Płeć czysto prywatna

Płeć czysto prywatna

Wystawa grupy artystów Stan Rzeczywisty* nocne spotkania z twórcami Malarstwo, rzeźba, grafika, fotografia

Galeria Lufcik Dom Artysty Plastyka OW ZPAP Warszawa ul. Mazowiecka 11a

Stan Rzeczywisty, *nocne spotkania z twórcami Jesteśmy grupą profesjonalnych artystów plastyków, których pracownie mieszczą się na warszawskiej Pradze.

Od początku 2014 roku spotykamy się i podejmujemy wspólnie wiele inicjatyw, mających na celu przybliżenie sztuki mieszkańcom Warszawy.

Przez cały rok, cyklicznie w każdy piątek zawsze w godzinach 19-24 , można nas odwiedzić w naszych pracowniach.

Jest to okazja aby zobaczyć warunki w jakich tworzymy (czyli stan rzeczywisty), porozmawiać o sztuce, zobaczyć tzw. kuchnię twórczości, zadawać pytania, umówić się na warsztaty czy lekcje indywidualne.

Organizujemy wystawy, akcje artystyczne, pokazy.

Nasza obecność jest widoczna podczas takich wydarzeń jak Święto Pragi, Święto ulicy Ząbkowskiej, Konesera czy ogólnopolska Noc Muzeów.

www.stanrzeczywisty.pl

Płeć czysto prywatna Wystawa artystów Stan Rzeczywisty * 14-28 lipca 2015 Biorą udział: Janusz Cegieła / tekst Julita Delbar / fotografia Edyta Dzierż / malarstwo Dorota Gęsiorska / malarstwo Leszek Gęsiorski / malarstwo Magdalena Hajnosz / malarstwo Jan Kubicki / rzeźba Zofia Kubicka / rzeźba Eugeniusz Geno Małkowski / malarstwo Jacek Mirczak / malarstwo Joanna Mrozowska / malarstwo Miłosz Płonka / rzeźba Joanna Świerczyńska / malarstwo Elżbieta Zawadzka / ceramika Płeć to sprawa jednocześnie najbardziej osobista i intymna a zarazem najbardziej powszechna bo dotyczy właściwie wszystkich żyjących stworzeń... Świadomość kim jesteśmy określa nasze życie Nasze życie określa naszą twórczość

Galeria Lufcik, OW ZPAP Warszawa ul. Mazowiecka 11a

Płeć czysto prywatna a płeć kulturowa

Płeć

jest kolcem w kulturze człowieka i zawsze uwierała silnie, zwłaszcza w okresie dojrzewania, kiedy spotykamy się z nią zwykle sam na sam, prywatnie.

Diogenes Kynos, przełamując tabu uparł się swej płci nie traktować prywatnie.

Spytany o powód powiedział: łatwiej zaspokoić pragnienia płci niż żołądka, który słabo reaguje na pocieranie. Oto Sztuka. Jednak coraz częściej trafia ta nasza czysta prywatność, u zwierząt zarezerwowana tylko dla śmierci czasem narodzin, do publicznych mediów takich jak Internet. Przekroczenia granic prywatności w stopniu niespotykanym dotąd, do jakich dochodzi w Internecie polegają nie tyle na jej – prywatności upublicznianiu, to czyniono pod pokrywką sztuki zawsze, ale na wymieszaniu prywatnych z natury amatorskich nagrań i zdjęć, z cenzurowanym, ale profesjonalnym łamaniem tabu takiej czy innej aktywności płciowej. Nie zamierzam ograniczać wolności ekspresji płci. Zwłaszcza w sztuce. Stwierdzam tylko fakt powolnej śmierci hasła „płeć czysto prywatna”. Mój czternastoletni syn mówi o wszystkich, znanych mi aspektach płci bez skrępowania, nie tylko z rówieśnikami, również z rodzicami. Oszczędza mu to moich bolesnych i głęboko zawstydzających i budzących lęk doświadczeń. Swobodna ekspresja jak zwykle spełnia zadanie: pozwala ujawnić napięcie i je skanalizować legalnie i nieszkodliwie. Nie przekracza granic czystej, ścisłej prywatności. Obserwacja tego procesu pozwala do pewnego stopnia zrozumieć narzucaną przez Islam „ochronę” mężczyzn przed dewastującym działaniem płci i pożądania, skłaniającym do przekraczania granic. Myślę, że błąd tkwi w niedocenianiu powabu tego co zakryte, nierzadko silniejszego od płci czysto publicznej, to znaczy zupełnie odkrytej co prawie równa się nieukrywanej. Zasadnicze rozróżnienie jakie musimy poczynić i czynimy brzmi: w naszej kulturze czym innym jest płeć = sex, rzecz czysto prywatna, czym innym zaś rodzaj = gender, sposób w jaki postrzegamy i odróżniamy osoby różnych płci, rzecz czysto publiczna.

O ile nasze zachowania, role mężczyzny czy kobiety, skłonni jesteśmy traktować jako kulturowo narzucone, o tyle zachowania seksualne już taką zupełnie kulturową sprawą nie są, chociaż za całkiem prywatne można uznać tylko zachowania auto-seksualne.

Sama płeć należy u nas, ludzi, do zjawisk naturalnych i kulturowych jednocześnie, przykładem strój – mimo postępu pozostaje stylistycznie związany z płcią. Części ciała których funkcją jest trwanie gatunku, a nie – będąca środkiem zachęty do tego, przyjemność, zwane są prywatnymi. Jednak wybór sposobu działań tych części już do czysto prywatnych nie należy i chroniony jest prawem przed naruszeniem nietykalności osobistej. Żadna grupa społeczna, szympansów, lwów, leśnych ludzi, może z wyjątkiem dzieci kwiatów, która jak wiadomo wyginęła, nie dopuszcza

pełnej dowolności doboru płciowego. Nawet swingujące pary szanują prawo jednostki, do wyboru ojca lub matki własnego potomstwa. Obecnie nie tylko etyka, ale i higiena skłania do ścisłego poszanowania prywatności płci. Zwykle przed aktywnością płciową innych chronimy też dzieci. Już nie jak kiedyś przed ich własną aktywnością, ale przed jej upublicznieniem. Także przed nadużyciem przez obcych ale i bliskich. Jest to ważne, może ważniejsze nawet niż ochrona własnych genów przed nieuprawnionym użyciem. Ochrona prywatności płci wyraża się w cywilizowanym społeczeństwie zakazem gwałtu, przemocy również w związkach małżeńskich i rodzinach, czemu służyć ma prawo stanowione, nadrzędne wobec zwyczajowego. W każdym stadzie, także w nowoczesnym społeczeństwie ludzkim, to władza – jej posiadanie, najlepiej zapewnia kontrolę nad płcią. Najlepiej też chroni naszą płeć przed nadużyciem w postaci gwałtu. Płeć bywa środkiem do zdobycia władzy, przydaje się w tym i sztuka; pod warunkiem, że przestaną być czysto prywatne. Można i należy je trochę upublicznić.

Płeć ma swoją formę typową dla każdej postaci: męskiej żeńskiej i mieszanej.

Ma też znane wszystkim dojrzałym osobom funkcje. Przejawia się ponadto płeć jako meta-forma w przestrzeni publicznej kultury i sztuki, w mechanizmach społecznych i prywatnych jakie porusza, powtarzających się we właściwej sobie strukturze.

Jakiej? – fraktalnej. Jej zasadniczy pierwotny model pozostaje bez zmian: celem jest zostać królem, rządzić i tak zabezpieczać prywatność i płeć, zarówno w wymiarze prokreacji jak i satysfakcji. Jeśli się nie uda rządzić należy być władcy potrzebnym.

Jeszcze nie tak dawno istnieli Buszmeni, pigmeje, obywający się całkowicie bez osłon swych części prywatnych, co dowodzi, że nie były traktowane jako bardziej prywatne niż noga czy ręka. A sam wybór obiektu działań płciowych już do czysto-prywatnych się zalicza. Niezwykła różnorodność vulv i fallusów, vagin i penisów, pochw i członków sprawia, że części zwane prywatnymi w kamasutrze zyskały swoją typologię, pomocną w doborze partnerów ale nie całkiem wyczerpującą temat.

Janusz Cegieła Absolwent Wydziału Malarstwa i Grafiki PWSSP (ASP) w Łodzi.

Zajmuje się zakładaniem galerii, tworzeniem wystaw i opisywaniem świata sztuki. www.facebook.com/pages/Studio-Forma

3

PŁCIOWOŚĆ, pokaz mulitimedialny, 2014 r., makijaż: Martyna Wawryło, modelka: Angela

4

Ten projekt stara się odpowiedzieć na proste pytania: Gdzie jest nasze „ja”?

Gdzie są granice naszego „ja”? Co nas stanowi, stwarza?

Czy płeć jest istotnym elementem naszej istoty czy przypadłością przypadłości?

Czy naszą istotą jest nasze “ja”?

Julita Delbar Fotografka, portrety i akty to dziedziny w których czuje się najlepiej.

Od 2005 r prowadzi autorskie Atelier Fotograficzne KLITKA, na warszawskiej Pradze. www.klitka.com

INTYMNOŚĆ 1 olej, akryl na płótnie, technika własna, 100 x 150 cm, 2015 r.

„NATURA (kolor, forma, światło, faktura, relacje przestrzenne) to mój stymulator malarskiego poznania. To jej bogactwo różnorodnych aluzji prowokuje mnie!

Zmusza do koncentracji i tworzenia kolejnych, innych, nowych jakości – obrazów.

Obrazy buduję: mocnym kolorem – dynamiczną kreską – płaską plamą barwną – szorstką fakturą – biologicznie zmodyfikowaną konsystencją farby.

To dzięki naturze, jej regularności, powtarzalności, kojarzę abstrakty i realne odniesienia w obrazy, w które uwikłany jest człowiek.

Obrazy i działania live painting / performance (obraz-dźwięk-światło) to moja energia, moje myśli, ślady, słowa, dźwięki...!”

Edyta Dzierż

Studia na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie.

Dyplom z malarstwa w pracowni prof. M. Czapli.

Aneks z malarstwa ściennego u prof. E. Tarkowskiego (2004). Specjalizacja z rzeźby u prof. G. Zemły (2004). Od 2010 roku działa w Zarządzie OW ZPAP. Współtworzy PRACOWNIĘ 23 na warszawskiej Pradze. Zajmuje się malarstwem, technikami ściennymi (sgrafitto, mozaika, fresk), livepainting / performance: malarstwo-dźwięk-światło. www.edyta.dzierz.netgaleria.pl

5

Śpiący, rysunek

Jestem Ewą Tak, to byłam ja Podałam ci owoc Zrobiłabym to drugi raz, lecz się poczułam sobą

6

Dorota Gęsiorska

Arteterapeutka, nauczycielka i blogerka. Jej rysunki, linoryty, akwarele i obrazy dopowiadają to, czego nie potrafi wyrazić słowami. Działa twórczo w Pracowni Omnimodo. www.facebook.com/pages/Dorota-Gesiorska

Krocząca, olej na płótnie, 62 x 100 cm

Tao – kosmos- ziemia. Harmonia sztuk i życia. We mnie nieokiełznana twórcza żeńskość przyrody w surrealistycznej wędrówce drobinek istnienia.

Leszek Gęsiorski

Urodzony w Przemyślu, w Galicji, żyjący i tworzący w Warszawie grafik, malarz, pastelista, akwarelista.

Uzyskał dyplom ASP w Warszawie. Uczestniczył w wielu wystawach, a jego prace znajdują się w kolekcjach na całym świecie.

Pracuje w Pracowni Omnimodo. www.facebook.com/pages/Leszek-Gesiorski

7

Taniec Godowy, akryl na płótnie, 100 x 800 cm, 2015 r.

Twórczość malarska Magdaleny Hajnosz unika powszechnie znanych schematów.

Oscyluje pomiędzy ekspresją figuralną a abstrakcją ekspresyjną czy jak kto woli liryczną; coraz bardziej zbliżając się do abstrakcji, wciąż bliska jest naturze.

Janusz Cegieła

8

Magdalena Hajnosz

Studia i dyplom na ASP w Warszawie, twórczość w zakresie malarstwa, rysunku, fotografii. W dorobku artystycznym liczne wystawy indywidualne i zbiorowe oraz nagrody w konkursach w Polsce i w Belgii. Pracuje w pracowni oTWArtej F 5, gdzie organizuje okazyjne wystawy malarstwa i fotografii. Wydała autorską książkę „Warszawa z głową do góry”, przewodnik fotograficzny po Warszawie. www.magdalena-hajnosz.art.pl

AKT, drewno, wymiary: 64 cm x 30 cm

Intymność jest zawsze prywatna, przypisana naszym odczuwaniom i gestom.

Jest jak skóra, a może to skóra która oddziela nas od swiata zewnętrznego.

Jan Mitaś Kubicki Absolwent ASP w Warszawie, Wydział Rzeźby.

Uczeń prof. Jana Kucza i prof. Grzegorza Kowalskiego. www.jankubicki-art.wix.com/prace

9

Ślimak, brąz, 2015 r., 45 cm

W pracach artystki jawi się nam świat odbitych słowiańskich idei Platona.

Nie rzeźbi dzieł realistycznych lecz ich złudzenie tak dobre, iż odbiorcy jej prac odnoszą wrażenie obcowania z energią istnienia.

10

Zofia Kubicka Absolwentka ASP w Warszawie Wydział Rzeźby.

Uczennica prof. Jana Kucza. www.kubicka-art.weebly.com

Portret pięknej olsztynianki J.B. z cyklu Miliard Kobiet, 100 x 70 cm, akryl na płótnie, 2015 r.

Od 1991 roku maluje obrazy na ulicach i placach z przechodniami. Tak namalował obraz „Barwy Paryża” z 40 tys. malujących w stolicy Francji, oraz ponad 50 tego typu obrazów innych miastach. Po zakończeniu pracy wykładowcy na Uniwersytecie w Olsztynie rozpoczął nową działalność w ŚAS na ul Brzeskiej na warszawskiej Pradze Północ robiąc w ponad 30 pokazach inwentaryzację własnego blisko 50 letniego dorobku zamierza zainicjować nowy ruch artystyczny, który powinien stać się zaczynem niezwykłej artystycznej uliczki sztuki.

Obrazy jego pokazywano na wielu wystawach w świecie.

Eugeniusz Geno Małkowski

Dyplom ASP w Warszawie w 1968 roku. Artysta malarz, profesor UWM, organizator wystaw i grup artystycznych, stowarzyszeń twórczych, popularyzator sztuki. W akcjach szybkiego malowania, które zaczął realizować w 1990 r. namalował m. in. 100 Obrazów w 24 godziny w 2005 r. (rekord Guinnessa) pt. „Wydarzenia XX wieku”. Od 1991 roku maluje obrazy na ulicach i placach z przechodniami.

Jest laureatem licznych nagród i wyróżnień. Dzieła znajdują się w muzeach i kolekcjach prywatnych. www.eugeniuszmalkowski.pl

11

Asymetria stereotypu nr 20150603, akryl na płótnie, 100 x 150 cm, 2015 r.

Jego prace charakteryzuje powtarzalność kolorów i oszczędność form. Balansując na granicy abstrakcji geometrycznej i malarstwa gestu tworzy obrazy o silnej wewnętrznej energii. Odniesienia zarówno do minimal-artu jak i do ekspresjonizmu abstrakcyjnego nie wyjaśniają do końca tej twórczości, którą sam określa mianem „sztuki formalnej”.

12

Jacek Mirczak

Jacek Mirczak urodził się w 1968 r. w Częstochowie. W roku 1988 ukończył tamtejsze Liceum Sztuk Plastycznych. W latach 1988-91 studiował na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Od 1991 roku mieszka i tworzy w Warszawie.

Prezentował prace na wystawach zbiorowych i indywidualnych w Polsce, Włoszech, Algierii, USA i Australii. www.jacekmirczak.com

Damska strona, akryl na płótnie, 90 x 180 cm, 2015 r.

„Inspiruje mnie miejsce, w którym żyję i świat, który mnie otacza.

Najczęściej pojawiające się motywy w moich obrazach to kamienice, domy, ogrodzenia, samochody.

Uproszczone fragmenty rzeczywistości balansują na krawędzi abstrakcji i konkretu.

Moje obrazy charakteryzują się zwartą, syntetyczną formą.”

Joanna Mrozowska

Studia na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie.

W 2004 roku dyplom z malarstwa w pracowni prof. M. Czapli, aneks z malarstwa ściennego w pracowni prof. Edwarda Tarkowskiego.

Współtworzy PRACOWNIĘ 23 na warszawskiej Pradze.

Obecnie Wiceprezes ds. Artystycznych OW ZPAP. www.joanna.mrozowska.netgaleria.pl

13

Nawiedzenie, drewno wys. 260 cm, 2015 r.

„Prace Milosza Płonki wykraczają nieco poza tradycyjne, zachodnie rozumienie piękna. Jest w tych rzeźbach coś niedopowiedzianego jakaś tajemnica, dramatyzm, chropawość. Nie ma tu miejsca na «śliczność», gładkość czy próbę kokietowania patrzącego.” Jagna Kaczanowska

14

Miłosz Płonka

Absolwent Liceum Sztuk Plastycznych im. A. Kenara w Zakopanem. 1990-92 studiuje na Wydziale Ceramiki i Szkła ASP we Wrocławiu m. in. w pracowni rzeźby prof. Alojzego Gryta. Od 1992 studia artystyczne na Wydz. Rzeźby ASP w Warszawie, u prof. Adama Myjaka i prof. Jana Kucza. W 1996 r. dyplom z wyróżnieniem w pracowni rzeźby prof. Adama Myjaka, oraz rysunku i malarstwa prof. Jacka Sienickiego. Stypendysta w WSSP w Bratysławie na Słowacji w 1997 r. oraz w Benares Hindu Uniwersity w Varanasi w Indiach w 1997-98 r. www.sculptor-miloszplonka.com

Szamanka, olej na płótnie, 95 x 72 cm, 2015 r.

“Prace Joanny Swierczyńskiej... Strzępki zawidzianych twarzy, odczutych emocji, niewypowiedzianych i nie do końca określonych relacji... Świerczyńska to artystka podróżująca w obszary delikatnych niuansów kolorystycznych. W swoich poszukiwaniach mierzy się z zagadnieniem bieli, która tłumaczy na wiele odcieni i tonów...”

Maria Piątek

Joanna Świerczyńska

Ukończyła grafikę na warszawskiej ASP w pracowni grafiki – linorytu prof. Haliny Chrostowskiej i malarstwa prof. Jerzego Tchórzewskiego. Pracuje w technice monotypii, maluje obrazy, rysuje, prowadzi warsztaty twórcze. Współpracuje z artystą Pawłem Althamerem przy projektach „Kongres Rysowników” min. na 7 Berlin Biennale - 2012, Pekin - 2014, Ivano Frankivsk (Ukraina) - 2015 www.joannaswierczynska.pl

15

Stan Nieoczywisty w sensie bytu w zamkniętym obszarze osobowości, ceramika, 2015 r.

Przekładam wyobraźnię na różne formy wypowiedzi – rzeźba, obrazy, architektura otoczenia, kreacja pozytywnych i nieraz trudnych emocjii....

16

Elżbieta Zawadzka

Zajęcia plastyczne, malarstwo z Magdaleną Spasowicz-Świdzinską, praca i zdobywanie umiejętności w pracowni ceramiki Kazimierza Szałwińskiego i Stanisława Tworzydło, własna pracownia. Wystawy: Kazimierz Dolny, Heidelberg, Kolonia, galeria WZ. Stałe wystawy we własnej galerii Szuflada. Prace są obecne na wszystkich kontynentach i wielu kolekcjach bardzo znanych osobistosci. www.szufladagaleria.pl

ORGANIZATORZY WYSTAWY: • Okręg Warszawski ZPAP • Galeria LUFCIK • STAN RZECZYWISTY *nocne spotkania z twórcami

PARTNERZY STANU RZECZYWISTEGO: • Art Imperium • Dumni Polską • Talent.pl • Miesięcznik Stolica

PARTNERZY WYSTAWY: • Portal Rynek i Sztuka • kruliQ Wine & Art • Na tle sztuki

Projekt katalogu i DTP: Magdalena Hajnosz Druk: ZYX Media, www.zyx.waw.pl

ISBN 978-83-941972-0-9

18

Galeria Lufcik, DAP Warszawa ul. Mazowiecka 11a ŠStanRzeczywisty, 2015 r.

ISBN 978-83-941972-0-9