BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17
A POESÍA É UNHA LINGUA MINORIZADA Comezaría polo espesor. A súa acidez, o seu ph. Camiña igual ca unha muller: entre o masacre do invisible e o campo de concentración da visibilidade. Ladra estilo e final, unha épica hospitalaria. No poema a linguaxe faise ouvidos xordos a si mesma, nel as palabras amplían o seu círculo de amizades. Hai que masturbar o abecedario ata que balbuza cousas aparentemente inconexas. Caixa de cambios da fala, acenos doutra orde. O sorriso do mosquito dentro da pedra de ámbar. Non se trata de que non comprendas árabe. Non entendes poesía.
BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17
DENDE A OPACA PÁTINA DO BALCÓN PECHADO Desde a opaca pátina do balcón pechado. (Retirada a cadeira contra a parede para non ver, un proceso no que debo tapar os ouvidos con moita forza) Dende a toupeza do aceno feral dunha verde balsa onde non conseguín perderme, e os ruídos fanse de máis e o elemento accidentes. Desde o lugar exacto dalgunha ausencia lambo anacos de marfín desta matriz e pecho os ollos nesta brancura da que xa non son princesa. A autista vixiante no faiado, Lucía coa súa vida na bandexa. Desde esta corda dun outeiro cego nin ninfa nin altazor, recodo de carqueixa onde borrarme. Desde o fervor das trenzas que tanto custaron, disciplina das trenzas das que ti non es valente. Coma un deserto verde que vomite o meu deserto, o sono dun mosteiro no que só se escoiten os meus berros. Desde a paisaxe dun oco. A miña desrelación co medio. Que o branco palacio se fai fortaleza, e o labirinto unha presencia animal, e de Triana imposible e as habitacións concéntricas. Son eu na cripta e o meu nome dentro, debuxado de tiza. Se entender esta presbicia BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17
é cousa dalgún espacio, verde ou branco.
BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17
A CONSUMIDA DUNHA PIRÁMIDE SONÁMBULA A consumida dunha pirámide sonámbula bracexa no naufraxio en tanto camiña un pulo mendigo de desposuirse. Recóntase. Cubrirase dunha temperatura taciturna, diafragma dunha trama que só cega. Que han de calcetar nos pasos a cabana inmortal dunha memoria. A reiniciada do desterro recóntase Cánto tempo tarda en acabarse todo.
BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17
PEL CON PEL A beleza primeira esa que é agasallo e un perfume que era cova. Melancolía dunha aperta imposible. Hai un algo case que nada de luz nesta amnesia compartida dun tempo no que fomos felices euentí. Agora só carne cocida na lembranza das túas tetas. Todo fica escurecido nun recordo infantil e derradeiro que xa non entendo. Nun bico lácteo inconsistente que xa non sei que sabía a ti.
BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17
(RE)SER(VADO) (POLIFONÍAS) A Unha navalla lenta é o proxecto da identidade. Unha celebración añil o re-coñecemento. ¿Cómo deixei que todo isto me sobreviñera? O meu propio soño marchou de min comigo Non podo permitir que se me malinterprete unha vez máis ¿Por qué me afectas?, ¿por qué me afectas aínda? Unha absurda desposesión infranqueable. Pero que eu estaría ben, que non cumpren coidados xa sabes que total eu estaría ben, sempre ben, aínda que non se me entendese aínda que perdese a saúde na miña mocidade. Eu tamén pensaba que podería controlalo. ¿Por qué me desesperas?, ¿por qué aínda me desesperas? Unha poza de notas sostidas, un reiseñor mecánico é a tarde ¿Cómo tiven a coraxe de asumir a túa estratexia? B Cando deixo de ser flor, molesto. Pero o duro era ser, o infatigablemente aciago. Que eu contraese algunha seria doenza favorecería grandemente a miña obra literaria. Como non teña traballo, marcho para Las Vegas. Nos Estados Unidos son máis guapa que en ningún sitio. Pero teño sido agre e pretenciosa, teño sorrido por interese propia, a axetreada capitalista sexy; compensei polos meus días de impotencia. BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17
Ser é o difícil. Cando falei só contemplaron os meus labios. ¿Se me tomo un descanso iso faráme irresponsable? se son vulnerable serei pisoteada? ¿se me fosen peor as cousas quereríadesme máis? Unha profusa navalla é o proxecto da identidade, un reiseñor mecánico a tarde. Tanto souvenir acabará con Notre Dame ¿Onde estabas cando te necesitei? C Hanayo compréndeme. Non sei se talvez se me entendería mellor no Xapón. Ó peixe débil O peixe forte
a corrente levaráo a algún lugar seguro. estará só nun esforzo que se multiplica.
O doado non é ser. Non tería comprometido tanto por medo a facer que ti me despreciases, non tería sido tan autodestructiva, non tería prescindido de necesidades, non tería negado os meus empeños ¿se son guapa terei menos posibilidades de estar sóa? Hanayo compréndeme. Non sei se talvez se me entendería mellor no Xapón. Ó peixe débil
a corrente levaráo a algún lugar seguro.
BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17
O peixe forte
estará só nun esforzo que se multiplica.
O doado non é ser. Non tería comprometido tanto por medo a facer que ti me despreciases, non tería sido tan autodestructiva, non tería prescindido de necesidades, non tería negado os meus empeños ¿se son guapa terei menos posibilidades de estar sóa?. D Tanto souvenir acabará con Notre Dame, ¿qué é o que vexo?, vexo que nin un só día, nin un día só deixei de sospeitar da miña inclinación ás esporas. -Non foi aquilo o que non che perdoo (podo aguantalo case todo)-. Definitivamente, eu, tampouco farei nada por salvarme. Pero farei. Estragareime en vida, farei do meu ventre un circo, darei de comer o meu corazón ás bestas. O que non che perdoarei foi apenas que atopases unha mínima razón para pegarme. Imperdoable cómica desesperada farás do teu ventre un circo. Unha
mínima
razón
para pegarme.
E Eu nada máis quería debuxar un amuleto pero cando falei só contemplaron os meus labios.
BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17
Preguntarlle ós lirios, as pantallas, ós papeis térmicos, preguntarlle ós demáis quen demos é que era eu. Corrín o risco de perderme, -a min, que fun todo canto tivenapoucada nena pálida do uniforme azul. ¿Faría da nosa casa o éxito un fracaso? Privilexio da miseria é ter o seu lugar Como non teña traballo, marcho para Las Vegas. O volume de todas as miñas cifras incide nas esporas ás que me inclino. Xúroche que non terí asometido tanto por medo a non estar a aquela altura. ¿Se non quero é que non quero? Ó peixe débil a corrente levaráo a algún lugar seguro. O peixe forte estará só nun esforzo que me multiplica. Misericordioso é o premio quero estar enferma ¿Ónde estabas cando te necesitei?
BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17
SEI PERFECTAMENTE QUE TODO ESTÁ AQUÍ Sei perfectamente que todo está aquí. Como unha sorte de pálpitos que se entrega á miña man antes das horas. Unha condea que mece os meus insomnios. Nada ocurriu antes das horas. Eu non levaba barcos. Escribiamos cara adiante cando se nos caeron as túnicas, e ficamos así, maquillados de rosa, coa boca mollada e os pés abertos, co magnífico libro das venturas agochado na vulva. Moito deixarse a pel pero eu non quixen aprender a chegar. Xardín exíguo, vento pechado de mans, infinita cuadrícula. Renuncio ó lugar do alento. Quero aprender a saír.
BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17
PASEI TANTAS VECES POR AQUÍ… E NUNCA VOS VIRA. Estamos a facer un inventario minucioso, coma o herbario dunha constelación impredicible. Están primeiro os lirios, adobío de estrelas precipitadas, as dalias e os crisantemos, hai que contar as papoulas porque tamén o merecen as flores tímidas e miúdas. A da figueira é unha flor subliminar. As máis librescas de todas, as inflorescencias en capítulo. A orquídea é claramente unha flor sicalíptica, imítase de máis, non sigo por aí. O hibisco enche de antollos e proverbios a tarde. Hortensias: contádeme canto de feliz fun aquí. Están os iris, a lavanda, a chamada rosa de té. E logo está a magnolia que, como o seu nome indica, en tempos debeu de dar emblema a algún tipo de soberanía mongol. Calas, anémonas, o aguerrido síntoma do rododendro. Despois están outros prodixios rexistrables en latitudes afastadas, como a indicible flor do chilamate que se sente pero non se ve, coma ese fondo amor que sobe coma un bramido dende os xeonllos. Hai ambroíños de río, rosas chinesas, dentes de león. Temos tamén cosmos e azar e pensamentos pero esas son xa flores máis conceptuais. A pasiflora é coma o trono dunha resposta, o baldaquino dunha consideración. Hai flores que levan para sempre o nome do primeiro ollo que as viu. Lilas, caléndulas, caraveliñas. Non podo esquecer as mimosas, enxame de diminutas advertencias, nin as miñas absolutas consentidas: fragor indecente das buganvíleas. Pero, xa vos dicía, non sei, é curioso, pasei tantas veces por aquí e… non, non vos vira nunca. BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17
HISTORIA DA TRANSFORMACIÓN Foi primeiro un trastorno unha lesiva abstinencia de nena eramos pobres e non tiña nin aquilo raquítica de min depauperada antes de eu amargor carente unha parábola de complexos unha síndrome unha pantasma (Aciago a partes iguais botalo en falla ou lamentalo) Arrecife de sombra que rompe os meus colares. Foi primeiro unha branquia evasiva que non me quixo facer feliz tocándome co seu sopro son a cara máis común do patio do colexio a faciana eslamiada que nada en nada sementa telo ou non o tes renuncia afaite traga iso corvos toldando nubes unha condena de frío eterno unha paciente galerna unha privada privación (nena de colexio de monxas que fun saen todas anoréxicas ou lesbianas a letra entra con sangue nos cóbados nas cabezas nas conciencias ou nas conas). Pechei os ollos e desexei con todas as miñas forzas lograr dunha vez por todas converterme na que era. Pero a beleza corrompe. A beleza corrompe. Arrecife de sombra que gasta os meus colares. Vence a madrugada e a gorxa contén un presaxio. Pobre parviña!, obsesionácheste con cubrir con aspas en vez de co seu contido. Foi un lento e vertixinoso agromar de flores en inverno Os ríos saltaban cara atrás e resolvíanse en fervenzas rosas borboletas e caracois nacéronme nos cabelos O sorriso dos meus peitos deu combustible aos aeroplanos A beleza corrompe A beleza corrompe A tersura do meu ventre escoltaba á primavera desbordaron as buguinas nas miñas mans tan miúdas o meu afago máis alto beliscou o meu ventrículo e xa non souben qué facer con tanta luz en tanta sombra.
BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17
Dixéronme: “a túa propia arma será o teu propio castigo” cuspíronme na cara as miñas propias virtudes neste clube non admiten a rapazas cos beizos pintados de vermello un maremoto sucio unha usura de perversión que non pode ter que ver coa miña máscara de pestanas os ratos subiron ao meu cuarto enluxaron os caixóns da roupa branca litros de ferralla alcatrán axexo ás agachadas litros de control litros de difamadores quilos de suspicacias levantadas só coa tensión do arco das miñas cellas deberían maniatarte adxudicarte unha estampa gris e borrarte os trazos con ácido ¿renunciar a ser eu para ser unha escritora? demonizaron o esguío e lanzal do meu pescozo e o xeito en que me nace o cabelo na parte baixa da caluga neste clube non admiten a rapazas tan ben adobiadas Desconfiamos do estío A beleza corrompe. Mira ben se che compensa todo isto.
BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17
MAZÁS DO XARDÍN DE TOLSTOI Eu, que bordeei en automóbil as beiras do Neretva, que rebañei en bicicleta as rúas húmidas de Copenhague. Eu que medín cos meus brazos os buratos de Saraxevo, que atravesei ao volante a fronteira de Eslovenia e sobrevoei en avioneta a ría de Betanzos. Eu que collín un ferry que arribase ás costas de Irlanda, e á illa de Ometepe no Lago Cocibolca; eu que non esquecerei aquela tenda en Budapest, nin os campos de algodón na provincia de Tesalia, nin unha noite nun hotel aos 17 anos en Niza. A miña memoria vai mollar os pés á praia de Jurmala en Letonia e na sexta avenida síntense coma na casa. Eu, que houben morrer unha vez viaxando nun taxi en Lima, que atravesei o amarelo dos campos brillantes de Pakruojis e crucei aquela mesma rúa que Margarett Mitchell en Atlanta. Os meus pasos pisaron as areas rosadas de Elafonisi, cruzaron unha esquina en Brooklyn, a ponte Carlos, Lavalle. Eu que atravesei deserto para ir ata Essaouira, que me deslicei en tirolina dende os cumios do Mombacho, que non esquecerei a noite que durmín na rúa en Amsterdam, nin o Mosteiro de Ostrog, nin as pedras de Meteora. Eu que pronunciei un nome no medio dunha praza en Gante que unha vez suquei o Bósforo vestida de promesas, que nunca volvín ser a mesma despóis daquela tarde en Auschwitz. Eu, que conducín cara o leste até preto de Podgorica, que percorrín en motoneve o glaciar de Vatnajökull, eu que nunca me sentín tan soa coma na rue de Sant Denis, que xamáis probarei uvas coma as uvas de Corinto. Eu, que un día recollín mazás do xardín de Tolstoi, quero voltar a casa: o recanto que prefiro da Coruña xusto en ti.
BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17
QUE É DOR/ A DOR QUE DE VERAS SENTE Teño cara de gustarme as cousas que non me gustan. Os labios de toda a xente falan sen despegarse. Isto tamén é así. As paredes dunha gruta na que alguén, hai dez mil anos, desdoura o natural da pedra. Moedas, corrente alterna, unha rapaza nada cos xenes da beleza, toda picada de complexos. Coma un orgasmo de Hedy Lamarr, os ollos de Nikola Tesla. Un país onde non ser, onde só cómpre parecelo. Luvas desenfundadas, sal, a máis prestixiosa de todas as escolas de dobraxe. O capital é o pesadelo de quedarmos atoados na nosa capacidade simbólica. A máis favorecedora de todas: maquillaxe tanatoestética. Anos de traballo voltos un pedazo de granito ecuestre. Unha industria da miseria, as leiras do volframio. Coma un corpo ardente que sabe, e disimula. Pestanas postizas de marca barata, unha imaxe idéntica a si mesma. Coma poesía política que se confunde cunha autofoto fronte o espello do baño. A metonimia do mal, normativo dislocado. Escenificación, menú, a escaleira de incendios do discurso. Algo ao que lle medran raíces aéreas BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17
e devece por volver á terra en canto hai tempo que saíu á luz; coma os ollos das patacas. A ollada do poema é tamén así: filas de formigas obreiras esmagadas para permanecer, restos de acenos que parecen outra cousa.
BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17
LISTEN AND REPEAT: un paxaro, unha barba. Todo o ceo está en crequenas. Unha sede intransitiva. Falar nunha lingua allea parécese a poñer roupa prestada. Helga confunde os significados de país e paisaxe. (Que clase de persoa serías noutro idioma?). Ti, fasme notar que, ás veces, este meu instrumento de corda vocal desafina. No patio de luces da linguaxe, engánchame a prosodia no vestido. Contareiche algo sobre os meus problemas coa lingua: hai cousas que non podo pronunciar. Como cando te vexo sentado e só vexo unha cadeira – ceci n’est pas une chaise. Unha cámara escura proxecta no hemisferio. Pronunciar: se o poema é un exorcismo, un cambio de agregación; algún humor solidifica para abandonarnos. Así é a fonación, a entalpía. Pero tes toda a razón: o meu vocalismo deixa moito que desexar. (Se deixo de mirar os teus dentes BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17
non vou entender nada do que fales). O ceo faise pequeno. Helga sorrí en cursiva. E eu aprendo a diferenciar entre unha barba e un paxaro máis alá de que levante o voo se trato de collela entre as mans.
BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17
LESS IS MORE Non me dixo se che contase o repugnante que encontro a túa boca, o charco das túas hormonas pringosas e clamantes. Preferiría meter os dedos nun cable de alta voltaxe que a miña cara na redondez irrespirable das túas tetas. Non me dixo así me caia enriba agora mesmo unha pía de lastras antes ca a responsabilidade das túas noites de febre, que corra o aire entre a miña vertical e o pastel de xenxibre das túas ganas. Prefiro alfinetes nas cuncas dos ollos mellor ca a xelatina das túas debilidades. Non me dixo fuck off, non me dixo vete a la mierda. Prefiro unha dor de ouvidos, un puño na boca do estómago. Repúgname o fragor tan rural da túa fame, escoitar berrar as túas coxas coma bacoriños rosados abertos a machadas. Simplemente el non me dixo.
BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17
PAN DE CELEBRACIÓN (It's an unfair world) O mundo é un hotel sen mostrador de recepción. O don da elocuencia non é un ben comunitario. Non se repartiron así nin os pans nin os peixes. Por estribor a carne e por babor as espiñas. Ides perder a cabeza e chóvenvos sombreiros, os ricos terán cartos os pobres terán fillos. Eu sei dun pan que eu partiría en anacos que fosen minúsculos e durase para os restos; se unha faragulla pode ocuparlle a boca a alguén, se pode saciar, se talvez destrabala. Coma botes salvavidas na gloria do Titanic, soutos de peites para quen está calvo. Urbi et orbi da retórica: nin está nin se espera. Calcétanse barbas para quen non ten queixelo. Tocáronlles a algunhas bocas tres segundos de memoria. E Deus ha dar ese pan a alguén con ben menos dentes.
BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17
LINGUADO Para min levas no teu nome algunha das cousas que máis che gustan. Carne branca, sabor delicado, iso para que vaias lendo entre liñas de flotación. Porque a afunde no seu título, penso nun Delgado e escuro coma un poema, presa difícil na desorde. Deixa que o teu lado cego se deite no leito do meu curso. Porque nós somos quen mesturamos as sereas coas sardiñas, ti tiñas tamén que nadar entre estas páxinas. Non entran versos se boto as redes, becho. Vou quedar na borda mirando para el. O sorriso cubista do linguado: sempre poñendo a mirada dende o lado oposto do corazón.
BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17
TI O DIXECHES Que o inferno me perdoe, vólvema meter. Se puiden acariciar o ceo das ideas orixinais, se algunha frase virxe tremeu algunha vez entre os meus brazos. Porque rodeei os chambos e as compravendas e penetrei o almiscre dos barrios inmigrantes, métema outra vez, así cho digo. Métema aínda que teña que esquecer o soño antigo de ter sido un día inédita. Aínda que soe a coro, a percusión do ciclostilo. Por moito que sobre os teitos a chuvia multiplique o seu teclado. Por moito que ata o badalo repita o seu milagre coma as ondas. Escoitareiche outras que me coagulen o abraio. Pero esa palabra, esa, sacáchesma da boca así que: vólvema meter.
BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17
O SUBLIÑADO NON É MEU Non dixen rosa, nin azul, non poñas iso na miña boca. Eu non dixen queda clausurado o interior, nin brindei por que queiramos todo canto debemos. Eu non prometín ser quen de poder xestionar o desastre, nin dixen que certas palabras me esquivasen coma cabaliños do demo. Non dixen necesítote, non conxurei providencias, nin un só dos cen nomes de deus viñeron pousar sobre os meus labios. Non poñas na miña boca palabras de para sempre, nin que os últimos complexos teñan saltado de min igual ca as pulgas. Non dixen patria nin matria, non poñas iso na miña boca. Non dixen casa comigo, nin limarei a miña vida ata que encaixe nos buratos. Non houben ser eu quen rimou destino con desexo. Non poñas iso na miña boca. Pon mellor iso outro.
BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17
ESTADO DE CONVERSACIÓN (ON PARLE FRANÇAIS, ENGLISH SPOKEN, FALA-SE PORTUGUÊS) Unha lingua franca é coma terra de ninguén. Cada vez con máis frecuencia, debo manter conversas en idiomas estranxeiros. Hai que levar a gramática coma cadelos lazarillo. Non está ben que as pezas entren neste puzzle pola forza. A pronuncia abre un espazo na boca e os significados non lle seguen. Os arquivos adverbiais alguén debeunos de cambiar de sitio. Espera a ver que conxugue a miña idea do caos cun pretérito perfecto. O meu vocabulario está en números vermellos, e ti nadas na abundancia. Acompañareite para que marches, despedireime de ti para que sigamos en contacto. O día xa suma horas de enchufes de frases con sentidos. É empinado pastorear este afán, é traballo regar a flor do seu sistema. Nos meus días reais cánsaseme a lingua. Nas miñas fantasías, cánsaseche a ti. BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17
POEMA DE OLGA E ELBA Son eu a muller que agora ocupa esta casa na que exististes, Olga, Elba, dende que se abriron para min cos pés descalzos os seus labios de actriz que non me aman. A que non é miña, nin me terá, pero que ule a oasis extramundo, labirinto de metafetiches, o escenario do que desexo, a gruta da felicidade. (O único que me tatuaría sería o olor desa casa na cara interna das miñas coxas). E ¿qué sodes vós á vida miña? compañías presentes, mulleres antigas e presentes, dobres pálpitos de ser broslados na pel do que eu abrazo. Somos tres e matino nas nosas figuracións idénticas, perfís repetindo o perfil da súa milimétrica idea da beleza. Deslumbrantemente admiradas e repugnadas até a náusea. Que o daría todo por ser por un minuto coma vós, eu, que vos fun, tan abnegada e instintivamente. Respira o rastro das caricias vosas no que eu toco, aínda insubornable na madeira destes mobles, nos frascos que aínda están, na vosa roupa. Olga, Elba, abstractamente perfectas como mulleres anónimas, intactas, coma o que non morrerá nunca. Aínda quente está a pegada dos vosos pés no que me acolle, e na mesa que comparto con espectrais ausencias alugo o voso espazo implacable con usura. Que habería morrer por ser máis cás vosas cifras ou desexo matar o voso nome a coiteladas. Olga, Elba, mulleres pasadas e perpetuas, e eu estupidamente filla vosa, estupidamente irmá nunha xenealoxía interrogante. Pantasmas divinas e feroces mentres durmo.
BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17
HIGHWAY TO HEAVEN I Na autoestrada quedan marcas de curvas imposibles, liñas vacilantes que acaban directas contra a mediana. Como quedaría a miña beleza de espiga tronzada e sangrante contra o cristal do parabrisas, e cál sería o estado exacto dos meus peitos que xa non caerían nunca máis? II Cápsula de só. Entre isto e nada un minúsculo movemento. Un descoido, unha parva regandixa de azar e o sonrosado peso dos meus ósos contra a cuneta. Unha bolboreta de frío atravesa o paso, os meus ollos quedan prendidos do seu salto e teño sorte. Un dous, un dous, un dous. III Se neste preciso intre cruzase polo meu carril o máis ínfimo malfado e a miña moza fortuna saltase polos aires, ninguén vería nada de turbio ou sospeitoso na rutilante beleza do meu cadáver sobre o arcén. IV A autoestrada de noite parece un videoxogo. O negror máis opaco non me trabuca. Coma unha intermitencia, a miña xuventude unha liña de cocaína que ás veces se torce. BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17
Detrás da miña órbita excítanse os volantes. E acelero tan rápido como a este verso se lle vai a vida.
BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17
POEMA A miña beleza sinala co dedo, espella os meus cristais, ofende. A miña beleza que intimida, que enerva sen falar, que acovarda. A miña beleza que prognostica, que me eclipsa, que me traizoa. A que me vende barata, a que amortiza os meus fallos, que se me adianta. A que levanta suspicacias, a que disuade de min, que desvirtúa. A miña beleza que me somete, faime criada de si, a que me ata. A miña beleza desvergoñada, que te enfronta contra ti, que me negocia. A miña beleza que me deturpa, que embaza os meus cristais, a que me nega. A miña beleza que manipulo, que non outorga perdón, a que me agacha.
BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17
HISTORIA DA TRANSFORMACIÓN Foi primeiro un trastorno unha lesiva abstinencia de nena eramos pobres e non tiña nin aquilo raquítica de min depauperada antes de eu amargor carente unha parábola de complexos unha síndrome unha pantasma (Aciago a partes iguais botalo en falla ou lamentalo) Arrecife de sombra que rompe os meus colares. Foi primeiro unha branquia evasiva que non me quixo facer feliz tocándome co seu sopro son a cara máis común do patio do colexio a faciana eslamiada que nada en nada sementa telo ou non o tes renuncia afaite traga iso corvos toldando nubes unha condena de frío eterno unha paciente galerna unha privada privación (nena de colexio de monxas que fun saen todas anoréxicas ou lesbianas a letra entra con sangue nos cóbados nas cabezas nas conciencias ou nas conas). Pechei os ollos e desexei con todas as miñas forzas lograr dunha vez por todas converterme na que era. Pero a beleza corrompe. A beleza corrompe. Arrecife de sombra que gasta os meus colares. Vence a madrugada e a gorxa contén un presaxio. Pobre parviña!, obsesionácheste con cubrir con aspas en vez de co seu contido. Foi un lento e vertixinoso agromar de flores en inverno Os ríos saltaban cara atrás e resolvíanse en fervenzas rosas borboletas e caracois nacéronme nos cabelos O sorriso dos meus peitos deu combustible aos aeroplanos A beleza corrompe A beleza corrompe A tersura do meu ventre escoltaba á primavera desbordaron as buguinas nas miñas mans tan miúdas o meu afago máis alto beliscou o meu ventrículo e xa non souben qué facer con tanta luz en tanta sombra. Dixéronme: “a túa propia arma será o teu propio castigo” cuspíronme na cara as miñas propias virtudes neste BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17
club non admiten a rapazas cos beizos pintados de vermello un maremoto sucio unha usura de perversión que non pode ter que ver coa miña máscara de pestanas os ratos subiron ao meu cuarto enluxaron os caixóns da roupa branca litros de ferralla alcatrán axexo ás agachadas litros de control litros de difamadores quilos de suspicacias levantadas só coa tensión do arco das miñas cellas deberían maniatarte adxudicarte unha estampa gris e borrarte os trazos con ácido ¿renunciar a ser eu para ser unha escritora? demonizaron o esguío e lanzal do meu pescozo e o xeito en que me nace o cabelo na parte baixa da caluga neste club non admiten a rapazas tan ben adobiadas Desconfiamos do estío A beleza corrompe. Mira ben se che compensa todo isto.
BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17
A VOZ DA ÉPOCA Os croissants desta mañá xa saben algo resesos. Os xornais sobre a mesiña son unha fame ventrílocua. Quixera que a visión non fose un acto irreversible, que o noso sentido da historia se estendese ata máis alá do almorzo. Apearnos de cada playback, coreografía das entrevistas. Xa non verdades como puños, verdades como mans abertas. Os titulares teñen un gusto a conversa de ascensor, o mundo, un gran programa de escritura preditiva. A noticia lida con máis convencemento é aquela sobre a que pelo unha pataca. Moita información está perdendo os papeis. A verdade havos facer escravos.
BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17
Tróuxonolas dende Feldafing, quentiñas entre as mans e aínda atordadas. Limos aquelas páxinas tapando o nome da portada. E entendéstelas? Non, pero non ten importancia iso, iso tanto dá. Lembras aquelas láminas que se levaban hai algúns anos? Semellaban algunha especie de pollocks dixitais, trillóns de manchas de rochard elevadas á enésima potencia. Se as mirabas de plano non podías ver nada, en canto desenfocabas a ollada, as cousas comezaban a aparecer. *
*
*
Pasei tantas veces por aquí…, e nunca vos vira. Estamos a facer un inventario minucioso, coma o herbario dunha constelación impredicible. Están primeiro os lirios, adobío de estrelas precipitadas, as dalias e os crisantemos, hai que contar as papoulas porque tamén o merecen as flores tímidas e miúdas. A da figueira é unha flor subliminar. As máis librescas de todas, as inflorescencias en capítulo. A orquídea é claramente unha flor sicalíptica, imítase de máis, non sigo por aí. O hibisco enche de antollos e proverbios a tarde. Hortensias: contádeme canto de feliz fun aquí. Están os iris, a lavanda, a chamada rosa de té. E logo está a magnolia que, como o seu nome indica, en tempos debeu de dar emblema a algún tipo de soberanía mongol. Calas, anémonas, o aguerrido síntoma do rododendro. Despois están outros prodixios rexistrables en latitudes afastadas, BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17
como a indicible flor do chilamate que se sente pero non se ve, coma ese fondo amor que sobe coma un bramido dende os xeonllos. Hai ambroíños de río, rosas chinesas, dentes de león. Temos tamén cosmos e azar e pensamentos pero esas son xa flores máis conceptuais. A pasiflora é coma o trono dunha resposta, o baldaquino dunha consideración. Hai flores que levan para sempre o nome do primeiro ollo que as viu. Lilas, caléndulas, caraveliñas. Non podo esquecer as mimosas, enxame de diminutas advertencias, nin as miñas absolutas consentidas: fragor indecente das buganvíleas.
Pero, xa vos dicía, non sei… é curioso, pasei tantas veces por aquí e non, non vos vira nunca. *
*
*
Todas sentadas nas súas cadeiriñas. No colexio privado dos altos muros todas e cada unha das nenas visten exacto: xersei da color da noite, colo en pico e puños brancos, a mesma blusa lisa regulamentar multiplicada, todas pernas enfundadas en medias que se repiten, sorrisos dados en serie, siluetas a ciclostilo. A Unión Europea comprende vinte e sete estados membros, unidos libremente baixo un paraugas supranacional. As nenas da mesma idade nos seus pupitres tan brancos, son rebentos nunha grilanda, rostros dun mesmo son.
BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17
Entre o aceiro e o carbón encontrou a súa semente. Elimínanse as fronteiras. Unha moeda común. Doce collidas pola man bailan a corro ridentes. Os zapatiños, de lonxe, pequena orgullosa flota. Cando o foco se aproxima, uns brillan, outros non. As paredes escoitan con idénticos andeis pintados. Hai un punteiro afiado que pasa lista ó esguello. Lazo de raso, calcetín furado, cadea de prata, plástico azul. A UE fomenta a cooperación entre todos os pobos de Europa promovendo tal unión dentro do respecto á súa diversidade e facendo fronte aos retos da globalización. *
*
*
Vai un día precioso. E que ben fixemos vir ata aquí, o parque tanto mete a pata como brilla, o mesmo ca un adolescente. Ti estás repenicante co teu vestido amarelo; no fondo da fonte hai un mar embalsamado e, ves? os pardais tamén quixeron esquecer os nomes das cousas. Ó fondo, o monte abraza a ideoloxía da primavera. A nai daquel pequeno pronuncia abrígate coma un mantra. Temos pan e cirolas, e algúns mp3, non che divirte observar ás persoas e imaxinarlles historias rocambolescas? Pídesme entón que che saque unha foto, pero non te conformas cunha pedra guindada contra o estanque. A ver, meu amor: eu mido un oitenta e catro, os meus ollos han estar dez centímetros por baixo diso, como queres, dende aquí, que encadre o verde e a montaña, a fonte coa pequena estatua ecuestre alí no alto, a rolada de sociables azaleas de diante e mais a ti, todos felices no mesmo paralelogramo. BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17
Non é certo que esta luz de mediodía de sábado teña dous pés esquerdos. O bastón dun vello cruza o camiño coma se fose os cornos dun caracol. Estás empezando a torcer o bico. A ver. Ponte alá diante da fonte, pégate ben ó seu bordo lambido, se non saen os teus zapatos novos pode que nunca te recoñezamos. Vou facer o posible, póñome en fronte aquí de pé, eu mido un oitenta e catro. Levanto os brazos coa cámara ós ollos. Pero non. O doado da transparencia anda decidíndose a facer dieta. Se saco a estatua e mais o monte, as flores e ti quedades fóra, ou se queres un retrato, hai que renunciar a esa paisaxe. Meu amor, vai un día precioso, todos os recantos do parque están entoando unha balada. Vai mirando de meterte todo isto na cabeza que eu vou intentar mercar por aquí preto dous xeados. *
*
*
Dende aquí pode verse con claridade. Están desmantelando o almacén. Sobre a praia da historia, o folclórico cadáver dun cachalote. Á oferta debeu quedarlle cara de parva mirando cara a demanda. Unha antiga sintaxe perplexamente perdendo fin. Tantos sábados de garda, tantas estufas de leña, tantos pistóns, escordaduras, correas de transmisión. “O produto non conseguiu convencer ó2012”. Hai que ficar coas mans caídas. Xa non facemos falta aquí. Sen panca nin contraoferta, o tristísimo striptease comezou: algunhas caixas mandáronas fóra, outras xa partiron elas polo seu propio pé. Os andeis co cu ó aire e un balance coa boca moi pequena pero aberta.
BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17
O boletín da fábrica fora o primeiro que caera de mortal enfermidade. Mais tamén facía gasto. A ver se así. Os peores presaxios impugnando o mecanismo. Unha mosca amargurada que avanza orgullosa cara o leito de morte, demasiado concentrada na reencarnación. O vello acio da plantilla xa de antes acusara bacterias. Na fábrica todos querían ser de outro lugar: uns que de onde nace o ouro, outros que de alí onde naves de luz sucan escaleiras mecánicas. Dende aquí podo avistar o seu desfile case contento. Van en fila india comprar chaquetas de brillo. Cruza a escena unha moza nerviosa que persegue a súa virxindade como a unha pombiña. Se non queres correr, tamén podes saltar algúns valos. Partamos todos ditosos a lamber espiños e a rezar en inglés. *
*
*
Como cada xoves, Pablo pediulle a Claudia que o acompañase ó xardín botánico. Alí percorrían os parágrafos vexetais unha e outra vez cos ollos reflectidos dunha luz verde lima. “Ti nunca as recoñeces polo nome vulgar, pero o científico sóache o de todas”. Algunhas silvas pequenas teñen voces de tarántula. O peito sempre se fai tambor na sección das tropicais, arrástraos con raíces aéreas cara o gume das florestas, coma se levasen nunha bolsa un recóndito país. Neste intre Claudia máncase un dedo cunha trampa para ratos. “Xa che dixen que non tocases aí. Confundes os indicadores co desexo”. Pablo, ás agachadas, rouba para Claudia un pétalo de sal BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17
e nada nese instante pode haber que os afaste. Pasan logo ós outros corredores, os de máis alá, onde algunhas mans de esparto se pintan como de neve. Cada xoves o ritual de contarlle os estames á pálpebra, observar os novos abrollos cegos, un mendicante insecto acaso, describir as formas dalgunha suave degradación. “Bule, Pablo, bule; non vai darnos tempo a rematar!” Soan nas tempas números de invernadoiro: unha flor que sen saber como, loita por non morrer. O colibrí da inclinación peteira astuto no desabrigo. Tamén a lavandeira desprega o seu voo rasante. Pero Pablo entretense cos toxos, Claudia enreda a súa cintura nas cores do xardín de inverno. É tempo de marchar. Axiña van pechar a porta. “Hoxe case non nos dá tempo”, pronuncia Claudia xa de volta. Hoxe van cear á casa dos pais dalgún dos dous. De camiño os farois trenzan as súas raiolas do mesmo xeito que se fosen alóxenos paus de maio. Recíbeos a nai cunha bandexa de arbustos e un absorto compango que pide por si. “Que tan atafegados, que carreira de sentidos, que tanto estades facendo que non tedes tempo para nós”. Sostén o comedor unha moeda acobadada. “Nin sequera grande cousa. Non gran cousa en realidade”. *
*
*
Polas mañás ensina no conservatorio, polas noites, fai ruído. Os sábados adoras os tacóns, os luns a sensación dunha pedra no zapato. De ida mastigan ríos, de volta aspiran tiras de mofo. Cos ollos abertos ábrome en tixoliñas, cos ollos pechos, cruzo ese furado.
BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17
Onte bocata de destino con apisoadoras, hoxe, lixo de debaixo da moqueta. De portas para fóra pégome a eles, de portas para dentro pégome un tiro. De cintura para arriba fai marmelada cos promedios, de cintura para abaixo, [sabe perdoar. Á dereita vicios de cortexo, á esquerda virtudes de cortello. De día muxo a vaca da responsabilidade, de noite meto o meu engado baixo [martelos percusores. Por diante que nada nos recorde a nós, por detrás a metralla está na carne. Enriba do papel prodixioso folclore de indicios, por baixo do papel, medo a voar. Ás 23:45 talladiñas no antebrazo, ás once da mañá, cómome un volcán. Antes iso non me gustaba nada, agora, encántame.
BIBLIOTECA DO IES SANTIAGO BASANTA SILVA. CURSO 2016-17