Over de schreef Ouderdomsmildheid

Maandelijks houdt David een aantal kwesties tegen het licht. Op een gezonde, maar kritische manier deelt hij zijn persoonlijke visie hierover en neemt jullie graag mee in zijn diepere gedachten. Lees je mee?

Als ik mezelf tegen het licht houd, zie ik een gezonde vorm van progressieve mildheid voorzichtig de overhand nemen. Omgekeerd evenredige verhouding levensvordering/zachtaardigheid. Het lijkt wel een next step in life. Terwijl ik vroeger liever azijn plaste dan siroop dronk, doe ik geen van beide meer, als überhaupt. Neen, geen middle of the road, god, bewaar me. Consessies? Als het echt moet. Mainstream is een vreemd woord voor me. Eerder consuminderen, maar tegelijkertijd kwantiteit inruilen voor kwaliteit. Niet aftellen, niet bijtellen. Consolideren, amenderen, optimaliseren.

Vrees niet, ik ben nog steeds David. De persoon die ik altijd heb willen zijn. Drager van een rechtvaardigheidsgevoel dat soms te groot is voor zijn wezen, psyche, ratio, bovenkamer. En dan durft de mond wel eens overlopen van onderdruk. Clownesk, als een nar die door harlekinade tranen en miserie wegmoffelt om dan de veilig gebottelde gevoelens bewust onvindbaar te verbergen of aan argeloze zielen gekoeld te serveren. Dat rookgordijn, hé, die vermaledijde mist. Humor is overwonnen droefheid. Leve de scheuren in het tijdcontinuüm.

Toch is mijn sociale batterij niet oneindig energetisch, onuitputtelijk, bodemloos. Stamina die men soms te vanzelfsprekend van me verwacht, kan ik niet altijd verzilveren. Ik moet mezelf af en toe losrukken van situaties waarvan ik snel begrijp dat ze te zeer afwijken van de gezworen eed aan mijn integere inborst. En geloof me, ik heb vaak maar de helft van een half woord nodig. Tijd die ik aan iets of iemand verlies, kan ik niet schenken aan anderen die me wel ans Herz gewachsen zijn. Het wegduwknopje op mijn telefoon is altijd het eerst versleten. Vertrouwen komt te voet en gaat te paard ;-)

Ik hoop dat de happy few die met mij opgescheept zitten, die het met mij uithouden, die niet van mij afraken, … met mijn gezelschap écht gelukkig zijn en blijven. Wéét dat ik steeds mijn best doe. Dat ik er niet altijd in slaag. Dat ik klungelig ben in persoonszaken, emoties, sociabiliteit. Dat ik als spraakwaterval struikel over oorverdovende stiltes en antwoordarmoede. Denk dan maar: hij bedoelt het niet zo. Wat niet korter bij de waarheid kan liggen. Mijn kleine hart zit vol gevulde gaten waarvan ik het bestaan niet kende. Hand erop.