Peru in vogelvlucht (Nieuwsblad Magazine feb 2014)

8 februari 2014 I 248

REissPEcial op 7 continenten

Eerste keer Thailand Op de koffie in Ethiopië 15 hotels voor Europa antarctica in beeld Volg de gids in australië Recepten uit New York

Véronique leysen gaat naar

PERU en neemt mee...

1

Hier komen we terug Véronique Leysen en thomas Vanderveken laten zich betoveren door Peru

Machu Picchu: alles eraan is perfect.

4 I magazine I 8 februari 2014

of Véronique Leysen eens wilde gaan kijken waar de lama’s leven van de zachte wol die ze zo graag voor haar breigoedlijn gebruikt? Het zal wel zijn. en ja, haar thomas, die mocht ook mee. Zodat hij na 10 jaar reizen voor Vlaanderen Vakantieland eindelijk kan zeggen dat hij héél de wereld heeft gezien. op dus naar Peru, het gastland van het Brusselse vakantiesalon.

zuid-amerika

foto’s Peruska Chambi tekst en foto’s Thomas Vanderveken en Véronique Leysen 5

Exotische vruchten bij de vleet.

ooraf: hoogteziekte en patatten Thomas

Dankzij Vlaanderen Vakantieland heb ik het geluk gehad om al een flink stuk van de wereld te hebben gezien. Ik heb geslapen in de Afrikaanse jungle terwijl hyena’s krabden aan mijn tent. Ik heb Nieuw-Zeeland doorkruist, en ben er afgesprongen (van een brug, in Queenstown, aan een bungee-rekker). Een dolgedraaide olifant in Sri Lanka wierp ooit een speer rakelings naast m’n hoofd. Maar ondanks bijna tien jaar professioneel reizen, had ik nog één grote blinde vlek op de wereldkaart: Zuid-Amerika.

Oké, ik had al gereisd in Cuba en Mexico (strikt gezien Midden-Amerika), en dus kon ik op café zonder te liegen opscheppen dat ik alle continenten behalve Antarctica had gezien. Maar diep van6 I magazine I 8 februari 2014

binnen hunkerde ik naar het moment waarop ik dieper kon afdalen in het hart van Latijns-Amerika. Bij het nieuws dat Véronique naar Peru kon, en ik mee mocht, voelde ik me dan ook als een voetballiefhebber die net twee tickets voor het WK had bemachtigd.

Maar met de vreugde kwamen ook de

vragen. Wat weet ik eigenlijk van Peru?

De ruïnes van Machu Picchu kwamen het eerst in me op: een mysterieuze stad van de Inca’s, zo ontzettend hoog in de bergen, dat iedereen er meteen hoogteziek wordt. Verder dacht ik aan aardappelen, zo ver het oog kan reiken. En vrouwen met bolhoedjes… Hoewel?

Leven die niet in Chili? Dat er veel lama’s rondlopen wist ik van Véronique, die de wol voor haar label Maurice Knitwear in Peru koopt. Maar voor de rest: meer vragen dan kennis. Ik besloot dan ook om een goede reisgids te kopen, en me op het vliegtuig in te lezen.

Véronique

Dankzij Ketnet en Maurice Knitwear heb ik helemaal niet zo veel van de wereld gezien. Meestal zit ik met mijn hoofd in de wol en met mijn handen in het haar, omdat ik alles zelf draaiende moet houden. Mutsen maken, bestellingen inpakken, wol bestellen uit Peru. (Peru, zitten daar indianen met veren op hun kop?)

In mijn dromen strek ik ‘s nachts mijn vleugels uit, slaap ik in tenten in Afrika, maak ik de wildste avonturen mee, vaar ik met de Titanic en zinkt Jack niet naar de bodem van de oceaan, maar eens mijn wekker afgaat, land ik terug mooi in Antwerpen Berchem. Je begrijpt wel dat ik door het dolle heen was toen ik hoorde dat ik de Alpaca’s in het echt over hun kopje mocht aaien en eventueel indianen mocht bespioneren. Daar keek ik al heel lang naar uit. Op naar het Wolhalla!

Lima, grootstad op een surfplank Thomas

Als ik een wereldstad bezoek, kijk ik graag eens na hoeveel inwoners die telt.

Want de verschillen zijn immens.Lima, de hoofdstad van Peru, blijkt in de zelfde gewichtsklasse te zitten als Londen of Parijs: er wonen ongeveer negen miljoen Peruanen. Niet zoveel minder dan in heel België dus. Het verkeer zit er dan ook even vast als bij ons.

Gelukkig is niet alles hetzelfde. Het weer bijvoorbeeld. We komen de luchthaven uit als het al donker is, en wat meteen opvalt, is de zwoele warmte. Iets waar ik

ontzettend van hou: dat gevoel, als de zon al onder is, en planten, stenen en huizen de hitte uitstralen die ze de hele dag hebben opgenomen. Hier is de warmte ook vochtig, omdat Lima een stad is aan de Stille Oceaan. In het Spaans klinkt dat nog mooier: Océano Pacífico.

Onze gids de komende dagen is Annelies Hamerlinck, die met haar Vamos Expeditions voor Joker een culinaire reis uitgetekend heeft in Peru. Op reis vind ik lekker eten zo mogelijk nog belangrijker dan thuis, maar ik wist niet dat Peru een gastronomische bestemming was. Annelies laat er geen twijfel over bestaan: Peru is het culinaire Frankrijk van het Amerikaanse continent.

Dat ligt vooral aan de 22 verschillende ecosystemen die het land rijk is.

Je hebt de exotische vruchten van het Amazonewoud, maar ook speciale planten uit het Andesgebergte. Er zijn forellen uit de Andes en zoetwatervis uit het Titicacameer. En er zijn aardappelen, natuurlijk. Ze schatten het aantal variëteiten in Peru op – hou je vast – 3.800!

De daaropvolgende dagen leren we Lima beter kennen. We maken het bekendste gerecht van het land: ceviche, een soort koude vissalade. En ook een cocktail die ze hier werkelijk overal serveren, Pisco Sour, leren we zelf in elkaar te draaien.

Hoewel het me eerst een vreemd idee leek, een cocktail met rauw eiwit erbij, vind ik het erg lekker. Lekkerder in elk geval dan de lokale frisdrank: Inca Kola. Felgeel en mierzoet. Het was decennialang de meest gedronken frisdrank in Peru, waardoor Coca-Cola er minder verkocht dan in andere landen.

Dus heeft Coca-Cola in 1999 Inca Kola maar gewoon opgekocht.

Lima is een echte grootstad. Veel beton, maar niet veel hoogbouw wegens de kans op aardbevingen. Het centrum moét je gezien hebben: de twee centrale pleinen, de Plaza San Martin en de Plaza de Armas, zijn adembenemend, vooral bij valavond, als koppeltjes, jong en minder jong, er neerstrijken om elkaar ongegeneerd te liefkozen.

Een beetje verder staat het justitiepaleis, dat grappig genoeg gebaseerd is op ons justitiepaleis aan het Poelaertplein in Brussel, maar dan niet zo godsgruwelijk groot. Niet dat deze tempel van rechtspraak veel indruk schijnt te maken: op de Plaza de Armas word ik aangesproken door een vriendelijke man die me marihuana wil verkopen: dertig sol (ongeveer tien euro) voor een pakje. Ik vraag hem voor de grap of hij niets sterkers heeft.

Pisco Sour

De nationale drank van Peru. En zoals Grieken en Turken strijden om de roots van de zoete baklava, zo geraken de gemoederen verhit als je aan Chilenen of Peruanen vraagt wie nu precies de Pisco Sour heeft uitgevonden. De Peruaanse versie werd voor het eerst geschonken in het Lima van de jaren 20. Dit is het recept van de barman van het fabelachtig gelegen restaurant La Rosa Naùtica in Lima.

Ingrediënten • 3 shots Pisco • 1 shot suikersiroop • 1 shot limoensap (geen citroensap, dat heeft een totaal andere smaak) • 1 shot eiwit • 2 druppeltjes bitter, bijvoorbeeld ‘amargo de Angostura’ Bereiding Giet alle ingrediënten – behalve het bittertje – samen in een blender.

Mix tot het schuim gelijke belletjes vertoont. Giet

over in een cocktailshaker met ijsblokken. (Geen gecrusht ijs, dan wordt de cocktail te waterig.) Shake zodat het geheel afkoelt. Giet zonder ijsblokken over in een gekoeld glas. Werk af met in het midden van het glas twee druppeltjes bitter. En bedenk dat de Peruanen deze wijsheid koesteren: ‘Met Pisco Sour is het zoals met de borsten van een vrouw. Eén is te weinig, drie is te veel.’

7

‘Natuurlijk señor! Cocaïne, maar dat is duurder: tachtig sol voor een gram. Van aan de grens met Colombia, daar groeien de cocaplanten tot in de hemel!’, pocht hij. Ik bedank vriendelijk. Het is een mooi voorbeeld van wat statistieken bewijzen: de drugs zijn niet helemaal weg, maar Peru is veiliger dan ooit.

En dan… het avondeten! We zijn uitgenodigd bij Astrid&Gastón, een restaurant dat vaak opduikt in lijstjes van de beste restaurants ter wereld. Gastón Acurio is de Peter Goossens van Zuid-Amerika: hij heeft samen met z’n Duitse vrouw Astrid de Peruaanse keuken weer op de wereldkaart gezet. Omdat het restaurant dit jaar twintig jaar bestaat, krijgen we een feestelijk twintiggangenmenu (!) voorgeschoteld, met één gang voor elk jaar. De obers lopen af en aan met hapjes die je smaakpapillen doen zinderen, en serveren de heerlijkste wijnen aan een tempo dat ik onmogelijk kan bijhouden. Het is waar: Peru is het Frankrijk van Zuid-Amerika.

Véronique

Ja, Gastón en Astrid, daar wilde ik het ook nog even over hebben. Ik ben absoluut geen culinaire sterrenjager. Wegens de jetlag lag mijn hoofd na gang één al in mijn bord, maar dapper ben ik door blijven gaan, twintig gangen lang. Geef mij toch maar gewoon meteen het dessert. En een koffie. Die werd met zeer veel zorgvuldigheid gemaakt – ik keek er al naar uit vanaf de vierde gang. Maar liefst vijf toestellen stonden paraat aan onze tafel, voor die speciale straffe Peruaanse koffie die mijn maag na die twintig gangen een lesje zou leren.

De koffie werd in een champagneglas gegoten, dus ik nam aan dat het om een zeer speciaal aroma zou gaan. En dat was het wel: het was thee met een koffiesmaakje. Lichtjes teleurgesteld dronk ik in een keer mijn glas én dat van Thomas op.

Veel wakkerder werd ik er helaas niet van.

Wat me ook opviel in de Peruviaanse keuken: nergens wordt een gerecht gespaard van limoen. Limoen is de mayo van Peru.

Ik las dat je even moet wennen aan het eten in Peru, vanwege de zure smaak. (De 8 I magazine I 8 februari 2014

dragen ze push-ups ter hoogte van hun kont. Een jeans koop je daar met een voorgevormd achterwerk. Twerk it!

Cuzco, de navel van de wereld Thomas

limoen dus.) Maar hoewel ik van traditionele kost à la stoemp met worst houd, is me dat goed bevallen. Aangenaam fris, niet vergezocht.

Nog iets dat me opviel: het achterwerk is het decolleté van Peru. Wij steken maar al te graag wat extra werk in onze decolleté: een push-up, een vleugje extra blush of een extra knoopje los. In Peru laten ze de voorkant voor wat die is, maar

Het is een schok, het verschil tussen het warme en vochtige Lima en de frisse, ijle berglucht in Cuzco. Dat heb je als je met het vliegtuig reist: plots sta je in een ander universum. In dit geval: meer dan 3.300 meter hoog, midden in het Andesgebergte.

In een stad die ooit de hoofdstad was van het grote Incarijk, en die de Inca’s poëtisch de navel van de aarde doopten.

Gids Annelies raadt ons aan om even te gaan liggen, zo kan ons lichaam zich aanpassen aan de hoogte. Na de haute cuisine van Astrid&Gastón, gaan we dit keer naar een gemoedelijker restaurant: pikantería La Cusqueñita, met een grote, bijna refterachtige gelagzaal. Een heel gemoede-

Al snel smeden Véronique en de alpaca lama’s een onverwoestbare band.

lijke plek, waar de inwoners van Cuzco hun gerechten wegspoelen met liters Inca Kola of chicha, een lokale, paarse gefermenteerde maïsdrank. Het opvallendste gerecht op de andere tafels is een in zijn geheel geroosterd diertje dat je met kop en al verbrand aankijkt.

Het blijkt om cavia’s te gaan, die op een stok geprikt worden en geroosterd boven een houtvuur. Cuy noemen ze het, en het wordt beschouwd als een delicatesse. Ik laat me niet kennen, en neem cuy chaqtado: een cavia die is geroosterd in z’n geheel. Eerlijk is eerlijk: het ziet er wat barbaars uit, zo’n geroosterde cavia op je bord. En er zijn misschien mensen die me nu harteloos vinden. Maar konijntjes zijn toch ook schattig, en toch staan ze bij ons op de menukaart met pruimen. Hoe het smaakt? Een beetje tussen kip en konijn.

Maar er is weinig vlees aan. Een konijntje heeft tenminste een stevige bout.

De ambiance zit er trouwens goed in, in La Cusqueñita. Om de tien minuten klinkt er

plots luide muziek, en komen er gemaskerde dansers het podium opgestoven. Als ze mekaar beginnen af te ranselen met een zweep – hoe ze het doen weet ik niet, het lijkt wel echt – staat de zaal op z’n kop, en veel mensen beginnen te dansen.

Onderweg zet onze chauffeur een cd’tje op met muziek uit de Andes. Het is de soundtrack van de doorsnee Vlaamse winkelstraat in de jaren 80 en 90, toen er op elke hoek van de straat een groepje panfluitspelers geparkeerd stond. Dit decor van majestueuze bergen en valleien past er veel beter bij. En alsof we er al niet lang van overtuigd zijn dat er in Peru veel lekkers te eten valt, dineren we in het MAP-café: het restaurant in het Museum van Precolombiaanse Kunst in Cuzco.

Dit keer laten we de drumsticks van cavia aan ons voorbijgaan, en genieten we van een gazpacho van lucuma, een superfruit uit de tropische gebieden van de Andes, en een tartaar van zalmforel. Had ik al geschreven dat je in Peru lekker kunt eten?

9

Zijn vijf dagen genoeg om verliefd te worden op een land?

Wees maar gerust

Véronique

Toen Thomas gretig van Rudy aan het eten was – ik had ooit een cavia die Rudy heette – vertelde onze gids over indianenstammen in het Amazonegebied. Mijn aandacht was meteen getrokken. Ik schaamde me voor mijn vraag, maar stelde ze toch: Hebben indianen echt veren op hun hoofd?

‘Dat hangt ervan af van welke gemeenschap ze zijn’, antwoordde Annelies. ‘Elke stam heeft eigen kenmerken. Hier dragen de verschillende gemeenschappen verschillende hoeden. Daaraan kunnen ze herkennen van waar iemand afkomstig is.’ Zijn er dan nog wilde stammen die geen enkel contact hebben met de geciviliseerde wereld?’ ‘Die zijn er ook, ja.’

Beetje bij beetje werd het tastbaar. En ik was vooral geboeid door het feit dat ze als geen ander kunnen communiceren met de natuur.

Zij herkennen planten aan hun gezang. Gezang?

Inderdaad, andere geluiden, andere antennes die openstaan om andere dingen waar te nemen. Slim.

Slimmer dan wij. Zij kennen perfect de werking van de natuur, elk plantje, elke stroming, elk beestje. Ze zijn innovatief en creatief. Wij volgen vooral een systeem en een pad dat voor ons is uitgelegd. En als we iets niet weten, zoeken we het even op. Zij staan te midden van die machtige bergen, hun goden, en hebben niets meer nodig dan dat.

Helemaal weg van de wereld, in m’n fantasie een jagende indiaan, klaar met mijn speer om een cavia te vangen, vroeg Annelies me plots: ‘Wil je graag een sjamaan ontmoeten? Ik ken er een die nog in

een wilde stam heeft geleefd, maar nu naar een dorp is getrokken.’

En zo geschiedde. We ontmoeten hem op het plein in Cuzco, rijden ver door de Bergen, op weg naar Niemandsland. De sjamaan vindt het speciaal dat ik Veronica heet, want dat is de Heilige Berg. Hij wil een offer doen en me laten beschermen en begeleiden door de Heilige Berg Veronica.

Een beetje nerveus en onwennig sta ik erbij en kijk ernaar. We maken een vuurtje, hij legt een laken uit, installeert kaarsen, en legt stenen, bloemen, aarde en cocabladeren op een hoopje. Dat is het offer.

Voor moeder aarde. Zilver staat voor vrouwelijk, net zoals de maan en kleur.

De zon en goud staat voor mannelijk.

En dan begint de vrouw van de sjamaan plots te zingen, een geluid dat ik nog nooit eerder heb gehoord, iets dat doordringt tot diep in mijn botten, een soort oergezang.

Dat stemgeluid heb ik nog vaak proberen na te bootsen, maar ik blijf haperen op een nasaal gejank.

Uiteindelijk neemt de sjamaan het hele laken met het offer, plooit het in een papiertje, en smijt alles in het vuur. Als het vuur hevig aan het branden is, zie ik door het flakkeren van de vlammen heen dat

Plots vraagt de gids: wil je een sjamaan ontmoeten?

10 I magazine I 8 februari 2014

COLOMBIA ECUADOR

PERU

BRAZILIË

Ayacucho Machu Picchu Lima Cuzco BOLIVIË

er happy birthday op het papiertje staat.

Langzaam komt er een stukje maan van achter een wolk tevoorschijn. En wanneer ik me omdraai als we aan de auto terug komen, zie ik dat het volle maan is. Man, het is de mooiste verjaardag uit mijn leven.

Machu Picchu overtreft de verwachtingen ThoMas

En dan, voor veel toeristen het majestueuze hoogtepunt van hun bezoek aan Peru: Machu Picchu. Een naam die tot de verbeelding spreekt van elke zichzelf respecterende reiziger. Alles aan deze plek is magisch, en ik hoopte dan ook dat mijn verwachtingen niet te hoog gespannen zouden zijn.

Mijn broer had Machu Picchu al bezocht.

Hij had een vierdaagse wandelroute genomen via de zogenaamde Inca Trail, en sprak van prachtige vergezichten en nachten in de open natuur, maar ook van veel toeristen met hoogteziekte. De route naar Machu Picchu was daardoor in mijn verbeelding een reis vol ontberingen geworden, met brakende toeristen als verlichtingspalen langs de kant van de weg.

Wij kiezen uit tijdsgebrek voor de snelle route, met een luxueuze Vistadome-trein, met grote ramen om ten volle te kunnen genieten van het landschap, vanuit

het schitterende stadje Ollantaytambo.

In Aguas Calientes stappen we over op gemakkelijke bussen, die ons in een paar minuten naar de ingang van de site rijden. Niks geen omkerende magen of pijnlijke voeten. Gemakkelijk, dat wel, maar als ik kon kiezen, zou ik toch voor de ‘authentieke’ route gaan, via de Inca Trail.

Zorg wel dat je op tijd reserveert, want er worden maar vijfhonderd mensen per dag toegelaten, en de route is daardoor al een half jaar op voorhand uitverkocht.

En dan… het grote moment. De eerste glimp die ik opvang van Machu Picchu kan ik niet beter omschrijven als: bevrijdend. Ik had me voor niets zorgen gemaakt. Deze plek kan gewoon niet teleurstellen. Alles eraan is perfect. Het verhaal: een heilige stad die de Spanjaarden nooit ontdekt hebben en dus ook niet vernietigd, eeuwenlang vergeten en teruggevonden in 1911. De toestand: genoeg bewaard om betekenis te dragen, maar ook genoeg vervallen om tot de verbeelding te spreken.

We zwijgen en genieten, gaan zitten en kijken. Een uur? Twee uur? En als het niet was beginnen stortregenen alsof de toorn van de Inca’s zelf was neergedaald – verduiveld regenseizoen – zaten we er nu waarschijnlijk nog.

De heilige Vallei of het Wolhalla!

Véronique

Peru dat is: ceviche, de mooie kleurrijke klederdracht en... de alpaca! Geen schaap, wel een soort lama. Op elke doek, muts, deken of handdoek staat een trotse alpaca met blik op oneindig, klaar – zo lijkt het wel – om Maurice Knitwear te veroveren.

De alpaca lama’s geven de zachtste wol ter wereld. Je moet er echt aan voelen om het te geloven. Als wol addict en ontwer11

Praktisch Het Nieuwsblad Magazine reisde naar Peru in samenwerking met Joker en KLM.

→

Joker, specialist in avontuurlijke reizen, biedt 3 verschillende groepsreizen aan: → 23 dagen – Joker Avontuur, voor alle leeftijden www.joker.be/PEAP → 23 dagen – Joker Kaap 46, enkel voor avontuurlijke 46-plussers www.joker.be/PEKP → 22 dagen – Joker Go-26, voor jongeren tussen 18 en 26 jaar www.joker.be/PEGP Bij Joker kan je ook, op basis van je interesses, je eigen rondreis in Peru samenstellen. Je kiest online uit 14 meerdaagse trips en puzzelt ze samen tot je eigen reis.

Surf naar www.joker.be/puzzel Joker vind je op het Vakantiesalon van Brussel, Paleis 7. Ga aan boord van de unieke en gratis reissimulator van Sawadee-Joker en vlieg langs de pracht van o.a. Machu Picchu.

→

Ontdek je graag de culinaire hoogtepunten van Peru, inclusief het wereldberoemde Mistura Food Festival, schrijf je dan in voor de kookreis van Umami Experience.

Alle info op www.umami-experience.be

→

Het Nieuwsblad Magazine vloog met KLM naar Lima.

KLM heeft dagelijks twee vluchten vanuit Brussel naar Lima, met overstap in Amsterdam. Prijzen situeren zich rond 731 euro.

KLM biedt reizigers binnen de Economy Class een extra optie aan: een stoel in Economy Comfort zone biedt tot 10 cm meer beenruimte en de rugleuning kan verder naar achter. Toeslag vanaf 10 euro (enkele vlucht).

12 I magazine I 8 februari 2014

Het ziet er wat barbaars uit, zo’n geroosterde cavia op je bord.

per van Mauricekes is het dan ook hemels om mij te kunnen wentelen in de zachte wollige wereld van de alpaca! Ze zijn wat schuchter in het begin, maar al snel smeden we een onverwoestbare band.

Ontelbare foto’s en mijn eerste alpaca selfie later, gaan we naar een klein bedrijfje waar de plaatselijke bevolking zijn eigen wol en afgewerkte artikelen maakt: Awana Kancha lama farm. Alle wol wordt gekleurd met natuurlijke stoffen, bijvoorbeeld met de witte schimmel van cactussen. Als je die plat knijpt krijg je een helrode vloeistof, die ook gebruikt wordt voor lippenstift. Het lijkt wel toverij.

Op de grond zitten twee dames te weven aan een deken met een zeer ingewikkeld motief. Het is het soort deken dat ik al een paar keer heb zien liggen op de marktjes.

Ik vraag ze hoe lang ze aan zo’n deken werken. ‘Een maand ongeveer’. Een máánd?

En ik zag ze die verkopen voor dertig sol (tien euro)! Zoveel tijd tegenover zo weinig geld! Dat moet eerlijker kunnen. En toch zie je nog toeristen afbieden.

Jammer genoeg hadden wij tijd te kort. Net voor we naar de luchthaven reden voor onze terugvlucht, had ik nog een afspraak bij Giuliana Testino, de zus van Marino Testino, dé Peruaanse modefotograaf van o.a. Vogue. Giuliana Testino heeft een knitwearlabel. Ze is een van de grootste designers van Peru. Ik zag felle kleuren, mooie cominaties van kant en chunky wol en prachtige wollen jurken. Als Giuliana een jonge frisse wind nodig zou hebben voor haar knitwear collectie, mag ze me altijd bellen! Ik ga geïnspireerder dan ooit

terug naar huis, en hoop snel weer in Peru te staan!

Geen vaarwel, maar tot ziens Thomas

Zijn vijf dagen genoeg om een land te leren kennen? Natuurlijk niet. Zijn vijf dagen genoeg om hopeloos verliefd te worden op een land? Wees maar gerust. Liefde op het eerste gezicht heeft maar een flits nodig, en elke keer ik in de diepe bruine ogen van Peru keek, trilde er een andere snaar in mijn reizigershart. Klinkt dat overdreven? Misschien, maar ik ben dan ook echt onder de indruk. Peru is niet gewoon een land, het is een wereld. Met Lima, de ambitieuze grootstad met de blik op de oceaan. De majesteitelijke Andes, met z’n eeuwig besneeuwde toppen, waar sjamanen zingen met stemmen uit een ver verleden, over geheimen als Machu Picchu.

En dan plekken die we nog niet bezocht hebben, zoals het Amazonewoud of het Titicacameer, waar de vrouwen spinnen en de mannen breien. En, vanop al die plaatsen, de heerlijkste vruchten en kruiden, met exotische namen, smaken en kleuren.

En een kolibrie die zacht zoemt aan een grote rode bloem die geurt in de warme wind. We komen terug. → Bekijk meer foto’s op www.nieuwsblad.be/peru → Het Vakantiesalon in Brussels Expo met als gastland Peru, is op 8, 9 en 10 februari elke dag open van 10 tot 18u. www.vakantiesalon.eu