Camiño ás presas .... temo que nun intre este ceo tan encapotado descargue toda a auga que as súas negras nubes levan . Coma se estiveran tódolos nubarróns nos meus pensamentos , empezan a caer chuzos de punta, corro cara ó bulevar á vez que abro o meu paraugas. -
É o meu paraugas favorito....... será mellor que o agarre forte.
Pero, non tiven moita sorte, foi decilo e ver coma o meu querido paragüiñas voaba cara á avenida de Rodríguez Moruelo por culpa dunha condeada ráfaga. Tentar recuperalo é misión imposible, case non podo ni velo na sua viaxe fugaz cara ó ceo, e penso- Será mellor porse a resguardo se non quero voar polo aire eu tamén,…isto non e un ventiño normal, é un furacán¡ O rematar o Bulevar, cruzando a glorieta, está a fermosa fonte dos leóns, corro cara aló sen darme nin conta que non é o mellor lugar para resguardarse da choiva e o vento, pero xa estou aquí,
Cando me dispoño a cruzar, no medio do diluvio, cara á casa,observo que, oculta ao carón da placa na que pon a data da inauguración da fonte, hai unha pequena portiña, a empurro forte e entro. Me resguardaré ata que escampe, penso Unha escaleira moi empinada baixa cara un fondo do que non adiviño a ver o final. Teño que ter coidado, é unha escaleira revirichada e non ten pasamáns Cando chego ó final, compruebo que é un lugar moi amplo e con moitas portas e corredores, pero está iluminado unhas luces da cor do día, gústame, en ningún momento sinto medo. Non vexo nin escoito a ninguén Despois dun buen rato queda e pensativa sentada na escaleira e sen saber que facer... Repito unha e outra vez- Hai alguén¡, hai alguén¡…, pero todo é silencio Comezo a camiñar por un dos corredores moi intrigada por saber que lugar era este do que ninguén me falara antes, quizás era eu a descubridora; sempre fun moi aventureira, creo que esas gañas de coñecer novas cousas eran as que facían que non tivese medo. O que si debía estar moi asustado era Terco, o meu cadelo, que ao levantarme disposta á aventurarme cara ó descoñecido dun tirón, rompeu a cadea e saiu correndo sen rumbo. Terco, Terco,.....onde vas?, espera....perderaste¡¡¡¡. Corro tras del pero é imposible, agora sei porque a miña nai decidiu porlle este nome. Bueno xa volverá, é un can de caza e ten moi bon olfato.
Moi decidida abro unha das portas que está a miña dereita e unha fríaxe glaciar fai que retroceda rápidamente. Una voz ronca dende o fondo do cuarto me invita a entrar - Por favor, pase y peche a porta. Non ve que se nos derrite o xeo?¡¡ Entro rápidamente pechando a porta .O lugar está cheo de aparellos extraños en pleno funcionamento, e todo ten unha tonalidade azulada preciosa pero non presto moita atención, o frío é tan forte que nos sinto nin os pes. ¿Pero qué sitio é este? -Señorita, este é o lugar onde se fabrica a neve, dende aquí enviámola a todas partes. Dígame señorita, ¿Quén é vostede? -Son Briana -Que nome tan bonito. Quédese un ratiño conmigo, estou desexoso de que alguén me de noticias do exterior, xa non lembro canto tempo fai da última visita Sintoo,non resisto este frío. Este lugar é precioso, pero fai tanto frío¡¡¡, imaxino que así debe de ser o Polo. E ademáis teño que voltar a casa, senón a miña familia preocuparase. -Non, que va Briana, esto é moito máis frío, pero moito, moito máis,non teñe comparación.E non se preocupe,se quisiera quedar, pode estar aquí incluso anos , e o sair se atopará con que non ha pasado nin un intre.Aquí abaixo non existe o tempo. -Ah claro...,como os pescados que temos no conxelador da miña casa. Él, ríe mi ocurrencia. -Pero non podo , outro día vendré a saudarlle , prometido -e pecho a porta ó tempo que lle digo adeus
Ya otra vez estoy en la entrada, tirito y me carrasquea la dentadura.Un buen rato froto una y otra vez las manos y los pies, no puedo ni dar un paso. Es mucho el frío que me recorre el cuerpo. Al final del corredor, veo una luz como si por una ventana entrase el sol, hacia allí me dirijo. Sentados en un banco dos rayos de sol, me miran con asombro y me invitan a sentarme al verme temblar de frío. - Os agradezco que os preocupeis por mí, a vuestro lado me siento mucho mejor, empiezo a notar vuestro calor. -¿Quién eres? me preguntan a la vez. -Me llamo Briana, estoy en casa de mis tíos pasando unos días, entre en la fuente para refugiarme del huracán, no sabía que aquí estuviese todo esto. Muy amables, me llevan por un largo pasillo y casi al final, abren una puerta azul celeste muy grande, con una gran mano de metal dorada que hace de llamador.
Me sobresalto, dando un paso hacia atrás. Una luz maravillosa me deslumbra, el calor es asfixiante, no se puede aguantar. -¿Estamos en el infierno? pregunto con los ojos muy abiertos.-me estoy derritiendo Se ríen a dúo .-¿No te gusta?, Quédate un poco y te enseñamos como hacemos el calor y como lo mandamos por todo el mundo. -Imposible, me estoy abrasando, lo siento de verdad, lo siento, habéis sido muy amables calentándome.
Otra vez me dirijo a la entrada y decido subir por la escalera, cuando oigo un ruido fuerte que me aterroriza, me acurruco en una esquina y se abre una puerta verde , desde dentro me invitan a entrar. -¿Qué es esto? pregunto con miedo -Este es el sitio donde hacemos los rayos y los truenos, ¿Te ha impresionado? -¡Si, si! el trueno me dio, un poco de miedo, debo de irme, siento molestarles he sido una estúpida entrando en su taller, ya veo que están muy ocupados. Una voz desde la puerta de enfrente me propone pasar
Dudo, pero al fin entro y se al instante que es un error.Una fuerza increíble me tira contra la pared, sin dejar moverme, me pongo a llorar sin consuelo. -No llores, no te haremos ningún daño, es la fuerza que tiene el viento, aquí es donde lo hacemos y no se si viste que se nos escapó un poco por esa ventana. Miro hacia la pared de la derecha y veo un pequeño ventanal. Pregunto torpemente.¿ Es por donde se os fue?, me arrebató mi paraguas favorito -Lo sentimos, si quieres te podemos dar a cambio un paquete de un buen viento. Es de una brisa marina, además de ser suave, tiene un rico olor duradero. - Gracias, sois muy amables pero sólo quiero volver a mi casa. ¿Escucháis como ladra un perro? .Debe de ser Boby mi perro, me estará buscando, lo he perdido al entrar aquí
Me empiezo a poner nerviosa no encuentro la salida, doy vueltas y vueltas y siempre regreso al mismo lugar, un vestíbulo amarillo con bancos verdes grandes y cuadros de preciosas cataratas. Estoy tan cansada, decido sentarme en uno de esos grandes bancos verdes. Son comodísimos, nunca lo hubiese pensado son mullidos y perfumados - ¡que bancos tan raros!, aquí todo es raro. Me duelen los pies, este lugar es enorme debe de tener kilómetros y sin saber como me entra un profundo sueño. Me despiertan unas risas que se acercan, son otros rayos de sol que alegremente vienen cantando.
Al verlos me emociono y me pongo de pie, no pude contener las lágrimas, -¿Nena, cual es tu pesar, para estar llorando con tanto desconsuelo?. Siempre los rayos de sol hablan a la vez y dicen lo mismo .Todo en este lugar es raro. Empiezo a sentir un poco de miedo. Les explico, entre sollozos, que hace mucho que entre para guarecerme de la lluvia y del viento y no se en donde estoy, que no sé por donde tengo ir para volver a la Fuente de los Leones. Como en un coro, todos responden.- ¡Estas lejísimos de La Fuente de los Leones, casi te has salido de la Ciudad¡ -Pero, que me decís, no me asustéis. Yo solo soy una niña y me da mucho miedo estar tan lejos de la casa de mis tíos. Además hace un rato, antes de dormirme escuche ladrar a mi perro Boby, me debe de estar buscando. -No llores, te ayudamos a salir pero por otra puerta, tenemos que entrar en nuestro turno de trabajo y La Fuente de los Leones está a varios kilómetros. El ascensor no funciona, tendremos que ir por la escalera de caracol, sólo es un piso más abajo y enseguida llegamos a la puerta de la primavera. Dicen atropelladamente todos a una. -Tengo mucha hambre el estomago me esta protestando,¿me podéis dar algo para comer? . Unos rayos se miraron a otros pero no dicen nada, como si eso de comer no fuese con ellos.
Ya en el bajo se despiden y me señalan una gran puerta verde Marujita donde está escrito con grandes letras “PRIMAVERA”. Me cuesta mucho esfuerzo abrirla, es una puerta pesada, yo no tengo mucha fuerza, tengo la fuerza de una niña de ocho años. -¡Precioso ¡ digo en voz alta- ¡este es un lugar precioso! . A mi lado revolotean unas mariposas de bellos colores que van y vienen como si esperasen que yo les pregunte algo. -¿Dónde estamos? , no sé en donde me encuentro. Una mariposa de colores naranjas se posa en mi hombro y me dice:- Es la Primavera. -Si, eso ya lo he visto en el letrero de la gran puerta, pero yo cuando entre en La Fuente de los Leones, era invierno y hacia mucho frío. Se miraron un poco asombradas y no sabiendo que contestar. Mientras, un moscardón grande que nos está escuchando, un poco alejado, dice gritando para que le escuchásemos todos. -Niña, tu no eres muy lista o no lo pareces. Estás en la Primavera y se va volando, haciendo mucho ruido. -Perdón, no se ponga vd., así, yo solo quiero ir me a casa.
Las flores son tan preciosas y todas de distintas familias y con colores variados, no me importaría vivir en un lugar tan maravilloso pero tengo que volver a casa de mis tíos que estarán muy preocupados Un sauce llorón que deja caer sus ramas hacia un gran lago se interesa por mí. -¿Eres tu, tal vez, la dueña de un perro pequeño que anda ladrando todo el día ?, estamos aburridos de tanto ladrido ¿ le puedes decir que se calle un poquito?. Siento alegría, si Boby esta cerca, ya no me siento sola. -¡Boby, Boby¡ grito con potencia. Le veo venir corriendo con el rabo alto y ladrando con todas sus fuerzas.Le tomo en mis brazos y le beso con fuerza ,le apretuje contra mí cuerpo y él se revuelve, para que le baje, está muy sudoroso y sobre todo se le ve muy cansado .Me acerco al lago y le doy de beber a la vez que le acaricio su fino pelito. -Ahora ya no tengo miedo estoy con Boby y él me cuidará le digo al sauce llorón, que me mira con cariño y sonríe. -Boby, descansaremos un ratito en este campo tan mullido lleno de margaritas, cuando tu quieras nos vamos a casa. No sabes el hambre que tengo, me comería ahora una hamburguesa doble. Sólo a unos metros veo una hilera de cerezos cargaditos de unas hermosas y grandes cerezas…,me voy a dar un atracón.
Después de una pequeña siesta, nos pusimos andar, yo no podía decir si íbamos en buena dirección y Boby dudaba cada vez que dábamos unos cuantos pasos, miraba aun lado y a otro para poder orientarse. Yo, supe enseguida, que estamos perdidos. La mariposa que no para de seguirnos me indica que sigamos todo en linea recta y cual será mi asombro, allí en frente a dos pasos una puerta roja que pone” VERANO” esta entre abierta. Boby entra rápidamente y yo le sigo por un campo amarillo de trigo segado, por más que andamos no se ve el fin. Una señora gruesa, con una sombrilla blanca, nos pregunta si nos vamos a bañar – Está el agua estupenda dice, no dejéis de daros un chapuzón. Una playa de arena fina con un mar tranquilo se ve al fondo. -Boby ¿Qué te parece si nos bañamos? Esta un día esplendido. Un buen rato jugamos en el agua, ya en la orilla nos tumbamos para secarnos. La arena esta llena de conchas preciosas. le llevaré a mamá y a la tia Carmina unas pocas, les van a encantar.
Volvemos al camino y como nos indican las mariposas siempre recto. A los pocos metros encontramos otra puerta se lee en un gran cartel “OTOÑO” , esta vez es plateada reluce un montón está cerrada pero tiene la llave puesta, una vuelta y entramos sin pedir permiso, no me gusta abrir puertas ajenas y estoy un poco avergonzada pero esta puerta no tiene ni timbre ni llamador. El lugar es el más grandioso de todos, unos filas de árboles gigantes de hojas amarillas que el viento las va dejando en el suelo y al andar parece una alfombra, Boby va jugando con ellas y las levanta con sus patitas. Boby ¿ te gusta,? ¿Verdad que es precioso?. Le oi decir a papá, que el otoño, es una época triste, a mí me parece la mejor; los árboles están tan dorados son muy hermosos. Ya nos falta poco Boby, creo que ya estamos cerca de casa Veo una puerta blanca que dice” IINVIERNO”. - Mira Boby esta abierta de par en par y se ve La Fuente de los Leones,! ya estamos en casa ¡ que frío hace, esta empezando a nevar.
-¡Nena! Briana, no oyes el despertador hace un buen rato que esta sonando, Boby te esta esperando en la puerta para que lo bajes a dar una vuelta por el Parque, abrígate bien, parece que empieza a nevar. -¿Todo ha sido un sueño?. ¡Sí!, lo debí de soñar. Al coger en el taquillón de la entrada la correa de Bobi , me quedo asombrada , creo que sigo soñando. Veo, sobre el pañito de terciopelo, unas maravillosas conchas. -¡ Si son las mismas conchas, que recogí en la playa para mamá y para la tía Carmina¡-. Bobi cómo le podremos contar a mamá la aventura que hemos vivido. Ahora cuando bajemos tenemos que mirar si esta la puertecita en la Fuente de los Leones.