•Εργασία
της μαθήτριας Δούμα Αθανασίας για το μάθημα της Τεχνολογίας. •Γυμνάσιο Ν.Σκοπού •Επιβλέπουσα καθηγήτρια Αθανασία Βαβαλέκα. •Σχολικό έτος 2020-2021
Το επάγγελμα που θέλω να ακολουθήσω είναι το επάγγελμα του γιατρού και συγκεκριμένα του χειρούργου, καθώς μου αρέσει να δίνω χαρά στους ανθρώπους και πιστεύω το να σώσεις τη ζωή κάποιου είναι η μεγαλύτερη χαρά που θα μπορούσε κάποιος να δώσει.
Ο θεραπευτής, ιατρός ή γιατρός είναι επαγγελ ματίας υγείας που εξασκεί την ιατρική, η οποία σχετίζεται με την προαγωγή, τη διατήρηση και την επαναφορά της ανθρώπινης υγείας μέσω της μελέτης, της διάγνωσης και της θεραπείας των ασθενειών, των τραυματισμών και άλλων φυσικών και πνευματικών διαταραχών. Οι Ιατροί μπορεί να επικεντρώνουν την πρακτική τους σε συγκεκριμένες κατηγορίες ασθενειών, τύπων ασθενών, ή μεθόδους θεραπείας - οπότε είναι γνωστοί ως ιατροί με ειδικότητα σε συγκεκριμένο αντικείμενο - ή να έχουν την ευθύνη για τη προώθηση της συνεχιζόμενης και περιεκτικής ιατρικής φροντίδας σε μεμονωμένα άτομα, οικογένειες και κοινότητες - οπότε αποκαλούνται γενικοί ιατροί.
Πιο συγκεκριμένα, το επάγγελμα του γιατρού απαιτεί σημαντικές θεωρητικές γνώσεις βιολογικών ανθρωπολογικών, φυσικών, κοινωνικών και τεχνολογικών επιστημών, αλλά και γνώσεις των εφαρμογών αυτών στην Ιατρική Επιστήμη. Πέρα όμως από τις θεωρητικές γνώσεις, πρέπει να αποκτήσει την ικανότητα να εκτελεί διάφορες ιατρικές πράξεις, ικανότητα που αποκτάται μόνο με πρακτική άσκηση σε Πανεπιστημιακά Νοσοκομεία. Ο γιατρός πρέπει να είναι ικανός να ανταποκριθεί στις διαρκώς μεταβαλλόμενες σύγχρονες ανάγκες και γι’ αυτό ο ρόλος του στις σύγχρονες κοινωνίες είναι πολύπλευρος, ενώ η σύγχρονη Ιατρική Επιστήμη έχει υιοθετήσει τη διεπιστημονική προσέγγιση, με τη συνεργασία και άλλων επαγγελμάτων υγείας, συναφών με την Ιατρική Επιστήμη. Ο γιατρός καλείται επίσης να παίξει ηγετικό ρόλο στην ομάδα που αποτελείται από τις λεγόμενες παραϊατρικές ειδικότητες, όπως και να συνεργάζεται αρμονικά με συναδέλφους του ή επιστήμονες συναφών επιστημών, όπως βιολόγων, φυσικών ψυχολόγων και κοινωνιολόγων.
Η ιατρική είναι επιστήμη και τέχνη που ασχολείται με την έρευνα και την εφαρμογή μεθόδων και τεχνικών για την πρόληψη, τη διάγνωση και τη θεραπεία των ασθενειών του ανθρώπου. Θεωρείται μια από τις αρχαιότερες των πρακτικών επιστημών, έχοντας τις πρώτες της εφαρμογές στις απαρχές της ίδιας της ανθρώπινης κοινωνίας. Ως και θεωρούνταν αποκλειστικά τέχνη, ορολογία με την οποία εμφανίζεται και στον Όρκο του Ιπποκράτη. Αποτελεί "αδερφή" επιστήμη με την νοσηλευτική, όμως οι δύο επιστήμες αν και μοιράζονται πολλά κοινά είναι ανεξάρτητες μεταξύ τους. Οι ιατροί κατά κανόνα χωρίζονται σε τέσσερις κλάδους: της παθολογίας, της χειρουργικής, της κλινικο-εργαστηριακής ή εργαστηριακής ιατρικής, και της ψυχιατρικής. Η κτηνιατρική είναι κλάδος που ασχολείται με τη θεραπεία των ζώων. Ο γιατρός είναι ο επιστήμονας που ασχολείται με την έρευνα και την εφαρμογή μεθόδων και τεχνικών για την πρόληψη, τη διάγνωση και τη θεραπεία των ασθενειών του ανθρώπου.
Το επαγγελματικό και γνωστικό πεδίο του γιατρού κατανέμεται σήμερα σε 39 ειδικότητες αναγνωρισμένες από το ελληνικό κράτος. Όλες οι ιατρικές ειδικότητες ανήκουν σε τέσσερις βασικούς κλάδους της ιατρικής επιστήμης: α) της παθολογίας β) της χειρουργικής γ) της κλινικοεργαστηριακής και εργαστηριακής ιατρικής και δ) της ψυχιατρικής.
Όλοι οι Επαγγελματίες Ιατροί Σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες, τα προγράμματα για την είσοδο στην ιατρική εκπαίδευση είναι μαθήματα επιπέδου τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, τα οποία διδάσκονται σε μία ιατρική σχολή που συνδέεται με ένα πανεπιστήμιο. Ανάλογα με τη δικαιοδοσία και το πανεπιστήμιο, η είσοδος μπορεί να ακολουθήσει κατευθείαν από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ή προϋποθέτει προπτυχιακή εκπαίδευση. Ο πρώτος τρόπος διαρκεί συνήθως πέντε ή έξι χρόνια για να ολοκληρωθεί. Τα προγράμματα που απαιτούν προηγούμενη προπτυχιακή εκπαίδευση (συνήθως ένα πτυχίο τριών ή τεσσάρων ετών, συχνά στην επιστήμη) διαρκούν συνήθως τέσσερα ή πέντε χρόνια. Ως εκ τούτου, η εκπαίδευση για την απόκτηση ενός βασικού πτυχίου ιατρικής μπορεί τυπικά να διαρκέσει 5-8 χρόνια, ανάλογα με τη νομοθεσία και το πανεπιστήμιο.
Μετά την ολοκλήρωση της κατάρτισης, οι πρόσφατα απόφοιτοι ιατροί είναι συχνά υποχρεωμένοι να πραγματοποιούν για ένα διάστημα επιβλεπόμενη πρακτική άσκηση πριν από την πλήρη κατοχύρωσή τους, συνήθως για ένα ή δύο χρόνια. Αυτό μπορεί να αναφέρεται ως «πρακτική», όπως τα "βασικά" χρόνια στο Ηνωμένο Βασίλειο, ή ως "υπό όρους εγγραφή". Ορισμένες νομοθεσίες συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών, απαιτούν διαμονή κατά την πρακτική άσκηση. Οι ιατροί κατέχουν πτυχίο ιατρικής ανάλογο με το πανεπιστήμιο από το οποίο αποφοίτησαν. Αυτό το πτυχίο δίνει στον ιατρό τις δυνατότητες να γίνει διπλωματούχος ή να είναι κατοχυρωμένος σύμφωνα με τους νόμους της συγκεκριμένης χώρας, και μερικές φορές διαφόρων χωρών, να υπόκειται σε απαιτήσεις για πρακτική άσκηση ή για την υπό όρους καταχώρηση.
Ειδικοί στην Εσωτερική Παθολογία Η εκπαίδευση ειδικότητας αρχίζει αμέσως μετά την ολοκλήρωση του πρώτου σταδίου κατάρτισης, ή ακόμα και πριν. Σε άλλες νομοθεσίες, οι εκπαιδευόμενοι ιατροί πρέπει να αναλάβουν γενικού περιεχομένου εκπαίδευση για ένα ή περισσότερα χρόνια πριν από την έναρξη της εξειδίκευσης. Ως εκ τούτου, ανάλογα με τη νομοθεσία, ένας ειδικός ιατρός (παθολόγος) συχνά δεν αναγνωρίζεται ως ειδικός, μέχρι δώδεκα ή περισσότερα χρόνια μετά την έναρξη της βασικής ιατρικής εκπαίδευσης - πέντε έως οκτώ έτη στο πανεπιστήμιο για την απόκτηση μιας βασικής ιατρικής εκπαίδευσης, και άλλα εννιά χρόνια και περισσότερο για να αποκτήσει τον τίτλο του ειδικού.
Στις περισσότερες χώρες, οι ιατροί (με την όποια έννοια της λέξης) χρειάζονται την άδεια της κυβέρνησης για να κάνουν άσκηση. Η εν λόγω άδεια έχει σκοπό να προωθήσει τη δημόσια ασφάλεια, και συχνά την προστασία του δημόσιου τομέα, καθώς η ιατρική περίθαλψη συνήθως επιχορηγείται από τις εθνικές κυβερνήσεις. Σε ορισμένες χώρες (π.χ. Σιγκαπούρη), είναι κοινό για τους ιατρούς να διογκώνουν τα προσόντα τους με τον τίτλο "Δόκτωρ" στην αλληλογραφία ή στις κάρτες τους, ακόμη και αν τα προσόντα τους περιορίζονται στο βασικό (π.χ. επίπεδο προπτυχιακό) πτυχίο. Σε άλλες χώρες (π.χ. Γερμανία), μόνο οι ιατροί που κατέχουν ακαδημαϊκό διδακτορικό τίτλο μπορούν να αυτοαποκαλούνται ιατροί.
Στο τέλος της άσκησης της ειδικότητας ο γιατρός περνά από εξετάσεις που πιστοποιούν την επάρκειά του. Με την απόκτηση του πτυχίου τους, οι γιατροί παίρνουν άδεια άσκησης επαγγέλματος από τη Νομαρχία. Ο γιατρός είναι πτυχιούχος της Ιατρικής Σχολής. Αφού πάρει το πτυχίο του πρέπει να κάνει πρακτική άσκηση σε αγροτικό ή ημιαστικό ιατρείο, η οποία διαρκεί ένα χρόνο. Στη συνέχεια ειδικεύεται σε συγκεκριμένη ιατρική ειδικότητα που ο ίδιος επιλέγει, σε αναγνωρισμένα νοσηλευτικά ιδρύματα ή σε πανεπιστημιακές κλινικές. Για την άσκηση στην ειδικότητα, απαιτούνται από 3-7 χρόνια, ανάλογα με το αντικείμενο της. Ο γιατρός χρειάζεται να διαθέτει ευαισθησία και υψηλό αίσθημα ευθύνης, να αντιμετωπίζει με κατανόηση και σεβασμό τον ασθενή που συνήθως βρίσκεται σε σχέση ψυχολογικής εξάρτησης απέναντί του. Πρέπει ακόμη να διαθέτει ψυχραιμία, υπομονή και αποφασιστικότητα, ψυχική και σωματική αντοχή. Σε ορισμένες ειδικότητες, είναι απαραίτητες κάποιες επιπλέον δεξιότητες. Για παράδειγμα, στην περίπτωση του χειρουργού, η λεπτότητα των επεμβάσεων, προϋποθέτει μια αντίστοιχη λεπτότητα και δεξιοτεχνία στις κινήσεις των χεριών και των δακτύλων και πολύ καλή όραση.
Ο ικανός γιατρός οφείλει να διαθέτει καλή θεωρητική κατάρτιση και αξιόλογη εμπειρία. Πρέπει επίσης να ενημερώνεται διαρκώς για τις εξελίξεις στην ιατρική επιστήμη καθ' όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του. Για το λόγο αυτό, είναι απαραίτητο να συμμετέχει σε συνέδρια και να παρακολουθεί την επιστημονική βιβλιογραφία της ειδικότητάς του. Επίσης, πρέπει να έχει καλή επικοινωνία με τους ασθενείς του και να συνεργάζεται αρμονικά με τους συναδέλφους του, το υγειονομικό και το υπόλοιπο νοσοκομειακό προσωπικό. Το ιατρικό επάγγελμα έχει υψηλό επιστημονικό και κοινωνικό γόητρο, με αποτέλεσμα να υπάρχει μεγάλη ζήτηση για την απόκτηση του σχετικού πτυχίου. Ο αριθμός των γιατρών στην Ελλάδα είναι δυσανάλογα μεγάλος σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες του υγειονομικού μας συστήματος. Αυτό σημαίνει μεγάλη δυσκολία στην απορρόφηση νέων επαγγελματιών
.
Οι αμοιβές των γιατρών παρουσιάζουν μεγάλη διακύμανση, σε γενικές γραμμές όμως είναι ικανοποιητικές. Πλεονέκτημα για ορισμένες κατηγορίες γιατρών (π.χ., στρατιωτικοί γιατροί) αποτελεί το δικαίωμα να διατηρούν και ιδιωτικό ιατρείο, παράλληλα με τη θέση τους. Οι ειδικευμένοι γιατροί μπορούν να εργαστούν ως ελεύθεροι επαγγελματίες σε δικό τους ιατρείο, στη χώρα μας ή σε οποιαδήποτε από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε νοσοκομεία, κλινικές, ασφαλιστικούς φορείς, οργανισμούς, ιδρύματα, υπουργεία, σε διάφορες επιχειρήσεις (εργοστάσια, πλοία), με την επιστημονική έρευνα στον τομέα της ειδικότητάς τους, ή ως εκπαιδευτικοί σε ιατρικά θέματα στα δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαιδευτικά ιδρύματα. Το επάγγελμα του γιατρού δεδομένης της ευθύνης του για την υγεία και τη ζωή των ανθρώπων, απαιτεί αυξημένη κοινωνική ευαισθησία και οξυδέρκεια. Η εργασία του είναι κυρίως πνευματική, σε κάποιες όμως ειδικότητες όπως π.χ.. στις περιπτώσεις των χειρουργών, ο γιατρός χρειάζεται να έχει επιδεξιότητα. Όταν εργάζεται σε νοσοκομείο κάνει αρκετές εφημερίες ημερήσιες και νυκτερινές.
Ο χώρος εργασίας, ειδικά για όσους εργάζονται σε νοσοκομεία, κλινικές, ιατρικά εργαστήρια, είναι ανθυγιεινός, γι αυτό οι γιατροί χρειάζεται να παίρνουν όλα τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης. Μετά τη απόκτηση του πτυχίου τους έχουν την υποχρέωση να υπηρετήσουν το αγροτικό τους τις περισσότερες φορές σε αγροτικά ή ημιαστικά ιατρεία όπου οι συνθήκες ποικίλουν. Το ωράριο εργασίας των γιατρών είναι συνήθως άστατο, αφού έχουν την υποχρέωση να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους όταν παραστεί ανάγκη, οποιαδήποτε ώρα στη διάρκεια της ημέρας. Συλλογικοί φορείς για τους γιατρούς είναι ο Πανελλήνιος και οι Νομαρχιακοί Ιατρικοί Σύλλογοι, η ΕΙΝΑΠ και οι αντίστοιχες κλαδικές Ιατρικές Εταιρείες.
Ο γιατρός περνά από μια μακρόχρονη, απαιτητική εκπαίδευση τόσο σε θεωρητικό, όσο και σε πρακτικό επίπεδο και καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας του, δεν σταματά να μελετά, να ενημερώνεται και να εκπαιδεύεται στις εξελίξεις και στα νέα δεδομένα της επιστήμης και της ειδικότητάς του. Η φύση του επαγγέλματος απαιτεί από τον επαγγελματία να διαθέτει υψηλό αίσθημα ευθύνης, αποδοχής του κοινωνικού του ρόλου, ανιδιοτέλεια, δίκαιη αντιμετώπιση κάθε περίπτωσης, συναισθηματική ωριμότητα και σταθερότητα, υπομονή, αποφασιστικότητα και ψυχική αντοχή.
Χειρουργική ο κλάδος της ιατρικής που ασχολείται με τις εγχειρήσεις σε όργανα του σώματος του ανθρώπου. H άμεση επέμβαση του ιατρού στο ανθρώπινο σώμα γίνεται με τη βοήθεια ειδικών εργαλείων (ψαλίδια, νυστέρια, τσιμπίδες κ.ά.). Η χειρουργική πρέπει να υπήρξε η πρώτη μορφή ιατρικής. Ήταν δύσκολο να γιατρέψεις με άλλους τρόπους μια πάθηση ή ένα τραύμα. Η μόνη λύση ήταν να αφαιρέσει κανείς το άρρωστο μέρος ή το αντικείμενο που προκαλούσε την ανωμαλία. Όπως φαίνεται, οι Ινδοί ήταν οι αξιολογότεροι χειρουργοί της αρχαιότητας. Από αυτούς πήραν την χειρουργική τέχνη οι αρχαίοι Έλληνες. Εξαιρετική ήταν η προσφορά του Ιπποκράτη στην παγκόσμια ιατρική. Σώζονται πολλά κείμενα αφιερωμένα στη χειρουργική. Και οι Ρωμαίοι σημείωσαν σε αυτόν τον τομέα της επιστήμης αρκετή πρόοδο και ήξεραν να κάνουν εγχειρήσεις σε πολλά μέρη του σώματος. Στο μεσαίωνα, η χειρουργική γνώρισε πτώση και πέρασε στα χέρια των τσαρλατάνων, των εμπειρικών, που στηρίζονταν μόνο στην επιδεξιότητα και καθόλου στις γνώσεις.
Η σύγχρονη χειρουργική γεννιέται το 18ο αιώνα. Τότε κάνουν την εμφάνισή τους πολλές σχολές χειρουργικής, που, σιγά - σιγά, κάλυπταν, μέσα από τη μελέτη και το πείραμα, τις ατέλειες και τις αδυναμίες της επιστήμης. Μέσα στο 19ο αιώνα λύθηκαν βασικά ζητήματα χειρουργικής, όπως η αναισθητοποίηση του μέρους στο οποίο γίνεται εγχείρηση ή και ολόκληρου του ατόμου, η αντισηψία των εργαλείων και του εγχειριζόμενου μέρους και η δυνατότητα μετάγγισης αίματος. Το ποσοστό θνησιμότητας από εγχειρήσεις μειώθηκε κατά πολύ. Επίσης έχει τελειοποιηθεί η μεταχειρουργική φροντίδα του άρρωστου, χάρη στην αντιβίωση. Οι πιο σπουδαίες εγχειρήσεις σήμερα είναι αυτές που σχετίζονται με την μεταμόσχευση ολόκληρων οργάνων στον άρρωστο οργανισμό. Έχουμε μεταμοσχεύσεις καρδιάς, ήπατος, νεφρού κ.ά. Σοβαρότατες είναι οι εγχειρήσεις στον εγκέφαλο, στην καρδιά και στα πνευμόνια. Σκοπός της σύγχρονης χειρουργικής δεν είναι η θεραπεία, με αφαίρεση του άρρωστου μέρους του οργανισμού, αλλά η θεραπεία που γίνεται με τη διόρθωση. Η χειρουργική στις μέρες μας εξελίσσεται συνεχώς με τη χρήση των ακτίνων λέιζερ
Όγκοι – κύστεις τραχηλικής χώρας, Παθήσεις θυροειδούς αδένος, Παθήσεις παραθυρεοειδών αδένων, Παθήσεις μαστού, Παθήσεις πνεύμονα και μεσοθωρακίου, Διαφραγματοκήλες, Χειρουργικές παθήσεις οισοφάγου, Καλοήθεις παθήσεις στομάχου-12/δακτύλου, Νεοπλάσματα στομάχου- 12/δακτύλου, Χειρουργικές παθήσεις λεπτού εντέρου, Ειλεός, Παθήσεις πρωκτού-Δακτυλίου-Κύστη κόκκυγος, Παθήσεις χοληφόρων, Νεοπλάσματα και άλλες χειρουργικές παθήσεις ήπατος, Πυλαία υπέρταση, Παθήσεις σπληνός-ενδείξεις σπληνεκτομής, Παγκρεατίτιδες, Νεοπλάσματα παγκρέατος, Αιμορραγία απο ανώτερο και κατώτερο πεπτικό σύστημα, *Χειρουργικές παθήσεις επινεφριδίων,
•Πολυενδοκρινικά σύνδρομα, •Νευροενδοκρινικοί όγκοι του πεπτικού συστήματος, *Περιτονίτις γενικά – •Ενδοκοιλιακά αποστήματα, •Οξεία Χειρουργική κοιλία, •Καταπληξία, •Διαταραχές οξεοβασικής ισορροπίας, •Παθήσεις περιφερικών αρτηριών, •Ανευρύσματα κοιλιακής αορτής, •Παθήσεις περιφερικών αρτηριών, Ανευρύσματα κοιλιακής αορτής, •Παθήσεις φλεβών και λεμφαγγείων, •Παθήσεις άνω μεσεντερίων αγγείων, •Φλεβοθρόμβωση-Πνευμονική εμβολή, •Νεφραγγειακή υπέρταση, •Μεταμοσχεύσεις, •Αντιμετώπιση πολυτραυματία, •Νεοπλάσματα δέρματος και μαλακών μορίων.
Γενική χειρουργική Καρδιοχειρουργική Ορθοκολιτική χειρουργική Παιδιατρική χειρουργική Πλαστική χειρουργική Ρινοπλαστική Ωτοπλαστική Αγγειακή χειρουργική Χειρουργική τραύματος Χειρουργική στήθους Χειρουργική ογκολογία Οτολαρυγγολογία Χειρουργική προσώπου Ορθοπεδική χειρουργική Νευροχειρουργική Οφθαλμολογία Ποδοιατρική Ουρολογία
Ο ιατρός που εργάζεται στον τομέα της χειρουργικής κάνει χειρουργικές επεμβάσεις για να θεραπεύσει διάφορα τραύματα, ασθένειες ή διαταραχές των οργάνων του ανθρώπινου σώματος. Μελετά την περίπτωση κάθε ασθενή και διατηρεί αρχείο με το ιατρικό του ιστορικό. Τον εξετάζει για να εξακριβώσει αν είναι απαραίτητη η επέμβαση και επιλέγει την κατάλληλη χειρουργική μέθοδο. Προσδιορίζει την ημερομηνία της επέμβασης και δίνει οδηγίες στους συνεργάτες του για την προετοιμασία του ασθενούς για την εγχείριση. Συνεργάζεται με τον αναισθησιολόγο που κάνει τη νάρκωση στον ασθενή και με όποιον άλλο γιατρό χρειαστεί. Μετά την εγχείριση, υποδεικνύει τη μεταχειρουργική αγωγή και θεραπεία. Εξετάζει τακτικά τον ασθενή για να εξακριβώσει την πρόοδο της υγείας του. Τηρεί βιβλίο ή δελτία όπου καταγράφεται η χειρουργική επέμβαση, η πορεία της και το αποτέλεσμά της. Ακόμη, συνεργάζεται με συναδέλφους του που απασχολούνται στους τομείς της παθολογίας και της κλινικοεργαστηριακής και εργαστηριακής ιατρικής.
Για να περάσει κάποιος στη σχολή της Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο ΑΕΙ και να σπουδάσει πάνω στη ειδικότητα θα πρέπει να δώσει παννελήνιες από: ( Γενικό ενιαίο λύκειο ή Επαγγελματικό λύκειο ή Εσπερινό Λύκειο) και μετά από Επιτυχές εξετάσεις να καταφέρει μπει στις παρακάτω σχολές της Ιατρικής στην Ελλάδα: Αθηνών Θεσσαλονίκης Πατρών Κρήτης Ιωαννίνων Θεσσαλίας Θράκης
Απαιτούμενες δεξιότητες: Ο «Όρκος του Ιπποκράτη» που δίνει ο γιατρός όταν αποκτήσει την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, αποτελεί δέσμευση για το λειτούργημα που καλείται να επιτελέσει. Ο Ιατρός απαιτείται να έχει: Υψηλό αίσθημα ευθύνης Επαγγελματική ευσυνειδησία Αγάπη για τον άνθρωπο. Αποφασιστικότητα Επιδεξιότητα και παρατηρητικότητα Ευγένεια και συνέπεια. Ψυχραιμία, ψυχική και σωματική αντοχή Μεθοδικότητα και ικανότητες συνεργασίας Υπομονή Επικοινωνιακές δεξιότητες Εργατικότητα και ήθος Γνώση ξένων γλωσσών και κυρίως της αγγλικής Γνώση ηλεκτρονικού υπολογιστή
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΑΣ!!!