CORREDOR CON CIENCIA

Page 1

CORREDOR CON CIENCIA

BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17


APARELLO PORTÁTIL DE RAIOS X O enxeñeiro Mónico Sánchez Moreno inventou, deseñou e patentou o “Aparello Portátil de Raios X Sánchez”, que se construíu no seu laboratorio nas primeiras décadas do século XX. Utilizáronse en Francia, durante a Primeira Guerra Mundial, na que se dotaron sesenta ambulancias con eles. Ata non hai moitos anos empregáronse en numerosos servizos médicos rurais. En 1909, o foi presentado con notable éxito na III Feira da Electricidade, nunha exposición de tecnoloxía, celebrada en Nueva York. En 1910, o inventor interveu no V Congreso de Electroloxía e Radioloxía de Barcelona, onde firmou contratos para vender cantos aparellos construíra. Para comercializalo fundou a European Electrical Company, aínda que a fabricación continuaba nos EEUU. En 1913, construíu un centro de alta tecnoloxía no seu pobo natal, Piedrabuena (Ciudad Real) o Laboratorio Eléctrico Sánchez, que ocupaba 3500 m², onde se fabricaban os aparellos portátiles. Seguiu durante toda a súa vida desenvolvendo e inventando aparellos e innovando no campo da electrofísica e a electromedicina. No Museo de Ciencia e Tecnoloxía da Coruña, (MUNCYT), hai unha sala de exposicións co seu nome, onde existe unha colección de distintos aparellos deste inventor.

CARACTERÍSTICAS DO APARELLO Estaba basicamente constituído por unha bobina condensadora, un conmutador, un vibrador e un parafuso de presión que actuaba de regulador, permitindo obter intensidades máis ou menos grandes de corrente. Transportábase nunha caixa, unha pequena maleta de man (22 cm. x 22 cm. x 46 cm.) ,cun peso aproximado de 8 kg. Non requiría instalación e chegaba con ser enchufado á rede eléctrica. Producía correntes de alta voltaxe (100.000 voltios) pero a unha frecuencia moi alta (7.000.000 de vibracións por segundo). Consumía 3 amperes e funcionaba con correntes alterna e continua. A alta voltaxe xerada pódese utilizar en aplicacións médico-cirúrxicas para producir raios X, ozono, altas temperaturas nun cauterizado eléctrico, bisturí eléctrico, etc. A súa aplicación máis habitual era como produtor de raios X para diagnóstico clínico e traumatolóxico.


OS TUBOS DE RAIOS CATÓDICOS O estudo das partículas subatómicas -máis pequenas co átomo- iníciase en 1875, cando o inglés William Crookes perfecciona un aparello que se coñece como tubo de raios catódicos. Consiste en un recipiente de vidro no cal se fixo o baleiro, que contén un gas e dúas placas metálicas, unha unida ao potencial negativo, o cátodo, e outra unida ao potencial positivo, o ánodo, e entre elas aplícase un gran voltaxe (10.000 voltios). Nesas condicións, o cátodo emite un feixe visible cara ao ánodo. Este feixe detéctase cando incide sobre a parede oposta do tubo, onde aparece a luminosidade. Para comprobar a natureza de dita radiación, despois do ánodo engadiuse unha zona na que se poden inserir campos eléctricos, comprobar si a radiación posúe carga eléctrica e o seu signo. Ademais ditos raios producen efectos mecánicos; a proba é que son capaces de mover un “molinete” de aspas de mica que se interpón na súa traxectoria. Os estudos do físico inglés Joseph John Thomson, publicados en 1897, determinaron que se trataba de partículas con carga negativa e concluíron co cálculo do cociente entre a súa masa e a súa carga. Ás partículas chamóuselles electróns. En 1886, o físico alemán Eugen Goldstein experimentou co tubo de raios catódicos, perforando o cátodo. Observou uns raios que atravesaban este en senso contraio aos raios catódicos. Recibiron o nome de raios canles. Ditos raios tiñan natureza eléctrica positiva coa mesma carga que o electrón e cunha masa 1.837 veces máis grande ca do electrón. En 1919, o físico neozelandés Ernest Rutherford púxolles o nome de protóns.

AS APLICACIÓNS DOS TUBOS DE RAIOS CATÓDICOS Empregáronse en monitores, televisores e osciloscopios, aínda que na actualidade substitúense polas novas tecnoloxías de imaxes (plasma, LCD, LED) Nun televisor de cor, tres diferentes emisores (1) lanzan feixes de electróns de distinta enerxía (2). Existe un sistema complexo de campos magnéticos (3) encargado de enfocar os feixes sobre a pantalla (4) onde en cada punto hai tres substancias diferentes sensíbeis a cada un dos feixes. Esas substancias emiten, con maior ou menor intensidade segundo os electróns recibidos, en cada unha das cores básicas vermello, verde e azul (sistema RGB).


Turn static files into dynamic content formats.

Create a flipbook
Issuu converts static files into: digital portfolios, online yearbooks, online catalogs, digital photo albums and more. Sign up and create your flipbook.