ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ……ΓΑΛΛΙΑ SALONIQUE……FRANCE
ΚΑΛΔΗ ΜΑΡΘΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΠΕ05 ΓΑΛΛΙΚΩΝ
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ DASSAULT
Απόγονοι της φηµισµένης οικογένειας Αλλατίνη είναι σήµερα η οικογένεια Ντασώ (Dassault) η οποία ταυτίζεται µε την οµώνυµη αεροναυπηγική βιοµηχανία, τον γαλλικό αεροµεταφορέα Air France, την εταιρεία αεροσκαφών General Aeronautique Marcel Dassault, αλλά και την εφηµερίδα «Figaro», της οποίας είναι ιδιοκτήτρια. Πολλά έχουν γραφτεί για τα µέλη της οικογένειας, εκείνο που ενδεχοµένως δεν απασχόλησε τον Τύπο είναι οι σαλονικιώτικες ρίζες τους. Η µυθική αυτή οικογένεια έχει ρίζες από την Εβραϊκή Κοινότητα της Θεσσαλονίκης.
H ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΑΛΛΑΤΙΝΗ Η οικογένεια Αλλατίνη είναι άµεσα συνδεδεµένη µε την νεότερη ιστορία της Θεσσαλονίκης. Η βίλλα Αλλατίνη, η εξοχική κατοικία της οικογένειας βρίσκετε στην άλλοτε περιοχή των «Εξοχών». Εκεί στα ανατολικά και έξω από τα τείχη της παλιάς Θεσσαλονίκης, από τα τέλη του 19ου αιώνα πλούσιοι Θεσσαλονικείς άρχισαν να κτίζουν εντυπωσιακά νεοκλασικά αρχοντικά, τους επονοµαζόµενους «Πύργους». Έναν τέτοιο «Πύργο» είχε και η οικογένεια Αλλατίνη .
ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΑΛΛΑΤΙΝΗ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Το βιοµηχανικό συγκρότηµα του Μύλου στην οδό Ανθέων, έργο του Βιταλιάνο Ποζέλι, η οµώνυµη κεραµοποιεία, η τράπεζα στην πλατεία Χρηµατιστηρίου, η πρώτη έπαυλη των Αλλατίνη στον Φραγκοµαχαλά, αποτελούν µοναδικά µνηµεία της βιοµηχανικής και αρχιτεκτονικής της πόλης.
ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Η ανάπλαση – ανοικοδόμηση της Θεσσαλονίκης μετά την πυρκαγιά του 1917 ανατίθεται σε γάλλους πολεοδόμους και αρχιτέκτονες με αποτέλεσμα οι γαλλικές επιρροές να είναι εμφανής σε όλη την πόλη.
Ο ΓΑΛΛΟΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΑΣ ΕΡΝΕΣΤ ΕΜΠΡΑΡ
O Ερνέστ Εµπράρ (Ernest Hébrard) (1881 – 1933) ήταν Γάλλος αρχιτέκτονας, αρχαιολόγος και πολεοδόµος. Είναι περισσότερο γνωστός για το σχέδιό της ανοικοδόµησης της Θεσσαλονίκης µετά την µεγάλη πυρκαγιά του 1917 όπου ένα µεγάλο µέρος της πόλης είχε καταστραφεί.
ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ
Μετά την καταστροφική πυρκαγιά του 1917 η πλατεία σχεδιάστηκε από τον Ερνέστ Εµπράρ. Είχε σκοπό η πλατεία να ονοµάζεται πλατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ένα µεγάλο άγαλµα του Αλεξάνδρου θα ήταν στη µέση της πλατείας και θα οδηγούσε σε ένα υπέροχο παλάτι της ∆ικαιοσύνης στην οδό Αριστοτέλους. Τα αρχικά σχέδια όµως απλοποιήθηκαν και η διαµόρφωση της πλατείας τελείωσε στα πλαίσια των δεκαετιών 1950 και 1960.
CHATEAU DE MON BONHEUR Λεωφόρος Βασ. Όλγας 110… ο "Πύργος της Ευτυχίας µου». Χτισµένος το 1890, λόγω µεγάλου έρωτα του ιδιοκτήτη για την σύζυγό του την Ευτυχία! Το Chateau mon bonheur, ή αλλιώς "Κόκκινοι Πύργοι", όπως και τα άλλα πανέµορφα κτίρια -βίλες της Βασ. Όλγας, αποτελούσαν την συνοικία των "εξοχών".. Το Chateau mon bonheur έχει κοµψότητα µεσαιωνικού ρυθµού και εξαιρετική αρχιτεκτονική αρµονία χάρη στα σχέδια του γνωστού γάλλου αρχιτέκτονα Φρειδερίκου Σαγιό .
ΚΡΑΤΙΚΟ Ω∆ΕΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Το σηµερινό κτίριο του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης βρίσκεται στην περιοχή που παλιά ήταν οι «φραγκοµαχαλάδες», µια πολύ πλούσια περιοχή της παλιάς Θεσσαλονίκης. Από αρχιτεκτονικής σκοπιάς το κτίριο αποτελεί ένα εκλεκτικιστικό δείγµα µε νεοµπαρόκ στοιχεία και πολλές επιδράσεις από την γαλλική αρχιτεκτονική που κυριαρχούσε στη Θεσσαλονίκη εκείνη την εποχή.
ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΤΕΛΩΝΕΙΟ Ένα από τα σηµαντικότερα δείγµατα εκλεκτιστικής αρχιτεκτονικής της Θεσσαλονίκης, επιβλητικό και εντυπωσιακό µε πολλές γαλλικές επιρροές µιας και ο Μοδιάνο, αρχιτέκτονας του κτιρίου και πολλών άλλων εξαιρετικών κτιρίων στη Θεσσαλονίκη, ήταν απόφοιτος της Ecole Centrale του Παρισιού µε ειδίκευση στις καινοτόµες για την εποχή κατασκευές από οπλισµένο σκυρόδεµα. Η στατική µελέτη του κτιρίου έγινε από τη διάσηµη παρισινή φίρµα "Bureau Hennebique«. Τα αρχιτεκτονικά σχέδια του κτιρίου µάλιστα αποδίδονται στον αρχιτέκτονα Alexandre Vallaury.
Μαγεµένες, οι Καρυάτιδες της Θεσσαλονίκης
Πάνω στα σηµερινά ερείπια της αρχαίας αγοράς της Θεσσαλονίκης, ο µύθος διηγείται πως 2.000 χρόνια πριν γεννήθηκε ένας παράνοµος έρωτας µεταξύ του Μεγάλου Αλεξάνδρου και της γυναίκας του βασιλιά της Θράκης. Ο Θράκας βασιλιάς, που την εποχή εκείνη φιλοξενούνταν στο παλάτι που υπήρχε εκεί, αντιλήφθηκε το γεγονός και οργισµένος έβαλε τους µάγους του να κάνουν µάγια στον Αλέξανδρο. Ο Αλέξανδρος, µε τη βοήθεια του Αριστοτέλη, αντέστρεψε τα µάγια µε αποτέλεσµα το µαγικό να χτυπήσει τη βασίλισσα και να µαρµαρώσει αυτή και η συνοδεία της, το βράδυ που πήγαιναν στο δωµάτιο του Αλέξανδρου.
AΠΟ ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΣΤΟ …ΛΟΥΒΡΟ Τα Είδωλα ή Incantadas, όπως ονοµάζονταν στα σεφαραδίτικα, στη διάλεκτο των Ισπανοεβραίων της Θεσσαλονίκης γοήτευαν πάντα όλους τους επισκέπτες της πόλης. Ένα τµήµα από την Στοά των Ειδώλων µε τις Μαγεµένες θα βρεθεί ενσωµατωµένο στο σπίτι ενός πλουσίου Εβραίου υφασµατέµπορα, του Λιάτσι Αρδίτη. Το 1854 οι οκτώ ανάγλυφες µορφές αφαιρέθηκαν και µεταφέρθηκαν στη Γαλλία, µε την άδεια των οθωµανικών αρχών, από το Γάλλο παλαιογράφο Emmanuel Miller.. Σήµερα οι Μαγεµένες, οι Καρυάτιδες της Θεσσαλονίκης όπως ονοµάστηκαν, φιλοξενούνται στο Μουσείο του Λούβρου.
ΕΥΡΗΜΑΤΑ ΓΑΛΛΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ Α’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΟ ΛΟΥΒΡΟ
Στο Καραμπουρνάκι στρατοπέδευσαν την εποχή του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου γαλλικές, αγγλικές και ρωσικές συμμαχικές δυνάμεις που επιχειρούσαν στο μακεδονικό μέτωπο. Ο Γάλλος αρχαιολόγος Leon Rey, από το 1917 «μιλά» για την «Τούμπα της Καλαμαριάς» καθώς και για τους τάφους του 6ου και 5ου π.Χ, τάφους που εντόπισε μαζί με τα εκατοντάδες ευρήματα (κοσμήματα, όπλα, μεταλλικά αγγεία, ειδώλια και πλούσια κεραμική). Επιλεγμένα ευρήματα από αυτά στάλθηκαν στο Μουσείο του Λούβρου τον Δεκέμβριο του 1917.
ΣΥΜΜΑΧΙΚΑ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΑ Α’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ Η συµφωνία για την ίδρυση των Γαλλικών, Αγγλικών, Ιταλικών και Σερβικών νεκροταφείων υπεγράφη στις 20 Νοεµβρίου 1920, από τον Γενικό ∆ιοικητή Θεσσαλονίκης Αδοσίδη (εκ µέρους της Ελλάδας) και εκ µέρους των συµµάχων από τους στρατηγούς Μπουσέ (Γαλλία), Μιλν (Αγγλία), Μίσιτς (Σερβία) και τον αντισυνταγµατάρχη Τζιανµπερίνι (Ιταλία). Η Ελληνική κυβέρνηση αφού αγόρασε τη γη παραχώρησε την επικαρπία της στους Συµµάχους της Αντάντ.
ΓΑΛΛΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΖΕΙΤΕΝΛΙΚ
Στην είσοδο του Γαλλικού τοµέα υπάρχει ένα µικρό µουσείο που έφτιαξε το προξενείο της Γαλλίας στην Ελλάδα, που εγκαινιάστηκε πρόσφατα σαν συνέχεια της ολικής ανακαίνισης του γαλλικού τµήµατος του στρατιωτικού νεκροταφείου του Ζέιτενλικ (2011-2013). Το µουσείο λειτουργεί διαδραστικά µε πρόσβαση σε βίντεο και µεταφρασµένα κείµενα (προς το παρόν στη γαλλική, ελληνική και σερβική γλώσσα) και µέσα από την προβολή ντοκιµαντέρ. Η πρώτη ενότητα είναι αφιερωµένη στο νεκροταφείο. Η δεύτερη αφορά το Μακεδονικό Μέτωπο, ενώ η τρίτη εστιάζει στην καθηµερινότητα των περίπου 300.000 Γάλλων στρατιωτών που έδρασαν από το 1915 – 1918, µε φωτογραφικό υλικό και αντικείµενα αλλά και φωτογραφίες από άλλα Συµµαχικά νεκροταφεία σε άλλες χώρες της Ευρώπης
ΕΛΛΗΝΟΓΑΛΛΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΚΑΛΑΜΑΡΙ
Η ΕΛΛΗΝΟΓΑΛΛΙΚΗ ΣΧΟΛΗ "Καλαμαρί" ιδρύθηκε το 1894 στη Θεσσαλονίκη από τις καθολικές Αδελφές του Ελέους που ήρθαν για φιλανθρωπικούς σκοπούς από την Ευρώπη στην Ελλάδα γύρω στα 1850. Ιδρυτές του τάγματος των Αδελφών του Ελέους ήταν ο Αγ. Βικέντιος του Παύλου, προστάτης των αγαθοεργιών και η Louisa de Marillac, γόνος παλιάς αριστοκρατικής οικογένειας της Γαλλίας. Η ελληνογαλλική σχολή των καλογραιών του Αγ. Βικεντίου του Παύλου, που πρωτοεγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη, πήρε τη γαλλοποιημένη ονομασία "Ecole de Calamari" που διατηρεί ως σήμερα. Η σχολή τελούσε πάντοτε υπό την προστασία του γαλλικού κράτους.
ECOLE DELASALLE
Στις 14 Οκτωβρίου 1888, 5 Frères έφθασαν ατμοπλοϊκώς στη Θεσσαλονίκη. Προέρχονταν από την Αλεξάνδρεια, την Αθήνα και τη Σμύρνη και Αρχηγός τους ήταν ο Frère Ολύμπιος. Την επόμενη μέρα άρχισαν στις εγκαταστάσεις της Σχολής Λαζαριστών τα πρώτα τους μαθήματα. Η αθρόα προσέλευση των μαθητών ήταν γι' αυτούς μια ισχυρή ενθάρρυνση για να συνεχίσουν το δύσκολο έργο τους. Το 1895 η Σχολή μεταφέρθηκε στην οικία Σαρνώ. Το 1933 μετασχηματίζεται από γαλλόφωνο εκπαιδευτικό ίδρυμα σε Ελληνογαλλικό Κολέγιο "ΔΕΛΑΣΑΛ«.
ΓΑΛΛΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Το Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης είναι ένα μορφωτικό και πολιτιστικό ίδρυμα. Η παρουσία του στη Βόρεια Ελλάδα ανάγεται στο 1906, χρονιά που η Γαλλική Λαϊκή Αποστολή ίδρυσε το πρώτο γαλλικό λύκειο στη Θεσσαλονίκη. Το 1914-1918 στέγασε το Στρατό της Ανατολής και το 1944 καταστράφηκε εν μέρει από τα γερμανικά στρατεύματα. Λειτούργησε για πρώτη φορά ως μορφωτικό ίδρυμα τον Οκτώβριο του 1946. Το 1968 καταστράφηκε από πυρκαγιά και ξανάνοιξε τις πόρτες του το Σεπτέμβρη του 1971, στις σημερινές εγκαταστάσεις του.