WegWijzer 1604

wegwijzer

2016 Drama's en dromen

4 Aangeslagen, maar niet verslagen …

Wegwijzer is een eigentijds driemaandelijks blad. Het weerspiegelt de diepere thema’s die de maatschappij boeien en daagt de lezer uit om zelf na te denken.

Het blad is een uitgave van de evangelische kerk. De evangelische christenen vormen een groeiende groep van gelovigen voor wie het evangelie centraal staat. Met de Bijbel als basis voor alle facetten van het leven, willen ze zich zowel in de kerk als in de maatschappij inzetten voor de medemens.

10

12

14

Net ontsnapt aan de aanslag in Brussel…

p4

Anders dan verwacht

Eindelijk veilig …

p 10

Meer informatie op www.weg-wijzer.net www.eavlaanderen.be

Colofon...

Evangelische Volwassenen Werking vzw afd. Wegwijzer Coördinatie:

Kristel De Leenheer, Lambermontlaan 158, 1030 Brussel. tel. 02 241 30 15

Mail:

info@weg-wijzer.net

Bestel: bestel@weg-wijzer.net Web: www.weg-wijzer.net Redactie:

Ciara Goossens, Kristel De Leenheer, Johan Leroy, Yvan Thomas, Don Zeeman.

16

20

Over vluchtelingen en buddy’s

Pokémon Go

p 12

26 God en Goud de Olympische Spelen

Correctie: Peter Vermeersch Eindcorrectie: Marijke Verbrigghe Vormgeving: Jehtron Wervik © Overname van artikelen is mogelijk, mits voorafgaande toestemming van de uitgever.

2

WEGWIJZER - DRAMA'S EN DROMEN

p 14

EDITORIAAL

Drama's en dromen p 16

Als Wegwijzerredactie wijken wij voor één keer af van het klassieke kerstnummer dat we al jaren aan een stuk samenstellen. We hopen dat u ons dit niet kwalijk neemt.

Het jaar 2016 was zo turbulent met zoveel hoogtepunten, maar spijtig genoeg ook dieptepunten dat we er niet langs kunnen. In dit nummer proberen we dan ook enkele van die momenten vast te leggen.

22 maart 2016 is een datum die we nooit meer zullen vergeten.

Voor het eerst wordt België wel van heel dichtbij geconfronteerd met terrorisme. Naast de vele doden, waren er ook verschrikkelijk veel gewonden. De beelden zullen in ons geheugen gegrift blijven.

Onbegrijpelijk wat de ene mens de ander kan aandoen…

p 26

p 26

En midden dat ongrijpbare, gaat het leven zijn gewone gang. Alhoewel.

Kristel, redactielid van Wegwijzer zal zich 2016 herinneren als het jaar waarin haar dochtertje Mira op de wereld kwam. Niet zo vlotjes als Kristel en John verwacht hadden, maar toch in volle verwondering voor dit nieuwe leventje. Toch een hoogtepunt.

De vluchtelingenproblematiek die in 2016 een enorme explosie kent, is dan weer een dieptepunt. We herinneren ons het beeld van een kleuter die dood op het strand ligt.

Duizenden vinden de dood tijdens hun vlucht naar een beter leven, een leven weg van de verschrikkelijke

oorlogen, zoals die in Syrië.

Een aantal getuigenissen in deze Wegwijzer illustreren dit. De vraag is of ze ook in België welkom zijn.

Voor velen niet, maar anderen slaan de handen in elkaar en proberen vluchtelingen welkom te heten, een opdracht die ook God in de Bijbel geeft.

Wat voor de één een hoogtepunt kan betekenen, kan voor de anderen een ware pest zijn. Ik denk bijvoorbeeld aan de rage rond ‘Pokémon Go’, die plots ook in onze omgeving de kop opsteekt rond de zomervakantie.

De gedachte leeft dat dit spel het sociaal contact onder mensen kan bevorderen, maar sommige dorpen, die in alle rust leefden, hebben ondertussen het tegendeel ervaren en moeten de avondklok instellen zodat hun nachtrust gerespecteerd wordt. Zijn er geen alternatieven?

En nog in de zomerperiode is er het bijzondere sportgebeuren, na de Tour de France: de Olympische Spelen in Brazilië. Ook veel besproken, zeker de voorbereidingen naar dit evenement toe. Maar toch een hoogtepunt qua prestaties voor België. En twee gouden medaillewinnaars (één uit Amerika en één uit Nederland) houden de eer niet voor zichzelf. Van een hoogtepunt gesproken…

Veel leesgenot, Yvan Thomas

DRAMA'S EN DROMEN - WEGWIJZER 3

22 maart 2016

Don Zeeman

4

WEGWIJZER - DRAMA'S EN DROMEN

Het zijn vooral de rampen die aanspreken. Tot die conclusie kom je als je de jaaroverzichten bekijkt. De tragedies die een land treffen, komen prominent terug in de geschiedenisboeken. Elk decennium heeft wel een dieptepunt. Bij wie de jaren ’50 meemaakte, staat de mijnramp van Marcinelle in het geheugen gegrift, en in de jaren ‘60 was er de brand in de Brusselse Inno. Twee tragedies met elk zo’n 300 doden.

Van recentere tijden – de jaren ’80 - zijn de bloedige aanslagen van de Bende van Nijvel en in 1996 gooide de zaak Dutroux het land ondersteboven. 2016 is een nieuwe mijlpaal geworden. De terreur die België afgelopen voorjaar trof, sloeg diepe wonden.

DRAMA'S EN DROMEN - WEGWIJZER

5

Maar vooral de talloze bloemen, die zwijgend bij het zwakke licht van de kaarsjes werden neergelegd, spraken boekdelen.

6

WEGWIJZER - DRAMA'S EN DROMEN

Iedereen wist dat het kon gebeuren, maar niemand die dacht dat het ooit werkelijkheid zou worden. New York, met de ineenstortende Twin Towers: gruwelijk, maar Amerika was ver weg. Madrid, Londen, Parijs: het geweld kwam steeds dichter… Maar België? Niets dat er op leek te wijzen dat wij geviseerd zouden worden. Tot die bewuste dinsdag in maart, een dag die begon zoals iedere andere dag, maar al vroeg een nachtmerrie zou worden. Vlakbij, nietsontziend.

Een vliegveld van waar we misschien al eens vertrokken, een metrostation waar we al eens langsgereden of uitgestapt waren. De slachtoffers waren gewone mensen die niets anders wilden dan reizen of werken. Mensen van wie het leven plotseling veranderde – en voor 32 van hen ineens eindigde. Ontzetting, ongeloof, onvermogen … alle reacties waren begrijpelijk en tegelijk ontoereikend.

Bloemen aan de Beurs

straat. Een bordje met ‘Je suis Bruxelles’ legde de link naar wat er voordien in de Franse hoofdstad gebeurd was. Maar vooral de talloze bloemen, die zwijgend bij het zwakke licht van de kaarsjes werden neergelegd, spraken boekdelen. Die avond was Brussel de hoofdstad van het verdriet en alleen een ongekende solidariteit kon de pijn een beetje verzachten.

Beschermende wapens

Die avond, toen de omvang van de ramp al een stuk duidelijker was, stroomde het volk samen op het Brusselse Beursplein.

Sereen zochten honderden mensen naar een manier om met de rauwe realiteit om te gaan. Rouw vanwege het leed, boosheid om de brutaliteit, schrik voor wat nog kon komen. Het was – en is nog altijd - niet gemakkelijk om het onverklaarbare een plaats te geven. De gevoelens waren te overweldigend, de stilte veelzeggend.

Woorden waren vaak niet nodig, al schreef een enkeling wat woorden met krijt op

De dagen na de aanslagen begon het verdriet in het land te veranderen. Nog altijd stroomden de mensen toe op het Beursplein. Maar aan de overkant stond de wereldpers. Er kon geen bloem of kaarsje meer bij komen of een voyeuristische camera uit een ver land had het gefilmd.

Talloze reporters deden hun verhaal, vroegen reacties, gaven hun mening.

De rouw was niet meer privé, de pijn was publiek bezit geworden. Elke traan werd onmiddellijk via een of andere satelliet doorgestraald. En terwijl de journalisten het plein belegerden, doken elders de soldaten op. Klaar om in te grijpen wanneer er opnieuw iets zou voorvallen. Maar hun belangrijkste taak was een gevoel van veiligheid te creëren.

Nog nooit hadden we zoveel wapens op straat gezien. Afschrikwekkend en geruststellend. Geen mens raakte nog een treinstation binnen zonder eerst doorzocht te zijn – en de metro reed zelfs niet. Zinvolle maatregelen of niet?

In uitzonderlijke situaties kent wellicht niemand de antwoorden. Maar slechte bedoelingen mochten geen kans meer maken en een aantal terroristen belandden achter de tralies.

Op zoek naar antwoorden

Vragen, ze waren talrijk in die dagen. Hoe

DRAMA'S EN DROMEN - WEGWIJZER

7

komt het dat mensen in staat zijn zonder wroeging medemensen de dood in te sleuren? En waarom werden deze mensen het slachtoffer van het zinloze geweld?

En, zoals vaak wanneer rampen toeslaan, waar was God en waarom liet Hij dit toe? Natuurlijk, er zijn verhalen over mensen die de dood op wonderbaarlijke manier ontliepen, maar van minstens één dodelijk slachtoffer is bekend dat hij met hart en ziel op God vertrouwde en zijn leven in Zijn hand gelegd had. Wellicht had hij nooit gedacht dat zijn leven zo, plotseling zou eindigen. Een simpele verklaring is er niet …

Het is geen aangename vaststelling, maar het aardse leven kan op elk moment ten einde zijn. Als je daar voortdurend bij stilstaat, kun je niet leven, maar als je de vraag nooit stelt, loop je een enorm risico.

Natuurlijk, we kijken niet voortdurend de dood in de ogen, maar als die ons toch treft, wat dan? Het eeuwige niets of het eeuwige leven? Wat als de dood dan toch niet het einde is, zoals zovelen beweren? Het beeld van Sint-Pieter aan de hemelpoort is dan wel een menselijk bedenksel, de werkelijkheid van een eeuwig leven – dicht bij God of ver van Hem vandaan - is dat niet.

8

Onze uiteindelijke bestemming in het hiernamaals kiezen we nu. Stopt de reis als er een bom op het vliegveld of in de metro ontploft? Of is de terminus ook een nieuw begin?

Vaste grond

Wat houdt ons overeind als alles wankelt?

Wie bouwt op een stevig fundament, heeft vaste grond onder de voeten.

Een leven dat in God verankerd is, kan zware stormen aan. Het lichaam herstelt vaak sneller dan de ziel. De meeste wonden van wie minder zwaar gewond werd, zijn intussen geheeld.

Maar het geestelijk leed herstelt veel trager. Er bestaan geen pillen of zalfjes die de ontreddering genezen. Echter, de troost die God biedt, is blijvend. De Bijbel toont ons de geschiedenis van mensen die dankzij Hem de draad van hun leven terug oppakken. Vandaag de dag biedt het Woord van God ons nog altijd de zekerheid dat het geweld uiteindelijk overwonnen wordt, de haat niet het laatste woord heeft en dat de dood niet het einde is. De aanslagen van 2016 zullen we niet snel vergeten, maar ondanks alles mag het motto zijn: aangeslagen, maar niet verslagen …

WEGWIJZER - DRAMA'S EN DROMEN

wegwijzer

5

waarheden die je moet weten over God

1. De mens heeft geen persoonlijke relatie met God.

Nochtans verlangt God naar een intieme en vertrouwelijke band met jou, want je bent geschapen om te leven in relatie met je liefhebbende Schepper. Hij wil je leven zinvol maken en vullen met Zijn liefde.

2. De afstand tussen de mens en zijn Maker is er doordat de mens Hem de rug heeft toegekeerd.

God schiep je met een vrije wil. Daarbij kreeg de mens de keuze te leven in gehoorzaamheid aan zijn Schepper, met alle positieve gevolgen vandien, ofwel toe te geven aan het kwaad, met alle negatieve gevolgen vandien. De meeste mensen kiezen voor het tweede omdat dit schijnbaar de meeste vrijheid biedt.

3. We kunnen niet uit eigen kracht bij God komen.

De scheiding tussen jou en God is onoverkomelijk. De vele pogingen om de relatie met God te herstellen, lopen telkens op niets uit. Welke inspanningen je ook levert, je slaagt er niet in om zelf terug contact te maken met God.

4. Jezus Christus is de brug tussen de mens en God.

We maken allemaal fouten en hebben moeite om ons aan Zijn geboden te houden. Jezus heeft de straf voor onze misstappen op Zich genomen toen Hij stierf aan het kruis. Als gevolg daarvan kan Hij iedereen die dit erkent, vergeven. Op die manier staat er niets meer tussen jou en God in.

5. Geef je leven over aan Jezus Christus.

Als je beseft dat er een barrière is tussen God en jou die je niet op eigen houtje kan overbruggen, weet dan dat Jezus Christus de brug is naar God. Hij heeft de weg vrijgemaakt en je moet dit enkel in geloof beamen. Als je dat doet, schenkt Hij je een volledig nieuw en eeuwig leven, komt Hij in je wonen en krijg je contact met Hem. Je kunt Hem iedere dag beter leren kennen, onder andere door het lezen van de Bijbel.

Geef in gebed jezelf aan Jezus. Dan ontvang je het echte leven en word je een geliefd kind van God. Voor eeuwig !!!

DRAMA'S EN DROMEN - WEGWIJZER 9

22 maart 2016

NET ONTSNAPT AAN DE AANSLAG IN BRUSSEL… Ciara Goossens

Het echtpaar Noël en Manja Soetaert vertrok op die bewuste 22 maart 2016 door gewijzigde reisplannen met een vlucht vroeger. Het was het voorlaatste vliegtuig dat nog mocht vertrekken. Waarom zij geluk hebben gehad waar anderen het leven lieten, is voor hen niet eenvoudig te begrijpen.

"Normaal vertrekken we altijd later met een andere maatschappij. Door onze gewijzigde reisplannen hadden we een vlucht geboekt met een maatschappij die veel vroeger vertrok.

Onze twee oudste kinderen wonen in Amerika. Als het kan, proberen we elk jaar een paar weken met hen door te brengen.

Op de ochtend van 22 maart vertrokken we naar Amerika, vol verwachting… In de luchthaven hebben we niks gemerkt. Toen het vliegtuig in Orlando een tussenstop

10

maakte, merkten we voor het eerst dat er iets aan de hand was. In plaats van aan te dokken, werd het vliegtuig afgeleid naar een afgelegen hoek van de luchthaven.

Het vliegtuig werd meteen omgeven door tientallen politieauto’s zoals je alleen in Hollywood films ziet. Na anderhalf uur wachten mochten we het vliegtuig één voor één verlaten en werden we gecontroleerd door mensen van de veiligheidsdiensten.

We waren verbaasd en vooral geschokt toen we beseften wat er gebeurd was. Je

WEGWIJZER - DRAMA'S EN DROMEN

In 1991 trok het Vlaamse echtpaar Noël en Manja Soetaert naar Burkina Faso om zich aan een christelijke organisatie te wijden die zich richt op het vertalen van de Bijbel in talen die nog niet eerder op schrift zijn gesteld. Maar de straatkinderen in Ouagadougou – de hoofdstad van Burkina Faso – kwamen steeds nauwer aan hun hart te liggen, en uit deze compassie ontstond Pãn-bila, ‘kleine kracht’.

Vanuit deze organisatie groeiden, naast het opvangen van weeskinderen, heel wat nevenactiviteiten: onderwijs, helpen opzetten van eigen winkeltjes door de plaatselijke bevolking via renteloze leningen, enz.

kunt het moeilijk vatten dat op een plaats waar je geweest was er anderhalf uur later een aanslag was gebeurd, net op de plaats waar we hadden ingecheckt. Je vraagt je af waarom mensen zoiets doen. Pure haat, frustratie…?

We hadden door omstandigheden onze reisplannen helemaal anders gepland dan we gewoonlijk doen. Waarom? Een samenloop van omstandigheden? Of heeft God ons zo geleid? Waarom heeft God ons zo geleid? We weten van een jongeman die wel

op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was. Amerikaanse vrienden van ons waren die ochtend ook op de luchthaven en werden geëvacueerd.

Ik heb geen antwoorden waarom wij beschermd zijn geweest, waarom we zijn kunnen vertrekken, waarom we zulke keuzes hebben gemaakt. Gods wegen zijn zoveel hoger dan de onze. Er gebeuren zoveel dingen die we niet begrijpen. Uiteindelijk moeten we aanvaarden dat God plannen heeft die ons verstand ver te boven gaan."

DRAMA'S EN DROMEN - WEGWIJZER

11

15 mei 2016

Kristel De Leenheer

12

WEGWIJZER - DRAMA'S EN DROMEN

Voor mij was 2016 een heel speciaal jaar.

Op Pinksterdag (15 mei) ben ik mama geworden van een heel mooi en lief meisje, Mira.

Zo’n kleintje heeft het leven van mijn man en mij natuurlijk helemaal veranderd.

Opeens zijn we niet meer met 2, maar met 3. Plotseling draait alles rond onze dochter.

Wanneer we ergens naartoe willen, moeten we nadenken wanneer Mira haar laatste flesje of papje heeft gekregen en dan uitrekenen wanneer we kunnen vertrekken.

Dit is zeker nodig want als ze honger krijgt, moet ze onmiddellijk eten. Anders protesteert ze... heel luid, en ze is niet van plan om te stoppen tot ze gekregen heeft wat ze wil. :-) We mogen echter van geluk spreken dat ze na een week thuis ’s nachts al doorsliep.

Een kind krijgen is een wonder. Klinkt misschien cliché, maar zo ervoeren wij het ook wel. Vooral tijdens de zwangerschap. Twee dagen na een positieve zwangerschapstest kon ik terecht bij de gynaecoloog. Die eerste keer was er op de echo al iets te zien, maar de gynaecoloog wou mij nog niet feliciteren omdat ze nog niet zeker was dat het een bevrucht eitje was. Een maand later kon ze met zekerheid zeggen dat ik zwanger was. Keer op keer mochten we het kleintje in mijn buik zien en horen groeien. Elke keer was het spannend om te weten te komen hoeveel ze gegroeid en bijgekomen was. Maar vooral of alles nog wel goed ging want het kan al snel mislopen…

Alles ging goed tot ik 8 weken voor de vermoedelijke bevallingsdatum verplichte rust kreeg voorgeschreven van de gynaecoloog. Ons kleintje wou al op de wereld komen, maar het was beter dat ze nog even bleef zitten. Een maand later is Mira dan geboren. Ze kon toch niet wachten.

De tijd tussen het begin van de verplichte rust en de uiteindelijke bevalling was er

een periode met veel ziekenhuisbezoek en testen. De bevalling op zich was een nachtmerrie. Nietsvermoedend van wat er mij te wachten stond, vertrokken we die zondagochtend naar het ziekenhuis. Wat een normale bevalling moest worden, werd een spoedkeizersnede. Na een zware en pijnlijke dag kwam Mira iets voor middernacht piepen. Omdat ze ook koorts had en de dokters niet direct wisten vanwaar die kwam, moest ze antibiotica krijgen. Daardoor moest ze in een couveuse. Gelukkig is alles goed gekomen en na een kleine week mochten, of beter gezegd: moesten we naar huis.

‘Moesten’ omdat ik door de ongeplande en onverwachte keizersnede niet veel kon doen. Voor mijn dochtertje zorgen was de eerste weken moeilijk en pijnlijk en daardoor ook heel frustrerend.

Het leven van een baby valt in mijn ogen niet altijd mee. Zoals vele baby’tjes heeft ook Mira soms wel veel last van krampen en reflux. Op het moment van dit schrijven heeft ze al enkele weken last van bronchiolitis (is een infectie aan de luchtwegen). Het ging beter en ze was genezen dachten we, maar toch is ze terug hervallen. Als mama maak ik mij daar zorgen om. Die ongerustheid zal natuurlijk ook nooit verdwijnen: zo is het leven van een moeder nu eenmaal.

Van die roze wolk, waarover altijd gesproken wordt bij een geboorte, was in mijn geval helemaal geen sprake. Maar of je je als moeder nu goed of slecht voelt na een geboorte, het leven gaat verder. Mira houdt er geen rekening mee of het al dan niet goed met mij gaat, zolang zij maar op tijd haar flesje of papje krijgt, een propere pamper heeft, geknuffeld wordt en op tijd haar bedje in kan. Dan is zij gelukkig.

DRAMA'S EN DROMEN - WEGWIJZER

13

1-1-2016 - ...

photo: acn-aed

Sjaak van Leijenhorst

De burgeroorlog in Syrië woedt ondertussen al 5 jaar. Miljoenen inwoners zijn op de vlucht en sommigen vinden een onderdak in ons land. Voor hen was 2016 het jaar van de nieuwe start. Ze maken deel uit van de christelijke bevolking in Syrië – een minderheid in een land waar de islam de belangrijkste godsdienst is. Ze verlieten hun woonplaats niet zonder reden: hun leven werd ernstig bedreigd. Enkele voorbeelden maken duidelijk hoe moeilijk het verblijf was in een land waar geweld tot het dagelijkse leven behoort en de dood voortdurend om de hoek loert … De namen werden om veiligheidsredenen veranderd; de verhalen zijn pijnlijk authentiek.

Daoud werkte als fotograaf in Homs. Een bomaanslag in de straat waar zijn winkel was, doodde 23 mensen. Het was een wonder dat Daoud de klap overleefde.

Omdat zijn hart korte tijd stopte met kloppen, werd hij naar het ziekenhuis gevoerd. Na een paar dagen mocht hij

14

terug naar huis. Toch is Daoud niet meer dezelfde als vroeger – zo heeft hij dikwijls last van geheugenverlies. Rond Homs zijn er veel terroristen. Het is dan ook een enorme opluchting dat hij samen met zijn vrouw en dochter van 3 jaar in België een nieuw leven kan beginnen.

WEGWIJZER - DRAMA'S EN DROMEN

Abia is een vrouw van 41 die met haar man en 4 kinderen in de zwaar getroffen stad Aleppo woonde. Toen de situatie daar onhoudbaar werd, vluchtte het gezin naar Edlib. De man van Abia werd vermoord door moslimterroristen omdat hij christen was.

Ze schoten hem een kogel door het hoofd terwijl hij met zijn gezin in de auto zat. Toen ook de kinderen bedreigd werden, ging de tocht verder naar Tartous (Masta al Helu, ook bekend als de ‘christelijke vallei’). Een plaats waar Abia en haar kinderen redelijk veilig waren, maar het leven was er zwaar: na het begin van de burgeroorlog werden water en elektriciteit afgesloten en werd de levering van voedsel en medicijnen afgesloten – een bewuste strategie om de bevolking uit te hongeren. De prijzen stegen er met 700 procent. Financiële steun van vrienden en familie haalde dus niet veel uit. Intussen kregen ze dit jaar de kans om in België een nieuw bestaan op te bouwen.

Sarko, vader van 3 kinderen, is half verlamd en had een moeilijk leven in Syrië. Hij kon nauwelijks werk vinden en zijn familie werd hard getroffen door het geweld. Zijn neef overleed toen hij geraakt werd door een raket. Sarko was voortdurend bang dat zijn kinderen iets zou overkomen. Maar hij vertrouwde op God en op Zijn zegen voor het gezin. Hij kreeg ook hulp van de evangelische kerk die hij bezocht. Je mag het gerust een wonder noemen dat dit gezin in België geraakte. Toch was er bij het vertrek ook verdriet: twee maanden voordat hij het land verliet, overleed zijn moeder.

Jacoub woonde met zijn vrouw en twee volwassen kinderen in Al-Hasaka, in het noordoosten van Syrië. Ze hadden nog een

dochter, maar die werd gekidnapt door islamitische militanten. De zoon schreef het volgende over zijn zus: ‘Vandaag stak ik een kaars aan voor mijn zus die 14 zou geworden zijn, maar dat feest mag ze nu in de hemel vieren, ver weg van alle pijn en zorgen. Ze blijft leven in de harten van iedereen die van haar hield. In de streek waar ik woon strijden gewapende opposanten met islamitische organisaties en het regeringsleger. Steeds opnieuw worden onschuldige mensen slachtoffer van het geweld. Mijn zus werd ontvoerd omdat wij christenen zijn en niet in staat waren om de islamitische belasting (die alle niet-moslims moeten betalen) niet konden opbrengen. Mijn vader vervoert mensen met een minibus. Hij bood de militanten zijn bus aan, hoewel die zijn enige bestaansmiddel is. De extremisten hielden geen rekening met zijn leeftijd en slechte gezondheidstoestand – hij was compleet gebroken. Enkele dagen later hoorden we dat mijn zusje op de slavenmarkt was verkocht.

Inderdaad, vandaag de dag worden er nog altijd kinderen verkocht als seksslavinnen, terwijl de wereld toekijkt en zwijgt. Intussen leeft ze niet meer: het dorp waarnaar ze was meegenomen werd gebombardeerd.

In onze stad leven de mensen in angst en verhuizen ze voortdurend om toch maar een veilig onderkomen te vinden – en dat is eigenlijk onmogelijk in Syrië. Ook jonge mannen worden bedreigd: ze worden verplicht om in het leger te gaan of om mee te gaan strijden met de opstandelingen.

Ik vertel dit verhaal niet om u bedroefd te maken, maar om te laten zien in welke omstandigheden wij leven. Onze hoop is in Christus en Hij is altijd bij ons.

DRAMA'S EN DROMEN - WEGWIJZER

15

30 augustus 2016

Over vluchtelingen en Yvan Thomas

Eén van de elementen die alvast voor 2016 heel tekenend zijn, is de enorme vluchtelingenstroom. Op 30 augustus bijvoorbeeld werden er nog nooit zoveel vluchtelingen gered op de Middellandse zee: 6.600 mensen werden door 40 diverse reddingsacties op zee, aan land in veiligheid gebracht. De meeste vluchtelingen werden gered bij een stadje op zo'n 20 km van Sabratha in Libië. Van die groep kwamen de meesten uit Eritrea waar er een heel autoritair regime is. Zelfs geloven in God, is in dit land uit den boze en heel wat christenen worden jarenlang onder erbarmelijke omstandigheden in containers opgesloten.

Enkele mensen vluchten om economische redenen omdat de situatie voor hen en

16

hun gezin uitzichtloos is geworden, maar anderen zien verschillende familieleden sterven door het oorlogsgeweld van extreme terroristische groeperingen zoals IS, Boko Haram of zelfs de eigen regering zoals in Syrië. En ook voor deze mensen staat het besluit vast. Zo kan het niet langer in hun thuisland. Aangemoedigd door mensensmokkelaars, die hen de hemel beloven in Europa, slaan miljoenen mensen op de vlucht.

De ontvangst in die Europese landen is totaal verschillend. Sommigen vrezen de Islam omdat hun orthodoxe geloofsbelijdenis aangetast zou worden, anderen zijn bang dat de gevolgen op economisch vlak desastreus zullen zijn.

WEGWIJZER - DRAMA'S EN DROMEN

buddy’s De Duitse Bondskanselier Angela Merkel schrijft met haar uitspraak: 'Wir schaffen das' geschiedenis. De vluchtelingen zijn in Duitsland welkom, maar door de toestroom van meer dan een miljoen vluchtelingen in Duitsland, komt er ook scherpe reactie en wordt Merkel zelfs politiek afgestraft doordat extreem rechts stemmen van haar partij afsnoept.

Maar België kent eveneens een toestroom van vluchtelingen, een toestroom die in het begin van het jaar bijna niet te stuiten is. Er wordt door enkelingen en organisaties heel wat energie gestoken in de vluchtelingenkampen, die zich vooral in het noordoosten van Frankrijk bevinden, met de bedoeling dat ze de overtocht kunnen maken naar Engeland, maar ook die kampen worden door de regering afgebroken. Een grote groep wil zich in België vestigen. Er ontstaan heel wat initiatieven om deze mensen een (voorlopige) thuis te geven. Zo wordt in Kortrijk gewerkt met buddy's voor de vluchtelingengezinnen.

We maken eventjes kennis met zo’n buddygezin: Sem en Rianne Thomas en hun twee kindjes Obed en Peppa. Ze wonen al sinds 2009 in Kortrijk. Rianne is leerkracht lager onderwijs en werkt in Moeskroen in het emersie-onderwijs. Obed en Peppa gaan daar nu ook beiden naar school.

Sem werkt voor Ichtus Vlaanderen, waar

hij verschillende verantwoordelijkheden heeft, gaande van HR-coördinator tot studentenwerker. Ze hebben een hart voor de buurt en zitten dan ook in het buurtcomité.

Ww: Jullie zijn buddy's van een Syrische gezin. Wat houdt dit precies in?

Als buddy maken we een gezin dat net is aangekomen in de stad wegwijs; hen helpen om naar een winkel te gaan, tonen waar ze

Er ontstaan heel wat initiatieven om deze mensen een thuis te geven.

Werken met buddy's voor de vluchtelingengezinnen is er zo een. bepaalde praktische zaken kunnen vinden. Dat is wat de stad van ons verwacht. In het eerste kennismakingsgesprek hebben we meteen gevraagd waar ze meest nood aan hadden en hun antwoord was ‘familie’. We proberen dat dan ook sindsdien voor hen te zijn. De taal is hierin een hele grote barrière. Sem had het hier in het begin moeilijk mee omdat hij er van houdt om diepgaande gesprekken te hebben en een hekel heeft aan praten over koetjes en kalfjes. Ze spreken geen andere taal dan Arabisch. Nu kunnen de twee kinderen van

In de eerste acht maanden van 2016 alleen al, zijn 284.572 mensen aangekomen in Europa, waarvan 272.070 via de zee en 12.502 via het vaste land. Via zee zijn er 106.461 via Italië binnen gekomen, vooral via Nigeria, Eritrea, Soedan, Gambia en Ivoorkust. Het is een heel gevaarlijke route met ruim 2.726 doden geregistreerd.

In Griekenland zijn in die eerste acht maanden 163.105 vluchtelingen aangekomen. De meesten kwamen uit Algerije, Syrië, Irak, Afghanistan en Pakistan. Hier zijn 386 doden geregistreerd. Ondanks een akkoord met Turkije merkt men in het midden van het jaar dat de vluchtelingenstroom weer toeneemt.

DRAMA'S EN DROMEN - WEGWIJZER

17

Foto HLN - Johan Anckaert

het Syrische gezin al heel goed Nederlands en kunnen zij dus vertalen, wat in het begin niet mogelijk was. We gebruikten toen vaak Google Translate maar daar kom je uiteindelijk ook niet ver mee. De vertaling klopte niet altijd. In ieder geval moest Sem zich hierover zetten. We kwamen bij elkaar op bezoek maar zeiden niet veel. En dat was genoeg. We waren samen. We namen ze mee naar een familiefeest bij de ouders van Sem waar ze ook zijn zus ontmoeten en haar man die van Iran afkomstig is. Hij spreekt nog een aardig woordje Arabisch.

Ww: Kun je wat vertellen over dit Syrische gezin?

Het Syrische gezin bestaat uit Mohamed, Lama, Mohamed en Abdel-Asis. De kinderen zijn 13 en 9. Ze woonden vlak bij Damascus en zijn gevlucht omdat het risico om gedood te worden te groot werd. Ze hebben daar trauma’s opgelopen. Zo sliepen de kinderen in het begin steeds bij de ouders in dezelfde kamer en hadden ze iedere keer schrik als de deurbel ging omdat die hen deed denken aan geweerschoten. Ze klopten ook altijd aan bij ons in plaats van de bel te gebruiken.

Nadenken over de toekomst is nog moeilijk. Dat begint nu pas. Ze kregen daar vaak vragen over, maar het is logisch dat ze daar nu pas mee bezig zijn omdat ze nu zekerheid hebben over hun veiligheid. In het begin dat ze in België waren, was er veel stress in verband met het erkend worden als vluchteling en hadden ze echt schrik om terug te moeten keren naar Syrië. Daarna was er de druk voor het vinden van een woning (liefst in Kortrijk). Het is een ramp om eigenaars te vinden die bereid zijn het ‘risico’ te nemen om een gezin, dat momenteel enkel een leefloon krijgt van het OCMW, als potentiële huurder te zien. We hebben met verschillenden gezocht,

18

veel huizen bezocht, veel aanmeldingen gedaan, maar heel weinig reactie gekregen.

Eind augustus kwamen ze na 5 maanden zoeken en stressen met het verlossende nieuws.

Ww: Lukt het om dit gezin een thuis te geven in Kortrijk? Wat zijn de moeilijkheden waarop jullie stoten?

We vinden zelf dat het ons niet goed lukt.

Het is lastig. Zoals we al zeiden, zijn er de taalverschillen, maar ook de cultuurverschillen.

Bij sommige obstakels weten we niet altijd of we het moeten kaderen binnen culturele verschillen of gewoon persoonlijkheidsverschillen.

Afgelopen jaar was voor ons waarschijnlijk één van de zwaarste jaren maar daar hebben Mohamed en Lama niets mee te maken. Sem kreeg tinnitus en ging daardoor door een diep dal waar hij nu weer uit is. Rianne worstelde op het werk en thuis met een slopende vermoeidheid, en afgelopen zomer kregen we na verschillende onderzoeken te horen dat onze zoon autisme heeft. We hadden liever meer kunnen helpen.

We begrijpen elkaar als gezinnen soms ook niet helemaal. Een moeilijkheid is bijvoorbeeld onze verschillende kijk op eten. Wij proberen gezond te eten. Obed is daarbij ook lactoseintolerant en kan niet zo goed gluten verdragen.

WEGWIJZER - DRAMA'S EN DROMEN

"We vonden het beiden moeilijk om bij de pakken neer te zitten en niets te doen voor dergelijke gezinnen."

We hebben dit al herhaaldelijk gezegd, maar stellen telkens weer vast dat er niet altijd rekening mee wordt gehouden door Mohamed en Lama, waardoor we onze kinderen nooit meer alleen laten bij Mohamed en Lama. Dit zal voor hen gegarandeerd kwetsend overkomen, omdat ze het niet goed snappen, maar voor ons is het de enige oplossing.

Ww: Ik neem aan dat jullie ook al heel wat geleerd hebben van dit gezin?

Mohamed en Lama hadden door dat we als gezin worstelden met verschillende zaken en stonden telkens klaar. Zo brachten ze ons een tijdje iedere woensdag klaargemaakt eten, ze stelden voor om te helpen in het huishouden, hielpen met de kinderen eten geven, berispten onze kinderen. Als Vlamingen vinden we dit soms moeilijk, maar wij hebben ons aan deze culturele verschillen verwacht en vinden dit bewonderingswaardig.

Ww: Jullie hebben een heel drukke agenda met jullie twee kinderen en ook jullie werksituaties, en daarnaast ook jullie vrijetijdsbesteding. Waarom dan nog tijd steken in 'buddy's'?

Het is voor ons absoluut geen goeie periode om het gezin op te vangen. We zijn op dit moment niet het stabiele gezin dat we graag zouden zijn.

We hebben het beiden druk en onze handen vol met twee kinderen. Sem was overigens ook nog bezig met een masteropleiding naast zijn werk voor Ichtus. Maar voor Mohamed en Lama is het ook geen gemakkelijke periode: ze zijn al hun eigendom kwijt en moeten van nul starten. Mohamed heeft twee diploma’s, nl. één

in Islamologie en één in Biologie. Lama heeft een diploma van leerkracht. Maar ze kunnen er hier niets mee aanvangen. Ze kennen de taal niet (ze zijn die wel aan het leren), ze hebben nagenoeg geen familie (haar zus woont nu ook in Antwerpen, maar het is niet duidelijk of ze in het land zal mogen blijven), de kinderen zijn al hun vrienden kwijt.

We vonden het beiden moeilijk om bij de pakken te blijven zitten en niets te doen voor dergelijke gezinnen. Onze hoop was trouwens ook om vanuit de kerk, samen met onze kring1, als familie voor hen te zijn waarbij we op geregelde tijdstippen met verschillende gezinnen elkaar ontmoeten. Dat begint nu langzaamaan te lukken. We hebben het Syrische gezin al uitgenodigd bij ons in de kring. Ook toen één van de kinderen van Mohamed en Lama een verjaardagsfeestje gaf, was onze kring zo goed als volledig aanwezig. We bekijken of het mogelijk is om hen mee te nemen op een weekend dat we met onze kring aan het organiseren zijn. Onze motivatie is dat God ons doorheen heel de Bijbel wijst op het belang van het liefdevol opvangen van vreemdelingen en vluchtelingen. Israël was zelf lang vreemdeling in Egypte. En gelukkig werden Belgen goed opgevangen door Nederlanders en Britten toen die 100 jaar geleden moesten vluchten tijdens de 1ste wereldoorlog. En nu is het aan ons. Het past niet in onze agenda, het komt niet goed uit, maar dat maakt geen enkel verschil uit voor hen die ons nu hard nodig hebben. Het komt hen ook niet goed uit.

1

Een kring is een groep van enkele gezinnen binnen een evangelische kerk, die elkaar geregeld opzoekt, samen thema’s uit de Bijbel bespreekt, contact met elkaar uitbouwt en leuke activiteiten doet met de gezinnen.

DRAMA'S EN DROMEN - WEGWIJZER

19

6 juli 2016

Henri Menheere

Het was volgens mij rond de eerste dagen van de zomervakantie dat ons land plots overstelpt werd door een nieuwe hype: het spel Pokémon Go. In het spel, dat je speelt met je smartphone, moeten spelers virtuele Pokémons zoeken, hen vangen en daarna trainen.

De virtuele Pokémons kunnen gevonden worden op veel plekken in de echte wereld.

Je moet dus echt letterlijk op wandel om op allerlei locaties deze Pokémons te vinden.

20

WEGWIJZER - DRAMA'S EN DROMEN

Als jeugdwerker kom ik bijna dagelijks in contact met jongeren en de hypes die ze volgen. Sommige van die hypes zijn positief, zoals de Ice Bucket Challenge in 2014 waarbij mensen mekaar uitdaagden om een video te maken van zichzelf terwijl ze een emmer ijskoud water over zichzelf kieperden. Je kon zo vrienden nomineren om hetzelfde te doen en als je het niet deed, moest je een bedrag overmaken ten voordele van onderzoek naar de ziekte

ALS. Andere hypes waren dan eerder negatief en zelfs rechtstreeks gevaarlijk, zoals de video’s waarin jongeren mekaar uitdaagden om zoveel mogelijk alcohol zo snel mogelijk naar binnen te krijgen, zichzelf te filmen en de volgende aan te wijzen. Dit was niet zonder gevaar en ik weet nog dat ik daar een aantal jongeren hard voor heb gewaarschuwd.

Om de zoveel jaren zie ik dat jongeren ook weer occulte en andere gevaarlijke bovennatuurlijke zaken opzoeken, zoals 'Charlie Charlie', maar gelukkig ook eenvoudige, leuke straatspelletjes zoals

HOOGTEPUNTEN - WEGWIJZER

21

touwtje springen of jojoën. Sinds een paar weken is er trouwens weer een nieuwe hype, eentje waar ik best positief over ben, maar daar zal ik op het einde van het artikel op terugkomen.

Pokémon Go dus. Al twee weken voordat het spel officieel uitkwam in België, werd het massaal gedownload via buitenlandse accounts en waren jongeren (en veel volwassenen) massaal aan het spelen.

Positieve en negatieve berichten vulden ook hier weer de kranten en sociale media.

Pokémonjagers zouden onze wereld redden omdat iedereen erdoor weer sociaal contact in real life zou krijgen.

Er doken beelden op van grote groepen die gezellig in een park nieuwe vrienden aan het maken waren tijdens de jacht op

22

speciale Pokémons. Maar ook zagen we al snel beelden en verslagen van de eerste verkeersslachtoffers omdat mensen zo opgingen in het spel dat ze niet meer uitkeken bij het oversteken. Zoals bij elke nieuwe hype hadden we ook extremen: mensen riepen enerzijds op tot een totaalverbod omwille van het onveilige en storende gedrag van de spelers. Als je zag hoe er in sommige wijken in ons land zelfs ‘s nachts honderden jagers rondliepen, lawaai maakten en afval achterlieten, kon je dat enigszins begrijpen. Andere mensen zagen het dan weer als de grote oplossing voor de zogezegde asociale generatie die niet meer buitenkwam: Pokémonjagers zouden onze wereld redden omdat iedereen erdoor weer sociaal contact in real life zou krijgen. Ook daar valt iets voor te zeggen, maar toch lijkt het me extreem. Zoals bij veel dingen moet een maatschappij volgens mij gewoon een tijd lang leren omgaan met iets nieuws, en via de extremen een nieuwe balans vinden. Pokémon Go is trouwens niet de eerste game van deze aard en zal zeker niet de laatste zijn. Daarom is het volgens mij belangrijk om niet zomaar ergens voor te waarschuwen of iets helemaal op te hemelen, maar om ‘gebruikers’ enkele tips te geven om er mee te leren omgaan. Dat wil ik bij deze graag doen:

1. Op zoek naar aanvaarding

God maakte ons als sociale wezens, mensen die in groep willen leven. Het is dus logisch dat je graag tijd met anderen doorbrengt en relaties bouwt. Rekening houden met mekaar en je dienstbaar

WEGWIJZER - DRAMA'S EN DROMEN

opstellen tegenover andere mensen maakt juist deel uit van hoe je bedoeld bent als mens. Maar hoeveel mag ons dit kosten?

Je leven geven voor een vriend, net zoals Jezus dat deed, is het mooiste wat je kunt doen. Maar dit is niet hetzelfde als meelopen met alles wat je vrienden doen, vanuit de diepe nood om erbij te horen. Je kunt pas echt iets betekenen voor anderen als je je eigen identiteit goed kent. Ik merk bij veel gamers dat de angst om uitgesloten te worden juist een motivatie is om ergens aan mee te doen. Ook al lijden andere zaken in je leven daaronder.

Hoeveel mag het je kosten, enkel om populair te zijn? Wat doe je op de dag dat de hype voorbij is en niemand je meer ziet staan?

2. Op zoek naar voldoening

Waarom je begint met gamen, kan natuurlijk allerlei verschillende, vaak onschuldige redenen hebben. Het gamen op zich is dan ook niet direct een probleem. Maar hoe komt het dat mensen zelfs hun leven in het verkeer riskeren?

Waarom gaan sommige jongeren dag en nacht door, komen zo enorm veel slaap tekort en plegen op die manier roofbouw op hun eigen lichaam? Een gloednieuwe game zoals Pokémon Go heeft zodanig veel nieuws te ontdekken, iedere dag weer, dat je er al snel aan verslaafd zou geraken.

Je wilt altijd maar meer, beter en nog meer en beter.

Het is geen uitzondering als je eraan verslaafd zou raken. Velen gingen je voor.

Mensen verliezen er hun relaties, jobs en zelfs hun huis door. Verslavingen nemen al onze tijd en uiteindelijk vaak ook ons geld in beslag. Je denkt dat je voldoening haalt uit een game, maar het zal nooit genoeg zijn. Nooit.

3. Op zoek naar iemand om te vereren

Het is altijd goed om te onderzoeken waarom iets bestaat. Ik las artikels waarin de duistere wereld van Pokémon in detail besproken wordt. Het is meer dan een

God maakte ons als sociale wezens, mensen die in groep willen leven.

Het is dus logisch dat je graag tijd met anderen doorbrengt. spel, ook al ga ik daar niet teveel op in, de wereld van Pokémon is geen wereld waarin je zou willen leven. Of leef je al in

DRAMA'S EN DROMEN - WEGWIJZER

23

de wereld van PokÊmon? Wordt het spel belangrijker dan wat dan ook, misschien zelfs belangrijker dan jezelf? Dan is het belangrijk om erbij stil te staan dat deze wereld door mensen gemaakt is. Weet je welke bedoelingen er achter de games zitten? Ken je de bedrijven die er winst uit slaan? Ook hier zou je niet de eerste zijn die realiteit en fantasie door elkaar slaat, en nee, ik heb het niet over kleuters. Ook jongeren of volwassenen kunnen dit soort dingen door mekaar halen. Hoe meer je erin opgaat, hoe minder je het onderscheid kunt maken.

En dat is precies de plek waar de makers je willen hebben. Je wordt een van hun volgelingen maar je beseft het niet.

Dit klinkt misschien allemaal overdreven, en ik wil het nogmaals zeggen: er is niets mis met gamen, en zeker niet een game waardoor je ook eens buiten komt. Als je sporadisch speelt, omdat je het leuk vindt, geen probleem, toch? Zelf heb ik Ingress gedownload, een gelijkaardige game met bezienswaardigheden in de buurt. Het

24

maakt gebruik van dezelfde locaties, maar ik speel het slechts sporadisch.

Maar als je jezelf herkent in een van de bovenstaande drie zaken, dan gaat het spel toch dieper dan gezond is. Het is dan gezond om eens verder te graven. Waar komt die nood aan erkenning vandaan?

Waarom is de nood aan vriendschap zo doorgeslagen naar een houding van voor iedereen goed te willen doen? Waarom lijkt het alsof je enkel voldoening in het leven krijgt als je ergens heel extreem mee bezig bent? Wat is het dat je helemaal meesleept in de wereld van een game?

In dit tijdschrift wil ik je graag vertellen wat wij als christenen daarover geloven.

Lees het en doe ermee wat je zelf wilt.

God heeft die nood aan aanvaarding, voldoening en verering in ons gelegd maar Hij is als onze Schepper en Vader daar het doel van. God is degene die onze nood aan vriendschap heeft gegeven, maar die dit ook kan vervullen. Hij is de beste vriend en Vader die je je maar kunt voorstellen. Hij heeft je gemaakt en kent

WEGWIJZER - DRAMA'S EN DROMEN

je door en door, gelijk geen ander.

In Gods ogen ben je reeds waardevol en hoef je niets te presteren om erbij te horen.

Hij geeft voldoening doordat Hij ons zijn volmaakte liefde schenkt. Wij mensen, die zo vol fouten zitten, heeft Hij lief.

God heeft die nood aan aanvaarding, voldoening en verering in ons gelegd maar Hij is als onze Schepper en Vader daar het doel van.

Daarom, omdat Hij onze Schepper is en weet wat goed voor ons is, en omdat Hij om ons geeft zoals we zijn, daarom is ook juist het doel van ons leven om Hem te eren en te aanbidden met alles wat we hebben, zijn en doen. Zo hoeven we niet vast te zitten in een virtuele wereld,

die uiteindelijk in de macht is van rijke multinationals. Bij God ben je welkom, ongeacht je status, leeftijd, zwaktes of sterktes.

Ik had nog beloofd om terug te komen op de nieuwste hype, namelijk de Bottle flip. Razend populair bij onze jongeren, maar ook wereldwijd. Het idee is dat je een flesje water, meestal half gevuld, in de lucht gooit, met de bedoeling dat het rechtopstaand neerkomt. Als je dat eenmaal onder de knie krijgt, kunnen de trucs beginnen: grotere afstand, met de voeten gooien, ergens bovenop, over iets bewegend, een record aantal achter elkaar, enz. Persoonlijk vind ik dit soort hypes enorm geslaagd: het is zo eenvoudig, sluit niemand uit, maar blijft toch een uitdaging. Ook kan het door niemand uitgebuit worden. Een ideaal tijdverdrijf dus en ik hoop dat deze hype nog eventjes blijft duren. ;-) Vragen altijd welkom op henrimenheere@gmail.com.

DRAMA'S EN DROMEN - WEGWIJZER

25

5 tem 21 augustus 2016

GOD EN GOUD

DE OLYMPISCHE SPELEN Don Zeeman

De Olympische Spelen in Rio de Janeiro zorgden voor een sportief hoogtepunt van 2016. De beste atleten ter wereld waren naar Brazilië gekomen om een topprestatie neer te zetten. Bij de een lukte dat beter dan bij de andere, maar de medaille-oogst voor ons land was zeker niet slecht. Het is moeilijk voor te stellen welke inspanningen de sporters moeten leveren in de jaren die aan de Spelen voorafgaan. Podiumplaatsen komen niet vanzelf. En als sportieve ambities worden doorkruist door persoonlijke problemen, dan kan het leven een dramatische wending nemen.

Neem nu Michael Phelps. Een van de succesvolste zwemmers die de Verenigde Staten ooit gekend heeft. Een twintigtal medailles op de Olympische teller nog voordat hij naar Rio vertrok. Je zou denken dat iemand met zo’n palmares zich als een vis in het water voelt. Maar buiten de schijnwerpers was zijn leven bij momenten behoorlijk duister.

In 2014 liep het allemaal behoorlijk mis.

Eigenlijk begon het al twee jaar daarvoor,

26

na de vorige Spelen, toen hij zich uit de sportwereld terugtrok om, zoals hij zei: “Te ontdekken wie ik was als ik niet in het zwembad was. Ik voelde mij als een bom die op ontploffen stond. Ik vond me zelf niets waard. Van tijd tot tijd wilde ik helemaal niet meer hier zijn. Ik voelde me totaal verloren”. In droeve omstandigheden staat vaak de drank klaar om schijnbaar troost te vinden. Ook Phelps greep naar de surrogaattrooster, met als gevolg dat hij gearresteerd werd voor rijden onder invloed.

WEGWIJZER - DRAMA'S EN DROMEN

Slecht voor het imago van een topsporter en Michael besloot dat de wereld beter af zou zijn zonder hem. Hij nam het besluit om een einde aan zijn leven te maken …

Het was een collega-sporter, Ray Lewis, die Phelps ervan kon overtuigen om naar een opvangcentrum te gaan. Lewis is een uitgesproken christen en liet dus niet na om over de veranderende kracht van het geloof te praten. Hij raadde zijn vriend aan om het boek ‘Doelgericht Leven’ van Rick Warren te lezen. Het boek sloeg in als een bom: “Ik begon te geloven dat er een kracht is die groter is dan mijzelf, en dat er een doel is voor het leven op aarde”. Het werd voor Michael het beginpunt om de rommel van zijn leven op te ruimen en een nieuwe start te maken. De passage in het boek waar staat dat relaties altijd de moeite waard zijn om te herstellen, inspireerde hem om zich met zijn vader te verzoenen – hij had hem – niet meer gezien sinds zijn ouders op zijn negende jaar uiteen gingen.

Op de Olympische Spelen hebben we kunnen zien waartoe een totaal veranderde Michael Phelps in staat was: zijn prijzenkast werd nog meer gevuld …

Maar het leven hoeft niet altijd eerst een drama te zijn voordat geloof zijn intrede doet.

De Nederlandse Anna van der Breggen is een wielrenster op het hoogste niveau en komt ook openlijk uit voor haar overtuiging.

Het regende dit jaar zowat medailles, waarvan de mooiste wellicht de gouden plak voor het winnen van de wegwedstrijd. Dat ze een topper was, viel vorig jaar al vast te stellen, met een negende plaats in de Ronde van Vlaanderen, een overwinning in de Waalse Pijl, en de eindwinst in de Giro Rosa, de Ronde van Italië voor vrouwen. Anna gaat voluit voor haar sport, maar heeft ook andere prioriteiten

in het leven. Ze studeerde verpleegkunde en deed in 2011 stage in Ghana. Die vier maanden zat ze niet op de fiets en dat was een belangrijke periode in haar leven. Heimwee naar de koers zette haar aan om toch weer voor de wedstrijden te kiezen, maar met een gezonde dosis realiteitszin: “Wielrennen is heel belangrijk voor mij nu, maar er is echt wel meer dan de sport. Het is sowieso tijdelijk en het kan zo afgelopen zijn. Ik kom uit een nuchter gezin en ze zorgen wel dat ik met beide benen op de grond blijf staan”.

Anna maakt er ook geen geheim van hoe belangrijk het geloof voor haar is. “Het geloof maakt mijn persoonlijkheid. Ik ben opgegroeid met het geloof, de kerk en de Bijbel. Wat ik belangrijk vind, is dat je naar mensen omkijkt en je op God richt. Ik denk wel eens: als alle mensen dat zouden doen, zou er veel minder ellende zijn in de wereld”.

God speelt ook een belangrijke rol bij haar gouden prestaties: “Ik ben goed in wielrennen en dat talent heb ik van God gekregen. Ik voel dat ook zo”. Ze wil het geloof ook niet voor zichzelf houden: “Voor elk mens is het geloof een zoektocht. Volgens mij is het belangrijkste wat God ons wil zeggen: dat wij elkaar en God liefhebben”. Ze laat het daarbij niet alleen met woorden: ze is ook ambassadrice voor Compassion, een christelijke organisatie die kinderen in armoedegebieden helpt door hen onderwijs, zorg en liefde te geven. Dat Compassion veel activiteiten heeft in Afrika, spreekt haar bijzonder aan sinds haar stage in dat werelddeel. Anna houdt haar blik op de wereld gericht, en tegelijk geeft ze haar concurrentes het nakijken. 2016 was een topjaar, maar voor het nieuwe seizoen zijn de verwachtingen ook hooggespannen …

DRAMA'S EN DROMEN - WEGWIJZER

27

Voor het andere boek naar...

vzw uw boek- en muziekwinkel Genk:

Hét adres voor alles wat met de Bijbel te maken heeft.

Gent:

Vennestraat 345 3600 Genk 089 30 58 86 genk@hetgoedeboek.be

www.hetgoedeboek.be

Meensestraat 79 8500 Kortrijk e-mail: tel.: 056 35 78 99 kortrijk@hetgoedeboek.be

(Bouke & Karin Middelbos)

(Jona & Sara Govaert)

Leuven:

Grotesteenweg-Noord 15 9052 Zwijnaarde 09 220 17 02 gent@hetgoedeboek.be

Tervuursesteenweg 192 3001 Heverlee e-mail: tel.: 016 25 93 83 leuven@hetgoedeboek.be

Verzending door heel België

(Linda Smit + team)

(Esméralda Vermeesch+Chris Desmet+team)

alles in verband met de Bijbel

Een enthousiast en luisterend team staat voor je klaar om je advies te geven voor je juiste behoefte.

Kortrijk:

• wenskaarten • geschenken • romans • muziek • films • Bijbels

• verklaringen • wetenschap • huwelijk & gezin • kinderen • jeugd • jongeren

webshop:

hetgoedeboek.be

Abonnement op Wegwijzer

✃

Wil je een abonnement nemen op Wegwijzer?

Of wens je iemand een abonnement te schenken? Vul de bon in, stuur ‘m op, en jij of je kennis ontvangt per post viermaal per jaar Wegwijzer.

Je betaalt slechts e 9 voor een heel jaar.

Ja, ik neem een abonnement op Wegwijzer Naam:

........................................................................................................................

Adres:

..........................................................................................................................................

Stuur deze bon naar Evangelische Volwassenen Werking vzw - Wegwijzer, Lambermontlaan 158, 1030 Brussel.

Vriendelijk aangeboden door: