ي‌ها والكير
والكيري‌ها
پائولو كوئليو ترجمه‌ی آرش حجازي ـ حسين شهرابي
www.caravan.ir
سرشناس ه عنوان و پد‌ید‌آو ر مشخصات نش ر ی مشخصات ظاهر ک شاب ی وضعیت فهرست‌نویس ت یا دد‌اش ت یا دد‌اش موضو ع شناسه افزو د ه شناسه افزو د ه ر ده‌بند‌ی کنگر ه ی ر ده‌بند‌ی د‌یوی ی شماره کتابخانه مل
:کوئلیو ،پائولو -1947 ،م Coelho, Paulo :والکیری‌ها /پائولو کوئلیو؛ برگرد‌ان آرش حجازی؛ حسین شهرابی. :تهران :کاروان.1385 ، 208 :ص. 978-964-8497-76-2 : :فیپا As Valkirias, c 1992 :عنوان اصلی : :چاپ قبلی :نگارستان کتاب1383 ، :داستانهای برزیلی --قرن م . 20 :حجازی ،آرش ، -1349 ،مترجم :شهرابی ،حسین ، - 1363 ،مترجم 2 1385 :و9وPQ 9698/27/ 869/342 : 85-21257 :م
As Valkírias © 1992, Paulo Coelho «This Persian edition by Caravan Books Publishing House (Tehran, Iran), was published by arrangements with Sant Jordi Asociados, Barcelona, Spain, authorized »by Paulo Coelho. Printed in Iran. Paulo Coelho’s official website (with persian language homepage): www.paulocoelho.com
والكيري‌ها
پائولو كوئليو (رمان) As Valkírias
Paulo Coelho ()autor@paulocoelho.com
مترجم : چاپ پنجم : صفحه‌آرايي : طرح جلد : نمونه‌خوانی : ليتوگرافي: چاپ : تيراژ :
آرش حجازي ـ حسين شهرابي 1388 آتليه‌ي كاروان آتليه‌ي كاروان سپيد‌ه شاهي كارا عالمه 2000نسخه
3200تومان تمام حقوق محفوظ است .هيچ بخشي از اين كتاب ،بدون اجازه‌ي مكتوب د به هيچ توليد مجد ناشر ،قابل تكثير يا شكلي ،از جمله چاپ ،فتوكپي ،انتشار الكترونيكي ،فيلم و صدا نيست .اين اثر تحت پوشش قانون حمايت از حقوق مؤلفان و مصنفان ايران قرار دارد.
ISBN:978-964-8497-76-2 email: info@caravan.ir website: www.caravan.ir
فيلم نامه پائولو كوئليو جايگزين شود
به نامي كه روز 12اكتبر سال ،1988 در درهي گلوريتا نوشته ش د
ناگاه فرشته‌ی خ دا بر ایشان ظاهر ش د، و کِ ِ بریایی خ د‌اون د بر گر د ِایشان تابی د. انجیل لوقا2:9 ،
ده يا د داشت نويسن خوانند‌‌‌ه‌اي كه در آس��تانه‌ي خواندن والكيري‌هاس��ت ،بايد بد‌‌‌اند اين كتاب با خاطرات يك مغ ،كيمياگر يا بريد‌‌‌ا ،بسيار متفاوت است. نوشتن اين كتاب بسيار دشوار بود .اول به خاطر آنكه به مسائلي مي‌پرد‌‌‌ازد كه پذيرش آن‌ها چندان آسان نيست .دوم ،به خاطر آنكه تا به حال اين د‌‌‌استان را بارها براي خيلي‌ها نقل كردهام و ميترسيدم انرژي‌اش را براي تبد‌يل به نوشته گرفت ه باشم (اين ترس از صفحه‌ي آغاز تا پايان كتاب با من بود .اما شكر خدا ، بي‌پايه بود). سومين و مهم‌ترين مش��كل :براي نقل اتفاق‌ها ،مجبور شدم وارد جزئيات ي زناشويي‌ام،رابطه‌ام گوناگوني از زندگي شخصي‌ام بشوم ،به‌خصوص زندگ ِ جادويي مرا از انساني كه هستم، با افراد ديگر و فاصله‌ي ش��كنند‌‌‌ه‌اي كه سنت جد‌‌‌ا مي‌كند .مثل هر انس��اني ،نش��ان دادن ضعف‌ه��ا و لغزش‌هايم در زندگي خصوصي‌ام آسان نبود. اما ،همان‌طور كه در خاطرات يك مغ كام ً ال روشن است ،راه جادو ،همان راه آد‌‌‌ميان معمولي است .كافي است انسان استاد د‌‌‌اشته باشد ،راه علوم خفيه را طي كند و انضباط كافي براي انجام مناسك د‌‌‌اشته باشد؛ اما سلوك معنوي يعني مشرف مي‌نامند، هميش��ه در حال آغاز بودن( ،براي همين است كه سالك را ّ 11
يعني هميش��ه در شرف آغاز چيزي است) ،و تنها چيزي‌كه مهم است ،اراد‌‌‌ه‌ي د‌‌‌ايمي براي پيش رفتن است. والكيري‌ها به‌روشني مردي را نمايش ميدهد كه در پس چهره‌ي «مغ» حضور دارد ،و اين مي‌تواند براي اند‌‌‌ك افراد‌‌‌ي كه در جستجوي «انسان‌هاي كامل» هستند، نوميد‌‌‌كنند‌‌‌ه باشد .اما سالكان راستين مي‌د‌‌‌انند فارغ از تمام خطاها و نقص‌هاي ما، راه معنوي نيرومند‌‌‌تر اس��ت .خدا عشق است ،و سخاوت و آمرزش؛ اگر به اين باور د‌‌‌اشته باشيم ،هرگز اجازه نمي‌د‌‌‌هيم ضعف‌هايمان ،ما را فلج كند. وقايع نقلش��ده در اين كتاب ،بين 5سپتامبر و 17اكتبر 1988اتفاق افتاده است .ترتيب برخي از وقايع جابه‌جا شده است ،و در دو مورد از تخيلم استفاده ك��رد‌‌‌ه‌ام ،فقط به اين منظور كه خوانند‌‌‌ه موض��وع را بهتر درك كند ،اما تمام اساس د‌‌‌استان حقيقت دارد .نامه‌ي نقل‌شد‌‌‌ه در پسگفتار كتاب ،در بايگاني اسناد و مد‌‌‌ارك ريود‌‌‌وژانيرو ،زير شماره‌ي 478038ثبت شده است.
12
پائولو كوئليو
پيشگفتار
«چیزی که برای من خیلی مهم باش��د؟» ِج ْی قبل از اینکه جواب بدهد ،قدری مکث کرد و بعد گفت« :جادو!» پائولو اصرار داشت« :نه! یک چی ِز دیگر». ِجی گفت« :زن! جادو و زن!» پائولو خندهاش گرفت و گفت« :این دوتا برای من هم خیلی مهم است .گو اینکه ازدواج ،یک‌کمی باعث شد کم‌کاری کنم!» حاال ِ نوبت ِجی بود که بزند زی ِر خنده. گفت« :یک‌کمی! فقط یک‌کمی!» ِ گیالس استادش شراب ریخت .چهار ماه می‌شد که همدیگر را پائولو ،در ندیده بودند ،و امشب ،برایش خیلی ِ شب خاصی شده بود .پائولو دلش می‌خواست قبل از اینکه بسته‌ای را که با خودش آورده بود به ِجی بدهد ،بیشتر حرف بزند و منتظر نگهش دارد. رو ک��رد به ِج��ی و گفت« :یک‌زمان��ی خیال میکردم اس��تاد‌‌‌‌های اعظم، آد‌‌‌‌م‌هایی‌اند که خیلی از ش َّر و شو ِر دنیا دور شدهاند .چند سا ِل قبل اگر این‌طور جوابم را می‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ی ،به گمانم اص ً ال مُشَ َّرف نمی‌شد‌‌‌‌م». مش��رف ِج��ی نوش��يد‌ني‌اش را مزه‌م��زه ک��رد و گف��ت« :هم��ان بهتر ّ نمی‌ش��دی .آن وق��ت به ج��ای تو می‌رفتم س��را ِغ یک د‌‌‌‌خت ِر خوش��گل که شاگرد‌‌‌‌م بشود». 15
ِ همان‌طور که در رس��تورا ِن پش��ت‌با ِم ِ بطری هتل ِجی نشس��ته بودند ،تما ِم بابت قرارد‌‌‌‌اد ِ مشروب را خوردند و از کار و جادو و زن صحبت کردندِ .جی از ِ ِ شرکت چند‌‌‌‌مل ّ ِ عظیمی که برای ِ یتی هلند‌‌‌‌ي ،بسته بود، محل کارش ،یعنی يك خیلی َس��رخوش بود .و پائولو هم خيلي هيجان‌زد‌ه بود ،به خاط ِر بسته‌ای که با خودش آورده بود. ِ بطری دیگر بخوریم». پائولو گفت« :یک ِ «بابت چی؟» «آمد ِن تو ب��ه ریودوژانیرو ...منظره‌ی زیبایی که از اینجا معلوم اس��ت ...و هد‌‌‌‌یه‌ای که من ِ برای تو آوردهام». ِ س��واحل ُکوپاکابانا را تماشا کرد که زی ِر پایشان ِجی بیرون را نگاه کرد و تأللو داش��ت .گفت« :این منظره به باد‌‌‌‌ه‌گس��اری‌اش می‌ارزد ».بعد با دست به پیشخدمت اشاره کرد. بطری دوم بودند که پائولو ،بسته را گذاشت ِ نیمه‌راهِ ِ روی میز ،و همان‌طور كه ِجی را نگاه می‌کرد ،گفت« :اگر می‌خواهی بپرسی چی برایم مهم است ،جوابم این است :استادم .او بود که یادم داد بفهمم عشق تنها چیزی است که هیچ‌وقت شکست توی راه ِ خورد .آنقدر صبر داشت تا دستم را بگیرد و ِ های پُرپیچ‌وخ ِم جادو نمی َ ِ برخالف قد‌‌‌‌رت‌هایش، راهنمایی کند .آنقدر شجاعت و بزرگواری داشت که همیشه خودش را آدمی با تردید ِزیاد و ضعف‌های ِ خاص خودش نشان بدهد .او ِ نیروهای تغییرد‌‌‌‌هند‌‌‌‌ه‌ی زندگی را درک کنم». بود که کمکم کرد تا ِجی گفت« :انگار ن��ه انگار که ما کلی مِي ز ده‌ايم .دلم نمی‌خواهد زیادی جدی بشوم». ِ موضوعات جدی حرف نمی‌زنم .دارم از چیزهای خیلی لذت‌بخش «من که از صحبت می‌کنم .دارم از عشق حرف می‌زنم». بعد بسته را روی میز به ِ طرف ِجی لغزاند و گفت« :بازش ُکن». 16
«چی هست؟» «راهي ِ برای اينكه بگويم متش��کرم ،و براي انتقال داد ِن عش��قی که تو یادم دادی ،به دیگران». ِ ِ داخل بسته تقریباً د‌‌‌‌ویست برگ کاغذ تایپ‌شد‌‌‌‌ه بود و ِجی بسته را باز کرد. روی دو ِ برگ اول ،این نوشته به چشم می‌خورد« :کیمیاگر» چشم‌های پائولو برق می‌زد. ِ «کتاب جدید ِمن است .به صفحه‌ی بعد نگاه کن». گفت: صفحه‌ی بعد نوشته شده بود« :به ِجی ،کیمیاگری که اسرار و كاربرد اکسی ِر اعظم را ميدانست». پائولو با د‌‌‌‌لی پر از هول و اضطراب منتظ ِر این لحظه بود .خیلی راحت توانسته بود این موضوع را که دارد ِ کتاب جدیدی می‌نویسد ،از او مخفی نگه دارد ،گو اینکه میدانست ِجی از ِ کتاب ِ قبلی او خوشش آمده بوده. پائولو ادامه داد« :این کاغذهاِ ، متن اصلی است .دوست داشتم قبل از اینکه به ناشر نشانشان بدهم ،تو بخوانی». س��عی کرد نظ ِر اس��تاد‌‌‌‌ش را از توی چش��م‌هایش بخواند ،اما چشم‌های او رخنه‌ناپذیر بود. ِجی گفت« :فردا از صبح تا شب جلسه دارم .پس فقط فرداشب فرصت دارم که بخوانمش .براي همین ،برای دو ِ شب دیگر قرا ِر شام می‌گذاریم». پائولو انتظا ِر واكنش دیگری داشت .خیال می‌کرد ِجی از ِ بابت تقدیمنامهی کتاب خوشحال شود و س ِر ِکیف بیاید. پائولو نومید‌‌‌‌ی‌اش را نشان نداد .گفت« :پس همین کار را می‌کنیم .دو رو ِز دیگر اینجايم». ِجی گفت صورتحساب را بیاورند .ساکت و آرام ِ سمت آسانسور راه افتادند. ِجی د‌‌‌‌گمه‌ی طبقه‌ی یازد‌‌‌‌هم را فشار داد. آسانسور که در طبقه‌اش ایستادِ ،جی د‌‌‌‌گمه‌ی ِ حالت اضطراری را فشار داد ت��ا در باز بمان��د .آن وقت به پائولو نزدیکتر ش��د و گفت« :باش��د که ّبره‌ی 17
ِ پیش��انی خد‌‌‌‌اون��د ت��و را در پناهِ خ��ود بگی��رد ».و در همان حال عالمتی روی شاگردش کشید. پائولو ،اس��تاد‌‌‌‌ش را در آغوش کش��ید و شب‌به‌خیر گفتِ .جی د‌‌‌‌گمه را به ِ حالت عادی برگرداند و از آسانسور بیرون آمد. در که بسته می‌شد ،پرسید « :چرا از روی نسخه‌ی اصلی ،کپی نگرفتی؟» «به خدا فرصت میدهم اگر بخواهد نابودش کند». در که بسته ش��د ،پائولو ش��نید ِجی می‌گوید« :تصمی ِم عاقالنه‌ای گرفتی. امیدوارم منتقد‌‌‌‌های اد‌‌‌‌بی هیچ‌وقت نفهمند کجاست».
دو روز بعد همدیگر را در همان رستوران دیدند. ِج��ی ش��روع کرد و گف��ت« :بعضی از اس��را ِر کیمیاگ��ری را در کتابت آورد‌‌‌‌ه‌ای .رازهای��ی ک��ه حتا من هم تا ح��اال به تو نگفته‌ام .و تو هم د‌‌‌رس��ت مطرحشان کردهای». پائولو خیلی خرسند شد .دلش می‌خواست همین را بشنود. توضیح داد« :راستش ،خیلی مطالعه کردم». ِج��ی گف��ت« :ن��ه! مطالعه نک��رد‌‌‌‌ه‌ای .ام��ا باز ه��م چيزي که نوش��تهای درست است». پائولو در دلش گفت ،نمی‌ش��ود فریبش داد! خیلی دلم می‌خواست خیال کند فکر و ذکرم همین است ،اما گمان نکنم بشود فریبش داد! بیرون را نگاه کرد .خورشید میدرخشید و ساحل هم پُر از آدم بود. ِجی پرسید« :توی این آسما ِن پهناور به چی نگاه می‌کنی؟» «ابرها». روح رود‌‌‌خانه‌ها را می‌بینی؛ رود‌‌‌خانه‌هایی که خیلی زود ِجی گفت « :نه! تو ِ از نو در د‌‌‌ریا متولد می‌ش��وند ،به آسمان صعود می‌کنند ،و همانجا می‌مانند تا آنکه ،به هر د‌‌‌لیلی ،دوباره باران بشوند و بر زمین بریزند. ِ حکمت د‌‌‌ریا را با خودشان د‌‌‌ارند». 'رود‌‌‌خانه‌ها به کوه برمی‌گرد‌‌‌ند ،اما 18
ِجی ق��د‌‌‌ری آب‌معد‌‌‌ن��ی برای خ��ود‌‌‌ش ریخ��ت .معموالً در ط��و ِل روز باد‌‌‌ه‌نوشی نمی‌کرد. ِجی گفت« :همین‌طوری بود که تو هم به اس��راری رس��ید‌‌‌ی که هیچ‌وقت د‌‌‌رباره‌اش صحبت نکرد‌‌‌ه بود‌‌‌یم .تو رود‌‌‌خانه‌ای .قب ً ال به د‌‌‌ریا رسید‌‌‌ه‌ای و حکمتش را می‌د‌‌‌انی .تو مُرد‌‌‌ه‌ای و چند‌‌‌ین بار از نو متولد شد های .تنها کاری که باید بکنی، یاد‌‌‌آوری است». پائولو خوشحال شده بود .این حرف ،یک‌جور تعریف و تمجید بود :استادش گفته بود او به اس��رار رسید‌‌‌ه اس��ت .اما جرأتش را نداشت كه بپرسد منظورش کد‌‌‌ام اسرار است. ِجی گفت« :حاال تكليف ديگري برايت دارم». و فکر کرد :د‌‌‌رباره‌ی کتابت است .چرا که می‌د‌‌‌انستم خیلی برایت مهم است و حقش نيست كه از بين برود .اما الزم نبود پائولو اين را بد‌‌‌اند.
19
ی��ک هفته بعدِ ،جی و پائولو همراهِ هم در فرود‌‌‌گاه قدم می‌زد‌‌‌ند .پائولو اصرار داشت بيش��تر دربارهي وظیفه‌ای بد‌‌‌اند که استادش هفته‌ی پيش برایش در نظر گرفته بود ،اما ِجی خیلی ظریف از صحبت طفره می‌رفت .در ترياي فرود‌‌‌گاه، ِ پشت میزی نشستند. ِجی س�� ِر صحبت را باز کرد« :در ِ مد‌‌‌ت اقامت��م در ریودوژانیرو فقط د‌‌‌وبار فرصت کرد‌‌‌یم با هم شام بخوریم؛ و حاال ِ نوبت سو ِم ماست .د‌‌‌لیلش برمی‌گرد‌‌‌د به این جمله که :هرچيز كه يك‌بار رخ د‌‌‌هد ،ممكن است ديگر هرگز رخ ند‌‌‌هد. اما چيزي كه د‌‌‌وبار رخ داد ،قطعاً بار سوم نيز رخ خواهد داد»1. بود جلوي اين اتفاق بلد ِجی باز سعی داشت موضوع را عوض كند ،اما پائولو را بگيرد .حاال دیگر ميدانست استادش از تقدیمنامهی کتاب خوشش آمده ،چرا بین ِجی و متصد ِ که مکالمه‌ی ِ بعد از آن همِ ،جی ی هتل به گوشش خورده بود . «نویسنده‌ی همان کتاب». به يكي از دوستانش ،در اشاره به پائولو ،گفته بود: حتماً به دو سه نفری دربارهي کتاب گفته بود؛ هرچه باشد ،از ِ کتاب اصلی فقط یک نس��خه وجود داش��ت .بعد به خودش گفت ِ باطل اَباطیل .بعد خدا را شُکر کرد که استاد‌‌‌ی این‌قد‌‌‌ر انسا ن به او داده است. پائول��و یک‌ب��ا ِر دیگر گفت« :می‌خواه��م د‌‌‌رباره‌ی وظیفه‌ام س��ؤال کنم. يدانم كه جوابم را نمی‌د‌‌‌هی». نمی‌خواهم بپرسم چطور یا کجا ،خودم م .1جمله‌اي از كيمياگر .م.
21
ِجی خند‌‌‌ید« :آفرین! این‌همه مد‌‌‌ت این یک چیز را خوب یاد گرفتی».
پائول��و اد‌‌‌ام��ه داد« :موق ِع یک��ی از صحبت‌هایم��ان ،از جوان��ي گفتي به اس ِم توك ،که توانست كاري را بكند كه االن تو از من مي‌خواهي .می‌خواهم بروم سراغش». «نشانی‌اش را د‌‌‌اد‌‌‌م؟»
«گفتی كجا زندگي مي‌كند .رفتن به آنجا نباید آن‌قد‌‌‌رها سخت باشد». «نه ،نیست».
ِ بلند‌‌‌گوی فرود‌‌‌گاه دارد مرتب زما ِن صحبت که می‌کرد‌‌‌ند ،پائولو متوجه شد پروازها را اعالم می‌کند .قدری احساس کرد عصبی شده و می‌ترسید ِ وقت کافی نداشته باشند تا صحبت‌هایشان را تمام کنند.
«گو اینکه نمی‌خواهم بپرسم چطور یا کجا ،اما سؤالی هست که همیشه وقتی زی ِر با ِر مسئولیتی می‌رویم ،باید بپرسیم .حاال می‌خواهم سؤالم را بپرسم :چرا؟ چرا باید این کار را بکنم؟» ی ُکشند». ِجی جواب داد« :چون آدمها هرچیزی را دوست د‌‌‌اشته باشند ،م پائولو جواب او را نفهميد ،و یک‌با ِر دیگر شنید بلند‌‌‌گوها د‌‌‌ارند زما ِن پرواز را اعالم می‌کنند. ِجی گفت« :پرواز من است .باید بروم».
«اما من از جوابت سر د‌‌‌رنیاورد‌‌‌م». ِجی از پائولو خواست صورتـحساب را بپـرد‌‌‌ازد و تنـد و سریع چیزی ِ روی د‌‌‌ستـمـا ِل کاغـذی نوشـت و همان‌طور كـه د‌‌‌ستـمال‌کاغـذی را روی میـز جلوی شاگـرد‌‌‌ش می‌گذاشت ،گفت« :قر ِن قبل ،مرد‌‌‌ی د‌‌‌رباره‌ی موضوعی که همین االن بـه تو گفتـم ،چیزهایی نوشت .اما تا چند ِ نسل دیگر هم درست می‌مان َد». پائولو د‌‌‌ستمال را برداشت .لحظه‌ای خیال کرد نوشته‌ی ِ روی د‌‌‌ستمال احتماالً قاعد‌‌‌ه یا ِورد‌‌‌ی جاد‌‌‌ویی باشد ،اما چند سطر شعر بود. 22
و آدمی ،مي ُ كش د آنچه را دوست می‌د‌‌‌ارد، پس همگان بشنوند، يكي به نگاه تلخ مي‌كشد، ديگري به كالم سالوس، جبونان به بوسه‌اي نابود مي‌كنند، شجاعان به شمشير1. پیش��خد‌‌‌مت با بقیه‌ی پول آمد ،اما پائولو متوجه نش��د .آن كلمات هولناك از ذهنش بيرون نمي‌رفت. ِجی بعد از س��کوتی طوالنی گفت« :تكليفت همين است .بايد اين نفرين را شكست». پائولو آرام گفت« :هرکاری می‌کنم ،منتهی به این ش��ده که چیزی را كه ت دارم ،از بين ببرم .به چش ِم خودم د‌‌‌ید‌‌‌ه‌ام که رؤیاهایم ،درست وقتی که د‌‌‌وس خیال می‌کنم بهشان رسید‌‌‌ه‌ام ،از هم می‌پاشد .همیشه خیال میکردم زندگی است ِ ِ زندگی بقیه». زندگی من و چه دیگر ،کاریش نمی‌شود کرد .چه ِجی تکرار کرد« :نفرین را می‌ش��ود شكس��ت؛ اما اگ��ر تكليفت را تا انتها انجام بد‌‌‌هی». ِ ِ بی‌آنکه حرف بزنند ،وارد فرود‌‌‌گاه پُرس��روصد‌‌‌ا شدندِ .جی به کتاب‌هایی فكر مي‌كرد که ش��اگرد‌‌‌ش نوش��ته بود .به کریس ،همس ِر پائولو هم فکر کرد. ِ تشرف جادو شده است که به نظر می‌رسد زمانی در میدانست پائولو مجذوب ّ ِ زندگی هرکسی پیش می‌آید. میدانست پائولو نزد‌‌‌یک است تحق ِّق رؤياي بزرگي را ببیند. و این به معنای خطر بود ،چرا که شاگرد ِ ِجی هم ِ مثل تما ِم آدمها بود :فكر مي‌كر د سزاوار آنچه به دست مي‌آورد ،نيست. .1از اسكار وايلد.
23
به ِ صف کنتر ِل گذرنامه که رسیدندِ ،جی ،لبخند‌‌‌زنان ،گفت« :زن‌های کشو ِر تو خیلی زیبا هستند .امیدوارم خیلی زود برگرد‌‌‌م». اما پائولو جدی بود. استادش که داشت گذرنامه را برای مُهر کرد‌‌‌ن تحویل می‌د‌‌‌اد ،پائولو گفت: ِ شکست نفرین». «پس تكليف همین است. و ِجی هم به همان اند‌‌‌ازه جدی جواب داد« :به خاط ِر عش��ق است .به خاط ِر پیروزی .و به خاط ِر جال ِل خد‌‌‌اوند».
24
والكيري‌ها
تقریباً شش ساعت می‌شد که رانند‌‌‌گی می‌کرد‌‌‌ند .برای با ِر هزارم از زنی که در ِ صند‌‌‌لی کناری‌اش نشسته بود ،پرسید در مسی ِر د‌‌‌رستند یا نه. زن هم برای با ِر هزارم به نقشه نگاه کرد .بله ،در مسی ِر درست بودند؛ هرچند اطرافشان سرسبز بود و رود‌‌‌خانه‌ای از همان حول و حوش می‌گذشت و جاده، مشجر بود. ّ زن گفت« :به نظرم باید د ِم پمپ بنزین توقف کنیم و بپرسیم». ِ قد‌‌‌یمی راد‌‌‌یو گوش می‌د‌‌‌اد‌‌‌ند. بی‌آنکه حرفی بزنند ،می‌راند‌‌‌ند و به آهنگ‌های کریس ِ پیش خودش می‌د‌‌‌انس��ت احتیاج نیست در پمپ بنزین توقف کنند .در مس��ی ِر درست بودند؛ گیرم که منظره‌ی دور و ب َ ِرشان با آنچه توقعش را داشتند خیلی تفاوت داشت .اما شوهرش را هم خیلی خوب می‌شناخت .پائولو عصبی و مرد‌‌‌ّد بود و خیال می‌کرد او دارد نقشه‌ها را اشتباه می‌خواند .اگر توقف می‌کرد‌‌‌ند و از کسی می‌پرسید‌‌‌ند ،پائولو حتماً راحت‌تر می‌شد. «اینجا چه‌کار می‌کنیم؟» پائولو جواب داد« :باید تكليفي را انجام بدهم». گفت« :تكليف عجیبی است». پائولو ِ پیش خودش گفت خیلی عجیب؛ صحبت با فرشته‌ی نگهبان. قدری که گذش��ت ،گفت« :خب! تو آمد‌‌‌ی اینجا که با فرشته‌ی نگهبانت صحبت کنی .چطور است تا آن موقع كمي هم با من حرف بزنی؟» 27
اما پائولو حرفی نزد؛ حواسش را جم ِع جاده کرد‌‌‌ه بود و به این فکر می‌کرد که زنش جاده را اشتباه کرد‌‌‌ه است .زن با خودش گفت ،اصرار فاید‌‌‌ه‌ای ندارد. امید‌‌‌وار بود زود‌‌‌تر به پمپ بنزین برسند. المللی لُس‌آنجلس بالفاصله ِ از فرود‌‌‌گاهِ بین ِ راهی این سفر شده بودند .نگران ِ پش��ت فرمان خوابش بِبَ َرد .هیچ به نظر نمی‌آمد بود مبادا پائولو خس��ته باشد و ِ نزد‌‌‌یک مقصد‌‌‌شان رسید‌‌‌ه باشند. به خودش گفت ،باید با یک مهند‌‌‌س ازدواج میکردم. ِ زندگی پائولو خو نکرد‌‌‌ه بود؛ ناگهان غیبش می‌زد ،د‌‌‌نبا ِل شمشیر هیچ‌وقت به و راه‌های مقدس می‌گشت و صحبت با فرشته‌ها ،و انجام هرکا ِر دیگری برای آنکه قدری در مسی ِر جادو پیش‌تر برود. «همين‌كه جي را مي‌بيند ،د‌‌‌‌يوانه مي‌شو د و همه‌چيز را رها مي‌كند». یاد اولين قرار مالقاتشان افتاد .به بستر رفته بودن د و به یک هفته نکشید‌‌‌ه بود که می ِز کا ِر هنرش را بُرد‌‌‌ه بود آپارتما ِن پائولو .د‌‌‌وستانشان گفته بودند پائولو جادوگر ِ کشیش کلیسای پروتستانی که است؛ و یک شب هم کریس زنگ زده بود به آنجا می‌رفت ،و از او خواسته بود تا برایش دعا بکند. اما سا ِل اول که گذشت ،پائولو یک کلمه هم از جادو حرف نزد .داشت در یک اس��تود‌‌‌یوی ِ ضبط صدا کار می‌کرد و به نظر می‌رسید تما ِم فکر و ذکرش همان باشد. سرکارش بیرون آمد و رفت در سا ِل بعد هم زندگی بر همان منوال بود .از َ استود‌‌‌یویی دیگر کار کرد. کارش را رها کرد (جنو ن او برای آنکه سومین سالی که با هم بودند ،دوباره َ ِ پش��ت س��رش رها کند!) و تصمیم گرفت برای تلویزیون ،فیلم‌نامه همه‌چیز را ْ ش��غل عوض می‌کند؛ بنویس��د .قدری برای او عجیب بود که پائولو هر س��ال چرخ زند‌‌‌گی‌ش��ان اما به هرحال مش��غو ِل نوش��تن ب��ود ،و پ��ول د‌‌‌رآورد‌‌‌ن ،و ِ خوب می‌چرخید. 28
آن وقت ،سا ِل سومی که با هم بودند سر آمد ،و پائولو ،یک‌با ِر دیگر ،تصمیم گرفت شغلش را ِول کند .هیچ توضیحی نداد و فقط گفت از کارش د‌‌‌لزد‌‌‌ه شده و معنایی هم برایش ندارد که بخواهد دوباره شغلش را عوض کند و از این شاخه به آن شاخه بپرد .احتیاج داشت کشف کند د‌‌‌نبا ِل چه می‌گرد‌‌‌د و چه می‌خواهد. کمی پول کنار گذاشتند و تصمیم گرفتند دور دنيا بگرد‌‌‌ند. کری��س با خ��ود‌‌‌ش گفت ،مس��افرت با یک ماش��ین ش��روع ش��د؛ ِ مثل همین حاال. در آمس��ترد‌‌‌ام با جي مالقات كردند .در کافه‌ی هتل برا ِور قهوه می‌خورد‌‌‌ند و کانا ِل ِ سینگل را تماشا می‌کرد‌‌‌ند ،که پائولو مرد‌‌‌ی قد‌‌‌بلند و سفید‌‌‌مو را که ِ لباس رسمی پوشید‌‌‌ه بود ،از دور د‌‌‌ید و رنگ از رویش پرید .بعد به رغ ِم اضطرابش، باالخره دل به د‌‌‌ریا زد و از جا بلند شد تا ِ پشت می ِز مرد برود. آن شب ،که پائولو و کریس دوباره تنها شدند ،پائولو ُک ِّل یک بطری مشروب را سر کشید .پائولو ،مشروبخو ِر خوبی نبود و خیلی زود مست کرد .تازه آن موقع بود كه پائولو ،چیزی را که کریس از قبل میدانست ،برمال کرد :که او هفت سال خود را ِ ِ یاد‌‌‌گیری جادو کرد‌‌‌ه بود .بعد بَنا به د‌‌‌الیلی ،که هیچ‌وقت توضیح وقف نداد ،اما کریس چند بار پرسید ،تما ِم این کارها را کنار گذاشت. پائول��و گفت« :دو م��اهِ قبل وقتی از د‌‌‌اخائو دی��د‌‌‌ن می‌کرد‌‌‌یم ،رؤیای ِجی را د‌‌‌ید‌‌‌م». کری��س آن روز ی��اد‌‌‌ش آمد .پائولو گری��ه کرد‌‌‌ه بود .پائول��و گفت او را فراخواند‌‌‌ه‌اند ،اما نمی‌د‌‌‌ان د چطور جواب بدهد. بعد پرسید‌‌‌ه بود« :باید دوباره سرا ِغ جادو بروم؟» کریس با آنکه مطمئن نبود ،جواب داده بود« :آره! باید برگرد‌‌‌ی». بعد از مالقات با جي بود که همه‌چیز عوض شدَ .سر و کا ِرشان با مراسم و تمرین و فریضه افتاد و سفرهای طوالنی با ِجی ،که ِ وقت برگشتنش هیچ معلوم نب��ود .مالقات‌های عجیب هم با زن‌ها و مرد‌‌‌هایی داش��ت که یک‌جور هاله‌ی 29
شهوانیّت با خودشان داشتند .چالش‌ها و آزمون‌هایی هم در کار بود و همین‌طور ِ تعطیالت طوالنی که در خانه می‌مان ْد. شب‌های طوالنی که نمی‌خوابید و ِ ولی پائولو خیلی خوشحال بود و دیگر به رها کرد‌‌‌ن شغلش فکر نمی‌کرد .با ِ انتشاراتی کوچکی را راه اند‌‌‌اختند و کاری را شروع کرد که مد‌‌‌ت‌های همدیگر ِ نوشتن کتاب. مد‌‌‌ید رؤیایش را داشت:
30
ِ د‌‌‌خترک امریکایی ب��اک را پُر کند ،کریس و پائولو باالخ��ره ،پمپ بنزین .تا رفتند قد‌‌‌مي بزنند. ِ ت بودن راه مطمئن شد .بله ،مسیر پائولو نگاهی به نقش��ه اند‌‌‌اخت و از د‌‌‌رس را درست آمده بودند. ِ ِ نف��س راحتی می‌کش��د .حاال خیالش پی��ش خودش گفت حاال کریس شود. راحت می با احتياط پرسیدِ : «جی گفت قرار است اینجا فرشته‌ها را ببینی؟» جواب داد« :نه!» گیاهی د‌‌‌رخشند‌‌‌ه و پُرزرق ِ ِ ِ وبرق اطرافش را تماشا كرد که پوشش کریس، خورش��ید ِد‌‌‌ر حا ِل غروب روشنش می‌کرد ،و با خودش گفت ،عالیست! یک جوابی پَراند .اگر کریس آنقدر تند و تند نقش��ه را نخواند‌‌‌ه بود ،او هم ش��ک می‌کرد در جاد‌‌‌ه‌ی درست هستند یا نه .نقشه این‌طور نشان می‌د‌‌‌اد که ده د‌‌‌وازد‌‌‌ه کیلومت ِر دیگر یا تقریباً در همین حد‌‌‌ود بروند ،به مقصد‌‌‌شان می‌رسند ،اما چشم‌اند‌‌‌از می‌گفت راهِ زیادی در پیش د‌‌‌ارند. پائولو ادامه داد« :مجبور نبود‌‌‌م بیایم اینجا .هرجایی جواب می‌د‌‌‌اد .اما اینجا باید کسی را مالقات کنم». البته .پائولو همیشه همچو مالقات‌هایی داشت .به چنین آد‌‌‌م‌هایی می‌گفت ِ اعضای س��نّت؛ اما وقتی کریس خواس��ت آن آدمها را ت��وی د‌‌‌فت ِر خاطراتش 31
توصیف کند ،به آن‌ها مي‌گفت اعضای گروهِ توطئه .در ِ بین آن آدمها ساحر و جاد‌‌‌وپزشک هم پید‌‌‌ا می‌شد؛ از آن موجود‌‌‌اتی که آدم کابوسشان را می‌بیند. «با کسی باید مالقات کنی که فرشته‌ها را می‌بیند؟» «مطمئن نیس��تم .یک‌بار ِجی ،خیلی گذرا ،اشاره کرد به یکی از استاد‌‌‌های س��نّت که اینجا زندگی می‌کند و خبر دارد چطور می‌ش��ود با فرشته‌ها ارتباط برقرار کرد .اما امکان هم دارد شایعه باشد». احتما ِل زیاد این بود که پائولو این حرف‌ها را جد‌‌‌ّی زده بود ،اما کریس ِ پیش خودش می‌د‌‌‌انس��ت احتمال هم دارد او این حرف‌ها را از ِ پیش خودش می‌زند و صرفاً یک‌جایی را از ِ روی تصاد‌‌‌ف انتخاب کرد‌‌‌ه؛ یکی از همان جاهایی که ِ قب ً روزمره‌ش��ان خیلی دور است و زندگی ال هم «مالقات» برایش رخ داده و از ّ می‌تواند آنجا خیلی راحت‌تر بر ماوراء تمرکز کند. «چطور می‌خواهی با فرشته‌ات صحبت کنی؟» جواب داد« :نمی‌د‌‌‌انم». کریس ِ ِ زندگی عجیبی! شوهرش را تماشا کرد که پیش خودش گفت چه رفت پول را حساب کند .تما ِم چیزی که کریس میدانست ،این بود که پائولو حس کرد‌‌‌ه باید با فرش��ته‌هایش صحبت کند؛ همین! قید ِهمه‌چیز را زد ،سوا ِر هواپیما شد ،د‌‌‌وازد‌‌‌ه ساعت از برزیل تا لس‌آنجلس پرواز کرد ،شش ساعت تا ِ تد‌‌‌ارک چیزهایی را د‌‌‌ید که انگار قرار است چهل این پمپ بنزین ماشین راند، روز آنجا بماند :همه‌ی این‌ها برای صحبت ،یا اگر بهتر بش��ود گفت ،سعی در صحبت با فرشته‌ی نگهبانش! تبسم کرد .هرچه باشد ،قضیه آن‌قد‌‌‌رها پائولو به او خند‌‌‌ید و او هم در جواب ّ هم بد نبود .اینجا هم رنجش‌ها و د‌‌‌رد‌‌‌س��رهای معمول و هرروزه‌شان را داشتند: ِ ِ تعارفات معمولی و خوش‌برخورد‌‌‌ی، پرداخت صورتحساب ،پول خُ رد کرد‌‌‌ن، ِ اوقات تلخ رفتن. زی ِر با ِر اما هنوز به فرشته‌ها اعتقاد داشتند. کریس گفت« :ما موفق مي‌شويم». 32
پائولو لبخند‌‌‌زنان جواب داد« :ممنون که گفتی ما ،اما این اطراف فقط منم که جاد‌‌‌وگرم!» د‌‌‌ختري که در پمپ بنزین بود ،گفت مسی ِر درست را پیش گرفته‌اند؛ ده د‌‌‌قیقه‌ی دیگر می‌رسید‌‌‌ند .ساکت و آرام در جاده می‌رفتند .پائولو راد‌‌‌یو را خاموش کرد. سرباالیی کم‌شیبی ِ ِ پیش رویشان بود ،اما فقط وقتی باالی آن رسید‌‌‌ند ،فهمید‌‌‌ند ِ ساعت قبل به این طرف پیوسته داشتند صعود چقد‌‌‌ر ارتفاع گرفته‌اند .از ش��ش می‌کرد‌‌‌ند و اص ً ال حس نكرد ه بودند. اما حاال دیگر رسید‌‌‌ه بودند. . ِ خاکی جاده کنار زد و ماشین را خاموش کرد .کریس به سمتی که در ش��انه‌ی آمده بودند نگاه کرد تا مطمئن شود درست آمد‌‌‌ه‌اند :بله! د‌‌‌رخت‌های سرسبز، و گل و گیاه و علف‌ها معلوم بود. و ِ پیش رویشان ،افق تا افق ،صحرای موجاوه فرش گسترد‌‌‌ه بود :بیابانی وسیع که ت امريكا کشید‌‌‌ه شده بود و تا مکزیک هم می‌رفت ،بیابانی که کریس در پنج ایال بارها ،زما ِن کود‌‌‌کی ،در فیلم‌های وسترن د‌‌‌ید‌‌‌ه بود ،بیابانی که بعضی جاهایش ِ اسم‌های عجیب و غریبی داشتِ ، د‌‌‌ره‌ی مرگ. مثل جنگل رنگین‌کمان و ّ کری��س ِ پیش خودش گفت انگار صورتی اس��ت ،اما چی��زی بروز نداد. ب��ه بی‌کرانگی‌اش چش��م د‌‌‌وخت��ه بود و س��عی می‌کرد بفهمد فرش��ته‌ها کجا زندگی می‌کنند.
33
اگر کسی ِ وسط گرد‌‌‌شگاهِ اصلی بایستد ،می‌بیند شه ِر بو ِّر ُگو اِسپرین ْ ْگز 1از کجا شروع می‌شود و به کجا تمام می‌شود .اما سه هتل برای مسافرهای ِ فصل زمستان دارد که به خاط ِر آفتاب سر و کله‌شان آنجا پید‌‌‌ا می‌شود. بار و بنـه‌شان را در اتـاق‌گذاشتنـد و ِ برای شـام بـه رستـورا ِن مکزیـکی رفتند. پیشخدمت هرازچند‌‌‌گاهی خودش را دور و ب ِر آن دو می‌رساند و سعی می‌کرد سرد‌‌‌ربیاورد به چه زبانی صحبت می‌کنند .سرآخر ،وقتی نفهميد ،پرسید .وقتی گفتند برزیلی‌اند ،جواب داد که تا به حال هیچ برزیلی‌ای را ندیده است. بعد خند‌‌‌ي د و گفت« :خب ،حاال دوتا می‌شناسم!» ْ ُ ِ احتماالً فردا تما ِم شهر خبرش را مي‌شنید‌‌‌ند .در بو ِّرگو اسپرینْگز آن‌قد‌‌‌رها خبر برای پُر کرد ِن وقت گیر نمی‌آمد. شامشان را که خوردند ،دست در ِ دست هم ِ داخل شهر قدم زدند .پائولو دلش ِ احساس صحرا را جذب کند و هوای موجاوه می‌خواست در بیابان پرسه بزند و را فرو بدهدِ . بابت همین ،در ِ سنگالخ بیابان نیم ساعت باال و پایین رفتند و زمین ِ عاقبت ایستاد‌‌‌ند و به چند‌‌‌تا چرا ِغ پراکند‌‌‌ه و دو ِر بو ِّر ُگو اِسپرین ْ ْگز نگاه کردند. آنجا بهتر مي‌توانستن د آسمان را ببينند .همانجا ِ روی زمین نشستند و شهاب‌ها را تماشا کردند و هرکد‌‌‌ام ِ برای خودشان آرزویی کردند .مهتاب نبود ،و صورت‌های فلکی خوش می‌د‌‌‌رخشید‌‌‌ند. 34
1. Borrego Springs
ِ لحظات خاصی از زند‌‌‌گی‌ات این پائولو از کریس پرسید« :تا به حال شده در احساس به تو دست بده د که کسی دارد تماشا می‌کند چه‌کار می‌کنی؟» «از کجا مي‌د‌‌‌انی؟» «فقط ميدان��م! لحظاتی پیش می‌آید‌‌‌‌که ،بی‌آنکه واقع��اً بد‌‌‌انی ،از حضو ِر فرشته‌ها آگاهی». کريس به يا د نوجواني‌اش افتاد .در آن روزگار ،این احساس را خیلی ملموس تجربه کرد‌‌‌ه بود. پائولو ادامه داد« :توی چنین مواقعی ،کمکم یک‌جور فیلم می‌س��ازیم که خودمان شخصیت ِ های اصلی‌اش هستیم و شک ند‌‌‌اریم کسی دارد کارهای ما را تماشا می‌کند. "'اما س��نمان ک��ه باالتر م��ی‌رود ،کمکم خیال می‌کنی��م این‌جور چیزها مضحـک اس��ـت .خیـال می‌کنیـم خيـالبافي‌هاي بچگي اس��ت كه همه‌مان مي‌خواهيـم بازيگر سيـنما بش��ـويـم .یـاد‌‌‌مـان می‌رود در آن لحـظه‌هایی که پیش ِ خـود‌‌‌مان را ِ حس د‌‌‌ید‌‌‌ه ش��د‌‌‌ن خیلی روی مخاطبی نامرئی میگذاریمِّ ، قوی بوده». كمي مکث کرد. «به آسمان که نگاه می‌کنم ،اغلب این احساس برمی‌گرد‌‌‌د و سؤالم همانی می‌شود که بود :کی دارد از آن باال تماشایمان می‌کند؟» «و حاال کی است؟» «فرشته‌ها .فرستاد‌‌‌ه‌هاي خدا». كريس به آسما ن خیره شد؛ دلش می‌خواست حرف‌های او را باور كند. پائولو ادامه داد« :تما ِم مذاهب ،و تما ِم آد‌‌‌م‌هایی که ولو یک‌بار در زند‌‌‌گی‌شان ��ر ِق ع��اد‌‌‌ت را د‌‌‌ید‌‌‌ه‌ان��د ،راجع به فرش��ته‌ها حرف میزنند .جه��ان مملو از َخ ْ فرشته‌هاست .همان‌هاين د که به ما امید میدهندِ . مثل همانی که نوید داد مسیح متولد شده .مرگ را هم میآورندِ ، مثل فرشته‌ی هالک‌کنند‌‌‌ه که در مصر حرکت ِ عالمت درست را روي د ِر خانه‌اش نداشت ،نابود کرد. کرد و هرکس��ی را که 35
فرشته‌هایی که شمشیرهای شعله‌ور دست می‌گیرند و نمی‌گذارند وارد ِبهشت بشویم .یا بشارت میدهندِ ، مثل کاری که فرشته با مریم کرد. 'فرش��ته‌ها ،مُه�� ِر کتاب‌ه��ای ممنوع��ه را برمی‌د‌‌‌ارن��د ،و رو ِز ج��زا در ص��ور می‌د‌‌‌مند .نور را با خودش��ان می‌آورن��دِ ، مثل میکاییل ،ی��ا تاریکی را، ِ مثل ابلیس». کریس جرأت كرد و پرسید« :بال هم د‌‌‌ارند؟» پائولو جواب داد« :خب ،راستش من هنوز فرشته‌ها را ند‌‌‌ید‌‌‌ه‌ام .اما د‌‌‌رباره‌اش زیاد فکر کردم .آخر ،از ِجی پرسید‌‌‌م». کریس ِ پیش خودش گفت ،چه خوب! من تنها کسی نیستم که از این‌جور سؤال‌های ساده د‌‌‌رباره‌ی فرشته‌ها می‌پرسد. ِ «جی گفت فرش��ته‌ها همان ش��کلی را به خودش��ان می‌گیرن��د که آدمها ِ خرد و خیال می‌کنند .چون آن‌ها افکا ِر خدا به ش��کل زنده و حاضرند و باید با َ ِ آگاهی ما خودش��ان را منطبق کنند .فرش��ته‌ها می‌د‌‌‌انند اگر این کار را نکنند، نمی‌توانیم ببینیمشان». پائولو چشم‌هایش را بست. ِ محض آنکه فرش��ته‌ات را تصور کنی ،حض��ورش را حس می‌کنی، «ب��ه همین‌جا ،همین لحظه». ِ روی ِ زمین بیابانی د‌‌‌راز کش��ید‌‌‌ند و س��اکت ماند‌‌‌ند .هیچ صد‌‌‌ایی از جایی به گوش نمي‌رس��يد ،و کریس با ِر دیگر حس کرد دارد برای تماش��اچی‌هایی خاموش فیلم بازی می‌کند .هرچه بیش��تر تمرکز می‌کرد ،بیشتر مطمئن می‌شد که دور تا د‌‌‌ورش مملو از حضوری پرقد‌‌‌رت و د‌‌‌وستانه و بخشند‌‌‌ه است .کمکم فرشته‌اش را به تصور آورد که آبی پوشید‌‌‌ه بود و موهایش ِ مثل طال میدرخشید و بال‌هایش سفید و بی‌کران بود؛ یعنی همان‌طور که از د‌‌‌ورا ِن بچگی فرشته‌اش را تصویر کرد‌‌‌ه بود. پائولو هم داش��ت فرشته‌اش را تصور می‌کرد .قب ً ال بارها در د‌‌‌نیایی ناد‌‌‌ید‌‌‌نی که احاطه‌شان کرد‌‌‌ه بود ،خود را غرقه کرد‌‌‌ه بود ،براي همین تجربهی جدیدی 36
برایش تلقی نمی‌شد .اما حاال ،یعنی از زمانی که ِجی این وظیفه را بر روی ِ دوش او گذاشته بود ،حضو ِر فرشته‌اش را خیلی قوی‌تر احساس می‌کرد؛ انگار فرشته‌ها خود را فقط به کس��انی نشان می‌د‌‌‌هند که به وجودش��ان اعتقاد د‌‌‌اشته باشند .با این‌همه ،میدانست آدم چه به آن‌ها اعتقاد د‌‌‌اشته باشد و چه نه ،همیشه حضور د‌‌‌ارند و پیام‌آو ِر زندگی ،مرگ ،دوزخ و بهشت هستند. فرشته‌اش را َرد‌‌‌ایی بلند پوشاند که قالب‌د‌‌‌وزی‌هایی از طال داشت .و او هم برای فرشته‌اش ،بال گذاشت.
37
ِ محض آنکه وارد ِهتل شدند ،نگهبا ِن هتل که داشت صبحانه‌اش را می‌خورد، به رویَش را به ِ سمت آن‌ها برگرداند. نگهبان گفت« :توصيه مي‌كنند شب‌ها كسي به بيابان نرود». کریس با خودش گفت ،اینجا واقعاً ش��ه ِر کوچکی است .همه خبر د‌‌‌ارند آدم دارد چه‌کار می‌کند. نگهبا ِن هتل ادامه داد« :بیابان ،شب‌ها خطر دارد .شب‌ها گرگ‌های کایوتی بیرون میزنند ،و همین‌طور هم مارها .گرمای روز را نمی‌توانند تحمل کنند ،به خاط ِر همین وقتی خورشید غروب می‌کند ،شکار می‌کنند». پائولو گفت« :د‌‌‌اشتیم د‌‌‌نبا ِل فرشته‌هایمان می‌گشتیم». نگهبان خیال کرد پائولو نمی‌تواند درست و حسابی انگلیسی صحبت کند. حرفی‌که‌گفته بود ،بی‌معنی بود .فرشته‌ها! شاید منظورش چی ِز دیگری بود. هر دو نفر خیلی فوری قهوه‌شان را خوردند .پائولو «تماس» برقرار کرد‌‌‌ه بود صبح زود بود. و قرارشان ِ کریس ،اولین بار که توك را دیدّ ، یکه خورد .خیلی کم‌سن‌وسال بود ،در واقع بورگو اسپرینگزِ ، داخل كابين کمتر از بیست سال داشت و چند کیلومتر دورتر از ّ يك يد‌ك‌كش در بیابان زندگی می‌کرد. 38
وقتی جوانک رفت تا برایشان آیس‌تی بیاورد ،زی ِر لب به پائولو گفت« :این پسره جز ِو استاد‌‌‌های گروه توطئه است؟» اما قبل از آنکه پائولو جواب بدهد ،توك برگشت .هر سه نفر زی ِر سایباني نشستند که در تمام طو ِل کابین کشید‌‌‌ه شده بود. بعد ،د‌‌‌رباره‌ی آد‌‌‌اب و رس��و ِم «ش��والیه‌های هیکل» ،و د‌‌‌رباره‌ی تناسخ ،و كرامت صوفی‌ها ،و کلیسای کاتولیک در امریکای التین صحبت کردند .به نظر می‌رسید پسرک چیزهای زیادی مي‌د‌‌‌اند و شنید ِن صحبت‌هایشان خیلی جذاب و س��رگرم‌کنند‌‌‌ه بود؛ ِ مثل طرفد‌‌‌ارهای فالن تی ِم ورزشی حرف می‌زد‌‌‌ند که از ِ تاکتیک خاص د‌‌‌فاع می‌کنند و از بقیه‌شان بد می‌گویند. فالن از هرچيزي صحبت کردند ،به‌جز فرشته‌ها. ِ گرمای روز داشت شد‌‌‌ت می‌گرفت .در همان حین که توك لبخند مطبوعی به لب داش��ت و داشت برایشان از ش��گفتی‌های بیابان میگفتِ ، چای بیشتری خوردند .بهش��ان اخطار داد که تازه‌کارها نباید شب‌ها بروند بیابان و معقوالنه است که از د‌‌‌اغ‌ترین ساعت‌های بیابان هم پرهیز کنند. گفت« :بیابان از صبح و عصر ساخته شده .بقیه‌ی زمان‌ها خطرناک است». ِ صبح کری��س تا آنجا که ازش برمی‌آمد ،به صحب��ت آن‌ها گوش داد .اما ِ زود بیدار شده بود و خورشید هم داشت د‌‌‌اغ‌تر و د‌‌‌اغ‌تر می‌تابید .تصمیم گرفت چشم‌هایش را ببند‌‌‌د و ِ چرت مختصری بزند. صحبت آن‌ها از جای دیگری می‌آمد .هر دو مرد ِ ِ پشت بیدار که ش��د ،صد‌‌‌ای کابین رفته بودند. شنید‌‌‌‌که توك دارد محتاطانه می‌پرسد« :زنت را چرا با خودت آورد‌‌‌ی؟» پائولو هم نجواکنان جواب داد« :به خاط ِر اینکه داشتم می‌آمد‌‌‌م بیابان». توك خند‌‌‌ید. ِ «این‌طوری بهترین قسمت بیابان را از دست می‌د‌‌‌هی :تنهایی». کریس به خودش گفت ،چه پس ِر پُررویی. 39
پائولو گفت« :از آن‌ها برايم بگو». توك جواب داد« :اين زن‌ها کمکت می‌کنند فرشته‌ات را پید‌‌‌ا کنی». باز هم زن‌ها .هميشه همين است .زن‌هاي ديگر! «همان‌ها بودند که به من تعلیم دادند .اما والکیری‌ها حسود و خشنند .سعی ِ قوانین فرشته‌ها تبعیت کنند؛ و خودت خبر د‌‌‌اری که در عال َ ِم می‌کنند از همان فرشته‌ها نه خوب است و نه بد». «به آن صورت که ما تصور می‌کنیم نیست». صد‌‌‌اي پائولو بود.کریس هیچ نمی‌د‌‌‌انس��ت منظو ِر آن‌ه��ا از «والکیری‌ها» چیس��ت .چیزی مبهم در حافظه‌اش می‌گفت این اس��م در عن��وا ِن یک اُپرا به گوشش خورده است. «د‌‌‌ید ِن فرشته‌ها خیلی ِ برای تو سخت بود؟» «بهتر است بگویی رنج‌آور بود .همان روزهایی که والکیری‌ها آمده بودند ِ محض شوخی و گذرا ِن اوقات، اینجا ،خیلی ناگهانی اتفاق افتاد .می‌خواس��تم ِ شیو هی‌کار را یاد بگیرم ،چون آن موقع‌ها زبان بیابان را نمی‌فهمید‌‌‌م و همه‌چيز به نظرم زجرآور مي‌آمد. 'فرش��ته‌ی من در قله‌ی س��ومین کوه ظاهر ش��د .آن دور و بَرها گش��ت می‌زد‌‌‌م و داش��تم با واکمن آهنگ گوش می‌ک��رد‌‌‌م .آن روزها ،كام ً ال بر ذهن د‌‌‌ومم تسلط داشتم .االن تمركزم كمتر است». کریس از خود پرسیدِ ، ی است؟ «ذهن دوم» دیگر چه‌کوفت «پد‌‌‌رت یاد‌‌‌ت داد؟» «نه! و وقتی ازش پرسید‌‌‌م چرا هیچ‌وقت برای من صحبت از فرشته‌ها نکرد‌‌‌ه، گفت بعضی چیزها این‌قد‌‌‌ر مهم است‌که آدم باید خودش یاد بگیرد». چند لحظه ساکت شدند. توك گفت« :اگر والکیری‌ها را د‌‌‌ید‌‌‌ی ،نکته‌ای هست که اگر بد‌‌‌انی راحت‌تر تحملشان می‌کنی». «چی؟» 40
توك خند‌‌‌ید. «خودت می‌فهمی .اما خیلی بهتر است که زنت را با خودت نیاوری». پائولو پرسید« :فرشته‌ی تو بال داشت؟» ِ صند‌‌‌لی تاشو بلند شد و کابین را قبل از آنکه توك جواب بدهد ،کریس از دور زد و آمد کنا ِر آن‌ها ایستاد. به پرتغالی پرس��ید« :چرا اينقدر اصرار دارد كه اگر تنها باشي بهتر است؟ می‌خواهی من بروم؟» ِ ِ توك بدو ِن آنکه اهمیتی به وس��ط حرف پری��د‌‌‌ن کریس بدهد ،حرفی را پاسخ پائولو ماند؛ اما به نظر می‌رسید که با پائولو می‌زد ادامه داد .کریس منتظ ِر ِ کسی او را نمی‌بیند. «سوییچ ماشین را کریس که داش��ت کاسه‌ی صبرش لبریز می‌شد ،گفت: ِ بده به من». توك باالخره پرسید« :همسرت چی می‌خواهد؟» «می‌خواهد بد‌‌‌اند ِ ذهن دوم چی است». مسخره! ن ُه سال است با همیم ،آن‌وقت این غریبه از همه‌چی ِز ما خبر دارد! توك ایستاد و به او خيره شد. گفت« :اس��م من توك ( )Tookاس��ت ،كه به انگليسي ميشود گرفته‌شد‌‌‌ه. ِ يو (د‌‌‌اد‌‌‌ه‌شد‌‌‌ه = )Gaveنيست .اما شما زن زيبايي هستيد». اسمم گ ْ اين تحسين فورا ً اثر گذاش��ت .ظاهرا ً جوانك با وجو د سن و سال كمش، يد‌‌انست با زن‌ها چطور برخورد كند. م «بنشین .چشم‌هایت را ببند تا نشانت بدهم ِ ذهن دوم چی است». کریس گفت« :نیامد‌‌‌م بیابان که جادو یاد بگیرم یا با فرشته‌ها صحبت کنم. فقط می‌خواستم همراهِ شوهرم باشم». توك لبخند‌‌‌زنان اصرار کرد« :بنشین». یک لحظه ،کریس به پائولو نگاه کرد ،اما نتوانس��ت سر د‌‌‌ربیاورد که او به چه فکر می‌کند. 41
ِ پیش خـود‌‌‌ش گفت ،بـه د‌‌‌نیایـش��ان احتـرام می‌گ��ذارم ،اما ربطی به من ِ زندگی شوهرش ندارد .هرچند د‌‌‌وستانشان خیال می‌کرد‌‌‌ند او تماماً در شیوه‌ی ِ حرف این‌جور چیزها را پیش غرق ش��ده ،اما واقعیت این بود که خیلی ک��م می‌کشید‌‌‌ند .عادت داشت جاهایی خاص را با او برود و حتا یک نوبت شمشی ِر پائولو را برای اس��تفاده در مراس��می با خود جایی بُرد‌‌‌ه بود .قضیه‌ی جاد‌‌‌ه‌ی سانتیاگو را می‌د‌‌‌انس��ت 1و به ِ د‌‌‌لیل رابطه‌شان ،چیزهایی هم در مورد ِجاد‌‌‌وی جنس��ي یاد گرفته بود .اما همه‌اش همین بودِ .جی هیچ‌وقت پیشنهاد ند‌‌‌اد‌‌‌ه بود پائولو چیزی به کریس یاد بدهد. از پائولو پرسید« :باید چه‌کار کنم؟» جواب شنید« :هرچی به نظرت درست می‌آید». کریس ِ پیش خود‌‌‌ش‌گفت من د‌‌‌وس��تت دارم .اگر کریس چیزی د‌‌‌رباره‌ی د‌‌‌نیای پائولو یاد ميگرفت ،بدون شك باعث می‌شد این دو نفر بیشتر از قبل به هم نزد‌‌‌یک بشوند .به ِ طرف صند‌‌‌لی‌اش برگشت و نشست و چشم‌هایش را بست. توك از او پرسید« :به چی فکر می‌کنی؟» «به چیزی که ش��ما دوتا صحبتش را می‌کرد‌‌‌ید .به اینکه پائولو تنهایی سفر کند .به ِ ذهن دوم .اینکه فرشته‌ی او بال دارد یا نه .و اینکه چرا این موضوع اص ً ال باید برای من جالب باشد .منظورم این است که گمان نکنم تا به حال دربارهي فرشته‌ها صحبت‌کرد‌‌‌ه باشم». «نه ،ن��ه! می‌خواهم بد‌‌‌انم به چی ِز دیگری هم فک��ر می‌کنی یا نه .چیزی‌که نتوانی جلویش را بگیری». احساس کرد د‌‌‌ست‌های توك دو ِ طرف س ِر او را لمس می‌کند. ص��د‌‌‌ای توك خیلی آرام ب��ود« :راحت باش! راحت ب��اش! د‌‌‌اری به چی فکر می‌کنی؟» صد‌‌‌اهایی می‌آمد .سروصد‌‌‌اهایی در ذهنش بود .تقریباً تازه آن موقع فهمید یک رو ِز تمام است که دارد به چي فکر می‌کند. جادهي سانتياگو در كتاب خاطرات يك مغ آمده است. .1مشاركت كريس در
42
جواب داد« :یک آهنگ .از د‌‌‌یروز تا حاال که موق ِع آمدن به اینجا از راد‌‌‌یو شنید‌‌‌مش ،دارم برای خودم می‌خوانمش». بله؛ د‌‌‌ایم داش��ت این آهنگ را برای خودش می‌خواند .تا آخر می‌خواند و دوباره از اول ،تا تمام شود .نتوانسته بود آهنگ را از ذهنش بیرون کند. توك به او‌گفت چشم‌هایش را باز کند. ذهن دوم همین استِ . گفتِ « : ذهن دو ِم توست که آهنگ را زمزمه می‌کند. ِ عاش��ق کس��ی باشی ،آن فرد این کار را با هرچیزی می‌تواند انجام بدهد .اگر پیوس��ته در ِ ذهن توست .برای کسی هم که می‌خواهی فراموشش کنی ،همین اتفاق می‌افتد .اما ِ ذهن دوم برای اینکه بخواهی باهاش کلنجار بروی ،چی ِز سفت و سختی است .چه بخواهی و چه نخواهی ،همیشه کا ِر خود را می‌کند». توك زد زی ِر خنده. «آهنگ! همیش��ه چیزی هست که ما را به شور و هیجان د‌‌‌ربیاورد .که البته همیش��ه آهنگ نیست .تا حاال شده کسی که عاشقشی ،ذهنت را تسخیر کند؟ واقعاً وقتی پیش می‌آید ،وحشتناک است .می‌روی سفر تا فراموشش کنی ،اما ِ ذه��ن د‌‌‌ومت یکبند یاد‌‌‌ت می‌آورد که :حتماً از اینجا خوش��ش می‌آمد! یا :ا َه، کاش اینجا بود و میدید». کریس متعجب بود .هیچ‌وقت به چنين چیزی نگفته بود ِ ذهن دوم. او دو ذهن داشت که داشتند همزمان کار می‌کرد‌‌‌ند. توك آمد کنا ِر او ایستاد. گفت« :دوباره چشم‌هایت را ببند .و سعی کن افقی را که بهش نگاه می‌کرد‌‌‌ی، به خاطر بیاوری». کریس س��عی کرد این کار را بکند .گفت« :نمی‌توانم ».چشم‌هایش هنوز بس��ته بود .ادامه داد« :ب��ه افق نگاه نمی‌کرد‌‌‌م .می‌د‌‌‌انم د‌‌‌ورتاد‌‌‌و ِر من اس��ت ،اما نگاهش نمی‌کرد‌‌‌م». «چشم‌هایت را باز کن و تماشایش کن». 43
کریس به اف��ق نگاه کرد .کوه‌هایی را د‌‌‌ید و صخره و س��نگ و‌گیاه‌هایی تُنُک و نوک‌تیز .خورشید د‌‌‌رخشان‌تر و د‌‌‌رخشان‌تر می‌تابید و به نظر می‌رسید به عینک ِ د‌‌‌ود‌‌‌ی او رخنه می‌کند و چشم‌هایش را می‌سوزان َد. توك که حاال ِ لحن صد‌‌‌ایش جدی ش��ده بود ،گفت« :تو اینجايی .س��عی ت که تغییرت می‌د‌‌‌هد؛ کن درک کنی که اینجايی و چیزهای دور و ب ِر توس�� همان‌طوری که تو تغییرشان می‌د‌‌‌هی». کریس خیره شد به بیابان. «برای اینکه در د‌‌‌نیای نامرئی نفوذ کنی و قد‌‌‌رت‌هایت را افزایش بد‌‌‌هی ،باید در زما ِن حال زندگی کنی ،اینجا و اكنون .برای آنکه در زما ِن حال زندگی کنی، باید ِ ذهن د‌‌‌ومت را مهار کنی .و به افق نگاه کنی». توك از او خواست بر همان آهنگی که زی ِر لب می‌خواند ،تمرکز کند .اس ِم آهنگ (When I fall in loveوقتي عاشق مي‌شوم) بود.کلمات را نمی‌د‌‌‌انست و حتا جاهایی را از خودش د‌‌‌رآورد‌‌‌ه بود ،یا آنکه دا ـ دا ـ د‌‌‌ام می‌کرد و می‌خواند. کریس تمرکز کرد .در ِ عرض چند لحظه ،موسیقی ناپد‌‌‌ید شد .حاال تماماً ِ کلمات توك گوش می‌کرد. هوشیار شده بود و فقط به اما انگار توك چی ِز دیگری نمی‌خواست بگوید. گفت« :حاال باید تنها باشم .دو رو ِز دیگر برگرد‌‌‌ید».
44
پائول��و و کریس که هیچ دلش��ان نمی‌خواس��ت با د‌‌‌مای 50د‌‌‌رج��ه ِ ای نیمرو ِز بیابان سر و کله بزنند ،خودشان را در ِ اتاق تهویه‌د‌‌‌ا ِر هتلشان محبوس کردند .نه کتابی بود که بخوانند و نه‌کاری که انجام بد‌‌‌هند .سعی کردند ُچرتی بزنند ،اما نتوانستند بخوابند. پائولو گفت« :بیا برویم در بیابان بگرد‌‌‌یم». «بیرون خیلی د‌‌‌اغ است .توك‌گفت خطرناک است .بگذار برای فردا». داخل ِ ِ اتاق پائولو جواب ن��داد .مطمئن بود که می‌تواند این موضوع را که هتلش گیر افتاده ،بد‌‌‌ل کند به تجربه‌ای آموزند‌‌‌ه .او سعی داشت به هرچیزی که در زند‌‌‌گی‌اش اتفاق می‌افتاد ،معنا بدهد و صحبت برایش فقط راهی برای رف ِع فشار بود. اما غیرممکن بود زور زدن برای اینکه مدام در هرچیزی معنا و مفهومی پید‌‌‌ا کند .باید همیشه گوش‌به‌زنگ و عصبی می‌ماند .پائولو هیچ‌وقت آرام نمي‌گرفت و کریس خیلی از مواقع از خودش می‌پرس��ید که پائولو ِکی باالخره از همه‌ي اين چيزها خسته ميشود. «توك کی است؟» «پد ِر او یکی از مُغ‌ها و جاد‌‌‌وگرهای قد‌‌‌رتمند است و دلش می‌خواهد توك هم این ُس ِ نت خانواد‌‌‌گی را حفظ کند؛ ِ مثل پد‌‌‌رهای د‌‌‌کتر و مهند‌‌‌سی که د‌‌‌لشان می‌خواهد فرزند‌‌‌شان د‌‌‌نباله‌رو آن‌ها باشد». 45
ِ «س��ن کمی دارد ،اما می‌خواهد ِ مثل بزرگترها رفتار کند. کریس گفت: ضمن اینکه دارد بهترین سال‌های عمرش را توی بیابان تلف می‌كند». «هرچیزی ِ قیمت خودش را دارد .اگر توك همه‌ی این مراحل را طی کند و سنت را کنار نگذارد ،در میا ِن استاد‌‌‌های جوان ،اولین نفری می‌شود که وارد ِ د‌‌‌نیایی می‌ش��ود که استاد‌‌‌های مُسن ،گو اینکه از آن سرد‌‌‌رمی‌آورند ،نمی‌د‌‌‌انند چطور توصیفش کنند». ِ کتاب موجود را ،راهنمای سکونت در صحرای پائولو د‌‌‌راز کش��ید و تنها موجاوه ،باز کرد تا بخواند .نمی‌خواست به همسرش بگوید که َسوای حرف‌هایی ک��ه به او زده بودِ ، د‌‌‌لیل دیگری هم وجود داش��ت که چرا توك آنجا زندگی ِ مقوالت فراطبیعی قد‌‌‌رتمند بود و سنّت ،او را آماد‌‌‌ه کرد‌‌‌ه بود که می‌کرد :او در زمانی که د‌‌‌روازه‌های بهشت باز شد ،دست به عمل بزند. کریس دلش می‌خواست حرف بزند .از اینکه در ِ اتاق هتل گیر افتاده بود، عصبی ش��ده بود و تصمیم‌گرفته بود ِ مثل شوهرش «از هرچیزی معنا بسازد ».او از نوع بش��ر بود ،نيامد‌‌‌ه بود آنجا تا در انجم��ن تافته‌هاي جد‌‌‌ابافته ،جايي براي خودش دست و پا كند. کریس گفت« :واقعاً س��رد‌‌‌رنیاورد‌‌‌م توك می‌خواست چه چیزی به من یاد بده��د .تنهایی و بیابانِ ، تماس آدم را با د‌‌‌نی��ای ناد‌‌‌ید‌‌‌نی زیاد می‌کند .اما تصور می‌کنم ِ باعث این هم بشود که شیوه‌ی تماس با بقیه‌ی مردم یاد‌‌‌مان برود». پائولو که می‌خواست س��ر و ته بحث را جمع کند ،به ياد گفته‌ي استادش ی دوتا د‌‌‌وست‌د‌‌‌ختر از همین دربارهي «جادو و زن‌ها» افتا د و گفت« :احتماالً یک اطراف د‌‌‌اشته باشد». کریس با خودش عهد كرد :اگر یک «سی و نه رو ِز» دیگر را تنهایی با پائولو سر کنم ،حتماً خودم را مي‌كشم.
46
آن روز بعد‌‌‌ازظهر ،پائولو و كريس به‌كافي‌ش��اپي ،آن طرف خيابان ،روبه‌روي هتل رفتند .پائولو ميزي را كنار پنجره انتخاب كرد .گفت« :ازت مي‌خواهم به آد‌‌‌م‌هايي كه مي‌گذرند ،خوب د‌‌‌قيق شوي» . بستني‌هاي بزرگي‌سفارش دادند .كريس چن د ساعت را صرف فكر به ذهن دومش كرده بو د و خيلي بهتر از قبل ياد گرفته بود چطور مهارش كند ،اما مهار اشتهايش هيچ‌وقت آسان نبود! كاري را كه پائولو خواس��ته بود ،انجام داد .نيم ساعت گذشت و فقط پنج نفر رد شدند. «چه د‌‌‌ید‌‌‌ي؟» كريس مردم را با جزئيات مفصل توصيف كرد؛ لباسشان ،سن تقريبي‌شان، اينكه چه‌چيزي داش��تند با خود مي‌بُرد‌‌ند .اما انگار پائولو نمي‌خواس��ت چنين چيزهايي بشنود .اصرار كر د بيشتر تالش كن د و به جواب‌هاي بهتري برسد ،اما كريس نتوانست. گفت« :باش��د! حاال مي‌گويم دلم مي‌خواست به چه‌چيزهايي توجه كني. همه‌ي آد‌‌‌م‌هايي كه رد شدند ،داشتند زمين را نگاه ميكردند». كم��ي صبر كردند ت��ا كس د‌‌‌يگ��ري ه��م از آن حوالي بگ��ذرد .حق با پائولو بود. «توك از تو خواست به افق نگاه كني .امتحان كن». 47
«منظورت چي است؟» «همه‌ي م��ا يك‌جور فضاي جادويي دور و برم��ان خلق مي‌كنيم .معموالً د‌‌‌ايره‌اي است با شعاع حد‌‌‌و د پنج متر .و فقط به چيزهايي دقت مي‌كنيم كه داخل اين د‌‌‌ايره است .مهم نيست آد م باشند يا ميز يا تلفن يا پنجره .فقط سعي‌مان اين است كه اين د‌‌‌نيايي را كه خودمان خلق كردهايم ،مهار كنيم. 'اما مغ‌ها هميش��ه دورتر را نگاه مي‌كنند .آن فضاي جادويي را گس��ترش مي‌د‌‌‌هند و س��عي مي‌كنند چيزهاي بيشتري را مهار كنند .به اين مي‌گويند نگاه كردن به افق». «خب ،چرا بايد اين كار را بكنم؟» «چون اينجايي .بع د از اين‌كار ،مي‌فهمي چقد‌‌‌ر همه‌چيز فرق مي‌كند». از كافي‌شاپ كه بيرون آمدند ،كريس بيشتر به چيزهاي دور دقت كرد .به كوه‌ها توجه كرد و ابرهاي زود‌‌گذري كه موقع غروب خورشيد سر و كله‌شان پيدا مي‌شد؛ ب ه نحو عجيبي به نظرش آم د انگار هواي پيرامونش را مي‌بيند. پائولو گفت« :چيزهايي كه توك گفت خيلي مهم است .او قب ً ال فرشته‌اش ِ قدرت را ديده و با او حرف زده .و با اس��تفاده از تو چيزهايي را به من ياد داد. يد‌‌ان د نصيحتي كه به كار نگيرند ،به صاحبش برمي‌گر د د كلماتش را مي‌شناس د و م و انرژي‌اش را از دس��ت ميدهد .احتياج دارد مطمئن ش��و د تو به حرف‌هايش عالقه‌مند شد‌‌ه‌اي». ن چيزها را مستقيم اً به خو د تو نگفت؟» «خب ،چرا اي ِ ِ «چون قانوني نانوش��ته در سنت هس��ت :هيچ استاد‌‌ي به شاگرد استاد ديگر آموزش نميدهد .و او خبر دارد من شاگر د جي هستم .اما چون مي‌خواست به من كمك كند ،از تو استفاده كرد». «به همين خاطر مرا آورد‌‌ي اينجا؟» «نه .آورد‌‌مت ،چون ميترسيدم در صحرا تنها باشم». موقعي كه قدم زنان از ميان شهر مي‌گذشتند ،كريس با خو د گفت ،مي‌توانست بگوي د چون عاشقم است .پاسخ واقعي او اين بود. 48
ِ خاکی جاد‌‌‌ه‌ی خاکی و باریک کنار زدند .توك گفته بو د ماشین را در شانه‌ی هميشه افق را نگاه كنند .دو روز گذشته بود و قرار بود آن شب توك را ببینند... وکریس از این مالقات هیجان‌زد‌‌‌ه بود. اما تازه او ِل صبح بود و روزها هم در بیابان بلند بود.
ب��ار ديگر به افق نگاه ک��رد :کوه‌هایی که چند میلیون س��ا ِل پیش ناگهان ِ ش��کل چند رشته‌کوهِ موازی یا ُکورد‌‌‌یلِرا بیابان را قطع س��ر برآورد‌‌‌ه بودند و به می‌کرد‌‌‌ند .با آنکه زمین‌لرزه‌های ایجاد‌‌‌کنند‌‌‌ه‌ی این رش��ته‌کوه‌ها مد‌‌‌ت‌ها پیش سطح زمین چطور باال آمده است؛ زمین هنوز رخ داده بود ،هنوز می‌شد د‌‌‌ید که ِ هم با شیبی یکنواخت به ِ ِ بلند‌‌‌ی خاصی، سمت کوه‌ها ارتفاع می‌گرفت و بعد در نوعي عارضه‌ی زخم‌مانند خود را نشان می‌د‌‌‌اد که سنگ و صخره از آن بیرون زده بود و به ِ سمت آسمان نشانه رفته بود. ِ ِ گیاهی تُنُک بود :تیغ و خار، پوشش میا ِن ماشیـن و کوه‌ها ،د‌‌‌ره‌ای سنگالخی با کاکتوس ،گیاهِ ِ گرمسیری یوکا .حیات اصرار داشت در محیطی که پشتیبانش زمین فوتبالِ ، نبود ،د‌‌‌وام بیاورد .پهنه‌ای بزرگ و سفید هم ،شاید پنج‌براب ِر ِ وسط این‌همه سر برآورد‌‌‌ه بود و نو ِر خورشید ِصبحگاه را انعکاس می‌د‌‌‌اد و به زمینی برفپوش مي‌مانست. «نمک .د‌‌‌ریاچه‌ی نمک».
49
بله! این بیابان هم زمانی بست ِر اقیانوس بوده .سالی یک نوبت ،مرغ‌های د‌‌‌ریایی ِ اقیانوس آرام صد‌‌‌ها کیلومتر تا اینجا پرواز می‌کرد‌‌‌ند تا از نو ِع خاصی میگو از تغذیه کنند که در موس�� ِم باران در این حوالی سر و کله‌شان پید‌‌‌ا می‌شد .شاید انسان خاستگاهش را فراموش کند ،اما طبیعت هرگز از ياد نمي‌برد. کریس گفت« :بعید می‌د‌‌‌انم فاصله‌اش از پنج‌کیلومتر بیشتر باشد». صبح زود بود .افق را نگاه کردند و افق، پائولو س��اعتش را نگاه کرد .هنوز ِ د‌‌‌ریاچه‌ی نمکی را نشانش��ان داد .یک س��اعت طول می‌کشید برسند به آنجا و یک س��اعت هم می‌خواست تا برگرد‌‌‌ند و هیچ خط ِر برخورد با خورشید ِ ِ وقت ظهر را نداشتند. هرکد‌‌‌ام یک قمقمه‌ی آب به کمربند‌‌‌ش بست .پائولو سیگارش را برداشت و کتاب مقدس را هم در ِ کیف کوچکش گذاشت .می‌خواست به د‌‌‌ریاچه‌که رسید‌‌‌ند ،پیشنهاد بدهد یک قسمتی از کتاب مقدس را به تصاد‌‌‌ف انتخاب کنند و بخوانند. راه افتادند .کریس هروقت می‌توانست ،به افق زل می‌زد .گو اینکه انجام این‌کار، خیلی پیش‌پاافتاد‌‌‌ه بود؛ ِ اتفاق غریبی داش��ت می‌افتاد :احساسی بهتر و آزاد‌‌‌انه‌تر ِ انرژی د‌‌‌رونی‌اش زیاد شده باشد .برای اولین بار در این چند داش��ت ،انگار که سال ،پشیمان بود از اینکه عالقه‌ی بیشتری به «مخفی‌کاری»های پائولو نشان ند‌‌‌اد‌‌‌ه بود .همیش��ه تصورش آن بود که مراسم و آد‌‌‌اب ،آنقدر دشوار است که فقط آد‌‌‌م‌های مستعد و منضبط از پسش برمی‌آیند. تقریباً نیم س��اعت را با فراغ خاطر راه رفتند .به نظر می‌رسید د‌‌‌ریاچه جایش را عوض کرد‌‌‌ه باشد؛ همیشه همان فاصله‌ی اول را از آن‌ها داشت. یک ساعت دیگر راه رفتند .تقریباً تا آن موقع شش هفت کیلومتر پیاد‌‌‌ه رفته بودند و د‌‌‌ریاچه فقط کمی نزدیکتر به نظر می‌آمد. 50
حاال دیگر نمی‌ش��د گفت صبح زود اس��ت و گرمای خورشید هم داشت بیشتر و بیشتر می‌شد. ِ پش��ت س��ر را نگاه کرد .ماشین را داش��ت به ِ شکل نقطه‌ای سرخ و پائولو، کوچک در دوردس��ت میدید ،اما هنوز راحت به چشم می‌آمد .بعید بود‌‌‌‌گم بشوند .و وقتی به ماشین نگاه کرد ،متوجه چيز بسيار مهم ديگري هم شد. گفت« :همین‌جا صبر کنیم». از مس��یری که پیش گرفته بودند بیرون زدند و به طرف تخته‌سنگی در آن نزد‌‌يكي راه افتادند .از آنجا كه س��ایه‌اش خیلی کوچک بود ،مجبور شدند زیر صبح زود یا طرف غروب، تخته‌سنگ چمباتمه بزنند .در بیابان ،س��ایه‌ها فقط ِ كنار تخته‌سنگ‌ها پید‌‌‌ا می‌شود. پائولو گفت« :اشتباه تخمین زد‌‌‌یم». کریس زود‌‌‌تر متوجه این موضوع ش��ده بود .از این اشتباه هم تعجب کرد‌‌‌ه ِ حد‌‌‌س پنج بود ،چرا که پائولو همیش��ه خوب فاصله‌ها را ح��دس می‌زد ،اما به کیلومت ِر کریس اعتماد کرد‌‌‌ه بود. گفت« :فهمید‌‌‌م چرا خطا کرد‌‌‌یم .در بیابان چیزی نیست تا با آن مقایسه کنیم .عادت کرد‌‌‌ه‌ایم با اند‌‌‌ازه‌ی اش��یا فاصله‌شان را حد‌‌‌س بزنیم .اند‌‌‌ازه‌ی تقریبی د‌‌‌رخت‌ها یا تیر چراغ‌برق یا خانه‌ها را می‌د‌‌‌انیم .این چیزها کمکمان می‌کند حد‌‌‌س بزنیم فالن چیز نزد‌‌‌یک است یا دور». اینجا اص ً ال مبد‌‌‌أ ارجاع وجود نداشت .اند‌ازه‌ي تخته‌سنگ‌ها را که نمی‌د‌‌‌انستند، ارتفاع کوه‌ها را هم که نمی‌توانستند حد‌‌‌س بزنند؛ فقط می‌ماند گیاه‌های پراکند‌‌‌ه. پائولو وقتی ماشین را از عقب تماشا کرد ،متوجه این موضوع شده بود که بیشتر از هفت کیلومتر راه رفته‌اند. «کمی استراحت می‌کنیم ،بعد برمی‌گرد‌‌‌یم». مبهوت پیشنهاد ِ ِ کریس با خودش گفت :کار د‌‌‌رس��ت همین است! کریس نگاه کرد‌‌‌ن به افق شده بود .برايش تجربه‌ای سراپا نو محسوب می‌شد. 51
کریس گفت« :پائولو ،این قضيه‌ي نگاه كردن »...بعد مکث کرد. پائول��و هم صبر کرد ت��ا کریس حرفش را اد‌‌‌امه‌د‌‌‌هد .می‌د‌‌‌انس��ت کریس ِ سری و واال از خودش نگران اس��ت مبادا یا حرف احمقانه‌ای بزند یا مفهومی ّ اختراع كرده باش��د؛ خیلی از نوآیین‌ها که چی ِز زیادی از طریقت نمی‌د‌‌‌انند ،از اين حرف‌ها مي‌زنند. «به نظر می‌رسد که ...نمی‌د‌‌‌انم ...نمی‌توانم توضیحش بدهم ...انگار روحم رشد کرد‌‌‌ه باشد». پائولو پیش خودش گفت :بله! در مسیر درست افتاده. «قب ً ال ،به د‌‌‌ورد‌‌‌ست نگاه میکردم و اشیاي دور به نظرم واقعاً دور می‌رسید. می‌فهمی منظورم را؟ انگار بخشی از د‌‌‌نیای من نباشد .چون که عادت کرد‌‌‌ه بود‌‌‌م فقط به چیزهای نزد‌‌‌یک نگاه کنم .همین چیزهایی که دور و برم است. 'اما ،دو روز قبل ،عادت د‌‌‌اد‌‌‌م خودم را که به د‌‌‌ورها نگاه کنم .بعد د‌‌‌ید‌‌‌م جز میز و صند‌‌‌لی و این‌جور چیزها ،د‌‌‌نیای من کوه و ابر و آسمان هم هست .و روح من ...انگار روح من چشم‌هایی دارد که آن اشیا را لمس می‌کند». پائولو با خودش گفت :وای! چقد‌‌‌ر این قسمت را قشنگ گفت! کریس تکرار کرد« :روح من انگار رشد کرد‌‌‌ه». پائولو کیف را باز کرد و س��یگارش را درآورد و قبل از حرف زدن یکی را روشن كرد. «همه مي‌توانند همین‌ها را ببینند .اما همیشه چیزهایی را می‌بینیم که خیلی به ما نزد‌‌‌یک است .پایین را تماشا می‌کنیم و داخل اشیا را .به همین خاطر قد‌‌‌رتمان تحلیل می‌رود و اگر بخواهم با کلمات تو بگویم ،روحمان چروک می‌خورد و آب می‌رود. 'چون‌که روح ما چیزی به‌جز خودمان نیس��ت .روح ما شامل د‌‌‌ریا ،کوه و مردم دیگر نیست .حتا شامل د‌‌‌یوارهای خانه‌های خودمان هم نیست». پائولو از این عبارت خوش��ش آمده بود« :روحم رش��د کرد‌‌‌ه ».اگر با یکی از كارشناس��ان متعصب علوم خفيه حرف مي‌زد ،احتماالً چیزهای پیچید‌‌‌ه‌تری 52
مي‌شنید ،مثل «خود‌‌‌آگاه من گسترش پید‌‌‌ا کرد‌‌‌ه ».اما عبارتی که همسرش گفت، خیلی د‌‌‌قیق‌تر بود. سیگارش را کشید .هیچ فاید‌‌‌ه‌ای نداشت پافشاری کند که خو د را به د‌‌‌ریاچه برسانند؛ د‌‌‌ما خیلی زود در سایه به 50د‌‌‌رجه می‌رسید .از ماشین هم فاصله داشتند، اما هنوز معلوم بود و یک ساعت و نیم طول می‌کشيد تا خود را به آن برسانند. شروع كردند به راه رفتن .د‌‌‌ورتا د‌‌‌ورشان را صحرا و افق وسیع و عظیم گرفته ِ آزاد‌‌‌ی روحشان پر و بال بگیرد. بود و همین باعث شد حس پائولو گفت« :بیا لباس‌هایمان را د‌‌‌ربیاوریم». کریس ناخودآگاه گفت« :اگر کسی ببیند چی؟» پائولو خند‌‌‌ید .تا چند کیلومتر اطرافشان معلوم بود .روز قبل هم که تمام صبح و عصر را گش��ت زده بودند ،فقط دوتا ماشین از آن حول‌وحوش گذشته بود. و حتا آن موقع هم ،صد‌‌‌ای نزد‌‌‌یک ش��د‌‌‌ن ماشین را خیلی زود‌‌‌تر از آنکه خود ماشین‌ها را ببینند ،شنید‌‌‌ه بودند .بیابان ،خورشید بود و باد و سکوت. پائولو جواب داد« :فقط فرش��ته‌ها تماشا مي‌کنند .آن‌ها هم خیلی زیاد ما را لخت د‌‌‌ید‌‌‌ه‌اند». بعد ش��لوارک و پیراهنش را درآورد و قمقمه‌اش را باز کرد و همه را توی کیف گذاشت. کری��س زور زد تا جلوی خندهاش را بگیرد .او هم لباس‌هایش را درآورد و چند لحظه بیش��تر طول نکشید که آن دو تبد‌‌‌یل شدند به دو نفر که صحرای موجاوه را با کفش کتانی و کاله و عینک آفتابی طی مي‌کرد‌‌‌ند و یکی از آن‌ها هم یک کیف به دوش داش��ت .هرکس آن‌ها را مي‌د‌‌‌ید ،به نظرش این صحنه خیلی مضحک می‌رسید. نیم س��اعت ک��ه راه رفتند ،ماش��ین هن��وز مثل نقط��های در افق ب��ود ،اما برخالف د‌‌‌ریاچه ،نزدیکتر که ميشدند ،اند‌‌‌ازه‌اش بزرگ‌تر مي‌شد .بهزودي به آن مي‌رسید‌‌‌ند. کریس ،ناگهان ،احساس خستگی شد‌‌‌ید کرد. 53
گفت« :چند د‌‌‌قیقه استراحت کنیم». پائولو بالفاصله ایس��تاد و گفت« :من د‌‌‌یگ��ر نمي‌توانم این کیف را بیاورم، خیلی خسته شد‌‌‌ه‌ام». چطور نمي‌تواند این کیف را بیاورد؟حتا با وس��ایلش بعید اس��ت سه کیلو بیشتر باشد. «باید بیاوری! آب توی آن است». بله! باید بیاورد! پائولو یک‌د‌‌‌فعه تشر زد که« :خب پس راهمان را بکشیم و برویم». کریس با خودش گفت :تا همین چند لحظه د‌‌‌قیقه‌ی پیش همه‌چیز رمانتیک و خوب بود .اما حاال پائولو بد‌‌خلقي مي‌كرد .عیب ندارد .او خودش هم خیلی خسته بود. کمی دیگر راه رفتند و خس��تگی بیشتر از پا د‌‌‌رآورد‌‌‌شان .اما اگر به كريس بود ،هيچ‌چيز نمي‌گفت ،نمي‌خواست پائولو را بيشتر ناراحت كند. فکر کرد :چقد‌‌‌ر مسخره! آدم بد‌‌خلق باشد ،وسط این‌همه زیبایی ،و درست بعد از آنهمه صحبت دربارهي مسائل جالبي مثل... چی��زی به خاط��رش نیامد ،اما مه��م نبود .خس��ته‌تر از آن ب��ود که دیگر فکر کند. پائولو ایستاد و کول ه را روی ماسه‌ها گذاشت. گفت« :یک‌کم استراحت کنیم». حاال دیگر عصبانی به نظر نمي‌رس��ید .او هم انگار خس��ته ش��ده بود؛ مثل خود کریس. سایه‌ای آن اطراف نبود .اما کریس هم احتیاج داشت استراحت کند. روی ماسه‌های د‌‌‌اغ نشستند .اینکه برهنه بودند و ماسه‌ها هم د‌‌‌اغ بود و پوستشان را می‌سوزاند ،اهمیتی نداشت .باید مي‌ایستاد‌‌‌ند ،فقط یک‌کم. یاد‌‌‌ش آمد از چی حرف مي‌زد‌‌‌ند ،افق‌ها .حاال متوجه ش��د که حتا بی‌آنکه بخواهد ،احساس مي‌کند روحش رشد کرد‌‌‌ه .و به نظرش می‌رسید که انگار ذهن 54
دومش كام ً ال از کار ایس��تاد‌‌‌ه .کریس دیگر به نغمه‌ی فالن آهنگ یا چیزهای تکراری دیگر فکر نمی‌کرد. هیچ‌چیز دیگر مهم نبود .احساس کرد آرام و بی‌د‌‌‌غد‌‌‌غه و رهاست. ساکت و بی‌صد‌‌‌ا چند د‌‌‌قیقه نشستند .هوا خیلی گرم بود ،اما خورشید اذیتشان نمی‌کرد .اگر اذیت می‌شد‌‌‌ند ،آب کافی با خودشان آورده بودند. اول ،پائولو ایستاد. «گمان کنم بهتر است راه برویم .راه زیادی تا ماشین نماند‌‌‌ه .آنجا که رسید‌‌‌یم، توي با د كولر ماشين استراحت مي‌كنيم». کریس خوابش گرفته بود .دلش مي‌خواس��ت قدری چرت بزند .اما به هر صورت بلند شد .کمی دیگر راه رفتند .حاال ماشین نزدیکتر شده بود .ده د‌‌‌قیقه‌ی دیگر بیشتر پیاد‌‌‌ه‌روی نمی‌خواست. «حاال که نزد‌‌‌یکیم ،می‌گویم کمی بخوابیم .پنج د‌‌‌قیقه فقط». پنچ د‌‌‌قیقه خواب؟ چرا پائولو باید این حرف را بزند ؟ فکر کریس را می‌خواند؟ او هم خوابش مي‌آمد؟ پنج د‌‌‌قیقه خوابید‌‌‌ن که ایراد‌‌‌ی نداشت .برنزه هم ميشدند ،انگار لب ساحل آمده باشند. دوباره نشستند .بدون حساب توقف‌ها ،نیم ساعت تمام می‌شد که راه می‌رفتند. مگر چه عیبی داشت حاال پنج د‌‌‌قیقه‌ای استراحت کنند؟ صد‌‌‌ای موتوری را ش��نید‌‌‌ند .نیم‌ساعت قبل اگر بود ،احتماالً کریس از جا می‌پرید و با عجله لباس‌هایش را می‌پوشید .اما حاال ،مگر چه می‌شد؟ اص ً ال عیب نداشت .هیچ توفیری برای او نداشت .فقط دلش مي‌خواست بخوابد. پائولو و کریس ،در کم��ال آرامش ،دیدند کامیونی از دور آمد و از کنار ماشینشان گذشت و درست پشت آن ایستاد .مرد‌‌‌ی آمد بیرون و رفت به طرف ماشین .داخل ماشین را نگاه کرد و د‌‌‌ورش گشت و همه‌چیز را وارسی کرد. پائولو پیش خودش گفت :ش��اي د د‌‌‌زد باشد .فکر کرد به اینکه ماشینشان را می‌د‌‌‌زد‌‌د و آن‌ها را وسط صحرای موجاوه تنها می‌گذارد .سوییچ روی ماشین 55
بود .سوییچ را نیاورد‌‌‌ه بود ،مبادا گمش کند .اما آن‌ها آمده بودند وسط بيابان‌هاي امريكا .ش��اید اگر نیویورک بود ،این کار را می‌کرد‌‌‌ند .اما اینجا ...اینجا کسی ماشین نمی‌د‌‌‌زد‌‌‌ید. کریس به بیابان نگاه کرد .طالیی و زیبا بود .حس مطبوع آسایش تمام بد‌‌‌نش را فراگرفت .كم‌كم متوجه تمام تنش مي‌شد .خورشید آزارش نمی‌د‌‌‌اد .مردم خبر نداشتند صحرا موقع روز چقد‌‌‌ر د‌‌‌وست‌‌د‌‌‌اشتنی می‌شود! طاليي! با رنگ صورتی صحرا موقع غروب فرق داشت. مرد ،دیگر ماشین را باال و پایین نکرد و د‌‌‌ستش را سایبان چشم‌هایش کرد. دنبال آن‌ها می‌گشت. او ک��ه برهن��ه بود ...حتم��اً او را مي‌د‌‌‌ید .خ��ب که چه! پائول��و هم نگران به نظر نمی‌رسید. مرد به طرف آن‌ها راه افتاد .حس سبکی و سرخوشی زیاد و زیاد‌‌‌تر می‌شد، اما خستگی جلوی حرکتشان را می‌گرفت .صحرا ،طالیی و زیبا بود .همه‌چیز آرام بود و در صلح و آرامش .فرشتگان؛ بله ،فرشتگان خیلی قبل از آن پد‌‌‌ید‌‌‌ار شده بودند .به همین د‌‌‌لیل بود که مجبور بودند به صحرا بیایند ...تا با فرشتگانشان صحبت کنند! مرد پیش آن‌ها که رسید ،ایستاد .به چه زبانی صحبت می‌کرد؟ نمی‌فهمید‌‌‌ند چه می‌گويد. پائولو س��عی کرد بر آنچه مي‌ش��نود تمرکز کند .بعد فهمید که مرد دارد انگلیسی حرف می‌زند .عجيب هم نبود ،در امريكا بودند ديگر! مرد گفت« :با من بیایید». پائولو گفت« :می‌خواهیم استراحت کنیم .فقط پنج د‌‌‌قیقه». مرد ،کوله را برداشت و باز کرد. گفت« :بپوشش ».بعد لباس‌های کریس را داد به خود او. کریس تقال کرد تا برخیزد و بعد‌‌‌کاری را که مرد گفته بود انجام داد .خسته‌تر از آن بود که با مرد سروکله بزند. 56
به پائولو هم دس��تور داد همین کار را بکند و پائولو هم خس��ته‌تر از آن بود که جروبحث کند. مرد د‌‌‌ید که قمقمه‌ها پر از آب اس��ت .یکی از آن‌ه��ا را باز کرد ،د‌‌‌رپوش قمقمه را آب کرد و د‌‌‌ستور داد که بخورند. تش��نه نبود‌‌‌ند .اما کاری را که مرد گفته ب��ود کردند .کام ً ال آرام بودند و با دنیا در صلح و صفای کامل به س��ر می‌برد‌‌‌ند و البته هیچ دلش��ان نمی‌خواست جروبحث کنند. هر کاری را که بهشان گفته می‌شد انجام می‌د‌‌‌اد‌‌‌ند و از هر د‌‌‌ستوری اطاعت مي‌کرد‌‌‌ند ،البته تا زمانی که در آرامش نگهشان دارد. مرد گفت« :راه بیفتیم». حتا نمی‌توانستند فکر کنند ،نشستند همانجا و به بیابان خیره ماند‌‌‌ند .هر کاری گفته بود ،کردند تا راحت بگذارد‌‌‌شان. اما مرد آن‌ها را تا ماشین همراهی کرد ،گفت سوار ماشین شوند و استارت زد .پائولو با خودش گف��ت :می‌خواهد ما را كجا ببرد؟ اما نگران نبود .دنیا در صلح و آرامش بود و تنها چیزی که او مي‌خواس��ت ،این بود که كمي بخوابد. مطمئناً فرشته‌اش بهزودي ظاهر مي‌شد.
57
پائولو با احساس د‌‌‌لپیچه و نیاز به تهوع از خواب بیدار شد. «بهتر است باز هم بخوابی». یک نفر داشت با او حرف مي‌زد ،اما پائولو فقط احساس گیجی و آشفتگی در سرش موج مي‌زد .هنوز هم آن بهشت طالیی با همه‌ی چیزهای آرامش‌بخش و لطیف در ذهنش بود. س��عی کرد حرکت کند و احس��اس کرد انگار چند هزار سوزن در سرش دارد فرومی‌رود. با خودش گفت به گمانم بهتر است بخوابم .اما نتوانست؛ سوزن‌ها نمی‌گذاشتند. دل و رود‌‌‌ه‌اش هنوز داشت به هم می‌پیچید. گفت« :مي‌خواهم باال بیاورم». چشمش را باز کرد ،د‌‌‌ید که در جایی شبیه به یک مغازه نشسته است :چند یخچال ویترینی پر از نوش��ابه و چند رد‌‌‌یف قفس��هی غذا معلوم بود .د‌‌‌ید‌‌‌ن غذا باعث شد دوباره احساس د‌‌‌ل‌آشوبه کند. بعد متوجه شد مرد‌‌‌ی که تا به حال ندیده بود کنارش ایستاد‌‌‌ه. کمکش کرد تا بایستد .عالوه بر سوزن‌های فرضی که در سرش بود ،متوجه شد یک سوزن هم در بازویش فروکرد‌‌‌ه‌اند .فقط همین یکی واقعی بود. مرد ،سوزن را تکان داد تا س ِر جایش بهتر بماند و بعد کمک کرد تا پائولو به د‌‌‌ستشویی برود و او هم آنجا قدری آب باال آورد؛ فقط همین. 58
«چه شده ؟ این سوزن به خاطر چی است؟» کریس بود که داشت پرتغالی حرف مي‌زد .پائولو برگشت مغازه و د‌‌‌ید که او هم از جا بلند شده و ِس ُرمي به رگش وصل كرد‌‌ه‌اند. ح��ال پائول��و ح��اال نس��بتاً بهتر ب��ود و د‌‌‌یگ��ر احتیاج��ی به کم��ک مرد نداش��ت .کم��ک کرد کریس بایس��تد و ب��رود د‌‌‌ستش��ویی که او ه��م آنجا باال آورد. غریبه گفت« :می‌خواهم ماش��ینت را برد‌‌‌ارم و برگرد‌‌‌م تا ماش��ین خودم را بیاورم .سویيچ را سر جایش در ماشین می‌گذارم .حالتان که بهتر شد ،بروید از آنجا برش د‌‌‌ارید». پائولو کمکم یاد‌‌‌ش آمد چه اتفاقی داشت می‌افتاد ،اما د‌‌‌ل‌آشوبه برگشت و دوباره مجبور ش د باال بياورد. وقتی برگشت ،مرد رفته بود؛ اما پسری هفد‌‌‌ه هجد‌‌‌ه‌ساله هنوز آنجا بود. پسر گفت« :تا یک ساعت دیگر ِس ُرم تمام مي‌شو د و می‌توانید بروید». «ساعت چند است؟» پسر ساعت را گفت .پائولو تقال کرد بایستد ،قرار مالقات داشت و هیچ‌جور نباید از د‌‌‌ستش ميداد. به کریس گفت« :باید بروم توك را ببینم». پسرك گفت« :بنشين .تا ِس ُرمت تمام نشده ،نمي‌تواني بروي». زدن ای��ن ح��رف الزم نبود .پائولو دیگر نه قدرت کافی داش��ت ،نه دلش مي‌خواست حتا تا دم در برود. با خود گفت ،به قرارم نرس��يد‌‌م .اما در این لحظه هیچ مسئله‌ای نبود .هرچه کمتر به آن فکر مي‌کرد ،بهتر بود.
59
ت��وك گفت« :پان��زده د‌‌‌قیقه طول مي‌کش��د و بدون آنکه بفهم��ی چه اتفاقی افتاده ،می‌میری». به يد‌ك‌كش قد‌‌‌یمی توك برگش��ته بودند .عصر روز بعد از آن ماجرا بود و تمام منظره‌ی آنجا غ��رق در رنگ صورتی بود .هیچ‌چیز مثل روز قبل نبود، رنگ طالیی ،آرامش ،د‌‌‌ل‌آشوبه ،تهوع. تا بيـس��ت و چهار س��ـاعـت نتوانس��تـن د چیـ��زی بخورنـد ي��ا بخـوابند. هرچیـزی را که خـورد‌‌‌ند ،باال آورد‌‌‌نـد .امـا حاال تمـام آن احس��ـاس عجیـب از بین رفته بود. جوان گفت« :خیلی خوب اس��ت که افقتان وس��عت پید‌‌‌ا کرد‌‌‌ه .و اینکه به فرشته‌ها فکر می‌کرد‌‌‌ی ،یک فرشته هم ظاهر شد». پائولو پیش خودش فکر کرد بهتر است بگوید «روحت رشد کرد‌‌‌ه ».از آن گذشته ،مرد‌‌‌ی که سروکله‌اش پید‌‌‌ا شده بود ،فرشته نبود :یک کامیون داشت و انگلیسی حرف مي‌زد .پسرك خياالتي شده بود. توك گفت« :راه بیفتیم ».و از پائولو خواست ماشین را روشن کند. رفت صند‌‌‌لی جلو نشس��ت و هیچ تعارف نک��رد .و کریس ،که به پرتغالی غرولند می‌کرد ،رفت صند‌‌‌لی عقب. توك چند‌‌‌تایی د‌‌‌ستور داد :برو به آن جاده ،چند کیلومتر برو جلوتر ،سریع‌تر برو تا داخل ماشین خنک شود ،کولر ماشین را خاموش کن تا به موتور ماشين 60
فش��ار نيايد .چند بار از جاد‌‌‌ه‌ی خاکی به بیابان پرت شدند .اما توك میدانست دارد چه‌کار می‌کند .نمی‌خواست همان اشتبا ه آن‌ها را مرتکب شود. کریس برای بار صد‌‌م پرس��ید« :د‌‌‌یروز چه اتفاقی افتاد؟» میدانست توك منتظر است او این سؤال را بپرسد .با اينكه توك فرشته‌ی نگهبانش را د‌‌‌ید‌‌‌ه بود، اما مثل همه‌ی دیگر جوان‌های هم‌سن‌وسالش رفتار می‌کرد. باالخ��ره توضی��ح داد« :آفتاب‌زد‌‌گ��ي .ت��ا ح��اال فیلم��ی د‌‌‌رب��اره‌ی صحرا د‌‌‌ید‌‌‌ه‌اید؟» ن ور و البته که د‌‌‌ید‌‌‌ه بودند .آد‌‌‌م‌های تشنه که در صحرا خود را به‌زحمت ای آ ن ور می‌کشاند‌‌‌ند و دنبال یک قطره آب مي‌گشتند. حرف جوان امريكايي را قطع كرد« :ما اص ً ال احساس تشنگی ند‌‌‌اشتیم .هر دو قمقمه پر از آب بود». امریکایی پرید وس��ط حرفش و گفت« :منظورم این نیس��ت .لباس‌هایتان را مي‌گویم». لباس‌ها! عرب‌ها د‌‌شد‌‌اش��ه می‌پوشید‌‌‌ند و چند الیه لباس و عمامه هم روی همدیگر تن می‌کرد‌‌‌ند. البت��ه! چقـد‌‌‌ر احمـق بود‌‌‌یـم! پائـولو قبـ ً ال هـم ایـن موضوع را ش��نید‌‌‌ه بود و از سـه صحـرا هـم گذش��ـتـه بود ...و هیـچ‌وقت هم احساس نکرد‌‌‌ه بود باید لباس‌هایش را د‌‌‌ربیاورد .اما اینجا ،آن روز صبح ،بعد از نرس��ید‌‌‌ن به د‌‌‌ریاچه که بعید بود هیچ‌وقت به آن برسند ...به خودش گفت :آخ چطور این فکر احمقانه به سرم زد؟ «لباس��ت را که د‌‌‌رمی‌آوري ،آب بد‌‌‌نت فورا ً تبخیر می‌شود .حتا بعید است عرق کنید ،چون هوا خیلی خش��ک است .در عرض پانزد‌‌‌ه د‌‌‌قیقه ،آب بد‌‌نتان كام ً ال خش��ك ميشود .نه تشنه مي‌شوید ،نه اتفاق دیگری می‌افتد ـ نهایتاً یک مقدار احساس گیجی». «و همین‌طور خستگی؟» «خستگی به خاطر آمدن مرگ است». 61
کریس با خودش گفت :شک ند‌‌‌ارم به مغزم خطور نمی‌کرد مرگم نزد‌‌‌یک شده .اگر یک روز می‌خواست راه راحتی برای ترک دنیا انتخاب کند ،برمی‌گشت اینجا وسط صحرا لباس‌هایش را د‌‌‌رمی‌آورد. «اکثر آدمها در صحرا با قمقمه‌ای پر از آب مي‌میرند .د‌‌‌زئيد‌‌راتاسيون چنان سریع است که احساس می‌کنیم یک بطری ویسکی خورد‌‌‌ه‌ایم یا مقدار زيادي قرص آرام‌‌بخش مصرف كردهايم». توك از آن‌ها خواس��ت بع د از آن ،منظماً آب بخورند ،حتا اگر احس��اس تشنگی نداشتند ،چرا كه بد‌‌‌نشان احتیاج به آب داشت. توك گفت« :اما یک فرشته ظاهر شد». قبل از آنکه پائولو نظرش را بگوید ،توك دس��تور داد پای یک صخره‌ی بلند بایستد. «پیاد‌‌‌ه شویم و بقیه‌ی راه را پیاد‌‌‌ه برویم». از راهی باریک که به باالی صخره مي‌رسید راه افتادند .قبل از آنکه راه د‌‌‌وری بروند ،توك یاد‌‌‌ش آمد که چراغ‌قوه را در ماشین جا گذاشته .برگشت ،چراغ‌قوه را برداشت و قدری روی کاپوت ماشین نشست و به صحرا خیره ماند. پائولو که داشت جوانک را از آن فاصله نگاه می‌کرد ،با خودش گفت :حق با کریس است .تنهایی‌کارهای عجیبی با آدم می‌کند .توك رفتار عجیبی دارد. ام��ا ،چند ثانی��ه بعد ،ت��وك راه باریک را د‌‌‌وب��اره باال آمد و راهش��ان را ادامه دادند. چهل د‌‌‌قیقه‌ی بعد ،بدون مش��کل خاصی به باالی صخره رس��ید‌‌‌ند .قدری پوش��ش گیاهی تُنُک آنجا بود و توك از آن‌ها خواس��ت رو به شمال بنشینند. رفتار او که معموالً گش��اده بود ،تغییر کرد‌‌‌ه بود ...خیلی متمركزتر و د‌‌‌ورد‌‌‌ست به نظر مي‌آمد. کنارشان نشست و گفت« :هر د‌‌‌وی شما به دنبال فرشته‌تان آمد‌‌ه‌ا‌‌ید اینجا». 62
پائول��و گف��ت« :ب��راي همی��ن آم��دهام و میدان��م ت��و ب��ا یکی‌ش��ان صحبت کردهای». «فرش��ته‌ی من را فراموش کن .آد‌‌‌م‌های زیادی در اين صحرا فرشته‌شان را د‌‌‌ید‌‌‌ه‌اند یا با او حرف زدهاند .همين‌طور خيلي‌ها در شهر ،د‌‌‌ریا ،و کوهستان». ِ لحن صد‌‌‌ایش بی‌حوصله بود. ادامه داد« :به فرشته‌ی نگهبان خودت فکر کن .چرا که فرشته‌ی من اینجاست و می‌توانم ببینمش .اینجا ،مکان مقدس من است». هم پائولو و هم کریس یاد اولین شبشان در صحرا افتادند .بار دیگر فرشته‌شان را با جامه‌ها و بال‌هایشان در خیال آورد‌‌‌ند. «همیش��ه باید یک مکان مقدس د‌‌‌اشته باشید .مکان مقدس من یک وقتی، آپارتم��ان کوچکم ب��ود و یک موق��ع دیگر یک میدان وس��ط لس‌آنجلس. حاال هم اینجاست .آوازی مقدس ،د‌‌‌روازه‌ای را به بهشت باز مي‌کند و بهشت ظاهر می‌شود». هر دو مکان مقدس توك را از نظر گذراند‌‌‌ند :صخره‌ها ،زمین لخت ،گیاه‌های صحرایی .شاید مارها و کایوتی‌ها هم شب‌ها از اینجا مي‌گذشتند. توك به نظر مي‌رسید در خلسه باشد. «اینجا بود که اولین‌بار توانس��تم فرش��ته‌ام را ببینم ،هرچند مي‌د‌‌‌انم فرشته‌ام همه‌جا هست و چهره‌ی فرشته ،چهره‌ی بیابانی است که در آن زندگی مي‌کنم. یا چهره‌ی شهری که هجد‌‌‌ه سال در آن زندگی کردم. 'به این د‌‌‌لیل توانس��تم با فرشته‌ام حرف بزنم که ایمان داشتم فرشته وجود دارد ،براي اينكه شوق د‌‌‌يد‌‌ارش را داشتم ،و به این د‌‌‌لیل‌که د‌‌‌وستش داشتم». ن��ه کریس و ن��ه پائولو ج��رأت نکرد‌‌‌ن��د بپرس��ند او و فرش��ته‌اش از چه حرف زدهاند. توك ادامه داد« :هرکس��ی می‌تواند با چه��ار نوع وجود در د‌‌‌نیای ناد‌‌‌ید‌‌‌نی ارتباط برقرار کند :عناصر اربعه ،ارواح بی‌بد‌‌‌ن ،قد‌‌‌یس‌ها ،فرشته‌ها. 63
«عناصر اربعه ،ارتعاشات اشياي طبیعتند ،یعنی آتش و خاک و آب و هوا ،و با استفاده از آيين‌ها با آن‌ها ارتباط برقرار مي‌کنیم .نیروهای نابند؛ مثل زمین‌لرزه، ت درك صاعقه ،آتشفشان .از آنجا که احتیاج د‌‌‌اریم آن‌ها را به‌صورت موجود‌‌ا کنیم ،به ش��کل کوتوله‌ها ،جن‌ها و پری‌ها و س��مند‌‌‌رها ظاهر مي‌شوند .اما تنها کاری که مي‌ش��ود کرد ،استفاده از این نیروهای عناصر اربعه است؛ هیچ‌وقت چیزی از آن‌ها یاد نمي‌گیریم». پائولو پیش خودش گفت چرا دارد این‌ها را مي‌گوید؟ مگر یاد‌‌‌ش رفته من هم استاد جادو هستم؟ توك توضیحش را ادامه داد« :ارواح بی‌بد‌‌‌ن آن‌هایی‌ان د که بین زند‌‌‌گی‌های مختلف سرگرد‌‌‌انند و با استفاده از مد‌‌‌یوم با آن‌ها ارتباط برقرار می‌کنیم .بعضی‌ها استادان بزرگند؛ اما هرچیزی را که یاد‌‌‌مان مي‌د‌‌‌هند ،مي‌توانیم روي همین زمین یاد بگیریم ،چرا‌كه خودشان هم آموخته‌هايشان را همين‌جا يا د گرفته‌اند .پس بهتر است بگذاریم به سمت مرحله‌ی بعد‌‌‌ی‌شان حركت كنند ،بار ديگر به افق نگاه کنیم و از همین‌جا د‌‌‌رس‌هایی را بگیریم که آن‌ها یاد مي‌گیرند». يد‌‌اند .احتماالً دارد با کری��س با خود گفت :پائولو حتماً همه‌ی این‌ها را م من حرف می‌زند. بله ،توك داش��ت براي آن زن حرف مي‌زد ،و ب ه خاطر آنكه كريس آنجا بود .چیزی نداشت تا به پائولو یاد بدهد؛ آن هم پائولو که بیست سال بزرگ‌تر بود و بسیار با تجربه‌تر و حتماً به شیوه‌ی خودش یاد می‌گیرد چطور با فرشته‌اش حرف بزند .پائولو از شاگرد‌‌‌ان جی بود و توك چه‌ها که از جی نشنید‌‌‌ه بود! در دی��دار اولش ،توك به روش‌های مختلف س��عی کرد این برزیلی را به حرف د‌‌‌ربیاورد ،اما زن باعث شده بود غیرممکن شود .توك نتوانسته بود چیزی راجع به شگرد‌‌‌ها و مراحل و مراسم خاص جی بفهمد. اولین د‌‌‌ید‌‌‌ار ،عجیب ناامید‌‌‌کنند‌‌‌ه بود .گمان کرد شاید این برزیلی ،اسم جی را بدون اطالع استاد به کار می‌برد .یا ،چه‌کسی خبر دارد؟ شاید جی برای اولین بار در انتخاب ش��اگرد اشتباه کرد‌‌‌ه بود .و اگر این‌طور بود ،تمام اعضاي سنّت 64
خیلی زود موضوع را می‌فهمید‌‌‌ند .اما همان ش��ب مالقاتشان ،خواب فرشته‌ی نگهبانش را د‌‌‌ید‌‌‌ه بود. مشرف مشرف کند! اما فقط ّ و فرشته‌اش از او خواسته بود زن را به مسیر جادو ّ کند .شوهرش الباقی کار را انجام خواهد داد. در رؤیایش ،بحث کرد‌‌‌ه بود که ذهن دوم را یاد زن داده و گفته بوده به افق نگاه کند .فرش��ته گفت توك باید به مرد توجه کند ،اما مراقب زن باش��د .بعد فرشته ناپد‌‌‌ید شده بود. توك را طوری آموزش داده بودند که منضبط باشد .پس حاال هم داشت همان کاری را می‌کرد که فرش��ته دس��تور داده بود ...و امید‌‌‌وار بود در آسمان اين كارش را ببينند. توك ادامه داد« :بعد از ارواح بی‌بد‌‌‌ن ،قد‌‌‌یس‌ها هستند .این‌ها استادان واقعی‌اند. زمانی بین ما زندگی مي‌کرد‌‌‌ه‌اند و حاال همنشين نورند .تعالیم اصلی قد‌‌‌یس‌ها، زند‌‌‌گی‌شان روی زمین است .هرچه باي د بد‌‌انيم ،همين‌جاست و تنها کاری که باید بکنیم ،تقلید از تعالیم آن‌هاست». كريس پرسيد« :چطور باي د قد‌‌يس‌ها را احضار كنيم؟» پائولو نگذاشت توك جواب بدهد ،گفت« :با نيايش». حسود نبود؛ با این‌همه برایش واضح بود که این امریکایی می‌خواهد کریس را تحت‌تأثیر قرار بدهد. «دارد به س��نت احت��رام مي‌گ��ذارد .مي‌خواهد از طریق همس��رم به من اطالع��ات بدهد .اما چ��را این‌قد‌‌‌ر صحبت‌ه��ای ابتد‌‌‌ایی می‌کن��د که خودم خبر دارم؟» پائول��و اد‌‌‌ام��ه داد« :از طری��ق د‌‌‌ع��ای م��د‌‌اوم ،قدیسه��ا را احض��ار می‌کنی��م .و وقتی آن‌ه��ا نزد‌‌‌یک باش��ند ،همه‌چیز عوض مي‌ش��ود .معجزه رخ می‌د‌‌‌هد». 65
ت��وك متوجه لحن خصمانه و تقریباً پرخاش��گرانه‌ی این برزیلی ش��د .اما قصد نداش��ت چیزی د‌‌‌رباره‌ی رؤيايش و آن فرشته بگوید .به هيچ‌كس چيزي بد‌‌هكار نبود. توك دوباره سررشته را در دست گرفت« :سرآخر نوبت فرشته‌هاست». شاید پائولو چیزی از این قسمت نمی‌د‌‌‌انست ،هرچند به نظر می‌رسید چیزهای زیاد دیگری بلد باشد .توك مکثي طوالني کرد .ساكت نشست و زير لب دعا خوان د و فرش��ته‌اش را به یاد آورد .امیدوارم بود فرشته‌اش تک‌تک کلمات او را بشنود .و تقاضا کرد‌‌‌‌که فرشته‌اش به او کمک کند تا حرفش را واضح بزند؛ چون ــ خد‌‌‌ایا! ــ توضیح د‌‌‌اد‌‌‌نش خیلی سخت بود. «فرشته‌ها ،عشق متحرکند .هیچ‌وقت آرام و قرار ند‌‌‌ارند و می‌جنگند تا رشد کنند و فراتر از خیر و ش��رند .عش��قي كه همه‌چيز را مي‌بلعد ،همه‌چيز را نابو د مي‌كند ،همه‌چيز را مي‌بخشد .فرشته‌ها از این عشق ساخته شدهاند و در ضمن، پیام‌آوران آن هم هستند. ِ ِ عش��ق 'عش��ق فرش��ته‌ی مرگ که یک روز روح ما را با خو د می‌برد ،و فرشته‌ی نگهبان که روح ما را برمی‌گرد‌‌‌اند .عشق در حرکت». کریس گفت« :عشق در جنگ». «در صل��ح و آش��تی ،عش��ق نیس��ت .هرک��س ب��ه د‌‌‌نب��ال صلح اس��ت، شکست خورده». يد‌‌اند؟تنها وسط صحرا کریس با خودش گفت ،اين پسرك از عشق چه م زندگی مي‌کند و هیچ‌وقت عاشق نشده .در این بین ،هرچه به ذهنش فشار آورد، نتوانست یاد لحظه‌ای بیفتد که عشق برای او آرامش آورده باشد .همیشه همراه با عشق د‌‌‌لسرد‌‌‌ی بود یا لذت شد‌‌‌ید یا غم عمیق. توك رو کرد به آن‌ها« :بیایید چند د‌‌‌قیقه ساکت باشیم تا فرشته‌هایمان بتوانند هياهوي پشت سکوتمان را بشنوند». کریس هنوز به عشق فکر می‌کرد .بله ،ظاهرا ً این جوانک حق داشت ،گو اینکه حاضر بود قسم بخورد تمام آگاهی‌های او نظری است و نه عملی. 66
«عش��ق فقط وقتی آرام مي‌گير د که نزد‌‌‌یک مرگ باشيم .چقد‌‌‌ر عجیب!» چقد‌‌‌ر این چیزهایی که داش��ت تجربه می‌کرد ،عجیب بود؛ خصوصاً احساس رشد روحش. هیچ‌وقت از پائولو نخواسته بود چیزی یاد‌‌‌ش بده د ــ به خدا اعتقاد داشت و ی شوهرش احترام می‌گذاشت ،اما همین برایش کافی بود .به جستجوی روحان ــ شاید به د‌‌‌لیل اینکه خیلی به او نزد‌‌‌یک بود یا به د‌‌‌لیل اینکه ميدانست او هم مثل بقیه‌ی آدمها عیب‌هايي دارد ــ نتوانسته بود جذب آن شود. اما توك را نمی‌ش��ناخت .او گفته بود« :سعی کن به افق نگاه کنی .به ذهن د‌‌‌ومت توجه کن ».و او هم این کار را کرد‌‌‌ه بود .حاال ،روحش رشد کرد‌‌‌ه بود و داش��ت می‌فهمید چقد‌‌‌ر این کار خوب است و تا قبل از این چقد‌‌‌ر وقتش را تلف کرد‌‌‌ه. کریس ،س��کوت را شکس��ت و پرس��ید« :چرا الزم اس��ت با فرش��تهمان صحبت کنیم؟» توك پاسخ داد« :تا از طریق آن‌ها بفهمیم». توك از این س��ؤال ناراحت نش��د .اما اگر س��ؤال را از پائولو مي‌پرس��ید، عصبانی می‌شد. ب��ا هم د‌‌‌عای «اي پدر م��ا» و «آوه ماريا» را خواندند .بع��د امریکایی گفت که می‌توانند برگرد‌‌‌ند پایین. پائولو ناامید پرسید« :همین؟» توك پاسخ داد« :می‌خواستم شما را بیاورم اینجا تا فرشته‌ام ببیند همان‌کاری را کردم که خواسته بود .چیزی ند‌‌‌ارم به تو یاد بدهم .اگر مي‌خواهی بیشتر یاد بگیری ،از والکیری‌ها بپرس».
67
مس��یر برگش��ت را در س��کوتی عجیب گذراند‌‌‌ند که فقط با راه نش��ان دادن توك می‌شکست. هیچ‌کس حوصله‌ی حرف زدن نداشت ــ پائولو به این د‌‌‌لیل که فهمید توك ب��ه او کلک زده؛ کریس به این د‌‌‌لیل که مبادا پائولو از صحبت‌های او ناراحت ش��ود و احس��اس کند دارد همه‌چیز را خراب می‌کند؛ ت��وك به این د‌‌‌لیل که میدانست برزیلی‌ها ناامید شدهاند و به همین خاطر پائولو از جی و تکنیک‌های او حرفی نمي‌زند. وقتی به يد‌ك‌كش رسید‌‌‌ند ،پائولو گفت« :یک چیز را اشتباه می‌کنی .ما د‌‌‌یروز فرشته وسط بیابان ند‌‌‌ید‌‌‌یم .یارو فقط رانند‌‌‌ه‌ی کامیون بود». برای کمتر از یک ثانیه ،کریس خیال کرد جوابی در کار نیست؛ خصومت بین دو مرد داشت قوی‌تر و قوی‌تر می‌شد .امریکایی برگشت و به طرف خانه‌اش به راه افتاد ،اما ناگهان ایستاد. گفت« :مي‌خواهم د‌‌‌اس��تانی را بگویم که پد‌‌‌رم تعریف می‌کرد .یک استاد و ش��اگرد‌‌‌ش با هم در صحرا راه مي‌رفتند .استاد داشت تعلیم ميداد که همیشه باید به خدا توکل کرد ،چرا که از همه‌چیز باخبر است. 'شب رسید و تصمیم گرفتند اتراق کنند .استاد ،چاد‌‌‌ر را برپا کرد و به شاگرد گفت که اسب را به سنگ افسار کن د .اما شاگرد که کنار سنگ رسید،با خودش 68
گفت اس��تاد دارد من را امتحان می‌کند .گفت خدا از همه‌چیز خبر دارد و بعد د‌‌‌ستور داد اسب را ببندم .می‌خواهد بد‌‌‌اند به خدا توكل دارم یا نه. به جای بستن افسار حیوان‌ها ،د‌‌‌عایی طوالنی خواند و سرنوشت اسب‌ها را به خدا واگذار کرد. روز بعد ،بیدار که شدند ،اسب‌ها رفته بودند .شاگرد که ناامید شده بو د ،پیش استاد ش��کایت کرد كه دیگر به خدا توكل نمي‌كند ،چرا که مراقب همه‌چیز نبود‌‌‌ه است و یاد‌‌‌ش رفته حواسش به اسب‌ها باشد. اس��تاد جواب داد :اش��تباه می‌کنی .خدا مي‌خواس��ت از اس��ب‌ها مراقبت ن کار ،باید از دس��تهای تو اس��تفاده می‌کرد تا اس��ب‌ها را به کند .اما برای ای سنگ ببند‌‌‌د». ِ گازی کوچکي را كه كنار يد‌ك‌كش آويزان بود ،روشن کرد. جوانک ،چراغ نور چراغ ،قدری از د‌‌‌رخشش ستاره‌ها کم کرد. «وقتی به فرش��تهمان فک��ر می‌کنیم ،خودش را نش��ان می‌د‌‌‌هد .حضورش ک و نزدیکتر می‌ش��ود و ملموس‌تر .اما ،اولش ،فرش��ته‌ها فقط به همان نزد‌‌‌ی صورتی خود را نش��ان مي‌د‌‌‌هند که در طول زند‌‌‌گی‌مان ای��ن کار را کرد‌‌‌ه‌اند. یعنی از طریق دیگران. 'فرش��ته‌ی شما از آن مرد اس��تفاده کرد .احتماالً مجبور شده زود از خانه بیرون بزند ،بنا به د‌‌‌لیلی مسیرش را عوض کند؛ همه‌چیز جوری عوض شده که او درست در لحظه‌ای که احتیاجش د‌‌‌ارید ،آنجا باشد .این معجزه است .کاری نکنید که تبد‌‌‌یل شود به اتفاق عادی». پائولو در سكوت گوش ميداد. توك ادامه داد« :وقتی از کوه باال می‌رفتیم ،چراغ‌قوه را جا گذاشتم .احتماالً متوجه ش��د‌‌‌ید که مد‌‌تي كنار ماش��ين ماند‌‌م .هروقت موقع بیرون آمدن از خانه چیزی را جا می‌گذارم ،احساس می‌کنم فرشته‌ی نگهبان من در حال عمل است و می‌خواهد چند ثانیه را از دست بدهم .و این وقفه‌ی چند‌‌‌ثانیه‌ای ممکن است 69
خيلي چيزها را عوض كند .ش��اید باعث شود تصاد‌‌‌ف نکنم یا برحسب اتفاق کسی را ببینم که الزم است ببینم. "'براي همين ،بعد از اینکه چیزی را كه‌جا‌گذاش��ته‌ام برمی‌د‌‌‌ارم ،همیش��ه سر جای خودم می‌نشینم و تا بیست مي‌شمرم .این‌طوری ،فرشته‌ی من فرصت دارد تا عمل کند .فرشته از ابزارهای بسیاری استفاده می‌کند». توك به پائولو گفت همانجا که هست صبر کند .بعد وارد كابين شد و با یک نقشه برگشت. «آخرین باری که والکیری‌ها را د‌‌‌ید‌‌‌م ،اینجا بود». به نقطه‌ای روی نقشه اش��اره کرد .کریس فهمید عد‌‌‌اوت بین دو نفر انگار کمتر شده. توك گفت« :مراقب کریس باش .خیلی خوب است که با تو مي‌آید». پائولو گفت« :گمان می‌کنم .ب ه خاطر همه‌چیز ممنون». و خد‌‌‌احافظی کردند. موقع رانند‌‌‌گی ،پائولو فرمان را فشار داد و گفت« :چقد‌‌‌ر احمقانه رفتار کردم». «منظورت چی است؟ احمق؟ خیال کردم حسود‌‌‌ی‌ات شده!» اما پائولو داشت سرخوشانه می‌خند‌‌‌ید. «چهار مرحله! و او فقط سه‌تاش را گفت! از طریق مرحله‌ی چهارم است كه می‌شود با فرشته‌ها حرف زد!» به طرف كريس برگشت .چشم‌هایش داشت از شعف مي‌د‌‌‌رخشید. «مرحله‌ی چهارم :مجراسازي!»
70
تقریباً ده روز می‌شد که در بیابان بودند .جایی توقف کردند که زمین به شکل یک رشته زخم د‌‌‌هان باز کرد‌‌‌ه بود ،انگار ده د‌‌‌وازد‌‌‌ه رود‌‌‌خانه‌ی ماقبل تاریخي از آنجا گذشته بودند و بسترهایی عمیق و طوالنی از خود به جا گذاشته بودند که کا ِر خورشید ،بزرگ‌ترشان هم کرد‌‌‌ه بود. در آن قس��مت‌ها ،حتا عقرب‌ه��ا د‌‌‌وام نمي‌آورد‌‌‌ند ،چه برس��د به مارها و کایوتی‌ها و گياهان كوتاه هميشه حاضر .بیابان مملو از مکان‌هایی چنین بود که به آن‌ها برهوت مي‌گفتند. وارد یکی از همین زخم‌های عمیق شدند .د‌‌‌یواره‌های خاکی ،بلند بود و تنها مسیری پیچاپیچ معلوم بود که نه ابتد‌‌‌ا داشت ،نه انتها. د‌‌‌یگ��ر ماجراجوهای��ی بی‌د‌‌‌غد‌‌‌غه نبود‌‌‌ند که خیال کنن��د هیچ‌چیز به آن‌ها آس��یب نمی‌زند .بیابان ،قوانین خودش را داشت و آن‌ها را که به قوانین احترام ی ُکشت .یاد گرفته بودند قوانین چه بود؛ صد‌‌‌ای مار زنگی ،ساعاتی نمي‌گذاشتند ،م که بیرون زدن امن بود ،اقد‌‌‌امات احتیاطی .قبل از آنکه وارد زمین‌های برهوت بشوند ،یاد‌‌‌د‌‌‌اشتی در ماشین گذاشته بودند و نوشته بودند کد‌‌‌ام سمت می‌روند. حتا با آنکه نیم ساعت بیشتر نمی‌خواستند آنجا باشند و این‌کار غیرضروری به نظر مي‌رس��ید ،اما اگر اتفاقي مي‌افتاد ،امکان داشت ماشیني آنجا توقف کند و کسی یاد‌‌‌د‌‌‌اشت را ببیند و بفهمد آن‌ها کد‌‌‌ام سمت رفته‌اند .باید ابزارهای مناسب را برای فرشته‌ی محافظشان فراهم مي‌کرد‌‌‌ند. 71
دنبال والکیری‌ها می‌گش��تند .البته نه در آنجا که انته��ای دنیا بود .چرا كه هیچ‌چیزی نمی‌توانست مد‌‌‌ت طوالنی در آن برهوت د‌‌‌وام بیاورد .آنجا...خب، فقط تمرین بود .برای کریس. اما ميدانستند والکیری‌ها همان حوالي‌اند ،آثارشان را د‌‌‌ید‌‌‌ه بودند .آن‌ها در بیاب��ان زندگی مي‌کرد‌‌‌ند و هیچ‌وقت مد‌‌‌ت زیادی جای ثابتی باقی نمی‌ماند‌‌‌ند. اما از خود عالمت‌هایی ب ه جا می‌گذاشتند. پائولو و کریس ،چند‌‌‌تایی سرنخ پید‌‌‌ا کرد‌‌‌ه بودند .ابتد‌‌‌ا ،در شهرهای کوچک، یکی‌یکی توقف مي‌کرد‌‌‌ند و س��راغ والکیری‌ها را می‌گرفتند و البته هیچ‌کس ی که توك کرد‌‌‌ه بود ،هیچ فاید‌‌‌ه این اسم به گوشش نخورد‌‌‌ه بود .راهنمایی‌های نداشت .احتماالً خیلی وقت پیش ،از نقطه‌ای که نقشه به آن‌ها نشان می‌د‌‌‌اد ،گذشته بودند .اما یک روز در یک ميكد‌‌ه ،پسری را دیدند که چیزهایی د‌‌‌رباره‌ی آن‌ها شنيد‌ه بود .بعد برای آن‌ها تعریف کرد که والکیری‌ها چطور لباس مي‌پوشند و چه عالمت‌هایی از خودشان به جای می‌گذارند. از آن به بع د سراغ زن‌هايي را مي‌گرفتن د كه به آن شكل لباس پوشيد‌‌ه باشند. مردم با ناخرس��ند‌‌‌ی جواب می‌د‌‌‌اد‌‌‌ن��د و می‌گفتند اين زن‌ها یک ماه قبل از آن طرف‌ها رد شدهاند ،بعد یک هفته قبل ،بعد سه روز قبل. سرانجام ،به جایی رسید‌‌‌ند که به نظر مي‌رسید فقط یک روز تا جایی فاصله دارد که والکیری‌ها باید باشند. خورشید مد‌‌‌تی بود که نزد‌‌‌یک افق رسید‌‌‌ه بود ،وگرنه آن‌ها خطر نمی‌کرد‌‌‌ند تا به صحرا بروند .د‌‌‌یواره‌های خاکی سایه اند‌‌‌اخته بود .مکا ِن بی‌نظیر و کاملی بود. کریس طاقت نداشت یک‌بار دیگر تمام آن چیزها را تکرار کند .اما مجبور بود؛ هنوز به نتیجه‌ی مقبولی نرسید‌‌‌ه بود. «همانجا بنشین .پشت به خورشید». کاری را ک��ه پائولو گفت کرد .بعد ،ناخودآگاه ،خ��ود را آرام رها کرد. چهارزانو ،با چش��مهای بسته ،نشست؛ اما تمام صحرا را در پيرامونش احساس 72
می‌کرد .روح او در این چند روز ،در بیابان رش د کرد‌‌‌ه بود و میدانست د‌‌‌نیایش وسعت پید‌‌‌ا کرد‌‌‌ه است .خیلی گسترد‌‌‌ه‌تر از د‌‌‌نیای دو هفت ه قبلش بود. پائولو گفت« :روی ذهن د‌‌‌ومت تمرکز کن». کری��س ،افت و خیزی سرکوب‌ش��ده را در کال ِم پائولو حس کرد .پائولو نمی‌توانست همان‌طور با او تا کند که با بقیه‌ی رهروها مي‌كرد .هرچه باشد ،او خطاها و ضعف‌هایش را میدانست .اما پائولو کوشش زیادی به خرج می‌د‌‌‌اد تا مثل استاد‌‌‌ها رفتار کند و کریس به این د‌‌‌لیل او را می‌ستود. ب��ر ذهن دومش تمرکز کرد .اجازه داد تما ِم افکارش در آنجا به ذهن بیاید و همانطورکه توقع داشت ،آن افکار برای کسی‌که وسط بیابان مانده ،احمقانه و پوچ بود .در س��ه روز‌گذش��ته ،هروقت این تمرین را انجام داد ،د‌‌‌ریافت که ذهن ناخود‌‌‌آگاهش بهشدت د‌‌‌رگیر این است که چه‌کسانی را به جشن تولد‌‌‌ش د‌‌‌عوت کند؛ سه ماه ديگر! اما پائولو از او خواس��ته بود که کاری به آن نداش��ته باش��د و اجازه بدهد د‌‌‌غد‌‌‌غه‌هایش آزاد‌‌‌انه رو بیاید. گفت« :از نو شروع مي‌کنیم». «دارم به مهمانی‌ام فکر می‌کنم». «با افکارت نجنگ .خیلی از تو قوی‌ترند ».بعد برای بار هزارم گفت« :اگر شرشان خالص بشوی ،بپذیرشان .به چیزی که می‌خواهند ،آنقدر مي‌خواهی از ّ فکر کن تا خسته بشوند». اینجا که رس��ید ،جش��ن تولد زود‌‌‌تر از قبل از بین رفت .اما هنوز داش��ت ت ِمهمان‌هایش را مي‌د‌‌‌ید .باورنکرد‌‌‌نی بود که همچو موضوعی ،این‌همه فهرس روز افکارش را مش��غول کند و ساعت‌هایی را از او اِشغال کند که مي‌توانست به چیزهایی جالب‌تر بپردازد. «آنقدر فکر کن که خس��ته بشوی .بعد که خسته شد‌‌‌ی ،مجراي ذهنت را باز کن». 73
پائولو از همس��رش دور شد و به د‌‌‌یواره تکیه داد .توكِ ،خبره بود و خیلی جدی حواسش بود که نمی‌تواند چیزی به شاگرد استاد‌‌‌ی دیگر یاد بدهد .اما از طریق کریس ،تمام سرنخ‌های مورد نیاز را به پائولو داده بود. چهارمین راه ارتباط با د‌‌‌نیای ناد‌‌‌ید‌‌‌نی ،مجراسازي بود. مجراسازي! چند بار د‌‌‌ید‌‌‌ه بود که آد‌‌‌م‌هايي كه توی ترافیک گی ر کرد‌‌‌ه‌اند، با خودشان حرف میزنند و اص ً ال خبر ند‌‌‌ارند که یکی از بغرنج‌ترین فرايند‌‌هاي جاد‌‌‌ویی را انجام می‌د‌‌‌هند! با واسطه‌گري مد‌‌يوم‌ها متفاوت است كه نيازمن د قد‌‌ري از دست دادن هشياري در هنگام تماس با ارواح است .مجراسازي طبيعي‌ترين فرايند‌‌ي است كه انسان براي غوطه‌ور شدن در ناشناخته‌ها به كار مي‌برد .همان برقراري ارتباط با روح جهان است ،با استادان روشني ده‌اي كه در نقاط د‌‌ور‌كيهان ي مي‌كنند .نه به مناسك خاصي احتياج دارد ،نه به عضويت در گروهي ،و زندگ يد‌‌ان د كه پلي به سوي جهان نامرئي، نه به هيچ چيز ديگر .هر انساني ناخودآگاه م در د‌‌‌سترس او قرار دارد ،و مي‌توان د بدون هراس روي آن رفت و آم د كند. و تمام انسان‌ها سعي‌شان را مي‌كنند ،هرچن د خودشان متوجه نيستند .هم ه از گفتن چيزهايي كه تا به حال فكرش را نكرد‌‌ه‌اند ،به حيرت مي‌افتن د و جمالتي يدانم چرا دارم اين حرف را مي‌زنم » بر زبان مي‌آورن د و كارهايي از قبي��ل «نم مي‌كنن د كه چندان با منش آن‌ها سازگار نيست. و همه دوست دارن د خيره به معجزات طبيعت بمانند،به يك توفان ،يا غروب خورشيد ،و آماد‌‌ه‌ان د تا وار د ارتباط با خر د كيهاني شوند ،به چيزهاي واقعاً مهم فكر كنند .فقط... فقط ...در اين لحظات ،د‌‌يواري نامرئي ظاهر ميشود. ذهن دوم. ذهن دوم آنجاس��ت و راه را ب��ا چيزهاي تكراري‌اش مي‌بند‌‌د ،با مس��ايل بي‌اهميتش ،با موسيقي‌اش،با مشكالت مالي‌اش ،با مشقات حل‌نشد‌‌ني‌اش. پائولو برخاست و به کریس نزد‌‌‌یک شد. 74
«صبور باش و به تمام چیزهایی که ذهن د‌‌‌ومت مي‌گوید گوش بده .جواب ند‌‌‌ه .جد‌‌‌ال نکن .خسته می‌شود». یک‌بار دیگر ،کریس به فهرست مهمان‌ها برگشت ،با آنکه دیگر عالقه‌اش را به آن از دست داده بود .وقتي كارش تمام شد،به نقطه‌ي انتهايي رسيد. و چشمانش را باز کرد. ح��اال در زخم��ی عمی��ق در زمی��ن ب��ود .ه��وای س��اکن را در اطرافش احساس مي‌كرد. «مجرا را باز کن .حرف بزن!» حرف بزن! کریس همیش��ه از حرف زدن می‌ترسید ،از اینکه مسخره یا احمق به چشم بیاید؛ می‌ترس��ید بفهمد بقی��ه د‌‌‌رباره‌ی حرفش چطور فک��ر مي‌کنند ،چرا که آن‌ها همیش��ه قابل‌تر و باهوش‌تر به نظر می‌آمد‌‌‌ند .انگار همیشه برای هرچیزی جواب داشتند. اما فع ً ال اینجا بود و مجبور بود ش��جاع باش��د تا حت��ا چیزهایی بی‌معنی يا حرف‌هاي پوچ بگوید .پائولو توضیح داده بود که این‌کار ،یک‌جور مجراسازي است :صحبت .ذهن د‌‌‌ومت را اشغال کن و بگذار کیهان کاری را که می‌خواهد با آن بکند. کمکم سرش را عقب و جلو تکان داد و فقط دلش می‌خواست همین کار را بکند .و بی‌مقد‌‌‌مه تصمیم گرفت با د‌‌‌هانش صد‌‌‌اهایی غریب بسازد .و این‌کار را کرد .مضحک نبود .آزاد بود هرطور د‌‌لش‌مي‌خواست رفتار كند. هیچ نمی‌د‌‌‌انست این چیزها از کجا مي‌آید ــ اما از د‌‌‌رون می‌آمد ،از انتهای روحش ،و خود را نش��ان می‌د‌‌‌اد .هرازگاهی ،ذهن دوم او و مش��غولیت‌هایش بازمی‌گش��ت و کریس مي‌کوشید مرتبش��ان کند ،اما اين كار الزم بود .بدو ن منطق ،بدون سانسور ،با شوق و شعف جنگجويي كه دار د وار د جهاني ناشناخته ميشود .کریس نیاز داشت تا به زبا ِن ِ ناب قلب صحبت کند. 75
پائولو در س��کوت گوش مي‌د‌‌ا د و کری��س حضورش را حس می‌کرد .او کام ً ال آگاه ،اما آزا د بود .دیگر نمی‌توانست خود را با این موضوع که پائولو چه مش��وش کند .باي د به حرف زدن ادامه ميداد ،حالت‌هایی را به فکری مي‌کند، ّ بد‌‌‌نش ميگرفت که ناخودآگاه برایش پیش می‌آمد ،و باي د آهنگ‌هایی عجیب مي‌خواند .بله! هرچیزی باید معنايي د‌‌‌اشته باشد ،چرا که او هیچ‌وقت این صد‌‌‌اها، آهنگ‌ها و كلمات و حركات را نشنید‌‌‌ه و ند‌‌يد‌‌ه بود. کار س��ختی بود و کریس مدام مي‌ترس��ي د مبادا دار د چیزهایی را از خیال خودش د‌‌‌رمی‌آورد و می‌خواهد بيشتر به نظر برسد که با د‌‌‌نیای ناد‌‌‌ید‌‌‌نی در تماس است .اما بر ترسش از حماقت فائق آمد و ادامه داد. امروز اتفاق دیگری داشت مي‌افتاد .دیگر مثل روزهای اول به صرف اطاعت و حرف‌شنوی كاري انجام نميداد .خودش خوشش آمده بو د و کمک م احساس امنیت می‌کرد .موجی از امنیت در او پیش می‌آمد و می‌رفت و کریس ناامید‌‌‌انه می‌کوش��ید با آن همراه ش��ود .براي آنکه موج را نزد‌‌‌یک خود نگه دارد ،باید صحبت می‌کرد و هرچیزی به ذهنش مي‌آمد ،می‌گفت. «زمین را مي‌بینم ».صد‌‌‌ایش مرد‌‌‌ّد بود و آرام ،هرچن د ذهن دومش گاه‌به‌گاه خود‌‌‌ی نش��ان می‌د‌‌‌اد و به او می‌گفت مبادا به نظر پائولو همه‌ی این‌ها مس��خره باشد« .ما جای امنی هستیم ،امشب همین‌جا مي‌توانیم بمانیم ،همین‌جا بخوابیم و به س��تاره‌ها نگاه کنیم و از فرش��ته‌ها حرف بزنیم .نه عقربی هست ،نه ماری، نه کایوتی». (مب��ادا پائولو فكر كن د دارم اين حرف‌ه��ا را از خودم درميآورم؟ اما دل م مي‌خواه د اين را بگويم). «زمين ،جاهای خاصی را فقط برای خودش کنار گذاش��ته؛ به ما مي‌گوید همين االن از اينجا برویم .زمين مي‌توان د در این مکان‌ها ،بدون راه رفتن چند‌‌‌ین میلیون‌گونه‌ی موجود‌‌ات زنده بر رويش ،تنها باشد .او هم برای خودش تنهایی مي‌خواهد ،چرا که باید خودش را بفهمد». 76
(چ��را دارم این‌ه��ا را می‌گویم؟ احتماالً خی��ال مي‌کن��د ادا درميآورم. من هوشیارم!) پائولو ،اطراف را نگاه کرد .بستر خشک رودخانه آرام و لطیف به نظر مي‌رسید. اما ترسی از تنهایی مطلق را هم القا مي‌کرد ،ترس از ِ غیبت کامل حیات. کریس ادامه داد« :د‌‌‌عايي دارم ».ذهن دومش دیگر قاد‌‌‌ر نبود کاری کند که کریس احساس‌کند مضحک و مسخره شده است. اما ناگهان ترسید ،ترس از اينكه دعا را ند‌‌اند ،نتوان د ادامه بدهد. و وقتي ترسيد ،ذهن دومش بازگشت ــ و البته تمسخر و خجالت و د‌‌‌غد‌‌‌غه‌ی نظ ِر پائولو هم با آن .هرچه باشد ،او جادوگر بود .حتماً خوب ميدانست كه او حتماً همه‌چيز را اشتباه فهميد‌‌ه. نفس عمیق کشید .بر لحظه‌ی حال تمرکز کرد و بر زمینی که چیزی بر آن نمی‌رویید و به خورشید که ديگر داشت خودش را پنهان مي‌كرد .اند‌‌‌ک‌اند‌‌‌ک، موج امنیت مثل معجزه ،برگشت. کریس تکرار کرد« :د‌‌‌عايي دارم. و آشکارا پژواک خواهد کرد در آسمان آن‌گاه که بيايم هياهوكنان». مد‌‌‌تی کوتاه ،همانجا ساکت نشست .حس مي‌كر د تمام وجودش را بخشيد‌‌ه و مجراسازي به پايان رسيد‌‌ه است .بعد به طرف پائولو برگشت. «امروز خیلی پیش رفتم .تا به حال هیچ‌وقت این‌طور نشده بود». پائولو ،صورت کریس را نوازش کرد و بوسید‌‌‌ش .نفهمید پائولو این کار را از روی غرور انجام داده یا د‌‌‌لسوزی. 77
پائولو گفت« :بیا برویم ،به خواست زمین احترام بگذاریم». کریس پیش خود گفت« :شاید این را گفت تا به من انگیزه بدهد و کاری کند که بیشتر س��عی کنم برای مجراسازي ».اما مطمئن بود اتفاقی افتاده است. همه‌ی این‌ها را از خودش د‌‌‌رنیاورد‌‌‌ه بود. با آنکه از جوابش می‌ترسید پرسید« :دعا پس چی؟» «یک ِورد بومی و کهن بود؛ در اصل در ميان ش ََمن‌های اوجیبويی». از اطالعات زیاد شوهرش احساس غرور می‌کرد؛ حتا با آنکه خود او گفته بود این چیزها ارزشی ندارد. «این اتفاق‌ها چطور افتاد؟» پائول��و یاد ِجی افتاد که در کتاب اس��رار کیمیاگری‌اش مي‌گفت« :ابرها، رود‌‌‌خانه‌هایی‌ان د که ديگر د‌‌‌ریا را شناخته‌اند ».اما تمایل نداشت توضیح بدهد. احساس تنش و عصبانیت می‌کرد و د‌‌‌قیقاً نمی‌د‌‌‌انست چرا در صحرا مانده ،هرچه باشد ،ديگر میدانست چطور با فرشته‌ی نگهبانش صحبت کند.
78
ب��ه طرف ماش��ین ك��ه برمي‌گش��تند ،پائولو از کریس پرس��ید« :فیل��م روانی را د‌‌‌ید‌‌‌ه‌ای؟» کریس سرش را به عالمت تصد‌‌‌یق تکان داد. «بازیگر اصلی زن ،همان اول د ه د‌‌قيقه‌ي اول فیلم ،در حمام می‌میرد .در صحرا، در روز سوم یاد گرفتم چطور با فرشته‌ها صحبت کنم .از طرفی ،به خودم قول د‌‌‌اد‌‌‌م چهل روز در بیابان بمانم و حاال نمي‌توانم نظرم را عوض کنم». «خوب ،والکیری‌ها هنوز ماند‌‌‌ه‌اند». «والکیری‌ها! بدو ن آن‌ها هم مي‌توانم سر كنم ،مي‌فهمي؟» کریس فكر كرد« :می‌ترسد نتوان د پید‌‌‌ایشان کند». «من مي‌د‌‌‌انم چطور با فرش��ته‌ها حرف بزنم و فقط همین مهم اس��ت!» لحن صد‌‌‌ای پائولو خصمانه بود. کریس ج��واب داد« :به آ ن هم فکر کرد‌‌‌ه‌ام .ت��و می‌د‌‌‌انی ،اما نمی‌خواهی امتحان کنی». پائولو همان‌طور که استارت می‌زد ،با خودش گفت ،مشکل خودم است. احتیاج به انگیزه‌ی قد‌‌‌رتمند‌‌‌ی دارم .احتیاج به مبارزه‌جویی دارم. به کریس نگاه کرد .مشغول خواندن راهنمای بقا در صحرا بود که از یکی از ش��هرهایی که از آن مي‌گذشتند خرید‌‌‌ه بودند .وارد یکی دیگر از پهنه‌های وسیع بیابان شدند که به نظر می‌رسید انتها ندارد. 79
پائولو که یک نگاهش به کریس بود و یک نگاهش به جاده ،با خودش فکر کرد ،فقط موضوع جس��تجوی روحانی نیست .همسرش را دوست داشت ،اما داشت از ازد‌‌‌واجش سیر می‌شد .احتیاج داشت به شور و غوغایی دیگر در عشق، در کار ،در تقریباً هر کاری که تا آن موقع انجام داده بود .و این موضوع برخالف یکی از مهم‌ترین قوانین طبیعت بود :هر حرکتی ،به توقف هم نياز دارد. مي‌د‌‌‌انس��ت اگر همين‌طور ادامه د‌‌‌هد ،هیچ‌چیز در زند‌‌‌گی‌اش چندان د‌‌‌وام نمی‌آورد .کمکم داش��ت مي‌فهمید منظور ِجی چه ب��ود که می‌گفت« :مردم چیزهایی را که از همه بیشتر دوست د‌‌‌ارند ،می‌کشند».
80
ُ گرینگو رسید‌‌‌ند ،جايي‌که فقط یك مُتِل داشت و یک دو روز بعد ،به گذرگاه مغازه‌ی کوچک و ساختمان گمرک .مرز با مكزيك در چنـ د متري شهر بو د و د‌‌وتاي��ي از همد‌‌‌یگ��ر عکس‌هایی گرفتند که هر کد‌‌‌ام از پاهایش��ان در یک کشور بود. در مغازه‌ی کوچک در مورد والکیری‌ها پرس‌وجو کردند و زنی که صاحب ناهارخانه بود ،گفت« :گله‌ی لزبین‌ها» را همان روز صبح د‌‌‌ید‌‌‌ه ،اما راهش��ان را کشید‌‌‌ه بودند و رفته بودند. پائولو پرسید« :رفتند مکزیک؟» «نه ،نه! جاد‌‌‌ه‌ی توسکان را پیش گرفتند». برگشتند متل و در ایوان نشستند .ماشین درست جلويشان پارک شده بود. پائولو بعد از چند د‌‌‌قیقه گفت« :ببین ماش��ین چقد‌‌‌ر کثیف ش��ده ،به گمانم باید بشويمش». «احتماالً صاحب متل خوش��ش نیايد که آدمها از آب براي ماشين‌ش��ويي استفاده كنند .ما وسط بیابانیم ،خاطرت هست؟» پائولو جواب نداد .ایس��تاد ،یک بسته د‌‌‌ستمال کاغذی از ماشین برداشت و گرد و خاک را از روی ماشین پاک کرد .کریس سر جایش نشسته بود. با خودش گفت ،غمگین است .نمي‌تواند آرام بماند. گفت« :مسئله‌ی مهمی را باید بگویم». 81
پائولو که داشت د‌‌‌ستمال کاغذی‌ها را یکی بعد از دیگری مصرف مي‌کرد، جواب داد« :کارت را خیلی خوب انجام دادی .نگران نباش». کریس اصرار کرد که « :د‌‌‌قیقاً مي‌خواس��تم راجع به همین حرف بزنم .من نیامد‌‌‌م اینجا از این کارها بکنم .آمد‌‌‌م چون خیال میکردم ازدواج ما دارد کمکم از هم می‌پاشد». پائول��و با خ��ود‌‌‌ش گفت ،همان احس��اس م��را دارد .ام��ا کار نظافتش را ادامه داد. کریس گفت« :همیش��ه به جستجوهای روحانی تو احترام گذاشتم ،اما من جس��تجوی خودم را دارم .و دلم مي‌خواهد اد‌‌‌امه‌اش بدهم .می‌خواهم د‌‌‌رکش کنم .می‌خواهم همچنان بروم به كليسا». «من هم كليسا مي‌روم». «اما خودت هم خب��ر د‌‌‌اری‌کاری‌که اینجا مي‌کنی فرق دارد .تو این راه را برای ارتباط با خدا انتخاب کردهای و من هم یک راه دیگر را». «می‌د‌‌‌انم .نمی‌خواهم تغییرش بد‌‌‌هی». «اما در این بین »...نفس عمیقی کش��ید .نمی‌د‌‌‌انس��ت واکنش پائولو به این حرفش چه خواهد بود .ادامه داد« :اما در این بین اتفاقی انگار دارد می‌افتد .من هم می‌خواهم با فرشته‌ام صحبت کنم». بعد کریس ایستاد و به سمت او رفت .شروع کرد به جمع کرد‌‌‌ن د‌‌‌ستمال‌هایی که بر روی زمین پخش و پال بود .مس��تقیماً به چشم‌های شوهرش نگاه کرد و گفت«:لطفی در حق من بکن .مرا وسط راه رها نکن».
82
چسبید‌‌‌ه به پمپ بنزین ،رستوران کوچکی بود.
جایی نزد‌‌‌یک پنجره نشس��تند .تازه بيد‌‌ار شده بودند ،دنیا هنوز ساکت بود. بیرون از رستوران ،بیابان بود و جادهي عظيم و آسفالته ...و سکوت. ُ گرینگو و ایند‌‌‌یو تنگ شده بور ُگو اسپرینگز و گذرگاه کریس دلش برای ّ
بود .در آن مکان‌ها ،بیابان یک چهره‌ای داشت .الاقل کوه و د‌‌‌ره و داستانهای کاشفان و فاتحا ِن امریکا.
اما اینجا خأل وس��یع ،تنها چیزی بود که همه‌جا معلوم بود و البته خورشید. خورشید كه بهزودي رنگ دنيا را زر د مي‌كرد ،د‌‌‌ما را تا پنجاه و پنج د‌‌‌رجه در سایه باال می‌برد (هرچن د سايه‌اي در كار نبود) ،و حیات را براي آدمها و جانورها غیرممکن مي‌کرد. جوان س��فارش آن‌ها را یاد‌‌‌د‌‌‌اشت کرد .چینی بود و لهجه‌ی غلیظی داشت. احتماالً مد‌‌‌ت زیادی از آمد‌‌‌نش نمی‌گذشت .کریس داشت به این فکر می‌کرد که ِ سيب دنيا چن د بار چرخ خورده تا این مرد چینی را به ناهارخانه‌ای کوچک، وسط بیابا ِن امریکایی بیاورد. قهوه و تخم‌مرغ و ژامبون و نان تُست سفارش دادند و ساکت نشستند.
کریس به چش��مهای مرد نگاه کرد؛ به نظر مي‌رسید این چشم‌ها که به افق خيره شده بود ،چشم‌هاي كسي بو د كه روحش رش د يافته بود. 83
ام��ا نه! د‌‌‌رگیر تمرینی مقدس نبود و یا س��عی نمی‌کرد وجه روحانی‌اش را اعتال بدهد .نگاهش ،زل زدن از روی كس��الت بود .چیز خاصی را نمی‌د‌‌‌ید ،نه بیاب��ان ،نه جاده ،نه این دو مش��تری را که صبح زود آم��ده بودند .او خود را به حرکات��ي كه يا د گرفته بو د ،محد‌‌‌ود کرد‌‌‌ه بود؛ همین‌که قهوه را در قهوه‌س��از بریزد ،تخم‌مرغ‌ها را نيمرو کند ،بگوید« :چی میل د‌‌‌ارید» یا «متش��کرم» ،بدون هيچ معنا يا واكنش��ي .انگار معنای زند‌‌‌گی‌اش در چين مانده بود ،یا در وسعت این بیابان بیدار و د‌‌‌رخت ناپد‌‌‌ید شده بود. قهوه رسید .بدون عجل ه شروع كردن د به نوشيد‌‌ن .جايی نداشتند بروند. پائولو ماشینشان را که بیرون بود تماشا کرد .هیچ فاید‌‌‌ه نداشت که دو روز قبل تمیزش کرد‌‌‌ه بود .از نو سر تا پایش را گرد و خاک گرفته بود. صد‌‌‌ایی از د‌‌‌ورد‌‌‌ست شنید‌‌‌ند .در عرض چند د‌‌‌قیقه ،اولین کامیون روز از آنجا رد می‌شد .جوان احتماالً بی‌حوصلگی و تخم‌مرغ‌ها و ژامبونش را می‌گذاشت کنار و مي‌رفت بیرون تا س��عی کند چیزی پید‌‌‌ا کند و بخش��ی از عالم در حال تحرک بشود که همیشه از جلوی رستورانش رد می‌شد .این تنها کاری بود که می‌توانست بکند ،که از فواصل دور تماشا کند كه دنیا به راه خود می‌رود .احتما الً حتا دیگر به خیال خود راه نمی‌د‌‌‌اد که ناهارخوری‌اش را ترک کند و سوار یکی از این کامیون‌ها شود و جای دیگری برود .به سکوت و خأل معتاد شده بود. س��ر و صدا بلندتر ش��د .اما به نظر نمي‌رس��ید صد‌‌‌ای موتور کامیون باشد. لحظه‌ای قلب پائولو مملو از امید شد .اما فقط امید بود و ديگر هيچ .سعی کرد فکر نکند. صدا نزد‌‌‌یک و نزدیکتر شد و کریس رو برگرداند تا ببیند چه اتفاقی دارد بیرون می‌افتد. پائولو که می‌ترسید‌‌‌کریس از نگرانی‌اش ب و ببر د ،به قهوه‌اش خیره ماند. پنجره‌ه��ای رس��توران از س��ر و ص��دا كم��ي به ل��رزه افت��اده ب��ود .مرد ِ پشت پیش��خان سعی کرد ند‌‌‌ید‌‌‌ه‌اش بگیرد .س��ر و صدا را می‌شناخت و از آن خوشش نمی‌آمد. 84
ام��ا کریس حی��رت‌زد‌‌‌ه بود .افق ب��ا انعکاس آفتاب روی فل��ز برق می‌زد. غرند‌‌‌ه انگار گیاهان و آس��فالت و پشت‌بام و پنجره‌های رستوران را موتورهای ّ هم مي‌لرزاند. زن‌ها با همان سر و صدا ،وارد پمپ بنزین شدند .و جاد‌‌‌ه‌ی صاف و مستقیم، صحرای تخت ،خار و خاشاک ،مرد چینی و دو برزیلی‌ای که دنبال فرشته‌هایشان بودند ،همه ،حضور آن‌ها را حس کردند.
85
موتورسوارهاي زيبا ،بارها و بارها دور زدند .به‌طرز خطرناکی کنار هم بودند و ماشین‌هایشان در هوای د‌‌‌اغ مرتعش بود و د‌‌‌ست‌های د‌‌‌ستکش‌پوشید‌‌ه‌‌شان انگار ماهرانه با خطر بازی می‌کرد .داشتند فریاد می‌کشید‌‌‌ند ،انگار مي‌خواهند صحرا را بیدار کنند و بگویند زنده و سرحالند ،چرا که صبح است .پائولو چشم‌هايش را باال آور د و با شوق به آن‌ها نگاه كرد .اما همچنان ترس در دلش باقي بود .شاید آنجا توقف نمی‌کرد‌‌‌ند و مقصود‌‌‌ش��ان فقط این بود که یاد مرد پشت پیشخان بیند‌‌‌ازند كه زندگی و لذت و سرخوشی هنوز هم وجود دارد. یکباره ،انگار با عالمتي نامرئي ،تمام قیل و قال‌ها خوابید. والکیری‌ها پیاد‌‌‌ه ش��د‌‌‌ند .با لباس‌هاي چرمي ،و د‌‌‌ستمال‌هاي رنگارنگي كه بخشي از صورتشان را پوشانده بو د و فقط چشم‌هايشان بيرون مانده بو د تا مانع ورود غبار به ريه‌هايشان شود. د‌‌سـتـمال‌‌س��ـرها را برداش��تن د و لباس‌هاي سياهش��ان را تکاند‌‌‌ن��د و بيابان را از تنش��ان پ��اك كردند .بع د دس��تمال‌ها را دور گردنش��ان پيچيد‌‌ن د و وارد ناهارخانه شدند. هشت زن. چیزی نخواستند .ظاهرا ً جوان چيني میدانست چه می‌خواهند؛ قبل از اینکه چیزی بگوین د ،تخم‌مرغ‌ها و ژامبون و نان را روی اجاق گذاشته بود .حتا با آنهمه ِ ماشين مطیع و حرف‌شنو بود. هیاهو و بلوا ،هنوز همان 86
یکی‌شان پرسید« :راد‌‌‌یو چرا خاموش است؟» ماشين چینی حرف‌شنو ،راد‌يو را روشن کرد. یکی دیگر گفت« :بلندتر!» روبوت چيني پيچ صدا را تا آخر گرد‌‌اند .پمب بنزين فراموش‌شد‌‌‌ه ناگهان مبد‌‌ل ش��د به یک د‌‌‌یس��کو در محله‌ی منهتن نیویورک؛ بعضی از زن‌ها برای گذراند‌‌‌ن وقت شروع کردند به دست زدن با موزیک ،و بقیه‌شان هم وسط این قشقرق بلند‌‌‌بلند با هم حرف مي‌زد‌‌‌ند. ال از جایش تکان نمی‌خ��ورد .نه وارد صحبت آن‌ها ام��ا یکی از آن‌ها اص ً می‌ش��د و نه دس��ت مي‌زد .حتا توجهی هم نداش��ت به صبحانه‌ای که داشت آماد‌‌‌ه می‌شد. ب��ا جد‌‌‌ّیت به پائولو زل زده بود .و پائولو که دس��ت چپش را زیر چانه‌اش گذاشته بود ،نگاهش با نگاه زن تالقی کرد‌‌‌ه بود. کریس هم او را نگاه مي‌كرد .ظاهرا ً مسن‌تر از همه بو د ،با موهاي مجع د و سرخ بلند. ِ احساس کرد خنجر به قلبش فروکرد‌‌‌ه‌اند .چرا پائولو این‌طور نشسته؟ اتفاق خیلی عجیبی داشت می‌افتاد .اما نمي‌توانست توضيحش بدهد .شاید این موضوع که کریس این‌همه روز افق را نگاه کرد‌‌‌ه بود یا آنقدر س��فت و سخت تمرین ِ اتفاقات پیرامونش تغییر مجراسازي را انجام داده بود ،باعث شده بود نگاهش به کند .این مد‌‌‌ت د‌‌‌لشوره د‌‌‌اشته بود و حاال داشت خود را نشان می‌د‌‌‌اد. تظاهر کرد متوجه نیست كه این دو نفر د‌‌‌ارند همدیگر را خیره نگاه می‌کنند. اما قلبش مي‌د‌‌‌انس��ت و عالمت‌های غیرقابل توضیحی برایش مي‌فرس��تاد .و او ت یا بد. نمی‌توانست بگوید عالمت‌های خوبی اس پائولو پیش خودش گفت ،حق با توك بود .راحت می‌شود با آن‌ها ارتباط برقرار کرد. آرام‌آرام ،والکیری‌های دیگر داشتند می‌فهمید‌‌‌ند چه اتفاقی دارد می‌افتد. اول به همان ز ِن مس��ن‌تر نگاه کردند و بعد ،نگاهش را دنبال کردند و به میزی 87
رس��ید‌‌‌ند که پائولو و کریس پشت آن نشسته بودند .گفتگویشان آهسته شد و دیگر کاری به کار آهنگ نداشتند. همان زن مسن به مرد چینی گفت« :خاموشش کن». او مثل همیش��ه ،اطاعت کرد ،ح��اال تنها صد‌‌‌ایی که می‌آم��د ،جلز و ولز تخم‌مرغ‌ها و ژامبون روی اجاق بود.
88
زن موقرمز ،همان‌طور که رفقایش داشتند تماشا می‌کرد‌‌‌ند ،به طرف میز پائولو و کریس راه افتاد و كنار آن‌ها ایستاد .بقيه صحنه را تماشا ميكردند. پرسید« :آن حلقه را از کجا آورد‌‌‌ی؟» پائولو جواب داد« :از همان مغازه‌ای که تو سنجاق‌سینه‌ات را خرید‌‌‌ی». تازه آن موقع بود که کریس سنجاق‌س��ینه‌ی فل��زی زن را د‌‌‌ید که به کت چرمی‌اش وصل ش��ده بود .طرح همان حلقه‌ی پائولو بود که در انگشت دست چپش کرد‌‌‌ه بود. «به همین خاطر چانه‌اش را روي دست چپش گذاشته بود». کریس تا به حال حلقه‌های زیادی در سنّت ماه د‌‌‌ید‌‌‌ه بود؛ از هر رنگ و فلزی و با هر ّ حکاکی ،که همیش��ه هم شکل مار داشت ،نماد فرزانگي .اما هیچ‌وقت حلقه‌ای مشابه حلقه‌ي شوهرش ند‌‌يد‌‌ه بودِ .جی حلقه را به پائولو داده بود و گفته بو د كه پائولو اينك سنت ماه را تمام مي‌كند« ،سنتي كه توسط ترس منقطع شده بود» .سال 1982بو د و كريس به همراه پائولو و ِجي در نروژ بود. و حاال ،در وسط بیابان ،زنی سنجاق‌سینه‌ای داشت با همان طراحی. «زن‌ها هميشه عاشق جواهراتند». زن موقرمز پرسید« :چه می‌خواهی؟» پائولو هم ایستاد .هر دو نفر روبه‌روی هم ایستاد‌‌‌ه بودند و به هم زل زده بودند. قلب کریس د‌‌‌یوانه‌وار می‌تپید .مطمئن بود از حسادت نیست. 89
دوباره پرسید« :چه مي‌خواهی؟» «می‌خواهم با فرشته‌ام صحبت کنم .و يك کار دیگر». دست پائولو را گرفت و انگشتش را روی حلقه‌اش کشید .و براي اولين بار، حالت زنانه‌اي پيدا كرد. زن كه هنوز چش��م‌هایش به مارها خیره بود ،گفت« :اگر حلقه را از همان جایی خريد‌ه باشي که من این را خرید‌‌‌م ،باید بد‌‌‌انی چطور ساخته شد .وگرنه، بفروشش به من .جواهر قشنگی است». جواهري در كار نبود .فقط يك حلقه‌ي نقره بود ،با دوتا مار .هر مار ،دو سر داشت و طراحی آن فوق‌العاد‌‌‌ه ساده بود. پائولو چیزی نگفت. والکیری پس از مد‌‌تي‌گفت« :تو نمي‌د‌‌‌انی چطور با فرشته‌ها صحبت کنی و این حلقه هم برای تو نیست». «می‌د‌‌‌انم .از طریق مجراسازي». زن گفت« :درست! فقط باید همین کار را کرد». «گفتم چیز دیگری هم مي‌خواهم». «چی؟» «توك ،فرش��ته‌اش را د‌‌‌ید‌‌‌ه .من هم مي‌خواهم ببینم .می‌خواهم با فرشته‌ام حرف بزنم؛ رو در رو». «توك؟» چشمان زن ،گذشته را جستجو کرد و سعی کرد یاد‌‌‌ش بیاید توك کیست و کجا زندگی می‌کند. گفت« :آها! یادم آمد .در صحرا زندگی مي‌کند .د‌‌‌قيقاً براي اينكه فرشته‌اش را مالقات کرد‌‌‌ه». «نه .دار د آموزش مي‌گير د تا استاد شود». «د‌‌‌ید‌‌‌ن فرشته‌ات ،قصه و افسانه است .صحبت با آن‌ها بس است». پائولو یک قدم به والکیری نزد‌‌‌یک شد. 90
کریس فهمید شوهرش دارد چه حقه‌ای سوار می‌کند .خودش به این کار می‌گفت «ناپاي��دار کرد‌‌‌ن ».معموالً دو نفر با فاصله‌ی یک آرنج از هم صحبت مي‌کنند. ک می‌شود ،تفکر فرد مقابل ،بي‌آنكه وقتی یکی از آن‌ها خیلی به نفر دیگر نزد‌‌‌ی بفهم د چرا ،در هم مي‌ریزد. «می‌خواهم فرشته‌ام را ببینم ».حاال دیگر خیلی نزد‌‌‌یک زن بود و به زن زل زده بود. «به خاطر چی؟» ظاهرا ً والکیری ترسید‌‌‌ه بود .حقه کارساز افتاده بود. «چ��ون من ناامید‌‌‌م و برای کمک دس��ت و پا می‌زنم .چیزهای مهمی برای خودم به دس��ت آوردهام ،اما دارم نابودش��ان می‌کنم ،چون به خودم می‌گویم معنی‌شان را از دست د‌‌‌اد‌‌‌ه‌اند .می‌د‌‌‌انم حقیقت ندارد .مي‌د‌‌‌انم هنوز مهمند و اگر من نابود‌‌‌شان کنم ،خودم را هم نابود می‌کنم». پائولو لحنش را کماکان بی‌حالت و خنثا نگه داش��ته بود و هیچ احساس��ی بروز نميداد. «وقتی فهمید‌‌‌م فقط مجراسازي برای صحبت با فرشته‌ام کافی است ،عالقه‌ام را از دس��ت د‌‌‌اد‌‌‌م .دیگر برایم مبارزه نبود؛ شده بود چیزی که خیلی خوب زیر و زبرش را می‌د‌‌‌انس��تم ،بعد فهمید‌‌‌م که راه من در جادو نزد‌‌‌یک به انتهاس��ت؛ ناشناخته داشت برایم خیلی آشنا می‌شد». کریس جا خورده بود :چرا داشت در مأل عام این‌طور اعتراف می‌کرد ،آن هم جلوی آد‌‌‌م‌هایی که تا آن موقع ندیده بود؟ پائولو حرفش را تمام کرد« :برای آنکه راهم را ادامه بدهم ،احتیاج به چیز بیشتری دارم .احتیاج به کوه‌هایی بلندتر و بلندتر دارم». والکیری چند لحظه چیزی نگفت. «اگر به تو یاد بدهم فرشته‌ات را ببینی ،عالقه‌ات به جستجوی کوه‌های بلندتر و بلندتر احتماالً از بین می‌رود .که هميشه چیز خوبی نیست». پائولو جواب داد« :نه! هیچ‌وقت از بین نمی‌رود .چیزی که محو می‌ش��ود، فکر این اس��ت که کوهی که من فتح کرد‌‌‌ه‌ام کوچک اس��ت .می‌توانم عشقم 91
را برای چیزی که به دس��ت آوردهام نگه دارم .این همان حرفی بود که استادم سعی مي‌کرد به من بگوید». کریس پیش خودش گفت ،شاید منظورش ازد‌‌‌واجمان هم باشد. والکیری د‌‌‌ستش را به سمت پائولو جلو آورد. گفت« :اسم من اِم است». پائولو جواب داد« :اسم من اِس هست». کریس حیران شده بود .پائولو اسم جاد‌‌‌ويي‌اش را داده بود! آد‌‌‌م‌های خیلی کمی این راز را ميدانستند .چرا که استفاده از نام جاد‌‌‌ویی ،تنها راهي بو د كه می‌شد ش��ر و آسیب خاصی را به جادوگرها رساند .فقط کسانی که کام ً ال مورد قطعاً ّ اعتماد بودند آن نام را می‌د‌‌‌انستند. پائول��و ت��ازه ای��ن زن را دی��ده بود .نمی‌توانس��ت این‌ق��در ب��ه او اعتماد د‌‌‌اشته باشد. زن موقرمز جواب داد« :اما می‌توانی صد‌‌‌ایم کنی والهاال». پائولو پیش خود گفت ،اینکه اس��م بهشت وایکینگ‌هاست .بعد او هم در جواب اس��م خودش را گفت .موقرمز کمی راحت‌تر به نظر رسید .برای اولین بار به کریس نگاه کرد که پشت میز نشسته بود. بع د انگار كريس اص ً ال وجو د نداشته باشد ،رویش را دوباره به طرف پائولو برگرداند وگفت« :برای د‌‌‌ید ِن فرشته احتیاج به سه چیز است ،و عالوه بر این سه، ِ ِ شجاعت واقعي ،نه شجاعت مرد‌‌‌انه». شجاعت زنانه، احتیاج به شجاعت است، پائولو وانمو د كر د اين مسائل برايش مهم نيست. والهاال گفت« :فردا ،نزد‌‌‌یک توسکانیم .موقع ظهر بیا و ما را ببین ،البته اگر حلقه‌ات اصل است». پائولو ،نقشه را از ماشین درآورد و والهاال محل د‌‌‌قيق مالقات را به او نشان داد .جوا ِن چيني تخم‌مرغ‌ها را روي ميز گذاش��ت ،و یکی دیگر از والکیری‌ها 92
به والهاال گفت صبحانه‌اش دارد سرد می‌شود .او هم برگشت سر جایش پشت پیشخان ،و به مرد گفت دوباره راد‌‌‌یو را روشن کند. تا مد‌‌‌تی طوالنی ،پائولو و کریس باالی سر قهوه‌شان نشسته بودند و والکیری‌ها را موقع خورد‌‌‌ن تماشا مي‌کرد‌‌‌ند. سرانجام ،زن‌ها بلند شدند و کمکم رفتند .والهاال که نزد‌‌‌یک در رسید ،پائولو داد زد« :سه شرط برای صحبت با فرشته‌ها چی است؟» موقرمز ،آرام جواب داد« :شكستن يك عهد .پذيرفتن يك بخشش .بستن يك شرط».
93
پائولو و کریس به ش��هر زیر پایش��ان نگاه کردند .برای اولین‌بار در سه هفته‌ی گذشته ،در هتلی واقعی بودند؛ با سرویس اتاق ،بار ،صبحانه در تختخواب. ساعت شش عصر بود ،یعنی ساعتی که عادت داشتند تمرین مجراسازي را انجام د‌‌‌هند .اما پائولو در خواب عمیق بود. کریس ميدانست مالقات امروز در پمپ بنزين همه‌چیز را عوض کرد‌‌‌ه؛ و اگر می‌خواست با فرشته‌اش صحبت کند ،باید خودش د‌‌‌ست‌به‌کار می‌شد. موقع سفر به توسکان زیاد با هم حرف نزد‌‌‌ه بودند .فقط از او پرسید‌‌‌ه بود چرا اسم جاد‌‌‌وگری‌اش را گفته .پائولو جواب داد والهاال براي نشان دادن شجاعت و اعتماد‌‌ش ،نام جاد‌‌‌وگری خودش را گفته بود و او هم نمی‌توانس��ت کمتر از آن بگوید. ش��اید پائولو حقیقت را می‌گفت ،شاید به همین اعتقاد داشت ،اما کریس اعتقا د داشت كه همين امشب ،پائولو با او صحبت خواه د كرد. او زن بود و چیزهایی را حس مي‌كر د که مردها نمي‌د‌‌‌ید‌‌‌ند. کریس ،از پله‌ها پايين آم د ،به طرف در‌بان رفت و پرسید نزد‌‌‌یک‌ترین کتابفروشی کجاست .آن اطراف نبود ،باید با ماشین به مركز تجاري مي‌رفت. چند لحظه با شك و ترد‌‌ي د به این موضوع فکر کرد .بعد دوباره از پله‌ها باال رفت و سوییچ ماشین را از اتاق برداشت .در شهر بزرگی بودند .اگر پائولو بیدار 94
می‌شد ،همان خيالي را مي‌كر د كه همه‌ي مردها دربارهي زن‌ها ميكردند .فكر می‌کرد او رفته تا مغازه‌ها را ببيند. چند بار راهش را گم كر د ،اما عاقبت یک مرکز تجاري غول‌آسا پید‌‌‌ا کرد .به يك مغازه‌ي كليد‌‌سازي رفت و دا د از روي كلي د ماشين ساختند. دلش مي‌خواست محض امنیت بیشتر او هم یکی د‌‌‌اشته باشد. بع د به دنبال كتابفروشي گشت .کتابي را ورق زد ،و چیزی را که مي‌خواست، پید‌‌‌ا کرد: والکیری‌ها :پریا ِن قصر ُوود‌‌ن.
نمی‌د‌‌‌انست وود‌‌ن چیست ،اما مهم نبود.
پی��ام‌آوران خد‌‌‌ای��ان .والکیری‌ها قهرمانان را به س��وی مرگ هد‌‌‌ایت بعد به سوي بهشت. مي‌کرد‌‌‌ند ،و
پیام‌آوران .با خودش گفت مثل فرشته‌ها .مرگ و بهشت .باز هم مثل فرشته‌ها.
آن‌ها جنگجويان را با عشقی كه افسونشان در د‌‌‌لشان برمي‌انگيخت ،به هيجان مي‌آورد‌‌ند ،و همين‌طور با نمایش د‌‌‌الوری در صحنه‌ی نبرد؛ غرند‌‌‌گی تند‌‌‌ر. ند ب ه سرعت بر مرکب‌هایي سوار می‌شد باد و ّ
کریس با خودش گفت ،از این بهتر نمی‌شد اسم انتخاب کنند.
نماد سرمستی از د‌‌‌الوری‌اند ،و نيز همزمان نما د ِ خستگي والکیری‌ها ِ نب��رد و مالقات‌ها جنگجوی��ان ،و نیز ماجراهای عش��قی در میدان و شكست‌ها.
بله .قطعاً پائولو مي‌خواست با آن زن صحبت كند. 95
برگشتن د كه ش��ام را در هتل خودشان بخورند .با اينكه پائولو اصرار كرده بو د بيرون برون د و كمي با اين شهر بزرگي آشنا شوند كه وسط صحرا سربرافراشته، كريس گفت كه خسته است و مي‌خواه د بخواب د و راحت باشد. موقع غذا مختصري حرف زدند .پائولو بهشدت آرام بود .كريس شوهرش را مي‌ش��ناخت ،ميدانست دنبال فرصت مناسب است .پس تظاهر كر د همه‌ي حرف‌هاي شوهرش برايش جذاب اس��ت و وقتي گفت توسكان ،كامل‌ترين موزه‌ي بيابان دنيا را دارد ،شوق و اشتياق زيادي از خو د نشان داد. پائولو از ابراز عالقه‌ي كريس به اين موضوع خوشحال ش د و با شور و شوق توضيح دا د اين موزه عقرب و مار و كايوتي زنده دارد ،البته كام ً ال امن است ،و اطالعات زيادي هم دربارهي آن‌ها در اختيار آدم مي‌گذارد .مي‌ش د يك روز تمام را در آنجا گذراند. كريس گفت دلش مي‌خواه د آنجا را حتماً ببيند. پائولو گفت« :فردا صبح مي‌تواني بروي». «اما والهاال طرف‌هاي ظهر قرار گذاشت». «مجبور نيستي آنجا باشي». كريس گفت« :وق��ت عجيبي را انتخاب كرده .هيچ‌كس س��ر ظهر وقت زي��اد‌‌ي را در بياب��ان نمي‌گذراند .ما كه اي��ن قضيه را يا د گرفتي��م؛ آن هم به بد‌‌ترين طريق». 96
به نظر پائولو هم عجيب آمده بود .اما نمي‌خواست فرصت را از دست بدهد؛ مي‌ترسي د والهاال علي‌رغم د‌‌يد‌‌ن حلقه و مابقي چيزها ،نظرش برگردد. موضوع صحبت را عوض كر د و كريس اضطراب شوهرش را حس كرد. كمي ديگر از هر د‌‌ري حرف زدند .يك بطري كامل شراب را خورده بودن د و كريس خوابش گرفته بود .پائولو پيشنها د دا د كمي بع د برون د به اتاقشان. پائولو وسط يك صحبت ديگر ،ناگهان پران د كه« :نميدانم فردا الزم است بيايي يا نه». كريس از همه‌چيز خس��ته بود ...از غذا ،از اينجا ،از اضطراب پائولو .از اين لذت مي‌بر د كه به خودش ثابت شده بو د اين مر د را خوب مي‌شناسد .اما داشت د‌‌ير مي‌ش د و وقتش شده بو د جوابي قطعي به او بدهد. «با تو مي‌آيم .هرچه مي‌خواه د بشود». پائول��و از ك��وره در رفت .به كريس گفت كه حس��و د اس��ت و كار او را خراب مي‌كند. «حسادت به كي دارم؟» «به والكيري‌ها .به والهاال». «چرت‌وپرت مي‌گويي». «اين ،جستجوي من است .تو را با خودم آورد‌‌م ،چون‌كه مي‌خواستم كنارم باشي .اما كارهايي هست كه باي د تنها انجام بدهم». كريس گفت« :مي‌خواهم با تو بيايم». «ج��اد‌‌و كه هيچ‌وقت براي تو مهم نبود! چه ش��ده كه حاال اينقدر اهميت پيدا كرده؟» كريس در جواب گفت« :چون‌كه حاال ديگر شروع كر دهام .و اولش خواستم وسط راه رهايم نكني ».و با اين حرف ،بحث را پايان داد.
97
سکوت ،کامل بود. کریس مد‌‌‌تی زیر نگاه‌های خیره‌ی زن د‌‌‌وام آورده بود. همه ،حتا پائولو ،در برابر آفتاب کورکنند‌‌‌ه ،عینک آفتابی زده بودند. همه ،به‌جز کریس و والهاال .کریس عینکش را برد‌‌‌اشته بود تا والهاال حواسش باشد که دارد مستقیماً به چشم‌های او نگاه می‌کند. د‌‌‌قیقه‌ها گذش��ت و هیچ‌کس حرف نزد .تمام این مد‌‌‌ت ،تنها کلمه‌ای که رد و بد‌‌‌ل شده بود ،موقعی بود که به محل قرار رسید‌‌‌ند و پائولو گفت« :سالم!» کس��ی جواب س�لامش را نداد .والهاال خیلی عادی به ط��رف کریس رفت و درست جلوی او ایستاد. و از آن موقع ،اتفاق دیگری نیفتاد‌‌‌ه بود. کریس پیش خودش گفت ،بیس��ت د‌‌‌قیقه می‌ش��ود .اما واقعاً خبر نداشت چقد‌‌‌ر گذش��ته است .تابش خورش��ید یا گرما و سکوت همه‌چيز را در مغزش به هم ريخته بود. سعی کرد قدری حواسش را به چیز دیگری معطوف کند .پای کوه بودند؛ جالب بود! بار دیگر ،در بیابان به کوه رسید‌‌‌ه بودند! پشت سر والهاال ،یک ورود‌‌‌ی را در سنگ تراشید‌‌‌ه بودند .کریس سعی کرد در خیالش فکر کند این ورود‌‌‌ی به کجا می‌رسد ،و پي بر د که ديگر قاد‌‌‌ر نیست راحت و واضح فکر کند؛ درست مثل همان روزی که از د‌‌‌ریاچه‌ی نمک برمی‌گشتند. 98
والکیری‌های دیگر ،به شکل نیم‌د‌‌‌ایره ،روي موتورهاي خاموششان نشسته بودند .دور سرش��ان مثل کولی‌ها و د‌‌‌زد‌‌‌های د‌‌‌ریایی د‌‌‌ستمال بسته بودند .فقط والهاال س��ـربرهنه بود ،دس��تمالش را دور گردنش بس��ته بود .ظاهرا ً به آفتاب اهميتي نميداد. هیچ‌کس عرق نمی‌کرد .خشكي هوا آنقدر شد‌‌‌ید بود که مطابق گفته‌ي توك ، تمام رطوبت بد‌‌‌ن بالفاصله تبخیر می‌شد ،کریس ميدانست د‌‌‌ارند به‌سرعت آب بد‌‌‌نش��ان را از دس��ت مي‌د‌‌‌هند ،هرچن د آنقدر که توانسته بود آب خورده بود، هرچن د خود را برای نیمروز بیابان آماد‌‌‌ه کرد‌‌‌ه بود ،و هرچن د برهنه نبود.
کریس با خودش گفت ،چ��را اين‌طوري مرا نگاه مي‌كند؟ انگار مي‌خواهد... نگاهش مثل نگاه زن‌ها به هم است .وقتي... می‌د‌‌‌انس��ت این وضع نمي‌تواند تا ابد ادامه د‌‌‌اشته باشد .برای این‌کار مرزي بود .كريس نميدانست مرزش كجاست يا چطور یا چ ه وقت خواهد فهمید ،اما خیلی زود ،آفتاب اذیتشان می‌کرد .در این بین ،همه همان‌طور بي‌حرکت مانده بودند و همه‌ی این اتفاقات به خاطر او افتاده بود .چرا که اصرار کرد‌‌‌ه بود همراه پائولو بیاید .پیام‌آوران خد‌‌‌ایان که قهرمانان را به سوی مرگ یا بهشت می‌برند. اشتباه بد‌‌‌ی بود ،اما دیگر خیلی د‌‌‌یر بود .به اين خاطر آمده بود‌‌‌كه فرشته‌اش از او اين‌طور خواسته بود؛ فرشته‌اش گفته بود پائولو آن روز عصر به او احتیاج خواهد داشت. با خود گفت ،نه! نه! اشتباه نبود .فرشته‌ام اصرار کرد بیایم اینجا. فرشته‌اش! او با فرشته‌اش حرف می‌زد .هیچ‌کس خبر نداشت ،حتا پائولو. احساس گیجی مي‌کرد و مطمئن بود خیلی زود از پا د‌‌‌رمی‌آید .اما تا آخر خط ادامه ميداد .حاال دیگر مس��ئل ه این نبود که كنار شوهرش باشد ،از حرف فرش��ته‌اش اطاعت كند ،يا حتا حسادت كند .حاال فقط غرور زني بود در برابر زنی دیگر. 99
والهاال گفت« :عینکت را بزن .خورشید کورت مي‌کند». جواب داد« :تو هم عینک نزد‌‌‌ی و مشکلی با این موضوع ند‌‌‌اری». واله��اال عالمـت��ی داد و ناگـهان نـور د‌‌‌رخش��ـان خورش��ید چند‌‌‌ین برابر خيره‌كنند‌‌ه‌تر شد. والکیری‌ها آینه‌ی موتورسیکلت‌هایشان را طوري‌گرد‌‌‌اند‌‌‌ند که آفتاب درست توی چشم کریس بیفتد .داشت نیم‌د‌‌‌ایره‌ای د‌‌‌رخشان را مي‌د‌‌‌ید .ابروهایش را در هم گره کرد و نگاه خیره‌اش را روی والهاال ثابت نگه داشت. يد‌ید .احس��اس کرد تصوی��ر زن بزرگ‌تر و بزرگ‌تر اما دیگر واضح نم می‌شود و آشوب ذهنش بیشتر می‌شود .احساس کرد نزد‌‌‌یک است بیفتد ،و در همان لحظه ،بازوهای چرم‌پوش ،او را گرفت. پائول��و د‌‌‌ید که والهاال کریس را در آغوش گرفت .می‌ش��د جلوی همه‌ی این کارها را گرفت .می‌توانس��ت بیش��تر اصرار کند او در هتل بماند؛ مهم نبود چه خیالی می‌کرد .از همان لحظ ه که پائولو سنجاق‌س��ینه را د‌‌‌ید‌‌‌ه بود ،می‌د‌‌‌انس��ت والکیری‌ها متعلق به کد‌‌‌ام سنت هستند. يد‌‌انستن د او قب ً ال به انحاي مختلف آزمایش آن‌ها هم حلقه‌اش را د‌‌‌ید‌‌‌ه بودند و م ش��ده ،و ترساند‌‌‌ن او کار راحتی نیس��ت .اما دست به هر کار ممکن می‌زد‌‌‌ند تا شخصیت و اسطقس هر غریبه‌ای را که به گروه‌شان وارد می‌شد ،بسنجند .حتا اگر آن غریبه ،همسر پائولو بود. اما نه آن‌ها و نه هیچ‌کس دیگری ،نمي‌توانست مانع كريس براي آموختن چیزی بشود که آن‌ها ميدانستند.آن‌ها قسم خورده بودند كه هرچیز پنهانی باید آشکار شود .داشتند کریس را در اولین فضیلتي که براي سلوك طريق روحانی الزم است ،امتحان مي‌كرد‌‌ن د :شجاعت. والکیری به پائولو نگاه کرد و گفت« :کمکم کن». 100
پائولو کمکش کرد تا همسرش را بغل کنند .او را برد‌‌‌ند داخل ماشین و در صند‌‌‌لی عقب خواباند‌‌‌ند. «نگران نباش .خیلی زود سرحال می‌آید .اما با سرد‌‌‌رد شد‌‌‌ید». پائولو نگران نبود .خوشحال و مغرور بود. والهاال به طرف موتورش رفت و قمقمه‌ی آبش را آورد .پائولو متوجه شد که او هم عینکش را زده است .او هم به مرز خودش رسید‌‌‌ه بود. کمی آب به پیشانی کریس پاشید و به مچ دست و پشت گوش‌هایش هم آب زد .کریس چشمانش را باز کرد ،اما تند‌‌‌تند پلک می‌زد .بعد نشست. همان‌طور که والکیری را نگاه می‌کرد ،گفت« :شكستن يك عهد». والهاال دس��تی روی صورت کریس کشید و گفت« :تو زن جالبی هستی. عینکت را بزن». والهاال موهای کریس را نوازش کرد و با آنکه هر دو عینک د‌‌‌ود‌‌‌ی به چشم زده بودند ،پائولو ميدانست که همچنان دارن د همدیگر را نگاه مي‌کنند. از در عجیب در دل کوه گذشتند. والهاال به طرف بقیه‌ی والکیری‌ها برگشت« :برای عشق .برای پیروزی .برای جالل خد‌‌‌اوند». درست همان عبارتی که ِجی استفاده کرد‌‌‌ه بود .کلمات آن‌هایی که فرشته‌ها را می‌شناسند. آن موجود‌‌ات وحش��ي كه تا آن موقع ساكت و بي‌حركت مانده بودند ،به هياهو د‌‌رآمد‌‌ند .والکیری‌ها موتورهایشان را روشن کردند و ابر گرد و غبار به هوا برخاست .بعد زن‌ها همان مانوری را انجام دادند که در پمپ بنزین کردند، نزد‌‌‌یک همدیگر راند‌‌‌ند .و چند د‌‌‌قیقه‌ی بعد ،پشت کوه از نظر ناپد‌‌‌ید شدند. والهاال به طرف کریس و پائولو چرخید. گفت« :برویم داخل». 101
د‌‌‌ری در کار نبود ،بلکه فقط یک نرد‌‌‌ه‌ی آهنی به چشم می‌خورد .روی آن هم عالمتی با این نوشته بود: خطر د‌رال طبق قانون دولت ف و‌رو د افرا د متفرقه ممنوع است. د گرفت. خاطیان تحت تعقیب قرار خواهن
والکیری گفت« :اعتنا نکنید .دیگر وقت برای نگهبانی از اینجا نمی‌گذارند».
102
آنجا ،معدن قد‌‌‌یمی و متروک طال بود .والهاال که با خودش چراغ‌قوه داش��ت، جلو افتاد و دقت مي‌کرد‌‌‌ن د مبادا سرشان به میله‌ها بخورد .پائولو متوجه شد که کف تونل ،اینج��ا و آنجا فروریخته .احتماالً خطرناک بود ،اما االن وقتی نبود ن چیزها فکر کند. که بخواهد به ای همان‌طور که به عمق بیشتری مي‌رفتند ،د‌‌‌ما کاهش پید‌‌‌ا کرد و حتا مي‌شد گفت که مطبوع شده بود .پائولو نگران کمبود هوا بود ،اما والهاال طوری حرکت می‌کرد که انگار آنجا را خوب مي‌شناسد .احتماالً مواقع زیادی می‌آمد آنجا و خب ،تا به حال زنده مانده بود .االن وقت فكر كردن به اين موضوع هم نبود. بعد از اینکه حد‌‌‌ود‌‌‌ا ً ده د‌‌‌قیقه راه رفتند ،والکیری ایستاد .کف زمین نشستند و او چراغ را وسط د‌‌‌ایره‌شان گذاشت. گفت« :فرشته‌ها بر آن‌هايي ظاهر مي‌شون د که نور را می‌پذیرند .و عهد خود را با تاریکی مي‌شكنند». پائول��و ج��واب داد« :با تاریک��ی عهد‌‌‌ی ن��دارم .یک زمانی داش��تم ،اما دیگر نه!» «من از عهد با ابليس یا شیطان صحبت نمی‌کنم! یا چه مي‌د‌‌‌انم ،با »...و بعد نام چند‌‌‌ین شیطان را پشت سر هم گفت .چهره‌اش غریب به نظر می‌آمد. پائولو حرفش را قطع کرد« :این نام‌ها را به زبان نیاور .خدا در کلمات است و شیطان هم همین‌طور». 103
والهاال خند‌‌‌ید« .به نظر می‌رس��ید که َد‌‌‌رس��ت را خوب یاد گرفته‌ای .حاال عهد را بشکن». شر ند‌‌‌ارم». پائولو تکرار کرد« .من عهد‌‌‌ی با ّ «از عهد‌‌‌ت با شکست مي‌گویم». پائـولو به يـا د حرف ِجی افتاد؛ به نابود کرد‌‌‌ن آنچه بیش��تر از همه د‌‌‌وستش د‌‌‌اری��م .اما جـی چیـزی از عـهـ��د و پیـمان نگـفتـه بـود .امـا پائـولو را آن‌قـد‌‌‌ر ش��ر مد‌‌‌ت‌ها پیش شكسته. خـوب می‌ش��نـاخت کـه بد‌‌‌اند پائـولو عهد‌‌‌ش را با ّ ِ سکوت د‌‌‌رون معدن از سکوت صحرا سنگین‌تر بود .به‌جز صد‌‌‌ای والهاال ،هیچ
صد‌‌‌ای دیگری نمی‌آمد و صد‌‌‌ای والهاال هم خیلی متفاوت بود. اص��رار کرد« :ما قراری ميان خو د د‌‌‌اریم :زمانی که پیروزی ممکن اس��ت، فتح نكنيم». پائولو برای سومین بار گفت« :من همچو عهد‌‌‌ی ند‌‌‌ارم». «هم��ه د‌‌‌ارند .جایی در زند‌‌‌گی‌مان ،همه چنین قراری می‌گذاریم .به همین خاطر است که فرشته‌ای با شمشیر آتشین در د‌‌‌روا زه‌ی بهشت ایستاد‌‌‌ه تا فقط به آن‌هایی اجازه‌ی ورود بدهد که آن عهد را زیر پا گذاشته‌اند». کریس با خود گفت ،بله! راست می‌گوید .همه همچو عهد‌‌‌ی د‌‌‌ارند. والهاال یک‌بار دیگر لحن صد‌‌‌ایش را عوض کرد و پرس��ید« :به نظرت من زن جذابی هستم؟» پائولو جواب داد« :تو زن زیبایی هستی». «یک روز ،وقتی هنوز نوجوان بود‌‌‌م ،د‌‌‌ید‌‌‌م بهترین د‌‌‌وستم دارد گریه می‌کند. ما را نمی‌شد از هم جد‌‌‌ا د‌‌‌ید و عجیب همدیگر را دوست د‌‌‌اشتیم .از او پرسید‌‌‌م چه اتفاقی افتاده .وقتی که اصرار کردم بگوید ،گفت نامزدش عاشق من شده. من خبر ند‌‌‌اشتم و آن روز این عهد را بستم .از آن به بعد ،بدون اینکه بد‌‌‌انم چرا، وزنم باال رفت ،زیاد به هيكلم توجه نكرد‌‌م و زشت شدم.چرا‌که ،ناخودآگاه، حس کردم زیبایی من به نفريني مبد‌‌ل شده و به بهترین د‌‌‌وستم آسیب زده. 104
'د‌‌يري نگذشت كه حتا معناي زند‌‌گي‌ام را هم نابو د كردم .چرا که دیگر مراقب خودم نبود .کمکم به جایی رسید‌‌‌م که همه‌چیز زند‌‌‌گی‌ام تحمل‌ناپذیر شده بود :به مرد‌‌‌ن فکر میکردم». والهاال خند‌‌‌ید. «می‌بینی که! عهد‌‌‌م را شکستم». پائولو گفت« :حق با توست .تو زيبايي». کریس هم گفت« :بله ،راست می‌گویی .تو خیلی قشنگي». والکیری ادامه داد« :ما در دل کوهیم .بیرون ،خورشید دارد مي‌تابد و اینجا فقط تاریکی است .اما د‌‌‌مای هوا خوب است ،می‌توانیم بخوابیم و نگران چیزی ِ تاریکی عهد است». نباشیم .این همان د‌‌‌ستش را به طرف زیپ کت چرمی‌اش د‌‌‌راز کرد. گفت« :عهد را بشکن .برای جالل پرورد‌‌‌گار ،برای عشق ،برای پیروزی». آرام زیپ کتش را پایین آورد. نور چراغ باعث شد مد‌‌‌ال طاليي روي سينه‌اش برق بزند. گفت« :بگیرش». پائولو ،مد‌‌‌ال را گرفت .ملک مقرب ،میکائیل. «از گرد‌‌‌نم درش بیاور». پائولو مد‌‌‌ال را درآورد و در د‌‌‌ستش‌گرفت. «هر د‌‌‌وتان مد‌‌‌ال را بگيرید ،با هم». ناگهان کریس تند و تند گفت« :احتیاج ند‌‌‌ارم فرشته‌ام را ببینم! احتیاج ند‌‌‌ارم. همين‌كه باهاش صحبت كنم كافي است ».از وقتي وار د معدن شده بودند ،اين اولين بار بو د كه اين‌طور حرف مي‌زد. پائولو مد‌‌‌ال را در د‌‌‌ستش گرفت. کریس آرام‌تر ش��د و گفت« :من با فرش��ته‌ام صحبت کرد‌‌‌ه‌ام .می‌د‌‌‌انم که می‌توانم و همین‌قد‌‌‌ر هم خوب است». 105
پائولو حرفش را باور نکرد .اما والهاال می‌د‌‌‌انس��ت حقیقت دارد .بیرون که بودن د ،در چش��م‌هایش خواند‌‌‌ه بود .ضمناً ميدانست فرشته‌اش از او خواسته با شوهرش آنجا بیاید. با این‌همه ،مجبور بود شجاعتش را امتحان کند .قانون سنت همین بود. والکیری گفت« :باش��د ».بعد ناگهان چراغ را خاموش کرد .تاريكي مطلق همه‌جا را فراگرفت. به پائولو گفت« :دور گرد‌‌‌نت بیند‌‌‌ازش و با هر دو دس��ت نگهش دار .انگار که دعا می‌کنی». ِ تـاریکی چنین پائولو همان‌طـور ک��ه والکیـری گفته بود ،انجـ��ام داد .از ش��د‌‌‌ید‌‌‌ی مي‌ترس��ید و چيزهايي را به خاطرش مي‌آور د كه ترجيح مي‌د‌‌ا د در ياد‌‌ش زنده نشود. حس کرد والهاال از پش��ت س��ر به او نزد‌‌‌یک می‌ش��ود .با د‌‌‌ستش سر او را لمس کرد. ظلمت تقریباً جامد و یکپارچه به نظر مي‌رس��ید .هیچ‌چیز ،حتا سر سوزنی نور ،به آنجا راه نداشت. واله��اال به زبانی بیگانه ش��روع به نیایش کرد .اولش پائولو س��عی کرد از کلماتی که می‌گفت س��ر د‌‌‌ربیاورد .بعد ،همان‌طور که انگشت‌های والهاال به طرف س��رش مي‌آمد ،پائولو حس کرد که مد‌‌‌ال دارد د‌‌‌اغ می‌شود .برگرمای د‌‌‌ست‌هایش تمرکز کرد. تاريکی ،چهره عوض مي‌کرد .صحنه‌های مختلفی از زند‌‌‌گی‌اش از جلوي چشم‌هايش گذشت .نور و سایه ،نور و سایه و ...ناگهان ،باز در تاریکی بود. از والکیری خواهش کرد« .نمي‌خواهم اين یادم بیاید»... «به خاط ر بیاور! هرچه هست؛ سعی کن د‌‌‌قیقه به د‌‌‌قیقه‌اش به یاد‌‌‌ت بیاید». تاریکی وحش��ت در دل او اند‌‌‌اخت ،وحش��تی که چهارد‌‌‌ه سال قبل تجربه کرد‌‌‌ه بود. 106
بیدار که شد ،یاد‌‌‌د‌‌‌اشتی روی میزش بود« :د‌‌‌وستت دارم .زود برمی‌گرد‌‌‌م ».پايين برگه ،تاریخ را هم نوشته بود 25« :مه ».1974 بانمک بود .روی یاد‌‌‌د‌‌‌اشت اظهار عشق ،تاریخ نوشته بود.
کمی منگ از خواب بیدار ش��ده بود و هنوز به خاطر خواب د‌‌‌يشبش‌گیج بود .در خوابش ،کارگرد‌‌‌ان استود‌‌‌یو به او پیشنهاد شغل داده بود .احتیاج به شغل نداشت :در اصل کارگرد‌‌‌ان بیشتر شبیه کارمند او رفتار مي‌کرد؛ هم با او و هم ش��ريکش .و آلبوم‌های آن‌ها در صد‌‌‌ر جد‌‌‌ول پرفروش‌ها بود و هزاران نس��خه فروش مي‌رفت و از گوشه و کنار برزیل نامه برایشان می‌رسید که می‌پرسید‌‌‌ند: «جامعه‌ی جایگزین» چيست.
با خود‌‌‌ش‌گفت ،تنها کاری که باید بکنی این است که به کلمات ترانه گوش کنی .در اصل؛ آهنگ نبود .بلکه یك ورد از مراس��می جاد‌‌‌ویی بود ،همراه با کلمات وحش در کتاب مکاشفه‌ی یوحنا که با صد‌‌‌ای پایین در پس‌زمینه‌ی کار خواند‌‌‌ه می‌شد .هرکس آهنگ را می‌خواند ،نیروهای تاریکی را بیدار مي‌کرد. و همه هم داشتند آهنگ را می‌خواند‌‌‌ند. او و ش��ریکش قب ً ال ترتيب همه‌كار را داده بودند .پولی را که از حق انتشار ترانه‌ها به دست آورده بودند ،صرف خرید یک استود‌‌‌یو نزد‌‌‌یک ریودوژانیرو کرد‌‌‌ه بودند .آنجا ،بدون آنكه دولت نظامي بو ببرد ،چیزی را از نو آفرید‌‌‌ه بودند 107
که تقریباً صد سال پیش «وحش» 1سعی کرد‌‌‌ه بود در سفالو ،در جزیره‌ی سیسیل انج��ام د‌‌‌هد .اما وحش را مقامات ایتالیا تبعید ک��رد‌‌‌ه بودند .وحش در خیلی از جاهای دیگر هم آدمها را از راه راس��ت منحرف کرد‌‌‌ه بود .اما تعد‌‌‌اد پیروانش آن‌قد‌‌‌رها زیاد نشد و نميدانست چطور باید پول جمع کند .وحش به همه گفته بود که عد‌‌‌د‌‌‌ش 666است و آمده تا د‌‌‌نیایی خلق کند که ضعیف به قوی خد‌‌‌مت کند و تنها قانون این باش��د که هرکس هرکاری دلش می‌خواهد انجام بدهد. اما نمی‌د‌‌‌انست چطور افکارش را منتشر کند .آد‌‌‌م‌های کمی حرف‌های وحش را جدی گرفته بودند. ِ او و شریکش ،رائول سیشاس ،خیلی با هم فرق داشتند .رائول آواز مي‌خواند و همه‌ی کشور مي‌شنید .جوان بودند و داشتند پول جمع می‌کرد‌‌‌ند .بله ،درست بود که کشور در د‌‌‌ستان یک حکومت د‌‌‌یکتاتوری نظامی بود ،اما دولت حواسش به چریک‌ها بود .نمي‌توانستند وقتشان را برای یک خوانند‌‌‌ه‌ی راک تلف کنند. تازه برعکس ،مقامات احس��اس مي‌کرد‌‌‌ند که موسیقی راک جوان‌های‌کشور را از کمونیسم دور نگه مي‌د‌‌‌ارد. کنار پنجره ایس��تاد‌‌‌ه بود و قهوه می‌خورد .می‌خواس��ت برود قد‌‌‌می بزند و بعد شریکش را ببیند .مشکلی با این قضیه نداشت که کسی او را نمي‌شناخت و رفیقش مشهور بود .مسئله‌ی مهم این بود که داشتند پول د‌‌‌رمی‌آورد‌‌‌ند و این موضوع به آن‌ها اجازه می‌د‌‌‌اد افکارشان را به عمل د‌‌‌ربیاورند .آد‌‌‌م‌های اهل موسیقی و اهل جادو ـ آه ،آن‌ها می‌د‌‌‌انستند! ناشناس بود‌‌‌نش در بین عوام خیلی مسخره بود .بارها شده بود که د‌‌‌رباره‌ی کارهایش تعریف و تمجید بشنود و لذتش را تجربه کند، بی‌آنکه فرد تمجید‌‌‌‌کنند‌‌‌ه بد‌‌‌اند سازند هی‌کار همان اطراف ایستاد‌‌‌ه. کفش‌های کتانی‌اش را پوشید .وقتي بند‌‌‌ش را مي‌بست ،سرش گيج رفت. سرش را باال آورد .آپارتمان تاریک‌تر از آنچه باید به نظر می‌رسید .خورشید داشت بیرون میدرخشید و او همین االن کنار پنجره بود .چیزی داشت می‌سوخت؛ .1موجود‌ي در كتاب مكاشفه‌ي يوحنا از كتاب مقدس ،كه در آخرالزمان ظهور مي‌كند و مردم را به گمراهي مي‌كشد .د‌‌جال .م.
108
ش��اي د یکی از وسایل برقی بود ،چرا كه اجاق به شیرگاز وصل نبود .به اطراف خانه نگاه کرد .چیزی نبود. هوا س��نگین بود .تصمیم گرفت همان موقع برود بی��رون .هرطور بود ،بن د كفش‌هايش را بست‌و براي اولين بار ،پذيرفت كه حالش خوب نيست. با خودش گفت ،نکند به خاطر چیزی باشد که خورد‌‌‌ه‌ام .اما او وقتي غذای ید‌‌انست. فاسد مي‌خورد ،معموالً تمام بد‌‌‌نش واکنش نشان ميداد ،ديگر اين را م احساس تهوع نداشت و بعید بود بخواهد باال بیاورد .فقط یک‌جور گیجی بود که به نظر نمی‌رسید بخواهد تمام شود. تاریکي .تاریکی بیشتر شد؛ به نظر مي‌رسید ابری خاکستری دور تا د‌‌‌ورش را گرفت .دوباره احس��اس س��رگیجه کرد .بله! حتم اً به خاطر چیزی بوده که خورده ،یا ش��اید تأثير ال‌اس‌د‌‌‌ی بود .اما او که پنج سال بود ال‌اس‌د‌‌‌ی مصرف نکرد‌‌‌ه بود .آثار تأخیری ال‌اس‌د‌‌‌ی شش ماه بعد از ترک ناپد‌‌‌ید مي‌شد و دیگر برنمی‌گشت. ترسيد‌‌ه بود .باي د بيرون مي‌رفت. در را باز کرد .سرگيجه مي‌آمد و می‌رفت و احتماالً در خیابان حالش بدتر می‌شد. بهتر بود خانه مي‌ماند و صبر می‌کرد .یاد‌‌‌د‌‌‌اشت روی میز بود و زن احتماالً خیلی زود سر و کله‌اش پید‌‌‌ا می‌شد؛ می‌توانست منتظر بماند .با هم‌می‌رفتند د‌‌‌اروخانه یا د‌‌‌کتر؛ گو اینکه از د‌‌‌کتر نفرت داشت .بعید بود جد‌‌‌ّی باشد .هیچ‌کس در بیست و شش سالگی د‌‌‌چار حمله‌ی قلبی نمی‌شد. هیچ‌کس. روی مبل نشس��ت .باید حواسش را پرت چیزی می‌کرد .نباید به آمدن زن فکر می‌کرد ،وگرنه زمان از این هم آهس��ته‌تر مي‌گذشت .سعی کرد روزنامه بخواند ،اما س��رگیجه و منگی می‌آمد و می‌رفت و هربار قوی‌تر می‌شد .چيزي داشت او را به سمت سياهچاله‌اي مي‌كشي د كه انگار وسط سالن د‌‌‌هان گشود‌‌ه بود .کمکم سر و صد‌‌‌اهایی شنید ...صد‌‌‌اهای خنده ،حرف زدن ،شکستن اشیا. 109
تا به ح��ال این اتفاق نیفتاد‌‌‌ه بود ؛ هیچ‌وقت! هروق��ت اتفاقی این‌طوری برایش می‌افتاد ،میدانست به خاطر مواد است و توهم ناشی از آن ،و زمان که بگذرد از بین می‌رود .اما این یکی ...این یکی عجیب واقعی بود! نه ،نه! واقعی نبود .واقعیت ،قالیچه بود و پرد‌‌‌ه و قفسه‌ی کتاب و میز قهوه با خرد‌‌‌ه‌های نان رویش .سعی کرد روی صحنه‌ی اطرافش تمرکز کند؛ اما احساس حضور آن سیاهچاله در برابرش ،آن آواها ،هم ه ادامه داشت. هیچکدام از این چیزها واقعاً اتفاق نمی‌افتاد .مطمئناً! او شش سال تمام جاد‌‌‌وگری کرد‌‌‌ه بود .همه‌ی آیین‌ها را انجام داده بود .می‌د‌‌‌انس��ت تمام اين احساس‌ها ،اثر ی می‌کرد .نه بیشتر. ش باز تلقين و اثري رواني است‌که با‌تخيالت وحشتش بیشتر و بیشتر می‌شد و گیجی‌اش شد‌‌‌ید‌‌‌تر .گیجی به بیرون بد‌‌‌نش راه پید‌‌‌ا کرد‌‌‌ه بود و به طرف د‌‌‌نیایي تاریک مي‌رفت ،به طرف آن خند‌‌‌ه‌ها ،آن آواها و آن قیل و قال‌ها .واقعاً! به خو د گفت ،نباید بترسم .ترس همه‌چیز را برمی‌گرد‌‌‌اند. س��عی کرد خودش را کنترل کند ،به طرف ظرفشويي رفت و صورتش را شست .کمی بهتر شد ؛ انگار آن احساس‌ها از بین رفته باشد .کتانی‌هایش را پوشید و سعی کرد همه‌چیز را فراموش کند ،داشت با این فکر بازی‌بازی مي‌کرد که به شریکش بگوید به خلسه فرورفته وبا شیاطین ارتباط برقرار کرد‌‌‌ه. ن موضوع فکر کرد ،گیجی‌اش برگش��ت ــ خیلی قوی‌تر اما همين‌كه به ای از قبل. در یاد‌‌‌د‌‌‌اشت نوشته بود« :زو د برمی‌گرد‌‌‌م ».و هنوز نیامد‌‌‌ه بود! با خودش گفت ،هيچ‌وقت موقع تمركز در س��طح اثيري به جایی نرسید‌‌‌م. هیچ‌وقت چیزی ند‌‌‌ید‌‌‌م .نه فرش��تهای ،نه ش��یطانی ،نه روح مُرد‌‌‌ه‌ای .وحش در خاطراتش نوشته بود که می‌توانسته به بعضی چیزها موجود‌‌‌یت بدهد ،اما د‌‌‌روغ می‌گفت .وحش ،هیچ‌وقت این اند‌‌‌ازه پیشرفت نکرد‌‌‌ه بود .او میدانست .وحش 110
شکست‌خورد‌‌‌ه بود .او از افکار وحش خوشش مي‌آمد ،چون که یاغیانه و شیک بود .ضمن اینکه آد‌‌‌م‌های‌کمی به گوششان خورده بود .آدمها همیشه به کسانی بیشتر احترام مي‌گذارند که حرفشان را کسی نمي‌فهمد .مثل هارکریشنا ،فرزند‌‌‌ان خدا ،کلیسای شیطان ،ماهاریشي .همه‌کس آن‌ها را می‌شناسد .وحش ،اما ،فقط برای خواص بود! در یکی از کتاب‌هایش از قانون قد‌‌‌رتمند‌‌‌ان مي‌گفت داشت. تصویر وحش روی جلد گروه موسيقي باشگاه قلب‌هاي تنهاي گروهبان پِيِر،1 یکی از معتبرترین آلبوم‌های بیتل‌ها بود و تقریباً هیچ‌کس چیزی از این موضوع نمي‌د‌‌‌انس��ت .شاید حتا خود بیتل‌ها هم نمي‌د‌‌‌انستند وقتی عکس را روی آلبوم می‌گذارند ،د‌‌‌ارند چه‌کار مي‌کنند. تلفن زنگ زد .ش��اي د نامزدش بود .اما او نوشته بود« :زود برمی‌گرد‌‌‌م» ،چرا باید تلفن بزند؟ مگر اینکه اتفاقی افتاده باشد. به همین خاطر نیامد‌‌‌ه بود .فاصله‌ی میان حمله‌های سرگیجه کمتر وکمتر می‌شد و همه‌چیز داشت دوباره تیره و تار می‌شد .میدانست ــ چیزی به او مي‌گفت ــ که نباید بگذارد این حس بر او غلبه کند .امکان داشت اتفاق وحشتناکی بیفتد. ش��اید وارد آن تاریکی می‌شد و هرگز برنمی‌گش��ت .به هر بهایی که می‌شد، باید خودش را حفظ می‌کرد .باید ذهنش را اش��غال می‌کرد ،وگرنه آن چیز بر او چیره می‌شد. تلفن .بر تلفن تمرکز کرد .صحبت کرد‌‌‌ن ،حرف زدن ،فکر کرد‌‌‌ن به چیزهای دیگر ،ذهنش را از آن تاریکی منحرف می‌کرد .تلفن ،معجزه بود؛ راه‌حل بود. میدانست .میدانست نمی‌تواند تسلیم شود .باید تلفن را جواب ميداد. «الو؟» صد‌‌‌ای زني بود .اما نامزدش نبود .آرژلس 2بود« .پائولو؟» جواب نداد. «پائول��و! صد‌‌‌ای��م را می‌ش��نوی؟ بای��د بیایی خان��هی من! اتف��اق عجیبی دارد می‌افتد!» 1. Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band 2. Argéles
111
«چه اتفاقی؟» «تو می‌د‌‌‌انی! تو را به خدا ،بیا برایم توضیح بده!» قبل از آنکه چیزی بش��نود که نمي‌خواهد ،گوشی را قطع کرد .پس ماجرا ب��ه خاطر تأثیر مواد مخد‌‌‌ر نبود .عالیم جنون ه��م نبود .حمله‌ی قلبی هم نبود. واقعیت داش��ت .آرژلس هم آيين‌ها را ب ه جا مي‌آور د و «این جریان» ،برای او هم داشت رخ ميداد. وحش��ت ب َ َرش داشت .چند د‌‌‌قیقه ،بدون آنکه فکر کند ،نشست و تاریکی کمکم او را در خود گرفت و نزدیکتر و نزدیکتر آمد و کاری کرد که پائولو به سمت لبه‌های د‌‌‌ریای مرگ کام برد‌‌‌ارد. داش��ت مي‌مرد ...به خاطر کارهایی که اعتقاد نداشت و انجام داده بود ،به خاطر آد‌‌‌م‌های زیادی که ند‌‌‌انسته داخل ماجرا کرد‌‌‌ه بود ،به خاطر این‌همه پلید‌‌‌ی یمُرد و تاریکی ادامه می‌یافت ،چرا که داشت که به نام خودش پراکند‌‌‌ه بود .او م حاال خودش را تجلي مي‌بخشيد ،درست جلوی چشمانش؛ نشان داد که همه‌چيز روزي از كار مي‌افتد ،و بهاي د‌‌وراني را طلب مي‌كن د كه در آن ،از آن‌ها استفاده شده است ،و او باي د بهايش را بپردازد .چرا كه قبل از شروع ،قيمتش را نپرسي ده، و فكر مي‌كرد‌ه رايگان است،كه همه‌چيز د‌‌‌روغ و ساخته‌ي ذهن است! سال‌هایی که در مد‌‌‌رسه‌ی یسوعیون گذارند‌‌‌ه بود ،به خاطرش آمد و دعا کرد تا قد‌‌‌رتی راکه مي‌خواهد ،پید‌‌‌ا کند و به کلیسا برگردد ،آمرزش بخواهد ،و دعا کند تا د‌‌‌ست‌کم خدا روح او را نجات بدهد .باید قاد‌‌‌ر باشد این‌کار را بکند .فهمید تا زمانی‌که ذهنش را مشغول نگه دارد ،می‌تواند بر‌گیجی غلبه کند ،د‌‌‌ست‌کم تا اند‌‌ازه‌اي كه بتوان د به كليسا برود ،وقت مي‌خواست ...چه فکر مسخره‌ای! به قفس��هی کتاب‌ها نگاه کرد و عزمش را جزم کرد تا حس��اب کند چند صفحه‌ي موسيقي دارد؛ هرچه باشد این کار را همیشه می‌کرد! بله ،خیلی مهم بود که تعد‌‌ا د را د‌‌‌قیق بد‌‌‌اند ،و شروع به شمارش کرد :یک ،دو ،سه ...توانست! مي‌توانست بر گیجی و سیاهچاله‌ای که او را به خود می‌کشید ،غلبه کند .همه‌ی آلبوم‌ها را شمرد و بعد دوباره شمرد تا مطمئن شود درست شمرد‌‌‌ه .حاال نوبت 112
کتاب‌ها بود .باید می‌ش��مرد تا بد‌‌‌اند چند‌‌‌تا کتاب دارد .بیش��تر از صفحه‌هايش کتاب داش��ت؟ شروع به شمارش کرد .س��رگیجه را متوقف کرد‌‌‌ه بود و هنوز کتاب‌های زیادی مانده بود که بش��مرد و مجله‌ها هم همین‌طور .و روزنامه .او همه‌چیز را مي‌خواست بشمرد ،بنویسد و صورت برد‌‌‌ارد تا واقعاً بد‌‌‌اند صاحب چند‌‌‌تا چیز است .خیلی مهم بود. وقتی صد‌‌‌ای چرخش‌کلید را در قفل شنید ،داشت ظروف نقره‌اش را می‌شمرد. باالخره رسید خانه .اما نباید می‌گذاشت حواسش پرت شود .حتا نمی‌توانست راجع به اینکه چه اتفاقی دارد مي‌افتد ،حرف بزند .هر لحظه ممکن بود همه‌چیز تمام شود .مطمئن بود. زن مستقیماً آمد توی آشپزخانه و پائولو را بغل کرد و ز د زير گریه. «کمک کن! اتفاق عجیبی دارد می‌افتد .می‌د‌‌‌انی چه اتفاقی! کمک کن!» نمی‌خواس��ت تعد‌‌‌اد ظروفش را گم کند ...نجات��ش در همين بود .ذهنت را مش��غول نگه دار .بهتر مي‌ش��د اگر او نمي‌آمد .کمکی نمی‌کند .او هم مثل آرژلس است .خیال می‌کند پائولو همه‌چیز را می‌د‌‌‌اند و بلد است چطور قضیه را تمام کند. طوری فریاد زد که انگار جن‌زد‌‌‌ه ش��ده« :ذهنت را مشغول کن! ببین چند‌‌‌تا آلبوم آهنگ د‌‌‌اری! و چند‌‌‌تا کتاب؟!» زن بدون اینکه بفهمد پائولو چه مي‌گوید ،او را نگاه کرد .بعد مثل روبوت به طرف قفسه رفت. اما به آنجا نرسید .ناگهان خود را روی زمین اند‌‌‌اخت .تند و تند گفت« :ماد‌‌‌رم را مي‌خواهم ..ماد‌‌‌رم کجاست؟» پائولو هم ما درش را مي‌خواست .می‌خواست به والد‌‌‌ینش زنگ بزند و کمک يد‌‌ي د و اهل طبقه‌ی بخواهد .از پد‌‌‌ری و ماد‌‌‌ری کمک بخواهد که هیچ‌وقت نم بورژوا بودند ،یعنی طبقه‌ای که او مد‌‌‌ت‌ها پیش ترک‌کرد‌‌‌ه بود .سعی کرد دوباره 113
به سراغ ظروف نقره‌ای برود ،اما زن آنجا بود و مثل بچه‌ها جیغ می‌کشید و گریه مي‌کرد و موهای سرش را چنگ می‌زد. از ح د ّتوانش بیشتر بود .او مسئول همه‌ی اتفاقی بود که داشت می‌افتاد ،چرا که او را د‌‌‌وس��ت داشت و به او اعمال جاد‌‌‌وگری را یاد داده بود و وعد‌‌‌ه کرد‌‌‌ه بود به چیزی که می‌خواهد می‌رس��د و اوضاع روزبه‌روز بهتر می‌شود (هرچند ک��ه خودش ولو یک لحظه به این حرف اعتقاد نداش��ت!) حاال ،زن آمده بود پی��ش او و التماس مي‌کرد پائولو کمکش کن��د و به او اعتماد کرد‌‌‌ه بود ،اما او هیچ نمی‌د‌‌‌انست چه‌کار کند. یک لحظه ،به ذهنش رس��ید حرفش را به صورت دس��تور بزند ،اما همان لحظه ش��مارش ظروف نقره از دس��تش رفت و س��یاهچاله ناگه��ان با قد‌‌‌رتی بیشتر برگشت. پائولو گفت« :تو کمک کن .نمی‌د‌‌‌انم چه‌کار کنم». و ز د زيرگريه. داش��ت از ترس گريه مي‌كرد ،درست مثل بچگی‌هایش .و پدر و ماد‌‌‌رش را صدا کرد ،مثل زن. تمام بد‌‌‌نش از عرق سرد پوشید‌‌‌ه شده بود و شک نداشت که مي‌میرد .دست زن را گرفت و د‌‌‌ستان زن هم سرد بود ،هرچند لباس‌هایش سر تا پا خيس عرق شده بود .به حمام رفت تا صورتش را بشوید ــ قب ً ال هم وقتی که تأثیرات مواد خیلی قوی بود ،عادت داشت این کار را بکند .شاید این‌کار در مورد «این چيز» ن چیز ،هرچه بود ،حاال هم جواب می‌د‌‌‌اد .راهرو بی‌پایان به نظر مي‌رس��ید و ای قوی‌تر شده بود .پائولو دیگر نه آلبوم‌هایش را می‌شمرد نه کتاب‌ها و مد‌‌‌اد‌‌‌ها و ظروف نقره‌اش را .جایی برای قایم شدن نبود. «آب جاری». ای��ن فکر از جایی پرت از ذهنش که تاریکی هنوز در آن نفوذ نکرد‌‌‌ه بود، پید‌‌‌ا شد .آب جاری! بله ،تاریکی ،هذیان ،جنون ،این‌ها همه قدرت داشتند؛ اما چیزهای دیگری هم بود! 114
همان‌طور که داشت صورتش را آب ميز د ،به زن گفت« :آب جاری! آب جاری ،شر را دور می‌کند».
زن قطعی��ت را در صد‌‌‌ای��ش ح��س ك��رد .او همه‌چی��ز را مي‌د‌‌‌انس��ت و نجاتش ميداد. پائولو ،دوش آب را باز کرد و هر دو خود را زیر دوش اند‌‌‌اختند ــ با لباس‌ها و مد‌‌‌ارک و پول‌هایشان.
آب س��رد ،بد‌‌‌نش��ان را خیس کرد و برای اولین بار بعد از اینکه بیدار شده بود ،احس��اس رهایی کرد .سرگیجه از بین رفت .دو سه ساعت زیر آب دوش ماند‌‌‌ند ،بی‌آنکه حرف بزنند ،از ترس و س��رما می‌لرزید‌‌‌ند .فقط یک‌بار از زیر دوش آمدند بیرون تا به آرژلس تلفن بزنند و بگویند همین‌کار را بکند .سرگیجه سریعاً برگشت و مجبور شدند دوباره به دوش پناه ببرند .زیر دوش ،همه‌چیز آرام به نظر می‌رسید ،اما عمیقاً احتیاج داشتند بد‌‌‌انند چه اتفاقی دارد می‌افتد. پائولو گفت« :هیچ‌وقت باور نكرد‌‌م».
زن بدون اينكه بفهمد ،به پائولو نگاه کرد .دو سال قبل ،دو نفر ِ هیپی بي‌پول بودن د ،و حاال آهنگ‌های او را همه‌جای کشور مي‌شنید‌‌‌ند .در اوج موفقیت بود ــ گو اینکه آد‌‌‌م‌های کمی او را به اسم می‌شناختند و او گفته بود که این موفقیت نتیجه‌ی آیین‌های جاد‌‌‌ویی و مطالعات علوم غریبه و قدرت جاد‌‌‌وگری بوده. ادامه داد« :هیچ‌وقت باورم نمی‌ش��د .وگرنه امکان نداشت پا به این مسیرها بگذارم! هیچ‌وقت خودم یا تو را به خطر نمی‌اند‌‌‌اختم». زن گفت« :به خاطر خدا کاری کن! نمي‌شود که تا ابد زیر دوش بمانیم».
دوباره از زیر دوش آمد بیرون تا ببیند س��رگیجه و سیاهچال هنوز هم آنجا هست یا نه .به قفسه‌ی کتاب‌ها رفت و با کتاب مقدس برگشت .کتاب مقدس را فقط به این خاطر در خانه نگه می‌د‌‌‌اشت که مکاشفه‌ی یوحنا را بخواند و از سلطنت وحش اطمینان پید‌‌‌ا کند .مثل پیروان وحش هرکاری را که الزم است، ن چیزها را باور نداشت. انجام داده بود ،اما در قلبش ،هیچکدام از ای 115
گفت« :بیا دعا کنیم ».احس��اس مس��خره بودن کرد .چون در برابر زنی که این‌همه س��ال س��عی کرد‌‌‌ه بود در نظرش تأثیرگذار باش د ،ناامید و د‌‌‌لسرد مانده ب��ود .او ضعیف بود و نزد‌‌‌یک بود بمیرد .حاال مجبور بود خودش را حقیر کند و ب��رای آمرزش ،التماس کند .آنچه حاال برايش مهم بود ،نجات روحش بود. معلوم شده بو د تمامش حقيقت دارد. کتاب مقدس را در آغ��وش گرفتند و د‌‌‌عاهایی را که از د‌‌‌وران بچگی یاد گرفته بود ،از بر خواند :د‌‌‌عای «اي پدر ما كه در آسمان‌هایی» ،د‌‌‌عای «آوه ماريا»، «اعتقاد‌‌‌نامه‌ی رسوالن» .اولش زن حاضر به همراهی با او نبود ،بعد کمکم با او همراهي كرد. پائولو کتاب را به‌طور استخاره باز کرد .آب روی صفحات کتاب می‌رفت، اما پائولو می‌توانست د‌‌‌استان شخصی را بخواند که از عیسا چیزی خواسته بود و عیسا گفت او باید ایمانش را حفظ کند .مرد پاسخ داد« :خد‌‌‌اوند‌‌‌ا! ایمان دارم... لیکن مرا در ترد‌‌‌ید‌‌‌م کمک كن». در میان سر و صد‌‌‌ای رفتن آب دوباره فریاد زد« .خد‌‌‌اوند‌‌‌ا! ایمان دارم؛ لیکن مرا در ترد‌‌‌ید‌‌‌م کمک كن». در میان هق‌هق گریه‌اش ،این بار نجوا کرد« :خد‌‌‌اوند‌‌‌ا ایمان دارم! لیکن مرا در ترد‌‌‌ید‌‌‌م کمک كن». سخت احساس آرامش کرد .اگر شر د‌‌‌هشتناکی كه تجربه کرد‌‌‌ه بود به‌راستی وجود داشت ،پس ملکوت آسمان‌ها هم به حتم حقیقت داشت و همراه با آن، هرچیز دیگری که آموخته بود و در طول زند‌‌‌گی‌اش انکار کرد‌‌‌ه بود. يد‌‌انست زن‌د‌‌يگر هرگز يك كلم ه حرف او را باور نخواه د كرد، هرچن د م به او گفت« :زندگی ابد‌‌‌ی وجود دارد .دیگر اهمیتی نمي‌د‌‌‌هم که بمیرم .تو هم از مرگ نباید بترسی». زن جواب داد« :نمي‌ترس��م .نمی‌ترس��م ،اما خیال می‌کنم ناعاد‌‌‌النه است. حيف است». هر دو بیست و شش سالشان بود .واقعاً حيف بود. 116
پائولو جواب داد« :ما هرچیزی را که هم‌سن و سال‌هایمان مي‌توانن د از سر بگذرانند ،تجربه کرد‌‌‌ه‌ایم .اکثر آدمها حتا به این ح د نزد‌‌‌یک نمی‌شوند». زن گفت« :حق با توست .مرد‌‌‌ن راحت است». پائولو صورتش را باال بر د و زير دوش گرفت .صد‌‌‌ای آب در گوش‌هایش مثل تند‌‌‌ر پیچید .دیگر نه فریاد می‌زد و نه ترس��ی داش��ت؛ فقط داشت جواب گستاخي‌هايش را میدید. تکرار کرد« :خد‌‌‌اوند‌‌‌ا! ایم��ان دارم؛ لیکن مرا در ترد‌‌‌ید‌‌‌م کمک كن ».بعد ادامه داد« :می‌خواهیم معامله کنیم .ما حاضريم همه‌چیزمان ،همه‌چیزمان را براي رس��تگاري روحمان بد‌‌‌هیم .زند‌‌‌گی‌مان را می‌د‌‌‌هیم یا هرچیزی که صاحب آن هستیم .لطفاً بپذیر ای خدا». زن با غیض و نفرت پائولو را نگاه کرد .مرد‌‌‌ی که این‌قد‌‌‌ر ستایش می‌کرد. مرد‌‌‌ی قد‌‌‌رتمند و مرموز و شجاع که این‌قد‌‌‌ر تحسینش مي‌کرد ،که آنهمه آدم را به جامعه‌ی جایگزین د‌‌‌عوت کرد‌‌‌ه بود ،که از د‌‌‌نیایی که همه‌چیز در آن مجاز است موعظه کرد‌‌‌ه بود ،د‌‌‌نیایی که اقویا بر ضعیفان فرمان بد‌‌‌هند ،حاال روبه‌رویش بود و فریاد مي‌زد و ماد‌‌‌رش را می‌خواست و مثل بچه‌ها دعا می‌کرد و می‌گفت علت شجاعتش اين بوده كه به هيچ‌چيز اعتقاد نداشته. پائولو رو برگرداند و گفت هر دو باید حواسش��ان باش��د و معامله را انجام بد‌‌‌هند .زن هم این‌کار را کرد. او مرد‌‌‌ش را ،ایمانش را ،امید‌‌‌ش را از دست داده بود .چیز دیگری نداشت از دست بدهد. بع د پائولو دس��تش را روی شیر آب گذاش��ت و آرام آن را بست .حاال می‌شد راحت بمیرند ؛ خدا آن‌ها را بخشید‌‌‌ه بود. جریان آب به چکه‌های آب بد‌‌‌ل شد و بعد سکوت محض .هر دو که مثل موش آب‌کشید‌‌‌ه بودند ،همدیگر را نگاه کردند .سرگیجه و سیاهچاله و قهقهه و سر و صد‌‌‌اها ،همه و همه ،از بین رفته بود. 117
روی پاهای یکی از زن‌ها سرش را گذاشته بود گریه می‌کرد .دست زن داشت موهایش را نوازش می‌کرد. در میان هق‌هق گریه گفت« :من عهد بستم». زن جواب داد« :نه! معامله بود». پائولو ،مد‌‌‌ال ملک مقرب را چنگ زد .بله! معامله‌ای بود و تنبیه هم‌د‌‌‌شوار. دو روز بعد از آن روز صبح در سال ،1974پلیس سیاسی برزیل آن‌ها را به جرم انحراف اذهان با تبليغ جامعه‌ی جایگزین زند‌‌‌انی کرد .او را در سلولی تاریک، مثل همان س��یاهچاله که در اتاق نشیمن د‌‌‌ید‌‌‌ه بود ،حبس کردند .بعد به مرگ تهد‌‌‌ید‌‌‌ش کردند ،شكنجه‌اش دادند ،اما همه‌ی این‌ها جزو معامله بود .از زند‌‌‌ان که آزاد شد ،با شریکش به هم زد و تا مد‌‌‌ت‌های مد‌‌‌ید از د‌‌‌نیای موسیقی طرد‌‌‌ش کردند .هیچ‌کس به او شغل نمی‌د‌‌‌اد .اما این هم بخشي از معامله بود. بقیه‌ی اعضای گروه ،معامله نکرد‌‌‌ه بودند .از «سیاهچاله» نجات پید‌‌‌ا کردند و او را بزد‌‌ل خواندند .دوستانش ،امنیتش و عالقه‌اش را به زندگی از دست داد. تا چند س��ال می‌ترس��ید به خیابان برود .شاید آن گیجی برمی‌گشت و یا پلیس دوباره سر و کله‌اش پید‌‌‌ا می‌شد .از آن بدتر اینکه بعد از خالصی‌اش از زند‌‌‌ان، ديگر نامزدش را ند‌‌‌ید .گاهی از معامله پش��یمان می‌ش��د ــ بهتر بود می‌مرد تا آن‌طور زندگی می‌کرد. اما دیگر برای بازگشت د‌‌‌یر بود. 118
والهاال گفت« :عهد‌‌‌ی بسته بود‌‌‌ی .چه بود؟» «قول د‌‌‌اد‌‌‌م رؤیاهایم را کنار بگذارم». تا هفت س��ال ،بهاي معامله‌اش را می‌پرد‌‌اخت .اما خدا بخشند‌‌‌ه بود و به او اجازه داد تا زند‌‌‌گی‌اش را از نو بسازد .رئیس استود‌‌‌یوی ضبط ،همان كه آن روز صبح ماه مه خوابش را ديده بود ،کاری به او پیش��نهاد کرد و تنها د‌‌‌وستش شد. به کار آهنگس��ازی برگشت ،اما هر بار کارش موفق از آب د‌‌‌رمی‌آمد ،اتفاقی ناخوشایند مي‌افتاد و همه‌چیز دوباره به هم مي‌ریخت. «آدم‌ه��ا ،چی��زی را ک��ه د‌‌‌وس��ت افت��اد : ی��اد حرف‌ه��ای ج��ی د‌‌‌ارند ،مي‌كشند». گفت« :همیشه خیال میکردم بخشی از معامله‌ام بوده». والهاال گفت« :نه .خدا سختگير بود ،اما تو از او سخت‌تر گرفتي». «ق��ول د‌‌‌اد‌‌‌م دیگر رش��د نکنم .خی��ال مي‌کرد‌‌‌م د‌‌‌یگ��ر نمی‌توانم به خودم اعتماد کنم». والکیری سر پائولو را به سینه‌ی برهنه‌اش‌گرفت. گف��ت« :از د‌‌‌له��ره‌ات بگ��و .هم��ان د‌‌‌له��رهای ک��ه در ناهارخان��ه در چشم‌هایت د‌‌‌ید‌‌‌م». «وحش��ت »...نمی‌د‌‌‌انست چطور شروع کند ،چرا که خیال می‌کرد احتمال دارد مزخرف و پوچ به نظر بیاید« .وحشت نمی‌گذارد شب‌ها بخوابم یا در طول روز استراحت کنم». حاال کریس منظور فرشته‌ی خودش را مي‌فهمید .او باید اینجا مي‌بود و این را می‌شنید ،چرا که امکان نداشت پائولو این حرف را به او بگوید... « ...حاال همسری دارم که عاشقش هستم ،با جی آشنا شدم ،جاد‌‌‌ه‌ی مقدس را تا سانتیاگو طی کردم ،کتاب نوشته‌ام .از نو به رؤیاهایم اعتقاد پید‌‌‌ا کرد‌‌‌ه‌ام و وحشتم از همین است .چرا که همه‌چیز همان‌طور پیش مي‌رود که می‌خواهم و می‌د‌‌‌انم بهزودي همه‌ی این‌ها نابود می‌شود ».گفتن این حرف وحشتناک بود. 119
هیچ‌وقت به کس��ی نگفته بود؛ حتا به خودش .می‌د‌‌‌انس��ت کریس آنجاست و همه‌چیز را می‌شنود .و از این بابت خجالت می‌کشید. پائولو خودش را واد‌‌‌ار کرد ادامه بدهد« :با موس��یقی هم همین‌طور بود .با هرچیزی که از آن موقع به بعد پیش آمد ،همین‌طور بود .هیچ‌چیز بیش��تر از دو سال نکشید». حس کرد والهاال مد‌‌‌ال را از گردنش برمی‌د‌‌‌ارد .پائولو ایستاد .نمي‌خواست والهاال چراغ را روشن کند .روی آن را نداشت که با کریس رو در رو شود. اما والهاال چراغ را روشن کرد و هر سه ساکت ،به طرف بیرون راه افتادند. نزد‌‌‌یک انتهای تونل که ميشدند ،والهاال به پائولو گفت« :ما دوتا اول مي‌رویم بیرون .تو بعد‌‌‌ا ً بیا». پائولو مطمئن بود که مثل همان نامزد‌‌ش‌که چهارد‌‌‌ه س��ال با او بود ،کریس دیگر به او اعتماد نمي‌کند. سعی کرد قبل از آنکه دو نفر دیگر از تونل بروند بیرون ،بگوید« :امروز به کاری که مي‌کنم ایمان دارم ».حرفش به عذر يا توجيه آورد‌‌ن مي‌مانست. کس��ی جوابش را نداد .چند قدم بع��د ،والهاال چراغ را خاموش کرد .حاال دیگر نور کافی برای د‌‌‌ید‌‌‌ن راه وجود داشت. والکیری گفت« :به نام ملک مقرب میکاییل ،قول بده از لحظه‌ای که پا بیرون گذاشتی ،هیچ‌وقت ،هیچ‌وقت ،دیگر بر ضد ّخود‌‌‌ت قدم بر ند‌‌‌اری». جواب داد« :می‌ترسم این را بگویم ،چون که نميدانم چطور از این حرف تبعیت کنم». «اگر مي خواهي فرشته‌ات را ببيني ،چاره‌ای ند‌‌‌اری». «نمی‌د‌‌‌انستم دارم با خودم چه کار مي‌کنم :شاید ناخواسته به همین خیانت به خود ادامه بدهم». والهاال گفت« :حاال خبر د‌‌‌اری و حقیقت برایت آزاد‌‌‌ی مي‌آورد». پائولو سرش را باال و پایین تکان داد. 120
«ب��از ه��م در زند‌‌‌گی‌ات د‌‌‌چار د‌‌‌رگیری می‌ش��وی ،بعضی‌ش��ان معمولی، بعضی‌ش��ان س��خت .اما از این به بعد فقط دست خدا مسئول همه‌چیز است .تو دیگر د‌‌‌خالت نمی‌کنی». «به اسم مقدس ميكاييل قول میدهم». زن‌ها بیرون رفتند .قدری صبر کرد و بعد به راه افتاد .به اند‌‌‌ازه‌ی کافی در تاریکی مانده بود. پرتو نور ،که از د‌‌‌یوارهای س��نگی منعکس مي‌ش��د ،راه را نش��ان داد .د ِر نرد‌‌‌ه‌ای‌شکل را مي‌د‌‌‌ید که به قلمرو ممنوعه مي‌رسید .د‌‌‌ری که او را ترساند ،چرا که بیرون سلطنت نور بود و او سال‌ها در ظلمت زندگی کرد‌‌‌ه بود .د‌‌‌ری که بسته به نظر مي‌رسید ،اما برای هرکسی که نزد‌‌‌یکش می‌شد ،باز بود. د ِر نور جلوی او بود .می‌خواست از آن بگذرد .نور طالیی خورشید را بیرون مي‌د‌‌‌ید ،اما تصمیم گرفت عینک آفتابی‌اش را نزند .و میدانست ملک مقرب میکاییل در کنارش است و با نیزه‌اش تاریکی را شکاف می‌د‌‌‌هد. سال‌ها به دست تزلزل‌ناپذیر خدا ایمان داشت ،به کیفر خد‌‌‌اوند‌‌‌ی .اما دست خودش بود ،نه دس��ت خدا که چنین نابود‌‌‌ی و آش��وبی ایجاد کرد‌‌‌ه بود .دیگر هرگز ،در بقیه‌ی عمرش ،این‌کار را دوباره نمی‌کرد. به ظلمت معدن و نور صحرا گفت« :عهد را بشکن .خدا حق دارد من را از بین ببرد .من اين حق را ند‌‌‌ارم». چ به کتاب‌هایی فکر کرد که نوش��ته بود و خوشحال شد .آن سال بدون هی مس��ئله‌ای تمام می‌ش��د ،چرا که عهد شکسته ش��ده بود .تردید نداشت كه به قول والهاال ،مش��كالتي در کار ،در عشق و در مسیر جاد‌‌‌وگری پيش مي‌آيد؛ مش��كالت صعب يا مش��كالت گذرا .اما از این به بعد ،او د‌‌‌وشاد‌‌‌وش فرشته‌ی نگهبانش می‌جنگید. به فرش��ته‌اش گفت ،حتماً خيلي به خودت زحمت داده بود‌‌ي .اما آخرش من همه‌چیز را خراب کردم و تو نفهميد‌‌ي چه شد. 121
فرش��ته‌اش داشت مي‌شنید .فرش��ته هم عهد را میدانست و خوشحال بود که مجبور نیست تالش‌هایش را مصروف این کند که پائولو را از نابود کرد‌‌‌ن خودش بازد‌‌‌ارد. پائولو در را پید‌‌‌ا کرد و رد شد .خورشید ،لحظه‌ای کورش کرد ،اما چشم‌هایش را باز نگه داشت ــ نیاز به نور داشت .شبح والهاال و کریس را د‌‌‌ید که نزد‌‌‌یک می‌شد‌‌‌ند .والهاال به کریس گفت« :د‌‌‌ستت را بگذار بر شانه‌اش .شاهد باش». کریس اطاعت کرد. والهاال چند قطره آب از قمقمه‌اش برداش��ت و روی پیشانی پائولو صلیب کش��ید؛ انگار دارد غس��ل تعمید‌‌‌ش ميدهد .بعد زانو زد و به آن دو هم گفت زانو بزنند. «به نام ملک مقرب میکاییل ،عهد در آسمان شناخته شده بود .به نام ملک مقرب میکاییل ،عهد را شکسته مي‌خوانیم». مد‌‌‌ال را بر پیشانی پائولو گذاشت و خواست که کلماتش را تکرار کند. فرشته‌ی مقدس پرورد‌‌‌گار نگهبان غیرتمند من... د‌‌‌عای د‌‌‌وران بچگی میان د‌‌‌یواره‌های کوه طنین مي‌اند‌‌‌اخت و در آن قسمت از صحرا منتشر مي‌شد. اگر به تو توکل کنم، رحمت الهی با من است و نگهبانم و حکمران من و روشنگر راهم. آمین کریس گفت« :آمین». پائولو تکرار کرد« :آمین». 122
مردم با کنجکاوی نزد‌‌‌یکشان شدند. یک نفر گفت« :لزبین هستند». یک نفر دیگر گفت« :د‌‌‌یوانه‌اند». والکیری‌ها محل ند‌‌‌اد‌‌‌ند و به کار خودشان پرد‌‌‌اختند .چند‌‌‌تایی د‌‌‌ستمال به هم گره زده بودند و یک‌جور طناب ساخته بودند .روی زمین به حالت د‌‌‌ایره نشسته بودند و د‌‌‌ستشان روی زانو بود و د‌‌‌ستمال‌های گره‌زد‌‌‌ه را گرفته بودند. والهاال وسط بود و سرپا .مردم باز هم جمع ميشدند .جمعیت مختصری که شکل گرفت ،والکیری‌ها یکی از مزامیر را با هم خواندند.
كنار رود‌‌هاي بابل نشستیم و گریستيم بربط‌های خود را آویختیم بر د‌‌‌رختان بید که در میان آن‌ها بود مردم تماشا مي‌کرد‌‌‌ند و سر د‌‌‌رنمی‌آورد‌‌‌ند .اولین بار نبود که این زن‌ها در شهر سر و کله‌شان پید‌‌‌ا می‌شد .قب ً ال هم مي‌آمد‌‌‌ند و حرف‌های عجیب مي‌زد‌‌‌ند ...گو اینکه بعضی حرف‌هایشان شبیه حرف‌های موعظه‌گرهای تلویزیون بود. صد‌‌‌ای والهاال واضح و محكم به‌گوش مي‌رسید« :شجاع باشید .قلبتان را باز کنید و به آنچه رؤیاهایتان به ش��ما می‌گوید ،گوش کنید .از آن رؤیاها پیروی 123
کنيـد؛ زيـرا كـه فقـط شخصی کـه خجـالت نمی‌کشد ،می‌تواند جالل خدا را نمایان کند». زني گفت« :صحرا ،عقل از کله‌شان پراند‌‌‌ه». بعضی‌ها خیلی زود رفتند .حوصله‌ي موعظه‌هاي مذهبي را نداشتند. والهاال ادامه داد« :به جز فقد‌‌ان عشق ،گناهی نیست .شجاع باشید و توانا به عشق‌ورزی ،حتا اگر عشق خائنانه و هولناك به نظر برسد .با عشق شا د باشي د و از پيروزي محظوظ شويد .از فرمان قلبتان پیروی کنید». ی��ک نف��ر از می��ان جمعی��ت گف��ت« :غیرممکن اس��ت .م��رد‌‌‌م تع ّهد و قید‌‌‌و بند د‌‌‌ارند». واله��اال به طـرف صـ��دا برگش��ت .کارش را باالخره ک��رد :مردم توجه مي‌کرد‌‌‌ند! با پنج سال گذشته فرق کرد‌‌‌ه بود که وقتی می‌آمد‌‌‌ند شهر ،حتا یک نفر طرفشان نمی‌آمد. یک نفر دیگر گفت« :ما بچه د‌‌‌اریم و شوهر و همسر و خانواد‌‌‌ه .باید‌‌‌خرج زندگي را د‌‌ربياوريم». «خب ،تعهد‌‌‌ات‌تان را بپذيريد .اما تعه د هرگز مانع كسي در راه دنبال کرد‌‌‌ن رؤیا‌يش نشده .یاد‌‌‌تان باشد که شما نمایش و تجلي وجود مطلق هستید و فقط کاری را در زندگی انجام بد‌‌‌هید که ارزش تالش داش��ته باشد .فقط اشخاصی که این‌کار را می‌کنند ،مي‌فهمن د تغییر شکل عظیمی را که مي‌بينند». کریس که گوش ميداد ،با خودش گفت ،توطئه .یاد مد‌‌‌ت‌ها قبل افتاد که با دیگر آد‌‌‌م‌های کلیسایش وسط میدان آواز د‌‌‌سته‌جمعی مي‌خواند تا مردم را از گناه نجات بدهد .در آن روزها ،کسی از عصر جدید صحبت نمی‌کرد ــ بلکه صحبت رجعت مسیح بود و مكافات و جهنم .برخالف حاال ،از اين گروه‌های توطئ ه در كار نبود. از میان جمعیت راه خود را باز کرد و پائولو را یافت .دور از جمعیت ،روی نیمکتی نشسته بود .تصميم گرفت به او ملحق شود. پرسید« :چقد‌‌‌ر با آن‌ها مسافرت مي‌کنیم؟» 124
«تا وقتي والهاال یادم بده د فرشته‌ها را ببینم». «اما تقریباً یک ماه است اینجاییم». «نمی‌تواند ولم کند .به سنت قسم خورده .باید سوگند‌‌‌ش را حفظ کند». تعد‌‌‌اد افراد بیشتر و بیشتر می‌شد .کریس داشت فکر مي‌کرد چقد‌‌‌ر صحبت برای مرد‌‌‌می که آنجا جمع شدهاند باید سخت باشد. کریس گفت« :والکیری‌ها را جدی نمی‌گیرند .د‌‌‌ست‌کم تا وقتی آن‌طوری ن ور و آ ن ور می‌روند». لباس مي‌پوشند و با موتورسیکلت ای پائولو گفت« :به خاطر عقايد‌‌ي بسيار كهن مي‌جنگند .این روزها ،سربازها لباس استتار مي‌پوشند .لباس مبد‌‌‌ّل می‌پوشند و خودشان را مخفی می‌کنند .اما س��ربازان د‌‌وران‌هاي‌گذشته ،خودشان را به زيباترين شكل آرايش ميكردند، پرزرق و برق‌ترين لباس‌هايشان را مي‌پوشيد‌‌ند ،و بع د وار د ميدان جنگ ميشدند. می‌خواستند د‌‌‌شمن ببیند‌‌‌شان .به جنگشان افتخار ميكردند». کریس پرس��ید« :چرا این کارها را می‌کنند؟ وسط پارک موعظه مي‌کنند و توی آبجوفروش��ی و وسط صحرا؟ اص ً ال چرا کمکمان مي‌کنند با فرشته‌مان حرف بزنیم؟» پائولو س��یگاري روش��ن کرد« :تو همیش��ه د‌‌‌رباره‌ی گروه توطئه شوخی می‌کرد‌‌‌ی ،اما حق با تو بود .همچو گروهی وجود دارد». کری��س خند‌‌‌ید .نه ،نه! گروه توطئه در کار نب��ود .اگر اين‌طور بود ،پائولو قب ً ال به او مي‌گفت .آن کلمه را به این خاطر مي‌گفت که د‌‌‌وستان شوهرش مثل جاسوس‌ها حرف می‌زد‌‌‌ند و همیشه حواسشان جمع بود بعضی چیزهای خاص را جلوی دیگران نگویند و همیشه موضوع صحبت را عوض مي‌کرد‌‌‌ند ــ هرچن د چ اثري از علوم غریبه در سنّت نباشد. قسم خورده بودند هی اما پائولو جدی به نظر می‌رسید. پائولو گفت« :د‌‌‌روازه‌های بهش��ت دوباره باز ش��ده ،خدا فرشته‌ای را که با شمشیر آتشین محافظ د‌‌‌روازه‌ي بهش��ت بود ،کنار راند‌‌‌ه ،برای مد‌‌تي ــ کسی 125
نمی‌د‌‌‌اند چه مد‌‌‌ت ــ هرکسی مي‌تواند وارد بهشت شود ،چون واضح است که د‌‌‌روازه‌ها باز است». پائولو با کریس که صحبت می‌کرد ،یاد معدن متروک طال افتاد .تا آن روزــ یعنی یک هفته قبل ــ انتخابش این بود که بیرون بهشت بماند. «كي اين را تضمين مي‌كند؟» «ایمان و سنت». به طرف چرخ بستنی‌فروش��ی رفتند و بستنی قیفی خرید‌‌‌ند .والهاال داشت صحبتش را ادامه ميداد و انگار قرار نبو د سخنراني‌اش تمام شود .احتماالً كمي يد‌‌اد‌‌ند، بعد ،آن نمايش عجيب را اجرا مي‌كرد‌‌ن د و تماشاگرها را در آن شرکت م و آن‌موقع بو د كه احتماالً مراسم تمام مي‌شد. کریس پرسید« :همه خبر د‌‌‌ارند د‌‌‌روازه‌های بهشت باز شده؟» «بعضی‌ه��ا متوج��ه ش��د‌‌‌ه‌اند ...و د‌‌‌ارند بقی��ه را خبر مي‌کنند .اما مش��کلی د‌ركار است». پائولو اش��اره کرد به مجس��مهای در میان میدان و گفت« :فرض کن آنجا بهشت است و هركسي با فاصله‌اي از اين ميدان ايستاد‌‌ه است. 'هركسي مسير خودش را براي رسيد‌‌ن به بهشت دارد. 'به همین خاطر است که آدمها با فرشته‌هایشان حرف مي‌زنند .چرا كه فقط فرش��ته‌ها معتبرترین راه را بلد‌‌‌ند :اگرآد‌‌‌م بخواهد مسير د‌‌‌يگران را پيش بگيرد، به جايي نمي‌رسد». ش��نید‌‌‌ند ک��ه والهاال می‌گوی��د« :رؤیاهایت��ان را دنبال کني�� د و خطراتش را بپذیريد». «این د‌‌‌نیایی که می‌گویی چطور است؟» پائولو جواب داد« :فقط مخصوص آن‌هایی است که داخل بهشت مي‌شوند. به قول تو ،د‌‌‌نیای توطئه‌گرها .د‌‌نياي آد‌‌‌م‌هایی که تحوالت را می‌بینند ،آد‌‌‌م‌هایی که شجاعت د‌‌‌ارند رؤیاهایشان را دنبال کنند و به حرف فرشته‌ها گوش بد‌‌‌هند. د‌‌‌نیایی برای همه‌ی آن‌ها که به آن دنیا ایمان د‌‌‌ارند». 126
زمزمه در بین جمعیت باال گرفت و کریس فهمید نمایش شروع شده است. می‌خواست برود جلو تماشا کند ،اما حرف‌های پائولو خيلي مهم‌تر بود. پائول��و ادامه داد« :قرن‌ها كنار رود‌‌هاي بابِل گریه مي‌کرد‌‌‌یم و بربط‌هایمان را به د‌‌‌رخت آویخته بود‌‌‌یم و آواز خواند‌‌‌نمان ممنوع بود .تحت تعقیب بود‌‌‌یم، کش��تار مي‌شد‌‌‌یم ،اما هیچ‌وقت فراموش نکرد‌‌‌یم که سرزمین موعود‌‌‌ی در کار است .سنت همه‌چیز را از نو زنده کرد. 'یاد گرفتیم چطور بجنگیم و نبرد قد‌‌‌رتمند‌‌‌مان کرد .مردم دوباره دارن د از جهان معنوي حرف مي‌زنند ،که تا همین چند سال قبل مي‌گفتن د اين حرف‌ها مال عوام و زود‌‌باورهاست ،و یک‌جور ریسمان نامرئی در طرف روشنایی ،همه‌ی آد‌‌‌م‌های این جبهه را به هم متصل کرد‌‌‌ه ــ مثل همان دستم ال‌هایی که والکیری‌ها به هم گره زدهاند .و این ریسمان دارد تبد‌‌‌یل می‌شود به زنجیری د‌‌‌رخشان و قد‌‌‌رتمند که فرشته‌ها مراقبش هستند .یک‌جور نرد‌‌‌ه‌ی محافظ که فقط حساس‌ترین آدمها د‌‌‌رکش مي‌کنند و همان از ما پشتیبانی مي‌کند .چرا که تعد‌‌‌اد ما زیاد است و در تمام زمین پخشیم .همه‌ی ما را یک ایمان به حرکت وامی‌د‌‌‌ارد». کریس گفت« :این دنیا اسم‌های زیادی دارد ،نه؟ عصر جدید ،ششمین عصر طالیی ،پرتو هفتم و از این‌جور چیزها». «اما همه‌شان یکی است .مطمئن باش». کریس به والهاال نگاه کرد که وسط میدان از فرشته‌ها صحبت می‌کرد. «خب ،پس چرا او اينقدر می‌خواهد بقیه را قانع کند؟» «نه ،ن��ه! نمی‌خواهد قانع کند .ما همه از بهش��ت آمد‌‌‌ه‌ای��م ،در دنیا پخش شد‌‌‌ه‌ایم ،و حاال د‌‌‌اریم برمی‌گرد‌‌‌یم همانجا .والهاال دارد ازشان می‌خواهد بهای بازگشت را بد‌‌‌هند». کریس یاد آن روز عصر در معدن افتاد« :گاهی قیمتش خیلی باالست». «ش��اید باشد .اما خیلی‌ها هس��تند که مي‌خواهند قیمتش را بپرد‌‌‌ازند .آن‌ها مي‌د‌‌‌انند حرف‌های والهاال درست است ،چون چیزی را که فراموش کرد‌‌‌ه بودند، به ياد‌‌شان مي‌آورد .همه‌ی آن‌ها هنوز خاطرات و پند‌‌اره‌ها و رؤياهاي بهشت را 127
در روحشان د‌‌‌ارند ،شاید سال‌ها بگذرد و ياد‌‌شان نياي د ــ تا اینکه اتفاقی می‌افتد: تولد یک بچه ،یک ضايعه‌ي تلخ ،احساس خطر قریب‌الوقوع ،غروب آفتاب، فالن کتاب ،فالن آهنگ ...یا یک گروه زنی‌که لباس چرم پوشید‌‌‌ه‌اند و صحبت از خدا مي‌کنند .هرچیزی .و ناگهان این آدمها به يا د مي‌آورند. 'والهاال دارد همین کار را می‌کند .به خاطرش��ان می‌آورد که جایی دیگر وجود دارد .بعضی‌هاشان گوش مي‌د‌‌‌هند .بعضی‌ها نه .آن‌ها که گوش نمی‌د‌‌‌هند، از کنار د‌‌‌روازه می‌گذرند و حتا نمی‌بینند د‌‌‌روازه‌ها باز است». «اما او دارد از اين د‌‌‌نیای جدید حرف مي‌زند». «اين‌ها فقط حرف اس��ت .در واقع ،اين‌ها بربط‌هایش��ان را از روی د‌‌‌رخت بی��د برداش��ته‌اند و دوباره می‌نوازن��د ،و میلیون‌ها آدم دیگر در سرتاس��ر دنیا، دوباره دارن د د‌‌‌رباره‌ی شا دي‌هاي سرزمین موعود آواز می‌خوانند .ديگر هیچ‌کس تنها نیست». صد‌‌‌ای موتورس��یکلت‌ها را ش��نید‌‌‌ند .نمایش تمام ش��ده بود .پائولو رفت طرف ماشین. کریس پرسید« :چرا هیچ‌وقت این حرف‌ها را به من نزد‌‌‌ه بود‌‌‌ی؟» «چون خودت مي‌د‌‌‌انستی». بله ،او میدانست .اما تازه حاال یاد‌‌‌ش آمده بود.
128
والکیری‌ها به سمت درهي مرگ مي‌رفتند .با موتورسیکلت‌ها و زين و يراق و دستم ال‌س��رها و لباس‌های عجیبشان ،از این شهر به آن شهر می‌رفتند و از خدا صحبت مي‌کرد‌‌‌ند. پائولو و کریس هم با آن‌ها مي‌رفتند .وقتی آن‌ها در حاش��یه‌ی ش��هر اردو مي‌زد‌‌‌ند ،زن و ش��وهر می‌رفتند هتل .اگر هم وس��ط صحرا توقف مي‌کرد‌‌‌ند، شب را در ماشین میماندند .زن‌ها آتش درست مي‌کرد‌‌‌ند و خطرات صحرا پس ت و حیوانات نزد‌‌‌یک نمي‌شد‌‌‌ند .مي‌توانستن د در ميان زوزه‌ي كايوتي‌ها می‌نشس و در حال تماشاي ستارگان ،كم‌كم به خواب بروند. بع��د از آن روز بعد‌‌‌ازظهر در معدن ،پائولو داش��ت تمرین مجراس��ازي را انجام می‌د‌‌‌اد .می‌ترس��ید کریس خیال کند واقعاً خودش چیزهایی را که یاد او می‌د‌‌‌اد‌‌‌ه ،نمي‌د‌‌‌اند. وقتی که صحبت جی آمد وسط ،کریس گفت« :جی را می‌شناسم .مجبور نیستی د‌‌‌انشت را به من ثابت کنی». پائولو جواب داد« :آن وقت‌ها ،نامزد‌‌م هم استا د آن موقعم را ميشناخت».
129
هر روز بعد‌‌‌ازظهر می‌نشس��تند و نابود‌‌‌ی س د ّذهن د‌‌‌ومشان را تمرین مي‌کرد‌‌‌ند؛ برای فرشته‌هایشان دعا مي‌کرد‌‌‌ند و سعی مي‌کرد‌‌‌ند احضارشان كنند. وقتی یک تمرین دیگر را در مجراسازي تمام کردند ،پائولو به کریس گفت: «من به این د‌‌‌نیای نو ایمان دارم». «می‌د‌‌‌انم .وگرنه این‌‌کارهايي را که تا حاال كرد‌‌ه‌اي ،نمي‌کرد‌‌‌ی». «با این حال ،نمی‌د‌‌‌انم روش رفتارم كام ً ال درست است يا نه». کریس جواب داد« :کمی نس��بت به خودت رحي��م باش .داري هر كاري از دس��تت برمی‌آید انجام مي‌د‌‌‌هی .آد‌‌‌م‌های کمی این‌همه راه سفر می‌کنند تا فرشته‌شان را پید‌‌‌ا کنند .و فراموش نکن که تو عهد‌‌‌ت را شكسته‌اي». عهد‌‌‌ی که در معدن شکسته بود :جی از شنید‌‌‌نش خیلی خوشحال مي‌شد! هرچند پائولو تقریباً مطمئن بود جی پيش��اپيش از همه‌چیز خبر داش��ته ،و براي همين سعی نکرد‌‌‌ه بود پائولو را از رفتن به سفر به بيابان بازد‌‌‌ارد. وقتی که هر دو نفر تمرین‌های مجراسازي را تمام کردند ،چند ساعت د‌‌‌رباره‌ی فرش��ته‌ها صحبت کردند .اما فقط بین خودش��ان ــ واله��اال دیگر از این قضیه صحبت نمی‌کرد. یک روز عصر ،بعد از صحبتشان ،پائولو رفت تا با والهاال صحبت کند. 130
گفت« :تو س��نّت را می‌شناس��ی .نمي‌توانی وقتی کاری را ش��روع کرد‌‌‌ی قطعش کنی». زن جواب داد« :کار را نیمه‌کاره نگذاشته‌ام». «اما من مجبورم خیلی زود برگرد‌‌‌م برزیل ،و هنوز بخششی را نپذیرفته‌ام و شرطی نبسته‌ام». والهاال دوباره جواب داد« :کار را نیمه‌کاره نگذاشتم». والهاال پیشنهاد کرد کمی در صحرا قدم بزنند .به جای خاصی که رسید‌‌‌ند، کنار هم نشستند و غروب را تماشا کردند و از مراسم‌ها و آیین‌ها حرف زدند؛ والهاال د‌‌‌رباره‌ی روش‌های آموزش جی سؤال کرد و پائولو خواست بد‌‌‌اند نتایج موعظه‌های او در صحرا چه بوده. والهاال بی‌اعتنا گف��ت« :راه را آماد‌‌‌ه مي‌کنم .وظیف��ه‌ام را انجام میدهم و انتظار دارم تا انتها کارم را درست انجام بدهم .بعد ،آ ن موقع می‌فهمم مرحله‌ی بعد‌‌‌ی چیست». «چطور مي‌فهمی وقت توقف رسید‌‌‌ه؟» والهاال به افق اش��اره کرد و گفت« :ما باید يازد‌‌‌ه بار از صحرا گذر کنیم و یازد‌‌‌ه بار از همان مسیرها بگذریم و همه‌چیز را یازد‌‌‌ه بار تکرار کنیم .تمام کاری که به من گفته‌اند انجام بدهم همین است». «كي گفته؟ استاد‌‌ت؟» «نه! ملک مقرب ،میکاییل». «و چند‌‌‌مین سفرت است این یکی؟» «د‌‌‌همین». والکیری د‌‌‌ستش را روی شانه‌ی پائولو گذاشت و مد‌‌‌تی طوالنی ساکت و خاموش نشستند .پائولو دلش مي‌خواست نوازشش کند ،سرش را در بغل بگیرد؛ مث��ل همان موقع که والهاال این کار را در معدن متروک با او کرد‌‌‌ه بود .والهاال جنگجو بود ،اما او هم احتیاج به کمی استراحت داشت .کمی به این کار فکر کرد ،اما برخالف آن تصمیم گرفت .و هر دو برگشتند به ارد‌‌‌وگاه. 131
با گذش��ت چند روز ،پائولو کمکم به این تصور رس��ید ک��ه والهاال دارد تمام چیزه��ای م��ورد نیازش را به او یاد ميدهد ــ اما ب��ه همان روش توك ،به این صورت که مس��تقیماً راه را به او نشان نمی‌د‌‌‌اد .از نزد‌‌‌یک و با دقت کارهایی را که والکیری‌ها انجام می‌د‌‌‌اد‌‌‌ند مشاهد‌‌‌ه کرد؛ خیال مي‌کرد امکان دارد سرنخی، تعلیم��ی ،تمرین جدیدی از آن کارها درک کند و وقتی که والهاال در انتهای یک��ی از روزها گفت با او بیایـد ــ کاری که این اواخر هر روز انجام ميداد ــ تصمیم گرفت مسائل را با والهاال مطرح کند. پائولو گفت« :مشکلی وجود ندارد که به من مستقیماً تعلیم بد‌‌‌هی .تو استاد نیستی .قضیه ،مثل قضیه‌ی توك نیست یا جی ،یا حتا خو د من .منظورم آد‌‌‌م‌هایی است که هر دو سنت را می‌شناسند». «چرا! من هم استادم .از راه مکاشفه یاد گرفته‌ام .درست است که من نفرین‌ها و ورد‌‌‌ها را بر زبان نمي‌آورم و در محفل‌های جاد‌‌‌وگری شرکت نمي‌کنم و عضو سری هم نیستم ،اما چیزهای زیادی مي‌د‌‌‌انم که تو نمی‌د‌‌‌انی ،چرا که هیچ فرقه‌ی ّ ملک مقرب میکاییل به من یاد‌‌‌شان داد». «خب! من هم به همین‌خاطر اینجايم .برای یاد گرفتن». هـر دو روی ش��ـن‌ها نشس��ـته بودند و به صخـره تکیـه داده بودند .والهـاال ب��ه پائولو تكي��ه داد و گفت« :م��ن به محبت احتی��اج دارم .خيل��ي به محبت احتیاج دارم». 132
والهاال س��رش را روی شانه‌ی او گذاشت .کمی در سكوت نشستن د و افق را نگاه کردند. پائولو بود که سر صحبت را باز کرد .نمي‌خواست موضوع را به میان بکشد، اما احساس کرد مجبور است. «بهزودي می‌روم .می‌د‌‌‌انی‌که»... منتظر واکنش ماند .والهاال چیزی نگفت. «مجبورم یاد بگیرم چطور فرش��ته‌ام را ببینم .احس��اس می‌کنم سعی‌ات را کردهای به من یاد بد‌‌‌هی ،اما من متوجه نمی‌شوم». «نه! متوجه نمی‌شوی .تعلیمات من مثل آفتاب بیابان واضح و روشن بود». پائولو موهایی را که روی شانه‌اش بود ،نوازش کرد. والهاال گفت« :همسر زیبایی د‌‌‌اری». پائولو منظورش را فهمید و د‌‌‌ستش را کنار كشيد. آن شب ،وقتي پیش کریس برگشت ،به او گفت والهاال د‌‌‌رباره‌ی زیبایی‌اش چه گفته .کریس لبخند زد ،اما چیزی نگفت.
133
باز هم سفرشان را با والکیری‌ها ادامه دادند .حتا بعد از آن حرف والهاالــ د‌‌‌رباره‌ی وضوح تعلیماتش ــ پائول��و توجه زیادی به تک‌تک کارهایی که والکیری‌ها انجام می‌د‌‌‌اد‌‌‌ند کرد .اما شیوه‌ی معمول کارشان تغییر مختصری بیشتر نداشت: سفر ،صحبت در مکان‌های عمومي ،انجام دادن مراسمی که خودش از قبل بل د بود ،و پيش رفتن. و محبت .معموالً مسافرهاي موتورسوار تكرويي بودند ،كساني آنقدر جسور و متهور که جرأت مي‌كرد‌‌ن د به والکی ری‌ها نزد‌‌‌یک شوند .وقتی این اتفاق مي‌افتاد، قانونی نانوشته هم د‌‌‌اشتن د که والهاال حق دارد اول انتخاب کند .اگر او عالقه‌مند نبود ،هرکسی از بقیه‌ی گروه حق داشت به تازه‌وارد نزد‌‌‌یک شود.
مردها هیچ‌وقت این موضوع را نمی‌د‌‌‌انستند :کاری می‌کرد‌‌‌ند که این مردها احس��اس کنند با زنی هستند که خودشان انتخاب کرد‌‌‌ه‌اند ،اما در واقع انتخاب خیلی زود‌‌‌تر انجام شده بود .توسط خود زن‌ها. والکیری‌ها از خدا صحبت مي‌کرد‌‌‌ند و مراسم و آیین‌های مقدس را انجام می‌د‌‌‌اد‌‌‌ند .در شهرهای بزرگ‌تر ،به جایی عمومی می‌رفتند تا نمایش عجيبشان را اجرا کنند؛ كه شامل انتخاب كساني از ميان مردم بود. س��رآخر ،د‌‌‌رخواس��ت كمك مالي می‌کرد‌‌‌ن��د .واله��اال هیچ‌وقت ایفای نقش نمي‌کرد ،اما تمام کارهایی را که انجام مي‌ش��د ،رهبری مي‌کرد .پس از 134
آن بود که دس��تمالش را در ميان حاضران می‌گرد‌‌‌اند و همیش��ه هم پول كافي جمع می‌کرد. هر روز عص��ر ،قبل از آنکه والهاال پائولو را صدا کند تا قد‌‌‌می با هم در صحرا بزنند ،او و کریس تمرین‌های مجراس��ازي را انجام می‌د‌‌‌اد‌‌‌ند و با فرشته‌هایشان حرف مي‌زد‌‌‌ند .هرچند مجرا هنوز تماماً باز نبود ،حضور هميش��گي پشتيبان و عش��ق و آرامش را حس می‌کرد‌‌‌ند .عباراتی را می‌ش��نید‌‌‌ند که معنای چند‌‌‌انی نداشت ،چند نوبت شهود داشتند ،و بارها و بارها فقط حس لذت و سرخوشی بود؛ نه بیش��تر .اما ميدانستند د‌‌‌ارند با فرشته‌شان صحبت می‌کنند و فرشته‌ها از این موضوع خوشحالند. بله ،فرشته‌ها خوشحال بودند ،چرا که دوباره تماس برقرار کرد‌‌‌ه بودند .هر آدمی که می‌توانست راه صحبت با آن‌ها را پید‌‌‌ا کند ،د‌‌‌رمی‌یافت اولین بارش نبود‌‌‌ه که با فرش��ته‌اش صحبت می‌کرد‌‌‌ه .بچه که بودند ،حتماً با فرشته‌ها حرف مي‌زد‌‌‌ند. فرشته‌ها به صورت «د‌‌‌وستان پنهانی» ظاهر ميشدند ،همد‌‌‌مشان بودند و مد‌‌‌ت‌های شر و خطر حفاظت مي‌کرد‌‌‌ند. طوالنی بازی و صحبت می‌کرد‌‌‌ند و آن‌ها را از ّ و تمام بچه‌ها با فرشته‌ی نگهبانشان صحبت کرد‌‌‌ه بودند ــ تا آن روز مشهور که والد‌‌‌ینشان متوجه می‌شد‌‌‌ند بچه‌شان با آد‌‌‌م‌هایی‌که «وجود ند‌‌‌ارند» ،صحبت می‌کند .بعد کنجکاو ميشدند و با زدن انگ تخيل بچگانه ،این چیزها را خفیف می‌کرد‌‌‌ند و با مشاورها و روانشناس‌ها صحبت می‌کرد‌‌‌ند و به این نتیجه می‌رسید‌‌‌ند که بچه باید این قبیل رفتارها را کنار بگذارد. پدر و ماد‌‌‌رها همیشه اصرار داشتند به بچه‌ها بگویند که د‌‌‌وست‌های پنهانی‌شان وجود ند‌‌‌ارند ــ شاید به این د‌‌‌لیل که فراموش کرد‌‌‌ه بودند خودشان هم زمانی با فرشته‌شان صحبت کرد‌‌‌ه‌اند. یا ،کسی چه می‌د‌‌‌اند ،شاید گمان مي‌كرد‌‌ن د در د‌‌‌نیایی زندگی می‌کنند که دیگر جایی برای فرشته‌ها نیست .فرش��ته‌ها که سرخورد‌‌‌ه و مأیوس ميشدند ، 135
پیش خدا برمی‌گش��تند و می‌د‌‌‌انستند كس��ي از آن‌ها نمی‌خواهد وجود‌‌‌شان را علنی کنند. اما د‌‌‌نیایی جدید ظهور کرد‌‌‌ه بود .فرش��ته‌ها می‌د‌‌‌انستند د‌‌‌روازه‌های بهشت کجاست و همه‌ی آن‌هایی را که به فرشته‌ها اعتقاد داشتند ،به آن د‌‌‌روازه‌ها هد‌‌‌ایت می‌کرد‌‌‌ند .شاید حتا نیاز نبود اعتقاد د‌‌‌اشته باشند ...همین کافی بود که به فرشته‌ها احتیاج د‌‌‌اشته باشند و فرشته‌ها د‌‌‌رکمال رضایت و خوشحالی ،بازمی‌گشتند. پائولو شب‌ها را به این فکر می‌گذراند که بفهمد چرا والهاال دارد این‌طور عمل می‌کند؛ یعنی همه‌چیز را به بعد موکول می‌کند. کریس جواب را میدانست .والکیری‌ها هم جواب را ميدانستند ،گو اینکه هیچ‌کد‌‌‌امشان چیزی در اين بار ه به زبان نمی‌آورد. کریس منتظر بود همه‌چیز رو ش��ود .د‌‌‌یر يا زود این اتفاق می‌افتاد .به همین د‌‌‌لیل بود که والهاال خالصشان نکرد‌‌‌ه بود و آموزه‌هاي بعد‌‌ي را براي مالقات با فرشته ،به آن‌ها یاد نمی‌د‌‌‌اد.
136
یک روز بعد‌‌‌ازظهر ،موقع رانند‌‌‌گی متوجه ش��د‌‌‌ند کوه‌هاي عظيمي در سمت راس��ت جاده ظاهر ميشود .بع د س��مت چپ جاده هم پر از کو ه و در ه ش د و د‌‌‌ریاچه‌ی غول‌آسای نمک که در زیر نور میدرخشید ،از سمتی به سمت دیگر کشید‌‌‌ه شد. به د‌‌‌ره‌ی مرگ رسید‌‌‌ه بودند. والکیری‌ها نزد‌‌‌یک به فِرنِس كريك 1اردو زدند ــ تا چند‌‌‌ین و چند کیلومتر
آن سوتر ،اینجا تنها مکانی بود که آب داشت .کریس و پائولو تصمیم گرفتند با گروه بمانند ،چرا كه تنها هتل درهي مرگ پُر بود.
ش��ب ،تمام گروه دور آتش نشس��تند و راجع به مردها و موتورسیکلت‌ها حرف زدند و برای اولین بار در این چند روز ،د‌‌‌رباره‌ی فرش��ته‌ها .مثل همیشه، والكيري‌ها قبل از خواب ،د‌‌‌ستمال‌هایشان را به هم گره زدند و ریسمانی را که این‌چنین تشکیل شده بود ،چنگ زدند و یک‌بار دیگر مزموری را خواندن د که صحبت از نهرهای بابل و چنگ‌های آویخته بر د‌‌‌رختان بید مي‌کرد .هیچ‌وقت یاد‌‌‌شان نمی‌رفت که جنگجو هستند.
مراسم که تمام شد ،سکوت ارد‌‌‌وگاه را در خود گرفت و همه رفتن د بخوابند. به‌جز والهاال. : Furnace Creek .1نهر د‌‌‌اغ.
137
کمی از ارد‌‌‌وگاه دور شد و مد‌‌‌ت مد‌‌‌ید‌‌‌ی به ماه خیره ماند .از ملک مقرب میکاییل خواست دوباره بر او ظاهر شود و اند‌‌‌رزهای نیکو به او بدهد و کمکش کند تا دست او توانا بماند.
دعا كرد« :تو در نبرد‌‌‌ت با دیگر فرشته‌ها پیروز شد‌‌‌ی .پیروزی را به من بياموز .باش د كه من این گروه هشت‌نفره را پراکند‌‌‌ه نکنم، تا روزی رس��د که هزاران نفر و میلیون‌ها نفر بشویم .خطاهای مرا ببخش و قلبم را از شور و شوق مملو کن .به من قد‌‌‌رتی بده تا هم مرد باشم و هم زن ،هم لطیف و هم سخت. باشد که کلمات من ،نیزه‌ی تو باشد. باشد که عشق من ،ترازوی تو باشد». عالمت صلیب را کشید و سکوت کرد و به زوزه‌ی یک کایوتی در د‌‌‌ورد‌‌‌ست ی گذشته‌اش فکر گوش داد .خواب به چشمش نمی‌آمد و به همین‌خاطر به زندگ کرد .زمانی را یاد‌‌‌ش آمد که کارمند بانک چیس منهتن بود و اوج زند‌‌‌گی‌اش چیزی نبود مگر شوهرش و دو بچه‌اش. به صحرای خاموش رو کرد و گفت« :تا آنکه فرش��تـه‌ام را د‌‌‌ید‌‌‌م .فرش��ته که در نور پیچید‌‌‌ه بود به من ظاهر ش��د و از من خواست که مأموریتش را ادامه بده��م .به من اجب��ار نكرد .نه تهد‌‌يد‌‌م ك��ر د و نه قول پ��اد‌‌اش داد .فقط از من د‌‌‌رخواست کرد». روز بعد همه‌چیز را ول کرد و مستقیماً به صحرای موجاوه رفت .دست تنها شروع به موعظه کرد و از د‌‌‌روازه‌های باز بهشت صحبت کرد .شوهرش طالقش داد و حضانت بچه‌ها را گرفت ــ درست نميدانست چه‌كار دار د مي‌كند ،اما هر بار که از د‌‌‌رد و تنهایی گریه مي‌کرد ،فرشته‌اش د‌‌‌استان زن‌های دیگر را که پیغام خدا را قبول کرد‌‌‌ه بودن د ،برایش تعریف می‌کرد .مریم عذرا ،قدیسه ترزا، ژاند‌‌‌ارک .فرشته گفت تمام چیزی که دنیا نیاز دارد ،الگو و نمونه است؛ آد‌‌‌م‌هایی که قاد‌‌‌رن د دنبال رؤیاهایشان برون د و براي افكارشان بجنگند. 138
تقریباً یک سال خارج از شهر الس‌وگاس زندگی کرد .همان پول اند‌‌‌کی که داشت ،ته کشید و گرسنگی کشید و در فضای باز خوابید .تا اینکه یک روز، شعري به د‌‌‌ستش رسید كه د‌‌‌استان قد‌‌‌یسه‌اي به نام ماريا ،د‌‌‌ختر مصري را تعریف مي‌کرد .او داشت به اورشلیم سفر می‌کرد و پولی براي پرداخت هزينه‌ي عبور از رودخانه نداشت .با اینکه امروز ديگر کسی چندان او را به یاد نمی‌آورد ،اما کلیسا پس از مرگش او را قدیسه خواند. والهاال د‌‌‌اس��تان را به عنوان یک نشانه تفسیر کرد .روزها به نام خدا موعظه می‌کرد و د‌‌‌وبار در هفته به کازینو می‌رفت و معش��وقه‌های ثروتمند ميگرفت و این‌طور مي‌توانست قدری پول فراهم کند .هیچ‌وقت از فرشته‌اش نپرسید که کار د‌‌‌رستی انجام می‌د‌‌‌هد یا نه ،و فرشته‌اش هم چیزی به او نگفت. ِ نامرئی فرش��ته‌های دیگر ،از کمکم ،همراهان��ش به هد‌‌‌ایت دس��تهای راه رسید‌‌‌ند. به صحرا گفت« :فقط یک سفر دیگر مانده ».و دوباره بر سر صحرای ساکت فریاد زد« :فقط یک س��فر دیگر مانده تا رس��التم تمام شود و آ ن وقت به د‌‌‌نیای چ خبر ند‌‌‌ارم قرار اس��ت چه بر س��رم بیاید ،اما مي‌خواهم واقعی برمی‌گرد‌‌‌م .هی برگرد‌‌‌م .احتیاج به عشق و محبت دارم .احتیاج دارم به مردي که همین‌جا روی زمین از من محافظت کند .مثل فرشته‌ام که در ملکوت مراقبم است .سهم خودم را انجام دادهام ،پشیمان نیستم ،هرچند طاقت‌فرسا بود». دوباره صلیب کشید و به اردو برگشت.
139
د‌‌‌ید که زوج برزیلی هنوز کنار آتش نشسته‌اند و به شعله‌ها نگاه می‌کنند. از پائولو پرسید« :چند روز تا چهل‌سالگی‌ات مانده؟» «یازد‌‌‌ه روز». «خب پس ،فرداشب ساعت ده ،در د ره‌ي طاليي! باید بخشش را قبول کنی. در همان مناسكي که مناسك را منهد‌‌‌م می‌کند». پائولو ش��گفت‌زد‌‌‌ه ش��د .حق با او بود! جواب تمام مد‌‌‌ت د‌‌‌رس��ت جلوی چشمانش بود! پرسید« :با چه؟» والهاال جواب داد« :با نفرت». پائولو سعی کرد تعجبش را پنهان کند« :خوب است ».اما والهاال میدانست او هیچ‌وقت در مناسكي که مناسك را منهد‌‌‌م مي‌کند ،از نفرت استفاده نکرد‌‌‌ه. زوج را تنها گذاش��ت و رفت جایی که روت��ا ،جوان‌ترین والکیری جمع، خوابید‌‌‌ه ب��ود .در نهایت محبت ،صورت د‌‌‌خترک را ن��وازش کرد تا بید‌‌‌ارش کند .روتا احتما الً داشت با فرشته‌هایی که در خواب آدم ظاهر می‌شوند ارتباط برقرار مي‌کرد و والهاال دلش نمي‌خواست صحبت او را قطع کند .باالخره روتا چشمانش را باز کرد. والهاال گفت« :فردا ش��ب یاد می‌گیری چطوری بخش��ش را بپذیری .بعد مي‌توانی فرشته‌ات را ببینی». 140
«اما من که والکیری هستم». «البته .و حتا اگر نتوانی فرشته‌ات را ببینی ،باز هم والکیری مي‌مانی». روت��ا لبخند زد .بیس��ت و سه‌س��اله ب��ود و افتخ��ار مي‌كر د که ب��ا والهاال صحرا‌نورد‌‌ي مي‌كند. «فردا لباس چرمی‌ات را نپوش؛ از لحظه‌ای که خورشي د د‌‌‌رمی‌آيد ،تا پایان مناسكي که مناسك را منهد‌‌‌م مي‌کند». بعد با محبت زیاد روتا را بغل کرد و گفت« :برو بخواب». پائولو و کریس نیم ساعت دیگر کنار آتش نشستند .بعد چند‌‌‌تایی از لباس‌هایشان را مثل بالش کردند و آماد‌‌‌ه‌ی خواب شدند .از هر شهر بزرگی که رد می‌شد‌‌‌ند، به اين فكر مي افتاد‌‌ن د كه كيسه‌‌خواب بخرند ،اما حوصله‌ي رفتن به مغازه و خري د را نداشتند .از آن گذشته ،اميد‌‌وار بودن د در هرگوشه‌اي ،هتلي پيدا كنند .بنابراین وقتی که الزم بود با والکیری‌ها در اردو باشند ،یا مجبور بودند در ماشین بخوابند یا کنار آتش .جرقه‌های س��وزان آتش چند‌‌‌ین نوبت موهایشان را جز داده بود؛ اما اتفاق خاص دیگری تا به حال پیش نیامد‌‌‌ه بود. همان‌طور که مي‌خوابید‌‌‌ند ،کریس پرسید« :منظورش چه بود؟» پائولو ،د‌‌‌مي به خمره زده بود و خوابش مي‌آمد .به همین خاطر فقط گفت: «چيز مهمي نبود». اما کریس اصرار كرد .جواب مي‌خواست. پائولو گفت« :همه‌چیز زندگی ،مناسك و آيين است ،چه برای جادوگرها و چه برای آن‌ها که اسم سحر و جادو به گوششان نخورد‌‌‌ه؛ هر دو گروه همیشه سعی می‌کنند مناسكشان را در حد ّکمال انجام بد‌‌‌هند». کریس ميدانست کس��انی که در راه جاد‌‌‌وگری هستند ،آيين‌هاي خاص روزمره هم آيين‌هاي خودش��ان را د‌‌‌ارند .اين را هم مي‌فهمي د ك��ه در زندگی ّ زیادی وجود دارد :ازدواج ،غسل تعمید ،فارغ‌التحصيلي. 141
بی‌صبران��ه ج��واب داد« :نه ،ن��ه! منظور م��ن همچو آيين‌هاي آش��کار و واضحی نیست»... پائولو می‌خواست بخوابد ،اما کریس تظاهر می‌کرد که رنجش او را متوجه نشده .پائولو گفت« :من می‌گویم همه‌چیز آیین و مراسم است .همان‌طور که عشاء ربانی ،آیین بزرگی است و متشکل از قسمت‌های مختلف .تجربهی هر‌روزه‌ی آدمی هم آيين اس��ت .یک آيين و مناسك د‌‌‌قیق و پیچید‌‌‌ه که هر آدمی سعی مي‌کند د‌‌‌قیق و مرتب انجامش بدهد ،چرا كه مي‌ترس د هر مرحله‌اش غلط پيش برود ،همه‌چیز نابو د شود .اسم اين مناسك ،روزمرگي است». پائولو بلند ش��د و نشس��ت .کمی به خاطر آبجویی که خورده بود ،سست و بی‌حال بود و اگر مي‌خواس��ت د‌‌‌راز بکش��د ،نمی‌توانس��ت توضیحاتش را کامل کند. «جوان که هستیم ،چیزی را جدی نمی‌گیریم .اما کمکم مجموعه‌ی کارهای روزانه‌م��ان تثبيت مي‌ش��ود و سرتاس��ر زندگی م��ا را د‌‌‌ربرمی‌گیرد .به محض آنکه مس��ائل تقريباً مطابق تصور ما پيش ب��رود ،دیگر جرأت ند‌‌‌اریم چیزی را عوض کنیم .تظاهر به گاليه و شكوه مي‌کنیم ،ولي اين‌طوري خودمان را راضي مي‌كنيم كه هر روزمان مثل روزهاي د‌‌يگرمان است .د‌‌‌ست‌کم خطر نامنتظره‌ای وجود ندارد. 'اين‌طوري مي‌توانيم جلوی هر رش��دی ،د‌‌‌رونی یا بیرونی را بگيريم ،مگر همان رشد‌‌‌ی که در د‌‌‌رون خود مناسك تعبیه شده :یک عالم بچه ،فالن ارتقای ت مالی .وقتی مناسك یکپارچه و کامل شد ،آدم بد‌‌‌ل شده شغلی ،بَهمان موفقی به بَرد‌‌‌ه». «این اتفاق برای مغ‌ها هم مي‌افتد؟» «البته .از آيين‌ها برای برق��راری ارتباط با د‌‌‌نیای ناد‌‌‌ید‌‌‌نی ،نابو د كردن ذهن دوم ،و همين‌طور راه يافتن به جهان خارق عادت استفاده مي‌کنند .اما ،برای ما هم ،حوزه‌ای که فتح می‌کنیم ،آشنا و پذیرفتنی می‌شود .الزم است براي كشف قلمروهاي تازه ،راه بيفتيم .اما همه‌ی مُغ‌ها از تغییر دادن مناس��ك مي‌ترسند .به 142
خاطر ترس از ناش��ناخته‌ها ،يا ترس از اينکه مناس��ك و آیین‌های دیگر به آن خوبی عمل نکند .اما ترسی غیرمنطقی و البته قد‌‌‌رتمند است که هیچ‌وقت بدون کمک از بین نمي‌رود». «آ ن وقت مناسكي که مناسك را منهد‌‌‌م کند دیگر چیست؟» «وقتي مغ‌ها نمی‌توانند مناسكش��ان را تغییر بد‌‌‌هند ،س��نت تصمیم می‌گیرد خو د مُغ را تغییر بدهد .یک‌جور نمایش مقدس است که مغ باید نقش متفاوتی را بازی کند». پائولو دوباره د‌‌‌راز کشید و پهلو به پهلو ش د و وانمود کرد خوابید‌‌‌ه .کریس احتماالً توضیح بیش��تر می‌خواس��ت .احتماالً مي‌خواس��ت بد‌‌‌ان��د چرا والهاال گفت :نفرت. در نمايش مقدس ،هرگز احساسات پست را برنمی‌انگیختند .برعکس ،كساني که در این نمايش ش��رکت داش��تند ،سعی می‌کرد‌‌‌ند با نیکی کار کنند و نقش ش��خصیت‌های قوی و روشنید‌‌‌ه را بپذيرند .از آن طریق ،مي‌توانستند خودشان را قان��ع کنند که بهتر از آنند که خيال می‌کرد‌‌‌ن��د ،و وقتي این موضوع را باور مي‌کرد‌‌‌ند ،زند‌‌‌گی‌شان تغییر می‌کرد. کار با احساسات پست هم به همین خاطر بود .خودش را قانع می‌کرد بدتر از آن است که خیال می‌کرد‌‌‌ه.
143
عصر روز بعد را به گش��ت و گذار در د‌‌‌ره‌ی طالیی گذراند‌‌‌ند که مجموعه‌ای َ آبکند با ش��کاف‌ها و د‌‌‌یواره‌هایی به طول شش هفت متر بود .در لحظه‌ای که خورش��ید غروب کرد ،هما ن موقع که داشتند تمرین‌های مجراسازي را انجام مي‌د‌‌‌اد‌‌‌ند ،د‌‌‌لیل نام‌گذاری این منطقه را متوجه شدند :کانی‌های د‌‌‌رخشان که دم صخره‌ها بودند ،پرتو خورشید را بازتاب مي‌د‌‌‌اد‌‌‌ند و د‌‌‌یواره‌ها جوری مي‌شد که انگار پوشید‌‌‌ه از طالست. پائولو گفت« :امشب ،ماه شب چهارد‌‌‌ه است». قب ً ال هم ماه بدر را در بیابان د‌‌‌ید‌‌‌ه بودند .منظره‌ای بی‌نظیر و فوق‌العاد‌‌‌ه بود. ادامه داد« :امروز بیدار که ش��دم ،به بخشی از کتاب مقدس فکر میکردم. از س��لیمان :خوب است كه اين را نگا ه داري ،و د‌‌‌ستت را از آن برند‌‌اري ،زيرا هركس از خد‌‌اي بترسد ،از همه‌چيز بي‌آسيب بيرون مي‌آيد». کریس گفت« :متن عجیبي است». «خیلی عجیب». به پائولو گفت« :فرشته‌ام بیشتر و بیشتر با من حرف مي‌زند .دارم حرف‌هايش يدانم منظورت از حرف‌هایی که در معدن می‌زد‌‌‌ی چه بود، را می‌فهمم .خوب م چرا كه هيچ‌وقت فكر نمي‌كرد‌‌م بتوانم با فرشته‌ام حرف بزنم». این حرف ،پائولو را خرس��ند کرد .و با هم پایان روز را نگریستند .این بار، سر و كله‌ي والهاال پید‌‌‌ا نشد تا با هم در صحرا قدم بزنند. 144
سنگ‌های د‌‌‌رخشند‌‌‌ه‌ای که موقع غروب د‌‌‌ید‌‌‌ه بودن د ،دیگر به چشم نمی‌آمد .ماه، نوری غریب و اوهام‌گونه بر آن آبکند‌‌‌ها اند‌‌‌اخته بود .صد‌‌‌ای قد‌‌‌م‌های خودشان را مي‌شنيد‌‌ن د که در س��کوت روی شن‌ها قدم می‌زد‌‌‌ند ،و به همین‌خاطر به هر صد‌‌‌ایی که ممکن بود بشنوند ،هوشیار بودند .نمی‌د‌‌‌انستند والکیری‌ها در کجا قرار د‌‌‌ارند. تقربیاً به انتها رسید‌‌‌ند ،جايي كه تمام عوارض د‌‌‌ره به فضایی کوچک و نسبتاً باز منتهی می‌شد .اثری از والکیری‌ها نبود. کریس سکوت را شکست« :شاید تصمیمشان را عوض کرد‌‌‌ه‌اند». میدانست والهاال مي‌خواهد بازی را تا آنجا که امکان داردِ ، کش بدهد .اما
کریس می‌خواست سریع‌تر تمام شود.
کریس گفت« :جك و جانورها از النه‌شان بيرون زدهاند .از مارها می‌ترسم. بیا برگرد‌‌‌یم». اما پائولو باالي سرش را نگاه می‌کرد.
گفت« :نگاه کن .تصمیمشان عوض نشده».
کریس نگاهش را دنبال کرد .باالی صخره‌هاي د‌‌‌یواره‌ی سمت راست د‌‌‌ره، شبح زني پد‌‌‌ید‌‌‌ار شد که داشت نگاهشان مي‌کرد. کریس به خود لرزید.
145
هیکل یک زن دیگر هم ظاهر شد .و یکی دیگر .کریس رفت وسط فضای باز .سه زن دیگر را باالی د‌‌‌یواره‌ی دیگر د‌‌‌ید. دو زن نبود‌‌‌ند. صد‌‌‌ای والهاال میان د‌‌‌یواره‌های سنگی می‌پیچید« :به نمایش خوش آمد‌‌‌ید! ی وقت است آمد‌‌‌ه‌اند و منتظر اجرای بی‌نظیرند!» تماشاچی‌ها خیل ي همیشه نمایش‌ها را در پارک‌ها همین‌طور شروع مي‌کرد. والكير کری��س با خ��ود‌‌‌ش گفت ،ام��ا من جزو نمایش نیس��تم .ش��اید باید بروم باال پیش‌شان. «اینجا ،ورود‌‌‌یه هنگام خروج پرداخت می‌شود ».صدا ادامه داد و همان حرفی را زد که همیشه در مید‌‌‌ان‌های شهرها مي‌زد« .شاید بهایش زیاد باشد ،یا شاید هم الزم است پول پرد‌‌‌اختی را برگرد‌‌‌انیم .خطرش را می‌پذیری؟» پائولو جواب داد« :بله! مي‌پذیرم». کریس ناگهان فريا د زد« :چه خبر است؟ چرا اين قدر نمایش؟ این‌قد‌‌‌ر آیین؟ همه‌ی این چیزها برای د‌‌‌ید‌‌‌ن يك فرش��ته؟ مگر مجراسازي و صحبت با فرشته کافی نیست؟چرا کار بقیه را نمی‌کنی :مي‌تواني با ارتباط با خدا و مقد‌‌سات اين دنيا را خيلي ساده كني». پاسخ نیامد .پائولو احساس کرد‌‌‌کریس همه‌چیز را خراب می‌کند. یک��ی از والکیری‌ه��ا از ب��االی صخره گفت« :مناس��كي که مناس��ك را منهد‌‌‌م می‌کند». والهاال فریاد زد« :ساکت! تماشاچی‌ها فقط وقتی حرف میزنند که نمایش تمام شود! يا تشویق كني د یا هو كنيد ،اما ورود‌‌‌يه را بد‌‌‌هيد!» باالخره والهاال س��ر وکله‌اش پید‌‌‌ا شد .د‌‌‌ستمالش را دور سرش بسته بود ،به شیوه‌ی سرخ‌پوست‌ها .معموالً آخر شب‌ها که دعا می‌کرد ،این‌طوری می‌بست. تاج او بود. د‌‌‌ختری پابرهنه را با خودش آورده بو د که ش��لوارک و بلوز پوش��ید‌‌‌ه بود. نزدیکتر که ش��د‌‌‌ند و مهتاب صورتش��ان را روش��ن کرد ،کریس متوجه شد 146
ک��ه د‌‌‌ختـرک یک��ی از والکیـری‌هاس��ت ،جوان‌ترین عضو گ��روه؛ حاال كه جلیقه‌ي چرمی به تن نداش��ت و خوی تهاجمی به خود نگرفته بود ،خیلی بچه به چشم مي‌آمد. والهاال او را روبه‌روی پائولو آورد و مربعی بزرگ دور آن‌ها کشید .در هر گوشه‌ی مربع ،ایستاد و چند کلمه‌ای گفت .پائولو و روتا کلمات التین را تکرار کردند .د‌‌‌خترک ،غلط‌های زیادی داشت و مجبور بود دوباره تکرار کند. کری��س پیش خود گفت ،حتا نمی‌د‌‌‌اند چه دارد مي‌گوید .نه این مربع و نه آن حرف‌ها ،هیچ‌وقت بخشی از معرکه گرفتن‌های داخل شهر نبود. والهاال ترس��یم مربع را که تمام ک��رد ،به آن دو نفر گفت نزد‌‌‌یکش بروند. پائولو و روتا داخل مربع ماند‌‌‌ند ،اما والهاال بیرون بود. والهاال رو کرد به پائولو و به چشمانش زل زد و کمربند چرمی را که معموالً دور مچش مي‌بست ،به او داد. «رزم‌آور! ق��د‌‌‌رت این خط��وط و این نامهای مقدس ،تو را در سرنوش��ت محب��وس کرد‌‌‌ه .اي رزم‌آور! تو که در نبرد پی��روز بود‌‌‌ه‌اي ،در قلعه‌ي خويش هستي و پاد‌‌‌اش خود را خواهی گرفت». د‌‌‌ره و کریس پائولو در ذهنش ،د‌‌‌یوارهای قلعه را ساخت .از آن لحظه به بعدّ ، و والهاال و هرچیز دیگری از اهمیت افتاد. او بازیگر این نمایش مقدس بود .مناسكي که مناسك را منهد‌‌‌م مي‌کند. والهاال به د‌‌‌ختر گفت« :اسير! مقاومتت در هم شکسته .نتوانستی از سپاهت با افتخار د‌‌‌فاع کنی .وقتي بميري ،والکیری‌ها از بهشت مي‌آين د تا تن تو را طلب كنند .اما تا آن زمان ،مكافاتي سزاوار شكست‌خورد‌‌گان نصيبت است». بعد با حرکتی ناگهانی ،پیراهن د‌‌‌ختر را د‌‌‌رید. «نمایش شروع بشود! ای رزم‌آور! غنیمت توست». بع د د‌‌‌خترک را با خشونت گرفت .د‌‌‌ختر بر زمين افتا د و چانه‌اش خراشید‌‌‌ه شد .كمي خون از چانه‌اش سرازير شد. 147
پائولو کنارش زانو زد .کمربند والهاال را چنگ زده بود و به نظر می‌رس��ید کمربند از خودش نیرو دارد .پائولو ترسید و به همین خاطر براي چند لحظه ،از د‌‌‌یوارهای قلعه‌اش بیرون آمد و به د‌‌‌ره بازگشت. پائولو گفت« :واقعاً زخمی شد .به کمک احتیاج دارد». والهاال چند قدم کنار رفت و تکرار کرد« :رزم‌آور! غنیمت توس��ت! همان زنی اس��ت که ميدان د رازی را که د‌‌‌نبالش هس��تی .راز را از زیر زبانش بیرون بکش ،یا تا ابد فراموشش کن». پائولو آهسته ،شعار شهسواران هیکل را تکرار کرد: «Non nobis, Domine, non nobis. Sed Nomini Tuo da. 1»Gloriam بايد س��ریع تصمیم می‌گرفت .یاد زمانی افتاد که به چیزی اعتقاد نداش��ت و خیلی س��اده خیال می‌کرد همه‌ی این‌ها بازی است .حتا همان موقع ،همه‌چیز د‌‌‌گرگون شد و حقیقت خود را نمایاند. در ماجرای مناس��كي بود که همه‌ی مناس��ك را منهد‌‌‌م مي‌کند .لحظه‌ای مقدس در زندگی يك مُغ. دوباره گفت »Sed Nomini Tuo da Gloriam« :و در لحظه‌ی بعد از آن، خود را به همان نقش جا زد که والهاال گفته بود .مناسكي که همه‌ی مناسك را منهد‌‌‌م مي‌کرد ،داش��ت خودش را نشان می‌د‌‌‌اد .هیچ‌چیز دیگر نبود .فقط همان مس��یر ناشناخته ،آن زن هراس��ان که به پایش افتاده بود ،رازی که باید از زبان او بیرون می‌کش��ید .به دور قربانی‌اش ق��دم زد و به آن زمان‌هایی فکر کرد که اخالقیات چیز دیگری بود ــ همان زمان که تصاحب زن ،قانون نبرد بود .مردها زند‌‌‌گی‌شان را در جنگ به خطر مي‌اند‌‌‌اختند ،به خاطر طال و زن. سر د‌‌‌خترک فریاد کشید« :من فاتح شدم! و تو شکست خورد‌‌ی!» زانو زد و به موهایش چنگ زد .چشم‌های د‌‌‌خترک خیره به او ماند. د‌‌‌ختر گفت« :ما پيروز خواهيم شد .ما قانون فتح را مي‌د‌‌انيم». .1نه براي ما ،پروردگارا ،نه براي ما ،بلكه براي جالل نام تو.
148
پائولو دوباره د‌‌‌ختر را با خشونت پرت کرد روی زمین. «قانون فتح ،پيروزي است». زن اسير ادامه داد« :همه‌ی شما خیال مي‌کنید پيروز شد‌‌‌ه‌اید .فقط نبرد‌‌‌ی را برد‌‌‌ه‌ای .ما ،اما ،جنگ را فتح خواهيم كرد». مگر این زن كي بود که جرأت داش��ت این‌طوری با او صحبت کند؟ بد‌‌‌ن زيبايي داشت ــ اما این موضوع بماند برای بعد .باید از آن رازی سر د‌‌‌رمی‌آورد که این‌همه مد‌‌‌ت د‌‌‌نبالش بود. س��عی کرد صد‌‌‌ایش را آرام نگه دارد و گفت« :بياموز چگونه فرش��ته‌ام را ببینم .آن‌گاه آزاد‌‌‌ت مي‌کنم». «من آزاد‌‌‌م». «نه! تو قوانین پیروزی را نمي‌د‌‌‌انی .به همین‌خاطر بود که شکستت د‌‌‌اد‌‌‌یم». زن كمي‌گیج ش��ده بود .آن مر د از قوانين حرف مي‌زد .گفت« :اين قوانین را برایم بگو .من هم راز فرشته را به تو می‌گویم». اسير داشت معامله می‌کرد .مي‌توانست شکنجه‌اش بدهد و نابودش کند .مگر نه آنکه او زیر پایش افتاده بود ؟ اما باز هم داشت معامله‌ای را پیشنهاد مي‌کرد. فكر كرد ،زن عجيبي اس��ت .شاید زیر شکنجه اعتراف نمی‌کرد .بهتر بود معامل��ه کند .او پنج قانون پی��روزی را مي‌گفت؛ به هر حال زن که زنده از قلعه بیرون نمی‌رفت. «قانون اخالق :باید در طرف حق بجنگی .ما به همین‌خاطر پيروز ش��د‌‌‌یم. قان��ون اقلیم :جنگ در باران با جنگ در زیر آفتاب متفاوت اس��ت؛ نبرد در زمستان با نبرد در تابستان تفاوت دارد». حاال مي‌توانست زن را گول بزند .اما نمي‌توانست قوانین د‌‌‌روغین بسازد .زن احتماالً متوجه د‌‌‌رنگش مي‌شد. اد‌‌‌ام��ه داد« :قانون مکان :جنگ در د‌‌‌ره با جن��گ در زمین باز فرق دارد. يد‌‌ان د قانون انتخاب :جنگجو می‌د‌‌‌اند چه‌كسي را براي مشاوره انتخاب كن د و م چه‌کسی در نبر د كنارش خواه د بود .ساالر سپاه نباي د بگذار د جبونان و خائن‌ها 149
احاطه‌اش كنند». لحظه‌ای با خود فکر کرد آیا ادامه بدهد یا نه .اما تا همانجا هم چهار قانون را گفته بود. باالخره گفت« :قانون ت د‌بير :چگونگي ریختن طرح نبرد». همه‌اش همین بود .چشمان د‌‌‌ختر برق زد. «حاال راز فرشته‌ها را برايم بگو». د‌‌‌ختر ،او را نگاه کرد و چیزی نگفت .د‌‌‌ستورالعمل را یاد گرفته بود ،هرچند خیلی د‌‌‌یر .آن جنگجوهای د‌‌‌الور هرگز در هیچ جنگی شکست نمي‌خورد‌‌‌ند. افسانه پیشگویی کرد‌‌‌ه بود که آن‌ها از پنج قانون پیروزی استفاده خواهند کرد. حاال اين پنج قانون را ميدانست. هرچن د اين د‌‌‌انش ديگر به هیچ کارش نمی‌آمد ،اما د‌‌‌ست‌کم آرام و آسود‌‌‌ه می‌مرد .الیق تنبیهی بود که قرار بود د‌‌‌چارش شود. جنگجو ،دوباره گفت« :از فرشته‌ها برايم بگو». «نه! چیزی از فرشته‌ها نمی‌گویم». حالت چشمان جنگجو تغییر کرد و د‌‌‌ختر خرسند شد .جنگجو هیچ رحمی نداش��ت .تنها ترس د‌‌‌ختر این بود ک��ه قانون اخالق به جنگجو فرمان بدهد كه زندگی او را ببخشد .سزاوارش نبود .گناهکار بود ــ د‌‌‌ه‌ها و صد‌‌‌ها گناه در همان عمر کوتاهش مرتکب شده بود .پدر و ماد‌‌‌رش را ناامید کرد‌‌‌ه بود ،و مرد‌‌هايي را که به او نزد‌‌يك ش��ده بودند ،ناامید کرد‌‌‌ه بود .جنگجوهایی را که ش��انه به شانه‌ی او جنگید‌‌‌ه بودند ،فریب داده بود .اجازه داده بود اسیرش کنند .ضعیف بود .سزاوار مكافات بود. ص��د‌‌‌ای زن��ی را از دور ش��نید‌‌‌ند ک��ه می‌گف��ت« :نفرت! راز مناس��ك، نفرت است!» جنگجو با صد‌‌‌ایی ب ه سرد‌‌‌ی و سختی فوالد تکرار کرد« :ما معامله کرد‌‌‌یم. من به سهم خودم وفا كردم». «مرا زنده نمی‌گذاری .اما دس��ت‌کم به آنچه می‌خواستم رسید‌‌‌م .گو اینکه 150
حاصلي برایم ندارد». «نف��رت!» صد‌‌‌ای زن کمک��م بر او اثر می‌کرد .کمکم اج��ازه داد بد‌‌‌ترین احساساتش رو بیاید .نفرت داشت به قلب جنگجو راه مي‌یافت. «رن��ج زی��اد‌‌‌ی می‌بین��ی .بد‌‌‌تری��ن ش��کنجه‌هایی ک��ه ت��ا ب��ه ح��ال ب��ه گوشَت خورده». «رنج می‌بینم». با خودش گفت :س��زاوارم .سزاوار د‌‌‌رد و مجازات بود .سزاوار مرگ بود. از هم��ان کود‌‌‌کی ،از جنگید‌‌‌ن گریخته بود .باور نمی‌کرد بتواند .همه‌چیز را از دیگران قبول می‌کرد و در خاموشی ،از بی‌عد‌‌‌التی‌هایی‌که قربانی‌اش بود ،رنج مي‌کشید .می‌خواست همه بفهمند او چه د‌‌‌ختر خوبی است .بفهمند چقد‌‌‌ر قلب حساسی دارد و به دیگران کمک مي‌کند .دلش مي‌خواست به هر قیمتی د‌‌‌وستش د‌‌‌اشته باشند .خدا به او زندگی خوبی داده بود و او نمی‌توانست استفاد‌‌‌ه‌ای از آن ببرد .در عوض ،محبت را از د‌‌‌يگران گد‌‌ايي مي‌كرد ،طوری زندگی می‌کرد که دیگران می‌خواستند ،و همه به این خاطر که نشان بدهد مهربان است و می‌تواند همه را خرسند کند. نس��بت به خدا بی‌انصافی کرد‌‌‌ه بود و زندگی خ��ود را هد‌‌‌ر داده بود .حاال احتیاج به جالد‌‌‌ی داشت که سریعاً او را به جهنم بفرستد. جنگجو حس کرد که کمربند در د‌‌‌ستش زنده ميشود .لحظه‌ای ،چشمانش به چشمان اسیرش د‌‌‌وخته شد. منتظر بود اسیر نظرش را تغيير ده د و طلب بخشايش كند .اما اسیر چهره در هم کشید‌‌‌ه بود ،انگار در انتظار ضربه باشد. قانون اخالق .ناگهان ،همه‌چیز کنار رفت ،مگر خشمش از اینکه اسیرش فريبش داده بود .نفرت فوج‌فوج به او هجوم آورد و اند‌‌‌ک‌اند‌‌‌ک فهمید چقد‌‌‌ر مس��تعد ظلم و خشونت است .همیش��ه بر خطا بود و اجازه داده بود درست در لحظه‌ای که باید انصاف و عد‌‌‌ل را کنار بگذارد ،ضعف بر قلبش غلبه كند .همیشه بخشید‌‌‌ه بود؛ نه به خاطر آنکه آدم د‌‌‌رستی بود ،بلکه چون ترسو بود .می‌ترسید 151
نتواند تا آخر خط پيش برود. والهاال ،کریس را نگاه کرد و کریس هم او را نگاه كرد .مهتاب نمي‌گذاشت به چشمان هم د‌‌‌قیق نگاه کنند .و این خیلی خوب بود ،چرا كه هر دو مي‌ترسید‌‌‌ند احساس د‌‌روني‌شان فاش شود. اسیر ،قبل از آنکه ضرب ه را بخورد ،دوباره فریاد زد« :به خاطر خدا!» جنگجو ،ضربه‌اش را در هوا نگه داشت. اما د‌‌‌شمن رسید‌‌‌ه بود. والهاال گفت« :بس است .بس است». چشمان پائولو د‌‌‌رخشید .شانه‌های والهاال را چنگ زد. فریاد زد« :این نفرت را احس��اس مي‌کنم! تظاهر نيس��ت! شياطيني را آزا د كردهام كه نمي‌شناختم!» والهاال کمربند را از او گرفت و رفت ببیند روتا زخمی شده یا نه. روتا صورتش را بین پاهایش گذاشته بود و گریه می‌کرد. واله��اال را بغل کرد و گفت« :همه‌اش حقیقت داش��ت .من او را تحریک کردم و کاری کردم که مجازاتم كند .خواستم من را بکشد و نابود‌‌‌م کند .پدر و ماد‌‌‌رم سرزنش��م کردند ،براد‌‌‌رها و خواهرهایم سرزنشم کردند .هر کاری که در زند‌‌‌گی‌ام انجام داده بود‌‌‌م ،غلط بود». والهاال گفت« :برو یک بلوز دیگر بپوش». روتا ایستاد و لباس پاره‌اش را قدری مرتب کرد. گفت« :می‌خواهم همين‌طور ادامه بدهم». والهاال لحظه‌ای تردید کرد ،اما چیزی نگفت .به طرف د‌‌‌یواره‌ی د‌‌‌ره حرکت کرد و بعد باال رفت .وقتي به باالی د‌‌‌یواره و نز د س��ه والكيري رسيد ،به طرف آن‌ها هم عالمت داد كه باال بروند. کری��س و روتا و پائولو ،س��اکت و آرام ،از د‌‌‌ره ب��اال رفتند .مهتاب ،راه را 152
نشانش��ان می‌د‌‌‌اد .با آنهمه جای دس��تی که در میان صخره‌ها بود ،کار سختی نبود .باالی د‌‌‌ره ،والهاال به پائولو و د‌‌‌ختر گفت دوباره روبه‌روی هم بایس��تند و هم را بغل کنند. پائولو پرسید« :آسیب زد‌‌‌م؟» از خودش ترسید‌‌‌ه بود. روتا سرش را به چپ و راست تکان داد .خجالت مي‌کشید؛ هیچ‌وقت موفق نمی‌شد مثل زن‌هایی بشود که دور و برش بودند .خیلی ضعیف بود. والهاال ،د‌‌‌ستمال دوتا از والکیری‌ها را به هم گره زد .د‌‌‌ستمال را از کمربند مرد و زن رد کرد و به هم متصلشان کرد .کریس از آن نقطه‌ای که ایستاد‌‌‌ه بود، مي‌د‌‌‌ید که ماه هاله‌اي دور این دو نفر درست کرد‌‌‌ه است .صحنه‌ی زیبایی می‌شد، اگر در جای دیگری و به د‌‌‌الیل دیگری اتفاق افتاده بود .اگر آن زن و آن مرد آنقدر از هم دور نبود‌‌‌ند ــ یا آنقدر نزد‌‌‌یک. روتا به والهاال گفت« :شایسته نیستم فرشته‌ام را ببینم .ضعیفم و قلبم سرشار از شرم و خجالت است». پائولو هم طوری که همه بشنوند گفت« :شایسته نیستم فرشته‌ام را ببینم .قلبم سرشار از نفرت است». روت��ا گف��ت« :قلب من عش��ق زن‌ه��ا را مي‌خواس��ت و از عش��ق مردها د‌‌‌وري مي‌كرد». پائولو ادامه داد« :من س��ال‌ها نفرت را پرورش د‌‌‌اد‌‌‌م و در مورد مسائلی که مهم نبود ،از خودم انتقام گرفتم .د‌‌‌وست‌هایم همیشه مرا بخشید‌‌‌ند ،اما هیچ‌وقت یاد نگرفتم چطور متقاب ً ال ببخشمشان». والهاال رو برگرداند تا ماه را ببیند. «ما اینجايیم ،ملک مقرب! اراد‌‌‌ه‌ی خدا انجام بگیرد .میراث ما ،نفرت و ترس است ،و حقارت و شرمند‌‌‌گی .اراد‌‌‌ه‌ی خدا انجام بگیرد. ن بس نبود که د‌‌‌روازه‌های بهشت بسته باشد؟ باي د كاري مي‌كرد‌‌ي 'چرا همی كه در قلبمان دوزخ را حمل كنيم؟ اما ،اگر اراد‌‌‌ه‌ی خدا همین است ،باید بد‌‌‌انی 153
همه‌ی نوع بشر چند‌‌‌ین و چند نسل از اراد‌‌‌ه‌اش فرمان برد ه است».
154
(بعد والهاال دور آن دو نفر شروع کرد به گام زدن و سرود خواندن). مق د‌مه ،سرآغازِ حمد و ثنا از آن خداوندگار ما ،عیسای مسیح .سالم بر او تا ابد‌‌‌اآلباد. رزم‌آوران گناهکار با تو سخن می‌گویند. آن��ان ک��ه هم��واره بهتری��ن سالح‌هایش��ان را ب��ه‌كار برد‌‌ه‌ان��د؛ ليكن بر ضد ّخويش. آنان كه خويش را الیق برکت نمي‌د‌‌‌انند .آنان که باور د‌‌‌ارند ش��اد‌‌ي برای آن‌ها نیست .آنان که بیشتر از دیگران رنج می‌برند. با تو س��خن مي‌گوين د آنان که به د‌‌‌روازه‌های آزاد‌‌‌ی رسید‌‌‌ه‌اند و به بهشت مي‌نگرن د و به خود مي‌گویند« :نباید وارد شویم .سزاوارش نيستيم». آنان كه روزي قضاوت د‌‌‌يگران را تجربه‌كرد‌‌ه‌ان د و نتیجه گرفته‌اند كه اغلب آن‌ها بر حقند. ب��ا تو س��خن مي‌گوين�� د آناني ك��ه قض��اوت می‌کنن��د و خويش��تن را محكوم مي‌كنند.
(یکی از والکیری‌ها ،کمربند را به والهاال داد و او کمربند را به طرف آسمان بلند کرد). اولین عنصر :هوا تازيانه اینجاست .اگر آن‌گونه‌ايم ،مجازاتمان کن. مجازاتم��ان کن ،چرا که ما متفاوتیم .چرا که جرأت کرد‌‌‌ه‌ایم رؤیا داش��ته باشیم و به اموری ایمان د‌‌‌اریم که دیگر کسی باور ندارد. مجازاتما ن کن ،چرا که آنچه را موجود است به مبارزه طلبید‌‌‌ه‌ايم ،و نیز آنچه دیگران پذیرفته‌اند ،آنچه د‌‌‌يگران مي‌خواهند بی‌تغییر بماند. مجازاتمان کن ،چرا كه از ايمان مي‌گوييم ،و باز نومید‌‌‌یم .از عشق مي‌گوييم، ليكن نه محبت و نه آسايشي را می‌پذیریم كه خو د را سزاوارش مي‌د‌‌انيم. 155
پس مس��يحا! حتا اگر این تازيانه را باال بياورم ،آنقدر باال که س��تارگان را لمس کنم ،دست تو را نمي‌توانم لمس کنم. چرا که دست تو ،بر س ِر ماست .و ما را مي‌نواز د و به ما می‌گوید« :دیگر رنج ج كافي برد‌‌‌ه‌ام». نبريد ،چرا كه من رن به ما می‌گویی« :مانند تو من هم رؤیا د‌‌‌ید‌‌‌ه‌ام و به د‌‌‌نیای نو ایمان داش��ته‌ام. از عش��ق گفته‌ام و در همان حال از خدا خواستم تا جام رنج را از من دور كند. آنچ��ه را بود به مبارزه طلبید‌‌‌م؛ آنچه دیگران جرأت نداش��تند به مبارزه بطلبند. گمان برد‌‌‌م اولین معجزه‌ام خطا بوده :تبد‌‌‌یل آب به شراب تا ضیافتی را زند‌‌‌ه‌تر و شاد‌‌‌مانه‌تر کنم .نگاه بي‌رحم دیگران را د‌‌‌ریافتم و فریاد کشید‌‌‌م :پدر ،پدر ،چرا مرا به خود واگذاشتی؟ تازيانه‌را قب ً ال بر من استفاده کرد‌‌‌ه‌اند .تو دیگر رنج نبر».
(والهاال ،تازيانه را بر زمین كوبي د و ماسه‌ها را در باد پراکند‌‌‌ه کرد). د‌ومین عنصر :خاک م��ا بخش��ی از این جهانیم ،پ��رورد‌‌‌گارا! و ای��ن دنیا از ترس‌ه��ای ما مملو شده است. گناهانمان را بر ماسه می‌نویسیم تا باد صحرا بپراکند‌‌‌‌شان. د‌‌‌ستمان را محکم و استوار نگ ه دار و مگذار دست از نبرد برد‌‌‌اریم ،حتا اگر خود را سزاوار نبر د ند‌‌انيم. حیاتمان را در دس��تا ِن خود بگير ،رؤیاهایمان را پُربار كن .اگر ما از خاک ساخته شد‌‌‌یم .خاک نیز از ما ساخته شده .همه‌چیز یکی است. به ما یاد بده و از ما استفاده کن .همیشه از آن تويیم. همه‌ی فرمان‌ها یکی شده است :همسایه‌ات را چون خودت دوست بدار. اگر عش��ق بورزيم ،دنیا عوض ميشود .نور عشق ،ظلمت گناه را پراکند‌‌‌ه خواهد کرد. 156
ما را در عشق استوار بدار .بگذار تا عشق خد‌‌‌اوند را برای خود بپذیریم. عشق ما را به خودمان ،به ما نشان بده. از ما بخواه تا در طلب عش��ق به دیگران باشیم .حتا در حضور ترس از طرد شدن ،ترس از نگاه‌های سرد ،ترس از سختی قلب دیگران ...اجازه ند‌‌‌ه تا هرگز دست از طلب عشق برد‌‌‌اریم.
(یکی از والکیری‌ها ،مش��علی به والهاال داد .والهاال روشنش کرد و مشعل د‌‌‌رخشان را رو به آسمان گرفت). سومین عنصر :آتش پروردگارا ،تو گفتي :آمد‌‌‌م ت��ا بر زمین آتش بیفکنم و نظاره خواهم کرد تا برافروزد. باشد که آتش عشق در قلب ما برافروزد. باشد که ِ ی ما بد‌‌‌رخشد. آتش تب ّ‌‌‌د ِل هیأت در حرکات ما و پیش رو باشد که ِ آتش تطهیر،گناهانمان را بسوزاند. باشد که ِ آتش عد‌‌‌الت گام‌های ما را هد‌‌‌ایت کند. باشد که ِ آتش حکمت ،ما را روشن سازد. باشد که آتشی که بر زمین گسترد‌‌‌ه شده ،هرگز بازنایستد و خاموش نشود. آتش بازگشته است و ما در خود حملش می‌کنیم. نسل‌های پیشین ،گناهانشان را به نسل‌های بعد وامي‌گذاشتند .این‌گونه بود؛ پس شرم بر پد‌‌‌ران ما. مشعل ِ ِ آتش تو را به نسل بع د واخواهیم گذاشت. اما اينك ،ما ما رزم‌آورا ِن نوريم ،این نور که با غرور و افتخار در خود حمل می‌کنیم. آتشی که نخس��تين بار كه برافروخت،خطاها و گناهان ما را نشانمان داد. حیرت کرد‌‌‌یم و ترسید‌‌‌یم و خود را ناتوان پند‌‌اشتيم. 157
ليكن آتش عش��ق ب��ود .و آن‌گاه ك��ه پذيرفتيمش ،هر آنچ��ه بد‌‌‌ي را در ما سوزاند. ب��ه م��ا نش��ان داد که ما ن��ه بهت��ر و نه بدتر از کس��انی هس��تیم ک��ه به ما اخم می‌کنند. و به همین د‌‌‌لیل ،بخشش را مي‌پذیریم .دیگر گناهی نخواهد بود و مي‌توانيم به بهشت برگرد‌‌‌یم .و راهنماي ما آتشي است که زمین را مي‌سوزاند.
(والهاال ،مشعل را داخل شکافی در میان صخره‌ها کرد .بعد قمقمه‌اش را باز کرد و چند قطره آب به سر پائولو و روتا پاشید). عنصر چهارم:آب. تو گفتی« :هرآنکه از این آب بنوشد ،تشنه نخواهد شد». پس ما این آب را می‌نوشیم .گناهانمان را می‌شوییم ،به خاطر عشق به تبد‌‌‌ّل، كه زمین را خواهد لرزاند. به سخنان فرشتگان گوش مي‌سپريم ،و پیام‌آوران گفتارشان خواهیم شد. با بهترین سالح‌ها و تیزروترین اسب‌ها نبرد خواهیم کرد. د‌‌‌روازه‌ها باز است .شایسته‌ي ورود‌‌يم. 158
«خداوندگار ما ،عیسای مسیح ،که به رسوالنت گفتی« :سالمت من با شما باد، سالمتم را به شما اعطا مي‌کنم .به گناهانمان نگاه نکن ،بلکه به ایمانی که محفل تو را زنده می‌د‌‌‌ارد». کری��س ای��ن قس��مت را بل��د ب��ود .ش��بیه د‌‌‌عاهایی ب��ود که در مراس��م کاتولیک‌ها می‌خواند‌‌‌ند. والهاال حرف‌هایش را به انتها رس��اند« :اي بره‌ي خد‌‌‌اوند! که گناهان عالم را مي‌زد‌‌اي��ي ،بر ما رحمت آور ».و دس��تمال‌هایی را که پائولو و روتا را به هم متصل می‌کرد باز کرد. «شما آزاد‌‌‌ید». بعد والهاال به پائولو نزد‌‌‌یک شد.
کریس با خودش گفت ،نیش! حاال نوبت نيش مار اس��ت .بهایش پائولوست. آن زن عاشق شده ،اگر والکیری به پائولو بگوید بهایش چیست ،پائولو با میل و رغبت مي‌پرد‌‌‌ازد .و من هیچ‌چیزی نباید بگویم ...چون که من زنی معمولی‌ام و چیزی از قوانین د‌‌‌نیای فرشته‌ها نمی‌د‌‌‌انم .هیچکدام از این‌ها نمی‌د‌‌‌انند من در این بیابان چند‌‌‌ین بار مرد‌‌‌ه‌ام و چند بار دوباره به دنيا آمد‌‌ه‌ام .نمی‌د‌‌‌انند من با فرشته‌ام صحب��ت کرد‌‌‌ه‌ام و روحم رش��د کرد‌‌‌ه .به من ع��اد‌‌‌ت کرد‌‌‌ه‌اند و فكر مي‌كنند مي‌د‌‌‌انند چطور فکر می‌کنم. من عاشق پائولو هستم .اما آن زنك فقط شیفته شده. «حاال ،نوبت من و توس��ت ،والکیری! مناس��كي که همه‌ی مناسك را منهد‌‌‌م می‌کند!» فریاد کریس در بیابان شو ِم غرق مهتاب ،طنین اند‌‌‌اخت. والهاال انتظار فریاد او را داش��ت .قب ً ال بر احس��اس گناهش غلبه كرده بود. میدانست چیزی که او می‌خواهد ،جرم نیست .فقط هوس بود .او سزاوار پر و بال دادن به هوس‌هايش بود .فرش��ته‌اش به او یاد داده بود اين چیزها هیچ‌کس را از خ��دا دور نمی‌کند ،همين‌طور از وظیفه‌ی مقدس��ي ک��ه هرکس باي د در 159
زند‌‌‌گی‌اش انجام بدهد. یاد اولین بار افتاد ک��ه کریس را در ناهارخانه د‌‌‌ید‌‌‌ه بود .یک لحظه بد‌‌‌نش لرزید‌‌‌ه بود و شهو د عجیبی ،شهود‌‌ي که از آن سرد‌‌‌رنمی‌آورد ،به او دست داده بود .با خودش گفت ،اين اتفاق باي د برای او هم افتاده باشد. پائولو؟ مأموریتش با پائولو تمام شده بود .و هرچن د پائولو نمی‌د‌‌‌انست ،بهای سنگيني گرفته بود .در بیابان که سفر می‌کرد‌‌‌ند ،والهاال مراس م زیادی یاد گرفته بود که جی فقط با شاگرد‌‌‌انش کار می‌کرد .پائولو همه‌چیز را به او گفته بود. البته به عنوان مرد هم از او خوشش مي‌آمد .نه به خاطر چیزی که بود ،بلکه به خاطر چیزی که ميشناخت .يك هوس! و فرشته‌ی او هوس را می‌بخشید. دوباره به کریس نگاه کرد و با خود گفت ،راند د‌‌‌هم همین اس��ت ،من هم ن زن ،ابزار فرشته‌هاست. باي د تغییر کنم .ای والکیری که چشم از کریس برنمي‌د‌‌‌اشت ،گفت« :مناسكي که مناسك را منهد‌‌‌م مي‌کند .باشد که خد‌‌‌اوند بگوید شخصیت‌های ما باید چه باشد!» مبارزه را قبول کرد‌‌‌ه بود .لحظه‌ی رشد او رسید‌‌‌ه بود. دو زن بن��ا کـرد‌‌‌ند بـه راه رفتـن در یـک د‌‌‌ایـره‌ی خیـالی؛ د‌‌‌رس��ـت مثـل کابوهای غرب وحشی قبل از د‌‌‌وئل .هیچ صد‌‌‌ایی نمی‌آمد؛ انگار زمان متوقف شده بود. والکیری‌های دیگر فهمید‌‌‌ند چه اتفاقی می‌افتد ،چرا که آن‌ها هم زن بودند و ب��ه جنگید‌‌‌ن برای عش��ق خو گرفته بودند .و آن‌ها ه��م در صحنه‌های نهایی همین کار را می‌کرد‌‌‌ند و از تمام امکانات و ش��گرد‌‌‌ها استفاده می‌برد‌‌‌ند .آن‌ها یو ق برای آن‌ها بهانه و د‌‌‌لیل زندگ برای عش��ق همچو کاری می‌کرد‌‌‌ند و عش�� رؤیاهایشان بود.
فيلمنامه عوض مي‌ش��د .شخصیت نمايشي کریس کمکم خودش را نشان می‌د‌‌‌اد .نیم‌تنه‌ی چرمی را پوشید و د‌‌‌ستمال را دور سرش بست .میان سینه‌هایش، نشان ملک مقرب ،میکاییل برق می‌زد.به صورت شخصیتی قوی لباس پوشید‌‌‌ه بود، 160
شخصيت زنی که تحسین می‌کرد و می‌خواست مثل او باشد :والهاال شده بود.
کریس با س��رش عالمتی داد و هر دو ایس��تاد‌‌‌ند .والهاال شخصيت نمايشي طرف مقابل را شناخت .انگار جلوی آینه‌اي خيالي ایستاد‌‌‌ه بود. انگار داش��ت خودش را نگاه مي‌كرد .هنرهای جنگ را قلباً ميدانست ،اما د‌‌‌رس‌های عشق را فراموش کرد‌‌‌ه بود .پنج قانون پیروزی را بلد بود و با همه‌ی ق یاد‌‌‌ش رفته بود. مرد‌‌‌هایی که دلش مي‌خواست ،خوابید‌‌‌ه بود ،اما هنر عش
ب��ه بازتاب خودش در آن ديگري نگاه كرد .قدرت کافی براي شكس��ت او را داش��ت .اما شخصیت خود او هم داش��ت خودش را نشان ميداد و شکل ميگرفت و این ش��خصیت ،هرچند قدرت کافی داشت ،اما به این نوع جنگ عادت نداشت.
شخصيت نمايش��ي‌اش بروز كرد .به زنی عاشق مبد‌‌ل ش��ده بود که با مرد زند‌‌‌گی‌اش پيش مي‌رود و در وقت لزوم شمشیرش را حمل می‌کند و او را در مقابل همه‌ی خطرات حفاظت مي‌کن��د .زنی قوی بود ،هرچند ضعیف به نظر می‌آمد .کسی بود که مسیر عشق را رفته بود ،همچون تنها جا ده‌ي ممكن به سوي حكمت .جاد‌‌ه‌اي که اسرار خو د را از طریق تسليم و بخشید‌‌‌ن هوید‌‌‌ا مي‌كرد. والهاال ،در جل د كريس رفته بود.
و کریس خود را در دیگری منعکس میدید. کریس آرام‌آرام به طـرف پرتـگاه راه افتـاد .والهاال هـم همـان کار را کرد و هر دو به مغاک د‌‌‌ره نزد‌‌‌یک شدند .سقوط از آنجا مي توانست کشند‌‌‌ه باشد، يا دس��ت‌كم آس��يبي جد‌‌ي به آن‌ها برس��اند .اما آن‌ها زن بودن�� د و زن‌ها مرز نمي‌شناسند .کریس د‌‌‌رس��ت در لب ه ایستاد و به والهاال هم فرصت داد تا همین کار را بکند. ک��ف د‌‌‌ره ،ده متر پایین‌تر بود و ماه هزاران کیلومتر باالتر .میان ماه و کف د‌‌‌ره ،دو زن با هم رویارو شده بودند. کری��س گفت« :م��رد ِمن اس��ت .به خاطر هوس ،چش�� ِم طمع ن��د‌‌‌وز .تو 161
د‌‌‌وستش ند‌‌‌اری». والهاال جواب نداد. کری��س اد‌‌‌ام��ه داد« :من یک ق��دم دیگر برم��ي‌د‌‌‌ارم .زن��ده می‌مانم .زن شجاعی هستم». والهاال جواب داد« :من هم همین کار را مي‌کنم». «نمی‌کنی .حاال دیگر عشق را می‌شناسی .د‌‌‌نیای بزرگي است و باید بقیه‌ی عمرت را صرف کنی تا این دنیا را بشناسی». «اگر بخواهی یک قدم می‌روم عق��ب .تو حاال قد‌‌‌رتت را مي‌د‌‌‌انی .افق تو گ شده و باز هم رشد تا کوه‌ها و د‌‌‌ره‌ها و صحراها گس��ترد‌‌‌ه شده ،روح تو بزر مي‌کند .تو شجاعتت را پید‌‌‌ا کردهای و همین بس است». «بس است ،به شرط آنکه آنچه یاد‌‌‌ت د‌‌‌اد‌‌‌م ،برای دادن بهایی که می‌خواهی بپرد‌‌ازي بس باشد». سکوتی طوالنی .بعد ناگهان والکیری آمد به طرف کریس. و او را بوسید. گفت« :قیمتش را مي‌پذیرم .به خاطر چیزی‌که یادم دادی ،ممنون». کریس ،ساعت را از مچش باز کرد .در آن موقع ،تنها چیزی بود که برای هد‌‌‌یه دادن داشت. «من هم به خاطر چیزی که یادم دادی ممنونم .حاال قد‌‌‌رتم را می‌شناس��م. امکان نداشت قدرت را بشناسم ،باي د این‌همه راه می‌آمد‌‌‌م و قالب زنی عجیب و زیبا و قد‌‌‌رتمند را تجربه مي‌كرد‌‌م». با مهر و محبتی زیاد ،ساعت را دور مچ والهاال بست.
162
خورشید بر د‌‌‌ره‌ی مرگ می‌تابید .والکیری‌ها د‌‌‌ستمال‌هایشان را دور صورتشان بس��ته و فقط چشم‌هایش��ان را بیرون گذاش��ته بودند .موتورها روش��ن بودن د و مي‌غريد‌‌ند. والهاال به س��مت پائولو و کریس نزد‌‌‌یک شد ،داشت حيوان درونش را به افسار مي‌كشيد« :نمی‌توانید با ما بیایید .باید با فرشته‌تان صحبت کنید». پائولو گفت« :یک چیز دیگر مانده .شرط». «شرط‌ها و قرارد‌‌‌اد‌‌‌ها را با فرشته‌ها ميبندند .یا با شیاطین». جواب داد« :من هنوز نمی‌د‌‌‌انم چطور فرشته‌ام را ببینم». «عه��د‌‌ت را شکس��تهای .بخش��ش را پذیرفته‌ای .فرش��ته‌ات براي بس��تن شرط مي‌آيد». ت زن‌های دیگر به صدا د‌‌‌رآمد .والهاال ،د‌‌‌ستمال را دور صورتش موتورسیکل بست ،سوار مركبش ش د و رو کرد به طرف کریس. کری��س گفت« :همیش��ه بخش��ی از تو مي‌مانم .و تو هم همیش��ه بخش��ی از مني». والهاال یکی از دس��تکش‌هایش را درآورد و به طرف کریس پرتاب کرد. بعد موتور را روش��ن کرد و موتورها دور ش��د‌‌‌ند و ابر عظیمی از گرد و غبار را پشت خودشان جا گذاشتند. 163
یک زن و مرد داش��تند صحرا را مي‌پیمود‌‌‌ند .بعضی از روزها ،در شهرهایی که چند هزار نفر جمعیت داش��ت میماندند و بعضی روزهای دیگر در ش��هرهای کوچک ،که فقط یک هتل داشت و یک رستوران و یک پمپ بنزین. سرش��ان به کار خودش��ان ب��ود؛ و ه��ر روز بعد‌‌‌ازظهر می‌رفتن��د بیرون و میان صخره‌ها و ش��ن‌ها ق��دم می‌زد‌‌‌ند و احس��اس می‌کرد‌‌‌ند ان��گار به جایی برگش��ته‌ان د که اولین ستاره‌ی عالم قرار بود متولد شود .و آنجا با فرشته‌هایشان حرف می‌زد‌‌‌ند. صد‌‌‌اها را می‌شنید‌‌‌ند و به همدیگر پند و اند‌‌‌رز می‌د‌‌‌اد‌‌‌ند و چیزهایی خاطرشان مي‌آمد که به نظر مي‌رسید زمانی در گذشته تماماً فراموش شده بود. زن ،مجراسازي‌اش را با مراقبت و حكمت فرشته‌اش تمام کرد‌‌‌ه بود و حاال به غروب خورشید در صحرا خیره شده بود. مرد ،منتظر سر جایش نشس��ته بود .می‌خواست فرشته‌اش بیاید پایین و در جالل پرفروغش ظاهر شود .همه‌چیز را درست انجام داده بود و حاال فقط باید منتظر مي‌ماند. یک ،دو ،س��ه ساعت منتظر ماند .فقط وقتی از جا برخاست که شب ،تماماً فرارسید‌‌‌ه بود .همسرش را برداشت و با هم برگشتند به شهر. شام خوردند و به هتل برگشتند .زن تظاهر کرد خوابش برد‌‌‌ه و مرد هنوز به فضاي خالي خیره مانده بود. 164
ت کنار مر د و گفت او هم زن ،نیمه‌های شب از تختخواب آمد بیرون و رف بیاید بخوابد .زن گفت به خاطر خواب بد‌‌‌ی که د‌‌‌ید‌‌‌ه ،از تنها خوابید‌‌‌ن می‌ترسد. بعد مرد ،آرام ،پیش او د‌‌‌راز کشید‌‌‌ه بود. عادت داشت در اين مواقع بگويد« :خیلی وقت است که با فرشته‌ات حرف می‌زنی .وقتی د‌‌‌اری مجراسازي مي‌كني ،می‌بینم چطور حرف می‌زنی .چیزهایی ی عاد‌‌‌ی‌ات نمی‌گویی .حرف‌های خرد‌‌‌مند‌‌‌انه. می‌گویی که هیچ‌وقت در زندگ فرشته‌ات اینجاست». مرد ،سر زن را نوازش كر د ،و همان‌طور ساكت ماند .زن مانده بو د این غم و غصه واقعاً فقط به خاطر فرشت ه است ،یا به خاطر زني كه رفته ،و ديگر هرگز برنخواه د گشت. ِ این سؤال همانجا ،د‌‌‌رون او ،محبوس ماند ،و به سكوت قلبش بازگشت. پائولو داش��ت به زنی فکر می‌کرد که حاال رفته بود ،ام��ا این نبود که ناآرام و ناراحتش مي‌کرد .زمان داشت می‌گذشت و خیلی زود مجبور بود به کشورش برگردد .دوباره ،خیلی زود ،مرد‌‌‌ی را مالقات می‌کرد که یاد‌‌‌ش داده بود فرشته‌ها وجود د‌‌‌ارند. پائولو خيال كرد :آن مرد به من می‌گوید که به اند‌‌‌ازه‌ی کافی سعی کرد‌‌‌ه‌ام. که عهد‌‌‌ی را که باید می‌شکسته ،شکسته‌ام ،که بخششی را که باید م دت‌ها پيش می‌پذیرفتم ،پذیرفته‌ام .بله! آن مرد به من باز هم یاد ميدهد تا در مسی ِر عشق و حکمت ادامه بدهم تا به فرش��ته‌ام نزد‌‌‌یک و نزدیکتر شوم .هر روز با فرشته‌ام حرف مي‌زنم و به خاطر محافظتش از من تشکر می‌کنم و کمک مي‌خواهم .و آن مرد به من می‌گوید همین هم بس است. بله .چرا که جی از همان ابتد‌‌‌ا به او یاد داده بود همیشه مرزهایی هست .الزم اس��ت آدم تا ح د ّامكان دور برود .اما زمان‌هایی هم وجود دارد که باید راز را پذیرفت و فهمي د هر شخصی عطیه‌ی خودش را دارد .بعضی‌ها می‌توانند د‌‌‌رمان کنند ،بقیه کلمات حکمت را می‌د‌‌‌انستند ،بعضی‌ها با ارواح حرف می‌زد‌‌‌ند .از 165
طریق مجموع همین عطیه‌های جد‌‌‌اگانه است‌که خدا می‌تواند جالل و شکوهش را نش��ان بدهد و انسان ،ابزارش باش��د .د‌‌‌روازه‌های بهشت بر روی آن‌هایی باز می‌ش��ود که تصميم گرفته‌ان د وار د ش��وند .جهان در دست اشخاصی است که جرأت رؤیا را د‌‌‌ارند و رؤیاهایشان را تحقق مي‌بخشند. هرکس به اند‌‌‌ازه‌ی استعد‌‌‌اد‌‌‌ش .هرکس به اند‌‌‌ازه‌ی عطیه‌اش. اما هیچکدام از این‌ها نبود که پائولو را غمگین می‌کرد .ميدانست توك فرشته‌اش را د‌‌‌ید‌‌‌ه است .والهاال فرشته‌اش را د‌‌‌ید‌‌‌ه است .که خیلی‌های دیگر قصه‌ها و کتاب‌ها و گزارش‌ها نوشته‌اند و از مالقاتشان با فرشته‌هایشان گفته‌اند. و او نتوانست ه بود فرشته‌ی خود را ببیند.
166
تا ش��ش روز دیگر مجبور بودند صحرا را ترک کنند .در ش��هری کوچک‌به اس��م آجو توقف کردند که اکثر ساکنانش مسن بودند .جایی بود که لحظات شکوهش را به یاد داشت ــ زمانی که معدن آنجا برایشان شغل و ثروت و امید را به ارمغان آورده بود .اما ،به د‌‌‌لیلی که هیچ‌کس نمی‌د‌‌‌انست ،شرکت ،خانه‌هایش را به کارمند‌‌‌انش فروخته بود و معدن را تعطیل کرد‌‌‌ه بود. پائولو و کریس در رستورانی‌نشستند و قهوه‌خورد‌‌‌ند و منتظر ماند‌‌‌ند تا خنکای بعد‌‌‌ازظهر برسد .پیرزنی پرسید‌‌‌که اشکالی ندارد کنار آن‌ها بنشیند یا نه. گفت« :تمام بچه‌هایمان رفته‌اند ،هیچ‌کس به‌جز همان قد‌‌‌یمی‌ها باقی نماند‌‌‌ه. یک روزی ،تمام شهر هم ناپد‌‌ي د مي‌شو د و تمام کارهای ما ،هرچیزی که ساختیم، دیگر هیچ معنایی ندارد». مد‌‌‌ت زیادی بود که هیچ‌کس حتا گذارش به آن طرف‌ها نیفتاد‌‌‌ه بود .پیرزن خوشحال بود که با آد‌‌‌م‌های جدیدی حرف مي‌زند. ادامه داد« :مردم می‌آیند اینجا و می‌س��ازند و امید‌‌‌وارند کاری که می‌کنند مهم باشد .اما شب که می‌شو د ،می‌فهمند از زمين ،بيشتر از آني طلب مي‌كنن د كه مي‌توان د عرضه كند .به خاطر همین ،همه‌چیز را می‌گذارند کنار و راه مي‌افتند؛ بدون اینکه حواسشان باش��د ،رؤياهاي د‌‌‌يگران را هم با خو د مي‌برند .منظورم د‌‌‌يگراني است که ضعیف‌ترند و باید پشت سر بمانند .مثل شهرهای متروکه و جن‌زد‌‌ه‌ي صحرا». 167
پائولو با خود گفت ،ش��اید همین اتفاق دارد به س��رم می‌آید .من خودم را کشاند‌‌‌ه‌ام اینجا ،من خودم را ترک کرد‌‌‌ه‌ام. یاد‌‌‌ش آمد زمانی تربیت‌کنند‌‌‌ه‌ی حیوانات به او گفته بود که چطور فیل‌هایش را تحت کنترل نگه دارد .این حیوان‌ها را ،موقع بچگی ،با زنجیر به تنه‌ی د‌‌‌رختی ميبندند .می‌خواهد فرار کند ،اما نمی‌تواند .تمام بچگی‌اش به این می‌گذرد که سعی مي‌کند فرار کند ،اما تن هی‌کوچک د‌‌‌رخت از او قوی‌تر است. به همین خاطر به این موضوع عادت مي‌کند .وقتی غول‌آسا و قوی ميشود، تنها کاری که تربیت‌کنند‌‌‌ه الزم است انجام بدهد ،این است که زنجیر را دور پای فیل ببند‌‌‌د و به جایی وصل کند ــ حتا به یک ش��اخه .و فيل حتا سعی نمی‌کند فرار کند .فیل‌ها ،زند‌‌‌انی گذشته‌شانند. ُ انگار ساعات طوالنی روز نمي‌خواست به پايان برسد.آسمان گر گرفته بود، زمین داشت از گرما مي‌پخت و مجبور بودند منتظر ،منتظر ،منتظر بمانند ـ تا رنگ صحرا دوباره به صورتی مالیم د‌‌‌رآيد .آ ن موقع ،تازه می‌توانست شهر را ترک کند ،مجراسازي را انجام بدهد و یک‌بار دیگر منتظر ظهور فرشته‌اش باشد. پیرزن ادامه داد« :یک نفر زمانی گفت زمین به قدر احتیاج ما تولید می‌کند ،نه به قدر طمع ما». پائولو از او پرسید« :به فرشته‌ها اعتقاد د‌‌‌اری؟» زن از این س��ؤال متعجب ش��د ،اما پائولو فقط دلش می‌خواست از همین حرف بزند. «پیر که می‌ش��وی و مرگ نزد‌‌‌یک می‌ش��ود ،به هرچیز ممکن اعتقاد پید‌‌‌ا مي‌کنی .اما من نمی‌د‌‌‌انم به فرشته‌ها اعتقاد دارم یا نه». «وجود د‌‌‌ارند». «ت��ا به ح��ال د‌‌‌ید‌‌‌ه‌ای‌ش��ان؟» آمی��زه‌ای از امی��د و ناباوری در چش��مهای پیرزن بود. «من با فرشته‌ی نگهبانم حرف می‌زنم». 168
«فرشته‌ات بال دارد؟» همه این سؤال را می‌پرسید‌‌‌ند .اما او یاد‌‌‌ش رفته بود از والهاال بپرسد. «نمی‌د‌‌‌انم .هنوز فرشته‌ام را ند‌‌‌ید‌‌‌ه‌ام». پیرزن داشت به این فکر مي‌کرد که بهتر است بلند شود و برود .تنهایی بیابان، بعضی آدمها را عجیب و غریب مي‌کرد .اما شاید این مرد او را به مسخره گرفته بود و فقط داشت وقت مي‌گذراند. می‌خواس��ت بپرسد از کجا آمد‌‌‌ه‌اند و در جایی مثل آجو چه کار می‌کنند. نتوانسته بود لهجه‌ی عجیبشان را تشخیص بدهد. با خودش گفت ،ش��اید از مکزیک آمد‌‌‌ه‌اند .اما ظاهرش��ان به مکزیکی‌ها نمی‌خورد .فرصتش که پیش می‌آمد ،حتماً مي‌پرسید. گفت« :نمی‌د‌‌‌انم د‌‌‌ارید من را سر کار می‌گذارید یا نه؛ اما من که گفتم مرگم دارد نزد‌‌‌یک می‌شود .خیال کنم نهایت پنج يا ده سال دیگر زنده بمانم .شاید حتا بیست سال .اما در سن من ،آدم ديگر ميدان د كه مي‌ميرد». کریس گفت« :من هم مي‌د‌‌‌انم که مي‌ميرم». «نه! نه به اند‌‌‌ازه‌ی یک آدم پیر .براي تو ،مرگ تصوري دوردس��ت اس��ت كه روزي باالخره اتفاق مي‌افتد .براي همین است كه خیلی از پیرها ،فرصتي را ی مانده ،با تماشاي فقط يك سمت مي‌گذرانند :گذشته .به این كه برايشان باق خاطر نیس��ت که خیلی از خاطره‌ها خوششان مي‌آید؛ به اين خاطر است كه با نگاه کرد‌‌‌ن به آن جهت ،چیزی نمی‌بینند که بترسند. ' كمت��رآد‌‌‌م پیري به آیند‌‌‌ه ن��گاه مي‌کند .من یک��ی از آن‌هايم .به آیند‌‌‌ه که نگاه مي‌کنم ،مي‌بینم برای ما نگهش د‌‌‌اشته‌اند :مرگ». پائولو چیزی نمی‌گفت .نمی‌ش��ود در مورد آگاهی از مرگ چیز جدیدی گفت به آد‌‌‌م‌هایی که جاد‌‌‌وگری مي‌کنند .اما خبر داشت به محض آنکه پیرزن بد‌‌‌اند او مغ است ،میز را ترک می‌کند. «ب��ه همین د‌‌‌لیل دلم می‌خواهد باور کنم ش��ما دوتا خیلی جد‌‌‌ّی هس��تید و فرشته‌ها واقعاً وجود د‌‌‌ارند». 169
پائولو گفت« :مرگ هم فرشته است .من در این زندگي ،دو بار د‌‌‌ید‌‌‌مش ،اما خیلی مختصر .فرصت کافی نبود چهره‌اش را ببینم .اما آد‌‌‌م‌هایی را می‌شناسم که د‌‌‌ید‌‌‌ه‌اند و کسانی را می‌شناسم که مرگ آزارشان داده و بعد‌‌‌ا ً همه‌شان يك‌چيز گفته‌اند .همه‌شان مي‌گویند چهره‌ای د‌‌‌لنشین دارد و برخورد‌‌‌ی نرم و لطیف». پی��رزن ،خیره ب��ه پائولو مان��د ،دلش مي‌خواس��ت حرف‌ه��ای پائولو را باور کند. «مرگ هم بال دارد؟» پائولو جواب داد« :این فرش��ته از نور ساخته شده .وقتش که برسد ،مرگ شکلی را به خودش مي‌گیرد که برای آدم راحت‌ترین راه ارتباط است». پیرزن قدری فکر کرد .بعد ایستاد« .دیگر نمی‌ترسم .دعا کرد‌‌‌ه‌ام و خواسته‌ام فرشته‌ی مرگ وقتی می‌آید پیشم ،بال د‌‌‌اشته باشد .قلبم به من می‌گوید آرزویم برآورد‌‌‌ه می‌شود». بعد هر د‌‌‌وی آن‌ها را بوسید .دیگر مهم نبود بگویند از کجا آمد‌‌‌ه‌اند. «فرشته‌ی من شماها را فرستاد‌‌‌ه .خیلی ممنونم». پائولو یاد توك افتاد .او هم ابزار دست فرشته‌اي بوده .پائولو که به توك فکر می‌کرد ،فهمید او و کریس هم به عنوان ابزار دست خدا خد‌‌‌مت کرد‌‌‌ه‌اند.
170
موقع غروب به کوهی رفتند که آن‌قد‌‌‌رها از آجو دور نبود .رو به شرق نشستند و منتظر ماند‌‌‌ند تا اولین ستاره ظاهر شود .این اتفاق که می‌افتاد ،عمل مجراسازي خود را آغاز مي‌کرد‌‌‌ند. اس��م این روند را گذاشته بودند «انتظار فرش��ته» .بعد از اینکه مناسكی که همه‌ی مناس��ك را منهد‌‌‌م می‌کند ،آيين‌هاي دیگر را کنار راند‌‌‌ه بود ،اين اولين آييني بو د كه ساخته بودند. کری��س همان‌طور ک��ه در انتظار بودند ،گفت« :هیچ‌وقت نپرس��ید‌‌‌م .چرا می‌خواهی فرشته‌ات را ببینی؟» ال چند بار به من توضیح داده بود‌‌‌ی که اص ً «خب ،قب ً ال برایت مهم نيست». صد‌‌‌ایش رگه‌ای از تمسخر داشت .کریس وانمود کرد متوجه نشد. «باشد .حاال برایم مهم است .بگو چرا». «قب ً ال توضیحش دادهام .روز مالقاتمان با والهاال». کریس اصرار کرد« .تو احتیاج به معجزه ند‌‌‌اری .و فقط بوالهوس شد‌‌‌ه‌ای». «در د‌‌‌نیای روحانی هوس وجود ندارد .چه بپذیری و چه نپذیری». «خ��ب؟ خودت اي��ن جهانت را قب��ول ند‌اري؟ تم��ام چیزهایی که گفتی د‌‌‌روغ بود؟» پائولو پیش خودش گفت ،احتماالً ماجراي معدن ياد‌‌ش آمده .سؤال سختی بود ،اما مجبور بود سعی‌اش را بکند. 171
شروع کرد« :من قب ً ال معجزه‌هايي د‌‌‌ید‌‌‌ه‌ام .حتا من و تو با هم چند‌‌‌تا د‌‌‌ید‌‌‌ه‌ایم. د‌‌‌ید‌‌‌ه‌ایم که جی وسط ابرها ،جرقه درست مي‌کند ،تاریکی را با نور پر مي‌کند، اشیا را جابه‌جا مي‌کند. ' دی��د‌‌‌ه‌ای که خود م��ن گاهي ذهن آدمها را می‌خوان��م ،كاري مي‌كنم ك��ه باد بوزد ،و آيين‌هاي��ي را انجام میدهم که نیاز به ق��د‌‌‌رت دارد .بارها در زند‌‌‌گی‌ام اعمال جاد‌‌‌ویی را شاهد بود‌‌‌ه‌ام...چه خیر و چه شر .هیچ ترد‌‌‌ید‌‌‌ی ند‌‌‌ارم که وجود دارد». مکثي طوالني‌کرد. «ام��ا ب��ه معجزه‌ها ه��م ع��اد‌‌‌ت مي‌کنی��م .و همیش��ه دلم��ان مي‌خواهد معجزه‌های جدیدی ببینیم .ایمان فتح د‌‌‌ش��واري اس��ت و حف��ظ آن ،مبارزه‌ي هرروزه مي‌طلبد». وقت آن بو د كه ستاره‌ها كم‌كم پيدا شو د و او هم باید توضیحاتش را تمام می‌کرد .اما کریس وسط حرف او پرید. گفت« :ازدواج ما هم همین‌طور شده .و من خسته‌ام». «نمي‌فهمم .من دارم از د‌‌‌نیای روحانی حرف مي‌زنم». کریس گفت« :تنها د‌‌‌لیلی که مي‌توانم از حرف‌هایت سرد‌‌‌ربیاورم ،این است که از عشقت خبر دارم .مد‌‌‌ت زیادی با هم بود‌‌‌ه‌ایم .اما بعد از دو سال اول که پر از لذت و شور و شوق بود ،هر روز براي من مبد‌‌ل ش د به يك مبارزه .زنده نگه د‌‌‌اشتن شعله‌هاي عشقمان خیلی مشکل شده». حاال دیگر از پیش کش��ید‌‌‌ن این موضوع پشیمان شده بود ــ اما حاال ديگر تا آخر خط مي‌رفت. «زمانی به من گفتی دنیا را تقس��یم کردند بین کش��اورزها که زمین و د‌رو را د‌‌‌وس��ت د‌‌‌ارند و ش��کارچی‌ها که جنگل‌های تاریک و جستجو و ماجرا را د‌‌‌وس��ت د‌‌‌ارند .گفتی که من مثل جی ،کش��اورزم .که من در مس��یر حکمت قدم مي‌زنم و از طریق تفکر به حکمت می‌رسم .و گفتی من با یک شکارچی ازدواج کرد‌‌‌ه‌ام». 172
افکار کریس راه به بیرون پید‌‌‌ا کرد‌‌‌ه بود و هیچ نمی‌توانس��ت جلویشان را بگیرد .مي‌ترسید قبل از اینکه حرف‌هایش تمام شود ،ستاره‌اش پید‌‌‌ا شود. «همين‌ط��ور هم بو د ،زندگي با تو خيلي س��خت بوده! ت��و مثل والهااليی، مثل والکیری‌ها ،هیچ‌وقت آرام نمي‌گیرند .فقط در شرایط احساسات شد‌‌‌ید و خطر کار مي‌کنند .در تاریکی شب ،دنبال گرفتن اسير .اولش خیال نمی‌کرد‌‌‌م بتوان��م این‌طور زندگ��ی کنم .من که د‌‌‌نب��ال یک زندگی مث��ل بقیه‌ی آدمها ب��ود‌‌‌م ،با یک مُغ ازدواج کردم! مُغی که د‌‌‌نیای��ش قوانینی دارد که حتا من هم سرد‌‌‌رنمي‌آورم ــ آدمی که خیال می‌کند فقط وقتی با مشکالت دست و پنجه نرم مي‌کند زنده است». خیره شده به چشم‌های پائولو. «مگر ِجی قد‌‌‌رتمند‌‌‌‌تر از تو نیست؟» پائول��و ج��واب داد« :خیل��ی خرد‌‌‌مند‌‌‌تر .خیل��ی باتجربه‌تر .او پیرو مس��یر کشاورزهاست و فقط در همان مس��یر ،قد‌‌‌رتش را به دست مي‌آورد .من فقط موقعي‌كه روش شكارچي‌ها را دنبال مي‌كنم ،به قدرت مي‌رسم». «پس چرا قبول کرد شاگردش بشوی؟» پائولو خند‌‌‌ید« :به همان د‌‌‌لیل که تو قبول کرد‌‌‌ی من ش��وهرت بشوم .چون با هم فرق د‌‌‌اریم». «والهاال ،تو و همه‌ی رفقایت به توطئ ه فکر می‌کنید .چیز دیگری مهم نیست. همه‌تان فكر و ذكرتان تغييرات است و د‌‌‌نیای جدیدی که قرار است برپا شود. من هم به آن دنیا اعتقاد دارم؛ اما ،خد‌‌‌ایا! چرا باید این‌شکلی باشد؟» «چه شکلی؟» كري��س لحظ��های فک��ر ک��رد .د‌‌‌قیق��اً نمی‌د‌‌‌انس��ت می‌خواه��د ب��ه چه نتيجه‌اي برسد. «همه‌اش توطئه». «تو اسمش را گذاشته‌ای توطئه». «اما مي‌د‌‌‌انم همین کلمه درست است .تو هم تأیید‌‌‌ش کرد‌‌‌ی». 173
«من گفتم د‌‌‌روازه‌های بهشت تا مد‌‌‌تی باز است؛ برای هرکسی که بخواهد وارد ش��ود .اما در ضمن گفتم که هر آدمی مس��یر خودش را باید برود .و فقط فرشته‌ی آدم است که می‌تواند مسیر درست را بگوید». کریس با خودش گفت ،چرا دارم این‌طوری مي‌کنم؟ نميدانم چه بر سرم آمده .یاد نقاش��ي‌هایی افتاد که موقع بچگی د‌‌‌ید‌‌‌ه بود ،فرشته‌ها دست بچه‌ها را می‌گرفتند و تا لب پرتگاهي می‌برد‌‌‌ند .متعجب بود از چیزهایی که داشت االن می‌گفت .چند‌‌‌ین بار با پائولو جنگید‌‌‌ه بود ،اما هیچ‌وقت مثل حاال راجع به جادو حرف نزد‌‌‌ه بود. با این‌همه ،روحش در این چهل روز در بیابان رشد کرد‌‌‌ه بود ،ذهن دومش را درک کرد‌‌‌ه بود ،با زنی قد‌‌‌رتمند د‌‌‌رگير شده بود .چند‌‌‌ین بار مرد‌‌‌ه بود و هربار دوباره به دنیا آمده بود ،قوی‌تر شده بود. «در حقیقت ،شکار ،لذت زيادي به من ميدهد». بله! همین بود که كريس را د‌‌‌یوان ه مي‌کرد .چون از زمان مبارزه‌اش با والهاال، ی گذشته‌اش را تلف کرد‌‌‌ه است. احساس می‌کرد تمام زندگ با خود گفت ،نه! نمي‌پذیرم .جی را می‌شناسم .او هم فرد‌‌‌ی کشاورز و روشنيد‌‌ه است .من زود‌‌‌تر از پائولو با فرشته‌ام حرف زد‌‌‌م .من به خوبی والهاال مي‌د‌‌‌انم چطور با فرشته‌ام حرف بزنم .با اینکه زبانش هنوز کمی برایم عجیب است. اما د‌‌‌لواپس بود .ش��اید در انتخاب ش��یوه‌ی زند‌‌‌گی‌اش اشتباه کرد‌‌‌ه بود .با خودش گفت ،باید باز هم حرف بزنم .باید خودم را قانع کنم گزینه‌ی اش��تباه را انتخاب نکرد‌‌‌ه‌ام. گفت« :تو معجزه‌ی دیگری احتیاج د‌‌‌اری .و باز هم معجزه‌ی دیگری احتیاج د‌‌‌اری .هیچ‌وقت قانع نمي‌ش��وی و هیچ‌وقت نمی‌فهمی که ملکوت آس��مان را نمی‌شود به زور فتح کرد». خد‌‌‌اوند‌‌‌ا! فرش��ته‌اش را بر او ظاهر کن .خیلی برایش مهم است! کاری کن من در اشتباه باشم ،خد‌‌‌ایا! پائولو گفت« :فرصت حرف زدن به من نمی‌د‌‌‌هی». 174
اما در همان لحظه ،اولین ستاره در افق پد‌‌‌ید‌‌‌ار شد. زمان مجراسازي رسید‌‌‌ه بود. نشستند و بعد از کمی مراقبه و آرامش ،روی ذهن دوم تمرکز کردند .کریس نمی‌توانست به آخرین جمله‌ی پائولو فکر نکند .واقع اً به پائولو اجازه‌ی حرف زدن ند‌‌‌اد‌‌‌ه بود. ح��اال دیگر خیل��ی د‌‌‌یر ب��ود .باید به ذه��ن دومش اجازه می‌د‌‌‌اد مس��ائل خسته‌کنند‌‌‌ه‌اش را برایش روایت کند ،يك چيز را مدام تكرار كند ،د‌‌‌غد‌‌غه‌هاي هميشگي‌اش را نشانش بدهد .آن شب ،ذهن دوم او ،می‌خواست به قلبش زخم بزند .مي‌گفت راه غلطی را انتخاب کرد‌‌‌ه و تنها در صورتي سرنوش��ت حقیقی نصیبش ميشود که با شخصیت والهاال زندگی كند. می‌گفت دیگر برای تغییر خیلی د‌‌‌یر است ،که زندگی او خراب شده ،که او بقیه‌ی زند‌‌‌گی‌اش را د‌‌‌نباله‌رو شوهرش مي‌ماند ،بدون آنکه لذت جنگل‌های تاریک و اسیر گرفتن را تجربه کند. مي‌گفت ش��وهرش را د‌‌‌رس��ت انتخاب نکرد‌‌‌ه و بهتر بود ب��ا مرد‌‌‌ی از نوع کش��اورزها ازدواج می‌كرد .به او می‌گفت پائولو با زن‌های دیگر هم هست و آن زن‌های دیگر از نوع ش��کارچی هستند و او شب‌های مهتابی ،موقع مراسم سری ،مالقاتشان می‌کند .به او می‌گفت که باید پائولو را ترک کند جاد‌‌‌ویی و ّ تا پائولو بتواند با زنی که هم‌سنخ خودش باشد ،خوشحال زندگی کند. چند‌‌‌ین بار با ذهن دومش مجاد‌‌‌له کرد ــ گفت مهم نيست كه ميدان د زنان ديگري هم در كارن د ،و قص د ند‌‌ار د هرگز شوهرش را ترك كند .چرا كه عشق د‌‌‌ليل و منطق ندارد .اما ذهن دوم دوباره سراغش مي‌آمد .به همین خاطر تصمیم گرفت از مجاد‌‌‌له دس��ت بكشد .تنها آرام گوش مي‌سپرد تا آنکه مکالمه تمام شد و از بین رفت. 175
ِ حسی توصيف‌ناپذیر بعد یک‌جور مه تفکر او را پوشاند .مجراسازي آغاز شده بودّ . از آرامش او را در برگرفت ،انگار بال‌های فرشته‌اش تمام صحرا را پوشانده باشد و نگذارد هیچ‌چیز بد‌‌‌ی اتفاق بیفتد .هر موقع مجراسازي مي‌كرد ،عشقی عظیم را به خودش و به دنیا احساس می‌کرد. چشمانش را باز نگه داشت تا آگاهی‌اش را از دست ند‌‌‌هد ،اما کلیساهایی در برابر چشمانش ظاهر شد .کلیساهایی باعظمت ،پوشید‌‌‌ه در مه ،كه هرگز ند‌‌يد‌‌ه بود ،اما به حتم جایی در دنیا وجود داش��ت .در روزهای اولیه‌ی مجراس��ازي، فقط تصاویری د‌‌‌رهم و برهم میدید و آوازهایی ناموزون مي‌شنید که کلمات نامفهموم داشت؛ اما حاال فرشته‌اش به او کلیسا نشان می‌د‌‌‌اد .آن صحنه،معنایی در پس خود داشت ،هرچند او سرد‌‌‌رنمی‌آورد. اما د‌‌‌اشتن د مكالمه‌اي را شروع ميكردند .با گذشت روزها ،منظور فرشته‌اش را بهتر می‌فهمید .خیلی زود ،ارتباطش��ان به‌حد‌‌‌ّی واضح می‌شد که او دوست داش��ت و همان‌قد‌‌‌ر لذت می‌برد که انگار دارد با زبان خودش با کس��ی حرف می‌زند .مسئله ،فقط مسئله‌ی زمان بود. زنگ ساعت مچی پائولو صدا کرد .بیست د‌‌‌قیقه گذشته بود و مجراسازي تمام شده بود. کریس که می‌د‌‌‌انس��ت چه اتفاقی مي‌خواهد بیفت��د ،به او نگاه کرد .پائولو غمگین و ناامید ،بدون آنکه کلمه‌ای حرف بزند ،آنجا می‌نشست .فرشته‌اش ظاهر نشده بود .بعد برمی‌گشتند به متل کوچک آجو و زمانی که کریس می‌خواست به زور خوابش ببرد ،پائولو مي‌رفت قدم بزند. آنقدر صبر کرد تا پائولو برخاست؛ بعد او هم بلن د شد .اما د‌‌‌رخششی عجیب توی چشمان پائولو بود. گفت« :فرشته‌ام را بهزودي می‌بینم .می‌د‌‌‌انم که مي‌بینم .شرط را بستم». والهاال گفته بود« :شرط را باید با فرشته‌ات ببند‌‌‌ی ».هیچ‌وقت نگفته بود« :شرط را باید وقتی با فرشته‌ات ببند‌‌‌ی که ظاهر شده ».اما پائولو خیال کرد‌‌‌ه بود منظور 176
او همین است .یک هفته‌ی تمام منتظر مانده بود فرشته‌اش ظاهر شود .حاضر بود هر شرطی ببند‌‌‌د ،چرا که فرشته ،نور بود و نور همان چیزی بود که وجود بشر را توجيه می‌کرد .به نور اعتماد کرد‌‌‌ه بود ،درست همانطورکه چهارد‌‌‌ه سال پیش به تاریکی شک کرد‌‌‌ه بود .برخالف تجربهی خیانت‌آمیزی که تاریکی داشت، نور قوانینش را از پیش نشان ميداد تا هرکس می‌پذیرفتشان ،او هم بتوان د آگاهانه عشق بورزد و محبت کند.
تا آنجا دو شرط از سه شرط را برآورد‌‌‌ه بود و در مورد سومی تقریباً شکست خورده بود؛ یعنی در مورد ساد‌‌‌ه‌ترین شرط! اما نیروی محافظت فرشته‌اش غلبه کرد‌‌‌ه بود و در طی مجراس��ازي ...آخ! چقد‌‌‌ر خوب بود که آدم بد‌‌‌اند چطور با فرش��ته‌اش حرف بزند .حاال میدانست که می‌تواند فرشته‌اش را ببیند ،چرا که شرط سوم را برآورد‌‌‌ه بود. «من عهد شکستم ،بخشش را پذیرفتم .و امروز ،شرط را بستم .من ایمان دارم و باور می‌کنم .ایمان دارم که والهاال راه د‌‌‌ید‌‌‌ن فرشته‌ها را بلد است».
چش��ـمان پائـولو می‌د‌‌‌رخشیـد :امشـب د‌‌‌یـگر قـد‌‌‌م زد‌‌‌ن‌های شبـانه در کار نیـس��ت و دیگر بي‌خـوابی در کار نیـس��ت .او کام ً ال مطمئن بود که فرشته‌اش را خواه��د د‌‌‌يد .نیم س��اعت قبل ،معجزه خواس��ته بود؛ اما ح��اال دیگر آن هم مهم نبود.
پس آن شب نوبت کریس بود که بی‌خوابی به سرش بزند و توی خیابان‌های خلوت آجو راه برود و از خدا بخواهد معجزه کند؛ چون مرد‌‌‌ی که د‌‌‌وس��تش داشت ،باید فرشته‌اش را میدید .قلبش بیشتر از همیشه گرفت .شاید پائولویی را ترجیح می‌د‌‌‌اد که در تردید باشد؛ پائولویی که احتیاج به معجزه داشت ،پائولویی که به نظر مي‌رسید ايمانش را از دست داده .اگر فرشته‌اش ظاهر می‌شد ،چه بهتر، اگر هم نمی‌شد ،همیشه والهاال را سرزنش مي‌کرد که اشتباه تعلیمش داده .در این صورت ،پائولو دیگر تلخ‌ترین د‌‌‌رس خدا را موقع بستن د‌‌‌روازه‌های بهشت یاد نمی‌گرفت :د‌‌‌رس ناامید‌‌‌ی. 177
اما نه ،حاال مرد‌‌‌ی جلويش بود که شرط زند‌‌‌گی‌اش را بر این قطعیت بسته که فرشته‌ها را می‌توان د‌‌‌ید .و تنها تضمین او ،حرف‌های زنی بود که صحرانورد‌‌‌ی مي‌کرد و می‌گفت جهان جدیدی در راه است. ش��اید والهاال هیچ فرشته‌ها را ندیده بود .یا شاید کاری که برای او جواب داده بود ،برای بقیه جواب نمی‌د‌‌‌اد؛ مگر خود پائولو نگفته بود؟ ش��اید پائولو به حرف‌های خودش اعتنا نکرد‌‌‌ه بود. کری��س هرچه آن ن��ور را در چش��مان پائولو مي‌د‌‌‌ی��د ،قلبش کوچک و کوچک‌تر مي‌شد. در آن لحظه ،تمام صورت پائولو د‌‌‌رخشید‌‌‌ن گرفت. فریاد زد« :نور! نور!» کریس چرخید .در افق ،نزد‌‌‌یک همانجایی که اولین س��تاره سر و کله‌اش پید‌‌‌ا شده بود ،سه نور دیگر در آسمان مي‌د‌‌‌رخشید. دوباره گفت« :نور! فرشته!» کریس سخت دلش مي‌خواست زانو بزند و شکرگزاری کند که د‌‌‌عایش بي‌جواب نماند و خدا لشکر فرشتگانش را فرستاد‌‌‌ه. چش��مان پائول��و پر از اش��ک ش��د .معجزه رخ داده بود .ش��رط د‌‌‌رس��تی بسته بود. از سمت چپشان صد‌‌‌ای بلند‌‌‌ی برخاست و صد‌‌‌ای دیگر هم باالی سرشان. حاال پنج نور .شش نور در آسمان مي‌د‌‌‌رخشید .صحرا روشن شده بود. برای یک لحظه ،نفس كريس گرفت .او هم داشت فرشته‌ی پائولو را میدید! غرش صد‌‌‌اها قوي‌تر و قوی‌تر شد و به طرف چپ رفت و به طرف راست رفت و باالی سرشان رفت؛ صد‌‌‌ایی تند‌‌‌رآسا بود که از آسمان نمی‌آمد ،از پشت سر و از طرفین مي‌آم د و به طرف جایی مي‌رفت كه نورها از آن می‌آمد. والکیـری‌ه��ا! والکیـری‌ه��ای حقیـقی ،د‌‌‌ختـ��ران وود‌‌ن ،در آس��ـمـان مي‌تاختـن د و جنگجویانشان را با خود می‌برد‌‌‌ند! کریس با وحشت ،گوش‌هایش را گرفت. 178
ح��س كر د که پائولو هم همان‌کار را کرد؛ اما چش��مهای پائولو دیگر آن برق سابق را نداشت. گوی‌های عظیم آتش در افق صحرا پد‌‌‌ید‌‌‌ار مي‌ش��د و احساس می‌کرد‌‌‌ند زمین زیر پایشان می‌لرزد .رع د در آسمان و زمین مي‌غرید. کریس گفت« :برویم». پائول��و ج��واب داد« :خطرن��اک نیس��ت .د‌‌ورن��د ،خيل��ي دور. هواپیماهای ارتشند». اما جنگند‌‌‌ه‌های مافوق صوت ،د‌‌‌یوار صوتی را نزد‌‌‌یک همانجایی که آن‌ها ایستاد‌‌‌ه بودند ،با صد‌‌‌ايی ترسناک می‌شکستند. د‌‌وتايي همد‌‌يگر را در آغوش گرفتند ،و زمان د‌‌‌رازي ،با وحشت و حيرت، يديدند ،اما حاال ديگر مي‌د‌‌انستن د آن صحنه را تماش��ا كردند .جنگند‌‌ه‌ها را نم يديدند .بیشتر آن‌ها چه‌اند ،چرا كه در افق گوي‌هاي آتش و آن نورهاي سبز را م از ده د‌‌‌وازد ه هواپیما بودند که آرام از آسمان سقوط می‌کرد‌‌‌ند و تمام صحرا را روشن می‌کرد‌‌‌ند ،طوری که هیچ‌کس و هیچ‌چیز مخفی نمی‌ماند. دوباره به کریس اطمینان داد« :فق��ط د‌‌‌ارند تمرین مي‌کنند .نیروی هوایی پایگاه‌های زیادی این دور و بر دارد». اما روزي اين حاد‌‌ثه حقيقت مي‌يافت .و كريس تصور كر د كه در اين روز، باز هم مانن د حاال تصاد‌‌في،سرنوشت مي‌توانست او را در شهري قرار ده د كه اين نورها روشنش كرده بود ،و گوي‌هاي آتش در افق نبود ،بلكه باالي سر و زير پا و كنار او بود. پائولو تكرار كرد« :توی نقشه هم چند‌‌‌تایی د‌‌‌ید‌‌‌م ».حاال دیگر به خاطر آنکه کریس صد‌‌‌ایش را بش��نود ،داش��ت داد می‌زد« :اما من دلم می‌خواست بپذیرم آن‌ها فرشته‌اند». کریس با خود‌‌‌ش‌گفت ،آن‌ها ابزارهای فرشته‌‌هايند ،فرشته‌های مرگ. د‌‌‌رخش��ـش زرد بمـب‌های��ی کـ��ه در اف��ق مي‌افت��اد ،با نورهایی س��بز و منورها پایی��ن مي‌آمد .همه‌چیز آب��ی قد‌‌رتمند‌‌ي می‌آمیخت ک��ه آرام با چتر ّ 179
ای��ن پایین معل��وم بود و هواپیماها ،بارهای مرگبارش��ان را ب��د‌‌‌ون ذره‌ای خطا خالی می‌کرد‌‌‌ند. تمرین نیم ساعت طول کشید .و درست همان‌طور که ناگهان آمده بودند، ناگهان هم غیبشان زد و سکوت به صحرا بازگشت .آخرین نور سبز هم به زمین رسید و فرومرد .زمین دیگر نمي‌لرزید و دوباره ستاره‌ها را مي‌د‌‌‌ید‌‌‌ند.
پائولو نفس عمیق کش��ید .بعد چش��مانش را بس��ت و تمرکز کرد :من شرطم را می‌ب��رم .مطمئنم و ش��ک ن��دارم ش��رط را مي‌برم .ذهن دوم��ش می‌آمد و ن چیزها خیاالت است ،و می‌گفت می‌رفت و مي‌گفت ،نه و می‌گفت همه‌ی ای فرش��ته‌اش خود را نش��ان نميدهد .اما او ناخن انگشت اشاره‌اش را به شستش فشار داد تا آنکه دیگر د‌‌‌رد را نمی‌شد تحمل کرد؛ د‌‌‌رد همیشه جلوی فکرهای بی‌معنی را می‌گیرد. از کوه که پایین آمدند ،دوباره گفت« :من فرشته‌ام را می‌بینم». دوباره قلب کریس گرفت ،اما نمی‌خواست پائولو متوجه احساس او بشود. تنها راه تغییر س��ریع موضوع اين بو د كه به حرف‌هاي ذهن دوم گوش بده د و از پائولو بپرس د كه آيا معني دار د يا نه. از پائولو پرسید« :می‌خواهم چیزی بپرسم». «دربارهي معجزه‌ها نپ��رس .یا رخ ميدهد یا نه .نباید انرژی‌مان را به خاطر ن چيزها تلف کنیم». بحث دربارهي اي «نه ،از این چیزها نيست». قبـل از آنكه حـرف بزنـد ،مـد‌‌ت د‌‌‌رازي د‌‌‌رنـگ كرد .پائـولو شـوهـرش بود و كريس را بهتر از هرکس دیگری می‌شناخت .از جوابش مي‌ترسید .چرا كه حرفی كه او مي‌زد ،مثل حرف هر ش��وهري به زنش ،س��نگین‌تر از حرف بقیه بود. اما به این نتیجه رس��ید که به هر صورت سؤال را بپرسد؛ نمی‌توانست توی دلش نگه دارد. 180
پرسید« :خیال می‌کنی در انتخابم اشتباه كردهام؟ زند‌‌‌گی‌ام را تلف کرد‌‌‌ه‌ام تا د‌‌‌انه بکارم و رش�� د مزرعه را دور و برم ببینم ،به جای اینکه احساس پرقد‌‌‌رت شکار را تجربه کنم؟» پائولو آس��مان را نگاه مي‌كر د و راه مي‌رفت .هنوز داشت به شرطش فکر مي‌کرد و به هواپیماها. گفت« :اغلب اوقات مرد‌‌مي مثل جی را می‌بینم ،كه د ر صلحن د و از طریق این آرامش ،مصاحب خدا مي‌شوند .تو را مي‌بینم که قبل از من با فرشته‌هایت ح��رف می‌زد‌‌‌ی؛ با اینکه من آمده بود‌‌‌م اینجا تا این کار را بکنم .می‌بینم که تو آرام و آس��ود‌‌‌ه می‌خوابی و من کنار پنجره می‌ایس��تم و از خودم می‌پرسم چرا مجعزه‌ای که این‌قد‌‌‌ر مشتاقانه منتظرشم ،اتفاق نمی‌افتد .و از خودم مي‌پرسم :آيا راه اشتباه را انتخاب کرد‌‌‌ه‌ام؟» رو ک��رد ب��ه کری��س و اد‌‌‌ام��ه داد« :تو چه خی��ال مي‌کنی؟ راه اش��تباه را انتخاب کرد‌‌‌ه‌ام؟» کریس ،د‌‌‌ستان پائولو را گرفت« :نه! اگر راه كشاورزها را مي رفتي ،ناراحت و ناراضی مي‌شد‌‌‌ی». «تو هم اگر راه من را انتخاب مي‌کرد‌‌‌ی ،این‌طور مي‌شد». «یادم مي‌ماند .نکته‌ی خوبی است که یادم بماند».
181
قبل از قطع ش��د‌‌‌ن صد‌‌‌ای زنگ ،پائولو بدون آنکه س��ر و صد‌‌‌ایی درست کند، در تخت نشست. بیرون را نگاه کرد .هنوز تاریک بود.
کریس خواب بود .لحظه‌ای فکر کرد بید‌‌‌ارش کند و بگوید دارد کجا می‌رود. بگوید که باید برایش دعا کند .اما زو د منصرف شد .وقتي برمي‌گشت ،مي‌توانست همه‌چیز را تعریف کند .به هرحال ،جاي خطرناكي كه نمي‌رفت.
برق س��رویس بهد‌‌‌اشتی را روش��ن کرد و قمقمه‌اش را از شیر آب پر کرد. بعد تا جایی که از پسش برمی‌آمد ،آب خورد ،هیچ نميدانست چه مد‌‌‌ت قرار است آنجا بماند. لباس پوش��ید ،نقش��ه را برداش��ت و راه��ش را حفظ کرد .بع��د آماد‌‌‌ه‌ي حركت شد.
اما کلید‌‌‌های ماش��ین را پید‌‌‌ا نکرد .جیب‌هایش را گش��ت و کوله‌پشتی‌اش را .میز کنار تخت را هم نگاه کرد .خواس��ت المپ را روشن کند؛ اما نه! شاید بید‌‌‌ارش مي‌کرد .همان المپ حمام و د‌‌‌ستشویی بس بود .دیگر نبايد وقت تلف مي‌كرد .معناي هر لحظه‌ای که اینجا مي‌گذشت ،این بو د که وقت کمتری را به فرشته‌اش تخصیص ميدهد .چهار ساعت ديگر هم د‌‌‌مای هوای صحرا غیرقابل تحمل می‌شد. 182
ي خيلي فرق كرده بود؛ با خودش گفت ،کریس کلید‌‌‌ها را قایم کرد‌‌‌ه .تازگ با فرشته‌اش صحبت مي‌کرد و ِ حس آگاهی قبل از وقوع در او رشد کرد‌‌‌ه بود. شاید بو برد‌‌‌ه بود نقشه‌ی پائولو چیست و ترسید‌‌‌ه بود. چرا مي‌ترسد؟ آن ش��ب که کریس را با والهاال لب پرتگاه د‌‌‌ید‌‌‌ه بود ،او و کریس توافق مقدس��ی با هم انجام دادند؛ قول دادند هیچ‌وقت زند‌‌‌گی‌ش��ان را ن بار فرشته‌ی مرگ از كنارشان گذشته بود و در صحرا به خطر نیند‌‌‌ازند .چند‌‌‌ی عاقالنه نبود صبوری فرشته‌ی نگهبانشان را امتحان کنند .کریس آنقدر خوب او را می‌شناخت که بد‌‌‌اند آدمی نیست که نتواند به عهد‌‌‌ش وفاد‌‌‌ار بماند .به همین خاطر بود كه پائولو داش��ت چند‌‌‌ین س��اعت قبل از معلوم شدن اولین پرتوهای آفتاب ،د‌‌‌زد‌‌‌کی مي‌رفت؛ براي اينکه از خطرات شب دور باشد و همین‌طور از خطرات روز. با این‌همه ،کریس نگران شده بود و کلید‌‌‌ها را قایم کرد‌‌‌ه بود. پائول��و رفت طرف تختخواب و تصمیم گرف��ت بید‌‌‌ارش کند .بعد جلوی خودش را گرفت. بله! د‌‌‌لیلی داشت .کریس ،نگران امنیت او نبود یا نگران اینکه چه خطرهایی را او از س��ر گذارند‌‌‌ه .ترسید‌‌‌ه بود؛ اما ترس��ش بسیار متفاوت بو د‌‌ــ می‌ترسید شوهرش شکست بخورد .می‌د‌‌‌انس��ت پائولو راهی را باالخره امتحان مي‌کند؛ فقط دو روز مانده بود به اینکه صحرا را ترک کنند.
پائولو که مي‌خند‌‌‌ید ،به خودش گفت ،فکر خوبی کرد‌‌‌ی کریس! دو سال طول مي‌كشد تا عواقب شکس��تی مثل این برطرف شود و تمام این مد‌‌‌ت تو مجبور ی بی‌خوابی را با من بگذرانی ،روحیه‌ی بد‌‌‌م می‌شد‌‌‌ی با من کنار بیایی .شب‌ها را تحمل کنی ،از بی‌محلی و بی‌اعتنایی من رنج بکش��ی .خیلی سخت‌تر از اين بو د كه اين روزها مي‌گذشت ،بي‌آنكه بفهمم چطور باي د با فرشته شرط ببندم. اسباب و اثاثیه‌ی کریس را گشت؛ کلید در همان کمربند ایمنی‌ای بود که پاسپورت و پولش را نگه مي‌د‌‌‌اشت. 183
بعد یاد قولش در مورد امنیت افتاد؛ تمام این‌ها شاید فقط یاد‌‌‌آورند‌‌‌ه باشد. پائولو یاد گرفته بود که نباید هیچ‌وقت به صحرا رفت ،مگر اینکه هرطور شده عاليمی بگذاری که کجا می‌روی .با وجود آنکه می‌د‌‌‌انس��ت زود برمی‌گرد‌‌‌د و مقصد‌‌‌ش را هم می‌د‌‌‌انس��ت که هرچه باشد آن‌قد‌‌‌رها دور نبود و اگر مشکلی پیش مي‌آمد ،پای پیاد‌‌‌ه هم مي‌توانس��ت برگردد ،تصمیم گرفت خطر نکند .به هرحال ،قول داده بود. نقش��ه را روی سینک حمام گذاش��ت .بعد با قوطی کف اصالح صورت، د‌‌‌ایره‌ای دور یک نقطه روی نقشه کشید :د‌‌‌ره‌ی گلوریتا. با استفاده از همان وسیله ،پیغامی را هم روی آینه اسپری کرد: اشتباه نمي‌كنم بعد کفش‌هایش را پوشید و رفت. وقتی که داش��ت کلید را داخل اس��تارت ماشین مي‌كرد ،یاد‌‌‌ش آمد کلید خودش را آنجا جا گذاشته. با خودش گفت احتماالً کریس یکی از رویش ساخته .خیال کرد‌‌‌ه چه اتفاقی قرار است بیفتد؟ وسط صحرا ولش می‌کنم و می‌روم؟ بعد یاد رفتار عجیب توك افتاد که چراغ‌قوه را در ماشین جا گذاشته بود. به لطف مس��ئله‌ی کلید بود که پائولو مقصد‌‌‌ش را روی نقشه عالمت زده بود. فرشته‌اش مواظب بود که او همه‌ی احتیاط‌های الزم را انجام بدهد.
بورگو اس��پرينگز خالی بود .با خ��ود‌‌‌ش گفت ،خيلي با روز فرقي خیابان‌های ّ ندارد .یاد ش��ب اول اقامتش��ان در آنجا افتاد که در صحرا د‌‌‌راز کشید‌‌‌ه بودند و س��عی مي‌کرد‌‌‌ند فرشته‌ش��ان را توصیف کنند .آن موقع ،تمام کاری که دلش مي‌خواست بکند ،صحبت با فرشته‌اش بود. به طرف چپ پیچید ،به طرف بیرون شهر ،و راه د‌‌‌ره‌ی گلوریتا را پیش گرفت. کوه‌ها ،طرف راستش بود؛ همان کوه‌هایی كه با ماشين از آن پايين آمدن د و پي برد‌‌ن د كه صحرا ناگهان و بدون پيش‌آگهي ظاهر ميشود .با خودش فکر کرد، 184
آن وقت‌ها! بع د متوجه ش�� د كه زمان چندان زيادي هم از آن وقت‌ها نگذشته. فقط سی و هشت روز. ام��ا ،روح او ه��م مثل کریس چند‌‌‌ین بار در صحرا مرد‌‌‌ه بود .دنبال پاس��خ رازی مي‌گش��ت که جوابش را پيشاپيش میدانست ،د‌‌‌ید‌‌‌ه بود که خورشید به چش��مان مرگ مبد‌‌ل ش��د ،زن‌هایی را د‌‌‌ید‌‌‌ه بود که همزمان فرشته و شيطان به نظر مي‌رسيد‌‌ند .از نو پا به ظلمتی گذاشته بود که خیال می‌کرد فراموش کرد‌‌‌ه است .و فهمید‌‌‌ه بود اگرچه این‌همه از عیسا حرف می‌زند ،هیچ‌وقت بخشایش نجات‌د‌‌‌هند ه را تمام ا ًنپذیرفته بوده. همسرش را هم دوباره به دست آورده بود؛ آن هم درست وقتی که مطمئن شده بود برای همیشه او را از دست داده .چرا که (کریس هیچ‌وقت حد‌‌‌سش را هم نمی‌زد) او عاشق والهاال شده بود. آن موقع بود که تفاوت میان شيفتگي و عشق را فهمید‌‌‌ه بود .مثل صحبت با فرشته‌ها ،این هم کار بسیار راحتی بود. والهاال ،بخشي از رؤیاي جهان خودش بود .زن رزم‌آور ،شکارچی مؤنث ،زنی که با فرشته‌ها صحبت کرد‌‌‌ه بود و آماد‌‌‌ه‌ي هر خطري براي غلبه بر مرزهايش بود. برای والهاال ،پائولو مرد‌‌‌ی بود که حلقه‌ی سنّت ماه را به انگشت کرد‌‌‌ه بود ،مُغی که اصرار علوم خفیّه را میدانست ،ماجراجویی که می‌توانست زیر همه‌چیز بزند تا فرشته‌اش را پید‌‌‌ا کند .هر دو ،همیشه ،شیفته‌ی همدیگر می‌شد‌‌‌ند؛ البته درست تا آن موقع که هر دو همان‌طوری میماندند که دیگری تصور می‌کرد. شیفتگی یعنی همین :ساخت تصویری از کسی ،بدون آنکه آن کس بد‌‌‌اند آن تصویر اص ً ال چیست. اما روزی ،وقتی آشنایی ،ماهیت حقیقی هر دو را آشکار مي‌کرد ،می‌فهمید‌‌‌ند که پشت آن مُغ و آن والکیری ،یک زن و یک مرد است .هرکد‌‌‌ام شاید صاحب قد‌‌‌رت‌هایی ،هرکد‌‌‌ام احتماالً با قدری د‌‌‌انش ارزش��مند؛ اما نمی‌شد حقیقت را انکار کرد که هر کد‌‌‌ام اساساً زن و مرد بودند .هر کد‌‌‌ام با تألمات و شور و شوق، ضعف‌ها و قوت‌هایی‌که هر انسان دیگری هم داشت. 185
و وقتی که هرکد‌‌‌امشان نش��ان داد واقعاً چيست ،دیگری می‌خواست فرار کند؛ چرا كه معنای این واقعیت ،پایان د‌‌‌نيایی بود که آفرید‌‌‌ه بودند. عش��ق را لب پرتگاهی پید‌‌‌ا کرد که دو زن به همدیگر زل زده بودند و ماه بدر پشت سرشان میدرخشید .و معنای عشق ،تقسیم دنیا با دیگری بود .یکی از زن‌ها را خوب می‌شناخت و د‌‌‌نیایش را با او قسمت کرد‌‌‌ه بود .با همدیگر کوه‌ها و د‌‌‌رخت‌های یکسانی را د‌‌‌ید‌‌‌ه بودند ،هرچند متفاوت از هم .زن ضعف‌های او را ميدانست و لحظات نفرت و ناامید‌‌‌ی‌اش را ،با این‌همه ،كنار او بود. د‌‌‌نیای یکسانی را قس��مت مي‌کرد‌‌‌ند .و گو اینکه اغلب احساس کرد‌‌‌ه بود د‌‌‌نیایشان هیچ راز دیگری در خود ندارد ،آن شب ،در د‌‌‌ره‌ی مرگ فهمید‌‌‌ه بود که این حس ،خطاست. ماش��ین را نگه داش��ت .روبه‌رویش ،یک آبکند ،کوه را شکاف داده بود .این منطقه را به خاطر اسمش انتخاب کرد‌‌‌ه بود ،در حقیقت فرشته‌ها در همه مکان و هم��ه زمانی حاضرند .بیرون آمد و کمی بیش��تر از آبی خورد که حاال دیگر همیش��ه در صند‌‌‌وق عقب ماشین نگه می‌د‌‌‌اشت ،بعد قمقمه را روی کمربند‌‌‌ش سفت کرد. به طرف آبکند که می‌رفت ،هنوز داشت به کریس و والهاال فکر می‌کرد. گمان کنم خیلی بیشتر از این حرف‌ها ،باز هم شیفته بشوم .احساس گناه نمی‌کرد. شیفتگی چیز خوبی بود .سرگرم‌كنند‌‌ه بود ،و به زندگی رنگ و بو می‌د‌‌‌اد. اما با عش��ق فرق داشت .عشق به اند‌‌‌ازه‌ی همه‌چیز مي‌ارزید و با چیزی قابل معامله نبود.
186
در د‌‌‌هانه‌ی آبکند ایستاد و به د‌‌‌ره نظری کلی اند‌‌‌اخت .افق ،کمکم قرمز و ارغوانی می‌شد .اولین بار بود که طلوع را در صحرا مي‌د‌‌‌ید؛ حتا مواقعی که در فضای باز می‌خوابید‌‌‌ند ،وقتی بیدار می‌شد که خورشید باال آمده بود. با خودش گفت ،چه منظره‌ی قش��نگی را از دس��ت د‌‌‌اد‌‌‌م! قله‌ی کوه‌ها در دوردس��ت مي‌د‌‌‌رخشید و رگه‌هایی صورتی به د‌‌‌ره سرازیر می‌شد و سنگ‌ها و گیاهانی را رنگ مي‌کرد که ب��د‌‌‌ون تقريباً هيچ آبي ،زنده مي‌ماند‌‌‌ند .مد‌‌‌تی به این منظره خیره ماند. یاد کتابی افتاد که نوشته بود و در جایی از د‌‌‌استانش ،چوپان ،سانتیاگو ،باالی کوهی مي‌رود تا صحرا را تماشا کند .صرف‌نظر از این موضوع که پائولو باالی کوه نبود ،از شباهت این منظره با چیزی که هشت ماه قبل نوشته بود ،شگفت‌زد‌‌‌ه ش��د .و بعد ،تنها حاال بو د كه متوجه اهميت نام ش��هری ش د که هواپیمایش در آن فرو د آمده بود. لس‌آنجلس .كه به اسپانیایی يعني فرشتگان. اما حاال وقت فکر کرد‌‌‌ن به نشانه‌های راه نبود. بلند گفت« :فرشته‌ی نگهبان من ،صورت تو این است .تو را مي‌بینم .همیشه جلوی من بود‌‌‌ه‌ای و هیچ‌وقت نشناختمت .صد‌‌‌ایت را مي‌شنوم ،هر روز بلندتر و بلندتر. می‌د‌‌‌انم وجود د‌‌‌اری ،زيرا که در چهارگوشه‌ي زمین اسم تو را می‌برند». 187
'شاید یک انسان يا حتا يك جامعه اشتباه کند .اما تمام جوامع و تمد‌‌‌ن‌ها، در هر کجای زمين ،همواره از فرشته‌ها صحبت کرد‌‌‌ه‌اند .امروزه‌روز ،بچه‌ها و بزرگترها و پیامبر‌ها د‌‌‌ارند گوش می‌د‌‌‌هند .باز هم تا چند‌‌‌ین قرن از فرش��ته‌ها حرف مي‌زنند ،چرا که همیشه پیامبر و کود‌‌‌ک و پیر وجود دارد». پروانه‌ای آبی دور و برش پرواز مي‌کرد ،فرشته‌اش داشت پاسخ ميداد. «من عهد‌‌‌ی را شکستم .بخشش را پذیرفتم». پروانه به سمت دیگر رفت .در صحرا پروانه‌های سفید زیادی د‌‌‌ید‌‌‌ه بود ،اما این یکی رنگ آبی داشت .فرشته‌اش خشنود بود. «ش��رط هم بستم .آن ش��ب ،باالی کوه ،تمام ایمانم را به خدا ،به زندگی، به کارم ،به جی ،به هرچه داش��تم ،د‌‌‌او گذاش��تم .شرط بستم که چشمانم را که باز کنم ،تو را می‌بینم .تمام زند‌‌‌گی‌ام را روی یک کفه‌ی ترازو گذاشتم .از تو خواستم چهره‌ات را در کفه‌ی دیگر بگذاری. 'وقتی چشمانم را باز کردم،صحرا روبه‌رویم بود .چند د‌‌‌قیقه ،خیال کردم باخته‌ام .اما بعد...آخ...که چقد‌‌‌ر خاطره‌اش زیباست ،بعد ،تو حرف زد‌‌‌ی». رگه‌ای از نور در افق پد‌‌‌ید‌‌‌ار شد .خورشید داشت زنده می‌شد. «ی��اد‌‌‌ت می‌آید چه گفتی ؟ گفتی :دور و برت را نگاه کن ،صورت من این است .من مکانی هستم که تو در آنی .تن من تو را در روز با پرتو خورشید در برمی‌گيرد و در شب با د‌‌‌رخشش ستاره‌ها .صد‌‌‌ایت را واضح شنید‌‌‌م! 'بعد گفتی :همیشه به من احتیاج د‌‌‌اشته باش». قلبش خشنود بود .منتظر طلوع خورشید می‌ماند و مد‌‌‌ت طوالنی به صورت فرش��ته‌اش خیره می‌شد .بعد ،ش��رطش را به کریس مي‌گفت و به او می‌گفت د‌‌‌ید‌‌‌ن فرش��ته‌ی هرکس خیل��ی راحت‌تر از صحبت با اوس��ت! فقط باید باور داشت که فرشته‌ها وجود د‌‌‌ارند و به فرشته‌ها نیاز داشت .بع د آن‌ها خودشان را ب ه روشنی پرتوهای صبح نشان مي‌د‌‌‌اد‌‌‌ند .و کمک می‌کرد‌‌‌ند ،وظیفه‌ی راهنمایی و مراقبتشان را انجام می‌د‌‌‌اد‌‌‌ند .تا هر نسل ،به نسل بعد از حضور آن‌ها بگوید و هیچ‌وقت از يا د نروند. 188
شنید که صد‌‌‌ایی در درونش می‌گفت ،چیزی بنویس. عجیب بود .حتا سعی نکرد‌‌‌ه بود مجراسازي كند .تنها چیزی که می‌خواست، د‌‌‌ید‌‌‌ن فرشته‌اش بود ،نه حرف زدن .اما وجود‌‌‌ی د‌‌‌رون او د‌‌‌ستور ميداد که بنویسد. سعی کرد بر افق و صحرا متمرکز شود ،اما فقط توانست همین‌کار را بکند. به طرف ماش��ین رفت و خود‌‌‌کار و کاغذ برداش��ت .از نوشتن ناخودآگاه تجربیاتی داشت ،اما هیچ‌وقت عمیقاً وارد‌‌‌ش نشده بود ــ جی گفته بود که این کار به د‌‌‌رد او نمی‌خورد و بهتر است دنبال عطیه‌ی حقیقی خودش باشد. خود‌‌‌کار در دس��ت ،روی زمین نشست و سعی کرد آرامش بگیرد .خیلی زود ،خود‌‌‌کار به حرکت می‌افتاد و چیزهایی خرچنگ قورباغه مي‌نوشت ،بعد کلم��ات روی کاغذی مي‌آمد .برای اینکه چنین اتفاق��ی بیفتد ،باید قدری از آگاهی خود را کنار مي‌گذاش��ت و اجاز ه می‌د‌‌‌اد چیزی ــ روح یا فرشته‌ای ــ او را در بربگیرد. خود را کام ً ال تسلیم کرد و نقشش را به عنوان ابزار پذیرفت .اما اتفاقی نیفتاد. شنید که ند‌‌‌ای درونش دوباره می‌گوید ،چیزی بنویس! ترس��ید .قرار نب��ود با روحی متح د ش��ود .ب��د‌‌‌ون اینکه بخواهد ،داش��ت مجراسازي مي‌كرد؛ انگار فرشته‌اش آنجا باشد و با او صحبت کند .اين نوشتن ناخودآگاه نبود. مد‌‌‌اد را جور دیگری دست گرفت؛ این بار محکم‌تر. کلمات بیرون زد .آن‌ها را نوشت ،بدون آنکه فکر کند چه می‌نویسد:
به خاطر عشق صهیون سکوت نخواهم کرد، و به خاطر اورشلیم آرام نخواهم گرفت، تا عد‌‌‌التش ،همچون نور طلوع کند، و نجاتش مثل چراغی که افروخته باشد.
تا به حال همچو چیزی رخ ند‌‌‌اد‌‌‌ه بود .داشت صد‌‌‌ایی را از درونش می‌شنید که کلماتی را د‌‌‌يكته مي‌كرد: 189
مسما خواهی شد، تو به اسم جدیدی ّ که د‌‌‌هان خد‌‌‌اوند آن را قرار می‌د‌‌‌هد، و تو تاج جالل در دست خد‌‌‌اوند، و افسر ملوکانه در دست خد‌‌‌ای خود خواهی بود، مسما نخواهی شد، و تو دیگر به متروک ّ و زمینت را بار دیگر خرابه نخواهند گفت، بلکه تو را َحفصیبه 1خواهند نامید. زیرا خد‌‌‌اوند از تو مسرور خواهد شد و زمین تو منكوحه خواهد گرد‌‌‌ید.
سعی کرد با ند‌‌‌ای درونش صحبت کند؛ پرسید این را باید به که بگوید.
ند‌‌‌ا پاسخ داد :قب ً ال گفته شده .تنها باید به خاطر بیاید.
پائول��و احس��اس کرد چیزی در گلوی��ش مانده .این معجزه ب��ود .خدا را شکر کرد. گوی طالیی خورشید بهزودي باالی افق می‌آمد.
کاغذها و خود‌‌‌کار را زمین گذاشت و برخاست و د‌‌‌ستانش را به طرف نور د‌‌‌راز ک��رد .تقاضا کرد که تمام نی��روي امید ــ همان امید‌‌‌ی که روزي نو برای میلیون‌ها نفر روی زمین می‌آورد ــ از میان انگشتانش به او داخل شود و به قلب او آرامش بدهد .دعا کرد همیش��ه به د‌‌‌نیای نو ایمان د‌‌‌اشته باشد و به فرشته‌ها و د‌‌‌روازه‌های گشود‌‌‌ه‌ی بهشت .دعا کرد که فرشته‌اش نگهبان او باشد و مریم عذرا نیز .نگهبان او و نگهبان همه‌ی کسانی که د‌‌‌وستشان داشت ،نگهبان کار او. پروانه نزد‌‌‌یک او آمد و در پاس��خ به عالمت فرش��ته‌اش ،روی دست چپ او نشس��ت .کام ً ال آرام ماند ،چرا که در حضو ِر معجزه‌ای دیگر بود .فرشته‌اش پاسخ داده بود. :esta me agrada .1خشنود‌‌م مي‌سازد.
190
حس ک��رد د‌‌‌نی��ا در آن لحظ��ه ایس��تاد‌‌‌ه :خورش��ید ،پروان��ه و صحرای پیش رویش. و در لحظه‌ای بعد ،هوای پیرامون او پرآشوب شد .باد نبود .ضربه‌ای بود بر هوا ...مثل موقعی که ماشینی با سرعت باال از کنار اتوبوس رد می‌شود. از ترس مطلق ،ستون فقراتش تیر کشید و لرزید.
191
کسی آنجا بود. صد‌‌‌ایی گفت« :رویت را برنگرد‌‌‌ان». قلبش به ضربان ش��د‌‌‌ید افتاده بود و احساس گیجی مي‌کرد .میدانست از ترس است؛ ترسی عمیق .بي‌حرکت ماند .د‌‌‌ست‌هایش همان‌طور جلويش د‌‌‌راز شده بو د و پروانه بر آن نشسته بود. با خود گفت ،االن بیهوش می‌شوم. صدا گفت« :بیهوش نشو». س��عی کرد اختيار خودش را نگه دارد ،اما د‌‌‌ستانش‌که یخ زده بود ،شروع کرد به لرزید‌‌‌ن .پروانه پرواز کرد و او د‌‌‌ستش را پایین آورد. صدا گفت« :زانو بزن». روی زانوهایش نشست .نمي‌توانست فکر کند .جایی نبود که برود. «زمین را تمیز کن». د‌‌‌ستور صد‌‌‌اي د‌‌‌رون سرش را انجام داد .با د‌‌‌ست‌هایش ،جای کوچک را روی شن‌ها ،درست جلوی رویش ،پاک کرد تا نرم‌تر شود .قلبش هنوز تند‌‌‌تند مي‌تپید و احساس گیجی بیشتر و بیشتری مي‌کرد .تصور کرد بعید نیست سکته کند. «زمین را نگاه کن». نوری ش��د‌‌‌ید ،تقریباً به قدرت نور صبحگاهی ،س��مت چپش د‌‌‌رخش��ید. نمی‌خواست به نور نگاه کند و آرزو مي‌کرد همه‌چیز هرچه سریع‌تر تمام شود. 192
برای لحظه‌ای ،ی��اد بچگی‌اش افتاد که تجليات «بانوی م��ا» را برایش تعریف مي‌کرد‌‌‌ند .خیلی از شب‌ها بی‌خواب شده بود و در همان عالم بچگی دعا کرد‌‌‌ه بود هیچ‌وقت نگذارد مریم عذرا بر او ظاهر ش��ود؛ براي آنكه مي‌ترسيد ،خيلي ترسناك بود. حاال هم همان ترس را داشت تجربه می‌کرد. صدا اصرار کرد« :زمین را نگاه کن». همانجایی را نگاه کرد که تازه تمیز کرد‌‌‌ه بود و همان لحظه ،د‌‌‌ستی طالیی، به د‌‌‌رخشش خورشید ،ظاهر شد و روی شن‌ها نوشت. صدا گفت« :اسم من این است». گیجی پر از ترس ادامه داشت .تپش قلبش سریع‌تر شد. شنید که صدا می‌گوید« :ایمان د‌‌‌اشته باش .د‌‌‌روازه‌ها تا مد‌‌‌تی باز است». ذره‌‌ذره‌ی قدرت��ی را ک��ه برایش باقی مانده بود ،جم��ع کرد و بلند گفت: «می‌خواه��م چی��زی بگویم ».به نظر می‌رس��ید گرمای خورش��ید ،قد‌‌‌رتش را تحلیل می‌برد. چیزی نشنید .پاسخی نیامد. یک س��اعت بعد که کریس رس��ید ــ صاحب هتل را بیدار ک��رد‌‌‌ه بود و از او خواس��ته بود او را ببرد آنجا ــ پائولو هنوز داش��ت به اسمی که روی شن‌ها بود نگاه می‌کرد.
193
دو نفر دیگر ،پائولو را تماشا می‌کرد‌‌‌ند که داشت سیمان آماد‌‌‌ه مي‌کرد. ت��وك ب��ه ش��وخی گف��ت« :چ��را وس��ط صح��را این‌ق��در آب را هد‌‌‌ر می‌د‌‌‌هی؟» کریس از توك خواست شوخی نکند ،چرا که شوهرش هنوز تحت‌تأثیر مکاشفه‌ای است که د‌‌‌اشته. توك گفت« :فهمید‌‌‌م آن نوشته‌ها از کجاست .کتاب اشعیاء». کریس پرسید« :چرا آن آیه‌ها؟» «نميدانم .اما سعی می‌کنم یادم بیاید». کریس ادامه داد« :از د‌‌‌نیای نو حرف می‌زند». توك جواب داد« :شاید د‌‌‌لیلش این باشد؛ شاید د‌‌‌لیلش این باشد». پائولو صد‌‌‌ایشان کرد. هر س��ه د‌‌‌عای «آوه ماريا» را خواندند .بعد پائولو باالی تخته‌سنگی رفت و سیمان را پخش کرد و تمثال مریم مقدس را که همیشه با خودش داشت ،آنجا نصب كرد. «حاال شد .همین!» توك گفت« :شاید نگهبان‌ها وقتی ببینند این عکس اینجاست برش د‌‌‌ارند. جوری مراقب صحرا هستند که انگار باغ گل است». 194
پائولو گفت« :شاید ،اما این نقطه عالمت‌گذاری می‌شود و همیشه یکی از مکان‌های مقدس من می‌ماند». توك گفت« :نه! مکان‌های مقدس ،جاهای خصوصی هستند .در این مکان، ال هم وجود د‌‌‌اشته؛ متنی که از امید حرف متنی را گفته‌اند تا بنويسي؛ متنی که قب ً می‌زند و امید‌‌‌ی که مد‌‌‌ت‌هاست فراموش شده». پائولو نمی‌خواست حاال به آن فکر کند .هنوز مي‌ترسید. توك گفت« :در این مکان ،نیروی روح جهان به فريا د د‌‌رآمد‌‌ه است ،و تا اب د به فريا د ادامه خواه د داد .اینجا ،مکان نیرو و قدرت است». پوش��ش پالستیکی را که پائولو روی آن س��یمان درست کرد‌‌‌ه بود ،جمع کردند و داخل صند‌‌‌وق عقب ماشین گذاشتند و راه افتادند تا توك را به همان تریلي قد‌‌‌یمی‌اش برگرد‌‌‌انند. وقتی که داشتند خد‌‌‌احافظی مي‌کرد‌‌‌ند ،توك گفت« :پائولو! گمان می‌کنم بد نباشد این جمله را از سنّت به خاطر د‌‌‌اشتی باشی :وقتی خدا بخواهد کسی را د‌‌‌یوانه کند ،هر آرزویی را که دارد برآورد‌‌‌ه می‌کند». پائولو جواب داد« :شاید! اما مي‌ارزد!»
195
196
پسگفتار یک روز بعد‌‌‌ازظهر،یک سال و نیم بعد از ظهور فرشته ،نامهای از لس‌آنجلس به من در ریودوژانیرو رسید .از طرف یکی از خوانند‌‌‌ه‌‌های برزیلی من بود که در امریکا زندگی مي‌کرد ،به اسم ریتا د‌‌‌وفریتاس ،و نامه را در تمجید از کیمیاگر نوشته بود. حسي واد‌ارم كرد برايش جواب بنويسم و د‌‌‌رخواست کردم به د‌‌‌ره‌ای نزد‌‌‌یک بورگو اسپرینگز برود و ببیند ياد‌مان تجلي بانوی ما هنوز آنجاست یا نه. بعد از آنکه نامه را فرستاد‌‌‌م ،به خودم گفتم :خیلی احمقانه است .این زن حتا من را نمي‌شناسد .فقط یک خوانند‌‌‌ه بود که چند‌‌‌تایی جمله‌ی محبت‌آمیز برایم نوشته و هیچ‌وقت کاری را که د‌‌‌رخواست کردم ،انجام نميدهد .بعید است سوار ماشینش بشود ،شش ساعت در صحرا رانند‌‌‌گی کند و ببیند آيا یک مجسمه‌ی کوچک هنوز آنجاست یا نه. درست کمی قبل از کریسمس ،1989نامه‌ی ریتا به دستم رسید که جمله‌های زیر را از آن نقل می‌کنم: «اتفاقات بسیار عجیبی رخ داد .نزد‌‌‌یک تعطیالت شکرگزاری ،یک هفته از محل کارم مرخصی داشتم .نامزد‌‌م (آند‌‌‌رئا ،که آهنگساز ایتالیایی است) و من قصد د‌‌‌اشتیم جای متفاوتی برویم. بعد نامه‌ی شما رس��ید .آنجایی‌که شما اشاره کرد‌‌‌ه بود‌‌‌ید ،به یک قرارگاه سرخ‌پوستی نزد‌‌‌یک بود .تصمیم گرفتیم برویم... 197
...روز سوم اقامتمان در آنجا ،رفتیم تا د‌‌‌ره را ببینیم و پید‌‌‌ايش کرد‌‌‌یم .روز شکرگزاری بود .خیلی جالب بود ،چرا که خیلی آرام رانند‌‌‌گی می‌کرد‌‌‌یم ،اما هیچ نشانی از هیچ بنایی ند‌‌‌ید‌‌‌یم .رسید‌‌‌یم به انتهای د‌‌‌ره ،توقف کرد‌‌‌یم و از صخره‌ای که آنجا بود ،باال رفتیم .تنها چیزی که مي‌د‌‌‌ید‌‌‌یم ،رد‌‌‌پای کایوتی‌ها بود. این‌طور شد که نتیجه گرفتیم مجسمه دیگر آنجا نباید باشد... به طرف ماشین که برمی‌گشتیم ،چند‌‌‌تایی گل بین سنگ‌ها د‌‌‌ید‌‌‌یم .ماشین را نگه د‌‌‌اشتیم و بیرون رفتیم .چند‌‌‌تایی شمع روشن د‌‌‌ید‌‌‌یم ،چند‌‌‌تایی لباس طالیی که پروانه‌ای روی آن بافته بودند و یک سبد حصیری کنارشان بود .به نظرمان رسید همانجایی است که بنا ساخته شده بوده ،اما دیگر آنجا نیست. نکته‌ی جال��ب این بود که مطمئنیم هیچکدام از این چیزها ،بار اول که رد مي‌ش��د‌‌‌یم ،آنجا نبود .عکس��ي از این صحنه گرفتیم ــ که در پاکت اس��ت ــ و برگشتیم. تقربیاً به د‌‌‌هانه‌ی د‌‌‌ره رس��ید‌‌‌ه بود‌‌‌یم که زنی س��فید‌‌‌پوش را د‌‌‌ید‌‌‌یم .لباسش عمامه‌ای با تونیک بلند ــ و داش��ت ش��بیه لباس‌های عربی بود ــ کاله زنانه‌ی ّ وس��ط جاده راه می‌رفت .خیلی عجیب بود؛ چط��ور زنی با این ظاهر از ناکجا وسط بیابان آمده؟ من فکر کردم ش��اید همان زنی باش��د ک��ه آن گل‌ها را آنجا گذاش��ته و ش��مع روشن کرد‌‌‌ه .هيچ ماشيني در آن اطراف ند‌‌يد‌‌م و در تعجب بود‌‌‌م چطور آمده آنجا. اما آنقدر در تعجب بود‌‌‌م که نرفتم با او حرف بزنم. عکس��ی را که ریتا فرستاد‌‌‌ه بود ،نگاه كردم :درست همانجایی بود که ياد‌مان را گذاشته بود‌‌‌یم. روز هم روز شکرگذاری بوده و مطمئنم فرشته‌ها آن روز آنجا بود‌‌‌ه‌اند. من این کتاب را در فاصله‌ی ژانویه و فوریه‌ی 1992نوشتم ،کمی بعد از پایان جنگ جهانی سوم .در جنگ جهانی سوم ،نبرد‌‌‌ها خیلی پیچید‌‌‌ه‌تر از نبرد‌‌‌هایی 198
بود با س�لاح‌های متعارف .بر طبق باورهای سنت ،این جنگ در د‌‌‌هه‌ی 1950 با محاصره‌ی برلین ش��روع شد و با فروریختن د‌‌‌یوار برلین تمام شد .طرف‌های پیروز ،همانند طرف‌های پیروز در جنگ‌های متعارف ،امپراتوری شکست‌خورد‌‌‌ه را تقسیم کردند. تنها چیزی که رخ ند‌‌‌اد‌‌‌ه ،فاجعه‌اي هسته‌ای بود ،و ما معتقد‌‌‌یم که هرگز اتفاق نمی‌افتد ،چرا که آفرینش خدا عظیم‌تر از آن است که انسان نابودش کند. بر طبق عقاید سنّت ،حاال جنگی دیگر آغاز خواه د شد .جنگی باز پیچید‌‌‌ه‌تر که کسی را از آن گريزي نيست؛ چرا که از طریق این جنگ رشد انسان کامل خواهد شد .در این جنگ ،دو جبهه خواهد بود؛در یک طرف ،آنان که هنوز به نژاد بشر ایمان د‌‌‌ارند و می‌د‌‌‌انند مرحله‌ی بعد‌‌‌ی ما ،رشد عطایای شخصی است. در طرف دیگر کسانی هستند که آیند‌‌‌ه را انکار می‌کنند؛ آن‌ها که اعتقاد د‌‌‌ارند زندگ��ی ،پایانی ماد‌‌‌ّی دارد و نیز ،بد‌‌‌بختانه آنان که ،اگرچه ایمان د‌‌‌ارند ،گمان مي‌کنند راه رسید‌‌‌ن به روشنایی را فقط آنان د‌‌‌ریافته‌اند و از دیگران می‌خواهند د‌‌‌نباله‌روشان باشند. به همین خاطر است که فرش��تگان برگشته‌اند و باید به آن‌ها کمک کرد. تنه��ا آنان مي‌توانند راه را به ما نش��ان بد‌‌‌هند ،نه هیچ‌کس دیگری .ما می‌توانیم تجربیاتمان را تسهیم کنیم ــ همان‌طور که من در این کتاب سعی کردم این کار را بکنم ــ اما هیچ فرمولی برای این رش��د نیست .خدا سخاوتمند‌‌‌انه ،حکمتش را و عشقش را در د‌‌‌سترس ما قرار داده و به دست آورد‌‌ن آن آسان است ،بسیار آسان .تنها باید مجراس��ازي را روا داشت؛ فرایند‌‌‌‌ی چنان ساده ،که برای خود من فهمید‌‌‌ن و پذیرفتنش س��خت بود .از آنجا که این جنگ عمد‌‌‌تاً در «س��طح اثيري» رخ خواهد داد ،فرشتگان به حمايت از ما گماشته شدهاند ،که شمشیرها و سپرها را به کار خواهند اند‌‌‌اخت و ما را از خطر نجات می‌د‌‌‌هند و به پیروزی راهنمایی‌مان می‌کنند .اما با ِر مس��ئولیت ما عظیم اس��ت :ما ،برای این لحظه از تاریخ ،باید قد‌‌‌رت‌های خود را گس��ترش بد‌‌‌هیم .باید ایمان د‌‌‌اشته باشیم جهان ق ما تمام نمی‌شود .باید نشانه‌ها را بپذیریم و از قلبمان و در پشت د‌‌‌یوارهای اتا 199
رؤیاهایمان پیروی کنیم.
ما مسئول تک‌تک اتفاقاتی هستیم که در جهان رخ می‌د‌‌‌هد .ما رزم‌آوران ق و اراد‌‌‌ه‌مان ،مي‌توانيم سرنوش��تمان را تغییر‌د‌‌‌هیم و نيز نوری��م .با قدرت عش�� سرنوشت بسیاری دیگر را.
آن روز خواهد آمد‌‌‌که مسئله‌ی گرسنگی را با معجزه‌ی تقسیم نان مي‌توان حل کرد .آن روز خواهد آمد که عشق را هر قلبی خواهد پذیرفت و وحشت‌آورترین تجربهی انسان ــ تنهایی ،که از گرسنگی هم بدتر است ــ از صحنه‌ی روزگار محو خواهد شد .آن روز خواهد آمد که در بزنند و همه‌ی د‌‌‌رها باز باشد ،و آن‌ها که بطلبند ،د‌‌‌ريافت كنن دو آن‌ها که زاري مي‌كنند ،تسال يابند.
برای سیاره‌ی زمین ،آن روز هنوز بسيار دور است .اما برای هرکد‌‌‌ام از ما ،آن روز مي‌تواند فردا باشد .تنها باید یک حقیقت ساده را پذیرفت ،عشق ــ به خدا و به دیگران ــ راه را به ما نشان خواهد داد .نقايص ما ،مغاك‌هاي خطرناک ما، نفرت‌های شد‌‌‌ید ما ،لحظات طوالني ضعف و نومید‌‌‌ی ما ،هيچ‌يك مهم نيست. اگر بخواهیم اول خودمان را اصالح كنيم و بع د به جستجوی رؤیاهایمان برویم، هرگز به بهشت نخواهيم رسيد .اما اگر تمام خطاهايمان را بپذیریم ،و اما باز باور د‌‌‌اشته باشیم که الیق زندگی شاد‌‌‌یم ،آن‌گاه پنجره‌ای عظیم را به روي عشق باز خواهیم كرد .اند‌‌‌ک‌اند‌‌‌ک ،نقص‌های ما خود‌‌به‌خو د ناپد‌‌‌ید خواهد ش��د ،چرا که آن که خوشحال است ،تنها با عشق مي‌توان د به دنيا بنگرد .همان قد‌‌‌رتی که هرچیز موجود را در جهان از نو خواهد ساخت. در رمان براد‌‌‌ران کارامازوف ،د‌‌‌استایفسکی د‌‌‌استان مستنطق بزرگ را می‌گوید که اینجا به زبان خودم نقلش مي‌کنم:
موقع تفتيش عقاي د در سويليا (اشبيليه) ،یعنی آ ن موقع که مخالفان کلیسا را در زند‌‌‌ان می‌اند‌‌‌اختند یا در آتش مي‌سوزاند‌‌‌ند ،مسیح به زمین بازمي‌گرد‌‌‌د و در میان عامّه‌ی مردم ساکن می‌شود .اما مستنطق بزرگ ،متوجه حضور او ميشود و د‌‌‌ستور ميدهد زند‌‌‌انی‌اش کنند. 200
همان شب ،به مالقات عیسا در زند‌‌‌ان می‌رود .و از عیسا می‌پرسد چرا در چنین لحظه‌ای خاص ،تصمیم به بازگشت به زمین گرفته .مستنطق بزرگ می‌گوید« :کار را برای ما سخت كرد‌‌‌ید .هرچه باشد افكار شما زیبا بود ،اما ماييم که می‌توانیم آن‌ها را تبد‌‌‌یل به عمل کنیم ».او د‌‌‌لیل می‌آورد که شاید د‌‌‌رآیند‌‌‌ه ،تفتيش عقاي د را بی‌رحمانه بد‌‌‌انند ،اما وجودش الزم اس��ت و او دارد صرفاً وظیفه‌اش را انجام ميدهد .وقتی قلب انسان مملو از جنگ است ،صحبت از آرامش هیچ فاید‌‌‌ه‌ای ن��دارد؛ و وقتی قلب او مملو از نفرت اس��ت ،صحبت از د‌‌‌نی��ای بهتر به جايي نمي‌رسد .اینکه مسيح خود را به نام نژاد انسان قربانی کرد ،فاید‌‌‌ه‌ای ندارد ،چرا که انسان هنوز احساس گناه می‌کند« .تو گفتی که همه‌ی مردم برابرند ،که نور الهی د‌‌‌رونشان د‌‌‌ارند ،اما فراموش کرد‌‌‌ی كه مردم قوت قلب ند‌‌ارن د و احتیاج به کسی د‌‌‌ارند که راهنمایی‌شان کند .کار ما را از اینکه هست سخت‌تر نکن .برو!» و با این حرف ،مستنطق بزرگ ،تمام د‌‌‌الیل د‌‌‌رخشانش را بیان می‌کند. حرفش که تمام می‌ش��ود ،در زند‌‌‌ان س��کوت برقرار شده ،بعد عیسا پیش مستنطق بزرگ می‌آید و گونه‌های او را می‌بوسد. عیسا مي‌گوید« :شاید حق با تو باشد؛ اما عشق من قوی‌تر است». ما تنها نیس��تیم .جهان دارد عوض می‌شود و ما بخشی از این د‌‌‌گرگونی هستیم. فرشته‌ها ما را راهنمایی می‌کنند و نگهبانمان هستند .به رغم تمام بي‌عد‌‌‌التی‌های جهان و به رغم تمام چیزهایی که بر ما رخ می‌د‌‌‌هد و احساس می‌کنیم سزاوارش نیس��تیم ،و به رغم اینکه گاهی احس��اس مي‌كنیم قاد‌‌‌ر نیستیم بد‌‌‌ی‌های مردم و بد‌‌‌ی‌ها دنیا را اصالح کنیم ،به رغم همه‌ی د‌‌‌الیل مستنطق بزرگ ،عشق قوی‌تر اس��ت و به رش��د‌‌‌مان کمک خواهد کرد .تنها در آن هنگام است که می‌توانیم ستاره‌ها و معجزات را درک کنیم.
As ValkĂrias Paulo Coelho
Persian Edition Translated by Arash Hejazi - Hossein Shahrabi Caravan Books www.caravan.ir Tehran 2007