Σ’ αυτό το δέντρο ζει ο Ξυλαράκης από πολύ παλιά. Τώρα έχει για παρέα τη γυναίκα του και τρία παιδιά.
Ένα πρωί της άνοιξης βγαίνει, μια βόλτα για να πάει. Πρόσεξε, Ξυλαράκη, ένα σκυλί σε κυνηγάει!
«Να ένα ξυλάκι!» γαυγίζει το σκυλί. «Θα το πάω στον Άκη!» και τρέχει με ορμή.
«Θα το πιάνω, θα το αφήνω…
και στο τέλος θα το φτύνω!»
«Δεν είμαι ξυλάκι, σκύλε! Μη με καταστρέφεις! Ο Ξυλαράκης είμαι! Δεν το βλέπεις; Πίσω θέλω να με πας στην οικογένειά μου, στη γυναίκα μου και στα παιδιά μου!»
«Αμέσως βάλε του λουρί», λέει ο φύλακας, «αλλιώς θα έχει τιμωρία!» «Τι καλά!» φωνάζει ο Ξυλαράκης. «Φτου ξελευτερία!»
ΚΑΝΕΝΑ ΣΚΥΛΙΔΙΧΩΣ ΚΟΛΑΡΟΚΑΙ ΛΟΥΡΙ
Και τρέχει για το σπίτι του, ίδιο ξύλινο αλογάκι. Ξυλαράκη, Ξυλαράκη, πρόσεξε το κοριτσάκι!
«Ένα κλαδί!» λέει το κοριτσάκι αρπάζοντας τον Ξυλαράκη. «Είναι αυτό που ψάχνω κι έτσι άλλο δεν θα φτιάχνω!»