ΣΚΗΝΟΘΕΣΊΑ
ΓΙΆΝΝΗΣ ΚΑΛΑΒΡΙΑΝΌΣ ΣΚΗΝΙΚΆ
ΕΥΑΓΓΕΛΊΑ ΘΕΡΙΑΝΟΎ ΚΟΣΤΟΎΜΙΑ
ΙΩΆΝΝΑ ΤΣΆΜΗ ΦΩΤΙΣΜΟΊ
ΑΛΈΚΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΊΟΥ ΜΟΥΣΙΚΉ
ΆΓΓΕΛΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΎΛΛΟΥ ΒΊΝΤΕΟ
ΠΆΤΡΟΚΛΟΣ ΣΚΑΦΊΔΑΣ ΕΠΙΜΈΛΕΙΑ ΚΊΝΗΣΗΣ
ΑΛΕΞΊΑ ΜΠΕΖΊΚΗ ΒΟΗΘΌΣ ΣΚΗΝΟΘΈΤΗ
ΑΝΑΣΤΑΣΊΑ ΜΠΟΖΟΠΟΎΛΟΥ ΒΟΗΘΌΣ ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΌΓΟΥ
ΙΦΙΓΈΝΕΙΑ ΝΤΑΟΥΝΤΆΚΗ ΒΟΗΘΌΣ ΣΚΗΝΟΓΡΆΦΟΥ
ΛΥΔΊΑ ΤΣΆΤΣΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΌΣ ΣΎΜΒΟΥΛΟΣ
ΕΛΈΝΗ ΔΡΊΒΑ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΊΕΣ
ΕΛΊΝΑ ΓΙΟΥΝΑΝΛΉ ΣΧΕΔΙΑΣΜΌΣ ΑΦΊΣΑΣ
ΣΆΚΗΣ ΣΤΡΙΤΣΊΔΗΣ ΗΧΟΓΡΆΦΗΣΗ & ΜΕΊΞΗ ΜΟΥΣΙΚΉΣ
ΗΘΟΠΟΙΟΊ [ Με Αλφαβητική Σειρα ]
ΔΙΑΜΑΝΤΉΣ ΑΔΑΜΑΝΤΊΔΗΣ ΆΡΗΣ
ΓΙΏΡΓΟΣ ΓΛΆΣΤΡΑΣ ΓΙΏΡΓΟΣ
ARTRACKS STUDIO ΓΙΏΡΓΟΣ ΠΡΙΝΙΩΤΆΚΗΣ Έπαιξαν οι μουσικοί
ΆΓΓΕΛΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΎΛΛΟΥ SYNTHESIZER
ΔΗΜΉΤΡΗΣ ΤΊΓΚΑΣ ΚΟΝΤΡΑΜΠΆΣΟ
ΚΏΣΤΑΣ ΝΙΚΟΛΌΠΟΥΛΟΣ ΚΙΘΆΡΑ
ΦΙΛΑΡΈΤΗ ΚΟΜΝΗΝΟΎ ΆΝΝΑ
ΑΛΕΞΊΑ ΜΠΕΖΊΚΗ ΧΡΙΣΤΊΝΑ
ΣΤΈΦΗ ΠΟΥΛΟΠΟΎΛΟΥ
ΕΚΤΈΛΕΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΉΣ
ΖΩΉ ΜΟΥΣΧΉ ΠΑΡΑΓΩΓΉ
ΕΤΑΙΡΕΊΑ ΘΕΆΤΡΟΥ SFORARIS
ΛΉΔΑ
ΈΦΗ ΣΤΑΜΟΎΛΗ ΈΛΛΗ
Σε βίντεο η
ΛΥΔΊΑ ΦΩΤΟΠΟΎΛΟΥ
ΚΆΤΩ ΣΚΗΝΉ
ΙΩΆΝΝΑ
ΑΚΑΔΉΜΟΥ 13 | ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΊΟ ΠΡΏΤΗ ΠΑΡΆΣΤΑΣΗ
31 ΙΑΝΟΥΑΡΊΟΥ 2018
Η ΠΑΡΆΣΤΑΣΗ ΕΠΙΧΟΡΗΓΉΘΗΚΕ ΑΠΌ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΊΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΎ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΎ
ΑΝΤΙ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΟΣ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΑΒΡΙΑΝΟΣ
Ο στόχος ήταν, από την αρχή, να γραφτεί ένα μεγάλο ποίημα. Εικόνες ποιημάτων γέννησαν τις σκηνές του, σε στίχο γράφτηκε το κείμενό του και οι χαρακτήρες του αγαπούν τους ποιητές. Ένα ποίημα για το αποίητο, το πιο χειροπιαστό και άπιαστο απ’ όλα, τον χρόνο ανάμεσα στην αρχή και το τέλος του καθενός. Μαζί με τα ερωτήματα για το πριν και το μετά, που έτσι κι αλλιώς συναντιούνται. Το ζήτημα της διαχείρισης και της σκηνικής αναπαράστασης αυτού του τέλους και του πιο κοινού γεγονότος για όλους μας, της απώλειας, αποδείχτηκε εξαιρετικά πολύπλοκο. Γιατί το πιο αληθινό γεγονός, η ζωή, δεν μπορεί να παιχτεί «αληθινά». Μπροστά μας παίζεται το θέατρο και μέσα μας η ζωή. Το ανάποδο είναι λάθος. Ένας θεατρικός χαρακτήρας, έρχεται από μία άλλη επικράτεια, από έναν κόσμο μεικτό, και είναι φτιαγμένος από λόγια, σκιές και πολλές τρύπες. Ο συγγραφέας φτιάχνει τα περιγράμματα των σκιών, που δεν μπορούν να γεννηθούν χωρίς τους ηθοποιούς. Και δεν αναφέρομαι φυσικά στη φυσική τους παρουσία. Γιατί μπορεί στη φύση η σκιά να δημιουργείται από ένα σώμα, στη σκηνή όμως από τον έσω ζόφο του. Για να ξεκινήσει η σιωπηλή συμφωνία κοινού τόπου με τον θεατή και η αρχή μιας σχέσης εμπιστοσύνης. Μήπως και προλάβουμε να καταλάβουμε πώς να αντιδράσουμε, όταν μας συναντήσει το κακό. Ακόμη και αν γνωρίζουμε πως η ζωή δεν μαθαίνεται με προπόνηση, ούτε το πένθος μετριάζεται με προσομοιώσεις. Όλα είναι μάταια σε αυτή τη ζωή, αλλά όλα γίνονται. Και προχωράνε. γ. κ. Ιανουάριος 2018
ΙΩΑΝΝΑ ΤΗΣ ΚΑΣΤΙΛΗΣ, Ή «ΙΩΑΝΝΑ Η ΤΡΕΛΗ» [1479-1555] ΜΙΑ ΣΎΝΤΟΜΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΉ ΤΗΣ ΖΩΉΣ ΤΗΣ
ΕΛΕΝΗ ΔΡΙΒΑ
Η Ιωάννα της Καστίλης, ή «Ιωάννα η Tρελή», παραμένει μέχρι και σήμερα ένα αίνιγμα. Ιστορικοί έχουν προσπαθήσει να αποκαταστήσουν την εικόνα της, ερευνώντας τις λεπτομέρειες της ζωής της, ενώ ο μύθος «της τρελής» επιβιώνει σήμερα μέσα από ταινίες, πίνακες και βιβλία, που την παρουσιάζουν ως μια γυναίκα που πάλευε με την κατάθλιψη, ζήλευε απεγνωσμένα τον άντρα της και ήταν ανίκανη να κυβερνήσει τον εαυτό της και τα βασίλειά της. Γεννήθηκε στις 6 Νοεμβρίου του 1479 στο Τολέδο. Ήταν το τρίτο παιδί της Βασίλισσας Ισαβέλλας της Καστίλης και του Βασιλιά Φερδινάνδου της Αραγονίας. (Τα άλλα βασίλεια της περιοχής ήταν της Ναβάρας, της Γρανάδας και της Πορτογαλίας). Οι γονείς της Ιωάννας, ο Φερδινάνδος και η Ισαβέλλα, ήταν από τους σημαντικότερους Ισπανούς βασιλείς. Έμειναν στην ιστορία γιατί καθιέρωσαν την ισπανική Ιερά Εξέταση, στήριξαν τον Κολόμβο και τα ταξίδια του και κατέκτησαν τη Γρανάδα το 1492, τερματίζοντας την παρουσία των Αράβων στην Ιβηρική. Με τον γάμο τους, ξεκίνησαν τη μετέπειτα ένωση των βασιλείων της χερσονήσου, δημιουργώντας την Ισπανία που ξέρουμε σήμερα. Επίσης, ήταν εκείνοι που το 1492, με το Διάταγμα της Αλάμπαρας, έδωσαν περιθώριο τεσσάρων μηνών στους Εβραίους, είτε να ασπαστούν τον Καθολικισμό, είτε να φύγουν από τη χώρα. Εκτός από την Ιωάννα, η Ισαβέλλα και ο Φερδινάνδος είχαν άλλα τέσσερα παιδιά: την Ισαβέλλα, τον Ιωάννη, τη Μαρία και την Κατερίνα. Η Κατερίνα παντρεύτηκε τον Ερρίκο τον 8ο της Αγγλίας και γέννησε τη Βασίλισσα Μαίρη, που έμεινε στην ιστορία ως Μαίρη η Αιμοσταγής ή, Bloody Mary. Η Ιωάννα ήταν ευσεβής, μιλούσε τις γλώσσες της Ιβηρικής, Λατινικά και Γαλλικά, της άρεσε να διαβάζει, ήξερε να χορεύει, να κυνηγάει και να παίζει κιθάρα, κλαβίχορδο και μονόχορδο. Ήταν ευέξαπτη, ευαίσθητη, αρκετά μοναχική, αλλά γεμάτη πάθος και ένταση. Το 1496, στα 17 της, παντρεύεται τον δεκαοκτάχρονο Φίλιππο τον Ωραίο, των Αψβούργων, Δούκα της Βουργουνδίας, πρωτότοκο γιο του Μαξιμιλιανού Α΄, Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατο-
ρίας, και της Μαρίας της Βουργουνδίας. Οι οικογένειές τους σχεδίασαν αυτό τον γάμο με στόχο να ενδυναμώσουν τη σχέση του Οίκου των Τραστάμαρας και των Αψβούργων, εναντίων των κοινών τους εχθρών, των Γάλλων. Στις 22 Αυγούστου 1496, η Ιωάννα ξεκινά από το λιμάνι του Λαρέδο για να συναντήσει και να παντρευτεί τον Φίλιππο. Ήταν το πιο πολυδάπανο ταξίδι που είχε γίνει μέχρι τότε και τη συνόδευσαν πάνω από εκατόν τριάντα πλοία και δεκαπέντε χιλιάδες άνδρες. Διήρκησε έναν μήνα, έπεσαν σε θαλασσοταραχή και τρία πλοία βυθίστηκαν. Όταν έφτασε στη Φλάνδρα, ο Φίλιππος δεν ήταν εκεί, αλλά έστειλε την αδελφή του, Μαργαρίτα, για να τους υποδεχτεί. Όταν τις επόμενες ημέρες πήγε και συναντήθηκαν, υπήρξε τέτοια έλξη μεταξύ τους που ζήτησαν από τον επίσκοπο να τους παντρέψει αμέσως, για να μπορέσουν να κάνουν έρωτα. Ο επίσημος γάμος στην εκκλησία γίνεται λίγο αργότερα, στις 20 Οκτωβρίου 1496 στην πόλη Lier. Στη Φλάνδρα, ο κόσμος την υποδέχεται με χαρά και διοργανώνει γιορτές προς τιμήν της. Στο παλάτι ξεκινά τρομερός ανταγωνισμός ανάμεσα στην ισπανική και τη βέλγικη κουλτούρα, για το πώς θα πρέπει να οργανωθεί η νέα οικογένεια. Το περιβάλλον του Βελγίου ήταν πολύ διαφορετικό από το αυστηρό καθολικό περιβάλλον της Καστίλης, οι συνήθειές τους ήρθαν σε σύγκρουση και η Ιωάννα προσπαθούσε να βρει την ισορροπία ανάμεσα στις απαιτήσεις των γονιών της και του Φιλίππου. Το 1498 γεννά την πρωτότοκη κόρη της Ελεωνόρα. Το 1500 γεννά τον διάδοχο Κάρολο, μετέπειτα αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Το σχέδιο των οικογενειών να συμμαχήσουν εναντίον των Γάλλων δεν ευδοκιμεί, γιατί οι ευγενείς της Φλάνδρας παραμένουν θετικά διακείμενοι προς τη Γαλλία. Σταδιακά η Ιωάννα και οι σύμβουλοί της απομονώνονται. Η κατάσταση χειροτερεύει όταν ο Φίλιππος αθετεί τις προγαμιαίες υποσχέσεις του για οικονομική στήριξη της Ιωάννας και των Ισπανών ακολούθων της, πολλοί από τους οποίους πεθαίνουν από την κακουχία, ή επιστρέφουν στην Καστίλη. Ο Φίλιππος τους αντικαθιστά με δικούς του. Η Ιωάννα μένει χωρίς καμία επαφή με το ισπανικό περιβάλλον της. Ο Φίλιππος αρχίζει από την αρχή του
γάμου τους να έχει ερωμένες. Η Ιωάννα δεν το ανέχεται και ξεσπούν τρομεροί καυγάδες. Ο Φίλιππος ξεκινά να της ασκεί λεκτική, ψυχολογική και σωματική βία. Το 1497 πεθαίνει ο δευτερότοκος μεν, αλλά πρώτος διάδοχος του θρόνου λόγω φύλου, αδελφός της, Ιωάννης. Δύο μήνες αργότερα γεννιέται νεκρό και το μωρό που περίμενε η σύζυγός του. Διάδοχος τότε γίνεται η πρωτότοκη Ισαβέλλα. Την επόμενη χρονιά, το 1498, η Ισαβέλλα πεθαίνει στη γέννηση του γιου της, Μιγκέλ. Ο Μιγκέλ πεθαίνει στα δύο του χρόνια το 1500. Έτσι, μετά από αυτή τη σειρά θανάτων, διάδοχος του θρόνου γίνεται η τρίτη στη σειρά, Ιωάννα. Το 1502 ταξιδεύουν με τον Φίλιππο στην Καστίλη, για να πάρουν την απαραίτητη αναγνώριση από το Κορτέζ (το κοινοβούλιο), ως μελλοντικοί βασιλείς. Ο Φίλιππος αντιπαθεί την Καστίλη και επιστρέφει στη Φλάνδρα. Η Ιωάννα μένει πίσω και το 1503 γεννάει τον δεύτερο γιο της, Φερδινάνδο. Επιθυμεί να επιστρέψει στη Φλάνδρα και τον Φίλιππο. Η Ισαβέλλα τής το απαγορεύει και οι σχέσεις τους χειροτερεύουν. Τελικά επιστρέφει στη Φλάνδρα τον Απρίλιο του 1504 και βρίσκει τον Φίλιππο με ερωμένη. Της επιτίθεται με ένα ψαλίδι και διατάζει να της κόψουν τα μαλλιά. Ο Φίλιππος την κλείνει σε μια κρεβατοκάμαρα. Η Ιωάννα δεν δέχεται να φάει μέχρι να της ξαναμιλήσει. Ο Φίλιππος ενημερώνει την Ισαβέλλα για την ατίθαση κόρη της. Η Ισαβέλλα ταράζεται από τα νέα και λίγο καιρό αργότερα, στις 26 Νοεμβρίου του 1504, πεθαίνει. Η Ιωάννα και ο Φίλιππος ταξιδεύουν και πάλι από τη Φλάνδρα στην Καστίλη, για να αναλάβουν το βασίλειο. Η Ιωάννα διατάζει να μην επιβιβαστεί καμία άλλη γυναίκα στο πλοίο. Ο αιφνίδιος θάνατος της Ισαβέλλας θα φέρει την Ιωάννα αντιμέτωπη με μια ευθύνη που ίσως δεν ήταν αρκετά έτοιμη να διαχειριστεί. Η Ισαβέλλα αναφέρει στη διαθήκη της πως, αν η Ιωάννα δεν ήθελε ή ήταν ανίκανη να κυβερνήσει, το βασίλειο της Καστίλης θα περνούσε στα χέρια του πατέρα της, Φερδινάνδου. ( Ίσως η Ισαβέλλα να φοβόταν μήπως η Ιωάννα παρουσιάσει ψυχικές διαταραχές, όπως και η γιαγιά της, η Ισαβέλλα της Πορτογαλίας, ή φοβόταν τον χαρακτήρα του γαμπρού της, Φιλίππου). Ο υπαινιγμός πως η Ιωάννα ίσως να μην ήταν ικανή να κυβερνήσει ήταν η απαρχή του μύθου της «Ιωάννας της τρελής».
Το Κορτέζ ανακηρύσσει συγκυβερνήτες της Καστίλης τον Φίλιππο και την Ιωάννα. Την ίδια στιγμή ο Φίλιππος διαχέει τη φήμη ότι η Ιωάννα είναι τρελή, άρα ανίκανη για βασίλισσα. Σύντομα παρουσιάζει ένα έγγραφο, υπογεγραμμένο από εκείνη, πως του δίνει τη δύναμη να κυβερνήσει στο όνομά της. Σήμερα έχει αποδειχθεί ότι η υπογραφή εκείνη ήταν πλαστή. Ο πατέρας της, Φερδινάνδος, αποσύρεται στην Αραγονία και παντρεύεται την ανιψιά του βασιλιά της Γαλλίας, με στόχο να αποκτήσει αρσενικό απόγονο και να εμποδίσει στο μέλλον την Ιωάννα να κληρονομήσει και την Αραγονία. Γεννιέται όντως αγόρι, ο Ιωάννης, ο οποίος όμως πεθαίνει αμέσως. Στις 25 Σεπτεμβρίου 1506 ο Φίλιππος πεθαίνει σε ηλικία είκοσι οκτώ ετών από τυφοειδή πυρετό, στο Μπούργος. Η Ιωάννα, έγκυος στο έκτο παιδί τους, καταρρέει και καθυστερεί την ταφή του και ταριχεύει το σώμα του, κρατώντας το στο μοναστήρι του Μιραφλόρες, λίγο έξω από το Μπούργος. Στέλνει την καρδιά του να ταφεί στην Μπριζ δίπλα στην μητέρα του, Μαρία. Σχεδόν τρεις μήνες αργότερα, λίγο πριν από τα Χριστούγεννα του 1506, η Ιωάννα ξεκινά ένα ταξίδι εξακοσίων εξήντα οκτώ χιλιομέτρων από το μοναστήρι του Μιραφλόρες για τη Γρανάδα, μαζί με το βαλσαμωμένο σώμα του Φιλίππου για τον θάψει δίπλα στη μητέρα της, Ισαβέλλα, όπως είχε ζητήσει ο ίδιος. Μετά από τρεις μέρες η πομπή σταμάτα, γιατί η εγκυμοσύνη της Ιωάννας βρίσκεται σε κίνδυνο. Στις 14 Ιανουαρίου του 1507 γεννά στην Τορκεμάδα την Κατερίνα και σε λίγο καιρό συνεχίζει το ταξίδι. Η σορός του Φιλίππου ταξιδεύει μόνο κατά τη διάρκεια της νύχτας, συνοδευόμενη με πυρσούς, μέχρι τον Αύγουστο 1507. Ο ιστορικά τεκμηριωμένος λόγος της νυχτερινής πορείας είναι για να αποφεύγουν τις πολλές συναντήσεις, εν μέσω επιδημίας πανούκλας. Ο μύθος όμως θέλει την Ιωάννα να το κάνει για να αποφεύγει τις συναντήσεις με άλλες γυναίκες, ώστε να μη βλέπουν τον Φίλιππο ούτε καν νεκρό. Κατά τη διάρκειά του ταξιδιού, επισκέπτεται το πτώμα του Φιλίππου. Υπάρχουν τέσσερις αναφορές για άνοιγμα του φερέτρου του. Η παράδοση τη θέλει να φιλάει τα πόδια του, πράγμα που δεν τεκμηριώνεται. Όταν το σχέδιό του να αποκτήσει διάδοχο αποτυγχάνει, ο Φερδινάνδος εμφανίζεται ξανά στη ζωή της Ιωάννας με τη δικαιολογία πως η
χήρα κόρη του τον χρειάζεται. Ξέροντας πως χωρίς την Ιωάννα δεν έχει πια κανένα δικαίωμα στο βασίλειο της Καστίλης, επιχειρεί να την ξαναπαντρέψει με τον Ερρίκο τον 7ο της Αγγλίας. Η Ιωάννα, που συνεχίζει να ακολουθεί τη σορό του Φιλίππου προς τη Γρανάδα, δεν δέχεται την πρότασή του. Το 1507 ο Φερδινάνδος παίρνει τον μικρό Φερδινάνδο και φεύγει για την Ανδαλουσία. Η Ιωάννα διαμαρτύρεται με την καθιερωμένη τακτική της: αρνείται να φάει, να πλυθεί και να προσευχηθεί. Με πρόφαση το ενδιαφέρον για την υγεία της, ο Φερδινάνδος την πείθει να μην ολοκληρώσει το ταξίδι για τη Γρανάδα και να πάει στο κάστρο της Τορδεσίγιας. Ο Φερδινάνδος επέλεξε την Τορδεσίγιας ως μέρος απομόνωσης της κόρης του, γιατί ήταν ένα ασφαλές και απόμακρο μέρος, στο οποίο θα μπορούσε να την ελέγχει ευκολότερα. Το κάστρο ήταν περιφραγμένο από τοίχους και εκκλησίες με θέα τον ποταμό Ντουέρο. Στις 15 Φεβρουαρίου του 1509 η Ιωάννα, μαζί με τη σορό του Φιλίππου και την τελευταία της κόρη, Κατερίνα, φτάνει στην Τορδεσίγιας. Τοποθετεί το σώμα του Φιλίππου στο γειτονικό Μοναστήρι της Σάντα Κλάρα και μπαίνει με την Κατερίνα στο κάστρο. Ο Φερδινάνδος γίνεται επίσημα κυβερνήτης της Καστίλης μέχρι τον θάνατο του, το 1516. Τον διαδέχεται ο γιος της Ιωάννας, Κάρολος, που μεγάλωνε όλα αυτά τα χρόνια στη Φλάνδρα, και στα δεκαέξι του χρόνια γίνεται βασιλιάς της Καστίλης και της Αραγονίας. Ο Κάρολος επισκέπτεται για πρώτη φορά τη μητέρα του έπειτα από δώδεκα χρόνια. Παρά την επανασύνδεση μητέρας και γιου, τίποτα δεν αλλάζει στη ζωή της Ιωάννας. Το 1525 ο Κάρολος παίρνει την αδερφή του Κατερίνα, για να την παντρέψει με τον Πορτογάλο εξάδελφό τους. Η Ιωάννα πέφτει σε κατάθλιψη και μένει στο κρεβάτι. Δεν ντυνόταν όπως άρμοζε σε μια βασίλισσα, φορούσε τα ρούχα των μοναχών, δεν έτρωγε και αρνούνταν να πάει στην εκκλησία. Παρόλο που η κατάσταση της ανησυχούσε τον Κάρολο, ο ίδιος δεν χαλάρωσε τα μέτρα περιορισμού της. Της επιτρεπόταν μόνο να επισκέπτεται το γειτονικό μοναστήρι και τον τάφο του Φιλίππου και πολλές φορές ούτε καν αυτό. Υπήρχαν στιγμές που η Ιωάννα ήθελε να φύγει από το παλάτι, αλλά της έλεγαν πως είναι επικίνδυνο, μιας και είχε ξεσπάσει επιδημία πανούκλας στην πόλη. Για να την πείσουν, πραγματοποιούσαν καθημερινά
ψεύτικες πομπές κηδείας έξω από το παράθυρό της. Ο σκοπός του περιορισμού της ήταν η με κάθε θυσία απομόνωσή της από το βασίλειο και τους υπηκόους της. Το 1520 ξεσπά εξέγερση εναντίον του Καρόλου. Η ελίτ της Καστίλης δεν συμπαθούσε τον μεγαλωμένο στη Φλάνδρα «ξένο» γιο της Ιωάννας. Η αντιπάθεια αυτή, σε συνδυασμό με τον αυταρχισμό του, την υψηλή φορολογία που τους είχε επιβάλει και τους τίτλους γης που έδωσε σε Φλαμανδούς ευγενείς και κληρικούς, οδήγησαν στην «Επανάσταση των Κομμουνέρος». Οι επαναστάτες υποστηρίζουν την Ιωάννα ως νόμιμη βασίλισσα, την απελευθερώνουν από την Τορδεσίγιας και προσπάθησαν να αποκαταστήσουν την εικόνα της. Στη συνέχεια, της ζητούν να υπογράψει μία δήλωση κατά του Καρόλου. Η Ιωάννα αρνείται, απαντώντας πως «κανείς δεν θα με φέρει ενάντια στον γιο μου, γιατί ό,τι έχω του ανήκει». Οι επαναστάτες αλλάζουν στάση και αρχίζουν να διαδίδουν πως τελικά η Ιωάννα είναι όντως ψυχολογικά ασταθής. Ισχυρίζονται ότι είχε κυριευτεί από πνεύματα, επιστρατεύουν παπάδες για να την εξορκίσουν και οργανώνουν λιτανείες στο όνομά της σε διάφορες πόλεις. To 1521 o Κάρολος καταπνίγει την επανάσταση και διατάσσει να κλειστεί και πάλι η μητέρα του στην Τορδεσίγιας. Η Ιωάννα μένει κλεισμένη στο κάστρο μέχρι το τέλος της ζωής της. Πεθαίνει στις 12 Απριλίου 1555, Μεγάλη Παρασκευή, χωρίς να εξομολογηθεί. Παρέμεινε απομονωμένη στην Τορδεσίγιας για σαράντα έξι χρόνια, από το 1509 ως το 1555, χωρίς ποτέ να χάσει τον τίτλο της βασίλισσας, αλλά και χωρίς ποτέ να κυβερνήσει. Και τα έξι παιδιά της έγιναν βασιλείς και βασίλισσες. Το 1574 ο εγγονός της, Φίλιππος ο Β΄, μεταφέρει το σώμα της Ιωάννας στο Βασιλικό Παρεκκλήσι της Γρανάδας (Capilla Real) και το ενταφιάζει δίπλα σε αυτό του συζύγου της, Φιλίππου, της μητέρας της Ισαβέλλας, του πατέρα της Φερδινάνδου και του μικρού ανιψιού της Μιγκέλ. Τον 19ο αιώνα η ιστορία της έγινε γνωστή εξαιτίας του κινήματος του Ρομαντισμού. Το 1877 ο Ισπανός ζωγράφος Φρανθίσκο Πραδίγια ζωγραφίζει την Ιωάννα να στέκεται πάνω από το φέρετρο του Φιλίππου, σε μία στάση της πομπής, στον δρόμο για τη Γρανάδα. Ο πίνακας, μεγέθους 340 επί 500 εκατοστά, τιτλοφορείται Doña Juana
la Loca, ξεχωρίζει στην Εθνική Έκθεση Καλών Τεχνών της Μαδρίτης το 1878 και ο Πραδίγια κερδίζει διεθνή αναγνώριση. Σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο Πράδο. Το ερώτημα στις μέρες μας παραμένει: ποια ήταν τελικά η Ιωάννα της Καστίλης; Μία ψυχολογικά ασταθής γυναίκα, που δεν κατάφερε να διαχειριστεί το πένθος της απώλειας του συζύγου της, ή ένα θύμα της ίδιας της της οικογένειας και της δίψας τους για εξουσία; ε. δ. Ιανουάριος 2018
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΊΑ Aram, Bethany. Juana the Mad: Sovereignty and Dynasty in Renaissance Europe. Baltimore: The Johns Hopkins University Press, 2005.
Fox, Julia. Sister Queens. The Noble, Tragic Lives of Katherine of Aragon
and Juana, Queen of Castile. New York: Ballantine Books, 2012. Gomez, Maria A., Santiago Juan-Navarro, Phyllis Zatlin. Juana of Castile: History and Myth of the Mad Queen. Lewisburg, PA: Brucknell University Press, 2008.
Jansen, Sharon. The Monstrous Regiment of Women: Female Rulers in Early Modern Europe. New York: Palgrave Macmillan, 2002.
Kamen, Henry. Empire: How Spain Became a World Power 1492-1763. New York: Harper Collins, 2003.
____________. Philip of Spain. Yale University Press, 1997.
ΤΡΑΣΤΑΜΑΡΑΣ
ΙΩΑΝΝΗΣ Β΄ ΤΗΣ ΑΡΑΓΩΝΙΑΣ
ΙΩΑΝΝΑ ΕΝΡΙΚΕΖ
[1398-1479]
[1425-1468]
ΙΩΑΝΝΗΣ Β΄ ΤΗΣ ΚΑΣΤΙΛΗΣ
ΙΣΑΒΕΛΛΑ ΤΗΣ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑΣ
[1405-1454]
[1428-1496]
ΦΕΡΔΙΝΑΝΔΟΣ Β΄ ΤΗΣ ΑΡΑΓΩΝΙΑΣ
ΙΣΑΒΕΛΛΑ Α΄ ΤΗΣ ΚΑΣΤΙΛΗΣ
[1452-1516]
[1451-1504]
ΙΣΑΒΕΛΛΑ ΤΗΣ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑΣ [1470-1498]
ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΑΣΤΟΥΡΙΑΣ [1478-1497]
ΙΩΑΝΝΑ ΤΗΣ ΚΑΣΤΙΛΗΣ (Η ΤΡΕΛΗ) [1479-1555]
ΜΑΡΙΑ ΤΗΣ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑΣ [1482-1517]
ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ [1485-1536]
ΑΨΒΟΥΡΓΟΙ
ΜΑΞΙΜΙΛΙΑΝΟΣ Α΄ [1459-1519]
ΜΑΡΙΑ ΤΗΣ ΒΟΥΡΓΟΥΝΔΙΑΣ [1457-1482]
ΦΙΛΙΠΠΟΣ Α΄ (Ο ΩΡΑΙΟΣ) [1478-1506]
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΙΑΣ [1480-1530]
ΕΛΕΟΝΩΡΑ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΙΑΣ [1498-1558]
ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΙΝΤΟΣ [1500-1558]
ΙΣΑΒΕΛΛΑ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΙΑΣ [1501-1526]
ΦΕΡΔΙΝΑΝΔΟΣ Α΄ [1503-1564]
ΜΑΡΙΑ ΤΗΣ ΟΥΓΓΑΡΙΑΣ [1505-1558]
ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΙΑΣ & ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑΣ [1507-1578]
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΩΝ
ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΑΔΑΜΑΝΤΙΔΗΣ Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Κ.Θ.Β.Ε. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια κίνησης με τον Νικολάι Κάρποφ και σεμινάρια φωνητικού αυτοσχεδιασμού με τη Σαββίνα Γιαννάτου. Σπουδαστής του τμήματος Έρευνας και Επεξεργασίας της Φωνής του Σπύρου Σακκά (Κ.Θ.Β.Ε.). Ιδρυτικό μέλος της «Εταιρείας Θεάτρου Θέση», του συγκροτήματος «Save The Rat» και δημιουργός του μουσικού project The Quiet. Παίζει πιάνο, κιθάρα, μπάσο και drums. Ασχολείται επαγγελματικά με τη σύνθεση, την ενορχήστρωση και τη μουσική παραγωγή από το 2006. Έχει συνθέσει τη μουσική για παραστάσεις του Κ.Θ.Β.Ε., την Παιδική Σκηνή Θεσσαλονίκης, το Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ., τη Δραματική Σχολή του Κ.Θ.Β.Ε., την ομάδα «βαίμεν» και για ταινίες μικρού μήκους. Έχει συνεργαστεί ως ηθοποιός με το Κ.Θ.Β.Ε., το Τμήμα Θεάτρου, το «Νέο Θέατρο Θεσσαλονίκης», το «Θέατρο Πόρτα» και με τις θεατρικές ομάδες «Εταιρεία Θεάτρου Θέση», «09», «Kunst» και «Σώμα ως» και με σκηνοθέτες τους: Γεωργία Μαυραγάνη, Γιάννη Καλαβριανό, Γιάννη Ρήγα, Ταξιάρχη Χάνο, Ισίδωρο Σιδέρη, Έρση Βασιλικιώτη, Αναστασία Κουμίδου, Τατιάνα Μύρκου, Κώστα Γεράρδο, Μιχάλη Σιώνα, Ειρήνη Καλογηρά, Νίκο Βουδούρη, Αλέξανδρο Πανταζούδη, Ειρήνη Αμπουμόγλι, Δήμητρα Τσάκου, Δημήτρη Ράπτη και Χάρη Παπαδόπουλο. Έχει λάβει μέρος στις ταινίες: Όχθες του Πάνου Καρκανεβάτου, Revolt της Ίριδας Κατσούλα και In Silence του Τάσου Γιαπουτζή. Τα τελευταία χρόνια δραστηριοποιείται στον χώρο της hip hop παραγωγής ως Inner.D.
ΑΛΕΚΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε ηλεκτρονικά και κινηματογράφο. Εργάστηκε για πολλά χρόνια στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Ως διευθυντής φωτογραφίας έχει συνεργαστεί σε ταινίες μεγάλου και μικρού μήκους, σε τηλεοπτικές σειρές και σε πολλές ενημερωτικές και ψυχαγωγικές εκπομπές και ντοκιμαντέρ. Ως σχεδιαστής φωτισμών από το 1993 έχει συνεργαστεί σε περισσότερες από 500 θεατρικές παραγωγές, σε παραστάσεις στο Εθνικό Θέατρο, τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, το Κ.Θ.Β.Ε., τη Λυρική Σκηνή, τα Μέγαρα Μουσικής Αθηνών και Θεσσαλονίκης, το Θέατρο Τέχνης και κεντρικές ιδιωτικές σκηνές της Αθήνας. Επίσης έχει πολλές συμμετοχές στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, όπως και στη μεταφορά παραστάσεων που έχει σχεδιάσει φωτιστικά σε Φεστιβάλ στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, της Λατινικής Αμερικής, τον Καναδά κ.α. Τον Μάιο του 2017 συνεργάστηκε με την Κρατική Όπερα των Βρυξελλών «La Monnaie» στην Aida του Verdi. Έχει συνεργαστεί με τους περισσοτέρους Έλληνες σκηνοθέτες και χορογράφους. Έχει βραβευτεί πολλές φορές.
ΕΛΙΝΑ ΓΙΟΥΝΑΝΛΗ Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Φωτογραφίας και Οπτικοακουστικών Μέσων του Τ.Ε.Ι. Αθηνών και έχει παρακολουθήσει μαθήματα στη σχολή «75» στις Βρυξέλλες. Από το 2003 εργάζεται ως επαγγελματίας φωτογράφος με εξειδίκευση στη φωτογραφία θεάτρου, χορού και το καλλιτεχνικό πορτρέτο. Συνεργάζεται με το Εθνικό Θέατρο, το «Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας», το Θέατρο «Άλφα.Ιδέα», τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση και με σκηνοθέτες όπως οι: Στάθης Λιβαθινός, Γιάννης Καλαβριανός, Γιάννης Μόσχος, Γιολάντα Μαρκοπούλου, Κατερίνα Μπερδέκα κ.ά., με αρκετές ομάδες των παραστατικών τεχνών και με πολιτιστικά έντυπα. Οι φωτογραφίες της έχουν παρουσιαστεί και δημοσιευτεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΛΑΣΤΡΑΣ Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Ξεκίνησε τις θεατρικές του σπουδές από τη Δραματική Σχολή του Κ.Θ.Β.Ε. Συνέχισε στο U.S.I.U. του San Diego στις Η.Π.Α. και το Mountview Theatre School στο Λονδίνο. Παρακολούθησε το Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Musical Theatre στη Royal Academy of Music του Λονδίνου. Έχει τιμηθεί με το «Sir Ralph Richardson Award». Είναι απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Α.Π.Θ. Έχει συνεργαστεί με τα θέατρα: Εθνικό Θέατρο, Κ.Θ.Β.Ε., Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και Θεσσαλονίκης, Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», «Θέατρο του Νέου Κόσμου», «Θέατρο του Νότου», «Θέατρο Τέχνης», Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και με τους σκηνοθέτες: Γιάννη Χουβαρδά, Θωμά Μοσχόπουλο, Bob Wilson, Γιάννη Μόσχο, Γιάννη Καλαβριανό, Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, Νίκο Μαστοράκη, Βασίλη Παπαβασιλείου, Νικαίτη Κοντούρη, Νίκο Χουρμουζιάδη, Νικηφόρο Παπανδρέου, Νίκο Αρμάο, Νίκο Χατζόπουλο, Ακύλλα Καραζήση κ.ά. Έχει επίσης συνεργαστεί σε παραστάσεις στα θέατρα: Deutsches Theater Berlin, Piccolo Teatro, Teatro Olimpico της Vicenza, Τhe Globe, Sadler’s Wells, Theatre Royal-Drury Lane, Riverside Studios του Λονδίνου, Sarajevo Winter Festival, Spazio Teatro NO’HMA Milan, Kunstfestspiele Herrenhausen Hannover, Φεστιβάλ Εδιμβούργου κ.α. Στον κινηματογράφο συνεργάστηκε με τους Πάνο Καρκανεβάτο, Αρσένη Πολυμενόπουλο, Τάσο Ψαρρά, Στηβ Κρικρή και στην τηλεόραση σε σειρές της ΝΕΤ, του Channel 4 και του BBC.
ΕΛΕΝΗ ΔΡΙΒΑ Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη. Ξεκίνησε τις σπουδές της ως ιστορικός στο Hunter College, CUNY, αποκτώντας Bachelor of Arts και συνέχισε κάνοντας
μεταπτυχιακές σπουδές στο St. John’s University of New York, όπου και απέκτησε Master of Arts. Είναι υποψήφια διδάκτωρ στο Ιστορικό Τμήμα του St. John’s University of New York. Από το 2004 είναι μέλος του Κέντρου Ελληνικού Πολιτισμού (ΚΕΠ) Νέας Υόρκης και το 2013 απέκτησε τη θέση της Υπεύθυνης Θεάτρου. Έχει επιμεληθεί τις παραστάσεις: Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης, Κατάδικος μου, Interview, Γιοι και κόρες και Κατσαρίδα. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια συγγραφής θεατρικού έργου στο Primary Stages στη ΝΥ, γράφοντας αγγλόφωνα κείμενα βασισμένα σε προφορικές ιστορίες των Ελλήνων των ΗΠΑ. Έχει μεταφράσει στα αγγλικά τα θεατρικά έργα Γιοι και κόρες και Θέλω μια χώρα. Έχει εργαστεί ως ιστορικός σύμβουλος στο βραβευμένο ντοκιμαντέρ Beneath the Olive Tree και την ταινία Cliffs of Freedom. Είναι μέλος των American Historical Association, Modern Greek Studies Association, Oral History Association, St. John’s Oral History Project και American Literary Translation Association.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΘΕΡΙΑΝΟΥ Γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος της Σχολής Αρχιτεκτόνων του Ε.Μ.Π. και από το 2009 εργάζεται ως ελεύθερος επαγγελματίας αρχιτέκτονας και σκηνογράφος. Έχει εργαστεί ως σκηνογράφος στην Εθνική Λυρική Σκηνή, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το Κ.Θ.Β.Ε., το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και σε πολλές ιδιωτικές θεατρικές σκηνές. Τα τελευταία χρόνια είναι σταθερός συνεργάτης του «Θεάτρου Πόρτα». Έχει σχεδιάσει τα σκηνικά για δύο ταινίες μικρού μήκους του Αριστοτέλη Μαραγκού και έχει εργαστεί ως βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου σε αρκετές παραστάσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, καθώς και στις Τελετές Έναρξης και Λήξης των Special Olympics 2011 στην Αθήνα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΑΒΡΙΑΝΟΣ Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1974. Είναι απόφοιτος της Ιατρικής Σχολής και του Τμήματος Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ., υποψήφιος διδάκτωρ του ίδιου Τμήματος και εκ των ιδρυτών της «Εταιρείας Θεάτρου Sforaris». Έχει εργαστεί ως γιατρός, ως ηθοποιός για έξι χρόνια στην Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» στη Θεσσαλονίκη, ως βοηθός του Βασίλη Παπαβασιλείου και του Γιάννη Μόσχου και έχει σκηνοθετήσει τις παραστάσεις: Ανεμοδαρμένα Ύψη (Κ.Θ.Β.Ε., 2017), Phone Home (τριεθνής συμπαραγωγή με τα Pathos Munchen και Upstart Theatre London, «Θέατρο Σφενδόνη», 2016), Η τάξη μας (Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου,
Φεστιβάλ Αθηνών 2016), Η Τσερλίνε και το σπίτι των κυνηγών («Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας»), Who wants to be agreeable? / The Lost Ring, (Deutsches Theater Berlin), Αβελάρδος και Ελοΐζα (Φεστιβάλ Αθηνών 2014, «Θέατρο του Νέου Κόσμου»), David’s Formidable Speech on Europe (Deutsches Theater BerlinAutorentheatertage, Kunstfestspiele Herrenhausen Hannover), Γιοι και κόρες, μια παράσταση για την αναζήτηση της ευτυχίας (Φεστιβάλ Αθηνών 2012, Bios, «Θέατρο του Νέου Κόσμου», Sarajevo Winter Festival-Βοσνία/Ερζεγοβίνη, Ουντίνε, Λευκωσία, Centro Dramático Nacional-Μαδρίτη), Άουστρας ή η αγριάδα (Εθνικό Θέατρο, Θησείον, Theater Tri-bühne-Στουτγκάρδη, Piccolo Teatro-Μιλάνο, Heidelberger Stückemarkt), Παραλογές ή Μικρές καθημερινές τραγωδίες (Φεστιβάλ Αθηνών 2010, Bios, «Θέατρο Πορεία», Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης), Μήδειας Υλικό (Θέατρο Κλειώ-Θεσσαλονίκη, Χοροροές), Ποιος είναι δίπλα μου; (Θέατρο Αμαλία-Θεσσαλονίκη), Πρακτόρισσες («Θέατρο του Ήλιου»), Πάσχα ( Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης), Εγώ είμαι το Θείο βρέφος! («Θέατρο του Νέου Κόσμου»). Το κείμενό του, Αβελάρδος και Ελοΐζα, έχει μεταφραστεί στα γερμανικά και τα ιταλικά. Το Γιοι και κόρες έχει μεταφραστεί στα αγγλικά, ιταλικά, γερμανικά, ισπανικά και τα βοσνιακά και τιμήθηκε με το «Βραβείο Κουν Καλύτερου Θεατρικού Έργου 2013-2014», το «International Prize Il Teatro Nudo, di Teresa Pomodoro», Milan 2014-2015, και το «Βραβείο Νίκος Ζακόπουλος 2013-2014».
ΦΙΛΑΡΕΤΗ ΚΟΜΝΗΝΟΥ Μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. και τη Δραματική Σχολή του Κ.Θ.Β.Ε., απ’ όπου αποφοίτησε με άριστα. Για δεκατρία χρόνια συνεργάστηκε με το Κ.Θ.Β.Ε., ερμηνεύοντας ρόλους του κλασικού ρεπερτορίου και του αρχαίου δράματος. Ενδεικτικά αναφέρονται: «Ηλέκτρα», «Ανδρομάχη» «Ερωφίλη», «Πενθεσίλεια». Το 1996 έρχεται στην Αθήνα και συνεργάζεται με το Εθνικό Θέατρο, ερμηνεύοντας ρόλους όπως: « Έντα Γκάμπλερ», «Φαίδρα», Μάγκυ στη Λυσσασμένη Γάτα, Νίνα στο Τρίτο Στεφάνι. Συνεργάστηκε με πολλούς σκηνοθέτες μεταξύ των οποίων: Γιώργος Σεβαστίκογλου, Ανδρέας Βουτσινάς, Γιάννης Χουβαρδάς, Θωμάς Μοσχόπουλος, Σταμάτης Φασουλής, Κατερίνα Ευαγγελάτου. Πρωταγωνίστησε στις τηλεοπτικές σειρές: Αθήνα-Θεσσαλονίκη, Η ζωή μας μια βόλτα, Μάγισσες της Σμύρνης, Ματωμένα χώματα. Από το 2008 διδάσκει ως Επίκουρη Καθηγήτρια στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. Έχει βραβευτεί με το θεατρικό βραβείο «Μαρίκα Κοτοπούλη» και έχει λάβει μέρος σε παγκόσμιο συνέδριο για το αρχαίο δράμα στο Μεξικό. Έχει κάνει περιοδείες με θεατρικές παραστάσεις στην Αυστραλία, το Μεξικό, την Ταΐβάν, το Βέλγιο και την Πολωνία.
ΖΩΗ ΜΟΥΣΧΗ Γεννήθηκε το 1980 στην Πάτρα. Έχει σπουδάσει στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. και το Central School of Speech and Drama (MA Advanced Theatre Practice/Creative Producing strand), University College London. Έχει εργαστεί ως βοηθός σκηνοθέτη και παραγωγής στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας στις παραστάσεις: Όρνιθες, ΟιδίπουςΑντι-Οιδίπους, Η σονάτα του Σεληνόφωτος, Η Όπερα της Πεντάρας, Dom Juan, ως υπεύθυνη θεάτρου και παραγωγών στο «Θέατρο Λαμπέτη» και στην οργάνωση περιοδειών με την «Εταιρία 5η Εποχή» και τον Θέμη Μουμουλίδη. Έχει συνεργαστεί με την Εταιρία Πολιτιστική Παρέμβαση στην οργάνωση συναυλιών και περιοδειών μουσικών σχημάτων και με τις Εταιρίες Λυκόφως και Highway Productions στην οργάνωση θεατρικών παραγωγών. Έχει εργαστεί στην οργάνωση παραγωγής και περιοδειών της Εταιρίας «Ελληνική Θεαμάτων» στις θεατρικές παραστάσεις: Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης, Mazoo and the Zoo, Η Στρίγγλα που έγινε αρνάκι, Tomorrow in a Year (Hotel Pro Forma), The Three Penny Opera (Bob Wilson - Berliner Ensemble). Από το 2010 εργάζεται στο Εθνικό Θέατρο ως Υπεύθυνη Παραγωγής και περιοδειών. Παραστάσεις: Πλατόνοφ, Παραμύθι χωρίς όνομα, Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου, Πυρκαγιές, Οδύσσεια (Bob Wilson-σε συμπαραγωγή με το Piccolo Teatro di Milano), Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα, Δεκαήμερο, Κρίμα που είναι πόρνη, Ο Σιμιγδαλένιος, Ο βίος του Γαλιλαίου, Μάγκντα Γκαίμπελς, Δαμάζοντας τα κύματα, Ξένοι, Οιδίπους Τύραννος (σε συμπαραγωγή με το Vakhtangov Theatre της Μόσχας), Άνεμος, Οπερέττα, Ειρήνη κ.ά.
ΑΛΕΞΙΑ ΜΠΕΖΙΚΗ Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1981. Αποφοίτησε από το Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. (κατεύθυνση Υποκριτικής) το 2004. Από το 2004 έως το 2006 έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στον σύγχρονο χορό και το σωματικό θέατρο στη Βέρνη της Ελβετίας. Είναι μέλος της «Εταιρείας Θεάτρου Sforaris» και ιδρυτικό μέλος της Default company. Έχει λάβει μέρος στις παραστάσεις: Phone home, Γιοι και κόρες, μια παράσταση για την αναζήτηση της ευτυχίας (και χορογράφος), Παραλογές ή μικρές καθημερινές τραγωδίες, Πρακτόρισσες, Εγώ είμαι το θείο βρέφος 2 σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού, Lady Day σε σκηνοθεσία Αλέξη Τσάφα, Μυστικοί αρραβώνες σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη, Ορέστεια σε σκηνοθεσία Λουκά Θάνου, Ως το τέλος σε σκηνοθεσία Χρήστου Θεοδωρίδη, Ηλέκτρα Αυτουργός της Σοφίας Σπυράτου, Parking της Λίας Τσολάκη, Under cinderella’s skirt της Στέλλας
Ζάννου, About life and death του Thomas Mettler και Smack της ομάδας «Πρόσχημα». Έχει συνδημιουργήσει και συμμετάσχει στις παραστάσεις της Default company On the blink, On the run, Ιστορίες καιρού στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και Το παιδί και τα μάγια στο «Θέατρο Πόρτα». Έχει επίσης χορογραφήσει και επιμεληθεί της κίνησης στις παραστάσεις Ανεμοδαρμένα ύψη στο Κ.Θ.Β.Ε., Η τάξη μας στον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου και Η Τσερλίνε και το σπίτι των κυνηγών στο «Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας», σε σκηνοθεσίες Γιάννη Καλαβριανού.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΜΠΟΖΟΠΟΥΛΟΥ Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Αποφοίτησε από το Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. το 2004 και έκτοτε έχει εργαστεί ως ηθοποιός στο θέατρο και την τηλεόραση και ως θεατροπαιδαγωγός σε σχολεία, δήμους και ιδιωτικούς φορείς. Είναι ιδρυτικό μέλος της «Εταιρείας Θεάτρου Sforaris».
ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΝΤΑΟΥΝΤΑΚΗ Γεννήθηκε στα Χανιά και σπούδασε στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, την DAMU (Πράγα) και είναι τελειόφοιτος του Δ.ΙΕΚ Γαλατσίου, Τεχνικός Ενδύματος και Υποδήματος-Fashion Design. Έχει εργασθεί ως ενδυματολόγος-σκηνογράφος στο θέατρο και τον κινηματογράφο σε ταινίες μικρού μήκους, ενώ, παράλληλα, έχει συνεργασθεί ως βοηθός ενδυματολόγου-σκηνογράφου, μεταξύ άλλων με την Ιωάννα Τσάμη, τον Κωνσταντίνο Ζαμάνη και τη Χριστίνα Κάλμπαρη, για παραγωγές του «Θεάτρου Τέχνης», του Εθνικού Θεάτρου και του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΣΤΕΦΗ ΠΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ Γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1982 και από μικρή ηλικία ασχολήθηκε με το θέατρο και τον χορό. Αποφοίτησε το 2005 από το Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έζησε και εργάστηκε ως ηθοποιός στη Θεσσαλονίκη μέχρι το 2007. Από τότε ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έχει δουλέψει στην τηλεόραση και το θέατρο. Έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με τους Γιάννη Μόσχο και Τατιάνα Λύγαρη, ενώ υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ομάδας «Patari project». Τα τελευταία χρόνια συνεργάζεται με τον Γιάννη Καλαβριανό και την «Εταιρεία Θεάτρου Sforaris».
ΠΑΤΡΟΚΛΟΣ ΣΚΑΦΙΔΑΣ Γεννήθηκε στην Κοζάνη, όπου έγινε μάρτυρας της φωτογραφικής
δημιουργίας στον σκοτεινό θάλαμο του πάτερα του. Άρχισε να φωτογραφίζει
σε μικρή ηλικία και ασχολείται επαγγελματικά με τη φωτογραφία από το 1993. Δούλεψε ανά την Ελλάδα φωτογραφίζοντας εκδηλώσεις, παραστάσεις και διαφημιστικές καμπάνιες. Έζησε στη Θεσσαλονίκη και το Μόναχο, όπου
και συνεργάστηκε με καλλιτέχνες, οργανισμούς και εταιρείες. Επέστρεψε
στην Αθήνα το 2012 και φωτογραφίζει και κινηματογραφεί θέατρο, χορό και τα προσωπικά του project. Έχει εκθέσει τις φωτογραφίες του αρκετές φορές και η δουλειά του έχει δημοσιευτεί επανειλημμένα σε ελληνικές και διεθνείς εκδόσεις.
ΕΦΗ ΣΤΑΜΟΥΛΗ Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Κ.Θ.Β.Ε. και το Τμήμα Γαλλικής Φιλολογίας του Α.Π.Θ. Ιδρυτικό μέλος της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης», όπου έχει ερμηνεύσει, από το 1979 ως σήμερα, δεκάδες ρόλους του κλασικού, νεότερου και σύγχρονου ρεπερτορίου, συμμετέχοντας σε πάνω από εκατό παραστάσεις. Τα τρία τελευταία χρόνια συνεργάστηκε με το Κ.Θ.Β.Ε. (Σωτηρία με λένε, Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας, Ανεμοδαρμένα ύψη). Έχει συνεργαστεί με πολλούς σκηνοθέτες, ανάμεσα στους οποίους οι: Νίκος Χουρμουζιάδης, Κόλιν Χάρρις, Νίκος Αρμάος, Έρση Βασιλικιώτη, Πέπη Οικονομοπούλου, Γλυκερία Καλαϊτζή, Πέτρος Ζηβανός, Νικ Φιλίππου, Ανδρέας Βουτσινάς, Νίκος Χατζηπαπάς, Σωτήρης Χατζάκης, Γιάννης Μόσχος, Γιάννης Λεοντάρης, Χριστίνα Χατζηβασιλείου, Σταμάτης Φασουλής, Γιάννης Καλαβριανός. Είναι καθηγήτρια της Υποκριτικής στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ.
ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ Γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε Ηλεκτρολόγος Μηχανικός στο Ε.Μ.Π.,
μουσική (πιάνο και σύνθεση) και υποκριτική. Έχει εργαστεί ως συνθέτης στις παραστάσεις: Οπερέττα, Όρνιθες, Γκόλφω, Δεκαήμερο, Βυσσινόκηπος σε
σκηνοθεσίες Ν. Καραθάνου, Ανεμοδαρμένα ύψη, Αβελάρδος και Ελοΐζα και Η
Τσερλίνε και το σπίτι των κυνηγών, σε σκηνοθεσίες του Γιάννη Καλαβριανού, Ήταν
όλοι τους παιδιά μου και Διασκεδαστικές ιστορίες περί θνητότητας, σε σκηνοθεσίες του Γιάννη Μόσχου, Τρεις Αδερφές, του Δημήτρη Τάρλοου, Αίαντας, της Σύλβιας
Λιούλιου, Ορφέας στον Άδη, της Β. Weber και στο χοροθέατρο Master and
the Man της Αμάλιας Μπένετ. Το έργο του Επικίνδυνη ηλικία παρουσιάστηκε στη Μικρή Επίδαυρο στο Φεστιβάλ Αθηνών. Έχει γράψει τη μουσική στην τελετή Αφής της Φλόγας του Μαραθωνίου, καθώς και την Όπερα Δωματίου
Μήδεια, βασισμένη στο έργο του Ευριπίδη. Ως ηθοποιός έχει συνεργαστεί με
τους Β. Παπαβασιλείου, Θ. Μοσχόπουλο, Ν. Καραθάνο, Α. Βασίλιεφ, Στ. Φασούλη, Δ. Αβδελιώδη, Δ. Μαυρίκιο, Λ. Κιτσοπούλου.
ΙΩΑΝΝΑ ΤΣΑΜΗ Γεννήθηκε το 1969 στον Πειραιά. Σπούδασε ενδυματολογία-σκηνογραφία
στη Σχολή «Motley» στο Λονδίνο. Έχει συνεργαστεί με τους Θοδωρή Αμπαζή, Μιχαήλ Μαρμαρινό, Γιώργο Κακανάκη, Νίκο Χατζόπουλο, Ακύλλα Καραζήση,
Έφη Θεοδώρου, Άρη Ρέτσο, Δημήτρη Καραντζά, Γιάννη Χουβαρδά, Σταμάτη Φασουλή,
Κωνσταντίνο
Παπαδαμάκη,
Πέρσα
Μαρκουλάκη,
Σταματοπούλου,
Ιωάννα Σεσίλ
Πορτόλου,
Αποστολία
Μικρούτσικου,
Γιώργο
Παλούμπη, Νατάσα Τριανταφύλλη, Σοφία Μαραθάκη, Μαρία Πανουργιά, Χάρη Φραγκούλη, Γιάννη Καλαβριανό, Άλμπρεχτ Χίρχε, Άλισον Τσίτυ, Μπάρμπαρα Βέμπερ, Οσκάρας Κορσουνόβας κ.ά.
ΛΥΔΙΑ ΤΣΑΤΣΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ Γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Είναι φοιτήτρια επί πτυχίω της Σχολής Εσωτερικής Αρχιτεκτονικής, Διακόσμησης και Σχεδιασμού Αντικειμένων του Τ.Ε.Ι. Αθήνας. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια θεατρικού φωτισμού και σκηνογραφίας-ενδυματολογίας. Ως ηθοποιός και σκηνογράφος έχει συμμετάσχει σε θεατρικές παραστάσεις της ερασιτεχνικής-εκπαιδευτικής ομάδας «Acting How?» και παράλληλα ασχολείται με το εικαστικό κόσμημα και τον χορό.
ΛΥΔΙΑ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ Γεννήθηκε στην Καβάλα. Μεγάλωσε και σπούδασε στη Θεσσαλονίκη.
Συνεργάστηκε με το Κ.Θ.Β.Ε., το Εθνικό Θέατρο, το Θέατρο «Αμόρε», την Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας, το Φεστιβάλ
Αθηνών και Επιδαύρου, το Φεστιβάλ Φιλίππων και Καβάλας κ.ά. Είχε την τύχη να δουλέψει με υπέροχους σκηνοθέτες, ηθοποιούς και συνεργάτες, σε έργα του σύγχρονου και κλασικού ρεπερτορίου.
ΧΟΡΗΓΟΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Ευχαριστούμε πολύ για την κάθε είδους βοήθεια, τους: Αστερόπη Λαζαρίδου, Αντώνη Σολωμού, Κωστή Παυλόπουλο, Μαρία Τσιμά, Μαρία Χατζηεμμανουήλ, Κατερίνα Παπαδημητρίου, Κωνσταντίνο Οικονόμου, Φώτη Μηλιώνη, Δαμιανό Κάρτα, Αναστασία Γεωργιάδη, Volha Faleichyk, Περικλή Θεοδωρίδη.
ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΑΤΡΟ 2018
ΦΙΛΑΡΕΤΗ ΚΟΜΝΗΝΟΥ · ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΛΑΣΤΡΑΣ ΣΤΕΦΗ ΠΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ · ΑΛΕΞΙΑ ΜΠΕΖΙΚΗ ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΑΔΑΜΑΝΤΙΔΗΣ ΚΑΙ Η ΕΦΗ ΣΤΑΜΟΥΛΗ ΣΕ VIDEO H ΛΥΔΙΑ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΘΕΑΤΡΟΥ SFORARIS