«Μην κλαις Ειρήνη… υπάρχει ελπίδα στη γη!»
Διαδραστικό παραμύθι Μαθητές και μαθήτριες στης Στ΄1 τάξης 17 ο Δημοτικό Σχολείο Καλαμαριάς Δασκάλα: Καπετάνιου Κατερίνα Μάρτιος 2017 1ος ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ
Οι δυο μικροί μας ήρωες, ο Ελευθέριος και η Ελπίδα, σήμερα είναι πολύ χαρούμενοι. Η πόλη τους φιλοξενεί μια έκθεση ζωγραφικής με έργα διάσημων καλλιτεχνών από όλο τον κόσμο, την οποία θα επισκεφθούν με το σχολείο τους. Οι πίνακες ήταν όλοι πολύ όμορφοι, με έντονα χρώματα και δυνατά μηνύματα, καθώς το θέμα τους ήταν γύρω από τον πόλεμο και τα αποτελέσματά του. Όταν τελείωσε η ξενάγησή τους και τα υπόλοιπα παιδιά βγήκαν για διάλειμμα, ζήτησαν από την δασκάλα τους να παραμείνουν λίγο ακόμη στο μουσείο.
Θέλανε να παρατηρήσουν ξανά τον πίνακα του Ντε Λα Κρουά με τίτλο “Η καταστροφή των Ψαρών”.
Πήγαν στην κεντρική αίθουσα και έτρεξαν στο σημείο που πριν τον είχαν παρατηρήσει. Έκπληκτοι όμως ανακαλύπτουν πως ο πίνακας είναι πολύ περίεργος, δεν είναι καν ο ίδιος! Λείπει η κεντρική φιγούρα και ό,τι έχει απομείνει φαντάζει άδειο και έρημο. Τα παιδιά παραξενεύονται. Αναρωτιούνται τι μπορεί να συνέβη. Κοιτάζονται με απορία. Τι έχει συμβεί; Ονειρεύονται μήπως; Ξαφνικά κάτι ακούνε, κάτι σαν κλάμα και έκπληκτοι γυρίζουν και βλέπουν μια γυναικεία φιγούρα να κλαίει σε μια γωνία του μουσείου. Τρομάζουν, τσιμπιούνται! Μα…. αυτή είναι η φιγούρα του πίνακα! Πώς είναι δυνατόν να την βλέπουν ζωντανή; Παίρνουν το θάρρος και την πλησιάζουν, διστακτικά, τρομαγμένα και τη ρωτούν τι της είχε συμβεί, ποια είναι! Η γυναίκα τους μιλά μέσα από αναφιλητά:
Παιδιά μου, δεν κάνετε λάθος, ούτε ονειρεύεστε! Είμαι η ηρωίδα του διάσημου πίνακα. Κάποιοι με ονομάζουν Ελλάδα, κάποιοι Ελευθερία! Το όνομά μου όμως είναι Ειρήνη! Είναι όμως τόσο θλιβερό, να έχω ένα όνομα τόσο σημαντικό, μα που οι άνθρωποι το καταντήσατε τόσο άδειο! Κλαίω, γιατί παντού γύρω μου βλέπω πόλεμο. Είμαι σε έναν πολεμικό πίνακα, νιώθω ακόμη τις κραυγές του πολέμου, τον πόνο, τη δυστυχία. Δεν μπορώ να γυρίσω πίσω! Πρέπει να πάψουν οι πόλεμοι. Θέλω να γίνονται πίνακες που εικονίζουν την ειρήνη, οι ζωγράφοι να εμπνέονται από τη ζωή, το γέλιο, την ισότητα, την αγάπη… -Μα, ο πόλεμος τελείωσε, η Ελλάδα ελευθερώθηκε, δεν χρειάζεται να στενοχωριέσαι, της λένε σκεφτικά τα παιδιά. -
Θλιμμένη η Ειρήνη τους εξηγεί ότι ο πόλεμος ποτέ δεν σταμάτησε. -Εμείς μπορεί να είμαστε ελεύθεροι, αλλά όχι όλος ο κόσμος. Παντού υπάρχει πόνος, δυστυχία, πόλεμος, αγωνία, φόβος… Ελάτε μαζί μου. Τους παίρνει από το χέρι και με έναν μαγικό τρόπο, αρχίζουν να στροβιλίζονται και μπαίνουν μέσα σε όλους τους άλλους πίνακες που εικονίζουν τη φρίκη του πολέμου. Γνωστοί πίνακες όπως η «Γκουέρνικα», ο «Πόλεμος», η «Σκηνή πολέμου», «Τα νέα του πολέμου», ζωντανεύουν, γίνονται ήχος, αποκτούν κίνηση. Τα δύο παιδιά βιώνουν σκηνές τρόμου, στενοχώριας, λύπης και φόβου. Κραυγές, ιαχές, φωτιά, πόλεμος, φρίκη. Άνθρωποι που αγωνίζονται, παιδιά που κλαίνε, άνθρωποι κυνηγημένοι… Δεν τους αρέσουν όσα νιώθουν και ακούνε.
-Ειρήνη, όλα αυτά είναι πίνακες από το παρελθόν, της λένε. Μπες ξανά στον πίνακά σου, όλοι αυτοί οι πόλεμοι έχουν πια τελειώσει. Η Ειρήνη τους κοιτά και αμέσως τους αγκαλιάζει και με τον ίδιο μαγικό τρόπο βρίσκονται έξω από το μουσείο, πετάνε με πολύ γρήγορη ταχύτητα και ξαφνικά… το τοπίο παγώνει. Σταματούν και βιώνουν εικόνες της πραγματικότητας. Βρίσκονται σε μέρη που γίνεται πόλεμος, μεταφέρονται σε έναν καταυλισμό προσφύγων που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα τους και περνούν δύσκολα, ακούνε τρομαγμένους ανθρώπους να τρέχουν σε τρομοκρατικές επιθέσεις, βλέπουν παιδιά να τριγυρνάνε μόνα και αβοήθητα! Παντού φαίνεται ο πόνος, η πείνα, η θλίψη. Τα παιδιά ανακαλύπτουν πως η Ειρήνη είχε δίκιο. Ο πόλεμος ποτέ δεν σταμάτησε να υπάρχει. Η Ειρήνη κλαίει. Τα παιδιά τρομάζουν. Κάτι πρέπει να γίνει, όλες αυτές οι σκηνές της βίας πρέπει να αντιστραφούν.
Λίγο αργότερα, επιστρέφουν πίσω στο μουσείο. Τα παιδιά ανήσυχα, προβληματισμένα και τρομαγμένα τη ρωτούν: -Και τώρα, τι θα κάνεις; Δεν θα επιστρέψεις στον πίνακά σου; Τι θέλεις από μας; Πώς μπορούμε να σε βοηθήσουμε; Είμαστε μικροί κι οι μεγάλοι μοιάζουν να μην ενδιαφέρονται για το καλό στον κόσμο. -Δεν πρόκειται να επιστρέψω σε ένα μέρος γεμάτο βαρβαρότητες, ο κόσμος πρέπει να αλλάξει προς το καλύτερο! Διαδώστε στους ανθρώπους αυτό το μήνυμα. Η Ειρήνη με αργά βήματα εξαφανίζεται σαν οπτασία μέσα στο μουσείο, χάνεται σαν σκιά. Τα παιδιά κουνούν το κεφάλι τους δείχνοντας ότι συμφωνούν. Η Ειρήνη έχει δίκιο, αλλά τι μπορούν να κάνουν; Πώς είναι δυνατόν να αλλάξουν τον κόσμο; Οι μικροί μας ήρωες, ξεκίνησαν τον δρόμο προς το σχολείο. Αρκετά είχαν καθυστερήσει και σίγουρα θα βρίσκανε τον μπελά τους που φύγανε μόνοι τους. Όταν έφτασαν, άκουσαν φωνές και τραγούδια, ενώ αντίκρισαν μια εικόνα γιορτής. Κοιτάχτηκαν στα μάτια και χαμογέλασαν.
Είχαν ξεχάσει πως σήμερα το σχολείο τους θα υποδεχόταν μια ομάδα προσφυγόπουλων και είχαν ετοιμάσει όλοι μαζί μια όμορφη υποδοχή για να τα καλωσορίσουν. Παιδικές φωνές, γέλια και τραγούδια ακούγονταν, ενώ παντού παίζανε όλα μαζί, χωρίς να ξεχωρίζεις τίποτε άλλο παρά μονάχα όμορφα παιδικά πρόσωπα. -Ελπίδα, αυτή η εικόνα του σχολείου μας με κάνει χαρούμενο, είναι ένας όμορφος πίνακας, τι λες κι εσύ; -Ελευθέριε, μήπως αυτό θα έκανε χαρούμενη τη φίλη μας; Εδώ, στο σχολείο, όλα τα παιδιά είναι ευτυχισμένα. Όλοι μαζί μπορούν να γίνουν μια γροθιά, για να νικήσουν επιτέλους αυτόν τον καταστροφικό πόλεμο. Ο ρόλος της Ειρήνης είναι πολύ σημαντικός και αποτελεί τον πιο σπουδαίο δεσμό ανάμεσα στους ανθρώπους.
Τα παιδιά μπαίνουν στην αυλή του σχολείου τους, πιάνουν όλα μαζί τα χέρια, παίζουν, τραγουδούν και συμπληρώνουν τον πιο όμορφο πίνακα. Τον πίνακα της ζωής, της συνεργασίας, της φιλίας, της ενότητας, της αγάπης… Άραγε, τους βλέπει η Ειρήνη; Ίσως, τα παιδιά καταφέρουν να κάνουν στο μέλλον τον πόλεμο μόνο μια παλιά ανάμνηση, που θα θυμούνται μόνο από πίνακες ζωγραφικής. Κι ίσως η φίλη τους η Ειρήνη να ξαναμπεί στον πίνακά της και να συνεχίσει να κοιτά τους ανθρώπους, ήσυχη και ήρεμη για το μέλλον του κόσμου…. Μην κλαις Ειρήνη, τα παιδιά ενωμένα θα φτιάξουν έναν κόσμο καλύτερο!
Συγγραφική ομάδα: Αντωνιάδης Αντώνης Βουδανίδης Γιάννης Γιαχούδης Αλέξης Δομενικιώτη Μαρία Ζεϊμπέκη Δέσποινα Κατραντζής Χρήστος Κουτλιάνης Εμμανουήλ Κουτλιάνης Στέφανος Λούκας Απόστολος Μποτούρης Εμμανουήλ Μποχώνη Δήμητρα Οσμάνι Ελντιόν Οσμάνι Ελσόν Παναγιώτου Ιωάννης Παπανικολάου Άννα-Μαρία Παράσης Δημήτρης Πατρέλης Ανδρέας-Χρήστος Σιάκη Βασιλική Τελιούσης Θάνος Χατζηνιζάμης Ηρακλής Ψάρρα Μαρία