Διαβάζοντας …. τους «ΔΡΑΠΕΤΕΣ» (Μπούτσερ,Κρ.,2001,Αθήνα, Σύγχρονοι Ορίζοντες)
Δ1 17ο ΔΗΜ. ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2013
Ένα κατόρθωμά μου έχει σχέση με τη συμμετοχή μου στη χορωδία του σχολείου μου. Όταν είχαμε πάει στην Ιταλία θα τραγουδούσαμε μπροστά σε κριτές. Φοβόμουν πάρα πολύ να το κάνω αυτό και είχα άγχος. Όταν ήρθε η ώρα να τραγουδήσουμε, έβαλα τα δυνατά μου, συγκεντρώθηκα στο στόχο μου και ξεπέρασα το φόβο μου. Τα κατάφερα. Και με τη βοήθεια όλων των παιδιών καταφέραμε να έχουμε ένα καλό αποτέλεσμα. Νικήσαμε. ΑΓΓΕΛΙΚΗ
Όταν ήμουν μικρή και η μαμά μου είχε την αδερφή μου στο καροτσάκι, βλέπω μια κυρία μεγάλης ηλικίας και λέω στη μαμά μου: «Μαμά δε βοηθάς την κυρία να πετάξει τις σακούλες;» Τότε η μαμά μου τη βοήθησε και εγώ πρόσεχα την αδερφή μου. ΑΘΗΝΑ
Μια μέρα του καλοκαιριού ήμασταν μαζί με το φίλο μου. Εμείς παίζαμε με τη μπάλα μου. Έρχεται κοντά μας ένας κακός άνθρωπος και παίρνει τη μπάλα και φεύγει. Πάει πολύ μακριά και κρύβεται. Εγώ ήξερα που κρύφτηκε, παίρνω το χώμα και αρχίζω να τον κοπανώ. Άφησε τη μπάλα και έφυγε τρέχοντας. Την άλλη μέρα δεν ξαναήρθε. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΦΕΙΑΔΗΣ
Ένα απόγευμα έπαιζα στην αυλή μου με τους φίλους μου. Ένα κοριτσάκι η μικρή Δανάη, ήταν στην αυλή μαζί με τη μαμά της. Ανέβηκε πάνω σε ένα πεζουλάκι και χοροπηδούσε. Η μαμά της, της έλεγε να σταματήσει, αλλά δεν ήθελε. Μετά στραβοπάτησε και πήγε να πέσει, αλλά την έπιασα και δεν χτύπησε. Όλοι στην αυλή φώναζαν μπράβο. ΑΝΝΑ
Μια φορά σε ένα παλιόδρομο είδα ένα μεγάλο σκύλο με πρησμένο συκώτι και σπασμένα πόδια. Μόλις γύρισα σπίτι ειδοποίησα τη μαμά μου. Αυτή μετά πήρε τηλέφωνο σε κάτι κτηνίατρους οι οποίοι ήρθαν και το πήραν. ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΟΥΜΠΟΥΡΟΣ
Το μεγαλύτερο κατόρθωμά μου ήταν όταν χτύπησα στον ώμο μου σε έναν αγώνα τζούντο και νίκησα σε μια μεγαλύτερη ζώνη. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΔΕΣΠΟΤΗΣ
Ένα καλοκαίρι πριν τρία χρόνια περίπου εγώ οι γονείς μου και ο αδερφός μου πήγαμε διακοπές στη Ζάκυνθο. Εκεί νοικιάσαμε μια βάρκα και πήγαμε να εξερευνήσουμε σπηλιές . Μπήκαμε μέσα σε μια σπηλιά με μαύρα και βαθιά νερά. Ήταν μεγάλη σκοτεινή και ο βυθός γεμάτος με πράσινα φύκια και περίεργα ψάρια. Η μαμά βούτηξε αποφασιστικά. Εγώ προσπαθούσα να βρω το κουράγιο για να την ακολουθήσω. Στάθηκα στην πλώρη της βάρκας και αναρωτιόμουν αν θα τα κατάφερνα να βουτήξω. Ξεπερνώντας το φόβο μου, πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα στα παγωμένα νερά του βυθού. Η εμπειρία ήταν τέλεια και θα τη θυμάμαι για πάντα. ΘΕΟΔΩΡΑ ΜΠΙΝΙΟΥ
Όταν ήμουν εφτά χρονών διηγήθηκα στους φίλους μου το μεγαλύτερο κατόρθωμά μου. Αυτό ήταν όταν μπορούσα επιτέλους να κολυμπήσω στη θάλασσα κάτι που με βοήθησε να κάνω πολλά πράγματα. Για πρώτη μου φορά ένιωσα τόσο χαρούμενη που μπορούσα να κολυμπήσω γιατί πια δε φοβόμουν να παίζω και μπάλα ή να κάνω βουτιές και να πηγαίνω μακριά. Τώρα αυτά πέρασαν τώρα μπορώ να κάνω αυτό που ήθελα. Να κολυμπώ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΙΔΟΥ ΜΑΡΙΑ
Μια μέρα είχα πάει με την οικογένειά μου τα περασμένα Χριστούγεννα στο Μύλο των Ξωτικών. Ήταν υπέροχα εκεί. Είχε καραμελωμένες καλύβες, το σπίτι του Άι Βασίλη, κλόουν, ξυλοπόδαρους, ψηλά δένδρα στολισμένα με πολύχρωμες μπάλες, φωτάκια και γιρλάντες τη φάτνη, παγοδρόμιο και διάφορε άλλες εκδηλώσεις. Επίσης όλο το τοπίο ήταν χιονισμένο και για αυτό ήταν και πολύ όμορφο. Ωστόσο χαζέψαμε λίγο τριγύρω ώσπου μια καταπληκτική ιδέα ήρθε στο κεφάλι της αδερφής μου. : Πάμε για πατινάζ! Τότε κι εγώ κι αυτή αρχίσαμε να πείθουμε τους γονείς μας. Στο τέλος τους καταφέραμε. Καθώς πλησιάζαμε ένιωθα χαρά και ευτυχία, όμως ένιωθα και αγωνία γιατί πρώτη φορά θα έκανα κάτι τέτοιο. Όταν πάτησα το πόδι πάνω στον πάγο αμέσως γλίστρησα , μα κρατήθηκα και δεν έπεσα.
Μετά από λίγο τα συνήθισα και συνέχισα χωρίς να κρατιέμαι πια. Πρώτη φορά είχα ανέβει εκεί και κατάφερα να μην πέσω. ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΑΤΕΡΑ
Ένα από τα κατορθώματα που έχω διηγηθεί στις φίλες μου είναι όταν μάθαινα να κάνω ποδήλατο. Όταν ήμουν πολύ μικρή άρχισα να κάνω ποδήλατο με βοηθητικές ρόδες. Αργότερα ο μπαμπάς μου έβγαλε τις βοηθητικές ρόδες, όμως όταν προσπάθησα να ανεβώ για πρώτη φορά,
έπεσα. Κι αυτό γινόταν συνέχεια ώσπου γέμισα μελανιές παντού. Είχα χτυπήσει πάνω από δέκα φορές. Ένα απόγευμα, μου είπε ο μπαμπάς μου να δοκιμάσω μήπως και τα καταφέρω. Εγώ ανέβηκα πάνω στο ποδήλατο και δεν έπεσα επειδή ο μπαμπάς μου με κρατούσε. Άρχισα να κάνω πετάλι. Ο Μπαμπάς μου κρατούσε τη σέλα και το τιμόνι. Ξαφνικά άφησε το τιμόνι και μου είπε να το πιάσω εγώ. Μετά άφησε και τη σέλα και χωρίς να το καταλάβω, έκανα μόνη ποδήλατο. Κι από τότε παίρνω το ποδήλατό μου και κάνω όσες βόλτες θέλω με αυτό. ΜΑΝΔΑΛΙΔΟΥ ΔΗΜΗΤΡΑ
Το μεγαλύτερό μου κατόρθωμα είναι η προσπάθειά μου να πάω καλά στο σχολείο. Η μαμά μου λέει όσο μπορώ να διαβάσω και εγώ αυτό κάνω. Προσπαθώ ακόμη περισσότερο. Μερικές φορές με βοηθάει και η γιαγιά μου στα μαθηματικά. Οι γονείς μου πάντα μου λένε να αισθάνομαι πάντα καλά με τον εαυτό μου και όλα θα είναι πάντα ωραία. ΜΙΓΔΑΝΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
Παιδιά! Ακούστε τι μου συνέβη χθες. Γυρνούσα σπίτι μετά από τα αγγλικά και άκουσα κάποια να φωνάζει από το ασανσέρ. Αναγνώρισα τη φωνή της κυρίας Άννας από τον τέταρτο όροφο. Έτρεξα να δω τι της συμβαίνει . Τη ρώτησα και μου είπε ότι κλείστηκε μέσα και να καλέσω βοήθεια. Γρήγορα πήγα στο σπίτι μου, ενημέρωσα τη μαμά μου , πήραμε την πυροσβεστική τηλέφωνο. Μου είπαν ότι το πολύ σε 7 λεπτά θα είναι στην οικοδομή. Στη συνέχεια πήγα να καθησυχάσω την κυρία Άννα. Μέχρι να το κάνω άκουσα τις σειρήνες του πυροσβεστικού οχήματος να πλησιάζουν. Δύο πυροσβέστες κατεβήκαν γρήγορα από το αυτοκίνητο και κατευθύνθηκαν στο κλιμακοστάσιο. Σε λίγο η κυρία Άννα ήταν έξω. Όταν με είδε με αποκάλεσε μικρό ήρωα, γιατί χάρη σε εμένα ήταν τώρα έξω. ΣΤΕΦΑΝΟΣ
Τα κείμενα αυτά φτιάχτηκαν από τα παιδιά του Δ1 με αφορμή ένα επεισόδιο του λογοτεχνικού βιβλίου «ΟΙ ΔΡΑΠΕΤΕΣ» της Κριστίν Μπούτσερ (2001, Εκδ. Σύγχρονοι Ορίζοντες) στο οποίο ένα 12χρονο παιδί διηγείται στους φίλους του ένα κατόρθωμά του. Το βιβλίο διαβάστηκε στην ώρα της φιλαναγνωσίας το σχ. έτος 2013-2014.
Δεκέμβρης 2013 Γιούλη Καφετζή