ข้อหนึ่ง ให้พระบุตรรู้ซึ่งเป็นมา
พู่กันพาเผยความอันฉงน
ครั้งดินฟูายังคละเคล้าปะปน
ไม่มีคนว่างเปล่าดวงกลมโต
ครั้งนั้นธรรมญาณเก้าพันหกร้อยล้าน
อยู่ร่วมกันหรรษาชั้นฟูาใส
เซียนน้องพี่กับแม่อยู่เคียงกาย
จะไปไหนไปกับแม่มิห่างกัน
สุขาวดีเกษมสานต์สําราญเล่น
มังกรหยกหงส์เป็นพาหนะศรี
ไม่กลัวหนาวไม่กลัวร้อนมีเสรี
วิสุทธีไม่ประจันเช่น “หยาง” “อิน”
มีเวลาเที่ยวชมภิรมย์ทัศน์
รําคาญขัดเดินหมากดีดเพลงขิม
สุธารสผลทิพย์ท้อล้วนน่ากิน
จะเหาะบินเกือกเหยีบยเมฆทิพย์อาภรณ์
อนุตตรอมแดนศักดิ์สิทธิ์
แดนสถิตประสาธน์สรรพ์อันสงบ
จนเข้าเกณฑ์ “หนึ่งชวด”เวลาครบ
แม่กําหนดเจ็ดพุทธาอาสางาน
ปกครองโลกหมื่นแปดร้อยปีกฎ
“สองฉลู” ดินกําเนิดทุกอย่างพร้อม
ธาตุเบาใสกลายเป็นฟูาลอยโพยม
ส่วนขุ่นตมเป็นเขาธารทะเลบึง
เข้า “สามขาล” ตะวันเดือนดินฟูาร่วม
“อินหยาง” รวมอากาศธาตุเกิดสิ่งสรรพ์
คุณวิเศษเบื้องบนได้เบิกจุดทาง
ธรรมจัดวางปํจจัยเนื่องสืบต่อกัน
อนุตตรภูมิเป็นแดนอันสงบ
ชั้นภูมิภพเทวโลกยังเคลื่อนไหว
โลกียะสมมุติเทพมีหญิงชาย
สิ่งทั้งหลายมีตรงข้ามแก้ต่างกัน
ธรรมคือหลัก หลักคือธรรมพลังสร้าง
บนความว่างแต่สถิตศักดิ์สิทธิ์สูง
ธรรมกําเนิดให้เกิดหนึ่งสองเกิดจูง
สองก็ปรุงให้เกิดสามตามเป็นพรวน
ต้นกําเนิดหนึ่งกลายหลายหมื่นแสน
จนจบแดนจากไม่มีจนมีถ้วน
ความลี้ลับวิเศษเหลือเหนือกระบวน
แม้เทพไทไม่อาจถ้วนบรรยายความ
เมื่อพร้อมเพรียบมีดินฟูาสาร
แต่ยังขาดหญิงชายในโลกหล้า
จนใจแม่ซึ่งเป็นเจ้าองค์มารดา
จําสละลูกลงมาทั้งหญิงชาย
ส่งพุทธบุตรลงมาหลายคราครั้ง
ไม่ยอมยั้งอยู่พัฒนาโลกาถิ่น
จนใจแม่ให้สุราโลหิตหลอกดื่มกิน
มอบเมาสิ้นลูกพุทธา “เชิงเขาไตร”
แล้วสร้างสระน้ําใหญ่ให้ลงสระ
ขโมยเสื้อเกือกทรงถอดวางหนี
พอสร่างเมาเหลียวหาแม่ไม่เห็นมี
ทั้งเสื้อเกือกวางอยู่ดีก็หายไป
แม่รวดร้าวยินเสียงลูกระงมหา
ลูกจงอยู่พัฒนาอย่าตามหมาย
หากแม่คืนเสื้อเกือกทิพย์แก่ลูกไป
จะมีใครยอมอยู่ดูแลแดน
ลูกจงหากิ่งใบไม้คลุมร่าง
ลูกสนต่างผลาหารธารน้ําดื่ม
พุทธบุตรใจจะขาดสุดกล้ํากลืน
เมื่อไหร่คืนชั้นฟูาแม่อย่าลืม
แม่ตอบว่า “ยุคสามเกณฑ์โปรดมวลสัตว์”
แม่จะส่งสารามากอบกู้
ลูกหญิงชายร้องไห้แคลงใจอยู่
แม่จึงสู้เขียนคํามั่น “ลัญจกร”
จากนั้นพุทธบุตรก็ท่องไปในแดนโลก
เป็นผู้ปกครองสถานบ้านอาศัย
ลูกจากแม่แต่นั้นมาเหลืออาลัย
แม่เสียใจลูกเคี่ยวกรําต้องลําเค็ญ
จนบัดนี้นานนับได้หกหมื่นปี
คิดถึงลูกที่เคี่ยวกรําช้ําใจแม่
เกณฑ์กําหนดถึงกาลแล้วธรรมปรกแผ่
พุทธาแท้สามองค์ลงเก็บงาน
แม่กล่าวมาทั้งสิ้นความจริงถ้วน
หวังลูกล้วนขอรับธรรมโองการฟูา
ยึดสายทองตามทางแม่คืนกลับมา
มัวเมาพาตกทะเลทุกข์ไม่เกิดภาย
กล่าวถึงตรงนี้แม่เหลือที่จะอาดูร
จึงขอพักไว้สักครู่ใหม่จะไขความ
ข้อสอง เตือนลูกพุทธาตั้งหน้าฟํง
ให้ระวังในยุคนี้มีทุกข์ผลาญ
ถึงคราวสิ้นฟูาดินชะตากาล
แม่สงสารมิให้ลูกถูกทําลาย
หย่อนสายทองทางสว่างสร้างปํญญา
ธรรมอรรถาทั่วโลกรวมหนึ่งสาย
ศรีอาริย์ครองธรรมจักรวาลรวมศาสน์ไว้ ลงแพร่ธรรม
“เทียนหยาน”กายพระภาค “หลิงเมี่ยว”
พระศรีอาริย์รับบัญชาเทวาช่วย
ศาสน์อํานวยเทพฯร่วมเสริมปาฏิหาริย์
บนฟากฟูาแม่ไม่เหลือพุทธญาณ
ทุกเทวัญโพธิสัตว์อุบัติลง
ใหญ่ดินฟูาบัญชาแม่ใหญ่กว่านัก
ทําตามจักรุ่งเจริญคนเมินม้วย
ไม่เคยมีเช่นนี้ครั้งนี้โปรดอํานวย
บุญจรวยจรุงพบประสบกาล
บนโปรดเทพฯล่างโปรดผีกลางสาธุชน
รวมทุกคนศาสนามุ่งตรงหมาย
ถ่ายทอดความลับของสวรรค์ขั้นสุดท้าย
กุญแจทองจุดเปิดไขเห็นกายทอง
ให้ลัญจกรยืนยันครั้งจาก “หลิงซัน”
อีกจุดญาณฐานสําคัญแห่งยุคขาว
คาถาวิเศษรหัสฟูาว่าปากเปล่า
ขอเร่งเร้าพระเทพฯพรหมลงคุ้มครอง
ได้ธรรมพลันบัญชีสวรรค์ชื่อปรากฏ
บัญชีนรกชื่อขีดลบพ้นเวียนว่าย
หนึ่งจุดรู้เช้าได้ธรรมเย็นตายไม่เสียดาย
นิมิตหมายนี้ล้ําค่าพานิพพาน
ธรรมเหนือชั้นหนึ่งก้าวพ้นง่ายและใกล้
ทิ้งรูปกายได้อมตะยอดสุขี
มิใช่ลมปากหลักฐานความจริงมี
รูปกายนี้ยืนยันได้ให้เห็นจริง
ตายจะสวยหนาวแข็งร้อนไม่เหม็น
ซากให้เห็นทิ้งร่างไว้คืนกายทิพย์
สํานักธรรมเชิญวิญญาณคลายข้องจิต
มิได้บิดเบือนหลอกอ้างแต่อย่างใด
ธรรมโองการสามโลกแท้ไม่มีสอง
บรรพจารย์ก่อนสืบทอดสายทองจนวันนี้
องค์สิบแปดท่าน “กงจั่ง” รับหน้าที่
เป็นวิถีบวชอยู่บ้านบําเพ็ญธรรม
บัดนีว้ ิถีธรรมแพร่หลายในแดนดิน
สากลสิ้นสิ่งศักดิ์สิทธิ์จุติช่วย
สําแดงองค์ให้สติคนงงงวย
หรือโปรดช่วยกิจธรรมงานสามโลก
ควรใฝุใจเร่งรุดทําประโยชน์
ช่วยฟูาโปรดช่วยแพร่ธรรมช่วยอาจารย์
ธรรมอาศัยคนเป็นสื่อแผ่ไผศาล
คนต้องการพระเบื้องบนบันดาลให้
สัมพันธ์ต้องทํานองธรรมสร้างคุณไป
ทุกอย่างให้เหมาะกาลเทศะควร
จนบัดนี้ “ภาคเหนือ” เบิกธรรมนานมา
แต่จะหาเสาคานใหญ่คนจริงยาก
อีกธรรมแท้ยังไม่ปรากฏไม่แจ้งจริง
ไม่ควรพลาดโอกาสนี้อันดีงาม
ดังนั้นแม่ไว้โอวาทสิบบัญญัติ
เพื่อเร่งรัดลูกหญิงชายพร้อมใจหมาย
บําเพ็ญธรรมไม่ละทิ้งโปรดทั่วไป
ยอมน้อมใจพร่ําพูดไปได้แพร่ธรรม
ต้องตั้งมั่นปณิธานอันสุดสูง
ช่วยตนจูงผู้อื่นด้วยเป็นมุ่งมั่น
มีแต่ชื่อเข้าร่วมวงไม่เป็นงาน
จะพ้นผ่านกลับสวรรค์ยากเหลือเกิน
บ้างทําสุ่มใส่หน้ากากไปวันๆ
ยิ่งนานไปยิ่งตกต่ําถลําหนัก
บ้างทําหยุดครึ่งกลางบางชะงัก
ต้องจมปรักตกนรกหมกไม่คืน
หวังพุทธะบุตรจะรีบตื่นขึ้นเร็วไว
มุ่งตรงไปโดยตลอดสําเร็จผล
กุศลบุญแร่งแผ่ธรรมผลกลืนกลม
บัวสร้างสมพันกลีบได้ในแดนดิน
ต่อให้ลูกเป็นเทวาพุทธามาเกิด
ไม่ประเสริฐกุศลจริงยากคืนสวรรค์
รีบมานะเมื่อฟํงแม่เตือนฝากคํา
จะเสียการสร้างผลมรรคหากช้าไป
เป็นผู้นําเจ้าของสํานักภาระสูง
จะฉุดจูงหมื่นคนล่มหากตนหลง
หากใครดีมีปํญญาสักหนึ่งคน
จะเป็นผลนําเมธีมีศีลทาน
โอวาทฝากผู้นําร่วมเจ้าของสถาน
เร่งขยันขันแข็งจริงยิ่งแกร่งกว่า
ทําอย่างไรช่วยคนหลงขึ้นฝํ่งมา
เร่งศรัทธาให้ชาวโลกเกิดใจจริง
ใจสมานเหมือนปุยเมฆเหมือนสายน้ํา
จะสูงต่ําขยายหดกําหนดได้
ยึดหลักธรรมไม่คล้อยผิดผิดตามไป
โลภโกรธหลงรักเป็นกายธรรม
ตําแหน่งศักดิ์คุณาสูงพึงสังวร
ยอดสิงขรตกลงมาหมื่นวาเหว
ยิ่งบินสูงยิ่งตกหนักเป็นหลักแนว
ฉลาดแล้วกลับหลงผิดคิดอย่างไร
บําเพ็ญตนให้ “เกรงสาม” โบราณว่า
เกรงอาญาสวรรค์เกรงท่านผู้ใหญ่
เกรงอริยะท่านสอนสั่งฝากคําไข
ให้เข้าใจถ่องแท้แน่หลัก “สามเกรง”
อีก “พิจารณ์” ความคิดเก้าให้เข้าใจ
ดูอะไรพิจารณ์ดูให้รู้แน่
ทั้งฟํงเสียงให้พิจารณ์ชัดเจนแท้
พิจารณ์แน่สีหน้าตนอ่อนโยนดี
พิจารณ์สี่วางท่าทีให้นบนอบ
วาจาชอบเคารพงานหมั่นถามไถ่
ข้อที่แปดเกิดโทสะให้ละไว้
พิจารณ์ภัยโทสะลามตามทําลาย
พิจารณ์ให้ระวังความพอใจ
ประโยชน์ได้มิควรด่วนสอบสวน
ให้เคร่งครัดพิจารณ์ตนให้เหมาะควร
พิจารณ์ถ้วนปากกับใจให้ตรงกัน
ถือ “สํารวจตนสาม” ให้ไถ่ถามจิต
วันนี้มีความนึกคิดไม่ซื่อไหม
กับเพื่อนฝูงไม่ถือสัตย์ต่อผู้ใด
วันนี้เรียนรู้สิ่งใดไม่ทบทวน
อีก “สีไม่”ให้ระวังอย่าพลั้งเผลอ
ไม่มองเหม่ออนาจารอันบัดสี
ไม่ฟํงพูดเลวหยาบโลนคําไม่ดี
ไม่ข้อสี่ไม่ล่วงกายไร้จรรยา
เชื่อโอวาทเสวยสวรรค์อยู่นานเนิ่น
ลุ่มหลงเพลินตามใจตนได้นรก
เขียนคําสอนให้ลูกจําไว้หนึ่งบท
หยุดสงบสามคุณพักจักเขียนใหม่
ข้อสาม เตือนลูกรู้แจ้งแห่งญาณตน
รู้เหตุผลสัจธรรมว่างคือไม่
ไม่แต่มีกฎเดียวกันมีไม่ไซร้
ทุกสิ่งได้เกิดจากธรรมเป็นครรลอง
รูปคือว่างว่างคือรูปใช้รูปว่าง
รําลึกครั้งโลกเพิ่งสร้างยังคลุกเคล้า
ดวงกลมใหญ่ไร้กลิ่นเสียงไร้รูปเงา
จนถึงคราวธาตุคลายเคลื่อนแยกเขตแนว
ธรรมสูงสุดขยับโลกิยภูมิจึงปรากฏ
เริ่มกําหนดมืดสว่าง “อินหยาง” สอง
แยก “สามคุณ” คือฟูากลางแผ่นดินรอง
อีกจัดคล้องสี่ฤดูอยู่วนเวียน
ทั้งแบ่งดาวธาตุทั้งห้ามาประกอบ
โคจรรอบดาวทองไม้ไฟดินน้ํา
แยกอากาศธาตุต่างๆรอบห้าวัน
ห้าคูณวัน “อากาศหก” ครบหนึ่งเดือน
“เจ็ดปกครอง” คืออาทิตย์ถึงดวงจันทร์
รวมเจ็ดวันธาตุดาวอังคารเสาร์
สร้าง “โปฺยก่วย” อีกหนึ่ง “ปราสาท” รวมเป็นเก้า ช่วยให้เรารู้หลักฟูาคํานวณการณ์ แยกความกดอากาศหนักขัดหรือคล่อง
เป็นทําน้องมืดสว่างต่าง “อินหยาง”
ร้อนและเย็นหนักบาง เบา หรือเป็นกลาง
ทุกสิ่งอย่างเป็นปํจจัยกําเนิดการ
ความวิเศษอันว่างเปล่าใครเข้าถึง
ธรรมลึกซึ้งญาณสว่างดูว่างเปล่า
ไร้ปฏิภาคอินหยางลดเพิ่มหรือหนักเบา
ไร้รูปเงาแต่มิใช่ไร้อย่างคน
ไม่มีสีใช่หยุดนิ่งเคลื่อนไหวใช่ร้อนหนาว
แต่รวมเอาพลังสร้างทั้งปวงไว้
ไม่ยินยลแต่ซอนแทรกสุดกว้างไกล
ไม่แปรไปไม่อ้างอวดไม่ต่อรอง
องค์กําหนดศูนย์รวมใหญ่กระจายญาณ
เหนือเก้าชั้นสวรรค์โลกพ้นนามรูป
ไม่อาจหยั่งเก้านรกสิบขุมสุด
ธรรมมีทุกสภาวะระดับภูมิ
ดินฟูาสรรพสูญสลายไร้ธรรมหนุน
ธรรมค้ําจุนความพอดีมีจังหวะ
จําให้ชื่อ “เอกวิสุทธิ” หรือธรรม
ยิ่งพละคุณาคุ้มจักรวาล
ฟูามีธรรมฟูาโปร่งใสดาวเรียงราย
โคจรได้ลมฤดูไม่ปํ่นปุวน
ดินมีธรรมภูเขาธารไร่นาสวนฯ
ทุกอย่างล้วนเกิดแต่หนึ่งซึ่งเป็นธรรม
กายมีธรรมชีวิตคงดํารงอยู่
ใครไม่รู้ตนมีธรรมหลงเวียนว่าย
สามศาสนาแม่บัญชาใช่อื่นไกล
ถ่ายทอดเพื่อรู้ธรรมในญาณตน
“เต๋าผลทิพย์” “พุทธสริธาตุ” “ปราชญ์เรียกจิต” ญาณสถิตหลักเดียวกันเพียงชื่อต่าง หลักเดียวกันธรรมเดียวกันแต่โบราณ
พุทธาท่านถ่ายทอดใจสายเดียวกัน
รู้หลักเดียวหลักอื่นๆเป็นหมื่นรู้
พาไปสู่หมื่นพระธรรมคัมภีร์สาส์น
หยุดสืบทอดเมื่อสามพุทธาสู่นิพพาน
ไว้สถาบันศาสนาเป็นแนวทาง
สามพันปีไม่มีใครได้ประจักษ์
นิกายมากศาสนาเกิดมาใหม่
วิถีธรรมทางมุ่งตรงไม่เข้าใจ
จนเบื้องบนโปรดทั่วไปในบัดนี้
“หลงฮวา” งานชุมนุมอริยะ
ฟื้นบรรพจริยธรรมเริ่มกันใหม่
สืบวิถีความลับฟูาสามพุทไธ
โปรดเวไนยสัตว์ร่วมขึ้นเรือธรรม
อนุตตรธรรมวิเศษใครรู้แจ้ง
ผู้แสวงกราบ “กงจั่ง” ได้ธรรมแท้
ใช้กายธาตุเร่งบําเพ็ญธรรมแน่วแน่
หมื่นเห็นแท้ไม่จีรังยังแต่ธรรม
ชีวิตเช่นเมล็ดข้าวเปลือกกลางสมุทร
ลอยน้ําผุดตามกระแสทุกทิศา
หลงรูปรสลาภลืมสิ้นจิตพุทธา
หลงกามาอารมณ์เจ็ดบดบังญาณ
ทะเลกามมิเคยหลับความรักเช่นโซ่ตรวน
ลาภยศอยากเหมือนเชือกอวนคลุมใจกาย
สว่างวาบดับวูบดั่งหินเหล็กไฟ
คงบาปไว้สุขร่วงพลันเหมือน “ถันฮวา”
หลงจอมปลอมคนงมงายไหนจะแจ้ง
เหมือนมดแมลงชีวิตทุกข์เห็นสุขี
สามหมื่นหกพันวันใครอยู่ร้อยปี
ไม่คิดทีหรือเมื่อไรได้สุขจริง
เริ่มชีวิตเด็กเติบใหญ่แก่แล้วตาย
น่าเศร้าใจรสชาติหายในที่สุด
เกิดแก่เจ็บตายใครพ้นซึ่งความทุกข์
ไม่อาจหยุดชั้วพริบตาชราโรย
ไปมาเปล่าไม่ได้เอาเงินติดมือ
ที่สุดคือแหล่งสุสานวิญญาณผี
จะสูงศักดิ์รวยจนไม่พ้นคดี
ต้องใช่หนี้คนสัตว์คนเกิดวนเวียน
จากเกณฑ์ “ขาล” จนวันนี้หลายหมื่นปี
ทุกข์ทวีไม่สิ้นสุดวัฏฏสงสาร
ละร่างโน้นเข้าร่างนี้ตลอดกาล
หนุ่มบ้าน “จาง”สาวบ้าน “หลี่”เที่ยวเกิดกาย
ยิ่งเปลี่ยนไปยิ่งงมงายถลําลึก
มิได้นึกถึงพระแม่องค์สวรรค์
รวมพุทธาพระบุตรร่วมในดวงญาณ
อริยะหรือสามัญญาณเท่ากัน
คนรู้ตื่นสําเร็จได้ขึ้นสวรรค์
คนทั่วกันหลงนรกทุกข์ล้นพ้น
สิ่งศักดิ์สิทธิ์สําเร็จได้ไปจากคน
ไม่มีใครเกิดตัวตนพร้อมเป็นเซียน
หวังให้ลูกหญิงชายได้รู้จริงเท็จ
ทางสําเร็จกราบอาจารย์คืนทางต้น
ถึงเพียงนี้ “สามคุณ”เหนื่อยพักเขียนกลอน ทั้งสามพร้อมกินอิ่มหนําค่อยต่อความ
ข้อสี่ เตือนพุทธบุตรบําเพ็ญให้แข็งขัน
โลกอ้างว้างทะเลทุกข์คลื่นถาโถม
ชีวิตสั้นเหมือนแมลงชั่วยามโมง
ใครหรือพ้นยมบาลท่านเรียกตัว
สู้ตรากตรําเที่ยวผันผกจนจรดค่ํา
วันทั้งวันเหมือนวัวควายวิ่งวนปุา
ไม่กี่ปีเกิดแก่เจ็บมรณา
เหมือนน้ําค้างบนยอดหญ้าทุกอย่างไป
เพื่อผลประโยชน์แย่งชิงกระเสือกกระสน
รักลูกตนหลงเมียสวยเหมือนหลับฝํน
แท้ที่จริงชีวิตทุกข์ทรมาน
หลงพัวพันเจ็ดอารมณ์หกฉันทา
ต่อให้ลูกสร้างสมบัตินับหมื่นแสน
นาจบแดนยุ้งข้าวล้นกินแค่อิ่ม
ต่อให้มีตึกกระฟูาครองแผ่นดิน
ที่นอนจริงแปดศอกยาวแค่เตียงเดียว
ต่อให้ลูกมีเงินกองเท่าภูเขา
ไม่ยักเอาติดไปด้วยเมื่อตักษัย
ต่อให้ลูกสรวมแพรพรรณสวยเพียงไร
มีความหมายปกร้อนหนาวเท่านั้นเอง
ต่อให้ลูกกินอาหารพิสดารเหลือ
กินเลือดเนื้อชีวิตเขาเราใช้บาป
ต่อให้ลูกเล่นสําราญสุขกําซาบ
เหมือนฝํนลับผ่านหายไปใช่ร้อยปี
ต่อให้ลูกมีลูกเมียแสนประเสริฐ
ต่างกระเจิดไม่ร่วมทางในเมืองผี
อนิจจา “ปฎิกูลห้า” แห่งโลกีย์
หวังลูกนี้จะไม่มัวหลงงมงาย
โลกโลกีย์เหมือนสถานสําราญเล่น
ปูุย่ากลายเป็นลูกหลานเกี่ยวกรรมก่อน
หากสํานึกร่วมบําเพ็ญเป็นสังวร
ร่วมทางจรกลับบ้านเดิมโดยสร้างบุญ
เพียรภพนี้ครอบครัวดีสิริสุข
ผลบรรลุได้พบกันบนสวรรค์
บุญวิเศษเพิ่งเกิดมีปํจจุบัน
หลงหลับฝํนน่าเสียดายไม่รู้ตัว
คนบ้ายศยิ่งยศแล้วยังอยากบ้า
คนที่บ้าเงินล้านได้ไม่หายบ้า
เอาแต่โลภเอาแต่หลงไม่ตรึกตรา
ลืมที่มากลับมุ่งหาพญายม
รู้ญาณตนเร่งบําเพ็ญมุ่งนิพพาน
น่าสงสารคนงมงายได้นรก
ทางฟูาดินอยู่ที่ใจแยกให้ตก
โศกกําสรดชั่วกาลจิตคิดพลาดไป
ความสาหัสในนรกไม่อาจเล่า
กระจกเงาส่องความชั่วทุกอย่างเผย
หากทําดีชาติหน้าได้สุขชมเชย
แต่เสวยสุขเสร็จสิ้นต้องกลับลง
กรรมชั่วหนักมิพักให้เถียงแย้งได้
ตนทําไว้โทษอย่างไรพึงได้รับ
ภูเขามีดกระทะน้ํามันหลายประหัส
โม่เลื่อยตัดเลือดเนื้อนองหมาจ้องกิน
ตกแม่น้ําอนิจจังทั้งทุกวัย
นรกใหญ่สิบแปดขุมเศร้าสยอง
ไม่อาจเล่าถึงความทุกข์น่าขนพอง
อกสะท้อนน้ําตาพรากลงอาบทรวง
ความผิดพลาดพลั้งเกินแก้ได้สายเช่นนี้
เกิดอีกทีไร้กายคนยากกลับคืน
จงฟํงแม่บําเพ็ญธรรมตั้งใจรับ
แกร่งเช่นกับวัชราศรัทธาตรง
บรรพชนเก้าชั่วคนโอดครวญหา
ทุกเวลารอส่วนบุญพ้นเวียนว่าย
ตัวเราเองแม้พลาดลงไม่เป็นไร
ยังผลให้บรรพชนนรกครวญ
หมกนรกหกหมื่นปีทุกข์มหันต์
รอกระทั่งเกณฑ์กัปหน้าเรือธรรมใหม่
หากมีบุญทันโอกาสขึ้นเรือไป
หรือจะได้เกิดเป็นคนได้รับธรรม
จึงควรรีบฉวยโอกาสนี้ดีกว่า
ตื่นจากหลงตามแม่มาคืนทิพย์สถาน
ให้โอวาทถึงเพียงนี้สั่งพักเขียน
หยุดเขียนขาดให้ศึกษาแม่กล่าวมา
ข้อห้า เตือนบุตรพุทธาน้อมบําเพ็ญ
เข้าใจเกณฑ์เจตนาฟูาเป็นปราชญ์ได้
กัปสุดท้ายลงพร้อมสองธรรมคู่ภัย
โลกหญิงชายทุกสิ่งสรรพ์ถูกจัดวาง
อันที่จริงองค์มารดาเมตตาจิต
ใยวิปริตให้ภัยครอบแดนดินหล้า
ลูกไม่คิดคิดครั้งโบราณมิมีนา
“เหยา” “ซุ่น” “อวี”่ กษัตราสําราญธรรม
ใจคนตรงใจฟูาสงบภัยมีหรือ
ใจไม่ซื่อเล่ห์ร้ายนําภัยมหันต์
โลกใบนี้ยิ่งเลวลงสุดประมาณ
จารีตงามอริยะธรรมคนหมางเมิน
ฝึกโกงโลภเล่ห์เหี้ยมร้ายขุดหลุมพราง
สิ้นคุณสัมพันธ์จริยหลักยากกล่าวสุม
นายไร้ธรรมข้าไม่ซื่อยากปรับปรุง
พ่อลูกยุ่งขาดเมตตาขาดยําเกรง
ผัวไม่ซื่อเมียไม่สมคุณธรรมเสื่อม
เอาแต่เรื่องพี่น้องกันถืออาฆาต
เพื่อนฝูงกันไม่ไว้ใจมุ่งเชือดบาด
คุณธรรมขาดสัมพันธ์เสื่อมยากฟื้นฟู
นักวิชาพูดตามหลักมักไม่ทํา
กสิกรรมชาวนาสวนมุ่งเงินผล
กรรมกรหยาบคร้านงานเห็นแก่ตน
ตบตาคนซื้อโง่กว่าพ่อค้าทราม
สงฆ์สาวกลืมตรัยรัตน์อีกห้าศีล
แนวเดิมทิ้งเต๋าสาวกนอกรอยลู่
เรียนผิวเผินสาวกปราชญ์อวดล่วงรู้
เห็นๆอยู่มิอดได้แม่เศร้าใจ
หาดคราวนี้ไม่มีภัยลงเก็บกวาด
โลกจะขาดปราชญ์สักคนเป็นแก่นสาร
จึงแปดภัยสามลมไปอาวุทลาญ
ทั่วโลกกว้างเก้าเก้าแปดสิบเอ็ดภัย
ส่งพญามารทั้งห้ามาก่อกวน
เป็นกระบวนกลวิธีเก็บคนชั่ว
ถึงเวลาเกณฑ์ฟูาดินสิ้นกาลตัว
อีกคนชั่วสั่งสมกรรมผูกจองเวร
หกหมื่นปีกวาดล้างใหญ่ในบัดนี้
แยกเลวดีหินหรือหยกกําหนดได้
ส่องทิพย์เนตรน้ําตาเลือดแม่รินไหล
หมอกชั่วร้ายภัยคละคลุ้งกลบนภา
ทุกมุมโลกมรสุมมารทําลายพัด
โจรภัยจัดสงครามเกิดทุกหย่อมหญ้า
ท่วมกันดารโรคระบาดอีกนานา
พืชธัญญาทั่วโลกตายไม่งอกงาม
ภัยดังกล่าวแม้ทุกข์เข็ญไม่ประหลาด
สุดขยาดน้ําไฟลมกวาดล้างโลก
เจ็ดเจ็ดสี่สิบเก้าสิ้นตะวันเดือนปรกมืด
ประตูนรกเปิดปล่อยผีทวงหนีค้ น
มืดสนิทน่าพรั่นพรึงอึมครึมทั่ว
หนี้กรรมชั่วเงินชีวิตถูกทวงถาม
ลมมหันต์ล้างโลกหล้ากวาดจักรวาล
ชําระล้างทั้งสามโลกเปลี่ยนแกนกลาง
ต่อให้ลูกร่างกายแกร่งเป็นเหล็กไหล
มิพ้นภัยแม่อุบัติรอดไปได้
แม้ภัยนี้แม่กําหนดให้เป็นไป
รู้หรือไม่แม่ร้องไห้ทุกคืนวัน
มิอดใจหินหยกร่วมทําลายพร้อม
หย่อนสายทองญาณส่องเรือเที่ยวกูลเกื้อ
เหมื่นพันทางไม่พ้นได้ ไม่มีเหลือ
ทางหนึ่งเอื้อ “เอกายนมรรค” รีบขอธรรม
ด้วยนึกถึงลูกผันผกระหกหัน
เพียรส่งสาส์นเตือนลูกหนาพุทธาลูก
เกรงภัยผลาญทําลายล้างเหล่าพระบุตร
จึงสู้อุตส่าห์ขีดเขียนเพียรส่งมา
ลูกแม่เอ๋ยกตัญญูผู้เป็นปราชญ์
จงอย่าพลาดรีบขึ้นฝํ่งบําเพ็ญหมาย
ได้วถิ ีธรรมแล้วอย่าลังเลใจ
ปํญญาให้คมเหมือนดาบตัดนิวรณ์
หากยังหลงไหนจะรู้โลกสมมุติ
มองทุกจุดในโลกนี้น่าเศร้าไหม
ต่อให้ลูกสามารถสร้างแผนการใด
ถึงคราวไซร้ไม่อาจพ้นวิบัติกาล
สิบส่วนคนตายเสียเจ็ดสามส่วนทุกข์
กองกระดูกเท่าภูเขาเลือดล้นหลาม
หากยังมัวโลภหลงอยู่ผิดหลักธรรม
เก้าเก้าภัยกระหน่ําญาณหมกโลกันตร์
อยากได้พ้นภัยให้เร่งสร้างกุศล
แม่จะดลเทพฯคุ้มเจ้าสุขสนาน
ใครรู้ตื่นติดตามแม่กลับนิพพาน
ใครดื้อรั้นภัยกวาดส่งนรกคุม
ลูกทั้งหลายจงพร้อมกันมากราบส่ง
ทุกพระองค์แม่นํามาจะคืนกลับ
ถึงเพียงนี้หยุดเขียนไว้เว้นช่วงพัก
ต่อไปจักไว้คําสอนดังหยกทอง
ข้อหก เตือนพระบุตรเร่งเคาะระฆังทอง
คิดถึงลูกแม่อนาทรดั่งไฟโหม
ห่วงลูกหลงผิดไม่เชื่อแม่โน้มนํา
หนังสือแม่ลูกจับโยนไม่ใส่ใจ
คนชาชินคนดื้อด้านดัดได้ยาก
ยอมลําบากแม่สู้จากทิพย์สถาน
ลําบากแสนเพื่อยุคสามการเก็บงาน
บัญชาการทุกเทพไท้ให้ลงมา
ใช้วิธีหมื่นพันอย่างไม่เห็นผล
โลหิตปนเขียนจดหมายมาหลายครั้ง
อนุตตรแม่โศกาสะอื้นดัง
คิดดูบ้างน้ําตาแม่ดั่งฝนพรู
ร้อนใจเปล่าหรือช่างเถอะอย่าโปรดเลย
แต่ลูกเอ๋ยทิ้งไม่ลงน้ําตาไหล
จึงโลหิตเขียนบัญญัติสิบข้อไว้
เตือนเร็วไวบุตรพุทธาพ้นกักกัน
กุศลในโลกแม้นกตัญญู
ใครไม่รู้ใช่นักธรรมบําเพ็ญกล้า
หวังลูกแม่อย่าผิดกตัญญุตา
แม่สั่งมาจงทําตามอย่างเมธี
กตัญญูใยให้แม่พูดซ้ําสาม
ควรช่วยงานควรเข้าใจพระทัยแม่
จากวันนี้เร่งบําเพ็ญตัวอย่างแท้
คิดถึงแม่คิดแผ่เผื่อพี่น้องกัน
ในโลกกว้างล้วนน้องพี่รีบชูช่วย
ฝึกตนด้วยกายใจตรงจึงสอนเขา
ปลุกใจเขาเราบรรลุเขาได้ตาม
หลักธรรมให้เสริมเขามุ่งเช่นกับเรา
ใครแจ้งก่อนสอนคนหลังสู่ทางแจ้ง
คนอยู่หน้าทุ่มเทแรงช่วยคนหลัง
จะฉุดเขาต้องฉุดขึ้นถูกเส้นทาง
ช่วยทุกอย่างถึงที่สุดเป็นชัยชาญ
ช่วยหนึ่งสําเร็จหนึ่งพึงใจแม่
อย่าได้แต่ช่วยขึ้นฝํ่งแล้วตัดหาง
กาลบัดนี้คับขันยิ่งเหลือประมาณ
เร่งเสริมสร้างเปิดปลูกธรรมสร้างบุญทาน
รุดเดินหน้าเร่งปลูกไวได้ผลใหญ่
ก้าวช้าไปปลูกลงช้าไม่ตกผล
วิถีธรรมบําเพ็ญได้ทั้งมีจน
เพียงทุกคนมั่นเพียรจริงทั้งหญิงชาย
จนช่วยแรงรวยช่วยเงินร่วมงานธรรม
วิทยาทานอีกทรัพย์ด้วยรวยมรรคผล
ชาติหน้าเรืองปํญญาดีชาตินี้อุดม
เร่งมรรคผลแพร่อรรถาอย่ารีรอ
มัวลังเลหนาวเหน็บมาบําเพ็ญยาก
ใช้ปากกาช่วยฟูาได้ช่วยแพร่เขียน
ใครมีแรงช่วยวิ่งเต้นแพร่สําเนียง
อย่าได้เกี่ยงช่วยแรง เงิน ทุกเมื่อควร
คุณพระองค์ไม่จํากัดโอบอุ้มทั่ว
ธรรมไม่มัวหวังตอบแทนต่อลาภผล
ใช่ผู้นํามีสิ่งใดเป็นแยบยล
ทุกทุกคนมุ่งเสร็จสมปณิธาน
กินอยู่อ้างอาศัยพระฟูาจะผ่า
ยอมฟํนฝุาทุกแห่งไปเพื่อชาวโลก
อริยะพุทธาก่อนท่อนออมอด
ช่วยชาวโลกตามบัญชาพระมารดร
วิถีแท้ยืนยันแน่ใช่เขียนหลอก
หากแม่บอกวิถีธรรมคําเท็จสอน
คําสาบานลูกให้ไว้แม่แบกคอน
ใยแม่ยอมกล่าวเป็นกรรมซ้ําลูกตัว
ถึงเพียงนี้ลูกยังหลงฟํงใส่ใคล้
มรรคผลได้หมื่นแปดร้อยสร้างกาลนี่
อุดมได้วิมุติสุขชาติหน้ามี
รีบกระวีกระวาดจิตคิดมุ่งไป
แม้ต้องตายก็ยินดีบําเพ็ญมั่น
หรือจะสร้างสํานักธรรมบุญยิ่งใหญ่
หรือจะเบิกคุณอนันต์แพร่ธรรมไป
หากทําได้ตามคําแม่แพร่ธรรมจริง
จะบัญชาพุทธาช่วยสําเร็จล่วง
กาลนี้ช่วงธรรมอยู่ครึ่งมืดสว่าง
โอกาสดีกล้าเดินหน้าแผ้วถาง
ทําทุกอย่างเหมาะกาละรอบคอบควร
วิถีธรรมแอบเฟูนหาปราชญ์เมธี
ใครรู้ที่ฟูาเปิดกาลคัดเลือกสอบ
หากเพียรเพื่อเป็นเทพพรหมได้ติดรอบ
สามพันหกสี่หมื่นแปดอันดับเรา
เดินช้าสายแม้ร้องไห้ก็ปุวยการ
กลับนิพพานกับแม่เถิดเมื่อรู้ฟูา
กําหนดการณ์เกณฑ์กัปนี้ที่ผันมา
สิ้นชีวาไม่รู้กาลพานพบภัย
หวังพุทธบุตรทั้งหลายได้นึกรู้
อีกทั้งคู่การบําเพ็ญเร่งแพร่ธรรม
พักสักครู่สงบใจเวลาเลย
แม่จะเอ๋ยเขียนโอวาทให้ต่อไป
ข้อเจ็ด เตือนบุตรพุทธาน้ําตานอง
ห่วงลูกผองหลงโลกีย์นานนักหนา
บนวิมารแม่ครวญคร่ําทุกเวลา
สายน้ําตากัดกร่อนใจให้แหลกลาญ
ลูกไม่ตื่นเกี่ยวอะไรกับแม่ด้วย
เกรงลูกม้วยมอดไปกับภัยพิบัติ
ฟํงแม่รีบตื่นบําเพ็ญชีพหมายมาด
เป็นปราชญ์จงรู้ใจแม่คุณ – อาจารย์
หนึ่งจุดนี้แม้ชีวีทดแทนยาก
พระคุณมากกว่าเข้าทะเลจดจําไว้
แม้มิได้อาจารย์จุดทําอย่างไร
พ้นเวียนว่ายพ้นทุกเข็ญพ้นเภทภัย
บารมีปรกปูุ – หลานอาจารย์ให้
จึงควรได้แทนพระคุณอาจารย์สอน
บุตรธรรมาหากฝุาฝืนไม่สังวร
ทั้งปูุย่าร่วมทุกข์ร้อนฟูาลงทัณฑ์
ยึดทางธรรมคําอาจารย์นับเป็นปราชญ์
รู้หมอบกราบรู้ถ่อมตนอ่อนโยนยิ้ม
ดีที่สุดมนุษย์สัมพันธ์ร่วมแอบอิง
เที่ยงตรงจริงจริยารักษาธรรม
ชายยึดคุณสัมพันธ์ห้าคุณธรรมแปด
หญิงจําแนกสี่คุณธรรมยึดถือสาม
หัดสัตย์ซื่อเมตตาจริยเร่งโน้มนํา
ต่อญาติธรรมคือพี่น้องท้องมารดา
อย่าตําหนิคนนั้นโง่นี่ฉลาด
ดีจนยากหรือขาวดําใช้ธรรมวัด
เป็นผู้นําต้องใจกว้างไม่อึดอัด
ช่วยแนะจัดชนรุ่นหลังเบิกงานธรรม
ชายชาตรีรู้ปรับตัวรู้อดทน
ไม่นึกบ่นฝุาลมหนาวเขาละหาร
หวั่นในคุณชอบรู้ผิดแก้สันดาน
รู้ประมาณจึงได้ชื่อขื่อคานธรรม
คนรุ่นหลังน้อมเคารพอาวุโส
อาวุโสเสริมรุ่นหลังน้ําใจกว้าง
วาระนี้คับขันต่างพยายาม
มิเสียคําอันมีค่าแม่ว่าวอน
ปุถุชนใครพ้นผิดผิดรู้แก้
ผิดไม่แก้รู้แก่ใจไม่ยอมรับ
ผิดเรื่อยไปผิดเลยแล้วไม่คิดกลับ
เลยลาลับห่างนิพพานไม่กลับคืน
สร้างบุญก่อนสร้างบาปตามบุญถูกลบ
บุญเกินกลบบาปเลยทําประมาณได้
ล้างความผิดสร้างกรรมดีกุศลใหม่
จารึกไว้บุญเป็นบุญไม่ตัดทอน
ใครบุญมากทําบาปน้อยฟูาจารึก
บาปเป็นปึกบุญเพียงเศษตกภัยขุม
บัญชีฟูาคํานวณไว้ให้เป็นทุน
ก่อนทําบุญเร่งล้างบาปเป็นหลักคน
แต่โบราณบําเพ็ญธรรมมิใช่ง่าย
มิเปรียบได้ปํจจุบันท่านจัดใหม่
แม่เมตตากรุณาช่วยทั่วไป
กฎเกณฑ์ได้ลดน้อยลงทั้งภัยมาร
วาระนี้วิถีธรรมบําเพ็ญง่าย
วิบากภัยทุกข์อาเพศไม่ใหญ่นัก
แม้หกหันไปเหนือใต้ทนลําบาก
เที่ยวนําชักพุทธบุตรแม่ให้บัว
แม้ตากลมทนหนาวร้อนตะรอนเร่
บุญคะเนทดแทนทุกข์บันลือฉาย
แม้ถูกหลู่ถูกใส่ใคล้รังเกียจกาย
ถึงคราวได้รู้ดีโง่ฉลาดเลว
หากรู้ทนคํากล่าวหาสู้กลืนกล้ํา
ยุติธรรมพระฯไม่ลืมให้ประจักษ์
ถึงถ่มตัวบําเพ็ญเงียบไม่คึกคัก
ใจฟูมฟํกดอกพุทธาได้เบ่งบาน
มารจะสอบด้วยวิบากหรือราบเรียบ
ไม่สอบเทียบไม่สําเร็จเป็นหลักหมาย
คนชั่วร้ายแม้เห็นยังอยู่สบาย
กําหมดไว้กาลนี้จะกวาดเตียน
แต่โบราณเพียรธรรมใหญ่มีภัยมาร
ธรรมโอฬารเพียรคุณสัจจ์ทําลายหนัก
มิใส่ว่าถูกใส่ใคล้เพราะบาปหนัก
ขาดฐานหลักบัวพันใบทูนได้ฤา
วาสนาน้อยด้อยผลบุญใจไม่แน่น
ได้ธรรมแท้กลับถดถอยห่างสวรรค์
ลูกอย่าว่าคนเพียรธรรมโง่ดักดาน
ทําจริงจังมรรคผมใหญ่ไว้ชื่อคง
ลูกไม่คิดศาสดาสามนําศาสน์ก่อ
ทุกข์ไม่ท้อได้วิมุติไม่เสื่อมสูญ
ล่วงสามพันปีสวรรค์โลกยังเทิดทูน
มรรคอยู่สูงชื่ออยู่โลกเกียรติกําจาย
สมัยนั้นเพียงชดเชยพระเกียรติ
ไม่อาจเทียบโปรดสามโลกครั้งนี้ได้
สามพันหกวัดยุคขาวสถิตไว้
รับกราบไหว้อีกสี่หมื่นแปดเหล่าลุธรรม
ปราชญ์อริยะคือรุดหน้าไม่หยุดยั้ง
เสริมคนหลังส่องคนหน้าปลูกกุศล
ทําตามได้ผลแม้ไม่จะตกจม ความ
“คุ ณ สาม” คนนิ่ ง พั ก ก่ อ นสั ก ครู่ แ ม่ ต่ อ
ข้อแปด เตือนเหล่าบุตรพุทธาแม่ชาชิน
เฝูาถวิลลูกไม่ตื่นโลกวิสัย
เห็นสุขปลอมรับทุกข์แท้ทุกวันไป
เสียไม่เกี่ยวไม่ว่างบําเพ็ญธรรม
คนส่วนใหญ่ลืมหลักธรรมโลงโลกทัศน์
บ้างขยาดมารทดสอบใจไม่มั่น
อันธรรมแท้มีสอบแน่หลักมานาน
ใครสอบผ่านจิตเหล็กไหลหยกไร้รอย
หยกไม่แกะไม่ได้รูปพูดถูกต้อง
เผายิ่งร้อนทองคําแท้ยิ่งสุกเหลือง
ต้นไม้ใหญ่ตัดกิ่งก้านเป็นเสาเรือน
ตอกเข็มเขื่องสร้างตึกสูงฐานมั่นคง
เปรียบทุกอย่างไม่ต่างเช่นกับคนเรา
ปํญญาเชาว์เกิดได้เพราะถูกขัดฝน
ลูกกตัญญูปรากฏในบ้านยากจน
ชาติเกิดคนเก่งภักดีเมื่อมีภัย
กลางลมแรงรู้หญ้าแกร่งไม่แสร้งว่า
ไม่ตรวจตราเทียบเท็จจริงไม่เห็นมั่น
เหล่าเพียรธรรมมิใช่คนเดียวเท่านั้น
งอนิ้วกันนับไม่ถ้วนล้วนสอบกรํา
ยังจําครั้ง “เจียงไท่กง” ขายแปูงหมี่
โชคไม่ดีมารสอบกรําหลายทุกเข็ญ
“เหวินอ๋อง” ถูก “โจ้ว” ขังอิ่ว เจ็ดปีเต็ม
ทรงเล็งเห็นวิบากกรรมตามทํานอง
ยังอีกท่านครูขงจื้อภัยใหญ่ล้น
ผ่าน “อุ้ย” “ซ่ง” ถูกล้อมกรอบลบรอยเท้า
ตัดเงาไม้ที่ “ไช่” “เฉิน” เจ็ดวันถูกอดเกือบตาย คนทั้งหลายเห็นจอมปราชญ์เป็นบ้าบอ “ชิวฉางชุน” บําเพ็ญธรรมยิ่งลําบาก
อดตายอยากเจ็ดแปดครั้งยังใจมั่น
“เมี่ยวซั่น” เธอบําเพ็ญธรรมถูกบดบั่น
“ซุนปููเอ้อ”ลวกน้ํามันให้หน้าลาย
บําเพ็ญธรรมปํจจุบันเทียบการก่อน
มารลดหย่อนให้สบายไม่บีบคั้น
คนถูกสอบมักเป็นหลักแกนสําคัญ
กรํากับมารพุทธญาณได้เรืองรอง
ได้มรรคผลบรรลุจากบันไดนี้
เข้าใจดีตีให้แตกบรรลุถึง
แม่วางแผนสุดแยบยลสุดลึกซึ้ง
ฉากหน้าตรึงบดบังไว้ภายในวาว
บําเพ็ญธรรมแม้ไม่มีมารทดสอบ
หญิงชายชอบเหล้ายาต่างคืนสวรรค์
ไม่สอบชั่วโง่ฉลาดเลวดีกัน
ใครยกฐานบัวให้ใครนั่งก่อนใคร
อย่าว่าแต่มรรคผลฟูาผ่านการสอบ
ชิงเข้ารอบราชกาลนานสิบปี
แม่ห่วงลูกไม่เข้าใจต่างถอยหนี
มิรู้ที่แม่ร้องไห้สายเลือดพรู
หลายครั้งแล้วแม่ส่งสาส์นตรงมาให้
ครั้งหนึ่งไปอีกครั้งสองไม่เห็นผล
กําชับแล้วกําชับอีกตื่นสักคน
ใจไม่สนโอวาทหมกนรกคลุม
เรียกลูกเอ๋ยเร่งรู้ญาณใจพุทธะ
พันมารจะสอบหมื่นครั้งใจยังผ่อง
มั่นกุศลทําตลอดตั้งใจปอง
ศรัทธาส่องมารหลีกถอยไม่รังควาญ
โบราณมาบําเพ็ญธรรมออกปุาเขา
เมียลูกเต้าสมบัติทิ้งเที่ยวท่องหา
จนจบแดนค้นครูจริงไม่ได้มา
รองเท้าหนาพื้นเหล็กสึกไม่พบครู
หมืน่ เคี่ยวกรําพันวิบากยากจะกล่าว
ศรัทธาเร้าครูวิสุทธิ์จุดถ่ายทอด
พิสูจน์แล้วหลักธรรมแท้มิใช่หลอก
เข้าถ้ําปลอดเริ่มบําเพ็ญให้เห็นญาณ
สามพันทานแปดร้อยกุศลเต็มผลมรรค
เพียงประจักษ์ชั้นรูปพรหมเสวยผล
มาบัดนี้วิถีธรรมง่ายเหลือทน
ให้ผู้คนรับถ่ายทอดค่อยบําเพ็ญ
อันที่จริงความลับนี้ใช่การควรไม่แพร่งพราย แม่โปรดให้คนอยู่บ้านเพียรธรรมจริง ตืน่ เถิดลูกโอวาทนี้มีเลือดแม่
มิใช่แต่คําชาวโลกเป็นเชิงสอน
เพื่อลูกๆเลือดใจแม่แหลกร้าวรอน
จําคําสอนแพร่ธรรมเถิดบุตรพุทธา
ถึงตรงนี้หยุดเสียที “สามคุณ”พัก
เดี๋ยวแม่จักประทับฐานเขียนพานทราย
ข้อเก้า เตือนบุตรเหล่าพุทธาน้ําตาตก
ใจตะหนกหวั่นผวาพุทธาแม่
หนทางธรรมนับพันสายใช่ทางแท้
ไม่ยึดแน่สายทองแท้ยากกลับคืน
กาลนี้ศาสน์นอกลู่ทางต่างเฟื่องฟู
เกรงแต่เรื่องบุตรพุทธาจะพาหลง
ทุกลู่ทางศาสนาแม่ให้ลง
สื่อความส่งก่อนจดหมายให้รู้ทาง
กาลไม่ถึงแม่ไม่ให้เอกธรรมมรรค
ด้วยประจักรลูกหลงใหลนานนักหนา
จึงกระจายลัทธิศาสนาให้บูชา
โบสถ์ศาลาผูกมัดใจให้ทําบุญ
วิถีธรรมเก็บงานท้ายโปรดไปทั่ว
ทุกครอบครัวรับธรรมจริงคือสวรรค์
ไม้ถึงคราวแม่ไม่เผยความวิมาน
เพราะเก็บงานทุกศาสนามารวมกัน
แม่ให้ธรรมโปรดโลกกว้างชื่อ “เอกธรรมมรรค” สามโลกพรักพร้อมโปรดขึ้นบันไดเมฆ คําของแม่ล้วนเป็นจริงมิใช่เท็จ
พิสูจน์เหตุผลหลักฐานยืนยันจริง
ศาสน์ทั้งสามคืนหลักหนึ่งคืนไปไหน
ก็อย่างไรหมื่นจากหนึ่งหนึ่งจากไหน
จะบําเพ็ญต้องรู้แจ้งทางเป็นไป
ไม่เข้าใจทางจริงยากจะกลับคืน
ถ่ายความลับขั้นสูงด้วยธรรมเก็บงาน
แต่บรรพกาลประหลาดเพิ่งเห็นยุคสาม
แม้ไม่เชื่อหลักฐานหนึ่งพร้อมพิจารณ์
ศูนย์พระธรรมสามศาสนามาชี้ดู
เอกวิสุทธิอนุตตรธรรมนําเป็นเอก
พุทธเต๋าปราชญ์จุดเดียวกันคือรวมศูนย์
เห็นกายแท้ดวงธรรมแน่พุทธกล่าวจูง
ปราชญ์ผดุงคุณธรรมเป็นหลักแกน
ฝึกจิตญาณคืนดวงธรรมหลักของเต๋า
ล้วนรวมเอาญาณวิเศษเหนือกายร่าง
เพียรคุณธรรมสงบใสหลักไม่ต่าง
ปราชญ์ฝึกว่างรู้หลักฟูากําหนดใจ
พุทธให้ปลงกายสังขารรวมสมาธิ
เป็นดําริสู่นิพานด้วยญาณนิ่ง
น้อมตรัยรัตน์อีกศีลห้าเป็นอ้างอิง
เต๋ารวมสิ่งกายธรรมสามห้าลมปราณ
ปราชญ์จริยปกครองสามคุณปฏิบัติห้า
สามศาสนาหลักเดียวกันในวันนี้
หนึง่ พุทธ์ปาณาฯปราชญ์เมตตาให้ปราณี
เต๋าคืนที่พลังธาตุไม่ในจิตตน
สองพุทธอทินนนาฯปราชญ์จงรักอีกสัตย์ซื่อ เต๋าฝึกปรือพลังธาตุทองรวมไว้ สามพุทธละกาเมฯปราชญ์จริยาสํารวมใจ
เต๋าธาตุไฟหล่อหลอมพลังให้คุมญาณ
สี่พุทธสุราเมฯปราชญ์คงปํญญารู้ถูกผิด
เต๋าให้สถิตธาตุน้ําใสคุมกายกล้า
ห้าพุทธไม่มุสาฯปราชญ์ยึดถือสัตย์วาจา
เต๋ารวมพลาธาตุดินคืนพื้นญาณเดิม
รวมจุดพลังธาตุทั้งห้าเต๋าว่าไว้
พุทธคุมใจมุ่งกําหมดด้วยศีลห้า
ปราชญ์ถึงพร้อมคุณปฏิบัติหลักเบญจา
สามศาสนาแม้ต่างหลักใช่ทางตรง
ครั้ง “ฟูซุ ี” หนึ่งขีดเผยพยากรณ์สัจจ์
ปฐมอุบัติวิถีธรรมฐานวันนี้
ยุคโลกเขียวบัญชา “พระทีปํงกร” ลงโลกีย์ แอบเลือกคนดีสองร้อยล้านคืนเบื้องบน ยุคโลกแดงบัญชาพระศากยะพุทธ ทั้งสองยุคสี่ร้อยล้านพุทธญาณ
อุบัติรุดนําโพธิญาณอีกสองร้อยล้าน คงทรมานในโลกอีกเก้าพันสองร้อยล้านดวง
ยุคขาวนี้อริยเมตไตรยทรงนําธรรม
พระ “เทียนหยาน” ดําเนินงานโปรดโลกกว้าง
แม่ไม่เหลือเทพพรหมไว้บนวิมาน
อุบัติท่านล้วนเกิดกายให้ช่วยงาน
ถึงฟูาดินกว้างใหญ่ธรรมใหญ่กว่า
องการฟูาบัญชาแม่ศักดิ์สิทธิ์ขลัง
แม้ทําตามโอวาทแม่อย่างจริงจัง
แม่จะสั่งเทพปกคุ้มลูกปลอดภัย
กําหนดกาลเบื้องต่อไปใหญ่หลวงนัก
เกณฑ์ฟูาจักปรากฏชัดในไม่ช้า
พันนิกายศาสน์ทั้งหลายแผ่พลาฯ
ใช่มนตราเรียกฝนลมคึกคะนอง
ไสยศาสตร์มีอํานาจกรีดดินฟูา
ย้ายภูผายกทะเลเก้าอี้เหาะ
เหยียบหมอกเมฆกายธาตุแฝงหายตัวล่อ
เวทมารก่อปรากฏการณ์ไม่จบความ
ถึงคราวนั้นพุทธบุตรแม่จงจํา
หลงเชื่อตามสิ้นแสงญาณน่าสงสาร
นัน่ คือเกณฑ์ยุคสาม ฟูากําหนดการ
เป็นแผนอันแยบยลแท้แม่เจตนา
อํานาจใหญ่ให้เป็นไปแม่ควบคุม
จนประจวบเวลาเหมาะแม่สั่งพัก
ต่อไปดูหมื่นเทพพรหมครึกครื้นหนัก
อ้วนมั่กกั่กพร้อมคนบ้าสําแดงองค์
ถือธงเหลืองประกาศิตโบกเหนือฟูา
ทุกเทวาให้ถอยกลับคืนตําแหน่ง
สิ้นเสียงสั่งเวทมนต์เสื่อมเทพฯ ไม่ช่วยแรง
คนสําแดงมือเปล่าเปล่าสิ้นฤทธี
ถึงกาลนั้นทุกนิกายศาสน์กราบพระศรีฯ
โอภาสจี้กงปรกแผ่คลุมสามโลก
คนรวยกลับไหว้คนจนมือประหรก
คุณธรรมปรกโลกสันติทุกเขตคาม
พุทธบุตรปํญญาใสเร่งมือทํา
ถึงกลางน้ําปะเรือรั่วจะสายเกิน
ถึงเพียงนี้ “สามคุณ” เหนื่อย พักเขียนไว้
สงบใจนั่งรอแม่อีกต่อความ
ข้อสิบ เตือนพระบุตรจดหมายนี้ถี่ถ้วนความ เรื่องเก็บงานธรรมยิ่งใหญ่ไม่ล้อเล่น ตรัยภูมิสูงหลักหนึ่งสอนพุทธบุตรเป็น
ทั่วโลกเห็นดอกบัวทองรองปฐพี
ธรรมยิ่งใหญ่สามระดับอนุตตรยิ่ง
เป็นความจริงนอกเหนือฟูายังมีฟูา
อนุตตรเทวโลกโลกียะเรื่อยลงมา
อนุตตรฟูาแดนศักดิ์สิทธิ์วิมุติภูมิ
เทวโลกแดนเทพพรหมเวียนธรรมจักร
โลกียะเทพสมมุติพืชสัตว์สรรพ์
สามระดับจําแนกรู้อริยะปราชญ์คนสามัญ บําเพ็ญธรรมกายธรรมสูงวิเศษจริง ฝึกลมปราณเวียนธรรม์จักรระดับกลาง
ระดับสามยึดรูปลักษณ์ยากกล่าวขาน
กรรมพิธีประโคมท่องไม่นิพพาน
บัดนี้กาลพ้นเวียนว่ายให้หลักธรรม
ได้ยินธรรมบําเพ็ญได้ตามใจหมาย
มีหนุ่มวัยสิบแปดหนึ่งนั่งกลางโลก
สัมปนาทสะเทือนขวัญทั่วกันหมด
ทุกเมืองครบจบแดนถ้วนรับธรรมา
หมืน่ พันพระฯ ชุมนุมพร้อมณ แดนกลาง
ทุกคนต่างใช้หนี้จบยุคขาวตั้ง
สิ้นคนชั่วเหลือคนดีอยู่ร่วมกัน
โลกเปลี่ยนผันทะเลทุกข์เป็นดอกบัว
โลกโลกีย์จะกลายเป็นแดนนิพพาน
สี่สิบปีอรหันต์มนุษย์สุขเหลือหลาย
ทางกุศลเกิดอยู่ไม่ฆ่าทําลาย
มงคลฉายกิเลนหงส์กลับมีมา
ทะเลเรียบร่วมยินดีโลกสันติสุข
ต่างไม่ทุกข์ไม่แย่งชิงเคารพรัก
ลมฝนเหมาะอุดมสมัย “เหยา” กษัตริย์
ปณิธานวัตรโปรดเก้าหกเสร็จสมบูรณ์
พระศรีฯ ประทับทิพย์อาสน์ประกาศตั้ง
พุทธญาณพ้นทะเลทุกข์ขึ้นฝํ่งพร้อม
พระเทียนหยานนําญาณเดิมเข้าเฝูากราบบังคม
ได้ปลดปลงให้แม่ได้คลายห่วงใย
กุศลใหญ่ใครได้สร้างต่างยินดี
คนนั้นที่เริ่มบุกเบิกผลนําหน้า
คนนั้นที่สร้างบุญใหญ่ที่หนึ่งตรา
นั้นธรรมวิทยาทรัพย์เป็นทานยอดฐานบัว
คนโน้นสละตนช่วยงานธรรมสูงศักดิ์ศรี
คนนั้นที่สร้างสํานักธรรมชั้นเทพฯ พรหม
คนนั้นที่ศรัทธายิ่งผลไม่น้อย
ถึงกาลค่อยแบ่งระดับมรรคเก้าสาม
พุทธบุตรมีผลบุญต่างสําราญ
ยังอยู่บ้านก็ศักดิ์สิทธิ์ทั้งกายใจ
เสวยสุขไม่ทุกข์ร้อนอุดมผล
พุทธบุตรละกายตนคืนสวรรค์
ถอดกายเนื้อได้กายทิพย์เป็นเทวัญ
อาภรณ์พรรณชาวฟูาสรวมทองประกาย
ปํกปิ่นทองรองเท้าเมฆทิพย์มาลา
ฐานบัวพากราบพระองค์ฯแม่จูงขึ้น
เรียกลูกเอ๋ยจนวันนี้จึงกลับคืน
ต่อวันอื่นไม่ให้เจ้าลําบากไป
ไม่ให้เกิดเป็นปุถุชนทนกรําทุกข์
จะให้ลูกกินลูกท้อทิพย์น้ําทิพย์หวาน
ปิติสุขยินดีล้นพ้นประมาณ
ให้บันดาลอภินิหาริย์ทั่วฟูาดิน
ใช้อํานาจพรหมวิเศษแปลงโลกเพศ
กายวิเศษตะวันเดือนฉายรูปโปร่ง
ตกน้ําไปไม่จมไหม้ชีพยืนยง
ไม่ติดจมอินหยางควบฟูาดินคุม
ไม่กลัวลมไม่กลัวฝนร้อนหรือหนาว
ผ่านออกเข้าหินทองได้ไม่ยั้งหยุด
ท่องสามพันมิติโลกโดยไร้รูป
บรรพบุรุษเจ็ดลูกหลานเก้าพ้นทุกข์ภัย
มรรคผลใครระดับไหนสมสง่า
เหล่าพุทธาจัดเลี้ยงบนสุธาวาส
งาน “หลงฮวา” ประชุมเทพฯ ทุกระดับ
ต่างเฝูากราบอนุตตรเราองค์มารดา
ได้แต่ปลื้ม ไม่อาจพูดบรรยายถูก
ส่งให้ลูกดื่มสักนิดโพธิรส
งานเลี้ยงทิพย์บุตรพุทธาต่างปราโมทย์
สุขสมโภชน์ชุมนุมร่วมรวมเกลียวกลม
เสียงปรบมือยินดีก้องสุธาวาส
ก้องประกาศเพียรอนุตตรธรรมล้ําค่าสูง
มิเสียแรงลูกยืนหยัดสู้เทิดทูน
จบสมบูรณ์ถึงเพียงนี้เก็บแท่งทอง
นําคําแม่ฝํงใจไว้ศรัทธามั่น
โอวาทนี้มีชื่อขาน พระโอวาท
อนุตตรธรรมมารดาสิบบัญญัติ
หยุดสักพักแม่จักให้อีกบางคํา
โอวาทไว้ให้ปรกแดน “กลางวิจิตร”
ทัว่ ทุกทิศประกาศธรรมนํากุศล
คนดีร่วมขึ้นฝํ่งพุทธกันทุกคน
พร้อมกุศลบุตรพุทธานั่งดอกบัว
ขยับเขียนกําชับแล้วอีกกําชับ
ปฏิบัตินะปฏิบัตินะพุทธาลูก
หวังพวกเจ้าตั้งใจสุดตั้งใจสุด
พุทธบุตรช่วยหนวกบอดคนงมงาย
สรวงสวรรค์ทุกวันนี้วิแวกแสน
เพื่อดินแดนเทพฯ พรหมพร้อมยอมลงให้
สี่ร้อยล้านพุทธบุตรลงเกิดกาย
บัดนี้ไซร้ ใครรู้ต้นกําเนิดเดิม
เปิดวิสูตรเห็นตัวจริงนายก่อนเก่า
พอรู้เท่ากระทืบเท้าทุบอกผาง
จงอย่าได้พลาดโอกาสอันดีงาม
“ไก่ทองขัน” ทั่วโลกกว้างธรรมกําจาย
โอกาสนี้ยังครึ่งมืดครึ่งสว่าง
โอวาทตามทุกย่างก้าวปฏิบัติ
โอวาทนี้ผิดพลาดมากเมื่อคัดจด
พ้นแท่นอาสน์ รีบแก้ไขให้โดยไว
คัดเสร็จแล้วโอวาทนี้รีบเรียงพิมพ์
ยิ่งพิมพ์เพิ่มยิ่งทําให้ใจแม่สม
สร้างบุญทานรีบโน้มนําโปรดผู้คน
ฉุดโลกพ้นห้วงน้ําไฟบรรลัยกัลป์
แม่เขียนจบไม่เขียนคําพูดต่อไป
นําพุทไธประทับอาสน์กลับฟูาใส
วกกลับมายากตัดใจยากตัดใจ
ลูกทั้งหลายใช่มิใช่จะทําจริง
ที่ฝากคํา น้ําตาเลือดแม่ไหลหลั่ง
แม่ฝากคําอย่าทําเป็นลมข้างหู
ทางสองแพร่งสุดแท้แต่ลูกเดินสู่
เกียจคร้านอยู่ตกนรกหกหมื่นวา
สิ้นคําแล้วอําลาจากลูกหญิงชาย
สะอื้นให้แม่ลากลับวิมานแมน