Poznajemy bliski i daleki świat

Poznajemy bliski i daleki świat

bawy a z i e n j y nych edukac z e c j c y t a k u t a sy ocy dyd m o p u w do zesta

Poznajemy bliski i daleki świat sytuacje edukacyjne i zabawy do zestawu pomocy dydaktycznych Redakcja merytoryczna: Maria Broda-Bajak

Autorzy rysunków: Alicja Groszek, Dorota Prończuk

Korekta: Barbara Rydzewska

Producent wydawniczy: Wojciech Wolak

ISBN 978-83-64631-77-1 Publikacja składa się z teczki z pomocami dydaktycznymi zawierającej zestaw 28 ilustracji przeznaczonych do realizacji zajęć dydaktycznych w przedszkolach oraz książeczki z przykładowymi opisami sytuacji edukacyjnych i zabaw do ilustracji, która jest integralną częścią publikacji i sama nie może być wprowadzana do obrotu handlowego.

Kopiowanie, najmowanie i rozpowszechnianie (w tym także w internecie) w całości lub we fragmentach bez zezwolenia zabronione, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w prawie autorskim.

Wydawca: CEBP 24.12 Sp. z o.o.

30-437 Kraków, ul. Kwiatowa 3 www.blizejprzedszkola.pl

Spis treści: Podróż pociągiem

4

Wizyta u dentysty

6

W ogródku

9

Grzybobranie

10

Wybór ubioru adekwatnego do pogody

12

Zachowania wobec zwierząt

14

3

Podróż pociągiem1 Opracowanie: Natalia Łasocha  Wagony – ćwiczenie manualne. Nauczyciel rozkłada na czterech stolikach po jednym długim pasku papieru (nauczyciel może sam zdecydować, ile grup będzie brało udział w zabawie – ważne, aby liczba dzieci w grupie nie była zbyt duża). Na początku każdego paska nakleja lokomotywę i wyjaśnia, że najważniejszą częścią pociągu jest lokomotywa, w której siedzi maszynista i kieruje pojazdem. Do lokomotywy doczepia się wagony, w których podróżują pasażerowie. Następnie prezentuje sposób rysowania wagonów – prostokąt i dwa koła tworzą jeden wagon, wagony łączą się za pomocą poziomej kreski. Dzieci siedzą w kole i podają sobie dwie piłki w rytm dowolnej muzyki (piłki „startują” z dwóch różnych miejsc koła). Na przerwę w muzyce piłki zatrzymują się, a dzieci, które miały je w rękach, siadają przy pierwszym stoliku i rysując, „doczepiają” po trzy wagony do lokomotywy. Piłki wędrują po kole do momentu, aż wszystkie dzieci dołączą do jednego z czterech stolików i narysują swoje trzy wagony. W ten sposób dzieci zostają podzielone na cztery grupy, a na paskach papieru powstają cztery długie pociągi. Nauczyciel zwraca uwagę, aby wagony były rysowane starannie, bo od tego, jak zostaną doczepione, zależy bezpieczeństwo podróżnych.

Dzieci mogą również pokolorować powstałe wagony.  Podróż przez cały kraj – zabawa matematyczna. Dzieci zabierają swoje pociągi z poprzedniej zabawy i zostając w swoich grupach, ustawiają się jedno za drugim. Każda grupa ma wyznaczone stanowisko (dworzec), przy którym znajduje się kostka do gry i nożyczki. Nauczyciel prezentuje mapę Polski i nazywa z dziećmi wybrane miasta 1) Łasocha N., Rusza pociąg, a my w nim!, Bliżej Przedszkola nr 156, wrzesień 2014

4

(Gdańsk, Warszawa, Poznań, Kraków itd.). Grupy poruszają się po sali, naśladując jazdę pociągiem. Na umówiony sygnał pociągi zatrzymują się w wybranym mieście, które nauczyciel zaznacza na mapie. Na dworcu każdego miasta (przy swoim stanowisku) pociągi odczepiają swoje wagony w następujący sposób: grupa podchodzi do swojego stanowiska, jedno dziecko z grupy rzuca kostką i odcina (od końca) tyle wagonów, ile wypadło oczek. Następnie zaczynają dalszą podróż. Zabawa się kończy, gdy pociągi dojadą do ostatniego miasta (np. Zakopane). Dzieci sprawdzają, czy i ile wagonów im zostało i ustalają, która grupa ma najwięcej, a która najmniej.  Konduktor – zabawa orientacyjno-porządkowa. Nauczyciel opowiada o pracy konduktora i prezentuje dzieciom dwie ilustracje z zestawu: rodzina z bagażami stoi przy kasie biletowej na dworcu, dorosły kupuje bilety. Na drugiej ilustracji konduktor w przedziale sprawdza bilety. Nauczyciel podkreśla, że każda podróż pociągiem wymaga kupna biletu, można to zrobić w kasie dworca lub u konduktora. Dzieci-pasażerowie spacerują po sali-dworcu. Nauczyciel wyznacza dzieci, które w zabawie pełnią rolę dorosłych. Te dzieci otrzymują bilety w różnej liczbie i cały czas trzymają je w ręce (np. trzy, cztery, pięć, sześć – ważne, aby biletów było łącznie tyle, ile uczestników zabawy). Na gwizdek dorośli przeliczają bilety i dobierają sobie tyle dzieci-podopiecznych, aby dla każdego członka rodziny był bilet. Następnie nauczyciel-konduktor chodzi po sali i sprawdza, czy każdy pasażer ma bilet. Jeśli ktoś z podopiecznych jedzie na gapę, dorosły z tej rodziny musi oddać fant. Nauczyciel wybiera nowych dorosłych i zabawa zaczyna się od początku (również dzieci mogą pełnić rolę konduktora). Na koniec fanty zostają rozlosowane, a dzieci wykonują zadania wymyślone przez resztę grupy.  Podróż pociągiem – układanie historyjki obrazkowej. W ramach pracy indywidualnej nauczyciel zaprasza kolejno dzieci do stolika i zachęca je do ułożenia czteroelementowej historyjki obrazkowej (z użyciem ilustracji z zestawu), a następnie do opowiedzenia jej treści.

5

Wizyta u dentysty2 Opracowanie: Katarzyna Tomiak-Zaremba  Wizyta u dentysty – wysłuchanie opowiadania; układanie historyjki obrazkowej.

Nauczyciel czyta dzieciom opowiadanie oraz ilustruje jego treść obrazkami: Rano, w drodze do przedszkola, mama powiedziała do Oli: – Dziś z przedszkola odbierze cię tata i zawiezie do dentysty. Pan doktor poogląda twoje zęby i sprawdzi, czy są zdrowe.

Ola miała mieszane uczucia. Lubiła, kiedy przychodził po nią tata, ale nie wiedziała, co myśleć o spotkaniu z dentystą. Chociaż mama zapewniała, że wszystko będzie dobrze, Ola przez całe przedpołudnie myślała o czekającej ją wizycie. Kiedyś już wprawdzie była u dentysty, ale było to dawno temu i niewiele pamiętała. Podczas zabawy opowiedziała Ani, że wybiera się dziś do dentysty. Słysząc to, Tomek krzyknął: – Dentysta?! Brrrr! U dentysty jest okropnie! Mają tam wielkie wiertła, którymi robią dziury w zębach, żeby sprawdzić, czy nie są zepsute. To strasznie boli!

Ola miała nieco przerażoną minę. Nawet zapewnienia Ani, że wcale nie jest tak źle, jak mówi Tomek, nie pomogły. Przez resztę dnia myślała tyko o wielkich wiertłach.

Kiedy wreszcie przyszedł tata, pobiegła do niego ze łzami w oczach i wykrzyczała: – Tato, ja nie chcę do dentysty!

Tata wziął ją na ręce, wytarł policzki i łagodnym głosem powiedział: – Wiem, że się boisz. Zdradzę ci tajemnicę. Ja, kiedy siedzę w poczekali u dentysty, czasem tak się boję, że mam ochotę uciec.

2) Zdrowe uśmiechy mamy, bo zwracamy uwagę na to, co zjadamy, Bliżej Przedszkola nr 174, luty 2016

6

– Naprawdę? – zapytała z niedowierzaniem Ola. – Przecież ty jesteś taki odważny!

– Naprawdę, córeczko! Ale wiem, że jeśli chcę się uśmiechać do ciebie szeroko, od ucha do ucha, to muszę od czasu do czasu spotkać się ze stomatologiem. – Tata zabawnie wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu.

Na twarzy Oli pojawił się niepewny uśmiech. Tata wziął ją za rękę i poszli na parking. Kiedy zajmowali miejsca w samochodzie, powiedział: – Zobacz, kto jedzie z nami! Pan Królik! On też chce sprawdzić, czy ma zdrowe zęby.

Ola mocno objęła swoją ukochaną przytulankę. Jeszcze trochę się bała, ale z tatą i Panem Królikiem strach był mniejszy.

Następnego dnia rano Ola uśmiechając się, weszła do przedszkolnej sali. Od razu pobiegła do Ani i Tomka: – U dentysty było super! – wołała wesoło. – Pan doktor pokazał mi cały gabinet. Nawet te wiertła oglądałam – powiedziała do Tomka – są bardzo małe, jak szpilki! Kiedy usiadłam na fotelu, jeździłam do góry i na dół, trochę jak w windzie.

I nawet mogłam nacisnąć guzik, żeby obniżyć fotel! A kiedy pan doktor oglądał moje zęby, ja oglądałam na ekranie bajkę o przygodach małej świnki. I gdy wiercił, trochę bolało, ale wcale się nie bałam! Na koniec ja i Pan Królik dostaliśmy odznaki. – Ola pokazała dzieciom naklejkę dzielnej pacjentki. – A kiedy wyszliśmy, tata powiedział, że jest ze mnie bardzo dumny i w nagrodę zabrał mnie do księgarni.

Kupił mi książkę o tej śwince z bajki. Naprawdę było super! Dziś też chciałam iść do dentysty, ale mama powiedziała, że na razie nie muszę, bo mam zdrowe zęby.

Po przeczytaniu opowiadania nauczyciel zadaje dzieciom pytania dotyczące jego treści. Zachęca dzieci, aby opowiedziały także o swoich doświadczeniach i odczuciach podczas wizyt w gabinecie dentystycznym:  Czy ktoś z was był już u stomatologa?  Jak wyglądała wasza wizyta u dentysty?  Jak często chodzicie do stomatologa?

7

Po zakończonej rozmowie dzieci odtwarzają treść opowiadania, układając ilustracje na tablicy we właściwej kolejności – tworząc historyjkę obrazkową.  Szorujemy zęby – zabawa logopedyczna. Dzieci naśladują mycie zębów i jednocześnie wypowiadają sylaby: szy, szy, szy. Następnie „płuczą” zęby – nabierają powietrza w usta i wypychają raz z jednej, raz z drugiej strony. Ćwiczenie powtarzają kilka razy.  Co lubią nasze zęby? – zabawa klasyfikacyjna. Nauczyciel rozmieszcza na podłodze fotografie produktów spożywczych. Dzieci nazywają produkty znajdujące się na ilustracjach. Zastanawiają się i wskazują te, które są szkodliwe dla zębów oraz te, których jedzenie działa na zęby dobroczynnie (np. takie, które pomagają w „wymieceniu” resztek pokarmu z przestrzeni międzyzębowych – marchewka, jabłko).

Następnie układają właściwe fotografie przy sylwetach zdrowego i zepsutego zęba.  Szczotka-czarodziejka – zabawa plastyczna. Na kolorowych kartkach w formacie A4 dzieci rozmieszczają wycięte uprzednio przez nauczyciela sylwety o dowolnych kształtach (może to być np. sylweta szczoteczki do zębów, ale także kształty niezwiązane z tematem). Wykorzystując szczoteczkę do zębów i grzebień „rozpylają” nad kartką z rozmieszczonymi sylwetami farby w kilku wybranych kolorach. Ważne, aby dokładnie „rozpylić” farbę, pokrywając całą powierzchnię kartki – wtedy kształty wyraźnie będą się odcinały od pokrytego farbą tła. Warto także użyć farb, które będą kontrastowały z kolorem kartki: ciemna kartka – jasne odcienie farb i na odwrót. Po wyschnięciu delikatnie podnoszą ułożone wcześniej sylwety.

8

W ogródku3 Opracowanie: Dominika Góra  Nasiona i cebulki – zabawa poznawcza. Dzieci oglądają różne nasiona i cebulki przygotowane przez nauczyciela, po czym otrzymują fotografie roślin, które z nich wyrastają i próbują odgadnąć, która roślina wyrośnie z danego nasiona/cebulki.  Od ziarenka do… – układanie historyjki obrazkowej. Nauczyciel prezentuje dzieciom historyjkę obrazkową dotyczącą sadzenia ziaren fasoli (z zestawu). Dzieci zastanawiają się, co było najpierw, a co potem i zawieszają obrazki na tablicy we właściwej kolejności. Na tej podstawie ustalają kolejność czynności, które należy wykonać, gdy chce się zasiać nasiona lub zasadzić cebulki. Następnie oglądają przygotowane przez nauczyciela narzędzia ogrodnicze przydatne przy wykonywaniu tych prac ogrodowych.  Siejemy i sadzimy – prace gospodarcze. Dzieci wychodzą z nauczycielem do ogrodu przedszkolnego, gdzie wcześniej przygotowano grządkę do obsadzenia roślinami (jeśli pora roku nie sprzyja tej aktywności – nauczyciel organizuje wysiew/ wysadzenie do skrzynek, które następnie zostaną ustawione na przedszkolnym parapecie). Każde dziecko samodzielnie sieje nasiona lub sadzi cebulkę, przechodząc przez wszystkie etapy, lub stosujemy podział zadań pomiędzy dziećmi (jedna grupa przekopuje grządkę, spulchniając ziemię, druga robi dołki w ziemi, trzecia sieje nasiona/sadzi cebulki, czwarta wyrównuje ziemię, piąta podlewa grządkę). Nauczyciel zwraca uwagę na konieczność dbania o rabatkę: przy codziennym wychodzeniu do ogrodu pilnuje, żeby dzieci zabrały ze sobą konewki, by podlać rośliny, oraz organizuje okazjonalne plewienie rabatki z chwastów.

3) Góra D., Nasze kwiaty, Bliżej Przedszkola nr 150, marzec 2014

9

Grzybobranie4 Opracowanie: Edyta Kaczanowska  Pora na grzybobranie – zagadka sensoryczna. Nauczyciel przynosi na zajęcia świeże i suszone grzyby jadalne. Na początku grzyby znajdują się w nieprzezroczystym pojemniku. Dzieci odgadują, co jest w środku, sugerując się zapachem. Kiedy udzielą poprawnej odpowiedzi, dzielą się swoją aktualną wiedzą na temat grzybów. Prowadzący może stworzyć mapę wiedzy dzieci, zapisując otrzymane od nich informacje na dużym arkuszu za pomocą symbolicznych haseł. Zwraca uwagę na aspekt bezpieczeństwa związany ze zbieraniem i spożywaniem grzybów (grzyby jadalne, niejadalne i trujące).  Do koszyka wskakuj mi – zabawa z ruchem przy rymowance. Wybrana osoba otrzymuje wiklinowy koszyk i „zamienia się” w grzybiarza. Chodzi wokół dzieci, które poruszają się w kręgu i wypowiadają rymowankę (jej fragment może recytować sam „grzybiarz”): Idzie grzybiarz leśną drogą, przytupuje sobie nogą.

Widzi grzyby na polanie: – Będzie z nich przepyszne danie.

Raz, dwa, trzy, do koszyka wskakuj mi!

• Wersja I: „Grzybiarz” wybiera osoby, które siadają w środku kręgu – będą „grzybami”. Ich liczbę określa nauczyciel (np. prezentując kartonik z cyframi lub wystukując na bębenku określoną liczbę uderzeń).

4) Darów wiele jesień ma, pełny grzybów kosz nam da, Bliżej Przedszkola nr 177, czerwiec 2016

10

• Wersja II: Dzieci siedzą w kręgu, podając sobie koszyk z grzybkami (wycięte z papieru; po kilka z danego gatunku) w rytmie rymowanki. Osoba, u której zatrzyma się koszyk w momencie wypowiadania ostatniego słowa rymowanki, losuje jeden grzybek z koszyka i wchodzi do środka koła. Gdy jest już tam kilkoro dzieci, mają za zadanie (na sygnał) dobrać się w zespoły, zgodnie z wylosowanym gatunkiem.  Grzybobranie – układanie ilustracji w ciągu przyczynowo-skutkowym. Nauczyciel pokazuje ilustrację (z zestawu), na której widać rodzinę posilającą się zupą. Dzieci odgadują, jaka to zupa. Zastanawiają się, co musiało się wcześniej wydarzyć, aby zupa grzybowa mogła powstać. Prowadzący prezentuje pozostałe ilustracje historyjki, wywieszając je na tablicy w losowej kolejności. Ponad nimi przypina przypisane im symbole (np. koło, kwadrat). Każde dziecko układa symbole (z zestawu otrzymanego od nauczyciela) lub rysuje na pasku papieru znaczki w takiej kolejności, w jakiej jego zdaniem powinna toczyć się historyjka. Po wykonaniu zadania nauczyciel prezentuje pasek z symbolami we właściwej kolejności, a dzieci sprawdzają poprawność swoich wyborów. Wybrana osoba ustawia ilustracje zgodnie z kolejnością zdarzeń, a ochotnik może opowiedzieć historię na ich podstawie.  Jak grzyby po deszczu – zabawa integracyjna. Dzieci zajmują miejsca na dywanie – w rozsypce, w siadzie klęcznym skulnym. „Zamieniają się” w niewyrośnięte grzyby.

Wybrana osoba będzie udawać deszczową chmurę, która zrzuca kropelki na „grzybki” (przebieranie palcami po plecach skulonego dziecka). Gdy deszcz przestanie padać, „grzybek” rośnie (dziecko, którego dotknęła „chmurka”, powoli się podnosi, staje na prostych nogach złączonych w kolanach, a z rąk tworzy „kapelusz” nad głową).

Kiedy wszystkie „grzybki” wyrosną, zabawa zaczyna się od początku, a rolę „chmurki” otrzymuje dziecko, które w poprzedniej turze zostało dotknięte jako ostatnie.

11

Wybór ubioru adekwatnego do pogody5 Opracowanie: Katarzyna Tomiak-Zaremba • Choroba Ani – opowiadanie. Nauczyciel, prezentując kolejne ilustracje z zestawu, opowiada dzieciom (wykorzystując pacynkę misia, który będzie narratorem tej opowieści) o sytuacji, która spotkała Anię. W oznaczonych w treści miejscach przerywa czytanie i zadaje dzieciom pytania:  Jak zakończyła się ta historia? (kiedy dzieci wyczerpią pomysły, kontynuujemy opowieść);  Jak możemy się dowiedzieć, jaka pogoda będzie danego dnia? Następnie dzieci odtwarzają treść opowiadania układając ilustracje w kolejności – tworząc z nich historyjkę obrazkową.

Nie było mnie ostatnio u was w przedszkolu, ponieważ potrzebowała mnie Ania – dziewczynka trochę starsza niż wy. Kilka dni temu umówiła się na placu zabaw z koleżankami. Nie mogła się już doczekać i kiedy nadszedł dzień spotkania, wstała bardzo wcześnie, szybko zjadła śniadanie i powiedziała mamie, że ubierze się sama. Mama poprosiła ją, żeby koniecznie założyła sweter i zabrała ze sobą pelerynę, bo tego dnia wiał wiatr, a na niebie zbierały się chmury. Rzeczywiście, kiedy dzień wcześniej Ania oglądała z tatą prognozę pogody, tata ostrzegał ją, że ma padać deszcz i zaproponował, aby umówiła się z koleżankami w domu.

Jednak Ania nie posłuchała ani rady taty, ani przestrogi mamy. Kiedy mama zajęła się młodszym bratem, dziewczynka wyszła z domu i pobiegła na plac zabaw ubrana w swoją ulubioną letnią sukienkę i czerwone balerinki. Kiedy wesoło bawiła się z koleżankami na placu zabaw, słońce całkiem schowało się za chmurami i zaczął padać deszcz.  Ania biegła do domu, trzęsąc się z zimna. Żałowała, że 5) Jesień deszczowe dni zapowiada, płaszcz i kalosze prędko zakładaj!, Bliżej Przedszkola nr 169, październik 2015

12

nie posłuchała taty i nie umówiła się z koleżankami w domu, ale jeszcze bardziej żałowała, że nie posłuchała mamy, która prosiła, żeby ubrała się cieplej. Kiedy Ania wróciła do domu, była zupełnie przemoczona. Zmartwiona mama szybko wysuszyła dziewczynkę i podała jej ciepłą, malinową herbatę. Mimo to wieczorem Ania leżała w łóżku z gorączką i katarem. Musiała zostać w domu jeszcze przez kilka dni, a ja dotrzymywałam jej towarzystwa w czasie choroby. 

• Co na siebie włożyć? – zabawa klasyfikacyjna. Nauczyciel prezentuje symbole pogody (letniej, jesiennej/wiosennej – deszczowej, jesiennej/wiosennej – bezdeszczowej, zimowej). Ochotnicy losują sylwety przedstawiające części garderoby, obuwie i różne akcesoria (zamiast sylwet ubrań można wykorzystać prawdziwe akcesoria), nazywają je, a następnie przyporządkowują do obrazków ilustrujących pogodę.

Dzieci mają za zadanie wyjaśnić, kiedy powinno się nosić poszczególne ubrania.

• Ubieramy lalki – zabawa poznawcza; doskonalenie małej motoryki. Na środku sali nauczyciel umieszcza duży kosz z ubraniami i dzieli dzieci na kilkuosobowe zespoły. Każdy zespół losuje emblemat z symbolem pogody i otrzymuje lalkę. Zadaniem dzieci jest wybrać dla niej strój odpowiedni do pogody przedstawionej na wylosowanym emblemacie i samodzielnie ubrać lalkę. W tle można włączyć spokojną muzykę, która będzie wyznaczać czas na wykonanie zadania. Każdy zespół prezentuje i omawia strój, który wybrał dla lalki.

• S­ pacer z parasolem – zabawa z elementami pantomimy. Kiedy gra muzyka (utwór instrumentalny pasujący do zabawy), dzieci wykonują zadania zaproponowane przez nauczyciela, ilustrując za pomocą ruchów i gestów sytuacje opisane przez prowadzącego, np. dzieci spacerują pod parasolem, dobierają się w pary i podają sobie ciężki parasol z rąk do rąk, spacerują pod parasolem, który próbuje porwać wiatr.

Kiedy muzyka ucichnie, dzieci siadają na podłodze i pozostają chwilę w bezruchu.

13

Zachowania wobec zwierząt6 Opracowanie: Katarzyna Tomiak-Zaremba • Zwierzę to nie rzecz! – zabawa rozwijająca empatię. Nauczyciel prezentuje dzieciom tematyczne ilustracje (z zestawu). Dzieci opisują, co się na nich znajduje oraz próbują odpowiedzieć, jak w danej sytuacji mogło czuć się zwierzę. Nauczyciel zadając dodatkowe pytania, zachęca maluchy do używania określeń różnych stanów emocjonalnych. Nauczyciel zwraca uwagę, że zwierzę, nawet najbardziej spokojne i przyjazne, kiedy jest źle traktowane, broni się i może zaatakować. Następnie ochotnicy przyporządkowują do poszczególnych ilustracji emblematy z uśmiechniętą i smutną miną – dzieląc tym samym zachowania na dobre i na złe.

• Co to za zwierzę? – zabawa ruchowo-naśladowcza.  Wersja I: Dzieci słuchają nagrania odgłosów zwierząt domowych i wskazują fotografię zwierzęcia, które słyszą, a następnie ilustrują ruchowo sposób jego poruszania się.  Wersja II: Nauczyciel łączy dzieci w zespoły trzyosobowe. Każdy zespół kolejno losuje fotografię zwierzęcia. Dzieci zastanawiają się, jak się porusza i jakie dźwięki wydaje zwierzę z wylosowanej ilustracji. Następnie naśladują ruchy zwierzęcia, a pozostałe przedszkolaki próbują odgadnąć, co to za zwierzę.

• Wycieczka do sklepu zoologicznego – bogacenie wiedzy dzieci. Nauczyciel zaprasza dzieci na wyprawę (umówioną wcześniej z właścicielami sklepu) do sklepu zoologicznego. Podczas tej wizyty dzieci mogą obserwować zwierzęta i opisywać ich wygląd, 6) Czworonożni przyjaciele – z nimi w domu jest weselej!, Bliżej Przedszkola nr 172, styczeń 2016

14

a także dowiedzieć się, jak o nie dbać. Warto uwrażliwić je także na szanowanie spokoju zwierząt – wyjaśnić, że stukanie w szybę czy zbyt bliskie podchodzenie do klatek może wywołać u zwierząt niepokój lub rozdrażnienie.

• Spacer z psem – opowieść ruchowa. Dzieci dobierają się w pary. Jedno, w pozycji na czworakach, wciela się w rolę psa, drugie – właściciela. W miejscach zaznaczonych kropkami nauczyciel robi przerwę – dzieci ilustrują tekst opowiadania ruchem. Po pierwszym odczytaniu tekstu przez prowadzącego dzieci zamieniają się rolami i ponownie „wybierają się na spacer”.

Pies szedł spokojnie, bez smyczy, obok nogi właściciela... Wypatrzył gołębie siedzące na środku chodnika i pobiegł w ich stronę... Pan zawołał swojego pupila, uderzając dłonią o udo... Pies posłusznie wrócił i znów maszerował spokojnie obok niego. Doszli tak do parku. Pies zrobił kilka okrążeń wokół swojego właściciela... Pan usiadł na trawie i cieszył się słoneczną pogodą... Pies schylił głowę i węszył nosem blisko ziemi… Węszył, węszył i wreszcie znalazł duży patyk, przyniósł go w pysku i położył obok nogi swojego pana... Pan podniósł patyk... wykonał zamach... i rzucił patyk daleko przed siebie... Pies pobiegł za patykiem, złapał go i ponownie przyniósł do pana... W parku spacerowały też inne psy. Podbiegły wszystkie do siebie... Przez chwilę bawiły się razem, podskakując i szczekając radośnie... Właściciele przyglądali się swoim pupilom z boku... po czym każdy zagwizdał na swojego psa. Psy wróciły do swoich właścicieli i pomaszerowały w kierunku domu... Kiedy wrócili – pies położył się w swoim legowisku... Pan serdecznie pogłaskał go po głowie, dziękując za miły spacer…

15