1 minute read
4.3. Środowisko kulturowe
4.3. Środowisko kulturowe
Roztocze od średniowiecza było terenem, na którym dochodziło do krzyżowania się dwóch prądów etnicznych, lechickiego i ruskiego. Wraz z objęciem ogromnych połaci Roztocza w Ordynacji Zamojskiej, założonej przez Jana Zamoyskiego, mozaikę religijno-etniczną regionu wzbogaciła także ludność żydowska. A w znaczniejszych ośrodkach takich jak Zamość, Żółkiew czy Lwów osiedlali się także cudzoziemscy kupcy, rzemieślnicy i przemysłowcy. Byli wśród nich m.in. Węgrzy, Tatarzy, Ormianie, Niemcy, Grecy czy Włosi. Współzamieszkiwanie na jednym terenie ludności o odmiennych kulturach i wyznaniach spowodowały, że Roztocze pod względem kulturowym stało się fascynującą krainą, gdzie przemieszały się wpływy Wschodu i Zachodu, budując wspólnotę na zasadach otwartości i tolerancji. Reliktem wielokulturowego dziedzictwa są współcześnie występujące obok siebie zabytki, takie jak pałace, dwory, cerkwie, kościoły, synagogi, cmentarze wielu wyznań oraz zabytki małej architektury, jak kapliczki przydrożne. Mimo iż na początku 2022 roku, Roztocze jest krainą relatywnie jednorodną etnicznie, wpływy jej wielokulturowej przeszłości są ciągle obecne w sztuce, architekturze i krajobrazie. Być może, aby sprostać wyzwaniom przyszłości, powinniśmy uczyć się na przykładzie Roztocza tego, jak mogą wyglądać środowiska i ramy współżycia różnorodnych grup społecznych.
Advertisement
11., 12., 14., 16., Źródło: Lipiec W. (1993). Roztocze. Warszawa, Wydawnictwo Voyager.
13., 15., 17., Źródło: Kłysewicz K., Michalski T., Mielnik T. (2021). Roztocze. Wydaw. Libra.
11
0
12
0
13
0
14
16 15
