δροσοσταλίδα

Επιμέλεια κειμένων: ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ Στοιχειοθεσία - Σελιδοποίηση: ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΚΑΡΟΣ Ψηφιοποίηση - Επεξεργασία εικόνων: GRAPHICON Εκτύπωση: ΦΩΤΟΛΙΟ & ΤΥΠΙΚΟΝ Βιβλιοδεσία: Ι. ΜΠΟΥΝΤΑΣ - Χ. ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ Πρώτη έκδοση Απρίλιος 2012 ISBN 978-960-9527-51-4 © 2012, Κείμενο Αντώνης Δημητρακόπουλος © 2012, Εικονογράφηση Έρση Σπαθοπούλου © 2012, Εκδόσεις Ίκαρος Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή του παρόντος έργου στο σύνολό του ή τμημάτων του με οποιονδήποτε τρόπο, καθώς και η μετάφραση ή διασκευή του ή εκμετάλλευσή του με οποιονδήποτε τρόπο αναπαραγωγής έργου λόγου τέχνης, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 2121/1993 και της Διεθνούς Σύμβασης Βέρνης-Παρισιού, που κυρώθηκε με το ν. 100/1975. Επίσης απαγορεύεται η αναπαραγωγή της στοιχειοθεσίας, της σελιδοποίησης, του εξωφύλλου και γενικότερα όλης της αισθητικής εμφάνισης του βιβλίου, με φωτοτυπικές ή οποιεσδήποτε άλλες μεθόδους σύμφωνα με το άρθρο 51 του ν.2121/1993. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΚΑΡΟΣ Βουλής 4, 105 62, Αθήνα ΤΗΛ: 210 3225152, FAX: 210 3235262 www.ikarosbooks.gr – info@ikarosbooks.gr

Αντώνης Δημητρακόπουλος

Εικονογράφηση: Έρση Σπαθοπούλου

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μικρή ψιχάλα. Μια τόοοσο δα μικρή δροσοσταλίδα. Δεν είχε ηλικία, γιατί έτσι κι αλλιώς οι δροσοσταλίδες δεν έχουν ηλικία, είναι αιώνιες! Σπίτι μου είναι τα σύννεφα, τα ποτάμια, οι λίμνες, η θάλασσα, έλεγε και ξανάλεγε με περηφάνια χορεύοντας πάνω σ’ ένα μικρό κατάλευκο σύννεφο.

Κάποια μέρα την είδε ένας αετός, καθώς περνούσε από κει, να χορεύει χαρούμενη και της χαμογέλασε. Η δροσοσταλίδα σταμάτησε το χορό της και πλη­σιάζοντας στην άκρη του σύννεφου τον ρώτησε διστακτικά:

-Μήπως, ξέρεις τ’ όνομά μου; -Όχι, απάντησε ο αετός, και μ’ ένα δυνατό τίναγμα των φτερών του απομακρύνθηκε συνεχίζοντας την πορεία του στον ουρανό. Μετά από λίγο φύσηξε δυνατός άνεμος και πήρε το σύννεφο μακριά, στέλνοντάς το στη Χώρα της Βροχής.

Μόλις

έφτασαν εκεί, η δροσοσταλίδα είδε τις αδελφές της να αφήνουν τα χέρια τους από το σύννεφο και να πέφτουν με γέλια και φωνές προς τη γη. Μια και δυο έκανε κι αυτή το ίδιο. Άφησε τα χέρια της από το σύννεφο κι άρχισε να πέφτει, να πέφτει, να πέφτει... ώσπου ανταμώθηκε με το ποτάμι.

Σκαρφάλωσε σ’ ένα ξεραμένο φύλλο που ταξίδευε στην επιφάνεια του νερού και άρχισε πάλι να χορεύει... Ξάφνου σταμάτησε το χορό της και σοβαρή σοβαρή ρώτησε το ξεραμένο φύλλο: -Μήπως ξέρεις τ’ όνομά μου; -Όχι, αποκρίθηκε εκείνο τρέ­χοντας πάνω στα διάφανα νερά του ποταμού.