Lolita

Lolita

A Véra

Título orixinal: Lolita © do texto orixinal: Vladimir Nabokov, 1955 © da tradución: Xesús Fraga, 2008 © desta edición: Faktoría K de Libros, 2008 Urzaiz, 125 baixo - 36205 Vigo faktoria@faktoriakdelibros.com www.faktoriakdelibros.com Ilustración e deseño de portada: Marc Taeger Corrección: Laura Almazán Directores de colección: Xosé Ballesteros e Silvia Pérez Tato Primeira edición: xullo, 2008 Impreso en C/A Gráfica, Vigo ISBN: 978-84-96957-37-4 DL: PO 151-2008 Reservados todos os dereitos

Esta obra recibiu a axuda da Consellería de Cultura e Deporte, Dirección Xeral de Creación e Difusión Cultural, na convocatoria de axudas para o ano 2007.

Published by arrangement with the Estate of Vladimir Nabokov.

Lolita Vladimir Nabokov

Traducido por XesĂşs Fraga

A VĂŠra

PRÓLOGO

Lolita ou As confesións dun viúvo de raza branca. Tales foron os dous títulos baixo os que o autor do presente texto recibiu as estrañas páxinas que prologa. O seu autor, «Humbert Humbert», morrera, baixo cativerio legal, de trombose coronaria, o 16 de novembro de 1952, uns días antes da data sinalada para o inicio do seu xuízo. Cando o seu avogado, un bo amigo e parente meu, o cabaleiro Clarence Choate Clark, quen agora exerce no distrito de Columbia, me pediu que editase o manuscrito, baseou o seu requirimento nunha cláusula no testamento do seu cliente que facultaba o meu ilustre curmán a seguir o seu criterio en calquera cuestión relativa á preparación de Lolita para o prelo. Quizais influíse na decisión do señor Clark o feito de que o editor da súa escolla acabara de recibir o premio Poling por un modesto traballo (Teñen sentido os sentidos?), no que se analizaban certos estados morbosos e perversións.

A miña tarefa resultou ser máis sinxela do que ambos os dous anticiparamos. Agás pola corrección dos obvios solecismos e unha coidadosa supresión duns cantos detalles tenaces que, malia os esforzos do propio «H. H.», aínda

9

subsistían no seu texto, coma postes de sinais e lápidas (indicativos de lugares ou persoas que o tacto ocultaría e a compaixón perdoaría), estas extraordinarias memorias preséntanse intactas. O singular apelido do autor é invención súa; e, por suposto, esta máscara –a través da cal semellan refulxir dous ollos hipnóticos– debía permanecer sen descubrir, de acordo cos desexos de quen a porta. Mentres «Haze» só rima co verdadeiro apelido da heroína, o seu nome está demasiado entretecido coas fibras máis íntimas do libro como para que un poida alteralo; tampouco existe (como advertirá o lector por si mesmo) ningunha necesidade práctica para facelo. Os máis curiosos poden consultar as referencias ao crime de «H. H.» nos diarios de setembro e outubro de 1952; a súa causa e propósito continuarían a ser un completo misterio, de non permitirse que estas memorias chegaran baixo a miña lámpada de lectura.

En beneficio de lectores anticuados que queiran seguir os destinos das persoas «reais» alén da historia «verdadeira», poden achegarse uns poucos detalles, tal e como foron recibidos do señor «Windmuller» de «Ramsdale», quen desexa que se suprima a súa identidade para que a «longa sombra deste asunto penoso e sórdido» non alcance á comunidade á que con tanto orgullo pertence. A súa filla, «Louise», está agora no segundo curso da universidade. «Mona Dahl» estuda en París. «Rita» vén de casar co propietario dun hotel en Florida. A señora de «Richard F. Schiller» faleceu mentres daba a luz a unha nena que naceu morta, o día de Nadal de 1952 en Gray Star1, un asentamento no máis 1 Como poboación, Gray Star non existe. Unha gray star, estrela gris, é unha estrela cuxa visión é escurecida pola bruma, haze, apelido da protagonista do libro. (N. do T.)

10

remoto do Noroeste. «Vivian Darkbloom»2 escribiu unha biografía, My Cue3, de próxima publicación, e os críticos que xa examinaron o manuscrito cualifícano como o seu mellor libro. Os conserxes dos varios cemiterios involucrados informan de que ningún espectro camiña.

Tomada tan só coma unha novela, Lolita trata de situacións e emocións que exasperarían o lector pola súa imprecisión, de non ser porque a súa expresión foi alixeirada mediante evasións triviais. Certo, non se atopará en toda a obra nin un só termo obsceno; é máis, o filisteo convencido que, condicionado polas convencións modernas, acepta sen dubidalo unha xenerosa exposición de palabras malsoantes nunha novela banal, ficará bastante sorprendido que aquí estean ausentes. Non obstante, se na procura dun paradoxal alivio para o recatado, un editor tentase diluír ou omitir escenas que unha determinada caste de mentalidade podería cualificar de «afrodisíacas» (véxase ao respecto a monumental decisión xudicial tomada o 6 de decembro de 1933 polo honorable John M. Woolsey en relación a outro libro, moito máis explícito)4, habería que renunciar por completo á publicación de Lolita, xa que esas mesmas escenas que algún inepto podería acusar de posuír unha sensual existencia de seu, son, para ser estritos, as máis funcionais no desenvolvemento dun tráxico relato que tende sen rodeos a nada máis cá unha apoteose moral. O cínico poderá argumentar que a pornografía comercial formula a mesma 2 Anagrama de Vladimir Nabokov. (N. do T.) 3 A miña entrada ou O meu debut no mundo do teatro. (N. do T.) 4 O autor refírese á decisión que desestimou a acusación de obscenidade contra Ulysses, de James Joyce, e posibilitou a súa publicación nos Estados Unidos. (N. do T.)

11

demanda; o erudito poderá rebatelo coa afirmación de que a apaixonada confesión de «H. H.» é unha tempestade nun tubo de ensaio; que polo menos o 12% dos varóns norteamericanos adultos –unha estimación «conservadora», segundo a doutora Blanche Schwarzmann5 (comunicación verbal)– gozan cada ano, dun xeito ou doutro, da experiencia especial que «H. H.» describe con tanta desesperación; que se o noso tolo cronista acudira, naquel fatídico verán de 1947, a un psicopatólogo competente, non se produciría desastre ningún; pero daquela tampouco existiría este libro.

Desculparase a este comentarista por repetir o que xa insistiu nos seus propios libros e conferencias, nomeadamente que o «ofensivo» non é, con frecuencia, máis ca un sinónimo para «insólito»; e, por suposto, unha grande obra de arte sempre é orixinal, polo que de acordo coa súa propia natureza debería aparecer como unha sorpresa de maior ou menor conmoción. Non teño intención ningunha de glorificar a «H. H.». Sen dúbida, é horrible, é abxecto, un exemplo meridiano de lepra moral, unha mestura de ferocidade e xocosidade que quizais revele unha suprema tristeza, pero que non o converte en atractivo. É caprichoso ata o pesadume. Moitas das súas opinións ocasionais sobre as persoas e as paisaxes deste país son ridículas. A desesperada honestidade que latexa ao longo da súa confesión non o absolve de pecados de diabólica astucia. É un anormal. Non é un cabaleiro. Pero con que maxia é quen de evocar co seu eufónico violín unha tenrura, unha compaixón por Lolita que nos 5 Blanche é branco en francés, e Schwartz, en alemán, negro, unha alusión á interpretación freudiana que, segundo a imaxe de Nabokov, non vía máis ca branco e negro. (N. do T.)

12

mantén engaiolados co libro ao tempo que aborrecemos o seu autor!

Como historial dun caso, Lolita converterase, sen dúbida, nun clásico nos círculos psiquiátricos. Como obra de arte, transcende os seus aspectos expiatorios; e para nós, máis importante aínda cá súa importancia científica e valía literaria é o impacto ético que este libro debera ter no lector serio; porque neste penoso estudo persoal agóchase unha lección xeral; a rapaza descarreirada, a nai egotista, o arfante maníaco, non son só personaxes vizosos dunha historia única: advírtennos de tendencias perigosas; sinalan maldades poderosas. Lolita debería facer que todos nós –pais, traballadores sociais, educadores– nos aplicásemos con aínda maior vixilancia e visión á tarefa de criar unha mellor xeración nun mundo máis seguro.

John Ray, Jr., doutor6 Widworth, Massachusetts 5 de agosto de 1955

6 O verdadeiro autor do prólogo é o mesmo Nabokov. John Ray (1627-1705) foi un naturalista inglés que, entre outros logros, estableceu un sistema de clasificación dos insectos baseado na metamorfose. Unha escolla non casual por parte do autor, gran estudoso dos lepidópteros. (N. do T.)

13

PRIMEIRA PARTE

1 Lolita, luz da miña vida, lumarada das miñas entrañas.

Meu pecado, miña alma. Lo-li-ta: o bico da lingua emprende unha viaxe de tres pasos padal abaixo para petar, no terceiro, sobre os dentes. Lo. Li. Ta. Ela era Lo, sinxelamente Lo, na mañá, catro pés con dez dentro dun calcetín. Era Lola vestida con pantalóns. Era Dolly na escola. Era Dolores sobre a liña de puntos. Pero nos meus brazos sempre foi Lolita.

Tivo unha precursora? Tivo, é certo que a tivo. De feito, quizais Lolita nunca existiría se eu non amara, nun verán, a unha certa meniña iniciática. Nun principado a carón do mar.

Oh, cando? Aquel verán eu tiña case tantos anos como os que faltaban para o nacemento de Lolita. Dun asasino sempre se pode agardar un requintado estilo narrativo.

Donas e cabaleiros do xurado, a proba número un é o que envexaron os serafíns, os mal informados, simples serafíns de maxestosas ás. Ollen esta lea de silveiras.

2 Nacín no 1910, en París. O meu pai era unha persoa delicada, afable, unha ensalada de xenes raciais: cidadán suízo, de ascendencia francesa e austríaca, cunhas pingas do Danubio nas veas. Nun minuto entregareilles unhas preciosas postais de azul satinado. Era propietario dun luxoso hotel na Riviera. O seu pai e os seus avós comerciaran con

17

viños, alfaias e seda, respectivamente. Aos trinta casou cunha rapaza inglesa, filla de Jerome Dunn, o alpinista, e neta de dous párrocos de Dorset, expertos en cuestións insólitas, paleopedoloxía e arpas eólicas, respectivamente.

A miña moi fotoxénica nai morreu nun inesperado accidente (pícnic, relampos) cando eu tiña tres anos e, agás un anaquiño de calor no pasado remoto, nada subsiste dela nos foxos e valgas da memoria, sobre a cal, se aínda aturan o meu estilo (escribo baixo vixilancia), se puxera o sol da miña infancia: a bo seguro todos vostedes coñecen eses recendentes restos do día, en suspenso, cos mosquitos arredor dalgunha sebe en flor ou atravesada de súpeto por unha rubideira, no arranque dun outeiro, na penumbra estival; unha calor mol, mosquitos dourados.

A irmá maior da miña nai, Sybil, con quen casara un curmán do meu pai e que despois abandonou, servía á miña familia máis próxima como unha especie de institutriz e ama de chaves sen salario. Alguén me diría máis tarde que estivera namorada do meu pai, quen gustoso se aproveitara dela nun día de chuvia, só para esquecelo unha vez escampara. Eu tíñalle un gran cariño, malia a severidade –a funesta severidade– dalgunhas das súas regras. Quizais pretendía facer de min, andado o tempo, un mellor viúvo ca meu pai.

A tía Sybil tiña ollos azuis celeste reberetados en rosa e unha cute cerúlea. Escribía poesía. Era poeticamente supersticiosa. Dicía que sabía que ía morrer pouco despois do meu dezaseis aniversario e así foi. O seu home, un importante viaxante de perfumes, botou case todo o seu tempo en América, onde ao cabo fundou unha empresa e adquiriu un valioso patrimonio inmobiliario.

18

Fun un neno feliz e san que medrou nun luminoso mundo de libros ilustrados, area limpa, laranxeiras, cans amigables, paisaxes mariñas e facianas riseiras. Ao meu redor o espléndido Hotel Mirana xiraba como unha especie de universo privado, un cosmos branqueado dentro doutro maior e azul que resplandecía fóra. Dende o xardineiro co seu mandil ata o potentado traxado de flanela, gustaba a todos e todos me mimaban. Vellas damas americanas abarculadas nos seus bastóns escorábanse sobre min coma torres de Pisa. Arruinadas princesas rusas que non podían pagarlle ao meu pai mercábanme caramelos caros. El, mon cher petit papa, levábame a pasear en bote ou en bici, aprendeume a nadar e a mergullarme e mais esquí acuático, líame Don Quijote e Les Misérables, e eu adorábao e respectábao e aledábame por el sempre que de casualidade escoitaba aos criados comentar acerca das súas amigas, seres fermosos e amables que me facían sentir importante e arrolábanme e deitaban preciosas bágoas pola miña feliz orfandade de nai.

Polo día estudaba nunha escola inglesa a poucas millas de casa e alí xogaba ás raquetas e ao frontón7, obtiña excelentes cualificacións e levábame á perfección tanto con alumnos como con mestres. Os únicos acontecementos indubidablemente sexuais que lembro anteriores ao meu trece aniversario (isto é, antes de que vira por vez primeira á miña pequena Annabel) foron: unha conversa solemne, recatada e pura teoría sobre as sorpresas da pubertade, na roseira da escola cun raparigo americano, fillo dunha entón 7 Blanche é branco en francés, e Schwartz, en alemán, negro, unha alusión á interpretación freudiana que, segundo a imaxe de Nabokov, non vía máis ca branco e negro. (N. do T.)

19

célebre actriz cinematográfica a quen rara vez vía no mundo tridimensional; e mais algunhas reaccións interesantes por parte do meu organismo con respecto a determinadas fotografías, de nácara e sombra, de infinita suavidade, na suntuosa La Beauté Humanine de Pinchon, que ripara de baixo unha morea de Graphics con encadernación marmórea na biblioteca do hotel. Máis tarde, co seu encantador aire desenvolto, meu pai proporcionoume toda a información que cría eu podía precisar sobre o sexo; isto foi xusto antes de enviarme, no outono de 1923, a un lycée en Lyon (onde pasariamos tres invernos); mais, mágoa, no verán daquel ano el atopábase de turismo por Italia con Madame de R. e a súa filla e eu non tiña ninguén a quen reclamar, ninguén a quen consultar.

3 Annabel proviña, coma o autor, de orixes mestizas: metade inglesa, metade holandesa, no seu caso. Hoxe lembro os seus trazos con menor precisión que hai uns poucos anos, antes de coñecer a Lolita. Existen dúas clases de memoria visual: cunha recreamos con habilidade unha imaxe no laboratorio da mente, cos ollos abertos (e así vexo a Annabel, en termos tan xerais como «pel cor de mel», «brazos esveltos», «melena castaña», «longas pestanas», «unha boca grande e vivaz»), e coa outra, evocamos decontado, cos ollos pechados, no interior escuro das cellas, o obxectivo, unha réplica óptica exacta dun rostro amado, unha pequena fantasma coas súas cores naturais (e así é como vexo eu a Lolita).

20

Xa que logo, serei melindroso e na descrición de Annabel limitareime a dicir que era unha nena fermosa uns meses máis nova ca min. Os seus pais eran vellos amigos da miña tía e tan estirados coma ela. Alugaran unha vila non lonxe do Hotel Mirana. O calvo e moreno señor Leigh e a gorda, empoada señora Leigh (Vanessa van Ness de solteira).

Como os aborrecía! Ao principio, Annabel e mais eu falabamos de temas secundarios. Non deixaba de levantar presadas de area fina e deixala escorrer por entre os dedos. Os nosos maxíns estaban sintonizados ao xeito do dos europeos preadolescentes intelixentes do noso tempo e dubido moito que se puidese asignar un xenio individual ao noso interese pola pluralidade de mundos habitados, tenis de competición, o infinito, o solipsismo e demais. A suavidade e fraxilidade das crías animais causábannos a mesma intensa dor. Ela quería ser enfermeira nalgún país asiático asolagado pola fame; eu quería ser un espía famoso.

Deseguida nos namoramos dun xeito tolo, torpe, desvergoñado, terrible; sen remisión, debería engadir, xa que quizais ese frenesí de posesión mutua só podería quedar farto ao enchouparnos e asimilar cada partícula da alma e a carne do outro. Pero alí estabamos, incapaces mesmo de aparellarnos cando uns nenos pobres aproveitarían a oportunidade sen máis complicacións. Despois dun louco intento de vernos pola noite no seu xardín (ao cal volverei máis adiante), a única intimidade que se nos permitía era quedar fóra do alcance dos oídos pero non da vista no treito máis populoso da plage. Alí, na mol area, a uns escasos pés dos nosos maiores, deitabámonos toda a mañá, nun petrificado paroxismo de desexo, e aproveitabamos cada bendita fenda

21

no espazo e no tempo para tocarnos: a súa man, medio agochada na area, deslizábase cara a min, os seus finos dedos, como somnámbulos, cada vez máis e máis preto; entón, o seu xeonllo opalescente iniciaba unha longa e cautelosa viaxe; ás veces unha fortuíta fortaleza construída por cativos máis pequenos concedíanos encubrimento dabondo para rozar os nosos beizos salgados; estes contactos incompletos conducían os nosos sans e inexpertos corpos a semellante estado de exasperación que nin a fría auga azul, baixo a que aínda nos rabuñabamos, podía aliviar.

Entre algúns dos tesouros que perdín durante as andanzas dos meus anos adultos atopábase unha instantánea tomada pola miña tía na que figuraban Annabel, os seus pais e un tal Doutor Cooper, un cabaleiro coxo e formal, quen aquel mesmo verán cortexou á miña tía, agrupados arredor dunha mesa na terraza dun café. Annabel non quedou ben, sorprendida no acto de inclinarse sobre o seu chocolat glacé, e os seus espidos ombros esveltos e a raia do cabelo eran o único identificable (do que lembro desa fotografía) entre o borrón soleado no que esmoreceu a súa beleza perdida; eu, en cambio, sentado un chisco separado dos demais, saín cunha especie de rechamante dramatismo: un rapaz taciturno de poboadas cellas cunha escura camisa informal e pantalóns curtos de boa feitura, coas pernas cruzadas, de perfil, mirando a outra parte. Esa fotografía foi tomada o derradeiro día do noso fatídico verán e tan só uns minutos antes de que fixeramos o noso segundo e definitivo intento de burlar o destino. Co máis feble dos pretextos (esta era a nosa derradeira oportunidade e nada máis impor-

22

taba) escapamos do café ata a praia e atopamos un tramo deserto de area, e alí, na sombra violeta dunhas rochas vermellas que formaban unha especie de cova, mantivemos unha breve sesión de cobizosas caricias, cunhas lentes de sol que alguén perdera como única testemuña. Eu axeonllárame e estaba a piques de posuír o meu amor cando dous bañistas barbudos, un vello lobo de mar e o seu irmán, saíron da auga lanzándonos procaces exclamacións de ánimo, e catro meses máis tarde ela morreu dun tifo en Corfú.

4 Folleo unha e outra vez por entre estas tristes memorias e sigo preguntándome se foi entón, no escintileo daquel remoto verán, cando comezou a abrirse a fenda na miña vida; ou o meu esaxerado desexo por aquela nena non foi máis que a primeira proba dunha innata singularidade?

Cando intento analizar as miñas arelas, motivos, actos e demais, réndome ante unha caste de imaxinación retrospectiva que alimenta a facultade analítica con alternativas ilimitadas e que leva a cada ruta visualizada a bifurcarse e bifurcarse de novo sen fin na exasperante e enleada perspectiva do meu pasado. Estou convencido, non obstante, de que dalgún xeito máxico e profético Lolita comezou con Annabel.

Tamén sei que o impacto da morte de Annabel consolidou a frustración daquel verán de pesadelo, converteuno nun obstáculo permanente para calquera romance posterior nos fríos anos da miña mocidade. O espiritual e o físico

23

mesturáranse en nós cunha perfección que debe resultar incomprensible para os rapaces de hoxe en día, prácticos, ordinarios, cos seus cerebros saídos da mesma matriz.

Moito tempo despois da súa morte sentía os seus pensamentos circulando a través dos meus. Comparabamos anotacións. Atopabamos estrañas afinidades. No mesmo xuño do mesmo ano (1919) un canario sen rumbo entrara revoando na súa casa e na miña, en dous países moi afastados entre si. Oh, Lolita, se ti me tiveras querido así!

Reservei para o remate da miña fase «Annabel» a explicación do noso infrutuoso primeiro encontro. Unha noite, ela foi quen de burlar a fera vixilancia da súa familia. Nunha foresta de mimosas de delgadas e nerviosas follas na traseira da súa vila atopamos acubillo nas ruínas dun muro baixo de pedra. Por entre a escuridade e as delicadas árbores podiamos ver os arabescos das xanelas acesas, que, retocadas polas tintas coloreadas dunha memoria sensible, agora se me aparecen igual que cartas dunha baralla, atribuíble quizais a que unha partida de bridge mantiña ocupado o inimigo. Ela tremeu e abalou cando a biquei na comisura dos beizos entreabertos e no lóbulo quente da orella. Un acio de pálidas estrelas escintilaban sobre nós, entre as siluetas delgadas e longas das follas; ese ceo vibrante semellaba tan nu como o estaba ela baixo o seu lene vestido. Vin no ceo a súa cara cunha estraña nitidez, como se emitise un lixeiro resplandor de seu. As súas pernas, as súas vizosas e fermosas pernas, non estaban demasiado xuntas, e cando a miña man localizou o que procuraba, unha misteriosa e soñadora expresión, metade pracer, metade dor, tinguiu os seus trazos infantís. Estaba sentada un pouco máis arriba ca min

24

e cada vez que a súa éxtase solitaria a levaba a bicarme a súa cabeza inclinábase nun suave movemento adurmiñado que case resultaba tristeiro, e os seus xeonllos espidos atrapaban e premían o meu pulso, e logo afrouxaban; e a súa boca tremente, deformada polo acedo dalgunha misteriosa apócema, achegábase á miña cara cunha inspiración sibilante.

Primeiro intentaba aliviar a dor do amor refregando sen delicadezas os seus beizos secos contra os meus; a continuación a miña querida apartaba o cabelo cun movemento nervioso e enigmática achegábase de novo e permitíame papar na súa boca aberta, ao tempo que eu, cunha xenerosidade coa que estaba disposto a ofrecerllo todo, o meu corazón, a miña gorxa, as miñas entrañas, lle entreguei para que o sostivera no seu torpe puño o cetro da miña paixón.

Rememoro o recendo dalgunha clase de po de talco –creo que o roubou da serventa española da súa nai–, un aroma humilde, tirando a doce, a almiscre. Mesturábase co seu olor a biscoito e de súpeto os meus sentidos se encheron ata o bordo; unha repentina conmoción nun arbusto próximo evitou que reverteran, e mentres nos apartabamos, coas veas doridas escoitamos o que posiblemente fora un gato ao asexo, chegou dende a casa a voz da nai que a chamaba –cunha preocupada entoación ascendente– e o Doutor Cooper saíu coxeando con torpeza ao xardín. Pero esa foresta de mimosas, a néboa das estrelas, o proído, a chama, o suave orballo e a dor permaneceron comigo, e esa meniña coas súas extremidades de praia e lingua apaixonada roldoume dende entón, ata que á fin, vinte e catro anos máis tarde, quebrei o seu feitizo ao encarnala noutra.

25