Μια έρευνα στις μνήμες μας , στην ιστορία των οικογενειών μας που μας έμαθε ότι η μετακίνηση στην πορεία της ζωής μας δεν είναι ενοχή αλλά δικαίωμα. Δεν είναι στίγμα αλλά κομμάτι της ανθρώπινης ζωής. Όταν είναι ελεύθερη επιλογή μπορεί να κάνει τη ζωή μας πιο όμορφη. Όταν είναι αναγκαστική γιατί απειλείται η ζωή μας, είναι αποτέλεσμα ανθρώπινων επιλογών που δεν πρέπει να τις αφήνουμε να συμβαίνουν αυθαίρετα. Ποτέ πια πόλεμος ας μην αφήσει τα παιδιά χωρίς γονείς. Ποτέ πια οι μεγάλοι να μην ξανακαταστρέψουν πόλεις και ζωές.
ΣΤ2 17ο Δημοτικό Σχολείο Καλαμαριάς Γενάρης 2015
ΟΙ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΟΥ
Ο μπαμπάς του παππού μου ήρθε το 1912 από την Αδριανούπολη όπως και η γυναίκα του. Είχε μαγαζί απέναντι από το Λευκό Πύργο. Όταν κάηκε η Θεσσαλονίκη, συνέχισε παρόλα αυτά τη ζωή του. Παντρεύτηκε και έκανε τον παππού μου που συνέχισε να ζει εκεί. Η μαμά της γιαγιάς μου έφυγε για πρώτη φορά από τη Μικρά Ασία στη Νιγρίτα Σερρών ως πρόσφυγας και το 1960 ήρθαν εδώ στη Θεσσαλονίκη και εγκαταστάθηκαν μόνιμα. Από εκεί και πέρα παντρεύτηκε και έκανε τη γιαγιά μου που κι αυτή συνέχισε να ζει εδώ στη Θεσσαλονίκη. Εδώ παντρεύτηκε και έκανε τον μπαμπά μου. Ο μπαμπάς της γιαγιάς μου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βουλγαρία από Έλληνες γονείς και έφυγε ως πρόσφυγας στην Αγχίαλο. Από εκεί παντρεύτηκε και πήγε στη Νέα Μαγνησία της Θεσσαλονίκης. Η μαμά της γιαγιάς μου ήταν από τη Μαγνησία της Μικράς Ασίας. Από εκεί πήγε στη Νέα Μαγνησία Θεσσαλονίκης που ονομάστηκε έτσι επειδή είχε πολλούς ανθρώπους από τη Μαγνησία της Μικράς Ασίας το 1922. Εκεί γνωρίστηκαν και παντρεύτηκαν και γέννησαν τη γιαγιά μου. Η γιαγιά έφυγε από τη Νέα Μαγνησία και ήρθε εδώ στην Καλαμαριά (ίσως γιατί της άρεσε περισσότερο η περιοχή, ίσως γιατί γνώρισε τον παππού μου). Εδώ παντρεύτηκε και έκανε τη δική της οικογένεια και γέννησε τη μαμά μου.
ΠΑΣΧΑΛΗΣ
ΟΙ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΟΥ
Η προγιαγιά μου η Αγγελική ήρθε μαζί με τη μητέρα της, την Ξανθίππη, το 1922 κατά τη Μικρασιατική καταστροφή. Αφού κατάφεραν να μπουν στο καράβι για την Ελλάδα, έβλεπαν τη Σμύρνη να καίγεται και στεναχωριόταν που έχαναν την πατρίδα τους. Η προγιαγιά μου τότε ήταν δέκα χρονών. Ο προπάππους μου, ο Σίμος, ήρθε την ίδια εποχή στην Ελλάδα. Καταγόταν από την Προύσα και το επίθετό του το πραγματικό ήταν Χατζιπαρταλάρ. Ήρθε μαζί με την αδερφή του τη Σοφία. Μετά από πολλές περιπλανήσεις στην Ελλάδα, οι προπαππούδες μου βρέθηκαν στη Βέροια όπου γνωρίστηκαν και παντρεύτηκαν. Για την ακρίβεια ο προπάππους μου έκλεψε την προγιαγιά μου. Ο προπάππους μου ο Σίμος, ήταν ο καλύτερος πεταλωτής στη Βέροια. Μένανε στο Βήμα του Αποστόλου Παύλου στην περιοχή Παπάκια και εκεί γεννήθηκε η γιαγιά μου η Φούλα (Φλωρεντία). Η γιαγιά μου η Φούλα, μου είπε ότι οι προπαππούδες μου ήταν πολύ αγαπημένοι. Αν και η προγιαγιά μου Αγγελική πέθανε σχετικά νωρίς, στα 48 της χρόνια, ο παππούς μου δεν ξαναπαντρεύτηκε γιατί θεωρούσε την προγιαγιά μου ως «τη Βασίλισσα των γυναικών». ΔΗΜΗΤΡΗΣ
ΟΙ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΟΥ
Η γιαγιά μου ζούσε στη Γεωργία και ήταν νοσοκόμα αλλά η δουλειά λιγόστευε. Εκείνη την περίοδο είχε γνωριστεί η μαμά με τον μπαμπά μου. Η γιαγιά μου συνεννοήθηκε με τη μαμά μου να έρθουν στην Ελλάδα. Έτσι είπαν να πάει πρώτα η γιαγιά μου. Όταν ήρθε όλη η οικογένειά μου στην Ελλάδα έμειναν αρχικά στη Νεάπολη της Θεσσαλονίκης. Εκεί γεννήθηκα εγώ αλλά μετά μεκομίσαμε στην Καλαμαριά. Εκεί γιόρτασα τα πρώτα μου γενέθλια. Έτσι τα τελευταία ένδεκα χρόνια ζούμε χαρούμενα στην Καλαμαριά, στο Βότση.
ΜΑΡΙΑΜΗ
ΟΙ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΟΥ
Οι γονείς μου ήρθαν από την Αλβανία για οικονομικούς λόγους. Πρώτα ήρθε ο πατέρας μου. Ήρθε αλλά δεν ήταν νόμιμος μετανάστης. Μετά το κράτος της Ελλάδας έβγαλε νόμους για τους μετανάστες και έγινε νόμιμος. Μετά ήρθε και η μητέρα μου και άρχισαν να δουλεύουν μαζί εδώ. Έφυγαν από την πατρίδα μου για μια καλύτερη ζωή και μετά γεννήθηκε και ο αδερφός μου και εγώ. Έτσι μεγάλωσε η οικογένειά μας ωραία και χαρούμενη. Η ζωή εδώ ήταν πιο ωραία. Έχουμε τις δουλειές μας και κάθε καλοκαίρι επισκεπτόμαστε την πατρίδα μας. Εγώ είμαι πολύ τυχερή που έχω δύο πατρίδες και ξέρω τη γλώσσα της κάθε μιας πατρίδας.!
ΕΡΜΙΡΑ
ΟΙ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΟΥ
Ο παππούς μου είναι Έλληνας αλλά η γιαγιά μου είναι από τη Γεωργία. Όταν είχαν πάει για διακοπές μαζί με τις κόρες τους, τη μαμά μου και την αδερφή της ο μπαμπάς μου γνώρισε τη μαμά μου. Έτσι παντρευτήκανε και γεννήθηκε ο αδερφός μου. Έμειναν πολύ καιρό στη Γεωργία και μετά από 10 χρόνια γεννήθηκα εγώ και έμεινα στη γεωργία εφτά χρόνια. Ενώ ζούσαμε εκεί ευτυχισμένοι, ήρθε ό πόλεμος ανάμεσα στη γεωργία και τη Ρωσία και στο τέλος αναγκαστήκαμε να έρθουμε στην Ελλάδα . Και δε μετανιώσαμε! Είμαστε ευτυχισμένοι εδώ και περνάμε όλοι καλά. ΓΙΩΡΓΟΣ
ΟΙ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΟΥ
Η μαμά μου κατάγεται από ένα χωριό της Κατερίνης , την Περίσταση. Όταν τελείωσε το Λύκειο, ήρθε στη Θεσσαλονίκη για σπουδές και μετά έπιασε δουλειά σε μια εταιρεία μεταφορών. Εκείνο το διάστημα γνώρισε και τον μπαμπά μου, ο οποίος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα στην Τούμπα. Μετά από μερικά χρόνια παντρεύτηκαν και εγκαταστάθηκαν στην Καλαμαριά όπου ζούμε και σήμερα. Απέκτησαν τρία παιδιά, εμένα, την αδερφή μου και τον αδερφό μου.
ΕΥΓΕΝΙΑ
ΟΙ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΟΥ Η ιστορία της οικογένειάς μου είναι μια ρομαντική ιστορία αγάπης δύο ανθρώπων από διαφορετικές χώρες. Η μαμά μου είναι από τη Σερβία και κάθε καλοκαίρι ερχόταν διακοπές στην Ελλάδα. Σε ένα από αυτά τα καλοκαίρια γνώρισε τον μπαμπά μου. Ένα χρόνο αλληλογραφούσαν ο ένας με τον άλλο και το επόμενο καλοκαίρι αποφάσισαν να μείνουν μαζί εδώ στην Ελλάδα. Στην αρχή μιλούσαν μόνο αγγλικά γιατί η μαμά μου δεν ήξερα να μιλήσει ελληνικά. Η μαμά μου δούλευε και πήγαινε φροντιστήριο για να μάθει τη γλώσσα μας. Ήταν πολύ δύσκολα μακριά από την οικογένειά της αλλά η αγάπη για τον μπαμπά μου τη βοήθησε να ξεπεράσει τις δυσκολίες. Μετά από λίγο καιρό ήρθα εγώ σαν κερασάκι στην τούρτα της αγάπης τους!
ΟΙ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΟΥ
Πριν έρθουμε εδώ στην Θεσσαλονίκη μέναμε στην Κάλυμνο. Εκεί ζούσαμε ευτυχισμένοι όλη η οικογένεια κάθε μέρα με εκδρομές και διασκεδάσεις. Παίζαμε με φίλους στις αυλές των σπιτιών, κάναμε μπάνιο στην όμορφη και καθαρή θάλασσα της Καλύμνου. Όμως ο καιρός πέρασε και άρχισαν να δυσκολεύουν τα πράγματα. Όλο και περισσότεροι κάτοικοι φεύγανε για την πόλη. Πολλοί άνθρωποι είχαν οικονομικά προβλήματα και το κρύο εκεί στο νησί ήταν τσουχτερό . Έτσι αφού είχαν περάσει δύο χρόνια και εμείς δεν μπορούσαμε να μείνουμε εκεί γιατί το νησί ήταν σχεδόν άδειο και έτσι φύγαμε για τη Θεσσαλονίκη. Εγώ στεναχωρήθηκα λίγο αλλά πίστευα ότι κι εκεί θα ήταν καλά, θα ζούσαμε μια πιο άνετη ζωή και επίσης θα μπορούσα να κάνω κι εκεί φίλους. Έτσι αποχαιρέτησα τα δύο χρόνια της ζωής μου στο νησί και καλωσόρισα το νέο μου τόπο.
ΟΙ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΟΥ
Η προγιαγιά μου Αναστασία, η μαμά της γιαγιάς μου, ζούσε στη Μικρά Ασία όταν ήταν μικρή. Οι Τούρκοι έδιωξαν ους Έλληνες από τη Μικρά Ασία και σκότωσαν πολύ κόσμο. Κρατούσαν τα νέα παιδιά και σκότωναν τους ηλικιωμένους ή τους έριχναν στη θάλασσα. Κάποιοι σώθηκαν με πλοία. Οι γυναίκες και οι γιαγιάδες έκρυβαν τα λεφτά και τα κοσμήματά τους στα ρούχα τους για να ζήσουν. Η προγιαγιά μου για να μη φανεί ότι η γιαγιά μου ήταν νέα και την κρατήσουν εκεί οι Τούρκοι, της μουτζούρωσε το πρόσωπο με κάρβουνο και της έβαλε παλιά και βρώμικα ρούχα. Τα πλοία τους μετέφεραν στην Ελλάδα. Όμως δυστυχώς η προγιαγιά μου χωρίστηκε από τα αδέρφια και τα ξαδέρφια της. Ευτυχώς η προγιαγιά μου βρήκε έναν συγγενή στο Ζαγκλιβέρι που της έδωσε σπίτι και λεφτά για να μπορέσει να τα βγάλει πέρα. Όταν μου είπε αυτή την ιστορία η μαμά του μπαμπά μου στεναχωρήθηκα πολύ γιατί δεν είναι ωραίο να μαθαίνεις πως οι πρόγονοί σου κινδύνεψαν να πεθάνουν και πάλεψαν για τη ζωή τους. Αυτό το γεγονός δεν θα μου άρεσε καθόλου να το ξαναζήσει κάποιος δικός μας ή άλλος άνθρωπος γιατί πιστεύω πως όλοι οι άνθρωποι πρέπει να ζουν ειρηνικά και ευτυχισμένα.
ΟΙ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΟΥ Μια μέρα πήγα στο σπίτι της γιαγιάς μου για επίσκεψη και άρχισε να μου λέει μια ιστορία που ήταν πραγματικότητα. Μου είπε πως βρέθηκε εδώ στη Θεσσαλονίκη η οικογένειά μου. Πριν πολλά χρόνια η οικογένειά μου ζούσε στη Σμύρνη μια φυσιολογική ζωή. Μα καθώς περνούσαν ήρεμα οι μέρες, φωνές ακούγονταν «πόλεμος». «Έρχονται οι Έλληνες να μας ελευθερώσουν» όλοι χάρηκαν μα σε λίγο καιρό τα πράγματα άλλαξαν. Οι Τούρκοι νίκησαν και όλοι έτρεχαν πανικοβλημένοι χωρίς να ξέρουν τι να κάνουν. Μαζί και η οικογένειά μου που αναγκάστηκε να φύγει στην Ελλάδα και να εγκαταλείψει τη Σμύρνη. Όταν πάτησαν πάνω σε μια άλλη γη ένιωσαν σαν χαμένοι. Δεν ήξεραν που να πάνε ούτε που να μείνουν. Μα ευτυχώς προσφέρθηκε μια άλλη οικογένεια να μείνουν μαζί τους για λίγο καιρό ώσπου να βρουν δουλειά και το δικό τους σπίτι. Περνώντας τα χρόνια καλυτέρεψαν τα πράγματα αλλά και οι ζωές τους. Αυτή η τραγική ιστορία με έκανε να νιώσω διάφορα συναισθήματα και να σκεφτώ πώς θα ήμουν εγώ στη θέση τους.
ΟΙ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΟΥ
Η φίλη της μαμάς μου είχε φίλη την αδερφή του μπαμπά μου. Όλοι μαζί ήταν μια παρέα για πολλά χρόνια. Μια στιγμή ήταν στο σπίτι της φίλης της μαμάς μου. Ο μπαμπάς μου είπε στη μαμά μου να πάει μαζί του να της πει κάτι. Της έκανε πρόταση γάμου επειδή την αγαπούσε πολύ, αλλά δεν έλεγε τίποτε και έτσι κανείς δεν καταλάβαινε τίποτε. Ωστόσο όταν παντρεύτηκαν έπρεπε να μείνουν σε ένα σπίτι. Η μαμά μου ήδη έμενε εδώ στη Θεσσαλονίκη, οπότε ο μπαμπάς μου αποφάσισε να μετακομίσει εδώ στην πόλη.