ไม่นานก็ลืม รวมเรื่องสั้นฤดูร้อน เครือ มีบุญ (Summer 2015)
เครือ มีบุญ
01 กับข้าว
2
รวมเรื่องสั้น ไม่นานก็ลืม
กับข้าวในจานใคร : เครือ ด.ญ. เป็ด ชะโงกดูจานข้าวของเพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่ง ปีกไก่ทอด เล็กๆ ที่ยังไม่โดนแทะ นอนชืดอยู่บนจานข้าวที่มีช้อนส้อมซ้อนกัน เรียบร้อย เหลือเม็ดข้าวประปราย เป็นสัญญาณว่ามื้อนั้นสิ้นสุดแล้ว “มันเป็นอะไรหรอ ท�ำไมไม่กิน” เธอเลิกคิ้วสูง จ้องหน้าเพื่อนเค้น ค�ำตอบ เด็กหญิงผู้เป็นเจ้าของจานข้าวก้มหน้ามองน่องไก่ชิ้นนั้น เธออิ่ม แล้ว แต่ก็จ�ำใจหยิบช้อนส้อมแยกกันช้าๆ ฉีกเนื้อแห้งๆ ออกจากกันแล้ว จิม้ ใส่ปาก ลูกกระเดือกใช้พลังงานมหาศาลเกินจ�ำเป็นในการเค้นค�ำค�ำนัน้ ลงคอ ด.ญ.เป็ดยิ้มอย่างพึงพอใจ กวาดข้าวค�ำสุดท้ายจากจานเข้าปาก ยิ้มรื่น แล้วเดินฝ่าฝูงชนคอซองในโรงอาหารไปยังอ่างล้างจาน กับข้าวในจานของคนอื่นเป็นภารกิจของเธอ พักเที่ยงวันต่อมา เธอเห็นเด็กชายตัวเตี้ยคนหนึ่งสะบัดพริกหยวก ออกจากทีต่ กั “ท�ำไมไม่กนิ ผักล่ะ... พริกหยวกดีตอ่ สุขภาพนะ แม่เราบอก กินแต่หมูก็เอาเปรียบคนอื่นสิ” เขาหันมามองเธองงๆ แต่เมือ่ เห็นสีหน้าเอาจริงเอาจังของเธอ และ ท่าทีทเี่ ธอชายตามองเขาอย่างเหยียดหยามพร้อมกับตักพริกหยวกล้วนใส่ จานของตนเอง เขาจึงยิม้ เขิน แล้วตักพริกหยวกเล็กๆ 2 ชิน้ มาวางเคียง ก้อนข้าวขาว โดยไม่แน่ใจว่าสุดท้ายมันจะไปอยู่ในท้องเขาหรือไม่
มันเป็นเช่นนี้เสมอ 3
เครือ มีบุญ
ด.ญ. เป็ดพึงพอใจเมื่อเห็นเพื่อนนักเรียนเลือกตักกับข้าวตามหลัก โภชนาการ เธอหงุดหงิดเมื่อเจอใครบางคนเทอาหารเหลือทิ้งลงถัง แม้ จะรู้ว่าสุดท้ายอาหารนั้นเป็นหน้าที่ของหมู ไม่ใช่ของเธอ เธอแทบปรีด๊ เมือ่ เพือ่ นสนิทไม่ยอมกินข้าวเม็ดสุดท้ายบนจาน แล้ว ตอบอย่างมักง่ายว่า “ฉันอิ่ม” “เธอเหลือข้าวหนึ่งเม็ด รู้ไหมชาวนาล�ำบากขนาดไหน เคยดู รายการวงเวียนชีวิตหรือเปล่า” เสียงอือ้ อึงในโรงอาหาร ช้อนและจานกระทบก๊องแก๊ง ล�ำโพงเสียง ตามสายประกาศหาเจ้าของธนบัตรยีส่ บิ บาททีห่ ล่นหาย เพือ่ นเธอเลิกตา ขึ้นมองพัดลมโรงอาหารพักใหญ่ แล้วตอบเธอเรียบนิ่ง
“ไม่ ชาวนาไม่ได้ล�ำบากเพราะเราไม่กินข้าวเม็ดนี้”
เธอท�ำหน้าบึง้ โต้ตอบ โกยข้าวด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียดในขณะ ทีส่ ายตาก็จอ้ งถมึงทึงไปทีเ่ ม็ดข้าวเม็ดสุดท้ายทีเ่ ปรอะน�ำ้ ต้มย�ำไก่จนบวม พองคาจาน คล้ายอารมณ์ของเธอ
ช่างน่าผิดหวัง/ เพื่อนของฉัน
โดยไม่ระวัง เธอกัดข้าวค�ำที่มีแมลงสาบติดทัพพีอัดเนื้อข้าวเข้าไปเต็มๆ กัดกร้วมอย่างไม่ใส่ใจ ในขณะที่สายตาก็เอาแต่คอยมองไปรอบๆ ว่าจะ หันไปต่อว่าองค์ประกอบในจานข้าวของใครดี
4
รวมเรื่องสั้น ไม่นานก็ลืม
อิ่ม : มี มีมดตัวหนึ่งก�ำลังไต่ไปตามซอกซอยของคีย์บอร์ด เลี้ยวเข้าปุ่ม I ไปสู่ปุ่ม B หยุดพักหย่อมหนึ่งแล้วเดินฮ่อไปถึงสเปซบาร์
แต่รู้สึกไม่มีสเปซ
ปุ่มสีด�ำนั้นยาวในระยะทางมด ไม่คดเคี้ยว แต่ไม่รู้จะเลี้ยวไปไหน มันตัดสินใจเคลื่อนต่อไปยังปุ่มคอมมานด์ แต่ไม่รู้สึกถึงอ�ำนาจ มดตัวนั้น ลังเล จมูดสูดหาของหวานตรงปุ่มออพชัน แต่รู้สึกไม่มีทางเลือก มันเดิน มึนๆ ผ่านปุ่มชิฟต์และเอนเทอร์ไปจนเจอปุ่มดีลีท
“แม่งจะลบอะไรได้”
สุดสแนนหลับตายาวๆ ใบเมเปิลกองอยูบ่ นพืน้ นอกถนนเหมือนพุม่ กัญชา ในห้องมีผงซักฟอกเลอะเกลื่อนพื้นเหมือนโกดังเก็บผงขาว อะคริ ลิกเลอะเลือนตามผ้าม่าน กาน�ำ้ ต้มยาหวีดดังมาจากห้องครัว ต้มก้นบุหรี่ เกือบ 1 กิโลฯ จนกลิ่นซับทั่วผิวห้อง เหมือนมีคน 30 คนก�ำลังดูดบุหรี่ อยู่ในห้องเก็บไม้กวาด ไม่มีควันแต่อาจจะมีคนกลั้นหายใจจนตายไปเอง น�ำ้ ตาเริม่ ไหลเพราะควันทีม่ องไม่เห็นนัน้ สุดสแนนเป็นศิลปินมานับ 15 ปี เขาออกจากบ้านมาแต่ยงั เล็ก ทิง้ ห้องทีม่ รี ปู เขียนสีดอกอันชันและ ไม้ประดู่แปะแทนวอลเปเปอร์ไว้อย่างนั้น เรียนโรงเรียนศิลปะที่ไม่มีใคร รูจ้ กั เขียนรูปเงียบๆ และได้รบั รางวัลศิลปินดาวหางตัง้ แต่อายุ 14 ปี ใน ผลงาน “กับข้าว” ที่มีเพียงมดตัวหนึ่งและน�้ำตาลก้อนลูกบาศก์อยู่กลาง กระดาษขาว อร่อยหรูกลมกล่อม กรรมการลุ ก ขึ้ น ปรบมื อ ยกโต๊ ะ บ้ า นของเขาบอกว่ า เขารวย มาก เฟอร์นิเจอร์ไม้สักก็น่าจะพูดแบบเดียวกัน สุดสแนนก็รู้ตัวว่าเก่ง และประสบความส�ำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย เงินมากมายถูกจับจ่ายไปที่ ภัตตาคารอาหารหรู
5
เครือ มีบุญ
บรั่นดี ไวน์กักเก็บ และวิสกีของคนดัง
สุดสแนนรูส้ กึ ว่าตัวเองอร่อยมาก มือเขาเปือ้ นสีตลอดเวลา วันนัน้ เดินออกไปจับหิมะมันก็กลายเป็นสีฟ้าอมม่วง มดตังนั้นยังเดินวนอยู่ตรงปุ่มดีลีท พร้อมกับบ้านปูนที่บอกว่าเขา อาจจะยังรวยอยู่ แต่สงบสุขน้อยลงเมื่อข่าวสองสามวันที่แล้วมาพาด หัวว่าศิลปินดาวหางพร้อมร่วงโรยในข้อหาครอบครองกัญชาและสูบมัน อย่างไม่บันยะบันยัง กองประกวดจะริบรางวัลทั้งหมด ภาพทุกภาพใน แกลเลอรีจะถูกโยนขึ้นฟ้าแล้วหายไปเอง กรุณาหายไปจากบริบทตรงนี้
“แล้วศิลปินพี้ยามันผิดตรงไหน ศิลปินไม่ใช่มนุษย์รึไง”
ก้นบุหรี่ 1 กิโลฯในหม้อยื้อแย่งน�้ำตาจากเบ้าหลอมอุ่นๆ ของเขา สุดสแนนนอนนิ่งแต่ไม่มองพัดลมเพดาน บ้านทั้งบ้านก�ำลังตะโกนใส่เขา ว่าโง่ สีมากมายในถังก็เงียบกริบเหมือนไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใบ้อยู่แล้ว
“ก็น่าจะรู้อยู่แล้ว พวกนี้ก็เล่นยากันทั้งนั้น”
แว่วเสียงสุดท้าย เขาก็บี้มดตัวนั้นทิ้ง ให้มันตายจากเขาวงกต คีย์บอร์ดคาปุ่มดีลีท ที่แม่งลบอะไรไม่ได้เลย แล้วกลับบ้าน บ้านหลังนีไ้ ม่ได้บอกว่าเขารวยหรือประสบความส�ำเร็จ มันอยูน่ งิ่ ๆ ให้ต้นมะยมกับกุหลาบมอญเติมสีให้นิดหน่อย อันชันที่แม่เคยปลูกให้เขา ไปเขียนรูปตายไปแล้ว แต่แม่ยังไม่ตาย แม่รู้ข่าวหมดแล้ว ออกมาทัก ด้วยยิ้มมุมปาก ตบหลังเบาๆ หลังจากที่ไม่ได้เจอกันเกือบ 10 ปี “แม่ท�ำกับข้าวไว้ เข้ามากินก่อนสิ”
6
รวมเรื่องสั้น ไม่นานก็ลืม
กับข้าว : บุญ
01: กับข้าว
เมื่อพูดถึง ‘กับข้าว’ โดยอัตถิภาวะของมันสามารถอยู่ได้โดยตัว เองโดดๆ ทว่าในเชิงความหมาย กับข้าว สัมพันธ์กับค�ำว่า ‘ข้าว’ อย่าง ปฏิเสธไม่ได้ โดยรูปภาษาก�ำหนดให้กบั ข้าวพ่วงติดกับค�ำว่าข้าวเสมอ การ บัญญัตคิ ำ� เช่นนี้ เป็นวิธที อี่ งิ ตามประโยชน์ใช้สอยเป็นหลัก นึกดูกน็ า่ เศร้า ไม่น้อยที่ค�ำว่า กับข้าว แทบไม่ต่างอะไรกับอีฟที่ก�ำเนิดมาจากซี่โครงขอ งอดัมเลย
ท�ำไมผมถึงใส่ใจค�ำสองค�ำนี้อย่างนั้นหรือ
ผมคิดว่า ข้าว เป็นเครื่องแสดงอ�ำนาจหรือความมั่งมีของคนไทย (และแถบอุษาคเนย์)มาก่อนนั่นเอง
‘ในน�้ำมีปลา ในนามีข้าว’
ส�ำนวนในจารึกสะท้อนว่า ‘ข้าว’ แสดงความรุ่มรวยภาคพื้นดิน ของคนโบราณ และเป็นจุดชี้วัดวิทยาการในสังคมเกษตรที่ระบุความ อุดมสมบูรณ์ พิธแี รกนาจึงเกีย่ วกับข้าว แทนทีจ่ ะเป็น ‘แรกคลอง’ ทีเ่ ป็น กับข้าว เพราะเมื่อนาลุ่ม ก็มีปลาชุม ตามมาเอง นอกจากนี้ ส�ำนวน ‘ไทยกินข้าวจ้าว ลาวกินข้าวเหนียว’ ยังบอก ให้เรารู้กลายๆ ว่าครั้งหนึ่ง ข้าว คือเป็นไอเท็มชี้อัตลักษณ์ของชาติพันธุ์ และซ่อนนัยของการยกตนข่มท่านไว้ในทีด้วย ด้นถึงตรงนี้พานคิดถึงคุณครูคนหนึ่งสมัยประถมฯ แกชอบบังคับ ให้เด็กๆ กินข้าวให้หมด แต่อย่างที่รู้ๆ กันว่ารสชาติอาหารถาดหลุมของ โรงเรียนรัฐบ้านนอกชวนเหม็นเบื่อแค่ไหน เมื่อกับข้าวไม่อร่อย การกิน ข้าวเปล่าๆ ก็เบื่อจะเคี้ยว 7
เครือ มีบุญ
วันหนึ่ง สมัย ป.5 ผมชักชวนกวาง นุ่น อีฟ (สาวๆ ที่นั่งหลังห้อง กลุม่ เดียวกับผม) ให้ทกุ คนเอากับข้าวมาคนละอย่าง สิง่ เหลือเชือ่ คือ พวก เราใช้เวลากินข้าวนานกว่าใครในห้อง วันนี้ไข่เจียวแม่นุ่นชนะเลิศ หรือ ทอดมันแม่กวางก็ไม่เคยหยุดใจได้แค่ชนิ้ เดียว แต่ทกุ ครัง้ ทีผ่ มเอาน�ำ้ พริก กะปิของแม่มาก็เป็นอันว่าไร้คู่แข่งทุกครั้งไป ผลที่ตามมาคือ เรากินข้าวหมดเกลี้ยง เพราะกับข้าวที่ทุกคนเอา มาลงแขกกันเปิดอายตนะของเด็กๆ ไปสู่ดินแดนที่เราไม่รู้จัก และเกิด ค�ำถามว่า แม่ตนเองท�ำอาหารอร่อยกว่าบ้านอื่นๆ จริงหรือเปล่า ท�ำไม เด็กๆ ต่างรู้สึกแบบนั้น แต่เรื่องนี้ไม่พ้นหูตาของครูประจ�ำชั้น เราสนุกกับการแลกเปลี่ยน กับข้าวรอบวงกันได้ไม่นาน เราเด็กเกินจะจ�ำได้วา่ ครูหา้ มกิจกรรม lunch box ของเด็กๆ ด้วยเหตุผลอะไร อาจเป็นกับข้าวของพวกเราสร้างความ ฟู่ฟ่าไม่เท่าเทียมในสายตาผู้ปกครองก็เป็นได้ หลังจากนัน้ การกินข้าว เป็นเรือ่ งทีไ่ ม่มอี ะไรให้จดจ�ำอีก กับข้าวของ โรงเรียนจืดชืด แกงวุ้นเส้นอืด ผัดกะเพราใส่ถั่วฝักยาวท่วมน�้ำ ทั้งหมด เป็นเรื่องปัจเจก เป็นความทุกข์ส่วนตน เป็นความเบื่อหน่ายของรสชาติ ที่ถูกอ�ำนาจบังคับให้กล�้ำกลืน
8
เราเติบโตมาอย่างนั้น
โตมากับการสอนให้ส�ำนึกว่าข้าวต้องกินกับอะไรและอย่างไร
รวมเรื่องสั้น ไม่นานก็ลืม
02 ธนาคารไม่ส่งการบ้าน
9
เครือ มีบุญ
เมตามอร์โฟซิส : เครือ “ธนาคารยังไม่ส่งเรื่องมาอีกหรอ” อาจรีย์กุมโทรศัพท์แนบหู คิ้ว ขมวด เธอเงยหน้ามองตารางไฟลท์ แล้วรีบเดินจ�้ำอ้าวไปที่เคาน์เตอร์ เช็คอิน
“ยังไงพ่อรอหนูกลับไปก่อนนะ แล้วเราค่อยว่ากัน ใจเย็นๆ นะคะ”
เธอกดวางสาย แม้ไม่อาจวางใจได้เลยว่าพ่อของเธอจะไม่ว้าวุ่นใน ตอนนี้ เขาคงจะเดินไปเดินมาในบ้านแม้จะปวดขา เฝ้าคิดถึงเมียที่นอน โคม่าอยู่ในห้องไอซียู มีหลานคอยดูแลอยู่ ธนาคารยังไม่ตอบกลับ แม่ของเธอ ซึ่งเป็นผู้มีช่ืออยู่ในสมุดบัญชี เงินเก็บของครอบครัวก�ำลังต้องการเงินมาจ่ายค่าผ่าตัดอย่างก้อนใหญ่ ธนาคารปฏิเสธ และบอกให้ไปด�ำเนินการให้ถูกต้องตามกฎหมาย ชีพจรแม่แผ่วลง เธอเฝ้ามองดวงไฟนับแสนล้านผ่านกระจกเครื่องบิน แปลกดี อยู่ บนนี้ไฟถนนเรียงตัวเป็นเหมือนเส้นเลือด เธอเห็นแพทเทิร์นบางอย่าง ที่ไม่ต่างจากระบบประสาทของสิ่งมีชีวิตขนาดเล็กกว่ามนุษย์ มันโยงใย และพยายามให้ทุกส่วนเชื่อมโยงถึงกัน ก่อนจะไปสิ้นสุดแสงเรียวแหลม ด้วยความมืดฉับพลัน ที่ไหนสักแห่ง แสงในห้องโดยสารกลับคืนมาแล้วเมื่อเครื่องบินเทคออฟส�ำเร็จ เธอหยิบหนังสือธรรมะขึ้นมาอ่าน ปลอบประโลมใจของตัวเอง หากเธอ ไม่มั่นคง แล้วพ่อของเธอจะพึ่งใครได้ เครื่องบินสั่นกระตุกรุนแรง เธอคงไม่แปลกใจหากมันเป็นรถเมล์ สาย 122 บนถนนลาดพร้าวยามจราจรไม่ติดขัด แต่ขณะนี้เธออยู่ในชั้น 10
รวมเรื่องสั้น ไม่นานก็ลืม
บรรยากาศสตราโตสเฟียร์ การสัน่ กระตุกจึงไม่ใช่เพียงหลุมบ่อระคายใจ แต่มั่นท�ำให้หวาดกลัวจนต้องจิกเบาะที่นั่งเอาไว้ ข้อนิ้วขาวเหมือนไร้เลือด เธอกลับท่องบ่นวลีที่แม่เคยสอนตอน เด็กๆ “ก๋งเต่า ไม่ร้อน ก๋งเต่าไม่กลัว” ดูเหมือนไม่มีอะไรที่เชื่อมโยง มันเป็นแค่วินาทีที่เธอต้องเดินลุยไฟ ในพิธกี รรมของศาลเจ้า เหมือนเช่นเด็กคนอืน่ ๆ ในหมูบ่ า้ น แม่บอกเคล็ด ลับว่าหากท่องแบบนีแ้ ล้วเท้าจะไม่รอ้ นแม้แต่นอ้ ย เพราะเราได้ขออ�ำนาจ ศักดิ์สิทธิ์จากเทพเจ้าซึ่งเรียกกันอย่างเป็นญาติว่าก๋งเต่า เธอวิง่ ผ่านถ่านแดงกรุน่ พบเพียงความเย็นทีไ่ หลวาบผ่านไปพร้อม ความกลัวตายสุดชีวติ ทีไ่ ร้นำ�้ ตา ถ้อยค�ำนีจ้ งึ โผล่มาจากจิตใต้สำ� นึกทุกครัง้ ที่เธอกลัวตายสุดขีด “กี่โมงแล้วคะ” คนข้างๆ สะกิดขอดูนาฬิกาข้อมือของเธอ เธอเพิ่ง รู้ตัวว่าเครื่องบินกลับมาบินอย่างปกติแล้ว และเคลื่อนเข้าใกล้สนามบิน ปลายทาง พรายน�้ำบนหน้าปัดนาฬิกาส่องสว่างในความมืดเมื่อเครื่องบินลด ระดับลงจอด เธอเห็นจุดสีเขียวเล็กๆ ริมชายฝั่งเกาะกลุ่มกัน แม้จะเป็น เรือหาปลาคนละล�ำ ราวกลับว่ากลัวตัวเองจะสูญหายไปจากการรับรูข้ อง คนอื่นๆ จู่ๆ เด็กน้อยคนหนึ่งในเครื่องบินก็ส่งเสียงร้องไห้แบบแทบขาดใจ ครวญครางฟังไม่ได้ศัพท์ แม่จุ๊ปากบอกให้เงียบ แต่ไม่เป็นผล สิบนาที แห่งการระเบิดก้องของความเศร้าส่วนบุคคลในที่สาธารณะท�ำให้ทุกคน อึดอัดจนแทบบ้า เธอพบว่าการร้องไห้เบาๆ ในความมืดเป็นพัฒนาการอย่างหนึง่ ของมนุษย์ 11
เครือ มีบุญ
นวรา : มี
นวรา
18/12/12
ช่วงเวลาทีโ่ ลกบังดวงจันทร์ใช้เวลาแค่ 5 นาทีเอง มองผ่านกระจก ก็ยังเห็นชัดเจนว่าวันนี้ท้องฟ้าเปลี่ยนไป บิดเบี้ยวทางความรู้สึกเหมือน เธอตอนนั่งเรียงยางลบบนโต๊ะไม้ เราตลกมาก รู้สึกว่าเธอมาจากเศษ เสีย้ วของดาวหาง พุง่ ตรงมาทีโ่ ลกเพือ่ เรียงยางลบเท่านัน้ เรานัง่ อยูข่ า้ ง หลัง ชอบมองผมประบ่าของเธององุม้ เข้าไปในปกเสือ้ นักเรียนเวลาทีเ่ ธอ แหงนหน้ามองเพดาน มันไม่มีดาวแปลกๆ อะไรอยู่บนนั้นหรอกนะ มีแต่ พัดลมฝุ่นๆ รวมเยื่อไร้สาระอะไรสักอย่างแล้วก็หมุนไปเรื่อยๆ แต่ความ จริงเธอเองก็หมุนอยูน่ ะ หมุนรอบตัวเอง แต่ไม่โคจรรอบใครเลย เธอเป็น ต่างดาวประเภทไหนถึงไม่ชอบดูจันทรุปราคา มันเป็นปรากฏการณ์ของ โลกนะ หมด 5 นาทีไปก็ไม่มีอีกแล้ว เธอเหมือนจะไม่รับรู้เรื่องราวอะไร บนกระดานเลย ฟิสิกส์คือยาขม เคมีคือการโดนปลุกตอนตี 5 ชีววิทยา คือการโดนขโมยยางลบ แต่ก็ชอบหันมาเขวี้ยงชอล์กใส่หัวเราจัง เสียง ดังแค่ป๊อกเดียวแต่มันร้าวไปนานนะ เราหลับก็ใช่จะไม่รู้ว่าตัวดีชอบปา ชอล์กใส่หัวคนอื่นคือเธอ เราเป็นเพื่อนสนิทกันใช่ไหม บางครั้งเรานั่ง มองเธอเอียงคอจากข้างหลังก็รู้สึกเหมือนเธอเป็นนักบัลเล่ต์ที่ชอบห่อ ไหล่ ผมรวบตึงแต่มีปลายเท้าเหมือนปะการัง ตอนเดินไปเก็บลูกบาสใน โรงยิมด้วยกัน เราก็เห็นเธอเต้นบัลเล่ต์ คือความจริงเธอไม่ได้เต้น แต่เรา เห็นเธอเต้น
20/12/12
พวกกลุ่มจัดบอร์ดมองเรากันใหญ่ตอนที่ถือรองเท้าผ้าใบตามเธอ พวกนัน้ รูส้ กึ อีกอย่าง “ธนาคารนวราๆๆๆๆๆ” แต่มนั ไม่มคี วามหวาน หรือ 12
รวมเรื่องสั้น ไม่นานก็ลืม
หยดน�ำ้ ผึง้ อะไรทัง้ นัน้ เลย มันรบกวนคนอืน่ นะเวลาทีเ่ ธอชอบถอดรองเท้า เรื่อยเปื่อยเพราะคิดว่ามันไม่ส�ำคัญ เราไม่ล�ำบากแต่มันประหลาดนวรา
1/ 1/13
หายหาย
5/1/13
เราขัดคราบกาแฟอยูท่ หี่ อ้ งคหกรรม ดืม่ น�ำ้ เปล่าจากถ้วยพลาสติก แล้วรู้สึกว่าดื่มสารเคลือบปากแก้วเข้าไปด้วย เราท�ำหน้าขื่นพร้อมกับ ที่เธอโผล่ขึ้นมาจากขอบหน้าต่าง อากาศเผาไหม้อยู่ข้างนอก นกร้อง ประหลาดๆ พ้องกับเสียงโดเรมีจากปากเธอ เรางง ท�ำไมเธอไม่ไปเรียน ดนตรีสากลกับพวกเพื่อนผู้หญิง เธอบอกว่าเรียนอยู่ ตบแปะมือกับขอบ หน้าต่างแล้วฮัมเพลงต่างดาว ร�่ำให้เอาขนมอบในตู้ของรุ่นน้องออกมา กินกัน ใครจะท�ำแบบนั้นครับ
6/9/13
เชือกรองเท้าของใครไม่รู้ตวัดอยู่บนขอบบันได
13
เครือ มีบุญ
ไม่ส่งการบ้าน : บุญ มิตรภาพระหว่างเด็กหญิงและเด็กชายของผมเกิดขึ้นช่วงปอสี่ น่า แปลกที่เราจดจ�ำเพื่อนสมัยประถมทั้งชื่อและนามสกุลจริงได้ จากความ ผิดที่เราเคยก่อไว้แก่เขา
ปภาวี สมานพิบูลย์
เราสองคนเคยมีประสบการณ์ครั้งแรกร่วมกันหลายอย่าง ตาม ประสาเด็กวัยนี้ อย่าคิดไปไกลขนาดนั้น ผมหมายถึงประสบการณ์ร่วม จ�ำพวกการเปลี่ยนจากดินสอมาเขียนด้วยปากกา การเข้าค่ายลูกเสือเนตรนารี หรือการยืมหนังสือห้องสมุดครั้งแรกต่างหาก เธอย้ายโรงเรียนออกไปทีอ่ นื่ ตอนปอห้า จ�ำได้เลือนรางว่าครอบครัว ของเธอก็ทำ� อาชีพเป็นพนักงานธนาคารเหมือนบ้านของผม ผมไม่รวู้ า่ เกิด อะไรขึ้น ลองนับเวลาย้อนหลังกลับไปมันก็เป็นช่วงหลังเกิดเหตุการณ์ วิกฤตเศรษฐกิจปี 2540 ผ่านไปหมาดๆ หลายปีผา่ นมา มีบางแว่บทีผ่ มคิดถึงเธอไร้สาเหตุ ผมมักใช้วธิ ปี ระ ดาดพิมพ์ชอื่ และนามสกุลของเธอในกูเกิล้ เผือ่ ว่าตัวตนของเธอจะปรากฏ กลับมาตรงหน้าผมในวันหนึ่ง เราสนิทกันมาก ตามความทรงจ�ำข้างเดียวของผม เราสองคนล้อ เล่นกันแรง เธอเป็นเด็กผูห้ ญิงตัวผอม ร่างเล็ก เสียงแหบออกจะห้าว แต่ รอยยิ้มอ่อนโยนนั้นท�ำให้เทอมแรกที่เรานั่งใกล้กัน ถูกเพื่อนๆ ล้อว่าเรา สองคนเป็นแฟนกัน
14
เทอมถัดมา เพือ่ นๆ เลิกเชือ่ อย่างนัน้ ภาพทีเ่ ห็นคือ เราผลัดกันเอา ไม้บรรทัดวิ่งไล่ฟาดกันแทบทุกวัน แต่ขณะเดียวกันเราก็แบ่งขนมกันกิน ทุกเย็นทีไ่ ปเรียนพิเศษ เรามีดลี ลับๆ ต่อกัน เธอมักสอนการบ้านผม ส่วน ผมก็ช่วยเธอท�ำเวร
รวมเรื่องสั้น ไม่นานก็ลืม
สิง่ ทีท่ ำ� ให้ผมนึกถึงเธอ คือความผิดครัง้ นัน้ การกระท�ำคะนองจาก ความอยากรู้อยากลองของเด็กผู้ชายที่อยากแกล้งเพื่อนผู้หญิง ผมไม่มี เจตนาจะหนักมือขนาดนั้น แต่วันนั้น เวลานั้นและสถานที่นั้น มันท�ำให้ เหตุการณ์รุนแรงเกินกว่าที่ผมคาดคิดเอาไว้ เธอเดินขึ้นบันได ส่วนผมวิ่งไล่ตามขึ้นมา จ�ำได้ว่าเราก�ำลังเล่นกัน แต่เธอก�ำลังประสาทเสีย และจะออกจากการเล่นครั้งนั้น พลันมือขวา ของผมก็คว้าไปเปิดกระโปรงของเธอ ทุกครั้งที่ผ่านมามันเป็นแค่การก ระตุกชายเปิดขึ้นเล็กน้อยให้พอตกใจ แต่คราวนี้เป็นเพราะผมก�ำลังวิ่ง มือจึงสะบัดแรงกว่าทีค่ วรจะยัง้ ทุกวันนีผ้ มจ�ำไม่ได้ดว้ ยซ�ำ้ ว่าเห็นอะไรใต้ ผืนผ้ากรมท่านั้น ผมจ�ำได้แม่นย�ำแต่สีหน้าของเธอ ความเข้มข้นในแวว ตาว่าเธอไม่มีวันให้อภัยเด็ดขาด เพื่อนๆ ที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างตะลึงกับ สิ่งที่เกิดขึ้น มีพวกผู้ชายหัวโจกร้องกิ้วๆ เกรียวกราว ส�ำหรับผม วินาที นั้นอื้ออึงด้วยความเงียบ พักเที่ยงไม่ถึงคาบบ่ายดี ผมถูกเรียกไปห้องพักครู การสอบสวน จบลงอย่างรวดเร็ว และสิ้นสุดที่การลงโทษหน้าชั้นเรียน ผมจ�ำไม่ได้ว่า ครูบอกเพือ่ นในห้องว่ายังไง ธนาคารแกล้งปภาวีหรือธนาคารเปิดกระโป รงปภาวี หรือธนาคารท�ำสิ่งชั่วร้ายอะไรในวันนั้นไปบ้าง เพราะผมสนใจ เพียงสีหน้านิง่ ขรึมของปภาวี ผมแยกไม่ออกด้วยความเยาว์วยั ว่ามันเป็น สีหน้าของความโกรธ หรือความเสียใจ เธอไม่พูดกับผมอยู่หลายวัน ผม จ�ำไม่ได้ว่าผมกับเธอโดนครูย้ายที่นั่งหรือเปล่า รู้แต่เพียงว่ามันเป็นช่วง ใกล้ปิดเทอมแล้ว เทอมต่อมา ผมไม่ได้เจอเธออีกเลยจนถึงวันนี้ เย็นวันที่เกิดเรื่อง แม่ถามผมว่า รอยไม้เรียวที่ต้นขาเกิดจากอะไร ความผิดใดๆ ควรจะถูก ฟาดที่ก้นไม่ใช่หรอ แม่โกรธจนเกือบจะเอาเรื่องครูที่โรงเรียนเพราะผิด กฎการลงโทษของกระทรวงศึกษาธิการ แต่ผมบอกแม่ว่าผมจะไม่ท�ำผิด 15
เครือ มีบุญ
ซ�้ำอีก ขอเพียงแม่อย่าไปโวยวายที่โรงเรียนเลย และผมสัญญากับแม่ว่า ต่อไปผมจะส่งการบ้านให้ตรงเวลา เพียงไม่กี่วัน รอยไม้เรียวก็หายไปจากขาของเด็กชายธนาคาร แต่ สีหน้าของเด็กหญิงปภาวีในบ่ายวันนั้น ยังคงเป็นการบ้านที่ไม่มีค�ำเฉลย ส�ำหรับเขาตลอดมา
16
รวมเรื่องสั้น ไม่นานก็ลืม
03 สิ่งที่ไม่เคยบอก
17
เครือ มีบุญ
สิ่งที่ไม่เคยบอก : เครือ 12/04/58 สวัสดีค่ะ ... เพิ่งเคยตั้งกระทู้เป็นครั้งแรกนะค่ะ ขอโทดด้วยถ้าภาษาผิด พลาด พอดีอยากจะเล่าเรื่องทางบ้านให้ฟังค่ะ เป็นเรื่องความฝันของ คุณแม่ นีพ่ ดู ถึงก็เดินเอาแอปเปิล้ ทีป่ อกไว้แล้วมาให้คะ่ แทบปิดหน้าจอไม่ทนั >< คงมีสังหรณ์ว่าจะโดนนินทาแน่ๆ ฮ่าๆๆๆ คืออย่างงี้ค่ะเพื่อนๆ แม่เราชอบประเทศญี่ปุ่นมาก นางชอบชวนเราไป กินซูชิ ชาบู สารพัดอาหารญี่ปุ่น ชอบนั่งฟังเพลงญี่ปุ่น พวกที่ดีดสะล้อ ซอซึงนีช่ อบมาก ชาเขียวก็ชอบกิน แต่ไม่ใช่แบบทีเ่ อาฝามาชิงโชคนะคะ แม่เราชอบแบบร้านชาเขียวทีน่ งั่ ชงกันแบบเซนๆจริงๆๆๆ ชอบขนาดนัน้ เราเห็นตั้งแต่เด็กแล้ว แต่ไม่เคยตั้งค�ำถามอะไรเลย จนหลังๆมา เราเริ่มคิดว่า เอ๊ ... ท�ำไม่แม่ชอบขนาดนั้น เคยไปญี่ปุ่นมารึ ป่าวน่ะ ท�ำไมฝังใจ ก็เลยถาม แม่อมยิม้ บอกว่าไม่เคยร้อกกกก จะไปตอนไหน ลูกเกิดมาก็ทำ� งานตัวเป็น เกลียว ท�ำได้แค่ไปกินอะไรแพงๆเวลานึกถึงญี่ปุ่น เราก็ เอ้อ ไม่ได้ท�ำงานได้เงินเยอะอะไร ตอนนี้ก็เป็นแค่พนักงานบริษัท คอนซั้ลท์ที่ถือว่าใหญ่แห่งนึง ได้เงินเดือนแค่30,000ต้นๆ (ก็ไม่เยอะนะ คะ เพิ่งเริ่มได้ไม่กี่ปี) แต่คิดว่าอยากสานฝันให้แม่ ท่านก็แก่แล้ว รีบไป ก่อนจะเดินทางไม่ไหวเนอะ คนเป็นลูกก็อยากตอบแทนท่านบ้าง เราได้ ไปเที่ยวมาแทบจะทั่วไทยแล้ว แต่ท่านอยู่บ้าน ปัดกวาดเช็ดถู ท�ำอาหาร 18
รวมเรื่องสั้น ไม่นานก็ลืม
ในบ้านทั้งวัน นอกเรื่องไปหน่อยค่ะ กลับมาก่อน เรื่องญี่ปุ่น แม่คงอยากไปมากๆๆๆๆ เราถามว่าอยากไปทีไ่ หนล่ะ เราซือ้ หนังสือท่อง เที่ยวมากางให้ดูเลย กะเก็บเงินพาไปเติมฝันให้แม่ แม่บอกทันทีวา่ อยากไปโอกินาว่า นีข่ นาดไม่เคยแย้มเลยนะ! ตอบได้ทนั ที มาก แสดงว่าอยากไปจริง แต่ปิดเงียบไว้ ชอบทะเล แท่งคอนกรีต ความเงียบ ชุดเด็กม.ปลายสีขาวของญี่ปุ่น แม่ บอก.... โอ้ เราฟังแล้วเคลิ้มเหมือนบทกวีไฮกุยังไงยังงั้น (ก็เว่อร์ละ 55) เราเช็คตัว๋ แล้ว ราคาไม่ใช่เล่นเลยนะคะ ถึงโอกินาว่าก็สองหมืน่ แล้ว เรา นี่หนาวเลย ปกติเที่ยวแค่เชียงใหม่ หาดใหญ่ ตั๋วก็ไม่เท่าไหร่ ไม่เคยคิด ไปต่างประเทศค่ะ เพราะแม่อยู่คนเดียว เดี๋ยวมาเล่าต่อนะคะ ความฝันของแม่จะเป็นจริงหรือเปล่า รอดูค่ะ! มู๋น้อย 19 ชั่วโมงที่แล้ว Patzzy+ ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 834821 ถูกใจ --จูๆ่ แม่กร็ อ้ งไห้คะ่ ร้องไห้หนักมาก เราถามแล้ว แม่บอกว่า ไม่ไป ไไม่ตอ้ ง ไปแล้ว!!! (ตะโกน) ยังไงก็ไม่ได้เจอเขา... เราถาม เขาไหน?แม่พูดเรื่องอะไร? แม่บอกว่า 19
เครือ มีบุญ
โกโบริ พ่อของลูกไงล่ะ เรางงหนักมาก จริงอยู่เราไม่เคยเจอหน้าพ่อ แต่ไม่ได้คิดว่าเป้นปมด้อย อะไร เราส่งแม่เข้านอนแล้วค่ะ ให้กินแบล็กมอร์สเม้ดหนึ่ง เผื่ออะไรจะดีขึ้น มู๋น้อย 2 ชั่วโมงที่แล้ว
20
รวมเรื่องสั้น ไม่นานก็ลืม
สิ่งที่ไม่เคยบอก : มี 130458 ในความซับซ้อนของเขากวาง คนในพืน้ ทีน่ นั้ รูก้ นั ดีวา่ ความเศร้าบาง อย่างไม่สามารถพูดให้ใครฟังได้ มันไม่ได้แตกดับและหายไปตามความเชือ่ ของคนพื้นที่อื่น มันจะลอยระเหยอยู่อย่างนั้น เฝ้ารอวันที่โลกาวินาศใน จิตใจของกวางหนุ่มบิดเบี้ยวไป พฤหัสบดีที่แล้วเธอมีใบหน้าบูดเบี้ยว ความเดียงสาขับผิวออกมา ให้เป็นความอ่อนแอและไม่ต้อนรับเพื่อนมนุษย์เสียเท่าไหร่ ความรู้สึก สับสนเกิดขึ้นเองตามเรื่องตามราวของแกนโลก เมื่อทุกคนก�ำลังท�ำงาน ของตัวเองอย่างจริงจัง และเธอไม่ได้ท�ำงานอะไรเลยนอกจากกังวลว่า เธอจะท�ำงานอะไร ความรูส้ กึ นัน้ เหมือนกับยายแก่ทสี่ ะท้านเมือ่ โดนหลาน ชายตบหน้า ไม่รวู้ า่ เพราะเธอโดนตบจนเจ็บชาหรือไม่เชือ่ ว่าลูกหลานจะ ท�ำร้ายเธอได้ลง ชิ้นส่วนที่กระจัดกระจายอยู่แล้วแยกเป็นตารางความช�้ำใจ อดีต ปัจจุบนั ปัจจุบนั อดีต เธอกันเรือ่ งอนาคตไว้เพราะความไม่รทู้ ำ� ร้ายได้ไม่ มากพอ อะไรทีเ่ ธอรูอ้ ยูแ่ ล้วนัน่ แหละทีบ่ อบช�ำ้ และตอกตะปูกลางลูกบิด จนพังพ่าย กุญแจดอกไหนก็สอดใส่เข้าไปไขไม่ได้อีกแล้ว มันอาจจะไม่เหลืออะไรให้เสียใจอีก แต่เธอก็ยงั นัง่ จ้องรอยแตกร้าว ของผนัง และร้องไห้ไปเรือ่ ยๆ ดวงตาแห้งช�ำ้ น�ำ้ รัว่ ออกมาตามปลายหาง ตา จับชีพจรความเป็นอยู่ของอะไรไม่ได้ เหมือนอยู่ในโลกของกวาง มี อากาศออกซิเจนให้หายใจ แต่ไม่รู้ว่าอยู่ไปเพื่อสิ่งใด ตัวกวางเองก็ไม่มี ใครนอกจากเขาประหลาดที่ยึดโยงความซับซ้อนของจักรวาลเอาไว้
บางทีการร้องไห้อาจจะโง่เง่าน้อยที่สุดแล้วในเวลานี้ 21
เครือ มีบุญ
ตรงหน้าเธอเป็นสวนดอกไม้บนพืน้ ปูน ดูแกนๆ และไม่สมดุลกันเลย ไม้เลือ้ ยก็ตอ้ งอยูใ่ นกระถาง คดเคีย้ วไปได้เท่าทีค่ วามเป็นไปได้บงั คับ และ เจ็บปวดมากขึน้ กับน�ำ้ หนักทีแ่ บกกิง่ ก้านของตัวเองไว้ไม่ไหว ต้องอาศัยไม้ ค�้ำหรือเชือกฟางมัดไว้จึงจะอยู่รอด อีกกระถางเป็นไม้เมืองหนาว ดอก สดสวย รายละเอียดชวนฝัน แต่รูปใบสีน�้ำตาลเกาะกินตามก้านจากต้น จรดปลาย มันเป็นไม้ที่ต้องการความพินอบพิเทา ไม่ได้กินแต่น�้ำและปุ๋ย ใครจะรู้ว่าเวลาแค่นั้นเธอก็ให้มันไม่ได้ เพราะต้องจัดการและอยู่กับตัว เอง ต้นไม้ที่ดูแลตัวเองไม่ได้ก็ต้องบอบบางลง ถึงแม้มันจะโดนจับปลิว ออกมาจากดินใหญ่ แต่ธรรมชาติก็บอกเองว่าความยุติธรรมไม่มีในโลก หากน�้ำตาเธอรดเป็นน�้ำและปุ๋ยให้สวนกระถางหย่อมนั้นได้เธอก็ คงจะท�ำไปแล้ส หาถังพลาสติกซักผ้า รองน�้ำตา และรดโรยลงไปรอบๆ โคนต้น มันจะค่อยๆ หมดลมหายใจลงอย่างสุนทรีย์ นี่เป็นการช่วย บรรเทา การดืม่ กินรสชีวติ ของมนุษย์อาจจะเป็นยาทีช่ ว่ ยให้แข็งแรง หรือ ไม่ก็ท�ำให้มันตายลงอย่างสงบที่สุด
22
รวมเรื่องสั้น ไม่นานก็ลืม
04 ยูเอสบี
23
เครือ มีบุญ
ยูเอสบี : มี เขารู้สึกสงสัยคนสวนของเขามาสักระยะหนึ่งแล้ว ช่วงสองสาม เดือนที่ไม่ได้กลับบ้าน สวนแปลกไปแม้จะไม่ค่อยได้สังเกต ดอกไม้พันธุ์ แปลกมากขึน้ กล้วยไม้นอ้ ยลง ไม้พมุ่ ก็ดไู ม่แล้งน�ำ้ แต่อาจจะเป็นเพราะนี่ คือฤดูปลายฝน คุ้นๆ ว่าหัวหน้าพ่อบ้านรับคนสวนใหม่เข้ามาซึ่งตอนนั้น เขาไม่ติดจะสนใจว่าเธอเป็นใคร เธอเป็นผูห้ ญิงต่างชาติทมี่ ปี ลายผมสีนำ�้ เงินเหมือนไฮเดรนเยียโดน แสงอาทิตย์ เขารูเ้ พราะบังเอิญเห็นมันไวๆ ในยามเย็นทีก่ ลับมาบ้านเพือ่ เอาของ ได้ยินอีกหนึ่งสุนทรีย์ก็คือเพลงแจซของคนญี่ปุ่นที่เปิดคลอในสวน แต่เวลานั้นเขาก็รีบมากเพราะก�ำลังจะผิดนัดหญิงสาวผมม้าอีกคน บ้านเดีย่ วทีอ่ ยูไ่ กลจากตัวเมืองเหงาเป็นพิเศษเมือ่ ฝนพร�ำและมีสวน กว้างกว่าปกติ เจ้าของมันไม่ชอบดูแลสวน แต่สวนมีไว้เพื่อให้บ้านเป็น บ้านในสายตาคนอื่น มันคือไฮการ์เดนที่มีหลังคาเป็นส่วนประกอบ เขา ยิ้มเบาๆ ฝนพร�ำรัญจวนใจเช่นนี้ หยดน�้ำฮัมเพลงลงบนกิ่งดอกบ๊วยเป็น เสียงทุ้มหนึบ ในฤดูใบไม้ผลิเสียงมันจะทุ้มใสกว่านี้
“Sumimasen...”
เสียงเหมือนพากลิ่นฝนเข้ามาด้วย เขามองหญิงสาวแปลกหน้า ด้วยแววตาระคนสงสัย ท�ำไมดอกบ๊วยบานในฤดูใบไม้ผลิ เธอโค้งให้ 90 องศา หลังมือขวาเธอชืน้ ดิน สองเท้าเปล่าเปลือย เสือ้ ยืดลายยูเอสบีและ กางเกงขาก๊วยสีน�้ำเงินปร่า 24
ใบหน้ารูปไข่ ผมสั้นปลายชื้น ดวงตาตื่นตระหนก
รวมเรื่องสั้น ไม่นานก็ลืม
“ฉันเป็นเจ้าของบ้าน” เขาพูดญี่ปุ่น เคยไปฝังตัวเขียนเพลงที่นั่น ฝนพร�ำในดวงตาของเธอเงียบๆ “ลุงจางบอกว่ารับคนสวนคนใหม่มา เธอใช่ไหม” เธอไม่หลบตา พยักหน้าพร้อมยิ้มสบายๆ ไม่ได้แสดงออกว่าต้องเคารพอะไรเขาเกิน จ�ำเป็น ยกมือเสยผมลวกๆ หลังจากประหม่าพอประมาณ เขาเผลอขมวด คิ้ว ท่าทางเธอเหมือนผู้ชาย แต่ดูไม่เหมือนคนสวน ตัวเล็กพร้อมปลิวไป กับกิ่งไผ่ ไม่น่าจะดูแลสวนใหญ่ได้ขนาดนั้น
และเธอดูสวยเกินไปที่จะมาถือจอบเสียม
“ฉันถือวิสาสะตัดกล้วยไม้ไปเยอะ ขอโทษด้วยค่ะ คนสวนคนเก่า รดปุ๋ยเยอะเกินไป ยังไงมันก็ต้องตาย” ประโยคนี้เลือดเย็นพอประมาณ ขัดกับอารมณ์สวนทีเ่ ขาเห็นในช่วงนี้ เขาบ่ายมือเบาๆ เป็นเชิงบอกว่าไม่ สนใจอะไร เธอจึงขอตัวไปดูแลดอกไม้
“ฝนตกอยู่นะ” เธอรู้สึกว่านี่คือประโยคค�ำถาม
“ค่ะ ดอกไม้สวยที่สุดเวลาโดนฝน”
เขาเม้มริมฝีปาก รูส้ กึ ว่าฝนทีห่ ยดลงบนกลีบเดซีเป็นเปียโนโน้ตบาง ในเพลงใหม่ที่ยังไม่มีใครเขียน
........
เขายิ้มรับค�ำทักทายของแม่บ้านที่บอกว่ากลับบ้านบ่อยขึ้น ย้าย กระเป๋าที่พาดบ่าลงบนเก้าอี้ไม้ลวกๆ เอกสารโผล่พ้นสัมภาระออกมา เหมือนปกติ ช่วงนี้ปลายฝนแล้ว แสงอาทิตย์ท�ำให้เขาร�ำคาญ มันแยง ตาแยงใจทุกเช้า เหมือนดอกเดซีเหี่ยวๆ ในแจกันทรงกระบอกไม้ไผ่ที่ไม่ น่าพิศมัยเอาเสียเลย แถมยังเป็นอุปกรณ์แต่งห้องที่น่าดูแคลน 25
เครือ มีบุญ
เงาวูบไหวกรองสายตาผ่านผ้าม่านสีซดี ทุกเช้า สายตาเขามองผ่าน ลายฝนตก ผู้หญิงจางๆ ก�ำลังวุ่นวายอะไรสักอย่างอยู่กับต้นทับทิม ก้มๆ เงยๆ และเคลื่อนไหวเหมือนเป็นยามเช้าหลอกๆ ในฝันของใครอีกคน ชายหนุม่ ขยีผ้ มทีไ่ ม่เคยเป็นทรง สีนำ�้ ตาลเปลือกไม้ไม่เข้าคูก่ บั ล�ำต้น ของต้นไหนเลยยกเว้นดวงตาของเขา นาฬิกาย�้ำเวลาหกโมงครึ่งในห้อง ที่ถูกจัดทิศแปลกๆ ต้อนรับแสงแดดเต็มอ้อมกอด คนที่ไม่ถูกโรคกับยาม เช้าอย่างเขามุ่นหัวคิ้ว ไม่ถกู ใจแดด หรือไม่พอใจต้นทับทิมทีไ่ ม่มเี งาคุน้ ตาอีกแล้วเมือ่ มอง ลอดแดดออกไปใหม่ นักแต่งเพลงเบือ่ หน่าย ทิง้ ตัวยวบลงบนเก้าอีน้ วมพร้อมกาแฟทีช่ ง เองแบบลวกๆ เขาหม่นๆ ได้ไม่นาน เสียงปิดประตูพร้อมกลิ่นญี่ปุ่นก็โชย มาพร้อมกับผมสั้นไม่ประบ่า เธอเอ่ยอรุณสวัสดิ์เหนือริมฝีปาก เขายิ้ม ตอบ มองกระข้างโหนกแก้มของเธอพร้อมถามถึงสวน เอ่ ย ค� ำ ถามกว้ า งไปพร้ อ มๆ กั บ กาแฟที่ ติ ด จะเย็ น ชื ด และเป็ น ตัวประกอบที่ไม่มีใครติดจะสนใจ คืนวานเขาถามถึงหนังสือทีเ่ ธออ่านบนระเบียง วานซืนเขาชวนเธอ ร่วมจิบกาแฟ วานก่อนนั้นก่อน เขาถามถึงเบญจมาศ อาทิตย์ที่แล้วเขา ยังคิดไม่ออกว่ามีเหตุผลอะไรมากมายที่จะชวนคนดูแลสวนคุยได้จนเอส เปรสโซจืดสนิท “ต้นไม้กต็ ายทุกวันค่ะ เกิดใหม่ทกุ วันเหมือนกัน วันนีฉ้ นั เพิง่ เก็บพริก มาจากต้น ดอกเบญจมาศที่มากเกินไปด้วย คุณอยากได้ใส่แจกันไว้ไหม” เขาหาความเชือ่ มโยงระหว่างพริกกับเบญจมาศ แล้วพบว่าเธอเป็น ผู้หญิงขี้ประชด 26
รวมเรื่องสั้น ไม่นานก็ลืม
“อยากได้”
แววตาเขาไหวในเงา ถ้าเธอไม่ใช่คนดูแลสวน เธอจะรู้ว่าเขา หมายความพิลึก
27
เครือ มีบุญ
USB : เครือ
เขาพบเธอยืนตากฝนอยู่หน้าพารากอน
เข้าไปใกล้ เธอห่อไหล่สะอื้นสั่นเทา ร่มสีเขียวขี้ม้าของเขากางกั้น เธอหันมามองตั้งค�ำถาม แต่ก็ยอมเดินตามชายแปลกหน้าคนนี้มาโดยดี “ไปกินไอติมไหม” เขาถามหลังจากเธอเปลี่ยนเสื้อเปียกแฉะ เป็น เสื้อที่เขาน�ำมาเผื่อเล่นบาสฯ หลังเลิกงาน
“หืม! แค่นี้ก็หนาวจะตายแล้ว”
“ก็นั่นนะสิ” เขาย้อน
เธอรูส้ กึ คุน้ รอยยิม้ นัน้ อย่างประหลาด อาจเป็นความผูกพันในฐานะ มนุษย์ที่ช่วยเหลือกันในวันที่บอบช�้ำก็ได้ มาซาลาทีสองถ้วยวางเคียงกัน เธอยกขึ้นประคองจิบ มองผู้คนใน สยามสแควร์ เผื่อจะเจอคนรักที่เพิ่งเลิกรากันไป เขาจิบชา บทสนทนาของคนแปลกหน้าสองคนเริ่มขึ้น เช่นเดียว กับผู้คนทั่วโลก มันเหมือนธัมป์ไดรฟ์ที่เริ่มรื้อฟื้นข้อมูลเก่าของตัวเองขึ้น มา ทบทวน ก่อนถ่ายโอนให้กับหน่วยความทรงจ�ำอีกหน่วยหนึ่ง เธอคลิกที่ ลาสต์ โมดิไฟด์ แก้ไขครั้งล่าสุด แล้วเริ่มสะอื้น น�้ำตา รื้นอีกระลอก
“ไปกินไอติมไหม จะได้อารมณ์ดี” เขาถามย�้ำ ยิ้มแต่นัยน์ตาขื่น
เธอหยุดไล่สายตาในไฟล์ภาพของโฟลเดอร์นั้น ยิ่งมองยิ่งตอกย�้ำ สภาวะอ่อนแอ แต่ในชีวิตเธอไม่ได้มีแค่มุมนั้น 28
รวมเรื่องสั้น ไม่นานก็ลืม
สักวันความทรงจ�ำก็จะเต็มธัมป์ไดรฟ์ อะไรเก่าๆ จะถูกลบไป ถ้าเธอไม่ เปิดมันมาดูหรือแก้ไขบ่อยๆ “ลองทบทวนเรือ่ งอะไรทีไ่ กลจากวันนีบ้ า้ งสิ” เขาบอก หน่วยความ จ�ำของเขาเองต่อต้านไวรัสอารมณ์แง่ลบ ลงโปรแกรม AVIRA เอาไว้ เพราะครั้งหนึ่งเขาเคยโดนคุกคามจนเครื่องแทบพัง จึงไม่ค่อยอยากรับ ฟังอะไรที่ท�ำให้ต้องกด allow โปรแกรมบ่อยๆ เธอพยักหน้า เริม่ ไล่ดโู ฟลเดอร์เก่าๆ ทีเ่ ซฟๆ ทิง้ ไว้กนั ลืม บางอย่าง ไม่ได้มาเป็นโฟลเดอร์ด้วยซ�้ำ แต่เป็นไฟล์ภาพกระจัดกระจาย ภาพบาง ภาพไม่นา่ จะจ�ำ แต่กลับจ�ำได้ เช่นภาพเธอก�ำลังมองเหรียญพลาสติกสาม เหรียญบนฝ่ามือแล้วค�ำนวณว่าจะซือ้ ไก่และน�ำ้ อัดลมในโรงเรียนอนุบาล ได้กี่ชิ้น ภาพเธอท่องหนังสือเรียนภาษาไทยของ ฟ. ฮีแลร์ สมัยเรียนอยู่ ต่างจังหวัด ภาพเธอวิ่งหนีชายแก่เจ้าของว่านหางจระเข้ที่เธอไปผ่าเล่น จนเมือกไหลเลอะ ส่วนรายละเอียดรอบๆ นั้น โดนโปรแกรมคลีนเนอร์ก�ำจัดไปแล้ว บางรูปที่ยังอยู่ก็ไม่แน่ใจว่าโดนตัดต่อมากี่ครั้ง
เธอสะดุดตาที่โฟลเดอร์หนึ่ง ตั้งชื่อว่า “รักแรก”
เธอยิม้ มุมปาก ข�ำตัวเองทีต่ งั้ ชือ่ นัน้ เมือ่ 10 กว่าปีทแี่ ล้ว ในวัยทีอ่ าจ ไม่แน่ใจว่าความรูส้ กึ รักควรเป็นอย่างไร แต่แทนทีจ่ ะมีรปู นับพันบรรจุอยู่ ในกล่องความทรงจ�ำ กลับมีเพียงรูปเดียวทีห่ ลุดรอดโปรแกรมคลีนเนอร์ มาได้ รูปของชายคนหนึ่งที่ยืนตากฝนบนสนามเทนนิส ในมุมมองที่เธอ อยู่บนระเบียงชั้นสาม
เขาเงยหน้ามามองเธอ
เป็นเธอเอง ที่วันนั้นไม่ได้ลงไปกางร่มให้เขา
29
เครือ มีบุญ
รวมเรื่องสั้นฤดูร้อน พ.ศ. 2558
ไม่มีเลขมาตรฐานสากลประจ�ำหนังสือ
รอพบกับรวมเรื่องสั้นฤดูถัดไปได้หลังฝนซา
ไม่ช้าไม่นาน