No Movement - Brochure 2012

S t

i K E

G i J a

1/9 - 30/9 E n G E l E n

a n U

a E S

B E E C K a E R t

f a a n C a R R E M a n S

l i S

o M

M a R E C H a l

V a n U Y t R E C H t

o MoVEMEnt

n i E l S

D a a n

CC MUZE staat voor een sterke selectie van theater, film, concerten en uiteraard ook beeldende kunst. Wat die beeldende kunsten betreft hebben we de afgelopen decennia beroep kunnen doen op een aantal ervaren gidsen - zowel galeriehouders als kunstcritici - die ons de juiste stopplaatsen konden tonen en interessante reizigers op het pad van de beeldende kunst konden aanwijzen. Dat resulteerde in prachtige tentoonstellingen van individuele kunstenaars uit de lage landen zoals Sam Dillemans, Fred Bervoets, Reg Carremans, Liliane Vertessen en vele anderen. Ook indrukwekkende groepstentoonstellingen zoals ‘Buitengewoon’, ‘Limbarte Junior’, ‘Zelfportrettering, een ultieme dialoog’ & ‘Jesus X Superart’ behoren tot het palmares van ons beeldende kunstenbeleid.

De meest intensieve samenwerking ligt echter verscholen in een artistieke joint venture tussen MUZE en arteVentuno. arteVentuno is het vroegere kunstcentrum Il Ventuno van tentoonstellingsmaker Frank Hendrickx. Tussen eind jaren ’80 tot begin 2000 waren er zeer regelmatig expo’s die werden ontwikkeld door Frank, samen met de directies van het cultuurcentrum. Dit resulteerde in spraakmakende projecten met o.m. Guy Bleus, Kees Barten, Wout Vercammen, Pellens & Custers, Jan L. Carlier, Willo Gonnissen, Dre Devens, Karel De Meester, Johnny Michel & Jan Janssen, Willy Van Parijs, Fred Boffin, Walter Daems, JJ Waverijn & Frans Gentils, Luc Smeets, Joris Taeymans, Marek Olszynski, Nina Haveman enz… Het zijn allemaal kunstenaars die lange tijd onder de vleugels van arteVentuno konden floreren.

Een tiental jaren geleden kwam er echter een kentering in het beeldende kunstenbeleid van CC MUZE. In 2001 ontstond er een hernieuwde samenwerking met de Academie voor Beeldende Kunsten en er werden grote tentoonstellingen uitgewerkt met het sociaal-artistieke kunstenproject Artikel 27.

Daarenboven begon MUZE meer en meer aandacht te besteden aan fotografie, voornamelijk van jonge fotografen. De band met arteVentuno & Frank Hendrickx werd het afgelopen decennium daardoor wat losgelaten. Anno 2012 is er een nieuw elan gevonden en presenteren arteVentuno & MUZE een schitterende expo met mixed media werk van zeven toptalenten: Stefaan Beeckaert, Mike Carremans, Manu Engelen, Daan Gielis, Jan Marechal, Niels Vaes & Tom Vanuytrecht.

We vroegen aan cultuurjournalist Christof Rutten en kunstcriticus Joannes Késenne om een korte commentaar te schrijven bij de expo NO MOVEMENT. Deze catalogus geeft daardoor meer inzicht in de drijfveren van zeven beeldenmakers die ons op een andere manier naar de wereld doen kijken.

Tom Michielsen Directeur CC MUZE

“Ik zou graag twee hondjes zijn, dan kunnen we samen spelen”.

Wie als kunstenaar iets wilde betekenen in de beeldende kunst van de twintigste eeuw, bekende zich tot de ene of de andere kunstbeweging. Al de –ismen getuigen daarvan: dadaïsme, futurisme, kubisme, surrealisme, expressionisme, abstract-expressionisme, conceptualisme, minimalisme, enz.

Orthodoxe kunstpauzen zoals André Breton, Clement Greenberg, Germano Celant e.a. waakten met harde hand over de zuiverheid van de leer. In een manifest werd vastgelegd wat kunst was en wat niet.

Het postmodernisme van de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw maakte daar komaf mee.

Vandaag zien we hoe persoonlijkheden met de meest diverse achtergronden, media, opleidingen en kunstopvattingen zich op de kunstscène onderscheiden. Deze tendens heeft uiteraard te maken met het toenemend individualisme in de globale samenleving van de laatste decennia. Tegelijkertijd zien we dat dit verlies aan ideologie niets af doet aan de tijdelijke en projectmatige werkverbanden die kunstenaars onderling spontaan ontwikkelen. Met evenveel enthousiasme zorgen alternatieve netwerken voor een verrassende mixe.

Zo profileren zich onder de werktitel NO MOVEMENT zeven eigengereide nieuwlichters, met als enige gemeenschappelijke band: ooit afgestudeerd als Master in Fine Arts aan het departement kunst van de Provinciale Hogeschool Limburg. Ze hebben nadien nimmer de behoefte gevoeld zoiets als een Limburger Schule te vormen, maar ze zijn elkaar ook niet uit de weg gegaan.

NO MOVEMENT betekent niet dat er geen beweging in de tentoonstelling zou zitten. Er is een compromisloze dynamiek voelbaar in elk werk dat hier present is. Het is een tastende, rusteloze zoektocht naar een eigen idioom. Hier leggen zeven, zelfbewuste beloftes getuigenis af van waar ze hic et nunc staan, nadat ze al jaren het academische slangenvel van zich hebben afgeworpen.

Curator Frank Hendrickx heeft zich er bewust van onthouden deze kleurrijke creatievelingen in het corset van een thema te wurmen. Zo gaat hier ieder zijns weegs en geeft ieder wat aan ieder toekomt, om het voor de gelegenheid in bijbelse termen uit te drukken. Maar zonder dat er enige aanleiding toe is, zien we toch hoe deze generatie gekenmerkt wordt door een aantal terugkerende, geïsoleerde motieven in hun beeldend werk: de musicscene, TL-lampen, de symboliek, het kwaad, de natuur en gefragmenteerde referenties aan het modernisme.

Joannes Késenne Kunstcriticus

StEfaan BEECKaERt °1976, genk

duivelsbeelden in onze hedendaagse samenleving Stefaan Beeckaert noemt zichzelf een ‘beeldend activist’. Voor CC MUZE werkt hij momenteel aan het project The devil in you and me waarin hij onderzoek doet naar de verschijningsvorm van de duivel. De installatie De biechtstoel met 24 tekeningen is daar een eerste resultaat van. De tekeningen komen recht uit zijn ziel.

Geen voorstudies, geen schetsen. Gewoon aan tafel zitten, pen vastpakken, leeg blad papier en tekenen maar. En niet stoppen totdat elke tekening af is. Soms met psychedelische muziek op de achtergrond, en dat zie je ook wel. We zien mushrooms, duivels, wulpse deernen. “Ik word wel eens beïnvloed door LP-hoezen,” zegt hij. “Wat je ziet, komt van ergens diep vanbinnen. Ook de donkere kantjes.” Die donkere grafische getuigenissen contrasteren met de rest van de expo en komen het best tot hun recht in de witte kruisvorm die speciaal voor de reeks werd gebouwd en zo het werk hun eigen, aparte plek geven.

Christof Rutten

Een selectie van voorbije tentoonstellingen : - ‘Schluss’, NICC, Antwerpen (2001) - ‘Boudoir Bitch’, CC Muze, Heusden-Zolder (2003) - ‘Forwart Farm’, Opglabbeek (2005) - ‘Ridzjraides’, CC Muze, Heusden-Zolder (2008) - ‘Ridzjraides’, Theo Gallery, Antwerpen (2009) - ‘Arnoevoo’, MEC Staf Versluys, Bredene (2009 - 2010) www.stefaanbeeckaert.be

Deze graficus van opleiding zoekt naar de essentie van de tekening. 24 tekeningen die toevalsmatig tot stand zijn gekomen, heeft hij in gelijke formaten op canvas gedrukt. Het zijn beelden die onbedoeld narratieve associaties oproepen. Zo doen sommigen denken aan de wereld van de Gothic, anderen aan sprookjes, nog anderen aan donkere, demonische scènes. En de kunstenaar zelf bevestigt dat de ontdekking van het kwaad in hem daar niet vreemd aan is. Ook de presentatie ervan in een witgeschilderde crypte in kruisvorm, lijkt te refereren aan christelijke betekenissen.

De bezoeker wordt bij het betreden van deze installatie ondergedompeld in het sterke contrast tussen de fijne, zwarte verhaallijn en het wit witter dan wit.

Joannes Késenne

‘Confessions of a Dangerous Mind’, 2012 Installatie

‘Charon’, 2012 inktjetprint op doek, 30 x 21cm

‘Mefisto’, 2012 inktjetprint op doek, 30 x 21cm

MiKE CaRREManS

°1981, heusden-zolder

fascinerende kleuren van een daltonist Bij Carremans zien we zwart, wit, groen en paars. Soms abstract, soms figuratief, maar er schuilt eenheid in. Carremans is kleurenblind, en dat maakt zijn gebruik van zijn palet voor de toeschouwer nog meer integrerend. Zijn studie naar het verband tussen kleurgebruik en daltonisme is het onderwerp van zijn doctoraat waar hij nu in Leuven aan werkt.

De lessen van vroeger op school - de lucht is blauw, het gras groen - moet hij omzetten naar een eigen systeem. “Als ik huidskleur schilder, komt dat meestal eruit als groen.” Voor zijn doeken put hij uit een archief van beelden dat hij heeft aangemaakt. Dat archief bestaat zowel uit zelfgemaakte foto’s ergens op een hotelkamer tot werken van grote meesters. Zo is zijn ‘bewerking’ van Sint Maarten verdeelt zijn mantel van Van Dyck zeer fascinerend.

Christof Rutten

De schilderijen in olieverf waarmee Mike Carremans een muurlengte vult, geven inzage in zijn productie van het afgelopen anderhalf jaar. Het is niet bedoeld als reeks, maar is eerder een compilatie van kleurschakeringen.

Terugkerende elementen, zoals de TL-lampen, houden de blik gevangen. Uit de beperking van kleurenblindheid, puurt hij een artistiek surplus. Zijn schilderkunstige experimenten verraden een hoog camp-karakter. De kunsthistorische referenties zijn op te vatten als herinterpretaties van iconische beelden. Zo zien we bijvoorbeeld een verwijzing naar het Puttertje (1654) van Carel Fabritius, bedoeld als trompe-l’oeil. Dit motief van het trompel’oeil kunnen we als een sleutel tot zijn werk beschouwen. Want wanneer hij Van Dycks Sint Maarten verdeelt zijn mantel (1618) weergeeft, zijn de twee bedelaars uit het beeld weggegomd. Deze beeldcensuur hertekent ons fotografisch geheugen van het oorspronkelijk werk. Maar het doet ook denken aan de beeldenstorm die protestanten in de zestiende eeuw aanrichtten op beelden in katholieke kerken, met als resultaat: de aanblik van een leeggeroofde nis.

Joannes Késenne

Een selectie van voorbije tentoonstellingen: - ‘Circle of Dischord’, SecondRoom, Gent (2011) - ‘Chromotose ‘, Duflon & Racz Gallery, Bern (CH) (2010 ) - ‘Backstage Life’ (duo tentoonstelling samen met Collin Waeghe), Freemen Gallery, Aardenburg (NL) (2010) - ‘Collective Surgery’, arteVentuno, Brussel (2009) - ‘Kids Will Become Coconuts’, CIAP, Hasselt (2007) - ‘La Conquete de l’Espace’, HISK Gent (2009) www.duflon-racz.ch/index.php?id=200

‘Rapture’, 2012 olie op doek, 50x40cm; 100x20cm; 100x20cm; 60x30cm

‘Agent Provocateur’, 2012 olie op doek, 80x60cm

‘Notice of Discontent’, 2011 olie op doek, 50x90cm

‘This Isn’t How We raised You’, 2011 olie op doek, 80x40cm; 40x40cm

ManU EnGElEn °1984, leuven

destructieve relatie tussen mens en natuur Voor No Movement presenteerde Manu Engelen een zevental doeken met als rode draad onrust, vernieling, oorlogstaferelen. We zien vliegtuigen, rook, verwrongen staal, gebroken glas... “Er zit een sceptisch wereldbeeld in mijn schilderijen”, zegt hij. “Er zit een politieke, maatschappelijke ondertoon in. Een ander topic in mijn werk is de relatie tussen mens en dier: hoe bijvoorbeeld de structuur van een Stealthbommenwerper gebaseerd is op de anatomie van een vleermuis.” Die rode draad is er wel, maar een moreel vingertje niet. “Ik wil de dingen objectief benaderen. Ik maak geen statement.”

Christof Rutten

In het werk van Manu Engelen is er enige afstand tussen inspiratie en presentatie.

Uit de traditie van de Engelse (what’s in a name?) landschapsschilderkunst puurt hij elementen over de relatie van mens tot natuur. Maar dat is daarom niet expliciet leesbaar. Er duikt bijvoorbeeld een kustlijn op, maar vrij geabstraheerd als achtergrond. Er is tegelijkertijd een fascinatie voor moderne technologie aanwezig. Het cirkelt omheen de filosofische vraag naar de menselijke drijfveren voor de technologische vooruitgang en de onomkeerbaarheid van de dominantie van techniek op het weten. Ook in zijn presentatie is de samenhang bewust zoek. Zo wil de stijl van één werk zijn verwantschap met het oeuvre van Matthias Weischer niet verbergen.

Daarnaast zien we een werk waarin een verloren metalen plaat dwarrelt door de ruimte. Of een ander waarin abstracte tekens op raadselachtige wijze een architectonische structuur neerzetten.

Joannes Késenne

Een selectie van voorbije tentoonstellingen: - ‘Manufactured’, Zaal Belgie, Hasselt (2009) - ‘Centre of mass’, lokaal 01, Antwerpen (2010) - ‘PIHNDY’ - CIAP, Hasselt (2010) - ‘The good, the bad & the ugly’, CC Strombeek (2010) - ‘Morning glory’ duoshow, Galerie Tzarart, Antwerpen (2011) - ‘Subdued merlins’, Pocketroom, Antwerpen (2011) www.manuengelen.com

‘Red Cloud’, 2012 olie op doek, 24 x 30 cm

‘B 29’, 2012 olie op doek, 50 x 70 cm

zonder titel, 2012 collage, 29 x 21 cm

‘Cloudy’, 2012 olie op doek, 120 x 93 cm

Daan GiEliS °1988, beringen

op zoek naar het beeld “Wat is voor mij een beeld?’ is de vraag die de jonge, zoekende stormram Daan Gielis zich stelt. Hij getuigt in deze expo alweer dat ie goed - en uiterst stijlvol – een eigen weg aan het bewandelen is. Zijn roze/paarse monoliet is om te stelen. De vorm is streng en perfect, maar doordat de natuur vrij spel kreeg bij het gieten in polyester, sluipt er leven in de vorm van barsten en belletjes in. De doorzichtige pilaar speelt ook met licht. “Mijn droom is hem ooit in een Amerikaanse woestijn te droppen om het licht van de ondergaande zon erin onder te zien gaan.” Ook bij een andere sculptuur, met zeshoeken en oranje glas, laat Gielis zijn werk schilderen als een glasraam. “Als de zon door het glas schijnt, krijg je dat mooie licht dat mij doet denken aan een autorit in de ondergaande zon.” We willen mee, on the road.

Gielis is nog jong en zoekende, vandaar dat zijn derde werk - een klein ‘drolletje’ gemaakt van isolatiemateriaal en vernoemd naar een nummer van dj Shadow - iets compléét anders is. Grenzen aftasten. Koen Van de Broek wisselt werk met hem uit: dat wil ook al iets zeggen.

Deze kunstenaar toont tijdens No Movement de sculptuur Dusk pt. II, gemaakt van polyester, waarin oudere objecten zijn verwerkt. Hij heeft in lagen kleur op kleur aangebracht en laat de barsten voor wat ze zijn. De constructie laat op transparante wijze alles zien wat erin verborgen zit. Het is puur bedoeld als iconische vorm. Hij verwijst zelf naar de filosoof Heidegger die in zijn Der Ursprung der Kunstwerkes een lans breekt voor kunst die in-zichzelf-staat, die zijn eigen wereld in zich draagt. Tegenover zijn obelisk plaatst Gielis het minuscule Organ donor als confronterende dialoog.

De derde sculptuur Honey, honey combineert metaal en glas op een houten, dunne sokkel.

Het kan refereren aan een bijzettafeltje uit de jaren ’60 - ’70 bijvoorbeeld, maar daar gaat het niet om. De kunstenaar verdedigt dat men de sociaal-politieke context moet wegdenken, om het beeld àls beeld te kunnen beschouwen.

In het andere geval zou er geen esthetische ervaring kunnen bestaan van de zeshoek als geometrische structuur.

Christof Rutten

Een selectie van voorbije tentoonstellingen: - ‘De keuze van Koen van den Broek’, groupshow, White Caps Galerie, Antwerpen (2009) - ‘Center of Mass’, groupshow, Lokaal01 Galerie, Antwerpen (2010) - ‘XXI-into Dada’, Arteventuno, Hasselt (2010 ) - ‘PIHNDY’, mastershow and DANNY DONDER, CIAP galerie, Hasselt (2010) - ‘Fris VIII’, groupshow, Galerie Jan Colle, Gent (2010) - ‘Morning Glory’, duoshow, Galerie Tzarart, Antwerpen (2011) www.daangielis.be

Joannes Késenne

‘Dusk pt. II’, 2012 polyester, staal, beton 215,5 x 48 x 48 cm

‘Organ donor’, 2012 isolatie, polyester, vernis, pigment, olieverf, 8 x 6,5 x 4 cm

‘Honey, honey’, 2012 staal, lak, glas, hout, 111 x 110 x 53,5 cm

Jan MaRECHal °1976, genk

de zoektocht naar oervormen ‘Oer’ is een begrip dat we goed onthouden als één van de drijfveren van Jan Marechal.

Als mens bekijken we de dingen altijd in een herkenningskader. Marechal wil dat kader slopen en je naar iets laten kijken op een ‘oermanier’. In de trappenhal hangen tal van porseleinen creaties, als een vlucht vogels.

Kopjes die doen denken aan robots, herten, gargouilles... Gemaakt met gevonden vormen.

De snuiten van de beesten zijn gemodelleerd met lege verpakkingen van computermuizen.

Marechal studeerde zowel productdesign zijn oog voor vorm - als keramiek. Kennis die hij ook in de video Lips to the Floor! giet. Het beeld in deze video danst op opzwepende muziek en dat geeft een zeer grappig effect.

Het is alweer een bevreemdende vorm; een soort robotluis op dansende vingers of een gemuteerde oerkip?

Christof Rutten

Gevonden voorwerpen kunnen Jan Marechal een welbepaalde vormgeving influisteren. In de inkomhal heeft hij - naar eigen zeggen de sacrale installatie, Le voyage de penelope, gemaakt. Hij inspireert zich hiervoor in dat verband op de videoclip Le voyage de Penelope van Air, waarin een Barbie in het open raam meereist met een auto en, als in een roadmovie, het landschap aan zich laat voorbijflitsen. Zijn Choppers zijn onwezenlijke groene figuurtjes die een associatie oproepen met abstracte, organische elementen. Het versterkt de statigheid van de trappenhal met een sfeervolle accentuering.

In zijn presentatie van een video (op een discoritme van Tim Geelen) maakt hij uit de compilatie van zijn objecten een tegelijkertijd antropomorf en dierlijk figuurtje dat een vrolijke dans opvoert. De dans verwijst nu eenmaal naar de oervorm van kunst.

Joannes Késenne

Een selectie van voorbije tentoonstellingen : - ‘Super’, CC, Hasselt (2005) - ‘De Nieuwe Oogst’, Design Vlaanderen Galerie, Brussel (2010) - ‘European Ceramic Context, Bornholm, Denemarken (2010) - ‘Bunny and The Boys’, Hasselt (2011) - ‘BoysForBreakfast’, Opuz, Hasselt (2011) - ‘Bienvenue’, Parallel project Manifesta, Genk (2012) www.janmarechal.com

‘Le Voyage De Penelope’, 2011 installatie, porselein

‘Choppers’, 2011 porselein , 16 x 13 x 15 cm

‘Lips To The Floor!’, 2011-2012 (still from video) video (muziek Tim Geelen)

niElS VaES °1987, hasselt

dynamiek & symboliek van hout Is het een raket? Is het een goedgemuste piemel? Is het een condoom? Enkele voorbeelden van vragen aan het adres van Niels Vaes over wat zijn houten constructie op de expo nu precies is. “Ik werd gevraagd om een werk te maken op het Boomtown Festival in Gent. Ik wilde de skyline van Gent, met al zijn kerktorens, combineren met rock-’n-roll.

Bij dat laatste dacht ik aan Robert Johnson, de oude bluesmuzikant die zijn ziel verkocht aan de duivel ergens op een kruispunt. Vandaar dus een houten kerktorenconstructie, maar eentje die ondersteboven ophing in de concerttent.”

Vaes toont nog een werk: een ‘grastattoo’ van een heraldische lelie op het gazon buiten het cultuurcentrum. Hij dekt een gedeelte van het gras een periode af en zo creëert hij een vorm. “Ik maak vaker zulke graswerken, maar nu leek het leuk om even terug te gaan naar de oorsprong van het idee. Ik heb vroeger namelijk bij de scouts gezeten. Als we onze tenten opsloegen, bleef altijd een afdruk achter.” Naar buiten kijken dus, en andersom.

Vanop het gras naar binnen want dan zie je de toren. Vaes breekt met zijn bijdrage door de muren van de expozaal.

Niels Vaes plaatst een torenvormig, houten skelet diagonaal in de ruimte. Het was oorspronkelijk bedoeld voor een rockoptreden in Gent. Daarin wilde hij de nadruk leggen op de relatie die wel vaker bestaat tussen een welbepaald muziekgenre en het landschap.

Zo verwijst hij naar de mythologie van de crossroad blues, waarin een legende als Robert Johnson meende de duivel te ontmoeten op een kruispunt: “Lord, that I’m standin’ at the crossroad, babe I believe I’m sinkin down”.

Ook andere symboliek is deze kunstenaar niet vreemd. Voor het grote raam van het cultuurcentrum maakt hij in het gras een grote uitsparing in de vorm van een lelie.

Het herinnert hem aan de open plekken die in het grasveld ontstaan wanneer bijvoorbeeld scoutstenten zijn verdwenen na een kamp. Maar nu is het een lelie in het veld: Heraldic Lily.

Christof Rutten

Een selectie van voorbije tentoonstellingen: - ‘Centre Of Mass’, Lokaal 01, Antwerp (2010) - ‘PIHNDY’, CIAP, Hasselt (2010) - ‘XXI-into Dada’, Arteventuno, Hasselt (2010) - ‘Bagaar’, Secondroom, Gent (2011) - ‘Alternate Current’, Gelatinefabriek, Hasselt (2011) - ‘Feeling so brave. You can’t be stopped when you’re young’, Grizzzly gallery, Brussel (2011) www.nielsvaes.com

Joannes Késenne

‘Heraldic Lily’, 2012 grastattoo, 580 x 650 cm

‘Beautiful and Strong’, 2012 hout , 384 x 122 x 118 cm

toM VanUYtRECHt °1982, hasselt

passionele relatie tussen kunst en muziek Tom Vanuytrecht is present met video, een sculptuur, tekeningen van zijn ‘diamondheads’ (geometrische, diamantachtige koppen in zwart/wit) en een… ja, elpee uitgave.

Tekeningen verpakt in en 7’ inch hoes van zijn hand met dvd, ook van zijn hand. “Ik beschouw mezelf als een one man band: mijn kunstwerken zijn mijn nummers,” zegt de kunstenaar die tot aan zijn baard in passie voor muziek watertrappelt. Vooral zijn nieuwe sculptuur met tl-buizen (we moesten aan het logo van Black Flag denken, maar dan in het wit), afgegoten zonnebloemen, bokkenkop en dierenbotten maakt weer indruk. “Ergens tussen mijn diamondheads en de ruggen van hardrockjasjes die ik heb gefotografeerd, is dit ontstaan. Wat het precies is, weet ik niet helemaal, maar ik denk dat het een altaar voor objectverering is. Ik ben een verzamelaar: ik vereer objecten. Gewoon omdat ze thuis liggen heb ik er al plezier aan.”

Ook bij Tom Vanuytrecht is de muzikale context niet weg te denken. Zijn levenscredo staat in het teken de wereld van de Metal.

Geen wonder dat vier tekeningen van schedels staan voor de vier elementen van geboorte, leven, dood en ontbinding. Ook installeert hij een schrijn waarin een ramskop en drie zonnebloemcirkels een ritmische compositie van witte TL-lampen omgeven. De metalband RAM zal niet veraf zijn. Vanuytrecht schept een beeldtaal van de Metalscene, waarin de cultus van satanisme centraal staat. Wat niettegenstaande opvalt in zijn beeldvorming is: die strakke zin voor ordening, positionering, systeem en cyclische opbouw.

Christof Rutten

Een selectie van voorbije tentoonstellingen: - ‘Take the Doll’, Freemen Gallery, Zeeland, Nederland (2008) - ‘Eat Your Waffles’, Hasselt (2008) - ‘De keuze van Koen van den Broek’, Indian Caps, Antwerpen (2009) - ‘GEOMANIC’, Galerie Manrion De Canniere, Antwerpen (2010-2011) - ‘P.O.V.’, GYM galerie (PHL), Hasselt (2011) - ‘Sousvoir’, St. Servaes Kapel, Hoegaarden/Rommersom (2011) http://vanuytrechttom.blogspot.be/

Joannes Késenne

‘As is Above, So is Below’, 2012, White Metal Series Vol. 4 installatie / mixed media, 220 x 246 cm

‘DMND/HD’ drawing series, 2011, Birth/Life/Death/Decomp tekeningen / potlood, acryl, inkt, houtskool op geprepareerd papier, 78 x 113 cm (elk)

COLOFON Cover: affichebeeld ar teVentuno Curator tentoonstelling: Frank Hendrickx Tekst: Joannes Késenne, Christof Rutten & Tom Michielsen Fotografie & vormgeving: Kris Vandevenne, foto Daan Gielis, ‘Dusk pt. II’, 2012 rechts: Geert Wolters Drukkerij: Montana in een oplage van 200 exemplaren Verantwoordelijke uitgever: Tom Michielsen, p/a Dekenstraat 40, 3550 Heusden-Zolder Het is niet toegestaan afbeeldingen of delen van dit foto-essay over te nemen of te gebruiken voor reproductie zonder de uitdrukkelijke en schriftelijke toestemming van cultuurcentrum MUZE.