Mruczący kotek

Rozdział 4

Gotowe sesje do wykorzystania W tym rozdziale prezentujemy 10 gotowych sesji (scenariuszy zajęć) wspólnie przez nas opracowanych. Każda z nich zawiera po dwa ćwiczenia (do wyboru) w każdym ze stopni.

Sesja 1:

Kot i krople deszczu

Stopień pierwszy – aktywność ruchowa (do wyboru zabawa 1 lub 2) Zabawa 1 „Kotki” ● Pomoce: Utwór instrumentalny „Kotki” (płyta CD 1, utwór 1). ● Przebieg: Zadaniem dzieci jest reagowanie na słyszane dźwięki oraz ich zmiany. Gdy słychać melodię, dzieci spacerują na czworakach po całym dywanie. Kiedy słychać mruczenie kota, dzieci mają w pozycji kucznej zwinąć się w „kłębuszek”.

Zabawa 2 „Schowaj się przed deszczem” ● Pomoce: Duży rokładany parasol, utwór instrumentalny „Deszcz” (płyta CD 1, utwór 2). ● Przebieg: Dzieci swobodnie poruszają się po dywanie w rytm utworu.

Kiedy w nagraniu słychać odgłos deszczu, chowają się pod parasolem, trzymanym przez nauczyciela. Kiedy ponownie usłyszą muzykę, wracają do pląsów.

33

Stopień drugi – rozluźnienie ciała (do wyboru zabawa 3 lub 4) Zabawa 3 „Krople spadają” ● Pomoce: Odgłos „Krople” (płyta CD 1, utwór 3). ● Przebieg: Dzieci siadają na dywanie. Kiedy usłyszą odgłos spadającej kropli, ruchami dłoni imitują padający deszcz (zaczynając od podniesienia rąk nad głowę, stopniowo przesuwają je płynnie aż do podłogi).

Zabawa 4 „Kocia gimnastyka” ● Przebieg: Dzieci „zamieniają się w kotki”. Koty najpierw leżą na dywanie, zwinięte w kłębuszki. Po chwili stają „na czterech łapkach” i powoli wyprężają grzbiety, głośno przy tym miaucząc. Następnie każde prostuje plecy i wspierając się na wyprostowanych rękach, zadziera głowę, wypatrując deszczu. Ćwiczenie powtarzamy trzy razy.

Stopień trzeci – ćwiczenia oddechowe (do wyboru zabawa 5 lub 6) Zabawa 5 „Deszcz, słońce, wiatr” ● Przebieg: Dzieci siadają w kręgu. Na hasło: Pada deszcz, ich zadaniem będzie uderzanie palcami o podłogę. Kiedy usłyszą: Wieje wiatr, mają wydawać szumiący dźwięk na wydechu (szszsz). Gdy nauczyciel wypowie słowa: Świeci słońce, dzieci podnoszą ręce ponad głowę i poruszając paluszkami, ilustrują ruchem promienie słoneczne. Początkowo warto pokazać dzieciom, co mają robić, wykonując polecenia razem z nimi.

Zabawa 6 „Zaklinacze deszczu” ● Pomoce: Kij deszczowy. Najłatwiej jest wykonać taki kij przez ponabijanie niewielkich gwoździków dookoła kartonowej tuby tak, aby ich ostrza znalazły się w jej wnętrzu. Może być to np. rolka po ręczniku papierowym wykonana z grubej tektury. Jeden z wylotów rolki zakrywamy folią spożywczą, którą mocujemy solidnie przy użyciu taśmy klejącej. Wnętrze powstałej w ten sposób tuby wypełniamy ryżem, kaszą lub drobnym grochem – do 1/3 jej wysokości. Następnie zaklejamy drugi wylot. ● Przebieg: Nauczyciel ( w kolejnych powtórzeniach zabawy chętne dziecko) trzyma w dłoniach kij deszczowy. Przesypuje znajdujące się w nim ziarna. Dzieci zamieniają się w Indian, którzy chcą przywołać deszcz. Do zabawy jako tło można wykorzystać dowolny wesoły, ale niezbyt skoczny, utwór instrumentalny. Taniec zaklinaczy deszczu rozpoczyna się od 34

swobodnego poruszania się po dywanie do dźwięków wydawanych przez kij deszczowy. Następnie należy wykonywać pokłony z wymachami lewą ręką w górę i w dół; skłonom towarzyszą indiańskie odgłosy (przedłużone wydechy na głosce „u” z szybkim zakrywaniem i odsłanianiem ust prawą dłonią).

Stopień czwarty – pozytywne emocje i uważność (do wyboru zabawa 7 lub 8) Zabawa 7 „Kotek wszedł na płotek” ● Przebieg: Dzieci siadają w kole jedno za drugim. Na plecach osoby przed sobą delikatnie wykonują masażyk do słów wierszyka „Kotek”, zgodnie z instrukcją nauczyciela.

Kotek

Maria Zofia Tomaszewska

Wszedł kot na płot,

kładziemy prawą pięść na prawym ramieniu osoby przed sobą

na płocie stał dzban.

kładziemy lewą pięść na lewym ramieniu osoby przed sobą

Dzban spadł,

lewa ręka opada na podłogę

kot zbladł

rozprostowujemy palce prawej dłoni i przesuwamy nimi wzdłuż pleców osoby przed sobą

i wskoczył na inny płot.

kładziemy prawą dłoń zaciśniętą w pięść na lewym ramieniu osoby przed sobą

Zabawa 8 „Koci grzbiet” ● Przebieg: Dzieci rozpoczynają ćwiczenie od klęku podpartego, ciężar ciała spoczywa na wyprostowanych rękach, głowa jest tak ułożona, że tworzy z kręgosłupem linię prostą. Na hasło: Koci grzbiet schylają głowę (brodę kierują do mostka), wypychając jednocześnie ku górze kręgosłup w odcinku piersiowym. Kiedy usłyszą hasło: Wygrzewamy się na słońcu, spoglądają w górę, unosząc głowę i jednocześnie obniżając odcinek lędźwiowy kręgosłupa (przeciwieństwo „kociego grzbietu”).

Stopień piąty – wyciszenie (do wyboru zabawa 9 lub 10) Zabawa 9 „Deszczyk” ● Pomoce: Piosenka „Deszczyk” (płyta CD 1, utwór 4).

35

● Przebieg: Dzieci kładą się na dywanie na plecach i słuchają piosenki.

Deszczyk

sł. i muz. Maria Zofia Tomaszewska

Pada deszczyk, pada.

Kap, kapu, kap.

Małe krople szepczą: „Złap, złap mnie, złap!”

Padać nie przestaje.

Krople lecą w dół.

To mnie uspokaja.

Plum, plum, plum, plum, plum.

Zabawa 10 „Przygoda kotka Mruczka” ● Pomoce: Bajka Joanny Węglarz (płyta CD 2, bajka 1).

Był ciepły, letni dzień. Od rana słoneczko świeciło leniwie, a po niebie powoli przesuwały się chmurki, puszyste i delikatne jak malutkie owieczki. Kotek Mruczek wybrał się tego dnia na długi spacer, wbrew ostrzeżeniom mamy, która mówiła, że po południu może zacząć padać deszcz. Niestety Mruczek nie zawsze słuchał mądrych słów rodziców, dlatego i tym razem bez wahania pobiegł przed siebie. Początkowo miał wyśmienicie dobry humor, idealny do długiego spaceru, po chwili jednak zrobiło mu się smutno i poczuł się przygnębiony. W najbliższej okolicy nie mieszkały bowiem żadne inne kocięta i nie miał się z kim bawić ani choćby porozmawiać. Co prawda czasami przychodził do niego mały lisek z sąsiedztwa, ale Mruczek wolałby mieć przyjaciela, który wyglądałby podobnie jak on i lubiłby tak samo spędzać czas, na przykład łapiąc myszki czy bawiąc się kolorową piłeczką. Z takim prawdziwym przyjacielem mógłby też wspólnie wygrzewać się na słonku i spokojnie drzemać, jak to koty mają w zwyczaju. Lisek chciał natomiast ciągle tylko polować na kury i biegać po okolicy.

Kiedy Mruczek przypomniał sobie, że jest tak strasznie samotny, od razu stracił ochotę na to, żeby gdziekolwiek dalej iść. Usiadł na ścieżce i ze smutku ciężko westchnął. Przez głębokie zamyślenie wcale nie zauważył, że wokół zrobiło się chłodniej i zaczął wiać mocniejszy wiatr, a w oddali słychać już było grzmoty nadchodzącej burzy. Dopiero, gdy na mały nosek spadła mu pierwsza kropelka zimnej, deszczowej wody, kotek poderwał się z ziemi. Jego mamusia miała rację, ostrzegając go wcześniej przed zbliżającym się deszczem. Nie zastanawiając się ani chwili dłużej, Mruczek ze36

rwał się i pobiegł w stronę domku. Starał się być bardzo szybki, ale jego małe, krótkie łapki często potykały się o wystające korzenie.

Nadal jednak pędził przed siebie, byle czym prędzej znaleźć się pod dachem. Gdy był już niedaleko domu i zaczynał mieć nadzieję, że uda mu się umknąć przed ulewnym deszczem, usłyszał cichy jęk. Nie miał pojęcia, cóż by to mogło być. Wydawało mu się, że jęk dochodził zza kępy trawy. Choć Mruczek marzył tylko o tym, by zdążyć przed burzą, postanowił najpierw sprawdzić, co się dzieje i czy ktoś nie potrzebuje jego pomocy. Powoli ruszył więc w kierunku, z którego dochodził dźwięk. Minął kępę trawy, po czym rozchylił gałązki małego krzaczka. Wtedy usłyszał cichutkie i smętne miauczenie i ku swemu zdziwieniu zobaczył białego kotka, którego tylne łapki pechowo zaplątały się w gałązki, przez co maluch nie mógł się wydostać z gęstwiny. Sytuację pogarszało to, że kiedy uwięziony próbował się poruszyć, ostre kolce krzaczka wbijały się boleśnie w jego ciało. Niedoświadczony i przestraszony biały kotek nie potrafił nic zrobić, dlatego siedział i miauczał rozpaczliwie, licząc, że ktoś go usłyszy i udzieli mu pomocy.

Mruczek zbliżył się i miauknął do malca uspokajająco, a następnie powoli i bardzo ostrożnie wydostał kotka z kolczastej pułapki, chwytając go tak, jak robiła to czasem jego mama, czyli łapiąc zębami za specjalne miejsce na karku. Głęboko odetchnął, bardzo zadowolony z siebie i delikatnie postawił oszołomionego kociaka na leśnej ścieżce. Nagle poczuł na główce uderzenia kolejnych, coraz większych kropli deszczu. Zaraz zacznie się prawdziwa ulewa – pomyślał – a mamusia pewnie przygotowała dla mnie w domu coś dobrego na kolację.

Już chciał ruszyć pędem dalej, by czym prędzej znaleźć się w domowym cieple, gdy spojrzał na małego kolegę i nieco strapiony pomyślał, że przecież nie może go tak zostawić. Zachęcająco skinął łapką, żeby maluch biegł za nim. Biały kotek rozpromienił się i razem pognali do domu Mruczka. Kiedy tylko przekroczyli jego próg, tuż za nimi huknęły grzmoty i w tej samej chwili burza rozpętała się na dobre. Kocia mama z ulgą przywitała Mruczka. Zdziwiła się, gdy zobaczyła małego kociaka. Zapytała go, jak ma na imię i skąd się tu wziął.

– Jestem Bunio – szepnął kotek i zawstydziwszy się mówił dalej. – Nie pamiętam, gdzie jest mój domek. Szedłem na spacer i zaplątałem się w jakieś gałązki. Dobrze, że on – powiedział, wskazując na Mruczka – mi pomógł i wyciągnął mnie z pułapki.

Kocia mama uśmiechnęła się do Bunia, po czym z dumą spojrza37

ła na Mruczka. Już po chwili wycierała dużym ręcznikiem mokre, potargane futerka kociaków. A potem nalała kotkom do miseczek pysznej, gęstej śmietanki.

– Zjecie teraz obiad, a potem wszyscy razem poszukamy twojego domku – zadecydowała kocia mama, spoglądając w stronę Bunia.

Kiedy Mruczek i Bunio zaspokoili już pierwszy głód i nieco ochłonęli, słuchali dźwięku wydawanego przez krople deszczu uderzające o szyby okienne i parapet. Mruczek był szczęśliwy i zadowolony – miał nadzieję, że od tej pory będzie już miał się z kim bawić.

38