Nauczycielko...
Jeśli stoisz przed furtką przedszkola i czekasz, aż ktoś ci ją otworzy – pamiętaj, że kiedy wejdziesz do środka, zacznie się twoja baśń. Będą w niej czarownice. Są w każdej baśni, nawet tej najpiękniejszej. Emocjonalne wampiry i strachy. Będą rosnąć w twojej wyobraźni, dopóki sama im na to pozwolisz. I pożrą cię, jeśli w porę ich nie zatrzymasz. Nie trać zatem czasu. Pracuj nad sobą. W tym zawodzie nigdy nie jest za późno, by odkrywać w sobie nowe miejsca na nowe możliwości. Nie mów, że jest na coś za późno. Albo jeszcze za wcześnie. Jest dobrze. Większość z nas wyrusza w tę zawodową podróż, nie mając wystarczających zapasów energii na marsz w tym samym tempie. Dlatego czasem zwalniamy, zatrzymujemy się i mamy ochotę popatrzeć wstecz. To całkiem naturalne, nauczyciele przedszkola to zwykli ludzie. Biorą na swoje barki odpowiedzialność, która waży dużo więcej niż dobre chęci. Bywa, że idziemy nieprzygotowane z rozdziału pod tytułem „Przyszłość”, ubieramy buty przed kostkę i na miękkiej podeszwie. Z czasem, gdy droga staje się mniej łaskawa, stopy zaczynają boleć, a kostki puchną. Wrażenia i emocje zaczynają uwierać, a słodka herbata w schronisku w końcu się kończy. W tym zawodzie jest tak, że gdy chcemy osiągnąć więcej, tracimy sporo energii, czasem musimy się cofnąć o pół obrotu, aby nie zboczyć ze szlaku i nie znaleźć się w ślepym zaułku. Ale gdy zmienisz buty na górskie, a płuca wypełnisz powietrzem i odwagą, baśniowe strachy uciekną – przerażone nową dawką szczęścia, które odnajdziesz w opowiadaniach „Fragmentów z życia...”. Każde z nich ma wyjątkową duszę, tak jak Ty, nauczycielko. Masz w sobie siłę, aby iść dalej. Zatem nie czekaj. Idź.