Kobieta, nauczycielka przedszkola. Pomiędzy tobą a mną

Kobieta, nauczycielka przedszkola pomiędzy tobą a mną

Karolina Turek

Kobieta, nauczycielka przedszkola.

Pomiędzy tobą a mną Autor:

Karolina Turek Redakcja:

Marta Stasińska Skład:

Wojciech Wolak Projekt okładki:

Dorota Prończuk Copyright © by CEBP 24.12 Sp. z o.o.

Wszystkie prawa zastrzeżone Kraków 2018 ISBN 978-83-65915-09-2

Wszelka zbieżność imion, nazwisk i okoliczności przedstawionych w książce jest przypadkowa, a jakiekolwiek podobieństwo do realnie występujących sytuacji, zdarzeń oraz osób jest niezamierzone.

Wydawca: CEBP 24.12 Sp. z o.o. ul. Kwiatowa 3 30-437 Kraków www.blizejprzedszkola.pl

Z miłością Mai i Arturowi

Nie bรณj siฤ ...

Jeśli się zastanawiasz...

Potraktuj tę książkę jak sygnał, prośbę lub wiedzę o tym, że nie jest to dobry i właściwy czas, aby się wycofać. Więc jeśli przyjdzie Ci na to ochota, przeczytaj o czterech kobietach, które walczyły, aby ich prywatne gwiazdy nie zgasły na zawodowym niebie. To nie jest książka o czarach, władzy albo o przeszłości, ale o życiu, w którym wielka pasja poddana zostaje niełatwym próbom. To świadectwo z życia czterech kobiet, które starały się być jak najlepszymi nauczycielkami przedszkola, nie tracąc przy tym siebie. Sprawdź, czy im się to udało...

Niech ta książka zbuduje w Tobie pewność, że jesteś kimś niezwykłym, skoro pracujesz z dziećmi i masz odwagę, aby mówić o sobie: „Jestem nauczycielką przedszkola”. Jesteś w najlepszym momencie swojego życia, aby działać w imię dobra. Przeczytaj o tym, jakie jesteśmy, o kobiecości, pragnieniach, lękach i marzeniach, i o tym wszystkim, o czym się nie mówi, sądząc, że to mało ważne i nikogo nie obchodzi. Ale to, kim jesteś i co czujesz, jest przecież bardzo ważne.

Autorka

7

Za bardzo długo Dobrze, że jesteś tu i teraz.

Nie myśl o przyszłości, dzieci chcą swojej pani dzisiaj.

Dla nich „jutro” to „za bardzo długo”, im szkoda czasu na jedzenie, a co dopiero na myślenie o tym, co wydarzy się jutro...

Traktuj tę książkę jak wytchnienie, które dasz najpierw sobie.

W Twoim sercu zawsze będzie zamieszanie. Od bycia kimś niezwykłym uciec nie zdołasz. Nie miej do siebie żalu, że nie zrobiłaś jeszcze tylu rzeczy. Spójrz, to Ty byłaś odpowiedzialna za dobro, które się wydarzyło w życiu różnych ludzi. Obie wiemy, że potrzebujesz ciszy, miejsca dla siebie na tłocznej mapie zdarzeń, słów, przeżyć, z którymi konfrontujesz się, gdy jesteś w pracy. Ta książka zadba o Ciebie, o Twoje uczucia. Odbuduje to, co w Tobie zgasło...

Jeśli jesteś dyrektorem, spójrz, kim są Twoi ludzie. Są to kobiety: córki, matki i żony. Podaj im rękę, a one podadzą rękę wychowankom. Poznaj role, z których prywatnie są rozliczane Twoje dziewczyny, a będą spokojne, że obdarzasz je zaufaniem i wierzysz, że chcą być dobrymi nauczycielkami.

Jeśli jesteś rodzicem, bądź świadkiem więzi, jaka łączy nauczycielkę i Twoje dziecko, nie martw się za bardzo i na zapas. Oni doskonale sobie radzą. Zrób tylko jedno: zaakceptuj nauczyciela swojego dziecka. To wystarczy, abyś przestał się niepokoić.

Jeśli jesteś nauczycielką, wyhamuj. Spójrz na siebie, nie jesteś tylko nauczycielem. Jesteś kimś wyjątkowym również dla innych. Musisz znaleźć dla nich czas. To jedno, co musisz zrobić. Jeszcze dzisiaj. Albo 8

zacząć od jutra. Jeśli zadbasz o relacje z bliskimi i sprawisz, by „czuły się syte, zadbane i spełnione”, staniesz się nauczycielem kompetentnym, aby czynić dobro na wszystkich płaszczyznach swojego życia.

Zarażaj swoim wewnętrznym słońcem, nie spiesz się i pozwól dzieciom po prostu na bycie dziećmi. Mów innym, że do tego, aby być dobrym nauczycielem, potrzebujesz przestrzeni. Nie wstydź się mówić, że praca potrafi Cię zachwycać, ale i męczyć. Miej odwagę przypominać innym, że żyjesz na dwa etaty: zawodowy i prywatny.

Nie obawiaj się budować mostów. One zawsze się przydadzą. Jeśli nie teraz, to za jakiś czas doprowadzą Ciebie lub innych do celu. Będą Ci za to wdzięczni, ale może się zdarzyć, że Ty nie zdążysz się o tym przekonać. Cztery lata w ciągu całego życia to niewiele w obliczu miliona wydarzeń, jakich doświadcza człowiek. Ale to wystarczy, aby zaszczepić w nim miłość.

Autorka

9

10

List Konrada

Nie miałem pojęcia, kim jest dziecko.

Ty opisałaś mi je bardzo dokładnie, wyobraziłem sobie, że jest istotą zesłaną przez gwiazdy.

Listy do niej zaczynał słowami: Aniele mój...

Kiedy po raz pierwszy wziąłem Cię w ramiona, wydałaś mi się mała i bezbronna jak dziecko. Poczułem się przy Tobie silny i odpowiedzialny za Twoje skrzydła, których jeszcze nie masz odwagi unieść. Ostatniej nocy, kiedy byliśmy razem, zrozumiałem, że los dał mi drugą szansę.

Zawarłem ze sobą układ. Że będę dla siebie wymagający. W zamian za to, że podarowałaś mi niebo, ja będę Cię chronił. Znam życie i wiem, że przeciwności będą próbowały nas dosięgnąć, ja sobie z nimi poradzę, Ty nie. Nie mogę dać Ci nieba, ale mogę dać Ci moje ramiona, pewność, że nie odejdę i odwagę, której nauczyło mnie życie. „Trzymasz w ramionach Anioła, nie pozwól mu uciec” – szepnąłem do siebie, gdy usnęłaś.

Nie spałem. Całą noc patrzyłem na Ciebie. Chciałem dotknąć Twojej twarzy, ale bałem się, że mógłbym Cię obudzić. Świat, w którym żyjesz, wchłania Cię coraz głębiej. Spełniasz się we wszystkim, czego dotkniesz.

Twoje wspaniałe cechy, umiejętności i pasje, które wciąż odkrywam, zachwycają mnie. Widzę, jak toniesz w propozycjach składanych Ci do stóp przez życie. Ono jest spragnione Ciebie tak samo jak ja. Zaskoczyłaś mnie, gdy opowiadałaś o swoim zawodzie po raz pierwszy. Nie miałem pojęcia, kim jest dziecko. Nigdy się nad tym nie zastanawiałem, nigdy nie miałem go w ramionach i chyba nigdy nie patrzyłem na nie w inny sposób niż tylko obojętny. Ty opisałaś mi je bardzo dokładnie, 11

wyobraziłem sobie, że jest istotą zesłaną przez gwiazdy. Nie wiem, czy istnieje w życiu większa odpowiedzialność niż ta za czyjąś przyszłość.

Ty podejmujesz się TAKIEJ odpowiedzialności, mnie ona przeraża. Nie miałbym odwagi budzić się ze świadomością, że tak wiele zależy ode mnie. U dzieci wszystko jest przecież słabe, kruche i niedojrzałe. A Ty masz wpływ na ich dorastanie, pomagasz im oswajać się z rzeczywistością. Kierujesz nimi. Wyposażone w dobrą mapę wybiorą właściwe drogowskazy. I pójdą dalej, będą wspinać się wyżej. Wiesz, co sprawia, że młody człowiek czuje się spełniony? Odwaga, którą buduje poprzez to, że inni w niego wierzą. I sukcesy zdobywane dzięki mocnemu poczuciu wartości. Przedszkola to miejsca, w których dzieci tworzą silne i mocne hierarchie, porządkując właściwie wyżej wspomniane wartości. Mój system wartości runął razem ze mną. Jako młody chłopak nie dotarłem tam, gdzie chciałem. Byłem jak zraniony ptak, który leci, opadając coraz niżej, ale póki jeszcze oddycha i czuje, że się unosi... leci... mimo że nie wie, dokąd starczy mu sił. Twój świat jest mi całkiem obcy, co nie znaczy, że daleki i nieosiągalny.

Do tej pory moim życiem rządziły demony. Tonąłem. Wyratował mnie Piotrek. Znał moje możliwości, on jeden wiedział, ile potrafię.

Sześć lat razem studiowaliśmy. Rok celowo zarwaliśmy, aby lepiej przygotować się do zawodu, jaki potem wykonywaliśmy zaraz po studiach.

Kumplowaliśmy się. Potem poznałem tamtych gości. I odleciałem. Żyłem od nocy do nocy. Bo tylko wtedy życie miało sens. Co wieczór dopadały mnie wściekłe psy, szarpały moim życiem na prawo i lewo.

Wyrzucili mnie z pracy. Coraz bardziej czułem, że lecę w dół. Piotrek znalazł mnie w moim mieszkaniu. Wywlókł mnie na zewnątrz. Strasznie wtedy lało. Kazał mi tak stać, dopóki nie oprzytomniałem. Uderzył mnie w twarz. Czułem, jak z deszczem i krwią spływają po mnie ból i strach. Wtedy zrozumiałem, że mam dwa wyjścia: zostać tu i umrzeć albo odbić się od dna i spróbować żyć. Ale już na inny rachunek, z pełną odpowiedzialnością za siebie i innych. Nie było łatwo. Nie umiałem być odpowiedzialny, nikt nigdy mnie tego nie uczył. Piotrek załatwił mi pracę, przekonał swojego szefa, by dał mi szansę i miejsce za biurkiem, na którym teraz stoi Twoje zdjęcie. Życie z Tobą wydawało mi się bardziej niewiarygodne niż cokolwiek innego, na co mógłbym pozwolić 12

sobie w wyobraźni... Mając wreszcie pierwszą wypłatę w ręce, mogłem odejść. Znowu odlecieć. Lecz tym razem byłby to lot już tylko w jedną stronę. Zrobiłem w życiu wiele niefajnych rzeczy. A Ty pojawiłaś się nagle w moim poszarpanym świecie i wywróciłaś go do góry nogami.

Uporządkowałaś mnie i moje serce. Nawet zapomniałem, że w ogóle je mam, po raz pierwszy od bardzo dawna poczułem, jak bije. Usłyszałem je, kiedy Ty spałaś. To było niesamowite. Pokój, w którym leżałaś i tak spokojnie oddychałaś, wydał mi się najwspanialszym miejscem na Ziemi. Nigdy wcześniej nie czułem się tak bezpieczny, trochę jak mały szczeniak, który po miesiącach włóczęgi znajduje swój dom. Wokół mnie był spokój, którego zaznałem po raz pierwszy, odkąd stałem się dorosły. Nic we mnie już nie walczy, nic się nie buntuje, nie krzyczy.

Przy Tobie zwolniłem, zmieniłem się. To dla mnie wielki zaszczyt uczyć się od Ciebie definicji podstawowych. Jestem wdzięczny za tę naukę, jestem wdzięczny Bogu, choć nigdy nie podałem mu ręki, za to, że pozwolił mi spotkać w swoim życiu Anioła. Otrzymałem od Ciebie więcej, niż oczekiwałem.

Do tej pory nie trzymałem w rękach motyla. Dlatego wybacz i daj mi czas, abym potrafił obdarzyć go mądrą wolnością.

Konrad

13