ‫ﺑﺎزار در ﻣﺼﺎف ِ ﺳﺮدارﯼ و آﻼﻩ‬ ‫ﺧﻮن ﻣﯽ داد و ﺧﻮن ﻣﯽ ﺧﻮرد‬ ‫‪٩١‬‬

‫و واژﻩ هﺎ وﺟﻤﻠﻪ هﺎ‬ ‫هﻤﮕﯽ در اﺗﺤﺎد واﺗﻔﺎق‬ ‫در" ﺗﻞ زﻳﻨﺒﻴﻪ "‬ ‫ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﻧﻐﻤﻪ اﯼ را ﻓﺮﻳﺎد ﻣﯽ آﺮد‪:‬‬ ‫ﺗﻘﻴﻦ ﺗﺪﻳﻦ‪ ،‬ﺗﺪﻳﻦ ﺗﻘﻴﻦ‬ ‫ﭼﻪ در ردا ﭼﻪ در آﻼﻩ‬ ‫ﺑﻮﯼ ﻗﺎپ ودﻳﺲ و ادوﻳﻪ و زﻋﻔﺮان‬ ‫ﻣﺒﺎﺷﺮان‪ ،‬ﻧﻮآﺮان‪ ،‬ﺗﻔﻨﮕﭽﯽ هﺎ را‬ ‫ﻣﻮاﺟﺐ ﻣﯽ داد و‬ ‫ﺷﻬﺮ ﺑﺎ ﺑﻮهﺎ و ﺑﺮهﻨﻪ هﺎﻳﺶ‬ ‫ﺧﺸﻢ ﺑﻮد و ﺷﻬﻮت‪.‬‬

‫ﻧﻮر ﻋﻠﯽ‪ ،‬ﻧﻮر ﻋﻠﯽ‬ ‫در در ﮔﺎﻩ ﺑﻨﺸﻴﻦ‬ ‫و از ﺳﺮداران وﺳﺎﻻرانِ ِ رﻣﻪ وﮔﻮﺳﻔﻨﺪ‬ ‫ازﻣﺮدان ﺳﺮﺑﻨﺪ ودﺳﺘﻤﺎل وﺧﻨﺠﺮ‬ ‫از ﮔﻨﺪم و ﻏﻴﺮت ﺑﮕﻮ‬ ‫‪٩٢‬‬

‫ﻣﺮد‬ ‫درﺷﺮم و ﺧﺴﺘﮕﯽ‬ ‫ﻣﯽ ﮔﻔﺖ و ﺧﺒﺮ ﻣﯽ داد‪:‬‬ ‫از ﺳﻔﺮﻩ هﺎﯼ هﻤﻜﺎرﯼ ﺳﺮان وﺳﻔﻴﺮان‬ ‫در ﺷﻮﺷﻜﻪ وﺑﺮﻧﻮ‬ ‫ﺧﻠﻂ و دﺳﺘﺎر و دﻋﻮت‬ ‫از زور و زر و زﻳﺎن و‪..‬‬ ‫ﺣﺮف هﺎﻳﺶ‬ ‫درﭘﮋواﮎ ﺻﺪاﯼ ﺟﻤﻌﻴﺘﯽ‪ ،‬دﺳﺘﻪ اﯼ آﻪ‬ ‫ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‪:‬‬ ‫ﺗﺪﻳﻦ ﺗﻘﻴﻦ‬ ‫ﭼﻪ در ردا ﭼﻪ در آﻼﻩ‬ ‫ﮔﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﺑﺎد ﻣﯽ ﺷﺪ‪...‬‬ ‫ازاﻳﻦ ﻣﻴﺎﻧﻪ وهﻨﮕﺎﻣﻪ‬ ‫ﺑﻬﺎر‬ ‫را ِز ﻣﻬ ِﺮ دﺧﺘﺮآﯽ را‬ ‫ﮐﻪ از ﺳﺮﺷﻮق ﺑﻪ ﺁب ﺳﭙﺮدﻩ ﺑﻮد‬ ‫ﻋﻴﺎن ﮐﺮد‬ ‫‪٩٣‬‬

‫ﮔﻮﻳﯽ ﺁب و ﺑﺎد هﺮاز ﮔﺎهﯽ‬ ‫درﮔﺮدش روزﮔﺎر‬ ‫آﻼ ﻏﻨﺪ!‬ ‫ﺁ رﯼ‬ ‫ﺑﻬﺎر‪ ،‬ﮔﻴﺴﻮﯼ زن را‪ ،‬دﺧﺘﺮﮎ را‬ ‫ﺁﻧﮕﻮﻧﻪ ﺷﺎﻧﻪ زد‬ ‫آﻪ ﮔﻮﻳﺎ در ﺧﻠﻮﺗﯽ‪،‬‬ ‫ﻳﺎ ﺧﻴﺎﻟﯽ‬ ‫ﭼﺸﻢ و ﺟﺴﻢ اش‬ ‫درﺗﺮﻧﻢ ﺑﺎران ﺑﻪ دﻟﺪادﻩ اﯼ ﺧﻨﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮد‬ ‫ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ‬ ‫آﻼﻏﺎن ﺧﻨﺪﻩ وﺑﻮﺳﻪ را‬ ‫ﺑﺮﺑﺎم هﺎ‬ ‫ﭼﻠﭽﺮاغ آﺮدﻧﺪ‬ ‫ﺑﺨﺎر و دود و اﺟﺎق‬ ‫ﺗﻜﺎن ﺧﻮرد‬ ‫ﺷﻬﺮ دﺳﺖ در دﺳﺖ هﻢ‬ ‫ﻏﻴﺮت ﺷﺪ‪ ،‬هﻤﺪﺳﺖ و‬ ‫ﻳﮑﺪﺳﺖ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪٩٤‬‬

‫دو اﺳﺐ درﭼﺘﺮﯼ دم هﺎﻳﺸﺎن‬ ‫ﺁﻣﺎدﻩ در ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﻣﻴﺪان‬ ‫ﺷﻴﻬﻪ ﻣﯽ آﺸﻴﺪﻧﺪ‬ ‫دو ﭼﺸﻢ دو ﺟﺴﻢ دو ﮔﻴﺴﻮ‬ ‫در دم اﺳﺐ هﺎ ﮔﺮﻩ ﺧﻮردﻧﺪ‬ ‫ﺑﺴﺘﻪ در ﻳﺮاق و ﮐﺘﻞ‬ ‫ﺁذﻳﻦ ﺷﺪﻧﺪ‬ ‫هﯽ‪ ،‬ه ّﺮﯼ‬ ‫و اﺳﺒﺎن ﺑﻪ ﺗﺎﺧﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻮاز ﻓﺮدا‬ ‫درﻳﺎل هﺎﯼ ﻋﺮق آﺮدﻩ‬ ‫ﺳﻨﮓ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ‬ ‫آﻮﭼﻪ ﺑﻪ آﻮﭼﻪ‬ ‫زﻣﺎﻧﻪ را ﻋﺒﺮت آﺮدﻧﺪ‬ ‫ﺑﻮﯼ زﺧﻢ و ﮔﻮﺷﺖ‬ ‫در دو ﺑﻴﻨﯽ‪ ،‬دو دﺳﺖ‬ ‫دردرز دﻳﻮار و‬ ‫" زﻟﻒ ﻋﺮوس"ِ اﻳﻮان و‬ ‫ﺿﺮﺑ ِ‬ ‫ﯽ ﺗﺎﻗﭽﻪ هﺎ ورف هﺎ‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ‬ ‫ﺷﻬﺮ ﻟﺤﻈﻪ اﯼ در ﺧﻮد رﻗﺼﻴﺪ‪ ،‬ﺧﻨﺪﻳﺪ‬ ‫‪٩٥‬‬

‫هﻤﮕﺎن‬ ‫زﻧﺎن‪ ،‬ﻣﺮدان‪ ،‬آﻮدآﺎن‬ ‫در آﻼﻩ‪ ،‬ﮔﻴﻮﻩ‪ ،‬ﭘﻴﻨﻪ دﺳﺖ‬ ‫ﻃﺒﻖ ﺗﻤﺎﺗﻪ‪ ،‬ﻋﻴﻨﮏ وﻋﺼﺎ ‪.....‬‬ ‫ﺑﻪ هﻠﻬﻠﻪ وﺷﺎدﯼ‬ ‫ﺁﻩ از دل آﺸﻴﺪﻧﺪ‬ ‫ﻧﻔﺨﻪ اﯼ از رﺿﺎﻳﺖ و ﺁراﻣﺶ‬ ‫ﻣﺮدان در دﺳﺘﻪ هﺎ‬ ‫ﻓﺸﻨﮓ هﺎ و‬ ‫آﻼﻩ و ﻋﻤﺎﻣﻪ‬ ‫ﺳﺮ ﻓﺮاز‬ ‫ﻧﻔﺲ ﺗﺎزﻩ ﮐﺮدﻧﺪ‬ ‫آﻼﻏﺎن و ﮔﻨﺠﺸﻜﺎن‬ ‫در ﺷ ِﺮ ﻣﺪاوم‬ ‫ﺷﻮﺷﻜﻪ و ﺑﺮﻧﻮ و ﻗﺪارﻩ را‬ ‫ﻏﻼف ﮐﺮدﻧﺪ‬ ‫و داروﻏﻪ روز را‬ ‫در ﻃﻨﺎب و دار و دارﺑﺴﺖ‬ ‫ﺟﺸﻦ آﺮد‬ ‫ﺑﻮﯼ دﺳﺖ و زﺧﻢ وﺳﻴﻨﻪ و ﭘﺴﺘﺎن‬ ‫دﻏﺪﻏﻪ ﺁﺷﺘﯽ ﺷﺪ‬ ‫ﺻﻒ و ﻣﺼﺎف هﻤﺪﻳﮕﺮ را ﺑﻮﺳﻴﺪﻧﺪ‬ ‫‪٩٦‬‬

‫ﺑﻬﺎردرﭼﺸﻤﻪ اﯼ ﺧﺎآﺴﺘﺮﯼ‬ ‫ﺑﺎ ﺳﻨﺞ و ﺗﺮﻣﻪ و دهﻞ‬ ‫ﭘﻨﺠﺮﻩ و ﻣﻬﺘﺎﺑﯽ را اﻣﺎ‬ ‫ﮔﺮﻳﺴﺖ‬ ‫ﺧﺎﮎ در ﺧﻮن ﮔﻞ ﺷﺪ و‬ ‫ﺗﺮﺳﻴﺪ!‬ ‫ﻣﻴﺪان‪ ،‬آﻮﭼﻪ‪ ،‬ﺑﺎزار‪ ،‬ﺳﻘﻒ‪،‬ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫د رﭼﻬﻞ آﻠﻴﺪ و دﻋﺎ و ﺗﺮﻧﺠﺒﻴﻦ‬ ‫ﺧﻮ د را ﺁراﺳﺖ‬ ‫ﺁواز ﺷﺪ و ﺳﺘﺎرﻩ اﯼ راهﻨﻤﺎ‬ ‫ﺑﻪ روزهﺎ و ﺳﺎل هﺎ‪.‬‬ ‫دﻟﻘﮏ اﻳﻦ ﺑﺎر در ﻣﻮﯼ ﺳﭙﻴﺪ‬ ‫زﻣﺰﻣﻪ ﻣﯽ آﺮد‬ ‫ﻣﻴﺮزا اﺣﻤﺪ ﺧﺎن‬ ‫ﺧﻮاب ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺖ و از ﺧﻮاب‬ ‫ﺑﻴﺪار ﻧﺸﺪ آﻪ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ‬ ‫هﻨﻮز‪.‬‬ ‫■■■‬ ‫‪٩٧‬‬

‫ﺁرﯼ‬ ‫ﻳﺎرو راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‬ ‫اﺑﺮ‬ ‫ﭘﺎرﻩ هﺎﯼ ﺗﻨﺖ را‬ ‫ﺑﻬﻢ ﺑﺪوز وﭼﻨﺪ ﺻﺒﺎﺣﯽ‬ ‫ﻳﮑﺠﻮرﯼ ﺁﺳﻤﺎن را‬ ‫ﻗﻬﻮﻩ اﯼ‪ ،‬ﻗﺮﻣﺰ‬ ‫ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﮐﻦ‪ ،‬درﺳﺖ ﮔﻔﺖ ﺑﺎﺑﺎ!‬ ‫ﺗﺮﮐﻦ وﺑﺸﻮر‬ ‫ﻣﻮ و دﺳﺖ و‬ ‫ﻣﻴﻮرو ﮐﭙﻞ ِ ﺑﻨﻔﺸﻪ و رﻳﺤﺎن‬ ‫ﭘﻴﭽﮏ و ﻳﺎس‬ ‫ﺳﻨﮓ و ﺳﺎﻋﺖ را‪.‬‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ از ﺧﺠﺎﻟﺘﯽ در ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ‬ ‫ﻗﺪم رﻧﺠﻪ ﻓﺮﻣﻮدﻩ‬ ‫و ﺻﺒﺤﯽ دﻳﮕﯽ را ﻧﻮﻳﺪ دهﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺪﻣﻨﺪ‪.‬‬ ‫■■■‬

‫‪٩٨‬‬

‫ﺲ اﻳﻦ ﺳﺎل هﺎ‬ ‫درﭘ ِ‬ ‫اﻳﻦ واژﻩ هﺎ آﺠﺎ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ؟‬ ‫اﻳﻦ اﺳﺐ ﭼﺮا اﻳﻨﻜٌﻮﻧﻪ‪ ،‬اﻳﻦ ﺳﺎن‬ ‫ﻳﻮرﻗﻪ ﻣﯽ رود؟‬ ‫آﺠﺎﻣﯽ رود؟‬ ‫اﻳﻦ ﺷﺎل‬ ‫اﻳﻦ ﺷﺎلِ ﺗﺮﻣﻪ‬ ‫ﺑﺎ ﻳﺎل ﺁن ﭼﻪ ﻣﯽ آﻨﺪ؟‬ ‫واﻳﻦ ﭘﺎﻳﻴﺰ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر‬ ‫هﻤﻴﺸﻪ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر‬ ‫ﭼﻪ رازﯼ در ﺳﻴﻨﻪ دارد؟ ﭼﻪ آﺴﯽ د ﻓﻦ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ؟‬ ‫واﻳﻦ ﮔﻮرﺳﺘﺎن ﭼﺮا‬ ‫ﺑﻬﺎرﯼ ﺟﺎوداﻧﻪ اﺳﺖ؟‬ ‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ راﻣﯽ ﺑﻨﺪم‬ ‫ﺳﺪﻩ هﺎﺳﺖ آﻪ ﺧﻮاب ﺑﻮدﻩ ام‬ ‫وﻳﺎ ﻗﺮار ﺑﻮد آﻪ‪ ،‬ﺧﻮاب ﺑﺎﺷﻢ‬ ‫ﻦ ﺷﻴﻮن را‬ ‫ژان وژﻳ ِ‬ ‫ﻧﺸﻨﻮم‬ ‫ﺁب هﺎ وﺟﻮﯼ ﺑﺎران را‪ ،‬ﺳﻼم ﻧﻜﻨﻢ‬ ‫ﮔﻞ را ﺑﻪ ﻳﮏ ﺷﻴﻮﻩ ﺑﻪ ﻳﮏ رﻧﮓ‬ ‫ﺑﺨﻮاهﻢ‬ ‫هﻴﭻ آﺸﺘﺰا ِر ﺳﻮﺧﺘﻪ اﯼ درﺧﺎﻃﺮﻩ ام ﻣﺮور‬ ‫ﻧﺸﻮد‬ ‫‪٩٩‬‬

‫ﻦ دﺷﺘﯽ‪،‬‬ ‫ﺲ ﻣﻠﻤﻠﻴ ِ‬ ‫ﺧﻴ ِ‬ ‫ن زﻧﺎن را‬ ‫ﮏ ﮔﻴﺴﻮا ِ‬ ‫ﻳﺎ ﭼﮏ ﭼ ِ‬ ‫دهﺎﻧﯽ ﺗﺸﻨﻪ ﻧﺒﺎﺷﻢ‬ ‫ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ رﻗﺺ و دﺳﺖ و دﺳﺘﻤﺎل‬ ‫در ﮔﻮﺷﻪ اﯼ ﺑﻪ ﺳﻮگ وﺣﻴﺮاﻧﯽ‬ ‫در رﺛﺎﻳﻢ ﺑﻜٌﺮﻳﻨﺪ‬ ‫ﻗﻠﺒﻢ ﺑﻪ درد ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ‬ ‫ﻗﺮارﻧﺒﻮد‬ ‫ﭼﻪ ﮔﺬﺷﺖ‬ ‫ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﺬرد؟‬ ‫ﺻﺪا هﺎ درﺁﻣﻴﺨﺘﻪ اﻧﺪ‪:‬‬ ‫ﻗﺮار ﭼﻪ ﺑﻮد؟ ﻗﺮار ﭼﻴﺴﺖ؟‬ ‫واﭘﺴﻴﻦ ﺷﺎم وﮔﺮﻳﻪ‪ ،‬ﺑﻬﻢ رﻳﺨﺘﻪ اﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﺳﺐ ﺑﺎ ﺗﺮﻣﻪ و دﺑﺪﺑﻪ‬ ‫ﺷﻴﻬﻪ ﻣﯽ آﺸﺪ‬ ‫ﻓﻴﺮوزﻩ و زﻋﻔﺮان را‬ ‫در ﮔﻞ و ﻻﯼ و‬ ‫ﻗﺎﻟﯽ‪.‬‬ ‫▫▫▫‬ ‫ژان وژﻳﻦ در زﺑﺎن ﮐﺮدﯼ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ درد ‪ -‬زﻳﺴﺖ اﺳﺖ‪.‬‬

‫■■■‬ ‫‪١٠٠‬‬

‫ﺳﻜﻮت‬ ‫زﻣﺎن ﺁﻣﺎدﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﺮاﯼ د ﻳﺪ ن!‬ ‫ﭘﻮﻧﻪ هﺎ و ﺑﻨﻔﺸﻪ هﺎﯼ ﺧﻔﺘﻪ ﯼ اﻳﻦ ﻗﺎﻟﯽ‬ ‫ﭼﺮﺧﺶ ﻣﺎﻩ و‬ ‫ﻻﻻﻳﯽ زﻻﻟﺶ را‬ ‫ﺑﺮاﯼ هﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﻨﺪ ‪...‬‬ ‫ﻣﺎﻩ‪ ،‬ﺷﺐ هﺎﯼ ﺷﻜﺎر‬ ‫ﺁواﯼ اﻧﺪوهﺒﺎرﯼ را زﻣﺰﻣﻪ ﻣﯽ آﻨﺪ‬ ‫ﻗﺎﻟﯽ و ﻧﻘﺶ هﺎﻳﺶ‬ ‫ت زﻧﺎﻧﻪ اﯼ را ﺑﻪ ﻧﺴﻴﻢ و ﺧﺎك ﻣﯽ ﺳﭙﺮﻧﺪ‬ ‫ﺳﻜﻮ ِ‬ ‫ﺗﺎ در ﮔﺬ ِر ﺳﻨﮓ و ﻧﻮر‬ ‫در ﭼﺸﻤﻪ هﺎ ﺷﺴﺘﺸﻮ آﻨﻨﺪ و‬ ‫دﻳﮕﺮ ﺑﺎر‬ ‫ﺑﻪ رﻧﮓ و ِر ﻧﮓ ﺳﻘﻒ هﺎ‬ ‫ﺺ‬ ‫از رﻗ ِ‬ ‫ﮔﭻ ﺑﺴﺎزﻧﺪ‬ ‫و دﺳﺖ هﺎ‬ ‫ب ﺑﻮﺳﻪ ﯼ ﻣﺪاوم روﻳﺎ ﺷﻮﻧﺪ‬ ‫زﺧﻤﻪ و ﻣﻀﺮا ِ‬ ‫ﺑﻨﻮازﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١٠١‬‬

‫اﻣﺎ ﭼﻴﺰﯼ دﻳﮕﺮﯼ از رﻧﮕﻬﺎ ﯼ ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر‬ ‫ﺁب و ﺧﻮاب و آﻼم را‬ ‫دروﺣﺸﺖ اﻳﻦ ﺳﺎل هﺎ‬ ‫ﺗﻠﺦ آﺮدﻩ اﺳﺖ‬ ‫ﺗﻠﺦ‬ ‫و ﺷﺐ را ﺑﺎهﻤﻪ ﯼ ﻣﻨﺤﻨﯽ هﺎﻳﺶ‪،‬‬ ‫ﻦ ﺷﺎل و‬ ‫ﭼﻴﻦ ﭼﻴ ِ‬ ‫ﻗﺒﺎﯼ اﺑﺮ و‬ ‫ﺁن دهﺎن ﺳﺒ ِﺰ ﺧﻮاهﺶ ﺑﺎران اش را‬ ‫در ﮔﻨﺪ و ﮔﻨﺪاﺑﻪ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻂ و ﻧﻮﺷﺘﺎر‬ ‫راﻩ و روﻳﻪ و‬ ‫ﮔﻔﺘﺎر‪.‬‬ ‫زﻣﺎن ﻧﻪ دﻳﮕﺮ ﺗﻘﻮﻳﻢ‬ ‫ﻧﻪ ﺣﺘﯽ‬ ‫ﺧﻴﺎل اﺳﺖ‬ ‫ﺷﻤﺎرﯼ از اﻋﺪاد و ﻋﻼ ﻣﺎت‬ ‫هﻴﻮﻻﻳﯽ‬ ‫در ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﻦ‬ ‫‪١٠٢‬‬

‫س ﺗﺮس‬ ‫ﻗﺒﺎﺣﺘﯽ در ﻟﺒﺎ ِ‬ ‫آﻪ ﺗﻮ درﺗﻦ دارﯼ‬ ‫و او‬ ‫هﻴﻬﺎت‪.‬‬ ‫ﭼﻴﺰﯼ از ﻣﺎ در ﻣﺎ‬ ‫روﻳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‬ ‫ﭼﻴﺰﯼ از ﻣﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﺷﻜﺎر اﺳﺖ‬ ‫ﺁﻩ ﻧﻪ دﻳﺪﻳﻢ‬ ‫ﻧﻪ زدودﻳﻢ‬

‫ﭼﻴﺰﯼ از ﺟﻨﺲ ِ ﺟﺎن‬ ‫ﺑﻪ ﺷﻜﺎر اﺳﺖ‬ ‫زﻣﺎن آﺠﺎﺳﺖ؟‬ ‫■■■‬ ‫‪١٠٣‬‬

‫در ﻣﻪ و ﺑﺎران‬ ‫ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪم‬ ‫ﮔﻢ درﻟﺤﻈﻪ‪ ،‬ﻗﻄﺮﻩ‪....‬‬ ‫ﻧﻪ واژﻩ اﯼ‬ ‫آﻪ ﻳﺎرﯼ ام آﻨﺪ‬ ‫ﻧﻪ اﻳﻤﺎژﯼ‬ ‫آﻪ اﻓﻖ را‬ ‫ﺑﻪ رﻣﺰ و رازﯼ‬ ‫ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ‪.......‬‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎران و ﻗﻄﺮﻩ‬ ‫آﻪ ﺁﻏﺎز ﻣﯽ آﺮد‬ ‫ﺟﻬﺎن را‪،‬‬ ‫ﺟﻬﺎﻧﯽ را‪.‬‬ ‫■■■‬

‫‪١٠٤‬‬

‫درد آﻬﻨﻪ‬ ‫از ﺟﺎﻳﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺮوع ﻣﯽ ﺷﺪ‬ ‫ﺁﺁخ‪ ،‬ا ﻳﻦ درد‬ ‫اﻳﻦ درد آﻬﻨﻪ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺮ ﺑﺎز ﻣﯽ آﺮد‬ ‫} ﺑﺎ ﺁن ﮔﺮﻳﻪ و ﭼﺮك وﺧﻮن‬ ‫وﻋﻤﺮ درازش آﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ ﯼ ﻋﻤﺮ ﺧﺪاﺳﺖ {‬ ‫ﺁرﯼ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﺳﺮ ﺑﺎز ﻣﯽ آﺮد‬ ‫آﻪ ﻣﺎ‬ ‫دﺳﺖ آﻢ‬ ‫ﺑﺮگ هﺎﯼ ﭘﺎ ﻳﻴﺰﯼ اﯼ ﺑﺸﻮﻳﻢ‬ ‫ﺑﺮگ هﺎﻳﯽ آﻪ‬ ‫آﻨﺎ ِر اﺑﺮهﺎ ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﺧﻮاب ﺷﻮﻧﺪ و ﻣﺎت و‬ ‫ﻏﻴﺮﻩ ‪.......‬‬ ‫ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺗﺎزﻩ!‬ ‫ﺑﻬﺎرﯼ ﺑﻪ ﺑﻐﺾ و هﻖ هﻖ ﺑﻴﺎﻳﺪ‬ ‫ﺑﺸﻮرد‪ ،‬ﺑﺮوﺑﺪ‬ ‫‪١٠٥‬‬

‫هﻤﻪ و‬ ‫هﻤﻪ ﭼﻴﺰ را‬ ‫ااﯼ ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﻢ ؟!‬ ‫ﺑﻠﻜﻢ‪ ،‬اﻳﻦ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﺷﺪﻩ‪،‬‬ ‫ﺻﺎﺣﺐ ﻣﺮدﻩ‬ ‫ﺗﺒﺴﻤﯽ آﻨﺪ‬ ‫ﺑﺨﻨﺪد‪.‬‬ ‫■■■‬

‫‪١٠٦‬‬

‫ﻧﻮروز‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ دﻩ وﭘﻨﺠﺎﻩ ﺑﻮد‬ ‫ﭘﻨﺠﺮﻩ ام ﺗﻜﺎن ﺧﻮرد‪،‬‬ ‫ﺗﻖ ﺗﻖ ‪ ،‬ﺗﻖ‬ ‫ﺑﻬﺎر در ِﻣﻪ و ﻣﺎﻩ‬ ‫ﻣﯽ ﺧﻨﺪ ﻳﺪ‬ ‫ﻧﻴﻢ ﺧﻴﺰ‪ ،‬هﻴﺠﺎن زدﻩ‪،‬‬ ‫دوﻳﺪم‬ ‫ﺳﻼم آﺮدم آﻪ‬ ‫دﺳﺘﺶ را ﺑﻔﺸﺎرم‬ ‫دود ﺷﺪ و رﻓﺖ ‪.......‬‬ ‫ﻋﻴﻨﻬﻮ ﺁزادﯼ‪.....‬‬ ‫ﺁﻏﺎز ‪١٣٨٣‬‬ ‫■■■‬

‫‪١٠٧‬‬

‫زﺧﻢ دوﺑﺎرﻩ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﺮاﻧﻪ ﺑﺴﺎزم‬ ‫ﻧﺎﮔﻮﻳﯽ هﺎ را ﺑﺨﻮاﻧﻢ و‬ ‫از ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ و ﺗﻦ هﺎ‬ ‫ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‬ ‫ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ ﺑﺎ ارﻣﻐﺎن هﻤﻴﺸﮕﯽ اش‪:‬‬ ‫ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﯽ ﺁن ﺑﺎران هﺎﯼ ﺗﻴﺮﻩ‬ ‫ﮐﻪ داﻣﻦ دﺧﺘﺮان را ﺁﻏﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮن ﻣﯽ ﮐﺮد‬ ‫زﻟﻒ ﺑﺮاق ﺳﻴﺎﻩ ﻣﺮدان را‬ ‫ﺷﺎﻧﻪ هﺎﯼ ارﻏﻮاﻧﯽ ﻣﯽ زد‬ ‫دو ﺑﺎرﻩ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‬ ‫ﮐﻪ از ﺑﺤﺚ و ﺳﻴﮕﺎر و ﺗﺮس و دﻳﺪار‬ ‫ﺑﮕﻮﻳﺪ‬ ‫در ﭼﻮﭘﯽ و ﺳﺮ ﭼﻮﭘﯽ‬ ‫ﺗﻨﺒﻮر را ﮐﻮﮎ ِ دﻟﺘﻨﮕﯽ ﮐﻨﺪ‬ ‫از ﻗﻬﺮ و ﻧﺎز ﺧﻮرﺷﻴﺪ‪،‬‬ ‫ﮐﻤﯽ از ﺳﺮﻣﺎ ﺑﻨﻮازد‪.‬‬ ‫ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺣﺘﻢ‬ ‫ﻳﺎدﺁورﯼ ﺷﺮم و ﺷﻤﺎﻣﮕﯽ داﻳﻪ و زﻧﺎن‪،‬‬ ‫ﮔﻨﺪم زارن و دﺷﺖ هﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪١٠٨‬‬

‫ﺁخ ﻋﺰﻳﺰ ِ درﺟﮕﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ‬ ‫ﭼﻪ وﻓﺎﻳﯽ دارﯼ‬ ‫ﭼﻪ وﻓﺎﻳﯽ!‬ ‫دﻳﺮ ﺁﻣﺪﯼ اﻣﺎ‬ ‫ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮ و اﻓﺴﻮس اﺳﺖ و‬ ‫هﻨﻮز‪.‬‬ ‫■■■‬

‫‪١٠٩‬‬

‫ﺑﺎ ﻳﺎد درﻳﺪا‬ ‫وﺗﻼش ﻣﺪاوﻣﺶ در ﺷﮑﺴﺘﻦ و ﮔﺸﺎﻳﺶ راز و روزهﺎ‬ ‫ﺧﺎﮎ ﺧﻮرد‪ ،‬ﺷﺎﻟﻮدﻩ ﯼ ﮐﻠﻤﺎت‬ ‫از ﭘﺲ ﺳﺎﻟﻬﺎ‪.....‬‬ ‫ﺁب ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ ﻳﺦ ِ ﮐﺎرت ﭘﺴﺘﺎل هﺎﻳﺖ‬ ‫از دروﻧﻪ ﯼ ﺳﺎﻟﻬﺎ‬ ‫ﺳﺎز ﺑﺎ ﭘﻮﺳﺖ ِ ﺳﺮﻣﺎ ﻳﯽ اش‬ ‫د ﺳﺖ ِ ﮔﺮﻣﯽ ﺷﺪ‪ ،‬ﻳﺎدﯼ‪ ،‬ﺧﺎﻃﺮﻩ اﯼ‬ ‫زدم‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ را ﮐﻪ ﻣﺮور ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻤﯽ ﺷﮑﻨﺪ‬ ‫ﮔﻮﻳﺎ ﺗﺮﮎ هﻢ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ دارﻧﺪ‬ ‫ﺟﺎن ﺳﺨﺖ اﻧﺪ‬ ‫ﻳﺎ ﺳﺨﺖ ﺟﺎن‬ ‫ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﻢ‬ ‫ﻣﯽ داﻧﻢ ﻣﯽ ﭼﺸﻴﺪﯼ ‪ ،‬ﻣﯽ ﻧﻮﺷﻴﺪﯼ‬ ‫ﻟﺐ و ﻟﭗ ِ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ‬ ‫از ﮐﺎﺳﻪ ِ‬ ‫ﯼ ﻋﻤﺮ را‬ ‫و ﮔﻔﺘﻦ! ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻪ‬ ‫‪١١٠‬‬

‫ﻧﻮﺷﺘﻦ‪ ،‬زﻧﺎﻧﻪ ﺷﺪن ﺣﺮوف‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻦ ِ ﻳﮑﯽ ﺑﻮدن ِ اﻳﻦ وهﻤﺎن و ﻳﺎﯼ ﻧﺴﺒﺖ‬ ‫و اﻳﻨﮑﻪ دﺷﻤﻨﯽ و ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ‬ ‫از ﻳﮏ ﺧﻮن و ﺗﺒﺎرﻧﺪ‬ ‫دو ﻗﻠﻮهﺎ و دوهﺎ ﯼ هﻤﻴﺸﻪ دو‬ ‫ﮐﻪ ﭘﺪ ِر روزﮔﺎر را درﺁ وردﻩ اﻧﺪ‬ ‫اﻳﻦ هﺎ و ﭼﻴﺰهﺎﯼ دو ﺗﺎ دو ﺗﺎ‬ ‫ﮐﻪ از ﺳﻮراخ ِ ﻣﻮش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ‬ ‫ﺷﺮم ﻋﺮوس و ﭼﻪ و ﭼﻪ‪..‬‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮش ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ‬ ‫و از ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ﻋﻬﺪ ﺑﻮق ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ‬ ‫رﻳﺨﺖ ِ ﮐﻠﻤﺎت را ﻣﯽ رﻳﺰﻧﺪ! و‬ ‫ﻣﺴﻴﺮ ﺑﺎران را ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﻣﺎ‬ ‫اﻳﻦ را هﻢ ﻣﻴﺪاﻧﻢ‬ ‫ﮐﻪ دﮔﻤﻪ ﯼ هﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﺎز ﮐﺮدﯼ و‬ ‫ﻟﺨﺘﺸﺎن ﮐﺮدﯼ و‬ ‫ﺑﻪ ﺁب ﺷﺎن ﺳﭙﺮدﯼ‬ ‫] ﺑﻪ ﻧﻈﺮ هﻢ ﻧﻤﯽ ﺁﻣﺪ‬ ‫ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاهﯽ ﻏﺴﻞ ﺷﺎن ﺑﺪهﯽ [‬ ‫وﻟﯽ دﻳﺪﯼ هﻨﻮز ﻣﯽ زاﻳﻨﺪ؟‬ ‫‪١١١‬‬

‫ﺑﻪ ﭘﺮروﻳﯽ و ﺑﯽ ﺣﻴﺎﻳﯽ‬ ‫ﺁخ !‬ ‫ﺶ ﻋﻴﺴﺎﻳﯽ ﺷﺪﻩ ﻣﻮﺳﺎﻳﯽ ﺑﻮدﻩ‬ ‫ﺑﺎ ﺁﻧﻬﻤﻪ ﺑﺨﺸ ِ‬ ‫ﮐﻪ ﻧﺜﺎر ﺁوازهﺎﯼ وﺣﺸﺘﻨﺎﮎ ﻣﯽ ﮐﺮدﯼ‬ ‫ﻣﺮگ از ﺟﻨﺲ ﮐﺪام ﺑﻮد؟‬ ‫از ﺧﻮاب هﺎﯼ ﮐﯽ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد‬ ‫ﮐﻪ" ﺣﻀﻮر" ﺗﻮ را‬ ‫درﭘﺎﯼ رﻧﮕﻬﺎﯼ "ﻏﻴﺎب" ذﺑﺢ ﮐﺮد‬ ‫ﺻﺒﺢ اﺳﺖ و ﻗﺼﻪ هﺎﻳﺖ را ﺑﺎ اﻓﻖ درﻣﻴﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻢ‬ ‫در ﺟﻨﻮن و رﻗﺺ هﻤﻴﺸﮕﯽ ا ش‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﺘﺮس‬ ‫دوﻟﺘﯽ ﺳﺖ دﻣﻴﺪﻧﯽ ﺟﺎﻧﺎ!‬ ‫■■■‬

‫‪١١٢‬‬

‫آﺴﯽ ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﺪ؟‬ ‫اﻳﻦ ﭼﮏ ﭼﮏ ﺻﺪا‬ ‫ﭼﻘﺪر ﺑﺎﻟﻴﻨﻢ را ﺗﺎزﻩ ﻣﻴﻜﻨﺪ‬ ‫ﺑﺎد ﺑﺮﮔﯽ را ﺑﻪ ﺷﻴﺸﻪ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ‬ ‫اﻳﻦ ﺳﺎل هﺎ ﮔﻮﻳﯽ ﭘﺎﻳﻴﺰ‬ ‫ﭼﻴﺰﯼ دﻳﮕﺮﯼ ﺳﺖ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮت هﺴﺖ‪،‬‬ ‫رﻧﮕﯽ ارﻏﻮاﻧﯽ داﺷﺖ‬ ‫آﻪ ﺑﺎ ﺁن ﺁواﻳﯽ‬ ‫ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻣﯽ ﺷﺪ‬ ‫ﻏﻤﯽ آﻪ ﺑﻪ دل ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ‬ ‫ﺗﺎ درﻏﺮوب هﺎﻳﺶ‬ ‫ﯼ‬ ‫ﺑﻐﺾ ﺗﺮآﻴﺪﻩ ِ‬ ‫ﺁن" دﻳﮕﺮﯼ" را ﺑﺸﻨﻮﯼ‬ ‫اﻣﺎ‪ ،‬اﻣﺮوزﻩ روز‬ ‫ﺁﻣﻴﺰﻩ ﯼ ﺑﯽ رﻧﮕﯽ از‪...‬‬ ‫ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‬ ‫ﻧﻪ ﻏﺮوب اش‬ ‫ﻏﺮﺑﺖ روزﮔﺎر را ﺗﺪاﻋﯽ ﻣﯽ آﻨﺪ‬ ‫ﻧﻪ ﺁواﻳﺶ هﻤﺪﻟﯽ روزهﺎ را‪.‬‬ ‫‪١١٣‬‬

‫ﺑﻪ هﺮﺣﺎل ﺑﮕﺬرﻳﻢ‪،‬‬ ‫اﻳﻦ ﭼﮏ ﭼﮏ ﺻﺪا‬ ‫ﭼﻘﺪر ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﺰ ﺁن ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺷﺒﻴﻪ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻃﻮرﯼ! آﻪ ازﺁن ﮔﻠﻴﻤﯽ ﺑﺎﻓﺘﻪ ام‬ ‫ﺁوﻳﺨﺘﻪ درﺧﺎﻧﻪ‪،‬‬ ‫ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺳﺒﺰﻩ و ﺳﺎﻳﻪ اﯼ‬ ‫ﻓﻘﻂ ﺑﺮگ و‬ ‫ﺑﺮﮔﻬﺎﻳﯽ ﻣﻬﻤﺎن اﻳﻨﺠﺎ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ‬ ‫ﺁخ‪ ،‬آﺴﯽ ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﺪ‬ ‫ﺁن ﭼﮏ ﭼﮏ ﺻﺪاهﺎ و‬ ‫اﻳﻦ ﺧﻠﻮت ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن‬ ‫درﺑﺎﻟﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﯽ آﻨﻨﺪ‬ ‫ﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﻨﺪ‪.‬‬ ‫■■■‬

‫‪١١٤‬‬

‫ﻣﯽ ﺷﻮد ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫در ﻧﻮرﯼ زﻣﺴﺘﺎﻧﯽ‬ ‫رودﺑﺎرﯼ را ﺑﻪ ﺁﻏﻮش آﺸﻴﺪ‬ ‫واز ﻗﻨﺪﻳﻞ ﻳﺦ‬ ‫ﮔﻮﺷﻮارﯼ ﺳﺎﺧﺖ‬ ‫ﺗﺎ در اﻧﺤﻨﺎﯼ ﮔﺮدن‬ ‫ﻋﺸﻘﯽ‪ ،‬زﻳﺒﺎﻳﯽ ﺁﻓﺮﻳﺪ‬ ‫ﻞ ﮔﻴﺎﻩ‬ ‫در ﺳﺎﻳﻪ ﺷﺮاب‪ ،‬ﮔ ِ‬ ‫درﺧﺘﯽ را‬ ‫ﺑﻪ ﻧﺎز وﻧﻴﺎ ِز ﺁﻓﺘﺎﺑﯽ ﺧﻮاﻧﺪ‬ ‫وﻳﺎ در ﺧﻨﻜﺎﯼ ﭼﺸﻤﻪ اﯼ‬ ‫ﯼ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ اﯼ را‬ ‫ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ِ‬ ‫درﺷﻴﻮاﺗﺮﻳﻦ ﺁواز‬ ‫ﺳﺮود‬ ‫ﮔﺮﻳﺰوﻟﻐﺰشِ ِﻋﺮوس ﺟﻬﺎن را ﺣﺲ آﺮد!‬ ‫اﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺗﻮان آﺮد‬ ‫هﻨﮕﺎﻣﻴﻜﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ دو ﭼﻮب‬ ‫دو ﮔﺮدش‬ ‫دو ﺁﺳﻤﺎن‬ ‫ﺳﻜﻮﺗﯽ اﺳﺖ‬ ‫‪١١٥‬‬

‫آﻪ ﺧﺎك ﺑﻠﻌﻴﺪﻩ‬ ‫در ﺻﺤﺎ ِر ﺳﺤﺮﮔﺎهﺎن‪،‬‬ ‫ﯼ ﻏﺮوب‬ ‫ﻳﺎ درﺑﺎﻟﻬﺎ ِ‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺪﻩ و هﺰارﻩ‪........‬‬ ‫ﺶ اﻳﻦ هﻤﻪ‪:‬‬ ‫ﺁراﻳ ِ‬ ‫ﮔﻞ‪ ،‬رﻧﮓ‪ ،‬زﻧﮓ و زﻳﻮر‬ ‫ﭼﺸﻤﻪ و ﺷﺮاب‬ ‫هﻤﺮا ِﻩ ﺁﻩ ِ ﭼﻤﻨﺰاران آﻪ ﻣﯽ دﻣﻨﺪ ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩ هﺎ‪:‬‬ ‫ﺑﻮم وژﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺳﻨﮓ وآﻨﺶ‬ ‫ﻣﻮم و ﺻﺪا‪....‬‬ ‫و ﺁن ﮔﻨﺞ هﺎﯼ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ‬ ‫درهﻤﻬﻤﻪ هﺎﯼ ﺑﯽ ﻧﺸﺎن‪ ،‬ﺑﯽ ﺷﻤﺎر را‬ ‫ﭼﻪ ﻣﯽ ﺗﻮان آﺮد‬ ‫ﭼﻪ ؟‬ ‫■■■‬

‫‪١١٦‬‬

‫آﺎرزار ﺟﻬﺎن‬ ‫در آﻨﺎر ﺗﻮ‬ ‫ﺁﺑﯽ ﻣﻴﺸﻮد‬ ‫ﺑﻴﺎ‪ ،‬ﺑﺎ ﺁﺑﯽ هﺎ‬ ‫ﺟﻬﺎن را ﺑﺴﺎزﻳﻢ‬ ‫ﺑﺮ درﻳﺎ و ﺟﻮﻳﺒﺎرهﺎ‬ ‫ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺳﺪﻩ هﺎ را‬ ‫ﺳﺮب و ﺳﺎﻳﻪ هﺎﯼ ﺑﻪ آﻤﻴﻦ اﻳﺴﺘﺎدﻩ‬ ‫ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ‬ ‫در ﺟﻠﮕﻪ وﺟﮕ ِﺮ ﺧﺎك‬ ‫ﺑﺰداﻳﻴﻢ‬ ‫و اﻳﻦ دهﺎن ﺑﻪ ﻳﻐﻤﺎ ﺑﺮدﻩ‬ ‫ﺑﻠﻌﻴﺪﻩ را‬ ‫در ﺗﺎﺑﺶ ﺁﺑﯽ هﺎﻳﻤﺎن‬ ‫ﺧﺎآﺴﺘﺮﯼ آﻨﻴﻢ‬ ‫آﺎرزار‬ ‫ﺧﺴﺘﻪ از آﻨﺎر ﺁب و ﺁﺑﯽ هﺎ‬ ‫ﮔﺬر ﺧﻮاهﺪ آﺮد‬ ‫و ﺑﺎ ﺁن ﭘﺮﺳﺸﯽ د ﻳﮕﺮ ﺑﻴﺂﻏﺎزﻳﻢ‬ ‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ و‬ ‫ﺳﺮﺷﺘﯽ د ﻳﮕﺮ‪.‬‬ ‫■■■‬ ‫‪١١٧‬‬

‫ﻣﺎﻩ‬ ‫در رﻗﺺ‬ ‫زﻳﺒﺎﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ اﺳﺖ‬ ‫اﻣﺎ‬ ‫ﯽ ﭼﺸﻢ هﺎﺳﺖ‬ ‫ﺧﻴﺴ ِ‬ ‫آﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‬ ‫▫▫▫‬ ‫ﺑﺎد‬ ‫واژﻩ هﺎ را ﻟﻪ‪،‬‬ ‫ﻣﭽﺎﻟﻪ ﻣﯽ آﻨﺪ‬ ‫ﻋﺒﻮ ِر ﺳﻄﺮﯼ ﺷﺎﻋﺮاﻧﻪ‬ ‫ﺻﺎدر ﻣﻲ ﺷﻮد‬ ‫ﭼﻪ ﺟﺎﯼ زﻳﺴﺘﻦ ﺑﺎﻗﯽ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﭼﻪ ﻃﺮﺣﯽ درژرﻓﺶ اش‬ ‫ﻧﺠﻮاﯼ زﻣﺰﻣﻪ اﯼ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ؟‬ ‫ﺟﺰ اﻧﺪوﻩ‪،‬‬ ‫ﭼﺸﻤﯽ ﺧﻴﺲ و‬ ‫ﺑﻐﺾ هﺎﯼ ﻧﺎﺗﺮآﻴﺪﻩ‪..........‬‬ ‫▫▫▫‬ ‫ﭘﺮﻧﺪﻩ اﯼ در اوج‬ ‫ﺁوا ِز ﻣﺎهﯽ هﺎ را ﻣﻌﻨﺎ ﻣﯽ آﻨﺪ‬ ‫‪١١٨‬‬

‫ﺑﻮﯼ ﭼﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﺎم ﻣﯽ رﺳﺪ؟‬ ‫ﭼﻪ آﺴﯽ ﺳﻮﺧﺘﻪ‬ ‫ﻣﯽ ﺳﻮزد‬ ‫در ﺁﺳﺘﻴﻦ ﭼﻪ دارﯼ؟‬ ‫ودر ﺑﻮﺳﻪ هﺎﻳﺖ‬ ‫ﭼﻪ ﭘﻨﻬﺎن آﺮدﻩ اﯼ؟‬ ‫آﻪ ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫ﻒ ﺑﺮﻓﻴﻦِ ﺁب‬ ‫ﭘﺮواﻧﻪ هﺎ درآ ِ‬ ‫ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ اﻧﺪ‬ ‫ﺑﻪ اﻧﻬﺪام و اﻧﺰﺟﺎر‪.......‬‬ ‫▫▫▫‬

‫ﺁواﻳﯽ از دور ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ‬ ‫در ﭼﺸﻤﻪ‪،‬‬ ‫ﭼﻮن ﺑﺎﻟﻨﺪﻩ اﯼ ﺑﻪ ﻓﺮاز و‬ ‫ﺧﻠﻮت‬ ‫ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻴﺴﺖ ﻧﻪ ﺗﻦ هﺎ‪..‬‬

‫‪١١٩‬‬

‫از ﭼﻪ روﯼ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪﻩ اﻳﻢ؟‬ ‫ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻪ دهﺎن و ﺑﺎﻟﻬﺎﻳﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ اﺳﺖ‬ ‫ﮐﻪ دم ﺑﻪ دم ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ‪:‬‬ ‫ﺗﻨﺪﻳﺴﯽ ﺁوﻳﺰان ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ا ﻳﻢ هﻨﻮز‬ ‫ﺗﻨﺪﻳﺲ ‪.‬‬ ‫■■■‬

‫‪١٢٠‬‬

‫ﺳﺎﻋﺖ ‪ ٣‬ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ‬ ‫ﻣﯽ ﭼﮑﺪ ﺑﺮ ﮐﺎﻏﺬ ﺳﻔﻴﺪ‪،‬‬ ‫در زاوﻳﻪ ﯼ ﺳﻘﻒ‬ ‫ﻣﯽ ﺧﻨﺪد‪،‬‬ ‫ﻗﻠﻢ‬ ‫اﻣﺎ ﺑﻪ ﻟﺮز و زﻧﻬﺎر‪:‬‬ ‫ﺣﺎﻓﻆ ﺑﺨﻮان!‬ ‫ﺳ ِﺮ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﭘﻴﺪاﺳﺖ‬ ‫از ﺟﻔﺖ اش ﺟﺪا ﻧﻤﯽ ﺷﻮد‬ ‫ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬ ‫ﺻﺪاﻳﯽ ﺗﮑﺮارﻣﯽ ﺷﻮد‬ ‫ﺣﺎﻓﻆ ﺑﺨﻮان و ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺑﻄﻠﺐ‬ ‫و درﮔﻮﺷﺶ ﺑﺎﻧﮓ ﺷﺶ ﺟﻬﺖ ﺑﺰن‬ ‫ﺁرام ﻣﯽ ﮔﻴﺮد‬ ‫در ﺳﺎﻋﺖ ‪ ٣‬ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ‪.‬‬ ‫■■■‬

‫‪١٢١‬‬

‫ﺑﺎ ﻳﺎد ﮐﺎﮎ ﻓﺮهﺎد رﺷﻴﺪﻳﺎن ﮐﻪ ﺑﺎ درﻳﻎ از ﮔﻮﺳﺎن هﺎﯼ‬ ‫ﮐﻮردﺳﺘﺎن ) ﮔﻮﻧﻪ اﯼ ازﺷﮑﻞ ﮐﻬﻦ "ﻋﺎﺷﻴﻖ هﺎ" ( ﻳﺎد ﻣﯽ ﮐﺮد‬ ‫از ﺟﻤﻠﻪ ﺧﺎﻟﻮ زوراو و دﻳﮕﺮان‪..‬‬ ‫ﺁﻧﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﯽ هﻴﭻ ﺗﻮﻗﻌﯽ از ﻣﻨﻈﺮﯼ ﺑﻪ ﻓﻬﻢ ﺗﺎزﻩ از‬ ‫ﺳﺎﺣﺖ ِ ﻣﻮﺳﻴﻘﯽ در دوران ﻣﺎ ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻮدﻧﺪ ‪.‬‬

‫ﺧﺎﻟﻮ زوراو‬

‫)‪(١‬‬

‫در ﻣﻴﺎن ﻣﻌﺮﮐﻪ‪ ،‬درﮐﻨﺎرﺑﺮگ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ‬ ‫ﺻﺪا ﻣﯽ ﮐﺮد‬ ‫ﺁب و ﺷﺎﻧﻪ هﺎﯼ ﺳﻨﮓ را‬ ‫ﺗﺎ ﻧﺴﻴﻢ را ﭼﻐﺎﻧﻪ ﺑﺨﺸﺪ‬ ‫ﺷﺮﻳﮏ ﭼﺸﻢ و اﺷﺘﻴﺎق ﮐﻮدﮐﺎن‬ ‫اﺳﺒﺎن و رﻣﻪ هﺎ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻮر و ﻋﺰا‬ ‫دو دﻧﺪان ﻃﻼ و ﺁواﯼ ﮐﺮﺧﺖ اش‬ ‫" ﺷﻮر و ﺷﺎهﻮازﯼ " را دم ﻣﯽ ﮐﺮد و دهﺎن‪.‬‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ از ﺟﻨﺲ ﺁب ﺑﻮد‬ ‫ﮐﻪ ﺁﻧﻬﻤﻪ ﺁﺑﺮو ﺑﻪ ﺳﺎز ﻣﯽ داد‪ ،‬ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫‪١٢٢‬‬

‫ﮔﺎﻩ درﺗﮑﺎﻧﻪ ﯼ ﺷﺎﻧﻪ و دﺳﺘﺶ‬ ‫ﭼﻨﺎن رﻓﺘﻪ ﮔﺎن‪ ،‬ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪﻩ ﮔﺎن را‬ ‫ﺑﻪ ﺑﻢ‪ ،‬زار ﻣﯽ زد‬ ‫ﺑﻪ زﻳﺮ‪ ،‬ﺷﻴﻮن‬ ‫ﮐﻪ ﺧﺎﮎ درزﻟﻒ اش ﺳﺮخ ﻣﯽ ﺷﺪ و‬ ‫ﻋﺮق ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ زن و‬ ‫زﻣﺎﻧﻪ ﺳﺮﻣﯽ زد‪،‬‬ ‫واﺳﻄﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ‬ ‫ﻣﯽ زد‪ ،‬ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ‪:‬‬ ‫روژان رﻩ ﺷﻪ‬ ‫ﺷﺎوان رﻧﺠﻪ‬ ‫هﯽ هﯽ هﯽ‪.‬‬ ‫ﺑﺎران ورﻩ )‪(٢‬‬ ‫ﺑﺎران ﺑﺒﺎر‬ ‫رﻗﺺ ﮐﻨﺎرش رام ﺑﻮد‬ ‫و ﺳﺎز " ﭘﻴﺮهﻦ ﭼﺎﮎ " در " ﺣﻴﺮاﻧﯽ "‬ ‫ﺑﯽ ﺗﺎب ِ " ﺳﺮوﭼﻤﺎن " ﻣﯽ ﮔﺸﺖ‬ ‫ﯼ ِ" دﻳﻼﻧﯽ "‪ " ،‬زﻳﻤﺎر" و" دﻳﻮﺑﺎرﮎ "‬ ‫ﺷﻴﺪا ِ‬ ‫ﺑﺎ "هﻔﺖ ﺑﻨﺪ" و ﺑﻮﯼ ﺁن‬ ‫ﺳﺎز ﺑﻮد‬ ‫‪١٢٣‬‬

‫ﻧﻐﻤﻪ ﻣﯽ ﺑﺎﻓﺖ‬ ‫ﻧﻐﻤﻪ ﻣﯽ ﻗﺎﭘﻴﺪ‬ ‫" راﺳﺖ و راﻩ وارﯼ " و " ﻻوﻳﮋ "هﺎ در ﭘﻨﺠﻪ هﺎﻳﺶ‬ ‫ﺣﻠﻘﻪ‪ ،‬ﺣﻠﻘﻪ‬ ‫ﺧﻴﻤﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﻢ و ﻧﺎز‪ ،‬ﻋﺸﻮﻩ و " هﺎوار"‪.‬‬ ‫اﻳﻦ روزهﺎ ﺑﺎ ﺑﺮگ و ﭼﺸﻤﻪ ﺧﻠﻮﺗﯽ ﺷﺪﻩ اﻳﻢ‬ ‫زﺧﻢ و زﺧﻤﻪ اش را ﺑﻪ ﻧﻴﺎﺑﺖ دﻟﯽ‬ ‫) اﮔﺮ ﭼﻪ درﺳﮑﻮﻳﯽ ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎراﻧﺪ (‬ ‫ﺑﻪ درﺧﺘﯽ ﭘﻴﺮ ﺳﭙﺮدﻩ اﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪:‬‬ ‫ﺑﺎران ﺑﺒﺎر‪ ،‬ﺑﺎران ﺑﻴﺎ‬ ‫ﺑﺎران ﺑﺒﺎر‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻟﻮ زوراو‬ ‫دﻟﻢ هﻮاﯼ ﺗﻮ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‬ ‫هﻮاﯼ ﺗﻮ‪....‬‬ ‫▫▫▫‬ ‫‪ - ١‬زوراو‪ :‬ﺳﻬﺮاب در رﻳﺨﺖ ﮐﺮدﯼ اش ‪ ZOROW‬ﮔﻔﺘﻪ‬ ‫ﻣﯽ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ - ٢‬ﺗﺮﺟﻤﻪ‪ :‬روزهﺎ ﺳﻴﺎﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﺐ هﺎ رﻧﺞ‪.‬‬ ‫ﺗﻤﺎم واژﻩ هﺎﻳﯽ ﮐﻪ درﮔﻴﻮﻣﻪ ﺁﻣﺪﻩ اﻧﺪ از ﮔﻮﺷﻪ هﺎ و ﻧﻐﻤﺎت و ﻣﻘﺎم‪-‬‬ ‫هﺎﯼ ﮐﺮدﯼ اﺳﺖ‪.‬‬

‫■■■‬ ‫‪١٢٤‬‬

‫درآﻨﺎرم هﺴﺘﯽ‬ ‫در آﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺘﻪ اﯼ‬ ‫ﭼﻨﺎن آﻪ ﺑﺮ دﻟﺖ ﺁﻣﺪ و‬ ‫ﺑﺮ دﻟﺖ ﻧﺸﺴﺖ‬ ‫اﻣﺎ ﻧﻤﻴﺪاﻧﯽ! ﺧﺎﻃﺮﻩ هﺮ ﺑﻮﺳﻪ‬ ‫در ﻓﺎﺻﻠﻪ و دورﯼ‬ ‫ﭼﻪ روﻳﺎﻳﯽ ﻣﯽ ﺷﻮد‬ ‫وﺷﺎﻳﺪ هﻢ هﻨﻮز ﻧﺪاﻧﯽ‬ ‫آﻪ هﺮﺑﻮﺳﻪ ﻣﻦ از ﺗﻮ‬ ‫ﺑﺎﺗﻮ ﭼﻪ هﺎ ﻣﯽ ﺳﺎزد‬ ‫) واژﻩ هﺎﻳﻢ‪ ،‬درﺑﺪرهﺎﯼ ﺁﻧﻬﻤﻪ ﺣﺮف وﺻﺪا ( ‪.‬‬

‫هﻨﮕﺎﻣﯽ آﻪ ﺑﺮ درﮔﺎﻩ ﺧﺎﻧﻪ ام ﻣﯽ اﻳﺴﺘﯽ‬ ‫ﺑﺎﺁن ﺧﺮﻣﺎﯼ ﭼﺸﻢ وﮔﻴﺴﻮﻳﺖ‬ ‫ﺑﻪ اﻋﺘﻤﺎد و ﺷﻴﺮﻳﻨﯽ رد ﻳﻒ دﻧﺪان هﺎﻳﺖ‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ دردورﯼ ﻧﻴﺴﺖ و ﻓﺎﺻﻠﻪ‬ ‫آﻪ ﺻﺪاﻳﯽ‬ ‫ﺣﺮﻓﯽ‬ ‫‪١٢٥‬‬

‫ﺑﻞ‪ ،‬ﻣﯽ رﻗﺼﯽ و ﮔﺮﻩ هﺎﯼ " ﺁﻧﻬﻤﻪ " را‬ ‫ﺑﻪ ﺁب وﻣﯽ ﺳﭙﺎرﯼ‬ ‫ﺗﺎ ﺁرام ﺑﮕﻴﺮد‬ ‫ﻗﺼﻪ‪ ،‬اﻓﺴﺎﻧﻪ‬ ‫درﺑﺪرﯼ وﭼﻪ آﻨﻢ‪ ،‬ﭼﻪ آﻨﻢ ِ روزﮔﺎر‪.‬‬ ‫ﺑﻪ درﮔﺎﻩ اﻳﺴﺘﺎدﻩ اﯼ‬ ‫ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﯼ ﻗﻬﻮﻩ اﯼ‬ ‫ﺁﻣﺎدﻩ ﯼ اﻳﺜﺎر‪:‬‬ ‫اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻮﺳﻪ و اﻣﻴﺪ‬ ‫در دﺳﺖ و ﭼﺸﻢ و‬ ‫ﮔﻴﺴﻮ‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ از ﺟﻨﺲ ﺁ رزو‪ ،‬اﯼ آﺎش‪ ،‬ﺁﻣﺎﻟﯽ‪.....‬‬ ‫ﻓﮑﺮﻧﮑﻨﻢ‬ ‫از ﺧﻴﻞ ِ ﺧﻴﺎﻟﯽ و ﺁزادﯼ اﯼ‬ ‫ﺷﻌﺮ ﺷﺪ ﻩ اﯼ‬ ‫ﺁرﯼ ﺷﻌﺮ‪....‬‬ ‫■■■‬ ‫‪١٢٦‬‬

‫ﺣﻀﻮر ﺗﻮ‬ ‫ﭼﻴﺰﯼ ازﺟﻬﺎن ﻣﯽ ﺳﺎزد‬ ‫ﮐﻪ ﺗﮑﺮار‬ ‫ﻧﻤﯽ ﺷﻮد‬ ‫ﻗﻄﻌﻪ اﯼ‬ ‫ﺑﻮﻳﯽ‬ ‫از ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﮔﻴﺮد‬ ‫ﺧﺪا ﻣﯽ داﻧﺪ!‬ ‫و ﺑﻮﯼ ﺳﺮاز ﺑﺎزارﯼ‬ ‫ﺟﺎﻳﯽ‬ ‫ﭼﻴﺰﯼ در ﻣﯽ ﺁورد‪،‬‬ ‫و ﭼﻴﺰ و ﺟﺎ و ﺳﺮ‬ ‫ﮐﺠﺎ ﻣﯽ روﻧﺪ و‬ ‫ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ و…‬ ‫ﮐﯽ ﻣﯽ داﻧﺪ؟‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ‬ ‫ﭘﻴﺮﻣﺮدﯼ اﺳﺖ درﻧﺎﻟﻪ ﯼ ﺗﻦ اش‬ ‫در ﻗﺼﻪ هﺎﯼ ﺗﮑﺮارﻧﺸﺪﻧﯽ‬ ‫ﻟﺤﻈﻪ و‬ ‫روزهﺎ‪.‬‬ ‫■■■‬ ‫‪١٢٧‬‬

‫واﻣﺎ ﭼﻪ ﺗﺐ و ﺗﺎﺑﯽ داﺷﺖ‬ ‫در ﮔﻴﺴﻮﻳﯽ ﻣﺠﻌﺪ‬ ‫رﻳﺨﺘﻪ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ هﺎﻳﺶ‬ ‫ﺁرام‪ ،‬ﺗﻦ ﻋﺮﻳﺎﻧﺶ را رهﺎ ﻣﯽ آﺮد‬ ‫و ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮔﻞ هﺎﯼ اﻃﺮاف ﺧﺎﻧﻪ ام‬ ‫ﺑﻪ ﺷﺎدﯼ و دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﯽ‬ ‫ﺁواز ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﻓﻮارﻩ هﺎ ﺑﻪ رﻗﺺ ﻣﯽ ﺁ ﻣﺪﻧﺪ و‬ ‫ﻧﻐﻤﻪ‬ ‫اﻣﺎ‬ ‫ﯽ ﺣﻀﻮرش‬ ‫او در ﺑﺮزﺧ ِ‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ام ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺖ‬ ‫وﭘﻨﺠﺮﻩ ﯼ اﺗﺎﻗﻢ را‬ ‫ﺑﺎ ﺁن هﻤﻪ رﻗﺺ و ﺳﺮودﻩ هﺎﻳﺶ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺮداﻧﺪ‬ ‫و ﺑﻌﺪ ﻣﯽ دﻳﺪﯼ ﺑﻪ ﺗﺮﻓﻨﺪﯼ‬ ‫ن داﻏﯽ ﮔﻮﻧﻪ هﺎﻳﺖ را‬ ‫ﻟﺒﺎ ِ‬ ‫ﺳﺮخ ﻣﯽ آﻨﺪ‬ ‫ﺶ ﻧﺎﻟﻪ هﺎﯼ ﭼﻬﻞ ﮔﻮرﺳﺘﺎﻧﻢ‬ ‫وﻣﻦ در ﺗﻨ ِ‬ ‫دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﻣﯽ ﺑﻮﺳﻴﺪم‬ ‫او ﻣﺮا ﭼﻴﺰﯼ‪ ،‬ﺷﻴﻴﯽ ﻣﯽ دﻳﺪ‬ ‫‪١٢٨‬‬

‫ﺣﺘﯽ هﻨﮕﺎﻣﯽ آﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻨﯽ ﺳﺘﺎﻳﺶ اﻧﮕﻴﺰ‬ ‫ﻣﺮا ﺑﻪ ﻓﻮارﻩ اﯼ رﻗﺼﺎن ﺗﺸﺒﻴﻪ ﻣﯽ آﺮد‬ ‫و ﻣﯽ داﻧﻴﺪ‬ ‫ﺗﺎ وﻳﻠﯽ‪،‬‬ ‫] رﻗﺼﺎن ﻣﯽ آﻨﺪ ﻓﻮارﻩ را‬ ‫ﭼﻪ ﺑﺮﺳﺪ ﻣﻦ‬ ‫آﻪ از ﮔﻮﺷﺖ و ﭘﻮﺳﺘﻢ [‬ ‫ﺑﺎرهﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﻧﻪ؟‬ ‫ﮓ ﭘﻴﺮاهﻨﺶ را ﻣﯽ ﮔﻴﺮد‬ ‫ﮔﺎﻩ آﻪ ﭼﺸﻤﺶ رﻧ ِ‬ ‫ﭼﻬﻞ رﻧﮓ‪ ،‬ﭼﻬﻞ ﭘﻮﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻬﻞ ﺁ واز‪،‬‬ ‫ﭼﻬﻞ ﺁوار‬ ‫ﭼﻬﻞ درﻳﺎ‪ ،‬ﭼﻬﻞ ﺷﻜﻮﻓﻪ‬ ‫ﭼﻬﻞ ﺗﺎ ِر ﺳﻔﻴﺪ ﻣﻮﯼ‬ ‫ﻞ آﺎﺳﻪ ﺷﻜﻦ‬ ‫د رﭼﻬﻞ ﮔ ِ‬ ‫ﺑﻪ ﭼﻬﻠﭽﺮاﻏﯽ‬ ‫ﻦ ﻗﻬﻮﻩ اﻳﺶ را‬ ‫ﺗِ‬ ‫ﺑﻪ واژﻩ هﺎ وﻣﻌﻨﺎ هﺎ ﺑﻴﺂراﻳﺪ‬ ‫ش ﻧﺎوداﻧﯽ ﻻﻻﻳﯽ آﻨﺪ‬ ‫ﭼﻬﻞ ﮔﻮ ِ‬ ‫ﺑﺨﻮاﺑﺎﻧﺪ‬ ‫‪١٢٩‬‬

‫ﺗﺎ در ﺻﺪاﯼ ﺑﻨﻔﺸﻴﻨﻪ ﯼ ﺷﻘﺎﻳﻖ‪،‬‬ ‫هﺮه ِﺮ رود و رودﺑﺎر‪،‬‬ ‫ﻣﻬﺮﺳﻮداﯼ ﺳﺮﮔﺮدان ﮔﻨﺪﻣﺰاران‬ ‫روﻳﺎﻳﯽ ﺷﻮد‬ ‫ﻣﺎﻧﺎ‪ ،‬ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر‪.......‬‬ ‫▫▫▫‬ ‫ﺻﺒﺢ هﺎ را ﺳﻼم ﻣﯽ آﻨﺪ وﺳﭙﺲ‬ ‫ﻣﻦ ﺑﯽ هﻴﭻ ﺗﻘﺼﻴﺮﯼ هﻤﭽﻨﺎن هﻴﭽﻢ‬ ‫ﻧﻪ ﻧﻪ‪ ،‬ﭼﻴﺰم‪ ،‬ﺷﯽ ام ‪.‬‬ ‫در ﺑﺤ ْﺘﯽ ﻣﺪاوم او و ﻣﻦ ﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺎور هﺴﺘﻴﻢ‪،‬‬ ‫آﻪ او ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﻩ اﺳﺖ ﺟﻬﺎن ﺑﺎ ﻧﺎ ِم اوﻋﺠﻴﻦ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫زﻳﺴﺖ و زﻳﺴﺘﻦ وﺳﺮﭼﺸﻤﻪ هﺎﻳﺶ‪ ،‬ﺗﺒﺎر ﻧﺎم او‬ ‫را در هﻤﻪ ﯼ زﺑﺎﻧﻬﺎ ﺑﻪ دوش ﻣﯽ آﺸﺪ اﮔﺮ ﭼﻪ‬ ‫روزﮔﺎر در ﺗﺤﺮﻳﻒ و ﺗﺤﻘﻴﺮ وﺗﻮهﻴﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ‬ ‫او‪ ،‬آﻨﺶ واآﻨﺸﯽ ﺳﺖ درداﻧﮕﻴﺰ‪ ،‬ﺗﻠﺦ وﺧﻮﻓﻨﺎك‬ ‫هﻨﻮز‪.........‬‬ ‫وﭼﻮن ﺑﻪ ﺑﻮﺳﻪ هﺎﻳﺶ ﮔﺮم ﻣﯽ ﺷﻮم‬ ‫ﺷﻌﺮهﺎﯼ ﺗﻦ او را‪،‬‬ ‫ﺟﻌ ِﺪ ﺑﻠﻮﻃﯽ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ هﺎﻳﺶ را‬ ‫در ﮔﻠﻮﮔﺎﻩ هﺎﯼ ﺷﻤﺎ ﺁواز ﻣﯽ آﻨﻢ‬ ‫‪١٣٠‬‬

‫وﻣﻠﻮدﯼ اﻳﻦ ﺁواز‬ ‫] آﻪ ﮔﺎﻩ ﻣﯽ آﺸﺪم [‬ ‫درﮔﻮرﺳﺘﺎﻧﻬﺎﯼ ﻋﻤﺮم‬ ‫ﺑﻪ ﺷﺒﻜﻪ اﯼ زرﻳﻦ ﻣﺒﺪل ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‬ ‫ب ﮔﻮﻧﻪ هﺎ را‬ ‫ﺗﺎ ﺗﺒﺴ ِﻢ ﻣﻮر ِ‬ ‫درﺁن ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ‬ ‫وﺳﺒﺪﯼ از زﻧﺒﻖ وﻋﺴﻞ ﺑﺴﺎزم‬ ‫ن درﻳﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﻟﺒﺎ ِ‬ ‫ن ﺧﺎك‬ ‫واﻧﮕﺸﺘﺎ ِ‬ ‫ﭘﻴﺸﻜﺶ آﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺷﻴﯽ اﯼ در ﻣﻦ رﺧﻨﻪ آﺮدﻩ اﺳﺖ‬ ‫ﯼ زﻣﺎﻧﻪ‬ ‫درﺟﺬر و ﻣ ِﺪ هﻴﻮﻻ ِ‬ ‫او ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫ﺁن را ﻣﯽ ﺑﻴﻨﺪ و‬ ‫ﺁﻓﺘﺎب ﻣﯽ ﺷﻮد‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺘﯽ " ﻳﻜﻪ "‬

‫‪١٣١‬‬

‫وﻟﯽ در هﻠﻬﻠﻪ و ﺑﺎزدﻣﺶ‬ ‫ﮓ ﻗﻬﻮﻩ اﯼ ﺑﻠﻮﻃﯽ ِ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را‬ ‫دو ﺑﺎرﻩ رﻧ ِ‬ ‫در هﺮ ﭘﻴﺮاهﻨﯽ ﺟﻠﻮﻩ و‬ ‫ﺟﻤﺎﻟﯽ دﻳﮕﺮﯼ ﻣﯽ ﮔﻴﺮد‪ ....‬ﺁخ‬ ‫ﺟﻬﺎن را اوﺁﻓﺮﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻔﺴﻴﺮ و زاﻳﻴﺪن‬ ‫آﺸ ِ‬ ‫ﻒ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ را‪ ،‬آﯽ؟ ﺧﺐ ﻣﻦ!‬ ‫ﺁﻏﺎ ِز ﺟﻨﮓ و ﺟﺪل و ﮔﻔﺘﮕﻮ و‬ ‫ﺣﻴﺮاﻧﯽ‬ ‫ﺑﺎ هﻤﻪ ﯼ اﻳﻨﻬﺎ‬ ‫هﻨﻮز ﺷﻴﯽ ام‬ ‫ازﻟﻤﺲ ِ دﺳﺖ و دهﺎﻧﻢ ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ‬ ‫از اﻳﻦ روﯼ اﺳﺖ آﻪ‬ ‫در ﻟﺒﺎن او‬ ‫ﺑﺎﺟﻬﺎن ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ ﻣﯽ آﻨﻢ‬ ‫ﺑﻪ اﻓﻖ هﺎ‪ ،‬رﻧﮕﻬﺎ‬ ‫ب ﻣﺎﻩ‪،‬‬ ‫ﺗﺎﻏﺮو ِ‬ ‫ﯽ‬ ‫ﯽ ﻧﻴﻤﻜﺖ هﺎﯼ ارﻏﻮاﻧ ِ‬ ‫وﻓﺮوﭘﺎﺷ ِ‬ ‫دو ﮔﻨﻪ ﻣﺎ‪.‬‬ ‫■■■‬ ‫‪١٣٢‬‬

‫ﻧﺎﻣﻢ اﺳﺒﯽ اﺳﺖ‬ ‫آﻪ ﺑﺮ ﺟﺴﺪ ِﺧﻮﻧﺎﻟﻮدﻩ اﯼ‬ ‫ﺁرام ﻣﯽ ﮔﻴﺮد‬ ‫ودرﻓﺎﺻﻠﻪ ﺿﻤﻴﺮﯼ ﺷﺶ ﮔﺎﻧﻪ‬ ‫اورﻧﮕﯽ ازﭘﻴﺸﺎﻧﯽ ﺑﻠﻨ ِﺪ اﺳﻜﻠﺖ هﺎ را‬ ‫آﻪ درﺷﻤﺎرﻩ هﺎﯼ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن‬ ‫ﺷﻴﻮن ﻣﯽ آﻨﻨﺪ‬ ‫وﺑﺮﺧﺎﮎ ﻧﻴﺰ ﻟﺒﺨﻨﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﺑﺮف وﺳﺮﻣﺎ‬ ‫ﻓﺮوﻣﺎﻳﮕﺎن وﻧﺎآﺴﺎن‬ ‫در رودﺑﺎرﯼ از ﺁواز‬ ‫ﭘ ِﺮ آﻼغ را‬ ‫ذﺑﺢ ﻣﯽ آﻨﻨﺪ‬ ‫آﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻧﺎﻣﻢ را‬ ‫دﻟﺴﺮد‬ ‫داﻳﺮﻩ ﯼ زﻧﺠﻴﺮﯼ‬ ‫ﭘﻴﺎﻟﻪ ﺁﺑﯽ را ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺎﻧﺪن‬ ‫آﻪ ﻧﻪ‪ ،‬ﺷﻔﺎﯼ درد ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﺑﻞ ﺧﻴﺲ آﻨﺪ‬ ‫ﺧﻴﺲ‬ ‫ﺁن واﭘﺴﻴﻦ ﺷﺮﻣﻨﺪ ِ‬ ‫ﮔﯽ‬ ‫‪١٣٣‬‬

‫ﻧﻘﺐ هﺎ وﺟﺎدﻩ هﺎﯼ‬ ‫زﻳﺮزﻣﻴﻨﯽ را‬ ‫آﻪ ازﺁﺗﺶ ودود وﻻﺷﻪ ﭘﺮ ﺑﻮدو‬ ‫ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ‬

‫ﻦ آﻤﺮ ﻣﺮدان‬ ‫ل زرﻳ ِ‬ ‫ﭼﺮاﮔﺎهﺎن و دﺳﺘﻤﺎ ِ‬ ‫و ﺗﺎرا‬ ‫ﺑﺎ ﺁن ﺗﺎراﯼ ﺗﺎووس ﮔﻮن‬ ‫در ﺷﺐ زﻓﺎﻓﺶ‪ ،‬ﻋﺮوﺳﺶ‬ ‫ﻧﺪﺑﻪ اﯼ ﺷﺪ‪ ،‬ﺳﻮﮔﯽ‬ ‫آﻪ ﻏﻼﻣﺎن ﺗﺎرﻳﺦ‬ ‫و ﺑﺮدﻩ ﮔﺎن ﻋﺮﻗﻬﺎﯼ ﺗﻦ و ﺟﺴﻢ‬ ‫در هﻖ هﻖ ﺷﺎن‬ ‫ﺳﺎﺣﺖ ﺗﻨﮓ روز ٌﮔﺎر را‬ ‫ْﺛﺒﺖ آﻨﻨﺪ‬ ‫ﻋﺮوس ﺑﺮ ﺑﺎم ﮔﻼﻳﻪ ﻣﯽ آﺮد‬ ‫در ﺧﻮن و‬ ‫اﺷﻚ ﻋﺸﻖ‪.‬‬ ‫‪١٣٤‬‬

‫ﻧﺎﻣﻢ اﺳﺒﯽ اﺳﺖ‬ ‫در ﻻﺑﻼﯼ ﺑﺮگ‪ ،‬ﺳﺮ ﺑﺮدﻩ در ﻣﻴﺎن ﻗﻨﺪﻳﻞ‬ ‫ﺑﺎ دهﺎﻧﯽ ﺑﺎز‬ ‫و ﺷﺎﻧﻪ هﺎﻳﯽ از ﺑﺎد‬ ‫آﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻬﺎ را‬ ‫و ﻗﺼﺮ هﺎ را‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺨﺮﻩ ٌﮔﻴﺮد‬ ‫داﻏﯽ ﺑﺮ دﻟﻢ ﻧﻬﺎدﻩ اﺳﺖ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮﻩ هﺎ‬ ‫ﻧﻪ ﻧﻔﺮﺗﯽ‪ ،‬ﻧﻪ ﺣﺘﯽ در ﺧﻠﻮت ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻔﺮﻳﻨﯽ‬ ‫ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻪ‬

‫ﺗﻨﻬﺎ هﻨﻮز ﺳﺨﺘﯽ ﺟﺎﻧﻜﺎهﯽ‬ ‫آﻪ ﺑﺮ دﻳﻮارهﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﻗﺮﻣﺰ‬ ‫ﺁواز ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻐﺎﻧﻪ ﻣﯽ زﻧﻨﺪ‬ ‫ﻣﻦ در ﺧﻮد اﺳﺒﯽ ﻣﯽ ﺷﻮم‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻮﻳﻪ وﺳﻮگ‬ ‫ﺗﺎ اﻧﺘﻬﺎﯼ ﺷﻴﻬﻪ ﯼ ﺧﻔﺘﻪ ﯼ ﺁﺑﻬﺎ و‬ ‫ﮐﻮﭼﻪ هﺎ‬ ‫‪١٣٥‬‬

‫ﻧﺎﻣﻢ ﺗﻨﻬﺎ اﺳﺒﯽ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﺮ ﻋﻤﺎرﺗﯽ آﻬﻦ‬ ‫و ﺑﺮ ﺧﺎآﯽ ﻓﻘﻴﺮ‬ ‫ﺑﺎ ﺁن هﻤﻪ ﺧﺎﻃﺮﻩ‪،‬‬ ‫ﺑﺎ ﺁن هﻤﻪ ﺗﺐ‪ ،‬ﺗﺎب‬ ‫س اﺳﺐ اﺳﺖ‬ ‫ﻧﺎﻣﻢ ﺗﺎﻻب‪ ،‬ﻗﺮﭘﻮ ِ‬ ‫اآﻨﻮن‬ ‫و ﮔﻼرﻩ ﯼ ﺁن دو ﭼﺸﻢ در ﮔﺬر ﻧﺎﻣﻢ‬ ‫ﺧﻮن و ﺧﺸﻢ‬ ‫و ﻗﺼﻪ هﺎﯼ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ‪...‬‬ ‫اﺳﺒﻢ‬ ‫آﻪ ﺳﺮ ﺑﺮ ﺗﻨﯽ ﺑﺮدﻩ ﺧﻮﻧﻴﻦ‬ ‫ﻣﻮﻳﻪ آﻦ‬ ‫ﻣﻮﻳﻪ‪ ،‬ﻣﻮﻳﻪ‬ ‫اﺳﺒﻢ‪.‬‬ ‫■■■‬

‫‪١٣٦‬‬

‫ﺑﺮف ﻣﯽ ﺑﺎرد‬ ‫دﻳﺪﻩ اﯼ‬ ‫ﮔﻮﻳﯽ ﺳﻘﻮط ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬ ‫درﺧﺘﯽ‪ ،‬ﺑﺮﮔﯽ درﺳﻨﮕﻴﻨﯽ ﺁن‬ ‫ﺑﯽ ﺟﺎن ﻧﻤﯽ ﺷﻮد‬ ‫ﻓﺎﺻﻠﻪ هﺎ را ﻣﯽ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﺗﺮو ﺗﺎزﮔﯽ‬ ‫) ﻧﻪ ﺗﻖ و ﺗﻮﻗﯽ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻮﻗﻌﯽ (‬ ‫ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎن‬ ‫ﺁن ﺻﺤﻦ دوﮔﺎﻧﻪ ﯼ ﻣﻘﺒﺮﻩ ﯼ ﺳﻠﻄﺎن‬ ‫ﺳﺎﮐﺖ درﺣﺮﻳﺮِ ﺳﭙﻴﺪ ش‬ ‫ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽ ﺷﻮد‬ ‫ﺧﺎﻣﻮش‪.‬‬ ‫■■■‬

‫‪١٣٧‬‬

‫ﻳﺎدت ﻣﻴﺎد‬ ‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم‬ ‫ﮐﻪ از ﮔﻞ و اﻧﺎر و ﺷﺮم‬ ‫ﺑﺮاﻳﻢ ﺑﻨﻮﻳﺴﯽ‬ ‫از ﺁب‪ ،‬ﺣﺮف‪ ،‬ﺳﻨﮓ و ﺳﻮدا ﻳﺎ‪...‬‬ ‫ﻗﺮار ﺑﻮد‬ ‫از ﺧﻨﺪﻩ و ﺁواﯼ ﺷﻌﺮ‬ ‫} ﺗﺮﮐﻴﺐ اﻳﻦ دو ﮐﻠﻤﻪ را دوﺳﺖ داﺷﺘﯽ {‬ ‫ﺻﺪاﯼ ﺷﺐ‬ ‫ﻣﻮهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﻩ ﮔﺮﻩ و داﻧﻪ داﻧﻪ ﺑﺎز ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ‬ ‫ﻧﻪ!‬ ‫ﺑﮕﻮ‬ ‫ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ‪:‬‬ ‫" ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ ﻧﻴﺴﺖ‪،‬‬ ‫ﻧﺘﺮس‬ ‫هﻤﻴﺸﻪ ُﮐﻤﻴﺖ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﯽ ﻟﻨﮕﻪ "‬ ‫ﭼﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﺷﺪﻩ‬ ‫ﺟﻮاب ﻧﻤﯽ دهﯽ‬ ‫ﻧﮑﻨﺪ ﺗﻮهﻢ‬ ‫درزﺧﻢ ﻗﺪﻳﻤﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﻮر وﻣﻠﺦ‬ ‫‪١٣٨‬‬

‫درﺑﺎغ و ﺑﺎﻏﺎت‬ ‫رﻳﺸﻪ دواﻧﻴﺪﻩ ﺳﺖ‬ ‫ﺧﻮاﺑﻴﺪﯼ؟‬ ‫ﺁﺧﺮ ﺗﻮ ﺣﺘﯽ از دو دل‬ ‫دودﻟﺪاﻩ‬ ‫ﮔﺎﻩ دوﺻﺪا‬ ‫دوروﻳﺎ‬ ‫ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺘﯽ‪ ،‬ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ‬ ‫ﭼﻪ ﺷﺪ و‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﺪ؟‬ ‫اﻳﻦ هﻤﻪ ﭼﻮب ودار ودارﺑﺴﺖ‬ ‫دراﻳﻦ هﻤﻪ ﺳﺎل و روز‪....‬‬ ‫ﮐﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﺎزﻩ اﯼ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫زﺧﻢ ﺑﺎغ ﮐﻪ هﻤﻴﺸﻪ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ!‬ ‫ﺑﻬﺎرش هﻢ درد ﺑﻮد‬ ‫ﻳﺎدت هﺴﺖ‬ ‫ﺷﺒﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻩ‬ ‫ﻣﺴﺖ ﺑﻮد و دﻟﺘﻨﮓ‬ ‫اﺷﮏ ﺗﻮ ﭼﺸﺎش ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‬ ‫ﺑﮕﯽ ﻧﮕﯽ‬ ‫ﻧﻢ ﻧﻤﯽ ام داﺷﺖ‬ ‫‪١٣٩‬‬

‫او ﻣﯽ ﮔﻔﺖ و‬ ‫ﺷﻘﺎﻳﻖ و ﻧﺴﺘﺮن و دﻳﮕﺮان ام‬ ‫ﺑﻪ ﺗﻠﺨﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ‬ ‫درﺳﺖ اﺳﺖ‬ ‫ﺁرﯼ‪.‬‬

‫ﺑﻬﺮﺣﺎل ﺑﮕﺬرﻳﻢ‬ ‫اﻳﻦ ﮐﻪ ﺷﻨﻴﺪم‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﻣﺮگ‪...‬‬ ‫‪...‬ﮐﻔﻦ دوﺧﺘﻪ اﯼ و‬ ‫ﺗﻮﯼ ﭼﺸﻢ هﺎﯼ ﺧﺎﮎ‪...‬‬ ‫‪...‬ﺧﺎﮎ ﭘﺎﺷﻴﺪﯼ!‬ ‫ﻳﮏ‪:‬‬ ‫ﮐﻴﻒ ﮐﺮدم‬ ‫دو‪:‬‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺒﺮﯼ ﺳﺖ ﮐﻪ ازت دارم‬ ‫وﺳﻪ‪:‬‬ ‫دو ﺻﺪاﻳﯽ ﻣﯽ ﺑﻮﺳﻤﺖ‪.‬‬ ‫■■■‬ ‫‪١٤٠‬‬

‫ﺑﻌﺪ ازﺧﻮاﻧﺪن ﺁن ﭼﻨﺪ ﺑﺮگ ﻧﻢ دار‬ ‫و دﻳﺪن ﺟﻨﺎزﻩ هﺎ در ﺁن ﻏﺮوﺑﯽ ﮐﻪ ﺁدم هﺎ و‬ ‫اﺷﻴﺎ را ﻣﺜﻞ ﺧﻮدش ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‬ ‫ﺑﺎهﻢ ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ‬ ‫ﮐﻪ دﻧﻴﺎ را " ﭼﻴﺰ" دﻳﮕﺮﯼ ﮐﻨﻴﻢ‬ ‫و ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﮐﺮدﻳﻢ و ﺗﮑﺮار‪:‬‬ ‫اﻳﻦ هﻤﻪ اﺷﮏ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺟﻮﻳﯽ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﻪ ﻧﻬﺮﯼ‬ ‫ﺟﺰ ﮔﻮﺷﺖ و ﭘﻮﺳﺖ و اﺳﺘﺨﻮان وﻣﺮگ‬ ‫ﮐﻪ ﭼﻪ؟‬ ‫از اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ روﻳﺎهﺎﯼ ﺧﻴﻠﯽ را‬ ‫ﻳﮏ ﮐﺎﺳﻪ ﮐﺮدﻳﻢ‬ ‫و ﮐﺎﺳﻪ را در ﺟﺎﻳﯽ‬ ‫ﭼﺎل!‬ ‫ﻓﻘﻂ ﻳﮏ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻗﺪﻳﻤﯽ ﻟﻬﺴﺘﺎﻧﯽ روﻳﺶ ﺑﻮد‬ ‫ﻳﺎدم هﺴﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﮔﺎﻩ ﮔﺪارﯼ روﻳﺶ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﯽ‬ ‫از رﺑﺎﺑﻪ و ﺑﺎﺑﮏ و ﺁرزو‬ ‫ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ و‬ ‫ﮔﺒﺮﮔﻪ و ﺑﺎﺗﻮم را ﺑﻪ ﻏﻴﻆ واﻧﮕﺸﺖ ِ اﺷﺎرﻩ‬ ‫ﺗﻒ ﻣﯽ ﮐﺮدﯼ‬ ‫ﻣﻨﻢ ﮐﻪ از ﭘﺎﻳﻪ هﺎ و روﮐﺶ وﻏﻴﺮﻩ اش‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم‬ ‫ﮐﻠﻤﻪ ﺑﺴﺎزم‬ ‫‪١٤١‬‬

‫اﮔﺮ ﻳﺎدت ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﻣﺎﻩ‪ ،‬ﻧﻤﯽ ﭼﺮﺧﻴﺪ‪ ،‬ﺧﻄﯽ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫هﻢ اﻳﻨﺠﻮرﯼ ﻣﯽ رﻓﺖ‬ ‫ﻳﻮاش و ﺑﺎ اﮐﺮاﻩ‪...‬‬ ‫و ﻣﺎ‬ ‫ﭼﻘﺪر دﻟﺨﻮر ﺑﻮدﻳﻢ از اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ‪ ،‬ﭼﻘﺪر!‬ ‫ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻴﻢ!‬ ‫ﮐﺎﺳﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮد و‬ ‫ﻧﮕﻮ در ﺧﻮاب ﻧﺎز‪،‬‬ ‫هﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاب‪.‬‬ ‫ﻳﻬﻮ ﻏﻴﺐ زدﻩ ﺷﺪﻳﻢ‬ ‫ﺗﻮ رﻓﺘﯽ و‬ ‫ﺻﻨﺪﻟﯽ و دﺳﺘﻪ و ﭘﺎﻳﻪ اش وهﻤﮕﯽ‬ ‫در ﻳﮏ ﺣﺮاج ﺑﯽ ﺳﺎﺑﻘﻪ زﻣﺴﺘﺎﻧﯽ‬ ‫هﻴﺰم ﺷﻮﻣﻴﻨﻪ ﯼ دﺳﺘﺎر و‬ ‫ﻋﺼﺎﻳﯽ ﺷﺪﻧﺪ‬ ‫ﺣﺮاج‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﯽ ﮐﻪ دﻳﮕﺮ ﻧﺒﻮد‬ ‫ﭼﺎل و ﮐﺎﺳﻪ‪،‬‬ ‫‪١٤٢‬‬

‫ﮔﻢ وﮔﻮل ﺷﺪﻧﺪ و دود‪،‬‬ ‫در ﺳﻘﻒ ﺁﺳﻤﺎن‬ ‫ﻻﻧﻪ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻌﺪ هﺎ‬ ‫ﺑﺮگ زردﯼ ﮐﻪ در ﺗﭙﻪ ﯼ ﻣﻌﺮوف‬ ‫ﻣﺸﻬﻮر ﺑﻪ " ﺗﭙﻪ ﻣﺮگ " زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد‬ ‫ﺗﻮ را در ﺳﺤﺮﮔﺎﻩ‬ ‫ﺁﻧﺠﺎ دﻳﺪﻩ ﺑﻮد‬ ‫ﺷﻨﻴﺪم ﮐﻪ ﭘﻴﻤﺎن ﺑﺴﺘﻪ و ﺷﺎﻋﺮاﻧﻪ ﻓﺮﻳﺎد زدﻩ ﺑﻮدﯼ‪:‬‬ ‫ﮐﻪ‪:‬‬ ‫" ﻧﻪ‬ ‫ﺟﻨﺲ دﻳﮕﺮﯼ ﺳﺖ ﺟﻬﺎن‬ ‫ﻧﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮﯼ ﺑﺎﻳﺪ "‬ ‫ﻣﻦ و روزﮔﺎرم‬ ‫در ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻨﺪﯼ هﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﻳﻴﺰ ﺑﺎ ﺑﺎد و ﺁﻓﺘﺎب‬ ‫درﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬ ‫ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً‬ ‫ﺣﻠﻖ ﺁوﻳﺰﻳﻢ‬ ‫ﺧﺐ‪ ،‬ﻣﻦ درﺗﻨﻬﺎﻳﯽ‬ ‫در ﮐﻠﻤﺎت ﻓﻘﻴﺮاﻧﻪ ام‪ ،‬درﺑﺪرﯼ هﺎﯼ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ام‬ ‫ﮔﺎﻩ‪،‬‬ ‫ﻧﻪ هﻤﻴﺸﻪ‬ ‫‪١٤٣‬‬

‫ﻧﺦ ﺑﻴﻦ ﮐﻠﻤﺎت و اﺷﻴﺎء را‬ ‫ﻣﯽ دوزم‬ ‫ﮐﻪ ﭘﻴﻤﺎن و ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ اﯼ را‬ ‫ﮐﻪ ﺳﺮ دادﯼ‬ ‫ﺗﺮاﻧﻪ اﯼ ﮐﻨﻢ‬ ‫دﻳﮕﺮ ﻧﻪ در ﺳﺤﺮ‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ در ﻟﺐ هﺎﯼ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯼ‬ ‫روژان و ﺷﻮان ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫هﯽ!‬ ‫ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻴﺪ‬ ‫ﻧﻪ روز ﻧﻪ ﺷﺐ‪،‬‬ ‫ﻣﺎﻩ ﺁرام ﺁرام ﻣﯽ ﭼﺮﺧﺪ‬ ‫ﺁخ ﮐﺠﺎﻳﯽ؟‬ ‫ﻧﻴﺴﺘﯽ‪.‬‬ ‫ﺧﺐ‪ ،‬اﯼ‪،‬‬ ‫هﻮم م م ‪،‬‬ ‫ﺁرﯼ‪،‬‬ ‫ﻣﺎ ﺑﺎ هﻢ ﭼﻪ ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ؟‬ ‫ﭼﻪ ﺟﺎﻳﯽ‬ ‫ﭼﻪ ﺷﺪﻳﻢ!‬ ‫▫▫▫‬ ‫ﮔﺒﺮﮔﻪ = ژﺳﺖ‬

‫■■■‬ ‫‪١٤٤‬‬

‫ﺑﻬﺎ ر را ﺑﺎ ﺑﺎران ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‬ ‫اﻣﺎ ﺗﺎ ﺣﺎل ﺷﺪﻩ از ﺧﻮد ﺑﭙﺮﺳﻴﻢ‬ ‫اﻳﻦ ﺑﺎران آﺠﺎ ﻣﯽ رود‬ ‫ﻳﻜﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬درﻳﺎ ﻣﯽ ﺑﻠﻌﺪش‬ ‫ﻳﻜﯽ دﻳﮕﺮ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬زﻣﻴﻦ ﻣﯽ ﺑﺮدش‬ ‫ﻳﻜﯽ ﺗﻜﺮار ﻣﯽ آﺮد‪ :‬ﭼﻘﺪر ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﻮﻳﮋﻩ وﻗﺘﯽ دﺳﺖ در دﺳﺖ ﻳﺎرﯼ دارﯼ‬ ‫ﺑﺎران ﻗﻄﺮﻩ ﻗﻄﺮﻩ آﻠﻤﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد!‬ ‫وﺑﺎرهﺎ ﺷﻨﻴﺪ ﻩ ام‬ ‫داد و ﺑﻴﺪاد آﻪ‪:‬‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ ام را ﺧﺮاب آﺮدﯼ‬ ‫ﺁخ ﺑﺎران از ﺟﺎﻧﻢ‬ ‫ﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاهﯽ؟‬ ‫ﺁﻓﺘﺎب‬ ‫ﺗﻮ را ﺑﺨﺪا ﭘﻴﺪا ﺷﻮ‬ ‫ﺁﺳﻤﺎن‬ ‫ﺻﺎف ﺷﻮ‪ ،‬ﺁﺑﯽ ﺷﻮ‪.‬‬ ‫را ﻧﻨﺪﻩ ﯼ ﭘﻴﺮﯼ د ر ﺟﺎدﻩ ﯼ ﻟﻴﺰ و ﺑﺎراﻧﯽ‪:‬‬ ‫ﻦ ﮔﻮرﺳﺘﺎن آﺮدﻩ اﺳﺖ‬ ‫ﭼﻘﺪر ﺟﻮان را راهﯽ ﭼﻤ ِ‬

‫‪١٤٥‬‬

‫ﺧﻼﺻﻪ ﭼﻪ ﺳﺮﺗﺎن ﺑﺪرد ﺑﻴﺎرم‬ ‫ﺣﺘﯽ ﺑﻬﺎر هﻢ در ﺁﻳﻨﻪ ﯼ ﻣﺎ‬ ‫هﻢ درد اﺳﺖ هﻢ درﻣﺎن‬ ‫هﻢ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺳﺖ هﻢ ﺳﺎﻣﺎن‬ ‫ﺣﺎﻻ اﻳﻦ هﻤﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﭼﺮا ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎرﺑﺎران اﻧﺪ‬ ‫ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﻢ‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﺁﻳﻨﻪ ﺷﺎن ﻧﻪ ﺧﻮد ﺷﺎن را ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ‬ ‫ﻧﻪ دﻳﮕﺮﯼ‬ ‫ﺑﻬﺮروﯼ‪،‬‬ ‫ﮔﻮﻳﯽ ﺑﺎران اﺳﺖ آﻪ ﻗﻬﺮ و ﺁﺷﺘﯽ ﻣﯽ آﻨﺪ‬ ‫وﮔﺮﻧﻪ‪..........‬‬ ‫■■■‬

‫‪١٤٦‬‬

‫اﯼ ﻣﺮد‬ ‫اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟‬ ‫ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ‬‫اﻳﻦ ﺧﺲ ﺧﺲ ﺳﻴﻨﻪ ات ﭼﻴﺴﺖ؟‬ ‫ﺑﻴﻤﺎرﯼ؟‬ ‫ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ‪.‬‬‫ﺗﺸﻨﻪ اﯼ؟‬ ‫ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ‪.‬‬‫ﮔﺮﺳﻨﻪ اﯼ؟‬ ‫ﭼﻴﺰﯼ‬ ‫ﻧﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاهﯽ؟‬ ‫ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ‪.‬‬‫ﺻﺪا‬ ‫ﺻﺪاهﺎ از ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺁﻳﻨﺪ؟‬ ‫ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ‪.‬‬‫وﻩ‬ ‫اﻳﻦ ﺳﺮهﺎﯼ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﯼ ﮐﻨﺎرت ﭼﻪ هﺴﺘﻨﺪ؟‬ ‫ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ‪.‬‬‫اﻳﻦ هﻤﻪ ﮐﻠﻴﺪ ﺁوﻳﺰان ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ات‬ ‫ﭼﻴﺴﺖ؟‬ ‫ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ‪.‬‬‫‪١٤٧‬‬

‫ﺟﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﯽ ﻣﯽ روﯼ‬ ‫ﻣﺴﺎﻓﺮﯼ؟‬ ‫ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ‪.‬‬‫ﺁﺧﻪ ﻣﺮد‬ ‫ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﮕﻮ‬ ‫اﺳﻤﺖ ﭼﻴﺴﺖ؟‬ ‫‪ -‬ﻧﻤﯽ داﻧﻢ‪.‬‬

‫ﺁرام در دوﮐﻨﺪﻩ ﯼ زاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﻢ و‬ ‫ﺑﻪ درد ﺑﺎ ﺧﻮد زﻣﺰﻩ اﯼ ‪:‬‬ ‫ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﻢ‬ ‫ﻧﻤﯽ داﻧﻢ‪.‬‬ ‫■■■‬

‫‪١٤٨‬‬

‫ﻋﺒﺪﯼ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ اﻳﺴﺘﺎدﻩ اﺳﺖ‬ ‫ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ آﻨﺪ‬ ‫او ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ آﻨﺪ‬ ‫و هﻤﻪ و هﻤﻪ ﭼﻴﺰ درﺟﻬﺎن ﻣﺮدﻩ اﻧﺪ‬ ‫ﻣﺮدﻩ‪.‬‬ ‫■■■‬

‫‪١٤٩‬‬

‫ﺁﺛﺎر ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻩ از ﻋﻠﯽ ﺁﺷﻮرﯼ‪:‬‬ ‫ ﺳﮑﻮت ارﻏﻮاﻧﯽ ﺷﺐ‬‫ رﻧﮓ و رﻗﺺ درﻳﺎ‬‫‪ -‬ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻣﻘﺎﻻت‪) .‬زﺑﺎن ﺷﻨﺎﺳﯽ(‬

Chand Barg-e Namdar (A Few Moist Leaves) A Collection of Poetry

By Ali Ashouri

Language: Persian (Farsi) ISBN 1-933616-08-3 ŠNashre Bistoon First Edition Autumn 2005 All rights reserved.

Email: NashreBistoon@yahoo.com