SARKOTHYMIA IRENE POULIASSI BALKAN ART GALLERY
ΞΑΝΘΗ 2017
Η
ανθρώπινη ψυχική κατάσταση περιορίζεται από την μορφή και την ύλη της σάρκας. Η φύση μας προβάλλεται σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου το σώμα εξαϋλώνεται και μένει το ον. Το ότι γνωρίζουμε την ύπαρξη αυτού του παράλληλου σύμπαντος, δεν σημαίνει ότι ξέρουμε και τι είναι. Συνεπώς δημιουργούμε μια μυθοπλασία και ένα ανθρώπινο καθρέφτισμα του μυαλού μας. Αρνούμαστε το γεγονός ότι η ύπαρξη μας βρίσκεται χαμένη και ορισμένη σε ένα σημείο “μέσα στην αδιάφορη απεραντοσύνη του σύμπαντος όπου βρέθηκε κατά τύχη” και προβάλουμε την σάρκα μας ως ένα μορφικό όριο. Από τη μονάδα στην ολότητα και από εκεί στο τοπίο, τα έργα παρουσιάζουν την ύλη να μπαίνει σε έναν φαύλο κύκλο τον οποίο η εγωκεντρική μας φύση αρνείται να δεχτεί. Λεπτές μορφές μεταμορφώνονται μέσα από τα όρια του ανθρώπινου νου και ο θεατής μένει με μια επιτάφιο, για την πραγματική υλική μας ουσία. Ένα κομμάτι του πρότζεκτ Osteotopia, ενός προσωπικού οπτικού αφηγηματικού μέσου με σκοπό να προτείνει καλλιτεχνικά την αποσύνθεση και την αφήγηση του χρόνου στο ανθρώπινο σώμα και την υλικότητα αυτού ως σύμβολα μιας υπαρξιακής ταυτότητας. Ειρήνη Πουλιάση
Η
παρούσα έκθεση, τμήμα του project Osteotopia, αποτελεί μία προσωπική μελέτη της καλλιτέχνιδος Ειρήνης Πουλιάση για την επίδραση του χρόνου στο ανθρώπινο σώμα - ως τρωτού και πεπερασμένου υπαρξιακού συμβόλου - και της προσπάθειας του ανθρώπου να αντιμετωπίσει τη σαρκική φθορά. Στη σημερινή εποχή, οι προσπάθειες να ξεφύγει το ανθρώπινο γένος από τη φθορά του σώματος, οδήγησαν στην ραγδαία ανάπτυξη των επιστημών και στην αύξηση του προσδόκιμου ζωής, θρέφοντας την απατηλή πεποίθηση ότι υπάρχει τρόπος να αγνοηθεί ο σωματικός θάνατος. Ως εκ τούτου, ο σύγχρονος άνθρωπος μεγαλώνει και ζει σε κοινωνίες που το γήρας είναι αποστροφικό και παραγκωνισμένο από το δημόσιο βίο, αποφεύγοντας τη μνήμη του θανάτου, μέσα σε ιλιγγιώδεις ρυθμούς για να λησμονεί τη θνητότητά του και το συναίσθημα πως οι ενέργειές του πιθανόν να μην έχουν απολύτως κανένα πραγματικό νόημα. Ωστόσο, αυτή η αποστροφή της σκέψης στερεί το ουσιαστικό και δημιουργικό βίωμα του χρόνου ως συνεχούς, αφού η μόνη αμετάβλητη χρονικά κατάσταση είναι αυτή του θανάτου. Συνέπεια αυτού είναι ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός να συμπεριφέρεται στον πλανήτη σαν να μην υπάρχει αύριο ή επόμενες γενιές· με κοινωνίες που ξεχνούν το παρελθόν και παραγκωνίζουν αξίες, ήθη και φρονήματα· με πολίτες που αντιμετωπίζουν προβλήματα ταυτότητας, στατικότητας και νευρώσεων, που βιάζονται να ανακαλύψουν το μέλλον τους, αντί να το δημιουργήσουν, που δεν ζουν μία ζωή άξια να αγωνιστούν και να πεθάνουν για αυτήν. Στο παραπάνω συνεχές, η συγκεκριμένη έκθεση φέρνει στο προσκήνιο σκέψεις που η σύγχρονη κοινωνία έμαθε να απωθεί, αποτελώντας ένα μέσο για να ανοίξει μια δημόσια συζήτηση αναφορικά με το αμφιλεγόμενο ζήτημα του επικείμενου θανάτου. Μέσα από την αμφίδρομη εναλλαγή του λευκού και του μαύρου, αποτυπώνονται, εκφράζονται και αναμιγνύονται η ελπίδα για τη λύτρωση και οι φόβοι για τον θάνατο και το φθαρτό του σώματος, η χαρά, η νοηματοδότηση της ζωής, βιώματα και αναμνήσεις που η ψυχή και ο νους δε μπορούν να ξεχάσουν ή να εξευγενίσουν, έγνοιες, παράπονα και πίκρες που μετουσιώνονται στη βιολογική έκφραση της υπαρξιακής μας ταυτότητας και την φθίνουν, ώστε να γίνει σαφέστερα κατανοητή η σημασία της και παραδόξως αυτό να μειώσει τον φόβο για την επερχόμενη φθορά. Έτσι, μέσα από το συγκεκριμένο καλλιτεχνικό έργο, η πραγμάτευση της φθοράς δεν καταλήγει υποχρεωτικά σε απόγνωση, αλλά αντίθετα, είναι μία αφυπνιστική εμπειρία: τα έργα «κοιτούν» τη φθορά κατάματα, την επεξεργάζονται, τις δίνουν ποικίλες μορφές και υφές, προκειμένου να την αποδεχθούν, να την κατανοήσουν και να εξοικειωθούν μαζί της, με αποτέλεσμα μέσα από αυτά τελικά να ερχόμαστε σε επαφή
με μύχιες σκέψεις μας για την ίδια την ύπαρξή μας. Τελικά, τα έργα αυτά αποτελούν ένα ταξίδι αφύπνισης αισθήσεων, αισθημάτων και αυτογνωσίας, τελικός προορισμός του οποίου είναι η αποδοχή του γεγονότος πως ο φόβος του τέλους της ζωής σχετίζεται όχι μόνο με το καθεαυτό τέλος, αλλά με το πέρασμα του χρόνου και τις κρίσιμες πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης, όπως το αυτεξούσιο. Ως εκ τούτου, η προβολή της φθοράς μπορεί να αποτελέσει έναυσμα για μία ζωή μεστή νοήματος και φροντίδας για το σήμερα και το αύριο με συγκεκριμένη στοχοθεσία, απόρριψη της αίσθησης του ανεκπλήρωτου, ανάληψης ευθύνης και κατάκτηση πνευματικής ελευθερίας. Για τον λόγο αυτό, παράδοξα βοηθά να ατενίσουμε με αισιοδοξία τη θνητότητα του βίου, καθώς μας απαλλάσσει από τον πόθο της αθανασίας. “Εξοικείωση του ανθρώπου με τον θάνατο και το φθαρτό του σώματος” Παράλληλα, η έκθεση αυτή καταδεικνύει πως η ανθρώπινη απόγνωση πηγάζει κυρίως από μια κατά πρόσωπο συνάντηση με την τρωτή, ευπαθή, παροδική, αλλά καθόλα ανατρεπτική ύπαρξή μας, «σχολιάζοντας» η ίδια τον λόγω της δημιουργίας της. Η συνειδητοποίηση της φθοράς και της θνητότητας στην οριστική και τελική της έννοια, χωρίς μεταφυσικά ή θρησκευτικά καταφύγια, κατά φαινομενικά παράδοξο τρόπο γίνεται η αιτία της διαχρονικότητας: ο μόνος αποδεδειγμένος τρόπος να γίνει κανείς αθάνατος είναι να επιλέξει τί νοηματοδοτεί την ύπαρξή του και τί στέκεται εμπόδιο σε αυτήν στο άμεσο παρόν του, δημιουργώντας ανεξίτηλες φόρμες που ξεπερνούν τη λήθη και στις οποίες θα ανατρέχουν οι επόμενες γενιές. Στο πλαίσιο αυτό, η τέχνη αποτελεί αντίδοτο στο εφήμερο της ύπαρξης και δημιουργεί αντίστοιχους κυματισμούς με μία πέτρα που πέφτει σε λίμνη: η πέτρα θα χαθεί στην άβυσσο, αλλά οι κυματισμοί που αφήνει πίσω αποτελούν εμπειρίες ζωής που σταδιακά διευρύνονται και αγγίζουν ποικίλες πτυχές του συνόλου της ανθρωπότητας. Σε κάθε άλλη περίπτωση, ό,τι δεν λαμβάνει χώρα στον υπαρκτό κόσμο, αλλά πιθανόν «συμβαίνει» σε κάποιο μεταφυσικό επέκεινα, δεν μπορεί να επιδρά πάνω μας. Έτσι, η φθορά και ο θάνατος του σώματος θα έρθει αργά ή γρήγορα. Ωστόσο, ο θάνατος της ψυχής και του πνεύματος ίσως να μην έρθει… Μπύρου Λαμπρινή, μουσειολόγος
“Τα αστέρια χιλιάδες οστά ενός σκαλισμένου νεκροταφείου/άθαφτα αχώνευτα στο χώμα το άσπρο του λευκού ουρανού“ Μικρή Άρκτος Υομ Αμονό εκδόσεις Χακο, 2016, Μπουτέμπο
Η
Ουτοπία είναι μια επίμονη φαντασίωση του ανθρώπου επί της γης και αποτελεί μοναδική άρνηση και ευτυχία ταυτόχρονα. Έχουμε το στερητικό Ου που οδηγεί τον τόπο υποχρεωτικά στον μη τόπο, στον ανύπαρκτο χώρο αλλά ταυτόχρονα εκφράζει μια απόλυτη επιθυμία για την ύπαρξη ενός υπερβατικού τόπου όπου το ου και ο τόπος είναι ένας ακατάσβεστος τόπος, μια κόλαση της Ευτυχίας. Πολλοί μελετητές θεωρώντας αυτό τον τόπο σαν μια οντολογική εστία ανήγαγαν το είναι σε εκείνο το μη τόπο του εκ πληρωτή του είναι. Αυτός ο αόρατος, μπορεί ανυπόστατος ΄χορός στην μελέτη της Ειρήνης Πουλιάση επαναεφεύρετε σαν υπόλειμμα ζωής στα οστέινα κομμάτια ενός μη λειτουργικού σκελετού. Αυτά τα οστά πρώην έσω σκελετικό σύστημα υποστήριξης της ζώσας σάρκας μετά από την καθολική μεταμόρφωση του θανάτου ξανακατοικούνται. Η οστεοτοπία προσδιορίζει την παρόρμηση του θανάτου σε σχέδιο της εσχατολογίας. Τα κατοικημένα κομμάτια της ουτοπικής παρόρμησης του θανάτου είναι χώροι περάτωσης και εκπλήρωσης. Το είναι δεν δειλιάζει, γίνεται γίνε πάνω στην μικρότητα των οστών. Σαρκοθυμία είναι η βαθύτατη επιθυμία του είναι να γίνει Γίνε.
Χάρης Κοντοσφύρης Φλώρινα 4/12/2016
2.1.2.3, Εκμαγεία γύψου, λάδι σε ξύλο, 140Χ140 εκ., 2016
Φαιά Δορά Ι / ΙΙ, γύψος και ακρυλικό χρώμα, μεταβλητές διαστάσεις (300Χ100 εκ.), 2016
π.Ε, Μικτή τεχνική, 120X80 εκ., 2016 π.Ε, μικτή τεχνική, 120Χ80 εκ., 2016
Osteothymia, μικτή τεχνική,100X60 εκ., 2016
Οστεοτοπία Ι, γύψος, aκρυλικά και λάδι καμβά, 130Χ110 εκ., 2016
Οστεοτοπία ΙΙ, γύψος, aκρυλικά και λάδι καμβά, 130Χ100 εκ., 2016
Οστεοτοπία ΙΙΙ, γύψος, aκρυλικά και λάδι καμβά, 130Χ100 εκ., 2016
Οστεοτοπία ΙV, γύψος, aκρυλικά και λάδι καμβά, 130Χ80 εκ., 2016
The Mount, εγκατάσταση, μεταβλητές διαστάσεις, 2016
The Mount series Ι, γύψος, aκρυλικά και λάδι καμβά, 40X30 εκ., 2016 The Mount series ΙΙ, γύψος, aκρυλικά και λάδι καμβά, 40X30 εκ., 2016 The Mount series ΙΙΙ, γύψος, aκρυλικά και λάδι καμβά, 40X30 εκ., 2016 The Mount series ΙV, γύψος, aκρυλικά και λάδι καμβά, 30X30 εκ., 2016 The Mount series V, γύψος, aκρυλικά και λάδι καμβά, 40X35 εκ., 2016 The Mount series VI, γύψος, aκρυλικά και λάδι καμβά, 40X35 εκ., 2016
I
II
III
IV
V
VI
Cloth I, ακουαρέλα σε χαρτί, 40X30 εκ, 2016 Cloth ΙI, ακουαρέλα σε χαρτί, 40X30 εκ, 2016 Cloth III, ακουαρέλα σε χαρτί, 40X30 εκ, 2016 Spina, ακουαρέλα σε χαρτί, 40X30 εκ, 2016
I
II
III
Η
Ειρήνη Πουλιάση γεννήθηκε το 1989 στην Αθήνα, σπούδασε στην Σχολή Καλών Τεχνών του πανεπιστημίου δυτικής Μακεδονίας με καθηγητές τους Χάρη Κοντοσφύρη και Θωμά Ζωγράφο. Η δουλειά της βρίσκεται σε πολλές ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Ατομικές εκθέσεις: 2017“Sarkothymia” Balkan art Gallery, Ξάνθη, Ελλάδα. 2016“Οστεοτοπία”, παλαιό στρατόπεδο Φλώρινας. 2014“Φαιός Άνθρωπος”, Goose Art Cafe. Επιλεγμένες εκθέσεις: 2017 T.B.A Crypt Gallery, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο (Μάρτιος ‘17) “2nd Tirana International Watercolor Biennale”, National Historical Museum,Tirana, Αλβανία (Μάρτιος ‘17) “Oblivion”, Giuseppe Mazzone Hall, curator: Mpgart, Βιτόρια, Ιταλία (Μάρτιος ‘17) 2016 “ABIO” Beton 7 Gallery, Αθήνα. “Osten Biennial of Drawing”, Osten, Σκόπια, F.Y.R.O.M. “Mini Castra”, Lokarjeva Gallerja, Κάστρα, Σλοβενία. “Rembrand name”, Lola nikolaou gallery, Θεσσαλονίκη. “Untitled 2016”,Chiostro Delle Grazie ,Βιτόρια, Ιταλία. “Ερείπια Παράθυρα”, Parthenon film festival, Parthenon, Χαλκιδική. “Periapsis project”, Cask Gallery, Λάρισα. “Πλούσια τέχνη σε φτωχούς καιρούς”, isnotgallery, Λευκωσία, Κύπρος. “F.E.K + Τέχνη”, Curator: Λουίζα Καραπιδάκη, Εθνικό τυπογραφείο, Αθήνα.
2015 “Periapsis Project”, Σχολή αρχιτεκτονικής Βόλου, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. “45 εικαστικοί/60 καλλιτέχνες”, Δίκτυο Συνύπαρξη, Αθήνα. “Periapsis project” @ Romantso, Romantso, Αθήνα. “Periapsis Project”, Lola Nikolaou Gallery, Θεσσαλονίκη. “Incubarte International Art Festival”, Galleria 9, Βαλένθια, Ισπανία. “Rembrand Name project”, Lola Nikolaou Gallery, Θεσσαλονίκη. “De-touch”, Removement, curator: Maria Vassariotou, S.A.F, Σαντορίνη. “Αξόδευτο Μαύρο”, Άσπρο χρώμα, Δη.Πε.Θε, Koζάνης. “Q-uarts”, Artis Causa Gallery, Θεσσαλονίκη. 2014 “Τόλμησα να υμνήσω”, Ευρωπαϊκό πολιτιστικό κέντρο Δελφών, Δελφοί. “Τεχνοστοχεία”, Gallery 512, Πτολεμαΐδα. “Rem-brand name”, Τεχνοχώρος Gallery, Αθήνα, Ομάδα Μακρύ Όχημα. “Εικαστική μπουγάδα”, εγκατάσταση δημόσιου χώρου, Θεσσαλονίκη, gestalter: Χάρης Κοντοσφύρης. “Rem-brand name”, Γκαλερί Λόλα Νικολάου, Θεσσαλονίκη, ομάδα Μακρύ Όχημα. “Πλήθη και Πλίνθοι”, Gallery 512, Πτολεμαΐδα. “Rem Brand Name project”, ART-ATHINA 2014, Γήπεδο Τaekwondo , Αθήνα, ομάδα Μακρύ Όχημα.
http://irenepouliassi.weebly.com/
Ιανουάριος 2017
Iωακέιμ Σγούρου 8, 67100 , Ξάνθη . Τηλ: 693 820 4566