ร่วมเรื่องสั้นสกุลไทย

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

E-Book by Chumnor Lek

หน้า 1

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ร่วมเรอ ื งสนสกุ ลไทย ั้ ฉ.๒๔๐๗ เรือ ่ งสน

แค ้น เข็มพลอย ―แม่ผัวก็เหมือนแม่ตัวแหละค่ะ‖ ี งลูกสะใภ ้พูดอยูเ่ บาๆ ทีป ี งนั น เสย ่ ลายเตียง แม ้เสย ้ จะอ่อนโยนยิง่ จริงใจยิง่ แต่กลับมีผลทํ าให ้ จิตใจของผู ้ฟั งทีน ่ อนอ่อนแรงอยูบ ่ นเตียงถึงกับเหมือนไฟกองใหญ่ทถ ี่ ูกลมพัดวูบเข ้าใส ่ เปลวที่ ี งออกมาได ้ ริบหรีค ่ ลายกบจะมอดกลับวาบแดงมีพลังขึน ้ มาอีก ติดอยูต ่ รงทีไ่ ม่สามารถเปล่งเสย เท่านัน ้ เอง อาการไหวตัวเหมือ นพยายามจะดิน ้ รน ทํ าให ้คนที่ย น ื อยู่ข ้างเตีย งต ้องเอือ ้ มมือ ไปลูบ แขนบอบบางอย่างเบามือเป็ นกิรย ิ าเห็นใจ ั ้ แตงนะ จํ าได ้ใชไ่ หม ได ้ข่าวจากพวกทีส ―จะเอาอะไรล่ะคุณนิด นี่ชน ่ มาคมฯเลยมาเยีย ่ ม เห็นกําลังหลับเลยไม่กล ้ากวน ได ้แต่คย ุ กับลูกสะใภ ้คุณ โถ คุณนิดน่ะมีบญ ุ เหลือเกินได ้ลูกสะใภ ้ อย่างคุณภัคเธอเจ็บตรงไหนมั่งล่ะนี่‖ ี งลอดออกมาจากลําคอ ด ้วยสายตาทาง ―คุณนิด‖ อยากจะบอกว่าเจ็ บทีใ่ จแต่ก็ไม่มเี สย ี งแขกคุยต่ออย่างให ้กําลังใจ การแพทย์สองสามสายรุงรังอยูบ ่ ริเวณนัน ้ เสย ั ้ ได ้ลูกสะใภ ้อย่างคุณนิดละก็ จะกราบไหว ้เชาเย็ ้ นเทียว ไอ ้ของเรารึ หน ้ามันยังไม่ ―ถ ้าชน ิ ใสแ ่ บบไม่เห็นหัวแน่ ะ เวลามีงานบุญงานเพลมันก็ไม่ไหว ้ มองเลย เจอกันตามงานสังคมมันเชด เรา ได ้แต่ พ าลูก พาผั ว มานั่ ง เป็ นพระอั บ ดั บ ให ้ครบองค์ค รอบครั ว เท่ า นั ้น ลูก สะใภ ้สมั ย นี้ มั น จองหองนั ก ถือว่าหาเลีย ้ งตัวเองได ้ไม่ต ้องพึง่ พาผัว แถมไอ ้ลูกชาเราก็ดันหาเงินได ้น ้อยกว่าอี ่ ม่เห็ นหัวผู ้หลักผู ้ใหญ่ ชัน ้ ละได ้แต่แชง่ ให ้บาปกรรมมันตามทันเสย ี เมีย เลยพากันเหิมเกริมใสไ ไวๆ‖ ่ ิ ใครจะเก่งเหมือนนั งลูกสะใภ ้ของเธอ หลาย ร่างบนเตียงหลับตาลงอย่างคับแค ้นใจ ใชส ั ชนะเหนือผู ้หญิงคนทีเ่ ป็ นสะใภ ้ แต่มาถึงวันนี้ วันทีเ่ วลาผ่านไป ปี ทฝ ี่ ่ ายแม่ผัวกระหยิม ่ ว่าได ้กําชย ิ ห ้าปี จึงได ้ตระหนั กว่าตัวเองคือ‖ผู ้แพ ้‖ แท ้ทุกอย่างจริงๆ และมีเพียงเธอเท่า นั น เกือบสบ ้ ทีร่ ู ้ว่า ตัวเองแพ ้ เรือ ่ งทัง้ หมดยากจะบอกเล่าหรือปรึกษากับใคร นี่ก ระมั งทีเ่ ขาเรียกว่า ‖กรรมใดใคร ก่อ‖!!! ลูกชายสองคนและลูกสาวอีกสองคนรวมทัง้ หลานๆ คือผลพวงของความแค ้นทีล ่ ก ู สะใภ ้ ้ ้แค ้นแม่ผัวอย่างเธอ เหตุการณ์ทัง้ หลายทัง้ ปวงเกิดขึน ผู ้แสนดีใชแก ้ เนิน ่ นานเป็ นลําดับ เพียงแต่ เธอไม่เคยนํ ามา วิเคราะห์และพิจารณาเท่านั น ้ เอง จนเมือ ่ เวลาล่วงเลยไปนานเนิน ่ ถึงขัน ้ ‖สาย ี แล ้ว‖ คุณนิดจึงได ้เห็นรูปร่างของสงิ่ ทีเ่ กิดขึน เสย ้ อย่างชัดเจน เริม ่ จากลูกชายคนรองทีเ่ ข ้ามา บอกกล่าวเรือ ่ งการแต่งงานกับแม่ ―ผมกับอิงอรกะว่าแต่งงานแล ้วจะไปอยู่ ลําปางครับ กําลังวิง่ เต ้นขอตําแหน่งทีว่ ท ิ ยาลัย อยู‖่

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 2

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―อ ้าว แล ้วว่าทีเ่ มียเราเค ้าจะไปทําอะไรทีล ่ ําปาง‖ มารดาถามพร ้อมกับเลิกคิว้ เพราะทราบ ว่าตําแหน่งงานของว่าทีล ่ ก ู สะใภ ้คนทีส ่ องนั น ้ กําลังรุ่งอยูท ่ างกรุงเทพฯ‖หรือว่าครอบครัวเป็ นคน พืน ้ เพทางนัน ้ ‖ ร่างสูงใหญ่ทน ี่ ั่งอยูต ่ รงหน ้าขยับตัวเล็กน ้อยแบบอึดอัด แต่ในทีส ่ ด ุ ก็พูดขึน ้ อย่างบัวไม่ให ้ ชํ้านํ้ าไม่ให ้ขุน ่ ว่า ―อิงอรเค ้าเกรงใจคุณแม่น่ะครับ เพราะเค ้าเป็ นผู ้หญิงทํางานคงไม่สามารถจะมารับใชคุ้ ณ แม่ได ้อย่างพีภ ่ ัค อิงอรเค ้ายังบอกเลยว่าคงหาสะใภ ้ทีป ่ ระเสริฐอย่างพีภ ่ ัคไม่ได ้อีกแล ้วในยุ คนี้ พี่ ภัคน่ะ...สารพัดจะยอมคุณแม่แบบต ้องเรียกว่า ...ประเสริฐ การทีผ ่ มกับอิงอรแยกกันไปอยูท ่ อ ี่ น ื่ จะเป็ นผลดีกับเราทุกคน‖ ―อ ้าว แล ้วทําไมต ้องไปถึงลําปาง ทีท ่ างบ ้านเรามีมากมาย ทีห ่ ลังบ ้านก็ยังอีกตัง้ สองร ้อย ี ไกลปื นเทีย วาให ้ชา่ งเขาสร ้างบ ้านอีกหลัง ไม่กเี่ ดือนก็เข ้าอยูไ ่ ด ้ เออแน่ะ ไปอยูเ่ สย ่ ง แล ้วเวลา แม่จะไปหามีลําบากแย่หรือ อีกหน่อยมีหลานใครจะดูให ้‖ คุณนิด มองหนา้ ลูก ชายอย่างจะค ้นหาความจริงตามนิสัย ของคนที่ช อบจั บ ผิด อีก ฝ่ าย ถอนใจเบาๆ ―คุณแม่คงไม่ชอบลูกสะใภ ้แบบอิงอรหรอกครับ เพราะเธอเป็ นคนสมัยใหม่ชอบทํ างาน มากกว่ามาสนใจคนอืน ่ โดยเฉพาะงานบ ้านงานครัวและเรือ ่ งเข ้าผู ้หลักผู ้ใหญ่ประเภทเออๆ คะๆ อิงอรเขาไม่ถนั ด พีภ ่ ัคก็ อยูร่ ั บใชคุ้ ณแม่ทัง้ คน หลานทางนี้ก็สามคนจะเอาอะไรไปเหงาล่ะครั บ ่ ันได ้ กรุงเทพฯกับลําปางเดีย แต่งแล ้วก็ยังไม่มาหาสูก ๋ วนีข ้ บ ั รถแป๊ บเดียวก็ถงึ กันแล ้ว‖ ชั่วเวลาแค่‖ขับรถแป๊ บเดียว‖ ของลูกชายนั น ้ กลายเป็ นหลายปี หรอกกว่าทีเ่ ขาจะลงมา เยีย ่ มมารดา และพีน ่ ้องทางกรุงเทพฯ แม ้เมือ ่ ลงมาหาในวาระต่างๆ ทีห ่ ลีกเลีย ่ งไม่ได ้ ครอบครัว ลูกชายก็ไปเชา่ โรงแรมอยูแ ่ ทนทีจ ่ ะมาพักทีบ ่ ้านโอ่อา่ ห ้องว่างมีออกมากมายและบ่าวไพร่ครบ ครัน ี ทีบ ―ก็มาอยูเ่ สย ่ ้านซ ี จะได ้เจอกันครบๆ หน ้า‖ คุณนิดเปรยแม ้จะรู ้ว่าลูกสะใภ ้คนทีส ่ องมักมีเหตุให ้ไม่อาจมาพบหน ้าแม่สามีได ้ คงสง่ แต่ ลูกและสามีไปเยีย ่ มเธอเท่านัน ้ เอง ี เทีย ―อึงเค ้ามีธรุ ะต ้องไปจัดการ ไหนๆ มากรุงเทพฯก็เลยจะได ้ไม่เสย ่ ว‖ คนฟั งนิง่ กับคําอธิบายนั น ้ และเธอคงเดือดเป็ นกานํ้ าถ ้าได ้ทราบว่า‖ธุระ‖ ของอิงอรคือ ื้ ข ้าวของตามห ้าง!! มากกว่าจะไปเยีย การไปเดินหาซอ ่ มแม่สามีทบ ี่ ้าน ―ไม่เอาล่ะค่ะ วุธพาลูกๆ ไปเยีย ่ มคุณแม่แล ้วกัน อิงไม่ชอบนั่ งตอบคําถามของคุณแม่คณ ุ ดูแกคอยจะจับผิดเรายังไงไม่รู ้ คราวทีแ ่ ล ้วจํ าได ้ไหมคะ พอเห็นหน ้าหลานก็ รบ ี ทักก่อนเลยว่า ผอม ทําไมไม่กน ิ ให ้อ ้วนท ้วนอย่างเด็กอืน ่ ฟั งแล ้วเหมือนเบลมอิงกับวุธกลายๆ ว่าเลีย ้ งลูกไม่ด ี แต่คณ ุ แม่แกปรายตามาทางอิง แล ้วจะให ้เราตีความว่าไงคะ โธ่เอ๊ย เด็กผอมก็ดแ ี ล ้ว แข็งแรงดี ้ ออก ดีกว่าอ ้วนฉุ เพราะกินไม่ถูก ต ้องตามหลักโภชนาการ เฮ อ อิงว่ามีคุณภัคเธอเป็ นสะใภ ้คน เดียวก็เกินพอแล ้วล่ะค่ะ ใครจะเหมือนขานั น ้ ทัง้ ถูกคําต่อหน ้าแขก ทัง้ ถูกตําหนิถูกต่อว่าแรงๆ ก็ เฉยอยูไ่ ด ้‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 3

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั ้ ‖จิก‖ อย่างไม่ อัษฎาวุธนึกเห็นภาพ‖พีภ ่ ัค‖ ก ้มหน ้างุดเวลาถูกแม่ของเขาบ่นจนถึงชน ปราณี ้ ้ ―แหม อีพ วกกามาอยู่ร วมกับหงษ์ ส อนยากจริงๆ จะวางจานชามช อนส อมก็ ต ้องให ้เรา ่ ขยับให ้ดูทุกวัน ไม่รู ้จักจดจํ าใสกระโหลกไว ้มั่ง กับข ้าวก็ วางเรียงกันเป็ นแถวทหารยังกะไหว ้ผี แล ้วนี่แก ้วนํ้ าล่ะจ๊ะแม่ภัค วันนี้คุณพ่อไม่กลับมารับข ้าวเย็นจะไปตะบอยจัดทํ าไมตัง้ หลายจาน หลายชุด ขานัน ้ จะไปกินกับก๊วนกอล์ฟย่ะ‖ ้ มือทีเ่ คลือ ่ นไหวอย่างแคล่วคล่องขยับจานบ ้าง ชอนบ ้างพอเป็ นพิธใี ห ้ถูกใจตัวเอง แต่ ั ่ ิ ลูก ชายส ง เกตได ้ว่าส งที่เกิด ขึน ้ ไม่ไ ด ้เปลี่ย นแปลงอะไรบนโต๊ ะ เลย จานถูก หมุนไปเล็ ก นอ้ ย เท่านัน ้ และถึงมันจะไม่โดนขยับด ้วยฝี มือแม่เขาก็ไม่ได ้เป็ นเรือ ่ งคอขาดบาดตายจนขนาดจะทํา ให ้คนทัง้ บ ้านนั่ งลงรับประทานอาหารไม่ได ้ แต่สงิ่ ทีเ่ ขาได ้เห็นจากพีส ่ ะใภ ้คือใบหน ้าทีเ่ ฉยเมย ึ รู ้สมกับคําตําหนินัน ราวกับไม่รู ้สก ้ เรือ ่ งราวระหว่างแม ้ผัวกับลูกสะใภ ้ยังมีอก ี มากมายเกินจะจดจํา ี่ บ ิ หากเขาไม่ได ้รั บ คํ า แนะนํ าจาก และนั่ นคือ เหตุผลที่เขาแต่ง งานเมือ ่ อายุป าเข ้าไปเกือ บส ส เพือ ่ นในวันหนึง่ ป่ านนีเ้ ขาก็คงยังโสดต่อไป ้ นายได ้อย่างพีส ―นายจะไปกลัวอะไรวะวุธ ถ ้านายคิดว่าอิงอรเขาไม่สามารถรับใชแม่ ่ ะใภ ้ ผู ้แสนประเสริฐตามทีน ่ ายเล่า พวกนายก็ย ้ายออกไปอยูท ่ อ ี่ น ื่ ส ิ ก็ต ้องเลือกเอาว่าจะแต่งงานหรือ จะมัวกลัวอยูน ่ ั่นแหละ‖ ในทีส ่ ด ุ อัษฎาวุธเลือกเอาแต่งงานและย ้ายไปให ้ไกลจากคนทีภ ่ รรยาของเขาเรียกว่า ‖ แม่สามี‖ จากวันเป็ นเดือนและเป็ นปี จนถึงขัน ้ หลายปี คุณนิดไม่คอ ่ ยได ้เห็นหน ้าลูกชายคนรองและ หลานเลย ทราบเพียงว่าพวกเขามีความสุขกับครอบครัวและหน ้าทีก ่ ารงาน บางคราวเมือ ่ แม่สง่ ข่าวว่าจะขึน ้ ไปเยีย ่ มทีล ่ ําปาง คําตอบทีไ่ ด ้คือ ―ลําปางมีโรงแรมดีๆ ทีค ่ ณ ุ แม่ต ้องพอใจ เรือ ่ งจองโรงแรมผมจัดการให ้ได ้ในราคาพิเศษ ้ การเขาบ่อย จะมาเมือ เพราะใชบริ ่ ไหร่ก็ลอกมาล่วงหน ้านะครับผมกับอิงและหลานๆ จะได ้มาหา ้ ร ้านอาหารเดีย ๋ วนีก ้ ็ทันสมัยใชได ้ทัง้ คุณภาพและรสชาติ‖ ฟั งแล ้วคนเป็ นแม่ต ้องเลิกคิว้ สูง ทําไมเธอต ้องไปอยูโ่ รงแรมแทนทีจ ่ ะไปค ้างกับลูกชาย ่ ม่ลก และครอบครัวของเขา คําพูดนั น ้ ดูหา่ งเหินและเหมือนไม่ใชแ ู กัน นี่เธอกลายเป็ นคนนอกไป ตัง้ แต่เมือ ่ ไหร่กันหรือ ี งแขกทีอ เสย ่ ยูข ่ ้างเตียงชวนลูกสะใภ ้ของเธอคุยไปเรือ ่ ยๆ ―แล ้วนีค ่ ณ ุ น ้อยกับคุณเนียนเธอไม่มาผลัดเฝ้ าคุณแม่เหรอจ๊ะ‖ ―ก็มม ี าบ ้างค่ะ แต่เธอยังโสดนี่นะเลยไม่ถนั ดงานเฝ้ าไข ้และเอาใจคุณแม่ไม่ค่อยถูก แต่ ดิฉันอาศัยว่าไม่ได ้ทํ างานนอกบ ้านและเคยคุ ้นกับคุณแม่เลยไม่ต ้องพูดกันมาก คนเจ็ บนี่คะ ถ ้า ได ้คนไม่ถูก ใจมานั่ งเฝ้ าจะลําบากนะคะ หยิบจับอะไรไม่ถูก ใจคุณแม่จ ะอารมณ์ไม่ดเี พราะพูด ไม่ ไ ด ค ้ ่ ะ คุ ณ น อ ้ ยกั บ คุ ณ เนี ย นเธอเลยมาเยี่ ย มเป็ นช ่ ว งเย็ น หลั ง เลิก งาน พอทุ่ ม กว่ า ทาง โรงพยาบาลเขาก็หมดเวลาเยีย ่ ม จะมานั่งเฝ้ าอย่างดิฉันคงลําบากค่ะ‖ ี งบอกเล่ายิง่ อ่อนโยนยิง่ เหมือนลมทีโ่ หมเชอ ื้ ไฟ ก็ ไม่ใชเ่ พราะหล่อนหรอกหรือนั ง เสย ปิ ศาจ ทัง้ คุณน ้อยและคุณเนียนจึงยังไม่ได ้เป็ นฝั่ งเป็ นฝาตราบทุกวันนี้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 4

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ไม่ไหวหรอกค่ะเรือ ่ งแต่งงานยังไม่เคยคิด แค่เห็นพีภ ่ ัคก็เข็ดแล ้วค่ะ‖ สองสาวหัวเราะเมือ ่ มีคนถามเรือ ่ งชวี ต ิ คู่ ―นั่ น ซ ี ขนาดแม่เราที่ว่า ใจดีน ะยั ง เป็ นไม ้เบื่อ ไม ้เมากั บ ลูก สะใภ ้เลย ถ ้าเราไปเจอเอา ครอบครัวคนทีเ่ ขาจู ้จีจ ้ จ ุ ก ิ มิอว่ มอรทัยเหรอ‖ ―พีภ ่ ัคน่ะแกยอดหญิง วันก่อนคุณแม่ล ้มตรงหน ้าครัวไม่มใี ครกล ้าเข ้าไปฉุกเพราะคุณแม่ ี งอาละวาดใหญ่เลย มีแต่พภ เค ้าสง่ เสย ี่ ัคคนเดียวเข ้าไปอุ ้มเอาคุณแม่ให ้ลุกขึน ้ แล ้วไม่รู ้ไงไปอุ ้ม อีท่ า ไหนคุณ แม่ว่า ทํ า ให ้สะโพกเคล็ ด ไปหลายวั น แน่ ะ ก็ โ ถ พี่ภั ค น่ ะ ตั ว นิด เดีย ว ผอมยั ง กะ นางแบบโว ้ค สว่ นคุณแม่ตัวใหญ่ยังกะอะไร‖ ี เลย จะได ้ไม่มาด่าเราทีหลังว่าทํ าให ้แก ―ถ ้าเป็ นนอ้ ยนะคงจ ้างรถเครนมายกแม่ผัวเสย สะโพกเคล็ด‖ ั พีภ ―สงสย ่ ัคกับคุณแม่จะเวลาตกฝากไม่กน ิ กันนะ พีภ ่ ัคจับอะไรคุณแม่ก็ขด ั ตาไปหมด‖ ี ะ แต่ง ไปแล ้วจะได ้กลม ―งั น ้ เราจะหาสามีก็ ต ้องเอาเวลาตกฟากแม่ส ามีม าดูก่ อ นซ น เกลียวกับเขาได ้ ไม่ก็หาทีอ ่ อกมาจากกระบอกไม ้ไผ่ ไม่มแ ี ม่ผัวให ้กลัวใจ‖ ิ้ แม่สามีทพ ี อารมณ์ ―หรือไม่ก็อยูม ่ ันไปอย่างนั น ้ แหละ แม ้นแผ่นดินสน ี่ งึ ได ้ อย่ามีคใู่ ห ้เสย จะดีกว่า‖ ี งหั ว เราะของลูก สาวสองคนยั ง ก ้องอยู่ใ นโสตประสาท ไม่เ คยคิด เลยว่า เรื่อ งราว เส ย ระหว่างลูกสะใภ ้กับเธอจะเข ้าไปมีสว่ นกําหนดชวี ต ิ ของลูกสามคนทีเ่ หลือในบ ้าน ความเกลียดที่ เห็นหน ้าภัคจิรา ลูกสะใภ ้คนโตตัง้ แต่วันแรกทํ าให ้คุณนิดไม่เคยปราณีผู ้หญิงคนนั น ้ ไม่ใชเ่ วลา ิ ป์ อะไรทั ง้ สน ิ้ หากแต่ภาพทีล ื่ ชม ตกฟากหรือศรศล ่ ก ู ชายมองผู ้หญิงคนนั น ้ อย่างแสนรักและชน ทําให ้ใจของผู ้เป็ นแม่วบ ู ไปอย่างชว่ ยไม่ได ้‖ เด็กผู ้ชายตัวเล็กๆ ทีเ่ คยวิง่ เขามาหอมแก ้มแม่ เอารายงานผลการเรียนมาอวดยามเมือ ่ ได ้ คะแนนดีเลิศจากการสอบ หนุ่มตัวโย่งเก ้งก ้างทีว่ งิ่ เข ้ามาบอกแม่ด ้วยใบหน ้าแดงกํา่ ว่า ―สอบติดหมอแล ้ว!!‖ หนุ่มน ้อยทีเ่ ข ้ามาใชมื้ ออังหน ้าผากแม่ทันทีทไี่ ด ้ยินแม่จาม หนุ่มน ้อยทีแ ่ ต่งชุดเรียบร ้อย ออกไปทํางานตรวจรักษาคนไข ้ และหนุ่มทีท ่ ําให ้แม่มโี อกาสอวดใครต่อใครในวงสนทนาว่า ―ลูกชายคนโตเค ้าเรียนหมอย่ะ!!‖ แต่แล ้วหนุ่มน ้อยคนนั น ้ กลับตกไปอยูใ่ นมือผู ้หญิงอีกคนหนึง่ ผู ้หญิงทีไ่ ม่ ได ้มีสว่ นลงทุน ในการสร ้างเขาขึน ้ มาเลย หล่อ นเข ้ามาอย่ า งคนมือ เปล่ า เพื่อ จะฉกฉวยเอาส งิ่ ที่ด ีท ี่ส ุด ของ ครอบครัวไปครอบครอง ผู ้หญิงทีเ่ ข ้ามาแทนทีแ ่ ม่ หล่อนจะได ้รับการหอมแก ้มจากเขา หล่อนจะ ได ้รับทราบข่าวดีทก ุ อย่างจากเขา หล่อนจะเป็ นคนทีค ่ ย ุ ว่า‖สามีเป็ นหมอค่ะ‖ และหล่อนได ้กลาย มาเป็ นเจ ้าเข ้าเจ ้าของทุกอย่างของหนุ่มน ้อยคนนัน ้ มันน่าแค ้นใจน ้อยอยูห ่ รือ ิ ห ้าปี ทีล สงครามทีค ่ ุณนิดก่อขึน ้ นั น ้ เธอเองเป็ นฝ่ ายรุกตลอดเวลาสบ ่ ก ู สะใภ ้เข ้ามาอยู่ใน บ ้าน ภั ค จิร าออมปากออมคํ า และอดกลั น ้ เสมอมา จนคุณ นิด เองไม่เ คยฉุ ก คิด เลยว่า ทํ า ไม ลูกสะใภ ้ชา่ งอดทนเหลือเกิน จนวันนี้ วันทีค ่ ณ ุ นิดมีแต่‖แม่ภัค‖ คนเดียว เธอจึงนึกรู ้ได ้ว่า‖แค ้น‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 5

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

นีค ้ น ื สนองเธออย่างเจ็บแสบ หนุ่มน ้อยน่ารักคนเดิมไม่เคยเข ้ามาเยีย ่ มเยียนแม่อก ี เลย เขาไม่พอ ใจความอยุตธิ รรมทีเ่ มียได ้รับจาแม่ ―คุณแม่อคติกับภัค ผมว่าคุณแม่ยังโชคดีทภ ี่ ัคเขาไม่ได ้คิดอะไร ไม่อย่างนัน ้ ป่ านนีค ้ ณ ุ แม่ ้ จะหาใครมารับใชได ้ ตาวุธก็เมียไม่อยากอยูใ่ กล ้คุณแม่ น ้อยกับเนียนก็วน ุ่ อยูต ่ ามประสาคนโสด อย่าหาว่าผมอกตัญํูเลยนะครับ คุณแม่น่าจะดีกับภัคให ้มาก‖ ยิง่ วันเขาก็ยงิ่ มองเห็นความดีของนั งเมียมากขึน ้ จนแม่กลายเป็ นผู ้ร ้ายไป สว่ นลูกชายคน ี่ บ ิ รองนัน ้ ยิง่ ไม่ต ้องพูดถึง ขานั น ้ จากไปนานแล ้ว สงิ่ เดียวทีเ่ ธอยังห่วงคือลูกสาวสองคนในวัยสส ต ้นๆ ป่ านนี้แล ้วยังไม่เป็ นฝั่ งเป็ นฝา คิดแล ้วความเจ็ บก็แล่นแปล็บผ่านจากลําคอไปทีท ่ รวงอก ึ ชวี ต ศก ิ ครัง้ นีใ้ หญ่หลวงนัก รู ้ตัวว่าคงยากจะรอดจากเงือ ้ มมือมัจจุราช แม ้จะมีลก ู ชายเป็ นหมอแต่ นั่นไม่ใชเ่ ครือ ่ งประกันว่าจะไม่ตาย ถ ้าเธอตายไปลูกสาวสองคนจะเป็ นอย่างไร ทีส ่ ําคัญ‖ผู ้ชนะ‖ สุดท ้ายคือลูกสะใภ ้นั่ นเอง ภัคจิราเป็ นผู ้เดียวทีจ ่ ะได ้ครอบครองทุกอย่างทีเ่ คยเป็ นของแม่สาม บ ้านหลังใหญ่ ทีค ่ นในกองมรดก ลูกชายทีเ่ ธอแสนรั ก และทีส ่ ําคัญจะได ้รั ง้ ตํ าแหน่ งคนสําคัญ ื ต่อจากเธอ ทีส ่ ด ุ ของบ ้านสบ เพียงแต่คด ิ ร่างนั น ้ ก็เปรียบเหมือนถูกเผาด ้วยเปลวเพลิง ร ้อนรุ่มไปด ้วยความโกรธและ ึ ว่าแพ ้ โอ ้ จริงดังทีพ ความรู ้สก ่ ระท่านว่าไว ้‖สวรรค์อยูใ่ นอก นรกอยูใ่ นใจ‖ แท ้ๆ เทียว ยังไม่ทัน ดับสูญหมดลมแต่ก ลับถูกเผาผลาญด ้วยความคิดของตนเอง...ยิง่ เมือ ่ ได ้คํ าตอบที่ชัดเจนของ การกระทําของตัวเอง ยิง่ เมือ ่ ได ้คําตอบทีช ่ ัดเจนของการกระทํ าของตัวเองทีม ่ ต ี อ ่ ลูกสะใภ ้คนโต คุณนิดก็ยงิ่ แค ้นแน่นสุมหัวอก ―อีภัคคนเดียว มันทําให ้ครอบครัวต ้องแตกสลาย และลูกสองคนหมดโอกาสมีครอบครัว‖ ี งตามพยาบาลดังขึน ร่างบนเตียงดิน ้ รนไปมาจนแขกและลูกสะใภ ้ทีเ่ ฝ้ าอยูต ่ กใจ เสย ้ ทันที ―ใจดีๆ ไว ้คุณนิด ลูกสะใภ ้กําลังไปตามหมอมา โธ่เอ๊ย เจ็บมากหรือคุณ‖ มืออุ่นลูบไล ้แขนอย่างหนั กแน่นขึน ้ แต่อก ี ฝ่ ายสะบัดออก มีคําพูดมากหลายทีอ ่ ยากจะ เปล่งออกมาให ้สาแก่ใจ ั ้ กําลังจะตาย...‖ ―อีภัค อีคนเนรคุณ แกคงดีใจทีช ่ น ี งออกมา พั กเดียวจริงๆ ทีพ ไม่มใี ครได ้ยินคําพูดนั น ้ เพราะผู ้ป่ วยไม่อาจเปล่งเสย ่ ยาบาล ี งหมอแว่วมาว่า และหมอถูกตามมาอย่างเร่งด่วน เสย ั ครูแ ―คงเพ ้อนิดหน่อยครับเพราะให ้ยาไว ้สก ่ ล ้ว‖ ี งภัคจิราถามหมออย่างกังวลและขลาดเขลา ―คุณแม่ไม่เจ็บใชไ่ หมคะ‖ เสย ―ไม่หรอกครับ เราให ้ยาระงับความปวดไปจึงมีอาการเบลอๆ บ ้าง สักพักก็จะหลับสบาย ถ ้ามีอะไรก็ตามได ้ทุกเมือ ่ นะครับ‖ ี งตอบแผ่วเบา คนทีน ―ของคุณค่ะ‖ เสย ่ อนฟั งอยู่บนเตียงกํามืออย่างทํ าอะไรมากกว่านี้ ี งพยาบาลคุยกับแขกทีม ไม่ได ้ เสย ่ าเยีย ่ ม ―อิจฉาอาจารย์หมอวราวุธจังค่ะ ‖ อาจารย์โชคดีทม ี่ แ ี ฟนดีๆ อย่างนี้ เดีย ๋ วนี้หาลูกสะใภ ้ ทีม ่ านั่งเฝ้ าคุณแม่สามีแบบนีไ ้ ม่ได ้แล ้วนะคะ‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 6

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี ะ ดีกว่าลูกตัวเสย ี อีก หนูภัคทําได ้ยังไงคะนี‖่ ―นั่นซค ี งอ่อนโยนตอบเบาๆ ว่า ก่อนจะผล็อยหลับไปเพราะฤทธิย ์ า คุณนิดยังทันได ้ยินเสย ―แม่ผัวก็เหมือนแม่ตัวแหละค่ะ‖ อยากจะตะโกนว่า ‖อีต อแหล‖ ให ้หายแค ้น แต่ค วาม‖แค ้น‖ http://www.sakulthai.com/ruengson/ruengson.htm

ก็ ได ้แต่แน่ นอยู่ในอก

…………

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 7

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ.๒๔๐๘ เรือ ่ งสน

ป้าสมใจก ับป้าสมจิต ั ภาพ ตะว ัน สนติ ิ แปด ป้ าสมจิตเป็ นหญิงผอมในวัยห ้าสบ ิ เก ้า ป้ าสมใจเป็ นหญิงอ ้วนในวัยห ้าสบ ป้ าสมใจจะมีลก ู ชายสองและลูกสาวหนึง่ สว่ นป้ าสมจิตไม่มล ี ก ู สามีข องป้ าทั ้ง สองเป็ นข ้าราชการครู ใ นตํ า แหน่ ง เดีย วกั น คือ อาจารย์ส องระดั บ เจ็ ด เพียงแต่อยูก ่ ันคนละโรงเรียน ป้ าสมใจชอบคุยเรือ ่ งลูกทัง้ สามทัง้ นอกและในห ้องเรียน ก่อความรํ าคาญตลอดจนหน่ ายเซ็งและเหม็ นเบือ ่ ทั ง้ ในหมู่ครูและนั ก เรียน สว่ นใหญ่ท ี่ ได ้รับฟั ง ป้ าสมใจไม่สนใจปฏิกริ ย ิ าของใคร ยามแกตัดฉากของลูกแต่ละคนมาออกอากาศไม่วา่ ต่อหน ้าเพือ ่ นครูหรือนั กเรียน แกไม่ชอบมองหน ้าคู่ ส นทนา มักมองข ้ามหัวข ้ามไหล่ไปทางอืน ่ น ้อยครัง้ ที่ จะแลสบตาใคร ี นา้ แสดงอาการรํ า คาญหรือ หน่ า ยเซ็ งของคู่ อาจเนื่อ งด ้วยเหตุนี้ แกจึงไม่ค่อ ยเห็ น ส ห ั สนทนา แต่ผู ้สนทัดกรณีหลายคน ยืนยันว่า แกรู ้ดีถงึ ปฏิกริ ย ิ าทั ง้ หลายของผู ้คนยามแกยกประ ื่ ชม แต่แกแกล ้งไม่สนใจ จึงเมินมองไปทางอืน ี เด็นเรือ ่ งลูกขึน ้ ตัดต่อ หมายให ้ผู ้ชมผู ้ฟั งชน ่ เสย ี งดังฟั งชัด มีพรสวรรค์ในการใชสุ้ มเส ้ ย ี งตลอดจนท่าทางและสห ี น ้า ป้ าสมใจเป็ นคนเสย ึ ครืน ประกอบการเล่าแต่ละฉาก นั กฟั งหน ้าใหม่จงึ รู ้สก ้ เครงราวกับดูเกมสโ์ ชว์ในจอทีว ี จุด เด่น อีก ประการหนึ่งของแกคือ การเป็ นคนอยากรู ้อยากเห็ นสารพั นเรื่อ งเหนือ กว่า เพือ ่ นครูทัง้ หลาย นั บแต่เรือ ่ งราวเล็กๆ ของภารโรงจนถึงเรือ ่ งค่อนข ้างใหญ่โตของฝ่ ายบริหาร เป็ นสงิ่ ทีแ ่ กมักรู ้ก่อนและรู ้ดีกว่าใครๆ ทุกรายการทีแ ่ กแอบรู ้ไม่วา่ ข ้อมูล จะเท็ จจริงหรือ แกไม่เคยเก็บงํ าไว ้ในใจ เหมือนกลัว ่ วามเครียดอันไม่จําเป็ น แกจึงเดินสายเล่าสารพันเรือ เกิดการเก็บกดอันจะทํ าไปสูค ่ งในโรงเรียน สลับกับเรือ ่ งราวของลูกทึงสามไปรอบเขตรัว้ ต่างแต่วา่ เรือ ่ งของผู ้คนในโรงเรียนมักไม่มด ี ี แต่ เรือ ่ งของลูกๆ แกไม่เคยมีเลว ป้ าสมจิตคือคนแรกๆ ทีไ่ ด ้ฟั งสารพันเรือ ่ งจากปากของป้ าสมใจ ทั ้งสองย ้ายมาโรงเรียน ิ กว่าปี ก่อน ป้ าสมจิตเป็ นนั กฟั งทีด แห่งนี้ พร ้อมกันเมือ ่ สบ ่ เี พราะแกเป็ นคนอารมณ์ด ี ริมฝี ปากมี รอยยิม ้ และเส ีย งหั ว เราะสมํ่ า เสมอทั ง้ วั น ประการสํ า คั ญ คือ แกไม่ช ่า งพู ด ตรงกั บ ข ้อมูล ของ นั ก จิต วิท ยาที่พ บว่า คนผอมมั ก เก็ บ ตั วและเก็ บกด ไม่ช อบแสดงออกสู่ส าธารณะชน แต่บาง พฤติกรรมก็ไม่ตรงนั ก แม ้จะชอบยิม ้ มากกว่าเจรจา แต่แกกลับเป็ นนั กเดินทางทีเ่ ก่งกาจยิง่ กว่า ฝ่ ายบริหารคนใด เมือ ่ ว่างจากคาบสอน แทนทีจ ่ ะเก็บตัวทีโ่ ต๊ะทํางานหรือห ้องสมุด แกกลับเดิน ไปหมวดอืน ่ เพือ ่ ฟั งเพือ ่ นครูคย ุ กัน แกจะนั่ งแจมด ้วยรอยยิม ้ ตัง้ แต่ต ้นจนจบ โดยอาจจะพูดแซม เพียงสองสามคํา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 8

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ฉากและชวี ต ิ ของลูกป้ าสมใจแต่ละคนเดินผ่านเข ้าสูโ่ สตประสาทของป้ าสมจิตไม่เว ้นวัน ตัด สลั บ ไปมาระหว่า งลูก คนเล็ ก คนกลางและคนโต แล ้วกลั บมาเริม ่ ต ้นที่จุด เดิม อีก นั บเป็ น ้ ิ กว่าปี ก่อน เรื่องราวของชวี ต เหตุการณ์คงเสนคงวาที ไ ่ ม่เคยเปลีย ่ นตัง้ แต่เมือ ่ สบ ิ ผันแปรทุกวัน มากบ ้างน ้อยบ ้าง แต่ไม่วา่ จะน ้อยเหมือนแก ้วว่างหรือมากเหมือนแก ้วล ้น ล ้วนไม่เป็ นปั ญหาของ ป้ าสมใจ แกเป็ นนั กสวรรค์สร ้างเรือ ่ งเล่าอย่างไม่อาจหาใครเทียมทานในเขตรัว้ แห่งนี้ สามารถ ั ว์เซลล์เดียวแบ่งตัว เรือ จับนํ้ าหยดเดียวทีก ่ ้นแก ้วมาขยายความราวกับสต ่ งเล่าจึงไม่เคยอุดตัน ป้ าสมจิตเริม ่ เกิดอาการเบือ ่ เมือ ่ โครงเรือ ่ งของป้ าสมใจซํ้าซากนั บไม่ถ ้วนรอบ แกไม่แสดง ึ เหม็ นเบือ ี นา้ และแววตา ป้ าสมใจ ความเห็ นพ ้องหรือ เห็ นต่าง แต่บ่งความรู ้ส ก ่ ออกมาทางส ห ึ ฉุ นโกรธ แต่กาลก่อนนานมา ป้ าสมจิตแสดงอาการชน ื่ ชม บังเอิญเหลือบแลเห็นเต็มหน ้าจึงรู ้สก ี น า้ แสดง ภาพฉายทุก ครั ง้ ไม่ว่า จะตั ด ฉากของคนใด อย่ า งเลวก็ ทํ า อาการเฉยเมย ไม่ชั ก ส ห อาหารในทางลบ ด ้วยตุม ่ คันเล็กๆ ได ้ผันแปรเป็ นอืน ่ ไม่มใี ครรู ้ชัดเจนว่า ใครเป็ นคนเกาด ้วยเล็ บอันแหลม คมอย่างไม่บันยะบันยัง ตุม ่ เล็กจึงกลายเป็ นตุม ่ ใหญ่แล ้วขยายผลเป็ นบาดแผลสด ป้ าสมใจกับสมจิต ยุตค ิ วามสัมพั นธ์อั นยาวนานข ้ามทศวรรษลงง่ายๆ แม ้ผู ้สันทั ด กรณี ก็ สา่ ยหัวมึนงง ไม่มใี ครรู ้ว่าอะไรคือเหตุอันแท ้จริงทีท ่ ํ าให ้สองป้ าหันหลังให ้กัน จึงได ้แต่จัดกลุ่ม ิ ในคาบว่างสอนจนลืมตรวจสมุดการบ ้านนั กเรียนไปตามๆ กัน ซุบซบ ป้ าสมใจซงึ่ มีความสุขรายวันด ้วยการ พูด พูด พูด สารพัดเรือ ่ ง บัด นี้กลับปิ ด ปากเงีย บ สนิทเมือ ่ ใครเอ่ยถึงป้ าสมจิต แกไม่แสดงความคิดเห็นไม่วา่ ด ้านลบหรือด ้านบวก แม ้แกจะเป็ น ่ า่ วหรือ ละเลงสป ี ้ าย คนชอบแขก ยืน ่ จมูกเข ้าไปยุ่งเรือ ่ งของคนอืน ่ แต่ก็ไม่นย ิ มการตอกไข่ใสข ื่ มวลชนบางคน ตรงนี้อ าจถือ เป็ นจรรยาบรรณอั นน่ ารั ก ของฉายาจอมแส ่แห่ง ใครๆ เหมือ นส อ สถาบัน ั พันธไมตรีสะบัน ในเมือ ่ สม ้ ลงด ้วยสาเหตุเล็กกว่าปลายชอล์ก ป้ าสมใจจึงตกในวังวนของ ความวังเวง อันทีจ ่ ริงแกก็กล่าวโทษตัวเองไม่น ้อยทีท ่ ําเรือ ่ งไม่เป็ นเรือ ่ งให ้กลายเป็ นเรือ ่ งขึน ้ มา ี ดายสันถวไมตรีอันทอดยาวตัง้ แต่วันก่อตัง้ โรงเรียน มันไม่น่าสน ิ้ สุดลงง่ายๆ ยิง่ กว่าเด็ ก นึกเสย ิ ห ้าคนหนีหายกระสายซา่ นไปคนละทิศทาง คนหนึง่ เสย ี ชวี ต ทะเลาะกัน ครูรุ่นบุกเบิกจํ านวนสบ ิ ด ้วยอุบัต เิ หตุท างรถยนต์ อีก คนมรณะด ้วยโรคมะเร็ งปากมดลูก นอกนั น ้ พากันหนีหายไปต่าง โรงเรีย น ป้ าสมจิต คือ เพื่อ นร่ว มรุ่ น คนเดีย วที่ยั ง เหลือ อยู่ นึก อยากกล่ า วคํ า ขอโทษสํ า หรั บ ี งดังทีไ่ ม่ยอมฟั งเรือ ่ เคย ฤดูกาลเลือด พฤติกรรมไม่เหมาะสมถึงขัน ้ เอ็ดเพือ ่ นเสย ่ งเล่าเหมือนเชน จะไปลมจะมาได ้หวนคืนซํ้ารอบ หลังจากทีม ่ ันเคยเกิดเมือ ่ แปดเก ้าปี กอ ่ น อารมณ์อันนอกเหนือ คําอธิบายจึงประทุอย่างไม่มป ี ี่ ไม่มข ี ลุย ่ ป้ าสมใจเป็ นทุ ก ข์ม ากมาย นั บแต่ วั น หั น หลั ง ให ป ้ ้ าสมจิ ต เฝ้ าวนเวี ย นนึ ก ถึง แต่ ั ความสมพั นธ์ อันยาวนานกว่าทศวรรษ แกครํ่ าครวญในหั วอกทุกวีท ่ ุก วัน ต่อแต่นี้คงหาใครมา แทนเพือ ่ นยากไม่ได ้อีกแล ้ว ไม่เพียงอายุทไี่ ล่เลีย ่ กัน ไม่เพียงการร่วมทุกข์ภายใต ้ถนนฝุ่ นแงด ในฤดูแล ้งและมันได ้กลายเป็ น โคลนในฤดูฝนมิพักพูดถึงการผจญภัยในอาคารชั่วคราวอันร ้อน ระอุตลอดทัง้ ปี ก่อนเสาเข็มสร ้างตึกต ้นแรกจะถูกตอกลงดิน เพือ ่ บุกเบิกร่วมรุ่นจ ้องแต่หาโอกาส ย ้ายหนีไ ปสู่โรงเรีย นที่ส ุข สบายกว่า มีแ ต่ส องเฒ่าผู ้ทรหดนี้ท ี่ท นสารพั ด ทน จนถนนฝุ่ นแดง ี่ น ั ้ เชน ่ เดียวกับโรงเรียนมีชอ ื่ ทั่วไป กลายเป็ นทางลาดลาง ห ้องเรียนทุกห ้องอยูภ ่ ายใต ้ตึกสช แม ้อยากคืนดีป้าสมจิตใจจะขาด แต่ไม่อาจเริม ่ ต ้นก่อน แกรู ้ดีวา่ นี่คอ ื จุดบกพร่องอันใหญ่ ี น ้าแสดงอารมณ์ไม่พงึ ใจใคร ไม่วา่ จะเป็ นฝ่ ายถูกหรือผิด แกไม่ หลวงของบุคลิก หากได ้ชักสห อาจกล่าวคําขอโทษ ถ ้าเหตุก ารณ์นัน ้ พ ้นผ่าน คําขออภัยหากจะหลุดจากปาก มันต ้องอัตบาล ออกมาทันทีทเี่ หตุเกิด

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 9

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี มิตรเป็ นระยะๆ ทัง้ มิตรรุ่นลูกจนถึงรุ่นพี่ แกนึกฉุ นโกรธ ด ้วยบุคลิกอย่างนี้ ป้ าสมใจจึงเสย ตนเองทีไ่ ด ้แต่รู ้สํานึก อะไรถูกอะไรผิด แต่พด ู คําง่ายๆ ว่าขอโทษไม่เป็ น ้ เรือ ่ งราวแห่งความผิดพลาดมากมายทยอยไล่เลียงเข ้ามาซอนทั บในหัวสมอง ไม่มเี รือ ่ ง ั ใดทํ าลายความสุขทางใจเท่าเรือ ่ งป้ าสมจิต แกอยากมีใครสกคนเป็ นทีป ่ รึกษา อย่างน ้อยเพื่อ ระบายความคับข ้องอันแน่ นหัวอก แต่ทัง้ โรงเรียนไม่มใี ครอยู่ในวัยร่วมรุ่น สว่ นใหญ่เป็ นเด็ กรุ่น ิ ซงึ่ แกอาจพูดอะไรด ้วยอย่างไม่ตะขิดตะขวงใจนั ก ลูกหลาน มีครูหกเจ็ดคนอยู่ในวัยใกล ้ห ้าสบ แต่ทัง้ หมดนัน ้ ก็ไม่สนิทสนมถึงขัน ้ จะหลั่งระบายเรือ ่ งสว่ นตัว ในท่ า มกลางความคิด อั น เตลิด เปิ ดเปิ ง แว่ บ หนึ่ง เผลอย ้อนทวนสู่อ ดีต อั น ใกล ้โพ น ้ เรื่อ งราวของช ีว ต ิ ตั ้ง แต่ จํ า ความได .้ ..ภาพของพ่ อ ปรากฏขึน ้ ผู ช ้ ายร่ า งใหญ่ ม าดขรึม และ ี งทีไ่ หน วางอํานาจ พ่อถือว่าเป็ นคนหาเลีย ้ งครอบครั ว แม่แบมือรั บเงินทุกเดือน จะเอาปากเสย มาพูดยามเมือ ่ พ่อเอ็ดตะโร ไม่วา่ เรือ ่ งอยูเ่ รือ ่ งกิน ทุกสงิ่ ทุกอย่างล ้วนยากเย็นในการสนองความ ี งตลอดจนลงมือทุบตีทุก ต ้องการของพ่อ ยามทีอ ่ ารมณ์มน ึ เมาครอบงํานั น ้ พ่อสามารถตะเบ็งเสย คนในบ ้านอย่างง่ายดาย ไม่เคยมีคําขอโทษหรือแสดงท่าทีผด ิ บาป แม ้เพือ ่ นบ ้านยังพูดเต็มปาก เต็มคําว่า พ่อผิดอย่างเถียงไม่ขน ึ้ หยดนํ้ าใสไหลริน นึกสงสารแม่พลางสงสารตนเองและพีน ่ ้อง ด ้วยระบบเศรษฐกิจ สังคม ื ไปโดยไม่แตกหักหรือล่มสลาย แต่แรงเก็บกด และการเมืองในสมัยนั น ้ ครอบครัวจึงดํารงอยูส ่ บ ่ ้นบึง้ ของจิตใจ ได ้แต่คด ั วันหนึง่ เมือ ไม่หายไปไหน มันค่อยดิง่ จมลงลงสูก ิ ฝั นประสาวัยเด็กว่า สก ่ โตขึน ้ เป็ นผู ้ใหญ่ วันนัน ้ จะไปยอมเอ่ยคําขอโทษใคร วัน นั ้น ...ป้ าสมใจรู ้ว่า ความตั ง้ ใจเมื่อ วัย เยาว์ผ ด ิ มหั น ต์ มนุ ษ ย์ต ้องอยู่กั น ด ว้ ยเหตุผ ล อํานาจนิยมไม่เคยก่อศานติสข ุ ขึน ้ ในสังคมใด เมือ ่ ผิดต ้องรั บผิดชอบ ต ้องพร ้อมจะกล่าวคํ าขอ โทษ ั เศษเสย ี้ ว ความคิดพล่านวน แกตอบตนเองไม่ได ้ว่า ทําไมจึงรู ้สํานึก แต่ทําไมได ้สก บาดแผลนั ้น คงฝั งลึก มั น ไม่ ใ ช ่แ ผลเป็ นเพราะแผลเป็ นไม่ เ จ็ บ ปวดยามสะกิด น่ า จะ เรียกว่าแผลเรือ ้ รับทีไ่ ม่เคยได ้รับการรักษาจึงอักเสบทันทีทถ ี่ ก ู สะกิด ป้ าสมใจยังคงกลัดกลุ ้มต่อไป รู ้วิธแ ี ก ้ปั ญหา แต่ไม่รู ้จะลงมือแก ้อย่างไร บอกตนเองว่า ้ มันง่ายยิง่ กว่าปั ดเสนผมที บ ่ ังภูเขา แต่มอ ื สองข ้างเหมือนเป็ นอัมพาตในยามนี้ ี น ้าหน่ ายแข็งเรือ ป้ าสมจิตไม่ค่อยเป็ นทุกข์มากนั ก แกถือ ว่าเป็ นฝ่ ายไม่ผด ิ การทํ าส ห ่ ง ิ ธิ แกทนมามากแล ้วตลอดชว่ งเวลากว่าสบ ิ ปี ผู ้คนทีไ เล่าจากป้ าสมใจเป็ นส ท ่ ด ้รั บฟั งเรือ ่ งเล่า จากป้ าสมใจมีมากมาย พวกเขาทยอยหนีหาย บ ้างย ้ายไปโรงเรียนอืน ่ บ ้างดีตัวออกห่าง บ ้าง ี ง อันรบกวนโสต กล่าวคํ าขัดคอ พวกเขาล ้วนประสบความสําเร็ จในการพาหูหนีห่างไปจากเสย ประสาท ป้ าสมใจควรเข ้าใจและเห็นใจ แกผู ้เป็ นมิตรรุ่นแรกและรุ่นสุดท ้ายทีย ่ ังครองขันติโสรัจ ื จะอย่างมีวน ิ ัย จะตัดมิตรภาพอันสบสายยาวนานด ้วยเหตุเล็กน ้อยได ้อย่างไร ั ดาห์ วันคืนล่วงเลยไปไม่ถงึ สป ื่ ดั ง... เรื่อ งบังเอิญเกิด ขึน ้ คงไม่ต่างจากเรื่อ งราวในละครทีวย ี อดนิย มของนั ก เขีย นช อ พระเอกกับนางเอกต ้องโคจรมาพบกันจนได ้ในห ้องอาหารแห่งหนึง่ แม ้ทีด ่ ม ื่ กินในกรุงเทพฯจะ นับไม่ถ ้วนแห่ง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 10

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

้ มัธยมสามคนหนึง่ ทีป นั กเรียนระดับชัน ่ ้ าสมจิต เป็ นอาจารย์ทป ี่ รึก ษาขาดเรีย นเป็ นเวลา ื สวน สามวัน แกจึงสง่ ไปรษณียบัตรรายงานถึงผู ้ปกครอง เมือ ่ เด็ กมาเรียนในวันต่อมา แกจึงสบ ั ้ ดี ตามประสาอาจารย์ทป ี่ รึกษาชน ิ ย์อ ้างไม่มอ เหตุผลทีล ่ ก ู ศษ ี ะไรแปลกใหม่กว่านั กเรียนคนอืน ่ แต่ข ้อมูลข ้างเคียงทํ าให ้ป้ า สมจิตหูผงึ่ ี ผู ้ปกครองในยุค ไอเอ็ ม เอเอฟตามธรรมเนีย มเพื่อ จากการซัก ถามหนแห่ง ที่อ ยู่ อาช พ ประกอบการพิจารณแก ้ปั ญหา นักเรียนบอกเล่าว่า ―บ ้านหนูอยูต ่ ด ิ กับบ ้านอาจารย์สมใจ‖ เพีย งเท่ า นี้ก็ เ พีย งพอสํ า หรั บ การสาวข ้อมูล ส ่ว นตั ว ของเพื่อ นผู ้สนิท สนมกั น นานกว่า ทศวรรษแต่เหมือนไม่รู ้จักกันเลย เมือ ่ ถามถึงลูก เด็กนักเรียนรายงานข ้อเท็ จจริงว่า ไม่เคยเห็นลูกชายคนโตซงึ่ มีครอบครัว แล ้ว กลับมาเยีย ่ มป้ าสมใจในรอบกว่าสามปี ไม่วา่ วันขึน ้ ปี ใหม่ วันสงกรานต์หรือวันอืน ่ ใด ข ้อมูลนี้เธอยืนยันว่าจริงพันเปอร์เซ็นต์ เพราะมันหลุดออกจากปากป้ าสมใจเองทีม ่ ักมา บ่นน ้อยอกน ้อยใจให ้แม่ของเธอฟั งบ่อยๆ มันตรงข ้ามเหมือนดาวฤกษ์กับดาวเคราะห์ เรือ ่ งเล่าอันพรั่งพรูจากปากป้ าสมใจราวคนอิม ่ บุญ ยามเมือ ่ สาธยายถึงของฝากต่างๆ ทีล ่ ก ู ชายสรรหามาให ้แม่แทบทุกเดือน ์ ณะเภสช ั ศาสตร์มหาวิทยาลัย ลูกสาวคนกลางซงึ่ รู ้กันทัง้ โรงเรียนว่า สอบติดเอนทรานซค ื่ เสย ี งของรัฐนั น เก่าแก่มช ี อ ้ ความจริงคือนั กเรียนพาณิชย์ระดับ ป.ว.ส.เท่านั น ้ เอง ่ มทุกฤดูกาลลอบ ทําให ้ป้ าสมใจบ่นเรือ ประการสําคัญคือ หล่อนซอ ่ งการเรียนไม่เอาไหน ้ ให ้เพือ ่ นบ ้านฟั งเป็ นประจํา เรือ ่ งหนั กหนากว่านั น ้ คือการใชเงินเป็ นเบีย ้ แต่งตัวเกินขีดเหมาะควร คบเพือ ่ นชายมากหน ้าหลายตาอย่างสนิทสนมเกินงาม ื่ ชมโสมนั สอันหาที่ โธ่เอ๋ย...ป้ าสมจิตครวญในหัวอก ทุกข ้อมูลเดินสวนทางกับความชน ั จะ ความดีและความงาม อัน เปรียบมิได ้ ซงึ่ ครูทัง้ โรงเรียนรับรู ้จากการป่ าวประกาศโพทนาถึง สจ ดํารงอยูพ ่ ร ้อมพรั่งในลูกทัง้ สาม ป้ าสมจิตเศร ้าโศกเกินกว่าจะถามถึงลูกชายคนเล็ กซงึ่ กํ าลังเรียนในระดับ ม.๖ แต่เด็กก็ สาธยายออกมาโองด ้วยความสุขสมในอารมณ์ ประหนึง่ จะหาเหตุผลเข ้าข ้างตนเองว่า แม ้แต่ลก ู ่ เธอ อาจารย์ก็ยังเลวกว่าลูกแม่ค ้าเชน ี ใจมาก ปรบทุกข์ให ้ ―เขาติดยาบ ้าค่ะ‖ โรงเรียนกําลังจะไล่ออก เรือ ่ งนี้อาจารย์สมใจเสย แม่หนูฟังแทบทุกวัน ี ครูเนิน ิ ปี ทําให ้เข ้าใจหัวอกของ แม ้ป้ าสมจิตจะไม่มล ี ก ู แต่การอยูใ่ นอาชพ ่ นานกว่าสามสบ คนเป็ นพ่อแม่ผู ้ปกครองอย่างถึงรากถึงโคน การหันหน ้าไปคนละทางยามเดินผ่านควรยุตล ิ ง นั บแต่เกิดเหตุเล็กๆ ในวันนั น ้ ป้ าสมจิต ไม่ส บายใจทุก ครั ง้ ที่เ ห็ น ป้ าสมใจเมิน มองไปทางอื่น แทนที่จ ะยิม ้ แย ้มทั ก ทายตลอดจนหา โอกาสเล่าถึงวีรกรรมซํ้าๆ ของลูกทัง้ สาม

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 11

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

แกบอกตนเองว่า เรือ ่ งเล่าของป้ าสมใจก็ไม่ตา่ งจากละครนํ้ าเน่าทีแ ่ กดูอยูท ่ ก ุ คํา่ คืน รู ้ทัง้ รู ้ ว่าเน่าสนิท แต่มันก็ทําให ้เพลิดเพลินไม่น ้อย ั เลยว่า ตัวผู ้เล่าไม่เคยเบือ แม ้เรือ ่ งเล่าของป้ าสมใจจะสนุกน ้อยกว่าละคร แต่ไม่ต ้องสงสย ่ ็ หรือหน่ายเซง คงไม่ต่างจากผู ้สร ้างละครทัง้ หลาย แม ้รู ้เต็มอกว่า มันเน่าสนิท แต่พวกเขาก็ยัง ตัง้ หน ้าผลิตเรือ ่ งต่อไป อีกไม่นานหลวงก็จะไล่ออกไปกินบํานาญ ชว่ งเวลาทีเ่ หลือจึงไม่น่าจะอยูก ่ ันอย่างหน่าย ื่ แกจึงจูงมือนั กเรียนคนหนึง่ เป็ นเครือ เซ็งตลอดจนขมชน ่ งนํ าทางไปง ้อเพือ ่ นเก่าแก่นักเรียนคนที่ ี ่ ั เพิง่ เล่าอัดซวประวัตค ิ รอบครัวลูกสามของเพือ ่ นจบลง ป้ าสมจิตสงให ้เด็กปรึกษาป้ าสมใจเรือ ่ ง การทํารายงานวิชา ―ประเทศของเรา‖ แม ้นั กเรียนจะปฏิเสธว่าไม่มป ี ั ญหาใดๆ แต่แกก็ยัดคําถาม ่ ากสองสามคําให ้ถามจนได ้ ใสป ื่ ว่า ไม่เ กินวันพรุ่ง นี้ เรื่อ งเล่าจากปากป้ าสมใจจะดํ าเนิน ต่อ ไปด ้วยส ห ี น า้ ป้ าสมจิต เช อ ่ เปี่ ยมสุขเหมือนเชนเคย แกแอบยิม ้ กับตนเองด ้วยหัวใจทีเ่ บิกบานยิง่ กว่าการทําบุญครัง้ ใหญ่ http://www.sakulthai.com/ruengson/ruengson2408.htm

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 12

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ.๒๔๐๙ เรือ ่ งสน

กระดาษต้านลม พนมพร (๑) เย็นนี.้ ..ลมแรงกว่าทุกวัน ลมแรงแค่ไหนก็ไม่อาจพัดพาความเศร ้าหมองใจจิตใจของเรา ออกไปได ้ เรายังคงนั่งหน ้าเครียดกันริมระเบียงบ ้าน สรรสง่ กระดาษทิชชูแผ่นบางเบาให ้ฉั นเช็ด ึ ออกมา ฉั นคว ้าไว ้ไม่ทัน คราบนํ้ าตาทีก ่ ําลังซม เจ ้ากระดาษแผ่นนอ้ ย...ปลิวร่อนไปตามแรงลม มั นล ้อเล่นไปมากลางอากาศ หมุนตัว ่ น พลิว้ ...เริงระบําอย่างสนุกสนาน พอเอือ ่ ยลม...มันก็ทําท่าจะหล่นสูพ ื้ ดิน แต่พอกระแสลมพัดมา อีกระรอก...มันก็กลับขยับตัวสา่ ยไปมาอีกครัง้ ครัน ้ ลมสงบเข ้าจริงๆ ...มันก็ร่วงหล่นลงละพืน ้ ดิน ้ ึ เข ้าไปในตัวมันอย่างรวดเร็ ว แล ้ว พยุงตัวเลียบพืน ้ ดินอย่างลํา บาก จนถึงแอ่งนํ้ าเล็กๆ นํ้ าเริม ่ ซม มันกลายเป็ นกระดาษสกปรก...แปดเปื้ อน...และไร ้ค่า ่ อ่งนํ้ าเล็กๆ อนิจจา...ฉั นมองเจ ้ากระดาษแผ่นน ้อยทีล ่ อยเคว ้งคว ้างบนอากาศและก็รว่ งสูแ มันกําลังสอนให ้ฉั นได ้คิดหลายเรือ ่ ง ทีล ่ ้วนทําให ้ฉั นหงุดหงิดและเศร ้าใจตัง้ แต่กลับจากทํางาน โดยเฉพาะข่าวภาคคํ่าทางโทรทัศน์เมือ ่ ครู่นี้ เป็ นประกาศด่วน ―ให ้ปลดนายวาทิน บุรน ิ ไปเป็ น ี่ วชาญประจํ ากรม เนื่องจากดําเนินนโยบายบริหารผิดพลาด ตัง้ แต่พรุ่งนี้เป็ นต ้นไป‖ ยังคง ผู ้เชย ก ้องอยูใ่ นโสตหูของฉั น ―เกิดอะไรขึน ้ คะสรร? ทําไมเป็ นอย่างนีไ ้ ปได ้?‖ ฉั นถามสรรผู ้เป็ นสามี สรรไม่ตอบ เพียงแต่เอือ ้ มมือมากุมมือฉั นเบาๆ ไว ้เหมือนปลอบใจ ่ ย ―มัน...คงเหมือนทิชชูแผ่นนีใ้ ชม ั ้ ‖ ฉั นก ้มลงมองดูทช ิ ชูแผ่นเมือ ่ ครู่ คราวนี้สรรพูดขึน ้ มา บ ้าง ่ พ ―ใชท ิ ย์เหมือนทิชชูของเราแผ่นเมือ ่ กีน ้ ี้ มันพลิว้ ไหวไปตามลม พอลมสงบมันก็ร่วง ตก ลงบนพืน ้ คลุกดินบ ้าง ทรายบ ้าง นํ้ าบ ้าง มันไม่เทีย ่ ง เห็นมัย ้ ?‖ ―งัน ้ เราไปเยีย ่ มครอบครัวของทินเขาหน่อยดีมย ั ้ ‖ ฉั นชวนสามีไปเยีย ่ มวาทินด ้วยกัน ―ก็ดเี หมือนกัน‖

(๒) ครอบครัวของทินกรเป็ นเพือ ่ นสนิทของฉั นตัง้ แต่เรียนมหาวิทยาลัย ฉั นกับนุชนรีภ รรยา ของทินกรเรียนอยู่ค ณะเดียวกั น ส ่วนทินกรถึงเรียนอยู่ต่างคณะกัน แต่ก็เทีย ่ วด ้วยกั นเป็ นกลุ่ม ใหญ่

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 13

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื้ ทีส เมือ ่ เราแต่งงานเราก็ชวนกันซอ ่ ร ้างทีด ่ น ิ แปลงติดกัน ฉั นกับสรรเลือกสร ้างบ ้านโปร่ง ั ้ เดียวหลังย่อมๆ อยูก ชน ่ ันสองคน มีระเบียงหน ้าบ ้านกว ้างๆ แลเห็นสวนไม ้ดอกอยูร่ อบบ ้าน และ ื บ่อปลาเล็กๆ หน ้าบ ้าน สรรเป็ นคนเงียบๆ สมถะ รักธรรมชาติ เหมือนฉั น เราชอบนั่ งอ่านหนั งสอ ี สว่ นใหญ่ และทานของว่างริมระเบียงเสย ้ หลังใหญ่สร ้างเต็ มพืน ั ้ ล่างเป็ นบริเวณ สว่ นบ ้านของนุ ชนรีและวาทินเป็ นตึก ๔ ชัน ้ ที่ ชน ้ สองเป็ นห ้องรั บแขกกว ้างใหญ่ บนคาดฟ้ าของบ ้านมีส รระว่ายนํ้ าและบริเ วณ จอดรถ ส ่วนชัน ิ คน กว ้างขวาง พอสําหรับจัดเลีย ้ งแขกได ้หลายสบ เมือ ่ เราไปถึงบ ้านวาทิน นุชนรีเปิ ด ประตูบ ้านต ้อนรับแขกยามวิกาล ฉั นตรงเข ้ากอดเธอ อย่างเห็นใจ ่ ัย ―ไม่เป็ นไรใชม ้ นุ ช?‖ ฉั นถามเพราะไม่รู ้ว่าจะพูดอะไรดีกว่านี้ นึกคําปลอบใจไม่ออก ี งใสๆ ทีอ ―ไม่เป็ นไร...ขอบคุณนะทิพย์‖ นุชจรี...ผู ้มีรอยยิม ้ แจ่มใสและนํ้ าเสย ่ บอุ่นเมือ ่ อยู่ใกล ้ เธอเข ้มแข็งกว่าทีค ่ ด ิ ั ้ ๆ เมือ ั ผัสมือกับสรร วาทินเอ่ยขึน ้ สน ่ สม ―นีแ ่ หละตอนจบ ทีเ่ ราไม่อยากให ้เป็ น‖ ี งเครียดขึน ―การเมืองเข ้ามาก ้าวถ่ายกับข ้าราชการประจํ าอีกแล ้ว‖ สรรพูดเสย ้ บ ้าง แต่ วาทินกลับตัดบท ด ้วยคําพูดติดตลกนิดๆ เหมือนคนสบายใจ ―ไปเทีย ่ วไกลๆ กันสักอาทิตย์มัย ้ เพือ ่ น พวกเราไม่ได ้เทีย ่ วไกลๆ ด ้วยกันตัง้ นานมัวแต่ ทํางานให ้คนอืน ่ จนหน ้าแก่แถมหัวหงอกหมดแล ้ว‖ ―เอาส ิ ทิพย์มวี น ั ลาพักร ้อนเหลืออีกหลายวัน ไปเทีย ่ วทะเลกันดีกว่า นะสรรนะคุณยังลา ี งคลืน ี งรืน ได ้หรือเปล่า ไม่ได ้ยินเสย ่ ลมมานานแล ้ว‖ ฉั นทําเสย ่ เริงขึน ้ มาบ ้าง ―ได ้...นายกับนุชอยากไปไหนล่ะ‖ สรรสนับสนุนความคิดนี้ ―ทะเลทางใต ้สายนะ ไปภูเก็ตมัย ้ ‖ ื้ ตั๋วเครือ เราตกลงหยุดพักร ้อนไปเทีย ่ วพร ้อมกัน ฉั นอาสาไปซอ ่ งบิน และจองโรงแรมให ้ ติดต่อโยธินเพือ ่ นของเรามารับทีส ่ นามบิ

(๓) กลับถึงบ ้านแล ้ว ทัง้ สรรและฉั นต่างนอนไม่หลับ คิดว่าทัง้ วาทินและนุชนรีก็ค งนอนไม่ หลับด ้วยเหมือ นกัน เราไม่ได ้ตืน ่ เต ้นทีจ ่ ะไปเทีย ่ วได ้คราวนี้ เพีย งแต่ค ด ิ ว่าอยากไปเป็ นเพื่อ น ของวาทินและนุชนรีในยามทุกข์ทส ี่ ด ุ ของเขา...ก็เท่านัน ้ ฉั นนึกถึงวาทิน...เขาเป็ นคนหนุ่มอนาคตไกลคนหนึง่ บุคลิกดี ฉลาด และกล ้าคิดกล ้าทํา ิ ปี กอ เมือ ่ ยีส ่ บ ่ น เขาหอบปริญญาโทกลับเมืองไทย และเข ้ารับราชการอย่างทีพ ่ อ ่ แม่ต ้องการ และ ่ ําแหน่ ง แต่งงานกับนุชนรีเพือ ่ นร่วมมหาวิทยาลัยหลังจากดูใจกันมาหลายปี จากนั น ้ เขาก็ ก ้าวสูต ่ หัวหน ้าหน่ วย หั วหนา้ กอง ผู ้ช วยฝ่ าย รองฝ่ ายฯและก็ ถ งึ ฝ่ ายฯอย่างรวดเร็ ว และก็ แซงหนา้ ผู ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 14

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

่ มายเลขหนึง่ ได ้อย่างภาคภูม ิ เราต่างรู ้ดีวา่ เขาทํางานหนั กแม ้ไม่มเี สน้ อาวุโสกว่าหลายคนก ้าวสูห ื่ ชมในความสามารถของเขาเสมอมา สายอย่างคนอืน ่ ก็ตาม ฉั นชน ฉั น เคยนึก เปรีย บเทีย งวาทิน กั บ สรรสามีข องฉั น ทั ้ง สองคนคล ้ายกั น ตรงที่เ ป็ นคนมี ิ ป์ ดีกว่า วิธก อุดมการณ์และกล ้าแสดงออกด ้วย บุคลิกของวาทินเป็ นคนร่าเริงกว่า วาทะศล ี ารพูด ทีน ่ ุ่มนวลกว่า นอกจากนีเ้ ขายังโชคดีทม ี่ ห ี ัวหน ้าเป็ น ค นยุ ต ิ ธ รรม ช อ บค นทํ างานจ ริ ง แล ะ มองเห็นคุณค่าในตัวเขา วาทินจึงได ้รับการสนั บสนุนจากหัวหน ้าตลอดมาจนถึงเป็ นปี ทแ ี่ ล ้ว เมือ ่ หัวหน ้าเกษี ย ณงาน วาทิน จึงเข ้าดํ ารงตํ าแหน่ งแทนดํ าเนินนโยบายตามหัว หนา้ ของเขา เขา กลายเป็ นคนหนุ่มทีก ่ ้าวสูร่ ะดับผู ้บริหารได ้รวดเร็วมาก เป็ นทีก ่ ล่าวขวัญของคนทั่วไป ผิดกับสรรของฉั น แม ้ว่าสรรจะเป็ นคนเรียนเก่ง ได ้เหรียญเรียนดีมากมาย แต่เขากลับไม่ ประสบความสําเร็จในหน ้าทีก ่ ารงานเท่าไรนั ก ด ้วยความทีเ่ ขาเป็ นคนเงียบไม่ชา่ งพูด แต่เมือ ่ พูด ้ แต่ละปี ออกมาจะตรงเกินไปจนออกจะโผงผาง ทํ าให ้หัวหน ้าไม่ค่อยชอบหน ้านั ก เขาเลือ ่ นชัน ด ้วยความลํ า บากยากเย็ น จนถึงทุก วัน นี้เขายํ่าอยู่ กั บที่เป็ นแค่หัว หนา้ กองแผนงานอยู่นั่นเอง อนาคตทางการงานข ้างหน ้าของเขาคงไม่ก ้าวหน ้าไปกว่านี้เท่าไรนั ก ฉั นเท่านั น ้ ทีร่ ู ้ว่า ...สรรเป็ น คนมีความสามารถหาใครเทียบยาก เพียงแต่เขาไม่เหมาะกับสงั คมยุคปั จจุบัน ―ไม่เป็ นไร...ชา่ งมัน เรามีครอบครั วทีด ่ ี ฐานะการเงินทีพ ่ อใช ้ ก็ พอแล ้ว‖ ฉั นมักปลอบ สรรอย่างนีเ้ สมอ (๔) ิ อาหารร ้าน หลายวันทีร่ ม ิ ทะเล เราทั ง้ สเี่ ที่ยวกันเหมือนไม่มอ ี ะไรเกิดขึน ้ มาก่อ น เราชม อร่อ ยมากมาย นอนอาบแดดให ้ผิว คลํ้ า ขึน ้ แล ้วก็ นั่ง มองทะเลริม หาดทรายขาวที่ค ก ึ คัก ด ้วย นักท่องเทีย ่ วหลายชาติหลายภาษา เราคุยกันเรือ ่ งจิปาถะเรือ ่ ยๆ มีสาระบ ้าง...ไม่สาระบ ้าง วาทิน ี งหัวเราะได ้ตลอดเวลาบนโต๊ะอาหาร เล่าเรือ ่ งตลกขําขันเรียกเสย ―นีไ ่ ง คุณทีน ่ ั่งทางขวามือ ก็คอ ื นายวาทินไง‖ ี งหนึง่ กระซบ ิ จากโต๊ะข ้างๆ ทําให ้ฉั นอดเงีย เสย ่ หูไปฟั งไม่ได ้ ่ ย ี งกระซบ ิ ถาม ―คนทีก ่ ําลังหัวเราะอยูใ่ ชม ั ้ ? อีกเสย ื พิมพ์เกือบทุกฉบับเลย เฟื่ องได ้ไม่นานก็ถูกปลดเสย ี ―ใช ่ นั่ นแหละ ข่าวพากหัวหนั งสอ ี งแรกกําลังแสดงภูมต แล ้ว‖ เสย ิ อ ่ ―แบบนีต ้ ้องมีสาเหตุแน่นอน‖ ―เรือ ่ งอะไรรู ้มัย ้ ?‖ ―เรือ ่ งอะไร...ก็คงไม่พ ้นเรื่องคอรั ปชั่นหรอก? ถ ้ามีการสอบสวนก็คงรู ้กัน เรื่องแบบนี้ ื พิมพ์เขาไม่ปล่อยหรอก‖ หนั งสอ ี งเหล่านั น ―ฉั นหนไปจ ้องหน ้าเจ ้าของเสย ้ แสดงได ้เห็นชัดว่า ―ไอ ้ทีน ่ ั่ งนินทาชาวบ ้าน... ได ้ยินหมดแล ้วนะ‖ กําลังนึกว่าจะเข ้าไปจัดการยงไงดี สรรสบตาฉั น สายตาของเขากําลังปราม ฉั นอยูใ่ นที ฉั นมองเห็นหน ้าของทินกรสลดลงไปนิดหนึง่ จึงหันไปโบกมือเรียกบริกรมาเก็บเงิน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 15

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เมือ ่ ถึงวัดเดินทางกลับ ฉั นอดถามวาทินอย่างเป็ นห่วงไม่ได ้ว่า เรือ ่ งงานของเขาจะเป็ น อย่างไรต่อไป จะถูกตัง้ กรรมการสอบสวนหรือเปล่า บริหารงานผิดพลาดมีโทษสถานใด ี น ้าทีด สห ่ รู ะรืน ่ ของวาทินกลับสงบลง นั ยน์ตาเขาเหมือนจะมีแววกังวลขึน ้ มาอย่างไม่อาจ ปกปิ ดอีกต่อไป แต่เขายังพูดเล่นๆ ว่า ―อะไรจะเกิดก็ให ้มันเกิดไป ชา่ งมันเถิด หลายวันนี้สนุกดีนะ สงสัยต ้องหาเวลามาเทีย ่ ว แบบนีบ ้ อ ่ ยๆ‖

(๕) ―ทินไม่คด ิ จะอุทธรณ์หรือไงเพือ ่ น‖ ฉั นยังคงไม่ยอมเปลีย ่ นเรือ ่ ง วาทินสา่ ยศรี ษะและพูด ―ไม่รู ้จะทําไปทํ าไมกัน ใครๆ ก็ รู ้ว่าเราไม่ผด ิ เขาเตรียมคนของ เขาจะมาลงตํ าแหน่ งนี้แทนเราอยู่แล ้ว ถ ้าเราอยู่ก็ ขวางทางของเขาอยู่ ก็ เลยต ้องเป็ นอย่างนี้ แหละ‖ ―แต่มันไม่ยุต ธ ิ รรมนะ เราไม่น่าเงีย บนะ บางทีก ารที่เราเงีย บเขาถือ เป็ นการยอมรับนะ น่าจะมีทางออกทางอืน ่ ทีด ่ ก ี ว่าเงียบ อุทธรณ์ดก ี ว่ามัง้ หรือหารือกับผู ้ใหญ่สักคนสรรว่าอย่างไรดี ้ ยังไงผลงานของทินก็มแ ทิพย์วา่ เราควรสูนะ ี ยะ‖ ―ผมคิดเหมือนเจ ้าทินว่าไร ้ประโยชน์‖ สรรไม่เห็นด ้วย ―หมายความว่าเราจะปล่อยให ้เขารังแกงัน ้ หรือ คนไม่รู ้ก็จะมานินทาว่าร ้ายได ้เหมือนโต๊ะ ข ้างๆ เมือ ่ คืนก่อน‖ ฉั นแย ้งสรร ด ้วยนิสัย นั ก นิเทศศาสตร์ของฉั น ฉั นเสนอความคิด ว่า เราน่ าจะแถลงข่าว ั ภาษณ์ทางหน ้าหนั งสอ ื พิมพ์ ไม่น่าจะปล่อยเลยไป แม ้ว่าฉั นพยายามจะพูด ความจริง หรือลงสม อย่างไร ฉั นกลับแพ ้โหวตทัง้ วาทิน สรรและนุชจรี เขาต่างลงความเห็นกันว่า ปล่อยไปเถิด ไร ้ ประโยชน์ ี แล ้วส ิ ถ ้าคนดีมอ ―งัน ้ เมืองนีก ้ ็ไม่น่าอยูเ่ สย ื สะอาดได ้รับความไม่เป็ นธรรม แบบทํ าดีแล ้ว ี งดัง หลั งจากไม่มใี ครเห็ นด ้วยว่า ต ้องลุก ขึน ้ ่อพิส ูจน์ความ กลับไม่ได ้ดี‖ ฉั นเริม ่ รวนเส ย ้ สูเพื บริสท ุ ธิข ์ องตัวเอง ิ้ หวัง‖ ฉั นหันมา ―สรรไม่น่าทําให ้ทินเขา...เป็ นเหมือนสรรไปอีกคน ทํ าให ้เหมือนคนสน โกรธสรรแทน เมือ ่ ทําอะไรไม่ได ้ ―ทิพย์พด ู อะไรออกมา ไหนว่าตําแหน่งไม่สําคัญไงล่ะ ไหนว่าไม่แคร์...‖ แล ้วสรรก็เงียบไป ไม่พด ู ต่อ ฉั นรู ้ว่ากําลังจะทําให ้สรรสะเทือนใจโดยไม่ได ้ตัง้ ใจ จุดอ่อน ของเขาก็คอ ื เขาไม่สามารถทําให ้ฉั นภูมใิ จในตัวเขา ―ทิพย์ขอโทษ...‖ ฉั นรีบจับมือสรรกุมไว ้แน่น ฉั นรู ้ว่าเขาเป็ นคนดี เป็ นสามีทด ี่ ี ดูแลฉั น รั ก ใคร่ฉั น เสมอมา ฉั น ยั ง ต ้องการยืน เคีย งข ้างเขาอยู่ โดยไม่ส นใจว่า เขาจะมีตํ า แหน่ ง งาน อย่างไร ―ทิพย์ขอโทษจริงๆ ไม่ได ้ตัง้ ใจ อย่าโกรธทิพย์เลยนะ สรร‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 16

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

(๖) ―ทิพย์ ผมเองก็มเี รือ ่ งอยากจะปรึกษาทิพย์อยู่เหมือนกัน ผมลองคิดทบทวนหลายรอบ ิ ใจไม่ได ้ เพราะเห็นว่าทิพย์มค แล ้วนะ ตัดสน ี วามสุขกับงาน กับสงั คมรอบข ้าง‖ สรรยังคงพูดต่อ ื ในมหาวิทยาลัยในซานฟรานซส ิ โก ดร.โทมัส อีเมล์มา ―ผมกําลังจะได ้งานสอนหนั งสอ ชวน เสนอเงินเดือนดี ตําแหน่งงานดี แต่คด ิ ว่าทิพย์คงไม่อยากไป ก็เลยยังไม่ได ้ให ้คําตอบเขา‖ ―ไปเลยสรร ตอบตกลงไปเลย อยู่ท ี่ไ หนก็ ไ ด ้ที่เ ขาเห็ น คุณ ค่า ของเรา เห็ น ว่า เรามี ประโยชน์ ทิพย์รักแผ่นดินนี้บ ้านเมืองนี้มาตลอด แต่ไม่ได ้รับสงิ่ ทีด ่ ต ี อบแทนเราเลย แล ้วอยูไ ่ ป ทําไม?‖ ึ แบบนี.้ ..แต่ทว่าเป็ นไปแล ้ว ฉั นพูดออกมาได ้ยังไงกัน เป็ นครัง้ แรกทีร่ ู ้สก ้ ―ไปเถิด ถ ้าทีไ ่ หนดีกว่า อย่ามัวทํ างานอยู่ในระบบเสนสายแบบนี ้เลย ใครจะรู ้ว่า ว่าสัก วันก็อาจเกิดขึน ้ กับสรรได ้เหมือนกัน‖ นุชจรีสนับสนุน พลางหันไปพูดกับวาทิน ―เราเองเห็นจะต ้องมองหางานไว ้เหมือ นกันนะทิน นี่เขาประกาศปลดจากตํ าแหน่งรอ ิ ออกมาว่าบริหารงานผิดพลาดหรือว่าทุจริตขึน ี สอบสวน แล ้วถ ้าเขาตัดสน ้ มาจริงๆ ...เราจะเสย ื่ เสย ี งทัง้ วงตระกูลนะ‖ ชอ ี แล ้ว เป็ นครัง้ แรกของวาทินทีเ่ ขายอมรับออมกาว่า อนาคตทางการงานของเขาไม่แน่เสย เมือ ่ ประกาศปลดได ้...ผลทีต ่ ามมาจะเป็ นอย่างไรก็ไม่รู ้ได ้...ซงึ่ คงไม่ใชเ่ รือ ่ งดีนัก สรรจึง รั บ ปากจะอีเ มล์คุ ย กั บ ดร.โทมั ส อีก ครั ้ง เพื่อ ถามว่า ยั ง มีง านสอนหนั ง ส ือ หรื อ งานวิจัยในมหาวิทยาลัยอีกหรือ ไม่ นี่เรากําลังทํ าถูกหรือผิด เรากําลังจะทิง้ บ ้านเกิดเมืองนอน ของเราไปอยูใ่ นบ ้านเมืองของคนอืน ่ หรือนี่...หรือมีทางอืน ่ ให ้เลือกทีด ่ ก ี ว่า? สรรส ่ง ทิช ชูใ ห ้ฉั น อีก แผ่น หนึ่ง เมือ ่ ฉั น นํ้ า ตาคลอเบ ้า คราวนี้ฉั นรีบ คว ้าไว ้ทั น ที ฉั น ไม่ ่ แผ่นก่อน บัด ปล่อยให ้มันหลุดมือ ต ้องร่อนเร่ไปตามแรงลมอีกต่อไป และจมลงในนํ้ าสกปรกเชน ี เปล่า นี.้ ..มันได ้ทําหน ้าทีข ่ องมันอย่างสมบูรณ์โดยไม่เสย http://www.sakulthai.com/ruengson/ruengson2409.htm

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 17

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ.๒๔๑๐ เรือ ่ งสน

ผูพ ้ ก ิ าร ั ชญวลี ศรีสโุ ข บ่ายส โี่ มงครึง่ หมดเวลาทํ างานของข ้าราชการ ฉั นเข ้าไปเก็ บ ข ้าวของเตรีย มกลั บบ ้าน ี งพยาบาลว่า ทันใดกริง่ โทรศัพท์ก็ดังขึน ้ ... ―หมอ มีผู ้พิการมาตรวจ บอกว่าปวดท ้องน ้อยค่ะ‖ เสย อย่างนัน ้ วางหูโทรศัพท์ด ้วยอาการอ่อนใจ จริงๆ หมอเวลาตรวจแล ้ว แต่ชว่ งต่อเวร ไม่ควรจะค ้าง เคสไว ้ หมอเวรรุน ่ น ้องจะนึกว่าได ้ ฉั นเดินออกมาจากหอพักแพทย์อย่างเหนือ ่ ยอ่อน ื้ ลาย นุ่ งซน ิ่ คนสุดท ้ายเมือ หน ้าห ้องตรวจนรีเวช มีคนหนึง่ หญิงวัยกลางคน สวมเสอ ่ ลุก เดินตามฉั นเข ้าห ้องตรวจ จึงเห็นว่า เธอเป็ นคนผอมมาก หนา้ ตาไม่ชวนมอง เพราะมีก ้อนเนื้อ ิ เป็ นความผิด ปกติของเยือ ขนาดใหญ่อยู่ต รงหน ้าผาก ทางการแพทย์เรีย กว่ามินนิ้งโกซ ล ่ หุ ้ม ี ขวาของเธออ่อนแรง รู ้ได ้จากท่าเดินทีย สมองอย่างหนึง่ ตาสองข ้างลีบเล็ก ร่างกายซก ่ กขาสอง ข ้างไม่ได ้ระดับเดียวกัน ฉั นนั่งในห ้องตรวจ หยิบแผ่นประวัตก ิ ารรักษาซงึ่ หนามากของนางสาวเจียม หญิงพิการที่ ี ํ้ า เงิน มีตั ว หนั ง ส ือ เขีย นว่า ผู ้พิก าร บั ต รนี้ ทํ า ให ้เธอไม่ต ้องเส ีย นั่ ง ต่อ หน า้ พร ้อมบั ต รตีต ราส น ิ ปี เป็ นผู ้ ค่าใชจ่้ ายใดๆ เมือ ่ มาโรงพยาบาล ประวัตบ ิ ันทึกว่า นางสาวเจียม ปั จจุบันอายุสามสบ พิก ารทางสมองแต่กํ าเนิด มีอ าการเป็ นลมชัก นั ดมารั บ ยากั นชักที่โรงพยาบาลทุก เดือน...ฉั น ั ประวัตริ ู ้เรือ แอบถอนหายใจ ไม่ทราบจะซก ่ งไหม ิ หมดเวลาทํ างาน ี งไม่ให ้ฟั งห ้วนๆ แอบดูนาฬกา ―เป็ นอะไรมาหรือ‖ ฉั นพยายามทอดเสย ิ นาทีแล ้ว ไปสบ นางสาวเจียมก ้มหน ้าไม่ตอบ ฉั นไม่แน่ใจว่าเธอพูดได ้หรือเปล่า คนสมองพิการแต่กําเนิด ั น่าจะมีอาการปั ญญาอ่อน ฉั นคิด สก ั ครูม ี งเคาะประตูห ้อง พยาบาลโผล่หน ้า และมีโรคลมชก ่ เี สย มา ―หมอ ญาติของนางสาวเจียม อยากคุยกับหมอด ้วย‖ ิ เลยค่ะ‖ นึกในใจ สงสย ั วันนีห ―เชญ ้ ้าโมงเย็นก็ยังไม่ได ้กลับบ ้าน ชายชราโผล่เ ข ้ามาก่อ น ตามมาด ้วยหญิงวัย กลางคน ทั ง้ สองยกมือ ไหว ้ด ้วยท่า ทาง ั กระสบกระสา่ ยผิดสงั เกต ไม่ทันเอ่ยถาม ชายชราก็เล่าเรือ ่ งอย่างอ ้อมค ้อมว่า ―หมอ...อีเจียมเป็ นลูกสาวคนเดียวของผม แม่ของมันเป็ นอัมพาตลุกไม่ได ้ นอนอยูบ ่ ้าน มันเป็ นคนดูแล บางครั ง้ มั นก็ ไม่รับจ ้างนอกบ ้าน ผมทํ านาได ้เงินไม่พอค่าปุ๋ ย จึงไปอยู่กับสาย ื่ สาย หันมาเล่าต่อ ในขณะทีท น ้องสาวคนเล็กทีก ่ รุงเทพฯ‖ ตอนนี้หญิงสาววัยกลางคนทีช ่ อ ่ ้อง ฉั นเริม ่ ร ้องจ ้อกๆ เพราะปกติทานข ้าวมือ ้ เย็นห ้าโมง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 18

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ฉั นอยูก ่ รุงเทพฯนานแล ้ว ขายข ้าวแกงทีต ่ ลาดนั ด ...เห็นพีช ่ ัยลําบาก จึงชวนแกไปอยู่ ด ้วย ไปชว่ ยยกข ้าวยกนํ้ า เออ...‖ คนทัง้ สองสบตากันอย่างไม่รู ้ว่าจะเล่าดีหรือเปล่า ―มีอะไรเล่ามาเถอะ เจียมเขาปวดท ้องใชไ่ หม เดีย ๋ วหมอตรวจรักษาให ้‖ ่ นั น ―หมอ...มันไม่ใชเ่ ชน ้ ‖ นางสายว่า ื่ เรือ ―ฉั นและพ่อมันไม่เชอ ่ งทีม ่ ันเล่าเลย...มันว่ามั นถูกข่มขืน หมอ...‖ นางสายทํ าท่า เหมือนกลํ้ากลืนบางอย่างลงคอ ―ปกติอเี จียมมันก็พด ู รู ้เรือ ่ งบ ้าง ไม่รู ้เรือ ่ งบ ้าง แต่คราวนี้ มันไปเล่าให ้แม่ฟัง แม่มันทีน ่ อน ่ ื อัมพาตอยู่...ให ้เพือ ่ นบ ้านโทรเลขหาผม ว่าลูกถูกข่มขืนให ้กลับมาให ้ได ้ ผมนั น ้ ไม่เชอเลย แต่ แม่อเี จียม ไม่ยอม...เป็ นตายก็พาอีเจียมมาตรวจทีโ่ รงพยาบาล ตามผมถึงสองครัง้ ครัง้ หลังโทร เลขว่า ถ ้าผมไม่ก ลับมาจะฆ่าตัวตายทัง้ แม่ลูก หมอง...ผมอาย ไม่อ ยากเล่าให ้ใครฟั งว่าพาอี ั ทอดสายตาดูความอัปลักษณ์ของลูก เจียมมาตรวจเรือ ่ งถูกข่มขืน‖ นายชย ่ ล ้วหมอ...ฉั นว่ามันอาจจะโกหก ใครจะไปทํามันลง นางสายยํ้า ―ใชแ ั ยืนยัน ―หมอชว่ ยตรวจหน่อยเถอะ จะได ้ไปบอกให ้นั งแม่มันสบายใจ‖ นายชย เรือ ่ งข่มขืนนัน ้ ในสายตาคนทั่วไปอาจจะเป็ นเรือ ่ งทีน ่ ่าสงสารฝ่ ายหญิงมาก แต่ในสายตา ของสูต แ ิ พทย์ผู ้หญิงที่ทํ างานมาจนหงอกขึน ้ หั วอย่างฉั น หลายครั ง้ เป็ นเรื่อ งกระอั ก ก ระอ่ว น ผู ้หญิงทีถ ่ ก ู ข่มขืนสว่ นหนึง่ บอกกับฉั นว่า ตนเองตามฝ่ ายชายไปเอง เมือ ่ พ่อแม่ฝ่ายหญิงให ้ฝ่ าย ชายรับผิดชอบ ฝ่ ายชายไม่ยอมรับ จึงต ้องลงเอยด ้วยการแจ ้งความว่าเป็ นคดีขม ่ ขืน คนไข ้ทีม ่ อ ี าการทางจิตหลายรายก็ชอบมาตรวจด ้วยเรือ ่ งถูกข่มขืน เข ้าใจว่าอาการทาง ั พันธ์กับเรือ จิตบางชนิดมีความสม ่ งเพศ ฉั นเองตรวจคนไข ้โรคจิตทีไรต ้องทุกข์ใจเมือ ่ นั น ้ เพราะ ื่ ถ ้าตรวจว่าไม่มรี อ ่ งรอยของการถูกข่มขืน เขาก็ไม่ยอมเชอ นางสาวเจียมเดินกะโผลกกะเผลก ขึน ้ เตียงตรวจภายในด ้วยอาการทุลักทุเล พยาบาล สองคนช ่วยกั นจั ด ขาทั ง้ สองข ้างให ้แยกออก และพรํ่ าบอกว่า...ไม่ต ้องกลัวนะ หมอขอตรวจ หน่อย ไม่เจ็บๆ ไม่ต ้องกลัวๆ ฉั นถามหญิงปั ญญาอ่อนว่า ―เจียม ทําไมหนูบอกแม่หนูวา่ ถูกข่มขืนล่ะ‖ ...ไม่มค ี ําตอบ มองไปทั่วร่าง ไม่มรี อยฟกชํ้าประการใด เมือ ่ เปิ ดผ ้าคลุมสว่ นล่างออก จึงสังเกตเห็นรอย เขียวจางๆ หลายรอยทีข ่ าลีบเล็กข ้างขวา การตรวจภายในทําให ้ตกตลึง เพราะปรากฏบาดแผล ี ดงคลํ้าทีด ่ งคลอดให ้เห็นอย่างชด ั เจน เมือ ฉีกขาดสแ ่ ้านล่างของชอ ่ ค่อยๆ สอดใสเ่ ครือ ่ งมือตรวจ ่ ภายใน เห็นรอยฉีกขาดเป็ นทางเข ้าไป ฉั นเก็ บนํ้ าใสชองคลอดตรวจหาตัวอสุจแ ิ ละนํ้ าอสุจเิ ป็ น หลักฐานทางการแพทย์ แน่นอน...บาดแผลเหล่านี้จะเป็ นอะไรไปไม่ได ้ นอกจากนางสาวเจียม ถูกข่มขืน ―เจียมหนูบอกหมอ หนูเล่าให ้หมอ หนูไม่ต ้องกลัว ใครทําหนู ใครทําให ้มีแผลอย่างนี้‖ ื ๆๆๆ เส ย ี งนางสาวเจียมร ้องไห ้บนเตีย ง นํ้ าตาอาบหน ้า ร่างกายซก ี ขวาทีล ฮอ ่ บ ี เล็ กสั่น ตามแรงสะอืน ้ การได ้เห็นบาดแผลทีห ่ ญิงพิกลพิการคนหนึง่ ถูก ข่มขืน ทําให ้จิตใจสลด ฉั นและ ึ อนาถใจไม่ตา่ งกัน ฉั บพลันอย่างไม่คาดคิดนางสาวเจียม พยาบาลสองคนเงียบงัน ทุกคนคงรู ้สก โพล่งขึน ้ เหมือนคนปกติ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 19

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

ื ๆๆๆ‖ ฮอ

E-Book by Chumnor Lek

―หนู บ อกจารย์ ขอจารย์ ว่า อย่ า ทํ า ผู พ ้ ิก ารเลย อย่า ทํ า ผู ้พิก ารเลย เขาก็ ยั ง ทํ า หนู

ึ ซับ กั บ คํ าเรีย ก สลดใจมากขึน ้ ไปอีก กับ คํ า ร ้องขอของผู ้พิก าร นางสาวเจีย มเองคงซ ม ตนเองดังนั น ้ เพราะทุกครัง้ ทีม ่ าโรงพยาบาล เจ ้าหน ้าทีจ ่ ะเรียกดูบัตรผู ้พิการ ฉั นกลืนนํ้ าลายที่ เหนียวหนึบ ―เขาทํ าอะไรหนู จ๊ะ หนู บอกหมอ หนู ไม่ต ้องกลัว ‖ จากประสบการณ์ขน ึ้ โรงขึน ้ ศาล ั หมอว่า ได ้ถามผู ้เสย ี หายหรือไม่วา่ เหตุการณ์เป็ นเชน ่ ไร ทนายความของจําเลยจะซก ―จารย์ตห ี นู ตีทข ี่ า หนูเจ็ บ จารย์ไม่ให ้หนูร ้อง ถ ้าร ้องจารย์จะฆ่า ...ฆ่าให ้ตาย หนูกลัวๆ ื ๆๆ จารย์...เอาค...ใสเ่ ข ้าไปในนี‖้ เธอเอามือชแ ี้ ละพูดชด ั เจนเหมือนเด็กสบ ิ ขวบคนหนึง่ ฮอ ื่ จารย์ หรือเป็ นอาจารย์จ๊ะ‖ ―เขาชอ นางสาวเจียมไม่ตอบ นํ้ าตานํ้ ามูกย ้อยเปี ยกเต็มหน ้า ิ้ ฉั นถอนหายใจลึก กลํ้ากลืนก ้อนแข็งๆ ทีม ความหิวข ้าวปลาสนาการไปหมดสน ่ าจุกคอ ิ หน ้ากับนายชย ั และนางสาย หอย เมือ ่ เดินออกจากห ้องตรวจภายในออกมาเผชญ ―เป็ นไงหมอ‖ นางสายยิม ้ เหมือนเตรียมรับกับคําบอกเล่า ―คุณลุง คุณน ้า...เจียมเขาถูกข่มขืนจริงๆ มีรอ ่ งรอยฉีกขาดภายใน‖ ิ้ คําบอกเล่า คนเป็ นพ่อหน ้าซด ี เขาเอามือลูบหน ้าตนเองหลายครัง้ ราวให ้คืนสติ นาง สน สายเอามือ ตบอกตนเอง อุท านแต่ว่า ...เป็ นไปได ้อย่างไร คนดีทํ าคนพิก าร คนดีทํ าคนพิก าร เป็ นไปได ้อย่างไร ฉั นพูดยํ้าถึงผลการตรวจหลายครัง้ จนพ่อและอาของนางสาวเจียมรับรู ้ ฉั นถามว่า ―เรือ ่ ง ข่มขืนนีเ้ กิดเมือ ่ ไรละคุณลุง‖ นายชัยยกนิว้ มานั บ ―พอเกิดเรือ ่ งอีเจียมเล่าให ้แม่ฟัง คนข ้างบ ้านไปโทรเลข อีกวันเขา ไม่เห็นผมสง่ ข่าว เขาโทรเลขซํ้า ผมก็ชวนอีสายมา คงสามวันพอดี‖ ―แล ้วจารย์ทเี่ จียมว่าเป็ นคนข่มขืน คือใครเล่าคุณลุง‖ ้ ื่ เลย เขาสา่ ยหน ้า...อาจารย์คนนี้ ―เฮอ...เป็ นไปได ้อย่างไร ถ ้าหมอไม่ยน ื ยัน ผมไม่เชอ เป็ นครู เขามีลก ู มีเมียแล ้ว เมียก็เป็ นครู เขาจ ้างอีเจียมไปชว่ ยงานบ ้าน ว่าชว่ ยเหลือคนพิการ‖ นางสาวเจีย มออกมาจากห ้องตรวจด ้วยหนา้ ตาเลอะเทอะ ก ้อนที่อ ยู่เหนือ จมูก ทํ า ให ้ หน ้าตาน่าเกลียด แต่ทน ี่ ่าเกลียดกว่าในใจของฉั น...คือคนทีข ่ ม ่ ขืนเธอ ―เมือ ่ รู ้อย่างนี้ ผมก็ขอกลับบ ้านก่อนนะครับ จะไปคิดกันก่อนว่าจะทําอย่างไรดี‖ ชายชรา ดูท่าลังเล ฉั นคิด ว่าอย่างนอ้ ยศัก ดิศ ์ รีของข ้าราชการที่เป็ นคนข่ม ขืน ทํ าให ้คนเป็ นพ่อ ไม่ก ล ้า ิ ใจ แต่...คนเป็ นอาของเจียม ไม่คด ตัดสน ิ เชนนัน ้ เธอเขยิบตัวมาใกล ้พีช ่ าย ั ครูคนนีม ―พีช ่ ย ้ ันทําลูกพีน ่ ะ ทําคนพิการปั ญญาอ่อน ถ ้าพีไ่ ม่ทําอะไรลงไป มันเป็ นครู... มันอาจจะไปทํ าคนอืน ่ ๆ อีก พีจ ่ ะยอมไม่ได ้นะ อีเจียมหน ้าตาน่าสมเพชร่างกายน่าเวทนามันยัง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 20

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

่ นอย่าพูดถึงคํ าว่าครูเลย แล ้วลูกเต ้าคนอืน ทําลงคอ เหมือนอย่างกับมันไม่ใชค ่ ละ...พี่ ถึงฉั นจะ เป็ นแค่แม่ค ้าขายข ้าวแกง ใครมาทําลูกหลานฉั น ต่อให ้มันเป็ นเทวดา ฉั นก็ไม่ยอม‖ คําพูดของ ่ าติโกโหติกายัง นางสาวนสมกับเป็ นคนทีม ่ าจากกรุงเทพฯ อย่าว่าแต่นายชัยเลย ฉั นซงึ่ ไม่ใชญ สะอึก ั หันมา ―หมอว่าผมควรจะทําอย่างไรดี‖ ―หมอ...‖ นายชย ี หมอนั น ิ ฉั นชะงัก ...อาชพ ้ เจอเรือ ่ งราวทีน ่ ่ าสงสารอยูไ ่ ม่เว ้นวัน จนอาจเกิดความเคยชน ความเห็นแก่ตัวซงึ่ มีในมนุษย์ปถ ุ ุชนธรรมดา สอนว่า ถ ้าเข ้าไปเกีย ่ วข ้อง ชวี ต ิ ของเราก็จะวุน ่ วาย ่ ไม่รู ้จบ ความทุกข์เหล่านั น ้ ไม่ใชธรุ ะของเรา ขอเพียงทําหน ้าทีต ่ รวจรักษาโรคให ้ดีทส ี่ ด ุ เท่านั น ้ ก็ ี เวลาไปเป็ นพยานอย่างน ้อยนานสองปี เพียงพอ คนไข ้รายนี.้ ..ถ ้าต ้องขึน ้ โรงขึน ้ ศาล ฉั นต ้องเสย เพีย งคิด แค่นั้น ภาพอาจารย์แพทย์ก็ ลอยมาทั นที ...อาจารย์ส อนเจ ้า เจ ้ายั งจํ าได ้ไหม การรักษาเฉพาะโรค ไม่สามารถจะรักษาโรคได ้โดยเด็ดขาด ต ้องรักษาคนทัง้ คน เมื่ อเจ ้าตกลง ้ เลือกเสนทางนี ้ ไม่เพียงแต่เจ ้าต ้องจําคําสอนอาจารย์ เจ ้ายังต ้องปฏิบัตต ิ ามแนวนีต ้ ลอดชวี ต ิ

หกโมงเย็น หมอเวรมาด ้อมๆ มองๆ หลายครัง้ ด ้วยความสงสัยทีฉ ่ ั นยังไม่ลงพัก เมือ ่ สั่ง ี หนึง่ ลีบเล็ก ยารักษาบาดแผลเสร็ จ ฉั นมองหน ้านางสาวเจียม มองเรือนร่างผอมบาง แขนขาซก ึ เจ็ บปวดแทนมนุ ษย์ผู ้หญิงพิการคนหนึง่ เธอพิการกายถึงเพียงนี้ แต่ไอ ้คนทีท ด ้วยความรู ้ส ก ่ ํา ิ ใจ เธอพิการใจยิง่ กว่า ฉั นลุกขึน ้ ยืน เมือ ่ ตัดสน ―คุณลุงชัย‖ ลูกสาวลุงถูกข่มเหงรังแก ลุงเป็ นพ่อคน ลุงจะยอมไม่ได ้ ลุงต ้องไปแจ ้ง ความกับตํารวจ บอกตํารวจว่าหมอ...ตรวจนางสาวเจียมแล ้ว ยืนยันมีร่องรอยการข่มขืนชัดเจน หมอยินดีเป็ นพยานยืนยันให ้ลุงและลูก ไม่วา่ จะต ้องขึน ้ โรงขึน ้ ศาลกีค ่ รัง้ หมอจะไม่ทงิ้ ลุง ‖ ―แล ้วตํารวจเขาจะชว่ ยพวกเราคนจนหรือครับ‖ ลุงแย ้งเบาๆ ทําเอานิง่ เงียบ แทบคอตก ฉั นเป็ นหมอตัวเล็กๆ คนหนึง่ ไม่มอ ี ํานาจบารมีอะไร อดีตทีเ่ คยแนะนํ ามารดาของเด็กหญิงราย ิ้ หนึง่ ทีถ ่ ูกลูกเขยผู ้ใหญ่บ ้านข่มขืน วาบขึน ้ ตอนนั น ้ ตํ ารวจไม่รับแจ ้ง โยกโย ้ ทํ าให ้ฉั นเกือบส น ศรัทธาว่า ตราบใดทีไ่ ม่มผ ี ลประโยชน์ตราบนั น ้ ตํารวจไม่ยอมลงมือชว่ ยราษฎร ื่ มีแป ก็ต ้องมีคนดี คนที่ ―พีช ่ ัย อย่าคิดมากเลย ไปเถอะ ไม่แจ ้งความ บ ้านเมืองเรามีชอ มองเห็ น บาปบุญ คุณ โทษ ถ า้ อีเ จีย มมีบุ ญ วาสนา คงมีค นเวทนาสงสาร ช ่ว ยเหลือ มั น บ ้าง‖ นางสาวดูเป็ นคนมองโลกในแง่ด ี นางสาวเจียมเดินโขยกเขยกกลับไปแล ้ว พร ้อมพ่อและอา ฉั นมองตามหลังของเธอ ใจ ไม่สบายเมือ ่ นึกว่า นางสาวเจียมพิการถึงเพียงนี้ แล ้วบ ้านเมือ งเรา เล่า...จะมีแต่คนพิการทางใจ ยิง่ กว่านางเจียมอีกดอกหรือ ฉั นปฏิเสธตนเองไม่ได ้ว่า กําลังลุ ้นรอผลกรรมของการข่มขืนผู ้พิการปั ญญาอ่อน เหมือน ี ี หายมาตรวจคดีขม คนเชยร์ฝ่ายทีเ่ พลีย ่ งพลํ้า ดีใจเมือ ่ เห็น สําเนาสง่ ตัวผู ้เสย ่ ขืนวางอยูบ ่ นโต๊ะใน วันรุง่ ขึน ้ ี หายไปแจ ้งความ ร ้อยเวรรั บ แจ ้ง ต่อ จากนั ้น ตํ า รวจจึง นํ า ผู ้เส ีย หายมา ปกติเ มื่อ ผู ้เส ย ตรวจหาหลักฐานการข่มขืน แต่นางสาวเจียมมาตรวจก่อนหน ้านี้แล ้ว ตํ ารวจจึงสง่ เฉพาะสําเนา มาให ้ฉั นเขียน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 21

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ฉั นตัง้ ใจเขียนผลของการตรวจอย่างละเอียด แค่เขีย นความจริง ก็ น่าอเนจอนาถ แม ้มี อารมณ์รว่ มชงิ ชงั การกระทําของคนทีน ่ างสาวเจียมเรียกว่าจารย์ ฉั นก็ไม่ได ้เพิม ่ เติมข ้อความให ้ ผิดจรรยาแพทย์ ี หมอนั น ี ทีใ่ ชสติ ้ ปัญญาร่วมกับความมีเมตตากรุณา แต่ในความ อาชพ ้ ว่ากันว่าคืออาชพ ้ ปัญญาในการดูแลคนไข ้ให ้ได ้ผลดีทส เป็ นจริง การต ้องใชสติ ี่ ด ุ กอปรกับการทํ าใจให ้มีเมตตา ส งิ่ นี้อ าจจะทํ า ร ้ายจิต ใจของหมอเอง เกิด ความกั ง วล ความเครีย ด ความทุก ข์ เมื่อ คนไข ้ไม่ เป็ นไปตามทีใ่ จต ้องการ สงิ่ หนึง่ ทีอ ่ าจารย์แพทย์สอนไว ้ คือต ้องมีอเุ บกขาร่วมด ้วย ปลงให ้ตกว่า ในทีส ่ ด ุ ทุกสงิ่ ทุกอย่างในโลกนี้ไม่อยูใ่ นอํานาจและการชว่ ยเหลือของเราแต่เพียงผู ้เดียว...ฉั น เตือนตนเอง ้ ่อ งพิม พ์ด ด สองอาทิต ย์ต่อ มา ตํ ารวจมาหา เพื่อ สอบพยาน เขาใช เครื ี พิม พ์สํ านวนคดี ในขณะซั ก ถามขึน ้ ต ้นว่า ฉั น เป็ นใคร ประวั ต ก ิ ารทํ า งานเป็ นอย่ า งไร เกี่ย วข ้องกั บ ผู ้เส ีย หาย ี หายและผู ้ต ้องหาหรือไม่ ฯลฯ สุดท ้ายพิมพ์ผลการตรวจผู ้เสย ี หายตามคําบอก อย่างไร รู ้จักผู ้เสย เล่าว่า ิ ปี พบว่าที่ใบหนา้ ของเธอบริเวณ ―ข ้าพเจ ้าได ้ตรวจร่างกายนางสาวเจีย ม อายุส ามส บ ิ ขนาดใหญ่ ทํ า ให ้ดวงตาสองข ้างลีบ เล็ ก ร่ า งกายซูบ ผอม เหนื อ ดั ้ง จมู ก มีก ้อนมิน นิ้ง โกซ ล ร่างกายซูบผอม แขนขาด ้านขวาลีบเล็กและอ่อนแรง แต่ยังพอเดินได ้ ถามตอบพอรู ้เรือ ่ ง โดยมี อาการของสติปัญญาบกพร่อง ทํ าให ้พูดจาคล ้ายเด็ ก มีรอยเขียวชํ้าทีข ่ าอ่อนด ้านขวาทีล ่ บ ี เล็ ก ห ้ารอย คล ้ายถูก ของแข็งไม่ม ค ี ม นางสาวเจีย มบอกว่าถูก ทุบ ตี ลั ก ษณะของรอยชํ้ าแสดงว่า ื พันธ์ภายนอกและเยือ เป็ นมาไม่เกินสามวัน การตรวจภายในพบว่าอวัยวะสบ ่ พรหมจรรย์ฉีกขาด ี ดงคลํ้ า บริเ วณเหนือ ทวารหนั ก ยาวสามเซนติเ มตรและลึก เข ้าไปด ้านใน เป็ นบาดแผลตื้นส แ ่ งคลอดตรวจหานํ้ าอสุจ ิ พบว่าให ้ผลบวก ลักษณะบาดแผลเกินขึน ้ ไม่เกินสามวัน ได ้สง่ นํ้ าในชอ ความเห็น นางสาวเจียมได ้ถูกข่มขืนจริง‖ ื่ รั บรองการเป็ นพยานในคดีนี้ ฉั นถามคุณตํ ารวจที่มาอย่างสนิท สนม ด ้วยเขา เมือ ่ ลงชอ ่ รือ ผู ้เสย ี หาย เป็ นสามีเจ ้าหนา้ ทีข ่ องโรงพยาบาลนี่เอง ―คุณ...ได ้ข่าวว่าผู ้ต ้องหาเป็ นครูไม่ใชห ฐานะไม่คอ ่ ยดี คดีนม ี้ ห ี วังผู ้ต ้องหาหลุดหรือเปล่า‖ ั คดีขม ตํารวจอมยิม ้ ―หมอ ถ ้าคดีนห ี้ ลุด สงสย ่ ขืนอืน ่ ๆ ในจังหวัดเรา หลุดหมด หมอดูส.ิ .. ื่ ของตํารวจเจ ้าของคดีให ้ดู...ผู ้กํากับฯเขาเห็นผู ้เสย ี หาย เขาหยิบแผ่นกระดาษทีม ่ ล ี ายเซ็นและชอ แล ้ว อดเวทนาสงสารคนพิการปั ญญาอ่อนรายนีไ ้ ม่ได ้ ขอลงมากํากับเป็ นเจ ้าของคดีนเี้ อง‖ ึ ขอให ้ผู ้คนใน ฉั นไม่พูดอะไร ปลืม ้ ใจแทนผู ้ด ้อยโอกาสอย่างนางสาวเจียม จนนํ้ าตาซม บ ้านเมือ งเราเวทนาในความทุก ข์ย ากของผู ้ที่ลํ า บากยากจนพิก ลพิ ก ารเช ่น นี้ ต ลอดไปเถอะ ี ที บ ้านเมืองของเราจะได ้ลดผู ้พิการทางใจลงได ้บ ้างเสย http://www.sakulthai.com/ruengson/ruengson2410.htm

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 22

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ.๒๔๑๑ เรือ ่ งสน

ดอกประดูค ่ เู่ ล่น ว ันนีไ้ ม่เห็นมาเลย จิราภา ดอกโสนบานเชา้ ดอกคัดเค ้าบานเย็น ดอกประดูค ่ เู่ ล่น วันนีไ ้ ม่เห็นมาเลย ี งเพลงของวันคืนทีผ เสย ่ า่ นมาเนิน ่ นาน แว่วมาไกลแสนไกลเหมือนเพิง่ ผ่านมาเมือ ่ วันวาน ยายหวนคิดถึงมันบ่อยๆ โดยเฉพาะในยามนี้ เมือ ่ มองออกไปนอกกระท่อมมุงหลังคาแลเห็นห ้อง ฟ้ าขาวพร่างหยาดฝนพรมพรําไม่ขาดเม็ด ท ้องทุง่ เจิง่ นํ้ า ทัง้ คนและควายกรําฝนไถนาอยูด ่ ้วยกัน ี งฮูนๆ ถาดๆ บอกให ้ควายเลีย ้ เสย ้ วซายขวาของตามี เพือ ่ นบ ้านทีเ่ ห็นกันมาแต่เกิด ตอนนี้แหบ พร่าลงแต่ก็ยังมีประกายของความแจ่มใสทรหด เสร็ จจากไถแปรก็คราดเอาหญ ้าออกจนเหลือ แต่ดน ิ เลนเหมาะกับการปั ดดํากล ้า ยายหัดดํากล ้าตัง้ แต่ยังคอนกล ้าไม่ไหว เพราะเบือ ่ จะนั่ งเล่นนั่ งคอยพ่อแม่อยู่บนห ้างนา ้ ลุก ขึน ชว่ งช วี ต ิ ทํ านาแม ้จะเหนื่อยหนั ก สายตัวแทบขาด แต่เมือ ่ ได ้ล ้มตั วนอนหลั บ รุ่งเช าก็ ้ มา ื กที่ล่ามวัวควายที่ใครว่าเหม็ น พร ้อมกับเรี่ย วแรงใหม่ กลิน ่ หญ ้ากลิน ่ โคลนหรือ แม ้แต่ก ลิน ่ เช อ ึ ว่ามันหอมติดจมูกมาจนทุกวันนี้ วันทีย ยายกลับรู ้สก ่ ายก ้มดํานาไม่ได ้อีกต่อไป เพราะความชรา ิ ดอกอ ้อนแตกออกเป็ นคู่เหมือนแอกคอวัว คอกแฝกเปลีย ี ากขาวเป็ น ย่างเดือนสบ ่ นสจ นํ้ าตาลเหมือ นหางกระจ ้อน กลายเป็ นคํ าพูด ติด ปากว่า ‖ดอกอ ้อเทีย มแอก ดอกแฝกเป็ นหาง กระจ ้อน แปลว่าหมดฤดูทํานาแล ้ว กล ้าในนาขึน ้ ปล ้องไม่เหมาะจะปั ก ดํา แม ้บางบ ้านจะดําไม่ เสร็จเจ ้าของก็เต็มใจจะหยุดไว ้แค่นัน ้ หมูบ ่ ้านทีเ่ คยเงียบเหงามีเพียงคนแก่อยูโ่ ยงเฝ้ าบ ้าน กลับ มีชวี ต ิ ชวี าขึน ้ มาใหม่ เมือ ่ ลูกหลานกลับจากนามาอยูบ ่ ้านชั่วคราว เตรียมทํ าบุญวันสาร์ท เด็กเล็ก ่ งวอมแวมทุกหลังคาเรือน เสย ี ง วิง่ เล่นกันเจี๊ ยวจ๊าวตลอดหัวบ ้านท ้ายบ ้าน ตกคํา่ มีแสงตะเกียงสอ ครกตํ าข ้าวดังรั บกันเป็ นทอดๆ จนค่อนคืน มิหนํ าซํ้าต ้องตืน ่ แต่ตก ึ มาตํ าข ้าวเม่า ข ้าวเม่าสเี ขียว ่ ระดังฝั กเอาเปลือกออก ผู ้เฒ่าทีไ่ ม่มแ อ่อนนิม ่ ถูกควักออกใสก ี รงตํา รับหน ้าทีร่ างข ้าวเม่าด ้วยไฟ อ่อนๆ กระจ่าเก็บไว ้เหนือเตาหุงข ้าวตัง้ แต่วันสาร์ทปี กลายจนเขม่าจับเป็ นสายดําคลํ้า ได ้รับการ ี วีวรรณใหม่เพือ ขัดสฉ ่ การนี้โดยเฉพาะ พอได ้ข่าวเม่ารางสเี หลืองหอมกรุ่นเต็มกระบุง ก็ถงึ คราว ี งข ้าวตอกแตกเปรี๊ ยะๆ คนทีโ่ ต คั่วข ้าวตอก เด็ ก ๆ วิง่ มารุมล ้อมรอบกระทะใบบั ว เมือ ่ ได ้ยินเส ย หน่ อ ยฉี ก ใบตองหลายแผ่น มาวางให ้ย่า ยายตั ก ข ้าวดอกให ้คนละกระจ่ า งจึง จะยอมล่า ลอย ออกไปขีม ่ ้าก ้านกล ้วยกันต่อ เกือบเพลเครือ ่ งปรุงกระยาสาร์ทเจ็ดอย่างจึงพร ้อมพรัก ได ้เวลากวน แต่ละบ ้านพยายาม ิ้ สเี่ หลีย ค ้นหาเคล็ดลับว่ากวนอย่างไรให ้กระยาสาร์ทเหนียวไม่ตกทราย สามารถตัดเป็ นชน ่ มได ้ ่ ะนาวสักแปดลูกต่อหนึง่ กระทะ จะทํ าให ้เหนียวพอดี คนทีไ สวยงาม บางคนว่าใสม ่ ด ้ข่าวเอาไป ิ ลูก กระยาสาร์ทนอกครูเลยตกทรายเป็ นเนื้อใคร ทดลองกลัวจะไม่เหนียวจริง เลยใสเ่ พิม ่ เป็ นสบ เนือ ้ มันไม่เกาะกัน ต ้องเพลงไหเก็บไว ้กินทัง้ อย่างนัน ้ รอไปแก ้ตัวเอาปี หน ้า เสร็จจากกวนกระยาสาร์ท หนุ่มสาวนั ดแนะกันลงเรือพานหลายลําไปตามคลองชัด นํ้ าใน ิ ละลานตา หนุ่มสาวเลือกเก็บแต่ดอกบัวที่ คลองเปี่ ยมฝั่ ง บัวหลวงบัวเผือ ่ นบานรับสาร์ทเดือนสบ จะบานในวันพรุ่งมาเต็ม ลําเรือ ตัดดอกบัวทีส ่ วยทีส ่ ด ุ ไว ้ตกแต่งธรรมาสน์บนศาลา ทีเ่ หลือเก็ บ สายบัวไว ้ต ้มกระทิจม ิ้ นํ้ าพริกป่ ากินมือ ้ เย็น อยากกินต ้มกระทิปลาทูเค็มก็ต ้องรอเรือมอญขึน ้ เรือ ิ ค ้าสารพัดมาแลกข ้าว มอญจะขึน ้ ปี ละครัง้ เท่านั น ้ เพือ ่ เอาสน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 23

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ธรรมาสน์เอกบนศาลามีบันไดห ้าขัน ้ ราวบันไดสองข ้างสลัก เสลาเป็ นพญานาคสองตัว ้ เกล็ ด พญานาคหลุด ล่อ นเป็ นบางหย่อ ม เช ่น เดีย วกั บ ดวงตาของพญานาคตั ว ลีล าอ่อ นช อย ้ ซายมื อ หลุด หายไปหมด รอบระเบีย งธรรมาสน์แกะสลั ก เป็ นป่ าเขาลํ าเนาไพร หาสไี ว ้หยาบๆ หน ้าบรรณมีภาพวาดพุท ธประวัต ต ิ อนพระพุท ธเจ ้าตรั ส รู ้ ธรรมาสน์ร องสองหลังย่อ มลงมาทั ง้ ขนาดและความสูง สําหรับพระขึน ้ เทศน์กัณฑ์พระมาลัย พระอินทร์ พระศรีอาริยพ ์ ร ้อมกันในเย็น วั น โกน บั ด นี้ ธ รรมาสน์ ทั ้ง สามหลั ง ได ร้ ั บ การตกแต่ ง ให ม ้ ีส ภาพเหมือ นอาศรมในป่ าตาม จินตนาการ เสาธรรมาสน์ประดับด ้วยกล ้วยทัง้ เครือ ทัง้ กล ้วยไข่และกล ้วยนํ้ าว ้าสลับกับต ้นอ ้อย ในอ ้อยโค ้งปรกระเบียงมองเห็นภายในรํ าไร บนเพดานแขวนตะเกียงเจ ้าพายุไว ้หนึง่ ดวง สําหรับ เทศน์เวลาคํ่าคืน ราวธรรมาสน์ทเี่ กล็ดพญานาคหลุดล่อนบัดนี้ปกปิ ดไว ้อย่างสวยงามด ้วย ดอก บัวตูมสลับดอกสะเอ ้งทีเ่ ก็บมาพร ้อมกัน พ่อของยายรับกัณฑ์เทศน์ทุก ปี และมัก จะรั บกัณฑ์ใหญ่เนื่อ งจากสมควรเจ ้าวัดขอร ้อง เพราะเห็นว่าฐานะดี ทํ านาได ้ข ้าวมากกว่าใครๆ ซํ้ายังเป็ นหมอประจํ าตําบลทีผ ่ ู ้คนนั บถือกันทัง้ บ ้าน ปี นัน ้ เป็ นปี กอ ่ นทีย ่ ายจะมีเรือน พ่อของยายรับกัณฑ์มหาราช เครือ ่ งกัณฑ์ทจ ี่ ะนํ าไปถวายมี ื่ หมอนทีย ้ กลูกไม ้สารพัดเท่าทีจ ตัง้ แต่รม ่ เสอ ่ ายบรรจงปั กอย่างสุดฝี มอ ื สมสู ่ ะหาได ้ กล ้วย อ ้อย ้ ้ า่ กระทั่งปลาย่างปลาเกลือตัวโตกว่าฝ่ ามือใสไ่ ว ้ในชะลอม ขบวนหนุ่ม น ้อยหน่า ฝรั่ง สมโอส มซ สาวแบกเครือ ่ งกัณฑ์ขน ึ้ ศาลาเป็ นแถวยาวเมือ ่ จวนถึงกัณฑ์มหาราช หมอแหวนพ่อของยายนั่ ง ้ ิ าทีช ิ อย่างสํารวม พนมมือฟั งเทศอย่างตัง้ อกตัง้ ใจไม่เหลียวซายแลขวา อุบาสก ่ อบคุยกันซุบซบ เวลาฟั งเทศน์พากันเงียบกริบเพราะความเกรงใจ ยายกับพ่อแม่ม าถึงตัง้ แต่กัณฑ์มั ท รียั งไม่เริม ่ พระเลิศ ภิกษุ บวชใหม่จ ะเป็ นผู ้ขึน ้ เทศน์ พระเลิศเดินขึน ้ ศาลาอย่างสํารวมระวัง ตรงไปทีโ่ ต๊ะ หมู่บูช า จุด ธูปเทียนนมั สการพระรั ตนตรั ย ี งหัวเราะครืนดังขึน ี แต่บัดนั น พอก ้มกราบพระเลิศก็ได ้ยินเสย ้ พระเลิศใจเสย ้ ความจริงไอ ้หนุ่มคน ี งดังทํ าให ้สาวๆ หัวเราะกันคิกคัก ไม่ได ้เกีย หนึง่ อยู่แถวหลังเกิดผายลมเสย ่ วกับพระเลิศแม ้แต่ น ้อย ึ มือ ไม ้สั่น เทา ตั ง้ นโมไม่ต ด พอขึน ้ ธรรมาสน์ก างใบลาน พระเลิศ ก็ เหงื่อ ซ ม ิ ญาติโยม ่ เดียวกับยายและพ่อ ทีฟ ี ง นะ นะ นะ อยูน เงียบกริบเอาใจชว่ ย เชน ่ ั งเสย ่ าน ในทีส ่ ด ุ พ่อของยายก็ ก ้าวขึน ้ ธรรมาสน์ ―มนัสการ ท่านลองพยายามทําใจให ้สบาย ลองใหม่อก ี ครัง้ ได ้ไหม‖ พ่อของยายถาม ี งสน ั่ พร่า ―อาตมาไม่ไหวแล ้วโยม‖ พระเลิศตอบเสย ―ถ ้าอย่างนัน ้ ลองเดินคาถา เอาแต่คาถาก็แล ้วกัน เทศน์ไม่ครบไม่เป็ นไรแต่คาถาต ้องให ้ ครบพระคาถาเทศน์มหาชาติจงึ จะสมบูรณ์‖ พระเลิศพยายามเดินคาถาตะกุกตะกักอีกครู่หนึง่ ก็หยุดไปเฉยๆ เวลาล่วงไปดึกโข พ่อ ของยายจึงก ้มกราบ ―ถ ้าท่านเดินคาถาไม่ได ้ ก็ นม ิ นต์ล งเถิดครั บดึก มากแล ้ว เดีย ๋ วผมจะเรีย นสมภารให ้จั ด พระใหม่มาเทศน์แทน‖ พระเลิศถอนใจอย่างโล่งอก รีบครองผ ้าก ้าวลงจากธรรมาสน์ทันที ใจอยากจะกราบหมอ ประจําตําบล เหลือเกินทีช ่ ว่ ยไม่ให ้ตนต ้องนั่ งตากหน ้าอยูจ ่ นสว่าง ปี รงุ่ ขึน ้ ทิดเลิศก็ได ้กราบสมใจ ั เมือ ่ ก ้มพนมมือรั บ นํ้ าสงข์คก ู่ ับยาย หลังจากปลูกเรือนหอเสร็ จเรียบร ้อย ขณะทีพ ่ ระในวัดรํ่าลือ กันว่า ถ ้าใครเทศน์ไม่ดจ ี ะถูกหมอแหวนนิมนต์ลง ทําให ้พระทุกรูปฝึ กเทศน์มหาชาติกันอย่างเอา จริงเอาจัง ตามีปลดวายไถแล ้ว แต่ยังไม่ยอมจูงควายลงคลอง ท่ามกลางฝนพรํา ตามียังแสดงท่า ขึน ้ ขีห ่ ลังควาย ทัง้ เหยียบขึน ้ จากขาหน ้า ทึงกระโดดจากทางหาง สุดท ้ายขึน ้ ไปยืนกางแขนบน หลังควายแล ้ว ลงนอนตะแคงเอกเขนกบนหลังควายท่ามกลางสายฝนนั่ นเอง อีกครู่ หนึง่ จึงจูง ่ ํ้ าอย่างมีความสุข สว่ นตัวแกลงไปล ้างเนื้อล ้างตัวหน ้า ควายออกจากแปลงนาให ้มันลงนอนแชน ระหัดวิดนํ้ า ื้ ผ ้าแล ้วเดินมาหายายทีก ตามีเปลีย ่ นเสอ ่ ระท่อม‖ยายทิม แกนั่ งมองเหม่ออะไรหือ เห็ น มองอยูน ่ านแล ้ว‖ ตามีทัก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 24

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ข ้าเห็นฝนตกแล ้วคิดถึงพ่อแม่ คิดถึงสมัยเรายังหนุ่มสาวนะตามี‖ ―เออ ข ้าก็เหมือนกันแหละ คิดถึงยายเทียนของข ้าด ้วย ไม่น่าด่วนไปก่อนข ้าเลย‖ ตามี ถอนใจ‖แล ้วนั่นแกทําอะไรยายทิม‖ ตามีหยิบตะกร ้าใบจิว๋ ขึน ้ มาดู ―ข ้ากําลังหัดทําดอกมะลิจากต ้นโสนนี่ไง แล ้วใสใ่ นตะกร ้า หัวหน ้ากลุม ่ เอามาให ้หัดทํ า‖ ยาชูทอ ่ นโสนเล็กๆ กับมีดแกะสลักเล่มโค ้งบางให ้ดู ―แกทําให ้ข ้าคิดถึงยายเพียบมากขึน ้ ข ้าเคยไปดักดูเขา เวลาหายเรือไปเก็บดอกโสน มี อยูค ่ รัง้ โดนแตนต่อยต ้องโดดตูมลงนํ้ า‖ ตามีหัวเราะดวงตาสดใส‖ป่ านนีต ้ าเลิศของแกจะเจอยาย เพียนบ ้างหรือเปล่าก็ไม่รู ้นะ‖ ―ข ้าก ้อยากไปหาเขาเต็มทีแล ้ว‖ ยายนํ้ าตารืน ้ ―อ ้าวๆ อย่า เพิง่ เป่ าปี่ เราอยู่อ ย่า งนี้ส ุข สบายดีแ ล ้วนี่ พรุ่ ง นี้เ งิน เดือ นออกแล ้ว วัน นี้ ด ี หน่อยนักท่องเทีย ่ วฝรั่งไม่ม ี ไม่งน ั ้ ข ้าตาพร่าจนแทบจะตกหลังควายเวลาเขาถ่ายรูปข ้า‖ ่ นุรักษ์ แก‖ ยายยิม ―เขาถ่ายรูปควายต่างหาก ทีน ่ เี่ ขาอนุรักษ์ ควายไม่ใชอ ้ ทัง้ นํ้ าตา ―เออ ก็ ควายมันยังต ้องอาศัยชาวนาแก่ๆ อย่างข ้านี่แหละเว ้นคอยสั่งให ้มันทํ าโน่ นทํ านี่ ไม่เหมือนแกสบายอยูใ่ นร่ม‖ ตามีประชด ―ข ้าก ้อยากลงไปดํานานะ แต่ก ้มถอยหลังไม่ได ้มันหน ้ามืด‖ ―ไม่ พรุ่งนี้ต ้องถอนทิง้ ต่างหาก มันมีอยูแ ่ ปลงเดียว นั กท่องเทีย ่ วมาก็ต อ ้ งไถให ้ดู ดําให ้ ดู‖ ―จริง ข ้าลืมไป‖ ่ ทุกวัน ผู ้เฒ่าทัง้ สองเดินออกจากศูนย์อนุรักษ์ ควายไทย ในเวลาโพล ้เพล ้เหมือนเชน http://www.sakulthai.com/ruengson/ruengson2411.htm

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 25

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ.๒๔๑๒ เรือ ่ งสน

ใช.่ ..ทีเ่ ราต่างหว ัง อรุณวตี อําเภอบ ้านแหลมในชว่ งทีฉ ่ ั นเขียนถึงนี้ ทุกวันไม่มใี ครอยู่วา่ งๆ เลย มีการงานมากมาย ให ้รั บจ ้างทํ า คนมีเงินเป็ นฝ่ ายลงทุ นในกิจ การต่างๆ ส ่วนคนจนเป็ นฝ่ ายทุ่ม เทเรี่ย วแรงมาใช ้ รับจ ้างจนกว่างานต่างๆ จะลุลว่ งไป ทัง้ ในกิจการเรือหาปลา อูต ่ อ ่ เรือ นากุ ้ง นาเกลือ แม ้แต่งาน ก่อ สร ้างต่า งๆ ที่เพิม ่ ขึน ้ เพราะเมือ ่ ขยายใหญ่โ ตยิง่ ขึน ้ ทุก ที งานในสวนมะพร ้าว ในโรงเคี่ย ว นํ้ าตาล หรืองานรับจ ้างตากหมึก แกะหอย ปู ปลา ทุกคนทํ างานท่ามกลางแสงแดดเรืองรอง และสายลมสดใสทีพ ่ ัดพาเอากลิน ่ ทะเลโชย ื่ อยูท ชน ่ ก ุ ถนนในเมือง แล ้วฉั นก็ได ้ข่าวจากนายจ ้างทีเ่ ป็ นอีสลามของแพว่าเขาไม่ได ้พาฝูงวัวออกเลีย ้ งหลายวัน แล ้ว เพราะอาการเจ็ บ ไข ้ที่เ พิม ่ มากขึน ้ ฉั น ออกตามหาเขา และได ้พบเขาในห ้องสมุด ของ โรงเรีย นประจํ า อํ า เภอ ชาญผู ้ป่ วยไข ้กํ า ลั ง ก ้มหน า้ ก ้มตาอยู่กั บ สมุด บั น ทึก เล่ม เก่า ท่ า ทาง ื เรือ ี ําของนั กเขียนอีหร่านทีฆ ค่อนข ้างเลือ ่ นลอยมีหนั งสอ ่ งฝั นสด ่ า่ ตัวตายวางอยู่ข ้างตัว...ทํ าไม ี ําด ้วยนะ เมือ ต ้องเป็ นฝั นสด ่ ฉั นนั่ งลงตรงกันข ้าม เขาเงยหน ้าขึน ้ ยิม ้ ให ้อย่างอ่อนโยน แล ้วถามว่า ื ซงึ่ เขาคัดลงไว ้ในสมุดไหม ฉั นไม่แน่ใจนั ก แต่ก็พยักหน ้ารับ ฉั นอยากจะฟั งข ้อความจากหนั งสอ แต่ก็พยักหน ้ารับ และเขาก็เริม ่ อ่าน ฝนกําลังตกอยูน ่ อกหน ้าต่าง ชมพูพันธ์ทพ ิ ย์บานจนเริม ่ โรย แล ้ว สายฝนอันหนาวเย็นทําให ้กลีบอันบอบบางร่วงเกลือ ่ นพืน ้ อยูท ่ ก ุ หนทุกแห่ง ―ตราบใดทีเ่ ธอยังมีชวี ต ิ อยู่ ตราบใดทีด ่ วงตาของเธอยังกระแสธารแห่งชวี ต ิ ไหลหลาก ความทรงจํ าทีฉ ่ ั นมีตอ ่ ดวงตาของเธอนั น ้ ก็ทําให ้ฉั นต ้องเร่าร ้อนทรมาน...‖ ฉั นได ้ยินแพกําลัง ่ เดียวกัน... อ่านข ้อความนัน ้ อยูแ ่ ว่วๆ แต่แล ้วเขาก็เงียบไป เพราะเขากําลังมองดูฝนตกอยูเ่ ชน ―ทําไมเธอเศร ้านัก...‖ เขาถาม แต่ฉันนิง่ เงียบ เขาพูดต่อไปอีกว่า ่ หม...ฉั นอยากให ้มี ―เพราะฤดูกาลเปลีย ่ นไปแล ้วอีก ครั ง้ หนึง่ แต่รงค์ยั งไม่ก ลับ มาใชไ ั คนรอคอยฉั นอย่างนีบ ใครสก ้ ้างเหลือเกิน...‖ เขาพูดอย่างลํ้าลึก ―เพือ ่ อะไรกันล่ะ‖...‖ ฉั นถาม ―เพือ ่ ทีฉ ่ ั นจะได ้เรียนรู ้ความหมายทัง้ หมดของชวี ต ิ อย่างไรล่ะ เพราะชวี ต ิ เท่าทีฉ ่ ั นรู ้จั ก ทุกวันนีเ้ ป็ นเพียงความโดดเดีย ่ ว...‖ ―ฉั นก็ รู ใ้ นส ิ่ง เดีย วกั บ เธอนั่ น แหละ บางที ม นุ ษ ย์ ส ่ ว นมากก็ ค งเรี ย นรู ช ้ ีว ิต ในด า้ นนี้ ่ เชนเดียวกัน...รวมทัง้ รงค์ด ้วย‖ ฉั นพูดเขานิง่ ขึงมองฉั นแล ้วก็วา่ ―อีกไม่นานรงค์ก็จะกลับมา อาจจะหลังฤดูนี้ ...อาจเป็ นชว่ งเดียวกับทีฉ ่ ั นได ้เข ้าเรียนใน วิทยาลัยอีก‖ ―ฉั นก็หวังอย่างนัน ้ ...‖ ่ เี่ ราหวัง แม ้จะเพือ ―ใชท ่ ผิดหวังเท่านัน ้ ก็ตาม‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 26

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

แล ้วเขาก็ เ งีย บไป แพมั ก จะเงีย บไปครั ง้ ละนานๆ เสมอ และฉั นก็ ป ล่อ ยเขาไว ้โดยไม่ รบกวน แต่เมือ ่ ออกมาเดินทีถ ่ นน ฉั นจึงเริม ่ สังเกตเห็ นว่าเขาเงียบอย่างผิดปกติ คนงานรั บจ ้าง เปี ยกปอนขีจ ่ ัก รยานผ่านเราไปด ้วยท่าทางหนาวสั่นในความมืด มัวของบรรยากาศแห่งเมฆฝน คนยากจนเหล่านั น ้ ดูเศร ้าสร ้อย ไม่ต่างจากทหารทีก ่ ลับจากสนามรบอย่างพ่ายแพ ้และบาดเจ็ บ แพมองดูคนเหล่านัน ้ ด ้วยแววประหลาดในดวงตา ―เล่าเรือ ่ งความรักของเธอให ้ฉั นฟั งอีกซ.ี ..‖ เขาพูด ―ฉั นฝั นถึงเขา...‖ ―เธอฝั นอะไร...‖ ―ฉั น ฝั นว่า เขาเป็ นกาลาส รี ่ อ นเร่ อ ยู่ ใ นทะเล แล ้วเรือ ของเขาก็ เ ล่ น ไกลออกไป ไกล ออกไปทุกทีโดยไม่คน ื ฝั่ ง โดยทีฉ ่ ั นไม่อาจติดตาม...‖ ้ ่ โชก แต่เขาไม่ได ้เอาใจใส ่ แพหยุดเดิน ละอองฝนทํ าให ้เสนผมและบ่ าไหล่ของเขาชุม ึ ว่า เขาตั วสั่ น นั ย น์ ต าเขาเบิก กว ้างมองดูฉั น และเม ้มปากซ ด ี เซ ย ี วของ กับ มั น ทั ง้ ๆ ที่ฉั น รู ้ส ก ตนเอง ฉั นเอือ ้ มมือไปดึงเขาให ้พ ้นจากสายฝน ―เดีย ๋ วนีเ้ ธอก็ฝันอย่างเดียวกันหรือ...‖ เขาถาม ―ไม่หรอก เดีย ๋ วนีฉ ้ ั นมักเห็นเขาว่ายนํ้ าเล่นอย่างมีความสุขอยูใ่ นแม่นํ้า เหมือนวันเก่าๆ ที่ เราเคยไปว่ายนํ้ าเล่นด ้วยกัน ฉั นเห็นไหล่กับไผเม็ดนั น ้ ด ้วย...ไฝทีฉ ่ ั นเคยจูบ...ฉั นอยากร ้องเรียก ี น ้าทีม ให ้เขาขึน ้ มานอนบนหาดทรายอุน ่ ๆ ริมแม่นํ้า เพือ ่ ทีเ่ ราจะได ้เคียงข ้างกันตลอดกาล แต่สห ่ ี ความสุขของเขาทําให ้ฉั นเพียงแต่มองดูเฉยๆ จนกระทั่งร่างของเขาค่อยๆ จมหายไป...‖ ―โอ...‖ แพร ้องคล ้ายกับว่าคําพูดนีก ้ ระทบสว่ นทีล ่ ก ึ ทีส ่ ด ุ ในใจเขา ―ฉั นฝั นว่าเขาตายไปแล ้วจริงๆ และเมือ ่ ไม่ม ข ี า่ วคราวจากเขาเลยเนิ่นนานเช ่นนี้ ฉั นก็ ื่ ว่าเขาตายไปแล ้วจริงๆ ...‖ ฉั นพูดอย่างเศร ้าสร ้อย ―ฉั นเชอ ื่ นะว่า หากรงค์ตายไป อยากจะเชอ ่ ้องๆ หนึง่ ๆ แล ้วจริงๆ เขาย่อมต ้องติดตามหาฉั นให ้พบ ฉั นจึงรอเขาอยู่เพือ ่ เขาจะได ้พาฉั นไปสูห ทีไ่ ร ้กาลเวลา...‖ แพยิม ้ อย่างอ่อนโยน และว่า ―ความฝั นของเธอชา่ งสวยงาม ถ ้าหากฉั นต ้องตายภายใน เร็วๆ วันเหมือนทีใ่ ครๆ พูดกัน ฉั นก็จะค ้นหาเธอดุจเดียวกัน...‖ ฉั นเงยหน ้าขึน ้ มองดูเขา ฝนซาลงแล ้ว เหลือแต่ละอองเล็กๆ นุ่มเนียนหล่นโปรยหยาดนํ้ า ร่วงจากชายคาบ ้านเรือนและต ้นไม ้ทีเ่ ราเดินผ่าน รอราเริม ่ สัญจรไปมาอีกครัง้ ไฟฟ้ าในเมืองเปิ ด ี จางลางเลือนในเงาของยามคํ่า ฉั น แล ้ว และท ้องฟ้ ามืดดํา เนือ ้ ตัวแพเย็นเฉียบ แก ้มตอบและซด เพิง่ แน่ ใ จในขณะนั ้น เองว่า เขาอ่อ นแรงและเจ็ บ ไข ้เพีย งไร แล ้วฉั น ก็ ฉุ ก คิด ถึง กา รที่เ ขาอ่า น ื เกีย หนังสอ ่ วกับความตาย... ―เธอจะไม่ตายหรอก‖ ฉั นประกาศ ―ใช.่ ..ฉั นก็หวังอย่างนัน ้ ‖ เขาพยายามยิม ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 27

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―เธอจะไม่ตาย...‖ ฉั นยํ้าอีก ―เธอต ้องมีชวี ต ิ อยู‖่ ―ใช ่ ฉั นจะมีชวี ต ิ อยู‖่ เขาพูดเหมือนกําลังให ้สัญญากับเด็กๆ พลางเอามือลูบหน ้าตัวเอง พยักหน ้ากับฉั นอย่างหนักแน่น เขายิม ้ อีก แต่มบ ี างอย่างทําให ้ฉั นเป็ นทุกข์อย่างไม่มเี หตุผล เรา เงียบกันไปนาน มีร ้านเหล ้าเล็กๆ ทีม ่ ม ุ ถนน แพหยุดมองเข ้าไปข ้างใน ―ฉั นอยากกินเหล ้า ฉั นมีเงินนะ‖ เขาพูด ―ไม่ได ้นะ‖ ฉั นพูด ―เงินนั่นต ้องเก็บเอาไว ้ตอนเธอเข ้าเรียนวิทยาลัยเทอมหน ้า‖ ―เรือ ่ งนัน ้ เอาไว ้ก่อนเถิด...‖ แพพูด ―แต่หมอห ้ามนะ‖ ฉั นแย ้งอีก ―ให ้พวกหมอตายไปเถิด...ถ ้าฉั นจะตายก็ไม่ใชเ่ พราะเหล ้านีห ้ รอก แต่เพราะฉั นต ้องตาย เท่านั น ้ เธอบอกว่าฉั นจะไม่ตายเพราะโรคนีใ้ ชไ่ หม เพราะฉะนั น ้ อย่าห ้ามฉั นเลย...‖ เขาสงั่ เหล ้า ในร ้านไม่มใี ครเลย อาจจะเพราะยังหัวคํ่าเกินไป นอกจากพนั กงานหนุ่มทีด ่ ู ครุ่นคิด คนหนึ่ง เขาผสมเหล ้าให ้แพแล ้วก็ กลับยืนทีเ่ คาน์เตอร์ต ามเดิม มองเหม่อออกไปข ้าง ื พิมพ์ออกอ่านมีขา่ วการฆ่าตัวตายของเด็กหนุ่ม นอกทีเ่ วลาคํา่ กําลังปกคลุมลงมา ฉั นเปิ ดหนั งสอ ี งเรีย นนาม รายงานข่า วบอกว่า เขาคงเป็ นคนต่า งจั ง หวัด ที่เ ข ้าไปหางานทํ า ใน ซ งึ่ ไร ้ช ื่อ เส ย ี งรถไฟกํ าลั ง แล่นเข ้าเทีย บที่ส ถานี และฉั น หวนคิด ถึง วันที่ไ ปส ่ง รงค์ท ี่ส ถานี กรุงเทพฯ มีเส ย รถไฟเมือ ่ นานมาแล ้ว...แพนั น ้ นิ่งเงียบเหมือนไร ้ตัวตน ทอดแขนผ่ายผอมลงกับขอบโต๊ะ มอง ื้ สะท ้อนแสงไฟ และเงาผู ้คนเดินผ่านวูบวาบ ฉั นแน่ใจในขณะนั น ออกไปทีถ ่ นนเปี ยกชน ้ เองว่า เขากําลังเป็ นทุกข์ และแล ้วโดยไม่มเี ยือ ่ ใยใดๆ เลยเขาเอ่ยปากไล่ฉัน ี นะ‖ ฉั นตกตะลึงกับอารมณ์ทเี่ ปลีย ―ทําไมเธอไม่ไปเสย ่ นแปลงอย่างรวดเร็วของเขา ―ไป ี เถอะ‖ เขาระเบิดซํ้าออกมาอย่างหมดความอดทน แม ้จะคุ ้นกับอารมณ์ทเี่ ปลีย เสย ่ นแปลง ง่าย ตายของเขา แต่ความกระด ้างเหล่านัน ้ ก็ทําให ้ฉั นสะเทือนใจ บนท ้องฟ้ าเมฆฝนเริม ่ คลีค ่ ลายแล ้ว ี้ วเป็ นสท ี องเป็ นคมวาว มีดาวตกสว่างวาบเป็ นทางเจิดจ ้าในระยะใกล ้ จนทํ าให ้ฉั นตะ จันทร์เสย ี งตัวเองพึมพํา ตะลึง ฉั นกําลังเดินอยูบ ่ นถนนทีเ่ ปล่าเปลีย ่ ว ไม่มใี ครเลย แต่กระนั น ้ ฉั นก็ได ้ยินเสย อย่างอ่อนโยน เผลอไผลว่า ―รงค์ ดาวตกแน่ะ...เห็นไหม...‖ และคํ่าวันนั น ้ เมือ ่ ล ้มตัวลงนอน ฉั นฝั นถึงรงค์อก ี (ดูราวกับว่าฉั นมีชวี ต ิ อยู่ได ้ด ้วยความ ่ เดียวกันนะ) ฉั นฝั นว่ากําลังนอนหลับอยูบ ฝั น หรือแท ้ทีจ ่ ริงแล ้วชวี ต ิ ก็เป็ นความฝั นด ้วยเชน ่ นม ้า เล็ ก ริม หน า้ ต่า ง ที่ม ีแสงแดดยามเย็ น ส ่อ งผ่า นกึง่ ของพุ่ ม การเวกที่ม ใี บเขีย วหนาเข ้ามา เป็ น ี น า้ ละมุน ละไมด ้วย ช ่ว งเวลาที่ด ีท ี่เ งีย บสงบ และกลิน ่ ดอกไม ้หอมรวยริน รงค์เดิน เข ้ามา ส ห รอยยิม ้ อันอ่อนโยน เขาก ้มลงมาใกล ้เพื่อทีจ ่ ูบ ฉั น แต่ทันทีทเี่ ขาสัมผัส เลือดข ้นๆ ก็ ก็หลั่ งไหล ี ดงฉาน...ฉั นตกใจตืน พรั่งพรูออกมาจมูกและปาก จนทุกหนทุกแห่งเนืองนอง ไปด ้วยเลือดสแ ่ ฝั นอะไรอย่างนี้หนอ เลือดนี้แทนความเจ็ บปวดจากความรักของเรา หรือเพราะหยาดเลือดบน ทรวงอกของหญิงสาวในเรือ ่ งวิมานมายาของคาวาบาตะทีฉ ่ ั นก่อนนอนกันแน่นะ ทีท ่ ํ าให ้ฉั นฝั น ่ นัน ไปเชน ้ ...และมันทําให ้ฉั นตืน ่ อยูด ่ ้วยความเศร ้า วันต่อมาฝูงวัวของคนแขกกําลังถูกต ้อนมาท่ามกลางแสงแดดอ่อนยามเชา้ ฉั นถามถึงแพ ี เด็กหนุ่มตาคมทีน กับยาซน ่ ุ่งโสร่งลอยชายตามมา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 28

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ฉั นไม่รู ้‖ เขาตอบ ―น ้าโจเซฟบอกว่าต่อไปฉั นต ้องเลีย ้ งวัวคนเดียวแล ้วละ เขาจะขึน ้ เงินเดือนให ้ฉั นด ้วย เพราะฝูงวัวใหญ่ขน ึ้ ‖ ―แล ้วแพล่ะ‖ ฉั นถามด ้วยคําถามเดิม ―เขาคงอยูไ่ ด ้อีกไม่นาน...‖ ―อย่าพูดอย่างนีอ ้ ก ี นะ...‖ ฉั นเกรีย ้ วกราด ―โอ...ฉั นไม่ได ้ต ้องการให ้ร ้ายเขา...‖ เด็กหนุ่มพูดอย่างแผ่วเบา ―แม ้ว่าการตายของเขา จะทําให ้ฉั นได ้เงินเดือนมากขึน ้ ก็ตาม เขารู ้อะไรมากมาย แต่นั่นไม่เท่ากับทีเ่ ขาเป็ นคนดีงาม...‖ ่ รี่ าบริมแม่นํ้าด ้วยดวงใจทีห ฉั นเฝ้ ามองเด็กหนุ่ มต ้อนฝูงวัวลงไปสูท ่ ม่อมลอย แล ้วรั บไป หาแพทีบ ่ ้านพัก แต่เขาไม่อยูท ่ น ี่ ั่น ทัง้ ไม่มวี แ ี่ ววว่าเขากลับมานอนพักแต่อย่างใด แล ้วคํ่าวันหนึง่ หลังจากค ้นหาเป็ นเวลานานฉั นก็ได ้พบแพบนถนนสายหนึง่ ทีเ่ งียบเหงา ิ หน ้ากั บเราต่างนิง่ ขึง เขาดูร าวกับเป็ นชายอีกคนหนึ่ง มีบางสงิ่ ทีท เมือ ่ เผช ญ ่ ํ าให ้ฉั นตกใจกลั ว แต่เมือ ่ เขายิม ้ เขาก็เป็ นแพคนเดิม... ―ฉั นตามหาเธอ...‖ เขาพูด ―มีอะไรหรือ...‖ ฉั นถาม ―เพราะว่า...ฉั นกําลังจะตาย...‖ เขาตอบอย่างเงียบสงบ ―โอ...โอ...‖ ฉั นครํ่าครวญ ―ใครพูดกับเธออย่างนี้ อย่าฟั งพวกเขาเลย...‖ ่ นอืน ึ ถึงมันด ้วยตัวของฉั นเอง...‖ ―ไม่ใชค ่ หรอก ฉั นรู ้สก คําพูดนั น ้ ทํ าให ้หัวใจฉั นเย็นเขียนเหมือนนํ้ าแข็ง ฉั นยืนนิง่ อยู่กับที่ แกก ้มลงมาหา ดวง ี เผือดร่วงโรย แต่ก็ดส หน ้าซด ู งบมั่นคง ―เมือ ่ มันถึงเวลาฉั นก็อยากบอกให ้เธอรู ้...‖ เขาพูด ―แพ...โอ...‖ ฉั นร ้อง ―ฟั งฉั นซ.ี ..‖ เขาพูดเราเคยพูดกันถึงความตายเธอมีภาพฝั นทีส ่ วยงามเกีย ่ วกับคนรัก ... ื่ ทางศาสนา ฉั นก็ เคยพูด ว่าฉั นจะกลับ มา แต่นั่นเป็ นแคจินตนาการ เธอคงเคยได ้ฟั งความเช อ พุทธทีพ ่ ูดว่า ไม่มก ี ารคงอยู่และการตายทีแ ่ ท ้จริง ทุกอย่างเพียงแต่เปลีย ่ นสภาพไปโดยเราไม่ ึ อาจยึด ประหลาด ฉั นสามารถรู ้ส กถึงความเศร ้าโศกในดวงใจของพวกเขาได ้ มีแต่ลุงหยวนที่ ทํางานโรงงานนํ้ าแข็งคนเดียวเท่านัน ้ ทีฝ ่ ื นใจทักแพอย่างร่าเริงว่า ึ ษาของเราเมาจนเดินไม่ไหวเลยเรอะ...‖ แขนของแพทีโ่ อบ ―ไง...คืนนี้กวีใหญ่ นั กศก ึ ว่าเขากําลังยิม บ่าฉั นบัดนี้ตกห ้อยไปข ้างหลัง แม ้กระนั น ้ ฉั นก็รู ้สก ้ เมือ ่ ลุงหยวนพูด เขารวบรวม กําลังครัง้ สุดท ้ายเงยหน ้าขึน ้ พูดกับแกอย่างสุภาพว่า ―ครับ...ครับ...‖ ี นั่ นเอง เขาสอดแขนเข ้าประคองแพอีก ด ้าน ใครคนหนึ่งกระหืด กระหอบตามมา ยาซ น หนึง่ ฉั นทันได ้เห็นใบหน ้าทีน ่ องนํ้ าตาของเขา เราพบแพเดินต่อไป ฉั นเหนี่ยวแขนเขาโอบรอบบ่าไว ้แนบแน่ นราวกับมันเป็ นสงิ่ สุดท ้าย ึ ที่ต่า งออกไปเพราะถึงเขาจะ ที่ฉั นจะยึด เหนี่ย วไว ้ได ้ ฉั นคิด ถึงรงค์ด ้วย...แต่ก็ ด ้วยความรู ้ส ก กลับมาหรือไม่ ก็จะไม่มอ ี ะไรทีเ่ หมือนเดิมอีกแล ้ว... เหนือกิง่ ไม ้และโรงเรียนอันตํา่ ต ้องของคนยากคนจน มีดวงตาพราวฟ้ าตระการตาอยูแ ่ สน ่ น ไกล ฉั นหวังว่าแพจะได ้ไปสูท ี่ ั่ น...และนั่นคือความหวังสุดท ้ายทีฉ ่ ั นหวังเพือ ่ เขา... http://www.sakulthai.com/ruengson/ruengson2412.htm

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 29

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ.๒๔๑๓ เรือ ่ งสน

ขุมทอง อิสระ อ ักษรบฎ ื่ ของมันทีไ ิ ครั ง้ มันคือพญาไก่ ขุมทองคือชอ ่ ด ้จากการล่าเดิมพั นบนสังเวียนเลือดนั บสบ เหลืองพระนเรศวร หรือไก่เจ ้าห ้าพระองค์ หรือเรียกอีกอย่างหนึง่ ว่าไก่เจ ้าเลีย ้ ง ทีม ่ ล ี ักษณะตรง ตามตําราโบราณทุกอย่าง มีขนสร ้อยสเี หลืองอ่อน หัวหงอกปี กขาว หางขาวยาวแข็งเหมือนรวง ี ข ้ง ใบหน ้าแหลมยาวเกลีย ข ้าวสร ้อยคอหลังเป็ นเงางามระย ้าปากร่องนํ้ าและเป็ นสเี ดียวกับสแ ้ ง ้ เกลา หงอนหิน ตาปลา หมอตาย เดือ ยงอนคั นช อนนั ่ น คง ที่เกล็ ด แข็ งมั นยั ง มีของดีอ ีก สาม ื ซอ ่ นเล็บ เกล็ดเหน็ บนิว้ ในและเกล็ดไซบาดาล ซงึ่ ถือว่าเป็ นเกล็ดทีด อย่างคือ เกล็ดเสอ ่ ส ี ด ุ ยอด และหายากทั ง้ สามเกล็ ด ยิง่ ถ ้าได ้เห็ นเชงิ ชนของมันแล ้วไม่วา่ ใครก็ อ ยากได ้มั นไว ้ครอบครอง เพราะมันเป็ นไก่ทฉ ี่ ลาดมีไหวพริบสามารถชนได ้กับไก่ทุกเชงิ สว่ นอาวุธถนั ดของมันคือ ลูกท ้าว บ่าตีตัว ตีหลัง เข ้ากอดมัดปี กแก ้สถานการณ์ได ้ดี แถมยังมีลําหักลําโค ้นอันหนักหน่วงอีกด ้วย ึ เหิมของมันในวันหนุ่มไปอย่างไม่มวี ัน บัดนี้ความชราของมันได ้คร่าเอาความเก่งกาจฮก กลับคืน แต่มันก็ยังคงไว ้ซงึ่ ความงดงามตามลักษณะไก่เจ ้าเลีย ้ งอยู่เหมือนเดิม แม ้มันจะดูอ ้วน ั ไปส ก นิด ก็ ต าม ด ้วยเพราะมั นมีห น า้ ที่เ ป็ นพ่อ พั น ธ์นั่ น เอง ปี นี้มั น มีอ ายุส ามขนครึง่ แล ้วความ ว่อ งไวปราดเปรีย วก็ ดูล ดน อ ้ ยลงไปมาก แต่มั น ก็ ม ีค วามภาคภูม ใิ จที่มั น ได ้ให ้กํ า เนิด ไก่ช น ื ทอดเชอ ื้ สายอีกหลายตัว มันอยูใ่ นเล ้าผสมพันธ์อย่างเป็ นสุขมานานโดย สายเลือดสกุลสูงไว ้สบ ทีเ่ จ ้านายของมั นไม่ได ้มาคลุก คลีกับมั นเลย หลังจากที่มันบาดเจ็ บมากในการชนครั ง้ สุดท ้าย เจ ้านายจึง เอามั น มาเป็ นพ่อ พั นธุ์ แต่หลายวัน มานี้มั นเห็ นเจ ้านายของมั น มายืนดูมั น ที่เ ล ้าอยู่ บ่อยๆ แต่มันก็ไม่รู ้ว่าเจ ้านายมาดูอะไรกันแน่ จนมันเลิกสนใจในเรือ ่ งนี้ ้ นนี้เองทีม ้ ดสายและได ้กิน เชาวั ่ ันถูกนํ าตัวออกมาจากเล ้าผสม ได ้อออกมาเดินยืดเสนยื ื่ มีชวี ต หญ ้าและแมลงเล็กๆ บนลานหญ ้า ทํ าให ้มันดูสดชน ิ ชวี าขึน ้ มาอีกครัง้ มันคิดถึงวันคืนเก่าๆ ึ ยิง่ ใหญ่ฮก ึ เหิม ขึน ของมันในวัยหนุ่ม ทํ าให ้มันรู ้สก ้ มา จนตีปี กดังพั บๆ แล ้วโก ้งคอขันอย่างคึก คะนอง โดยทีอ ่ ยู่ในสายตาของเจ ้านายมันตลอดเวลา หลัง จากนั น ้ ไม่กวี่ ันมันก็ ถูกจั บมาขังสุ่ม ้ กาดนํ้ าทุกเชา้ จากนั น ้ ก็ถูกนํ ามาตากแดดตอนเชาจนขนแห ้ง นํ ามาเข ้าทีพ ่ ั กกินอาหารซงึ่ ก็ คอ ื ่ ํ้ าผึง้ ข ้าวเปลือกทีล ่ ้างแล ้วคลุกไข่แดง ตากแดดจนแห ้งเป็ นเนื้อเดียวกัน และตามด ้วยเนื้อแชน เป็ นอาหารเสริม มั น รู ้ดีว่าต่อ ไปจะเกิด อะไรขึน ้ กั บ มั น เพราะในวัย หนุ่ ม มั น เคยผ่า นขัน ้ ตอนนี้ ้ มาแล ้วอย่างคุ ้นเคย จากนั น ้ หนึง่ อาทิตย์มันก็ลงนวมซอมปลํ ้าเชงิ ชน แม ้มันจะแก่ลงไปมากทํ า ื่ งชาลง ้ ให ้เชอ แต่เชงิ ชนอันยอดเยีย ่ มของมันยังเหมือนเดิมทุกอย่าง มันถูกเลีย ้ งดูอย่างประคบประหงมเป็ นอย่างดีทัง้ อาหารการกินและยาบํารุงกําลั ง ทํ าให ้ ร่างกายมันฟิ ตและสมบูรณ์ขน ึ้ มาอย่างรวดเร็ ว ความแข็งแกร่งของกล ้ามเนื้อทุกสว่ นของร่างกาย ่ วามรู ้ มันกลับคืนมาอีกครัง้ หลายวันทีผ ่ า่ นมามันคิดอะไรขึน ้ มามากมาย เรือ ่ งราวในอดีตไหลสูค สกแห่งห ้วงสํานึก ความกลัวบางอย่างแผ่ซา่ นไปทัง้ ร่างกายและจิตใจ มันอายุมากแล ้วยังต ้องมา ้ ึ คับแค ้นใจทีส ต่อสูบนส งั เวียนเลือดอีก คิดแล ้วมันรู ้สก ่ ด ุ ทีเ่ จ ้านายของมันไม่ยอมปล่อยมันให ้อยู่ อย่างมีความสุขในตอนทีม ่ ันยังสามารถอยู่ได ้อย่างเป็ นสุขในเวลานี้ เพราะมันก็ได ้ทําหน ้าทีก ่ าร ้ ั ต่อสูบนสงเวียนเลือดมาแล ้วอย่างโชกโชนทํ าเงินให ้กับเจ ้านายมาแล ้วมากมาย มันรู ้ดีวา่ ในอีก ้ ก ึ หนั กทีส ไม่ชาศ ่ ด ุ ในชวี ต ิ ของมันจะเกิดขึน ้ มาโดยทีม ่ ันไม่สามารถหลีกเลีย ่ งได ้ มันเองก็ ไม่รู ้ว่า ชะตากรรมของมั น ข ้างหน า้ จะลงเอยเช ่น ไร แต่ อ ย่ า งหนึ่ง ที่ มั น รู ด ้ ีค ือ การทํ า หน า้ ที่ท ี่ ไ ด ้รั บ มอบหมายให ้สําเร็จคือสงิ่ ทีม ่ ันต ้องทํา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 30

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

้ อ และแล ้ววันทีม ่ ันไม่อยากให ้เกินขึน ้ ก็มาถึงจนได ้ มันถูกพามาบ่อนตัง้ แต่เชาเพื ่ เปรียบคู่ ี งพูดคุย หัวเราะ และเสย ี งเย ้ยหยัน ดังอือ ชนมันเห็ นคนมากมายดูคก ึ คักกันทุกคน เสย ่ อึงไปทั่ ว ทัง้ บ่อน เจ ้านายมันพาไปเปรียบคู่ เจ ้าของไก่หลายตัวต ้องเอาไก่ของตัวเองหลบไปเมือ ่ มันมา ยืนสง่าอยูก ่ ลางลานเปรียบไก่ ความชราไม่ได ้ทําให ้มันดูด ้อยความเก่งกาจลงไปเลย กลับทําให ้ มันดูหน ้าเกรงขามมากขึน ้ ไปอีกในสายตาของคนอืน ่ ๆ มันยืนรออยูน ่ านก็ยังไม่มใี ครกล ้าเอาไก่ มาเปรียบชน จนจะเทีย ่ งก็มน ี ักเลงไก่ตา่ งถิน ่ นํ าไก่ประดูหางดําเข ้ามาเคียงเปรียบคู่ ครัง้ แรกทีม ่ ัน เห็นประดู่หางดําตั วนั น ้ มันก็ รู ้ทันทีวา่ เป็ นไก่เก่งจากสัญชาตญาณของมัน แต่สงิ่ ทีม ่ ันกลัวไม่ใช ่ ความเก่งของประดู่ห่างดําแต่เป็ นความสดของวัยหนุ่ม ต่างหากทีม ่ ันกลัว ถึงกระนั น ้ ด ้วยความ ้ ้แต่น ้อย กลับจ ้องไปยังประดูห เป็ นไก่สกุลสูงมันก็ไม่ได ้หลบหน ้าคูต ่ อ ่ สูแม ่ างดําตาเขม็ง ด ้วยแวว ตาอันคมกล ้าไม่หวัน ่ เกรง เจ ้านายของมันนั่ งพิจารณาอยูน ่ านกว่าจะตอบตกลงและวางเงินเดิมพัน จากนั น ้ ก็พามัน ั ั มาปล่อยทีล ่ านข ้างสงเวียนให ้มันเดินผ่อนคลายความตรึงเครียดก่อนจะลงสงเวียนเลือด มันอยูค ่ ู่ ทีห ่ ้าของรายการ มันจึงยังพอมีเวลาพักผ่อน ่ รั ง้ แรกของมั นในการต่อสูบนส ้ ังเวีย น หัวใจมั นเต ้นเร็ วขึน ้ เมือ ่ เข ้าห ้องนํ้ า ทั ง้ ที่นี่ไม่ใชค เลือด มันเคยคุ ้นเคยดีกับการให ้นํ้ าก่อนเข ้าชนในห ้องนํ้ าเมือ ่ ครัง้ วัยหนุ่มของมันหลังจากให ้นํ้ า ่ ั เสร็ จ เรี ย บร อ ้ ยแล ว้ เจ า้ นายก็ พ ามั น เข ้าสู ส ง เวีย น ที่ ม ีค นมากมายส ่ ง เส ีย งต่ อ รองกั น อย่ า ง สนุกสนานโดยทีไ่ ม่มใี ครรู ้ได ้ว่าผลมันจะออกมาในรูปแบบใด มันเองก็ไม่อาจรู ้ได ้ เริม ่ อันทีห ่ นึง่ พอกรรมการปล่อยทางทัง้ คูก ่ ็พุ่งเข ้าหากันอย่างกับ โกรธเคืองกันมานาน ้ ทัง้ คูส ่ าดแข ้งข ้าหากันเพือ ่ ดูเชงิ ไอ ้ประดูก ่ ็วงิ่ เข ้ามัดซายมั ดขวาทันทีอย่างรวดเร็ วแล ้วท ้าวบ่าตี ่ นั น ตัว แต่มันก็ยงิ่ แข็งแรงอยูจ ่ งึ เอา ตัวเบียดดันไม่ให ้ประดูต ่ ไี ด ้ถนั ด ไอ ้ประดูเ่ ห็นเชน ้ ถ ้าขืนอยูว่ ง ่ ย่างว่องไว ในคงทําอะไร มันไม่ได ้จึงถอดหัวออกจากปี กของมันแล ้วสาดแข ้งเปล่าใสอ และหนั กหน่วง ทํ าให ้มันถึงกับหยุดชะงักไปทีเดียว เมือ ่ โดนพิษสงของคู่ตอ ่ สู ้ วัยหนุ่มกว่า ไอ ้ ี ท่าก็ไม่ปล่อยโอกาสทองให ้หลุดลอยไป วิง่ เข ้ามาซํ้าแผลเก่าหวัง ประดูเ่ มือ ่ เห็นว่ามันกําลังเสย ่ น ้าคอ ปิ ดบัญชใี ห ้เร็วทีส ่ ด ุ แต่กลับวิง่ เข ้าหามันด ้วยความประมาท จึงโดนมันสวนแข ้งเปล่าใสห ี เข ้าไปเต็มแรง ถึงกับเซถลากันเตีย ้ ขุมทอง เองเมือ ่ เห็นไอ ้ประดูเ่ สยท่ามันบ ้างก็ปรีเ่ ข ้าไปหวัง ้ อนกัน มันวิง่ เข ้าไปจับหูนอกตีกลางแสกหน ้าไอ ้ประดูจนเลือดกระจายเพราะ เก็บ6คู่ตอ ่ สูเหมื โดนเดือยคูง่ าม ของมันเข ้าไปเต็มแรงทีค ่ วิ้ ด ้านขวา แต่ไอ ้ประดูก ่ ็ยังแสดงให ้เห็นถึงความสดของร่างกาย ในวัยหนุ่มของมั นเข ้าด ้วยการเก็บอาการไว ้อย่างดีเยีย ่ ม แล ้วปรีเ่ ข ้าไปมัด อ ้อมหลังกอดขีเ่ พื่อ หลบภั ย ชั่ ว คราว ไอ ข ้ ุม ทองเห็ น เช ่ น นั ้ น ก็ ท า้ วบ่ า ตีมั น ทั น ทีแ ต่ ก็ ทํ า ได ไ้ ม่ ถ นั ด นั ก ทั ้ง คู่ ต่ า ง พยายามต่อสูกั้ นอย่างเอาเป็ นเอาตาย แต่ก็ทําอะไรกันไม่ได ้เท่าทีค ่ วรจนกระทั่งหมดอันแรก ตอนพักอันเข ้าห ้องนํ้ า ทุกคนต่างเห็นได ้ชัดว่าไอ ้ขุมทองมันดูออ ่ นแรงลงไปมาก ผิดกับ ไอ ้ประดูท ่ ถ ี่ งึ แม ้จะโดนแข ้งโดนเดือยของไอ ้ขุนทองมากกว่าก็ตามแต่มันก็ไม่ได ้แสดงอาการว่า เหนื่อยอ่อนและเจ็ บปวดใดๆ เลย มันยังดูแข็งแรงและคึกคะนองอยากสูกั้ บไอ ้ขุมทองอยู่อย่าง ทีส ่ ด ุ ี งทัง้ สน ิ้ เดินหน ้าสาดแข ้งหนั กๆ เข ้าใสไ ่ อ ้ขุมทองจนตัง้ เริม ่ อันทีส ่ อง ไอ ้ประดู่ไม่ฟังเสย ตัวไม่ตด ิ แสดงให ้เห็นถึงความแข็งแกร่งของมันว่าเหนือกว่าได ้ขุมทองหลายเท่านั ก ไอ ้ขุมทอง เองก็ รู ้ดีว่า ตั ว เองกํ า ลั ง ลํ า บาก แต่ก็ ยั ง สวนแข ้งตอบโต ้ไปเหมือ นกั น แต่มั น น อ ้ ยมาก ตอนนี้ หน ้าตาของไอ ้ขุนทองมีเลือ ดไหลอาบทัง้ ใบหน ้า หัวเริม ่ บวมขึน ้ ด ้วยพิษสงของแข ้งและเดือ ย ทองไอ ้ประดู่ กลางอันมันเห็นท่าว่าไม่สดี ู ้ แน่แล ้วมันจึงออกลูกเล่นเชงิ เข ้ากอดขีม ่ ัดลําตัวเพือ ่ เอา ตัวรอดให ้พ ้นอันนีไ ้ ปให ้ได ้ สว่ นไอ ้ประดูก ่ ็พยายามรุกเข ้าจิตกตีไอ ้ขุมทองอย่างดุดัน แต่มันก็ทํา อะไรไม่ได ้ จนหมดอันทีส ่ อง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 31

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ิ ห ้า-ห ้ายังหาคนรองไอ ้ขุนทอง หมดอันทีส ่ องราคาต่อรองของไอ ้ประดู่เริม ่ ไปไกลถึงสบ ได ้ยากเลย เพราะดูจากสภาพของไอ ้ขุมทองแล ้วบอบชํ้ามากและกําลังก็ลดลงอย่างมาก สว่ นไอ ้ ี นไก่จงึ ยังเชอ ื่ ว่าอนาคต ประดูย ่ ังคงดูปราดเปรียวอยูแ ่ ม ้จะได ้รับบาดเจ็ บอยูพ ่ อสมควรก็ตาม เซย ั ชนะแน่นอน ไอ ้ประดูจ ่ ะต ้องได ้รับชย เริม ่ อันทีส ่ าม ต ้นอันก็ยังตกอยูใ่ นสภาพเดิม ไอ ้ประดูย ่ ังคงทําหน ้าทีพ ่ ระเอกได ้อย่างยอด เยีย ่ มโดยทีม ่ ไี อ ้ขุนทองตกเป็ นผู ้ร ้ายคอยรั บโทษอย่างหนั กจากมันทั ง้ แข ้งทัง้ เดือย จนบอกชํ้า ้ ังเวียนเลือดของไอ ้ขุนทอง แต่มันก็ ยังอึดและอดทนไม่ยอมถอด มากทีส ่ ด ุ ในชวี ต ิ การต่อสูบนส ้ ้เห็น ปลายอันทีท ี งเฮดังลั่นจากขารอง หัวหนีหรือร ้องออกมาให ้ คูต ่ อ ่ สูได ่ ัง้ บ่อนเงียบกริบก็มเี สย เมือ ่ ไอ ้ประดู่เกิดหยามใจเดินเข ้าหาไอ ้ขุมทองด ้วยความประมาท จึงโดนไอ ้ขุมทองดีดแข ้งดัก เข ้าใสเ่ ต็มหน ้าเดือยถลําเข ้าเต็ มลูกตาข ้างขวาของไอ ้ประดูจ ่ นลูกตาดําแตกบอดสนิท ไอ ้ประดู่ ี งหลงด ้วย ความเจ็บปวดทีส ถึงกับหยุดชะงักยืนอ ้าปากร ้องเสย ่ ด ุ ไอ ้ขุมทองได ้โอกาสก็จะเข ้าซํ้า ี แต่ไอ ้ประดูร่ ู ้ตัวเสยก่อนมันจึงทํ าอะไรไม่ได ้มากนั ก เพราะถึงแม ้ไอ ้ประดู่จะตาบอดข ้างหนึง่ แต่ มันยังคงความแข็งแกร่งและกําลังทีม ่ ม ี ากกว่าไอ ้ขุมทองหลายเท่านั ก จึงทํ าอะไรกันไม่ได ้ ไอ ้ ประดู่ก็ชา่ งร ้ายเหลือเกินมันไม่ได ้แสดงความเจ็ บปวดออกมาให ้ไอ ้ขุมทองเห็นอีกเลย แถมยัง เดินเข ้าหาสาดแข ้งใสไ่ อ ้ขุมทองอย่างบ ้าคลั่ง ไอ ้ขุนทองเองก็ฉลาดเข ้ามัดใต ้ปี กด ้านขวาทีบ ่ อด ของไอ ้ประดู่ ทํ าให ้ไอ ้ประดู่ไม่สามารถทํ าอะไรมันได ้ ซํ้ ายังถูกมันท ้าวป่ าตีหลังได ้อีก หลายที่ จนหมดอันทีส ่ าม ิ -เจ็ด มีหลายคนออกตัวรองไว ้กันพลาด บรรยากาศ หมดอันทีส ่ ามราคาเริม ่ ตีตน ื้ มาเป็ นสบ ี งต่อรองเฮฮากันคึกคักขึน ภายในบ่อนมีเสย ้ ้ เริม ่ อันทีส ่ ี่ ทัง้ คูด ่ ช ู าลงไปมากโดยเฉพาะไอ ้ขุมทอง เพราะวัยทีช ่ ราแล ้วยังโดนแข ้งและ เดือ ยของไอ ้ประดู่เ ข ้าไปเยอะจนบอกซํ้ า มาก หั ว บวมเกือ บเท่ า กํ า ปั ้ น และแผลแตกบริเ วณ ใบหน ้าอีกหลายแผล ต ้นอันมันยังพอสาดแข ้งสวดแลกมาได ้บ ้าง แต่พอกลางอันมันกลายเป็ น เป้ านิง่ ให ้ไอ ้ประดูท ่ ันที ดีทม ี่ ันยังพอหลบภัยได ้เมือ ่ เข ้าไปซุกใต ้ปี กด ้านขวาของไอ ้ประดู่ ตอนนี้ ึ เหมือนกับว่ามีใครเอาหินก ้อนใหญ่มาทั บทีห มันรู ้สก ่ ัวของมันเอาไว ้ จนยากทีจ ่ ะยกหัวขึน ้ ให ้สูง ได ้ แต่ด ้วยความเป็ นไก่ส กุล สูง มั น จึง ไม่ย อมร อ้ งถอดหั ว หนี มั น รู ้ดีว่า หน า้ ที่ข องมั น ที่ไ ด ้รั บ ิ้ เสย ี ก่อน ด ้วย มอบหมายให ้ทํ าในวันนี้ ยังไม่สําเร็ จลุล่วง มันจึงต ้องอยูเ่ พือ ่ ทํ าหน ้าทีใ่ ห ้เสร็ จสน ความรัก ในตัวเจ ้านายของมัน มันจึงไม่อ ยากเห็ นความผิดหวังของเจ ้านายมัน ขณะที่ไอ ้ประดู่ กําลังหมุนตัวหามันนั น ้ มันเองก็ได ้หมุนหลบใต ้ซอกปี กและรอจังหวะทีไ่ อ ้ประดู่เผลอตัวขึน ้ สาด ่ ั นทีแ แข ้งใสท ่ ต่มั นยั งไม่มโี อกาส จนกระทั่ งมาถึงปลายอั นที่ใกล ้จะหมดเวลา ขณะที่ไอ ้ประดู่ กําลังยืนหอบด ้วยความเหนื่อยในการไล่ลา่ หาตัวมันอยู่นัน ้ ไอ ้ขุมทองได ้โอกาสก็ ดด ี แข ้งขึน ้ ใส ่ ใบหน า้ ของไอ ้ประดู่จ นสุด แรง ไอ ้ประดู่ถ งึ กั บ แหกปากร ้องลั่ น หางบานออกวิง่ ไปอย่า งไม่รู ้ ้ ี งโห่ เสย ี งเฮดังลั่น ทิศทางด ้วยความเจ็ บปวดเมือ ่ โดนเดือยเข ้าเต็มลูกตาข ้างซายมิ ดเดือย เสย ั บ่อยคลุกเคล ้ากัน ไม่มใี ครสนใจไก่ในสงเวียนอีกต่อไป ต่างยืนรับเงินจ่ายเงินกันอย่างโกลาหล กลางสังเวียนเลือดบัดนี้ มีเพียงไอ ้ขุมทองเท่านั น ้ ทีย ่ น ื นิง่ ไม่ไหวติง สํานึกสุดท ้ายของ มันคือการทีไ่ ด ้รับรู ้ว่ามันสามารถทํ าหน ้าทีท ่ ไี่ ด ้รับมอบหมายจากเจ ้านายมันสําเร็ จลุลว่ งแล ้ว มัน ก็ไม่มอ ี ะไรทีต ่ ้องเป็ นห่วงอีก แล ้ว ดวงตาทัง้ สองข ้างของมั นเริม ่ พร่ามั วลงไปทุกที ลมหายใจ ี งโห่ร ้องดีใจของเซย ี น อ่อนแรงลงทีละนิด แล ้วประสาทการรับรู ้ของมันก็ดับวูบลง ท่ามกลางเสย พนั นขารองรอบๆ บ่อ นเจ ้านายของมั นเดินยิม ้ ร่าเข ้ามาอุ ้มร่า งที่ไร ้ลมหายใจของมั นออกจาก สังเวีย นเลือ ด ด ้วยความดีใจอย่างทีส ่ ุด กับ ชัย ชนะในครั ง้ นี้ ในใจเขาคิด เพียงว่าต่อ ไปจะต ้อง ดูแลลูกหลานของไอ ้ขุมทองเป็ นอย่างดี ไม่ใชเ่ พราะเขาสํานึกในความดีของมันหรอก แต่เขา กํ า ลั ง นึก ถึง นั ก ล่า เดิม พั น สายเลือ ดดี ที่จ ะมาสร า้ งความรํ่ า รวยให ้กั บ เขาต่า งหาก เขาไม่ ม ี ึ เศร ้าโศกเสย ี ใจใดๆ ให ้กับการจากไปอย่างสมศักดิศ ความรู ้สก ์ รีของไอ ้ขุมทองเลยสักนิด เขามี ี งหัวเราะ และเงินเดิมพันทีไ่ ด ้เท่านั น เพียงรอยยิม ้ อันเบิกบานใจ เสย ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 32

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั ้ ฉ.๒๔๑๔ เรือ ่ งสน

ไม ้เรียวหัก นภดล สงั ข์ทอง ผมยกไม ้เรียวขึน ้ สุดแขน ฟาดลงตรงก ้นของเด็กชายศุภชงค์กับเด็กชายณภัทรคนละสาม ทีอย่างสุดแรงเกิด จนไม ้เรียวหักสะบัน ้ แตกออกเป็ นสองสว่ น ผมใจหายวูบ มือทีจ ่ ับไม ้เรียวสั่นระริก หัวใจสั่นหวิวคล ้ายกับได ้ทํ าความผิดลงไปอย่าง ่ รั ง้ แรกที่ผมลงโทษนั กเรีย นด ้วยวิธท ใหญ่หลวง นี่ไม่ใชค ี รี่ ุนแรงเช ่นนี้ ผู ้ชว่ ยอาจารย์ใหญ่เคย เรียกผมไปพูดคุยเรือ ่ งการลงโทษนั กเรียนด ้วยวิธก ี ารเฆีย ่ นตีครั ้งหนึง่ แล ้ว เมือ ่ ครัง้ ทีผ ่ มเข ้ามา ่ นี้ เป็ นครูทน ี่ ใี่ หม่ๆ ผมรับปากกับท่านผู ้ชว่ ยฯอย่างไม่คอ ่ ยเต็มใจนั กว่าจะไม่ให ้เกิดเหตุการณ์เชน ้ แต่ล ะคนนั ้น เคยสร ้าง อีก เพราะว่าเด็ ก นั ก เรีย นที่อ ยู่ใ นการดูแลของผม ซ งึ่ เป็ นครู ป ระจํ า ชัน ิ้ ไม่วา่ จะเป็ นเตะลูกฟุตบอลในห ้องเรียนไปโดยกระจก วีรกรรมอันแสนจะประทับใจมาแล ้วทัง้ สน หน า้ ต่า งแตก นํ าของมีค มมาเล่นกั น จนเกิด บาดแผล หรือ แม ้กระทั่ ง ปี นห ้องนํ้ านั ก เรีย นหญิง ่ เด็ กชายศุภชงค์นี้ก็เป็ นอีกคนหนึง่ ซงึ่ ได ้ก่อเหตุการณ์ทท อย่างเชน ี่ ํ าให ้ผมต ้องหนั กใจอยูเ่ ป็ น ประจํา ล่าสุดขณะทีผ ่ มกําลังสอน (โดยยึดนั กเรียนเป็ นศูนย์กลางตามแนวการสอนยุคใหม่) เด็ก ชายศุภชงค์หรือทีเ่ พือ ่ นๆ ในห ้อง ป.๔/๕ เรียกกันจนติดปากกว่า ―ไอ ้ชง‖ ได ้ชกต่อยกับเพือ ่ นที่ อยู่ในกลุ่มเดีย วกั น จนทํ าให ้การเรีย นการสอนในขณะนั ้น ต ้องหยุด ชะงัก ลงกลางคัน ผมต ้อง ้ เป็ นกองเชย ี ร์สง่ เสย ี ง เปลีย ่ นหน ้าทีจ ่ ากครูผู ้สอนมาเป็ นกรรมการมวยแทน โดยมีนักเรียนในชัน ดังลั่น ้ ้ ―เย ้...เย ้! ไอ ้ชงสูๆ้ ไอ ้ชงสูตาย...ไอ ้ชงไว ้ลายสูตายไอ ้ชง‖ ี ร์ของอีกฝ่ ายก็เชย ี ร์กันอย่างสุดๆ ผมหู ―เอาเลยภัทร...อัดไปเลย อย่ายอมมัน!‖ กองเชย อือ ้ หน ้ามืดตาลายคล ้ายจะเป็ นลม ภาพทีป ่ รากฏเบือ ้ งหน ้ามันพร่ามัวไปหมด แทบจะนึกไม่ออก ว่านีค ่ อ ื ห ้องเรียนหรือเวทีมวยกันแน่ ―นีน ่ ักเรียนครับ...! หยุดก่อน...หยุด...ก่อน...ครับ...อย่าทะเลาะกัน!‖ ผมพยายาม ี งอันดัง แต่ดเู หมือนว่าจะถูกกลบด ้วยเสย ี งของพวกเขาเหล่านั น ิ้ ตะโกนห ้ามด ้วยเสย ้ จนหมดสน ―นั่นแหละ...อย่างนัน ้ แหละ อย่าไปยอมมัน อัดมันเลย...ชอบแกล ้งเพือ ่ นดีนัก...เย ้!... เย ้!‖ ―พลั๊วะ!‖ ―โอ๊ย!‖ ื เรียนถูก ทัง้ สองแลกหมัดกันอย่างดุเดือด จนโต๊ะล ้มควํา่ ลงกับพืน ้ กล่องดินสอ หนั งสอ เหวีย ่ งกระจัดกระจาย ―โครม!‖ ี ทีได ้ยินมัย ―ทุกคนหยุดเดีย ๋ วนีน ้ ะ หยุดเสย ้ !‖ ผมว่าพลางเอาไม ้เรียวฟาดลงบนโต๊ะอย่าง แรง เพราะคิดว่าน่าจะเป็ นวิธก ี ารเดียวทีจ ่ ะสามารถควบคุมสถานการณ์ตอนนีไ ้ ด ้ ―ถ ้ายังไม่หยุด เดีย ๋ วตีหมดยกห ้อง...!‖ ี งไม ้เรียวกระทบโต๊ะกับเสย ี งอันดังของผมสน ิ้ สุดลง นั กเรียนทุกคนต่างรีบนั่ ง ทันทีทเี่ สย ลงอย่างเงียบกริบเหมือนถูกมนต์สะกด ―ทุกคนนั่งตัวตรง เอามือวางไว ้ทีต ่ ัก...ทําสมาธิ!‖ เมือ ่ เห็นว่านักเรียนอยูใ่ นความสงบ ั ้ เรียนทันที แล ้วผมเรียกเด็กชายทัง้ สองออกมายืนหน ้าชน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 33

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―สอนไม่รู ้จักจํ าว่าอย่างสร ้างความวุน ่ วายในห ้อง โดยเฉพาะเวลาเรียน พ่อแม่ไม่เคยสั่ง สอนหรือไง!‖ ผมดุนักเรียนทัง้ สองด ้วยถ ้อยคําที่ (ค่อนข ้าง) รุนแรงและบ่น (ให ้นั กเรียนคนอืน ่ ๆ ฟั ง) อีกยาว ิ ธิ์ ใช ในการเรี ้ ี ร์ก ฬ ―ห ้องเรีย นเป็ นสถานที่อันศั ก ดิส ์ ท ย นการสอน ไม่ใชเ่ วทีเช ย ี า หรือ ิ ออกไปนอกห ้อง!‖ ผมรู ้ดีวา่ พูดแบบนี้ไม่มใี ครกล ้าทําหรอก ตลาดสด ใครทีไ่ ม่อยากเรียนก็เชญ ั คนทีไ่ ม่อยากเรียน (หรือไม่ชอบครูอย่างผม) กล ้าทีจ แต่ถ ้ามีนักเรียนสก ่ ะลุกขึน ้ และเดินออกไป นอกห ้องจริงๆ ผมก็ไม่รู ้เหมือนกันว่าจะทําอย่างไร แต่เผอิญว่า ผมยังโชคดีเพราะว่าไม่มน ี ักเรียน คนไหนกล ้าทีจ ่ ะลองดี ี ให ้เธอได ้เล่าเรียนนั น ―เธอรู ้มัย ้ ว่าการทีพ ่ อ ่ แม่หาเงินเพือ ่ สง่ เสย ้ มันแสนจะยากลําบากสัก ื่ ฟั งคําสั่งสอนของครู พวก เพียงไหน...แทนทีพ ่ วกเธอจะตอบแทนพ่อแม่ด ้วยการตัง้ ใจเรียน เชอ เธอกลับทําในสงิ่ ทีต ่ รงกันข ้าม...‖ ผมนึกไปถึงคําพูดของครูในสมัยทีผ ่ มเป็ นนั กเรียน ซงึ่ ตอนนั น ้ ึ รู ้สาอะไร เมือ ผมเองก็ยังไม่รู ้สก ่ ครูพูดจบผมก็ลม ื หมด วันๆ ไม่เคยคิดทํ าอะไร คิดอยูอ ่ ย่างเดียว คือเล่นกับเล่น ครูจะสอนก็สอนไปเถอะ ไม่เคยจดจํา มิหนํ าซํ้ายังชอบทําในสงิ่ ทีข ่ ด ั กับคําสงั่ ของ ี อีก ครูเสย ึ อะไรหรอก เมือ ―ตอนนีพ ้ วกเธอยังไม่รู ้สก ่ เธอเติบโตเป็ นผู ้ใหญ่ เธอก็จะคิดได ้เอง จํ าคํา ี งของครูยังคงดังก ้องในโสตประสาทของผม ทํ าให ้ผมได ้รู ้ว่าเวรกรรรมมีจริง ของครูเอาไว ้‖ เสย ิ ย์ไม่เชอ ื่ ฟั งคําสงั่ สอนของผม เมือ ่ ผมได ้มาเป็ นครู และลูกศษ ึ อะไรหรอก เมือ ―พวกเธอยังเป็ นเด็กไม่รู ้สก ่ ก่อนครูก็เคยเป็ นเหมือนพวกเธอ สักวันหนึง่ ...เมือ ่ เธอโตขึน ้ เธอก็ จะได ้รู ้ว่าสงิ่ ทีค ่ รูพยายามทีจ ่ ะอบรมสั่งสอนนั น ้ เพือ ่ อะไร...ขอให ้จําคําพูด ของครูไว ้...มีใครจะทะเลาะกันอีกมัย ้ !?‖ ผมกวาดสายตาพร ้อมยกไม ้เรียวชไี้ ปรอบๆ ห ้อง แล ้วมา หยุดนิง่ อยูท ่ เี่ ด็กชายทัง้ สองผู ้เป็ นเจ ้าของความวุน ่ วายในชวั่ โมงนี้ ―อยูห ่ ้องเดียวกันอย่าได ้ทะเลาะกัน ขอให ้สามัคคีและรักกัน...คราวนีค ้ รูจะลงโทษเธอ เพือ ่ ให ้เข็ดหลาบและเป็ นบทเรียน คราวหลังอย่าได ้ทําอย่างนีอ ้ ก ี ...จําไว ้!‖ ―ครับ‖ เด็กชายทัง้ สองก ้มหน ้านิง่ คล ้ายจะสํานึกผิด แต่ครูอย่างผมก็ไม่ยอมใจอ่อน ง่ายๆ หรอก ―ยืนตัวตรง...เอามือกอดอก!‖ ―ขวับ! ขวับ! ขวับ!‖ ―เจ็บแล ้วก็ขอให ้จําเอาไว ้ด ้วยนะนายศุภชงค์...มา...นายณภัทรเข ้ามาใกล ้ๆ เอามือ กอดอก!‖ ―ขวับ! ขวับ! เปรี๊ ยะ!‖ ผมลงโทษเด็กทัง้ สองคน คนละสามทีอย่างสุดแรงงเกิดจนไม ้ เรียวหักสะบัน ้ แตกออกเป็ นสองสว่ น นั กเรียนในห ้องต่างพากันนั่ งเงียบกริบด ้วยหวาดกลัว ไม่ กล ้าทีจ ่ ะปริปากพูด ื่ ฟั งจะโดนหนั กกว่านี้!‖ ผมบอกให ้เด็กชายทัง้ สองกลับไปนั่ งทีเ่ ดิม และ ―ถ ้าใครไม่เชอ ยํ้ า กั บ นั ก เรีย นทุ ก คนว่า อย่า เอาเป็ นเยี่ย งอย่า ง พวกเขารั บ ปาก แต่ ผ มคงไม่ค าดหวั ง อะไร ี ระสาอะไร มากมายนั กหรอก ถึงอย่างไรพวกเขาก็ยังเป็ นเด็กทีไ่ ม่รู ้ประสป ―เหลืออีกห ้านาทีจะหมดคาบ ไม่ต ้องเรียนกันแล ้ว ทุกกลุม ่ สง่ เกมโดมิโน คําคล ้องจอง ่ ื คืนครู...หยิบสมุดจบการบ ้านขึน ้ มา!‖ ผมเก็บสออุปกรณ์การสอนทีอ ่ ต ุ สา่ ห์เตรียมมาให ้พวกเขา เล่นเกมต่อคําคล ้องจองเพือ ่ ทีจ ่ ะให ้เป็ นพืน ้ ฐานในการแต่งบทร ้อยกรอง แต่ก็เกิดเหตุการณ์ ี ก่อน ดังกล่าว ทําให ้กิจกรรมนีต ้ ้องหยุดชะงักเสย ื่ ไว ้!‖ ―เขียนการบ ้านวันนีล ้ งไป...ใครคุยหรือเล่นกัน หัวหน ้ากลุม ่ จดชอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 34

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เมือ ่ เห็นว่านักเรียนทุกคนหยิบสมุดจดการบ ้านมาเขียนข ้อความบนกระดานดําและนั่งกัน อย่างเป็ นระเบียบเรียบร ้อยแล ้ว ผมจึงเดินกลับมานั่งทีโ่ ต๊ะทํางานหลังห ้อง พร ้อมกับเก็บไม ้เรียว ิ รอเวลาให ้ถึงคาบต่อไป ครูคนใหม่ก็จะมารับภาระอันหนั กหน่วงนีต อันทีห ่ ักไว ้อย่างมิดชด ้ อ ่ จาก ผม ลมเย็นยามบ่ายโชยมาทางหน ้าต่าง แต่มันไม่ได ้พัดเอาความเหนื่อยล ้าของผมไปแม ้แต่ น ้อย ถึงแม ้ว่าชวั่ โมงต่อไปนีจ ้ ะเป็ นคาบว่างสําหรับผม แต่งานตรวจสมุดแบบฝึ กหัด ใบงานบูรณา การต่างๆ และงานเอกสารวิชาการยังกองพะเนินอยูเ่ ต็มโต๊ะ ผมมองแล ้วถึงกับทอดถอนใจ ไม่รู ้ จะไปโอดครวญกับใครได ้ เพราะครูทน ี่ ท ี่ ก ุ คนต่างก็มส ี ภาพเดียวกัน ี งออดเปลีย ิ ย์ในห ้องมองไปทีฝ เสย ่ นชวั่ โมงเรียนดังขึน ้ ผมละสายตาจากลูกศษ ่ าผนั งติด ี่ ภ กับโต๊ะทํางานของผม มีบทกวี (โคลงสส ุ าพ) ทีเ่ กีย ่ วกับชวี ต ิ ครูตด ิ อยู่ บทกวีบทนี้คัดลอกมา ื นิราศเมืองกาญจน์ของอาจารย์จําเนียร ทิพย์เดช ซงึ่ มีความหมายทีแ จากหนั งสอ ่ สนซาบซงึ้ กิน ใจและคอยยํ้าเตือนสติให ้ผมระลึกถึงครูอยูเ่ สมอ ไม ้เรียวใหญ่น ้อย คอยตี ่ ้า ครูมงุ่ หวังให ้ดี ใชข ิ ย์ทวี เติบโตศษ ความเก่งกาจเฮย เป็ นใหญ่โตภายหน ้า เพราะได ้คุณครู เรือจ ้างแจวถ่อข ้าม ฟากฝั่ ง ชลเอย ออกเรีย ่ วแรงกําลัง คัดท ้าย ไป่ ลับกลับหลัง กีช ่ วั่ ปี นา ่ ิ ี ครูสงศษย์ถงึ ป้ าย ชพนีม ้ ค ี ณ ุ ิ ย์ ครู...คือผู ้ยืน ่ ให ้ แก่ศษ ครู...ยอดปิ ยมิตร แก่กล ้า ครู...คือพระปกจิต อุน ่ อก ใจนา ครู...พระคุณล ้นหล ้า แหล่งพืน ้ ปฐพี ผมเคยมีความใฝ่ ฝั นอยากเป็ นครูมาตัง้ แต่เด็ก ผมเกลียดครูทด ี่ ุร ้าย และครูบางคนทีท ่ ํา ึ ว่าครูใจร ้าย เพราะแกตีเด็กทุกคนที่ฉีกสมุด วาดรูปเล่น และครูทท ตัวเหลวไหล ทีผ ่ มรู ้สก ี่ ํ าตัว ื ครูใหญ่ใชอารมณ์ ้ เหลวไหลก็คอ ื ครูทช ี่ อบสูบบุหรีใ่ นขณะสอนหนั งสอ ตบตีนักเรียนทีข ่ โมยเงิน โดยไม่ได ้ถามเหตุผลต่อหน ้าครูและนั กเรียนในหอประชุม เพือ ่ ไม่ให ้นั กเรียนเอาเยีย ่ งอย่าง แต่ ครูใหญ่จ ะรู ้ไหมว่า ส งิ่ ที่ไ ด ้ทํ า กั บ นั ก เรีย นนั ้นครูค นอืน ่ ๆ ก็ ―ไม่ส มควร‖ ที่จ ะเอาเยี่ย งอย่า ง เหมือนกัน ั ้ มัธยมต ้นมีการลงโทษนั กเรียนแบบ ―การตียกล ้อ‖ คือการลงโทษขัน ในสมัยผมเรียนชน ้ รุนแรงเป็ นการประจานความผิดให ้ผู ้อืน ่ รับรู ้ต่อหน ้าเสาธง โดยครูฝ่ายปกครองจะหวดไม ้เรียวลง ตรงก ้นของผู ้ทีฝ ่ ่ าฝื นกฎระเบียบของโรงเรียนอย่างสุดแรงเกิด ผมเคยคิดเสมอว่าน่าจะมีวธิ อ ี น ื่ ที่ ดีกว่าการทําโทษโดยวิธน ี ี้ ซงึ่ นั กเรียนอย่างผมกลัวจนอกสั่นขวัญผวา แต่ก็แปลกทีย ่ ังมีนักเรียน อีกหลายคนยอมถูกเป็ นผู ้รับโทษนีอ ้ ย่างหน ้าตาเฉย ั วันหนึง่ ผมจะเป็ นครู‖ ผมซอ ่ นความคิดนี้เอาไว ้เงียบๆ อายเหลือเกินทีจ สก ่ ะบอกให ้ใครรู ้ มันเป็ นความฝั นทีย ่ งิ่ ใหญ่ และห่างไกลเหนือเมฆน ้อยทีล ่ อยอยูบ ่ นฟ้ าโน ้น ึ อยูท ื่ เสย ี งแห่งหนึง่ ในชุดเครือ วันนี้...ผมนั่ งนํ้ าตาเอ่อซม ่ โี่ รงเรียนเอกชนทีม ่ ช ี อ ่ งแบบทีม ่ ี ั คนไหมหนอทีค ความหมายสําหรับผมยิง่ นัก จะมีนักเรียนสก ่ ด ิ เหมือนผมในวันนั น ้ และกําลังดูถูก ครูอย่างผมในวันนี้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 35

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ิ ย์ ทุกครัง้ ก่อนทีจ ่ ะเข ้าห ้องเรียน ผมมีความกังวลอยูเ่ สมอจะเอาอะไรมา ―ป้ อน‖ ให ้ลูกศษ ของผม เนื้อหาความรู ้ แบบฝึ กหัดหรือกิจกรรมอันซํ้าซาก สงิ่ เหล่านี้ล ้วนเป็ นเรือ ่ งทีล ่ ้าหลัง น่า ึ เบือ ่ หน่าย หลายครัง้ ที่ผมเจ็ บปวดกับความไม่ประสบผลสําเร็ จในการสอนของตนเอง ผมรู ้ส ก อ่อนล ้า ผิดหวัง หากสงิ่ ทีผ ่ มพยายามอบรม สั่งสอน แต่นักเรียนไม่ได ้ให ้ความสนใจหรือปฏิบัต ิ ตาม ึ ว่าคงไม่มค บ่อยครั ง้ ทีผ ่ มหันกลับมามองตัวเอง และมีความรู ้สก ี ําพูดหรือคําสั่งสอนแบบ ื่ มั่น ไหนทีน ่ ักเรียนจะปฏิบัตต ิ ามได ้ นอกเหนือไปจากการเป็ นแบบอย่างทีด ่ ี สร ้างความศรัทธาเชอ ้ ักเพียงไหน...อาจจะชั่ว จนเขาเกิดประกายความคิดด ้วยตนเอง แต่ก็ไม่รู ้ว่าจะต ้องใชเวลานานส ชวี ต ิ ของความเป็ นครู!? ี งอันดังของใครคนหนึง่ ดึงเอาความครุน ―ขออนุญาตครับ‖ เสย ่ คิดคํานึงของผมกลับคืน มาสูโ่ ลกแห่งความเป็ นจริงอีกครัง้ เมือ ่ ผมหันมามองร่างสูงๆ นัน ้ ค ้อมหัวตํา่ ลงอย่างสุภาพ ่ งประตู ทําให ้ผมมองหน ้าเขาไม่ชด ั นั ก แต่กระนั น นัยน์ตาทีม ่ องกระทบกับแสงทางชอ ้ จาก ี งทีค ี ไม่ได ้นอกจากนายวันทา ภารโรงอีกคนหนึง่ ทีท นํ้ าเสย ่ ุ ้นหูทําให ้ผมรู ้ว่าเขาเป็ นใครไปเสย ่ ํา ี อีก หน ้าทีย ่ งิ่ กว่าคําว่า ―ภารโรง‖ เสย ―มีอะไรหรือวันทา?‖ ―อาจารย์ใหญ่บอกว่าให ้ครูไปพบครับ‖ ี น ้ากลบเกลือ ผมใจหายวูบทันทีทไี่ ด ้ยินคําพูดประโยคนัน ้ แต่ก็ต ้องงพยายามตีสห ่ นความ จริง ―ตอนนีเ้ ลยหรือ?‖ ―ตอนนีเ้ ลยครับ‖ ―ขอบคุณมาก...วันทา‖ ผมลุกลีล ้ ก ุ ลนค ้นหาสมุดบันทึกการประชุม ถึงแม ้จะรู ้ดีวา่ ไม่ได ้มีการประชุมทีไ่ หนหรอก แต่ต ้องนํ ามันไปด ้วยเพือ ่ เพิม ่ ความมั่นใจให ้กับตนเอง เพราะรู ้ดีวา่ การที่อาจารย์ใหญ่เรีย กพบ ด่วนอย่างนี้ จะต ้องมีเรือ ่ งทีไ่ ม่ดแ ี น่ ึ ว่าเราไม่เคยพูดคุยพบปะกันเป็ นการสว่ นตัวอย่างนี้เลย ―ตัง้ แต่คณ ุ มาเป็ นครูอยูท ่ น ี่ ี่ รู ้สก นะ...‖ อาจารย์ใหญ่เริม ่ เมือ ่ ผมกล่าวคําสวัสดีและนั่ งลงตรงหน ้าเรียบร ้อยแล ้ว ใจผมเต ้นตึกตัก ิ หน ้ากับท่าน (เพราะไม่รู ้ว่าท่านจะมาไม ้ไหน) แต่คงไม่มค เมือ ่ เผชญ ี ํ าพูดใดทีจ ่ ะดีไปกว่าคํ าว่า ―ครับ‖ อีกแล ้วสําหรับครูไม่ใหญ่และอ่อนด ้อยประสบการณ์อย่างผม ―ทีด ่ ฉ ิ ั นเรียกคุณมาพบในวันนี้ ก็เพือ ่ ทีจ ่ ะพูดคุย...ทําความเข ้าใจกัน ในเรือ ่ งการทํางาน ตลอดระยะเวลาเกือบสามเดือนทีผ ่ า่ นมาของคุณ ในฐานะทีค ่ ณ ุ มีความขยัน ตัง้ ใจในการทํางาน ิ ธิภาพ ทางโรงเรียนก็จะทําเรือ และทํางานอย่างมีประสท ่ งบรรจุให ้...เท่ากับว่าคุณได ้ผ่านการ ทดลองงานของโรงเรียนแล ้ว ซงึ่ ทางโรงเรียนก็จะพิจารณาความดีความชอบให ้ในโอกาสต่อไป ...แต่คณ ุ ก็รู ้ดีวา่ ...โรงเรียนเราไม่มน ี โยบายให ้ครูลงโทษนักเรียนด ้วยการตี!‖ ี วว่าจะต ้องลงเอยด ้วยประโยคอย่างนี้ ผมนึกแล ้วเชย ―ผมทราบดีครับ!‖ ―แต่คณ ุ ก็ละเลย...‖ อาจารย์ใหญ่เงยหน ้าสบตาผม ใบหน ้าอันสง่างามและดูมน ี ํ้ ามีนวล บ่งบอกถึงความเป็ นผู ้ดีมอ ี ํานาจของท่าน ทําให ้ผมไม่กล ้าหาข ้อโต ้แย ้ง ั กีร่ าย...ใน ―คุณรู ้มัย ้ ...ว่าในแต่ละวันมีผู ้ปกครองโทรศัพท์ฟ้องมาว่าครูตล ี ก ู เขา ไม่รู ้สก จํานวนนัน ้ มีคณ ุ รวมอยูด ่ ้วย...โชคดีทเี่ ขาไม่เอาเรือ ่ ง และยอมฟั งเหตุผล ครูทํากันอย่างนี้ ื่ มเสย ี ชอ ื่ เสย ี งหมด!‖ อาจารย์ใหญ่พด โรงเรียนก็เสอ ู นัยน์ตาฉายแววขมขืน ่ ―คุณมีวธิ อ ี น ื่ มัย ้ ในการ ่ ารตี‖ ทําโทษนักเรียนทีไ่ ม่ใชก ―พอจะมีครับ‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 36

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ไหนลองบอกมาซ‖ิ ่ ‖ ผมหยุดคิดนิดหนึง่ ―ให ้ออกมายืนหน ้าห ้อง คาบไม ้บรรทัด เขกโต๊ะ แต่ ―เอ่อ...เชน ้ ได ้ผล ก็ต ้อง... ― ผมเกือบจะหลุดปากพูดออกไปว่า ―ขว ้างด ้วย สําหรับเด็กทีซ ่ นมากๆ อาจใชไม่ ี ก่อน ―เอ่อ...ให ้เขาทําโทษตัวเองครับ!‖ แปรงลบกระดาน‖ แต่ก็ยงั ้ เอาไว ้ได ้ทันเสย อาจารย์ใหญ่จ ้องหน ้าผมเขม็งราวกับไม่พอใจในคําตอบ ―วิธท ี ค ี่ ณ ุ ว่านัน ้ น่ะมันล ้าหลัง...หมดยุคสมัยไปนานแล ้ว คุณจะต ้องหาวิธท ี จ ี่ ะกระตุ ้นหรือ ่ วิธเี สริมแรงโดยการให ้รางวัลหลอกล่อ... จัดกิจกรรมการเรียนการสอนให ้เร ้าใจแก่เด็กให ้ได ้ เชน ่ ่ คนทีท ่ ํ างานเรียบร ้อย สงงานครบก็มรี างวันให ้ สวนคนทีท ่ ํ างานไม่เรียบร ้อย สง่ งานไม่ตรงเวลา ้ ้ ถ ้าอยากได ้รางวัลก็ต ้องปรับปรุงตัวเอง ทํ างานให ้เรียบร ้อย สง่ งานให ้ตรงเวลา แต่อย่าไปใชไม ิ ธิ์ท ี่จ ะเอาเรื่ อ งฟ้ องร อ แข็ ง กั บ เขา...รู ม้ ั ้ย คุ ณ ตีลูก เขา...เขามีส ท ้ งคุ ณ ได ้ คุ ณ ไม่ ต ้องไปเอา ี าวๆ นั่ นน่ะ หักทิง้ ได ้แล ้ว!‖ อาจารย์ใหญ่ ตัวอย่างครูรุ่นเก่าๆ หรอก ไม ้เรียวทีพ ่ ันกระดาษกาวสข ท่านรู ้ดีเพราะท่านเองก็เคยเป็ นครูเหมือนผมมาก่อน ึ ษาให ้ทันกับโลกยุคใหม่ ―เราเป็ นโรงเรียนเอกชนทีพ ่ ยายามจะพัฒนาระบบการศก ผู ้ปกครองทีส ่ ง่ ลูกมาเรียนทีน ่ ส ี่ ว่ นมากก็เป็ นผู ้มีฐานะดีทัง้ นั น ้ เรามีหน ้าทีบ ่ ริการลุกเขา ก็จะต ้อง บริการด ้วยหัวใจ... ด ้วยความรัก ความเมตตา นั กเรียนคือลูกค ้าทีค ่ รูได ้ฝากชวี ต ิ เอาไว ้...‖ ี งประโยคสุดท ้าย ซงึ่ ทําให ้ครู (ไม่ใหญ่) อย่างผมรู ้สก ึ หงุดหงิดเล็กน ้อย แต่ อาจารย์ใหญ่เน ้นเสย ่ ั กเรียน ทํางานแบบเชาชาม ้ ก็คงจะจริงอย่างทีท ่ า่ นพูด เพราะถ ้าหากว่าครูไม่เอาใจใสน เย็นชาม ี เงินแพงๆ ให ้ลูกมาเรียน โรงเรียนมีให ้เลือกตัง้ เยอะแยะ สูให ้ ้เรียน จะมีผู ้ปกครองคนไหนยอมเสย กับโรงเรียนเล็กๆ ทีค ่ า่ ใชจ่้ ายน ้อยๆ ไม่ดก ี ว่าหรือ...!? เมือ ่ ไม่มเี ด็กนักเรียน...โรงเรียนก็อยูไ่ ม่ได ้ มีผลทําให ้ครู (ไม่ใหญ่) อย่างผมต ้องพลอยตกงานไปด ้วย ―...ทีพ ่ ด ู มาทัง้ หมดนีห ้ วังว่าคุณคงจะเข ้าใจและนํ าไปปฏิบัต!ิ ‖ อาจารย์ใหญ่กล่าวสรุปใน ตอนท ้ายเป็ นการยืน ่ คําขาด ―ครับ‖ ผมพยักหน ้ารับคําซงึ่ อาจารย์ใหญ่ก็ยม ิ้ อย่างจะพอใจ พลอยทําให ้ผม (ค่อย ) โล่ งอกไปได ้ ถ ้าหากไม่ตด ิ อยูท ่ ค ี่ ําถามประโยคนี้ ―แล ้วครัง้ สุดท ้าย...ล่าสุดทีค ่ ณ ุ ตีเด็กนะเมือ ่ ไหร่‖ ท่านถามมาอย่างกะทันหัน เล่นเอาผม ถึงกับอึง้ ไปชวั่ ครู่ ผมจะบอกอาจารย์ใหญ่ดไี หมหนอว่าครัง้ ล่าสุดทีผ ่ มตีเด็กนักเรียน (จนไม ้เรียวหัก) ก็คอ ื เมือ ่ ตอนคาบทีแ ่ ล ้วก่อนทีผ ่ มจะมาพบท่านอาจารย์ใหญ่นเี่ อง! ื ―นิราศเมืองกาญจน์ฯ‖ ของอาจารย์จําเนียร ทิพย์เดช *บทกวี ―ครู‖ จากหนังสอ http://www.sakulthai.com/ruengson/ruengson2414.htm

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 37

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ.๒๔๑๕ เรือ ่ งสน

พระคุณทีส ่ าม “กฤตย์” ิ ย์ให ้ ―แม่พม ิ พ์ของชาติ‖ คําพูดมีนัยยะหมายถึง ―ครู‖ ผู ้ทีม ่ ห ี น ้าทีอ ่ บรม สั่งสอนเหล่าศษ มีความรู ้ ความสามารถ เพีย บพร ้อมไปด ้วยจริยธรรม และคุณธรรม เพือ ่ ประโยชน์ใ นการสรรค์ สร า้ งสั ง คม และประเทศชาติต่ อ ไป แต่ ใ นปั จจุ บั น วิช าช ีพ ครู ได ้ถู ก ลดความสํ า คั ญ ลง อั น เนื่อ งมาจากการมุ่งเน ้นผลิต บุค ลากรสาขาอืน ่ ๆ อาทิ วิศวกร นั กวิทยาศาสตร์ แพทย์ เภสัชกร ่ ึ ี ครู เช ่น แต่เดิม หากส งิ่ นี้ ยั ง คง โดยมองข ้ามการคงไว ้ซ งบทบาทและความสํ า คั ญ ของวิช าช พ ื่ มโทรม ไม่ได ้รับการเหลียวแลจากทุกๆ หน่วยในสังคม สักวันหนึง่ สังคมและประเทศชาติคงเสอ ลง เพราะว่าเราขาด ―แม่พม ิ พ์‖ ทีด ่ แ ี ละมีคุณภาพ มาหล่อหลอมลูกหลานของเรา ให ้เติบโต กลายเป็ นบุคลากรอันทรงคุณค่าของสงั คมต่อไป เย็นวันนี้ ―ครูอารีย‖์ ข ้าราชการครูวัย ๖๐ ปี ยังคงนั่ งตรวจงานอยูใ่ นห ้องแต่เพียงผู ้เดียว ั ้ สูงอยูเ่ บือ เธอหยิบสมุดเล่มแล ้วเล่มเล่าทีว่ างเป็ นชน ้ งหน ้ามาอ่านอย่างตัง้ ใจ แก ้ไขข ้อผิดพลาด ี ดง แล ้วปิ ดสมุด วางเป็ นชั น ้ อย่า งเรีย บร ้อย อายุแ ละความชราของ ต่า งๆ ด ้วยปากกาหมึก ส แ ร่างกายคงไม่อาจลดทอนเอาความตัง้ ใจจริงของเธอไปได ้ ―ครูครับ ครูยังไม่กลับบ ้านอีกหรือครับ นีก ่ ็เย็นมากแล ้วนะครับ‖ ี ง แล ้วยิม เธอค่อยๆ เงยหน ้าขึน ้ มองดูต ้นเสย ้ อย่างเอ็ นดู พลางตอบไปว่า ―ยังหรอก ไว ้ ตรวจงานเสร็จแล ้วค่อยกลับ แล ้วเธอล่ะ ยังไม่กลับบ ้านอีกหรือ กิตติศักดิ‖์ ้ ―กําลังจะกลับครับ พอดีเพิง่ ซอมบอลเสร็ จครับ งัน ้ ผมขอตัวก่อนนะครับ สวัสดีครับ‖ เด็ก หนุ่มอายุราว ๑๔ ปี ตอบ พร ้อมกระพุ่มมือ ไหว ้ด ้วยท่าทางอ่อ นน ้อม แล ้วเดินออกไปจากหน ้า ั ้ ของครูอารียเ์ มือ ห ้องนัน ้ กิตติศักดิเ์ คยเป็ นนั กเรียนประจําชน ่ ปี ทแ ี่ ล ้ว ชวี ต ิ ของเขาไม่ได ้สุขสบาย เหมือนเพือ ่ นๆ คนอืน ่ พ่อแม่แยกทางกันตัง้ แต่เขาอายุได ้ ๒ ขวบเศษ ทิง้ ภาระไว ้ให ้ผู ้เป็ นยาย ต ้องรั บ ผิด ชอบ ทุก ๆ วันเขาจะหาเงินมาเลีย ้ งปากเลีย ้ งท ้องของทั ง้ ตั ว เองและยายที่แก่ช รา ี ลําพังแค่การกินอยูก ่ ็ฝืดเคืองมาก แต่เขาเองก็ยังมีความมานะทีจ ่ ะใฝ่ หาความรู ้ พยายามสง่ เสย ึ ษา ตัวเองเล่าเรียนมาเรือ ่ ยๆ จนเมือ ่ มาพบกับครู อารียเ์ ธอได ้ให ้การสนั บสนุนเขาให ้รับทุนการศก ตลอดจนกว่าจะเรียนจบ ทําให ้ชวี ต ิ ทีเ่ คยลํ าบากของเขามีความสุขสบายขึน ้ นอกจากกิตติศักดิ์ แล ้ว นักเรียนทีม ่ ป ี ั ญหาอีกหลายคน หลายรุน ่ ทีผ ่ า่ นมาต่างได ้รับการจุนเจือ และแก ้ไขปั ญหาจาก ิ้ ดังนั น ครูอารียท ์ ัง้ สน ้ สําหรับพวกเขาแล ้วครูอารียจ ์ งึ เปรียบเสมือนแม่คนทีส ่ องของชวี ต ิ ครูอารียร์ ับราชการครูมาเกือบ ๔๐ ปี แล ้ว เริม ่ ตัง้ แต่โรงเรียนนี้เป็ นโรงเรียนเล็กๆ มีอาคาร ั ้ เพียงหลังเดียว เด็กนักเรียนก็มเี พียง ๕๐ กว่าคนเท่านั น ไม ้ ๒ ชน ้ จนถึงทุกวันนี้ โรงเรียนแห่งนี้ ได ้เปลี่ย นไปเป็ นโรงเรีย นมั ธ ยมประจํ า จั ง หวัด มีนั ก เรีย นกว่า ๒,๐๐๐ คน อาคารเรีย นไม ้ถูก ั ้ หลายหลัง อุปกรณ์การเรียนการสอน ได ้รับการพัฒนามาเรือ แทนทีด ่ ้วยตึกสูง ๔ ชน ่ ยๆ จนมีทุก ่ ิ ส ง ทุก อย่างครบครั น แม ้ว่าภาพลั ก ษณ์ ภ ายนอกของโรงเรีย นจะมีก ารเปลี่ย นแปลงมากน อ ้ ย ิ ย์ของเธอไม่เปลีย เพียงใด แต่ครูอารียก ์ ็ยังคงตัง้ ใจสอนลู กศษ ่ นแปลง ทุกวันเธอจะมาโรงเรียน แต่เชา้ เข ้าสอนทุกชั่วโมงมิเคยขาด พั ฒนาความรู ้ของตัวเองให ้ทั นความเปลีย ่ นแปลง กระแส โลกตลอดเวลา และกว่าจะกลับ บ ้านก็ เ ย็ น ยํ่า เต็ ม ที แต่หลั ง จากพรุ่ง นี้แล ้ว กิจ วัต รที่เ ธอเคย ิ้ ลง เธอจะได ้กลับ ไปใช ช้ วี ต ปฏิบัตม ิ าตลอด ๔๐ ปี จะจบสน ิ บั น ้ ปลายของเธอกับลูก ๆ หลานๆ ของเธออย่างมีความสุข

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 38

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

รุ่งขึน ้ ครู อ ารีย ย ์ ังคงนั่ ง สามล ้อถีบ เข ้ามาในโรงเรีย นเหมือ นทุ ก วัน แต่สํ าหรั บ เธอแล ้ว วันนี้ค งเป็ นวันที่ม ค ี ุณค่าแก่ก ารจดจํ ามากที่สด ุ วันหนึ่งในช วี ต ิ ของเธอ แลคงเป็ นวันที่ครูอ ารีย ์ ี ใจมากที่ส ุด วั น หนึ่ง เช ่น กั น สายตาของเธอค่อ ยๆ กวาดมองส งิ่ ต่า งๆ ในโรงเรีย นแห่ง นี้ เส ย สถานทีท ่ เี่ ธออารียใ์ ชช้ วี ต ิ กว่าครึง่ ค่อนชวี ต ิ ผูกพันอยู่ สถานทีท ่ เี่ ธอได ้ปฏิบัตห ิ น ้าทีค ่ วามเป็ นครู อย่างเต็มที่ และเป็ นสถานทีท ่ ค ี่ รูอารียร์ ักมากทีส ่ ด ุ เธอมองทุกอย่างซํ้าไปซํ้ามาราวกับจะเก็บเอา ภาพทุกสว่ นทุกอณูมาไว ้ในห ้วงทรงจําอันมีคา่ ของเธอ ทุกๆ เชา้ ทีส ่ นามฟุตบอลจะมีนักเรียน ทัง้ มัธยมต ้นและปลายรวมกลุม ่ กันเล่นฟุตบอลอยู่ บ ้างก็นั่งคุยหยอกล ้อกันทีม ่ ้านั่ งตามใต ้ต ้นไม ้ทีม ่ อ ี ยู่มากมายในโรงเรียน บ ้างก็นั่งทํ าการบ ้านที่ จะต ้องส ่งในวันนี้ ครูอารียค ์ งไม่อาจลืมเลือนทีจ ่ ะเก็ บเอาสงิ่ ทีเ่ ธอพบเห็ นมาตลอดนี้ไว ้ในเศษ ี้ วความทรงจํ าของเธอ แม ้ว่าจะเป็ นเศษเสย ี้ วหากแต่จะเป็ นสว่ นทีส ่ งสว่างอยู่ในใจของครู เสย ่ อ ่ กัน อารียต ์ ลอดไปเชน ―ครูครับ หวัดดีครับ‖ นักเรียนทีเ่ ธอเดินผ่านยกมือไหว ้เธออย่างนอบน ้อม นั กเรียนพวกนี้ เธอเคยสอนพวกเขามานานแล ้ว แม ้วันนี้พวกเขาจะเติบโตขึน ้ แต่เขาก็ยังคงให ้ความเคารพเธอ ิ ย์เก่าทีจ เหมือนเดิม นอกจากนักเรียนทีย ่ ังเรียนอยูแ ่ ล ้ว ศษ ่ บไปบ ้างเป็ นนายตํารวจใหญ่ บ ้างเป็ น หมอ บ ้างเป็ นนักธุรกิจใหญ่โตต่างก็ยังคงเคารพเธอเหมือนสมัยทีเ่ ธอเคยสอนพวกเขามา ้ ย ี วนะครับ‖ กิตติศก ั ดิเ์ ดินยกมือไหว ้เข ้ามาทักทายเธอ ―ครูครับ สวัสดีครับมาแต่เชาเช ―เธอก็เหมือนกันนะ แล ้ววันนีไ ้ ม่ไปเล่นฟุตบอลกับเพือ ่ นๆ เหรอ‖ ครูอารียถ ์ าม พลาง รับไหว ้ สายตาทีเ่ ธอมองนักเรียนเป็ นสายตาของความเอ็นดู ความรัก และความปรารถนาดีเสมอ ้ ―ผมทําการบ ้านไม่ได ้ครับ เลยมาทําทีโ่ รงเรียนตอนเชา‖ ―มีอะไรไม่เข ้าใจก็มาถามครูได ้นะ‖ ―ครับ ขอบพระคุณมากครับ‖ กิตติศักดิก ์ ล่าวขอบคุณแล ้วเดินกลับเข ้าห ้องเรียนของเขา ้ างานในชว่ งทีเ่ ธอไม่มช ครูอารียเ์ องก็เดินตรงไปยังห ้องพักครู ห ้องทีเ่ ธอใชทํ ี วั่ โมงสอน ึ ษาอย่างเต็มที่ นั กเรียนที่ ชวี ต ิ ครูตลอดเวลา ๔๐ ปี ของครูอารีย ์ เธอทุ่มเทให ้กับการศก ั สงสยในบทเรียนสามารถมาถามเธอได ้เสมอ แทบเรียกได ้ว่าทุกที่ และทุกเวลา เธอมีแบฉบับ การสอน การอธิบ าย ที่เ ป็ นของตั ว เธอเอง เธอมั ก ยกตั ว อย่ า งเรื่อ งง่ า ยๆ ที่พ บเห็ น ได ใ้ น ้ บายเนื้อ หาที่นัก เรีย นมั กไม่เข ้าใจ ซ งึ่ วิธก ชวี ต ิ ประจํ าวันมาใชอธิ ี ารของเธอนั น ้ ช ่วยให ้นั กเรีย น เข ้าใจและเห็นภาพพจน์ได ้ดีกว่าการให ้ท่องจํา การสอนของเธอเป็ นการสอนให ้เกิดกระบวนการ คิดตลอดเวลา เธอมักพูดเสมอว่าการท่องเนือ ้ หาในตํารา ย่อมมีโอกาสทีจ ่ ะลืม แต่ถ ้าเป็ นการใช ้ ้ ความเข ้าใจแล ้ว จะไม่มโี อกาสลืมเลย ยิง่ ได ้นํ าไปใชในช วี ต ิ ประจํ าวันแล ้วยิง่ ฝั งแน่นเข ้าไปใน ้ ้ ซงึ่ ต่างจากครูท่านอืน สมองยิง่ ขึน ้ ครูอารียจ ์ งึ สอนให ้นั กเรียนเข ้าใจและสามารถนํ าไปใชได ่ ๆ บางท่าน เมือ ่ ครูอารียเ์ ดินมาถึงห ้องพักครู ทุกวันทีเ่ ธอจะพบเห็นก็คอ ื ภาพทีค ่ รูสาวๆ บางท่าน นั่ ง ํ ้ จับกลุม ่ คุยเรือ ่ งละครโทรทัศน์ ขายเครือ ่ งสาอาง เครือ ่ งครัว ของใชจิปาถะทีส ่ รรหามาขายกันได ้ ่ า ครูทโี่ รงเรียนแห่งนีม บ ้างก็นั่งอวดเครือ ่ งเพชรเครือ ่ งทองทีต ่ นเองสวมใสม ้ จ ี ํานวนไม่น ้อยทีต ่ ้อง หารายได ้เสริม เพราะมีรายจ่ายมากเกินกว่าเงินประจําเดือนทีไ่ ด ้รับจากทางราชการ สาเหตุหลัก ก็คงนับได ้ ๒ ข ้อ ข ้อแรกก็คงเป็ นเงินเดือนของข ้าราชการครูนัน ้ ค่อนข ้างน ้อยเมือ ่ เปรียบเทียบกับ ี อืน ้ นกั นฟุ่ มเฟื อย มีร ถมอเตอร์ไซค์ ก็ อาชพ ่ สว่ นข ้อทีส ่ องก็ คงเป็ นที่ตัวครูพ วกนั น ้ เอง ที่ใชเงิ อยากมีรถยนต์ มีรถยนต์แล ้วก็อยากมีบ ้าน เห็นคนอืน ่ มีบ ้านราคา ๑๐ ล ้าน ก็อยากมีบ ้าง จนต ้อง ิ จนมีหนีส ิ ล ้นพ ้นตัว ไปกู ้หนีย ้ ม ื สน ้ น ึ เป็ นห่วงอนาคตของการศก ึ ษายิง่ นั ก แต่ ทุกวันนี้ ครูอารียเ์ ห็นครูรน ุ่ หลังๆ แล ้ว ทําให ้รู ้สก ก่อนคนทีจ ่ ะมาเป็ นครูตา่ งต ้องสอบแข่งขันกันหลายขัน ้ ตอน ไม่วา่ จะเป็ นตัง้ แต่คด ิ จะเรียนครู ก็ ต ้องคัดเลือกคนทีเ่ รียนเก่งทีส ่ ด ุ เมือ ่ เรียนจบก็ต ้องสอบบรรจุเข า้ รับราชการ ถึงจะมาเป็ นครูได ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 39

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี ที่ พอเริม ่ รับราชการ ทั ง้ พ่อแม่ ญาติเครือต่างก็ ดอ ี กดีใจที่ลูกหลานได ้เป็ นครู เพราะเป็ นอาชพ ิ หน ้าชูตาวงศต ์ ระกูล แต่สมัยนี้ถ ้าลูกหลานใครสักคนบอกกับพ่อแม่วา่ อยากเป็ น ทรงเกียรติ เชด ึ ผิดหวัง ค่านิยมในสมัยนี้มองว่า อาชพ ี ครูเป็ นอาชําทีท ครู คงเป็ นสงิ่ ทีท ่ ํ าให ้พ่อแม่รู ้สก ่ ํ ารายได ้ ิ หน ้าชูตาวงศาคณาญาติได ้ไม่เท่าเทียมกับอาชพ ี อืน ได ้ไม่ดน ี ั ก เชด ่ คนทีค ่ ด ิ จะเป็ นครูสว่ นใหญ่ จึงมักจะเป็ นคนทีส ่ อบเอ็ นทรานสเ์ ข ้าคณะอืน ่ ไม่สําเร็ จ หรือไม่ก็เลือกเรีย นครูเป็ นอันดับท ้ายๆ เผือ ่ ว่าจะสอบเข ้าคณะอืน ่ ไม่คด ิ ก็จะได ้มีทเี่ รียน เมือ ่ คนเหล่านี้จบมาทํางาน ก็ใชว่ า่ จะภาคภูมใิ จกับการเป็ นครูของตนเองมากเท่าใดนั ก ี น ้าไม่พอใจ เขาเหล่านี้ต ้องการให ้คน เมือ ่ มีคนมาเรียกพวกเขาว่า ―ครู‖ พวกเขาก็มักจะแสดงสห ทั่วไปเรียกเขาว่า ―อาจารย์‖ มากกว่า คําสองคําทีม ่ ค ี วามหมายลึกซงึ้ นี้ พวกเขาเข ้าใจมันอย่างดี หรือเปล่า หรือเพียงแต่ต ้องการเรียกขานให ้ดูโก ้เก๋เท่านั น ้ เองง แต่สําหรับครูอารียแ ์ ล ้ว เธอภูมใิ จ ทีจ ่ ะให ้นักเรียนและคนทั่วไปเรียกเธอว่า ―ครู‖ ครูอ ารียเ์ ข ้ามานั่ งเตรีย มการสอนในห ้องทํ างาน ท่ามกลางครูรุ่นใหม่ท่านอืน ่ ๆ เธอนั่ ง ั พักก็ใกล ้เวลาเข ้าแถวเคารพธงชาติแล ้ว นั กเรียนเริม ทํางานสก ่ ทยอยออกไปทีส ่ นาม อีกไม่นาน ครูอ ารียก ์ ็ คงต ้องลงไปเข ้าแถวเหมือ นกัน กิจ วัตรหนึ่งที่ครูอารียม ์ ไิ ด ้ขาด ก็ คอ ื การไปร่วมเข ้า ่ เดียวกับการสอน แถวเคารพธงชาติกับนั กเรียน เธอมองว่านี่เป็ นหน ้าทีท ่ เี่ ธอต ้องรับผิดชอบเชน ื หนังสอ เพราะเมือ ่ เธอได ้ไปร่วมกิจกรรมเข ้าแถวเคารพธงชาติกับนั กเรียน เธอก็จะชว่ ยดูแลความ เรียบร ้อยและรับทราบเรือ ่ งราวต่างๆ ทีจ ่ ะมีการประกาศหลังเคารพธงชาติ และสวดมนต์แล ้ว ครู หลายท่านไม่ยอมเข ้าร่วมกิจกรรมนี้ อ ้างเหตุผลว่าไม่อยากตากแดด และการเข ้าแถวเคารพธง ชาติเป็ นเรือ ่ งของนักเรียน พวกเธอไม่จําเป็ นต ้องไปร่วมก็ได ้ หลังจากเคารพธงชาติแล ้ว ปกติถ ้ามีชั่วโมงสอน ครูอารียก ์ ็จะเข ้าสอนไม่เคยขาด แต่ถ ้า เธอว่างเธอก็ มั ก จะเตรีย มการสอนอยู่ในห ้องพัก หรือ อาจจะไปค ้นคว ้าหาองค์ค วามรู ้ใหม่จ าก ื ในห ้องสมุด ทุก วันนี้โลกมีการพั ฒนาไม่หยุดนิ่ง เนื้อหาในตํ าราทีห หนั งส อ ่ ลัก สูต รกํ าหนดแต่ เพีย งอย่างเดีย วคงไม่เพีย งพอให ้นั ก เรีย นได ้เรีย นรู ้ ครูอ ารีย ์จ งึ ต ้องเป็ นผู ้รวบรวมเอาความรู ้ เหล่านัน ้ มาบอก มาเล่าให ้นักเรียนได ้รู ้เอาไว ้

เวลาผ่านพ ้นไป ตอนนี้ก็ เกือ บเที่ย งแล ้ว ครูอ ารีย ก ์ ลั บไปห ้องพั ก ทุก วันเธอจะเตรีย ม ่ เคย ข ้าว ๑ ถ ้วย กับข ้าว ๒ อย่าง ก็ เพียงพอสําหรั บการ อาหารกลางวันมาจากบ ้าน วันนี้ก็เชน ี ดํารงชพของเธอในหนึง่ มือ ้ แล ้ว ครูท่านอืน ่ อาจจะออกไปหาอาหารกลางวันข ้างนอกรับประทาน กัน บางท่านออกไปนาน กว่าจะกลับก็กลับมาสอนชวั่ โมงบ่ายไม่ทัน นั กเรียนต ้องนั่ งรอ ๑๐ นาที บ า้ ง ๒๐ นาที บ า้ ง บางที ถ ึ ง ขั ้น ต อ ้ งงดชั่ ว โม งนั ้ น เพ ราะ ครู ผู ส ้ อนกลั บ มาไม่ ทั น เวล า ―ครูครับ ขออนุญาตครับ‖ กิตติศักดิแ ์ ละเพือ ่ นๆ กลุม ่ หนึง่ ยืนอยูห ่ น ้าห ้องพักครู นั กเรียน ทีผ ่ ่านการสอนจากครูอารียจ ์ ะมีมารยาทดีกันทุกคน เพราะนอกจากเธอจะสอนเนื้อวิชาในตํารา แล ้ว จรรยามารยาทนอกตําราก็เป็ นสงิ่ ทีเ่ ธอพรํ่าสอนนั กเรียนของเธอเสมอมิได ้ห่าง เหมือนคําที่ บอกว่า ก ้านบัวบอกลึกตืน ้

ชลธาร

่ สน ั ดาน มรรยาทสอ

ื้ ชาติเชอ

...

...

...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

...

หน้า 40

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ิ ค่ะ มีธรุ ะอะไรกับใครคะ‖ ―เชญ ―พวกเราเอาของมาให ้ครูครับ ‖ กิตติศักดิแ ์ กนนํ ากลุม ่ เพือ ่ นๆ เดินเข ้ามาในห ้อง ในมือมี พวงมาลัยดอกมะลิ ๑ พะวง พวกเขาคุกเข่าลง เด็กชายวางมาลับบนตักของครูอารีย ์ ―แด่ครูของพวกเราครับ‖ ครูอารียไ์ ม่สามารถพูดอะไรกั บเด็กๆ กลุม ่ นี้ได ้ ความตืน ้ ตันใจเอ่อล ้นออกมาทางดวงตา นํ้ าตาแห่งความปี ตไิ หลรินออกมาไม่ขาดสาย เธอรับพวงมาลัยจากเด็กหนุ่ม มืออีกข ้างลูบศรี ษะ พวกเขา เด็ ก คนอืน ่ ต่างเข ้ามากราบที่ตั ก ของเธอทีล ะคน ซ งึ่ แต่ล ะคนล ้วนเป็ นนั ก เรีย นที่เธอ ิ้ อบรมสงั่ สอนมาทัง้ สน ิ ย์ และ หนึ่งชวี ต ิ ของความเป็ นครูทไ ี่ ม่เคยหวังผลตอบแทนแม ้แต่น ้อยนิด จากเหล่าศษ ิ ศษ ิ ย์ให ้เพีย บพร ้อมด ้วยความรู ้มาตลอด วันนี้หนึง่ ช วี ต หนึ่งชวี ต ิ ที่พรํ่ าสั่งส น ิ นั ้นได ้รั บ การตอบ แทนทีค ่ ุ ้มค่าเกินบรรยายเป็ นคําพูดใดๆ ความอิม ่ เอิบเข ้าชโลมหล่อเลีย ้ งหัวใจของความเป็ นครู ให ้เบิกบาน สดใสอย่างฉั บพลัน กิตติศักดิแ ์ ละเพือ ่ นๆ ยังนั่ งอยูอ ่ ย่างเดิม ครูอารียม ์ องหน ้าเด็กเหล่านี้ทล ี ะหนๆ เธอกล่าว ี งแผ่วเบา แต่เสย ี งนีก ี งทีเ่ สนาะไพเราะโสตผู ้ทีไ่ ด ้ยิน ขอบใจนั กเรียนเหล่านีด ้ ้วยนํ้ าเสย ้ ็เป็ นเสย ―ขอบใจมากนะคะ พรุง่ นีค ้ รูก็คงไม่ได ้มาสอนทีน ่ ี่อก ี แล ้ว ขอให ้พวกเธอตัง้ ใจเรียนกันให ้ มากนะ พยายามใฝ่ หาความรู ้อย่าได ้ขาด หวังว่าพวกเธอจะมีอนาคตทีด ่ ๆี กันทุกคน ―ขอบคุณครับ‖ เด็กๆ กล่าวขอบคุณในคําอวยพรของครูอารีย ์ บางคนก็ขอตัวออกไป แต่ ก็ยังมีอก ี สว่ นทีย ่ ังอยูค ่ ย ุ กับเธอ ―ครูครับ ผมจะสอบเข ้าเรียนครูนะครับ แล ้วเมือ ่ เรียนจบผมก็จะมาทํางานทีน ่ ี่ มาเป็ นครูท ี่ ดีเหมือนทีค ่ รูเป็ นครับ‖ กิตติศักดิเ์ อ่ยขึน ้ มา หน ้าตามุง่ มั่น เอาจริงเอาจังกับสงิ่ ทีพ ่ ูดเป็ นเครือ ่ งรับ ประกันว่าเขาจะต ้องทําได ้ดังทีเ่ ขาบอกเอาไว ้ ―เหรอคะ ดีนะ ตัง้ ใจเรียนล่ะ ครูจะเอาใจชว่ ย‖ ครูอารียต ์ อบเด็กหนุ่มไป เธอภูม ใิ จทีใ่ น ื่ ถือ และยึดมั่นเป็ นแบบอย่าง เธอ ชวี ต ิ ความเป็ นครูของเธอได ้แสดงบทบาทจนเด็ กคนหนึง่ เชอ ื่ ว่าสก ั วันเด็กหนุ่มคนนีย เชอ ้ อ ่ มเป็ นครูทด ี่ ก ี ว่าเธอได ้แน่นอน ี งสัญญาณบอกเข ้าเรียนดังขึน เสย ้ เด็ กๆ ทีเ่ หลือพากันขอตัวไปเข ้าเรียนในชั่วโมงบ่าย ื แต่ละชน ิ้ ถูกเก็ บเรียบร ้อย โต๊ะ ครูอารียเ์ ริม ่ เก็บข ้าวของของเธอกลับบ ้าน อุปกรณ์เขียนหนั งสอ ทํางานทีเ่ คยมีข ้าวของมากมายวางอยูอ ่ ย่างเป็ นระเบียบตอนนี้วา่ งเปล่าแล ้ว ครูอารียม ์ องโต๊ะตัว นี้ โต๊ะทีเ่ ธอนั่ งทํางานมานาน โต๊ะทีเ่ ป็ นเหมือนเพือ ่ นของเธอทีเ่ ธออยูด ่ ้วยแล ้วสุขใจ หลังจาก วันนีไ ้ ปเธอจะไม่ได ้มานั่งทํางานอยูก ่ ับมันอีกแล ้ว ความอาลัย อาวรณ์ในหน ้าที่ ในหัวโขนทีส ่ วม ใส ่ เพื่อแสดงบทบาทของตนเอง เป็ นหั วโขนที่เธอแบกรั บมายาวนาน วันนี้เธอจะถอดมันแล ้ว และถอดมันอย่างถาวร รอวันมีคนมารับชว่ งแสดงบทบาทให ้สมอุดมการณ์ตอ ่ ไป ้ เส ย ี งนั ก เรีย นตะโกน รถสามล ้อถีบ พาร่า งของครูอ ารีย อ ์ อกจากโรงเรีย นไปอย่า งช าๆ ั ้ ้ ื ้ ิ ี โหวกเหวก ภาพเด็กนุ่งกางเกงขาสน เสอเชตสขาวจะตราตรึงในใจเธอตลอดไป ึ ษา เพือ ี ชวี ต ิ ย์ ชวี ต ิ นี้อท ุ ศ ิ เพือ ่ การศก ่ วิชาชพ ิ ทีเ่ ป็ นเสมือนพ่อแม่คนทีส ่ องของเหล่าศษ ชวี ต ิ ทีม ่ พ ี ระคุณอันจะลืมเลือนมิได ้ พระคุณทีเ่ รียกว่า ―พระคุณทีส ่ าม‖ ...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 41

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ.๒๔๑๖ เรือ ่ งสน

ว ันแห่งการเรียนรูข ้ องนํา้ ใส เงาจ ันทร์ ี งไก่ขันเจือ นํ้ าใสตืน ่ ขึน ้ เมือ ่ ใกล ้รุ่งสาง เสย ้ ยแจ ้วรั บกันเป็ นทอดๆ ไปทั่วทั ง้ หมู่บ ้านเล็กๆ นั น ้ แล ้วแว่ววิเวกจากหมู่บ ้านนี้ไปหมูบ ้านโนน ้ ไกลออกไป...ทีไ ่ หนสักแห่งในท ้องทุ่งทีย ่ ังราง ี งร ้องดังตุ ้มๆ นํ้ าใสตัง้ ใจฟั งเสย ี งนั น เลือน นกอีลุ ้มสง่ เสย ้ แล ้วราวกับว่ามันกํ าลังร ้องเรียกให ้เขา ี งลมหนาวครวญครางอยู่ข ้างนอก ทั่ วทั ง้ ออกไปหา เขาผุดลุก ขึน ้ อากาศหนาวเย็ นเยือก เส ย ่ งลอดเข ้ามาทางรอย บ ้านยังมืดและเงียบ เขาเก็บทีน ่ อนโดยอาศัยแสงสว่างจากจันทร์ค ้างทีส ่ อ โหว่ของหลังคา ื่ คงยังไม่ตน ื่ ไม่สบายมาก ลุงชน ื่ ดีแล ้ว ปล่อยให ้แกหลับสบายต่อไปเถิด นํ้ าใสคิด ลุงชน ื่ มาหลายวันแล ้ว ก่อนหน ้านี้แกไม่เคยเจ็ บไข ้อะไรเลยเท่าทีน จนต ้องล ้มหมอนนอนเสอ ่ ํ้ าใสรู ้จั ก ี องแดงและมีดวงตาอันอ่อนโยน มาแต่เล็กแต่น ้อย แกเป็ นชายกลางคน ร่างใหญ่แข็งแรง ผิวสท แต่คราวนีแ ้ กเจ็บป่ วยถึงขนาดต ้องนอนแบ่บไม่กน ิ ข ้าวกินปลา นํ้ าใสห่วงแกมากจนใจคอไม่คอ ่ ย ดี ี งออด นํ้ าใสจรดปลายเท ้าลงบนพืน ้ กระดานทีเ่ ย็นเฉียบ กระดานเรือนไหวยวบและสง่ เสย ื่ บอกว่าตัง้ แต่อ อกจากโรงเรีย นเขาโตขึน แอด ลุงช น ้ มาก อีกไม่นานคงโตเท่าลุง เพราะฉะนั ้น ้ ้ นนี้นํ้าใสตัง้ ใจย่อง เวลาเดินบนบ ้านเขาจะเดินลงสนหนั กๆ เหมือนเมือ ่ เป็ นเด็ กเล็กๆ ไม่ได ้ เชาวั ื่ ทีก ี งลุงชน ื่ ก็ ให ้เบาทีส ่ ด ุ เท่าทีจ ่ ะทําได ้ เพือ ่ จะได ้ไม่กวนลุงชน ่ ําลังหลับ แต่ทันทีเ่ ขาก ้าวเดิน เสย ทักออกมาจากมุ ้งของแกว่า ―ตืน ่ แล ้วเหรอ...นํ้ าใส ทํ าไมไม่จุด ตะเกีย ง‖เขาขานรับคํ าแกเบาๆ เดินไปที่แกนอนอยู่ ึ ของ เมือ ่ เลิกมุ ้งขึน ้ เขาได ้กลิน ่ ความเจ็ บไข ้จากร่างทีน ่ อนเหยียดยาวอยู่ และมันทํ าร ้ายความรู ้สก ื่ ยังระอุและความร ้อนนั น เขา ลุง หลาน สัมผัสกันในความมืด ตัวลุงชน ้ ทํ าให ้จิตใจของนํ้ าใสรุ่ม ร ้อนไปด ้วยความกังวล ้ นนีล ―เชาวั ้ งุ เป็ นอย่างไรบ ้าง‖ เด็กชายถามอย่างเป็ นห่วง ―ลุงดีขน ึ้ แล ้วละ...‖ แกตอบอย่างอ่อนระโหย จับมือเขาไว ้ พูดอย่างปลอบโยนว่า ‖เอ็ง อย่ากังวลเลย ลุงไม่เป็ นอะไรหรอก‖ คําปลอบนั น ้ ทําให ้นํ้ าใสอยากร ้องไห ้‖จ ้ะ ฉั นรู ้ดีวา่ อีกไม่นานลุงก็หาย?‖ เขาตอบพร ้อม กับกลํ้ากลืนนํ้ าตาไว ้ ื่ หัวเราะเบาๆ แกลูบหัวเขาอย่างเอ็นดู ―เออ...ใช‖่ ลุงชน ี งร่าเริง‖แล ้วระรินนํ้ าข ้าวให ้ลุง ―เดีย ๋ วฉั นจะติดไฟหุงข ้าว‖ นํ้ าใสพยายามพูดด ้วยนํ้ าเสย ื่ สา่ ยหน ้าชาๆ ้ ลุงอยากกินอะไรเป็ นพิเศษไหม‖ เขาถามอย่างมีความหวัง แต่ลงุ ชน ―ไม่...ลุงอยากนอนเท่านั น ้ ‖ แกบอกพร ้อมกับหลับตาลงอ่างเหนื่อยอ่อน นํ้ าใสดึงผ ้าห่ม คลุมให ้ ปลดมุ ้งทีเ่ ลิกไว ้ลง แล ้วถอยหลังออกมา เขาเข ้าไปในครัวแล ้วติดไฟหุงข ้าว เด็กชายนั่ ง กอดเข่าลงหน ้าเตาไฟ จ ้องมองเปลวไฟทีแ ่ ลบวับแวม กาเหว่าเกาะทีก ่ อไผ่รม ิ คลอง ร ้องเพลง ดังก ้องไปทั่วท ้องทุ่ง มั นร ้องเรีย กอะไรนะ นํ้ าใสอยากรู ้ หรือมั นกํ าลังร ้องเรีย กดวงตะวัน ไม่ม ี

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 42

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี งร ้องของมันเลยนอจากเสย ี งลมหนาวทีค อะไรขานรับเสย ่ รวญครางอยู่ข ้างนอก...ควันไฟลอย ื่ เป็ น คว ้างออกไปทางฝ่ าไม ้ไผ่ นํ้ าใสมองตามแล ้วเขาก็หวนคิดถึงความหลัง แต่กอ ่ นโน ้น...ลุงชน คนหุง ข ้าวให ้เขากิน แล ้วห่ อ ไปโรงเรีย นทุ ก เช า้ และยั ง หุง ไว ้ให ้เขากิน หลั ง จากกลั บ มาจาก ิ้ ปลาเขาจะได ้กินชน ิ้ ทีใ่ หญ่ทส โรงเรียนในตอนเย็น...ถ ้ามีชน ี่ ด ุ ถ ้าเป็ นปลาปิ้ ง ปลาทอดเขาก็จะ ได ้กินปลาดุกตัวใหญ่เนื้อนุ่ม ผลไม ้ไม่วา่ อะไร เขาจะได ้ผลทีใ่ หญ่กว่าและกําลังสุกน่ากิน แม ้ว่า ื่ ก็จะให ้ทุกอย่างทีด เขาจะไม่ได ้เรียกร ้อง แต่ลงุ ชน ่ ท ี ส ี่ ด ุ เท่าทีล ่ งุ มีกับเขาตลอดมา ื้ แหวนห ้อยไว ้ นั่ น กระบุง ตะกร ้า ตะแกรง กระด ้ง ทานํ้ า มั น ยางจนเป็ นส เี หลือ งชุ่ม ช น ั ว์กน ื่ บอก) เครือ เหนือเตาไฟเพือ ่ กันไม่ให ้มอด ปลวก หรือสต ิ เนือ ้ ไม ้กัดกิน (ตามทีล ่ งุ ชน ่ งสานใน ื่ ทัง้ นัน ่ แห สวิง ทีใ่ ชจั้ บปลา นํ้ าใสมองเห็นภาพลุงชน ื่ บ ้านหลังนีล ้ ้วนแต่ฝีมือของลุงชน ้ ข ้อง สุม นั่ งก ้มหน ้าก ้มตาอยูก ่ ับการงานเหล่านั น ้ เศษไม ้ไผ่ทม ี่ ก ี ลิน ่ หอมอ่อนๆ กระจายเกลือ ่ นอยูร่ อบตัว ื่ จะล ้มเจ็ บ แกออกปากว่าจะหัดให ้เขาสานดูบ ้างเพือ แก ก่อนหน ้าทีล ่ งุ ชน ่ จะได ้เป็ นความรู ้ติดตัว ี งหัวเราะอย่าง แกสอนเขาอย่างกระตือรือร ้นและอดทน เพราะนํ้ าใสมักจะเกเรเอาบ่ อยๆ ด ้วยเสย สนุกสนานของเพือ ่ นๆ ทีก ่ ําลังเล่นไม ้หึม ่ กันทีห ่ น ้าบ ้าน เรียกร ้องหัวใจของเขาให ้โลดแล่นไปหา ี จนหมดจนไม่ได ้ยินเสย ี งของลุงชน ื่ เสย ึ ...ขอเพียงให ้ลุงช น ื่ ลมหนาวกรรโชกพัดหวน ควันไฟกระจั ดกระจาย เด็ กชายนํ้ าตาซม หายดีเขารํ่าร ้องในใจ ขอให ้แกแข็งแรงพอทีจ ่ ะลุกขึน ้ มาสอนเขาได ้อีกครัง้ หนึง่ เท่านั น ้ คราวนี้ เขาจะไม่ดอ ื้ กับแกอีกแล ้ว แต่จะตัง้ ใจเรียนรู ้ทุกอย่างจาแก จะหัดสานกระบุง ตะกร ้า วิธข ี ัดแตะ ด ้วยไม ้รวก หัดมุงหลังคาด ้วยกก หัดแทงปลาไหล ทัง้ ถอนกล ้า ไถนา และเกีย ่ วข ้าว เขาตัง้ ใจจะ ื่ จะได ้ไม่ต ้องทํ างานคนเดียว บางที ทําสงิ่ เหล่านั น ้ ให ้ได ้ เขาต ้องทําให ้ได ้เพือ ่ ทีต ่ ่อไปนี้ ลุงชน การทีแ ่ กเจ็ บป่ วยสาหัสครั ง้ นี้ค งเพราะแกตรากตรํ ากับงานหนั กมากเกินไป และนํ้ าใสรู ้ดีว่าแก ไม่ได ้ทําเพือ ่ ตัวแกเลย แต่ทําเพือ ่ เขาเท่านัน ้ ี งแผ่วใส นํ้ าใสยกถ ้วยข ้าวต ้มอุ่นๆ ใสเ่ กลือเค็ ม ๆ กาเหว่ายังครวญเพลงบทเดิม ด ้วยเสย ื่ ทีท ่ งสว่างเป็ นวงแคบๆ ทํ าให ้เกิดเงาใหญ่ๆ วูบวามที่ ไปให ้ลุงชน ่ น ี่ อน แสงตะเกียงนํ้ ามันก๊าดสอ ื่ ลืมตาอยู่ราวกับแกกํ าลังตัง้ ใจฟั งเสย ี งนกกาเหว่าร ้องเพลง เดือนคล ้อยดวงไปทาง ผนั ง ลุงชน ี งแม่ไก่ร ้องเรียกลูกกุ๊กๆ ออกไป ทิศตะวันตก เงาไม ้และตัวบ ้านหลังน ้อยยืดยาวออกไปไกล เสย ี งวัวใต ้ถุนบ ้านถูเสาครืด เสย ี งมันกระทืบเท ้าและสะบัดหางไล่ยงุ นํ้ าใสป้ อนข ้าวต ้มให ้ หากิน เสย ื่ อย่างอดทน แต่แกกินได ้แค่สองคํา แล ้วก็สา่ ยหน ้า หลับตาลงอีก ฟ้ าค่อยๆ สว่างขึน ลุงชน ้ แล ้ว ลมหนาวยังคงพัดแรงผ่านหมูบ ่ ้านทีเ่ งียบสงบและท ้องทุง่ ทีเ่ ริม ่ มีการเก็บเกีย ่ ว ―ฉั นอยากให ้ลุงไปหาหมอ‖ เด็กชายพูดขึน ้ เขาจับมือแกไว ้อย่างร ้องขอ ื่ ปฏิเสธ นํ้ าใสได ้แต่เงียบงัน ดึงผ ้า ―ลุงไม่เป็ นอะไรมากถึงกับต ้องไปหาหมอหรอก‖ ลุงชน ิ แสงตะวันอั นอบอุ่นสอ ่ งลอดฝาไม ้ไผ่เข ้ามาจั บต ้องร่างของนํ้ าใสที่ ห่มคลุมให ้แกอย่างมิดช ด ื่ พลางจ ้องมองใบหน ้าซด ี เซย ี วนั น คุกเข่าอยูข ่ ้างๆ ลุงชน ้ อย่างห่วงกังวล ในวันใหม่ทเี่ ริม ่ ต ้นขึน ้ นี้ ึ ่ นํ้ าใสรู ้สกตัวว่าเขาไม่ใช เด็กเล็กๆ อีกต่อไปแล ้ว แต่เป็ นผู ้ใหญ่ทจ ี่ ํ าเป็ นต ้องคอยดูแลเอาใจใส ่ ื่ ได ้ทํ าให ้ และปกป้ องคนทีอ ่ ่อนแอกว่ารวมทัง้ หยิบ ยืน ่ สงิ่ ทีด ่ ท ี ส ี่ ุดให ้กับ ผู ้เป็ นทีร่ ั กอย่างทีล ่ ุง ช น เขามาตลอดชวี ต ิ

ื่ ลงเฝื อกไม่ไผ่กัน บ่ายแล ้ว น ้าใสพายเรือกลับบ ้านหลังจากไปดักปลาทีโ่ ป๊ ะซงึ่ ลุงชน ้ ไว ้ ี ํ้ าเงินกระจ่าง มีเกร็ ดเมฆบางใสแตะแต ้ม ดวงตะวันกราด มาจนค่อนข ้าง ท ้องฟ้ ายามบ่ายเป็ นสน แสงอยู่เหนือทุกสงิ่ เหนือหมู่บ ้านเกาแก่ โรงวังผุพัง เพิงร ้าง ท ้องทุ่งทีม ่ ต ี ้นหญ ้าพริว้ ไหวแทรก ี งพายของเขากระทบนํ้ าดังจ่อมๆ แซมอยูก ่ ับนาข ้าว เหนือลําคลองทีเ่ ป็ นประกายระยิบระยับ เสย ี ทีร่ ม ิ ฝั่ งคลองดอกปากเป็ ดสฟ้าเล็กๆ บานอยูเ่ ต็มไปหมด นํ้ าใสชอบดอกไม ้เล็กๆ นี้เหลือเกิน มัน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 43

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ดูเล็กจ ้อย เมือ ่ เทียบกับท ้องฟ้ าทีก ่ ว ้างใหญ่...เขาชะโงกหน ้าออกไปข ้างลําเรือ นํ าใสแจ๋วในลํา คลองสะท ้อนเงาของเด็กผู ้ชายหน ้าเศร ้าคนหนึง่ ...เขาดูตัวเล็กเกินไปจริงๆ เมือ ่ เทียบกับความ ้ นนี.้ .. ต ้องการจะเป็ นผู ้ใหญ่ทเี่ ข็มแข็งอย่างทีเ่ ขาคิดว่าจะเป็ นได ้เมือ ่ เชาวั ื่ นํ้ าใสหวนระลึก นํ้ าใสไม่สบายใจเขาเป็ นทุกข์อย่างเหลือเกินกับอาการเจ็บไข ้ของลุงชน ถึงความหลังอีก... ื่ แกตืน ้ ด ครัง้ กระโน ้นคนทีพ ่ ายเรือเลาะเลียบไปตามลําคลองสายเล็ กนี้คอ ื ลุงชน ่ แต่เชามื ก่อ นใคร หุงข ้าวเสร็ จแล ้วแกจะออกมากู ้เบ็ด กู ้ตะคัด หรือตัก โป๊ ะที่แกดัก ปลาไว ้ คงเป็ นเรื่อ ง ่ ้อยสําหรับแกทีห ยุง่ ยากไม่ใชน ่ ลานชายตัวน ้อยจะวนเวียนอยู่ข ้างๆ ไม่วา่ แกจะทําอะไร เมือ ่ แก ลุกขึน ้ หุงข ้าว เด็กชายก็จะตืน ่ แล ้วเดินงัวเงีย มากอดคอแกไว ้ เขาจ ้องมองทุกอย่างเงียบๆ อยู่ ั ครู่ แล ้วเริม สก ่ ถามแกด ้วยคําถามสารพัดเต็มไปด ้วยความอยากรู ้อยากเห็น ี้ ื นทีก ―นีฟ ่ ื นอะไร‖ นํ้ าใสชฟ ่ ําลังลุกติดไฟอยูใ่ นเตา ื่ ตอบ ―ฟื นไม ้แสม‖ ลุงชน ―เอามาจากไหน‖ นํ้ าใสถามอีก ื่ ตอบ ―ลุงไปตัดมาจากทะเล‖ ลุงชอ ―ทะเลเหรอ ทะเลเป็ นยังไง เหมือนทุง่ นาบ ้านราไหม‖ ―ไม่เหมือนหรอก ทะเลเป็ นผืนนํ้ ากว ้าง กว ้างมากจนมองไม่เห็นอีกฝั่ งหนึง่ เลย แล ้วใน ทะเลก็มเี รือด ้วย‖ นํ้ าใสนิง่ เงียบอย่างกับกําลังนึกถึงภาพทะเล เขาขมวดคิว้ ื่ หัวเราะ‖เขาไม่หลงหรอก หากเขาหลงทาง ดวงดาวบนฟ้ าจะบอกเขา มีดาวดวง ลุงชน ื่ ดาวเหนือ มันจะอยูท หนึง่ ชอ ่ ศ ิ เหนือตลอดเวลา คนบนเรือจะคอยสังเกตดาวดวงนี้ไว ้ มันจะชว่ ย ไม่ให ้เขาหลงทาง‖

ื่ หุงข ้าวเสร็จ แกเตรียมข ้องเตรียมสวิงลงเรือ นํ้ าใสก็เกาะชายเสอ ื้ แกมาด ้วย ลุง ครัน ้ ลุงชน ั ่ หลานอาศ ย แสงจั น ทร์ ค า้ งฟ้ าและดาวประกายพฤกษ์ ท ี่ ส อ งแสงระยั บ สุ ก ปลั่ ง อยู่ ข อบฟ้ า ่ งทาง ลุงชน ื่ นั่ งตรงท ้ายเรือ นํ้ าใสซุกตัวอยูร่ ะหว่างหัวเขาของแก เขานิง่ ตะวันออกเป็ นเครือ ่ งสอ ั ของมัน เงียบ มองฝ่ าออกไปในท ้องทุง่ ทีส ่ ลัวลางและเงียบสงัดราวกับต ้องการจะรู ้ความสบ ื่ ก็วาดท ้ายเรือเข ้าเกยเฝื อกไม ้ไผ่ แกปั กพายไว ้ในเลนเพือ ครัน ้ ถึงทีโ่ ป๊ ะดักปลา ลุงชน ่ ให ้ เรือ อยู่กับทีเ่ ปิ ดฝาโป๊ ะออกแล ้วก็ ล ้วงสวิงลงไป พอดึงสวิงขึน ้ มา ปลาตัวใหญ่ๆ หลายตัวก็ด น ิ้ ปั ดๆ นํ้ าใสชะเง ้อชะแง ้ดูอย่างสนใจ ื่ ของปลาตัวสน ี ํ้ าตาลลายๆ หน ้าตามันดูประหลาดปาก ―นีเ่ รียกว่าปลาอะไรจ๊ะ‖ เขาถามชอ ี อยู่ตลอดเวลา นํ้ าใสเอามือ แตะตั วมั น ล่างยืน ่ เหมือ นคนปากแบะ มองเหมือ นปลาอารมณ์เส ย ผิวหน ้ามันสากๆ ด ้วยใต ้ท ้องไม่มเี กล็ดแต่เป็ นหนังย่นๆ มันลืมดวงตากลมกว ้างมองดูท ้องฟ้ า

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 44

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื่ ปลาบู่‖ ลุงชน ื่ ตอบ‖โอย ไม่ดเี ลยนะทีม ―ตัวนี้ชอ ่ ันติดขึน ้ มาด ้วย แถวบ ้านเราเขาไม่กน ิ ปลาบูก ่ ันหรอก เอ็งจับมันปล่อยไปเถิด‖ ื่ ปลาอะไร‖ เขาชป ี้ ลาตัวแบบทีม ี ว่ งวับเรียงเป็ นระเบียบสวย ―แล ้วตัวนีล ้ ะ่ ชอ ่ เี กล็ดสม ื่ ตอบ ―ปลาสลิด‖ ลุงชน ื่ ๆ ลุงชน ื่ หัวเราะลั่นคุ ้มนํ้ า ―แล ้วจะปล่อยตัวนีล ้ งนํ้ าอีกไหม‖ นํ้ าใสเงยหน ้าถามซอ ―ถ ้าเกิดปล่อยหมดทุกตัวแล ้วเราจะกินอะไรกันล่ะ‖ แกว่า ―ปลามีหลายชนิดจังนะ...ลุง แล ้วคนล่ะมีกช ี่ นิด‖ ื่ แกมองตอบหลานชายตัวน ้อยทีม รอยยิม ้ กว ้างหายไปจากใบหน ้าของลุงชน ่ องมาอย่าง ้ อ ่ งต ้องใบหนา้ อ่อ นวัย ของเด็ ก ชายนํ้ าใส ดวงตาเขามี รอคํ าตอบ แสงอ่อนละมุนของยามเช าส ื่ นิง่ เงียบ แววฉงนฉงายเมือ ่ เห็นลุงชน ―ลุงรู ้เรือ ่ งเกีย ่ วกับปลา แต่ไม่รู ้เกีย ่ วกับคนเลยหรือ‖ เขาถาม ―เออใช ่ ลุงไม่รู ้ มั นยากที่จะบอกว่าคนเรามีกช ี่ นิด...เรือ ่ งเกีย ่ วกับคนเป็ นเรื่องยากทีจ ่ ะ เข ้าใจเอาไว ้ พอเอ็งโต เอ็งก็เข ้าใจเองแหละ‖ ―แล ้วเมือ ่ ไรฉั นถึงจะโต‖ นํ้ าใสถาม ―อีกไม่นานหรอก‖ ลุงของเขาตอบ ―ทํายังไงถึงจะโตเร็วๆ‖ นํ้ าใสถามอย่างยุง่ ยากใจ ―เอ็งต ้องกินข ้าว กินปลา กินไข่ กินทุกอย่างทีล ่ งุ หามาให ้กินนั่ นแหละเข ้าใจไหม แล ้วก็ ่ น ต ้องนอนให ้เยอะๆ ด ้วย ไม่ใชต ื่ แต่ไก๋โห่อย่างนี‖้ แกอธิบาย ―ไก่โห่มด ี ้วยหรือ มีแต่ไก่ขันล่ะไม่วา่ ‖ ่ ื อย่างรักใคร่ชนชม

ื่ หัวเราะก๊าก มองดูหลานชาย นํ้ าใสแย ้ง ลุงชน

้ ้ นไป‖ ―ไก่โห่น่ะ หมายความว่า เวลาเชามากๆ ต่างหาก สําหรับเด็กมันไม่ดท ี จ ี่ ะตืน ่ เชาเกิ ―แล ้วทําไมลุงตืน ่ ได ้‖ เด็กชายถามอย่างรวดเร็ว ―ก็ลงุ เป็ นผู ้ใหญ่แล ้ว‖ แกตอบ ―แล ้วเด็กกับผู ้ใหญ่ตา่ งกันตรงไหน‖ นํ้ าใสถามอย่างไม่ยอมให ้แกหยุดหย่อน แต่คราวนี้ ื่ เป็ นประกายรืน แววตาของลุงชน ่ เริง เกือบจะหัวเราะออกมาอีก คงเป็ นเพราะแกรู ้คําตอบอยูแ ่ ล ้ว ื่ ตอบ ―เด็กก็เป็ นคนคอยตัง้ คําถาม แล ้วผู ้ใหญ่ก็เป็ นคนตอบน่ะซ‖ี ลุงชน นํ้ าใสเงียบไปราวกับเขายอมรับว่านั่นคือคําตอบทีด ่ ท ี ส ี่ ด ุ แล ้ว

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 45

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี มลอยอยู ้ ี ํ้ าตาล ลมทุ่งทีพ เมือ ่ ดวงตะวันสส เ่ หนือท ้องทุ่งสน ่ ัดโชยมาจากทีห ่ างไกลแกว่ง ้ ลุงชน ื่ พายเรือลํ าน ้อยลอยเรื่อยกลับ บ ้าน ปลาเต็ มข ้องวางอยู่ท ี่ ไกวใบตาลแห ้งให ้ไกวตัวช าๆ ื่ ซงึ่ ร ้องเพลงไปด ้วยราวกับตัง้ ใจจะ ท ้องเรือ นํ้ าใสหลับไปแล ้วโดยซุกตัวอยูร่ ะหว่างเขาของลุงชน กล่อมให ้เขาหลับด ้วยเพลงนัน ้ เพลงทีน ่ ํ้ าใสได ้ยินมาตัง้ แต่เล็กจนโต ―โอ ้...ดวงตะวัน ข ้าฝั นจะเป็ นคนกล ้า มุง่ หมายเก็บดวงดารา ื่ ชม ให ้เด็กน ้อยแห่งข ้าชน หลับเถิดเด็กเอยเด็กน ้อย พ่อจะร ้องดอกไม ้ให ้แซมผม หลับเถิดหนา หลับเถิด เจ ้าตากลม ขอให ้เจ ้ารืน ่ รมย์ในฝั นดี...‖ ื่ ของเขาร่าง หลายครัง้ ทีน ่ ํ้ าใสตืน ่ แล ้ว แต่ก็ยังนอนนิง่ เงียบราวกับหลับอยู่ เขามองดูลงุ ชน ี องแดงนัน ั มั่น ขณะทีร่ ้องเพลงใบหน ้าของแกสงบและ สท ้ ดูบก ึ บึน มือแข็งแรงกําด ้ามพายกระชบ ี งเพลงของลุงช น ื่ ทุ ้มกั งวานไปไกล ทั ง้ นํ้ าใส สายนํ้ าและท ้องทุ่ง ต่างนิ่งฟั งบท อ่อ นโยน เส ย เพลงของแกอย่างเงียบงัน...เมือ ่ เวลาผ่านไปนํ้ าใสจะทําตัวขยุกขยิกให ้แกรู ้ว่าเขาตืน ่ แล ้ว บางที ื่ ก็จะปลอบว่าเดีย เขาก็งอแงกับแกว่าหิวข ้าวบ ้าง ร ้อนบ ้าง ลุงชน ๋ วก็ถงึ บ ้านแล ้ว แกจะพายเรือให ้ ื้ ผ ้าก็ ปลิวลูไ เร็วจี๋ ทีน ่ ี้นํ้าใสก็จะสนุกกับการนั่ งเรือทีแ ่ ล่นฉิว ปล่อยให ้ลมปะทะใบหน ้า และเสอ ่ ป ข ้างหลัง

ี ้ าบานอยูเ่ ต็มไปหมด ครัง้ หนึง่ นํ้ า ครัง้ นัน ้ ก็เหมือนครัง้ นี้ สองฟากคลองมีดอกปากเป็ ดสฟ ื่ ถึงความลับของดอกปากเป็ ด ใสเคยบอกลุงชน ี ้ า‖ เด็กชายถาม ―ลุงรู ้ไหมว่าทําไมดอกปากเป็ ดถึงได ้มีสฟ ―ไม่รู ้หรอก ลุงไม่รู ้‖ แกปฏิเสธ ี องท ้องฟ้ าหยดลงมาใสม ่ ันน่ะซ‖ิ นํ้ าใสบอกด ้วยท่าทางภาคภูมใิ จราวกับนั่ นคือการ ―ก็สข ื่ ตัง้ ใจรับรู ้มันโดยไม่เห็นว่านั่ นเป็ นเรือ ค ้นพบทีย ่ งิ่ ใหญ่ของเขา เขาดีใจทีล ่ งุ ชน ่ งตลกอย่างทีพ ่ วก ผู ้ใหญ่ชอบทําเวลาทีเ่ ด็กๆ เล่าอะไรให ้ฟั ง ื่ ก็ทําสร ้อยจากสายบัวคล ้องคอให ้เขา บางคราวก็คล ้องทีข บางคราวลุงชน ่ ้อมือด ้วย แล ้ว แกก็จะมองดู เขาราวกับว่าเขาเป็ นเจ ้าชายองค์น ้อยๆ ทีส ่ วมสร ้อยสงั วาลย์อย่างนั น ้ ... ิ กว่าปี ทผ ภาพทีช ่ าวบ ้านได ้เห็นจนเจนตาตลอดเวลาสบ ี่ า่ นมานี้ คือภาพลุงหลานคูห ่ นึง่ ที่ ติด ตามกั น ไม่เ คยห่า ง ทํ า งานด ้วยกั น และพู ด คุย กั น ด ้วยเรื่อ งราวหลากหลายในโลก พวก ื่ ว่าเป็ นพ่อลูกอ่อนทีไ่ ม่มเี มีย ชาวบ ้านล ้อลุงชน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 46

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―พ่อกับแม่ไปไหน‖ นํ้ าใสเคยถามเมือ ่ เขาโตขึน ้ พอทีจ ่ ะรู ้ความ ื่ ตอบ ―เขาตายแล ้ว‖ ลุงชน ื่ อธิบายว่า‖ก็เหมือนคนทีห ―ตายเป็ นอย่างไง‖ เขาถามต่อ ลุงชน ่ ลับสนิทตลอดไป ไม่อาจ ลุกขึน ้ มาเดิน วิง่ หรือทําอะไรๆ ได ้อีก‖ ื่ ดึงตัวเขาเข ้าไปกอดไว ้ ―พ่อกับแม่ตายแล ้วไปไหน‖ นํ้ าใสถามอีก ลุงชน ―เขาไม่ได ้ไปไหนเลย ลูกเอ๋ย แต่เขาอยูใ่ นตัวลุง ในความรักของลุงทีม ่ ต ี อ ่ เอ็ง ในดวงตา ลุงทีค ่ อยเฝ้ าดูแล ในฝ่ ามือทีล ่ งุ กอดเลีย ้ งเอ็ง...เข ้าใจไหม‖ ―งัน ้ ลุงก็เป็ นพ่อแม่ของฉั นน่ะซ‖ี นํ้ าใสพูด แล ้วเขาก็ซก ุ ตัวอยูใ่ นอ ้อมแขนของแก ึ ว่าก ้อนสะอืน ―ลุงเป็ นพ่อแม่ของฉั น‖ เขาทวนคํานัน ้ รู ้สก ้ มาจุกทีล ่ ําคอจนเจ็ บร ้าว‖ลุงอย่า เป็ นอะไรไปนะ‖ เด็กชายรํ่าร ้องในใจ

ี ดงลอยอยูเ่ หนือยอดเขาตะวันตก นํ้ าใสสุมไฟฟางให ้วัวตามวิธ ี ใกล ้คํ่าแล ้ว ดวงตะวันสแ ื่ เคยสอนเขาเอาฟางเปี ยกๆ ทับไปบนกองไฟเพือ ทีล ่ ุงชน ่ ให ้เกิดควันมากๆ แล ้วโบกพัดใบตาล ้ ด ้วยท่าทางแบบเดียวกับทีล ื่ เคยทํ า ลูกวัวตัวน ้อยมายืนอยูท ชาๆ ่ งุ ชน ่ ่ามกลางควันไฟอย่างเป็ น ี งลุงชน ื่ อาเจียน เด็ กชายทิง้ พั ดใบตาลอย่างไม่เอาใจใส ่ วิง่ ขึน สุข...แล ้วเขาก็ ได ้ยินเส ย ้ ไปบน ่ ื บ ้านทันที ภาพทีเ่ ขาได ้เห็นก็คอ ื ลุงชนกําลังอาเจียนอย่างหนั กหน่วง เนือ ้ ตัวแกเย็นเฉียบและสั่น ี จนทํ าอะไรไม่ถูก แล ้วเขาก็ตัดสน ิ ใจทีจ เทา ดูเหมือนแกหมดสติแล ้ว นํ้ าใสตืน ่ ตระหนกเสย ่ ะพา ื่ ไปหาหมอ เขารีบไปตามน ้าฉํ่ าคนข ้างบ ้านให ้มาชว่ ยกันหามลุงชน ื่ ลงเอาไปศาลา ตลอด ลุงชน ื่ เป็ นอันตราย เหงือ ทางเขาออกแรงพายเรือสุดกําลัง เฝ้ าภาวนาว่าขออย่าให ้ลุงชน ่ เค็มๆ ไหลเข ้า ตา เข ้าปากไม่ห ยุด ยัง้ นํ้ า ใสไม่รู ้ว่ามั นเป็ นเหงื่อ แห่ง ความกลั วหรือ ความเหน็ ด เหนื่อ ยกัน แน่ ื่ ไปบนสุขศาลาให ้หมอตรวจอย่างละเอียด หมอ จนถึงตอนทีช ่ ว่ ยกันหามร่างทีไ่ ม่ได ้สติของลุงชน ื่ ไม่เป็ นอะไรแล ้ว แกเป็ นไข ้ ให ้นํ้ าเกลือแล ้วก็ก็ฉีดยาให ้แกเข็มหนึง่ แล ้วหมอก็บอกเขาว่าลุงชน ึ ตัวว่าเขาเหนื่อยเหลือเกิน ตลอด ไทฟอยด์ ดีทพ ี่ ามาหาหมอทันเวลา...นั่ นแหละนํ้ าใสจึงไม่รู ้สก ี ชวต ิ เขาไม่เคยเหนือ ่ ยอย่างนีม ้ าก่อน ื่ แล ้วก็ ร ้องไห ้ นํ้ าตาเขาหลั่ งไหลพรั่ งพรูจ นนอง เขาทรุด ตัวลงนั่ งข ้างๆ เตียงของลุงช น ึ ว่าใจคอเขาเข ้มแข็งขึน หน ้า เมือ ่ หยุดร ้องไห ้ เขารู ้สก ้ และสงบอย่างแปลกประหลาด เหมือนกับ ี จนหมดอย่างนั ้น นํ้ าใสไม่เข ้าใจว่าทํ าไมจึง นํ้ าตาได ้ขับไล่ค วามอ่อนแอออกไปจากใจเขาเสย ่ เป็ นเชนนัน ้ ื่ กลับบ ้านหลังจากหมออนุ ญาตแล ้ว นํ้ าใสบอกลุงชน ื่ ว่าเขารู ้สก ึ มั่นใจ ในวันทีม ่ ารับลุงชน ในตัวเองมากขึน ้ เป็ นไปได ้ไหมว่าตอนนี้เขาเป็ นผู ้ใหญ่แล ้วๆ ที่เขาก็ไม่รู ้ว่าอะไรคือ สาเหตุท ี่ ื่ มองหลานชายอย่างปรานี แกตอบว่า ‖บางทีนํ้า ตาก็ ทํ า ให ้คนเราเติบ โตเร็ ว ขึน แท ้จริง ลงช น ้ ี ความทุก ข์ย าก ความลํ า บากนั่ น เป็ นเรื่อ งของช ว ต ิ ที่เ อ็ ง ต ้องพยายามเข ้าใจและฝ่ าฟั น ไปได ้ เพือ ่ ทีจ ่ ะได ้เป็ นผู ้ชนะในทีส ่ ด ุ ...‖ ้ จมูกเขาได ้กลิน นกอีลุ ้มทีโ่ ดดเดีย ่ วร ้องตุ ้มๆ อยูใ่ นท ้องทุง่ ทีเ่ งียบสงบ นํ้ าใสพายเรือชาๆ ่ ื่ ดูเหมือนจะหลับไปแล ้ว หอมของซงั ข ้าวหลังฤดูเก็บเกีย ่ วฟุ้ งกระจายไปในท ้องฟ้ ายามเย็น ลุงชน ึ ว่าเพลงๆ นั น นํ้ าใสดีใจทีแ ่ กหายเจ็บไข ้ในทีส ่ ด ุ เขาเริม ่ ต ้นร ้องเพลงอย่างปลอดโปร่งใจ และรู ้สก ้ คือบทเพลงของเขาแต่ผู ้เดียว

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 47

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―โอ ้...ดวงตะวัน ข ้าฝั นจะเป็ นคนกล ้า มุง่ หมายเก็บดวงดารา ....... http://www.sakulthai.com/ruengson/ruengson2416.htm

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 48

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ.๒๔๑๗ เรือ ่ งสน

หน้าของพ่อ แพร จารุ เมือ ่ คืน ฉั นฝั นว่ากํ าลังจั ด ดอกไม ้วางหนา้ ศพพ่อ ภาพถ่ายพ่อ วางอยู่บนขาตัง้ ข ้างโลง ่ อ เป็ นภาพถ่ายเมือ ่ ครัง้ พ่อยังหนุ่ม น่าแปลกไหล่และคอเหมือนไม่ใชพ ่ ดอกไม ้ไม่พ อ ฉั นเดินไปเก็ บดอกไม ้ ที่นี่ท ี่ไหน...เป็ นที่ไหนกัน ...ฉั นคงเดินมาไกล มี ี าว ―ดอกปริก‖ ดอกปริกเป็ นอย่างนี้เอง ฉั นไม่เคยเห็นมาก่อน ดอกไม ้มากมาย ฉั นเก็บดอกไม ้สข ี าวตั วอักษรส ด ี ํา เขีย นว่า ―ดอกปริก ‖ เป็ นไม ้ล ้มลุก มีหัวใต ้ดิน ใช ทํ ้ ายาได ้ คงจะเป็ น ป้ ายส ข ่ ื สถานทีพ ่ เิ ศษ ถึงมีป้ายชอติดต ้นไม ้ทุกต ้น

ฉั นจัดดอกไม ้หน ้าศพพ่อจริงแต่มันนานมาแล ้ว นานกว่าสองปี และฉั นอยากให ้เวลาผ่าน ั สบ ิ ปี ยส ิ ปี ไปเหมือนหนึง่ ว่านานสก ี่ บ ้ ถ เป็ นฝั นร ้ายสําหรั บฉั นทีย ่ าวนาน ข่าวยามเชาที ่ ูกสง่ มาทางโทรศัพท์เป็ นทอดๆ จากน ้า ่ ้าอีกคนหนึง่ และถึงฉั นกับพีๆ่ คนหนึง่ สูน น ้าบอกให ้เรากลับบ ้าน เธอไม ้ได ้บอกว่าเกิดอะไรขึน ้ แต่ถามว่า มีเงินพอค่ารถหรือเปล่า ฉั นตอบว่ามี น ้าหยุดไปนิดหนึง่ เหมือนรอให ้ฉั นถามว่าเกิดอะไรขึน ้ ฉั นไม่ได ้คิดถึงเรือ ่ ง ร ้าย เพราะฉั นไม่เคยได ้รับข่ายร ้ายใดๆ นอกจากข่าวแม่ไม่มเี งินตอนนี้ยังสง่ มาให ้ลูกไม่ได ้ เป็ น ข่าวร ้ายของฉั น แต่ต อนนี้เราไม่มป ี ั ญหาเรือ ่ งเงินแล ้ว ฉั นและพี่มงี านทํ า ฉั นคิดว่านา้ อยากได ้ ้ อะไรทีบ ่ ้านและให ้ฉั นไปเอาให ้ ธรรมดาน ้าๆ ของเราจะใชหลานได ้ทุกเรือ ่ ง และพวกเราก็ยน ิ ดีรับ ่ นี้มานาน แม่นั่นแหละที่เฝ้ าบอกว่า ไปอยู่กับน ้าเขาใช ให ้ ้ทํ าอะไรก็ ต ้องทํ า งาน ใชน้ ้า เป็ นเชน ่ ื่ ฟั งน ้า บ ้านงานเรือนกับข ้าวกับปลาก็ต ้องชวย อะไรทําได ้ก็ต ้องทํา และต ้องเชอ ื พวกเราอยู่กับน ้ามานาน เรียกว่าตัง้ แต่จําความได ้ก็ จําหน ้าน ้าได ้ โตขึน ้ ไปเรียนหนั งสอ อยูบ ่ ้านน ้า เรามีน ้าหลายคนเปลีย ่ นไปเรือ ่ ยๆ น ้าคนโน ้นบ ้างน ้าคนนี้บ ้าง ตามแต่ชว่ งอายุและการ เรียนประถมอยูก ่ ับน ้าอีกคน มัธยมอีกคน เข ้ามหาวิทยาลัยอยูก ่ ับน ้าอีกคน เพราะแม่เป็ นพีส ่ าวคน โตของพวกน ้าๆ ทัง้ ๙ คน และพ่อเป็ นลูกคนเดียวของครอบครัวทีไ่ ม่ญาติพน ี่ ้อง ดังนั น ้ เราจึงไม่ ิ ใจบางอย่างเดีย มีอาและลุง ทัง้ พ่อและแม่มอบความไว ้วางใจให ้น ้า การตัดสน ่ วกับชวี ต ิ พวกเราก็ มีพวกน ้าๆ เข ้ามาเกีย ่ วข ้องเสมอ ่ นีเ้ สมอ ―อยูก ่ ับน ้า‖ ฉั นบอกใครๆ เชน ิ้ สุดและตลอดไป ดังนั น เราถูกสอนให ้ระลึกถึงบุญคุณของน ้าอย่างไม่มท ี ส ี่ น ้ ไม่วา่ น ้าจะให ้ ทําอะไรงานเล็กงานใหญ่เราหลานๆ ไม่เคยขัดและถือเป็ นหน ้าที่ ต ้องรับใชน้ ้า ทุกครัง้ น ้าจะขอ ้ บอกขอบใจแต่มันก็คอ ื การรั บใช นั้ ่ นแหละ เหตุผลของการเป็ นผู ้รั บใช บรรดาน า้ ทั ง้ หลายอย่าง หนึง่ ก็คอ ื น ้ารักพวกเรา ฉั นคิดว่าไม่ใชเ่ พราะเราเป็ นลูกของใคร แต่เพราะเราเป็ นหลานของพวก ่ นี้ เพราะฉั นรู ้ว่าน ้าๆ ไม่คอ ่ บบอย่าง เขา ทีพ ่ ด ู เชน ่ ยจะชอบพ่อของเรานั ก เพราะพ่อของเราไม่ใชแ พ่อของน ้า

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 49

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี ก่อนทีฉ ฉั นไม่ได ้ทันได ้รู ้จักกับพ่อของน ้าหรือตาของฉั นนั่ นแหละ แกตายไปเสย ่ ั นจะทัน ้ อ ี ได ้มาจนถึงทุก เกิดมาดูโลก ได ้แต่เห็นภาพถ่ายและบันทึกของน ้า เป็ นบันทึกทีน ่ ้าใชเพื ่ ยังชพ วันนี้ ภาพแห่งความรักความอบอุ่นในครอบครัว พื้นฐานความรั กความอบอุ่นในครอบครั วไม่ใช ่ แค่พน ี่ ้องของพวกเขาเท่านัน ้ มันเผือ ่ แผ่มาถึงหลานๆ ด ้วย พีแ ่ ละฉั นเรียนจบเรายายออกมาจากบ ้านน ้า แต่ทก ุ ครัง้ ทีน ่ ้าอยากได ้อะไร ถ ้าไม่เหลือบ่า กว่าแรงเราก็ทําให ้ เราได ้รับคําชมเล็กๆ น ้อยๆ นานครัง้ จะได ้เงินใชบ้ ้าง ้ ห มด ทั ง้ พี่ช ายและพี่ส าวของฉั นเขายินดี แต่ฉันไม่ค่อยจะยินดีนัก เป็ นบุญคุณ ที่ใช ไม่ พีส ่ าวของฉั นเธอมีงานทํา มีเงินเดือนสูงและเมือ ่ น ้าคนใดคนหนึง่ ตกตํ่าหรือตกงาน พีส ่ าวฉั นจะ แบ่งเงินจุนเจือน ้าเสมอ ถึงวันทีน ่ ้าคนหนึง่ จะย ้ายไปอยู่ต่างจังหวัด น ้าไม่อยากได ้คอนโดฯ ใน ื้ ไว ้แล ้ว พีส กรุงเทพณ ทีซ ่ อ ่ าวอยากได ้หรือไม่เธอก็ ต ้องเอา เพือ ่ เห็ นแก่น ้า เพือ ่ น ้าจะได ้บินไป ื่ ชมจากนา้ มาทางจดหมาย นา้ บอกว่าถ ้าหาก อยู่ท างเหนือ ของประเทศ หลั งจากนั ้นก็ ม ค ี ํ าช น หลานไม่รับคอนโดฯไว ้ หรือไม่ชว่ ยผ่อนต่อน ้าก็ ยังไม่ได ้มาอยูท ่ เี่ มืองเหนือ น ้าต ้องทํ างานหนั ก ้ ี ใน เพือ ่ ผ่อนคอนโดฯฯตายอยูใ่ นเมืองทีเ่ ต็มไปด ้วยมลภาวะ น ้าอ ้างว่าแกเริม ่ แก่แล ้ว สูอากาศเส ย เมืองหลวงไม่ไหว และแกไม่ต ้องการเรียนรู ้อะไรจากเมืองหลวงอีกแล ้ว ตัวแกเองก็ไม่มค ี วาม ิ มากขึน ึ ษา จําเป็ นสําหรับทีน ่ ี่ เพราะอยู่ทน ี่ ี่ก็มแ ี ต่เพิม ่ พูนหนี้สน ้ เมืองหลวงเป็ นทีส ่ ําหรั บการศก เรียนรู ้เท่านัน ้ แต่เพียงสามเดือนเท่านั น ้ มีข่าวน ้าไปสร ้างครอบครัวใหม่ทเี่ มืองเหนือกับหนุ่มนั กดนตรี ิ ก ้อนโตที่น า้ ทิ้ง ไว ้ให ้ เราสามคนพี่น อ ้ งจึง ต ้องย ้ายเข ้ามาอยู่ค อนโดฯของน า้ พร ้อมกั บ หนี้ ส น ตัง้ แต่ค่าโทรศั พ ท์ ค่าส ่ว นกลาง ค่านํ้ า ค่า ไฟฟ้ า และค่าผ่อ นคอนโดฯ ที่ม ด ี อกเบีย ้ ขึน ้ สูงจน คล ้ายๆ กับว่าทีน ่ ้าผ่อนผ่านมาสองปี นัน ้ เป็ นดอกเบีย ้ ทัง้ นัน ้

เมือ ่ น ้าโทรศัพท์บอกให ้กลับบ ้าน ฉั นจึงคิดว่าฉั นต ้องกลับเพือ ่ ทํ าธุระให ้น ้าไม่อย่างใดก็ อย่างหนึง่ จึงรอฟั งน ้าพูดต่อให ้จบว่าจะให ้ทําอะไร ―คือว่าต ้องกลับทัง้ หมดนะ กลับหมดทุกคนเลยนะ‖ แกหยุดไปอึดใจหนึง่ ก่อนพูดต่อว่า ได ้รับโทรศัพท์ทางไกลจากบ ้านให ้บอกหลาน มันเป็ นงานยากมากสําหรับน ้า พวกทีบ ่ ้านเขาใจ ึ เป็ นทุกข์มากเหลือเกิน ร ้ายมากทีใ่ ห ้น ้าเป็ นคนบอกข่าวร ้ายนี้ น ้ารู ้สก เหมือนน ้าพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ในทีส ่ ด ุ แกก็พด ู ออกมาว่า พ่อตาย ―พ่อใครตายน ้า‖ ―พ่อ พวกเธอ พ่อ นา้ ตายไปนานแล ้ว พ่อ พวกเธอเพิง่ ตายไปเมื่อ คืน ฟั ง นา้ นะมั น เป็ น อุบัตเิ หตุ ทีเ่ ราทําได ้ตอนนีค ้ อ ื กลับบ ้าน‖ ี งดังว่า ―แล ้ว พ่อตาย ถูกรถชนในยามวิกาล พีส ่ าวฉั นแย่งโทรศัพท์ไปได ้ยินเธอถามเสย แม่ละ่ น ้า แม่ด ้วยหรือเปล่า แม่อยูท ่ ไี่ หน‖ เธอสงบลงเมือ ่ ได ้คําตอบจากน ้าว่า แม่ยังอยู่ ฉั นคิดเหมือนเธอว่า แม่ไปด ้วยเพราะแม่กับ พ่อไปไหนๆ ด ้วยกันเสมอ ―พ่อต ้องเมา พ่อต ้องดืม ่ เหล ้าแน่เลย‖ พีช ่ ายของฉั นพูดพลางร ้องไห ้ ในขณะทีเ่ ราอยูก ่ ัน พร ้อมหน ้า แบ่งงานกันทํา ฉั นมีหน ้าทีจ ่ ัดดอกไม ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 50

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

น ้าบอกให ้เราคิดว่ามันเป็ นอุบัตเิ หตุ เป็ นอุบัตเิ หตุเท่านั น ้ และเกิดขึน ้ ได ้เสมอ ไม่ต ้องไป ี งและรถก็ ผ่านไป ชน สนใจว่าจะเมาหรือ ไม่เมา ไม่มใี ครเห็ นแม ้แต่รถทีช ่ น นอกจากได ้ยินเสย แล ้วหนีนั่นเอง ี่ ยกโหดทีต ่ ว่ามีสัญญาณไฟ สแ ่ รงนั น ้ มีรถชนกันบ่อย แต่ไม่มใี ครคิดจะทํ าให ้ดีกว่านี้ เชน ั ดวงให ้มองเห็น หรือมีไฟสก มีคนมาบอกว่า รถทีช ่ นพ่อเป็ นรถบรรทุกวิง่ มาอย่างเร็ว รถมีปัญหามาจากทีอ ่ น ื่ อาจจะขับ หนีอ ะไรมา ฉั นไม่รู ้ว่าทํ าไมตํ ารวจทางหลวงปล่อ ยให ้รถมีปั ญหาวิง่ ผ่านมาได ้ เขาน่ า จะสกั ด ั เอาไว ้ แต่ก็นั่นแหละเป็ นเพียงเรือ ่ งพูดต่อๆ กันมา ไม่มใี ครรู ้แน่ชด แม่บอกว่า ให ้เราอโหสใิ ห ้เขา อย่าได ้พยายามทีจ ่ ะเอาเรือ ่ งเอาราวอะไรเลย พ่อคงข ้าม ถนนระยะใกล ้ เขาคงเบรคไม่ทัน ไม่ได ้ตัง้ ใจ ถือว่าพ่อหมดอายุแค่นี้ แม่อ ธิบ ายด ้วยเวรกรรม แม่จ งึ ไม่ค ด ิ ที่จ ะเอาเรื่อ งเอาราวกั บ ใครทั ง้ นั ้น แม ้แต่ป ระกั น บุคคลทีส ่ าม ทีห ่ น่วยงานซงึ่ รับผิดชอบเรือ ่ งนี้ต ้องจ่าย แต่เมือ ่ เขาบอกว่า ไม่ได ้พ่อไม่มใี บขับขี่ แม่ก็วา่ ไม่เป็ นไร เขาอธิบายให ้แม่ฟังว่า ให ้ไปก็ได ้แต่ต ้องเรียกคืนภายหลัง เพราะทางเขาต ้อง ่ ไม่มใี บขับขีบ เรียกเก็บจากบริษัทประกันและหากว่าหลักฐานไม่เพียงพอ เชน ่ ริษัทประกันไม่จ่าย ในที่ ส ุ ด ก็ ต อ ้ งเรี ย กคืน จากเจ า้ ของรถ เจ า้ ของรถก็ ค ื อ ใคร คื อ ลู ก ชายของพ่ อ เขาซ ื้อ รถ มอเตอร์ไซค์ให ้พ่อ แม่บอกให ้เลิกสนใจเรือ ่ งเงินทีจ ่ ะได ้จากการตายของพ่อ และเลิกสนใจเรือ ่ งคนทีข ่ ับรถ ชนด ้วย แม ้ว่ามีคนมาบอกว่า ได ้เบาะแสมาแล ้วว่ารถทีช ่ นเป็ นรถอะไร ตอนนี้รถอยูท ่ ไี่ หน เขาว่า ี่ ยกหัวสะพาน คนขับรถไปพูดว่าเมือ ่ คืนก่อนชนคนเมาทีส ่ แ แม่ไม่อยากให ้ใครพูดถึงการตายของพ่อ ฉั นคิดว่าแม่ไม่อยากยอมรับว่าพ่อเมา อะไรที่ ี หายถึงพ่อ แม่ไม่ยอมให ้เกิด ขึน เป็ นเรือ ่ งเสย ้ แม่ปกป้ องพ่อ เสมอมา แม ้วันที่พ่อ ตายแล ้วไม่ม ี โอกาสรับรู ้ว่าใครจะกล่าวถึงเขาอย่างไร ความรักทีย ่ งิ่ ใหญ่ในหน ้าทีข ่ องเมียและแม่ ่ ่อ ฉั นไม่รู ้ว่าแม่อยูอ ่ ย่างไรเมือ ่ ไม่มพ ี อ ่ พวกเราไม่ได ้อยูก ่ ับแม่ แม ้ว่าพ่อจะเมาหรือไม่ใชพ ทีด ่ ต ี ามแบบฉบับ แต่พอ ่ ก็อยูก ่ ับแม่มานานและสองคนเขาไม่ได ้มีปัญหาอะไรกัน แม่ไม่ได ้เห็นว่า การไม่ทํางานหนั ก ไม่หาเงินเข ้าบ ้านเป็ นปั ญหา แม่หาเงินเองได ้ พ่อแค่ขับรถให ้แม่นั่งและอยู่ ใกล ้ๆ แม่ ทํางานเป็ นผู ้ชว่ ยแม่ และอยูใ่ กล ้ๆ ลูกเสมอ ในทุกครัง้ ทีเ่ รากลับบ ้าน พ่อจะอยูก ่ ับเรา ั ครัง้ ฉั นไม่เคยเห็นพ่อกับแม่ทะเลาะกันสก ่ ไร ถึง ย่าต่างหากทีต ่ ้องตอบคํ าถามนี้ ย่าเลีย ้ งลูกอย่างไร ย่าเลีย ้ งลูก ชายคนเดียวเชน ่ นี้ แต่วันนี้ยา่ แก่มากแล ้ว เกือบ ๘๐ ปี ย่านั่ งนิง่ ๆ ฉั นรู ้ว่าย่าเสย ี ใจแต่ยา่ ใจแข็งเหลือเกิน เป็ นเชน ั หยดจากย่า ฉั นอยากเห็นนํ้ าตาจากย่า นีล ไม่มน ี ํ้ าตาสก ่ ก ู ชายคนเดียวของย่าตายนะ ลูกชายทีย ่ า่ ไล่ออกจากบ ้าน ปู่ เคยเล่าว่า อยูก ่ ับย่ามานานไม่มล ี ก ู สักคน ย่าจึงไปขอลูกกับฤาษี ทถ ี่ ํ้า มีรูปปั ้น เก่าแก่อยูใ่ นนัน ้ เขาเล่ากันว่าใครอยากได ้ลูกไปขอจากท่านได ้ ั คน อย่างไรก็ได ้ขอให ้ได ้ลูกเถอะ‖ ย่ากับปู่ อธิษฐานขอลูก ไม่นานย่า ―ขอให ้สง่ ลูกมาสก ก็ท ้องได ้ลูกชายสมใจ ่ นี้ของขอได ้มาฟรีๆ เอาดีกว่านี้ไม่ได ้ เมือ ่ ย่าไม่ได ้ดังใจ ย่าก็วา่ เพราะไปขอมาถึงเป็ นเชน และย่าก็ไม่สนใจลูกชายอีกเลย แถมยังไล่ออกจากบ ้าน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 51

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ปู่ ว่าเป็ นความผิดของปู่ เองทีไ ่ ม่ฝึกให ้ลูกทํ างาน ไม่ได ้อบรมสั่งสอน รั กมันให ้มันกินให ้ มันใช ้ จะเอาอะไรก็ให ้ โตขึน ้ มาก็หาเมียให ้มัน สายไปแล ้วสําหรับย่าและปู่ ย่าได ้คืนสงิ่ ทีย ่ า่ ขอมาจากฤาษี แล ้ว เขาเดินทางกลับไปแล ้ว ่ ื ่ ถ ้าฉั นเชอเชนเดียวกับย่า ฉั นก็ต ้องคิดว่าเขาให ้พ่อมาและเขาก็เอาพ่อคืนไปแล ้ว และฉั นหวังว่า พ่อคงอยากกลับไป พ่อจะมีความสุขอยูใ่ นดินแดนแห่งความรักและการให ้อภัยชวั่ นิรันดร์ ึ สบายใจขึน ่ ท ฉั นรู ้สก ้ เมือ ่ คิดว่าพ่อกลับไปสูท ี่ พ ี่ ่อมา จริงของปู่ แกไม่ได ้ฝึ กให ้พ่อทํางาน ไม่ได ้บอกให ้พ่อรู ้ถึงคําว่ารับผิดชอบ ในขณะทีย ่ ่าคิดอยู่เสมอว่าเป็ นของทีข ่ อมาจึงเอาดีไม่ได ้ ฉั นคิดว่าย่าคิดเสมอเพราะเมือ ่ ย่าโกรธย่าก็จะบ่นขึน ้ มา ย่าไปเอาความคิดนี้มาจากไหน ฉั นไม่ได ้ ั ถามแล ้ว ถามย่า หมดเวลาสําหรับการซก ฉั นเคยโกรธพ่อเมือ ่ น ้าชใี้ ห ้เราดูทด ี่ น ิ มากมายทีม ่ ันเคยเป็ นของปู่ และหมดไปกับการพันัน ของพ่อ ฉั นโกรธเพราะหากมันยังอยู่ ชวี ต ิ ฉั นก็ จะสุขสบายกว่านี้ เป็ นเรือ ่ งเศร ้าฉั นโกรธพ่อได ้ ้ ี ่ ่ พ่อ ไม่รู ้จัก อย่างไร นั บว่าโชคดีทพ ี่ ่อใชมันหมดไปเสยก่อน ไม่เชนนั น ้ เราอาจจะเป็ นเหมือนเชน การงานและยังโชคดีกว่านั น ้ ทัง้ พ่อและแม่ไม่ได ้ขอเรามาจากใคร แต่พวกเรามาเองมาเพือ ่ เป็ น ลูกจริงๆ ื่ ว่าทัง้ พ่อและแม่ไม่เคยคิดว่าเราเอาดีไม่ได ้ ถึงแม ้ใครจะคิดก็ตาม ฉั นเชอ ื่ ว่าแม่กับ ฉั นเชอ ่ ื ่ ี พ่อไม่คด ิ ความเชอนีต ้ า่ งหากทีช ่ วยฉั นไว ้ในทุกครัง้ ทีฉ ่ ั นก ้าวเท ้าเดินเพือ ่ ยังชวต ิ อยู่ ฉั นคิด ถึงความฝั นเมือ ่ คืนทีผ ่ ่านมา ภาพถ่ายของพ่อ ทีว่ างอยู่บนขาตัง้ หนา้ โลง ฉั นเอา ี าวไปประดับให ้พ่อ ภาพถ่ายทีใ่ บหน ้าเป็ นของพ่อแต่คอกับหัวไหล่นัน ดอกไม ้สข ้ ไม่ใช ่ พ่อมีแต่ ใบหน ้าทีย ่ ังมีรอยยิม ้ แบบคนไม่ทก ุ ข์ไม่ร ้อนต่อเรือ ่ งใดๆ ฉั น มารู ท ้ ีห ลั ง ว่า ฉั น เข ้าใจไม่ ผ ิด ภาพถ่ า ยนั ้น ได ร้ ั บ การตั ด ต่ อ ตกแต่ ง ใหม่ โดยเอา ภาพถ่ายใบหนา้ ของพ่อ สวมลงไปในตัวคนอืน ่ ย่าให ้ญาติค นหนึ่งเอาภาพถ่ายพ่อไปขยายให ้ ้ ใหญ่ เขาอยากให ้รูปถ่ายสมบูรณ์ อยากให ้พ่อสวมสูทเขาใชเทคนิ คตัดต่อภาพ หรือชวี ต ิ ของพ่อก็เหมือนภาพถ่ายทีถ ่ ูกตัดต่อ ใบหน ้าของพ่อสว่ นคอลงไปไม่ใช ่ แต่คอ ต ้องติดอยูก ่ ับหน ้าของพ่อ http://www.sakulthai.com/ruengson/ruengson2417.htm

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 52

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ.๒๔๑๘ เรือ ่ งสน

เมือ ่ คราฟ้าตํา ่ ธ ลําทวี ้ เข ้ามาทุกที สงิ่ สุดท ้ายที่ ―เมือ ่ ―ความเป็ นมนุษย์‖ ตกอยู่ในวงล ้อมของระยะเวลาทีส ่ ัน ั ชาตญาณ!‖ มนุษย์จะกระทําคือปล่อยให ้ทุกอย่างเป็ นไปตามสญ ส งิ่ มีช วี ต ิ ไหม ้เกรีย มที่กํ าลั ง คลานออกมาจาก ―นกเหล็ ก ‖ นั ้นยั ง คงมองออกว่าเป็ น ี งกึกก ้องปานโลกจะถล่ม มนุษย์! มันเกิด ขึน ้ เพียงชั่วอึด ใจเดีย วพร ้อมๆ กั บเปลวเพลิงและเสย ั ทลาย เศษเนื้อ เศษอวัยวะ ซากสมภาระปะปนไปกับเศษเหล็ ก กลิน ่ คาวเลือดและควันไฟตลบ ิ้ ความสุข ความหวัง จุ ด หมาย ไปทั่ ว บริเวณเที่ย วบิน ๗๔๗ จีแ อลเมื่อ ครู่ ถู ก แปรสภาพไปส น ี ไม่ตา่ งอะไรกับดอกไม ้เพลิงทีถ ปลายทางของผู ้โดยสารกลายเป็ นความสูญเสย ่ ูกจุดขึน ้ แล ้วจาง หายไปในฟากฟ้ า แต่มัจจุราชก็สงั่ ให ้เขารอด! นักบินหนุ่มคนเดียวในเทีย ่ วบินมรณะลํ่านี้ มัจจุราชสั่งให ้เขา รอดเพือ ่ มาดูผลงานอัปยศของตัวเขาเอง มากความผิด พลาดทีไ ่ ม่มโี อกาสจะแก ้ไขได ้อีกเลย ี้ ว ความไม่คุ ้นเคยกับภูมป ิ ระเทศทีเ่ ต็มไปด ้วยภูเขาสูงและหมอกหนาทึบ เขาไม่ได ้สละเวลาเสย วินาทีหนึง่ ก่อนหน ้านี้ท ี่มันมีค่ามหาศาลเพือ ่ ตรวจเช็คเครือ ่ ง ความประมาทและความถือดีนี่เอง ื่ นํ านาทีมรณะมาสูเ่ ทีย เป็ นสอ ่ วบิน! มันเป็ นความเจ็บปวดทีก ่ ลายเป็ นความเจ็บร ้าวไปทั่วร่าง ความบอบชํ้าจากแรงกระแทกที่ ได ้รับเนื้อหนั งมังสาทีแ ่ สนร ้อนราวกับจะหลุดลอดออกเป็ นแผ่นๆ จากเปลวไฟ เขาเริม ่ อ่อ นแรง ้ ได ้เสย ี แล ้ว เขากลับพลิกกลัวแน่ นงิ่ ไม่ตา่ งอะไรกับ ลงทุกทีอาการ ―คลาน‖ ดูเหมือนจะใชไม่ ซากที่ยังหายใจได ้ห่างจากจุดเกิด เหตุท่ามกลางซากศพเกลือ ่ นกลาดไม่กเี่ มตร เขากํ าลังอยู่ ท่ามกลางความเป็ นและความตายทีม ่ เี พียงจังหวะการเต ้นของหัวใจอันแผ่วโหยเป็ นตัววัด เริม ่ ้ างกายต ้องตกเป็ นเหงือ ทอดอาลัย ให ้กั บ โชคชะตาที่รู ้ดีว่า ไม่ช าร่ ่ ให ้แร ้งกาจิก ทิง้ และปลงใจ ให ้กับมรณะทีก ่ ําลังใกล ้เข ้ามาทุกที

เขาสลบไสลไปพร ้อมกับความทรมานและความเจ็บปวดไม่รู ้ว่านานเท่าไหร่ ตราบจนเมือ ่ ึ ตัวและเริม รู ้สก ่ เผลอเปลือกตาอันหนั กอึง้ ขึน ้ ลมหายใจอุ่นร ้อนทีร่ ะรวยอยู่ในอกทํ าให ้เขาระลึก ี าวเรือ ได ้ว่ายังไม่ตาย! ไฟทีไ ่ หนจากซากเครือ ่ งบินเบือ ้ งหน ้ามอดลงแล ้ว ท ้องฟ้ าเริม ่ มีแสงสข ่ ิ เข ้ามาใกล ้ เขาพยายามเพ่งมองให ้ถนั ด มันคือ ดวงหน ้าของ เรือ งส ่องกระทบดวงหน ้าหนึ่งช ด หญิงสาวทีม ่ ด ี วงตาโตดําขลับ และมีนํ้าแวววามหล่อเลีย ้ งอยูใ่ นนั น ้ จมูกโด่งได ้รูปรับกับริมฝี ปาก งามบางเฉียบราวกลีบดอกไม ้ มันคือดวงหน ้าทีส ่ วยสดงดงาม แต่ ―ความงาม‖ ของหล่อนจะมี ิ ส ประโยชน์อะไรเล่า? ความเป็ นมนุษย์ของหล่อนนีซ ่ ท ี่ ําคัญ! หล่อนพึมพําคําพูดทีไ่ ม่อาจเข ้าใจได ้ประโยคหนึง่ อาจเป็ นคําว่า ―เวทนา‖ ในภาษาของ ี ลํ้ าแดดแตะตามเนื้ อ ตั วของเขาแล ้วส ่ายหน า้ เขา หล่อ นกระมั ง หล่อ นเอือ ้ มมือ ที่ม ล ี ํ าแขนส ค ี งออกมาจากลําคอทีแ พยายามเปล่งเสย ่ ห ้งผากเป็ นผงโดยทีไ ่ ม่หวังจะให ้หล่อนเข ้าใจ มันเป็ น ่ วามมี ถ ้อยคําของคนใกล ้ตายก็จริงแต่ถ ้อยคําทีเ่ อ่อออกไปนั น ้ เป็ นถ ้อยคําทีก ่ ํ าลังจะกลับไปสูค ี ชวต ิ !

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 53

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ดวงตาแห ง้ แล ง้ ของเขาสบตากั บ ดวงตาส ีนิล ของหล่ อ นเนิ่น นาน น่ า ประหลาดที่ ดู ึ ชงิ ชงั กับการร ้องขอวิงวอนอะไรบางอย่างจากแววตาของ เหมือนกับว่าหล่อนจะเข ้าใจและไม่รู ้สก เขา ―ทีน ่ ี่มเี พียงแต่เขาและหล่อ นทีเ่ ป็ นมนุ ษย์ มนุษย์กับมนุษย์ด ้วยกันในทีท ่ ห ี่ ่างไกลจาก ิ้ สุดลง‖ ความสวยงาม เขาและหล่อนพบกันในขณะทีค ่ วามเป็ นมนุษย์ในตัวเขากําลังจะสน ―ความเป็ นมนุ ษย์นั้นไม่มเี วลามากนั ก หรอก มั นเริม ่ ต ้นประทุขน ึ้ ได ้ก็ ย่อ มจะจางไปได ้ เหมือนหมอกควัน แล ้วมนุษย์ จะทิง้ อะไรไว ้ให ้แก่โลกนอกจากมนุษย์เอง‖ เขาหลับตานิง่ ระงับความเจ็บปวด ี ดทีท ั่ ไหว ในขณะทีเ่ ขานิง่ เงียบหล่อนกลับหัวเราะจนดอกไม ้สส ่ ัดหูไว ้สน ี ผิดกั บ ตัวหล่อ น เขายอมจะต ้องเป็ นคนต่างชาติต่าง ―ชายหนุ่ มคนนี้ม ผ ี วิ พรรณขาวซ ด เผ่าพันธุ์ และเขาคงจะมาจากเจ ้านกยักษ์ ลํานั น ้ ทีพ ่ ่นไฟได ้‖ หล่อนพิศดูเขาอีก ―เขาเป็ นมนุษย์ ในแบบทีห ่ ล่อนไม่เคยได ้พบ หล่อนไม่เคยเห็นแววตาของใครทีอ ่ อ ่ นโยนและอบอุน ่ ได ้เท่านี้ มัน ึ ทีแ เป็ นความรู ้สก ่ สนประหลาดทีไ ่ ม่เคยได ้เห็ นในผู ้คนของเผ่าพั นธุอ ์ ั นเหีย ้ มโหด แข็งกระด ้าง และนิยมแต่การรบราฆ่าฟั น เขาทําให ้หล่อนคิดถึงความแตกต่างนั น ้ ความแตกต่างทีห ่ ล่อนไม่รู ้ ึ แตกต่างอันแปลกประหลาดทีห ว่าจะอธิบายได ้อย่างไร ความรู ้สก ่ ล่อนเก็บงําไว ้แต่เพียงผู ้เดียว ิ ธิ!์ หล่อนเพิง่ พบกับเขาในขณะทีเ่ ขากําลังจะจาก มาแสนนาน‖ ―ให ้ตายเถอะเทพเจ ้าผู ้ศักดิส ์ ท ไปและไปยังทีท ่ เี่ ป็ นนิรันดร์เดีย ๋ วนีแ ้ ล ้วและหล่อนเองก็จะต ้องกลับไป กลับไปยังเผ่าเพือ ่ รับโทษ ้ ้มีอํ านาจในเผ่า ก็ จ ะต ้องตามมาทั น หล่อ นจะต ้องตกเป็ นเหยื่อ สั ง เวย ทั ณ ฑ์ เพราะในไม่ช าผู พิธก ี รรมบางอย่างทีไ่ ม่อาจจะเข ้าใจและทําให ้ให ้ยอมรับมัน‖ ึ ถึง กระแสเลือ ดที่ซ ่า นซ ่า ในกาย องคาพยพทุ ก ส ่ว นที่เ ต ้นระริก มั น คือ ชายหนุ่ ม รู ้ส ก ั ญาณการตืน สญ ่ ตัวในจังหวะการเต ้นครัง้ สุดท ้ายของชวี ต ิ สุดทนทางทีจ ่ ะต ้านทาน นาทีนัน ้ หล่อนซบหน ้าลงบนใบหน ้าอันไหม ้เกรียมนัน ้ ―ความรักหรือ? ความอิม ่ เอมในการเสพสงั วาสหรือ? มันจะมีประโยชน์อะไรในเมือ ่ มัน ั ้ เป็ นเพียงการก่อร่างสร ้างตัวของสญชาตญาณและมันอาจจะต ้องใชเวลานานและอาจจะตลอด ึ ของกั น และกั นไว ้ได ้ ช วี ต ิ การก่อ กํ า เนิด นี่ซ เิ ป็ นของจริง และเป็ นทางเดีย วที่จ ะเก็ บ ความรู ้ส ก ตลอดกาล ่ นั น ่ รือแล ้วอะไรทีน ไม่มใี ครบังคับให ้เราต ้องทําเชน ้ มิใชห ่ ํ าทางให ้กับเรา? ไม่กช ี่ วั่ โมงทีผ ่ า่ นมา เขากําลังบังคับเครือ ่ งบินและกําลังบินผ่านอารยธรรม บินผ่านความ เจริญของสังคมมนุ ษย์ ก่อนทีจ ่ ะพบว่าตัวเองกํ าลังตกอยู่ท่ามกลางความล ้าหลังของมนุ ษย์ต่อ ่ ่า มนุษย์ในป่ าดงดิบ มันเป็ นการหวนกลับของอารยธรรมที่ ―เมือง‖ กําลังเข ้าสูป ่ เขาก็ไม่ได ้ทิง้ อะไรไว ้เลยนอกจากเพาะ และในวาระสุดท ้ายมนุษย์จากแดนอารยธรรมเชน ื้ มนุ ษย์เมือ งไว ้ในตั วของสาวชาวป่ า เชอ ื้ มนุ ษย์ธรรมดาสามัญทีไ เช อ ่ ม่ม แ ี ม ้แต่การเจือ ปนของ ้ ี ่ ิ ั เศษเสยวแห่งอารยธรรมนอกจากสงเดียว ―สญชาตญาณ‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 54

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ.๒๔๑๘ เรือ ่ งสน

เมือ ่ คราฟ้าตํา ่ ธ ลําทวี ้ เข ้ามาทุกที สงิ่ สุดท ้ายที่ ―เมือ ่ ―ความเป็ นมนุษย์‖ ตกอยู่ในวงล ้อมของระยะเวลาทีส ่ ัน ั ชาตญาณ!‖ มนุษย์จะกระทําคือปล่อยให ้ทุกอย่างเป็ นไปตามสญ ส งิ่ มีช วี ต ิ ไหม ้เกรีย มที่กํ าลั ง คลานออกมาจาก ―นกเหล็ ก ‖ นั ้นยั ง คงมองออกว่าเป็ น ี งกึกก ้องปานโลกจะถล่ม มนุษย์! มันเกิด ขึน ้ เพียงชั่วอึด ใจเดีย วพร ้อมๆ กั บเปลวเพลิงและเสย ั ทลาย เศษเนื้อ เศษอวัยวะ ซากสมภาระปะปนไปกับเศษเหล็ ก กลิน ่ คาวเลือดและควันไฟตลบ ิ้ ความสุข ความหวัง จุด หมาย ไปทั่ ว บริเวณเที่ย วบิน ๗๔๗ จีแ อลเมื่อ ครู่ ถู ก แปรสภาพไปส น ี ไม่ตา่ งอะไรกับดอกไม ้เพลิงทีถ ปลายทางของผู ้โดยสารกลายเป็ นความสูญเสย ่ ูกจุดขึน ้ แล ้วจาง หายไปในฟากฟ้ า แต่มัจจุราชก็สงั่ ให ้เขารอด! นั กบินหนุ่มคนเดียวในเทีย ่ วบินมรณะลํ่านี้ มัจจุราชสั่งให ้เขา รอดเพือ ่ มาดูผลงานอัปยศของตัวเขาเอง มากความผิด พลาดทีไ ่ ม่มโี อกาสจะแก ้ไขได ้อีกเลย ี้ ว ความไม่คุ ้นเคยกับภูมป ิ ระเทศทีเ่ ต็มไปด ้วยภูเขาสูงและหมอกหนาทึบ เขาไม่ได ้สละเวลาเสย วินาทีหนึง่ ก่อนหน ้านี้ทม ี่ ันมีค่ามหาศาลเพือ ่ ตรวจเช็คเครือ ่ ง ความประมาทและความถือดีนี่เอง ื่ นํ านาทีมรณะมาสูเ่ ทีย เป็ นสอ ่ วบิน! มันเป็ นความเจ็บปวดทีก ่ ลายเป็ นความเจ็บร ้าวไปทั่วร่าง ความบอบชํ้าจากแรงกระแทกที่ ได ้รับเนื้อหนั งมังสาทีแ ่ สนร ้อนราวกับจะหลุดลอดออกเป็ นแผ่นๆ จากเปลวไฟ เขาเริม ่ อ่อนแรง ้ ได ้เสย ี แล ้ว เขากลับพลิกกลัวแน่ นงิ่ ไม่ตา่ งอะไรกับ ลงทุกทีอาการ ―คลาน‖ ดูเหมือนจะใชไม่ ซากที่ยังหายใจได ้ห่างจากจุดเกิด เหตุท่ามกลางซากศพเกลือ ่ นกลาดไม่กเี่ มตร เขากํ าลังอยู่ ท่ามกลางความเป็ นและความตายทีม ่ เี พียงจังหวะการเต ้นของหัวใจอันแผ่วโหยเป็ นตัววัด เริม ่ ้ างกายต ้องตกเป็ นเหงือ ทอดอาลัย ให ้กั บ โชคชะตาที่รู ้ดีว่า ไม่ช าร่ ่ ให ้แร ้งกาจิก ทิง้ และปลงใจ ให ้กับมรณะทีก ่ ําลังใกล ้เข ้ามาทุกที

เขาสลบไสลไปพร ้อมกับความทรมานและความเจ็บปวดไม่รู ้ว่านานเท่าไหร่ ตราบจนเมือ ่ ึ ตัวและเริม รู ้สก ่ เผลอเปลือกตาอันหนั กอึง้ ขึน ้ ลมหายใจอุ่นร ้อนทีร่ ะรวยอยู่ในอกทํ าให ้เขาระลึก ี าวเรือ ได ้ว่ายังไม่ตาย! ไฟทีไ ่ หนจากซากเครือ ่ งบินเบือ ้ งหน ้ามอดลงแล ้ว ท ้องฟ้ าเริม ่ มีแสงสข ่ ิ เข ้ามาใกล ้ เขาพยายามเพ่งมองให ้ถนั ด มันคือ ดวงหน ้าของ เรือ งส ่องกระทบดวงหน ้าหนึ่งช ด หญิงสาวทีม ่ ด ี วงตาโตดําขลับ และมีนํ้าแวววามหล่อเลีย ้ งอยูใ่ นนั น ้ จมูกโด่งได ้รูปรับกับริมฝี ปาก งามบางเฉียบราวกลีบดอกไม ้ มันคือดวงหน ้าทีส ่ วยสดงดงาม แต่ ―ความงาม‖ ของหล่อนจะมี ิ ส ประโยชน์อะไรเล่า? ความเป็ นมนุษย์ของหล่อนนีซ ่ ท ี่ ําคัญ! หล่อนพึมพําคําพูดทีไ่ ม่อาจเข ้าใจได ้ประโยคหนึง่ อาจเป็ นคําว่า ―เวทนา‖ ในภาษาของ ี ลํ้ าแดดแตะตามเนื้ อ ตั วของเขาแล ้วส ่ายหน า้ เขา หล่อ นกระมั ง หล่อ นเอือ ้ มมือ ที่ม ล ี ํ าแขนส ค ี งออกมาจากลําคอทีแ พยายามเปล่งเสย ่ ห ้งผากเป็ นผงโดยทีไ ่ ม่หวังจะให ้หล่อนเข ้าใจ มันเป็ น ่ วามมี ถ ้อยคําของคนใกล ้ตายก็จริงแต่ถ ้อยคําทีเ่ อ่อออกไปนั น ้ เป็ นถ ้อยคําทีก ่ ํ าลังจะกลับไปสูค ี ชวต ิ !

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 55

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ดวงตาแห ง้ แล ้งของเขาสบตากั บ ดวงตาส ีนิ ล ของหล่ อ นเนิ่น นาน น่ า ประหลาดที่ ดู ึ ชงิ ชงั กับการร ้องขอวิงวอนอะไรบางอย่างจากแววตาของ เหมือนกับว่าหล่อนจะเข ้าใจและไม่รู ้สก เขา ―ทีน ่ ี่มเี พียงแต่เขาและหล่อ นทีเ่ ป็ นมนุ ษย์ มนุษย์กับมนุษย์ด ้วยกันในทีท ่ ห ี่ ่างไกลจาก ิ้ สุดลง‖ ความสวยงาม เขาและหล่อนพบกันในขณะทีค ่ วามเป็ นมนุษย์ในตัวเขากําลังจะสน ―ความเป็ นมนุ ษย์นั้นไม่มเี วลามากนั ก หรอก มั นเริม ่ ต ้นประทุขน ึ้ ได ้ก็ ย่อ มจะจางไปได ้ เหมือนหมอกควัน แล ้วมนุษย์ จะทิง้ อะไรไว ้ให ้แก่โลกนอกจากมนุษย์เอง‖ เขาหลับตานิง่ ระงับความเจ็บปวด ี ดทีท ั่ ไหว ในขณะทีเ่ ขานิง่ เงียบหล่อนกลับหัวเราะจนดอกไม ้สส ่ ัดหูไว ้สน ี ผิดกั บ ตัวหล่อ น เขายอมจะต ้องเป็ นคนต่างชาติต่าง ―ชายหนุ่ มคนนี้ม ผ ี วิ พรรณขาวซ ด เผ่าพันธุ์ และเขาคงจะมาจากเจ ้านกยักษ์ ลํานั น ้ ทีพ ่ ่นไฟได ้‖ หล่อนพิศดูเขาอีก ―เขาเป็ นมนุษย์ ในแบบทีห ่ ล่อนไม่เคยได ้พบ หล่อนไม่เคยเห็นแววตาของใครทีอ ่ อ ่ นโยนและอบอุน ่ ได ้เท่านี้ มัน ึ ทีแ เป็ นความรู ้สก ่ สนประหลาดทีไ ่ ม่เคยได ้เห็ นในผู ้คนของเผ่าพั นธุอ ์ ั นเหีย ้ มโหด แข็งกระด ้าง และนิยมแต่การรบราฆ่าฟั น เขาทําให ้หล่อนคิดถึงความแตกต่างนั น ้ ความแตกต่างทีห ่ ล่อนไม่รู ้ ึ แตกต่างอันแปลกประหลาดทีห ว่าจะอธิบายได ้อย่างไร ความรู ้สก ่ ล่อนเก็บงํ าไว ้แต่เพียงผู ้เดียว ิ ธิ!์ หล่อนเพิง่ พบกับเขาในขณะทีเ่ ขากําลังจะจาก มาแสนนาน‖ ―ให ้ตายเถอะเทพเจ ้าผู ้ศักดิส ์ ท ไปและไปยังทีท ่ เี่ ป็ นนิรันดร์เดีย ๋ วนีแ ้ ล ้วและหล่อนเองก็จะต ้องกลับไป กลับไปยังเผ่าเพือ ่ รับโทษ ้ ้มีอํ านาจในเผ่า ก็ จ ะต ้องตามมาทั น หล่อ นจะต ้องตกเป็ นเหยื่อ สั ง เวย ทั ณ ฑ์ เพราะในไม่ช าผู พิธก ี รรมบางอย่างทีไ่ ม่อาจจะเข ้าใจและทําให ้ให ้ยอมรับมัน‖ ึ ถึง กระแสเลือ ดที่ซ ่า นซ ่า ในกาย องคาพยพทุ ก ส ่ว นที่เ ต ้นระริก มั น คือ ชายหนุ่ ม รู ้ส ก ั ญาณการตืน สญ ่ ตัวในจังหวะการเต ้นครัง้ สุดท ้ายของชวี ต ิ สุดทนทางทีจ ่ ะต ้านทาน นาทีนัน ้ หล่อนซบหน ้าลงบนใบหน ้าอันไหม ้เกรียมนัน ้ ―ความรักหรือ? ความอิม ่ เอมในการเสพสงั วาสหรือ? มันจะมีประโยชน์อะไรในเมือ ่ มัน ั ้ เป็ นเพียงการก่อร่างสร ้างตัว ของสญชาตญาณและมันอาจจะต ้องใชเวลานานและอาจจะตลอด ึ ของกั น และกั นไว ้ได ้ ช วี ต ิ การก่อ กํ า เนิด นี่ซ เิ ป็ นของจริง และเป็ นทางเดีย วที่จ ะเก็ บ ความรู ้ส ก ตลอดกาล ่ นั น ่ รือแล ้วอะไรทีน ไม่มใี ครบังคับให ้เราต ้องทําเชน ้ มิใชห ่ ํ าทางให ้กับเรา? ไม่กช ี่ วั่ โมงทีผ ่ า่ นมา เขากําลังบังคับเครือ ่ งบินและกําลังบินผ่านอารยธรรม บินผ่านความ เจริญของสังคมมนุ ษย์ ก่อนทีจ ่ ะพบว่าตัวเองกํ าลังตกอยู่ท่ามกลางความล ้าหลังของมนุ ษย์ต่อ ่ ่า มนุษย์ในป่ าดงดิบ มันเป็ นการหวนกลับของอารยธรรมที่ ―เมือง‖ กําลังเข ้าสูป ่ เขาก็ไม่ได ้ทิง้ อะไรไว ้เลยนอกจากเพาะ และในวาระสุดท ้ายมนุษย์จากแดนอารยธรรมเชน ื้ มนุ ษย์เมือ งไว ้ในตั วของสาวชาวป่ า เชอ ื้ มนุ ษย์ธรรมดาสามัญทีไ เช อ ่ ม่ม แ ี ม ้แต่การเจือ ปนของ ้ ี ่ ิ ั เศษเสยวแห่งอารยธรรมนอกจากสงเดียว ―สญชาตญาณ‖ http://www.sakulthai.com/ruengson/ruengson2419.htm

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 56

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั ้ ฉ.๒๔๒๐ เรือ ่ งสน

นกน้อยเอย... พิณจันทร์ ี ํ้ าตาลจุดดํานอน เธอพบมันเมือ ่ วันก่อน นานกว่าอาทิตย์ ตอนนั น ้ มันยังเป็ นไข่ใบเล็กๆ สน อยูใ่ ต ้ใบหญ ้าแห ้งทีถ ่ ักสานเป็ นรังเล็กๆ ซุกอยูร่ ะหว่างกิง่ ก ้านของต ้นกะดังงา ไข่สองใบนอนอบอุ่นน่ ารั ก น่ าชัง ตอนนั น ้ เธอบอกเขาว่า ฉั นอยากเอามั นไปต ้มกิน เขา หัวเราะต่อยต ้นแขนเธอพลางพูดว่า คุณพูดอะไร น่าเกลียดจริง เธอเลยเล่าให ้เขาฟั ง เมือ ่ ตอนทีฉ ่ ั นยังเด็ก ฉั นกับน ้องชายจะเอาไม ้ไปสอยรังนกทีซ ่ ก ุ อยู่ ใต ้หลังคาโรงเรียน พวกนกกระจอกจะทํารังอยูท ่ น ี่ ั่นมากมายไปหมด แต่สอยรังลงมาทีไร ไข่ก็จะ ตกพื้นแตกทุกที แม ้ว่าเจ ้านอ้ งชายตัวกลมอ ้วนจะคอยกางสองมือรอรั บเจ ้ารังนกกระจอก แต่ ไม่ได ้ผล เจ ้าเด็กนั่นน่ะงุม ่ ง่ามและเอาแต่หัวเราะ ิ ๆ ใบทีห ฉั นได ้ไข่นกกระจอกมาใบนึงในจํานวนสบ ่ ล่นลงมาแตก มันเป็ นใบเดียวทีไ่ ม่แตก เพราะตกลงพร ้อมรังพอดี พีส ่ าวเป็ นคนนํ าไข่นกกระจอกใบเล็กเท่าหัวแม่มอ ื เด็กไปวางไว ้บนข ้าวสาร (ข ้าวเหนียว) ทีก ่ ําลังนึง่ ไฟร ้อนๆ อยู่ ไข่ใบเล็กนิดนึงสุกง่ายดาย พีส ่ าวบิให ้ฉั นคนละครึง่ กับน ้องชาย มันอร่อยมาก เธอเล่าแล ้วหัวเราะ เขามองหน ้าและว่าเธอ ―คนใจร ้าย‖ ึ ว่าตัวเองทํ าบาป ในวัยเด็ ก การยิงนกตก ไม่รู ้ส ิ ทุก ครั ง้ เมือ ่ นึกย ้อนไป เธอไม่ค่อ ยรู ้ส ก ่ ปลาเป็ นของคูก ่ ันกับเด็กผู ้ชายทีอ ่ ยูช ่ นบท สวนเธออาจผิดบุคลิกของเด็กผู ้หญิงไปหน่อยถึงได ้ สนใจเรือ ่ งเหล่านีน ้ ัก เมือ ่ ถึงวันหยุด เธอจะตากแดดตัวดําชวนน ้องชายและเพือ ่ นข ้างบ ้านซุกซน ไปทั่ว แต่วา่ สงิ่ เหล่านี้ มันทําให ้วัยเยาว์ของเธอเต็มไปด ้วยความสนุกสนาน มีชวี ต ิ ชวี า ความสุข ึ ทุก ข์ สุข เศร ้า เหงา เหล่านั น ้ ทํ าให ้เธอเห็นความแตกต่างของชวี ต ิ เมือ ่ เติบโตมากขึน ้ เธอรู ้สก อ่อนโยน และเริม ่ แยกแยะรายละเอียดของความแตกต่างทีเ่ ล็กลงไป ความแตกต่าง... แต่กอ ่ น เธออาจจะเคยคิดว่ามันเป็ นเรือ ่ งง่ายๆ ของชวี ต ิ มนุษย์ทก ุ คนย่อมแตกต่างกันอยู่ ี แล ้วความแตกต่างนั น แล ้ว หากจะอยูด ่ ้วยกัน ก็รู ้จักปรับตัวมันเสย ้ ก็จะไม่สร ้างปั ญหา ่ ํ าแพงอย่าง แต่วันนี้ เธอไม่ได ้เห็นมันเป็ นเรือ ่ งเล็ กน ้อยอีกต่อไปแล ้ว เธอปาแก ้วนํ้ าใสก ี งร ้อง เดือดดาล แก ้วใบนัน ้ แตกกระจาย เธอกรีดเสย ―ฉั นจะไม่ทนกับคุณอีกต่อไปแล ้ว!‖ เขาเงียบ ไม่โต ้เถียง ก ้มลงเก็บเศษแก ้ว เธอเดินออกจากบ ้าน ปิ ดประตูปัง เมือ ่ กลับมา ้ แหวนหมัน อีกที เธอเห็นเขามีผ ้าพันแผนทีโ่ คนนิว้ นางข ้างซาย ้ ทีเ่ ธอเคยให ้ ถูกถอดวางไว ้บน โต๊ะ ―แก ้วบาดมือหรือ‖ เธอถามเขาเบาๆ เขาพยักหน ้า ―ผมสะเพร่าเอง‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 57

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เขายิม ้ แต่เธอนํ้ าตาพรูอก ี แล ้ว เธอผวาเข ้าไปกอดเขา ร ้องไห ้สะอึกสะอืน ้ ―ฉั นขอโทษ ฉั นไม่ตงั ้ ใจ‖ ―ผมไม่ได ้โกรธคุณเลย และจะไม่มวี น ั โกรธด ้วย‖ เขาลูบผมเธออ่อนโยน แววตาใจดีทําให ้เธอหายขุน ่ เคือง เธอชวนเขาออกไปดูเจ ้าลูกนก ี ํ้ าตาลจุดดํา ตัวเล็กๆ สองตัวทีเ่ คยเป็ นไข่ใบกลม สน มันคือลูกนกปรอด มันเพิง่ ฟั กตัวออกจากเปลือกไข่ นัยน์ตายังปิ ดสนิท ขนยังขึน ้ ไม่ทั่ว ไข่สองใบทีเ่ ธอเคยแกล ้งบอกอยากกิน กลายเป็ นลูกนกน่าเอ็นดู ท่าทางมันจะแข็งแรงสมบูรณ์ด ี แม่ของมันโชคดีทอ ี่ อกไข่สองใบก็ฟักได ้ทัง้ สองใบ เพราะเธอเคยเห็นรังนกหลายแห่งที่จะมีไข่ ี ฟั กออกมาไม่ได ้ เสย ―น่ารักจัง‖ เขาเอ่ย นัยน์ตาอิม ่ สุขเมือ ่ มองเจ ้าลูกนกเหยียดปี กเหมือนเด็กน ้อยนอนบิดขีเ้ กียจ ตัวของ ลูกนกยังแดงๆ เมือ ่ เธอและเขาเดินห่างออกมา แม่และพ่อของมันบินปร๋อมาทีต ่ ้นกระดังงา มัน ค ง เ ห็ น เ ธ อ แ ล ะ เ ข า ตั ้ ง แ ต่ ต อ น ยื น ดู ลู ก ข อ งมั น แล ว้ แ ต่ ทํ าอ ะ ไ รไ ม่ ไ ด จ ้ ึ ง บิ น อ ยู่ ห่ า ง ๆ ั นิษฐานว่าต ้องเป็ นตัวแม่ นั่ งคร่อมลูกในรังมันไว ้ทันที คราวนี้มแ เจ ้านกตัวหนึง่ สน ี ต่ตัวพ่อ ทีบ ่ น ิ ออกไป เจ ้าตัวแม่ไม่ไปไหนอีกแล ้ว ―มันคงนึกว่าเราจะทําร ้ายลูกของมัน‖ เขาบอก มันเป็ นวันฟ้ าหม่น ไม่รู ้ว่าฝนจะตกหรือไม่ตก เมฆหมอกครึม ้ มาหลายวันแล ้ว บางวันมีฝน ้ ทีแ ตกเปาะแปะแล ้วก็หายไป แต่ฟ้าก็ยังครึม ้ จะมีก็แต่เชาๆ ่ สงอาทิตย์สาดจ ้าปลุกนิทราของเธอ ิ ให ้แจ่มใส แต่เมือ ่ เข็มนาฬกาคล ้อยลงเวลาบ่าย ฟ้ าก็เริม ่ มืด พร ้อมกันนั น ้ ในเธอก็เริม ่ ขุน ่ ―ฉั นไม่ชอบทีค ่ ณ ุ เป็ นอย่างนี้‖ ี อีก‖ ―ผมก็เป็ นอย่างนีต ้ งั ้ แต่กอ ่ นคุณจะแต่งงานกับผมเสย ่ ย่างนี‖้ ―แต่มันไม่ใชอ ―อย่างไหน‖ ―คุณควรจะทําอะไรทีม ่ ันได ้เงินทองบ ้าง‖ ―คุณพูดเหมือนไม่เคยรู ้ว่าผมก็ทํางานแบบนี้‖ ―ฉั นรู ้ แต่มันควรจะได ้ค่าตอบแทนทีส ่ มนํ้ าสมเนือ ้ ‖ ี ของผมใชไ่ หม‖ ―คุณท ้อแท ้กับอาชพ ่ ―ใช!‖ เขาเงียบ และเธอเคร่งเครียด เธอเปล่งถ ้อยคําแห่งความระทมทุกข์ของเธอออกมาด ้วย ี งแหบแห ้ง เหนือ นํ้ าเสย ่ ยล ้า ―ฉั นเกลียดความจน‖ ่ ไร มันคือ ความวุน เจ ้านกน ้อยเอ๋ย เจ ้าจะรู ้ไหม ว่าความจนมั นเป็ นเชน ่ วายใจเมือ ่ ได ้ยิน ี งขุ่นเคือ งของเจ ้าของบ ้านเช ่าที่เราไม่ม เี งินจ่ายค่าเช ่าให ้ มั นคือ ยางอายที่ซ ม ึ ออกบน นํ้ าเส ย ใบหน ้ามากขึน ้ ๆ จนเหนียวเหนอะเมือ ่ ยามทีเ่ ราบากหน ้าไปยืมเงินคนอืน ่ มันคือความร ้อนวูบวาบ ื่ มสน ิ้ ยามคนมองอย่างดูแคลนในเสอ ื้ ผ ้าทีเ่ ราสวม ในอาหารการกินทีเ่ รากิน ในความ ไม่เคยเสอ ประหยัดมัธยัสถ์อย่างยิง่ ยวดจนคนเห็นว่าตะหนีถ ่ เี่ หนียว เธอระทดท ้อ เมือ ่ เปิ ดหม ้อข ้าวสารทีจ ่ ะหุงแล ้วพบว่า มันไม่มเี หลือแล ้ว เงินทีเ่ ธอได ้จาก งานพาร์ทไทม์หมดกระเป๋ าแล ้ว เขานิง่ เงียบเมือ ่ เธอบ่น คุณไม่เยชว่ ยฉั นหาเงินบ ้างเลย ี งเขาแผ่ว ―ผมขอโทษ‖ เสย ―ไปสมัครงานเถอะ คุณมีปริญญาตรี มีความสามารถมากมาย จนจากมหาวิทยาลัยของ รัฐทีส ่ อบเข ้ายากจะตายอย่างนี้ คุณคงหางานไม่ยากหรอก‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 58

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี เขาหน ้าเสย ―ก่อนแต่งงาน คุณก็บอกว่า คุณยอมรับในงานทีผ ่ มทําได ้‖ ―แต่ตอนนี้ ฉั นถูกบีบให ้ออกจากงาน เราไม่มเี งินเลย‖ ั เขาสงสารเธอ และรับปากตามทีเ่ ธอขอร ้อง แต่ขอเวลาให ้เขาได ้ทํางานทีเ่ ขารักอีกสก นิดเถอะ แม ้ว่าโอกาสทีเ่ ขาจะทําเงินได ้มากๆ มันมีน ้อยเต็มที ้ เี้ ขาทุกวันๆ กระทั่งวันหนึง่ เขาเอ่ยปากบอก เธอเซาซ ิ ปิ นยอมอดอยาก ―ผมจะไม่ไปสมัครงานเป็ นลูกน ้องใครทัง้ นั น ้ ผมจะอยูอ ่ ย่างนีแ ้ หละ ศล ี ั ้ ิ ิ ยอมกินน ้อยได ้ แต่ชวต ิ นีแ ้ สนสน ศลปะส จะยืนยง‖ ิ้ เสย ี งเขา เธอปาแก ้วนํ้ าปะทะข ้างฝา นํ้ าเสย ี งเดือดดาลตะโกนใสห ่ น ้าเขา สน ―ฉั นจะไม่ทนกับคุณอีกต่อไปแล ้ว!‖ เข ้าบ ้านเถอะ ั ชวน เธอและเขายืนดูพอ เขาเอ่ยปากชก ่ นกผู ้บินกลับมาพร ้อมคาบอาหารทีป ่ ากมาป้ อน ลูกอยูน ่ าน ครอบครัวของมันน่ารักดีนะ เธอเอ่ยเบาๆ และเดินตามเขาเข ้าไป‖ ี หนึง่ ของสมอง มันไม่ได ้คล ้ายคลึงกันกับภาพทีเ่ ธอ พลันภาพๆ หนึง่ ก็ปรากฎขึน ้ มาในซก ื่ มโยงราวกับเป็ นเรือ เห็นเมือ ่ ครู่นี้ แต่ก็เชอ ่ งเดียวกัน มันมีบางสงิ่ ทีโ่ น ้มนํ าให ้เธอหวนรํ าลึก และ ภาพเหล่านัน ้ ก็กระชากดึงจิตใจอันเปราะบางของเธอให ้ถูลถ ู่ ก ู ังตามไปด ้วย ตอนนัน ้ ถ ้านับจากวันทีไ่ ปชอบสอยรังนก ก็ถอ ื ว่าเธอโตขึน ้ มากแล ้ว ดูเหมือนจะประมาณ ๑๐ ขวบ หรือมากกว่าเล็กน ้อย เธอได ้ชว่ ยชวี ต ิ เจ ้าลูกนกตัวหนึง่ เจ ้าลูกนกตัวนัน ้ มันคงถูกเจ ้าลีลายหมาเฝ้ าบ ้านกัดเอา มันบาดเจ็บทีป ่ ี กจึงบินเป๋ ไป มาแล ้วหล่นแป๊ กตรงแคร่หน ้าบ ้าน เธอประคองมันไว ้บนมือ ตัวมันร ้อน ―มันคงไม่สบาย‖ เธอคิด ―มันคงคิดถึงแม่‖ ว่าแล ้วเธอก็หอ ่ มือเข ้าหากัน เสมือนว่ากําลังกอดมันไว ้ แต่ตัวมันกลับ ร ้อนมากขึน ้ หน ้าตาของมันดูแย่ เธอวางมันลงบนแคร่ มันนอนคะแคง นัยน์ตาแจ๋วแหววมองมาที่ เธอ เธอคิดว่า มันคงเป็ นไข ้เลยวิง่ ไปเอายาพาราเซตามอลมา ื่ ตัวนั ้นอ ้าออก เธอบีย ้ าผสมนํ้ าลงฝ่ ามือ พอยาเหลวดีแล ้ว เธอจั บปากเจ ้านกไม่รู ้จั ก ช อ ึ ขม หลังจากนั น และเอียงมือให ้ยาไหลลงปากมัน มันดิน ้ ไม่มา เธอคิดว่ามันคงรู ้สก ้ เธอจึงวักนํ้ า หยอดลงปากมันอีกที เพือ ่ ให ้มันหายขม เธอยิม ้ สบายใจ คิดว่าเดีย ๋ วมันคงจะหายและต ้องขอบคุณเธอ แต่ปรากฏว่า แค่ว างมันลง ี้ น กับพืน ้ ไม ้ไม่ถงึ นาที เจ ้านกตัวนัน ้ ทะลึง่ ตัวดิน ้ พรวดๆ ตาเหลือก และก็แน่นงิ่ เท ้าชข ึ้ ฟ้ า ตัวแข็ง ี แล ้ว มันตายเสย ี มาก เอามันไปฝั ง ปั กป้ ายหลุมฝั งศพให ้มันอย่างดี เธอร ้องไห ้เสย เธอเคยเล่าให ้เขาฟั งแล ้วเขาหัวเราะ เขาว่าเธอทําอะไรตลกเป็ นบ ้าเลย น่าสงสารเจ ้านก ตัวนัน ้ จริงๆ ถ ้าเธอปล่อยมันไว ้เฉยๆ มันคงไม่ตาย ี ใจและสํานึกในความผิดพลาดของตัวเองมาจนถึง แต่เรือ ่ งตลกๆ ของเธอก็ทําให ้เธอเสย วันนี้ วันทีฟ ่ ้ าหม่น เขาชว่ ยเธอขนของกลับบ ้านแม่ เธอกลัน ้ นํ้ าตาไว ้ทีจ ่ ะไม่ร ้องไห ้ เขาบอก เธอว่าโชคดี เธอพยักน ้า ―คุณก็เหมือนกัน‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 59

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เขาและเธอจากกันเมือ ่ วันทีพ ่ ยากรณ์อากาศยังบอกว่าพายุลก ู ใหญ่ทพ ี่ ัดเข ้ามาจะยังอยู่ เขตบริเวณภาคกลางอีกหลายวัน เธอบอกให ้เขาหัดถือร่มติดตัวเวลาจะออกไปไหนต่อไหน อีกครัง้ ทีเ่ ธอพบไข่ใบเล็กๆ นอนอยูใ่ นรังหญ ้าสานถักเป็ นถ ้วยกลมๆ ราวประดิษฐานของ ผู ้เจริญหลานสาววัย ๔ ขวบวิง่ มาเรียกเธอให ้ไปดู ี ้ าอ่อนสามใบทีก ไข่ใบเล็กๆ สฟ ่ อตะไคร ้ เจ ้านกผู ้เป็ นพ่อแม่ของมันเหนี่ยวใบตะไคร ้มา ผูกเข ้ากับรังหญ ้าและสานอย่างดีกระทั่งทัง้ ใบตะไคร ้และใบหญ ้าแห ้งรวมกันเป็ นรังนกแข็งแรง อยูป ่ ลายเรียวใบตะไคร ้สูงประมาณเขาผู ้ใหญ่ และมันคงปลอดภัยจากพวกงูเงีย ้ วทัง้ หลาย ี่ วบที่กํ าลั งยืนดู แววตาตืน เธอมองดูใบหน ้าหลานวัย ส ข ่ เต ้นเปล่ง ประกาย อากั ป กิร ย ิ า ลุกลีล ้ ก ุ ลน เมือ ่ เห็นไข่นกนอนอยูใ่ นรังบ่งบอกถึงความสุขทีส ่ ด ุ จะบรรยาย เด็กหญิงอยากเอาไปเลีย ้ ง ―ถ ้ามันออกมาเป็ นลูกนก อ ้อมอยากเลีย ้ งนก‖ เด็กหญิงบอก เธอเลยห ้ามด ้วยคําอธิบายง่ายๆ ว่า ถ ้ามันถูกพรากจากพ่อแม่มัน มันก็คง ร ้องไห ้ อ ้อมไม่สงสารมันหรือ ึ เด็กหญิงนิง่ เงียบ โอนอ่อนตามเธอ เพราะเหตุผลทีเ่ ธออธิบายนั น ้ เป็ นสงิ่ ทีเ่ ด็กหญิงรู ้สก ได ้ นั่นคือการพลัดพรากจากคนทีร่ ักทําให ้มีนํ้าตา แต่เธอหวังไว ้สัก วันว่า เมือ ่ หลานสาวโตขึน ้ เด็ กหญิงจะรู ้ว่า จริงๆ ในช วี ต ิ ทุก ชวี ต ิ แล ้ว ล ้วนมีวถ ิ ท ี เี่ ป็ นไปแตกต่างกัน เราไม่อาจเอาความเข ้าใจของเราไปแทนชวี ต ิ ใดชวี ต ิ หนึง่ ได ้ เรา อาจปรารถนาดี หวังดี กับมันอย่างสุดซงึ้ แต่บ างที ความปรารถนาดีทป ี่ ราศจากความเข ้าใจก็ อาจจะเป็ นผลร ้าย ทุกๆ ชวี ต ิ มีวถ ิ ท ี เี่ ป็ นไปของมันเอง...ภาพเจ ้านกน ้อยดิน ้ ตายเพราะยาพาราเซตามอลยัง ฝั งแน่นในใจของเธอเสมอ ดังนั น ้ เพือ ่ ไม่ให ้ความปรารถนาดีเป็ นยาพิษอีก เธอจึงแยกทางจาก เขา ปล่อยให ้เขาดําเนินชวี ต ิ ไปบนวิถเี่ ขาเลือกเอง เมือ ่ มีเวลาว่างคราใด เธอมักคิดถึงเขาบ่อยๆ เธอหวังว่า เขาจะมีความสุขและพอใจกับ ั วัน ฟ้ าหม่นจะจางหายไป ชวี ต ิ ของเขาเอง เธอสง่ ใจระลึกถึงเขา และเฝ้ ามองท ้องฟ้ า หวังสก http://www.sakulthai.com/ruengson/ruengson2420.htm

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 60

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ.๒๔๒๑ เรือ ่ งสน

ลมเปลีย ่ นฤดู อุรด ุ า โควินท์ ่ ง ก่อนก ้าวเท ้าผ่านประตูรัว้ แพรวาตัง้ สติด ้วยการหายใจเข ้ายาวๆ กักลมหายใจไว ้ในชอ ้ ท ้องแล ้วค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกชา้ ชา...หล่ อนเตรียมรับสถานการณ์ตงึ เครียด ซงึ่ มักเกิดขึน ้ แทบทุกครัง้ เมือ ่ เดินทางมา ั ้ เดียวสข ี าว คล ้ายจะซอ ่ นตัวในสวนร่มรืน บ ้านชน ่ อย่างกับสาวน ้อยผู ้เอียงอายเพราะอ่อน เดียงสาต่อโลก บ ้านหลังใหญ่เพียงพร ้อมด ้วยสงิ่ อํานวยความสะดวกสบายนี้ คือบ ้านทีแ ่ พรวาถือ กําเนิด เติบโตและเรียนรู ้ความเป็ นไปในชวี ต ิ ... ―จะเอายังไงอีกแพร กว่าจะฝากงานให ้แกได ้ ฉั นต ้องบากหน ้าไปขอร ้องคนอืน ่ เขา ฉั น หวังดีกับแกนะ‖ ―แต่แพรไม่ชอบงานนีน ้ ี่ แพรหางานได ้แล ้ว ให ้แพรไปทําเถอะค่ะ‖ ―แกไม่ชอบงาน หรือไม่อยากอยูก ่ ับฉั นกันแน่‖ แพรวาจดจําเหตุการณ์ทจ ี่ บลงด ้วยนํ้ าตาของแม่ได ้ดี หล่อนไม่ได ้โต ้เถียงรุนแรง แต่ยน ื ่ ั กรานว่าจะเดินทางไปทํางานจังหวัดอืน ่ ห่างจากบ ้าน ๓ ชวโมง ด ้วยการเดินทางโดยรถยนต์ ื ‖ แพรวาชแ ี้ จงเหตุผลสน ั้ ๆ ―มันเป็ นงานทีใ่ ฝ่ ฝั นมานาน ตัง้ แต่ยังเรียนหนั งสอ ยังมีเหตุผลทีส ่ ําคัญกว่า หล่อนได ้แต่เก็บงําเอาไว ้ในใจ...กระนัน ้ ผู ้เป็ นแม่ยังล่วงรู ้ด ้วย ั ชาตญาณ สญ ―แกไม่อยากอยูก ่ ับฉั น เหมือนพ่อของแก‖ นํ้ าตาแม่รน ิ เป็ นทาง แพรวาไม่แน่ใจ ว่าเป็ นนํ้ าตาของความเคียดแค ้น หรือความน ้อยใจ ี งรูปทรงทีแ ต ้นเฟื่ องฟ้ าหน ้าบ ้านแทงยอดใหม่หลายยอด ทําให ้เสย ่ พรวาเคยเฝ้ าจัดแต่ง ทัง้ งามแต่ใบ ไม่ยอมออกดอกให ้เชยชม เพราะรดนํ้ามากไป หล่อนยืนมองต ้นไม ้ด ้วยความ หงุดหงิด เคยบอกกีค ่ รัง้ แล ้ว ว่าอย่าให ้นํ้ าเฟื่ องฟ้ ามาก แล ้วยังกล ้วยไม ้ในโรงข ้างบ ้านนั่นอีก ไม่ มีใครให ้ปุ๋ยให ้ยา ดูทรุดโทรมไม่งามเหมือนเดิม ―แกก็กลับมาดูบอ ่ ยๆ ส ิ อะไรกันอยูใ่ กล ้แค่นี้ กว่าจะกลับบ ้านแต่ละที ต ้องโทร.ไปอ ้อน วอน‖ ่ นี้ หากแพรวาเอ่ยถึงต ้นไม ้...จริงดังแม่วา่ หล่อนเองเป็ นฝ่ ายจากไป ทัง้ ที่ แม่คงพูดเชน ยังรัก ยังห่วงใย ั ซอนเหลื ้ หัวจิตหัวใจคนมันซบ อเกิน ทัง้ รักและห่วงใย แต่ทําไมยังไม่พอ ―แม่จา๋ ลูกกลับมาแล ้ว คิดถึงจัง‖ แพรวาร ้องตะโกนในใจ บ่อยครัง้ อยากเอือ ้ ยเอ่ยให ้แม่ ่ ได ้ยิน แต่ชางยากเย็นนั ก ้ ประตูกระจกหน ้าบ ้านฝื ดและหนั ก แพรวาต ้องใชสองมื อออกแรงเลือ ่ น พยายามให ้นิม ่ ี งดัง ปั ง! เมือ นวลทีส ่ ด ุ ยังวายเกิดเสย ่ ประตูกระแทกผนั ง ―ค่อยๆ เปิ ดหน่อยไม่ได ้หรือไงยะ หลานตืน ่ เลยเห็นมัย ้ ...แกก็เหลือเกิน หลานเกิดมาจน จะ ๓ เดือน เพิง่ โผล่หน ้ามาดู นีถ ่ ้าไม่ให ้น ้องโทร.ไป แกจะมามัย ้ ‖ ี แพรวนับ ๑ ถึง ๓ ในใจ แล ้วบังคับเสยงให ้ปกติ ―แพรไม่คอยมีเวลาค่ะ‖ ั แพรวาได ้ยินมานั บร ้อยนับ ―ไม่มเี วลาเทียว หรือเวลาทํางานล่ะ‖ ผู ้เป็ นแม่ประชดประชน ิ ? พันครัง้ ...เหตุใดหล่อนจึงไม่อาจทําใจให ้คุณชน แพรวาวางกระเป๋ าเดินทาง นั่ งพิศใบหน ้ากลม คางยุ ้ย ซงึ่ ยามนีบ ้ ด ิ เบีย ้ วเพราะร ้องไห ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 61

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

งอแง เจ ้าหลานชายตัวน ้อย...ชวี ต ิ ใหม่ทเี่ กิดจากน ้องสาวของหล่อน ดวงตาเล็ก ใสบริสท ุ ธิ์ ราวหยาดนํ้ าค ้าง แขนอ ้วนป้ อมสองข ้างชูขน ึ้ คล ้ายกําลังโหยหา ึ ถึงความนวลเนียนยิง่ กว่า อ ้อมกอดอบอุน ่ แพรวาค่อยๆ วางนิว้ ลงบนฝ่ ามือน ้อย ขาวสะอาด รู ้สก ั ผัส สม ―ตายแล ้ว เล็บยางอย่างนัน ้ อุ ้มหลานได ้ยังไง มานี่ ฉั นอุ ้มเอง‖ ผู ้เป็ นแม่โวยวาย เมือ ่ เห็นแพรวาทําท่าจะอุ ้มหลาน ี ํ้ าตาลปนสม้ ทีห แพรวายกมือขวาขึน ้ มาดูเล็บยาว สน ่ ล่อนคอยตะไบให ้เข ้ารูปและหมั่น ี ้ ื เปลีย ่ นสให ้เข ้ากับเสอผ ้า ―งัน ้ ไปอาบนํ้ าดีกว่า‖ แพรวายักไหล่ แล ้วหิว้ กระเป๋ าเดินเข ้าห ้องนอนเดิมของหล่อน ิ้ เป็ น ผู ้เป็ นแม่มองตามอย่างอิดหนาระอาใจ ลูกสาวคนโตของหล่อนยังไม่ทําอะไรเป็ นชน อัน หล่อนทัง้ เป็ นห่วง และคิดถึง ลูกผู ้หญิงตัวคนเดียวอยูไ่ กลบ ้านอย่างนัน ้ ...แต่จะทําอย่างไร ได ้ เคยห ้าม เคยปราม ก็ไม่เป็ นผล ได ้แต่โทษตัวเองทีเ่ ลีย ้ งลูกไม่เป็ น หล่อนมีลก ู สาวสองคน วัยไล่เลีย ่ กัน แพรวากับใยไหม ทัง้ สองเติบโตเป็ นหญิงสาวคนละ ี จากความดือ แบบ ไม่มอ ี ะไรเหมือนกันเลย นอกเสย ้ รัน ้ เอาแต่ใจ ―คือความเป็ นตัวของตัวเอง‖ ลูกสาวทัง้ สองว่าอย่างนัน ้ ั อ ้อมแขนทีอ ―เจ ้าตัวเล็กนีล ่ ะ่ ดือ ้ รึเปล่า ไม่ดอ ื้ เนอะ หลานยาย‖ หล่อนกระชบ ่ ุ ้มหลานให ้ แน่นขึน ้ หอมแก ้มฟอดใหญ่ ―หน ้าเหมือนใครหว่า‖ หล่อนถามตัวเอง แต่แล ้วก็ได ้คําตอบเดิมทุกครัง้ ―เหมือนแม่มันนะส ิ จะเหมือนใคร‖ ิ กว่าของหล่อนมีชวี ต หลานยายคนแรก ทําให ้ชวี ต ิ วัยห ้าสบ ิ ชวี าขึน ้ หลังจากใยไหมลูก ้ าแก่ บ ้านหลังใหญ่ดเู หมือนใหญ่และ สาวคนเล็กออกเรือน หล่อนก็อยูเ่ พียงลําพังกับคนใชเก่ กว ้างขึน ้ ทุกวัน มองไปทางไหนก็มแ ี ต่ความว่าง และความเงียบ ี งทะเลาะกันอย่างรุนแรง ระหว่างลูกสาวทัง้ สอง อุปนิสย ั ที่ หล่อนเคยปวดหัวกับเสย แตกต่างบวกกับความดือ ้ รัน ้ ทําให ้ลูกสาวไม่คอ ่ ยลงรอยกัน ยังรวมถึงตัวหล่อนเองด ้วย หล่อนเคยเอือ ้ มระอากับความประพฤตินอกลูน ่ อกทาง ไม่ได ้ดั่งใจของลูกๆ ซงึ่ สร ้างความ ผิดหวังให ้หล่อนครัง้ แล ้ว ครัง้ เล่า ี จริง หล่อนกลับหวนระลึกถึงคืนวันเหล่านั น ชา่ งประหลาดเสย ้ บ่อยครัง้ และรํ่าร ้องให ้หวน คืน มันคงดีกว่า ถูกทอดทิง้ ให ้อยูค ่ นเดียว ―โอ๋ เดีย ๋ วแม่ก็กลับถูก แม่ไปธุระน่ะ‖ หล่อนปลอบหลานชาย ผิวกายของเด็กทารกชวน ให ้นึกถึงวันแรกของการเป็ นแม่ หล่อนปลาบปลืม ้ ดีใจจนนํ้ าตาไหล เมือ ่ รู ้ว่าได ้ลูกสาวสมใจ และ ยินดีเป็ นสองเท่า เมือ ่ ได ้ลูกสาวอีกคนในสองปี ถัดมา แพรวากับใยไหม เป็ นเด็กสดใสร่าเริง ชา่ งประจบ ใครต่อใครต่างเอ็นดูรักใคร่ โดยเฉพาะ แพรวา ผู ้มีใบหน ้าพิมพ์เดียวกับพ่อ จึงเป็ นดั่งแก ้วตาดวงใจของเขา... ไม่คด ิ เลย เพราะผู ้หญิงคนเดียว เขาทิง้ ทัง้ ลูก ทัง้ เมีย ได ้ลงคอ หล่อนนึกภาพสามีหวิ้ กระเป๋ าใหญ่เดินออกจากบ ้าน มีลก ู สาววัยรุน ่ สองคนมองตามด ้วย ื้ ... ดวงตาฉํ่าชน เขาทําได ้อย่างไร? ิ กว่าปี หล่อนไม่เคยลืมเลือนความทรงจําอันปวดร ้าวนัน เวลาผ่านพ ้นสบ ้ ได ้ ―แม่ ลูกไหมเป็ นยังไงบ ้าง‖ ใยไหมร ้องถาม ตัง้ แต่ยังเดินไม่ถงึ ประตู ห่างกันเพียงแค่นี้ หล่อนเป็ นห่วงลูกน ้อยแทบขาดใจ ―ร ้องไห ้รึเปล่าแม่‖ ใยไหมรับตัวลูกชายมาอุ ้ม ―งอแงนิดหน่อย คงหิวนมน่ะ‖ ี งเล็กเสย ี งน ้อยคุยกับ ―เดีย ๋ วกินนมก็หลับนะจ๊ะ ลูกแม่เลีย ้ งง่ายจะตายไป‖ ใยไหมทําเสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 62

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ลูกชาย ―เลีย ้ งง่ายกว่าแกเยอะเลย‖ สายตาทีม ่ องหลานชายและลูกสาวเต็มเปี่ ยมไปด ้วยความ รัก ความเมตตา ่ นีม ใยไหมไม่ได ้เห็นสายตาเชน ้ านานเต็มที นั บแต่พอ ่ จากไป ใยไหมเคยคิดว่าความ ิ้ ปวดร ้าวทีพ ่ อ ่ ให ้ไว ้ ทําลายศรัทธาต่อความรักของแม่จนหมดสน ใยไหมเพิง่ รู ้ว่าหล่อนผิด คิดผิดมาตลอด ―ความรักมันไม่ยั่งยืนหรอกนะไหม เลือกคนทีจ ่ ะดูแลแกได ้ดีกว่า‖ แม่พรํ่าสอนตัง้ แต่ใย ไหมเริม ่ คบเพือ ่ นชาย เริม ่ มีความรัก ่ นทีแ ผู ้ชายทีห ่ ล่อนเลือกด ้วยหัวใจ จึงไม่ใชค ่ ม่ยอมรับ ―ดูพอ ่ แกเป็ นตัวอย่างเถิดนะ พอหมดรักแล ้วเป็ นยังไง ไม่เคยเหลียวแลลูก - เมีย ถ ้าฉั น ไม่มส ี มบัตข ิ องตา คงเลีย ้ งพวกแกไม่ได ้อย่างนีห ้ รอก‖ ทัง้ หว่านล ้อม ทัง้ ดุดา่ ใยไหมยังยืนยันคําเดิม หล่อนจะแต่งงานกับชายคนรัก ―จนกรอบอย่างนัน ้ อีกหน่อยมันทิง้ แกจะทํายังไงฮ‖ึ นีค ่ อ ื เหตุผลสําคัญของแม่ ―ไหมจะแต่งงานกับคนทีไ่ หมรักเท่านัน ้ ‖ มันคือเหตุผลของหล่อน ข ้อขัดแย ้งครานัน ้ ยุตล ิ ง เพราะคําถามของใยไหม ―ทําไมแม่ถงึ ให ้คุณค่าของเงินมากกว่าความรัก?‖ ี งแก ้วนํ้ าแตกกระจายบนพืน เสย ้ คือคําตอบจากแม่ ―มาแล ้วเหรอ คุณแม่คนใหม่‖ แพรวาปรากฏตัวต่อหน ้าน ้องสาวพร ้อมกลิน ่ กายหอมกรุน ่ ั ประจําตัวของหล่อน และอารมณ์แจ่มใส หลังจากอาบนํ้ านานเกือบชวั่ โมง ซงึ่ เป็ นนิสย ี ―เห็นหลานรึยัง‖ ใยไหมเอ่ยถาม ด ้วยนํ้ าเสยงหวานเจือความภาคภูม ิ ขณะอุ ้มลูกชาย ้ เดินวนรอบห ้องชาๆ แพรวาเฝ้ ามองการเคลือ ่ นไหวของน ้องสาวอย่างละเอียดลออ ราวกับนางฟ้ ากําลังร่ายรํา ่ นัน ...หล่อนเห็นเชน ้ ดวงหน ้าของใยไหมปราศจากเครือ ่ งสําอางใด หากผุดผ่อง สดใน เรือ นร่างทีเ่ คยผอม บาง กลับมีทรวดทรงขึน ้ ดูมน ี ํ้ ามีนวลผิดตา ดวงตาเรียวนั น ้ เล่า ...เปล่งประกายดุจเดียวกับเพชร เม็ดงามยามต ้องแสงไฟ ―แพรวาไม่เคยเห็นความสะสวยของน ้องสาวมาก่อน จนกระทั่งวันนี้ ใยไหมดูงดงาม ึ มิใชส ่ ายตา หมดจด และอ่อนหวานยิง่ นัก...แพรวาเห็นด ้วยความรู ้สก อย่างกับว่า น ้องสาวทีด ่ อ ื้ รัน ้ แข็งกระด ้าง เด็ดเดีย ่ วเหมือนผู ้ชายได ้จากหล่อนไปแล ้ว เหลือเพียงหญิงสาวอ่อนโยนตรงหน ้า ―เลีย ้ งยากมัย ้ ‖ แพรวถาม ิ ตัวพีส ่ ก ―ไม่หรอก ลองอุ ้มดูส‖ิ ใยไหมก ้าวเข ้ามาชด ่ าว แล ้วค่อยๆ สง่ เด็กน ้อยสูอ ี อ ้อม แขนหนึง่ ใยไหมหัวเราะท่าทางเก ้ๆ กังของพีส ่ าว ยิง่ แพรวาพยายามมากเท่าไร เจ ้าหลานชายก็ยงิ่ ดิน ้ มากขึน ้ ิ ะ มา มา แม่จะชว่ ย‖ ใยไหมชว่ ยวางมือทัง้ สองของ ―โอ๋ ป้ าอุ ้มหนูไม่เป็ น เลยอึดอัดสน พีส ่ าวให ้อยูใ่ นตําแหน่งทีเ่ หมาะสม ึ ประดักประเดิกกับคําว่า ป้ า มันทําให ้หล่อน ―อยูก ่ ับป้ านะ ให ้แม่เค ้าพักบ ้าง‖ แพรวารู ้สก ึ แก่ขน รู ้สก ึ้ มาก ึ ―แต่เจ ้าตัวเล็กนีช ่ า่ งน่ากอดนั ก น่ารักน่าชงั เหมือนใครก็ไม่รู ้‖ แพรวารําพึงในความรู ้สก ิ ―อุ ้มดีๆ สแพร อย่ารัด หลานจะอึดอัด‖ ผู ้เป็ นยายร ้องลั่น ทันทีทเี่ ห็นหลานชายอยูใ่ น อ ้อมแขนลูกสาวคนโต ―แล ้วเล็บยาว...‖ ี ก่อน ยังไม่ทันรอให ้แม่พด ู จบ แพรวาชงิ ตอบเสย ―แพรตัดเล็บแล ้ว ตอนอาบนํ้ า‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 63

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

หล่อนแย ้มยิม ้ จากจิตใจอันเบิกบาน ไม่บอ ่ ยนักทีล ่ ก ู สาวสองคนจะอยูพ ่ ร ้อมหน ้า แถมยัง ั ถือดีและ กลมเกลียวผิดปกติ โดยเฉพาะแพรวา ถึงกับลงทุนตัดเล็บทีเ่ จ ้าตัวหวงนักหนา ผิดวิสย ชอบเอาชนะ ซงึ่ ติดตัวมานาน จนแก ้ไม่หาย ี ว‖ หล่อนครุน ―เป็ นเพราะหลานยายแท ้เชย ่ คํานึงอย่างเป็ นสุข ยามบ่ายคล ้อย สายลมพัดพาไออุน ่ มาแทนทีค ่ วามเหน็ บหนาว บ่มเมล็ดพันธุ์ เพือ ่ รอการ ผลิกล ้ายามฝนโปรย...แพรวานั่งบนพืน ้ หญ ้าใต ้ต ้นลิน ้ จี่ ปล่อยให ้สายลมลูบไล ้ผิวกาย หมายจะ ั ผัสการเปลีย สม ่ นแปลงของฤดูกาลทีก ่ ําลังเกิดขึน ้ อีกครัง้ ิ้ จากฤดูหนาว เป็ นฤดูร ้อน เป็ นฤดูฝน...หมุนเวียนไม่จบสน ี าวหลังใหญ่ซงึ่ ตัง้ อยูใ่ นสวนแห่งนี้ เคยมีแต่ฤดูหนาวอันยาวนาน นานเสย ี จนแพร บ ้านสข ิ กับความสลัวราง วาคุ ้นกับความหนาว และชน แพรวาก ้มลงมองเล็บลัน ้ ของตัวเอง แล ้วยิม ้ ให ้ริว้ แห่งสายลมอย่างเอ็นดู| ―ฤดูกําลังเปลีย ่ น‖ หล่อนบอกตัวเอง http://www.sakulthai.com/ruengson/ruengson2421.htm

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 64

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ.๒๔๒๒ เรือ ่ งสน

แลปทอป เข็มพลอย ตัง้ แต่โลกเรามีคอมพิวเตอร์นผ ี่ มว่าชวี ต ิ มันง่ายขึน ้ มาก คุณว่ามัย ้ อะไรทีเ่ ราอยากรู ้มัน มารออยูแ ่ ค่ปลายนิว้ เท่านัน ้ เอง ี เวลาไปครึง่ ค่อนวัน‖ ―ยากขึน ้ น่ะไม่วา่ กว่าจะไปถึงไอ ้ความรู ้ทีแ ่ กบอกก็เสย พ่อผมก็ยังงีแ ้ หละครับ ไม่วา่ จะคอมพิวเตอร์ อินเทอร์เนต หรืออีเมล์ ท่านก็มองอย่างดูแคลน ี ―เสยเวลาแถมเอาใจยาก‖ คํานี้พ่อจะบ่นบ่อยๆ เวลาเข ้าไปดูอะไรต่อมิอะไรในนั น ้ แต่ก็แอบเข ้าไปดูเรือ ่ ยแหละครับ เพราะ จะเอาไว ้คุยกับหลาน ท่านก็รู ้จัก ทํ าตัวทันสมัยเหมือนกัน แม ้แม่จะเหน็ บเอาว่าเป็ นพวก Oppy หรือ Old people play young คือแก่แล ้วเล่นเป็ นเด็กก็เถอะ อย่าเอะไปนะครับ พ่อรู ้เรือ ่ งอะไร ี วิ ก็เอากะเขาเหมือนกัน ทีส ต่อมิอะไรในคอมพ์เยอะเลย เรือ ่ งไอซค ่ ําคัญเดีย ๋ วนี้พ่อให ้โบรคเกอร์ ทีบ ่ ริษัทหลักทรัพย์สง่ ข่าวสารมาให ้ทางอีเมล์ด ้วย ์ าทีเสย ี ดายกระดาษว่ะ สบ ิ กว่าหน ้า บางเรือ ―แฟกซม ่ งเราก็ไม่สนใจ‖ ้ ้ ฝี มือไม่ได ้ฉกาจอะไรนั ก เล่นเอา ผลก็คอ ื พ่อสนุกกับการเล่นคอมพิวเตอร์สว่ นตัวแบบพอใชได พอสนุกและไม่ตกรุน ่ แต่นั่นแหละ คนแก่แล ้วก็ดอ ื้ ไปตามประสา เพราะท่านยังยืนยันแข็งขันว่า ―ไงๆ ก็สสมองคนไม่ ู้ ได ้‖ เอาเถอะไม่มใี ครไปเถียงพ่อหรอก เพียงเวลาเห็นพ่อเล่นคอมพิวเตอร์ใครอย่าเข ้าไปทักแล ้วกัน เดีย ๋ วท่านจะเขิน อย่างวันนีเ้ ป็ นวันหยุดเจ ้าเครือ ่ งคอมพิวเตอร์ต ้องทํางานหนั กหน่อย เจ ้าลูกชาย ้ ย ี ว สองคนจ ้องจองตาเป็ นมันอย่างหมายมาดไว ้แต่เชาเช ―ต ้องทํารายงานสงั คมสามหน ้า เรือ ่ ง บ ้านของเรา‖ พูดแล ้วก็ทําหน ้าเหย ―ไม่รู ้ทําไม อาจารย์ชอบให ้เขียนเรือ ่ งแบบนีต ้ งั ้ แต่ประถมจนมัธยม พอเปิ ดเทอมมาทีไรต ้องเขียนเรือ ่ งบ ้าน ของเรา ครอบครัวของเรา ไม่ก็ประเทศของเราอยูเ่ รือ ่ ยเลย‖ ―อาจารย์เค ้าอยากรู ้จักเรามัง้ ‖ ึ เหมือนกันว่า สมัยเราเป็ นเด็กก็เขียนเรือ ผมให ้เหตุผลกับลูก แต่ในใจก็รู ้สก ่ งนีแ ้ หละ สว่ นเจ ้าตัว เล็กรีบพูดกันไว ้ก่อนว่า ั ว์เลีย ้ ―เราก็ต ้องทํารายงานนะ เรือ ่ งสต ้ ง พีเ่ อทําเร็วๆ แล ้วกัน เพราะเราจะได ้ใชคอมพ์ ตอ ่ ‖ ั ตึงๆ ขึน หน ้าตาของเจ ้าตัวโตชก ้ มา ี เวลานอก แกก็รู ้ว่ากว่าจะหาในคอมพ์เจอ‖ ―อะไรวะ เร็วได ้ไง ทํารายงานต ้องค ้นคว ้าเสย ―ไม่รู ้ละ‖ พอรู ้ว่าจะถูกแย่งคอมพิวเตอร์รา่ งเล็กๆ ก็เริม ่ ออกอาการไม่ยอมและทําท่าว่าจะ อาละวาดให ้หนักกว่านีเ้ ป็ นการขูเ่ ข็ญกันตามประสาเด็ก ―งัน ้ เอามาให ้เราใชก่้ อนแล ้วกัน‖ ―เรือ ่ งอะไร‖ ้ ะซ‖ี ―เรือ ่ งทีพ ่ เี่ อทํางานชาน่ ้ งหาก‖ ―รู ้ได ้ไงว่าชา้ เราไม่ได ้ชา้ คอมพ์มันชาตั พอเถียงไม่ขน ึ้ เจ ้าคนเล็กก็หันมาเอาเรือ ่ งกับผมทีเ่ ป็ นพ่อมัน ื้ คอมพ์อก ―พ่อฮะ ทําไมเราไม่ซอ ี เครือ ่ งล่ะฮะ จะได ้ไม่ต ้องแย่งกัน‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 65

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื ไหมล่ะ พูดยังกะคอมพิวเตอร์มันราคาแบบหม ้อหุงข ้าวไฟฟ้ ายังงัน ้ แหละ ผมทําใจดีสกะเจ ู้ ้าเสอ ้ ้าเครือ น ้อยพลางหาทางออกให ้ลูกแต่ละคนได ้ใชเจ ่ งเทวดานีโ้ ดยเสมอภาคกัน หรืออย่างน ้อยก็ ้ างานจนเรียบร ้อย ได ้ใชทํ ―เอางีน ้ ะ ลูกๆ มีข ้อมูลทีจ ่ ะทํารายงานหรือยังล่ะ‖ ั เป๋ สองหนุ่มน ้อยสา่ ยหัว เล่นเอาผมชก ่ ย ―เป็ นอันว่าทุกคนต ้องเข ้าไปดูข ้อมูลในเครือ ่ งใชม ั้ ‖ คราวนีผ ้ งกหัวพร ้อมกัน ―โอ เค งัน ้ พ่อชว่ ยดูให ้แล ้วกันจะได ้เร็ วๆ ตาเอเขียนเรือ ่ งครอบครัวไม่ต ้องหาในคอมพ์นี่ นา เรือ ่ งในบ ้านเราครอบครัวเราเองไม่มใี นเครือ ่ งคอมพิวเตอร์หรอก ไปหาทีน ่ ั่งเขียนได ้เลยจะได ้ ี เวลา สว่ นเรือ ั ว์เลีย ไม่เสย ่ งสต ้ งเราจะหาในคอมพ์ พอเจอแล ้วปริน ้ ท์ข ้อมูลออกมาหรือจดไว ้แล ้ว ไปเขียนรายงานนะ ระหว่างทีต ่ าบีเขียนรายงานตาเอก็ มาพิมพ์ทเี่ ครือ ่ งคอมพ์จะได ้สลับกั นใช ้ ่ เครือ ่ ง เสร็จแล ้วจัดให ้สวยเอาไปสงอาจารย์ ทีนก ี้ ็ไม่ต ้องแย่งกันแล ้วนะ ลูก ๆ พยั ก หน ้ายอมรั บแบบจํ าใจ ผมกั บลูก คนเล็ กนั่ งลงหนา้ จอสเี่ หลีย ่ มรูป ร่างเหมือ น ้ กลางเขามีกันทุกบ ้าน นอกจากอุป กรณ์ท ี่ประกอบกันเข ้าให ้เครือ จอโทรทัศ น์ทเี่ ดี๋ยวนี้ชนชัน ่ ง คอมพิว เตอร์ทํ า งานได ้แล ว้ ยั ง ต ้องมีอุ ป กรณ์ เ สริม ที่เ อาใจให ้มั น ทํ า งานได ้อีก ด ้วย นั่ น คือ ี แล ้ว เครือ เครือ ่ งปรับอากาศ เพราะถ ้าไม่มเี สย ่ งคอมพ์จะรวนด ้วยความร ้อนและฝุ่ น ก็ต ้องทํ าใจ ว่า เดี๋ย วนี้ ก รุ ง เทพฯอย่ า งไรเส ีย อากาศก็ ร ้อนอยู่แ ล ้ว ได ้มานั่ ง ทํ า งานในห ้องแอร์ก็ ค รึ้ม ใจดี ิ ในบ ้านเข ้ามานั่ งร่วมวงทํ างานพร ้อมกันหลายๆ คน เพือ เพียงแต่ต ้องชวนสมาชก ่ สร ้างมูลค่าเพิม ่ ให ้กับความเย็น หลายนาทีผ่านไปกว่าเราจะเข ้าไปถึงสว่ นทีเ่ ขายินดีให ้เข ้าไปค ้นข ้อมูล แต่ปัญหาใหญ่ คือจะค ้นจากหมวดไหน หัวข ้ออะไรกันดี พ่อลูกชว่ ยกันลองเปิ ดหัวข ้อต่างๆ อยูน ่ านสองนาน จน ี ที ปั ญหามีตั ง้ แต่เราเลือ กหั ว ข ้อไม่ถูก ต ้องหรือ ที่เขาเรีย กว่า อ่อ นใจก็ ไ ม่ได ้อะไรที่ต รงใจเส ย หัวข ้อไม่ชัดเจน ไม่แน่ นอนนั่ นเอง คล ้ายกับ ว่าถ ้าเรายังเลือกหัวข ้อสนทนาไม่ถูกใจเจ ้าเครือ ่ ง ี อย่า งนั ้น แหละ ต่อ มาก็ ม ีปี ญหาอีก ว่า พอพบเรื่อ งที่เ รา คอมพิว เตอร์ เค ้าก็ จ ะไม่พู ด กั บเราส ย ต ้องการจะอ่าน เขาไม่ให ้เราเปิ ดอ่านง่ายๆ หรอกนอกจากจะยอมจ่ายเงินในราคาทีเ่ ราคิดว่าแพง สําหรับข ้อมูลซงึ่ ยังไม่แน่ใจ ซงึ่ เราก็ไม่เอาดีกว่า ื ในบ ้านเราก็ มห ―ความจริงหนั งสอ ี ลายเล่ม เอามาเปิ ดหาดูก็เหมือนกันแหละ ถูกกว่าและ เร็งกว่าด ้วย แล ้วทีโ่ รงเรียนเขาไม่มห ี ้องสมุดให ้ค ้นเรอะ‖ พ่อผมทีด ่ อ ู ยูน ่ านเอ่ยขึน ้ เป็ นเชงิ เสนอแนะ เจ ้าสองตัวรีบแย่งกันบอกว่า ื กันแล ้ว‖ ―ใครๆ เค ้าก็หาในคอมพ์ฮะปู่ เดีย ๋ วนีไ ้ ม่มใี ครอ่านหนั งสอ ―ชา่ ย เค ้าปริน ้ ท์ออกมาจากคอมพ์แล ้วสง่ อาจารย์เลย‖ คนตอบทําหน ้าภูมใิ จกับการกระทํานัน ้ เต็มประดา ผมต ้องรีบบอกว่า ื แล ้ว ไปเปิ ดคอมพ์เอาก็เรียนจบ ―นั่นซ ี หมูแบบนัน ้ อีกหน่อยพวกแกก็ไม่ต ้องเรียนหนั งสอ ได ้‖ ี งพ่อประชดอยู่หลังห ้อง ผมชักมีนํ้าโหกับไอ ้เครือ เสย ่ งคอมพิวเตอร์คา่ ทีม ่ ันเล่นตัวดีนัก พิมพ์คํานั น ้ ลงไปอย่างนั น ้ ก็ไม่ยอมอย่างนี้ก็ไม่ยอม ถ ้าเป็ นคนต ้องบอกว่ายังท่าเหลือเกิน แถม ก่อนจะยอมทําตามทีเ่ ราสงั่ มันยังมีหน ้ามาย ้อนถามว่า ―แน่ใจหรือเปล่า!!‖ แน่ะ ิ ีย นาน พอดูอ ีก ทีต ้องตกใจพอสมควร เพราะเราใช เวลาอยู ้ ไม่ไ ด ้มองนาฬ กาเส ่ ห น า้ ี ไปเลย พ่ อ ยั ง นั่ ง อ่า น คอมพิว เตอร์น านมาก แต่ไ ด ้ผลตอบแทนนิด เดีย วไม่คุ ้มกั บ เวลาที่เ ส ย ื เล่มเดิมอยู่หลังห ้อง ผมลุกขึน หนั งสอ ้ บิดขีเ้ กียจแล ้วเดินออกไปดืม ่ นํ้ า ฝนตกลงมาอีกแล ้ว ฟ้ า

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 66

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เลยมืดไปหมดทั ง้ ทีเ่ ป็ นเวลากลางวันแท ้ๆ พอกลับเข ้ามาในห ้องอีกทีเจ ้าสองตัวเริม ่ กัด กันอีก แล ้ว ―พีเ่ อเอามือไปโดนปุ่ มอะไรก็ไม่รู ้ ข ้อมูลมันเลยหายไปเลย‖ ั ้ ทําไมล่ะ ก็บอกแล ้วว่าขอหาข ้อมูลของเราก่อน ก็มาแย่งอยูไ่ ด ้‖ ―แกเอามือมาชนชน ี งฟ้ าฟาดเปรีย และอีกมากมายก่ายกอง แต่แล ้วในทีส ่ ด ุ ทุกคนก็อดเสมอหน ้ากัน เพราะเสย ้ งลงมา ี ํามืดขึน ดังสนั่ น ไฟตกวูบ แสงจากหน ้าจอคอมพิวเตอร์หายวับไปกับตา จนแก ้วกลายเป็ นสด ้ มา ้ น ทันที ผมกับลูกๆ ร ้องเฮอขึ ้ มาพร ้อมๆ กัน ―ไฟตก‖!! ี งมาจากหลังห ้องฟั งเหมือนเยาะเย ้ยหน่อยๆ พ่อสง่ เสย ―ไง ไอ ้คอมพ์มัน ―หน ้ามืด‖ ไปแล ้วละซ‖ี เด็กสองคนหน ้าม่อย บ่นกันงึมงํา ี ว‖ ―กําลังได ้เรือ ่ งอยูแ ่ ล ้วเชย ―เห่ย มา ปู่ ก็ม ี ไอ ้คอมพิวเตอร์น่ะ ของปู่ ดีกว่าของพวกแกซะอีก เป็ นรุน ่ แลปทอปซะ ด ้วย‖ ี งวิง่ ตึงตังเข ้าไปหาทันที ―ไหนฮะ แลปทอปของปู่ ‖ ―หา!! จริงอ๊ะป่ าว‖ เสย ื ลงจากตักแล ้วใชนิ้ ว้ ชไี้ ปทีต พ่อผมยิม ้ ชอบใจเอาหนั งสอ ่ ักของตัวเอง ้ ้ ้ทุกเวลาแ ถมเร็วกว่า ―แลปทอปของปู่ ไม่มแ ี ฮงค์ ไม่ต ้องใชแอร์ ฝนตกแดดออกก็ใชได ื่ มานั่ งนีซ ด ้วย อ ้าว ทําหน ้าไม่เชอ ่ ‖ี พ่อว่าพร ้อมกับคว ้าเจ ้าตัวเล็กขึน ้ ไว ้บนตัก ―เอ ้า อยากรู ้อะไรถามมา จะเอาข ้อมูลออกมาให ้‖ ―เอาเรือ ่ งบ ้านของเราฮะ‖ ั ว์เลีย ―เอาเรือ ่ งสต ้ งฮะ‖ ี งขรมพร ้อมกับเอียงหน ้ารอฟั งคําตอบจากปู่ ท่านหัวเราะเบาๆ แล ้วเริม ต่างแย่งกันขอข ้อมูลเสย ่ ี เล่าด ้วยเสยงสนุกสนาน ―เอาละ เรามาดูข ้อมูลไปพร ้อมกันทัง้ สองเรือ ่ งเลยดีกว่า บ ้านของเราก็มพ ี วกเราไงล่ะ แถมด ้วยไอ ้ก ้าง หมาของเรา ตอนทีพ ่ วกแกสองคนยังไม่เกิดทีด ่ น ิ ตรงนีเ้ ป็ นสวนผักนะ มีเจ๊กมา ปลูกผัก เป็ นเจ๊กทีม ่ าจากเมืองจีน เขาหนีร ้อนมาพึง่ เย็น หนีสงครามบ ้านเค ้ามาทํามาหากินบ ้าน ั ั ว์เลีย ี ของเขา พวกเค ้าเลีย เรา เขาก็มส ี ตว์เลีย ้ งเหมือนกัน แต่เป็ นสต ้ งทีม ่ ป ี ระโยชน์กับอาชพ ้ ง เป็ ดเลีย ้ งไก่ไว ้เอาไข่ เลีย ้ งห่านไว ้เฝ้ าสวนไง‖ ―ว ้าว ห่านมันเฝ้ าบ ้านได ้หรือฮะ‖ ี งดังลั่นบ ้านแถมไล่ตอดเอารอบบ ้านไปเหมือนกัน ตอนเด็กๆ ―อ๊ะ ได ้ซ ี ใครมาละก็สง่ เสย ่ ย ั ว์ ปู่ กลัวจะแย่ แต่ก็ดต ี รงทีม ่ น ั กินอาหารง่าย พวกผักหญ ้าอะไรกินได ้หมด ทีนก ี้ ็รู ้แล ้วใชม ั ้ ว่าสต เลีย ้ งมีประโยชน์ยังไง ตอนหลังเขาบอกขายทีด ่ น ิ เพราะความเจริญถนนหนทางมันไล่เข ้ามา ต ้องย ้ายไปทําสวนผักทีอ ่ น ื่ ไกลออกไป...‖ ―ไกลถึงไหนฮะ‖ ื้ ทีต ―โอ๊ย ตอนนัน ้ อย่างไกลก็ตรอกจันทน์แน่ ะ ปู่ เลยซอ ่ รงนี้แหละมาสร ้างบ ้านหลังนี้ พอ ปู่ มีบ ้านก็เลยมีครอบครัวของเรา มีพอ ่ ของหลานๆ นีแ ่ หละ ตอนนัน ้ ครอบครัวเราไม่มรี ถยนต์อย่าง เดีย ๋ วนี้ ทุกคนต ้องเดินไปโรงเรียนมั่งนั่ งรถเมล์ไปมั่ง เห็นไหมล่ะว่าแตกต่างจากเดีย ๋ วนี้ตัง้ แยะ สัตว์เลีย ้ งก็มเี ป็ นหมาอย่างชนิดพืน ้ ๆ ไม่สวยงามแปลกตาเหมือนเดีย ๋ วนี้หรอก ตอนนั น ้ หมานอก มันหายากและแพงไม่คอ ่ ยมีใครเลีย ้ งกัน ทีเ่ ลีย ้ งกันมากก็พวกลูกเป็ ดลูกไก่ตัวเล็กสเี หลืองๆ วิง่ ไปมา เด็กๆ ปู่ ก็ชอบดู มันน่ารักดี...‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 67

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี งพ่อผมเล่าเรื่องครอบครั วของเรากับสัตว์เลีย เสย ้ งอย่างออกรส ท่านจํ าได ้แม่นยําและ ื่ ว่าสมองคนจะบรรจุข ้อมูลได ้มากขนาดนั น ละเอียดละอออย่างไม่น่าเชอ ้ มันเป็ นมหัศจรรย์ของ ธรรมชาติแท ้ๆ เลยทีเดียว นอกจากเนื้อหาทีเ่ ต็มเปี่ ยมไม่มข ี าดตกบกพร่องแล ้วยังออกท่าออก ี เหลือเกิน นั่ นแหละ สงิ่ ทีพ ทางได ้ลึกซงึ้ กินในคนฟั งเสย ่ ่อเหนือกว่าเครือ ่ งคอมพิวเตอร์ละ ผม เองแม ้จะฟั งเรือ ่ งครอบครัวของเรามาหลายรอบ แต่ก็ยังชอบทีจ ่ ะได ้ยินเรือ ่ งราวซํ้ าซากนั น ้ อีก สายตาพ่อเวลาพูดถึงวันวานเหมือนกับได ้ชาร์จไฟให ้กับตัวเอง ชวี ต ิ ชวี าของ ―แลปทอป‖ รุ่นคุณ ี เงินเพิม ปู่ เป็ นการต่อ อายุให ้กับตัว ―เครือ ่ ง‖ โดยไม่ต ้องเสย ่ เลยแม ้แต่บาทเดียว และการได ้ พูดคุยแลกเปลีย ่ นประสบการณ์ความรู ้ใหม่กับหลานๆ ในบ ้านเป็ นการ ―อัพเกรด‖ ให ้ตัวเองโดย ไม่ต ้องยกไปให ้ร ้านแถวพันธุท ์ พ ิ ย์ชว่ ยทํา ี หน่ อ ย แต่พ่อ เคย สว่ นเรื่อ งสัต ว์เลีย ้ ง ผมเองยั งไม่เคยได ้ยินพ่อ คุยเลยจึงตั ง้ ใจฟั งเสย แอบค่อนในใจว่าพ่อเราเหมือนเทป ลงว่าได ้เริม ่ คุ ยความหลังเป็ นต ้องปิ ดเทปม ้วนเดิมทุกที พอ ึ เวลาผ่านมาอีกกลับรู ้สกว่าโหยหาเจ ้าเทปม ้วนนี้ เพราะตัวเองไม่สามารถเล่าอะไรให ้ลูกๆ ฟั งได ้ ้ อ อย่างปู่ ของพวกเค ้า คงเพราะผมเกิดมาในยุคทีเ่ ขาใชเครื ่ งจักรเครือ ่ งมือกันมากนั่ นเอง จะคุย กับใครเราก็เพียงโทรศัพท์ไปหาเท่านั น ้ เอง ในชวี ต ิ ผมคิดว่าเขียนจดหมายนั บครัง้ ได ้ ต่อมา พอ มีคอมพิวเตอร์เลยยิง่ ไม่ต ้องโทรศัพท์หรือสง่ จดหมายกันเลย ใชส้ ง่ อีเมล์หากัน แม่จะบ่นเสมอ ื ทีต ี งลูกมากกว่า แต่ผมกลับชอบสง่ จดหมาย ตอนผมไปเรียนหนั งสอ ่ ่างประเทศว่าอยากฟั งเสย ึ ว่าโก ้ดีไม่หยอก ใครๆ เขาก็ใชแบบนี ้ อีเล็กทรอนิกสใ์ ห ้แม่ รู ้สก ้แหละ และราคาถูกกว่าด ้วย อด รนทนไม่ได ้ แม่ต ้องเป็ นฝ่ ายโทรศัพท์ไปคุยกับผม ี งแกน่ะซ ี จะได ้รู ้ว่ามีปัญหาอะไรหรือเปล่า ถ ้าสุมเส ้ ย ี งสดชน ื่ จะได ้เบาใจว่า ―อยากฟั งเสย ้ ย ี งมีปัญหาแม่ก็จะได ้รู ้ว่ามีอะไรในใจ‖ สุขภาพแข็งแรงจิตใจเบิกบาน ถ ้าสุมเส ื่ เรือ ผมไม่เคยเชอ ่ งทีแ ่ ม่พด ู เลยจนมีลก ู เองสองคน วันไหนเค ้ากลับมาคุยฟุ้ งแสดงว่าวัน ้ ้ แต่วน นัน ้ ใชได ั ไหนนั่ งกันเงียบถามไม่ตอบหรืออํ้าๆ อึง้ ๆ ละก็ได ้เรือ ่ งทุกที ―วันนีล ้ ม ื เอาสมุดการบ ้านไปสง่ ฮะ โดนคุณครูทําโทษให ้วิง่ รอบสนามสามรอบ‖ หรือไม่ก็ ―ลืมเอาเงินค่าขนมไปโรงเรียน‖ เด็ ก สองคนนั่ ง ฟั งคุณ ปู่ กั น นิ่ง ๆ ไม่ม ีท ะเลาะถกเถีย งหรือ แก่ง แย่ง อะไรกั น ให ้วุ่น วาย ์ ็แย่งแผ่นดิสก์แย่งปากกาดินสอกันให ้ยุง่ ไปหมด ตกลงว่าบ่ายวันนั น ตามปกติถ ้าไม่แย่งเม ้าสก ้ ไม่ ้ ้หรือไม่ด ้วยซํ้า พ่อผมขยับตักเป็ น มีใครสนใจว่าฝนจะหยุดตกเมือ ่ ไร หรือคอมพิวเตอร์จะใชได ครัง้ คราวเมือ ่ เล่าถึงตอนสนุกๆ เกีย ่ วกับครอบครัวของเรา เมือ ่ ซักถามจนพอใจเด็กสองคนจึงวิง่ ั จะเจ็บเพราะหลานนั่ งนาน ตือ ๋ ไปทํารายงานทันที เห็นคุณพ่อท่านคลึงเข่าเบาๆ สงสย ―โอ๊ย เข่าคนแก่ก็ยังงีแ ้ หละ เดีย ๋ วคืนนีเ้ อายานวดไม่กบ ี่ าทก็หายถูกกว่าเปิ ดคอมพิวเตอร์ ตัง้ แยะ‖ ก่อนนอนคืนนัน ้ ลูกสองคนอวดกันใหญ่ถงึ รายงานของตัวเอง ―รับรองรายงานของเราต ้องสนุกกว่าใครๆ‖ ั ว์เลีย ―ชา่ ย เราว่านะไม่มใี ครรู ้หรอกว่า ทําไมชาวสวนถึงมีสต ้ ง เพราะเราดูในคอมพ์ไม่ม ี เรือ ่ งนีเ้ ลย‖ ―แล ้วไง‖ ผมถามเด็กๆ ―แลปทอปของคุณปู่ ดีกว่าคอมพิวเตอร์บนโต๊ะมัย ้ ―ก็บอกไม่ถูก ‖ เจ ้าสองตั วยั งแบ่งรั บ แบ่งสู ้ ―แต่ฟั งเรื่อ งของคุณปู่ แล ้วสนุ กกว่าหาใน คอมพ์ อีกอย่างนะอยากรู ้อะไรก็ถามได ้เลย ไม่ต ้องเปลีย ่ นหัวข ้อลากเม ้าสใ์ ห ้ยุง่ ไปหมด‖ ี ดายทีแ ผมดีใจทีล ่ ก ู จะได ้สนิทกับปู่ ย่าตายายมากขึน ้ แทนทีจ ่ ะนั่ งจ ้องจออยูท ่ ัง้ วัน น่าเสย ่ ต่กอ ่ น ่ ี ตอนผมอยู่ เ มือ งนอกมั ว สนุ ก กั บ เจ า้ คอมพิว เตอร์ จ นไม่ ไ ด ส ้ ง เส ย งมาคุ ย กั บ พ่ อ แม่ คิด แล ว้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 68

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ ว่าไม่มอ บาปกรรมชะมัดเลย เพิง่ รู ้สก ี ะไรมาทดแทนมนุษย์ได ้เลย แม ้ว่าเจ ้าสงิ่ นั น ้ จะก ้าวหน ้าไป ขนาดไหนก็ตามที มนุษย์เราต ้องการความอบอุน ่ ทีเ่ ครือ ่ งจักรไหนก็ให ้ไม่ได ้ มนุษย์ต ้องการการ ตอบสนองในเชงิ สร ้างสรรค์ไม่ใชร่ ับคําสั่งอย่างเดียว และมีอก ี กมากมายหลายเรือ ่ งทีเ่ ครือ ่ งจักร ไม่รู ้ คิดๆ ดูผมเองก็น่าจะเริม ่ พูดคุยกับลูกด ้วย ―แลปทอป‖ ของผมแบบปู่ จองพวกเค ้าบ ้าง มี ื่ ให ้ หลายอย่างในชวี ต ิ ทีผ ่ มได ้ประสบการณ์มาจากการใชช้ วี ต ิ ทีถ ่ ูกบ ้าง ผิดบ ้าง และเราอยากสอ ลูกรู ้เพือ ่ ทีเ่ ขาจะได ้เข ้าใจว่ามนุ ษย์นั้นมีทั ง้ ถูก และผิด และเราจะแก ้ไขปั ญหาช วี ต ิ อย่างไร ซ งึ่ สํ า คั ญ มากกั บ การดํ า เนิ น ช ีว ต ิ ของเค ้า ประสบการณ์ ข องผมนั ้ น แน่ น อนว่า หาไม่ ม ีใ นเครื่อ ง คอมพิวเตอร์แต่ต ้องเล่าเอง เล่าจากปากของผมเองและอธิบายให ้พวกเขารู ้ด ้วยตัวเอง นอกจาก เล่าแล ้วยังได ้คอยดูการตอบสนองของลูกๆ ว่ากําลังคิดอย่างไรกับสงิ่ ทีไ่ ด ้รับรู ้จากเรา ซงึ่ ตรงนี้ เครือ ่ งจั กรมันไม่รับรู ้ เพราะมันไม่มองตาใครเหมือนมนุ ษย์นั่นเอง บางทีผมอาจจะเชยและยั ง ื่ ว่าความเป็ นมนุษย์นัน เข ้าใจคอมพิวเตอร์น ้อยเกินไป แต่ก็เชอ ้ ยังจํ าเป็ นสําหรับการดํารงชวี ต ิ อยู่ ในโลก นึกไม่อ อกจริงๆ ว่าโลกจะเป็ นอย่างไร ถ ้ามนุษย์ทุกคนมีความรู ้หมดและไม่ต ้องพึง่ พา การเรียนรู ้จากมนุ ษย์ด ้วยกันแล ้ว เพีย งกดปุ่ มก็รู ้หมดทุก อย่าง ถึงตอนนั น ้ มนุษย์ค งล ้มตายกัน ข ้างถนนอย่างไม่มใี ครใยดีเป็ นแน่ ลูกผมวิง่ เข ้าวิง่ ออกไปเช็คข ้อมูลกับ ―แลปทอป‖ ของคุณปู่ กันให ้วุน ่ วาย ตรงไหนทีเ่ ขียน รายงานแล ้วยั ง ไม่ พ อก็ ม าเอาข ้อมู ล เพิ่ม ตรงไหนที่ยั ง ไม่ ชั ด เจนก็ ว งิ่ มาถามให ้แน่ ใ จ แถม คอมพิวเตอร์ของคุณปู่ ยังชว่ ยเข ้าเล่มรายงานให ้ดูเป็ นตัวอย่างด ้วย ―วันหลังจะได ้รู ้ว่าเข ้าเล่มรายงานกันยังไง ไม่อย่างนั น ้ ต ้องวิง่ ไปให ้ร ้านมัน ทําให ้อยูเ่ รือ ่ ย ั ทําอะไรง่ายๆ กันไม่เป็ นเสย ี แล ้ว‖ เด็กสมัยนีช ้ ก ผมเห็นลูกเขาสนุกกับการทํารายงานก็ครัง้ นีแ ้ หละ ไม่อย่างนัน ้ ทุกทีจะยุง่ เหมือนมีงาน ั ขยาดเจ ้าพวกรายงานของอาจารย์ไปด ้วย ไม่เฉพาะผมหรอก พ่อแม่คนอืน บุญจนผมชก ่ ทีเ่ คยคุย ี หน่อย ปกติ กันเขาก็แหยงเหมือนกัน คืนนัน ้ พอลูกหลับแล ้วผมเลยว่าจะย่องไปคุยกับพ่อเสย ท่านนอนดึกเพราะติดตามข่าวสารบ ้านเมืองตอนดึกจาทางทีวอ ี ยูท ่ ก ุ วัน และผมสงั เกตว่าคนแก่ มักชอบนอนดึก แต่วน ั นีไ ้ ม่เห็นพ่อนั่งอยูห ่ น ้าโทรทัศน์กลับกลายว่ามานั่งอยูห ่ น ้าเครือ ่ ง ี คอมพิวเตอร์เสยนี่ ―ฮั่นแน่ แอบมาเล่นคอมพ์อยูน ่ เี่ องนะพ่อ‖ พ่อผมหันมาจุ๊ยป ์ ากแล ้วตอบว่า ―เห่ย เขาเรียกว่ามาอัพเกรดเจ ้าแลปทอปของปู่ โว ้ย!!‖ นั่นไง ผมบอกแล ้วว่าพ่อผมน่ะทันสมัย http://www.sakulthai.com/ruengson/ruengson2422.htm

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 69

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ.๒๔๒๓ เรือ ่ งสน

พิณจ ันทร์ หาดปาริชาต หลังจากแวะกินข ้าวพักครึง่ การเดินทางเสร็จ แก ้วตา ตระการ และลูกวัยแปดเดือนก็ เตรียมตัวขึน ้ รถต่อ หัวรอหันไปทางทิศตะวันตก ทีน ่ ั่นมีแนวภูเขายาวขึงพืดขวางลําถนน ต ้นไม ้ สองข ้างทางยืนทอดตัวนึง่ สงบ ดุจดั่งคารวะผู ้เดินทาง ่ ย ―พร ้อมแล ้วใชม ั ้ ตา‖ ื่ เธอสัน ้ ๆ อุ ้มลูกน ้อยไว ้ในอ ้อมอก แก ้วตาหอบขนมขบเคีย ตระการเรียกชอ ้ วและขวดนํ้ าหลายถุง ้ ั่วโมงครึง่ ถึงทีห ขึน ้ รถนั บจากนี้ไป ถ ้าขับรถในความเร็ วทีพ ่ อดีๆ ก็คงใชเวลาประมาณสองช ่ มาย ้ ้ เสนทางต่ อจากนีจ ้ ะไม่ใชเ่ ขตชุมชน หากเป็ นเสนทางป่ าเขาตลอดทาง ้ เรือ ―พร ้อมจ ้ะ เสบียงเพียบ ขับไปชาๆ ่ ยๆ ดีกว่า ทิวทัศน์สองข ้างทางทีน ่ ี่สวยมาก อยาก ให ้คุณได ้ดูด ้วย‖ แก ้วตาระบายยิม ้ วางถุงขนมไว ้เบาะหลังและและรับลูกจากสามี เด็กน ้อยท่าทางยินดีร ้องแอ๊ะๆ ่ นความฝั นบางประการไว ้ เธอพู หัวเราะเหงือกแดง แววตาหนูน ้อยแจ่มใส ขณะทีแ ่ ก ้วตาซุกซอ ี งเบา เสย ―นานแล ้วทีไ่ ม่ได ้มา อยากมองสองข ้างทางให ้เต็มตา‖ ตระการพยักหน ้ายิม ้ ―ไม่ต ้องเปิ ดแอร์นะ จากนีไ้ ปอากาศเย็นสบายและสะอาดมากเลยค่ะ‖ ้ ทุกอย่างพร ้อม ตระการบิดกุญแจรถ เครือ ่ งยนต์ตด ิ เขาดันคันโยกข ้างซายเดิ นเกียร์แรก ี รถปิ กอั ้พ ส นํ้ า เงิน หม่ น เคลื่อ นตั ว ออกไป ถนนว่า งเปล่ า บอกให ร้ ู ว้ ่า มีน อ ้ ยนั ก ที่ผู ้คนจะเดิน ทางเข ้าออก เครือ ่ งยนต์เหล็กบรรจุสามพ่อแม่ลก ู พุ่งทะยานสูเ่ ขตแนวเขา หากมีใครมองจากมุม สูง ก็คงนึกขัน คล ้ายมอดตัวเล็กๆ เดินทางสูว่ ห ิ าร ้ ภูเขาข ้างหน ้าเหมือนพัดจีนนางระบํา รูปครึง่ วงกลมขนาดใหญ่ซอนสลั บดับมีใครถือพัดคู่ ้ แกล ้งปิ ดหน ้าก่อนจะค่อยๆ แย ้มออกมา หากดูระบําก็คงได ้เห็นโฉมนงคราญ แต่นี่ภเู ขาหับซอน กันมากเหลือเกิน ผ่านจากพัดคูห ่ นึง่ ก็จะเห็นพัดคูต ่ อ ่ ไปขวางตระหง่านอยูต ่ รงหน ้า เงาทะมึนคุ ้ม ลงมาให ้ตัวเราจ ้อยร่อย ตระการขับรถไปอย่างระมัดระวังใต ้ชะง่อนผาบางแห่ง รถปิ คอัพ ้ วิง่ เลาะไหล่เขาสูเ่ ขตทีเ่ ต็มไปด ้วยต ้นไม ้ ปราศจากบ ้านเรือน ตลอดสองข ้าง ึ ่ วามหลัง แก ้วตารู ้สก ึ สน ั่ เล็กน ้อย ทางแก ้วตารู ้สกว่า ผ ้าม่านแห่งอดีตกําลังเปิ ดฉากให ้เธอคืนสูค ่ ผ่นดินเกิด ดินแดนฝั่ งขวาของสาละวิน เมือ ่ ตระหนักว่า ตัวเองกําลังหวนคืนสูแ แก ้วตาหลับตา สูดลม และถอนหายใจ ―ตา นานกีป ่ ี เนีย ่ ทีไ่ ม่ได ้มา‖ ิ ะ คนขับรถจะปล่อยให ้อยู่เงียบๆ ตระการเอ่ยขึน ้ ทํ าลายความเงียบ แก ้วตาสะดุ ้ง จริงสน ได ้ไงเดีย ๋ วเขาจะง่วงนอน เธอต ้องชวนเขาคุยถึงจะถูก เธอหัวเราะเบิกโรง แอบถอนหายใจหนึง่ ื ก เฮอ ิ ปี พอดีน ะ เรีย นจบมหาวิท ยาลั ย ―นานมากเลยค่ะ ก็ ตั ง้ แต่จ บ ม.๓ กี่ปี ล่ะ อืม ม์...ส บ ทํางาน แล ้วครอบครัวฉั นก็ย ้ายมาอยูบ ่ ้านย่าทีน ่ ครสวรรค์ ฉั นไม่ได ้มาทีน ่ อ ี่ ก ี เลย‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 70

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เด็กน ้อยบนตักแก ้วตาขยับเท ้าขึน ้ ลงร ้องอ ้อแอ ้ หนูน ้อยกําลังได ้พบสงิ่ แปลกใหม่ นั่ นคือ ้ มองเห็นสเี ขียวๆ เต็มหูเต็มตา เมือ ่ รถวิง่ สูงขึน ้ และเข ้าเขตป่ าดิบแล ้ง เป็ นบริเวณเดียวในเสนทาง ิ บอกลูกเบาๆ นีใ้ บไม ้สเี ขียวตลอดปี เด็กน ้อยอารมณ์ด ี แก ้วตาจูบลูกครัง้ แล ้วครัง้ เล่า กระซบ ―นีไ ่ งลูก แผ่นดินของแม่‖ ตระการขับรถไปอย่างตัง้ ใจ เหลือบมองแก ้วตาและลูกเป็ นบางครัง้ อย่างห่วงใย ―ตระการ คุณชว่ ยจอดรถข ้างหน ้าได ้ไหม‖ ้ พืน รถชะลอลง เลีย ้ วซาย ้ ทีข ่ ้างหน ้าเว ้าเข ้าไปกินบริเวณกว ้าง มีนํ้าไหลจากห่อใหญ่ตก ลงมา ไม่มใี ครรู ้ว่าผู ้ทีว่ างห่อลํานํ้ าเล็กๆ จากบนภูเขานีเ้ ป็ นใคร และทําไว ้นานเท่าไหร่ แต่ทุกคน ที่เ ดิน ทางบนถนนสายนี้ จ ะรู ด ้ ีว่า ที่นี่ ม ีนํ้ า ตกให ้คนเดิน ทางแวะพั ก เติม นํ้ า กิน หรือ เติ ม นํ้ า ให ้ เครือ ่ งยนต์ จากพืน ้ ทีท ่ เี่ ว ้าเข ้า ถนนสายนัน ้ วิง่ อ ้อมหลังเขาไป เบือ ้ งหน ้าคือต ้นไม ้น ้อยใหญ่ทแ ี่ น่น ี าวจางๆ ขนัดบนผืนดินทีย ่ กตัวสูง สูงตระหง่าน ละอองนํ้ าฟุ้ งฝอยเป็ นสข ―อืมม์...สวยจังเลยนะ ตา‖ ตระการเอ่ยขณะแหงนมองต ้นไม ้และนํ้ าตก แก ้วตาอุ ้มลูกลงมา เด็กน ้อยปรบมือเปาะแปะ ั ชาตญาณ เด็ก แสดงอาการชอบอกชอบใจ เธอปล่อยลูกลงเดินโดยยึดมือสองข ้างและโดยสญ น ้อยเดินรีไ่ ปทีน ่ ํ้ าตก ―เด็กนี่ ชอบนํ้ าจริงๆ เลยนะ ตระการ‖ แก ้วตาพูดพลางหัวเราะ เธอปล่อยให ้ลูกแชเ่ ท ้าในร่องนํ้ าเล็กๆ เพียงครูเ่ ดียว อากาศทีเ่ ย็น เกินไปอาจทําให ้ลูกเธอเป็ นหวัดหรือปอดบวมได ้ ระหว่างทีเ่ ดินทางต่อ ตระการก็เอ่ยขึน ้ ―ตา คุณเล่าเรือ ่ งหาดปาริชาติของคุณให ้ผมฟั งอย่างละเอียดได ้ไหม ตลอดทีผ ่ มอยู่กับ คุณมา คุณบอกแต่วา่ มันเป็ นหาดทีส ่ วยมาก แต่คณ ุ ไม่เคยเล่าจริงๆ จังๆ ให ้ผมฟั งเลย ผมถามที ั วันจะเห็นด ้วยตาเอง นีก ไรคุณก็บอกแต่วา่ สก ่ ็จวนแล ้ว เล่าให ้ฟั งหน่อยเถอะ ผมจะได ้ซาบซงึ้ ไป กับคุณด ้วย ยามเห็นจริงๆ น่ะ‖ ตระการว่า พลางหัวเราะแก ้วตากระแอมเบาๆ ่ รือ ตํานานพุทธศาสนาของเราบอกไว ้ว่า ถ ้าใครได ้ ―ทีน ่ ั่ นคือสวรรค์นะคุณ คุณก็รู ้ไม่ใชห ไปยืนใต ้ร่มปาริชาติจะระลึกชาติได ้‖ ื่ มากเลยใชไ่ หม‖ ―อือ ้ คุณเชอ ื่ สค ิ ะ ฉั นอายุแค่เจ็ดแปดขวบเองนี‖่ ―เชอ ―แล ้วไงต่อ‖ ้ แก ้วตาสูดลมหายใจเข ้าไปแรงๆ ก่อนจะระบายออกมาชาๆ ั ผัสด ้วยตัวเองแล ้วนี‖่ ―เอาล่ะ ฉั นเล่าให ้ฟั งก็ได ้ ไหนๆ อีกไม่กช ี่ วั่ โมงคุณก็จะได ้สม ―นีแ ่ หละ ทีผ ่ มรอฟั งมาตลอดสามปี กีค ่ รัง้ ๆ คุณก็บอกว่าสวยมาก ยิง่ ใหญ่มาก เอาไว ้คุณ ิ เลยครับคุณแก ้วตา นายตระการกําลังตัง้ ใจฟั งอย่างยิง่ ‖ ไปดูด ้วยตาตัวเอง เชญ แก ้วตาค ้อนให ้สามีทช ี่ า่ งแหย่ แต่ก็ยอมเล่าโดยดี ―นานมาแล ้วล่ะ...ฉั นมีแม่นํ้าสายหนึง่ เป็ นของฉั นเอง จริงๆ ฉั นทึกทักเอาอย่างนั น ้ แหละ ึ ว่าฉั นเป็ นเจ ้าของมันและมันเป็ นเจ ้าของฉั น เดีย ฉั นรู ้สก ๋ วก่อนนะ เอาใหม่ เล่าใหม่ ...จริงคือ ที่ หมู่บ ้านเรามีแ ม่ นํ้ า สายหนึ่ง ไหลผ่า น แต่ว่า คนอยู่บ นเนิน เขาจะใช นํ้ ้ า ประปา คนอยู่ ข ้างล่า ง ้ ้อาบกับแม่นํ้าอย่างจริงๆ ฉั นน่ะ เป็ นคนเนินเขา แต่วา่ ต่างหากทีผ ่ ก ู พันมากกว่า พวกเขาได ้ใชได

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 71

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

มีเพือ ่ นอยูร่ ม ิ นํ้ าเยอะแยะ วันเสาร์อาทิตย์ฉันชอบไปหาเพือ ่ นข ้างล่างและหลายครัง้ ทีฉ ่ ั นจะลงไป เล่นนํ้ าด ้วย ฉั นว่ายนํ้ าเป็ นก็ทน ี่ ั่ นแหละ จริงๆ แม่ฉันไม่อนุญาตให ้ฉั นไปเล่นนํ้ าหรอกนะ คุณก็รู ้ ่ นพืน แม่ฉันไม่ใชค ้ เมือง เขากลัวจะตายว่าฉั นจะถูกนํ้ าพัดไป หรือไม่ก็จมนํ้ าตาย แต่ฉันเกิดทีน ่ ั่ น นี่น่ะ ฉั นเป็ นคนทีน ่ ั่ นเต็มตัว ก็คุณว่าไหมล่ะ เด็กกับนํ้ าเป็ นของคูก ่ ัน แม่นํ้าทีน ่ ั่ นมีหน ้าผาด ้วย ที่ อาบนํ้ า ของชาวบ ้านเป็ นหิน ลาดลง สวยมาก หิน ก ้อนนั ้น กว ้างและมีพ ื้น ที่ม ากพอให ้คนได ้ เอ ้อระเหยอาบกันทีล ะหลายๆ คน แต่เด็ ก ๆ น่ะ ไม่ม ท ี างยอมนั่ งอาบเฉยๆ หรอก ทุก คนพากั น กระโดดตูมๆ ลงไป‖ ประกายยิม ้ พราวระยับอยูใ่ นแววตาเธอ แก ้วตาเล่าไป บางทีก็หลับตานานๆ ―แม่กลัวว่าฉั นจะจมนํ้ า แต่แม่ไม่รู ้หรอกว่า เพราะฉั นจมนํ้ าหลายครัง้ น่ะแหละ จึงทํ าให ้ ฉั นว่ายนํ้ าเป็ น ฉั นจําได ้แม่นเลยนะ ตอนลงนํ้ าครัง้ แรก ฉั นสําลักนํ้ าอึกอัก มันคงเหมือนลูกนกตก นํ้ าน่ะแหละ ฉั นกางสองแขนเป็ นปี ก บินพั่บๆ เพือ ่ นๆ พากันหัวเราะ ดูซๆี ดูไอ ้ตา ทุเรศทีส ่ ด ุ เลย พวกผู ้ใหญ่ก็ พากั นหัวเราะ ไม่ม ใี ครตระหนกตกใจทีฉ ่ ั นเป็ นอย่างนั ้นสัก คน เพราะพวกเขารู ้ว่า เดีย ๋ วนํ้ าก็พัดฉั นมาติดแก่งหินทีพ ่ วกเขานั่งอาบกัน ปู่ ของเพือ ่ นฉั นน่ะ ร ้ายมาก พอฉั นเกาะหินได ้ แกก็ดงึ มือมือฉั นขึน ้ แล ้วถามว่า เป็ นไง นํ้ าในแม่นํ้าอร่อยไหม‖ แก ้วตาหัวเราะ ตระการพลอยหัวเราะไปด ้วย เขามองเธออย่างอ่อนโยนมากขึน ้ พลางจินตนาการ เรือ ่ งราวของภรรยาเมือ ่ ครัง้ ยังเป็ นเด็กซุกซน อยากเรียนรู ้ ―ลึกๆ เขาคงขํากันน่ะ ฉั นเป็ นลูกคนจีนเจ ้าของร ้านขายของชํา ใครๆ ก็เรียกพ่อฉั นว่าอา ี ๆ พวกเขาให ้ความนั บถือพอสมควร แต่พอเห็นลูกสาวกลายเป็ นลูกหมาตกนํ้ าไม่เป็ นท่าเขา เฮย คงตลกกันน่าดูแหละ แต่ไม่นานฉั นก็วา่ ยนํ้ าเป็ น‖ ―แม่นํ้าทีน ่ ั่ น ใบหน ้าฝนอาจจะแดงขุน ่ คลั่ก เวลานํ้ าหลาก พัดบ ้านไปได ้ทัง้ หลัง แต่หน ้า ี าวใส หนาวและหน า้ ร อ้ นมั น สวยมากนะ นํ้ า ใสแจ๋ ว มีก ้อนกรวดสวยๆ เต็ ม พื้น หิน บางลูก ส ข เหมือนดวงดาวมากเลย ฉั นชอบเก็บมาใสไ่ ว ้ในขวดโหล ดาวดวงทีห ่ นึง่ ดาวดวงทีส ่ อง ดาวจาก แม่นํ้าของฉั นอยูใ่ นขวดโหลใสๆ สวยมาก ฉั นเอาไว ้ใกล ้ทีน ่ อน ชอบมองมันก่อนหลับตา แล ้วฉั น ก็มักจะฝั นดีเรือ ่ ยไป...‖ เธอหยุดนิดหนึง่ สองมือนัน ้ ยังอุ ้มลูกไว ้หลวมๆ ให ้เด็กน ้อยโยกตัวไปมา ―ที่นั่ น มีห าดทรายกว ้างมากอยู่ฝั่ งตรงข ้ามกั บ หน า้ ผา ฉั น เองไม่ค่อ ยรู อ้ ะไรเกี่ย วกั บ ภูมศ ิ าสตร์ของทีน ่ ั่นนักหรอก มันเป็ นความประทับใจของฉั นเท่านั น ้ เอง ฉั นจําได ้ว่า ฉั นไปเล่นนํ้ า ่ ั ้ ่ ่ ทีน ่ ั่ นบ่อยมากในชวงทีฉ ่ ั นเรียนอยูช ่ น ป.๓ ป.๔ ใช ชวงเวลานั น ้ ฉั นอยูโ่ รงเรียนตีนเขา แต่วา่ พอ ขึน ้ ป.๕ แม่ให ้ฉั นย ้ายโรงเรียน แม่ให ้เหตุผลว่าเพราะการเรียนการสอนในตัวอําเภอดีกว่า ฉั นก็ เลยไม่ได ้ไปทีน ่ ั่ นอีก ทัง้ ทีอ ่ ยูใ่ กล ้ๆ แต่วา่ หลังจากย ้ายโรงเรียน ฉั นต ้องทําการบ ้านตอนเย็นทุก วัน น่าเบือ ่ มากๆ เลย ตระการ โอ๊ย ไม่อยากเล่า ชา่ งมันนะตรงนีไ ้ ม่น่าอภิรมย์ ไม่ต ้องเล่า‖ ี ดงๆ ต ้นไม ้ใบหญ ้าสองข ้างทางมีฝุ่นเกาะจน ―ฉั นจํ าถนนสายนั ้นได ้ มันเป็ นถนนฝุ่ นสแ แดงไปทัง้ ต ้นเวลาเดินๆ ไป ฉั นชอบเอานิว้ ไปเขีย ่ เล่นเป็ นรูปต่างๆ ฉั นจะเดินไป เดินไป ทางมัน ดิง่ ลงนะ ตระการ แต่ก็ไม่ไกลมาก พอถึงสะพานแล ้วก็เลีย ้ วขวาไปบ ้านเพือ ่ น แล ้วเราจะชวนกัน ไปทีโ่ ขดหิน ทีป ่ ระจําของเรา ฉั นชอบการว่ายนํ้ ามาก แต่จริงๆ ต ้องบอกว่าฉั นชอบนํ้ าจึงจะถูก ่ ัวอยู่นํ้า นอนลอยตัวบนสายนํ้ า แต่มเี หมือนกันทีน ฉั นชอบแชต ่ านๆ ครั ง้ มีหมาเน่ าลอยมา พวก เราจะร ้องวีด ้ ว ้ายหนีขน ึ้ ฝั่ ง‖ แก ้วตาหัวเราะคิกคัก ลูกน ้อยเอามือป้ ายหน ้าแม่เล่น เธอจับมือลูกเบาๆ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 72

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―สว่ นมากเป็ นหมาทีโ่ ดนรถชน พวกเรารู ้ดีวา่ เหนือนํ้ ามีถนนหลวงผ่าน สะพานแห่งนั น ้ เป็ นทีๆ่ คนชอบเอาหมาทีโ่ ดนรถชนมาโยนทิง้ คงเพราะกลัวความปิ ดมัง้ หมาแก่ตายจริงๆ ไม่ ค่อยมีหรอก แถวบ ้านนอกไม่คอ ่ ยมีใครมีรถยนต์ใช ้ มีแต่พวกในเมืองแหละทีโ่ ยนหมาตายลงมา แต่นอกจากหมาเน่า ก็จะมีกงิ่ ไม ้ใหญ่ เศษไม ้บ ้าง บางทีก็ลก ู มะเดือ ่ อันนีเ้ ราจะชอบมา ถ ้ามะเดือ ่ ลอยมา เราจะเลือกลูกทีด ่ ๆี หน่อยแล ้วกินกับ เออ...คุณเคยกินแตงกวาหนูไหม ตระการ‖ แก ้วตาหันมาถามสามี ―อะไรนะ‖ เขาเบิง่ ตา เงีย ่ หูฟังอย่างตัง้ ใจ ―แตงกวาหนู ภาษาบ ้านฉั นเรียก บะแต่งหนู มันเป็ นแตงกวาชนิดหนึง่ แหละ แต่ลูกเล็ก มาก ฉั นเข ้าใจว่าเป็ นไม ้ป่ า ริมฝั่ งนํ้ าทีฉ ่ ั นชอบไปเล่น ฝั่ งทีเ่ ป็ นหาดนั น ้ มันกว ้างมาก กว ้างมากๆ ี ว เลยตระการ ฉั นบรรยายไม่ถูกว่ามันกว ้างขนาดไหน เอาเป็ นว่ากว ้างใหญ่ไพศาลมโหฬารเชย ล่ ะ ‖ แก ้วตากางมือ ไม ้อธิบ ายแทบจะผละออกจากลูก ตระการมองดูก ริ ิย าภรรยาตั ว เองก็ นึก ขั น ―เอาน่าๆ ผมพอเข ้าใจ เล่าต่อส‖ิ ―นั่ นแหละ มันกว ้างใหญ่มาก ฉั นและเพือ ่ นชอบไปเล่นไล่จับผู ้ร ้ายกัน บางทีก็แข่งกันตี ลังกา สนุกมากๆ เลยตระการ ตัวเราจะเปื้ อนไปด ้วยทราย บางทีทรายติดเต็ มหัวศรี ษะ สระผม เท่าไหร่ก็ยังออกไม่หมด ฉั นจะถูกแม่จับได ้ว่าหนีไปเล่นนํ้ าทีแ ่ ม่นํ้ามาก็เพราะทรายเนี่ยแหละที่ เป็ นหลักฐาน แต่ถงึ อย่างไรฉั นก็ยังแอบไปเล่นนํ้ าทีน ่ ั่ นบ่อยๆ แต่เดีย ๋ วนะๆ เมือ ่ กีก ้ อ ่ นหน ้านี้ ฉั น พูดเรือ ่ งแตงกวาหนูยังไม่จบ คือทีน ่ ั่ นมันมีเถาแตงกวาหนูมากมาย ฉั นจํ าไม่ได ้ว่าฤดูไหนทีม ่ ัน ออกลูก ฉั นและเพือ ่ นชอบไปเก็บมากิน มันหวานอร่อยมากตระการ ตัง้ แต่เกิดมาฉั นไม่เคยกิน แตงกวาอะไรอร่อยเท่าแตงกวาหนูเลย‖ ―แต่ทส ี่ ําคัญ เหนือขึน ้ ไป จากหาดทรายผืนนัน ้ มีต ้นไม ้ต ้นหนึง่ ขึน ้ อยู่ ต ้นมันใหญ่มาก ใหญ่ทส ี่ ด ุ เท่าทีฉ ่ ั นเคยเห็นต ้นไม ้มา ใบมันเล็กๆ ถ ้าเทียบกับใบไม ้ในป่ าทีม ่ แ ี ต่พวกไม ้พลวง ไม ้ เหียง แต่ก็ไม่เล็กมาก เอาล่ะ ไม่ต ้องอธิบายอะไรมาก เอาเป็ นว่า แรกทีเดียว ฉั นไม่ได ้สนใจ ื่ อะไรนั่ นแหละแต่กอ ื่ อะไร ฉั นขอเล่า กระทั่งฉั นมารู ้ภายหลังว่า มันชอ ่ นทีฉ ่ ั นจะเล่าให ้ฟั งว่ามันชอ ตัดมาทีฉ ่ ั นไปดูหนังเรือ ่ งหนึง่ ก่อนละกัน‖ ―อ ้อ มีการสลับฉากด ้วยแฮะ‖ ตระการหันมาหยอก แก ้วตาหัวเราะคิก ื่ กามนิต-วาสฏ ิ ฐี‖ ―ตอนเด็กๆ ฉั นเคยดูหนั งเรือ ่ งหนึง่ ชอ ื่ หาดทรายนัน ตระการโพล่งขึน ้ มาทันที ―อ ้อ พอเข ้าเค ้าลางๆ แล ้วล่ะ สําหรับชอ ้ คุณเล่าต่อซ‖ิ ―ก็อย่างทีค ่ ณ ุ เริม ่ เข ้าใจแหละ ฉั นดูหนังเรือ ่ งนีแ ้ ล ้วร ้องไห ้ขีม ้ ก ู โป่ ง และทีป ่ ระทับใจมาก คือเรือ ่ งของต ้นปาริชาตทีว่ า่ ใครได ้ไปยืนอยูใ่ ต ้ต ้นปาริชาตจะระลึกชาติได ้ ต ้นไม ้ต ้นนีจ ้ งึ ฝั งใจฉั น ี ม้ แล ้ว มาก ฉั นถามแม่วา่ มันเป็ นต ้นอะไร แม่ตอบฉั นว่า เป็ นต ้นไม ้สวรรค์ เวลาออกดอกมันมีสส ั ก็ออกดอกเต็มต ้น มันสวย...สวยมากๆๆๆ เลย วันหนึง่ ในฤดูหนาว ต ้นไม ้ใหญ่ๆ ทีฉ ่ ั นสงสย ตระการ‖ ี งแผ่ว แต่นํ้าคําแอบแฝงความเชอ ื่ มั่นหนั กแน่น ตระการเอือ แก ้วตาเสย ้ มมือข ้างหนึง่ มาแตะหลัง ิ มือเธอเบาๆ พยักหน ้าเป็ นเชงเข ้าอกเข ้าใจ ―นั่นแหละ ฉั นแน่ใจทันทีวา่ มันคือต ้นปาริชาต‖ แก ้วตายิม ้ ละไม ี มๆ ้ ของมันหล่นลงพื้น ฉั นรู ้สก ึ เหมือ นตั วเองอยู่บ นสวรรค์ ―ใช ่ค่ะ ตอนทีฉ ่ ั นพบดอกส ส ี ้ จริงๆ ดอกส สมของมันร่วงลงกระจั ด กระจายเหมือ นมีเทวดามาโปรยไว ้ มั นร่วงเกลือ ่ นเต็ ม พื้น ทรายกว ้าง ยาวเหยียด งดงามเหมือนในหนั งไม่ม ีผด ิ ฉั นตลกตัวเองก็ตรงทีฉ ่ ั นคิดทีแรกว่า เมือ ่ ฉั นยืนอยูใ่ ต ้ต ้นไม ้นี้ ฉั นจะระลึกชาติตัวเองได ้ แต่แม่บอกฉั นว่า โน่น ฉั นต ้องไปยืนใต ้ต ้นไม ้นี้บน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 73

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

สวรรค์จ งึ จะระลึก ได ้ นี่ มั นเป็ นไม ้บนดิน แต่เถอะนะ...ถึงจะเป็ นไม ้บนดิน ฉั นว่าฉั นก็ ส วยงาม เหลือเกินแล ้ว และอย่างน ้อย ระลึกชาติไม่ได ้ แต่ครัง้ นี้ ฉั นคงระลึกถึงความหลังของตัวเองได ้‖ ตลอดเวลาทีเ่ ล่า แก ้วตาระบายยิม ้ ในหน ้าไม่ยอมหุบ ทัง้ แววตานั น ้ ก็เปี่ ยมไปด ้วยความสุข ี ตระการถอนหายใจน ้อยๆ เขาติงภรรยาด ้วยนํ้ าเสยงอ่อนโยน ―คุณเผือ ่ ความผิดหวังไว ้ด ้วยนะ มันผ่านไปนานหลายปี แล ้ว มันอาจจะไม่เหมือนเดิม‖ ่ หล่งท่องเทีย ―ฉั นเข ้าใจค่ะ แต่แถวนัน ้ ไม่ใชแ ่ วนีค ่ ะ คงไม่มใี ครไปทําอะไรมันหรอก‖ ―แม่นํ้าอาจเปลีย ่ นทาง‖ ―ไม่หรอก ทางนํ้ าแทงเข ้าผาหิน หาดปาริชาตมีแต่จะกว ้างขึน ้ นีพ ่ ด ู ตามหลักภูมศ ิ าสตร์ นะ‖ เธอเอาความรู ้ทีเ่ รียนมาเข ้าข่ม ื่ มั่น ―ก็อาจจะมีบ ้างล่ะ ความเปลีย ่ นแปลง‖ ตระการยังไม่เชอ ื่ ว่าทีแ ―แต่คงไม่มาก ยังไง ฉั นก็เชอ ่ ห่งนั น ้ จะเหมือนเดิม หมูบ ่ ้านอาจเจริญขึน ้ ฉั นไม่เถียง แต่ไม่มเี หตุผลอืน ่ ทีจ ่ ะบอกว่าทีแ ่ ห่งนัน ้ เปลีย ่ น โดยเฉพาะหาดทรายแห่งนัน ้ ‖ ตระการยอมเงียบโดยดี เขาก็มองไม่ออกหรอกว่า อะไรทีจ ่ ะทําให ้แม่นํ้าสายนัน ้ เปลีย ่ น เขาเพียงแต่กลัวภรรยาจะผิดหวังเท่านัน ้ เอง แก ้วตากอดลูกแน่นขึน ้ โดยไม่รู ้ตัว และเวลาเกือบ ี ํ้ าเงินหม่นก็แล่นมาถึงบ ้านของน ้าแก ้วตา หลังจากไต่ถามสารทุกข์สก สามชวั่ โมง รถปิ คอัพ ้ สน ุ ดิบ และให ้ลูกน ้อยนอนหลับพักผ่อน เกือบเย็น แก ้วตาจึงชวนตระการไปทีแ ่ ม่นํ้าแห่งนัน ้ น ้าบอกเธอ ว่า ถนนสายนั น ้ ลาดยางแล ้ว เอารถยนต์ไปสะดวก แก ้วตาอุ ้มลูกไว ้บนตัก ทุกขณะทีร่ ถวิง่ ผ่าน ใจเธอเต ้นตุม ๊ ๆ ต ้อมๆ เธอยังจําต ้นไม ้ใหญ่ สองข ้างทางได ้ แม ้ว่าถนนจะเปลีย ่ นไป ตระการเงียบกริบไม่พด ู อะไร เถอะนะ ถึงแม ้ถนนจะ เปลีย ่ นไป แต่หาดปาริชาตเธอต ้องเหมือนเดิม ใครจะไปเทคอนกรีตแถวนัน ้ หรอก ต ้องไม่ม ี หรอก แก ้วตานึกภาวนาในใจ ขอให ้ทุกอย่างเหมือนเดิมกระทั่งรถมาถึงบ ้านเพือ ่ น แก ้วตา ทักทายกับเพือ ่ นอย่างตืน ่ เต ้น ―ทีๆ่ เราเคยว่ายนํ้ ากันเป็ นอย่างไรบ ้าง‖ แก ้วตาเอ่ยถามหลังจากพูดคุยกันได ้พอสมควร ―ก็เหมือนเดิม‖ ี งสูง เสย ี งดัง แก ้วตาเบิกตาโพลง ตระการพลอยแอบยิม เพือ ่ นตอบเสย ้ ไปด ้วย ―จริงเหรอ‖ เ พือ ่ นหัวเราะ ―อยากมารําลึกความหลังล่ะส ิ ไปส ิ หน ้านีน ้ ํ้ าลึกแค่หัวเข่าเอง ลุยเล่นให ้ สบายเลยนะอือ ้ หนูน ้อยน่าเกลียดน่าชงั จังเลย คงต ้องชอบแน่ๆ เลย ไป๊ ไปดูแม่นํ้าทีแ ่ ม่เคยเล่น ตา อย่าลืมให ้ลูกเล่นนํ้ าด ้วยล่ะ‖ เพือ ่ นของเธอหยอกลูกน ้อยและหันมาบอก ื้ ผ ้ามาเปลีย ―แน่นอน ฉั นเตรียมเสอ ่ นให ้ลูกด ้วยนะยะ จะได ้เป็ นคนทีน ่ ไ ี่ ง‖ แก ้วตาร่าเริง อุ ้มลูก ชวนตระการเดินลงไปตามหินลาด ทัง้ สองก ้มมองทางลงอย่าง ระมัดระวัง และทันทีทวี่ างเท ้าลงบนพืน ้ หินทีช ่ าวบ ้านเคยนั่งอาบ แก ้วตาก็เงยหน ้ามองสายนํ้ า และฟากฝั่ งทีป ่ ระทับในใจเธอตลอดมา หากทว่า… แก ้วตาชะงักอยูน ่ าน เธอทําหน ้างุนงง หันมองรอบๆ คิว้ ขมวดมุน ่ ―มีอะไรเหรอตา‖ ―เปล่า‖ เธอตอบเบาๆ ึ เหมือนก ้อนหินมันเล็กลงยังไงไม่รู ้‖ ―ฉั นรู ้สก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 74

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เธอก ้มหน ้าดูพน ื้ หินทีต ่ นเองกําลังยืนอยู่ แล ้วเงยหน ้ามองไปยังเบือ ้ งหน ้าอีกครัง้ หาดทรายผืน ิ ปี บัดนีป นัน ้ ทีย ่ ังอยูใ่ นความทรงจํามากกว่าสบ ้ รากฏอยูเ่ บือ ้ งหน ้าเธอแล ้ว แก ้วตาเดินลุยนํ้ าไป ี มออกปลายฤดู ้ ่ น่นอน นั่ นคือ อย่างระมัดระวัง สายตาจับจ ้องอยูท ่ ไี่ ม ้ต ้นนั น ้ นิง่ ดอกสส หนาว ใชแ ต ้นปาริชาต แต่... ―มีอะไรเปลีย ่ นไปหรือ ตา‖ ตระการผู ้เดินตามมาอย่างห่วงใยถามขึน ้ เมือ ่ เห็นภรรยายืนตะลึง นิง่ งัน ―มัน...มีนเล็กลง‖ ี งแผ่ว เธออึง้ กั บ ภาพที่เห็ น เบือ แก ้วตาตอบเส ย ้ งหนา้ ตระการยืน ่ มือ อุ ้มลูก มาจากเธอ ึ ผิด ปล่อยให ้แก ้วตาเดินสํารวจบริเวณรอบๆ เธอดูเหมือนไม่เข ้าใจกับสงิ่ ทีเ่ ห็น ตระการเองก็รู ้สก คาดเหมือ นกัน ตลอดระยะทางที่เขาฟั งเธอเล่ามา เขาอดจินตนาการตามไปด ้วยไม่ได ้ว่า มั น กว ้างใหญ่ งดงามอย่างไม่มอ ี ะไรเทียบ แต่ภาพทีเ่ ห็นขณะนี้ ต ้นปาริชาตเป็ นต ้นไม ้ขนาดกลางๆ ้ เหมือนต ้นไม ้ทั่ วๆ ไปที่เห็นในเส นทางของขุ นเขาทีผ ่ ่านมาหาดทรายทีเ่ ห็ นแทบจะไม่เรีย กว่า หาดด ้วยซํ้า มันเป็ นผืนทรายเหนือฝั่ งนํ้ ากว ้างราวๆ ๕-๖ เมตร ดอกปาริชาตของแก ้วตาร่วงหล่น บนพืน ้ เหมือนทีเ่ ธอเล่า แต่แตกต่างตรงทีไ ่ ม่ได ้กระจัดกระจายยาวเหยียดเหมือนดั่งมีใครโปรย ดอกไม ้เป็ นทางจากสวรรค์ มันหล่นลงบนพืน ้ ทีเ่ ล็กๆ เท่าทีก ่ งิ่ ก ้านพอแผ่ตัวไปถึงเท่านัน ้ ึ ขาย นํ้ าตาเอ่อคลอเต็มเบ ้านั ยน์ตาภรรยา แก ้วตาผิดหวังอย่างแรง เหนืออืน ่ ใด เธอรู ้สก หน ้าสามีทอ ี่ อกปากยกย่องหาดปาริชาตของตัวเองมาตลอดว่าไม่มท ี ไี่ หนจะสวยเท่า ―คุณคงคิดว่าฉั นขีโ้ มโหใชไ่ หม‖ ี งสน ั่ ตระการรีเ่ ดินเข ้าไปใกล ้ แก ้วตาถามเสย ―เปล่าเลย ตา ของแบบนี้มันต ้องมีเปลีย ่ นแปลงบ ้างแหละ‖ ―ไม่...ไม่ใช‖่ แก ้วตาถอนหายใจแรง เธอเงยหน ้าขึน ้ และมองไปรอบๆ อีกครัง้ ―ทุกอย่างทีน ่ เี่ หมือนเดิม คุณคิดเหรอว่า ต ้นไม ้มันจะเล็กลง มันต ้องใหญ่ขน ึ้ ส ิ หาดทราย ก็เหมือนกัน แม่นํ้าโค ้งไปทางโน ้น ทางนีม ้ แ ี ต่จะกว ้างขึน ้ แต่นี่ ทําไมวันนีม ้ ันเล็กนิดเดียว‖ ตระการมองรอบๆ ตาม ท่ามกลางความอึดอัดคับข ้องใจของภรรยา ลูกน ้อยในอกเขาก็ ดิน ้ เร่าๆ โน ้มตัวจะลงพืน ้ ดิน ภรรยาของเขาดูเครียด มือกํ าแน่นไม่ยอมปล่อย นิสัยเห่อเหิมของ ึ ขายหน ้า เขาเองก็ พลอยตึงเครียดไปด ้วย ทีส ิ ใจปล่อยภรรยาให ้ เธอคงทํ าให ้เธอรู ้สก ่ ด ุ ก็ ตัดสน คิดอะไรไปคนเดียว เธอคงต ้องการตัง้ สติและคิดทบทวนบางสงิ่ ทีเ่ ธอคาดคิด หรือว่ายังมองไม่ เห็นว่าอะไรคือสงิ่ ทีเ่ ปลีย ่ น ตระการปล่อยให ้ลูกเดินยํา่ ทรายเล่น เด็กน ้อยหัวเราะเอิก ้ อ ้าก เดินรีล ่ งแม่นํ้า เขายึดสอง ั ผัสแรก เขาก็รู ้สก ึ ถึงความเย็นฉํ่ าของสายนํ้ า สําหรับเด็ก มือลูกไว ้ก ้าวลงแม่นํ้าพร ้อมลูก เพียงสม น ้อยยิง่ หัวเราะชอบใจ ―ชอบใชไ่ หมลูก‖ เขายิม ้ คุยกับลูก พลางเดินลงไปลึกขึน ้ อีกหน่อย ―มา มาใกล ้ๆ อีกส‖ิ เขายอบนั่ ง ยืน ่ มือ ให ้หนู น ้อยเดินเข ้ามา แววตายินดีปรีด าของลูกนั น ้ ชา่ งงดงามเกินจะ เอ่ย นัยน์ตาของลูกใสบริสท ุ ธิ์ ไม่มม ี า่ นความทุกข์ใดๆ ตระการอุ ้มลูกเดินไปกลางสายนํ้ า และนั่ ง ลงแช ่นํ้ าที่ใ สแจ๋วเห็ นหินก ้อนกลมเต็ ม ผืน นํ้ า เขาค่อ ยๆ หย่อ นลูก ลงตั ก หนู น อ ้ ยปรบมือ แรง หัวเราะเห็นเหงือกแดง เด็กน ้อยร ้องอือ ้ อ ้า ปล่อยมือข ้างหนึง่ ยืน ่ ออกช ี้ กําๆ อ ้าๆ ราวกับจะกําบางสงิ่ ไว ้ ตระการ ี องอ่อนโยนสะท ้อนสายนํ้ า แวว หันข ้างมองตามลูก เบือ ้ งหน ้าคือภาพดวงตะวันคล ้อย แสงสท

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 75

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

วางวามจับตา เหนือจากผิวนํ้ าต ้นปาริชาตยังยืนอยูท ่ เี่ ดิม แต่หากเวลานี้ทเี่ ขานั่ งลงกับพืน ้ นํ้ า ต ้น ึ แรกที่เห็ น เขาค่อ ยๆ ค ้อมตั วลง หน า้ ปาริช าตกลั บดูต ระหง่า นงามขึน ้ แตกต่างจากความรู ้ส ก ี ดงกลมโต สวยประทับใจ เกือบแนบผิวนํ้ า กิง่ ก ้านของปาริชาตทีม ่ ฉ ี ากหลังเป็ นดวงอาทิตย์สแ ตระการค่อ ยได ้ตระหนั ก ในบั ด นั ้น เขาพิศ มองต ้นปาริช าต และความคิด ก็ เ ริ่ม ชั ด เจน ตระการสูด ลมหายใจลึก เขารู ้แล ้วล่ะ ถ ้าเพีย งแต่เ ขาทํ า ตั ว ให ้เล็ ก ลง เขาจะแลเห็ น ส งิ่ ต่า งๆ ิ ะ แก ้วตาน ้อยในวันนั น รอบตัวมีคณ ุ ค่ามากขึน ้ จริงสน ้ เธอยังเด็กมาก เธอจึงเห็นว่าความสวยงาม ึ เบิกบานของเธอ มันทรงพลัง รอบกายเป็ นเรือ ่ งยิง่ ใหญ่ ภาพทีเ่ ห็นถูกผสมผสานไปกับความรู ้สก อยู่ในจิตใจ และเพราะจากแม่นํ้าไปแต่วัยเยาว์ อันเป็ นชว่ งขณะทีเ่ ธอเก็ บซับความงดงามแห่ง ชวี ต ิ ไว ้ได ้มากทีส ่ ด ุ นัน ้ เอง เธอจึงมั่นใจตลอดมาว่ามันกว ้างใหญ่ไพศาล วัยเยาว์ทํ าให ้เธอมองก ้อนหินเป็ นดวงดาว มองแม่นํ้าเล็ ก ๆ เปี่ ยมค่าเปี่ ยมความหมาย มองหาดทรายความกว ้าง ๕-๖ เมตรเป็ นหาดสวรรค์ มองต ้นไม ้แรกรุ่นเป็ นต ้นไม ้ใหญ่แ ผ่เงา ิ ชูยกย่อง ทํ าให ้หัวใจนั น คุ ้มครอง วัยเยาว์ทําให ้สงิ่ ธรรมดาๆ ถูกเชด ้ อิม ่ เอิบเบิกบาน และไม่มส ี งิ่ ึ นึกคิด และจิตใจ ใดเลยด ้อยค่าด ้อยความหมาย ทุกอย่างมีพลังต่อความรู ้สก เขาเข ้าใจแล ้ว สงิ่ ทีเ่ ปลีย ่ นไปคือสายตาในการมองของแก ้วตานั่ นเอง วันนี้ เธอมองสงิ่ ต่างๆ ในรูปลักษณ์ของความจริง ไม่มจ ี น ิ ตนาการ ไม่เจือความฝั น แก ้วตามาพบหาดปาริชาตใน วันทีต ่ ัวเธอสูงขึน ้ ใหญ่ขน ึ้ และมองทุกสงิ่ สมจริงเกินกว่าจะบอกว่า นั่ นคือ ความงดงามยิง่ ใหญ่ อลังการดั่งวัยเด็ก ลูกน ้อยยังหัวเราะชอบใจ มือนัน ้ ตีนํ้าจ๋อมแจ๋ม หัวใจของตระการคับพอง เขาโยกตัวขึน ้ จะเรียกภรรยามานั่งทีน ่ ี่ แต่เวลานี้ เธอกําลังเดินลุยนํ้ ามาแล ้ว ี งใหญ่โต‖ ―ตระการ ฉั นขอโทษนะ ทีฉ ่ ั นพูดไว ้เสย ึ ผิด เธอยิม แก ้วตาเอ่ยเหมือนคนรู ้สก ้ เจือ ่ นๆ ตระการยกมือห ้าม ―คุณอย่าเพิง่ พูดอะไรเลย คุณมานีส ่ ‖ิ แก ้วตานั่งลงข ้างๆ เธอเลิกคิว้ เมือ ่ เห็นประกายนํ้ าต ้องแสงอาทิตย์วาววับ หัวใจเธอกําลัง อ่อนลงตามแสงยามเย็นนั่น ตระการบอกให ้เธอค ้อมตัวเอง เอียงหน ้าแนบพืน ้ นํ้ า ―คุณลองมองมันอีกทีดๆี ส‖ิ ต ้นปาริชาตยังยืนอยูท ่ น ี่ ั่น... http://www.sakulthai.com/ruengson/ruengson2423.htm

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 76

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ เรือ ่ งสน

ขอเพียงล้มแล้วลุกได้ทก ุ ครงั้ “ดวงลดา” ―หา อะไรนะเอก แกว่าอะไรนะ‖ ―ก็อย่างทีแ ่ กได ้ยินนั่นแหละ ไอ ้เจ ้าเปี๊ ยกมันไม่สบาย ฉั นกับอาจารย์นวลนัดจะไปเยีย ่ ม กันวันเสาร์นพ ี้ อดี ไหนๆ แกก็กลับมาแล ้ว แกจะไปด ้วยไหม เพราะแกสนิทกับน ้องมันมาก‖ แม ้กระทั่งเมือ ่ เอกอรเพือ ่ นสนิทได ้วางหูไปแล ้ว ฉั นก็ยังงงๆ อยูไ่ ม่หาย ...อะไรกันน่ะ มันเป็ นไปได ้อย่างไร... ่ ม่วงของพวกเรา เป็ นรุน เจ ้าเปี๊ ยกหรือเจ ้าชอ ่ น ้องทีห ่ า่ งกันหนึง่ รุน ่ กับฉั น เรารู ้จักกันตัง้ แต่สมัย ั ้ มัธยมปลาย เรียนชน พ่อฉั นรับ ราชการสังกัดกระทรวงมหาดไทย เราย ้ายไปย ้ายมาหลายจั งหวัดในเขตภาค อีสาน จนกระทั่งพ่อมารับตําแหน่งผู ้ว่าราชการจังหวัดทีน ่ ี่เอาตอนทีฉ ่ ั นเริม ่ ขึน ้ วัยรุ่น ฉั นก็เลยได ้ เข ้าเรีย นโรงเรีย นสตรีประจํ า จั งหวัด ที่นี่ไปด ้วย ถึงฉั นจะไม่ใช ่ค นในพื้นที่ แต่ค วามซุก ซนปน ทะโมนของฉั น ทําให ้ฉั นกลายเป็ นคนทีม ่ เี พือ ่ นมาก ทัง้ เพือ ่ นรุน ่ พีร่ น ุ่ น ้องเลยทีเดียว ่ ม่วงเป็ นน ้องในชมรมวิทยาศาสตร์ของโรงเรียน วันทีฉ ชอ ่ ั นได ้เจอกับน ้องวันแรกเป็ นวันที่ ่ ม่วงเป็ นเด็กหน ้าตาน่ารัก รูปร่างผอมบาง ตัวเล็กนิดเดียว สว่ นทีน เรามีรับน ้องชมรมฯกัน ชอ ่ ่า ่ ม่วงตัวเล็กจนฉั นตัง้ สมญานามให ้ เอ็นดูก็คอ ื นั ยน์ตากลมโตดําขลับ แต่มแ ี ววมุง่ มั่นอยูใ่ นนั น ้ ชอ ื่ ใหม่นไ น ้องว่า เจ ้าเปี๊ ยก แล ้วก็เรียกกันแพร่หลายจนต่อมาเจ ้าตัวก็ต ้องจํายอมรับชอ ี้ ปโดยไม่ม ี ทางเลีย ่ ง ื่ เร เป็ นประธานชมรมฯเรา นีน ื่ น ้องชอ ่ ม่วงนะยายเร อยูม ―พีค ่ นนีช ้ อ ่ ้องชอ ่ อส ี่ เพิง่ ย ้าย โรงเรียนมา‖ ่ ม่วงยิม อาจารย์นวลจิรา อาจารย์ทป ี่ รึกษาของชมรมฯ เป็ นคนแนะนํ าน ้องกับฉั น ขณะทีช ่ อ ้ พลาง กระพุม ่ มือไหว ้ ื่ เรขา เวลาใครๆ เรียกพีก ―ไม่ต ้องสวัสดีพก ี่ ็ได ้ค่ะ พีช ่ อ ่ ็เลยจะเรียกอย่างอ่อนหวานว่าเรคะ เรขา กันทุกคนแหละ‖ ่ ม่วงกลัน ชอ ้ ยิม ้ จนขนตากระพริบปริ๊ บๆ ทีเดียวแหละ เออ น ้องเขาขนตางอนยาวสวยจน ่ ม่วงก็เลยมาสนิทสนมกับฉั นและเพือ น่าอิจฉาจริงๆ แฮะ...ฉั นนึกในใจ แล ้วน ้องชอ ่ นๆ ในชมรมฯ ี มากมาย เอาเสย ี ด ้วย เราก็เลยสนุ ก เผอิญเรามีอาจารย์ทป ี่ รึกษาทีค ่ อ ่ นข ้างไฟแรงจบทางด ้านเคมีมาเสย ี กันยกใหญ่ กับการคิดโครงงานทางด ้านวิทยาศาสตร์ ซงึ่ ค่อนข ้างมุ่งไปทางทีเ่ กีย ่ วกับเคมีเสย เป็ นสว่ นใหญ่ ยิง่ ในงานนิทรรศการครบรอบวันก่อตัง้ โรงเรียนซงึ่ เราจั ดกันจนเป็ นธรรมเนียมอยู่ ทุกปี อยูแ ่ ล ้ว แต่ละชมก็ต ้องเตรียมแสดงผลงาน ไม่เว ้นแม ้แต่ชมรมวิทย์อย่างพวกเราทีว่ น ุ่ วาย กับการเตรียมงานกันจนเหงือ ่ ตกถ ้วนหน ้าเลยทีเดียว ―เหนือ ่ ยหน่อยนะยายเร...ปี หน ้าก็สบายแล ้ว ให ้เปี๊ ยกมันเป็ นประธานแทน‖ อาจารย์นวลจิราให ้กําลังใจฉั น ขณะทีท ่ ก ุ คนกําลังเตรียมงานอย่างขะมักเขม ้นอยูใ่ นชมรม ฉั น ่ ม่วงนิดนึง ก่อนจะก ้มหน ้าก ้มตาตัดกระดาษแข็งตรงหน ้าเพือ เหลือบไปมองหน ้าชอ ่ ทําตัวอักษร ํ ่ ่ ี สาหรับตกแต่งต่อ สวนชอม่วงทักท ้วงเสยงเอะอะ ―อาจารย์คะ ปี หน ้าพีเ่ รก็ยังอยูใ่ นชมรมฯ แล ้วก็เป็ นประธานได ้นีค ่ ะ พีเ่ ขาเพิง่ มอห ้าเองนะ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 77

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

คะ‖

―นีเ่ จ ้าเปี๊ ยก ปี หน ้าพีก ่ ็ต ้องเตรียมสอบเข ้ามหาวิทยาลัยส ิ คงไม่มเี วลาให ้กับชมรมฯ ได ้ มากนักหรอก สว่ นใหญ่แล ้วก็เป็ นธรรมเนียมด ้วย ทีจ ่ ะให ้มอห ้าเป็ นประธานชมรมฯ‖ ี้ จงน ้อง...ก็ตําแหน่งประธานชมรมฯ นีน ฉั นอมยิม ้ พลางชแ ่ ่ะ ไม่คอ ่ ยมีใครอยากยอมเป็ นกันนัก ่ ม่วงก็ตัวกระเปี๊ ยกเดียวออกอย่างนี้ หรอก ค่าทีม ่ ันเหนือ ่ ยอยูไ่ ม่น ้อยน่ะส ิ แล ้วเจ ้าชอ ―อย่าเพิง่ คิดมากเลย ไว ้ปี หน ้าก็คอ ่ ยเลือกตัง้ ประธานเอาก็ได ้ ไม่แน่หรอกว่าเปี๊ ยกจะต ้อง รับตําแหน่งนีน ่ า‖ ่ ม่วงได ้รับมติเป็ นเอก ฉั นปลอบใจน ้อง ซงึ่ ต่อมาปรากฏว่าคําปลอบใจของฉั นมันไม่จริง เพราะชอ ฉั นท์ให ้เป็ นประธานต่อจากฉั น ―โธ่ พีเ่ ร ดูส ิ ตอนนีเ้ ปี๊ ยกเลยแย่เลย ยุง่ น่าดู‖ ่ ม่วงโอดครวญเอากับฉั นในวันหนึง่ ทีฉ ชอ ่ ั นและเพือ ่ นๆ มอหกมาเยีย ่ มชมเพือ ่ ผ่อนคลาย ความเครียดจากการเตรียมตัวสอบเรียนต่อ ―ทําไปเถอะ เจ ้าเปี๊ ยก เป็ นประโยชน์กับตัวเราเอง หัดไว ้ งานง่ายๆ ใครเขาจะให ้เราทํา อย่างเรามันต ้องทําของยากๆ‖ ฉั นปลอบใจน ้อง ่ ม่วงดูมค ―ลําบากวันนีแ ้ ล ้วสบายวันหน ้าเหรอพี‖่ หน ้าตาเจ ้าชอ ี วามหวังขึน ้ มาหน่อยๆ ิ ่ ―เปล่า ลําบากวันนี้ วันหน ้าจะได ้ชน‖ ฉั นตอบหน ้าตาเฉย ขณะทีเ่ จ ้าชอม่วงค ้อนขวับ แล ้วฉั นกับเอกอรเพือ ่ นรักก็สอบเรียนต่อคณะวิศวฯ ทีม ่ งุ่ หวังไว ้ได ้โดยไม่น่าประหลาดใจ ั ฉั นกับยายเอกเหมือนลิงทะโมนมากกว่าผู ้หญิง ความเรียบร ้อยจึง สําหรับคนอืน ่ ๆ นัก เพราะนิสย ี ล่ะมากกว่า ไม่คอ ่ ยมี มีแต่เรียบหมดร ้อยเสย ่ ม่วงและน ้องๆ ในชมรมฯจัดให ้พีๆ่ มอหกก็เลยซาบซงึ้ กันน่าดู เพราะพวกเรา วันอําลาอาลัยทีช ่ อ สนิทกับน ้องๆ มากนั่นเอง ่ ม่วงบอกฉั นด ้วยดวงตาแดงๆ แต่หน ้าตาแสดงความมุง่ มั่นอย่างที่ ―พีเ่ ร รอเปี๊ ยกนะ‖ ชอ เจ ้าหล่อนเป็ นอยูเ่ สมอ ่ ม่วงด ้วยความเอ็ นดู ที่ฉันจะ ―ได ้เลย ตามมานะ พีจ ่ ะเรีย นวิศวฯ เคมีร อ‖ ฉั นขยีห ้ ั วช อ ่ เลือกเรียนวิศวฯเคมี ก็ไม่ใชเพราะอะไรนอกจากความชอบวิชาเคมีทอ ี่ าจารย์นวลจิราปลูกฝั งมา ี เข ้ากระดูกไปแล ้วนั่นเอง เสย แล ้วฉั นกับเอกอร ก็จากบรรดาอาจารย์ทเี่ คารพมาก และจากเพือ ่ นๆ น ้องๆ ไปเรียนต่อ ึ ษาในรัว้ มหาวิทยาลัยก็เป็ นสงิ่ ทีฉ มหาวิทยาลัยในอีกจังหวัดหนึง่ ซงึ่ ชวี ต ิ นั กศก ่ ั นสนุกสนานกับ มันเป็ นอย่างยิง่ ทัง้ เพือ ่ นใหม่ ทัง้ สภาพแวดล ้อมใหม่ ระยะนัน ้ ฉั นแทบไม่ได ้ติดต่อกลับไปยังรุน ่ ่ ม่วงก็ น ้องในชมรมฯ เอาเลย แต่จะว่าไป เวลาหนึง่ ปี ก็ผา่ นไปอย่างรวดเร็วมาก พริบตาเดียวชอ ผ่านการสอบเข ้ามหาวิทยาลัยมาเรียนคณะเดียวกับฉั นจนได ้ ่ ม่วงยิม ―เปี๊ ยกทําได ้แล ้ว พีเ่ ร‖ ภาพชอ ้ กว ้างวิง่ ถลามาหาฉั นในวันรับน ้องใหม่ของคณะ ทําเอาฉั นอมยิม ้ ด ้วยความเอ็นดู ่ ม่วงทําท่ายืดอกภาคภูมใิ จกับคําชมของฉั นอย่างล ้นเหลือ ―เออ เอ็งเก่ง‖ ฉั นแซว ขณะทีช ่ อ ่ ม่วง ฉั นชก ั จะรู ้สก ึ ยังไงๆ อยู่ ตลอดเวลาสามปี ทเี่ หลือในรัว้ มหาวิทยาลัยร่วมกับชอ ่ ม่วงมันเห็นฉั นเป็ นวีรสตรีในดวงใจมันแฮะ...เมือ เพราะว่าดูเหมือนชอ ่ ฉั นปรึกษาเอกอร เจ ้าหล่อน ี งงึมงําๆ ทํานองว่า...นีแ ก็เพียงชําเลืองมองฉั นด ้วยหางตา แล ้วเมินพลางเปรยเสย ่ กเพิง่ รู ้หรือยะ ... ี้ บ ―เอ หรือเจ ้าเปี๊ ยกมันไม่มพ ี ส ี่ าวหว่า‖ ฉั นถามเอกอรต่อ โดยทําเป็ นไม่รู ้ไม่ชก ั ท่าเมินๆ ของเจ ้าหล่อน ื่ ชมแกมากล่ะยะ เจ ้าเปี๊ ยกมันเดิน ―ไม่รู ้ส.ิ ..คงไม่มม ี งั ้ แก หรือแกไปทําอะไรให ้น ้องมันชน ตามรอยแกเป๊ ะๆ ไปทุกรอยเลยนะยะ‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 78

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เมือ ่ ฉั นเอาคํ าพูด ของเอกอรมานั่ งนึก ตรึก ตรอง ก็ ยั งคงนึก ไม่อ อกอยู่ดวี ่า ฉั นมั นดูเป็ น ื่ ชมศรัทธา น่าตามรอยตรงไหนหว่า ก็ขนาดแม่น ้องสาวคลานตามกันมาของฉั นแท ้ๆ พีส ่ าวน่าชน ยังเป็ นคนบอกฉั นอยูเ่ หย็งๆ ว่า...ใครอยากได ้เธอเป็ นพีส ่ าว ก็เอาไปเลย เอาไปด ้ายเล ้ย... เอาเหอะ คนเราจะชอบใครจะชมใคร มันก็คงเป็ นเหตุผลสว่ นตั๊ว สว่ นตัว ฉั นขีเ้ กียจจะไป หาเหตุผลว่าทําไม แต่ทแ ี่ น่ๆ ฉั นลําบากใจนะนั่ น ค่าทีท ่ ําอะไรต่ออะไร ก็จะมีตาใสๆ แป๋ วๆ ของ ่ ม่วงมองดูอย่างกั บเรดาห์ แถมเล่นใสแ ่ ววตาชน ื่ ชมลงไปด ้วย เล่นเอาฉั นชักเกร็ ง ฉั นไม่ได ้ ชอ ั เท่าไหร่นน ิ คนหนึง่ เท่านั น โตกว่าน ้องสก ี่ ะ ฉั นก็เป็ นแค่เด็กสาวอายุไม่เต็มยีส ่ บ ้ เอง ่ ม่วงยังคง ฉั นก็เลยทํ าตัวออกห่างน ้องในระยะหนึง่ ทีฉ ่ ั นคิดเอาเองว่ากําลังเหมาะ แต่ชอ ี้ ละวางตัวเป็ นน ้องทีน ทําไม่รู ้ไม่ชแ ่ ่ารักอย่างไรก็อย่างนั น ้ ่ ม่วงก็เรียนจบวิศวฯสาขาเดียวกันกับฉั น หลังจากฉั นและเอกอรเรียนจบได ้หนึง่ ปี ชอ ฉั นได ้ยินข่าวว่าเจ ้าหล่อ นได ้งานที่บริษัทเดียวกันกับเอกอร เป็ นบริษัท ออกแบบระบบ ี ย่านสุขม บําบัดนํ้ าเสย ุ วิท สว่ นฉั นเวลานั น ้ กําลังขะมักเขม ้นอ่านตํ าราเตรียมสอบชงิ ทุนปริญญา โทเอกของสถานทูตแห่งหนึง่ อยู่ ชว่ งนั น ้ พ่อฉั นได ้เลือ ่ นตํ าแหน่งมาประจํ ากระทรวง ครอบครั ว เราก็เลยอพยพกลับมาอยู่กรุงเทพฯ กันหมด ถ ้าอยากรู ้ข่าวคราวเพือ ่ นเก่าๆ สมัยเรียนมั ธยม ก็ ต ้องอาศัยเอกอรเป็ นอีกาคาบข่าวมาให ้ ―น ้องมันก็ขยันดีนะแก‖ เอกอรรายงานเมือ ่ เจอหน ้าฉั น วันนั น ้ ฉั นนั ดเอกอรและเพือ ่ นคน อืน ่ ๆ อีก หลายคน เพื่อ ทานข ้าวเย็ นด ้วยกั นฉลองที่ฉันสอบช งิ ทุน ของสถานทูต ได ้หลั งจากที่ ื เพือ อุตสา่ ห์อา่ นหนั งสอ ่ สอบภาษาอังกฤษาอยูห ่ ลายเดือน ―ดีๆ ฝากดูแลเจ ้าเปี๊ ยกมันด ้วยละกัน ฉั นคงไม่อยูห ่ ลายปี วะ่ กว่าจะกลับมา แกกลายเป็ น คุณแม่ลก ู สามแหงๆ เลย‖ เอกอรหัวเราะลั่น ―เออ ขอให ้สมพรปากแกเหอะ ไอ ้เร ฉั นจะเลีย ้ งหัวหมูแกเต็มที‖่ ่ าลเจ ้านะเว ้ย‖ ฉั นปาผักกาดหอมในจานใสเ่ จ ้าหล่อน ขณะทีพ ―ไอ ้บ ้า ไม่ใชศ ่ วกเพือ ่ นๆ ่ ันมากกว่านี้ ต ้องลุกขึน ้ มาห ้ามทัพก่อนทีฉ ่ ั นกับยายเอกจะเริม ่ ต ้นปาอะไรใสก ่ ม่วงก็มาด ้วย เจ ้า วันทีฉ ่ ั นบิน เอกอรและเพือ ่ นสนิทๆ อีกหลายคนมาสง่ ทีส ่ นามบิน แน่นอน ชอ หล่อนดูหงอยๆ ไปจนยายเอกต ้องตัง้ กองแซวน ้องให ้บรรยากาศครึกครืน ้ ี ง ―นีเ่ จ ้าเปี๊ ยก พีเ่ รเขาไปเรียน ไม่ได ้ไปตาย...‖ เอกอรลากเสย ขณะทีฉ ่ ั นหันไปทุบยายเอกดังอัก ้ ―แชง่ ฉั นเหรอแก เดีย ๋ วเถอะ‖ ั ―สงสยเปี๊ ยกคงตามพีเ่ รไปไม่ได ้เหมือนทีเ่ คยทําได ้แล ้วล่ะ ก็พเี่ รเล่นไปซะไกลเลย แถม ่ ม่วงทําเสย ี งอ่อยๆ ไปตัง้ นาน‖ ชอ ―เปี๊ ยก เคยได ้ยินเพลง The Greatest Love of All ทีเ่ ขาร ้องว่า... I decided along ago, never to walk in anyone‘s shadow. If I fail, if I succeed, at least I live as I believe...พีช ่ อบท่อนนีม ้ าก และพีก ่ ็ทําอย่างเพลงนีต ้ ลอด เปี๊ ยกจะเดินตามรอยเท ้าพี่ เดินอยูใ่ ต ้ เงาของพี่ไ ปตลอดไม่ไ ด ้หรอก เราต ้องมีท างเดิน เป็ นของเราเอง เพราะไม่ ว่า จะสํ า เร็ จ หรือ ื่ มั่น ไม่วา่ ทางทีเ่ ดินจะขรุขระแค่ไหนเราก็ ล ้มเหลว อย่างน ้อยเราก็จะได ้ใชช้ วี ต ิ ในแบบทีเ่ ราเชอ ต ้องลุยไปข ้างหน ้าเพราะมันเป็ นทางเดินของเราเอง จริงไหม‖ ―เปี๊ ยกจะจําไว ้‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 79

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

่ งตรวจหนั งสอ ื เดินทาง เมือ ่ ฉั นหันมาโบกมือให ้ครอบครัวและเพือ ่ นๆ ก่อนจะเดินเข ้าชอ ่ ม่วงใชดวงตามุ ้ ฉั นยังคงเห็นชอ ง่ มั่นคูเ่ ดิมมองสง่ ฉั นจนกระทั่งลับตา... ตลอดเวลาทีฉ ่ ั นครํ่าเคร่งรํ่าเรียน ฉั นได ้จดหมายยายเอกอรประมาณปี ละฉบับ ซงึ่ ฉั นไม่ ั เพือ ่ ม่วงแรกๆ ก็มาเดือนละฉบับ แปลกใจเท่าไหร่ เพราะรู ้นิสย ่ นรักคนนีด ้ อ ี ยู่ สว่ นจดหมายจากชอ จากนั น ้ ก็คอ ่ ยๆ ห่างไป จนหลังๆ หายไปเลย ซงึ่ ฉั นเข ้าใจว่าเป็ นเพราะภารกิจรั ดตัวอันเป็ นเรือ ่ ง ปกติธรรมดาของคนทํางานทั่วไป ฉั นเรียนปริญญาโทหนักมาก และหนักมากยิง่ ขึน ้ เมือ ่ เริม ่ ต ้นเรียนปริญญาเอก ปั ญหาของ การทํางานวิจัยก็เริม ่ ดาหน ้ากันเข ้ามา และฉั นก็ยม ิ้ อย่างมีความสุขน ้อยลงไปทุกวัน การทดลองที่ ล ้มเหลวแล ้วล ้มเหลวอีก ทําซํ้าแล ้วซํ้าอีก ต่อให ้สุขภาพจิตดีดสักเพียงไหน ก็เริม ่ จะมีอาการจิต ชํารุดกันตอนนีน ้ แ ี่ หละ บ่อยครัง้ ทีฉ ่ ั นเดินกลับบ ้านด ้วยความเซ็งกับความล ้มเหลวทีเ่ กิดขึน ้ พอถึงบ ้านก็โดดขึน ้ เตียงคลุมโปงหลับตาปี๋ ...ไม่อยากลืมตามาดูโลกอีกเลย เคยไหมเล่าทีเ่ หนื่อยแสนเหนื่อย ทด ี จนอยากจะนอนให ้ตายไปเลย นีเ่ พิง่ เริม ท ้อแสนทดท ้อ เสย ่ ปี ทส ี่ องของการเรียนปริญญาเอกเอง นะนี่ แล ้วฉั นจะต ้องเจอกับอารมณ์แบบนี้ ปั ญ หาแบบนี้ไปอีก สองปี เป็ นอย่างนอ้ ย นี่ฉันจะสติ ชํารุดก่อนไหมนี่ ้ ฉั นน่าจะกลับบ ้านไปเป็ นคุณหนู อย่างทีเ่ คยเป็ น ตืน ่ เชามามี คนทํ านู่ นทํ านี่ให ้ตัง้ แต่เก็ บ ้ ั รีดเสอ ื้ ผ ้า จะไปไหนมาไหนก็มรี ถราให ้ขับ ความสะดวกสบายครบครัน เตียง ทําอาหารเชารอ ซก แทบไม่ต ้องกระดิกตัวทําอะไรเอง หรือถึงแม ้อยูห ่ อพักสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ฉั นก็มค ี นรับจ ้าง ั รีด มีข ้าวปลาอาหารถูกปากขายอยูอ ื กกระสนด ้วย ซก ่ ย่างบริบรู ณ์ แต่อยูท ่ น ี่ ี่ ฉั นต ้องดิน ้ รนกระเสอ ตัวเองทุก อย่าง นอกเหนือ จากการเรีย นทีแ ่ สนหนั ก ฉั นยั งต ้องดูแลการกินอยู่ของตัวเอง เริม ่ ื้ ของกินของใช ้ ทํ ากับข ้าวกินเอง ซักรีดเสอ ื้ ผ ้าเอง ไปไหนมาไหนด ้วยการ ตัง้ แต่การจับจ่ายซอ เดิน อยูเ่ มืองไทยฉั นเป็ นลูกสาวผู ้ว่าฯ แต่อยูท ่ น ี่ ี่ฉันเป็ นแค่นักเรียนจากโลกทีส ่ ามเท่านั น ้ เอง แล ้วฉั นจะมาดักดานทําอะไรอยูท ่ น ี่ ี่ บ่อยไปทีฉ ่ ั นถามตัวเอง...นี่เรามาลําบากอยู่อย่างนี้ทําไมกัน ...แล ้วนี่ฉันจะมาเรียนให ้มัน ั แห่ง ได ้อะไรขึน ้ มา...ฉั นคงจะเรียนนานไปจนทําจุดมุง่ หมายของชวี ต ิ หล่นหายไปทีไ่ หนสก ี ํ้ าข ้าวทั ง้ หลายก็ มากลุ ้มรุม เมือ ่ ฉั นบ่นออกมาดังๆ ต่อหน ้าเพือ ่ นทีน ่ ั่ น บรรดาเพือ ่ นตาสน ให ้คําแนะนํ า ―ถ ้าเธอไม่มค ี วามสุขกับมัน เธอก็ไม่ควรจะทนทุกข์ทรมานกับมัน‖ คําแนะนํ าสว่ นใหญ่ก็คอ ื ให ้ไปหาอะไรทีฉ ่ ั นทําแล ้วมีความสุขกว่านี้ทัง้ นั น ้ ก็เพราะค่านิยม ่ งิ่ ที่พ วกเขายกย่อ ง เขายกย่อ งส งิ่ ที่ค นคนนั ้นเป็ น ไม่ใช ่ใบ ของสังคมทีน ่ ั่ น ใบปริญญาไม่ใชส ปริญญาเอกทีค ่ นคนนัน ้ มี ั สนมากๆ เข ้าฉั นเลยตัดสน ิ ใจกลับมาพัก ตัง้ สติทเี่ มืองไทย ฉั นกําลังชงั่ ใจว่า ฉั นจะ สบ ี เลิกเรียนมันเสยตัง้ แต่ตอนนี้ ก่อนทีจ ่ ะสติชํารุดมากไปกว่านี้ หรือว่าฉั นควรจะลุยต่อไป เพราะ ิ ใจอยูท ไหนๆ ก็สติชํารุดมาถึงเพียงนีแ ้ ล ้วนี่ หลังจากนอนโยนหัวโยนก ้อยตัดสน ่ บ ี่ ้านในกรุงเทพฯ ั ดาห์ ฉั นก็ตัดสน ิ ใจว่า พอกันที ฉั นไม่เอาแล ้วปริญญาเอก...ได ้มาก็ใชว่ า่ จะเหาะ ได ้สองสามสป ็ ได ้...ฉั นคิดอย่างเย ้ยปนเซง แล ้วฉั นก็ลก ุ มาโทรศัพท์หาเอกอร ี งใสโ่ ทรศัพท์ทันทีทไี่ ด ้ยินเสย ี งยายเอกรับสาย ―เอก...นีแ ่ ม่แกพูดนะ‖ ฉั นกรอกเสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 80

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี งฉั นได ้แทบจะทันที พลางกรีดร ้องเสย ี งหลง ก่อนที่ ―ต๊าย...ยายเร แก๊...‖ เอกอรจําเสย จะโวยวาย ต่อว่าต่อขานอยูห ่ ลายนาทีทฉ ี่ ั นเล่นกลับมาเงียบๆ ไม่ให ้เจ ้าหล่อนไปรับทีส ่ นามบิน ่ ม่วง เอกอรก็เปลีย ี งเป็ นเสย ี งขรึมจัดจนฉั นแปลกใจ พอฉั นถามถึงชอ ่ นเสย ―เจ ้าเปี๊ ยกไม่คอ ่ ยดีวะ่ แก ไม่สบาย‖ ั ขัดใจทีย ―น ้องไม่สบายเป็ นอะไรวะ‖ ฉั นชก ่ ายเอกอรมัวแต่อํ้าๆ อึง้ ๆ อยูไ่ ด ้ ―เปี๊ ยกมันเป็ นโรคสมองฝ่ อ สว่ นทีค ่ วบคุมการเคลือ ่ นไหวของร่างกายน่ ะแก มันเลยเดิน ั ไม่กเี่ ดือนนีเ่ อง เขา ไม่ได ้ คล ้ายๆ จะเป็ นอัมพาตไปครึง่ ตัว เป็ นมาเกือบปี แล ้ว แต่ฉันเพิง่ รู ้เมือ ่ สก ว่ามันเป็ นโรคทางพั นธุกรรมนะ เพราะมีประวัตวิ ่าในตระกูลมั นเนี่ยมีคนเคยเป็ นอย่างทีม ่ ั นเป็ น ่ นอยูใ่ นตัวแล ้วเพิง่ แสดงอาการออกมา‖ เปี๊ ยบเลย มันซอ ―หา อะไรนะเอก แกว่าอะไรนะ‖ ึ เศร ้าสลดใจอย่างบอกไม่ถก ถ ้อยคําของเอกอรทําเอาฉั นตัวชาวาบ ตามติดด ้วยความรู ้สก ู ―ก็อย่างทีแ ่ กได ้ยินนั่ นแหละ ได ้เจ ้าเปี๊ ยกมันไม่สบาย ฉั นกับอาจารย์นวลนั ดจะไปเยีย ่ ม กันวันเสาร์นพ ี้ อดี ไหนๆ แกก็กลับมาแล ้ว แกจะไปด ้วยไหม เพราะแกสนิทกับน ้องมันมาก‖ ฉั นวางหูโทรศัพท์ลงด ้วยอาการเลือ ่ นลอย...เป็ นไปได ้อย่างไร... ่ ภาพเด็กหน ้าตาน่ารัก รูปร่างผอมบาง นั ยน์ตากลมโตดําขลับ แต่มแ ี ววมุง่ มั่นอยูใ่ นนั น ้ ชอ ี ่ ื ่ ม่วงทีต ่ ัวเล็กเสยจนพวกเราตัง้ สมญานามให ้น ้องว่า เจ ้าเปี๊ ยก...ฉั นไม่อยากจะเชอเลยว่าชอม่วง จะโชคร ้ายถึงเพียงนี้ ชวี ต ิ น ้องเพิง่ จะเริม ่ ต ้นเท่านัน ้ ทําไมจะต ้องเจอกับบททดสอบทีห ่ นักหนา ถึงเพียงนีด ้ ้วย ―เร ทางนีเ้ ว ้ย‖ ี งประกาศของสถานีรถไฟ และเสย ี งจอแจ เอกอรตะโกนเรียกฉั นอยูโ่ หวกเหวกแข่งกับเสย ของผู ้คนทีเ่ พิง่ ลงจากรถไฟทันทีทรี่ ถเข ้าเทียบชานชาลา ยายเอกถือโอกาสกลับมาเยีย ่ มบ ้านก่อนฉั นจะตามมาได ้สองสามวัน เจ ้าหล่อนก็เลยได ้ ้ นเสาร์นี้ เป็ นฝ่ ายมารอรับฉั นททีล ่ ากกระเป๋ าตุปัดตุเป๋ ลงมาจากขบวนในเชาวั ้ ―เฮย ไปเรียนยังไงวะ ผอมลง เขามีแต่ไปเมืองนอกแล ้วอ ้วนขึน ้ กัน‖ ่ เอกอรตบไหล่ฉันป้ าบๆ อย่างอารมณ์ด ี ดูเหมือนเพือ ่ นฉั นจะปล่อยวางเรือ ่ งราวของชอ ึ ของ ม่วงได ้ ขณะทีด ่ ฉ ิ ั นหน ้าตายังไม่สดี ู ้ นักด ้วยความกังวลใจ ดูเหมือนเอกอรจะเข ้าใจความรู ้สก ฉั นในทันที ―อาจารย์นวลรออยูบ ่ ้าน เข ้าบ ้านอาจารย์กอ ่ น อาบนํ้ าอาบท่า แล ้วจะไปพาไปบ ้านเจ ้า เปี๊ ยก‖ ว่าแล ้วเจ ้าหล่อนก็หันไปคว ้ากระเป๋ าของฉั นแล ้วเดินนํ าหน ้าลิว่ ไปทีร่ ถ ้ ่ ม่วง ฉั นนึกภาวนาให ้ถนนสายนี้ ตลอดเสนทางจากบ ้านอาจารย์นวลจิราไปยังบ ้านของชอ ทอดยาวไกลกว่าทีเ่ ป็ นอยู่ จากข ้อมูลทีฉ ่ ั นได ้รับฟั งจากอาจารย์ ทําให ้ฉั นตึงเครียดอยูไ่ ม่น ้อย ―อาจารย์คะ เรามาเยีย ่ มเจ ้าเปี๊ ยกนี่ เขาจะคิดมากไหมคะ ทีเ่ ห็นเราสบายดีแล ้วเขากลับ ไม่สบาย ทําอะไรๆ อย่างเราไม่ได ้‖ ่ ม่วงไม่เพียงแต่เดินไม่ได ้เท่านัน ชอ ้ น ้องยังมีอาการลิน ้ แข็งไม่สามารถควบคุมการพูดได ้ ่ ม่วงยังทําใจกับสุขภาพของตัวเองไม่ได ้ด ้วยซํ้า บางครัง้ ก็โมโห ดีเหมือ นเดิม ปั ญหาก็คอ ื ชอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 81

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ฉุนเฉียว ขัดอกขัดใจทีไ่ ม่สามารถทําอะไรได ้อย่างใจ บางครัง้ ก็ร ้องห่มร ้องไห ้ เพราะความ น ้อยใจทีต ่ ัวเองกลับกลายเป็ นภาระของครอบครัว อาจารย์นวลจิรานิง่ ไปนิดนึง ก่อนจะหันมาให ้กําลังใจฉั นว่า ―ไหนๆ มาแล ้ว ก็ไปเยีย ่ มน ้องมันหน่อยเถอะ ครูเองมาเยีย ่ มครัง้ สุดท ้ายก็สามสเี่ ดือนนู่น แหละ เปี๊ ยกมันจะได ้ดีใจว่าเรายังไม่ลม ื ‖ ่ ม่วงทอแสง ร่างเล็กผอมบางดูยงิ่ เล็กและผอมลงไปกว่าทีฉ ่ ั นเคยเห็น แววตาดีใจของชอ ่ ม่วงไว ้ด ้วยความรู ้สก ึ ทีย ี ใจด ้วยอย่าง ขึน ้ มาวูบหนึง่ ฉั นกุมมือชอ ่ ากจะบรรยาย...สงสาร และเสย ั นิด... สุดซงึ้ ...และปรารถนาเหลือเกินทีจ ่ ะมีสว่ นได ้ชว่ ย...แม ้เพียงสก กว่าฉั นกลืนความขมขืน ่ ทีพ ่ งุ่ ขึน ้ มาในอกลงได ้สําเร็จ ก็เป็ นครูใ่ หญ่ ―มีอะไรทีพ ่ จ ี่ ะทําได ้เพือ ่ เปี๊ ยกไหม‖ ่ ม่วง ฉั นยังคงเห็นแววของความมุง่ มั่นทีเ่ คยปรากฏให ้ เมือ ่ ฉั นมองเข ้าไปในดวงตาคูเ่ ดิมของชอ ่ ึ สบายใจขึน เห็นอยูเ่ สมอๆ ซุกซอนอยู่ วูบหนึง่ ฉั นรู ้สก ้ อย่างประหลาด ―พีเ่ รเป็ นพีเ่ รอยูอ ่ ย่างนี้ คือการทําเพือ ่ เปี๊ ยกอยูแ ่ ล ้ว‖ ้ ย ี งของชอ ่ ม่วงทีเ่ ปล่งออกมาชด ั เจน ไม่มอ สุมเส ี าการของคนทีค ่ วบคุมการพูดไม่ได ้อย่างที่ ั นิด จนฉั นต ้องหันไปมองหน ้าอาจารย์ อาจารย์เล่าแม ้สก ั ขึน ―เปี๊ ยกมันพูดชด ้ นี‖่ อาจารย์นวลจิราอุทานขึน ้ ด ้วยความยินดี ―ไม่เพียงแค่พด ู ได ้ดีขน ึ้ นะคะ นีก ่ ็หัดเดินทุกวันเลยค่ะ หัดเดินมาสามเดือนแล ้ว‖ ่ ม่วงเสริมขึน แม่ของชอ ้ ึ ได ้เนีย ื่ ชม ―อะไรทําให ้เปี๊ ยกฮด ่ ‖ เอกอรยืน ่ หน ้ามาถามด ้วยความชน ่ ม่วงชม ี้ อ ―เปี๊ ยกเห็นรูปรูปนี‖้ ชอ ื ไปทีผ ่ นั งบ ้านด ้านหนึง่ รูปทีต ่ ด ิ อยูน ่ ัน ้ เป็ นรูปของคนพิการ ้ ขาขาดเลยเข่า เขาสวมขาเทียมเป็ นโครงเหล็ กไว ้ทัง้ สองข ้าง และกํ าลังใชสองขาเที ยมนั น ้ วิง่ ้ ย ั ในกีฬาโอลิมปิ คคนพิการ เข ้าเสนช ―เขาไม่มข ี าแล ้ว แต่เปี๊ ยกยังมีขา แม ้ว่ามันจะไม่มแ ี รงแต่มันก็เป็ นสองขาของตัวเราเอง เขายังไม่ยอมแพ ้ เปี๊ ยกจะยอมแพ ้ได ้ยังไง‖ ึ เต็มตืน ฉั นฟั งแล ้วก็พลันอึง้ ด ้วยความรู ้สก ้ ้ ―และคําพูดพีเ่ รทีเ่ คยบอกไว ้ว่า เราต ้องเดินบนเสนทางของเราเองไง ไม่วา่ จะล ้มเหลว ื่ มั่น ทางจะขรุขระแค่ไหนเราก็ต ้องลุยเพราะ หรือสําเร็จ อย่างน ้อยเราก็ได ้ใชช้ วี ต ิ ในแบบทีเ่ ราเชอ มันคือทางเดินของเราเอง เปี๊ ยกกําลังทําอย่างนั น ้ อยู่ และกําลังเริม ่ ต ้นก ้าวแรกด ้วยการฝึ กก ้าว เดินอยู่ เปี๊ ยกอาจจะล ้มแล ้วล ้มอีกกับการหัดเดินหลายครัง้ แต่เปี๊ ยกบอกตัวเองเสมอว่า จะล ้มกี่ ครัง้ ก็ตาม ฉั นต ้องมีกําลังทีจ ่ ะลุกได ้เองเสมอ‖ ่ ม่วงต ้องออกจากงานเพราะสภาพร่างกายไม่เอือ ชอ ้ อํ านวย แต่เวลาว่างหลังจากการทํ า ิ ้ ฒ นา กายภาพบํ า บั ด ทุก วั น เธอตั ด ส น ใจไปเรีย นเพิม ่ เติม เกี่ย วกั บ คอมพิว เตอร์เ พื่อ ที่จ ะใช พั โปรแกรมต่างๆ ทีเ่ ธอสนใจ แต่ฉันทีร่ ่างกายเป็ นปกติด ี กลับจะวิง่ หนีจากการเรียน เพียงเพราะ มันยากลําบากเหลือเกิน ่ ม่วงเพือ ฉั นไปเยีย ่ มชอ ่ ทีจ ่ ะไปให ้กําลังใจน ้องแท ้ๆ แต่กลับเป็ นฉั นเองทีไ่ ด ้รับหัวใจนั กสู ้ อันเข ้มแข็งกลับมา ่ ม่วง... ฉั นหาจุดมุง่ หมายของชวี ต ิ ทีฉ ่ ั นทําหล่นหายเจอจนได ้ ฉั นเจอมันในแววตาของชอ ขอเพีย งให ้ฉั นได ้พยายามกับมันอย่างเต็ มที่ ไม่วา่ จะล ้มเหลวหรือสําเร็ จ อย่างน ้อยฉั นก็ ได ้ใช ้ ื่ มั่น... ชวี ต ิ ในแบบทีฉ ่ ั นเชอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 82

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ปริญญาเอกคือทางเดินทีข ่ รุขระลําเค็ญทีฉ ่ ั นเลือกเดิน แม ้ว่ามันจะทําให ้ฉั นต ้องหกล ้มไม่ ้ ้ จ ะทํ า ให ้ฉั น รู ้กี่ค รั ง้ ต่อ กี่ค รั ง้ ท ้อไม่รู ้กี่ห นต่อ กี่ห น แต่ฉั น หวัง ว่า ในบั น ้ ปลาย...ทางเดิน เส นนี กลายเป็ นนั กสู ้ เป็ นคนทีส ่ ามารถล ้มแล ้วลุกขึน ้ ได ้เองทุกๆ ครัง้ เพราะชวี ต ิ ข ้างหน ้าคงไม่ได ้มีแต่ เรือ ่ งเรียบง่ายสวยงามเพียงอย่างเดียวเป็ นแน่ ฉั นเหม่อมองก ้อนเมฆมากมายผ่านกระจกหน ้าต่างบนเครือ ่ งบินทีก ่ ําลังบินข ้ามมหาสมุทร ่ ม่วง กว ้างใหญ่เบือ ้ งล่าง พร ้อมกับสง่ ใจถึงชอ ...ขอเพียงล ้มแล ้วลุกได ้ทุกครัง้ ใชไ่ หมเปี๊ ยก... http://www.sakulthai.com/ruengson/ruengson2424.htm

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 83

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ.๒๔๒๕ เรือ ่ งสน

พวงหรีดทีแ ่ ขวนอยูร่ ม ิ หน้าต่างบานในสุด “เสาวรี” ี ้ าภายในห ้องโถงด ้านหน ้า ซงึ่ จัดเป็ น พวกหรีดดอกไม ้สดแขวนเรียงกันไว ้ทีผ ่ นั งห ้องสฟ ี ดง กุหลาบสข ี าว ดอกหน ้าวัวและดอกดาวเรืองสเี หลืองแจ่มก ทีต ่ ัง้ งานศพ มีทัง้ ดอกกุหลาบสแ ี ี ระจ่ า ง โลงศพส ดํ า เนื้ อ มุ ก มีล วดลาส ท องเป็ นมั น วาว ด ้านขวามีรู ป ภาพของผู ้ตายอยู่ใ นชุด ื้ เชต ิ้ สข ี าว ยิม ิ ปี เขาคือนิรันดร หลานชายของคุณป้ ามาลี เสอ ้ สดใสด ้วยวัยเพียงยีส ่ บ พระสงฆ์สรี่ ูปเดินเข ้ามาในห ้องโถง และนั่ งประจํ าที่ คุณป้ ามาลียกมือขึน ้ พนม ดวงตามี ึ มากมายอย่ า งที่คุ ณ ป้ าเองก็ ยั ง ไม่ แววสงบแต่ล ก ึ ๆ แล ้วคุณ ป้ ารู ว้ ่า มั น เต็ ม ไปด ้วยความรู ส ้ ก ึ เช ่น นั ้น คือ อะไร รู ้แต่ว่า มั น กํ า ลั งคุก คามความสงบที่เคยมีอ ยู่ทุก สามารถแยกได ้ว่า ความรู ้ส ก วินาที ี ใจถูก คุณป้ าไม่ได ้ร ้องให ้เลยสักนิดเมือ ่ มรณกรรมของหลานชายมาถึง ความตกใจเสย เก็บกักไว ้ในสว่ นลึกใครๆ ก็วา่ คุณป้ ามาลีเป็ นคนเข ้มแข็ง คุณป้ าเพียงขมวดคิว้ และเม ้มริมฝี ปาก ่ นี้...นาน เท่านั ้น นํ้ าตาของคุณป้ าก็ ไหลกลั บลงไปขังอยู่ในบ่อ ทีล ่ ก ึ ทีส ่ ด ุ ของหัวใจ มันเป็ นเชน แล ้ว งานสวดศพคืนนี้เป็ นคืนสุด ท ้าย คุณป้ าลุก ขึน ้ จากที่นั่ง และเดินเลีย ่ งออกมาด ้านนอก ก่อนจะอ ้อมไปหลังบ ้าน เข ้าบ ้านทางประตูหลังและเดินไปทีห ่ ้องนอนของตัวเองทางทิศตะวันตก ี งดั งเอี๊ ยดเบาๆ เพราะ คุณป้ ายืน ่ มือ ผอมเกร็ ง ออก และผลั ก หนา้ ต่างออกจนสุด มีเส ย ้ วาง ความฝื ด คุณ ป้ าไม่ได ้เปิ ดหนา้ ต่างบานนี้ ม านานเต็ ม ที มั นเป็ นหน า้ ต่า งบานในสุด ที่ม ีชัน ื บังอยูค หนังสอ ่ รึง่ หนึง่ จึงเป็ นการลําบากทีจ ่ ะเปิ ดมันออก แต่ถ ้าเปิ ดหน ้าต่างบานนี้ออก จะทําให ้ ั เจนทีส มองเห็นแสงดาวบนฟ้ าริบหรีท ่ อ ี่ ยูแ ่ สนไกลได ้ชด ่ ด ุ คุณป้ าทอดสายตาไปยั งท ้องฟ้ าเบื้อ งบน ดวงดาวเปล่งประกายงดงามในคืน ข ้างแรม ิ ใจว่า จะเปิ ดหน า้ ต่ า งบานนี้ ไ ว ้ ดวงดาวช ่า งสวยงามขนาดนี้ เ ช ีย วหรือ เอาละ...คุ ณ ป้ าตั ด ส น ตลอดไป ี งพระสวดด ้วยความรู ้ส ก ึ วั ง เวง นิรั น ดรเป็ น คุณ ป้ านั่ ง เงีย บกริบ อยู่ใ นความมืด ฟั ง เส ย หลานชายทีค ่ ณ ุ ป้ ามาลีเลีย ้ งมาตัง้ แต่เล็กๆ ความรักความผูกพันมีมากมายขนาดไหน คุณป้ ามาลี ิ ต่างรั บรู ้ ดวงดาวยั งกะพริบวับวาวอยู่บนท ้องฟ้ า เมือ และคนใกล ้ช ด ่ คุณป้ ามาลีม องออกไปยัง นอกหน ้าต่าง นึกถึงความตายของหลานชาย ถ ้ามันจะเป็ นความตายทีเ่ กิดขึน ้ อย่างธรรมดา คุณ ป้ ามาลีอาจจะยังเป็ นคุณป้ ามาลีคนเดิมทีม ่ จ ี ต ิ ใจแข็งแกร่งจนอาจจะดูกระด ้างเกินกว่าใครหลาย คนจะรับได ้ แต่นม ี่ ันเป็ นความตายทีเ่ กิดจากการจงใจของผู ้เป็ นเจ ้าของชวี ต ิ ของตนเองซงึ่ อยูใ่ น ิ ปี เท่านั น วัยเพียงยีส ่ บ ้ ้ ่ ข องคืน วั น เสาร์ เมื่อ คุณ ป้ ามาลีรั บ โทรศั พ ท์แ ละเส ย ี งของ ความตายเกิด ขึน ้ ในเช าตรู ั ้ ทีส ิ สองลง นายตํารวจคนหนึง่ แจ ้งข่าวร ้ายแก่คณ ุ ป้ ามาลีวา่ หลานชายของคุณป้ ากระโดดตึกชน ่ บ ี ี ้ มาเสยชวต ิ เมือ ่ เชานี้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 84

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื ภายในห ้องนอนของหลานชาย มีเพียงจดหมายฉบับเดีย วเท่านั น ้ ทีว่ างอยู่บนโต๊ะ เขีย นหนั งส อ ิ ใจจบชวี ต และเป็ นจดหมายที่ไขปริศนาการตัด สน ิ วัยหนุ่ ม ลงอย่างไม่ไยดีกั บโลกทีเ่ พิง่ เริม ่ ต ้น เท่านัน ้ ปริศนาทีเ่ หลวไหล ไร ้สาระเกินไปสําหรับเด็กหนุ่มคนหนึง่ นั่ นคือเขาผิดหวังในความรัก! ชา่ งน่าสมเพชนัก น่าสมเพชทีส ่ ด ุ แต่เรือ ่ งราวเหล่านีช ้ า่ งน่าสมเพชจริงละหรือ? ี งพระสวด บนท ้องฟ้ ายั งประดั บด ้วยดวงดาว ขณะที่คุณป้ ามาลีหันหลั งให ้ท ้องฟ้ า เส ย ยังคงดังเป็ นท่วงทํ านองแสนวังเวง คุณป้ าเดินมาทีเ่ ตียง เปิ ดโคมไฟดวงเล็ก ในมือของคุณป้ า ื เล่ม หนึ่ง ที่เ นื้อ กระดาษเป็ นส น ี ํ้ า ตาล แต่ตั วอั ก ษรยั ง คงชั ด เจน หนั งส อ ื เล่ม นี้เ ป็ น ถือ หนั ง ส อ ื ทีเ่ ขียนถึงความรั ก และเป็ นความรักทีไ ื หนั งสอ ่ ม่สมหวัง โลกชา่ งเต็มไปด ้วยเรือ ่ งเศร ้า หนั งสอ เล่มนีเ้ ขียนตัง้ แต่ปี พ.ศ.๒๕๐๑ นิรันดรยังไม่เกิดเลย แต่ความรักก่อนหน ้าทีน ่ ริ ันดรจะเกิด ก็เกิด และดําเนินอยูเ่ รือ ่ ยไป ี งของอดีต มั นเศร ้า และวังเวง ไม่ว่ากาลเวลาผ่านไปนานเท่าใด น่ า คุณป้ าได ้ยิน เส ย ้ ใด แปลกที่มนุ ษยชาติต่างก็ ตกอยู่ในวังวนของเรื่องราวเหล่านี้ ไม่วา่ เขาเหล่านั น ้ จะเป็ นชนชัน เป็ นนักปกครองเป็ นนักคิด นักเขียนแนวสร ้างสรรค์ทป ี่ ฏิเสธเรือ ่ งนํ้ าเน่า สุข ทุกข์ ทรมาน ล ้วนมา จากสงิ่ เหล่านีเ้ ป็ นสําคัญ แล ้วเราจะปฏิเสธความจริงของเรือ ่ งราวเหล่านีไ ้ ด ้อย่างไร ี งดัง‖ใสห ่ น ้าเขา นานมาแล ้วก่อนทีท ―คุณดูถก ู คนเกินไป‖ เขาพูด คุณป้ าแค่นเสย ่ ุกอย่าง ิ้ เชงิ เพราะตลอดชวี ต จะจบลง ถึงวันนีค ้ ณ ุ ป้ ารับรู ้แล ้วว่า คุณป้ าเป็ นฝ่ ายพ่ายแพ ้โดยสน ิ ทีผ ่ า่ นมา นับจากวันนัน ้ คุณป้ าไม่เคยมีความสุขอีกเลย แต่คณ ุ ป้ าก็ไม่เคยนึกว่า ความรักจะนํ ามาซงึ่ ความตายเหมือนอย่างทีห ่ ลานชายของคุณ ป้ ามาลีได ้พานพบกับมัน มันมีอะไรร ้ายแรงนั กในคุณค่าทีห ่ ลานคนไม่เคยค ้นพบ นิรันดรอ่อนแอ เกินไป เขาอ่อนแอเกินไป หัวใจของเขาทําด ้วยปุยนุ่นหรือสําลีแผ่นบางกันล่ะ ื ใสล ่ น คุณป้ าเก็บหนั งสอ ิ้ ชัก นึกถึงเด็ กสาวผู ้อ่อนวัยของอดีต และเด็กสาวปั จจุบันทีก ่ ้าว ร ้อยรนอยูใ่ นบ่วงชวี ต ิ จะมีใครสัก คนทีค ่ ด ิ จะทะนุ ถนอมความรั กและคนรั ก ของตนเองไว ้ ไม่หรอก บางครั ง้ ความรั ก ก็ ั เท่าไร เมือ ไม่ใชเ่ รือ ่ งน่าทะนุถนอมสก ่ เราค ้นพบว่ามนุษย์ไม่ได ้คําของความรักอย่างทีค ่ วรจะเป็ น ื่ ว่า สมเหตุหนึง่ ทีค คุณป้ าอยากจะเชอ ่ วามรักสามารถทํ าลายเด็กหนุ่มได ้ ก็เป็ นเพราะเด็ก หนุ่ ม ให ้นิย ามความรั ก นั ้นผิด พลาดไป ส งิ่ ที่เกิด ขึน ้ เป็ นเรื่อ งของการเข ้าใจผิด เขาเขีย นไว ้ใน จดหมายว่า เขาไม่มค ี ํา ไม่มเี กียรติ และศักดิศ ์ รีเหลืออยูเ่ ลยเมือ ่ เด็กสาวทีเ่ ขารักปฏิเสธเขาไปวัน หนึง่ ความรักในวันนี้ของเขาจบลงแล ้ว คุณป้ าคิดถึงเด็กสาวคนนั น ้ อีกครัง้ หนึง่ ป่ านนี้เธอจะ เป็ นอย่างไรบ ้าง สักครู่คุณป้ ามาลีก็ลก ุ ขึน ้ ถอนหายใจเบาๆ ออกจากห ้อง เดินอ ้อมไปหลังบ ้านหลังย ้อน มาเข ้าทางห ้องโถงด ้านหน ้าอีก ครัง้ พระสวดบทสุดท ้าย ด ้านนอกกําลังเตรียมอาหารเลีย ้ งคน งานศพบ ้านนอกจะเลีย ้ งกันวุน ่ วายไม่เหมือนในเมือง แม่ของนิรันดรดูเหมือนจะพอทําใจได ้บ ้างเมือ ่ การตายครบเจ็ดวัน เธอดูผา่ ยผอมและเต็ม ิ หกคอยดูแลแม่อย่างใกล ้ชด ิ ตามคําสั่งของคุณป้ า ไปด ้วยความหม่นหมอง ลูกชายคนเล็กอายุสบ มาลี

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 85

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

วันนีอ ้ าหารทีเ่ ลีย ้ งแขกเป็ นข ้าวต ้มกุย ๊ มีกับข ้าวห ้าอย่าง พ่อครัวทีจ ่ ้างมากําลังกางโต๊ะไม ้ กลมขนาดใหญ่ แ ละจั ด เก า้ อี้ หม อ ้ ข า้ วต ม ้ รอ ้ นๆ ควั น ส ี ข าวโชยถู ก ยกออกมาวาง เตรีย มพร ้อม พ่อครั วที่เหลือ ลํ าเลีย งอาหารออกมาวางบนโต๊ะ ที่จั ด ไว ้ คุณป้ ามาลีเดิน ออกมาสํารวจความเรียบร ้อย พ่อครั วทีจ ่ ้างมาทํ างานจั ดการได ้เรียบร ้อยไม่มส ี งิ่ ใดขาด ตกบกพร่อง ระหว่างทีแ ่ ขกกําลังนั่ งรับประทานอาหาร คุณป้ ามาลีเดินกลับเข ้าไปในห ้องโถง กลิน ่ ป้ า มาลีเดินกลับเข ้าไปในห ้องโถง กลิน ่ ควันธูปลอยคละคลุ ้ง หน ้าต่างกระจกบานในสุดปิ ดอยู่ คุณ ึ อย่างรวดเร็ ว ป้ ามาลีนก ึ โมโหว่าใครมาปิ ดหน ้าต่างเอาไว ้ อารมณ์โกรธแล่นเข ้ามาจับในความรู ้สก เพราะมันทําให ้ควันธูปลอยอบอวลอยูภ ่ ายในห ้องไม่มท ี างระบายออก ―คนโง่‖ คุณป้ ามาลีพูดอยูใ่ นลําคอ ในสายตาของคุณป้ ามาลี ใครๆ ก็ล ้วนเป็ นคนโง่ไป ี ทัง้ นัน เสย ้ คุณป้ ามาลีคอ ่ นข ้างทระนงในความเฉลียวฉลาดของตัวเองอยูเ่ สมอ นั่ นเองทํ าให ้คุณ ป้ ามาลีเป็ นคนทีม ่ องดูเหมือนเย่อหยิง่ และมีสายตาเหยียดเย ้ยคนทีท ่ ําอะไรไม่ได ้เรือ ่ งตลอดเวลา ิ เก ้าปี ...ยีส ิ เก ้าปี ทเี ดียวนะคุณ แม ้แต่คนทีร่ ักคุณป้ ามาลีอย่างหมดหัวใจเมือ ่ ครัง้ อดีต อา! ยีส ่ บ ่ บ คุณป้ ามาลีเดินไปทีห ่ น ้าต่าง เนื่องจากมันอยู่บานในสุดและมีพวงหรีดแขวนกัน ้ อยู่ คุณ ป้ าจึงเบียดตัวเข ้าไปได ้ค่อนข ้างลําบาก แต่ก็พยายามเบียดตัวเองเข ้าไปและยืน ่ มือผอมบางผลัก ี งดังเอี๊ ยดเหมือนบานหน ้าต่างในห ้องนอนของคุณป้ า มีเศษฝุ่ นปลิว ไปทีบ ่ านหน ้าต่างกระจกเสย ลงมาด ้วย ึ มีสายลมเย็ นยามคํ่าคืนพั ดโชยชน ื่ ควันธูปสข ี าวม ้วนตัวลอย เมือ ่ หน ้าต่างเปิ ดออก รู ้สก อ ้อยอิง่ และหายไปกับสายลมบางเบา แต่ขณะทีค ่ ุณป้ ามาลีถอยออกมานั ้น มือ ก็ได ้ไปปั ดเอา พวงหรีดดอกกุหลาบตกลงมาทีพ ่ น ื้ คุณป้ ามาลีเริม ่ โมโหอีก ่ แบบนีน ―ใครแขวนพวงหรีดไว ้ชุย ้ ะ‖ พวงหรีดยังสงบนิง่ อยูท ่ พ ี่ น ื้ คุณป้ ามาลีมองดูด ้วยสายตาเกรีย ้ วกราด ใครๆ ว่าคุณป้ ามาลี เป็ นสาวแก่เจ ้าอารมณ์ และอารมณ์ร ้ายดุจพายุ ก็เห็นจะจริง แต่ความร ้ายกาจกลับเริม ่ อ่อนพลัง ลง เมือ ่ คุณป้ ามาลีจ ้องมองไปทีพ ่ วงหรีดดอกกุหลาบนัน ้ ี าวไม่มอ มันเป็ นพวงหรีดดอกไม ้สด ทีต ่ กแต่งด ้วยดอกกุหลาบสข ี ะไรสะดุดตาไปกว่าพวง หรีดดอกไม ้สดอืน ่ ๆ แต่ทส ี่ ําคัญคือ เจ ้าของทีเ่ อามาให ้ มาด ้วยตัวเองหรือเปล่า ทําไมคุณป้ ามาลี ื่ ผู ้ให ้ตัง้ แต่ครัง้ แรก เพราะมันถูกแขวนอยูด ไม่เห็น ไม่เห็นแม ้แต่ชอ ่ ้านในสุดติดหน ้าต่างและเป็ น ั ่ ื ่ ี อีก ด ้านข ้างของกําแพงอ่านไม่ชด นอกจากนัน ้ ชอยังเขียนไว ้สวนล่างเสย ื่ ของเจ ้าของพวงหรีดเขียนไว ้ว่า ชอ ―อํานาจกิจเทีย ่ ง เขามาตัง้ แต่เมือ ่ ไหร่ ทําไมคุณป้ ามาลีไม่เห็นเขา เขามาเองหรือว่าเขาฝากคนอืน ่ มา คุณ ึ ี ป้ าเหลียวมองไปรอบๆ ความรู ้สกหวั่นไหว บัดนี้เขายังมีชวต ิ อยู่ เขาไม่ได ้อ่อนแอเหมือนนิรันดร คุณป้ าอยากจะพบเขาอีกสักครัง้ หนึง่ อยากจะรู ้ว่ารูปร่างหน ้าตาของเขาจะเปลีย ่ นแปลงไปจาก เดิมมากน ้อยแค่ไหน เหมือนอย่างทีค ่ ณ ุ ป้ าได ้เปลีย ่ นแปลงไปหรือไม่ วัยสาวของคุณป้ าไม่หวน กลับมาอีก วันนีห ้ ญิงสาวตัวเล็กๆ รูปร่างผอมบางในอดีต ได ้กลายเป็ นหญิงวัยกลางคนทีม ่ รี ูปร่าง อ ้วนท ้วน จนทํ าให ้ดูต ้วมเตีย ้ มยามเคลือ ่ นไหว ใบหน ้าทีเ่ คยสดใส แก ้มนวลกลับกลายเป็ นเนื้อ หนับทีด ่ เู หีย ่ วและหยาบกร ้าน แล ้วเขาล่ะ เขาอาจจะยังดูดอ ี ยู่ เพราะผู ้ชายมักจะได ้เปรียบผู ้หญิง อยูเ่ สมอ เขาคงจะดูภม ู ฐิ านทีเดียว

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 86

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

แต่คุ ณ ป้ าก็ ม องไม่ เ ห็ น เขา มองไม่เ ห็ น เหมือ นที่ใ นช ีว ต ิ ของคุ ณ ป้ าไม่เ คยเห็ น อย่ า ง ั เจนสก ั ทีนั่นแหละ คุณป้ ามองแต่สงิ่ ทีอ ชด ่ ยูใ่ กล ้ตา และไม่ต ้องค ้นหา คุณป้ ามาลีเม ้มริมฝี ปากแน่น ก่อนจะเก็บพวงหรีดไว ้ทีเ่ ดิม ผู ้คนเริม ่ ทยอยกันกลับ อากาศหนาวเล็กน ้อย เทียนเล่มใหญ่ยังเปล่งแสงอยู่หน ้าโลงศพ กลิน ่ ควันธูปยังลอยอบอวล คุณป้ ามาลีมองพวงหรีดทีอ ่ ยู่รม ิ หน ้าต่างบานในสุดนิง่ ๆ ก่อนจะหันหลัง เดินกลับเข ้าไปในห ้องนอน ั เจน มันกะพริบวับวาวเหมือน หน ้าต่างบานนัน ้ ยังคงเปิ ดอยู่ และแสงดาวยามดึกปรากฏชด กําลังหยอกล ้อคุณป้ าอยูก ่ ระนัน ้ http://www.sakulthai.com/ruengson/ruengson2425.htm

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 87

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ.๒๔๓๐ เรือ ่ งสน

คําสง่ ั สุดท้าย ั ชญวลี ศรีสโุ ข

คนไข ้รายนั น ้ หอบเหนื่อยมาก หน ้ากากออกซเิ จนครอบอยู่บนหน ้า กระนั น ้ รูจมูกยังบาน พะเยิบพะยาบ ร่องไหปลาร ้าบุม ๋ ลึกยามสูดลมหายใจอย่างลําบากเข ้าไปแต่ละครัง้ เพียงแต่เดิน ี ว ปลายมือ ปลายเท ้าสซ ี ด ี เรือนร่างผ่ายผอม ยกเว ้นท ้องทีน เข ้าไปใกล ้ก็ เห็นดวงหน ้าทีเ่ ซ ย ่ ูน ั เธอตัง้ ครรภ์ไปแปดเดือนเต็ม เห็นเด่นชด ―คุณอุน ่ เรือนอายุ ๒๒ ปี เป็ นไข ้มาสามวัน มีอาการหอบเหนื่อย‖ พยาบาลบอกฉั นเพียง นั น ้ แต่เมือ ่ อ่าประวัตใิ นแผ่นการรักษาของแพทย์ ฉั นรู ้ว่าเธอเป็ นโรคเอดส ์ ไม่มส ี ามี ตัง้ ครรภ์มา จากกรุงเทพฯ อาศัยอยูบ ่ ้านเพียงลําพัง ไม่เคยฝากครรภ์ทไี่ หนมาก่อน พ่อแม่ไม่เห็นลูกสาวออก จากบ ้านเลยไปดู พบว่าเธอนอนซมเป็ นไข ้ จึงพามาโรงพยาบาล ―หมอ...‖ เธอเอือ ้ มมือสั่นสะท ้อนปลดหน ้ากากออกซเิ จสออก แล ้วพูดว่า ―วันนี้...ลูก... ไม่ดน ิ้ ...เลย‖ ลูกไม่ดน ิ้ ...นีแ ่ หละทีฉ ่ ั นมาดูอาการของเธอก็ด ้วยเรือ ่ งนี้ อายุรแพทย์ผู ้ดูแลเธอบอกฉั นว่า ื้ พีซพ ี ใี นปอด ซงึ่ เป็ นเชอ ื้ ทีพ ื้ นี้รุนแรงมากจน เธอติดเชอ ่ บได ้บ่อยในคนในเอดสร์ ะยะสุดท ้าย เชอ ื้ เต็ ม ที่ ดูแ ลเต็ ม ที่ อาการก็ ไ ม่ด ีข น ทํ า ให ้ระบบหายใจล ้มเหลว แม ้ในยามฆ่าเช อ ึ้ เธอทรุ ด ลง เรือ ่ ยๆ เข ้าใจว่าเธออาจจะไม่รอด ถ ้าเธอตายลูกในท ้องต ้องตายตามแน่นอน แล ้วตอนนี้ ตอนที่ เธอยังมีลมหายใจอยู่ เรือ ่ งลูกในท ้องจะทําอย่างไรดี...อายุรแพทย์ปรึกษาฉั น สูต-ิ นรีแพทย ์ ัง้ ครรภ์ทไี่ ม่ได ้รับยาต ้านไวรัสมาก่อน โอกาสลูกในครรภ์ตด ื้ เอดสก ์ ็ คนไข ้โรคเอดสต ิ เชอ ิ เปอร์เซ็นต์ ลูกในครรภ์อายุแปดเดือน นํ้ าหนั กน่าจะได ้ประมาณใกล ้สองกิโล... ประมาณห ้าสบ น่าจะรอด เพียงต ้องเลีย ้ งในตู ้อบอีกสักชว่ ง แต่ถ ้าเอาเด็กออกจากท ้องแม่ตอนนี้ แม่จะต ้องตาย ่ นี้ คงไม่สามารถทนการให ้ยาชา ยาสลบ และการเสย ี เลือดจาก ทันที เพราะแม่อาการหนั กเชน การผ่าคลอดได ้เลย ่ นัน ึ เจ็บปวด แต่ถ ้าไม่เอาเด็กออกมีหวังตายทัง้ ฆ่าแม่เอาลูก...เชน ้ หรือ เพียงคิดฉั นก็รู ้สก แม่ทัง้ ลูก ―หัวใจเด็กเต ้นดีไหม‖ ฉั นหันมาถามพยาบาล ประเมินสภาพของเด็ก ี่ บ ิ ครัง้ ต่อนาที ตกลงหมอวางแผนอย่างไรต่อคะ‖ พยาบาลถาม ―ปกติดค ี ะ่ ร ้อยสส ―ยังไม่รู ้เลย‖ ฉั นบีบขมับตน มองดูอน ุ่ เรือน แม ้เธอหอบมาก แต่เธอยังมีสติด ี ไม่รู ้ว่าเธอ รู ้หรือไม่วา่ เวลาของเธอเหลือน ้อยเต็มทนแล ้ว เธอยังถามอย่างห่วงใยลูกว่า ―ลูก...ไม่ดน ิ้ ...ลูก...จะ...เป็ น...อะไร...หรือ...เปล่า‖ ―ตอนนีห ้ ัวใจเด็กได ้ยินดีคะ่ คุณอุน ่ เรือนทําใจให ้สบาย ลูกยังไม่เป็ นไร‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 88

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―หมอ...ถ ้า...หนู...เป็ นไร...‖ เธอสบตาฉั น หอบจนตัวคลอน ―หมอ...ชว่ ย...ลูก...ด ้วย‖ ฉั นสะอึกกับคําพูดนั น ้ นี่แหละคือความรักของแม่ ความรักทีบ ่ ริสท ุ ธิป ์ ราศจากความเห็น ื่ ...ถึงแม ้ฉั นจะบอกความจริงว่า...หากหมอชว่ ยลูก อุน แก่ตัว ฉั นเชอ ่ เรือนต ้องจบชวี ต ิ ลง เธอก็คง ิ ยินยอมอย่างยินดี...ไม่อาจตัดสนใจอย่างใดอย่างหนึง่ ได ้ ฉั นจึงให ้พยาบาลตามญาติของคนไข ้ มาพบ พ่อแม่ของอุน ่ เรือนอยูใ่ นวัยชรา แต่งตัวแบบชาวไร่ชาวนาทั่วไป ท่าทางเกรงๆ หมอและ พยาบาล เมือ ่ เข ้ามาในห ้องพัก พวกเขาไม่กล ้านั่ งทีเ่ ก ้าอี้ ได ้แต่ยน ื ตัวลีบ จนฉั นกล่าวซํ้าว่า ―คุณ ลุงคุณป้ านั่ งก่อน...‖ เมือ ่ พวกเขานั่ งเรียบร ้อย ฉั นจึงเริม ่ ปรึกษา ―คุณลุงคุณป้ า เป็ นพ่อของอุ่น เรือนใชไ่ หม‖ ิ เอ็ด‖ ชายชราตอบ ท่าทางเขาสบายใจขึน ―ครับมันเป็ นลูกคนทีส ่ บ ้ เมือ ่ ฉั นถามอย่างไม่ รีบเร่ง ―คุณ อุ่น เรือ นตอนนี้ ท ้องแปดเดือ น เด็ ก ในท ้องยั ง มีช วี ต ิ อยู่ ตอนนี้ คุ ณ อุ่น เรือ นหอบ ื้ มาก โอกาส เหนื่อยมาก คุณลุงคุณป้ าก็ เห็น หมอดูแลในยาเต็มทีแ ่ ล ้วก็ ไม่ไหว ปอดแม่ตด ิ เชอ รอดน ้อยเต็มที ถ ้าไม่ทําอะไร อาจจะไม่ได ้ทัง้ แม่และลูก‖ ―หมอเอาลูกมันออกไปเลย ให ้แม่มันรอด ลูกมันตายก็ชา่ งเถอะ‖ หญิงชราบอก เธอยก ื้ ขึน ั นํ้ าตา ฉั นถอนหายใจ เพราะมันเป็ นทางตรงกันข ้าม แขนเสอ ้ ซบ ―คุณ ลุง คุณ ป้ า ถ ้าหมอผ่า ตั ด เอาเด็ ก ออกจากท ้องแม ้ ลูก อาจจะรอด แต่แ ม่อ าจจะ ี ชวี ต เสย ิ เร็ วขึน ้ แต่ถ ้าไม่ทําอะไรเลย แม่กับลูกมีหวังไม่รอด‖ ชายหญิงชรามองหน ้าฉั นอย่างไม่ เข ้าใจ ―หมอ เอาว่า ทําอย่างไรก็ได ้ให ้แม่รอดก็พอ‖ ―คุณลุงคุณป้ า‖ ฉั นพยายามอธิบายต่อ ―คุณอุน ่ เรือนอาการหนั กมาก อย่างไรคงไม่รอด ้ จะชาจะเร็ วเท่านั น ้ หมอถามตรงๆ ว่าคุณลุงคุณป้ าจะเอาหลานในท ้องของคุณอุน ่ เรือนไหม ถ ้า ี ชวี ต ้ เอาหมอจะผ่าออกให ้ แต่แม่คงจะเสย ิ ในไม่ชา‖ ―อีอน ุ่ จะต ้องตายหรือหมอ หมอต ้องชว่ ยมัน ต ้องชว่ ยมัน อย่าให ้มันตาย...อีอน ุ่ ...อีอน ุ่ ‖ ิ ใจ หญิงชราครํ่ าครวญมือ ปิ ดหนา้ ร ้องไห ้ พ่อ ของอุ่นเรือ นกั ด กรามทํ าตาแดงๆ พูดอย่างตั ดส น ―แล ้วแต่หมอก็แล ้วกัน‖ ้ อ กลับเข ้าไปดูอาการของอุน ่ เรือนอีกอย่างลําบากใจ ใชเครื ่ งอุลตร ้าซาวน์ตรวจทารกใน ครรภ์ พบว่าแม ้เด็กยังมีชวี ต ิ อยู่ แต่หัวใจเต ้นอย่างอ่อนแรง ไม่มก ี ารเคลือ ่ นไหว ไม่มก ี ารหายใจ ประเมินนํ้ าหนักเด็กจากโปรแกรมในเครือ ่ ง หนึง่ กิโลกับอีกเจ็ดขีดเท่านัน ้ ―คุณอุ่นเรือน‖ ฉั นคุยกับมารดาทีอ ่ าการแย่ลงอีกอย่างรวดเร็ ว ปลายมือปลายเท ้าเริม ่ เขียวจางๆ เธอเหนือ ่ ยจนแทบพูดคุยไม่ได ้ ―คุณจะให ้หมอผ่าเอาลูกออกไหม ถ ้าอยู่ในท ้องเด็กคงแย่ แต่ถ ้าผ่าออก หมอก็ไม่รู ้ว่า คุณจะทนไหวไหม‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 89

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―หมอ...ฉั น...ยอม...ตาย...เอา...ออก...เถอะ...ขอ...ลูก...รอด‖ อุ่นเรือนพูด ๆ หยุด ๆ ขณะหอบตัวโยน มือสั่นเทายกไหว ้ เมือ ่ ฉั นรับไหว ้คล ้ายให ้คําสัญญา ตาเธอใสแจ๋วขณะปรากฏ รอยยิม ้ บางๆ ตรงข ้ามกับอาการหายใจทีห ่ นักหนาเหลือเกิน ―หัวใจเด็ กเต ้นไม่ปกติ แค่ร ้อยครัง้ ไม่ส มํ่าเสมอ‖ ิ สามสบ ิ ตอนนีค ้ วามดันโลหิตอุน ่ เรือนตกเหลือแค่เจ็ดสบ

พยาบาลทีเ่ ฝ้ าอาการร ้องบอกฉั น

ิ ใจ ―บอกห ้องผ่าตัดให ้เตรียมผ่าตัดคนไข ้คลอดตอนนีเ้ ลย‖ ฉั นตัดสน ่ าชาเข ้าไปในไขสันหลังของคนไข ้ ในชุดป้ องกันนํ้ าเลือดและสารคั ดหลั่งต่างๆ ฉั นใสย เพือ ่ ให ้ชาครึง่ ท่อน เสร็ จแล ้ว พยาบาลทํ าความสะอาดหน ้าท ้อง ฉั นทานํ้ ายาทีห ่ น ้าท ้องคนไข ้ เตรียมผ่าตัด ี จรเบาเร็ ว ตอนนี้ร ้อยยีส ิ ครั ง้ ต่อ นาที‖ เส ย ี งวิสัญญี ―หมอความดั นแม่วัด ไม ้ได ้ ช พ ่ บ พยาบาลร ้องบอก เหลือบตามองนํ้ าเกลือ และเลือดทีพ ่ ยาบาลเร่งฉีดเข ้าตัวคนไข ้...ฉั นเร่งมือใช ้ ้ หน ้าท ้อง เมือ ่ งท ้อง ใชมี้ ดกรีดด ้านล่างของตัวมดลูก ใชกรรไกรตั ้ มีดผ่าตัดกรีดชัน ่ เข ้าชอ ดให ้ ี กว ้างพอ มือคว ้าควักทารกในมดลูกออกมา ทารกเพศหญิงตัวเล็ กจิว๋ ตัวอ่อนปวกเปี ยก ผิวซด ้ อดใต ้ผิว เมือ ี งร ้อง ร่างจ ้อยนั น บางจนเห็ นเส นเลื ่ ตัดสายสะดือของเด็ ก ไม่มเี สย ้ หายใจกระตุก สองครัง้ และเงียบไป ฉั นรีบสง่ เด็กทารกให ้กุมารแพทย์ทม ี่ าคอยรับเด็ก...ดูแล มือสั่นเทาคว ้าผ ้า ้ ั ่ ั ญีพยาบาลร ้องบอก สวอบทีใ่ ชซบเลือดยัดเข ้าไปในชองมดลูกเพือ ่ ห ้ามเลือดชวั่ คราว เพราะวิสญ ―หมอ...แม่หยุดหายใจ‖ เมือ ่ ฉั นลงจากเตียงผ่าตัด ทีม ปฏิบั ตก ิ ารช ่วยช วี ต ิ แม่พร ้อมแล ้ว พยาบาลวิสัญญีใส ่ท่อ ้ ชว่ ยหายใจ พยาบาลอีกคนปี นขึน ้ เตียง ใชมื้ อซอนกั นปั๊ มหัวใจอุน ่ เรือนเป็ นจังหวะสลับกับการบีบ ลมเข ้าไปในปอด ฉั นสั่งฉีด ยาอดรีนาลีนกระตุ ้นการเต ้นของหัวใจ ฉีดไบคาร์บฯ ทีช ่ ว่ ยแก ้ภาวะความเป็ น กรดในเลือ ด การปฏิบั ต ก ิ ารช ่วยช วี ต ิ ขัน ้ สูงดํ าเนินไปถึง สองชั่ว โมง เหงือ ่ ไหลท่า มตั วไม่เท่ า ึ เหนือ ความรู ้สก ่ ยหนักหนาแสนสาหัสทีไ่ หลบ่าเข ้าท่วมกายใจของหมอและพยาบาล เมือ ่ รู ้ว่าการ ่ ี ี ี ่ ี ชวยชวต ิ ล ้มเหลว คนไข ้ไม่อาจกลับฟื้ นคืนชพได ้ เสยงทารกทีห ่ มอเด็กชวยชวต ิ เริม ่ ร ้องเบาๆ ยิง่ ทําให ้ทุกคนสลดใจในความเป็ นลูกกําพร ้า ยุตก ิ ารชว่ ยชวี ต ิ อย่างเหนื่อยอ่อน ฉั นเย็บมดลูกคืนที่ ี ...คนไข ้รายนีต เดิม เย็บหน ้าท ้องปิ ด อย่างอาการใจเสย ้ ายแบบดีโอที (Dead on table) คือตาย ในห ้องผ่าตัด คุณพระคุณเจ ้า...ฉั นทําถูกหรือเปล่า ทีผ ่ า่ ตัดคลอดคนไข ้คนนี้ ิ หน ้า แทบไม่อยากเจอญาติของอุ่นเรือนเลย สูดหายใจลึกหลายครัง้ เมือ ่ ออกไปเผชญ ี ใจมาก คุณอุน ี ชวี ต พ่อแม่ของเธอ ―คุณลุงคุณป้ า หมอเสย ่ เรือนอาการหนั ก ได ้เสย ิ เมือ ่ ผ่าเอาลูก ั พัก หมอพยายามทําดีทส ี ใจด ้วยจริงๆ‖ ออก ลูกตอนนีร้ อดแต่คงต ้องเข ้าตู ้อบ สก ี่ ด ุ แล ้ว หมอเสย ไม่อาจพูดอะไรได ้มาก มันเป็ นจรรยาแพทย์ทไี่ ม่อาจบอกใครว่ามารดาเป็ นโรคเอดส ์ ตราบใดที่ คนไข ้ไม่อนุญาต ี งตัดพ ้อของหญิงชราราวมีดเสย ี บ แม่ของอุ่นเรือนร ้องไห ้โฮ ขณะพ่อกัดกรามแน่ น เสย ทะลุหัวใจของฉั น‖ หมอถ ้าหมอรู ้ว่าอีอน ุ่ มันทนผ่าไม่ไหว มันต ้องตาย หมอจะผ่าเอาเด็กออกมา ให ้แม่มันตายทําไม‖ ิ ธิเ์ ลือกความตาย ―นั่ นนะส ิ ทํ าไม ทํ าไม‖ ฉั นพรํ่าถามตนเอง ฉั นทํ าถูกไหม คนเรามีสท เพือ ่ ให ้คนอืน ่ อยูร่ อดหรือไม่ ใจหมองหม่นจนไม่เห็นความงามของพระจันทร์เต็มดวงสเี หลือนวล ี อ ึ เปล่งกระจายรัศมีรอบท ้องฟ้ าสอ ่ นโยนไร ้เมฆหมอกแลดวงดาว ลมเย็นพัดมาเอือ ่ ยๆ ขณะนั่ งซม

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 90

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ เจ็ บปวดสะท ้อนสะท ้านใจกับการตายของแม่ กระทืออยู่ท ี่ระเบียงบ ้าน ซบหนา้ ลงกับแขน รู ้สก เพือ ่ ให ้ลูกมีชวี ต ิ อยู่ ี าวบริสท วาบเย็ นทีท ่ ้ายทอยราวมีใครลูบ หันหลังไปดู พบคนไข ้อุ่นเรือนในชุดสข ุ ธิ์ ตั ว เธอวาววามวูบวาบเป็ นประกายงดงาม ใบหน ้ายิม ้ ละไม เธอเดินเข ้ามาลูบนิว้ ก ้อยของฉั นบางเบา กระแสความอบอุ่น ประหลาดแล่นสู่ขัว้ หั วใจ เธอนอ้ มหัว ลงอย่า งขอบคุณ ก่อ นเลือ ่ นลอยลั บ หายไปในดวงจันทรา สะดุ ้งตืน ่ จึงรู ้ว่าฝั นไป ก ้มมองนิว้ ก ้อยเห็นรอยเปี ยกนํ้ ายังคงอยูช ่ ัดเจน บาง ทีฉันเองอาจจะพาดมือพาดแขนลงกับระเบียงทีเ่ ปี ยกนํ้ าค ้าง จนฝั นขึน ้ มาเป็ นตุเป็ นตะ ้ นนีฉ ่ เคย ไม่น่าเชอ ื่ ว่าเพียงสัปดาห์ เชาวั ้ ั นไปแวะเยีย ่ มลูกคุณอุน ่ เรือนทีห ่ ้องเด็กอ่อนเชน เดียว เด็ ก หญิงคนนี้สามารถออกจากเครื่องช ่วยหายใจได ้ แม ้จะยั งต ้องให ้นํ้ าเกลือ และอยู่ใน ื้ เอชไอวีหรือรับไวรั สเอดสจ ์ ากแม่นัน ตู ้อบ หมอเด็กบอกฉั นว่าเรือ ่ งการติดเชอ ้ ตอนนี้ยังคงบอก ื้ และผลเลือ ดเป็ น ไม่ได ้ คงต ้องติด ตามกันไปเป็ นระยะ ถ ้าพ ้นห า้ ปี แล ้วเด็ ก ไม่มอ ี าการติด เช อ ปกติ ก็คงปลอดภัย ี มพูอ่อ น ปากนิด จมูก หน่ อ ย เข ้าไปดูใ กล ้ๆ ผ่านกระจก เห็ นใบหน า้ เล็ ก ๆ จิม ้ ลิม ้ ผิว ส ช ื้ แล ้วเข ้าไปในตู ้อบไม่ได ้ ทารกน ้อยใชนิ้ ว้ คว ้านิว้ ก ้อยของฉั นหมับ น่ารักจนอดยืน ่ มือทีล ่ ้างฆ่าเชอ ึ อุน รู ้สก ่ วาบทีน ่ วิ้ ดวงตาทารกน ้อยลืมขึน ้ ปรากฏรอยยิม ้ จางๆ บนริมฝี ปาก เหมือนใครสักคนทีย ่ ม ิ้ ให ้ฉั นเมือ ่ บอกว่า ―หมอ...ฉั น...ยอม...ตาย...เอา...ออก...เถอะ...ขอ...ลูก...รอด‖ ฉั นยืนตะลึง ดวงตาร ้อนผ่าว หมอเด็กเห็นฉั นยืนนิง่ ราวเขารู ้ความขัดแย ้งในในของฉั น เขายํ้าว่า ―พี่ ผมว่า ทีพ ่ ท ี่ ําถูก แล ้ว ทีผ ่ า่ เอาเด็กออก ถ ้าอยูใ่ นท ้อง เด็กกับแม่ก็คงตายไปด ้วยกัน‖ นิว้ น ้อยๆ ยังกํ านิว้ ฉั นแน่น ยืนยันว่า ชวี ต ิ หนึง่ ได ้อยู่รอดแล ้ว ฉั นพยักหน ้ารั บคํ าพูดของ หมอเด็ก แม ้บัดนี้ได ้เกิดความหนั กแน่นในใจแล ้ว...จริงๆ แล ้วมันไม่สําคัญดอก ว่าใครจะคิดจะ พูด ว่า กระไร เพราะส งิ่ สํ า คั ญ ที่ส ุด อย่า งหนึ่งในใจของคนเป็ นหมอ...คือ การได ้ทํ า ตามคํ า สั่ ง สุดท ้ายของคนไข ้นั่นเอง http://www.sakulthai.com/ruengson/ruengson2430.htm

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 91

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั ้ ฉ.๒๔๓๒ เรือ ่ งสน

ข่าวภาคค่า ชาครียน ์ รทิพย์ ่ า่ วภาคคํา่ ..." เสย ี งของพิธก "สวัสดีครับ ผมเดวิด ลอว์...ขอต ้อนรับท่านผู ้ชมเข ้าสูข ี รชายดัง ี ลง ออกมาจากลําโพงของโทรทัศน์ทต ี่ ด ิ อยูท ่ ก ี่ ําแพงมุมหนึง่ ของบาร์ ชายหนุ่มวางอุปกรณ์คช ู่ พ ้ ี งกระดูกทีต บนเคาน์เตอร์กอ ่ นทีจ ่ ะเอนคอซายที ขวาทีเบาๆ จนเสย ่ ้นคอดัง กร๊อบ ก่อนทีจ ่ ะยกมือ ขวาขึน ้ บีบต ้นคอเพือ ่ ผ่อนคลายกล ้ามเนือ ้ บรรยากาศภายในบาร์ยังเงียบเหงาอยู่ แต่จาก ประสบการณ์ทเี่ ขาได ้เข ้ามานั่งทีน ่ แ ี่ ทบทุกเย็นตัง้ แต่เริม ่ ทํางานทีใ่ หม่แล ้ว เขาก็รู ้ว่าในอีกไม่ก ี่ ่ ั ชวโมงทันทีทผ ี่ ู ้คนเริม ่ เลิกงานกันแล ้ว ทีน ่ ก ี่ ็จะเริม ่ คึกคักและบริเวณทีด ่ ก ู ว ้างและโล่งอยูข ่ ณะนีก ้ ็ ึ รีบเร่งทีจ ั ครู่ จะเล็กและแคบลงถนัดตา ชายหนุ่มจึงรู ้สก ่ ะเอ็นจอยกับความเงียบสงบนี้ แม ้จะสก ั ญาณ เดียวก็ตามที เขาหันไปมองทางบาร์เทนเดอร์ทย ี่ น ื อยูด ่ ้านหน ้าตู ้เก็บแก ้ว แล ้วยกมือสง่ สญ ขอเครือ ่ งดืม ่ เติมทีเ่ ขาดืม ่ อยูเ่ ป็ นประจํา โดยทีไ่ ม่รอดูวา่ ผู ้ทีก ่ ําลังยืนเช็ดแก ้วอยูน ่ ัน ้ จะรับรู ้ไปกับ เขาด ้วยหรือไม่ ี งทักดังขึน "ว่าไง...เจ ้าหนู?" เสย ้ มาจากด ้านข ้าง และผู ้ทีน ่ ั่งอยูก ่ อ ่ นก็เพียงแต่หันหน ้าไปมอง ี งอย่างเนือยๆ เท่านัน ทางทีม ่ าของเสย ้ "ยังไม่ยอมกลับบ ้านอีกแล ้วนะ..." "บ ้านของผมมันอยูช ่ านเมือง หากมีอะไรเกิดขึน ้ กว่าจะเข ้ามาในเมืองก็หลายนาทีอยู่ เดีย ๋ วจะไม่ ทันการ" ชายหนุ่มตอบเบาๆ แล ้วยกมือขึน ้ ปั ดผมดกดําทีต ่ กลงมาปรกหน ้าผาก "ชว่ งแรกๆ มันก็ไฟแรงอย่างนีท ้ ก ุ คนแหละ..." ผู ้มาใหม่ยม ิ้ อย่างอารมณ์ด ี ทําให ้เห็นฟั นทีห ่ ลอ และเหลืองมาจากการสูบบุหรี่ "อุดมการณ์แรงกล ้า อยากทํางาน อยากชว่ ยคน แต่พออยูไ่ ป นานๆ ก็จะรู ้เองแหละว่าไฟทีอ ่ ยูใ่ นใจกับอุดมการณ์มันแทบไม่มค ี วามหมายอะไรเลย..." "โถ...มอนตี"้ ผู ้ถูกเรียกว่า "เจ ้าหนู" เอ่ยขึน ้ อย่างเป็ นกันเอง "ถ ้าไม่มไี ฟแล ้วคนเราจะมีความ ปรารถนาจะดิน ้ รนต่อสูกั้ บการมีชวี ต ิ อยูต ่ อ ่ ไปหรือ?" เขาหันไปสบตามองผู ้ทีอ ่ าวุโสกว่าด ้วย สายตาทีแ ่ น่วแน่ ้ ั หน่อย..." มอนตีว้ า่ พลางอมยิม "เฮย...โก ้ ใจเย็นๆ ส ิ ฉั นไม่ได ้จะมาหาเรือ ่ งกับนายสก ้ ก่อนทีจ ่ ะ ค่อยๆ นั่งลงบนเก ้าอีไ้ ม ้ทีว่ า่ งอยูข ่ ้างเด็กหนุ่ม แล ้วเป่ าปากเรียกบาร์เทนเดอร์ทย ี่ ังง่วนอยูก ่ ับการ ี้ น ั ญาณขอเครือ เช็ดแก ้ว แล ้วยกนิว้ ชข ึ้ สง่ สญ ่ งดืม ่ "นายรู ้มัย ้ ว่ามองนายแล ้วฉั นเหมือนกับมอง กระจกเลยนะ ตอนหนุ่มๅฉั นก็ไฟแรง ดือ ้ และใจร ้อนเหมือนนายนีแ ่ หละ..." เขายกมือขึน ้ ปลดปม ี ํ้ าเงินเข ้มมาสอดไว ้ในกระเป๋ าเสอ ื้ เชต ิ้ "... เน็ คไทแล ้วค่อยๆ ปลดกระดุมทีค ่ อ แล ้วดึงเน็ คไทสน ี องและก็หล่อกว่านาย" เขาพูดติดตลก จะต่างกันก็เพียงฉั นผิวขาวกว่า ตาโตกว่า ผมสท ่ ชายหนุ่มคูส ่ นทนาอมยิม ้ แล ้วอดสายหน ้าและหัวเราะออกมาไม่ได ้ พาให ้เจ ้าของมุกคอยหัวเราะ ี งดังจนพุงกระเพือ เสย ่ มตามไปด ้วยอีกคน มอนตีย ้ กแก ้วเล็กๆ ทีบ ่ รรจุสรุ าทีต ่ นเองโปรดปรานขึน ้ ดืม ่ ลงคดรวดเดียวอย่างชํานาญ เมือ ่ คนที่ ยืนอยูข ่ ้างหลังเคาน์เตอร์นําเครือ ่ งดืม ่ มาให ้กับแขกทัง้ สอง ึ หรอจากการถูกถู ไถ ทุบ และเช็ด โก ้กลึงแก ้วเปล่าเล่นบนเคาน์เตอร์ไม ้ทีด ่ แ ู ข็งแรงแต่ออกจะสก ้ ทําความสะอาดมาหลายปี อย่างกําลังใชความคิ ด "เกิดอะไรขึน ้ ?..." คําถามหลุดออกมาจากปากของชายหนุ่มราวกับมิได ้ตัง้ ใจทีจ ่ ะให ้ใครได ้ยิน คูส ่ นทนามองหน ้าเขาอย่างงุนงง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 92

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

"ผมหมายความว่าเกิดอะไรขึน ้ กับ คนทีอ ่ ยูก ่ อ ่ นหน ้าผม?" โก ้เอ่ยออกมารวดเดียวและดูออกจะ ี ที โล่งอกทีส ่ ามารถเอ่ยคําพูดเหล่านัน ้ ออกมาได ้หมดเสย ี งดัง สา่ ยหน ้าไปมาสองสามหน ก่อนทีจ มอนตีถ ้ อนหายใจเสย ่ ะเอือ ้ มมือไปคว ้าขวดเหล ้าทีบ ่ าร์ เทนเดอร์ได ้เอามาวางไว ้ให ้ตามคําสงั่ ของเขาหลังจากเบือ ่ ทีจ ่ ะต ้องสงั่ แล ้วสงั่ อีก ี งบ่งบอกถึงความรําคาญเล็กน ้อย "ก็เราตกลงกันไว ้แล ้วว่าไม่ให ้ถาม..." นํ้ าเสย "ผมรู ้..." ชายหนุ่มยอมรับ "และผมก็ไม่ได ้อยากจะถามคุณหรอก...แต่ไปถามใครก็ไม่มใี ครบอก ถามทีอ ่ น ื่ ก็ไม่มใี ครเต็มใจบอกอะไร" ชายชรายกมือขึน ้ เกาจมูกอย่างยอมแพ ้ "สมกับทีเ่ ป็ นนักข่าว..." โก ้กัดริมฝี ปากแน่น "เอ ้า...นั่ นไง" มอนตีเ้ อ่ยขึน ้ มาจนโก ้ไม่ทันตัง้ ตัวและรีบเอนตัวมองไปทางทิศทีม ่ อนตีน ้ ั่งหันหน ้า ี้ น อยู่ แต่ก็ไม่พบใคร "นั่นๆ ..." ชายชราชข ึ้ ไปทีจ ่ อโทรทัศน์ โก ้มองหน ้าผู ้ทีก ่ อดขวดเหล ้าไว ้ ื่ ใจนั ก เขาพบว่า แน่นอย่างคลางแคลงใจ ก่อนทีจ ่ ะค่อยๆ หันกลับไปมองทีโ่ ทรทัศน์อย่างไม่เชอ พิธก ี รคนเดิมยังคงดําเนินรายการอยู่ ี งทุ ้มๆ ของพิธก "...และตอนนี้ มาถึงข่าวของนายมาร์ตน ิ โจนส.์ .." เสย ี รดังออกมาจากลําโพง ั ้ ี โก ้หันไปมองทางมอนตีอ ้ ย่างสงสย แต่ชายชราก็ยงั ชไปทีจ ่ อโทรทัศน์เหมือนเดิมและแถมทําตา ดุใสร่ าวจะบอกให ้เขาใจเย็นๆ ื่ ข่าวของสํานักข่าว อีฟนิง่ โพสต์..." เสย ี งของพิธก "ผู ้สอ ี รหนุ่มยังดังอยูอ ่ ย่างต่อเนือ ่ ง "...ผู ้ทีไ่ ด ้ หายตัวลึกลับเป็ นเวลากว่าสเี่ ดือนแล ้ว...ณ วันนีเ้ จ ้าหน ้าทีข ่ องเอฟบีไอ ได ้ค ้นพบซากรถยนต์ และศพของนายโจนสแล ้ว หลังจากทีไ่ ด ้พยายามตามหามาอย่างต่อเนือ ่ ง" โก ้จ ้องมองทีผ ่ ู้ ึ ปวดเบ ้าตาขึน ึ ว่าหัวใจเขากําลังเต ้น ประกาศข่าวอย่างใจจดใจจ่อจนรู ้สก ้ มาโดยมิรู ้ตัว เขารู ้สก แรงขึน ้ และไม่เป็ นจังหวะราวกับเป็ นกลองหนังทีก ่ ําลังถูกนักดนตรีกระหนํ่าตีอย่างบ ้าคลั่ ง เขา กลืนนํ้ าลายลงคออย่างยากลําบากราวกับมีอะไรมาติดอยูท ่ ล ี่ ก ู กระเดือก "ทัง้ นีเ้ จ ้าหน ้าทีส ่ รุปว่า ่ ั เป็ นการฆ่าตัวตาย และมิใชการถูกลักพาตัวตามทีไ่ ด ้สนนิษฐานไว ้แต่ทแ ี รก..." ี งของผู ้ประกาศข่าว เสย ี งพูดคุยของคนรอบข ้าง เสย ี งหัวเราะ เสย ี ง ถึงตอนนี้ โก ้ ไม่ได ้ยินเสย ั สน ราวกับว่าโลกเขากําลังหมุนติว้ ไป หายใจ ในสมองเขาในวินาทีนัน ้ มีแต่ความเงียบ ความสบ อย่างไร ้ทิศทางและจุดหมาย ้ ราวกับว่าโลกทัง้ ใบในขณะนัน ั่ และรู ้สก ึ ขน เขาหันกลับมามองทางมอนตีช ้ าๆ ้ อยูใ่ นสโลโมชน ่ ึ ี ลุกซขน ึ้ ทัง้ ตัว เมือ ่ ได ้พบกับสายตาของชายชราทีจ ่ ับจ ้องใบหน ้าเขาอยู่ ดวงตาสฟ้าอ่อนคูน ่ ัน ้ ึ ใดๆ ปราศจากคําถามใดๆ ทัง้ นัน ปราศจากความรู ้สก ้ และเขามั่นใจว่ามันคงจะไม่เย็นชาราว ่ นีแ ึ ผิดกับ นํ้ าแข็งเชน ้ น่ หากในดวงตาคูน ่ ัน ้ มีแค่เพียงแม ้แต่คําถามเดียว โก ้กัดริมฝี ปากแน่น รู ้สก ั ของตนเอง และรู ้สก ึ ผิดยิง่ กว่าทีป ความอยากรู ้อยากเห็นและความขีส ้ งสย ่ ล่อยให ้คําถามเพือ ่ จะ ั หลุดออกไปจากปากของเขา และในวินาทีนี้ เขาแน่ใจแล ้วว่าถ ้าหากเขา ตอบสนองความขีส ้ งสย ไม่รู ้ความจริง หรือเพียงแค่มอนตีโ้ กหกเขาเท่านัน ้ เขาก็คงไม่ต ้องทุรนทุราย ทรมานและ ปวดร ้าวอย่างทีเ่ ขาเป็ นอยูใ่ นตอนนี้ ี ้ าทีเ่ ย็น "ตอนนีน ้ ายก็รู ้แล ้ว..." ชายชราเอ่ย กําแก ้วเหล ้าไว ้แน่นในมือ โก ้สงั เกตเห็นว่าดวงตาสฟ ่ ชาเมือ ่ ครูน ่ ซ ี้ อนเร ้นความเศร ้าหมอง และดูออ ่ นโยนลงไปมาก "ทําไมถึงเลือกผม..." โก ้ไม่มั่นใจเหมือนกันว่าเขาต ้องการคําตอบอะไรจากคําถามนัน ้ แต่มอนตี้ ก็มเี พียงความเงียบเท่านั น ้ ทีใ่ ห ้เขา "เพราะผมมาจากบ ้านนอก...มาจากรัฐอืน ่ หรือ?" "ก็ทํานองนัน ้ ..." มอนตีเ้ อ่ยตอบในทีส ่ ด ุ แต่ก็มไิ ด ้หันมาสบตาเจ ้าของคําถาม "ฉั นกะอยากจะให ้ เรือ ่ งมันซาและเงียบหายไปเอง" ี ใจกับการจากไปของเขา..." โก ้พยายามระงับความรู ้สก ึ ทีว่ งิ่ ปราดขึน "ทัง้ ๆ ทีค ่ ณ ุ เองก็เสย ้ มาสู่ สมองเขาราวปรอท เขานึกว่าเขาได ้งานนีด ้ ้วยความสามารถ ด ้วยผลงานทีเ่ ขาได ้ทําไว ้กับ ื พิมพ์ประจําเมือง นึกว่าคนก่อนหน ้าเขาย ้ายออกไปด ้วยความเย่อหยิง่ จองหองอย่างลืม หนังสอ ี้ ววินาทีนใี้ นใจเขาล ้นเอ่อไปด ้วยความเศร ้า ตัว นึกว่าตัวเองดังและประสบความสําเร็จแล ้ว ในเสย สลดและความผิดหวัง เขาถูกเลือกเพียงเพราะเขามาจากบ ้าน เพียงเพราะคนเหล่านีต ้ า่ งคิดว่า ื่ บือ ี งดังด ้วยความท ้อแท ้ ปวดเบ ้าตา เขาจะไม่ถามอะไร เพราะเขาซอ ้ เกินไป เขาถอนหายใจเสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 93

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

อย่างแสนสาหัส ราวกับเป็ นกําแพงกัน ้ นํ้ าทีเ่ ปราะบาง และนํ้ าทีอ ่ ยูห ่ ลังกําแพงก็พร ้อมจะปะทุ ื้ ระเบิดฝ่ ากําแพงมาได ้ทุกเมือ ่ โก ้ดันตัวเองลุกขึน ้ ยืนด ้วยความฉุนเฉียว เอือ ้ มมือไปกระชากเสอ แจ๊คเกตดําทีว่ างพาดเก ้าอีว้ า่ งข ้างกายขึน ้ มาถือไว ้ในมือ ก่อนทีจ ่ ะใชมื้ อทีว่ า่ งล ้วงลงไปหยิบ ธนบัตรยับสองสามใบมาวางบนโต๊ะอย่างขอไปที แล ้วหันหลังเตรียมตัวจะเดินออกไป ี งมอนตีด "เจ ้าหนู...อย่าคิดมากเลย" เสย ้ ังขึน ้ มา แต่มันก็ไม่ได ้ทําให ้ชายหนุ่มหยุดเดิน "ชา่ งมัน เถิด" ึ อ ้างว ้างและโดดเดีย ึ มา โก ้ผลักประตูเดินออกมาฝ่ าลมหนาวด ้วยความรู ้สก ่ วอย่างทีไ่ ม่เคยรู ้สก ก่อน ราวกับว่าบนโลกนีม ้ เี พียงเขาเดินฝ่ าลมหนาวอยูเ่ พียงคนเดียว ทัง้ ๆ ทีร่ อบกายเขาก็มผ ี ู ้คน อืน ่ ๆ อีกมากมาย "นายได ้งานนี้เพราะฝี มอ ื ..." มอนตีพ ้ ม ึ พําก่อนทีจ ่ ะกระดกแก ้วขึน ้ เทนํ้ าสุราลงคออย่างปวดร ้าว โก ้ฝั งตัวเองกับการทํางานราวคนบ ้า เขาจะมาถึงออฟฟิ ศก่อนใคร และมักกลับเป็ นคนเกือบ สุดท ้ายเสมอ เขาเลิกใสใ่ จกับการจากไปของคนทีอ ่ ยูก ่ อ ่ นหน ้าเขาได ้นานแล ้ว แต่เขาไม่สามารถ ึ ผิดหวังทีเ่ ผลอคิดว่าได ้งานนี้เพราะผลงานจึงพยายามทีจ ทําใจได ้กับความรู ้สก ่ ะผลักดันและ พิสจ ู น์ตนเองให ้ทุกคนทีท ่ ํางานเห็นว่าเขามีความสามารถ ทัง้ ๆ ทีจ ่ ริงๆ แล ้วก็ไม่เคยมีใครสบ ประมาทหรือคลางแคลงใจเลย "บ ้าจัง..." โก ้อุทานออกมาอย่างหงุดหงิดเมือ ่ ปากกาทีถ ่ อ ื อยูใ่ นมือหลุดตกลงพืน ้ ขณะทีน ่ ั่ง ้ และเมือ เขียนงานอยูอ ่ ย่างเอาเป็ นเอาตาย เขาค่อยๆ ก ้มตัวลงชาๆ ่ พบว่ามันตกไปอยูใ่ ต ้โต๊ะลึก เอาการอยู่ เขาจึงลุกขึน ้ และคุกเข่ามุดลงไปใต ้โต๊ะ เขาคว ้าปากกาแล ้วพยายามทีจ ่ ะรีบออกมา ึ มึนหัวอย่าง เขียนงานต่อจนลืมตัวและหัวไปฟาดขอบโต๊ะอย่างจัง เมือ ่ รีบลุกไปหน่อย เขารู ้สก หนักและต ้องนั่งพิงโต๊ะเอาแรงและรวบรวมสติกอ ่ น หัวของเขามันปวดจนนํ้ าตาแทบไหล ชาย หนุ่มกัดริมฝี ปากแน่น พลางยกมือขึน ้ คลึงบริเวณทีช ่ นและไม่แปลกใจเลยทีพ ่ บว่ามันนูนโนแล ้ว เขาถอนหายใจอย่างอ่อนล ้าและพยายามดันตัวเองเพือ ่ นั่งให ้สบายขึน ้ และในจังหวะนัน ้ เองที่ ขอบตาของเขาสงั เกตเห็นอะไรบางอย่าง ี ํ้ าตาล โก ้ขยับตัวอีกครัง้ มันถูกติดอยูท ่ ใี่ ต ้โต๊ะด ้วยเทปกาว มันเป็ นเหมือนซองจดหมายใหญ่ๆ สน ิ้ นั น และค่อยๆ เอือ ้ มมือไปหยิบห่อจดหมายชน ้ แต่ทว่าเทปกาวยังเหนียวแน่นอยูจ ่ นเขาต ้องกลับ ้ อนทีจ ิ้ นั น ตัวคุกเข่าแล ้วค่อยๆ ดึงเทปกาวออกทีละเสน้ จนครบทัง้ สเี่ สนก่ ่ ะนํ าห่อพัสดุชน ้ มาวาง ึ ว่าความตืน บนตักหลังจากทีก ่ ลับขึน ้ มานั่งบนเก ้าอีแ ้ ล ้ว เขารู ้สก ่ เต ้นกับการค ้นพบสงิ่ ทีอ ่ ยูต ่ อ ่ หน ้า เขาตอนนีท ้ ําให ้เขาแทบลืมความเจ็บปวดทีห ่ ัวไปเลยทีเดียว ่ งปิ ดผนึก แต่ก็พบว่ามันยังติดแน่นอยู่ จึงเอือ เขาพยายามสอดนิว้ เข ้าไปใต ้ชอ ้ มมือไปหยิบคัต เตอร์มา ดันปลายมีดออกแล ้วกรีดหัวซองเปิ ดออกเบาๆ เขาแหงนหน ้าขึน ้ ปรายตาไปรอบๆ สํานั กงานก่อน เพือ ่ ความแน่ใจและเมือ ่ พบว่าทุกคนต่างกําลังยุง่ อยูก ่ ับงานของตนและมิได ้มาใส ่ ใจกับเขาแล ้ว เขาจึงค่อยๆ คลีป ่ ากซองออกและสอดนิว้ เข ้าไปในซองอย่างตืน ่ เต ้น ึ โก ้สะดุ ้งสุดตัวเมือ ่ รู ้สกว่ามีใครมาวางมือลงบนบ่าของเขา ื่ ฉั นเถอะว่านายไม่อยากเห็นสงิ่ ทีอ ี งของผู ้มารบกวนบ่นบอกถึง "เจ ้าหนู...เชอ ่ ยูใ่ นนัน ้ " นํ้ าเสย ความกังวล เจ ้าของโต๊ะหันหน ้าขึน ้ ไปมองทางผู ้ให ้คําแนะนํ า "ทําไมครับ..." มอนตีไ้ ม่ตอบ แต่ฉวยจังหวะทีโ่ ก ้ยังอึง้ งงอยูด ่ งึ ห่อพัสดุมาถือไว ้ในมือ ทําให ้โก ้ลุกขึน ้ ยืนแทบจะ ิ หน ้ามองตากับผู ้อาวุโสกว่าอย่างขมึงตึง ตามแรงดุงและเผชญ ี ง "นั่นมันของทีผ ่ มเจอ..." โก ้ทวง พยายามควบคุมนํ้ าเสย "และฉั นก็ยด ึ มันมาเพือ ่ ความปลอดภัยของตัวนายและทุกคน..." มอนตีเ้ อ่ยอย่างไม่สะทกสะท ้าน ก่อนทีจ ่ ะเดินจากไปอย่างเงียบๆ ปล่อยให ้เด็กหนุ่มยืนกุมมือกัดฟั นแน่น เขานั่งลงอย่างพยายาม ระงับอารมณ์ แต่แล ้วก็ผลุดลุกขึน ้ และเดินฝ่ าเพือ ่ นร่วมงานคนอืน ่ ๆ ตามชายชราเข ้าไปในห ้อง ทํางานอย่างแน่วแน่ "เคาะประตูรย ึ ัง?" มอนตีถ ้ ามอย่างอารมณ์ด ี ี งดังโดยไม่สนใจว่าด ้านนอก โก ้ยืนมองเจ ้าของห ้องตาขวาง แล ้วหันไปกระแทกประตูปิดลงเสย เพือ ่ นร่วมงานจะคิดอย่างไร ี ํ้ าตาลหนาทีย "นั่นมันของผม..." ชายหนุ่มชไี้ ปทีซ ่ องสน ่ ังอยูใ่ นมือชายชรา "บ.ก.จะเอาไปเฉยๆ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 94

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

อย่างนีไ ้ ม่ได ้" "ฉั นบอกแล ้วไงว่าฉั นยึดมันมาเพือ ่ ..." ื่ ได ้อย่างไรว่ามันอันตราย?" ผู ้อ่อนวัยกว่าเอ่ยด ้วย "ผมยังไม่เห็นสงิ่ ทีอ ่ ยูข ่ ้างใน...จะให ้ผมเชอ ี งทีม ึ ว่าภายในใจของเขานั น นํ้ าเสย ่ ั่นคง แต่รู ้สก ้ ร ้อนรนราวมีมรสุมไฟโชติชว่ งอยู่ บ.ก.อาวุโสถอนหายใจอย่างอ่อนใจ พลางสา่ ยหัวไปมา ี เหลือเกิน..." "วัยหนุ่มชา่ งทําให ้คนเราดือ ้ รัน ้ เสย "ผมอยากเห็นของทีอ ่ ยูใ่ นซองนัน ้ ก่อน..." โก ้เอ่ยปากออกมาอีกครัง้ มอนตีห ้ ันหน ้ามาสบตามอง ั ชายหนุ่มทีย ่ น ื อยูเ่ บือ ้ งหน ้าและจับจ ้องดวงตาทีแ ่ น่วแน่สกครูน ่ ัน ้ อยูค ่ รูห ่ นึง่ ก่อนทีจ ่ ะร่อนซองส ี ี งดัง บ่งบอกในซองนัน นํ้ าตาลลงบนโต๊ะทํางานของตนเอง สง่ เสย ้ บรรจุเอกสารไว ้มากพอสมควร ั ชายหนุ่มหยุดนิง่ ไปครูห "ปิ ดมูล ่ ด ี่ ้วย..." เจ ้าของห ้องกําชบ ่ นึง่ อย่างไม่มั่นใจ ดวงตาส ี ี ํ้ าตาลอย่างไม่ละสายตา ราวกับกลัวว่าจะมีใครมาแอบเอา ช็อกโกเลตคูน ่ ัน ้ จับอยูท ่ ซ ี่ องพัสดุสน ไปอีก เขาค่อยๆ เอือ ้ มมือไปปิ ดมูล ่ ต ี่ ามทีม ่ อนตีส ้ งั่ "นั่ งลงส.ิ .." ชายชราชไี้ ปทีเ่ ก ้าอีท ้ วี่ า่ งอยู่ ก่อนทีต ่ ัวเองจะทรุดตัวลงนั่งบนเก ้าอีห ้ ลังโต๊ะ โก ้ทําตามอย่างว่าง่าย ยืน ่ มือออกไปหยิบซองทีอ ่ ยูเ่ บือ ้ งหน ้าอย่างระมัดระวัง แล ้วค่อยๆ หยิบ แผ่นกระดาษทีอ ่ ยูด ่ ้านในออกมา ข ้างในบรรจุไว ้ซงึ่ คลิปปิ้ งข่าวหลายต่อหลายแผ่น รวมถึง ึ ราวกับว่าตัวเองถูกดูด ข ้อมูลต่างๆ และรูปภาพสองสามใบ โก ้หัวใจเต ้นรัวไม่เป็ นจังหวะและรู ้สก ่ ลุมอากาศ ข ้อมูลทีส เข ้ามาสูห ่ ายตาของเขามองผ่านๆ อยูน ่ ัน ้ เป็ นข ้อมูลลับทางราชการหลาย แผ่นและเขาก็แน่ใจว่าเขาไม่เคยได ้อ่านรายงานเกีย ่ วกับเรือ ่ งทีเ่ ขาถืออยูใ่ นมือทีไ่ หนมาก่อน เขา ั่ ไปทัง้ ตัวราวกับภูมอ สน ิ ากาศในห ้องนัน ้ ได ้ลดลงจนติดลบ ื่ ข่าวหนุ่มมาตลอดเอ่ยขึน "รัฐบาลเรากําลังทําการทดลงอยู.่ .." มอนตีซ ้ งึ่ นั่งมองปฏิกริ ย ิ าของผู ้สอ ้ เบาๆ "ผมเคยได ้ยินมาบ ้าง...แต่ไม่นก ึ ว่า..." ชายหนุ่มกัดฟั นแน่นกลืนนํ้ าลายลงคออย่างยากลําบาก มอนตีพ ้ ยักหน ้าเป็ นเชงิ รับรู ้ "พวกเขากําลังพยายามสร ้างหน่วยรบทีส ่ มบูรณ์แบบ...พละกําลัง มันสมอง ความสามารถในการ ้ ธ ความสามารถในการต่อสูป ่ ระชด ิ ตัว...ร ้อยแปดพันเก ้าทีพ ใชอาวุ ่ วกเขาจะคิดกันได ้" ชายชรา เอนตัวเอาแขนมาพิงขอบโต๊ะและอธิบายต่อไป "พวกเขากําลังทดลองยาสูตรใหม่ สารเคมีทเี่ มือ ่ ฉีดเข ้าสูร่ า่ งกายของมนุษย์แล ้ว จะทําให ้ กลายเป็ นเสมือนพระเจ ้าแห่งสงคราม" เขาชไี้ ปทีร่ ป ู ภาพทีโ่ ก ้วางไว ้บนโต๊ะ ทําให ้ชายหนุ่มต ้อง ั รีบหยิบขึน ้ มาดู ไม่ชดเท่าใด แต่ชายหนุ่มก็พอดูออกว่า สงิ่ ทีอ ่ ยูต ่ รงกลางนั น ้ เหมือนจะเป็ นคน แต่ก็ไม่ใช ่ เพราะร่างกายบึกบึนจนเกินกว่าทีค ่ นธรรมดาจะเพาะขึน ้ มาได ้ ไม่วา่ จะพยายามนาน ั กีส ิ ปี มีผมยาวปิ ดบังเรือนร่างด ้านบนอยู่ มองดูแล ้วเหมือนกับมนุษย์หมาป่ า ในนิยาย สก ่ บ ิ เขาละสายตาจากภาพถ่ายในมือแล ้วเงยหน ้าขึน คลาสสก ้ มาสบตากับ บ.ก.หนุ่มใหญ่ "โจนสไ์ ปค ้นพบข ้อมูลเหล่านี.้ .." นั กข่าวหนุ่มผมดําเอ่ยอย่างคาดเดา มอนตีเ้ พียงแต่พยักหน ้า ่ นเร ้นความรู ้สก ึ เจ็บปวดทีว่ งิ่ ปราดขึน แทนคําตอบ ดวงตามิสามารถซอ ้ มาจากหัวใจ ี ชวี ต "งัน ้ การเสย ิ ..." ชายหนุ่มจะเอ่ยต่อ ื่ ว่าการเสย ี ชวี ต ์ ะเป็ นอย่างทีท ชายชราพยักหน ้าอีกหนยืนยันว่าเขาไม่เชอ ิ ของโจนสจ ่ างเอฟบีไอ สรุป "แล ้วทําไมคุณไม่ทําอะไรล่ะ..." โก ้ถามอย่างคาดคัน ้ ้ ้ทีไ่ หนกัน ใครมองก็จะหาว่า "จะให ้ผมทําอะไร?" ชายชราสวนทันควัน "รูปถ่ายพวกนั น ้ ผมใชได ี งของเขาจริงจังขึน ไปแอบถ่ายมาจากกองถ่ายหนังสยองขวัญ แล ้วอีกอย่างหนึง่ ..." นํ้ าเสย ้ "นายคิดว่ารัฐบาลจะปล่อยให ้ข่าวอย่างนีร้ ั่วไหล แพร่งพรายออกมาหรือ?" "แต่คณ ุ ก็มข ี ้อมูลอยูใ่ นมือ" ชายหนุ่มสา่ ยเอกสารไปมา ื พิมพ์กระจอกๆ ธรรมดา ฉบับเดียว แล ้วพวกนัน "พวกเรามันเป็ นแค่หนังสอ ้ เป็ นใคร" "เดวิดยังเคยล ้ม โกไลแอท มาแล ้ว..." โก ้เถียงอย่างเอาจริงเอาจัง มอนตีส ้ า่ ยศรี ษะปฏิเสธ "คุณกลัวหรือ..." โก ้เผลอกลืนนํ้ าลายลงคอทันทีทค ี่ ําถามหลึดออกไปจากริมฝี ปากเขา และเขา สงั เกตเห็นว่ามันเป็ นดังลูกศรธนูทพ ี่ งุ่ ตรงทิม ่ แทงกลางใจของชายชรา ชายหนุ่มเพ่งมองใบหน ้า

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 95

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ของชายชรา ผู ้สา่ ยศรี ษะปฏิเสธอีกครัง้ ื่ เลยว่าคุณกลัว...คุณกลัวอะไรนักหนา?" โก ้เค ้นเสย ี งถาม "ผมไม่อยากจะเชอ ี งดัง แต่ชายหนุ่มก็มไิ ด ้ มอนตีห ้ น ้าแดงขึน ้ ด ้วยโทสะ ลุกขึน ้ พรวด พลางยกมือขึน ้ ทุบโต๊ะเสย สะทกสะท ้านแม ้จะตกใจ "เจ ้าหนูฉันจะบอกอะไรให ้นะ ตอนทีน ่ ายยังล่องลอยไม่ได ้เกิดขึน ้ มาบนโลกนี้ ฉั นอยูท ่ เี่ วียดนาม ี งระเบิด ท่ามกลางการเข่นฆ่าอย่างทารุณ ตอนทีน ท่ามกลางเสย ่ ายเพิง่ หย่านมฉั นอยูท ่ ส ี่ งคราม ี ท่ามกลางรถถัง เครือ อ่าวเปอร์เซย ่ งบินเจ็ทและลูกระเบิดสกัต เพราะฉะนัน ้ อย่ามาพูดเรือ ่ งความ กลัวกับฉั น..." ผู ้ทีเ่ ป็ น บ.ก.กัดฟั นแน่นจนกรามนูน "ผมขอโทษ..." โก ้เอ่ยออกไปอย่างจริงใจ "ผมมิได ้มีเจตนาจะลบหลูค ่ ณ ุ " ื กใหญ่กอ มอนตีถ ้ อนหายใจออกมาเฮอ ่ นทีจ ่ ะค่อยๆ นั่งลงบนเก ้าอีอ ้ ก ี ครัง้ หนึง่ "ฉั นไม่ได ้กลัวรัฐบาล หรือท่านประธานาธิบดี หรืออํานาจเบือ ้ งบน...ฉั นเพียงแต่ไม่อยากให ้พวก เราเดือดร ้อน ทุกคนต่างก็มภ ี าระกันทัง้ นั น ้ ถ ้าสํานั กข่าวเราเกิดมีปัญหาขึน ้ มา จะทําอย่างไรกัน" "แต่เราอยูใ่ นระบอบประชาธิปไตย และหนึง่ ในข ้อดีของระบอบนีก ้ ็คอ ื เสรีภาพในการพูด ในการ คิด..." "นั่ นมันก็ใช.่ .." ชายชราเอ่ยอย่างจํานน ิ ธิท "ประชาชนควรได ้รับรู ้เรือ ่ งนี้...ไม่ส"ิ โก ้นิง่ ไปครูห ่ นึง่ "ประชาชนมีสท ์ จ ี่ ะได ้รับรู ้เรือ ่ งนี้ ใครจะรู ้ เกิดวันดีคน ื ดี มีคนบ ้าจีเ้ อาสารเคมีตัวนีม ้ าฉีดให ้กับเด็กๆ เพียงเพือ ่ ต ้องการเผ่าพันธุท ์ ส ี่ มบูรณ์ แบบ แล ้วมันจะยุตธิ รรมหรือ อย่างน ้อยให ้โอกาสให ้ประชาชนได ้รู ้ความจริง และหากพวกเขายัง ต ้องการจะให ้มีการค ้นคว ้าต่อไปอย่างเต็มใจ ก็ตามแต่เขา แต่เราก็จะได ้ทําหน ้าทีข ่ องเราอย่าง ถึงทีส ่ ด ุ แล ้ว..." ้ มอนตีถ ้ อนหายใจมองดูเด็กหนุ่มทีน ่ ั่ งอยูเ่ บือ ้ งหน ้าอย่างใชความคิ ด ิ้ นีเ้ ถอะครับ" โก ้เอ่ยออกมาอย่างหนักแน่นจนทําเอาบ.ก.อาวุโสขนลุกและนิง่ "...ขอผมทํางานชน เงียบไปครูห ่ นึง่ ิ้ นี.้ .." มอนตีเ้ อ่ยถามอย่างตรงไปตรงมา "ชอ ื่ เสย ี งหรือ?" หรือว่า "ทําไมนายถึงอยากทํางานชน ี ็อกโกเลตคูน อยากจะ..." เขานิง่ เงียบไปครูห ่ นึง่ เมือ ่ เห็นแววตาสช ่ ัน ้ กําลังฉายแววบางอย่าง ี ทีได ้มัย "เลิกบ ้าเสย ้ ..." มอนตีเ้ อ่ยออกมาเมือ ่ ตระหนักว่าแววตาคูน ่ ัน ้ กําลังบ่งบอกอะไร "นายไม่ จําเป็ นต ้องพิสจ ู น์ตัวเองอีกต่อไปแล ้ว...ไม่วา่ จะต่อฉั นหรือใครๆ ทุกคนเขาก็เห็นกันหมดแล ้วว่า นายมีความคิดมีความสามารถ...แล ้วยังจะดือ ้ รัน ้ ทําอย่างนีไ ้ ปเพือ ่ อะไรอีก?" ี ชายหนุ่มผมดําสูดลมเข ้าปอดลึกๆ เสยงดัง "เพราะผมเป็ นนักข่าว และผมมีหน ้าทีต ่ อ ่ ประชาชนทีจ ่ ะต ้องรายงานความเป็ นจริงให ้พวกเขา ี งและแววตาทีเ่ ด็ดเดีย ได ้รับรู ้..." เชาตอบด ้วยนํ้ าเสย ่ ว มอนตีถ ้ อนหายใจเล็กๆ และพยักหน ้ายอมรับอย่างยอมจํานน ิ้ นีแ ้ "ก็ได ้...แต่ฉันขอบอกไว ้ก่อนว่าเมือ ่ นายเริม ่ ทําข่าวชน ้ ล ้ว ชวี ต ิ ของนายก็จะเป็ นดังเสนฟาง ี่ งเชน ่ นีห และเปราะบางดังแก ้วคริสตัล นายพร ้อมยอมรับกับความเสย ้ รือ" ผู ้อาวุโสเตือนด ้วย ี งทีเ่ อ่อล ้นไปด ้วยความหวังดี นํ้ าเสย ี เวลาคิด นักข่าวหนุ่มพยักหน ้าอย่างไม่ต ้องเสย ์ ่ นเร ้นความเสย ี ใจได ้ "ตอนนัน ้ โจนส ก็กระตือรือร ้นอย่างนี"้ ชายชรามิสามารถซอ ั ญา "ผมจะไม่ทําให ้บ.ก.ผิดหวัง" ชายหนุ่มสญ ์ อบเข ้าไปในห ้องทดลองของรัฐบาล "ฉั นรู ้และฉั นมั่นใจ..." มอนตีจ ้ บ ี ปาก... "เท่าทีฉ ่ ั นรู ้ โจนสแ และนอกจากรูปถ่ายทีอ ่ ยูใ่ นมือนายตอนนี้ เขาก็เคยบอกว่าได ้ตัวยามาได ้หลอดหนึง่ แต่ฉันไม่รู ้ ์ งจบลงเพราะไอ ้ตัวยาบ ้าๆ ขวดนัน ว่ามันอยูท ่ ไี่ หน แต่ทฉ ี่ ั นรู ้ก็คอ ื ว่าชวี ต ิ ของโจนสค ้ " "ขอบคุณครับ...บ.ก." โก ้เอ่ยอย่างจริงใจ "ทีเ่ หลือเดีย ๋ วผมไปอ่านแล ้วก็คงจะปะติดปะต่อเองได ้ ่ องพัสดุ เขารู ้ดีวา่ รูปทีอ ..." ชายหนุ่มลุกขึน ้ แล ้วหยิบเอกสารและรูปถ่ายลงใสซ ่ ยูใ่ นมือเขานัน ้ มัน ้ ิ้ เดียวทีเ่ ขามีอยู่ เขาสญ ั ญา คงใชในการตี พม ิ พ์มไิ ด ้ แต่อย่างน ้อยในตอนนีม ้ ันก็เป็ นหลักฐานชน ั กับตัวเองว่าเขาจะต ้องหาทางถ่ายรูปทีช ่ ดเจนกว่านี้มาให ้ได ้ ี ข ้อมูลทีร่ น ุ่ พีข ่ องเขาเก็บสะสมมานานปี เกีย ่ วกับการทดลองของรัฐบาลนัน ้ มันชา่ งน่ากลัวเสย ั ว่ารัฐบาลได ้ลักพาตัวผู ้คนประเภททีไ่ ม่เป็ นทีต ่ เหลือเกิน มีข ้อมูลทีบ ่ ง่ ชด ่ ้องการของสงั คม เชน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 96

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

นพวกคนข ้างถนนมาเป็ นหนูลองยาหลายครัง้ หลายหน เขาไม่แน่ใจว่า โจนส ์ ไปได ้ข ้อมูลเหล่านี้ ั ชาติญาณของเขาบอกว่ามันเป็ นเรือ ี สละ มาได ้อย่างไร แต่สญ ่ งจริงทัง้ หมดแน่นอน และการเสย และทุม ่ เทต่องานจนถึงชวี ต ิ ของรุน ่ พีก ่ ลับทําให ้ชายหนุ่มมุง่ มั่นขึน ้ ไปอีกว่าจะต ้องหาหลักฐานมา เปิ ดโปง การทดลองทีอ ่ บ ุ าทว์นใี้ ห ้ได ้ ลําพังโดยตัวข ้อมูลแล ้วชายหนุ่มมั่นใจว่าเขามีเพียง ึ ษาทัง้ การทดลองทีเ่ ปิ ดเผยและเป็ นความลับของทาง พอทีจ ่ ะเขียนเรือ ่ งได ้แล ้ว หลังจากทีม ่ ศ ุ ก ึ ษาถึงผลกระทบของสารเคมีตอ รัฐบาล และศก ่ ระบบในร่างกายมนุษย์และจากการพูดและ ั ภาษณ์ผู ้เชย ี่ วชาญและนักวิทยาศาสตร์ชอ ื่ ดังมากมายหลายคนอยุห สม ่ ลายเดือน ซงึ่ ทุกคนก็ ั ออกจะแสดงความประหลาดใจและคลางแคลงใจต่อหัวข ้อสมภาษณ์ของเขา และสงิ่ เดียวทีข ่ าด อยูต ่ อนนีก ้ ็คอ ื ภาพถ่าย ถ ้าข่าวนีถ ้ ก ู เผยแพร่ออกไปตอนนี้ คงโดนรัฐบาลตอกกลับ และคงโดน ฟ้ องจนพินาศย่อยยับดังทีม ่ อนตีเ้ กรงอย่างแน่นอน เพราะฉะนัน ้ หากปราศจากรูปถ่ายแล ้ว เขารู ้ดี ิ ใจทีจ ว่าเรือ ่ งนีค ้ งจะไม่มวี น ั ถูกเปิ ดโปงอย่างแน่นอน โก ้จึงตัดสน ่ ะไปลองหา สารเคมีหลอดนัน ้ ทีอ ่ พาร์ตเม ้นท์ของโจนส ์ ้ จากทีส ชายหนุ่มก ้าวเดินตามขัน ้ บันไดขึน ้ ไปอย่างชาๆ ่ อบถามเจ ้าของพืน ้ ทีข ่ องตึกแล ้ว ห ้อง ั ้ สองนั น ของรุน ่ พีผ ่ ู ้ล่วงลับ ซงึ่ อยูบ ่ นชน ้ ยังมิได ้มีผู ้อืน ่ มาเข ้าอาศัยต่อ และแม ้ว่าเจ ้าของออกจะ ั เท่าไรนั ก แต่เมือ ้ อ ี้ ยูน ไม่อยากให ้เขาเข ้าไปยุม ่ ย่ามในห ้องสก ่ ถูกรบเร ้าและเซาซ ่ านจึงยอมให ้ ํ ่ ิ กุญแจเขาไปสารวจห ้องพักนัน ้ ได ้ คงเพราะความรําคาญมากกว่าสงอืน ่ ใด ตึกที่ โจนส ์ อาศัยอยูน ่ เี้ ป็ นตึกบล๊อคเก่าๆ ซงึ่ ผู ้อยูอ ่ าศัยสว่ นมากจะเป็ นผู ้อพยพมาจากโปเตริโก ้ ี ด ้วยสายตาทีห และชนกลุม ่ น ้อยอืน ่ ๆ แต่กระนัน ้ ทุกคนต่างก็จ ้องมองนั กข่าวเอเชย ่ วาดระแวง โก ้ ้ และทันทีทป ื้ ไขกุญแจประตูและผลักดันประตูเข ้าไปด ้านในชาๆ ี่ ระตูถก ู เปิ ดออก ความอับชน จากข ้างในก็วงิ่ มาต ้อนรับเขาจนเขาแทบสําลัก เขากวาดตามองไปรอบๆ พบว่าห ้องนัน ้ ข ้าวของ ิ้ ดี ทางรัฐบาลก็คงจะตามหาหลอดสารเคมีนัน ่ กัน เขาไม่รู ้ว่า ทุกอย่างถูกรือ ้ จนไม่เหลือชน ้ เชน ิ ใจแล ้วว่าจะต ้องควาน พวกทีม ่ าค ้นก่อนเขานัน ้ พบเจอสงิ่ ทีต ่ ้องการหรือไม่ แต่ยังไงเขาก็ตัดสน หาดูอก ี รอบ แม ้ว่ามันจะดูเหมือนการงมเข็มในมหาสมุทรก็ตามที ภายในห ้องร ้างนั น ้ ร ้อนอบอ ้าว และข ้าวของถูกวางทิง้ ให ้เกลือ ่ นจนแทบมองไม่เห็นพืน ้ ห ้อง ื ทีล นอกจากตู ้หนังสอ ่ ้มไม่เป็ นท่า โซฟาเก่าๆ ทีส ่ กปรกจนแทบนั่ งไม่ลง และโต๊ะทํางานทีต ่ งั ้ อยู่ ิ้ ตรงอีกมุมหนึง่ ของห ้องใต ้บานหน ้าต่างแล ้ว ทรัพย์สมบัตอ ิ น ื่ ๆ ในห ้องนั น ้ ก็แทบไม่มอ ี ะไรเป็ นชน ื้ แจ๊คเกตโยนไปพาดกับเก ้าอีไ้ ม ้ซล ึ่ ้มอยูใ่ นบริเวณทีน เป็ นอันแล ้ว เขาถอดเสอ ่ ่าจะเป็ นห ้องครัว แล ้วก ้มตัวลงค่อยๆ ลงมือค ้นเอกสารและข ้าวของบนพืน ้ ทันทีอย่างขะมักเขม ้น ั โก ้นั่ งชนเข่าอย่างอ่อนล ้าและท ้อแท ้ หลังจากทีน ่ ั่งค ้นยืนค ้นห ้องพักนัน ้ แทบจะทุกมุมแล ้ว เขา ถอนหายใจอย่างอ่อนใจ แล ้วยกแขนขึน ้ ปาดเหงือ ่ ทีจ ่ ับอยูท ่ ห ี่ น ้าผากของเขา แสงสว่างจาก หลอดไฟสลัวๆ พอทําให ้ห ้องนีด ้ น ู ่ากลัวน ้อยลงบ ้าง แต่กระนัน ้ เขาก็ไม่มค ี วามคิดทีจ ่ ะนอนค ้าง ทีน ่ อ ี่ ย่างแน่นอน เขาดันตัวเองลุกขึน ้ ยืนแล ้วเดินไปยังหน ้าต่างทีม ่ รี อยร ้าวเล็กๆ แล ้วดันมันขึน ้ ึ สด เปิ ดให ้ลมพอถ่ายเทเข ้ามาได ้บ ้าง และทันทีทล ี่ มข ้างนอกได ้พัดเข ้ามาข ้างในห ้องเขาก็รู ้สก ื่ ขึน ชน ้ และบอกกับตัวเองว่าเขาน่าจะเปิ ดหน ้าต่างนีม ้ าตัง้ นานแล ้ว เขาถอนหายใจอีกครัง้ แล ้วยืน ่ ั ผัสลมเย็นๆ บ ้าง มือไปยันโต๊ะและเอนตัวไปข ้างหน ้าเพือ ่ จะให ้ใบหน ้าได ้สม ทันใดนัน ้ ชายหนุ่มเกิดฉุกใจคิดอะไรขึน ้ มา เขาเดินถอยออกมาจากโต๊ะสองสามก ้าว แล ้ว ั เพ่งมองดูทโี่ ต๊ะทํางานตัวนัน ้ ลิน ้ ชกจากโต๊ะถูกดึงลงมาและข ้าวของถูกเทลงกอบกับพืน ้ จนหมด ั แต่เขาก็ยังมิได ้ดูใต ้โต๊ะ เขาจําได ้ว่าพบของพัสดุท ี่ และเขาก็ได ้ตรวจมันดูแล ้วทัง้ สามลิน ้ ชก ์ อ บรรจุข ้อมูลใต ้โต๊ะของโจนสท ี่ อฟฟิ ศ โก ้จึงรีบคุกเข่าลงและค่อยๆ ขยับตัวเข ้าไปใต ้โต๊ะนัน ้ แสงไฟสลัวจากหลอดไฟเก่าๆ กลางห ้องทําให ้เขามองเห็นค่อนข ้างลําบาก ชายหนุ่มจึงอาศัย ั ผัสกับความสากของแผ่นไม ้ เขากลืน ใชมื้ อคลําใต ้โต๊ะด ้วยหัวใจทีเ่ ต ้นระรัว ปลายนิว้ ของเขาสม นํ้ าลายลงคออย่างยากลําบาก พยายามทีจ ่ ะควบคุมสติตัวเองไว ้ให ้มั่ง ลมหายใจของเขาเริม ่ แรง และถีข ่ น ึ้ อย่างมิรู ้ตัว ั ผัสกับสงิ่ หนึง่ ซงึ่ รู ้สก ึ แตกต่างไปจากแผ่นไม ้ และในร่องเล็กๆ ขอบโต๊ะปลายนิว้ ของเขาก็ได ้สม ั ึ ราวกับ เขาสามารถสมผัสได ้ถึงกระดาษกาวทีย ่ ด ึ มันไว ้กับที่ หัวใจเขาเต ้นแรงขึน ้ มากจนเขารู ้สก ว่ามันแทบจะทะลุหน ้าอกของเขาได ้ทุกเมือ ่ ิ้ นั น โก ้บรรจงดึงวัสดุชน ้ ออกมาอย่างทนุถนอม ทัง้ ๆ ทีใ่ นใจเขานั น ้ ยังไม่มั่นใจว่ามันเป็ นสงิ่ ทีเ่ ขา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 97

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ตามหาอยูห ่ รือเปล่า เขากัดฟั นแน่น เอนตัวพิงโต๊ะแล ้วหลับตาปี๋ อนึง่ เหมือนจะภาวนาขอให ้ขอ ่ กัน เขาลืมตาขึน ้ พรพระเจ ้า แต่ก็เหมือนจะพยายามรวบรวมสติของตนเองอยูใ่ นทีเชน ้ ชาๆ ใบหน ้าเปี ยกปอนไปด ้วยเหงือ ่ จากการลุ ้นระทึก เขาค่อยๆ ก ้มหน ้าและเลือ ่ นสายตามาเพ่งมองดู สงิ่ ทีอ ่ ยูใ่ นมือตอนนี้ มันเป็ นห่อเล็กๆ เรียวๆ และนํ้ าหนักมันก็แทบจะไม่มเี ลย ภายในห่อกระดาษ ี ําคลุมด ้านนอกของวัสดุอย่างมิดชด ิ เขาค่อยๆ ใชมื้ อทัง้ สองคลีผ ี ําทีว่ างพัก มีผ ้ากํามะหยีส ่ ด ่ ้าสด ้ ในใจเต ้นระทึก ไม่รู ้ว่าควรจะคาดหวังอะไรได ้บ ้างจากการค ้นพบครัง้ อยูบ ่ นตักเขาออกอย่างชาๆ ิ้ นี้ ทันทีทแ ั ผัสกับสงิ่ ทีถ ่ นใต ้ผ ้ากํามะหยี่ เขาก็เห็นว่ามัน นีแ ้ ละสงิ่ ของชน ี่ สงไฟสลัวๆ มาสม ่ ก ู ซอ เป็ นหลอดทดลอง อย่างทีเ่ ขาเคยเห็นตัง้ แต่เรียนวิชาเคมี มีจก ุ ปิ ดฝาหลอดอยู่ เขาบรรจงหยิบ ่ งมันกับแสงไฟลิบหรี่ และพบว่าของทีบ หลอดทดลองขึน ้ มาและสอ ่ รรจุอยูข ่ ้างในหลอดนัน ้ เป็ น ี องมันเป็ นสน ี ํ้ าเงินเข ้ม เขาอยากจะเขย่าและลองเปิ ดฝาจุกออกดู ของเหลวดูคล ้ายกับนํ้ า แต่สข ี่ งทําให ้มันเสย ี หาย ละตระหนักดีวา่ เขาเองก็คงจะมี แต่รู ้ว่าของสงิ่ นีม ้ ค ี วามสําคัญเกินกว่าทีจ ่ ะเสย ื้ แจ๊คเกตคูใ่ จและวิง่ ออกไปจากห ้องนัน เวลาไม่มากนัก จึงรีบลุกขึน ้ วิง่ ไปคว ้าเสอ ้ อย่างรวดเร็ว ั ภาระอืน ชายหนุ่มโยนกระเป๋ าเป้ และสม ่ ๆ ลงบนเตียงนอนเก่าๆ ของห ้องเชา่ เล็กๆ ของโรงแรม โทรมๆ อย่างเร่งรีบ เขาคิดว่ามันคงไม่ปลอดภัยแน่หากจะทําการครัง้ นีท ้ บ ี่ ้านพักของเขา จึงขับ ั พักใหญ่ เขาเลือกทีน รถตระเวนหาโรงแรมราคาถูกในบริเวณทีเ่ หมาะสมอยูส ่ ก ่ ี่ เพราะหน ้า โรงแรมนัน ้ มีตู ้จดหมายตัง้ อยูแ ่ ละเขาคํานวนดูแล ้วว่านั่นคือทางออกทีส ่ ะดวกทีส ่ ด ุ และปลอดภัย ทีส ่ ด ุ โก ้เริม ่ จัดตัง้ วางขากล ้องตรงกลางห ้องนอนอย่างปราณีต ก่อนทีจ ่ ะเดินกลับมาทีข ่ อบเตียง เอน ิ เปิ ดกระเป๋ าสะพายกล ้องแล ้วบรรจงหยิบเพือ ี ขึน ์ ละติดแฟรช ดัน ตัวลงรูดซป ่ นคูช ่ พ ้ มาสวมเลนสแ ี ้ ปุ่ มเปิ ดแฟรชให ้ทํางาน และหยิบสายรีโมทขึน ้ มาเสยบทีต ่ ัวกล ้อง เขาเคยใชรีโมทกับกล ้องตัวนี้ มาครัง้ สองครัง้ ก่อนหน ้านี้ และแม ้ว่าภาพมันจะออกมาไม่ดเี ท่ากับการทีไ่ ด ้กดเอง แต่ในยามนี้ เขาก็คงจะทําได ้ดีทส ี่ ด ุ เพียงเท่านี้ ี งพัดลมเพดานดังเป็ นจังหวะราวคนแก่โลกทีพ เสย ่ รํา่ บ่นถึงการทํางานหนั กอย่างตรากตรํา แต่ กระนัน ้ ลมเย็นจากพัดลมก็มส ิ ามารถหยุดเม็ดเหงือ ่ ของเขามิให ้ไหลได ้ ชายหนุ่มกลืนนํ้ าลายลง ึ ว่าชวี ต คอเบาๆ รู ้สก ิ ของเขากําลังวิง่ บนถนนทีเ่ ล็กและแคบลงทุกวินาทีและมันใกล ้จะถึงยอดเขา ิ ได ้ทุกเมือ ทีเ่ ขาต ้องการจะพิชต ่ ชายหนุ่มเดินมาหยิบเอกสารทีว่ างอยูบ ่ นโต๊ะขึน ้ มาอ่านทบทวน ื่ ว่ามัน พิจารณาดูอก ี ครัง้ มันสมบูรณ์เกินกว่าคําบรรยายใดๆ และหากได ้ภาพถ่ายด ้วยแล ้ว เขาเชอ จะเป็ นดังระเบิดทีต ่ กลงกลางทําเนียบขาวอย่างแน่นอน ี่ ผ่นกลับลงบนโต๊ะข ้างซองสน ี ํ้ าตาลขนาดใหญ่ทจ เขาวางเอกสารสามสแ ี่ า่ หน ้าซองถึง บ.ก. ของ ื พิมพ์ อีฟนิง่ โพสท์ และติดแสตมป์ ไว ้เรียบร ้อยแล ้ว ทีข หนังสอ ่ อบโต๊ะมีสก็อตเทปสองสามแผ่น ้ ทีถ ่ ก ู ดึงออกมาจากแป้ นแล ้วติดอยูเ่ ตรียมใชงานได ้อย่างทันท่วงที เมือ ่ จัดอุปกรณ์ทก ุ ย่างเรียบร ้อยแล ้ว โก ้สูดลมหายใจเข ้าปอดลึกๆ หลับตานิง่ ครูห ่ นึง่ พยายาม รวบรวมสติและสมาธิ ก่อนทีจ ่ ะลืมตาและเดินมาทรุดตัวลงนั่งทีข ่ อบเตียง และจากในเป้ ใบเล็กๆ บรรจงหยิบหลอดแก ้วทีห ่ อ ่ หุ ้มด ้วยผ ้าอย่างทนุถนอมออกมาถือไว ้ในมือ ชายหนุ่มแกะผ ้าแล ้ว มองดูหลอดแก ้วและของเหลวทีอ ่ ยูใ่ นนัน ้ ด ้วยอารมณ์สงบและนิง่ เงียบ ้ ี ํ้ าเงินเข ้ม และทันใดนัน ้ เขาใชมือขวายกหลอดแก ้วขึน ้ คือฝาจุกออกแล ้วอ ้าปากเท ของเหลวสน ้ กดรีโมทกล ้องอย่างทันท่วงที แสงไฟจากแฟรชทํา ลงปากาอย่างเด็ดเดีย ่ ว ในขณะทีม ่ อ ื ซายก็ ให ้ห ้องสว่างขึน ้ ครูห ่ นึง่ ้ กัดกรามแน่น โก ้ถอนหายใจชาๆ ิ้ นี.้ .." เสย ี งของมอนตีด ี งเพลงทีแ "ทําไมนายถึงอยากทํางานชน ้ ังขึน ้ ในโซนประสาทราวเสย ่ ผ่ว เบาของวันวาน "เพราะผมเป็ นนักข่าว และผมมีหน ้าทีต ่ อ ่ ประชาชนทีจ ่ ะต ้องรายงานความเป็ นจริงให ้พวกเขา ้ และพยายามรบ ได ้รับรู ้..." ชายหนุ่มจําคําตอบอันเด็ดเดีย ่ วของตัวเองได ้ดี เขาถอนหายใจชาๆ ื่ ในคําตอบนัน ่ กัน เขาเองก็อยากจะเชอ ื่ คําตอบนั น เร ้าให ้ตัวเองเชอ ้ เชน ้ อย่างสุดหัวใจเหมือนกัน เขายิม ้ ทีม ่ ม ุ ปากและสา่ ยศรี ษะเบาๆ อุดมการณ์หรือ? มันคืออะไรกันละ การทีพ ่ ยายามยืนหยัด ้ อ ต่อสูเพื ่ คนยากจนทัง้ ๆ ทีต ่ นเองมิเคยรับรู ้ด ้วยซํ้าว่าคนเหล่านีท ้ ก ุ ข์ร ้อนขนาดไหน พอมีโอกาสก็ อ ้างว่าทําเพือ ่ คนยากจนหรือ การทีห ่ าเรือ ่ งมาล ้มล ้างรัฐบาลเพียงเพราะไม่พอใจ ไม่ชอบใจแล ้ว

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 98

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

บอกว่าทําเพือ ่ ประชาธิปไตย ทําเพือ ่ ประชาชนหรือ ชายหนุ่มหัวเราะในลําคออย่างขมขืน ่ ไม่ใช ่ ่ ั กต่อสูเ่ พือ ่ ั กสงั คมพัฒนา มิใชน ่ ักสูเพื ้ อ หรอก ไม่เลย เขาไม่ใชน ่ คนจน มิใชน ่ เสรี เพือ ่ ่ ักข่าวทีไ่ ฟแรงอย่างทีเ่ ขาอยากจะให ้ทุกคนเห็นและคิดกับตัวเขาด ้วย ประชาธิปไตย และก็ไม่ใชน ื่ เสย ี งและเกียรติยศ ทีอ ซํ้าไป เขาเป็ นแค่คนธรรมดาคนหนึง่ ทีฝ ่ ั กใฝ่ ในชอ ่ ยากจะถูกจดจําไปชวั่ ื่ ถูกจารึกในประวัตศ ่ ล ้ว สงิ่ ทีเ่ ขาต ้องการคือเท่านีแ กัลปาวสาน และมีชอ ิ าสตร์ ใชแ ้ หละ และเขาก็ เป็ นผู ้ชายพอทีจ ่ ะยอมรับกับตัวเองว่าเขาทํ าสงิ่ ทีท ่ ําอยูน ่ ัน ้ เพือ ่ อะไรกันแน่ เขากลืนนํ้ าลายลงคอ เมือ ่ แสงไฟจากแฟรชสว่างขึน ้ อีกครัง้ ชายหนุ่มเอนตัวไปวางรีโมทไว ้บนเตียงและดึงกระเป๋ า สะพายกล ้องทีย ่ ังมีนํ้าหนักอยูว่ างทับปุ่ มรีโมท คิดว่ากว่าแฟรชจะรีชาร์จ แต่ละครัง้ ก็คงพอ บันทึกภาพเหตุการณ์ตา่ งๆ ทีอ ่ าจจะเกิดขึน ้ ได ้อย่างครบถ ้วนพอดี ึ เพียงว่าหัวใจเต ้นแรงขึน ชายหนุ่มนั่งนิง่ บนขอบเตียง รู ้สก ้ และหายใจแรงและรัวขึน ้ จนไม่เป็ น ึ อะไรเลยในจังหวะทีส จังหวะ เขามิได ้รู ้สก ่ ารเหลวจากหลอดทดลองผ่านคอเขาไป และจนถึง ึ อะไรอยูเ่ ชน ่ เดิม บัดนีก ้ ็ยังมิรู ้สก แต่ใบหน ้าเขาร ้อนขึน ้ ราวกับอุณหภูมใิ นห ้องนัน ้ กําลังเปลีย ่ นแปลงไป เหงือ ่ เริม ่ ไหลรินอย่างไม่ ว่างเว ้นทั่วใบหน ้าและเรือนร่าง เขายกมือขึน ้ ปาดเหงือ ่ และปั ดผมทีต ่ กมาปลกหน ้าผากเบาๆ ไฟจากแฟรชจ ้าขึน ้ ึ ร ้อนลําคอ...หน ้าอก...ท ้อง...ท่อนแขน... เขากลืนนํ้ าลายลงคออีกครัง้ หายใจลําบากขึน ้ รู ้สก ท่อนขา มันร ้อนราวกับมีใครไปฟ้ องยมทูตถึงบาปต่างๆ ทีเ่ ขาเคยทําเอาไว ้ และยมทูตมาดึงเขา ั่ อย่าง ตกลงไปในกระทะทองแดง เขากัดฟั นแน่น พยายามทรงตัวให ้มั่น แต่รา่ งกายเขาเริม ่ สน รุนแรงราวกําลังนั่ งอยูบ ่ นรถไฟเหาะทีก ่ ําลังแล่นไปด ้วยความเร็วสูง เขากํามือแน่น พยายาม ควบคุมร่างกายตัวเองไว ้ แสงสว่างจากแฟรชกล ้องทําให ้เขาต ้องหลับตาชวั่ ครูห ่ นึง่ ั ้ ลงๆ หน ้าอกและปอดขยับขึน ึ ปวดร ้าวทีก เขาหายใจสน ้ ลงอย่างบ ้าคลั่ง เขารู ้สก ่ ล ้ามเนือ ้ ทุก ั สว่ นในร่างกายราวกับมันกําลังปริออก และพร ้อมจะระเบิดได ้ทุกเมือ สด ่ ดังภูเขาไฟทีร่ อการปะทุ สมองเขาร ้าวรานเหมือนมีคนนํ าแท่งเหล็กทีร่ ้อนรนมาทิม ่ แทง เขาอยากจะตะโกนกูร่ ้องคลาย ี งใดหลุดลอดออกมาจากริมฝี ปากของเขา ความเจ็บปวดรวดร ้าว แต่ก็ไม่มเี สย ไฟจากแฟรชสว่างขึน ้ ึ ราวกับเขากําลังจะสลบไปจากการเปลีย ชายหนุ่มรู ้สก ่ นแปลงในร่างกายเหล่านี้ แต่ตลอดร่าง เวลาทีร่ าวนั่ งรถไฟเหาะผ่านนรกนัน ้ เขาก็พยายามรวบรวมและยึดสติไว ้อยูเ่ สมอแม ้ว่ามันจะบอบ ้ ิ ยึด บางราวเสนด ้าย ใบหน ้าเขาปวดร ้าวและร ้อนรนจนแทบทนไม่ไหวอีกต่อไปแล ้ว นิว้ มือทัง้ สบ ั่ ระรัว เขา...หายใจ...ไม่ทัน ตรงจนสุดและสน แสงไฟจากแฟรชจ ้าขึน ้ ึ ว่าการเปลีย ี ที เขาหายใจแน่นอน โก ้นั่ งนิง่ เมือ ่ รู ้สก ่ นแปลงต่างๆ ในร่างกายของเขาได ้ยุตล ิ งเสย และมีทว่ งจังหวะขึน ้ เขาไม่แน่ใจว่าผ่านพ ้นชว่ งเวลาแห่งการเปลีย ่ นแปลงมาได ้อย่างไร เขาไม่รู ้ ว่าฟิ ลม ์ หมดไปตัง้ แต่เมือ ่ ไหร่ แต่แสงไฟจากแฟรชของกล ้องถ่ายรูปดับไปพักใหญ่ๆ แล ้ว และ ี งชต ั เตอร์ฟิลม ี งบ่นของพัดลมติดเพดานและเสย ี งเขา เสย ์ หมุนก็เงียบหายไปแล ้ว มีเพียงแต่เสย ึ เหนือ หายใจเท่านัน ้ ทีย ่ ังดังอยู่ เขาพยายามดันตัวเองลุกขึน ้ ยืน แต่ก็รู ้สก ่ ยล ้าและทุลก ั ทุเล ้ ิ ิ้ เหลือเกิน เขากัดฟั นและรวบรวมพลังยืนขึน ้ รอบๆ เตียงนั น ้ มีเศษผ ้าชนเล็กๆ มากมายหลายชน ื้ ผ ้าทีเ่ ขาสวมอยูต ั ว์ป่ากระชากฟั ดเหวีย ิ้ จากเสอ ่ กบนพืน ้ ห ้อง ราวกับว่ามันได ้ถูกสต ่ งจนมิเหลือชน ดี ชายหนุ่มกลืนนํ้ าลายลงคอเบาๆ แล ้วก ้มหน ้ามองทีร่ า่ งกายของตัวเองด ้วยหัวใจทีเ่ ต ้นรัว เขา ึ ราวกับว่าร่างกายของเขาใหญ่โตขึน รู ้สก ้ มาก และก็มข ี นดกดําขึน ้ ตามบริเวณหน ้าอกและชว่ ง ั่ ระริกขึน ั ผัสใบหน ้าของ แขน ชายหนุ่มตกใจ แต่ก็พยายามรวบรวมสติ เขายกมือทีส ่ น ้ ลูบไล ้สม ตนเอง ึ ว่ารูปทรงของใบหน ้าของเขานั น ่ กัน มี หัวใจเขาแทบตกไปอยูท ่ ต ี่ าตุม ่ เมือ ่ รู ้สก ้ ก็ได ้เปลีย ่ นไปเชน ขนขึน ้ เต็มหน ้า จนเขามิมก ี ะใจทีจ ่ ะไปดูกระจกให ้ตอกยํ้าความชอกชํ้าใจแต่อย่างใด เขารวบรวม ั โซเซไปยังกล ้องทีต กําลังและสติทย ี่ ังพอมีเหลืออยูเ่ ดินโซซด ่ งั ้ อยูเ่ บือ ้ งหน ้า เอือ ้ มนิว้ ทีบ ่ ัดนี้ ิ าร์ออกไปค่อยๆ ทําการถอดฟิ ลม ึ ว่าหัวเขากําลัง ป้ อมและใหญ่ราวแท่งซก ์ ออกจากกล ้อง เขารู ้สก ึ วิงเวียนหัวขึน หมุนด ้วยความเร็วและรู ้สก ้ มา เขาสอดฟิ ลม ์ ลงกล่องดํากลมๆ แล ้วทิง้ มันลงไปใน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 99

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี ํ้ าตาลทีเ่ ตรียมไว ้เสร็จสรรพอย่างเชอ ื่ งชา้ ราวกับทุกกิรย ั่ ซองสน ิ าบทถูกจํากัดอยูใ่ นสโลโมชน เขาเอือ ้ มนิว้ ไปหยิบแถบสกอตเทปทีเ่ ตรียมไว ้มาปิ ดหัวซองอีกครัง้ เพือ ่ เพิม ่ ความแน่นหนาและ ึ เหนือ ความปลอดภัย แต่การควบคุมตัวเองของเขาทําได ้ลําบากขึน ้ ทุกขณะ เขารู ้สก ่ ยล ้า เหลือเกิน ราวกับคนทีถ ่ ก ู ลอยแพในทะเลมาหลายวันและค่อยๆ หมดแรงยือ ้ กับโชคชะตาชวี ต ิ ้ อย่างมิมเี รีย และกําลังจะจมลงทะเลทีอ ่ ้างว ้างนัน ้ ไปอย่างชาๆ ่ วแรงจะขัดขืน ี งตัวเองสงั่ อย่างแผ่วเบา ร่างกายของโก ้โอนเอนอย่างอ่อนแอ แต่ "ตู ้ไปรษณีย.์ .." เขาได ้ยินเสย ี ํ้ าตาลขึน ก็ยังกัดฟั นหยิบซองสน ้ มาถือไว ้ในมือและพยายามก ้าวเดินไปยังประตูห ้อง ดวงตาของ เขาปวดร ้าว และพล่ามัวขึน ้ นักข่าวหนุ่มสา่ ยหัวอย่างแรงพยายามขับไล่ความงัวเงีย เขาก ้าว ้ และแม ้สายลมข ้างนอกจะกรูมาทักทายเขา แต่ชายหนุ่มก็มไิ ด ้รู ้สก ึ หนาว ออกไปจากห ้องพักชาๆ ี ดงนั น แต่อย่างใด เขาเห็นตู ้ไปรษณียท ์ ข ี่ ้างถนนแล ้วและสายตาของเขาจับจ ้องอยูท ่ ต ี่ ู ้สแ ้ อย่าง แน่วแน่และค่อยๆ ก ้าวเท ้าออกไปทีละข ้างอย่างยากเย็น รอบข ้างผู ้คนต่างหยุดมองดูเขาด ้วย ื่ สายตา โก ้ ดวงตาทีแ ่ ตกตืน ่ หลายคนวิง่ หลบด ้วยความกลัว หลายคนยังจ ้องมองด ้วยความมิเชอ ี ดงๆ ทีเ่ ริม มิได ้ใสใ่ จกับผู ้คนรอบข ้าง เขาแทบจะมิเห็นอะไรเลยนอกจากตู ้สแ ่ เรือนรางอยูเ่ บือน ี งกรีดร ้องด ้วยความกลัวเริม หน ้า เสย ่ ดังขึน ้ รอบกายเขา ชายหนุ่มอยากจะหันไปบอกว่าทุกอย่าง เรียบร ้อยดี แต่เพียงแค่จะเดินไปทีต ่ ู ้ไปรษณียก ์ ็ลําบากพออยูแ ่ ล ้ว ี ่ ี ึ โล่งใจ เสย ี งหวอจากรถตํารวจ เขาหยอดซองสนํ้าตาลลงชองด ้านหน ้าตู ้สแดงนัน ้ ด ้วยความรู ้สก ่ ้อย และเสย ี งหวอนัน ดังขึน ้ ทําให ้ชายหนุ่มตกตลึงมิใชน ้ ก็ใกล ้เข ้ามาๆ เรือ ่ ยๆ ดวงตาของเขาพล่า มัวจนแทบมองมิเห็นอะไรแล ้ว โก ้เพ่งมองสุดความสามารถจึงสงั เกตว่ารถตํารวจมาจอดเรียงราย ั ว่าตํารวจมาทําไมกัน ตํารวจหลายนายยกอาวุธปื นขึน บนถนนนนัน ้ อย่างคับคั่ง ซงึ่ เขาก็ยังสงสย ้ ่ นตัวอยูข เล็งทีเ่ ขาและซอ ่ ้างรถเป็ นทีเ่ รียบร ้อยแล ้ว โก ้กัดฟั นอีกครัง้ และพยายามเดินหนีออกมา ั สนอลหม่าน เขาถอนหายใจแรงขึน อย่างเงียบๆ ดูเหมือนทุกอย่างรอบกายจะอยูใ่ นความสบ ้ และ ึ ว่าตัวเองกําลังตกอยูใ่ นอันตราย และด ้วยสญ ั ชาตญาณดิบซงึ่ เขาไม่เคยได ้รู ้สก ึ หรือสม ั ผัสมา รู ้สก ก่อนชายหนุ่มก็เริม ่ กระโจนและพยายามวิง่ หนี แสงไฟและการเพ่งมองและกระบอกปื นของ ั ติราษฎร โก ้ไม่รู ้ว่าเขาวิง่ ไปไกลขนาดใด หรือจุดหมายเขาอยูท เจ ้าหน ้าทีพ ่ ท ิ ักษ์ สน ่ ใี่ ด แต่เขารู ้ ึ กลัวเท่านั น ว่าเขากําลังวิง่ เพือ ่ เอาชวี ต ิ เขาไม่เคยรู ้สก ้ มาก่อนเลย โก ้วิง่ ไปข ้างหน ้าราวคนตาบอด ไม่รู ้ว่าจะหนีไปทางไหนดีจนในทีส ่ ด ุ ถูกผลักดันให ้เข ้ามาติดใน ซอยทางตัน ข ้างหน ้าของเขาเป็ นกําแพงทีเ่ ปรอะเปื้ อนไปด ้วยโปสเตอร์โฆษณาต่างๆ มากมาย แสงจันทร์ทท ี่ อแสงลงมาพอให ้ความสว่างทีอ ่ อ ่ นโยน โก ้หายใจเข ้าออกอย่างหนักและหันหน ้า ิ ี น ้าทุกคนเต็มเปี่ ยมไปด ้วยความกลัว กลับมาเผชญหน ้ากับผู ้ทีต ่ ด ิ ตามล่าเขามาจนจนตรอก สห ความวิตกกังวลและความหวาดระแวง ทุกย่างก ้าวของพวกเขาฟ้ องถึงความไม่แน่ใจ ทีม ่ ม ุ ตึกเขา มองเห็นตํารวจหนุ่มคนหนึง่ กําลังขึน ้ ไกปื นพกในมือด ้วยความประหม่ากลัว โก ้อยากบอกว่าเขา ไม่ต ้องการทําอันตรายใครแต่อย่างใด และอยากจะขอให ้ทุกคนอย่ายิงเขา ชายหนุ่มยกมือขึน ้ ี งหอน และพยายามพูดสงิ่ ทีอ ่ ยูใ่ นใจ แต่สงิ่ ทีอ ่ อกมาจากริมฝี ปากของเขานั น ้ กลับเป็ นเสย โหยหวนจนฟั งไม่ได ้ศัพท์ ี งปื นลั่นดังรัวขึน ิ ๆ ครัง้ ก่อนทีต ึ ถึงความปวดร ้าว เสย ้ เป็ นสบ ่ รอกนั น ้ จะเงียบสงบลงอีกครัง้ โก ้รู ้สก ี้ ววินาทีนัน ึ สงบและมีความสุขทีส ทั่วเรือนร่าง แต่ในเสย ้ เขารู ้สก ่ ด ุ ในชวี ต ิ เขามองเห็นภาพต่างๆ ในอดีตวิง่ ผ่านหน ้าเขาไปราวกับกําลังชมวิดโี อแห่งความหลังอยู่ เขาเห็นใบหน ้าของพ่อ ของแม่ ี งพูดคุยจาก ของญาติสนิท มิตรสหาย ของคนแปลกหน ้า ของมอนตี้ ของโจนส.์ ..เขาได ้ยินเสย ี งหัวเราะ เสย ี งร ้องไห ้...และความมืดมิดและความเงียบ... บทสนทนาของวันวาน เสย ่ า่ วภาคคํา่ ..." เสย ี งของพิธก "สวัสดีครับ ผมเดวิด ลอว์...ขอต ้อนรับท่านผู ้ชมเข ้าสูข ี รชายดัง ออกมาจากลําโพงของโทรทัศน์ทต ี่ ด ิ อยูท ่ ก ี่ ําแพงมุมหนึง่ ของบาร์ "สําหรับข่าวเด่นในวันนี้ การ ลาออกของประธานสภาความมั่นคงของรัฐ นายไมเคิล วอร์คเก ้อ เพือ ่ เป็ นการรับผิดชอบต่อการ ทดลองสารลับของรัฐบาลเพือ ่ การสร ้างมนุษย์ทเี่ ป็ นอาวุธสงคราม ทีถ ่ ก ู เปิ ดโปงโดย ื พิมพ์ อีฟนิง่ โพสท์..." หนังสอ มอนตีแ ้ หงนหน ้ามองดูรายงานข่าวด ้วยดวงตาทีแ ่ ดงกํา่ ื สวนขุดคุ ้ยลับสุดยอดของผู ้สอ ื่ ข่าว มาร์ตน "ทัง้ นีจ ้ ากการรวยงานข่าวสบ ิ โจนส ์ และมงคล อาสา ธรรม ระบุวา่ รัฐบาลได ้กระทําการทดลองนีม ้ ายาวนานกว่า ๑๐ ปี ..."

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 100

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั ภาษณ์ทต ื่ ชมการทํางานของสอง ชายชรามองดูภาพผู ้คนทีถ ่ ก ู สม ี่ า่ งรุมประนามรัฐบาลและชน นักข่าวด ้วยหัวใจทีบ ่ อบชาํ้ มอนตีย ้ กแก ้วเหล ้าทีอ ่ ยูใ่ นมือขึน ้ และมองไปทางโทรทัศน์ทย ี่ ังนํ าเสนอข่าวใหญ่อยู่ ี งทีส ั่ เครือ เขายกแก ้วขึน "แก ้วนีฉ ้ ั นดืม ่ เพือ ่ นายนะ เจ ้าหนู..." ชายชราเอ่ยด ้วยนํ้ าเสย ่ น ้ เทเหล ้าลง คอ ลุกขึน ้ ยืนหยิบเงินมาวางบนเคาน์เตอร์แล ้วหันหลังเดินออกจากบาร์ไปอย่างโดดเดีย ่ ว http://www.sakulthai.com/ruengson/ruengson2431.asp

ั ้ ฉ.๒๔๓๓ เรือ ่ งสน

ชวี ต ิ ข ้างทาง พนมพร

วันนี้ เวลาประมาณ ๘.๓๐ น. เกิดปั ญหาจราจรติดขัยตรงบริเวณใกล ้กับทางขึน ้ ทางด่วนพระราม ้ เก ้า เนือ ่ งจากอุบัตเิ หตุรถยนต์ชนกันซอนถึ ง ๕ คัน สาเหตุมาจากคนขับรถคันหน ้าเบรกอย่าง กระทันหัน หลบเด็กหญิงคนหนึง่ ทีย ่ น ื กอดตุก ๊ ตาอยูก ่ ลางถนน เคราะห์ดท ี ไี่ ม่มใี ครได ้รับบอดเจ็บ ในเหตุการณ์นี้ ั ้ จบ เอือ ฉั นฟั งข่าวสน ้ มมือปิ ดวิทยุกอ ่ นจะลงจากรถ ในใจยังพะวงถึงเหตุการณ์ทผ ี่ า่ นมา ี ี เด็กหญิงในข่าวนีเ้ กือบทําให ้ฉั นเสยใจทีส ่ ด ุ ในชวต ิ ... หนูน ้อยอาจเคราะห์ดรี อดตายในวันนี.้ ..แต่ชวี ต ิ วันข ้างหน ้าเล่า จะเป็ นอย่างไร... ้ ้ วันแรกทีล ฉั นนึกทบทวนเหตุการณ์ทผ ี่ า่ นพบในเชานี ่ มหนาวเริม ่ มาเยือนพร ้อมกับละอองฝน ปรอยๆ อากาศปลายฝนต ้นหนาวเย็นสบายชวนนอนจนทําให ้ฉั นตืน ่ สายไปนิด หลังจากบรรจง ํ ่ ท ี รมท่าและพาดบ่า แต่งตัวนานกว่าปกติ เพือ ่ ให ้ดูดใี นสายตาของลูกค ้ารายสาคัญ เลือกใสส ู สก ี เวลาอีกหน่อยกับการเตรียมเอกสารประชุมใส ่ ด ้วยผ ้าพันคอผืนเก่งให ้สมเป็ นผู ้หญิงทํางาน เสย แฟ้ มให ้เรียบร ้อย และตรวจหัวข ้อทีจ ่ ะต ้องพูดอีกครัง้ ิ ้ เหลือบมองนาฬกาเห็ นว่าเหลือเวลาอีกไม่ถงึ ชวั่ โมงต ้องไปให ้ทันประชุม อาหารเชาคง ี เวลาฉั นคว ้าแซนวิชทูน่า ๒ ชน ิ้ ห่อใสถ ่ งุ และเทกาแฟร ้อน รับประทานไม่ทันแน่ๆ เพือ ่ ไม่ให ้เสย ่ ้วยปิ ดฝาพกไปกินระหว่างทาง ก่อนขับรถอย่างเร็วออกจากบ ้าน ใสถ ถ ้าจะไปให ้ตรงเวลานัดก็คงต ้องพึง่ พาทางด่วนตามเคย แต่วน ั นีถ ้ นนสายตรงไปทางด่วนมี ปริมาณรถคับคั่งเป็ นพิเศษ ฉั นจึงขับเร็วไม่ได ้ ต ้องชะลอบ ้าง หยุดบ ้าง ขยับบ ้างตามกันไป สายตามองเรือ ่ ยเปื่ อยตามทางทีผ ่ า่ น บริเวณซอกใต ้สะพานแถวนีแ ้ ม ้ฉั นจะขับรถผ่านบ่อยๆ แต่ก็ ั ที เพิง่ เห็นว่าได ้มีชาวบ ้านเข ้าไปยึดครองอาศัยสะพานเป็ นหลังคาบ ้าน ตอกฝา ไม่เคยสงั เกตสก ้ นเครือ กัน ้ บ ้านด ้วยเศษไม ้และวัสดุเก่าๆ มีโซฟาขาดๆ ทีท ่ งิ้ แล ้วใชเป็ ่ งเรือน หน ้าบ ้านมีหญิงวัย กลางคนกําลังป้ อนข ้าวเด็กเล็กๆ คนหนึง่ บนแคร่ไม ้ ใกล ้ๆ บริเวณนัน ้ เด็กชายหญิงหลายคนใส ่ ื้ ปอนๆ ขาดๆ วิง่ เล่นกันอยู่ นีก เสอ ่ ็ยา่ งเข ้าหน ้าหนาว ถ ้าอากาศหนาวขึน ้ หรือลมแรงกว่านี้ ชวี ต ิ ของเด็กใต ้สะพานเหล่านี.้ ..คงจะลําบากไม่น ้อยทีเดียว เมือ ่ รถจอดติดไฟแดง ฉั นหยุดคิดห่วงใยความเป็ นอยูข ่ องชาวใต ้สะพานชวั่ ขณะ หันมาคิดถึง ปากท ้องของตัวเองก่อน หยิบแซนวิชทูน่าออกจากห่อขึน ้ มากินโดยไม่ได ้หันไปมองใคร ั ี สกครูห ่ นึง่ เสยงเคาะกระจกรถข ้างๆ ฉั นดังขึน ้ คงไม่แคล ้วพวกเด็กชายพวงมาลัยหรือขาย ื พิมพ์ทย ้ ื้ หนังสอ ี่ ด ึ ถิน ่ นีเ้ ป็ นทีท ่ ํากินมาชานาน เด็กพวกนีม ้ ักจะมายืนเกาะกระจกขอให ้ชว่ ยซอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 101

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื พิมพ์บ ้าง ฉั นเองก็เคยอุดหนุนอยูบ พวงมาลัยบ ้าง ดอกกุหลาบบ ้าง หนั งสอ ่ อ ่ ยๆ ด ้วยความ สงสาร แต่ทส ี่ ร ้างความรําคาญทีส ่ ด ุ ก็คอ ื เด็กทีถ ่ อ ื ผ ้าสกปรกมาผืนหนึง่ พยายามถูให ้กระจกรถ ของฉั นมัวขึน ้ และก็ขอเงินค่าบริหาร ถ ้าไม่ให ้ก็ไม่ยอมไป ถูกระจกจนเป็ นฝ้ าหนักขึน ้ ไปอีก ฉั น ื่ ว่าผู ้ขับรถหลายคนคงเคยประสบ ต ้องยอมแพ ้สง่ เหรียญห ้าบาทเพือ ่ ให ้จบเรือ ่ งไป ฉั นเชอ เหตุการณ์เหมือนฉั น ้ วันนีแ ้ ละเวลานี้เป็ นเวลาอาหารเชาเคลื อ ่ นทีข ่ องฉั น ยังไม่อยากให ้มีใครมากวนใจ ฉั นยังคงก ้ม ึ ฝื ดคอนิดๆ ก็คว ้ากาแฟมาดืม ี งเคาะกระจกรถข ้างฉั น หน ้าเคีย ้ วแซนวิชไปเรือ ่ ยๆ พอรู ้สก ่ เสย ยังคงดังเป็ นระยะๆ จนฉั นอดเงยหน ้าไปมองไม่ได ้ ื พิมพ์อย่างเคย กลับเป็ นเด็กหญิงวัยประมาณ ๔-๕ ขวบ ไม่ใชเ่ ด็กขายพวงมาลัยหรือขายหนั งสอ สูงเลยกระจกรถของฉั นขึน ้ มานิดหน่อย กําลังยืน ่ หน ้าแนบกับกระจกรถจ ้องหน ้าฉั นอยู่ หน ้าตา ของหนูน ้อยออกจะมอมแมมไปหน่อย แต่ก็หน ้าเอ็นดู ด ้วยใบหน ้ากลมรับกับผมหยิกหยักโศก ี ํ้ าตาลแดง แก ้มแดงด ้วยลมหนาว ดวงตากลมโตไร ้เดียงสากําลังจ ้องแซนวิชคําสุดท ้ายที่ ยุง่ ๆ สน เข ้าไปในปากของฉั นพอดี แล ้วทําท่ากลืนนํ้ าลายลงคอ ี งเบาๆ ทีล หนูน ้อยสง่ สายตาให ้ฉั น ฉั นเห็นปากของเธอขมุบขมิบ แล ้วเสย ่ อดเข ้ามาในรถได ้ยิน ว่า "น ้า...น ้า...ขอกิน...ขอกิน..." ึ ว่าตัวเองออกจะใจร ้ายไปหน่อย แต่ไม่ชอบพฤติกรรมขอ ฉั นสา่ ยหน ้าบอกว่าไม่ม.ี ..หมดแล ้ว รู ้สก ั ญาณไฟข ้างหน ้าอย่างหงุดหงิดทีย ของกินแบบนี้ ฉั นหันหน ้ากลับไปมองสญ ่ ังคงมีสายตาเล็กๆ ั ญาณไฟเขียวปรากฏ รถเริม คูห ่ นึง่ จับจ ้องอยู่ พอสญ ่ ขยับได ้บ ้าง ฉั นรีบออกรถตามคันหน ้าไป ี่ ยก สญ ั ญาณไฟแดงขึน ี เวลาหยุดรถรอสญ ั ญาณไฟเขียว ติดๆ แต่ยังไม่ทันพ ้นสแ ้ อีกครัง้ ต ้องเสย อีกรอบหนึง่ ี งเคาะกระจกกลับมาอีก ฝี มอ พอรถหยุด เสย ื ของหนูน ้อยหน ้ากลมคนเดิมทีเ่ ดินตามมาเกาะรถจน ได ้ คราวนีส ้ ายตาของหนูน ้อยสอดสา่ ยเข ้าไปในรถ ค ้นหาของทีพ ่ อจะขอกินอีกมัง้ ก็คงต ้อง ผิดหวังเพราะไม่มอ ี ะไรจะให ้กิน ปกติในรถของฉั นไม่เคยมีของกิน เพียงแต่วันนีส ้ ายไปหน่อย ถ ้า ้ อาจพลาดการประชุมนัดสําคัญกับลูกค ้าอย่างแน่นอน มัวยุง่ กับอาหารเชาก็ แม่หนูน ้อยไม่ละความพยายาม ไม่ยอมเดินจากไปง่ายๆ ยังคงเวียนวนเกาะกระจกรถของฉั น ้ สํารวจข ้าวของ จากกระจกข ้างกระเถิบไปยังกระจกด ้านหลัง แล ้วก็เดินวนจนครบรอบอย่างชาๆ ต่างๆ ภายในรถของฉั นอย่างละเอียด และเวียนกลับมาหยุดข ้างฉั นอีกครัง้ ...แล ้วก็เริม ่ เคาะ กระจกดังกล่าวคราวทีแ ่ ล ้ว "น ้า...น ้า ขอ...ขอ..." ี งขอดังลอดเข ้ามา เสย ี งดังกว่าเดิม คงได ้พบสงิ่ ของพึงประสงค์อก เสย ี คราวนีจ ้ ะอะไรหนอ แล ้ว ั ญาณไฟจะเขียวสก ั ทีนะ รู ้สก ึ อึดอัดไม่ชอบวิธก เมือ ่ ไรสญ ี ารแบบนี้ ี งเล็กๆ ลอดเข ้ามา พร ้อมกับเสย ี งเคาะกระจกถีข "น ้า...น ้า...ขอ...ตา...ตา..." เสย ่ น ึ้ ฉั นทําตาดุเข ้าใส ่ แต่เด็กน ้อยกลับไม่ได ้สนใจมองหน ้าฉั น สายตาของเธอมองเลยไปทีเ่ บาะหลัง ี ํ้ าตาล ๒ ตัว คือตัวต ้นเหตุของคราวนี้ หมีน ้อยสน ี ํ้ าตาลคู่ รถ ฉั นมองตามไปพบว่าเจ ้าตุก ๊ ตาหมีสน นีต ้ ัวเล็กแค่ฟต ุ เดียว หน ้าตาเหมือนกันยังกับฝาแฝด ต่างกันตรงการแต่งกายเท่านัน ้ เจ ้าหมีฝ่าย ้ ื ี ่ ชายสวมเสอยืดขาวกับกางเกงขายาวสแดง สวนเจ ้าหมีสาวแต่งตัวสวยด ้วยชุดกระโปรงตาตะราง ี ดงและผูกโบแดง มันเป็ นของขวัญวันเกิดของฉั นจากลูกน ้องทีท สแ ่ ํางาน พร ้อมบัตรอวยพรรูป ั ต์วันเกิดค่ะพีค หมีแผ่นเล็กๆ ทีม ่ ข ี ้อความว่า "สุขสน ่ รีม หนูขอฝากตุก ๊ ตาหมีสองตัวให ้นั่งรถเป็ น เพือ ่ นพีน ่ ะคะ" ตัง้ แต่นัน ้ มา หมีน ้อยทัง้ คูก ่ ็นั่งเป็ นเพือ ่ นร่วมทางทีด ่ ใี ห ้ฉั นอุน ่ ใจทุกวันมาหลาย เดือน ฉั นมองหน ้าแม่หนูน ้อยทีก ่ ําลังจ ้องตุก ๊ ตาหมีของฉันอย่างไม่กะพริบตา ปากของเธอยังร ้องขอ... ขอ มือเล็กของเธอก็เคาะกระจกรถถีข ่ น ึ้ สว่ นใบหน ้าของเธอก็ทําท่าพยักตลอด ื่ มโทรมลงทุกวัน โกรธความไม่เท่าเทียมกัน ใจหนึง่ ฉั นนึกโกรธขึน ้ มา อยากจะโทษสงั คมทีเ่ สอ ั ่ ั ทางสงคม ตําหนิพอ ่ แม่ทไี่ ม่รู ้จักอบรมสงสอนลูก ปล่อยให ้เด็กตัวเล็กๆ มาเดินข ้างถนน คอย ี่ ยก สร ้างความรําคาญให ้กับคนขับรถยนต์บนท ้องถนน เกาะรถแล ้วร ้องขอ...ขอ...ตามสแ ิ ว่า ดูตาส ิ ชา่ งน่าสงสารนั ก ตัง้ แต่เกิดเคยมีใครซอ ื้ ตุก อีกใจหนึง่ กลับกระซบ ๊ ตาให ้บ ้างมัย ้ ? แม่หนู

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 102

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

คงอยากาได ้จริงๆ ถึงได ้ร ้องขออย่างนี.้ .. ...แล ้วเราจะสร ้างเด็กพันธุใ์ หม่เป็ นเด็กขีข ้ อขึน ้ มาหรือ ไม่ได ้นะ ถ ้าเราให ้ครัง้ หนึง่ ก็จะมีครัง้ ต่อๆ ั ไปเรือ ่ ยๆ จนติดเป็ นนิสย แต่ก็...น่าวเทนานัก จะเอาอะไรกับเด็กเล็กๆ ทีไ่ ม่รู ้เดียงสา คงไม่เคยมีของเล่นสวยๆ กับเขา "ของเล่น...".จริงส ิ สมัยยังเด็กจําได ้ว่า ครัง้ หนึง่ ฉั นเคยอยากได ้ตุก ๊ ตาแหม่มผมบรอนตัวโตทีพ ่ ด ู ื้ ให ้จนกว่าเห็นผลการเรียนปลายปี ของฉั น ผลสอบจะต ้องดีกว่าปี ได ้หลายประโยค แม่ไม่ยอมซอ ื้ ลุงยุทธใจดีไม่เคยขัดใจหลานๆ ก่อน เพราะความอยากได ้ฉั นจึงแอบรบเร ้าให ้ลุงยุทธพาไปซอ ฉั นจึงได ้ตุก ๊ ตาแหม่มมาครองโดยง่าย เรือ ่ งไม่จบง่ายอย่างทีค ่ ด ิ พอแม่รู ้เข ้าก็โกรธมาก แม่ไม่ชอบให ้ฉั นเทีย ่ วไปขอของจากใคร แม ้แต่ ี หลายที ได ้แต่แอบนอนร ้องไห ้คิดถึง "นางซน ิ " ผู ้เป็ นลุง ฉั นถูกยึดตุก ๊ ตาไว ้และถูกเฆีย ่ นเสย ึ ในชว่ งนัน ตุก ๊ ตาแหม่มผมบรอนไปหลายคืน ความรู ้สก ้ น ้อยใจมาก เหมือนว่าแม่ไม่รักเรา ิ " คืน ทําให ้ฉั นต ้องแลกด ้วยความขยันเรียนและมุมานะทําการบ ้านทุก แต่ความอยากได ้ "นางซน ื จนดึกหลายเดือน เมือ วัน และท่องหนั งสอ ่ ประกาศผลปลายปี ฉั นสอบได ้คะแนนเป็ นทีห ่ นึง่ ของ ิ " ให ้ฉั น และยังแถมเย็บเสอ ื้ สวยๆ ห ้อง แม่พอใจกับผลการเรียนของฉั น จึงยอมคืน "นางซน ิ ของฉั นด ้วย หลายชุดให ้นางซน ิ "นางซน" จึงกลายเป็ นสมบัตล ิ ํ้าค่าของฉั น ทีต ่ ้องแลกด ้วยความเพียรพยายาม ฉั นยังคงเก็บ รักษาไว ้เป็ นอนุสรณ์จนถึงทุกวันนี้ ฉั นโชคดีทเี่ ติบโตขึน ้ มาในครอบครัวทีอ ่ บอุน ่ โดยมีแม่เป็ นผู ้ ดัดและขัดเกลา ฉั นจึงเป็ นไม ้ต ้นทีแ ่ ข็งแรงและยืนหยัดด ้วยตัวเองเสมอ ละอายเกินกว่าจะพูดคํา ว่า "ขอ" ไม่วา่ กับใครก็ตาม แล ้วเด็กคนนีเ้ ล่า...แม่เขาไปไหนนะ...ใครจะเป็ นผู ้ขัดเกลาเขา? ้ ฉั นปล่อยให ้ใจค ้านใจไปเรือ ่ ยๆ เมือ ่ สบตาใสๆ เข ้าอีกครัง้ ก็ใจอ่อน มือข ้างซายของฉั นกลับเอือ ้ ม ข ้ามเบาะหลังรถ หยิบตุก ๊ ตาหมีสาวแยกจากคูร่ ักของมัน สว่ นมือขวาก็ไขกระจกรถลง ตัดใจยืน ่ ตุก ๊ ตาหมีตัวรักสง่ ให ้แม่หนูไปจนได ้ หนูน ้อยคว ้าหมีสาวกระโปรงแดงเข ้าไปกอดอย่างตืน ่ เต ้น แนบใบหน ้าอันมอมแมมเลอะนํ้ ามูกเข ้า กับหมีน ้อยของฉั นอย่างรักใคร่ แล ้วก็เดินผละจากรถของฉั นไปทันที ไม่มก ี ารยกมือไหว ้ หรือ แสดงความขอบคุณอย่างทีเ่ ด็กควรทํา คงเหมือนเด็กขาดการอบรมทั่วไป ทําให ้ฉั นผิดหวังนิดๆ "ถือว่าทําทานไปก็แล ้วกัน อย่าหวังอะไรกับเด็กข ้างทางเลย" ั ญาณไฟเขียว ครัง้ นีร้ ถของฉั นจอดแถวแรก ฉั นขับอย่างเร็ ว ผ่านสแ ี่ ยกตรงไป ฉั นออกรถเมือ ่ สญ ทางข ้างหน ้าคือด่านเก็บค่าทางด่วนแล ้ว ฉั นแอบมองแม่หนูน ้อยกับตุก ๊ ตาหมีของฉั นแวบหนึง่ ผ่านกระจกรถก่อนจะขับตรงขึน ้ ทางด่วน ภาพของแม่หนูเดินกอดหมีน ้อยอยูก ่ ลางถนนโดยไม่ สนใจสงิ่ รอบข ้าง ทําให ้ฉั นเกิดความภูมใิ จเล็กๆ ทีม ่ ส ี ว่ นสร ้างสุขให ้กับเด็กทีด ่ ้อยโอกาสคนหนึง่ ี งเบรกของรถดังสนั่นขึน ี งกระแทกโครม ยังไม่ทันไร หูของฉั นได ้ยินเสย ้ มาจากข ้างหลัง เสย ตามมาติดๆ กันหลายครัง้ ี งโครมนั น ่ ย่างทีใ่ จฉั นคิดนะ...ฉั นเริม เสย ้ เกิดขึน ้ จากอะไร คงไม่ใชอ ่ คิดมาก ถ ้าเด็กนั่นมัวแต่เดิน ี แล ้ว ทําให ้ ก ้มหน ้ากอดตุก ๊ ตาอยูโ่ ดยไม่มองถนน...อะไรจะเกิดขึน ้ เพียงแต่คด ิ ใจก็เริม ่ กังวลเสย ิ ฉั นขับรถต่อไปไม่ไหว ฉั นตัดสนใจจอดรถหลบเข ้าข ้างทางใกล ้ๆ กับด่านเก็บเงิน เปิ ดประตูรถ และเดินลงไปดู...ด ้วยความอยากรู ้ว่าเกิดอะไรขึน ้ กับเด็กน ้อยหรือเปล่า "หวังว่าคงไม่นะ" ฉั นนึกค ้านอยูใ่ นใจ ่ ะ่ " "แต่ถ ้าใชล ่ รือ...ฉั นก็คอ ถ ้าใชห ื คนทีห ่ ยิบ ยืน ่ ความเจ็บปวดและความตายให ้กับเด็กคนนัน ้ โดยไม่ได ้ตัง้ ใจ นึกถึงท่าเดินก ้มหน ้ากอดตุก ๊ ตาหมีไว ้แนบตัว จนชายหนุ่มทีจ ่ อดรถข ้างๆ ฉั นพลอยอมยิม ้ ไปด ้วย ภาพนีย ้ ังค ้างอยูใ่ นใจของฉั น ้ ฉั นยืนเก ้ๆ กังๆ ข ้างรถ มองกลับไปยังเสนทางที ผ ่ า่ นมา เห็นผู ้คนยืนมุงกันกลุม ่ ใหญ่ มีรถยนต์ จอดอยูห ่ ลายคัน ตํารวจทางด่วนจอดรถจักรยานยนต์ลงข ้างฉั น ถามว่า "รถเป็ นอะไรหรือคุณ มีอะไรให ้ผมชว่ ยมัย ้ ครับ" "ไม่เป็ นอะไร แต่คณ ุ ชว่ ยฉั นหน่อย ชว่ ยดูวา่ เกิดอุบต ั เิ หตุอะไรฝั่ งตรงข ้ามถนนน่ะ"

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 103

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี้ อ ฉั นชม ื ไปยังตรงทีค ่ นกลุม ่ โตทีก ่ ําลังมุงกันอยู่ นายตํารวจมองฉั นอย่างไม่เข ้าใจ "คงเกิดอุบต ั เิ หตุรถชนธรรมดา ไม่มอ ี ะไรหรอก คุณจอดรถบริเวณนีไ ้ ม่ได ้นะครับ เดีย ๋ วรถติดกัน ใหญ่" "ค่ะ...ค่ะ ฉั นทราบ แต่คณ ุ ชว่ ยดูนด ิ ได ้มัย ้ คะว่า มีเด็กผู ้หญิงถูกรถชนหรือเปล่า" "ผมมองไม่เห็นครับ" "คุณข ้ามไปดูได ้มัย ้ คะ ขอร ้องล่ะ" ฉั นเลีย ้ งรถกลับไม่ได ้แล ้ว ก็หวังพึง่ คุณตํารวจคนนี้ "คุณคงต ้องขยับรถแล ้วนะครับ ตรงนีจ ้ อดรถไม่ได ้ เดีย ๋ วรถติดกันใหญ่" ฉั นลังเล ตํารวจเริม ่ รําคาญ "ถ ้าคุณยังไม่ไปอีก ผมจะต ้องเขียนใบสงั่ แล ้วนะครับ" ฉั นจํายอมเดินกลับไปขึน ้ รถ เมือ ่ เห็นเขา ทําท่าควักสมุดใบสงั่ ขึน ้ มา ระหว่างจ่ายค่าทางด่วนและรอเงินทอน สายตาของฉั นก็ยังคงจับจ ้องมองกระจกรถอยู่ สว่ นในใจ ได ้แต่ภาวนาขออย่าเป็ นอย่างทีว่ ต ิ กเลย คิดว่าจะหาทางลงข ้างหน ้า แล ้วขับรถย ้อนกลับมา ้ ี เวลาแค่ไหนก็ชา่ ง เสนทางเดิ มดีมย ั ้ จะได ้รู ้กันว่าเด็กคนนัน ้ เป็ นอะไรหรือเปล่า จะเสย 'แล ้วงานของเราเล่า'...อะไรสําคัญกว่ากัน งานหรือชวี ต ิ คน แม ้เป็ นชวี ต ิ ข ้างทางก็ตาม แต่ก็คอ ื ี ชวต ิ หนึง่ ทีฉ ่ ั นเพิง่ หยิบยืน ่ ความสุขเล็กๆ ให ้ไป โดยไม่ตงั ้ ใจให ้เกิดความเจ็บปวดหรืออันตราย ใดๆ ้ ด ้วยใจทีห รถคันหลังบีบแตรไล่ ฉั นขึน ้ เกียร์ออกรถชาๆ ่ มกมุน ่ พลันสายตาของฉั นก็กระทบกับ ภาพเด็กผู ้หญิงคนนัน ้ แต่ไกล แม่หนูยังคงเดินก ้มหน ้ากอดตุก ๊ ตาหมีอยูก ่ ลางถนนสายนัน ้ โดยไม่ รับรู ้สงิ่ รอบด ้าน ฉั นถอนหายใจอย่างโล่งอก...รีบขับรถต่ออย่างเร็วเพือ ่ ให ้ทันประชุม ่ นี้ขน จนบัดนี้ฉันยังคิดไม่ออกว่า ถ ้าพบเหตุการณ์เชน ึ้ มาอีก...ควรทํ าอย่างไรดี มีใครให ้คําตอบ กับฉั นได ้บ ้าง http://www.sakulthai.com/ruengson/ruengson2434.asp

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 104

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั ้ ฉ.๒๔๓๖ เรือ ่ งสน

กาฝากอารมณ์ ั วลี ศรีสโุ ข ชญ

้ ดหม่นไร ้เมฆหมอก อากาศเย็นพาสบายตัว เมือ ท ้องฟ้ ายามเชามื ่ ออกวิง่ ลมพัดหน ้าพัด หลังพาขนลุกซู่ ฉั นซอยเท ้าวิง่ เป็ นจังหวะคงที่ เลีย ้ วลัดออกจากบ ้านพักในโรงพยาบาลอําเภอ ้ วิง่ ไปตามเสนทางผ่ านชุมชน ิ กว่าปี สอนให ้คนไข ้ปฏิบัตต เป็ นหมอมาสบ ิ นให ้มีชวี ต ิ ยืนยาวใชวิ้ ธห ี ้าอ. อาหารดีมป ี ระโยชน์ ออกกําลังกายสมํา่ เสมอ ควบคุมอารมณ์ไม่ให ้ขึง้ ไม่ให ้เครียด พยายามอยูใ่ นทีท ่ อ ี่ ากาศบริสท ุ ธิ์ ื่ ว่าจะเพิม ดูแลเรือ ่ งอุจจาระให ้ปกติ (แพทย์บางสาขาบอก ๖ อ. เพิม ่ อ.อึ๊ บด ้วย เชอ ่ ฮอร์โมนแห่ง ึ ว่า ความสุขสบาย)...น่าอายทีฉ ่ ั นเพิง่ ปฏิบัตต ิ ามคําพูดตนเองเข ้าสองสามปี นเี่ อง ทําแล ้วรู ้สก ร่างกายและจิตใจแจ่มใสขึน ้ ี มพูเริม ี ํ้ าเงินเข ้ม ปุยเมฆเทาขลิบชมพูกระจัด ไม่นาน แสงสช ่ พาดตีนฟ้ า ถัดขึน ้ มาพรมฟ้ าสน กระจายคล ้ายปุยฝ้ ายทีป ่ ลิวลม...เมือ ่ วิง่ ผ่านตัวหมูบ ่ ้าน ผ่านบ ้านเก่าๆ แต่ละหลังทีต ่ งั ้ ไม่ตด ิ กัน ฉั นมองทะลุเข ้าไปในอดีต...การเป็ นหมอในชุมชนเล็กๆ ทําให ้รู ้จักคนในแต่ละบ ้านราวเป็ น ครอบครัวเดียวกัน... บ ้านหลังแรก เป็ นร ้าค ้าขายของชํา ตัง้ อยูต ่ ้นถนน เดิมเจ๊ง ้อหญิงหม ้ายชาวจีนอาศัยอยูก ่ ับอาตี๋ ื่ กิมลัง้ มีตเ๋ี ล็กให ้เจ๊ง ้ออุ ้ม เจ๊ง ้อและอาตีข ลูกชายคนเดียว ต่อมาอาตีแ ๋ ต่งงานกับสาวสวยชอ ๋ ยัน ขันแข็งหนักเอาเบาสู ้ ขณะทีก ่ ม ิ ลัง้ หยิบหย่งเอาแต่แต่งตัวสวยไปวันๆ ชาวบ ้านพากันนิทาว่า ยายลัง้ ไม่ทําอะไร ขาดก็แต่ผัวป้ อนข ้าวเท่านัน ้ สามเดือนทีผ ่ า่ นมา โชคร ้ายมาเยือน อาตีข ๋ บ ั ้ รถปิ คอัพ ้ ไปสง่ ของ เด็กวิง่ ตัดหน ้ารถ เขาเบรคกะทันหัน กระดูกคอเคลือ ่ นทับเสนประสาท แขน ขาขยับไม่ได ้ เป็ นอัมพาตทัง้ ตัว เหลือแต่หายใจและกลอกตาได ้เท่านัน ้ นอนอยูบ ่ นเตียงดึงคอ (Stryke Frame) มีนํ้าหนั กถ่วงห ้อยจากเครือ ่ งจับกระโหลกทีโ่ รงพยาบาลเอกชน ตอนนีเ้ จ๊ง ้อ ต ้องเลีย ้ งหลานคนเดียว เพราะกิมลัง้ หนีตามผู ้ชาย ป่ านนีย ้ ังไม่มใี ครทราบข่าวคราว ่ ื บ ้านถัดมาเป็ นร ้านขายทองของสามีภรรยาชอกานต์กับใหญ่ ทัง้ สองมีลก ู สาวหนึง่ ลูกชายหนึง่ ั ้ ประถมหนึง่ ชว่ งเศรษฐกิจไม่ด ี กานต์คด ั้ ในวัยน่ารักน่าเอ็นดู คนโตเรียนชน ิ มากยิงตัวตายบนชน ั สูตรพลิกศพนัน ื่ ใหญ่นัน สองของร ้านทอง ตอนฉั นมาชน ้ รู ้ว่าคนเป็ นเมียและแม่ทช ี่ อ ้ เข ้มแข็ง ้ เหลือเกิน ไม่มก ี ารร ้องไห ้ฟูมฟายให ้ใครเห็น ดวงตาแดงกํา่ อย่างเจ็บชํ้า กลัน ้ สะอืน ้ จนเสนคอ ี ใจมากทีพ ่ ง ปูดโปน เมือ ่ บอกฉั นว่า "หมอไม่ต ้องห่วงใหญ่หรอก แม ้ใหญ่จะเสย ่ ก ี่ านต์เขาตัดชอ ้ ี ่ ี น ้อยแต่พอตัว อย่างไรใหญ่ก็ต ้องต่อสูกับชวต ิ ให ้ถึงทีส ่ ด ุ ต ้องเป็ นหลักสงเสยลุกๆ อีกสองคน เรียนให ้จบจนได ้" ึ ตามไรผม แผ่นหลังเริม เหงือ ่ เริม ่ ซม ่ ร ้อน เมือ ่ วิง่ ผ่านบ ้านทีส ่ าม บ ้านนีเ้ ป็ นร ้านขายก๋วยเตีย ๋ ว ี่ บ ิ เศษชอ ื่ น ้อย ขายไปด่าตาพจน์ลก ั ้ ม.สามแล ้วไม่ยอม คนขายเป็ นหญิงวัยสส ู ไป พจน์เรียนจบชน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 105

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เรียนต่อ ปี ทแ ี่ ล ้วน ้อยหกล ้มในห ้องนํ้ า เป็ นอัมพฤกษ์ ขายก๋วยเตีย ๋ วไม่ได ้ กลายเป็ นว่าพจน์ลก ู ิ ห ้าปี ยน ้ วยเต่ยวขายเลีย ชายวัยสบ ื จับตะกร ้อลวกเสนก๋ ้ งแม่แทน คนมากินมากมายยิง่ กว่าตอนแม่ ขายอีก ิ ล ้อ ตายคารถ ที่ หลังทีส ่ ี่ เจ ้าของบ ้านเป็ นข ้าราชการระดับสูง สเี่ ดือนมานีเ่ อง เขาขับรถชนรถสบ ทําให ้ลูกเมียอับอายไม่อยากมองหน ้าใคร ชาวบ ้านก็วจิ ารณ์กันแซด คือตายพร ้อมนักร ้องสาว สวยในชุดเกือบเปลือยทัง้ คู่ ื่ มาลี สามีเป็ นตํารวจอยูต หลังทีห ่ ้า บ ้านของเสมียนสาวสวยชอ ่ า่ งจังหวัด จันทาหนุ่มคนงาน ่ โรงพยาบาลมีลก ู มีเมียแล ้วอยูข ่ ้างบ ้าน...ชอบมาชวยดูแลเป็ นพิเศษ จนทะเลาะกับสนองผู ้เป็ น ื มาฟ้ องฉั น-ผู ้อํานวยการโรงพยาบาล เมียเรือ ่ งสาวสวยคนนี้ ไม่รู ้กีค ่ รัง้ กีห ่ น สนองทําหนั งสอ ้ อําเภอแห่งนีเ้ รือ ่ งชูสาวระหว่ างสามีและมาลี สนองยังพยายามติดต่อ ฟ้ องตํารวจสามีมาลีด ้วย ้ ผลก็คอ ื จันทากับสนองตบตีกันอย่างรุนแรง...ผัวหัวร ้างข ้างแตก เมียไสแตกต ้องสง่ ตัวไปผ่าตัด โรงพยาบาลจังหวัด ทีผ ่ ู ้คนในบ ้านนั น ้ อยูอ ่ าศัยโดยไม่ผา่ นเรือ ่ งชวนสลดใจ ผู ้คนในบ ้านทุกบ ้าน ล ้วนมีทก ุ ข์และต ้องพยายามฝ่ าความเจ็บปวด ทรมาน ผิดหวัง ขมขืน ่ โดดเดีย ่ ว อ ้างว ้าง ไปให ้ ได ้ด ้วยตนเองจึงมีชวี ต ิ รอดอยูไ่ ด ้ แม ้แต่ตัวฉั นเองก็ต ้องต่อสูอุ้ ปสรรคชวี ต ิ มานั กต่อนัก จวนเจียน เกือบเอาชวี ต ิ ไม่รอด... ทําไมชอบคิดเรือ ่ งเศร ้าและเครียดนะ...ฉั นว่าตนเอง เท ้าวิง่ ออกไปท ้องทุง่ มองฟ้ าทีเ่ ริม ่ พาดส ี ี มดวงกลมใหญ่ ้ ี้ วแพลมตีนฟ้ า เสย ี งไก่หลงขันผิดเวลา ยังดังมาแว่วๆ แสด ลูกไฟสส โผล่เสย ึ หน ้าผาก รวมตัวเป็ นหยด ย ้อยลงมาตามข ้างแก ้ม เสอ ื้ ชุม ่ เหงือ เหงือ ่ ไหลซม ่ ฉั นเพลาฝี เท ้า วิง่ ้ จนหยุดยืนข ้างต ้นไม ้ใหญ่ มือสองข ้างเท ้าหัวเข่า หัวใจเต ้นตึ๊ กตั๊ก โน ้มตัวหายใจหอบ ชาๆ บรรเทาความเหนือ ่ ย ี จรตนเอง ร ้อยสส ี่ บ ิ ครัง้ ต่อนาที แสดงว่าออกกําลังกายได ้ทีต มือจับชพ ่ ามทฤษฎี ฉั นทรุดตัวนั่ง สายตาเพิง่ พิจารณาต ้นไม ้ใหญ่ข ้างตัว มันเป็ นต ้นมะม่วงทีช ่ ํารุดทรุดโทรมเต็มที่ ลําต ้นและกิง่ มี ่ อย่างทระนง ยิง่ ต ้นใบกาฝากอวบใหญ่เขียวสดเพียงใด กิง่ ใบมะม่วงก็ลบ กาฝากเลือ ้ ยรัดชูชอ ี ี ี เล็กผอมโทรม เหลืองจวนเป็ นสนํ้าตาลเพียงนั น ้ ...เสยงมอเตอร์ไซค์ของใครเร่งเครือ ่ งมาตาม ทาง ฉั นหันกลับไปดู ี งหายใจหอบ "พีแ "หมอ" เสย ่ ห ้ง ฉีดยาและผูกคอฆ่าตัวตายมาทีโ่ รงพยาบาล" ้ ไม่ต ้องพูดซํ้า ฉั นกระโดดซอนท ้ายพรรณี พยาบาลรุน ่ น ้องทันที เธอบึงรถสุดแรงเกิดกลับ โรงพยาบาล ิ เอ็ด มีความผิดหวังอยูเ่ ป็ นนิจสน ิ เรือ แห ้งเป็ นพยาบาลสาวหน ้าตาดี อายุสามสบ ่ งคูค ่ รอง ซงึ่ ใครๆ ่ นี้ เพราะแห ้งชอบผู ้ชายทีห ก็ต ้องเดาว่าสุดท ้ายก็ต ้องลงเอยแบบทุกข์ๆ เชน ่ น ้าตาดี พอทีจ ่ ะเป็ น ึ ษานิสย ั ใจคอปูมหน ้าปูมหลังก่อนร่วมหอ พระเอกหนังพระเอกละครหรือนักร ้องได ้ โดยไม่ต ้องศก ี ทํางานธนาคาร ย ้ายไปจังหวัด ลงเรือนเลย แต่งงานครัง้ แรกสามีเป็ นผู ้ชายรูปหล่อเจ ้าชู ้ อาชพ ต่างๆ อยูเ่ รือ ่ ย หยอดไข่มเี มียไปทุกจังหวัด แห ้งต ้องตามไปราวี ประเภทไม่เคยได ้อยูเ่ ป็ นสุขเลย ิ เพือ ื้ วัตถุสงิ่ ของทีส สามีคนนีท ้ ําให ้แห ้งต ้องกู ้หนีย ้ ม ื สน ่ สร ้างครอบครัวและซอ ่ ามีต ้องการอย่างไม่ เคยปริปากบ่น หวังดึงรัง้ สามีไม่ให ้ตกไปเป็ นของหญิงอืน ่ สุดท ้ายก็ไม่สําเร็จ สามีขอหย่าไป แต่งงานกับเมียคนใหม่ทต ี่ งั ้ ท ้องด ้วย แห ้งถึงกับกินยาฆ่าตัวตาย เพือ ่ นๆ หอบหิว้ มาล ้างท ้องที่ ี โรงพยาบาล จึงรอดชวต ิ ได ้ ด ้วยความชอบทีไ่ ม่เปลีย ่ นแปลง แฟนคนต่อมาของแห ้ง เป็ นหนุ่ม ี นักดนตรีหน ้าตาหล่อเหลา คบกันได ้เจ็ดวัน หนุ่มนักดนตรีก็หอบผ ้าหอบผ่อนมาอยูก น ้อยอาชพ ่ ับ แห ้ง และก็อห ี รอบเดิม หลังจากแห ้งกู ้หนีส ้ หกรณ์ดาวรถเก๋งให ้เขาขณะตนเองมีมอเตอร์ไซค์ เก่าๆ สง่ ค่างวดรถจนหมด เขาได ้รถแล ้วก็จากไป คราวนีแ ้ ห ้งกินยานอนหลับ หลับไปหลายวัน คนทีเ่ กิดเรือ ่ งนีเ้ ป็ นคนทีส ่ าม แห ้งรู ้จักครึง่ เดือนก็หลงไหลได ้ปลืม ้ เขาเป็ นตํารวจหน ้าตาดี แฟน ื้ ข ้าวของต่างๆ ให ้ คนนีท ้ ําให ้เพือ ่ นฝูงแทบไม่อยากอยูใ่ กล ้แห ้ง เพราะเธอเทีย ่ วยืมเงินเพือ ่ ซอ ี แฟนเรียนโรงเรียนนายร ้อยด ้วย คบกันได ้ปี เศษ แฟนจนทุกคนอิดหนาระอาใจ แห ้งกัดฟั นสง่ เสย ประวัตศ ิ าสตร์ซํ้ารอยเดิม แฟนตํารวจของแห ้งเปลีย ่ นใจมีแฟนคนใหม่ และบอกเลิกกับแห ้ง อก ั ึ หักครัง้ ทีส ่ ามนีร่ น ุ แรงมาก ฉั นสงเกตแห ้งซมเศร ้านั ก ก็ได ้แต่พด ู คุยปลอบใจ บอกให ้เพือ ่ นๆ คอยดูแล แต่ผลสุดท ้าย... ื กบาดลึกทีค แห ้งนอนหมดสติอยูบ ่ นเตียงคนไข ้ หน ้าตาแต่งอย่างสะสวย มีรอยเกลียวเชอ ่ อ หมอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 106

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

่ อ เวรรุน ่ น ้องใสท ่ หายใจให ้เธอแล ้ว ขณะบีบอากาศเข ้าท่อหายใจ หมอรุน ่ น ้องบอกฉั นว่า ้ ิ แอมป์ (หลอด)" เขาหยิบหลอดยา และ "พี.่ ..พีแ ่ ห ้งเขาฉีดยานอนหลับเข ้าเสนตนเองถึ งสบ ื กรัดคอแน่น ตอนพีส ื กรัดคอแน่น กระบอกฉีดของกลางมาให ้ดู "แล ้วเอาเชอ ่ ด ุ าไปพบนัน ้ เชอ ื กออก ยังหายใจแผ่วๆ จึงพามา แล ้ว ตัวเขียว มือเขียว แต่หัวใจยังเต ้น เมือ ่ รีบปลดเชอ ่ อ โรงพยาบาล ผมดูอาการแล ้วหายใจไม่พอ ผมจึงใสท ่ หายใจ" ฉั นมีบมือของแห ้งด ้วยความอเนจอนาถใจ เห็นสภาพของเธอแล ้วอดสะท ้อนสะท ้านใจเวทนาคน ิ ปี ไม่ได ้ พยาบาลหลายคนนํ้ าตาคลอด ้วยความสงสาร ทีเ่ คยร่วมงานกันมาถึงสบ ่ "ผมว่าจะสงพีแ ่ ห ้งไปโรงพยาบาลจังหวัดนะพี่ ผมดูพวิ พิว้ (รูมา่ นตา) แล ้ว ไม่คอ ่ ยรีแอคท์ (มี ปฏิกริ ย ิ า) ต่อแสงเลย ผมว่าสมองพีเ่ ขาคงขาดออกซเิ จนไปหลายนาที" ฉั นหยิบไฟฉายมาดูรู ม่านตาทัง้ สองข ้าง แล ้วพยักหน ้าเห็นด ้วย รีบจัดการเรือ ่ งรถฉุกเฉินพร ้อมพยาบาลประจํารถไปสง่ แห ้งทีโ่ รงพยาบาลจังหวัด...สง่ ขึน ้ รถ เรียบร ้อยแล ้ว ฉั นหันมาถามสุดา พยาบาลเพือ ่ นสนิทของแห ้งทีโ่ ทรศัพท์ไปบอกพ่อแม่ของแห ้ง ซงึ่ เป็ นชาวนาอยูต ่ า่ งอําเภอว่า "พ่อแม่แห ้งว่าไงบ ้าง" สุดาหน ้าแหยเมือ ่ ตอบ "หมอ...พ่อแม่แห ้งว่า ตายก็ตายไม่ต ้องมาบอก ถ ้าตายก็เผาเลย ไม่ต ้อง เอาศพกลับบ ้าน ท่าทางเขาโกรธๆ บอกว่า กีค ่ รัง้ กีห ่ นแล ้วไม่รู ้จักเข็ด ไม่รู ้จักจํา เลีย ้ งมาโต ป่ านนี้ แทนทีพ ่ อ ่ แม่จะได ้พึง่ กลับมีเรือ ่ งเดือดร ้อนเข ้าบ ้านไม่รู ้จบ" ฉั นรับฟั งด ้วยความไม่สบายใจ นึกในใจว่าทําไมพ่อแม่ของแห ้งเป็ นอย่างนี้ ไม่เคยเห็นพ่อแม่ท ี่ ้ ไหนใจร ้ายไม่รักไม่หว่ งลูกอย่างนีเ้ ลย ลูกฆ่าตัวตายมีแต่จะรีบโลดแล่นมาหา...เฮอ...ฉั นหันมา ปรึกษาคุณละเอียดหัวหน ้าพยาบาล สรุปว่าจะไปสํารวจทีบ ่ ้านของแห ้ง เผือ ่ มีอะไรพอจะชว่ ยเธอ ได ้บ ้าง ั ้ เดียวอาณาบริเวณแคบๆ แต่ บ ้านของแห ้งเป็ นบ ้านเชา่ หลังเล็กกะทัดรัด เปิ ดประตูเข ้าบ ้านชน ั สว่ นน่าอยู่ การจัดข ้าวของบ่งว่าเจ ้าของบ ้านเป็ นคนมีระเบียบและสะอาดเอีย จัดเป็ นสด ่ ม สมกับ ื กเสนเท่ ้ านิว้ ก ้อยร ้อยหลายทบ ผูกโยงอยูท เป็ นพยาบาล เชอ ่ ห ี่ น ้าต่าง มีรอยเลือดหยดอยูท ่ พ ี่ น ื้ ้ ื นึกภาพออกว่า เมือ ่ แห ้งฉั ดยาเข ้าเสน คงเอาเชอกผูกคอตนให ้แน่นก่อนสลบไป บนโต๊ะทํางานในห ้องนอน พบจดหมายอยูส ่ ามฉบับ ฉั บแรกถึงคนรัก...แห่งบอกว่ายอมตายเพือ ่ ี เขาไป ขอให ้เธอได ้เดินจากไปก่อนทีเ่ ขาจะไปจากเธอ บูชาความรัก เธอทนไม่ได ้ทีจ ่ ะสูญเสย ขอฝากสร ้อยคอ แหวนทองคํา และโทรศัพท์มอ ื ถือ ไว ้ให ้เป็ นทีร่ ะลึกในครัง้ สุดท ้าย อย่าลืม ้ ท คิดถึงแห ้งบ ้าง แห ้งก็พอใจแล ้ว จดหมายฉบับทีส ่ องถึงพ่อแม่ ให ้พ่อแม่มาชว่ ยกันใชหนี ้ ัง้ ต ้น ่ ื และดอก แห ้งแจกแจ ้งรายละเอียดของหนีแ ้ ละชอทีอ ่ ยูเ่ จ ้าหนี้ รวมเป็ นหนีห ้ ลายแสน บอกว่า... พ่อแม่จะด่าจะว่าหนูก็วา่ เถอะ หนูขอกราบแทบเท ้า ให ้พ่อแม่ชว่ ยครัง้ นีเ้ ป็ นครัง้ สุดท ้าย ฟั งคุณ ี ใจเรือ ละเอียดเล่าว่า...พ่อแม่แห ้งเป็ นชาวนาธรรมดา เสย ่ งแห ้งมานั กต่อนั ก นอกจากไม่ได ้พึง่ ้ ลูกคนเดียวทีร่ ับราชการ กลับกลายว่าลูกไปไถเงินพ่อแม่มาให ้แฟนตนเองใชตลอด พ่อแม่เตือน ื่ ฟั ง จนพ่อแม่ระอา ฉบับทีส อย่างไรเธอก็ไม่เชอ ่ ามถึงสุดาเพือ ่ นรัก แห ้งบอกว่าเธอทําทุกอย่าง ั ปชญ ั ญะอันดี ไม่ต ้องว่าให ้เธอสน ิ้ คิด เธอรู ้ดีทก ลงไปด ้วยสติสม ุ อย่าง ใครมาอยูใ่ นฐานะเธอก็ ต ้องทําอย่างนี้ เธอทนไม่ได ้ กับความรักทีล ่ ้มเหลวครัง้ แล ้วครัง้ เล่า เธอได ้อาบนํ้ าแต่งตัว แต่งหน ้าและเตรียมพร ้อมแล ้ว เพือ ่ ไม ้ให ้ใครต ้องอาบนํ้ าศพอีก และสุดท ้ายให ้สุดาชว่ ยจัดการ เรือ ่ งงานศพของตน ั โะ บ่นว่า "ไม่เข ้าใจเลยนะหมอ ทําไม คุณละเอียดถอนหายใจยาวขณะเก็บจดหมายไว ้ในลิน ้ ชก แห ้งไขว่คว ้าหาความรักมาก จนไม่เห็นคุณค่าของชวี ต ิ ตน" พลอยทําให ้ฉั นนึกถึงคําพูดตนทีเ่ คย เตือนแห ้งหลายครัง้ ตัง้ แต่ครัง้ แรกทีก ่ น ิ ยาฆ่าตัวตาย... "แห ้ง แห ้งต ้องรักตนเองนะ แห ้งดูส ิ คนรอบข ้างทุกข์กว่าแห ้งมีมากมายไป พีท ่ ัย..." ฉั นอ ้าง พยาบาลรุน ่ พีค ่ นหนึง่ ทีข ่ บ ั รถพลิกควํา่ ลูกสองคนตายตาที่ พีส ่ าวและลูกพีส ่ าวไปตายที่ ี ลูกและคนใกล ้ชด ิ ไปอย่างไม่มวี น โรงพยาบาล เหลือพีท ่ ัยกับสามีเท่านัน ้ ทีร่ อดชวี ต ิ "...สูญเสย ั ี มากกว่าแห ้งเท่าไร เขาก็ยังต่อสูเพื ้ อ กลับ พีท ่ ัยเขาสูญเสย ่ ทีจ ่ ะมีชวี ต ิ อยู่ แห ้งคิดดู แห ้งไม่ได ้ ี สูญเสยอะไรไปมากมาย แห ้งต ้องพยายามทําใจ แฟนนะเขาอยากไปก็ปล่อยเขาไป อุปมาแฟน ของแห ้ง ก็เหมือนหนูผก ู ขาติดกับกบ ตัวหนึง่ อยากลงนํ้ า ตัวหนึง่ อยากอยูบ ่ นบก ไม่จากกันคราว นี้ อีกหน่อยก็ต ้องจากกัน ไม่จากกันตอนเป็ นๆ ก็จากกันตอนตาย กาลเวลานัน ้ เป็ นยารักษาจิตใจ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 107

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ผู ้คนเสมอ ไม่นาน...ไม่วา่ ทุกข์แค่ไหนแห ้งก็จะต ้องลืมได ้" "ไม่มท ี าง นานเท่าไรแห ้งไม่มวี น ั ลืม มีแต่จะสะสมความทุกข์เพิม ่ พูน ทุกข์ของคนอืน ่ นัน ้ อย่างไรก๋ไม่เท่าทุกข์ของแห ้ง คนอืน ่ เขามีแฟนคอยปลอบโยน แต่แห ้งไม่มค ี นรัก ไม่มใี ครรัก แห ้งเลย หมอ ทําไมแห ้งจึงต ้องผิดหวังในความรักซํ้าแล ้วซํ้าเล่า" ไม่วา่ จะพูดอย่างไร แห ้งไม่อาจรับรู ้และเข ้าใจ ทัง้ ๆ ทีเ่ ธอเป็ นพยาบาลผ่านหลักสูตรการให ้ คําปรึกษาคนไข ้มานักต่อนัก...คนเรานัน ้ เมือ ่ เกิดปั ญหา ถ ้าตัวเราไม่มองเห็นปั ญหา ไม่พงึ ตนเอง ไม่มองตนเองเป็ นศูนย์กลางการแก ้ปั ญหา การทีจ ่ ะรอให ้ใครมาแก ้ให ้แต่เพียงฝ่ ายเดียวนัน ้ ไม่ม ี ํ ทางสาเร็จ แห ้งกับฉั นมองปั ญหากันคนละมุม ขณะทีฉ ่ ั นเห็นแล ้วว่า ทุกอย่างเกิดจากเหตุ เมือ ่ เธอไขว่คว ้าหาความรักจากรูปกายภายนอกอันฉาบฉวยไม่จรี ัง สุดท ้ายก็ต ้องลงเอยแบบนี้ เธอ กลับเข ้าใจว่ามันเป็ นความโชคร ้ายของตัวเธอเอง ี ู หนึง่ ปี ผา่ นมา...หมอและพยาบาลในโรงพยาบาลแห่งนี้ ผลัดกันไปเยีย ่ มแห ้งทีห ่ ้องไอซย ั ญาณชพ ี อยูไ่ ด ้ โรงพยาบาลจังหวัด เพือ ่ รับรู ้ว่าแห ้งคือเจ ้าหญิงนิทรา หลับไม่ตน ื่ ฟื้ นไม่ม ี มีสญ ี บผ่านปากเข ้าไปในกระเพาะอาหาร โดยอาศัยเครือ ่ งชว่ ยหายใจ และอาหารทางท่อสายยางเสย เท่านัน ้ ี องง อากาศเริม ตีนฟ้ าสเี ทาประดับด ้วยลําแสงสท ่ หนาว มีหมอกบางๆ ห่มคลุม ฉั นวิง่ ออกกําลัง ้ กายทุกเชาตามปกติ เห็นพระสงฆ์ออกบิณฑบาต ก ้าวเท ้าเนิบนาบ ผ ้าเหลืองปลิวไสวเป็ นแนว ดู ื้ กับข ้าวหน ้าโรงพยาบาลใสบ ่ าตรก่อนออกวิง่ ต่อ ผ่านบ ้านเรือนผู ้คน สงบและงดงาม ฉั นแวะซอ เหมือนดังเคย ่ งแสงสส ี มอ่ ้ อนไปตามทาง เห็นเงาตนทอดยาววิง่ นํ าหน ้า หายใจ ผ่านทุง่ นา เมือ ่ ตะวันเริม ่ สอ ิ โคนต ้นมะม่วง หอบเหนือ ่ ย เหงือ ่ ย ้อยหยดลงมาตามใบหน ้าและลําคอ จึงหยุดนั่ งเหยียดยาวชด ิ สะกิดใจเมือ ใหญ่ข ้างทาง สา่ ยหน ้าหมุนคอบริหารตามความเคยชน ่ เห็นกิง่ แห ้งห ้อยพะเยิบพะ ยาบ ฉั นเพ่งตามพลางพิศพิจารณาความเป็ นไปของต ้นมะม่วงต ้นใหญ่ทเี่ คยเห็นว่ามันชํารุดทรุด ่ ยอ่างทระนง บัดนี.้ ..ต ้นมะม่วงต ้นเดิมได ้หมดอาหารและตายไป โทรมเต็มที่ ขณะกาฝากชูชอ ี ํ้ าตาลแก่ห ้อยอยู่ ขณะต ้นกาฝากก็เหีย เหลือเพียงกิง่ ใบสน ่ วเฉา กลายเป็ นซากสเี ข ้ม ไม่ตา่ งกัน ...อนิจจาเมือ ่ ต ้นมะม่วงตาย กาฝากทีเ่ ลีย ้ งตนเองไม่ได ้ก็ต ้องตายตาม ไม่ตา่ งอะไรกับอารมณ์ ของมนุษย์ ยิง่ คนเราไม่สามารถควบคุมอารมณ์ โลภ โกรธ หลง ทีเ่ จริญงอดงามผิดทางใน ตนเองได ้เท่าใด ร่างกายและจิตใจก็ต ้องทรุดโทรมลงทุกขณะจิต และเมือ ่ ถึงขีดสุด ทีอ ่ ารมณ์ ี ี เหล่านั น ้ ระเบิดทําลายชวต ิ ทัง้ ชวต ิ ของเจ ้าของไป อารมณ์เหล่านัน ้ ก็ต ้องตายตามไปด ้วยอย่าง หลีกเลีย ่ งไม่ได ้ ื กเมือ เห็นต ้นมะม่วงและกาฝาก พาฉั นคิดถึงแห ้ง หายใจเฮอ ่ พึมพํา...อนิจจา...กาฝากอารมณ์... ้ ก ้มลงบีบแข ้งขาตนให ้หายเมือ ่ ย ก่อนยืดตัวขึน ้ วิง่ กลับโรงพยาบาลในเสนทางเดิ ม http://www.sakulthai.com/ruengson/ruengson2437.asp

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 108

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ.๒๔๓๘ เรือ ่ งสน

ว ันดีๆ ในเมืองกรุง ชาตรียน ์ รทิพย์

ิ ี งนาฬกาปลุ ึ อ่อนล ้า หญิงสาวสะดุ ้งสุดตัวเมือ ่ เสย กดังขึน ้ เธอค่อยๆ พยุงตัวขึน ้ มาแต่รู ้สก ิ ี งปลุกด ้วย เหลือเกิน เธอรวบรวมพลังทัง้ หมดยืน ่ มือออกไปกระแทกปุ่ มบนตัวนาฬกาดั บเสย ิ ิ ทําให ้ในห ้องนอนเล็กๆ นัน ความเคยชน ้ เงียบสงัดอีกครัง้ เธอเหลือบไปมองเข็มนาฬกาบน ิ หน ้าปั ดนาฬกาที ต ่ งั ้ อยูบ ่ นโต๊ะเล็กๆ ข ้างหัวเตียง หญิงสาวถอนหายใจเบาๆ แล ้วคิดในใจว่าถ ้า ิ นาทีก็คงยังทัน แล ้วก็เอนตัวลงหนุนหมอนอีกครัง้ หลับอีกสบ ิ เธอก็รบ ้ แต่เมือ หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาขึน ้ มาชาๆ ่ ได ้เห็นเข็มนาฬกา ี กระโดดลุกขึน ้ ออกจากเตียง แทบไม่ทัน เธอเผลอหลับไปกว่าครึง่ ชวั่ โมง ี งดังด ้วยความหงุดหงิดแล ้วรีบกุลก "บ ้าชะมัด..." เธอตะโกนเสย ี จ ุ อหยิบผ ้าเช็ดตัววิง่ เข ้าไปใน ห ้องนํ้ าทันที เธอก ้าวออกมาถึงถนนใหญ่เกือบแปดโมง รถค่อนข ้างติดมากทีเดียว เธอเดินตรงไปยังป้ าย รถเมล์อย่างเร่งด่วน พลางถอนหายใจติดกันหลายๆ ครัง้ ด ้วยความกังวล และก็อดต่อว่าตัวเอง ไม่ได ้ทีใ่ จอ่อนยอมนอนหลับต่อ ทัง้ ๆ ทีก ่ ็ได ้ตัง้ เวลาปลุกเผือ ่ ไว ้ตัง้ นาน เธอมาหยุดอยูท ่ า่ มกลาง กลุม ่ ผู ้คนทีต ่ า่ งก็มท ี า่ ทีเร่งรีบด ้วยกันหมดทัง้ นัน ้ ทุกคนต่างชะเง ้อหน ้ามองดูทถ ี่ นนว่ารถเมล์คัน ต่อไปทีจ ่ ะมาถึงนัน ้ เป็ นคันทีต ่ ัวเองรออยูห ่ รือเปล่า เธอภาวนาในใจขอให ้รถเมล์สายทีเ่ ธอ ต ้องการมาถึงเร็วๆ และคนไม่แน่น ผู ้คนทยอยขึน ้ รถเมล์กันอย่างโกลาหล คนทีจ ่ ะลงก็ต ้องฝ่ า ทางตันลงมา และคนทีจ ่ ะขึน ้ ก็พยายามแย่งกันขึน ้ เพือ ่ ทีจ ่ ะได ้ไม่ต ้องรอคันต่อไป หญิงสาวกัดริม ฝี ปากแน่น พยายามลุ ้นอยูล ่ ก ึ ๆ ก่อนทีจ ่ ะยกข ้อมือขึน ้ ดูเวลา เม็ดเหงือ ่ เริม ่ มาเกาะอยูท ่ ป ี่ ลายจมูก ้ ราว สายตาของเธอจับจ ้องอยูท ่ ท ี่ ้องถนนทีร่ ถยนต์ทต ี่ ด ิ หนึบกันอยูค ่ อ ่ ยๆ เคลือ ่ นตัวไปชาๆ ผักตบชวาในแม่นํ้า หัวใจเธอเต ้นแรงขึน ้ ด ้วยความตืน ่ เต ้นเมือ ่ เห็นรถเมล์สายทีเ่ ธอต ้องการเลีย ้ ว ิ ขอบฟุตบาทมากขึน หัวมุมถนนออกมา เธอก ้าวเข ้าไปยืนชด ้ ด ้วยความหวังทีจ ่ ะได ้ขึน ้ รถก่อน แต่ ผู ้คนก็ยน ื เบียดแย่งชงิ ตําแหน่งกันอยูอ ่ ย่างเอาเป็ นเอาตาย และยิง่ เมือ ่ รถเมล์จอดและประตูบาน น ้อยๆ แยกออกจากกันแล ้ว มันก็แทบจะเป็ นการจราจรเล็กๆ เลยทีเดียว ทัง้ เด็กๆ ในชุดนักเรียน ิ้ ทีค ทีต ่ า่ งพยายามแทรกตัวออกมา หรืออาซม ่ อ ่ ยๆ เดินลงบันไดอย่างปราณีต ในขณะทีบ ่ น ี ดกันรอจังหวะทีจ ี งตะโกนร ้องโหวกเหวก ทางเดิน ผู ้คนก็ตา่ งเบียดเสย ่ ะได ้ขึน ้ รถ ท่ามกลางเสย ี ของกระเป๋ ารถเมล์ทย ี่ น ื่ ศรษะออกมาเร่ง ื้ ขาวน่ะ...เถิบ "เร็วหน่อยพี.่ ..เร็วหน่อยเดินในเลยครับ เดินในเลย ข ้างในยังว่างอีกเยอะ...พีเ่ สอ ไปอีกหน่อยส ิ ทีอ ่ ก ี ตัง้ เยอะแยะ"

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 109

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

หญิงสาวทีก ่ ําลังพยายามก ้าวขึน ้ ไปบนรถ อยากจะสา่ ยหัวด ้วยความอ่อนใจ และนึกอยากจะ ตะโกนถามกระเป๋ ารถเมล์กลับไปว่าทีท ่ วี่ า่ ยังว่างอีกเยอะน่ะ มันอยูต ่ รงไหน เพราะบนรถนัน ้ ทีท ่ ี่ จะยืนก็แทบจะไม่มอ ี ยูแ ่ ล ้ว เธอเซตามแรงดันของผู ้ชายคนข ้างหลังและแทบจะหกล ้มหน ้าคะมํา แต่ก็ยังดีทย ี่ ังคว ้าเสาเอาไว ้ได ้ก่อน เธออยากจะหันกลับไปมองคนข ้างหลังด ้วยความขุน ่ เคือง แต่ทท ี่ จ ี่ ะขยับตัวนัน ้ ยังไม่มเี ลย เธอจึงได ้แต่ปล่อยเลยตามเลย แต่ก็อดถามตัวเองไม่ได ้ว่า สุภาพบุรษ ุ ของเมืองไทยทีแ ่ ต่กอ ่ นนัน ้ ดูจะมีมากมายนัน ้ เดีย ๋ วนีห ้ ายไปไหนหมด บนรถเมล์นัน ้ ผู ้ชายบางคนยังนั่งอย่างเฉยเมย ในขณะทีเ่ ด็กหรือผู ้หญิงยืนถือข ้าวของพะรุงพะรังอยู่ แต่เธอก็รู ้ ่ ัง้ หมดหรอกทีแ ี สละบนรถเมล์อยู่ ว่ามันก็คงไม่ใชท ่ ยก เพราะเธอก็ยังเห็นภาพดีๆ ของการเสย ั ธรรมของโลกกระมัง้ ที่ บ่อยเหมือนกัน แม ้ว่ามันจะน ้อยกว่าแต่กอ ่ นมากก็ตาม แต่มันก็คงเป็ นสจ ทุกสงิ่ ทุกอย่างเปลีย ่ นไปตามกาลเสลา ตอนนีท ้ ก ุ คนในเมืองกรุงก็ยงุ่ มากขึน ้ ทุกคนต่างห่วงแต่ จะไปทํางานให ้ทัน ห่วงแต่จะขอได ้นั่ง เพราะเดินทางไกล จนกลายเป็ นความเห็นแก่ตัวไปโดย ปริยาย หญิงสาวถอนหายใจอย่างหดหูแ ่ ล ้วกุมราวทีอ ่ ยูข ่ ้างบนให ้แน่นขึน ้ เมือ ่ รถเมลออกตัวสู่ ถนนใหญ่อย่างรวดเร็ว แม ้จะเป็ นรถประจําทางปรับอากาศ แต่เมือ ่ มีผู ้โดยสารเยอะแยะ อัดกันแน่นราวปลากระป๋ องอยู่ ั ไม่ได ้ว่าทําไม ข ้างใน มันก็คงเป็ นเรือ ่ งทีพ ่ อจะเข ้าใจได ้ว่าแอร์จะไม่เย็น แต่กระนั น ้ เธอก็อดสงสย กระเป๋ ารถเมล์ถงึ อยากจะให ้คนขึน ้ มาอัดกันอยูบ ่ นรถนัก เพราะถ ้าว่ากันตามตรงแล ้วนํ้ าหนัก ผู ้โดยสารก็คงหนักกว่าเกณฑ์มาตรฐานทีต ่ ัวรถจะมารับไหวอยูม ่ ากพอสมควร แล ้วยิง่ ค่าโดยสาร ทีเ่ ก็บกันอยูท ่ ก ุ วันนีก ้ ็คอ ่ นข ้างแพง หญิงสาวคิดว่าเธอน่าจะได ้รับการบริการทีด ่ ก ี ว่านี้ อย่างน ้อย มันก็ไม่ควรแออัดถึงขนาดนี้ ทําให ้มันดีๆ ไปเลยซ ิ ให ้ตัวรถเมล์มค ี ณ ุ ภาพ ให ้คนขับ กระเป๋ ามี ่ บ ่ นั น คุณภาพ มิใชข ั ราวกับนึกว่าตัวเองเป็ นตัวเอกในหนัง "สปี ด" ทีต ่ ้องวิง่ เร็วๆ มิเชน ้ รถทัง้ คันจะ ระเบิด หรือคอยตะโกนข่มขูผ ่ ู ้โดยสาร และถึงจะคิดแพงขึน ้ กว่าทีเ่ ป็ นอยูอ ่ ก ี หน่อย เธอก็คด ิ ว่า น่าจะอยูไ่ ด ้อย่างน ้อยเธอก็คนหนึง่ ละทีพ ่ ร ้อมจะจ่ายแพงขึน ้ อีกหน่อยเพือ ่ บริการทีด ่ ข ี น ึ้ แต่อย่าง ว่า เธอก็เป็ นเพียงผู ้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึง่ ท่ามกลางกระแสผู ้คนของเมืองกรุงเท่านัน ้ เอง ึ ่ ี หญิงสาวกัดริมฝี ปากแน่นเมือ ่ รู ้สกว่ารถเมล์ตด ิ อยูท ่ ส ี่ แยกไฟแดงตรงนั น ้ นานพอสมควรแล ้ว เธอ ิ อยากจะยกข ้อมือขึน ้ ดูเวลา แต่ก็ไม่ถนัดนักเธอจึงมองไปรอบๆ ตัว และอาศัยสงั เกตนาฬกาของ ่ นี้ ผู ้โดยสารคนอืน ่ ๆ แทน เก ้าโมงแล ้ว แต่ยังไปไม่ถงึ ไหนเลย เธอมีนัดตอน ๑๑ โมง ถ ้าเป็ นเชน คงไปไม่ทันแน่ๆ เธอครุน ่ คิดอย่างหนักว่าจะทําอย่างไรดี เพราะถ ้าไปสายคงไม่ดแ ี น่ ถ ้านั่ง แท็กซไี่ ปล่ะ? เมือ ่ ไตร่ตรองดูแล ้วว่ามันคงเป็ นหนทางทีด ่ ท ี ส ี่ ด ุ เธอจึงค่อยๆ กล่าวขอโทษขอ โพยเพือ ่ นร่วมทางคนอืน ่ ๆ แล ้วทัง้ แทรก ทัง้ มุดตัวออกมาจนถึงบริเวณประตูรถ เธอเอือ ้ มมือไป ี ดงๆ พอให ้มีสญ ั ญาณดังให ้คนขับพอรู ้ว่าเธอขอลง เธอยืนรออีกเพียงครูเ่ ดียวประตูรถก็ กดปุ่ มสแ เปิ ดแยกออกจากกัน ทําให ้ผู ้โดยสารทีย ่ น ื อออยูบ ่ ริเวณนัน ้ ต ้องรีบหลบมุมกันเป็ นแถว เธอยิม ้ เจือ ่ นๆ เป็ นการขอบคุณแล ้วมาหยุดดูให ้แน่ใจว่าไม่มรี ถจักรยานยนต์วงิ่ มาทางนัน ้ แล ้วจึงค่อยๆ ก ้าวลงมายืนบนถนนแล ้วรีบวิง่ ผ่านหน ้ารถอีกหลายคันไปยังฟุตบาททันที เธอเห็นว่ามีรถแท็กซวี่ า่ ง จอดติดไฟแดงอยูค ่ ันหนึง่ จึงรีบเดินไปเปิ ดประตูรถด ้านหลังยืน ่ หน ้าเข ้า ไปถามคนขับทันที "ไปแถวสยาม สแควร์มย ั ้ คะ" คนขับหันมามองทางเธอ แล ้วรีบสา่ ยหน ้าปฏิเสธ "รถติดจะตาย...ไปไม่ได ้หรอก" หญิงสาวพยักหน ้ารับรู ้แล ้วค่อยๆ ปิ ดประตูรถคืนที่ ก่อนทีจ ่ ะก ้าวกลับขึน ้ มายืนบนทางเท ้า แล ้ว ี่ วี่ า่ งคันต่อไป เธอเดินย ้อนไปอีกนิดหน่อยก็เห็นคันว่างอีกคัน จึงรีบเข ้าไปถาม มองหารถแท็กซท ี ก่อน ด ้วยกลัวว่าไฟจะเขียวเสย "ไม่ทันจริงๆ ครับ เดีย ๋ วผมต ้องสง่ รถแล ้ว" ิ ี น ้าเศร ้า คนขับว่าพลางชใี้ ห ้ดูนาฬกาหน ้ารถ ด ้วยสห "ไกลจัง...ไปไม่ทันหรอกครับ" "ไม่ไหวจริงๆ หาคันอืน ่ แล ้วกันนะน ้อง" "คันข ้างหน ้าไม่ไปเหรอ...อ๋อ สยามเหรอ...เออ...ผมไปไม่ทันจริงๆ พี่ ขอโทษครับ" ั โมโหและกระแทกประตูคันสุดท ้าย คันแล ้วคันเล่าทีเ่ ธอถามและได ้เพียงคําปฏิเสธ จนเธอชก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 110

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี งดังอย่าเหลืออด เธออยากจะถามคนขับรถเหล่านัน เสย ้ จังว่ามันมีปัญหาอะไรกันนักหนา ทัง้ ๆ ที่ มีผู ้โดยสารทีพ ่ ร ้อมจะไป แต่กลับไม่มรี ถคันไหนอยากจะไป เพราะรถติดหรือ มันก็เป็ นทีร่ ู ้กันอยู่ แล ้ว ในกรุงเทพฯนีร้ ถก็ตด ิ ทุกวันอยูแ ่ ล ้ว เธอโกรธจัดจนอยากจะถามออกไปเลยให ้มันรู ้แล ้วรู ้ ี เวลาและ รอดว่า ถ ้าไม่อยากรับผู ้โดยสารแล ้วจะมาขับรถกันเพือ ่ อะไร มันยิง่ ทําให ้ผู ้โดยสารเสย ี ความรู ้สก ึ ด ้วย แต่กอ เสย ่ นนีเ้ ธอเคยนึกสงสารคนขับรถทีบ ่ น ่ ให ้ฟั งว่าเศรษฐกิจไม่ด ี ไม่ม ี ผู ้โดยสาร แต่ตอนนีไ ้ ม่แล ้ว ไม่มแ ี ม ้แต่นด ิ เดียว เพราะเท่าทีไ่ ด ้เห็นมากับตา และทัง้ ทีเ่ จอกับ ึ ว่าพวกเขาทําตัวเองกันทัง้ นัน ตัวเอง เธอรู ้สก ้ ครัง้ หนึง่ ท่ามกลางสายฝน มีผู ้โดยสารรอรถแท็กซ ี่ ี หมด ปล่อยให ้พวกเขารวมทัง้ เธอด ้วยต ้องยืน อยูเ่ ต็มถนน แต่ทก ุ คันก็ปฏิเสธผู ้โดยสารไปเสย ตากฝนรอรถคันต่อไปอยูอ ่ ย่างนัน ้ เธอเข ้าใจและยอมรับว่ามีหลายคนจริงๆ ทีอ ่ ยากจะไปแต่ก็ไปไม่ได ้เพราะคิดทีต ่ อนจังหวะ เปลีย ่ นกระ แต่การปฏิเสธผู ้โดยสารเพียงเพราะว่าระยะทางมันไกลหรือรถติดนัน ้ มันอ ้างไม่ขน ึ้ ิ ใจว่าจะลองเรียกดูอก ั คันหนึง่ และถ ้าคันนีไ จริงๆ หญิงสาวตัดสน ี สก ้ ม่ยอมไปอีกเธอคงจะต ้อง หาทางอืน ่ อย่างไม่มท ี างเลือก "ไปครับ..." ชายชราทีน ่ ั่งอยูข ่ ้างหลังพวงมาลัยพยักหน ้ารับ "ผมเห็นคุณยืนเรียกรถมาตัง้ หลาย คันแล ้ว" ั คน" "ค่ะ ไม่มใี ครยอมไปสก "ไปเทีย ่ วเหรอครับ" ชายชราชวนคุย ิ ใจว่าจะเอ่ยอะไรต่อไปดีมย "เปล่าค่ะ..." หญิงสาวนิง่ เงียบไปครูห ่ นึง่ ราวกับกําลังตัดสน ั ้ "หนูจะ ั ภาษณ์งานค่ะ" ไปสม ั ภาษณ์งานแถวสยามเลยหรือครับ ไกลจากบ ้านจังเลยนะ" คนขับแหงนหน ้าขึน "โฮ...สม ้ สบตา เธอผ่านกระจกเงาทีอ ่ ยูข ่ ้างหน ้า ึ สบายใจขึน "ทําไงได ้ล่ะคะ..." ผู ้เป็ นผู ้โดยสารรู ้สก ้ ทีอ ่ ย่างน ้อยก็ได ้รถแล ้ว และแอร์เย็นๆ ในตัว รถก็ทําให ้เธอหายเหนือ ่ ยขึน ้ มาเหมือนกัน "ในยุคนี้แล ้ว เลือกมากไม่ได ้หรอกค่ะ มีงานอะไรมาก็ ขอเอาไว ้ก่อนดีกว่า" "แล ้วธรรมดาคุณไปอย่างไรละครับ?" "รถเมล์คะ่ " หญิงสาวเปิ ดกระเป๋ าใบเล็กๆ แล ้วหยิบตลับแป้ งออกมาแต่งเต ้มใบหน ้า ้ "ไปรถเมล์ คงใชเวลาเกื อบๆ หนึง่ ชวั่ โมง..." ชายชราคาดคะเน "ชวั่ โมงครึง่ ค่ะ..." ี งของเขาแสดงความเอือ "กว่าจะไปถึงคงเหนือ ่ ยแย่..." นํ้ าเสย ้ อาทรอย่างจริงใจ มันทําให ้หญิง ึ อบอุน ี ดฟ้ า ยังพอมีคนที่ สาวรู ้สก ่ ใจขึน ้ มาอย่างประหลาดว่าท่ามกลางความเย็นชาของตึกสูงเสย ั ภาษณ์กโี่ มงครับ" ชายชราว่าพลางรอจังหวะทีจ มีจต ิ ใจเอือ ้ อาทรอยูบ ่ ้าง "แล ้วนี่นัดสม ่ ะเปลีย ่ น เลน ี งทีไ่ ม่สามารถปิ ดบังได ้ถึงความประหม่า "๑๑ โมงค่ะ" หญิงสาวตอบด ้วยนํ้ าเสย ิ ้ "ผู ้ทีเ่ ป็ นคนขับรีบหันไปมองทางหน ้าปั ดนาฬกาเล็ กๆ ทีอ ่ ยูข ่ ้างใต ้ชองแอร์ และเหนือวิทยุ ิ โมงแล ้ว จะไปทันเหรอเนีย "ตายแล ้ว นีก ่ ็จะสบ ่ ..." เขาหันมามองเธอผ่านกระจกอีกครัง้ "ทําไม ไม่บอกผมก่อนว่ากําลังรีบ..." "พอดีมัวแต่ดใี จทีไ่ ด ้รถน่ะค่ะ..." ้ ชายชราพยักหน ้ารับ ก่อนทีจ ่ ะค่อยๆ เร่งความเร็ วของตัวรถขึน ้ และเริม ่ แซงซายแซงขวาหา ่ งว่างทีจ ชอ ่ ะแทรกตัวไปได ้อย่างมั่นใจและชํานาญ "เรียนจบนานหรือยังครับ..." "ปริญญาโท เพิง่ จบเมือ ่ กลางปี น่ะค่ะ" ื่ ชม ผู ้ทีอ ่ ยูห ่ ลังพวงมาลับแหงนหน ้าขึน ้ มองเธออีกครัง้ ด ้วยสายตาทีช ่ น ึ ษาเดีย "เก่งจังเลยนะครับ อายุยังน ้อยก็จบปริญญาโทแล ้ว...การศก ๋ วนีส ้ ําคัญมากนะครับ ใครมี ความรู ้มากก็มอ ี นาคตทีด ่ ก ี ว่า..." "ค่ะ..." หญิงสาวเห็นด ้วย "ยังไงก็ขอฝากอนาคตของผมกับคุณด ้วยแล ้วกันนะครับ รุน ่ พวกคนแก่อย่างผมก็หมด ความหมายแล ้ว ก็ได ้แต่หกวังพึง่ อนาคตของชาติรน ุ่ ใหม่ๆ อย่างคุณนีแ ่ หละครับ..." ชายชรายิม ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 111

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

อย่างเศร ้าสร ้อย "คนทีม ่ ค ี วามรู ้จบด็อกต ้ง ด็อกเต ้อร์ มาแต่ไม่มค ี วามเป็ นคน มีแต่สมองแต่ไม่ม ี ื อย่างเดียว..." หัวใจก็มากนะครับ อะไรก็จะตามแต่หนังสอ "ค่ะ..." ั ภาษณ์หรือยังครับ...ขอโทษทีครับผมก็มัวแต่ชวนคุณคุย" "เออ แล ้วนีค ่ ณ ุ เตรียมตัวสม ั ภาษณ์ก็ไม่ได ้เครียดอะไร เตรียม "ก็ไม่เป็ นไรหรอกค่ะ แค่ลงุ ยอมมานีห ่ นูก็ดใี จแล ้วนะ เรือ ่ งสม ตัวมาเต็มทีแ ่ ล ้ว ได ้แค่ไหนก็แค่นัน ้ แหละค่ะ ถ ้ามานั่ งกังวลว่าเขาจะถามอะไรเราจะตอบอะไร มัน ก็ไม่ชว่ ยอะไรขึน ้ มา...เพียงแต่หนูหงุดหงิดทีต ่ น ื่ สายเท่านั น ้ เอง" ชายชราหัวเราะอย่างถูกใจ ื่ มัย ี่ ี่ "คุณนีใ่ จเย็นมากเลยนะครับ ถ ้าผู ้โดยสารทุกคนเป็ นอย่างคุณก็คงจะดี เชอ ้ ว่าขับรถแท็กซน เหมือนกับอยูโ่ รงละครเลยนะครับ มีอะไรแปลกๆ ให ้เห็นอยูท ่ ก ุ วันแหละครับ" แกเอ่ยอย่างจริงใจ หญิงสาวยิม ้ รับด ้วยหัวใจทีเ่ บิกบานขึน ้ อย่างน ้อยการทีไ่ ด ้มีลงุ คนขับรถคันนีช ้ วนเธอคุยก็พอทํา ั ภาษณ์ได ้ และก็พลอยทําให ้เธอสบายใจมากขึน ให ้เธอไม่นก ึ ถึงเรือ ่ งสม ้ เลยทีเดียว เธอยกข ้อมือ ึ ไม่ได ้ว่า "เวลา" ชา่ งเป็ นสงิ่ ทีเ่ ข ้มงวดเสย ี เหลือเกิน ชวี ต ขึน ้ ตรวจดูเวลาอีกครัง้ และก็อดรู ้สก ิ ี จริงๆ ทุกอริยาบท ทุกการกระทํา ทุกเสย ี้ ววินาทีของชวี ต คนเรานีก ่ ็ชา่ งผูกติดอยูก ่ ับเวลาเสย ิ ถูก บงการด ้วยเจ ้าเข็มเล็กๆ สองสามอันนีเ่ อง คนเราพัฒนาขึน ้ ก็ด ้วยกาลเวลา แก่ลงก็ด ้วยกาลเวลา มันแยกไม่ออกจริงๆ "ใกล ้ถึงแล ้วครับ..." ชายชราเอ่ยขึน ้ มาอย่างอารมณ์ด ี หญิงสาวพยักหน ้ารับก่อนสูดลมหายใจเข ้าปอดลึกๆ "ยังไงก็ขอให ้คุณโชคดีนะครับ..." ชายชราเอ่ยเมือ ่ พารถมาจอดตรงหน ้าตึกใหญ่ตามทีผ ่ ู ้โดยสาร บอก ่ ระเป๋ าตังค์ "ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวว่าพลางยืน ่ ค่าโดยสารให ้ แล ้วรอรับเงินทอนมาใสก "ขอให ้คุณประสบความสําเร็จในทุกๆ ด ้านนะคะ และก็ขอเอาใจชว่ ยให ้คุณก ้าวต่อไปอย่างแน่ว แน่และเข ้มแข็งครับ" "ขอบคุณค่ะลุง...ขอบคุณจริงๆ" เธอยิม ้ ให ้กับคนขับรถอย่างเป็ นมิตรก่อนทีจ ่ ะก ้าวออกจากตัวรถ มายืนอยูบ ่ นฟุตบาทหน ้าตึกทีใ่ หญ่โต ั ้ สูงสุดของตึกด ้วยหัวใจทีเ่ ริม เธอแหงนหน ้าขึน ้ มองดูชน ่ เต ้นรัวด ้วยความตืน ่ เต ้น ลุงคนขับรถ ี่ ดแตรรถเป็ นการบอกลาครัง้ สุดท ้ายก่อนทีจ ่ ระแสลําธารแห่ง แท็กซก ่ ะขับรถออกไป เข ้าสูก การจราจรทีเ่ นืองแน่นไปด ้วยรถยนต์มากหน ้าหลายตาอีกครัง้ หญิงสาวสูดลมหายใจเข ้าปอดลึกๆ อีกครัง้ แหงนหน ้าขึน ้ มองท ้องฟ้ าสดใสทีป ่ ราศจากก ้อนเมฆ มาบดบังอย่างรวบรวมกลังใจก่อนทีจ ่ ะค่อยๆ เดินฝ่ าฝูงผู ้คนเข ้าไปในตึกนัน ้ อย่างแน่วแน่ "วันนีเ้ ป็ นวันดี..." เธอบอกับตัวเองในใจ "วันดีในเมืองกรุง" http://www.sakulthai.com/ruengson/ruengson2438.asp

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 112

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั ้ ฉ.๒๔๓๘ เรือ ่ งสน

ปราสาทนก "ปาริชาติ"

ี งดนตรีดังประหนึง่ จังหวะเต ้นของ ๑. ผับกึง่ คาราโอเกะยามตืน ่ เนือ ้ ตัวแพรวพราวด ้วยแสงส ี เสย ิ วิญญาณเสรี ภาพหัวร่อต่อกระซกของเหล่ามนุษย์ราตรีดค ู ล ้ายภูตพรายสงั สรรค์ ทีม ่ ม ุ เด่รนสุด ของร ้าน บนโซฟาดําริมประตูด ้านขวามือ ฝั นแก ้วอยูต ่ รงนัน ้ กับเพือ ่ นสาวหน ้าตาจิม ้ ลิม ้ หลายคน ไกลออกไปมีแขกนั่งอยูป ่ ระปราย ทัง้ ทีบ ่ าร์ ทีโ่ ต๊ะ ผลัดกันจับไมค์ปลดปล่อยอารมณ์เริงรืน ่ ี งเพลง ออกมาด ้วยเสย เกือบจะตี ๑ ประตูตด ิ ฟิ ลม ์ กรองแสงด ้านหน ้าจึงเปิ ดออกอีกครัง้ พวกหล่อนลอบยิม ้ เมือ ่ เห็นเขา ั่ มือเก๋ารีเ่ ข ้าประกอบแขกแล ้วพาไปนั่ งหลบอยูใ่ นมุมสน ั โดษ "ฉายเดีย ่ ว" พราวแสง-รีเซฟชน หล่อนชวนเขาสนทนาด ้วยใบหน ้ายิม ้ แย ้ม ซงึ่ ฝั นแก ้วรู ้ดีวา่ คงหนีไม่พ ้นเรือ ่ งเครือ ่ งดืม ่ กับความ ิ้ คืนแล ้ว แต่ฝันแก ้วก็ยังจ่อคิว ต ้องการเบือ ้ งลึกของเขาทีห ่ ล่อนกําลังลุ ้นสุดตัว เพราะนีก ่ ็เกือบสน อยูอ ่ ย่างนัน ้ ้ ั พราวแสงผละจากลูกค ้า หล่อนเดินมาสงั่ บริการแล ้วเลยมาทางเหล่านารี ฝั นแก ้วใชกระดาษซ บ ั ใบหน ้า พลางขยับเสอ ื้ และกระโปรงสน ั ้ เต่อพอให ้เห็นตัวอย่างสน ิ ค ้า รอจนพราวแสงพยัก มันซบ หน ้า หญิงสาวจึงลุกขึน ้ ปล่อยให ้หล่อนจูงมือไปอย่างว่าง่าย ่ ริตให ้ดูเป็ นหญ ้าอ่อนทีพ ระหว่างทาง ฝั นแก ้วแอบสํารวจตัวเองอีกครัง้ และพยายามใสจ ่ ลิว้ ขึน ้ ื่ ตามไปด ้วย ฝั นแก ้วร ้องเพลงได ้และรู ้ว่า โชคดีทห ี่ ล่อนอายุแค่ ๒๐ จึงไม่ต ้องปั ้นหน ้าให ้ใสซอ ี ของหล่อน ผู ้ชายแบบไหนชอบอย่างไร เพราะนีค ่ อ ื อาชพ ้ พราวแสงให ้หญิงสาวนั่ งด ้านซายของแขก ซงึ่ มีทอ ี่ ยูน ่ ด ิ เดียวจนเนือ ้ เบียดเนือ ้ บอกพอเป็ นพิธวี า่ "พราวฝากน ้องด ้วยนะคะ" แล ้วก็ผละไป ทัง้ ทีเ่ หลือให ้อยูใ่ นความสามารถของเฟรนด์ดริงค์อย่างฝั นแก ้ว ซงึ่ นอกจากจะทํา ้ ให ้เขาติดใจสถานทีแ ่ ล ้ว ยังต ้องทําให ้เขาติดใจตัวหล่อนด ้วย ติดใจจนอยากจะใชเวลาข ้างนอก ั ชวั่ โมง ไม่อย่างนัน ด ้วยกันสก ้ คืนพรุง่ นีฝ ้ ั นแก ้วจะต ้องทํางานหนั กทบทวี สําหรับหล่อน การนอน ี เลย หญิงสาวสูดลมหายใจเข ้าปอดลึก สร ้างมโน สองผลัดกับแขกชวั่ ข ้ามคืนไม่น่าพิสมัยเอาเสย ่ ิ ภาพเห็นสงทีเ่ ป็ นกําลังใจตัง้ ตระหง่านอยูใ่ นห ้วงคํานึง พลางบอกกับตัวเอง... "ราตรีแห่งโชคเริม ่ ต ้นขึน ้ แล ้ว"

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 113

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

๒. ฝั นแก ้วกระหืดกระหอบเข ้าออฟฟิ ศก่อนหมดเวลาพักเทีย ่ ง ทุกๆ ต ้นเดือนหล่อนจะมีสภาพ ่ นี้ ต ้องรีบกินข ้าว ไปธนาคาร แล ้วกลับมาให ้ทันทํางานชว่ งบ่าย...พอนั่ งพักสก ั ครู่ หญิงสาว เชน ิ ี ้ าและลายมือคุ ้นตาของแม่ ฝั นแก ้วเหลือบดูนาฬกาข จึงค่อยสงั เกตเห็นซองจดหมายสฟ ้อมือแล ้ว รีบเปิ ดอ่าน... ฝั นแก ้ว ื้ เสอ ื้ ใหม่ ความจริง แม่สบายดี สว่ นทิพย์สอบเสร็จแล ้ว นีก ่ ็กําลังจะมีกฬ ี าส ี ครูเขาบอกว่าต ้องซอ ้ ได ้ ต ้องซอ ื้ ของโรงเรียน จะได ้เหมือนเพือ แม่ตัดให ้มันแล ้ว แต่ใชไม่ ่ น แก ้วเป็ นยังไงบ ้างลูก อย่าทํางานหนักนัก แม่อยูท ่ างนีถ ้ ้าว่างก็ไปดูบ ้านให ้ตลอด เขาทําไปได ้ เยอะแล ้วเหมือนกัน นีแ ่ ม่ก็ไปนั่งถอนหญ ้าบ ้าง รดนํ้ าต ้นไม ้บ ้าง ก็เพลินดี ั หีบกําลังจะมีการเปลีย ตอนนีท ้ ส ี่ ต ่ นแปลงครัง้ ใหญ่ คนในตลาดเขาพูดกันว่า ทหารจะสร ้าง ฌาปนกิจศพใหม่ เผาศพทหารกันเองง เพราะวัดเก็บแพงเกินไป ยายแม ้นเจ ้าของบ ้านเชา่ เรา เลยไม่เป็ นอันทําอะไร เอาแต่เดินสายทําบุญ แกกลัวเขาเอาทีค ่ น ื แต่แม่ไม่สนใจ อะไรจะเกิดก็ ให ้มันเกิด และอีกไม่นานบ ้านของแก ้วก็จะเสร็จแล ้ว ื้ ผ ้าเข ้ามาเยอะมาก ขาข ้างซายของแม่ ้ ชว่ งนีใ้ กล ้จะสงกรานต์ มีงานตัดเสอ ยังปวดอยูเ่ หมือนเดิม ้ ก็อย่างทีบ ่ อกแก ้วนั่นแหละ ขาขวาเหยียบจักร สว่ นข ้างซายไม่ ได ้ทําอะไรมันเลยชาๆ ปวดๆ นี่ แม่ก็พยายามไปเดินเล่นทีบ ่ ้านใหม่ แต่ถ ้างานเยอะมากก็ต ้องนั่งทําให ้เสร็จ ทํายังไงได ้ล่ะลูก เราอยากได ้เงินเขานี่ ไม่รู ้จะเขียนอะไรแล ้ว พอแค่นก ี้ อ ่ นก็แล ้วกัน รักลูก แม่ ฝั นแก ้วพับจดหมายเก็บเข ้าซอง อีกไม่กวี่ น ั แม่คงได ้รับเงินทีผ ่ า่ นเข ้าแบ็งก์ไปให ้ สว่ นหนึง่ เป็ น ึ ใจรอนๆ นาน ค่าใชจ่้ ายประจําเดือน และอีกสว่ นเป็ นค่าผ่อนบ ้าน นึกถึง "บ ้าน" ฝั นแก ้วรู ้สก มาแล ้วทีห ่ ล่อนไม่ได ้กลับไปเยีย ่ มแม่กับน ้องเลย เพราะรายจ่ายทีส ่ งู ลิบลิว่ ทําให ้ต ้องมีรายได ้เข ้า บ ้านทุกวัน ถ ้าคืนไหนหยุดหรือไม่ได ้แขก นั่ นหมายถึงการดิน ้ รนทีเ่ พิม ่ ขึน ้ อีกเท่าตัวในวันถัดไป ั หัวตา พลางถอนใจหนั กหน่วง หล่อนจะต ้องมีชวี ต หญิงสาวหญิงทิชชูมาซบ ิ อย่างนีไ ้ ปจนกว่าจะ ผ่อนบ ้านเสร็จ ซงึ่ มันยาวนานเหลือเกินสําหรับผู ้หญิงตัวเล็กๆ เพียงคนเดียว ึ ท ้อแท ้กับการสานฝั นของเรา "พีก ่ ้อง" หล่อนคิดถึงเขาทุกครัง้ ทีร่ ู ้สก "บ ้านของพีก ่ ับแก ้วจนจะเสร็จแล ้วนะจ๊ะ" ฝั นแก ้วกะพริบตาถี่ กลืนนํ้ าตาลงอด ด ้วยไม่มเี วลา แต่งหน ้าใหม่อก ี แล ้ว ี งออดเข ้างานดังขึน เสย ้ ฝั นแก ้วเริม ่ พิมพ์คอมพิวเตอร์ และพยายามรวบรวมสมาธิทแ ี่ ตกกระจาย ให ้จดจ่ออยูก ่ ับงานประจํา งานทีเ่ ขาฝากให ้หล่อนมาเกือบ ๒ ปี แล ้ว ฝั นแก ้วกลืนก ้อนสะอืน ้ ลูก ใหญ่ ความทรงจําเปี่ ยมสุขในอดีตเอ่อล ้นพร่างพรู ...ตอนนัน ้ หล่อนอายุแค่ ๑๗ กําลังเรียน ปวช.ปี สด ุ ท ้าย แต่ปัญหาการเงินทีแ ่ ก ้ไม่ตกทําให ้ฝั น ี ผีเสอ ื้ ราตรีเชน ่ เดียวกับเพือ แก ้วหาทางออกให ้ตัวเองด ้วยอาชพ ่ นๆ หล่อนสมัครเป็ นเฟรนด์ดริงค์ ทีค ่ ลับคาราโอเกะ ชวี ต ิ ชว่ งนั น ้ ...กลางคืนทํางาน กลางวันเรียน ี ง และดูเหมือนรีเซฟชน ั่ จะรู ้ คืนแรกของการทํางาน ฝั นแก ้วตืน ่ ตระหนกเหมือนลูกนกตืน ่ เสย ่ หล่อนชวยเลือกแขกให ้ แล ้วฝั นแก ้วก็ได ้พบเขา... ิ้ หญิงสาวเปลีย ่ นโปรแกรมสงั่ พริน ้ ต์ข ้อมูลลงบนกระดาษ ขณะรอฝั นแก ้วหันไปเตรียมงานชน ต่อไป ด ้วยอยากจะลบภาพชายวัยกลางคนอออกจากห ้วงคํานึง เพียงแค่ปีเดียว การทํางานสองภาคทําให ้พลังชวี ต ิ หล่อนร่อยหรอลงไปมาก วูบหนึง่ ยามเหนือ ่ ย ล ้าหญิงสาวนึกโกรธขึงโชคชะตาทีพ ่ รากความสุขสมบูรณ์และความฝั นไปจากหล่อนในชวั่ พริบตา เพราะถ ้าเขายังอยู่ แค่เพียงยังมีเขาอยู่ มันก็คงไม่เป็ นอย่างนี้ ั แต่ก็ต ้อง ๓...แขกทีเ่ ดินเข ้ามาชา่ งละม ้ายคล ้ายเขานั ก ฝั นแก ้วมองตามด ้วย อยากจะพิศให ้ชด ระงับใจ ไม่ให ้ดูโจ่งแจ ้งจนเกินไป เพราะยังไม่ถงึ คิวหล่อน "เป็ นไปไม่ได ้หรอก เพียงแค่คล ้ายเท่านัน ้ " หญิงสาวบอกตัวเอง ั่ เรียกฝั นแก ้วแทน เพือ ่ นข ้างๆ ขยับจะลุกเมือ ่ พราวแสงเดินมา แต่แล ้วก็หน ้าหงิกเพราะรีเซฟชน "แขกประจําของเธอน่ะแก ้ว"

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 114

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

"ใครเหรอพี"่ "ไปดูเองเถอะ" ฝั นแก ้วเดินเข ้าไปใจระทึก อดภาวนาไม่ได ้ว่า "ขอให ้เป็ นเขา" ชายเพียงคน เดียวทีห ่ ล่อนรักและเก็บงําอยูใ่ นหัวใจ มันเป็ นการจดจําทีม ่ ไิ ด ้ถูกบังคับ ใครเลยจะรู ้บ ้างว่า...ฝั น ั ผัสลุกลํ้าหล่อนให ้ได ้ขึน แก ้วจําเป็ นเหลือเกินทีต ่ ้องจําแขกทุกคนทีเ่ คยสม ้ ใจ จําด ้วยต ้องการจะ ิ หน ้าได ้ในทุกที่ หลบเร ้น กลัวและอายเกินกว่าจะยืนเชด "ชา่ งเถอะ อีกหน่อยบ ้านก็เสร็จแล ้ว" ฝั นแก ้วได ้แต่บอกตัวเองทุกครัง้ ทีห ่ น ้าแป้ นออกไปกับแขก ื่ เถิดว่า ไม่มใี ครหน ้าชน ื่ อกตรมได ้เก่งเท่าหล่อน เชอ ถึงโต๊ะลูกค ้าแล ้ว พราวแสงเอ่ยอะไรบ ้าง ฝั นแก ้วไม่ทันฟั ง เพราะมัวแต่เพลินพิศ จนเขาหันหน ้า ี งทุ ้มทีย ื่ หล่อนได ้เพราะเท่านีอ มาเรียกหล่อนด ้วยนํ้ าเสย ่ ังฝั งใจ ไม่มใี ครขานชอ ้ ก ี แล ้ว "ฝั นแก ้ว" "พีก ่ ้อง" หญิงสาวสะอืน ้ ฮักโผเข ้ากอดเขาแน่น ไม่เข ้าใจเหมือนกันว่าทําไมต ้องเศร ้าดิง่ โศกลึก ่ นี้ เชน ้ "เป็ นอะไรจ ้ะ มาชาหน่ อยเดียวขีม ้ ก ู โป่ งเลย ไม่เอาน่า... แก ้วคนเก่งอย่าร ้องไห ้" เขาโอบหล่อน ั ลูบผมยาวสลวยทีไ่ หวด ้วยแรงสะอืน กระชบ ้ ั หลัง จะได ้ไม่ต ้องย ้ายบ ้านอีกต่อไป" "แก ้ว จําได ้ไหมทีเ่ คยบอกพีว่ า่ แก ้วอยากมีบ ้านสก ี "ค่ะ" หล่อนรับคําเสยงอู ้อี้ "พีม ่ ข ี องขวัญให ้แก ้ว" เขากางแผ่นกระดาษออกให ้หล่อนดู ั หีบด ้วย แพงมากไหมพี"่ "โฉนดหรือคะ ทีส ่ ต "ไม่เท่าไรหรอกจ ้ะ" "แล ้ว...พีเ่ ขาไม่วา่ หรือคะ" หล่อนหมายถึงแม่ของลูกเขา ื้ เป็ นชอ ื่ แก ้ว ถ ้าเกิดอะไรขึน "เขาไม่รู ้ พีซ ่ อ ้ จะได ้ไม่มป ี ั ญหา" เขาเชยคางมนขึน ้ สบนัยน์ตาคูห ่ วาน "บอกแล ้วไงจ ้ะว่าพีร่ ักแก ้ว รอให ้เคลียร์เรือ ่ งต่างๆ เรียบร ้อย แล ้วเราจะไปอยูด ่ ้วยกัน" ึ มั่นคงยิง่ ขึน หญิงสาวพยักหน ้า นิว้ เรียวประนมกราบแนบอก รู ้สก ้ กับอนาคตข ้างหน ้า แม ้จะยัง ตะขิดตะขวงใจทีท ่ ําผิด แต่ฝันแก ้วก็รักแล ้ว รักและฝั นอยากจะอยูก ่ ับเขาไปชวั่ ชวี ต ิ "เราจะชว่ ยกันสร ้างบ ้าน เหมือนนกไงจ ้ะ แก ้วเคยเห็นมัย ้ นกมันบินคางฟางมาทีละเสน้ สองเสน้ ค่อยๆ ขัด ค่อยๆ ร ้อย จนกลายเป็ นรังทีอ ่ บอุน ่ " ั ขึน หล่อนยิม ้ ทัง้ นํ้ าตา "อืมม์" ในลําคอแล ้วกอดร่างบางกระชบ ้ "อีกอย่างนะแก ้ว พีอ ่ ยากให ้แก ้วเลิกทํางาน พีจ ่ ะสง่ แก ้วเรียนเอง พีห ่ วงของพี่ อยากเก็บแก ้วไว ้ คนเดียว" "ค่ะ..." ฝั นแก ้วรับคําแกมสะอืน ้ "อีก ๖ เดือน แก ้วก็จบแล ้ว" "แล ้วพีจ ่ ะฝากงานให ้ เห็นมัย ้ อะไรต่ออะไรมันจะต ้องดีขน ึ้ " ฝั นแก ้วพยักหน ้า เด็กสาวอายุยา่ ง ๑๘ อย่างหล่อนไม่มจ ี ริตมารยา จนเขามองทะลุเห็นแจ ้งถึง จิตใจ ว่าฝั นแก ้วทัง้ จงรักภักดีและเทิดทูนเขาเหนือสงิ่ อืน ่ ใด ิ เกือบจะตีหนึง่ ฝั นแก ้วเหลือบเห็นคนรักมองนาฬกาแล ้วใจหาย "วันนีต ้ ้องรีบกลับหรือคะ" ั พีไ่ ม่อยากให ้แก ้วเดือดร ้อน" "จ ้ะ พีเ่ ขาเริม ่ สงสย หญิงสาวพยักหน ้าอีกครัง้ ความจริงหล่อนทําใจยอมรับสภาพได ้นานแล ้ว แต่บอกไม่ถก ู ึ อาดูรจนอยากจะรัง้ เขาไว ้ไม่ให ้ไป ฝั นแก ้วกุมมือใหญ่มาแนบ เหมือนกันว่า ทําไมครัง้ นีจ ้ งึ รู ้สก แก ้ม "แก ้วรักพี"่ "จ ้ะ พีก ่ ็รักแก ้ว" เขาลุกขึน ้ เดินห่าง แล ้วหายวับไปกับตา ฝั นแก ้วกรีดร ้องราวหัวใจแหลกสลาย... หล่อนตืน ่ แล ้ว พร ้อมกับก ้อนสะอืน ้ ทีย ่ ังไม่ขาดสาย นานเหลือเกิน...ทีไ่ ม่ได ้ฝั นถึงเขา "พีก ่ ้อง แก ้วคิดถึงพีจ ่ ัง" ฝั นแก ้วกลืนก ้อนรันทดไว ้ในอก ด ้วยไม่อยากรบกวนเพือ ่ นร่วมหอที่ กําลังหลับสบาย ความฝั นทําให ้หล่อนสุข แต่ความเป็ นจริงหลังจากนัน ้ ยิง่ ตอกยํ้าหัวหมุดในใจให ้ฝั งลึก หญิงสาว ลึกขึน ้ เก็บทีน ่ อน แล ้วเดินไปทีห ่ น ้าต่างมุ ้งลวดเพียงบานเดียวของห ้อง ฟ้ าก่อนสว่างมืดบริสท ุ ธิ์ ี เขาจนถึงบัดนี.้ ..มันมืด ประกายดาวบนราวฟ้ าค่อยๆ อ่อนแสง ใจของฝั นแก ้วนั บแต่วน ั ทีส ่ ญ ู เสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 115

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี องผืนฟ้ า และกําลังใจทีย ่ งแสงเพียงน ้อยนิดก็คอ ี าวชน ั ้ เดียวของเรา... สนิทยิง่ กว่าสข ่ ังสอ ื บ ้านสข "ปราสาทนก" ทีห ่ ล่อนจะต ้องสานต่อให ้สําเร็จ ้ ๔. แม่กับน ้องเพิง่ กลับไปจากหลังรดนํ้ าต ้นไม ้เสร็จ ขาซายของแม่ ยังทรงๆ อยู่ ฝั นแก ้วเกาะ ้ ่ ประตูรัว้ มองแม่เดินลากขาไปชาๆ แต่ละย่างก ้าวดูชางยากเย็น ั พัก เก็บเงินพาแม่ไปหาหมอ" "ถ ้าเรือ ่ งบ ้านเบาลงแล ้ว หล่อนคงต ้องทํางานอีกต่อสก หญิงสาวตัง้ ใจแล ้วละวางความกังวลไว ้ชวั่ คราว หล่อนนั่งยองๆ ดูพน ื้ ดินทีม ่ ห ี ญ ้าปลูกอยูเ่ ป็ น หย่อมหญ ้าทีแ ่ ม่บอกว่า "ไปขอเขามา อีกหน่อยมันก็ขายเต็มพืน ้ หญ ้านีด ้ ก ี ว่าหญ ้าญีป ่ นนะลู ุ่ ก มันไม่แทง ไม่คัน นั่งแล ้วนุ่ม" ่ ัวบ ้าน หัวใจชน ื้ โศกค่อยปลอดโปร่ง ริมฝี ปากบางคลีย ่ ม ิ้ ฝั นแก ้วลุกเดินขึน ้ บันได เปิ ดประตูเข ้าสูต ี หน่อยก็เข ้าอยู่ "ปราสาทนก" ของหล่อนเหลือแค่ตกแต่งภายในให ้เรียบร ้อย ทําความสะอาดเสย ได ้แล ้ว ั ผัสอ่อนโยนที่ ออกจากบ ้าน กดล็อคประตู ตรงเฉลีย ่ งลมเย็นพัดโชยมาอ่อนๆ ลมแตะผิวคล ้ายสม ี มอมเศร ้ เคยคุ ้น ยามนีด ้ วงอาทิตย์อัสดงขับแสงสส ้าระบายไปทั่วผืนฟ้ า ฝั นแก ้วทรุดนั่งลงบนพืน ้ ี วล ความแข็งแกร่งทัง้ มวลดํจะมลายไปพร ้อมกับลมหายใจทีผ กระเบือ ้ งเคลือบสน ่ อ ่ นออก นิว้ เรียบลูบไล ้เนือ ้ กระเบือ ้ งแผ่วเบา ี ส "พีว่ า่ สน ี้ วยนะแก ้ว แต่มน ั จะสกปรกง่ายไปหน่อย" "ไม่เป็ นไรค่ะ แก ้วจะเช็ดของแก ้วทุกวัน" ั เข่าทัง้ สองข ้างขึน ฝั นแก ้วชน ้ กอด ใจเวิง้ ว ้างค่อยอุน ่ ขึน ้ คล ้ายมีทย ี่ ด ึ เหนีย ่ ว หญิงสาวหันไปมอง ตัวบ ้านทัง้ หลัง รอยอาดูรยากสะกดพังทํานบออกมาร่วงพรู "พีก ่ ้อง แก ้วอยากให ้พีเ่ ห็นบ ้านของเราจัง" หญิงสาวสะอืน ้ ฮักด ้วยรู ้ว่าคนทีห ่ ว่ งหาไม่อาจหวน กลับคืนมาอีก หล่อนรํ่าไห ้ปริมว่าจะขาดใจ ภาพชวี ต ิ ทีเ่ ปลีย ่ นแปลง การดิน ้ รนปากกัดตีนถีบหลัง ี เขาเพราะอุบัตเิ หตุรถชนในคืนนัน ้ ั เข ้ามา เหมือนหนั งทีฉ สูญเสย ้ มันทยอยซอนช ด ่ ายซํ้าเทีย ่ ว ึ เหมือนตัวเองกําลังจะสําลักนํ้ าตา แล ้วเทีย ่ วเล่า จนฝั นแก ้วรู ้สก นั่งอยูน ่ านจนฟ้ ามืด ฝั นแก ้วเพิง่ นึกขึน ้ ได ้ว่าแม่กับน ้องรอกินข ้าว หล่อนลุกขึน ้ เดินกลับ ขณะปิ ด ประตูรัว้ ความทรงจําถึงเขาวาบขึน ้ กลางใจ "เราจะชว่ ยกันสร ้างบ ้าน เหมือนนกไงจ ้ะแก ้ว นกมันบินคาบฟางมาทีละเสน้ มาสร ้างรังรักทีแ ่ สน อบอุน ่ " ื พิมพ์ทซ ๕. ตัง้ แต่พักเทีย ่ ง ฝั นแก ้วคอยเหลือบมอง "ของ" ในห่อหนั งสอ ี่ ก ุ อยูใ่ ต ้โต๊ะอย่างมี ความสุข รอจนเลิกงานแล ้วจึงค่อยหยิบมันขึน ้ มาแกะห่อ ความจริงหล่อนดูทรี่ ้านมารอบหนึง่ แล ้ว ั หนให ้อุน ี ํ้ าตาลไหม ้ขนาดย่อม สลัก แต่ก็ยังอยากจะดูซํ้าอีกสก ่ ใจ "ของ" นั น ้ คือแผ่นไม ้สน ี องด ้วยถ ้อยวลีทแ ตัวอักษรหวัดแกมบรรจงสท ี่ สนรักและผูกพัน "ปราสาทนก" ึ ของคนทีร่ อนแรมมาไกลกว่าจะได ้สงิ่ ทีเ่ ป็ นชวี ต ฝั นแก ้วอ่านมันด ้วยความรู ้สก ิ เป็ นความฝั นของ ้ ี องเบาๆ ความสุขแผ่ซา่ นเข ้าสู่ เขากับหล่อนและครอบครัว หญิงสาวใชปลายนิ ว้ แตะตามร่องสท หัวใจ วันนีเ้ ป็ นวันศุกร์ พรุง่ นีห ้ ล่อนจะกลับบ ้าน และเอามันไปแขวนไว ้ในทีๆ่ ควรอยู่ บนรัว้ ไม ้ล ้อมรอบ ี าวหลังน ้อย ฝั นแก ้วพันห่อหนังสอ ื พิมพ์กลับตามเดิม แล ้วค่อยลงมือเก็บงานลงลิน ั บ ้านสข ้ ชก ชะงักเล็กน ้อยเมือ ่ เห็นซองโทรเลข "นีห ่ ล่อนมีความสุขจนไม่รู ้เลยหรือว่ามีคนมาทีโ่ ต๊ะ" หญิงสาวนึกขันตัวเองขณะแกะซองออก ิ้ เดือนแล ้ว แม่อาจจะมีเรือ ้ นด่วน" อ่าน "ใกล ้สน ่ งต ้องใชเงิ ่ ั ตัวอักษรจากแม่เพียงไม่กค ี่ ํา ทําให ้หล่อนสนไปทัง้ ตัว ฝั นแก ้วอ่านทวนซํ้าหลายเทีย ่ วอย่างไม่ ื่ ...หล่อนปล่อยกระดาษร่วงลงพืน อยากเชอ ้ แล ้วทรุดตัวแนบแก ้มกับห่อไม ้ ร่างบางสะอืน ้ ฮักจน ี าวของหล่อน เห็นฟางทุกเสนที ้ เ่ พียรสอด ตัวโยน ในมโนภาพนัน ้ ฝั นแก ้วเห็น "ปราสาทนก" สข ร ้อยเป็ นรังฝั น เห็นเขา เห็นความรัก และความฝั นทีแ ่ ตกสลาย... "กลับมาด่วน บ ้านถูกเวรคืน" แม่

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 116

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ.๒๔๔๐ เรือ ่ งสน

มงกุฎเกียรติยศ ั “ประชาคม ลุนาชย” ้ ―จริง หรือ ที่ว่า เส นทางช วี ต ิ มนุ ษย์ล ้วนถู ก ลิขต ิ ไว ้แล ้ว โดยพระเจ ้า พระพรหมและมือ ั ิ ่ ศก ดิส ์ ท ธิจ ์ ากเบือ ้ งบน เช นเดีย วกั บตัวละครในนวนิยายที่ถูกนั ก เขีย นกํ าหนดโชคชะตาเอาไว ้ ื่ หรือเปล่า...‖ ล่วงหน ้าแล ้ว...คุณเชอ ้ เก ้า นั ก เขีย นหนุ่ ม ใหญ่โ อบกอดภรรยาสาวรุ่ น ไว ้หลวมๆ ทั ง้ คู่นั่ ง อยู่บ นระเบีย งตึก ชั น ทอดตามองเมืองอันกว ้างใหญ่และผู ้คนบนท ้องถนน ―แล ้วจริงไหมล่ะคะ‖ ―คุณต ้องพังผมเล่า‖ ―สนุกไหมคะเรือ ่ งนี‖้ ―เรือ ่ งราวในชวี ต ิ มนุษย์สนุกอยู่แล ้ว แถมมีแง่คด ิ และปรั ช ญาในตัวเอง แต่ขน ึ้ อยู่กับว่า คุณจะค ้นพบหรือเปล่า‖ ภรรยาสาวพยักหน ้ายิม ้ ๆ และนิง่ ฟั ง รองศาสตราจารย์ลางานสองทีม ่ หาวิทยาลัยสองสัปดาห์ เขาต ้องเดินทางไปต่างจังหวัด อย่างรีบด่วน ภรรยาอดสงสัยไม่ได ้ว่าทํ าไมสามีเดินทางปุบปั บเช ่นนี้ ไม่ม ก ี ารวงแผนล่วงหน ้า ทัง้ ทีเ่ ขาเป็ นคนละเอียดรอบคอบมาแต่ไหนแต่ไร ―ครูบษ ุ บาป่ วย‖ เขาให ้เหตุผล ―ไม่รู ้เด็กๆ มันดูแลกันยังไง ปล่อยให ้แกล ้มในห ้องนํ้ า‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 117

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี น ้าภรรยาสลดลงเล็ กน ้อย หล่อ นเคยตามสามีไปเยีย สห ่ มครูบุษบาหลายครั ง้ ―ครูอ ายุ มากแล ้วนีค ่ ะ‖ ิ ปี นี้ เราต ้องไปเยีย ―ครบเจ็ดสบ ่ มแก‖ ―ค่ะ‖ ภรรยาพยักหน ้ารับรู ้ ิ ขับรถกลั บบ ้านด ้วยความเร็ ว ภรรยางุนงงกั บ ในอีก มุม หนึ่งของเมือ งหลวง วุฒส ิ มาช ก ี น ้ากังวลของสามี ความเร่งรีบและสห ―เกิดอะไรขึน ้ หรือคะ‖ ―ผมต ้องไปต่างจังหวัดด่วนเลย คุณชว่ ยจัดกระเป๋ าให ้ด ้วย‖ ่ รือคะ‖ ภรรยาขมวดคิว้ ―ไหนว่าพรุง่ นีม ้ ป ี ระชุมไม่ใชห ―สง่ ใบลาไปแล ้ว ผมมีเรือ ่ งด่วนมาก แม่ผมป่ วย‖ ภรรยาเตรียมกระเป๋ าเดินทาง ขณะสาละวนอยูก ่ ับข ้าวของ หล่อนเงยหน ้ามองภาพขาวดํา บนหัวเตียงบ่อยครัง้ หญิงชราผมขาวโพลนในภาพยิม ้ เบิกบาน แววตาเป็ นประกายแจ่มใสเหมือน เด็กสาว หล่อนเคยเห็นตัวจริงแกเพียงสองครัง้ ครัง้ แรกในวันแต่งงาน หญิงสูงวัยทีย ่ ังดูงามสง่า เค ้าความสวยเมื่อ ตอนวัย สาวยั ง ปรากฏให ้เห็ น เหนือ ส งิ่ อืน ่ ใดคือ ความอ่อ นโยนในดวงตาซ งึ่ ึ อบอุน เพียงได ้จ ้องมอง หล่อนก็รู ้สก ่ ―ดิฉันไปด ้วยนะคะ‖ หล่อนหันไปทางสามี ―ไปส ิ แม่คงดีใจทีไ่ ด ้เห็นหน ้าคุณอีก‖ ทีห ่ บ ุ เขาชายทะเล กองถ่ายทําภาพยนตร์มาปั กหลักอยูเ่ กือบครึง่ เดือน ผู ้กํากับหนุ่มใหญ่ ติดธุระด่วน เขาสั่งยกเลิกการถ่ายทํ าและเลือ ่ นวันปิ ดกล ้องออกไปอย่างไม่มก ี ํ าหนด เขาเรีย ก ่ ผู ้ช ว ยมามอบหมายงาน ใบหน า้ เข ้มด ้วยหนวดดกดํ า ของผู ้กํ ากั บ เคร่ ง ขรึม เอาจริงเอาจั ง แต่ ดวงตาเขาแฝงแววเหงาเศร ้าอยูเ่ ป็ นนิตย์ ―แม่ผมป่ วย‖ ―แม่คณ ุ จริงๆ น่ะหรือ‖ ผู ้ชว่ ยซงึ่ ร่วมงานกันมาหลายปี ยน ่ หัวคิว้ ผู ้กํากับผงกหัว ―แม่คนเดียวทีผ ่ มมี ไม่มท ี า่ นผมไม่มวี น ั นี้‖ เขาพารถเก๋งคันงามแล่นลิว่ ไปบนทางหลวง มือจับพวงมาลัย ตาทอดมองไปข ้างหน ้า หวนนึกถึงเมืองเล็ กๆ ทีเ่ งียบสงบ กลิน ่ หอมเย็นรืน ่ ของแมกไม ้ บ ้านไม ้หลังใหญ่ซงึ่ เต็ มไปด ้วย ี งหัวเราะ ความเรียบลิน รอยยิม ้ และเสย ่ ของพื้นกระดานไม ้ลัก ซงึ่ เขาเคยนอนกลิง้ เกลือก และ หญิงชราผู ้เปรียบเสมือนอ ้อมแขนจากสวรรค์ เขาไม่เคยลืม อ ้อมกอดอบอุ่นและสายตาปรานีของแม่ โตเป็ นหนุ่ ม ต่อ สูช้ วี ต ิ จนประสบ ความสําเร็ จแล ้ว ยังหวนนึกถึงมือทีเ่ คยป้ อนข ้าวนํ้ า ลูบไล ้เนื้อตัวเด็ กกํ าพร ้าอย่างเขาด ้วยความ ใสใ่ จรักใคร่

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 118

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เขาเลือ ่ นวันปิ ดกล ้องออกไป ไม่คํานึงผลกระทบต่อธุรกิจ แม่ยงิ่ ใหญ่และมาเป็ นอันดับ หนึง่ เสมอ ไม่เพียงหนุ่ม ใหญ่สามคนเท่า นั น ้ จากหลายมุมของเมืองหลวงและจากหลายสวนของ แผ่นดิน หญิงชายผู ้เติบโตมาใต ้ชายคาเรือนไม ้ในเมืองเล็กๆ ทีเ่ งียบสงบ จากมาเพือ ่ ไขว่คว ้า โอกาสของชวี ต ิ เมือ ่ ทราบข่าวการล ้มป่ วยของหญิงชรา พวกเขาและเธอรีบวางมือจากภารกิจทุก ่ ด อย่าง เดินทางมุง่ สูจ ุ หมายเดียวกัน ึ อยู่บนเก ้าอี้ บนโต๊ะเตีย นั กร ้องหนุ่ มลูกครึง่ ไทยฮ่องกงนั่ งซ ม ้ ๆ เบือ ้ งหน ้าเขาเกลือ ่ นไป ื ด ้วยนิตยสารและหนั งสอพิมพ์ เขาเพิง่ วางมั นลงไปเมือ ่ ครู่ แขนสองข ้างของเขาอ่อ นล ้าเต็ ม ที และใจก็หนักอึง้ ด ้วยความวิตก ดวงตาแสนเศร ้าพราวด ้วยหยาดนํ้ า แผ่นหลังเอนลงแนบพนั กพิง มือสองข ้างห ้อยลงข ้างกาย ทอดถอนหายใจซํ้าแล ้วซํ้าเล่า ื พิมพ์และนิตยสารบันเทิง ภาพ ภาพเปลือยของแม่ยังติดตา มันปรากขึน ้ อีกทัง้ ในหนั งสอ ี ่ ี ้ ิ ปะ สสและขาวดําทัง้ ชุดว่ายนํ้ า ภาพเปลือยเปล่าในอริยาบทยั่วยวน เหลือ ่ มซอนกั นอยูร่ ะหว่างศล อุจาดและอนาจาร ตอนเขาโด่งดังจากงานถ่ายแบบโฆษณา มีนั ก ข่าวรายหนึง่ ขุดคุ ้ยความเป็ นมาของเขา ั ญากับบริษัทบันเทิงแห่งหนึง่ และกําลัง แต่ดเู หมือนไม่เป็ นทีส ่ นใจมากนั ก จนกระทั่งเขาเซ็นสญ จะมีผลงานเพลงชุดแรก เรือ ่ งนีก ้ ลายเป็ นข่าวอีกครัง้ ิ ในรายการโทรทัศน์ เมือ ื่ เขาเป็ นแขกรับเชญ ่ ถูกถามถึงแม่ เขายอมรับอย่างหน ้าชน หล่อนเป็ นแม่ของเขา แม ้หล่อนเคยเป็ นดาวยั่วดาวเปลือย หรือเคยเป็ นอะไรต่อมิอะไร ื่ ชม ไม่มใี ครตําหนิ เมือ ่ ครัง้ อดีต แต่หล่อนคือผู ้ให ้กําเนิด ความกล ้าหาญของเขาได ้รั บความชน และไม่ใชเ่ รือ ่ งน่าอับอาบทีเ่ ขาเป็ นลูกชายของดาวยั่ว ี ชวี ต ทว่าคราวนี้ สกูป ๊ ข่าวอาชญากรรมเจาะลึกถึงเบือ ้ งหลังการเสย ิ แม่ของเขา เหตุการณ์ ิ แปดปี ใกล ้จะหมดอายุความ ความตาย เงือ ผ่านไปนานถึงสบ ่ นงําและพฤติกรรมต่างๆ ถูกขุดคุ ้ย ขึน ้ มาอีกพร ้อมข ้อมูลใหม่ๆ ื่ เสย ี งเขากําลังโด่งดัง ชวี ต ชอ ิ กําลังประสบความสําเร็จ เทปเพลงชุดรแกยอดจํ าหน่ายพุ่ง ขึน ้ กว่าล ้านตลับ วัยรุ่นคลั่งไคล ้กันทั่วเมือง งานแสดงสดเปิ ดตัวจะมีขน ึ้ ในอีกสองเดือนข ้างหน ้า จูๆ่ เรือ ่ งราวของแม่เกิดอือ ้ ฉาวขึน ้ มา แม่ต ายตอนเขาอยู่ต่างประเทศ...และเขาไม่ไ ด ้พบหนา้ แม่ตั ง้ แต่อ ายุส องขวบ ไม่ไ ด ้ ี ช วี ต ื พิม พ์ มาร่วมงานศพ และไม่รู ้เลยว่าเงือ ่ นงํ าการเสย ิ ของแม่เป็ นข่าวดั งประดั บ หนา้ หนั งส อ รายวันอยูค ่ รึง่ ค่อนเดือน เขามารู ้ภายหลัง ว่าแม่ฆา่ ตัวตาย แต่กว่าตํารวจจะสรุปสํานวนได ้ ผู ้เกีย ่ วข ้องกับแม่หลาย ั ทัง้ สามีเก่าหลายคนและเด็กหนุ่มทีแ คนก็ตกเป็ นผู ้ต ้องสงสย ่ ม่เกีย ่ วพันด ้วย ื พิมพ์หลายฉบับเจาะลึกไปถึงอาชพ ี เดิมของแม่ มีชอ ื่ และภาพของเขาเกีย หนังสอ ่ วพันอยู่ ่ ิ ด ้วย แม่ของเขาไม่เพียงเป็ นอดีตนางงาม ดาวยั่ว แม่ค ้า แต่เป็ นสงทีน ่ ่ารังเกียจอีกหลายอย่าง นั กร ้องหนุ่มทิง้ ตัวลงนอนบนพืน ้ ปล่อยนํ้ าตาไหลอาบหน ้าโดยไม่ปาดเช็ด

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 119

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ิ สองปี ยืน มองเงาตั ว เองในกระจก ปิ ดตั ว หมุน ไปหมุน มา เด็ ก สาวร่ างอวบอั ด วัย ยี่ส บ ั ความสูง ผิวพรรณ ใบหน ้าและดวงตาซงึ่ เพือ สํารวจสว่ นสด ่ นๆ เคยชมว่าสวย แต่จะสวยพอจะสู ้ กับคนอืน ่ ๆ ได ้หรือไม่ แมวมองผู ้ครํ่าหวาดกับเวทีประกวดความงามทํ าให ้หล่อนตึงคําถามและ ิ ใจ ลําบากกับการตัดสน ี สาถะแต่มั่ น คงซ งึ่ เหมาะกั บ คนรั ก สงบอย่า งหล่อ น หล่อ นเคยฝั นอยากเป็ นครู อาช พ ิ ใจทางเดินของชวี ต หล่อนสอบเข ้าเรียนคณะครุศ าสตร์ ตอนนั น ้ เหมือ นว่าหล่อ นได ้ตั ดส น ิ แล ้ว หากไม่มท ี างอีกแพร่งเพิม ่ มาให ้เลือกหลังวันรับปริญญา ี ละความ หล่อนเป็ นคนสวย ความสวยมีคา่ หรือถ ้ากลับไปอยูต ่ า่ งจังหวัด ห่างไกลแสงสแ ฟุ้ งเฟ้ อ ห่างสายตาค ้นพบของผู ้ประเมินค่า ความสวยทีห ่ ล่อนมีคงเป็ นเหมือนดาวร่วงลงหล่มโค ั ้ แสงทีค ิ้ ประกายจะทออวดโลก ลม สน ่ วรมีและสน ิ ใจ จะกลั บ บ ้านเกิด ต่างจั งหวัด รอ หล่อ นผละจากกระจกเงา นอนครุ่นคิด กั บการตั ด ส น ่ สอบบรรจุกับราชการหรือก ้าวสูถนนอีกสายหนึง่ หล่อนนึกวาดภาพตัวเองในเครือ ่ งแบบข ้าราชการครู มีชวี ต ิ ผูกพันอยูร่ ะหว่างบ ้านกับ โรงเรียน ผิวหน ้าเคยชาวเนียนหมองคลํ้ าลงด ้วยเปลวแดด แก่ตัวลงเหมือนดอกไม ้ในป่ าลึกซงึ่ ไม่มใี ครเห็นความงามของมันยามเบ่งบาน ิ้ เชงิ หล่อนเดินเฉิดฉายอยูบ ภาพอีกภาพหนึง่ แตกต่างกันอย่างสน ่ นเวทีประกวด บนหัวมี มงกุฎเพชรวับวาว ยิม ้ หวานอวดสายตาคนทัง้ ประเทศ หล่อนคือหญิงสาวทีส ่ วยทีส ่ ด ุ และกําลัง ่ นนสายเกียรติยศ จะก ้าวเดินไปสูถ ความฝั นเก่าๆ ไม่ส วยงามอีก ต่อ ไปแล ้ว หล่อ นเคยเห็ นครูส าวในโรงเรีย นต่างจั งหวัด ิ ตา ไม่แตกต่างกั น เลย ไม่ว่าตํ าแหน่ งเงิน เดือ นจะสูง แค่ไหน มั น ก็ ค ือ และในกรุงเทพฯมาช น ื่ เสย ี งในวงจํ ากัด ได ้รั บการเคารพยกย่องในหมู่คนเพียง ใบหน ้าเก่าๆ ไม่เคยเปลีย ่ นแปลง มีชอ ิ ย์เรียนจบแล ้วก็จากไป ครูแต่ละคนเหมือนมีใบหน ้าเดียวกัน และเป็ นตัวละครที่ ไม่กรี่ ้อย ลูกศษ ไร ้ความหมายของสงั คม หล่อนไม่อยากเป็ นเรือจ ้างทีร่ อเวลาผุพังและจมหายไปกับกาลเวลา ื่ เสย ี งเหล่านี้ เป็ นเจ ้าของได ้ หล่อนนึกถึงอาจารย์ในมหาวิทยาลัย นั กวิชาการทีพ ่ อมีชอ แค่บ ้านชานเมืองหลังเล็กๆ ไปไหนมาไหกับรถยนต์เก่าๆ ชายวัยกลางคนผู ้มีสายตาคมกริบ พูดจาอ่อนหวานและรู ้จักให ้ความหวัง เขากระตุ ้นความ ทะเยอทะยานขึน ้ ในหัวใจหล่อน และมันเติบขึน ้ อย่างรวดเร็ว เงาหญิงสาวในกระจกเหมือ นแตกออกเป็ นสอง เด่นชัด อยู่เพีย งครู่ แล ้วค่อ ยๆ จมลึก หายไปกับขอบมุมคนละด ้าน ―น ้องผิวสวยมาก สัดสว่ นดี สูงได ้มาตรฐานสากล จมูกโด่ง ตาสวยหน ้าคม ฟิ ตร่างกาย ่ ํ้ านมสก ั เดือนน ้องจะสวยไปทัง้ ตัว‖ ไม่นานน ้องก็สคนอื ู้ น ่ ได ้สบาย อาบนํ้ าแร่แชน ―หนูไม่มั่นใจเลยพี‖่ ื่ พีส ิ คนแล ้ว ทุกคนได ้ดิบ ―คุณป้ ามีวธิ ท ี ํ าให ้หนูมั่นใจ เชอ ่ ิ ป้ าแกปั ้นนางงามมาไม่รู ้กีส ่ บ ได ้ดีกั นทัง้ นั น ้ น ้องมีคุณสมบัต ค ิ วามเป็ นนางงามครบถ ้วน ฝึ กเดินฝึ กพูด และการเข ้าสังคมอีก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 120

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

หน่อยก็สมบูรณ์แบบแล ้ว ป้ าแกเก่ง ...รู ้วิธเี รียกคะแนนจากกรรมการ ผ่านเวทีประกวดคราวนี้ไป แล ้ว ไม่วา่ น ้องจะได ้ตําแหน่งอะไร วงการบันเทิงเปิ ดกว ้างรอน ้องอยู่...‖ ี งชายวัยกลางคนดังแว่ว ―นอ้ งต ้องเปลีย ื่ หญิงสาวคนหนึ่งยิม ้ อยู่ในกระจกเงา เสย ่ นช อ ื ่ ใหม่ ชอเดิมออกจะเก่าไป...‖ รอยยิม ้ ของหล่อ นฉายชัด ขึน ้ เช ่น เดีย วกั บ ยิม ้ ของหญิง สาวในกระจกเงา หล่อ นคือ ... สาลินี สกาวเดือน ครูบุษบาหกล ้มหัวกระแทกขอบกระเบือ ้ งห ้องนํ้ าแตกเป็ นแผลเพีย งเล็กนอ้ ย เด็ก หนุ่ ม สองคนชว่ ยพยุงแกออกมา นอนพักได ้ไม่นานแกเจ็ บระบมเหมือนจะเป็ นไข ้ ลูกๆ ชว่ ยกันนํ าแก่ง โรงพยาบาล และผลัดกันเฝ้ าไข ้ ี่ นชว่ ยกันเขียนจดหมายถึงพีๆ่ ทีอ ลูกๆ สามสค ่ ยู่ต่างเมือง ―แม่หกล ้มหัวแตก ตอนนี้พัก รักษาตัวอยูโ่ รงพยาบาล‖ เพียงวันเดียวครูบุษบาก็กลับบ ้าน ไม่มอ ี าการป่ วยไข ้นอกจากแผลทีห ่ ัว รับรู ้ว่าลูกๆ ทํ า เรือ ่ งเล็กให ้เป็ นเรือ ่ งใหญ่ก็ตอ ่ เมือ ่ รถยนต์ทยอยกันแล่นผ่านประตูรัว้ เข ้ามาแทบไม่ขาดระยะ บ ้านหลัง ใหญ่ใ นอาณาบริเ วณร่ม รื่น ไม่เงี ย บเหงาอีก ต่อ ไปแล ้ว ลูก ๆ หลากวัย ของครู ี งเจีย บุษบากลับมาจากต่างเมือง บางคนมากันทัง้ ครอบครัว พาหลานๆ ของครูมาสง่ เสย ้ วจ ้าวอยู่ เต็มลานหญ ้านายตํารวจ นายทหาร นายแพทย์ทเี่ หินฟ้ ามาจากต่างประเทศ ข ้าราชการพลเรือน ่ เดียวกับเรือนไม ้หลังใหญ่ เรือนบริวาร นั กร ้อง นั กแสดงโรงจอดรถสองหลังแคบลงไปถนั ด เชน ี่ ลัง รวมทัง้ สวนหย่อมและสนามหญ ้ากว ้างขวางซงึ่ เคยว่างโล่งมาเกือบตลอดทัง้ ปี อีกสห ี ํ้ าเงินเลีย ครูบรุ ษ ุ บานั่ งอยูบ ่ นเก ้าอีโ้ ยกมองจากริมชานเรือนไปยังประตูรัว้ รถเก๋งสน ้ วผ่าน ้ เข ้ามาชาๆ ี งร ้องบอก ―ผู ้กํากับหนังมา‖ มีเสย ชายหนวดดกโบกมือทักทายน ้องๆ ลูบหัวเด็กๆ ทีเ่ ล่นอยูต ่ ามลานหญ ้า ก ้าวขึน ้ บันไดมา ทีช ่ านเรือน หยุดยืนมองหญิงชราอยูค ่ รูห ่ นึง่ เคลือ ่ นกายเข ้ามาและคุกเข่าลงกราบ ―แม่สบายดีแล ้วใชไ่ หมครับ‖ เขาเงยหน ้าขึน ้ มองไปทีแ ่ ผลบนหัวของหญิงชรา มือเหีย ่ วบ่นเอือมมาลูบหัวผู ้กํากับเบาๆ ―แม่สบายดี หัวแตกนิดหน่อย‖ ―ผมติดถ่ายหนังอยู่ ได ้รับจดหมายก็รบ ี มา ห่วงแม่ใจจะขาด‖ ―แม่ไม่เป็ นไรแล ้ว‖ ิ ก็ รถยนต์หลายคันผ่านปากประตูรัว้ เข ้ามา เพียงไม่กน ี่ าทีถัดมารองศาสตร์และวุฒส ิ มาชก ่ ี เดินขึน ้ บันได ตามด ้วยภรรยาทัง้ สองของพวกเขา ทัง้ สก ้มลงกราบ ไม่ถามทุกข์สข ุ ทักทาย และ ั ผัสมืดกับหญิงชรา กระเถิบถอยออกมานั่ งห่างๆ ลูกๆ อีกสว่ นหนึง่ ห ้อมล ้อมเข ้ามา สม ครูบษ ุ บายิม ้ ให ้ลูกๆ กวาดตามองหลานๆ บางคนแกเพิง่ เห็นหน ้าค่าตาเป็ นครัง้ แรก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 121

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ใบหน ้าลูกๆ ทุกคนคล ้ายชวี ต ิ ผืนเดียวกัน แกเคยลูบไล ้และปลูกฝั งหลายสงิ่ หลายลงไป ทัง้ ความสุข ความหวัง ความรัก และความอบอุ่น แกรู ้ภูมห ิ ลังของลูกๆ ทุกคน แม ้พวกเขาเคย เป็ นเด็กกําพร ้า แต่แกพยายามสุดชวี ต ิ ทีจ ่ ะทําให ้คนเหล่านีไ ้ ม่เป็ นคนกําพร ้าของสงั คม แกสอบบรรจุรับราชการครู สอนประจํ าในโรงเรีย นมั ธยมอยู่เพียงสองปี ลาออกมาเป็ น ้ แม่บ ้านหลั ง แต่ง งาน สามีแ กเป็ นช ่า งไฟฟ้ าในนิค มอุต สาหกรรม เขาต ้องเดิน ทางแต่เ ช าไป ทํางานทีต ่ า่ งจังหวัด มันเป็ นเมืองทีถ ่ ูกเนรมิตขึน ้ ใหม่ สองสามปี แรกงดงามน่าตืน ่ ตาด ้วยสงิ่ ปลูก ี งอึกทึก คนงาน คนติด ยา ขีค สร ้าง แต่ต่อมามั นเต็ ม ไปด ้วยผู ้คนและเสย ้ ุก และเด็ ก จรจั ด เป็ น เมืองทีค ่ ุ ้นเคยกับความตายและการพลัดพราก คืนหนึง่ สามีแกกลับมาพร ้อมทารกวัยขวบเศษในอ ้อมแขน ตาคูเ่ ล็กๆ จ ้องมองแกนิง่ อยู่ ปากยังคาบหัวนมพลาสติก น่าแปลกทีเ่ ด็กคนนีไ ้ ม่ร ้องไห ้และมีทา่ ทีตน ื่ กลัวคนแปลกหน ้า ―ผมรับเด็กมาเลีย ้ ง‖ สามีแกพูด ―พ่อแม่เขาฆ่ากันตายเมือ ่ คืนนี้ น่าสงสาร...‖ แกกับสามีไม่อาจมีลก ู ได ้ เด็กกําพร ้าคนนี้อาจทดแทนความบกพร่องของชวี ต ิ เขาคือผ ้า ่ ั ง้ หมดลงไป เชน ่ เดียวกับเด็ กๆ คนอืน ขาวผืนแรกซงึ่ แกระบายความรั กความเอาใจใสท ่ ในเวลา ต่อ มา ทุ ก คนคือ ลู ก และเป็ นเลือ ดเนื้ อ เช ื้อ ไขของแผ่ น ดิน เด็ ก น อ ้ ยที่ พ่ อ แม่ ฆ่ า กั น ตายคือ ิ ในวันนี้ เขาคือลูกของแก และเป็ นสว่ นหนึง่ ในมรดกความดีงาม วุฒส ิ มาชก ื เป็ นดวงตาคูเ่ ดิมซงึ่ แกยังจํ าได ้ สามีแกอุ ้มเขาลงจากรถใน ตาดําขลับของผู ้กํากับหนั งสอ คํา่ คืนจันทรคราส ท่ามกลางสายลมหนาวซงึ่ นํ าความเย็นยะเยือกห่มคลุมไปทั่วเมือง ―พ่อเขาตายไปตัง้ แต่แม่ตงั ้ ครรภ์ได ้สองเดือน ตอนนีแ ้ ม่เขาป่ วยเป็ นมะเร็งระยะสุดท ้าย‖ แววตาของเด็กคนนีอ ้ ้างว ้างเศร ้าสร ้อยตลอดมา แกพยายามจะลบออกด ้วยความรักความ ่ ํ ิ ปิ น โตขึน เอาใจใสทัง้ หมดแต่ไม่สาเร็ จ สามีเคยพูดปลอบแกว่า ไอ ้เด็ กคนนี้มแ ี ววตาศล ้ มันจะมี ื่ เสย ี งทางด ้านศล ิ ปะ ชอ ่ วี ต ตอนเล็กๆ รองศาสตราจารย์ขแ ี้ ย ร ้องไห ้เก่งและค่อนข ้างเลีย ้ งยาก เขามาสูช ิ แกเป็ น คนทีส ่ าม พ่อแม่เขาแยกทางกันและนํ าลูกมาทิง้ ไว ้หน ้าโรงงาน บ ้านกลายเป็ นโรงเลีย ้ งเด็ก ขยายเป็ นโรงเรียน บุตรบุญธรรมของแกเพิม ่ จํานวนขึน ้ เรือ ่ ยๆ ื้ ทีด สามีซอ ่ น ิ จากเพือ ่ นบ ้านทีอ ่ ยูต ่ ด ิ กัน ต่อเติมเรือนไม ้หลังใหญ่ สร ้างเรือนบริวาร คลับคล ้ายเขา จะหยั่งรู ้วันข ้างหน ้า ว่าบ ้านเหล่านี้จะเต็มไปด ้วยผู ้อาศัย สร ้างทุกสงิ่ ทุกอย่างเสร็ จแล ้วเขาก็จาก ั ้ ไม่ทันได ้เห็นความสําเร็จของบรรดาลูกๆ ไป สามีแกอายุสน ความเศร ้าทัง้ หมดของครูบุษบาแปรเป็ นความรัก มอบให ้แก่ลก ู ๆ ทีห ่ ลั่งไหลมาจากทุก ทิศทุกทาง ี น ้าของทุกคนแจ่มใสด ้วยความสุข ครูบุษบายิม วันนี้สห ้ และสบตากับพวกเขา เหมือนว่า ทุกคนยังเป็ นเด็ก และต ้องการความรักความเข ้าใจอยูเ่ สมอ สาลินี สากาวเดือนเป็ นสาวงามที่ถูก กรมถ่ายภาพมากทีส ่ ด ุ ภาพถ่ายในชุด ว่ายนํ้ าของ ื่ ต่างๆ ในฐานะตัวเต็งทีจ หล่อนแพร่ไปตามสอ ่ ะคว ้าตําแหน่งสาวงามประจําปี นี้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 122

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

หล่อนคว ้าตําแหน่งขวัญใจชา่ งภาพเป็ นประเดิม เงินรางวัล สายสะพาย มงกุฎเล็กๆ สวม ่ ํ าแหน่ งสูงสุดแต่หล่อนเชอ ื่ ว่าได ้ ครอบเรือนผม มงกุฎแรกในชวี ต ิ ทํ าให ้หล่อนมั่นใจ แม ้ไม่ใชต เดินมาถูกทางแล ้ว ถนนแห่งความสําเร็จทอดยาวอยูข ่ ้างหน ้า และมันควรปูลาดด ้วยกลีบดอกไม ้ ื่ สาวงามผู ้เข ้ารอบห ้าคนสุด ท ้าย ไม่ม ีช อ ื่ สาลินี สกาวเดือ น การ พิธ ีก รประกาศรายช อ ิ้ สุด ลงแล ้ว หล่อ นยืน ซ ม ึ อยู่หลั งเวที มองข ้าวของที่จ ะเก็ บ กลั บ บ ้าน ประกวดสําหรั บ หล่อ นส น ิ้ เดียวซงึ่ จะทํ าให ้หล่อนมีความทรงจํ าดีๆ กอดมงกุฎเล็ กๆ เอาไว ้แนบอก มันเป็ นของทีร่ ะลึกชน ต่อเวทีประกวด ื่ มวลชน และชอ ื่ เสย ี งทีไ่ ด ้การ เรือนร่างอวบอัดและผิวพรรณขาวเนียนทีเ่ ตะตาชา่ งภาพสอ กล่าวขาน ผู ้อํ านวยการสร ้างภาพยนตร์หลายรายให ้ความสนใจ ผู ้กํ ากับหนั งบู๊ร ายหนึ่งติด ต่อ หล่อนได ้ก่อนใครอืน ่ ถนนสายบัน เทิงคือ ทางเลือ กใหม่ พอจะปลอบประโลมใจหล่อ นที่พ ลาดหวังจากเวที ี อีก มีอ าช พ ี และรายได ้ ประกวดหากได ้เป็ นนางเอกหนั งบางทีอ าจดีก ว่าตํ าแหน่ งนางงามเส ย ื่ เสย ี งโด่งดังเป็ นทีร่ ู ้จักของคนทั่วประเทศ ชอ ถนนสายบัน เทิงคือ ทางเลือ กใหม่ พอจะปลอบประโลมใจหล่อ นที่พ ลาดหวังจากเวที ี อีก มีอ าช พ ี และรายได ้ ประกวด หากได ้เป็ นนางเอกหนั งบางทีอาจดีก ว่าตํ าแหน่ งนางงามเสย ่ ื ี ชอเสยงโด่งดังเป็ นทีร่ ู ้จักของคนทั่วประเทศ ื่ น ้องยังใหม่อยู่ สายหนั งยัง ผู ้กํากับหนังบูห ๊ ว่านล ้อม ―เรือ ่ งแรกน ้องรับบทรองไปก่อน ชอ ื่ ว่า นอ้ จะต ้องแจ ้งเกิด ได ้แน่ เรื่อ ง ไม่รู ้จั ก มั น เป็ นเงือ ่ นไขทางการค ้า ลองบทนี้ไ ปก่อ น พี่เช อ ต่อไปค่อยว่ากันใหม่‖ ื้ ผ ้าก็ หลุดจากกาย สาลินีตกลงตามนั น ้ ไม่ต ้องรองอะไรอีก กว่าจะรู ้ว่าเป็ นบทดาวยั่วเสอ ไปแล ้ว แต่จะแปลกอะไร หล่อนเคยสวมชุดว่ายนํ้ าเดินยิม ้ ร่าบนเวทีประกวด ว่ากันว่ามันเป็ นชุด ่ เดียวกัน นางงามกับดาวยั่วจึงดูไม่น่าจะแตกต่างกันนั ก เกือบจะเปลือยเปล่าเชน หนั งเรือ ่ งแรกออกฉาย เรื่องทีส ่ องและสามตามมา สาลินีกลายเป็ นขวัญใจหนุ่มๆ ภาพ ิ ล ้อ เปลือยของหล่อนติดหราอยูแ ่ ทบทุกแห่ง ห ้องนํ้ า ห ้องนอน ข ้างฝาโรงงาน ข ้างรถบรรทุกสบ ื่ มวลชนสายบั น เทิง ขนานนามหล่อ นว่า ลูก ระเบิด ที่สั่ น สะเทือ นต่อ มกระสั น ของชายหนุ่ ม สอ รุนแรงทีส ่ ด ุ ในรอบทศวรรษ ผ ้าหลุดจากกายง่ายขึน ้ บทยั่วยวนจัดจ ้านเป็ นธรรมชาติ งานแสดงวิง่ เข ้าหาจนแทบรับ ื้ บ ้านหลังใหญ่โตราคาหลายล ้านบาทในเมือ ง ไม่ไหว หล่อขายบ ้านและทีด ่ น ิ ทีต ่ ่างจั งหวัด ซอ หลวง บ ้านรู ป ทรงทั น สมั ย หรู ห ราอั ค รฐานสมฐานะดาวยั่ ว หมายเลขหนึ่ง หล่อ นซ ื้อ รถยนต์ ื้ ทุกสงิ่ ทุกอย่างมาประดับความภาคภูมใิ จ หล่อนต ้องมีในสงิ่ ทีน เครือ ่ งประดับ และซอ ่ างเอกและ นางงามไม่อาจมีได ้ ิ หน ้าหลงระเริงไปกับเงามายา แทบไม่รู ้สก ึ รู ้สากับความเปลีย หล่อนเชด ่ นแปลง งานลด ํ น ้อยลง บทบาททีไ่ ด ้รับก็ลดความสาคัญ คนดูเริม ่ เบือ ่ ออกโตๆ ของหล่อน เบือ ่ จะเห็นซํ้าแล ้วซํ้า อีก และวงการบันเทิงมีดาวยั่วดวงใหม่เกิดขึน ้ มากมาย แต่ละคนใจถึงและไม่หวงเนือ ้ หวงตัว ี งเศร ้าๆ ―เรือ ―สาลินี‖ ผู ้กํากับหนั งบู๊คนทีป ่ ั ้นหล่อนมากับมือพูดกับหล่อนด ้วยนํ้ าเสย ่ งนี้ สุดท ้ายแล ้วนะ พักไว ้ก่อน อะไรต่อมิอะไรในตัวคุณคนพูดเห็นหมดแล ้ว‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 123

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ิ ใจไป หล่อนขายบ ้านและสมบัตเิ กือบทัง้ หมดทีม ่ ี เงีย บหายไปจากวงการบันเทิง ตัดสน ใชช้ วี ต ิ ทีต ่ า่ งประเทศกับสามีชาวเยอรมัน เงียบหายไปเหมือนดาวตก ไม่มน ี ํ้ าตาอาลัยจากชายหนุ่มซงึ่ เคยติดภาพเปลือยหล่อนไว ้ ่ าว ไม่เคยทํ าให ้ ในห ้องนอน และหล่อนเหมือนไม่อยูใ่ นความทรงจํ าของใครเลย ดาวยั่วไม่ใชด ท ้องฟ้ าวงการบันเทิงสว่างไสว หล่อนเป็ นเพียงสะเก็ ดอะไรสักอย่างหนึง่ พาดผ่านท ้องฟ้ า และ วูบดับไปอย่างไร ้ความหมาย หล่อ นหย่า ขาดกั บ สามีช าวเยอมั น เหิน ฟ้ ากลั บ เมือ งไทย เปลือ ยอกเต่ง ยิม ้ ร่ า อยู่ป ก ื ่ ื ี ื หนั งสอแนวผู ้ชาย ภาพเปลือยล่อนจ ้อนในเล่มทํ าให ้ชอเสยงหล่อนกลับมาฮอฮาอีกครัง้ มงกุฎ ขวัญใจชา่ งภาพยังทําหน ้าทีข ่ องมัน ประดับเรือนผมนางเปลือยวาววับอยู่บนปกนิตยสาร อย่าง น ้อยก็ทําให ้หล่อนมีคณ ุ ค่ากว่านางเปลือยทีไ่ ร ้ตําแหน่งทั่วไป หล่อนหวนกลับสูว่ งการบันเทิง แต่เป็ นเพียงตัวประกอบเล็ กๆ ปลํ้ าตั ดกับดาวร ้ายเพีย ง ฉากเดียว หลายเรือ ่ งหล่อนมีบทบาทเพียงแก ้ผ ้าวิง่ ผ่านหน ้ากล ้อง ชวี ต ิ คูก ่ ับชา่ งภาพหนุ่มดําเนินไปได ้เพียงปี เศษๆ ก็แยกทางกัน ทุกอย่างในชวี ต ิ เป็ นของ ชวั่ คราวไปหมด มันเป็ นมายาอันไร ้จุดจบ ท่ามกลางความเดียวดายในห ้องเชา่ แคบๆ สาลินย ี น ื นิง่ ิ เศษหล่อ นยั งดูส วย ผิวพรรณขา อยู่หน า้ กระจกเงาสํารวจรู ปร่างหนา้ ตาของตน ในวัย สามส บ วนวลไม่แพ ้ตอนขึน ้ เวทีประกวด สะโพกและเอวหนาขึน ้ เล็กน ้อย หน ้าอกห ้อยย ้อยลงไปบ ้างตาม ื่ เสย ี ง อดีตดาวยั่วทีถ อายุขัยทีเ่ พิม ่ มากขึน ้ หล่อนจะเอายังไงดีกับชอ ่ ูกเบียดตกจอเงิน ขวัญใจ ชา่ งภาพซงึ่ ได ้มาเพียงมงกุฎเล็กๆ เป็ นทีร่ ะลึกแห่งความพ่ายแพ ้ สายสะพายเก่าเก็บและไร ้มนต์ ขลัง มูลค่าสงิ่ เหล่านีค ้ วรเป็ นเท่าไหร่ มันจะชว่ ยอะไร หล่อนได ้บ ้างในชว่ งทีช ่ วี ต ิ ตกตํ่าลงเรือ ่ ยๆ เหมือนดิง่ เหว ่ นนอีกสายหนึง่ ทีเ่ ต็มไปด ้วยแสงสแ ี ละวอลกลิน หล่อนเลีย ้ วเข ้าสูถ ่ คาวกาม หล่อนกลับมา เป็ นนางพญาผู ้เฉิด ฉายอีก ครั ง้ มงกุฎแก ้วผ่องใสสกาวอยูบนเรือ นผม สวยสดใสอยู่ท่า มกลาง หญิงสาวผู ้เป็ นเสมือนดอกไม ้ในอุทยาน ข่าวคราวของหล่อนแพร่สะพัดออกไป ี่ เข ้าคิวจองยาวเป็ นเดือน‖ ―สาลินี สกาวเดือนลงตู ้ เสย ี หมอนวด‖ ―อดีตนางงามขวัญใจชา่ งภาพตกอับ ยึดอาชพ ิ ใจยึดอ่างเป็ นอาชพ ี สุดท ้าย เสอ ื่ ป่ ารุมจองคิวแน่นเยียด‖ ―ดาวยั่วสาลินต ี ัดสน ื ใต ้ดิน ภาพ ไม่เพียงเท่านี้ ชา่ งภาพหนุ่มอดีตคูน ่ อนนํ าภาพถ่ายทีเ่ ก็บไว ้ไปขายให ้หนั งสอ ่ น ้าบันเทิง เปลือยล่อนจ ้อนไม่มอ ี ะไรปิ ดลังของหล่อนเกลือ ่ นไปทั่ วตลาดมืด และกระจายไปสูห และนิตยสารอีกหลายฉบับ ื ใต ้ดินเล่ม หนึ่งเดินทางมาถึงมือ สาลินี หล่อ นหยิบมาเปิ ด ดูภาพเปลือ ยของตน หนั งส อ เพีย งครู่แล ้ววางลง หวนนึก ถึงความเจ ้าเล่หแ ์ สนกลของชา่ งภาพ ชวี ต ิ หล่อนทุกข์ทรมานมาก ่ ในชวงที่อยู่ร่วมกับเขา อารมณ์เขาแปรปรวนยิง่ กว่าคลืน ่ ในทะเล และหมั ดเท ้าเข่าศอกเขาเร็ ว กว่า คํ าพูด ประเคนใส ่ร่างของหล่อ นจนหน า้ ตาปูด บวมไปไหนมาไหนไม่ได ้ หล่อ นสลั ด ภาพ ิ หน ้าเยาะหยันกับหลายสงิ่ ซงึ่ ไม่ เปลือยและความทรงจําอันเลวร ้ายทิง้ ยักไหล่และเหยียดยิม ้ เชด อาจมองเห็น มีความตกตํ่าน่าคับแค ้นใจกว่านี้อ ก ี ไหมในโลกนี้ ...หล่อนร ้องท ้ามันอยู่ในใจ ให ้ โถมทับลงมาอีก บดขยีห ้ ล่อนให ้แหลกคามือไปเลยส ิ อย่าให ้หล่อนต ้องหลั่งนํ้ าตาอีกเป็ นครัง้ ที่ นับไม่ถ ้วน เพราะนํ้ าตาไม่อาจแก ้ปั ญหาอะไรได ้เลย และถึงตอนนีห ้ ล่อนไม่มเี หลือจะให ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 124

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

้ ลง ค่อยๆ เลือนหายไปกับกระแสข่าว หล่อนไม่ใชด ่ าราตู ้กระจกอีกต่อไป คิวจองหดสัน หากเป็ นหมอนวดธรรมดาทีช ่ วั่ โมงทํางานลดน ้อยลง หล่อนเหยียดยิม ้ ให ้กับสงิ่ ทีเ่ กิดขึน ้ ชวี ต ิ มัน ตบหน ้าสั่งสอนหล่อ นมามากกว่านี้ หล่อนเป็ นเจ ้าของมาครบถ ้วนแล ้วไม่วา่ เป็ นความล ้มเหลว หรือตกอับ หากอาบอบนวดแห่งนีไ ้ ม่ดงี ามต่อหล่อนก็ไม่มอ ี ะไรจะอาลัยอีก หล่อนพร ้อมจะปั ดก ้น เดินจากไป สาลินพ ี บรักอีกครัง้ หนึง่ หล่อนไม่อยากคิดว่ามันจะเป็ นครัง้ สุดท ้าย ชวี ต ิ มันยืนยาวเกินไป และพบกับสงิ่ พลิกฝั นยากคาดคะเนมากเกินไป แต่สําหรับความอบอุน ่ ใกล ้มือ และความผูกพันที่ หาได ้ยากนี้ หล่อนไม่โง่พอจะปล่อยให ้มันหลุดลอยจากไป ื้ ผ ้า สามี หล่อ นเอื้อ มคว ้ามั นไว ้และยิม ้ ให ้กั บ ช วี ต ิ ย ้ายจากตู ้กระจกมาเฝ้ าร ้านขายเส อ ่ งกงผู ้มีรายการเดินทางทุกสัปดาห์ หล่อนพยายามลืมแผลร ้ายทัง้ หมด เริม หล่อนเป็ นชาวฮอ ่ ต ้น ชวี ต ิ ใหม่ท ี่ดูเหมือนจะเป็ นจริงเป็ นจั งมากขึน ้ ในวันที่หมอตรวจพบว่าหล่อนตัง้ ครรภ์ สาลินีนํา สายสะพาย มงกุฎ และภาพถ่ายทีเ่ ก็บไว ้ออกมาจากตู ้ ไม่มค ี วามภาคภูมใิ จเหลืออยู่ มันเป็ นอดีต ่ งุ ดําแล ้วนํ าไปทิง้ ลงถังขยะหน ้าบ ้าน ทีไ่ ม่น่าหวงแหน หล่อนเก็บใสถ หล่อนได ้ลูกชาย ลูกทําให ้หล่อนไม่คด ิ ว่าชวี ต ิ จะมีความสุขได ้ขนาดนี้ หล่อนยิม ้ กับลูกค ้า พูดกับลูก ร ้องเพลงกล่อมและนอนลงเคียงข ้างลูก ชวี ต ิ หล่อนดําเนินมาถึงจุดสูงสุดแล ้ว หล่อน เกิดใหม่อก ี ครัง้ พร ้อมลูกชาย ความสุขทํ าให ้หล่อ นลืม ทุกส งิ่ ทุก อย่างแม ้แต่ค วามเข ้มแข็งและบทเรีย นเมือ ่ ครั ง้ อดีต ช วี ต ิ หล่ อ นไม่ เ คยมีอ ะไรยั่ ง ยืน มีเ หตุ ก ารณ์ เ หนื อ ความคาดหมายรออยู่เ สมอ สามีกํ า ลั ง จะ แต่งงานกับผู ้หญิงคนใหม่และเขาต ้องการลูก ชวี ต ิ หล่อนเหมือนปิ ดฉากลงอย่างแท ้จริง ไม่มพ ี ลั งแรงใจทีจ ่ ะเข ้มแข็งขึน ้ มาใหม่ สามี พรากลูกชายของหล่อนไปโดยคําสั่งศาล อดีตเก่าๆ ของหล่อนถูกขุดคุ ้ยขึน ้ มาประจานอีกครั ง้ ก่อนถึงบทสรุปว่าหล่อนเป็ นหญิงเลวทราม ไม่มวี ญ ิ ญาณของความเป็ นแม่ ไม่เหมาะสมจะเลีย ้ งดู ลูกอันเป็ นเลือดในอกของหล่อนเอง หล่อนติดเหล ้า ซานเซไปตามแหล่งอโคจรต่างๆ ยามราตรี คบเพือ ่ นชายมากหน ้าหลาย ตา เสพยาเสพย์ตด ิ และวันหนึง่ มีคนพบศพหล่อนนอนแข็งทือ ่ อยูใ่ นห ้องพัก เงาเรือนไม ้หลังใหญ่ทอดยาวไปไกล ลานหญ ้ากว ้างและตามบริเวณสวนหย่อมเต็มไป ี งเล็กๆ ดังก ้องประสาน ดวงตาไร ้เดียงสาร่าเริงและเต็มไป ด ้วยเด็กๆ จับกลุม ่ กันนั่งร ้องเพลง เสย ด ้วยจินตนาการ เท ้าเล็กๆ วางอยูบ ่ นพืน ้ หญ ้านุ่ม บอบบางและแดงเรือ ่ แทบไม่มบ ี าดแผลและริว้ รอยใดๆ ฝ่ าเท ้าเหล่านัน ้ มีเรือ ่ งราวมากมายรออยูใ่ นวังข ้างหน ้า โลกกว ้างซงึ่ เต็มไปด ้วยวีรกรรมรอพวกเขา อยู่ ลูกๆ มากันพร ้อม กระจายกันนั่ งอยูบ ่ นชานเรือน สายตาหลายคูก ่ วาดมองไปยังภาพถ่าย ั ้ ื ทีต ่ ด ิ ไว ้ตามผนั ง บนชนหนั งสอและในตู ้หลายใบเต็มไปด ้วยโล่และใบประกาศ ครูบุษบาได ้รับ การยกย่อ งทั ง้ ในระดับจั งหวะและระดั บชาติ เป็ นผู ้หญิงตัว อย่า ง เป็ นแม่ด เี ด่น และยืน อยู่บ น ตําแหน่งความดีงามซงึ่ มีคณ ุ ูปการต่อสงั คมอีกมากมาย ิ กว่าคนคลานเข ้าไปกราบ ครูบษ เด็กหญิงเด็กชายสบ ุ บาโน ้มตัวลงมาใกล ้ๆ ―อายุมันขวัญ ยืนเถอะหลาน‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 125

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―คุณย่า...‖ ―คุณยาย...‖ ี งเล็กๆ กังวานแจ่มใส...ครูบุษบาหลับตาลงชั่วครู่ ดูเหมือนเสย ี งเหล่านี้อยู่ข ้างกาย เสย แกมาตลอด ราวกับดอกไม ้ผลิบานต่อเนือ ่ งอยูใ่ นดวงวิญญาณของแก ดวงตะวันลับขอบฟ้ า โต๊ะหลายตัวตัง้ วางเรียงรายบนลานหญ ้า อาหารถูกยกออกมาจาก ห ้องครัว เรือนไม ้ทัง้ หมดระยิบด ้วยแสงไฟ แสงกะพริบโยงมายั งลานหญ ้าและประดับอยู่ต าม ต ้นไม ้ ิ เล่มวูบไหวต ้องลม ครูบุษบาสวมชุด ขาวนั่ งอยู่เบือ ้ งหน ้าขนมเค ้ก เปลวเทียนทั ง้ เจ็ ดสบ ้ บรรจงเป่ าเทียนดับไปทีละดวง หญิงชราโน ้มตัวไปข ้างหน ้าชาๆ ลูกหลานห ้อมล ้อมเข ้ามา ใบหน ้าชราเงยขึน ้ กวาดตามองไปรอบๆ พร ้อมรอยยิม ้ อ่อนโยน ่ นป่ วย และดูเหมือนไม่เคยป่ วยไข ้มาเลยตลอดชวี ต แกไม่ใชค ิ เข ้มแข็งต่องานหนั กและอุปสรรค ่ ิ ี มั่นใจต่อสงทีไ ่ ด ้ทํ า มงกุฎแห่งชวต ิ อยู่ตรงนี้เอง มันอยู่ในมือแกและลูกๆ ทีเ่ ติบ ใหญ่เป็ นกํ าลั ง สําคัญของสงั คม ิ ปี ก่อนแกเคยยืนอยู่เบือ เมือ ่ หลายสบ ้ งหน ้ากระจกเงาบานใหญ่ นอกจากมันสะท ้อนเงา กายทุ ก ส ่ว นของแกแล ้ว ยั ง ฉายภาพแพร่ ง ทางซ งึ่ แกต ้องเลือ ก แกยั ง เป็ นเด็ ก สาวเพิ่ง จบ มหาวิทยาลัยมาใหม่ๆ อ่อนไหวต่อคําเยิรยอและคาดหวังสูงกับสงิ่ ซงึ่ ยังมาไม่ถงึ ทางสองแพร่ง ทอดตัวอยูข ่ ้างหน ้า ื่ บุษบาเก่าไป มีผู ้หญิงชอ ื่ นีอ ื่ ผู ้ใชโทรศ ้ ัพท์ พีจ ื่ ใหม่ ―ชอ ้ ยูเ่ กือบครึง่ ในสมุดรายชอ ่ ะหาชอ ให ้จะเอาวิชด ุ า หทัยชนก อรปรียา ปทุมรัตน์ หรือสลินด ี ‖ี ื่ สวยๆ อีกยาวเหยียด เสย ี งของเขาเบาลงเรือ แมวมองชา่ งหว่านล ้อมเสนอชอ ่ ยๆ เงาใน ื่ บุษบาซอนทั ้ ื่ สวยๆ อีกนั บสบ ิ พร่าเลือนคล ้ายจะลับหาย กระจกแบ่งออกเป็ นกอง ชอ บอยูบ ่ นชอ ั เจนขึน แต่แล ้วค่อยๆ ชด ้ และเหลือเพียงหนึง่ เดียว แกหันหลังให ้กระจกเงา ประกาศก ้องกับตัวเองในวินาทีนัน ้ ―ฉั นคือบุษบา และฉั นจะเป็ น ครู...‖ นั กร ้องหนุ่ มลูกครึง่ ไทยฮ่องกงหายตั วไปลึกลั บ ห ้องพั กในคอนโดมิเนียมปิ ดตาย การ แสดงสดเปิ ดตัวเพลงชุดแรกถูกเลือ ่ นออกไปอย่างไม่มก ี ําหนด บรรดาวัยรุ่นแห่กันมาคืนตั๋วแทบ เกิดจราจล ข่าวคราวแม่ของเขายังไม่จางหาย เรือ ่ งราวของนางเปลือยบนหน ้าปก หมอนวดผู ้สร ้าง ี ันใหม่ๆ ให ้กับถนนสายโลกีย ์ หญิงขีเ้ มาทีย สส ่ อมขึน ้ เตียงกับผู ้ชายแลกกับเหล ้าเพียงหนึง่ ขวด หล่อนตายไปนานแล ้ว แต่มงกุฎแห่งความอัปยศยังตามไปสวมครอบในทุกชว่ งก ้าวซงึ่ หล่อนเคย เดินเหิน ี งเพลงซงึ่ ดังกระหึม นั กร ้องหนุ่มหายสาปสูญ ทิง้ ไว ้เพียงเสย ่ ไปทั่วประเทศ ―เขาหายไปไหนหรือ‖ นักเขียนหนุ่มใหญ่หันมองภรรยายิม ้ ๆ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 126

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ิ ะว่าเขา แววตาของสาวรุ่นยั งจมลึกอยู่กับเรื่องราว ―เขาไปอยู่ทไ ี่ หนล่ะคะ คุณต ้องรู ้ส ค หายไปไหน‖ สามีโคลงหัว ―เรือ ่ งมันจบแค่น‖ี้ ―ยังไม่จบ‖ ภรรยาแย ้ง ี งเขาเคร่งขรึม ―นั กร ้องดาวรุ่งของเราอาจไปยืนอยูร่ ะหว่าง ―ทําไมคุณไม่คด ิ ต่อล่ะ‖ เสย ิ ใจเลือกสงิ่ ทีเ่ หมาะสมสําหรับตัวเอง มันคงหนั กเอาการอยู่ เพราะการ ทางสองแพร่ง กําลังตัดสน ิ ใจครัง้ นี้มผ ตัดสน ี ลต่อชวี ต ิ ความเป็ นอยูข ่ องเขาในวันข ้างหน ้า เขาอายุยังน ้อย ประสบการณ์ใน ชวี ต ิ ไม่มาก บางครั ง้ คนเราก็ เลือ กผิด ทํ าเรือ ่ งง่ายๆ ให ้กลายเป็ นเรือ ่ งยาก สร ้างปั ญหาพั วพั น ิ หน ้า ต่อเนือ ่ งไปตลอดชวี ต ิ ตอนนี้ไม่วา่ เขาจะอยูท ่ ไี่ หนก็ตาม ถ ้าเขากล ้าหาญก็จะกลับมาเผชญ ความจริง สูกั้ บความจริงและพิสจ ู น์ตัวเองกับความสําเร็จ แต่ถ ้าเขาอ่อนแอก็จะหนีไปเรือ ่ ยๆ‖ ―เขายืนอยูก ่ งึ่ กลางระหว่างความเข ้มแข็งกับอ่อนแอ‖ ่ นั น ิ ธิเ์ ลือกทางเดิน ตัวละคร ―เป็ นเชน ้ ‖ สามียกหัวแม่ม อ ื ชมเชยภรรยา ―ทุกช วี ต ิ มีส ท ในนวนิยายก็เหมือนกัน นั กเขียนสร ้างขึน ้ มาแต่ตัวละครมีชวี ต ิ เป็ นของตัวเอง‖ ―ไม่ได ้กําหนดไว ้ล่วงหน ้าหรือคะ‖ ―ไม่ทัง้ หมด แต่จด ุ เปลีย ่ นสําคัญในชวี ต ิ ตัวละครมีผลต่อบทอวสาน‖ ่ เดียวกัน‖ ―มนุษย์ก็เชน ื กไสให ้ ―ใช.่ ..พระเจ ้า พระพรหม หรือแม ้แต่หัตถ์แห่งอํานาจจากสรวงสวรรค์ ไม่ได ้เสอ ชวี ต ิ ใดชวี ต ิ หนึง่ สูงเลิศลอยหรือจมลึกอยูใ่ นห ้วงเหว ในแพร่งทางทีต ่ ้องเลือกทุกชวี ต ิ ย่อมลิขต ิ ด ้วยมือของเขาเอง‖ ใหญ่

้ สองสามีภรรยาต่างปิ ดปากเงียบ ทอดตามองไปยังยอดตึกสูงสลับ ซับ ซอนกลางเมื อง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 127

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั ้ ฉ.๒๔๔๑ เรือ ่ งสน

ของขวัญวันเกิด "ดําเนินทราย"

"คุณตาขา วันนีว้ ันเกิดหนู หนูขออะไรคุณตาได ้ไหมคะ?" หนูแพรหลานสาวตัวยุง่ ทวงของขวัญ เข ้าให ้ ข ้าพเจ ้าเคยนึกว่าตัวเองเล่าโจ๊กเก่งจนใครๆ ยอมแพ ้ เวลาไปไหนๆ กัน ข ้าพเจ ้าจะเล่า คนใครๆ หลับกันเป็ นแถว ่ นูแพรเด็ดขาด ปี ทแ แต่มใิ ชห ี่ ล ้วนั่งรถไปนครพนม เพือ ่ จะไปรดนํ้ าสงกรานต์ญาติผู ้ใหญ่ ตลอด ทางเธอขอให ้ข ้าพเจ ้าเล่าเรือ ่ งตลกจนข ้าพเจ ้ายอมแพ ้ เพราะเธอไม่ยอมหลับตามใครๆ จบเรือ ่ ง นีก ้ ็จะเอาเรือ ่ งนัน ้ จบเรือ ่ งนัน ้ ก็จะเอาเรือ ่ งโน ้น จนข ้าพเจ ้าต ้องขอให ้เธอเล่าบ ้าง ี ั ่ ปรากฏว่า นิทานของเธอมีสสนมิใชเล่น เรือ ่ งยาวมีรายละเอียดจนข ้าพเจ ้าทึง่ ว่า เด็กหญิงอายุ ๑๑ ขวบคนนีเ้ อาจินตนาการผสมความจําได ้วิเศษอย่างนีม ้ าจากใคร แอบคิดในใจว่า อาจจะได ้จากข ้าพเจ ้าเอง แต่จะเป็ นไปได ้หรือ เธอเป็ นหลานตาของข ้าพเจ ้าก็ จริง แต่แม่ของเธอคือลูกสาวของพีช ่ ายคนโตของข ้าพเจ ้าต่างหาก ั ญาว่า จะให ้ของขวัญวันเกิดตอนหนูครบ ๑ รอบ ไงล่ะคะ" "ว่าไงล่ะคะคุณตา คุณตาเคยสญ ื้ บางๆ นีไ ่ ง เธอละ ผู ้ทําเอาภรรยาของข ้าพเจ ้าผงะเมือ ่ ดึงเธอมานั่ งตักกลัวจะหนาวเพราะสวมเสอ ี ๊ะ" อยูใ่ นห ้องแอร์ พลางกอดแล ้วถามเธอว่า "แพรหนาวไหมลูก มานั่งตักยายซจ เธอคิดนิดเดียวแล ้วตอบประโยคอันทําให ้ "คุณยาย" จําประโยคนีท ้ ก ุ คําพูดไว ้อวดใครๆ อย่าง ขึน ้ ใจว่า "หมามันยังรู ้จักหนาว ทําไมคนจะไม่หนาวคะ" นั่นคือ ประโยคเด็ดขาดของเธอ ตอนทีเ่ ธอโต ้ตอบ "คุณยาย" นัน ้ เธออายุเพียง ๙ ขวบด ้วยซํ้า!

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 128

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั ญาแล ้ว ข ้าพเจ ้าบ่ายเบีย ื้ ของขวัญให ้หนูแล ้วไงจ๊ะ คราวนีเ้ ธอมาทาวงสญ ่ งว่า "ก็คณ ุ ยายซอ ของขวัญนัน ้ ตาก็เข ้าหุ ้นด ้วยนีล ่ ก ู " ี งยาว แต่หนั กแน่น "ถ ้าคุณตาเล่าเรือ "หนูไม่เอาของขวัญจากคุณตาอีกก็ได ้ค่า" เธอลากเสย ่ ง ตลก" ยังไม่ทันทีข ่ ้าพเจ ้าจะหาทางเลีย ่ ง เธอกลับพูดเรือ ่ งใหม่วา่ "เอายังงีด ้ ก ี ว่าค่ะ หนูอยากรู ้ว่าทําไมคุณตาไม่อยากให ้พ่ออนุญาตให ้หนูเลีย ้ งลูกหมา หนูอยาก ได ้ลูกหมาเป็ นของขวัญวันเกิดนีค ่ ะ" ั ญาหรือห ้ามอะไรไม่ได ้ เพราะ "แม่คณ ข ้าพเจ ้าจึงนึกออกว่า ข ้าพเจ ้าเคยให ้สญ ุ " จะจําไว ้ทวง ตอนหลังได ้หมดแทบทุกเรือ ่ ง ื่ ลูกชาย "ก็ได ้จ ้ะ ตาก็อยากเล่าเรือ ่ งนีอ ้ ยูพ ่ อดี เรือ ่ งหมาของพีอ ่ อ ๊ ปไงล่ะลูก" ข ้าพเจ ้าเอ่ยถึงชอ คนกลางของข ้าพเจ ้า "ตอนนัน ้ พีอ ่ อ ๊ ปอายุ ๕ ขวบ พีอ ่ อมอายุ ๗ ขวบ" ตอนนัน ้ ตากับยายไปเรียนตีระนาดทีว่ งั คลองเตยทุกวันอาทิตย์ ตาเรียนระนาดเอก คุณยายเรียน ระนาดทุ ้ม เพราะ "ท่านทวด" ทีว่ งั คลองเตยขอให ้ครูมาสอนดนตรีไทย วันอาทิตย์หนึง่ ใกล ้วันครบรอบวันเกิดพีอ ่ อ ๊ ป พอดีหมาทีว่ งั คลอดลูกน่ารักหลายตัว ท่านทวดเลย ประทานเป็ นของขวัญวันเกิดพีอ ่ อ ๊ ปมาตัวหนึง่ พีอ ่ อ ๊ ปเรียกมันว่า "กีต ้า" ใครๆ ก็เรียกมันตาม เจ ้ากีต ้าอายุยังเล็กมาก วันแรกทีเ่ อาไปเลีย ้ ง คนทีบ ่ ้านตาแทบไม่ได ้นอนทัง้ คืน มันร ้อง มันเห่า น่าสงสารจนตาคิดว่ามันคงคิดถึงแม่และพีๆ่ น ้องๆ ของมันอีก ๗ ตัว อยากจะเอาไปคืน แต่พอ ี่ ๊ อปเขาไม่ยอม เราเลีย ้ งมันมาได ้หลายเดือนจนมันเป็ นทีร่ ักของเราทุกคน มันชอบไปซุกตักคนโน ้นคนนีเ้ หมือน เด็กน่ารักเทีย ่ วฝากตัวกับคนทั่วไป ทีร่ ้ายทีส ่ ด ุ มันชอบเลียและกัดโน่นกัดนีเ่ หมือนเด็กทีม ่ ฟ ี ั นขึน ้ ใหม่ๆ คงคันฟั นเหมือนๆ กัน ทีม ่ ันชอบทีส ่ ด ุ คือ ชอบงับเรา ไม่วา่ ใครจะเล่นกับมัน มันชอบงับนิว้ มือนิว้ เท ้า (ถ ้าเรานอน เผลอๆ) โดยเฉพาะคนทีถ ่ ก ู มันคลุกคลีตโี มงมากทีส ่ ด ุ ก็คอ ื พีอ ่ อ ๊ ป ซงึ่ แทบจะกินด ้วยกัน เล่นด ้วยกัน เวลาพีอ ่ อ ๊ ปนอนกลางวัน มันยังสะเออะมานอนอยูใ่ กล ้ๆ อีกด ้วย แล ้ววันหนึง่ ก็เกิดเรือ ่ งจนได ้ ้ นนัน ี ก่อนเป็ นกิจวัตรประจําวัน เชาวั ้ ก่อนจะไปทํางาน ยายกับตาก็กอดหอมพีอ ่ อ ๊ ปเสย ้ ั เชาวันนั น ้ ตาสงเกตว่า หลังมือข ้างหนึง่ ของพีอ ่ อ ๊ ปมีแผลเล็กๆ จึงถามคนเลีย ้ งว่านีค ่ อ ื รอยอะไร คนเลีย ้ งพีอ ่ อ ๊ ปตอบว่า "ไอ ้กีต ้างับค่ะ" "อ ้าว...แล ้วทําไมไม่บอกเรา ปล่อยให ้เป็ นแผล ทําท่าจะเป็ นสะเก็ดอยูแ ่ ล ้ว กัดมากีว่ น ั แล ้ว" คุณ ั ไซต่้ อ ยายซก ื ค่ะ ไม่รู ้กีต ้ามันเป็ นอะไร ท่าทางหงอยๆ พอคุณอ๊อปอุ ้ม มันก็เลยงับเอา หนู "เพิง่ กัดเมือ ่ วานซน ่ าแดงให ้แล ้วค่ะ" คนเลีย ใสย ้ งอธิบาย ึ สงสย ั ว่า เจ ้ากีต ้ามันจะหงอย จะอารมณ์เสย ี จนกัดมือคนทีร่ ักมัน เล่นกับมันทุกวันได ้ ตารู ้สก อย่างไร ึ ๆ ไม่ยอมกินอะไร พอไปสง่ คุณยายทีท ่ ํางานแล ้ว ตาก็เลยลางานมาดูเจ ้ากีต ้า ซงึ่ ท่าทางมันซม แย่กว่า ๓-๔ วันทีค ่ นเลีย ้ งเขาเล่าให ้ฟั ง ั ว์ท ี่ ตาก็เลยให ้พีแ ่ ก ้ว คนเลีย ้ งของพีอ ่ อ ๊ ปอุ ้มเจ ้ากีต ้านั่งรถไปกับตา ว่าจะพามันไปหาหมอสต สถานเสาวภา เจ ้ากีต ้าทีน ่ ่าสงสาร ดูไม่คอ ่ ยมีเรีย ่ วมีแรง เพราะมันกินอะไรไม่คอ ่ ยได ้มาหลายวัน วันนัน ้ ตัวมัน ั่ ๆ น ้อยๆ แล ้วก็แรงขึน สน ้ ๆ เหมือนคนจับไข ้ตลอดเวลา พอรถแล่นไปได ้ไม่ถงึ ครึง่ ทาง เจ ้ากีต ้าก็ดน ิ้ ร ้องทุรนทุรายเหมือนเด็กได ้รับความเจ็บปวด ั และดิน โดยไม่คาดฝั น มันอาเจียนและนํ้ าลายฟูมปากออกมา ชก ้ จนหลุดมือพีแ ่ ก ้วเขาตกไปดิน ้ ี อยูบ ่ นพืน ้ รถ นํ้ าลายฟูมปากออกมาน่าสงสาร ไม่นานแล ้วก็เงียบเสยงไป พอไปถึงสถานเสาวภา พีแ ่ ก ้วอุ ้มเจ ้ากีต ้าซงึ่ ตอนนีไ ้ ม่ดน ิ้ ไม่อะไรทัง้ นั น ้ พยาบาลรับไปดูแล ้วบอก ว่า "มันตายแล ้วนี"่

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 129

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

พอได ้ยินเท่านัน ้ พีแ ่ ก ้วก็ร ้องไห ้โฮเต็มทีด ่ ้วยความสงสารมันหรือสงสารพีอ ่ อ ๊ ปก็ไม่รู ้ พยาบาลบอกว่า คุณหมอขอหมาไว ้ผ่าสมองตรวจดูกอ ่ นก็แล ้วกันว่ามันเป็ นโรคอะไรตาย ตาพาพีเ่ ลีย ้ งของพีอ ่ อ ๊ ปกลับไปสง่ บ ้าน หลังจากให ้หมายเลขโทรศัพท์เผือ ่ พยาบาลทีส ่ ถานเสา วภาจะโทรศัพท์บอกผลการตรวจกีต ้า ขณะเดียวกันเราก็ขอหมายเลขทีจ ่ ะติดต่อเขาได ้ว่า ผล การตรวจเป็ นอย่างไร เผือ ่ ทางสถานเสาวภาเขาอาจมีงานมาก เราจะได ้โทร.ถามได ้ ื้ โรคกลัวนํ้ าหรือเป็ นหมาบ ้าจะทํายังไงดี ตากลับไปทํางาน ทํางานไปก็คด ิ ถึงว่าถ ้าเจ ้ากีต ้าติดเชอ ั พอบ่ายๆ พยาบาลทีส ่ ถานเสาวภาก็โทรศพท์บอกตาว่า หมอผ่าสมองเจ ้ากีต ้าดูแล ้ว พบว่ามัน ื้ โรคอีกอย่างทีพ เป็ นโรคหวัดและปอดบวม แต่ก็มเี ชอ ่ บ ซงึ่ หมอยังบอกไม่ได ้ว่าเป็ นโรคกลัวนํ้ า หรือเปล่า เพราะมันใกล ้เคียงกันมากจนวินจ ิ ฉั ยไม่ออก "แล ้วทําไงจะรู ้" ตามถามด ้วยความประหวัน ่ ใจ ้ ี งพยาบาลบอก "คงใชเวลาอย่ างน ้อยเจ็ดวัน" เสย ตารีบไปบอกคุณยาย เพราะเราทํางานบริษัทเดียวกัน คุณยายมีอาการจะร ้องไห ้ให ้ได ้ คิดถึงใคร ี่ วชาญโรคหูคอ ไม่ออก รีบโทรศัพท์ไปถึงคุณตาหมอพูนพิศ ทัง้ ๆ ทีค ่ ณ ุ ตาหมอเป็ นหมอผู ้เชย จมูก คุณตาหมอเป็ นคนที่ "เด็จทวดเลีย ้ งมาด ้วยกันกับคุณยาย คุณตาหมอจึงเป็ นทีพ ่ งึ่ ของเราทุก อย่าง คุณตาหมอพูดเอาคุณยายตกใจยิง่ ขึน ้ ไปอีกว่า ื้ โรคมันเป็ นโรคกลัวนํ้ าหรือไม่ ไม่ได ้ ฉั นไม่ยอม "แม่หญิง เธอไม่มท ี างเลือกนะ จะรอจนรู ้ว่าเชอ ี่ งชวี ต ี ก่อน ให ้เธอปล่อยให ้หลานฉั นเสย ิ เป็ นอันขาด เอาตาอ๊อปไปให ้หมอฉีดกันบาดทะยักเสย ี่ วชาญโรคกลัวนํ้ าว่าจะเอายังไงแล ้วจะรีบดทร.มาบอก" เดีย ๋ วฉั นจะปรึกษาหมอผู ้เชย ตารีบลางานกลับบ ้าน พีพ ่ อ ี่ อ ๊ ปไปให ้หมอฉีดยากันบาดทะยัก แต่กอ ่ นจะฉีด หมอต ้องลองฉีดยา ทดลองดูกอ ่ นว่า พีอ ่ อ ๊ ปจะแพ ้ยาหรือไม่ ตกลงพีอ ่ อ ๊ ปต ้องร ้องไห ้สองหน เพราะฉีดยาสองเข็มวัน นัน ้ ี งหนูแพรรําพึง "น่าสงสารพีอ ่ อ ๊ ป" เสย ่ ้ะ พีอ "ใชจ ่ อ ๊ ปน่าสงสารทีส ่ ด ุ ตอนนัน ้ อายุแค่ห ้าขวบเท่านัน ้ เล็กกว่าหนูตอนนีต ้ งั ้ เยอะ ต ้องถูกฉีด ิ หกเข็มแน่ะ" ยาเท่าไรรู ้ไหมจ๊ะ สบ "แล ้วมีใครถูกฉีดอีกไหมคะ?" ิ สเี่ ข็ม เพราะพวกเราทุกคน "มีซจิ ้ะ ท่านทวด พีอ ่ อม ตาคุณยายหยายคนดูแลพีอ ่ อ ๊ ป คนละสบ ึ เล่นกับเจ ้ากีต ้ามันมาก ร่างกายอาจมีแผลทีน ่ ํ้ าลายมันซมเข ้าไป ต ้องฉีดทุกวันวันละเข็ม ขาด ี ว" ไม่ได ้ แล ้วแพรรู ้ไหมจ๊ะว่าเขาฉีดตรงไหน ไม่เจ็บหรอก แต่มันเสย "ฉีดทีไ่ หนล่ะคะคุณตา?" ิ้ เสย ี งข ้าพเจ ้า หลานสาวตัวเล็กก็ร ้อง "ว ้าย...เสย ี ว" ขึน "รอบสะดือจ ้ะ" พอสน ้ มาแทบจะพร ้อมกัน ี ว ในขณะทีข ่ ้าพเจ ้าหัวเราะเอามือตบพุง หลานสาวก็เอามือกุมท ้องด ้วยความหวาดเสย "ความจริงแล ้วนะจ๊ะ" ข ้าพเจ ้าเล่าต่อไป "สมัยนัน ้ การฉีดยาแก ้โรคกลัวนํ้ า เวลาใครถูกหมาบ ้ากัด ิ เอ็ดเข็ม แต่ตอนนั น ื้ ยาอย่างพิเศษ ต ้องฉีดยารอบสะดือถึงยีส ่ บ ้ คุณตาหมอพูนพิศรีบติดต่อขอซอ เป็ นยาทีส ่ งั่ มาจากเมืองนอก บอกว่าผสมด ้วยไข่ ไม่ทําให ้คนถูกฉีดแพ ้เหมือนยาทั่วไป ราคา ิ เอ็ดเข็ม ฉีดเพียงสบ ิ สเี่ ข็มเท่านั น แพงกว่ายาทั่วไปประมาณสองเท่า แต่ไม่ต ้องฉีดถึงยีส ่ บ ้ " ตอนนัน ้ ตากับยายก็กําลังมีภาระมาก แถมคุณยายกําลังท ้องพีโ่ อ๊ต อีกไม่นานก็จะคลอด เราต ้อง เตรียมเงินไว ้ตอนคุณยายคลอดด ้วย แต่โชคดีทน ี่ ายของคุณยาย ผู ้จัดการฝ่ ายทีค ่ ณ ุ ยายทํางาน อยูน ่ ัน ้ เป็ นฝรั่ง เขาเดินผ่านมาเห็นคุณยายหน ้าตาวิตกกังวลเลยถามว่ามีปัญหาอะไร คุณยายก็ ื ขอยืมเงินบริษัทมา เขารีบเซ็นให ้จะได ้ เล่าเรือ ่ งให ้ฟั ง พอฟั งจบเขาบอกคุณยายให ้ไปทําหนั งสอ ื้ ยา ซงึ่ เป็ นราคาหลายหมืน เอาไปซอ ่ บาท นั่นคือสวัสดิการทีบ ่ ริษัทระดับนานาชาติเขาดูแล ่ ก พนักงานของเขา และทีส ่ าํ คัญผู ้บริหารของบริษัททีด ่ เี ขาจะเอาใจใสท ุ ข์สข ุ ของพนั กงานทีเ่ ป็ น ลูกน ้องของเขาอย่างไม่คลาดสายตา "ตัง้ แต่วน ั รุง่ ขึน ้ จากนัน ้ ตาจึงต ้องพาท่านทวด พีอ ่ อม พีอ ่ อ ๊ ป กับคุณยายหยายไปฉีดยาที่ ิ สวี่ น ั วันต ้องเริม โรงพยาบาลรามาทุกวันจนครบสบ ั เพราะถ ้าเราขาดไปสก ่ นับหนึง่ ใหม่" "พีอ ่ อม พีอ ่ อ ๊ ปไม่ร ้องหรือจ๊ะ เวลาฉีดยา?" หนูแพรเป็ นห่วงขึน ้ มา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 130

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ิ ก "ร ้องสล ู " ข ้าพเจ ้าบอก "แต่พเี่ ขาไม่งอแงนะจีะ นั บว่าทุกคนกลัวเป็ นโรคกลัวนํ้ ามาก เพราะคุณ หมอบอกว่า โรคนีต ้ ายอย่างเดียว แต่กอ ่ นจะตาย จะทรมานมาก บางคนลงคลานหรือร ้องเหมือน หมาบ ้าเลยแหละลูก แต่ทท ี่ รมานมากคือ กลัวนํ้ า เห็นนํ้ าไม่ได ้ คนเราถ ้าดืม ่ นํ้ าไม่ได ้ หนูคด ิ ดูส ิ ลูกว่าจะทรมานแค่ไหน ก่อนจะขาดใจตายเพราะหิวนํ้ า แต่ไม่กล ้าดืม ่ " ี น ้าหลานสาวขาวซด ี ด ้วยความกลัว ข ้าพเจ ้าจึงดึงหลานสาวเข ้ามากอดแล ้วปลอบว่า เห็นสห "มันน่ากลัวจริงๆ แหละลูก พีเ่ ขาจึงยอมไปฉีด แต่กอ ่ นจะไปแต่ละวัน พีอ ่ อมเขาจะต ้องปลอบพีอ ่ ๊ อปว่า พรุง่ นีพ ้ จ ี่ ะฉีดเป็ นคนแรก พูดอย่างนัน ้ เพือ ่ ให ้พีอ ่ อ ๊ ปไม่กลัว แต่พอไปถึงโรงพยาบาลก็ไม่ม ี ี วก็ต ้องพูดว่า "ไม่กลัวๆ" ใครยอมเข ้าฉีดเป็ นคนแรก ตาจึงต ้องเป็ นคนนํ าก่อนทุกวัน แม ้จะเสย ปลอบใจพีเ่ ขาไว ้ พอฉีดเสร็จทุกคนก็ต ้องพูดว่า "แน่ะไม่เจ็บเลยเห็นมัย ้ พีอ ่ อม พีอ ่ อ ๊ ปก็ ี งเครือเพราะร ้องไห ้ แต่พเี่ ขาสองคนเก่งมากๆ ไม่งอแงเลย" เหมือนกัน พูดไปทัง้ ๆ ทีเ่ สย "แล ้วทําไมคุณยายไม่ไปฉีดด ้วยล่ะคะ?" นีค ่ อ ื ความละเอียดรอบคอบของหนูแพรคนฉลาด "คุณยายท ้องแก่ไงลูก คุณยายเลยไม่ยอมฉีดกลัวเป็ นอันตรายต่อพีโ่ อ๊ตซงึ่ อยูใ่ นท ้อง" "แล ้วจริงๆ กีต ้าเป็ นโรคอะไรคะคุณตา" หนูแพรคนฉลาดไม่ขาดเฉลียวจริงๆ ถามต่อ ั ดาห์กว่าก็ยังไม่รู ้ พวกเราก็ไม่สนใจแล ้ว ไหนๆ ก็ซอ ื้ ยามาแล ้ว ฉีดยาไปแล ้ว เราจึงต ้อง "ตัง้ สป ฉีดให ้ครบ ไม่สนใจแล ้วว่า เจ ้ากีต ้าเป็ นโรคอะไรแน่ ตากับยายจึงไม่อยากให ้พีๆ่ เขาเอาหมาตัว เล็กๆ มาเลีย ้ งอีก แต่ก็ห ้ามไม่ได ้ เพราะทุกคนก็รักหมานะแหละลูก แล ้วเพือ ่ นๆ ก็มักจะให ้ลูก หมาเรือ ่ ยๆ ี วจนยอมแพ ้แล ้ว อุตสา่ ห์เล่าละเอียดอย่างนั น "แพรก็รักค่ะ" นั่นแน่ะ นึกว่าจะหวาเสย ้ "คุณตาพา ี อนแสควนะคะ...นะคะ"" หลานคนดือ ้ ี้ หนูไปซค ้ เซาซ ี อน?" คุณยายซงึ่ นั่ งปั กครอสติชฟั งมาตัง้ นาน เพิง่ จะถาม เธอจึงหันไปตอบยาย "ไปทําไมล่ะซค ว่า ื้ หมานะซค ี ะ" แพรยืนยันซงึ่ ทําให ้ข ้าพเจ ้าค่อนข ้างหงุดหงิดนิดหน่อย "ไปหาพีอ ่ อ ๊ ปให ้พาไปซอ แต่ด ้วยความรักและคําขาดของหลานทีว่ า่ ั ญาแล ้วนะคะว่า จะให ้ของขวัญแพร" คุณตากับคุณหลานจึงต ้องพากันไปซค ี อน "แต่คณ ุ ตาสญ แสคว ิ กันอยูน เมือ ่ ไปถึงจุดหมายปลายทาง หนูแพรรีบวิง่ ไปทีห ่ ้องทํางานของ "พีอ ่ อ ๊ ป" ซุบซบ ่ ด ิ หนึง่ แล ้วก็จงู มือออกมาดึงมือตาไปทีร่ ้านขายของเล่นเด็ก แล ้วข ้าพเจ ้าก็ถงึ บางอ ้อ เมือ ่ หนูแพรคว ้าตุก ๊ ตาลูกหมาน่ารักมากตัวหนึง่ มากอด "แพรขอตัวนีน ้ ะ ํ คะคุณตา ไม่แพงและไม่ต ้องเลีย ้ ง ทีส ่ าคัญไม่มโี อกาสกัดใครให ้ต ้องไปฉีดยาโรคกลัวนํ้ า" ข ้าพเจ ้าต ้องควักกระเป๋ าจ่ายสตางค์พลางบ่น "ร ้ายนักนะ หนูแพร" ว่าแล ้วก็ดงึ หลานรักเข ้ามา กอดด ้วยรักและซงึ้ ในความเฉลียวฉลาดไร ้เทียมทาน บ ้านยายประทาน ๒๘ ตุลาคม ๒๕๔๓

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 131

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั ้ ฉ. ๒๔๔๕ เรือ ่ งสน

ลมพ ัดใบไม้ไหว ―บุษบามินตรา‖ ึ ได ้ในยามบ่ า ยแก่ ข องวั น หนึ่ง วั น ที่ไ ม่ ต ้องเร่ ง รีบ ทํ า ลมร อ้ นเริ่ม พั ด มาแล ้ว ศมนรู ส ้ ก ึ อย่างนี้ บรรยากาศรอบกายเงียบสงบ ได ้ยิน กิจกรรมใดๆ ทีไ่ ม่ต ้องการจะทํา น ้อยครัง้ นั กทีจ ่ ะรู ้สก ี งเครือ บ ้างก็เพียงเสย ่ งบินบนท ้องฟ้ า หล่อนแหงนมองอย่างเผลอไผล ―ทําไมไม่นอนพักล่ะลูก จะได ้หายไวๆ มานั่ งตรงระเบียงอย่างนี้ ลมอ ้าวออก‖ ผู ้เป็ นแม่ ถามหลังจากเลือ ่ นกระจกปิ ดแล ้ว เดินมานั่ งใกล ้ๆ แววตาเอือ ้ อาทรคู่นั้น มองตรงมาอย่างพินิจ พิเ คราะห์ หญิง สาวบอกตั ว เองว่า ประกายแห่ง ความเอื้อ อาทรคู่ต รงหน า้ ต่อ ให ้กี่ปี ก็ ไ ม่เ คย เปลีย ่ นแปลง ―รึวา่ ป่ วยการเมืองล่ะเนีย ่ ?‖ ―คงงัน ้ ค่ะแม่‖ ศมนอดยิม ้ ในคําพูดของผู ้เป็ นมารดาไม่ได ้ สองเดือนมาแล ้วทีห ่ ล่อนห่าง เหินจากมารดา เนือ ่ งจากงานวางแผนการตลาดทีถ ่ าโถมเข ้ามาทุกวันหยุด ―เอ๊ะ! หรือว่าแม่มาหามนทีก ่ รุงเทพฯ ทําให ้มนต ้องหยุดงานมาคอยดูแลแม่ละ่ ลูก‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 132

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

่ รอกค่ะ แม่ มนอยากเกเรเองต่างหากล่ะคะ อยากจะนั่ งชมนกชมไม ้ของมนบ ้าง ―ไม่ใชห ิ ะแม่ ตัง้ แต่มนย ้ายเข ้ามาอยูท ื่ ชมให ้สมราคาเลยค่ะ‖ ศมนมองไป ส ิ แล ้วดูสค ่ น ี่ ี่ ไม่คอ ่ ยได ้อยูช ่ น ื้ และลงทุนตกแต่งด ้วยฝี มือ ตนเอง คอนโดมิเนีย มหรูร ม รอบๆ ห ้องชุด ที่เธอซ อ ิ ฝั่ งเจ ้าพระยา หญิงสาวช ่างเลือก ของทุก อย่างถูก คั ด ตามรสนิย ม แพบ ้างถูก บ ้างตามวิถ ีคนรุ่นใหม่ท ี่ย ด ึ เอา ความพอใจเป็ นหลัก กว่าที่หนึง่ ห ้องนอน หนึง่ ห ้องนํ้ า ครัวเล็ กๆ มุม รับแขก และระเบีย งทีเ่ ธอ ื จะสมบูรณ์ลงตัว ก็กน มักจะเลือกเป็ นมุมอ่านหนังสอ ิ เวลาไปสเี่ ดือนครึง่ ―แม่อยูก ่ ับมนนานๆ นะคะ อย่าเพิง่ กลับเลย‖ ว่าพลางโอบเอวผู ้เป็ นมารดา เอาหัวซุกอก อย่างทีเ่ คยทําเมือ ่ ครัง้ เป็ นเด็ก ―มนเป็ นอะไรรึเปล่าลูก‖ ―เปล่าค่ะแม่ มนเหนือ ่ ยเท่านัน ้ เอง ไม่ได ้หยุดมา ๓ อาทิตย์แล ้ว เลยแกล ้งป่ วยการเมือง ี กัลก ซะวันนึง ไม่งน ั ้ มนต ้องประสาทเสย ู ค ้าแน่เลยค่ะ‖ ิ ูก หาเวลากลับไปให ้หลวงพ่อ รดนํ้ ามนต์สัก หน่ อ ยมั ย ี ―นั่ นส ล ้ ลูก หรือ ไม่ก็ ไปบวชช พ รามห์มกับแม่สักอาทิตย์นงึ จะดีขน ึ้ นะลูก แม่ดูมนเครียดไปนะ‖ คําพูดของมารดาทํ าให ้ศมน ี ทีเดียว แม่เคยเห็นแต่ หัวเราะคิก นี่แม่คงเห็นเธอโดนผีเข ้ากระมัง แต่จะไปโทษแม่ก็ ไม่ถูกเสย เด็กหญิงศมนเมือ ่ ครัง้ เป็ นเด็ก ว่านอนสอนง่าย เรียบร ้อยและน่ารัก ภาพนั น ้ คงอยูใ่ นความทรงจํา แม่ แต่ศมนคนนี้ ฉะฉานนัก ―โธ่! จะเอาเวลาที่ไ หนมาล่ะ คะ งานของมนไม่ได ้มีปิ ดเทอมเหมือ นเด็ ก นั ก เรีย นซั ก หน่อย แล ้วอยูท ่ น ี่ ม ี่ นก็ไปฝึ กโยคะกับเพือ ่ นอยูค ่ ะ่ แม่ไม่ต ้องเป็ นห่วงสุขภาพของมนเลย มนกลับ ึ ว่าตัวเองเป็ นลูกทีแ ห่วงแม่มากกว่า รู ้สก ่ ย่ทส ี่ ด ุ มัวแต่ทํางาน ไม่มเี วลากลับบ ้าน จนแม่ต ้องมา ขึน ้ มาหามนถึงทีน ่ ‖ี่ หล่อนยกมือผู ้เป็ นแม่ขน ึ้ มาแนบแก ้มอย่างรักใคร่ ึ ษาระดั บ คุณ ศนิย ม ิ้ ในความช ่า งประจบของลู ก สาวคนเล็ ก หลั ง จากที่ศ มนจบการศ ก ื่ เสย ี งของประเทศ คุณนิปลาบปลืม ปริญญาตรีจากมหาวิทยาลัยทีม ่ ช ี อ ้ ในตัวธิดาสาวเป็ นยิง่ นั ก เธอหมายมาดว่า ดีก รีท างด ้านรั ฐ ศาสตร์จ ะช ่วยงานด ้านการพั ฒนาชุม ชนแก่ผู ้เป็ นพ่ อ ได ้เป็ น อย่างมาก คุณวันไชยผู ้สามีครองตําแหน่งนายอําเภอดีเด่น ในอําเภอเล็กๆ ทางภาคเหนือ บิดา ั่ จึงได ้แค่ตัวลูกชายคนโตผู ้จบทางด ้านนิตศ ซงึ่ ไม่เคยมีประวัตด ิ า่ งพร ้อยในทางคอรัปชน ิ าสตร์มา ชว่ ยงานแทน ด ้วยเหตุผลทีว่ า่ ―มนอยากต่อโทค่ะ‖ หลังจากจบปริญญาโทสาขาเดียวกัน ศมนหันเหตัวเองเข ้าทํ างานในตํ าแหน่ งแบรนด์ เมเนเจอร์ของเครือ ่ งสําอางยีห ่ ้อหนึง่ แทน ทําให ้คุณศนิคร ้านทีจ ่ ะดึงตัวลูกสาวกลับบ ้าน เธอจึง เลือกทีจ ่ ะขึน ้ มาเยีย ่ มลูกแทน ―ลูกเค ้ามีหน ้ามีตา มีเพือ ่ นฝูงอยูท ่ างโน ้นมากมาย อีกอย่างยายมนมันเป็ นเด็กดี มีแต่คน รักคนชอบ คุณไม่ต ้องเป็ นห่วงแกหรอก‖ คุณศนิบอกผู ้เป็ นสามีให ้สบายใจ ―ทําไมลมผ่าวแบบนีค ้ ะแม่‖ ลูกสาวถามทําลายความเงียบ ―ลมร ้อนไงลูก เขาเรียกลมแห่งความสนุกสนาน‖ ―มีด ้วยหรือคะแม่ มนไม่เห็นเคยได ้ยิน‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 133

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―มีส ิ ก็ลมแบบนีแ ้ หละทีพ ่ ัดเอาแม่ ลุง และป้ าไปนู่น ไปเล่นนํ้ าตามลําคลอง กลับมาโดน ตีซะไม่ม ี คุณลุงน่ะโดนหนักหน่อย ในฐานะหัวโจก‖ ิ ะ‖ ศมนเงยหน ้าถามด ้วยแววตาใคร่รู ้ ―โอ ้โห! แม่คงซนน่าดูเลยสค ―จ ้ะ นึกแล ้วก็มค ี วามสุขดี‖ ―มนอิจฉาชวี ต ิ คนสมัยแม่จังเลยค่ะ ไม่ต ้องแก่งแย่งแข่งขันกันมากเหมือนสมัยนี้ อา! คําถามนี้ชา่ งถูกใจหล่อนมากนั ก บางทีสงิ่ นี้อาจจะเป็ นสาเหตุทท ี่ ํ าให ้ลูกรักมีอาการ ป่ วยการเมืองอย่างทีเ่ ป็ นอยู่ ―เรือ ่ งบางเรือ ่ งก็ไม่น่าอิจฉาหรอกลูก อย่างสาวๆ สมัยนั น ้ ถูกคาดหวังว่าจะต ้องแต่งงาน กับผู ้ชายทีม ่ ฐ ี านะมั่นคง พวกข ้าราชการยิง่ ดีใหญ่ คุณยายจะชอบ‖ ่ ย ―แม่ก็เลยเลือกคุณพ่อใชม ั ้ คะ‖ ―จ ้ะ แต่แม่โชคดี ตรงทีแ ่ ม่รักพ่อของหนู และพ่อก็เป็ นคนดี มีความรับผิดชอบ‖ คะ‖

ิ ธิเ์ ลือก หรือ เลือกได ้คนทีส ―ถ ้างัน ้ ผู ้หญิงคนอืน ่ ทีเ่ ขาไม่ม ส ี ท ่ ังคมเขาไม่นย ิ มกันก็ แย่ส ิ

―ไม่แย่หรอกจ ้ะ แม่วา่ เขาโชคดีทไ ี่ ด ้เลือกในสงิ่ ทีต ่ ัวเองต ้องการต่างหากล่ะ มนล่ะลูก ได ้เลือกอะไรให ้ตัวเองรึยัง?‖ ―แหม แม่ ยุค มนกับยุคแม่น่ะ ไม่เหมือนกันหรอก ยุค นี้ผู ้หญิงเขาไม่ง ้อผู ้ชายหรอกค่ะ ผู ้หญิงทีท ่ ํ างานเก่ง ฉลาด ใชช้ วี ต ิ เป็ นต่างหากล่ะคะทีส ่ ําคัญ ไม่มผ ี ู ้หญิงคนไหนยอมเป็ นเบีย ้ ิ ะแม่ ผู ้ชายทํ าอะไรผู ้หญิงเราก็ ทําได ้หมด สาวมั่นอย่างมนเอาตั ว ล่างให ้ผู ้ชายอีกแล ้วล่ะ ดูส ค รอดได ้สบายค่ะแม่‖ ―มนคิดเองรึเปล่าลูก คําพูดนี้ หรือว่าสังคมบังคับให ้ลูกคิดว่ามันต ้องเป็ นอย่างนั น ้ ก็เลย ทําตามสงิ่ ทีเ่ ขาบอก ทํางานวันละ ๑๔ ชั่วโมง ติดต่อลูกค ้าไม่เคยพลาด จั ดประชุมได ้อย่างมือ ี กินอาหารเสริมบํารุงสมอง ได ้เงินเดือนมากๆ และใชมากๆ ้ ่ ัวเอง‖ คุณ อาชพ เพือ ่ หาความสุขใสต ศนิหยุดไปนิดหนึง่ ก่อนจะพูดต่อว่า ―แม่อ ยากให ้มนคิด เองว่าส งิ่ ไหนที่ทํ าให ้มนมีค วามสุข ความสบายใจ อย่าให ้กระแส สงั คมมาสงั่ ให ้เราคิดเหมือนเมือ ่ ยุคหนึง่ ทีแ ่ ม่เคยผ่านมา‖ ี ว มนยังอยู่ในวัยสาวนี่แม่ ถ ้าไม่มค ―โอ ้โห แม่จ๋าเทศน์ซ ะยาวเชย ี นรุ่นมนมานั่ งทํ างาน ้ ค แบบนีเ้ ศรษฐกิจมันก็ไม่พัฒนาน่ะส ิ มนยังมีแรงสูอยู ่ ะ‖ ―ถ ้ามนคิดว่าสงิ่ ทีท ่ ําไปนัน ้ สามารถเติมเต็มชวี ต ิ ตัวเองได ้ แม่ก็ไม่วา่ อะไรจ ้ะ‖ ―มนเข ้าใจในสงิ่ ทีแ ่ ม่พด ู นะคะ แต่มนยังอยากคลุกกับมันจนถึงทีส ่ ด ุ วันหนึง่ มนคิดว่ามน ึ ปลงในสงิ่ ทีแ จะเรียนรู ้มันด ้วยตัวเอง แล ้วก็ จะหยุดค่ะ ตอนนี้มนยังไม่รู ้สก ่ ม่พูดเลย อาจจะเป็ น เพราะมนโตมาในยุคนีก ้ ็ได ้นะคะ‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 134

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ศมนเริม ่ ไม่แน่ใจตัวเองนั กว่า เธอพลัดหลุดเข ้าไปอยูใ่ นกระแสสังคมนั น ้ ด ้วยหรือเปล่า รู ้ แต่วา่ ต ้องจดทุกสงิ่ ทุกอย่างทีต ่ ้องทําลงในสมุดตารางเวลาเหมือนคนบ ้า ต ้องทํ าตามรายการทุก ี ด ้วย แม่กํ าลั งบอกว่า หล่อ นถู ก สร ้างภาพ อย่า ง และหล่อ นก็ ทํ ามั นได ้ดีอ ย่างไม่ผ ิด พลาดเส ย เป็ นไปได ้ยั ง ไง แม่ น่ ะ ไม่ เ ข ้าใจหรอก เพราะคนยุ ค แม่ ไ ม่ ต ้องผ่ อ นบ า้ น ผ่ อ นรถ ไม่ ต ้องใช ้ คอมพิวเตอร์ ไม่ต ้องมีม อ ื ถือ นี่น า แต่สั งคมมั ก จะคอยพรํ่ าบอกเราไม่ใช ่หรือ ว่าส งิ่ เหล่านี้เป็ น ่ ู ้หญิงเก่ง โอ๊ย! คิดไม่ตก เถอะถึงวันนี้จะยัง ความสําคัญทีผ ่ ู ้หญิงเราต ้องมีต ้องทํา ไม่งัน ้ ก็ไม่ใชผ ไม่รู ้ วันหนึง่ เราก็ต ้องรู ้เองล่ะน่า ―แล ้วทีม ่ นป่ วยการเมืองนีล ่ ะ่ จ๊ะ บอกแม่ได ้รึยังว่าเพราะอะไร‖ ―ก็แค่อยากพักค่ะแม่ มนออกจากงานตอนนีไ ้ ม่ได ้หรอก ใครๆ เขาก็หางานทํากันจะตาย นี่ม นโชคดีอ อกค่ะ แม่ มนโตมาแบบนี้ จ ะให ้มนต ้านกระแสสั ง คมก็ ลํ า บาก แวดวงสั ง คมที่ม น เกีย ่ วพันอยูเ่ ขาต ้องการอย่างนัน ้ ‖ ―แล ้วมนต ้องการอย่างนั น ้ จริงๆ รึเปล่า ทีท ่ ําอยูท ่ ัง้ หมดนี้ เพือ ่ ตัวเองหรือเพือ ่ คนเพือ ่ คน อืน ่ ละจ๊ะ ลองถามตัวเองอย่างไม่ลําเอียงดูส‖ิ ―เพือ ่ ความอยูร่ อดของมนต่างหากล่ะแม่‖ ―ถ ้าอย่างนัน ้ พรุง่ นี้ ไปทํางานซะ แต่ถ ้ายังอยากมองฟ้ า มองตะวันอยูล ่ ะก็ มนมีเรือ ่ งต ้อง ี ว‖ คุยกับแม่เยอะเชย ―แม่นี่สมเป็ นแม่ของมนจริงๆ เข ้าใจเกลีย ้ กล่อมให ้มนกลับบ ้านนะ มนขอเก็บเอาไปคิด ก่อนนะคะแม่‖ แดดอ่อ นแสงลงบ ้างแล ้ว ลมร ้อนยามบ่ายคล ้อย พัด เอาความคิด ของศมนล่องลอยไป ไกล ไปถึงวันพรุง่ นี้ และวันต่อๆ ไป

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 135

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั ้ ฉ.๒๔๔๖ เรือ ่ งสน

ยืนย ันตาย ฮ.นิกฮูก ี้ หล่อ นโกรธกั บ พ่อ อีก แล ้ว เขารู ้ดีเ พราะหล่อ นระบายมั น ออกมาด ้วยควั น บุห รี่ หล่อ น ต ้องการประชดชวี ต ิ เด็กสาวทีบ ่ ริสท ุ ธิอ ์ ย่างหล่อนทําในสงิ่ ทีค ่ ด ิ ว่าชวั่ ได ้แต่เพียงเท่านี้ เขาเห็นแล ้วสะอึก ผู ้หญิงกับบุหรีไ่ ม่เข ้ากันสักนิด มันไม่ดส ี ําหรับมนุษย์ทก ุ คนทีต ่ ้องทนทุกข์ทรมานใน ิ ปี ภายหลังจากการทีส ่ บ ู บุหรีน ่ านนั บสบ ―ไม่ตด ิ หรอกน่ะ สูบเล่น‖ หล่อนบอกกับเขา เขาเป็ นนักสูบบุหรีต ่ ัวยง วัยเด็กเขาก็คด ิ แบบเดียวกับหล่อน ―จะเลิกเมือ ่ ไหร่ก็ได ้‖ หล่อนพูดเหมือนกับเขา แต่หลังจากสูบบุหรีม ่ าถึง ๑๐ ปี เขารู ้ดีวา่ สงิ่ ทีค ่ ด ิ ในตอนเด็กมันผิดหมด เขาอยากจะเลิกบุหรี่ คนทีส ่ บ ู บุหรีท ่ ก ุ คนอยากเลิกสูบบุหรี่ เพราะหลายปี ทต ี่ ด ิ มันทุกคนรู ้ ดีวา่ มันมีแต่โทษและโทษ ี เงิน เสย ี สุขภาพ ในอนาคตนักนิยมควันบุหรีม เสย ่ ท ี างเลือกเพียงทางเดียว ความตาย ด ้วยอาการทรมาน ่ เขา เขารู ้อนาคตของตัวเอง และไม่ต ้องการให ้หล่อนมีอนาคตเชน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 136

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เขาพยายามเลิกบุหรีห ่ ลายครัง้ แต่ไม่เคยสําเร็จ แทบจะร ้อยทัง้ ร ้อย ถ ้าใครนิยมบุหรีจ ่ ะ เลิกสูบมันไม่ได ้ ิ ปี ตอนนีเ้ ขาอายุ ๒๕ สูบบุหรีต เขาแก่กว่าหล่อนสบ ่ งั ้ แต่อายุ ๑๕ ปี หล่อนกําลังพยายาม เป็ นเหมือนเขา ―ทีพย ี่ ังสูบ‖ ―ตอนนีพ ้ อ ี่ ยากเลิก แต่เลิกไม่ได ้‖ ―ทําไมล่ะ ใครห ้ามพี‖่ ―บุหรีม ่ ันเลิกกันไม่ได ้ง่ายๆ พีร่ ู ้ดีเพราะพีพ ่ ยายามเลิกหลายครัง้ แต่ไม่สําเร็ จ มันทํ าให ้พี่ ึ ทุเรศตัวเองมาก รู ้ทัง้ รู ้ว่าในอนาคตจะมีแต่ความทรมาน แต่ก็ต ้องก ้มหน ้ายอมรับวันนั น รู ้สก ้ ทีต ่ ้อง มาถึงอย่างทุเรศ พีไ่ ม่ต ้องการให ้แนนทรมานเหมือนพี‖่ ื่ ว่าถ ้าแนนติดบุหรี่ อยากเลิกก็เลิกได ้‖ ―แนนเชอ ื่ เถอะ ไม่มท ―เชอ ี างเลิกได ้‖ ั หน่อย‖ ―เอาเถอะ แนนสูบมันเล่นๆ ไม่ได ้สูบเอาจริงเอาจังเหมือนพีส ่ ก ―คนสูบบุหรีใ่ หม่ๆ คิดจะสูบเล่นๆ กันทัง้ นัน ้ แต่ในทีส ่ ด ุ มันก็ตด ิ กันทุกคน‖ ื่ ว่าตัวเองไม่ตด ―แนนเชอ ิ แน่นอน‖ ―ทําไมแนนถึงงคิดอยากสูบบุหรี‖่ หล่อนมองหน ้าเขา ―แนนเห็นพีส ่ บ ู ‖ เขานิง่ จริงอย่างที่หล่อ นพูด เขาและหล่อนรั ก กัน หล่อ นเป็ นเด็ก ที่ต ้องการเลียนแบบ พฤติกรรมผู ้ใหญ่ทห ี่ ล่อนรัก เขาเป็ นเหมือนฮโี ร่ของหล่อน มันจึงทํ าให ้หล่อนมีจต ิ ใต ้สํานึกทีจ ่ ะ สูบบุหรี่ ั ญากับพีไ่ ด ้ไหมว่าจะไม่สบ ―ถ ้าพีเ่ ลิกสูบบุหรีล ่ ะ่ แนนจะสญ ู บุหรีต ่ ลอดไป‖ ―พีจ ่ ะสามารถเลิกได ้เหรอ‖ ―ถ ้าเพือ ่ แนน พีจ ่ ะเลิก‖ ―ไหนพีบ ่ อกว่าคนสูบบุหรีจ ่ ะเลิกสูบบุหรีไ่ ม่ได ้ ถ ้าพีเ่ ลิกได ้มันก็แสดงให ้เห็นว่าสงิ่ ทีพ ่ พ ี่ ูด ผิด ฉะนัน ้ แนนย่อมสามารถเลิกสูบบุหรีไ่ ด ้ถ ้าอยากเลิก แม ้จะติดมัน‖ จริงของหล่อน ถ ้าเขาเลิกได ้มันก็แสดงให ้เห็นว่าคําพูดของเขาไม่จริง หล่อนก็สามารถ ่ กัน แต่เขารู ้ว่ามันไม่เหมือนกัน คนเรามีความสามารถต่างกัน แรงจูงใจ สูบเพือ ่ ทีจ ่ ะเลิกมันได ้เชน ต่างกัน เขารักหล่อน ั ญากับหล่อนทีจ ความรักทีเ่ ขามีคอ ื แรงจูงใจ เขารักหล่อนจนสามารถสญ ่ ะไม่สบ ู บุหรี่ รัก อย่างยอมตายแทนได ้ ั คนได ้มากาพอทีจ ั ญาเชน ่ นีไ แล ้วหล่อนล่ะ หล่อนจะสามารถรักเขาหรือใครสก ่ ะสญ ้ หม ่ ―แนนต ้องเข ้าใจอย่างหนึง่ นะ พีร่ ักแนน แนนรู ้ใชไหม‖ หล่อนพยักหน ้า ―ความรักทีพ ่ ม ี่ ต ี อ ่ แนน ทําให ้พีส ่ ามารถทําทุกอย่างเพือ ่ ให ้แนนมีความสุขได ้ ความรักที่ พีม ่ ย ี อ ่ มเอาชนะความอยากในบุหรีไ่ ด ้ ความรักมันยิง่ ใหญ่จนสามารถทําให ้พีท ่ ําทุกอย่าง เพือ ่ คน ทีพ ่ รี่ ักได ้ ฉะนัน ้ พีจ ่ งึ คิดว่าตนเองสามารถเอาชนะบุหรีไ่ ด ้ เพราะพีร่ ักแนน‖ ―ความรักเอาชนะบุหรีไ่ ด ้รึ‖ หล่อนพึมพํากับตัวเอง เขาพยักหน ้า ―ความรักมันสามารถทําให ้มนุษย์ทําทุกสงิ่ ทุกอย่างได ้‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 137

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―แนนรักพี‖่ หล่อนบอก ั ญาได ้หรือไม่วา่ จะไม่สบ ―ถ ้าแนนรักพี่ แนนสญ ู บุหรีเ่ พือ ่ พี‖่ ั ญาต่อพีร่ ‖ึ ―สญ ่ ญ ั ญาต่อพี่ แต่เป็ นสญ ั ญาต่อความรักทีจ ―ไม่ใชส ่ ะไม่สบ ู บุหรี‖่ ―ถ ้าวันหลังแนนหมดรักพี่ แนนจะสามารถสูบบุหรีไ่ ด ้‖ ―ไม่ส ิ แนนไม่ได ้สัญญาต่อพี่ แต่แนนสัญญาต่อความรั ก แม ้แนนหมดรั กพี่ แนนไม่ม พ ี ี่ ั ญา เพราะในชวี ต อยูใ่ นใจอีกต่อไปแล ้ว เมือ ่ นัน ้ แนนจะสูบบุหรีอ ่ ก ี ก็ได ้ แนนไม่ได ้ผิดสญ ิ ของแนน ไม่ไ ด ้มีพ ี่อ ีก ต่อ ไปแล ้ว แต่เ มื่อ แนนสั ญ ญาต่อ ความรั ก แนนจะต ้องไม่ส ูบ บุ ห รี่อ ีก ตลอดช วี ต ิ เหมือนทีพ ่ จ ี่ ะเลิกสูบบุหรีต ่ ลอดชวี ต ิ ไม่วา่ ในภายหลังพีจ ่ ะรักแนนอีกหรือไม่ก็ตาม เพราะความรัก คือความรัก ความรักไม่เกีย ่ วเนื่องกับกาลเวลา ความรักมีอยูใ่ นทุกกาลเวลา สัญญาทีม ่ ต ี อ ่ ความ ่ นัน รักจึงจะต ้องเป็ นเชน ้ ตลอดไป‖ ั ญากับความรักว่าแนนจะรักพีต ―ถ ้าแนนสญ ่ ลอดไป แล ้วภายหลังแนนไม่รักพีอ ่ ก ี แล ้วล่ะ‖ ั ญาต่อหน ้าความรักว่าจะรักตลอดไป มันจะเป็ นความรักตลอดไป แม ้แนนผิดสญ ั ญา ―สญ ั ญาต่อความรัก แม ้ว่าแนนจะหมดรัก เพราะความรักทีแ ต่อพี่ แต่แนนก็ไม่ผด ิ สญ ่ นนจะมีให ้ต่อพี่ ั ญา แนนจึงไม่ได ้ผิดสญ ั ญา มันเป็ น มันไม่มอ ี ก ี ต่อไปแล ้ว เมือ ่ แนนไม่มค ี วามรักทีเ่ ป็ นตัวตัง้ สญ ั ญาต่อหน ้าความรักทีจ ั ญาไว ้แล ้วมันจะ คนละสว่ นกับสญ ่ ะรักตลอดไป เพราะความรักทีเ่ คยให ้สญ ไม่ดับสูบ‖ ั งง‖ ―แนนชก ―ไม่น่างงหรอก ลองคิดให ้ดีส‖ิ หล่อนนิง่ คิดนาน สุดท ้ายหล่อนพยักหน ้า ―เหมือนกับพีห ่ รือเปล่า พีส ่ ัญญาต่อหน ้าความ รักว่าจะเลิกสูบบุหรี่ ถ ้าพีส ่ บ ู บุหรีก ่ ็แสดงให ้เห็นว่าพีเ่ ลิกรักแนนแล ้ว‖ ―ไม่เ หมือ นกั น ถ ้าสั ญ ญาต่อ ความรั ก ว่า จะรั ก แม ้เลิก รั ก ก็ ไ ม่ เ ป็ นการผิด สั ญ ญา แต่ สัญญาต่อความรักว่าจะเลิกสูบบุหรี่ มันก็ เป็ นเพียงผิดสัญญาต่อบุหรี่ แต่ไม่ได ้หมายความว่าผิด สัญญาต่อความรั ก เพราะสงิ่ ทีพ ่ ส ี่ ัญญามันย่อมแสดงให ้เห็ นแล ้วว่าพีร่ ั กแนนมากเพียงใด แม ้พี่ กลับมาสูบมันก็ แสดงให ้เห็ นว่าสงิ่ ทีพ ่ ี่สัญญาเป็ นส งิ่ ทีถ ่ ูก ต ้อง เพราะบุหรี่ม พ ี ษ ิ ทํ าให ้พี่ต ้องผิด ั ญา‖ สญ ั ญา สูบบุหรีอ ―พีพ ่ ด ู เอาดีเข ้าตัวหมด แต่ถ ้าพีผ ่ ด ิ สญ ่ ก ี พีก ่ ็เป็ นคนเลว‖ ―ความรักมันทําได ้ทุกอย่าง ความรักมันทําให ้มนุษย์ยอมเป็ นคนเลว เพือ ่ ทีค ่ นรักของตน ั ญาต่อแนน พีอ จะมีความสุข ถ ้าพีผ ่ ด ิ สญ ่ าจจะเป็ นคนเลวทีผ ่ ด ิ สัญญา แต่มันก็แสดงให ้เห็นว่าพีม ่ ี ความรักต่อแนนอย่างแท ้จริง‖ ั ญากับพี่ แนนจะไม่สบ ―ตกลงว่าแนนสญ ู บุหรีอ ่ ก ี ‖ ั ―พีก ่ ็สญญาต่อแนน พีจ ่ ะไม่สบ ู บุหรีอ ่ ก ี ‖ ั ญาต่อหน ้าความรัก‖ ―เป็ นสญ เขาหยุดบุหรีไ่ ด ้ถึง ๑ อาทิตย์ เขามีแรงจูงใจทีจ ่ ะเลิกสูบบุหรีเ่ พือ ่ คนที่เขารัก แต่บห ุ รีม ่ ัน เอาชนะทุกสงิ่ ทุกอย่าง เหมือนทีค ่ วามรักมันสามารถเอาชนะทุกสงิ่ ทุกอย่าง บุหรีช ่ นะ ทําให ้เขากลับมาสูบใหม่ ความรักชนะ ทําให ้โลกได ้รู ้ว่าเขารักหล่อนมากขนาดไหน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 138

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เขารั ก หล่อ นมากจนสามารถทํ าผิด สัญ ญาได ้ ที่ทํ า ให ้เขายอมเป็ นคนเลว ยอมโกหก หล่อน เพือ ่ ทีห ่ ล่อนจะไม่ต ้องสูบบุหรี่ ื้ ยามไปเทีย ่ วกับหล่อน เขาไม่พกบุหรีต ่ ด ิ ตัว แต่พอแยกย ้ายกันกลับบ ้าน เขาจะรีบไปซอ ั บุหรีส ่ บ ู ทันที เขากลายเป็ นคนโกหกหลอกลวง เพือ ่ ทําให ้เห็นว่าเขารักษาสญญา หล่อนจะได ้ไม่ ั ญา ผิดสญ หล่อนไม่ได ้ผิด สัญญาจริงๆ จริงอยู่ หล่อ นอาจจะยั งรั กเขาอยู่ แต่เพราะการลองเพีย ง น ้อย อํานาจของบุหรีจ ่ งึ ยังไม่สามารถครอบงําให ้หล่อนติดได ้ ตลอดเวลาทีค ่ บกับเขา หล่อนจึง ไม่รส ิ บ ู บุหรี่ บุหรีค ่ อ ื ความคงทน มันเป็ นอมตะ มันเป็ นโทษทีม ่ นุษย์ไม่อาจต ้านทานได ้ แต่ความรักไม่เคยคงทน มันไม่เป็ นอมตะ มันตายได ้ หล่อนเลิกรักเขาแล ้ว หล่อนบอกเลิกกับเขา วัยของเขาและหล่อนแตกต่างกัน เขาเข ้าใจ ดี เขาจะไม่ตามตือ ้ หล่อน แม ้เขาจะปวดร ้าว แต่ความรักทีเ่ ขามีให ้หล่อนอย่างแท ้จริง มันบอกให ้เขารับสภาพว่าหล่อนต ้องจากไป เพือ ่ มีชวี ต ิ ทีด ่ ก ี ว่าอยูก ่ ับเขา อีก ๒๐ ปี ตอ ่ มา เขาเป็ นมะเร็งปอด และกําลังจะตาย หล่อนเป็ นแพทย์หญิงคนใหม่ทม ี่ าร่วมในคณะรักษาเขา เมือ ่ อยูก ่ ันตามลําพัง หล่อนบอก ั ญา‖ ―พีผ ่ ด ิ สญ เขามองหน ้าหล่อน ๒๐ ปี ทไี่ ม่พบกัน หล่อนยังคงสวยเหมือนเดิม ั ญาต่อหน ้าความรัก เพือ ―พีผ ่ ด ิ สญ ่ บอกให ้แนนรู ้ว่าพีร่ ักแนนจริงๆ ว่าบุหรีม ่ ันทําให ้คนเลิก ไม่ได ้จริงๆ และมันทํ าให ้พีต ่ ้องทรมานอยู่ในเวลานี้ ลงว่าใครติดบุหรีแ ่ ล ้วมันจะเลิกไม่ได ้ ความ รักสามารถทําให ้เราเป็ นคนเลวเพือ ่ ให ้คนทีเ่ รารักมีความสุข‖ ―แนนไม่ได ้รักพีอ ่ ก ี ต่อไปแล ้ว‖ หล่อนบอก ―หลังจากทีเ่ ลิกกันไป จนถึงวันนี้พไี่ ม่เคยอยู่ ในใจของแนนอีกเลย‖ เขาพยักหน ้าอย่างเข ้าใจ นั ยน์ตาปวดร ้าว ―ในเวลานี้พก ี่ ็ไม่ได ้รักแนนอีกต่อไปแล ้ว แต่ ่ นั น ความรั กทีพ ่ ส ี่ ัญญาต่อหน ้าความรั กว่าจะรั กแนนตลอดไป มันก็ ยังเป็ นเชน ้ อยู่ มันอยู่ในสักที่ หนึง่ ในกาลเวลา มันไม่ได ้หายไปไหนเลย‖ ้ วใจมองดูความว่างเปล่าทีม เขาหลับตาลง ใชหั ่ ด ื สนิท ณ ทีไ่ กลในกาลเวลา และ ณ ที่ ใกล ้ทีส ่ ด ุ ของกลางหัวใจ เขาได ้เห็นภาพของวันเก่า เขาและหล่อน รอยยิม ้ และความรัก ่ เดียวกับเขา เห็ นแสงสว่างลํ าเดียวกันกับเขา มันทํ าให ้หล่อนต ้อง หล่อนหลับตาลงเชน ร ้องไห ้ร่วมไปกับ เขา ในวันเก่าก่อนนัน ้ ทีค ่ วามรักไม่ได ้เดินข ้ามกาลเวลา ให ้ทันกับวันเวลาทีเ่ ดินทางไปข ้างหน ้า อย่างไม่หยุดนิง่ หล่อนลืมตาขึน ้ ―แนนเข ้าใจ ความรักของแนนทีเ่ คยมีให ้พีก ่ ็เป็ นอย่างนัน ้ เหมือนกัน‖ ―แนนแต่งงานแล ้วยัง‖ เขาลืมตาขึน ้ ―แต่งแล ้วค่ะ พีล ่ ะ่ ‖ ―พีแ ่ ต่งแล ้ว‖ เขาและหล่อนสบตากัน นํ้ าตาของหล่อนไหลออกมา ―แนนขอโทษนะคะทีเ่ มือ ่ ก่อนแนนทิง้ พี‖่

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 139

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ไม่เป็ นไรหรอก‖ ―แนนขอบคุณพีม ่ ากนะคะ‖ ―เรือ ่ งอะไร‖ ―ทีพ ่ รี่ ักแนนจนยอมเป็ นคนเลว ทําให ้แนนไม่รล ิ องสูบบุหรีจ ่ นบัดนี้ และจะไม่สบ ู บุหรี่ ตลอดไป‖ เขายิม ้ อย่างมีความสุข ―พีด ่ ใี จเหลือเกิน ทีค ่ วามรักมีอานุภาพ ทําให ้ผู ้หญิงทีผ ่ ู ้ชายคน หนึง่ เคยรักมีความสุข‖ หล่อนปล่อยโฮ ―แนนขอบคุณพีม ่ ากค่ะ แนนรักพี่ พีไ่ ด ้ยืนยันให ้แนนเห็นถึงความรักของ พี่ พี่ไ ด ้ยืน ยั น ให ้แนนได ้เป็ นพิษ ภั ย ของบุห รี่ ความตายของพี่มั น ทํ า ให ้แนนได ้รู ว้ ่า ไม่ม ีใ คร ต ้านทานบุหรีไ่ ด ้เลย ความรักสามารถทําให ้เราเป็ นคนเลวเพือ ่ คนทีเ่ รารักได ้‖ ―ไม่เ ป็ นไรหรอก พี่ค ด ิ ว่า มั น คุ ้มแล ้วที่ค วามตายของพี่เ ป็ นเครื่อ งยืน ยั น ว่า ครั ง้ หนึ่ง พี่ รักแนนมากขนาดไหน‖ หล่อนซบหน ้าลงกับอกของเขา ―พีค ่ ะ แนนรักพี‖่ ―แม ้กระทั่งตอนนีร้ ‖ึ ―ค่ะ แนนรักพี่ ตลอดไป‖ เขาเอามือผอมแห ้งลูบศรี ษะของหล่อน ―ขอบคุณ แต่แนนเอ๋ย พีไ ่ ม่ต ้องการโกหกแนน ิ้ แล ้ว‖ ตอนนีพ ้ ไี่ ม่รักแนนอีกต่อไปแล ้ว พีล ่ ม ื แนนไปจากใจสน ้ เขามองดูเสนผมที น ่ ุ่ มสลวยของหล่อน ทีเ่ ขาเคยจับและจูบ เขาโกหกหล่อน เมือ ่ หล่อน บอกรักเขาอีกครัง้ คนทีก ่ ําลังจะตายอย่างเขาไม่ควรทําให ้หล่อนร ้องไห ้ในวันทีต ่ ้องอจากกันไป ่ ตลอดกาล เขารั ก หล่อ นอีก ครั ้ง เช น กั น ความรั ก ที่เ ป็ นอดีต มั น ไม่ ไ ด ้หายไปไหน มั น อยู่ ทุ ก กาลเวลา และในเวลานี้มั นก็ ไ ด ้กลั บมาเพื่อ ที่จ ะทํ า ให ้เขาเป็ นคนเลว ในอัน ที่จ ะโกหกหล่อ น ึ เศร ้าว่าคนทีร่ ักหล่อนกําลังจะจากไป เพือ ่ ให ้หล่อนไม่ต ้องรู ้สก ไม่กวี่ ันต่อมา เขาตายไปด ้วยอาการทรมาน หล่อนไม่มท ี างรู ้เลยว่าความรักทีเ่ ขาเคยมี ให ้แก่หล่อนมันกลับมาหาเขาอีกครัง้ และมันตายไปพร ้อมกับการจากไปของเขา มันทํ าให ้เขาเจ็ บปวด เขาอยากให ้คนทีเ่ ขารักได ้รู ้ว่าเรารัก อยากประกาศความรักให ้ดัง ก ้อง ่ ก่โลก ขอเพียงแค่ให ้ผู ้หญิงคนนี้ได ้ยิน แต่สายเสย ี งมันค ้างคาอยู่ทรี่ ม มิใชแ ิ ฝี ปากแตก ื่ ว่าหล่อนย่อมรัก แห ้ง ถ ้าพูดออกไปหล่อนจะเจ็บปวด เพียงแค่เรือ ่ งราวทีป ่ รากฏตรงหน ้า เขาเชอ เขา และถ ้าเขาสนองตอบว่าเขาก็รักหล่อนอีกครัง้ หล่อนจะไม่สามารถลืมเขาได ้ง่ายๆ ี ใจ เสย

ึ ผิดและ ชวี ต ิ ของหล่อนจะต ้องอยูต ่ อ ่ ไป ไม่ควรหรอกทีห ่ ล่อนจะมีชวี ต ิ อยูด ่ ้วยความรู ้สก

เขาจึงเพียงเก็บความรักไว ้ข ้างในใจ เพือ ่ ให ้หล่อนลืมเขาได ้ง่าย และสามารถมีชวี ต ิ ต่อไปอย่างเบิกบาน ้ หล่อ นมองดูเ ส นราบเรี ย บของจอมอนิเ ตอร์ ภรรยาและลูก ของเขาร ้องไห ้ หล่อ นเดิน ออกมาจากห ้องคนไข ้ เข ้าห ้องนํ้ า ร ้องไห ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 140

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

หล่อนหยิบบุหรีม ่ วนที่ ๑๐ ของวันออกมาสูบ หล่อนก็เป็ นคนเลวคนหนึง่ ั ญาเชน ่ กัน หล่อนต ้องแอบสูบบุหรี่ หล่อนไม่ต ้องการให ้สามีของหล่อนผิดสญ แต่วา่ หล่อนรักสามีจริงหรือ เหมือนทีค ่ นรักเก่าของหล่อนไม่ได ้รักภรรยาของตน บุหรีค ่ อ ื ความตายทีเ่ ดินทางถึงก่อนกําหนด มนุษย์ไม่ควรสูบบุหรี่ เพือ ่ มีชวี ต ิ อยูเ่ พือ ่ คนที่ ี คนรักไปแล ้ว ตนรัก แต่มนุษย์จะมีชวี ต ิ อยูไ่ ปเพือ ่ อะไร ในเมือ ่ สูญเสย เรือ ่ งราวทีเ่ กิดขึน ้ มันบอกให ้รู ้ว่าเขาไม่ได ้รักภรรยาของตน เขารักหล่อน หล่อนสูบบุหรี่ หล่อนจึงไม่ได ้รักสามีของตน หล่อ นสะอื้น ไห ้ หล่อ นรั ก ผู ้ชายคนนั ้น อดีต อั น นานแสนนาน หล่อ นปล่อ ยโฮออกมา เหมือ นคนบ ้า ผู ้ชายคนนั ้นรัก หล่อ น บุหรี่มั นฆ่าเขาและประกาศความรั ก ของเขาทีม ่ ต ี ่อ หล่อ น ความรักในอดีตมันตายไปจากใจ การเดินทางของวันเวลามันชา่ งบัดซบเหลือเกิน

ั้ ฉ.๒๔๔๗ เรือ ่ งสน

มรดกทีค ่ ณ ุ พ่อมอบให้ ศรีสภ ุ างค์ สุขโข กราบเท ้าคุณพ่อทีเ่ คารพรักสุดหัวใจ... ถ ้ามีใครถามลูกว่า ―รักใครมากทีส ่ ด ุ ในโลก?‖ ลูกจะรีบตอบทันทีวา่ ―รักคุณพ่อมากทีส ่ ด ุ ึ เห็นใจมากกว่าเดิม ทัง้ เทิดทูนยกย่องไว ้สูงสุด ในจักรวาล‖ และโดยเฉพาะเดีย ๋ วนีก ้ ็ยงิ่ รักและรู ้สก เหนือสงิ่ อืน ่ ใด ึ ของลูก คุณพ่อชา่ งสูงสง่ เสย ี เหลือเกิน ทัง้ ในแง่บด ในความรู ้สก ิ าผู ้ให ้กําเนิด พระคุณที่ เลีย ้ งดู ความเป็ นสามีทม ี่ ต ี อ ่ คุณแม่ นํ้ าใจไมตรีทม ี่ ต ี อ ่ มิตรสหาย และความจริงใจต่อญาติพน ี่ ้อง และทีส ่ ําคัญคือในแง่ความเป็ นตั วตนทีแ ่ ท ้จริงของคุณพ่อ เอง อันประกอบด ้วยคุณงามความดี ่ และจิตวิญญาณอันสูงสง ตลอดจนการดํารงชวี ต ิ ทีเ่ รียบง่ายสอดคล ้องกับธรรมชาติและหลักการ ของพุทธศาสนา-มิได ้ยึดติด กับความเป็ นวัตถุนย ิ มและการแสร ้งทํ าแสร ้งเป็ นในสงิ่ ทีต ่ นไม่ใช ่้ ั ธรรมและความปรารถนาแห่งชวี ต หากกลับใชเวลาค่ อนชวี ต ิ แสวงหาสจ ิ ด ้วยประสบการณ์ตรงและ แท ้จริงเยีย ่ งชายชาตรี ่ ลูก? ใครบ ้างนะทีจ ่ ะสนใจสงั เกต จดจํา และวิพากษ์ วจิ ารณ์คณ ุ พ่อเชน ้ แม ้ว่าชวี ต ิ ในวัยหนุ่มของคุณพ่อจะถูกใชไปอย่ างอิสระเสรีตามความปรารถนาแห่งหัวใจ ตนเอง ซงึ่ ในแง่หนึง่ ก็ นับเป็ นชวี ต ิ ทีค ่ ุ ้มค่ากับการได ้เกิดมาชาติหนึง่ โดยเฉพาะในยุคสมัยของ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 141

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

คุณพ่อเป็ นยุคทีเ่ หล่าผู ้ชายมักมีความเป็ นสุภาพบุรุษ ทัง้ ต่อเพือ ่ นสนิทมิตรสหาย และต่อหญิง คนรั ก กล่าวคือ พร ้อมที่จ ะร่วมลงเรือ ลํ าเดีย วกันหรือ ตายแทนกันได ้เมือ ่ ผู ้เป็ นที่รั ก ถูก ข่ม เหง รังแก มีความกล ้าหาญในการกระทําทีถ ่ ูกต ้องและกล ้ายอมรับในความผิดพลาด ยึดถือคุณธรรม เป็ นหลักในการดําเนินชวี ต ิ คุณ พ่ อ ได ้ท่ อ งเที่ย วและผจญภั ย อย่า งโชกโชน ประสบอุป สรรคอั น หนั ก หนาสาหั ส หลากหลายรูปแบบ ทัง้ ในเชงิ รบและเชงิ รัก ในเชงิ รบคุณพ่อคลุกคลีตนเองในสังเวียนลูกผู ้ชาย ี่ งไฮก็้ ได ้ต่อสูช้ งิ ไหวชงิ พริบกันทุกรูปแบบและวิธก ี าร ราวกับ ―ติงลี‖่ พระเอกในเรือ ่ งเจ ้าพ่อเซย ไม่ปาน หรือในเชงิ รักก็เล่นบทบาทเปรียบประหนึง่ ―บุเรงนอง‖ ในวรรณกรรมเรือ ่ งเยีย ่ ม-ผู ้ชนะ ิ ทิศ สบ ี ทีหนึง่ เพราะ ในวัยเยาว์ ลูกจําได ้ว่า คุณพ่อมักไม่คอ ่ ยได ้อยูบ ่ ้าน นานๆ จึงจะกลับมาเสย ต ้องระหกระเหินไปอยูต ่ ่างจั งหวัดอันเนื่องจากความจํ าเป็ นของชวี ต ิ นานั ปการ แต่ลก ู ก็ดใี จเป็ น หนักหนา หัวใจเต ้นพองโตแทบจะทะลุออกมาได ้ เมือ ่ ได ้พบหน ้าคุณพ่อทุกครัง้ คุณพ่อเป็ นคนทีม ่ ค ี วามเทีย ่ งตรงคล ้ายดังตราชั่ง ถ ้าอะไรทีไ่ ด ้พิจารณาไตร่ตรองแล ้วว่า ่ นั น เป็ นสงิ่ ทีไ่ ม่ถูกต ้องหรือยุตธิ รรมสําหรับคนใดคนหนึง่ ก็ จะไม่ยอมให ้เรือ ่ งเชน ้ ผ่านเลยไป แต่ ี ก่อน เพราะเหตุนี้จ งึ เป็ นทีร่ ักและ จะต ้องจั ดการให ้เป็ นทีถ ่ ูกต ้องและยุตธิ รรมสําหรั บทุกคนเสย ิ ไว ้วางใจของสมาชกทุกคนในครอบครัว ในด ้านการปกครองลูกน ้องก็ได ้ยึดหลักการปกครองด ้วย ―พระเดช-พระคุณ‖ ควบคูก ่ ันไป ซงึ่ ทําให ้ลูกน ้องทัง้ เคารพรักและให ้ความยําเกรงเป็ นนั กหนาในขณะเดียวกัน และถ ้าในยามลูก ดื้อ หั ว รั น ้ มีท ิฐ ิ หรือ กระทํ า ตนไม่ถูก ต ้อง คุณ พ่อ ก็ เ หมือ นกั น เป็ น ―กระจกบานใหญ่‖ สะท ้อนความผิดพลาดของลูก และเป็ นกําลังใจให ้ลูกได ้รีบปรับปรุงและแก ้ไข ตนเองไปในแนวทางทีด ่ งี ามและถูกต ้องต่อไป สงิ่ ทีค ่ ุณพ่อได ้สร ้างความประทับใจให ้ลูกเป็ นพิเศษ ซงึ่ ยังคงแจ่มชัดอยูใ่ นความทรงจํ า ของลูก ตราบจนกระทั่งทุกวันนีก ้ ็ คอ ื ี ํ า ตาสฟ ี ้ า นั่ งอยูบ ส.ค.ส.ใบแรกทีค ่ ุณพ่อให ้ลูก เป็ นภาพเขียนแมวน ้อยขนสด ่ นผ ้าห่มที่ ้ ี รรมาเย็ บต่อเข ้าด ้วยกัน และผ ้าห่มชน ิ้ นี้ก็ให ้ลูก เย็บจากการนํ าเศษผ ้าทีเ่ หลือใชหลากหลายส ส ่ นี้มาก ได ้เกิดพลังความคิดได ้มากมาย อย่างน ้อยทีส ่ ด ุ ลูกก็รักและหลงใหลผ ้าห่มทีม ่ ล ี ั กษณะเชน ื้ ผ ้าห่มแบบนี้ตลอด ทว่าหายากเหลือเกิน เพราะไม่ม ี เป็ นพิเศษถึงขนาดว่าจะถามหาเพือ ่ ขอซอ ี ก่อนจึง ขายตามท ้องตลาดทั่วไป ต ้องรอให ้พ่อค ้าจากทางเหนือลงมาขายทีท ่ ้องถิน ่ บ ้านเราเสย ื้ จากเขาได ้ และผ ้าห่มนี้ก็สอนให ้ลูกเป็ นคน ―ติดดิน‖ มาตลอดเกือบครึง่ ชวี ต จะซอ ิ เข ้าไปแล ้ว และคงจะเป็ นตลอดไปเนื่องจากมันฝั งแน่นจนกลายเป็ น ―นิสัยอันถาวร‖ เข ้าไปแล ้ว และลูกก็ ื่ ความตรงไปตรงมาเป็ นหางเสอ ื ใน กลายเป็ นคนทีเ่ รียบง่าย เป็ นธรรมชาติ ยึดถือความสัตย์ซอ ี การดําเนินชวต ิ ไปในทิศทางทีด ่ งี ามและเหมาะสม ต่อมาก็คอ ื สุนัขพันธุป ์ ั กกิง่ ๒ ตัว เพศเมียและเพศผู ้ ภายหลังลูกได ้เลีย ้ งดูมันเป็ นอย่างดี ื่ ให ้มันว่า ―ปั กกิง่ และเซย ี่ งไฮ‖้ ตามลําดับ ลูกต ้องขอขอบพระคุณเป็ นพิเศษสําหรับ และได ้ตัง้ ชอ ิ้ นี้ เนือ ของขวัญชน ่ งด ้วยมันเป็ นเหมือนบทเรียนทีแ ่ ท ้จริงในการอบรมสงั่ สอนลูกในการรับผิดชอบ ี ี ช วต ิ อีกถึงสองชวต ิ สอนให ้รู ้จักการโอบอุ ้ม เลีย ้ งดู รักและเอาใจใส ่ ให ้อาการเพือ ่ หล่อเลีย ้ งทั ง้ ร่างกายและจิตใจ ดูแลและเอือ ้ อาทรจนกว่าจะมีฝ่ายใดฝ่ ายหนึง่ เป็ นฝ่ ายพรากจากไป ี ดงสดใส ที่เ ป็ นพาหนะคู่ใ จ เมื่อ ลูก ได ้ไปศ ก ึ ษาต่อ ใน และสุด ท ้ายคือ จั ก รยานคั น ส แ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 142

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ ษา ทีม ื่ เสย ี งในด ้านภาษาเป็ นลําดับทีส ระดับอุดมศก ่ หาวิทยาลัยแห่งหนึง่ ทีม ่ ช ี อ ่ องของประเทศ ั ทีจ ไทย ในแถบปริมณฑลของกรุงเทพมหานคร ซงึ่ ในเวลาแห่งการชงิ ชย ่ ะได ้เก ้าอีน ้ ั่ งเรียน ณ ที่ ่ ้อย ต ้องต่อสูทั ้ ง้ แรงกายคือสติปัญญาและแรงใจ ฉะนั น แห่งนี้ ได ้มาอย่างยากลําบากมิใชน ้ จึงได ้ ทํ า ความภาคภู ม ิใ จให ก้ ั บ คุ ณ พ่ อ อย่ า งล น ้ เหลือ ในเวลาที่ลู ก ได ข ้ ี่จั ก รยานคั น นี้ ลู ก มั ก คิด จินตนาการไปว่ามันสามารถพาลูกข ้ามความเหลือ ่ มลํ้าของมิตแ ิ ห่งกาลเวลาและเอาชนะความล ้า หลังทางวิทยาศาสตร์ไปหาคุณพ่อได ้ มาภายหลังเมือ ่ คุณพ่อได ้ละทิง้ ชวี ต ิ ความสําราญในวัยหนุ่ม และสําลักเสรีภาพดังกล่าว ิ ใจมาใช ช้ วี ต แล ้ว ก็ ไ ด ้ตั ด ส น ิ ที่มุ่ง แสวงหาความมั่ น คงทางเศรษฐกิจ ความเป็ นปึ กแผ่น ของ ครอบครั ว การปลู ก ฝั งความเจริญ ก า้ วหน า้ ให ้แก่ ลู ก ๆ ในด า้ นการศ ึก ษาเล่ า เรี ย น และการ ี ของธุรกิจ ―ฟาร์มโคนม‖ ซงึ่ เป็ นธุรกิจขนาดย่อมประจํ าครอบครัว เพือ วางรากฐานวิชาชพ ่ ให ้ลูก ื ี ่ คนใดคนหนึง่ ได ้ส บสานยึดเป็ นอาชพในกาลข ้างหน ้า โดยมีผู ้ช วยที่ประเสริฐที่สด ุ ก็ คอ ื คุณแม่ เป็ นผู ้ที่คอยช ่วยเหลือสนั บ สนุ นอยู่เคีย งข ้างกาย คอยให ้กํ าลังใจ และเหน็ ดเหนื่อยไปด ้วยกั น ้ ตลอดเสนทางอั นยาวไกล คุณ พ่ อ วางแผนและลงมือ ทํ า งานอย่า งมีห ลั ก การ นํ า ประสบการณ์ ม าประยุก ต์ใ ช ้ ใช ้ เทคนิควิธก ี ารต่างๆ ทางธุรกิจ มีการเรียนรู ้กลไกลการตลาด การมีปฏิสัมพันธ์ทด ี่ รี ะหว่างกลุม ่ ผู ้ ี เดียวกัน สงิ่ เหล่านีล ร่วมอาชพ ้ ้วน เกือ ้ หนุนให ้คุณพ่อสามารทํ าธุรกิจครอบครัวได ้บรรลุผลสําเร็ จ ิ ไร่ นั่ นก็ คอ ื ธุรกิจ ฟาร์มโคนมอันถือได ้ว่าใหญ่ทส ี่ ด ุ ของอํ าเภอชะอํ าในเวลานั ้น บนที่ดน ิ สามส บ ล ้อมรอบด ้วยรั ว้ ลวดหนามเดิน กระแสไฟฟ้ า มีเ ครื่อ งอํ า นวยความสะดวกครบครั น เป็ นต ้นว่า ิ คน เป็ น เครือ ่ งรีดนม เครือ ่ งตัดหญ ้า มีแปลงปลูกหญ ้าของตนเอง มีลูกจ ้างนั บรวมๆ ได ้เป็ นสบ ต ้น ณ ทีแ ่ ห่งนีไ ้ ด ้สร ้างชวี ต ิ ใหม่ให ้คุณพ่อด ้วยนํ้ ามือแต่งแต ้มขัดเกลาของคุณพ่อเอง คุณพ่อ เปลี่ย นแปลงไปจากเดิม มาก กล่า วคือ ขยั น ขั น แข็ ง ตั ว เป็ นเกลีย วหั ว เป็ นน็ อ ต ทํ า งานหนั ก ้ ตลอดเวลาโดยมิยอมพักผ่อนมากนั ก กลับใชเวลาว่ างทีเ่ หลือทุกๆ นาทีของชวี ต ิ อย่างคุ ้มค่า ราว ี กับหยังรู ้ชะตาชวต ิ ทีร่ อคอยอยูเ่ บือ ้ งหน ้า ิ ทั ง้ ณ ที่แห่งนี้ นอกเหนือ จากที่คุณพ่อ ได ้สร ้างมรดกไว ้ให ้แก่ลูก ในรูป ของทรั พ ย์ส น ิ ที่ลํ้ า ค่ า มากกว่า สัง หาริม ทรั พ ย์ และอสั ง หาริม ทรั พ ย์แ ล ้ว คุ ณ พ่ อ ยั ง ได ้ปลู ก สร า้ งทรั พ ย์ส น ิ ใดๆ ทัง้ หมดลงในตัวตนของลูก ซงึ่ มันได ้เจริญเติบโตขึน ิ้ ทรัพย์สน ้ เรือ ่ ยๆ อย่างไม่มวี ันหมดสน ่ ิ ื สงนีก ้ ็ คอ ื ―ความรักความพึงพอใจในการอ่านหนั งสอ‖ ้ ประถมศ ก ึ ษา คุณ พ่อ ได ้ปลูก ฝั งให ้ลูก อ่า นหนั ง ส อ ื เสมอมา ตัง้ แต่ท ี่ลูก เป็ นนั ก เรีย นชัน ื พิมพ์ให ้คุณพ่อฟั งทุกเชา้ เริม เป็ นต ้นว่า ลูกมีหน ้าทีใ่ นการอ่านหนั งสอ ่ ตัง้ แต่หน ้าทีห ่ นึง่ ก็ ต ้อง อ่ า นหั ว ข อ ้ ข่ า วทุ ก ข่ า วว่ า มีหั ว ข อ ้ ใดบ า้ ง และเมื่อ คุ ณ พ่ อ สนใจก็ จ ะบอกให ล ้ ู ก ไปอ่ า นใน ่ ิ ื รายละเอียดในหนา้ ถั ดไปจนจบข ้อข่าวนั ้น สงนี้ทําให ้ลูก เริม ่ รั ก และคุ ้นเคยกับการอ่านหนั งส อ มาก จนถึงขนาดอ่านได ้คล่องแคล่วไม่ตด ิ ขัดเลย และเป็ นพืน ้ ฐานทีส ่ ําคัญในการเอาดีทางภาษา ้ มัธยมปลาย และยังสง่ ผลให ้ลูกสนใจข่าวการบ ้านการเมืองใน ในเวลาต่อมาเมือ ่ ได ้ขึน ้ เรียนชัน เวลานั น ้ ด ้วย เนื่องจากคุณพ่อสนใจการเมืองเป็ นพิเศษและให ้ลูกอ่านข่าวการเมืองให ้ฟั งเสมอ ื้ หนั งสอ ื สารคดีทม ต่อมาเลยทําให ้ลูกได ้ไปซอ ี่ เี นือ ้ หาหนั กๆ เป็ นเรือ ่ งราวของ ―มาร์กอส‖ ซงึ่ เป็ น ทีโ่ ด่งดังขณะนัน ้ มาอ่านอย่างเมามัน สนุกสนาน และเปี่ ยมด ้วยสาระ ื นี้ไปใชประโยชน์ ้ นอกจากนั ้น ลูกยั งได ้นํ าพื้นฐานความรั ก การอ่านหนั งส อ อก ี มากมาย ื แนวธรรมะแบบปรัชญา เป็ นต ้นว่า ลูกสามารถอ่านวรรณกรรมเล่มหนาเตอะหลายเล่มจบ หนั งสอ ื ทุกประเภท หรือแม ้กระทั่งการเก็บหนั งสอ ื อ่านจนหมดตู ้หนั งสอ ื ใบใหญ่ของคุณแม่ ชวี ต ิ หนั งสอ ั ้ ประถมปี ท ี่ ๕-๖ เป็ นต ้นว่าบทประพันธ์เรือ ได ้เมือ ่ ตอนเรียนอยู ้ชน ่ ง ―เมียน ้อย‖ ―เมียหลวง‖ ถ ้าจํา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 143

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ไม่ผด ิ เห็นจะเป็ นของ กรุง ญ ฉั ตร ―ห ้วงรักเหวลึก‖ ของ พลตรี หลวงวิจต ิ รวาทการ บทประพันธ์ ของนั ก เขีย นที่ม ีช ื่อ เส ีย งอีก หลายท่ า น อาทิเ ช ่น โสภาค สุว รรณ/ สุ ว รรณี สุค นธา / ว.ณ ประมวลมารค /ว.วินจ ิ ฉั ย กุล /โรสลาเรน/หรือแม ้แต่ น.นพรั ตน์- ผู ้แปลวรรณกรรมจีนได่อย่าง ้ กระชับ ฉั บไว กินใจความครบถ ้วน และอืน เต็มอรรถรสมาก ทัง้ สัน ่ ๆ อีกมากมาย ถึงแม ้ในเวลา นั น ้ จะเป็ นการอ่านแบบไม่ได ้รู ้เรื่อ งอะไรมากมายนั ก แต่ก็ ถ ือ เป็ นจุด เริม ่ ต ้นที่สํ าคั ญได ้เช ่นกัน และก็ทําให ้ลูกภาคภูมใิ จในตนเองระคนระลึกถึงพระคุณอันหาทีส ่ ด ุ มิได ้ของคุณพ่อ สงิ่ เหล่านีไ ้ ด ้อบรมบ่มเพาะและเสกสรรปั ้นแต่ง ตลอดจนขัดเกลาจิตวิญญาณของลูก ให ้ มีความละเอียดอ่อน ละเมียดละไม ไม่หยาบกระด ้าง ก่อตัวเป็ นพลังเงียบในก ้นบึง้ แห่งจิตสํานึก ให ้โหยหา และมีความใฝ่ ฝั นทะเยอทะยานอย่างแรงกล ้า ทีจ ่ ะเป็ นนั กประพั นธ์ให ้ได ้สักวันหนึง่ ข ้างหน ้า รวมทั ้ง ท า้ ยที่ส ุด ลู ก ก็ ไ ด ้เปลี่ย นสั ญ ชาติตั ว เองกลายเป็ นสั ต ว์โ ลกอีก ชนิ ด หนึ่ง โดย ั ว์โลกทีแ ื เป็ นอาหาร ชอบ สมบูรณ์ เป็ นสต ่ ทะเล็มและเสพย์สน ุ ทรียภาพทางตัวอักษรและหนั งสอ ่ นตัวอยูใ่ นโลกสว่ นตัว ซงึ่ เป็ นคลังหนั งสอ ื อย่างสุขเกษม หลีกเลีย ซุกซอ ่ งความวุน ่ วายหรือความ เป็ นสัต ว์สังคมในหลายโอกาส มีอ าหารว่างจานโปรดเป็ นความสงบ ความวิเวก อั นก่อ ให ้เกิด สมาธิและสติปัญญา มีสหายสนิทเป็ นความเงียบเหงาและว ้าเหว่ เดินร่วมทางเดียวกันเสมอ บาง ทีก็มภ ี าษาและรหัสของตนเองซงึ่ จะมีขัว้ ปิ ด-เปิ ดในการเลือกรับสาร-ตีความ-สง่ สารตอบยกลับ ก็เฉพาะผู ้ทีม ่ รี หัสลับเดียวกันหรือความถีต ่ รงกันเท่านัน ้ ื ‖ ซงึ่ ลูกว่ามันธรรดมาไป สัตว์โลกทีล ่ ก ู เข ้าสังกัดด ้วยนี้คนเขาเรียกมันว่า ―หนอนหนั งสอ ื่ อืน จริงๆ แล ้วน่าจะเป็ นชอ ่ ทีค ่ ด ิ ได ้สะใจกว่านี้ แรงกว่านี้ แปลกใหม่กว่านี้ แต่ลก ู ยังคิดไม่ออกใน ื่ ให ้มันซงึ่ เป็ นการให ้ฉายาตัวลูกเองว่าอย่างไร บางทีอาจจะเป็ น ―สต ั ว์วเิ วก?‖ เวลานีว้ า่ จะตัง้ ชอ และในยามทีค ่ วามเป็ นสัตว์วเิ วกของลูกดังกล่าวนี้ปรากฏตัวออกมาเมือ ่ ไร คนแรกทีล ่ ูก ระลึกถึงคะนึงหาด ้วยความรักอาลัยอาวรณ์อย่างสุดหัวใจ ก็คอ ื ―คุณพ่อ‖ ผู ้ซงึ่ ได ้นํ้ าตาของลูก เป็ นเครือ ่ งบรรณาการไปชวั่ นิรันดร์ แล ้วบทเพลงสุดโปรดก็มก ั สะท ้อนเข ้าสูว่ ถ ิ โี คจรแห่งความคิดคํานึง ...เป็ นวิมานอยูบ ่ นดิน ให ้เธอได ้พักพิงและนอนหลับไหล... ...เก็บดาวเก็บเดือนมาร ้อยมาลัย... ...เก็บหยาดนํ้ าค ้างกลางไพรมาร ้อยใจเราไว ้เรียงกัน... ป่ านฉะนีค ้ ณ ุ พ่อของลูกคงหลับสบายในอ ้อมกอดแห่งธรรมชาติ ั ต์ ณ เวลานีค ้ ณ ุ พ่อของลูกคงหลับไหลอยูใ่ นบ ้านวิมานดินอย่างเกษมสน ี เถิดนะ...คนดีของลูก...หลับเสย ี เถิดนะ...ไม่ต ้องกังวล หลับเสย ี เถิดนะ...หลับให ้ฝั นดี...หลับเสย ี เถิดนะ...พักให ้หายเหนือ หลับเสย ่ ย ี ี หลับเสยเถิดนะ...หลับให ้สบาย...หลับเสยเถิดนะ...ลูกจะขับกล่อม ั ญาว่าจะไม่ทงิ้ พ่อไปไหน ลูกขอให ้สญ ั ญาว่าจะไม่หา่ งไกลไปจากพ่อ ลูกขอให ้สญ ลูกขออยูท ่ น ี่ ช ี่ วั่ คราวเพือ ่ ทําหน ้าทีอ ่ ันชะตากําหนด ี ั ้ หนักหนา พ่อย่อมรู ้แก่ใจดี...ชวต ิ คนเราแสนสน ้ อุปมาดัง ―เสนใยบางๆ ระหว่างลมหายใจเข ้าออก‖ ่ นีแ เชน ้ ล ้วชวี ต ิ ย่อมแตกดับได ้โดยง่าย...ดังคํา ―หนักดังขุนเขา เบาดังปุยนุ่น‖ ลูกจึงมิได ้หวาดหวัน ่ ต่อการแตกดับทางร่างกาย หากหวัน ่ ไหวต่อการแตกดับทางจิตใจ มากกว่า

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 144

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั ญามั่น...พ่อของลูกย่อมได ้พบลูกเป็ นแน่แท ้ที.่ ..วิมานดิน จึงสญ แม ้ว่าคุณพ่อสุดทีร่ ักของลูก ได ้ละทิง้ สงั ขาร อันพระท่านเทศนาว่า เป็ นของไม่เทีย ่ ง เป็ น ิ เยงเปลือกทีห ่ อ ่ หุ ้มความสกปรก ความไม่น่าสเน่หาทัง้ ปวงในกายของเราไปแล ้ว ทว่าคุณพ่อได ้ ฝากความดีงามไว ้เป็ นอนุสรณ์ให ้พวกเราทุกคนได ้รําลึกถึงเสมอ และโดยเฉพาะอย่างยิง่ คงไม่ม ี ใครทีเ่ กินกว่าลูกไปได ้ พ่อได ้สร ้างและทิง้ มรดกไว ้ให ้ลูกมากมายกว่าทีจ ่ ะประเมินค่าหรือตีราคาได ้ ทุกวันนี้ลก ู มี ี ้ กําลังใจในการมีช วต ิ ลูก มุ่งกระทํ าความดี ลูก ยึดหลั ก ของคุณธรรมและความถูก ต ้อง ใช ช วี ต ิ ื เป็ นชวี ต เรียบง่ายและอ่อนน ้อมถ่อมตน ดํารงชวี ต ิ อย่างพอเพียงและรู ้ค่า รักการอ่านหนั งสอ ิ จิตใจ อยู่อ ย่างคนมีส ติปั ญญา มีจ ต ิ ใจที่เมตตาปรานี เห็ นคุณค่าของสรรพช วี ต ิ มีจ ต ิ ที่ล ะเอีย ดอ่อ น บริสท ุ ธิไ์ ม่หยาบกระด ้าง มีอด ุ มการณ์ในการใชช้ วี ต ิ และทุกสงิ่ ทีเ่ ป็ นความดีงาม ล ้วนเป็ นเพราะ ิ้ ―มือทีส ่ ร ้างสรรค์และโอบอุ ้มของพ่อ‖ ทัง้ สน สงิ่ ต่างๆ ทีค ่ ณ ุ พ่อปลูกฝั ง แลเพาะเมล็ดพันธ์ทด ี่ งี ามใสไ่ ว ้ในตัวลูก ล ้วนสง่ ผลดีให ้กับลูก ิ้ และลูก ขอยืน หยั ด ก ้าวต่อ ไปข ้างหนา้ อย่างทระนง องอาจ เข ้มแข็ ง ในกาลต่อ มาแทบทั ง้ ส น ภาคภูมใิ จและจะขอยึดถือหลักการดํ าเนินชวี ต ิ ทีถ ่ ูกต ้องดีงามของคุณพ่อ เป็ น ―แบบแผน‖ ใน การดําเนินชวี ต ิ ของลูกต่อไป จนกว่าชวี ต ิ นีจ ้ ะหาไม่ และสงิ่ หนึง่ ทีล ่ ก ู คนนีร้ ะลึกถึง...ซาบซงึ้ ในพระคุณ...ตระหนักถึงคุณค่า... สงิ่ นัน ้ ยิง่ ใหญ่ในใจ...และ...ในชวี ต ิ ...ของลูกเป็ นทีส ่ ด ุ แล ้ว นั่นก็คอ ื ... ―มรดกทีพ ่ อ ่ มอบให ้‖ ิ้ นีไ ลูกจะรักษามรดกชน ้ ว ้ตลอดกาล... http://www.sakulthai.com/ruengson/ruengson2447.asp

ั้ ฉ.๒๔๔๙ เรือ ่ งสน

ค่าชวี ต ิ ั ชญวลี ศรีสโุ ข ตะวันลับฟ้ าไปนานแล ้ว ดวงจันทร์ดวงกลมโตประดับห ้วงนภากาศยามรัตติกาล สาดแสง ี วลปกคลุมโลกหล ้า ยามคํ่าเชน ่ นี้ เจ ้าหน ้าทีห สน ่ ้องฉุ กเฉินต่างง่วนอยู่กั บการทํ างานตามปกติ ี ี งคน ทั น ใดนั ้น รถกระบะคั น หนึ่ง เส ย บพรวดเข ้ามาหน า้ ประตูท างเข ้าห ้องฉุ ก เฉิน พร ้อมมีเ ส ย ร ้องไห ้โหยหวน ี ใจแสนสาหัส ของ จริงอยู่ท ี่แพทย์พยาบาลประจํ าห ้องฉุ กเฉิน มัก จะได ้สัม ผัสความเสย ี งร ้องอันเสย ี ดแทงหัวใจมนุ ษย์ปุถุชนธรรมดาแล ้ว ญาติมต ิ รคนเจ็ บคนตาย แต่วันนี้นอกจากเสย ี ยังมีเสยงแห่งความหวาดกลัวเจือปนมาด ้วย ื้ ผ ้าเก่าขาด โพกหัวด ้วย ―อีเจียมมันคงนั่ งสัปหงก‖ หญิงวัยกลางคนในชุดกรรมกร เสอ ผ ้าขาวม ้า...เล่าขอบตาแดงๆ อย่างคนเพิง่ ผ่านการร ้องไห ้ เธอหลุบตาลงไม่กล ้ามองศพหญิง ิ ปี ก็ยังไม่อยากมอง สาวทีน ่ อบนเตียง อย่าว่าแต่เธอเลย ฉั นซงึ่ เป็ นหมอมากว่าสบ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 145

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―พวกเราก็งว่ ง...หมอ งานหนั กทัง้ วัน ปวดเมือ ่ ยทัง้ เนื้อตัวดังโดนใครทุบ พากันนั่ งหลับ กันไปทัง้ คันรถ‖ ี ดยัด เยียดกั นเต็ ม หลั งรถ วาบขึน ภาพรถกระบะบรรทุก คนงานก่อ สร ้าง นั่ งเบีย ดเส ย ้ ใน ํ มโนสานึกของฉั น ―อีแดงทีน ่ ั่ งใกล ้อีเจียมโวยวายว่าปิ่ นโตหก นํ้ าแกงไหลเลอะเทอะไปหมด ฉั นจึงคลําดู ่ งกับแสงจันทร์ จึงเห็ นเป็ นเลือดสดๆ‖ ผู ้พูด ปิ่ นโต ก็เห็นวางอยูด ่ ี เลยคําดูนํ้าแกง เอามือมาสอ ทําหน ้าสยดสยอง ี ้างรถให ้หยุด เมือ ―ตอนนัน ้ ก็ไม่รู ้ว่าใครเป็ นอะไร ได ้แต่ตบสข ่ หยุดจึงรู ้ว่าอีเจียมเป็ นผีหัว ขาดไปแล ้ว‖ ฉั น ตรวจสภาพศพนางสาวเจีย ม หั ว เธอขาดหายไป เหลือ แต่ตั ว และบางส ่วนของคอ กระดูกต ้นคอ หลอดลม หลอดอาหาร ขาดร่องแร่ง เศษเนื้อหนั งรุ่งริง่ น่าขนลุก ...วินจ ิ ฉั ยสาเหตุ ั สูตรพลิกศพดังนัน การตายว่า...เพราะถูกของแข็งตัดหัวขาด...ฉั นเขียนใบชน ้ เมือ ่ ตํารวจมา พวกเขาวิทยุวน ุ่ วายให ้ดักสะกัดรถทีต ่ ้องสงสัย เข ้าใจว่ารถคันนั น ้ คงสวน ิ รถกระบะมากจนเกีย ทางมาด ้วยความเร็วสูง และขับชด ่ วเอาสว่ นศรี ษะของนางสาวเจียมทีน ่ อน หลับหัวพาดกับขอบรถไป ิ ล ้อ สองชั่วโมงต่อมาเอง ตํ ารวจก็ ได ้เบาะแส เนื่องจากมีเด็ กปั๊ มฯแจ ้งว่า มีคนขับ รถส บ จอดรถลงฉี่และเติม นํ้ ามั น แต่แรกท่าทางก็ เป็ นปกติด ี พอจะกลับขึน ้ รถ เอามือ โหนตรงประตู ี บอยูท คนขับแสดงท่าตกใจสุดขีด คว ้าบางสงิ่ บางอย่างเสย ่ ก ี่ ้านกระจกรถขว ้างลงมา และบึง่ รถ หนีไป เด็กไปดูเห็นเป็ นหัวผู ้หญิง จึงรีบโทรศัพท์ตามตํารวจไปตรวจสอบ เล่าเรือ ่ งจบ ฉั นเอ่ยปากถาม ―ว่าไงครับลูก ถ ้าหนูจะนั่งรถกระบะ หนูควรนั่งตรงไหน นั่ง อย่างไร จะเอาหัวพาดเล่นทีข ่ อบรถกระบะหรือเปล่า ว่าไงครับ กล ้า กลาง เกน‖ เท ้าชะลอคันเร่ง เพือ ่ ฟั งคําตอบจากลูก... ้ เป็ นธรรมดาทีค ่ นเป็ นหมอมักมีเวลาน ้อย ทุกวันอาทิตย์ฉันจึงปิ ดคลินก ิ เพือ ่ ใชเวลาอยู ก ่ ับ ลูกชายทัง้ สามพูดคุนกับพวกเขา ขณะอยูใ่ นรถทีข ่ ับไปสง่ พวกเขาไปเรียนพิเศษ ฉั นก็มักจะเล่า ิ ใจของลูก คุณ ก็ รู ้... สถานการณ์จ ริง หรือ บางทีก็ ส มมุต ส ิ ถานการณ์ ป ลอมทดสอบการตั ด ส น สงั คมปั จจุบันนีน ้ ่ากลัวสําหรับคนอ่อนด ้อยประสบการณ์เพียงใด การสมมุตส ิ ถานการณ์ปัญหาให ้ ลูกตอบจึงเป็ นทางรอดทางหนึง่ ทีส ่ ามีและฉั นยึดเป็ นกลยุทธ์ทดสอบลูกทุกสัปดาห์ ―การทําลูก ่ นั น ้ มันไม่ใชเรือ ่ งยาก แต่การเลีย ้ งให ้ลูกไปตลอดรอดฝั่ งนั น ้ เป็ นเรือ ่ งยากเย็นยิง่ นั ก ‖ คนเป็ นพ่อ เป็ นแม่ใครๆ ก็สรุปกันไว ้ดังนี้ ี งตอบของลูกดังเซ็งแซ.่ ..ลูกชายนี้เลีย ...เสย ้ งยากกว่าลูกผู ้หญิงหรือเปล่าฉั นไม่แน่ใจ แต่ลูกๆ ของฉั น วันทีอ ่ ยากจะพูดกับกับแม่ก็แย่งกันพูด วันไหนไม่อยากพูดด ้วย ก็เงียบกริบทัง้ ้ คัน รถ ประเภทเอาช อนมาแงะปากก็ ยั ง ไม่อ ยากพู ด บ่น ให ้สามีฟั งเขาก็ ย ม ิ้ ๆ บอกว่า ...ก็ ลูก ๆ ได ้รับมรดกอารมณ์แปรปรวนมาจากแม่ของพวกเขาทัง้ หมด การทําพวงมาลาไปวางทีอ ่ ําเภอในงานวันปิ ยมหาราชนี้นับว่าเป็ นงานสําคัญของโรงเรียน ทางอําเภอจัดประกวดพวงมาลาประเภทสวยงามและความคิดทุกปี ปี นี้ครูนริ มิตรผู ้รับผิดชอบทํา ึ โล่งใจที่ทุก อย่างสําเร็ จ ได ้ทั นเวลา หลังจากคณะครูร ะดมฝี มือ ประดิด ประดอย พวงมาลา รู ้สก ดอกไม ้เกือบทัง้ คืน พวงมาลาของโรงเรียนจึงอยู่ในกรอบรูปสเี่ หลีย ่ มขนาดสองฟุตครึง่ คูณสาม

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 146

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ฟุต ประดับด ้วยใบตองจีบเป็ นรูปต่างๆ พวงมาลัยดอกไม ส ้ ดเรียงร ้อยรอบรูปการเลิกทาสอย่าง ประณีต สวยงามและมีความหมาย อาจารย์นริ มิตรตรวจสอบขาตัง้ พวงมาลา เสร็จแล ้ว คณะครู ชว่ ยกันดูความเรียบร ้อยอีกครัง้ ครูบางคนเอากระป๋ องฉีดนํ้ ามาฉีดใบตองและดอกไม ้ให ้ดูสวยสด อยูเ่ สมอ ―พิสัน เธอช ่ว ยขึน ้ ไปประคองพวงมาลาด ้านหลั งรถไว ้นะ อย่าให ้พวงมาลาปลิวลงมา ้ ย เดีย ๋ วครูจะบึง่ รถเอาไปตัง้ ไว ้ทีจ ่ ด ุ นั ดพบกลางเมือง ชาเดี ๋ วไม่ทันเวลาเคลือ ่ นขบวน‖ ไม่ทันจะเจ็ดโมงเชา้ ครูนริ มิตรเตรียมนํ าพวงมาลาไปวางทีจ ่ ุดตัง้ ขบวนแห่ พิสันเป็ นเด็ก ั ้ ั ้ ้ ทีข ชน ป.หก ในชนเรียนครูนริ มิตรเอง เขาเป็ นเด็กเรียนเก่ง เป็ นหัวหน ้าชัน ่ ยัน เต็มใจชว่ ยเหลือ กิจกรรมโรงเรียนทุกอย่าง ั วิง่ ขึน ―ครับ‖ พิสน ้ หลังรถกระบะ มือประคองพวงมาลาอย่างแข็งขัน... ี เซย ี วของครูนริ มิตรในห ้องฉุกเฉินวันนั น ใบหน ้าซด ้ ...เป็ นสงิ่ ทีฉ ่ ั นจําไม่ลม ื ลูกผู ้ชายอย่าง ครูรํ่าไห ้ขณะกราบพ่อแม่ของพิสันหลายครัง้ ...อย่างสํานึกผิด เมือ ่ เด็กชายพิสันปลิวตกลงจาก ิ้ หลังรถพร ้อมพวงมาลา หัวน็ อกพืน ้ ตายคาที่ พ่อแม่บอกต่อหน ้าฉั นว่า...ไม่เอาเรือ ่ งครูใดๆ ทัง้ สน เป็ นเวรกรรมของเด็กเอง ลูกของเขาได ้ปฏิบัตห ิ น ้าทีน ่ ั กเรียนอย่างสมเกียรติในวาระสุดท ้าย เล่น เอาฉั นนิง่ อึง้ คิดไปถึงลูกชายคนกลางซงึ่ อายุรุ่นราวคราวเดียวกับผู ้ตาย...นึกอยากร ้องไห ้ขึน ้ มา ทันที เล่าเรือ ่ งจบฉั นเอ่ยปากถาม ―ว่าไงครั บลูก ถ ้าครูบอกให ้หนู ชว่ ยถือป้ ายทีม ่ ันอาจจะปลิว ลมได ้ทีท ่ ้ายรถกระบะ หนูจะตอบครูวา่ อย่างไร‖ เด็ ก ชายกล ้าทํ า เฉยๆ เหมือ นไม่ ไ ด ย้ น ิ เด็ ก ชายกลางมือ กดเกมในมือ ดั ง ติ๊ กๆ ส ่ว น ื การ์ตน เด็กชายเกนอ่านหนังสอ ู ไม่ตอบคําถามใดๆ ―ว่าไงครับลูก‖ ถามซํ้า เมือ ่ เห็นลูกยังไม่ตอบ ฉั นเริม ่ บ่น ี เกนอ่านหนั งส อ ื บนรถอีก หน่ อ ยต ้องใส ่ ―กลางอยู่ในรถอย่างกดเกมเล่นสายตาจะเส ย ิ ก แว่นสายตารู ้ไหม กล ้าบอกน ้องๆ สล ู ว่าถ ้าคุณครูให ้ถือป้ ายท ้ายรถ ทํ าให ้นั กเรียนมีโอกาสสูง... ทีจ ่ ะตกลงมาคอหัก เด๊ดสะมอเร่ได ้ กล ้าจะตอบครูวา่ อย่างไร‖ ั ้ ม.สองบ่น ―แม่จําไม่ได ้หรือว่าวันก่อนแม่ก็ถาม ―แม่ถามอย่างนี้อก ี ละ‖ เด็กชายกล ้าชน ไปแล ้ว กลางเขาก็ตอบแม่ไปแล ้ว‖ เขาตอบอย่างหงุดหงิด ทําให ้ฉั นนึกออก ประมาณเดือนก่อน ้ ...ก็เหมือนกัน ครูให ้เด็กซอนท ้ายมอเตอร์ไซค์และหิว้ กรอบรูปไปด ้วย เมือ ่ รถแล่นขึน ้ เนิน เด็กไม่ มีทย ี่ ด ึ จึงหงายหลังตัวหลุดจากเบาะรถ ท ้ายทอยฟาดพืน ้ ตายก่อนมาถึงโรงพยาบาล...ฉั นได ้ เล่าสถานการณ์จริง ทดสอบความเตรียมพร ้อมของลูกไปแล ้ว ี ทีเ่ ป็ นอยู่ พบเห็นโศกนาฎกรรมทุก ฉั นทํ าหน ้าเคร่งขรึม แต่แอบขออภัยลูกในใจ อาชพ วัน บางเรือ ่ งเป็ นเรือ ่ งเศร ้ามาก ติดค ้างในใจ พาเล่าซํ้าแล ้วซํ้าอีก...เพราะไม่อยากให ้เด็กคนไหน ่ นีอ ต ้องตกในสภาพเชน ้ ก ี ―คุณยายทองทํ าไมคุณยายเพิง่ มาหาหมอเล่า ตกเลือด...เป็ นมาตัง้ เกือบปี แล ้ว สตรีผู ้ ิ ปี ร่างอ ้วนท ้วนสมบูรณ์ แต่นั่นเป็ นเพียงภายนอก เพราะเมือ นั่ งหน ้าฉั นเป็ นหญิงชราอายุเจ็ ดสบ ่ ฉั นตรวจภายในพบว่ายายเป็ นมะเร็งปากมดลูกระยะทีส ่ าม นั่ นคือมะเร็งได ้กระจายออกจากปาก ่ งคลอดแล ้ว มดลูกลามไปทีเ่ นือ ้ เยือ ่ ข ้างเคียงและชอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 147

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ิ ขวบทีม ―เงินมันหายากนะหมอสมัยนี้‖ ยายไม่ตอบตรงๆ ขณะเด็กชายอายุประมาณสบ ่ า ด ้วยค่อยๆ โผล่หน ้าเข ้ามาดูยายอย่างเป็ นห่วง ี สล ิ ก ―ไอ ้หนู ไหว ้หมอเสย ู ‖ เด็กชายหน ้าตาน่ารักไหว ้ฉั นอย่างอ่อนน ้อม ―หมอ...นี่หลานฉั น เลีย ้ งเป็ นลูก พ่อแม่พวกมันถูกรถชนตายเมือ ่ สองปี ทีแ ่ ล ้ว มันเรียน เก่งนะหมอ ทีห ่ นึง่ ทีส ่ องทุกเทอม ครูก็ชมว่าเป็ นเด็กดี มารยาทเรียบร ้อย ได ้เป็ นเด็กดีเด่นของ ิ คน แต่ โรงเรียน‖ ยายพูดไปไกล พาฉั นกระสับกระสา่ ย มองดูคนไข ้ทีน ่ ั่ งรอนอกห ้องตรวจอีกสบ ก็ไม่กล ้าขัดคอยาย ได ้แต่หาจังหวะอธิบายเรือ ่ งการรักษาโรคมะเร็งทีย ่ ายเป็ น ―คุณ ยาย เรื่อ งโรคมะเร็ ง ปากมดลูก คุณ ยายเป็ นมากพอสมควร ต ้องไปรั ก ษาตั ว ที่ ี งใหม่ก็ได ้ คงผ่าตัดรักษาไหวไหม คงต ้องใชวิ้ ธฉ กรุงเทพฯ หรือเชย ี ายแสงรักษา หมอจะเขียน จดหมายเขียนประวัตส ิ ง่ ตัวคุณยายไป‖ ี่ ั น ―แล ้วจะหายหรือหมอ‖ ฟั งคําถามนี้ฉันก็ หนั กใจ มะเร็ งปากมดลูกมีสรี่ ะยะ ระยะทีส ่ น ้ เป็ นระยะร ้ายแรงที่ส ุด ชาวบ ้านว่า กั น ว่า ...รั ก ษาก็ ต ายไม่รั ก ษาก็ ต าย ส ่ว นระยะที่ส ามนี้ การ พยากรณ์ของโรคก็ไม่ด ี คนไข ้โรคมะเร็งปากมดลูกระยะสาม หนึง่ ในสามเท่านัน ้ ทีส ่ ามารถมีอายุ ยืนยาวเกินห ้าปี ั ้ ถ ้ารั กษาก็มโี อกาสหายขาดนะจ๊ะ‖ ฉั นไม่ ―ถ ้าคุณยายไม่รักษา คุณยายอาจจะอายุสน บอกตรงๆ ว่า ถ ้ารักษาและโชคดี ยายจึงมีโอกาสเป็ นหนึง่ ในสามคนทีม ่ อ ี ายุยน ื ต่อจากนีเ้ กินห ้าปี ี มาก บอกฉั นอย่างตัดสน ิ ใจ ยายลูบหัวหลานและยิม ้ เห็นฟั นเคลือบสห ―ฉั นว่าจะไม่รักษาละหมอ‖ ―ไม่ได ้นะคุณยาย ไม่รักษาไม่ได ้‖ ฉั นละลักละลํ่า จากความรู ้และประสบการณ์ ทําให ้รู ้ ึ ใจ แน่นอนว่าโอกาสรอดชวี ต ิ ...ถ ้ารักษานั น ้ มากกว่าถ ้าไม่รักษาแน่นอน ความเป็ นหมอทํ าให ้รู ้สก หายมาก ถ ้ายายจะปล่อยโอกาสทองของการรอดชวี ต ิ นีใ้ ห ้หลุดลอยไป ―คุ ณ ยายไปรั ก ษาเถอะนะคะ มีเ พี ย งสตางค์ค่ า รถเท่ า นั ้ น ไปรั ก ษาที่ โ รงพยาบาล ี งใหม่ก็ได ้ ค่ารักษานั น ี สตางค์ เดีย กรุงเทพฯ หรือเชย ้ ยายไม่ต ้องเสย ๋ วหมอเขียนจดหมายสง่ ตัว ให ้ ยายสามารถใชบั้ ตรผู ้สูงอายุได ้‖ ฉั นอ ้อนวอน ี ดายโอกาส ―ฉั นคงไม่ไปหรอกหมอ‖ ยายทองยํ้า ทํ าให ้ฉั นแทบเข่าอ่อนด ้วยความเสย รอดชวี ต ิ ของยายแทน ่ นั น ―ฉั นตัง้ ใจไว ้เชน ้ ...คนข ้างๆ บ ้านเขาบอกฉั นว่า ...สงสัยยายเป็ นมะเร็ งภายใน เพราะ ตกเลือดกลิน ่ แรง...ฉั นก็มาตรวจ เพือ ่ ให ้รู ้...หมอ...เงินทองเดีย ๋ วนี้มันหายาก‖ ยายกอดหลาน เข ้ามาแนบตัว ี ค่ารถ ―คนเราก็ ต ้องตายทุกคนแหละหมอ ถ ้าฉั นมัวแต่รักษาตัว ไม่ต ้องอะไร ก็ต ้องเสย ค่าอยู่ ค่ากิน ใครจะมาชว่ ยออกให ้ฉั นทุกอย่าง สูฉั้ นเก็บเงินทีเ่ หลืออยู่ สง่ ให ้หลานฉั นเรียนไม่ด ี หรือ ถึงฉั นอยูอ ่ ก ี ไม่นาน ก็ยัง พอมีเงินเหลือ แทนทีจ ่ ะเอาไปรักษาตนเองหมด...เมือ ่ ตายก็ยังมี เงินค่าฌาปนกิจของวัดชว่ ย...‖ ฉั นนิง่ อึง้ ขณะยายทองพูดอย่างไม่เป็ นห่วงตนเอง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 148

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―แต่...คุณยาย‖ ไม่วา่ จะชักแม่นํ้าทัง้ ห ้าอย่างไรก็ไม่เป็ นผล ยายทองกลับไปด ้วยคําพูด ิ้ แรง สุดท ้าย พาฉั นแทบสน ยินดี‖

―หมอ...ชวี ต ิ คนบ ้านนอกไม่มค ี า่ อะไรหรอก ถ ้าฉั นตายแล ้วทําให ้ฉั นได ้เรียนจนจบ ฉั นก็

วันนี้ฉันไม่เอ่ยปากเล่าเรือ ่ งใดๆ ด ้วยเรือ ่ งทีอ ่ ยากจะเล่ามันอาจจะเป็ นเรือ ่ งทีเ่ ข ้าใจยาก สําหรับเด็กๆ เงียบงันกันไปทัง้ คันรถเมือ ่ ฉั นขับไปเงียบๆ ไม่มอ ี ารมณ์ยกสถานการณ์ใดๆ สอนลูก เหมือนดังเคย เด็กชายกล ้าลูกคนโตเอ่ยถามลอยๆ ว่า ―วันนีแ ้ ม่เป็ นอะไร ตาแม่บวมๆ‖ ั แม่จะเขียนนิยายไป ร ้องไห ้ไปมัง้ ‖ เด็กชายกลางว่า เขาคุ ้นเคยดีกับภาพทีฉ ―สงสย ่ ั นนั่ ง ร ้องไห ้โฮๆ กับแป้ นพิมพ์ของเครือ ่ งคอมพิวเตอร์ในขณะทีก ่ ําลังอินกับบทบาทของตัวละครใน เรือ ่ งแต่งของตนเอง บางทีเขาก็วงิ่ เข ้ามาบอกว่า ―แม่ระวังเครือ ่ งคอมฯบ ้านเราพังเพราะนํ้ าตาแม่ ่ ะ‖ หยดใสน ―ทําไมแม่ขแ ี้ ยจัง ไม่เหมือนพ่อ ‖ เด็กชายเกนลูกชายคนสุดท ้องว่า เขาอายุแปดขวบ เป็ นคนทีไ่ ม่คอ ่ ยเข ้าข ้างแม่ไม่วา่ เรือ ่ งอะไร ึ เต็มตืน ―ไม่มอ ี ะไรหรอกลูก...‖ ฉั นบอกพวกเขา รู ้สก ้ ในหัวใจ จนหยาดนํ้ าตาไหลลงร่อง ึ ว่า พวกหนู โชคดีท ี่ได ้เรีย นหนั งส อ ื ลูก ๆ รู ้ไหม คนบางคนต ้อง แก ้ม ―แม่...แม่...เพีย งแต่รู ้ส ก ื ‖ ลงทุนทัง้ ชวี ต ิ เพือ ่ ให ้ลูกหลานของตนเองมีเงินเรียนหนั งสอ ลูกชายทัง้ สามคงไม่เข ้าใจ เด็กชายเกนบ่นแต่วา่ ―แม่...ถ ้าแม่มัวแต่ร ้อง เดีย ๋ วเกนก็ไปไม่ถงึ ทีเ่ รียนพิเศษหรอก‖ ฉั นซับนํ้ าตา มองไปเบือ ้ งหน ้า หมายมั่นว่า ถ ้าลูกโตกว่านี้ เข ้าใจโลกมากกว่านี้ ฉั นจะ เล่าเรือ ่ ง ―ค่าชวี ต ิ ‖ ของยายทองให ้ลูกๆ ฟั ง http://www.sakulthai.com/ruengson/ruengson2449.asp

ั้ ฉ.๒๔๕๐ เรือ ่ งสน

นีแ ่ หละหนอ...ชะตาชวี ต ิ นามปากกา แสงธรรม ชุนชฎาธาร ื่ อย่างนั น ชะตาชวี ต ิ ...เป็ นสงิ่ ทีม ่ นุษย์ทุกรูปทุกนามไม่อาจทีจ ่ ะหลีกเลีย ่ งได ้ ผมเชอ ้ และ ผมก็เป็ นอีกคนหนึง่ ทีไ่ ม่สามารถหลีกเลีย ่ งชะตาชวี ต ิ ได ้ ผมเบือ ่ ชวี ต ิ ของผมทุกวันนี้ ผมเบือ ่ รถโกโรโกโสของผม ทีม ่ ันควรจะถูกเรียกว่า ‗กระป๋ อง ่ ใสแบตเตอรี‘่ มากกว่า ทุกครัง้ ทีผ ่ มเหยียบคันเร่งถึง ๘๐ กม./ชม. เครือ ่ งยนต์มันจะขลุกขลัก มี ี งไอของคนชราอายุ แ ปดเก ้าส บ ิ ปี ที่น อนรอความตายอยู่ต าม เส ีย งค่อ กๆ แค่ก ๆ เหมือ นเส ย โรงพยาบาลก็ไม่ปาน ผมเบือ ่ ห ้องเชา่ ทีผ ่ มต ้องเจียดเงินเกือบครึง่ เดือนมาเชา่ เพือ ่ ทีจ ่ ะได ้พบว่า ี ง ต ้องเปิ ดประตูห ้องเบาๆ เพือ ่ ไม่ให ้บานประตูหลุดติดมือมาด ้วย และเมือ ่ ใดทีเ่ ปิ ดโทรทั ศน์เสย ี งมันจะไม่สน ั่ สะเทือนจนผนั งห ้องของผมพังพาบไปยังห ้องข ้างเคียง ดังต ้องคอยระวังว่าคลืน ่ เสย ้ ่ต ้องกินทุก วัน ซ งึ่ ทุก รายการอาหารล ้วนประกอบไปด ้วย ‗ไข่‘ เพีย ง ผมเบือ ่ ร ้านอาหารเชาที

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 149

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี่ รึง่ แล ้วไปถึง เพราะว่า ร ้านแห่ง นี้เ ป็ นร ้านเดีย วในละแวดที่เ ปิ ดตีห ้า ผมเบื่อ ที่จ ะต ้องตื่น ตีส ค โรงเรียนตอนตีห ้าครึง่ เพือ ่ ทีจ ่ ะไปพบกับคําทักทายของภารโรงทีเ่ ปิ ดประตูให ้ว่า ‗อาจารย์มาเป็ น ้ คนแรกอีกแล ้ว‘ ผมเบือ ่ ทีจ ่ ะนั่ งตรวจการบ ้านให ้นั กเรียนยันตีสอง โดยใชเวลากึ ง่ หนึง่ ในการแกะ ลายมือของ ‗อนาคตของชาติ‘ ผมเบือ ่ ทีจ ่ ะต ้องสละเวลาพักผ่อนวันเสาร์-อาทิตย์ เพือ ่ ทีจ ่ ะมา คอยสอนพิเศษให ้กับเด็กทีไ่ ม่ตงั ้ ใจเรียนในชวั่ โมงเรียน ผมเบือ ่ ทุกสงิ่ ทุกอย่าง ผมเบือ ่ เบือ ่ เบือ ่ เบือ ่ และเบือ ่ ทุกอย่างคงไม่เป็ นแบบนี้ ถ ้าไม่เพราะ...ชะตาชวี ต ิ ิ ปี ที่แล ้ว ผมคงไม่ต ้องมาทํ าอาช พ ี ครูอย่างนี้ อั นทีจ ถ ้าไม่เพราะเรือ ่ งของเมือ ่ ยีส ่ บ ่ ริงจะ โทษโชคชะตาอย่างเดียวคงไม่ถูก คงต ้องโทษความงีเ่ ง่าของผมซะด ้วยเป็ นสว่ นใหญ่ เรือ ่ มัน เกิดขึน ้ เมือ ่ ผมสอบเอ็นทรานซ ์ ิ ส ์ วิช าที่ผมช น ื่ ชอบ และมั่ นใจเป็ นอย่างยิง่ วันนั ้นผมก็ เป็ น วันนั ้น เป็ นวันสอบวิช าฟิ ส ก ื ถึงเทีย เหมือนนักเรียนทีม ่ าสอบทุกคน เต็มไปด ้วยความตืน ่ เต ้น ผมท่องหนั งสอ ่ งคืนเพือ ่ ทีจ ่ ะได ้ มีเวลาพักผ่อนเต็มที่ พรุง่ นีจ ้ ะได ้มีความกระปรีก ้ ระเปร่า ทําข ้อสอบได ้อย่างเต็มกําลังสมอง แล ้ว ิ้ เนือ หลังจากสอบเสร็จค่อยไปสงั่ ก๋วยเตีย ๋ วลูกชน ้ สดผสมเนือ ้ เปื่ อยแบบพิเศษของพิเศษ เพือ ่ เป็ น รางวัลให ้แก่ต นเองทีท ่ ํ าข ้อสอบได ้ลุล่วง สมปรารถนาดังใจหวัง แล ้วค่อยแสดงความยินดีกับ ตัวเองอีกครัง้ เมือ ่ ทราบว่าสอบเข ้าได ้ในคณะทีผ ่ มใฝ่ ฝั น ผมวาดฝั นเอาไว ้อย่างสวยหรู แต่ขณะที่ ่ ผมกําลังเดินยํ่าเท ้าบนฟุตบาธเพือ ่ เข ้าสูสนามสอบซงี่ เปรียบเสมือนสนามรบทีผ ่ มกํ าลังเป็ นแม่ ี ง เอี๊ ยดดด โครมมม! ดังลั่น แล ้วร่างทีไ่ ร ้สติ ทัพนํ าทัพไปคว ้าชัยชนะครัง้ ยิง่ ใหญ๋นัน ้ พลันมีเสย ของชายคนหนึง่ ก็ปลิวมาตกตรงหน ้าผม พร ้อมด ้วยเลือดแดงฉานทีไ่ หลไม่หยุดเหมือนลูกมะเขือ เทศทีถ ่ ก ู เหยียบจนเละ ผมตกใจมาก และคาดคะเนจากการทีเ่ คยเรียนชวี วิทยามาว่า ถ ้าชายคน ื่ บนบัตรประชาชนแน่ นีไ ้ ม่ได ้รับการรักษาโดยเร็ว เขาจะกลายเป็ นอดีต เหลือแต่ชอ ่ มแน่ เพราะนี่ก็ ผมสับสนจนทํ าอะไรไม่ถูก ต ้องมีใครสักคนชว่ ยชายคนนี้...แต่คงไม่ใชผ ิ ห ้า ใกล ้เวลาสอบเต็มทีแล ้ว แต่คงเป็ นเพราะชะตาลิขต แปดโมงห ้าสบ ิ เพราะไม่มใี ครอยูแ ่ ถวนั น ้ หรือมีคนอยูแ ่ ต่ไม่สนใจ ไม่วา่ จะเป็ นเพราะอะไรก็ตาม ผมกลายเป็ นคนเดียวทีจ ่ ะชว่ ยชวี ต ิ เขาได ้ แล ้วคุณธรรมอันแสนจะงีเ่ ง่าของผมก็ บอกตัวเองว่า ผมจะเห็ นคนตายตํ าตาไม่ได ้ ผมต ้องชว่ ย เขา ผมจึง จั ด ให ้เขาขึน ้ ขี่ห ลั ง ผม แบบที่เ คยเล่ น ขี่ม ้าส ่ง เมือ งสมั ย เด็ ก ๆ และวิง่ ตะบึง ไปหา โรงพยาบาลทีใ่ กล ้ทีส ่ ด ุ แต่ก็เป็ นเพราะชะตาชวี ต ิ อีกนั่ นแหละ ทีท ่ ํ าให ้โรงพยาบาลทีอ ่ ยู่ใกล ้ๆ ทีส ่ ด ุ ตัง้ อยูห ่ า่ งจากสนามสอบไปร่วมๆ ๓ กิโลเมตร ี่ บ ิ เลยเวลาสอบมาแล ้วถึงสส ี่ บ ิ เมือ ่ ผมไปถึงโรงพยาบาลก็ เป็ นเวลาประมาณเก ้าโมงสส ิ โมงครึง่ ทีเ่ ป็ นเสนตายในการเข ้ นาที แต่ถ ้าผมรีบวิง่ กลับไปคงทันเวลาสบ ้าห ้องสอบ และผมก็จะ ิ สจ ์ ํ านวน ๓๐๐ ข ้อให ้เสร็ จ แต่ผมคิด ว่าผมคงทํ า มีเ วลาเพีย งชั่วโมงครึง่ ที่จ ะทํ า ข ้อสอบฟิ ส ก ี่ ว‘ จริงๆ สําเร็จได ้ เพราะวิชานีผ ้ ม ‗เชย แต่การสง่ ตัว ‗เขา‘ เข ้ารั บการรักษากลับไม่งา่ ยอย่างทีค ่ ด ิ นางพยาบาลทีค ่ อยรับคนไข ้ เอาแต่ให ้ผมกรอกโน่น กรอกนี่ ปากก็ถามโน่น ถามนี่ ราวกับผมเป็ นผู ้ร ้ายทีถ ่ ก ู สอบปากคํา ‗เกิดอะไรขึน ้ กับเขา?‘... ‗รถอะไรชน?‘... ‗เลือดนี่ เลือดเขาทัง้ หมดเลยหรือ ?‘... ‗เขา กระเด็นไกลแค่ไหน?‘... ‗คุณเป็ นอะไรกับเขา?‘ นางพยาบาลคอยเอาแต่ซักคํ าถามงีเ่ ง่า โดยไม่สนใจว่าผมอาจไปสอบไม่ทัน และเขา ี เลือดไปมากคงทนอยู่ได ้ไม่นาน ร่างของเขาซูบ และแห ้งลงประหนึ่งลูก มะเขือ เทศทีโ่ ดน เส ย เหยียบแล ้วนํ าไปตากแดดซํ้า

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 150

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

นางพยาบาลคนเดิมไม่ยอมใฟ้ เข ้าเข ้ารั ก ษาจนกว่าจะรู ้หมายเลขประกันสังคมของเขา หรือ มีญ าติข องเขามาคํ้ าประกั น ให ้ ผมละสงสั ย จริง ๆ ในยุค ๓๐ บาทรั ก ษาได ้ทุก โรคนี้ นาง พยาบาลยังจะจู ้จีน ้ ่ารําคาญอย่างนีร้ เึ ปล่า ผมถือวิสาสะค ้นกระเป๋ าสตางค์เขาเพือ ่ หาหมายเลขประกันสังคม แต่รอ ื้ จนเละก็ ไม่เจอ ื่ กิต ติ โชค...สุดท ้ายผมก็ จ นปั ญญา หมายเลขอะไรซัก ตัว มีแต่นามบัต รที่ทําให ้ผมรู ้ว่าเขาชอ ร ้อนใจว่าจะสอบไม่ทัน จึงไปบอกกับนางพยาบาลว่า เขาไม่มเี ลขประกันสังคม และถ ้าคุณกลัว เขาไม่มเี งินจ่าย ผมจะคํ้าประกันให ้เอง ื่ รับประกันไว ้ และทิง้ อะไรไว ้คํ้าประกัน...‘ ‗แต่วา่ คุณต ้องเป็ นญาติกับเขา เซ็นชอ ‗โอเคๆ ผมไม่มเี วลามากนะ แต่ถ ้าคุณต ้องการให ้ผมเป็ นญาติกับเขามานั ก ผมก็จะเซ็น ื่ วิฑรู มงคลชวี า เป็ นพ่อของเขา และผมจะใชบั้ ตรนีเ่ ป็ นเครือ ผมชอ ่ งคํ้าประกัน‘ ี้ ัว้ หยิบบัตรใบหนึ่ง ผมเซ็นด ้วยความโกรธ และแอบอ ้างตัวเป็ นพ่อของเขา พร ้อมทั ง้ ซซ จากกระเป๋ าสตางค์ไปเป็ นเครือ ่ งคํ้าประกัน ผมหันกลับ มามองผู ้เคราะห์ร ้ายแวบหนึง่ ...โชคดีนะ เพือ ่ น หวังว่านายคงจะรอด ิ โมงห ้านาที ผมมีเวลาเพียง จากนัน ้ ผมก็รบ ี บึง่ ออกจากโรงพยาบาลทันที ขณะนัน ้ เวลาสบ ิ ห ้านาทีทจ ่ วามเร็วชนิดน่าทึง่ ใครทีม ยีส ่ บ ี่ ะวิง่ เป็ นระยะทางเกือบ ๓ กิโลเมตร ผมใสค ่ ค ี วามคิดว่า ั สมัยรุง่ ๆ ละก็ มาเห็นผมตอนนั น ไม่มม ี นุษย์คนไหนจะมีความเร็วเทียบเท่า เมจิก จอห์นสน ้ คงนึก ว่าตัวเองตาฝาดไป และผมก็ทําเวลา ‗เกือบ‘ สําเร็ จ ผมมาถึงฝั่ งตรงข ้ามของสนามสอบในขณะทีเ่ หลือเวลา อีก ๓ นาที ผมกําลังจะวิง่ ข ้ามทางม ้าลายไป แต่แล ้วโชคชะตาก็เล่นตลกกับผมอีกครัง้ เมือ ่ ผม พบว่ามีหญิงชราตาพิก าร ๔ คน กํ าลังจะข ้ามถนนที่ร ถวิง่ ไปมาอย่างเฟี๊ ยวฟ๊ าว ช วี ต ิ ของพวก ้ ้าย หล่อนเหมือนแขวนอยูบ ่ นเสนด และก็เป็ นอีกครัง้ ทีค ่ ณ ุ ธรรมอันแสนงีเ่ ง่าของผมเริม ่ ทํ างานอีก ผมจึงอาสาไปชว่ ยจูงมือ ี เหลือเกิน แต่มันก็กลายเป็ นปั ญหาอีกเมือ พวกหล่อนข ้ามถนนทัง้ ๆ ทีร่ บ ี ไปสอบเสย ่ พวกหล่อนมี กันถึง ๔ คน และผมบังเอิญโชคร ้ายมีมอ ื เพียง ๒ ข ้าง ผมเสนอให ้หล่อนเกาะกลุม ่ กันข ้ามไป แต่ พวกหล่อนยืนกรานไม่ยอม เพราะพวกเธอทุกคนล ้วนอยากจับมือเด็กหนุ่มมีคณ ุ ธรรมคนนี้ คุณ ๆ คงทราบกั น ดีว่า ความดื้อ รั น ้ ยืน กรานของหญิง ชราน่ า กลั ว เพีย งไหน มั น ยากจะ ั่ คลอนยิง่ กว่าขุนเขาเสย ี อีก อย่าว่าแต่นย ิ ใจของหญิงชราถึง ๔ คนอีกด ้วย ผม สน ี่ ังเป็ นการตัดสน จึงจําใจต ้องข ้ามถนนไปกลับ ๒ รอบ เพียงเพือ ่ จูงมือคุณยายให ้ครบทุกคน ้ ์ ๊ค ผมใชเวลาเพี ยง ๑ นาที ๔๓ วินาที จูงมือคุณยาย ๔ คนข ้ามถนน...หากกินเนสสบ ุ มา ื่ ของผมคงกลายเป็ นสถิตโิ ลกอย่างแน่ นอน แต่ผมต ้องเสย ี เวลาอีก ๒๕ วินาที จดบันทึกไว ้ ชอ ่ ผม พวกหล่อนมี เพือ ่ ให ้ ๔ คุณยายวนเวียนกันมาหอมแก ้มขอบคุณแก่หนุ่ มน ้อยมีคุณธรรมเชน เวลาหอมแก ้มผมคนละ ๖ วินาที แต่คณ ุ ยายคนสุดท ้ายโกง แอบหอมเกินมา ๑ วินาที ซํ้าร ้ายผม ยังต ้องมารู ้ความจริงอีกว่า ๔ คุณยายไม่ได ้ตาบอด เพียงแต่ใส ่แว่นดํ าเพื่อนํ าแฟชั่นเท่านั น ้ ... ้ เฮอ... ผมรีบรํ่าลาคุณยาย แล ้วใสเ่ ทอร์โบไปทีเ่ ท ้า พรรคการเมืองบางพรรคทีเ่ คยได ้ฉายาว่า ปลาไหลใส ่สเก๊ตคงตะลึงแน่ ถ ้าเห็ นความลืน ่ ไหลอย่างรวดเร็ วของผม ผมเหลือ เวลาอีก เพีย ง ๕๒ วินาทีทจ ี่ ะขึน ้ ไปถึงห ้องสอบให ้ได ้ แต่ก็คงเป็ นเพราะชะตาชวี ต ิ อีกแล ้วกระมัง ทีท ่ ํ าให ้ห ้อง ั ้ ๗ ของอาคารทีม ี สอบของผมอยูบ ่ นชน ่ ล ี ฟ ิ ท์ แต่...ลิฟท์เสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 151

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ผมวิง่ ก ้าวกระโดดขึน ้ บันไดไป เวลานัน ้ นับถอยหลังเรือ ่ ยๆ ... ๑๐...๙...๘...๗...๖...๕...๔...๓...๒... ผมเปิ ดประตูพ รสดเข ้าไปในห ้อง อาจารย์ท ี่นั่ ง คุม สอบมองผมอย่า งไม่เ ป็ น มิต ร ทุ ก สายตาละจากข ้อสอบมามองผม...หนุ่ ม มีคุณ ธรรม...ที่แ สนจะเลิก ่ ลั่ ก เส ื้อ เปื้ อนเลือ ดที่แ ดง เหมือนซอสมะเขือเทศ และเปื้ อนเขม่าควันรถบนถนน ผมต ้องอธิบาย ‗เอ่อ...คือ...ผมโดนโชคชะตาเล่นตลกน่ ะครับ เลยทํ าให ้มาชา้ ผมขอโทษสําหรั บเรือ ่ ง นัน ้ จริงๆ แต่ผมต ้องมาสอบวิชานี้ให ้ได ้นะครับ มันสําคัญกับอนาคตของผมมากจริงๆ แล ้วตอนนี้ ผมอยากได ้ยินนะครับว่า...ผมมาสอบทันรึเปล่าครับ?‘ ี งทีแ อาจารย์ทค ี่ ม ุ สอบมองผมอย่างตําหนิ ก่อนจะสง่ เสย ่ สดงความไม่พอใจว่า ้ ไม่ต ้องการฟั งคํ าอธิบายเรือ ‗ชัน ่ งโชคชะตาอะไรของเธอ แต่ถ ้าเธอต ้องการสอบ ก็มอ ี ยู่ ั ้ ...‘ อย่างเดียวคือ เอาบัตรสอบมาให ้ชน เย ้! วู ้! ผมดีใจจนแทบตะโกนให ้คนทัง้ โลกฟั ง แต่เผอิญเกรงใจคนทัง้ ห ้องทีก ่ ําลังสอบ อยู่ ผมโล่ง อกมาก ดีใ จจนแทบจะเป็ นลม อย่า งน อ ้ ยโชคชะตาก็ ไ ม่ไ ด ้เล่น ตลกกั บ ผมในขัน ้ สุดท ้าย ผมยิม ้ ก่อนทีจ ่ ะหยิบกระเป๋ าสตางค์มา และค ้นหาบัตรประจําตัวสอบ...แต่แล ้วผมก็แทบ จะเป็ นลมจริงๆ เมือ ่ นึกได ้ว่า... ‗ผมให ้บัตรบ ้านั่น เป็ นเครือ ่ งคํ้าประกันแก่โรงพยาบาลบ ้าๆ นั่น...!!!‘ แ ล ะ นี่ เ อ ง ก็ เ ป็ น ส า เ ห ตุ ใ ห โ้ ช ค ช ะ ต า พ า ผ ม ม า เ ข า้ ค ณ ะ ค รุ ศ า ส ต ร์ ไ ม่ ใ ช ่ ค ณ ะ ี แรงทีเ่ ฝ้ าพากเพียร... วิศวกรรมศาสตร์อย่างทีผ ่ มหวัง และเคยวาดฝั นไว ้ซะสวยหรูตงั ้ แต่แรก เสย ้ เฮอ...นี แ ่ หละหนอ...โชคชะตา!! ิ สข ์ องเด็ ก นั ก เรียนเล่มที่ผมตรวจอยู่ มั นเป็ นสมุดเล่ม สุด ท ้าย ผมมองสมุด การบ ้านฟิ ส ก พอดีในจํานวนสมุด ๓๙ เล่ม ทีผ ่ มเพิง่ ตรวจไป มีคนผิดน ้อยทีส ่ ด ุ คือ ๓ ข ้อ จาก ๑๐ ข ้อ แต่มัน ่ ับสมุดเล่มนี้ เพราะขณะนี้ ผมกําลังขีดเครือ ไม่ใชก ่ งหมายถูกกับโจทย์ข ้อที่ ๙ โดยก่อนหน ้านี้ ๘ ิ ข ้อนี้ ผมใส ่ ข ้อ ผมยังไม่เคยกาผิดเลยสักครั ง้ มันเป็ นเรื่อ งน่ าอั ศ จรรย์ม าก เพราะในโจทย์ส บ โจทย์ทถ ี่ อ ื ว่ายากของปริญญาโทไว ้ถึงสองข ้อ...เพือ ่ ทีจ ่ ะได ้เฉลยวิธท ี ําในคาบต่อไป แต่เจ ้าของ สมุด เล่ม นี้ก ลั บ ทํ า ได ้...อย่า งน อ ้ ยก็ ข ้อนึง ล่ะ ผมคิด ไปเพลิน ๆ ขณะที่ข ด ี เครื่อ งหมายถู ก อั น ิ ...ถู ก หมดทุก ข ้อ! ผมอดไม่ไ ด ้ที่ต ้องพลิก ไปดูช อ ื่ หน า้ ปก...ใครกัน นะ เด็ ก สุด ท ้ายที่ข ้อที่ส บ อัจฉริยะคนนี.้ .. ื่ นี้...ถูกเขียนด ้วยตัวบรรจงทีป ‗กิตยา โชคลิขต ิ ‘ ชอ ่ กสมุด ...และนี่ก็เป็ นหนึง่ ในหลายๆ ื่ นี้...ชอ ื่ นี้...ถูกเขียนในใบประกาศนียบัตรเรียนดีของโรงเรียนมา ๑๑ ใบ สําหรั บ ครัง้ ทีผ ่ มเห็ นชอ ิ ส ์ร ะหว่า งโรงเรีย น ช ื่อ นี้ ...ถู ก เขีย นใน ๑๑ ปี ช ื่อ นี้ ...ถู ก เขีย นในโล่ ช นะเลิศ การแข่ง ขั น ฟิ ส ก ื่ นี้ ...ถูก เขีย นในหนั ง ส อ ื พิม พ์โรงเรีย นว่า เป็ นนั ก เรีย นที่ม ี กระดานเลือ กตั ง้ ประธานนั ก เรีย น ช อ ื่ นี.้ ..ถูก ‗กรีด‘ ไว ้ในบาดแผลของหัวใจผม อนาคตทีส ่ ด ุ และชอ ื่ กิตยา โชคลิขต ื่ นีค ‗ชอ ิ ค่ะ‘ ผมได ้ยินชอ ้ รัง้ แรกเมือ ่ มีการแนะนํ าตัวเข ้าห ้องเรียนใหม่เมือ ่ ึ ษาระดั บ ไฮสคูล ที่ เกือ บ ๓ ปี ที่แ ล ้ว ตอนนั ้น เธอเพิง่ ขึน ้ ม.๔ อั น ที่จ ริง เธอได ้รั บ ทุ น ให ้ไปศ ก ิ ใจไม่ไป เธอเรีย นต่อ ที่นี่ ทํ าให ้มาเจอผมผู ้ซ งึ่ เป็ น ต่างประเทศ แต่โชคชะตาทํ าให ้เธอตั ดส น ั ้ ของเธอ อาจารย์ประจําชน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 152

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ผมจําได ้ว่าแรกเริม ่ นัน ้ เธอยังเลือกแผนการเรียนไม่ได ้ เพราะไม่รู ้จะเลือกอะไร เธอเก่งไป ี ทุกอย่าง ด ้วยโชคชะตามาดลใจผมหรือไรก็ไม่ทราบ ทําให ้ผมไปแนะนํ าเธอเข ้าเรียนในสาย เสย ิ สก ์ ับผมใน วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแก่เธอ เธอเริม ่ ต ้นการเรียนสายวิทย์โดยการเรียนฟิ สก ิ สข ์ น คาบแรก และเธอก็ฉายแววอัจฉริยะทางฟิ สก ึ้ มาเรือ ่ ยๆ ไม่ว่าผมจะตั ง้ โจทย์ท ี่ย ากเย็ นเพีย งไหน เธอจะเป็ นคนแรกที่ไปหาคํ าตอบมาตอบได ้ และยิง่ เธอตอบได ้มากเท่าไหร่ ผมก็ยงิ่ หาคําถามทีย ่ ากขึน ้ ไปอีกมาถามเธอ แล ้วเธอก็พยายาม ไปหาคําตอบของคําถามนัน ้ อีก และบางทียังหาคําถามยากๆ มาถามผมกลับอีกด ้วย บรรยากาศ ั กันระหว่าง ‗ผม‘ และ ‗เธอ‘ ภายในห ้องเรียนจึงดูเหมือนสมรภูมริ บแข่งขันประชน ั ้ และอาจารย์สอนฟิ สก ิ สข ์ องเธอมาตลอด ๓ โชคชะตาทําให ้ผมต ้องเป็ นอาจารย์ประจําชน ิ ย์ทต ปี หากเป็ นอาจารย์คนอืน ่ คงต ้องภูมใิ จเป็ นอย่างมากแล ้วว่าลูกศษ ี่ ัวเองเริม ่ สอน และสอน มาตลอด มีแ ววที่จ ะเก่ง กาจในวิช าที่ต นเองสอน...แต่ไ ม่ใ ช ่กั บ ผมแน่ ...ไม่ใ ช ่กั บ ผม...ชายผู ้ พลาดหวังจากการสอบเอ็นทรานซไ์ ม่ได ้เข ้าคณะวิศวะอย่างทีห ่ วัง กลับต ้องเข ้าครุศาสตร์มาเป็ น ครู เพียงเพราะโชคชะตาเล่นงานผม และผมเกิด ‗คุณธรรมงีเ่ ง่า‘ ขึน ้ ชั่ววูบ ทํ าให ้ไปสอบไม่ทัน ดังนัน ้ ความเป็ นครูในตัวผมจึงมีอย่างน ้อยนิดเล็กน ้อยยิง่ กว่าเหลนอะมีบา จรรยาบรรณครูของผม ั ้ กุดยิง่ กว่าเล็บทีถ สน ่ ก ู ตัดทุกวันๆ เพราะฉะนัน ้ ผมจึงหาได ้ยินดีกับเธออย่างทีค ่ วรจะเป็ น ื่ ของเธอกรีดลึกลงไปในบาดแผนของจิตใจของผมก็ คอ เหตุผลอีกอย่างทีท ่ ําให ้ชอ ื พ่อ ื่ ดัง ก ้าวขึน ของเธอ...กิตติ โชคลิขต ิ ...เจ ้าของบริษัทก่อสร ้างชอ ้ มาจากการเป็ นวิศวกรฝี มือดี เขา เป็ นทุกอย่างทีผ ่ มควรจะได ้เป็ น ถ ้าไม่ใชโ่ ชคร ้ายประสบเหตุการณ์บ ้าๆ อย่างนั น ้ ด ้วยการทีม ่ บ ี ด ิ าของเธอประสบความสําเร็จทําให ้ครอบครัวของเธอมีพร ้อมทุกอย่าง และ เธอเองก็ ด ีพ ร ้อมสมบูร ณ์ แ บบทุ ก อย่า ง ผมคิด ไปว่า เมื่อ เธอจบไป เธอก็ ค งอยากเป็ นวิศ วกร ิ ส ์ หนํ าซํ้าเธอยังมีบริษัทของ เหมือนพ่อ ก็เธอมีหัวทางนีน ้ น ี่ า สมองของเธอเป็ นสุดยอดทางฟิ สก ้ ้สว่า ง ครอบครั ว รองรั บ อีก ต่า งหาก อนาคตของเธอรุ่ง โรจน์ป ระดุจ หลอดไฟเบอร์ห ้า ที่ใ ช ได ทนทานนานนั บปี เพีย งแค่ผมหลับตาลง ผมก็ เห็ น ถึงอนาคตของเธอ...ผมเห็ นเธอเป็ นปกใน ั ้ สูงเล่มหนึง่ ‗กิตยา โชคลิขต นิตยสารของคนชน ิ ‘...วิศวกรสาวไฟแรง น่าจับตาทีส ่ ด ุ ในรุน ่ เดียวกัน พร ้อมที่จะนํ าบริษัทก่อ สร ้างของครอบครั วประสบความสําเร็ นในเวทีระดั บโลก ถั ด จานั ้นมีบ ท ั ภาษณ์ของเธอ ข ้อความทีส สม ่ ําคัญก็คอ ื ‗เพราะขยันจึงมีวันนี้คะ่ ‘ ในขณะทีห ่ น ้าต่อไปเป็ นรูปพ่อ ของเธอนั่ งยิม ้ หน ้าบาน และมีคํ าบรรยายภาพว่า ‗ผมภูมใิ จในลูกคนนี้ครับ ‘...แค่ผมจินตนาการ ขึน ้ มา ผมก็ ร ิษ ยาจนแทบคลั่ ง แค่ค ด ิ เพลิง แห่ง ความแค ้นก็ เ ผาไหม ้จิต ใจผมจนแทบหลอม ละลาย ความสําเร็จและรุง่ โรจน์นี้ในอดีตควรจะเป็ นของผมชัดๆ ผมยอมไม่ได ้ ผมต ้องไม่ให ้เธอ ได ้สงิ่ ที่ ‗เคย‘ ควรจะเป็ นของผมไป ผมต ้องหยุดเธอ ผมจะต ้องทําลายเธอ! แล ้วโอกาสของผมก็ ม าถึง ...ในขณะที่ใ กล ้จะปิ ดภาคเรีย น ช ่ว งเวลาที่ผ่า นมานั ้น ผม ทรมานใจมาก ความอิจฉาริษยาคอยรุมเร ้าจิตใจของผมให ้รุ่มร ้อน ถึงแม ้ว่าผมจะไม่อยากรับว่า ผมอิจฉาก็ตามเถอะ ึ ษาโดยเกรดเฉลีย เธอกําลังจะสําเร็จการศก ่ ๔.๐๐ กําลังจะได ้รับประกาศนียบัตรใบที่ ๑๒ ิ ชูเกียรตินักเรียนยอดเยีย พร ้อมด ้วยเข็มเชด ่ มประจํ าทศวรรษของโรงเรียน ซงึ่ จะเป็ นใบเบิกทาง ั ้ ดีให ้เธอเข ้าศก ึ ษาต่อตามมหาวิทยาลัยต่างๆ ทั ง้ ในและต่างประเทศได ้อย่างสบาย และเป็ น ชน ใบเบิก ทางในอนาคตแก่ก ารทํ า งานของวิศ วกรสาวไฟแรงเช ่น เธอ แต่ผ มคงไม่ย อมให ้มีวั น ่ นัน ่ งว่างให ้ผมเอง เชน ้ เกิดขึน ้ แน่! โอกาสทีจ ่ ะหยุดเธอเกิดขึน ้ แล ้ว...เป็ นเธอเปิ ดชอ ิ สเ์ ต็ม ๑๕๐ คะแนน ผมตรวจข ้อสอบชุดสุดท ้าย เรือ ่ งของเรือ ่ งเกิดขึน ้ ทีข ่ ้อสอบวิชาฟิ สก หลังจากตรวจไปแล ้ว ๓๙ ชุด (ตามเคย) ผมรู ้ว่ามันเป็ นสมุดคําตอบข ้อสอบของใคร เพราะผมรู ้ ว่าใครสง่ ข ้อสอบคนแรกพร ้อมรอยยิม ้ ทีม ่ ม ุ ปาก (ข ้อสอบของคนทีท ่ ํ าข ้อสอบเสร็ จและสง่ คนแรก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 153

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

จะโดนข ้อสอบของคนทีเ่ สร็จทีหลังวางทับๆๆ เวลาตรวจก็จะกลายเป็ นข ้อสอบชุดสุดท ้ายทีต ่ รวจ ...ผู ้แต่ง) ไม่ต ้องทายครับว่าของใคร ผมรู ้ว่าคุณทายถูก ข ้อสอบของแม่กต ิ ยาคนเก่งนั่ นเอง ผม ้ ใชความแค ้นตรวจไปเรือ ่ ยๆ จนเสร็ จ...๑๔๓ คือคะแนนของเธอ ไม่ต ้องสงสัยเลยว่าเป็ นคะแนน ที่ส ูง ที่ส ดในห ้องเช ่นเคย ผมนึก ถึง ภาพเธอที่ย ม ิ้ ดีใจเมือ ่ ทราบผลคะแนน ผมเกลีย ดรอยยิม ้ ่ นัน เชน ้ เหลือเกิน มันดูเหมือนการยิม ้ เยาะ มันเป็ นยิม ้ ของผู ้ชนะ หรือถ ้าจะพูดให ้กระจ่างแล ้ว มัน คือยิม ้ ของผู ้ทีถ ่ ูกโชคชะตากําหนดไว ้แล ้วว่าเป็ นผู ้ชนะ...แต่ฉับพลันนั น ้ สายตาของผมก็เหลือบ ิ สเ์ ก่งทีส ไปเห็นทีห ่ ัวข ้อสอบ...หัวกระดาษว่างเปล่า!!!...นั่ นหมายความว่ากิตยาคนเรียนฟิ สก ่ ด ุ ใน ่ ื ่ ประวัตศ ิ าสตร์ของโรงเรียน (ยกเว ้นผม) ลืมเขียนชนในข ้อสอบ!!! และนี่ก็เป็ นชองว่างทีจ ่ ะทํ าให ้ ผมทําลายเธอได ้!!! ฮา่ ๆๆ โชคชะตาเริม ่ มีใจเอนเอียงมาเข ้าข ้างผมแล ้ว ผมหัวเราะสะใจ ขอบคุณฟ้ าดิน ‗จะ เป็ นใหญ่ต ้องโหดเหีย ้ ม ยินดีฆา่ คนดีไป ๑๐๐ คน ก็ไม่ยอมปล่อยให ้ศัตรูหลุดรอดไปแม ้แต่คน เดียว‘ ผมคิดถึงคํากล่าวของโจโฉ แบบอย่างของผมในขณะนี้ ...เราต ้องโหดเหีย ้ ม...เราต ้อง โหดเหีย ้ ม ผมบอกตัวเอง ื่ ทําให ้ผมสามารถทําให ้คะแนนของเธอ ๑๔๓ คะแนนกระเด็นหาย การทีก ่ ต ิ ยาลืมเขียนชอ ิ สข ์ องเธอก็จะกลายเป็ น ๒ กลายเป็ น ๐ คะแนนโดยไม่ต ้องลําบากอะไร และเกรดเฉลีย ่ วิชาฟิ สก ่ ึ ้ ิ เท่ า นั ้น ซ ง ยั ง ผลให ้เธอไม่ไ ด ้รั บ ประกาศนี ย บั ต รใดใดทั ้ง ส น เพราะมีก ฎอยู่ ว่า ผู ้ที่จ ะได ้รั บ ประกาศนียบัตรต ้องมีเกรดเฉลีย ่ แต่ละวิชาไม่ตํา่ กว่า ๓ ไม่อาจทีจ ่ ะมี ๒ ในสมุดพกได ้ ฮา่ ๆๆ และ ด ว้ ย นิ สั ย ขอ งกิ ต ย า เธอ จ ะต อ ้ งท นไม่ ไ ด ร้ ั บการ ได เ้ กร ด ๒ ในวิช าฟิ ส ิก ส ์ แล ะอ ด ได ้ ี ใจจนหมดอนาคตอันสดใส ไม่ ประกาศนียบัตรเป็ นแน่ หล่อนจะต ้องทุกข์ระทมตรมตรอมใจ เสย ้ สู ง เล่ ม นั ้ น ก็ จ ะไม่ ม ีวั น ไปสั ม ภาษณ์ หึห ึๆ อยากจะทํ า อะไรต่ อ ไปในช ีว ิต และนิ ต ยสารชั น ี จริงๆ โชคชะตาชา่ งเข ้าข ้างผมเสย ผมหยิบ สมุ ด จดเกรดขึ้น มาเตรี ย มจะเขีย นเกรดเธอลงไป ...ความอิจ ฉาริษ ยาและ ‗คุณธรรมอันแสนงีเ่ ง่า‘ ของผมต่อสูกั้ นอย่างรุนแรง... คุณธรรมงีเ่ ง่า ทีเ่ คยทําผมโดนโชคชะตาเล่นงาน พรํ่าบอกว่า ‗นายสามารถให ้คะแนนเธอ ได ้ นายใจร ้ายพอทีจ ่ ะทําร ้ายเด็กหญิงทีแ ่ สนบริสท ุ ธิห ์ รือ?‘ เพราะฉะนัน ้ ... อย่าทํา!!! จรรยาบรรณแห่งความเป็ นครูของผมตะโกนก ้อง... อย่าทํา!!! ความเป็ นมนุษย์ของผมแหกปากเรียกร ้อง... อย่าทํา!!! ผมถามจิตใต ้สํานึกตัวเองว่าควรทําหรือไม่? อย่าทํา!!! แต่แล ้วผมถามความฝั นในอดีต ทีโ่ ดนโชคชะตาทําลายว่าควรทําหรือไม่?!? ต ้องทํา!!!!! ให ้หล่อนโดนโชคชะตาเล่นตลกอย่างทีเ่ ราเคยเป็ นบ ้าง... ่ งคะแนนสอบปลายภาคของเธอ และกระหยิม ผมไม่ลังเลทีจ ่ ะลากวงกลมไปในชอ ่ ยิม ้ ย่อง ใจสุดขีดทีจ ่ ะได ้เขียนเลข ๒ ในคะแนนเฉลีย ่ ของเธอ หึห ึ หลังจากเหตุการณ์ครัง้ นีแ ้ ล ้ว ผมจะกลายเป็ นอาจารย์ใจชวั่ ไร ้จรรยาบรรณแห่งความเป็ น ครู ทวงความแค ้นกลับมาให ้กับความฝั นผมได ้ เอาชนะคุณธรรมงีเ่ งานั่ นได ้ ผมกลายเป็ นคนที่ สามารถลิขต ิ ชะตาช วี ต ิ ของเธอได ้ สว่ นเธอก็ กลายเป็ นเด็ กนอ้ ยๆ ที่แสนบริส ุทธิ์ ทีถ ่ ูก ทํ าลาย อนาคตอันสดใส ด ้วยอดีตของครูเลวๆ คนหนึง่ อนาคตของเธอ จะกลายเป็ นอดีตอย่างรวดเร็ว...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 154

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ผมยิม ้ เยาะ สะใจเป็ นอย่างยิง่ ทีส ่ ามารถกําหนดชะตาชวี ต ิ คนอืน ่ ได ้บ ้าง... แต่ผมจะสบายใจได ้ จริง?!?!?!? ิ สข ์ องนั กเรียนชน ั ้ ม.๖ ไปให ้แก่อาจารย์ใหญ่แล ้ว ซงึ่ นั่ นรวมถึง ผมได ้สง่ คะแนนวิชาฟิ สก คะแนนของกิต ยาที่โดนผมกลั่นแกล ้งด ้วย รอเวลาเพีย งแค่อ าจารย์ใ หญ่เซ็นรั บ ทราบเท่านั ้น อนาคตของกิตยาเป็ นต ้องดับวูบไปทันที อันทีจ ่ ริงผมควรจะดีใจมากๆ ทีส ่ ามารถกํ าหนดชะตาชวี ต ิ ขอเธอได ้ แต่ไม่ทราบว่าเป็ น เพราะเหตุใด เหมือนมีเงาทะมึนเข ้ามาปกคลุมในจิตใจ จนไม่วา่ ผมทํ าอะไรก็ตาม ผมจะนึกถึง เรือ ่ งนี้เสมอ และเมือ ่ นึกถึงเรือ ่ งนี้เมือ ่ ใดก็ตาม ความไม่สบายใจจะตามมาเสมอ ประดุจเงาตาม ึ ‗กังวล‘ กับความ ‗สําเร็ จ‘ ของผมเป็ นอย่างยิง่ ผมเฝ้ าคิดถึงเด็กสาวทีก ตัว ผมรู ้สก ่ ําลังจะถูกผม ึ อย่างไร ว่าคนทีห กลั่นแกล ้ง ลดคะแนนลงจากทีเ่ ป็ นจริงอย่างน่าใจหาย หล่อนจะรู ้สก ่ ล่อนเคย ึ ขัดแย ้งในตัวเองเป็ นอย่างยิง่ เรียกว่า ‗ครู‘ มาโดยตลอด กลับเป็ นคนทีจ ่ ้องจะทําลายเธอ ผมรู ้สก ...ผมต ้องหาทางระบายความกังวลใจนีใ้ ห ้หมดไป ิ้ ไป ไม่มวี ธิ ใี ดดีเท่าเล่าเรือ ว่ากันว่าการทีจ ่ ะทํ าตนให ้สบายใจ ลืมเรือ ่ งความทุกข์ให ้สน ่ ง ระบายทุกข์ให ้คนอืน ่ ฟั ง เล่าเรือ ่ งเหล่านัน ้ ไปให ้หมด แต่ผมจะเล่าเรื่องนี้ให ้ใครฟั งได ้เล่า หากจะ ไปเล่าให ้บุญอยู่ ภารโรงประจําโรงเรียนฟั ง ความศรัทธาของเขา ต่ออาจารย์คนทีม ่ าโรงเรียนคน ิ ึ ษาของไทย แรก นานนั บสบปี ก็คงจะมลายหายไป คงเหลือแต่ความคลางเคลงในระบบการศก เท่านัน ้ ครัน ้ จะไปเล่าให ้ป้ าแม ้น...แม่ค ้าขายขนมหน ้าโรงเรียนละก็ ...ผมพนั นได ้เลยว่าไม่ถงึ สาม วัน ทุกคนในโรงเรียน และในตลอดแถวนั น ้ ต ้องรู ้เรือ ่ งนี้เป็ นแน่ และหากสมมุตเิ ล่นๆ ว่าให ้เวลา ั แกไปกระจายข่าวสกเดือนหนึง่ ผมคาดว่าคนทั ง้ กรุงเทพฯคงมีโอกาสรู ้เรือ ่ งนี้โดยทั่วถึงกันถ ้วน หน ้า หรือการทีผ ่ มจะเทีย ่ วไปปรึกษานั กเรียนยิง่ เป็ นไปไม่ได ้ใหญ่ เหล่านั กเรียนคงจะเห็นผม เป็ นอาจารย์ใจโฉด กดเกรดนั กเรียน คงเป็ นทีโ่ จษจันกันทั่ว ...แต่หากจะให ้ไปปรึกษาอาจารย์ ิ ธิโ์ ดนเด ้งจากเก ้าอี้ (อาจารย์ประจํ าชัน ้ ) ไปเป็ นภารโรง ใหญ่ผมก็ไม่เอาด ้วยแน่นอน เพราะมีสท ในทันที...! ผมคิด ไปคิด มาแล ้วก็ ได ้บทสรุปลงเอยว่าให ้ไปปรึก ษากับคนคนหนึ่ง เขาคงเป็ นคนที่ สามารถรั บฟั ง ปั ญ หาของผมได ้ดีก ว่าใคร โดยอาจจะมีข ้อคิด เห็ นอั นมีค่าให ้ผมพ ้นจากความ กังวลใจ และผมก็จะได ้สบายใจว่าเขาคงไม่เทีย ่ วเอาเรือ ่ งนี้ไปบอกใครๆ เป็ นแน่ แทบทุกคนใน ่ กัน...เพือ โรงเรียนไว ้ใจเขา และพร ้อมทีจ ่ ะปรึกษากับเขา ผมเองก็ไว ้วางใจเขาเชน ่ นของผมคนนี้ ...สมพร...อาจารย์แนะแนวประจําโรงเรียน เขาเป็ นทีพ ่ งึ่ สุดท ้ายทีจ ่ ะทํ าให ้ผมสบายใจได ้ เขาเป็ นคนประเภททีส ่ ามารถรั บฟั งทุกสงิ่ ทีค ่ ุณพูด ไม่วา่ จะดีหรือร ้ายก็ตาม เขาก็ไม่เคยรังเกียจ เขาทํ าให ้คุณผ่อนคลายได ้เสมอเมือ ่ มา ี้ นทางทีด ปรึก ษากับเขา คอยช ห ่ แ ี ก่คุณ และคอยปกปิ ดเรื่อ งของคุณให ้เป็ นความลับ นี่แหละ คุณสมบัตท ิ ค ี่ วรจะมีของอาจารย์แนะแนว เมื่อ ผมนึก ถึง เขาได ้ ผมก็ ร ีบ ไปหาเขาเพื่อ ระบายความอั ด อั น ้ ใจในทั น ที ผมไปหาที่ ห ้องพักของเขา แต่ก็ต ้องผิดหวังเมือ ่ เจอห ้องว่างเปล่า...สมพรไม่อยู่ คงจะไปสอนทีห ่ ้องใดห ้อง ิ ะ‘ ...ไม่ได ้ ...ผมคงทน หนึง่ ผมว ้าวุน ่ ใจขึน ้ ทันที ‗นี่เราคงต ้องแบกความทุกข์ไปอีกซักระยะสน ิ ใจนั่ งรอทีห ไม่ไหวเป็ นแน่ ผมจึงตัดสน ่ ้องของเขา แต่นั่งๆ ไปได ้ซักพักหนึง่ ก็อด ึ อัดใจจนต ้อง ื แนะแนวบนโต๊ะของสมพร ซงึ่ หาอะไรทํ า ฉั บพลันนั น ้ สายตาของผมก็ ได ้สะดุดกับกองหนั งสอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 155

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื แนะแนวนี้จ ะให ้นั กเรีย นทุกคนได ้เขีย นถึงความต ้องการในด ้านการศก ึ ษา การทํ างาน หนั ง ส อ ความสนใจและแรงบันดาลใจต่างๆ ผมจึงนึกว่าลองเอามาอ่านเล่นแก ้เซ็งก็ คงสนุ กดีไม่หยอก คงพอจะแก ้เครียดได ้บ ้าง... ื เล่ม แรกขึน ื่ ที่ป ก ผมหยิบ หนั ง ส อ ้ มา กะว่า จะพลิก ดูเ ล่น แต่ก็ ต ้องตกใจเมือ ่ ได ้เห็ น ช อ ื ‗กิตยา โชคลิขต ื่ นี้วนเวียนมาหลอกหลอนผมอีกแล ้ว น่าแปลกทีว่ า่ ครัง้ นี้หล่อนสง่ หนั งสอ ิ ‘ ชอ ื แนะแนวของเธอเล่มนี้แก ้ เป็ นคนสุดท ้าย คงเป็ นชะตาอีกกระมั งทีท ่ ํ าให ้ผมจํ าต ้องอ่านหนั งสอ เซ็ง ื ของเธอโดยคาดหมายว่าจะพบการอวดโม ้ ในสรรพคุณทีเ่ ก่งกาจ ผมจึงเริม ่ อ่านหนั งสอ ี ในฝั นว่าเป็ นวิศวะ อันจะนํ าความรุ่งโรจน์ให ้แก่อนาคตของเธอ ของเธอ และคงจะกล่าวถึงอาชพ ี ก่อน ซงึ่ หากเธอเขียนมาอย่างนั น ถ ้าไม่ถก ู ผมกลั่นแกล ้งเสย ้ จะทําให ้ผมสามารถทํ าใจให ้เกลียด เธอมากขึน ้ และจะละอายใจต่อมโนธรรมของตนเองน ้อยลง แต่ผมกลับต ้องพบกับสงิ่ ทีท ่ ํ าให ้ผม ื แนะแนวของเธอ ราวกับว่าโชคชะตาได ้เล่นตลกอีกครัง้ ต ้องอัศจรรย์ใจในหนังสอ ิ ส์ วิชาทีช ่ อบ : ฟิ สก แต่ทท ี่ ํ าให ้ผมแปลกใจคือ คณะในฝั นของเธอ กลับไม่ใชว่ ศ ิ วะอย่างทีผ ่ มเข ้าใจมาโดย ตลอด แต่กลับเป็ น... ึ ษาศาสตร์ คณะในฝั น : ครุศาสตร์,ศก สมองของผมจึงมีแต่เครือ ่ งหมาย (???) ว่าทําไม ทํ าไม และทํ าไม จึงไม่ใชว่ ศ ิ วะอย่างที่ ี นี.่ .. ผมคิด แต่กลับเป็ นคณะทีผ ่ มจบมาเสย แรงบั น ดาลใจ : ‗ดิฉั น อยากเป็ นครู เพราะต อ้ งการที่จ ะสร า้ งเยาวชนของชาติใ ห ้มี คุณธรรมกับวิชาควบคู่กันไนป อนาคตของชาติจะดีได ้ ก็ ต ้องมาจากการอบรมของครู ครูมส ี ว่ น ่ ดังทีด สําคัญในการพั ฒนาของนั กเรียน เชน ่ ฉ ิ ั นเคยมีประสบการณ์มา จากแรกเริม ่ ไม่ค่อยชอบ ิ สน ์ ั ก แต่ครูคนหนึง่ กลับทํ าให ้ดิฉันหันมาชอบฟิ สก ิ ส ์ และพยายามพัฒนาตัวเองขึน วิชาฟิ สก ้ มา ี ทีส ดิฉันจึงคิดว่าครูเป็ นอาชพ ่ ําคัญ ดิฉันรู ้ซงึ้ ถึงคําว่าครู ก็เพราะครูคนนั น ้ นั่ นเอง...‘ ครูทเี่ คารพ : อาจารย์ ‗วิฑรู มงคลชวี า‘ เพราะเป็ นครูทต ี่ ัง้ ใจสอนนั กเรียนอย่างจริงจัง ให ้ ข ้อคิดต่างๆ แก่นักเรียนมากมาย เวลาทีน ่ ักเรียนตอบปั ญหายากได ้ ก็จะหาโจทย์ทย ี่ ากขึน ้ ไปอีก มาให ้ทํ า เพือ ่ ให ้นั กเรียนสามารถพัฒนาศักยภาพได ้มากขึน ้ ครูวฑ ิ รู จึงเป็ นครูทด ี่ ฉ ิ ั นเคารพรัก มี จรรยาบรรณแห่งความเป็ นครู คูค ่ วรให ้นักเรียนเรียกว่า ‗ครู‘ เป็ นอย่างยิง่

ี ในฝั นของกิต ยากลั บเป็ น ‗ครู‘ ผมถึงกับสมองมึนงง สายตาลายพร่าพรายเมือ ่ อ่านจบ...อาช พ และแบบอย่างของเธอกลับเป็ นผม! แต่ผมกลับเป็ นครูทจ ี่ ะพยายามทํ าร ้ายเธอ โดยการทํ าลาย อนาคตของเธอ ผมทํ าอย่างนี้ได ้อย่างไรกัน ?!? มโนธรรมของผมเริม ่ โจมตีผม ผมเริม ่ ทีจ ่ ะตา สว่างหลังจากถูกความริษยาเป็ นม่านทีค ่ อยบดบังความผิดถูกมาอยูน ่ าน นีผ ่ มเป็ นครูประเภทไหน กันแน่นะนี่ ผมคูค ่ วรแล ้วหรือกับคําว่า ‗ครู‘ เพราะจรรยาบรรณครูของผมชา่ งมีน ้อยนิดเหลือเกิน ผมสงบจิตใจลงชั่วครูหนึง่ แล ้วคิดถึงสงิ่ ทีถ ่ ูกต ้อง ทีผ ่ มต ้องทํา เพือ ่ มิให ้ละอายต่อจิตสํานึก ผม ิ ใจได ้แล ้ว ต ้องทํานสงิ่ ทีถ ่ ูกต ้องให ้ความเป็ น ‗ครู‘ และความเป็ น ‗คน‘ กลับคืนมา เมือ ่ ผมตัดสน จึงรีบเปิ ดประตูออกจากห ้อง และเจอสมพรยืนอยูห ่ น ้าประตูพอดั

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 156

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

‗อ ้าวสวัสดีครูวฑ ิ รู มาหากันหรือ? มีอะไรรึเปล่า‘ ‗เปล่า พอดีอ๊ ัวมีเรือ ่ งจะปรึก ษา แต่เผอิญคิด ได ้แล ้ว ขอบใจมากนะ และตอนนี้อ๊ ัวต ้องไปเอา ความเป็ น ‗ครู‘ ของอั๊วกลับคืนมาก่อน โชคดีนะ‘ ผมรีบควบตะบึงอย่างรวดเร็วไปยังห ้องอาจารย์ใหญ่ โดยทิง้ ให ้สมพรยืนเกาหัวด ้วยความงงว่า ผมพูดอะไรกันแน่ และเมือ ่ ผมมาถึงห ้องอาจารย์ใหญ่ ผมรีบสํารวจว่ามีใครอยูห ่ รือไม่ โชคเป็ นของผมทีไ่ ม่มใี ครอยู่ ผมจึงรีบตรงไปทีต ่ ู ้เซฟทีเ่ ก็บใบคะแนนในทันที แต่ปรากฏว่าตู ้ถูกล็อคกุญแจไว ้ ผมจึงงัดเอาวิชา สะเดาะกลอนทีเ่ คยเล่นตอนเด็ กๆ มาใช ้ โดยนํ ามีดในห ้องนั น ้ มาลองไขๆ ดู ปรากฏว่าเป็ นโชค ของผมอีกครัง้ เมือ ่ ผมสามารถไขได ้อย่างง่ายดาย ผมรีบ ค ้นหาใบเกรดวิช าของผม และเมื่อ พบแล ้วก็ โล่งใจเพราะว่าอาจารย์ใ หญ่ยั งไม่ไ ด ้เซ็ น รับรอง ผมจึงรีบแก ้คะแนนของกิต ยาให ้เป็ นอย่างที่ค วรจะเป็ นแต่แรก คือ ๑๔๑ คะแนน จาก ๑๕๐ คะแนน และเกรดที่แท ้จริงของเธอ ซ งึ่ คือเกรด ๔ ไม่ใช ่เกรด ๒ อย่างทีผ ่ มจะพยายาม กลั่นแกล ้งเธอ ึ ดี ในทีส ่ ด ุ ...คุณธรรมของผมก็ไม่งเี่ ง่าอีกต่อไป เมือ ่ ผมคิดว่าได ้ทํ าในสงิ่ ทีถ ่ ูกต ้องแล ้ว ความรู ้สก ึ ดีขน เป็ นสุขใจได ้โอบล ้อมรอบกายผม ผมรู ้สก ึ้ มาก และผมรอทีจ ่ ะแสดงความยินดีแก่อนาคตว่า ทีค ่ รูคนใหม่... กิตยา โชคลิขต ิ ... ึ ษา วันจบการศก กิตยา ได ้พาพ่อของเธอมารู ้จักกับผม...อาจารย์คนโปรดของเธอ ในขณะทีเ่ ธอมาขอบคุณผมที่ เป็ นแบบอย่างให ้แก่เธอ... ‗คุณครูขา...นีค ่ ณ ุ พ่อของหนูคะ่ คุณพ่อนีไ ่ งครูคนทีเ่ ป็ นแบบอย่างให ้แก่หนู ‘ ‗สวัสดีครับ‘ ผมทัก ‗สวัส ดีค รับ ยินดีทไ ี่ ด ้รู ้จัก นะครั บ ขอบคุณที่ชว่ ยดูแลยายหนู ให ้นะครั บ ผม กิต ติ โชค ลิขต ิ ‘ เขาแนะนํ าตัวเอง ผมจึงต ้องตอบตามมารยาท ่ กันครับ‘ ผมแนะนํ าตัวเองแก่ ‗ทราบดีอยูแ ่ ล ้วครับ...ผมวิฑรู มงคลชวี า ยินดีทไี่ ด ้รู ้จักเชน เขาบ ้าง แต่ปรากฏว่าหน ้าของเขาเปลีย ่ นสไี ป คล ้ายตกใจอะไรบางอย่าง ‗เอ่อ...คุณ...คือ...วิฑูร มงคลชวี า จริงๆ เหรอครับ...เอ่อ...เมือ ่ ประมาณ ๒๐ ปี ทีแ ่ ล ้ว... ่ คุณเคยชวยพาใครบางคนทีถ ่ ก ู รถชนไปโรงพยาบาลรึเปล่าครับ?...‘ คําถามนี้ กลับทําให ้ผมตกเป็ นฝ่ ายแปลกใจขึน ้ มาบ ้าง ‗เอ๊ะ...คุณทราบได ้ยังไงกัน‘ ผมถามด ้วยความฉงน ิ รั บ เพราะผม...ก็คอ ื่ คุณได ้จากบัตรเข ้าสอบทีค ‗ทราบสค ื คนคนนั น ้ ! และผมทราบชอ ่ ุณ ้ ใชคํ้าประกันให ้ผมสามารถรั บการรั กษาทีน ่ ั่ นได ้‘ คําตอบของเขาทําให ้ผมต ้องตกตะลึงเป็ นอัน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 157

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

มาก ผมไม่นก ึ ว่าจะได ้เจอคนคนนัน ้ อีก...คนทีท ่ ํ าให ้ชะตาชวี ต ิ ของผมต ้องเปลีย ่ นทิศ และคนคน นั น ้ กลายมาเป็ นพ่อของเด็กคนทีผ ่ มเกือบจะผิดพลาดไปทําลายเธอ คงเป็ นเพราะชะตาชวี ต ิ นั่ น ั พันธ์กันอย่างยุง่ ๆ เหยิงๆ แบบนี้ แหละ ทีท ่ ําให ้เราทัง้ สามต ้องมาพบกัน รู ้จักกันและสม หลังจากที่ผมควบคุม สติทก ี่ ําลังจะแตกกระเจิงให ้กลับคืนมา ผมกับเขาก็คุยเรือ ่ งต่างๆ กันต่อไป เขาขอบคุณผมเป็ นอย่างมากทีช ่ ว่ ยชวี ต ิ ของเขาไว ้ และก็ขอโทษขอโพยเป็ นอันใหญ่ เมือ ่ ทราบว่าเหตุการณ์นัน ้ ทําให ้ผมไม่สามารถไปสอบทัน และอดเข ้าคณะวิศวกรรมศาสตร์อย่าง ทีเ่ คยหวังไว ้...คุยกันได ้พักใหญ่ เขาจึงเสนองานให ้ผม... ิ สม ์ าก พอดีบริษัท ‗ให ้ผมได ้ตอบแทนคุณบ ้างเถอะคุณวิฑรู กิตยาเล่าว่าคุณเก่งทางฟิ สก ิ ส ์ ผมทํ าให ้อนาคตของคุณต ้องเปลีย ของผมกําลังต ้องการทีป ่ รึกษาด ้านฟิ สก ่ นไป ดังนั น ้ ผมจึง ี่ วชาญทางด ้านฟิ สก ิ สข ์ องบริษัทผม คุณจะได ้ อยากชดใชคุ้ ณบ ้าง ผมอยากให ้คุณมาเป็ นผู ้เชย เป็ นวิศวกรอย่างทีเ่ คยหวังไว ้ด ้วย‘ เขาได ้ให ้ข ้อเสนออันงดงาม ซงึ่ เคยเป็ นความฝั นของผมให ้แก่ผม ผมจะได ้ไปทํ างาน เกีย ่ วข ้องกับด ้านวิศวะอย่างทีผ ่ มชอบและใฝ่ ฝั นมาเสมอ ‗ขอบคุณ มากครั บที่ให ้ข ้อเสนออันมีค่ามากให ้แก่ผม...‘ เหลือบมองไปทีก ่ ต ิ ยา

ผมหยุด พูด ไปครู่ห นึ่งแล ้ว

‗แต่ผมคงรับมันไว ้ไม่ได ้หรอกครับ เพราะตอนนี้...ผมตัง้ ใจทีจ ่ ะเป็ นครูทด ี่ ี ผมควรจะเป็ น ครู และผมรักทีจ ่ ะเป็ นครูครับ!...‘ ึ ผมได ้ให ้คํ า ตอบที่อ ดีต ของผมคงแปลกใจว่า ทํ า ไมต ้องปฏิเ สธเขาไป แต่ผ มไม่รู ้ส ก เส ีย ใจเลย เพราะผมคิด ว่า ได ้เลือ กทางที่ถู ก ต ้อง และเหมาะสมกั บ ตั ว เองแล ้ว ความรั ก ใน จรรยาบรรณแห่งความเป็ นครูของผมได ้ถูกกระตุ ้นขึน ้ มาจากเหตุการณ์นี้ ผมได ้เรียนรู ้แล ้วว่า ... ชะตาชวี ต ิ เป็ นสงิ่ ทีไ่ ม่มใี ครหลีกเลีย ่ งได ้ แต่เราสามารถกําหนดชะตาชวี ต ิ ของตัวเองได ้ ว่าควร จะให ้เป็ นไปในทางไหน ว่าควรทําตามจิตใต ้สํานึกหรือไม่ ไม่วา่ เราจะ ‗เป็ น‘ อะไรขอให ้เราทําให ้ ดีทส ี่ ด ุ ในสงิ่ ทีเ่ รา ‗เป็ น‘ ชวี ต ิ ก็จะมีความหมายดังทีผ ่ มได ้กระทํ าไปแล ้ว...นี่แหละหนอชะตาชวี ต ิ ... ิ สข ์ องนักเรียนชน ั ้ ม.๖ ไปให ้แก่อาจารย์ใหญ่แล ้ว ซงึ่ นั่ นรวมถึง ผมได ้สง่ คะแนนวิชาฟิ สก คะแนนของกิต ยาที่โดนผมกลั่ นแกล ้งด ้วย รอเวลาเพีย งแค่อ าจารย์ใ หญ่เซ็ นรั บ ทราบเท่านั ้น อนาคตของกิตยาเป็ นต ้องดับวูบไปทันที อันทีจ ่ ริงผมควรจะดีใจมากๆ ทีส ่ ามารถกํ าหนดชะตาชวี ต ิ ขอเธอได ้ แต่ไม่ทราบว่าเป็ น เพราะเหตุใด เหมือนมีเงาทะมึนเข ้ามาปกคลุมในจิตใจ จนไม่วา่ ผมทํ าอะไรก็ตาม ผมจะนึกถึง เรือ ่ งนี้เสมอ และเมือ ่ นึกถึงเรือ ่ งนี้เมือ ่ ใดก็ตาม ความไม่สบายใจจะตามมาเสมอ ประดุจเงาตาม ึ ‗กังวล‘ กับความ ‗สําเร็ จ‘ ของผมเป็ นอย่างยิง่ ผมเฝ้ าคิดถึงเด็กสาวทีก ตัว ผมรู ้สก ่ ําลังจะถูก ผม ึ กลั่นแกล ้ง ลดคะแนนลงจากทีเ่ ป็ นจริงอย่างน่าใจหาย หล่อนจะรู ้สกอย่างไร ว่าคนทีห ่ ล่อนเคย ึ ขัดแย ้งในตัวเองเป็ นอย่างยิง่ เรียกว่า ‗ครู‘ มาโดยตลอด กลับเป็ นคนทีจ ่ ้องจะทําลายเธอ ผมรู ้สก ...ผมต ้องหาทางระบายความกังวลใจนีใ้ ห ้หมดไป ิ้ ไป ไม่มวี ธิ ใี ดดีเท่าเล่าเรือ ว่ากันว่าการทีจ ่ ะทํ าตนให ้สบายใจ ลืมเรื่องความทุกข์ให ้สน ่ ง ระบายทุกข์ให ้คนอืน ่ ฟั ง เล่าเรือ ่ งเหล่านัน ้ ไปให ้หมด แต่ผมจะเล่าเรือ ่ งนี้ให ้ใครฟั งได ้เล่า หากจะ ไปเล่าให ้บุญอยู่ ภารโรงประจําโรงเรียนฟั ง ความศรัทธาของเขา ต่ออาจารย์คนทีม ่ าโรงเรียนคน ิ ปี ก็คงจะมลายหายไป คงเหลือแต่ความคลางเคลงในระบบการศก ึ ษาของไทย แรก นานนั บสบ เท่านัน ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 158

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ครัน ้ จะไปเล่าให ้ป้ าแม ้น...แม่ค ้าขายขนมหน ้าโรงเรียนละก็ ...ผมพนั นได ้เลยว่าไม่ถงึ สาม วัน ทุกคนในโรงเรียน และในตลอดแถวนั น ้ ต ้องรู ้เรือ ่ งนี้เป็ นแน่ และหากสมมุตเิ ล่นๆ ว่าให ้เวลา แกไปกระจายข่าวสักเดือนหนึง่ ผมคาดว่าคนทัง้ กรุงเทพฯคงมีโอกาสรู ้เรือ ่ งนี้โดยทั่วถึงกันถ ้วน หน ้า หรือการทีผ ่ มจะเทีย ่ วไปปรึกษานั กเรียนยิง่ เป็ นไปไม่ได ้ใหญ่ เหล่านั กเรียนคงจะเห็นผม เป็ นอาจารย์ใจโฉด กดเกรดนั กเรียน คงเป็ นทีโ่ จษจันกันทั่ว ...แต่หากจะให ้ไปปรึกษาอาจารย์ ิ ธิโ์ ดนเด ้งจากเก ้าอี้ (อาจารย์ประจํ าชน ั ้ ) ไปเป็ นภารโรง ใหญ่ผมก็ไม่เอาด ้วยแน่นอน เพราะมีสท ในทันที...! ผมคิด ไปคิด มาแล ้วก็ ได ้บทสรุปลงเอยว่าให ้ไปปรึก ษากับคนคนหนึ่ง เขาคงเป็ นคนที่ สามารถรั บฟั ง ปั ญ หาของผมได ้ดีก ว่าใคร โดยอาจจะมีข ้อคิด เห็ นอั นมีค่าให ้ผมพ ้นจากความ กังวลใจ และผมก็จะได ้สบายใจว่าเขาคงไม่เทีย ่ วเอาเรือ ่ งนี้ไปบอกใครๆ เป็ นแน่ แทบทุกคนใน ่ กัน...เพือ โรงเรียนไว ้ใจเขา และพร ้อมทีจ ่ ะปรึกษากับเขา ผมเองก็ไว ้วางใจเขาเชน ่ นของผมคนนี้ ...สมพร...อาจารย์แนะแนวประจําโรงเรียน เขาเป็ นทีพ ่ งึ่ สุดท ้ายทีจ ่ ะทํ าให ้ผมสบายใจได ้ เขาเป็ นคนประเภททีส ่ ามารถรั บฟั งทุกสงิ่ ทีค ่ ุณพูด ไม่วา่ จะดีหรือร ้ายก็ตาม เขาก็ไม่เคยรังเกียจ เขาทํ าให ้คุณผ่อนคลายได ้เสมอเมือ ่ มา ี้ นทางทีด ปรึก ษากับเขา คอยช ห ่ แ ี ก่คุณ และคอยปกปิ ดเรื่อ งของคุณให ้เป็ นความลั บ นี่แหละ คุณสมบัตท ิ ค ี่ วรจะมีของอาจารย์แนะแนว เมื่อ ผมนึก ถึง เขาได ้ ผมก็ ร ีบ ไปหาเขาเพื่อ ระบายความอั ด อั น ้ ใจในทั น ที ผมไปหาที่ ห ้องพักของเขา แต่ก็ต ้องผิดหวังเมือ ่ เจอห ้องว่างเปล่า...สมพรไม่อยู่ คงจะไปสอนทีห ่ ้องใดห ้อง ิ ะ‘ ...ไม่ได ้ ...ผมคงทน หนึง่ ผมว ้าวุน ่ ใจขึน ้ ทันที ‗นี่เราคงต ้องแบกความทุกข์ไปอีกซักระยะสน ิ ใจนั่ งรอทีห ไม่ไหวเป็ นแน่ ผมจึงตัดสน ่ ้องของเขา แต่นั่งๆ ไปได ้ซักพักหนึง่ ก็อด ึ อัดใจจนต ้อง ื แนะแนวบนโต๊ะของสมพร ซงึ่ หาอะไรทํ า ฉั บพลันนั น ้ สายตาของผมก็ ได ้สะดุดกับกองหนั งสอ ื แนะแนวนี้จ ะให ้นั กเรีย นทุกคนได ้เขีย นถึงความต ้องการในด ้านการศก ึ ษา การทํ างาน หนั งส อ ็ ความสนใจและแรงบันดาลใจต่างๆ ผมจึงนึกว่าลองเอามาอ่านเล่นแก ้เซงก็ ค งสนุกดีไม่หยอก คงพอจะแก ้เครียดได ้บ ้าง... ื เล่ม แรกขึน ื่ ที่ป ก ผมหยิบ หนั ง ส อ ้ มา กะว่า จะพลิก ดูเ ล่น แต่ก็ ต ้องตกใจเมือ ่ ได ้เห็ น ช อ ื ‗กิตยา โชคลิขต ื่ นี้วนเวียนมาหลอกหลอนผมอีกแล ้ว น่าแปลกทีว่ า่ ครัง้ นี้หล่อนสง่ หนั งสอ ิ ‘ ชอ ื แนะแนวของเธอเล่มนี้แก ้ เป็ นคนสุดท ้าย คงเป็ นชะตาอีกกระมั งทีท ่ ํ าให ้ผมจํ าต อ้ งอ่านหนั งสอ เซ็ง ื ของเธอโดยคาดหมายว่าจะพบการอวดโม ้ ในสรรพคุณทีเ่ ก่งกาจ ผมจึงเริม ่ อ่านหนั งสอ ี ในฝั นว่าเป็ นวิศวะ อันจะนํ าความรุ่งโรจน์ให ้แก่อนาคตของเธอ ของเธอ และคงจะกล่าวถึงอาชพ ี ถ ้าไม่ถก ู ผมกลั่นแกล ้งเสยก่อน ซงึ่ หากเธอเขียนมาอย่างนั น ้ จะทําให ้ผมสามารถทําใจให ้เกลียด เธอมากขึน ้ และจะละอายใจต่อมโนธรรมของตนเองน ้อยลง แต่ผมกลับต ้องพบกับสงิ่ ทีท ่ ํ าให ้ผม ื แนะแนวของเธอ ราวกับว่าโชคชะตาได ้เล่นตลกอีกครัง้ ต ้องอัศจรรย์ใจในหนังสอ ิ ส์ วิชาทีช ่ อบ : ฟิ สก แต่ทท ี่ ํ าให ้ผมแปลกใจคือ คณะในฝั นของเธอ กลับไม่ใชว่ ศ ิ วะอย่างทีผ ่ มเข ้าใจมาโดย ตลอด แต่กลับเป็ น... ึ ษาศาสตร์ คณะในฝั น : ครุศาสตร์,ศก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 159

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

สมองของผมจึงมีแต่เครือ ่ งหมาย (???) ว่าทําไม ทํ าไม และทํ าไม จึงไม่ใชว่ ศ ิ วะอย่างที่ ี นี.่ .. ผมคิด แต่กลับเป็ นคณะทีผ ่ มจบมาเสย แรงบั น ดาลใจ : ‗ดิฉั น อยากเป็ นครู เพราะต อ้ งการที่จ ะสร า้ งเยาวชนของชาติใ ห ้มี คุณธรรมกับวิชาควบคู่กันไนป อนาคตของชาติจะดีได ้ ก็ ต ้องมาจากการอบรมของครู ครูมส ี ว่ น ่ ดั งทีด สําคัญในการพั ฒนาของนั กเรียน เชน ่ ฉ ิ ั นเคยมีประสบการณ์มา จากแรกเริม ่ ไม่ค่อยชอบ ิ สน ์ ั ก แต่ครูคนหนึง่ กลับทํ าให ้ดิฉันหันมาชอบฟิ สก ิ ส ์ และพยายามพัฒนาตัวเองขึน วิชาฟิ สก ้ มา ี ทีส ดิฉันจึงคิดว่าครูเป็ นอาชพ ่ ําคัญ ดิฉันรู ้ซงึ้ ถึงคําว่าครู ก็เพราะครูคนนั น ้ นั่ นเอง...‘ ครูทเี่ คารพ : อาจารย์ ‗วิฑรู มงคลชวี า‘ เพราะเป็ นครูทต ี่ ัง้ ใจสอนนั กเรียนอย่างจริงจัง ให ้ ข ้อคิดต่างๆ แก่นักเรียนมากมาย เวลาทีน ่ ักเรียนตอบปั ญหายากได ้ ก็จะหาโจทย์ทย ี่ ากขึน ้ ไปอีก มาให ้ทํ า เพือ ่ ให ้นั กเรียนสามารถพัฒนาศักยภาพได ้มากขึน ้ ครูวฑ ิ รู จึงเป็ นครูทด ี่ ฉ ิ ั นเคารพรัก มี จรรยาบรรณแห่งความเป็ นครู คูค ่ วรให ้นักเรียนเรียกว่า ‗ครู‘ เป็ นอย่างยิง่

ี ในฝั นของกิต ยากลั บเป็ น ‗ครู‘ ผมถึงกับสมองมึนงง สายตาลายพร่าพรายเมือ ่ อ่านจบ...อาช พ และแบบอย่างของเธอกลับเป็ นผม! แต่ผมกลับเป็ นครูทจ ี่ ะพยายามทํ าร ้ายเธอ โดยการทํ าลาย อนาคตของเธอ ผมทํ าอย่างนี้ได ้อย่างไรกัน ?!? มโนธรรมของผมเริม ่ โจมตีผม ผมเริม ่ ทีจ ่ ะตา สว่างหลังจากถูกความริษยาเป็ นม่านทีค ่ อยบดบังความผิดถูกมาอยูน ่ าน นีผ ่ มเป็ นครูประเภทไหน กันแน่นะนี่ ผมคูค ่ วรแล ้วหรือกับคําว่า ‗ครู‘ เพราะจรรยาบรรณครูของผมชา่ งมีน ้อยนิดเหลือเกิน ผมสงบจิตใจลงชั่วครูหนึง่ แล ้วคิดถึงสงิ่ ทีถ ่ ูกต ้อง ทีผ ่ มต ้องทํ า เพือ ่ มิให ้ละอายต่อจิตสํานึก ผม ิ ใจได ้แล ้ว ต ้องทํานสงิ่ ทีถ ่ ูกต ้องให ้ความเป็ น ‗ครู‘ และความเป็ น ‗คน‘ กลับคืนมา เมือ ่ ผมตัดสน จึงรีบเปิ ดประตูออกจากห ้อง และเจอสมพรยืนอยูห ่ น ้าประตูพอดั ‗อ ้าวสวัสดีครูวฑ ิ รู มาหากันหรือ? มีอะไรรึเปล่า‘ ‗เปล่า พอดีอ๊ ัวมีเรือ ่ งจะปรึก ษา แต่เผอิญคิด ได ้แล ้ว ขอบใจมากนะ และตอนนี้อ๊ ัวต ้องไปเอา ความเป็ น ‗ครู‘ ของอั๊วกลับคืนมาก่อน โชคดีนะ‘ ผมรีบควบตะบึงอย่างรวดเร็วไปยังห ้องอาจารย์ใหญ่ โดยทิง้ ให ้สมพรยืนเกาหัวด ้วยความงงว่า ผมพูดอะไรกันแน่ และเมือ ่ ผมมาถึงห ้องอาจารย์ใหญ่ ผมรีบสํารวจว่ามีใครอยูห ่ รือไม่ โชคเป็ นของผมทีไ่ ม่มใี ครอยู่ ผมจึงรีบตรงไปทีต ่ ู ้เซฟทีเ่ ก็บใบคะแนนในทันที แต่ปรากฏว่าตู ้ถูกล็อคกุญแจไว ้ ผมจึงงัดเอาวิชา สะเดาะกลอนทีเ่ คยเล่นตอนเด็ กๆ มาใช ้ โดยนํ ามีดในห ้องนั น ้ มาลองไขๆ ดู ปรากฏว่าเป็ นโชค ของผมอีกครัง้ เมือ ่ ผมสามารถไขได ้อย่างง่ายดาย ผมรีบ ค ้นหาใบเกรดวิช าของผม และเมื่อ พบแล ้วก็ โล่งใจเพราะว่าอาจารย์ใ หญ่ยั งไม่ไ ด ้เซ็ น รับรอง ผมจึงรีบแก ้คะแนนของกิต ยาให ้เป็ นอย่างที่ค วรจะเป็ นแต่แรก คือ ๑๔๑ คะแนน จาก ๑๕๐ คะแนน และเกรดที่แท ้จริงของเธอ ซ งึ่ คือเกรด ๔ ไม่ใช ่เกรด ๒ อย่างทีผ ่ มจะพยายาม กลั่นแกล ้งเธอ ึ ดี ในทีส ่ ด ุ ...คุณธรรมของผมก็ไม่งเี่ ง่าอีกต่อไป เมือ ่ ผมคิดว่าได ้ทํ าในสงิ่ ทีถ ่ ูกต ้องแล ้ว ความรู ้สก ึ ดีขน เป็ นสุขใจได ้โอบล ้อมรอบกายผม ผมรู ้สก ึ้ มาก และผมรอทีจ ่ ะแสดงความยินดีแก่อนาคตว่า ทีค ่ รูคนใหม่...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 160

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

กิตยา โชคลิขต ิ ... http://www.sakulthai.com/ruengson/ruengson2453.asp

ั้ ฉ.๒๔๕๕ เรือ ่ งสน

หน้าต่างทีเ่ ปิ ดออก แพร จารุ อันตราย...กรุณาอย่ายืน ่ ขืนแขนขาออกนอกหน ้าต่าง ั ้ ๓ แต่ฉันก็ไม่เคยพยายามทีจ ฉั นจําได ้ว่าเคยขบขันความทํ านองนี้ ทีต ่ ด ิ ไว ้ในรถไฟชน ่ ะ ่ ลัวอั นตรายแต่ไม่รู ้ว่าจะนั่ งเอาขาออกไปจากหนา้ ต่างรถ นั่ งให ้ขาออกนอกหน ้าต่างรถ ไม่ใชก ทําไม ั ้ อืน ั ้ ๓ รถไฟเป็ นความหลังทีส ฉั นไม่รู ้จักรถไฟชน ่ นอกจากชน ่ นุกสนานในวัยเยาว์ พ่อแม่ มารับสง่ ลูกทีส ่ ถานีรถไฟ ไม่ใชเ่ พียงพ่อแม่ของฉั นเท่านั น ้ พ่อของใครๆ ก็เหมือนกัน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 161

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เปิ ดเทอมรถไฟจะนํ าลูกไปสูเ่ มืองหลวง เวลาแห่งการจากพรากเริม ่ ขึน ้ ก่อนรถจะเคลือ ่ น ตัวออก พ่อแม่ยน ื เงยหน ้ามองลูกทีย ่ น ื เบียดกันอยู่ท ี่หน ้าต่างรถไฟ ต่างคนต่างกล่าวลาลูกของ ตัวเอง สั่งสอนตักเตือนจนวินาทีสด ุ ท ้ายก่อนทีร่ ถเคลือ ่ นตัวออก ฟั งรู ้เรือ ่ งบ ้างไม่รู ้เรือ ่ งบ ้าง แต่ ผ่านพ ้นเลีย ้ วโค ้งแรกลูกๆ ก็สนุกสนานทิง้ พ่อแม่ไว ้เบือ ้ งหลัง พ่อ ฉั นจะเป็ นห่วงเรื่อ งอาหารการกิน มากกว่าอืน ่ ใด ฉั น จะมีอ าหารมากกว่าใคร ตัง้ แต่ เหนียวห่อกล ้วยหรือข ้าวต ้มมัดนั่ นแหละ หมีผ ่ ัด หมูเค็มกับข ้าวสวย ผลไม ้เท่าทีห ่ าได ้อีก ๑ ถุง ้ ยวหวาน กินสมเขี ้ ยวหวานชน ื่ ใจไม่ต ้องดืม ทีข ่ าดไม่ได ้คือสมเขี ่ นํ้ าอัดลม ทัง้ นี้เพราะดืม ่ นํ้ าอัดลม ี ําครัง้ แรก มัน ไม่เป็ น เมือ ่ ครัง้ มีงานผ ้าขึน ้ ธาตุ เป็ นงานใหญ่ประจําจังหวัด ฉั นเคยดืม ่ นํ้ าอัดลมสด ี หน ้าและเขาจะไม่ยอมให ้ไป บาดคอฉั นแทบจะป้ วนทิง้ แต่ต ้องทนกลืนลงไปกลัวพีช ่ ายจะเสย ไหนด ้วย นอกจากของกินระหว่างทางแล ้ว เรายังมีของกินทีเ่ ตรียมไปเพือ ่ จะได ้เก็บไว ้กินทีเ่ มือง หลวง มีตงั ้ แต่กุ ้งต ้มนํ้ าตาล ปลาเค็ม ปลาย่าง นํ้ าพริกมะขาม และยังมีของฝาก พวกทีก ่ ลับบ ้าน ไม่ได ้ หอบกันเต็มมือ มีสะตอ ลูกเนียง มังคุด ลังสาด รวมไปถึงผักแกงเลียงพืน ้ บ ้าน ขบวนสาย ได ้อัดแน่นไปด ้วยของกิน-บ ้านเรา เรือ ่ งราวบนรถไฟมีมากมาย พวกผู ้ชายมักชอบทําตัวอวดสาวในรถไฟ ครัง้ หนึง่ สาวอยาก ื้ ให ้เธอในขณะที่รถไฟจอดสถานีเล็ ก ๆ ชว่ งสัน ้ ๆ กินมะขามคลุก นํ้ าตาล พีช ่ ายของฉั นลงไปซอ เพียงห ้านาที ไม่มใี ครเขาอยากลงไป แต่เขาลงเพือ ่ เอาใจสาว รถไฟเคลือ ่ นออกเขาต ้องโหน ้ ประตูขน ึ้ มาแบบพระเอกหนั งไทยปรากฏว่าเสนรองเท ้าหลุดไปข ้างหนึง่ ชว่ งนั น ้ พวกหนุ่มๆ สวม ้ ก โชคดีท ี่ส นรองเท ้ รองเท ้าส นตึ ้าหลุด ง่าย ไม่เช ่นนั ้นขาอาจจะหลุด ไปด ้วย ฉั นได ้รั บ ค่าจ ้าง ๑๐๐ บาท ในการปิ ดปากให ้สนิท ี ฟอร์มด ้วย ห ้ามเล่าใครทัง้ นั น ―อย่าให ้พ่อรู ้ พ่อจะโกรธ และพีก ่ ็เสย ้ ‖ ฉั นไม่ได ้นั่งรถไฟนานแล ้ว นั บตัง้ แต่พ่อตายจากไป ฉั นทนไม่ได ้ทีจ ่ ะเห็นพ่อคนอืน ่ มารับ ลูกแต่ไม่มพ ี อ ่ ของฉั น รถไฟสําหรับฉั นมันเป็ นเรือ ่ งเศร ้า ในปี ท ี่ ๒๐ ฉั นคิดว่าฉั นเดินทางกลับบ ้านโดยรถไฟได ้แล ้ว ฉั นมีเพือ ่ นร่วมทางทีจ ่ ะเดินไป ด ้วยกันและฉั นหวังว่าเราจะเดินทางไปด ้วยกันตลอดไป หรือถ ้าฉั นต ้องเดินทางคนเดียวก็จะมีคน รอรับเมือ ่ กลับมา ตรงชานชลาทีส ่ ถานีปลายทางจะไม่วา่ งเปล่า ั ้ ๒ ชน ั ้ นีไ ครัง้ นีฉ ้ ั นเลือกรถนอนชน ้ ม่มต ี ัวอักษร เขียนว่าอย่ายืน ่ แขนขาออกนอกหน ้าต่าง ี งใหม่-กรุงเทพฯ เราต ้องไปต่อ รถไฟอีก ครั ง้ ขบวนกรุง เทพฯขบวนนี้เ ป็ นรถเร็ ว เช ย นครศรีธรรมราช ปลายทางอยูท ่ น ี่ ัน ้ ่ รอบครัวเดิมใน เป็ นการเดินทางเทีย ่ วพิเศษจริงเพราะฉั นนํ าเพือ ่ นร่วมทางเดินทางไปสูค ิ ใหม่ และเป็ นการเดิน ทางไกลครั ง้ แรกของเขา ในระหว่างทางฉั นเล่าให ้เขาฟั ง ฐานะสมาช ก เรือ ่ งรถไฟและพ่อ-ฉั นร ้องไห ้คิดถึงพ่อ ้ ทีน ่ ั่ งด ้านซ ายมี ฝรั่งสูงวัย กว่า ๖๐ ปี มากับสาว ผิวดํ า ตาโต วัย ไม่เกิน ๓๐ ปี พวกเขา ี งดัง ดูเหมือนจะสอ ื่ สารกันด ้วยเสย ี งหัวเราะและท่าทางมากกว่าคําพูด หัวเราะเสย หล่อนและเขาชว่ ยกันทําทีน ่ อนทัง้ ทีย ่ ังไม่ถงึ เวลาและไม่สนใจข ้อความทีเ่ ขียนติดเอาไว ้ ว่าต ้องการปรับทีน ่ อนโปรดเรียกพนักงาน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 162

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

หล่อนมีความชํานาญในการปรั บทีน ่ ั่ งให ้เป็ นทีน ่ อนได ้อย่างรวดเร็ ว โดยดึงทีน ่ ั่ งทั ง้ สอง ด ้านให ้ติดกัน หล่อนพยายามเปิ ดหน ้าต่างให ้กว ้างขึน ้ ี งดังเมือ หล่อนหัวเราะเสย ่ เขาโอบตัวหล่อนไว ้ในขณะทีพ ่ ยายามเปิ ดหน ้าต่างให ้กว ้างขึน ้ กูด กูด ยุกด ุ กูด ยูเก่ง ยูโยเพ็นเตอะตอร์ โอ...โนโนวินโด ้ ั้ หล่อนและเขานอนกอดก่ายกันอยูบ ่ นทีน ่ อนเล็กๆ สําหรับคนเดียว เตียงนอนบนรถไฟชน ้ บนอีก ๑ คน แต่ ห ล่ อ นและเขาใช แต่ ้ เ ตีย งล่ า งและไม่ ไ ด ้เอาผ า้ งมาปิ ดกั ้น ล่า ง ๑ คน ชั น ี งพูดคุยสลับกันสองภาษาพร ้อมกับเสย ี งหัวเราะ ฉั นรู ้สก ึ รํ าคาญเสย ี งหัวเราะของหล่อนและ เสย ึ รู ้สกอับอาบ แต่ทันทีทฉ ี่ ั นหันไปสบตาหล่อน สาวผิวดําก็ยม ิ้ ให ้ฉั นอย่างเป็ นมิตร ถึงสถานีเล็กๆ แห่งหนึง่ มีพระขึน ้ มาหนึง่ รูป ทีน ่ ั่งของท่านอยูต ่ รงข ้ามกับหล่อนและเขา เขาถามพระว่าท่านอยูว่ ด ั ไหน ี งดังว่า กูดไนท์ กุฏไหน และอธิบายกับฝรั่งว่า ยูเซกูด พระยังไม่ทันตอบ แม่สาวก็สง่ เสย ไนท์ บ่ายๆ มิค ไนท์ ไอน็ อ ทเซย์กูดไนท์ ไอเซย์กูฎไหน โอเค ไอโทนยู มองกีไ้ ทย โอโนโน มองค์ไ ทยโนมองค์ก ี้ โอเค...มองค์ไ ทยแอนด์ม องค์ฝ รั่ ง มองค์ไทยทางใต -้ นครศรีธ รรมราช มองค์ฝรั่งเซย์กด ู ไนท์ มองค์ไทยเซย์กฎ ุ โน ้น ึ รํ าคาญแต่อดยิม แม ้จะรู ้สก ้ ขําไม่ได ้ หล่อนชา่ งไม่รู ้อะไรควรไม่ควรเลย หล่อนยังอธิบาย ้ ๆ ว่ากุฎ คล ้ายกับฝรั่งว่ากูด และไนท์ กลางคืนก็มา ต่ออีกว่า กุฏค ิ อ ื บ ้านของพระ คนใต ้เรียกสัน คล ้ายกับคําว่าไหน พระฝรั่งกูดไนท์ สวัสดีราตรีสวัสดิ์ แต่พระไทยภาคใต ้ได ้ยินว่า กุฎไหน หรือ ฉั น ก ้มหน า้ หั ว เราะไม่อ ยากให ้เห็ น แต่ห ล่อ นก็ เ ห็ น จนได ้ หล่อ นถามฉั น ว่า ―คนใต ้ใช ้ หม ้าย‖ ฉั นพยักหน ้ารับ ―ว่าแล ้วหน ้าตาคล ้ายๆ คนบ ้านเรา‖ ฉั นยิม ้ ให ้เธอ ―แล ้วมาทําไหรไกลลิบ‖ หล่อนถามต่อ ่ ั นมาอยูไ ―ใช.่ ..ไกล‖ ฉั นตอบใชฉ ่ กล แต่ไม่ได ้ตอบว่ามาทํ าอะไร เพือ ่ ให ้หล่อนหยุดพูด ฉั นจึงหันสนใจพระกับฝรั่งทีค ่ ย ุ กันเรือ ่ งวัดวาอารามทีเ่ มืองเหนือ เขาสนใจเรือ ่ งพุทธศาสนา ้ ่ งสอน เชย ี งใหม่ พระถามถึงเสนทางที เ่ ขาเดินทางมาและกําลังจะไป เขาตอบๆ ว่า แม่ฮอ กรุงเทพฯ ชุมพร ่ เดียวกับฉั น หล่อนและเขากําลังเดินทางไปทางภาคใต ้เชน ้ ถ ้าด ้านขวาเป็ นตั วแทนของความดี ความงามและความบริส ุท ธิ์ ด ้านซ ายเป็ นในส งิ่ ที่ ้ ้ ต่างกัน ฉั นพยายามทีไ่ ม่มองทัง้ ซายและขวา แต่ทําไม่ได ้เพราะทัง้ ซายและขวาน่ าสนใจ ี งใหม่เพราะอาหารถูกง...แฟนเขาก็ชอบเหมือนกัน‖ ได ้ยินเสย ี งหล่อน ―ชอบ...ชอบเชย คุยกับพระ ―จะไปเกาะเต่า พีเ่ ขยกับพีส ่ าวอยูท ่ น ี่ ั่น‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 163

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื อย่างไม่สนใจสงิ่ รอบข ้าง จนฉั นทนไม่ได ้จึง เพือ ่ นร่วมทางของฉั นยังคงนั่ งอ่านหนั งสอ สะกิดให ้ดู เขาหันไปมองพระพร ้อมกับยกมือ ไหว ้ ถามท่านเป็ นภาษาถิน ่ ว่า ท่านจะไปไหน ท่าน ตอบว่าไป สุราษฎร์ธานี สวมโมกข์ ―ชว่ ยถามให ้หน่ อ ยว่าทํ าไมเขาถึงอั ด รูป นี้ม าเยอะ เพราะอะไร‖ มากมายให ้พระดู

หล่อ นเอาภาพถ่าย

พระหันไปถามฝรั่งตามทีห ่ ญิงสาวต ้องการ และหันมาบอกว่า ―เขาว่าเขาชอบ‖ หล่อนหัวเราะชอบใจ เมื่อได ้คําตอบ ความอยากรู ้อยากเห็นทําให ้ฉั นลุกขึน ้ เดินทําทีไป เข ้าห ้องนํ้ า เพือ ่ จะได ้ก ้มตัวขอโทษและแอบมองรูปภาพใบนัน ้ ั แต่คด ี งหัวเราะแห่งความยินดี ไม่ใชเ่ รือ มันเป็ นรูปผู ้หญิง ดูไม่ชด ิ ว่าเป็ นรูปของเธอ เสย ่ ง แปลก ใครก็อยากถูกรักถูกชอบ ฉั นล ้างมือทีอ ่ า่ งหน ้าห ้องนํ้ าแล ้วเดินกลับ ―ชว่ ยถามให ้หน่อย เมือ ่ กีเ้ ขาพูดว่าอะไร‖ คราวนีพ ้ ระเงียบ ฉั นไม่แน่ใจว่า พระไม่อยากแปล เป็ นถ ้อยคําทีไ่ ม่ควร หรือว่าท่านฟั งไม่ ออกแปลไม่ได ้ ฝรั่งคงเมือ ่ ยเขาจึงนั่ งเอนตัวลงเอาเท ้าพาดกับขอบหน ้าต่าง ยืน ่ ขาออกไปนอกหน ้าต่าง ฉั นคิดถึงข ้อความ ―อย่ายืน ่ เขนขาออกนอกหน ้าต่าง‖ เออ...ฝรั่งคนนีท ้ ําได ้...ยืน ่ ขาออกนอกหน ้าต่างได ้ เขาลุกขึน ้ นั่ งสง่ กล ้องถ่ายรูปให ้พระ พร ้อมกับบอกท่านว่า ชว่ ยถ่ายรูปให ้หน่อย และล ้ม ตัวลงไปนอนคราวนี้หันหัวไปทางหน ้าต่างแต่ไม่ยน ื่ หัวออกไปนอกหน ้าต่าง หญิงสาวยังหัวเราะ เมือ ่ เขาเอือ ้ มมือ มากอดหล่อ นจนล ้มลง ในขณะที่ห ล่อ นอธิบายให ้พระฟั งว่า กล ้องถ่ายรูป ใช ้ อย่างไร ฉั นกําลังดูวา่ พระจะทําอย่างไร จะยอมถ่ายรูปให ้หรือไม่ จะพูดอย่างไร ฉั นคิดว่าท่านกําลังหาคําพูดทีเ่ หมาะสมเพือ ่ ให ้ฝรั่งนั กท่องเทีย ่ วรู ้ว่าอะไรควรไม่ควร แม ้ เราจะยินดีทน ี่ ั กท่องเทีย ่ วเข ้ามา แต่ไม่ได ้หมายความว่าเขาจะทํ าทุกอย่างได ้ มาบ ้านเราก็ต ้อง เกรงใจเราเคารพเจ ้าของบ ้าน ทัง้ นีเ้ พือ ่ เขาจะได ้เทีย ่ วเมืองไทยอย่างมีความสุข พระยกกล ้องถ่ายรูปขึน ้ ถ่ายรูปให ้ และสง่ กล ้องถ่ายรูปคืน ท่านทํ าแค่นัน ้ และท่านยังต ้อง ฟั งแม่สาวพูดเล่าถึงเรือ ่ งราวของตัวเอง หล่อนบอกพระว่าฝรั่งคนนีเ้ ป็ นแฟนของหล่อนพบทกันที่ เกาะแต่และพาเขามาเทีย ่ วเมืองเหนือ ตอนนีก ้ ําลังจะกลับเกาะเต่า เจ ้าหน ้าทีร่ ถไฟทีเ่ ดินตรวจความเรียบร ้อย หยุดมองผู ้ชายต่างชาติกับสาวไทยนอนกอด ก่ายกันชั่วครู่ หญิงสาวยิม ้ หัวเริงร่า เจ ้าหน ้าที่ดงึ ทีน ่ อนข ้างบนลงมา เอาหมอนกั บผ ้าห่มสง่ ให ้ ้ ไ่ หม หญิงสาวตอบว่า จ๊ะ เขาหัวเราะเบาๆ ก่อน พวกเขา ๑ ชุด พร ้อมกับถามว่าเตียงบนไม่ใชใช ถามอีกครัง้ แน่ใจนะ เขาดึงม่านลงมาเปิ ด เตีย งนอนให ้ พร ้อมกับเดินจากไป ฉั นคิดว่าเจ ้าหน ้าทีค ่ งอยากจะ ขายทีน ่ อนเตียงบนให ้คนอืน ่ ทีอ ่ ยากเดินทางจึงถามให ้แน่ใจ และเขาก็ยอมแม ้หล่อนจะทําผิดกฎ ไปบ ้าง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 164

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี งดัง ก่อนเปิ ดม่านออกทัง้ หมด ยามเย็ นยังมี หญิงสาวโผล่หน ้าออกมาหล่อนหัวเราะเสย ่ งผ่านเข ้ามา ใครจะอยูใ่ นม่านนัน แสงแดดสอ ้ ได ้ แม ้จะมีพัดลมก็เถอะ ―ร ้อนจะตาย‖ หล่อนว่าและหัวเราะเมือ ่ เขาตบก ้นแรงๆ สองครัง้ ื้ เวลามา เขาจึงไม่ให ้เกียรติเธอ ปฏิบัตต ―เขาคงซอ ิ ่อเธอแบบนั น ้ ‖ ฉั นพูดกับเพือ ่ นร่วม ื อยูเ่ ชน ่ เดิม ―ทําไมเธอไม่อายเลยนะ ใครๆ ก็มอง‖ ทางทีย ่ ังคงอ่านหนั งสอ ―เธออายนะ‖ เขาพูดขึน ้ ―เหรอ‖ ―ใชเ่ ธอ อายเธอเลยหัวเราะไง อายแต่ต ้องทํ า‖ เขาว่าพลางลุกขึน ้ ยืนบอกว่าจะออกไป สูบบุหรี่ ถ ้าใครจะสูบบุหรีต ่ ้องไปสูบทีป ่ ระตูเป็ นชว่ งต่อระหว่างตู ้รถไฟ ฉั นไม่ไปกับเขา เลือกที่จะนั่ งดูดวงอาทิตย์ใกล ้จะลับฟ้ า ฉั นมองผ่านหน ้าต่างทีเ่ ปิ ดไว ้ เพียงนิดเดียว ―เปิ ดหน ้าต่างให ้เอาไหม‖ หล่อนมายืนอยูใ่ กล ้ทีฉ ่ ั นนั่ง ―ไม่เป็ นไร ขอบคุณ แค่นก ี้ ็มองเห็นแล ้ว‖ ื่ มันหรอก ไอ ้พวกรถไฟ ให ้ปิ ดหน ้าต่าง ―หลบออกมา จะเปิ ดหน ้าต่างให ้ ไม่ต ้องไปเชอ ร ้อนตาย กลางคืนก็เปิ ดหน ้าต่างไปเลย เปิ ดหน ้าต่างนอนสบายจะตาย‖ ฉั นลุกออกมาจากทีน ่ ั่ น หลีกทางให ้หล่อนเข ้าไปเปิ ดหน ้าต่าง มือแข็งแรงของหล่อนกดขอบหน ้าต่างลงก่อนจะดันขึน ้ ขยับขึน ้ ลงหลายครัง้ ในทีส ่ ด ุ ก็เปิ ดออก มองเห็นทุง่ นาร ้างและฟ้ ากว ้าง ในยามดวงอาทิตย์ใกล ้ลับขอบฟ้ า สวยงามและวังเวงจริงๆ ฉั นอยากให ้หล่อนกลับไปนั่ ง ในทีข ่ องหล่อน ยามนีก ้ ารนั่งดูท ้องฟ้ าคนเดียวเป็ นสงิ่ ทีด ่ ท ี ส ี่ ด ุ แต่หล่อนก็ไม่ไป ―จะไปไหน‖ ―กลับบ ้าน‖ ฉั นตอบ ―เหมือนกัน กลับบ ้านเหมือนกัน แต่ไปเทีย ่ วเกาะเต่ากันก่อน เคยไปหม ้าย‖ หล่อนยิม ้ ปากกว ้างโชว์ฟันขาว ฉั นสา่ ยหน ้า ี งดังขึน ื่ จั งหวะ ―พีส ่ าว...เป็ นลูกบ ้านไหน‖ หล่อนรุกและหัวเราะเสย ้ อีกเมือ ่ ฉั นบอกชอ บ ้านเกิด ―ลูกบ ้านเดียวกัน ลูกบ ้านเดียวกัน ...ใครไม่แหลงใต ้ แหลงได ้ม่าย‖ หล่อนรุกต่อเหมือน ไม่ให ้ฉั นตัง้ ตัว ึ ตัวเล็กลีบติดขอบหน ้าต่าง ฉั นพยักหน ้า รู ้สก ―มาอยูไ่ กลลิบ...แฟน?‖ หล่อนมองไปยังทีน ่ ั่งทีว่ า่ งเปล่า

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 165

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ฉั นพยักหน ้า พลางบอกหล่อนว่าเขาไปสูบบุหรี่ ―มาหาผัวไกลนะ‖ ฉั นยิม ้ ให ้หล่อนอย่างไม่รู ้จะว่าอย่างไร หล่อนหัวเราะก่อนเดินกลับไปทีน ่ ั่งของตัวเอง ี อร์มมายโอม ชม ี าเตอร์ ―คนบ ้านเดียวกัน‖ หล่อนพูดกับพระ ก่อนหันไปพูดกับฝรั่งว่า ชฟ แอนด์มายมาเตอร์โอมเดียวกัน ฝรั่งหันมามองหน ้าฉั น ฝรั่งยิม ้ ให ้ ฉั นพยายามทําหน ้าเฉยให ้มาก ทีส ่ ด ุ ี งกับฝรั่ง ―อาร์ ยู โอ.เค.‖ ฉั นได ้ยินหล่อนสง่ เสย ึ ร ้อนผ่าวทีข ฉั นหลบตาฝรั่ง รู ้สก ่ อบตาจนต ้องหลับตาลง ―ร ้องไห ้ทําไม มีอะไรหรือเปล่า‖ เขาพูดเบาๆ บึกถิน ่ บุหรีม ่ าฝาก ทีข ่ ้อต่อตู ้รถไฟคงมีคน สูบบุหรีก ่ ันเยอะ ―คิดถึงพ่อ‖ เขาถามต่อ ―ฉั นไม่อยากเป็ นคนบ ้านเดียวกับมัน‖ ึ เจ็ บ ปวดขึน ฉั น หั น ไปมองท ้องฟ้ าที่ใ กล ้จะมืด ฉั น เป็ นคนบ ้านเดีย วกั บ หล่อ น ฉั น รู ้ส ก ้ ิ้ กับ ฉั น แต่ก าร เรื่อยๆ มันเป็ นความละอายทีฉ ่ ั นมีต่อตั วเอง เพราะฉั นคิด ว่าหล่อ นเป็ นคนละชน ึ ว่าหล่อนกับฉั นอยูช ั ้ เดียวกัน และไม่ใชแ ่ ค่ภายในรถไฟขบวนนี้ กระทําของหล่อนทํ าให ้ฉั นรู ้สก ่ น ่ เดียวกัน เท่านัน ้ ...นอกขบวนรถไฟหรือทีไ่ หนก็เชน แต่อ ย่างไรก็ ตามฉั นต ้อง ขอบคุณที่ชว่ ยเปิ ดหน ้าต่างให ้ แม ้ว่าลมที่โดนหน ้าจะแรงจน ปวดแสบ http://www.sakulthai.com/ruengson/ruengson2455.asp

ั้ ฉ.๒๔๕๘ เรือ ่ งสน

ี ว ปรายสม ่ งบนผ้าขาว เข็มพลอย เป็ นครัง้ แรกทีเ่ พ็ญจันทร์ละลาบละล ้วงความเป็ นตัวของลูก แม ้จะมีพวกแม่ๆ ด ้วยกันเคย แนะนํ าไว ้หลายหน หล่อนก็ไม่นก ึ อยาก แต่วันนี้แหละทีอ ่ ดรนทนไม่ได ้จนต ้องลุกมานั่ งหน ้าจอ ่ านข ้อมูลทีต คอมพิวเตอร์ แล ้วไล่โปรแกรมแบบผิดๆ ถูกๆ ตามความรู ้ทีพ ่ อมี เพือ ่ เข ้าสูฐ ่ ้องการ ―ว่างๆ ต ้องดอดเข ้าไปเปิ ดดูมั่ งนะว่าลูก เราชอบเปิ ด เวบไซต์อ ะไรมาดู เด็ กมั นอยากรู ้ ิ ไอ ้เครือ อยากเห็นทุกอย่าง บางทีก็มค ี วามลับมากมายทีเ่ ราไม่รู ้ เราก็ต ้องคอยตามเช็คใกล ้ชด ่ ง ่ งทางให ้ถูก‖ คอมฯนีม ่ ันดีอย่างนะทําอะไรไว ้มันฟ้ องหมด เพียงแต่ต ้องหาชอ ถึงหลายคนจะบอกว่าไม่ยากในการค ้นหาร่อ งรอยทีว่ า่ แต่สําหรับคนทีไ ่ ม่ได ้ขลุกอยูก ่ ับ เจ ้าไปรษณียไ์ ร ้พรมแดนทุกคืนทุกวัน กว่าจะไปถึงประตูทต ี่ ้องการก็นานโขจนเกือบท ้อไปหลาย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 166

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ ว่าไม่อยากรับรู ้มันเลยจริงๆ ชวี ต หน ทว่าเมือ ่ ข ้อมูลวาบขึน ้ มาทีห ่ น ้าจอ หล่อนก็รู ้สก ิ ในวินาทีกอ ่ น ่ วามจริงบ ้าๆ นีไ ก่อนทีจ ่ ะสามารถคลําเข ้าสูค ้ ด ้ หล่อนมีความสุขดีอยูแ ่ ล ้ว สุขทีล ่ ก ู ทุกคนเรียนเก่ง ประพฤติตัวดีเสมอต ้นเสมอปลายจนครูชม และร่างกาแข็งแรงเป็ นปกติด เวรกรรมอะไรกันละนี่ ั ้ เทาขึน ทําให ้ต ้องมารับรู ้ในสงิ่ ทีบ ่ าดหัวใจเพียงนี้ มือไม ้สน ้ มาอย่างห ้ามไม่อยู่ ยิง่ กว่าเมือ ่ ตอนที่ ี ั นสมั ย แอบอ่านบัต รอวยพรวันเกิด ที่ ―เพือ ่ น‖ สง่ มาให ้ลูก สาวคนโต ถ ้อยคํ าในบัต รน่ ารั กส ท ื่ หากแต่ลงท ้ายด ้วยคํานั บทีร่ ู ้กันเองว่า ―สุดทีร่ ักของ ประสาวัยรุน ่ เขียนไว ้หวานสนิท ไม่ได ้ลงชอ เธอ‖ แม ้จะถือ ว่า ตั ว เองเป็ นคนทั น สมั ย แต่ยั ง ตะลึง กั บ พฤติก รรมของลูก สาวที่กํ า ลั ง เรีย น มหาวิทยาลัย สํานึกบางอย่างบอกกับตัวเองว่าไม่ได ้กําลังเข ้าใจผิดหรอก บัตรอวยพรใบนี้เพ็ ญ จันทร์เก็บตกมาจากการทําความสะอาดรถยนต์ของลูกสาว เพราะหลังจากทีจ ่ ับตาดูกริ ย ิ าท่าทาง ความคิด อ่ า น การแต่ ง กาย ตลอดจนลั ก ษณะการคบเพื่ อ นในระยะสองปี หลั ง ที่ เ ข ้าเรี ย น ่ รือไม่ใช‖่ อยูน มหาวิทยาลัย คนเป็ นแม่ก็เริม ่ กลุ ้มใจ เฝ้ าถามตัวเองว่า ―ใชห ่ าน จนเมือ ่ มาพบบัตร อวยพรนั น ้ จึงบอกกับตัวเองว่า ―สงสัยจะใช‖่ และยิง่ เมือ ่ พบร่องรอยการติดต่อทางอินเตอร์เนต กับกลุม ่ ทีป ่ ระกาศตัวชัดเจนว่าเป็ นกลุม ่ หญิงรักหญิงคนเป็ นแม่ถงึ กับหน ้ามืดซวนเซจากภาพบน ี งดังก ้องขึน ่ น่แล ้ว‖ เธอรีบรวบรวมกําลังใจทีพ กระจกเล็กน ้อย เพราะมีเสย ้ ในสํานึกว่า ―ใชแ ่ อ ึ ยากจะอธิบาย เหลืออยู่ ไล่สายตาอ่านเนือ ้ ความต่างๆ นานาบนเวบไซต์นัน ้ อ่านไปด ้วยความรู ้สก ั เจน และพินจ ิ ดูรป ู งานปาร์ตท ี้ ส ี่ ามารถดาวน์โหลดมาได ้อย่างชด คุณพระคุณเจ ้าชว่ ยด ้วยเถิด อย่าให ้พบหน ้าของลูกในกลุม ่ หญิงสาวพวกนัน ้ เลย เมือ ่ คลิกภาพจนครบทีเ่ ขามีไว ้ให ้ ต ้องยกสองมือขึน ้ จบหน ้าผากเพือ ่ ขอบคุรพระเจ ้าหรือ ิ ่ ั ิ สงศกดิส ์ ทธิอ ์ ะไรก็ตาม เพราะไม่มรี ป ู ลูกสาวอยูใ่ นภาพเหล่านั น ้ ึ เลวร ้ายทีส ิ มา คนเป็ นแม่เฝ้ า หลายวันต่อจากนั ้นคือ ความรู ้ส ก ่ ุดในชวี ต ิ เท่าทีเ่ คยเผชญ ถามตัวเองด ้วยคําถามมากมาย ลูกสาวคนโตไปไกลเพียงใดกับพฤติกรรมทีเ่ บีย ่ งเบนนั น ้ หาก เปลีย ่ นเป็ นพบว่าลูกชายเปิ ดเวบไซต์ลามกดูจะสบายใจกว่านี้หรือไม่ หรือถ ้าลูกสาวสอบตกจะ ละเหีย ่ ใจน ้อยกว่านี้หรือ ไม่ ถ ้าให ้เลือ กระหว่างสามีม เี มีย นอ้ ยจะเอาประการไหนดี ลูก สาวไป รวมกลุ่มกันเสพยาอีจ ะเศร ้ากว่านี้ไหม ลูก ชายติด พนั นบอลแล ้วครอบครั วจะเดือ ดร ้อนกว่าทุก ั สนจะนึกออกมาได ้ ตามประสาคนกําลังจนตรอกทาง วันนีไ ้ หม และอีกสารพัดเรือ ่ งเท่าทีใ่ จอันสบ อารมณ์ นํ้ าตาไหลเมือ ่ คิดถึงภาพลูกสาวตอนยังเป็ นเด็กวันทีอ ่ ุ ้มลูกออกมาโรงพยาบาลนั น ้ มือไม ้ ตนเองแสนจะเก ้งก ้างตามประสาแม่ ค นใหม่ ยั ง ไม่ทั น ตั ง้ หลั ก อะไร เจ ้าตั ว นิ่ม ในอ ้อมกอดก็ ร ้องไห ้จ ้า ี งสามีบอกแบบร ้อนรน ―ลูกหิวนมแล ้ว‖ เสย เพ็ ญจันทร์ทําหน ้างง ไม่รู ้จะเอาอย่างไรดีเพราะกําลังอยู่บนรถยนต์ แต่แล ้วก็ข่มความ ี หนั กหนาที่ อายให ้ลูกกินนมจากอก โดยไม่กลัวสายตารถข ้างๆ ทีเ่ ขาอาจแอบมองอยู่ น่าขันเสย ี งดังโดยไม่ยอมงับหัวนมแม่ คิดตามประสาว่าแล ้วจะได ้กินนม ปากเล็กๆ นัน ้ เอาแต่อ ้ากว ้างสง่ เสย ี ง ละหรือ เด็ก โง่เอ๋ย ใบหน ้าที่ใหญ่ก ว่ากํ าปั ้ นนิด เดียวโมโหหิวจนแดงปลั่ง พร ้อมกับ แผดเส ย ร ้องไห ้ดัง เท่าที่จ ะทํ าได ้ แต่ไม่มน ี ํ้ า ตาออกมาแม ้แต่นิด นึก ถึงคํ าที่ผู ้ใหญ่เคยบอกว่า ―แกล ้ง ร ้องไห ้‖ เธอเอามือทีเ่ หลืออยูอ ่ ก ี ข ้างดันหน ้าเกเรไปหาเนื้อนุ่มใกล ้หัวใจของตน คงได ้กลิน ่ เป็ น แน่แท ้ เพราะหน ้าเหมือนตุก ๊ ตารีบซุกลงกับเต ้าของแม่ แล ้วลุยปากน ้อยๆ ค ้นหาไปแถวนัน ้ จบพบ สงิ่ ที่ต ้องการ ปากเล็ ก รีบ งับไว ้แน่ นจนแม ้ร ้องออกมา แต่แล ้วก็ ค่อยผ่อ นคลายความเจ็ บลงได ้ ั ว่าลูกได ้ดูดนมแล ้ว เมือ ่ รู ้ชด

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 167

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื่ ว่าสงิ่ มีชวี ต ไม่น่าเชอ ิ ทีเ่ คยอยูใ่ นตัวเธอจะทํ าให ้หัวในปี ตถ ิ งึ เพียงนี้ ยิง่ กว่าความรักทีเ่ คย มีให ้คนรัก ยิง่ กว่าความห่วงทีเ่ คยมีให ้พ่อแม่ ยิง่ กว่าความกังวลทีเ่ คยเกิดขึน ้ กับพีน ่ ้อง ลูกคนแรก คือสงิ่ มหัศจรรย์ของชวี ต ิ ทีแ ่ ม่ทก ุ คนจําได ้ไม่ลม ื แล ้วลูกก็เติบโตโลดแล่นไปตามครรลองของครอบครัว สงั คมและสงิ่ แวดล ้อม ลูกคือผ ้าส ี ึ ของแม่ตลอดเวลา จนแม ้ลูกเติบโตใหญ่เพียงใด คนเป็ นแม่ก็ไม่ยอมรับว่าวัน ขาวใน ความรู ้สก ี ากมายป้ าย สะบัดและกระเซ็นลงบนผ ้านั น เวลาทีล ่ ว่ งผ่านได ้มีปรายสม ้ ตลอดมา นํ้ าตาไหลเป็ น ี ่ว งบนผ ้าขาวผืน ที่ห ล่ อ นรั ก ที่ส ุด ทํ า ไมจึง ต ้องเป็ นส น ี ั ้น หล่อ นหา ทางเมื่อ มองเห็ น ปรายส ม คํ าตอบให ้ตัวเองไม่ได ้ จึงเฝ้ าวนเวียนหาต ้นสายปลายเหตุอ ยู่นั่นแล ้ว เฉกเช ่นคนโง่เขลาเบา ปั ญญา ิ้ ลงตามอนิจลักษณะของมัน เพราะสมองของเพ็ ญจันทร์ แล ้วก็มาถึงจุดทีท ่ ุกอย่างสุดสน ไม่สามารถครุ่นคิดให ้เนิน ่ นานกว่านี้อก ี แล ้ว หัวใจก็ไม่อาจเศร ้าได ้ลึกซงึ้ กว่านี้แล ้ว และทีส ่ ําคัญ ร่างกายไม่อาจทานความรวดร ้าวของจิตใจได ้อีกต่อไป หากไม่หยุดก็คงเหมือนต ้นไม ้ทีห ่ ักกลาง ี งทักเริม ลงด ้วยแรงดึง เพราะเสย ่ มีบอ ่ ยขึน ้ ในทํานอง ี ว หน ้างีค ―ไม่สบายหรือเปล่า ซูบเซย ้ ลํ้าดํ าไปหมด พวกเรามันอายุมากแล ้วนะ ต ้องไป ี บ ้าง จับพลัดจับผลูเจออะไรจะได ้จัดการไปเสย ี แต่ยังเนิน ตรวจร่างกายเสย ่ ๆ‖ ี แต่เนิน นั่ นวี เจออะไรจะได ้จั ดการเสย ่ ๆ ก็หวังอยูว่ า่ ตัวเองจะยังทั น เจ ้าประคุณเอ๋ย เมือ ่ แรกรู ้ว่าลูกสาวได ้ก ้าวเข ้าสูโ่ ลกทีห ่ ล่อนไม่ยอมรับ แน่นอนว่าความโกรธเกิดขึน ้ เป็ นอันดับแรก ึ ซับการรั บรู ้นี้ ความกลัวก็วงิ่ เข ้าจั บสํานึก โกรธทีล ่ ก ู สาวไม่ได ้ดั่งใจ จากนั น ้ เมือ ่ สมองค่อยๆ ซม ความเป็ นผู ้หญิงในกรอบประเพณีนย ิ ม และเมือ ่ ค ้นหาข ้อมูลจนมั่นใจว่าเรือ ่ งทีส ่ งสัยนั น ้ ถูกต ้อง แล ้ว อารมณ์ก็เกรีย ้ วกราดขึน ้ มาทันที ไม่ใชเ่ พราะลูกไม่ได ้ดั่งใจอีกต่อไป แต่เพราะลูกสาวของ เธอเกิดไปมีอาการแบบเดียวกับลูกสาวคนอืน ่ ทีเ่ ธอเคยค่อนขอดนินทาเอาไว ้ต่างหาก ―ลูกสาวคุณนารีเค ้าทะมัดทะแมงดีนะ ออกห ้าวแบบขายออกสามศอก วันๆ นุ่งกางเกง ์ ําท่าจังก ้าเชย ี ว‖ ยีนสท ี เอง ทํ าให ้คนเป็ นแม่รู ้ส ก ึ เส ย ี หน า้ นั่ นแหละ มั นโกรธตรงว่าแต่เขาแล ้วอิเ หนาเป็ นเส ย เหลือ เกิน ยังคงมีแต่สติเท่านั ้นที่ทํางานอยู่และเตือ นตั วเองว่า ต ้องใชปั้ ญญามารั บ รู ้เรือ ่ งนี้จ งึ สามารถแก ้ไขหรือยอมรับได ้อย่างไม่เดือดร ้อนกันไปทัง้ บ ้าน จนถึงขัน ้ ฉาวโฉ่หรืออับอาย เมือ ่ ตัง้ สติได ้แล ้วใจมาเป็ นกองมองไปมองมาจึงตกลงใจคุยกับคนรุน ่ ใหม่อย่างลูกสาวคนเล็ก ึ ว่าเป็ นเรือ ―แหววไม่รู ้สก ่ งแปลกนะคะคุณแม่ ยอมรั บได ้ แต่ก็เข ้าใจว่าคนเป็ นพ่อแม่คง ทํ าใจได ้ยาก คุณแม่อ ย่าเพิง่ คิด มากเลยค่ะ บางทีอ ก ี หน่ อ ยพอออกไปทํ า งานแล ้วพี่เ ค ้าอาจ เปลีย ่ นแปลงความคิดได ้ ถึงพีเ่ ค ้าไม่เปลีย ่ นเพือ ่ นของเค ้าก็อาจเปลีย ่ น‖ ื่ ว่าเป็ นคําพูดของลูกสาวคนเล็กทีอ ึ ตัวเองแก่ไปมาก แต่ ไม่น่าเชอ ่ ยูม ่ ัธยมต ้น ฟั งแล ้วรู ้สก ก็ดใี จทีล ่ ก ู เป็ นผู ้หลักผู ้ใหญ่พอจะเป็ นทีป ่ รึกษาแม่ได ้บ ้างแล ้ว แอบเลียบเคียงถามคนนั น ้ คนนี้ท ี่ คิดว่าเขาพอเป็ นทีป ่ รึกษาได ้ แต่ก็เท่านัน ้ เอง เพราะคนอืน ่ ให ้ได ้เพียงคําตอบกว ้างๆ บางคนก็พูด เป็ นหลักวิชาการ และบ ้างก็ยกตัวอย่างให ้ฟั ง แล ้ววันทีก ่ ล ้าหาญก็มาถึง เพ็ญจันทร์เลิกเกรงใจลูกสาวคนโต เลิกหลอกตนเองว่าเรือ ่ งทัง้ หมดไม่จริง และเลิกกลัว ทีจ ่ ะรับรู ้ความจริงจากปากลูก เธอจึงตกลงใจคุยกับตัวต ้นเหตุอย่างเปิ ดอก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 168

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ิ ปากขึน หน ้าเล็กๆ ทีย ่ ังเหลือเค ้าวันแรกเมือ ่ ออกจากโรงพยาบาลเชด ้ อย่างไม่พอใจ เมือ ่ รู ้ ว่าตนเองถูกละลาบละล ้วงความเป็ นสว่ นตัว อาจบางทีเพ็ ญจั นทร์จะเลีย ้ งลูกแบบตะวันตกมาก เกินไป ทําให ้ละเลยการเลีย ้ งดูแบบรักวัวให ้ผูก รักลูกให ้ตี และลืมไปว่าไม ้อ่อนดัดง่าย ไม ้แก่ดัด ื่ คตินย ้ ยาก แต่หันไปเชอ ิ มเกีย ่ วกับการไม่เชาไปดั ดกิง่ ก ้านสาขาของต ้นไม ้ เพือ ่ ให ้ต ้นไม ้นั น ้ ได ้ แสดงออกถึงความเป็ นเลิศของมัน มายาคติแห่งความคิดสร ้างสรรค์ และบรรทัดฐานมารยาท แนวตะวันตกทีไ ่ ม่เข ้าเกีย ่ วข ้องกับความเป็ นสว่ นตัวของลูก แต่วันนี้ เพ็ ญจันทร์ได ้สํานึกแล ้วว่า ่ ้นไม ้ทุกต ้นจะเลีย ้ ไม่ใชต ้ งได ้ด ้วยกลวิธด ี ังกล่าว เพราะลูกของเธอกํ าลังก ้าวลํ้ าเสนธรรมชาติ ท ี่ ี ั ควรของมนุษย์ออกไป แล ้วมุง่ มองเดินตามชวต ิ สบสนของกลุม ่ คนทีเ่ รียกตนว่าอารยะ...และเห็น ประเพณีนย ิ มคือการกดขีท ่ างความคิดและเพศรส จะด ้วยเหตุใดก็ตาม ลูกสาวของเธอไม่ ได ้ปริปากตอบโต ้หรือแก ้ตัว เพียงทํ าท่าสงบจน ยากจะเดาว่ายอมรับหรือปฏิเสธ เพ็ญจันทร์สลัดความคิดทีก ่ ําลังเดาใจอีกฝ่ ายออกไป พอกันที กับความเกรงใจและมารยาทจอมปลอม นึกถึงคุณยายทีเ่ อะอะมาเพิง่ อาละวาดฟาดกันน ้าชาย เมือ ่ ครัง้ คนบ ้านฟากตรงข ้ามคลองมาฟ้ องว่า ั มันมาพาลูกสาวกูหนีเทีย ―ไอ ้ชย ่ วจนสอบตก‖ น ้าชายตัวโตหนุ่มใหญ่ทอ ี่ ยูม ่ ัธยมปลายแล ้วถูกตีกันดังขวับๆ โทษฐานทีท ่ ําให ้พ่อแม่ขาย หน ้า และยังสอบตกด ้วยอีกคน นอกจากโดนตีวันนั น ้ แล ้วยังโดนบ่นอยูห ่ ลายวัน แถมมีกระเซ็น กระสายทํ านองแดกดันต่อ อีก เป็ นเดือ น จนสอบเข ้าเตรีย มทหารได ้นั่ นแหละสายตาจั บผิด จึง ี งยายถอนใจเฮอ ื กใหญ่ในวันทีร่ ้อยตรีจองชัยได ้แต่งงานเป็ นทีเ่ รียบร ้อย หมดไป และได ้ยินเสย กับสาวฟากโน ้น ี ให ้ได ้ ―เหมือนพายเรือฝ่ าลมฝนแล ้วถึงฝั่ งซะที มีลูกก็ เหนื่อยใจยังงีแ ้ หละ กูจะตายเสย ตัง้ หลายหน‖ ื่ ว่าเสย ี งนั น ี งยายชว่ ยได ้มากเมือ ไม่น่าเชอ ้ ก ้องเต็ มหูเพ็ ญจั นทร์ กําลังใจจากเสย ่ เริม ่ ทํ า ี งแข ้งกับลูกสาวตัวเอง ไม่กค ี งกับลูก เสย ี่ รัง้ หรอกทีเ่ ธอกล ้าขึน ้ เสย ี ใจ‖ ―ไม่คด ิ ว่าความไว ้วางใจทีพ ่ วกเรามีให ้ลูก จะทําให ้พ่อแม่ต ้องเสย นั่ นคือ แรงที่ส ุด แล ้วสํ าหรบแม่ในศตวรรษนี้ นํ้ าตาสองสามหยดบนหนา้ นวลปราศจาก เครื่อ งสํ าอางของลูก เกือ บทํ าให ้ต ้องเลิก คุย กั นกลางคั น แต่หน า้ ยายที่ย ืนถมึงทึง อยู่ใ นห ้วง ี ธรรมและประเพณีวัฒนธรรมอันดีงามทั ง้ หลาย ความคิด ทํ าให ้สูต่้ อไป หล่อนนึกถึงศาสนา ศล ่ ิ แต่ก็มั่นใจสงเหล่านี้ หมดสมัยไปแล ้วทีจ ่ ะเอามาอ ้างในการสั่งและสอนลูก ขืนพูดไปก็คงเท่ากับ ี่ งคาดเดา ว่าคุยคนละเรือ ่ ง ต ้องคิดตามแนวปรัชญาของคนทีพ ่ ูดด ้วยจึงจะได ้ผล เพ็ ญจันทร์เสย เอาเองว่า ปรัชญาของคนรุน ่ ลูกสาวเธอคือยึดถือความพอใจสูงสุดของตนเองเป็ นทีต ่ ัง้ แต่คนเรา ิ พยายามวิง่ จีเ๋ พือ จะหนีสงั คม ศาสนาและวัฒนธรรมไปได ้ละหรือ สมองของหญิงสาววัยต ้นห ้าสบ ่ ี งเครียดๆ หาข ้อมูลให ้ตรงกันกับคนฟั ง เธอเริม ่ ด ้วยเสย ―เคยคิดมัย ้ ว่าเมือ ่ อายุมากขึน ้ และออกไปทํ างาน เราจะอยูก ่ ับสังคมได ้อย่างสง่าผ่าเผย ิ นินทา ถึงลูก ไม่ส นใจแต่แม่อ ายเค ้า ได ้อย่างไร ลูก จะแคร์มั ย ้ ถ ้าคนอืน ่ เขามองเราแล ้วซุบซ บ ต ้องบอกตรงๆ ว่า ยั ง ทํ าใจไม่ได ้ แม่ไม่รู ้ว่า ทํ าไมและอะไรจึง เป็ นเหตุให ้ลูก กลายเป็ นคนที่ม ี ึ และความคิดผิดทีผ ความรู ้สก ่ ด ิ ทางอย่างนี้ มันอาจถูกสําหรับลูกแต่ไม่ยอมรับ เพราะฉะนั น ้ ขอ ่ ั ี สงเลยว่าอย่าทําร ้ายหัวใจแม่ด ้วยวิธช ี วต ิ แบบนี‖้ หล่อนฉีก บัต รอวยพรที่เก็บเอาไว ้หลายวันแล ้วโยกทิง้ ไปตรงหนา้ คนทีน ่ ั่ งตรงข ้ามก ้ม ั ครูจ หน ้าตํา่ เงียบไปสก ่ งึ พูดขึน ้ ว่า

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 169

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―คุณแม่อย่าคิดอะไรมากเลย หนูไม่ได ้เป็ นอย่างทีแ ่ ม่คด ิ หรอก‖ ื่ ได ้หรือ ไม่ค นเป็ นแม่ก็ ส ุด จะตั ด ส น ิ ใจ ส งิ่ ที่ลูก กํ า ลั ง เป็ นอยู่นั้น ผิด หรือ ถู ก ฟั งแล ้วเช อ ี้ ัดได ้เชน ่ กัน และเรือ หล่อนก็ไม่อาจชช ่ งนี้จะได ้รับการแก ้ไขได ้หรือไม่ก็สด ุ จะเดา แต่หล่อนสวม วิญญาณคุณยายเทศนาไปกัณฑ์ใหญ่ และสรุปท ้ายตรง หรอก‖

―เช ื่อ แม่ เ ถอะว่า อะไรก็ ต ามที่มั น ผิด ธรรมชาติ มั น ไม่ ทํ า ให ้มนุ ษ ย์ม ีค วามสุข ที่ยั่ ง ยืน

พูด ไปแล ้วจะได ้ผลประการใดเธอก็ ส ะดุด จะคาด เพราะรู ้ดีว่าทุ ก วัน นี้ก ระแสสัง คมอั น ี่ วกรากนั น เชย ้ แรงเกินกว่าคนอย่างเธอจะต ้านไหว สงิ่ เดียวทีย ่ ังคิดว่ามีจริงคือบุญกรรม จึงต ้อง บอกเล่า ให ้ลูก เข ้าใจว่า ปลูก อะไรก็ ไ ด ้ผลเช ่น นั ้น และการที่เ ธอต่อ ว่า พรํ่ า บ่นก็ ค ือ การได ้ทํ า หน ้าทีข ่ องแม่ทส ี่ มควรแล ้ว สว่ นผลที่ตามมาต ้องบอกว่าตามบุญตามกรรมจริงๆ หากแม ้นเคย ่ ทีล ทําบุญไว ้บ ้างอาจสง่ ผลให ้ลูกสาวนึกถึงหัวอกแม่และเป็ นเชน ่ ก ู สาวคนเล็กปลอบใจเอาไว ้ นํ้ า ตาที่ไ หลพรากจากลูก เหมือ นนํ้ า กรดกั ด กร่ อ นหั ว ใจแม่ เธอดึง ลูก มากอดไว ้แน่ น ี ดายนักหาก ―ปรายสม ี ว่ งบนผ ้าขาว‖ ผืนทีร่ ักยิง่ จะมีอันทําให ้ผ ้าทัง้ ผืนหมดความงดงาม แต่ เสย ่ นั น ี ะไรเลยจะมาทําให ้คนเป็ นแม่ ก็นั่นแหละ ถึงจะเป็ นเชน ้ จริงๆ แม่ก็ยังรักลูกเสมอ เพราะไม่มส ี อ ิ ปี ได ้ ทิง้ ขว ้างผ ้าผืนทีเ่ คยขาวสะอาดและแนบไว ้กับอกมาถึงยีส ่ บ http://www.sakulthai.com/ruengson/ruengson2458.asp

ั ้ ฉ.๒๔๖๐ เรือ ่ งสน

มะละกอ...ต ้นนัน ้ กานต์ กีรติ ―มะละกอรสหวานฉํ่ า ช ื่น ใจ หารั บ ประทานได ต ้ ลอดปี มีคุ ณ ค่ า ทางโภชนาการสู ง ้ ่ วไป คือ เป็ นแหล่งของสารเบตาแคโรทีน ซงึ่ ช ่วย มะละกอก็ เหมือนกับผลไม ้ที่ม ส ี เี หลืองส มทั ี มและเหล็ ก อีก ด ้วย ป้ องกัน เซลล์ข องร่างกายมิใ ห ้ถู ก อนุ มูล อิส ระทํ า ลาย แถมยั งให ้แคลเซ ย มะละกอสุกเหมาะเป็ นอาหารของคนป่ วย เพราะเนือ ้ นุ่มเคีย ้ วกลืนได ้ง่าย...‖ ื ทีว่ างอยู่บนตั ก ทอดตามองออกไปนอกหน ้าต่าง ฉั นละสายตาจากข ้อความในหนั งส อ พลางครุน ่ คิดอะไรเงียบๆ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 170

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

บ ้านของฉั นอยูใ่ นซอย ถ ้านับจากต ้นซอยจะเป็ นบ ้านหลังทีส ่ อง บ ้านในซอยนี้ไม่มรี ัว้ รอบ ิ เชน ่ เดียวกับบ ้านสว่ นใหญ่ ซงึ่ ผิดกับบ ้านในกรุงเทพฯ อาจเป็ นเพราะมีขโมยขโจรน ้อย ขอบชด ิ จึงเป็ นเรือ การสร ้างบ ้านโดยไม่มรี ัว้ รอบขอบชด ่ งปกติธรรมดา เดิมทีเมือ ่ หลายปี กอ ่ น บ ้านของฉั นมีต ้นชําต ้นใหญ่ใบหน ้าให ้ร่มเงาแก่ตัวบ ้านมากโข แต่ อยู่ๆ มันก็ ต ายลงด ้วยโรคชนิด หนึ่งที่ใ ครต่อ ใครก็ อ ธิบายไม่ได ้ และหลังจากการตายของมั น ความทุกข์ทรมานจึงตกเป็ นของทุกคน เพราะตั วบ ้านหั นหนา้ ท ้าทายแสงตะวันในช ่วงบ่ายจั ด สายแดดจึง ลามเลีย เข ้ามาภายในบ า้ นแทบจะทุ ก ซอกทุ ก มุ ม จนฉั น อยากตั ้ง ช ื่อ ว่ า ―บ า้ น ี จริงๆ อาบแดด‖ เสย แรกทีเดียวฉั นคิดปลูกมะละกอ เพราะโตเร็ว ให ้ร่มเงาพอสมควร และที่ สําคัญให ้ผลอัน โอชะด ้วย แต่พอลองปลูกแล ้วก็ต ้องประสบความล ้มเหลว แม ้จะทะนุถนอมเพียงใดมันก็ยังใจ เสาะ เติบโตแบบเด็กขีอ ้ ้อน โยเย ผอมแห ้งแรงน ้อย รูปร่างแคระแกร็นน่าเวทนา ดังนั น ้ ฉั นจึงไป หาพันธุไ์ ม ้อืน ่ ๆ ทีโ่ ตเร็วมาปลูกแทน อาทิ ต ้นแสงจันทร์ ไทรทอง ชมพู่มา่ เหมีย ่ ว แปรงล ้างขวด ่ ๋ย ฯลฯ ปลูกปนๆ ลงไปแล ้วก็เฝ้ ารดนํ้ าพรวนดิน ใสป ุ พลางก็เฝ้ าดูการเจริญเติบโตของมันด ้วยใจ จดจ่อรอคอย ล่วงมาจนถึงตอนนี้ ฉั นจึงได ้พึง่ พาร่มเงาจากมวลไม ้เหล่านั น ้ ค่อนข ้างมากกระนั น ้ ก็ ยังน ้อยกว่าต ้นชําใหญ่ใบหนาทีด ่ ว่ นจากไปอย่างไม่มวี น ั กลับ แต่แล ้ววันนี้...ฉั นได ้เผอิญไปพบต ้นมะละกอต ้นหนึง่ สูงประมาณสองศอก ลําต ้นอวบอิม ่ ก ้านกิง่ และใบบอกความแข็งแกร่งอดทนอย่างน่ าประหลาดใจ ทีส ่ ําคัญทีส ่ ด ุ มันงอกเงยอยูข ่ ้าง ถังขยะใบใหญ่ ซงึ่ เป็ นทีท ่ งิ้ ขยะของคนในซอยนี้ มันเติบโตอย่างเด็กอนาถาในทํ าเลทีไ่ ม่น่าอยู่ น่าพักพิง แต่เศษอาหารที่หล่นเกลือ ่ นเพราะถูกทิง้ อย่างปราศจากความรับผิด ชอบ ได ้กลกาย ่ เป็ นปุ๋ ยให ้มันโตวันโตคืน สวนกลิน ่ เหม็นของขยะนานาชนิดก็มท ิ ํ าให ้มันย่อท ้อ มันยังคงหยัดยืน เติบกล ้า และเริม ่ ออกดอกออกผลให ้เห็นเป็ นทีป ่ ระจักษ์แก่สายตา ข ้อสําคั ญในปี นี้ ต ้นไม ้ชายบ ้านที่ดูพ ื้นๆ ชนิด นี้กลั บมีร าคาถีบตัวสูงถึงกิโลกรัม ละ ๓๒ ั ้ แนวหน ้าหลากหลาย ไม่วา่ จะเป็ น ลําไย มังคุด ลองกอง ฯลฯ ให ้หลบ บาทเศษ ทิง้ ห่างผลไม ้ชน ื่ ลีห ้ นีอายไปได ้อย่างไม่น่าเชอ จากความแข็งแกร่งและสถานทีเ่ กิดอันแสนตํ่าต ้อยทําให ้ฉั นคอยเฝ้ าดูการเติบโตของมัน ิ พร ้อมๆ มกั บความคิด ความอ่านและความยอกแสยงเส ย ี ดแทงใจของฉั นอยู่ อยู่อ ย่างใกล ้ช ด ตลอดเวลาจาก ―เขา‖ คนนัน ้ เริม ่ มีแสงสว่างของทางออกเพิม ่ ขึน ้ ตลอดเวลา... ี น ้าและแววตาหมิน ―คุณมันอ่อนแอ...‖ เขาเคยปรามาสฉั นอย่างตรงไปตรงมาด ้วยสห ่ แคลนหยามเหยียดอย่างเปิ ดเผย ―แต่ก็วา่ ไม่ได ้...คุณมันลูกสุดท ้องนี.่ ..จริงมัย ้ พ่อแม่ประคบประ หงมมายังกะไข่ในหิน ถามจริงๆ เถอะ คุณเคยพึง่ พาตัวเอง ทําอะไรด ้วยตัวเองบ ้างมัย ้ ...คิดอะไร ิ ใจอะไรเอง และข ้อสําคัญสามารถอยูไ่ ด ้ด ้วยตัวคุณเองน่ะ...คุณมีปัญญามัย เอง ตัดสน ้ ‖ ฉั นพูดอะไรไม่ออก ได ้แต่นั่งนิง่ อึง้ ตะลึงงันกับคําพูดรุนแรงของเขา และแทนทีน ่ ํ้ าตาจะ ่ ี ไหลอาบแก ้ม มันกลับไหลย ้อนกลับไปชโลมราดอยูใ่ นสวนลึกของหัวใจเสยแทน พอฉั นขยับ เขาก็รบ ี พูดต่อทันที ―อย่ามาอ ้างอดีตเดิมๆ ของคุณอีกนะ ไอ ้ทีว่ า่ ...ฉั นเป็ นอย่างนีม ้ าตัง้ แต่คณ ุ มาชอบพอฉั น ่ ใหม่ๆ ตอนนั น ้ ทําไมคุณจึงยอมรับฉั นได ้ ใชผมยอมรับว่าผมมันโง่ มองผู ้หญิงอย่างคุณไม่ออก นี่ ถ ้ารู ้ว่าจะต ้องรับภาระเลีย ้ งดูผู ้หญิงอ่อนแอ ใจแคบไม่เข ้าใจธรรมชาติของผู ้ชาย หวังแต่จะเป็ น เจ ้าเข ้าเจ ้าของอยูค ่ นเดียว มีอะไรนิดอะไรฟน่อยก็เอานํ้ าตามาเป็ นเครือ ่ งต่อรองอย่างนี้ละก็ ผม ไม่ลงทุนขอมาให ้ปวดกบาลอย่างนีห ้ รอกฎ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 171

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

แล ้วเขาก็สรุปว่า ―เรามาแยกกั น อยู่ สั ก ระยะดีก ว่ า คุ ณ อยู่ ท ี่ นี่ แ หละ ส ่ว นผมจะไปทํ า งานกั บ เพื่ อ นที่ กรุงเทพฯ ถ ้าคุณอายกลัวว่าญาติโกโหติกาหรือเพือ ่ นร่วมงานของคุณจะสงสัยก็ อ ้างไปซวี า่ ผม ิ ธิจ์ ะตัดสน ิ ใจใหม่ ต ้องไปทํางาน ต ้องแยกกันอยูก ่ อ ่ น แต่เวลาทีเ่ ราอยูห ่ า่ งกัน ทัง้ คุณและผมมีสท ิ ธิจ์ ะเลือกผู ้หญิงแกร่งมาแทนคุณ และคุณก็สามรถเลือกผู ้ชายหน ้าโง่ หรือพ่อพระคน ...ผมมีสท ี ด ้วยจริงมัย ใหม่มารับภาระบ ้าๆ แทนผมก็ได ้...ดีเสย ้ ...‖ ว่าพลางเขาก็ยักไหล่และหัวเราะเยาะ อย่างเปิ ดเผย ―แต่ถ ้าคุณใจกว ้างขึน ้ ไม่มาก ้าวก่ายอิสรภาพของผม ไม่เอานํ้ าตามาเป็ นเครือ ่ ง ต่อรองอยูเ่ ป็ นประจําละก็...บางที...บางทีหรอกนะ ผมจะให ้โอกาสคุณอีกครัง้ ...‖ เขาคงพูดถูก ...ฉั นคงเป็ นมะละกอขีแ ้ ย ออดอ ้อน รอคอยแต่ความชว่ ยเหลือเจือจาน มี ื่ สัตย์ ความเมตตาเอือ ื่ ฉํ่ าเท่านั น ชวี ต ิ อยูไ่ ด ้ก็ด ้วยความซอ ้ อาทรและนํ้ าใจไหลเย็นอันชน ้ ซงึ่ ก็คง ไม่ผด ิ กับมะละกอทีฉ ่ ั นเพียรปลูกอย่างประคบประหงมมาก่อน... ฉั นหวนนึกถึงมะละกอข ้างกองขยะ ฉั นจะเป็ นอย่ามันบ ้างได ้ไหมหนอ แข็งแกร่งและยืน ิ กับความยากลําบากแต่เพียงลําพัง และฉั นคง หยัดอย่างกล ้าหาญ แม ้จะถูกทอดทิง้ ให ้ต ้องเผชญ มีช วี ต ิ อยู่ไ ด ้ แม ้จะไม่ไ ด ้รั บการเหลีย วแลโอบอุ ้มเอาใจใส ่จ ากบุค คลที่ฉัน รั ก และเคยรั ก เคย ื่ สต ั ย์ตอ ซอ ่ ฉั นมาก่อน... ฉั นตกลงใจเขีย นจดหมายถึงเขาแทนที่จะติดต่อ กันทางโทรศัพ ท์ เพราะการเขียนเป็ น การเปิ ดโอกาสให ้เราได ้แสดงความคิดได ้อย่างละเอียด พิถพ ี ถ ิ ันและแทบจะครบถ ้วนทุกถ ้อย กระทงความทีห ่ ลั่งหลากมาจากสว่ นลึกของหัวใจ ฉั นขอบคุณสําหรับทุกสงิ่ ทุกอย่างทีเ่ ขาเคยให ้ตัง้ แต่เราแต่งงานกัน หลีกเลีย ่ งการต่อว่า ั ญาทีเ่ ขาเคยให ้กับตัวฉั น กับพ่อแม่และเมือ ต่อขานเรือ ่ งคํามั่นสญ ่ แรกทีเ่ ขามาชอบพอและตกลง ่ อ...ตอนท ้ายฉั นขอลดทอนเวลาทีจ ปลงใจมาสูข ่ ะลองอยูห ่ ่างกันเพือ ่ พิสจ ู น์พฤติกรรมต่างๆ ลง โดยบอกเขาไปเพียงว่า ฉั นเลือกทีจ ่ ะมีชวี ต ิ อยูต ่ อ ่ ไปเพียงลําพัง ไม่ปรารถนาจะยือ ้ ยุดฉุ ดดึงเขา ่ เดียวกับมะละกอต ้นนั น ไว ้อีก แม ้ว่าฉั นจะกล ้าแกร่งขึน ้ ได ้เชน ้ แล ้วก็ตามทีเถอะ... เพราะหากว่า เขาหวนกลับมา ฉั นอาจจะกลับเป็ นมะละกอขีแ ้ ยทีข ่ าดนํ้ าเลีย ้ งเติบโตอย่างกระเสาะกระแสะ เจ็บ ี ดแทงยอกแสยงใจของเขาอีกต่อไป ร ้าวด ้วยนํ้ าคําเสย ฉั นจะเป็ นเหมือนต ้นมะละกอต ้นนัน ้ ...มะละกอข ้างถังขยะ ฉั นยํ้ากับตัวเอง พลางหย่อน จดหมายลงในตู ้อย่างแผ่วเบาและเงียบงัน... ั้ ฉ.๒๔๖๔ เรือ ่ งสน

สายใย ั ประชาคม ลุนาชย ึ เหมือนว่าแป้ งรํ่ามา เตยหอมนั่ งอยู่เบือ ้ งหน ้าคุณยาย เปิ ดจดหมายแป้ งรํ่าออกอ่าน รู ้สก ี นั่งอยูใ่ กล ้ๆ เสยงเล็กๆ สดใสของเธอดังเจือ ้ ยแจ ้ว ย่า จ๋ า ...แป้ งรํ่ า กั บ พ่ อ แม่แ ละน อ ้ งต่อ แต ้มมาถึง กรุ ง เทพฯแล ้ว ทุ ก คนปลอดภั ย ดี แต่ เดินทางเหนือยมาก พ่ออาการหนักกว่าทุกคนเพราะขับรถคนเดียว ทีน ่ ไ ี่ กลจากบ ้านเรามากนะย่า จ๋า ข ้ามภูเขาและแม่นํ้าหลายแห่ง แป้ งรํ่าเห็นเนินสูง ป่ าข ้างทางหนาทึบ เหวลึกน่ากลัว สะพาน แต่ละแห่งยาวเหยียด ถึงกรุงเทพฯก็มด ื คํ่าแล ้ว เราชว่ ยกันขนย ้ายข ้าวของลงจากรถ วางดองไว ้ ั ้ ล่าง ไม่มเี รีย ในห ้องชน ่ วแรงจะจัดให ้เป็ นระเบียบ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 172

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

้ ี งลมพัดไม ้ แป้ ง แป้ งรํ่าหลับเป็ นตาย ตืน ่ เชามาเข ้าใจว่ายังนอนอยูบ ่ ้านหลังเก่า ได ้ยินเสย ่ งก็รู ้ตัวว่า รํ่ารีบตืน ่ นอนเหมือนทุกเชา้ เตรียมตัวจะออกมาชว่ ยย่าถือถาดข ้าว พอเห็นแสงแดดสอ สวยมาก พระบิณฑบาตคงผ่านหน ้าบ ้านไปนานแล ้ว แล ้วแป้ งรํ่าก็รู ้ว่าไม่ได ้อยูบ ่ ้านหลังเก่า แม่กําลังนั่งจัดข ้าวของ พ่อเดินออกมาจากห ้องนํ้ า ่ ้านหลั งเก่า ไม่มย ต่อแต ้มนั่ ง เงีย บอยู่บ นพืน ้ กระดาน ภาพเบือ ้ งหนา้ แป้ งรํ่ าเปลีย ่ นไป ไม่ใชบ ี ่า และคนทีแ ่ ป้ งรํ่าเคยรู ้จัก บ ้านเชา่ หลังเล็กของเราเป็ นบ ้านไม ้เก่าๆ พ่อบอกว่าค่าเชา่ เดือนละเกือบสามพันบาท อยู่ ี งลมพัดไม ้ทีแ ติดย่านชุมชนแออัด เสย ่ ป้ งรํ่าได ้ยินแว่วมาจากชายคลอง ไม่เหมือนลําห ้วยเล็กๆ ื่ นั่ งล ้อมวงกินข ้าว กลางท ้องทุง่ บ ้านเราหรอกย่าจ๋า คลองเล็กและแคบ ไม่มเี นินหญ ้าให ้เราปูเสอ พ่อ กั บ แม่ ช ่ว ยกั น จั ด ข ้าวของ พ่ อ หั ว เราะเส ีย งดั ง บอกต่ อ แต ้มว่า ตอนนี้ เ อ็ ง เป็ นเด็ ก กรุงเทพฯแล ้ว โตขึน ้ เอ็งจะรวยเหมือนทักษิณ พ่อลูบหัวแป้ งรํ่าเบาๆ หัวเราะขึน ้ อีกและบอกว่า เอ็งก็เหมือนกัน โตขึน ้ จะต ้องเก่งและรวย ไม่แพ่สด ุ ารัตน์ แม่ยม ิ้ หน ้าบาน ท่าทางแม่ชอบบ ้านใหม่มาก บอกแป้ งรํ่าว่าอีกหน่อยก็คุ ้นเคยเอง ตอน ึ แปลกหน ้าแปลกตาไปบ ้าง แรกอาจรู ้สก เป็ นคนกรุงเทพฯแล ้วต ้องทําตัวให ้ทันสมัย แม่วา่ รู ้จักแต่งเนือ ้ แต่งตัว พูดเพราะๆ อย่าให ้ เพือ ่ นทีโ่ รงเรียนดูถก ู ว่าบ ้านนอก ิ อยากให ้ทุกคนมาอยู่ทน ―แป้ งรํ่าคิดถึงย่า คิดถึงพีเ่ ตยหอม น ้าน ้อยและน ้าชต ี่ ี่ด ้วยกั น ย่าจ๋า...ย่าอยากเป็ นคนกรุงเทพฯไหมคะ ี งดัง คล ้ายไม่ใชเ่ สย ี งจากปากเขา หากเป็ นเสย ี งของ ยายฟั งไปยิม ้ ไป เตยหอมอ่านเสย แม่แป้ งรํ่าทีล ่ อยข ้ามฟ้ ามาจากดินแดนแสนไกล ี งลมพัดทิวไม ้ ท ้องทุ่งสงบนิง่ อยูใ่ นแสงแดดยามบ่าย เตยหอมเดินลงจากบ ้าน ได ้ยินเสย เขาหันมองบ ้านไม ้หลังเล็กทีป ่ ิ ดเงียบ ครอบครั วลุงสมศักดิย ์ ้ายไปอยู่กรุงเทพฯเกือบสองเดือน ื้ รถกระบะ และเจ ้ายวดยานสต ี องอ่อนก็พาหลายสงิ่ หลายอย่าง แล ้ว ขายทีข ่ ายทาง สว่ นหนึง่ ซอ ทีเ่ ขาคุ ้นเคยจากไป หลังกลับจากโรงเรียน เตยหอมเคยยืนมองป้ าแป้ งนวลและลุงสมศักดิเ์ ดินตามกันกลับมา จากทุง่ นา แป้ งรํ่าและต่อแต ้มวิง่ แจ ้นไปหา ในวันว่าง พ่อมักเดินประคองยายลงจากเรือน ป้ าแป้ งนวลกับลุงสมศักดิแ ์ ละแม่ของเตย ื่ ไว ้บนเนินหญ ้าใต ้ร่ม ประดู่ อาหารคาวหวานพร ้อม แดดยามเย็ น อ่อ นละมุน เลาต ้น หอมปูเส อ ประดูท ่ อดยาวและสง่ ไอเย็นรวยรืน ่ สองครอบครัวร่วมรับประทานอาหาร พูดคุยกันสนุกสนาน ยายหัวเราะลงลูกคอเอิก ้ อ ้าก กอดต่อแต ้มแนบข ้าง ี งใสๆ ของแป้ งรํ่ า เธออายุน อ เตยหอมไม่ล ม ื เส ย ้ ยกว่าเขาสามปี ต่อ แต ้มน อ ้ งชายเธอ ั้ กําลังซุกซน ชอบวิง่ ตามแป้ งรํ่าหกล ้มกลิง้ ไปตามพืน ้ หญ ้า ป่ านนี้เด็กชายต่อแต ้มคงเข ้าเรียนชน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 173

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ป.๑ แป้ งรํ่าขึน ้ ม.๒ โรงเรียนกรุงเทพฯใหญ่โตทันสมัย แป้ งรํ่าคงเล่าอวดยายในจดหมายฉบับ ต่อไป เตยหอมอยากเห็นกรุงเทพฯ คิดถึงแป้ งรํ่าและต่อแต ้ม ยายนั่งกุมจดหมายอยูบ ่ นชายเรือน ตะโกนเรียนเตยหอม บุรษ ุ ไปรษณียค ์ วบมอเตอร์ไซค์ บุโรทั่งแล่นห่างไปไกลแล ้ว เตยหอมวิง่ แจ ้นขึน ้ บันได ตืน ่ เต ้นกับข่าวคราวจากแดนไกล ―จดหมายอีแป้ งมาอีกแล ้ว เอ็งชว่ ยอ่านให ้ฟั งที‖ ยายพูดพลางเคีย ้ วหมากจั๊บๆ เตยหอมนั่งลง ฉีกซองจดหมายและเปิ ดอ่าน ้ ย่าจ๋า...แป้ งรํ่ากับต่อแต ้มได ้โรงเรียนใหม่แล ้ว ไม่ไกลจากบ ้านทีเ่ ราอยู่ ใชเวลาเดิ นทาง ิ นาที โรงเรียนวัดเก่าแก่ อาคารสูงสช ี่ น ั ้ ใหญ่โตทีเดียว แต่สนามฟุตบอลไม่กว ้างขวาง ไม่ถงึ ยีส ่ บ ่ นามหญ ้า มีครูมากกว่าโรงเรียนบ ้านเราเกือบ เท่าโรงเรียนบ ้านเรา แคบและพืน ้ เป็ นซเี มนต์ไม่ใชส สามเท่า นักเรียนเกือบสองร ้อยคน วันแรกแป้ งรํ่าไม่รู ้ว่าใครเป็ นใคร ดูลานตาไปหมด แป้ งรํ่าต ้อง คอยดูตอ ่ แต ้ม ห่วงเขาจะถูกเพือ ่ นรังแก ี อีก มันจะบันดาลทุกสงิ่ พ่อแม่ออกขายของแล ้ว พ่อบอกว่ารถกระบะนีเ่ ป็ นยิง่ กว่าทีน ่ าเสย ื้ ของทะเลจากมหาชย ั มาเต็มคันรถ แล ้วตะเวนไป ทุกอย่างให ้ครอบครัวเรา ย่าจ๋า พ่อกับแม่ไปซอ ตามหมูบ ่ ้านจัดสรร กลับถึงบ ้านก็สองสามทุม ่ ระหว่างทีร่ อพ่อแม่กลับมา แป้ งรํ่าต ้องคอยดูแลต่อแต ้ม เขาอยากไปเห็นลําคลอง อยาก ว่ายนํ้ าเล่น แป้ งรํ่าต ้องคอยห ้ามและปลอบ เขาคงคิดถึงบ ้าน ทีน ่ ี่ไม่มรี ่มไม ้ ไม่มส ี นามหญ ้า และ ไม่มล ี ําห ้วยให ้ลง เบ็ดจับปลา ี ดงสเี ทาสม ี ่วงเรียงซอนกั ้ พ่อแม่กลับมานั่ งนั บเงิน ธนบัตรสแ นเป็ นปึ ก น่ าตืน ่ ตาจริงๆ ย่า จ๋า เหน็ ดเหนือ ่ ยมาทัง้ วันพ่อยังยิม ้ ร่า ี อีก‖ พ่อว่า ―มันดีกว่าทํานาเป็ นชาติเสย ี ดายอีน ้อยไม่ยอมมา‖ แม่พด ื้ รถสก ั คัน พากันมาอยูท ―เสย ู ―ถ ้ามันขายนาซอ ่ น ี่ ี่ ไม่กเี่ ดือน ก็เห็นหน ้าเห็นหลังแล ้ว‖ ―ชา่ งเขา‖ พ่อเบ ้ปาก ―พวกนัน ้ ไม่คด ิ หาทางก ้าวหน ้าหรอก‖ แม่นับเงินเสร็จ พ่อหยิบแบ็งก์พันปึ กใหญ่มาตีหัวต่อแต ้ม ―ว่าไงทักษิณน ้อย‖ ต่อ แต ้มยิม ้ อายๆ ฟั น นํ้ านมหลุด หายไปอีก สองซ ี่ ยิม ้ โหว่ของเขาทํ าให ้แป้ งรํ่ าและแม่ หัวเราะ ย่า จ๋า ...ช วี ต ิ ใหม่ของเรากูเ หมือ นจะมีค วามสุข มาก พ่ อ บอกว่าปี หนา้ เราจะมีบ ้านของ ื้ ทีน ิ กับน ้าน ้อย ตัวเอง ถ ้าของทะเลขายดีมก ี ํ าไรไปตลอด พ่อบอกว่าจะกลับมาซอ ่ าคืนให ้น ้าชต ่ เชา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 174

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

แป้ งรํ่าคิดถึงย่ามาก แต่คงอีกนานกว่าจะได ้กลับมาเยีย ่ ม... ยายเคีย ้ วหมากจั๊บๆ เงีย ่ หูฟังเตยหอมอ่านจดหมาย แป้ งรํ่าเหมือนนั่ งอยูต ่ รงนี้ ยังชา่ งพูด และร่าเริงเหมือนเดิม เตยหอมลงจากเรือน มองไปทีร่ ่มประดู่ หวนนึกถึงลําห ้วยกลางป่ าละเมาะและภาพเก่าๆ ในความทรงจํา พ่อกับลุงสมศักดิก ์ ้าวลงนํ้ าไปพร ้อมแหคนละปาก แม่กับป้ าแป้ งนวลชว่ ยกันหาไม ้แห ้งมา ก่อไฟ เขาวิง่ นํ าหน ้าแป้ งรํ่าและต่อแต ้มไปยังริมตลิง่ นํ้ าในลําห ้วยสเี ขียวอมเหลืองเหมือนใบไผ่ ่ ํ้ าลึก แสงแดดยามเทีย แก่ เขากระโจนลงไปเป็ นคนแรก แหวกว่ายสูน ่ งวันแผดจ ้า ผิวนํ้ าค่อนข ้าง ั ผัสโคลนเหนียวๆ อุน ่ แต่ลก ึ ลงไปเย็นยะเยียบ เท ้าสองข ้างจมลุกลงไปจนสม ่ ํ้ าอยูอ ี งดังจ๋อม ควายฝูงย่อมๆ นอนแชน ่ ก ี ฟาก ไอ ้ทุยตัวโตกําลังโก่งบัน ้ ท ้ายถ่ายลงนํ้ าเสย แจ๋ม ี งหัวเราะของสองพีน เสย ่ ้องดังแว่ว แป้ งรํ่าพยายามกันต่อแต ้มไม่ให ้ลงนํ้ าลึก เขายังว่าย นํ้ าไม่เป็ น และเผลอกินนํ้ าขุน ่ ๆ เข ้าไปหลายอึก ่ นตัวโตๆ พ่อกับลุงสมศักดิไ์ ด ้ปลาคนละสองสามกิโล แม่กับป้ าแป้ งนวลจัดการนํ าปลาชอ มาคลุกเกลือย่างไฟ สองครอบครัวล ้อมวงกินข ้าวกันใต ้ร่มไม ้ริมห ้วย ทุกคนกินอย่างเอร็ ดอร่อย ยกเว ้นต่อแต ้ม เขาเผลอกลืนนํ้ าในห ้วยเข ้าไปมากแล ้ว ต่อแต ้มวิง่ รอบวงข ้าว ตัวป้ อมๆ หัวตัง้ ๆ ไม่เคยหยุดนิง่ ทุกคนผลัดกันสวมกอดเขา บ ้าง จับหัว ลูบท ้อง และบอกให ้วิง่ อีก ้ อ แต ้มไปตลอดทาง อีก หน่ อ ยก็ ว่า ยนํ้ า ได ้เก่ ง เดิน ทางกลั บ บ ้านวั น นั ้น เขากระเซ าต่ เหมือนปลา ต่อแต ้มว่ายนํ้ าเก่งขึน ้ เรือ ่ ยๆ แต่เผลอดินนํ้ าในลําห ้วยไปจนพุงกางแทบทุกครัง้ หลายหน ทีเ่ ขาเหยียบขีค ้ วายติดเท ้าขึน ้ มา ยายดูเหงาหงอยไปผิดตา เตยหอมรู ้ว่ายายรอคอยจดหมายจากแป้ งรํ่า ยายรักหลานสาว คนนี้มาก แป้ งรํ่านอนกับยายมาตัง้ แต่เล็กๆ นิทานจากปากยายเรือ ่ งแล ้วเรือ ่ งเล่าทีแ ่ ป้ งรํ่านํ ามา เล่าต่อให ้เขาฟั ง แป้ งรํ่าชอบเล่า และเป็ นคนชา่ งเล่าชา่ งจดจํ า เธอจํ าได ้แม ้แต่รายละเอียดเล็กๆ น ้อยๆ ทีท ่ ก ุ คนมักมองผ่านเลย แต่กอ ่ นแต่ไรมอเตอร์ไซค์บโุ รทั่งของบุรุษไปรษณียม ์ ักแล่นผ่านบ ้านเขาไป ไม่เคยมีใคร ํ ในบรรดาญาติพน ี่ ้องเห็นความสาคัญ บัดนีเ้ ขากับยายตัง้ ตารอคอย แล ้วบ่ายวันหนึง่ บุรษ ุ ไปรษณียเ์ ลีย ้ วรถเข ้าจอดทีห ่ น ้าบันได ไม่เพียงจดหมายจากแป้ งรํ่า มีพัสดุภัณฑ์สองห่อใหญ่ ห่อแรกสง่ ถึงยาย อีกห่อเป็ นของพ่อ ื้ ยืดออกมาเป็ นชน ิ้ แรก ―ของเอ็งนีเ่ ตยหอม‖ พ่อยืน พ่อแกะออกดู หยิบเสอ ่ ให ้เขา ื้ ยืดตั วนี้ เตยหอมรั บมาถือ ไว ้ เขาได ้กลิน ่ หอมอ่อ นๆ พอสัม ผัส เนื้อ ผ ้าแล ้วเขาคิด ว่าเสอ ราคาคงแพงมาก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 175

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ิ้ ทีส ผ ้าถุงลายนํ้ าไหลทีแ ่ ม่อยากได ้มานานปี ถูกหยิบขึน ้ มาเป็ นชน ่ อง แม่ยน ื่ มือรับแล ้ววาง ึ ตืน ลงบนตัก ของขวัญจากพีส ่ าวทําให ้แม่นงิ่ อยูก ่ ับความรู ้สก ้ ตัน ิ ซอ ื้ ให ้ไปตลอดอําเภอด ้วยกันเมือ พ่อหยิบรองเท ้าหนั งมันปลาบออกมา ―นี่คงเป็ นพีช ่ ต ่ ปี ก่อนเขนบ่นอยากได ้‖ ยายนั่งมองจดหมายและพัสดุภัณฑ์ ค่อยๆ ชําเลืองมองเตยหอม ―เอ็งชว่ ยอ่านจดหมายทีส‖ิ ยายพูด เตยหอมแกะห่อพัสดุ ผ ้านวมผืนใหญ่ลายสวยเผยโฉมออกมา อากาศชว่ งปลายปี หนาว มาก ยายเคยอาศัยกองไฟ ผ ้าห่มหนาๆ ไม่เคยมีใช ้ ลุงสมศักดิแ ์ ละป้ าแป้ งนวลคงเป็ นห่วงยาย ยิง่ ตอนหลังสุขภาพยายแย่ลง เป็ นไข ้หวัดบ่อยๆ แม่พรํ่าเตือนเตยหอมว่า อย่าทําให ้ยายสะเทือน ิ บอกเขาเอาใจยายมากๆ นะเอ็ง ยายเป็ นโรคหัวใจ ใจ พ่อเคยกระซบ ―อีแป้ งรํ่าว่ายังไงบ ้าง‖ ยายจดจ่ออยูแ ่ ต่กับจดหมาย เตยหอมฉีกมุมซอง เปิ ดจดหมายออกอ่าน ึ ว่าแตกต่างกับตอนอยูบ ย่าจ๋า...กรุงเทพฯเปลีย ่ นเราไปมาก แป้ งรํ่ารู ้สก ่ ้านเหมือนคนละ โลก เมือ ่ ก่อนเคยหาปลาตามห ้วยหนอง กินกบกินเขียดตามท ้องนา ตอนนี้พ่อแม่พ าแป้ งรํ่าและ น ้องต่อแต ้มไปเทีย ่ วศูนย์การค ้า กินอาหารแพงๆ ไม่เคยกิน ย่ารู ้ไหมจ๊ะ อาหารมือ ้ หนึง่ ในร ้านสุก ี้ ื้ ผ ้าของแป้ งรํ่าเองก็เหมือนกัน แม่ซอ ื้ มาแพงๆ ทัง้ นั น พ่อจ่ายไปเกือบพันบาท เสอ ้ อาจเป็ นเพราะที่นี่เงินหาง่าย มั นจึงดูไม่ค่อ ยมีค่านั ก แต่กับผัก หญ ้าที่เราเค ยปลูก เอง ื้ คนอืน กลายของทีเ่ ราต ้องซอ ่ แม่ไม่มเี วลาอยูบ ่ ้านทํ ากับข ้าว พ่อชดเชยสว่ นทีห ่ ายไปให ้แป้ งรํ่า และต่อแต ้มด ้วยโทรทัศน์ส ี ต่อแต ้มติดโทรทัศน์มาก แป้ งรํ่าต ้องคอยบังคับให ้เขาทํ าการบ ้าน ย่าจ๋า อยากให ้ย่ามา อยูด ่ ้วยจัง ย่าจะได ้ดูละครโทรทัศน์ ดูหนังไทยเก่าๆ ทีน ่ ํ ากลับมาฉายใหม่ ื้ โทรศัพ ท์ม อ ี งกริง่ ดั งเหมือ นดนตรี กลั บ มาถึงบ ้านดึก ๆ พ่อ ยั งพูด กั บ พ่อ ซ อ ื ถือ ใช ้ เส ย ั่ โทรศัพท์ไม่หยุด พ่อบอกว่าต ้องโทร.คุยมากๆ ไม่อย่างนั น ้ ไม่คุ ้มกับโปรโมชน ี งกริง่ ต่อแต ้มจะวิง่ เข ้าหา พ่อจะลูบหัวเข ้าก่อนรับสาย ทุกครัง้ ทีไ่ ด ้ยินเสย ี วนะ เอ็งรู ้ไหม เราเป็ นลูกค ้าคนสําคัญของทักษิณแล ้ว‖ ―นีข ่ องทักษิณเชย ี ดายบ ้านย่าไม่มโี ทรศัพท์ ไม่อ ย่างนั น ี ง เสย ้ แป้ งรํ่าจะโทร.มาคุยกับย่าทุกวัน ได ้ยินเสย ิ ... เตยหอม ป้ าน ้อย ลุงชต เตยหอมวางจดหมายลง ยายกระดกหัวคิว้ ―เอ็งรู ้ไหมว่าโทรศัพท์มอ ื ถือมันเป็ นยังไง‖ ี น า้ งุน งง ยายเคยเห็ น แต่ เตยหอมพยายามอธิบ ายตามที่เ ขาเคยเห็ น มา ยายยั ง ตีส ห โทรศัพท์ในรูปภาพ ―แล ้วมันมีไอ ้ทีไ่ ม่ใชมื้ อด ้วยหรือ‖ ยายถาม

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 176

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เตยหอมหัวเราะ พยายามอธิบายอีก แต่ดเู หมือนยายยังไม่เข ้าใจอยูด ่ ี ั ้ นั่ นล่ะ‖ ―แล ้วไอ ้โปโมสน ―ผมก็ไม่รู ้‖ เตยหอมจนปั ญญา ั ้ เพียงไม่กบ จดหมายของแป้ งรํ่าฉบับต่อมาสน ี่ รรทัด ย่า จ๋ า ...ต่อ แต ้มไม่ส บาย เย็ น วัน เสาร์ท ี่โ รงเรีย นหยุด เขาแอบไปเล่น นํ้ า ในคลองกั บ ี พ่อต ้อง เพือ ่ นๆ กลับมาบ ้านตอนแรกๆ ยังร่าเริงดีอยู่ พอตกดึกเป็ นไข ้ตัวร ้อนจี๋ อาเจียน ท ้องเสย พาเขาไปโรงเรียนพยาบาล แป้ งรํ่าเขียนจดหมายทีโ่ รงพยาบาล อาการต่อแต ้มยังไม่กระเตือ ้ ง ทีแรกแป้ งรํ่าเข ้าใจว่า เขาคงเผลอกินนํ้ าในคลองเข ้าไป แต่พอแม่ซักถาม เขายืนยันว่าไม่ได ้กินนํ้ าแม ้แต่อก ึ เดียว เขา ว่ายนํ้ าเก่งแล ้ว ไม่รู ้เขาป่ วยเป็ นอะไร คงไม่ใชเ่ พราะนํ้ าหรือลําคลองนั่ นหรอกย่าจ๋า เพราะขนาดนํ้ าในลํา ห ้วยขุน ่ แสนขุน ่ และเต็มไปด ้วยขีว้ วั ขีค ้ วายเขายังกินเข ้าไปได ้เต็มท ้อง และไม่เคยเป็ นอะไรเลย ี น ้าไม่ดเี ลย แล ้วจะเขียนมาเล่า ย่าจ๋า...แป้ งรํ่าต ้องรีบเข ้าไปดูน ้องต่อแต ้มแล ้ว พ่อแม่สห ให ้ย่าฟั งใหม่ ขอให ้ย่ามีความสุขมากๆ นะจ๊ะ ิ้ แล ้ว เตยหอมนั่ งกุม จดหมาย ยายนั่ งนิ่งเหมือ นรอคอยถ ้อยคํ าจากปากเขา มั นหมดส น แป้ งรํ่าเขียนมาแค่นี้ เขานั่งนึกถึงต่อแต ้ม ร่างกลมป้ อมหัวตัง้ ทีช ่ อบวิง่ สะดุดเท ้าตัวเองล ้มกลิง้ ล ้มหงาย รีบลุก ขึน ้ แล ้ววิง่ ต่อ ครัง้ หนึ่งต่อแต ้มหกล ้มหน ้าทิม ่ ลงไปในกองขีค ้ วาย ลุกขึน ้ มาปากยั งคาบขีค ้ วายไว ้ ไม่ ต ้องบอกก็รู ้ว่าเขาเผลอกลืนมันลงท ้องไปบางสว่ น ต่อแต ้มไม่เพียงเป็ นหลานรักของยาย ตัวเตีย ้ ๆ หัวตัง้ ๆ ของเด็กคนนี้ทําให ้ทุกคนรักและ เอ็นดูเขามาก เตยหอมแน่ใจไม่เคยเห็นว่าต่อแต ้มเจ็บป่ วยหรือเป็ นไข ้ วาดภาพไม่ถูกว่าเด็กคนนี้ ิ้ ความร่าเริงจะเป็ นอย่างไร ยามหมดสน บุรุษไปรษณียย ์ น ื่ จดหมายให ้เตยหอม ลายมือแป้ งรํ่าคุ ้นตา เธอจ่าหน ้าซองถึงยาย เตย ี มารยาท ถ ้อยคํ าเพียงไม่กบ หอมรีบเปิ ดออกอ่าน เป็ นครัง้ แรกทีเ่ ขายอมเสย ี่ รรทัดทํ าเอาเขายืน ่ นจดหมาย นิง่ ชะเง ้อมองชานเรือน ยายคงยังนอนหลับอยูใ่ นห ้อง เขารีบเก็บซอ ั ดาห์ ยายออกมานั่ งทีช ผ่านไปอีกสป ่ านเรือน ชะเง ้อมองบุรุษไปรษณียค ์ วบมอเตอร์ไซค์ ผ่านเลยไป ยายมองตามจนฝุ้ งฟุ้ งจางหาย พอเห็นเตยหอมกวักมือเรียกไปถาม ―จดหมายอีแป้ งมาหรือยัง‖ ี งให ้ปกติทส เตยหอมก ้มหน ้านิง่ อยูช ่ วั่ ครู่ พยายามบังคับนํ้ าเสย ี่ ด ุ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 177

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ยังไม่มาเลยครับยาย‖ http://www.sakulthai.com/ruengson/ruengson2463.asp

ั้ ฉ.๒๔๖๕ เรือ ่ งสน

ดอกกุหลาบแดง ชาครียน ์ รทิพย์ ิ ใจเอ่ยปากพูดออกไปหลังจากทีย ―ขอโทษครับ...‖ ชายหนุ่มตัดสน ่ น ื อยูด ่ ห ู ญิงสาวทีอ ่ ยู่ ด ้านหลังเคาน์เตอร์ง่ายทํ างานอยู่ค รู่ใหญ่ แต่ก็ ดู เหมือ นว่าเธอจะไม่ได ้ยิน เพราะเธอยั งคงก ้ม ี ง หน ้าก ้มตาจัดข ้าวของต่อไปอย่างขมักเขม ้น เพลงทีท ่ างห ้างเปิ ดบรรเลงอยูน ่ ัน ้ อาจจะกลบเสย ของเขาทําให ้เธอไม่ได ้ยินก็เป็ นได ้ ชายหนุ่มจึงเดินเข ้าไปใกล ้เคาน์เตอร์อก ี นิดหนึง่ ื่ ของดอกไม ้มากมายหลายชนิดทีว่ างอยูบ กลิน ่ หอมสดชน ่ นเคาน์เตอร์ รวมถึงอีกจํานวน มากที่ถูก เก็ บ อยู่ในตู ้กระจกโปร่งทางด ้านหลั งที่ทํ า ให ้ใครต่อ ใครสามารถมองเห็ น ความสวย สดใสของมวลดอกไม ้ได ้อย่างชัดเจน ลอยมาสัมผัสปลายจมูกของชายหนุ่ มทํ าให ้เขาเผลอตัว ื กใหญ่ สูดลมหายใจเข ้าไปเฮอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 178

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี งทีด ―โทษทีครับ...‖ เขาเอ่ยอีกครัง้ ด ้วยเสย ่ ังขึน ้ ี ง หญิงสาวสะดุ ้งเล็กน ้อยด ้วยความตกใจ ก่อนทีจ ่ ะรีบเงยหน ้าขึน ้ มามองทางเจ ้าของเสย ื้ เช ต ิ้ ส ข ี าวสะอาดและเน็ ค ไทส น ี ํ้ าเงินเข ้ม เธอยืด ตั วตรงแล ้วยิม ซ งึ่ เป็ นชายหนุ่ ม ที่ส วมเส อ ้ ให ้ ลูกค ้าหนุ่มอย่างเขินๆ ี งทีส ―ขอโทษทีคะ่ ...‖ เธอบอกเขาด ้วยนํ้ าเสย ่ ดใส ―พอดีมัวแต่จัดดอกไม ้อยู.่ ..‖ แล ้วจึง ยกมือขวาขึน ้ มาแตะกรอบแว่นให ้เข ้าทีบ ่ นใบหน ้าทีเ่ รียวยาวและขาวเนียน ...‖

―ไม่เป็ นไรครับ...‖ ชายหนุ่มกล่าวเบาๆ ―คือพอดีอยากจะได ้ดอกไม ้สักดอกหนึง่ นะครับ หญิงสาวทีย ่ น ื อยูข ่ ้างหลังเคาน์เตอร์พยักหน ้ารับรู ้ ก่อนทีจ ่ ะยิม ้ ให ้ชายหนุ่มทําท่าขีอ ้ าย ―จะรับดอกอะไรดีคะ...‖ ึ หัวใจเต ้นตุบ ชายหนุ่มรู ้สก ๊ ๆ

ื้ ดอกไม ้ให ้ใครด ้วยส ‖ิ ―เอายังไงดีละฮะ...พอดีผมไม่เคยซ อ ความตืน ่ เต ้น

ี งของเขาสั่นด ้วย นํ้ าเส ย

―เดีย ๋ ว แดน ชว่ ยเลือกเองคะ‖ ผู ้ดูแลร ้านดอกไม ้เล็กๆ อาสา พลางหันกลับไปมองดูทาง ตู ้กระจกควบคุม อุณ หภูม ิ ―วั น นี้ เรามีด อกกุห ลาบ ดอกคาร์เ นชั่ น คอกทู ล ป ิ ดอกลิล ลี่ ดอก เบญจมาศ ดอกไอริส...ก็แล ้วแต่คณ ุ ชอบนะคะ‖ ชายหนุ่มมองดูบรรดาดอกไม ้ทีถ ่ ก ู จัดกลุม ่ แยกเอาไว ้เป็ นกลุม ่ ๆ ด ้วยความลังเล ไม่แน่ใจ ว่าควรจะเลือกอย่างไรดี เพราะดูทก ุ ดอกก็สวยไปหมด ้ ―ก็คงแล ้วแต่วา่ คุณจะเอาไปใชในโอกาสอะไรด ้วยนะคะ...‖ แตนเสนอต่อไปเมือ ่ เห็น ลูกค ้าหนุ่มนิง่ เงียบไปครูใ่ หญ่ ―พอกไม ้แต่ละชนิดก็จะมีความหมายนะคะ...‖ ่ อะไรบ ้างครับ?‖ ชายหนุ่มหันมามองทาง แตน อย่างสนอกสนใจ บางทีการ ―อย่างเชน ได ้รู ้ความหมายของดอกไม ้อาจจะทําให ้เขาเลือกดอกไม ้ได ้ง่ายขึน ้ ก็ได ้ ี ดง สอ ื่ ความหมายถึงความรั กไงคะ กุหลาบส ี ―ก็...อย่างง่ายๆ เลยก็ คอ ื ดอกกุหลาบสแ ี ่ ี เหลือง ก็จะเป็ นมิตรภาพ สชมพู ก็จะเป็ นรักแรก สวนสขาวก็จะหมายถึงความบริสท ุ ธิ.์ ..‖ แตนว่า อย่างคล่องแคล่ว พลางเดินไปยังตู ้กระจกแล ้วดึงประตูเปิ ดออก พลางมองดูดอกไม ้ทีอ ่ ยูภ ่ ายใต ้ ี ดง ก็แสดงถึงความรักได ้เชน ่ กัน สว่ นสเี หลืองก็ ตู ้นัน ้ ด ้วยสายตาทีอ ่ อ ่ นโยน ―ถ ้าเป็ นดอกทูลป ิ สแ จะเป็ นสําหรับการรักเขาข ้างเดียว...‖ ชายหนุ่ มพยัก หน ้ารั บรู ้ และสังเกตเห็ นว่าใบหน ้าของ แดน ดูมค ี วามสุขอย่างยิง่ เวลาที่ เธอเอ่ยถึง ดอกไม ้ต่างๆ ื่ ถึงความหวัง...‖ หญิงสาวว่าพลางหยิบดอกไม ้สข ี าวทีด ―ดอกไอริศก็จะสอ ่ เู ล็กบอบบาง จนน่ า ถนอมขึน ้ มาโชว์ใ ห เ้ ขาดู ―ดอกเบญจมาศส ีแ ดงก็ ค ือ ความรั ก ส ีข าวความซ ื่อ สั ต ว์... ้ เพราะฉะนั น ้ ก็คงขึน ้ อยู่กับคุณนะคะ ว่าต ้องการนํ าไปใชในโอกาสอะไร...‖ หญิงสาวหันกลับมา มองทางลูกค ้าหนุ่มอย่างอารมณ์ด ี

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 179

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ชายหนุ่มเพ่งมองดูบรรดาไม ้ทีอ ่ ยูเ่ บือ ้ งหน ้าและในตู ้อีกครัง้ อย่างชงั่ ใจ ี ดงก็แล ้วกันครับ...‖ เขาตัดสน ิ ใจในทีส ―เอาดอกกุหลาบสแ ่ ด ุ ี ดงเข ้มทีร่ วมกันอยูใ่ นแจกันดินผาทรง แตนพยักหน ้ารับพลางหันไปทาง ดอกกุหลาบสแ สูง ―กีด ่ อกดีคะ...‖ ―ดอกเดียวครับ...ชว่ ยเลือกดอกทีส ่ วยทีส ่ ด ุ เลยนะครับ‖ ―ได ้เลยค่ะ‖ แตนตอบรั บพลางใชมื้ อดึงดอกกุหลาบทีม ่ อ ี ยู่ประมาณ ๘-๙ ดอกขึน ้ มา ี จ เลือกอย่างปราณีต ราวกับจิตรกรทีก ่ ําลังเลือกสท ี่ ะแต ้มลงบนผ ้าใบ ใบหน ้าเธอยังมีรอยยิม ้ ทีบ ่ ง่ ึ อิจฉาเธอขึน บอกถึงการมีความสุข จนชายหนุ่ มรู ้สก ้ มา เขาเคยเดินผ่านร ้านดอกไม ้เล็กๆ แห่งนี้ ้ กๆ ทีถ ่ นเอาไว ้ มามากมายหลายครัง้ แล ้ว แต่ก็ไม่เคยสงั เกต หรือใสใ่ จทีจ ่ ะมองมาทางซุมเล็ ่ ก ู ซอ ิ ค ้าทีใ่ หญ่โตแห่งนี้เลย อาจจะเพราะไม่เคยมีเหตุ ในมุมหนึง่ ของซุปเปอร์มาร์เก็ตในห ้างสรรพสน ้ ื จูงใจทีจ ่ ะต ้องซอดอกไม ้มาก่อนก็เป็ นไปได ้ ี งใสๆ ของหญิงสาวฉุ ดเขากลับคืนสูส ่ ภาวะปั จจุบันทีเ่ ขายืนอยู่ ―ห่ออย่างไรดีคะ...‖ เสย ณ มุมหนึง่ ของซุปเปอร์มาร์เก็ตทีเ่ นืองแน่นไปด ้วยบรรดาผู ้คนมากหน ้าหลายตา ทีม ่ าจับจ่ายใช ้ สอย หากส งิ่ ของร ้อยแปดพั น เก ้าที่ถู ก รวบรวมไว ้ในที่แห่ง เดีย วเพื่อ ความสะดวกและรวดเร็ ว ทันใจ ี ดงสดทีอ ―เอาให ้สวยทีส ่ ด ุ เลยครับ‖ ชายหนุ่มตอบ พลางมองดูทด ี่ อกกุหลาบสแ ่ ยูใ่ นมือ หญิงสาวก่อนทีจ ่ ะหันไปมองดูรอบๆ ตัวเป็ นการฆ่าเวลา ่ ข็ ง คุณแม่คนหนึง่ กําลังเข็นรถเข็นทีม ่ ล ี ูกน ้อยนั่ งอยู่เดินดูผัก สดทีถ ่ ูกจั ดเก็ บไว ้ในตู ้แชแ ิ เลือกซอ ื้ ผลไม ้ ทั ง้ อย่างเป็ นระบบระเบีย บ ในขณะที่หญิงสาวคู่หนึง่ กํ าลังเดินหัวร่อต่อกระซ ก ผลไม ้ไทยและเทศให ้เลือ กอย่างมากมาย ชายคนหนึ่งกํ าลั ง เดินเลือ กอาหารกระป๋ องอยู่อ ีก ิ ค ้าใหญ่ๆ ทางด ้านหนึ่ง ดูร าวกั บ ว่าช วี ต ิ ของคนเราในปั จจุ บั นนี้ วนเวีย นอยู่แต่ในห ้างสรรพส น ี แล ้ว เขาจําได ้ดีวา่ ตอนทีย เหล่านีจ ้ นแทบจะเป็ นสว่ นหนึง่ ของวิถช ี วี ต ิ อย่างทีช ่ ว่ ยไม่ได ้เสย ่ ังเล็กๆ ้ ื ี เคยตามแม่ไ ปซ อ ของในตลาดสดที่ผู ้คนเบีย ดเส ย ดกั น ต่ อ ราคาและเลือ กข ้าวของที่บ างที วางขายแบกับดิน บรรยากาศในตลาดสดกับซูเปอร์มาร์เก็ตมันชา่ งต่างกันราวฟ้ ากับดินจริงๆ ใน ตลาดสดนั ้นทั ง้ ร ้อน เฉอะแฉะ และเหม็นคาว ในขณะที่ให ้ซูเปอร์ม าร์เก็ ตตามห ้างใหญ่ๆ ปรั บ ื้ แต่ก ระนั ้น เขาก็ ค ด อากาศจนเย็ นฉํ่ า ข ้าวของที่ม ีขายก็ ดูส ะอาดตาน่ า ซ อ ิ ว่า ทั ง้ ตลาดสดและ ิ้ ซุปเปอร์ก็คงจะไม่แตกต่างไปจากสงิ่ อืน ่ ๆ ทัง้ หลายในโลกนี้ก็คอ ื มีทัง้ สว่ นทีด ่ แ ี ละไม่ดก ี ันทัง้ สน ั อย่ า งไรก็ ต าม วั น เวลาที่ ผ่ า นเลยไปได ท ้ ํ าให ต ้ ลาดสดกลายส ญ ลั ก ษณ์ ข องอดี ต และ ั ลักษณ์ของอนาคต ซูเปอร์มาร์เก็ตกลายเป็ นสญ ี ง ก๊อบ แก๊บ ของพลาสติกบางๆ ทีก เสย ่ ําลังถูกนิว้ ทีเ่ รียงยาวของแดนจัดให ้เข ้าที่ ฉุ ดให ้ สายตาของชายหนุ่มหันกลับมามองทางออกไม ้ทีอ ่ ยู่ในมือของหญิงสาวอีกครัง้ หนึง่ เธอกําลัง ่ ลอดนํ้ าไว ้ทีป ห่อแผ่นพลาสติกทีบ ่ างใสนั น ้ รอบๆ ก ้านดอกกุหลาบที่เธอได ้ตัดและใสห ่ ลายก ้าน กุหลาบเรียบร ้อยแล ้ว ทุกท่วงท่าของเธอบ่งบอกถึงความตัง้ ใจจริงและความปราณีตอย่างทีส ่ ด ุ ―คุณทํางานอยูแ ่ ถวนีเ้ หรอคะ?‖ หญิงสาวถามขึน ้ อย่างชวนคุยแต่สายตาก็ยังจับจ ้องอยูท ่ ี่ ดอกกุหลาบในมือ ―ครับ ผมทํางานอยูต ่ ก ึ ข ้างๆ ชายหนุ่มตอบไปตามความเป็ นจริง ―ทําไมหรือครับ‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 180

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ คุ ้นหน ้าคุณเหมือนกับเคยเห็นเดินผ่านหน ้าแถวนี้ ―อ๋อ เปล่าหรอกค่ะ...‖ พอดีแตนรู ้สก ้ บ่อยๆ นะคะ‖ เธอบอกพลางใชมื้ อซายกุ มรวบแผ่นพลาสติกไว ้ทีป ่ ลายก ้านดอกกุหลาบ ในขณะ ี มพูทวี่ างอยูบ ทีม ่ อ ื ขวายืน ่ ไปทางกระดาษสาสช ่ นโต๊ะเคียงข ้างม ้วนพลาสติกใส อย่างชํานาญ ึ หัวใจเต ้นรัวจนไม่เป็ นจังหวะ ชายหนุ่มรู ้สก อ่อยๆ

ี ง ―ครับ...ผมผ่านมาบ่อยฮะ สว่ นมากก็มาเดินเล่นฆ่าเวลานะครับ‖ เขาตอบไปด ้วยนํ้ าเสย

ี้ องมือซาย ้ หนีบปลายกระดาษสาเอาไว ้ และใช ้ หญิงสาวพยักหน ้ารับในขณะทีใ่ ชนิ้ ว้ ชข มือขวาหยิบกรรไกรขึน ้ มาค่อยๆ ตัดกระดาษสาออกมาตามทีไ่ ด ้กะเอาไว ้ ―คุณอยูท ่ รี่ ้านนีน ้ านแล ้วหรือครับ‖ ชายหนุ่มเอ่ยชวนคุยบ ้าง ในขณะทีส ่ ังเกตเห็นสายตา ของคนรอบข ้างทีเ่ ดินผ่านมาผ่านไปมองทีด ่ อกไม ้ และมองทีเ่ ขาด ้วยความสนใจ ในสายตาของ ื้ ดอกไม ้ไปให ้แฟนสาว บางคนเขาสามารถอ่านออกได ้อย่างชัดเจน ว่าพวกเขาคิดว่าเขากําลังซอ เพื่อ ง ้อขอให ้เธอยกโทษให ้กั บ ความผิด ของเขา ในขณะที่ส ายตาอีก หลายคู่ม องดู ช ่อ ดอก ื่ ชม และเรียกร ้องอยากได ้จากคนรักบ ้าง สายตาบางคูบ กุหลาบแดงด ้วยความชน ่ ง่ บอกถึงการรอ ื่ คอยดอกไม ้ทีธ ่ รรมดาๆ อาจจะเพราะแม ้จะเป็ นแค่ดอกไม ้แค่ดอกเดียว แต่ความหมายทีม ่ ั นสอ นั น ้ คงมีมากมาย ชายหนุ่ ม อดอมยิม ้ กับตัวเองไม่ได ้เมือ ่ นึก ภาพพจน์ท ี่ด อกไม ้เพีย งดอกเดีย ว สามารถแปรสภาพของเขาได ้ต่างๆ นานาเขาอาจจะเป็ นนั กโทษทีอ ่ ้อนวอนขอความเมตตาหรือ นักรักทีส ่ ด ุ แสนจะโรแมนติคก็ได ้ เพียงแค่เขาถือดอกกุหลาบแดงเพียงดอกเดียวไว ้ในมือ ์ ว่นตา ―ว่างๆ ก็ ―ร ้านของป้ านะคะ‖ แตนตอบพลางเงยหน ้าขึน ้ มาสบตาเขาผ่านแลนซแ เลยมาชว่ ยป้ าดูร ้านค่ะ‖ ―แต่คณ ุ เองก็ดช ู อบและมีความสุขกับการได ้อยูก ่ ับดอกไม ้นะครับ ...‖ ชายหนุ่มบอกด ้วย ี งทีแ นํ้ าเสย ่ สดงความจริงใจ ี ันเป็ นสงิ่ ทีส ื่ เกินคํา ―การทีไ่ ด ้จัดดอกไม ้และอยูท ่ า่ มกลางอกไม ้นานาชนิด หลากสส ่ ดชน บรรยาย...และยิง่ เวลานึกถึงรอยยิม ้ ของผู ้รับดอกไม ้ด ้วยแล ้ว มันก็พลอยทํ าให ้คนจัดดอกไม ้มี ี า่ งๆ ทีว่ างอยูบ ความสุขไปด ้วย...‖ แตนเอ่ยอย่างเป็ นกันเองพลางหันไปมองทางริมบอนสต ่ นราว ไว ้บนกําแพงทางด ้านหลัง ― ―สไี หนดีคะ...‖ ี ย่างชา่ งใจ ชายหนุ่มชายตามองดูรบ ิ บอนหลากสอ ี ดงหรือขาวดีกว่ากันครับงง.‖ เขาเอ่ยถามความเห็น ―แตนว่าสแ ี าวก็ จะตัดกับสข ี องดอกไม ้ทํ าให ้ดูเด่นดีนะคะ ถ ้าเป็ นสแ ี ดงก็ จะสง่ ให ้สแ ี ดงของ ―ถ ้าสข ี ดงและสข ี าว ดอกกุหลาบสวยยิง่ ขึน ้ ไปอีก ...‖ ผู ้ทีถ ่ อ ื ดอกกุหลาบในมือว่า พลางหยิบริบบอนสแ ่ ดอกกุหลาบให ้ลูกค ้าหนุ่มดู มาทาบกับชอ ี าว ชายหนุ่มกัดริมฝี ปากอย่างครุน ่ คิดก่อนทีจ ่ ะยกมือขวาขึน ้ ขีไ้ ปทีร่ บ ิ บอนสข ิ ใจของชายหนุ่ ม หล่อนอเอาริบบอนสแ ี ดงเก็บคืนทีก แตกหยักหน ้ารับการตัดสน ่ อ ่ นทีจ ่ ะ ี องทีถ หยิบเอาลวดพลาสติกสท ่ ูกตัดไว ้ในขนาดทีพ ่ อดีจากกล่องเล็ กๆ บนเคาน์เตอร์ขน ึ้ มาพั น ก ้านดอกกุหลาบไว ้รอบหนึง่ แล ้วจึงค่อยๆ มัดริบบอนขาวทันลวดพลาสติกนัน ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 181

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―แฟนคุณชอบดอกกุหลาบเหรอคะ...‖ แตนเอ่ยถามขึน ้ อย่างชวนคุยมากกว่าอยากรู ้ ึ ผิดว่าเธอไปก ้าวก่ายเรือ จริงจังทํ าเอาชายหนุ่มนิง่ เงียบไป และทํ าให ้เธอรู ้สก ่ งของเขามากไป หรือเปล่า เพราะถึงแม ้ว่าเขากับเธอจะคุยกันอย่างถูกคอ แต่กระนั น ้ เขาก็ยังเป็ นลูกค ้าของเธออยู่ ดี ซงึ่ เธอคงไม่สมควรทีจ ่ ะถามคําถามนัน ้ กับเขา ื้ ดอกไม ้ให ้เขาหน่อยนะครับ...‖ ชายหนุ่มตอบ ―อ๋อ...เปล่าครับ เพียงแต่วา่ ผมอยากจะซอ ด ้วยท่าทางขัดเขิน ―แสดงว่าคุณชอบดอกกุหลาบ...‖ แดนพยาบาลเปลีย ่ นเรือ ่ งคุยในขณะทีส ่ ายตายังจับ ่ จ ้องอยูท ่ ด ี่ อกไม ้ทีอ ่ ยูใ่ นมือและจัดแต่งสวนต่างๆ ให ้เข ้าทีเ่ ข ้าทางและเรียบร ้อยทีส ่ ด ุ ―จริงๆ แล ้วผมชอบดอกทานตะวันครับ...‖ ชายหนุ่มยิม ้ อย่างอารมณ์ด ี ―แต่ก็ไม่รู ้ว่าคนที่ ผมอยากจะมอบดอกไม ้ให ้นัน ้ เขาจะชอบดอกทานตะวันหรือเปล่า...‖ ―แตนว่า นะคะ ไม่ว่า จะดอกไม ้อะไร หรือ ของขวัญอะไรก็ ต าม เพีย งแค่ค นให ้ให ้ด ้วย ความจริงใจมันก็เพียงพอทีจ ่ ะทําให ้ผู ้รับมีรอยยิม ้ แห่งความปลาบปลืม ้ แล ้วนะคะ ไม่ต ้องแพง ไม่ ต ้องเลิศหรูก็ได ้...‖ หญิงสาวบอกพลางเอือ ้ มมือไปหยิกกระปุกฉีดนํ้ าอันใหญ่ทวี่ างอยู่ ณ มุม ื่ ให ้แก่ดอกไม ้ทีอ หนึง่ ของเคาน์เตอร์ขน ึ้ มาฉีดนํ้ าเพิม ่ ความสดชน ่ ยูใ่ นมือของเธอ ―คุณเป็ นคนที่ม องโลกในแง่ด ม ี ากเลย...‖ ประเภทไหนครับ‖

ชายหนุ่ ม เอ่ย ชม ―ว่าแต่คุณชอบดอกไม ้

ี งทีเ่ ป็ นมิตร ชายหนุ่มยิม ―เรียกว่าแตนดีกว่าคะ...‖ เธอบอกด ้วยนํ้ าเสย ้ พยักหน ้ารับ ―แตนชอบดอกไม ้ประเภทไหนครับ?‖ ―จริงๆ แล ้วแตรชอบหมดเลยค่ะ เพราะดอกไม ้ทุกชนิดทําให ้โลกดูสดใส และน่าอยูข ่ น ึ้ ่ ะ...‖ แต่ถ ้าจะให ้เลือกชนิดเดียว...‖ เธอเงียบไปอย่างครุน ่ คิด ―แตนชอบดอกยิปโซค ชายหนุ่มมองหน ้าเธออย่างงงๆ แววตาบ่งบอกว่าไม่แน่ใจว่าดอกไม ้ทีเ่ ธอพูดถึงนัน ้ หน ้า ตาเป็ นอย่างไร ่ ดอกไม ้เล็กๆ สข ี าวๆ ทีร่ วมกันอยูใ่ นแจกันขนาดกลาง ―นั่นไงคะ‖ แตนว่าพลางชไี้ ปทีช ่ อ ่ ที่ว างอยู่บ นพื้น ด ้านหน า้ ตู ้กระจก เธอเดินไปหยิบช อ ดอกไม ้ที่เธอโปรดปรานมาช ่อ หนึ่งและ ี าวบริสท ยกขึน ้ ให ้ชายหนุ่มดูดอกยิปโซใ่ นมือเธอนั น ้ เล็ กๆ และบอบบางราวกลีบเมฆสข ุ ธิ์ กลีบ เล็ ก ๆ ที่ถู ก จั บ มารวมกั น อยู่ใ นก ้านดอกไม ้ก ้านเดีย ว มองดูเ พลิน ตาดีเ หมือ นกั น ―แตรชอบ ดอกยิปโซ ่ เพราะเป็ นดอกไม ้ทีเ่ หมือนจะไม่มค ี า่ และถูกคนมองข ้ามทัง้ ๆ ทีไ่ ม่วา่ จะถูกจัดให ้อยู่ ่ ใดก็จะพลอยทํ าให ้ดอกไม ้ กับดอกไม ้อะไรก็จะอยูไ ่ ด ้หมด และไม่วา่ จะแซมขาไว ้กับดอกไม ้ชอ ่ นั น ชอ ้ สวยขึน ้ ไปด ้วย...‖ เธออมยิม ้ อย่างมีความสุขก่อนทีจ ่ ะเก็ บดอกยิปโซใ่ นมือลงคืนแจกัน แล ้วเดินกลับมาหยุดตรงหน ้าเขา ―ดอกกุหลาบของคุณได ้แล ้วคะ‖ เธอว่าพลางยืน ่ ดอกไม ้ในมือมาให ้กับเขา ชายหนุ่มรับ ดอกกุหลาบมาแล ้วก ้มหน ้าลงพิจารณาความสวยงามของดอกกุหลาบอย่างลืมตัว นํ้ าทีแ ่ ตนเพิง่ ่ ี ฉีดใสดอกกุหลาบนั น ้ ยังจํ าตัวอยูบ ่ นกลีบกุหลาบสแดงสดทีด ่ เู นียนนุ่ม จุดนํ้ าเล็ กๆ เรียงรายไป ั ผัสจมูก แทบจะทุกอณูของกลีบดอกกุหลาบแดง พร ้อมกับกลิน ่ หอมทีโ่ ชยขึน ้ มาสม ―เท่าไหร่ครับ...‖ ชายหนุ่มเอ่ยถาม

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 182

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

หญิงสาวมิได ้ตอบ แต่ย กมือ ช ไี้ ปที่ป้ายที่บ่งบอกราคาของดอกไม ้ชนิด ต่างๆ ที่ตัง้ อยู่ ข ้างหน า้ เคาน์เตอร์ไ ม ้เก่า ๆ นั ้นแทน ชายหนุ่ ม หยิบ ธนบัต รจํ า นวนหนึ่งออกมาจากในกระเป๋ า กางเกง นับได ้เรียบร ้อยแล ้วจึงสง่ ค่าดอกกุหลาบยืน ่ ให ้ ี าวใบเล็ กๆ ยืน ―การ์คะ...‖ แตรบอกอย่างเพิง่ นึก ขึน ้ ได ้ ก่อนทีจ ่ ะรีบหยิบกระดาษสข ่ ให ้กั บเขา ชายหนุ่ ม วางดอกกุหลาบลงบนโต๊ะ อย่างทะนุ ถ นอม แล ้วจึงค่อ ยๆ เอนตัว ลงหยิบ ื้ เชต ิ้ สข ี าวสะอาดทีส ปากกาออกมาจากกระเป๋ าเสอ ่ วมอยู่ออกมาบรรจงเขียนข ้อความบางอย่าง ี อง ลงไปในกระดาษเล็กๆ แผ่นนั น ้ อยูค ่ รู่ใหญ่ ก่อนทีจ ่ ะดึงปลายด ้านหนึง่ ของลวดพลาสติกสท เอามาคล ้องกับรูทถ ี่ ก ู เจาะเอาไว ้ทีม ่ ม ุ การ์ด ―ขอบคุณครับ...‖ เขาเอ่ยอย่างจริงใจ ―ไม่เป็ นไรค่ะ...‖ แตนยิม ้ รับ ―แตนหวังว่าเธอคงจะชอบดอกกุหลาบนีน ่ ะคะ...‖ ―ผมก็หวังว่าเป็ นอย่างนั น ้ เหมือนกันครับ ...‖ ชายหนุ่มยิม ้ อย่างเป็ นกันเอง ก่อนทีจ ่ ะหัน ้ แตนยืนมองดูลูกค ้าหนุ่มท่าทางขีอ หลังเดินจากไปชาๆ ้ ายเดินฝูงคนไปยังอีกทิศทางหนึง่ ก่อน แล ้วจึง ค่อ ยหั นกลับ มาสนใจกับ การจั ด อุปกรณ์ ต่างๆ ที่ยั งทํ าค ้างอยู่ หญิง สาวอดถามตัง เอง ่ ดอกไม ้สวยๆ ให ้คนอืน ิ กีร่ ้อยชอ ่ และดอกไม ้ ไม่ได ้ว่าเคยห่อ ดอกกุหลาบหรือ จั ดชอ ่ ๆ มากีส ่ บ ิ กีร่ ้อยคนแล ้ว และแม ้ว่า ทีม ่ าจากฝี มือการจัดของเธอนั น ้ ได ้นํ ารอยยิม ้ มาสูใ่ บหน ้าของผู ้รับ กีส ่ บ ่ ิ การจั ด ดอกไม ้จะเป็ นส ง ที่ ทํ า ให เ้ ธอมี ค วามสุ ข และภาพรอยยิ้ม ของผู ร้ ั บ เป็ นแรงผลั ก ดั น จินตนาการของเธอ แต่กระนั น ้ หญิงสาวก็ อดนอ้ ยใจและสงสัย ไม่ได ้ว่าจะมีวันไหนมัย ้ ทีค ่ นจั ด ดอกไม ้อย่างเธอจะได ้รับดอกไม ้เองบ ้าง... ี งของใครคนหนึ่งดั งขึน ―แตนครั บ ...‖ เส ย ้ มาทํ าให ้เธอต ้องเงยหน า้ ขึน ้ มาจากกอง ี ึ ี งคือ กระดาษหลากสทวี่ างกองกันอยูบ ่ นพืน ้ เธอรู ้สกอุน ่ ใจอย่างบอกไม่ถูกเมือ ่ พบว่าเจ ้าของเสย ลูก ค ้าหนุ่ ม ที่เ ธอเพิ่ง ห่อ ดอกกุห ลาบให ้หยกๆ เธอมองดูเ ขาด ้วยความแปลกใจ แต่ใ นใจก็ พยายามบอกตัวเองว่าคงไม่มอ ี ะไร เขาอาจจะลืมอะไรไว ้มากกว่า ―ลืมอะไรไว ้หรือเปล่าคะ...‖ หญิงสาวยิม ้ ก่อนยกมือขึน ้ ปรับกรอบแว่นบางให ้เข ้าที่ ชายหนุ่มทีย ่ น ื อยูข ่ ้างหน ้าพยักหน ้ารับก่อนทีจ ่ ะยิม ้ ให ้อย่างเป็ นกันเอง ึ ตัวเธอก็เห็นว่าเขากําลังยืน และก่อนทีแ ่ ตนจะทันรู ้สก ่ ดอกกุหลาบแดงในมือมาให ้เธอ ี่ อะไรบ ้างกั บ การ หั ว ใจของชายหนุ่ ม เต ้นรั ว จนไม่เ ป็ นจั ง หวะ เขาไม่รู ว้ ่า เขากํ า ลั ง เส ย กระทํ าในครัง้ นี้ สงิ่ เดียวทีเ่ ขารู ้ก็ คอ ื เขารอคอยวินาทีนี้มานานแสนนานแล ้ว และก็ ต ้องรวมรวม ิ้ ความกล ้าทีม ่ อ ี ยูใ่ นตัวออกมาจนหมดสน ี งทีม ่ นเร ้นความประหม่าเอาไว ้ได ้ ―ดอกกุหลาบ ―แตนครับ...‖ เขาเอ่ยด ้วยนํ้ าเสย ่ อ ิ าจซอ แดงดอกนี.้ ..ผมตัง้ ใจทีจ ่ ะมอบให ้แตนตัง้ แต่ทแ ี รก‖ ั เจนว่าชายหนุ่มทีย ้ หญิงสาวเห็นได ้อย่างชด ่ น ื อยูต ่ รงหน ้ากําลังใชความพยายามอย่ างสูง หัวใจของเธอเต ้นแรงด ้วยความตืน ่ เต ้นและประหลาดใจ จนไม่ได ้สนใจกับสายตาของผู ้คนทีเ่ ดิน ผ่านมาผ่านไปอีกต่อไป ―ผมอยากจะเข ้ามาคุยกับแตนตัง้ นานแล ้ว...‖ ชายหนุ่มเอ่ยต่อไป ―...แต่ก็ไม่กล ้าเพราะ ิ ใจซอ ื้ ดอกไม ้ให ้แตน...ผมหวังว่าแตนคงไม่โกรธ‖ เขาเอ่ย เห็นว่าคุณยุง่ ๆ อยูท ่ ุกที ก็เลยตัดสน ื้ ดอกไม ้ให ้คนขายดอกไม ้...‖ ด ้วยความจริงใจ ―ผมไม่รู ้ว่ามันจะแปลกไปหน่อยหรือเปล่าทีจ ่ ะซอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 183

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ สับ สน ละล ้าละลั ง ไม่แ น่ ใ จว่า ควรจะทํ า อย่า งไรต่อ ไป ถ ้าเธอรั บ ดอกไม ้ไว ้ แตนรู ้ส ก ผลลัพธ์ทต ี่ ามมาจะเป็ นอย่างไรบ ้างเธอก็ไม่อาจคาดคะเนได ้ และถ ้าเธอไม่รับดอกไม ้เอาไว ้ชาย ึ ปวดร ้าวและเจ็ บชํ้าเพียงไร และมันจะเป็ นการทํ าร ้ายนํ้ าใจ หนุ่มทีย ่ น ื อยู่ข ้างหน ้า เธอนั น ้ จะรู ้สก ของเขาขนาดไหน...แต่เขาก็เป็ นลูก ค ้าของเธอ เธอยิง่ ไม่สมควรทีจ ่ ะรับของใดๆ จากเขาและ ิ ใจทีไ เธอเองก็เพิง่ ได ้พูดคุยพบปะกับเขาเป็ นครัง้ แรกด ้วย...ความจริงมันน่ าจะเป็ นการตัดสน ่ ม่ ึ ลังเล ยากเย็นเลย แต่แตนก็ไม่เข ้าใจเหมือนกันว่าทําไมเธอถึงมีความรู ้สก ―แตนคง...‖ เธอพูดออกมาหลังจากทีไ่ ตร่ตรองอยูน ่ าน ―แตนครับ...ผมขอบอกแตนว่า ผมไม่ได ้มีเจตนาอย่างอืน ่ เลย นอกจากอยากจะรู ้จักแตก และเป็ นเพือ ่ นกับแตน...ผมไม่ได ้คาดหวังจะให ้แตนรับดอกกุหลาบดอกนี้ หรือจะให ้แตนต ้องให ้ อะไรตอบแทนมาทัง้ นัน ้ ...‖ ชายหนุ่มเทใจพูด ―รับดอกกุหลาบดอกนีไ ้ ว ้เถอะนะครับ...‖ ในมือ

ิ ใจยืน หญิงสาวยืนชงั่ ใจอยูค ่ รูใ่ หญ่ ก่อนทีจ ่ ะตัดสน ่ มือออกไปรับดอกกุหลาบแดงมาถือไว ้

ึ ว่ามัน ―ขอบคุณค่ะ...‖ เธอบอกพลางก ้มลงดูทด ี่ อกไม ้ซงึ่ เธอเป็ นคนจั ดเอง และก็รู ้สก ึ เบิกบานและดีใจอย่างบอกไม่ถก ชา่ งแปลกนั กทีใ่ นวินาทีนี้ หัวใจของเธอรู ้สก ู ี งทีส ―ขอบคุณครับแตน...‖ ชายหนุ่มว่าด ้วยนํ้ าเสย ่ บายใจขึน ้ และยิม ้ ให ้เธออย่างจริงใจ ึ ตัว เขาก็รบ อีกครัง้ หนึง่ และก่อนทีแ ่ ตนจะรู ้สก ี เดินหายกลับไปในกลางกระแสผู ้คน ทิง้ ให ้แตนยืน ึ เดียวดายและอ ้างว ้างอย่างบอกไม่ถก นิง่ รู ้สก ู ื่ เลย...‖ เธอพึมพํา ―ทําไมถึงต ้องทําตัวลึกลับขนาดนีด ―ยังไม่ทันได ้รู ้ชอ ้ ้วย...‖ หญิงสาวก ้มลงมองดูดอกกุหลาบแดงในมืออีกครั ง้ และสังเกตเห็ นการ์ดทีต ่ ด ิ อยู่กับริบ บอนจึงรีบผลิกดูข ้อความด ้วยหัวใจทีเ่ ต ้นแรง ี ํ้ าเงิน ด ้วยลายมือทีด ―ถึงคุณแตน...‖ ข ้อความนั น ้ ถูกเขียนด ้วยหมึกสน ่ ูสบายตาและไม่ หวั ง จนเกิน ไป ―ผมทํ า งานอยู่แ ถวนี้ ม าหลายปี แล ้ว ขอบอกตามตรงว่า ผมไม่เ คยมีค วามสุข ื้ ข ้าว เท่ากับวันแรกทีไ่ ด ้สงั เกตเห็นแตนทีร่ ้านดอกไม ้นี้ ท่ามกลางความอลหม่านของผู ้คนทีม ่ าซอ ึ ของ ท่ามกลางผู ้คนทีแ ่ ทบจะไร ้ความรู ้สกจนจะกลายเป็ นหุน ่ ยนต์ การทีไ่ ด ้เห็นแตนยืนยิม ้ อย่างมี ้ ความสุขในซุมดอกไม ้ทีม ่ ช ี วี ต ิ ชวี านั น ้ ทํ าให ้ผมพลอยมีชวี ต ิ ชวี าไปด ้วย ทีแ ่ ตนเห็ นผมมาแถวนี้ บ่อยๆ ก็เพือ ่ มาดูแตนยิม ้ นะครับเพราะมันเป็ นเหมือนการเติมกําลังใจให ้กับผม...ผมขอให ้แตนมี ความสุข กั บ มวลดอกพฤกษาตลอดไป และอย่า หยุด ยิม ้ นะครั บ เพราะอย่า งน อ ้ ยรอยยิม ้ และ ื่ ชม‖ ดอกไม ้ของแตนก็นําความสุขมาให ้แก่ผู ้คนแถวนีม ้ ากมายเลยครับ...ผู ้แอบชน ึ ซาบซงึ้ กับขอความทีถ แตนรู ้สก ่ อ ื อยูใ่ นมือ ไม่เคยนึกและไม่เคยฝั นว่าสงิ่ เล็กๆ น ้อยๆ ที่ เธอทํ า อยู่ต รงมุม หนึ่ง ของซุป เปอร์แ ห่ง นี้ จ ะมีค วามหมายต่อ ใครอื่น ๆ เช ่น กั น เธอยิม ้ อย่า งมี ื้ เชต ิ้ สข ี าว เน็ คไทสน ี ํ้ าเงิน ความสุขและเงยหน ้าขึน ้ ไปมองรอบๆ ตัวราวกับจะมองหาผู ้ชายในเสอ คนนั น ้ แต่เธอก็ไม่เห็นคนทีเ่ ธอมองหาอยู่ รอบกายเธอยังมีผู ้คนมากมายทีเ่ ดินผ่านมาและผ่าน ื้ ของ ไปวุน ่ อยูก ่ ับการซอ ―ขอบคุณค่ะ...‖ เธอเอ่ยเบาๆ และกุมดอกกุหลาบไว ้แน่นในมือด ้วยความตืน ้ ตัน ิ ใจหันกลับไปทํ างานต่อด ้วยหัวใจทีเ่ ปี่ ยม เธอยิม ้ อย่างมีความสุขอีกครัง้ ก่อนที่จะตัดสน ่ ชน ื้ ในหัวใจ ล ้นไปด ้วยกําลังใจและความชุม

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 184

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ.๒๔๖๗ เรือ ่ งสน

แขกประจํา เข็มพลอย ―แน่ใจนะว่าจะเลิกกับคุณอัครเดชเค ้า‖ ี งเครียดๆ และหน ้าตาก็พลอยเครียดขรึมไปด ้วย ร่างในชุดทันสมัยทีน แม่ถามเสย ่ ั่ งอยูต ่ รง ข ้ามอัดควันบุหรีเ่ ข ้าปอดแรงๆ หนึง่ ที่ แล ้วพยายามพ่นควันให ้ออกห่างคูส ่ นทนา แม ้จะทราบดีวา่ เป็ นมารยาททีไ่ ม่ถก ู ต ้อง แต่เมธิราไม่สามารถห ้ามใจไว ้ได ้ คนทีผ ่ ู ้ใหญ่กว่ามองด ้วยสายตากังวล ห่วงใยและติงขึน ้ ว่า ―ไอ ้บุหรีน ่ ่ะน ้อยๆ ลงหน่อยก็จะดีนะ มีอะไรก็หาทางแก ้ไขไปดีกว่าจะคอยทําร ้ายร่างกาย ตัวเอง‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 185

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

หน ้าทีแ ่ ต่งไว ้เนียนเรียบและสวย ตึงขึน ้ เล็กน ้อย มือขาวผ่องนิว้ เรียวสวยเคลือบสเี ข ้มขยี้ ี งกระแอมสองสามทีเบาๆ บุหรีล ่ งกับจาน สง่ เสย ―ค่ะ เมกําลังคิดว่าจะให ้เหตุผลกับเค ้ายังไงเรือ ่ งขอเลิก‖ ―อ ้าว ก็เค ้าไม่ดย ี ังไงล่ะ เราก็บอกเค ้าไปตรงๆ ซ ี เรือ ่ งผู ้หญิงหรือเงินทอง‖ เมธิราสา่ ยหน ้า ความเบือ ่ หน่ายของเธอไม่ได ้มาจากสาเหตุอะไรแบบนั น ้ เลย อัครเดชไม่ มีผู ้หญิงอืน ่ และเขาไม่เคยทํ าตัวเหลวไหลเรือ ่ งเงิน จะว่าไปแล ้วความน่าเบือ ่ ของสามีมาจาก อะไรบางอย่างทีค ่ อ ่ ยๆ ก่อตัวขึน ้ มาทีละเล็กละน ้อยมากกว่า ี ะคุณแม่ เมเบือ ึ เหมือนว่าตอนเราอยู่คนเดียวชวี ต ―ไม่รู ้ซค ่ ขึน ้ มาอย่างนั น ้ แหละ รู ้สก ิ ไม่ น่าเบือ ่ ขนาดนี‖้ หญิงวัยกลางคนค่อนไปทางสูงอายุ ทําหน ้าเข ้าใจแล ้วยิม ้ ี งตอบหนั กแน่นจนลูกสาวหันมามองด ้วยตาโต แต่แววตาบอกว่าไม่เชอ ื่ ―แม่รู ้‖ เสย ―คุณแม่รู ้อะไรคะ อัครเดชเค ้าไม่มอ ี ะไรทีเ่ หมือนคุณพ่อเลย เค ้าไม่เจ ้ายศ ไม่จู ้จีก ้ ับเรือ ่ ง ี ทัง้ วัน...‖ กินอยูอ ่ ย่างคุณพ่อแล ้วก็ไม่มอ ี ารมณ์เสย ―อ ้าว งัน ้ ลูกเบือ ่ อะไรเค ้าล่ะ ถ ้าผัวเราดีออกปานนัน ้ จะเลิกกันทําไม‖ ี งแม่สอดขึน เสย ้ อย่างรวดเร็ว อีกฝ่ ายยักไหล่ ้ ―เยอะแยะค่ะคุณแม่ เชามาก็ ทําห ้องนํ้ าเปี ยกไปหมด จนเราต ้องคอยเช็ดทุกวัน เพราะ ้ รําคาญเท ้า ไม่งัน ้ เข ้าห ้องนํ้ าไม่ได ้ ไอ ้เราเชามาต ้องรีบไปทํ างาน แต่ต ้องมาคอยหาแว่น หามือ ื้ กล่องมาให ้ใสข ่ องสว่ นตัวก็ไม่เคยใช ้ เราต ้องคอยตามหาของให ้ทุก ถือหากุญแจให ้ทุกเชา้ ซอ วัน เบือ ่ จะตาย วันทํางานยังดีนะคะ ถ ้าวันหยุดยิง่ บ ้าใหญ่ ชวนไปไหนก็ไม่ไป จะกินข ้าวบ ้านทุก มือ ้ !!‖ ี งท ้ายประโยคกระแทกอย่างอารมณ์เสย ี เสย ―แล ้วไง‖ ี เองว่า มารดาถามอย่างเห็นเป็ นเรือ ่ งปกติ แล ้วรีบต่อเสย ―แล ้วไงล่ะ พรมห ้องนํ้ าก็เปี ยก อ่างล ้างหน ้าเลอะเทอะ ห ้องรับแขกเต็มไปด ้วยแก ้วนํ้ า ของผัวแก จานเต็มครัวและอะไรต่อมิอะไรอีกล่ะซ‖ี ―ค่ะ‖ ลูกสาวรับคําโดยไม่ทันได ้รู ้ตัว ―เย็นมาก็กองกันเต็มพืน ้ ทัง้ ชุดทํางานถุงเท ้ารองเท ้า ผ ้าขนหนูบอกให ้ตากผึง่ ไว ้กับราวที่ ื้ มา ก็ชอบพาดกับเก ้าอีใ้ นห ้องอาหาร บอกกีท ซอ ่ ก ี ็เฉยไม่รู ้จักจํ า ไอ ้เราทนรํ าคาญตาไม่ได ้ ต ้อง ้ เก็บเองทุกวัน เพราะกว่าคนใชจะมาเก็ บก็ต ้องนั่ งกินข ้าวพิงผ ้าขนหนูแฉะๆ‖ ี งถอนใจแบบมีอารมณ์เหมือนยิง่ พูดยิง่ ไม่จบ เสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 186

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี ยังดีกว่า เมไม่เคยเห็นคุณพ่อทํ าอะไรชุย ่ ๆ แบบนั น ―ถ ้าอัครเดชเป็ นอย่างคุณพ่อเสย ้ เลย ทุกอย่างมีระเบียบ สะอาดและงามตาไปหมด‖ คนฟั งยิม ้ เย็นๆ ―แล ้วไอ ้ทีพ ่ ่อเราเค ้าเอะอะมะเทิง่ เวลาอาหารไม่อร่อยล่ะ คุณอัครเดชเค ้าเคยทํายังงัน ้ มัย ้ ล่ะ‖ ―โอ๊ย เค ้าไม่มรี สนิยมเรือ ่ งกินขนาดนัน ้ หรอกค่ะ‖ ้ ―อ ้าว ก็ ถ ือ ว่า ลูก น่ ะ โชคดีจ ะแย่งแล ้ว เช าออกไปทํ างานทั ง้ สองผั วเมีย ขืนได ้สามีจู ้จี้ เรือ ่ งกินอีก มีหวังบ ้านแตก แล ้วคุณอัครเดชเค ้าบ่นเรือ ่ งเรากลับบ ้านสายไหมล่ะ...‖ ลูกสาวทําตาโตหันมามองหน ้าแม่ ―อะไรกันคะคุณแม่ขา เมเลิกงานเกือบหกโมงเย็นกว่าจะขับรถถึงบ ้านก็ไม่หนีทุ่มครึง่ จะ มาว่ากันได ้ไง ไม่เหมือนเค ้านีค ่ ะ ทําราชการ สโี่ มงก็ออกแล ้ว‖ ―นั่ นซ ี แล ้วไง เค ้าก็ต ้องมานั่งรอเรากินข ้าว‖ ี ะ‖ หน ้าตาสะสวยทันสมัยมีทท ―อ ้าว แน่ซค ี ่างุนงงเพราะตามไม่ทันกับการไล่เบีย ้ ของ มารดาฝ่ ายทีน ่ ั่งตรงข ้ามรีบพูดต่อทันที ี น ้า ―ถ ้าเป็ นพ่อเรามีหวังเมไม่ต ้องไปทํ างานหรอก กลับมาบ ้านไม่เจอหน ้าเมียเป็ นชักสห อารมณ์ไม่ด ี แล ้วก็นั่งหน ้าดําทัง้ วัน บ่นไม่หยุดว่าไปไหนมา ทําไมไม่รบ ี กลับ ทําไมไม่รู ้จักดูเวรํ่า เวลา โอ๊ย ลูกเองก็ เคยเจอไม่ใช ่เหรอ เวลาพออยู่บ ้านละก็ ทุก คนต ้องพร ้อมหนา้ พร ้อมตากัน หมด‖ ความเงียบเกิดขึน ้ เล็กน ้อย เมธิรานึกถึงพ่อผู ้แสนจะระเบียบจัดและเอาแต่ใจตัวเอง บน โต๊ะอาหารไม่มใี ครกล ้าคุยอะไร ไม่ใชเ่ พราะพ่อไม่ให ้คุย ใครๆ ก็คย ุ ได ้ แต่ถ ้าคุยผิดหูพ่อเมือ ่ ไร เป็ นได ้เรือ ่ ง และทีส ่ ําคัญไม่มใี ครรู ้ว่าเรือ ่ งไหนจะผิดหูพ่อในวันนี้ บางทีเรือ ่ งเดียวกันนี่แหละ ถ ้า พูดในวันอืน ่ พ่อก็คย ุ ได ้เฮฮาสนุกสนาน แต่อก ี วันพ่อก็เกิดไม่เห็นด ้วยขึน ้ มาและเถียงกับลูกอย่าง เอาเป็ นอาตาย ก่อ นจะสรุ ป ว่า พ่ อ ถู ก เสมอ ทางแก ข ้ อเรื่อ งนี้ จ ึง ลงตั ว ที่ว่า ทุ ก คนพยายาม รับประทานอาหารไปเงียบๆ ไม่ยกหัวข ้ออะไรขึน ้ มาคุย และถึงแม ้พ่อ จะคุย ก็ไม่ม ใี ครพยายาม แสดงทัศนะวิพากย์วจิ ารณือะไรทัง้ นัน ้ อย่างมากก็ ี รั บ‖ หรือ ―อ ้าว งัน ―นั่ นซค ้ หรือคะ‖ อะไรทํ านองนั น ้ สว่ นแม่ยงิ่ เด็ ดกว่า เพราะ ―ยิม ้ ‖ ประการเดียว! และบางทีถ ้ามันอึดอัดนักแม่ก็ทําเป็ นลุกไปตักข ้าวตักแกงมาเพิม ่ หรือถามขึน ้ ว่า ―เป็ นไงจ๊ะ พ่อจะเอาผักสดเพิม ่ มัย ้ ‖ หรือไม่ก็ ―เติมเบียร์หน่อยมัย ้ พ่อ‖ คิดถึงตรงนี้แล ้วเมธิราสงสัยจริงๆ ว่าแม่ทนพ่อมาได ้อย่างไรตัง้ หลายปี ทั ง้ ทีแ ่ ม่ก็ไม่ใช ่ ผู ้หญิงทีไ ่ ม่ม ท ี างไป แม่ม ค ี วามรู ้พอตั ว ครอบครั วแม่ก็ ไม่ได ้ค่นแค ้นจนต ้องมาอาศั ย บารมีพ่อ และทีส ่ ําคัญแม่เป็ นคนสวยคนหนึง่ ทีเดียว ―แล ้วคุณแม่ไม่เคยเบือ ่ คุณพ่อมั่งเหรอคะ‖ ี อ ร่างท ้วมตามกาลเวลาทีน ่ ั่งสบายอยูบ ่ นโซฟาผ ้าไหมสอ ่ นยิม ้ กับคําถามนั น ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 187

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―เบือ ่ ซ ี บางทีเบือ ่ จะตาย แต่แม่ไม่เคยคิดว่าพ่อเราเค ้าเป็ นผัวนีน ่ า!!‖ เมธิราตาค ้างกับคําตอบของแม่ เออหนอ ไม่เคยคิดเลยว่าแม่จะมีความคิดพิศดารอะไร แบบนี้ แล ้วหลายปี ทีผ ่ ่านมาแม่มัวไปคิดอะไรอยู่ ทํ าไมแม่ไม่เลิกกับพ่อ ทํ าไมแม่ไม่พูดกับพ่อ ให ้รู ้เรือ ่ งและอีกมากมายหลายคําถามทีป ่ ระดังอยูใ่ นใจเธอ ―คุณแม่คด ิ อย่างนัน ้ จริงๆ เหรอคะ‖ ี งเบาพร่า อดขมขืน ลูกสาวถามเสย ่ กับความคิดของผู ้หญิงทีเ่ ป็ นแม่ไม่ได ้ ี งตอบหนั กแน่นและประกายตาเด็ดเดีย ―จริง‖ เสย ่ วบอกให ้รู ้ว่าไม่ได ้พูดเล่นเลย ―ตอนแต่งงานกับคุณมัธยม...‖ ี งเนิบๆ และเรียกพ่อว่า ―คุณมัธยม‖ ซงึ่ ฟั งดูน่าขัน นานมาแล ้วทีแ แม่เริม ่ ด ้วยเสย ่ ม่ไม่ได ้ ื่ พ่อแบบนี้ เอ่ยชอ ―แม่ไม่ได ้คิดว่าเค ้าจะเป็ นคนยังไงหรอกนะ รู ้แต่วา่ รักคนๆ นี้ ชอบทีเ่ ค ้าเป็ นผู ้หลักผู ้ใหญ่ และพูดจาหนั กแน่นจริงจัง ว่าอะไรแล ้วก็ต ้องตามนั น ้ ตอนนั น ้ แม่เห็นว่าเค ้าดีกว่าใครๆ ทีเ่ ข ้ามา ึ ว่า นีไ ่ ู ้ชายทีเ่ ราอยากได ้เลยนะ‖ จีบเรา แต่แต่งงานแล ้วกลับรู ้สก ่ ม่ใชผ เล่ามาถึงตรงนีแ ้ ม่หัวเราะออกมาเบาๆ ―เลยร ้องไห ้เกือบทุกวัน เพราะพ่อเค ้าจู ้จีจ ้ ุกจิกไปทุกเรือ ่ ง ตัง้ แต่เวลาตืน ่ นอน เวลากิน ข ้าว จะทํ า อะไรกั น ทีก็ ต ้องเถีย งกัน ยกหนึ่งก่อ น จนเรารํ าคาญใจมากาๆ ยิง่ มีลูก ก็ ย งิ่ เหนื่อ ย ี แล ้ว เพราะพ่อเค ้ามีวธิ เี ลีย ้ งลูกตามแบบฉบับของเค ้า รอมๆ จะเลิกกันเสย เจอหนา้ เพื่อ นฝูงแม่ก็ บ่นให ้ฟั ง แล ้วก็ พ บว่าเพื่อ นคนอืน ่ เขาก็ เบือ ่ คนที่บ ้านเหมือ นกั น ้ ต่างคนก็ต่างปั ญหา บางคนก็ขเี้ หล ้าไม่เมาไม่เข ้าบ ้าน บางคนก็เจ ้าชูจนเมี ยอยูบ ่ ้านไม่ตด ิ ต ้อง ้ นเป็ นเบีย ไปนั่ งคุมทีก ่ ระทรวง ไปนั่ งให ้อีเด็ กในทีท ่ ํ างานมันรู ้ว่า นี่! ผัวข ้านะโว ้ย บางคนก็ ใชเงิ ้ จนเมียได ้แต่นั่งใจหายอยูก ่ ับบ ้าน บางคนเราเห็นว่าดีจะตาย ไม่กน ิ ไม่เทีย ่ ว ไม่เจ ้าชู ้ แต่เพือ ่ นก็ ยังบอกว่าน่าเบือ ่ แม่เลยมานั่ งคิดๆ ดู ก็เห็นว่าคงจะจริงอย่างทีโ่ บราณเขาว่า จะแต่งงานก็อย่า ่ นทีเ่ ราใฝ่ ฝั นทัง้ นั น ไปคิดมากเลย เพราะแต่งไปแล ้วทุกคนก็ล ้วนไม่ใชค ้ แหละ‖ เมธิราหัวเราะบ ้างกับเรือ ่ งเล่าของแม่ แล ้วแม่ก็วกมาทีล ่ ก ู เขย ―ก็อย่างคุณอัครเดชไงล่ะ แม่ก็เห็นเค ้าพอไปได ้นะ ไม่เทีย ่ วเตร่ ไม่สบ ู บุหรีก ่ ินเหล ้า แต่ ก็ยังทนเมียทีส ่ บ ู บุหรีไ่ ด ้‖ ี งดัง คราวนีค ้ นฟั งหัวเราะเสย ―คุณแม่กํ าลังให ้ท ้ายลูกเขยนะคะ ก็อย่างคุณแม่วา่ แหละค่ะ ผู ้ชายบางคนดีแต่น่าเบือ ่ เป็ นบ ้าเลย เมพยายามทํ า ใจนะคะว่า เค า้ มาจากครอบครั ว ที่ต่า งจากเรามาก จะไปหวั ง ให ้ ื้ ผ ้าถอด เหมือนกันคงยาก แต่นเี่ ค ้าเล่นไม่ปรับตัวเลยนีค ่ ะ หนูเฝ้ าเพียรบอกเท่าไรก็ไม่ได ้ผล เสอ กองไว ้ยั ง ไงก็ ก องไว ้ยั ง งั น ้ แหละ กลั บ มาถึง บ ้านทั ง้ แก ้วนํ้ า จานขนมตั ง้ เต็ ม โต๊ะ อาหาร โอ๊ย ี อารมณ์เสยค่ะ‖ ―ก็บอกแล ้วไงว่าอย่าไปคิดว่าเค ้าเป็ นผัวส‖ิ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 188

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―แล ้วจะให ้คิดว่าเป็ นอะไรคะ ลูกคนโตงัน ้ เหรอคะ!!‖ ―คิดว่าเป็ นแขกต่างหาก‖ คําตอบนัน ้ ทําให ้เมธิรางงงันวูบไป ี ว่าคุณอัครเดชเค ้าเป็ นแขกของเราก็หมดเรือ ―ใช ่ คิดเสย ่ ง เพราะเวลาแขกมาเทีย ่ วบ ้าน เราไม่เคยบ่นทีเ่ ค ้าทําแก ้วนํ้ า จาน ชาม ทิง้ ไว ้เต็มโต๊ะ เราไม่ถอ ื สาทีเ่ ค ้าทําห ้องนํ้ าเราเปี ยก และ ทีส ่ ําคัญ เราไม่เคยคาดหวังอะไรจากแขกทีม ่ าหาเรา เค ้าจะแต่งตัวยังไงเราก็ไม่เอามาเป็ นธุระ ื้ ขาดเสอ ื้ สกปรกเราก็วางเฉยได ้ เค ้าจะพูดจาไม่เข ้าหูไปบ ้าง เราก็ทานได ้ เพราะนึกรู ้เสย ี ว่า เสอ เดีย ๋ วเพือ ่ นก็ไปแล ้ว แต่ถ ้าเราคิดว่าสามีคอ ื สามีเรา คราวนีจ ้ ะยุง่ กันใหญ่ เราจะต ้องอยากเข ้าไปมี สว่ นให ้เค ้าเป็ นอย่างใจเรา อยากให ้เค ้าเหมือนทีใ่ จเรานึกเอาไว ้ แล ้วก็กลุ ้มใจ เพราะบอกเท่าไร ั ที‖ ก็ไม่เห็นเป็ นสก ฝ่ ายทีอ ่ อ ่ นวัยกว่าสา่ ยหน ้าเมือ ่ ฟั งจบ ―โอ๊ย จะไปคิด ยั ง งั น ้ ได ้ไงคะ คนต ้องเจอกั น ทุก วัน จะคิด ว่า เป็ นแขกไม่ไ ด ้หรอกค่ะ เพราะเพือ ่ นเรานานๆ มาทีน ่ ค ี่ ะ เราก็พอทนได ้ คนทีเ่ จอกันทุกวันมันไม่ไหวหรอกค่ะ‖ ี ว่าสามีก็คอ ―ไหวซ ี ถ ้าเราคิดเสย ื แขกประจํ าคนหนึง่ ลูกลองคิดดูดๆี จะเห็นว่าในหนึง่ วัน ้ เจอกันไม่ถงึ ชั่วโมง ต่างก็ขับรถหายกันไปคนละทางสอง เราเจอหน ้ากับคนทีบ ่ ้านกีช ่ วั่ โมง เชาก็ ทาง เย็นมากว่าจะเจอกันก็เกือบสองทุ่มเข ้าไปแล ว้ เห็ นหน ้ากันอย่างมากอีกสองชั่วโมงก็ต ้อง ไปนอนแล ้ว จะมีม ากหน่อ ยก็ วันหยุดเท่านั ้นแหละทีไ ่ ด ้เฮฮากันนานๆ แล ้วไงล่ะ เวลานอ้ ยนิด เดียวแค่นี้ยังน ้อยกว่าทีอ ่ ยูก ่ ับเพือ ่ นทีท ่ ํ างานด ้วยซํ้า แม่ถงึ บอกว่าเราต ้องคิดกลับกัน อย่าไปคิด ว่าคุณอัครเดชเป็ นสามี นี่ยังดีนะ อีกหน่ อยมีลก ู จะยิง่ ทนไม่ได ้ เพราะลูกเราถึงจะมาจากท ้องเดียวกัน แต่ก็ต่าง จิตต่างใจกันทุกคน ถ ้าคิดจะปั ้นลูกทุกคนให ้ได ้อย่างใจเหมือนคิดจะปั ้นสามีละก็ มีหวังต ้องบ ้า ตาย‖ ึ ซับความคิดใหม่นี้ พยายามนึกถึงวันเก่าก่อนตอนเด็กๆ แล ้ว คนฟั งเงียบเหมือนกําลังซม ึ จึงเริม ่ รู ้สกว่า ถ ้าแม่ไม่คด ิ อย่างทีพ ่ ูดคงต ้องลาตายวันละหลายรอบ บ่อยไปทีพ ่ ่อพูดจาไม่ต ้อง ด ้วยเหตุผลและไม่ย อมรั บว่าตัวเองไม่มเี หตุผล จนลูก ๆ เบือ ่ หน ้าพ่อ กันไปหมด แต่แม่ไม่เคย เถียงหรือท ้าทายทางความคิดกับพ่อตรงๆ เมือ ่ เรือ ่ งดังกล่าวผ่านพ ้นไป ลูกมักสงสัยและถามแม่ ว่า ―คุณแม่โกรธคุณพ่อหรือเปล่า‖ แม่จะทําหน ้าเฉยๆ แบบของแม่ แล ้วตอบว่า ―โกรธทํ าไม คนเค ้าเป็ นยังงัน ้ เอง เดีย ๋ วออกไปทํางานเค ้าก็ลม ื แล ้ว ถ ้าแม่โกรธก็บ ้าอยู่ คนเดียวน่ะซ ี คนเราพอพ ้นหน ้าก็พ ้นใจ อย่าเอามาเป็ นอารมณ์‖ ื่ ว่าแม่ทําได ้อย่างนั น ไม่น่าเชอ ้ จริงๆ พอพ่อพ ้นบ ้านไปแล ้ว แม่ไม่เคยสนใจเลยว่าพ่อจะ ทําอะไร ดูราวกับว่าแม่ไม่รักไม่หว่ งพ่อ หากในความเป็ นจริงนัน ้ ทัง้ รักทัง้ ห่วง แต่ในขณะเดียวแม่ ก็รักและห่วงตัวเองด ้วย ลูกๆ จึงไม่เคยเห็นแม่นั่งสามล ้อตามไปแอบดูพ่อถึงทีท ่ ํ างาน อย่างที่ เพือ ่ นแม่ในยุคนั น ้ ชอบประพฤติ แต่แม่เพียงคอยเก็บงําเงินในสว่ นของตัวเองและของครอบครั ว ื้ แต่พ่อ อยากให ้ซอ ื้ แม่ก็ ดอ ื้ และใน ไว ้อย่างดี ของไหนไม่ควรซ อ ื้ โดยการพิร ี้พไิ รจนไม่ได ้ซ อ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 189

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ทีส ่ ด ุ พ่อก็หายอยากไปเอง ยังมีเรือ ่ งราวอีกมากหลายทีเ่ มธิราเห็นว่าจริงๆ แล ้วผู ้หญิงเก่งกว่า ื่ ว่าตั วเองเก่ง โดยมิพั กต ้องแสดงออกให ้คนอืน ผู ้ชาย ถ ้าเพีย งเธอยอมเชอ ่ มาเห็ นว่าเก่ง หรือ ประกาศว่าฉั นเป็ นหญิงเก่งทีไ่ ม่ยอมลงให ้ชาย แล ้วเมธิร าก็ นึก ถึง เพื่อ น พอนึก แล ้วก็ ย งิ่ เห็ น จริง เหมือ นคํ าของแม่ว่า เพราะหลั ง จาก เพือ ่ นมาเทีย ่ วบ ้าน เธอต ้องมีภาระชว่ ยเก็บกวาดถุงและกล่องโฟมสารพั ดชนิด เศษทิชชูทก ี่ อง ี หายทีเ่ กิดจากความพลัง้ เผลอหรือไม่ระวัง เกลือ ่ นกลาด ห ้องนํ้ าแฉะจนนึกไม่ถงึ และยังความเสย เท่าทีค ่ วรของเพือ ่ นๆ บางครัง้ ถึงกับพบว่าแก ้วนํ้ าชุดสวยต ้องขาดไปใบหรือสองใบด ้วยซํ้า แต่ เธอก็ไม่โกรธเพือ ่ น และยิง่ ไม่ได ้ติดใจอะไรกับความประพฤตินัน ้ แต่ทําไมเมือ ่ สามีทําบ ้านเลอะ ึ โกรธเป็ นฟื นเป็ นไฟ บางทีแม่อาจพูดถูกเรือ เทอะบ ้าง กลับรู ้สก ่ ง อย่าไปคิดว่าสามีคอ ื สามี ี ะ‖ ―แม่คด ิ ว่าเมควรอยูก ่ ับอัครเดชต่อไปงัน ้ ซค ้ ย ี งอ่อนลง แต่คนถูกถามทําท่าแบบไม่รู ้ไม่ช ี้ เธอถามแบบขอความเห็นด ้วยสุมเส ―ก็ แ ล ้วแต่นะ ถ ้าลูก คิด ว่าหมดรั ก กัน แล ้วก็ เลิก ไปเถอะ เพราะต ้นไม ้ที่ ร ากเน่ า และใบ ิ้ หวัง ปลูกไปรั งแต่เสย ี เวลาเปล่า แต่ถ ้าจะเอาต ้นไม ้ไปทิง้ เพราะมันผลิดอก โกร๋นหมดมันก็ สน ื้ ต ้นใหม่มาปลูกละก็ แม่บอกได ้เลยว่าลูก ออกใบไม่เหมือนทีใ่ จคิดว่าจะเป็ น แล ้วเลยจะลองซอ ่ ้นไม ้ทีส จะต ้องผิดหวังไปเรือ ่ ยๆ เพราะต ้นไม ้ต ้นไหนก็ไม่ใชต ่ วยทีส ่ ด ุ หรอก‖ ―งัน ้ คุณแม่ก็เห็นว่าเมควรอยูก ่ ับคุณอัครเดชต่อไป อย่างกับว่าเขาเป็ นเพียงแขกทีม ่ าหา ี ะ‖ เยีย ่ มเยือนเรางัน ้ ซค ้ ข ี้ องลูกสาว เออหนอ ลีลาของชวี ต แม่ถอนใจยาวกับคําถามเซาซ ิ นั น ้ ชา่ งสอนกันได ้ยาก จริงๆ ―คนเรามีทางเลือ กไม่ม ากในชวี ต ิ ถ ้าไม่เลือกวิธท ี ท ี่ ํ าให ้ตั วเองสบายใจและสงบที่ส ุด ชวี ต ิ ก็ร ้อนรุ่มไปเรือ ่ ยๆ มีแขกมาเทีย ่ วบ ้านก็ดก ี ว่าไม่มเี ลย ยิง่ สามีเราน่ะเป็ นแขกประจํ าทีร่ ู ้ใจกัน ี ก็ดก ยังไงเสย ี ว่าขาจรนะ‖ ลูกสาวอึง้ เพราะนึกถึงคําพูดของเพือ ่ นหลายคนทีแ ่ ต่งๆ หย่าๆ ―ผู ้ชาย!! เหมือนกันหมดแหละ ขนาดว่าดูดแ ี ล ้วนะ ยังหาทีถ ่ ูกใจไม่ได ้เลย แหม ตอน เจอกันก็ดูดดี ี๊ โก ้เนี้ยบไปหมด ทีไ ่ หนได ้ อยู่ๆ ไปก็ ออกลาย เหมือนกับพ่อแม่ไม่ได ้สั่งสอนมา ื้ แสงของท่านก็เหมือนกัน ไอ ้ถุงเท ้าน่ะชอบนั กกลับถึงบ ้านไม่ยอมถอด ใสเ่ ดินว่อนไปทั่วบ ้าน เสอ ถอดทิง้ ๆ ขว ้างๆ จนนึกว่าตัวเองได ้ผัวเป็ นผู ้กองหรือนายร ้อยซะอี ก เราเลยต ้องอบรมมารยาท สงั คมให ้ยังกะมีลก ู อีกคน‖ เพือ ่ นๆ หัวเราะครืนไม่วายถามว่า ―ไอ ้นายร ้อยกับผู ้กองของเธอน่ะ มันยังไงล่ะ‖ ี งปลง คนถูกถามลอยหน ้าลอยตาตอบด ้วยเสย ื้ ทีไ่ หน ก็กองไว ้ตรงนั น ―ก็พวกกลับมาถึงบ ้านถอดเสอ ้ แหละ เราเดินมาสะดุดเข ้าต ้องก ้ม เก็บไปทิง้ ให ้ สว่ นพวกนายร ้อยก็ดข ี น ึ้ มาหน่ อย มีอะไรจะห ้อยไว ้เต็ มฝาบ ้านจนบางทีร ้อยกันได ้ ้ พวงใหญ่ เฮอ!! ทุกวันนี้ก็ทําใจแล ้วนะ นายร ้อยกับผู ้กองก็ ดก ี ว่าพวกทีม ่ ผ ี ู ้หญิงโทร.เข ้ามาทุก ั หน่อยค่ะ บอกว่าลูกไม่สบาย ให ้มาดูด ้วย‖ เย็น เดีย ๋ วก็ ขอพูดกับคุณชย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 190

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี ว่ามีแขกประจํ าอยู่บ ้านสักคน เมธิรานึกแล ้วต ้องอมยิม ้ คนเดียว เอาเป็ นว่า จะลองคิดเสย แล ้วกัน เพราะแต่งไปแล ้วนี่ จะหย่าก็กลัวจะไปเจอเอารายน ้อยหรือผู ้กองเข ้าอีก อย่างน ้อยการ แต่งงานระหว่างเธอกับอัครเดชก็ตัง้ อยูบ ่ นพืน ้ ฐานของความรักทีล ่ ก ึ ซงึ้ ใชว่ า่ รีบร ้อนหอบผ ้าตาม กันไปก็เปล่า หากต ้องเปลีย ่ นทัศนคติในชวี ต ิ คูเ่ พือ ่ ประคองความรักนั น ้ ไว ้ก็น่าจะลองดู ดีกว่ามา เริม ่ ต ้นกันใหม่กับคนอืน ่ อย่างทีแ ่ ม่วา่ นั่นแหละ มีแขกประจํายังดีกว่าคบพวกขาจร http://www.sakulthai.com/ruengson/ruengson2467.asp

ั้ ฉ. ๒๔๖๘ เรือ ่ งสน

ภาพหล่อนและภาพหลอน อิราวดี ดา ั ดาห์หน ้า เขามาทันเวลาพอดี เธอเคยเป็ นคนรัก เธอบอกเขาว่าเธอกําลังจะแต่งงานในสป ของเขา แต่ตอนนีเ้ ธอกลังจะแต่งงานกับคนอืน ่ ―ผมมาสายเกินไป‖ ―คุณมาทันเวลาพอดี‖ เธอยิม ้ ―มาทันให ้ของขวัญ‖ เธอหัวเราะก่อนจะพูดต่อว่า ―พูดจริง อยากได ้ของขวัญจากพี‖่ ―ก็ด ี ชวี ต ิ ทีเ่ ลือกได ้ เลือกทีจ ่ ะอยูก ่ ับใคร หรือเลือกทีจ ่ ะไม่อยูก ่ ับใครก็ได ้‖ เขาพูดขึน ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 191

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―เรือ ่ งอะไรเลือกทีจ ่ ะอยูค ่ นเดียวอีก มีคนอยูด ่ ้วยแล ้ว‖ ―หมายถึงว่าต่อไปถ ้าอยูก ่ ันไม่ได ้ก็เลือกทีจ ่ ะอยู่คนเดียวได ้อีก‖ ―พูดอย่างนัน ้ ได ้อย่างไรกัน‖ ―ก็ดแ ี ล ้วไง ได ้เลือกก็ถอ ื ว่าดีแล ้ว‖ ึ สนุก และตลกตัวเองทีเ่ ข ้ามาอยูใ่ นเหตุการณ์ ฉั นฟั งสองคนหนุ่มสาวโต ้ตอบกันอย่างรู ้สก นี้ มาฟั งหญิงชายพูดถึงเรือ ่ งราวเก่าๆ และโต ้ตอบกันเรือ ่ งใหม่ๆ ดูเหมือ นเขาทั ง้ สองไม่ส นใจฉั นเลย เหมือ นหนึ่งว่า ไม่ม ฉ ี ั น ยืนอยู่ด ้วย ฉั นควรจะเดิน ออกไป ปล่อ ยให ้เขาสนทนากันตามลําพั ง แต่ฉันจะเดินจากไปหรืออยู่ต รงนี้ พวกเขาก็ ไม่ได ้ สนใจว่ามีฉันอยู่หรือ ไม่ ทั ง้ ที่ฉันเดินทางมากับ ชายหนุ่ ม เขาบอกฉั นว่าแวะเยีย ่ มเพื่อ นเก่า ที่ ไม่ได ้พบกันมานานแล ้ว ตอนนี้ห ญิง สาวกํ าลั งเล่าว่า คนที่เ ธอแต่ง งานด ้วยนามสกุล ใหญ่โต และเธอต ้องการ ี ญาติของสามีเป็ น นามสกุลนั น ้ เพือ ่ ทํางาน จับใจความได ้ว่าเป็ นงานวิชาการทีก ่ ้าวหน ้าในวิชาชพ ระดับด็อกเต ้อร์อยูเ่ มืองนอก ื่ ตระกูลนีไ ―เคยได ้ยินชอ ้ หม‖ เธอถามหลังจากเล่าจบ เขาส ่ า ยหน า้ เธอหั ว เราะพลางว่า อะไรกั น ตระกู ล ออกใหญ่โ ต คนในตระกูล นี้ อ อก โทรทัศน์บอ ่ ย ―ก็ด‖ี เขาพูดคําว่าก็ดอ ี ก ี แล ้ว เขาคงหาคําพูดอืน ่ ไม่ได ้ คิดไม่ทัน หรือไม่ก็ยังตืน ่ เต ้น ตกใจกับข่าวดีทค ี่ นรักเก่าบอก ―ดีกว่าอยูค ่ นเดียว คนเราแต่งงานเพราะต ้องการเพือ ่ นและไม่อยากอยูค ่ นเดียว‖ เขาพยักหน ้าเหมือนไม่รู ้จะพูดอะไร ―พีอ ่ ย่าลืมของขวัญนะ...เงินนะพีข ่ องอืน ่ ไม่เอา‖ เธอว่า ิ ธิท ฉั นแอบมองหน ้าเธอ อดแปลกใจไม่ได ้ว่าเธอมีสท ์ จ ี่ ะเรียกร ้องของขวัญ การเรียกร ้อง ของขวัญเหล่านีต ้ ้องเรียกจากคนรักหรือสามีของเธอ ไม่ใชเ่ รียกจาอดีตคนรัก น่าแปลก แต่โลก นีก ้ ็มอ ี ะไรแปลกๆ เยอะ และมันก็ไม่ได ้เกีย ่ วอะไรกับใคร เกีย ่ วกับเขาสองคน ิ ใจก ้าวเดินแต่เพียงสองก ้าว เธอก็พด ฉั นตัดสน ู ขึน ้ ว่า ―สองหมืน ่ นะพี‖่ เขาไม่ตอบรับหรือปฏิเสธแต่หันมาเรียกฉั น พลางว่า ยังไม่ได ้แนะนํ าให ้รู ้จักกันเลย ―นั่ นนะส ิ ทําไมพีไ่ ม่แนะนํ า‖ เธอพูดพลางหัวเราะเบาๆ ―แล ้วไปไหนกันมา‖ เธอถามต่อ ―ว่างๆ ขับรถเล่น‖ เขาตอบแทนฉั น ี ว ยังเหมือนเดิม ไม่มอ ―ขับรถเล่นข ้ามจังหวัดเชย ี ะไรดีขน ึ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 192

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เธอขยายความต่อว่า ไม่เปลีย ่ นไปเลย อย่างไรก็อย่างนัน ้ จริงๆ ฉั นไม่รู ้จะคุยอะไรกับเธอ จึงถามว่า เธอย ้ายมาทีน ่ น ี่ านหรือยัง ―ย ้ายมาหลายแห่งกําลังจะย ้ายไปอีก ครัง้ หนึง่ ย ้ายไปพบคนบ ้าจึงต ้องย ้ายหนี คนไม่ม ี หัวใจ‖ เธอตอบคําถามฉั น แต่มองหน ้าเขา พลางยํ้าคําว่า เธอไม่มห ี ัวใจ ื่ เขานะ เชอ ื่ ไม่ได ้คนนี‖้ เธอพูดจริงจัง ―อย่าเชอ ื่ เขา‖ ―ขอบคุณมากค่ะ โอเคฉั นจะไม่เชอ ึ ว่า เธอก็มค แรกฉั นคิดว่าเธอพูดถึงการแต่งงานเพือ ่ ให ้เขารู ้สก ี า่ สว่ นชายหนุ่มชวนฉั นมา ที่นี่ก็ เพื่อ แสดงให ้หญิงสาวคนนี้รู ้ว่า แม ้เธอทิง้ เขาไปเขาก็ ยั งมีค นอื่น ...ฉั นคิด ว่า ต ้องเป็ นไป ทํานองนี้ เขาว่ากันว่า ดวงตาเป็ นหน ้าต่างทีเ่ ปิ ดให ้เห็นภายในห ้องหัวใจ ดวงตาของหญิงสาวเป็ น ดวงตาทีไ่ ม่มแ ี สงสว่าง ภายในห ้องหัวใจคงจะหม่นมัว เธอคงถูกทําร ้ายมา ิ ใจบอกเธอว่า ฉั นติดรถเขามาเทีย ฉั นตัดสน ่ วเท่านั น ้ เอง เราเป็ นเพือ ่ นในสายงาน ฉั นพูด ่ ต่ในเวลานี้ ฉั นอยากให ้เธอรู ้สก ึ เชน ่ นั น เพือ ่ ให ้เธอเป็ นฝ่ ายชนะ แม ้ว่าความจริงไม่ใชแ ้ ฉั นจึงบอก เธอต่อไปว่า ―จําได ้แล ้ว มีรป ู คุณทีบ ่ ้านของเขา คุณสวยกว่าภาพถ่ายมาก‖ ―ขอบคุณ‖ เธอกล่าวขอบคุณ พร ้อมกับยิม ้ ทีส ่ ดใสในดวงตา ―จริงๆ คุณสวยกว่าภาพถ่ายมาก ทัง้ ทีภ ่ าพนัน ้ ก็สวยแล ้ว‖ ―รูปไหม ้ไฟนะ‖ ―ใช ่ ไฟไหม ้ไปสว่ นหนึง่ ไปงานปาร์ตท ี้ บ ี่ ้านเขา ก็เลยได ้เห็นกรอบไม ้สวย เจ ้าของบ ้าน คงตัง้ ใจที่จ ะโชว์ภาพ มีจ ดหมายจากลาด ้วย อ่านไม่ค่อ ยออก ลายมือ คุณหวั ด มาก และเส น้ ิ ปะ ปากกามันจาง ทีส ่ ะดุดตาก็คอ ื รอยไหม ้บนภาพถ่าย ดูเป็ นงานศล ―ฉั นเผามันเอง เขาดับไฟทัน โชคดีทเี่ ขาดับไฟทัน‖ เธอพู ด พลางหั ว เราะ ฉั น หั ว เราะกั บ เธอด ว้ ย หั ว เราะตามมารยาทมากกว่า ตลกจริง นอกจากมันไม่ตลกแล ้ว ฉั นยังมองเห็นภาพน่ากลัวทีร่ ุนแรงขึน ้ เรือ ่ ยๆ ภาพคนทะเลาะกัน ผู ้หญิง ื ไฟลามอย่างเร็ว เผารูป เกิดการแย่งกระดาษทีเ่ ผาไหม ้ กระดาษไหม ้ไฟปลิวไปโดนกองหนั งสอ และไฟก็ลก ุ ไหม ้เกือบเกิดโศกนาฏกรรม เธอเกือบตายในกองไฟ ―โชคดีทห ี่ นีพ ้น‖ เธอพูดขึน ้ อีก ฉั นมองเห็นภาพเธอหนีออกมาจากกองไฟ และเขาก็ดับไฟทัน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 193

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ฉั นพยักหน ้าให ้เธอ ฉั นคิดว่าเธอโชคดีจริงๆ ดีกว่าหายสาบสูญไปเฉยๆ ไม่พบศพหรือ ่ มอ เขาจะไม่หั่นศพเอาไป กว่าจะพบก็เปื่ อยแล ้ว มีแต่โครงกระดูก หรือถูกเผานั่ งยาง เขาไม่ใชห ทิง้ ตามทีต ่ า่ งๆ ใช.่ ..เธอคิดถูกแล ้ว ดีกว่าอยูจ ่ นเกิดเรือ ่ งรุนแรงกว่านี้ ั หน่อยเหรอ‖ เธอพูดขึน ―พีไ่ ม่อวยพรให ้สก ้ เมือ ่ เขากล่าวคําอําลา ―แต่งงานก็ดแ ี ล ้ว‖ ―แค่ก็ดเี ท่านัน ้ ...อย่าลืมนะสองหมืน ่ ‖ อดคิด ถึงเพื่อนรั กคนหนึ่งที่แต่งงานไปเมือ ่ สองปี ทีแ ่ ล ้วไม่ได ้ เธอแต่งงานด ้วยเหตุผล ทีว่ า่ ไม่อยากอยูค ่ นเดียว และมีผู ้ชายคนหนึง่ มาขอแต่งงานด ้วย เธอกลัวว่าพลาดจากเขาแล ้วจะ ไม่มใี ครมาขอแต่งงานอีก ดังนั น ้ เธอจึงเลือกแต่งงานกับเขา เพราะเขาเป็ นผู ้ชายคนเดียวทีข ่ อ แต่งงานด ้วย ในชว่ งชวี ต ิ ๓๕ ปี แต่ในปี ท ี่ ๓๖ เธอพบผู ้ชายคนหนึง่ เธอบอกฉั นว่าเขาเป็ นคนทีเ่ ธอหาพบแล ้ว เป็ นคนที่ ี แล ้ว เธอจึงต ้องเป็ นแม่และ เธออยากจะอยูด ่ ้วยเป็ นทีส ่ ด ุ เธออยากจะเลิกกับสามี แต่เธอท ้องเสย เมียต่อไป เธอคิดว่าลูกจะชว่ ยให ้ทุกอย่างดีขน ึ้ แต่เธอคิดผิดมันกลับ ยิง่ เลวร ้ายลง กว่าเธอจะ ี แล ้ว เขาคิดว่าเธอไม่กล ้าหย่า เขาไม่รู ้ว่า เลิกกับสามีเป็ นแม่หม ้ายลูกติด เขาก็พบสาวคนใหม่เสย เธอเงียบไปเพราะจัดการเรือ ่ งหย่าและสง่ ลูกไปอยูก ่ ับยาย ทุกอย่างก็ สายไป เธอยอมรับสภาพ แม่หม ้ายลูกติด กลับไปรับลูกมาอยูด ่ ้วย ตัง้ หน ้าตัง้ ตาเลีย ้ งลูก ฉั นให ้กําลังใจเธอว่า เธองดงาม ในนามของแม่ เธอบอกกับฉั นว่า คนเราไม่ควรแต่งงานด ้วยเหตุใดเลย นอกเหนือจากความรักและความ เข ้าใจ หากแต่งงานด ้วยเหตุผลอืน ่ มันเป็ นเรือ ่ งแปลก แต่หากมีความรักและความเข ้าใจอย่าง อืน ่ ก็จะเป็ นเรือ ่ งเล็ก ่ กัน สําหรับฉั นมันเป็ นเพียงความตืน เธอก็พลาดไป...และฉั นก็ พลาดเชน ่ เต ้นเท่านั น ้ ทุก ครัง้ ทีเ่ ริม ่ ต ้นใครก็ต ้องคิดว่ามันจะไปได ้ดี ฉั นหัวเราะเมือ ่ เขาออกรถอย่างเร็ว ―ทํ าไมต ้องบอกว่าเราเป็ นเพือ ่ นกัน ทํ าไมต ้องป้ องกันตัวเองขนาดนั น ้ หรือคุณจะบอก ใครๆ ไปเรือ ่ ยๆ ว่าเราเป็ นเพือ ่ นกัน‖ ―ฉั นป้ องกั นเธอต่างหาก อยากให ้เธอประสบความสํ าเร็ จ ก็ เ ธออยากโชว์คุณ ว่า เธอ กําลังจะแต่งงาน สว่ นคุณก็ อยากโชว์เธอว่าคุณมีฉัน หรือพูดต่อไปอีก คุณอยากโชว์ฉันว่าคุณ เคยมีแฟนสวยอย่างไร‖ เขาหัวเราะเบาๆ พลางว่า ―คิดอย่างนัน ้ เหรอ...ผมชอบคุณตรงนี‖้ ―แต่ฉันไม่ชอบเลย...คุณไม่เข ้าใจ‖ ―เข ้าใจผู ้หญิงนะเหรอ‖ ―ข ้อต่างของผู ้หญิงกับผู ้ชายมันอยูต ่ รงนี้แหละ ผู ้ชายโชว์อดีตเรือ ่ งนี้ได ้อย่า งภาคภูมใิ จ แต่ผู ้หญิงทํ าเช ่นนั น ้ ไม่ได ้ ถึงได ้ก็ ดูไม่งาม ไม่เหมาะ ไม่ค วร และอีก อย่างฉั นคิดว่าชวี ต ิ ไม่ใช ่ ของอวดโชว์‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 194

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―คุณไม่อยากให ้ผมพบเธอใชไ่ หม‖ ―คุณมีสงิ่ ใดติดค ้างเธออยู‖่ ―ไม่ม ี เธอทิง้ ผมไปเอง เธอทะเยอทะยาน‖ ―ฟั งดูเหมือนไม่ด ี ชา่ งเถอะ ไม่เกีย ่ วอะไรกับฉั น ถ ้าเป็ นฉั นจะไม่ทํ าแบบคุณ แต่ก็ นั่น ่ ั น แต่เรามาเกีย แหละคุณก็ไม่ใชฉ ่ วข ้องในเหตุการณ์ด ้วยกัน สรุปก็ คอ ื ฉั นไม่อยากจะเกีย ่ วข ้อง ด ้วยแล ้ว‖ เขาพยักหน ้าเหมือนเข ้าใจ แต่ไม่เข ้าใจ เพราะหลังจากนัน ้ เขาเริม ่ เล่าถึงเรือ ่ งของเธอ เขาและเธออยู่ด ้วยกันอย่างมีความสุขตัง้ แต่เมือ ่ ครัง้ ยังเรียนทีว่ ท ิ ยาลัย แต่เธอมีปัญหา เยอะมาก เขาไม่บังคับเธอหรือบังคับใคร จะไปจะมาเมือ ่ ไหร่ก็ได ้ ไม่พอใจก็ไปพอใจก็มา‖ ―คุณเคยทําร ้ายเธอไหม‖ ―เคยตบเธอครัง้ หนึง่ เธอเป็ นผู ้หญิงคนเดียวทีผ ่ มยังฝั นถึงเสมอ‖ ―คุณคงยังมีอะไรติดค ้างเธออยู‖่ ―มันมีเรือ ่ งเยอะ‖ ื่ มั่นคุณ มองเห็นคุณไม่มอ ―เธอไม่เชอ ี นาคต และเธอก็มองคนอืน ่ เอาไว ้ด ้วย และมีคนอืน ่ สนใจเธอด ้วย‖ เขามองหน ้าฉั นยิม ้ ๆ พลางว่า คนเก่าของเธอกลับมา ฉั นคิดว่าระหว่างเธอกับเขาต ้องมีเรือ ่ งทีเ่ ป็ นความรุนแรงบางอย่าง ฉั นมองเห็นภาพ คน รักเก่ามาตามและเกิดการต่อว่าต่อขานถึงขัน ้ ลงไม ้ลงมือ เธอร ้องไห ้ ครํ่าครวญ ั ข ้อหนึง่ เงินสองหมืน ่ บาททีเ่ ธอขอเป็ นของขวัญวันแต่งงานนั น ้ เป็ นข ้อน่าสงสย ึ หวาดกลัวขึน พลันฉั นรู ้สก ้ มา เมือ ่ สองสัปดาห์ท ี่ผ่านมา เขาชวนฉั นนั่ งรถไปทีบ ่ ้านสวน ชานเมือง เพือ ่ พบกับหญิงแก่คนหนึง่ เขาบอกภายหลังว่าเป็ นแม่ของพยาบาลสาวคนรักเก่าของ ึ สงสารหล่อนทีค เขาทีแ ่ ต่งงานไปกับหมอคนหนึง่ ตอนนี้เขารู ้สก ่ รอบครัวมีปัญหาและอยากเข ้า ไปชว่ ยเหลือบ ้าง ไปเล่นกับลูกของหล่อน ―ผัวทิง้ ไป พอเราไปหาเขาก็กลับมา แปลกดี ไม่พอใจเราทีไ่ ปเล่นกับลูกเขา‖ ―แปลกถ ้าคุณไปยุง่ กับครอบครัวเขาแล ้วเขาพอใจ นั บว่าแปลก แต่ถ ้าเขาโกรธไม่แปลก ิ ธิอ ิ ธิใ์ นการเป็ นคนรักเก่าอย่างนั น คนทีแ ่ ปลกประหลาดคือคุณต่างหาก คุณมีสท ์ ะไร สท ้ หรือ‖ ฉั นเป็ นเครือ ่ งมือของเขา ฉั นถูกนํ าไปโชว์เพือ ่ บอกว่า นีไ ่ งผู ้หญิงคนใหม่ ึ ว่าในท ้องของฉั นว่างโหวง ตัวฉั นเบาเหมือนจะลอยขึน ยามนีฉ ้ ั นรู ้สก ้ ไปชนหลังคารถ ―ฉั นหิวข ้าว‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 195

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ในระหว่างกินอาหารเขาคุยถึงผู ้หญิงของเขาตลอดเวลา ผู ้หญิงสามคนทีเ่ ขานํ าฉั นไปพบ หล่อนล ้วนแต่เป็ นผู ้หญิงของเขาทีพ ่ เิ ศษทัง้ นัน ้ ―เป็ นอาหารมือ ้ ทีอ ่ ร่อยมาก ฉั นมีเรือ ่ งอยากจะบอกคุณ‖ เขาพยักหน ้า ฉั นจึงรีบพูดต่อ ฉั นต ้องพูดในขณะทีค ่ วามกล ้าและกําลังใจยังอยูก ่ ับฉั น ิ ใจทีจ ―อยากจะบอกคุณว่า ฉั นตัดสน ่ ะไปอยูต ่ า่ งจังหวัดแล ้ว‖ ิ ใจเมือ ―คุณตัดสน ่ ไหร่‖ ―คิดอยูน ่ านแล ้ว ฉั นเบือ ่ ชวี ต ิ ในเมืองหลวง เบือ ่ ชวี ต ิ ทีเ่ ป็ นอยู‖่ ―คุณอยากให ้ผมทําอะไรไหม‖ ―ถ ้าอยากชว่ ยก็คอ ื ชว่ ยอยูเ่ ฉยๆ ไม่ต ้องทําอะไรเลย ฉั นขอขอบคุณสําหรับทุกอย่างและ ขอให ้คุณโชคดี‖ เขารีบเรียกพนักงานเก็บเงิน ―ผมตัง้ ตัวไม่ทัน ผมขอร ้องเถอะ ไปกับผมก่อน ไปคุยกันก่อน ไปทีไ ่ หนก็ได ้ทีเ่ ราจะมี เวลาคุยกัน‖ ―ฉั นหวังว่า ต่อไปภายหน ้าคุณคงไม่นําใครผ่านมาทางบ ้านฉั น หยุดถามทุกข์สข ุ และฉั น เป็ นหนึง่ ในตํานานคนรักของคุณ ฉั นไม่ต ้องการอย่างนัน ้ ‖ ―หมายความว่าอย่างไร‖ ―หมายความเหมือนทีค ่ ณ ุ ทํา‖ ―ทําไมคุณต ้องบอกผมว่าผมควรทําอะไร ไม่ควรทําอะไร ผมเบือ ่ ผู ้หญิงทีช ่ อบบอก ชอบ ถาม ทําไมต ้องทํา อย่าทํานะ ทําอย่างนั น ้ ซ‖ิ ―ฉั นขอโทษ ถือเป็ นครัง้ สุดท ้าย ต่อไปไม่รบกวนคุณแล ้ว หรือจะถือว่าเป็ นคําเตือนก็ได ้ อย่าทํากับฉั นเหมือนพวกเธอ...คุณจะโชคร ้าย‖ ั นิดเถอะ ไปกับผมก่อน‖ ―ทําไมคุณไม่ให ้เวลาผม ขอเวลาให ้ผมสก ―เวลา...ฉั นไปกับคุณ จากนัน ้ ... ฉั นมองเห็นภาพตัวเองนอนเปลือยแน่นงิ่ อยู่บนเตียง และลุกขึน ้ มาจากเตียงนั น ้ ไม่ได ้อีก เลย http://www.sakulthai.com/ruengson/ruengson2468.asp

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 196

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ.๒๔๖๙ เรือ ่ งสน

ชวี ต ิ หนึง่ นวพล ไชยศรีหา ่ ั น สุดทางได ้แค่นัน ชวี ต ิ หนึง่ พ ้นวันคืนหนึง่ ก็ดใี จ คิดปี นป่ ายสูฝ ้ ได ้เท่านี้ แค่นี้ก็เพียงพอ ได ้ฝั นไปวันๆ หนึง่ คืนถึงอีกวัน... เส ีย งกีต าร์ โ ปร่ ง สอดคล ้องประสานกั บ เส ีย งนั ก ร อ้ งในร า้ นยั ง ดั ง ให ้ความบั น เทิง แก่ นั กท่องเทีย ่ วอยูเ่ สมํ่าเสมอ สถานเริงรมย์ทซ ี่ บเซาไปชว่ งระยะหนึง่ เพราะถูกพิษเศรษฐกิจเล่น งานต่างบาดเจ็ บกัน ถ ้วนหน ้า ปิ ดกิจการไปเลยหรือไม่ก็นอ้ ย หากในวันนี้ราตรีทเี่ คยเงียบเหงา กลับครึกครืน ้ กันอีกคราวหนึง่ เหมือนต ้นหญ ้าทีใ่ กล ้ตาย แม ้จะได ้รับนํ้ าเพียงเล็กน ้อยจากฝนหลง ฤดูก็ทําให ้ต ้นหญ ้าทีเ่ กือบจะเฉาตายกลับฟื้ นขึน ้ ใหม่ได ้อีกครัง้ คืน นี้ เ ป็ นวัน แรกของเทศกาลพั ท ยา งานประจํ า ปี ช ่ว งสงกรานต์ท ี่จั ด ขึน ้ ทุ ก ปี บริเ วณ ชายหาดพั ท ยา นั ก ท่ อ งเที่ย วชาวต่ า งชาติต่ า งก็ ม าแสวงหาความบั น เทิง ยามคํ่ า คืน ที่ย่ า น

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 197

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื่ ดัง ผีเสอ ื้ ราตรีเริม ไนต์คลับชอ ่ โฉบปี กโบกโบย ร ้านขายเหล ้า ร ้านขายของทีร่ ะลึก แม ้แต่แม่ค ้า ข ้าวแกง ทุกคนกําลังดิน ้ รนเพือ ่ ความอยู่รอด และข ้าพเจ ้าเองก็เป็ นคนหนึง่ ในจํ านวนหลายต่อ หลายชวี ต ิ ทีก ่ ําลังดิน ้ รนต่อสูกั้ บความโหดร ้ายของโชคชะตาทีร่ ว่ มมือกับสภาพเศรษฐกิจเล่นงาน อย่างหนั ก นั กดนตรีอส ิ ระอย่างข ้าพเจ ้าต ้องทํ างานล่วงเวลาเป็ นสองเท่าในคืนที่นักท่อ งเทีย ่ ว ่ คืนนี้ เพลงแล ้วเพลงเล่าทีร่ ้องและเล่นดนตรีเพือ เต็มร ้านอย่างเชน ่ สร ้างบรรยากาศการดืม ่ กินให ้ รื่น เริง ขึน ้ ครั ้ง หนึ่ง ข ้าพเจ า้ มีค วามหวั ง และอหั ง การ์อ ย่ า งยิง่ ที่จ ะเป็ นนั ก ดนตรีม ือ อาช ีพ ที่ม ี ื่ เสย ี ง ข ้าเจ ้าเคยปรารถนาชอ ื่ เสย ี ง แต่แล ้วเมือ ชอ ่ พานพบกับความเป็ นจริงถึงได ้รู ้ว่าอุดมกาษณ์ ั ่ นัน ้ ควรถูกเก็บเข ้าลิน ้ ชกปิ ดตายและไม่ใสใจอีก เมือ ่ ความหวังไม่เป็ นดังหวัง ข ้าพเจ ้าจึงหันหลัง ิ้ เชงิ และแสวงหาเพียงอย่างเดียวเท่านั น ให ้อุดมการณ์อย่างสน ้ คือเงิน ใครจะว่าข ้าพเจ ้าเห็นแก่ ื่ อยู่ ตัวและเห็นแก่เงินก็ไม่ผด ิ นัก เพราะข ้าพเจ ้าไม่เคยมีมต ิ รแท ้และศัตรูทถ ี่ าวร และข ้าพเจ ้าเชอ ่ เดียวกันก็ไม่มใี ครรักตัวเองได ้น ้อยกว่า เสมอว่าไม่มใี ครจะรักคนอืน ่ ได ้มากกว่ารักตัวเอง และเชน รักคนอืน ่ ข ้าพเจ ้าจึงไม่เคยทุม ่ เทสงิ่ ใดเพือ ่ ใคร นอกจากเพือ ่ ตัวเอง ดาวน ้อยเจ ้าลอยมาจากแห่งใด เจ ้านั น ้ จะรู ้บ ้างไหม มีใครถามถึงฉั นบ ้าง ถามลม ลมเฉย ี้ าง คืนนีฉ ไม่ยอมเปิ ดเผยชท ้ ั นคงอ ้างว ้าง ไร ้หนทางเดินต่อไป... ี งปรบมือ และจํ านวนนั กท่องเทีย เพลงสุดท ้ายของคืนนี้จบลงอย่างงดงามพร ้อมเสย ่ วที่ บางตาลง มุมหนึง่ จองร ้าน นักท่องเทีย ่ วต่างชาติกับหญิงสาวนางหนึง่ กําลังคลอเคลียนั วเนียกัน อย่างไม่อับอายสายตาคนอืน ่ และอีก หลายต่อ หลายคู่ท ี่ฝ่ายชายคือ ชาวต่างชาติร่างใหญ่โต ี ―มีตัวเองไว ้เพือ และฝ่ ายหญิงคือสาวไทยร่างอวบ ทีม ่ อ ี าชพ ่ เชา่ ‖ ข ้าพเจ ้าไม่เคยดูหมิน ่ หรือดูถูก ี และกิรย ในอาชพ ิ าท่าทางของเธอ บางครัง้ ทีล ่ ะอายต่อสายตาเกินไปนั ก ข ้าพเจ ้าก็ หลีกเลีย ่ งที่ จะมอง เพราะรู ้ดีว่า ลึก ๆ ในใจแล ้วนั ้น พวกเธอไม่ไ ด ้อยากมีตั ว เองไว ้พื่อ เช ่า หรือ ขาย หาก สภาวการณ์ทบ ี่ บ ี บังคับกดดันและเลวร ้ายจนทํ าให ้หลายต่อหลายคนต ้องแลกตัวเองเพือ ่ การมี ชวี ต ิ อยู่

นักดนตรี โสเภณีและร ้านเหล ้า มักจะอยูค ่ ก ู่ ันเสมอ ข ้าพเจ ้าเลีย ่ งมานั่งดืม ่ เงียบๆ มุมหนึง่ ของร ้าน มองออกไปยังท ้องทะเลในคืนคํา่ ทีค ่ วาม บันเทิงครอบคลุมเมือ งพัทยา ห่างออกไปอีกขอบท ้องทะเล แสงไฟจากเรือหาปลายังคงริบหรี่ เหมือนหิง่ ห ้อยเล่นนํ้ าท่ามกลางแสงจันทร์ทใี่ กล ้จะเต็มดวง ความแตกต่างของท ้องทะเลกว ้างกับผืนแผ่นดิน แม ้จะฟ้ าเดียวกัน แต่สองชวี ต ิ ยังอยูใ่ น ภาวะที่ต่างกัน คนบนเรือ อาจกําลังดืม ่ ดํ่ากับแสงจั นทร์ท่ามกลางความอ ้างว ้างของท ้องทะเล ี ีออน การแสวงหาความสุขทุกคน ในขณะทีอ ่ ก ี หลายชวี ต ิ บนผืนดินกําลังดืม ่ กินท่ามกลางแสงสน ต่างมี ―วิธ‖ี ของตัวเองเสมอ อีกไม่ก ช ี่ ั่วโมงฟ้ าก็จ ะสว่าง ไม่แปลกนั ก ทีจ ่ ะมีนักท่องเทีย ่ วกันจนสว่างคาตา และก็ ไม่ ่ กัน หากจะเห็ นฝรั่ งตัวโตควงแขนสาวไทยตัวดําเป็ นเหนี่ยงหายเข ้าไปในโรงแรม แปลกอีกเชน ม่านรูดทีก ่ ลาดเกลือ ่ น หลายชั่วโมงทีน ่ ั่ งจมอยู่ในร ้านจนในทีส ่ ด ุ ก็ พาตัวเองเดินออกมายังตลาดสดทีพ ่ ่อค ้าแม่ ้ ่ ิ ขายกําลังตัง้ แผงขายของกันครึกโครม บรรยากาศตลาดสดตอนเชาเป็ นสงทีข ่ ้าพเจ ้าเกลียดพอๆ กั บ ความวุ่น วายยามราตรี หากไม่เ พราะเงิน บางทีข ้าพเจ า้ อาจไปนอนดื่ม กิน แสงจั น ทร์กั บ ชาวประมงกลางท ้องทะเลโน่นแล ้วก็ได ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 198

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื้ ปาท่อ งโก๋และนํ้ าเต ้าหู ้มาสองถุ งเพื่อ เป็ นอาหารเช าก่ ้ อ นที่จ ะนอน ข ้าพเจ ้าเดินไปซ อ พักผ่อนเอาแรงเพือ ่ ทีจ ่ ะตืน ่ ขึน ้ มาทํางานในตอนดึก ในเวลากลางวันทีใ่ ครๆ ต่างตืน ่ เพือ ่ ต่อสูช้ วี ต ิ เป็ นเวลาที่ข ้าพเจ ้านอนหลับพั กผ่อ นจนแทบไม่รู ้ว่าเหตุการณ์ท ี่เกิด ขึน ้ ในแต่ละวันมีอะไรบ ้าง ตรงข ้าม ในเวลากลางคืนทีค ่ นสว่ นใหญ่พักผ่อนนอนหลับกลับเป็ นเวลาทีต ่ าสว่างทีส ่ ด ุ สําหรั บ ข ้าพเจ ้า ี ําทีแ ้ ก่อนหักเลีย ชอปเปอร์สด ่ ลกมาด ้วยหยาดเหงือ ่ พาข ้าพเจ ้าเลียบริมทะเลไปชาๆ ้ วสู่ ้ ไม่รบ ถนนสายหลักและถนนหลวงในเวลาต่อมา ท ้องฟ้ ายังไม่สว่างนั ก ข ้าพเจ ้าขับรถชาๆ ี ร ้อน ่ งไปยัง ดอกไม ้สเี หลืองบริเวณร่องตรงกลางของถนนสง่ กลิน ่ หอมรวยริน แสงไฟจากรถสาดสอ สงิ่ หนึง่ ทีท ่ ําให ้ข ้าพเจ ้าต ้องชะลอรถและจอดดูในทีส ่ ด ุ ิ คาง สองมือซุกหนีบอยู่ ร่างบางนอนคุดคู ้อยูใ่ ต ้ต ้นขีเ้ หล็กเทศดอกเหลือง เข่างอเกือบชด ื้ ผ ้าเก่าขาดครํ่าคร่าโสโครกอย่างทีส ระหว่างเข่าสองข ้าง ผมเผ ้ายุง่ เหยิง เสอ ่ ด ุ ึ อืน ด ้วยความอยากรู ้อยากเห็นมากกว่าความรู ้สก ่ ใดข ้าพเจ ้าจึงจอดรถลงมาดู ลมหายใจ ื้ ขึน ยังสมํา่ เสมอ แม ้จะเบาแต่ก็ยังทําให ้ใจชน ้ มาได ้บ ้าง ร่างนั น ้ ยังมีชวี ต ิ อยู่ ึ อาจจะด ้วยสํานึกของความเป็ นมนุ ษย์ทม ี่ อ ี ยู่ในตัวของข ้าพเจ ้าก็ ได ้ ทํ าให ้ข ้าพเจ ้ารู ้ส ก ื้ ผ ้าทีส ่ ยูน รันทดใจอย่างทีส ่ ด ุ กับภาพตรงหน ้า เสอ ่ วมใสอ ่ ัน ้ ข ้าพเจ ้าเดาว่าครัง้ หนึง่ มันคงเคยเป็ น ้ ื ่ ง เสอผ ้าชุดทีส ่ วยงามพอดู แม ้จะเป็ นชุดแสคแขนกุด ปั กเลือ ่ มทีเ่ ก่าครํ่ าคร่า เลือ ่ มปั กทีเ่ คยสอ ประกายวับงาม ตาดูหม่นหมองเหมือนเจ ้าของชุดไม่มผ ี ด ิ เลือ ่ มลายหลุดหายไปเป็ นหย่อมๆ ้ เมือ เจ ้าของร่างลืมตาขึน ้ ชาๆ ่ เห็นว่ามีคนมานั่ งอยูต ่ รงหน ้าเธอก็ลผ ุ งะถอยหนีอย่างตกใจ ั ข ้าพเจ ้ายืน ก่อนมองจ ้องสบตาข ้าพเจ ้าอย่างสงสย ่ ถุงนํ้ าเต ้าหู ้ให ้ เธอหยิบไปและกัดก ้นถุงดืม ่ กิน อย่างหิวกระหาย นํ้ าเต ้าหู ้ไหลหยดตามมุมปากเปรอะเปื้ อนเนือ ้ ตัวทีม ่ อมแมม ―ทําไมมานอนอยูต ่ รงนี‖้ ข ้าพเจ ้าถามขึน ้ เรียบๆ ี งแหบแห ้งตอบขึน ―แปลกใจทําไม‖ เสย ้ อย่างไม่ยห ี่ ระ ่ น ―ก็นม ี่ ันร่องถนน สองฟากรถวิง่ ไปมาอยูต ่ ลอดเวลา ไม่ใชท ี่ อนของคน‖ ―คนหรือ ฉั นยังมีความเป็ นคนอยูอ ่ ก ี หรือ ‖ ว่าเพียงนั น ้ แล ้วลุกขึน ้ ตัง้ ใจจะผละหนีไปจาก ื้ ผ ้าและเนือ ตรงนัน ้ เศษใบไม ้ หญ ้าแห ้งติดตามเสอ ้ ตัว ฟ้ าเริม ่ สาง ข ้าพเจ ้ามองเห็นร่างผอมโกรก นัน ้ อย่างถนัดตา ตุม ่ เม็ดเล็กๆ ขึน ้ เต็มตามเนือ ้ ตัว ดูเหมือนมันจะทําให ้เธอคันเอาการ ―ไปไหนล่ะ‖ ข ้าพเจ ้าถาม ―ไปตายเอาดาบหน ้า‖ เธอยิม ้ เยาะแล ้วเดินห่างไป ข ้าพเจ ้ากลับมาทีร่ ถตัง้ ใจจะกลับที่ ี งเบรกรถ เสย ี งแตรก็ดังสั่นขึน ี ง พัก ยังไม่ทันจะได ้สตาร์ทรถด ้วยซํ้าไป เสย ้ ใกล ้ๆ พร ้อมกับเสย ี ดงเข ้มบึง่ รถ อะไรสัก อย่างตกลงบนพื้นถนน ร่างผอมแห ้งเมือ ่ ครู่น อนจมกองเลือ ด ปิ๊ กอั พ ส แ ั ของตีนผีทั่วไปคือชนแล ้วหนี ข ้าพเจ ้ารีบเข ้าไปพยุงร่างบางนั น หายไปตามวิสย ้ ลมหายใจรวยริน ่ นุษย์ใจบุญสุนทานนั กแต่ก็ทนไม่ได ้แน่ ทจ เต็มที แม ้ข ้าพเจ ้าจะไม่ใชม ี่ ะเห็ นใครตายไปต่อหน ้า ่ ต่อตา ข ้าพเจ ้าพาเธอไปสงยังโรงพยาบาลทีใ่ กล ้ทีส ่ ด ุ ึ ตืน หลายชวั่ โมงผ่านไปทีข ่ ้าพเจ ้านั่ งรอผลการรักษาของหมอ ไม่มค ี วามรู ้สก ่ เต ้นตกใจกับ ึ ห่วงใยหรือเห็น เหตุการณ์ระทึกขวัญเมือ ่ ครู่แม ้เพียงสัดนิด อาจเพราะข ้าพเจ ้าไม่เคยมีความรู ้สก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 199

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ รู ้สากับเหตุการณ์ทเี่ กิดขึน ใจใคร จึงไม่รู ้สก ้ กับคนอืน ่ แพทย์หนุ่มทีค ่ าดว่าคงเป็ นเจ ้าของไข ้เดิน ตรงมาทีข ่ ้าพเจ ้า ―คุณเป็ นญาติคนไข ้หรือครับ‖ เขาถามอย่างสุภาพสมกับเป็ นหมอ ―เปล่าฮะ ผมแค่ผู ้เห็นเหตุการณ์และพามาสง่ ‖ ื่ และทีอ ―ผมขออนุญาตขอชอ ่ ยูข ่ องคุณไว ้ด ้วยนะครับ‖ ―เกีย ่ วกับกฎหมาย‖ ―ครับผม ในฐานะพยานผู ้เห็นเหตุการณ์และพลเมืองดี‖ ข ้าพเจ ้าไม่ได ้รอฟั งผลว่าเธอปลอดภัยดีหรือไม่ เพราะข ้าพเจ ้าถือว่าหมดหน ้าทีแ ่ ล ้ว และ ี ที หลังจากทีเสย ี เวลากับเรือ ได ้เวลาทีข ่ ้าพเจ ้าควรได ้พักผ่อนเสย ่ งของคนอืน ่ มาพอสมควรแล ้ว ข ้าพเจ ้ากลับที่พั ก และนอนหลับสนิท เป็ นตาย ไม่นานนั ก ข ้าพเจ ้าก็ ล ม ื เหตุก ารณ์ท ี่เกิด ขึน ้ นั ้น เพราะไม่ใชเ่ รือ ่ งทีข ่ ้าพเจ ้าต ้องใสใ่ จ จนในวันหนึง่ ทีข ่ ้าพเจ ้ากํ าลังกลับทีพ ่ ั กหลังจากทีเ่ ลิกงาน ริมถนนทีเ่ คยพบหญิงสาวคนนัน ้ ใครคนหนึง่ กําลังยืนโบกรถข ้าพเจ ้าอยู่ เมือ ่ จอดรถจึงได ้รู ้ว่าเธอ เป็ นคนเดียวกับคนทีข ่ ้าพเจ ้าเคยชว่ ยชวี ต ิ ไว ้เมือ ่ ไม่นาน ―ยังอยูเ่ หรอ‖ ข ้าพเจ ้าก็ถามไปอย่างนัน ้ เอง ื่ ขอไปด ้วยคนส‖ิ ว่าแล ้วก็นั่งซอนท ้ ―ฮอ ้ายชอปเปอร์ข ้าพเจ ้า ไม่พูดจาจนถึงทีพ ่ ัก เธอ ้ เดินตามไปนั่ งที่โ ซฟา มองรอบๆ ห ้องที่ร กรุ งรั งไปด ้วยข ้าวของเครื่อ งใช ที่ร ะเกะระกะทั่ ว ไป กีต าร์ส องตั ว วางพิง ผนั ง ห อ้ ง กองกระดาษโน ต ้ ดนตรีเ กลื่อ นพื้น ข ้าพเจ า้ ไม่ ไ ด ใ้ ส ่ เ ธอนั ก หลังจากอาบนํ้ าเปลีย ่ นเครือ ่ งแต่งตัวแล ้วจึงไปชงกาแฟมาสองแก ้ว ยืน ่ ให ้เธอแก ้วหนึง่ ―ดูดข ี น ึ้ นี‖่ ข ้าพเจ ้าทักทายเพือ ่ เป็ นการเริม ่ ต ้นสนทนา เธอก ้มมองดูตัวเองแล ้วยิม ้ ―ชุดนีห ้ มอให ้‖ ―อ ้อ‖ ข ้าพเจ ้าผงกศรี ษะเข ้าใจ เธอคงอยูใ่ นความดูแลของแพทย์หนุ่มคนนัน ้ ―ได ้ตัวคนชนไหม‖ เธอสา่ ยหน ้าเหมือนไม่ใสใ่ จกับเรือ ่ งราวทีเ่ กีย ่ วข ้องด ้วยกฎหมายทัง้ มวล ―ตอนนี้ กํ า ลั ง พั ก ฟื้ น ให ้ทรง ไม่ใ ห ้ทรุด ‖ เธอยื่น แขนที่เ ต็ ม ไปด ้วยริว้ รอยของตุ่ม ื่ ของตัวเองนั ก ถ ้า นํ้ าเหลืองและแผลทีต ่ กสะเก็ ดบ ้างแล ้วให ้ดู ข ้าพเจ ้ายังไม่แน่ ใจในความเชอ หากว่าเธอไม่ยน ื ยันถึงสาเหตุของโรค ―เป็ นเอดส‖์ ข ้าพเจ ้าแทบสําลักกาแฟเมือ ่ ได ้ยินคําพูดนั น ้ ―เดีย ๋ วก็ตาย‖ เธอยังพูดต่อ ข ้าพเจ ้าไม่เคยคิดว่าจะได ้พบเจอกับเหตุการณ์หรือคําพูดใน ี เสย ี่ งต่อการเป็ นโรคนี้ก็ตาม แต่ไม่เคยเลยสัก ลักษณะนี้ แม ้วิถช ี วี ต ิ จะคลุกคลีอยูก ่ ับคนทีม ่ อ ี าชพ หนทีจ ่ ะได ้เห็นได ้รับรู ้หรือข ้องเกีย ่ วผูกพัน ―ฉั นเคยอยู่บาร์แถวสายสอง‖ เธอบอกถึงสถานทีท ่ เี่ ธอเคยทํางานอยู่ และบอกเล่าถึง ี ่ ี การมีอาชพ ―มีตัวเองไว ้เพือ ่ เชา‖ และเรือ ่ งราวของชวต ิ ทีผ ่ า่ นพ ้น เธอเข ้มแข็งมากในความคิด

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 200

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ ใดให ้ใครได ้เห็ นถึง ของข ้าพเจ ้า คนที่รู ้ตั ว ว่าจะมีช วี ต ิ อยู่ไ ด ้อีก ไม่นาน แต่ไม่แสดงความรู ้ส ก ความอ่อนแอไม่ใชเ่ รือ ่ งง่ายเท่าใดนั ก ―เกิดหนเดียว ตายหนเดียว‖ คําพูดปนรอยยิม ้ แห ้งๆ ทําให ้ข ้าพเจ ้าถึงกับกลืนกาแฟไม่ ึ ลงอีกต่อไป เธอปลงได ้ในขณะทีข ่ ้าพเจ ้ารู ้สกเศร ้าใจอย่างบอกไม่ถก ู ―มาขอบคุณ มาเยีย ่ ม มาลา‖ เธอคงสรุปถึงจุดหมายทีเ่ ธอมา ―ตอนนีอ ้ ยูไ่ หน‖ ข ้าพเจ ้าถามขึน ้ บ ้าง...อย่างห่วงใย ―กับหมอ เป็ นคนไข ้ในโครงการอุปถัมภ์ของโรงพยาบาล‖ ―ยังโชคดี‖ ข ้าพเจ ้าพึมพํานึกถึงวันแรกทีเ่ จอเธอ ―ทีอ ่ าจจะไม่ต ้องตายอย่างหมาข ้างถนน‖ เธอต่อประโยคคําพูดของข ้าพเจ ้า ื้ HIV ไม่มใี ครแม ้สักคนจะสนใจไถ่ หญิงบริการคนหนึง่ ทีไ่ ร ้ญาติขาดมิตรแถมยังติดเชอ ถาม พูดคุยทักทาย โลกทีถ ่ ูกตัดขาดและถูกกีดกันจากสังคม ถูกแบ่งแยกให ้เป็ นบุคคลประเภท ทีส ่ อง ไม่ตา่ งอะไรจากหมาข ้างถนนตัวหนึง่ ่ นดีเด่อะไรนั ก และเป็ นเพียงสว่ นเล็กๆ ของสงั คม หากแต่สํานึกของ ข ้าพเจ ้าแม ้จะไม่ใชค ความเป็ นคนทําให ้ข ้าพเจ ้าเห็นใจและสงสารในชะตากรรมของเธออย่างยิง่ ―จะไปสง่ ‖ ข ้าพเจ ้าพาเธอแวะกินข ้าวทีร่ ้านแผงลอย คนเสริ ฟ ์ มองเห็ นเธอถึงกับร ้องยี้ ี ก่อนทีจ และไม่ยอมให ้เธอนั่ งเก ้าอีต ้ ัวใด เธอดึงแขนข ้าพเจ ้าออกจากบริเวณนั น ้ เสย ่ ะมีเรือ ่ งราว มากไปกว่านี้ ึ ว่าตัวเองยังเป็ นคนอยู‖่ ข ้าพเจ ้าจึงพาเธอไปนั่ งพูดคุยทีร่ ม ―ฉั นไม่เคยรู ้สก ิ ชายหาดแทน เธอถูกนํ้ าทะเลไม่ได ้ จึงเพียงนั่งอยูไ่ กลๆ และมองไปยังท ้องทะเลกว ้าง ―ฉั นเคยคิดเดินลงทะเลหายไปเลยเมือ ่ ครัง้ แรกทีร่ ู ้ว่าตัวเองจะต ้องตาย แต่นั่นมันเป็ นแค่ ความคิด ไม่รู ้ส ิ บางทีกรรมของฉั นมันคงมีมากกว่าทีจ ่ ะต ้องมาตายง่ายๆ อย่างนั น ้ ‖ คลืน ่ ทะเล ั เข ้าหาฝั่ งสมํา่ เสมอเป็ นจังหวะไม่หยุดหย่อน ความเงียบงันปกคลุม สาดซด ―ตอนเด็ ก ๆ ฉั นเคยเล่นนํ้ าทะเลกับพ่อแม่และนอ้ ง มั นสนุ กมาก ฉั นยั งจํ าได ้ดี มันเป็ น ความทรงจําทีง่ ดงามทีส ่ ด ุ และเป็ นเพียงความทรงจําทีด ่ ส ี งิ่ เดียวทีฉ ่ ั นเหลือไว ้สําหรับครอบครัว‖ ว่าจบก็ลก ุ ขึน ้ ปั ดทรายออกจากเนือ ้ ตัว ―กลับเถอะ หมอจะห่วง‖ แล ้วข ้าพเจ ้าก็ไปสง่ เธอ ข ้าพเจ ้าได ้รู ้จักกับผู ้อุปถัมภ์ของเธอ ์ ัน โรคเอดส ข ้ ต ้น หมอบอกอย่า งนั ้น และเมื่อ ได ้สนทนากั บ หมอทํ า ให ้ข ้าพเจ ้ายิง่ เห็ น ใจและ สงสารเธอหนักขึน ้ ทัง้ ๆ ทีข ่ ้าพเจ ้าไม่เคยสงสารเห็นใจใคร ―การต่อสูกั้ บโรคร ้าย กําลังใจคือสงิ่ ทีส ่ ําคัญทีส ่ ด ุ ‖ หมอบอกอย่างนัน ้ ―เธอเข ้มแข็ง‖ ข ้าพเจ ้าพูดตามทีเ่ ห็น หลังจากนั น ้ ต่อมาอาการของโรคเริม ่ แสดงทีละน ้อย ทีละน ้อย มันกัดกินเนื้อตัว ทํ าลาย ื่ ข ้าพเจ ้ายังไปเยีย สุขภาพให ้ทรุดโทรมลง จนถึงขัน ้ ล ้มหมอนนอนเสอ ่ มเยียนเธออยูเ่ สมอๆ เป็ น

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 201

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ ห่วงใยคนอืน ่ วามรั ก ไม่ใชค ่ วามผูกพั น หากแต่ ครัง้ แรกในชวี ต ิ ทีข ่ ้าพเจ ้ามีความรู ้สก ่ มันไม่ใชค มันคือสามัญสํานึกของความเป็ นมนุษย์ในสว่ นลึกทีเ่ พิง่ จะแสดงออกเป็ นรูปธรรม ี แล ้ว ความรู ้สก ึ รันทดใน ครัง้ สุดท ้ายทีข ่ ้าพเจ ้าไปเยีย ่ มเธอ เธอพูดกับข ้าพเจ ้าไม่ได ้เสย ใจเกิดขึน ้ เงียบๆ และหลังจากนั น ้ ไม่นานนั ก เตียงของเธอก็วา่ งเปล่า รอผู ้ป่ วยคนต่อไปมานอน รอความตาย...หมอบอกว่ามูลนิธไิ ด ้จัดการงานศพของเธอเรียบร ้อยแล ้วพร ้อมกับศพไร ้ญาติอน ื่ ๆ ไม่มอ ี ะไรเหลือไว ้นอกจากความทรงจํ าทีข ่ ้าพเจ ้าไม่อาจลืมได ้เลยตลอดชวี ต ิ ความทรง จําทีม ่ ต ี อ ่ ผู ้หญิงคนหนึง่ ซงึ่ เป็ นเพียงเศษธุลข ี องสงั คม... http://www.sakulthai.com/ruengson/ruengson2469.asp

ั้ ฉ.๒๔๗๐ เรือ ่ งสน

ความกล ัว ว ันจ ันทร์ ว ันเพ็ญ มีเรือ ่ งบางเรือ ่ งทีน ่ ่าจะเล่าให ้ใครสักคนฟั ง...แต่ฉันก็ได ้แต่เก็บงํามันไว ้ในใจ...น่าแปลก ิ ายตาของผู ้คนมีแต่จับจ ้อง หยั่ง ประเมิน มัน นั กทีว่ ันเวลาไม่ได ้ทําให ้ฉั นหายจากอาการนี้ ดูสส ิ หน ้าหับใครๆ ไม่วา่ จะบนถนนหนทาง ร ้านข ้าวแกง น่ากลัวจนฉั นตัวสั่นเทาไปทุกทีทต ี่ ้องเผชญ ้ บนรถเมล์ หรือแม ้แต่ทห ี่ ้องสมุกทีฉ ่ ั นชอบไปหนั กหนานั่ นด ้วย ฉั นต ้องใชความกล ้าทีส ่ ะสมมาชั่ว ชวี ต ิ กว่าจะฝ่ าด่านสายตาผู ้คนเข ้าไปนั่ งแอบทีม ่ ุม ลึกสุดในห ้องสารสาร และจมอยู่ทน ี่ ั่ นตลอด บ่าย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 202

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ ษาทีน เริม ่ ตัง้ แต่ยามทีห ่ น ้าประตูทางเข ้า ผู ้คนทีเ่ ดินสวนทางมา นั กศก ่ ั่ งคอยเพือ ่ นในแนว บั น ไดยาวเหยีย ดหน า้ ห อ้ งสมุ ด แล ้วไหนจะคนเก็ บ กระเป๋ า เจ า้ หน า้ ที่ท ี่ท างเข ้าห อ้ งสมุ ด บรรณารักษ์ตามจุดต่างๆ ดูเหมือนว่าสายตาทุกคูจ ่ ้องมาทีฉ ่ ั นราวกับว่าฉั นเป็ นตัวประหลาดอะไร สักอย่าง ทีพ ่ วกเขาต ้องสนใจอย่างยิง่ ฉั นไม่เคยมองหน ้าคนทีฉ ่ ั นพูดด ้วยเลย แม ้เคยพยายาม มาหลายหนแล ้วแต่ก็ทําไม่ได ้สักที ไม่รู ้เหมือนกันว่ามันเป็ นมานานขนาดไหน รู ้แต่วา่ มันนานจน คิดว่าฉั นควรจะตายไปได ้แล ้วกับความเจ็บปวดแสนสาหัสทีไ่ ด ้รับจากสายตาไม่รู ้กีล ่ ้านคูท ่ เี่ คย เห็ น ฉั น และมองอย่ า งนั ้น ก็ เ คยมีอ ยู่ ค รั ้ง หนึ่ง ที่ฉั น ค น ้ พบสายตาที่ทํ า ให อ้ บอุ่ น อ่อ นโยน มี ความสุข แต่มันก็นานมาแล ้ว และแสงสว่างเดียวทีใ่ ห ้ความอบอุน ่ แก่ชวี ต ิ ทัง้ ชวี ต ิ ของฉั นก็มด ื ดับ ไปพร ้อมกับยายทีจ ่ ากไปตัง้ แต่เล็กๆ เมื่อ สายนี้ เ องที่ฉั นลองเข ้าไปที่ ห อ้ งสมุ ด บนตึก สู ง ๆ ซ งึ่ ฉั น เดิน ผ่ า นก่ อ นจะเข ้าไป ึ ษากฏระเบียบการใชห ้ ้องสมุดอยูน หอสมุดกลางทีเ่ คยไป ฉั นแวบขึน ้ ไปบนตึกนั น ้ และศก ่ านก่อน ิ ้ ั จะตั ด ส น ใจเลื่อ นประตูก ระจกไปด ้านซ าย ก ้าวเท ้าขวาเข ้าไป ส ม ผั ส กั บ ความเย็ น เยีย บของ บรรยากาศภายในนัน ้ นอกจากเครือ ่ งปรับอากาศทีท ่ ํางานอยูน ่ านแล ้ว หลอดไฟหลายหลอดเปิ ด ื แต่มั นออกจะสว่างมากเกินไปจนทํ าให ้ฉั นรู ้ส ก ึ ประหม่า ไว ้สว่างพอเหมาะแก่ก ารอ่านหนั งส อ ขึน ้ มาอย่า งช ่ว ยไม่ ไ ด ้ ดีห น่ อ ยที่ใ นห ้องสมุ ด นั ้น มีค นอ่ า นหนั ง ส ือ อยู่ เ พี ย งคนเดีย ว รวมกั บ บรรณารักษ์ด ้วยเป็ นสองคน ้ การ‖ บรรณารัก ษ์ ―นี่คุณ...ทีน ่ ี่เป็ นที่ของสุภาพชนแต่งกายไม่เรียบร ้อยห ้ามเข ้าใชบริ หญิงวัยกลางรูปร่างท ้วมพูดขึน ้ มาทันทีทเี่ ห็นฉั นปรากฏต่อหน ้า ฉั นแทบอยากจะวิง่ ชนกําแพงให ้ ตายไปต่อหน ้าคนพูด เพือ ่ ลงโทษตัวเองทีท ่ ําผิดต่อกฎบัตข ิ องสุภาพชน ลองก ้มลงสํารวจตัวเอง ี ํ้ าตาลเก่าๆ กางเกงขายาวสด ี ํา เสอ ื้ ยืดตัวโกร่งสเี นื้อตุ่นๆ ปล่อย ตัง้ แต่เท ้าทีส ่ วมรองเท ้าหนั งสน ลอยชาย คนทีน ่ ั่งอยูก ่ อ ่ นปรายตามามองทีหนึง่ พวกกับสายตาบรรณารักษ์ ทก ี่ ําลังจ ้องฉั นอยูต ่ ัง้ แต่ ศรี ษะจรดเท ้า ทําเอาฉั นต ้องกลัน ้ หายใจอดทนกับสายตาของคนทัง้ สอง ื ต ้องแต่งตั ว... ―ขอ...ขอ...โทษ...โทษ...ค่ะ ไม่ได ้นึก เลย...ว่าคนอยาก...อ่านหนั งส อ อย่างไร‖ ฉั นละลํ่าละลักพูดออกไปอย่างแสนยากเย็น ก่อนจะหมุนตัวกลับออกมาอย่างผิดหวัง และเจ็บปวด แต่ชา่ งเถอะ ฉั นก ้มหน ้าก ้มตาเดินออกไป ในใจอยากจะบินไปด ้วยซํ้า จะไม่ต ้องพบ กับสายตามากมายของผู ้คน ―ไอ ้หนู!...ไม่ได ้นะไอ ้หนู ‖ พนั กงานรักษาความปลอดภัยวิง่ มายือ ้ ตัวเด็กมอมแมมคน หนึง่ ทีก ่ ําลังถือแก ้วพลาสติกเก่าๆ ใบหนึง่ เข ้ามาในบริเวณสถาบัน ―แกจะมาขอทานในนี้ไม่ได ้นะ...ผู ้ใหญ่ท่านมาเห็นข ้าแย่แน่ๆ ‖ เขามาทันเด็กน ้อยตรง ื่ ประตูพอดี เด็ กน ้อยกอดแก ้วไว ้แน่ น ก ้มหน ้าก ้มตาแอบอิงอยู่กับแท่งหินขนาดมหึมาทีส ่ ลักชอ สถาบันนัน ้ ไว ้เด่นหรา ―ไป!...ไปออกไปนั่ งอยูต ่ รงสะพานลอยมันก็ดอ ี ยูแ ่ ล ้ว แกจะมาทําไมในนี้ ‖ เขาพยายาม ดึงลากแขนเด็กน ้อยคนนัน ้ ออกไป เด็กยังเกาะเสาหินไว ้มั่น ―เอ๊ะ!...ข ้าบอกดีๆ แกไม่ชอบหรือไงวะ‖ เขาชักมีโมโหรํ าคาญเด็กน ้อยขึน ้ มา พยายาม แกะมือเด็กทีเ่ กาะเสาหินอยูเ่ ป็ นนานกว่าเด็กน ้อยจะยอมจํานนด ้วยเรีย ่ วแรงทีไ่ ม่อาจต า้ นทานไว ้ ได ้ ปล่อยตัวเซถลาไปล ้มกองอยูน ่ อกเขตรัว้ สถาบัน เด็กน ้อยพยุงตัวเองลุกขึน ้ เดินก ้มหน ้าโซเซ ไปสักหน่อยก่อนจะวิง่ ไปด ้านตรงข ้ามกับป้ อมยามอย่างรวดเร็ ว ท่ามกลางยวดยานทีว่ งิ่ ขวักไขว่ ...สว่ นพนักงานรักษาความปลอดภัยก็กลับมานั่ งประจํ าทีใ่ นป้ อมของเขาตามเดิม ฉั นก ้าวเท ้าพ ้น

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 203

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื กใหญ่เพือ ึ อัดอัน ธรณีประตูรัว้ สถาบันอันทรงศักดิอ ์ อกมา ถอนหายใจเฮอ ่ ผ่อนคลายความรู ้สก ้ ที่ ื เท ้าไปทางเดียวกันกับทีเ่ ด็กน ้อยคนนั น กําลังถาโถมอยูภ ่ ายในจิตใจ ค่อยสบ ้ วิง่ ไป... ี งรถบนถนนดังคํารามลั่น ผู ้คนเดินไปเดินมามากมายเบียดกันอยูบ เสย ่ นทางเท ้า ฝุ่ นควัน ี ี น ้า สดําลอยอบอวนอยู่ในบรรยากาศ แสงแดดร ้อนจั ดแผดผู ้คนพร ้อมๆ กัน ฉั นไม่ได ้สังเกตสห ของใคร เอาแต่ก ้มหน ้าก ้มตาเดินหลีกหลบสายตาผู ้คนทีฉ ่ ั นไม่อยากพบเห็นไปเรือ ่ ยๆ จนถึงที่ ์ ั ด ลม พัก ก็ร ีบไขกุญแจกระชากประตูเข ้าไป แล ้วทิง้ ตั วลงนอนบนเตีย ง เอือ ้ มมือไปกดสวิต ช พ เพดาน หลับตาลงและไม่อยากจะลืมมันขึน ้ มาอีกเลย...ถ ้าเป็ นไปได ้ ึ หดหูใ่ นใจไปยังทีแ ฉั นออกเดินทางเพือ ่ จะหนีความรู ้สก ่ ห่งหนึง่ ...มันเป็ นทีท ่ ส ี่ วยงามและ สงบร่วมเย็น ื้ สข ี าว ―กลับมาแล ้วหรือเจ ้าแก ้ว...มาดืม ่ นํ้ าหวานเย็นๆ ก่อนลูกมา‖ หญิงชราทีส ่ วมเสอ ี ้ าอ่อนๆ กล่าวต ้อนรับการกลับมาของฉั น ฉั นเดินเข ้าไปกราบเท ้าหญิงชรา ท่านก ้ม และผ ้าถุงสฟ ลงฉุดให ้ลุกขึน ้ มาแล ้วกอดไว ้เนิน ่ นาน ―ไหว ้พระเถิดลูกเอ๋ย...อยูเ่ ย็นสุขนะคนดีของยาย‖ เป็ นนานกว่าเราผละจากกัน ฉั นมอง เข ้าไปในดวงตาอันขุน ่ ขาวคูน ่ ัน ้ ปรากฏภาพของฉั นทีก ่ ําลังยิม ้ ทีง่ ดงามมากเท่าทีฉ ่ ั นเคยได ้ยิม ้ มา ึ ทีง่ ดงามเหลือเกิน ชา่ งเป็ นความรู ้สก ―ศาลาดอกแก ้ว...ยังงามเหมือนเดิมนะจ๊ะยาย‖ ฉั นบอกยายเมือ ่ ลมโชยเอากลิน ่ ดอกแก ้ว เข ้ามา มองไปรอบๆ ต ้นดอกแก ้วทีย ่ ายเคยบอกว่าปลูกในวันฉั นเกิด บัดนี้สงู ตระหง่านออกดอก บานสะพรั่งเต็มต ้น ฉั นนั่งลงดืม ่ นํ้ าหวานและแอบอิงอยูใ่ นอ ้อมแขนของยาย ี งร ้องตะโกนมาจากในบ ้านถัดจากศาลาเข ้าไป ―ไป!...ออกไปให ้พ ้นบ ้านของฉั น‖ เสย ี งนั น ึ ―แกกลับมาทําไมอีก ...ออกไป‖ เสย ้ แผดดังขึน ้ อีก เมือ ่ คนพูดใกล ้เข ้ามา ฉั นรู ้สก ั่ ขยับเข ้าไปแอบในร่างยาย แต่ทว่าร่างนัน ี กลัวจนตัวสน ้ กลับอันตรธานไปจากศาลาดอกแก ้วเสย ี งอันแข็งกระด ้างนั น แล ้ว ขณะทีฉ ่ ั นกลัวลนลานอยูน ่ ัน ้ เจ ้าของเสย ้ ก็มาปรากฏอยูต ่ อ ่ หน ้า ―ฉั นบอกไม่ให ้แกพาเอาความชวั่ ของแกลกลับมาทีน ่ อ ี่ ก ี ‖ เขายืนประจัญหน ้ากับฉั นพอดี ้ แวบหนึง่ ทีฉ ่ ั นมองตาเขา ในนัน ้ ฉั นเห็นกิง้ กือยักษ์ ตัวนั น ้ มันจะใชขาอั นมากมายของมันตามฉั นมา ฉั นวิง่ ...วิง่ ...วิง่ อย่างไม่คด ิ ชวี ต ิ ...ในใจคิดแต่วา่ ต ้องหนี...หนีให ้พ ้นจากกิง้ กือตัวนั น ้ ฉั นวิง่ ...ไป ึ ว่าตัวเองหอบและเหนื่อยจนใจจะขาดอยูแ ไม่หยุด ทัง้ ทีร่ ู ้สก ่ ล ้ว ฉั นวิง่ อย่างไร ้สติจนกระทั่งพลัด ่ ้นเหวทีล ตกลงไปในเหวลึกทีข ่ วางทางอยู่ ร่างของฉั นจมดิง่ ไปสูก ่ ก ึ สุดลึกและแสนจะมืดดํา ี งดั งลั่ นเมื่อ ฉั น นอนดิน ี งพั ด ลม เส ย ้ จนตกลงมาจากเตีย ง รอบตั วมืด สนิท ได ้ยิน แต่เ ส ย เพดานทีย ่ ังคงหมุนวนอยู่ นํ้ าตายังเปื้ อนหน ้าและดูเหมือนว่ามั นจะเอ่อ นองขึน ้ มาอีก เมือ ่ นึกถึง ความเป็ นจริง ―อีเด็กไม่มพ ี อ ่ มีแม่‖ คําด่าประจานทีท ่ ับถมอยูใ่ นจิตใจของฉั นมานานแล ้ว และมันก็เป็ น ่ ั ั ตราบาปทีท ่ ําให ้ฉั นกลายเป็ นตัวชวร ้ายทีส ่ งคมต ้องรับผิดชอบเลีย ้ งดูมา...สายตาทีม ่ องมายังฉั น ทุกดวงเหมือนจะหยั่งรู ้เรือ ่ งราวของฉั นดี... ฉั นงัวเงียขึน ้ มาทัง้ นํ้ าตา เดินเข ้าห ้องจัดการอาบนํ้ า และอาบนานกว่าทุกๆ วัน หวังว่าการ ขัดถูจะชว่ ยให ้ความโสมมในตัวฉั นหลุดออกไปบ ้าง ก่อนจะออกมาแต่งหน ้า วาดคิว้ ให ้โก่งโค ้ง ี ว่ งประกาย สวมชุดสายเดีย ั ้ ๆ สม ี ว่ งอ่อน เป็ นคันศร แต่งหน ้าในโทนม่วงแดง ทาเปลือกตาสม ่ วสน ี ดงชํ้าไว ้ทีเ่ นินอก สวมถุงน่องสเี นื้อทีอ ติดสติกเกอร์รป ู ดอกกุหลาบสแ ่ อกจะเข ้ม หยิบรองเท ้าสน้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 204

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี ําคูใ่ หม่เอีย ตึกสด ่ มมาสวม นั่ งจ ้องมองตัวเองในกระจกอยูน ่ าน มองลึกเข ้าไปในดวงตาตัวเอง ซงึ่ บัดนี้ไม่หลงเหลือวีแ ่ ววของความหวั่นตระหนกใดๆ เพราะบัดนี้ฉันกรายร่างเป็ นนางฟ้ า ทีจ ่ ะร่าย ื้ ราตรีท ี่กํ าลั งจะออกไปร่อ นบินเชยชม มนต์ผูก มั ด ผู ้คนให ้หลงใหล หรือ ไม่ค น ื นี้ฉั นก็ เป็ นผีเส อ ี องเมืองสวรรค์คงกํ าลังเจิดจ ้ารอคอยฉั นและ ความงามของสวนดอกไม ้ข ้างนอก ป่ านนี้แสงส ข ื้ ราตรีทก ผู ้คนของฉั นอยูแ ่ ล ้ว บางทีคน ื นีฉ ้ ั นก็เป็ นผีเสอ ี่ ําลังจะออกไปร่อนบินเชยชมความงามของ ี องเมืองสวรรค์คงกําลังเจิดจ ้ารอคอยฉั นและผู ้คนของฉั นอยู่ สวนดอกไม ้ข ้างนอก ป่ านนี้แสงสข แล ้ว บางทีคน ื นีฉ ้ ั นอาจพบใครสักคนทีม ่ องฉั นด ้วยแววตาอ่อนโยนบ ้าง แม ้จะเพียงชั่วคืนเท่านั น ้ ก็น่ายินดีแล ้ว http://www.sakulthai.com/ruengson/ruengson2470.asp

ั้ ฉ.๒๔๗๑ เรือ ่ งสน

อุบ ัติเหตุของควาทรงจํา ั ภาพ ตะว ัน สนติ พงษ์ หันมองบานประตูห ้อง ๗๑๓ ทีถ ่ ูกเปิ ดอย่างแผ่วเบา สบตาลูกสาวด ้วยประกายเฉย ึ ยินดียน เมย ไม่แสดงความรู ้สก ิ ร ้าย ี งร ้าวรานดังขึน ―พ่อ‖ นํ้ าเสย ้ ―พ่อเจ็บมากมัย ้ คะ‖ เธอบีบแขนผู ้บังเกิดเกล ้าเบาๆ ―จ ้อง ิ อ หน ้าปูนานๆ ซพ ่ เผือ ่ จะจําได ้‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 205

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ิ้ สติสัมปฤดีอยูใ่ นนั น พงษ์เพิง่ ออกจากห ้องไอ.ซ.ี ยู. หลังจากเข ้าไปสน ้ ถึงสองวัน เมือ ่ พ ้น ิ อีกสามวัน ขีดอันตราย นายแพทย์ต ้องดูแลใกล ้ชด ในเคราะห์ร า้ ยสุด ชั ว ต ิ ยั ง เหลือ ที่ว่า งให ้ดวงแห่ ง โชคอยู่ บ ้าง วั น นั ้น พงษ์ ข น ึ้ ไปซ ่อ ม ้ ้ หลังคาในยามเชากลางแดดอุ่น ไม่ม ใี ครรู ้ว่าเกิด อะไรขึน ้ ร่างของเขาลอยละลิว่ ลงจากตึก ชัน ี งดังสนั่ น เพือ ี งด ้วยความ สองกระทบกับพืน ้ คอนกรีตเบือ ้ งล่างเสย ่ นละแวกบ ้านหลายคนกรีดเสย ตกใจสุด ขีด ไม่มใี ครคิดว่าร่างสลบเหมือดนั น ้ จะสามารถทอดลมหายใจได ้อีก นายแพทย์ไม่ ้ อ อาจหยั่งรู ้ถึงความเป็ นไปแม ้จะได ้ใชเครื ่ งทั นสมัยแห่งยุคบําบัดรักษา เขาพ ้นขีดอันตรายด ้วย เทพแห่งโชคช ่วยคุ ้มศรี ษะและสันหลังไว ้ ปล่อยสว่ นเท ้าลงกระแทกพืน ้ เป็ นผลให ้ข ้าทั ง้ สอง ้ ข ้างหักเกิดบาดแผลฟกชํ้าทีห ่ น ้าอกและแขนข ้างซาย ี ความคิดและความทรง นั บแต่วันนั น ้ จนถึงวันออกมาพักฟื้ นนอกห ้องไอ.ซ.ี ยู. เขาสูญเสย จําไปบางประการ แต่ทุกคนในบ ้านตลอดจนญาติๆ ทัง้ หลายต่างมีความหวัง นายแพทย์ให ้คํา รับรองว่า มันเป็ นปรากฏการณ์ปกติของการตกจากทีส ่ งู แม ้ศรี ษะกับไขสันหลังจะไม่ถูกกระแทก โดยตรง แต่ก็ไม่อาจหลีกพ ้นความรุนแรงของการกระแทกอันหนั กหนาสาหัส ร่างกายทุกสว่ นจะ พยายามเยียวยาตัวมันเองรวมทัง้ เนื้อสมองและไขสันหลัง ความคิดและความทรงจําจะกลับคืน เหมือนเดิมในเร็ววันนี้ ―เจ็บมัย ้ คะ‖ จินตนานาดไปตามแขนและไหล่ ซงึ่ มีแผลและรอยฟกชํ้าเป็ นปื้ นเขียว พงษ์ ้ สห ี น ้าและแววตาไม่แสดงความรู ้สก ึ พยักหน ้าชาๆ ―พ่อฟั งอะไรรู ้เรือ ่ ง ทํ าไมพ่อจําปูไม่ได ้‖ เธอจ ้องหน ้าผู ้บังเกิดเกล ้าอย่างคาดคัน ้ ―พ่อ ี งเครือสน ั่ มองปูเต็มตาซ ิ นีป ่ ล ู ก ู พ่อไง‖ นํ้ าเสย ี งลูกสาวเหมือนแว่วมาจากทีอ พงษ์นอนนิง่ มองเพดานเลือ ่ นลอย เสย ่ ันไกล ั่ สะท ้านขึน ―พ่อ‖ นํ้ าคําเครือสน ้ อีก ี ง ขมวดคิว้ ฉงน ประสานตากับลูกสาวเฉยเมย จินตนาเบือนหน ้าด ้วย เขาหันมองตามเสย ื่ งชาเหมื ้ ความร ้าวรานใจ ถนนเบือ ้ งหน ้าคราครํ่าด ้วยรถคันเท่าฝ่ ามือ กระเดิบเช อ อนลมหายใจ ี่ ้าวันก่อน ขณะพ่อ ของเธอยามนี้ ลมหายใจแห่งความอัดอัน ้ ถั่งโถมเข ้าแทนทีค ่ วามเครียดเมือ ่ สห อยูใ่ นห ้องไอ.ซ.ี ยู. แม ้นายแพทย์จะให ้คํารับรองว่า ―พ ้นขีดอันตราย‖ แต่ก็อดเป็ นกังวลไม่ได ้ว่า ่ ภาพเดิมได ้แค่ไหน หรือจะต ้องกลายเป็ นคนพิการ... พ่อจะคืนกลับสูส ี่ บ ิ สอง เพิง่ ผ่านการอบรมหลักสูตรผู ้บริการการศก ึ ษาชน ั ้ สูง ตําแหน่ พ่ออายุเพียงสส งผู ้ชว่ ยผู ้อํานวยการอยู่ข ้างหน ้า พ่อเป็ นคนทํ างาน ก ้าวผ่านทุกขัน ้ ตอนด ้วยลําแข ้งของนั กสู ้ ไม่ ้ เคยมีเสนสายเหมื อนพ่อของเพื่อนบางคน พวกเขาก ้าวข ้ามรุ่นขึน ้ ไปผงาดเหนือเก ้าอีผ ้ ู ้บริหาร ื่ จินตนานึกถึงคาบเรียนวิชาสังคมศก ึ ษา คํ าบรรยายของอาจารย์ทําให ้เธอรู ้ส ก ึ อย่างเหลือเชอ ภูมใิ จในตัวพ่อมากขึน ้ อาจารย์กล่าวตอนหนึง่ ว่า ระบบศักดินาอุปถัมภ์ยังครอบงํ าระบบราชการ ไทย ไม่ตา่ งจากวันคืนในอดีต ย ้อนไปนับร ้อยๆ ปี บ ้านเมืองของเราจึง ก ้าวไม่พ ้นวังวนของความ ล ้าหลัง หากพ่อไม่กลับคืนเป็ นพ่อคนเดิม ตําแหน่งผู ้บริหารซงึ่ รออยูข ่ ้างหน ้าคงมลายหาย... ―พ่อๆๆ‖ เธอพรํ่าเรียกผู ้บังเกิดเกล ้า ―พ่อจ ้องหน ้าปูส ิ จ ้องนานๆ พ่อลองนึกดู นีป ่ ล ู ก ู ของ ่ ย พ่อใชม ั้ ‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 206

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

่ เคย มองข ้ามไปยังบานประตูราวกับว่ากํ าลัง พงษ์ สบตาลูกสาวด ้วยประกายเฉยเมยเชน ี่ นทีเ่ ขาสามารถจําได ้ เฝ้ ารอคนสามสค ี งอันดัง พงษ์ สะดุ ้งหันมอง ขมวดคิว้ ครุ่นคิด แต่เพียงแวบ ―พ่อ‖ จินตนาเรียกด ้วยเสย ่ เดียว สถานการณ์ก็คน ื กลับสูความปกติ ―ทํ าไมพ่อจํ าแม่ พีต ่ ้น น ้องเอกได ้ ทํ าไมพ่อจํ าปูไม่ได ‖้ จินตนาบีบแขนเขียวชํ้าด ้วย ่ ก อารมณ์ร ้าวราน ―ปูไม่ใชล ู ของพ่อเหรอ ถึงจําปูไม่ได‖ ี น า้ เหยเกด ้วยความเจ็ บ ปวด จ ้องหน า้ ลูก สาวด ้วยประกายสงสั ย ขมวดคิว้ พงษ์ ทํ า ส ห ้ เหมือนกําลังใชความคิ ด แต่ก็มลายหายในอึดใจถัดมา จินตนาสา่ ยหน ้าด ้วยความท ้อแท ้ เธอผละจากเตียงคนไข ้ไปยังเก ้าอีพ ้ ับซงึ่ จัดไว ้สําหรับ ผู ้มาเยีย ่ ม นํ้ าตาคลอเบ ้าเริม ่ รวมสายหยดไหล ―พ่อ‖ เธอรํ าพึงรันทด ―พ่อจําลูกชายสองคนได ้ แต่ทําไมจําลูกสาวคนเดียวไม่ได ้ พ่อ เกลียดลูกคนนีม ้ ากนักเหรอ‖ จิน ตนาเข ้าพบครูแ นะแนวด ้วยความหวังว่า การเรีย นทางด ้านจิต วิท ยาจะสามารถให ้ คําตอบแก่หลายๆ คําถามอันทรมานใจ ี งรันทด หลังจากเล่าเรือ ―ทําไมพ่อจําหนูไม่ได ้‖ เธอตัง้ คําถามแรกด ้วยนํ้ าเสย ่ งราวตัง้ แต่ เกิดเหตุจนถึงนาทีปัจจุบันให ้อาจารย์ฟังอย่างไม่ตกหล่น ี งของอาจารย์ ―นอกจากแม่กับพีช ่ ายและน ้องชายแล ้ว คุณพ่อจํ าใครได ้อีกมัย ้ ‖ นํ้ าเสย นุ่มนวลและอาทร ―พ่อจําพนักงานขับรถคนหนึง่ กับเพือ ่ นพ่ออีกสองคนได ้ค่ะ‖ ―เห็นหน ้าจําได ้ทันทีหรือว่าต ้องคิดนาน‖ ื่ คนทั ง้ สามออกอย่างเต็ มคํ า ‖ ―คุณพ่อนึกไม่นานค่ะ คุณพ่อขมวดคิว้ แป๊ บเดียวก็ เอ่ย ชอ ้ ั หยดนํ้ าตาทีก จินตนาพูดพลางใชกระดาษซ บ ่ ําลังเอ่อล ้น ―มีคนเยีย ่ มคุณพ่อมากมัย ้ ‖ ิ คน เกือบครึง่ โรงเรียน‖ ―มากค่ะ หลายสบ ―ผู ้อํานวยการกับผู ้ชว่ ยฯไปเยีย ่ มมัย ้ ‖ ―ยกทีมมาพร ้อมหน ้าเลยค่ะ‖ ―คุณพ่อจําใครไม่ได ้เลยเหรอ โดยเฉพาะผู ้อํานวยการ‖ ื่ ผู ้อํานวยการเป็ นภารโรงคนหนึง่ ‖ ―คุณพ่อบอกชอ ี งหัวเราะเบาๆ ดังขึน เสย ้ อาจารย์แนะแนวเพียรสกัดกัน ้ เต็มที่ แต่มันก็เล็ดลอดออกมา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 207

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี่ ่ ายก็จําไม่ได ้สก ั คนเลยเหรอ‖ ―ผู ้ชว่ ยสฝ ื่ เป็ นภารโรงหมดเลยค่ะ‖ ―พ่อบอกชอ ี งหัวเราะดับทบทวีและยาวนานก่อนหยุดลงด ้วยสห ี น ้าทีย เสย ่ ังระบายด ้วยอารมณ์ขน ั เปล่า‖

―จินตนาบอกว่าคุณพ่อ จํ าคนขับรถกับเพื่อ นอีก สองคนได ้ พวกเขามาที่บ ้านบ่อ ยหรือ

―ไม่ บ่ อ ยค่ ะ คนขั บ รถไม่ เ คยมา แต่ คุ ณ พ่ อ ไปดื่ม เหล า้ กั บ เพื่อ นทั ้ง สองเป็ นประจํ า อาทิตย์ละครัง้ สองครัง้ ‖ ี ะ‖ ―คุณพ่อคงสนิทกับเพือ ่ นสองคนนีม ้ ากซน ่ ระมังคะ หนูได ้ยินพ่อพูดถึงเขาให ้แม่ฟังบ่อยๆ‖ ―คงใชก ―คนขับรถล่ะ คุณพ่อพูดถึงหรือเปล่า‖ ―พูดถึงเหมือนกันค่ะ แต่ด่าทุกครั ง้ พ่อเกลียดคนขับรถคนนี้มาก พูดให ้แม่ฟังบ่อยๆ ว่า เขาเป็ นคนหยิง่ ยโส ฟั งคําสงั่ ผ.อ.กับผู ้ชว่ ยฯ บางคนเท่านั น ้ มองข ้ามหัวครูทัง้ โรงเรียน ขนาดมี ื ขอใชรถถู ้ กต ้องตามขัน ้ นชั่วโมงๆ งานเสย ี หนั งสอ ้ ตอน ถ ้าเขาเกิดไม่สบอารมณ์ก็แกล ้งมาชาเป็ หมด‖ ―พีช ่ ายกับน ้องชายจิตนาเป็ นไงมั่ง‖ ―น ้องชายหนูเรียนเก่ง ได ้สเี่ กือบทุกวิชา‖ ―พ่อคงพอใจมาก‖ ่ อใจธรรมดา พ่อชมออกนอกหน ้าจนหนูหมั่นไส‖้ ―ไม่ใชพ ―พีช ่ ายล่ะ เรียนเก่งมัย ้ ‖ ―เขาได ้เกรดสองกว่า พอๆ กับหนูละ่ ค่ะ แต่เขาเป็ นนักฟุตบอลทีมโรงเรียน‖ ―คุณพ่อคงชมชอบมาก‖ ―ทัง้ ชมทัง้ ชอบเลยค่ะ คุยกับใครไม่วา่ บอลไทยบอลอังกฤษเป็ นต ้องยกลูกชายตนเอง ขึน ้ แทรกทุกครัง้ ‖ ―หนูเคยทําอะไรให ้คุณพ่อชมมัย ้ ‖ ั อย่าง‖ สายเสย ี งเริม ั่ ―พ่อไม่เคยชมหนูเลยค่ะ อาจเป็ นเพราะหนูไม่มอ ี ะไรดีสก ่ เครือสน ี งตืน ―คงไม่จริงหรอก‖ นํ้ าเสย ่ เต ้น ―ครูคด ิ แล ้วจินตนาต ้องมีดส ี ักอย่าง ถ ้าหาอีกอาจจะ เจออีก คนเราสว่ นใหญ่ชอบสรุปง่ายๆ ว่าตนเองไม่มจ ี ุดเด่น บ ้างก็พอรู ้เหมือนกันว่า ตนทํ าอะไร บางอย่างได ้ดีกว่าคนอืน ่ แต่ก็ขาดความมั่นใจ จึงไม่พยายามพัฒนาจุดเด่นเล็กๆ นั น ้ ให ้เติบโต ขึน ้ ‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 208

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ฟั งอาจารย์พด ู หนูยังงงๆ อยูเ่ ลยค่ะ‖ ―ครูอยากให ้จินตนาทําจุดเด่นเล็กๆ ทีม ่ อ ี ยูใ่ ห ้ขยายวงใหญ่ขน ึ้ ‖ ―หนูจะอะไรได ้คะ แค่วาดรูปสวยกว่าเพือ ่ น‖ ―นั่ นแหละๆ ลองหัดเขียนให ้มันสวนขึน ้ อีก ถ ้าสามารถทํ าถึงขนาดสง่ ประกวดได ้ก็จะยิง่ ้ วิเศษ ต ้องฝึ กอย่างเอาจริงเอาจังเหมือนทีพ ่ ช ี่ ายจินตนาซอมฟุ ตบอลนั่ นแหละ‖ ้ ย ี งสน ั่ ด ้วยอารมณ์ตน ―เพือ ่ ให ้คุณพ่อชมเหรอคะ‖ เสนเส ื่ เต ้น ื่ ชมจินตนาในเร็ ววันนี้หรอกนะ แต่ครูเชอ ื่ ว่าถ ้าเธอ ―ครูไม่ได ้หมายความว่า คุณพ่อจะชน วาดภาพได ้สวย แม ้จะไม่ได ้รางวัลอะไร คุณพ่อต ้องประทับใจอย่างแน่นอน และจะจําไปอีกนาน แสนนาน ช วี ต ิ คนเรามีเรือ ่ งผ่านเข ้ามามากมายจนนั บไม่ถ ้วน แต่หน่วยความจํ ามีจํ ากัด กลไก อัตโนมัตจิ ะเลือกจําสงิ่ ทีก ่ น ิ ใจก่อน ไม่วา่ ด ้านลบหรือด ้านบวก‖ ―ขอบคุณมากค่ะ หนู พอจะเข ้าใจแล ้ว ทํ าไมคุณพ่อ จึงจํ าหนู ไม่ได ‖้ จินตนาพูดด ้วย ี งสมปรารถนา ―หนูจะต ้องทํ าให ้ได ้‖ เธอยํ้าประโยคอย่างมาดมั่น ―หนูจะต ้องให ้คุณพ่อ นํ้ าเสย เห็นค่าและภาคภูมใิ จในตัวหนูให ้ได ้‖ ―ครูไม่ได ้หมายความว่า คุณพ่อจะจําจินตนาได ้ในการตกตึกครัง้ ทีส ่ องหรอกนะจ๊ะ ‖ http://www.sakulthai.com/ruengson/ruengson2471.asp

ั้ ฉ.๒๔๗๕ เรือ ่ งสน

ชวี ต ิ ในตะกร้า “ดวงลดา” ื่ โฟโต ้ เป็ นหมานอ้ ยเมือ งกรุ ง ธรรมดาอาศั ย อยู่ใ นบ ้านพี่นิก ผมเป็ น สวัส ดีค รั บ ผมช อ ื่ พีแ หมาในสงั กัดของพีน ่ ก ิ เขาแหละครับ พีน ่ ก ิ ลูกพีข ่ องผมเขามีพส ี่ าวอยูห ่ นึง่ คน ชอ ่ น็ ก โห ผม ขอนินทาหน่ อ ยเถอะครั บ คุณพี่เขาดุอ ย่างเยีย ่ มยอดไปเลย เพราะคุณพีแ ่ น็ กเขาไม่ค่อ ยชอบ ั ว์สข ี่ า หน ้าชนในตระกูลมาพูเดิล พวกสต ้ อย่างผมเท่าไหร่ เห็นคุณพีเ่ ขาบ่นๆ ว่าพวกผมเป็ นพันธุ์

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 209

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ปากเปราะ อะไรนิดก็เห่า อะไรหน่อยก็เห่า ลมพัดก็เห่า ใบไม ้กระดิกก็เห่า ...โธ่ ก็มันธรรมชาติ ของผมนีค ่ ร ้าบ ่ นใจไม ้ไสระกํ ้ าหรอกครั บ เพราะผมไม่เคยโดนพีแ อย่างไรก็ตาม พีแ ่ น็ กไม่ใชค ่ น็ กแกล ้ง ั ั สกกะที คุณพีเ่ ขาแค่ไม่ชอบเลีย ้ งสตว์เพราะไม่อยากมีภาระจุกจิกนั่ นเองแหละ อันนี้ผมก็เข ้าใจ ี เลย ยิง่ ผมเป็ นหมาพิการด ้วยแล ้ว ยิง่ หาความน่ารักมากเกลือ ่ นภาระประดามีไม่ได ้เอาเสย เรือ ่ งราวของผมเริม ่ ต ้นเอาในวันหนึง่ ทีพ ่ น ี่ ก ิ อุ ้มผมในวัยสามเดือนเข ้าบ ้าน ตอนนั น ้ ผมยัง ี งแหลมปรี๊ ด ไม่พก ิ ารครับ ผมกําลังหลับสบายใจในอ ้อมกอดอุน ่ ๆ ก็พลันสะดุ ้งโหยงเมือ ่ ได ้ยินเสย กรีดร ้องก ้องบ ้าน ี หมดรูป ก็ ต อนเด็ ก ๆ พวกผมเวลานอนก็ จ ะขดตั วเส ย ี กลมปี๋ ―จ๊าก ยายนิก เรีย กผมเส ย มองเห็นก็แต่ขนหยิกหยองเป็ นหลอดๆ ดูรวมๆ แล ้วเป็ นก ้อนๆ น่าเอ็นดูจะตาย สรุปว่า สองศรีพน ี่ ้องดีกันบ ้านแทบแตกเพราะการมาของผม พีแ ่ น็ กก็ไม่ยอมให ้เลีย ้ งผม ท่าเดียว สว่ นพีน ่ ก ิ ก็ไม่ยอมพีแ ่ น็ ก จะเลีย ้ งผมให ้ได ้ท่าเดียวเหมือนกัน (รวมกันเป็ นสองท่า) เจ ้า ้ ้ตายทีเ่ คยใชได ้ ้มาตัง้ แต่ ตัวปั ญหาอย่างผมได ้แต่นั่งลิน ้ ห ้อยทํ าหนา้ เป็ น สุด ท ้าย พี่นก ิ ก็ ใช ไม ิ แปดขวบ เรียนมหาวิทยาลัยปี สองแล ้ว) นั่ นคือ ร ้องไห ้มัน อายุหนึง่ ขวบจนปั จจุบัน (ซงึ่ อายุสบ ิ ๆ จนถึงโฮๆ ซะเลย ด ้วยความสามารถที่ฝึกฝนมากดี พี่นิก นั่ งร ้องไห ้ทุก รูป แบบ ตั ง้ แต่ก ระซก ่ ั ิ ่ ึ ร่วมชวโมง ในทีส ่ ด ุ พีน ่ ก ิ ก็ ชนะ เนื่องจากพีแ ่ น็ กในวัยยีส ่ บสอง ผู ้ซงเพิง่ เรียนปริญญาโทปี แรก แต่คด ิ ว่าตัวเองเป็ นผู ้ใหญ่กว่ามากเลยจํ าต ้องยกธงขาวให ้น ้องสาวบังเกิดเกล ้า โปรดสังเกตว่า ิ เรื่อ งนี้ เ ลย นั่ น เป็ นเพราะตอนนั ้น ทั ้ง คู่ ไ ปสั ม มนาถึง คุณ พ่อ คุณ แม่ไ ม่ไ ด ้ยื่น มือ เข ้ามาตั ด ส น ี งใหม่นั่นเอง พีแ เชย ่ น็ กเลยถือโอกาสแต่งตัง้ ตัวเองเป็ นผู ้มีอํานาจสูงสุดในบ ้านตอนพ่อแม่ไม่อยู่ ื่ ให ้ผม อันนี้เป็ น เพือ ่ เป็ นการเอาใจพีส ่ าว พีน ่ ก ิ ก็ เลยอุตสา่ ห์ยอมให ้พีแ ่ น็ กเป็ นคนตัง้ ช อ ื่ มากขนาดรถโฟล์คเต่า งานอดิเรกแสนโปรดปรานของพีแ ่ น็ กเลยล่ะครับ คุณพีเ่ ขาชอบการตัง้ ชอ ี าวของเธอยังมีชอ ื่ เลย ด ้วยความทีม ื่ เจ ้า ―บุโรทั่ง‖ แถมเธอมีชอ ื่ สข ่ ันสามวันดีสวี่ ันไข ้ มันเลยชอ ้ ้ครบทุกชอ ื่ ละก็ คุณพีเ่ ธอต ้องมี สําหรับลูกสาวลูกชายในอนาคตของเธอชนิดทีว่ า่ ถ ้าจะได ้ใชให ลูกอย่างน ้อยสองโหลล่ะครับ ื่ ―โฟโต ้‖ มา...นั่ นเป็ นการประกาศว่า พีแ และผมก็ได ้ชอ ่ น็ กกําลังเห่อการเล่นกล ้องอย่าง ื่ ครับ มันซงึ่ เจข ้า ไม่ต ้องสงสัย อ๋อ เจ ้ากล ้องนิคอน รุ่งเอฟสาม อันแสนหนั กทีค ่ ณ ุ พีเ่ ขาใชก็้ มช ี อ ―ลํา่ บึก ้ ‖ เพราะพีแ ่ น็ กกําลังจะกล ้ามขึน ้ กับการแบกมันอยูร่ อมร่อแล ้วครับ กว่าคุณพ่อคุณแม่จะกลับมาบ ้าน ผมก็เทีย ่ วอีอเี่ รีย ่ ราดไปรอบบ ้านเป็ นการประกาศอาณา เขตไปเรียบร ้อย ผมค่อนข ้างชนครับ งานอดิเรกทีผ ่ มโปรดปรานคือการวิง่ ไปมาในบ ้าน (ยํ้าว่าใน ่ อกบ ้าน) กระโดดข ้ามสงิ่ กีดขวางทุกอย่างทีข ่ กองหนั งสอ ื การ์ตูน บ ้านครับ ไม่ใชน ่ วางหน ้า เชน ื อยู่กั บ พื้นบ ้านนี่ค รั บ หนั ก ๆ เข ้าที่แน็ ก ก็ ของพี่แน็ ก และตั วพี่แน็ ก ก็ เธอชอบนอนอ่านหนั งส อ ื มาตัง้ ล่อให ้ผมข ้ามกองละน ้อยๆ เล่นก่อ น พลอยเล่นกับผมไปด ้วย เธอเริม ่ จากการเอาหนั งส อ ื ล ้มไปทั ง้ กอง จากนั น ต่อมาก็ ต่อสูงขึน ้ จนกลายเป็ นผมกระโดดชนหนั งสอ ้ ก็ มป ี ระยุกต์อก ี แน่ ะ ื ไปกองข ้างๆ พี่นก ด ้วยการเอาหนั งส อ ิ ผู ้ซ งึ่ กํ าลั งหลั บอยู่กั บ พืน ้ (คนบ ้านนี้ชอบลงไปนอนพื้น จริงๆ ครับ) พอผมกระโดดข ้ามปุ๊บ ตัวผมก็ลอยลิว่ และสเี่ ท ้าน ้อยๆ ของผมก็เลยลงจอดเหยียบ ทีห ่ น ้าพีน ่ ก ิ พอดีเลยครับ ผมบอกหรือยังครับว่างานอดิเรกอีกอย่างของพีแ ่ น็ กก็คอ ื การแกล ้งน ้อง นีแ ่ หละครับ เรือ ่ งเศร ้าของผมเกิด ขึน ้ ในวันหนึ่ง ตอนนั น ้ ผมยังไม่เต็ม ขวบดีเลยครับ ก็ ด ้วยความซน ของผมเองแหละครับ วันนั น ้ ผมวิง่ เล่นอยูใ่ นสนามหน ้าบ ้าน พอคุณพ่อเปิ ดประตูรัว้ บ ้านเพือ ่ ถอย รถออก ผมก็วงิ่ ปรู๊ดเดียวออกนอกรัว้ ไปเลยครับ ก็แหม โลกกว ้างใหญ่ข ้างนอกมันเย ้ายวนใจจะ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 210

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี นตัวเบ ้อเริม ตายไป พอผมออกไปวิง่ ก๋าอยูห ่ น ้าบ ้านปั๊ บ เจ ้าอัลเซเชย ่ สองตัวทีอ ่ ยู่บ ้านข ้างๆ วิง่ พรวดเข ้ามาคาบผมไปทันทีเลยครับ คาบไม่คาบเปล่า ...ตัวหนึง่ คาบสว่ นหัว อีกตัวคาบสว่ นหาง ิ้ เนือ แล ้วก็แย่งกันอย่างกับผมเป็ นชน ้ ผมร ้องแอ๊กได ้คําเดียวถึงกับสลบไปเลยครับ ี งพีน มาฟื้ นอีกที ก็ได ้ยินเสย ่ ก ิ ร ้องไห ้โฮๆ อยูข ่ ้างๆ และผมก็พบว่าตัวผมเองแข็งโป๊ กเลย ครับ ก็คุณหมอจักดารเข ้าเฝื อกผมทัง้ ตัวจนดูเป็ นหมาหุน ่ เรือ ่ งของเรือ ่ งก็คอ ื กระดูกสันหลังผม ิ้ ดีเกินเยียวยา และเสนประสาทหลายเส ้ ้ กขาด สรุปก็คอ หักแบบละเอียดไม่มช ี น นฉี ื ว่า ผมจะเดิน จะวิง่ ด ้วยขาทัง้ สไี่ ม่ได ้อีกต่อไป พูดง่ายๆ ผมเหมือนเป็ นง่อยไปอย่างชว่ ยไม่ได ้ พีน ่ อกไม่ได ้ยอมแพ ้แค่ทค ี่ ณ ุ หมอบอกหรอกครับ พอผมถอดเฝื อก เราก็หอบหิว้ กันไปหา คุณ หมอถึง โรงพยาบาลสั ต ว์ข องมหาวิท ยลั บ เกษตรศาสตร์ เพื่อ ทํ า กายภาพบํ า บั ด โดยการ ้ กระตุ ้นเสนประสาทด ้วยไฟฟ้ าอ่อนๆ ทําให ้มาอยูเ่ ป็ นเดือนๆ ดูเหมือนผมไม่ดข ี น ึ้ เลย อันทีจ ่ ริงผม ชอบนะครับ ได ้นั่ งโฟล์คเต่าชูคอออกไปเทีย ่ วทุกสัปดาห์ มีพแ ี่ น็ กเป็ นสารถี พอนั่ งบนเตียงเพือ ่ ถูกกระตุ ้น มันก็อน ุ่ ๆ ึ จิ๊ กจั๊กๆ เพลินจนเกือบหลับแน่ะครับ และรู ้สก ในทีส ่ ด ุ พีน ่ ก ิ ก็ยอมแพ ้ สว่ นผมก็เหลือสองขาหน ้าไว ้เดินตะกุยตะกายไปมา เอาก ้นไถไป ี บ ้างเป็ นการถนอมก ้น ผม กับพืน ้ ไถมากๆ เข ้าก ้นก็ด ้านเป็ นไต พีน ่ ก ิ ก็เลยจับผมนั่ งในตะกร า้ เสย ้ ี กับตะกร ้าก็ผูกพั นกั นแต่นั้นมา และผมก็ เริม ่ ใช เส ยงในการเห่านั่ นเห่านี่ม ากกว่าเดิม จากนั ้นมา ่ กัน ก็เดินไปไม่ได ้ก็ต ้องโวยวายเอานั่ นเอานีส ิ รับ เรือ เชน ่ ค ่ งธรรมด๊า ธรรมดา... ้ เล่ามาถึงตอนนี้ ผมก็ ใชช้ วี ต ิ อยู่ในตะกร ้ากับขาทัง้ สองทีใ่ ช งานได ้มาห ้าปี กว่าแล ้วครั บ ด ้วยความเอาใจใสเ่ ป็ นอย่างดีของพีน ่ ก ิ บางทีพเี่ ขาก็เอาผ ้าคล ้องขาหลังของผมเอาไว ้ แล ้วพา ออกไปเดินเล่นรอบ ้านอยูบ ่ อ ่ ยๆ ตามความว่างของพีเ่ ขา ซงึ่ หลังๆ พอพีเ่ ขาเรียนจบ เริม ่ ทํ างาน ทําการ เวลาจะให ้ผมก็น ้อยลงไป อันนีไ ้ ม่วา่ กันครับ กิจวัตรวันๆ ของผมก็ คอ ื นั่ งดูนู่นดูนี่จากในตะกร ้า ถึงเวลาหิวก็ เห่าบึงเบ๊งสง่ สัญญาณให ้ คุณป้ าแม่บ ้านเอาอาหารมาตัง้ กินแล ้วผมก็หลับปุ๋ ยอยูใ่ นตะกร ้า แถมมีกรนด ้วยครับ พีแ ่ น็ กเคย ฟ้ องพีน ่ ก ิ ให ้ผมได ้ยิน ตืน ่ มาอีกทีก็อาจจะโดนจับอาบนํ้ าโดยฝี มือคุณป้ า แล ้วก็นุ่งผ ้าอ ้อมเพือ ่ ให ้ ผมคลานไปมารอบบ ้านได ้ จนถึงเวลาอาหารเย็น พอผมทานข ้าวเย็นเสร็จก็ถงึ เวลาเข ้าไปนั่ งใน ตะกร ้ารอพีน ่ ก ิ กลับมาจากทีท ่ ํางาน เวลาพีน ่ ก ิ ขับรถเข ้ามาจอด (ตอนนี้ เจ ้า ―บุโรทั่ง‖ โฟล์คเต่า คันนัน ้ ของพีแ ่ น็ ก ถูกพีน ่ ก ิ ยึดไปแล ้วครับ) ผมงี้ เห่าขรมด ้วยความดีอกดีใจสุดฤทธิ์ เป็ นทีน ่ ่ าหมั่น ไหว ้สําหรับพีแ ่ น็ กมาก กิจวัตรประจําวันทัง้ หมดทีว่ า่ นี้ อยูใ่ นสายตาของพีแ ่ น็ กโดยตลอด แต่เป็ นแบบห่างๆ นะ ครับ เพราะคุณพีเ่ ขาไม่ชอบการมีภาระกับผม แต่ถ ้าแหย่ผมเล่นเพือ ่ แกล ้งพีน ่ ก ิ ล่ะก็ เป็ นอีกเรือ ่ ง หนึ่ง คุณ พี่เ ขาอาจจะเดิน มาเติม นํ้ า ในถ ว้ ยให ้ผมบ ้าง ยกตะกร า้ พาผมไปวางเพื่อ ชมวิว ตรง ระเบียงนอกบ ้านบ ้าง แต่ถ ้าเมือ ่ ไหร่ผมอึหรือฉี่ หรือเห่าบ๊งเบ๊งล่ะก็พแ ี่ น็ กเป็ นเดินหนีไปหลังบ ้าน ื พิมพ์เฉียดตะกร ้าผม เพือ ่ ตัดรําคาญ แถมบางที ถ ้าผมเห่ามากๆ พีแ ่ น็ กเขาก็แกล ้งปาม ้วนหนั งสอ ไปแบบหวุดหวิด เพือ ่ ให ้ผมสงบปากสงบคําแต่ไม่ค่อยสําเร็ จหรอกครับ บอกแล ้วว่าผมมันพันธุ์ ปากเปราะ สาเหตุท ี่พ ฤติก รรมผมอยู่ใ นสายตาของพี่แ น็ ก เกือ บตลอด ก็ เ พราะพอพี่แ น็ ก จบโท นิเทศน์ศ าสตร์ คุณพีเ่ ขาก็ กลายเป็ นนั กเขียนบทละครโทรทั ศน์เนื้อ หอม โดยเขีย นให ้กับผู ้จั ด ี้ ึ้ กทีค ละครซงึ่ เป็ นรุน ่ พีช ่ ป ่ ณะ (เล่นแล ้วนีเ่ อง) งานการสว่ นใหญ่คณ ุ พีเ่ ขาก็เลยอยูห ่ น ้าจอคอมพิว ื บ ้าง ไม่คอ เต ้อร์ทบ ี่ ้าน เบือ ่ ๆ ก็ลก ุ ไปเดินดูต ้นไม ้รอบบ ้านบ ้าง ดูโทรทัศน์บ ้างอ่านหนั งสอ ่ ยชอบ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 211

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ออกไปไหนเหมือนคนอืน ่ เขา แต่ถ ้าไป คุณพีเ่ ขาก็ไปแบบลากกระเป๋ าใบโตหายไปซะหลายวัน เป็ นชวี ต ิ ทีน ่ ่าอิจฉาไม่แพ ้ชวี ต ิ ผมเลย แค่ผมอยูใ่ นตะกร ้าแค่นัน ้ แหละ สรุปแล ้ว วันๆ พีแ ่ น็ กก็ อ ยู่บ ้านกับผมเป็ นสว่ นใหญ่ บางทีผมก็ เกิดอยากจะเห่าขึน ้ มาใน ื เวลาทีพ ่ เี่ ขานั่ งปั ้นสมาธิทํางาน ม ้วนหนั งสอพิมพ์เลยเริม ่ ปลิวเฉียดใกล ้หัวผมเข ้าไปทุกวัน พีแ ่ น็ กไม่ค่อยจะจีจ ้ ๋าอะไรกับผม ผมก็เข ้าใจ ก็เขาไม่ได ้อยากเลีย ้ งผมไว ้ตัง้ แต่ ทแ ี รกนี่ ครับ ทีแ ่ ย่หน่อยก็คอ ื ผลของการเห่ามากๆ ของผม ทําให ้ผมโดนพีน ่ ก ิ ดุเข ้าให ้ในวันหนึง่ จ๋อย เลยล่ะครับ แต่มค ี นจ๋อยกว่าผม คืนนั ้นผมยั งไม่อ ยากนอนเลย (เข ้าใจว่านอนกลางวันมากไปหน่ อย) แต่ทุก คนในบ ้าน เล่นปิ ดไฟหมด แล ้วหนีไปนอน ทิง้ ผมไว ้ในตะกร ้าหน ้าห ้องนอนของพี่ นก ิ กับพีแ ่ น็ ก (สองคนนี่ ิ ธิเจ๋อเข ้าไปนอนกับ พีน นอนห ้องเดียวกัน ฉะนั น ้ ผมไม่มส ี ท ่ ก ิ ในห ้องอยู่แล ้ว) ด ้วยความว ้าเหว่ ผมก็เริม ่ ครางงีง้ ๊าดๆ ครางไปครางมาก็เริม ่ คํารามเบาๆ แล ้วก็เริม ่ เห่าเวลาผมเห่า ผมจะเห่าสลับ หอนมันทุกสองนาทีเลยครับ ้ ―ฮง่ ฮง่ ฮง่ ฮง่ ฮง่ ฮง่ โฮวววว...‖ ผมจะเห่าแบบนีแ ้ หละ ้ พีน ่ ก ิ คงอดรนทนไม่ได ้ เพราะตัวเองทํ างานมาเหนื่อยๆ แล ้วยังต ้องตืน ่ แต่เชาในวั นรุ่งขึน ้ ี อีก ครัน ้ พอจะเคลิม ้ ๆ ก็ ดันมีเสยงเห่าหอนของผมรบกวนอีก เธอก็เลยงัวเงียลุกขึน ้ นั่ งแล ้วตวาด แว ้ดผม ―โฟโต ้ เงียบ!‖ ี งจากในห ้องทําให ้ผมชะงักไปนิดเดียวด ้วยความงง แล ้วผมก็เห่าของผมต่อ เสย ―ฮง่ ฮง่ ‖ ―โฟโต ้เงียบ!‖ ―ฮง่ ‖ ―เงียบ!‖ ี งเห่าและตวาดอยู่อก เราคงมีสงครามเสย ี นาน ถ ้าไม่เป็ นเพราะพีแ ่ น็ กผู ้กํ าลังหลับอย่าง สุขารมณ์พลอยตืน ่ ขึน ้ มา พอผมเห่าอีกทีและพีน ่ ก ิ ตวาดอีกทีเท่านัน ้ แหละ ―ฮง่ ‖ ―เงียบ!‖ ―นิก แกนั่นแหละ เงียบ!‖ ี งทีส เสย ่ ามทีแ ่ ทรกขึน ้ มาเนีย ่ แหละครับ ทําเอาเงียบไปทัง้ คนทึงหมาเลย ผมบอกแล ้วว่า ี อีก (ในสงั คมหมา เป็ นคําชมทีเ่ จ๋งทีส มีคนจ๋อยกว่าผม พีแ ่ น็ กดุกว่าหมาดุๆ เสย ่ ด ุ เลยนะครับ)

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 212

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เข ้ามาผมเลยโดนพีน ่ ิกเขกกะโหลก โทษฐานทีท ่ ํ าให ้ตัวพี่นก ิ จ๋อ ยกลางดึก จากนั ้น พี่ ี งผมเห่าประกอบฉาก แน็ กเลยยิง่ หมายเมินผมใหญ่เลยครั บ ยิง่ วันไหนอากาศร ้อนๆ แล ้วมีเสย ด ้วย พีแ ่ น็ กทํางานทําการไม่ได ้เลยครับ สมาธิแตกกระเจิง เห็นพีแ ่ น็ กเปรยๆ กับพีน ่ ก ิ ว่า ให ้ปรุง ยาชนิดทีใ่ ห ้หมากินแล ้วไม่เห่าให ้ผมสักขนาน (ผมบอกหรือยังว่า พีน ่ ก ิ เป็ นเภสัชกร) โห โหด ครั บ ถ ้าผมไม่ได ้เห่า มีหวังท ้องอืด ท ้องเฟ้ อแย่ พี่นิก เลยเปรยๆ ว่าจะปรุงยาลดความโหดให ้ ั ขนาน พีส ่ าวตัวเองสก ความสัม พั น ธ์ของผมกั บ พี่แน็ ก เลยชัก แย่ หลั งๆ พี่แน็ ก ไม่แตะเนื้อ ต ้องตั ว ผมเลยครั บ เพราะผมพออยูใ่ นตะกร ้าเข ้าปี ทห ี่ ก ผมก็มค ี วามเครียดของผมบ ้าง เวลาคุณป้ าแม่บ ้านจะจับผม อาบนํ้ า ผมงี้ เห่าคอเป็ นเอ็ นเลยครั บ ผมให ้พีน ่ ก ิ จั บอาบนํ้ าได ้คนเดียว ซงึ่ ก็ ปาเข ้าไปหลายวัน กว่าจะได ้อาบ ตัวผมเลยเริม ่ มีกลิน ่ แบบทีพ ่ แ ี่ น็ กเหม็นนักเหม็นหนา แต่ผมว่าหอมแฮะ เวลาผมเห่าๆ อย่างนี้ พีแ ่ น็ กรํ าคาญมากครับ บางทีคุณพีเ่ ขาก็ เลยใชวิ้ ธเี ถียงกับผมด ้วย ี ง การเห่ากลับ เอ ้อ คนเราบางทีก็ทําอะไรทีห ่ มาไม่เข ้าใจเหมือนกันนะครับ ... สรุปว่าบ ้านเราเสย ี งด ้วย ถึงตอนนี้ พีแ ขรมยิง่ กว่าเดิมเลยครับ เพราะผมนึกว่าพีแ ่ น็ กอยากจะประสานเสย ่ น็ กยิง่ หัว ฟั ดหัวเหวีย ่ งกว่าเดิมอีกแน่ะ‖ แล ้ววั น นี้ ผ มก็ ต ื่น มาพบว่า อากาศเย็ น สบายจนเรีย กได ้ว่า หนาวเลยล่ะ ครั บ อั น นี้ เ ป็ น ปรากฏการณ์ทน ี่ านๆ จะเกิดขึน ้ ทีทก ี่ รุงเทพฯ ผมงีน ้ อนขดในตะกร ้าสบาย แถมตัวก็จะไม่ค่อยมี ิ ปิ นทีร่ ู ้สก ึ นู่ นรู ้สก ึ นี่ไปกับบรรยากาศ กลิน ่ เหม็นด ้วย...พีแ ่ น็ กอารมณ์ดเี ลยล่ะครั บ ตามประสาศล ี งเห่า รอบตัว...ผมเห็นพีแ ่ น็ กอารมณ์ดข ี นาดนัน ้ ก็พยายามอย่างสุดความสามารถทีจ ่ ะไม่สร ้างเสย ้ ั หิวข ้าวเชาแฮะ ้ มาทําลายบรรยากาศดีๆ แต่เชา...แต่ แหม ผมชก ในทีส ่ ด ุ ผมก็เห่า...ด ้วยความเกรงใจพีแ ่ น็ กนิดหน่อย ―ฮง่ ฮง่ ‖ ้ ี งเห่าผมแปลว่าอย่างนี้ พร ้อมกั บ ย่นคอ หลั งตาปี๋ ป้ าคร ้าบ อาหารเช าผมล่ ะ คร ้าบ เส ย ื พิมพ์ปลิวเฉียดหัวผมอีก เผือ ่ จะมีม ้วนหนังสอ ―บ๊อก บ๊อก‖ ี งอะไร ผมชะงักนิดหน่อยด ้วยความงง เลยเห่าหยั่งเชงิ อีกที เอ๋ เสย ―ฮง่ ฮง่ ‖ ―บ๊อก บ๊อก‖ ี งพีแ เสย ่ น็ กนีเ่ อง กําลังแกล ้งเห่าล ้อเลียนผมอยู่ ท่าทางอารมณ์ดเี ยีย ่ มยอด ขอบคุณลม ื พิมพ์แน่ หนาวครับ ไม่งน ั ้ ผมโดนพีแ ่ น็ กขว ้างด ้วยหนั งสอ ี งผมเห่าเป็ นเสย ี งบ๊อก บ๊อก ซงึ่ น่ารักกว่าเสย ี ง ผมว่าเวลาพีแ ่ น็ กอารมณ์ด ี เขาได ้ยินเสย ึ ของเราเองเหมือนกันนะครับ อันนี้ผมไม่ได ้ เห่าปกติของผมเยอะ หูคนเรามันขึน ้ อยูก ่ ับความรู ้สก ทําท่าเป็ นหมาแก่แดดพูดจาเป็ นปรัชญาอะไรหรอกครับ คุณพี่เขาบอกผมน่ะครับ วันนี้คณ ุ พีเ่ ขา เป็ นคนยกข ้าวมาเสริ ฟ ์ ผมเองเลย แล ้วยังมีแก่ใจนั่ งรําพันให ้ผมฟั งอีก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 213

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี งแกเห่า ―นี่โฟโต ้...เวลาฉั นได ้ยินแกเห่าฮง่ ๆ ฉั นจะบ ้าตาย แต่วันนี้พอฉั นลองนึกว่าเสย ึ ดีๆ ได ้ยินได ้ มันดังบ๊อกๆ ปั๊ บ ฉั นว่าแกเห่าได ้น่ารักน่าเอ็นดูขน ึ้ เยอะ เวลาคนเราอารมณ์ดๆี รู ส ้ ก ฟั งอะไรมันก็ดไี ปหมดนะ โฟโต ้นะ...‖ ี ง สรุป ว่าพีแ ่ น็ ก สารภาพว่า ขอเลือ กที่จะปรั บตั ว หรืออีกนั ยหนึง่ คือ ปรั บหูให ้เข ้ากั บเสย ี งผมแบบทีฟ เห่าผม ด ้วยการเลือกได ้ยินเสย ่ ั งแล ้วอารมณ์ด ี ผมก็ดใี จครบ เพราะไงผมก็เลิกเห่า ิ ว่า คนฉลาดกว่าหมา ฉะนั น ไม่ได ้ พีแ ่ น็ กกระซบ ้ คนฉลาดมากก็ต ้องเลือกทีจ ่ ะคิดแบบมีความสุข ได ้ดีกว่าคนฉลาดน ้อย หรือหมาฉลาดน ้อยอย่างผม ...คนเราสบายใจหรือไม่ ก็อยูท ่ วี่ ธิ ค ี ด ิ ...คิดให ้สบายใจก็สบายใจ คิดให ้ทุกข์ใจก็ทุกข์ใจ ่ ม... ...ปรัชญาเท่หๆ์ อย่างนี้ พีแ ่ น็ กคิดครับไม่ใชผ ี ที...โฮ่ง พีแ ่ น็ กคิดได ้อย่างนี้ ผมอนุโมทนาครั บ ต่อไปนี้ผมจะได ้เห่าได ้อย่างเป็ นสุขเสย ...

ั้ ฉ.๒๔๗๖ เรือ ่ งสน

"รอยยิม ้ ในความมืด" โดย ส.นิกฮูก ้ี

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 214

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―กูเกลียดพวกมึง ไอ ้ลูกเลวได ้ ไอ ้เมียเลว กูเกลียดพวกมึง ขอให ้พวกมึงฉั นหาย‖ ี งด่าทอสาปแชง่ พ่อยังคงดังก ้องอยูใ่ นหู มันดังอยูช เสย ่ ั่วชวี ต ิ ของลูก เป็ นเหมือนฝั นร ้าน ทีไ่ ม่มวี น ั ตืน ่ พ่อเคยรักลูกเมีย มาก จนเมือ ่ พ่อถูกรถชน พ่อเป็ นอัมพาต มีเพียงปากเท่านั น ้ ทีข ่ ยันได ้ ี งด่าทอ และมันเต็มไปด ้วยเสย ี ขวัญ พ่อทีร่ ักเสมอ กลายมาเป็ นพอใจร ้าย เขาเสย จนพ่อตายด ้วยนํ้ ามือของแม่ แม่ถก ู ฉั น เขาถูกสง่ เข ้าบ ้านเด็กกําพร ้าอนาถา

เขาถูกรถชน เป็ นอัมพาต ขยับเขยือ ้ นร่างกายไม่ได ้ มีแต่ปากทีพ ่ ด ู ได ้ ้ เขาใชปากเหมื อนพ่อ ด่าและสบแชง่ หล่อนทนไม่ได ้ หล่อนควรจะเข ้าใจ แต่เขาไม่ปรารถนาให ้หล่อนเข ้าใจ เขาต ้องออกจากงาน ไม่ส ามารถทํ าอะไรเหมือ นคนปกติได ้ เขาต ้องให ภ ้ รรยาเลีย ้ งดู หล่อนต ้องทํางานเลีย ้ งตัวเอง เลีย ้ งลูก และเลีย ้ งสามีพก ิ าร ลูกผู ้ชายอย่างเขาหนไม่ได ้ทีต ่ ้องให ้ผู ้หญิงหาเลีย ้ ง ทําให ้หล่อนและลูกต ้องลําบาก ก่อ นที่เขาจะเป็ นอัม พาต เขากับหล่อ นจะแข่งกันตืน ่ นอน รอยยิม ้ ที่เราชนะคนรั ก การ ้ แ ื่ อาบนํ้ าพร ้อมกัน แต่งตัวพร ้อมกัน ทานอาหาร กระเง ้ากระงอดของหล่อน เป็ นเชาที ่ สนสดชน ้ นอย่างง่ายๆ กับลูกเมีย ขับรถพาลูกไปโรงเรียน ไปสง่ ภรรยาทีท เชากั ่ ํางาน และเขาก็ไปทํางาน ้ ผ แต่เชาที ่ า่ นๆ มา เขามองดูภรรยาลุกขึน ้ จากเตียงเพียงลําพัง เขาจะต ้องนอนอยู่ตรงนี้ บนเตียง ี ไม่มส เขาทานข ้าวได ้น ้อยลง ร่างกายผ่ายผอม หัวใจอ่อนล ้า หน ้าตาซูบซด ี ง่าราศ ี แก ้ม ตอบ ดวงตาไม่มแ ี ววแจ่มใส เขาไม่คค ู่ วรกับภรรยาทีแ ่ สนงามอีกต่อไป จริงอยู่ หล่อนไม่เคยพูด หล่อนไม่เคยทํ าร ้ายจิตใจของเขา หล่อ นยังคงทํ าหน ้าทีข ่ อง ภรรยาทีด ่ ี ั ดานของสต ั ว์โลก การไม่มโี ลกียก แต่สน ์ ันอีกต่อไป หล่อนจะทนได ้หรือ หล่อนเป็ นมนุษย์ ย่อมไม่สามารถละกามกิเลสได ้ หล่อนออกใบข ้างนอก พบกับผู ้ชาย เป็ นร ้อยเป็ นพัน ผู ้หญิงงามอย่างหล่อนจะหาผู ้ชายคนใหม่เมือ ่ ไหร่ก็ได ้ หล่อนสามารถทําได ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 215

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เขาไม่รู ้ว่าหล่อนทํามันหรือเปล่า เป็ นเวลาหลายปี มาแล ้วที่เขาเป็ นอัม พาตอย่างนี้ มั นบั่นทอนช วี ต ิ ของเขา ทํ าลายดวง ั กักขฬะ วิญญา ของเขา ทําให ้เขาเป็ นคนขีป ้ ระชดประชน แต่เขาก็ยังคงรักหล่อน รักลูก เมือ ่ เชา้ เขาว่าหล่อน ―แต่งตัวเหมือนกะหรี‖่ จะไปหาผัวใหม่เหรอ‖ หล่อนหันมามองเขาด ้วยดวงตาทีเ่ จ็ บชํ้า หล่อนทนได ้ หล่อนไม่เคยว่าอะไรเขาเลย เขา หยาบคายกับหล่อนมาเป็ นเวลาหลายเดือนแล ้ว หล่อนคงจะเข ้าใจเขา หรือหล่อนไม่อยากจะใส ่ ใจท่อนไม ้บนเตียง ั คํา หล่อนเพียงแต่ออกจากห ้อง เขาไม่มวี น ั รู ้เลยว่าหล่อนคิดอย่างไร หล่อนไม่ตอบโต ้สก ไปอย่างเฉยชา ตกตอนเย็น ลูกกลับมาจากโรงเรียน เข ้ามาอยูใ่ นห ้องกับเขา ลูกเปิ ดโทรทั ศน์ดู เหลียว มองพ่อทีไ่ ม่สามารถทําหน ้าทีพ ่ อ ่ ได ้อีกต่อไป เดีย ๋ วนีเ้ ขาไม่เคยกอดลูกเลย ื่ ―ต ้นรักพ่อไหม‖ เขาพูดกับลูก ก่อนนั น ้ เขาและภรรยาอยากจะมีลก ู สักสามคน จะตัง้ ชอ ว่าต ้น ต่อ และ สาม แต่เมือ ่ เขาพิการ จึงมีเพียงต ้นเท่านัน ้ ―รักครับ‖ ลูกหันมาตอบ ―ลูกจะรักพ่อได ้อย่างไร ในเมือ ่ พ่อไม่เคยวิง่ เล่นกับต ้นเลย‖ ลูกไม่ตอบ ―ถ ้าลูกรักพ่อจริง ลูกต ้องขึน ้ มาหอมแก ้มพ่อบนเตียงส‖ิ ลูกปื นขึน ้ เตียงหอมแก ้มเขา เขายิม ้ อย่างมีความสุข แต่แล ้วก็ยังต ้องหุบยิม ้ เมือ ่ ลูกปี นลง ิ ธิเ์ ห็นแก่ตัวทีจ จากเตียงไปดูการ์ตน ู ต่อ และเขาจํ าเป็ นต ้องทุบยิม ้ เพราะเขาไม่มส ี ท ่ ะทํ าให ้ลูก และเมียต ้องรักเขาอีกต่อไป ิ ใจพูด ―ทําไมต ้นไม่ขน ึ้ มาอยูก ่ ับพ่อบนเตียงล่ะ‖ เขาตัดสน ―ต ้นจะดูทวี ‖ี ―ดูบนเตียงกับพ่อก็ได ้นีล ่ ก ู ‖ ั ‖ ―ไม่เอา ดูไม่ชด ี งเกรีย ―ขึน ้ มาเดีย ๋ วนี‖้ เขาตวาดด ้วยนํ้ าเสย ้ วกราด แต่หัวใจของเขาไม่ใช ่

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 216

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ลูกหันมองเขาอย่างไม่เข ้าใจ ลูกถาม ―ทําไมพ่อต ้องโมโหด ้วย‖ เขาสะอึก แต่ไม่ยอมแพ ้ ―ลูกขึน ้ มาดูทวี บ ี นเตียงกับพ่อเดีย ๋ วนี้‖ ―ไม่เอา ต ้นจะดูข ้างล่าง‖ ―กูบอกให ้ขึน ้ มาก็ขน ึ้ มาสวิ ะ‖ เขาเริม ่ ใชคํ้ าหยาบคาย ี ขวัญ ―ทําไมพ่อต ้องดุดันด ้วย‖ ลูกร ้องให ้เสย ―มึงไม่ต ้องร ้องไห ้ ขึน ้ มาหากูเดีย ๋ วนี้‖ ลูกร ้องไห ้หนักยิง่ ขึน ้ ―ไม่เอา ต ้นไม่ขน ึ้ พ่อดุเหมือนยักษ์ ‖ ้ มึงกล ้าว่ากูเรอะ เดีย ี หรอก‖ ―ไอ ้สตว์ ๋ วกูก็ลงไปกระทืบเสย ื ๆ‖ ต ้นเอามือป้ ายนํ้ าตาทีห ―ฮอ ่ น ้า ―พ่อดุเหมือนยักษ์ พ่อใจร ้าย‖ ―ถ ้ามึงไม่ขน ึ้ มาอยูบ ่ นเตียงกับกู แม่กลับมากูจะให ้แม่ตม ี งึ ‖ ่ น ลูกร ้องไห ้หนักขึน ้ ลุกขึน ้ ไม่ใชข ึ้ ไปบนเตียง ลูกเดินออกไปจากห ้อง ―มึงจะไปไหน มึงต ้องอยูใ่ นห ้องนี้‖ เขาตะโกนลั่น ต ้นหันมาบอกด ้วยนํ้ าตานองหน ้า ―ต ้นไม่อยูก ่ ับพ่อแล ้ว พ่อใจร ้าย ต ้นไม่รักพ่อแล ้ว‖ เขาสะอึก ลูกไม่รักพ่อรึ หัวใจของเขาแทบสลาย ลูก เดิน หายไปจากสายตา เขาร ้องไห ้ออกมา ภรรยาทราบดีว่า เขาร ้องไห ้ทุก วัน และ ตลอดเวลา คราบนํ้ าตามันยังคงอยูท ่ ห ี่ น ้า เขาไม่มแ ี ม ้แต่มอ ื ทีจ ่ ะกลบเกลือ ่ นร่องรอยของความ พ่ายแพ ้ ลูกฟ้ องแม่วา่ พ่อด่าตนอย่างไรบ ้าง ภรรยาพยายามพูดกับเขาด ้วยเหตุผล เขาไม่ฟัง จน หล่อนต ้องบอกให ้ลูกคอยห่างพ่อเวลาพ่อโมโหร ้าย ตอนนีเ้ ขาจึงอยูค ่ นเดียว เขาโมโหร ้ายอีกแล ้ว เขาคิดแต่เพียงอย่างเดียวว่าลูกเดินหนีพ่อ ลูกไม่รักพ่ออีกต่อไปแล ้ว เขาจําได ้ว่าก่อนหน ้าทีเ่ ขาจะพิการ เขาวิง่ เล่นกับลูกอย่างไร ลูกกอด ่ นีให ้ไล่ แต่เป็ นหนีให ้พ ้นจาก รัดเขาอย่างไร มันทําให ้เขามีความสุข แต่ตอนนีล ้ ก ู เดินหนี ไม่ใชห ชวี ต ิ ของพ่อที่ดุร ้ายอย่างเขา เขาไม่ม แ ี ม ้แต่มอ ื ที่จ ะฉุ ด ลูก ไม่มแ ี ม ้แต่ค น ื ที่จะวิง่ ไล่ต ามลูก ให ้ กลับมา เขาไม่มอ ี ะไรเพลียเลย ―แม่งโว๊ย ทําไมต ้องเกิดเรือ ่ งอย่างนีก ้ ับกูด ้วยโว๊ย ไอ ้ต ้นกลับมาหาพ่อเดี๋ยวนี้ มึงกลับมา ื ต ้นจ๋า ต ้น ต ้นกลับมาพาพ่อเถอะ พ่อสัญญาว่าจะไม่ หากูเดีย ๋ วนี้ ต ้นกลับมาหาพ่อเดีย ๋ วนี้ ไม่ ฮอ ื ๆ ลูกพ่อ‖ ดุลก ู อีกแล ้ว ฮอ ี งแหบเสย ี งแห ้ง แล ้วหล่อนก็เข ้ามาในห ้องพร ้อมกับลูก เขาตะโกนยาวนาน ร ้องจนเสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 217

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ทําไมคุณต ้องทํ าอย่างนี้ด ้วย แตนบอกหลายครัง้ แล ้วว่าอย่าไปดุดา่ ลูก คุณเป็ นพ่อนะ ทําไมทําเหมือนไม่รักลูกเลย‖ หล่อนต่อว่า เขามองสบตาหล่อน ในสายตาของคนรักมีแววตําหนิ ดูหมิน ่ ใช ่ เขายอมรับว่าตนเองเลว ทราม เขาไม่มอ ี ะไรเหลืออีกต่อไปแล ้ว เขาหมดความนับถือตัวเอง ลูกไม่รัก คนรักดูหมิน ่ เขาทํา เหมือนไม่รักลูก ด่าลูกทุกวัน ขูล ่ ก ู ทุกคืน แต่หล่อนจะเข ้าใจไหม ลูกจะเข ้าใจไหมว่าเขารัก ว่าเขาเป็ นบ ้าไปแล ้ว เขาอยากจะกอดลูกเมีย แต่เขาไม่มแ ี ม ้มือทีจ ่ ะกอด เขามีแต่ชวี ต ิ เจ็ บชํ้าทีท ่ ํ าได ้แต่เพียง ดุดา่ ตะโกนออกมาว่ากูเกลียดพวกมึง เป็ นไอ ้บ ้าเพราะความรัก เมีย

คนพิการอย่างเขาผิดด ้วยหรือที่จ ะทํ าเหมือนว่าไม่มเี หตุผล ทีจ ่ ะทํ าเหมือนว่าไม่รักลูก

ใครๆ บอกว่าคิด คนรักของเขาเริม ่ ชงิ ชัง มันทํ าให ้เขาต ้องร ้องไห ้ออกมาแล ้วยอมรับว่า เราผิดจริงๆ แต่สด ุ ท ้ายเขาคิดว่าตนทําถูกแล ้ว ―คืนนีแ ้ ตนไปนอนทีห ่ ้องลูกนะ‖ หล่อนบอก ้ ―ไปส ิ มึงจะไปนอนกับชูของมึ งทีไ่ หนก็ได ้ มึงกับลูกไม่ได ้รักกูอก ี ต่อไปแล ้ว‖ ―คุณพูดอย่างนีไ ้ ด ้ยังไง แตนยังรักคุณ ลูกยังรักผมอย่างคุณ‖ ―มึงสองคนไม่ต ้องมารักกู ห่าส ิ กูเบือ ่ มึงและลูกฉิบหาย กูเกลียดมึงสองคน พวกมึงเป็ น ไอ ้ตัวกาลกินท ี ําให ้กูต ้องเป็ นแบบนี้ กูจะบอกอะไรให ้ ถ ้ากูหายดีเหมือนเก่า กูจะทิง้ พวกมึงไป‖ ลูกปล่อยโฮ ―มึงไม่ต ้องมาร ้องไห ้ ไอ ้เด็กบัดซบ กูเกลียดมึง เข ้าใจไหมวะ กูเกลียดมึง‖ ―คุณเป็ นบ ้าอะไรไปล่ะ‖ หล่อนว่าพร ้อมร ้องไห ้ ั ว์ มาว่ากูบ ้า ก็ทําไมมึงไม่หย่ากับกูเสย ี เลยล่ะ ไปอยูก ้ ―อ ้อ อีสต ่ ับชูของมึ ง‖ ―ใครบอกคุณว่าแตนมีช ู ้ แตนไม่เคยนอกใจคุณเลย‖ ―มึงกลับบ ้านดึกแทบจะทุกวัน ถ ้ามึงไม่ไปกับชู ้ มึงจะไปไหนวะ‖ ―แตนบอกคุณกีค ่ รัง้ แล ้วว่าแตนต ้องทํ าโอ.ที. เงินเดือนแตนคนเดียวมันจะไปพอเลีย ้ ง ครอบครัวได ้ยังไง‖ ี ล่ะ‖ ―อ ้อ กูเป็ นภาระมึงจริงนะ ทําไมมึงไม่หย่ากับกูเสย ―แตนอย่ากับคุณแล ้ว คุณจะอยูก ่ ับใคร คุณไม่มญ ี าติพน ี่ ้องทีไ่ หนเลย‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 218

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

้ ―มึงไม่ต ้องมาทําเป็ นห่วงกูหรอกว่ะ มึงเอาตัวให ้รอดกับชูของมึ งเถอะ‖ ―แตนจะบอกความจริงให ้ก็ได ้ ถ ้าแตนไม่เห็นแก่ลก ู ล่ะก็ แตนทิง้ คนกักขละอย่างคุณไป แล ้ว‖ เขาหั ว เราะอย่า งหยามหยั น ―มึง ยอมรั บ มาจนได ้ว่า มึง ต ้องการทิง้ กูไ ปอยู่กั บ ชู ้ ว่า แต่ ทําไมมึงไม่บบ ี จมูกกูให ้ตายไปเลยล่ะ ทําเหมือนทีแ ่ ม่ของกูทํากับพ่อของกู กูมป ี ระกันชวี ต ิ หลาย ล ้านมึงก็รู ้ มึงเพียงแค่เอาหมอนกดจมูกกู ไม่มใี ครเห็น มึงก็ได ้เงินไปอย่างง่ายๆ แล ้ว อ ้อ กูขอ เตือนมึงอยูอ ่ ย่างหนึง่ เมือ ่ มึงฆ่ากูแล ้ว ขอให ้มึงปากแข็งเข ้าไว ้ อย่าให ้ตํารวจหลอกล่อให ้มึงเปิ ด ปากรับสารภาพได ้ล่ะ‖ เขาเห็นประกายจากดวงตาของหล่อ น มั นทํ าให ้เขาตกใจ ดีใจและหัวใจแทบสลายใน ทันใด ―ไปลูก เราไปนอนกันทีห ่ ้องได ้แล ้ว‖ หล่อนรุนหลังลูกให ้ออกไปนอกห ้อง เขาตะโกนด่าคนทัง้ สอง ―กูเกลียดพวกมึง ไอ ้ลูกเลว ไอ ้เมียเลว กูเกลียดพวกมึง ขอให ้ พวกมึงฉิบหาย‖ หล่อนปิ ดประตูตามหลัง คืนนั น ้ เขานอนลืมตาโพลงบนเตียง นึกถึงเรือ ่ งราวทีผ ่ า่ นมา พ่อเป็ นอัมพาต เกลียดเขา และแม่ จนสุด ท ้ายแม่เอาหมอนกดจมูก พ่อ ตาย ตํ ารวจจั บ แม่ต ด ิ คุก และตายในคุก ส ่วนเขา จะต ้องโตในบ ้านเด็กกําพร ้า เมือ ่ เขาโตขึน ้ แต่งงานกับคนรัก มีลูกด ้วยกัน มั นคือ ความสุข จนเมือ ่ เกิด เหตุร ้าย เขา ต ้องพิการเหมือนพ่อ มนุษย์ไม่รู ้ดอกว่าพวกเราต่างมีเรือ ่ งราวทีค ่ ล ้ายๆ กัน ชวี ต ิ พิการเหมือนกัน ด ้วยหัวใจ ภายในสงั คม ความเห็นแก่ตัว ความรัก เพราะความรักทํ าให ้เขากลายเป็ นคนหยาบคาบทีห ่ ล่อนไม่เฉลียวใจเลยหรือว่ามันเป็ น กลไกทางจิต เพราะรั กดอกเขาจึงต ้องกลายเป็ นบ ้าไป เขารั กลูกยิง่ กว่าช วี ต ิ ยอมทํ าทุกอย่าง ี ่ เพือ ่ ลูก แต่การแสดงความรักของเขา ทํ าให ้ลูกเสยขวัญ เขาไม่ต ้องการเชนนี้ แต่หัวใจของเขา ปวดร ้าวเกินกว่าทีจ ่ ะทําในสงิ่ ทีถ ่ ก ู ต ้องต่อเหตุผลได ้ และเขาก็หยุดมันไม่ได ้ มันจึงเป็ นธรรมดาทีห ่ ล่อนเริม ่ เบือ ่ หน่ายเขา ลูกเริม ่ ไม่อยากเข ้าใกล ้พ่ออีกต่อไป เขาควรตายไปได ้แล ้ว ี ความสุขไปตลอด การมีชวี ต ิ อยู่ของคนพิการอย่างเขา ทํ าให ้ผู ้หญิงทีเ่ ขารั กต ้องสูญเสย ชวี ต ิ เขาไม่สามารถกอดหล่อน ไม่สามารถปฏิบัตห ิ น ้าทีข ่ องสามีทด ี่ ไี ด ้ หล่อนจะต ้องนอนเหงา ปนเตียง หล่อนจะต ้องลําบากทํ างานจนตึกดืน ่ เหนื่อยจนสายเนื้อ ตัวแทบขาด ลูกก็ ขาดพ่อ ที่ คอยเอวใจใสใ่ นเรือ ่ งการเรียน เรือ ่ งชวี ต ิ การมีชวี ต ิ อยูข ่ องเขาทําให ้คนทีเ่ ขารักทีส ่ ด ุ ในโลกถึงสองคนต ้องทุกข์ทรมาน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 219

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

แล ้วการตายของเขาล่ะ เขามีประกันชวี ต ิ เป็ นจํานวนเงินหลายล ้านบาท ถ ้าเขาตายไปสัก ึ ผิดอะไรเลย จะมีผู ้ชายทีส คนหล่อนจะได ้แต่งงานใหม่อย่างไม่รู ้สก ่ ามารถกอดหล่อนได ้ เขาไม่หงึ เลย ไม่แคร์ทภ ี่ รรยาและลูกจะเป็ นของคนอืน ่ เขารักหล่อนและลูกมากเหลือเกิน จึงยอมแล ้วทีจ ่ ะให ้หล่อนและลูกมีความสุขในชวี ต ิ กับ ใครก็ได ้ ทีส ่ ามารถทุกสงิ่ ทุกอย่างให ้แก่หล่อนและลูกได ้ ทัง้ หมดนีม ้ ันขึน ้ อยูก ่ ับการตายของเขา แต่เขาไม่มแ ี ม ้แต่มอ ื ทีจ ่ ะบีบจมูกตัวเองให ้ตาย มีแต่ปากทีส ่ ามารถพูดได ้ แล ้วทําไมเขา ไม่พูดล่ะ เขาจะต ้องบอกตรงๆ ล่ะหรือว่า ―ที่รั ก ผมรั ก คุณ คุณฆ่าผมเถอะ คุณและลูก จะได ้มี ความสุข‖ ถ ้าเขาบอกหล่อ นอย่างนี้ห ล่อ นจะรั ก เขายิง่ ขึน ้ หล่อ นจะไม่เบือ ่ หน่ าย จะไม่ช งิ ชังเขา หล่อนจะไม่เทียบเคียงว่าการมีชวี ต ิ และการตายของเขาอย่างไหนจะดีกว่ากัน เขาจึงต ้องทําให ้หล่อนเกลียดเขาให ้ได ้ เพือ ่ หล่อนและลูก คืนนีเ้ ขาคิดว่าตนเองทําสําเร็ จแล ้ว นํ้ าตาของเขาไหลออกมา มันเป็ นนํ้ าตาแห่งความสุข และความเศร ้า หล่อนเดินเข ้ามาในห ้อง เหมือนของหล่อนมีหมอน หล่อนไม่รู ้เลยหรือว่าเขารัก มันเป็ นมงกุฎของความเจ็บชํ้า เขาจะต ้องตายไปโดยไม่มโี อกาสบอกให ้คนรักได ้รู ้เลยว่า เขายอมตายเพือ ่ หล่อน เขาหลับตาลง ไม่ต ้องการเห็นรอยยิม ้ ของหล่อน หล่อนจะต ้องยิม ้ อย่างอํามหิต มันเป็ น ื ทางทีเ่ ขาเสอกเดินเอง เป็ นความตายทีเ่ ขาปรารถนา ึ ว่ามีหมอนตกลงทีห ี งร ้อง เขาต ้องการตายอย่างแท ้จริง เขารู ้สก ่ น ้า เขาไม่สง่ เสย ี งร ้องไห ้สะอึกสะอืน หูของเขาได ้ยินเสย ้ เขายิม ้ ๆ ให ้กับหมอน แม ้อย่างน ้อยหล่อนก็ยังคง ี ใจกับการกระทําของตัวเอง เสย ึ ขาดอากาศ วูบ หนึ่งหั วใจของเขา หล่อนร ้องไห ้หนั กขึน ้ กดหมอนหนั กขึน ้ เขาเริม ่ รู ้ส ก แสนปวดร ้าวเมือ ่ คิดว่าหล่อนและลูกไม่รู ้ถึงความรักทีเ่ ขามี หล่อนและลูกจะลืมเขาไปจากชวี ต ิ และตลอดชวี ต ิ ี งพ่อตะโกนลั่น ขณะจิตนัน ้ เขาได ้ยินเสย ―กูเกลียดพวกมึง ไอ ้ลูกเลว ไอ ้เมียเลว กูเกลียดพวกมึง ขอให ้พวกมึงฉิบหาย‖ คําใดทีพ ่ อ ่ ด่าเขา คํานัน ้ เขาด่าลูก หัวใจใดทีเ่ ขามีให ้ลูก หัวใจนัน ้ พ่อมีให ้เขา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 220

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

สําหรับชวี ต ิ ของลูก รู ้ว่าพ่อรัก เขาก็ไม่ต ้องการอะไรอีกต่อไป เขาตายอย่างมีความสุข ้ นต่อมา ดวงอาทิตย์สาดแสงทั่วโลกใบนี้ ไม่มแ เชาวั ี ม ้ตารางนิว้ หนึง่ ของโล กทีไ่ ม่สามารถรับรู ้การเดินทางมาถึงของแสงตะวัน ไฟในห ้องสว่างจ ้า ดวงหน ้าอันผ่องใสของศพปรากฏต่อหน ้าทุกคน ทุกคนทีเ่ ห็นศพต่างงุนงง ศพเหยียดยิม ้ อย่างมีความสุข ภรรยาของเขาถูกจับข ้อหาฆาตกรรม บริษัทประกันชวี ต ิ ไม่ยอมจ่ายเงินให ้ใครง่ายๆ เพียง ถูกหลอกล่อ หล่อนก็ยอมเปิ ดปากรับสารภาพ ถูกจับติดคุก อดได ้เงินประกันชวี ต ิ ลูกของหล่อน ถูกสง่ เข ้าโรงเลีย ้ งเด็กกําพร ้า เขาไม่มวี น ั รู ้หรอกว่า เมือ ่ ยามทีด ่ วงตะวันเดินทางมาถึง รอยยิม ้ ของเขา มันทําอะไรคนที่ เขารักบ ้าง บางครัง้ ความรัก ก็ให ้ผลไม่ตา่ งไปจากความเกลียดชงั มันเป็ นเรือ ่ งของชะตากรรม

ั้ เรือ ่ งสน

้ งรุน "งานเลีย ่ " โดย เข็มพลอย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 221

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

้ มั ธยมศก ึ ษาปี ที่ ๓ เป็ นครั ง้ แรกนั น ตอนพวกเราคิด จัด งานเลีย ้ งรุ่นสํ าหรั บ ชัน ้ ก็จ บจาก โรงเรียนกันมานานโขแล ้ว เพราะต่างมีธรุ ะต ้องไปเรียนต่อ ทํามาหากินและมีครอบครั ว มารวมตัว ื่ ชมมันมากทีย กันติดอีกครัง้ ด ้วยฝี มือ ‗ไอ ้หนิด‘ หรือสนิทนี่แหละ พวกเราชน ่ ังตามมาทํ าหน ้าที่ ิ กว่า ช ีว ต หั ว หน า้ ห ้องอีก ครั ้ง วั น นั ้น มากั น ส ี่ส บ ิ ทั ้ง ผู ้หญิง และผู ้ชาย ผมเองจํ า ได ว้ ่า ตื่น เต ้น เหมือนกัน เพราะจะได ้เห็นหน ้าเพือ ่ นเก่าอีกครัง้ อย่างพร ้อมเพรียง แต่ก็ อย่างว่า เพือ ่ นทัง้ รุ่นร ้อย ิ คนมาเพีย งสส ี่ บ ิ กว่าเท่านั น ึ ได ้ถึงความคิด ยีส ่ บ ้ เอง และนั่ นเป็ นครั ง้ แรกทีผ ่ มได ้สัมผัสและรู ้สก คํานึงของมนุษย์ ี แล ้วว่าเวลามีงานเลีย จนถึงทุกวันนี้ ผมรู ้เสย ้ งรุน ่ ทีไร ไม่วา่ กลุม ่ ไหน หมูไ่ หน รุน ่ ใหญ่หรือ รุ่นเล็ก คนทีโ่ ผล่มามักเป็ นคนที่ประสบความสําเร็จในชวี ต ิ เกือบทั ง้ นั น ้ จนดูเหมือนว่ากลายเป็ น ความนิย มหรือ ประเพณีอ ะไรสัก อย่างไปแล ้ว ผมเองเคยคิด เสมอว่ามั นจะแปลกอะไรนั ก หนา หากเรามางานเลีย ้ งรุ่นโดยทีต ่ ัวเองตกงาน ไม่ประสบความสําเร็ จในชวี ต ิ และอาจจะไม่โด่งดัง อะไรเลย งานเลีย ้ งรุน ่ อันน่าตืน ่ เต ้นวันนั น ้ ทําให ้ผมได ้ ‗รู ้จัก‘ เพือ ่ นมากขึน ้ พวกผู ้หญิงนั น ้ ชัดเจนว่า ช วี ต ิ ของเธอถูก กํ า หนดโดยคนที่เธอแต่งงานด ้วย อย่างพรรณี ค นสวยประจํ ารุ่น เธอสวยมาก ่ เคย แต่แล ้วเธอก็มาแบบแสน สําหรับพวกเราเด็กผู ้ชาย จนผมสร ้างภาพว่าคงพบเธอสวยเดิน ่ เชน ่ ิ จะธรรมดาและดูเหมือนว่าความสวยจะน ้อยลง อาจเพราะสงทีป ่ กคลุมร่างกายอยูน ่ ัน ้ ไม่โดดเด่น อลังการก็เป็ นได ้ เมือ ่ เทียบกับสุจต ิ รา คนทีด ่ ูจ ืดๆ ตอนเป็ นนั ก เรียน แถมยังเปิ่ นในสายตาของ พวกเราด ้วยซํ้า แต่วันนั น ้ เธอเหมือนเพชรทีจ ่ รั สแสงอย่างไม่มใี ครนึกถึง จน ‗ไอ ้ป๋ อมปากหมา‘ มันพูดขึน ้ ว่า ั ้ รู ้ว่าเธอจะสวยแบบนี้ ตอนนั น ั ้ คงจีบเธอไปแล ้วละ‘ ‗ถ ้าชน ้ ชน สุจต ิ ราเพียงยิม ้ เย็นๆ เธอดูอยูค ่ นละโลกกับไอ ้ป๋ อมเอาทีเดียว หลังจากคุยกันไปแบบไม่ ื่ ดังของประเทศไทย แล ้ว ค่อยมีใครฟั งใครก็ได ้ความว่า สุจต ิ ราได ้เข ้าเรียนต่อในมหาวิทยาลัยชอ จึงไปต่อ ปริญญาโทต่างประเทศ ซ งึ่ ทํ าให ้ได ้พบนั ก กั บ สามีร ะดับด็ อ กเต ้อร์ อันเป็ นผลทํ าให ้ คุณภาพชวี ต ิ ปั จจุบันห่างไกลจากเพือ ่ นม.ศ.๓ หลายคนมากมายนั ก โดยเฉพาะ ‗ไอ ้สมหัวปะ‘ ที่ มีคนรู ้ข่าวมาว่า ‗มันตายไปแล ้ว ถูก กระทืบตายแถวโรงหนั งพาราเมาท์เพราะไปโกงเจ ้ามือ หวย แต่ก็ ดีกว่าอยูว่ ะ่ เพราะมันติดเฮโรอีนงอมแงม‘ และนงนุชเพือ ่ นหญิงอีกคนที่ ‗โน่ น ติด คุก อยู่ยังไม่ออกเลย โดนจับในบ่อ นหลายหน ล่าสุด ก็ไปล ้วงกระเป๋ าอยู่แถว ประตูนํ้า‘ ่ คนเหล่านีค ้ อ ื พวกทีม ่ ช ี วี ต ิ สุดกูใ่ นทางลบสําหรับเพือ ่ นร่วมรุน ่ สว่ นพวกสุดกูใ่ นทางดีก็เชน ื่ ว่า ‗ซอยเอ็ง‘ แต่พวกเราเรียกมันว่า ‗ไอ ้ซอยเอง‘ เพราะมันชอบเอากรรไกรตัดผม เจ ้าคนทีม ่ ช ี อ ตัวเองเล่นบ่อยๆ จนผมแหว่งดูน่าขัน แต่ตอนนี้ไอ ้คุณซอยเอ็งมันคือคุณสุวัฒน์ผู ้มางานเลีย ้ งรุ่น ่ ื ้ ํ ด ้วยรถราคาแพงและมาด ‗รวย‘ เต็มขัน ้ ทุกคนเชอว่ามันคงรวยทีส ่ ด ุ ในรุน ่ ด ้วยซา คืนนั น ้ ไม่มใี คร ล ้อเลียนมันอีกแล ้ว ความสนุกของงานเลีย ้ งรุน ่ คือไม่เพียงได ้มาเจอเพือ ่ น แต่สนุกมากทีส ่ ด ุ ทีไ่ ด ้รับรู ้ข่าวคราว ของเพือ ่ น ได ้มาเห็นความเปลีย ่ นแปลงและชะตาช วี ต ิ ที่เปลีย ่ นไปของแต่ล ะคน เหมือนกั บว่า ั ้ ่ ี ิ อยูๆ่ เราก็ได ้อ่านนวนิยายหรือเรือ ่ งสนพร ้อมกันถึงสห ้าสบเรือ ่ ง อ่านแล ้วจะคิดอย่างไรก็ขน ึ้ อยูก ่ ับ ้ ประถมและ ประสบการณ์ ภูมห ิ ลั งและอั ตวิสัยของแต่ล ะคน มั นเป็ นความจริงที่วา่ สมัย เรีย นชัน มัธยมต ้นนั ้น พวกเราไม่เคยคิด เอาความรวยและฐานะทางสัง คมมาเป็ นเครื่อ งขีด คั่ น ระหว่า ง เพือ ่ นเลย หากแต่เอาระดับความสามารถทางการเรียนมาแบ่งมากกว่า อย่างไอ ้พวกเรียนเก่ง ครู

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 222

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี จน รักนั่นก็พวกหนึง่ แบบ ‗ไอ ้ตั่วเท ้าหัวโต‘ หรือ ‗ไอ ้โอวเตีย ้ มหน ้าไฝ‘ นั่ นแหละ มันเรียนเก่งเสย ี อีก!! เพือ ่ นไม่ชอบหน ้า เพราะนอกจากเก่งแล ้วยังงกการบ ้านไม่ให ้เพือ ่ นลอกเสย แต่พ อมาเลี้ย งรุ่ น ต่า งก็ ม องไปที่ข องนอกกายของกั น และกั น ตั ง้ แต่เ ครื่อ งแต่ง กาย ํ ความสาเร็จในชวี ต ิ หน ้าทีก ่ ารงานและสถานะทางสงั คมปั จจุบัน ื่ สนิทได ้เสนอว่า เพือ คืนนั น ้ ก่อนงานเลิก ‗ไอ ้หัวหมา‘ คนเดียวกับหัวหน ้าห ้องทีช ่ อ ่ ทีจ ่ ะ ั วง พวกผู ้ชายไม่มใี ครค ้าน ได ้มารวมตัวสงั สรรค์เฮฮากันอย่างเป็ นปึ กแผ่น เราควรตัง้ วงแชร์ขน ึ้ สก แต่ผู ้หญิงเขาไม่เอาด ้วย ‗มาไม่ไหวหรอกต ้องสอนการบ ้านลูก นานๆ ทีก็พอว่า‘ หรือ ั ้ ไม่คอ ั ้ ถึงจะรู ้เรือ ี งก็วา่ ‗เรือ ่ งเงินทองชน ่ ยถนั ด ต ้องผัวชน ่ ง ไม่เล่นดีกว่า‘ และอีกเสย ‗ไม่เอา กลัวโดนโกงแชร์ เข็ดแล ้วจากทีท ่ ํางาน‘ สรุปว่าพวกผู ้หญิงเขาไม่เล่น แต่พวกผู ้ชายโยนเงินลงมามือแรกคนละสามพันบาท รวม ิ สม ี่ อ แล ้วได ้ถึงยีส ่ บ ื ได ้สนิททําหน ้าทีเ่ ท ้าแชร์พอใจกับตัวเลขมาก ิ สม ี่ อ ‗ดีวะ่ ยีส ่ บ ื ก็เท่ากับสองปี พอดี เราจะได ้เจอกันบ่อยๆ งัน ้ คราวหน ้านั ดเลยแล ้วกันที่ สวนอาหารทองไทย ใครจะเปี ยก็เตเรียมตัวให ้ดี‘ ี งพูดกันว่า มีเสย ‗เปี ยอะไรวะ เล่นกันสนุกๆ จะได ้มาเจอหน ้ากัน ใครเปี ยก็จา่ ยค่าอาหารแล ้วกัน‘ ทุกคนทํ าท่าเหมือนว่าไม่เดือดร ้อนเงินทองอะไร แต่ในทีส ่ ด ุ หลังจากมาเจอกันอีกสอง หน วงแชร์ก็ล่ม!! ผมเองหมดไปเก ้าพันบาท พร ้อมกับรับรู ้ว่าไอ ้หนิดมันหายจ ้อยไปแล ้วพร ้อม ิ ปี ผา่ น กับเงินแชร์สามงวด หลังจากนั น ้ พวกรุ่น ม.ศ.๓ ของเราก็ไม่ได ้เจอกันอีกเลย จนเกือบสบ ไป เลีย ้ งรุน ่ คราวใหม่นี้ไอ ้ซอยเอ็งหรือคุณสุวัฒน์เป็ นคนจัดการเสร็จสรรพไม่มท ี ต ี่ ิ เพราะมัน ทํางานระดับบริหารจึงมีลก ู น ้องให ้สั่งการแยะ วันนี้พอตกเย็น พวกเราก็ทยอยกันมาทีร่ ้านอาหาร ด ้วยความตืน ่ เต ้น หลายคนหัวล ้านจนดูภม ู ฐ ิ านเกินหน ้าเพือ ่ น บางคนท ้วมจนพุงหลามเหมาะกับ ี่ ‘ บ ้างก็มม สมญา ‗เสย ี าดแปลกๆ ดูแล ้วอธิบายยาก ดูไปดูมาแล ้วพบว่าพวกผู ้หญิงเขารักษาตัว ิ ปี ได ้ดีกว่าพวกผู ้ชาย หัวข ้อสนทนาสําคัญในวันนั น ้ คือเรือ ่ งไอ ้หนิดกั บแชร์ทม ี่ ันทํ าป่ วนเมือ ่ สบ ก่อน ดูเหมือนว่าตกมาถึงวันนี้ ใครๆ ก็ทําใจกับเงินพวกนัน ้ ไปแล ้ว นอกจากไอ ้สงวนคนเดียว ‗พวกมึง ไม่ รู อ ้ ะไร อาทิต ย์นั้ น กู บ วช พอบวชได ส ้ องวั น พ่ อ กู ดั น ถู ก รถชนสาหั ส กู เดือดร ้อนต ้องเอาเงินมาวางมัดจํ าโรงพยาบาลเค ้า ร ้านกูก็ไม่มใี ครดูแล ขนาดอยู่ในผ ้าเหลือ ง ต ้องรีบบอกให ้เมียวิง่ ไปเปี ยแชร์เดือนนัน ้ พวกมึงก็เห็นนี่หว่า เปี ยได ้นึกว่าสบายแล ้วมีเงินพอแก ้ ขัดไปก่อน ทีไ ่ หนได ้ บาทนึงก็ไม่เห็น พวกมึงคิดดูแล ้วกันว่ากูร ้อนผ ้าเหลืองขนาดไหนตอนนั น ้ ขอให ้มันมาเถอะวันนี้ จะด่าให ้หนํ าใจหน่อยวะ‘ พรรคพวกฟั งเรือ ่ งของสงวนแล ้ว แทนทีจ ่ ะเห็นใจกลับเห็นขํา ‗ไอ ้หวนเอ๊ย ตอนนี้มงึ ก็รํ่ารวยเป็ นเจ ้าของร ้านเพชนหลายสาขาแล ้ว มึงจะไปอะไรมั น นักหนาวะ เรือ ่ งมันแล ้วไปแล ้วก็ให ้อภัยมันเถอะ ถ ้ามันไม่ตาจนจริงๆ มันคงไม่โกงหรอก‘

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 223

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

‗ไอ ้ห่ะเอ๊ย ถ ้าขาดเหลืออะไรขอกันดีๆ ก็ๆ ได ้ กูจะได ้ไม่ต ้องวิง่ ให ้เหนื่อย ไม่เห็นต ้อง โกงกันเล ้ย‘ ี งเพือ สงวนยังบ่นอย่างแค ้นเคือง เสย ่ นให ้สติมันว่า ี เงินไม่เสย ี ดายเท่าเสย ี เพือ ‗เสย ่ นว่ะ เงินทองหาเมือ ่ ไหรก็ ได ้ แต่เพือ ่ นเห่าหาใหม่ไม่ได ้ นะโว ้ย วันนีม ้ ใี ครตามมันมาหรือเปล่า‘ ‗มันจะมาเหรอ‘ ‗มาซ‘ี คนจัดงานยืนยัน ‗กูบอกมันเองว่าเรือ ่ งมันก็ผ่านไปนานแล ้ว พวกเราให ้อภัยมัน หมดแล ้ว มาคุยกันดีกว่า อายุปน ู นีจ ้ ะมาคิดอะไรกันอีกวะ นอกจากไอ ้หงวนนีแ ่ หละ‘ ผมเองดีใจทีเ่ พือ ่ นๆ ยังคิดถึงความเป็ นเพือ ่ นมากกว่าเรือ ่ งเงินคนละเก ้าพันบาท และยัง คิดต่อไปว่าขณะนี้พวกเราทุกคนก็พอมีฐานะ การเลีย ้ งรุ่นน่าจะเป็ นหนทางให ้ชว่ ยเหลือกันและ กัน ใครมีปัญหาอะไรเอามาเล่ามาคุยกันให ้เพือ ่ นชว่ ยแก ้ไข น่ าจะดีกว่าไปทํ าบุญทํ าทานทีม ่ ัน ่ ื ไกลตัว แต่รอจนคํา่ ไอ ้หนิดก็ไม่ยักกะโผล่มา จนพวกเราชอว่ามันคงไม่มาแล ้ว ‗มันก็ ค งคิด มากแหละว ้าว่ามาแล ้วจะโดนเพื่อ นถล่ม อย่างไอ ้หงวนไง นั่ งรอด่ามั นอยู่ แล ้ว‘ ี งเพือ เสย ่ นๆ หัวเราะอาการของสงวน ‗อย่างว่า...‘ แต่ไม่ทันขาดคําร่างผอมสูงของสนิททีค ่ ุ ้นตาเพือ ่ นก็โผล่เข ้ามา มันมีทท ี ่าเก ้อเขินอย่าง ี งเครือ เห็นได ้ชัด ห ้องทั ง้ ห ้องเงียบลงทั นที จนได ้ยินเสย ่ งปรั บอากาศครางหึง่ ๆ ร่างนั น ้ ยังผอม เหมือนเดิม และดูออกว่า ‗โทรม‘ และนั่ นทําให ้ผมประเมินได ้ทันทีวา่ ตลอดเวลาทีผ ่ า่ นไปไอ ้ห ํ ี นิดมันคงไม่ประสบความสาเร็จในชวต ิ มากนัก มันยิม ้ ฝื นๆ แล ้วออกตัวขึน ้ ว่า ‗หวัดดี ขอโทษทีม ่ าสายว่ะ‘ พลันทีม ่ ันพูดขึน ้ ความขมึงเกลียวของบรรยากาศก็ มลายไปทันที ไอ ้ซอยเอ็งตัว้ โผจั ด ั ญาณให ้สงวนสงบปากสงบคําไว ้ งานรีบลุกขึน ้ แล ้วเข ้าไปตบบ่ามัน พร ้อมกับสง่ สญ ‗ไอ ้ห่ะ มาเอาป่ านนี้ นึกว่าไม่มาแล ้ว คอยมึงตัง้ นาน‘ เส ี ย งข ยั บเ ก า้ อี้ กั นโ ค ร ม ค ร า ม แ ล ว้ ทุ ก อ ย่ า ง ก็ เ ห มื อ น เดิ ม เ ส ี ย ง คุ ย เ ส ี ย ง ถ า ม สารทุกข์สก ุ ดิบไอ ้หนิดดังลั่นจนฟั งไม่ได ้ศัพท์ มีบ ้างทีต ่ อ ่ ว่ามันและมีบ ้างทีถ ่ ามมันอย่างจริงใจ ‗ไอ ้เวร มึงหายหัวไปไหนมาวะ ให ้เพือ ่ นฝูงตามอยูห ่ ลายปี ทีหลังขาดเหลืออะไรก็บอก ื กมาหนีแชร์เค ้า มึงรู ้ป่ าว ตัง้ กะวันนั น กันตรงๆ ซวี ะจะได ้ชว่ ยกัน เสอ ้ พวกเราไม่ได ้เลีย ้ งรุน ่ อีกเลย‘ ‗มึงคิดมากไปทํ าไมวะ เพื่อนก็คอ ื เพือ ่ น คนเรามันมีคราวลําบาก แต่เราก็ ยังเป็ นเพือ ่ น คบกันไว ้จะได ้ชว่ ยกัน ไม่งน ั ้ จะเรียกว่าเพือ ่ นเหรอวะ‘ และอีกหลายประโยคทํานองนี้ ซงึ่ ทําให ้ไอ ้หนิดมันซาบซงึ้ จนสะอืน ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 224

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี ใจจริงๆ ว่ะ ทีท ‗เส ย ่ ํ ากะพวกเอ็ งคราวนั น ้ มั นกํ าลังลํ าบากมากทั ง้ พ่อ ก็ อยู่โรงพยาบาล ้ เมียจะออกลูก หมุนไม่ทันจริงๆ บ ้านกูน่ะ กูหาคนเดียวแต่ใชหลายคน ตอนนี้พ่อ ก็ ตายไปแล ้ว ลูกโตมาหน่อยค่อยยังชั่วเพราะเมียพอจะออกไปทํ างานได ้ ไม่งัน ้ กูคงไม่กล ้ามาเจอหน ้าเพือ ่ น หรอก‘ ี งฮ อ ื ฮาปลอบใจและแสดงความเข ้าใจถึงชะตาที่คั บ แค ้นของมั น โดยเฉพาะพวก เส ย ั นํ้ าตา ผู ้หญิงใจอ่อนถึงกับซบ ื ทีไ่ หนล่ะสนิท‘ นงลักษณ์หัวหน ้าห ้องผู ้หญิงถามขึน ‗แล ้วลูกเธอเรียนหนั งสอ ้ ก็ธรรมดา แหละครับทีผ ่ ู ้หญิงมักจะสนใจเรือ ่ งลูกเรือ ่ งเด็ก ื่ โรงเรียนของลูกทํ าให ้พวกเรารู ้สก ึ สงสารมันจับใจ เพราะตัวมันยังมีวาสนา สนิทบอกชอ ได ้เรียนโรงเรียนฝรั่งดีๆ แบบโรงเรียนของเรา แต่ลก ู มันอาภัพกว่าต ้องไปอยูโ่ รงเรียนเอกชนถูกๆ ‗อ ้าว ทํ าไมไปเรียนทีน ่ ั่ นล่ะ ทํ าไมไม่เอาไปเรียนโรงเรียนเก่าเรา‘ ความเป็ นแม่ทําให ้ พวกผู ้หญิงถามขึน ้ ทันที ‗ก็...ใกล ้บ ้าน แล ้วก็สง่ ไม่ไหว ตอนนีโ้ รงเรียนเราค่าเทอมแพง ไหนจะค่าอะไรต่อมิอะไร อีก ไม่เหมือนสมัยพวกเราแล ้ว แถมอาจารย์ใหญ่ก็คย ุ ยากขึน ้ ‘ ี ให ้ดีๆ สมัยนี้การเรียนสําคัญมาก เอางี้ ชน ั ้ จะ ‗ไม่ได ้ ไม่ได ้ ลูกเธอทัง้ คนทําไมไม่สง่ เสย ั ้ ไปติดต่ออาจารย์ใหญ่ให ้เอาไหม ลูกเธออยูช ่ นอะไร‘ ผมเห็ นความกระตือรือร ้นของเพือ ่ นๆ ทีช ่ ว่ ยไอ ้หนิดอย่างจริงใจแล ้ว บอกตรงๆ ว่าดีใจ ี ง เหลือเกิน ในโลกนี้จะมีอะไรมาสวยงามเกินความจริงใจและความรั กระหว่างเพือ ่ น หลายเสย ถึงกับออกปากว่าจะชว่ ยจ่ายค่าเทอมให ้ด ้วยซํ้า แม ้แต่สงวนทีไ่ ม่พูดทักทายสนิท แต่เขาก็ดจ ู ะ ้ ํ เข ้าใจสภาพอันอาภัพของเพือ ่ นได ้ จนไม่อาจกล่าววาจาซาเติมออกมาดังๆ ‗แล ้วไง ตอนนี้ทํามาหากินอะไรวะ‘ ผมถามสนิทด ้วยความอยากรู ้จริงๆ เขายกเหล ้าขึน ้ ดืม ่ แล ้วพูดเบาว่า ‗ก็วงิ่ ค ้าพวกเพชรพลอยให ้เค ้าน่ะ‘ ึ สนใจขึน คําว่า ‗เพชรพลอย‘ ทําให ้พวกผู ้หญิงหูผงึ่ ขึน ้ มาทันที ผมเองก็รู ้สก ้ มาบ ้าง แต่ดู ี มากกว่า อาจเป็ นเซลล์แมนวิง่ พลอยหรือ จากสารรูปได ้หนิดผมก็คด ิ ว่ามันคงพวกปลายแถวเสย พวกออกรับงานตามร ้านจิวเวลรีไ่ ปทําเรือนตามสงั่ อะไรทํานองนั น ้ ‗เราไปทํางานทีโ่ รงงานเจียรพลอยของบริษัทฝรั่งเศสอยู่ พักหนึง่ เลยพอรู ้อะไรมาบ ้าง ตอนนี้ก็ วงิ่ เอาพลอยนอกมาขายร ้านบ ้าง พวกเพชรก็ม ี บางทีพ วกเลบานอนเอามาขายยกห่อ แบบหนีมา เขารู ้จักเรา เลยมาติดต่อให ้ปล่อยตามร ้าน...‘ ื่ อยูไ ผมฟั งเรือ ่ งทีม ่ ันเล่าก็ออกจะเชอ ่ ม่น ้อย แม ้ว่าจะไม่เต็มร ้อยก็ตามที แต่พอรู ้ว่าวงการ นีเ้ ขามีลก ู เล่นหลายอย่าง สําหรับผมมีสว่ นเกีย ่ วข ้องกับวงการเพชรพลอยก็ตอนเซ็นเช็คจ่ายเงิน ให ้ภรรยาเท่านัน ้ แหละ เพราะเธอบอกว่า ่ ล ้วก็เป็ นหน ้าเป็ นตาของสามีนะคะ‘ ‗ของพวกนีเ้ มียใสแ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 225

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื่ อย่างงนั น ิ้ หนึง่ ไม่เคย ผมก็เชอ ้ เพราะของพวกนี้ทพ ี่ อจะเป็ นหน ้าเป็ นตาอย่างทีว่ า่ ได ้ชน ตํ่ากว่าเจ็ ด หมืน ่ ดีท ี่งานนี้ภ รรยาผมไม่ได ้มาด ้วย ไม่อ ย่า งนั ้น เธอคงหูผงึ่ เหมือ นกัน และเพื่อ ยืนยันคํ าพูดของตัวเอง สนิท ล ้วงลงในกระเป๋ ากางเกงหยิบแหวนออกมาวงหนึ่ง แล ้วบรรยาย สรรพคุณให ้ฟั งว่า ‗บางทีก็มแ ี หวนแบบนี้ออกมาปล่อยบ ้าง ลูกค ้าร ้านจิวเวลรี่บางคนเงินขาดมือ เอาของ เก่าๆ มาคืนทีร่ ้าน ทางร ้านก็ลก ู เล่น ไม่คน ื เงินสดให ้ เพราะยุคนีเ้ งินหายาก เพียงรับปากจะปล่อย ให ้ตามราคาทีต ่ ้องการบวกอีกนิดหน่อย ไอ ้เรามันวิง่ เข ้านอกออกในอยูท ่ ัง้ วัน เค ้าเลยให ้ชว่ ยหา ื้ มา บางทีส บ ิ ปี แล ้ว มา ที่ปล่อ ย พวกนี้ถ ือ ว่าได ้ของถูก เพราะคนขายเขาขายในราคาตอนซ อ ื้ ไปถือว่ากําไร เพราะสงั่ ทําใหม่จะแพงกว่านีส ตอนนีใ้ ครซอ ้ ามเท่า‘ ี งฮอ ื ฮามาจากพวกผู ้หญิง ลงว่าถูกและดีก็เป็ นทีแ มีเสย ่ น่นอนว่าน่ าสนใจยิง่ แหวนวงนั น ้ ถูกสง่ ให ้ดูตอ ่ ๆ กันจนมาถึงมือผม เป็ นแหวนเพชรเม็ดเดีย ่ วขนาดสองกะรัตบนเรือนทองขาว นํ้ า ี าวเล่นไฟวูบวาบสวยงามดีในสายตาผม แต่ก็สังเกตเห็ นว่าเจ ้าสงวนมั นกํ าลังทํ าหน ้าไม่ ไว สข พอใจ เพราะมั น เองก็ ข ายของพวกนี้ แน่ น อนที่มั นต ้องมองว่า ต่อ ไปสนิท จะมาแย่ง ลูก ค ้ากั น ี งถกกันถึงคุณค่า เนือ ่ งจากผมรับทราบมาว่ามีเพือ ่ นผู ้หญิงหลายคนเป็ นลูกค ้าของสงวนอยู่ มีเสย ของเพชรบนเรือนแหวน ‗เก๊หรือเปล่า สนิท‘ เพื่อ นผู ้หญิง ถามขึน ้ ตรงๆ ผมคิด ว่า คนอื่น ก็ ค งคิด อยู่เ หมือ นกั น เพราะได ้หนิด มั น ดั น ี จากคราวก่อน คนถูกถามทําหน ้าสลด ประวัตเิ สย ั ้ คิดจะโกงพวกเธอ ชน ั ้ คงไม่กล ้าโผล่มาอีกหรอก ทีม ‗ถ ้าชน ่ าเพราะสุวัฒน์บอกว่าทุกคน ั ้ ั ้ ้ ให ้อภัยชนหมดแล ้ว และชนเองก็ตงั ้ ใจจะมาขอโทษพวกเราทีเ่ คยเอาเงินไปใชโดยไม่ บอก...‘ ยังไม่ทันทีส ่ นิทจะพูดจบ สุวฒ ั น์ก็แซงขึน ้ ว่า ื้ ของสนิทก็ให ้ไอ ้หงวนมันดูซ ี ‗เอาเถอะ ผมก็ไม่เข ้าข ้างใครนะ ถ ้าพวกเราสนใจจะชว่ ยซอ ี นอยูแ มันเซย ่ ล ้ว‘ ดังนัน ้ หลังจากดูแหวนกันจนครบแล ้ว สายตาทัง้ หมดก็จับจ ้องมายังสงวน เหมือนจะถาม ื่ ถือได ้ไหม‘ แต่มันทําท่าไม่รู ้ไม่ชจ ี้ นมีคนอดรนทนไม่ได ้พูดขึน ว่า ‗เชอ ้ ว่า ี งพวกผู ้หญิงคาดคัน ‗นี่สงวน เธอชว่ ยดูหน่ อยเถอะว่าของจริงของปลอม‘ เสย ้ ขึน ้ สนิท ยิม ้ แล ้วพูดขึน ้ เบาๆ ว่า ื้ จะได ้สบายใจ แต่ผมรับประกัน ‗เออ นั่ นซ ี ให ้สงวนชว่ ยดูดก ี ว่านะ เผือ ่ พวกเราอยากซอ ได ้ว่าของแท ้ เพราะรับมากับมือเจ ้าของเองเลย เป็ นเพชรนํ้ า ๙๗ เขาโค ้ดราคามาทีส ่ ามแสนเจ็ด ี่ สนห ้าขึน ถือว่าถูกมาก เพราะราคาเก่าอย่างทีว่ า่ ตอนนีอ ้ ย่างน ้อยก็ต ้องสแ ้ ‘ ี งเรียบๆ แต่สงวนปฏิเสธด ้วยเสย ‗มาดูอะไรกันทีน ่ ี่ เพชรลูกแบบนีต ้ ้องไปดูด ้วยกล ้องจะได ้รู ้ว่ามีขนแมว มีจุดดําหรือแครก ื้ ไปจะมาหาว่าชน ั ้ ตาถั่ว เสย ี ชอ ื่ เปล่าๆ‘ หรือเปล่า พวกเธอซอ ิ ค ้าของสนิทเหลือเกิน สุวฒ ผมดูออกว่าสงวนไม่คอ ่ ยพอใจทีท ่ ก ุ คนให ้ความสนใจกับสน ั น์ ท ้วงขึน ้ ว่า

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 226

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

‗เอ็งก็เรือ ่ งมากเหลือเกินนะไอ ้หงวน ไอ ้ความแค ้นเก่านั่ นทิง้ ไปเถอะว ้า เงินไม่กพ ี่ ันไม่ม ี ความหมายกับเอ็งอยูแ ่ ล ้ว วันนีช ้ ว่ ยไอ ้หนิดมันหน่อยแล ้วกัน เพราะตาขนาดเอ็งมองดูก็น่าจะรู ้ว่า ื้ ได ้ไหม‘ พอซอ ี ไม่ได ้ แต่พักเดียวมันก็ คําติงของเพือ ่ นทําให ้สงวนหน ้าแดง มันหยิบแหวนมาดูอย่างเสย ทําท่าสนใจขึน ้ มา และเพ่งอย่างพินจ ิ พิเคราะห์ หน ้าตาของมันยามทํางานออกมาดเคร่งขรึมและ ื่ ถือ มีความเป็ นมืออาชพ ี มาก สายตารอบโต๊ะมองมาทีเ่ ขาเป็ นจุดเดียว สนิทนั่ งเงียบเชย ี บ น่าเชอ ราวคนรอคําพิพากษาของศาล ผมเองอดภาวนาไม่ได ้ว่าขอให ้สงวนคิดถึงความเป็ นเพือ ่ นสมัย เด็กด ้วยเถอะ ครู่ใหญ่สงวนก็ละสายตาจากแหวนแล ้วมองหน ้าสนิทเขม็ง สว่ นสนิทเองก็จ ้องตา ไอ ้หงวนตรงๆ ตาต่อตาประสานกันแน่วแน่ ี งเรียบแต่ตด ในทีส ่ ด ุ สงวนก็เอ่ยถามขึน ้ ด ้วยเสย ิ ไม่พอใจเล็กน ้อยว่า ื้ ล่ะ ราคามันไม่เบานะ‘ ‗ว่าแต่ใครจะซอ คุณสุวฒ ั น์หรือซอยเอ็งทีน ่ ั่งมองอยูน ่ าน โพล่งขึน ้ ว่า ‗เอาเถอะ ไม่มใี ครเอากูเอาเอง เพือ ่ นจะได ้มีรายได ้บ ้าง‘ ื้ ได ้ เท่านั น สงวนจึงหันไปพยักหน ้าให ้สุวฒ ั น์เป็ นทํานองว่าซอ ้ เองทุกคนก็ถอนใจโล่งอก ผมดีใจทีแ ่ ม ้สงวนจะไม่พอใจสนิท แต่ก็ไม่ได ้ถือโอกาสแก ้แค ้นเรือ ่ งเงินค่าแชร์ ผมนั บ ถือ นํ้ าใจเขาจริงๆ หลังต่อ รองกันตามประสาพ่อ ค ้าทีร่ ู ้ว่าตัวเองเป็ นต่อ แหวนนั ้นก็ ต ก เป็ นของ ื่ เขายิม สุวฒ ั น์ในราคาถูกเหลือเชอ ้ กริม ่ กับราคาไม่ถงึ สามแสนแล ้วเซ็นเช็คจ่ายเงินให ้สนิททันที หย่อนแหวนลงกระเป๋ าพูดดังๆ ว่า ี แล ้วผมก็สบายใจ ถ ้าไม่ดอ ‗ผ่านการการันตีจากมืออาชพ ี ย่างปากว่าวันหลังจะมาเตะไอ ้ หงวน!!!๐ ฝ่ ายสงวนกลับรีบลุกพรวดพราดขึน ้ บอกว่า ‗ดึกแล ้ว ไปละ‘ ี ใจเหมือ นผมว่างานไม่น่ามากร่อยลงเพราะสงวนเลย อุตส ่าห์ทํ าดี คงมีห ลายคนที่เสย ี ว ถึงจะไม่พอใจก็น่าจะเก็บความรู ้สก ึ เอาไว ้ เขาเองก็มรี ายได ้มากมายจากการเปิ ดร ้าน ไแล ้วเชย ั ้ สูง ผิดกับสนิททีว่ งิ่ ต๊อกๆ ไปวันๆ เพือ ิ้ สองชน ิ้ กว่าจะได ้เงินมาเลีย จิวเวลรีช ่ น ่ ขายของทีละชน ้ ง ี อีกทีร่ บ ครอบครัว เทียบกันแล ้วสงวนไม่อาจถือเอาสนิทเป็ นคู่แข่งเลย สนิทเสย ี ลุกขึน ้ ไปจับมือ สงวนก่อนทีเ่ ขาจะเดินจากไป ‗ขอบใจมากเพือ ่ น ทีช ่ ว่ ย!!!‘ ผมเห็นสนิทจ ้องตาสงวนอย่างนิง่ นานและลึกซงึ้ ี งเรียบๆ ว่า สงวนยิม ้ เย็นให ้เพือ ่ น แล ้วตอบด ้วยเสย ี เงินไม่ว่ากัน แต่ข ้าไม่ ‗ขอให ้เป็ นครัง้ สุด ท ้ายที่ข ้าต ้องชว่ ยเอ็ งแล ้วกัน คราวทีแ ่ ล ้วเสย ี ชอ ื่ เสย ี งทีส ั ครัง้ ‘ อยากเสย ่ ะสมไว ้ วันนีถ ้ อ ื ว่ายอมชว่ ยเอ็งสก พูดจบเขาก็เดินคอแข็งจากไป

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 227

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี ทุกคนเซ็งไปหมดว่านีม ่ ันอะไรกัน ผมเองก็เศร ้าใจทีส ่ งวนไม่ยอมเลิกรากับแค ้นเก่าๆ เสย ที คําพูดของเขาเท่ากับโยนระเบิดลงกลางวงเพือ ่ น สุวัฒน์รบ ี หยิบแหวนในกระเป๋ าขึน ้ มาดูแล ้ว พูดขึน ้ ลอยๆ ว่า ‗งานเลีย ้ งรุน ่ คราวนีข ้ ้าว่าเอ็งได ้มากกว่าคราวทีแ ่ ล ้วนะ ไอ ้หนิด‘ ี งแหบพร่าว่า สนิทหน ้าสลด กล่าวเสย ‗ทีหลังถ ้าไม่ไว ้ใจกันก็อย่าชวนมางานเลีย ้ งรุ่นอีกเลย‘ แล ้วสนิทก็เดินก ้มหน ้าคอตกออกจากงานไปบ ้าง วงเลยแตกอีกรอบ เพียงแต่คราวนี้ได ้ ทิง้ ปั ญหาคาใจไว ้กับเพือ ่ นทุกคนว่า ใครกันแน่ทท ี่ ําลายบรรยากาศมิตรภาพ ‗งานเลีย ้ งรุ่น‘ ใน วันนี้ สงวนหรือสนิท

ั้ เรือ ่ งสน

ฉ.๒๔๘๕

"การมาเยือนของน ักเขียน (ใหม่)" ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 228

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ิ ชยากร โดย ชด ึ กระอัก กระอ่วนที่ก่อ ตัวขึน ความรู ้สก ้ ก่อ นหน ้านี้ คล ้ายกั บว่ากํ าลังทยอยสูงขึน ้ ทุกขณะ จิตใจของข ้าพเจ ้าอึดอัด ไม่อยากจะเจอกับสงิ่ กําลังมาเยีย ่ มเยียนในไม่กน ี่ าทีข ้างหน ้า ข ้าพเจ ้า ึ ยอมรับว่าหวาดหวั่นและขลาดกลัวมาก แต่นั่นเป็ นเพียงความรู ้สกของตนเอง คนอืน ่ ทีก ่ ําลังจะ ่ นี้ อาจไม่เป็ นเหมือนข ้าพเจ ้าก็ได ้ ประสบกับเหตุการณ์เชน และแล ้ว...สงิ่ นั น ้ พลันมาถึงหน ้าบ ้าน ี งมากกว่าคุ ้นหนา้ แม ้ว่า มอเตอร์ไซค์ก ลางเก่ากลางใหม่ มากั บผู ้ขั บ ขีข ่ ้าพเจ ้าคุ ้นเส ย ข ้าพเจ ้าเคยเจอเขาเพียงครัง้ เดียว แต่มอ ี ยู่หลายครัง้ ทีเ่ ขาโทรศัพท์มาหา เพือ ่ ปรึกษาเรือ ่ งงาน เขียนทีเ่ ขาติด ขัด ซ งึ่ ข ้าพเจ ้ายินดีให ้คํ าแนะนํ ามาโดยตลอด แต่ก ารทีเ่ ขามาเยีย ่ มข ้าพเจ ้าถึง บ ้านในวันนี้ กลับก่อนความเครียดให ้แกสมองข ้าพเจ ้าอย่างหนักหน่วง บุรษ ุ หนุ่มคนนัน ้ ยกมือไหว ้ข ้าพเจ ้าในฐานะผู ้อาวุโสกว่า ข ้าพเจ ้ารับไหว ้พร ้อมกับลอบเพ่ง พินจ ิ หน ้าตาท่าทางของเขา ิ ห ้า รูปร่างสูงโปร่งหน ้าตาหล่อนเหลา ดูแล ้วเขาไม่น่าก ้าวมาอยู่ ผู ้มาเยือนวัยไม่เกินยีส ่ บ ในวงการบันเทิงน่าจะเหมาะสมกว่า สถานทีร่ ับแขกของข ้าพเจ ้า คือโต๊ะและเก ้าอีไ้ ม ้ทีว่ างอยูน ่ อกบ ้าน ใต ้ร่มเงาหูกวางใหญ่ โบดก สายลมโชยยามสายทําให ้ความโหดร ้ายของประกายตะวันผ่อนผันลงไปมาก เขาเปิ ดกระเป๋ าใบใหญ่ใหญ่ทถ ี่ อ ื ว่า หยิบกระดาษปึ กหนาสง่ ให ้ข ้าพเจ ้า ้ ห ้าเรื่อ ง พูด ถึงเรือ ้ แล ้ว ผมรู ้ส ก ึ ―มีหลายเรื่อ งนะพี่ เป็ นเรื่อ งยาวสองเรื่อ งเรื่อ งสัน ่ งสัน ิ ห ้า ดูไปดูมา หนั กใจ เขียนทีไรมันจบไม่ลง กว่าจะขมวดให ้จบได ้ เปลืองกระดาษตัง้ เกือบยีส ่ บ กลายเป็ นเรือ ่ งยาวไปทุท‖ี ั ้ ทีเ่ ขาสง่ มาให ้ดู ข ้าพเจ ้าลองเปิ ดเรือ ่ งสน ―อืม...ค่อนข ้างยาวเกินไป อย่างนี้ลําบากเรือ ่ งหาสนามลง หน ้ากระดาษสําหรั บดีพม ิ พ์ ั ้ ในนิตยสารต่างๆ มีจํากัด ทําไมไม่ลองตัดเนือ เรือ ่ งสน ้ หาหรือประเด็นทีไ่ ม่สําคัญออก เรือ ่ งจะได ้ ั ้ สนและการขับขึน ้ ‖ ―เขาหัวเราะเบาๆ ―นีแ ่ หละครับคือเหตุผลทีผ ่ มนํ ามาให ้พีอ ่ า่ น ฐานะของพีค ่ อ ื นั กอ่านซงึ่ ทรงทัง้ คุณวุฒแ ิ ละ ี้ นะข ้อบกพร่องให ้ด ้วย แต่ผมไม่รบ วัยวุฒ ิ พีต ่ ้องชแ ี นะ พีม ่ เี วลาเมือ ่ ไรค่อยอ่านก็ได ้‖ ดูส ิ เขาไม่ได ้บีบคัน ้ เร่งรัดอะไรเลย แต่ทก ุ ข์ในใจข ้าพเจ ้ากลับยังไม่ผอ ่ นคลาย นึกถึงงาน เขียนของเขาแล ้ว จํ าได ้ว่าเคยผ่านสายตาของข ้าพเจ ้ามาบ ้าง แต่เพียงสามหรือสเี่ รือ ่ งเท่านั ้น ั ้ สูง ลีลาสํานวน ไม่เลวทีเดียวสําหรับนั กเขียนมือใหม่คนนี้ ความตึงใจและความพยายามอยูใ่ นชน ้ ้ ถ ้าได ้รับการขัดเกลาเรือ ั เล็กน ้อย อนาคตน่าจะไปได ้ไกล ดูแล ้วใชได ่ งภาษาสก ―งัน ้ ขอเวลาสักสองเดือน จะได ้มีเวลาพิจารณาให ้ละเอียดถีถ ่ ้วน ถ ้าเห็นว่าตรงไหนไม่ด ี ื ...ไม่ใชน ่ ั กเขียน‖ จะแก ้ไขให ้ แต่ขอบอกก่อนว่า พีเ่ ป็ นแค่คนชอบอ่านหนั งสอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 229

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ครับ ทีผ ่ มมาหาพีเ่ พราะพีเ่ ป็ นนักอ่าน ผมอยากจะรู ้ถึงความคิดของนั กอ่านว่าสว่ นดีสว่ น ด ้อยทีผ ่ มเขียน จะแก ้ไขต่อเติมอย่างไรจึงจะดีกว่าเดิม พีต ่ ้องชว่ ยผมนะ‖ ข ้าพเจ ้ายิม ้ รับคําขอของเขา ―ได ้...เอ แล ้วเรื่องยาวสองเรือ ่ งนี้แนวเดีย วกันหรือเปล่า ‖ ปลายปากกาของเขา มักจะมีแนวเรือ ่ งคล ้ายคลึงกัน

ข ้าพเจ ้าจํ าได ้ว่าเรือ ่ งจาก

้ ―คล ้ายกันครับ ผมเขียนได ้แต่แนวลึกลับซับซอนกึ ง่ ไสยศาสตร์ ผมว่ามันน่ าอ่านตรงที่ พูดถึงกฎแห่งกรรม บาปบุญคุณโทษ เรือ ่ งเหล่านีม ้ ันฝั งรากลึกอยูใ่ นแก่นใจของคนไทย ถ ้าจะให ้ ผมไปเขียนนิยายรักหรือตลกบูโ๊ ชกเลือด ผมเขียนไม่ได ้แน่ ...ยากจะตายไป‖ เขาสารภาพให ้ข ้าพเจ ้าฟั งตรงไปตรงมา ―ไม่เป็ นไรนี่ เขียนแนวทีถ ่ นั ดเป็ นสงิ่ แถวต ้องแล ้ว เพียงแต่ต ้องมุง่ มั่นทํ าให ้จริงจั งและ ื ให ้มาก การเขียนเรือ ข ้อสําคัญต ้องอ่านหนั งสอ ่ งยาวข ้อมูลทีเ่ ขียนถึงเป็ นสงิ่ สําคัญมาก และยัง ต ้องอ่านงานเขียนของคนอืน ่ ด ้วย ปกติได ้อ่านงานนักเขียนอืน ่ บ ้างไหม‖ ื แหม...พีร่ ู ้ได ้อย่างไรว่า ผมอ่านหนั งสอ ื มา ―ผมชอบเขียน จึงไม่คอ ่ ยมีเวลาอ่านหนั งสอ น ้อย‖ ข ้าพเจ ้าไม่บอกเขาหรอกว่า ข ้าพเจ ้าทราบเรือ ่ งนี้มาจากเพือ ่ นคนหนึง่ ซงึ่ เป็ นนั กอ่านที่ เขาเคยแวะเวียนไปหา เรือ ่ งของเขาทีข ่ ้าพเจ ้าทราบหาได ้มีเพียงแค่นไ ี้ ม่ ―รู ้...ก็เรือ ่ งทีเ่ คยให ้พีอ ่ า่ น บางเรือ ่ งข ้อมูลหละหลวม พีว่ า่ มันน่าจะมาจากจาดการค ้นคว ้า ื มาน ้อยกว่าสาเหตุอน ื้ หนั งสอ ื ...‖ หรืออ่านหนังสอ ื่ หรือไม่คอ ่ ยได ้ซอ ึ ตัวว่าข ้าพเจ ้ารู ้ทัน เขาหัวเราะเขินๆ เมือ ่ รู ้สก ื แต่ ส ่ว นมากจะอ่า นจากห ้องสมุ ด ประชาชน แต่ ―บางครั ง้ ยืน อ่า นในร า้ นขายหนั ง ส อ ื มั ก จะมีไ ม่ค รบชุด นิย ายบางเรื่อ งขาดไปตั ง้ หลายเล่ม ห ้องสมุด ประชาชนไม่ด ีต รงที่ห นั ง ส อ ื ทีผ เจ ้าหน ้าทีบ ่ รรณรักษ์ บอกว่าโดนขโมยไปบ ้าง คนยืนไปอ่านแล ้วไม่สง่ คืนบ ้าง หนั งสอ ่ มชอบ อ่านมักจะเป็ นนวนิยายเรือ ่ งยาว แนวเดียวกับทีช ่ อบเขียน‖ ื่ ชอบให ้ผมฟั ง เขายกตัวอย่างนักเขียนและนวนิยายทีเ่ ขาชน ―นั กเขียนทีผ ่ มชอบคือ พนมเทียน ผมเคยอ่านเรื่อง สกาวเดือน แววมยุรา มัส ยา และ จุฬาตรีคณ ู มาแล ้วหลายรอบ แต่เรือ ่ งทีค ่ ด ิ จะอ่านมากในตอนนี้คอ ื เพชรพระอุมา ผมไม่เคยได ้ ั ผัสกับความยิง่ ใหญ่ของ รพินทร์ ด ้วยสายตาตนเอง เคยได ้ยินเพียงคนโน ้นคนนี้พูดถึง อยาก สม รู ้จัก ดาริน วราฤทธิ์ อยากรู ้จัก แงซาย พีว่ า่ ถ ้าผมเริม ่ อ่านเพชรพระอุมาในตอนนี้ จะสายไปหรือ เปล่า‖ ―คําถามและสายตาทีเ่ ขามองข ้าพเจ ้า คล ้ายแฝงไว ้ด ้วยความหมายลึกซงึ้ ―ไม่หรอก...ถึงแม ้จอมพรานอย่างรพินทร์ไพวัลย์ จะผ่านจุด กําเนิด มาแล ้วหลายปี แต่ นามของบุค คลผู ้นี้ ไม่ม ีวัน ตายไปจากความทรงจํ า ของนั ก อ่า นเมือ งไทย แล ้วเรื่อ งอืน ่ ไม่ค ด ิ อยากอ่านบ ้างหรือ‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 230

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ิ ทิศ ผมอยาก ―อีกเรือ ่ งทีส ่ นใจ เป็ นนิยายอิงประวัตศ ิ าสตร์ของ ยาขอบ เรือ ่ ง ผู ้ชนะสบ อ่านเพราะชอบเพลงที่ช รินทร์ นั นทนาคร ร ้องไว ้ว่า ฟ้ าลุ่ม อิร ะวดี คืนนี้มแ ี ต่ด าว แจ่ม แสงแวว ื ฮอ ื้ ...อือ...ฮอ ื ...เด่นอะคร ้าวสว่างไสว ความไพเราะของบทเพลงนี้ ทําให ้ผมอยากกลับ วาว ฮอ เข ้าไปในมิตแ ิ ห่งอดีตกาล‖ คําตอบของเขาสร ้างความหวาดวิตกแก่ข ้าพเจ ้าอย่างรุนแรง แต่กอ ่ นทีเ่ ขาจะพูดอะไรต่อ ข ้าพเจ ้าเหมือนกับจะนึกอะไรขึน ้ มาได ้ จึงกล่าวขัดจังหวะกลางคัน ั ครูน ―ตายละ...แขกมาตัง้ นานแล ้ว ยังไม่ได ้เอานํ้ าท่ามาค ้อนรับ...นั่ งรอสก ่ ะ‖ ข ้าพเจ ้าไม่รอคําตอบจากเขารีบผลุนผลันจากเก ้าอีเ้ ดินเข ้าไปในบ ้าน ภรรยาของข ้าพเจ ้า กําลังจัดอาหารว่างเตรียมต ้อนรับแขกอยูใ่ นครัว กาแฟและขนมปั งร ้อนๆ เสร็จพอดีกับทีข ่ ้าพเจ ้า ไปถึง

การสนทนาระหว่างอาหารว่าง เนื้อหาวนเวีย นอยู่ในแวดวงวรรณกรรม ข ้าพเจ ้าเห็นใจ ้ และเข ้าใจในความมุ่งมั่นของเขา จุดอ่อนทีข ่ ้าพเจ ้าพบคือ การใชภาษาไทยที ไ่ ม่ค่อยลงตัวนั ก ้ ่ ข ้าพเจ ้าไม่ เขามักใชภาษาสมั ยใหม่ในเรื่องทีเ่ ป็ นเนื้อ หาสมั ยเก่า ซงึ่ ชายวัยบั น ้ ปลายชวี ต ิ เชน อาจทํ า ใจกว ้างยอมรั บ กั บ ส งิ่ เหล่ า นี้ ไ ด ้ ไม่ น ะ...ข ้าพเจ า้ ไม่ ไ ด ต ้ ่ อ ต า้ นหรือ อคติเ ขา นี่ เ ป็ น ึ จากเบือ ความรู ้สก ้ งลึกจริงๆ ี งหัวเราะในบางครัง้ ดูเหมือนว่าจะเป็ นบรรยากาศทีด คําพูดทีไ่ ม่ขาดชว่ งปนกับเสย ่ ใี นการ สนทนา ิ ฤดู ทําให ้ข ้าพเจ ้าพอจะรู ้ว่า เขาไม่ต ้องการแค่พูดคุย วันวัยทีผ ่ า่ นพ ้นฝนฟ้ ามากกว่าห ้าสบ กับข ้าพเจ ้าเท่านั น ้ เขายังมีจุดประสงค์อน ื่ ในใจแน่ ข ้าพเจ ้าจะคาดเดาถูกรหือไม่ยังไม่แน่ใจวิธ ี หยั่งความคิดของเขา ไม่มอ ี ะไรดีไปกว่าแสร ้งเปิ ดทางให ้เขาเดิน ื ในห ้องสมุดของพีไ่ หม ถ ้าอยากดู...เชญ ิ ‖ ―จะไปดูหนั งสอ ิ เขา ทัง้ ทีค ข ้าพเจ ้าเอ่ยปากชวนเชญ ่ ําพูดเหล่านีข ้ ้าพเจ ้าไม่อยากจะเอ่ยปากออกมา แวบหนึง่ ประกายตาของเขาฉาบแววโรจน์ เหมือนสบใจหรือกําลังพบพานสงิ่ ทีต ่ ้องการ ปฏิกริ ย ิ าทีแ ่ สดงออกมาแม ้เป็ นระยะเวลาเพียงน ้อยนิด ก็มอ ิ าจรอดพ ้นจากสายตาซงึ่ เริม ่ ฝ้ าฟาง ได ้ นํ้ าร ้อนทีข ่ ้าพเจ ้าเคยอาบมาก่อน ดูทา่ ว่ายังจะร ้อนจนถึงขณะนี้ ―ถ ้าไม่รบกวนความเป็ นสว่ นตัวของพีม ่ ากเกินไป ผมต ้องบอกตรงๆ ว่าอยากดู‖ ื ถูกใจให ้อ่าน‖ ―งัน ้ ตามมาเลย เผือ ่ มีหนังสอ ประโยคทีข ่ ้าพเจ ้าเอ่ย เป็ นเพราะมารยาทเจ ้าของบ ้านเท่านัน ้ ิ ห ้าตารางเมตร ผนั งทัง้ สด ี่ ้าน ข ้าพเจ ้านํ าเขาเข ้าไปในห ้องสมุดสว่ นตัว ห ้องนี้มเี นื้อทีย ่ ส ี่ บ ้ วางหนั งส อ ื สูงราวสองเมตร แต่ละชัน ้ ที่ม ห ื วางแยกประเภทเป็ นหมวดหมู่ นี่นับเป็ น มีชัน ี นั งส อ ้ ิ สมบัตช ิ นหนึง่ ทีข ่ ้าพเจ ้ารักและหวงแหน แต่คงจะเป็ นแค่สงิ่ มีคา่ ในสายตานั กอ่านเท่านั น ้ สว่ นใน ความคิด คนอืน ่ มันคงเป็ นได ้แค่ส งิ่ รกเรื้อ ทีก ่ ํ าลั งรอการถูก ทํ าลาย ข ้าพเจ ้านั บว่ายั งโชคดีท ี่ม ี ึ ของคนรักหนั งสอ ื ภรรยาเข ้าใจในความรู ้สก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 231

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั ผัสกับหนั งสอ ื บนชน ั ้ วาง ท่าทีตน ทันทีทส ี่ ายตาคมกริบของเขาสม ื่ เต ้นแปบกใจปรากฎบน ี น ้าแจ่มชด ั สห ื มากมายถึง ―พี่...ผมคิด ว่านี่น่าจะเป็ นห ้องสมุด ประชาชนที่ไหนสัก แห่ง ทํ าไมหนั งส อ ขนาดนี‖้ ื พวกนี้เพิง่ จะเก็บได ้ประมาณยีส ิ ―ไม่มาก ยังน ้อยกว่าเพือ ่ นทุกคนทีเ่ ป็ นนั กอ่าน หนั งสอ ่ บ ื้ มาอ่านแล ้วไม่ค่อ ยได ้สนใจ ให ้คนอืน ปี ส ่วนก่อ นหน ้านี้ซ อ ่ บ ้างทิง้ ไปบ ้าง บางส ่วนกลายเป็ น อาหารของปลวก กว่าจะคิดเก็บอย่างจริงจังก็จวนจะสายไปแล ้ว...เดินชมดูได ้ตามสบายนะ‖ ้ ข ้าพเจ ้าปล่อยให ้เขาใชเวลาส ว่ นตัวอย่างอิสระ ห ้องสมุดแม ้จะแคบและเล็ก แต่อากาศ จากภายนอกถ่ายเทได ้สะดวก กระแสลมยามสายชว่ ยระบายความร ้อนได ้อย่างดีเยีย ่ ม ึ ว่าความระสาํ่ ระสายของจิตใจก่อตัวขึน ขณะทีก ่ ้าวเท ้าออกนอกห ้อง ข ้าพเจ ้าพลันรู ้สก ้ อีก ครัง้ ข ้าพเจ ้ากังวลและเป็ นห่วงกับความเป็ นไปในห ้องสมุด ความคิดทีเ่ ก็บกดทําให ้อดคิดไม่ได ้ ในทีส ่ ด ุ จําต ้องประพฤติตัวแบบคืนสอดรู ้สอดเห็น ข ้าพเจ ้าแอบมองเขาจากมุมหนึง่ ของนอกห ้อง โดยทีเ่ ขาไม่มโี อกาสรู ้ตัว ื อย่างสนอกสนใจ โดยเฉพาะชน ั ้ วางทีเ่ ป็ นนวนิยายไทย ข ้าพเจ ้าเห็น เขาเดินมองหนั งสอ เขาหยิบเล่มโน่นเล่มนีม ้ าดูอย่างพิเคราะห์ บางเล่มถูกเปิ ดพลิกไปมา เล่มไหนทีส ่ นอกสนใจเป็ น ั ้ วาง คงตัง้ ใจเอาไปนั่ งอ่านตรงใต ้ต ้นหูกวาง พิเศษ เขาจะหยิบออกมาจากชน ในใจข ้าพเจ ้าบอกว่า ไม่ช อบเลยกั บ อาการพลิก เปิ ดหน า้ หนั ง ส ือ ที่เ ขากระทํ า อย่า ง ื ไม่มช รุนแรงและค่อนข ้างหยาบ เขาทําเหมือนกับว่าหนั งสอ ี วี ต ิ จิตใจ ไม่กลัวว่ามันจะยับหรือขาด แล ้วเขาจะเป็ นนั ก เขีย นที่ด ไ ี ด ้หรือ ในเมือ ่ อาการที่แ สดงออกต่อ ส งิ่ ซ งึ่ เรีย กได ้ว่า เป็ นครูข อง นั กเขียน ดูแล ้วชา่ งโหดร ้าย ใจของข ้าพเจ ้าเจ็ บแปลบเมือ ่ เห็ นของรักของหวงตกอยู่ในบ่วงการ ยํา่ ยี ื กองโตออกมานั่ งทีโ่ ต๊ะเดิม ข ้าพเจ ้ายังคงวนเวียนแอบดูเขาอยู่ ครู่ใหญ่ เขาหอบหนั งสอ ห่างๆ เขานั่ งตามลําพัง ความคิดของเขาถูกปล่อยให ้เลือ ่ นไหวไปตามครรลองของตัวอักษร ดู ื ครัง้ ใด อยากร ้องไห ้ ท่าทางเขามีความสุขอย่างยิง่ ยวด แต่ข ้าพเจ ้าเล่า ...ยิง่ เห็นเขาเปิ ดหนั งสอ ตามทุกครัง้ ไป ข ้าพเจ ้าไม่เป็ นอันทําอะไรเพราะจิตใจไม่ปกติ พยายามปลอบตัวเองว่าอย่าคิดอะไรมาก ่ รือ...มันน่า นีเ่ ป็ นเพียงเหตุการณ์เล็กๆ น ้อยๆ ความน่าวิตกทีอ ่ ยูใ่ นความคิด รออยูข ่ ้างหน ้าไม่ใชห กลัวกว่ามาก เกือบชั่วโมงทีข ่ ้าพเจ ้าปล่อยให ้เขาเริงร่าอยูก ่ ับลีลาพยัญชนะ เขาไม่ได ้อ่านเพียงอย่าง ื ทํ าให ้รู ้สก ึ เห็นใจ เดียว แต่ยังหยิบสมุดบันทึกเล่มเล็กมาจดโน่นจดนี่ ท่าทีทใี่ จจดจ่อต่อหนั งสอ เขามาก แต่กระนัน ้ ก็เถอะ...สงิ่ เหล่านั น ้ กลับเพิม ่ ความหนั กใจให ้แก่ข ้าพเจ ้านั บทวีคณ ู เมือ ่ เห็นสมควรแก่กาลเวลา ข ้าพเจ ้าจึงปั ้นหน ้าเดินยิม ้ แย ้มเข ้าไปหาเขา ―อ่านได ้มากไหม‖ เขาเงยหน ้าขึน ้ มายิม ้ ให ้ข ้าพเจ ้า

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 232

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื ทีน ―ได ้ความรู ้มากครับ ผมอยากจะมานั่ งอ่านหนั งสอ ่ ี่ทัง้ วัน แต่วันนี้คงได ้แค่นี้เพราะผม ิ เอ็ดโมง ผมจะเอาหนั งสอ ื ไปเก็บนะครับ‖ มีนัดตอนสบ ื ไปวางบนชน ั ้ หนั งสอ ื ทีถ ข ้าพเจ ้าเดินไปหองสมุดกับเขา เมือ ่ ถึงทีห ่ มายเขาเอาหนั งสอ ่ ูก ้ ํ เปิ ดอย่างไร ้การทะนุถนอม คงต ้องรอกาลเวลาฟูมฟั กรั กษาให ้คลายความบอบชา และนั่ นย่อม นับรวมถึงจิตใจของข ้าพเจ ้าด ้วย ั ้ วางไม่มห ื ‖ หนั งสอ ื ทีว่ างตรงนี้ล่ะ ―เอ๊ะ...พี‖่ เขาทํ าท่าแปลกใจเมือ ่ เห็นบางชน ี นั งสอ หายไปไหน‖ ้ วางหนั งสอ ื ทีเ่ ขาชใี้ ห ้ข ้าพเจ ้าดู มีเพียงกระดาษสข ี าวแผ่นเด็กเขียนไว ้ว่า เพชรพระอุ ช ัน ิ ทิศ แต่หาได ้มีหนั งสอ ื เรือ มา ผู ้ชนะสบ ่ งดังกล่าวไม่ ―อ ้อ ทัง้ สองเรือ ่ งนี้ น ้องชายทีอ ่ ยูต ่ ่างจั งหวัดยืมไปอ่านสองเดือนแล ้ว ยังไม่เห็ นสง่ คืน คงจะยังอ่านไม่จบ เพราะแต่ละเรือ ่ งยาวมาก ถ ้าอยากอ่านต ้องรอก่อน เขาเอามาคืนเมือ ่ ไรจะ บอกให ้ทราบ‖ ึ ในแววตาของเขา แฝงความผิดหวังไว ้ไม่น ้อย ข ้าพเจ ้าสงั เกตเห็นความรู ้สก ขณะลากลับบ ้าน เขาบอกกับข ้าพเจ ้าว่า ―วันนีผ ้ มตัง้ ใจจะมายืมเพชรพระอุมาทัง้ ชุด แต่พใี่ ห ้คนอืน ่ ยืมไปแล ้ว...ไม่เป็ นไรครับ วัน ั เรือ หน ้าผมจะแวะมาใหม่ เผือ ่ เขาจะเอามาคืน หรือไม่ก็อาจจะหาเรือ ่ งอืน ่ สก ่ งสองเรือ ่ ง‖ เขาจากไปพร ้อมกับความโล่งใจของข ้าพเจ ้า ิ ทิศ เป็ นนวนิยายไทยทีข เขาจะรู ้บ ้างไหมว่าทัง้ เพชรพระอุมา และผู ้ชนะสบ ่ ้าพเจ ้าหวง แหนมาก อย่าว่าแต่จะยืม ไปเลย แม ้เขาจะมาขออ่านที่นี่ ข ้าพเจ ้าก็ไม่ปรารถนาจะให ้อ่าน อีก อย่า งนิสัย การยืม แล ้วไม่ค ืน ของเขา เคยแว่ว มาเข ้าหูข ้าพเจ ้าบ่อ ยครั ง้ ความหวาดวิต กของ ข ้าพเจ ้าจึงมาจากจุดนีเ้ อง ื ทัง้ สองเรือ ั ้ วางอีกครัง้ เพราะขณะนี้มันนอนสงบอยู่ คงอีกนานกว่าหนั งสอ ่ งนี้จะได ้ขึน ้ ชน ภายในกล่องกระดาษใต ้เตียงเรียบร ้อยแล ้ว ต ้องขอบคุณเวลาชว่ งทีข ่ ้าพเจ ้าเดินเข ้าครั ว เพือ ่ ไปยกอาหารว่างมาต ้อนรับเขา เพราะ ื ชว่ งนัน ้ ข ้าพเจ ้าพอมีเวลาแวะเข ้าไปทําธุระทีห ่ ้องเก็บหนั งสอ

ั้ ฉ.๒๔๗๕ เรือ ่ งสน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 233

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ชวี ต ิ ในตะกร้า “ดวงลดา” ื่ โฟโต ้ เป็ นหมานอ้ ยเมือ งกรุ ง ธรรมดาอาศั ย อยู่ใ นบ ้านพี่นิก ผมเป็ น สวัส ดีค รั บ ผมช อ ื่ พีแ หมาในสงั กัดของพีน ่ ก ิ เขาแหละครับ พีน ่ ก ิ ลูกพีข ่ องผมเขามีพส ี่ าวอยูห ่ นึง่ คน ชอ ่ น็ ก โห ผม ขอนินทาหน่ อ ยเถอะครั บ คุณพี่เขาดุอ ย่างเยีย ่ มยอดไปเลย เพราะคุณพีแ ่ น็ ก เขาไม่ค่อ ยชอบ ั ว์สข ี่ า หน ้าชนในตระกูลมาพูเดิล พวกสต ้ อย่างผมเท่าไหร่ เห็นคุณพีเ่ ขาบ่นๆ ว่าพวกผมเป็ นพันธุ์ ปากเปราะ อะไรนิดก็เห่า อะไรหน่อยก็เห่า ลมพัดก็เห่า ใบไม ้กระดิกก็เห่า ...โธ่ ก็มันธรรมชาติ ของผมนีค ่ ร ้าบ ่ นใจไม ้ไสระกํ ้ าหรอกครั บ เพราะผมไม่เคยโดนพีแ อย่างไรก็ตาม พีแ ่ น็ กไม่ใชค ่ น็ กแกล ้ง สักกะที คุณพีเ่ ขาแค่ไม่ชอบเลีย ้ งสัตว์เพราะไม่อยากมีภาระจุกจิกนั่ นเองแหละ อันนี้ผมก็เข ้าใจ ี เลย ยิง่ ผมเป็ นหมาพิการด ้วยแล ้ว ยิง่ หาความน่ารักมากเกลือ ่ นภาระประดามีไม่ได ้เอาเสย เรือ ่ งราวของผมเริม ่ ต ้นเอาในวันหนึง่ ทีพ ่ น ี่ ก ิ อุ ้มผมในวัยสามเดือนเข ้าบ ้าน ตอนนั น ้ ผมยัง ี งแหลมปรี๊ ด ไม่พก ิ ารครับ ผมกําลังหลับสบายใจในอ ้อมกอดอุน ่ ๆ ก็พลันสะดุ ้งโหยงเมือ ่ ได ้ยินเสย กรีดร ้องก ้องบ ้าน ี หมดรูป ก็ ต อนเด็ ก ๆ พวกผมเวลานอนก็ จ ะขดตั วเส ย ี กลมปี๋ ―จ๊าก ยายนิก เรีย กผมเส ย มองเห็นก็แต่ขนหยิกหยองเป็ นหลอดๆ ดูรวมๆ แล ้วเป็ นก ้อนๆ น่าเอ็นดูจะตาย สรุปว่า สองศรีพน ี่ ้องดีกันบ ้านแทบแตกเพราะการมาของผม พีแ ่ น็ กก็ไม่ยอมให ้เลีย ้ งผม ท่าเดียว สว่ นพีน ่ ก ิ ก็ไม่ยอมพีแ ่ น็ ก จะเลีย ้ งผมให ้ได ้ท่าเดียวเหมือนกัน (รวมกันเป็ นสองท่า) เจ ้า ้ ้ตายทีเ่ คยใชได ้ ้มาตัง้ แต่ ตัวปั ญหาอย่างผมได ้แต่นั่งลิน ้ ห ้อยทํ าหนา้ เป็ น สุด ท ้าย พี่นก ิ ก็ ใช ไม ิ แปดขวบ เรียนมหาวิทยาลัยปี สองแล ้ว) นั่ นคือ ร ้องไห ้มัน อายุหนึง่ ขวบจนปั จจุบัน (ซงึ่ อายุสบ ิ ๆ จนถึงโฮๆ ซะเลย ด ้วยความสามารถที่ฝึกฝนมากดี พี่นิก นั่ งร ้องไห ้ทุก รูป แบบ ตั ง้ แต่ก ระซก ิ สอง ผู ้ซงึ่ เพิง่ เรียนปริญญาโทปี แรก ร่วมชั่วโมง ในทีส ่ ด ุ พีน ่ ก ิ ก็ ชนะ เนื่องจากพีแ ่ น็ กในวัยยีส ่ บ แต่คด ิ ว่าตัวเองเป็ นผู ้ใหญ่กว่ามากเลยจํ าต ้องยกธงขาวให ้น ้องสาวบังเกิดเกล ้า โปรดสังเกตว่า ิ เรื่อ งนี้ เ ลย นั่ น เป็ นเพราะตอนนั ้น ทั ้ง คู่ ไ ปสั ม มนาถึง คุณ พ่อ คุณ แม่ไ ม่ไ ด ้ยื่น มือ เข ้ามาตั ด ส น ี งใหม่นั่นเอง พีแ เชย ่ น็ กเลยถือโอกาสแต่งตัง้ ตัวเองเป็ นผู ้มีอํานาจสูงสุดในบ ้านตอนพ่อแม่ไม่อยู่ ื่ ให ้ผม อันนี้เป็ น เพือ ่ เป็ นการเอาใจพีส ่ าว พีน ่ ก ิ ก็ เลยอุตสา่ ห์ยอมให ้พีแ ่ น็ กเป็ นคนตัง้ ช อ ื่ มากขนาดรถโฟล์คเต่า งานอดิเรกแสนโปรดปรานของพีแ ่ น็ กเลยล่ะครับ คุณพีเ่ ขาชอบการตัง้ ชอ ี ่ ื ่ ี ่ ื ื่ สขาวของเธอยังมีชอเลย ด ้วยความทีม ่ ันสามวันดีสวันไข ้ มันเลยชอเจ ้า ―บุโรทั่ง‖ แถมเธอมีชอ ้ ้ครบทุกชอ ื่ ละก็ คุณพีเ่ ธอต ้องมี สําหรับลูกสาวลูกชายในอนาคตของเธอชนิดทีว่ า่ ถ ้าจะได ้ใชให ลูกอย่างน ้อยสองโหลล่ะครับ ื่ ―โฟโต ้‖ มา...นั่ นเป็ นการประกาศว่า พีแ และผมก็ได ้ชอ ่ น็ กกําลังเห่อการเล่นกล ้องอย่าง ั ื่ ครับ มันซงึ่ เจข ้า ไม่ต ้องสงสย อ๋อ เจ ้ากล ้องนิคอน รุ่งเอฟสาม อันแสนหนั กทีค ่ ณ ุ พีเ่ ขาใชก็้ มช ี อ ―ลํา่ บึก ้ ‖ เพราะพีแ ่ น็ กกําลังจะกล ้ามขึน ้ กับการแบกมันอยูร่ อมร่อแล ้วครับ กว่าคุณพ่อคุณแม่จะกลับมาบ ้าน ผมก็เทีย ่ วอีอเี่ รีย ่ ราดไปรอบบ ้านเป็ นการประกาศอาณา เขตไปเรียบร ้อย ผมค่อนข ้างชนครับ งานอดิเรกทีผ ่ มโปรดปรานคือการวิง่ ไปมาในบ ้าน (ยํ้าว่าใน ่ ่ ิ ่ กองหนั งสอ ื การ์ตูน บ ้านครับ ไม่ใชนอกบ ้าน) กระโดดข ้ามสงกีดขวางทุกอย่างทีข ่ วางหน ้า เชน ื อยู่กั บ พื้นบ ้านนี่ค รั บ หนั ก ๆ เข ้าที่แน็ ก ก็ ของพี่แน็ ก และตั วพี่แน็ ก ก็ เธอชอบนอนอ่านหนั งส อ ื มาตัง้ ล่อให ้ผมข ้ามกองละน ้อยๆ เล่นก่อ น พลอยเล่นกับผมไปด ้วย เธอเริม ่ จากการเอาหนั งส อ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 234

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื ล ้มไปทั ง้ กอง จากนั น ต่อมาก็ ต่อสูงขึน ้ จนกลายเป็ นผมกระโดดชนหนั งสอ ้ ก็ มป ี ระยุกต์อก ี แน่ ะ ื ไปกองข ้างๆ พี่นก ด ้วยการเอาหนั งส อ ิ ผู ้ซ งึ่ กํ าลั งหลั บอยู่กั บ พืน ้ (คนบ ้านนี้ชอบลงไปนอนพื้น จริงๆ ครับ) พอผมกระโดดข ้ามปุ๊บ ตัวผมก็ลอยลิว่ และสเี่ ท ้าน ้อยๆ ของผมก็เลยลงจอดเหยียบ ทีห ่ น ้าพีน ่ ก ิ พอดีเลยครับ ผมบอกหรือยังครับว่างานอดิเรกอีกอย่างของพีแ ่ น็ กก็คอ ื การแกล ้งน ้อง นีแ ่ หละครับ เรือ ่ งเศร ้าของผมเกิด ขึน ้ ในวันหนึ่ง ตอนนั น ้ ผมยังไม่เต็ม ขวบดีเลยครับ ก็ ด ้วยความซน ของผมเองแหละครับ วันนั น ้ ผมวิง่ เล่นอยูใ่ นสนามหน ้าบ ้าน พอคุณพ่อเปิ ดประตูรัว้ บ ้านเพือ ่ ถอย รถออก ผมก็วงิ่ ปรู๊ดเดียวออกนอกรัว้ ไปเลยครับ ก็แหม โลกกว ้างใหญ่ข ้างนอกมันเย ้ายวนใจจะ ี นตัวเบ ้อเริม ตายไป พอผมออกไปวิง่ ก๋าอยูห ่ น ้าบ ้านปั๊ บ เจ ้าอัลเซเชย ่ สองตัวทีอ ่ ยู่บ ้านข ้างๆ วิง่ พรวดเข ้ามาคาบผมไปทันทีเลยครับ คาบไม่คาบเปล่า ...ตัวหนึง่ คาบสว่ นหัว อีกตัวคาบสว่ นหาง ิ้ เนือ แล ้วก็แย่งกันอย่างกับผมเป็ นชน ้ ผมร ้องแอ๊กได ้คําเดียวถึงกับสลบไปเลยครับ ี งพีน มาฟื้ นอีกที ก็ได ้ยินเสย ่ ก ิ ร ้องไห ้โฮๆ อยูข ่ ้างๆ และผมก็พบว่าตัวผมเองแข็งโป๊ กเลย ครับ ก็คุณหมอจักดารเข ้าเฝื อกผมทัง้ ตัวจนดูเป็ นหมาหุน ่ เรือ ่ งของเรือ ่ งก็คอ ื กระดูกสันหลังผม ิ้ ดีเกินเยียวยา และเสนประสาทหลายเส ้ ้ กขาด สรุปก็คอ หักแบบละเอียดไม่มช ี น นฉี ื ว่า ผมจะเดิน จะวิง่ ด ้วยขาทัง้ สไี่ ม่ได ้อีกต่อไป พูดง่ายๆ ผมเหมือนเป็ นง่อยไปอย่างชว่ ยไม่ได ้ พีน ่ อกไม่ได ้ยอมแพ ้แค่ทค ี่ ณ ุ หมอบอกหรอกครับ พอผมถอดเฝื อก เราก็หอบหิว้ กันไปหา คุณ หมอถึง โรงพยาบาลสั ต ว์ข องมหาวิท ยลั บ เกษตรศาสตร์ เพื่อ ทํ า กายภาพบํ า บั ด โดยการ ้ กระตุ ้นเสนประสาทด ้วยไฟฟ้ าอ่อนๆ ทําให ้มาอยูเ่ ป็ นเดือนๆ ดูเหมือนผมไม่ดข ี น ึ้ เลย อันทีจ ่ ริงผม ชอบนะครับ ได ้นั่ งโฟล์คเต่าชูคอออกไปเทีย ่ วทุกสัปดาห์ มีพแ ี่ น็ กเป็ นสารถี พอนั่ งบนเตียงเพือ ่ ถูกกระตุ ้น มันก็อน ุ่ ๆ ึ จิ๊ กจั๊กๆ เพลินจนเกือบหลับแน่ะครับ และรู ้สก ในทีส ่ ด ุ พีน ่ ก ิ ก็ยอมแพ ้ สว่ นผมก็เหลือสองขาหน ้าไว ้เดินตะกุยตะกายไปมา เอาก ้นไถไป ี บ ้างเป็ นการถนอมก ้น ผม กับพืน ้ ไถมากๆ เข ้าก ้นก็ด ้านเป็ นไต พีน ่ ก ิ ก็เลยจับผมนั่ งในตะกร ้าเสย ้ ย ี งในการเห่านั่ นเห่านี่ม ากกว่าเดิม จากนั ้นมา กับตะกร ้าก็ผูกพั นกั นแต่นั้นมา และผมก็ เริม ่ ใช เส ่ กัน ก็เดินไปไม่ได ้ก็ต ้องโวยวายเอานั่ นเอานีส ิ รับ เรือ เชน ่ ค ่ งธรรมด๊า ธรรมดา... ้ เล่ามาถึงตอนนี้ ผมก็ ใชช้ วี ต ิ อยู่ในตะกร ้ากับขาทัง้ สองทีใ่ ช งานได ้มาห ้าปี กว่าแล ้วครั บ ด ้วยความเอาใจใสเ่ ป็ นอย่างดีของพีน ่ ก ิ บางทีพเี่ ขาก็เอาผ ้าคล ้องขาหลังของผมเอาไว ้ แล ้วพา ออกไปเดินเล่นรอบ ้านอยูบ ่ อ ่ ยๆ ตามความว่างของพีเ่ ขา ซงึ่ หลังๆ พอพีเ่ ขาเรียนจบ เริม ่ ทํ างาน ทําการ เวลาจะให ้ผมก็น ้อยลงไป อันนีไ ้ ม่วา่ กันครับ กิจวัตรวันๆ ของผมก็คอ ื นั่ งดูนู่นดูนี่จากในตะกร ้า ถึงเวลาหิวก็ เห่าบึงเบ๊งสง่ สัญญาณให ้ คุณป้ าแม่บ ้านเอาอาหารมาตัง้ กินแล ้วผมก็หลับปุ๋ ยอยูใ่ นตะกร ้า แถมมีกรนด ว้ ยครับ พีแ ่ น็ กเคย ฟ้ องพีน ่ ก ิ ให ้ผมได ้ยิน ตืน ่ มาอีกทีก็อาจจะโดนจับอาบนํ้ าโดยฝี มือคุณป้ า แล ้วก็นุ่งผ ้าอ ้อมเพือ ่ ให ้ ผมคลานไปมารอบบ ้านได ้ จนถึงเวลาอาหารเย็น พอผมทานข ้าวเย็นเสร็จก็ถงึ เวลาเข ้าไปนั่ งใน ตะกร ้ารอพีน ่ ก ิ กลับมาจากทีท ่ ํางาน เวลาพีน ่ ก ิ ขับรถเข ้ามาจอด (ตอนนี้ เจ ้า ―บุโรทั่ง‖ โฟล์คเต่า คันนัน ้ ของพีแ ่ น็ ก ถูกพีน ่ ก ิ ยึดไปแล ้วครับ) ผมงี้ เห่าขรมด ้วยความดีอกดีใจสุดฤทธิ์ เป็ นทีน ่ ่าหมั่น ํ ไหว ้สาหรับพีแ ่ น็ กมาก กิจวัตรประจําวันทัง้ หมดทีว่ า่ นี้ อยูใ่ นสายตาของพีแ ่ น็ กโดยตลอด แต่เป็ นแบบห่างๆ นะ ครับ เพราะคุณพีเ่ ขาไม่ชอบการมีภาระกับผม แต่ถ ้าแหย่ผมเล่นเพือ ่ แกล ้งพีน ่ ก ิ ล่ะก็ เป็ นอีกเรือ ่ ง หนึ่ง คุณ พี่เ ขาอาจจะเดิน มาเติม นํ้ า ในถ ว้ ยให ้ผมบ ้าง ยกตะกร า้ พาผมไปวางเพื่อ ชมวิว ตรง ระเบียงนอกบ ้านบ ้าง แต่ถ ้าเมือ ่ ไหร่ผมอึหรือฉี่ หรือเห่าบ๊งเบ๊งล่ะก็พแ ี่ น็ กเป็ นเดินหนีไปหลังบ ้าน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 235

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื พิมพ์เฉียดตะกร ้าผม เพือ ่ ตัดรําคาญ แถมบางที ถ ้าผมเห่ามากๆ พีแ ่ น็ กเขาก็แกล ้งปาม ้วนหนั งสอ ไปแบบหวุดหวิด เพือ ่ ให ้ผมสงบปากสงบคําแต่ไม่ค่อยสําเร็ จหรอกครั บ บอกแล ้วว่าผมมันพันธุ์ ปากเปราะ สาเหตุท ี่พ ฤติก รรมผมอยู่ใ นสายตาของพี่แ น็ ก เกือ บตลอด ก็ เ พราะพอพี่แ น็ ก จบโท นิเทศน์ศ าสตร์ คุณพีเ่ ขาก็ กลายเป็ นนั กเขียนบทละครโทรทั ศน์เนื้อ หอม โดยเขีย นให ้กับผู ้จั ด ี้ ึ้ กทีค ละครซงึ่ เป็ นรุน ่ พีช ่ ป ่ ณะ (เล่นแล ้วนีเ่ อง) งานการสว่ นใหญ่คณ ุ พีเ่ ขาก็เลยอยูห ่ น ้าจอคอมพิว ื บ ้าง ไม่คอ เต ้อร์ทบ ี่ ้าน เบือ ่ ๆ ก็ลก ุ ไปเดินดูต ้นไม ้รอบบ ้านบ ้าง ดูโทรทัศน์บ ้างอ่านหนั งสอ ่ ยชอบ ออกไปไหนเหมือนคนอืน ่ เขา แต่ถ ้าไป คุณพีเ่ ขาก็ไปแบบลากกระเป๋ าใบโตหายไปซะหลายวัน เป็ นชวี ต ิ ทีน ่ ่าอิจฉาไม่แพ ้ชวี ต ิ ผมเลย แค่ผมอยูใ่ นตะกร ้าแค่นัน ้ แหละ สรุปแล ้ว วันๆ พีแ ่ น็ กก็ อ ยู่บ ้านกับผมเป็ นสว่ นใหญ่ บางทีผมก็ เกิดอยากจะเห่าขึน ้ มาใน ื พิมพ์เลยเริม เวลาทีพ ่ เี่ ขานั่ งปั ้นสมาธิทํางาน ม ้วนหนั งสอ ่ ปลิวเฉียดใกล ้หัวผมเข ้าไปทุกวัน พีแ ่ น็ กไม่ค่อยจะจีจ ้ ๋าอะไรกับผม ผมก็เข ้าใจ ก็เขาไม่ได ้อยากเลีย ้ งผมไว ้ตัง้ แต่ทแ ี รกนี่ ครับ ทีแ ่ ย่หน่อยก็คอ ื ผลของการเห่ามากๆ ของผม ทําให ้ผมโดนพีน ่ ก ิ ดุเข ้าให ้ในวันหนึง่ จ๋อย เลยล่ะครับ แต่มค ี นจ๋อยกว่าผม คืนนั ้นผมยั งไม่อ ยากนอนเลย (เข ้าใจว่านอนกลางวันมากไปหน่ อย) แต่ทุก คนในบ ้าน เล่นปิ ดไฟหมด แล ้วหนีไปนอน ทิง้ ผมไว ้ในตะกร ้าหน ้าห ้องนอนของพีน ่ ก ิ กับพีแ ่ น็ ก (สองคนนี่ ิ ธิเจ๋อเข ้าไปนอนกับ พีน นอนห ้องเดียวกัน ฉะนั น ้ ผมไม่มส ี ท ่ ก ิ ในห ้องอยู่แล ้ว) ด ้วยความว ้าเหว่ ผมก็เริม ่ ครางงีง้ ๊าดๆ ครางไปครางมาก็เริม ่ คํารามเบาๆ แล ้วก็เริม ่ เห่าเวลาผมเห่า ผมจะเห่าสลับ หอนมันทุกสองนาทีเลยครับ ้ ―ฮง่ ฮง่ ฮง่ ฮง่ ฮง่ ฮง่ โฮวววว...‖ ผมจะเห่าแบบนีแ ้ หละ ้ พีน ่ ก ิ คงอดรนทนไม่ได ้ เพราะตัวเองทํ างานมาเหนื่อยๆ แล ้วยังต ้องตืน ่ แต่เชาในวั นรุ่งขึน ้ ี งเห่าหอนของผมรบกวนอีก เธอก็เลยงัวเงียลุกขึน อีก ครัน ้ พอจะเคลิม ้ ๆ ก็ ดันมีเสย ้ นั่ งแล ้วตวาด แว ้ดผม ―โฟโต ้ เงียบ!‖ ี งจากในห ้องทําให ้ผมชะงักไปนิดเดียวด ้วยความงง แล ้วผมก็เห่าของผมต่อ เสย ―ฮง่ ฮง่ ‖ ―โฟโต ้เงียบ!‖ ―ฮง่ ‖ ―เงียบ!‖ ี งเห่าและตวาดอยู่อก เราคงมีสงครามเสย ี นาน ถ ้าไม่เป็ นเพราะพีแ ่ น็ กผู ้กําลังหลับอย่าง สุขารมณ์พลอยตืน ่ ขึน ้ มา พอผมเห่าอีกทีและพีน ่ ก ิ ตวาดอีกทีเท่านัน ้ แหละ ―ฮง่ ‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 236

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―เงียบ!‖ ―นิก แกนั่นแหละ เงียบ!‖ ี งทีส เสย ่ ามทีแ ่ ทรกขึน ้ มาเนีย ่ แหละครับ ทําเอาเงียบไปทัง้ คนทึงหมาเลย ผมบอกแล ้วว่า ี อีก (ในสงั คมหมา เป็ นคําชมทีเ่ จ๋งทีส มีคนจ๋อยกว่าผม พีแ ่ น็ กดุกว่าหมาดุๆ เสย ่ ด ุ เลยนะครับ) เข ้ามาผมเลยโดนพีน ่ ิกเขกกะโหลก โทษฐานทีท ่ ํ าให ้ตัวพี่นก ิ จ๋อ ยกลางดึก จากนั ้น พี่ ี งผมเห่าประกอบฉาก แน็ กเลยยิง่ หมายเมินผมใหญ่เลยครั บ ยิง่ วันไหนอากาศร ้อนๆ แล ้วมีเสย ด ้วย พีแ ่ น็ กทํางานทําการไม่ได ้เลยครับ สมาธิแตกกระเจิง เห็นพีแ ่ น็ กเปรยๆ กับพีน ่ ก ิ ว่า ให ้ปรุง ยาชนิดทีใ่ ห ้หมากินแล ้วไม่เห่าให ้ผมสักขนาน (ผมบอกหรือยังว่า พีน ่ ก ิ เป็ นเภสัชกร) โห โหด ครั บ ถ ้าผมไม่ได ้เห่า มีหวังท ้องอืด ท ้องเฟ้ อแย่ พี่นิก เลยเปรยๆ ว่าจะปรุงยาลดความโหดให ้ ั ขนาน พีส ่ าวตัวเองสก ความสัม พั น ธ์ของผมกั บ พี่แน็ ก เลยชัก แย่ หลั งๆ พี่แน็ ก ไม่แตะเนื้อ ต ้องตั ว ผมเลยครั บ เพราะผมพออยูใ่ นตะกร ้าเข ้าปี ทห ี่ ก ผมก็มค ี วามเครียดของผมบ ้าง เวลาคุณป้ าแม่บ ้านจะจับผม อาบนํ้ า ผมงี้ เห่าคอเป็ นเอ็ นเลยครั บ ผมให ้พีน ่ ก ิ จั บอาบนํ้ าได ้คนเดียว ซงึ่ ก็ ปาเข ้าไปหลายวัน กว่าจะได ้อาบ ตัวผมเลยเริม ่ มีกลิน ่ แบบทีพ ่ แ ี่ น็ กเหม็นนักเหม็นหนา แต่ผมว่าหอมแฮะ เวลาผมเห่าๆ อย่างนี้ พีแ ่ น็ กรํ าคาญมากครับ บางทีคุณพีเ่ ขาก็ เลยใชวิ้ ธเี ถียงกับผมด ้วย ี ง การเห่ากลับ เอ ้อ คนเราบางทีก็ทําอะไรทีห ่ มาไม่เข ้าใจเหมือนกันนะครับ ... สรุปว่าบ ้านเราเสย ี งด ้วย ถึงตอนนี้ พีแ ขรมยิง่ กว่าเดิมเลยครับ เพราะผมนึกว่าพีแ ่ น็ กอยากจะประสานเสย ่ น็ กยิง่ หัว ฟั ดหัวเหวีย ่ งกว่าเดิมอีกแน่ะ‖ แล ้ววั น นี้ ผ มก็ ต ื่น มาพบว่า อากาศเย็ น สบายจนเรีย กได ้ว่า หนาวเลยล่ะ ครั บ อั น นี้ เ ป็ น ปรากฏการณ์ทน ี่ านๆ จะเกิดขึน ้ ทีทก ี่ รุงเทพฯ ผมงีน ้ อนขดในตะกร ้าสบาย แถมตัวก็จะไม่ค่อยมี ิ ปิ นทีร่ ู ้สก ึ นู่ นรู ้สก ึ นี่ไปกับบรรยากาศ กลิน ่ เหม็นด ้วย...พีแ ่ น็ กอารมณ์ดเี ลยล่ะครั บ ตามประสาศล ี งเห่า รอบตัว...ผมเห็นพีแ ่ น็ กอารมณ์ดข ี นาดนัน ้ ก็พยายามอย่างสุดความสามารถทีจ ่ ะไม่สร ้างเสย ้ ั หิวข ้าวเชาแฮะ ้ มาทําลายบรรยากาศดีๆ แต่เชา...แต่ แหม ผมชก ในทีส ่ ด ุ ผมก็เห่า...ด ้วยความเกรงใจพีแ ่ น็ กนิดหน่อย ―ฮง่ ฮง่ ‖ ้ ี งเห่าผมแปลว่าอย่างนี้ พร ้อมกั บ ย่นคอ หลั งตาปี๋ ป้ าคร ้าบ อาหารเช าผมล่ ะ คร ้าบ เส ย ื พิมพ์ปลิวเฉียดหัวผมอีก เผือ ่ จะมีม ้วนหนังสอ ―บ๊อก บ๊อก‖ ี งอะไร ผมชะงักนิดหน่อยด ้วยความงง เลยเห่าหยั่งเชงิ อีกที เอ๋ เสย ―ฮง่ ฮง่ ‖ ―บ๊อก บ๊อก‖ ี งพีแ เสย ่ น็ กนีเ่ อง กําลังแกล ้งเห่าล ้อเลียนผมอยู่ ท่าทางอารมณ์ดเี ยีย ่ มยอด ขอบคุณลม ื พิมพ์แน่ หนาวครับ ไม่งน ั ้ ผมโดนพีแ ่ น็ กขว ้างด ้วยหนั งสอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 237

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี งผมเห่าเป็ นเสย ี งบ๊อก บ๊อก ซงึ่ น่ารักกว่าเสย ี ง ผมว่าเวลาพีแ ่ น็ กอารมณ์ด ี เขาได ้ยินเสย ึ ของเราเองเหมือนกันนะครับ อันนี้ผมไม่ได ้ เห่าปกติของผมเยอะ หูคนเรามันขึน ้ อยูก ่ ับความรู ้สก ทําท่าเป็ นหมาแก่แดดพูดจาเป็ นปรัชญาอะไรหรอกครับ คุณพีเ่ ขาบอกผมน่ะครับ วันนี้คณ ุ พีเ่ ขา เป็ นคนยกข ้าวมาเสริ ฟ ์ ผมเองเลย แล ้วยังมีแก่ใจนั่ งรําพันให ้ผมฟั งอีก ี งแกเห่า ―นี่โฟโต ้...เวลาฉั นได ้ยินแกเห่าฮง่ ๆ ฉั นจะบ ้าตาย แต่วันนี้พอฉั นลองนึกว่าเสย ึ ดีๆ ได ้ยินได ้ มันดังบ๊อกๆ ปั๊ บ ฉั นว่าแกเห่าได ้น่ ารักน่าเอ็นดูขน ึ้ เยอะ เวลาคนเราอารมณ์ดๆี รู ้สก ฟั งอะไรมันก็ดไี ปหมดนะ โฟโต ้นะ...‖ ี ง สรุป ว่าพีแ ่ น็ ก สารภาพว่า ขอเลือ กที่จะปรั บตั ว หรืออีกนั ยหนึง่ คือ ปรั บหูให ้เข ้ากั บเสย ี งผมแบบทีฟ เห่าผม ด ้วยการเลือกได ้ยินเสย ่ ั งแล ้วอารมณ์ด ี ผมก็ดใี จครบ เพราะไงผมก็เลิกเห่า ิ ว่า คนฉลาดกว่าหมา ฉะนั น ไม่ได ้ พีแ ่ น็ กกระซบ ้ คนฉลาดมากก็ต ้องเลือกทีจ ่ ะคิดแบบมีความสุข ได ้ดีกว่าคนฉลาดน ้อย หรือหมาฉลาดน ้อยอย่างผม ...คนเราสบายใจหรือไม่ ก็อยูท ่ วี่ ธิ ค ี ด ิ ...คิดให ้สบายใจก็สบายใจ คิดให ้ทุกข์ใจก็ทุกข์ใจ ่ ม... ...ปรัชญาเท่หๆ์ อย่างนี้ พีแ ่ น็ กคิดครับไม่ใชผ ี ที...โฮ่ง พีแ ่ น็ กคิดได ้อย่างนี้ ผมอนุโมทนาครั บ ต่อไปนี้ผมจะได ้เห่าได ้อย่างเป็ นสุขเสย ...

ั้ ฉ.๒๔๗๕ เรือ ่ งสน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 238

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ชวี ต ิ ในตะกร้า “ดวงลดา” ื่ โฟโต ้ เป็ นหมานอ้ ยเมือ งกรุ ง ธรรมดาอาศั ย อยู่ใ นบ ้านพี่นิก ผมเป็ น สวัส ดีค รั บ ผมช อ ั ื่ พีแ หมาในสงกัดของพีน ่ ก ิ เขาแหละครับ พีน ่ ก ิ ลูกพีข ่ องผมเขามีพส ี่ าวอยูห ่ นึง่ คน ชอ ่ น็ ก โห ผม ขอนินทาหน่ อ ยเถอะครั บ คุณพี่เขาดุอ ย่างเยีย ่ มยอดไปเลย เพราะคุณพีแ ่ น็ ก เขาไม่ค่อ ยชอบ ั ว์สข ี่ า หน ้าชนในตระกูลมาพูเดิล พวกสต ้ อย่างผมเท่าไหร่ เห็นคุณพีเ่ ขาบ่นๆ ว่าพวกผมเป็ นพันธุ์ ปากเปราะ อะไรนิดก็เห่า อะไรหน่อยก็เห่า ลมพัดก็เห่า ใบไม ้กระดิกก็เห่า ...โธ่ ก็มันธรรมชาติ ของผมนีค ่ ร ้าบ ่ นใจไม ้ไสระกํ ้ าหรอกครั บ เพราะผมไม่เคยโดนพีแ อย่างไรก็ตาม พีแ ่ น็ กไม่ใชค ่ น็ กแกล ้ง สักกะที คุณพีเ่ ขาแค่ไม่ชอบเลีย ้ งสัตว์เพราะไม่อยากมีภาระจุกจิกนั่ นเองแหละ อันนี้ผมก็เข ้าใจ ี เลย ยิง่ ผมเป็ นหมาพิการด ้วยแล ้ว ยิง่ หาความน่ารักมากเกลือ ่ นภาระประดามีไม่ได ้เอาเสย เรือ ่ งราวของผมเริม ่ ต ้นเอาในวันหนึง่ ทีพ ่ น ี่ ก ิ อุ ้มผมในวัยสามเดือนเข ้าบ ้าน ตอนนั น ้ ผมยัง ี งแหลมปรี๊ ด ไม่พก ิ ารครับ ผมกําลังหลับสบายใจในอ ้อมกอดอุน ่ ๆ ก็พลันสะดุ ้งโหยงเมือ ่ ได ้ยินเสย กรีดร ้องก ้องบ ้าน ี หมดรูป ก็ ต อนเด็ ก ๆ พวกผมเวลานอนก็ จ ะขดตั วเส ย ี กลมปี๋ ―จ๊าก ยายนิก เรีย กผมเส ย มองเห็นก็แต่ขนหยิกหยองเป็ นหลอดๆ ดูรวมๆ แล ้วเป็ นก ้อนๆ น่าเอ็นดูจะตาย สรุปว่า สองศรีพน ี่ ้องดีกันบ ้านแทบแตกเพราะการมาของผม พีแ ่ น็ กก็ไม่ยอมให ้เลีย ้ งผม ท่าเดียว สว่ นพีน ่ ก ิ ก็ไม่ยอมพีแ ่ น็ ก จะเลีย ้ งผมให ้ได ้ท่าเดียวเหมือนกัน (รวมกันเป็ นสองท่า) เจ ้า ้ ้ตายทีเ่ คยใชได ้ ้มาตัง้ แต่ ตัวปั ญหาอย่างผมได ้แต่นั่งลิน ้ ห ้อยทํ าหนา้ เป็ น สุด ท ้าย พี่นก ิ ก็ ใช ไม ิ แปดขวบ เรียนมหาวิทยาลัยปี สองแล ้ว) นั่ นคือ ร ้องไห ้มัน อายุหนึง่ ขวบจนปั จ จุบัน (ซงึ่ อายุสบ ิ ๆ จนถึงโฮๆ ซะเลย ด ้วยความสามารถที่ฝึกฝนมากดี พี่นิก นั่ งร ้องไห ้ทุก รูป แบบ ตั ง้ แต่ก ระซก ิ สอง ผู ้ซงึ่ เพิง่ เรียนปริญญาโทปี แรก ร่วมชั่วโมง ในทีส ่ ด ุ พีน ่ ก ิ ก็ ชนะ เนื่องจากพีแ ่ น็ กในวัยยีส ่ บ แต่คด ิ ว่าตัวเองเป็ นผู ้ใหญ่กว่ามากเลยจํ าต ้องยกธงขาวให ้น ้องสาวบังเกิดเกล ้า โปรดสังเกตว่า ิ เรื่อ งนี้ เ ลย นั่ น เป็ นเพราะตอนนั ้น ทั ้ง คู่ ไ ปสั ม มนาถึง คุณ พ่อ คุณ แม่ไ ม่ไ ด ้ยื่น มือ เข ้ามาตั ด ส น ี เชยงใหม่นั่นเอง พีแ ่ น็ กเลยถือโอกาสแต่งตัง้ ตัวเองเป็ นผู ้มีอํานาจสูงสุดในบ ้านตอนพ่อแม่ไม่อยู่ ื่ ให ้ผม อันนี้เป็ น เพือ ่ เป็ นการเอาใจพีส ่ าว พีน ่ ก ิ ก็ เลยอุตสา่ ห์ยอมให ้พีแ ่ น็ กเป็ นคนตัง้ ช อ ื่ มากขนาดรถโฟล์คเต่า งานอดิเรกแสนโปรดปรานของพีแ ่ น็ กเลยล่ะครับ คุณพีเ่ ขาชอบการตัง้ ชอ ี าวของเธอยังมีชอ ื่ เลย ด ้วยความทีม ื่ เจ ้า ―บุโรทั่ง‖ แถมเธอมีชอ ื่ สข ่ ันสามวันดีสวี่ ันไข ้ มันเลยชอ ํ ้ ่ ื สาหรับลูกสาวลูกชายในอนาคตของเธอชนิดทีว่ า่ ถ ้าจะได ้ใชให ้ครบทุกชอละก็ คุณพีเ่ ธอต ้องมี ลูกอย่างน ้อยสองโหลล่ะครับ ื่ ―โฟโต ้‖ มา...นั่ นเป็ นการประกาศว่า พีแ และผมก็ได ้ชอ ่ น็ กกําลังเห่อการเล่นกล ้องอย่าง ื่ ครับ มันซงึ่ เจข ้า ไม่ต ้องสงสัย อ๋อ เจ ้ากล ้องนิคอน รุ่งเอฟสาม อันแสนหนั กทีค ่ ณ ุ พีเ่ ขาใชก็้ มช ี อ ―ลํา่ บึก ้ ‖ เพราะพีแ ่ น็ กกําลังจะกล ้ามขึน ้ กับการแบกมันอยูร่ อมร่อแล ้วครับ กว่าคุณพ่อคุณแม่จะกลับมาบ ้าน ผมก็เทีย ่ วอีอเี่ รีย ่ ราดไปรอบบ ้านเป็ นการประกาศอาณา เขตไปเรียบร ้อย ผมค่อนข ้างชนครับ งานอดิเรกทีผ ่ มโปรดปรานคือการวิง่ ไปมาในบ ้าน (ยํ้าว่าใน ่ อกบ ้าน) กระโดดข ้ามสงิ่ กีดขวางทุกอย่างทีข ่ กองหนั งสอ ื การ์ตูน บ ้านครับ ไม่ใชน ่ วางหน ้า เชน ื ของพี่แน็ ก และตั วพี่แน็ ก ก็ เธอชอบนอนอ่านหนั งส อ อยู่กั บ พื้นบ ้านนี่ค รั บ หนั ก ๆ เข ้าที่แน็ ก ก็ ื มาตัง้ ล่อให ้ผมข ้ามกองละน ้อยๆ เล่นก่อ น พลอยเล่นกับผมไปด ้วย เธอเริม ่ จากการเอาหนั งส อ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 239

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื ล ้มไปทั ง้ กอง จากนั น ต่อมาก็ ต่อสูงขึน ้ จนกลายเป็ นผมกระโดดชนหนั งสอ ้ ก็ มป ี ระยุกต์อก ี แน่ ะ ื ไปกองข ้างๆ พี่นก ด ้วยการเอาหนั งส อ ิ ผู ้ซ งึ่ กํ าลั งหลั บอยู่กั บ พืน ้ (คนบ ้านนี้ชอบลงไปนอนพื้น จริงๆ ครับ) พอผมกระโดดข ้ามปุ๊บ ตัวผมก็ลอยลิว่ และสเี่ ท ้าน ้อยๆ ของผมก็เลยลงจอดเหยียบ ทีห ่ น ้าพีน ่ ก ิ พอดีเลยครับ ผมบอกหรือยังครับว่างานอดิเรกอีกอย่างของพีแ ่ น็ กก็คอ ื การแกล ้งน ้อง นีแ ่ หละครับ เรือ ่ งเศร ้าของผมเกิด ขึน ้ ในวันหนึ่ง ตอนนั น ้ ผมยังไม่เต็ม ขวบดีเลยครับ ก็ ด ้วยความซน ของผมเองแหละครับ วันนั น ้ ผมวิง่ เล่นอยูใ่ นสนามหน ้าบ ้าน พอคุณพ่อเปิ ดประตูรัว้ บ ้านเพือ ่ ถอย รถออก ผมก็วงิ่ ปรู๊ดเดียวออกนอกรัว้ ไปเลยครับ ก็แหม โลกกว ้างใหญ่ข ้างนอกมันเย ้ายวนใจจะ ี นตัวเบ ้อเริม ตายไป พอผมออกไปวิง่ ก๋าอยูห ่ น ้าบ ้านปั๊ บ เจ ้าอัลเซเชย ่ สองตัวทีอ ่ ยู่บ ้านข ้างๆ วิง่ พรวดเข ้ามาคาบผมไปทันทีเลยครับ คาบไม่คาบเปล่า ...ตัวหนึง่ คาบสว่ นหัว อีกตัวคาบสว่ นหาง ิ้ เนือ แล ้วก็แย่งกันอย่างกับผมเป็ นชน ้ ผมร ้องแอ๊กได ้คําเดียวถึงกับสลบไปเลยครับ ี งพีน มาฟื้ นอีกที ก็ได ้ยินเสย ่ ก ิ ร ้องไห ้โฮๆ อยูข ่ ้างๆ และผมก็พบว่าตัวผมเองแข็งโป๊ กเลย ครับ ก็คุณหมอจักดารเข ้าเฝื อกผมทัง้ ตัวจนดูเป็ นหมาหุน ่ เรือ ่ งของเรือ ่ งก็คอ ื กระดูกสันหลังผม ิ้ ดีเกินเยียวยา และเสนประสาทหลายเส ้ ้ กขาด สรุปก็คอ หักแบบละเอียดไม่มช ี น นฉี ื ว่า ผมจะเดิน จะวิง่ ด ้วยขาทัง้ สไี่ ม่ได ้อีกต่อไป พูดง่ายๆ ผมเหมือนเป็ นง่อยไปอย่างชว่ ยไม่ได ้ พีน ่ อกไม่ได ้ยอมแพ ้แค่ทค ี่ ณ ุ หมอบอกหรอกครับ พอผมถอดเฝื อก เราก็หอบหิว้ กันไปหา คุณ หมอถึง โรงพยาบาลสั ต ว์ข องมหาวิท ยลั บ เกษตรศาสตร์ เพื่อ ทํ า กายภาพบํ า บั ด โดยการ ้ กระตุ ้นเสนประสาทด ้วยไฟฟ้ าอ่อนๆ ทําให ้มาอยูเ่ ป็ นเดือนๆ ดูเหมือนผมไม่ดข ี น ึ้ เลย อันทีจ ่ ริงผม ชอบนะครับ ได ้นั่ งโฟล์คเต่าชูคอออกไปเทีย ่ วทุกสัปดาห์ มีพแ ี่ น็ กเป็ นสารถี พอนั่ งบนเตียงเพือ ่ ถูกกระตุ ้น มันก็อน ุ่ ๆ ึ จิ๊ กจั๊กๆ เพลินจนเกือบหลับแน่ะครับ และรู ้สก ในทีส ่ ด ุ พีน ่ ก ิ ก็ยอมแพ ้ สว่ นผมก็เหลือสองขาหน ้าไว ้เดินตะกุยตะกายไปมา เอาก ้นไถไป ี บ ้างเป็ นการถนอมก ้น ผม กับพืน ้ ไถมากๆ เข ้าก ้นก็ด ้านเป็ นไต พีน ่ ก ิ ก็เลยจับผมนั่ งในตะกร ้าเสย ้ ย ี งในการเห่านั่ นเห่านี่ม ากกว่าเดิม จากนั ้นมา กับตะกร ้าก็ผูกพั นกั นแต่นั้นมา และผมก็ เริม ่ ใช เส ่ กัน ก็เดินไปไม่ได ้ก็ต ้องโวยวายเอานั่ นเอานีส ิ รับ เรือ เชน ่ ค ่ งธรรมด๊า ธรรมดา... ้ เล่ามาถึงตอนนี้ ผมก็ ใชช้ วี ต ิ อยู่ในตะกร ้ากับขาทัง้ สองทีใ่ ช งานได ้มาห ้าปี กว่าแล ้วครั บ ด ้วยความเอาใจใสเ่ ป็ นอย่างดีของพีน ่ ก ิ บางทีพเี่ ขาก็เอาผ ้าคล ้องขาหลังของผมเอาไว ้ แล ้วพา ออกไปเดินเล่นรอบ ้านอยูบ ่ อ ่ ยๆ ตามความว่างของพีเ่ ขา ซงึ่ หลังๆ พอพีเ่ ขาเรียนจบ เริม ่ ทํ างาน ทําการ เวลาจะให ้ผมก็น ้อยลงไป อันนีไ ้ ม่วา่ กันครับ กิจวัตรวันๆ ของผมก็คอ ื นั่ งดูนู่นดูนี่จากในตะกร ้า ถึงเวลาหิวก็ เห่าบึงเบ๊งสง่ สัญญาณให ้ คุณป้ าแม่บ ้านเอาอาหารมาตัง้ กินแล ้วผมก็หลับปุ๋ ยอยูใ่ นตะกร ้า แถมมีกรนด ้วยครับ พีแ ่ น็ กเคย ฟ้ องพีน ่ ก ิ ให ้ผมได ้ยิน ตืน ่ มาอีกทีก็อาจจะโดนจับอาบนํ้ าโดยฝี มือคุณป้ า แล ้วก็นุ่งผ ้าอ ้อมเพือ ่ ให ้ ผมคลานไปมารอบบ ้านได ้ จนถึงเวลาอาหารเย็น พอผมทานข ้าวเย็นเสร็จก็ถงึ เวลาเข ้าไปนั่ งใน ตะกร ้ารอพีน ่ ก ิ กลับมาจากทีท ่ ํางาน เวลาพีน ่ ก ิ ขับรถเข ้ามาจอด (ตอนนี้ เจ ้า ―บุโรทั่ง‖ โฟล์คเต่า คันนัน ้ ของพีแ ่ น็ ก ถูกพีน ่ ก ิ ยึดไปแล ้วครับ) ผมงี้ เห่าขรมด ้วยความดีอกดีใจสุดฤทธิ์ เป็ นทีน ่ ่าหมั่น ํ ไหว ้สาหรับพีแ ่ น็ กมาก กิจวัตรประจําวันทัง้ หมดทีว่ า่ นี้ อยูใ่ นสายตาของพีแ ่ น็ กโดยตลอด แต่เป็ นแบบห่างๆ นะ ครับ เพราะคุณพีเ่ ขาไม่ชอบการมีภาระกับผม แต่ถ ้าแหย่ผมเล่นเพือ ่ แกล ้งพีน ่ ก ิ ล่ะก็ เป็ นอีกเรือ ่ ง หนึ่ง คุณ พี่เ ขาอาจจะเดิน มาเติม นํ้ า ในถ ว้ ยให ้ผมบ ้าง ยกตะกร า้ พาผมไปวางเพื่อ ชมวิว ตรง ระเบียงนอกบ ้านบ ้าง แต่ถ ้าเมือ ่ ไหร่ผมอึหรือฉี่ หรือเห่าบ๊งเบ๊งล่ะก็พแ ี่ น็ กเป็ นเดินหนีไปหลังบ ้าน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 240

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื พิมพ์เฉียดตะกร ้าผม เพือ ่ ตัดรําคาญ แถมบางที ถ ้าผมเห่ามากๆ พีแ ่ น็ กเขาก็แกล ้งปาม ้วนหนั งสอ ไปแบบหวุดหวิด เพือ ่ ให ้ผมสงบปากสงบคําแต่ไม่ค่อยสําเร็ จหรอกครั บ บอกแล ้วว่าผมมันพันธุ์ ปากเปราะ สาเหตุท ี่พ ฤติก รรมผมอยู่ใ นสายตาของพี่แ น็ ก เกือ บตลอด ก็ เ พราะพอพี่แ น็ ก จบโท นิเทศน์ศ าสตร์ คุณพีเ่ ขาก็ กลายเป็ นนั กเขียนบทละครโทรทั ศน์เนื้อ หอม โดยเขีย นให ้กับผู ้จั ด ี้ ึ้ กทีค ละครซงึ่ เป็ นรุน ่ พีช ่ ป ่ ณะ (เล่นแล ้วนีเ่ อง) งานการสว่ นใหญ่คณ ุ พีเ่ ขาก็เลยอยูห ่ น ้าจอคอมพิว ื บ ้าง ไม่คอ เต ้อร์ทบ ี่ ้าน เบือ ่ ๆ ก็ลก ุ ไปเดินดูต ้นไม ้รอบบ ้านบ ้าง ดูโทรทัศน์บ ้างอ่านหนั งสอ ่ ยชอบ ออกไปไหนเหมือนคนอืน ่ เขา แต่ถ ้าไป คุณพีเ่ ขาก็ไปแบบลากกระเป๋ าใบโตหายไปซะหลายวัน เป็ นชวี ต ิ ทีน ่ ่าอิจฉาไม่แพ ้ชวี ต ิ ผมเลย แค่ผมอยูใ่ นตะกร ้าแค่นัน ้ แหละ สรุปแล ้ว วันๆ พีแ ่ น็ กก็อ ยู่บ ้านกั บผมเป็ นสว่ นใหญ่ บางทีผมก็ เกิดอยากจะเห่าขึน ้ มาใน ื พิมพ์เลยเริม เวลาทีพ ่ เี่ ขานั่ งปั ้นสมาธิทํางาน ม ้วนหนั งสอ ่ ปลิวเฉียดใกล ้หัวผมเข ้าไปทุกวัน พีแ ่ น็ กไม่ค่อยจะจีจ ้ ๋าอะไรกับผม ผมก็เข ้าใจ ก็เขาไม่ได ้อยากเลีย ้ งผมไว ้ตัง้ แต่ทแ ี รกนี่ ครับ ทีแ ่ ย่หน่อยก็คอ ื ผลของการเห่ามากๆ ของผม ทําให ้ผมโดนพีน ่ ก ิ ดุเข ้าให ้ในวันหนึง่ จ๋อย เลยล่ะครับ แต่มค ี นจ๋อยกว่าผม คืนนั ้นผมยั งไม่อ ยากนอนเลย (เข ้าใจว่านอนกลางวันมากไปหน่ อย) แต่ทุก คนในบ ้าน เล่นปิ ดไฟหมด แล ้วหนีไปนอน ทิง้ ผมไว ้ในตะกร ้าหน ้าห ้องนอนของพีน ่ ก ิ กับพีแ ่ น็ ก (สองคนนี่ ิ ธิเจ๋อเข ้าไปนอนกับพีน นอนห ้องเดียวกัน ฉะนั ้น ผมไม่มส ี ท ่ ก ิ ในห ้องอยู่แล ้ว) ด ้วยความว ้าเหว่ ผมก็เริม ่ ครางงีง้ ๊าดๆ ครางไปครางมาก็เริม ่ คํารามเบาๆ แล ้วก็เริม ่ เห่าเวลาผมเห่า ผมจะเห่าสลับ หอนมันทุกสองนาทีเลยครับ ้ ―ฮง่ ฮง่ ฮง่ ฮง่ ฮง่ ฮง่ โฮวววว...‖ ผมจะเห่าแบบนีแ ้ หละ ้ พีน ่ ก ิ คงอดรนทนไม่ได ้ เพราะตัวเองทํางานมาเหนื่อยๆ แล ้วยังต ้องตืน ่ แต่เชาในวั นรุ่งขึน ้ ี งเห่าหอนของผมรบกวนอีก เธอก็เลยงัวเงียลุกขึน อีก ครัน ้ พอจะเคลิม ้ ๆ ก็ ดันมีเสย ้ นั่ งแล ้วตวาด แว ้ดผม ―โฟโต ้ เงียบ!‖ ี งจากในห ้องทําให ้ผมชะงักไปนิดเดียวด ้วยความงง แล ้วผมก็เห่าของผมต่อ เสย ―ฮง่ ฮง่ ‖ ―โฟโต ้เงียบ!‖ ―ฮง่ ‖ ―เงียบ!‖ ี งเห่าและตวาดอยู่อก เราคงมีสงครามเสย ี นาน ถ ้าไม่เป็ นเพราะพีแ ่ น็ กผู ้กํ าลังหลับอย่าง สุขารมณ์พลอยตืน ่ ขึน ้ มา พอผมเห่าอีกทีและพีน ่ ก ิ ตวาดอีกทีเท่านัน ้ แหละ ―ฮง่ ‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 241

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―เงียบ!‖ ―นิก แกนั่นแหละ เงียบ!‖ ี งทีส เสย ่ ามทีแ ่ ทรกขึน ้ มาเนีย ่ แหละครับ ทําเอาเงียบไปทัง้ คนทึงหมาเลย ผมบอกแล ้วว่า ี อีก (ในสงั คมหมา เป็ นคําชมทีเ่ จ๋งทีส มีคนจ๋อยกว่าผม พีแ ่ น็ กดุกว่าหมาดุๆ เสย ่ ด ุ เลยนะครับ) เข ้ามาผมเลยโดนพีน ่ ิกเขกกะโหลก โทษฐานทีท ่ ํ าให ้ตัวพี่นก ิ จ๋อ ยกลางดึก จากนั ้น พี่ ี งผมเห่าประกอบฉาก แน็ กเลยยิง่ หมายเมินผมใหญ่เลยครั บ ยิง่ วันไหนอากาศร ้อนๆ แล ้วมีเสย ด ้วย พีแ ่ น็ กทํางานทําการไม่ได ้เลยครับ สมาธิแตกกระเจิง เห็นพีแ ่ น็ กเปรยๆ กับพีน ่ ก ิ ว่า ให ้ปรุง ยาชนิดทีใ่ ห ้หมากินแล ้วไม่เห่าให ้ผมสักขนาน (ผมบอกหรือยังว่า พีน ่ ก ิ เป็ นเภสัชกร) โห โหด ครั บ ถ ้าผมไม่ได ้เห่า มีหวังท อ ้ งอืด ท ้องเฟ้ อแย่ พี่นิก เลยเปรยๆ ว่าจะปรุงยาลดความโหดให ้ ั ขนาน พีส ่ าวตัวเองสก ความสัม พั น ธ์ของผมกั บ พี่แน็ ก เลยชัก แย่ หลั งๆ พี่แน็ ก ไม่แตะเนื้อ ต ้องตั ว ผมเลยครั บ เพราะผมพออยูใ่ นตะกร ้าเข ้าปี ทห ี่ ก ผมก็มค ี วามเครียดของผมบ ้าง เวลาคุณป้ าแม่บ ้านจะจับผม อาบนํ้ า ผมงี้ เห่าคอเป็ นเอ็นเลยครับ ผมให ้พีน ่ ก ิ จั บอาบนํ้ าได ้คนเดียว ซงึ่ ก็ ปาเข ้าไปหลายวัน กว่าจะได ้อาบ ตัวผมเลยเริม ่ มีกลิน ่ แบบทีพ ่ แ ี่ น็ กเหม็นนักเหม็นหนา แต่ผมว่าหอมแฮะ เวลาผมเห่าๆ อย่างนี้ พีแ ่ น็ กรํ าคาญมากครับ บางทีคุณพีเ่ ขาก็ เลยใชวิ้ ธเี ถียงกับผมด ้วย ี ง การเห่ากลับ เอ ้อ คนเราบางทีก็ทําอะไรทีห ่ มาไม่เข ้าใจเหมือนกันนะครับ ... สรุปว่าบ ้านเราเสย ี งด ้วย ถึงตอนนี้ พีแ ขรมยิง่ กว่าเดิมเลยครับ เพราะผมนึกว่าพีแ ่ น็ กอยากจะประสานเสย ่ น็ กยิง่ หัว ฟั ดหัวเหวีย ่ งกว่าเดิมอีกแน่ะ‖ แล ้ววั น นี้ ผ มก็ ต ื่น มาพบว่า อากาศเย็ น สบายจนเรีย กได ้ว่า หนาวเลยล่ะ ครั บ อั น นี้ เป็ น ปรากฏการณ์ทน ี่ านๆ จะเกิดขึน ้ ทีทก ี่ รุงเทพฯ ผมงีน ้ อนขดในตะกร ้าสบาย แถมตัวก็จะไม่ค่อยมี ิ ปิ นทีร่ ู ้สก ึ นู่ นรู ้สก ึ นี่ไปกับบรรยากาศ กลิน ่ เหม็นด ้วย...พีแ ่ น็ กอารมณ์ดเี ลยล่ะครั บ ตามประสาศล ี งเห่า รอบตัว...ผมเห็นพีแ ่ น็ กอารมณ์ดข ี นาดนัน ้ ก็พยายามอย่างสุดความสามารถทีจ ่ ะไม่สร ้างเสย ้ ั หิวข ้าวเชาแฮะ ้ มาทําลายบรรยากาศดีๆ แต่เชา...แต่ แหม ผมชก ในทีส ่ ด ุ ผมก็เห่า...ด ้วยความเกรงใจพีแ ่ น็ กนิดหน่อย ―ฮง่ ฮง่ ‖ ้ ี งเห่าผมแปลว่าอย่างนี้ พร ้อมกั บ ย่นคอ หลั งตาปี๋ ป้ าคร ้าบ อาหารเช าผมล่ ะ คร ้าบ เส ย ื พิมพ์ปลิวเฉียดหัวผมอีก เผือ ่ จะมีม ้วนหนังสอ ―บ๊อก บ๊อก‖ ี งอะไร ผมชะงักนิดหน่อยด ้วยความงง เลยเห่าหยั่งเชงิ อีกที เอ๋ เสย ―ฮง่ ฮง่ ‖ ―บ๊อก บ๊อก‖ ี งพีแ เสย ่ น็ กนีเ่ อง กําลังแกล ้งเห่าล ้อเลียนผมอยู่ ท่าทางอารมณ์ดเี ยีย ่ มยอด ขอบคุณลม ื พิมพ์แน่ หนาวครับ ไม่งน ั ้ ผมโดนพีแ ่ น็ กขว ้างด ้วยหนั งสอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 242

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี งผมเห่าเป็ นเสย ี งบ๊อก บ๊อก ซงึ่ น่ารักกว่าเสย ี ง ผมว่าเวลาพีแ ่ น็ กอารมณ์ด ี เขาได ้ยินเสย ึ ของเราเองเหมือนกันนะครับ อันนี้ผมไม่ได ้ เห่าปกติของผมเยอะ หูคนเรามันขึน ้ อยูก ่ ับความรู ้สก ทําท่าเป็ นหมาแก่แดดพูดจาเป็ นปรัชญาอะไรหรอกครับ คุณพีเ่ ขาบอกผมน่ะครับ วันนี้คณ ุ พีเ่ ขา เป็ นคนยกข ้าวมาเสริ ฟ ์ ผมเองเลย แล ้วยังมีแก่ใจนั่ งรําพันให ้ผมฟั งอีก ี งแกเห่า ―นี่โฟโต ้...เวลาฉั นได ้ยินแกเห่าฮง่ ๆ ฉั นจะบ ้าตาย แต่วันนี้พอฉั นลองนึกว่าเสย ึ ดีๆ ได ้ยินได ้ มันดังบ๊อกๆ ปั๊ บ ฉั นว่าแกเห่าได ้น่ ารักน่าเอ็นดูขน ึ้ เยอะ เวลาคนเราอารมณ์ดๆี รู ้สก ฟั งอะไรมันก็ดไี ปหมดนะ โฟโต ้นะ...‖ ี ง สรุป ว่าพีแ ่ น็ ก สารภาพว่า ขอเลือ กที่จะปรั บตั ว หรืออีกนั ยหนึง่ คือ ปรั บหูให ้เข ้ากั บเสย ี งผมแบบทีฟ เห่าผม ด ้วยการเลือกได ้ยินเสย ่ ั งแล ้วอารมณ์ด ี ผมก็ดใี จครบ เพราะไงผมก็เลิกเห่า ิ ว่า คนฉลาดกว่าหมา ฉะนั น ไม่ได ้ พีแ ่ น็ กกระซบ ้ คนฉลาดมากก็ต ้องเลือกทีจ ่ ะคิดแบบมีความสุข ได ้ดีกว่าคนฉลาดน ้อย หรือหมาฉลาดน ้อยอย่างผม ...คนเราสบายใจหรือไม่ ก็อยูท ่ วี่ ธิ ค ี ด ิ ...คิดให ้สบายใจก็สบายใจ คิดให ้ทุกข์ใจก็ทุกข์ใจ ่ ม... ...ปรัชญาเท่หๆ์ อย่างนี้ พีแ ่ น็ กคิดครับไม่ใชผ ี ที...โฮ่ง พีแ ่ น็ กคิดได ้อย่างนี้ ผมอนุโมทนาครับ ต่อไปนี้ผมจะได ้เห่าได ้อย่างเป็ นสุขเสย ...

ั้ ฉ.๒๔๘๖ เรือ ่ งสน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 243

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

"ทําไม...จึงไม่ร ัก?" โดย พริบพ ันวา ี าวชอ ่ ใหญ่ถก ้ ผ ดอกลิลลีส ่ ข ู สง่ มาถึงมือหล่อนเหมือนกับทุกเชาที ่ า่ นมา... อนามิก ารั บ มั นจากคนส ่งดอกไม ้มาถือ ไว ้ในอ ้อมแขนอย่างอย่า งทะนุ ถ นอม หล่อ นดึง ี ื่ ใจของมันแล ้วก็คอ การ์ดสแดงทีต ่ ด ิ มาด ้วยโยนลงในถังขยะ หันมาสูดกลิน ่ หอมชน ่ ยจัดแจงพรม ่ ชน ื้ แก่ดอกไม ้ราคาแพงนัน นํ้ าให ้ความชุม ้ จนพอใจแล ้วนั่ นแหละถึงนวยนาดไปแต่งตัว ี ําได ้สวย เพราะมันชว่ ยสง่ ให ้หล่อนดูโฉบเฉี่ยว มั่นใจและเป็ น ใครนะบอกว่าหล่อนแต่งสด ผู ้หญิงยุคใหม่เต็มที่ หญิงสาวยิม ้ ให ้กระจกเงาอย่างปลืม ้ ๆ พลางฉีดนํ้ าหอมยีห ่ ้อดังจากฝรั่งเศส ี ่ ื เข ้าทีข ่ ้อพับ ทีห ่ ลังใบหูและทีจ ่ ะลืมเสยมิได ้ก็ทรี่ ่องอก หล่อนเชอเสมอมาว่ามันจะชว่ ยให ้กลิน ่ หอมทีแ ่ สนจะเย ้ายวนเพศตรงข ้ามนีค ้ งอยูไ่ ด ้นานเป็ นวันทีเดียว ี งเพลงสากลในจั งหวะมันๆ จากเสย ี งร ้องของนั กดนตรีวงดังจากอเมริกาต ้องสะดุด เสย หยุ ด ลงกะทั น หั น เมื่อ หล่ อ นกดรี โ มทปิ ดสเตอริโ อและเคลื่อ นกายออกจากห อ ้ งชุ ด หรู ใ น ่ ี คอนโดมิเนียมใจกลางเมืองนัน ้ พร ้อมกับชอลิลลีส ่ ขาวทีบ ่ รรจงตระกองกอดมาในอ ้อมแขน ้ อย่างนี้ขับรถไม่ถงึ ยีส ิ นาทีก็ถงึ ที่ ทีท ่ ํ างานของหล่อนอยู่ไม่ไกลจากทีพ ่ ั กนั ก ยิง่ เชาๆ ่ บ หมายอนามิกาหอบข ้าวของ ―สําคั ญ‖ ทัง้ หมดขึน ้ ลิฟต์ปะปนกับเพือ ่ นร่วมงานคนอืน ่ ๆ หล่อ น ่ ลิลลีส ี าวแล ้วแอบสบตากัน แต่เมือ สงั เกตเห็นบางคนปรายตาไปทีช ่ อ ่ ข ่ เหลือบมาเห็นสายตาของ ี ํา หล่อนทีม ่ องอยูก ่ อ ่ นแล ้ว ก็รบ ี หลบตาไปทันทีทเี่ ห็นรอยยิม ้ ท ้าทายของหญิงสาวสวยในชุดสด ้ ้ นนี้ อนามิ โต๊ะทํางานตัวนั น ้ ยังว่างเปล่า ไม่มรี ่องรอยว่าเจ ้าของโต๊ะมาใชงานมั นในเชาวั ่ ดอกไม ้งามนัน ี ดงสดไว ้เคียงข ้าง ก่อนจะหมุน กาบรรจงวางชอ ้ ลงไปและไม่ลม ื วางการ์ดใบเล็กสแ ตัวเดินกลับไปยังทิศทางตรงกันข ้าม หญิงสาวเดินตรงไปอีกมุมหนึง่ ของห ้อง จัดการวางกระเป๋ า ถือและแฟ้ มเอกสารลงบนโต๊ะ ทํ างานของหล่อน ทั นใดสัญชาตญาณก็ บ่งบอกว่ามีใครคนหนึ่ง กําลังจับตามองหล่อนอยู่ ใครคนนัน ้ เพิง่ มาถึงโต๊ะทํางานของเขา และกําลังมองหล่อนด ้วยสายตาอย่างที่ ...หล่อน ก็อธิบายไม่ถก ู ได ้แต่มองตอบกลับไปแล ้วเหยียดยิม ้ ทีม ่ ม ุ ปาก เอียงคอแล ้วยักไหล่นด ิ ๆ อย่างมี ่ ่ จริต สวนเขาก็ยน ื ถือชอดอกไม ้เก ้ๆ กังๆ อย่างไม่รู ้ว่าจะเอามันไปวางทีต ่ รงไหนดี...มันชา่ งเป็ น อากัปกริยาทีอ ่ นามิกาเห็นว่า ―น่ารัก‖ ในแบบทีไ่ ม่ซํ้าใคร ื่ รักจากใจใครคนหนึง่ ...‖ เสย ี งล ้อเลียนจากเพือ ―ดอกไม ้สอ ่ นโต๊ะข ้างๆ ทํ าให ้ทศาต ้อง ึ เหนื่อยทั ง้ ๆ ทีย ถอนหายใจหนั ก เข ้าไปอีก เขายิม ้ รั บแห ง้ ๆ ก่อ นจะนั่ งลงบนเก ้าอี้ รู ้ส ก ่ ั งไม่ได ้ ั เริม ่ ต ้น ทํ างานเลยสกนิดเดียว หัวสมองเขาเริม ่ วนเวียนอยูก ่ ับคําถามเดิมๆ ทีถ ่ ามตัวเองซํ้าซาก มาเป็ นเดือนแล ้วว่า เขาจะทํายังไงกับผู ้หญิงคนนีด ้ ?ี ชวี ต ิ ทํางานของหนุ่มนั กโฆษณาอย่างเขาดําเนินไปด ้วยดีมาตลอด แม ้จะไม่เรียบร ้อยเป็ น ผ ้าพับไว ้แต่มันก็ไม่ถงึ ขนาดโลนโผนโจนทะยานอะไรนัก แล ้ววันหนึง่ มันก็เริม ่ สะดุด ...สะดุดแบบ ทีเ่ รียกว่าหัวคะมําเลยก็วา่ ได ้ ตัง้ แต่หญิงสาวสวยผู ้พกความมั่นใจมาเต็มกระเป๋ าอย่างอนามิกา... ิ หน ้าเข ้ามาในชวี ต เดินเชด ิ ของเขา แม จ้ ะไม่ ใ ช ่ ค นสอดรู ้ แต่ ช ายหนุ่ ม ก็ พ อรู ม ้ าบ า้ งว่ า หญิง สาวผู น ้ ั ้ น เพิ่ง กลั บ มาจาก ั ้ นํ าของประเทศนั น สหรัฐอเมริกา ดีกรีปริญญาโทด ้านโฆษณาจากมหาวิทยาลัยชน ้ สามารถการัน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 244

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ตีได ้ดีถงึ ความสามารถของหล่อน และด ้วยเวลาเพียงไม่กเี่ ดือน หญิงสาวก็สามารถพิสจ ู น์ตัวเอง ได ้ว่าหล่อนเป็ นคนทํางานทีม ่ ฝ ี ี มือไม่เป็ นสองรองใคร ขณะทีฝ ่ ี มือเรือ ่ ง ―อืน ่ ๆ‖ ของหล่อนก็ทํา เอาคนทัง้ ออฟฟิ ศตืน ่ หูตน ื่ ตาไม่เว ้นแต่ละวัน ทศาไม่ปฏิเสธว่าหล่อ นเป็ นคนสวย ทัง้ หน ้าตา ผิวพรรณ รูปร่างแถมพกด ้วยสมองและ ี ันใหม่ๆ ให ้แก่อ อฟฟิ ศ นี้ ฐานะที่ไม่เป็ นรองใคร ก็ เพราะคุณสมบั ต ข ิ องหล่อ นนี่แหละที่เป็ นส ส โดยเฉพาะรูปลักษณ์และการแต่งกายที่ ―in trend‖ ราวกับเพิง่ เดินลงมาจากเวทีแฟชั่น และรัศมี ความงามและโดดเด่นของหล่อนก็ทําให ้เพือ ่ นร่วมงานหญิงทีเ่ รียกได ้ว่าหน ้าตาสวยกลายเป็ นคน ―หน ้าตางัน ้ ๆ‖ และทําให ้หญิงสาวธรรมดาๆ บางคนกลายเป็ นคนขีเ้ หร่ไปเลย ี ัน‖ ทีจ แต่ในทางตรงกันข ้าม ―สส ่ ัดจ ้านเกินไปก็อาจเป็ นพิษกับสายตาและอารมณ์ของ เพือ ่ นร่วมงานได ้เหมือนกัน แน่ น อน...สํ า หรั บ เพศเดีย วกั น ไม่ ม ีใ ครชอบหล่ อ น ทั ้ง ความสวยที่ ม ากเกิน ไป ทั ้ง ความสามารถที่โดดเด่นและอุปนิสัยมั่ นอกมั่นใจ กล ้าพูด กล ้าแสดงความคิด เห็ นโดยไม่อ ้อม ค ้อมแบบชาวตะวันตก ก็เหลือแต่หนุ่ มๆ ทีเ่ ห็นอกเห็นใจหญิงสาวผู ้มาใหม่ ผัดเปลีย ่ นกันไปผูก มิตรและขายขนมจีบไปพร ้อมๆ กัน เขาเองก็ ไ ม่ต่า งกั บ คนอื่น ๆ ตรงที่ผูก มิต รกั บ หล่อ นอย่า งเพื่อ นร่ ว มงานปกติ ด ้วยนึก ี ๆ หายๆ สงสารเวลาทีไ่ ด ้ยินเพือ ่ นร่วมงานสาวๆ จับกลุม ่ นินทาหล่อนทุกวัน บ ้างก็เล่าขวัญกันเสย ไปถึงเรือ ่ งในมุ ้ง เขาเองฟั งแล ้วยังตกใจ บางทีมนุษย์ผู ้หญิงก็มอ ี ะไรทีน ่ ่ากลัวกว่าทีค ่ ด ิ ... ื่ สารไปถึงหล่อ นได ้ ก่อนเที่ยงวัน แล ้วสายตาแสดงความเห็ นอกเห็ นใจของเขาก็ ค งส อ นัน ้ อนามิกาเดินมาทีโ่ ต๊ะทํางานของเขาด ้วยท่าทางมาดมั่น ―ทานกลางวันกันค่ะ คุณทศา‖ ชา่ งเป็ นคําพูดทีไ่ ม่เผือ ่ เนือ ้ ทีไ่ ว ้สําหรับคําปฏิเสธบ ้างเลย เขาคิดแค่แวบเดียวเท่านัน ้ ก่อนจะลุกเดินออกไปพร ้อมกันกับหล่อน มือ ้ เทีย ่ งวันนั น ้ หล่อนเป็ นคน ึ อึก เลือกร ้านอาหาร มันเป็ นร ้านอาหารอิตาเลียนทีต ่ ัง้ อยูไ ่ ม่ไกลจากทีท ่ ํางานนั ก ...แรกๆ เขารู ้สก อัดกับสายตาของคนรอบข ้างทีเ่ หลือบมองหญิงสาวสวยทีน ่ ั่ งประจั นหน ้ากับเขา แต่แล ้วความ ่ ่ ชางพูดชางเจรจาของหล่อนก็ทําให ้เขาผ่อนคลายไปได ้มาก หล่อนเล่าเรือ ่ งเกีย ่ วกับตัวเองอย่าง เปิ ดเผย ทัง้ เรือ ่ งครอบครัว ฐานะความเป็ นอยู่ การใชช้ วี ต ิ อยู่ในต่างประเทศเพียงสําพั งมานาน ิ ปี รวมทัง้ เรือ กว่าสบ ่ งราวของความรัก... ฟั งดูก็ รู ้ว่าหล่อ นรํ่า รวยคนรั ก หญิงสาวสวยที่พ ร ้อมด ้วยความรู ้ความสามารถก็ เหมือ น ดอกไม ้หอมทีใ่ ครๆ ก็อยากเชยชม ―แต่นางก็ ยังสนุก กับการเป็ นแบบนี้ มีค นรัก มากๆ ดีก ว่าไม่ม เี ลย คุณทศาว่าจริงไหม‖ หล่อนถามโดยไม่ต ้องการคําตอบแล ้วก็หัวเราะเบาๆ ึ ไม่ได ้ว่าหล่อนพูด เหมือนคนขาดความรักยั งไงก็ ไม่รู ้ แล ้วเขาก็โพล่งออกไป ...อดรู ้สก ี งก่อนจะเข ้มขึน ี น ้าท่าทางเหมือนคนหลง อย่างทีใ่ จคิด แปลก...ทีใ่ บหน ้าหล่อนเผือดสล ้ ด ้วยสห ทางในเขาวงกตทีจ ่ ๆู่ ก็ค ้นพลทางออก แล ้ววันนัน ้ ก็เป็ นเหตุโยงใยมาจนถึงวันนี้...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 245

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เขาช ่างน่ ารั ก ...อาการหลบตาและท่าทางเขินอายนั ้นเหมือ นเด็ ก ๆ ที่ถูก ครูจัก ได ้เวลา ้ เรีย นไม่ม ีผด แอบกิน ขนมในชัน ิ อนามิก ารู ้ดีว่า เขาคงรั บ มือ ไม่ถูก กั บ ความจริง ใจในแบบของ หล่อน แต่ทํายังไงได ้ เมือ ่ หล่อนรักใคร มันผิดตรงไหนทีจ ่ ะประกาศให ้เขาและใครๆ รู ้ ยุคนี้สมัย นีผ ้ ู ้คนน่าจะเปิ ดใจกว ้างในเรือ ่ งแบบนี้ได ้แล ้วนะ...หล่อนว่า ทศาเป็ นผู ้ชายในแบกทีห ่ ล่อนชอบ เขาเป็ นผู ้ชายหน ้าตาดีทไี่ ม่ทะนงตัว ไม่หลงตัวเอง ี ด ้วยซํ้า หล่อนว่าเขาเป็ นความท ้าทายทีน และค่อนข ้างขีอ ้ ายนิดๆ เสย ่ ่ าลองอย่างไรบอกไม่ถูก ั ใจคอแล ้วล่ะก็ หล่อนว่าเขาเป็ นคนหนั กแน่น มั่นคงและเป็ นคนมีนํ้าจิตนํ้ าใจ และถ ้าจะพูดถึงนิสย ต่อคนอืน ่ ทีส ่ ําคัญเขาเป็ นคนฉลาดทีส ่ ามารถรู ้จักและเข ้าใจหล่อนแม ้เพียงรู ้จักกันไม่นาน คําพูด ึ ว่า เถรตรงทีว่ า่ ―ฟั งดูเหมือนคุณเป็ นคนขาดรัก ‖ ฟั งเหมือนคําสบประมาท แต่อนามิกากลับรู ้สก ั ผัสได ้ถึงสว่ นเสย ี้ วอันลึกลํ้าในหัวใจของหล่อนอย่างทีค ชายหนุ่มคนนีส ้ ม ่ นอืน ่ ไม่อาจทําได ้ ...คนรอบข ้างหลายคนรู ้ว่าหล่อนสนุกเหลือเกินกับการสะสมความรัก ยิง่ ได ้มากเท่าไรก็ อยากได ้เพิม ่ มากขึน ้ เท่านัน ้ ยินดีปรีดาทุกครัง้ ทีม ่ ค ี นมารัก และไขว่คว ้าเสมอในทุกๆ โอกาส แม ้ บางครัง้ เล็กๆ ในใจร ้องเตือนว่ามันมากเกินพอ หล่อ นยังไม่ย น ิ ยอมสดับฟั ง แต่ผู ้ชายคนนี้เป็ น ใครกัน พบกับเพียงไม่นานแต่เขารู ้จักหล่อนดีถงึ เพียงนีไ ้ ด ้อย่างไร ในไม่ชา้ อนามิกาได ้ข ้อสรุปว่าคนอย่างทศานี่แหละทีค ่ ค ู่ วรกับความรักของหล่อน คูค ่ วร กับทุกๆ ความทุม ่ เท คุ ้มค่ากับการเปิ ดเผยหัวใจรัก แม ้วันนี้เขาไม่ซงึ้ แต่สักวันหล่อนจะทํ าให ้เขา ซงึ้ ...

แม ้จะมีเรือ ่ งวุน ่ ๆ แต่วันนั น ้ ทศาทํ างานของเขาอย่างมีสมาธิเต็มเปี่ ยม...เพลินจนลืมเวลา ว่านีม ่ ันปาเข ้าไปเกือบห ้าโมงเย็นแล ้ว ห ้าโมงเย็น! เวลาทีเ่ ขาหวัน ่ ใจใกล ้จะมาถึงอีกครัง้ แล ้ว ื้ เหงือ มือทัง้ สองข ้างเริม ่ ชน ่ อาการสะบัดร ้อนสะบัดหนาวคล ้ายคนเป็ นไข ้เพิม ่ มากขึน ้ ทุกที ิ ิ สอง ทันใด กลิน ทีเ่ ข็มยาวของนาฬกาหมุ นใกล ้ถึงเลขสบ ่ หอมแรงทีเ่ ขาเริม ่ คุ ้นเคยก็ กระจายอยู่ ้ ดวงตานิง่ ๆ นั น ิ ใจเด็ดขาด ทุกอณูรอบๆ ตัว ชายหนุ่มเงยหน ้าขึน ้ ชาๆ ้ มีวแ ี่ ววของการตัดสน ―คุณทศาว่างแน่ๆ เลย วันนี้ใชไ่ หมคะ‖ มาอีกแล ้ว คําถามทีไ่ ม่ต ้องการการปฏิเสธของ หล่อน เขาพยักหน ้า ―ครับ ผมว่าง‖ พูดได ้เพียงเท่านั น ้ อนามิกาก็บอกจุดประสงค์ของหล่อนใน ื้ ของให ้แก่ญาติผู ้ใหญ่ของหล่อน การชวนเขาไปเป็ นเพือ ่ นซอ ―เอารถนางไปก็ได ้ค่ะ หล่อนเสนอ เขาสนองตอบด ้วยการพยักหน ้าอีกตามเคย และดูจะ ื้ ข ้าวของเสร็ จแล ้ว หญิงสาว กลายเป็ นกริยาทีเ่ ขาทํ าบ่อยทีส ่ ด ุ ในเย็ นวันนั น ้ ก็วา่ ได ้ หลังจากซอ ชวนเขารับประทานอาหารเย็นในเรสเตอรองท์หรูตามรสนิยมของหล่อน ้ ่ ้อย แต่หญิงสาวบอกว่าต ้องกับรสนิยมและ อาหารฝรั่งทัง้ คอร์สใชเวลารั บประทานไม่ใชน ี น ้างงงันของเขา อนามิกาก็อธิบายเสย ี งใส โรคประจําตัวของหล่อน ครัน ้ เห็นสห ―กระเพาะนางย่อยไม่ค่อ ยดีน่ะ ค่ะ เวลาทานต ้องค่อยๆ เคีย ้ ว ยิง่ เวลาหิวมากๆ อย่างนี้ ทานเร็วๆ ไม่ได ้เลย ย่อยไม่ทัน‖ ิ ของชายหนุ่มบ่งบอกว่าไม่ตด อาการพยักหน ้าครัง้ ทีร่ ้อยแปดสบ ิ ใจสงสัยอะไร อนามิกา ้ แอบซ ่อ นยิม ้ ...ใช ไปอี ก เล่ม เกวีย นแล ้วเรา ก็ อ ยากอยู่กั บเขานานๆ ก็ ต ้องลงทุนแช ่งกระเพาะ ื่ ถือดีออก อาหารของตัวเองหน่อย ฟั งดูแล ้วก็น่าเชอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 246

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี น ้ายิม ―คุณอนามิกาครับ ผมอยากคุยกับคุณมาหลายวันแล ้ว...‖ ทศาอึกอัก ยิง่ เห็ นสห ้ ปลืม ้ ของหล่อน เขาก็ยงิ่ พูดลําบาก ―ขอบคุณสําหรับดอกไม ้ แต่มันไม่เหมาะกับผมเลย ผมคิดว่าคุณคงเข ้าใจ‖ ―คุณทศาลําบากใจทีจ ่ ะรับดอกไม ้‖ หล่อนอุทานอย่างแปลกใจจริงๆ ―ไม่เป็ นไรค่ะ จริงๆ ั ลักษณ์ถงึ ความนั ยบางอย่างเท่านั น แล ้วมันก็เป็ นเพียงสญ ้ อย่าซเี รียสกับมันเลยค่ะ‖ ชายหนุ่มมองหล่อน ดวงตาของเขาจ ้องตรงทีด ่ วงตาของหล่อนไม่หลบ ―ผมทราบว่าคุณ ไม่ซเี รียส แต่สําหรับผม ผมลําบากใจทีจ ่ ะรับมันจากคนทีผ ่ มไม่ได ้รัก‖ หล่อ นกํ า ลั ง นึก สนุ ก กั บ การหาถ ้อยคํ า ตอบโต ้อยู่ท ีเ ดีย ว แล ้วจู่ๆ เขาก็ ร ะเบิด คํ า พูด ที่ ี เฉยๆ อย่างนั ้น แหละ หญิงสาวเม ้มปาก แล ้วก็ ย งิ คํ าถามไปที่ หล่อ นไม่อ ยากได ้ยินขึน ้ มาเส ย เป้ าหมายอย่างไม่อ ้อมค ้อม ―คุณมีคนรักแล ้ว?‖ ―ไม่ค รั บ ผมไม่มใี คร‖ ทศาตอบไปตามความจริง เขาไม่นึก ว่าการโกหกจะเป็ นวิธ ี แก ้ปั ญ หา เท่า ที่เ ขามองเห็ น ผู ้หญิง คนนี้เ ป็ นคนจริงคนหนึ่ง ถ ้าเขาบอกว่า ไม่ หล่อ นก็ น่า จะ ยอมรับได ้ ―แล ้วทําไมคุณไม่รักนาง เคยมีผู ้หญิงคนไหนทําอะไรให ้คุณขนาดนีไ ้ หมคะ‖ ―ไม่เคยครับ‖ เขาเลือกตอบคําถามแรกก่อน ไม่อยากจะบอกเลยว่าสงิ่ ทีห ่ ล่อนทํ านั น ้ เขา ื่ ชมอะไรนั กหนา สว่ นเหตุผลของความไม่รักนั น ไม่ได ้ชน ้ สว่ นหนึง่ มันก็มส ี าเหตุจากสงิ่ ทีห ่ ล่อน ทํานั่ นแหละ ―ถ ้าจะให ้พูดกันตรงๆ ผมไม่เคยพบผู ้หญิงคนไหนทีท ่ ุ่มเททํ าเพือ ่ ความรักมากเท่า คุณมาก่อน และผมยอมรับว่าคุณเป็ นผู ้หญิงที่...มีความสามารถและ...สวย แต่สําหรับผม สงิ่ ที่ คุณมีมันอาจจะมากกว่าทีผ ่ มต ้องการ‖ ―คุณกํ าลังจะพูด เหมือนกันว่าดิฉันดีเกินไป‖ หล่อนเปลีย ่ นคําเรีย กแทนตัวเอง ―เบือ ่ คําพูดอะไรแบบนี้จังค่ะ ไหนๆ พูดกันตรงๆ แล ้ว ก็ตรงให ้ตลอดเถอะค่ะ ดิฉันอยากได ้เหตุผลที่ ี งของหล่อนห ้วนจัด ดีกว่านี‖้ ท ้ายเสย ึ ฉุ นขึน ชายหนุ่มถอนใจ รู ้สก ้ มานิดๆ ―คุณจะหาเหตุผลจากความรักหรือไม่รักไม่ได ้หรอก ี้ ตงให ้คุณฟั งเป็ นข ้อๆ ไม่ได ้ มันเป็ นเรือ ึ มีคนถมไปทีไ่ ม่ได ้ นะ คุณอนามิกา ผมชแ ่ งของความรู ้สก รักใครเพราะเขาดีเลิศ แต่รักเพราะเขาเป็ นเขา บางทีความเป็ นเขาอาจจะแสนเลวร ้าย แต่ถ ้าเรา รักมันก็รัก และถ ้าไม่รัก มันก็ไม่รัก... ึ ...มีใครไหมทีม ่ ารักคุณแล ้วคุณไม่รักตอบเขา ลองทบทวนดู แล ้วคุณจะเข ้าใจความรู ้สก ของผม‖

―มีใครไหมทีร่ ักคุณแล ้วคุณไม่รักตอบเขา‖ ี งของ ―ผู ้ชายคนนัน เสย ้ ‖ ยังดังก ้องกลับไปกลับมาในโสดประสาทของหล่อน วินาทีแรก ทีไ ่ ด ้ยินคํ าถาม คําตอบก็ ผุดขึน ้ ในใจโดยอัตโนมั ต .ิ ..เยอะแยะไป คนที่หล่อนไม่รั กตอบ คนที่

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 247

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

หล่อนบอกปั ดความรักอย่างไม่ไยดี บางคนเหมือนจะรักแต่ลงท ้ายแล ้วหล่อนก็เบือ ่ และเป็ นฝ่ าย ี ทุกที ทอดทิง้ เขาก่อนเสย แต่คนทีไ ่ ม่รักตอบหล่อนนี่ส.ิ ..อนามิกาไม่อยากจะรับกั บตัวเองเลยว่า ―เขา‖ ...เขาเป็ น ึ ที่ไ ม่คุ ้นเคยนี้ ไม่เ ข ้าใจเลย...มั น ยากอะไร คนแรก มั น ยากเหลือ เกิน ที่จ ะทํ า ใจกั บ ความรู ้ส ก ตรงไหนกับการรักผู ้หญิงดีๆ อย่างหล่อน ผู ้หญิงทีท ่ ัง้ รูปสวย รวยทรัพย์ และฉลาด แล ้วตัวเขา เองล่ะมีดเี ท่าบรรดาชายหนุ่มทีเ่ คยมาสยบอยูแ ่ ทบเท ้าหล่อนหรือก็เปล่า ่ อด หล่อนรู ้สก ึ เครียดจั ด คือทีผ หญิงสาวอัดควันบุหรีเ่ ข ้าสูป ่ ่านมาคือวันเวลาอันแสนยืด ึ ึ ยาวในความรู ้สกของหล่อน ความคิดคํ านึงวนเวียนอยูแ ่ ต่คําว่า ―ทํ าไม‖ แม ้บางครัง้ หล่อนรู ้สก เหมือนว่าคําตอบอยูใ่ กล ้แค่ปลายจมูกนีเ่ อง ิ ี งทุ ้มๆ ของนาฬกาเรื ี งกริง่ ก็ ดังขึน เสย อนใหญ่ตบ ี อกเวลาหกโมงเชา้ ทั นใดเสย ้ เท ้าทั ง้ สองข ้างพาหล่อนไปหยุดยืนอยูห ่ น ้าประตูห ้องโดยอัตโนมัต ิ หญิงสาวเปิ ดประตูเพือ ่ รับดอกลิลลี่ ี ่ ่ ี สขาวชอใหญ่จากคนสงดอกไม ้ การ์ดสแดงแจ ้งรั กใบนั น ้ แนบมาด ้วยเหมือนกับทุกครั ง้ แต่เชา้ วันนีเ้ ป็ นครัง้ แรกทีห ่ ล่อนหยิบมันขึน ้ มาเปิ ดอ่านแทนทีจ ่ ะโยนลงถังขยะ ี าวแทนความรักอันบริสท ―ดอกลิลลีส ่ ข ุ ธิท ์ ผ ี่ มมีตอ ่ คุณ...ภากร‖ ความรักอันบริสท ุ ธิ.์ ..หญิงสาวทวนอย่างงงๆ นึกถึงชายหนุ่มเจ ้าของดอกไม ้ทีเ่ ปี่ ยมไป ี ดาย ด ้วยคุณสมบัตอ ิ ันดีเลิศไม่แพ ้หล่อน เขาหล่อ รวย ฉลาดและหลงรักหล่อนเต็มหัวใจ น่าเสย แต่วา่ ...หล่อนไม่รักเขา ี าว พลันกลีบสวยๆ ของมันถูกหยาดนํ้ าใสตกต ้องปะปน หญิงสาวก ้มลงมองดอกลิลลีส ่ ข ไปกับหยาดนํ้ าทีพ ่ รมพร่าง พร ้อมๆ กับทีอ ่ นามิกาได ้พบคําตอบแล ้วว่า ―ทําไมจึงไม่รัก?‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 248

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ.๒๔๘๗ เรือ ่ งสน

ี " "มืออาชพ โดย เข็มพลอย ึ พูดไม่ ―ธวัชชัย‖ มองผู ้หญิงตรงหน ้า ผู ้หญิงทีท ่ ั ง้ เก่ง สวยและทั นสมัย ด ้วยความรู ้สก ี ดายนั น ออกบอกไม่ถูก เสย ้ แน่นอนอยูแ ่ ล ้ว แต่ความสงสัยดูจะมีมากกว่าอืน ่ ใด สงสัยอย่างทีค ่ น ั ว่า ―เทียนทิพย์‖ ไปแต่งงานกับเจ๊กขายขวดคนนัน ทั่วๆ ไปสงสย ้ ได ้อย่างไร หลายเดือนทีเดียวที่ ไม่ได ้พบเธอ จนวันนีใ้ นงานเลีย ้ งรับรอง เขาจึงรีเ่ ข ้าไปหาด ้วยใจร ้อนรุม ่ ั เคยพูดเล่นกับเทียนทิพย์เสมอว่า ธวัชชย ―ถ ้าไม่มค ี ณ ุ ธนัย เทียนต ้องกลับมาหาผมนะ‖ ้ แต่เมือ ่ ไม่มส ี ามีจริงๆ เทียนทิพย์กลับไปหาคนอืน ่ คนทีเ่ ขามองว่าไม่มอ ี ะไรสูเขาได ้เลย ถ ้าจะว่าถึงรูปโฉม ชายคนนั น ้ คือเจ ้าเงาะตั วจริงเลยทีเดียวแหละ ยิง่ ความรู ้ยิง่ ไม่มท ี างเทียบกัน ได ้เลย ปริญญาเอกทางการเงินจากต่างประเทศและมหาวิทยาลัยอันดับต ้นๆ ในสหรัฐอเมริกา คื อ ส ิ่ง สู ง สุ ด แล ว้ ในโลกของการศ ึ ก ษา เพราะมหาวิท ยาลั ย ที่ เ ขาเรี ย นคื อ ตั ก ศ ิ ล าทาง เศรษฐศาสตร์ทเี ดียว และถ ้าจะว่ากันถึงความมั่งคั่ง ธวัชชัยก็ไม่ด ้อยไปกว่า ―เดชา‖ คนขายขวด ิ ล ้าน ร ้อยล ้านหรือ หลายร ้อยล ้าน เขาไม่รู ้ แต่เขาเองก็ ม ใี นระดั บ ที่พ อจะ คนนั ้น มันจะมีห ้าส บ เรียกตัวเองว่าเศรษฐีแล ้วกัน แล ้วอะไรล่ะทีเ่ ขาไม่มเี ทียนทิพย์ไง! ผู ้หญิงไม่ธรรมดาคนหนึง่ ทีอ ่ ยู่ ในใจเขาเสมอมา แม ้เธอจะมีสามีแล ้วก็ตาม ―ไม่นก ึ นะว่าทิพย์จะแต่งงานใหม่กับคุณเดชา‖ เขาถามขึน ้ เมือ ่ มีโอกาสเดินเข ้าไปใกล ้ผู ้หญิงทีอ ่ ยูร่ ม ิ หัวใจเขาเสมอ แต่ไม่รู ้ด ้วยเหตุอัน ใดเธอจึงห่างไกลเกินเอือ ้ มสําหรับเขาตลอดมา ี เหลือหลายแล ้ว ร่างสวยได ้สัดสว่ นสําหรับ กับคําถามนั น ้ เทียนทิพย์หัวเราะเหมือนขําเสย ี่ บ ิ ขึน ผู ้หญิงอายุส ส ้ ไป ไม่ใช ่ผอมโปร่งแบบสาวๆ แต่ก็ ส วยด ้วยวัย และมาด หั วใจของธวัช ชั ย ี วปลาบแต่ก็ยังยิม เหมือนถูกกรีดเบาๆ ทีเ่ นือ ้ อ่อนของมัน เสย ้ ให ้เธอ ยิม ้ ทีเ่ ก็บไว ้ให ้เทียนทิพย์คน เดียว ื่ ว่าวัชจะถามอะไรแบบนี้ รู ้ไหมคะ นี่เป็ นครัง้ ทีร่ ้อยแล ้วมัง้ ทีมค ―ไม่น่าเชอ ี วามถามทิพย์ แบบนี้ แต่ไม่นก ึ ว่าวัชก็จะถามกะเข ้าเหมือนกัน‖ คํ า ตอบนั ้นทํ า ให ้คนฟั ง หน า้ ชา ฟั ง ดูร าวกั บว่า จะถูต่อ ว่าหรือ คล ้ายจะตั ด พ ้อว่า ―คุณ ก็ เหมือ นกั นทั่ ว ๆ ไปนั่ น แหละ ซ งึ่ ธวั ช ชั ย ไม่ช อบเลย เขาไม่เ คยคิด ว่า ตั ว เองคือ คนธรรมดาใน สายตาของใครๆ และโดยเฉพาะเทียนทิพย์ ―ก็ทพ ิ ย์ทําอะไรทีไ่ ม่ธรรมดา ผมก็ต ้องถามน่ะส‖ิ อีกฝ่ ายยิม ้ ทัง้ หน ้าและดวงตาก่อนจะตอบว่า ―ไม่เอาน่า วัชจ๋า‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 249

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี ง คําว่า ―วัชจ๋า‖ เปิ ดแผลใจของเขาให ้กว ้างขึน ้ อีกไปอีก แทบเมาไวน์ไปในบัดดล เสย เทียนทิพย์พด ู ต่อว่า ―คุณเองก็รู ้เรือ ่ งการบริหารเยอะแยะไม่น ้อยไปกว่าทิพย์ ทิพย์คด ิ ว่าการดําเนินชวี ต ิ ของ ่ ี ี เราทุกวันนี้ก็เหมือนการบริหารความเสยงนั่ นแหละจ ้ะ ใครๆ ก็ ต ้องบริหารชวต ิ ตัวเองให ้มีความ ี่ งน ้อยทีส เสย ่ ด ุ ‖ ี ํ า เข ้มกางเกงขายาวจนกรอมถึง ส น้ ร่า งสูง ตรงยืด ตั ว ขึน ้ เล็ ก น อ ้ ย เขาอยู่ใ นชุด สูท ส ด รองเท ้า มีป้ายแบรนด์เนมบอกเครือ ่ งหมายการค ้าของอาภรณ์และบ่งว่าเป็ นของดีมรี าคาติดไว ้ที่ ้ ื ่ ่ ย่างไม่เกรงสายตาใคร ไทสพ ี น ปลายแขนเสอตัวนอก ผ ้าวูลนัน ้ สงความรํ่ารวยของผู ้สวมใสอ ื้ เข ้ม ื้ สเี ข ้มตามความนิยม บอกชัดว่าผู ้สวมใสเ่ ป็ นคนสํารวยกับการแต่งกาย หน ้าเข ้มหล่อ เข ้ากับเสอ รับกับริมฝี ปากหยักทีห ่ ญิงเพ ้อหา หญิงหลายคนในงานเลีย ้ งยังอดเหลียวมองไม่ได ้เมือ ่ ก ้าวผ่าน มาใกล ้ ปลายผมเล็มอย่างพิถพ ี ถ ิ ันไม่มรี วิ้ รอยสเี ทาของวัยให ้เห็นเลย ดวงตาคมกล ้าทีช ่ อบมอง คูส ่ นทนาอย่างค ้นหาและจั บผิดอยูห ่ ลังกรอบแว่นตาสเี งินวาววับทันสมัย แต่ใบหน ้าตึงขมวดคิว้ เล็ ก น อ ้ ยอย่างไม่พ อใจ ไม่พ อใจเมือ ่ พบว่ า คนที่ค ด ิ ว่า เป็ นของตายอย่างเทีย นทิพ ย์ กลับไม่ ี ช วี ต เลือ กเขาหลัง จากเป็ นอิส ระทางการและใจอีก ครั ง้ หนึ่งเมือ ่ สามีเ ส ย ิ นั่ นก็ เจ็ บ พอแล ้วแต่ คําพูดวันนีเ้ หมือนการประหารกันอย่างเลือดเย็น ่ ิ เขา ―รู ้‖ ไม่น ้อยไปกว่าเทียนทิพย์หรอก แม ้ว่าครัง้ หนึง่ เขาจะเป็ นตัวรองบ่ อนของ ใชส เธอตลอดเวลา ตัง้ แต่สมัยเรียนมัธยมปลายมาแล ้ว เด็กผู ้หญิงหน ้าหวานแต่เม ้มปากอยูเ่ สมอคือ ผู ้ทีไ่ ด ้คะแนนชนะเขาก ้าวหนึง่ อยู่เสมอ ธวัชชัยจบมาด ้วยคะแนนทีแ ่ พ ้เทียนทิพย์ไปอย่างเฉียด ฉิว เมือ ่ สอบเข ้ามหาวิทยาลัยเธอก็ยังได ้ทีห ่ นึง่ ของคณะจากนักเรียนทั่วประเทศ ในขณะที่เขาได ้ เพียงทีส ่ องและไม่มใี ครพูดถึงเขาเลย ทัง้ ๆ ทีค ่ ะแนนห่างกันเพียงคะแนนเดียวจริงๆ และนั่ นเป็ น ึ ถึง ―อํานาจ‖ ของผู ้ชนะ การเรียนของธวัชชัยคือการแข่งขัน เขาเรียนอย่างบ ้า ครัง้ แรกทีเ่ ขารู ้สก ื่ ว่าผู ้ชนะ ในขณะทีเ่ ทียนทิพย์เรียนอย่างสบายๆ และเป็ นผู ้ชนะ ความพ่ายแพ ้ครัง้ เลือดเพือ ่ ได ้ชอ สุดท ้ายคือ เธอได ้รั บทุนเล่าเรียนสําคัญสูงสุดระดับประเทศ ในขณะทีเ่ ขาต ้องพกพาหัวใจพ่าย แพ ้ไปหาทุนอืน ่ ทีด ่ ้อยกว่า แม ้ในสายตาของเพื่อนๆ จะเห็ นชัด ว่าธวัชชัย กับเทียนทิพย์ค อ ื คู่แข่ง แต่หัวใจของเขา กลับเห็นว่าเธอคือผู ้หญิงหนึง่ เดียวในหัวใจของเขา หนึง่ เดียวเสมอมาจริงๆ ทว่า ถ ้าจะมีอะไรที่ นิยามคําว่ารักสําหรับคนสองคนได ้ คํานั น ้ คือ ―แปลก‖ เพราะธวัชชัยรักเทียนทิพย์แต่โชคชะตา กลับบันดาลให ้ไปแต่งงานกับผู ้หญิงอืน ่ ...พอๆ กับทีผ ่ ู ้หญิงในหัวใจเขาเลือกทีจ ่ ะแต่งงานกับธ นัย แทนทีจ ่ ะเป็ นเขา ―ไงคะ วัชจ๋า ไหนบอกซวิ า่ ทิพย์ทําอะไรทีไ่ ม่ธรรมดาในสายตาคุณ อย่าไปพูดถึงสาวตา คนอืน ่ เลยนะ เพราะคนอืน ่ เขาก็คด ิ อะไรไปเรือ ่ ยเปื่ อยตามใจเขานั่ นแหละ ทิพย์อยากรู ้ความคิด วั ช มากกว่า เพราะทิพ ย์ เ ช ื่อ ว่ า วั ช น่ า จะมีว ช ิ ั่ น ที่ ต่ า งไปจากคนอื่น ไม่ งั ้น จะบริห ารกองทุ น ระดับชาติได ้หรือจ๊ะ‖ ี งนัน ี งหนั กแน่นเอาจริง เขาจิบไวน์อก ้ เสย ้ เหมือนหยอกเย ้าแต่หางเสย ึ ใหญ่กอ ่ นตอบชาๆ แบบระวังคําพูดว่า ―ถ ้าคิดอย่างผมเอง ผมก็ ต ้องมาทวงสัญญาทิพย์วา่ ไหนว่าถ ้าไม่มค ี ุณธนั ยแล ้วทิพย์จะ กลับมาหาผมไง แต่คณ ุ กลับไปแต่งงานกับคนอืน ่ ทีไ่ ม่คค ู่ วรกับคุณเลย‖ ี วานมองหน ้าเขาตรงๆ เธอแต่งกายห่างไกลจาก ―เด็กเรียน‖ อยูไ ร่างในชุดสห ่ กลโข คง หมดยุคแล ้วทีผ ่ ู ้หญิงคงแก่เรียนจะสวมแว่นหนาเตอะและอยูใ่ นชุดเชย เพือ ่ ให ้เข ้ากับผมทรงบ๊อบ เรียบง่าย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 250

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี ะ วัชจ๋า เราก็ตา่ งโตๆ กันแล ้ว เอาเป็ นว่าทิพย์อยากบอกว่า ―แล ้ววัชคูค ่ วรกับทิพย์งัน ้ ซค คุณเดชาเขาให ้ในสงิ่ ทีว่ ช ั ให ้ทิพย์ไม่ได ้หรอกจ ้ะ‖ อีกฝ่ ายโพล่งออกมาดังพอได ้ยินกันสองคน ิ ล ้านหรือร ้อยล ้าน‖ ―เท่าไหร่ละทิพย์ ห ้าสบ คนฟั งสวนกลับมาเร็วทันกัน ―ทะเบียนสมรส!!‖ ี งเครียดพอกับหน ้า คล ้าย ความเงียบเกิดขึน ้ พักใหญ่ก่อนทีเ่ ทียนทิพย์จะพูดต่อด ้วยเสย กําลังอยูใ่ นห ้องประชุมมากกว่างานเลีย ้ ง ื่ มั่นเสมอมาว่าเราต ้องบริหารทุกอย่างรวมทั ง้ ชวี ต ี่ ง ―ทิพย์เช อ ิ ของตัวเองให ้มีความเสย ี ะ คุณยังมีคณ น ้อยทีส ่ ด ุ คิดดูซค ุ พิมพ์ผกาอยูท ่ ัง้ คนและลูกอีกสองคน แล ้ววัชจะเอาทิพย์ไปวาง ไว ้ในซอกไหนของช วี ต ิ คะ ในคอนโดเงีย บๆ ห่างสายตาคนรู ้จั ก หรือ โรงแรมม่านรูด เป็ นครั ง้ คราว‖ อีกฝ่ ายเงียบอย่างจํานนและปล่อยให ้คนพูด พูดไปเรือ ่ ยๆ ―ทิพย์มล ี ูกสองคนทีก ่ ําลังเรียนอยู่ต่างประเทศ เราก็ต ้องหาระบบมารองรั บให ้แน่ใจว่า ึ ษาของลูกคือรากฐานอันยิง่ ใหญ่ในชวี ต โครงการนี้จะไม่ล ้มเลิกกลางคัน เพราะการศก ิ ของเขา ่ ี ลําพังทิพย์คนเดียวมันเสยงไปหน่อยค่ะ‖ ี ลูกคุณได ้‖ ―แค่นัน ้ เหรอทีค ่ ณ ุ เป็ นห่วง ทําไมไม่บอกผมล่ะ ผมก็อยูใ่ นฐานะทีจ ่ ะสง่ เสย ี งทีอ เทียนทิพย์หัวเราะอีกครัง้ เบาๆ ด ้วยนํ้ าเสย ่ า่ นได ้ว่า โธ่เอ๋ย!! ―โธ่ วัชจ๋า วัชไม่รู ้จักการพัฒนาแบบยั่งยืนหรือจ๊ะ เราต่างก็รู ้นะว่าอะไรเป็ นสงิ่ ยั่งยืนและ อะไรเป็ นเพียงภาพลวงตา ในชวี ต ิ การทํ างานและชวี ต ิ สว่ นตัวของทิพย์ ทิพย์ไม่เคยบริหารอะไร ี ลูกก็ เท่ากับว่าตัวเองโง่เต็ ม ประดาที่ไปมองเงินกู ้ แบบภาพลวงตา ถ ้าทิพย์หวังให ้วัชมาสง่ เสย ้ เพือ ระยะสัน ่ มาสนั บสนุ นโครงการที่ต ้องลงทุนระยะยาว วันดีคน ื ดี เราก็ ต ้องมาวิง่ หาแหล่งทุน ใหม่‖ ―บ ้าจริง‖ ธวัชชัยสบถขึน ้ มาอย่างเหลืออดกั บคํ าอธิบายนั น ้ ―ชวี ต ิ คุณไม่เคยคิดอะไร นอกจากการบริหารโครงการหรือบริษัทเลยหรือ นี่มันชวี ต ิ คุณทัง้ ชวี ต ิ ไม่ใชเ่ รือ ่ งของบริษัท คุณ ต ้องกินต ้องนอนกับคนทีค ่ ุณแต่งงานด ้วย คุณอยู่กับมันได ้ยังไงกัน ผู ้ชายที่ทัง้ โสโครกและไร ้ ึ ษา สกุลรุนชาติ ทิพย์ก็ รู ้ว่าไอ ้คุณเดชานั่ นมันเป็ นใคร มันเป็ นแค่เจ๊กขายขวด เป็ นคนไร ้การศก เมือ ่ เทียบกับคุณหรือผม คุณจะไปคุยอะไรกับมันรู ้เรือ ่ ง‖ ี ะ ทิพย์ต ้องการคนคุยด ้วยถึงได ้เลือกคุณเดชาไงคะ‖ ถ ้าทิพย์มาเลือกวัชแล ้ววัช ―นั่ นซค จะอยูค ่ ย ุ กับทิพย์เหรอคะ คุณก็มค ี รอบครัว มีภรรยาและลูกทีร่ อคุยด ้วยอยูท ่ ัง้ คน แล ้วคุณจะแบ่ง ภาคตัวเองยังไงคะ คุณก็รู ้นีน ่ าว่าการไปนั่งเป็ นผู ้บริหารหลายๆ บริษัทนี่มันเหนื่อยและทําให ้ไม่ม ี ิ ธิภาพ ขืนเห็นแก่ได ้ทําอย่างนัน ี แถมยังทํ าบริษัท ประสท ้ ก็รังแต่จะเป็ นการฆ่าตัวตายทางวิชาชพ ทีเ่ ราไปนั่งเป็ นทีป ่ รึกษานัน ้ ไม่เจริญก ้าวหน ้าเท่าทีค ่ วรด ้วย สงิ่ ทีค ่ ณ ุ มองเกีย ่ วกับคุณเดชาเป็ นแค่ เรือ ่ งผิวเผิน ยังมีเนื้อแท ้อีกมากทีค ่ ณ ุ พลาดไป เอาละทิพย์จะไม่ถกกับคุณในเรือ ่ งของคุณเดชา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 251

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

แต่หากวัชคิดว่าความคิดตัวเองถูกต ้องและเหมาะสมทีจ ่ ะเป็ นผู ้ดูแลชวี ต ิ สว่ นทีเ่ หลือของทิพย์ ี่ งกันไหมคะ‖ เรามาสวอปความเสย คราวนี้ธวัชชัยยอมรับว่าตามความคิดของเธอไม่ทัน เทียนทิพย์ยม ิ้ อย่างท ้าทายก่อนจะ ้ ั ั พูดชาๆ ชดถ ้อยชดคําว่า ี่ งของช วี ต ―ยังไม่ส ายนะคะถ ้าวัช จะให ้ทิพ ย์เลิก กั บคุณเดชา เรามาสวอปความเส ย ิ กั น ี่ งเชอ ื่ ว่าวัชสามารถเลีย ทิพย์จะเสย ้ งดูและรักทิพย์ตลอดไป สว่ นวัชก็เอาใบหย่ากับคุณพิมพ์ผาก ี ะแล ้วเรามาเสย ี่ งเท่าๆ กัน ว่าไงคะ‖ มาวางซค เป็ นครัง้ แรกทีฝ ่ ่ ายชายต ้องยอมรับว่าเทียนทิพย์คอ ื ผู ้หญิงเก่ง เธอเก่งจริงๆ ทัง้ ในตํารา และชวี ต ิ จริง เก่งจนเขาเองก็ตามไปทัน เขาถอนใจยาว เบือนหน ้าไปทางอืน ่ มองดูผู ้คนในงาน เลีย ้ งทีก ่ ํ าลังคุยกันสนุกสนาน นึกสงสัยอยูว่ า่ จะมีใครกํ าลังคุยเรือ ่ งทีบ ่ ้าทีส ่ ด ุ เหมือนเขากับเธอ หรือไม่ ประโยคต่อมาทีพ ่ ด ู กับผู ้หญิงตรงหน ้าขาดความมั่นคงไปโข ―ทิพย์ก็รู ้ว่าผมหย่ากับพิมพ์ไม่ได ้ แต่ผมเลีย ้ งดูทพ ิ ย์ได ้โดยไม่ต ้องหย่ากับเค ้า‖ ี่ งสูงเกินไป และมีค วามเป็ นไปได ้น ้อยกว่าใน ―ป่ วยการค่ะ โครงการของวัชมีค วามเสย ิ โครงการแบบนี้สน ิ้ เปลืองเกินไปถึงได ้ ระยะยาวแถมยังต ้องอาศัยการควบคุมเฝ้ าดูอย่างใกล ้ชด ี ด ้วยซค ี ะ‖ กําไรก็ไม่คุ ้นกับการลงทุน และเผอิญทิพย์มโี ครงการทีด ่ ก ี ว่าให ้บริหารเสย ่ การพรีเซนต์งานต่อทีป เธอนิง่ ไปนิดหนึง่ ก่อนจะอธิบายเฉกเชน ่ ระชุมว่า ื่ ―คุณเดชาเป็ นหุ ้นสว่ นชวี ต ิ ทีด ่ ี เค ้ามีศักยภาพในการจะพัฒนาตัวเองและทีส ่ ําคัญเขาเชอ ี อย่างเราๆ เขาจึงเชอ ื่ ทิพย์ไงคะ เชอ ื่ ว่าทิพย์จะทํ าให ้ชวี ต ื่ ว่าการลงทุน ในมืออาชพ ิ เขาดีขน ึ้ เชอ ่ ารสูญเปล่าเพียงเพราะไม่ใชล ่ ก ื่ ว่าทิพย์ ให ้กับลูกของทิพย์ไม่ใชก ู ของเขา และท ้ายทีส ่ ด ุ เค ้าเชอ ่ ื ิ ํ มีความจริงใจให ้เขา วัชคงไม่เชอว่าแอสเซทหรือทรั พย์สนสาคัญทีค ่ ุณเดชาเค ้ายกให ้ทิพย์คอ ื ความจริงใจ และทิพ ย์ก็ถ ือว่านั่ นคือ สงิ่ สูงสุด แล ้วของการบริหารชวี ต ิ ครอบครั ว บางทีพ วกนั ก ี และทีป บริหารมืออาชพ ่ รึกษาอย่างพวกเราๆ อาจขาดความจริงใจมากเกินไป ทําให ้โครงการดีๆ ี หายไปอย่างน่าเสย ี ดาย แต่ทพ หลายโครงการต ้องเสย ิ ย์ตัง้ ใจไว ้แล ้วว่าจะบริหารชวี ต ิ ตัวเองด ้วย ความจริงใจ และคุณเดชาคือคูค ่ ้าทีจ ่ ริงใจทีส ่ ด ุ วัชก็รู ้นีน ่ าว่าถ ้าเราไม่เริม ่ กันทีค ่ วามจริงใจ โครงการอะไรๆ มันก็ล ้มทัง้ นั น ้ ทิพย์ข อให ้คุณ ึ ษากันถึงความเป็ นไปได ้ของเขา เดชาเค ้าพัฒนาและปรับปรุงตัวเอง เค ้าก็ตกลงและเราก็มาศก เค ้าขอให ้ทิพย์เลิกทํางานและมาเป็ นกําลังใจให ้เขาอย่างเดียว ทิพย์ก็ตกลง เห็นไหมคะ ทิพย์ด ี ี่ งกับเราไปคนละสว่ น ถึงบอกไงคะว่าวัชไม่กล ้ามาสวอปความ ใจทีค ่ ู่ค ้าของเรายอมรั บความเสย ่ ี เสยงกับทิพย์อย่างคุณเดชาหรอก‖ คนฟั งยิม ้ อย่างเหยียดๆ ถามขึน ้ ว่า ิ กิน ―แล ้วทิพย์ให ้คุณเดชาพั ฒนนาอะไรล่ะ คุณคิดว่าตัวเองเป็ นด็ อกเต ้อร์ฮก ้ สง์ ัน ้ ซ ี ถึง คิดจะปั ้นดินให ้เป็ นดาว‖ ―วัชคิดว่าตลกมากใชไ่ หมกับการปั ้นดินให ้เป็ นดาว คิดว่าเป็ นไปไม่ได ้ คิดว่าเป็ นเรือ ่ งฝั น ึ ษาสูงกว่าคนอีกมากมาย เฟื่ อง แต่ทพ ิ ย์จะบอกอะไรให ้นะคะ ทิพย์เป็ นใคร เราเป็ นคนมีการศก ทิพย์เป็ นนั ก เรียนทุน เป็ นผู ้บริหารระดับสูงของบริษัทข ้ามชาติ เราเคยจับงานมาแล ้วมากมาย ้ อ ความรู ้และประสบการณ์ของเราทีส ่ ั่งสมมา ถ ้าเราไม่สามารถเอามาใชเพื ่ ทํ าให ้ชวี ต ิ เรา ชวี ต ิ ลูก เราและคนรอบข ้างเราดีขน ึ้ ก็เท่ากับว่าเรายังไม่เก่งจริงค่ะ แล ้วทํ าไมกับชวี ต ิ ตัวเองเราไม่คด ิ จะ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 252

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

บริหารมันให ้ดีทส ี่ ด ุ ล่ะ คุณเดชาเธอมีเงิน ทิพย์มค ี วามสามารถทีจ ่ ะพัฒนาเงินนั น ้ ทุกอย่างก็ลง ตัวค่ะ ขอเพียงความจริงใจเท่านัน ้ เอง‖ มือเรียวทีจ ่ ับแก ้วเครือ ่ งดืม ่ ต ้องแสงไฟเป็ นประกาย ธวัชชัยยิม ้ เยาะก่อนจะใชนิ้ ว้ แตะไปที่ ้ นิว้ นางข ้างซายของเทียนทิพย์ อดแหย่งรังแตนไม่ได ้ว่า ื้ แหวนวงเล็กนิดเดียว‖ ―ไหนว่าคุณเดชาของทิพย์มเี งินให ้บริหารมากไง ทําไมถึงซอ หน ้าทีต ่ ้องแสงไฟก ้มลงมองดูนวิ้ ตัวเองแล ้วยิม ้ ให ้แหวนวงเล็กนัน ้ ―สําหรั บ กับ ทิพ ย์แ ล ้ว แหวนแต่ง งานมีค่า เป็ นเพีย งเอ็ น พี แอล ค่ะ เราต ้องลงทุนใน ราคาสูงเพียงเพือ ่ ได ้โอ ้อวดความรั กของเรา แต่แล ้วเจ ้าแหวนนั น ้ ขายก็ ไม่ได ้ราคา ทีส ่ ําคัญมัน ี ะว่ามันมีคา่ เท่ากับ ขายไม่ได ้เลยเพราะตราบทีเ่ รายังใชช้ วี ต ิ คูก ่ ับเราก็จะไม่ขายมัน แล ้วคิดดูซค การลงทุนทีไ่ ม่กอ ่ ให ้เกิดรายได ้เลย‖ ั ไม่เมาไวน์ก็ต ้องเมาความคิดของเทียนทิพย์ เดชาเดินเข ้ามาสสมทบกับภรรยา ถ ้าธวัชชย ั เริม และนั่ นทําให ้ธวัชชย ่ สงั เกตเห็นว่า ―เจ ้าเจ๊กขายขวด‖ นั่นเปลีย ่ นแปลงไปมากมายเพียงไร ื่ ๆ ทักขึน เดชายิม ้ กว ้างให ้เขาอย่างจริงใจและซอ ้ ก่อนว่า ―สวัสดีครับ คุยอะไรกันอยูค ่ รับ‖ เทียนทิพย์ทย ี่ น ื อยูด ่ ้วยไม่ได ้ตอบอะไร เธอเพียงรอดูวา่ อะไรจะเกิดขึน ้ และในทีส ่ ด ุ ธวัช ั ชยต ้องเป็ นฝ่ ายตอบ ั เพเหระของพวกทีป ―ก็สพ ่ รึกษา‖ ้ ๆ แต่ใ ช สายตาส ้ ํ า รวจคู่ ส นทนาอย่า งละเอีย ดยิบ เดชาถือ แก ้วไวน์ อ ย่า ง เขาตอบสั น ถูก ต ้องตามมารยาทสังคม บนนิ้วมือ ไม่ม แ ี หวนหรือ เครื่องประดับอย่างที่เศรษฐีใหม่ควรมี มือ ้ เรีย บร ้อย ข ้อมือ ที่โผล่พ ้นปลายแขนเส อ ื้ ส ข ี าว อย่างคนทํ างานหนั ก หยาบกร ้านแต่เล็ ก ตั ด สัน ิ ี รึม บางแนบผิวคลํ้าแดด นาฬกาเรือนนั น สะอาดออกมาเผยให ้เห็นเครือ ่ งบอกเวลาราคาแพง สข ้ บาง สวย เฉี ย บ แต่ห นาด ้วยคุณ ค่ า ที่ผ่า นการพิส ูจ น์ด ้วยกาลเวลายาวนานว่า เป็ นของดีม ีค่า เหมาะแต่กับบุคคลทีเ่ ลือกสรรแล ้วเท่านั น ้ แน่นอน เครือ ่ งประดับบอกเวลาราคาไม่ตํ่ากว่าแปด แสนบาทไทย ย่อมเหมาะกับบุคคลบางคนเท่านัน ้ คนมีเงินไงล่ะ!! ผิวกร ้านแดดบนใบหน ้าแสดงถึงความเข ้มจ ้นของการใชช้ วี ต ิ ริว้ รอยแผลเป็ นหลายแห่ง บนผิวหน ้าบอกถึงการเดินทางทีเ่ คีย ่ วกรําของชวี ต ิ และดวงตาแกร่งหลังแว่นสายตาไร ้กรอลบอก ้ ถอยของชายผู ้นั น ถึงตํานานการสูไม่ ้ หากแต่เวลายิม ้ เขาพบว่ามันเป็ นรอยยิม ้ ทีจ ่ ริงใจยิง่ ฟั นที่ เคยเป็ นคราบไม่น่ าดูและมีก ลิน ่ ไม่พ งึ ประสงค์ กลายเป็ นฟั นสะอาดแข็งแรงกับริ ม ฝี ปากที่นุ่ ม ้ อ เนียนขึน ้ จากการใชเครื ่ งสําอางค์ ผมเผ ้าทรงกระเซงิ อย่างคนไม่สนใจรูปลักษณ์ของตัวเอง มา บัดนี้ถูกเล็มเรียบร ้อยพอเหมาะพอควรแก่ใบหน ้า และปล่อยสเี งินยวงแซมไว ้ตามธรรมชาติดูด ี ี้ มทีด ื่ กลิน สมวัย ชายร่างผอม หน ้าเสย ่ ูไร ้สกุลรุนชาติ มาถึงวันนี้เขาดู ―ดี‖ ขึน ้ อย่างไม่น่าเชอ ่ หอมราคาแพงระเหยออกมาจากเนื้อตัวและชัดเจนว่าเป็ นกลิน ่ ทันยุคทันสมัยของนํ้ าหอมผู ้ชาย ราคาระยับ เทียนทิพย์สามารถทําให ้ผู ้ชายรุงรังคนหนึง่ ดีได ้ถึงขนาดนีน ้ ับว่าไม่ธรรมดาจริงๆ ื พิมพ์อยูค คนทัง้ สามยืนคุยกันด ้วยเรือ ่ งทั่วไปและข่าวคราวทางหน ้าหนั งสอ ่ รู่หนึง่ ก่อนที่ เดชาจะขอตัวจากไปทักคนบางคน ตลอดเวลาเทียนทิพย์ไม่ได ้โดดเข ้ามาชว่ ยสามีเลยเมือ ่ เขา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 253

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ถูก ต ้อนด ้วยคํ าถามทีจ ่ งใจลองเชงิ หลายครั ง้ แต่ทุก อย่างก็ ผ่านไปได ้ด ้วยดีแม ้จะไม่เฉี ย บคม สมใจ ―ทิพย์คงต ้องเหนือ ่ ยอีกนาน‖ ี งนั น ธวัชชัยทักขึน ้ ทันทีทเี่ ดชาเดินพ ้นไป เสย ้ ล ้อเลียนอยูใ่ นทีแต่อก ี ฝ่ ายมีทท ี ่าสบายใจ ื่ จริงๆ เป็ นท่วงท่าของผู ้ชนะปนกับความภูมใิ จในความสําเร็จอะไรสก ั อย่าง อย่างไม่น่าเชอ ―ทิพย์ไม่คด ิ จะปกป้ องเขาอย่างเด็กๆ หรอกค่ะ กิจการทีถ ่ ูกปกป้ องมากไปจะไม่มค ี วาม ื่ ว่าความรู ้อาจเรียนทันกันหมดเพียงแต่ต ้องใชเวลา ้ แข็งแกร่งในเชงิ การแข่งขัน ทิพย์เชอ และที่ ั่ ของเจ๊กขายขวดก็ไม่ผด สําคัญ วิชน ิ มันเป็ นอีกด ้านของความคิดทีต ่ า่ งออกไปเท่านั น ้ เอง ถ ้าคุณ เดชาไม่เก่งเค ้าไม่รวยขนาดนีห ้ รอกค่ะ อย่าลืมนะคะว่าเราเริม ่ จากไหน พวกเราจากยอดปราสาท ี่ งอะไรเลย แต่คน ทีส ่ งู สง่ และได ้บริหารหน่วยงานทีแ ่ ข็งแรงอยู่แล ้ว เรียกว่าแทบไม่มค ี วามเสย อย่างคุณเดชาเขาเริม ่ จากศูนย์คะ่ ‖ ั ชูแก ้วไวน์ในมือขึน ธวัชชย ้ สูงแล ้วพูดอย่างจริงใจก่อนจะกรอกไวน์เข ้าปากจนหมดแก ้ว ี ‖ ―ขอดืม ่ ...ให ้กับคุณเทียนทิพย์ นั กบริหารมืออาชพ เทียนทิพย์ยม ิ้ ให ้ก่อนจะเดินจากไปสมทบกับสามี เจ๊กขายขวดคนนั น ้ อา...ผู ้หญิงคนนั น ้ ธวัช ชัย ไม่เคยยอมรั บเลยตลอดช วี ต ิ ว่าเธอเก่งกว่าและเหนือ กว่าเขา จนวันนี้แหละที่เขาต ้อง ้ ้อย่างเป็ น ―มือ ยอมรับว่าเธอไม่เพียงเรียนเก่งกว่าเท่านั น ้ แต่ยังเอาวิชาความรู ้ทีร่ ํ่าเรียนมาใชได ี ‖ อย่างแท ้จริง อาชพ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 254

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ.๒๔๘๙ เรือ ่ งสน

้ สวรรค์" "อยากขึน โดย โกมล กุดโอภาส เป็ นเวลาหนึ่งทุ่ม หลั งจากหลวงพ่อ ซ งึ้ เป็ นเจ ้าอาวาสทํ าวัต รและสรงนํ้ าเรีย บร ้อยแล ้ว ี งประจํ า วั ด เพื่อ เช ญ ิ ชวนชาวบ ้าามาปรึก ษาหารือ เกี่ย วกั บ งาน ท่า นก็ ไ ด ้พู ด ทางหิก ระจายเส ย ทอดผ ้าป่ าทีจ ่ ะมีขน ึ้ ในวันสงกรานต์ทจ ี่ ะมาถึงอีกไม่กเี่ ดือนข ้างหน ้า อากาศกลางเดือ นธั น วาคมเหน็ บ หนาว ลมแห ้งๆ โชยมาจาทิศ ตะวัน ออกเฉี ย งเหนือ ี ี งนั น เสยงว่าวสนูของใครบางคนออดอ ้อนคล ้ายใครครวญ เสย ้ ดังไปไกลเนื่องจากมีลมแรงและ ว่าวก็ขน ึ้ สูง ้ หลังจากหลวงพ่อ เก็ บอุปกรณ์ท ี่มไี ว ้ให ้ท่านใชเวลาต ้องการประชาสัมพั นธ์แล ้ว ท่านก็ เดินลงมาจากกุฏห ิ ลังเก่าทีส ่ ร ้างด ้วยไม ้ ผ่านความมืดพอสลัวตรงไปยังกุฏห ิ ลังใหม่ทส ี่ ร ้างด ้วย คอนกรีต เณรจัดเตรียมนํ้ าร ้อนไว ้ให ้หลวงพ่อเรียบร ้อย พระสามรูปกําลังนั่งดูทวี อ ี ยู่ โดยทิง้ กุฏห ิ ลัง เก่าไว ้เพียงลําพัง หลวงพ่อนั่ งสูบบุหรี่อยู่ข ้างนอกก่อนทีจ ่ ะเข ้าไปฉั นโอวัลตินที่ เณรชงไว ้แล ้ว ข ้างใน ―เอ ้า‖ หลวงพ่อทักขึน ้ พลางยืน ่ เครือ ่ งพิมพ์ดด ี ชนิดกระเป๋ าหิว้ ให ้พระพรรษาน ้อยรูปหนึง่ ื่ ผู ้บริจาคหน่อย‖ ทีก ่ ําลังนั่งดูละครก่อนข่าวทุม ่ ครึง่ ―ชว่ ยหลวงพ่อพิมพ์ราชอ ี งอ่อนน ้อม ―ครับ‖ พระรูปนั น ้ พูดด ้วยนํ้ าเสย ื่ ให ้พระพรรษาน ้อย ก่อนทีพ หลวงพ่อสง่ กระดาษรายชอ ่ ระรูปนัน ้ จะเอ่ยขึน ้ ―จะเขียนใบโมทนาบัตรหรือครับ‖ ―ครับ‖ หลวงพ่อตอบแล ้วพูดต่อ ―บริจาคคนละนิดละหน่อย ตัง้ แต่ปีกอ ่ นโน ้น‖ พระพรรษาน ้อยขมวดคิว้ ―บริจาคสร ้างเมรุหรือครับ‖ ―ครับ ขาดเหลือแต่ทาส‖ี หลวงพ่อว่า ไม่นาน

่ รือครับ‖ พระรูปนั น ―ผมนึกว่าเมรุมันเก่าเองไม่ใชห ้ สงสัย เนื่องจากเพิง่ มาจํ าพรรษาทีว่ ัด

ทีวม ี าถึงรายการข่าวทุม ่ ครึง่ พระพรรษาน ้อยไม่พด ู อะไร ได ้แต่ก ้มหน ้าพิมพ์ดด ี ปล่อยให ้ หลวงพ่อกับพระรูปอืน ่ คุยกันเกีย ่ วกับข่าวทีไ่ ด ้ดูได ้ฟั ง เมื่อ ก่อ นวัด บ ้านป่ าแดงมีเ พีย งกุฏ ไิ ม ้หลัง เก่า ครํ่ าค่า กับ ศาลาไม ้ผุๆ หลัง หนึ่ง ผ่านไป หลายปี ก่อ นที่ค วามเจริญจะมาถึง ท่านเจ ้าอาวาสรูปก่อ นเป็ นผู ้ริเริม ่ หัก ร ้างถางพงบริเวณวัด โดยรอบ จากที่เคยเป็ นวัด ป่ าจนกลายเป็ นวัด บ ้านที่ม พ ี ื้นที่ก ว ้างขวาง ท่านเป็ นผู ้นํ าการสร ้าง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 255

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

กําแพง สร ้างโบสถ์ จนล่วงมรณภาพ ต่อมาท่านเจ ้าอาวาสรูปปั จ จุบันสานต่อจากท่าน โดยการ สร ้างเมรุ เพือ ่ ให ้ความสะดวกและเป็ นฌาปนกิจสถาน เผาแบบกองฟอน ในความมืดของบริเวณวัด บนศาลาและกุฏห ิ ลังเก่า เปิ ดไฟไว ้เพียงสองดวง สว่ นลานวัด มีหลอดไฟติดเสาไว ้ให ้ความสว่างแก่ใครไปมา ผู ้หลักผู ้ใหญ่เริม ่ ทยอยกันเข ้าวัด โดยมุง่ ไปยังกุฏห ิ ลังใหม่ของท่านหลวงพ่อ ว่ากันว่ากุฏ ิ หลังนีส ้ ร ้างด ้วยเงินหลวงพ่อล ้วนๆ หลวงพ่อ กั บผู ้นํ า ชาวบ ้านประชุม กั น จนล่ว งเวลาเกิน ข่า วจบไปหลายชั่ วโมง ส ่ว นพระ พรรษาน ้อยปลีกตัวกลับกุฏข ิ องตนตัง้ แต่ขา่ วจบ ี งในทีป เสย ่ ระชุมโขม่งโฉ่งฉ่าง ยกเว ้นหลวงพ่อเท่านัน ้ ทีค ่ อ ่ นข ้างพูดน ้อย คงได ้แต่ยม ิ้ รับ ยิม ้ ปฏิเสธ แนะนํ าชาวบ ้านเป็ นครัง้ คราว ในทีป ่ ระชุมคุยกันเรือ ่ งเงินกองกลางประจํ าหมู่บ ้านว่ามีบัญชรี ายรั บรายจ่ายอย่างไร ขาดเหลือ เท่าไหร่ พอสรุปใจความได ้ว่า งานทอดผ ้าป่ าปี นี้เจ ้าภาพจากกรุงเทพฯ ซงึ่ เป็ นคนบ ้านป่ าแดงที่ ไปทํามาหากินอยูท ่ างโน ้นจนรํ่ารวย เขาจะรับเป็ นเจ ้าภาพนํ าผ ้าป่ ามาถวาย โดยเงินจํานวนนี้ทาง ้ ้างประตูโขงเข ้าวัดในวงเงินหนึง่ แสนบาท ไม่เกินมากไปกว่านี้ เจ ้าภาพขอให ้ใชสร ประเด็ นหลักที่ถ กเถีย งกันแม ้แต่ก ารประชุม เสร็ จ แล ้วก็ ยั งหาข ้อยุต ไิ ม่ได ้ว่าเงินจํ านวนนี้จ ะขอ ี าเมรุได ้ไหม เจียดเป็ นค่าสท ―คงไม่ได ้ แค่หนึง่ แสนก็ไม่รู ้จะพอค่าประตูหรือเปล่า‖ ผู ้ใหญ่บ ้านพูดสง่ ท ้ายก่อนเดินลับ เข ้าไปในความมืดเพือ ่ กลับบ ้านของตน ี งตะโกนไล่หลัง ―ไม่ไปดูตาอินกับพวกเราหน่อยหรือ‖ ―ผู ้ใหญ่ ผู ้ใหญ่‖ เสย ี ก่อน‖ ผู ้ใหญ่บ ้านตอบอย่างมีเลศนั ย มี ―ไม่หรอก วันหน ้าก็แล ้วกัน เดีย ๋ วเมียจะหลับเสย ี งหัวเราะร่วนบนถนนมุง่ สูบ ่ ้านตาอิน ความคิดพิลก เสย ึ ของผู ้ใหญ่บ ้านเกิดขึน ้ หลังออกจากวัดไม่ นาน

ื่ มาหลายเดือน ทีบ ่ ้านของตาอินซงึ่ กําลังป่ วยหนั ก แกป่ วยเป็ นโรคตับ ล ้มหมอนนอนเสอ ิ เชอ ื้ กับ แล ้ว ชาวบ ้านลือกันว่า แกกินเหล ้าไม่ขาดแม ้เว ้นวันจนกลายเป็ นโรคตับแข็ง คนสนิท ชด ตาอินบอกต่อ ๆ กั นว่า ตาอินคงไม่ร อดแน่ ท ้องของแกป่ อง ในขณะที่ส ่วนอื่นผอมเหลือ ง ตา เหลืองซา่ น ี ดแทงเข ้าไปในเสอ ื้ ทีน ลมหนาวเสย ่ ุ่มหนา ตาจันทร์กับตาพันธ์ขอตัวกับตาอินทีน ่ อนแบบ ี อยูน ่ ัน ้ แกทัง้ สองเดินคุยกันไปตามถนน ในความมืดของฤดูหนาวหมาเห่ากันขรม เสยงว่าวสนูดัง อิดออดไม่รู ้เหน็ ดเหนือ ่ ย ี งว่าวสนูกอ วือ ่ วือๆ ...ตาอินนอนฟั งเสย ่ นทีจ ่ ะพูดอย่างแผ่วเบา ―ฉั นคงไม่รอดแน่‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 256

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เมียตาอินซงึ่ นั่ งเฝ้ าอยู่ข ้างๆ พูดขึน ้ ―แกอย่าคิดมากเลยอินเอ ้ย ไม่ต ้องห่วงหรอกเรือ ่ ง ข ้างหลัง‖ ี งตาอินสน ั่ เครือ ―ขอทีเถอะ‖ นํ้ าเสย ―ทําบุญให ้ฉั นมากๆ หน่อยนะ‖ เมียตาอินฝื นยิม ้ ดวงตาละห ้อยทอดสูเ่ บือ ้ งล่าง

วาสนาบารมี มันแข่งกันได ้หรือ ‖ ตาจันทร์พูดกับตาพันธ์ ขณะเคร่งเครียดระหว่างทีเ่ ดิน ไปบนทางสายเดียวกัน ―ได ้หรอกมัง้ ‖ ―ขอถามเถอะ‖ ตาพันธ์หัวเราะ ―ตายแล ้วก็ไร ้ค่า‖ ―นั่ นน่ะส‖ิ ตาจันทร์พด ู โพล่ง ―ตายแล ้วจะไปอยูไ่ หน‖ ―เมรุไง‖ ตาพันธ์ตะลึงพรึงเพริด ―นีแ ่ กอยากเกิดมาเป็ นคนอีกหรือ‖ ―เออสวิ ะ‖ แกหัวเราะ ทัง้ สองเดินมาถึงทางแยกระหว่างบ ้านใครบ ้านมัน ―แกอยากเกิดก็เกิดไปเถอะ‖ พูดจบก็คล ้อยหลังเข ้าไปในซอยบ ้านของตน ตาจันทร์ได ้ผลสรุปอย่างน่าพิศวงว่า ตายแล ้วเราควรทําอย่างไรเพือ ่ ให ้ได ้เกิดใหม่ เผาศพให ้ดูดห ี น่อย คือคําตอบหนึง่ ทีแกนึกได ้ หลายวันต่อมาตาอินก็ถงึ แก่กรรม จัดให ้มีการสวดศพอยูส ่ องวันสองคืน บางคนว่าตาอิน ี ที ลูกหลานญาติพ ี่น ้องต่างได ้รั บคํ าเช ญ ิ ให ้มาร่วมงานในพิธ ศ หมดเคราะห์ห มดโศกเสย ี พด ้วย บางคนไปกรุงเทพฯทางบ ้านก็โทรเลขหรือโทรศัพท์ไปบอก หากไม่จําเป็ นจริงๆ พวกเขาก็มา บริเวณตัง้ ศวดศพมีกลิน ่ อายของเหล ้ายาปลาปิ้ งจนฉุน อับ คาว รวมไปถึงกลิน ่ ธูปไหว ้ศพ กลิน ่ แรงคละคลุ ้ง บริเวณบ ้านทัง้ กลางวันกลางคืน พลุกพล่านไปด ้วยผู ้คนทีต ่ ่างก ้มหน ้าก ้มตา เล่ น ไพ่ ไฮโล กั น อย่ า งโงหั ว ไม่ ข ึ้น เพราะไม่ ผ ิด กฎหมาย จนกว่ า จะถึง พิธ ีส ่ ง ศพเข ้าเมรุ เศรษฐกิจในหมูบ ่ ้านถึงเวลาเงินสะพัดในชั่วข ้ามวันข ้ามคืน ไม่เว ้นแม ้แต่เงินจากบ ้านอืน ่ ไหลเข ้า และเงินของแต่ละคนไหลออก คือเงินสํารองเพือ ่ แสวงกําไร ี งประทัดก็ ดังขึน เวลาบ่ายสองโมง เสย ้ ชาวบ ้านต่างทยอยกันไปสง่ ตาอินเข ้าวัดเพือ ่ ทํ า การเผา โลงศพถูกตัง้ ไว ้บนเมรุตระหง่าน เมรุสร ้างขึน ้ ตามรูปแบบทั่วไป ชนิดราคาถูก แต่ก็มล ี าย ิ ปกรรมอย่างหนึง่ จําหลักสวยงามไม่แพ ้เมรุวัดอืน ่ ทีใ่ หญ่โตระโหฐานเกินความจํ าเป็ น มันเป็ นศล ี ธรรมอันดีของคนเรา บางคนถามเหมือนตาจันทร์ ตายแล ้วคนเราจะไปไหน เกิดใหม่ ทีร่ องรับศล

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 257

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

่ รือไม่ ไม่จริงหรอก บางคนบอก แต่บางคนกลับเห็นด ้วยกับตาจันทร์ คือตายแล ้วย่อมไปเพือ ใชห ่ ั แต่ในใจของแทบทุกคนล ้วนมีคําตอบทีค เกิดใหม่ เรือ ่ งนีน ้ ่าสงสย ่ ด ิ ในแง่งาม คือความปรารถนา ิ้ สุดของคนเรา ความใฝ่ ฝั น ความต ้องการอันไม่สน บางคนทีม ่ าร่วมงานเผาศพตาอินเอ่ยขึน ้ ―มันคงไม่ตายก่อนทีเ่ มรุจะดีกว่านีน ้ ะ‖ ใครคนนัน ้ พูดติดตลก ี เลย‖ ―แกนี‖่ หญิงวัยกลางคนปั ดมือทีแ ่ ขน ―พูดไม่เป็ นมงคลเสย หญิงคนนัน ้ อุบปาก เป็ นเรือ ่ งธรรมดาทีง่ านหนึง่ จะกลายเป็ นเรือ ่ งอืน ่ ―มันน่าจะดีกว่านี‖้ ผู ้พูดเปรยถึงความหลัง ่ ย ―แกกําลังบอกว่าเมรุไม่ได ้ทาสเี พราะอะไร ใชม ั้ ‖ ี ก ั หน่อย‖ ―เปล่า‖ ผู ้พูดบอกปั ด ―มันจะสวยงามมากกว่านี้ ถ ้าหากทาสส ―ดูลวดลายส‖ิ ี งผู ้ร่วมงานก็จอแจมิใชน ่ ้อย พระกํานั ลรับผ ้าบังสกุล แต่เสย

เมรุถูกใชอี้ กครั ง้ หนึง่ ตามความต ้องการของญาติผู ้ตาย ศพตาอินถูกเผาเมือ ่ ตะวันบ่าย ี ําลอย คล ้อย ผู ้ร่วมงานต่างทยอยกันกลับบ ้าน โดยทิง้ ปล่องควันลอยโขมงไว ้เบือ ้ งหลัง ควันสด ขึน ้ บนท ้องฟ้ าก่อนจางหายไป ั เหร่อยืนโงนเงนอยูห ...สป ่ น ้าเตาบนเมรุตระหง่าน...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 258

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ.๒๔๙๐ เรือ ่ งสน

ั้ างห้อง" "เรือ ่ งสนข้ ิ ธิ์ ประคองศล ิ ป์ โดย ทวีสท ื มานานหลายสบ ิ ปี เคยทํ าหนั งสอ ื พิมพ์มาก็ หลายฉบับ แต่ละ ผมมีชวี ต ิ อยู่กับตัวหนั งสอ ฉบับมักจะอยูไ่ ม่ได ้นาน ก็ขนาดบางฉบับเมือ ่ ตอนผมเข ้าไปทําใหม่ๆ อุตสา่ ห์พม ิ พ์นามบัตรให ้ผม ี ดิบดี ยังไม่ทันแจกให ้นั กร ้องหรือหมอนวดปรากฎว่าสายป่ านขาดเสย ี แล ้ว ถึงตอนนั น เสย ้ ก็ ไม่รู ้ ื พิมพ์เขาพิมพ์ให ้ฟรี ถ ้า จะเอานามบัตรไปแจกใคร จํ าต ้องทิง้ ไปทัง้ กล่องโชคยังดีทท ี่ างหนั งสอ ี เงินผมคงกลุ ้มใจแน่ เพราะเสย ี ดายเงินครับ พิมพ์เสย แม ้จะล ้มลุก คลุก คลาน อดมื้อ กิน มื้อ แต่ก็ ไ ม่ยั ก เข็ ด ยั ง ตั ง้ หน า้ ตั ง้ ตาปั ้ น ตั ว อั ก ษร ให ้ ้ ว่ หิวใจจะขาดก็ยอมทดเพราะผมรักอาชพ ี นีเ้ ข ้ากระดูก ออกมาโลดเต ้นอยูอ ่ ย่างไม่ท ้อถอย ไสจะกิ ี แล ้ว ผมเขียนหนั งสอ ื สง่ ไปตามนิตยสารบ ้าง หนั งสอ ื พิมพ์ทม ดําเสย ี่ ส ี นามให ้ทดสอบฝี มือบ ้าง ้ ซงึ่ ก็ใชเวลานานพอสมควรในการรอคอยเรื อ ่ งทีจ ่ ะลงตีพม ิ พ์ วันไหนเห็นเรือ ่ งได ้รับการตีพม ิ พ์ก็ ให ้สุดแสนจะดีใจ หายเหนื่อยจากการรอคอยเป็ นปลิดทิง้ ไปเลย แต่ก็มอ ี ยู่ไม่น ้อยทีส ่ ง่ เรือ ่ งไป แล ้วคอยลุ ้นด ้วยใจระทึกปรากฏว่าหายต๋อมไม่ยอมโผล่ออกมาให ้เห็นเลย ซงึ่ นั่ นย่อมหมายความ ว่าเรือ ่ งทีส ่ ง่ ไปให ้บก.พิจารณายังไม่ดถ ี งึ ขนาด มีข ้อบกพร่องอยูบ ่ างสว่ นเลยถูกหย่อนลงตะกร ้า ี ข ้างโต๊ะ และดูเหมือนว่าเรือ ่ งของผมจะได ้รั บการลงตะกร ้าเสยเป็ นสว่ นใหญ่ แต่ก็ไม่ยอมหมด กําลังใจง่ายๆ ยังคงมุมานะสร ้างผลงานต่อไปทุกวันโดยหวังว่าสักวันหนึง่ เรือ ่ งของผมคงได ้รั บ ่ นั กเขียนชอ ื่ ดังหลายๆ คน การตีพม ิ พ์ทก ุ เรือ ่ งทีส ่ ง่ ให ้บก.พิจารณา เหมือนเชน ้ นนี้ผมทํ าท่าไม่อยากจะลุกจากทีน ื ของ เชาวั ่ อน เพราะเมือ ่ คืนไปร่วมงานเปิ ดตัวหนั งสอ ื ี ดารานางแบบคนหนึ่งที่หันมาเขีย นหนั งส อ ที่ดูเหมือ นจะโชคดีก ว่านั ก เขีย นอาช พ หลายเท่ า ี งของตนเป็ นจุ ด ขาย สํ า นั ก พิม พ์ห ลายต่อ หลายแห่ง ต่า งขอให ้ดาราเขีย น โดยอาศั ย ช ื่อ เส ย ื กั นเป็ นแถว พร ้อมแบะท่ายินดีซ อ ื้ งานเขีย นนั ้นด ้วยราคาแพงลิบลิว่ ที่นัก เขีย นอาช พ ี หนั งส อ ทัง้ หลายรู ้ตัวเงินแล ้วอยากจะร ้องไห ้ แม ้ขนาดบางคนเขียนไม่เป็ นก็ยังหาคนเขียนแทนให ้ โดย ่ อ ื่ ของดาราผู ้นั น ื คนเขียนตัวจริงทีอ ใสช ้ ไว ้บนปกหนั งสอ ่ ยูเ่ บือ ้ งหลังหรือทีเ่ รียกว่านั กเขียนฝี มือ ถึง กั บ ซํ้ า ใจ เมื่อ ปรากฏว่า หนั ง ส ือ เล่ ม นั ้น ขายดีต ด ิ อั น ดั บ ใครต่อ ใครกล่า วขวั ญ กั น ว่า เขีย น ื ดีเ หลือ เกิน ไปปรากฏตั ว ที่ไ หนก็ ถู ก ล่ า ลายเซ็ น ได ้ค่ า ลิข ส ท ิ ธิเ์ ป็ นแสนเป็ นล ้านแต่ หนั ง ส อ นักเขียนผีได ้แค่คา่ เขียนเพียงไม่กห ี่ มืน ่ น่าอิจฉาชะมัด!! ผมทํ า ท่า จะหลั บ ตาเพื่อ ขอนอนต่อ อีก สั ก งีบ แต่ก็ ต ้องรีบ ผุด ลุก ขึน ้ โดยอั ต โนมั ต เิ มื่อ ี งอันดัง บังเอิญได ้ยินเมียคนข ้างห ้องร ้องปลุกผัวด ้วยเสย ―ตืน ่ !! ตืน ่ ได ้แล ้วไอ ้แก่ ออกไปทํามาหาแดกได ้แล ้ว‖ ี งโต ้แย ้งอะไรสักคํ า เพราะเพียงครู่เดียว ฝ่ ายผัวคงเป็ นคนขีเ้ กรงใจเมียเลยไม่ได ้ยินเสย ิ แก่ผมมาโดยตลอด ผมก็เห็นอีตาผัวแต่งตัวเดินก ้มหน ้างุดๆ ออกจากบ ้านไป มันเป็ นภาพทีค ่ ุ ้นชน ห ้องทีผ ่ มซุกหัวนอนอยู่ทุกวันนี้เป็ นห ้องเชา่ ในราคาเดือนละแปดร ้อยบาท เป็ นห ้องทีไ่ ม่ ิ ไม่ เ กิน ส ี่ค น สํ า หรั บ ผมตั ว คนเดีย วจึง ใหญ่ โ ตนั ก เหมาะสํ า หรั บ ครอบครั ว เล็ ก ๆ ที่ม ีส มาช ก ิ้ นอกจากเตียงไม ้เก่าๆ แล ้ว ก็ม ี ค่อนข ้างอยูส ่ บายไม่ถงึ กับอึดอัด เฟอร์นเิ จอร์ในห ้องมีอยูไ ่ ม่กช ี่ น ้ ื ่ ึ ้ ื ่ ี ตู ้เส อ ผ ้าพลาสติก ซ งบรรจุเส อ ผ ้าอยู่ส ห ้าชุด หม ้อหุงข ้าวไฟฟ้ าใบเล็ ก กะทั ด รั ด กาต ้มนํ้ าร ้อน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 259

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

วิท ยุ ร าคาไม่ ก ี่ร อ ้ ยบาท พั ด ลมราคาถู ก และเครื่อ งพิม พ์ด ีด กระเป๋ าหิ้ว เครื่อ งเก่ า ๆ ซ งึ่ เป็ น ิ ปี อีกหนึง่ เครือ เครือ ่ งมือหากินเลีย ้ งชวี ต ิ ผมมาตลอดหลายสบ ่ ง มันเป็ นสมบัตข ิ น ึ้ เดียวทีค ่ อ ่ นข ้าง จะมีราคา เพราะบางเดือนเงินขาดมือไม่มค ี ่าเชา่ ห ้อง ผมก็จะพามันเข ้าโรงรับจํ านํ าโดยฝากให ้ ี ชว่ ยดูแล ครั น อาเฮ ย ้ ได ้เงินมาก็ ไปรั บมั นกลั บ มาอยู่กั บ ผมเหมือ นเดิม มั นจึงเป็ นเสมือ นเพื่อ น ี ทีผ คูช ่ พ ่ มรักมากทีส ่ ด ุ ผมจะไม่ยอมทอดทิง้ มันเป็ นอันขาด ถึงแม ้ว่านั กเขียนยุคปั จจุบันสว่ นใหญ่ ้ อ ้ มพ์ดด จะหันมาใชเครื ่ งคอมพิวเตอร์พม ิ งานกันแล ้วก็ตาม แต่ผมก็ยังพอใจทีจ ่ ะใชพิ ี ผลิตผลงาน ต่อไป ผมเก็บทีห ่ ลับทีน ่ อนเข ้าทีเ่ รียบร ้อยแล ้วก็ลก ุ ขึน ้ ไปทําธุระในห ้องนํ้ า กลับออกมามองหา ้ นนี้กาแฟหมดพอดี ผมรู ้ส ก ึ ผิด หวังเล็ ก นอ้ ย กาแฟอันเป็ นอาหารประจํ าทุก เชา้ ปรากฏว่าเช าวั ื้ กาแฟเอาไว ้ตัง้ แต่เมือ อารมณ์เริม ่ หงุดหงิด นึกด่าตัวเองทีด ่ ันลืมซอ ่ เย็นวานก่อนไปงาน เหลือบดู ิ ้ นนี้คง นาฬกาข ้างฝาซงึ่ ก็บอกเวลาแปดโมงเศษๆ อันใกล ้จะได ้เวลาทํ างานของผมแล ้ว แต่เชาวั ้ ื ี ต ้องทํ างานสายแล ้วล่ะ เพราะเดีย ๋ วผมจะต ้องออกไปซอกาแฟทีห ่ น ้าปากซอยเสยก่อน กว่าจะ กลับเข ้ามาคงเลยเวลาทํางานไปหลายนาที ื้ ยืดมาใสห ่ วีผมอย่างลวกๆ ตรวจดูเงินในกระเป๋ าก็พบว่าค่าเรือ ผมคว ้าเสอ ่ งทีเ่ พิง่ ได ้รับมา เมือ ่ ไม่กวี่ น ั ก่อนยังมีเหลืออยูเ่ กือบห ้าร ้อยบาท แม ้จะไม่มากในสายตาคนอืน ่ แต่สําหรับผมมันไม่ ํ ่ ี น ้อยเลย เพราะหลั งจากชาระค่าเช าห ้องแล ้ว ยังมีเงินเหลือพอประทั บ ช วต ิ ไปได ้อีก หลายวัน กว่าจะได ้รับค่าเรือ ่ งงวดใหม่ทผ ี่ มเขียนสง่ ไปเมือ ่ สามสเี่ ดือนก่อน และได ้รับไปรษณียบ ์ ัตรตอบรับ กลับมาจากบรรณาธิการนิตยสารฉบับนั น ้ ว่าเรือ ่ งของผมกําลังจะได ้ลงพิมพ์ในฉบับหน ้านี้ มันทํา ิ้ ใหม่ขน ให ้ผมมีกําลังใจในการจะผลิตงานชน ึ้ อีก ผมออกจากห ้องเช ่าในช ่วงเวลาที่ผู ้คนแถบนั ้นกํ า ลั งสัญ จรไปมา ส ่วนใหญ่จ ะออกไป ิ ติดกั น แต่เวลาเจอะเจอกันก็ เพีย งแค่ยม ทํ างานแม ้จะอยู่บ ้านใกล ้ช ด ิ้ ให ้กันเท่านั ้น ผมเองเมือ ่ ออกมาเดินแถวหน ้าบ ้านก็มักจะถูกใคร่ต่อใครจับตามองอยูต ่ ลอดเวลา ด ้วยสายตาประหลาดๆ เพราะพวกเขาเหล่านั น ้ คงเห็นผมขลุกอยูแ ่ ต่ในห ้องทัง้ วัน ไม่เห็นออกไปทํ ามาหากินเหมือนคน อืน ่ ซงึ่ ก็เป็ นเรือ ่ งธรรมดาของคนกรุงเทพฯ ทีผ ่ ู ้คนมักจะตัง้ แง่เอากับคนทีไ่ ม่มงี านทํ า แต่จริงๆ ้ แล ้วพวกเขาไม่รู ้หรอกว่าทุกวันนีผ ้ มก็ทํางานอยูอ ่ ย่างสมํา่ เสมอ เป็ นงานทีใ่ ชสมองและความคิ ด ื นั่ นแหละ!! ก็งานเขียนหนังสอ ิ อาชพ ี ขับรถแท็กซม ี่ ห ลุงชต ี ้องพักอยูใ่ กล ้ๆ กับผม ครอบครัวของแกมีอยูด ่ ้วยกันสามีชวี ต ิ ิ ิ นอกจากแกแล ้วก็มเี มียและลูกชายวัยสบเอ็ ดสบสองขวบ ร ้องทักทายผมพร ้อมรอยยิม ้ แห่งการ เป็ นเพือ ่ นบ ้าน เมือ ่ บังเอิญออกจากบ ้านพร ้อมกัน ้ ย ี ว‖ ―สวัสดีครับคุณ ออกไปทํางานแต่เชาเช ื้ กาแฟน่ะลุง‖ ผมยิม ้ ตอบแกออกไปว่า ―เปล่าครบ ผมจะออกไปซอ ี น ้าประหลาดใจ ―ผมนึกว่าคุณจะออกไปทํางานเสย ี อีก‖ ―อ ้าว!!‖ แกอุทานทําสห ―ผมทํางานอยูท ่ บ ี่ ้านครับ‖ แกจ ้องหน ้าผมเขม็งก่อนถาม ―ทํางานอะไรเรอะคุณ‖ ื ครับ‖ ―เขียนหนั งสอ ―อ ้อ คุณเป็ นนักเขียนนะส‖ิ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 260

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

่ รับ‖ ―ใชค ―เขียนประเภทไหนล่ะ‖ แกย ้อนถาม ั ้ ครับ‖ ผมตอบย ้อนถามกลับไปว่า ―ลุงเคยอ่านมัย ั้ ‖ ―เรือ ่ งสน ้ ครับพวกเรือ ่ งสน ―ผมจะเอาเวลาทีไ่ หนมาอ่านกันล่ะคุณ‖ แกตอบไปตามความจริง ―ต ้องทํางานตัง้ แต่เชา้ ื คงจะดีสน ิ ะครับ‖ ยันดึก เวลาพักผ่อนก็แทบจะไม่มรี ายได ้จากการเขียนหนั งสอ ―คํ าถามประโยคนี้ทํ าให ้ผมคิด อยู่นานว่าจะบอกความจริงแกดีหรือ ไม่ แต่ท ี่ส ุด ก็ บอก ออกไปว่า ―พออยูไ่ ด ้ครับ‖ ้ ้งจริงหรือเปล่า‖ แกพยักหน ้า ก่อนจะถามอีกว่า ―เออ พ่อหนุ่มเขาว่าเป็ นนั กเขียนนีไ ่ สแห ี ทีม ื่ เสย ี งแล ้ว ―ก็มส ี ว่ นจริงเหมือนกัน‖ ผมยอมรับความจริง ―นอกจากนั กเขียนอาชพ ่ ช ี อ ื อย่างเดียวก็เลีย ้ ้งเหมือนผม‖ สามารถเขียนหนั งสอ ้ งตัวได ้ และไม่ไสแห ิ หั ว เราะ ―คุ ณ กั บ ผมนี่ มั น หั ว อกเดีย วกั น เลย ขั บ แท็ ก ซ ี่ทุ ก วั น นี้ ก็ แ ทบอดตาย ลุ ง ช ต เหมือนกัน‖ ―อ ้าว!!‖ ผมอุทานเป็ นฝ่ ายสงสัยขึน ้ มาบ ้าง ―ไหงเป็ นงัน ้ ล่ะครับ รายได ้จากการขับรถ ี่ ่าจะดีนะ ลุง‖ แท็กซน ―ดีกะผีอะไรกันคุณ‖ แกตอบ ―เดีย ๋ วนี้ผู ้คนเขาประหยัดยังกะอะไรดี ถ ้าไม่จําเป็ นแล ้วไม่ ี เงินค่าแท็กซเี่ ด็ดขาด แถมบางทีเจอเอาผู ้โดยสารโจรเข ้าอีกก็ซวยไป‖ ยอมเสย ―ลุงเคยเจอผู ้โดยสารทีว่ า่ บ ้างหรือเปล่าครับ‖ ―เคยอยูห ่ นหนึง่ ‖ แกตอบ ―นึกว่าจะไม่รอดซะแล ้ว เรือ ่ งมันเกิดเมือ ่ ปี ทแ ี่ ล ้วนีเ่ อง‖ ิ รับ‖ ―แหม น่าตืน ่ เต ้น‖ ผมแสดงอาการสนใจขึน ้ มา ―ลุงลองเล่าให ้ผมฟั งบ ้างสค ิ เริม ―คุณจะฟั งผมก็จะเล่าจะให ้ฟั ง‖ ลุงชต ่ ต ้นเล่าเหตุการณ์เมือ ่ ครัง้ อดีตให ้ผมฟั งอย่าง อารมณ์แจ่มใส ―คืนนั น ้ ผมไปสง่ คนทีป ่ ระตูนํ้าเสร็ จแล ้วก็วงิ่ รถผ่านมาทางโรงแรมอินทรา มีชาย สองคนโบกมือให ้ผมจอดรับ ไอ ้ผมก็นก ึ ว่าเป็ นผู ้โดยสารทั่วๆ ไป ผมก็ปราดเข ้าไปจอดมันบอก ให ้ผมไปสง่ ทีซ ่ อยรางนํ้ า คนหนึง่ นั่ งเบาะหน ้าอีกคนนั่ งเบาะหลัง เจ ้าคนหน ้าชวนผมคุยมาตลอด ั นิดครัน ทาง ไม่มท ี ท ี า่ ว่าจะเป็ นผู ้ร ้ายเลยสก ้ วิง่ มาถึงซอยเล็กๆ ซอยหนึง่ ซงึ่ ค่อนข ้างเงียบและมืด ึ เอะใจเพราะซอยนั น มันบอกให ้ผมเลีย ้ วเข ้าไป ผมรู ้สก ้ ไม่มบ ี ้านคนอยูเ่ ลย แต่ยังไม่ทันจะทําอะไร ั คัตเตอร์ออกมาจ่อทีค เจ ้าคนนั่งหน ้าก็ชก ่ อหอย ขูใ่ ห ้ผมนั่ งนิง่ ๆ บอกอย่างสุภาพว่าขอเงินเอาไป ้ อย แล ้วเจ ้าคนนั่ งหลังก็ จัดการล ้วงกระเป๋ าเอาเงินทีผ ใชหน่ ่ มหาได ้จากการวิง่ รถทั ง้ หมดพันห ้า ่ ร ้อยบาทไปพร ้อมไล่ผมลงจากรถก่อนไปมันยังมีแก่ใจสงเงินให ้ผมเป็ นค่ารถกลับบ ้านอีกหึง่ ร ้อย บาท คืนนัน ้ ผมกลับบ ้านชนิดไม่เหลืออะไรเลย‖ ―มีชวี ต ิ รอดกลับมากลับมาก็บญ ุ แล ้วล่ะครับลุง‖ ิ จะทําให ้ผมเพลิดเพลินเจริญใจและมี เราสองคนเดินคุยกันมาแม ้ว่าการได ้พูดคุยกับลุงชต ความสุขยิง่ นั ก แต่ถ งึ อย่างไรผมก็ ไม่ล ม ื ภาระหนา้ ที่อันเป็ นที่รั ก ของตน เดี๋ย วผมต ้องกลับมา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 261

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื ให ้เสร็จก่อนคํา่ เพราะชว่ งกลางคืนผมไม่อยากให ้เสย ี งเคาะพิมพ์ดด เขียนหนังสอ ี ไปรบกวนคนที่ ิ เอารถแท็กซม ี่ าจอดแกเป็ นฝ่ ายชวนผมว่า อยูข ่ ้างห ้อง ครัน ้ เมือ ่ มาถึงยังทีซ ่ งึ่ ลุงชต ี ―คุณนักเขียนจะออกไปหน ้าปากซอยไม่ใชเ่ รอะ? ติดรถผมไปก็ได ้ครับ จะได ้ไม่ต ้องเสย ค่ารถมอเตอร์ไซค์‖ ผมทําท่าจะปฏิเสธแกก็พยายามคะยัน ้ คะยอจนใจอ่อนต ้องขึน ้ ไปนั่ งคู่กับแกจนได ้ แกพา ผมมาสง่ ลงหน ้าปากซอย ผมกล่าวขอบคุณ ภายหลังลงจากรถเรียบร ้อยแล ้วผมก็เดินเข ้าไปใน ห ้างเพื่อ หาซ ื้อ กาแฟ ครั ้น ได ้ส งิ่ ที่ต ้องการแล ้วผมก็ นั่ ง มอเตอร์ไ ซค์รั บ จ า้ งให ้มาส ่ง ยั ง ที่พั ก จัดแจงต ้มนํ้ าร ้อนเตรียมชงกาแฟ ขณะรอให ้นํ้ าร ้อนเดือดผมก ้าวไปทรุดตัวนั่ งบนเก า้ อีห ้ น ้าโต๊ะ ื ลากพิม พ์ด ีด มาไว ้ตรงหน า้ หยิบ กระดาษว่างเปล่าสอดเข ้าไปในเครื่อ ง เพราะ เขีย นหนั งส อ ตอนนีพ ้ ล็อตเรือ ่ งใหม่กําลังอัดแน่นและเคลือ ่ นไหวอยูใ่ นสมอง เพือ ่ รอให ้ผมระบายมันออกมาบน ั ้ ทีด หน ้ากระดาษ มันคงเป็ นเรือ ่ งสน ่ ไี ม่แพ ้เรือ ่ งอืน ่ ๆ ทีผ ่ า่ นมา ี่ ช ื่ ชต ิ !! ผมจะเขียนถึงเรือ ่ งราวของลุงคนขับแท็กซท ี่ อ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 262

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ.๒๔๙๒ เรือ ่ งสน

ี้ วแห่งความสุข" "เศษเสย โดย ดําเนินทราย ท่านคงเคยได ้ยินตลกร ้ายเรือ ่ งทํานองนีม ้ าแล ้ว ในงานบํ าเพ็ ญกุศ ลศพของสามีท ี่จ ากไป ภรรยาไปเคาะที่โ ลงศพแล ้วปรารภเบาๆ ว่า ่ ช ―ขอให ้พ่อไปสูท ี่ อบๆ นะจ๊ะ‖ ี งครวญตัดพ ้อต่อว่ามาตามสายลมเย็นวูบ พลันได ้ยินเสย ―ทีตอนมีชวี ต ิ อยู่ ไม่เห็นแม่บอกอย่างนีเ้ ลย‖! ้ หรื อ ไม่ โดยเฉพาะอย่ า งยิง่ ―การ ไม่ รู ้ว่ า การขึน ้ ต ้นเช ่ น นี้ ผิด สู ต รการเขีย นเรื่ อ งสั น ิ รางวัลอันโด่งดัง‖ สร ้างสรรค์ ในทัศนะกรรมการตัดสน เมือ ่ ครัง้ ทีข ่ ้าพเจ ้าไม่มงี านทํา จะเรียกว่า ―ตกงาน‖ ก็ได ้ เพราะเมือ ่ เกษี ยณอายุงานจาก บริษัทเอกชน สัญชาติฝรั่งนั น ้ ข ้าพเจ ้าอายุ ๕๕ ปี แต่ไม่มเี งินเก็บหรือบําเหน็ จเป็ นกอบเป็ นกํา ้ ้ตา่ งๆ แล ้ว ก็ เหลือพอ จะฝากธนาคารกินดอกเบีย ้ ได ้สบายๆ อย่างใครอืน ่ เพราะหลังจากใชหนี กินพออยูไ่ ปได ้ไม่นานก็ร่อยหรอลงไป ี่ นในบ ้าน คือ ข ้าพเจ ้าหนึ่งกั บ ลูก ขณะทีภ ่ รรยายั งทํ างานคนเดียว เพือ ่ เลีย ้ งดูผู ้ชายส ค ชายสามคน ซงึ่ ยังเรียนไม่จบแม ้แต่คนเดียว (ก็เพิง่ เจอะเจอเนือ ้ คูเ่ อาเมือ ่ อายุ ๓๕ จะทําไฉนได ้เล่า ไม่ขน ึ้ คานเป็ น ―ชายโฉดค ้างฟ้ า‖ ก็ดเี ท่าไหร่แล ้ว!) ดังนัน ้ หลังจากมีหน ้าทีร่ ับสง่ ลูกชายทีย ่ ังเรียนไม่จบและหลานทีเ่ ป็ นลูกของหลานสาวไป โรงเรียนและกลับบ ้านแล ้ว ข ้าพเจ ้าจึงต ้องกลับไปทําหน ้าทีค ่ รูสอนพิเศษ ทัง้ ในโรงเรียนมัธยม และมหาวิทยาลัยดังทีเ่ คยสอนมาแล ้วเมือ ่ ๒๐ ปี กอ ่ น ี ดัง้ เดิม ถึงแม ้จะลาออกจากราชการไปเป็ นลูกจ ้างบริษัทเอกชน ข ้าพเจ ้าก็ไม่เคยทิง้ อาชพ ึ ษาเล่าเรีย นจากโรงเรีย นฝึ กหั ด ครูม าก่อ นเลย...เพราะที่ล าออกไปด ้วยเงิน เดือ นไม่ ที่เคยศ ก พอใช ้ ี ―ครู‖ เสมอ ทัง้ รักและเทิดทูนอาชพ ี นี้ตลอดมา เพราะเป็ นอาชพ ี ที่ แต่ข ้าพเจ ้าก็รักอาชพ ิ ย์และผู ้ปกครองต่างก็ยกมือไหว ้ด ้วยนํ้ าใสใจจริง ภาคภูมใิ จเมือ ่ ทัง้ ลูกศษ ที่โ รงเรีย นมั ธ ยม แม จ้ ะได ้ค่ า สอนคาบละ ๑๕๐ บาท เสาร์ล ะ ๓ คาบ รวมเป็ นเงิน ๑,๘๐๐- ๒,๒๕๐ บาทต่อเดือน แค่พอจะเป็ นค่านํ้ ามันรถในการรับสง่ ลูกหลานได ้บ ้าง ที่ม หาวิท ยาลั ย เอกชน เพื่อ นรั ก ผู ้รู ใ้ จและเห็ น ใจ อุ ต ส ่า ห์เ ปิ ดวิช าการประพั น ธ์แ ละ ึ ษาสมัค รเรียนห ้องละ ๔๒ คน และ ๔๓ คน สัป ดาห์ล ะ ๔ วรรณกรรมปั จ จุบันให ้สอน มีนัก ศ ก คาบ เหนือ ่ ยแต่ก็นับเป็ นความเหนือ ่ ยทีน ่ ่าภูมใิ จ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 263

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ ษาปี ท ี่ ๔-๕ เสร็จประมาณเทีย เมือ ่ สอนมัธยมศก ่ งครึง่ ข ้าพเจ ้าแวะไปรับประทานอาหาร เที่ยง ณ ห ้องอาหารควีนบีในโรงพยาบาลเดชา ถนนศรีอ ยุธยาเป็ นประจํ า เพราะนอก จากจะ สะดวกมีทจ ี่ อดรถแล ้ว อาหารก็มรี สพอใช ้ และคนไม่พลุกพล่านมากนั ก แต่สงิ่ จูงใจให ้ข ้าพเจ ้าต ้องแวะไปเสมอ คือ ณ มุมห ้องด ้านหนึง่ มีนักดนตรีอาวุโสมากคน หนึง่ นั่ งเล่นอีเล็กโทนไปร ้องเพลงไป ทีแ ่ ปลกกว่าใครๆ คือ เขาจะร ้องในท่วงทํานองแบบเพลง ี่ วชาญด ้านดนตรี แจ๊ซ ซไ์ ม่เหมือนต ้นฉบั บ หากคงทํ านองและจั งหวะได ้ดีเยีย ่ ม อย่างคนทีเ่ ชย และการร ้องเพลงจะพึงทํา ี ด ้วย เหนือสงิ่ อืน ่ ใด เป็ นเพลงสุนทราภรณ์เก่าๆ ทีข ่ ้าพเจ ้าหลงใหลมาตัง้ แต่วย ั รุน ่ เสย หลายครั ง้ ...เมือ ่ ข ้าพเจ ้าเข ้าไปบ่อยๆ จนนั ก ดนตรีผู ้ใจดีเริม ่ จํ าได ้ เขามักจะยิม ้ ทักทาย และก ้มศรี ษะนอ้ ยๆ ให ้ข ้าพเจ ้า เหตุหนึง่ ก็ คอ ื หลังจากทีร่ ู ้จั กหนา้ ตากันมานานพอควร ข ้พเจ ้า เขียนขอเพลงทีช ่ อบๆ ไปเหมือนแฟนประจําหลายๆ โต๊ะทีว่ ย ั ใกล ้เคียงกับเรา แม ้จะคุ ้นหนากันมานานพอควร และมีโอกาสนั่ งคุยถึงความงดงามในบทเพลงในยามที่ ั ้ ๆ หลายครัง้ ด ้วยอัธยาศัยไมตรีของคนวัยใกล ้กันและรักในสงิ่ เดียวกัน เขาพักเหนือ ่ ยชว่ งสน ื่ เสย ี งเรียงนามกัน ด ้วยความเคารพในความเป็ นสว่ นตัวของ เรากลับไม่เคยได ้ถามไถ่ชอ กันและกัน แล ้วอยูม ่ าวันหนึง่ ก็มช ี ายคนทีส ่ ามเข ้ามาร่วม ―ชมรม‖ ของเรา เขาดูสงู วัยกว่าเราสองคน ่ เดียวกับเราสองคน แต่แต่งกายและกิรย ิ ามารยาทเรียบร ้อย ขีเ้ กรงใจเชน ิ คนที่ส ามจะดืม สมาช ก ่ นํ้ ามะนาวเป็ นประจํ า ขณะทีน ่ ั ก ดนตรี-นั ก ร ้อง ซ งึ่ ข ้าพเจ ้าได ้ยิน เด็กๆ เรียกว่า ―ครู‖ ดืม ่ นํ้ าชาอุน ่ ๆ เขามีกระป๋ องชาใบหม่อนเฉพาะทีน ่ ํ ามาจากบ ้านของเขาเอง ่ ระติกทีเ่ ก็บความร ้อน พอมาถึง เด็กสาวในห ้องอาหารจะมารับกระป๋ องชาจากเขาไป นํ าไปชงใสก ได ้เฉพาะมาให ้เป็ นประจํา โดยครูเคยบอกข ้าพเจ ้าว่า ―ชาเขียวใบหม่อน‖ ทีภ ่ าษาอังกฤษเรียกว่า Mulberry Green Tea นั น ้ เป็ นเครือ ่ งดืม ่ เพือ ่ สุขภาพ จะชว่ ยลดนํ้ าตาลในเลือด ชว่ ยลดคอเลสเตอรอล ชว่ ยลด ่ ี ม โปรแตสเซย ี ม เหล็ ก ความดันโลหิต ชวยระบายอ่อนๆ ลดอาการเกิดมะเร็ ง เพราะมีแคลเซย วิต ตามิน บี ๑ บี ๒ และ ซ ี ชงดื่ม แทนนํ้ า หรือ นํ้ า ชากาแฟได ้ เป็ นผลิต ภั ณ ฑ์ท ี่ก รมส ่ง เสริม การเกษตรทํ า เป็ นโครงการนํ า ร่อ งแล ้ว กลุ่ม แม่บ ้านในบริเ วณที่ป ลูก หม่อ น ผลิต ไหม นํ า มา อบแห ้งเป็ นชาสมุนไพรได ้ดี เป็ นสาเหตุให ้ข ้าพเจ ้าทําตาม ―ครู‖ มาจนทุกวันนี้ สว่ นข ้าพเจ ้าดืม ่ กาแฟเย็นหลังอาหารจานเดียว ยกเว ้นบางครัง้ อยากนั่ งนานๆ หรือเพลียมาก ก็จะ สงั่ เบียร์เย็นๆ มาขวดหนึง่ ซงึ่ แม ้คะยัน ้ คะยอเพียงใด (หลังจากเราคุ ้นเคยกันพอสมควร) ชายทัง้ สองก็ ได ้แต่ยม ิ้ และขอบใจข ้าพเจ ้า พร ้อมกับบอกว่า ―ปลดระวางแล ้ว‖ เหมือนเป็ นประโยค เฉพาะของทัง้ สองคน ิ คนทีส ปรากฏการณ์ใหม่ระหว่างเราสามคนเริม ่ ดําเนินต่อไปดังนี้ เมือ ่ สมาชก ่ ามรับประทานอาหาร และดืม ่ นํ้ ามะนาวพอหายเหนื่อยแล ้ว ―ครู‖ นั กดนตรีก็ยน ื่ ไมโครโฟนทีต ่ นร ้องอยูใ่ ห ้คนทีม ่ าใหม่ โดยตนเองเล่นแต่ดนตรีอย่างเดียว ชายคนทีส ่ าม ซงึ่ ข ้าพเจ ้าได ้ยินเด็กๆ เรียกว่า ―อาจารย์‖ ก็จะ ร ้องเพลงเก่าๆ ทีข ่ ้าพเจ ้าบอกว่าหลงใหลนัน ้ ไปทีละหลายเพลง สลับกับนักดนตรีจนถึงเวลาบ่อย ๒ โมงครึง่ ก็ถงึ เวลาเลิก...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 264

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ชายคนทีส ่ ามจะเดินออกไปก่อน เพราะมีหลานชายมารับพอดี สว่ นนั กร ้อง-นั กดนตรีก็บอกว่าจะ ื พิมพ์ฉบับบ่าย ซงึ่ เขาบอกว่าเขาติดเป็ นนิสัยจนขาดไม่ได ้ แล ้วอาจจะเคลิม กลับไปอ่านหนั งสอ ้ หลับไปจนเย็น เมือ ่ รับประทานอาหารเย็นแล ้ว ก็จะอาบนํ้ าแต่งตัวใหม่ หยิบไวโอลินไปเล่นและ ่ กัน ร ้องเพลงทีห ่ ้องอาหารทีม ่ เี พลงเก่า ทํานองเดียวกับห ้องอาหารควีนบีนเี้ ชน ข ้าพเจ ้ามิอาจละลาบละล ้วงถามไปมากกว่านัน ้ ่ นั น มิตรภาพของเราดําเนินมาเชน ้ ปี กว่า ข ้าพเจ ้าก็ถูกนายเก่าทีบ ่ ริษัทเก่าเรียกไปชว่ ยก่อตัง้ ฝ่ าย ประชาสัมพันธ์ (ดังทีเ่ ราเคยทํ าด ้วยกันมาทีบ ่ ริษัทเดิม) ในบริษัทใหม่ เพราะงานประจํ าทีจ ่ ํ ากัด ั เวลา ข ้าพเจ ้าจึงขาดสมพันธ์ (ดังทีเ่ ราเคยทํ าด ้วยกันมาทีบ ่ ริษัทเดิม) ในบริษัทใหม่ เพราะงาน ิ ภาพใน ―ชมรม‖ ย่อ ยๆ อันอบอุ่นแห่งนั น ประจํ าทีจ ่ ํ ากัด เวลา ข ้าพเจ ้าจึงขาดสมาชก ้ ไปโดย ปริยาย ื่ ว่าอาจเป็ นพระผู ้เป็ นเจ ้าหรือพระพรหมก็เป็ นได ้ทีม ทัง้ ๆ ทีเ่ ป็ นชาวพุทธ แต่ข ้าพเจ ้าเชอ ่ ักจะดลใจ ่ ิ ้ ี ให ้คนทีม ่ ใี จรักหรือชอบในสงเดียวกัน มีเสนทางชวต ิ มาพ ้องพานกันได ้ อย่างที่ ครูแก ้ว อัจฉริยะกุล เขียนไว ้อย่างซาบซงึ้ ในเพลง ―พรหมลิขต ิ ‖ ทีข ่ ้าพเจ ้าเห็นว่าเป็ น ภาษากวีทย ี่ อดเยีย ่ ม และเข ้าใจแก่นแท ้ของมนุษย์เราได ้อย่างถึงแก่น ั พา ดลให ้มาพบกันทันใด ก่อนนี้อยูก ―พรหมลิขต ิ บันดาลชก ่ ันแสนไกล พรหมลิขต ิ ดลจิตใจ ฉั น จึงได ้มาใกล ้กับเธอ...‖ หรือ ื่ โดยพลัน ก็รู ้สก ึ นึกรักกัน...‖ ―เราสองคนต ้องเป็ นเนือ ้ คู่ เพียงแต่ดรู ู ้ชอ เพียงแต่ในกรณีของเราสามคนเป็ นความเป็ นมิตรแบบชายสูงอายุทรี่ ักในเพลงและดนตรีอย่าง เดียวกันเท่านัน ้ ี งเพลงและดนตรีในรายการ ―บรรเลงรมย์‖ ยามเย็นวัน แล ้ววันหนึง่ หลังจากไปเพลินอยู่กับเสย ื พิมพ์คา่ ยมติชนจนได ้ทีแ ศุกร์ของหนังสอ ่ ล ้ว น ้องนั กแต่งเพลงคนหนึง่ ก็ขวนไปเยีย ่ ม ―สโมสรนั ก ื่ ตาตัวเองทีไ เพลง‖ ในซอยลาดพร ้าว ๔ ของ ครูนคร ถนอมทรั พย์ ข ้าพเจ ้าแทบไม่เชอ ่ ด ้พบ ิ คนทีส นักร ้องสมัครเล่นอาวุโส...สมาชก ่ ามของชมรมเข ้า... ข ้าพเจ ้าเข ้าไปยกมือไหว ้และทั กทายถามถึงสุขภาพเพียงเล็กน ้อย ก่อนจะขอตัวแยกไปนั่ งกับ น ้องนักแต่งเพลงทีพ ่ าข ้าพเจ ้าไปดูบรรยากาศเป็ นกันเองของทีน ่ ั่น ―อาจารย์‖ มากับหลานชายคนเดิม แล ้วขึน ้ ไปร ้องเพลงทีเ่ ขาชอบในบางชว่ ง ดังทีส ่ โมสรนั ก ิ ให ้แขกแต่ละโต๊ะผลัดเปลีย เพลงแห่งนีเ้ ชญ ่ นเวียนกันขึน ้ ไปร ้อง โต๊ะละเพลง สองเพลง วนเวียน กันไปคล ้ายร ้านคาราโอเกะทั่วไปในยุคนี้ ประมาณห ้าทุ่ม ครึง่ นั ก ร ้องสมั ครเล่นของข ้าพเจ ้าก็ เดินออกไปพร ้อมหลานชาย เพือ ่ นรุ่นนอ้ ง ของข ้าพเจ ้าจึงได ้ตอบคําถามข ้าพเจ ้าว่า ―อาจารย์‖ ผู ้นัน ้ เคยรับราชการแห่งหนึง่ เป็ นนั กนิยมเพลงอย่างหลงใหลคนหนึง่ ชอบเพลงเป็ น ี ึ ไม่ค่อยชอบที่ ช วต ิ จิตใจ แต่หลังเกษี ยณอายุราชการและพออายุมากขึน ้ ภรรยาและลูกๆ รู ้สก ี ระดับหนุ่ มสาว เห็นเขาไปร ้องเพลง แม ้จะร ้องอย่างสนุ กๆ ทั ง้ ๆ ทีเ่ ขาร ้องได ้ดีกว่านั กร ้องอาชพ ี ง ลีลา และ ดังๆ ในยุคนีจ ้ ํานวนมาก คนทีอ ่ ยูใ่ นสโมสรต่างปรบมือให ้เกียรติและชมชอบในนํ้ าเสย อัธยาศัยของ ―อาจารย์‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 265

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

มีเพียงหลานชายคนเดียวทีเ่ ข ้าใจในความสุขของตา เพราะเขาเป็ นนั กดนตรี แม ้จะเป็ น นักดนตรียค ุ ใหม่ แต่ภาษาดนตรียอ ่ มเป็ นภาษาสากล หลานจึงเป็ นเพียงคนเดียวทีจ ่ ะพาตาไปสง่ ยั ง ที่ท ี่ ต าอยากไปร อ ้ งเพลงหาความสุ ข ถึง เวลานั ด ก็ จ ะไปรั บ กลั บ บ า้ น ไม่ เ คยพากั น ไป สํามะเลเทเมาทีไ่ หนเลย พลอยพาให ้นึก ถึง ผู ้อาวุโ สหลายๆ คนที่ข ้าพเจ า้ รู จ้ ั ก อย่า งพนั ก งานระดั บ กรรมการ ผู ้จัดการใหญ่คนหนึง่ ในบริษัทที่ข ้าพเจ ้าเคยรู ้จัก ข ้าพเจ ้ามัก จะพบท่านแต่งกายสุภาพสบายๆ ถือ กระติก นํ้ าดื่ม ของตนเองไปดูล ะครไทยที่โ รงละครแห่ง ชาติอ ยู่ เ สมอเพีย งคนเดีย ว เพราะ ภรรยาของท่านไม่ต ้องรสนิยมละครไทย หรือสุภาพสตรีสงู อายุหลายๆ คนทีล ่ ก ู หลานพาไปสง่ ไว ้ทีส ่ นามหญ ้าหน ้าสังคีตศาลาใน ิ ปากร พอละครเลิกหลานก็จะมารับกลับบ ้าน เย็นวันเสาร์และอาทิตย์ เพราะติดละครกรมศล ข ้าพเจ ้าฟั งเรือ ่ งของเขาแล ้วสะท ้อนใจ ได ้แต่ ม องไปทางประตูท ี่ตาหลานพากันเนดิน ออกไป และหายไปในความมืด...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 266

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๔๙๔ เรือ ่ งสน

"อ ันชนนี...นีร้ ักเจ้า" โดย ศรีสภ ุ างค์ สุขโข พ่ อ แม่ ก็ แ ก่ เ ฒ่ า จํ า จากเจ า้ ไม่ อ ยู่ น านจะพบจะพ อ ้ งพาน เพี ย งเส ี้ย ววารของคืน วั น ี ใจจริง ไม่ อ ยากจาก เพราะยั ง อยากเห็ น ลู ก หลานแต่ ช พ มิท นทาน ย่ อ มร า้ วนานสลายไป ขอเถิดถ ้าสงสาร อย่ากล่าวขานให ้ชํ้ าใจคนแก่ช ะแรวัย คิด เผลอไผลเป็ นแน่ นอนไม่รั กก็ ไม่ว่า เพียงเมตตาชว่ ยอาทรให ้กินและให ้นอน คลายทุกข์ผอ ่ นพอสุขใจเมือ ่ ยามเจ ้าโกรธขึง ให ้นึกถึง เมือ ่ เยาว์วย ั ร ้องไห ้ยามป่ วยไข ้ ได ้ใครเล่าเฝ้ าปลอบปรนเฝ้ าเลีย ้ งจนโตใหญ่ แม ้เหนือ ่ ยกายก็ยอม ทนหวังเพียงให ้ได ้ผล เติบโตจนสง่างามขอโทษถ ้าทํ าผิด ขอให ้คิดทุกๆ ยามใจแท ้มีแต่ความ ั ต ้นไม ้ทีใ่ กล ้ฝั่ ง มีหรือหวังอยูน หวังติดตามชว่ ยอวยชย ่ านได ้วันหนึง่ คงล ้มไป ทิง้ ฝั่ งไว ้ให ้วังเวง ิ้ หนึง่ ทีป ื ‗บนเสนทางช ้ นี่คอ ื งานเขียนชน ่ รากฏในหนั งสอ วี ต ิ เล่ม ๑‘ ชองอาจารย์ประเวศ วะส ี ทีฉ ่ ั นอ่านเจอเมือ ่ เดือนก่อน สําหรับบางคนอาจดูเหมือนพืน ้ ๆ ไม่มค ี า่ โดดเด่นอะไร หรือกิน ความหมายอะไรเป็ นพิเศษ แต่สําหรับฉั นแล ้วมันมีความหมายมากมายทีเ่ กาะกินใจและประทับ ึ อาจเป็ นเพราะฉั นเคยเป็ นเด็ กหัวดือ อยู่ในความรู ้สก ้ อย่างร ้ายกาจกับบุพการีมาก่อน งานเขียน ิ้ นีจ ชน ้ งึ เป็ นเสมือน ‗ข ้อเตือนใจ‘ ได ้เป็ นอย่างดี ฉั นนํ ามันไปถ่ายเอกสารแล ้วนํ าไปติดไว ้เหนือหัว นอนสําหรับอ่านเตือนใจตัวเองทุกคํา่ คืน และนํ ามาอ่านทุกครัง้ ทีม ่ โี อกาสอย่างไม่รู ้เบือ ่ ... ไม่รู ้ว่าจะมีเด็กสาวสักกีค ่ นบนโลกนี้ทด ี่ อ ื้ เหมือนฉั นหรือดือ ้ มากกว่าฉั น?? ฉั นเพิง่ สํานึก จากประสบการณ์ ได ้ว่า ช วี ต ิ นี้ไม่ใช ่ของง่ายเลย มั นเป็ นเรื่อ งยาก จํ า เป็ นที่จ ะต ้อง ‗เพ่งพินิจ ‘ ‗พิจารณา‘ และมีการ ‗ชั่งนํ้ าหนั ก‘ ถึงการกระทํ าต่างๆ ทีเ่ ราได ้กระทําไปแล ้ว กําลังกระทํ าอยู่ และจะทํ าในอนาคต น่าจะได ้นํ าการกระทํ าของตัวเราเองมาประมวลผล อันไหนดีก็รักษาไว ้ให ้ เหนียวแน่น ประหนึง่ ‗เกลือทีร่ ักษาความเค็ม‘ อันไหนไม่ดก ี ็ขว ้างทิง้ ไปแล ้วเริม ่ ต ้นใหม่ด ้วยสงิ่ ที่ ดีกว่า สว่ นตัวของฉั นเองก็ได ้ลงมือทํ าการบ ้าน ‗ประมวลผลการกระทํา‘ ของตนเองอยู่ จนเกิด ความกระจ่างมากยิง่ ขึน ้ ได ้พอแลเห็ นหนทางว่าสงิ่ ใดผิด ส งิ่ ใดไม่ด ี สงิ่ ใดต ้องแก ้ไขปรั บปรุง ่ ิ และสงใดต ้องพัฒนาให ้ดียงิ่ ขึน ้ แบบฝึ กหัด แห่ง การกระทํ าของฉั น ได ้หลั่งไหลออกมาเป็ นฉากๆ ในห ้วงของความคิด คํานึง...สว่ นใหญ่เป็ นเรือ ่ งทีแ ่ ม่อบรมสงั่ สอน กระตุ ้นเตือน ระคนตัดพ ้ออยูใ่ นที...โดยเฉพาะเรือ ่ ง ทีผ ่ า่ นมาไม่นานนี.้ ..

‗เครือ ่ งจักรเครือ ่ งนีม ้ ันเหนือ ่ ยล ้าเต็มที เหนือ ่ ยมาทัง้ ชวี ต ิ ทํางานหนั กๆ มาตลอด สมควร แก่การทีจ ่ ะหยุดพั ก รอแต่กบ เมือ ่ ไหร่ถงึ จะทํ างานเป็ นหลัก สักทีหนึง่ แม่รอ เฝ้ าแต่รอ รอจน ี แล ้วลูก กบอายุก็ม ากขึน เหนื่อ ยอ่อ นและเกือ บจะหมดหวังเส ย ้ ทุก ทีๆ ถ ้าเรียนจบคราวนี้รบ ี มา ี ถ ้าทํ างานเป็ นหลักแม่ก็จะยืน ทํ างานเสย ่ ใบลาออกจากราชการ แม่คงไม่ทน อยากให ้ช ่วงบัน ้ ปลายของแม่ได ้ตืน ่ สายบ ้าง นอนอย่างเต็มที่ หลับสบายไร ้กังวลและตืน ่ ขึน ้ มาพร ้อมกับความสด ื่ ไม่ต ้องรีบร ้อนตะเกียกตะกายไปทํางานเหมือนกับเชน ่ ทุกวันคลอดหลายสบ ิ ปี ทผ ชน ี่ า่ นมา‘ ‗อย่าคิดว่าตนเองเรียนจบปริญญาโท คนสมัยนีจ ้ บปริญญาโทเป็ นว่าเล่น ไม่ต ้องมัวเลือก ี ต ้องคิด ว่า เราทํ า อาช พ ี อะไรก็ ไ ด ้ อยู่กั บ ใครตรงไหนก็ ไ ด ้ ไม่จํ า เป็ นว่า จะต ้องไปเป็ น อาช พ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 267

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

อาจารย์ในมหาวิทยาลัย หรือสถาบันราชภัฏ ซงึ่ ก็ต ้องแข่งขันกันมากมาย พอทํ างานไปสักพักก็ ต ้องแข่งขันกันทําด็อกเต ้อร์ตอ ่ ไปอีก ชวี ต ิ มันดูจะมีแต่การแข่งขันและความเครียดตลอดไป ชวี ต ิ ั ้ เท่านี้ เราจะทะเยอทะยานเอาอะไรกันมากละลูกเอ๋ย สูทํ ้ างานอย่างมีความสุขดีกว่า การ เราก็สน ทํ างานอย่างมีค วามสุขก็เปรียบเสมือ นการให ้รางวัล กับช วี ต ิ อย่างหนึง่ ทํ างานอย่างเป็ นสุขคือ อย่างไร? ก็ค อ ื หนึง่ ได ้ทํ างานในส งิ่ ทีเ่ รารั ก จะทํ าให ้เรามีความกระตือรือร ้นที่อยากจะทํ า จะ ่ วามเจริญก ้าวหน ้าในอาชพ ี ได ้ สองคืองานทีไ่ ม่ต ้องอยูใ่ น สง่ ผลให ้ผลงานออกมาดี และนํ าไปสูค สงั คมทีเ่ ต็มไปด ้วยบรรยากาศของการแข่งขันชว่ งชงิ จนมากเกินไป แม่คด ิ ว่าอย่างนั น ้ นะ...‘ ิ สองแล ้ว ยังไม่มงี าน ‗กบก็โตมากแล ้ว ปี นี้ก็สาวใหญ่แล ้วนะลูก อายุลก ู ย่างเข ้าสามสบ ทําเป็ นหลัก อาศัยเกาะแม่ไปวันๆ นี่ถ ้าแม่ไม่ให ้เงินค่าเทอมแล ้วจะมีปัญญาไปเอาจากไหนมา ื่ แม่ เกเรเหลวไหลมาตลอด จึงพลาดโอกาสดีในชวี ต เรียนได ้ นี่เป็ นเพราะผลของการไม่เชอ ิ ไป ตัง้ มากมาย งานทีโ่ รงเรียนวังแม่ก็ฝากให ้จนได ้แล ้วเราก็ไม่เอา แทนทีจ ่ ะเอางานก่อนแล ้วค่อย ่ ื ไปเรียนทีหลังก็ไม่ยอม พูดสอนอย่างไรก็ไม่เชอ แล ้วเป็ นยังไง หลงทะนงตนว่าต ้องเรียนให ้จบ ทีเดียวก่อนแล ้วค่อยไปทํ างานทีหลัง พอเศรษฐกิจทรุดหนั กกว่าเดิม ครัน ้ จะไปหางานทํ าก็หา ึ ษาปริญญาโทอายุสามสบ ิ สองทีม ไม่ได ้ ก็เคว ้ง กลายเป็ นนั กศก ่ แ ี ต่ความรู ้ แต่ยังไม่มงี านทํ าเป็ น ิ หกแล ้ว รับราชการต่อไป หลักมั่นคง ก็ต ้องอาศัยแม่ตอ ่ ไป แม่เองก็แก่ตัวลงทุกวัน ปี นี้อายุห ้าสบ ี่ ี แล ้วสุขภาพก็ออ ได ้ก็ อก ี สป ่ นแอลงเรือ ่ ยๆ จะเอาปั ญญาทีไ ่ หนไปชว่ ยลูกได ้ตลอด เป็ นห่วงแต่ ี ที เมือ ว่าเมือ ่ ไหร่ลก ู จะชว่ ยตัวเองได ้เสย ่ ไหร่จะทํ างานเป็ นหลักให ้แม่หายห่วง แม่เป็ นพยาบาล ิ ห ้าหรอก มาก่อ น แม่รู ้ตั ว ว่าสุขภาพแม่ไ ม่ค่อ ยดี รู ้ไหมอายุแม่อ ย่างยืน ยาวนะคงไม่เกินหกส บ ขอให ้ลูกจงเตรียมตัวเตรียมใจไว ้ให ้ดี‘ ‗เรานะเป็ นคนทีส ่ บายทีส ่ ด ุ คนทีล ่ ําบากทํางานงกๆ ก็คอ ื แม่ คนทีเ่ ป็ นฐานให ้เราได ้มีเงิน ้ างสบายก็คอ ใชอย่ ื แม่กับผัวเรา กบจะเอายังไงกับชวี ต ิ ไอ ้ทีเ่ ลิกกับผัวนะแม่ไม่วา่ แล ้วแม่ก็ไม่ยงุ่ ด ้วย เรื่อ งส ่ว นตั วของเรา ส ่วนไอ ้ที่เอาลูก มาฝากให ้แม่เลีย ้ งแม่ก็ ช ่วย แล ้วจะเอายั งไงต่อ ไป ี ทีส ิ อย่าลืมลูกมันโตขึน ้ นเราก็ต ้องเป็ นหลักให ้ลูกได ้ แม่ก็ชว่ ยเท่าที่ ทํางานเสย ้ เรือ ่ ยๆ ต ้องใชเงิ ่ แม่จะชวยได ้เท่านั น ้ เราต ้องโตและยืนอยู่บนลํ าแข ้งของตัวเองให ้ได ้ ผัวเรามันก็ ต ้องไปมีเมีย ใหม่ลก ู ใหม่ มันก็ต ้องสร ้างฐานะสําหรับครอบครัวใหม่ของมันต่อไป มันก็ต ้องหยุดการชว่ ยเหลือ เงินทองเราเร็ วๆ นี้ อันนี้ก็โทษเขาไม่ได ้ ต ้องโทษทีต ่ ัวเราทีไ ่ ม่รู ้จักทําตัวให ้เป็ นคนมีค่า คนเรา จะมีค่าได ้มันขึน ้ อยู่กับการมีงานทํ าเป็ นหลัก จํ าเอาไว ้ โดยเฉพาะผู ้หญิงต ้องทํางานนอกบ ้านทํางานในบ ้าน -ดูแลปรนนิบัตล ิ ก ู ผัว มันถึงจะมีค่าได ้ ไม่ใชเ่ อาแต่เรียน...เรียน...เรียน...ผู ้หญิง ี ก็ ต ้องเป็ นชางเท ้ ไทยเรียนไปมากบางทีมันก็เท่านั ้น อย่างไรเสย ้าหลังอยูด ่ ี ยิง่ เรียนมากกว่าผัว ผัวมันก็เบือ ่ ก็เซ็ง ทีไ่ ปดีกว่า ฉลาดกว่าหรือรู ้ทันมัน‘ ี แม่ก็อดห่วงไม่ได ้ ยิง่ ห่วงเสย ี มากกว่าลูกผู ้ชายอีก ผู ้ชาย ‗เรานะเป็ นลูกผู ้หญิง ยังไงเสย ยั ง ไงมั น ก็ ถูไ ถเอาตั ว รอดไปได ้ไม่ย ากนั ก แต่เ ราผู ้หญิง ลํ า บากกว่า นะ เราทํ า ให ้แม่เ ป็ นห่ว ง ่ ัวเปล่าแล ้ว มีผัวมาแล ้ว แถมมีลก มากมายหลายเรือ ่ ง แม ้กระทั่งเรือ ่ งสว่ นตัว อายุขนาดนี้ไม่ใชต ู ติดอีกหนึง่ คน เราคิดหรือว่าผู ้ชายไทยคนไหนมันอยากจะได ้เรา สันดานผู ้ชายมันก็อยากได ้แต่ ของมือหนึง่ ทัง้ นั น ้ มันไม่สนใจหรือเห็นใจผู ้หญิงหรอกว่า เขาผิดพลาดมายังไง เพราะอะไร มัน คิดแต่เพียงว่ามันจะได ้อะไร เท่าไร คุ ้มไหม เท่านั น ้ จะไปหาผู ้ชายไทยทีด ่ ๆี ใจกว ้างความคิด ั กีค กว ้างไกลมีเหตุผลกับเรือ ่ งแบบนีไ ้ ด ้ทีไ่ หนกัน แล ้วจะมีสก ่ น แล ้วคนเหล่านั น ้ เราจะได ้เจอไหม ข ้อนีแ ้ ม่ยังเป็ นห่วงอยูม ่ าก‘ ึ ส ่ว นลึก ของฉั น แม ้ว่า คํ า พูด ของแม่ ทุ ก คํ า ยั ง ก ้องกั ง วานและสะท ้านไปถึง ความรู ส ้ ก ี นํ้ าเสยงแห่งความจริงใจบริสท ุ ธิใ์ จและความปรารถนาดีของท่าน จะผสมผสานไปด ้วยอารมณ์อัน หลากหลาย ทัง้ แข็งกร ้าวดุดัน น ้อยเนื้อตํ่าใจ ไม่ได ้ดังใจ ทีถ ่ ่ายทอดอย่างตรงไปตรงมา ซงึ่ ทํ า เอาฉั นนิ่งอึง้ อย่า งยอมรั บ ในความผิด นั ้น โดยดุษฎี จํ านนต่อ หลัก ฐานที่ได ้ก่อ เหตุเ อาไว ้ และ ยอมรับชะตากรรมจากคําพิพากษานัน ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 268

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

้ คิดแล ้วฉั นก็อดทอดถอนใจไม่ได ้ จริงสน ิ ะ จริงอย่างทีแ เฮอ! ่ ม่วา่ แม่พูดทุกอย่าง ไอ ้เรา มันคนหัวดือ ้ ความดันทุรังสูง นอกคอก เดินแตกแถวอยูเ่ รือ ่ ย เดินหลงทางมาตลอด เห็นกรงจักร ้ เป็ นดอกบัวอยูเ่ สมอ...ชวี ต ิ มันก็เลยชอกชํ้ายํ่าเดินอยูบ ่ น ‗เสนทางที โ่ รยไปด ้วยขวากหนาม‘ ไม่รู ้ จบ ทัง้ ๆ ทีช ่ วี ต ิ ของเรามันสามารถไปได ้ดีกว่านีอ ้ ก ี ตัง้ มากมาย เพราะผู ้ใหญ่ได ้ถางทางไว ้ให ้แล ้ว โทษใครไม่ได ้นอกจากต ้องโทษทีต ่ ัวเรา...ต ้องแก ้ไขทีต ่ ัวเรา อย่างนี้ ‗คิดใหม่ ทําใหม่‘ ้ ้เสมอ ก็เอามาใชได ฉั น เหม่อ มมองออกไปยั ง เบื้อ งหน า้ ...ข ้างบนเป็ นท่ อ งฟ้ ากว ้างใหญ่ ...ส ีฟ้ ากั บ ส ีข าว ี ้ าชอบอยู่ส งบนิง่ หากแต่สข ี าวชอบแปลงกายเป็ นรูปต่างๆ ไม่หยุดนิ่ง ... ล ้อเล่นกันไปมา...ส ฟ บางทีก็ แปลงกายเป็ นยักษ์ ...ดอกไม ้...กระต่าย...เครือ ่ งบิน...สุดแล ้วแต่มันจะทํ า...แดดอ่อนๆ ้ ้ให ้ความอบอุ่นราวกับแม่ทรี่ ั กกํ าลังปลอบโยนลูกให ้คลายทุกข์ และให ้พลังใจในการ ยามเชานี ้ ต่อสูบนเวที ชวี ต ิ ต่อไป...ใจฉั นยามนี้หวนคํานึงถึงปรัชญาชวี ต ิ ของท่านผู ้หนึง่ ทีไ่ ด ้กล่าวไว ้อย่าง งงดงามว่า ...แม ้จริงแล ้ว...ชวี ต ิ คือการมีตาลืมขึน ้ มองโลก ได ้เห็นท ้องฟ้ า เมฆขาว แสงแดด และผู ้คน ได ้รับรู ้ยิม ้ แย ้มของยอดมิง่ ปิ ยมิตร ได ้ยินสรรพสําเนียง ทัง้ กึกก ้องและแผ่วเบา ได ้ลิม ้ รสหอมหวานของพืชผล ั ผัสอกอุน ได ้สม ่ แห่งมารดา ทัง้ ยังสามารถตรองตรึกนึกคิด และจดจํา ดังนัน ้ ชวี ต ิ คือสง่ ทรงคุณค่าแสนประเสริฐ เป็ นสงิ่ วิเศษ เป็ นปาฏิหาริยม ์ หัศจรรย์ เหนืออิทธิปาฏิหาริยใ์ ดๆ และเป็ นสงิ่ ควรทะนุถนอมและพัฒนา

ถ ้าเป็ นดังทีท ่ า่ นผู ้นีก ้ ล่าวไว ้จริง...ฉั นก็รับรู ้และสนุกแล ้วว่า... ชวี ต ิ อันเน่าๆ ของฉั นนี.้ ..ได ้มียอดมิง่ ปิ ยมิตรทีป ่ ระเสริฐสุดก็คอ ื แม่... ี ่ ิ ชวต ิ เป็ นสงมีคณ ุ ค่ามหัศจรรย์เหนือปาฏิหาริยใ์ ดๆ ก็เพราะได ้เกิดมาเป็ นลูกของแม่คนนี้... ชวี ต ิ เป็ นสงิ่ ทีน ่ ่าทะนุถนอมและพัฒนาต่อไปก็เพือ ่ เป็ นของขวัญให ้กับแม่... ฉั นยอมรับอย่างจํานนต่อหลักฐานทุกอย่างบนโลกนีแ ้ ล ้วว่า ... ‗อันชนนี...นี.้ ..รักเจ ้า‘...โดย แท ้จริง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 269

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ.๒๔๙๖ เรือ ่ งสน

"เพือ ่ นม ัธยม" ั โดย ชญวลี ศรีสโุ ข ั ตฤดูเทลงมาอ่างไม่ลม ี งกิง่ ไม ้ซัดสา่ ย เขีย ฝนต ้นวสน ื หูลม ื ตาตัง้ แต่หัวคํ่า เสย ่ บนหลังคา ี งคนร ้องคราง พาฉั นลุกขึน บ ้าน เหมือนเสย ้ ไปดูอย่างหวาดวิตก มองผ่านระเบียงเบือ ้ งหน ้าผืนฟ้ า ี าววิง่ ไปเป็ นทางยาว เสย ี งกัมปนาทแผดก ้องดังเปรีย ดําทะมึน มีแสงสว่างสข ้ งๆ เม็ดฝนกระหนํ่า อย่างไม่มวี แ ี่ ววจะหยุด ี งนํ้ าเดือดออกจากท่อระบายนํ้ าในห ้องนํ้ าชน ั ้ ล่าง ดัง บรึดบรือ บ ้านเชา่ ทีฉ เสย ่ ั นอาศัยอยู่ ้ ้ นีร้ ะบบระบายนํ้ าไม่คอ ่ ยดี ฝนตกหนั กทีไร ห ้องนํ้ าห ้องสวมมั กจะใชการไม่ ได ้ พอฝนหยุดตกสอง ่ กติ สามชวั่ โมง ทุกอย่างก็จะสูป ้ ล่าง นํ้ าก็ ไหลเข ้ามาเต็ ม ห ้อง ที่ใชเป็ ้ นห ้อง แต่คราวนี้ไม่ใชเ่ ช ่นนั ้น กว่าฉั นจะลงไปชัน ื รับแขก กินข ้าว สารพัดประโยชน์ ดูทวี ี อ่านหนั งสอ รีบยกข ้าวของขึน ้ บนโต๊ะเก ้าอีจ ้ นหมด บ่นพึมพํา ขึน ้ ไปนั่ งเซ็งบนโต๊ะกินข ้าว แล ้วฉั นก็เห็นอะไรบางอย่างสะท ้อนแสงไฟอยูใ่ ต ้นํ้ า ยงโย่ยงหยกเก็บขึน ้ มาดู ิ ปี ทีผ ึ ษาปี ที่ เป็ นภาพเก่าแก่ถงึ สามสบ ่ า่ นมา ฉั นและเพือ ่ นผู ้หญิงทีส ่ นิทกันสมัยมัธยมศก สามเจ็ดคน กอดคอกัน บางคนยิม ้ จนตาหยี บางคนมีเขางอกออกมา บางคนแลบลิน ้ ยาว ภาพเลือนไป...นึกเห็นโรงเรียนบ ้านนอก น ้าฝนทีไร ลูกยางจากต ้นยางยักษ์หน ้าโรงเรียน ควงพลิว้ ปลิวโปรยมาเป็ นสาย พวกเราเรียกมันว่า ฮ. (เฮลิคอปเตอร์) น ้อย ป้ ายด ้านหน ้าเขียน ึ ษาธิการ รั บนั กเรียนชน ั ้ ป.๕ จนถึง ว่า ―โรงเรียนมัธยมสารภี รับรองวิทยฐานะ โดยกระทรวงศก ม.ศ.๓‖ ั ้ แต่ใบหู ดวงตาหวานกลมโต หันมาหาฉั น กลับมามองภาพอีกครัง้ ดวงจันทร์ คนผมสน ยิม ้ กว ้าง ดวงจันทร์เป็ นลูกกําพร ้า หน ้าตาสวยจึงมีคนเก็บมาเลีย ้ ง เธอไม่ปิดบังใคร ว่าเธออยาก เป็ นผู ้ชาย ตอนนัน ้ เธอพยายามถ่ายทอดความคิดนีใ้ ห ้ฉั น ―ไปแอบดูค รูส ุมต ิ รา อาบนํ้ าเถอะ‖ เธอชวนฉั น ตอนนั ้นฉั นเอง ก็ ยั งแยกไม่อ อกว่า ตนเองจะเป็ นผู ้หญิงหรือผู ้ชายดี ความกลัวครูทําให ้ลังเลใจ ―จะดีหรือ เดีย ๋ วครูรู ้ ครูตต ี าย‖ ฉั นตอบ แต่ก็ตามดวงจันทร์ไปเทีย ่ วบ ้านครูหลายครัง้ ไป ทีไรก็ไม่เคยเจอว่าครูอยูใ่ นห ้องนํ้ า ไปถึง ครูมักจะยกขนมนมเนยมาเลีย ้ งอย่างใจดี ว่าก็วา่ เถอะ ิ ครู ค งไม่นึก ระแวง ว่า ดวงจั น ทร์จ ะมาชอบ ก็ เ ธอตั ว เท่ า เมี่ย ง ขณะครู ตั ว สูง ใหญ่ ค รั ้ง ที่ส บ นอกจากครูส ุมต ิ ราไม่ได ้อยู่ใ นห ้องนํ้ า แล ้ว ครูยั งนั่ ง คุย กับ แฟนที่ใ นห ้องรั บ แขก เล่น เอาดวง จันทร์อกหัก ไม่ชวนฉั นไปบ ้านครูอก ี เลย ภายหลั ง ดวงจั น ทร์ สอบเข ้าสถาบั น ราชภั ฏ จบออกมาเป็ นครูพ ละ และครองตั ว โสด

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 270

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

จนถึงปั จจุบัน บัวไหล คนยืนข ้างดวงจันทร์ หันมายิม ้ น ้อยๆ ... บัวไหลเป็ นคนเรีย บร ้อย ไม่พูด มาก ไม่ขัดคอใคร ทุก อาทิต ย์ ฉั นขีจ ่ ั ก รยานไปหาเธอ บ ้านเธออยูใ่ กล ้ทีท ่ ําการชลประทาน หนทางเป็ นดินลูกรัง ตัดผ่านทุ่งนาทุ่งไร่ไปทีไร มักจะชวน กันไปนั่ งทีค ่ ันคลองชลประทาน สมัยนั น ้ การได ้นั่ งจ ้องมองผิวนํ้ าเงียบๆ ท่ามกลางสายลมเย็น เห็นดวงอาทิตย์คล ้อยบ่ายสุกใส แกว่งไปมาตามระลอกคลืน ่ เมือ ่ ลมไล ้นั น ้ เป็ นความสุขทีฉ ่ ั นยัง จําได ้ดี เสาร์วน ั หนึง่ ฉั นไปหาบัวไหลไม่เจอ ถามแม่ของเธอ ทีน ่ อนป่ วยอยูบ ่ นแคร่ใต ้ถุนบ ้าน จึง รู ้ว่าบัวไหลไปขอนํ้ านมแม่ลก ู อ่อน ในหมูบ ่ ้าน มาให ้แม่ ี ดง พาดเป็ นแนว แม่ของเธอช ใี้ ห ้ดูแผล ซ งึ่ พุเป็ นตุ่มพอง บางตุ่มก็ แตกเห็ นเป็ นเนื้อส แ ื่ ว่า ยาว ตัง้ แต่ชายโครงข ้างขวา อ ้อมมาทีห ่ ลัง แม่บอกตามความเชอ ―ปวดแสบปวดร ้อน จนไข ้ขึน ้ ถ ้าแผลมันมาจรดกัน แม่ต ้องตายแน่ๆ‖ ―บัวไหล ต ้องไปเอานํ้ านมเจ็ ดบ ้าน มาให ้แม่ทา รักษาแบบแผนโบราณ ถ ้าไม่หาย เธอ ต ้องไปเอานํ้ านมจากถํ้า คือนํ้ าทีห ่ ยดจากหินงอกหินย ้อย มาผสม กว่าแม่ของเธอจะหาย บัวไหล ก็ขาดโรงเรียนเป็ นเดือน ้ มัธยมศก ึ ษาปี ทีส ตอนเรียนจบชัน ่ าม ก่อนจากกัน บัวไหลกับฉั น ฝั งดินสอสองแท่ง ซงึ่ ้ ั ้ ทีส ี าว และบอกกันว่า เราใชและเหลาจนส น ่ ด ุ ไว ้หน ้าโรงเรียน ปั กธงกระดาษสข ิ ปี เราจะมาพบกันทีน ―อีกยีส ่ บ ่ ี่ และจุดมันขึน ้ มาดู‖ นอกจากไม่ได ้มาขุดแล ้ว ฉั นก็ยังไม่เคยเจอ บัวไหลอีกเลย หลังจากจบมาได ้ข่าวว่าเธอ ไปเป็ นครูอยูบ ่ นดอยห่างไกล กานดาทีก ่ อดคอบัวไหล่ ชูมอ ื สองข ้าง หันมายิม ้ ให ้ฉั น จนเห็นลักยิม ้ สมองแก ้มบุม ๋ กานดานี้มค ี วามเป็ นมา ทีแ ่ ปลก เธอเสมือนญาติของฉั น ด ้วยน ้าชายของฉั น ลักลอบได ้ ี กับแม่ของเธอทีก เสย ่ ลางทุ่ง ขณะคนทัง้ สอง ยังเป็ นวัยรุ่น แม่ของเธอตัง้ ท ้องเธอมาโดยทีน ่ า้ ของฉั นไม่ได ้รับผิดชอบอะไร โชคดีทเี่ ธอมีพ่อเลีย ้ งทีใ่ จดี ขยันทํ ามาหากิน และรักเธอเหมือน ลูกแท ้ๆ ้ ่ทุกเชา้ เธอเป็ นคนแรกทีม กานดาขีจ ่ ักรยานมาโรงเรียนแต่เชาตรู ่ าถึงห ้องก่อนใคร ก่อน ถึงโรงเรียนของเรานั น ้ มีวัดใหญ่วันหนึง่ ภิกษุ หนุ่มรูปหนึง่ เฝ้ ารอคอย สบตาเธออยูท ่ ม ี่ ม ุ กําแพง ่ วัดข ้างถนน...ขอให ้ได ้เห็ นหน ้าวันละครัง้ ก็ ยังดี ท่านบอกกานดาเชนนั น ้ ท่านหลงรั กเธอตัง้ แต่ ั ้ มัธยมศก ึ ษาปี ท ี่ ๑ และคอยชว่ ยสง่ เธอเรียน นีเ่ ป็ นความลับทีฉ เธอเรียนชน ่ ั นและเธอรู ้กันสองคน ฉั นไม่เคยคุยกับใครเกีย ่ วกับเรือ ่ งนี้เลย เกรงว่าเป็ นบาป กานดาเอง ก็ระมัดระวังตนเรือ ่ ง ิ ขาบทสมณเพศ จึงปิ ดเงียบ จนเธอเรียนจบมหาวิทยาลัย และพระท่านลาสก ตอนนี้กานดาอาจารย์ปริญญาโทแต่งงานกับอดีตพระรูปนั น ้ ซงึ่ เรียนจบจนเป็ นด็อกเต ้อร์ มีลก ู สองคน กําลังเรียนอยูใ่ นระดับมหาวิทยาลัย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 271

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั นํ้ าตา พีส ่ มศรีทก ี่ อดคอกานดา หันมาสบตาฉั น และซบ ้ มั ธยมศ ก ึ ษาปี ที่ ๓ คนอืน พีส ่ มศรีอ ายุม ากแล ้ว ตอนที่เรีย นชัน ่ ๆ อายุ ๑๔-๑๕ พีส ่ มศรี อายุเกือบ ๒๐ เธอจึงเรียกตนเองว่าพี่ เธอมีใบหน ้าทีเ่ ศร ้า ไม่คอ ่ ยปรากฎรอยยิม ้ พรํ่าเพรือ ่ นัก เรือ ่ งของพีส ่ มศรีนัน ้ เป็ นเรือ ่ งน่าเศร ้าในหมู่พวกเรา เธอเล่าว่า เธอถูกพีช ่ ายแท ้ๆ ข่มขืน ี ใจ พีช ตัง้ แต่ยังเป็ นเด็ก ไม่กล ้าเล่าให ้พ่อแม่ซงึ่ ป่ วยออดแอดฟั ง กลัวท่านจะเสย ่ ายคนนี้ดแ ุ ละขี้ หึงมาก บางวันพีส ่ มศรีมรี อยแผลตามตัว ปากเจ่อ ตาเขียว ร ้องไห ้มาโรงเรียน พวกเราเองก็ไม่รู ้ ่ จะชวยอย่างไร ตอนกลางวัน พวกเรามั ก นั่ งล ้อมวงกิน ข ้าวด ้วยกั น พี่ส มศรีห่อ กากหมูม าทุก วัน เพราะ ิ ปี ก่อ น ไม่ม น พี่ช ายของพี่เจีย วนํ้ ามัน หมูข าย สมั ย สามส บ ี ํ้ ามั น พืช เป็ นขวดขายเหมือ นเดี๋ย วนี้ ชาวบ ้านจะเอามันหมู มาเจีย ว ให ้ได ้นํ้ ามัน ใส ่ปี๊ บไปแบ่งขายในตลาด ถุงละบาทสองบาท พี่ ึ แปลกๆ เช ่น เรื่อ งเดิน ผ่า นไร่ เ วลาหิว ก็ เ ด็ ด แตงกวา มะระขีน สมศรีช อบเล่า อะไรที่ฉั น รู ้ส ก ้ ก ฟั กทองอ่อน ยอดตําลึง ชะอม ลูกตําลึง ถั่วฟั กยาว มากินเล่นๆ จนอิม ่ ท ้องได ้ แตงกวานั น ้ ฉั นพอ เข ้าใจ สว่ นผักอย่างอืน ่ ฉั นว่าคงกินยาก ถ ้าไม่มน ี ํ้ าพริกให ้จิม ้ ้ ของเราช อ ื่ นายทอง นายทองนี้อ ายุม ากพอๆ กับ พี่ พีส ่ มศรีม เี พือ ่ นสนิท เป็ นหัวหน ้าชัน ึ ้ สุดท ้ายของโรงเรียน พี่ สมศรี เพราะเขาไปบวชมานาน พอเรียนจบมัธยมศกษาปี ท ี่ ๓ ซงึ่ เป็ นชัน กับนายทองหนีตามกันไป และไม่มใี ครได ้ข่าวคราวอีกเลย ยุพาคนทีก ่ อดคอพีส ่ มศรี หันมาโบกมือให ้ฉั น ยุพาเป็ นสาวสวยหน ้าใส เป็ นลูกลิเก เธอจึงมีความสามารถพิเศษทัง้ ร ้องและรํา วิชาร ้อง เพลงนัน ้ ไม่มใี ครกินเธอขาดได ้ และเมือ ่ โรงเรียนมีงานคราใด ยุพาจะเป็ นคนนํ า รําอวยพร รําศรี นวล รําเทียน รําสารพัด ยุพามีปมด ้อยมากๆ อยู่อย่างหนึง่ คือเธอเป็ นโรคด่าวขาว ซงึ่ เป็ นทีข ่ าสองข ้างของเธอ เท่ า นั ้น เวลารํ า เธอก็ นุ่ ง ผ ้าถุ ง หรือ กระโปรงยาวปกปิ ดไปได ้ แต่ม าโรงเรีย นทีไ ร กระโปรง นั ก เรีย นคลุม ไม่ห มด แม ้เธอจะดึง ถุง เท า้ ขึน ้ มาถึง น่ อ ง ทํ า ให ้เธออาย ไม่ค่อ ยพู ด คุย กั บ ใคร นอกเหนือจากเพือ ่ นในกลุม ่ ้ มั ธยมศก ึ ษาปี ทีส ยุพาเรียนไม่จบ เธอลาออกจากโรงเรียน เมือ ่ เรียนชัน ่ าม ไปได ้เทอม เดียว เพือ ่ นๆ ลือว่าเธออกหัก เธอบอกฉั นว่า จะไปเป็ นนางเอกลิเก ต่อนั น ้ ฉั นก็ไม่ได ้ข่าวคราว เธออีกเลย ่ นกลิน ซอ ่ คนทีก ่ อดคอยุพานั่ นเอง ทีเ่ ขาลือว่ามีสว่ นเกีย ่ วข ้องกับการอกหักของยุพา ่ นกลิน ซอ ่ เป็ นลูกชา่ งตัดผม เธอเป็ นคนหน ้าตาน่ารัก และเป็ นคนแรกคนเดียวของห ้อง ที่ ั เจนว่ามีแฟนเป็ นตัวตน สมัยนั น ประกาศชด ้ ใครมีแฟนเป็ นเรือ ่ งน่าอายมาก ไม่กล ้าบอกใคร แฟน ่ นกลิน ื่ นายสัญญา เรียนชน ั ้ เดียวกันแต่อยูค ของซอ ่ ชอ ่ นละห ้อง น ้าตาหล่อมาก ว่ากันว่ามีแต่คน หลงรัก รวมทัง้ ยุพาด ้วย ขนาดฉั นเอง ยังแอบจ ้องมองทุกครัง้ ทีน ่ ายสัญญา เดินผ่านเขาเป็ นลูก ครูในโรงเรียน จึงดูโก ้ เก๋ เท่ มากกว่าหนุ่มใด ั ญาจะมารอซอ ่ นกลิน เลิกเรียนทุกวันนายสญ ่ ทีต ่ น ี บันได ดูเขาทัง้ สองรักกันมากจริงๆ เป็ น ทีอ ่ จ ิ ฉาตาร ้อนของเพือ ่ นๆ ยิง่ นั ก เวลามีงานอะไร เขาทั ้งสองก็ ควงกันไปอย่างไม่อ ายเพื่อนๆ เลย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 272

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ตอนนั น ้ หนั ง puppy love รักของวัยรุ่นกําลังโด่งดัง ใครๆ ไปดูหนั งเรือ ่ งนี้ ก็จะบอกว่า น่าจะให ้ทัง้ คูแ ่ สดงนํ า ตอนฉั นออกจากโรงเรียน คูน ่ ก ี้ ็ยังรักกันดีอยู่ แต่ไม่รู ้เลิกกันเมือ ่ ไหร่ ตอนนีท ้ ัง้ คูต ่ า่ งมีสามี ภรรยา มีลก ู เต ้า จนเป็ นตา ยาย ไปเรียบร ้อยแล ้ว ่ นกลิน อาลัยคนกอดคอซอ ่ และกอดคอฉั นหันมาสบตาฉั น อาลัยเป็ นสาวทีห ่ น ้าตาเหมือนแขก จมูกโด่ง หน ้ามีสันมีเหลีย ่ มคล ้ายนางแบบ เธอเป็ น ิ เธอพูดหนึง่ ประมาณนัน คนไม่พด ู มาก ฉั นพูดสบ ้ อาลัยเหมือนคนไม่มท ี ก ุ ข์ร ้อนอันใด อยูใ่ นห ้องเรียน ก็เ หมือนไม่อยูใ่ นห ้อง เพราะเธออยู่ ื่ ม มองอย่างเห็นใจ อย่างเงียบ มีทุกข์ทไี ร ฉั นชอบเล่าให ้เธอฟั ง เธอจะพยักหน ้ารับ ตาโศกเชอ ้ มั ธ ยมศ ก ึ ษาปี ที่ส าม เธอไปเรีย นต่อ วิท ยาลั ย ครู ท ี่ เธอเรีย นเก่ ง สอบได ้คะแนนดี เมื่อ จบชั น ปั จ จุบันเรียกสถาบันราชภัฏ ตามค่านิย มคนเรีย นเก่งสมั ย นั ้น ไม่ก ป ี่ ี ฉั นได ้ข่าวว่าเธอเบือ ่ ช วี ต ิ และผูกคอตาย ในขณะเรียนไม่จบ ี งเม็ดฝนทีค ฝนหยุดตกแล ้ว เสย ่ ้างต ้นไม ้ยังหล่นลงเปาะแปะ นํ้ าในห ้องเริม ่ ไหลออกไป ฉั นมองรูปในมือทีเ่ ริม ่ บวมนํ้ า หน ้าเพือ ่ นแต่ละคนในรูปรวมทัง้ ฉั น พร่าเลือน ึ ว่า ช วี ต เมือ ่ เติบโตขึน ้ ใจหนึ่งฉั นรู ้ส ก ิ คนเรานั่ นเป็ นส งิ่ ชั่วคราว ไม่ม อ ี ะไรจีรั งถาวร แต่ ึ ว่า ชวี ต ขณะเดียวกัน อีกใจก็รู ้สก ิ ของผู ้คนทีเ่ กิดมาบนโลกเป็ นอมตะ ชั่วคราว...คือสภาพของกายผู ้คนที่ปรากฏบนโลก แต่เป็ นอมตะ คือสภาพของผู ้คนใน ึ ว่า ...ใครได ้จากฉั น ...หรือ เปลี่ย นสภาพไป...ไม่ว่า จะนาน ความนึก คิด ...หลายครั ง้ ฉั น ไม่รู ้ส ก เท่าไร ตราบใดทีล ่ มหายใจและความนึกคิดยังไม่เลือนหาย...ฉั นสามารถพบพวกเขาได ้เสมอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 273

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ.๒๕๙๙ เรือ ่ งสน

ื สง่ ั ป่า" "เสอ ิ ภูศรี โดย พิสฐ ตอนทีย ่ ท ุ ธเปิ ดประตูเข ้ามาในผับ ดนตรีเล่นจบเพลงพอดี ชา่ งบังเอิญเหลือเกิน ซงึ่ ก็ไม่รู ้ ว่าจะดีหรือ แย่กว่ากัน หากว่ายุท ธเปิ ด ประตูเข ้ามาตอนที่บนเวทียั งร ้องเพลงบรรเลงดนตรีกัน สุดเหวีย ่ ง นักดนตรีมองร่างทีเ่ ดินตะคุม ่ ๆ ผ่านความมืดเข ้ามาราวภาพหลอน จนถึงบริเวณกลางห ้อง ั เจนขึน ร่างนัน ้ ค่อยชด ้ จากแสงไฟบนเพดานทีเ่ ปิ ดสว่างอยูจ ่ ด ุ เดียว บนเวทีทําอะไรไม่ถก ู เพลงใหม่ทวี่ า่ จะเล่นต่อก็ไม่ได ้เล่น เพราะมือกลองไม่ยอมเคาะนั บ จังหวะให ้ มือกีต ้าร์ก็กําคอกีต ้าร์ค ้าง ี งทักจากคนทีโ่ ต๊ะกลางห ้องชว่ ย ―อ ้อ...คุณยุทธ มานั่ งดูเด็กเขาออกดิชั่นด ้วยกันส‖ิ เสย คลีค ่ ลายสถานการณ์ เขาพูดยิม ้ แย ้มแจ่มใส เหมือนไม่มอ ี ะไร ิ ชายตามองมาทางเวที ยุทธนั่งลงตามคําเชญ ี งเดิมถามมาอีก ―มาเทีย ่ วห ้างหรือไง‖ เสย ี วันนีว้ า่ งๆ เลยว่าจะเข ้ามาซอมแกะเบสเพลงใหม่ ้ ―เปล่าครับเฮย ‖ ยุทธตอบเรียบๆ ั่ ‖ ฝ่ ายนั น ี งเรียบพอกัน ผู ้ฟั งพยักหน ้ารับทราบ ―พอดีมวี งเขามาออดิชน ้ พูดเสย ―ออดิชั่น‖ คือการลองเล่นดนตรีให ้ดู เป็ นการนํ า เสนอผลงานและความสามารถของนั ก ิ ใจพิจารณา ดนตรีวงใหม่ให ้ผู ้มีอํานาจตัดสน ิ ใจ‖ คนทีย ี ‖ ทีน ิ ค ้า ―ผู ้มีอํานาจตัดสน ่ ท ุ ธิเรียกว่า ―เฮย ่ ั่ งดูอยูน ่ ี้ เป็ นเจ ้าของห ้างสรรพสน ั ้ ใต ้ดินของโรงแรม และโรงแรมระดับห ้าดาวซงึ่ สร ้างอยูต ่ ด ิ กัน ผับแห่งนีก ้ ็อยูท ่ ช ี่ น ี ‖ บนเวทีไม่ได ้ยินหรอกว่าคนข ้างล่างเขาคุยอะไรกัน แต่ม อ ื กีต ้าร์ก็ค ด ิ อยู่ในใจว่า ―เฮย ของเขาชา่ งนิง่ ดีเหลือเกิน ถ ้าเป็ นตัวเขาป่ านนี้คงทํ าหน ้ายิม ้ แย ้มแจ่มใสไม่ได ้แล ้ว ผู ้บริหารมือ ี เขาแน่อย่างนีน ิ สถานการณ์คับขันไม่คาดคิดได ้เป็ นอย่างดี อาชพ ้ เี่ อง สามารถเผชญ สงิ่ ที่มอ ื กีต ้าร์ทําได ้คือแสร ้งเดินเข ้าไปหามือ กลอง ทํ าเหมือ นจะไปพูด ทํ าความเข ้าใจ เรือ ่ งคิวเพลง แต่ความจริงเขาไม่อยากอยูส ่ หน ู ้ ้าผู ้มาเยือน นักร ้องนํ าหน ้ายิง่ กว่านัน ้ ทําเป็ นเดินเข ้าไปดืม ่ นํ้ าหลังเวที แล ้วก็ยกแก ้วละเลียดอยูอ ่ ย่าง นัน ้ ไม่ยอมออกมา ื เฒ่าเข ้ามาได ้ไง‖ มือกลองกระซบ ิ มือกีต ้าร์ ―เวรแล ้วไหมล่ะ เสอ ิ กลับ ―ต ้องมีคนคาบข่าวไปบอกแน่‖ มือกีต ้าร์กระซบ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 274

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―นายว่าใคร‖ ―คงเป็ นยายหนิงสุดทีร่ ักแกนั่นแหละ‖ ี ร์คนใหม่นน ―เฮย้ หนิงแคชเชย ี่ ะ ข่าวชวั ร์หรือเปล่า‖ ―ก็ไม่รู ้เหมือนกัน เห็นคุณกันอีอ ๋ อ ๋ ผิดสงั เกต‖ ี ทีวะ นั่งอยูอ ―เมือ ่ ไหร่มันจะไปเสย ่ ย่างนี้ ใครจะกล ้าเล่น‖ ี เจ ้าของผับอีกนั่นแหละทีช เป็ นเฮย ่ ว่ ยแก ้สถานการณ์ให ้ เขาลุกขึน ้ ยืน บอกกับคนบนเวที ว่า ―พอดีผมมีธรุ ะ เอาแค่นก ี้ ็แล ้วกันนะ อีกสองสามวันจะให ้คําตอบ‖ แล ้วก็เดินออกไป นักร ้องนํ าถือโอกาสเดินลงจากเวที หลบออกทางประตูหลังไปเลย ยุทธยังคงมองมาทางเวทีด ้วยสายตาอันยากจะอ่านความใน มือเบสยกมือไหว ้เขา ยุทธ ไหว ้ตอบ เอ่ยทัก ―ไม่ได ้เล่นทีพ ่ ัทยาแล ้วเหรอโจ ้‖ ี ง ―พอดีแวะมาเยีย ้ ―ก็...ยังเล่นอยูค ่ รับ‖ มือเบสตอบไม่เต็มเสย ่ มจืด เขาเลยชวนมาซอม‖ ื เดินลงไปหา ถามคํ าถาม ―พีย ่ ท ุ ธมาเทีย ่ วห ้างเหรอครับ ‖ มือคียบ ์ อร์ดทํ าเป็ นใจดีสเส ู้ อ เดียวกับเจ ้าของผับ ยุทธไม่ตอบคําถามนัน ้ นิง่ อยูค ่ รูห ่ นึง่ แล ้วจึงถามกลับ ―ทําไมถึงปิ ดเป็ นความลับ ไม่บอกให ้พีร่ ู ้‖ ี เขาก็บอกให ้มาลงวงซอม ้ ―มือคียบ ―โธ่...พี่ ผมก็ไม่รู ้เรือ ่ งเหมือนกัน จู่ๆ เฮย ์ อร์ดแก ้ตัว ี งอ่อย เสย ―มีอะไรก็น่าจะบอกกันก่อน‖ ยุทธยังคงพูดความหมายเดิม ―ใจเย็นๆ พี่ นี่มันแค่ออดิชั่น‖ มือคียบ ์ อร์ดก็ไม่รู ้จะตอบยังไงเหมือนกัน เลยพูดให ้ดูเป็ น เรื่องเล็ กน ้อยไม่ม ส ี าระ ทั ง้ ที่ในใจคิดอยู่ว่า นี่มันเรื่องคอขาดบาดตายชัด ๆ ไม่เคยมีใครทํ ามา ก่อน ―ใช.่ ..ก็แค่ออดิชั่น‖ ยุทธพยักหน ้าพึมพํา พูดคําสุดท ้ายกับมือคียบ ์ อร์ดว่า ―แล ้วเจอกัน คืนนี‖้ ก่อนจะเดินออกจากผับไป

ในคํ่าคืนนั น ้ เอง ข่าวก็แพร่งสะพัดรู ้กันไปทั่วผับว่า พีย ่ ุทธหัวหน ้าวงกับขจรนั กร ้องนํ าจะ ถูก เลิกจ ้าง โดยคนใหม่ท ี่จะเข ้ามาแทนคือ พีจ ่ ืด อดีตนั กร ้องนํ าทีล ่ าออกไปเมื่ อ ๒ เดือนก่อ น สว่ นอีกคนทีจ ่ ะมาทําหน ้าทีม ่ อ ื เบสแทนพีย ่ ท ุ ธ ก็เป็ นเพือ ่ นนั กดนตรีของพีจ ่ ด ื มาจากพัทยา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 275

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

่ ว่า พีย พนักงานในผับ ทัง้ เด็กเสริ ฟ ์ -กัปตัน-บาร์นํ้านินทากันให ้แซด ่ ท ุ ธถูกเพือ ่ นร่วมวงหัก หลง ลูกน ้องเก่า ๓ คนในวง มือกลอง มือกีต ้าร์ และมือคียบ ์ อร์ด แอบไปร่วมมือกับพีจ ่ ด ื ฟอร์มวง ใหม่ม าออดิชั่ น โดยที่พ ี่ยุ ท ธไม่ รู ้ ที่ทํ า ให ้วงสนทนาออกรสขึน ้ ไปอีก ก็ ค ือ มีเ รื่อ งน่ า ตื่น เต ้น ี ว เพราะพีย ั่ ให ้เฮย ี ดูอยูพ หวาดเสย ่ ท ุ ธเดินเข ้าไปเห็นตอนทีล ่ ก ู น ้องกําลังออดิชน ่ อดี คําพูดปากต่อปากขยายความไปเรือ ่ ย บางคนพูดราวกับตาเห็นว่า พีย ่ ท ุ ธบุกเข ้าไปขีห ้ น ้า ด่าลูกน ้องถึงหน ้าเวที เล่นเอาวงแตกทันที พีจ ่ ด ื นั กร ้องนํ าเผ่นลงจากเวทีแทบไม่ทัน พีย ่ ท ุ ธกับ มือ คีย ์บ อร์ด มีป ากเส ีย งกั น อย่ า งรุ น แรง บางเส ีย งถึง กั บ ว่า พี่ยุ ท ธกํ า ลั ง จะเงื้อ กํ า ปั ้ น ชกมือ ี ห ้ามไว ้ทัน คียบ ์ อร์ดอยูแ ่ ล ้ว ดีทเี่ ฮย ความจริงในแวดวงนักดนตรีกลางคืนต่างก็รู ้กันอยูว่ า่ การทีม ่ วี งใหม่มาออดิชั่นไม่ใชเ่ รือ ่ ง แปลก แต่ครัง้ นีน ้ ั บว่าแปลกประหลาดทีส ่ ด ุ เพราะวงใหม่ทม ี่ าออดิชั่นก็คอ ื วงเดิมทีเ่ ล่นอยูท ่ ุกคืน เปลีย ่ นเฉพาะนั กร ้องนํ ากับมือเบส ซงึ่ จะว่าไปแล ้วนั กร ้องนํ าก็ เป็ นคนเดิมทีเ่ คยอยู่กับวง มีใหม่ จริงๆ ก็แค่มอ ื เบส อย่างนี้เลยไม่รู ้จะเรีย กว่าออดิชั่นได ้หรือ ไม่ และที่น่าฉงนกว่านั ้น เหตุใดถึงต ้องมีก าร ั่ ในเมือ ออดิชน ่ ก็เป็ นคนเก่าแทบทัง้ หมด รู ้ฝี มอ ื กันอยูแ ่ ล ้ว ข ้อข ้องใจเหล่านี้ยังดูน ้อยนิด หากนํ าไปเทียบกับสงิ่ ทีพ ่ ย ี่ ท ุ ธและขจรนั กร ้องนํ าได ้รับ ใน แวดวงนั กดนตรีกลางคืน การทีใ่ ครคนใดคนหนึง่ จะถูกเลิกจ ้าง หรือแม ้กระทั่งถูกไล่ออกจากวง ไม่ถอ ื เป็ นเรือ ่ งแปลก แต่ไม่วา่ กรณีใดก็ต ้องมีการบอกกล่าวกันให ้รู ้ล่วงหน ้า เพือ ่ ว่าเขาจะได ้มี เวลาเตรียมตัวหาทีล ่ งใหม่ ิ กว่า วั น ข ้างหน า้ นี้ ตามปกติท างผั บ พี่ยุท ธก็ กํ า ลั ง จะหมดสั ญ ญากั บ ทางผั บ ในอีก ส บ ั จะต ้องแจ ้งให ้ทราบล่วงหน ้าหากไม่ต ้องการจะต่อสญญาด ้วย การกระทําอย่างนีจ ้ งึ ถือว่าผิดธรรม เนียมปฏิบัต ิ ไม่เคยมีมาก่อน ิ กว่า เล่นดนตรีมาสามสบ ิ กว่าปี อย่างพีย คนอายุห ้าสบ ่ ท ุ ธ จะต ้องมาตกงานง่ายๆ อย่างนี้ ั ในใจใครหลายคน แต่ไม่รู ้จะหาคําตอบได ้อย่างไร เพราะตัวผู ้ถูกกระทํา นะหรือ? นั่ นคือข ้อสงสย ี ยังมีสหน ้านิง่ เฉยเหมือนไม่มอ ี ะไร แกขึน ้ เล่นดนตรีอย่างทีเ่ คยเล่นทุกคืน พูดคุยทักทายกับแขก ี อีก ที่เก็ บ อาการไม่อยู่ พอรู ้ข่าว เขาแทบไม่ม ก ทีม ่ าเที่ย วเป็ นปกติ ตัวนั ก ร ้องนํ าเส ย ี ะติก กะใจ ทํางาน พีย ่ ท ุ ธต ้องไปลากแขนมา ตลอดเวลาทีอ ่ ยูบ ่ นเวทีก็ร ้องเพลงแบบซังกะตาย ไม่ยอมมอง หน ้าพูดจากับเพือ ่ นร่วมวง พอจบเบรกแรก ก็เดินลิว่ ลงจากเวทีทําท่าจะหนีกลับบ ้านไปเลย พี่ ิ ทีเ่ หลือก็พากันไปนั่ ง ยุทธอีกนั่นแหละทีต ่ ้องตามปลอบ โอบไหล่พาไปนั่ งทีโ่ ต๊ะหนึง่ สว่ นสมาชก อีกโต๊ะ อยูไ่ กลกันคนละมุม สามนักดนตรีทอ ี่ ยูใ่ นเหตุการณ์ระทึกขวัญเมือ ่ ตอนบ่ายนั่งดืม ่ เหล ้าพลางสนทนากันนานๆ ก็ปรายตามองไปทางโต๊ะพีย ่ ท ุ ธ ―คงกําลังด่าพวกเราให ้ไอ ้ขจรฟั ง‖ มือคียบ ์ อร์ดพูดเปรยๆ ขึน ้ ―เจอแบบนีเ้ ป็ นใครก็ต ้องโกรธแหละวะ‖ มือกลองว่า ―ชว่ ยไม่ได ้นี่หว่า เขาอุตสา่ ห์ปิดเป็ นความลับ ดันทะเร่อทะร่าเดินเข ้าไปเอง‖ มือกีต ้าร์ ยักไหล่พด ู

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 276

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

่ ะ ―เออ...แล ้วตกลงนายว่าเป็ นยายหนิงจริงเหรอทีเ่ อาข่าวนี้ไปบอกแก เราว่าไม่น่าใชน เรือ ่ งนีพ ้ วกเราปิ ดกันจะตาย ยายหนิงจะมารู ้ได ้ไง‖ มือกลองถามมือกีต ้าร์ถงึ เรือ ่ งทีส ่ ันนิษฐานกัน ตอนบ่าย ื เฒ่านีห ่ ายคนนีแ ―ก็ไม่รู ้เหมือนกัน เห็นทําตัวยังกะเมียเก็บเสอ ่ ว่า ไม่ใชย ้ ล ้วจะเป็ นใคร‖ ี งพูด ―พีย ―ไปว่าแก...บาปกรรม‖ มือคียบ ์ อร์ดลากเสย ่ ท ุ ธแกธรรมะธรรมโมจะตาย เหล ้า เบียร์ไม่กน ิ เล่นแต่นํ้าขิง แกจะมาเอาเด็กคราวลูกเป็ นเมียได ้ไง‖ ―นายยังไม่รู ้อะไร แบบนีแ ้ หละ สมภารกินไก่วด ั ‖ ่ ายหนิงหรอก‖ มือกลองยืนยันความคิดเดิม หันมองซายขวา ้ ี งเบา ―เราว่าไม่ใชย พูดเสย ี เฮย ี นั่ นแหละทีเ่ ป็ นคนหลอกให ้พีย ลง ―งานนีเ้ ราว่าฝี มอ ื เฮย ่ ท ุ ธเข ้าไปเจอเราตอนบ่าย‖ ั ―ทําไมต ้องทําอย่างนัน ้ ด ้วย‖ มือคียบ ์ อร์ดสงสย ―อ ้าว...จะได ้ให ้แกรู ้ว่านีค ่ อ ื การบีบออกไง‖ ―เอ...อีกไม่กวี่ น ั ก็จะหมดสัญญาอยูแ ่ ล ้ว ถ ้าไม่อยากให ้อยูต ่ อ ่ ทําไมไม่บอกไปเลยล่ะว่า ั ญาให ้‖ จะไม่ตอ ่ สญ ้ ―นายก็ ทํ า เป็ นไม่รู ้เรื่อ งไปได ้ พี่ยุท ธแกเส นใหญ่ เพื่อ นที่เ คยเล่นวงเดีย วกั น คนหนึ่ง ี เรา เฮย ี แกก็ต ้องเกรงใจ อยูด ตอนนีเ้ ป็ นนักการเมือง พีช ่ ายคนโตแกก็เป็ นเพือ ่ นกับเตีย ่ เฮย ่ ๆี จะ ั ไม่ตอ ่ สญญาได ้รึ‖ ―แล ้วทํายังงีเ้ รือ ่ งจะยิง่ บานปลายไปใหญ่เรอะ‖ ี แกต ้องอ่านเกมขาดแล ้วว่า ถ ้าทํ ายังงี้ พีย ―ไม่หรอก เฮย ่ ท ุ ธจะคับแค ้นใจลาออกไปเอง ี ก็จะลอยตัวพ ้นผิด จําเลยของพีย ี ‖ แล ้วเฮย ่ ท ุ ธจะกลายเป็ นพีจ ่ ด ื ไม่ใชเ่ ฮย ―ความจริงเรื่องของเรือ ่ งก็มาจากพีจ ่ ด ื นี่แหละนะ คนสองคนทะเลาะกัน มาซวยที่เรา‖ มือคียบ ์ อร์ดพูดพลางสา่ ยหน ้า ―ก็ พ ี่ ยุ ท ธนี่ น า้ อยากทํ า บุ ญ ก็ น่ า จะทํ า ในส ่ ว นของตั ว เองไป ดั น มาเบีย ดเบีย นเงิน ์ าด‖ มือกลองเท ้าความเรือ กองกลาง พีจ ่ ด ื แกเลยฟิ วสข ่ งเก่า เขาหมายถึงครัง้ ทีย ่ ุทธขอหั กเงินทิปของวงไปทํ าบุญทอดผ ้าป่ า ซงึ่ ทํ าให ้จืดถึงกับพูด ่ วามสมัครใจ ไม่รู ้ว่าทําแล ้วจะได ้บุญหรือเปล่า ขึน ้ กลางวงว่า นีค ่ อ ื การทําบุญภาคบังคับ ไม่ใชค ―เรือ ่ งนีพ ้ ย ี่ ท ุ ธก็ทําไม่ถก ู จริงๆ แหละ‖ มือกีต ้าร์ให ้ความเห็น ี ล่ะ ‖ ―ก็เห็นอนุ โมทนาสาธุย กมือ ไหว ้ท่วมหั วอยู่นี่นา ทํ าไมตอนนี้มาว่าแกทํ าไม่ถูกเส ย มือคียบ ์ อร์ดขัดคอ ―แหม จะให ้ทํายังไง เราเป็ นเด็ก ลองเราเป็ นพีจ ่ ด ื ดูซ ิ จะพูดแรงกว่านั น ้ อีก‖ ่ าเหตุหรอก พีจ ้ ―เรือ ่ งหักเงินไปทํ าบุญไม่ใชส ่ ด ื แกทนไม่ได ้ทีพ ่ ย ี่ ท ุ ธจู ้จีจ ้ ุกจิกเรือ ่ งซอม ้ ้ ดนตรีต่างหาก พี่ยุทธบ่นว่าพี่จ ืดขาดซ อมบ่ อย พีจ ่ ืด ก็ ว่าพี่ยุทธนั ดซ อมถี ่เกินไป เลยผิด ใจกั น

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 277

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ ว่าเดือนสุดท ้ายทีพ ี ร์เมียเก็ บแกหักเงินพีจ รู ้สก ่ จ ี่ ด ื ออก พีย ่ ุทธไปบอกให ้ยายแคชเชย ่ ด ื ฐานขาด ้ ซอมด ้วยมัง้ ‖ ้ ้ ―ทีพ ่ จ ี่ ด ื พูดก็ถูกนะ ไม่รู ้จะซอมอะไรกั นนั กหนา อาทิตย์หนึง่ ซอมตั ง้ สามสวี่ ัน ยังกับเด็ก หัดใหม่‖ มือกลองว่า ―ทีเมือ ่ ก่อนไม่เห็นบ่น‖ มือคียบ ์ อร์ดแหย่มาอีก ี้ างสว่างนีโ่ ว ้ย‖ มือกลองกล่าวแก ้ตัวพลางหัวเราะ ―หรือนายว่าไม่จริง ―ก็มันยังไม่มค ี นชท ้ คนเก่งแล ้วเขาไม่ซอมบ่ อยหรอก‖ ี งยานคาง ―คนอะไรวะ เล่นมายีส ิ สามสบ ิ ปี ยัง ―ก็พย ี่ ท ุ ธแกยังไม่เก่ง‖ มือกีต ้าร์พูดเสย ่ บ เหมือนเด็กหัดเล่นอยูเ่ ลย ดูพโี่ จ ้พีจ ่ ด ื พามาซ ิ ฝี มอ ื ห่างกันคนละโยชน์‖ ―แหม ทีตอนนี้ดูถูกฝี มือแกใหญ่ ตอนนายเล่นดนตรีใหม่ๆ ก็พย ี่ ุทธไม่ใชเ่ หรอทีเ่ ป็ นคน สอนเทคนิคให ้‖ ―แต่คนสองฝี มอ ื ก็ไม่ไปไหน เล่นมาจนแก่ยังอยูท ่ เี่ ดิม‖ มือกีต ้าร์ยักไหล่ตอบ ―อย่าไปว่าแกเลย อีกไม่ก วี่ ันแกก็จะไปแล ้ว‖ เพือ ่ นทัง้ สอง

มือคียบ ์ อร์ดพูดเป็ นกลางๆ รินเหล ้าให ้

ี แกใจเด็ดน่ะดูนะ ยอมตัดพีย ้ ―เฮย ่ ท ุ ธ เลือกพีจ ่ ด ื ทัง้ ๆ ทีร่ ู ้ว่าพีย ่ ท ุ ธเสนใหญ่ ‖ มือกีต ้าร์ยัง สนใจประเด็นนี้ ―คนทําธุรกิจเขาก็ต ้องเลือกเอาประโยชน์สงู สุด พีจ ่ ด ื เป็ นนักร ้องนํ า ตัวเรียกแขก ไม่เห็น หรือว่าตอนทีพ ่ จ ี่ ด ื ออกไป แขกหายไปเยอะ‖ ี น ั่ มากกว่ามัง้ ‖ ―เป็ นชว่ งโลว์ชช ―ก็ไม่รู ้ล่ะ แต่ถ ้าเป็ นเรา ยังไงก็ต ้องเลือกพีจ ่ ด ื ‖ ―อะไรก็ ไม่สําคัญเท่ากับว่า แล ้วพีจ ่ ด ื ก็ ดันมาเลือกพวกเรา กลายเป็ นว่าพวกเราเป็ นนก สองหัว หักหลังพีย ่ ท ุ ธ‖ ―หรืออยากให ้พีจ ่ ด ื เลือกคนอืน ่ พวกเราตกงาน‖ ―ก็ไม่ได ้ว่าอย่างนัน ้ พูดให ้ฟั งเฉย‖ ิ บอกกับเพือ ―ไปเถอะ ได ้เวลาขึน ้ เวทีแล ้ว‖ มือคียบ ์ อร์ดพลิกข ้อมือดูนาฬกา ่ นร่วมวง แล ้วก็ลก ุ ขึน ้ ถือแก ้วเหล ้าเดินไปก่อน ี ทีวะ‖ มือกีต ้าร์บน ―เซ็งเป็ นบ ้า ต ้องเล่นกับคนมองหน ้ากันไม่ตด ิ เมือ ่ ไหร่มันจะไปๆ เสย ่ กับมือคียบ ์ อร์ด แล ้วลุกตาม ไม่ลม ื ถือแก ้วเหล ้าติดมือไปด ้วย

นับแต่วน ั เกิดเรือ ่ ง ถึงเวลานีก ้ ็เพิง่ จะผ่านไปเพียง ๔ วัน แต่มันเหมือนนานนับกัปกัลป์ ใน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 278

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ ของคนในวง แต่ล ะคืนผ่านไปอย่างอึด อั ด ด ้วยว่าต ้องเล่น -ต ้องร ้องด ้วยกันทั ง้ ที่ไม่ ความรู ้ส ก พูดจากัน ตัวพีย ่ ท ุ ธยังพอทําเนา เมือ ่ อยูบ ่ นเวทีแกยังพูดทําความตกลงเรือ ่ งคิวเพลงกับนั กดนตรี ทัง้ สามคนเป็ นปกติ ลงมาข ้างล่างก็ คุยอยูบ ่ ้าง แม ้จะน ้อยคํ าเต็มที ซงึ่ จะว่าไปแล ้วก็ เป็ นบุคลิก ของพีย ่ ท ุ ธ เพราะแกเป็ นคนเงียบๆ เฉยๆ ไม่คอ ่ ยพูด สว่ นขจรนั กร ้องนํ านัน ้ ไม่เอาเลย ไม่ยอมมองหน ้า พูดจากับใครนอกจากพีย ่ ท ุ ธ ขึน ้ มาบน เวทีเพือ ่ ร ้องเพลงอย่างเดียว พอถึงชว่ งหยุดพักก็ลงไปนั่ งดืม ่ เหล ้าคนเดียว ความจริงขจรคิดจะออกตัง้ แต่วน ั แรกทีท ่ ราบข่าว แต่พย ี่ ท ุ ธหัวหน ้าวงรัง้ เอาไว ้ แกบอกว่า ั ี ี ประวัตเิ วลาไปสมัครงานที่ ต ้องอยูใ่ ห ้ครบสญญาเพือ ่ แสดงความเป็ นมืออาชพ และจะได ้ไม่เสย ใหม่ ั ญา สญ

ี่ ็ ทํ าเอาพะอัก พะอ่วนเจีย นตาย นี่ยั งเหลือ อีก ตั ง้ แปดวัด กว่าจะถึงวันส น ิ้ สุด แค่ค น ื ที่ส ก ี่ เี้ อง ทีข และในคืนทีส ่ น ่ า่ วสําคัญมาถึง

เจ ้าของผับแจ ้งผลการพิจารณา ―ออดิชั่น‖ เมือ ่ สวี่ ันก่อนให ้นั กดนตรีสามคนทีร่ ่วมเล่นใน วันนัน ้ ทราบ เป็ นข่าวทีท ่ ําให ้ทัง้ สามตกตะลึงพรึงเพริด คาดไม่ถงึ เพราะเหตุวา่ ... ั่ ไม่ผา่ น! วงใหม่ทม ี่ จ ี ด ื เป็ นนั กร ้องนํ าออดิชน นั่ นหมายความว่าจะไม่มก ี ารเปลีย ่ นแปลงใดๆ เกิดขึน ้ พีย ่ ุทธกับขจรพร ้อมนั กดนตรีทม ี เดิมยังคงเล่นต่อไป นั กดนตรีสามคนงงเป็ นไก่ตาแตก ฝ่ ายขจรนั กร ้องนํ าก็งงพอกัน ไม่รู ้ว่าควร ี ใจกับข่าวนี้ด ี เขาหัวเราะทํ านองประชดใสเ่ พือ จะดีใจหรือเสย ่ นร่วมวง แล ้วแยกตัวไปนั่ งดืม ่ คน เดียวอีกตามเคย ส ่ ว นพี่ ยุ ท ธยั ง คงทํ า หน า้ ไม่ ย ิน ดีย ิน ร า้ ยเหมื อ นเดิม แกนั่ ง จิบ นํ้ า ช งิ ของแกอยู่ ห น า้ ี ร์ไป เคาน์เตอร์ คุยกับแคชเชย ข่าวแพร่ส ะพั ด ไปทั ง้ ผับ พนั ก งานทุก คนพูด ถึงแต่เรือ ่ งนี้ ส ่วนใหญ่ล งความเห็นว่า คง ้ เพราะพีย ่ ท ุ ธใชบารมี นักการเมืองทีเ่ ป็ นเพือ ่ นกันมาบีบเจ ้าของผับ บ ้างก็ วา่ แกเดินเกมผ่านทาง ี เฮย ี เลยไม่กล ้าทําอะไร พีช ่ ายคนโตทีเ่ ป็ นเพือ ่ นกับเตีย ่ ของเฮย ี เจ ้าของผับจะไม่เอาพีจ แต่บางคนก็ ยน ื ยันว่าข่าววงในว่า เฮย ่ ด ื แต่แรก เพราะถึงจะต ้อง ้ เพลงดี แต่วน ิ ั ยในการทํ างานตํ่า มักจะขาดงาน ขาดซอมอยู เ่ ป็ นประจํ า สว่ นการทีป ่ ล่อยให ้พีจ ่ ด ื ี บอกให ้พีจ นํ าทีมมาออดิชั่นครัง้ แปลกประหลาดนั น ้ เป็ นเพราะพีจ ่ ด ื พลาดไปเอง การทีเ่ ฮย ่ ด ื มา ลองออดิชั่นดูก่อน โดยความหมายก็ เป็ นนั ยของการตอบปฏิเสธอยูแ ่ ล ้ว คนอยู่แวดวงนี้มานาน ื่ เฮย ี แกก็ต ้องปล่อยเลยตามเลย แล ้วค่อยมาบอกทีหลัง น่าจะรู ้ ในเมือ ่ พีจ ่ ด ื พาซอ ี กับพีย ข่าวเชงิ ลึกกล่าวไปถึงว่า เฮย ่ ท ุ ธ ―รู ้กัน‖ เรือ ่ งนีอ ้ ยูก ่ อ ่ นแล ้ว พีย ่ ท ุ ธแกเลยเฉยๆ ไม่ ่ ไร ทุกข์ร ้อนอนาทรใดๆ เพราะรู ้อยูว่ า่ บทสรุปจะออกมาเชน คนทีท ่ ุกข์ร ้อนจะเป็ นจะตายในยามนี้ กลั บเป็ นสามนั กดนตรีผู ้ก่อการขบถไม่สําเร็ จ พวก ิ อยูอ ี น ้าเคร่งเครียด เขานั่งจับกลุม ่ ซุบซบ ่ ก ี มุมหนึง่ แต่ละคนล ้วนสห ―แล ้วจะทํายังไงละคราวนี‖้ มือคียบ ์ อร์ดถามขึน ้ มาลอยๆ ถอนหายใจ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 279

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี งเพลีย ―ทํายังไง...ก็ทํางานต่อไปน่ะซ‖ิ มือกลองตอบเสย ―หมายความว่าจะทํางานด ้วยกันไปได ้ยังไง มีเรือ ่ งกินในกันยังงี‖้ ี่ วแล ้ว ไอ ้ขจรนะซ ิ มันทํ าหน ้าเหมือนอยากจะฆ่าพวก ―พีย ่ ท ุ ธน่ะไม่เท่าไหร่หรอก แกเชย ี ให ้ได ้‖ เราเสย ―เดีย ๋ วต ้องเรียกมันมาปรับความเข ้าใจ ยอมขอโทษมันไปก็แล ้วกัน ‖ มือกลองพยายาม ่ นก่อเรือ ั หน่อย พีจ หาทางออก ―พูดตามจริงพวกเราก็ไม่ใชค ่ งสก ่ ด ื ต่างหากทีเ่ ป็ นตัวการ‖ ―พีจ ่ ด ื นะพีจ ่ ด ื ไม่น่าหาเรือ ่ งยุง่ มาให ้เลย‖ มือคียบ ์ อร์ดสา่ ยหน ้า ี ร์นั่นส‖ิ มือกลองบุ ้ยปากไปทางเคาน์เตอร์ ―ยิม ื เฒ่า ―ดูยายแคชเชย ้ น ้อยยิม ้ ใหญ่กับเสอ ไม่ยอมหยุด คงดีใจทีค ่ ข ู่ ายังอยู‖่ ้ ―เฮอ...อย่ าพูดคํานี้อก ี เลย‖ มือกีต ้าร์ถอนหายใจ เอามือกุมหัว ―เราเพิง่ จะรู ้ความจริง ยายหนิงกับพีย ่ ท ุ ธไม่ได ้เป็ นอย่างทีเ่ ราคิดหรอก เขาเป็ นอาหลานกัน พ่อยายหนิงก็คอ ื พีช ่ ายคน ี เรานั่ นแหละ เขาฝากลูกมาทํางานทีน โตพีย ่ ท ุ ธทีเ่ ป็ นเพือ ่ นกับเตีย ่ เฮย ่ ‖ี่ ―อ ้าว ตายละซ ิ หลงนินทาไปตัง้ หลายคํา จะตกนรกไหมเนี่ย‖ มือกลองร ้องลั่น เอามือ กุมมือหัวตามไปด ้วย ี งพูด ―ถ ้าจะตกนรก พวกเราตกตัง้ แต่ตอนทีค ่ ด ิ หักหลังพีย ่ ท ุ ธแล ้วล่ะ ‖ มือกีต ้าร์ลากเสย แบบคนเบือ ่ โลกเต็มที ในคืนต่อ มา ระหว่างหยุด พั ก ช ่วงแรก พีย ่ ุท ธเข ้าไปพบเจ ้าของผั บในห ้องทํ างาน แล ้ว ี น ้ายิม กลับออกมาด ้วยส ห ้ แย ้มแจ่มใส คาดว่าคงมีการต่อ สัญญาฉบั บใหม่เป็ นทีเ่ รียบร ้อย และ อาจมีการขึน ้ เงินเดือนให ้ด ้วย พีย ่ ท ุ ธถึงได ้ยิม ้ แก ้มปริอย่างนี้ ยุทธสงั่ เหล ้ามาเปิ ดเลีย ้ งสามสหาย เป็ นครัง้ แรกทีย ่ ท ุ ธเลีย ้ งเหล ้าลูกน ้อง อย่าว่าแต่เลีย ้ ง เลย แม ้แต่มานั่งร่วมวงก็ยังนานๆ ที เพราะเขาไม่ดม ื่ ั ญาใหม่เหรอพี‖่ มือคียบ ์ อร์ดถามว่า ―ฉลองสญ ั ้ ๆ ลูกวงงงไปตามๆ กัน ―เปล่า เลีย ้ งลา‖ ยุทธตอบสน ―พีไ ่ ม่ต่อสัญญา‖ เขาเฉลย ยกแก ้วนํ้ าขิงจิบ พูดต่อไปว่า ―จะเลิกเล่นดนตรีแล ้วด ้วย ี ที‖ จากนีไ ้ ปคงมีเวลาใชช้ วี ต ิ สงบๆ เข ้าวัดทําบุญเสย ั ญา หรือจนกว่าจะหามือเบสคนใหม่มาแทนได ้ ยุทธบอกอีกว่า จะเล่นไปจนถึงวันหมดสญ เขาบอกกับ ลูก วงทั ง้ สามคนว่า ถ ้ามีเพื่อ นนั ก ดนตรีค นไหนอยากมาเล่นที่นี่ ก็ พ ามาสมั ค รกั บ เจ ้าของผับได ้ ั่ หรอกมัง้ พวกเพือ ―คงไม่ถงึ กับต ้องออดิชน ่ นๆ นายฝี มอดีกันอยูแ ่ ล ้ว‖ เขาพูดยิม ้ ๆ แต่คน ึ เหมือนโดนทิงเจอร์ราดลงบนแผลทีย ฟั งรู ้สก ่ ังไม่แห ้งสนิท ―ฝากดูแลขจรด ้วยนะ มันยังเด็กอยู่‖ ยุทธพูดอีกประโยค แล ้วลุกขึน ้ ถือแก ้วนํ้ าขิงเดิน กลับไปนั่งทีเ่ คาน์เตอร์

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 280

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๐๐ เรือ ่ งสน

่ งแสง" "จ ันทร์สอ ั โดย ณรงค์ฤทธ์ ศกดารณรงค์ ี ดสก ี ันออดแอด แดดอ่อนในยามเชาเริ ้ ม ไผ่ต ้องลมเสย ่ ร ้อนขึน ้ ตามลําดับ หยาดนํ้ าค ้างบน ี งหมาเห่าหอนรั บ ช ่ว งมาเป็ นทอด กลิน ยอดหญ ้าสะท ้อนแสงวาว ไก่โ ก่งคอขั นสลั บเส ย ่ ยอด มะม่วงอ่อนกรุน ่ หอมมาตามลม คําไอ่ยน ื กระสับกระสา่ ยอยู่ใต ้ร่มมะม่วงหน ้าบ ้านตัง้ นาน ท่าทางเหมือนกํ าลังรอใครบาง คน เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ยั งไม่มใี ครมาจึงผุดลุก ผุด นั่ งแล ้วชะเง ้อมองหา ยืนหันรีหันขวางถอน ั กระสา่ ยอยูต หายใจยาว เดินวนไปวนมาแล ้วกลับไปยืนกระสบ ่ ามเดิม วันนี้ต รงกับเพ็ ญเดือ นหก ปรางค์กู่ค ก ึ คัก ผิด จากวันก่อ น ผู ้คนพลุก พล่านเต็ ม ถนนของ หมูบ ่ ้าน พวกเขามุง่ มาเทีย ่ วงานบุญประเพณีทจ ี่ ัดขึน ้ อย่างยิง่ ใหญ่ คําไอ่พบกับผาแดงครัง้ สุดท ้ายเมือ ่ วันตรุษสงกรานต์ เขาสัญญาจะมาพบอีกครัง้ ในงาน ้ บุญบัง้ ไฟ อุตสา่ ห์มาเฝ้ ารออยูใ่ ต ้ร่มมะม่วงตัง้ แต่เชาจนสาย ปานนีย ้ ังไม่โผล่มาให ้เห็นแม ้เงา หัวใจสะทกสะท ้านขึน ้ มาโดยไม่รู ้ตัว เขาอยู่ไหนจึงยังไม่มา ไปหลงสาวอืน ่ หรือแบ่งปั น ใจให ้ใครไปครอง หักใจจะไม่คด ิ แต่อดคิดไม่ได ้ เธอพึง่ ประจักษ์ ความรักแรกด ้วยตนเอง รักแล ้ว กลายเป็ นพิษกัดกร่อนใจให ้เจ็บปวดจึงเป็ นรักทีข ่ มขืน ่ โหดร ้ายทีส ่ ด ุ ―คําไอ่....‖ ี งนุ่ มๆ คุ ้นหูแต่ไม่รู ้เป็ นใครดังขึน นํ้ าเสย ้ ข ้างหลังจึงหันกลับไปดู เมือ ่ รู ้เป็ นใครถึงกับถอน หายใจยาว คิด ไม่ถ งึ ที่ต ้องเป็ นเขา ไม่อ ยากพบแต่ก ลับ ได ้พบ ใจกํ า ลังสงบจึงสะทกสะท ้าน ปั่ นป่ วนขึน ้ มาอีก ―พีม ่ าถึงตัง้ แต่เชา้ ไปทีบ ่ ้านไม่พบคําไอ่ เจ ้าปู่ บอกให ้ตามมาทีน ่ .ี่ ...‖ ―พีภ ่ ังคี....‖ คําพูดของเธอสะดุดหายไปในลําคอ ―....แล ้วพีจ ่ ะไปคุ ้มเหนือหรือคุ ้มใต ้‖ ี ภังคีลก ู ชายเจ ้าปู่ หมูบ ่ ้านโคมคําอํ้าอึง้ พูดไม่ออก คําไอ่พูดเหมือนกับขับไล่ให ้เขาไปเสย ้ ื ให ้พ ้น หลังจากปล่อยให ้เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ จึงรวบรวมความกล ้าทํ าเป็ นใจเย็ นสูเสอ แล ้วพูด ี งนุ่มนวลแฝงไว ้ด ้วยท่าทีออ ขึน ้ ด ้วยนํ้ าเสย ่ นโยนมีเสน่ห ์ ―คําไอ่ พีต ่ งั ้ ใจมาพบเจ ้า ทําไมต ้องขับไล่ด ้วยล่ะ....‖ ั หน่อย‖ คําไอ่พด ี งบ่งบอกถึงความประหม่า ―คุ ้มเหนือ ―ไม่ได ้ขับไล่ซก ู ออกตัว แต่นํ้าเสย กําลังจัดขบวนแห่บัง้ ไฟ สาวๆ พากันไปรํ า สวยๆ ทั ง้ นั น ้ คุ ้มใต ้ก็ ไม่น ้อยหน ้า หนุ่ มๆ พากันเซงิ้ กินเหล ้า จะไปคุ ้มเหนือหรือคุ ้มใต ้ก็ล ้วนแต่ถก ู ในพีท ่ ัง้ นัน ้ แหละ‖ ―เหนือพีก ่ ็ไม่ไป ใต ้พีก ่ ็ไม่แวะ‖ คําพูดของภังคีมค ี วามเด็ดเดีย ่ วแฝงอยูใ่ นท่าที ―พีต ่ ัง้ ใจ มาเทีย ่ วงานบุญบัง้ ไฟร่วมกับเจ ้า นอกจากคําไอ่ พีไ่ ม่ขอทําบุญร่วมกับใคร‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 281

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ภังคียน ื ยันอย่างหนั กแน่น เขาสารภาพให ้คําไอ่ได ้รับรู ้ความในใจชนิดทีต ่ ัง้ ตัวไม่ตด ิ เธอ ื่ แทนความในใจ เป็ นการ คิดไม่ถงึ จะตกหลุมพรางจนไม่มท ี างออก เขายกเอาบุญบัง้ ไฟมาเป็ นสอ ออกความหมายลึกๆ ทีเ่ ร ้นแฝงในใจให ้รับรู ้ ―คําไอ่ สายจนเกือบเทีย ่ งแล ้วนะ ถ ้าจะพูดจะคุยกัน ทํ าไมไม่ชวนพีเ่ ขาเข ้าบ ้านล่ะ ไป กินข ้าวกินปลากันซะก่อน หลังเทีย ่ ง คุ ้มเหนือตัง้ ขบวนแห่บัง้ ไฟ คุ ้มใต ้เซงิ้ กินเหล ้า เจ ้าสองคน จะไปทําบุญร่วมกัน พ่อก็ไม่วา่ ....‖ ี งพูดถึงกับหน ้าซด ี เจ ้าปู่ ผู ้เป็ นพ่อหัวหน ้าปรางค์กแ เธอหันไปมองทิศทางทีม ่ าของเสย ู่ ก ้ว ่ ึ ี ยืนสงบซ อนความรู ้สก ไว ้ในสห น ้าที่เรีย บเฉย คํ าพูดของพ่อ นุ่ มนวล อ่อนโยน แต่เด็ ด ขาดเป็ น ิ ทีต ประกาศต ่ ้องทําตาม เธอจึงไม่มท ี างเลือกเป็ นอย่างอืน ่ ―เจ ้าสองคนจะไปทําบุญร่วมกัน พ่อก็ไม่วา่ ....‖ ึ พะว ้าพะวัง ในใจเธอ คําพูดท่อนสุดท ้านของพ่อกังวานขึน ้ ขณะทีค ่ ําไอ่ตกอยูใ่ นความรู ้สก ี ให ้พ ้น แต่ไม่ย อมไป เขาก็ น่าจะรู ้ ในหัวใจของเธอมีผาแดงเพียงคนเดีย ว อยากให ้ภังคีไปเสย เท่ า นั ้ น จึง ไม่ ม ี ท ี่ว่า งให ใ้ ครมาจั บ จองเป็ นเจ า้ ของซํ้ า อีก อยากปฏิเ สธคํ า พู ด ของพ่ อ แต่ ิ ทีข ิ ภังคีเข ้าบ ้าน ถ ้าทําตามก็เท่ากับเป็ นการตอบรัก ยิง่ กลายเป็ นประกาศต ่ ด ั ขืนไม่ได ้ พ่อให ้เชญ ควงคูก ่ ันไปเดินเทีย ่ วในงานบุญบัง้ ไฟก็ยงิ่ เป็ นการประกาศตัวให ้ใครต่อใครรับรู ้อย่างเปิ ดเผย งานบุญบัง้ ไฟปี นี้ เจ ้าปู่ อารมณ์ดเี ป็ นพิเศษ เมือ ่ ภังคีมาเป็ นแขกคนสําคัญของบ ้าน คําไอ่ ้ ่แต่ในครั ว จึงได ้รั บคํ าสั่งให ้ทํ าหน ้าทีย ่ กสํ ารั บมาเลีย ้ งดูด ้วยตัวเอง เจ ้าย่ากํ าชับ ให ้คนรั บ ใช อยู ้ สาวใชนางใดทํ าเป็ นมีนํ้าใจเข ้าไปยกข ้าวยกนํ้ า เจ ้าย่าถลึงตาปรามทุกคนถึงกับลนลานไม่กล ้า โผล่หน ้าออกมาจากครัว ิ ระหว่างภังคีกับคําไอ่ เจ ้าปู่ ปรางค์กแ ู่ ก ้วเป็ นเพือ ่ นรักกับเจ ้าปู่ โคมคํา ความผูกพันใกล ้ชด ี อีก เจ ้าปู่ ทั ง้ สองมีแต่ จึงไม่ใชเ่ รือ ่ งแปลก ลึกๆ แล ้วเป็ นความต ้องการของผู ้ใหญ่แต่ละฝ่ ายเสย ี แต่ละฝ่ ายมีฐานะเป็ นหัวหน ้าหมูบ ได ้ ไม่มใี ครสูญเสย ่ ้าน แวดล ้อมด ้วยฝูงบริวาร การเกีย ่ วดอง เป็ นสายเลือดเดียวกัน จึงเป็ นความปรารถนาทีส ่ องเจ ้าปู่ อยากจะให ้เกิดขึน ้ ทันใดนัน ้ เหตุการณ์ไม่คาดคิดได ้เกิดขึน ้ อย่างมหัศจรรย์.... ท ้องฟ้ าเจิด จ ้าในยามบ่ายแปรเปลีย ่ นเป็ นมืด ครึม ้ ขึน ้ มาในฉั บพลั น ประกายฟ้ าแลบส ่ง ี งคํารามร ้องกัมปนาทไปทั่ว นางรํ าบางคนตกใจกลัวขยับท่ารํ าค ้างไว ้แล ้ววิง่ หนีออกไปจาก เสย ขบวนแห่บงั ้ ไฟ พวกขีเ้ มาแอ่นหน ้าแอ่นหลังตีกลองเซงิ้ กินเหล ้าถึงกับมองหน ้ากันเงียบกริบ เจ ้า ่ ไหว ้พญาแถน พอ ปู่ กับเจ ้าย่าพร ้อมด ้วยผู ้เฒ่าแห่งปรางค์กู่แก ้วเดินตามกันไปจุดธูป เทียนเซน ้ ิ ่ เสร็ จสนพิธฝ ี นหลั่งสายปรอยๆ เหมือนกับพญาแถนรับรู ้การเซนไหว ้ ทะมืน ่ เมฆปั่ นป่ วนไหลวน ี ํ า สาดแสงส ่อ งฟ้ า ทํ า ให ้ เวีย นอยู่เ มื่อ ครู่ จ างหายไปพร อ้ มกั บ สายฝน ตะวั น โผล่ห ลืบ ม่ า นส ด บรรยากาศงานบุญบัง้ ไฟครึกครืน ้ กลับคืนมาอีก ี งแคนคละเคล ้าเสย ี งกลองสลับท่วงทํานองฉิง่ ฉั บเร ้าใจให ้ผู ้คนออกมาร่ายรําอยูก เสย ่ ลาง ลานรอยต่อของคุ ้มเหนือกับคุ ้มใต ้ เทพีบงั ้ ไฟกรีดกรายรําแต่ละท่าสวยงามจับจิตจับใจ พวกขีเ้ มา ี งหัวเราะครืน แอ่นหน ้าแอ่นหลังเซงิ้ ตามจังหวะกลองเรียกเสย ้ เครง คําไอ่อยู่ทไ ี่ หนภังคีอยูท ่ น ี่ ั น ้ เหมือนเงาติดตามตัว เธอชะเง ้อมองหาผาแดง มองไปทาง ไหนเห็นแต่คนอืน ่ ไม่มวี แ ี่ ววแม ้แต่เงาของเขาปรากฏให ้เห็น

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 282

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

คําไอ่กับภังคีกลายเป็ นเป้ าสายตาของผู ้คนในปรางค์กแ ู่ ก ้ว ทัง้ สองเดินเคียงคูก ่ ันไปทาง ื่ ชม เจ ้าปู่ กับเจ ้าย่าซอ ่ นรอยยิม ไหน ใครต่อใครต่างมองด ้วยความชน ้ เอาไว ้ทั่วใบหน ้า เสร็ จงาน บุญบัง้ ไฟแล ้วจะจัดงานให ้ยิง่ ใหญ่อก ี ครัง้ เจ ้าปู่ ตัง้ ใจจัดขึน ้ ให ้เป็ นของขวัญชวี ต ิ สําหรับลูกสาว คนเดียว ตะวันคล ้อยฟ้ าตํ่าลง ขบวนนางรํ าแห่บัง้ ไฟกับพวกขีเ้ มาตีกลองเซงิ้ กินเหล ้าผ่านไปตัง้ ้ างๆ เท่านั น นาน ลานรอยต่อคุ ้มเหนือคุ ้มใต ้บางตาผู ้คน พวกเจ ้าของบัง้ ไฟทีป ่ ระดับไว ้ตามซุมต่ ้ จับกลุม ่ พูดคุยกันรอเวลาสมโภชตตอนกลางคืน บุญบัง้ ไฟเป็ นงานประเพณีทําพิธข ี อฝน ชาวบ ้านทุ กคนนั บถือพญาแถนจึงร่วมกันทําบุญ ่ ไหว ้ขอให ้ฝนตกตามฤดูกาล ปรางค์กู่แก ้วจึงเป็ นหมูบ ่ ผู ้คนอยูเ่ ย็นเป็ น บัง้ ไฟเซน ่ ้านดินดํ านํ้ าชุม ื สานจารีตประเพณีตามครรลองวัฒนธรรมดัง้ เดิม สุข ยึดมั่นขนบธรรมเนียมโบราณ สบ ลําแสงแดดสุดท ้ายหายไปในยามพลบคํา่ .... ี งหัวเราะดัง พวกขีเ้ มาตีกลองเซงิ้ กินเหล ้าไปจนทั่ วหมูบ ่ ้าน พวกเขาผ่านไปทางไหนเสย ี งกอลงกับท่ารํ าแอ่นหน ้าแอ่นหลังทํ าให ้งานบุญบัง้ ไฟสนุ ก สนาน เจ ้าของ ขึน ้ ที่นัน ้ จังหวะเสย ี ง บ ้านเอาไหเหล ้าสาโทมาตัง้ กลางลานบ ้าน แล ้วเอาแก ้วมาตักสง่ ให ้พวกขีเ้ มาจนทั่วทุกคน เสย ั ้ ๆ ว่าตามกันเป็ นจังหวะดังขึน ไชโยอวยพร เอือ ้ นเป็ นกลอนสน ้ ครืน ้ เครง ่ งแสงอร่ามฟ้ า คําไอ่กลับมาถึงบ ้านแล ้วหลบเข ้าไปอยู่ในห ้องนอนนานจนดวงจั นทร์สอ ่ งแสงสวยงามแตกต่างจากคืนก่อน ภังคีนั่งรอ คํา่ คืนนีท ้ ้องฟ้ าขาวโพลน จึงเป็ นคืนทีด ่ วงจันทร์สอ คําไอ่อยู่นาน เธอไม่ยอมออกมาพูดจาด ้วย จึงกระวนกระวายแต่ขม ่ ใจเอาไว ้ เหมือนไม่มอ ี ะไร ผิด ปกติ พูด คุย กับเจ ้าปู่ อยู่ส องต่อ สองจนดวงจั นทร์ฉายฉานสูงขึน ้ โด่งฟ้ า เวลาผ่านไปอีก ครู่ ใหญ่มองเห็นดาวระยิบล ้อมดวงจันทร์ทอแสงเป็ นประกาย เธอยังไม่ออกมาจากในห ้อง ใจทีย ่ ็ นส งบค่อยๆ ทุรนทุรายขึน ้ แล ้วกลายเป็ นไฟกองใหญ่รุมสุมให ้รุ่มร ้อน ภังคีผ่ อนลมหายใจเบาแล ้ว ึ กลบเกลือ ค่อยๆ ข่มความรู ้สก ่ นพิรธ ุ ให ้ดูสข ุ ม ุ เยือกเย็น ชาวปรางค์กู่ แ ก ว้ หลั่ ง ไหลมาชมงานสมโภชบั ้ง ไฟแน่ น ขนั ด เจ า้ ปู่ กั บ เจ า้ ย่า นั่ ง เป็ น ประธานอยูบ ่ นเตียงในปะรําพิธ ี ผ ้าไหมแพรวาขึงโยงสลับธงทิวพลิว้ ลมทําให ้งานดูขลัง เวทีหมอ ้ ่ งแสง ลํายกพืน ้ สูงระดับเอวมองเห็นลําอ ้อยกับต ้นกล ้วยเป็ นซุมประดั บ ตะกียงพายุบนยอดเสาสอ นวลจับทั่วใบหน ้าผู ้คนทีร่ ายล ้อมเข ้ามาฟั งหมอลํา ่ งแสงนวลงามทั่ วบริเวณงาน เด็ ก ๆ ร ้องงอแง ชาวบ ้านจึงตะโกน ดวงจั นทร์ล อยฟ้ าสอ ี งแคนดังเจือ ขอให ้หมอลําเร่งเวลาการแสดงให ้เร็ วขึน ้ กว่าเดิม เสย ้ ยแจ ้วขึน ้ บนเวที หมอลําชาย ี งขึน ั ้ หมอ เอือ ้ นเสย ้ ครูแล ้วต่อคํากลอนทักทายผู ้ฟั ง จากนัน ้ เล่นลูกคอเป็ นทํ านองลํายาวสลับสน ี งด ้นคํากลอน เริม ลําหญิงเข ้ามากรีดกรายฟิ อนเข ้าคูผ ่ ลัดเปลีย ่ นกันเอือ ้ นเสย ่ จากคํากลอนเยือน ยามถามข่าว แล ้วเปลีย ่ นมาเป็ นคํากลอนเดินดงชมนกชมไม ้ ล่วงเข ้ายามดึก ลมพลิว้ สายหวี ด ่ งแสงรางชางค่อนฟ้ า จึงเปลีย ี ลับลําเต ้ยกับงิว้ ต่องต ้อน หวิว ดวงจันทร์สอ ่ นมาเป็ นเกีย ้ วพาราสส ตกดึกใกล ้รุ่งดวงจั นทร์รุบรู่ฟ้า หมอลํ าชายขยับท่าฟ้ อนดัก หนา้ หมอลํ าหญิงกรีดกรายหนีไป ้ ลอยหน ้าลอยตาหลอกล่อแล ้วเบียดประกบคูเ่ อือ ี งเล่น ด ้านหลัง ดักด ้านขวาหนีไปด ้านซาย ้ นเสย ี งแคนลายสุดสะแนน ลูกคอให ้เข ้าจังหวะเสย ื่ ด ้านขวาเตียงของเจ ้าปู่ กับเจ ้าย่า ใจของเธอหวนคิดถึงแต่ คําไอ่กับภังคีนั่งคูก ่ ันอยูบ ่ นเสอ ึ อ ้างว ้างเหมือนไม่มใี คร ทั ง้ ทีผ ผาแดง เมือ ่ คนทีน ่ ั่ งอยู่เคียงข ้างไม่ใชเ่ ขา เธอรู ้สก ่ ู ้คนแน่ นขนั ด ิ อยูข ึ เหมือนอยูไ่ กลคนละฟากฟ้ า งาน บางครัง้ ภังคีหันมากระซบ ่ ้างหู ทัง้ ทีอ ่ ยูใ่ กล ้ๆ เธอรู ้สก ―คําไอ่....ระหว่างทีเ่ ราไม่ได ้พบกัน คิดถึงพีบ ่ ้างไหม‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 283

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

คําพูดของผาแดงในวันตรุษสงกรานต์พรั่งพรูขน ึ้ ในความจํา เป็ นคําพูดทีถ ่ ามยํ้าถึงความ ห่วงหาอาทรในหัวใจอย่างมีความหมาย ี งสน ั่ สะท ้าน ―....คิดถึงจนแทบขาดใจ‖ ―คิดถึง‖ คําไอ่พด ู เสย ิ ถาม ―ระหว่างเรา หากต ้องพรากจากกันล่ะ‖ ―คําไอ่‖ ผาแดงกระซบ ี งละห ้อยด ้วยความรู ้สก ึ สะเทือนใจ ―....ระหว่างเรา หากต ้อง ―ทําใจไม่ได ้‖ คําไอ่พูดเสย พรากจากกัน ก็จะขอคิดถึงพีจ ่ นขาดใจ‖ ี งหนั ก แน่ น ―ไม่มวี ัน ทีเ่ ราจะพรากจากกัน ถึงอยู่ ―ไม่หรอก‖ ผาแดงยํ้ าพูดด ้วยนํ้ าเสย ห่างไกล ขอเพียงแค่คด ิ ถึง หากคิดถึงจริง ขอให ้มองดูเดือนดาว สายตาเราบรรจบกันบนฟ้ า‖ คําพูดครัง้ สุดท ้ายของผาแดงในวันตรุษสงกรานต์ต ้องกังวานอยู่ในความทรงจํ า เธอยัง จํ าได ้ไม่มวี ันลืม ผูก พั นอย่างดืม ่ ดํ่า ลึก ซ งึ้ อย่างมีค วามหมาย แต่ล ะคํ าแว่วดั ง แผ่วเบาเหมือ น ิ อยูข กําลังกระซบ ่ ้างหู ―พบกันบุญบัง้ ไฟ‖ ผาแดงพูดยํ้าในคําสัญญา ―เดือนหกจะมาชว่ ยทําพิธข ี อฝน พีจ ่ ะเอา ่ ไหว ้พญาแถน ขอให ้บัง้ ไฟแสนของพีข บัง้ ไฟใหญ่มาเซน ่ น ึ้ สูงๆ ....‖ ี งหวาน ―....สูงปานใดล่ะ‖ ―บัง้ ไฟแสนของพีข ่ น ึ้ สูงๆ ....‖ คําไอ่ลอยหน ้าลอยตาพูดเสย ―ให ้สูงขนาด....‖ ผาแดงจ ้อมองหน ้าพูดจนคําไอ่แก ้มระเรือ ่ ―ก็ขนาด....สูงท่วมปลาย ยาง สูงท่วมแดดท่วมฟ้ า‖ ิ้ สุด เปรียบได ้กับความสูงของแสงแดดทีส คําพูดของผาแดงหมายถึงความสูงทีไ ่ ม่สน ่ งู ท่ว มปลายยางจนถึง ท ้องฟ้ า ต ้นยางเป็ นพั น ธุ์ไ ม ้ใหญ่ จึง ทั ง้ ใหญ่แ ละสูง กว่า พั นธุ์ไ ม่ ช นิด อื่น แสงแดดทีส ่ งู ท่วมปลายยางจึงเป็ นแสงแดดทีส ่ งู ท่วมฟ้ า บัง้ ไฟแสนขึน ้ สูงขนาดฟ้ าแดดสูงยาง ่ จึงเป็ นความสูง เซนไหว ้พญาแถนให ้เกิดความพอใจ ฝนจะได ้ตกตามฤดูกาล ชาวปรางค์กแ ู่ ก ้ว ทุกคนจะอยูเ่ ย็นเป็ นสุขกันทั่วหน ้า ―คําไอ่ อย่าลืมนะ‖ ผาแดงพูดเป็ นนัยอย่างมีความหมาย ―หลังบุญบัง้ ไฟ อย่าลืม....‖ ―หลังบุญบัง้ ไฟ พีบ ่ อกไม่ให ้ลืม‖ คําไอ่ยํ้าถามให ้แน่ใจ ―....ไม่ให ้ลืมอะไรล่ะ‖ ―คําไอ่ก็น่าจะรู ้‖ ผาแดงมองประสานสายตาเหมือนจะค ้นหาอะไรบางอย่างในหัวใจของ ี งหนั กแน่ น ―....สัญญารั กของเราไงล่ะ‖ ปล่อยเวลาให ้ผ่านไปใน เธอ แล ้วยํ้าคํ าพูดด ้วยนํ้ าเสย ความเงียบครู่ใหญ่แล ้วพูดต่อ ―....รักของเรามั่นคงไม่เป็ นอืน ่ ไม่มวี ันพลัดพราก ขอเพียงให ้ลืม ั ญาหลังบุญบัง้ ไฟ พีจ ่ อ....‖ คําสญ ่ ะให ้พ่อแม่มาสูข ี งไก่ขันเจือ ี งหมาเห่าหอนรับชว่ งกันมาแต่ไกล เสย ี งนั น เสย ้ ยแจ ้วสลับเสย ้ ปลุกให ้คําไอ่ ตืน ่ จากห ้วงความจําแล ้วหันไปเหลือบมองภังคีนั่งเงียบอยูข ่ ้างๆ พอสบโอกาส เขาชงิ จังหวะนั น ้ จ ้องมองสบตาแล ้วยิม ้ ให ้จนเธอต ้องเมินหน ้าหนี หมอลํายังคงจับคูร่ ะทดระทวยฟ้ อนตามจังหวะ ี งแคนอยูบ ่ งแสงเรืองๆ ทั่วบริเวณงาน แสงตะเกียงพายุรบ เสย ่ นเวที ดวงจันทร์คล ้อยฟ้ าสอ ิ หรีอ ่ ยู่ บนยอดเสา ลมยาวใกล ้รุ่งพลิว้ พลัดหวีดหวิว เจ ้าปู่ กับเจ ้าย่ากลับบ ้านไปตัง้ นาน ผู ้คนเริม ่ บางตา ี งขรม บางคนอุ ้มลูกจูงหลานเรียกกันกลับเสย รุง่ เข ้าของวันใหม่....

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 284

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

หลังพระฉั นจั งหัน ผู ้คนหลั่งไหลมาแน่ นขนั ด เจ ้าปู่ กับเจ ้าย่าเป็ นประธานทํ าพิธข ี อฝน จากนั ้น ได ้ฤกษ์ จุ ด บั ง้ ไฟเซ ่น ไหว ้พญาแถน ชาวปรางค์กู่แ ก ้วช ่ว ยกั น หามบั ง้ ไฟออกจากซุม้ ประดับตรงไปยังร ้านจุดบัง้ ไฟขึน ้ ฟ้ า ―ปี นี้มแ ี ต่บัง้ ไฟหมืน ่ ....‖ พ่อเฒ่าคนหนึง่ หันไปพูดกับชายฉกรรจ์ทย ี่ น ื อยูใ่ กล ้ๆ ―ไม่มบ ี ัง้ ั นั ก‖ ไฟแสน พญาแถนจะให ้ฝนมากหรือน ้อย สงสย ―เถอะน่า พ่อเฒ่า‖ ชายฉกรรจ์พด ู ขึน ้ ตัดบท ―....ขอให ้เป็ นบัง้ ไฟ จะหมืน ่ หรือแสน พญา แถนท่านไม่วา่ หรอกน่า‖ ื ไปดูพวกขีเ้ มา พวกเขาแอ่นหน ้าแอ่นหลัง พ่อเฒ่ายังไม่ทันจะต่อปากต่อคํา ผู ้คนแตกฮอ ตีกลองเซงิ้ ดังสนั่ นใกล ้เข ้ามา เทพีบัง้ ไฟแต่งตัวสวยงามรํ านวยนาดตามท่วงทํ านองแคนคละ ี งกลอง แต่ละนางกรีดกรายรํ าชดชอยมองเห็ ้ เคล ้าฉิ่งฉั บรั บจั งหวะเสย นแต่ไกลแล ้วใกล ้เข ้ามา ี งอึกทึกจึงชะเง ้อมองด ้วยความสงสย ั ภังคีสะกิดคําไอ่ทเี่ อาแต่นั่ง เรือ ่ ยๆ เจ ้าปู่ กับเจ ้าย่าได ้ยินเสย ้ ี ก ้มหน ้าเงียบ แล ้วชให ้ดู ี งหัวเราะผ่านไป ขบวนนางรํ าเทพีบัง้ ไฟก็ผา่ น พวกขีเ้ มาเซงิ้ กินเหล ้าแอ่นหน ้าแอ่นหลัง เรียกเสย ไป รัง้ ท ้ายเป็ นขบวนบัง้ ไฟใหญ่ มองเห็นพญานาคผงาดศรี ษะขึน ้ อ ้าปากแยกเขีย ้ วโง ้งขาวใกล ้ เข ้ามาจนถึงบริเวณหน ้าปะรําพิธ ี ―บัง้ ไฟแสนมาแล ้ว....‖ ผู ้คนร ้องบอกกันปากต่อปาก คําไอ่ตน ื่ ตะลึงผุดลุกขึน ้ ยืนชะเง ้อมองดู ชายคนหนึง่ นุ่งผ ้า ้ โสร่งไหมต ้องแดดยามเชาสะท ้อนแสงเป็ นประกาย โพกศรี ษะด ้วยผ ้ามัดหมีเ่ หลืองอร่าม คาด ี อง เดินนํ าหน ้าขบวนบัง้ ไฟใกล ้เข ้ามา รอยสักพญานาคบนหัวไหล่ขนดลําตัว เอวด ้วยผ ้าไหมสท ื คํ าราม พอเขาหันหน ้ามามอง เธอแทบไม่เช อ ื่ รัดกล ้ามแขนลงไปจนถึงข ้อมือ หน ้าอกเป็ นเสอ สายตาตัวเอง ―พีผ ่ าแดง....‖ ั่ สะท ้านหวั่นไหวเหมือนมีกองไฟระอุโชนขึน คําไอ่หลุดคําพูดออกมาเบาหวิว หัวใจสน ้ มา เผาผลาญให ้รุ่ม ร ้อน ทัง้ ที่รอคอยด ้วยความระทมทุกข์ พอได ้พบกลับปวดร ้าวทรมานจนอยาก ี งไชโยโห่ร ้องต ้อนรั บด ้วยความชน ื่ ชม เธอกลับเป็ นฝ่ ายทนฝื น ร ้องไห ้ ชาวปรางค์กู่แก ้วสง่ เสย กลํ้ากลืนความขมขืน ่ เอาไว ้ในใจ ั ญารักวันตรุษสงกรานต์ระหว่างเธอกับเขาไม่มวี ันลืม ภาพเหตุการณ์หลังตืน สญ ่ นอนเมือ ่ ้ ี ี ่ รุง่ เชานีต ้ า่ งหากทําลายหัวใจให ้ย่อยยับ ชวต ิ ทัง้ ชวต ิ ไม่มอ ี ะไรเหลือ หลังจากดวงจันทร์สองแสง ลาลับฟ้ า เธอตืน ่ นอนขึน ้ มาในอ ้อมแขนของภังคีทก ี่ ําลังนอนหลับตาพริม ้ อยูบ ่ นเตียงเดียวกัน ตะวันระฟ้ าแดดกล ้าร ้อนแรงขึน ้ ตามลําดับ พวกขีเ้ มาตีกลองรํ าแอ่นหนา้ แอ่นหลังเรีย ก ี งหั ว เราะไม่ข าดสาย เกือ บเที่ย งแล ้ว บั ง้ ไฟหมื่น สุด ท ้ายพุ่ ง สู่ฟ้ าระเบิด เส ย ี งดั ง ลั่ น กลาง เส ย ่ ี งหัวเราะ อากาศ พวกขีเ้ มากรูเข ้าไปไล่จับเจ ้าของบัง้ ไฟแล ้วชวยกันหามไปโยนคลุกโคลน เสย จึงเกรียวกราวขึน ้ ด ้วยความสนุกสนาน ―บัง้ ไฟแสนผาแดงขึน ้ ฟ้ า ขึน ้ สูงๆ พบพ่อพญาแถน พบแถนแล ้วฝนตกลงมา ตกลงมา ฝนเทลงมา ให ้นากูโฮง่ ให ้โซง่ กูเปี ยก ให ้ข ้าวกูเขียว ตกลงมา ฝนเทลงมา....‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 285

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี งกลอง คํ ากลอนสัน ้ ๆ ขับ หัวหน ้าพวกขีเ้ มาแอ่นท่ารํ าขับลํ านํ ากลอนเซงิ้ เข ้าจั งหวะเสย ซํ้า กลั บ ไปกลับ มา ความหมายของคํ ากลอนบรรยายถึง การขอร ้องให ้บั ง้ ไฟแสนของผาแดง ่ ้ าไปพบพญาแถนเพือ ทะยานขึน ้ สูฟ ่ ขอให ้ฝนตก หลังจากฝนตกแล ้วขอให ้นํ้ านองท ้องนา ขอให ้ ื้ ผ ้ากางเกงทีส ่ จากนั น เสอ ่ วมใสเ่ ปี ยกชุม ้ ขอให ้ต ้นขาวเขียวชอุ่มทั่ วท ้องนา ผู ้คนทีม ่ าเทีย ่ วงาน ี งขับขานขอฝนกังวานไปทั่ว ชาวบ ้านกลุ่มหนึง่ เข ้าไป กลุม ่ ใหญ่ร่วมขับลํานํ าขยับท่ารํ าตาม เสย ี งโห่ร ้องกึกก ้องขึน ชว่ ยผาแดงหามบัง้ ไฟขึน ้ สูร่ ้าน กระหึม ่ เสย ้ ติดต่อกัน เจ ้าปู่ เจ ้าย่านั่ งยิม ้ จนหน ้า บ ้าน ได ้ฤกษ์จด ุ บัง้ ไฟเวลาเทีย ่ งพอดี.... ี งกังวานพุ่งทะยานขึน บัง้ ไฟแสนคํ ารามเสย ้ ฟ้ า ควันฟุ้ งโขมงเป็ นทางยาว ชาวปรางค์กู่ ี งแคนกระแทกกระทัน ี งกลองลั่นรัว ผา แก ้วไชโยโห่ร ้องเกรียวกราว เสย ้ ตามจังหวะฉิง่ ฉั บรับเสย แดงยืนเอามือป้ องหน ้าหยีตามองตามจนบัง้ ไฟหายไปในกลีบเมฆ ี งขับลํานํ าคํากลอนขอฝนตามจังหวะเสย ี งกลองของพวกขีเ้ มา ตะวันคล ้อยฟ้ าตํ่าลง เสย ี ําจับอยูต แผ่วเบาห่างไกลออกไป คราบควันสด ่ ามยอดหญ ้า กลิน ่ เขม่าบัง้ ไฟโชยมาตามลม ผู ้คน เริม ่ บางตา ผาแดงเดินเข ้าไปหาเจ ้าปู่ กับเจ ้าย่าแล ้วยกมือขึน ้ ไหว ้ขณะทีท ่ ัง้ สองเข ้ามาโอบกอด ื่ ชม พรํ่าพูดแสดงความชน ―พ่อหนุ่มผาแดง บุญคุณครัง้ นี้ ปรางค์กู่แก ้วทุกคนขอจดจํ าไว ้ตลอดไป....‖ เจ ้าปู่ พูด ี งทุ ้มกังวาน ―....ข ้าจะไม่มวี น เสย ั ลืม ในวันข ้างหน ้า มีอะไรให ้รับใช ้ ข ้ายินดีเสมอ‖ เจ ้าปู่ กับเจ ้าย่ากลับไปพร ้อมกับชาวบ ้าน คําไอ่เดินนํ าหน ้าภังคีมาเงียบๆ เหมือนร่างทีไ่ ร ้ วิญญาณแล ้วหยุดอยูต ่ รงทีผ ่ าแดงกําลังยืนรอ ตาต่อตามองประสาน ภาพเหตุการณ์ทพ ี่ งึ่ ผ่านไป ้ ตอนรุ่งเชาผุดขึน ้ มาหลอกหลอนให ้หัวใจวาบหวิว เธอตกเป็ นของภังคีทัง้ ทีห ่ ัวใจยังเป็ นของผา แดงไม่มวี น ั แปรเปลีย ่ น ั ญาทีใ่ ห ้ไว ้แล ้วนะ....‖ ผาแดงกระซบ ิ พูด นํ้ าเสย ี งแม ้จะแผ่วเบา แต่ ―คําไอ่ พีท ่ ําตามสญ ่ อ.... ฟั งแล ้วหนั ก แน่นจริงจั ง ―....อย่าลืมสัญญาของเราล่ะ หลั งบุญบัง้ ไฟ พีจ ่ ะให ้พ่อ แม่มาสูข บุญบัง้ งไฟผ่านไปแล ้วนะ‖ กลิน ่ เขม่าบัง้ ไฟคละคลุ ้ง ลมพลิว้ พัดหวีดหวิว คําไอ่คอ ่ ยๆ มองสบตาผาแดงแล ้วก ้มหน ้า นิง่ ภังคีเดินเข ้ามายืนขนาบข ้างเคียงคู่ไม่ยอมห่าง หัวใจบอบบางอยูแ ่ ล ้วจึงเหมือนถูกขยีซ ้ ํ้าให ้ บอบชํ้าจนแทบทนไม่ไหว อยากร ้องไห ้ แต่ทนฝื นกลํ้ากลืนนํ้ าตาเอาไว ้ อยากบอกความในใจให ้ รับรู ้กลับไม่มค ี ําพูดผ่านออกมาจากริมฝี ปาก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 286

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ.๒๕๐๑ เรือ ่ งสน

"รางว ัลแห่งความจน" โดย ท ัศนาวดี นํ้ าผึง้ พลิกกายตะแคงหันหน ้าเข ้าฝา ขดตัวคุดคู ้จนหัวเข่าเกือบชนใบหน ้า มือน ้อยๆ คว ้า ี งจิ๊ กจั๊ กเล็ ด ลอดออกมาจากริมฝี ปากบางๆ ด ้วยความรํ าคาญกับ ผ ้าห่มกลิน ่ อับขึน ้ คลุม โปงเส ย ี งตอกเสาเข็มทัง้ คืนยันสว่าง เสย เมือ ่ คืนนีก ้ ว่าจะนอนหลับก็ลว่ งเข ้าสูว่ น ั ใหม่...แม่กับพ่อทะเลาะกันอีกแล ้ว เป็ นเรือ ่ งเดิมๆ ี ดายและด่าไปหลายคํา พอแม่ไม่ นั่นแหละ...พ่อเมามา...เงินค่าแรงหายไปสว่ นหนึง่ ...แม่บน ่ เสย มีทา่ ว่าจะหยุด พ่อก็ตะคอกกลับบ ้าง ทีนแ ี้ หละเป็ นเรือ ่ ง...ทะเลาะกันยืดยาว ี ง ―มันต ้องให ้รางวัลกับชวี ต ิ บ ้าง เหนือ ่ ยทัง้ ปี ทัง้ ชาติ‖ พ่อขึน ้ เสย ี งแม่เริม ―รางวัล กะเปรตอะไร เมายังกะหมา คิดถึงอนาคตบ ้างส‖ิ เสย ่ สั่นเครือ นํ้ าผึง้ ้ น สงสารแม่มากกว่า แม่ทํางานหนั กเท่าๆ กับพ่อ ขนหินขนทรายตักปูนอยูก ่ ลางแดดตัง้ แต่เชายั คํา่ เล ้ย...‖

―รางวัลแห่งความจนไงล่ะ มันกลุ ้ม มันหาอนาคตไม่เจอ รู ้ยังงีไ้ ม่น่ามาลําบากแต่งงาน

―อะไร! พูดหมาๆ ได ้ไง‖ คราวนีแ ้ ม่ร ้องไห ้สะอึกสะอืน ้ คว ้านํ้ าผึง้ มานั่งในวงตัก อ ้อมแขน ของแม่รัดร่างแน่นขึน ้ ...นํ้ าตาหยดเยาะๆ ลงบนหัวนํ้ าผึง้ ้ ล ้อเล่นน่ า...‖ เสย ี งพ่อ อ่อนลง เถิบเข ้ามาใกล ้ แม่ผลัก ออกห่างไม่ไยดี เสย ี ง ―เฮย! ร ้องไห ้ดังขึน ้ กว่าเดิม...พ่อล ้มลงนอนหงายมือก่ายหน ้าผากอยูก ่ ลางห ้อง หลับตาถอนหายใจยาว หลายครัง้ กลิน ่ เหล ้าโรงจากลมหายใจคละคลุ ้งอบอวล ี งสะอืน พอพ่อเงียบ แม่ก็ไม่ฟม ู ฟายอีกต่อไป คงมีแต่เสย ้ ซงึ่ ค่อยๆ เบาลงๆ สักครู่ใหญ่ๆ ี งกรกของพ่อ แม่จงึ ปล่อยนํ้ าผึง้ ออกจากตัก บอกให ้นอนก่อนทีจ เมือ ่ ได ้ยินเสย ่ ะล ้มตัวลงข ้างๆ ี แล ้ว...ไม่มใี ครสนใจการทะเลาะเบาะแว ้งของกรรมกรผัวเมีย ทุกคนเหมือน เป็ นปกติเสย ทราบดีวา่ อีกหน่อยก็เงียบ...เงียบเหมือนไม่มอ ี ะไรเกิดขึน ้ ไม่ม อ ี ะไรร ้ายแรงจนต ้องเข ้ามาสอดรู ้ สอดเห็นหรือห ้ามปรามผัวเมียทุกคู่หอบหิง้ กันมาจากผืนดินอันแร ้นแค ้น บ ้างหนีตามกันมาตาย ดาบหน ้า บ ้างก็มล ี ก ู เล็กๆ ติดมาคนสองคน ถึงทะเลาะตบตีกันบ ้างคงไม่มอ ี ะไรเกินเลยมากว่านั น ้ ราวกับว่าเหตุการณ์ดังกล่าวคือชูรสแห่งชวี ต ิ ... ่ นั น คงเป็ นเชน ้ จริงๆ กระมัง...นํ้ าผึง้ คิด...หลายครัง้ หลังเหตุการณ์อันน่าระทึก เมือ ่ ตืน ่ ขึน ้ กลางดึก แทนทีจ ่ ะอบอุ่นในอ ้อมกอดของแม่เหมือนก่อนหลับ ร่างของแม่กลับซุกอยู่ในอกพ่อ ี นี่...นํ้ าผึง้ ไม่ได ้นอ้ ยใจหรอก แต่อ ดจํ าไม่ไ ด ้ แม่ไปซุก อยู่ได ้ยั งไง วันทั ง้ วันพ่อ อาบเหงื่อ เส ย แทนนํ้ า ซํ้ายังเหม็นเหล ้าอีกต่างหาก...ทัง้ ขําทัง้ สงสัยนั่ นแหละ...มันเป็ นเรือ ่ งทีเ่ ด็กอย่างนํ้ าผึง้ ไม่มท ี างล่วงรู ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 287

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

กําลังหลับได ้ทีพ ่ ลันก็สะดุ ้งตกใจตืน ่ เมือ ่ มือทีเ่ คยโอบกอดในยามคํ่าคืนฟาดเผียะลงแก ้ม ก ้นพร ้อมกระชากผ ้าห่มออกจากร่าง และมือข ้างเดียวกันนั่ นแหละทีด ่ งึ นํ้ า ผึง้ ลุกนั่ งงัวเงียในเวลา ไล่เลีย ่ กัน ―นอนกินบ ้านกินเมืองหรือไง ไปล ้างหน ้าล ้างตาเดีย ๋ วนี้‖ แม่ตบหลังอีกฉาด นํ้ าผึง้ เบ ้ปาก ี งสะอืน ี ว พอดีมองลอดผ่านขีต นํ้ าตาร่วงด ้วยความตกตะลึง กํ าลังจะหลุดเส ย ้ แล ้วเชย ้ าเจอนิ้ว ิ ธิช ี้ ยู่ตรงหน ้าผาก ก ้อนสะอืน กายสท ์ อ ้ ก็ ไหลลงในอกโดยอัตโนมัต .ิ ..แม่กลายเป็ นนางยักษ์ ไป แล ้วหรือ...ไม่หรอก...อีกหน่อยแม่ก็ด.ี ..นํ้ าผึง้ รู ้ ้ มาลูกมา‖ พ่อรีเ่ ข ้ามาโอบลุกขึน ี ง ―ตีลก ู อีกแล ้ว เฮอ! ้ พาเดินไปล ้างหน ้า...คราวนี้เสย สะอืน ้ ค่อยๆ หลุดออกมา คลายความอึดอัดบ ้าง... ―ตะวันลนก ้นแล ้วยังไม่ลก ุ ปี หน ้าจะไปโรงเรียนแล ้ว‖ แม่บน ่ ออกมาอีก ขณะคดข ้าวลง จานพลาสติก แล ้วเลือ ่ นมาไว ้กลางห ้อง มือทีห ่ วดก ้นเมือ ่ กีแ ้ กะถุงและนํ้ าพริกปลาร ้าเทลงถ ้วยใบ เก่าบิด เบีย ้ ว...พ่อ จูงนํ้ าผึง้ เข ้ามานั่ งหน ้าจานข ้าว นํ้ าผึง้ มองแกงจืด ซ โี่ ครงไก่และนํ้ าพริก ด ้วย ความเบือ ่ หน่าย ―มีกน ิ ก็ดแ ี ล ้ว รีบกินเข ้า‖ แต่ตะคอกซํ้าเหมือนรู ้ทัน แล ้วหันไปสาละวนอยูก ่ ับการเก็บที่ นอนเกาๆ ม ้วนพับพอลวกๆ ก็โยนมันเข ้าข ้างฝา ี ไม่ได ้ ความคิดถึงยายและน ้องแล่นเข ้าจุกคอหอยจนไม่อยากกลืน นํ้ าผึง้ ฝื นกินอย่างเสย ข ้าว ป่ านนี้ น อ ้ งคงนั่ ง อยู่บ นตั ก ยาย กิน อาหารที่ไ ม่ ซํ้ า ซากเช ่น นี้ บางทีก็ แ ถมท ้ายด ้วยขนม หรือไม่ก็ผลไม ้ตามฤดูกาลทีพ ่ อหาได ้ไม่ยากนัก เพราะความอยากได ้ตุก ๊ ตาเหมือนลูกคุณหมอทีอ ่ นามัยนั่นแหละ ทําให ้นํ้ าผึง้ หลงตามพ่อ ้ จ ี้ ะอยู่กั บยายท่า เดีย ว ที่บ ้านมีเ พื่อ นเล่น มีน อ มา แรกๆ ก็ เซ าซ ้ งไม่เ หงา พ่ อ หว่า นล ้อมต่า งๆ นานาบอกว่าลําพังน ้อง ยายก็เหนือ ่ ยพอแล ้ว นํ้ าผึง้ ยังยืนกรานจะอยูก ่ ับยายจนพ่องัดไม ้ตายเรือ ่ ง ตุก ๊ ตา นํ้ าผึง้ จึงยินยอมให ้พ่อจูงขึน ้ รถ เกือบครึง่ ปี เข ้าแล ้ว...ตุ๊กตาแสนสวยทีป ่ รารถนายังคงลอยอยู่เพียงในความฝั น และทุก ครัง้ ทีไ่ ด ้เล่นกับมันก็เพลิดเพลินมิรู ้เบือ ่ ต่อเมือ ่ ฝ่ ามือกระทบก ้นนั่ นแหละ เพือ ่ นเล่นของนํ้ าผึง้ จึง ผละจากไปด ้วยความตกใจ เวลาทีพ ่ ่อแม่อารมณ์ไม่ด ี หากนํ้ าผึง้ เผลอหลุดปากทวงตุ๊กตาขึน ้ มาละก็เป็ นต ้องโดนฝ่ า ี งตวาดหยาบคาบ แต่หากวันไหนเข ้าข ้าง นํ้ าผึง้ ไม่ต ้องเอ่ยปาก พ่อก็เป็ นฝ่ ายนั ดวัน มือพร ้อมเสย ให ้ความหวัง แม่บอกให ้รอวิกหน ้าหรือเดือนหน ้า กล่าวถึงขนาด ส ี ขน ของตุ๊กตาหมี ตอนนั ้น แหละทีน ่ ํ้ าผึง้ วาดฝั นตามด ้วยความสุข เบียดร่างแซะเข ้าหาหวังประจบ ดวงใจน ้อยๆ เต ้นโครม ครามเร่งวันเร่งคืน แต่...พอวัน คืน ที่เ พีย งเร่ง เร ้านั ้น ผ่า นผั น ไป เหตุก ารณ์ ก็ เ ข ้ารอยเดิม แล ้วก็ เ ปลี่ย นไป เปลีย ่ นมาอยูอ ่ ย่างนี้ จนแล ้วจนรอดอ ้อมกอดของนํ้ าผึง้ ยังคงว่างเปล่า...

้ ื่ ใส ฝ่ ากําแพงขึน ั ้ สอง ―แม่...น ้าคนนัน ้ สวยจัง‖ นํ้ าผึง้ ชอนสายตาซ อ ้ ไปยังคอนโดฯชน ั ้ กับเรา‖ แม่ตวาดด ้วยความรําคาญก่อนฉุดนํ้ าผึง้ ―อือ...อย่าแสเ่ ลยน่ะ...เขามันคนละชน เข ้ามาในเพิงสงั กะส ี

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 288

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั ้ ‖ นึกเอาง่ายๆ ว่าน ้าคนนั น นํ้ าผึง้ ได ้แต่งน ุ งงกับคําทีแ ่ ม่วา่ ―คนละชน ้ เขาอยูส ่ งู กว่าทีม ่ อ ี ยู่ สะดวกสบายเหมือนวิมานในละครทีว ี หน ้าตาก็เหมือนนางฟ้ าทีเ่ คยมาเยีย ่ มในความฝั น ...บางวัน คุณน ้านงฟ้ าของนํ้ าผึง้ ยังเอาตุ๊กตาหมีตัวน ้อยๆ มาห ้อยไว ้บนราวตากผ ้า...วันนั น ้ แหละทีน ่ ํ้ าผึง้ มี ี งตวาดหรือฝ่ ามือ ความสุขนั ก นั่ งจ ้องมันอย่างไม่รู ้เบือ ่ ลืมแม ้กระทั่งความหิว ...ต่อเมือ ่ โดนเสย ี ดาย พลางนึกไปว่า...แม่คงอิจฉาคุณ ฟาดลงกลางหลังนั่ นแหละจึงจําใจละสายตาด ้วยความเสย น ้านางฟ้ ากระมัง... ี งทะเลาะและร ้องไห ้ นํ้ า ผึง้ ผุด ลุก ขึน สะดุ ้งตื่นกลางดึก เมือ ่ ได ้ยินเส ย ้ นั่ ง คิด ว่าพ่อ แม่ ทะเลาะกันอีก แต่...เปล่า...พ่อแม่ยังนอนอยูข ่ ้างๆ ้ รําคาญจังเมือ ี ที‖ เสย ี งพ่อบ่นงึมงํา ―เฮอ! ่ ไหร่มันจะย ้ายไปเสย ―มันก็อย่างนีแ ้ หละ เป็ นเมียน ้อยเขา สบายไม่นานหรอก‖ แม่พม ึ พําออกมาบ ้าง ี งทะเลาะวิวาทนั่นดังขึน เสย ้ ๆ นํ้ าผึง้ พอจับความได ้ว่า น ้าคนสวยระแวงว่าสามีแก่ๆ คนนั น ้ ี งทํ า นองนี้ ส องสามหน แต่ ค รั ้ง นี้ ดู จะไปมีเ มีย น อ ้ ยคนใหม่ ก่อ นหน า้ ...นํ้ า ผึง้ ก็ เ คยได ้ยิน เส ย เหมือนจะร ้ายแรงกว่าเดิม พ่อทิง้ ท่อนแขนลงบนพืน ้ เบาๆ ด ้วยความรําคาญ ี งพ่อเอ่ยขึน ―ถึงพีจ ่ ะพานวลพาลูกมาลําบากลําบน แต่ก็ไม่เคยคิดนอกใจ‖ เสย ้ มาลอยๆ ―ฉั นเข ้าใจพี่ คิดเสมอว่าเลือกคนไม่ผด ิ เรือ ่ งเหล ้ายาก็บน ่ ไปอย่างนั น ้ แหละ ลําบากก็แค่ ้ สงสารเมียหลวง กายเท่านัน ้ ความสุขทีแ ่ ท ้จริงมันอยูภ ่ ายในต่างหาก โดยเฉพาะลูกผู ้หญิง เฮอ! เขานะ รู ้เรือ ่ งหรือเปล่าก็ไม่รู ้‖ แม่ถอนใจบ ้าง ―นอนเถอะ ทนเอาหน่อยก็แล ้วกัน คืนนีท ้ า่ จะยาว‖ พ่อกล่าวติดตลก ―พีน ่ ั่นแหละ ข่มตาหลับซะ เดีย ๋ วเพลีย ไม่มแ ี รงทํางาน‖ นํ้ าผึง้ อมยิม ้ ในความมืด นานแล ้วทีไ่ ม่ได ้ยินพ่อแม่คย ุ กันทําอย่างนี้ ใจหนึง่ ก็คด ิ สงสารน ้า คนสวย แต่ก็ยากจะเข ้าใจว่าทําไมน ้าจึงไม่มค ี วามสุข...รถก็มข ี ับ ทีอ ่ ยูก ่ ็สบาย...วันๆ ไม่เห็นต ้อง ี น ้าตอนโผล่มาตากผ ้าหรือผึง่ ดูต๊ก ทํางานหนั กเหมือนแม่ สห ุ ตา บ่งบอกถึงความสุขทีอ ่ ม ิ่ เอิบจน ี นึกอิจฉา อยากเป็ นลูกของน ้าคนสวย มีชวต ิ สุขสบายบนวิมานนั่ น... ี งทะเลาะวิวาทค่อยๆ ลอยห่างออกไปพร ้อมกับอาการเคลิม เสย ้ หลับ ก่อนความฝั นมาเยือน...นํ้ าผึง้ คลับคล ้ายว่ามีอะไรตกลงมาในพงหญ ้าข ้างเพิงพัก...

ี งแม่ออ ―ตืน ่ ได ้แล ้ว‖ เสย ่ นนุ่มผิดปกติ นํ้ าผึง้ แปลกใจรีบลุกขึน ้ มานั่ งทั ง้ ทีย ่ ังขยีต ้ าเห็ น ึ อะไรในมือแม่พอรางๆ แต่รู ้สกคุ ้นเคยนั ก ―แฮบปี้ เบิรต ์ เดย์‖ แม่ยน ื่ สงิ่ นั น ้ เข ้ามา นํ้ าผึง้ เบิกตาโพลงด ้วยความดีใจ สะบัดหัวไปมา ่ วามฝั น ตุ๊กตาหมีสข ี าวลอยเด่นอยูต หลายทีเพือ ่ ให ้แน่ใจว่า นี่ไม่ใชค ่ รงหน ้า แขนข ้างหนึง่ ของ มันเปี ยกนํ้ าคลํ้าดําสนิท

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 289

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―น ้าคนสวยเขาให ้มาน่ะเป็ นของขวัญวันเกิด‖ แม่พด ู ต่อเมือ ่ เห็นนํ้ าผึง้ ยังไม่หายงุนงง ิ ้าคนสวยเขาใจดีนะ‖ เสย ี งของแม่ฟังดูแปลกๆ แต่นํ้าผึง้ ไม่ตด ―เอ ้า รับไปสน ิ ใจ รีบคว ้า มันมาแนบอก เคลียแก ้มอยูก ่ ับหน ้าของมันด ้วยความปี ต ิ ี แล ้ว นํ้ าผึง้ อุ ้มมันออกมา ก่อนทีจ ่ ะซักถามอะไร แม่ก็หวิ้ ถั งปูนออกไปสมทบเพือ ่ นๆ เสย ข ้างนอก หมายจะสง่ ยิม ้ ขอบคุณนางฟ้ าผู ้ใจดี ประตูวม ิ านของน ้าคนสวยปิ ดสนิท!

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 290

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ.๒๕๐๒ เรือ ่ งสน

ขาทีห ่ ักพ ับ ิ า โคมฉาย โดย ศล ี งกรีดร ้องของนกจากเบือ เสย ้ งล่าง ดึงดูดปานบัวให ้ปรากฏตัวตรงหน ้าต่าง เรือนตะวันตก ครึม ้ อยูใ่ ต ้แนวไม ้ใหญ่ ดวงตะวันยามเชา้ ยังเคลือ ่ นไม่พ ้นทิวเทือกเขาและป่ าดงทางตะวันออก ่ นลึกอยูใ่ นเงาทึบทึม มีเพียงสัน ไม่มล ี ําแสงฉายผ่านไปถึงห ้องพั ก ดวงหน ้าของเธอจึงคล ้ายซอ จมูกเล็กๆ โด่งงาม โหนกแก ้มและดวงตาเป็ นประกาย ทีแ ่ สงตกต ้องสัมผัสถึง ภาพหญิงสาวใน ่ นเร ้น... กรอบสเี่ หลีย ่ ม จึงดูลก ึ ลับ และมีนัยซอ บนพื้นหญ ้าในร่ม เรีย วใบหนาระหว่างดงแมกไม ้ ลูก นกกระโดดโลดเต ้น พยายามกวัด กระพือ ปี กเล็ กๆ ขนยังไม่เต็ มดีนัก ยกตัวโผขึน ้ ตามสัญชาตญาณ แต่กลับไร ้ผล เป็ นเพียงการ กระโดดวิง่ กวนไม่มท ี ศ ิ ทาง เหมือนดิน ้ พล่านทุรน มันกรีดร ้องแหลมเล็ก ตืน ่ ตระหนก ขลาดกลัว ี งแตกตืน ผสานเส ย ่ หวาดหวั่นมิต่างกั น ของแม่นก ที่บน ิ วนโฉบฉวัด เฉวีย นไป-มาอย่า งกระวน กระวาย ี น ้าของปานบัวมีแววกังวล เมือ สห ่ เห็นรังนกควํา่ อยูก ่ ับดิน เธอมองไล่จากโคนไม ้สูงขึน ้ สู่ กิง่ ก ้าน พุ่มใบ กวาดสายตาค ้นหา สะดุดเล็กน ้อยเมือ ่ พบกิง่ ไม ้เล็กๆ หักพังห ้อยร่องแร่ง ดวงตา ของเธอเบิกกว ้างขึน ้ ใจเต ้นแรง...หันขวับกลับมามองหาแม่นก ความหวาดวิตกกระตุ ้นให ้มันดิน ้ รนสุดแรง บินวนว่อนเหมือนบ ้าคลั่ง สัญชาตญาณของความเป็ นแม่ ถูกบีบแค ้นอย่างหนั กหน่วง ิ้ หนทางจะช ่วยลูกน ้อยไม่ป ระส ป ี ระสา พ ้นจากสภาวะเสย ี่ งเป็ นเส ย ี่ งตาย เมือ ่ อับ จนปั ญญา ส น ิ้ หวัง...ดวงตาของปานบัวเริม บางคราวมันจึงโผลงจับกิง่ โมกเตีย ้ ๆ เกาะนิง่ อย่างสน ่ เปลีย ่ นแวว ี งแมวจากที่ไหนสัก แห่ง อาจเป็ นโรงครั ว ...บ ้านพั ก ของครอบครั ว เมือ ่ หูค ล ้ายแว่ว เส ย ้ กรีดเสย ี งระ แม่บ ้าน-คนสวน หรือของคนขับรถ ด ้านหลังทางปลายสวน แม่นกแผดร ้องกระชัน ลํา่ ระลัก เคลือ ่ นไหวว ้าวุน ่ จนไม่อาจควบคุมทิศทาง...เธอมีรอยยิม ้ จางๆ ทีม ่ ม ุ ปาก แมวปรากฏตัวแล ้ว มันเคลือ ่ นเงียบกริบ เอาแปลงต ้นเข็มแนวยาวตามชายคากําบังเดินๆ ่ รอเหมือนกะการ แล ้วเปลีย หยุดๆ ซุม ่ นเป็ นย่องย่อจนตัวโก่ง ดวงตาจ ้องเขม็งค่อยกระเถิบเข ้าหา เหยือ ่ หาระยะเหมาะแก่การพุง่ เข ้าใส ่ ตะครุบ ขยํ้าอย่างแม่นยํา นั กล่ากําลังตืน ่ ตัวเต็มที.่ ..แม่นก ี งโกรธแค ้น ถลาบินโฉบเข ้าใสอ ่ ย่างดุร ้าย ราวจะโจมตี เห็นหายนะภัยคืบมาถึงแล ้ว ยิง่ แผดเสย ่ นัน จากเบือ ้ งบน แต่ทา่ ทีเชน ้ ไม่อาจข่มขู่ เบีย ่ งเบนความสนใจของแมวออกห่างจากลูกนกได ้ แม่ นกจึงทําได ้เพียงรํ่าร ้องเหมือนหัวใจกําลังแตกสลาย... ปานบัวใจเต ้นระทึก ประกายตาวาวขณะยิม ้ เหยียดๆ ี ตะโกนเสย ี งแจ๋นมาจาก ―ไป...ไป๊ ...ไปให ้พ ้นไอ ้แมวบ ้า!‖ เด็กหญิงตัวเล็ กผิดขาวซด หลังบ ้าน ขว ้างก ้อนเดินเข ้าใส ่ อีกมือถือไม ้เรียววิง่ รีเ่ ข ้าหวดกระหนํ่ าขับไล่ แมวตกใจเผ่นแผล็ ว กระโจนหนีกระเจิดกระเจิงไป ี งเลียนผู ้ใหญ่ปลอบขวัญ ขณะต ้อนจับลูก ―โอ...โอ๋...โอ...ลูกๆๆๆ ...‖ เด็กหญิงดัดเสย ่ งในรัง อุ ้มโอบแนบอกปลอบโยน มองไล่ไปตามยอดไม ้ เหมือนครุ่นคิดหาวิธส นกมาใสล ี ง่ คืนสู่ วิถข ี องมัน เมือ ่ เด็กหญิงมองมาถึงหน ้าต่างห ้องพักเรือนตะวันตก หญิงสาวในกรอบสเี่ หลีย ่ มผงะ และรีบหลบวูบ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 291

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

แสงแดดอุน ่ อ่อนโยนลําแรกสาดข ้ามสันเขา ทอดตัวขนานแนวเหนือใต ้ ทอลอดระหว่าง แมกไม ้ผ่านมาถึงชานกลางของเรือนยกพืน ้ สูง คล ้ายจะเลีย นแบบแปลนเรื อ นไทยโบราณ ให ้ ื่ มเรือ นไม ้ทรงกระทั ด รั ด สามหลั ง และศาลาเล็ กๆ ที่ต่างแยกเป็ นเอกเทศเข ้าด ้วยกั น ชานเชอ ่ งให ้ต ้นประดู่แทงทะลุขน กลางชานพืน ้ ถูกเจาะเปิ ดชอ ึ้ ชูยอดแผ่กงิ่ ก ้านสาขา ยามนี้เงาของมัน ทอดยาวไปทางเรือนตะวันตก ื่ ชมทิวเขาอาบแสงตะวัน กลายเป็ นส ม ี ่วงเม็ ด มะปราง ปานบัวยืนนิง่ ราวต ้องมนตรา ช น สุกใส เกิดความงามอันน่าพิศวง ต่อความมหัศจรรย์ของส-ี แสง-เงาในธรรมชาติ ชวนตืน ่ ตาตืน ่ ใจ ึ ซาบลึกลงเร ้าความรู ้สก ึ ให ้ซาบซงึ้ และอิม มันมีพลังแผ่ซา่ นซม ่ เอมอย่างประหลาด ดืม ่ ดํ่าอยูใ่ น ความสุขนิง่ นาน ตราบประกายทองฉายวูบวาบบาดตา จนต ้องหรีห ่ ยีเ บนหนีหลบเลีย ่ ง เธอพลัน ตืน ่ ตัวเห็นลําแสงสาดต ้องใบไม ้เขียวสดเป็ นมันปลาบ ราวถูกสลักเสลาขึน ้ มาจากอัญมณี สะท ้อน แสงพราวพราย ี งกุกกัก ขณะปานบัวขยับตัวเคลือ ่ นไปยังศาลา ตัง้ อยูต ่ รงมุมชานเรือนด ้านตะวันออก เสย จากห ้องพั ก เรือ นไม ้ด ้านใต ้หยุ ด ยั ง้ เธอไว ้ เส ีย งประหลาดยั ง คงดั ง ต่อ เนื่ อ ง บ่ง บอกถึง การ เคลือ ่ นไหวภายใน ดึงดูดความสนใจให ้ต ้องเพ่งมอง อึดใจต่อมามันเพิม ่ ความรุนแรงเป็ นดังกึง ... ี งคนครางสน ั ้ ๆ ตํา่ ลึกก ้องอยูใ่ นลําคอ แยกไม่ออกว่าเปล่ง กัง...เหมือนเกิดการกระทบกระทั่ง เสย ออกมาจากความเจ็บปวด ความกลัว หรืออาการจุกแน่นติดขัดในระบบหายใจ เธอขมวดคิว้ นิง่ ฟั ง ี งเคลือ ตัง้ สมาธิเพ่งทะลวงหาความจริง...แล ้วเสย ่ นไหวกลายเป็ นดิน ้ รน โครมคราม ตึงตัง คล ้าย ิ้ ล ้มกระแทกพืน ี งแหลมสูงสั่นเครือ เครือ ่ งเรือนบางชน ้ ระเนระนาด ข ้าวของตกหล่นกระจาย มีเสย แหบโหยชวนสะท ้าน กูร่ ้องเหยียดยาวเหมือนสัตว์บาดเจ็ บดังเป็ นพักๆ ราวกําลังเจ็บปวดสุดขีด ี งสั่นเร ้าเสย ี ดแทง กดดันความรู ้สก ึ เสย ี วสยองจนขวัญผวา ปานบัวใจเต ้นระรั ว ตาเบิก คลืน ่ เสย กว ้าง ขนลุกกรูเกรียว... ―คุณปุญญ์...‖ เธอเผลอหลุดปาดร ้อง สาวเท ้ายาวๆ พรวดเดียวถึงประตูห ้องพัก แค่แตะ บานประตูก็แง ้มออก ―คุณพระชว่ ย!‖ ภาพภายในทําให ้หัวใจเธอแทบหยุดเต ้น ชายหนุ่มนอนดิน ้ ทุรนทุรายอยูบ ่ นพืน ้ หน ้าเตียง ตัวขดงอ มือรวบขยุ ้มขากางเกงนอน ข ้าง ี งกูร่ ้องเค ้นออกมาจากความเจ็บปวด ทีไ่ ม่มข ี าให ้สวมห่อหุ ้ม บีบ ้ ด ิ กระชากดึงจนมีรอยฉีกขาด เสย ้ ้าทีม ภายใน โหยครางราวเจือด ้วยความกลัวสุดชวี ต ิ เขาพลิกตัวไป-มา ใชเท ่ เี พียงข ้างเดียวถีบ ยันกระแทกอย่างไม่อาจควบคุม เมือ ่ มันกระทบเตียงตัวเขาจึงหมุนคว ้าง หัวสะบัดหน ้าหงายมา ้ ทางประตู เสนผมยุ ง่ เหยิงกระเชงิ กระจาย ดวงตาเหลือกถลนแทบหลุดออกนอกเบ ้า แดงกํ่าด ้วย แรงอัดฉีดของเลือด คิว้ ถูกรวบขยุ ้มหงิกงอยับย่นเป็ นก ้อนอยูใ่ ต ้ลานหน ้าผาก กล า้ มเนื้อใต ้ตาก ี จั ดออกเขีย วระเรื่อ ละเลงเลอะเทอะด ้วยนํ้ าลาย กระตุก ถีๆ่ ลานแก ้มบิดเบีย ้ ว ดวงหน ้าขาวซด นํ้ ามูกเหนอะเหนียวยืดย ้วย เหงือ ่ เม็ดโตแตะทะลักเนือ ้ ตัวเปี ยกชุมโชกราวตกนํ้ า ปานบั ว ตกใจกลั ว จนซวดเซ ส งิ่ ที่ป ระจั ก ษ์ ต่ อ สายตาไม่น่ า เช ื่อ ว่า เป็ นมนุ ษ ย์ ช ่า งน่ า เกลียดน่ากลัวพอๆ กับชวนให ้ขยะแขยง ื้ ผ ้า ข ้าวของจากโต๊ ะ เครื่อ งแป้ ง หนั ง ส ือ หมอน ผ ้าห่ ม กระจาย เขายั ง คงดิน ้ รน เส อ เกลือ ่ นไม่คํ้ายันรักแร ้และขาเทียมกระเด็นไปคนละทางสองทาง เหมือนจะบอกถึงความรุนแรง ซงึ่ อาจเทียบได ้กับผลทีเ่ กิดจากการกระหนํ่าพัดของพายุร ้าย ี บทางด ้านหลัง พูดนํ้ าเสย ี งห ้วน ―ขอโทษครับ!‖ คนขับรถร่างใหญ่ปรากฏตัวเงียบเชย และหนั กพอทําให ้ปานบัวถอยกรูด พ ้นจากการยืนขวางประตู เขาผลักเปิ ดก ้าวเข ้าไปและปิ ดงับ ล็อคในทันที

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 292

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื่ ว่า สามารถควบคุมตนเองได ้ แต่ปานบัวยังไม่วายสั่นเทิม แม ้จะมีความเชอ ้ กาแฟในถ ้วย กระเพื่อ มเห็ น ได ้ชั ด ขณะยกขึน ้ ดื่ม จากศาลาพั ก ผ่อ นหู ไ ด ้ยิน เส ีย งขั บ เสนาะใสหวาน เธอ ทอดสายตามองหานกไปตามกิง่ ไม ้ หมายจะเอามันเป็ นตัวชว่ ยเบีย ่ งเบนความคิด เหออกห่างสงิ่ ึ เอาไว ้เหนียวแน่น และรวบรวมเอาสว่ นทีแ ทีเ่ กาะยึดความรู ้สก ่ ตกกระเจิง ผนึกเข ้าเป็ นหนึง่ เดียว ให ้กล ้าแข็ง เธอพรํ่าปลอบประโลมตนเองว่า...ภาพทีเ่ ห็นอาจสยดสยอง แต่เรือ ่ งคงไม่เลวร ้าย ั คนตืน อะไรนัก ไม่เห็นใครทีน ่ ส ี่ ก ่ เต ้นแม ้เพียงน ้อย ื่ มั่นในตนเองและชอบเอาชนะ ไม่ม เี หตุผลอั นใดที่ เธอเป็ นคนดือ ้ รั น ้ ถือดี ท ้าทาย เชอ ต ้องกลัว ื่ ว่าทีม ี เป็ นนั กข่าว รู ้จักคุ ้นเคยกับปุญญ์ในฐานะแหล่งข่าว อาจนั บ พูดไปใครจะเชอ ่ อ ี าชพ ได ้ว่าสนิทสนม แต่ใชว่ า่ จะลึกซงึ้ พิเศษ ตกปากรับคําเมือ ่ เขาชวนมาเทีย ่ วพักผ่อนกลางเทือกทิว ี เวลาครุน ิ ใจ เขา โดยแทบไม่เสย ่ คิดตัดสน ี พวกที่แย่งกั นปลืม แค่บ รรดาเพื่อ นสาวๆ ร่วมอาช พ ้ ปุญญ์ ผู ้เพีย บพร ้อมด ้วยคุณสมบั ต ิ แหงชายในฝั นของหญิงสาวทัง้ หลาย...เก่ง หล่อ รวย สุภาพ นุ่มนวล สะอาด...พวกเธอพากัน ้ พูดถึงเรือ ่ งร ้ายซํ้าซอนในช วี ต ิ ของเขา ตัง้ แต่ประสบอุบัตเิ หตุทางรถยนต์ รุนแรงถึงขัน ้ ต ้องตัดขา ี ภรรยาสาวสวย ถึงข่าวลือเกีย ิ มีแต่ ข ้างหนึง่ ทิง้ สูญเสย ่ วกับการเจ็บป่ วยแปลกๆ สาวใดได ้ใกล ้ชด ต ้องหนีกระเจิง และประเด็นสําคัญก็คอ ื ...แม ้จะพิการอย่างนั น ้ แต่ยามแม่หวงลูกชายเป็ นทีส ่ ด ุ ... ึ บางอย่างตืน ตรงจุดนี้เองทีป ่ ลุกกระตุ ้นความรู ้สก ่ โพลง แล่นพล่านเป็ นกระแสหนั กหน่วง รุนแรง ร ้อนวาบเข ้ามาในช ่อ งสมองของปานบั ว...คล ้ายจะช งิ ชัง แต่ม ส ี ่วนของความต ้องการเอาชนะ ั ชนะเพียงอย่างเดียว มิได ้หวังผลอืน เพือ ่ ประกาศชย ่ ใดทีจ ่ ะตามมา แค่กลั่นแกล ้งให ้ทรมาน... ้ ั ซอน... ้ นั่ นเป็ นเพียงเหตุทซ ี่ อนทั บอยูบ ่ นเหตุอน ื่ ๆ ซงึ่ ซบ ื เพราะเขาเลือกเป็ น ปานบัวเพิง่ แตกหักกับชายหนุ่ม ทีค ่ บหากันมาตัง้ แต่ยังเรียนหนั งสอ ลูกชายคนดีของแม่ อยูใ่ นสายตา เคร่งครัดในโอวาท หัวอ่อนจนเผยให ้เห็นเนื้อแท ้ทีอ ่ อ ่ นแอราว ื่ ว่า เป็ น ถูกครอบงํา นั บวันจะหาความเป็ นผู ้นํ าไม่ได ้เลย...เธอสลัดเขาทิง้ แต่เพือ ่ นสนิทต่างเชอ นักข่าวสาวทีอ ่ กหักพับพ่าย และยังมีความจริงบางอย่าง เร ้นลึกเกาะกินใจนานมา เป็ นความทรงจํ าทีเ่ จ็ บปวด หดหู่ มันตกตะกอนอยูใ่ นสํานึก จับตัวเป็ นปุ่ มปมให ้ต ้องสะดุด... เธอหัก หาญนํ้ าใจแม่ด ้วยการลาออกจากงานโทรทั ศ น์ ขณะกํ า ลังก ้าวหนา้ ได ้รั บ การ สนั บสนุ นผลัก ดันให ้ก ้าวขึน ้ เป็ นผู ้ประกาศ อวดหน ้าสวยๆ ผ่านจอไปทั่วประเทศ แม่เริม ่ แสดง ี้ วนและคุยโอ่ในกลุม ความภูมใิ จ ชช ่ ญาติ วางท่าให ้เห็นความสําคัญของตนเอง เธอกลับเห็นว่า ี บ ้าง คือความเจ็ บปวดต่างหาก ไม่ใชห ่ ยิบฉวยเอาสงิ่ น่าชน ื่ ชมไปจาก สงิ่ ทีแ ่ ม่ควรได ้สัมผัสเสย สว่ นทีเ่ ป็ นของเธอ ิ ใจมากกับผู ้ชายสองต่อสอง เพือ และการตัดสน ่ ตอกยํ้าชํ้าเติมให ้แม่ยงิ่ เป็ นทุกข์... ื่ แจ่มใสได ้อย่างน่ าประหลาด เขาทักทาย เกือบเทีย ่ ง ปุญญ์ กลับมาหล่อสะอาด สดชน หญิงสาว ถามสาทุกข์สข ุ ดิบ ต่อความสะดวกสบายของทีพ ่ ั ก ขณะรินกาแฟจากหม ้อต ้มชงให ้ ื่ สายตาตนเอง ตัวเอง ปานบัวยิม ้ เจือ ่ นๆ จ ้องมองเขาอย่างไม่คอ ่ ยแน่ใจนั ก เหมือนไม่เชอ ―อยากขอบคุณทีย ่ อมมาเป็ นเพือ ่ น แล ้วขอบคุณเป็ นพิเศษกับการไว ้วางใจผม...‖ เมือ ่ ี นั่ งลงตรงข ้ามทีโ่ ต๊ะในศาลาพักผ่อน เขากล่าวอย่างอ่อนโยน นํ้ าเสยงอบอุน ่ หากจริงจัง ปานบัว มองสบตาเหมือนอยากเห็นสงิ่ ยืนยันจากภายใน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 293

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี งไม่ให ้มีลักษณะอวดดี ―ฉั นไว ้ใจตัวเองมากกว่า‖ เธอพูดอย่างใจคิด พยายามคุมนํ้ าเสย เชงิ ท ้าทาย ―ผมว่า...คุณมีอะไรค่อนข ้างพิเศษ‖ รอยยิม ้ และแววตาของเขาเปิ ดเผยกระจ่างใส ―ใช.่ ..ฉั นก็เป็ นแบบนั น ้ แหละ...ไม่คอ ่ ยปกติเหมือนคนอืน ่ เขา...‖ เธอต่อปากต่อคํากลัว้ หัวเราะเก ้อๆ เบีย ่ งเบนความหมาย เหมือนกลัวคํายกยอตรงๆ ซงึ่ หน ้า ―ไม่...ผมหมายถึงคุณ...ทีผ ่ มรู ้จักจากการทํางาน ความสนใจ วิถค ี ด ิ การตัง้ คําถาม รู ้ได ้ เลยว่ามาจากการตระเตรียม ทําการบ ้านอย่างหนั ก เวลาจะตอบคําถามของคุณ ผมเหมือนต ้อง ย ้อนไปทําความเข ้าใจกับปรัชญาธุรกิจเฉพาะของบริษัท ทบทวนแผนปฏิบัตก ิ าร เป้ าหมายและ กลยุทธ...ผมว่าความรู ้ ความเข ้าใจขนาดคุณนี่ ทําธุรกิจได ้สบายๆ‖ แล ้วเขาหามุมหยอดลูกยอ จนได ้ ี ที่ ―ก็ฉันต ้องสัมภาษณ์ระดับคุณปุญญ์นี่...แล ้วเห็นคําตอบทีไ ่ ด ้ไหมล่ะ ?‖ ธรรมดาเสย ี มิใชต ่ ัวสน ิ ค ้า ลูก ค ้าเชอ ื่ ใจ ไหน...คุณว่าธุรกิจของคุณโดยเนื้อแท ้แล ้ว ขายความเป็ นมืออาชพ วางใจได ้ว่าด ้วยขนาดงบประมาณทีม ่ อ ี ยู่ เขาต ้องได ้รับการตอบสนองอย่างพึงพอใจมากทีส ่ ด ุ ...‖ ี งลือเลียน ไม่ยอมตกเป็ นเป้ าตัง้ รับ ให ้เขารุกเอาแต่ฝ่ายเดียว เธอทําเสย ี งดัง ―เห็นไหมล่ะ?...คุณ...‖ ปุญญ์คด ิ ถ ้อยคําตอบโต ้ไม่ทัน ได ้แต่หัวเราะเสย ี เฉพาะอย่างน่าทึง่ ...อุตสา่ ห์กรรม ―ฉั นอาจปลืม ้ คุณเป็ นการสว่ นตัว ทีส ่ ร ้างสรรค์วช ิ าชพ ิ ปกรรม โดยประสานความเป็ นนั ก อุต สาหกรรมกั บ ศล ิ ปิ นเข ้าด ้วยกัน กลมกลืนและเป็ น เช งิ ศ ล ธรรมชาติ‖ เธอไม่เปิ ดโอกาสให ้เขาหยอดคําชมอีก ―คุณยังไม่เห็นผมในมุมอืน ่ ...‖ เขายังไม่ยอมแพ ้ ―ฉั นเห็นแล ้ว‖ ลง

ี งอ่อย คํายืนยันของปานบัวทําให ้เขาชะงัก นิง่ อึง้ หลบสายตามีแววแหมองลงตํ่า พูดเสย ั ―ใช!่ ...อย่างทีค ่ ณ ุ เห็น‖ เขาดูเศร ้าจนเห็นได ้ชด

ี งสั่นพร่า สะดุดลงเหมือน ―แล ้วผมว่า คุณต ้องรู ้เกีย ่ วกับข่าวลือเรือ ่ งโรคจิต ...‖ นํ้ าเสย กําลังกลํ้ากลืนอย่างยากลําบาก ―ผมบอกคุณได ้เลย ความจริงมันเป็ นแค่อาการทางจิตบางอย่าง ผมทําใจได ้มานานแล ้ว ี ขาไปข ้างหนึง่ ยอมรับและปรับเปลีย กับการต ้องสูญเสย ่ นวิถก ี ารดําเนินชวี ต ิ ฝึ กฝนสว่ นอืน ่ ทีต ่ ้อง ้ ใชทดแทน แต่มันมีปัญหาอยูต ่ รงภาพ...‖ ี น ้าและนํ้ าเสย ี งเคร่งเครียด จนต ้องหยุดพักและระบายลมหายใจหนั กๆ เหยียดยาว นิง่ สห งันเหมือนต ้องสะสมพลังบางอย่าง ชว่ ยขับดันถ ้อยคําให ้หลุดออกมาจากห ้วงคิด ―ตอนเกิดอุบัตเิ หตุ สติของผมยังดีอยู่ ผมถึงได ้เห็น...คุณเคยเห็นอะไรแบบนั น ้ ไหม? ขา ่ ชวงหน ้าแข ้งหักพับงอกกลับเป็ นรูปตัววี กระดูกแตกหักสะบัน ้ ทิม ่ ทะลุออกมานอกเนื้อทีแ ่ หลก ั สยดสยองสุดขีด เจ็บปวดปางตาย ผมถึงช็อค!วูบหมดสติ ภาพ ละเอียดเละทะ มันน่ากลัวจนรู ้สก ึ ครึง่ หลับครึง่ ตืน ขาหักพิมพ์ประทับติดในสํานึก ขณะสลบไสลไปเป็ นวัน-สองวัน กลางความรู ้สก ่

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 294

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

มันยิง่ เน ้นผนึก ภาพไว ้แน่ น หนาและฝั ง มั น ไว ้ใต ้สํ านึก ...ขาพิก ารของผมตั ด ทิง้ ไปแล ้ว แต่มั น ยังคงอยูใ่ ห ้เห็นได ้ในสภาพหักพับ เจ็ บปวดสุดชวี ต ิ ...‖ ความเศร ้าโศกเคลือ ่ นเข ้ามาครอบงําเขา ่ นความทุกข์ท ้อ อ่อนแอ มองผ่านไปสูแ ่ นวไม ้อย่างเลือ เบนหน ้าซอ ่ นลอย ปานบัวรับเอาคลืน ่ ความเศร ้านั น ้ จนหนั กอึง้ ในหัวอก ภาพความทรมานจากห ้องพักเรือน ทิศใต ้ นํ าความเห็นอกเห็นใจเข ้าเอ่อท่วม บางสว่ นจับตัวเป็ นก ้อนแข็งๆ อัดแน่นในลําคอ และมี ทีเ่ ล็ดลอดทะลักไปก่อหยาดนํ้ ารืน ้ ในดวงตา เธอมีทา่ ทีอยากปลอบโยน แต่อับจนและตีบตืน ้ เต็ม ่ กัน ที ได ้แต่ทอดถอนหายใจ เมือ ่ เห็นว่าในความสมบูรณ์พน ู สุข โชคร ้ายสามารถกลํ้ากรายถึงเชน ―ฉั นเองคุ ้นเคยดี...กับการหักพับ...‖ เธอเหมือนหลุดปากพูดเพ ้อ ปานบัวเริม ่ ทํ าความรู ้จักกับภูมป ิ ระเทศบนที่ราบในหุบเขา หมู่เรือนไม ้ใต ้ถุนสูงเด่นงาม ่ ารนํ้ าใสสะอาด ทางตะวันออกพ ้น สง่าอยูใ่ นดงไม ้ ปลายสวนด ้านหลังเป็ นป่ าไผ่ ค่อยลาดลงสูธ จากแนวไม ้เป็ นไร่ข ้าวโพดหลายผืนต่อเนือ ่ งไปจรดตีนเขา ด ้านตะวันตกไกลออกไปเป็ นลาดเนิน บนยอดนั่นยังเป็ นป่ าดงหนา มีวด ั ป่ าของพระนักปฏิบัตธิ รรม เธอกําลังทอดน่องอยูบ ่ นทางโรยกรวดหน ้าบ ้าน ทีห ่ ันไปทางทิศเหนือ ทางตัดคั่นกลาง สระเก็บนํ้ าแนวยาวรูปสเี่ หลีย ่ มผืนผ ้า ทอดตัวคดเคีย ้ ว ไต่ขน ึ้ สูง ผ่านสวนผลไม ้ แปลงสวนไม ้อก ั ว์ ไปบรรจบกับทางหลวง แปลงหญ ้าเลีย ้ งสต ื่ ชมดอกบัวแดงในสระ แข่งกันเบ่งบานสลอน ดอกคลีโ่ ตขนาดสองฝ่ ามือ ปานบัวหยุดชน ี ดงอมชมพูสดเข ้มจัดจ ้าน สวยจนในป่ วนไหว รองรับด ้วยกลีบใบสเี ขียวแกมนํ้ าตาลแดง กลีบสแ เช ่นเดีย วกับ ใบทรงกลมที่แผ่ล อยบนผิวนํ้ า เกิด จั งหวะของความงามกลมกลืน เธอคิด ถึงการ ถ่ายภาพ เพราะจะเป็ นเสมือนการบันทึกอารมณ์ปีตข ิ น ื่ ชมแบบฉั บพลัน ี เธอย ้อนกลั บมาสู่ล านบ ้าน เพื่อ เอากล ้องถ่ายรูปจากห ้องพั ก เห็ นเด็ ก หญิงผิวขาวซ ด กําลังเขย ้อเขย่ง เก็ บดอกซะบาแดงสดจากปลายกิง่ สูงเพรีย วเกินเอือ ้ ม แม่หนู โนม้ โก่งลงมา ี หลักจากการยืนบนปลายเท ้า มือกระชากลําต ้นหักพับลง กําลังจะคว ้าได ้ดอก กลับเสย ี งเข ้ม ห ้วน กระด ้างน่าเกลียดจนเด็กหญิงสะดุ ้งวาบ หัน ―ทําต ้นไม ้หักแล ้ว!‖ ปานบัวเสย ั่ เหมือนจะพูด แต่ถก มองตืน ่ ๆ ปากคอสน ู แววตาแข็งกร ้าวพุง่ ปะทะกําราบสะกดจนเบือ ้ ใบ ้ ี งแม่ของเด็กหญิงตะโกนเรียกมาจากท ้ายสวน เด็กหญิงขานรับแล ้ว ―ดี...ดี เอ ้ย!...‖ เสย ั ชมนาด ตะแบก คุณนายตืน ฉวยโอกาสนัน ้ ก ้มลงเก็บดอกอัญชน ่ สาย เฟื่ องฟ้ า และอืน ่ ๆ หลากส ี วางกองกับพืน ้ ...กองมันไว ้ในอุ ้งมือวิง่ ตือ ้ ออกไป ปานบัวมองนิ่งอยู่ท ี่ก งิ่ ซะบาหัก พั บ ถอนหายใจหนั ก ๆ เมือ ่ ใจคอสงบลง กังวลกับการ แสดงออกที่ดูก ้าวร ้าวของตนเอง มั น เกิด ขึน ้ แบบฉั บ พลั น ไม่อ าจควบคุม ได ้ เหมือ นเป็ นการ ่ นี้มานานนั กแล ้ว และมักทํ าให ้เธอเป็ นทุกข์ทุก โต ้ตอบโดยอัตโนมัต ิ ไม่ทันตัง้ สติยัง้ คิด เป็ นเชน คราวไป...เธอคิดถึงต ้นราชาวดีของพ่อ ในครัง้ กระโน ้น เด็กชายเพือ ่ นเล่นเพือ ่ นบ ้าน ทํามันหัก พับเพราะความซุกซน พอทักท ้วงต่อว่ากลับพาลเข ้าเตะ-ต่อยทํ าร ้าย เธอเดือดดาลสุดขีด สูสุ้ ด ฤทธิป ์ ้ องกันตนเอง ชว่ งทีค ่ ว ้าแขนเจ ้าเด็กเกเรได ้จึงกัดขยํ้าสุดแรง ฝั งรอยฟั นห ้อเลือด บวมชํ้า ี แตกยั บ แผลใหญ่ แม่นออกจากจะไม่ปกป้ องเธออย่างที่แม่ของเด็ ก ชายทํ า กลั บ เฆีย ่ นตีเส ย ขณะทีเ่ ธอยังเป็ นเด็กวัยแค่แปด-เก ้าขวบ... ปานบัวยังคงจับตาตรงจุดเดิม แต่คล ้ายจะมองไม่เห็นสงิ่ ใดอีก มีอาการปั่ นป่ วนในหัวปวด หนึบตรงขมับราวปมประสาทถูกบีบเค ้น ในโพรงกระโหลกภาพบางภาพพรั่งพรูออกมา...ตุ๊กตา ตัวโปรดเพือ ่ นเล่นกอดนอน คอหักพับ เพราะแม่จับมันขว ้างทิง้ แค่เธอลืมวางทิง้ เกะกะบนโซฟา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 295

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ห ้องรับแขก...จักรยานคอหักพับ ถูกแม่ทด ี่ ม ื่ พอตึงๆ ถอยรถชนแบละทับพับยับ รถแม่เป็ นรอยขูด ี ง เธอจึงถูก ตีมรี อยแผลไว ้เตือ นใจ...ในช วี ต ิ แทบไม่เคยเห็ นแม่อ ารมณ์ ด ี เธอเติบโตกลางเส ย ตะคอกกระด ้าง และการลงโทษซํ้าซาก แต่ นั่ น ไม่ ใ ช ่ เ หตุ ผ ล ถู ก ต อ้ งชอบธรรมเลย หากจะโยนความกดดั น เหล่ า นั ้ น เข ้าใส ่ ี เด็กหญิงผิวขาวซด ั่ ไม่อาจอยูเ่ ฉย เหลียวหา ชะเง ้อชะแง ้ สอดสอ ่ ง แล ้วออกเดินตาม ปานบัวว ้าวุน ่ จนตัวสน หาไปทางท ้ายสวน พบเด็ ก หญิง นอนควํ่า หน า้ อยู่บ นแคร่ใ ต ้ร่ม มะม่ว ง มือ ง่ว นกั บ การละเลง ่ ระดาษ เมือ ดอกไม ้ใสก ่ เข ้าใกล ้ ปานบัวได ้เห็นว่าแม่หนูกําลังระบายสใี ห ้ภาพครอบครัว บ ้าน วัด ี ากกลีบดอกไม ้หลากชนิด แต ้มระบายตามแต่ใจคิด องค์ประกอบภาพ ผืนไร่ และภูเขา โดยใชส้ จ ี ากดอกไม ้จะจํากัด ไม่สมํา่ เสมอ มีรอยกดบี้ รอยกระดํากระด่างรอย เรือ ่ งราว ดูดม ี ช ี วี ต ิ ชวี า แม ้สจ ึ ถึงความสดและกล ้าหาญ ลากปาดหยาบๆ เลอะเทอะ กลับเร ้าอารมณ์ให ้ความรู ้สก ี งใส ชน ื่ ชมจากใจจริง ―โอ...สวยจัง‖ ปานบัวร ้องเสย เธอ

ิ หน ้าเบิกตากลมโตจ ้องมอง ―คุณไม่โกรธแล ้ว?‖ เด็กหญิงถาม ขณะยังคงนอนควํา่ เชด ―ใช.่ ..มันหักพับ แต่หนูก็ทําเพือ ่ สร ้างสรรค์นน ี่ า...‖

―ถ ้าคุณชอบ หนูจะยกให ้คุณเลย‖ แม่หนูลก ุ ขึน ้ ยิม ้ แย ้ม อวดความบริสท ุ ธิแ ์ จ่มใสทัง้ ที่ ปาก แก ้มและดวงตา ื่ ชม รู ้สก ึ ปลอดโปร่งโล่งสบาย ราวสลัดหลุดจาก ปานบัวรับภาพเขียนมาเพ่งพินจ ิ อย่างชน พันธนาการบางอย่าง... ี าว ยามเย็นฟ้ าเบือ ้ งบนเหนือฝื นไร่ กว ้างไกลครอบคลุมไปถึงทิวเขาทางตะวันออกเป็ นสข ้ ่ ่ าดงบนภูสงู เรือง นกฝูงใหญ่แปรขบวนขยายแนว เป็ นเสนโค ้งยาวเหยียด ดาหน ้าโบกบินมุ่งสูป ลมเย็นโชยเอือ ่ ยอ่อน ซอกซอนมาระหว่างหมู่แมกไม ้ หอบเอากลิน ่ หอมจางๆ ยากจะแยกออก ระหว่างดอกโมก บุหงาสา่ หรี หรือดอกแก ้ว กรุน ่ ละมุนไปทัง้ หมูเ่ รือนไม ้ ปานบั ว นั่ ง ทอดอารมณ์ ท ี่ศ าลา พยายามมองหาต ้นตอของมวลไม ้ กํ า จายกลิน ่ แปร ่ เรือนสวรรค์ ปุญญ์ปรากฏตัวเงียบๆ แค่เหลียวเห็นเธอชะงัก บรรยากาศบ ้านพักหอมอวลเป็ นเชน ื่ อ่อนวัยลงอย่างน่าประหลาดใจ แม ้จะคงความคมเข ้ม ทีเ่ คย และใจเต ้นแรง เขาดูสดใส สดชน ั่ ไหวความรู ้สก ึ ใครต่อใคร ให ้แอบชน ื่ ชมไว ้เชน ่ เดิม แต่เพิม สน ่ ความอ่อนโยน อบอุน ่ น่าวางใจ เขา ยิม ้ สวยและเปิ ดเผย ี งของเขานุ่มนวล ―ขอโทษนะทีช ่ วนมาเทีย ่ ว แต่กลับปล่อยให ้คุณแกร่วอยูก ่ ับบ ้าน‖ เสย จริงใจ ―ฉั นมาพักผ่อนต่างหาก‖ เธอยิม ้ หวานขณะตอบแบบกวนๆ ิ ะ ผมเห็นคุณออกจะเครียดๆ หมองๆ เลยชวนมาเทีย ―นั่ นสน ่ ว...‖ เขาจ ้องมองลึกลงไป ในดวงตา จนเธอต ้องหลบวูบ ร ้อนวาบที่ผวิ แก ้มลามลึก ถึงใบหู กับการได ้รู ้ว่าเขาสนใจ และ สงั เกตถึงความเป็ นไปทีเ่ กดกับตัวเธอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 296

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ผมไม่วา่ งเอาเลย ต ้องไปหาพระอาจารย์ทวี่ ัดมกุฎคีรวี ัน บนยอดเนินโน ้น ให ้ท่านชว่ ย ี งของเขาจริงจังมากขึน บําบัดอาการของผม...‖ นํ้ าเสย ้ เมือ ่ เห็นเธอเงียบไป ่ ัวตน...มาชว่ ยในการบําบัด คุณเข ้าใจไหม? ―ท่านให ้หลักการแบบพุทธ คือความไม่ใชต ่ ิ ้ ิ ่ ท่า นว่า ...ส ง ที่เ ราเห็ น เป็ นรถ ถ ้าลองแยกช น ส ว นออกจากกั น มั น จะไม่ ใ ช ่ร ถในทั น ที รถคือ องค์ประกอบรวม เหมือ นตั วเราที่เห็ นว่ามั นมีอ ยู่ แต่ค วามจริงมั น ไม่ม ี ...ไม่ใช ่ กั บความเข ้าใจ อย่างนี้ทําให ้ผมดีขน ึ้ มาก ถึงต ้องมาหาท่านบ่อยๆ แต่ผมรู ้นะว่ายากทีจ ่ ะหายขาด เพราะปั ญหา ่ ารยึดมั่นถือมั่น แต่เป็ นการถูกหลอนด ้วยภาพฝั งใจ‖ ของผมไม่ใชก ลมนิ่ง อากาศอ ้าวขึน ้ เขาเบนสายตาไปมองขอบฟ้ าเหนือ เทือ กทิวเขา เหมือ นค ้นหา ความหวัง กลั บ เห็ น แต่ย ามสนธยาเริ่ม โรยความหม่น มั ว ลงมาปกคลุม กั บ กลุ่ม เมฆฝนบางๆ ึ ได ้ถึงแรงกดดันที่เคลือ หย่อนตัวโรยสาย ปฏิสันฐานกับยอดไม ้บนสันเขา ปานบัวรู ้สก ่ นเข ้าหา จนต ้องรวบรวมพลังใจเข ้าต่อต ้าน ื่ มั่นว่าคนดีแบบคุณ ต ้องพบวิธก ื่ เชน ่ นั น ―ฉั นเชอ ี ารจัดการกับมันได ้‖ เธอคิดและเชอ ้ จริงๆ มิได ้แสร ้งปลอบประโลมลมๆ แล ้งๆ ตามมารยาท ―ขอบคุณทีใ่ ห ้กําลังใจ น่ากลัวต ้องชวนคุณมาเทีย ่ วบ่อยๆ จะได ้มีกําลังใจสะสมเยอะๆ‖ ี น ้าสดชน ื่ อีก และเริม เขากลับมามีสห ่ ทําท่าล ้อเลียน ―คุณคงชวนใครต่อใครมาบ่อย‖ ―ก็ ไ ม่ บ่อ ย เพื่อ นผู ้ชายน่ า รํ า คาญเอาแต่ ด ื่ม มาแล ้วเอะอะมะเทิ่ง ส ่ว นผู ้หญิง เขามั ก รําคาญผม เพราะผมไม่คอ ่ ยว่าง ไม่เอาใจใสใ่ นฐานะเจ ้าบ ้าน แล ้วพาลเบือ ่ ความเงียบเหงาของ ป่ าเขา ผมคิดว่าคงเหลือแค่คณ ุ ...‖ ี งอ่อยขึน ―แน่ะ! อย่ารีบรวบรัดสรุปหน่อยเลย...‖ ปานบัวเสย ้ จมูก ก ้มหน ้าลงมองเล็บมือ ึ คล ้ายกําลังแพ ้กลิน ทีว่ างบนโต๊ะรู ้สก ่ หอมอวลกรุน ่ อยูใ่ นบรรยากาศขึน ้ มาทันที มันป่ วนใจจนไหว หวิว... ิ กึง่ บังคับปานบัวเข ้าร่วมฉลองต ้อนรั บ หลังอาหารคํ่าปุญญ์วางท่าอย่างเป็ นทางการ เชญ เป็ นการเฉพาะ เขาเลือกเรือนไม ้หลังเล็กตรงมุมบ ้าน คั่นระหว่างเรือนตะวันตกกับเรือนทิศใต ้เป็ น ั ้ วางหนั งสอ ื โต๊ะและชุดเก ้าอีห สถานทีจ ่ ัดงาน ภายในตกแต่งเรียบๆ ติดผนั งด ้านหนึง่ เป็ นชน ้ วาย ิ ผนั ง ตรงข ้ามวางเปี ยโน ด ้านที่เป็ นประตู มีก ระจกบานใหญ่ในกรอบหวายถั ก ลายละเอีย ด ชด ี ดายทีก ประณีต ราวเกิดจาการถักร ้อยดอกพิกล ุ น่าเสย ่ ระจกมีรอยร ้าว จึงถูกวางอิงทิง้ ไว ้กับพืน ้ ที่ ื่ หวาย บนนัน ื ปูลาดด ้วยเสอ ้ ยังระเกะระกะด ้วยหมอนขวาน หมอนขิด ไว ้ให ้นั่ งอิง นอนอ่านหนั งสอ ี ปรากฏตั ว ขึน เมือ ่ เด็ ก หญิงผิวขาวซ ด ้ ปูญญ์ด งึ เก ้าอีเ้ ปี ยโนมานั่ ง เปิ ด ฝาครอบคีย ์ กด ี งซอมนิ ้ ั ้ พิเศษเอาเอง และหันมา คอร์ด ไล่บันไดเสย ว้ เตรียมพร ้อม บอกให ้ปานบัวเลือกทีน ่ ั่ งชน ออกคําสงั่ ―ดี ร ้องเพลงเพราะๆ ต ้อนรับคุณปานบัวหน่อยนะ‖ ี ทั ง้ คู่เข ้ากั น ได ้ดีจ นไม่ต ้องมีนั ด หมาย ทํ า ปุญ ญ์แ ละเด็ ก หญิงวางท่ า ราวกั บ มือ อาช พ ี งตํ่าในแนวเบส แทรกด ้วยการ ความเข ้าใจ ก่อนการบรรเลงร่วมกัน ปุญญ์เริม ่ ด ้วยคอร์ดเน ้นเสย ี งสูง เป็ นเสย ี งใสสน ั ้ เกิดจากการพรมนิว้ ตามด ้วยแนวทํ านองเพลงเป็ นอิน เล่นแตกคอร์ดในเสย ั่ และสง่ เข ้าชว่ งการขับร ้อง โทรดักชน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 297

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

่ งชวี าคล ้ายตะวันฉาย สูธ ่ ารความฝั นศรัทธา ―เหนือสงิ่ อืน ่ ใดใฝ่ ปรารถนา ดั่งมณีเลอค่าสอ ยืนยันมิคลาย แม ้โลกแตกสลายทัง้ ใจและกายมอบความดีงาม...‖ ี งของเด็กหญิงใส กังวานหวาน มีพลังสะกดตรึงความรู ้สก ึ ของปานบัวให ้หยุดนิง่ ดืม เสย ่ ดํ่าเอาความเสนาะเนียนอย่างกระหายหิว และก่อนจะตัง้ ตัวติด ทุกอย่างพลิกกลับกลายเป็ นคน ฟั งถูกดึงดูดจมดิง่ ลงในความไพเราะของบทเพลง คําร ้องโน ้มน ้าวให ้ใจลอยละล่องไปในกระแส ี ง...เด็กหญิงควบคุมการออกเสย ี งได ้แม่นยํา ไม่มจ ้ เสย ี ุดแปร่งเพีย ้ น บังคับการใชลมจากภายใน ้ ย ี ง เกิดนํ้ าเสย ี งนุ่มหนา ลืน มาสั่นเร ้าเสนเส ่ ไหลพรูพริม ้ มิมข ี าดหาย รักษาและจั ดการกับจังหวะ ี ความเป็ นตัวของตัวเอง นิง่ งัน สงบเย็ น และ แบบสบายๆ ...ปานบัวเหมือนถูกครอบงํา สูญเสย ึ ตืน เคลิม ้ หลง ปล่อยให ้เพลงจบลงแล ้วครูใ่ หญ่จงึ รู ้สก ่ ตัว ี งแกใสจัง เพราะ...เพราะมากจริงๆ‖ เธอพูดพรํ่าราวละเมอ ขณะมองเห็นความใส ―เสย กระจ่างในตัวของตน ―ใช ่! ใสเพราะพรสวรรค์ แล ้วใจของดีค งไม่เคยมีรอยตํ าหนิ...‖ แยกแยะ

ปุญญ์ช ่วยวิเคราะห์

ี ง ภายนอกดูเหมือนฝนจะลงเม็ดอย่างไม่มป ี ี่ มข ี ลุย ่ การตกต ้องใบไม ้...กระทบหลังคาเสย เปาะแปะได ้ยินชัดเจน เด็กหญิงรีๆ รอๆ เหมือนจะขออนุญาต แต่คอยจนปุญญ์ออกปาก เธอจึง วิง่ ตือ ้ ลงเรือนไป ―จะฟั งเพลงอีกไหม? หรือจะร ้อง...ผมเล่นเปี ยโนให ้ได ้ รับประกันว่าได ้ทุกเพลง ทุกส ์ ะดํานํ้ าบ ้าง กล ้อมแกล ้มบ ้าง ไม่ต ้องหยอดเหรียญ...ไม่ต ้องเปิ ดเครือ ไตสจ ่ ง แต่เปิ ดใจกันหน่อย ี เอง... ...‖ ปุญญ์วา่ พลางขึน ้ อินโทร.เพลง และประเดิมด ้วยการร ้องเสย ี งซด ั สาดกรู...กราว...ลมพัดแรงหอบกลิน ื้ ชน ื่ เย็น ฝนลงเม็ดหนาขึน ้ จนได ้ยินเสย ่ ความชน ี ง บอกเล่าถึงจั งหวะของสายฝน ก่อตัวขึน เข ้ามาภายใน ปุญญ์เพิม ่ พลังเสย ้ กลางความว่างเปล่า ิ้ ...มันก่อเกิด เบือ ้ งบน ทิง้ ตัวเหมือนการอุทศ ิ ลงชโลมผืนดิน ล ้างความแห ้งโหยกันดารมลายสน จากความปี ตห ิ รือเศร ้ากันแน่ ? เป็ นนํ้ าใจเปี่ ยมกุศลของทวยเทพ หรือหยาดนํ้ าตาของนางฟ้ ากัน ละหนอ... ื่ ฉํ่ า โอ...นํ้ าจากกลางหาวบริสท ุ ธิช ์ น ฝนกระหนํ่ า ลงหนั ก หน่ ว ง ต่อ เนื่ อ งไม่ข าดสาย บทเพลงยั ง คงบรรเลงลื่น ไหล สอด ี งยิง่ ประสานเข ้าเป็ นหนึง่ เดียวกับธรรมชาติทก ี่ ําลังดําเนินไป เนื้อหาชา่ งนอบน ้อม แต่กระแสเสย หนั กแน่นแจ่มใส ในท่วงทํ านองจังหวะแห่งรัก ...ณ กลางหาวหัวใจ โอ...ความพึงใจ ปรารถนา เดิมเต็มให ้ มิได ้หมายครอบครอง เพือ ่ จะมอบซงึ่ ความสุขและยินดีแบ่งรับเอาทุกข์ พร ้อมแล ้วให ้ ่ นั น รักเชน ้ นํ าทางไป...ปานบัวถูกดึงดูดให ้เข ้าร่วมขับขาน เริงรอนเต็มปากเต็มคํา ...เต็มอารมณ์ ึ นํ้ าเสย ี งของเธอสดใสอิม ความรู ้สก ่ สุข ฝนและลมโหมประโคมอึงคะนึงต่อเนือ ่ งไม่มท ี ท ี า่ จะสร่างซา... บทเพลงยังคงกังวานหวาน เหมือนไม่รู ้จบ ปานบัวไม่อาจบอกได ้ว่าเป็ นเพลงอะไร มันเห่ กล่อ มดวงใจให ้นิ่งสงบลงพัก ผ่อน บนเปลทีถ ่ ั กทอขึน ้ ด ้วยสายใยรั ก ใต ้ร่ม เงามิต รภาพ อบอุ่น ด ้วยสายลมทีโ่ ชยพัดหอบเอาความเอือ ้ อาทรเข ้าอาบไล ้ ในดินแดนทีเ่ ธอเลือกพํานั กแห่งนั น ้ แม ้ กว ้างไกลสุดสายตา แต่อุดมสมบูรณ์สวยงามด ้วยภูมท ิ ัศน์...เมือ ่ เธอพยายามจับใจความของคํา ร ้องกลับฟั งไม่เป็ นภาษา คล ้ายถูกผิวหวิวหวีดแหลมใส ท่วงทํ านองซํ้าๆ จวบจนรวบรวมสติได ้ ี งนกขับขาน...ต ้องเป็ นนก...ใชแ ่ ล ้วเสย ี งนก... มั่นแล ้วนิง่ สดับ...คล ้ายจะเป็ นเสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 298

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื เธอสะดุ ้งเล็ ก น ้อย ปานบัวลืม ตาตืน ่ เห็ นลํ าแสงแยงผ่านช ่องลมเข ้ามาในห ้องหนั งส อ ่ มอน มีล มอุ่นๆ เป่ ารดใกล ้ใบหูเป็ นจั งหวะสมํ่าเสมอ จากหั วจรด เมือ ่ รู ้ว่าส งิ่ ที่ห นุ นนอนไม่ใชห ึ เขินอายจนไม่กล ้าเหลือบมอง ค่อยๆ ยกตัวขึน ปลายเท ้าเบีย ดซบอยู่กับเรือนร่างสูงใหญ่ รู ้สก ้ ้ เบาแผ่วลุกนั่ ง กลัวจะเกิดการรบกวน มองสํารวจตัวเองอย่างละเอียดละออ...นึกขอบคุณ ชาๆ ่ งิ่ อืน ั ้ หนั งสอ ื โต๊ะ ชุดเก ้าอี้ และยกย่องคนทีน ่ อนบนพืน ้ เหยียดยาว ก่อนจะมองผ่านไปสูส ่ ถึงชน หวาย เปี ยโน... ปานบัวยิม ้ อายๆ ร ้อนผ่าวไปทัง้ ใบหน ้าและลําคอ บังคับใจให ้ชายตาหันไปมองร่างทีน ่ อน ิ ทอดตัวเบียดฝาเรือนไม ้ ท่อนล่างติดชด ิ กระจกบานใหญ่ในกรอบหวายถั ก เธอสะดุ ้ง แนบชด โหยงเมือ ่ มองผ่านในแว่บแรก หยุดมองจ ้องเพ่งพินจ ิ พิจารณา ตาค่อยเบิกกว ้างจนลุกโพลง ตก ตะลึงไปพักใหญ่ ความตืน ่ เต ้นเริม ่ ทวีกําลังรุนแรงหนั กขึน ้ จนแทบไม่อาจควบคุมตนเอง เอามือ ี งกู่ร ้องไม่เป็ นภาษาหลุด ลอดออกไป เธอรวบรวมพลังข่ม ใจจน ปิ ด ปากที่อ ้าค ้าง อุด ไม่ให ้เสย ่ ภาวะปกติ เอียงตัวลงนอน เบียดเข ้าตระกองกอด และกรอก เกร็ งไปทัง้ ตัว ปลุกสติให ้ฟื้ นคืนสูส ี งกระซบ ิ ใสช ่ อ ่ งหู เสย ―คุณปุญญ์...คุณปุญญ์...‖ ี งตอบรับ ทิง้ ระยะรอคอยให ้ตืน ้ เน ้นๆ ชัดถ ้อยชัดคํ า รอจนมีเสย ่ ตัวเต็มที่ ปานบัวพูดชาๆ จริงจังเหมือนกําลังออกคําสงั่ ้ อย่าขยับตัวเปลีย ―คุณปุญญ์คะ ฟั งให ้ดีนะ หลับตาไว ้ ฉั นจะประคองคุณให ้ลุกขึน ้ ชาๆ ่ น ท่า พอนั่งได ้ให ้ลืมตามองไปทางกระจก...คุณจะเห็นอย่างทีฉ ่ ั นเห็น...เอาละนะ...‖ ปุญญ์ออกจะงงๆ แม ้อาการงัวเงียจะหายไปแล ้ว แต่ยน ิ ดีจะให ้ความร่วมมือ พร ้อมจะเล่น เกมเริม ่ วันใหม่ให ้สนุกสนานร่าเริง ―คุณดูได ้เลย...เห็นชัดๆ ไหม...ดูซ.ี ..คุณมีขาสองข ้างอย่างสมบูรณ์ ดูเถิดไม่มต ี รงไหน หักพับ...‖ ภาพทีป ่ รากฏต่อสายตา ปุญญ์มข ี าข ้างหนึง่ วางเหยียดบนพืน ้ ห ้อง และอีกข ้างเคียงคูอ ่ ยู่ ในกระจกเงาบานใหญ่กรอบหวายถัก ี งหลงซํ้าๆ ยํ้าๆ เป็ นคนติดอ่าง ―ใช.่ ..ใช.่ ..ใช.่ ..‖ ปุญญ์ร ้องเสย ―ผมมีขา แล ้วไม่ได ้หักพับเลย...‖ เขาตะโกนตืน ่ เต ้น ตาเบิกกว ้างลุกวาว ดีใจจนแทบ ี งสะท ้อนในหุบเขา ตัวสั่นเทิม คลั่งยังคงร ้องซํ้าซาก...ไม่ได ้หักพับ...ไม่ได ้หักพับ...เหมือนเสย ้ อย่างน่ากลัว ―ไม่มอ ี ะไรหักพับอีกแล ้ว...‖ ปานบัวพูดกรอกหูเหมือนตอกยํ้า โอบกอดเขาไว ้แน่น ลูบ ไล ้แผ่นหลัง ตบเบาๆ ปลอบโยนให ้เขาสงบลง

ฝนหนักแต่เมือ ่ คืน แม ้สายนํ้ าฟ้ าเททะลักสาดกระหนํ่า ลมแรงกรรโชกกระชากฉีกบิดบาง กิง่ ก ้านหักโค่น ต ้นไม ้น ้อยหักพับ พุ่มไม ้ดอกเอียงเร่ระเนระนาด ใบไม ้เกลือ ่ นกระจาย แต่มันได ้ ้ ื่ ฉํ่ า เหมือนได ้ชําระคราบสกปรกเกาะกุม นํ ามาซงึ่ ยามเชาแสนวิ เศษ ไม ้แกร่งระบัดใบเขียวสดชน ี ันเนื้อแท ้สดใสมีชวี ต ออกเผยถึงสส ิ ชวี า ฟ้ าแผ ้วเมือ ่ มวลเมฆถูกกําจัด ดูโล่งลิว่ เป็ นเวิง้ ครามสด

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 299

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

กว ้างใหญ่ ทิวเทือกเขาสเี ม็ดมะปรางสวยหวานลํ้าลึก ดึงดูดใจให ้เพลินซมราวภาพเขียน... เป็ น ้ นใหม่ทอ เชาวั ี่ าบอิม ่ ด ้วยมนตรามหัศจรรย์ ื่ แจ่มใสเหนือธรรมชาติทัง้ หลายทัง้ ปวง และปุญญ์ ดูสดชน ―ไปปลูกต ้นไม ้กันเถอะ!‖ ปานบัวเอ่ยปากชวน เธอร่าเริงสดใสไม่แพ ้กัน ั แหงในราวป่ ากว ้าง หมูน จากทีไ่ หนสก ่ กต่างขับขานบทเพลงหวานเสนาะ สรรเสริญความ งามดังระงม...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 300

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ.๒๕๐๖ เรือ ่ งสน

"บาดแผลชวี ต ิ " โดย จิรภา ้ อยนะลูก ค่าจ ้างซักรีดน่ ะไม่มากมายอะไร เงินเดือน นาย ―เงินทองต ้องประหยัดใชหน่ ดาบของพ่อก็ไม่กต ี่ ังค์‖ ้ แ แม่พด ู พลางควักธนบัตรออกมานั บ เชานี ้ ม่จะพาแป๋ มไป มอบตัวทีม ่ หาวิทยาลัย วันนี้ต ้องจ่ายค่าหน่วยกิจ ค่าหอพักและอะไรๆ อีกจิปาถะ รวมแล ้วหมืน ่ ้ ื ้ ื บาทเศษ ไม่รวมเสอผ ้า รองเท ้าทีต ่ ้องซอใหม่หมด แป๋ มรู ้ว่าพ่อแม่ดใี จขนาดไหนทีเ่ ธอสอบเข ้า มหาวิทยาลัยของรัฐได ้ในคณะทีค ่ ะแนนสูงเป็ นอันดับต ้นๆ พ่อคุยไปสามบ ้านแปดบ ้าน อวดลูก สาวว่าเรียนเก่ง แป๋ มเองก็ดใี จอยูห ่ ลายวัน แต่ความดีใจก็ลดระดับลงเรือ ่ ยๆ เมือ ่ เห็นเพือ ่ นๆ ที่ สอบเอ็นทรานซไ์ ด ้เหมือนกัน แถมบางคนได ้คณะไม่เด่นดังนั กได ้รับของขวัญราคาแพงจากพ่อ แม่ เป็ นต ้นว่า โทรศั พ ท์ม ือ ถือ เพจเจอร์ เครื่ อ งประดั บ มีร าคาถึง จะไม่ ม ีใ ครได ร้ ถยนต์เ ป็ น ของขวัญเหมือนคุณหนูไฮโซตามโรงเรีย นดัง แต่แป๋ มก็ แอบคิด น ้อยใจอย่างนอ้ ยเพจเจอร์สัก ื้ ให ้ได ้ เครือ ่ ง ราคาก็ไม่ได ้แพงอะไรนั ก พ่อแม่น่าจะซอ ―พ่อดีใจมากทีส ่ ด ุ เลยนะทีล ่ ก ู สอบเข ้ามหาวิทยาลัยใคร แต่รางวัลนีข ่ อเวลาพ่ออีกหน่อย นะ‖ พ่อบอกอย่างอ่อนโยนเมือ ่ แป๋ มทวงถามรางวัล ―เมือ ่ ไหร่คะ‖ ั พัก‖ พ่อยิม ―สก ้ อย่างขอไปที พลางลูบศรี ษะแป๋ มเป็ นการปลอบใจ แป๋ มได ้เจ ้าเป็ นน ้องใหม่ของมหาวิทยาลัยสมความตัง้ ใจของพ่อแม่และแป๋ มทุกประการ ึ ษาต ้อง ช วี ต ิ ในรั ว้ มหาวิท ยาลั ย คือ อาณาจั ก รแห่ง เสรีภ าพที่แ ป๋ มไม่เ คยสัม ผั ส มาก่อ น นั ก ศ ก ็ ่ ื ็ ่ ั ่ รับผิดชอบตัวเอง ไม่มอ ี าจารย์คอยเชคชอเชคเวลาเรียนอีกแล ้ว ไหนจะชวโมงว่าง ชางเป็ นชว่ ง ชวี ต ิ ทีม ่ ค ี า่ สําหรับแป๋ มจริงๆ สองเดือนผ่านไป แป๋ มเกือบลืมของขวัญทีเ่ คยทวงพ่อ บ่ายวันนัน ้ พ่อมาหาทีค ่ ณะด ้วยชุด เครือ ่ งแบบของพ่อ พ่อยืน ่ กล่องเล็กๆ ให ้แป๋ ม ั่ เมือ ―แหวน‖ แป๋ มตืน ่ เต ้นจนมือสน ่ หยิบแหวนวงเล็กๆ ออกมา ―ขอบคุณค่ะพ่อ‖ ―แหวนนามสกุล‖ พ่อโอบศรี ษะแป๋ มแนบไหล่อย่างรั กใคร่ ―มันหมายถึงว่าแป๋ มคือผู ้ที่ ิ ชูวงศต ์ ระกูลของเราให ้สูงเด่นและมีเกียรติ ขอให ้แป๋ มรักษาชอ ื่ เสย ี งของวงศต ์ ระกูลของเรา เชด ไว ้ตลอดไป‖ ―ค่ะพ่อ‖ แป๋ มรับคําอย่างปลืม ้ ปิ ต ิ มนเป็ นเพือ ่ นสนิทคนแรกของแป๋ มในมหาวิทยาลัย มนกับแป๋ มเรียนคณะเดียวกัน แต่มน อยูห ่ อพักนอกมหาวิทยาลัย นานวันเมือ ่ สนิทกันมากขึน ้ มนก็กล ้าถามเรือ ่ งสว่ นตัว ―แป๋ ม เธอได ้เงินเดือนละเท่าไหร่นะ‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 301

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี่ ัน‖ แป๋ มตอบตามความจริง ―สพ ―แล ้วพอรึ ขอโทษนะไม่ได ้ดูถก ู ‖ ้ ้ ―ไม่เป็ นไรจ ้ะ ใชประหยั ดหน่อยก็พอ ค่าอาหารวันละร ้อย มือ ้ เชาปกติ แป๋ มไม่กน ิ อยูแ ่ ล ้ว นี่ เดือนหนึง่ ก็พอ เหลืออีกพันหนึง่ ใชส้ ว่ นตัวนิดหน่อย‖ แป๋ มอยากได ้รองเท ้าหรูๆ สักคู่ ไม่ต ้อง ถึงขนาดมีแบรนด์หรอก แค่เป็ นคูใ่ หม่อก ี เท่านัน ้ อ ้อ มือถือก็อยากได ้ มันสะดวกเหลือเกิน อยาก คุยกับเพื่อ นเมือ ่ ไหร่ก็ ไม่ต ้องเดินไปหาตู ้โทรศัพ ท์ให ้เหงือ ่ ตกเหมือ นทุก วันนี้ แต่แม่ก็ บอกว่า ี่ ้าพัน แป๋ มแผลอถอนใจ การเงินตึงตัวเหลือเกิน น ้องชายเรียนมัธยมก็ขอเรียนพิเศษอีกสห ้ ―อยากหาเงินใชเองไหม‖ มนถาม ―งานอะไรล่ะ‖ มนยิม ้ แปลกๆ ก่อนจะตอบ ―งานทีต ่ ้องแลกอะไรไปบ ้างนิดหน่อย ―แต่รับรองว่าเงินดี‖ แป๋ มสะดุ ้ง ―หมายความว่า‖ มนพยั ก หน า้ ―มนทํ า มาตั ง้ แต่เ รีย นมั ธ ยมปลาย ตอนนี้ ม นมีทุ ก อย่า งที่อ ยากมี มือ ถือ ื้ ผ ้ามีแบรนด์แพงแค่ไหนมนก็ มเี งินซ อ ื้ ปลายปี นี้คด ื้ รถยนต์สัก คัน อยากได ้มานาน เสอ ิ ว่าจะซอ แล ้ว‖ ―แล ้วมนไม่คด ิ ถึงเอ ้อ‖ แป๋ มพูดไม่ออก ได ้แต่มองหน ้าเพือ ่ นสนิท ―เรื่อ งอะไรล่ะ ความบริส ุท ธิผ ์ ุด ผ่อ งเหรอ...สมั ย นี้ไ ม่ม ีใ ครพูด ถึง พรหมจรรย์อ ีก แล ้ว ขอให ้ท ้องเราอิม ่ เรามีทก ุ อย่างทีต ่ ้องการก็พอ‖ มนตอบเหมือนนั่งอยูก ่ ลางใจแป๋ ม ี ะ ―มนมีทก จริงซน ุ อย่างทีอ ่ ยากมี ไม่ต ้องเขียนไม่ต ้องประหยัดทุกบาทเหมือนแป๋ ม อยาก ื้ นํ้ าหอมขวดละสองพั นก็ ซอ ื้ ได ้ ขณะที่แป๋ มต ้องพยายามบังคับตัวเองไม่ให ้จ่ายเงินเกินร ้อย ซอ บาทในหนึง่ วัน ื้ คณะหรือยังล่ะ แปดร ้อย ―หน ้าตาอย่างแป๋ มนะ รับรอง ―มนพูดยิม ้ ๆ ―อ ้อ แป๋ มจ่ายค่าเสอ บาทน่ะ‖ ้ นเกินไปหน่ อยเพราะอยากได ้กางเกง แป๋ มสา่ ยหน ้าแทนคํ าตอบ เดือนนี้แป๋ มเผลอใชเงิ ์ ้ ิ ี ยีนสมานานแล ้ว ตอนนีย ้ ังไม่สนเดือนเสยด ้วย พ่อแม่คงยังไม่มแ ี น่นอน มนเปิ ดกระเป๋ าถือหยิบกระเป๋ าสตางค์ใบเล็กแต่ราคาไม่เล็กออกมา กรีดนิว้ หยิบธนบัตร ใบละหนึง่ พันออกมาหนึง่ ใบ ―เอ ้าทนให ้ยืม คืนเมือ ่ ไหร่ก็ได ้ ความจริงอยากให ้เลย แต่กลัวแป๋ ม จะว่าดูถก ู ‖ แป๋ มนอนคิดอยูห ่ นึง่ คืนถึงสงิ่ ทีม ่ นเป็ นและสงิ่ ทีม ่ นชอบ แล ้วก็ได ้คําตอบ ี่ ัน สนใจไหมแป๋ ม อ ้อต ้องมีบัตรนั กศก ึ ษา ―มนมีลก ู ค ้าอยูค ่ น อยากให ้แป๋ มไปพบเขา สพ ี งปกติ เหมือ นกํ าลั งพูดคุยเรือ ไปด ้วย ยืนยั นว่าของแท ้ไม่ได ้ปลอมมา‖ มนพูดนํ าเสย ่ งดินฟ้ า อากาศ ―จะดีหรือมน‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 302

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ไม่รู ้ซ ี แต่มนอยากให ้แป๋ มมีอย่างมนบ ้าง สังคมอาจตรงหนา้ เรา แต่ช วี ต ิ เป็ นของเรา ่ ะทําไปตลอดชวี ต ี อีก ชว่ ยทุ่นค่าใชจ่้ ายทาง พอเราเรียนจบเราก็หางานทํา ใชจ ิ เมือ ่ ไหร่เล่า ดีเสย ี่ น มนไม่เคยได ้ของราคาแพงที่อยากได ้มาก่อนเลย จนกระทั่ งมาทํ างานนี้ บ ้าน แม่ม นมีลูกส ค แหละ‖ ้ นคาถาให ้ตัวเองเข ้มแข็งหรือเป็ น จริงส ิ ชวี ต ิ เป็ นของเรา แป๋ มพยายามท่อง ราวจะใชเป็ การปลอบใจตัวเองไปด ้วย เมือ ่ เรียนจบแป๋ มจะหางานทํา งานทีแ ่ ป๋ มเล็งๆ ไว ้แล ้ว บริษัทใหญ่โต ั แค่ไหน‖ แห่งนัน ้ ถ ้าได ้มีโอกาสเข ้าไปเป็ นพนั กงานจะโก ้สก แป๋ มคิดถึงครัง้ แรกทีข ่ ายตัวให ้กั บนั กธุรกิจคราวพ่อคราวลุงแล ้วยังนึกขยะแขยงไม่หาย ผู ้ชายอ ้วนพุง พลุ ้ยผมบางจ๋อ ย หน า้ ตาดุดั น แป๋ มเกือ บจะวิง่ หนี อ อกมาแล ้วแต่นึก ถึง เงิน ใน ี่ ันแล ้วแป๋ มก็หลับหูหลับตานอนกับผู ้ชายคนนั น กระเป๋ าสพ ้ จนได ้ มันคุ ้มกันไหมนะความเจ็ บปวด ี พรหมจรรย์กับเงินสพ ี่ ันบาท เชาวั ้ นรุง่ ขึน ทรมานจากการเสย ้ แป๋ มนอนซมไม่ยอมไปเรียน ึ ไม่เต็ มใจ แต่แป๋ มก็พ่ายแพ ้แก่คา่ นิยม เมือ ่ มีครั ง้ แรกก็มค ี รั ง้ ทีส ่ องตามมาเรือ ่ ยๆ แม ้รู ้สก ้ นทางบ ้าน ทางวัตถุ แป๋ มมีโทรศัพท์มอ ื ถือ แต่ต ้องระวังไม่นําติดตัวไปเวลากลับบ ้าน แป๋ มไม่ใชเงิ อีก เธอหลอกพ่อกับแม่วามีงานพิเศษทําทีม ่ หาวิทยาลัย ไม่มใี ครสงสัยไต่ถามอีก แม่ก ้มหน ้าก ้ม ื้ ผ ้าราคาแพงขึน ตารีดผ ้าสง่ ลูกค ้า จนไม่ได ้สงั เกตว่า แป๋ มสวมเสอ ้ รวมทัง้ กระเป๋ ารองเท ้า ี่ ี ผา่ นไป แป๋ มจําหน ้าค่าตาลูกค ้าไม่ได ้และไม่อยากจํ า มันเป็ นธุรกิจทีเ่ ริม สป ่ ต ้นและจบใน ชั่วเวลาไม่กช ี่ ั่วโมงเท่านั น ้ ก็ จริง แต่แป๋ มก็คด ิ จะเลิกทํ า บางคนติดใจแป๋ มก็ขอนั ดอีกเป็ นครัง้ ที่ สองทีส ่ าม บางคนขอเลีย ้ งดูแป๋ มเป็ นเมียเก็บแต่เธอปฏิเสธทันที อนาคตทีค ่ ด ิ ไว ้รออยูข ่ ้างหน ้า แป๋ มจะทํ างานบริษัท ผลการเรีย นของแป๋ มค่อ นข ้างดี พวกกับรูปร่างหน ้าตาด ้วยมั นน่าจะเป็ น ใบเบิกทางทีด ่ ี แป๋ มควรเป็ นต่อผู ้สมัครรายอืน ่ แป๋ มคิดอย่างเข ้าข ้างตัวเอง วันรั บปริญญาพ่อ กั บแม่ม องใบปริญ ญาแล ้วเข ้ามาโอบกอดแป๋ มไว ้แน่ น นํ้ าตาแม่ไหล ออกมาคลอเบ ้า พ่อพูดไม่ออกเป็ นครู่ นอกจากลูบศรี ษะไปมาเหมือนทีช ่ อบทําเสมอ ―แม่มค ี วามสุขทีส ่ ด ุ ลูก ป้ อง เอาอย่างพีน ่ ะลูก ตัง้ ใจเรียนได ้ดีอย่างพี่ ‖ แม่หันไปบอก น ้องชายของแป๋ มทีย ่ น ื ยิม ้ อยูข ่ ้างๆ ―ถ ้าแป๋ มมีงานทํา พ่อลาออกจากตํารวจนะพ่อนะ‖ แป๋ มบอกพ่อ ―เถอะน่ะ เอาไว ้มีงานจริงๆ ก่อนๆ อีกอย่างพ่อก็ยังไม่แก่ ยังเป็ นตํารวจได ้อีกหลายปี ‖ ส ี หน ้าของพ่อเปี่ ยมล ้นด ้วยความสุข แป๋ มตรงไปสมัครงานยังบริษัททีห ่ มายตาไว ้ทั นที หลังจากนั่ งรถอยู่เกือบชั่วโมงทีห ่ น ้า ห ้องผู ้จัด การเพื่อ สอบสัมภาษณ์ แป๋ มสูดลมหายใจอย่างจะเรีย กความมั่นใจ ฝ่ าฟั นมาถึงขัน ้ นี้ ั ภาษณ์คงไม่ยากเย็นเกินความสามารถของเธอไปได ้ แล ้ว ความสําเร็จรออยูแ ่ ค่เอือ ้ ม การสอบสม แป๋ มผลักบานประตูหนั กเข ้าไป กระทบไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศจนเย็นวูบ ชายวัย กลางคนแต่งกายภูมฐิ านนั่งอยูห ่ ลังโต๊ะตัวยาวเป็ นมันปลาบ ―สวัสดีคะ่ ‖ แป๋ มย่อเข่ากระพุ่มมือไหว ้อย่างสวยงาม พยายามให ้อีกฝ่ ายประทับใจตัง้ แต่ แรก ผู ้จัดการเงยหน ้าขึน ้ จากเอกสารตรงหน ้า เขามีอาการสะดุ ้งอย่างเห็นได ้ชัด เปลีย ่ นอิรย ิ าบถ จากพิงพนักเก ้าอีเ้ ป็ นนั่งหลังตรงทันที

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 303

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

แป๋ มนั่ ง อย่า งสํ า รวมระวั ง และเริ่ม อึด อั ด เมื่อ ผู ้จั ด การวั ย กลางคนตรงหน า้ ไม่ ป ริป าก ั ถามอะไรสก ั ที อึดใจใหญ่ๆ เสย ี งทุ ้มๆ จึงกังวานขึน ซก ้ ―คุณจําผมไม่ได ้จริงๆ หรือ‖ ―คะ หนูขอประทานโทษค่ะ จํ าไม่ได ้จริงๆ ว่าเคยพบท่าน‖ สมองพยายามคิดว่าเคยพบคนคนนีท ้ ไี่ หน

แป๋ มตอบอย่างนอบน ้อม

้ การตัง้ สองครัง้ น่าจะจําได ้‖ ―ผมเป็ นลูกค ้าของคุณ อะไรกันอุตสา่ ห์เรียกใชบริ ึ หูอ อ ความแสบชาแล่นปราดไปทุกอณู เนื้อ แป๋ มรู ้สก ื้ ปากคอเหมือนจะบวมเห่อ คล ้าย ตอนเป็ นเด็กเผลอไปเอาต ้นบอนมาหั่นเล่นแล ้วลองกัดกิน ประโยคต่อไปของเขาผ่านหูแป๋ มไป แว่วๆ เหมือนดังมาจากทีแ ่ สนไกล ี ใจด ้วยคุณตกสัมภาษณ์ ―บริษัทของเราไม่มน ี โยบายรั บ พนั ก งานทีม ่ ป ี ระวัตแ ิ บบนี้ เสย แล ้ว‖ แป๋ มลูบ แหวนนามสกุล ของพออย่างไม่ตั ง้ ใจเมือ ่ เดิน ออกมาสู่ค วามร ้อนระอุของถนน ภายนอก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 304

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๐๗ เรือ ่ งสน

"นางงามจ ักรวาลคนทีส ่ าม" โดย พงศกร

กรุงเทพมหานคร พุทธศักราช ๒๔๘๕ วันนีผ ้ มมีความสุขเหลือเกิน... ทําไมน่ะหรือครับ? ก็เพราะวันนี้ เป็ นวันอําลาตําแหน่งของ ‗ภาวิดา‘ ครับ อย่า...อย่าบอกนะครับว่าคุณไม่รู ้จัก ภาวิดา ผู ้หญิงไทยตัวเล็กๆ ทีก ่ ําลังฮ็อตทีส ่ ด ุ อยูใ่ น ขณะนี้ (อันทีจ ่ ริงผมไม่อยากใชคํ้ าว่า ‗ฮ็อต‘ สักเท่าไหร่นัก เพราะมันเป็ นศัพท์โบราณทีค ่ นไทย สมัยก่อนชอบใชกั้ น) หลังจากทีค ่ ุณอาภัสรา ครองมงกุฎนางงามจักรวาลคนแรกเมือ ่ ปี พ.ศ. ๒๕๐๘ และอีก ิ ยีส ่ บสามปี ตอ ่ มา สาวไทยคนทีส ่ อง คุณภรทิพย์ ก็ได ้มีโอกาสสวมมงกุฎนางงามจักรวาลอีกครัง้ หนึง่ ปรากฏการณ์ทัง้ สองครัง้ นั น ้ สร ้างความภาคภูมใิ จให ้กับคนไทยทัง้ ประเทศ จนเกิดกระแส ื่ ลูกสาวว่า อาภัสราบ ้าง ภรณ์ ทพ นางงามระบาดไปทั่ว หลายครอบครั วนิยมตัง้ ช อ ิ ย์บ ้าง เพราะ อยากให ้ลูกสาวเติบใหญ่ขน ึ้ มางดงามเหมือน คุณนางงามทัง้ สองท่าน (อันนี้ผมได ้ข ้อมู ลมาจาก ื ประวัตศ หนังสอ ิ าสตร์) และหลั ง จากนั ้น มา ก็ ไ ม่เ คยมีน างสาวไทยคนใด คว ้าเอามงกุฎ นางงามจั ก รวาลมา ครอบครองได ้อีกเลย... จนกระทั่งมาถึง ภาวิดา นีแ ่ หละครับ... เธอเป็ นนางสาวไทยทีท ่ ําให ้ความฝั นของคนไทยทัง้ ประเทศ เป็ นความจริงขึน ้ มาอีกครัง้ หนึง่ เมือ ่ เธอคว ้าตําแหน่งนางงามจักรวาลคนล่าสุดมาครองได ้ กลายเป็ นนางงามจักรวาลคนที่ สามของประเทศไทย... ภาพทีเ่ ธอตกใจยกมือขึน ้ อุดปาก เมือ ่ มงกุฎนางงามจักรวาลถูกสวมลงบนศรี ษะของภาวิ ื พิม พ์ในวันรุ่งขึน ดานั ้น ถูกตีพ ม ิ พ์อยู่บนหน ้าหนึ่งของทุกหนั งส อ ้ ...และภาพนั น ้ ก็ ได ้กลายเป็ น ภาพประวัตศ ิ าสตร์ของประเทศไทย ว่าเป็ นครัง้ ทีส ่ ามแล ้ว ทีเ่ ราทําได ้... ั เลยครับว่า ทันทีทเี่ ธอกลับมาประเทศไทย เพือ ไม่ต ้องสงสย ่ พักผ่อน ก่อนจะเริม ่ กิจกรรม ิ ปี กอ ของกองประกวดนางงาม เหตุการณ์ทเี่ คยเกิดขึน ้ เมือ ่ ห ้าสบ ่ น ได ้เกิดขึน ้ อีกครัง้ หนึง่ ื พิมพ์ยักษ์ ใหญ่ของเมืองไทย ได ้ทํ าหน ้าทีข มาเซอร์ราตีคันเก่าแก่ของหนั งสอ ่ องมันอีก ครัง้ หนึง่ อย่างภาคภูมใิ จ ภาพของภาวิดา ยืนโบกมืออยูบ ่ นรถเปิ ดประทุนไปตามถนนราชดําเนิน ี ดยัดเยียดกันเป็ นโกลาหล เพียงเพือ และผู ้คนทีย ่ น ื เรียงรายอยู่สองข ้างถนน เบียดเสย ่ ทีจ ่ ะเข ้า ใกล ้รถของภาวิด านั ้น ดูไม่ต่างจากสมั ย ที่คุณอาภัส รา หรือ คุณภรณ์ท พ ิ ย์รั บตําแหน่ งนางงาม

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 305

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

จักรวาลใหม่ๆ แม ้ว่าอากาศในราชดําเนินเวลานี้จะเต็มไปด ้วยฝุ่ นพิษจากกัมมันตภาพรังส ี จนทุก คนทีอ ่ อกมาชุมนุมกันต ้องสวมหน ้ากากป้ องกันควันพิษก็ตาม...แต่ทก ุ คนก็ไม่ยอ ่ ท ้อ... ี เหลือเกิน... ชา่ งน่าภาคภูมใิ จเสย ั ... ทําไมผมถึงภาคภูมใิ จนักหนากับภาวิดา หลานท่านอาจสงสย จะไม่ใ ห ้ภูม ใิ จได ้อย่า งไรกัน เล่า ครั บ ก็ ใ นเมื่อ ผมเป็ นคน ‗สร ้าง‘ และส ่งภาวิด าเข ้า ประกวดนางสาวไทย จนชนะเลิศ ได ้เป็ นตัวแทนของประเทศไทยเข ้าประกวดในระดับโลก... ถ ้าไม่ใช ่ผม ป่ านนี้เธอก็ คงจะเป็ นเพีย งแค่เศษดิน เม็ ด ทรายอยู่แถวกองขยะทีไ ่ หนสัก แห่งหนึง่ ... อ ้อ...เธอมาแล ้วครับ... ี ้ า และกดปุ่ มเล็ก ๆ บน ผมกดปุ่ มคอนโทรล เปลีย ่ นให ้ผนั งห ้องกลายเป็ นจอ LCD สฟ เครือ ่ งควบคุมอีกเพียงครัง้ หนึง่ ภาพการถ่ายทอดสดการประกวดนางงามจักรวาล ก็มาปรากฏ ั เจนอยูต ชด ่ รงหน ้า ราวกับว่าผมนั่ งดูอยูใ่ นสถานทีจ ่ ริง... ี ดงสด...มงกุฎนางงามจักรวาลบนศรี ษะกลมมน ภาวิดา สวยงามอยูใ่ นชุดผ ้าไหมไทยสแ ้ ให ้กับกล ้อง ได ้รูปงามของเธอ สง่ ประกายระยิบระยับล ้อกับแสงไฟ และเธอกํ าลังโบกมือช าๆ ี งพูด ที่ไพเราะเป็ นกั งวานใสราวระฆังแก ้วของเธอก็ ดั งขึน และผู ้ชมในศูนย์ประชุม แล ้วเส ย ้ มา พร ้อมๆ กับทีเ่ ธอเดินโบกมืออําลาไปรอบๆ เวที ―...ตลอดระยะเวลาทีด ่ ฉ ิ ั นครองตําแหน่งนางงามจักรวาล...‖ ภาวิดาถูกบังคับให ้พูด อํ าลาตําแหน่งในรูปแบบเดิม ๆ ที่พูดกันมาเกือบร ้อยปี ...ถ ้าหาก ื่ ว่าเธอก็คงจะไม่พด กองประกวดให ้อิสระอย่างเต็มที.่ ..ผมเชอ ู อย่างนีห ้ รอกครับ... ―ดิฉันได ้รับประสบการณ์ทท ี่ รงคุณค่ามากมาย...ดิฉันได ้เป็ นตัวแทนของสาวงาม นํ าเอา มิต รภาพและความปรารถนาดีไ ปยั ง ดิน แดนต่า งๆ ทั่ ว โลก...และในวัน นี้ แม ้ว่า ระยะเวลาใน ิ้ สุดลง...แต่ภาระและหน ้าทีข ตําแหน่งของดิฉันจะสน ่ องดิฉันจะยังคงอยู่...ดิฉันจะปฏิบัตภ ิ ารกิจ เพือ ่ เด็กและเยาวชนทั่วโลกต่อไป...และ...‖ คําว่า ‗และ‘ ทีภ ่ าวิดากล่าวตามบทของกองประกวดทําให ้ผมต ้องสะดุ ้งจนสุดตัว... อย่า...อย่านะ... อย่า... ึ ว่าสงิ่ ทีก ผมตะโกนจนลั่นห ้องเพราะผมรู ้สก ่ ําลังเกิดขึน ้ ต่อไป จะเป็ นอย่างไร...เดีย ๋ วภาวิ ึ ออกมา ราวกับอาลัยใน ดาก็จะต ้องร ้องไห ้ตามสคริปต์ของกองประกวด...และจะต ้องทํานํ้ าตาซม ตําแหน่งเหลือเกิน... อย่านะภาวิดา อย่าร ้องไห ้เป็ นอันขาด เพราะนั่ นมันจะทํ าให ้ทุกสงิ่ ทุกอย่างพั งทลายไป ิ้ ผมภาวนาอยูใ่ นใจ... จนหมดสน หากแต่คําภาวนาของผมคงไม่มากพอทีจ ่ ะห ้ามภาวิดาได ้...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 306

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ ชาไปทัง้ ร่าง...ภาวิดาร ้องไห ้ ผมมองดูนํ้าตาของเธอทีค ่ อ ่ ยๆ รินไหลออกมาด ้วยความรู ้สก ได ้อย่างสวยงามสมใจกองประกวด... ―...และสําหรับสาวงามผู ้ทีจ ่ ะสวมมงกุฎต่อจากดิฉันในคืนวันนีค ้ อ ื ...‖ นํ้ า ตาใสสะอาดของหล่อ นริน ไหลลงมาราวสั่ ง ได ้...หยาดนํ้ า ตาของเธอสะท อ้ นกั บ กล ้องโทรทั ศ น์ เ ป็ นประกาย ผมเช ื่อ ว่า ชายหนุ่ ม ทุ ก คนในโลก ในเวลานี้ นั้น ปรารถนาอย่า ง เหลือเกินทีจ ่ ะเข ้าไปปลอบใจและเช็ดนํ้ าตาให ้เธอ... ―ดิ...ดิ...‖ ไม่!!~ ผมตะโกนก ้อง... ―ดิฉัน...ขอให ้เธอผู ้นั น ้ ...โชคดี...เธอผู ้นั น ้ ...โชคดีเธอผู ้นั น ้ ...โชคดี...โชคดี...โชคดี... โชคดี...โชคดี...โชคดี...โชคดี...โชคดี...โชคดี...โชคดี...โชคดีเธอผู ้นั น ้ ...โชคดีเธอเธอผู ้นั น ้ ... โชคดีเธอเธอผู ้นัน ้ ...โชคดีเธอเธอ เธอเธอ...เธอ...‖ ั่ สะเทิน ี งพูดของเธอก ้องกลับไปกลับมาอย่างน่าหวาดกลัว... ภาวิดาสน ้ ไปทัง้ ร่าง...เสย ี งหวานใสของภาวิดา แปรเปลีย ี งโลหะกระทบกัน คําพูด เสย ่ นเป็ นแหบห ้าวเหมือนกับเสย ี งตกร่อง... ต่อๆ มาของเธอ ก็ซํ้าซากและวนเวียนไปมาราวกับแผ่นเสย ―โชคดี...เธอผู ้นัน ้ ...โชคดีเธอผู ้นั น ้ ...โชคดี...โชคดี...โชคดี...โชคดี...โชคดี...โชคดี... โชคดี...โชคดี...โชคดี...โชคดี...เธอผู ้นั น ้ ...โชคดีเธอผู ้นั น ้ ...โชคดี...โชคดี...โชคดี...โชคดี... โชคดี...โชคดี...โชคดี...โชคดี...โชคดี...‖ มีอะไรบางอย่างแลดูคล ้ายกับขดลวด กระเด็นหลุดออกมาจากริมฝี ปากคูส ่ วยของภาวิดา ี ํ า ราวควันจากท่อไอเสย ี รถยนต์พวยพุ่งออกมาจากปากคู่สวยทีอ ก่อนทีจ ่ ะมีควันสด ่ ้าค ้างเอาไว ้ ของเธอ... ั่ กะตุกอย่างแรงเป็ นจังหวะราวคนถูกไฟฟ้ าช็อต... ร่างอันงดงามของภาวิดาสน พิธก ี รบนเวทีประกวดจ ้องมองกันด ้วยความตกใจ...เหล่าสาวงามผู ้เข ้ารอบห ้าคนสุดท ้าย วิง่ หนีลงไปจากเวทีด ้วยความตืน ่ กลัว... ไฟบนเวทีดับวาบลง พร ้อมกับภาพบนจอ LCD ก็หายวับไป มีภาพของนั กร ้องคนหนึง่ โผล่เข ้ามาแทนที.่ .. เกิดอะไรขึน ้ กับภาวิดา? ผมว่าทุกคนในประเทศไทยคงจะมีคําถามนีอ ้ ยูใ่ นใจ...เกิดอะไรขึน ้ กับนางงามจักรวาลคน ทีส ่ ามของเรา...?? ใครเล่าจะตอบคําถามนีไ ้ ด ้...นอกจากผม...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 307

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี ที... เอาละครับ...ผมคงจะต ้องสารภาพกับคุณๆ เสย เพราะมาจนถึงเวลานี.้ ..ผมคงไม่ต ้องปิ ดบังสงิ่ ใดอีกแล ้ว... ผมถือกําเนิดขึน ้ มาในแวดวงของนางงาม ตัง้ แต่เด็ก ผมเห็นคุณยายและคุณแม่ของผม วิง่ วุน ่ วายไปตามจังหวัดต่างๆ เพือ ่ หาสาวสวยมาเข ้าประกวดนางสาวไทย...เพือ ่ เป็ นตัวแทนของ ประเทศไปประกวดนางงามจักรวาล... แต่ไม่วา่ จะกีป ่ ี ผา่ นไป ไม่เคยมีนางงามจากประเทศของเราไปประสบความสําเร็ จ ได ้เป็ น ี ที... นางงามจักรวาลเสย ผมสงสารยายและแม่ ท่า นทั ง้ สองมีค วามฝั น และความหวังที่จ ะได ้เห็ น นางงามไทย แลนด์ ครอบตําแหน่งสูงสุดระดับโลก... ึ ษาจากภาควิชาวิศวกรรมหุน ดังนัน ้ เมือ ่ ผมจบการศก ่ ยนต์...ผมจึงทํ าตามทีผ ่ มได ้สัญญา ื ทอดอาช พ ี ของตระกูล คือ การส ่งนางงามเข ้าประกวด และ กับยายและแม่เ อาไว ้ว่า ผมจะส บ นางงามของผม จะต ้องสวย และมีความสามารถเพียงพอทีจ ่ ะคว ้าเอามงกุฎนางงามจักรวาลมา ื่ ชมอีกสก ั ครัง้ ... ให ้กับคนไทยได ้ชน ไม่ว่า ผมจะเพีย รพยายามหาผู ้หญิง สาว นํ า มาฝึ กและเตรีย มความพร ้อมเพื่อ การเป็ น นางงามระดับโลก ด ้วยความเหนื่อ ยยากสักเพียงใดก็ ตาม ผมไม่เคยประสบความสําเร็ จแม ้สัก ครัง้ ... ี ทุกอย่าง บางคนมีดท อันทีจ ่ ริงผมก็รู ้อยูล ่ ะครับว่า ไม่มใี ครสมบูรณ์พร ้อมไปเสย ี รี่ ูปสมบัต ิ ี เลย บางสาวงาม มีความชาญฉลาดราวไอน์สไตน์ แต่คํากล่าวทีว่ า่ ความ แต่ไม่มส ี มองเอาเสย งามและความฉลาดนัน ้ มักไม่คอ ่ ยไปด ้วยกัน ก็ยังคงเป็ นอมตะมาทุกยุคทุกสมัย... ผมเริ่ม ท อ ้ แท แ ้ ละเหน็ ดเหนื่ อ ยมาก กั บ การวิ่ง วุ่ น ควานหาสาวงามที่ ม ี คุ ณ สมบั ต ิ เพียบพร ้อม และสมดังใจของคณะกรรมการการประกวด... ผมก็เลย... ่ ล ้วครับ... ใชแ ิ ใจทีจ ี เอง... วันหนึง่ ผมก็เลยตัดสน ่ ะ ‗สร ้าง‘ สาวงามของผมขึน ้ มาเสย ด ้วยความรู ้ความสามรถขัน ้ เกียรตินย ิ มในงานวิศวกรรมหุ่นยนต์ของผมนั น ้ ...ไม่เป็ นการ ยากเลยทีผ ่ มจะสร ้างหญิงสาวทีม ่ ค ี ณ ุ สมบัตค ิ รบถ ้วนทุกด ้านขึน ้ มา และภาวิดาก็ถอ ื กําเนิดมาด ้วยเหตุผลดังกล่าวนีเ้ อง... ้ ผมใช เวลาอยู ่ เ กือ บปี ในการค น ้ คว ้าข ้อมู ล โดยละเอีย ดของหญิง สาวทุ ก คนที่เ คย ครอบครองมงกุฎนางงามจักรวาล เริม ่ ตัง้ แต่ อาร์ม ิ คูเซลา (Armi Kuusela) นางสาวฟิ นแลนด์ ผู ้ ครองมงกุฎ นางงามจั ก รวาลคนแรก ในปี พุ ท ธศั ก ราช ๒๔๙๕...มาจนถึง นางงามจั ก รวาลคน ล่าสุด... ้ ผมใชพยายามอย่ างมากทีจ ่ ะหารายละเอียด จุดเด่นจุดด ้อยของนางงามในแต่ละปี มา ี ประมวลเข ้าด ้วยกัน ทําไมอลิเซย มาร์คาโด (Alicia Machado) นางงามจักรวาลชาวเวเนซุเอลา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 308

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ปี พุทธศักราช ๒๕๓๙ จึงปล่อยตัวจนอ ้วนเป็ นหมู ในระหว่างที่ยังครองตําแหน่งอยู่ จนกระทั่ ง เกือ บจะถู ก กองประกวดปลดออกจากตํ า แหน่ ง ...พยายามคิด ว่ า ทํ า ไมนะ หญิง สาวชาว เวเนซุเอลา และจากดินแดนอเมริกาใต ้...จึงได ้เป็ นนางงามจักรวาลหลายต่อหลายครัง้ ...รวมไป ถึงสาวงามจากประเทศอินเดีย ทีม ่ าแรงมากในชว่ งครึง่ ศตวรรษหลัง... ี คน ทําไม อาคิโกะ โคจิมะ (Akiko Kojima) นางสาวญีป ่ นจึ ุ่ งเป็ นนางงามจากทวีปเอเชย แรกที่ ไ ด ส ้ วมมงกุ ฎ เป็ นนางงามจั ก รวาล ...ทํ าไมนางสาวจานี ล ล์ คอม มิส ชั่ น (Janelle Commission) จากประเทศทรินแ ิ ดดและโทแบคโคจึงได ้เป็ นนางงามผิวดําคนแรกทีค ่ ว ้ามงกุฎ นางงามจักรวาลไปครองในปี พ.ศ. ๒๕๒๐ ทําไม ทําไม และทําไม... ข ้อมูลรายละเอีย ดเหล่านี้ถูก คอมพิวเตอร์ของผมประมวลผลออกมาอย่างเป็ นระบบ... ิ ของหล่อน...ภาวิดา... ข ้อมูลทัง้ หมด ถูกผมดัดแปลงและบรรจุอยูใ่ นชป นอกจากหล่อนจะมีความสวยงามอย่างยิง่ ...เธอยังมีความฉลาดเป็ นเลิศ... ผมไม่ประหลาดใจเลยที่หล่อ นได ้สวมมงกุฎนางงามจั ก รวาลเมือ ่ ปี ที่ผ่านมา สมความ ปรารถนาของคนไทยทัง้ ประเทศ... ื่ ว่า...ไม่มน ผมเชอ ี างงามจักรวาลคนไหนจะสมบูรณ์แบบมากไปกว่าภาวิดาอีกแล ้ว... สงิ่ ทีผ ่ มเป็ นห่วงมีเพียงประการเดียว...นั่นก็คอ ื ...นํ้ า... ิ ราคาถูกและไม่กันนํ้ าบรรจุให ้กับเธอ อาจจะเป็ นความผิดพลาดของผมเอง ทีเ่ ลือกใชช้ ป ...แต่ถ ้าใครเป็ นผมในเวลานัน ้ ก็คงจะเลือกทําแบบเดียวกันกับทีผ ่ มทํา... ผมสร ้างภาวิดาอยูน ่ านเกือบสองปี ...และเหลือเวลาอีกเพียงสัปดาห์เดียวเท่านั น ้ ในการ ิ ่ ั รั บสมั ค รนางสาวไทย ดังนั ้น ผมจึงไม่อ าจทนรอช ปกั นนํ้ าที่ต ้องส งผลิต พิเศษมาจากโรงงาน หุน ่ ยนต์ได ้... ผมคิดว่า เอาไว ้ได ้มาแล ้วค่อยเปลีย ่ นให ้หล่อนในภายหลังก็แล ้วกัน... แต่ผมยอมรับว่า ผมคิดผิดครับ... เมือ ่ เธอได ้รั บตํ าแหน่งนางสาวไทย เธอต ้องรีบบินไปประกวดนางงามจั กรวาลในเวลา อันรวดเร็ ว และเมือ ่ ได ้ตําแหน่งนางงามจักรวาลมา เธอก็แทบไม่มเี วลาเป็ นตัวของตัวเอง ไม่ม ี ิ ข ้อมูลเป็ นรุน เวลาแม ้แต่จะกลับมาเปลีย ่ นชป ่ กันนํ้ า และพบกับผม ผู ้ทีใ่ ห ้กําเนิดเธอขึน ้ มา แต่เธอรู ้ดีครับ...ว่าเธอต ้องหลีกเลีย ่ งนํ้ า... เพราะนํ้ าอาจฆ่าเธอได ้ ื พิมพ์แทบลอยด์ตา่ งๆ ชอบลงข่าวซุบซบ ิ ว่าภาวิดา ผมจึงไม่ประหลาดใจเลย เมือ ่ หนั งสอ เป็ นนางงามจักรวาลทีไ่ ม่ชอบอาบนํ้ า... ผมลุ ้นเธอด ้วยความใจหายใจควํา่ มาตลอดทัง้ ปี ขอให ้ระยะเวลาในตําแหน่งของเธอผ่าน ไปได ้ด ้วยดี จนกระทั่งถึงเวลาทีเ่ ธอจะอําลาตําแหน่ง ในคํา่ คืนนี้...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 309

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ิ้ เชงิ ... แล ้วทุกอย่างก็พังทลายลงโดยสน เพียงแค่นํ้าตาเทียมราคาถูก ไม่กห ี่ ยด ทีผ ่ มใสเ่ ข ้าไปในหน่วยตาของภาวิดา...มันทําให ้ ชวี ต ิ ของ...ทัง้ ผมและหล่อนพังลงในพริบตา... ผมแหงนหน ้าขึน ้ ทองท ้องฟ้ า เพือ ่ อ ้อนวอนขอร ้องต่อพระเจ ้า... โทษของการโกหกหลอกลวงชาวโลก...ที่ ผ มส ่ ง หุ่ น ยนต์เ ข ้าประกวดนางงามนั ้ น มี มากมายเพียงใด...ผมรู ้ดี... ท่านประธานสมาพั นธ์หุ่นยนต์โลก คงจะโกรธเป็ นอย่างมาก ที่ผมบังอาจสร ้างและส ่ง ้ ตํ่าของสังคม หุ่นยนต์ไปประกวดนางงามร่วมกับมนุษย์...ซงึ่ บั ด นี้ม ฐ ี านะเป็ นเพีย งส งิ่ มีชวี ต ิ ชัน โลก... หุน ่ ยนต์...ต ้องคูก ่ ับหุน ่ ยนต์เท่านัน ้ ... ี วิ ...อาจจะ ผมนึกไปถึงประวัตศ ิ าสตร์สมัยโบราณ...สมัยทีส ่ ังคมมนุษย์ยังมีการเหยียดสผ เป็ นกรรม...ทีบ ่ ัดนี.้ ..มนุษย์เราถูกเหยียดจากหุน ่ ยนต์ ไม่ตา่ งจากในสมัยก่อนทีเ่ ราเคยเหยียดคน ี วิ ... สผ ้ ้ ... ผมหยิบ ปากกา ของใช ในสมั ย โบราณกั บ กระดาษ...ขึน ้ มาเขีย นบั น ทึก อย่ า งช าๆ สายตาทีจ ่ ับจ ้องมองกระดาษของผมเลือนรางด ้วยหยาดนํ้ าตา... ผมหวังว่า ก่อนทีต ่ ํารวจหุน ่ ยนต์จะเดินทางมาถึงเขตกักกันมนุษย์...และจับเอาตัวผมไป ี ผมคงมีเวลาเพียงพอทีจ ทําลายทิง้ เสย ่ ะเขียนบันทึกฉบับนีไ ้ ด ้จนจบ... และหากคุณได ้อ่านบันทึกฉบับนีข ้ องผม... จงภูมใิ จเถิดว่า...ครัง้ หนึง่ ...มนุษย์อย่างเราๆ ก็เคยสร ้างหุน ่ ยนต์นางงามมาแล ้ว!! ដល់ วันฝนตก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 310

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๑๑ เรือ ่ งสน

“ว ันฝนตก” โดย วิทยานิพนธ์ สายฝนยังโปรยลงมาเอือ ่ ยๆ กระจกหน ้าต่างเป็ นฝ้ ามัวซัว ผมนั่ งมองละอองนํ้ าเกาะตัว แล ้วไหลเป็ นทางบนกระจกนั ้น อย่า งเลื่อ นลอย ปล่อ ยความคิด ไปถึงเรื่อ งราวต่างๆ ที่ผ่านมา เวลาฝนตกมักทําให ้คนเราคิดถึงความหลัง อาจเป็ นเพราะความเหงาและโดดเดีย ่ ว จึงต ้องอาศัย ความคิดเป็ นเพือ ่ น ผมนั่ งคิดเรือ ่ ยเปื่ อย จนไปสะดุดอยูท ่ เี่ รือ ่ งของเขา...แม ้เหตุการณ์จะผ่านมา ิ ใจทํ าลงไปนั น นานเป็ นปี แล ้ว แต่ผมก็ยังตอบตัวเองไม่ได ้ว่า ทีผ ่ มได ้ตัดสน ้ มันเป็ นหนทางทีด ่ ี ึ เหมือนมีตัว ทีส ่ ด ุ หรือเปล่า แม ้ความผิดหรือถูกจะไม่อาจหาบทสรุปได ้ แต่ลก ึ ในใจผมกลับรู ้สก อะไรเกาะติดแน่น จนไม่อาจสลัดมันให ้หลุดออกไป เรือ ่ งมันเริม ่ จากวันนั น ้ ...วันทีฝ ่ นตกเอือ ่ ยๆ อย่างวันนี.้ .. ―ไปๅ...อย่ามายืนเกะกะหน ้าร ้าน‖ ี งอาแปะเจ ้าของร ้านตวาดไล่ใครสก ั คนดังขึน ขณะนั่ งกินอาหาร เสย ้ ผมหันไปมอง เห็น ิ กว่าขวบ สภาพภายนอกของเขา คนทีพ เด็กผู ้ชายอายุประมาณสบ ่ บเห็นทั่วไปคงเข ้าใจตรงกัน ว่าเป็ นเด็กจรจัด ผมเข ้าใจว่าเขาคงเอาแต่ย น ื จ ้องมองไก่ต ้มมันเยิม ้ ที่แขวนอยู่ในตู ้หน ้าร ้านจน ึ สงสารเขาขึน เพลิน จึงถูกอาแปะไล่เอา ไม่รู ้ว่าเพราะอะไร ผมเกิดรู ้สก ้ มาจับใจ ผมรีบจ่ายเงินค่า ข ้าวแล ้วลุกออกเดินตามเขาทันที ―น ้องๆ‖ ั ผมเรียกขณะตามเขาเกือบทัน เขาหยุดแล ้วหันมา ดวงตากลมโตฉายแววสงสย ―หิวข ้าวหรือเปล่า‖ ผมถาม เขาพยักหน ้าอย่างไม่คอ ่ ยวางใจ ―ไป...พีจ ่ ะพาไปกิน‖ เขามองผมนิง่ อยุส ่ ักครู่เหมือนกําลังชั่งใจ แต่อาจด ้วยความหิว ความระแวงคนแปลก หน ้าจึงต ้องพ่ายแพ ้ ผมพาเขาเข ้าร ้านใกล ้ๆ แถวนัน ้ ถึงร ้านผมบอกให ้เขาสั่งอาหารที่อ ยากกินตามสบาย ส ่ว นผมสั่งเพีย งนํ้ าขวด เมื่อ อาหารมาถึงเขาจัดการกับมันอย่างหิวกระหาย แต่เขาก็กน ิ ได ้หมดแล ้วลูบคลําท ้องด ้วยความอิม ่ เอม ถึงตอนนีผ ้ มเริม ่ สงั เกตเขาอย่างจริงจัง เขาเป็ นเด็กทีจ ่ ัดว่าหน ้าตาดี เพียงแต่ถูกฉาบไว ้ด ้วย คราบมอมแมมภายนอก ผมเริม ่ ค่อยๆ ถามถึงชวี ต ิ ความเป็ นอยูข ่ องเขา เขาเล่าให ้ฟั งว่า เขาไม่ม ี ่ ทีค ื้ ผ ้าก็อาศัยของ พ่อแม่ อาศัยศาลเจ ้าแถวนั น ้ นอบ ้าง กินเครือ ่ งเซน ่ นดูแลศาลแบ่งให ้บ ้าง เสอ ทีค ่ นไปบริจาคทีศ ่ าล แต่บางครัง้ เมือ ่ อยากได ้เงิน เขาก็ออกเทีย ่ วขอผู ้คนเอาดือ ้ ๆ เหมือนกัน ผม ฟั งเรือ ่ งราวของเขาด ้วยความรันทด อาจด ้วยความทีผ ่ มเคยเป็ นเด็กวัดมาก่อน ผมจึงไม่เคยนึก ึ รังเกียจเด็กจรจัดทีไ่ หน และยิง่ สําหรั บเขา คล ้ายเคยทํ าบุญร่วมชาติกันมาแต่ปางก่อน ผมรู ้สก ถูกชะตาอย่างบอกไม่ถก ู

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 311

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ิ บาท เขากล่าวขอบคุณผม ความ ก่อนทีเ่ ราจะแยกจากกัน ผมให ้เงินเขาไว ้อีกห ้าสบ ื้ ข ้าวกิน อย่าเอาไปใชในทางที ้ ระแวงในสายตาเริม ่ หดหาย ผมบอกเขาอีกว่า ให ้เอาไว ้ซอ ไ ่ ม่ม ี ์ ู ้ หรือไม่ก็ ประโยชน์ เพราะผมเคยรู ้มาว่ามีเด็กจรจัดหลายคนพอขอเงินมาได ้ก็เอาไปเล่นเกมสต บุหรี่ และทีห ่ นักข ้อก็คอ ื ยาเสพติด!

วันรุ่งขึน ้ ผมพบเขาอีก เขามาเดินแกร่วๆ อยู่แถวนั น ้ เอง ผมจึงพาเขาไปกินข ้าว ถึง ตอนนี้เขามีความไว ้วางใจผมมากขึน ้ เขาเริม ่ พูดคุยสนุกสนาน แม ้บางถ ้อยคําจะจัดจ ้าน และแก่ แดด หรือบางทีก็กร ้าวร ้าว แต่ดูแล ้วลึกๆ ของเขาก็เป็ นเด็กทีร่ ักดีและมีความใฝ่ ฝั น เขาสรรหา เรือ ่ งมาพูดคุย ได ้มากมาย บางทีแง่มุมผมไม่เคยรู ้เห็นมาก่อน บางแง่มุมก็โลดโผนอย่างไม่น่า ื่ เราสนิทสนมกันอย่างรวดเร็ว สุดท ้ายตอนทีเ่ ราจะจากกัน เขาก็ออกปากกับผมว่า เชอ ―ขอผมไปอยูก ่ ับพีไ่ ด ้ไหม‖ ั พัก ผมก็บอกกับเขา ผมตกใจ มองหน ้าเขานิง่ หลังจากคิดอย่างรอบคอบอยูส ่ ก ―ผมไม่ได ้หรอก พีอ ่ ยูก ่ ับแฟน‖ ผมบอกเขาทัง้ ทีผ ่ มอยูค ่ นเดียว ดูเขาผิดหวังมาก แต่ผมไม่รู ้จะทําอย่างไร ผมไม่คด ิ ว่า เรือ ่ งมันจะออกมาอย่างนี้ ผมลองถามตัวเองว่รถ ้าลองเลีย ้ งเขาสักคนจะไหวไหม? ความจริงแล ้ว ่ ิ ก็คงไหว แต่...ผมกลับกลัวสงทีจ ่ ะตามมาภายหลัง ทั ง้ ทีย ่ ังไม่รู ้ว่ามันจะดีร ้ายอย่างไร อาจเป็ น ด ้วยเรายังรู ้จักกันน ้อยไป ผมจึงได ้แต่ปลอบใจเขาไปพลางๆ ั ระยะนะ ไว ้ให ้พีต ―รออีกสก ่ ัดการอะไรๆ เรียบร ้อยก่อน‖ ผมพูดไปทัง้ ทีย ่ ังไม่รู ้ด ้วยซํ้าว่า ไอ ้อะไรๆ ของผมมันคืออะไร

ี งโทรศัพท์ในห ้องพักผมดังขึน ี งใสๆ ของโอปเร เย็นวันต่อมา เสย ้ ผมรีบรับสาย มีเสย เตอร์อพาร์ทเม ้นต์กรอกมา ―มีเด็กผู ้ชายมารอพบอยูข ่ ้างล่างค่ะ‖ ―พบผมเหรอ‖ ผมถามอย่างงงๆ ―ค่ะ‖ ―เด็กทีไ่ หน...ไม่ผด ิ ห ้องนะครับ‖ ผมถามไปอีก ―นั่นคุณชาญวิทย์รเึ ปล่าคะ?‖ ―ครับใช‖่ ―งัน ้ ก็ไม่ผด ิ ค่ะ‖ ―ขอบคุณมากครับ‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 312

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ผมวางหูโทรศัพท์ พร ้อมความคิดหนึง่ ก็แวบเข ้ามา เป็ นไปได ้หรือ? แต่ก็ไม่มใี ครอืน ่ นี.่ ..แล ้วเขามาได ้อย่างไร? ผมรีบแต่งตัวแล ้วลงไปข ้างล่าง เป็ นเด็กคนนัน ้ จริงๆ ―มาได ้ยังไงเนีย ่ ?‖ ผมถามเขาอย่างประหลาดใจ เห็นเขายิม ้ แฉ่ง ―ผมก็ตามพีม ่ า ตัง้ แต่เมือ ่ วาน แต่ไม่กล ้าเข ้ามา วันนีผ ้ มก็ตามมาอีก‖ เขาบอกเร็วปร๋อหน ้าระรืน ่ ผมพาเขาไปนั่ งทีเ่ ก ้าอีย ้ าวสําหรับบุคคลภายนอก เราพูดคุย ึ ก็บอกผมให ้รู ้ว่า วันนี้เขาคงไม่กลับแน่ๆ เขา กันไปเรือ ่ ยๆ จนเวลาผ่านไปเนิน ่ นาน แล ้วความรู ้สก คงต ้องมาขออยู่กับ ผมอย่างทีเ่ คยบอกไว ้ ถึงตอนนี้ผมเริม ่ อึด อัดและหาหนทางออก ความคิด ี ใจ แต่อก ี ให ้เด็ ดขาด หนึง่ ก็กลัวเขาจะเสย ี ความคิดหนึง่ บอกผมให ้รีบตัดปั ญหาทีจ ่ ะตามมาเสย ผมจึงพูดกับเขา ―พีบ ่ อกแล ้วว่าพีอ ่ ยูก ่ ับแฟน ตอนนีแ ้ ฟนพีก ่ ็ยังอยูข ่ ้างบน‖ ผมยกเมฆหน ้าตาย ั หน่อย‖ ―ห ้องพีค ่ ับแคบมันไม่สะดวก เอาไว ้ให ้พีอ ่ ยูท ่ ๆี่ มันกว ้างขวางกว่านีส ้ ก ผมพู ด ไปทั ง้ ที่รู ้ว่า มัน อาจเป็ นสั ญญาผูก มั ด ตั ว เอง แต่ใ นสถานการณ์ อ ย่างนี้ การ แก ้ปั ญหาเฉพาะหน ้าคือทางออกเดียว ―แล ้วเมือ ่ ไหร่?‖ ึ หดหูก เขาถามด ้วยใบหน ้าเศร ้าๆ ทําให ้ผมรู ้สก ่ ับภาพทีเ่ ห็น ―คงไม่นานหรอก‖ ผมบอกทั ง้ ที่คด ิ ว่าวันนั น ้ คงไม่ม ี แต่การให ้ความหวังแบบลมๆ แล ้งๆ แก่เขาคงพอ แก ้ไขสถานการณ์นไ ี้ ปได ้ เพือ ่ ทีผ ่ มจะได ้คิดหาหนทางสําหรับการแก ้ปั ญหาเรือ ่ งนี้ให ้เด็ดขาดใน ทีส ่ ด ุ ี งต่างๆ จะถูกกลมกลืนไป ชว่ งนี้อากาศครึม ้ ฟ้ าครึม ้ ฝนแทบทุกวัน เวลาฝนตกสรรพเสย ี งฝน ทํ าให ้ความรู ้สก ึ ของผมสงบนิง่ และมีสมาธิ ผมมักติดงานออกแบบโฆษณาได ้ดีใน กับเสย วันทีม ่ ฝ ี นตก หลังจากนั่ งคิดงานจนใกล ้เทีย ่ ง ผมก็ นก ึ ขึน ้ ได ้ว่ามีนัดกินข ้าวมือ ้ เทีย ่ งกับแฟนซงึ่ เป็ นพนักงานฝ่ ายขาย ผมจึงลองโทร.ไปยํ้าเธออีกครัง้ ี งเธอหรอกมาตามสาย ―มีอะไรเหรอ‖ เสย ―นัดมือ ้ เทีย ่ งไง ไม่ลม ื นะครับ‖ ผมบอก ี งห ้วนๆ ―คงไปไม่ได ้แล ้ว‖ เธอตอบกลับมาเสย ―ทําไมล่ะครับ?‖ ผมถามอย่างงงๆ เพราะเธอไม่เคยทําลายนัดง่ายๆ อย่างนี้ ี งเดิม ―มีงานด่วน‖ เธอบอกเสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 313

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―งานอะไร?‖ ผมรีบถาม ―มีแล ้วกันน่า...แค่นน ี้ ะ‖ ี งเหมือนเธอจะโกรธผม แต่ แล ้วเธอก็วางหู ทําให ้ผมวุน ่ วายใจอย่างหนั ก ฟั งจากนํ้ าเสย คิดอย่างไรก็ คด ิ ไม่อ อกว่าเธอจะมาโกรธผมเรือ ่ งอะไร หลังจากคิด หนา้ คิดหลังอยู่สักพั ก เมือ ่ แน่ใจว่าก่อนหน ้านีเ้ ราไม่เคยมีเรือ ่ งผิดใจกัน ผมจึงคว ้าโทรศัพท์ตอ ่ สายถึงเธออีกครัง้ ี งเธอกรอกมา ―สวัสดีคะ่ ฝ่ ายขายค่ะ‖ เสย ―คุณโกรธอะไรผมหรือเปล่า?‖ ผมถามเธอทันควัน ี งห ้วนๆ เหมือนเดิม ―ไม่มอ ี ะไรนี‖่ เธอตอบเสย ―ไม่โกรธแล ้วทําไมเป็ นอย่างนี้‖ ―ก็ไม่เห็นเป็ นอะไร‖ เธอว่าอีก ―แล ้วทําไมไม่ไปทานข ้าวกับผม‖ ―ก็บอกว่ามีงานด่วน‖ ―สําคัญขนาดนั น ้ เลยเหรอ‖ ―ไม่มอ ี ะไรแล ้วใชไ่ หม? งัน ้ แค่นน ี้ ะ‖ เธอวางหู ผมปวดแปลบเข ้าไปในหัวใจ เรือ ่ งนี้มันผิดปกติแน่ๆ เธอไม่เคยมีท่าทีอย่างนี้ กับผมมาก่อน หลังจากคิดวุน ่ วายจนไม่เป็ นอันทําอะไรสักพักผมพรวดพราดออกจากห ้องตรงไป ยังห ้องทํางานของเธอทันที ―ขอผมคุยด ้วยหน่อยได ้ไหม?‖ ี งราบเรียบ เพราะเกรงใจเพือ ี่ นของเธอ เธอนิง่ สักครู่ ผมบอกเธอเสย ่ นโต๊ะข ้างๆ สามสค เแล ้วจึงเดินตามผมออกมานอกห ้อง เมือ ่ ปิ ดประตูตามหลัง ผมรุกเธอทันที ―มีอะไรเกิดขึน ้ เหรอ?‖ เธอยืนนิง่ ไม่มองหน ้าผม ทําให ้ผมอึดอัดหนัก ―ถ ้าไม่พด ู กันแล ้วจะรู ้เรือ ่ งหรือเปล่า‖ ผมถาม เธอยังคงเงียบ ทําให ้ผมยิง่ ว ้าวุน ่ ―นีผ ่ มทําอะไรผิด‖ ผมยังรุกเธอไม่หยุด หลังจากเอาแต่นงิ่ ในทีส ่ ด ุ เธอก็ยอมพูดออกมา ―ทําอะไรไว ้ แล ้วยังจะมาถามคนอืน ่ อีก‖ ี งเครือเหมือนจะร ้องไห ้ เธอพูดเสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 314

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―หมายความว่าไง?‖ ผมถามอย่างงงๆ ―แล ้วไปทําอะไรไว ้ล่ะ?‖ เธอมองหน ้าผม ขณะนีส ้ องตาเธอพร่าพรายด ้วยหยาดนํ้ าตา หลังจากคาดคัน ้ เอาความ จากเธอจนเหนื่อยอ่อน ผมก็ได ้เข ้าใจว่า เธอโกรธผมเพราะผมมีลก ู เมียแล ้วยังไปหลอกเธออีก นั่ นยิง่ ทําให ้ผมมึนงงหนั ก ผมถามเธอว่า เธอไปรู ้มาจากไหน เรือ ่ งผมมีลูกเมียแล ้ว สุดท ้ายเธอ จึงยอมเล่าให ้ผมฟั งว่า วันก่อนมีเด็กผู ้ชายมาทีบ ่ ริษัท ถามหาผม และบอกด ้วยว่าเป็ นลูกของผม แต่บังเอิญวันนัน ้ ผมไม่อยู่ ออกไปพรีเซนต์งานให ้บริษัทข ้างนอก ฟั งครัง้ แรกผมมึนงงและสับสน แต่หลังจากคิดทบทวนเหตุการณ์อยูส ่ ักพัก ผมก็คด ิ ถึง...เขา เพราะคงไม่มใี ครอืน ่ แต่...เขารู ้จัก ทีท ่ ํางานของผมได ้อย่างไร? กว่าจะพูดจาทําความเข ้าใจกับเธอได ้ ก็เล่นเอาผมเหนื่อยอ่อน สุดท ้ายเธอยอมไปกิน ข ้าวกับผม โดยมีข ้อแม ้ว่า ผมต ้องหาหลักฐานมายืนยันความบริสท ุ ธิข ์ องตัวเอง เย็นวันนัน ้ ผมพบกับเขาอีก ผมพูดกับเขาถึงเรือ ่ งทีเ่ กิดขึน ้ และเขาก็ยอมรับว่าได ้ไปหา ผมจริง ด ้วยความเดือดดาน ผมไม่อยากรู ้ด ้วยซํ้าว่าเขาไปทีท ่ ํางานของผมได ้อย่างไร เพราะผมรู ้ ว่าเขาทําอะไรได ้เกินเด็กเสมอ เขาเก่งจนผมเริม ่ กลัว! ผมถามเขา ―ทําไมพูดอย่างนัน ้ บอกว่าเป็ นลูกของพีไ่ ด ้ยังไง?‖ ี งทีด ึ อาจด ้วยเสย ่ ด ุ ันจากอารมณ์อันเดือดพล่านของผม ทํ าให ้เขาหน ้าเจือ ่ นอย่างรู ้สก ี งเศร ้าๆ ผิด เขาพูดออกมาด ้วยเสย ―ผมอยากเป็ นลูกพี่ ผมอยากอยูก ่ ับพี‖่ ก ้อนสะอืน ้ วิง่ ขึน ้ มาจุกลําคอของผมจนหายใจติดขัด ความสะท ้านสะท ้อนแล่นแปลบ เข ้าหัวใจ ผมมองใบหน ้าทีก ่ ้มนิง่ ของเขาอย่างรันทด

หลังจากวันนั น ้ ผมเริม ่ มองหางานใหม่ ผมไปติดต่อกับบริษัททีค ่ ุ ้นเคยสองสามแห่ง ้ ั แห่งตอบรับ เมือ และในไม่ชาคงมี สก ่ ถึงวันนัน ้ ผมก็จะได ้ย ้ายทีท ่ ํ างานพร ้อมกับขนของออกจากอ พาร์ทเม ้นท์ทันที!!

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 315

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ.๒๕๑๓ เรือ ่ งสน

"ลูกนก" โดย แพงคํา จ ันทร์จารุ ฉั นเลือ ่ นหน ้าต่างกระจกให ้กว ้างทีส ่ ด ุ รูปม่านออกจากกัน เปิ ดทางให ้อากาศ เข ้ามาในห ้องมากทีส ่ ด ุ ลมยามบ่ายโชยเข ้ามาในห ้อง ชายผ ้าม่านทัง้ สองข ้างไหวตัวตาลมลม ฉั นสูดลมหายใจเข ้าลึกๆ อาการปวดตาและมึนๆ ค่อยคลายลง ึ เซ็งจนไม่ ฉั นทรุดตัวลงนั่ งบนเตียงเกยคางไว ้บนท่อนแขนทีว่ างพาดขอบหน ้าต่าง รู ้สก อยากทําอะไร เปิ ดคอมพิวเตอร์ ทิง้ ไว ้ กะจะทํ างานสักหน่อย แต่สมองมันก็ไม่แล่นจนต ้องผละ ั หนักใจ อีกไม่กวี่ น ิ้ ออกมาพักสายตา นึกถึงงานก็ชก ั ก็ถงึ กําหนดสง่ งานทีร่ ับมาทํ าแล ้ว แต่ทุกชน ั ชน ิ้ เดียว ยังไม่ออกมาเป็ นรูปเป็ นร่างเลยสก ก็จะให ้งานมันเป็ นร่างได ้อย่างไรเล่า ในเมือ ่ ทุกครัง้ ทีล ่ งมือทํางาน ใจฉั นมันก็ไม่ได ้อยู่ ทีง่ าน ฉั นพยายามแล ้ว พยายามทีจ ่ ะไม่คด ิ ถึงเรือ ่ งอืน ่ นอกจากงาน งานและงาน แต่จนแล ้วจน ่ รอด อารมณ์ก็ยังฟุ้ งซานความคิดก็พลอยกระจัดกระจายไปด ้วย นึกถึงหน ้าลูกค ้าแล ้วก็หนักใจ เมือ ่ ฉั นเอางานไปให ้ดู ี ันออกโทนนีล ื่ ดังแห่งหนึง่ ที่ ―ทําไมแอดงวดนีส ้ ม ้ ะ่ ‖ พีเ่ มย์ฝ่ายโฆษณาของนิตยสารชอ ให ้ ฉั นทําหน ้าโฆษราให ้ขมวดคิว้ เมือ ่ ฉั นเอางานไปเสนอ ี ันหม่นๆ ไม่สะดุดตา...‖ และอีกหลายอย่างตามมา สรุปภาพรวมก็คอ ―สม ื งานของฉั น แย่ลง วันนัน ้ ฉั นเลยได ้หอบงานกลับมาแก ้ ฉั นถอนหายใจยาว หันกลับไปมองจอคอมพิวเตอร์ทเี่ ปิ ดทิง้ ไว ้ ทําไงดี ทําไงดี ฉั นพรํ่า กับตัวเอง นีฉ ่ ั นจะทํายังไงให ้ใจมีสมาธิอยูท ่ งี่ านนะ ี งกังวานใสทีฉ เสย ่ ั นคุ ้นเคยดังขึน ้ ข ้างๆ หน ้าต่างฉั นกลับไปมองออกไปข ้างนอก นั่ นไง ี งเกาะกิง่ ราชพฤกษ์ ข ้างหน ้าต่าง เจ ้านกกางเขนบ ้าน เกาะกิง่ ไม ้เอียงคอสง่ เสย ี งอยู่ เจ ้าของเสย ตัวเดียว ฉั นเกยคางไว ้บนท่อนแขน เฝ้ ามองดูมันนิง่ ๆ สักครู่ใหญ่ๆ นกกางเขนอีกตัวบินมาเกาะ กิง่ ไม ้ กิง่ ใกล ้ๆ กัน มันคงเป็ นคูน ่ กหนุ่มสาว ฉั นเห็นมันบ่อยมาก บางวันก็เห็นตัวเดียวบางวันก็มา ี งให ้ ฉั นฟั งเป็ นประจํา เมือ เป็ นคูม ่ ันชอบมาจับกิง่ ราชพฤกษ์ สง่ เสย ่ ก่อนฉั นไม่รู ้ว่าเจ ้านกตัวนี้มัน คือนกกางเขนบ ้าน ―อะไรกัน ไม่รู ้จักนกกางเขนบ ้านหรือ เนี่ยนกกางเขนบ ้าน เป็ นนกพืน ้ ๆ นะ ทีไ่ หนก็ม ี เฟื่ องไม่รู ้จักเหรอ‖ ใครคนหนึง่ ทําหน ้าแปลกใจสุดขีด ทีฉ ่ ั นไม่รู ้จักนกกางเขนบ ้าน ในวันทีฉ ่ ั นช ี้ ให ้ดูนกข ้างหน ้าต่าง ั โมโหนิดๆ ทีไ่ ด ้เห็นเขาทําหน ้าอย่างนั น ―ไม่รู ้จัก!‖ ฉั นชก ้ มันไม่เห็นแปลกเลยหน ้าชัก เริม ่ งอ ชะรอยคนข ้างๆ ทีย ่ น ื อยูข ่ ้างหน ้าต่างคงรู ้ ก็เลยเอือ ้ มมือมาขยีผ ้ มฉั น ―เอ ้า ไม่รู ้จักก็ไม่รู ้จัก นีเ่ จ ้านกกางเขนบ ้าน‖ ดวงตาอบอุน ่ ฉายแววขําๆ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 316

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี งมันเพราะมากเลยนะพีด ้ กเย็น เฟื่ องเรียก ―เสย ่ ล มันมาร ้องเพลงให ้เฟื่ องฟั งทุกเชาทุ มันว่านกนักร ้อง‖ ข ้างๆ ฉั น

―โชคดีจัง ทําไงพีถ ่ งึ จะได ้ฟั งนกร ้องทุกวันอย่างนี้บ ้างนะ‖ เขาผละจากหน ้าต่างมานั่ ง ―ก็มาดูก็ได ้นีค ่ ะ ใครเขาห ้ามล่ะ‖

ี ง...‖ ดวงตาคนพูดชักเจ ้าเล่ห ์ และฉั น ―แต่พอ ี่ ยากฟั งประเภทว่า ตืน ่ ขึน ้ มาก็ได ้ยินเสย หันไปเห็นพอดี ―เฟื่ องว่าเฟื่ องทํางานดีกว่า‖ ฉั นขยับลุกขึน ้ เมือ ่ เขาทําท่าจะขยับเข ้ามาใกล ้ รีบไปนั่ ง ี งหัวเราะตามหลังมา ฉั นหันไปดู เห็นเขาเอนหลังลงนอน สห ี น ้าครึม หน ้าเครือ ่ งคอม เสย ้ อกครึม ้ ใจทีแ ่ กล ้งฉั นได ้สําเร็จ ฉั นเลยค ้อนให ้วงหนึง่ ฉั นถอนหายใจยาว เมือ ่ นึกถึงดวงหน ้าอารมณ์ด ี ดวงตาที่ดูเหมือนจะยิม ้ อยู่เนืองนิจ ี ั นํ้ าเส ย งเจือ ความอ่อ นโยนทุ ก ครั ง้ ที่พูด กั บ ฉั น เมือ ่ นึก มาถึงตรงนี้ ขอบตาก็ ช ก ร ้อนๆ ขึน ้ มา เจ ้าของดวงตาทีเ่ จือยิม ้ หายไปนานร่วมเดือน ตัง้ แต่วน ั นัน ้ เขาก็ไม่ได ้ติดต่อมาอีกเลย ไม่มารับไป ี งโทรศัพท์จากเขา ฉั นไม่รู ้ว่าจริงๆ แล ้วใครเป็ นคนผิด อาจ กินข ้าว ไปดูหนั ง ไม่มแ ี ม ้กระทั่งเสย เป็ นฉั นก็ได ้ แต่เขาก็น่าจะใสใ่ จฉั นบ ้าง ในฐานะทีฉ ่ ั นเป็ นคนรักของเขา แต่นี่เขาเงียบหายไปเลย ่ งิ่ สําคัญกับชวี ต เงียบไปจนดูเหมือนว่า ฉั นไม่ใชส ิ เขาแล ้ว เรือ ่ งมันผ่านมาเป็ นเดือนแล ้ว และเขาก็ไม่เคยโทร.มา ฉั นเคยคิดจะโทร.ไปหาเขา มัน ก็ยังไงๆ อยู่ ยกหูกดเบอร์แล ้วก็วาง ไม่รู ้จะเริม ่ ต ้นพูดกับเขาว่ายังไง ี งเรียกจากข ้างล่าง ฉั นซบหน ้ากับขอบหน ้าต่าง แล ้วก็ต ้องเงยหน ้าขึน ้ เมือ ่ มีเสย ี งเด็กชายวัยรุ่นทีอ ้ ―พีเ่ ฟื่ อง นกมันฟั กไข่แล ้วนะ ได ้ลูกนกสองตัว ‖ เสย ่ ยูบ ่ ้านเชา่ ชาง อพาร์ตเม ้นต์ของฉั นร ้องขึน ้ มาบอก ฉั นชะโงกหน ้าลงไปคุยกับเขา ―เหรอ‖ ฉั นพลอยตืน ่ เต ้น ―รังมันอยูไ่ หนนะ‖ ี้ อ เนีย ่ ...‖ เด็กชายชม ื ไปทีด ่ งกล ้วย ―ทํารังทีต ่ ้นฝรั่งในดวงกล ้วยนี่ พีล ่ งมาดูส ิ แต่มันยัง เล็กมากนะ‖ ―เอาไว ้มันโตกว่านีห ้ น่อย พีจ ่ ะไปดู ไปดูตอนนีเ้ ดีย ๋ วแม่มันไม่ยอมมาป้ อนเหยือ ่ ลูกมัน‖ ―มันป้ อนหนอนให ้ลูกมันด ้วย พีไ่ ม่ลงมาวาดรูปลูกนกเหรอ‖ เขาถาม เพราะเห็นฉั นยืน วาดรูปทีร่ ะเบียงห ้องเป็ นประจํา ―เอาไว ้ให ้มันโตก่อนก็แล ้วกัน‖ ฉั นบอก ―ว่าแต่รังมันสูงไหม‖ ―สูงแค่เนีย ้ ‖ เด็กชายยกมือสูงกว่าระดับศรี ษะนิดหนึง่ ―เอาไว ้มันโตกว่านีก ้ อ ่ น พีจ ่ ะไปดู เดีย ๋ วจะกวนมันเปล่าๆ‖ เพือ ่ นต่างวัยของฉั นวิง่ หายไปจากสายตาฉั น เขาคงไปเล่นบอลกับเพือ ่ นเหมือนเคย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 317

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เจ ้ากางเขนบ ้านสองตัวนั น ้ บินจากไปตัง้ แต่ฉันคุยกับเด็กชายคนนั น ้ รอยยิม ้ ยังติดอยูท ่ ี่ ริมฝี ปาก ยินดีไปกับข่าวใหม่ แรกๆ ทีฉ ่ ั นมาเชา่ อพาร์ตเม ้นต์ห ้องนี้ฉันตืน ่ เต ้นมากทีเ่ ปิ ดประตู ออกไปยืนที่ ระเบียงแล ้วเจอความเขียวขจีของสวนข ้างๆ ระเบียง มันเป็ นทีท ่ ท ี่ งิ้ ร ้าง ต ้นไม ้ก็เลย ขึน ้ หนาแน่ น และที่นี่เ องที่ฉั น ได ้รู ้จั ก นกกางเขนบ ้าน นกตีท อง นกเอีย ้ งหงอน นกปรอด หน ้านวล และนกสวนอีกมากมายนับชนิดไม่ถ ้วน แรกๆ ฉั นก็ไม่รู ้จักนกเหล่านี้นักหรอก ก็ได ้ชาย หนุ่มของฉั นนีแ ่ หละทีเ่ ป็ นคนบอกว่า ี มพูสวนตัวผู ้...โน่น ทีเ่ พิง่ บินไป นกปรอดหน ้านวล‖ ―เจ ้าเล็กๆ ตัวดําหลังแดงนั่ นนกสช ดวงตาเขาดูรน ื่ รมย์ ―และนั่น นกกางเขนบ ้าน‖ ฉั นต่อให ้ ี งสูง หันมามองฉั นขําๆ ―แน่ใจ‖ คนพูดทําเสย ―แน่ใจส ิ ก็วันก่อนพีด ่ ลบอกเฟื่ องเองนี่ ว่านั่ นนกกางแขน นี่ไงปี กดํา มีแถบขาวทีห ่ าง ด ้วย‖ ฉั นยืนยัน ั ๆ ส ิ ว่าใชน ่ กกางเขนบ ้านหรือเปล่า‖ ―ดูชด ―ใช‖่ ี ็ ―สอบตกแล ้ว นั่ น นกอีแ พรดต่า งหาก เฟื่ องดูด ีๆ ส ิ รู ป ร่ างมั น ใกล ้เคีย งกัน ส ก ี้ อ เหมือนกัน แต่มันต่างกัน นั่ นไง...‖ เขาชม ื ไปทีเ่ จ ้านกปี กดําทีก ่ ระโดดจากกิง่ นั น ้ ไปกิง่ นี้ แถบ หางมันแผ่ออกมองดูคล ้ายๆ นกยูงเวลารําแพนหาง ―นกกางเขนทีไ่ หน รําแพนหางได ้‖ ฉั นก็คอ ่ ยๆ เรียนรู ้เรือ ่ งนกจากเขา จนทุกวันนี้ ฉั นจําได ้แล ้วว่า นกแต่ละตัวคือนกอะไร คิดมาถึงตรงนี้ รอยยิม ้ ฉั นก็จางลง ถ ้าเขาไม่เงียบไปจากฉั น เขาคงตืน ่ เต ้นดีใจกับข่าว ใหม่นแ ี้ น่ๆ เลย เพราะเขาเป็ นคนรักนก และก็รู ้จักนกมากกว่าฉั นอีก เดินมาทีโ่ ต๊ะวางโทรศัพท์โดยไม่รู ้ตัว เอือ ้ มมือไปยกหูโทรศัพท์ขน ึ้ แล ้วก็ชะงัก ฉั นจะ โทร.ไปหาใคร? โทร.ไปหาเขาเหรอ?‖ จะโทร.ไปทํ าไม จะคุยเรือ ่ งอะไร ฉั นถือหูโทรศัพท์ค ้าง ก่อนจะวางลงตามเดิม ถอยมานั่ งทีห ่ น ้าคอมพิวเตอร์ เขาไม่โทร.มาฉั นก็จะไม่โทร.ไป เขาเงียบ ไปได ้ฉั นก็เงียบได ้เหมือนกัน ทําไมต ้องโทร.สูดลมหายใจเข ้าลึกๆ ก่ อนจะลงมือทํางาน ทําได ้ ึ อึดอัดจนอยากร ้องกรี๊ ดออกมา ทํ าไมเขาไม่โทร.มานะ เดินงุม ไม่เท่าไหร่ก็ต ้องผุดลุกขึน ้ รู ้สก ่ ง่า ิ ใจว่าจะโทร. จะโทร.ไปทีไ่ หนดี ตอนนี้เขาคงยังไม่กลับเข ้าห ้อง มันยัง นอยูพ ่ ักใหญ่ ฉั นก็ตัดสน ไม่เลิกงานนีน ่ าโทร.เข ้ามือถือดีไหม ไม่ดห ี รอกเกิดกดไปแล ้วเปลีย ่ นใจไม่อยากคุยด ้วย เขาก็จะ รู ้เหมือนเดิมว่าเบอร์ทโี่ ทร.เข ้าเป็ นเบอร์ของฉั น เอาไว ้ตอนเขาเลิกงาน โทร.ไปทีห ่ ้องดีกว่า เผือ ่ ี งเขาแล ้วไม่มอ ได ้ยินเสย ี ะไรจะพูดจาได ้วางสายเลย ิ ใจได ้แล ้ว ฉั นก็เลยนั่ งเล่นเกมฆ่าเวลา เพราะทํางานก็ไม่มก เมือ ่ ตัดสน ี ะจิตกะใจทํา สองทุม ่ แล ้ว...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 318

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ฉั นเดินกล ้าๆ กลัวๆ ไปทีโ่ ทรศัพท์ ยกหูขน ึ้ กดหมายเลขได ้สองสามตัวก็รบ ี วาง เออ... แล ้วฉั นจะคุยอะไรกับเขาล่ะ ถ ้าเขาถามว่าโทร.มาทําไม ฉั นจะบอกเขาว่าไงดี ถ ้าเขายังมึนตึงอยู่ ี ใจมากไปกว่านีเ้ หรอ ฉั นจะยิง่ ไม่เสย เอาละเป็ นไงเป็ นกัน ึ เหมือนหัวใจเต ้นแรงเมือ ฉั นกดหมายเลขลงไป รู ้สก ่ สัญญาณเรียกสายดังขึน ้ ไม่มค ี น ั ญาณตัดไปเฉยๆ เอาน่าลองอีก เขาอาจจะเข ้าห ้องนํ้ าอยูก รับสญ ่ ็ได ้ ึ ว่ามือทีก ื้ เหงือ เมือ ่ ฉั นกดหมายเลขครัง้ ทีส ่ องฉั นรู ้สก ่ ําหูโทรศัพท์นัน ้ ชน ่ สัญญาณเรียก ดังห ้าครัง้ แล ้ว และฉั นกําลังจะวางสาย ปลายสายก็รับ ี งนีใ้ ชไ่ หมทีฉ ―สวัสดีครับ‖ นํ้ าเสย ่ ั นต ้องการ ―เอ่อ...‖ ฉั นอึกอัก เพราะคิดว่าจะวางแล ้ว ไม่คด ิ ว่าจะมีคนรับ ―สวัสดีครับ‖ เขาพูดอีก ―เอ่อ...‖ ฉั นสูดลมหายใจเข ้าลึกๆ ―เอ่อ...ลูกนก‖ อะไรก็ไม่รู ้ทําให ้ฉั นหลุดออกไปว่า ลูกนก ―อะไรนะครับ‖ ―ลูก ลูกนกฟั กเป็ นตัวแล ้วนะคะพีด ่ ล‖ ี งเขาเบาๆ เบาจนฉั นไม่แน่ใจว่า มีกระแสเสย ี งแห่งความยินดี ―เฟื่ องเหรอจ๊ะ‖ ดูนํ้าเสย ี งหรือไม่ ในนํ้ าเสย ึ ว่าในสมองมันว่างเปล่า ฉั นว่าได ้แค่นัน ―ค่ะ เฟื่ อง เฟื่ อง...‖ ฉั นรู ้สก ้ ก็เงียบ เพราะนึก ไม่ออกว่าจะเริม ่ พูดเรือ ่ งอะไร ―เอ่อ ลูกนกฟั กเป็ นตัวแล ้วนะคะ‖ ฉั นพูดเร็วปรือ ๋ ―เพิง่ ฟั กวันสองวันนีเ้ อง‖ ี งปลายสายยินดี ตืน ―เหรอ‖ เสย ่ เต ้น ―ลูกนกกีต ่ ัวจ๊ะ‖ ―สองค่ะ‖ ฉั นหายใจคล่องขึน ้ ―พ่อแม่นกกําลังป้ อนข ้าวลูกมันอยู่ แต่ขนมันยังไม่ขน ึ้ ี งก็พลอยคล่องตามไป เลยนะคะ น ้องทีอ ่ ยู่ข ้างบ ้านเล่าให ้ฟั ง‖ เมือ ่ ลมหายใจคล่องขึน ้ นํ้ าเสย ด ้วย ―ข่าวดีๆ‖ เขาว่า ―เล่าให ้พีฟ ่ ั งหน่อย พีก ่ ็รออยูเ่ หมือนกันว่า เมือ ่ ไหร่มันจะออกเป็ นตัว ...‖ ึ ว่า หั วใจมั น แช ่ม ช น ื่ อย่า ง ฉั น ยิม ้ กั บตั ว เอง และฉั น คิด ว่า เขาก็ ต ้องยิม ้ เช ่น กั น รู ้ส ก ิ ้ ึ ึ ประหลาดสนสุดกันที ความรู ้สกไม่เข ้าท่าทัง้ หลายทีร่ ู ้สกมาร่วมเดือน แล ้วเราก็คย ุ เรือ ่ งลูกนกกันยืดยาว ปานประหนึง่ ว่าไม่มเี รือ ่ งติดค ้างในใจต่อกัน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 319

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ.๒๕๑๕ เรือ ่ งสน

ํ หร ับคําว่าร ัก" "ย ังมีเวลา...สา โดย ปรีชา อินทวิร ัตน์ ึ บางอย่าง ท ้องฟ้ า ธว ัชมองฝ่ าสายในทีโ่ ปรยปรายอยู่ภายนอกด ้วยความรู ้สก ั ้ มัวซวมาตัง้ แต่เชามืด...เป็ นวันทีใ่ ครๆ ต่างก็อยากเก็บตัวอยูแ ่ ต่ในทีพ ่ ัก ถ ้าไม่จําเป็ นคงไม่อยาก ี่ งกับสภาพอันไม่น่าพิศมัยนีน ออกมาเสย ้ ั กหรอก รวมทัง้ ธวัชด ้วย แต่ก็นั่นแหละ อย่างน ้อยก็คนทีก ่ ําลังเดินผ่านมา ผู ้หญิงคนนั น ้ ไง...คนทีผ ่ มยาวเหยียด ั นิด ตรงสวมแว่นสายตา...หล่อนเย ้ยฟ้ าท ้าดิน โดยไม่มรี ม ่ หรือสงิ่ ทีจ ่ ะป้ องฝนเลยสก ―ชา่ ง! ทําตัวบ็องสๆ์ เดีย ๋ วก็โดยดีเอง‖ ธวัชเคยบ่น ึ หงุดหงิดบอกไม่ถูก ธวัชคุ ้นหน ้า แต่ก็แปลกทีพ ่ อหล่อนเดินลับสายตาไปเขากลับรู ้สก เจ ้าหล่อน ก็เดินผ่านทุกวันนีน ่ ะ และไม่วา่ ฝนตกแดดออก หล่อนก็ไม่เคยอนาทรกับตัวเองสักนิด หล่อนมาแต่ตัวจริงๆ เขาเองก็ไม่ทราบว่าหล่อนไปไหนทุกวัน และพอได ้เวลาธวัชเป็ นต ้องลุกขึน ้ ไปยืนทีห ่ น ้าต่างเพือ ่ รอคอยภาพนี้ ทัง้ ๆ ทีบ ่ อกตัวเองเสมอว่า ―ก็ผู ้หญิงธรรมดาๆ คนหนึง่ ‖ ี เลย นลิน เองก็พอทราบว่าเวลาทีห คนทีถ ่ ก ู แอบมองทุกวันก็ใชว่ า่ จะไม่รู ้อะไรเสย ่ ล่อน ั ้ สองเป็ นต ้องเปิ ดออกและมีบรุ ุษนิร เดินผ่านบริษัทจํากัดอะไรนี่ เมือ ่ ไหร่เมือ ่ นั น ้ ม่านหน ้าต่างชน นามปรากฏตัวอยูเ่ สมอ บางครัง้ ลินทําใจกล ้าเงยหน ้าขึน ้ มอง แต่ไอ ้ม่านสเี ขียวนั่ นจะถูกปิ ดลงอย่างรวดเร็ว ―คนบ ้า! ชอบแอบมองเค ้า...วิตถารหรือเปล่าก็ไม่รู ้‖ ึ ษามหาลัยเปิ ด หล่อนจึงพอจะมีเวลาว่างมากหน่ อย ไม่ใชว่ า่ เกเรียน นลินเป็ นนั กศก หรือขีเ้ กียจท่องตํารา นลินจัดเวลาทํากิจกรรมการเรียนไว ้เพียงพอ และเวลาว่างของหล่อนก็ม ี ประโยชน์ โชคดีทเี่ พือ ่ นสนิทคนหนึง่ เปิ ดร ้านขายเครือ ่ งเขียนแถวย่ านชุมชน มีอยูช ่ ว่ งเกิดเงิน ขาดมือ นลินเลยถือโอกาสเข ้าหุ ้นด ้วย แต่ไม่ได ้ขายรวมกับเพือ ่ นหล่อนขอแบ่งเป็ นล็อกเล็กๆ ื เก่าแทน แล ้วก็ขายหนั งสอ ความจริงนลินไม่ได ้รํ่ารวยมาจากไหน หรือรวยจริงๆ นั่ งกินนอนกินอยูท ่ บ ี่ ้านสบายดี กว่า จะออกมาดิน ้ รนทําไม ทีพ ่ อมีเงินเข ้าหุ ้นและเป็ นทุนให ้ตัวเองล ้วนเป็ นผลจากการสะสมบวก กับความเมตตาของผู ้อุปการะทัง้ นัน ้ ื และใฝ่ ฝั นทีจ ื ในสักวันข ้างหน ้า หล่อนจึง นลินชอบอ่านหนั งสอ ่ ะเปิ ดร ้านขายหนั งสอ ่ ั ้ ิ ออกจะภูมใิ จมากๆ กับชองแคบๆ สนๆ นี่และมักจะหา ―สนค ้า‖ เข ้าร ้านเกือบทุกวัน หล่อนเคยมี ื ตามร ้าน วันนี้ก็เล่มนี้ พรุ่งนี้ก็เล่มนี้ นานๆ ถึงจะ ประสบการณ์จากอดีตสมัยทีช ่ อบเข ้าไปดูหนั งสอ ี ที โผล่ไอ ้ทีเ่ คยเห็นไม่เคยอ่านมาเสย ื เท่านั น นีห ่ มายถึงเฉพาะร ้านหนั งสอ ้ นะ นลินก็เลยได ้ความคิดว่า ถ ้าอยากเรียกลูกค ้าก็

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 320

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ สนใจ กระตือรือร ้นทีจ ต ้องมีอะไรคอยกระตุ ้น คนทีเ่ ข ้าร ้านจะได ้รู ้สก ่ ะมา อาจคิดว่า พรุ่งนี้จะมี อะไรมาบ ้างทํานองนี้ ถึงนลินจะขายของเก่าก็ต ้องเก่าอย่างมีเสน่หว์ า่ งัน ้ เถอะ บังเอิญถัดจากร ้านนลินไปประมาณ ๖ ซอย มีร ้านขายของประเภทมือสอง เจ ้าของร ้าน ก็ดจ ู ะถูกอัธยาศัยกับหล่อนตัง้ แต่เริม ่ ติดต่อกัน นลินเลยไม่ไปดูทอ ี่ น ื่ อีก อาศัยเพียงร ้านนี้ก็เป็ น แหล่งจับจ่ายทีเ่ กินพอ ิ ค ้าหลายอย่าง หนั งสอ ื นั น ิ ธิพ ความจริงเขามีสน ้ เป็ นสว่ นน ้อย แล ้วนลินยังได ้รับสท ์ เิ ศษ ื ก็ ไม่ได ้มีแต่ห ล่อ นคนเดีย วหรอก แต่นลินต่างจากคนอืน คือ คนที่ม ารั บหนั งส อ ่ ตรงที่ม าทุก วั น ้ ื ื้ ติดต่อกันทั ง้ หล่อนชอบมาดูไว ้ก่อน นั่ งอ่านเองบ ้าง หรือถ ้าสนใจก็ คด ิ ว่าควรซอ นลินก็ เคยซอ อาทิตย์เลย ด ้วยเหตุนี้ และเหตุส นั บสนุ นอีกหลายประการจึงเป็ นอันรู ้กันว่า ถ ้ามี ―ของดี‖ มา ื หล่อนยังเคยได ้ของใชบางอย่ ้ เมือ ่ ไหร่เขาจะจัดเก็บไว ้ให ้นลินก่อนเพือ ่ น นอกจากหนังสอ างจาก ่ ึ ้ ํ ทีน ่ ี่ ซงนอกจากราคาถูก บางทีคณ ุ ภาพดีกว่าของใหม่ด ้วยซา ทีธ ่ วัชมองเห็นนลินทุกวันเพราะบริษัททีเ่ ขาทําตัง้ อยูเ่ กือบจะตรงข ้ามกับร ้านนี้ ื้ กันฝน เป็ นสงิ่ ทีห ิ มาตัง้ แต่เด็ก โชคดีทน นลินไม่เคยถือร่มหรือสวมเสอ ่ ล่อนชน ี่ ลินเป็ น คนหัวแข็ง ไม่คอ ่ ยเป็ นหวัดเหมือนบางคนทีด ่ จ ู ะถูกฝนหรือแดดไม่ได ้เลย กลายเป็ นว่าทัง้ ปี เข ้า แต่ร ้านหมอ สําหรับนลินเองเท่าทีจ ่ ําความได ้ ครัง้ แรกทีห ่ ล่อนไปหาหมอเป็ นครัง้ เดียวกับทีจ ่ ักษุ ี แล ้ว แต่นั่นก็ผา่ นมานานจนออกจะลืมๆ เสย ี ด ้วยซํ้า แพทย์บอกว่า หล่อนจําเป็ นต ้องตัดแว่นเสย ทีส ่ ําคัญทีส ่ ด ุ คือ เมือ ่ ออกจากร ้านนี้ นลินมีของต ้องอุ ้มหรือหอมหิว้ จนเต็มสองมือทุก ครัง้ จะเรียกว่าความโลภก็คงได ้กระมัง เล่มนัน ้ เล่มนี้ ล ้วนน่าหยิบไปหมดเลย หล่อนจึงมองร่มว่า เกะกะ ฝนตกแดดออกก็เดินไปอย่างนั น ้ แหละ อาศัยหลบตามชายคาบ ้าง หรือวันไหนฝนตก ี ก่อน สว่ นหนังสอ ื นั น หนักก็รอให ้ชาเม็ดเสย ้ ถ ้ามีฝน ทางร ้านก็บรรจุหอ ่ สวมพลาสติกให ้เรียบร ้อย หายห่วง วัน

ใครจะคิดว่าหล่อนประกอบธุรกิจของตัวเองอย่างตัง้ ใจ ก็ยังอุตสา่ ห์มค ี นนึกค่อนอยูท ่ ุก

ว ันอากาศครึม ้ ฟ้ าครึม ้ แบบนี้ นลินก็คด ิ อยากพั กอยูก ่ ับร ้านเหมือนกัน ถ ้าไม่ตด ิ ทีว่ า่ เมือ ่ ื ซงึ่ หล่อนจําได ้ว่ามีแต่ไม่ได ้หยิบไป เป็ นเรือ วานมีขาประจํามาถามหาหนั งสอ ่ งเกีย ่ วกับสมุนไพร เก่าๆ นลินไม่คอ ่ ยสนเพราะหาคนนิยมอ่านยาก ก็ดเู อาเถอะ ตอนทีเ่ ปิ ดร ้านใหม่ๆ น่ะ หล่อนก็ ื มาทุกประเภทเลย ตานีก ี ว หล่อนก็เลยขยาด หยิบหนังสอ ้ ็เหลือเจ ้าพวกนีน ้ ่ะนานกว่าใครเชย นลินเป็ นคนชอบเอาใจลูกค ้าอยู่แล ้ว ไม่อยากให ้เขารอนาน และคิดว่าออกมาเดินดู ึ เซาคงจะดีกว่า แล ้วก็...อยากมาดูมา่ นสเี ขียวทีห อะไรๆ ให ้หายซม ่ น ้าต่างตึกสูงๆ นั น ้ ด ้วย ร ้าน เพิง่ เปิ ด ก่อ นหนา้ นลินมาไม่นาน เด็ กวัย รุ่น ๒-๓ คน กํ าลังจั ดของบางอย่างอยู่โดยมีคุณป้ า เจ ้าของร ้านเดินตรวจตราความเรียบร ้อยพอ หันมาเห็นนลิน คุณป้ าก็ยม ิ้ และทักทายอย่างอารมณ์ ดี ้ กแล ้ว...ป้ าอายจังทีต ―หนูลน ิ ...มาแต่เชาอี ่ น ื่ สาย ฝนตกแบบนี้ น่ านอนดีนะจ๊ะ เลย เพลินไปหน่อย...หนูยังไม่ได ้เปิ ดร ้านละซ.ิ ..‖ ้ คุณป้ าชอบทักหล่อนว่ามาแต่เชาจนเกื อบจะกลายเป็ นประโยคแรกของทุกครัง้ ทีพ ่ บกัน ซงึ่ ในระยะหลังป้ าเลยต ้องเปลีย ่ นระบบเปิ ดร ้านให ้ทันนลินด ้วย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 321

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื ให ้ขาประจําน่ะค่ะ...นลินไม่ได ้หยิบแต่แรก...จําได ้ว่ามีอยู‖่ ―รีบมาดูหนั งสอ ―วันนีป ้ ้ ามีชด ุ หนึง่ ดีมากเลยจ ้ะ แต่หนูลน ิ จะไมเอาหมดก็ได ้นะ‖ ี ํ้ าตาลขนาดย่อมแล ้วขอตัวไปดูความเรียบร ้อยต่อ คุณป้ าชใี้ ห ้ดูกล่องสน ื ตามต ้องการได ้ ๒-๓ เล่ม แล ้วเลยดูพวกอืน นลินเลือกหนั งสอ ่ ด ้วย ระยะหลังหล่อนมี รายจ่ายมากกว่ารายรับ หน ้าฝนก็อย่างนี้ ขาดลูกค ้าไปแยะทีเดียว สว่ นมากจะเป็ นขาจรทีเ่ ข ้ามา หลบฝน บางรายทําเป็ นดูนั่นดูนอ ี่ ย่างสนใจ แต่พอฝนหายก็เดินออกไปหน ้าตาเฉยเลย ิ ื มาเป็ นนาน พอเงยหน ้าดูนาฬกาเลยตกใจ หล่อนเพลินอยูก ่ ับกองหนังสอ เลยเวลาเปิ ด ่ ั ึ ร ้านมาตัง้ หลายชวโมงแล ้ว และพอทราบเวลาก็รู ้สกหิวทันที ื มายืนข ้างนอก หล่อนจํ าได ้ว่า ถัดจากนี้อก ฝนหยุดแล ้วเมือ ่ นลินหอบหนั งสอ ี หนึง่ ซอย ื้ ไปทานด ้วย กันบ่อยๆ ก็เลยตัง้ ใจว่าวันนี้จะลองชม ิ เป็ นร ้านข ้าวมันไก่เจ ้าอร่อยทีเ่ พ็ ญพรชอบซอ ิ้ ปลาเสย ี ด ้วย ลังเล ในร ้านบ ้าง แต่วา่ ก๋วยเตีย ๋ วร ้านทางด ้านขวามือนี่ก็อร่อยนะ นลินติดใจลูกชน อยูค ่ รูใ่ หญ่ หล่อนก็ตกลงใจเลือกร ้านข ้าว ้ ๊ บก็ได ้เรือ แต่พอหันซายปุ ่ ง ่ ลินแต่หล่อนก็เซแถมไอ ้เจ ้าเล่มเล็กๆ ทีซ ้ ―โอ๊ย!‖ คนร ้องไม่ใชน ่ อนอยู ข ่ ้างข ้างยังหล่น ไปกินนํ้ าริมฟุตบาทอีก ―ตายแล ้ว‖ หล่อนอุทานบ ้างเมือ ่ วางกล่องลงกับโต๊ะหน ้าร ้านแล ้วหันมาดูสภาพที่ เกิดขึน ้ ―คุณไม่ตาย แต่ผมจะตาย‖ ธวัชยกมือคลําชว่ งอก แต่พอเห็นหน ้าขาวๆ หลังแว่นหนานั น ้ ถนั ด เขาก็ตาโต ์ ้วยซํ้าไป ―คุณน่ะเอง‖ ความจริงธวัชอยากเรียกหล่อนว่าคุณบ๊องสด ร่างเล็กๆ นัน ้ เงยหน ้าขึน ้ มามองธวัชชนิดทีบ ่ อกให ้รู ้ว่าพร ้อมจะเอาเรือ ่ ง ื ฉั นหล่น เปี ยกหมด‖ ―คุณทําหนังสอ ―แต่คณ ุ หันมาชนผม...‖ ี งดัง ―คุณเดินมา...ฉั นยืนอยูน ―คุณชนฉั น!‖ หล่อนทําเสย ่ ะ...‖ ้ ก็เพราะยืนนะซ ิ ผมถึงไม่ระวัง ใครจะไปรู ้ว่า อยู่ๆ คุณจะฝึ กแถวทหารหันซายขวั บๆ ี งบ ้าง อย่างนัน ้ ...เป็ นใครก็หลบไม่ทัน‖ ธวัชขึน ้ เสย ื ฉั นล่ะ‖ หล่อนไม่ยอมถอยง่ายๆ ―แต่หนั งสอ ―แล ้วหน ้าอกผม‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 322

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื ของหล่อน เล่มนี้อยู่บนสุดเลยรับบท นลินใชมื้ อปาดคราบนํ้ าทีจ ่ ั บบริเวณปกหนั งสอ ื ฉั นมีค่านะ หนั กกว่าเพือ ่ น ขณะทีเ่ ล่มอืน ่ ซงึ่ อยูน ่ อกกล่องต่างก็เลอะเทอะตามไปด ้วย ―หนั งสอ ื้ มาหลายตังค์ แล ้วก็ต ้องเอาไปให ้ลูกค ้า แต่คณ ี โอกาส เลอะเทอะอย่างนีถ ซอ ุ ทําให ้ฉั นเสย ้ งึ แห ้ง ก็คงไม่มใี ครอยากสนหรอก‖ ื คุณสามเดือนให ้หลังผมอาจเป็ นมะเร็ง หกเดือนต่อมา ―หน ้าอกผมดีกว่า เพราะหนังสอ ก็ตาย หมอจะตรวจพบก็สายเกินแก ้‖ ―คนบ ้า! ไม่ถงึ อย่างนัน ้ หรอก‖ ึ โล่งอกเมือ ―คุณก็บอ ๊ งส‖์ ธวัชรู ้สก ่ ได ้หลุดปากคําทีอ ่ ยากจะพูดมานาน ―เอ๊! มาว่าฉั นทําไม‖ ―ก็จริงๆ นี.่ ..เห็นเดินฝ่ าฝนอยูไ่ ด ้ทุกวัน ร่มก็ไม่เคยมี ไม่วา่ แดดจะเปรีย ้ งฝนจะตก แล ้ว วันนีก ้ ็หอบอะไรนักก็ไม่รู ้‖ ี งลง โชคดีท ี่ผู ้คนไม่สนใจเขากั บ ―หยุดแค่นัน ้ นะ! นลินตะโกนลั่น แล ้วก็ รบ ี ลดเส ย หล่อนเท่าไรนัก เดินผ่านก็อาจหันมองบ ้างแล ้วเลยไป ―ฉั นทําอะไรเกีย ่ วกับคุณ อ๋อ! คุณนี่เองทีอ ่ ยูบ ่ นตึกนั่ น เก่งจริงปิ ดม่านทําไมล่ะ นึกว่า ขนาดไหน‖ ั หน่อย ผมมีงานต ้องรับผิดชอบ ไม่เหมือนคุณนี่...วันๆ เอาแต่ ―คุณก็ไม่ได ้ดีกว่าผมซก เดินสบายอารมณ์‖ ―ฉั นก็ทํางานนะ...ทีเ่ ดินก็งานของฉั น...คุณน่ะวิตถารแน่ถงึ ได ค ้ อยแต่จ ้องจับผิดคน อืน ่ ‖ ―แต่คณ ุ ก็คงไม่ปกติเหมือนกัน‖ ―คนบ ้า!...คุณน่ะแหละบ ้า‖ ...นลินทําตาวาว ―อีตาจืดบ ้า!‖ ี นี่ ซด

ธวัชนึกฉุนตัวเองทีด ่ ันรับเอาลักษณะของบิดามาเกือบหมด โดยเฉพาะใบหน ้าทีข ่ าว ―คุณบ๊องส!์ ‖ เขาย ้อน ―ยายแว่นบ็องส‖์

้ ธวัชเห็นหล่อนเม ้มปากจนเกือบเป็ นเสนตรง...อึ ดใจทีต ่ า่ งฝ่ ายต่างหยุดชงัก นลินก็หัน กลับไปคว ้ากล่องเดินผ่านตัวเขาไปอย่างรวดเร็ ว...วินาทีนั้นธวัช นึกถามตัวเองว่า เขารุนแรง เกินไปหรือเปา... ้ ้ ในตอนเชานลิ ว ันรุง ่ ขึน นโทร.ไปบอกคุณป้ าว่าจะของดมาร ้านสักวันหรือสองวัน เพราะ ื ยังมีมาก แต่ความจริงกลัวจะเจอตาหน ้าจืดนั่ นต่างหาก หนังสอ ื่ หนั งสอ ื ทีโ่ ต๊ะด ้านในสุด ประมาณบ่ายสองโมงของวันต่อมาขณะทีน ่ ลินกําลังเช็ครายชอ ี งฝี เท ้าเดินเข ้ามาใกล ้ ของร ้าน หล่อนได ้ยินเสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 323

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

นลินไม่ได ้สนใจไปมากกว่าจะคิดว่าเป็ นลูกค ้าตามปกติ ซงึ่ สว่ นมากก็มักเดินเข ้ามาด ้าน ในก่อน แล ้วค่อยดูเรียงออกไป ี งนั น ―คุณครับ‖ เสย ้ ทําให ้นลินผงะด ้วยความตกใจ ธวัชเลยหัวเราะเพราะขันท่าทางสาวน ้อยอวดเก่ง ้ ห สองเชาที ่ ล่อนหายไปทํ าให ้เขารํ าคาญตัวเองแทบจะบ ้าไปจริงๆ ก็ต ้องลุกขึน ้ เดินไป ี รู ้แล ้วรู ้รอด และก็เพราะทนไม่ไหว ดูทห ี่ น ้าต่างบ่อยๆ จนอยากจะยกโต๊ะทํ างานไปตัง้ ตรงนั น ้ เสย นีแ ่ หละ ทําให ้ต ้องรีบเผ่นไปทีร่ ้านขายของเก่านัน ้ คุณป้ าคนนั น ้ ดูจะใจดีและอารมณ์เย็นเป็ นพิเศษต่อคําถามร ้อยแปดของเขา ผู ้หญิง ผม ยาว สวมแว่น หน ้าตาเรียบร ้อยน่ะครับ‖ ี อย่างนี้ คือ ไม่ได ้ทะเลาะกันอย่างวันนั น ความจริงเห็นหน ้าซด ้ หล่อนก็น่ารักดี ื กรุณาเงียบหน่อย‖ ―คุณ! ทีน ่ รี่ ้านหนั งสอ ึ เขินเหมือนกันเมือ ่ งแคบๆ สัน ้ ๆ ทีห นลินรู ้สก ่ เหลียวมองชอ ่ ล่อนเรียกว่าร ้าน หล่อนคิด ี งเขานั น ว่าไม่อยากเจอไม่อยากเห็นหน ้าตาจืดคนนีเ้ ลย แต่ตอนทีไ่ ด ้ยินเสย ้ นลินปฏิเสธไม่ได ้เลย ึ เหมือนพบสงิ่ ทีห ว่าในสว่ นลึกแล ้วรู ้สก ่ วนหามาตลอด ―ครับๆ ...ผมจะเงียบ...แต่คณ ุ ต ้องไม่ทําให ้ผมขํา...‖ คนฟั งเลยติดหน ้ายักษ์ทัง้ ๆ ทีเ่ กือบจะยิม ้ ―อ๋อ! หมอบอกว่าเป็ นมะเร็ง จะตามมาขอค่ารักษาหรือไงคะ‖ ี งสูง และกลืนคําพูดทีค ―เปล๊า!‖ ธวัชทํ าเสย ่ ด ิ จะพูดลงคอไปอย่างรวดเร็ ว...‖ ผมเห็น คุณหายไป...ก็คด ิ ถึง‖ ไม่เอาแล ้วอย่างนี้ ิ ่า... เมือ ่ หล่อนเริม ่ เขาก็ต ้องต่อสน ื เสย ี หายทํ าให ้เสย ี โอกาส ลูกค ้าก็เริม ―ผมตามมาดู เผือ ่ ว่าคุณจะเซ็ง เพราะหนั งสอ ่ ไม่ ื่ ใจเลยหนีกันหมด เมือ เชอ ่ ครูท ่ ต ี่ กใจคงเป็ นเพราะนึกว่าผมเป็ นเจ ้าหนีแ ้ น่เลย‖ นลินยืนเฉย...ธวัชก็ยน ื นิง่ ...ก่อนทีค ่ วามอึดอัดจะโผล่ออกมา ทัง้ คูก ่ ็หัวเราะพร ้อมกัน คุณทีร่ ้ายจริง...‖ นลินว่าเขาแต่ใบหน ้าพราวยิม ้ ซงึ่ ธวัชเห็นว่าน่ารักมาก ―น ้อยกว่า นิดหนึง่ ละ...‖ ―นลิน รัตกรค่ะ‖ หล่อนแนะนํ าตัวเอง นะ

―ทะเลาะเพือ ่ มิตรภาพ‖ เพ็ญพรเคยพูดเมือ ่ หล่อนเล่าถึงเหตุการณ์ในวันนั น ้ ท่าจะจริงๆ ―ธวัช พัฒนาการ ครับผม...‖ เขาก็งา่ ย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 324

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ธวัชกําลังคิดว่า ―หนูลน ิ ‖ ของคุณป้ านีบ ่ ทจะดีขน ึ้ มาก็ตามไม่คอ ่ ยทันเลย ี มารยาทกับคุณ...พูดไม่ดอ ―ฉั นขอโทษค่ะ ทีเ่ สย ี อกไปตัง้ เยอะ‖ ี บ่อยๆ ...‖ ―ผมก็ไม่ด ี ทําให ้คุณอารมณ์เสย ―ฉั นว่าคุณตัง้ หลายคํา‖ ื นี่ครับ...เห็นเดินไปทุกวัน...อะไรก็ไม่ม ี แล ้ว ―ผมก็ด ้วย...ไม่ทราบว่าคุณไปเอาหนั งสอ ขากลับก็ไม่เคยเจอ...‖ ―มีร่ม ติด มือ น่ ารํ าคาญจะตาย...ชุด กันฝนก็ รุ่ม ร่าม...ฉั นชอบเดินอย่างนั ้นค่ะ ...มั น ้ คล่องตัวดี อาศัยหลบข ้างทางมั่ง...แล ้วไม่เป็ นหวัดด ้วย ขากลับก็เดินอ ้อมมาออกซอยด ้านซาย แทน ซอยด ้านหลังย่นระยะเกือบตัง้ ครึง่ แนะค่ะ แล ้วไม่ค่อยร ้อนเพราะมีร่มไม ้แยะ ฉั นหอบ ื หนั กๆ ก็อยากถึงร ้านไวๆ ...‖ หนังสอ ้ มนุษย์ ธวัชก็เลยถึงบางอ ้อ...บทจะเข ้าใจมันก็งา่ ยอย่างนี.้ ..เฮอ! ้ นก็ตกเหมือนวันก่อนๆ ...พรําๆ ...ชนิดทีว่ า่ จะหยุดก็ไม่หยุด แรงก็ไม่แรง...แต่ เชา้ นีฝ ิ แล ้ว เดีย ้ ้ไม่รู ้เป็ นอะไรนลินออกมาเปิ ดร ้าน นลินไม่กลัวหรอก ชน ๋ วก็ต ้องไปร ้านคุณป้ าอีก เชานี เร็วกว่าปกติมากเลย แล ้วก็มานั่งเหงาคนเดียว ตาบ๊องสธ์ วัชนั น ้ ก็หายหน ้าไปเลย แปลกนะ...เวลาเจอกันก็ทะเลาะแทบจะเป็ นจะตาย พอตอนนีก ้ ลับคิดถึง...คนมีงานยุง่ มัง้ หรือไม่ก็...เบือ ่ หน ้ายายแว่นคนนีแ ้ ล ้ว ใจหดหูจ ่ ัง... เพ็ญพรมาเปิ ดร ้านเมือ ่ ผู ้คนเริม ่ จอแจขึน ้ นลินก็เลยเอ่ยปากฝากร ้าน ―ไม่เอาร่มหรือลิน ‖ เพ็ ญพรอุตสา่ ห์มน ี ํ้ าใจก็เหมือนทุกครั ง้ ล่ะ...แต่นลินก็ยังคงเป็ น เหมือนเดิม หล่อนเดินออกมาอย่างนัน ้ แหละ ―เดินตัวเปล่าทุกวัน‖ นึกถึงเขาอีกแล ้ว นลินใชมื้ อเสยผมทีป ่ รกหน ้าผากซงึ่ ขึน ้ เพราะหยาดฝน สายตามองตรงไปเบือ ้ งหน ้า ผู ้คนกําลังวิง่ หลบฝนกันวุน ่ วาย...ฝนตกแรงขึน ้ แต่วา่ ...หล่อนไม่เปี ยกเลย ก็ไม่ได ้ยืนใต ้ชายคา ั นิด หัวใจเต ้นแรงเชย ี ว สก ี งธวัชเอือ ―เดีย ๋ วก็เป็ นหวัดจนได ้หรอก‖ นํ้ าเสย ้ อาทรจนนลินรอนทีข ่ อบตา และไม่ต ้อง ถาม เขาอธิบายเสร็จสรรพ ―งานบริษัทยุง่ น่ะ...ทั ง้ ๆ ทีอ ่ ยากมาพบคุณ แต่หน ้าทีค ่ วามรับผิดชอบต ้องมาก่อน พอ เรียบร ้อย ก็จะมาขอเดินกับคุณต่อ ไม่อยากเห็นคุณเดินแบบเก่าอีก เป็ นห่วงออกรู ้ไหม‖ ึ ใหม่ๆ นี้นี่เอง...เริม ธวัชเพิง่ รู ้ใจตัวเองทีเ่ ขาหงุดหงิดมาตลอด ก็ด ้วยความรู ้สก ่ ตัง้ แต่ เมือ ่ ไหร่นะ...อาจจะวันแรกทีเ่ ห็นหล่อนก็ได ้... ื่ ขณะวางมือ ลงบนฝ่ ามือของเขาทีย นลินเองก็ ย ม ิ้ อย่างสดชน ่ น ื่ ออกมา...สัม ผัส นั ้น ึ อบอุน หล่อนรู ้สก ่ ...และมั่นคง ไม่ผด ิ หรอกนะถ ้าหล่อนจะเริม ่ มองใครสักคน...สําหรับอนาคต... ยังมีเวลาอีกนานหรอกนะ...เพิง่ เริม ่ ต ้นเท่านัน ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 325

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ ว่าต่อไปหล่อนไม่ต ้อง เมือ ่ เดินเคียงกันท่ามกลางสายฝนทีเ่ ริม ่ จางลงอีกครัง้ นลินรู ้สก เหงาเหมือนครัง้ ก่อนทีผ ่ า่ นมา...คงไม่ต ้อง รีบร ้อน...ไม่ต ้องฝ่ าฝน...ตากแดด ติคจริงๆ

และเป็ นครัง้ แรกทีท ่ ัง้ เขาและหล่อนมีความคิดตรงกันว่า...เดินกลางฝนอย่างนี้โรแมน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 326

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ.๒๕๑๖ เรือ ่ งสน

"สะพานผุ" โดย อุเทน พรมแดง ่ วามหมองหมาง ไม่มใี ครคาดคิดว่าการดับลมหายใจลงในวัยชราของพ่อจะนํ าไปสูค ระหว่างเราสองคนพีน ่ ้อง ถึงขัน ้ ทีว่ า่ ไม่มองหน ้ากันเลยทีเดียว ่ งน ้อยแต่พอตัวปิ ดเปลือกตาตัวเองลงเป็ นครัง้ สุดท ้ายเมือ ิ ปี หลังแม่ชงิ ตัดชอ ่ เกือบสบ ี่ ี พีช ก่อน พ่อก็เป็ นฝ่ ายเลีย ้ งดูผมและพีช ่ ายมาเพียงลําพัง เราอายุหา่ งกันราวสป ่ ายเป็ นคนรูปร่าง ั และตัวเตีย ่ เดียวกับแม่เหมือนกันทัง้ คู่ ลํา่ สน ้ กว่า ผิดกับผมทีส ่ งู โปร่ง ทว่าเรามีผวิ ออกขาวเชน ึ ษาภาคบั ง คั บ สภาพทางครอบครั ว ก็ บั ง คั บ ให ้พี่ช ายจบเส นทาง ้ พ ้นจากการศ ก ึ ษาของตัวเพียงเท่านัน การศก ้ จําเป็ นต ้องออกมาชว่ ยพ่อทํ างานนาและงานสวน ซงึ่ ลําพังพ่อคน เดียวก็หนั กหนาเอาการอยู่ สว่ นผมอาจโชคดีทไี่ ด ้เกิดมาเป็ นน ้อง ผมจึงมีโอกาสได ้เล่าเรียนสูง ยิง่ ขึน ้ ไปตามทีใ่ จมุง่ มาดปรารถนา และกลายเป็ นความหวังอันเจิดจ ้าของพ่อ ทีอ ่ ยากจะเห็นลูก ่ ชายได ้เป็ นเจ ้าคนนายคน ไม่ใชชาวสวนชาวนาทีต ่ ํา่ ต ้อยด ้อยค่าอย่างทีพ ่ อ ่ เป็ น และผมก็ไม่ได ้ทํ าให ้ความฝั นของพ่อร ้าวสลายแม ้แต่น ้อย หลังจากพ่อและพีช ่ าย อดทนเอาแรงกายและหยาดเหงือ ่ ราดรดบนผืนดินของพ่อเพือ ่ ให ้ ผลิบานเป็ นเม็ดเงินจุนเจือผม ่ ด ี ากี อันเป็ นเสมือนสัญลักษณ์ของความสูงสง่ สมใจพ่อ มาเป็ นเวลาหลายปี ผมก็ได ้สวมใสช ุ สก ่ ําแหน่งใหญ่โต มีอํานาจบารมี ผมกลับมารับราชการในอําเภอบ ้านเกิด แม ้เกษตรอําเภอจะไม่ใชต มากมายนัก หากใครๆ ในหมูบ ่ ้านก็ล ้วนนับหน ้าถือตา และให ้ความเคารพเกรงอกเกรงใจผม ่ ทีเ่ คยเป็ นมานานเนิน เราคงอยูด ่ ้วยกันสามคนพ่อลูกเชน ่ จนกระทั่งพีช ่ ายผมแต่งงาน กับหญิงสาวชาวบ ้านคนหนึง่ ซงึ่ รู ้จั กมักคุ ้นกันดี เมือ ่ พีส ่ ะใภ ้เข ้ามาอาศัยอยู่ร่วมในบ ้าน ผมจึง หาทางขยับขยายตัวเองออกไปเพือ ่ ความสะดวกสบายใจด ้วยกันทุกฝ่ าย เรายังมีทแ ี่ คบๆ ติด ั ้ เลว ปลูกพืชผลไม่งอกงาม ผมไปหัก ชายคลองอีกแถบหนึง่ ซงึ่ พ่อว่าดินบริเวณนั น ้ เป็ นดินชน ร ้างถางพงจัดการกับหญ ้านานาชนิดทีย ่ ด ึ ครองอยูเ่ ต็มแน่นทุกตารางนิว้ จนผิวดินตรงนั น ้ ราบโล่ง ้ นเก็บก ้อนเล็กๆ ปลูกสร ้างบ ้านขนาดย่อมแค่พออยูอ จากนัน ้ ก็ใชเงิ ่ าศัยของตัว บ ้านทีผ ่ มปลูกขึน ้ ใหม่นี้อยูห ่ า่ งจากบ ้านเดิมทีพ ่ ่อ พีช ่ าย และพีส ่ ะใภ ้อาศัยอยูแ ่ ต่พอกู่ ้ นเสนทางวิ ้ ตะโกนเรียกกันได ้ยิน ผมเพียงเดินข ้ามคูนํ้ากว ้างวาเศษๆ ซงึ่ ใชเป็ ดนํ้ าจากลําคลอง ่ อ ขึน ้ สูบ ่ ปลา เรือกสวน ไปจนแปลงนาแถบยาวนั่ น เลีย ้ วเลาะผ่านสวนมะม่วงดกดืน ่ ร่มรืน ่ เพียง ่ ทีเ่ คยทําเป็ นประจํา ไม่กอ ี่ ด ึ ใจก็จะได ้ไปพูดคุย วิสาสะกับพ่อและพีช ่ ายเชน แม ้พ่อจะยังแข็งแรงกระฉั บกระเฉง แต่ผมไม่เคยละเลยหน ้าทีข ่ องความเป็ นลูก หรือทิง้ ภาระความรับผิดชอบให ้แก่พช ี่ ายเพียงผู ้เดียว ทุกเดือนเมือ ่ เงินเดือนออกผมจะต ้องแบ่งสว่ นหนึง่ ไปให ้พ่อเก็บไว ้กินไว ้ใช ้ และหากครัง้ ใดทีพ ่ ่อต ้องการอาศัยไหว ้วานสงิ่ ใดผมจะไม่เคยขัด เว ้น แต่ตด ิ ธุระการงานสําคัญจริงๆ เท่านัน ้ ี่ ี ผมก็ ตกลงใจแต่งงานกับครูสาวซงึ่ รั กใคร่ชอบ ทํ างานสร ้างเนื้อสร ้างตัวมาได ้สามสป พอกันอยู่ และสอนอยูท ่ โี่ รงเรียนประถมฯใกล ้บ ้าน ผมต่อเติมขยายบ ้านให ้กว ้างขวางขึน ้ สําหรับ สองชวี ต ิ ทีจ ่ ะอยูร่ ว่ มกันนับจากนี้ เมือ ่ ทุกอย่างเข ้าทีเ่ ข ้าทางเธอก็ย ้ายจากบ ้านพักครูมาอยูใ่ นบ ้าน อันโอบล ้อมด ้วยสวนมะม่วงเขียวขจีของเรา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 327

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เงินเดือนข ้าราชการของเราสองคนผัวเมียแม ้ไม่มากมายอะไร แต่ก็พออยูพ ่ อกินไม่ขัด สนเดือนร ้อน เหตุนผ ี้ มจึงไม่เคยคิดไปยุง่ เกีย ่ วกับสวนมะม่วงมะพร ้าว นาข ้าว และบ่อปลาอีกสอง ิ ธิเ์ ต็มทีท บ่อของพีช ่ าย ทัง้ ทีผ ่ มมีสท ่ จ ี่ ะเก็บเกีย ่ วตักตวงจากมันเท่าเทียมกับเขา หากผมคิดอยู่ เสมอว่าถ ้าไม่มพ ี ช ี่ ายผมก็อาจไม่ได ้รํ่าเรียนจนมีหน ้าทีก ่ ารงาน มั่นคงอย่างทุกวันนี้ ผมจึงหล่อย ้ ให ้พีช ่ ายได ้ประโยชน์โภชน์ผลจากผืนดินซงึ่ พ่อกับแม่เคยใชความ ขยันหมั่นเพียรและความ เหนือ ่ ยยากแลกมันมาไปอย่างเต็มเม็ดเต็มหน่วย ่ นั น วิถช ี วี ต ิ ของเราทัง้ หมดดํารงอยูเ่ ชน ้ เรือ ่ ยมา พีม ่ ห ี น ้าทีด ่ แ ู ลพ่อซงึ่ แก่ชราลงไปทุกวัน และตรากตรํ ากั บ งานการของตั วร่วมกั บพี่ส ะใภ ้ ส ่ว นผมกั บ เมีย ก็ ป ฏิบั ต ห ิ น า้ ที่เยี่ย งข ้าของ ประชาชนอย่างสุจริตตามกําลังสติ ปั ญญาทีเ่ รามี สองครอบครัวต่างถ ้อยทีถ ้อยอาศัยกัน ไปมา ่ ันไม่ให ้ขาด เสมือนหนึง่ เป็ นครัวเรือนเดียวกัน ยามเจ็บไข ้ทุกข์ร ้อนเป็ นต ้องอนาทรห่วงใย หาสูก ี งหัวเราะจะถูกแบ่งปั นกันไปโดยถ ้วนหน ้า ประหนึง่ ประสบมันด ้วยตัวเอง ยามมีสข ุ รอยยิม ้ และเสย ต่อมาผมและพีช ่ ายต่างก็ให ้กําเนิดลูกๆ ของตัวเอง วันเวลาของเราจึงต่างหมุนผ่านไป พร ้อมๆ กับทีเ่ ราเฝ้ ามองลูกๆ ค่อยเติบใหญ่แกร่งกล ้าด ้วยแววตาแห่งความสุขสมใจ ่ ัมปรายภพ ร่องรอยปั ญหาบางอย่างก็เริม ครัน ้ พ่อละสังขารลาจากพวกเราไปสูส ่ เผยตัว ขึน ้ มาระหว่างความสัม พั นธ์ของเรา จริงอยู่ต อนที่พ่อ ยั งมีช วี ต ิ เราพี่นอ้ งก็ เคยมีเรื่อ งขัด แย ้ง ้ คิดเห็นไม่ตรงกันบ ้างเป็ นธรรมดา แต่ไม่เคยมีค รั ง้ ไหนลุกลามรุนแรง ไม่ชาเราก็ จะพูดคุยทํ า ความเข ้าใจต่อกัน หรือ หากคราวไหนเราทัง้ คู่ไม่ยอมลงให ้กัน พ่อก็จ ะเป็ นฝ่ ายยืน ่ มือมาไกล่ เกลีย ่ หาทางอลุ ้มอล่อยจนลงเอยกันได ้ ื่ มโยงเราเข ้าไว ้ด ้วยกันอย่าง แต่เมือ ่ หมดพ่อแล ้วก็คล ้ายกับว่าบางสงิ่ บางอย่างทีเ่ คยเชอ เหนียวแน่น ได ้ค่อยๆ กร่อนยุย ่ ลงทีละน ้อย จนทีส ่ ด ุ แล ้วมันก็ถงึ วันขาดผึงออกจากกัน ี งกันเล็กน ้อยเป็ นครัง้ แรกในงานศพพ่อ ผมยืนยันเจตนาของพ่อ เราสองพีน ่ ้องมีปากเสย ่ นตายขายคนเป็ น ทีเ่ คยพรํ่าพูดก่อนตาย พ่อว่าพ่อต ้องการให ้จัดงานศพอย่างเรียบง่าย ไม่ใชค ซงึ่ หาได ้เกิดประโยชน์ใดขึน ้ มา ทว่าพีก ่ ลับต ้องการจะจัดให ้ใหญ่โตเพือ ่ ถือเป็ นการตอบแทน ี้ จงอธิบายให ้พี่ พระคุณพ่อเป็ นครัง้ สุดท ้าย และให ้มีหน ้ามีตาทัดเทียมใครอืน ่ เขา ผมพยายามชแ เข ้าใจ หากก็ไร ้ผล ―แกจะจัดงานศพพ่อเหมือนศพอนาถาไร ้ญาติหรือไง‖ ี งใสอ ่ ย่างนั น พีก ่ ระแทกเสย ้ จนผมพูดอะไรไม่ออก จํ าต ้องปล่อยให ้พีท ่ ํ าตามทีต ่ ัวเอง ่ ิ เห็ นดีเห็ นงาม และส ง ที่ต ามมาก็ ค อ ื ผมต ้องเบิก เงินจากธนาคารออกมาจํ านวนไม่นอ้ ยเพื่อ ั เจน นํ ามาใชจ่้ ายในงาน ซงึ่ ถือเป็ นการไม่เคารพต่อความต ้องการของพ่ออย่างชด เสร็จพิธเี ผาศพอันเอิกเกริกของพ่อ พีบ ่ อกกับผมว่าแทบไม่มเี งินเหลือเลย ทัง้ ทีผ ่ มเห็น ว่าเราได ้เงินชว่ ยทีญ ่ าติมอตรร่วมทําบุญหลายร ้อยซองทีเดียว ซงึ่ น่าจะเป็ นเงินจํานวนไม่น ้อยอยู่ ่ นั น เหมือนกัน เมือ ่ พีบ ่ อกกล่าวเชน ้ ผมก็จําต ้องปิ ดปากเงียบ แล ้วก็ไม่ได ้คิดติดใจสงสัยอะไร ผม เกือบจะลืมเรือ ่ งนีไ ้ ปแล ้วด ้วยซํ้า ถ ้าต่อมาจะไม่ได ้รู ้ข่าวแว่วๆ ว่าพีส ่ ะใภ ้ให ้เงินพ่อแม่ของตัวหยิบ ยืมไปหลายหมืน ่ บาท ื่ ว่าพีจ ผมไม่อยากเชอ ่ ะมีเงินของตัวเองมากมายขนาดนั น ้ ถึงมีจริงพีก ่ ็คงต ้องเก็บกันไว ้ ลงทุนในฤดูไถหว่านข ้างหน ้าทีก ่ ําลังใกล ้เข ้า มาทุกที คงเป็ นไปไม่ได ้ทีจ ่ ะให ้พ่อตาแม่ยายยืมไป ้ ง้ หมดอย่างนั น ใชทั ้ ความจริงหากีต ่ ้องการจะได ้เงินจํานวนนั น ้ หรือหากพ่อตาแม่ยายมีความ ้ นทองพีก ่ ล่อยให ้ผมคาดเดาไปต่างๆ นานา จําเป็ นต ้องใชเงิ ่ ็น่าจะพูดกับผมตรงไปตรงมา ไม่ใชป เองอย่างทีเ่ ป็ น

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 328

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี ไปในการจัดงานศพของพ่อนั น ึ เสย ี ดาย เพียงแต่ เรือ ่ งเงินเรือ ่ งทองทีเ่ สย ้ ผมไม่เคยรู ้สก ผมคิดว่าพีท ่ ําไม่ถก ู กับผม แต่ถงึ อย่างไรหลังจากนัน ้ เราก็ยังคงปฏิบัตต ิ อ ่ กันเหมือนเดิม ผมยังคงให ้ความรักความ ้ ี ํ เคารพพี่ช ายไม่เปลี่ย นแปลง และบางเส ย วส านึก ก็ ยังคงยืนยั นยํ้ ากั บผมอยู่เสมอว่า บางที เรือ ่ งราวอาจไม่ได ้เป็ นอย่างทีผ ่ มคิดคะเน อาจเป็ นผมเองต่างหากทีห ่ วาดระแวงไม่ไว ้ใจพีช ่ าย แท ้ๆ ของตัวเอง จุดแตกหักระหว่างเราสองคนพีน ่ ้องมาเกิดขึน ้ จริงๆ เมือ ่ ถึงตอนทีต ่ ้องแบ่งทีด ่ น ิ อันเป็ น มรดกตกทแกจากพ่อ พ่อมีทด ี่ น ิ ผืนยาวจากลําคลองข ้างบ ้านเราไปจนจรดลําคลองอีกสายตรง ปลายนา ต ้นนาเป็ นทีต ่ งั ้ บ ้าน ถัดจากนัน ้ มีสวนมะม่วงและสวนมะพร ้าวเรียงต่อกันเป็ นทิวยาว และ ก่อนจะเป็ นพืน ้ ทีข ่ องแปลงนายาวเหยียดลิบตา มีบอ ่ ปลาสองบ่อเล็กๆ คั่นขวางอยู่ ―ทางต ้นนาน่ะเอาไว ้ให ้น ้องมัน มันทํางานอําเภอไม่คอ ่ ยมีเวลามาดูแล ได ้สวนบ ้าง นา บ ้างน่ะดีแล ้ว‖ คําพูดคํานี้ของพ่อผมจดจําได ้ไม่ลม ื ครัง้ ใดทีเ่ ราสามคนอยู่ กันพร ้อมหน ้า และเอ่ยถึง ี ของพ่อ ข ้อนี้ผมว่าพี่ เรือ ่ งทีเ่ รือ ่ งทางขึน ้ มา พ่อจะต ้องพูดในทํานองนีท ้ ก ุ ครัง้ คล ้ายเป็ นคําสงั่ เสย เองก็น่าจะรู ้ดีไม่น ้อยไปกว่าผม ทว่าพอถึงเวลาต ้องแบ่งทีด ่ น ิ เข ้าจริง พีช ่ ายกลับต ้องการจะได ้ทีท ่ างต ้นนา แล ้วให ้ผม เอาทางท่อนปลายไป ―พีจ ่ ําทีพ ่ อ ่ เคยพูดไว ้ไม่ได ้หรือ?‖ ผมติงไปอย่างนี้ ―พ่อแกก็ไปสบายแล ้ว จะเอาแกมายุง่ เกีย ่ วทําไม ฉั นเอาทางต ้นนานี่แหละ ฉั นอยาก ่ ได ้สวนพวกนี้ พรวนดินใสป๋ ยมาตั ุ ง้ นาน‖ พีช ่ ายตอบกลับมาอย่างนัน ้ ―ฉั นต ้องทํางานทําการ ท่อนปลายน่ะมันนาทัง้ นัน ้ จะเอาเวลาทีไ่ หนไปทํา‖ ―ก็จ ้างคนอืน ่ ทําสวิ ะ ให ้เขาเชา่ ไปก็ได ้ ไม่รู ้ละ...ฉั นจะเอาข ้างต ้นนา‖ ิ ไร่ ถ ้าไม่พอเวลาแบ่งกันแล ้วทีน ―พีเ่ อานาตอนปลายไปน่ะดีแล ้วละ นาตัง้ หลายสบ ่ าที่ ่ อยูใ่ นสวนของฉั นน่ะฉั นยกให ้พีท ่ ําด ้วย‖ ―พูดอย่างนีแ ้ กจะไม่ยอมให ้ใชไ่ หม‖ อันทีจ ่ ริงหากพีเ่ อ่ยขอผมดีๆ ผมก็อาจจะยินยอมยกให ้ด ้วยซํ้า แม ้จะไม่เป็ นไปตามทีพ ่ อ ่ ี งแข็งกร ้าว ยืนกรานเข ้าข ้างตัวเองโดยไร ้เหตุผล คําพูดคําจา ประสงค์ก็ตาม แต่นพ ี่ เี่ อาแต่ทําเสย และท่าทางของพ่อก่อกวนอารมณ์ผมให ้ร ้อนระอุขน ึ้ มาบ ้าง ―พีท ่ ําอย่างนั น ้ ไม่ได ้หรอก...พ่อสงั่ ไว ้‖ ―แกอย่าเอาพ่อมาอ ้างเลย แกมันเห็นแก่ได ้ ไม่เคยเห็นอกเห็นใจฉั น‖ ―เอ๊ะพี่ พูดเกินไปหรือเปล่า ปลายนานั่ นก็ทข ี่ องพ่อเหมือนกันนะ พ่อแกตัง้ ใจจะให ้พี่ แล ้วทําไมต ้องเรือ ่ งมากด ้วย‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 329

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ฉั นไม่ได ้รํ่ารวยอย่างแกนี่ ถุย! ไอ ้น ้องระยํา...‖ ่ ารขูต จากการทุ่มเถียงกันแต่เพียงเล็กน ้อย ค่อยๆ ลามไปสูก ่ ะคอกกระโชกโฮกฮาก ้ ถูกพ่นออกจากปากเราทัง้ คู่ จนท ้ายทีส ต่อมาผรุสวาทหยาบชาก็ ่ ด ุ เราจวนเจียนจะปรีเ่ ข ้าระบาย ่ ้ ํ อารมณ์โกรธใสกันด ้วยซาไป ถ ้าลูกเมียจะไม่เข ้าขวางไว ้ก่อน หลังจากวันนั น ้ เราก็หมางเมินมึนตึงต่อกัน พบเจอหน ้าก็หลบเลีย ่ งไม่พูดไม่จากัน การ ติดต่อไปมาหาสูไ่ ม่มใี ห ้เห็นอีก ญาติผู ้ใหญ่หลายคนพยายามเข ้ามาหาหนทางประนีประนอมแก ้ไขปั ญหาทีเ่ กิด ทัง้ เกลีย ้ กล่อมทัง้ ดุดา่ แต่ก็ไม่สามารถเปลีย ่ นแปลงท่าทีของเราได ้ ผมยังคงยืนกระต่ายขาเดียวว่า ่ กัน ผมต ้องได ้ทีต ่ รงต ้นนาอย่างทีพ ่ อ ่ เคยพูดไว ้ สว่ นพีก ่ ็ยังแข็งขืนไม่มวี แ ี่ ววจะเปลีย ่ นใจเชน ี ซ ายขวาตามแนวยาวหรื ้ สุดท ้ายแล ้วทางการก็ จั ดการแบ่งที่นาออกเป็ นสองซ ก อ ที่ เรียกว่าฉีกนา เป็ นอันว่าข ้อถกเถียงยุตล ิ ง เราต่างได ้ทีน ่ าแคบๆ มีเรือกสวน บ่อเลีย ้ งปลา และนา ข ้าวไม่ผด ิ แผกไปจากกัน ั พันธ์ของเราขาดสะบัน ิ้ เชงิ คนในครอบครัวก็พลอยเฉยชาต่อกันไป ความสม ้ ลงโดยสน ด ้วย ผมและพีช ่ ายกลับกลายเป็ นคนอืน ่ คนไกลกันไป เราประกาศกับใครๆ ว่าไม่นับถือกันเป็ นพี่ น ้องอีกแล ้ว เราไม่มองหน ้ากัน ไม่ยงุ่ เกีย ่ วข ้องแวะกัน และทุกสงิ่ ทุกอย่างทีอ ่ าจนํ าเราเข ้าไป ิ กันเราจะปฏิเสธมัน อย่างเด็ดขาด ความรักความผูก พันฉั นท์พน เกีย ่ วข ้องใกล ้ชด ี่ ้องซงึ่ เคย ื่ มโยงเราไว ้ด ้วยกันมาตลอดชวี ต ิ้ สุดลงในห ้วงเวลานี้ เชอ ิ สน ี น ้าหมองเศร ้าหม่น สามคืนมาแล ้วทีผ ่ มฝั นเห็นพ่อ ในฝั นพ่อเอาแต่รํ่าไห ้สะอึกสะอืน ้ สห มัว ผมเรียกพ่อเท่าไหร่พอ ่ ก็ไม่เหลียวมามอง พูดอะไรก็ไม่สนใจฟั ง ถามเรือ ่ งใดก็ไม่ยอมปริปาก ตอบ ได ้แต่ร ้องไห ้ครํ่าครวญอยู่อย่างนั น ้ ผมจึงตะโกนเรียกพ่อดังขึน ้ ...ดังขึน ้ จนกลายเป็ น ี งลั่นออกไปเพือ ตะเบ็งเสย ่ หวังให ้พ่อได ้ยิน พ่อ...พ่อ...พ่อ...จนสะดุ ้งตืน ่ ขึน ้ เหงือ ่ กาฬไหลพลั่ง ่ ชน ื้ กาย ชุม ผมฝั นติดต่อ กันมาสามคืนแล ้ว ไม่ก ล ้าตอบตัวเองว่ามั นเกิดจากจิต ใจเบือ ้ งลึก ของ ตัวเองสร ้างภาพฝั นขึน ้ มา หรือเกิดจากดวงวิญญาณอันทุกข์หมอของพ่อมาสําแดงตน ิ ใจอย่างไรดี เพราะวันทีพ ความฝั นทําให ้ผมครุ่นคิดอยูน ่ านว่าควรตัดสน ่ ่อตายครบหนึง่ ปี คบ ื ใกล ้เข ้ามามากแล ้ว และผมทราบข่าวว่าพีช ่ ายจะจัดทําบุญวันตายให ้พ่อทีบ ่ ้านหลังเก่าของ เรา ใจหนึง่ บอกว่าผมไม่ควรไปเหยียบทีน ่ ั่ นอีก นั่ นเป็ นบ ้านของชายทีเ่ อาแต่อารมณ์ เป็ นใหญ่ ดือ ้ รัน ้ ดันทุรังไม่ฟังใครทัง้ นัน ้ หากอีกใจก็ยํ้าเตือนว่าทีน ่ ั่นก็เป็ นบ ้านของผมเหมือนกัน ผมเติบโต มาแต่เล็กแต่น ้อย จําเสาทุกต ้น ไม ้กระดานทุกแผนได ้ไม่ลม ื ทีส ่ ําคัญทีส ่ ด ุ งานทํ าบุญวันตายนั น ้ ิ ธิท ทําให ้กับพ่อของผม แม ้ผมจะไม่ได ้มีสว่ นร่วมจัดการใดๆ หากผมก็มส ี ท ์ จ ี่ ะไปร่วม เพราะใชว่ า่ พีช ่ ายจะเป็ นลูกของพ่อเพียงผู ้เดียว นั่นก็พอ ่ ของผมเหมือนกัน ้ ผ นอนก่ายหน ้าผากคิดอยูห ่ ลายคืนผมถึงตกลงใจได ้ เชานี ้ มจึงอาบนํ้ าอาบท่าเตรียมตัว ิ จะไปร่วมทําบุญให ้พ่อ ผมจะไปร่วมเฉยๆ ไม่ได ้ไปสุงสงเกีย ่ วข ้องอะไรกับพีช ่ าย เขาเองก็น่าจะรู ้ ั เท่าไหร่ ดีวา่ ผมไม่ปรารถนาไปเจอะเจอหน ้าเขาสก แต่งเนือ ้ แต่งตัวเสร็จเรียบร ้อยผมก็ก ้าวเดินออกจากบ ้านไป ขณะทีเ่ มียของผมจ ้องมอง ื เท ้าเข ้าหาคูนํ้าคูเดิมนั น ่ งทางที่ ด ้วยความห่วงกังวลตามหลังมา ผมสบ ้ เรือ ่ ยๆ สังเกตเห็ นว่าชอ ้ เคยใชเดินผ่านไปผ่านมารกเรือ ้ ปกคลุมไปด ้วยกอหญ ้าชูยอดไสว มันร ้างราจากการเหยียบยํ่า ของฝ่ าเท ้ามานานปี

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 330

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื่ มถึงกันอยู่ มันทํ าจากต ้นมะพร ้าวตัดท่อนนํ ามาวางพาด ระหว่างฝั่ งคูมส ี ะพานทอดเชอ ไว ้ ดูเหมือนสะพานต ้นมะพร ้าวนี้จะผุกร่อนไปมากแล ้ว บางสว่ นร่อยหลุดเว ้าแหว่ง ใกล ้ๆ กับ ่ งว่างโหว่จากการเปื่ อยพังชด ั เจน ปลายด ้านโน ้นมองเห็นชอ ผมถอนหายใจเบาๆ ครัง้ หนึง่ แล ้วค่อยๆ แหวกพงหญ ้าเหยียบย่างลงบนสะพานนั น ้ ทรงตัวก ้าวเรือ ่ ยๆ ไปตามแนวสะพาน ตามองทีเ่ ท ้าสลับเหลือบมองฝั่ งข ้างหน ้าไม่ไกล ่ น ี งสะพานฉีกหักดังผลัวะก็ดังขึน ฉั บพลันก่อนทีเ่ ท ้าผมจะก ้าวพ ้นขึน ้ สูพ ื้ ดิน เสย ้ ใต ้ฝ่ า ่ ้องนํ้ าเบือ เท ้า โดยไม่ทันรู ้ตัวร่างผมก็ถูกทิง้ ดิง่ วูบลงสูท ้ งล่าง ขาทั ง้ คูฝ ่ ั งลึกลงในโคลนตมเรีย ่ เข่าให ้ทันที! ่ นั น ผมทํ าได ้เพียงยืนนิง่ งันอยู่เชน ้ ปล่อยให ้ความเยียบเย็ นจากมวลนํ้ าและดินโคลน ึ เข ้าผิวหนั ง ชั่วครู่ก็หันไปมองสะพานผุซงึ่ ทรุดหั กสลายลงมาปั กคาอยู่ในนํ้ า ก่อนจะ ค่อยซ ม ทอดสายตาไปยังอีกฝั่ งฟากทีไ่ ม่อาจไปถึงได ้ ี สนิทว่านานโขแล ้วทีส ื่ มต่อให ้ผมและ พีช ลืมคิดไปเสย ่ ะพานนี้ไม่ได ้ทํ าหน ้าทีเ่ ชอ ่ าย ่ ก อาศัยข ้ามไปมาหากันเป็ นเวลาเกือบปี ทผ ี่ มไม่เคยใชมั้ นพาข ้ามไปสูอ ี ฟากฝั่ งหนึง่ เลย ผม ไม่ได ้สนใจดูมันนานมากจึงไม่รู ้ว่ามันอยูใ่ นสภาพทรุดโทรมผุพังเกินกว่าจะ ทําหน ้าทีเ่ ดิมได ้อีก ิ้ ดี แล ้ว กาลเวลากร่อนทําลายมันจนยับเยินไม่มช ี น ครัน ้ เหลียวกลับไปเห็นสภาพของสะพานผุใกล ้ๆ ตัวอีกครัง้ ผมก็บอกกับตัวเองว่า บาง ทีอาจจะถึงเวลาทีผ ่ มต ้องทําอะไรบางอย่างแล ้ว

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 331

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ.๒๕๑๗ เรือ ่ งสน

ี่ บ ิ " ้ ็สส "พรุง ่ นีก โดย อิราวดี ดา

ฉั นเดินดูโรงเรียนเก่า ต ้นไม ้ใหญ่หลานต ้นหายไป อาคารใหม่หลายอาคารเพิม ่ ขึน ้ หน ้า ้ นก็ ไม่ม ี แม่ค ้าขายขนมยามเย็นทีม ประตูใหญ่ต รงที่ยามเคยยืนเฝ้ าเช าเย็ ่ าดัก รอขายเด็ก ๆ ก็ หายไป ยามของโรงเรีย นช ื่อ นายยั่ ง ยืน แต่ พ วกนั ก เรีย นเรีย กแกว่า น า้ ยืน เพราะแกยืน ตลอดเวลา ยืนรอจับเด็กออกจากโรงเรียนก่อนเวลา ตอนแรกฉั นตัง้ ใจว่าจะขอใบประกาศนียบัตรใหม่ แทนใบทีห ่ ายไป มันหายไปเพราะฉั น ไม่ส นใจเก็ บไว ้ แต่วันนี้ ฉั น กลับ ต ้องการมั น ในช ่วงวัย ๔๐ ปี ฉั นอยากเรีย นต่อ อยากมีใ บ ปริญญาเอาไว ้ มีคํากล่าวว่า ถ ้า ๔๐ ปี ไม่ประสบความสําเร็ จก็ถอ ื ว่าโอกาสผ่านไปแล ้ว ในชว่ งนี่แหละ ถือว่าเป็ นชว่ งสําคัญสําหรับชวี ต ิ แต่ฉันไม่มอ ี ะไรเลย เพือ ่ นรุน ่ พีค ่ นหนึง่ แต่งงานเมือ ่ อายุ ๔๖ ฉั นก็หวังว่า ตัวเองน่าจะมีโอกาสนัน ้ เหมือนกัน ฉั นจะไปบอกเจ ้าหน า้ ที่หรือ ครูท ี่รั บ ผิด ชอบเรื่อ งนี้อ ย่า งไรดี คงไม่ม ใี ครมาขอใบ ิ กว่าปี ประกาศนียบัตรเก่า ทิง้ ชว่ งเวลาถึงยีส ่ บ ฉั นจะบอกเขาว่า ―ฉั นย ้ายบ ้านบ่อย มันก็เลยหายไป และอยากเก็บไว ้เป็ นทีร่ ะลึกไว ้ให ้ ลูกหลานดูวา่ นี่คอ ื ประกาศนียบัตรรุ่นเก่า ―หรือไม่ก็บอกว่า‖ ในชว่ งทีไ่ ปสมัครเรียนต่อฉั นเผลอ ให ้ใบประกาศนียบัตรจริงไป ไม่ได ้ถ่ายเอการให ้เขา‖ ฉั นเดินคิดไปเรือ ่ ยๆ ฉั นควรจะเริม ่ ต ้นทีห ่ ้องสมุด มันเป็ นทีซ ่ งึ่ ฉั นคุ ้นเคยมาก ฉั นหนี ื อยูใ่ นห ้องนีเ้ สมอ ยามเทีย ื้ อาหารกลางวันจะมาหมกตัว เรียนมาอ่านหนั งสอ ่ งวันพวกทีไ่ ม่มเี งินซอ อยูใ่ นห ้องสมุด ครูทรี่ ับผิดชอบห ้องสมุดเมือ ่ ๒๐ ปี กอ ่ นใจดี ไม่เคยถามอะไรให ้เรายุง่ ยากใจ ไม่ถามว่า ทําไมพวกเธอไม่ไปกินข ้าวกลางวัน ไม่ถามอะไรทัง้ นัน ้ ไม่เหมือนครูทส ี่ อนคณิตศาสตร์ไม่รู ้จะเปรียบแกกับอะไรดี แต่ก็อดคิดถึงไม่ได ้ ครูเป็ น ื้ ยืดมาสอนพิเศษ หนุ่มใหญ่ โสดและหล่อด ้วย ฉั นยังจํ าหน ้าอกทีม ่ ข ี นของครูในวันทีค ่ รูสวมเสอ และไม่ตด ิ กระดุมให ้หมด ถึงวันนีฉ ้ ั นคิดว่า หุน ่ นะใชเ่ ลย แต่ไม่มใี ครสนใจก็เพราะว่าน่าเบือ ่ คอยแต่จะทะเลาะกับ เด็ก สอนก็ไม่สนุกไม่มใี ครอยากจะเข ้าเรียน พวกเรามักจะเดินเข ้าห ้องเรียนเมือ ่ ผ่านไปแล ้ว ๑๐ นาที ครูโกรธว่าพวกเราสนใจแต่เรือ ่ งไร ้สาระ รํากระบีก ่ ระบอง เต ้นกิจกรรมเข ้าจังหวะ เราอ ้างว่า เราต ้องเปลีย ่ นเครือ ่ งแต่งตัว เราต ้องเก็บอุปกรณ์ เลยชา้ ชั่วโมงต่อมาครูเจ ้าของวิชาบอกให ้เลิก ื้ ผ ้า ก่อนเวลา ๑๐ นาที และเข ้าไปเรียนวิชาต่อไปโดยไม่ต ้องเปลีย ่ นเสอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 332

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

มีปัญหาอีกครัง้ เมือ ่ เราต ้องเรียนภาษาฝรั่งเศสกับครูเจ ้าของภาษาทีอ ่ ้วนขาวและน่ารัก มากครูเลียนเราว่า บองชูส บองชูส ครูก็พูดได ้อยู่สองคํานั่ นแหละ และคงมีปมด ้อยทีพ ่ วกเด็กๆ ไม่ชอบเรียนวิชาของครู ่ ฉั นคนหนึง่ ละยอมสอบซอมครัง้ แล ้วครัง้ เล่า ในทีส ่ ด ุ ครูให ้ท่องสูตรพิชคริณแทน ―เอกําลังสอง ลบปี กําลังสองบวกสองเอบี‖ สูตรทัง้ หมดมี ๗ สูตร ท่องได ้หมดก็ผา่ น ฉั นท่องไม่ได ้หรอก แต่ คงรําคาญเลยให ้ผ่าน ื่ ครูไร ้เสน่หจ ์ ริงๆ ครัง้ หนึง่ ในชั่วโมงสอนครูมาเล่าให ้ฟั ง เรือ ่ งทีค ่ รูไปหายาสมุนไพรชอ แพงพวยต ้มให ้แม่กน ิ เพราะแม่เป็ นมะเร็ง พวกเราฟั งเฉยๆ แต่จําได ้ว่าหน ้าครูสลดมาก ครูพูดว่า ่ าติหรือคนเกีย ึ เฉยๆ สองปี ตอ ถ ้าไม่ใชญ ่ วข ้องกับเราก็รู ้สก ่ มาเมือ ่ ลุงฉั นเป็ นมะเร็ งตายฉั นคิดถึง มองเห็นภาพครูยน ื เล่าเรือ ่ งแม่ อยูห ่ น ้าห ้อง นึกถึงคําพูดของครูทวี่ า่ ―ไม่เกีย ่ งข ้องกับตัวเองก็จะ เฉยๆ‖ วันนี้ห ้องสมุดปิ ดแล ้วแต่เจ ้าหน ้าทีย ่ ังอยู่ ฉั นถามถึงครูประจําห ้องสมุดเมือ ่ ๒๐ ปี กอ ่ น ิ ย์เก่าทีน เธอสา่ ยหน ้า ตอบว่าไม่รู ้จัก ฉั นบอกเธอว่าฉั นเป็ นศษ ่ ี่ ―ป้ ามีอะไรให ้ชว่ ยหรือเปล่า‖ เธอถาม แม่สาวน ้อยคนนี้เรียกฉั นว่า ―ป้ า‖ คิดถึงเพือ ่ นรุ่นพีค ่ นหนึง่ เธอโกรธพนั กงานรถบัสที่ เรียกเธอว่าป้ า เธอเกือบจะไม่นั่งรถคันนัน ้ ―ทําไมต ้องเรียกป้ า ฉั นแก่จนเป็ นป้ าแล ้วเหรอ‖ ฉั นขําทีเ่ ธอโกรธและคิดว่าไม่น่าโกรธ แต่เพือ ่ ให ้เธอสบายใจ ฉั นจึงบอกเธอว่า ―พีต ่ อบ ่ าติเธอ ไม่ต ้องมานั บญาติเป็ นป้ าเป็ นหลาน‖ กลับเขาไปเลยว่า ฉั นไม่ใชญ เธอหัวเราะชอบใจและขึน ้ ไปนั่งในรถบัสคันนัน ้ กลับเมืองหลวง ―งามไปตามวัยอย่าวิตกกังวล‖ ฉั นคิดถึงถ ้อยคําของตัวเองทีเ่ คยพูดกับเพือ ่ น งามไป ตามวัยไม่ต ้องไปเสริมแต่ง งามแบบวัยสาว งามแบบสาวใหญ่ งามแบบผู ้สูงวัย เมือ ่ ถึงเวลาทีเ่ กิดขึน ้ กับตัวเองมันอยูเ่ หนือคํากล่าวเหล่านั น ้ เรียกว่าพูดให ้เท่ๆ เอาไว ้ ไม่ใชเ่ รือ ่ งของตัวเอง ิ ะ ยังมีอาจารย์เก่าๆ หลายคนเหมือนกัน หนูก็ศษ ิ ย์เก่าทีน ―มาใหม่พรุ่งนี้ซค ่ ี่เหมือนกัน เพิง่ มาทํางานเมือ ่ เดือนทีแ ่ ล ้ว‖ เจ ้าหน ้าทีห ่ ้องสมุดพูดขึน ้ ก่อนจะก ้าวเดินออกไป เธอถามว่า ―จบรุน ่ ไหนล่ะคะ‖ ―รุน ่ ๒๑‖ ี่ ้าแล ้ว‖ ―สองหนึง่ เหรอคะ นายมากเลย นีม ่ ันสห ―ใช ่ นานมากจริงและฉั นก็ไม่เคยมาทีน ่ อ ี่ ก ี เลย ตัง้ แต่ปี ๒๒‖ ―รุน ่ หนูเขาให ้ติดต่อกลับโรงเรียนเป็ นระยะๆ ใครไปเรียนอะไร ทํางานอะไร แล ้วคุณทํา อะไรล่ะคะ‖ ื บ ้าง‖ ―เคยทํามาตัง้ หลายอย่าง ทํางานโรงงานบะหมีส ่ ําเร็จรูป ทําข่าว เขียนหนั งสอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 333

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―หนูต ้องไปล่ะ แฟนมารับพอดี‖ หล่อนวิง่ เริงร่าไปหาชายหนุ่มทีจ ่ อดรถรอ ี ร์ คิดถึงชาย ฉั นเดินไปเรือ ่ ยๆ เดินไปถึงสนามฟุตบอล ขอบสนามทีพ ่ วกสาวๆ มานั่ งเชย หนุ่มทีแ ่ อบชอบเขา ถึงวันนี้ยังไม่รู ้ตัวเลยว่าหมอนั น ้ รู ้ตัวหรือเปล่าว่ าถูกชอบ ใช.่ ..เขาเป็ นหมอ จริงๆ และกลับมาทํางานทีโ่ รงพยาบาลในจังหวัด เป็ นแฟนกับเพือ ่ นทีเ่ รียนพยาบาล หล่อนชา่ ง ี เลยว่า ฉั นแอบชอบเขาอยู่ นํ าเรือ ไม่รู ้เอาเสย ่ งของเขามาเล่าให ้ฉั นเสมอ ทั ง้ เล่าทางโทรศัพท์ เล่ามาในจดหมาย ภายหลังไม่รู ้เกิดอะไรขึน ้ แยกทางกัน หมอแต่งานกับคนอืน ่ ...ดี...สมนํ้ าหน ้า ฉั นไม่ค่อยรู ้จักใครเลยทีน ่ ี่ นอกจากเพือ ่ นทีเ่ รียกด ้วยกัน ฉั นย ้ายตามพ่อมาเรียนทีน ่ ี่ เพียง ๒ ปี เท่านัน ้ พ่อรับราชการทหาร จังหวะเล็กๆ ทีม ่ ท ี ะเลกว ้าง ้ ี งเท ้าหนั กๆ ตรงหน ้า ยามเชาของที น ่ ี่เมือ ่ ๒๐ ปี ก่อน ฉั นมักจะถูกปลุกขึน ้ มาด ้วยเสย ี งเพลงทีร่ ้องพร ้อมๆ กัน ฉั นแอบเปิ ดหน ้าต่างดูทุกเชา้ นานครัง้ ถึงจะมีทหารใจกล ้า ต่าง และเสย เงยหน ้าขึน ้ มา ...ขอดอกได ้ไหม อุย ๊ ไม่ได ้หรอกพี่ ดอกเดียวก็ไม่ได ้... ทหารชอบวิง่ ไปตะโกนร ้องเพลงนีไ ้ ปในระหว่างวิง่ ั ้ เรียนมาบอกว่าจ่าอากาศแอบมองฉั นอยู่ ครัง้ หนึง่ มีเพือ ่ นร่วมชน จ่าผอมๆ ฉั นเองก็เห็นเขาอยูเ่ สมอๆ หน ้าบ ้านเราตรงกับ แต่ฉันไม่ได ้สนใจ วันต่อมา ฉั นเลยมองๆ ดูบ ้าง เขายิม ้ ให ้ ไม่นานเพือ ่ นก็มาบอกว่า ―เขาบอกว่าพ่อเธอห ้ามไม่ให ้เขามองไปทางบ ้านเธอ‖ ―พ่อฉั นห ้าม เชอะ ทหาร ต ้องทําตามสงั่ ‖ ื่ ด ้วย เชอ

่ ล ้วทหารต ้องเชอ ื่ ฟั งคําสั่ง พ่อของฉั นยังเอาคําสั่งมาใชกั้ นฉั นบ่อยๆ และฉั นก็ต ้อง ใชแ

ถ ้าพ่อไม่ขัดขวางป่ านนี้ฉันอาจจะได ้เป็ นเมียจ่าไปแล ้ว ตัง้ แต่เรียนจบมัธยม เพือ ่ นๆ ั ้ เรียนหลายคนไม่เรียนต่อ มีอยูส ื่ มารศรี เธอ ร่วมชน ่ องคูท ่ อ ี่ ยูก ่ น ิ กันก่อนทีจ ่ ะเรียนจบ คนหนึง่ ชอ เป็ นแฟนกับเด็ ก ชา่ งก่อสร ้าง เรียกว่ารัก ข ้ามรั ว้ เพราะโรงเรียนของเราใช รั้ ว้ เดียวกับโรงเรีย น เทคนิค เป็ นสถาบันทีไ่ ม่ได ้รับการยกย่องจากโรงเรียนของเราโดยเฉพาะจากครู พวกเรียนการ ้ ชา่ งเป็ นพวกเกเร หัวไม่ด ี และห ้ามไม่ให ้นั กเรียนหญิงยุ่งเกีย ่ ว ห ้ามนั่ งซอนท ้ายจักรยานหรือ มอเตอร์ไซค์ หรือยืนพูดคุยกันก็ไม่ได ้ แต่ชายหนุ่มทีไ่ หนจะเท่เท่าหนุ่มนั กเรียนเทคนิคไม่มอ ี ก ี ั ้ เรียนรู ้แต่ไม่ แล ้ว และมารศรีก็เป็ นคนแรกทีท ่ ําได ้สําเร็จ เธอไปเชา่ ห ้องอยูด ่ ้วยกัน พวกเราในชน ํ มีใครพูด เรือ ่ งนี้ห รือเห็นเป็ นสาคัญทัง้ ทีจ ่ ริง มันเป็ นเรือ ่ งพิเศษหล่อนคนเดียวเท่านั ้นทีท ่ ํ าได ้ ก่อ นสอบภาคปลายมีเพื่อ นๆ คุยกันว่า เธอท ้อง ฉั นคิด ว่าครูท ี่ปรึก ษารู ้แต่แกล ้งทํ าเป็ นไม่รู ้ ี ชอ ื่ และเสย ี หาย โรงเรียนสตรีเพิง่ จะมีผู ้ชายมาเรียนรวม เด็กนักเรียนหญิงท ้องเป็ นเรือ ่ งเสย มารศรีสอบได ้และจบไป อีกคนเธอเป็ นสาวตัวเล็กผิวขาว มาจากจังหวะทางใต ้ลงไป ื ่ เธอชอละอองทิพย์ เธอเล่าว่าเธอมีแฟนแล ้วและมาอยูบ ่ ้านแฟนเธอ เขาเป็ นลูกจ ้างขับรถอยูใ่ น ้ เรียน เรือ ค่ายทหาร เธอฐานะไม่ดแ ี ละต ้องมาอยูก ่ ับเขา เธออายุมากกว่าเพือ ่ นๆ ร่วมชัน ่ งนี้ใครๆ เขาก็รู ้กันหมดยกเว ้นครู

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 334

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เดินออกมาจนถึงถนนใหญ่ ด ้านหน ้าร ้านเสริมสวย อยากพักเท ้าและเอนหลังสักพัก ร ้านเสริมสวยนีแ ้ หละเหมาะทีส ่ ด ุ แล ้ว นอนให ้ชา่ งสระผม ่ เี่ อนหลังพักแล ้ว เพราะสาวทีอ แต่ทันทีทก ี่ ้าวเข ้าไปในร ้าน ฉั นก็รู ้ว่าไม่ใชท ่ ยูใ่ นร ้านเป็ น ั ้ ่ ี เพือ ่ นร่วมชนเรียน เธอสงเสยงตืน ่ เต ้นยินดีทพ ี่ บเพือ ่ น ―ฉั นดีใจพอๆ กับถูกหวยอีกเธอรู ้ไหม‖ ―จริงเหรอ แสดงว่าเธอไม่เคยถูกหวย‖ ―ยังเหมือนเดิม ปากยังเหมือนเดิม‖ ั้ ๆ เธอสระผมไปพลางเล่าไปพลาง เธอแต่งงานกับนายอําเภอ ชวี ต ิ สุขสบายในชว่ งสน ต่อมาสามีตายทิง้ ลูกชาย ๘ ขวบและลูกสาว ๑๐ ขวบไว ้ให ้เธอ ฉั นให ้กําลังใจเธอ บอกเธอว่าเธอโชคดีกว่าหลายคน มีคนมากมายในโลกนี้ทไี่ ม่คอ ่ ย ได ้ ไม่เคยมีความสุขทีพ ่ อจะระลึกถึงได ้ แต่เธอมีเวลาอยูก ่ ับคนรักถึง ๑๐ ปี และหยุดคําพูดลง ั ปี ตรงนัน ้ ความจริงฉั นอยากจะพูดต่อว่า ฉั นไม่เคยได ้สก ―แม่มา่ ยนะ มีแต่คนจ ้องอยากจะนอนด ้วย เขาคิดอย่างไรเขาไม่รู ้ คิดว่าง่ายๆ‖ เธอว่า ―ชา่ งมันเถอะเขาจะคิดอย่างไร มันอยูท ่ วี่ า่ เธอคิดอย่างไรล่ะ‖ เธอหัวเราะพลางว่าไม่แน่ใจ การพบกับเธอทํ าให ้ฉั นรู ้เรือ ่ งราวต่างๆ เกีย ่ วกับเพือ ่ นๆ มากมาย สมแล ้วที่เธอเป็ น ื่ สายหยุด ขาวสวย ชอบนั่ งหลั งห ้อง เป็ นที่ถูก ใจของครู ส อน เจ ้าของร ้านเสริม สวย เธอช อ ภาษาอังกฤษทีม ่ าใหม่แกเป็ นคนไทยแท ้ ื่ สายหยุด ไม่วา่ จะ ใครๆ ก็รู ้กันทัง้ ห ้องว่าครูชอบสายหยุดเป็ นพิเศษ ครูยกตัวอย่างทีช ่ อ ่ ื เป็ นประโยคบอกเล่าหรือคําถามครูมักจะเอาชอสายหยุดขึน ้ มาเสมอ ใครคนหนึง่ ก็บอกให ้สายหยุดยักคิว้ ให ้ครู สายหยุดทําตามเพือ ่ น เธอเป็ นคนว่าง่ายไม่ อยากขัดใจเพือ ่ น ครูหนุ่มถูกหัวเราะลั่นห ้อง ครูแก ้เขินโดยเดินออกจากห ้องไป ―ฉั นคิดว่าเธอจะไปเป็ นเมียครู‖ ―ครูไม่ชอบฉั นคือเขาชอบแต่เขาไม่ได ้คิดจะจริงจัง ย ้ายไปนานแล ้ว ก็เรือ ่ งเอาเด็กนั่ น ี ใจไม่หายทีท แหละ พ่อเด็กเขาไม่ยอม ฉั นยังเสย ่ ําอะไรไม่ได ้‖ ี ดายไม่มใี ครจีบสก ั คน โดยเฉพาะครูหนุ่มๆ‖ ―ฉั นยังเสย ี ดายเลย เธอมีพอ ―ก็เธอมันเด็ก แต่อย่าเสย ่ คอยดูแล ฉั นก็หวังว่าฉั นจะสอนลูกให ้เขารู ้ ว่าอะไรอันตรายอะไรควรไม่ควร‖ ―จริงของเธอ ถ ้าเรารู ้จัดการได ้ตัง้ หลายอย่าง ทัง้ ข ้อหา กักขัง ขืนใจ พรากผู ้เยาว์ ่ ้อเดียวพรากผู ้เยาว์ กักขัง ขืนใจอะไรนั่ นไม่ใชห ่ รอก‖ ―แต่ไม่ใช ่ ใชข

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 335

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―เออ...เออ ฉั นรู ้ แต่วา่ ครูน่ะ เขาเป็ นครู ก็ไม่ควรอยูด ่ ี ถ ้างัน ้ เป็ นครูทําไม เป็ นตัวตุ๊กแก ไปเลย‖ ―เป็ นเหีย ้ เป็ นตุก ๊ แกทําไม‖ ―แต่ชา่ งเถอะคิดว่าเป็ นกําไร‖ ―กําไรเหรอ คิดอย่างนัน ้ ก็ได ้ สบายใจดี‖ เธอหัวเราะออกพลางเอาหลังมือป้ ายนํ้ าตา ―มารศรีเป็ นอย่างไรบ ้าง‖ ―ทํ างานโรงงานผลไม ้กระป๋ อง มีลูก สาวโตแล ้ว เลีย ้ งลูกคนเดีย วเลิก กับนายหนึ่ง ตัง้ แต่ลก ู ไม่ครบขวบ‖ ―คนอืน ่ ๆ ล่ะ‖ ―ก็ มรี ั ญญาเป็ นครู แฟนเขาออกเรือ เรือ ใหญ่ออกเขตน่านนํ้ าไปไกล ละอองทิพ ย์ กลับไปอยูบ ่ ้าน แล ้วเธอล่ะทําอะไร‖ ―ทํามาหลายอย่าง แต่ตอนนีฉ ้ ั นไม่มอ ี ะไรทําเลย เบือ ่ ก็เลยลองมาเทีย ่ ว‖ ―ก็ดน ี ี่ ได ้เทีย ่ ว ฉั นมีลก ู ไปไหนลําบาก เธอมาแล ้วไปเที่ยวกันหน่อยก็ด ี พรุ่งนี้จะเอา ลูกไปฝากปู่ ย่าเขาเลีย ้ งสักสองวัน ปิ ดร ้านไปเทีย ่ วกันดีกว่า ฉั นมัวแต่มล ี ก ู มีผัวไม่ได ้คิดถึงอะไร เลย‖ ―ฉั นมัวแต่เทีย ่ วกับคิดอะไรต่ออะไร ฉั นอยากจะคิดเรือ ่ งลูกเรือ ่ งผัวบ ้างเหมือนกัน ‖ ี งดังพลางถามว่า เราจะไปไหนกันดี เธอหัวเราะเสย ี เลย คิดว่าเราจะ ―ไม่รู ้ เธอคิดแล ้วกัน ก็เธอบอกอยูห ่ ยกๆ ว่า ไม่ได ้คิดถึงอะไรก็คด ิ เสย ไปไหนกันดี‖ ―ไปกินข ้าวทีร่ ้านรับลมริมทะเลก่อน กินแมงดาเผา ไข่เต็มท ้องเลยเธอ แล ้วพรุ่งนี้ไป หาเพือ ่ นๆ กัน เริม ่ จากใครดีละ่ ไปบ่อนอกมัย ้ ล่ะ เพือ ่ นอยู่ทน ี่ ั่ นแน่ อย่างน ้อยก็มไี อ ้คม ไอ ้ชาย บ ้านมันเขาจะสร ้างโรงไฟฟ้ าถ่ายหินลิกไนท์อะไรนีแ ่ หละ เขาประท ้วงกันอยูป ่ ั กหลักอยูท ่ น ี่ ั่น‖ ―นิคมทําอะไรเหรอ‖ ―ออกเรือ มีลก ู หลายคนแล ้ว ฉั นก็ไม่รู ้เรือ ่ งมันหรอก มันแวะมาวันก่อนเอาโปสเตอร์มา ติดทีร่ ้านเรือ ่ งโรงไฟฟ้ านั่ นแหละ พูดอะไรต่ออะไรเยอะแยะ ฉั นก็ไม่คอ ่ ยได ้ตัง้ ใจ แต่ฉันว่าลอง เขาจะสร ้างเขาก็สร ้างจนได ้‖ ―เพราะคนคิดอย่างเธอน่ะซ ิ ถึงคานอํานาจรัฐไม่ได ้ ก็เธอระดับเมียนายอําเภอ ยอม พอใจอยูไ่ ด ้อํานาจรัฐ‖ ―บ ้า...แล ้วเธอคิดอย่างไรล่ะ‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 336

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั ้ เรียนของเรา ไปให ้กําลังใจมัน ―คิดว่าพรุ่งนี้เราควรไปดูเพือ ่ นๆ หน่อย เพือ ่ นร่วมชน หน่อย‖ ่ ค่ลก ―นี.่ ..เธอมาก็ด ี รู ้ไหม เธอทําให ้ฉั นได ้คิดว่า ชวี ต ิ มีอย่างอืน ่ อีก ไม่ใชแ ู กับร ้าน‖ ―อ ้าว เป็ นงัน ้ ไป‖ ―ฉั นไม่ไปไหนมาไหนมานานแล ้ว เธอทําให ้ฉั นอยากไปหาเพือ ่ น‖ ี วเหรอ‖ ―ฉั นทําได ้ขนาดนีเ้ ชย ี คิดแต่เรือ ―ใชเ่ ธอไม่รู ้เหรอ ฉั นหดหูแ ่ ค่ไหน วันๆ อยูแ ่ ต่กับหัวคน สระผมจนมืดซด ่ ง ลูกเรือ ่ งผัว‖ ―ฉั นก็อยากคิดแบบเธอบ ้าง‖ ―เรือ ่ งลูกเรือ ่ งผัวน่ะเหรอ‖ ่ ะซ ิ พรุง่ นีฉ ―ก็ใชน ้ ั นก็จะ ๔๐ ปี แล ้ว‖ ี งดังพลางว่า พรุง่ นีฉ คราวนีเ้ ธอหัวเราะเสย ้ ลอง คราวนี้ฉันไม่แน่ใจแล ้วว่า ฉั นยังอยากจะกลับไปโรงเรียนเพือ ่ เอาประกาศนียบัตรอยู่ หรือไม่ ฉั นจะผ่านวัย ๔๐ โดยไม่ประสบความสําเร็จอะไรเลยในชวี ต ิ ―ว่าไงเงียบไปเลย‖ ―ฉั นกําลังคิดเรือ ่ งพรุง่ นีอ ้ ยู‖่

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 337

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๒๒ เรือ ่ งสน

"หายนะ" ์ ส ิ โดย ธีรวิชย์ วงศม ุ ก

ทว่ ั ผืนดาวเคราะห์แห่งนั น ้ ถูกปกคลุมด ้วยอาภรณ์แห่งรัตติกาล ทิวไม ้สูงชะลูดรอบ บริเวณโอนเอนไปมาด ้วยแรงพายุ เกิดเป็ นเงาตะคุม ่ เคลือ ่ นไหวคล ้ายระบําปิ ศาจ ประจุไฟฟ้ า แล่นไล่ไปตามกลุม ่ เมฆแน่นหนาเกิดเป็ นแสงวูบวาบเป็ นทางยาวทัง้ ขอบฟ้ า และดูสวยงามและ น่าหวาดกลัวอย่างประหลาด วัตถุทรงกลมสัณฐานเหมือนจานใบโตสเี งินลอยตัวเคลือ ่ นตํ่าลงมาสูเ่ ป้ าหมายเบือ ้ ง ล่างอย่างมั่นคง ไม่สะทกสะท ้านต่อแรงพายุทก ี่ ระหนํ่าอือ ้ อึงครืนคราน ―พบเป้ าหมายตามพิกัดระบุแล ้วครับ ท่านนายพล‖ ต ้นหนยานสง่ โทรจิตรายงานมา ี ําลังกระพริบถี่ จากหน ้าจอควบคุม ซงึ่ มีไฟหลากสก ่ ทุกครัง้ แล ้วสั่งให ้ต ้นหน ―รักษาระยะไว ้‖ ท่านนายพลสั่งอย่างเฉียบขาด เหมือนเชน เปิ ดเกราะป้ องกันยานจากประจุไฟฟ้ าทีแ ่ ลบลั่นในบรรยากาศ ตาสเี ขียวเข ้มคูโ่ ตของท่านนายพล เขม ้นมองเป้ าหมายทีป ่ รากฏบนจอภาพอย่างพินจ ิ ่ ใบหน า้ เรีย วเรีย บที่ป ระกอบด ้วยดวงตารีๆ ดวงใหญ่ ช อ งหายใจหนึ่ง คู่แ ละปากเล็ ก ๆ นั ้น เหมือนว่าจะไม่แสดงอารมณ์ใดๆ หากแต่ในใจกําลังประหวัน ่ พรั่นพรึงอยูไ่ ม่น ้อย ิ นายประจํ าตําแหน่งอยูเ่ งียบกริบจนแทบได ้ ภายในห ้องบัญชาการทีม ่ เี จ ้าหน ้าทีก ่ ว่าสบ ี งหายใจ ท่านนายพลสัมผัสได ้ถึงความหวาดกลัว ตืน ยินเสย ่ เต ้น ทีส ่ ง่ มาจากทุกคนในห ้องรวม ทัง้ ตัวท่านเอง ่ ารซอมรบเช ้ ่ ทุกครั ง้ ทีผ นายพลเฒ่าบอกตัวเองอยูต ่ ลอดเวลาว่านี่ไม่ใชก น ่ ่านมา แต่ สถานการณ์ตรงหน ้านี้คอ ื ของจริง สงครามจริงๆ เป็ นการรบในสมรภูมต ิ า่ งดาวครัง้ แรกของท่าน ซงึ่ มีชวี ต ิ ของทหารหนุ่มและชะตากรรมของเผ่าพันธุเ์ ป็ นเดิมพัน คนหนุ่มเหล่านี้ล ้วนอาสาร่วมรบเพราะความรักในมาตุภม ู ิ บ ้างยอมทิง้ งานทีม ่ ั่นคงชวี ต ิ อันแสนสุขไว ้ข ้างหลัง เพือ ่ ปกป้ องครอบครัวและบ ้านเกิด ท่านยังจําได ้ถึงนํ้ าตาแห่งความอาลัย ิ ครอบครัวคนหนุ่มเหล่านีไ ่ วกาศ ทีห ่ ลั่งไหลอย่างไม่ขาดสายบนใบหน ้าสมาชก ้ ด ้ในวันสง่ ยานสูอ ้ ความกล ้าหาญ การซอมรบอย่ างหนั กและการวางแผนยุทธศาสตร์อันแยบยล ผลทีจ ่ ะ ั ชนะเสมอไป จริงอยูท ึ มาอย่างโชกโชน คราวเมือ ได ้นัน ้ หาใชเ่ ป็ นชย ่ ท ี่ า่ นนายพลกรํ าศก ่ สงคราม รวมกลุม ่ ดาว แต่ทผ ี่ า่ นมานั น ้ คูส ่ งครามของท่านคือพวกตัวเขียวๆ หัวโตๆ ทีเ่ ห็นหน ้าอยูท ่ ุกเมือ ่ ื่ วัน ซงึ่ ท่านพอทีจ เชอ ่ ะคาดเดาใจได ้ไม่ยาก ้ ทว่าคูต ่ อ ่ สูของท่ านในครัง้ นี้เป็ นพวกต่างพันธุ์ ซงึ่ ป่ าเถือ ่ นรักการทํ าลายเป็ นชวี ต ิ จิตใจ ไม่ละเว ้นแม ้ดาวบ ้านเกิดของตน พวกนั น ้ กําลังมีแนวโน ้มประชากรล ้นดวงดาวแม ้ว่าพวกมันต่าง ทํ าสงครามทํ าลายล ้าง เผ่าพั นธุก ์ ันเองมาหลายครัง้ หลายครา พลเมืองก็ ไม่ม ท ี ีท่าว่าจะลด

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 338

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

น ้อยลง ทางออกเดีย วคือการหาดาวดวงใหม่เพือ ่ ระบายประชากร ่ นั น รัฐมนตรีกลาโหมบอกท่านนายพลไว ้เชน ้

ท่านประธานาธิบดีและ

ี ้า หน่วยโทรคมของกระทรวงวิทยาศาสตร์จับสัญญาณภาพทีส ่ ง่ มาจากดาวเคราะห์สฟ ึ ั ่ ึ นัน ้ ได ้เมือ ่ สามปี อวกาศแล ้ว เมือ ่ ศกษาข ้อมูลจากสญญาณภาพทีไ่ ด ้รับมาอย่างต่อเนื่องซงแม ้จะ ี่ ี้อยู่ ไม่ชัดเจนนั กเหล่านั กวิทยาศาสตร์ก็พบว่า พวกมันกําลังหาทางสํารวจดวงดาวในกาแลกซน อย่างขะมักเขม ้นและมีทท ี า่ ว่าอาจจะทําได ้สําเร็จหากมีเวลาเพียงพอ เพื่อ ตัด ไฟแต่ต ้นลมท่านนายพลจึงได ้อาสาควบคุม กองทัพ หน า้ ช งิ ลงมือ ประกาศ สงครามโดยไม่ให ้พวกมันตัง้ ตัว ท่านนายพลไม่อยากคิดว่าจะเกิดหายนะอะไรขึน ้ ถ ้าพวกมันพบ ึ ครัง้ นี้ประสบความล ้มเหลว สภาดวงดาวคงจะเตรียมการอพยพ บ ้านของพวกเขา หากว่าการศก อย่างยกใหญ่เพือ ่ หนีให ้พ ้นศัตรู ตามคําสงั่ ของประธานาธิบดี ซงึ่ ในภาวะฉุกเฉินก็ถอ ื เป็ นเด็ดขาด ี งก็ตามที แม ้จะเป็ นเพียงหนึง่ เสย ―มันจะขีข ้ ลาดตาขาวกันไปถึงไหน‖ ท่านนายพลเหลืออดเมือ ่ รู ้มติจากสภาหรืออีกนั ย หนึง่ จากประธานาธิบดี ―เอะอะก็เอาแต่หนีวันยันคํ่า ต ้องเป็ นเพราะไอ ้หมอผีบัดซบนั่ นแน่ๆ ‖ ท่านนายพลนึก ถึงทีป ่ รึกษาร่างเหมือนเสาอากาศของประธานาธิบดี ซงึ่ มักจะใชลู้ กแก ้วทํ านานหาทางออกให ้ เจ ้านายเสมอๆ และดูเหมือนว่าการทํานายแต่ละครัง้ ทําให ้ท่านประธานาธิบดียงิ่ เพิง่ ความศรัทธา มากขึน ้ เรือ ่ ยๆ ี งคัดค ้านและ ท่านนายพลรุดเข ้าพบประธานสภาดวงดาวอย่างเร่งด่วนเพือ ่ ทีจ ่ ะออกเสย ขอให ้เปิ ดขอประชุมทบทวนมติอก ี ครัง้ ้ หลังจากทีไ่ ด ้ใชเวลาประชุ มเครียดอยู่หลายวันเพือ ่ แก ้วิกฤตหายนะนี้ สว่ นใหญ่ของ ิ สภาต่างมีมติอย่างไม่เป็ นทางการทีจ ่ าวดวง อืน ี งเห็นด ้วยสว่ นน ้อย สมาชก ่ ะอพยพหนีไปสูด ่ เสย อันประกอบด ้วยนายทหาร ทําให ้ท่านนายพลได ้รับการอนุมัตใิ ห ้สง่ กองทัพมาหยั่งกําลังศัตรูได ้ ี งสว่ นใหญ่ โดยมีข ้อ แม ้ว่า หากว่าล ้มเหลวก็จะดําเนินการตามเสย ท่านนายพลได ้ตระเตรียมกองทัพเป็ นเวลากว่าหนึง่ ปี และสามวันก่อนการเดินทางก็ ได ้รับข ้อมูลของพิกัดโจมตีจากมืออวบอ ้วนของท่าน ประธานาธิบดีซงึ่ มาพร ้อมทีป ่ รึกษาสว่ นตัว ิ วันอวกาศให ้หลังท่านก็ได ้มาถึงสมรภูม ิ และสบ ี แต่ท่านก็ตัง้ ใจอย่างแน่วแน่ทจ ท่านรู ้ดีวา่ ในการสงครามต ้องมีการสูญเสย ี่ ะบัญชาการ ี เลือดเนือ รบอย่างรอบคอบระมัดระวัง ให ้เสย ้ คนหนุ่มผู ้รักเผ่าพันธุใ์ ห ้น ้อยทีส ่ ด ุ เท่าทีจ ่ ะทําได ้ ท่านนายพลสลัดความคิดพลุง่ พล่านและความหวาดหวั่น มุง่ สมาธิทเี่ ป้ าหมายตรงหน ้า นั่นคือกองบัญชาการของพวกมัน ทีซ ่ งึ่ สงครามยิง่ ใหญ่ทส ี่ ด ุ ในชวี ต ิ นั กรบจะเริม ่ ขึน ้ ทีน ่ ี่ ิ ปะในใจแม ้สักกะผีก‖ ท่านนายพลแค่น ―เฮอะ ไอ ้พวกป่ าเถือ ่ นไร ้อารยะธรรม ไม่มศ ี ล หัวร่อ ให ้กับสถาปั ต ยกรรมต่างดาวที่ต ระหง่านอยู่เบือ ้ งหน ้า ซ งึ่ เป็ นโดมยอดทู่ๆ ขนาดยั ก ษ์ ี ส ประดับแถบสท ี่ ังเกตเห็นได ้แม ้อยูใ่ นความมืด ไหนจะจาน โลหะขนาดใหญ่เกือบเท่ายานเวหา กับทีเ่ ก็บนํ้ าทรงสูงทีใ่ หญ่โตไม่แพ ้กันทํ าจาก วัสดุโปร่งแสงเนื้อแข็งซงึ่ ตัง้ เด่นไร ้รูปแบบทาง ่ วกาศซงึ่ ท่านคะเนว่าคงจะ สถาปั ตยกรรมอยู่ด ้านหน ้า ใกล ้กับจานโลหะแบนราบหงายหน ้าสูอ ื่ สาร เป็ นจานสอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 339

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

นายพลเฒ่าสั่งนั ก รบของท่านให ้เตรีย มพร ้อมที่ย านรบ ก่อ นส ่งโทรจิต ประกาศให ้ กําลังใจแก่เหล่าทหารหนุ่มทัง้ พันชวี ต ิ ―ทหารผู ้กล ้าทัง้ หลาย ข ้าพเจ ้ายินดี และภาคภูมใิ จทีไ่ ด ้ร่วมรบเคียงปาเคียงไหล่กับ พวกท่าน นํ าพาพวกท่านมาไกลแสนไกลเพือ ่ ปกป้ องบ ้านเกิดและครอบครัวของเรา ข ้าพเจ ้าขอ ้ ึ นี้ อย่าได ้ประมาทเป็ นอัน ยํ้าให ้พวกท่านใชความรอบคอบ ระมัดระวังอย่างทีส ่ ด ุ กับการทํ าศก ขาด‖ เป้ าโจมตีเ บื้อ งหน า้ นั ้น เงีย บสงบ ไม่ม ีก ารเคลื่อ นไหวใดๆ ให ้รู ไ้ ด ้ว่า ศั ต รู กํ า ลั ง ั เจนว่ามีสงิ่ มีชวี ต เตรียมการอะไรอยู่ แต่คลืน ่ ความร ้อนทีป ่ รากฏตรงหน ้าจอบ่งบอกชด ิ จํ านวนมาก รวมตัวกันอยูภ ่ ายในโดม ความเงียบสงบนั่ นคือสงิ่ ทีท ่ า่ นหวัน ่ เกรง คาดเดาไม่ถก ู ว่าพวกมันมีแผน ตอบโต ้อย่างไร ่ าตุภม ี งโห่ร ้อง ―ขอให ้พวกท่านจงนํ าชัยชนะกลับสูม ู ข ิ องเรา‖ นายพลเฒ่าสง่ ท ้าย เสย อือ ้ อึงตอบรับด ้วยพลังจิตอันกล ้าแข็งของเหล่าทหารกล ้าสร ้างกําลังใจขึน ้ มาอักโข ท่านหวังว่านี่ คงจะเป็ นสงครามครัง้ สุดท ้ายของท่าน ปื นใหญ่ของยานเล็งเป้ าก่อนคํารามหึง่ แสงพลังงานเจิดจ ้าพุ่งเป็ นลําจากปากกระบอก ่ อดโดม เป็ นผลให ้เป้ าหมายระเบิดกระจาย ผงคลีคละคลุ ้งในอากาศ หากแต่ยังไร ้ แล่นตรงสูย การโต ้ตอบใดๆ หากแต่ภายในนั น ้ สับสนวุน ่ วาย คลืน ่ ความร ้อนทีแ ่ สดงบนจอภาพบอกว่าพวกมันต่าง ื ไปรวมกลุม ั ้ ล่าง ในขณะทีบ ่ อดโดมที่ แตกฮอ ่ อยูท ่ ใี่ จกลางของโดมชน ่ างสว่ นกําลังเคลือ ่ นพลสูย เพิง่ ถูกโจมตี ―ไอ ้พวกโง่ เพิง่ จะรู ้ตัวเรอะ เอาส ิ มีดอ ี ะไรก็แสดงออกมา‖ ท่านนายพลย่ามใจ แต่ไม่ลม ื ว่าพวกมันมีวท ิ ยาการทีร่ ้ายกาจเพียงใด อาจจะเทียบเท่า หรือมากกว่าทีพ ่ วกท่านมีอยูก ่ ็เป็ นได ้ ิ้ ซาก‖ ―สง่ ยานรบออกไป กวาดพวกมันให ้สน ทั น ทีท ี่ท ้องของยานแม่เ ปิ ดออก ยานรบนั บ พั น ก็ ก รูกั น ออกไป ต่า งเข ้าใจโจมตี ั ซอมกั ้ ี ง เป้ าหมายตามแผนทีซ ่ ก นมาอย่างกระหาย สายฝนเริม ่ เทกระหนํ่ าอย่างไม่ลม ื หูลม ื ตาเสย สายฟ้ าฟาดครัน ้ ครืนสะเทือนไปทั่วบริเวณ ี่ ง สง่ เสย ี งบาดหู จานสอ ื่ สารทัง้ สองจาน หน่วยเก็ บนํ้ าหน ้าโดมแตกกระจายเป็ นเสย ี น ั ้ ล่างของโดมก็ กระเด็นกระดอนไร ้ทิศทางเมือ ่ ต ้องกระสุนของนั กรบเวหาจาก แดนไกล แถบสช มอดไหม ้เป็ นเถ ้าถ่านมองไม่เห็นสเี ดิม ่ ย่าง ยานรบขนาดเล็กนับพันบินร่อนรอบๆ โดม ต่างชว่ ยกันสาดกระสุนพลังงานเข ้าใสอ เมามันกลางสายฝนทีเ่ ริม ่ เทกระหนํ่าอย่างหนัก ฝูงศัตรูทแ ี่ ตกตืน ่ กรูขน ึ้ มาจากยอดโดมถูกกระสุน ไหม ้เกรียม ซากศพหงิกงอเกลือ ่ นกลาด ึ อยูใ่ กล ้แค่เอือ ชัยชนะของนายพลผู ้ชํานาญศก ้ ม พลันนั น ้ อสุนีก็คํารามลั่น ฟาดเปรีย ้ ง มาทีย ่ านแม่ สง่ ผลให ้สะท ้านไปทัง้ ลํา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 340

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี หายแปดสบ ิ เปอร์เซ็นต์ ฝ่ ายซอ ่ มบํารุงแนะนํ า ―ท่านครับ เกราะป้ องกันประจุไฟฟ้ าเสย ี ง ให ้ถอยก่อนครับ หากโดนอีกครัง้ ยานทนไม่ไหวแน่ครับ ―ต ้นหนรายงานตระหนก ขัดจังหวะเสย หัวเราะแหลมเล็กอันแสดงความพอใจของผู ้บัญชาการ ท่านนายพลขบกรามแน่น อีกเพียงนิดเดียวพวกมันก็จะถูกกําจัดหมดแล ้ว หากไอ ้ประจุ ไฟฟ้ าบัดซบก็มาขวางไว ้จนได ้ พวกแกยังโชคดี นายพลชกมือตนเองอย่างขัดใจก่อนสั่งให ้ยาน รบยุตก ิ ารโจมตีกลับเข ้ายานแม่ ื่ งชา้ ท่านนายพลใชช้ ว่ งเวลานั น ี หายที่ ปรากฎ เวลาผ่านไปอย่างเชอ ้ มองดูความเสย ึ เบือ ้ งหน ้าอย่างพิจารณา รู ้สกถึงความผิดปกติบางอย่าง ―ต ้นหน...ตามข ้อมูลของกระทรวงวิทยาศาสตร์ ศัตรูของเรามันมีปีกมัย ้ วะ?‖ ท่านสง่ โทรจิตถาม ผู ้ถูกถามหยุดคิดชวั่ ครูก ่ อ ่ นจะตอบกลับไป ―ง่า...กระผมเกรงว่าจะไม่มน ี ะครับ‖ ―บรรลัยแล ้ว‖ นายพลอุทนแล ้วสงั่ อย่างรวดเร็ว ―รีบสงั่ ให ้พวกข ้างนอกกลับเข ้ามาให ้เร็วทีส ่ ด ุ ...‖ ทว่าดูเหมือนจะไม่ทันการณ์ สายฟ้ าก็ ฟาดกระหนํ่ าซํ้ ายังทีเ่ ดิม อีกครั ง้ ยานแม่หมุน ี ี่ ง ส งิ่ สุด ท ้ายที่ท่านนายพลเห็ นคือ สายฟ้ าแล่นวาบ คว ้างเส ย การควบคุม ระเบิด ออกเป็ นเส ย ต่อเนื่องจากยานแม่สย ู่ านรบทีก ่ ําลังเคลือ ่ นพลเข ้ามาเป็ นกลุม ่ แล ้วระเบิดอย่างต่อเนื่องกันไป ่ ก ั ลําเดียว... จากลําหนึง่ สูอ ี ลําหนึง่ จนฝูงบินรบมหึมากลายเป็ นจุณกลางอากาศ...ไม่เว ้นแม ้สก ห ้วงโทรจิตสุดท ้ายของท่านนายพลทีอ ่ อ ่ นล ้าเหมือนทอดอาลัยต่อหายนะนัน ้ คือ ―ไอ ้อ ้วนระยํา ให ้พิกัดเราผิด‖ เชา้ แล้ว ชายชรายังไม่ทันล ้างหน ้าล ้างตาเสร็จแกก็ต ้องละขันนํ้ า ยกผ ้าขาวม ้าผืนเก่า ื่ หูของตนเอง รีบย่างเท ้าลงจากเรือน ขึน ้ เช็ดหน ้าลวกๆ ตาฝ้ าเบิกโพลงไม่เชอ ―จริงๆ นะลุง ไม่รู ้ใครมันกล ้าทํา ฉั นว่าจะไปกู ้เบ็ดทีป ่ ั กไว ้ พอดีไปเห็น ซะก่อนเลย รีบ มาบอกลุงนีแ ่ หละ‖ ชายหนุ่มสะพายตะข ้อง ร ้องบอกชายชราหน ้าตาตืน ่ ชักชวนผู ้เฒ่าให ้รีบตาม ไป ชายชราใจหายวาบ เมือ ่ เห็นภาพข ้างหน ้า ขวดเหล ้าทีแ ่ ตกกระจาย พานธูปเทียนที่ ี ดใส พวงมาลัยเจ็ ดศอกทีพ ชาวบ ้านพากันมาตัง้ บูชาเอาไว ้ล ้มระเนระนาด ผ ้าแพรหลากสส ่ ันไว ้ รอบจอมปลวกอย่างสวยงามก็ขาดสะบัน ้ ไหม ้เกรียม จอมปลวกทีเ่ คยสูงเกือบท่วมหัวกลายเป็ น มูลดินไปถึงศอก ี งเหน่อ นํ้ าตา ―ไอ ้ห่า...ใครวะมันชา่ งใจหมาเหยียบยํ่านํ้ าใจกูได ้‖ ชายชราครวญเสย ั ทัง้ ทีม ั่ คลอเล ้าตาฝ้ าๆ ของแก พลางยกชายผ ้าขาวม ้าซบ ่ อ ื ยังสน ิ ุง...‖ ชายหนุ่มออกความเห็นเสย ี งเครือ พลางระบายโทสะเหวีย ―นั่ นสล ่ งเท ้าเตะ ิ ้ ่ ี ชนสวนจานสเงินขนาดเท่าจานข ้าวกระเด็นตกคลอง ไป

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 341

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―จะบอกพวกชาวบ ้านอย่างไรดีละ่ ลุง แล ้วคราวนี้เรามิต ้องเดือดร ้อนไปขอหวยทีอ ่ น ื่ หรอกรึ‖ ิ้ หวัง ท่ามกลางลําแสงใหม่แห่งอรุณและกลิน สองชายต่างวัยสบตากันถอนใจอย่างสน ่ ดินทีเ่ พิง่ หมาดฝน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 342

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๒๓ เรือ ่ งสน

"เมือ ่ ฟองสบูแ ่ ตก" โดย ฉม ังฉาย

ถนนราชดําเนินในยามนี้ แม ้เป็ นเวลาค่อนข ้างดึก แต่ทางเท ้ายังคลาคลํ่าไปด ้วยผู ้คน และบนถนนรถยนต์ยั งคงสั ญจรไปมาจํ า นวนมาก ผู ้คนจํ า นวนไม่นอ้ ยต่า งทยอยกลั บ บ ้าน หลังจากต ้องเหน็ ดเหนื่อยจากการทํางานมาตลอดวัน บ ้างก็เพิง่ ออกจากบ ้านเพือ ่ เริม ่ งานตอน กลางคืน บ ้างก็ออกมาเพือ ่ ท่องราตรี ทุกคนต่างมีวัตถุประสงค์ทเี่ หมือนและแตกต่างกัน ฉั น ้ ้ นทางไปมาทํ างานของฉั น ตลอดเวลาฉั นซม ึ ซั บ คุ ้นเคยถนนสายนี้ด ี มั นเป็ นเสนทางที ่ใช เดิ ึ ทีด ความรู ้สก ่ ต ี อ ่ ถนนสายนี้ และดูเหมือนมันจะเป็ นสว่ นหนึง่ ของวิถช ี วี ต ิ ของฉั นไปแล ้ว ถนนแห่ง ่ กัน ได ้ซม ึ ซบ ั เรือ ้ นีก ้ ็เชน ่ งราวการต่อสูทางการเมื องในอดีตมายาวนานจนไม่สามารถจะแยกออก จากกันได ้เลย ฉั น เดิน ทอดน่ อ งไปเรื่อ ยตามบาทวิถ ี จากสะพานผ่า นฟ้ าลีล าศ จนถึง อนุ ส าวรีย ์ ประชาธิปไตย รัฐธรรมนูญฉบับจําลองวางบนพานทอง ยามต ้องแสงไฟ ดูมันสวยงามสง่า และ ยิง่ ใหญ่ นั บเป็ นโชคดีของประเทศไทยทีม ่ รี ัฐธรรมนูญเป็ นของตนเอง มีการปกครองในระบบ ประชาธิป ไตย ขณะที่ ห ลายประเทศเพื่อ นบ า้ นของฉั น ยั ง ห่ า งไกลจากกลิ่น อ ายของ ประชาธิปไตย ี่ ยกเล็กๆ ทีม ื่ เรียกว่า ―สแ ี่ ยกคอกวัว‖ ฉั นไม่ ฉั นผ่านอนุสาวรียป ์ ระชาธิปไตยมาถึงสแ ่ ช ี อ รู ้หรอกว่า ที่นี่ในอดีตเคยเป็ นคดอกวัวมาก่อ นหรือไม่ หรืออาจจะใช ่ แต่มันก็ ไม่สําคัญกว่าที่ เป็ นอยูใ่ นปั จจุบันนี้ ผู ้คนยังคงเดินขวักไขว่ไปมา มีคนพเนจรหลายคน มีคนพเนจรหลายคน ที่ ยึดเก ้าอีร้ ม ิ บาทวิถ ี เป็ นทีซ ่ ก ุ หัวนอนในยามคํา่ คืน หลายคนต่างมีทม ี่ าและทีไ่ หน หลายคนมีทม ี่ า แต่ไม่มท ี ไี่ ป นีแ ่ หละวิถช ี วี ต ิ ของผู ้คน ฉั นเดินผ่านขอทานโสโครกคนหนึง่ เขานั่ งตรงเก ้าอีต ้ ัวนั น ้ สัมภาระต่างๆ ดูพะรุงพะรัง วางกลาดเกลือ ่ นบนพืน ้ บาทวิถ ี คืนนี้เขาอาจจะผ่านคืนวันทีโ่ หดร ้ายไปได ้ไม่ยากเย็น หรือไม่มัน ี อีก กระมัง! อาจจะง่ายกว่าฉั นหลับตาเอนกายลงนอนเสย ั ้ รูปร่างครึง่ วงกลม ด ้านหน ้าของ อนุสรณ์สถาน ๑๔ ตุลา เป็ นอาคารคอนกรีต ๓ ชน ี ํ้ าตาลปนทองวางบนฐานสเี่ หลีย อาคารมีแท่งกรวยแหลมสน ่ มคางหมู อนุสรณ์สถานแห่งนี้เพิง่ สร ้างเสร็จสมบูรณ์เมือ ่ ไม่นาน แต่กอ ่ นทีน ่ ม ี่ เี พียงอนุสรณ์เล็กๆ ทีต ่ งั ้ อยูด ่ ้านหลังแผงขายล็อตเตอ ิ ปี ทุกอย่างก็ก่อขึน รีท ่ ใี่ หญ่ทส ี่ ด ุ ของประเทศ หลังจากเวลาผ่านไปนานนั บสบ ้ เป็ นรูปร่างด ้วย ความร่วมมือจากหลายๆ ฝ่ าย แผงขายล็อตเตอรีน ่ ัน ้ ก็ย ้ายออกไป ่ งสว่างฉายทาบไปทีต แสงไฟสอ ่ ัวอาคาร ทํ าให ้บรรยากาศแห่งนี้ดข ู รึมขลัง สมกับผ่าน ้ วันเวลาของการต่อสูทางการเมื องมายาวนาน ยิง่ ดึกอากาศยิง่ เย็นลง สายลมพัดโชยมาเอือ ่ ยๆ ี งใบไม ้ไหวยามลูล ี งทิพยดนตรี และแล ้วความเครียดทีก เสย ่ มหนาว มันชา่ งไพเราะดั่งเสย ่ ดทับ ฉั นมาตลอดวัน พลันมลายหายไปอย่างปลิดทิง้ ้ น ่ ทุกวัน เพือ ฉน ั มาถึงทีท ่ ํางานตอนเชาเช ่ นร่วมงานหลายคนมาถึงก่อนฉั น และตัง้ วง กาแฟแล ้วคุยกัน ฉั นเดินเข ้ามาได ้ยินพวกเขากําลังวิพากษ์วจิ ารณ์เรือ ่ งราวทีเ่ กิดขึน ้ เมือ ่ วานนี้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 343

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―สวัสดีครับ‖ เพือ ่ นรุ่นน ้องในกลุม ่ กล่าวทักทายมา เมือ ่ เห็นฉั นกําลังเดินเข ้ามาร่วมวง ้ สนทนา ปกติแล ้วทุกเชาพวกเรานั ่ งจิบกาแฟแล ้วคุยกัน ไม่วา่ จะเรือ ่ งการเมือง เรือ ่ งสังคม หรือ เรือ ่ งราวประเด็นร ้อนๆ แล ้วแต่ จะหยิบยกกันมาถก ี งดังตัง้ แต่เชาเลย ้ ―สวัสดีครับ มีอะไรกัน เสย ฉั นกวาดสายตาพร ้อมทักทายทุกคน ―เรากําลังคุยกันเรือ ่ งนโยบายลดพนักงานของธนาคารทีป ่ ระกาศออกมาเมือ ่ วานนี้ คุณ คิดอย่างไร‖ ชายหนุ่มหัวหน ้าแผนกของฉั นถาม ฉั บขยับเก ้าอีแ ้ ล ้วนั่ งลงร่วมวงเพราะ ฉั นเองก็ครุ่นคิดเรือ ่ งนี้มาเกือบครึง่ คืน มันไม่ใช ่ ้ ครัง้ แรกทีธ ่ นาคารประกาศลดพนั กงาน โดยใชนโยบาย ให ้พนั กงานเข ้าร่วมโครงการร่วมใจจาก ่ นี้หลายครั ง้ หลั งจากประเทศไทยต ้องประสบกับ ปั ญหา ก่อ นเกษี ยณ ธนาคารมีประกาศเชน เศรษฐกิจ ฟองสบู่แ ตก โดยมีเ งื่อ นไขให ้พนั ก งานที่ม ีอ ายุง านมาก ลาออก และได ร้ ั บ ผลตอบแทนล่วงหน ้าเป็ นเงินจํานวนหนึง่ แต่การประกาศนโยบายครัง้ นี้ไม่เหมือนกับครัง้ ทีผ ่ า่ น มา ―ผมว่า ทุก คนสบายใจเถอะ มั นอาจจะไม่เลวร ้ายอย่างที่วต ิ กกันอยู่หรอก‖ ฉั น ปลอบโยนพร ้อมรินนํ้ าร ้อนลงในถ ้วยกาแฟ แล ้วก็คนกาแฟให ้ละลายกับนํ้ าตาลและผงเนยเทียม ้ ้อ าจจะกร่อยลงแน่ เมือ กลิน ่ หอมของกาแฟโชยขึน ้ จากถ ้วยแตะจมูก ฉั น รสชาติก าแฟในเช านี ่ เทียบกับเรือ ่ งทีเ่ ราคุยกัน ―คุณไม่เดือดร ้อนนี่ คนอย่างพวกคุณยังคงทํ างานกับธนาคารได ้ต่อไป แต่ผมซ?ิ ‖ เขา เว ้นวรรคพร ้อมยกถ ้วยกาแฟขึน ้ จิบ ―ถ ้าไม่ลาออกครัง้ นี้ หลังจากผมเลีย ่ งมาหลายครัง้ แล ้ว ปี หน ้า ธนาคารอาจมีมาตรการบีบบังคับให ้พนั กงานอย่างผมต ้องลาออกอยูด ่ ี คุณคิดซ ิ ถึงเวลานั น ้ ผมจะ ได ้ผลตอบแทนเท่าไรกัน‖ ี งยาวคล ้ายประชดประชัน แต่นํ้าเสย ี งยังคงปนความปวดร ้าว สายตา เขาลากหางเสย ของเขาทีม ่ องมายังฉั น ฉั นเข ้าใจเขาดี เขาเป็ นหัวหน ้าทีด ่ ข ี องฉั นคนหนึง่ ชวี ต ิ การทํางานทีผ ่ า่ น ี่ บ ิ ปี แล ้ว แต่โชคชะตา มาเขาเป็ นคนขยันขันแข็ง มีความกระตือรือล ้นสูง แม ้วัยจะผ่านไปกว่าสส กลับเล่นตลกกับเขา เมื่อ ภรรยาของเขาต ้องตกงาน เนื่อ งจากบริษัท ต ้องปิ ด กิจ การ เพราะ ขาดทุนในยุคเศรษฐกิจตกตํา่ ฉั นรู ้ว่าถ ้าเขาต ้องลาออกในครัง้ นี้ ก็เหมือนเสาหลั กของครอบครัว ล ้มครืนลงอีกต ้น ภาระค่าใชจ่้ ายในครอบครัวใครจะดูแล แม ้ว่าภรรยาของเขาจะไม่ได ้นิง่ ดูดายนั่ ง ี เพียงลําพัง เธอเปิ ดร ้านขายของชําเล็กๆ แม ้รายได ้ทีร่ ับไม่ งอมืองอเท ้า ให ้เขาต ้องหาเลีย ้ งชพ มาก แต่ก็ยังพอจุนเจือครอบครัวได ้ในระดับหนึง่ ―หัวหน ้าครับ ถ ้าลาออกแล ้วจะได ้รับเงินชดเชยเท่าไร‖ หลังจากเด็กหนุ่มลูกน ้องอีก คนถามเขาเอือ ้ มมือไปเคาะเครือ ่ งคิดเลข คํานวณตัวเลขอย่างคร่าวๆ ―ล ้านเศษๆ‖ ี งเอ็ดอึงดังขึน ―ฮู‖้ เสย ้ จากกลุม ่ ื้ บ ้าน และหนี้สวัสดิการอืน ―เฮย้ เดีย ๋ วซ ิ ยังไม่หักภาระหนี้เงินกู ้ซอ ่ ๆ ถ ้าหักลบกลบหนี้ แล ้ว เหลือแค่ ๔ แสนกว่าบาท‖ ้ เสย ี งถอนหายใจของลูกน ้องดังขึน ―เฮอ‖ ้ ตามมา เหลือไม่มากเลยสําหรับครอบครัวที่ ื อีก ๒ คน เด็กหนุ่มลูกน ้องคิด มี พ่อแม่ และลูกทีก ่ ําลังเรียนหนั งสอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 344

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

กาแฟหมดถ ้วยโดยไม่รู ้ตัว ฉั นสังเกตเห็ นว่าขณะทีส ่ นทนากัน หัวหน ้ามีอาการเหม่อ ลอยบ่อยครัง้ สายตาของเขาทอดออกไปนอกตัวอาคาร ิ ใจอย่างไร ภายในสน ิ้ เดือนนีก ―แล ้วหันหน ้าจะตัดสน ้ ็หมดเขตรับสมัครแล ้วนะครับ‖ เขาสะดุ ้งเล็กน ้อย เมือ ่ ได ้ยินคําถามของฉั น เขามองสบตาฉั น แต่ไม่มค ี ํา ตอบใดๆ หลุด ออกมาจากปากของเขา บนท ้องถนนข ้างนอกธนาคาร รถยนต์จอดติดกั นยาวเหยียด การจราจรชว่ งชั่วโมง ่ นี้ ทุกคนขับรถออกมาติดกันได ้ทุกวันเหมือนกับไม่รู ้จักเบือ เร่งด่วนในเมืองหลวงก็เป็ นเชน ่ หน่าย ี ที ปริมาณรถยนต์บนท ้องถนนไม่เคยลดจํานวนลงเลย ทัง้ ๆ ทีป กันเสย ่ ระเทศไทยประสบปั ญหา วิกฤติทางเศรษฐกิจ ฉั นอาจจะโชคดีกว่าเพือ ่ นร่วมงานหลายคน เพราะพนั กงานกลุม ่ เป้ าหมายทีธ ่ นาคาร ึ ษาชัน ้ ปริญญาตรี และมีอายุงานมาก เพราะคน อยากให ้ลาออก คือพนั กงานทีไ ่ ม่จบการศก จําพวกนี้ได ้รับเงินเดือนสูง ธนาคารต ้องการลดค่าใชจ่้ ายในสว่ นนี้ เพือ ่ ลดต ้นทุนในการบริหาร หลังจากธนาคารเองต ้องประสบกับปั ญหาหนี้เน่าจํ านวนมากสง่ ผลให ้ผลการดําเนินทาง ธุรกิจ ต ้องขาดทุนจนบักโกรก หลายว น ั ผ่านไป เพื่อ นพนั ก งานธนาคารได ้คุย เรื่อ งนโยบายร่วมใจจากกั นอย่า ง ้ ่น เดิม ส ่ว นเขาตั ง้ แต่วั น นั ้น กว ้างขวาง พวกเราก็ ยั ง คงสนทนากั น ในวงกาแฟตอนเช าเช ื่ งชาลง ้ เปลีย ่ นแปลงไปมาก แลดูเขาเชอ กลายเป็ นคนพูดน ้อย และบางครัง้ ก็เก็บตัวเงียบอยูค ่ น ี ง เดียว ระยะหลังเขากลับบ ้านดึกกว่าปกติ เขาเริม ่ ดืม ่ มากขึน ้ ทุกวัน แต่ก็ไม่เคยมีขา่ วว่ามีปากเสย ึ ของสามีเธอดี กับภรรยา ฉั นคิดว่าภรรยาของเขาย่อมเข ้าใจในความรู ้สก เย็นนี้ฉันตัง้ ใจจะกลับบ ้านให ้เร็ วกว่าปกติ ฉั นเดินออกจากทีท ่ ํ างานเพือ ่ มารอรถเมล์ ประจํ าทาง ฉั นเห็นเขายืนคุยกับเพือ ่ นร่วมงานอีกคนหนึง่ เมือ ่ เขาเห็นฉั นเดินออกมาก็โบกมือ เรียก ―เดีย ๋ วๆ คุณจะกลับบ ้านแล ้วหรือ‖ เขาเดินดุย ่ ๆ เข ้ามา ―เย็นนี้ คุณว่างหรือเปล่า‖ เขาถามพร ้อมโอบไหล่ของฉั น ―ก็ไม่เชงิ หรอกครับ‖ ฉั นกึง่ โกหก ี งทีจ ―ไปนั่ งดืม ่ เหล ้ากับผมหน่อยได ้ไหม แล ้วเราจะได ้คุยกัน ‖ นํ้ าเสย ่ ริงจัง ทําให ้ฉั น ต ้องลังเลอยูค ่ รูห ่ นึง่ ―ไปซ ิ นั่ งเป็ นเพือ ่ นผมหน่อย คุณก็รู ้นี่ นั่งดืม ่ คนเดียวก็คงเหงาตายเลย‖ เขา ยังติดลูกตื๊ อต่อไป ―คือคือว่า...‖ ่ ย ―มีธรุ ะสําคัญใชม ั ้ ?‖ เขาถามแทรกแต่แววตาคูน ่ ัน ้ ทําให ้ฉั นต ้องเปลีย ่ นใจ ฉั นบอกกับ เขาว่าขอให ้ฉั นได ้โทรศัพท์บอกภรรยาของฉั นก่อน เธอจะได ้สบายใจ ไม่ต ้องนั่ งเป็ นห่วงฉั นเมือ ่ ้ กลับบ ้านชากว่าปกติ ึ ดีขน ―ดี‖ รอยยิม ้ ตรงมุมแก ้มของเขายังคงเจือปนด ้วยความเศร ้า แต่ก็ทําให ้ฉั นรู ้สก ึ้ บ ้าง ั ดาห์ หลังจากเขาเงียบขรึมมาตลอดทัง้ สป

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 345

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

บรรยากาศร ้านเหล ้าริมทางเริม ่ คึกคัก ผู ้คนยังไม่มาก เพราะยังเป็ นเวลาหัวคํ่า เรา เลือกนั่ งโต๊ะด ้านในสุด เนื่องจากห่างจากเวทีนักดนตรีทต ี่ ัง้ ด ้านหน ้าของร ้านมากพอสมควร ทํา ี งเพลงไม่ดังมากเกินไป เขาสั่งเหล ้าพร ้อมกับมิกซเ์ ซอร์ ครู่ใหญ่รายการทีส ให ้เสย ่ ั่งก็ ถูกยกมา วางไว ้ข ้างโต๊ะ บริกรชายทําหน ้าทีช ่ งเหล ้าให ้เขา ก่อน แล ้วก็ชงให ้ฉั นอีก ๑ แก ้ว เราเริม ่ ดืม ่ กัน ื่ เสย ี ง อย่างเงียบๆ ผู ้คนเริม ่ ทยอยเข ้ามาในร ้านหนาตาขึน ้ บนเวทีด ้านหน ้ามีนัก ดนตรีผู ้ไร ้ช อ ี ตัวเดิม เราต่างดืม กําลังบรรเลงเพลงเศร ้าๆ จากกีต ้าร์คช ู่ พ ่ กันเรือ ่ ยๆ เหล ้าหมดไปเกือบครึง่ แล ้ว กับแกล ้ม ๒ อย่างทีว่ างบนโต๊ะร่อยหรอ ฉั นสงั เกตว่าเขากระดกแก ้วเหล ้าถีข ่ น ึ้ ฉั นกล่าวเตือนเขา ่ เดิม ว่าไม่ต ้องรีบดืม ่ ก็ได ้ ฉั นก็ไม่รบ ี ร ้อนจะกลับบ ้านกแล ้ว แต่ทก ุ อย่างยังเงียบงันเชน นั กดนตรีคนเดิมเดินลงจากเวทีไปแล ้ว นั กดนตรีวงใหม่สับเปลีย ่ นขึน ้ เวทีแทน นั ก ดนตรีกลุม ่ ใหม่เล่นกันเป็ นวงแนวอิเล็กทริคส ์ นั กเพลงคนเศร ้าเดินผ่านมาทางโต๊ะของเรา เขาชู ่ กัน นักดนตรียม แก ้วเหล ้าขึน ้ เพือ ่ ทักทายนั กดนตรีคนนัน ้ ฉั นเองก็ยม ิ้ ทักทายเชน ิ้ รับไมตรีจต ิ ทีเ่ รา มอบให ้ แล ้วเดินหลบไปหลังร ้าน แต่ทุกอย่างก็ยังเงียบ เหล ้าหมดไปแล ้วครึง่ ขวด บริกรชายมา ั ครูเ่ ดีย ถามว่าจะรับอะไรเพิม ่ อีกไหม? ฉั นบอกว่าให ้รออีกสก ๋ วจะสงั่ เอง ―คุณรู ้ไหม ผมจําวันแรกทีเ่ ข ้ามาทํางานทีธ ่ นาคารนีไ ้ ด ้ดี‖ เขาเริม ่ ปริปากแล ้ว ―ผมภูมใิ จมาก ผู ้จัดการสาขาในขณะนั น ้ กล่าวต ้อนรับอย่างอบอุน ่ เขาบอกว่าในนาม ของธนาคารเรายินดีมากทีไ่ ด ้ผมมาร่วมงานในครัง้ นี้ และเขายังกล่าวอีกว่า ผมในฐานะคนรุ่นใหม่ ี ง จะเป็ นกําลังสําคัญทีจ ่ ะทํ าให ้ธนาคารเจริญก ้าวหน ้าในอนาคต ผมยังจํ าได ้ดี‖ เขาเน ้นหางเสย ี ําพันเลือ ่ กันในวัน พร ้อมกระดกนํ้ าสอ ่ นไหลหายไปในลําคอ ฉั นพยักหน ้าตอบรับ ฉั นก็จําได ้เชน แรกทีเ่ ข ้าทํางานแห่งนี้ ้ ผู ้น ้อย เสย ี สละ ―ผมทํ างานทุ่มเทให ้กับธนาคารมาหลายปี เริ่มต ้นจากพนั กงานชัน แรงกายแรงใจ จนกระทั่ งมาถึงตําแหน่งหัวหน ้างานได ้ มันเหนื่อยยากมาก แต่ก็ไม่ทํ าให ้ผม ี อีก แต่วันนี้ คุณดูผมซ‖ิ เขาชน ี้ วิ้ ตรงทีห ท ้อถอยเลย ผมกลับภูมใิ จกับมันเสย ่ น ้าอก ―ผมกําลังจะ หมดความหมายแล ้ว‖ ่ ย่างนั น ―มันไม่ใชอ ้ ทัง้ หมดหรอก มันเป็ นผลกระทบทางวิกฤติเศรษฐกิจ ‖ ฉั นพยายาม อธิบาย ี งของ ―แล ้วไอ ้วิกฤติเศรษฐกิจบ ้าบอทีค ่ ณ ุ ว่านั น ้ ผมเป็ นคนสร ้างขึน ้ มางัน ้ หรือ ?‖ เสย เขาดูเข ้มขึน ้ ื่ มั่นในระบบการปกครองแบบประชาธิปไตย แล ้วนี่ไง ผล ―คุณบอกผมเสมอว่า คุณเชอ ของมั น ช ่ า งงดงามเส ีย เหลื อ เกิน ประเทศชาติไ ด เ้ ส ีย หายเป็ นจํ า นวนมาก ไม่ ใ ช ่ เ พราะ นั กการเมืองพวกนั น ้ หรือ ‖ เขากวาดมือไปข ้างหน ้า ―รัฐบาลมีแต่พวกโกงกิน คอร์รัปชั่นกันอย่าง แพร่หลาย ในรอบ ๕-๖ ปี ทผ ี่ า่ นมาเปลีย ่ นรัฐบาลไปกีช ่ ด ุ แล ้ว คุณก็รู ้‖ ―ก็เพราะเหตุนี้แหละ การ พัฒนาประชาธิปไตยจึงยังไม่คบ ื หน ้าไปเท่าทีค ่ วร ถึงอย่างไร ผมเองก็ยังศรัทธาในเสรีภาพตาม รัฐธรรมนูญทีบ ่ ัญญัตไิ ว ้‖ ้ บริการชายเติมเหล ้าให ้ฉั นอีก ฉั นยกดืม ่ รวดเดียวหมดเกือบครึง่ ก่อนเอ่ยชาๆ ―ถ ้าประชาชนมีสว่ นร่วมในการปกครองประเทศ โดยผ่านการเลือกตัง้ ทีบ ่ ริสท ุ ธิ์ โดยไม่ ิ เห็นแก่อามิสสนจ ้างทีพ ่ วกนั น ้ นํ ามาล่อ พวกเขาจะได ้ผู ้แทนทีด ่ ม ี าบริหารประเทศ การทีป ่ ระเทศ ่ นี้ เพราะเราขาดแคลนนั ก การเมือ งทีด ไทยต ้องประสบปั ญหาเศรษฐกิจ ตกตํ่าเชน ่ ี มีค วามรู ้ ื่ ผมไหมล่ะ? นั กการเมืองสักกีค สามารถบริหารนํ าพาประเทศได ้ หัวหน ้าเชอ ่ นทีเ่ ล่นการเมืองเพือ ่ ประโยชน์ ของชาติเป็ นหลัก แต่ประชาชนอย่างเราๆ อย่าเพิง่ ท ้อแท ้กับระบบประชาธิปไตยที่

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 346

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ล ้มลุกคลุกคลานเลย สมมุตวิ า่ ประชาธิปไตยเบ่งบานเต็มที่ เราก็จะได ้รัฐบาลทีด ่ ี บริหารประเทศ ่ ทุกวันนี‖้ ด ้วยนโยบายทีต ่ อ ่ เนือ ่ ง ไม่ขาดตอนเชน ―ไอ ้ที่คุณพูด มันก็ถูก แต่เมือ ่ ไหร่ล่ะ ผมเห็ นมีแต่คนจ ้องจะล ้มระบบประชาธิปไตย เผด็จการกีค ่ นแล ้ว ทีว่ นเวียนเข ้ามาในถนนการเมือง รัฐธรรมนูญกีฉ ่ บับแล ้วทีถ ่ ูกฉีกแล ้วถูกเขียน ขึน ้ มาใหม่ ผมเห็นก็มแ ี ค่ฉบับเดียวเท่านัน ้ ทีไ่ ม่โดนฉีกทิง้ โน ้นบนถนนราชดําเนินไง‖ เขาบุ ้ยปาก ออกไปนอกร ้าน ี งเพลงเริม เสย ่ ดังมากขึน ้ เพลงทีบ ่ รรเลงเริม ่ ร ้อนแรง ถ ้าย ้อนไปสัก ๒๐ ปี ทแ ี่ ล ้ว บท ิ ั เพลงเหล่านี้ ไม่ส ามารถร ้องได ้เลย คือคนทีร่ ้องบนเวทีจะโดนตํ ารวจซวเข ้าซงเตไปเรียบร ้อย แล ้ว นีไ ่ ง? เสรีภาพทีเ่ ราสามารถทําได ้ ฉั นคิด ื่ ไหม ในชวี ต ―คุณเชอ ิ ผมไม่เคยเลยทีจ ่ ะไปเลือกตัง้ ผู ้แทน ถึงผมเลือกอย่างไร คนที่ ี เวลาไปเลือก ผมไม่ได ้เลือก ผมหมายถึงพวกโกงกินก็ชนะการเลือกตัง้ อยู่ด ี แล ้วยังนี้ผมจะเสย ทําไม?‖ พูดแล ้วเขานิง่ งันอยูค ่ รูใ่ หญ่ ่ เดิม เชน

่ ภาได ้ มันก็จริงอย่างทีเ่ ขาพูด จะเลือกตัง้ กีค ่ รัง้ นั กการเมืองหน ้าเก่าๆ ก็ยังเดินเข ้าสูส

ี หายขนาดนี้ บริษัทห ้างร ้านของเอกชนต ้องปิ ดกิจการลง ―เห็นไหม! ประเทศชาติเสย ิ ของภาคเอกชนทีไ่ ปกู ้ เมียผมก็ตกงานมา ๒ ปี แล ้ว ธนาคารหลายแห่งก็ถูกรัฐบาลสั่งปิ ด หนี้สน มาจากต่างประเทศในยุคเศรษฐกิจรุ่งเรือง รัฐบาลเข ้าไปรับผิดชอบแทน แล ้วไหนว่าเป็ นระบบ การค ้าเสรีการแข่งขันทางธุรกิจเป็ นเรือ ่ งปกติ ผลกําไรเป็ นเป้ าหมายหลัก แต่พอขาดทุนป่ าปี้ รัฐ ต ้องรับผิดชอบระยําแท ้‖ เขากล่าวคําผรุสวาท แล ้วดืม ่ รวดเดียวหมดแก ้ว ―ทุกอย่างในประเทศนีต ้ กอยูใ่ นอุ ้งมือของคนมีอํานาจไม่กก ี่ ลุม ่ เศรษฐกิจหลักๆ ก็มค ี น ่ งว่างระหว่างคนจนและคนรวย ห่างไกลขึน ไม่กต ี่ ระกูลทีเ่ ป็ นเจ ้าของ ชอ ้ ทุกวัน ยิง่ กว่าฟ้ ากับดิน ี อีก ในยุคเศรษฐกิจรุ่งเรือง คนพวกนั น เสย ้ ก็สข ุ สบาย มีชวี ต ิ หรูหรา และฟุ่ มเฟื อย คนอย่างพวก เราได ้สุขสบายบ ้าง ก็แค่หา่ งอึง่ แต่พอเศรษฐกิจล่มสลาย พวกนั น ้ ไม่กระทบกระเทือนสักเท่าไร แต่คนอย่างเราเดือดร ้อนทุกหย่อมหญ ้า ผมเองก็ไม่ปฏิเสธแนวความคิดของคุณหรอก แต่ก็ไม่รู ้ จะทั ด ทานระบบการค ้าเสรีท ี่เต็ ม ไปด ้วยการเอารั ดเอาเปรีย บอย่างไร คนที่ม ก ี ํ าลังมากย่อ ม เหนือกว่าคนทีม ่ ก ี ําลังน ้อย อารยธรรมตะวันตกทะลักเข ้ามาอย่างน่าใจหาย มันเข ้ามาทําลายภูม ิ ิ้ เชงิ แล ้วจะให ้ผมลุกขึน ปั ญญาตะวันออกเกือบสน ้ ยืนขวางกระแสนั น ้ ได ้อย่างไร มีสักแต่วา่ จะ แพ ้‖ ―วิธท ี างประชาธิปไตยครับ หัวหน ้า มันเป็ นเกาะป้ องกันประเทศไทยได ‖้ ฉั นเพ่งมอง หน ้าทีร่ าบเรียบของเขาในท่ามกลางแสงไฟสลัว เขานั่ งคลึงแก ้วเหล ้าไปมา เหมือนกํ าลังใช ้ ความคิด ฉั นจึงพูดต่อ ―ถ ้าประชาธิปไตยเบ่งบานเต็มที่ ระบบเศรษฐกิจของเราจะแข็งแรง การ ี ตะวันตกก็จะน ้อยลง เสย ี งของประเทศเราก็ จะค่อยๆ ดังขึน ถูกเอารัดเอาเปรียบจากซด ้ บนเวที ต่างๆ ของโลก ถึงตอนนัน ้ ประชาชนระดับรากหญ ้าก็จะเข ้มแข็ง‖ ―อีกนานเท่าไร รุน ่ ผม หรือรุน ่ ลูก หรือรุน ่ หลาน หรือ...‖ เขาถาม ―ผมว่าไม่นานหรอก ถ ้าเราเจ็ บครั ง้ นี้แล ้วจํ าเป็ นบทเรีย น เอาวิกฤติม าคอยเตือนใจ แล ้วหันมาทบทวนตัวเอง เราต ้องให ้ความสําคัญแก่ช ุมชน ต ้องสร ้างให ้ชุมชนเข ้มแข็ ง ต ้อง สง่ เสริม ผู ้ประกอบธุรกิจรายขนาดกลางและขนาดย่อ ม ทีเ่ ราเรีย กว่า SMES ธุร กิจพวกนี้เป็ น สายเลือดหลักทางเศรษฐกิจจริงๆ เราต ้องกล ้าเริม ่ ต ้นใหม่ ต ้องไม่หลอกตัวเองว่า เป็ นประเทศ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 347

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

อุตสาหกรรมใหม่ แต่เราเป็ นเกษตรอุตสาหกรรม ถ ้าเราพัฒนาประเทศโดยไม่เหลียวแลภาค การเกษตร เราก็จะหลงทิศหลงทาง ―ฉั นขยับตัวให ้เข ้าทีเ่ พือ ่ นั่งได ้สะดวกขึน ้ แล ้วพูดต่อ ี ที เราก็เพียงแค่แรงงานราคา ―ประเทศอุตสาหกรรมใหม่เหรอ? เลิกฝั นกลางวันกันเสย ื้ วัตถุดบ ถูกๆ ของโลกเท่านั น ้ แหละ เงินตรามีแต่ไหลออกไป เนื่องจากต ้องซอ ิ จากต่างประเทศ ้ เพือ ่ ป้ อนโรงงานอุตสาหกรรม‖ เขาค ้านอีก ก่อนกระเซาผมว่ า ―คุณน่าจะไปเล่นการเมือ งนะ แทนทีจ ่ ะทํางานธนาคาร‖ ―ในอนาคตไม่แน่นะครับ...‖ ผมว่าแล ้วเราก็ตา่ งยิม ้ และหัวเราะให ้กัน แขกผู ้มาเทีย ่ วเพิม ่ จํานวนมากขึน ้ จนทางร ้านต ้องวางโต๊ะเสริม ทุกคนต่างแวะเวียนมา ่ ังขยะ บางคนอาจหวังเพียงว่าเชาวั ้ น เพือ ่ แสวงหาความสุข และปลดเปลือ ้ งความทุกข์โยนใสถ ใหม่ทเี่ ราตืน ่ นอน จะมีสงิ่ ดีๆ ทีร่ อคอยมาเยือน เรานั่ งคุยกันอีกหลายๆ เรือ ่ งอย่างออกรสชาติ ี่ ลับบ ้านเพียงลําพั ง เขา จนกระทั่งแยกจากร ้านเหล ้าเมือ ่ ประมาณตีหนึง่ เศษ เขาเรียกแท็ กซก ่ บอกฉั นว่าไม่ต ้องไปสง เขาสามารถกลับเองก็ได ้‖ ี าส ถึงอนุสาวรียป ฉน ั เดินทอดน่องไปตามบาทวิถ ี จากสะพานผ่านฟ้ าสล ์ ระชาธิปไตย บนบาทวิถแ ี ทบไม่มค ี นเลย บนถนนราชดําเนินมีรถยนต์วงิ่ ไปมาน ้อยลง ฉั นคุ ้นเคยถนนสายนี้ด ี ึ ซั บความรู ้ส ก ึ ได ้ดี เฉกเช ่นเดีย วกั บ ถนนสายนี้ไ ด ้ซ ม ึ ซับ เรื่อ งการต่อ สูทางการเมื ้ จนซ ม อ งมา ่ ยาวนาน รัฐธรรมนูญยังอยูบ ่ นพานทอง ยามต ้องแสงไฟชางงดงามและยิง่ ใหญ่ อนุสรณ์สถาน ี่ ยกคอกวัว ขอทานคนเดิมยังคงนอนคุดคู ้บนเก ้าอีต ๑๔ ตุลา ยังตัง้ เด่นอยูท ่ ส ี่ แ ้ ัวเดิม สายลมพัด ี งใบไม ้ไหวลูต มาเอือ ่ ยๆ เสย ่ ามลมหนาว ชา่ งไพเราะไม่เปลีย ่ นแปลงยิง่ ดึกอากาศยิง่ หนาว ึ ของฉั น ฉั นถามเขาว่า ―หัวหน ้า เรือ ่ งราวก่อนจากกันทีร่ ้านเหล ้ายังแจ่มชัดในความรู ้สก ่ มีคําตอบแล ้วใชไหม? เรือ ่ งโครงการร่วมใจก่อนเกษียณ ริมฝี ปากของเขาขยับเหมือนจะพูด แต่ไม่มค ี ําใดออกมา และถ ้าฉั นไม่สังเกตฉั นคงไม่ ่ กัน เห็นคําตอบในแววตาของเขาเชน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 348

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๒๕ เรือ ่ งสน

"ฤดูกาล" ั โดย ชญวลี ศรีสโุ ข

ด้านนอกห ้องประชุม...พายุกําลังโหมกระหนํ่ า ราวโกรธเกรีย ้ วหนั กหนามาแรมปี ี ําคล ้อยตํ่า แล ้วสายฝนก็เทลงมาเห็นราวแซเ่ ม็ดนํ้ าโบยตี ต ้นไม ้ใหญ่โยกเยกตามแรงลม เมฆสด พืน ้ พสุธา ด ้านในห ้องประชุม...มือเราประสานกันอย่างอบอุน ่ มือต่อมือ สร ้างวงล ้อมขึน ้ มา เรา ี งเพลง...แล ้วฉั นก็ต ้องขมวดคิว้ เมือ โยกตัวตามเสย ่ นิว้ เรียวของนพลูบไล ้นิว้ ก ้อยฉั นเบาๆ มองผู ้คนในวง ต่างคนต่างตกอยู่ในภวังค์อันแสนซาบซงึ้ ในห ้องประชุมทีม ่ แ ี สงสลัว บรรยากาศอวลไอด ้วยความรักความผูกพัน...วันนี้เป็ นวันสุดท ้ายของการประชุมสามวัน...โดยมี วัตถุประสงค์...พัฒนาบุคลากร เพือ ่ การปฏิรป ู ระบบราชการ วูบหนึง่ ฉั นคิดว่า...บางทีอาจเป็ นเรือ ่ งบังเอิญ...เหมือนคนชอบนั่ งสั่นขา กระดิกเท ้า ึ ไปทีน ึ วาบหวามเต็ มใจ จนต ้องเอ็ ด พยายามไม่เพ่งความรู ้สก ่ ิ้วก ้อยของตนเอง แต่ความรู ้ส ก ตนเอง ―บ ้า...‖ ึ เชน ่ นีใ้ นขณะทีต ไม่บ ้าหรือ...ทีเ่ กิดความรู ้สก ่ นเองมีสามมี มีลก ู และนพ...หนุ่มรุน ่ น ้องก็ มีภรรยามีลก ู เหงือ ่ เต็ ม มือ ที่เย็นเฉียบ...โล่งใจ ที่เพลงไม่ย าวเกินไป ขัน ้ ตอนต่อ ไปคือ สลายวง ั ญาว่าจะชว่ ยกันสร ้างสรรค์องค์กรให ้เจริญ อําลาและให ้สญ ขัน ้ ตอนการลา คือเข ้าจับมือรํ่าลากัน นพจับมือฉั นบีบเบาๆ สบตา ้ ―ขอให ้มีกําลังใจทํางานเพือ ่ ประชาชน‖ เขาพูดแบบโบราณอย่างฝ่ ายซายสมั ยก่อน สบตานพแป๊ บเดียว กลัวว่าเขาจะเห็นพิรธ ุ ในสายตา ึ ผิดบาปของหญิงวัยกลางคน พิรธ ุ ...แห่งความรู ้สก ต่อจากนัน ้ เราก็แยกย ้ายกันกลับบ ้านของใครของมัน พบก ันเกือ บทุก วัน คํ าทั กทายธรรมดา ทีน ่ พเคยพูดเคยทํ า กลับเป็ นสงิ่ พิเศษและ สะกิดใจให ้ฉั นเก็บไปคิดทุกครัง้ ―วันนีแ ้ ต่งตัวสวยจัง‖ ―อยูใ่ กล ้แล ้วสบายใจ‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 349

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ไปไหน ผมไปสง่ ไหม‖ ―ชว่ ยหิว้ ของไหม‖ นานเข ้าๆ จนปั่ นป่ วนเป็ นเอามาก จนเห็นใบหน ้าคมสันของเขาทุกครัง้ เมือ ่ หลับตาลง ั ดวงตาวาววาม นิว้ เรียวงาม ฉั นบอกตนเองว่านิว้ เขาสวยงามเหมือนนิว้ ศล ิ ปิ น จมูกโด่งเป็ นสน แม ้รู ้จักกันมานาน แต่ฉันไม่เคยคิดเลยเถิดแม ้แต่น ้อย...เพิง่ มาเป็ นในปี นี้ ―ทําไม...‖ ฉั นตามตนเอง...หรืออาจเป็ น จากการแปรปรวนทางฮอร์โมนของคนใกล ้วัยทอง ―ทุเรศ‖ ด่าตนเอง ขณะสามีพลิกตัวมากอด มือลูบคิว้ เข ้มของสามี ใจไพล่ไปถึงปากคอคิว้ คางของอีกคน กอดสามีกลับนึกถึงร่างกํายําของอีกคน ―นั งบ๊องส‖์ ฉั นว่าตนเองซํ้าๆ ื่ พรั่งพรู แม ้หนาวเหน็ บแต่ก็ ความหลงเหมือนมรสุมทีโ่ หมกระหนํ่า พาเม็ดฝนอันสดชน ่ ฉํ่า หัวใจวับวาบด ้วยความสุขทีถ ชุม ่ ักทอก่อตัวขึน ้ มามากขึน ้ ทุกวัน ึ เอาเองว่าไม่ธรรมดา งานทีท ่ ํา เป็ นธรรมดาทีต ่ ้องเจอะเจอกันบ ้าง แต่บัดนี.้ ..ฉั นรู ้สก ―รออยูใ่ ต ้ต ้นไม ้ตรงนี้ดก ี ว่า เดีย ๋ วผมเอารถมารับ เดีย ๋ วร ้อน‖ นพบอก เมือ ่ เราเผอิญไป ึ ขึน ประชุมนอกโรงพยาบาล ในสถานทีแ ่ ห่งเดียวกัน ฉั นเกิดความรู ้สก ้ มาเองว่า เขาทะนุถนอมฉั น เหลือเกิน ―ไม่เป็ นไร...‖ ฉั นบอก เดินเคียงคูไ ่ ปกับเขา เมือ ่ ข ้ามถนนเขาจูงแขนฉั น อันทีจ ่ ริงเขา คงกลัวฉั นเงอะงะถูกรถชนตามวัยนั่นแหละ แต่อย่างไร...ความอบอุน ่ ก็พุ่งพรวดเต็มอกอย่างห ้าม ไม่ได ้ ขึน ้ รถ ชําเลืองมอง คิว้ เข ้ม หนวดเคราเขียวครึม ้ ...ฟั งเขาคุยอย่างไม่รู ้เบือ ่ คนอะไรคุย เก่งเหลือเกิน เออ...นิว้ ขาก็น่ามองจัง...คนอะไรนิว้ งามอย่างกับลําเทียน อยากอยูใ่ นอ ้อมกอดของเขา อยากให ้เขาใชนิ้ ว้ ไล ้ผิวแก ้ม ึ หน ้าร ้อนวูบ หลบตาก่อน... ต่างฝ่ ายต่างสบตา ฉั นรู ้สก ั่ กลัวเขาล่วงรู ้ถึงความนึกคิด ใจสน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 350

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

น่าอายนัก ทําไมจึงเลวอย่างนี.้ .. ี งด่าว่าของตนเองพัด ม ันเป็ นสงิ่ แปลกปลอมในใจ ยิง่ พยายามลบหาย ก็ยงิ่ ผุดโผล่ เสย ผ่านโสตประสาทเหมือนลมพัด กระวนกระวาย ถ ้าวันไหนไม่เห็นหน ้า... ึ เหมือนวัยรุน วัยกลับแล ้วกระมัง มีความรู ้สก ่ ไม่เห็นหน ้าก็ขอให ้เห็นท ้ายรถ ―ชว่ ยทีเถอะค่ะ หญิงวัยกลางคน แอบรั กหนุ่มทีม ่ เี จ ้าของ ขณะทีต ่ นมีลูกมีสามีแล ้ว สามีก็ดเี หมือนเทพบุตร‖...ฉั นโพสต์ข ้อความเข ้าไปในเน็ ต ไม่นานก็มค ี วามเห็นต่อท ้าย ความเห็นที่ ๑ ิ ปี นขึน สาธุ...เชญ ้ ต ้นงิว้ ไปเลย ไป๊ ความเห็นที่ ๒ ่ นี้ แสดงคุณรู ้ว่าไม่ถูกต ้องนั ก ต ้องหักห ้ามใจ คุณยังมีเวลาถอนตัวทัน คุณโพสต์มาเชน เวลาผ่านไป คุณก็จะลืมได ้เอง ความเห็นที่ ๓ ให ้มองให ้เห็นว่าคนเรานั น ้ ถึงทีส ่ ด ุ ก็ไม่มอ ี ะไร มีแต่ความเน่าเหม็น ให ้มองกายของเขา เหมือนซากศพ เหมือนปี ศาจ เพ่งดูความอนิจจัง และจะปลงได ้ ความเห็นที่ ๔ เห็นด ้วยกับความเห็นข ้อที่ ๓ และถ ้ายังตัดใจไม่ได ้ ให ้มองไปทีค ่ วามชวั่ ความเลว นิสัย ้ ตํา่ ชาของเขา คนเรามีชวั่ ทุกคน ขอให ้คุณโชคดี ความเห็นที่ ๕ ่ นี้ จะสอนลูกให ้รู ้ผิด ตนเป็ นทีพ ่ งึ่ แห่งตน คุณมีลก ู สาวหรือไม่ หันไปดูลก ู ถ ้าแม่เป็ นเชน ชอบชวั่ ดีได ้อย่างไร ความเห็นที่ ๖ ี อีก ทํ าให ้เกิดพลั งชวี ต ผมไม่เห็นเลยว่าแอบรั กคนอืน ่ จะผิด ตรงไหน ดีเสย ิ นะผมว่า ี ตราบใดทีเ่ ราไม่ทําให ้ผิดศลธรรมทางกาย ความเห็นที่ ๗ ี ข ้อสามนั น แค่คด ิ ก็ผด ิ แล ้ว บักหนุ่มความเห็นที่ ๖ เอ๋ย...ประพฤติผด ิ ศล ้ ไม่ใชเ่ ฉพาะ การกระทําผิดนั น ้ ...รวมทัง้ กายวาจาใจ ทางทีด ่ ข ี อแนะนํ า ให ้เข ้าวัดเข ้าวา นั่ งสมาธิ ไม่ให ้จิตใจ ฟุ้ งซา่ น

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 351

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ความเห็นที่ ๘ ผมว่าคุณไม่ได ้รักเขาหรอก มันเป็ นแค่ความหลง ความหลงเหมือนมรสุม ไม่นานก็พัด ึ ผ่านไปโดยไม่ต ้องทําอะไร ให ้อยูไ ่ ปอยู่ไปแบบรู ้เท่า ทันความคิดของตนเอง ประเภทมันรู ้สก ่ ี อย่างไรก็ชางมัน แต่ขอยํ้า...อย่าทําผิดศลธรรม ความเห็นที่ ๙ สําคัญว่าอีกฝ่ ายเขาตบมือด ้วยหรือเปล่า ถ ้าเกิดเป็ นทัง้ คู่ ลงนรกแน่คณ ุ เอ๋ย ความเห็นที่ ๑๐ คุณความเห็นที่ ๙ คุณรู ้ไหม เดีย ๋ วนี้ ตบมือข ้างเดียวก็ดัง เพราะมันตบไปโดนหน ้า หรือ โดนเนือ ้ ของอีกคน...อิ อิ อิ ความเห็นที่ ๑๑ ิ มักทํ าให ้ หันเข ้าหาสามี มองความดีของเขาให ้มากๆๆๆ พยายามอยูห ่ า่ ง ความใกล ้ชด เกิดปั ญหา... ความเห็นที่ ๑๒ คิดว่าเขาเป็ นพีน ่ ้องท ้องเดียวคลานกันออกมา หรือคิดว่าเขาเป็ นคนน่ารังเกียจ ปั ญญา อ่อน...ฯลฯ ึ ชน ื่ ใจ ทีค แม้กําลังมืดมัวในหัวใจ...อ่านแล ้วฉั นรู ้สก ่ นปั จจุบันมีความพยายามชว่ ยเหลือ คนอืน ่ ฉั นปิ ดอินเทอร์เนต ปิ ดคอมพิวเตอร์ แปลกทีม ่ องเห็นจอพร่าพราย ―ทําไมตาลาย...‖ ี งอะไรแตกดังเปรีย ขยีต ้ าตนสองสามครั ง้ เสย ้ ะในสมอง เห็ นห ้องทั ง้ ห ้องโคลงเคลง ไฟนีออนบนเพดานเอียงหมุน เหมือนตัวเองกําลังค่อยๆ เอียงลง ี งตนเองล ้ม สติยังดี มองภาพเบือ ―โครม‖ ฉั นได ้ยินเสย ้ งหน ้าเบลอๆ แขนขาชาดิก เหมือนมีแผ่นเหล็กขนาดใหญ่มาทับ ขยับนิว้ ไม่ได ้ ความกลัววิง่ เข ้ามาจับหัวใจ ฉั นเป็ นอะไร...อะไรในสมองแตกหรือเปล่า ี งวิง่ เข ้ามาในห ้องอย่างร ้อนรน...มืออบอุน เสย ่ จับตัว ―คุณเป็ นอะไรหรือเปล่า‖ ี งแผ่ว ―เวียนหัว ชาตัว‖ ไม่อาจลืมตาทีห ่ นักอึง้ ตอบสามีเสย ―ไปโรงพยาบาลเถอะ‖ ้ สามีชอนตั วขึน ้ อุ ้ม ฝื นลืมตา เห็นเพดานค่อยๆ สูงขึน ้ ๆ เขาคงกําลังลงบันได

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 352

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ไม่ต ้องกลัว‖ สามีปลอบ เมือ ่ เห็นนํ้ าตาฉั นไหลพรากเต็มหน ้า โลกยังหมุนคว ้างเมือ ่ สามีวางฉั นลงบนเตียงคนไข ้ ตั วหมุนลอยขึน ้ สูงราวจะสัมผัสปุย ้ ี ให ้ เมฆ แล ้วลิว่ ตกลงมาจนท ้องไสปั้ ่ นป่ วน หัวใจเหมือนมีเสนใยเล็ กๆ เกีย ่ วไว ้ จะขาดมิขาดเสย ได ้ ―พ่อ ใจไม่ด‖ี ฉั นร ้อง กระสับกระสา่ ย เหงือ ่ กาฬท่วมร่าง แขนขายังชาหนา ราวถูกฉีด ยาชาเข ้าไป ไม่อาจขยับได ้ดังใจนึก...กลิน ่ อายของความตายเข ้ามาใกล ้ มันเป็ นกลิน ่ หอมเอียนๆ มุมปากเหมือนมีอะไรเต ้นยิกๆ ตาเขม่น ใบหน ้าเริม ่ กระตุก ี งสามีพด หน ้ากากออกซเิ จนครอบลงมา ได ้ยินเสย ู ก่อนสรรพสงิ่ จะมืดดับลง ―สูดออกซเิ จนลึกๆ ไม่ต ้องกลัว ผมอยูน ่ ‖ี่ อุโมงค์แห่งความตายทีฉ ่ ั นถูกดูดเข ้าไปมืดมิดแคบคับ มีลมพายุหมุนวน จนเจียนรัง้ กายไม่อยู่ ฉั นเอามือเท ้ากดแน่น ประกบด ้านข ้าง ค่อยๆ เขยิบตัวเคลือ ่ นไปเบือ ้ งหน ้า รู ้ว่า...บัดนี้ ไม่มส ี งิ่ ใดในโลกอีกแล ้วทีต ่ นต ้องการ นอกจาก...อยากไปให ้พ ้นภาวะนี้ แรงลม คมดังมีดจะเฉือนเนือ ้ ให ้แหว่งวิน ่ ฉั นดิน ้ รน ไม่ปล่อยตัวตามแรงดูด บางครัง้ ล ้ม ื กกกระสนต ้านสุดแรง จนเห็นจุดสข ี าวเบือ ควํา่ คะมําหงาย ก็ตะเกียกตะกาย กระเสอ ้ งหน ้า ี งเหมือนคนหัวเราะก ้อง มันพยายามลากตัวฉั นเข ้าไป ฉั นกัดฟั น พายุยังพัดหมุน ก่อเสย ้ จิกมือจิกเท ้าลงเบือ ้ งล่าง แรงดูดของลม บางครัง้ ทํ าให ้มือเท ้าจมลงกับดินลากเป็ นเสนไปตาม ทาง เลือดโซมกาย ใจเต ้นแรงด ้วยความกลัวสุดขีด ลมหายใจแสบร ้อนเหมือนกับมีนํ้าเดือด อยูภ ่ ายใน เมือ ่ ฉั นหลุดพ ้นออกมาจากอุโมงค์ ี าวนวล...รอบข ้างดอกไม ้หลากส บ ี านสะพรั่ ง เมฆหมอกส ี กายอาบแสงสว่างจ ้าส ข ี องจิตรกร... อ่อนโยนนุ่มนวล ราวฉาบไล ้ด ้วยพูก ่ ันและสข ลูก

ั ขึน แล ้วภาพก็วบ ั หาย ภาพทีม ่ าแทน...เลือนราง เมือ ่ ชด ้ จึงรู ้...เป็ นใบหน ้าของสามีและ ี งหนูไหม‖ คุณมองหน ้าผมชด ั ไหม‖ ลูกและสามีละลักละลํา่ ―แม่ได ้ยินเสย

้ เมือ ่ สามีเล่า...ฉั นจึงรู ้ว่าตนเองโชคดีเพียงไร ทีร่ อดมาจากโรคเสนโลหิ ตโป่ งพองใน สมอง ซงึ่ อยูด ่ ๆี มันก็แตกออก ทําให ้แขนขาชา หัวใจและการหายใจไม่ปกติ เดชะบุญทีเ่ ป็ นเสน้ ึ ตัวไปสบ ิ วัน เลือดขนาดเล็กและผ่าตัดได ้ทันท่วงที ทําให ้ไม่เป็ นอัมพาต...เพียงแต่ไม่รู ้สก ึ ตัว เขาแตะแขนฉั น นพมาเยีย ่ มเหมือนเพือ ่ นร่วมงานคนอืน ่ ๆ ในวันทีส ่ อง ทีฉ ่ ั นรู ้สก เบาๆ ...เหมือนหลายๆ คน ―เป็ นไงบ ้าง ขอเป็ นกําลังใจ ให ้หายเร็วๆ‖ เขาพูดแบบทีเ่ คยพูด ื่ ว่า ความรู ้ส ก ึ เฉี ย ดตาย ทํ าให ้ฉั นเห็ น นพ ดวงตาของฉั น จ ้องมองเขา ไม่น่ าเช อ ี เปลีย ่ นแปลงไปมาก...เขาคือผู ้ชายแปลกหน ้า คิว้ ดกยุง่ มีสขาวแซม ผมบางศรี ษะเถิกล ้าน ผมส ี

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 353

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี งทีเ่ คยทํ าให ้รู ้สก ึ วาบหวามแปลกๆ ดอกเลา ใบหน ้าขรุขระ นิว้ เรียวแต่ปลายเล็บสกปรก...เสย ี งแหบๆ กลับเป็ นเสย ึ ...กลับคืนมาสูค ่ วามปกติธรรมดา ―ขอบคุณมาก นพ‖ ฉั นบอก ด ้วยความรู ้สก ึ ตัว ไม่ฟื้นอีกเลย คุณจะทํ าอย่างไร‖ ฉั นถามสามี พิงไหล่ “ถ้าฉั นเป็ นอัมพาต ไม่รู ้สก เขา เมือ ่ อยูล ่ ําพังสองต่อสอง ―ผมจะอยูก ่ ับคุณ จนถึงวินาทีสด ุ ท ้ายของชวี ต ิ ‖ สามีตอบ ทําให ้ดวงตาฉั นร ้อนผ่าว มองไปนอกหน ้าต่าง ฤดูกาลกําลังแปรผัน จากวสันต์เป็ นเหมันต์ อาทิตย์ดวงกลมโตส ี ึ ...เมือ แดงจัด กําลังลอยพ ้นขอบฟ้ า นํ้ าตาอาบซม ่ รํ าลึกว่า ฉั นร่วมทุกข์ร่วมสุขกับสามีมาเกือบ ิ ปี ยีส ่ บ ถ ้าความหลงเป็ นพายุทพ ี่ ัดกระหนํ่าและมีวันต ้องจากไป ความรักเปรียบเสมือนฤดูกาล ่ ฉํ่ า และไม่มวี น ทีห ่ มุนเวียน...พาทัง้ ความทุกข์ สุข แห ้งแล ้ง ชุม ั จางจรไปจากชวี ต ิ ของคนเรา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 354

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๒๗ เรือ ่ งสน

"เพือ ่ นสามคน" โดย ศริ ัฐ

ิ ขอบหน ้าต่างคือโต๊ะทํ างาน เอกสารกองสุมทัง้ บนโต๊ะและ ห้องสเี่ หลีย ่ ม ตรงกลางชด รอบข ้าง คอมพิวเตอร์วางอยูม ่ ม ุ หนึง่ หน ้าจอเปิ ดแสดงการทํางานที่คั่งค ้างอยู่ คนทีน ่ ั่ งตรงหน ้า เป็ นชาย เขานั่งไขว ้ขา วางท่าผ่าเผย...ฉั นตัวลีบไปถนัด ―ผู ้หญิง เขียนได ้ก็แต่เรือ ่ งรักๆ ใคร่ๆ เท่านั น ้ แหละ นิยายนํ้ าเน่า รักสามเสา้ ชงิ รักหัก ี วทีก สวาท มีผู ้หญิงสักกีค ่ นเชย ่ ล ้าเขียนเรือ ่ งการเมืองหรือเขียนได ้น่าอ่าน‖ คนฟั งหุบปากสนิท ื่ เสย ี งและมากมายด ้วย ไม่ตอ ่ คําแม ้สักประโยคเดียว เนื่องเพราะคนพูดเป็ นนั กเขียนชายทีม ่ ช ี อ ึ ขัด แย ้งในใจ แต่ก็ ต ้องยอมรั บ โดยมีตั วเองเป็ น รางวัล การั น ตี ความสามารถ แม ้จะรู ้ส ก ตัวอย่าง ั ้ ทีฉ เรือ ่ งสน ่ ั นเขียน ก็หนีไม่พ ้นเรือ ่ งความรัก รักของหนุ่มสาว ทีน ่ ักเขียนชายคนเดียวกัน ค่อนแคะ ―เขียนง่าย แต่ไม่ได ้สาระ พระเอกนางเอกเดินทางไปพบกัน รู ้จักกัน รักกัน จบ หรือไม่ ก็พระเอกเป็ นพีช ่ ายของเพือ ่ นนางเอก วนเวียนอยูแ ่ ค่นี้ ไม่มอ ี ะไรแปลกใหม่ อ่านแค่ต ้นเรือ ่ งก็ ่ กันทีท ึ อยากตะบันหน ้าคนพูดสักสองหมัด แต่ก็ต ้องค ้อม เดาตอนท ้ายได ้แล ้ว‖ อีกเชน ่ ํ าให ้รู ้สก หัวรับ... ั ้ แนวนี้ หรือ ―ต ้นฉบับของคุณ เราคงพิมพ์ให ้ไม่ได ้ เพราะสํานั กพิมพ์เราไม่พม ิ พ์เรือ ่ งสน ถึงพิมพ์ก็ไม่แน่วา่ จะขายได ้สักกีเ่ ล่ม เศรษฐกิจอย่างนี้คุณก็รู ้ ลงทุนไปขาดทุนแย่ คุณเอาไป เสนอสํานักพิมพ์อน ื่ เถอะ เผือ ่ ว่าจะได ้รับความเห็นใจ...ทีค ่ ณ ุ มีความพยายามสูง‖ ้ กลางแดดเปรีย ้ งของกรุงเทพฯ ฉั นเดินก ้มหน ้าไปตามทางเท ้า แฟ้ มต ้นฉบับเรือ ่ งสัน ของฉั นยังแนบอก ความพยายามของฉั นกําลังจะหมดลง...รถราในเมืองหลวงยังวิง่ กันขวักไขว่ ี งแตรบีบไล่หลังกัน เสย ี งเร่งเครือ เสย ่ งยนต์ดังสนั่น บางทีก็รําคาญ แต่เมือ ่ จิตใจไม่ได ้จดจ่อ หูก็ พาลไม่ได ้ยิน แยกข ้างหน ้าเป็ นซอยเข ้าสู่บ ้านพั ก ของเพื่อ น ซ งึ่ ต ้องเดินผ่านความโกลาหลของ ชุมชนเข ้าไปถึงท ้ายซอย แต่...นั่ นเป็ นสถานทีเ่ ดียวทีจ ่ ะชว่ ยให ้ฉั นสบายใจทีส ่ ด ุ ในเวลานี้ เพือ ่ นหนุ่มผมยาว หนวดเคราเริม ่ เขียวครึม ้ แสดงให ้เห็นว่าเจ ้าตัวไม่ได ้ใสใ่ จทีจ ่ ะโกน มัน เขานั่ งเอกเขนกอยู่บนเก ้าอีย ้ าวริมระเบียง พัดลมตัวเก่าครํ่าคร่าแต่ทว่ายังหมุนเอือ ่ ยเฉื่อย ่ รือไม่‖ เพือ เหมือนไม่มแ ี รง ―โอ๊ ยาหยี ฉั นจะได ้ฟั งข่าวดีอก ี ไม่กน ี่ าทีนี้ใชห ่ นรักทักทาย ทันทีท ี่ ฉั นนั่งลงบนเก ้าอี้ ―นี่ไงล่ะข่าวดี‖ ฉั นโยนปึ กเอกสารลงบนพืน ้ แล ้วมองออกไปนอกบ ้าน ทอดสายตาไป จนไกล ―ซอรี่ ฉั นไม่รู ้ว่าแกจะต ้องหอบมันกลับมาทีน ่ อ ี่ ก ี ‖ เขายักไหล่ตามแบบฉบับ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 355

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี ใจทีไ ื่ แกแต่แรก ตอนนี้ฉันเข ้าใจแล ้วว่าความฝั น บางทีมันก็เป็ นได ้แค่ ―ฉั นเสย ่ ม่เชอ ั ปิ ดตายและไม่สนใจมันอีก ฝั น ไม่มวี น ั เป็ นจริงได ้ บางทีฉันอาจจะเก็บความฝั นของฉั นเข ้าลิน ้ ชก ึ จนตลอดชวี ต ิ ‖ เพือ ่ นหนุ่มเงียบ เขาหันไปหยิบกีตาร์โปร่งขึน ้ มาเล่น บางที อาจเพือ ่ ข่มความรู ้สก ึ ของฉั นขณะนี้...วาทิตเคยผ่าน แย่ๆ ในใจ หรืออีกบางที เขาอาจไม่ได ้ใสใ่ จอะไรเลย ความรู ้สก มันมาแล ้ว ―แล ้วแกแต่งเพลง ถึงไหนแล ้ว?‖ วาทิตเป็ นนั กร ้อง เขาเคยมีอัลบัม ้ เพลงออกมาแล ้ว ื่ เสย ี งไม่ได ้โด่งดังนั ก เขาบอกว่า หนึง่ ชุด เป็ นเพลงเพือ ่ ชวี ต ิ แต่ชอ ―มันไม่ได ้ทําให ้ฉั นหลุดออกไปจากบ ้านเชา่ หลังนีเ้ ลย‖ แม ้ชว่ งออกเทปใหม่ๆ เจ ้าของ ค่ายเทปจะให ้เขาไปอยู่บ ้านพักของบริษัทเพือ ่ จะได ้ติดต่อสะดวก เมือ ่ ต ้องไปร ้องเพลงตามออ ิ ปิ นเบอร์ใหม่เกิดขึน เดอร์ของค่าย แต่พอทางค่ายเทปมีศล ้ มาก เขาก็จําเป็ นต ้องเนรเทศตัวเอง ่ หลังนี้เหมือนเดิม ―แม่ง‖ เสอ ื กจับกูเซ็นสัญญา‖ พอถามว่า ―แล ้วเซ็น กลับมาอยูบ ่ ้านซอมซอ ทําไม‖ วาทิตตอบติดตลกแบบขืน ่ ๆ ว่า ―ก็ตอนนั น ้ วิญญาณควายมันเข ้าสงิ ฉั นนี่หว่า‖ วาทิตอีก ่ กันทีบ ี เปรียบพ่อค ้าคนกลางวันยังคํ่า‖ เขาไม่ เชน ่ อกฉั นว่า ―ค ้าขายความฝั นน่ะ ยังไงก็ เสย ั ญากับต ้นสงั กัดถึงห ้าปี สามารถจะไปทํางานดนตรีกับค่ายเทปไหนๆ ได ้ เพราะติดสญ ―เหอะ ชุดก่อนทีส ่ ง่ ไป ก็หายเงียบเหมือนหอยไข ้ ใครมันจะไปมีกะใจสง่ อีกละว ้า‖ ิ ่า รับรองโดนใจคนฟั ง ชุด วาทิตหมายถึงเดโมชุดสองทีเ่ ขาบอกว่า ―ชุดสองมันต ้องดังกระหึม ่ สน ี วนะ ฉั นจะต ้องเป็ นนั กร ้องดังคับฟ้ าเมืองไทยไม ้แพ ้พีป นีส ้ ด ุ ฝี มือเชย ่ ู พีแ ่ อ๊ดเลย คอยดูส‖ิ และความหวังของเขาก็กลายเป็ นเพียงความฝั นในต่อมา เมือ ่ ทางต ้นสังกัดบ่ายเบีย ่ ง อ ้างโน่น อ ้างนีส ่ ารพัด แต่ในเหตุผลแท ้จริงทีถ ่ ก ู ปกปิ ดด ้วยวาจาอันนุ่มหวาน สุภาพ คือธุรกิจเป็ น สําคัญ ―ทีเ่ ขาจับแกเซ็นสัญญาก็เพือ ่ จะมัดมือมัดตีนไม่ให ้แกไปทําเทปกับค่ายอืน ่ ไงเล่า ถ ้า ิ ปิ นในค่ายเขา สูเขากั ้ เขาไม่มัดแกไว ้ก็เท่ากับปล่อยแกไปเพือ ่ นกลับมาเป็ นคูแ ่ ข่งของศล นแกไว ้ แล ้วปล่อยหน ้าใหม่ออกไปเรือ ่ ยๆ ก่อน จนนึกได ้ว่าแกใกล ้จะหมดสัญญาแล ้วค่อยเข็ญแกออก จะดับหรือไม่ดังก็ถอ ื ว่าเลีย ้ งอําลาละวะ‖ ฉั นพูดยาวเหยียดเมือ ่ ครัง้ วาทิตนอนมองวิมานบนก ้อนเมฆของเขา วาทิตยักไหล่เท ้า พาดวางบนดต๊ะ ―ฉั น ไม่จํ าเป็ นต ้องก ้มหนา้ มองดิน ในเมือ ่ ช วี ต ิ ของฉั นไม่ได ้ตํ่าต ้อยด ้อยค่า ไม่ จํ าเป็ นต ้องหยิง่ ผยองมองฟ้ าในเมือ ่ ไม่ม อ ี ะไรน่ าริษยาในช วี ต ิ ฉั น และฉั นไม่จํ าเป็ นต ้องกล่า ว ี งหนั ก เขาอหังการปาน วาจาอันถ่อมน ้อม ในเมือ ่ แข ้งขาใครไม่ได ้สําคัญ‖ คําพูดสุดท ้ายเน ้นเสย นัน ้ แหละเพือ ่ นรักของฉั น ี าตลอดตัง้ แต่จําความได ้ จี ―เออ...แกมาก็ดแ ี ล ้ว ไปบ ้านจีกัน‖ อีกเพือ ่ นทีช ่ วี ต ิ เปื้ อนสม เป็ นคนหนุ่มทีอ ่ ารมณ์ออ ่ นไหวเหลือคณา เขาสามารถมองดูพระจันทร์ทส ี่ าดฉายแสงลงบนพืน ้ ื่ เสย ี งของจีกําลังดังเงียบๆ นํ้ า แล ้วละเลงวีลงบนเฟรมให ้เป็ นรูปลายผ ้าไหมได ้อย่างไม่มท ี ต ี่ ิ ชอ เพราะเขายึดแนวการเขียนรูปได ้อย่างเหมาะเจาะกับยุคคลั่งความเป็ นไทย...แต่น่าขัน ภาพของจี แทบจะขายไม่ได ้เลยกับคนไทยด ้วยกัน ―แกลเลอรีท ่ อ ี่ ังกฤษติดต่อมา...จะทําเวบไซต์ให ้ผมว่ะ ‖ เขาบอกเล่า ไม่ได ้ตืน ่ เต ้น ยินดีอย่างทีค ่ วรจะเป็ น ―แหงแซะ มันจะเล่นเปอร์เซ็นเอ็ง‖ วาทิตโพล่งตรงๆ อย่างทีค ่ ด ิ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 356

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี ค่าเชา่ ที่ ทํ าสูจบ ―ก็คงดีกว่าแสดงงานแล ้วขายไม่ได ้ เสย ิ ัตรแล ้วยังจะค่าตัดริบบิน ้ อีก‖ ิ ปะทีไ่ ด ้คําเย ้ยหยันมากระบุง เขาหมายถึงหลายๆ ครัง้ ทีผ ่ ่านมากับประสบการณ์แสดงผลงานศล โกย แต่ไม่ได ้เงินสักแดง ―สงสัยประเทศนี้คงไม่ต ้องการมนุษย์พันธุอ ์ ย่างเรา เฮย้ แม่นักเขียน หญิงผู ้ยิง่ ใหญ่ นั่งเงียบเหมือนอมสาก ว่างมากก็ไปเปิ ดตู ้เย็นเอาเบียร์มาให ้สักกระป๋ องซ‖ิ วาทิต ออกคําสงั่ ฉั นเดินไปเปิ ดตู ้เย็นแต่โดยดี แล ้วก็กลับมาพร ้อมนํ้ าเย็นหนึง่ แก ้ว ―จีมันได ้แค่นํ้าเปล่ากับยาเม็ด‖ ฉั นบอกวาทิตและหันไปสนทนากับจี ―ยังไปฉีดยาทีโ่ รงพยาบาลอยูห ่ รือเปล่า?‖ จีเป็ นโรคร ้าย เขาเป็ นลูคเี มียทีอ ่ าจจะอยูไ ่ ด้ อีกไม่กน ี่ านปี วาทิตและฉั นไม่พยายามพูดถึงอาการป่ วยของจี แต่เราไปเยีย ่ มเขาเสมอในทุก โอกาสทีม ่ ี ―ถ ้าเกิดไอ ้จีมันตายแล ้วยูเนสโกหาคนทีค ่ วรยกย่องแห่งโลก นายกประเทศไทยเสนอ ื่ ได ้จีแล ้วมันได ้เป็ นบุคคลสําคัญของโลกแกว่าตอนนั น ชอ ้ เมืองไทยจะประมูลรูปเขียนมันในราคา ั ื้ เบียร์ทห สกกีล ่ ้านวะ‖ เราพูดเมือ ่ ลับหลังเจ ้าของบ ้าน ขณะทีจ ่ อ ี อกไปซอ ี่ น ้าปากซอยให ้วาทิต และเมือ ่ จีกลับมาฉั นจึงถามไถ่ถงึ เรือ ่ งทีเ่ ขาจะมีเวบไซต์ของตัวเอง ี ค่าใชจ ่ า่ ยมัย ―ต ้องเสย ้ จี‖ เราเป็ นห่วงเรือ ่ งค่าใชจ่้ ายของจี เพราะลําพังค่ายาทีต ่ ้องจ่าย แต่ละเดือนเพือ ่ ―พยุง‖ อาการไม่ให ้ทรุดลงไปกว่านีก ้ ็มากโขแล ้ว ―ไม่หรอกเขาทําให ้ฟรี‖ จีตอบเรียบๆ เขาแตกต่างจากวาทิตทีก ่ ารพูด คําพูดของจีทํา ให ้คนฟั งอยากชกปากน ้อยกว่าคําพูดของวาทิต ั เพราะเรือ ―ก็ด ี แล ้วเอ็งพูดกับเขารู ้เรือ ่ งเหรอวะ‖ วาทิตสงสย ่ งภาษาต่างประเทศ พวก ่ มปลายเทอมสุดท ้ายของการเรียนในระดับปริญญา แต่คนทีเ่ จ็ บใจ เราสามคนกอดคอกันสอบซอ ทีส ่ ด ุ คือวาทิต เมือ ่ ครัง้ ทีเ่ ขาไปพบหญิงสาวทีป ่ ้ ายรถเมล์ เธอน่ารัก ผมหยิกยาวสยายและตา ิ ไปทักทายเธอโดยมีฉัน กลมโต ฉั นกับจียใุ ห ้วาทิตจีบ เพือ ่ นรักก็วางมาดสุภาพบุรุษเดินหน ้าเชด กับจีเป็ นกองหนุนอยูไ่ ม่ไกลนัก ―สวัสดีครับ รอรถเมล์เหรอครับ ผมนั่ งเป็ นเพือ ่ นนะครับ ‖ เธอผู ้นั น ้ ทําหน ้าฉงน และพูด ออกมาเป็ นภาษาอังกฤษแปร่งๆ ว่า ―ฮู อาร์ย‖ู ด ้วยความตืน ่ เต ้นผสมผสานกับความโง่ วาทิต ตอบอกไปอย่างตืน ่ ๆ ―ไอ โดนท์ โน‖ และนั่นก็เป็ นโจ ้กในหมูพ ่ วกเราทีเ่ อามาเม ้าท์ให ้เฮฮาในวง ่ นไทย และพวกเราก็เดากันทีหลังเมือ สนทนาอยูเ่ สมอ เราไม่รู ้ว่าเธอคนนั น ้ ไม่ใชค ่ เผ่นขึน ้ มาบน ์ รือไม่ก็อน ี ใกล ้ๆ นีแ ั ‖ ฉั นคาดเดา รถเมล์ได ้ ―น่าจะเป็ นฟิ ลป ิ ปิ นสห ิ โดนีเซย ่ หละ พูดอังกฤษไม่ชด ํ ํ ่ สส ี่ ม ุ่ ห ้า‖ จี และนั่ นเป็ นบทเรียนสาคัญสาหรับพวกเราทัง้ สามคน ―ทีหน ้าทีหลังอย่าไปทักใครสุม สําทับ ฉั นกับวาทิตอยูท ่ บ ี่ ้านจีจนคํ่า เจ ้าของบ ้านก็นั่งเขียนรูปไป คุยกับเพือ ่ นไป สว่ นวาทิตก็ เล่นกีตาร์บ ้าง เบือ ่ ๆ ก็ไปปี นต ้นมะม่วงหน ้าบ ้านลงมาทํานํ้ าปลาหวานกิน บ ้านจีเป็ นทีช ่ ม ุ นุมของ ้ ื ่ ้ กลุม ่ บ่อยครัง้ ทีฉ ่ ั นใชบ ้านจีเป็ นทํ าเลเขียนหนั งสอ และเชนกัน เป็ นทีซ ่ อมดนตรีของวาทิตด ้วย เพราะบ ้านจีมพ ี น ื้ ทีก ่ ว ้าง ต ้นไม ้ครึม ้ เขียว อยูช ่ านเมืองอากาศดี และฐานะของจีก็คอ ่ นข ้างดีกว่า ื้ ชวี ต ใครในกลุม ่ จีโชคดีทไี่ ม่มป ี ั ญหาทางการเงินแต่เงินซอ ิ เขาไม่ได ้ ิ ปี สบ ิ เอ็ดปี อยูท ―อาจารย์หมอบอกว่าบางคนก็อยูถ ่ งึ สบ ่ รี่ ่างกาย และภูมต ิ ้านทานของ แต่ละคนด ้วย‖ จีเล่าถึงความคืบก ้าวของการรักษา เขากลายเป็ นเคสของ ‗อาจารย์หมอ‘ นั่ นเป็ น สงิ่ ทีจ ่ ภ ี ม ู ใิ จ ทัง้ ทีก ่ ็รู ้ตัวเองว่า เปอร์เซ็นต์ทจ ี่ ะ ‗อยู‘่ นั น ้ น ้อยเต็มที แต่การเป็ น ‗เคส‘ ก็หมายถึง การดูแลเอาใจใส ่ก ว่าปกติ แม ้จะมองในแง่ร ้ายว่าเป็ นหนู ท ดลองก็ ต าม แต่จ ีบ อกว่า ―เป็ น

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 357

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ประโยชน์ตอ ่ สงั คม‖ ใจคอของจีกว ้างเป็ นแม่นํ้ามาแต่ไหนแต่ไร จีเคยเล่าถึงเรือ ่ งการปลูกถ่ายไข กระดูก ฉั นกับวาทิตไม่คอ ่ ยรู ้เรือ ่ งนั ก...แต่พวกเราก็เอาใจชว่ ยจี ―งัน ้ นางกะยาบานก็สวยๆ ทัง้ นั น ้ เลยส‖ิ วาทิตไม่อยากพูดให ้เป็ นเรือ ่ งเศร ้า เพราะถ ้าจี พูดเรือ ่ งโรคทีเ่ ขาเป็ นอยู่ วาทิตจะขอตัวไปห ้องนํ้ า หรือไม่ก็ออกไปข ้างนอก เขาจะไปให ้พ ้น ี ง‘ ของจี เพราะเขาทําใจไม่ได ้ ท่าทางห ้าวหาญปานนักเลงร ้อยคุ ้งนํ้ าไม่สามารถปกปิ ดความ ‗เสย อ่อนไหวของวาทิตให ้พ ้น ตาฉั นกับจีได ้ จีจงึ ไม่พด ู ถึงเรือ ่ งนีบ ้ อ ่ ยนัก เพราะห่วงวาทิต พวกเราคุย ี งเปิ ดประตูเข ้าบ ้าน กันหลายเรือ ่ งราว กระทั่งมีเสย น ้องดาว คนรักของจีกลับมาจากทํางาน เธอทักทายฉั นกับวาทิตอย่างสนิทสนมแล ้ว เดินไปโอบด ้านหลัง ของจีอ ย่างรั ก ใคร่ ก็ ค วามรั ก ของน่ อ งดาวที่ม ีต่อ จีนี่เองที่ทํ า ให ้ฉั น นํ า ้ ้ ดังกล่าวคือนิยายนํ้ าเน่ าตามคํ านิยามของ เรือ ่ งราวของทั ง้ คู่มาเขียนเป็ นเรือ ่ งสัน และเรือ ่ งสัน ั ้ ไปเสนอเพือ นักเขียนบรรณาธิการสํานั กพิมพ์ทฉ ี่ ั นนํ าเรือ ่ งสน ่ รวมเล่ม... ฉั นกั บวาทิตกลับ จากบ ้านจีค่อ นดึก วาทิต ไปสง่ ฉั นทีอ ่ พาร์ตเม ้นต์ หลังจากทีห ่ ลุด ออกมาจากรัว้ บ ้านจี เรายังเก็บเรือ ่ งของจีและน ้องดาวมาสนทนาอีก ―ถ ้าฉั นเป็ นไอ ้น ้องดาวนะเว่ย เผ่นไปนานแล ้ว เรื่อ งอะไรจะอยู่ ไม่รู ้ไอ ้จีมั นจะตาย เมือ ่ ไหร่‖ วาทิตปากไม่มห ี รู ด ู อย่างนีเ้ สมอ ี แกไม่เคยรักใคร แกไม่รู ้หรอกว่าความรักทีแ ―ปากเสย ่ ท ้จริงมันยิง่ ใหญ่แค่ไหน‖ ―ก็ไม่เพราะความรักบ ้าบอคอแคกนีห ่ รอกเหรอ แกถึงได ้เป็ นยายนักเขียนนํ้ าเน่า...‖ ―หรือแกจะให ้ฉั นสมัคร ส.ส.เพือ ่ เขียนนิยายการเมือง ยิงใครตายสักคนเพือ ่ ให ้ได ้เข ้า ่ งเลยเรอะ‖ คุกแล ้วเขียนเรือ ่ งเกีย ่ วกับคนคุก...หรือไม่ อีกทีถ ้าจะเขียนเรือ ่ งโสเภณีมต ิ ้องเข ้าซอ ฉั นกับวาทิตทะเลาะกันบ่อยจนเป็ นเรือ ่ งปกติ แล ้วจีจะเป็ นกรรมการห ้ามมวยอยูเ่ สมอ แต่เราก็ไม่ เคยโกรธกันนาน ―ไอ ้วาบ ้า‖ ฉั นกลับขึน ้ ห ้องพร ้อมคําพูดสุดท ้าย วาทิตแกล ้งเตะลมวืดใหญ่แล ้วยืนรอ จนฉั นชะโงกหน ้าออกหน ้าต่างโบกมือให ้ เพือ ่ นจึงได ้ไปทีผ ่ ับ...เขาร ้องเพลงในผับเพือ ่ ชวี ต ิ แห่ง หนึง่ ประจํา แม ้รายได ้จะไม่มากมายนั ก แต่เขาไม่มภ ี าระทางครอบครัวต ้องรับผิดชอบ วาทิตจึง ไม่เดือดร ้อนเรือ ่ งเงินนั ก และจีก็เป็ นอีกคนหนึง่ ทีท ่ ําให ้วาทิตไม่ต ้องอดข ้าว ความอหั งการ์ของ วาทิตยอมสยบให ้จีคนเดียว ั ้ และหนั งสอ ื ทีเ่ รือ ั ้ เหล่านั น ฉั นนั่ งจมตัวเองอยูก ่ ับกองกระดาษต ้นฉบับเรือ ่ งสน ่ งสน ้ เคย ํ ได ้ลงตีพม ิ พ์ ฉั นนึก ถึงคํ าพูด ของ บ.ก.ส านั ก พิมพ์ท ี่ฉั นนํ าต ้นฉบั บไปเสนอ ถ ้อยคํ าของเขา ่ นั น นอกจากจะทิม ่ เอาหัวใจฉั นจนทะลุแล ้ว มันยังเป็ นแผลฝั งลึกอยูเ่ ชน ้ นี่คอ ื อาการบาดเจ็ บที่ ่ ั กเขียน แต่ฉันอยากจะเป็ นนั กเขียน แต่ฉันก็ยังเขียนได ้ รุนแรงทีส ่ ด ุ เท่าทีเ่ คยประสบ ฉั นไม่ใชน ้ ความรั ก รั ก สามเส า้ นํ้ าเน่ าอยู่ด ี ฉั นรู ้ว่าประสบการณ์ค อ แต่เรือ ่ งสัน ื สงิ่ สําคัญในการที่จะเป็ น นักเขียนได ้ นอกเหนือจากการอ่านและการเขียนทีต ่ ้อง ―รัก‖ มันจริงๆ ไม่ใชเ่ พียงแค่ชอบ... ื ให ้ฉั นชัดเจนแล ้วจากปาก ฉั นไม่โกรธ บ.ก.คนนั น ้ เพราะเหตุผลทีเ่ ขาไม่พม ิ พ์หนั งสอ ี อย่างสน ิ้ เชงิ แล ้วจริงๆ เขา ฉั นเพียงแต่ประหลาดใจว่า ‗ธุรกิจ‘ เข ้าครอบคลุมทุกสาขาอาชพ ี้ น ้าแล ้วพูดว่า ―ศล ิ ปิ น ไม่ใชต ่ ัวอะไรสักอย่างทีย หรือ?...วาทิตถูกใครคนหนึง่ ชห ่ น ื สองขาแล ้วสง่ ี งได ้‖ หมอนั่ นโดนฟาดปากและวาทิตขึน ิ ปิ นก็ถูก เสย ้ โรงพัก สว่ นจีทไี่ ด ้รับการยอมรับว่าเป็ นศล เอารัดเอาเปรียบจากการแสดงผลงาน ‗การกุศล‘ ก่อนแสดงผลงานเขาถูกอ ้อนวอน ขอร ้อง แต่ พอรูปขายได ้กลับได ้รับคําตอบว่า ―รายได ้เข ้าการกุศลหมดทุกบาททุกสตางค์‖ ซงึ่ คนอย่างจีท ี่

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 358

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เกลียดการมีเรือ ่ งอย่างทีส ่ ด ุ เขานิง่ เงียบ... ―ผมทํารูปนั น ้ ตกทะเล‖ เขาปลอบใจตัวเอง ทัง้ ที่ ี ดายผลงาน บางรูปเขารู ้มาว่าคนซอ ื้ เป็ นเศรษฐีใหม่ทส เสย ี่ ะสมภาพเขียนเพียงเพือ ่ ประดับบารมี ื่ ชมศล ิ ปะจริงๆ ไม่ จีเจ็ บลึกในใจ แต่ไม่เอ่ยพูดถึงความเจ็บปวดนั น หาได ้ชน ้ เราสามคนรู ้ตัวเอง ิ้ ...ในยุคสมัยทีค ทัง้ สน ่ นกรุงเทพฯมีรถไฟฟ้ าใช ้ อุดมการณ์มาทีหล ังท้องอิม ่ ดวงดาว...ทําไม มันถึงได ้อยูไ่ กลนักก็ไม่รู ้ เราสามคนทัง้ ตะเกียกตะกาย ป่ ายปี น สอย ิ้ แรกของทุกคนคือกําลังใจ มันและคว ้ามัน แต่พวกเราก็พบความว่างเปล่ากันอยูเ่ สมอ ผลงานชน ื่ ว่าเทปชุดแรกได ้ ทีท ่ ํ าให ้พวกเราอยู่มาจนวันนี้ วาทิตยังร ้องเพลงและเล่นกีตาร์เพราะเขาเชอ ั ้ ทุกเรือ ออก ชุดสองก็ต ้องออกได ้ สว่ นฉั น...เรือ ่ งสน ่ งได ้ลงตีพม ิ พ์ในนิตยสารมาแล ้ว ทํ าไม? จะ รวมเล่มไม่ได ้ และจี กับรูปเขียนของเขาทีห ่ วังว่าคนไทยด ้วยกันจะเห็นคุณค่าของรูป แต่กลับถูก ื้ ด ้วยคนต่างชาติ จีเป็ นคนทีม กว ้านซอ ่ อ ี ป ุ สรรคน ้อยทีส ่ ด ุ ในการไขว่คว ้าดวงดาว อย่างน ้อยเขาก็ ื่ ชม ‗ดาว‘ ของเขา ได ้ ‗ดาว‘ มาประดับใจแล ้วหนึง่ ดวง แต่จก ี ็อาภัพทีไ่ ม่สามารถ ‗อยู‘่ เพือ ่ ชน นานๆ ได ้ ฉั นใจหายทุกครั ง้ ทีน ่ ก ึ ถึงเรือ ่ งของจี กําลังใจจากคนทีเ่ ขารักและรักเขา คือความ ั ้ หลายครัง้ แน่นอน มันเป็ นเรือ เข ้มแข็งของจี ฉั นเคยเขียนเรือ ่ งราวของจีเป็ นเรือ ่ งสน ่ งความรัก... นํ้ าเน่า จีเคยบอกว่า ―คนเราต ้องมีแนวทางของตัวเอง อย่างทีผ ่ มเขียนรูป อย่างทีว่ าทิตร ้องเพลง ี ดสส ี ังคม เหน็ บแนมรัฐมนตรีหรือด่าทอการเมืองไม่ได ้ เพราะ ไม่แปลกหรอกทีเ่ ราเขียนเรือ ่ งเสย เราไม่ได ้มีหัวใจทีจ ่ ะเดินไปทางนั ้น เราควรอหังการ์ เย่อ หยิง่ ในส งิ่ ที่เราเป็ นส ิ ทํ าไมจะต ้อง เปลีย ่ นตัวเองเพือ ่ คนอืน ่ ?‖ จีทําให ้ฉั นคิดในอีกมุมมองหนึง่ พวกเราสามคนอายุรวมกั นยังไม่ถงึ ี ร ้อย ประสบการณ์ชวต ิ ก็ยังน ้อยและหากเปรียบเทียบแล ้วก็เหมือนเด็ก...เพิง่ เริม ่ หัดยืน ฉั นนั่ งลงหน ้าจอคอมพิวเตอร์ นวัตกรรมายุคปั จจุบันชว่ ยฉั นได ้มากในการเขียน แม ้ลึกๆ ึ ฉั นจะไม่ชอบมัน แต่ฉันก็ไม่ตอ ของความรู ้สก ่ ต ้านมัน เพราะประโยชน์ทฉ ี่ ั นได ้จากมัน...เรือ ่ งของ ขอทานบนสะพานลอย เรือ ่ งของชายแก่แขนด ้วนทีอ ่ ยากกากบาทเลือกตัง้ และเรือ ่ งของคนใน ์ รถเบนซทจ ี่ อดติดไฟแดงใต ้สะพานลอยทีข ่ อทานยึดเป็ นทํ าเลหากิน ...ความแตกต่างในสังคม และอีก มากมายเรื่อ งราวซ งึ่ หมายมั่ นว่าต ้องเขีย นให ้ได ้ พล็ อ ตเรื่อ งอัด แน่นพร ้อมจะพรั่ ง พรู ออกมาเป็ นตัวอักษรได ้ทันที...ฉั นกระหยิม ่ อยูใ่ นใจ คอยดูเถอะ ฉั นจะเป็ นนั กเขียนหญิงทีท ่ ําให ้ นักเขียนชายคนนัน ้ พูดอะไรไม่ออก และดูถก ู ความสามารถของผู ้หญิงไม่ได ้อีกต่อไป คอมพิวเตอร์ทํางานไปตามคําสั่งนิว้ ของฉั นซงึ่ สั่งการด ้วยสมอง สองยาม...เป็ นเวลาที่ เหมาะนักทีจ ่ ะเขียนถ ้อยความออกมาให ้ได ้สวยงาม ―กริ๊ ง...‖ บัดซบเอ๊ย ใครเกิด คึกอะไรเวลานี้นะ ฉั นรั บโทรศัพท์ด ้วยความรํ าคาญ มากกว่าทีจ ่ ะอยากรู ้ธุระ ี ค ―น ้องดาวเองค่ะ พีม ่ าทีโ่ รงพยาบาลตอนนี้เลยนะคะ ไอซย ู ะ‖ ฉั นนึกถึงจีขน ึ้ มาทันที ี พระเจ ้า...เวลาชวต ิ ของจีหมดแล ้วหรือนี่? ฉั นไม่นก ึ ว่าจะไวขนาดนี้ จีเพิง่ บอกไม่ทันข ้ามวันว่า ิ ๆ ปี แล ้ว ทําไม?...แน่นอน ฉั นทําใจไว ้แล ้วว่าต ้องมีวันนี้เข ้าสักวัน แต่มันก็ บางคนอยูไ ่ ด ้เป็ นสบ อดใจหายไม่ได ้ทีท ่ ุกอย่างเกิดขึน ้ โดยไม่ทันตัง้ ตัว ฉั นเพียงแต่ภาวนาว่าคง ―แค่ฉุกเฉิน‖ ฉั นใช ้ ี ู น ้องดาวกับจีเดินสวนสนามกันหน ้า เวลาเดินทางไปถึงโรงพยาบาลไม่ถงึ ชวั่ โมง หน ้าห ้องไอซย เครียด ี งดัง ―อ ้าวจี ไม่ได ้เป็ นอะไรนี.่ ..แล ้วใครอยูใ่ นนัน ้ ‖ ฉั นถามเสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 359

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―วา‖ เท่านั น ้ เอง เรีย ่ วแรงทัง้ หมดก็ไม่รู ้หายไปไหน ขาสั่นระริก หัวใจเต ้นเร็วกว่าปกติ ... ั ้ เขาคงเสย ี ใจไม่น ้อยไปกว่าฉั น เรารู ้ดี ―รถชน เมา...ทัง้ คนชนและคนถูกชน‖ จีบอกสน ทัง้ สามคนว่าความรัก ‗อย่างเพือ ่ น‘ ทีเ่ รามีตอ ่ กันนั น ้ มันมากมายแค่ไหน มากกระทั่งใครสักคน ี สละชวี ต ยอมเสย ิ แทนกันได ้ ―ถ ้าคนเราเปลีย ่ นชวี ต ิ กันได ้ก็ด ี ฉั นจะเปลีย ่ นกับไอ ้จีมัน‖ ฉั นรู ้... ี ดายชวี ต วาทิตทําได ้จริงอย่างคําพูด ―แล ้วแกไม่เสย ิ ของตัวเองเหรอ‖ ฉั นถาม ―ไอ ้จีมันมีอนาคต ี ดายถ ้ามันจะ...ไม่อยู‖่ คําพูดของวาทิตผุดขึน มีคนรักและมีความสามารถ ฉั นเสย ้ มาในความคิด ดือ ้ ๆ รอยยิม ้ ยีย วน ปากคอร ้ายกาจไม่แพ ้ผู ้หญิง และอารมณ์ดอ ี ยู่เป็ นนิจ คือเอกลักษณ์ของ วาทิต แต่ลก ึ กว่านัน ้ วาทิตจริงจังกับชวี ต ิ จนน่ากลัว นาทีผา่ นนานนั บชั่วโมง ฉั นกับจีนั่งอยูห ่ น ้าห ้องผ่าตัดโดยไม่พูดจากันสักคํา น ้องดาว กลับบ ้านไปแล ้ว เพราะจีสงั่ ให ้กลับ เขาไม่อยากให ้คนรักของเขาเห็นความอ่อนแอ...ทันทีทน ี่ ้อง ดาวลับสายตา จีก็ร ้องโฮขึน ้ มาจนฉั นเองยังตกใจ ความเข ้มแข็งของจีถก ู ทําลายลงหมดไม่เหลือ เรานั่งกุมมือกันแน่น และรอ ―จําสมัยทีเ่ ราเป็ นเด็กได ้มัย ้ วาทิตเอาไม ้กวาดมาทํ ากีตาร์แล ้วร ้องเพลง...มันให ้เรา สองคนเป็ นหางเครือ ่ ง‖ จีรําลึกถึงเมือ ่ ครัง้ เป็ นเด็ก เราจําภาพนั ้นได ้ดี และจนวันนี้มันยังชัดเจน เสมอในสํานึกทรงจํา ―ตอนประกวดร ้องเพลงของจังหวัด มันร ้องได ้ครึง่ เพลงแล ้วร ้องไห ้จ ้ากลางเวที ‖ ฉั น เล่าบ ้าง ―แล ้วมาบอกทีหลังว่าจําเนือ ้ ร ้องไม่ได ้‖ เราสองคนพูดถึงวาทิต ถ ้าเขานั่ งอยูก ่ ับเราเขา ่ คงแก ้ตัว ―ใครบอก...เขาเล่นดนตรีผด ิ คียต ์ า่ งหาก‖ เราปล่อยเวลาสวนใหญ่ให ้ความเงียบ จิตใจ ของฉั นอยู่ในห ้องผ่าตัดกั บวาทิต แล ้ว...และจีก็ อ ยู่อ ก ี ฟากของเตีย งเช ่นกั น จนกระทั่ งหมอ ออกมาจากห ้องผ่าตัด ―แกคอยดูนะ...ฉั นจะไม่ให ้ใครมาพูดได ้เด็ดขาดว่า ฉั นมันเป็ นแค่ไอ ้ตัวอะไรสักอย่างที่ ี ง ได ้...ฉั นจะเป็ นศล ิ ปิ น แกเข ้าใจมัย ิ ปิ น‖ เสย ี งของวาทิต... ยืนสองขาแล ้วสง่ เสย ้ ฉั นจะเป็ นศล ฉั นไม่รู ้ว่ามันดังมาจากไหน เหมือนแว่วมาจากทีแ ่ สนไกล หรืออีกบางทีฉันอาจจะได ้ยินจากข ้าง ี งสุดท ้ายทีไ่ ด ้ยิน ก่อนทีจ ึ อะไรอีกเลย... ในโสตประสาท ฉั นรู ้แต่วา่ นั่ นคือเสย ่ ะไม่รู ้สก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 360

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๒๘ เรือ ่ งสน

"เงือ ่ นไข" โดย เจน เจนจร ัส

ื เล่มใหม่ของนั กเขียนผู ้ยิง่ ใหญ่แห่งบรรณพิภพ เหล่าพีน งานเปิ ด ตัวหนั งสอ ่ ้องผอง ื่ มวลชนมารวมตัวกันอย่างแน่นหนา จนทําให ้สนามหญ ้าในสวนสาธารณะ เพือ ่ นนักวิจารณ์และสอ อันกว ้างขวางคับแคบลงอย่างถนัดตา เย็นยํา่ ดวงตะวันคล ้อยตํา่ ใกล ้จะลับขอบฟ้ า ได ้ฤกษ์ ยามเป็ นทางการสําหรับการเปิ ดตัว ื เล่มใหม่ทท หนั งสอ ี่ ุกคนต่างรออ่านมา นาน แสงไฟจากสปอตไลท์แผ่สะท ้อนทั่วบริเวณสนาม ิ นั กประพันธ์ผู ้ลือนามขึน หญ ้า พิธก ี รกล่าวอารัมภบทเชญ ้ สูเ่ วที ―สวัสดีครับผู ้มาร่วมงานทุกท่าน ั ้ บทความ บทปริทรรศน์ และงาน เป็ นทีร่ ู ้จักกันดีวา่ ผลงานของเขา ไม่วา่ จะเป็ นนวนิยาย เรือ ่ งสน เขียนอีกหลายแนวของชายผู ้นี้ สามารถสะกดผู ้อ่านให ้หลงใหลในตัวอักษรของเขาได ้ เขาได ้ ี ดสล ี ้อเลียนสังคมได ้ เขียนตีแผ่กระชากทัง้ ด ้านมือ ด ้านสว่างของสงิ่ มีชวี ต ิ ทีเ่ รียกว่ามนุษย์ เสย ิ้ ได ้แฝงปรัชญาทีเ่ ป็ นประโยชน์ อย่างถูกอกถูกใจบรรดาผู ้ทีเ่ สพงานของเขา งานเขียนแต่ละชน แก่ผู ้อ่าน แก่สังคมและประเทศชาติ สองรางวัลซไี รท์คอ ื สงิ่ การั นตีได ้เป็ นอย่างดี งานเขียน หลายเล่มได ้ถูกแปลเป็ นภาษาอังกฤษและอีกหลายภาษา สว่ นรางวัลโนเบลสาขาวรรณคดีคงไม่ เกินความสามารถของเขา สงิ่ นี้หลายท่านอาจคิดว่าผมพูดเกินความเป็ นจริง แต่ผมคิดว่ามันอยู่ บนพื้น ฐานของความเป็ นไปได ้ บรรดาผองเพื่อ นพี่น อ ้ งในวงการนํ้ า หมึก ได ้ประจั ก ษ์ ถ ึง ความสามารถของนักเขียน ผู ้นี้ พวกเขาเหล่านั น ้ คงจะคิดอย่างทีผ ่ มพูดมา หรือแม ้กระทั่งบรรดา ึ ได ้ว่าสงิ่ ทีผ ผู ้ติดตามอ่านงานเขียนของเขาทัง้ หลายแหล่ คงจะรู ้สก ่ มพูดไม่เกินจริงเลย จนถึง ื ขณะนี้เขาได ้คลอดหนั งสอทีเ่ ขาตัง้ ใจเขียนขึน ้ อย่างละเมียดละไม งานเขียนทีต ่ กผลึกความคิด ในการมองสังคมถึงแก่นราก� เขาเว ้นชว่ งเพือ ่ ดึงความสนใจแล ้วพูดต่อ ―ผมจะไม่พูดพล่ามให ้ ี เวลาอีกต่อไป เช ญ ิ พบกั บเจ ้าของนามปากกา �อรรถโกมล� เสย ปรบมือดังขึน ้ พอควรเมือ ่ พิธก ี รพูดจบ

ได ้ ณ บัด นี้��

ี ง เสย

ื่ มวลชน และทุกท่านทีใ่ ห ้ ―ขอบคุณบรรดาเพือ ่ นพีน ่ ้องทีค ่ ุ ้นเคยกันดี นั กวิจารณ์ สอ ื เล่มใหม่ของผมในครัง้ นี้ ขอบคุณทุกท่านทีไ่ ด ้นั่ งฟั งคุณพิธก เกียรติมาร่วมงานเปิ ดตัวหนั งสอ ี ร ั ครู่ อันทีจ ่ ู ้เลิศเลอขนาดคุณพิธก ละเมอเพ ้อพกเมือ ่ สก ่ ริงผมไม่ใชผ ี รเขาพูดหรอก� เขาหันหน ้า ื อยากเลีย เชงิ ตําหนิไปทางชายผู ้เป็ นพิธก ี รซงึ่ นั่ งอยูข ่ ้างๆ ―ผมมันก็แค่คนอยากเขียนหนั งสอ ้ ง ตั ว เองด ้วยการเขีย นหนั ง ส ือ อยากประกอบสั ม มาอาช ีพ ที่ ผ มรั ก อยากถ่ า ยทอดความคิด ื เท่านั น ื ที่ผมเขียนมีคนรู ้จั ก บ ้าง ผม ถ่ายทอดประสบการณ์ให ้เป็ นตั วหนั งสอ ้ เพีย งแต่หนั งสอ ่ ู ้ยิง่ ใหญ่ในบรรณพิภพบรรณพิเพ็ กอะไรหรอก ยิง่ พูดไปโน ้น�รางวัลโนบงโนเบล ไปกัน ไม่ใชผ ื เล่มใหม่ทจ ใหญ่แล ้ว! ไม่เคยอยูใ่ นความคิดผมเล ้ย ให ้ดิน ้ ตายเถอะ! สว่ นหนั งสอ ี่ ัดเปิ ดตัวในวันนี้ คือเรือ ่ ง �วันฟ้ าเปลีย ่ น� มันเป็ นมุมมองจากชวี ต ิ จริงในสังคมมนุษย์ ทีถ ่ ูกผมเสริมแต่งและผูก ื ของนั กเขียนคนอืน ขึน ้ เป็ นเรือ ่ งราวก็เท่านัน ้ มันไม่ได ้เป็ นสงิ่ ลํ้าค่าวิเศษวิโสกว่าหนั งสอ ่ เลย สงิ่ ที่ คุณพิธก ี รให ้เกียรติยกย่อง ผมขอขอบพระคุณเป็ นอย่างยิง่ แต่คงรับมันไว ้ทัง้ หมดไม่ได ้ ผม ื เล่มนี้จ ้างคุณมา ผมไม่ เข ้าใจมันเป็ นการพูดตามหน ้าที่ หน ้าทีท ่ ท ี่ างสํานั กพิมพ์ซงึ่ ตีพม ิ พ์หนั งสอ ี น ้า ยิง่ ใหญ่ขนาดนัน ้ ทุกท่านคงเข ้าใจ� นั กเขียนผู ้นัน ้ หันหน ้าฉีกยิม ้ มุมปากไปทางพิธก ี รด ้วยสห ื เล่มใหม่ของผม เชญ ิ เลยนะ ผ่อนปรนลงบ ้าง ―สว่ นใครมีอะไรจะพูดคุยซักถามเกีย ่ วกับหนั งสอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 361

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ครับ� ท่วงทํานองการพูดอันผยองและองอาจของนั กเขียนผู ้โด่งดังสร ้างความประทับใจแก่ บรรดาผู ้มาร่วมงาน และมันได ้ตีเข ้าแสกหน ้าชายหนุ่มผู ้ดําเนินพิธก ี ารจนเกือบแทรกแผ่นดินหนี ทันทีเมือ ่ นั ก เขียนผู ้นั น ้ พูดจบลง ผมตีเข่า ฉาดใหญ่ มั นชา่ งเป็ นการพูดทีย ่ โส เป็ น เอกลักษณ์ของเขาจริงๆ นอกจากความสามารถในเชงิ งานเขียนแล ้ว ลีลาวาทะแบบไม่ไว ้หน ้า อินทร์หน ้าพรหมนีแ ่ หละเป็ นสงิ่ ทีท ่ ําให ้ผมทึง่ ในความ เป็ นเขาผู ้นี้ ่ รับ ผมมาร่วมงานเปิ ดตัวหนั งสอ ื เล่มใหม่ของเขา �วันฟ้ าเปลีย ื เสย ี ด ใชค ่ น� หนั งสอ ี ังคมชัน ้ สูง หนั งสอ ื ทีเ่ อ่อล ้นความเป็ นวรรณกรรมอันยอดเยีย สส ่ ม มันถูกสร ้างขึน ้ จากโครงเรือ ่ ง สํานวน ตัวละคร และฉากทีส ่ มจริงชวนติดตามจนทํ าให ้ผมอ่านรวดเดียวจบจากจํ านวนกว่าห ้า ร ้อยหน ้า ิ คน ผมคือบรรณาธิการและเจ ้าของสํานั กพิมพ์ขนาดกะทัดรัด มีลก ู น ้องประจําไม่ถงึ สบ นอกนั น ้ เป็ นพวกมารับจ ้างเป็ นครัง้ คราว ผมเคยติดต่อให ้นั กเขียนดังนามปากกา ―อรรถโกมล� ผู ้นี้มาเขียนคอลัมน์ในนิตยสารรายสัปดาห์ของผม แต่ได ้รั บการปฏิเสธด ้วยเหตุผลทีว่ า่ ―ไม่ม ี เวลา� แน่ละ่ ส!ิ จะมีเวลาได ้อย่างไรเล่า เมือ ่ สองปี กอ ่ นทีผ ่ มติดต่อให ้เขามาเขียนคอลัมน์ เขา ี จนหนั งสอ ื พิมพ์ นิตยสารดังๆ หลายฉบับต่าง เพิง่ คว ้ารางวัลซไี รต์เป็ นหนทีส ่ อง เนื้อหอมไปเสย มาขอให ้เขาเขียนเรือ ่ งให ้ทัง้ นัน ้ ไฉนเลยจะมีเวล่ใหันต ิ ยสารของสํานั กพิมพ์ขป ี้ ะติว๋ แถมฐานะยัง คลอนแคลนของผมได ้ ื เล่มใหม่ของเขานีแ ผมถือโอกาสในงานวันเปิ ดตัวหนั งสอ ่ หละ เพือ ่ มาตามตื๊ ออีกที ทว่า คราวนี้ผมไม่ได ้มาขอให ้เขาไปเขียนคอลัมน์ในนิตยสารของผมอีกแล ้ว ผมจะมาติดต่อขอสัม ้ ่ ารเป็ นนั กเขียน แนวคิด อะไรเทือกนีแ ภารณ์ชวี ประวัตข ิ องเขา เสนทางสู ก ้ หละ เมือ ่ ได ้ข ้อมูลจาก ื ไว ้ในใจ การสัมภาษณ์ ―อรรถโกมล� ผมจะเอาไปทําเป็ นเล่มพิมพ์ออกขาย ผมตัง้ ขือ ่ หนั งสอ ื่ นี้โดน! ขายดีแน่! ผมคาดว่าปี แรกคง แล ้ว ―รอยเท ้าอรรถโกมล ผู ้ยิง่ ยงแห่งบรรณพิภพ� ชอ ิ ครัง้ และปี ตอ พิมพ์ไม่ตํ่ากว่ายีส ่ บ ่ ๆ ไปล่ะ จะเพิม ่ จํานวนพิมพ์อก ี กีห ่ น ใครๆ เขาก็ใคร่รู ้เรือ ่ งราว นั กประพันธ์รายแรกของประเทศทีม ่ โี อกาสสูงมากในการคว ้า รางวัลโนเบล ผมจึงมาหาเขาใน วันนี้ ―สวัสดีครับ คุณอรรถโกมล� ผมทักทายและเรียกนามปากก ―หวัดดีครับ� เขาทักทายตอบ ―ไม่ทราบคุณ�� เขาพูดพลางเพ่งพิศใบหน ้าอัน คลับคล ้ายคลับคลาของผม ―ผมชูชาติ� ผมคลายความสงสัยของเขาลงทันที ―ชูชาติ โสภิตวัฒนะ บรรณาธิการ ี ้ า� นิตยสารสฟ ่ เี่ คยมาชวนผมไปเขียนคอลัมน์หรือเปล่าครับ� ―อ๋อ�� เขาเริม ่ เข ้าเขตบางอ ้อ ―ใชท ่ รับ� ―ใชค ―แล ้วตอนนีน ้ ต ิ ยสารเล่มนัน ้ เป็ นอย่างไงบ ้างล่ะ�

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 362

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ตอนนีไ ้ ม่ดเี ลย� ผมพูดไม่อ ้อมค ้อม ―ยอดจําหน่ายและโฆษณาลดลงมาก� ―รักจะทํ างานด ้านนี้แล ้วต ้องอดทนกันหน่อยล่ะนะ ถ ้ามีอะไรจะให ้ชว่ ยผมยินดี� เขา ้ ี สายเดียวกัน เริม ่ เอือ ้ อาทรตามแบบของนั กเขียนใหญ่ผู ้มากด ้วยนํ้ าใจสําหรับผู ้ร่วมเสนทางอาช พ ี งกึกก ้องในใจ และรู ้สก ึ แสงสว่างแห่งความสําเร็ จ อย่างนี้ส!ิ ถึงจะเป็ นอัศวินของผม ผมพูดเสย เริม ่ ฉายขึน ้ รําไร ―ครับ ผมมีเรือ ่ งมารบกวนจริงๆ� ผมเริม ่ แสดงความจํานง ―ว่ามาเลย� ั ภาษณ์คณ ―คือผมอยากจะรบกวนขอสม ุ เพือ ่ นํ าข ้อมูลไปรวมเล่มตีพม ิ พ์� ั ภาษณ์เกีย ―สม ่ วกับอะไร� ื่ มวลชนก็มะรุมมะตุ ้ม �อรรถโกมล ―เกีย ่ วกับ�� ผมไม่ทันจะสาธยายต่อ บรรดาสอ � ตัดบทผมไปโดยอัตโนมัต ิ ―พรุง่ นีไ ้ ปคุยกับผมทีบ ่ ้าน รู ้จักบ ้านผมใชไ่ หม� เขาพูดฝ่ าคําถามของพวกนักข่าว ื หาได ้ไม่ยากครับ� ผมตอบอย่างกระตือรือร ้น ―คงสบ ―ตกลง งัน ้ พรุง่ นีเ้ จอกัน ผมอยูบ ่ ้านทัง้ วัน� ้ ริม คลองบางกอกนอ้ ย บรรยากาศร่ม รื่นด ้วยพั น ธุไ บ้านไม้ส องชัน ์ ม ้นานาชนิด คือ เคหสถานทีพ ่ ักของ �อรรถโกมล� ผมมาตามนั ดด ้วยความหวังเต็มเปี่ ยม วันนี้ผมต ้องบรรลุ จุดประสงค์ให ้ได ้ เขาต ้องชว่ ยเราแน่! ―มาเร็วดีนะ� เขาพูดขณะตัดแต่งพันธุไ์ ม ้เลือ ้ ย ―นั่ งรอผมทีม ่ ้าหินอ่อนริมนํ้ า สักครู่ เดีย ๋ วผมตามไป� ิ งึ จะเหมาะแก่การประกอบงานเขียน จะ บรรยากาศโดยรอบชา่ งสบายยิง่ นั ก อย่างนี้สถ ว่าไปสงิ่ แวดล ้อมรอบตัวมีสว่ นไม่น ้อยในการรังสรรค์งานอันเลิศเลอ ความละมุนละไมเป็ นสงิ่ สําคัญในการขับความคิดอันเอกอุของเขาออกมา ผมคิดขณะนั่งรอเขา ี งนั น ―มีอะไรว่ามาได ้เลยคุณชูชาติ� เสย ้ ทํ าให ้รู ้ว่าเขาบันทึกผมไว ้ในความจํ าเป็ น อย่างดีแล ้ว ั ภาษณ์ประวัต ิ เสนทางสู ้ ่ ―คือ�เออ�อย่างทีบ ่ อกไว ้เมือ ่ วานแหละครับ ผมจะมาขอสม การเป็ นนั กเขียน แนวคิด และข ้อมูลทั่วไปของคุณน่ะครับ � ผมแสยะยิม ้ แล ้วพูดต่อ ―เมือ ่ ได ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 363

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื ตีพม ื ที่ ข ้อมูลแล ้วผมจะนํ าไปทําเป็ นหนั งสอ ิ พ์ออกจําหน่าย เพราะตอนนี้คณ ุ เป็ นนั กเขียนหนั งสอ ื่ ชอบมากทีส นักอ่านชน ่ ด ุ ในประเทศก็วา่ ได ้ และคุณคือนักประพันธ์ทจ ี่ ัดอยูใ่ นระดับสากลไปแล ้ว ื เกีย ผมคิดว่าหนั งสอ ่ วกับเรือ ่ งราวของคุณมันต ้องได ้รับความสนใจอย่างแน่นอน� เมือ ่ บอกความ ึ ราวกับว่าได ้ปฏิบัตภ ประสงค์ออกไป ผมรู ้สก ิ ารกิจเสร็จไปกึง่ หนึง่ คราวนีก ้ ็ขน ึ้ อยูก ่ ับเขาล่ะ ―อือ�� เขาครางในลําคอเบาๆ มือพลางลูบไล ้คางทีเ่ กลีย ้ งเกลาเป็ นเชงิ วิเคราะห์ ―ถ ้าเกิด พลาดงานนี้ไป สํานั กพิมพ์ผมต ้องแย่แน่ ๆ ตอนนี้ผมแบกรั บภาระมากมาย ิ รุงรัง ดอกเบีย หนีส ้ น ้ ธนาคารก็เร่งเร ้า นิตยสารมีทท ี า่ จะไปไม่รอด สํานั กพิมพ์ผมใกล ้จะปิ ดตัวลง ้ อ ทุกขณะ หวังว่าคุณคงเห็นใจ� ผมงัดไม ้ตายออกมาใชเพื ่ ป้ องกันการปฏิเสธของนั กเขียนใหญ่ ―คืออย่างงีน ้ ะคุณชูชาติ� เขาพูด ―ให ้ผมชว่ ยเหลืออย่างอืน ่ ดีกว่า อย่างเขียนคอลัมน์ ้ นวนิย าย หรือ อะไรก็ ได ้ให ้กั บสํ านั ก พิม พ์ของคุณ แต่ผมจะไม่ย อมให ้ใครนํ าข ้อมูล เรื่อ งสัน ื หรอก ผมตัง้ ปณิธานไว ้นานแล ้ว� สว่ นตัวไปทําเป็ นหนั งสอ ―ปณิธาน�� ื เพราะ ―ใช ่ ปณิธาน คือผมตัง้ ใจเอาไว ้ว่าจะไม่เอาเรือ ่ งราวตัวเองไปเขียนเป็ นหนั งสอ ่ ค ่ นทีก ผมไม่ใชบ ุ คลสําคัญอะไรขนาดทีค ่ นอืน ่ ต ้องมาอ่านเรือ ่ งสว่ นตัวของผม ผมไม่ใชค ่ อบกู ้เอก ราชของชาติ ผมไม่ได ้ค ้นพบทฤษฎีทเี่ ป็ นประโยชน์ตอ ่ มวลมนุษยชาติ ผมคือนั กเขียนคนหนึ่ง เท่านั น ้ ไม่จํ าเป็ นที่ใครต ้องมาใสใ่ จในเรือ ่ งส ่วนตัว ผมเพีย งอยากให ้คนทีอ ่ ่านงานของผมมี ความสุขและได ้สาระประโยชน์บ ้างก็เท่านั น ้ หากว่าจะนํ าเรือ ่ งราวชวี ต ิ ผมไปเขียนจริงๆ มันก็ หมายถึงว่าผมต ้องไม่อยูใ่ นโลกนี้ ผมตายไปแล ้วใครจะเอาไปเขียนผมคงว่าอะไรไม่ได ้ ตอนนั น ้ ผมไม่รับรู ้อะไร� เขาอรรถาธิบายขึงขัง ―คือ�เอ�� ผมระลํา่ ระลัก ―หากคุณจะเขียนอย่างอืน ่ มันคงไม่ทันการณ์แน่ ไม่วา่ จะ ั ้ ในนิตยสาร เพราะกว่าคนจะรู ้ว่าคุณมาเขียนให ้ กว่าจะเรียกหน ้าโฆษณา เป็ นคอลัมน์หรือเรือ ่ งสน ได ้มันคงสายเกินไป นิตยสารผมคงทําได ้อีกไม่กเี่ ล่ม ผมไม่มเี งินจะทําต่อไปแล ้ว สว่ นเรือ ่ งยาวก็ ้ ต ้องใชเวลานาน อย่างเป็ นทีร่ ู ้กันดีวา่ คุณให ้ความสําคัญและละเอียดลออกับงานจํ าพวกนี้มาก ิ ธิใ์ นการ ผมคงรอไม่ไหวแน่ สายป่ านมันยาวไม่ถงึ นี่กะว่าถ ้าคุณยอมให ้สัมภาษณ์พร ้อมให ้สท ื เกีย ตีพม ิ พ์หนั งสอ ่ วกับ เรือ ่ งราวของคุณแล ้ว ผมจะเอาทุนก ้อนสุดท ้ายทีเ่ หลืออยูบ ่ วกกับเงินที่ ่ ื กําลังจะได ้จากการขายรถยนต์ สวนตัว ทุ่มลงไปในการทํ าหนั งสอเล่มนี้เลย เมือ ่ มันไปได ้สวย ี ้ าก็จะกลับมาสูแ ่ ผง แหล่งเงินกู ้คงไม่อาจปฏิเสธ นั่ นหมายถึงทางรอดของสํานั กพิมพ์ นิตยสารสฟ ี้ จงเหตุผลอย่างหมดเปลือก อีกครัง้ � ผมชแ ―ผมเห็นใจคุณนะ แต่ผมมีปณิธาน ผมมีความตัง้ ใจอย่างนั น ้ มานาน ความตัง้ ใจทีไ ่ ม่ เคยคิดเลิกล ้ม ผมมีทุกวันนี้ได ้เพราะมีความตัง้ ใจทีแ ่ น่วแน่ คุณคงเคยเห็นคนทีไ่ ม่มค ี วามตัง้ ใจ คนทีบ ่ ด ิ พลิว้ ต่อปณิธานตนเอง พวกไม ้หลักปั กขีเ้ ลนมักจะไม่ประสบความสําเร็ จหรอก คุณคง เข ้าใจนะว่า ผมมีอย่างทุกวันนีไ ้ ด ้ สว่ นหนึง่ เพราะผมมีปณิธานทีม ่ ั่นคง ไม่เคยบิดพลิว้ สักครัง้ เลย ิ ธิน � เขาพูดเด็ดเดีย ่ ว ―เอาอย่างงีแ ้ ล ้วกัน ผมจะยอมให ้ข ้อมูลคุณก็ได ้ แต่คุณมีสท ์ ํ ามันไป ี ชวี ต ิ ธิค ตีพม ิ พ์ก็ตอ ่ เมือ ่ ผมเสย ิ ไปแล ้ว ผมจะให ้สท ์ ณ ุ เพียงคนเดียว จะทํ าสัญญาเป็ นลายลักษณ์ อักษรให ้เลย หลังจากผมตายไป คุณสามารรถหาผลประโยชน์กับมันได ้เต็มที� ่

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 364

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ ผิดหวังออกจากบ ้านหลังนั น ผมหอบความรู ้สก ้ มีกระดาษแผ่นหนึง่ ติดมือมาด ้วยความ ี ชวี ต งงงัน มันจะมีประโยชน์ทันทีเมือ ่ ―อรรถโกมล� เสย ิ ลง ซงึ่ ไม่รู ้ว่ามันจะเป็ นเมือ ่ ไหร่ ผมเอง อาจตายก่อนเขาก็ได ้ สว่ นตอนเขายังไม่ตายจะหาประโยชน์อะไรไม่ได ้จากสัญญาฉบับนี้ ตอนนี้ มันคือกระดาษแผ่นหนึง่ เท่านัน ้ เอง ื พิมพ์พาดข่าวหรา สองสัปดาห์ต่อมากระดาษแผ่นนั น ้ ได ้เกิดประโยชน์ขน ึ้ เมือ ่ หนั งสอ ื ชอ ื่ ―รอยเท ้าอรรถ ว่า ―อรรถโกมร� ประสบอุบัตเิ หตุทางรถยนต์ถงึ แก่ชวี ต ิ ผมจึงพิมพ์หนั งสอ โกมล ผู ้ยิง่ ยงแห่งบรรณพิภพ� ออกจํ าหน่ายทันที เพียงสองเดือนแรกเท่านั น ้ ยอดขายพุ่ง กระฉูดตามทีค ่ าดเอาไว ้ พวกนักอ่านอยากรู ้เรือ ่ งราวของ ―อรรถโกมล� อย่างมาก ข่าวการตาย ื ไปในตัว จนทํ าให ้หนั งสอ ื ―รอยเท ้าอรรถโกมล ผู ้ยิง่ ยงแห่ง ของเขายิง่ เป็ นการโฆษณาหนั งสอ ื ทีข ื มันทําให ้ผมมีความสุขมาก บรรณพิภพ� เป็ นหนั งสอ ่ ายดีทส ี่ ด ุ ในขณะนี้ ยอดขายหนั งสอ ี ชวี ต ทว่าสงิ่ ทีท ่ ําให ้ผมเป็ นทุกข์ตัง้ แต่ ―อรรถโกมล� ตายไป คือการเก็บความลับการเสย ิ ของ ่ บ เขาว่า ―มันไม่ใชอ ุ ัตเิ หตุ"

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 365

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๒๙ เรือ ่ งสน

"ว ันแสนสุขของก ันยา" โดย รินบุญญา

ี งดนตรีเล่นจากทีไ่ หนน่ะตรี‖ กันยาเอ่ยถามสามีทก “เสย ี่ ําลังเช็ดเนือ ้ ตัวให ้ ―ไม่มน ี ี่ มีแต่ฟ้าร ้องครืนครืน บ ้านแถวนีเ้ ขาก็ปิดไฟนอนกับหมดแล ้ว‖ ฝนตกหนั กมาตลอดทางทีก ่ ันยาขับรถกลับมาบ ้าน มาถึงก็แทบสลบในอ ้อมแขนสามี เพราะเพลียจัด ทัง้ เหน็ ดเหนือ ่ ยจากประชุมงาน ทัง้ โทรศัพท์ตอ ่ ว่าจากลูกค ้า บวกอากาศเย็นจัดยามคํ่า คืน ี งดนตรีนัน หล่อนขดตัวให ้ผ ้านวมดังลูกแมวน ้อยในตะกร ้า เสย ้ ยังดังอยูต ่ ลอดเวลา ―เพราะจังเลยนะ‖ กันยาพึมพําก่อนจะหลับสนิท วงดนตรีธรรมชาติยังคงขับกล่อมต่อไปจนกระทั่งรุ่งเชา้ แม ้ผู ้ฟั งจะพากันหลับใหลไป ิ้ แล ้ว หมดสน กันยาตืน ่ ขึน ้ มาในตอนสายพร ้อมกับอาการเจ็บคอ ตัวหล่อนไม่ร ้อน แต่เพลียจนลุกยืน ไม่ไหว ―ตรีโทร.ไปลางานให ้แล ้วนะ‖ เขาบอกเมือ ่ เข ้ามาพยุงหล่อนไปห ้องนํ้ า โทรศัพท์มอ ื ถือ ถอดปลั๊กโทรศัพท์ บ ้านออกหมดแล ้ว‖

―กดปิ ด

ี งจะเปล่งออกมาโวยวาย หล่อนหันขวับ แต่ไม่มเี สย ั วันสองวัน น่าจะดีนะ‖ ―ไม่ตด ิ ต่อกับใครเลยบ ้างสก ใครเขาจะชอบเป็ นกบจํ า ศ ีล อย่ า งตั ว ล่ ะ กั น ยานึก ค่ อ นสามีนั ก เขีย นโปรแกรม คอมพิวเตอร์อยูใ่ นใจ แต่มันก็จ ริงของเขา สภาพหล่อนแบบนี้จ ะคุย กับใครเขารู ้เรือ ่ ง สมองมึนงงไปหมด ี เสยงก็แทบไม่ม ี ―รู ้มัย ้ ผู ้หญิงน่ารักทีส ่ ด ุ ตอนไหน‖ หล่อนสั่นหน ้า ―ตอนหลับไงล่ะ เพราะเจ ้าหล่อนไม่ พูดอะไรเลย‖ ั เผียะก็ขยับตัวไม่ไหว ได ้แต่วา่ ง่ายให ้เขาป้ อนยาแล ้วห่มผ ้านอนต่อ จะตีเขาสก ึ แต่เพราะความวิตกกังวลเรือ ถึงแม ้ยาเม็ดทีก ่ น ิ เข ้าไปจะมีฤทธิท ์ ําให ้ง่วงซม ่ งงานทํ าให ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 366

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

กันยานอนไม่หลับ นั ดจั ดรายการในสังกั ดสองรายซ งึ่ กํ าลั งเป็ นที่นย ิ มในหมู่ค นฟั งวัยรุ่น ลาออกไปอยู่ บริษัทอืน ่ ด ้วยเหตุผลของเงือ ่ นไขเงินเดือน โฆษณาตัง้ ท่าจะถอนตาม แต่กันยาขอยืดเวลาเพือ ่ คิดรูปดแบบรายการใหม่ไปเสนอ เหลือเวลาอีกเพียงสองอาทิตย์ แต่ในสมองหล่อนยังไม่มอ ี ะไรผุดขึน ้ มาเลย ยิง่ คิดก็ ยงิ่ เครียด พอเครียดแล ้วก็เหมือนจะป่ วยหนั ก กว่าเดิม แต่จ ะให ้เลิกคิด ก็ทํ า ไม่ได ้ ทําไมไม่มใี ครมาชว่ ยฉั นคิดบ ้างนะ กันยาทอดถอนใจ ี บหูฟังเพลงหวังกล่องตัวเองให ้หลั บ นึกได ้ว่าเป็ นเวลา คว ้าวิทยุเครือ ่ งเล็ก มาเสย ออกอากาศของรายการีใ่ ห ้ดีเจใหม่เอีย ่ มสองคนเลือ ่ นขึน ้ มา จัดแทนดีเจมือรองทีเ่ อาไปลงใน รายการตัวปั ญหา จึงหมุนหาคลืน ่ ฟั ง รายการเพลงสําหรับวัยรุ่นแบบเดียวกับทีก ่ ันยานํ าลงชว่ งสายของวันมีเต็มไปหมดทุก คลืน ่ เพลงทีเ่ ปิ ดก็ซํ้าๆ กัน คือเป็ นเพลงทีโ่ หมเปิ ดให ้ติดหู กว่าจะหาคลืน ่ ตัวเองเจอก็หลายนาที อยู่ ี งเจือ เสย ้ ยแจ ้วของดีเจสาวกําลังเล่าเรือ ่ งวัยเด็กในชนบทของตนทีค ่ ณ ุ ยายเคยจับนั่ ง อาบนํ้ าทีท ่ ่า เอาขมิน ้ มะขามเปี ยกขัดเนื้อขัดตัวจนแสบ แล ้วตบท ้ายว่าธรรมชาติมข ี องดีทส ี่ ด ุ ให ้ ้ ี งทุ ้มของดีเจชายก็ เสริม ขึน ผู ้หญิงเราเลือ กใชมากมาย พอพูด จบ เสย ้ มาว่า ไม่ใช ่แต่ผู ้หญิง ้ เท่านัน ้ ผู ้ชายอย่างเขาก็ใชมะกรู ดมาคัน ้ สระผม ใชว่้ านหางจระเข ้มาทาแผลเหมือนกัน ี ัน จากนั ้น ก็ เ ป็ นเพลงตามสมั ย ต่อ เนื่ อ งกั น สามเพลง โฆษณาที่ต ามมาคือ ยาส ฟ สมุนไพร นํ้ ามันไร ้สารตะกั่ว และผลิตภัณฑ์บํารุงผมสูตรธรรมชาติ กับขนมขบเคีย ้ วและลูกอมอีก สองสามอย่าง กันยานอนอมยิม ้ อยูค ่ นเดียว ขณะทีร่ ายการตัดเข ้ามาเปิ ด เพลงสากลอีกสองสามเพลง และดีเจชายนั่งเล่าเรือ ่ งการแข่งรถยืดยาว ถึงแม ้ตลอดสองชั่วโมงทีเ่ ขาทัง้ คูจ ่ ัดร่วมกันจะยังดูขลุกขลักอยูบ ่ ้าง แต่กันยารู ้แล ้วว่า ่ ั ่ จะปรับแต่งอย่างไรให ้เวลาสองชวโมงกับดีเจใหม่สองคนเป็ น ชวงเวลาทอง สว่ นรายการเดิมทีด ่ งึ ดีเจตอนสายไปลงแทน ก็คงจะปล่อยให ้พวกเขาคิดรูปแบบให ้เข ้า กับผู ้อุปถัมภ์รายการในแนวทางของพวกเขาเอง ึ ผ่อนคลายจนอาการปวดหัวลดลงมาก บางทีดเี จดัง กันยาถอนใจยาวอย่างเป็ นสุข รู ้สก สองตนทีถ ่ ก ู ดึงไป คงไม่ใชเ่ หตุผลแค่เงินค่าตัว นอนหลับตายิม ้ อารมณ์ ด ี ถอนหูฟังออกเก็ บ ฝนเริม ่ เปาะแปะหลั งฟ้ าครึม ้ มาแต่เช า้ ั ผ ้าห่มแนบอกกว่าเดิม ตัง้ ใจฟั งเสย ี งฝนทีร่ ่วงหล่นทีละหยดๆ กว่าลมฝนจะกระหนํ่ า กันยากระชบ แรงจนน่ากลัว แล ้วกันยาก็ผลอยหลับไป ้ เพราะฟ้ าร ้องฟ้ าผ่าเป็ นอันตรายต่อเครือ ่ งใชไฟฟ้ า สามีของกันยาจึงละมือจากงานหน ้า จอคอมพิวเตอร์มาลงมือจัดบ ้านครัง้ ใหญ่ ปกติบ ้านนัน ้ กันยาจะจ ้างคนมาทําความสะอาดเป็ นครัง้ คราว อาหารการกินผูกปิ่ นโตเอา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 367

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื้ ผ ้าก็จ ้างเขาซด ั รีด เพราะหล่อนออกไปทํางานแต่เชากลั ้ เสอ บดึกดืน ่ ทุกวัน สว่ นพ่อบ ้านก็ปั่นงาน ิ สช ี่ วั่ โมง ตลอดยีส ่ บ เครือ ่ งเรือนในบ ้านจึงไม่เคยถูกยักย ้ายถ่ายทีม ่ าเป็ นเวลาหลายปี นับแต่เริม ่ เข ้ามาอาศัย ้ ช ื เสอ ื้ ผ ้าเก่าๆ ยังถูกสุมๆ รวมอยูก เครือ ่ งมือเครือ ่ งใชที ่ ํารุด และหนั งสอ ่ ับเขาใหม่ๆ ่ นคลั่งไคล ้การจับจ่าย แต่บ ้านยังรกนั ก เพราะไม่เคย ขนาดว่าทัง้ กันยาและสามีไม่ใชค โละอะไรทิง้ เลย ื้ ผ ้าเก่าสองถุงใหญ่ หนั งส อ ื เก่าอีก สองลังและยั ง ผ่านไปสองชั่วโมง โรงรถก็ ม เี ส อ ้ เครือ ่ งใชหักๆ อีกกระสอบหนึง่ ื เสอ ื้ ผ ้าไปบริจาค หาเรือ ไว ้ปลายสัปดาห์คงได ้เอาหนั งสอ ่ งขับรถพาเมียไปเทีย ่ วสักที สามีของกันยานึกอย่างครึม ้ ใจ มองรู เ้ ล็กใหญ่ในบ ้านทีโ่ ล่งโปร่งกว่าเดิมมากแล ้วนึกอยากย ้าย ตําแหน่งให ้ดูแปลกตา ี งโครมครามทํ าให ้ตกใจตืน ึ แข็ งแรงสดชน ื่ มาก ฝนยังตกอยู่เบาๆ เส ย ่ แต่กันยารู ้สก ี งได ้เอง พอจะเดินลงมาดูต ้นเสย มากๆ ซ‖ี

―ลงมาทําไม‖ สามีของหล่อนบ่นอุบอิบ ขณะพยายามลุกขึน ้ จากพืน ้ ―คนป่ วยต ้องนอน ้ เข ้าไปกอดสามีทเี่ หงือ กันยายิม ้ เดินชาๆ ่ โซมตัว ―มาชวนไปนอนฟั งคอนเสริ ต ์ ธรรมชาติด ้วยกัน‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 368

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๓๑ เรือ ่ งสน

"บ ันทึกสุดท้าย" โดย ว ันเสาร์ เชงิ ศรี

ตงแต่ ั้ วัย ชรามาเยือน ฉั นต ้องเข ้า ฉั นต ้องเข ้าโรงพยาบาลทุกเดือนเพือ ่ ไปเอายา ี่ ั่วโมงจึงจะได ้ ตามทีห ่ มอนัด ฉั นต ้องทนต่อการนั่งรอคิวเพือ ่ รับการตรวจแต่ละครัง้ นานสามถึงสช พบหมอ คุยกับหมอไม่ถงึ ห ้านาที หมอก็เขียนใบสั่งยาเสร็จแล ้ว ฉั นอยากจะเล่าอาการเจ็ บป่ วย ให ้มากกว่านี้ เพือ ่ คุณหมอจะได ้รู ้ถึงสงิ่ ทีเ่ กิดขึน ้ กับตัวฉั นตลอดเดือนทีผ ่ า่ นมาว่าเกิด อะไรขึน ้ บ ้าง มีอาการอะไรเปลีย ่ นไปมากน ้อยอย่างไร แต่ฉันก็เห็นใจคุณหมอเขาหรอก มีคนไข ้รอตรวจ อีกหลายคน คุณหมอเคยบอกฉั นว่า บางครัง้ เขามีคนไข ้ทีต ่ ้องตรวจให ้เสร็จในแต่ละวันถึงร ้อยห ้า ิ คน ถ ้าใชเวลาตรวจคนละสองนาที ้ ้ ้าชั่วโมงแล ้ว หมอจะเอาเวลาทีไ่ หนมาคุยกับ สบ ก็ต ้องใชห คนไข ้นานนั ก ฉั นเล่าให ้คุณหอมฟั งว่า รู ้ไหม ฉั นเคยได ้ยินคนไข ้นินทาว่า เพีย งแค่อ ้าปาก เท่านัน ้ หมอก็เขียนใบสงั่ ยาเสร็จแล ้ว ฉั นเห็นหมออมยิม ้ อยูต ่ งั ้ นาน ในบางปี ฉันต ้องมานอนพักรักษาตัวอยูใ่ นโรงพยาบาลตัง้ หลายครัง้ ครัง้ ละสามวันบ ้าง ี แล ้ว ห ้าวันบ ้าง บางครัง้ เกินอาทิตย์หนึง่ ก็เคยมี จนโรงพยาบาลแทบจะเป็ นบ ้านหลังทีส ่ องไปเสย แต่ก็ยังโชคดีทรี่ อดกลับไปทุกครัง้ ิ สเี่ ข ้าไปแล ้ว ทํ าไมวันเวลามันผ่านไปเร็ วอย่างนี้ เผลอไปหน่อยเดียว ปี นฉ ี้ ั นอายุเจ็ดสบ หนอ ึ แปลกๆ ฉั นรู ้สก ึ กลัวโรงพยาบาล ไม่รู ้เป็ นอย่างไร การเข ้าโรงพยาบาลครั ง้ นี้ ฉั นรู ้สก ี อย่างนัน ขึน ้ มาเสย ้ แหละ ฉั นสงั หรณ์วา่ ฉั นคงเข ้ามานอนพักรักษาตัวทีน ่ เี่ ป็ นครัง้ สุดท ้ายกระมัง จริงๆ นะ ไม่รู ้เป็ นเพราะอะไร ฉั นกลัวไปหมด ตัง้ แต่ลก ู ชายคนโตพาฉั นมาโรงพยาบาล เมือ ่ หลายคืนก่อน ด ้วยอาการเหนื่อยจนนอนไม่หลับ ความดันขึน ้ สูงจนน่าเป็ นห่วง หมอเขาก็ ชว่ ยเหลือกันดีเหมือนกับทุกๆ ครัง้ จนอาการดีขน ึ้ แล ้ว แต่คณ ุ หมอให ้นอนพักรักษาตัวสักระยะ หนึง่ ก่อน ลูกๆ หลายคนของฉั นต ้องลางานผลัดกันมาเฝ้ าดูแล ก็ไม่รู ้ว่าจะนานแค่ไหน ในตอน กลางวัน ฉั นให ้พวกเขาไปทํางานกันได ้แล ้ว ไม่ต ้องเป็ นห่วงฉั นหรอก เลิกงานค่อยมานอนเป็ น เพือ ่ นก็แล ้วกัน ฉั นอยูก ่ ับนางพยาบาลได ้ พวกเธอดีกับฉั นทัง้ นั น ้ เข ้าออกบ่อยจนจําหน ้าฉั นได ้ หมดแล ้ว พอเห็นหน ้าก็ทักกันทันทีวา่ ―มาอีกแล ้วหรือคะคุณยาย‖ พวกเธอ เรียกฉั นว่าป้ าบ ้าง ยายบ ้าง ในตอนกลางวันนอนดูโทรทัศน์ทล ี่ ก ู ๆ พามาจากทีบ ่ ้าน ก็พอเพลินๆ ไปได ้บ ้าง ก่อนๆ ่ ง ขึน โน ้นก็แย่หน่อย ต ้องเดินลงจากเตียงไปเปลีย ่ นชอ ้ ๆ ลงๆ จนเหนื่อย เดีย ๋ วนี้ดห ี น่อย ฉั นนั่ ง กด นอนกดเปลี่ย นช ่อ งมั น บนเตีย งนี่แ หละ ค่อ ยสบายหน่ อ ย บางครั ง้ ดูๆ จนหลั บไป คุณ พยาบาลมาปลุกให ้ทานข ้าว ทานยา จึงได ้ตืน ่ ขึน ้ มาดูตอ ่ ี แล ้ว มันไม่น่าดูไปเสย ี ทุกอย่าง ไม่วา่ ละคร ข่าว หรือพวก มาครัง้ นีฉ ้ ั นเบือ ่ โทรทัศน์เสย เกมโชว์ตา่ งๆ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 369

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื เป็ น ตาก็ยังดี ลองเขียนอะไรแก ้เซ็งส ิ คุณพยาบาลนางหนึง่ แนะว่า ―ยายเขียนหนั งสอ คะ คงหายเบือ ่ ได ้บ ้างหรอก‖ ฉั นค่อนข ้างจะเห็นด ้วยกับความคิดของเธอ ตอนเด็กๆ ฉั นเขียนเรียงความเก่ง ได ้ คะแนนเต็มทุกครัง้ ตัง้ แต่แต่งงานมีครอบครัวมานี่ ฉั นไม่คอ ่ ยได ้เขียนอะไรมากนั ก ฉั นคิดว่าเธอ เพียงแต่แนะนํ าเท่านั น ้ ทีไ่ หนได ้ วันรุ่งขึน ้ เธอนํ าสมุดบันทึกเล่มเล็กๆ พร ้อมกับปากกาลูกลืน ่ มา ยืน ่ ให ้ฉั นถึงเตียงนอน ื้ มาให ้ยายเขียนเล่น ยายเขียนอะไรก็ได ้ทีอ ―เอ ้า...หนูซอ ่ ยากจะเขียนน่ะ ขอให ้สนุกกับ มันนะคะ‖ เธอยิม ้ ให ้แล ้วเดินออกจากห ้องไป เรียกให ้กลับมาเอาเงินก่อนก็ไม่ยอมมา สายตาฉั น ต ้องพึง่ พาแว่นตามาตัง้ หลายปี แล ้ว เพราะอ่านมันมากในตอนวัยสาว สายตาเลยแย่กว่าเพือ ่ นๆ ั่ ด ้วยอาการป่ วยและความชราตามอายุ นีฉ วัยเดียวกันมาก มือก็สน ่ ั นจะเขียนมันได ้หรือ ึ ว่าน่ าจะสนุ กกับงานนี้นะ ตัง้ แต่วันนั น ในทีส ่ ด ุ หลังจากลองเขียนดู ก็ รู ้สก ้ ฉั นก็ เลยก ้ม หน ้าก ้มตาเขียน จนลืมโทรทัศน์ไปเลย คุณพยาบาลอีกคน เห็นฉั นเอาจริงก็เลยล ้อว่า ―ขยันจริงนะ จะเขียนนิยายเอาไปให ้เขาสร ้างละครโทรทัศน์หรือไงยาย เป็ นผู ้ป่ วยอยู่ ี แล ้ว‖ ดีๆ จะเป็ นนักเขียนไปเสย ึ ว่า ฉั นแก่ลงไปมาก เดินไปไหนมาไหนก็ชาลง ้ ี ทุก ครัง้ ที่ ้ ั นรู ้สก ปี นีฉ กลัวจะล ้มไปเสย ี แล ้ว ทัง้ ทีฉ เดิน เวลาอยูค ่ นเดียวก็กลายเป็ นคนขีข ้ ลาดไปเสย ่ ั นเป็ นคนไม่เคยกลัวผีมาเลยตลอด ชวี ต ิ ก็กลับมากลัว หลังๆ มานี่ ฉั นฝั นเห็นแต่คนตายแล ้ว พวกเขามาหาฉั นในฝั นเสมอๆ เดีย ๋ วคน โน ้น เดีย ๋ วคนนี้ เป็ นต ้นว่า พ่อ แม่ น ้องชาย เพือ ่ นบ ้าน แม่สามี และเขา ไม่ใชใ่ ครทีไ่ หนหรอก สามีของฉั นนั่ นเอง นานแล ้วฉั นไม่เคยฝั นถึงเขาเลย ตอนเขาจากไปใหม่ๆ ฉั นฝั นถึงเขาบ่อยๆ พอหลายปี ผา่ นไป เขาก็ไม่มาหาฉั นในฝั นอีกเลย ทัง้ ทีก ่ อ ่ นนอนจะนึกถึงเขาแล ้วก็ตาม ฉั นเคยได ้ยินคนเฒ่าคนแก่เขาบอกว่า การฝั นเห็นคนทีต ่ ายไปแล ้วบ่อยๆ แสดงว่า เรา กําลังใกล ้ตายแล ้ว ยิง่ ถ ้าฝั นว่าเขามาชวนไปอยูด ่ ้วยแล ้วในฝั นนั น ้ เราไปกับเขาด ้วยก็ยงิ่ แน่นอน เลยว่า เราต ้องตายภายในเร็ววันนีแ ้ หละ หรือว่า...ฉั นใกล ้จะตายแล ้ว ใจหายนะ เมือ ่ รู ้ว่า ตัวเองจะต ้องตายจากโลกนี้ไป ฉั นต ้องจากลูกๆ หลานๆ และบ ้าน ของฉั นไปแล ้วหรือนี่ บางเวลานัน ้ ยอมรับว่าฉั นกลัวตาย แต่บางครัง้ ฉั นก็ปลงได ้ เมือ ่ นึกถึงหลักธรรมของพระ ึ โล่งสบาย มี พุทธองค์ ทุกคนต ้องตาย ไม่มใี ครจะอยูค ่ ํ้าฟ้ าได ้หรอก พอนึกได ้อย่างนี้ ฉั นก็รู ้สก ความกล ้าขึน ้ บ ้าง จนกระทั่งไม่คอ ่ ยกลัวความตายไปในทีส ่ ด ุ ฝาห ้องทีโ่ ล่งปลายเตียงนัน ้ เหมือนจอหนังทีม ่ ภ ี าพต่างๆ เคลือ ่ นไหวอยู่ ภาพของคนที่ ั ขึน ฉั นรู ้จัก ซงึ่ พวกเขาล่วงหน ้าไปก่อนฉั นแล ้วนัน ้ ค่อยๆ ปรากฏชด ้ ทีละคนๆ ิ เศษๆ เท่านั น ตอนพ่อ ตายฉั นยั งไม่ทั นจบ ป.๔ พ่อ อายุสามสบ ้ เอง พ่อทิง้ พวกเรา หมายถึง แม่ พี่ส าว ตั วฉั น น ้องชายคนโต และน อ ้ งชายแฝดอีก สองคนซ งึ่ เพิง่ คลอดได ้ไม่ก ี่ เดือนไป ด ้วยสาเหตุของการเป็ นทาสของยาฝิ่ นและการสํามะเลเทเมาเทีย ่ วเตร่ผู ้หญิงโดยไม่ ค่อยสนใจลูกเมียเท่าไรนั ก แม่ทนอยูก ่ ับย่าได ้ไม่นานนั ก ย่าเป็ นคนเจ ้าระเบียบ จะยกแม่ให ้กับ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 370

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

คนโน ้นคนนี้ ทัง้ ทีง่ านศพพ่อเพิง่ ผ่านไปไม่กวี่ ัน ย่าอ ้างว่า แม่ไม่มป ี ั ญญาเลีย ้ งดูลก ู ห ้าคนหรอก งานการก็ไม่มท ี ํา จะมาพลอยกินกับย่าตัง้ ฝูงใหญ่ไม่ได ้หรอก ย่าไม่มท ี างเลีย ้ งได ้ ย่าอยากให ้แม่ เป็ นเมียอีกคนของลุงซงึ่ เป็ นลูกพีล ่ ก ู น ้องกับพ่อ เขารวยมากระดับเศรษฐี เขาเป็ นนายเหมือง หมายถึงเจ ้าของกิจการเหมืองแร่ดบ ี ก ุ เขามาทีบ ่ ้านย่าบ่อยๆ เขาชอบทีแ ่ ม่สวย เป็ นแม่มา่ ยทีย ่ ัง ้ ไม่ได ้เลย นานวันเข ้าย่ากับแม่ก็ทะเลาะกัน ด ้วย สาว แม่เป็ นคนสวยมากคนหนึง่ ฉั นยังสวยสูแม่ ่ ักปลา ไม่ใชส ่ ต ั ว์ จะยกให ้ใครง่ายๆ ได ้อย่างไรกัน เรือ ่ งเจ ้ากีเ้ จ ้าการของย่า แม่วา่ แม่ไม่ใชผ ี่ นกลับบ ้านเดิมของแม่คอ ี น ้องชาย ในทีส ่ ด ุ แม่ก็หอบพวกเราสค ื บ ้านยาย เราต ้องเสย ฝาแฝดคนโตไปให ้กับลุงซงึ่ เป็ นเศรษฐีเหมืองแร่คนทีห ่ มาย ปองแม่ ไม่ได ้แม่ก็ขอเอาลูกชายไป แทน ท่านไม่มล ี ก ู ชาย แม่ไม่อาจขัดคําขาดทีย ่ า่ เสนอให ้ได ้ ―ลูกแกก็จริง แต่มันหลานฉั น พ่อมันลูกชายฉั น ฉั นต ้องการให ้หลานฉั นสบาย แม ้จะ ั คนหนึง่ ก็ยังดีกว่าทัง้ หมด‖ สก เราจากน ้องมาด ้วยนํ้ าตา อามาสง่ พวกเราด ้วยรถสองแถวคันใหญ่ ซงึ่ อายืมมาจากใน เหมือง ก่อนถึงวันทีจ ่ ะย ้ายมาอยูบ ่ ้านของยายนั น ้ ครูใหญ่มาขอจากย่าและแม่วา่ ให ้ฉั นเป็ นครู ี่ านั น สอนทีโ่ รงเรียนซงึ่ ฉั นจบ ป.สม ้ โดยให ้ฉั นอยูต ่ อ ่ ไปทีบ ่ ้านย่า ไม่ต ้องไปอยูก ่ ับยาย ครูใหญ่ บอกย่าว่า ฉั นเรียนเก่ง สอบได ้ทีห ่ นึง่ ทุกครัง้ ลายมือสวย หน ้าตาก็ด ี เด็กๆ ต ้องชอบแน่ๆ แม่ ี ฉั นไปอีกคน โชคดีทเี่ มือ เกือบเสย ่ ย่าปรึกษาเรือ ่ งนี้กับอา น ้องชายคนเดียวของพ่อ อาไม่เห็น ด ้วย อาบอกว่า ―อย่าให ้มันเป็ นครูเลย บอกตรงๆ ผมไม่ไว ้ใจไอ ้ครูใหญ่นั่นหรอก กลัวมันจะปลํ้าเอา หลานผมทําเมียน่ะแม่‖ ย่าโกรธอามาก หาว่าดูถก ู ครูใหญ่ แต่เอาก็ยังยืนยันว่า ื่ ผมเถอะแม่ ผมดูคนไม่ผด ―เชอ ิ หรอก‖ ฉั นมาทราบในตอนหลังว่า ทีอ ่ าคิดไว ้นั น ้ ไม่ผด ิ เลย วันหนึง่ อามาเยีย ่ มพวกเราและเล่า ่ ึ ให ้ฟั งว่า เมือ ่ ไม่ได ้ฉั นไปเป็ นครูทน ี่ ั่ น ครูใหญ่ก็ไปชวนเพือ ่ นรักของฉั นซงเขาโตเป็ นสาวกว่าฉั น มาก ไปเป็ นครูแทนฉั น แล ้วเธอก็ตกเป็ นเมียของครูใหญ่จริงๆ ื ดี เรียนเก่ง ถ ้าครูใหญ่เห็นว่าพอจะเป็ นครูได ้ก็จะ สมัยก่อนโน ้น ครูมน ี ้อย คนทีร่ ู ้หนั งสอ ี่ ั น ไปเสนอกับทางราชการ ก็ได ้รับการแต่งตัง้ ให ้เป็ นครูกันได ้เลย นั กเรียนผู ้หญิงกว่าจะจบ ป.สน ้ ่ สวนมากก็เป็ นสาวแล ้วทัง้ นั น ้ มีหลายโรงเรียนทีน ่ ั กเรียนตกเป็ นเมียครู ไม่ครูใหญ่ก็ครูน ้อย เป็ น ี่ ิ น่าเห็นใจ เมียคนแรกก็ดไี ป บางคนเป็ นเมียน ้อยสส เราอยูบ ่ ้านของยายกันอย่างยากลําบาก ความจริงคุณตาของฉั นซงึ่ เราเรียกกันว่า ก๋ง เป็ นเจ ้าของเหมืองแร่ดบ ี ก ุ ประเภทเหมืองหาบมีฐานะดีไม่น ้อย แต่ทา่ นและลูกชายชอบแต่เทีย ่ ว เตร่ ขลุกอยูแ ่ ต่บอ ่ นการพนั นและโรงฝิ่ น จนหมดตัวบ ้านหลายหลังต ้องขายจนหมด แม ้แต่บ ้านที่ พวกเราอยูก ่ ัน แม่ต ้องทําขนมขายเพิม ่ ขึน ้ จากเดิมมาก เพือ ่ ไปไถ่มันกลับมา แม่ทําขนมขายหลายอย่างและจํ านวนมาก โดยมีพส ี่ าวและฉั นเป็ นผู ้ชว่ ย น ้องชายทัง้ สองคนเป็ นคนนํ าไปฝากร ้านกาแฟทีม ่ ก ี รรมกรชาวจีนเป็ นลูกค ้าจํานวนมาก มาย การเป็ นแม่มา่ ย ยังสาวนัน ้ ลําบากนัก มีคนมาเกาะแกะอยูท ่ ุกวัน ด ้วยไม่มผ ี ู ้ชายเป็ นเจ ้าบ ้าน จําเป็ นต ้องเลือกใคร สักคนมาเป็ นพ่อบ ้าน ไม่นานนั กแม่ก็ได ้สามีใหม่ เขาเป็ นคนไม่คอ ่ ยดีนัก ขีเ้ หล ้า และเจ ้าชู ้ ลูก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 371

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เขาเมียใครเผลอเป็ นไม่ได ้ แต่ขยันทํางานดี การมีลก ู สาวสวยๆ อยูใ่ นบ ้านซงึ่ มีพ่อเลีย ้ งทีเ่ จ ้าชู ้ นั น ้ ไม่ใชเ่ รือ ่ งทีด ่ น ี ั ก เมือ ่ มีชา่ งตัดผมชาวต่างจังหวัด ทีม ่ าเชา่ บ ้านอยูใ่ กล ้ๆ บ ้านของเราซงึ่ อยู่ กลางตลาดในหมูบ ่ ้านเล็กๆ ทีเ่ ต็มไปด ้วยกรรมกรเหมืองแร่ชาวจีน มาขอพีส ่ าว แม่เห็นว่าเขาเป็ น คนดี รักพีส ่ าวฉั นจริง ก็เลยให ้แต่งงานกัน แม่โล่งใจเรือ ่ งพ่อเลีย ้ งไปหนึง่ เปราะ ทัง้ สองอยู่ ด ้วยกันทีร่ ้านตัดผมซงึ่ เชา่ เขานั น ้ ได ้ไม่นานนั ก พอคลอดลูกคนแรกได ้ไม่กเี่ ดือน ก็พากันย ้าย กลับไปอยู่บ ้านของพี่เขยทีต ่ ่างจั งหวัด เราไปสง่ กั นที่ท่าเรือ ในตัวเมือ ง สมัย นั ้นยั งไม่มท ี าง รถยนต์ไปถึง พีส ่ าวฉั นโชคดีทไี่ ด ้สามีเป็ นคนดี ไม่เล่นการพนั น ไม่ขเี้ หล ้าเมายา เมือ ่ คลอดลูก ี ี ชายคนทีส ่ องได ้ไม่นาน ทีว่ า่ โชคดีก็กลับเป็ นโชคร ้าย เขาก็เสยชวต ิ ลงด ้วยโรคหอบ อาเจียน ้ เป็ นเลือด มีเสนผมออกมาด ้วยมากมาย เขามัวแต่ขยันทํ างานจนไม่มเี วลารักษาตัวเอง พีส ่ าว ต ้องเป็ นม่ายตัง้ แต่ยังสาวเหมือนแม่ไปอีกคน เธอไม่มส ี ามีใหม่อก ี เลยจวบจนทุกวันนี้ แม่มล ี ก ู กับพ่อเลีย ้ งอีกสามคน เป็ นชายสองคน หญิงหนึง่ คน อาเห็นว่าแม่ต ้องทํางาน หนั ก เลีย ้ งลูกหลายคน ก็เลยมารับน ้องชายคนโตไปทํ างานทีเ่ หมืองแร่ซงึ่ ท่านทํ าอยูแ ่ ถวบ ้าน ของย่าคนละอําเภอกับบ ้านยายทีเ่ ราอยูก ่ ัน ฉ ันเริม ่ เป็ นสาวและสวยขึน ้ ทุกวัน แม่ก็เป็ นห่วงฉั น ความจริงฉั นก็เกรงๆ เรือ ่ งพ่อเลีย ้ ง อยูเ่ หมือนกัน แต่ฉันก็ไม่เห็นว่าเขาจะมีทท ี ่าคิดไม่ดก ี ับฉั นแต่อย่างใด คงเห็นฉั นชว่ ยเลีย ้ งลูก และรักลูกเขามากเหมือนกับน ้องพ่อเดียวกัน เขาก็คงคิดว่า ฉั นเป็ นลูกคนหนึง่ ของเขาเหมือนกัน ก็เป็ นได ้ ่ อฉั นให ้ลูกชาย ภรรยาพ่อค ้าหมูทอ ี่ ยู่ฝั่งตรงข ้ามของถนนซงึ่ เป็ นเพือ ่ นของแม่ มาสูข ของเขา แม่คด ิ ว่าถ ้าแต่งกับเขาฉั นคงสบายไปตลอดชาติ ครอบครัวเขาเป็ นคนทีร่ วยทีส ่ ด ุ ใน ่ ี ่ ึ ่ หมูบ ่ ้าน มีบ ้านถึงสหลัง ซงสวนมากคนทีน ่ ม ี่ บ ี ้านหลังเดียวกันทัง้ นัน ้ ลูกชายเขานั น ้ หน ้าตาก็หล่อ เหลาดีหรอก แต่ฉันไม่คอ ่ ยชอบหน ้าเขาตรงทีช ่ อบทําท่ายิง่ ว่าพ่อรวย เหมือนทีเ่ คยเห็นบ่อยๆ ในหนังไทยจากการทีบ ่ ้านอยูต ่ รงข ้ามกัน จึงเห็นเขาเทีย ่ ววางมาดให ้เห็นอยูบ ่ อ ่ ยๆ ฉั นบอกแม่วา่ ิ ใจสก ั ระยะหนึง่ ขอเวลาตัดสน แม่ของเขาก็มารบเร ้าอยูเ่ สมอๆ ิ ใจ เขาก็เข ้ามาในชวี ต ยังไม่ทันได ้ตัดสน ิ ฉั นโดยไม่คาดฝั น ี อีก เขาคนทีเ่ ป็ นสามีฉันในเวลาต่อมานีแ ่ หละ จะใครเสย ฉั นจําคืนนัน ้ ได ้ดี... คณะละครเร่จากกรุงเทพฯ ข ้ามนํ้ าข ้ามทะเลมาแสดงทีใ่ นตัวจังหวัด ขากลับก็แวะมา ้ แสดงทีห ่ มูบ ่ ้านของฉั นตัง้ หลายวัน เขาใชโรงเรี ยนจีนเก่าทีเ่ ลิกกิจการไปแล ้วเป็ นโรงละคร ฉั นชอบดูละครมาก เหน็ ดเหนื่อยจากการทํางานตลอดวัน ได ้มาดูละครสนุกสนานแล ้ว ื เริงรมย์ตา่ งๆ โดยเฉพาะเรือ กลับบ ้าน พั กผ่อนอย่างมีความสุข ฉั นเป็ นคนชอบอ่านหนั งสอ ่ งที่ ื ดํา เสอ ื ใบ เรือ เขียนโดย ป.อินทรปาลิต อย่างสามกลอ พล นิกร กิมหงวน เสอ ่ งของไม ้เมืองเดิม อย่าง แผลเก่า แสนแสบ เกวียนหัก รอยไถ ก็ชอบ รวมทัง้ เรือ ่ งของคนอืน ่ เขียนประเภทนํ้ าตา เช็ดหัวเข่า ชงิ รักหักสวาท เมือ ่ คณะละครนํ าเรือ ่ งแผลเก่า แสนแสบ มาแสดงถึงบ ้าน จะให ้ฉั น พลาดได ้อย่างไร ฉั นกับเพือ ่ นรักสองสามคนไปเป็ นลูกค ้าประจําทุกคืน แม่อนุญาตให ้ฉั นไปดู เพราะรู ้ว่าฉั นชอบ แต่มข ี ้อแม ้ว่า ต ้องตืน ่ มาทําขนมขายในตอนค่อนรุง่ ให ้ได ้ มันคล ้ายนิยายนํ้ าเน่าหรือหนั งไทยเนือ ้ เรือ ่ งซํ้าซากนั่ นแหละ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 372

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื้ ตั๋วแล ้ว ขณะกําลังเดินซอ ื้ ขนมไว ้กินเล่นขณะดูละคร มีผู ้ชายคนหนึง่ ตัว หลังจากซอ ิ ปี แถมตาข ้างขวาบอด ขุน เตีย ้ กว่าฉั นมาก แก่กว่าฉั นเกือบยีส ่ บ ่ ขาว ดูน่าเกลียด เขามีลูกสมุน ี่ น กลิน ี สามสค ่ เหล ้าเหม็ นหึง่ กันทุกคน เทีย ่ วเดินจีบสาวหน ้าโรงละครทุกคืน ปากว่ามือถึงเสย ด ้วย เขาทํ าอย่างนี้ทุกคืน บางครัง้ พวกเขาก็มาตามตื๊ อถึงในโรงละคร ซงึ่ ไม่มก ี ารเดินตั๋วตาม ้ ่ งหลัง บางทีม ี อีก ยิง่ เป็ น เลขทีน ่ ั่ ง พอใจนั่ งทีไ่ หนก็นั่งได ้เลย มาก่อนนั่ งหน ้า มาชานั ่ เี สาบังเสย การเปิ ดโอกาสให ้พวกเขาเทีย ่ วก่อความวุน ่ วายในโรงละครได ้อย่างสะดวกสบาย พวกเขาตรง เข ้ามาชวนคุย เราไม่อยากยุง่ เกีย ่ วด ้วย กลิน ่ เหล ้าเหม็นจนแทบกลัน ้ ใจไม่ไหว เขาชวนให ้เข ้าไป ในโรงละครพร ้อมเขา เขาทําตัวเหมือนประกาศให ้คนหน ้าโรงละครเข ้าใจว่า ฉั นเป็ นคูร่ ักของเขา ฉั นไม่ยอมทําตามข ้อเสนอของเขา พยายามเดินหนี เขาตรงเข ้ามาฉุดข ้อมือฉั นให ้เดินไปกับเขา เห็นไหม เหมือนหนังไทยไหม นึกถึงตอนนีแ ้ ล ้วฉั นอดอมยิม ้ ไม่ได ้ ตอนนั น ้ ฉั นคิดว่าฉั น เป็ นนางเอกหนังไทยไปแล ้วจริงๆ เขา ซงึ่ ยืนคุยกับเพือ ่ นอยูใ่ กล ้ๆ ตรงเข ้ามาห ้ามปราม ทํ านองอย่ารังแกผู ้หญิง ผู ้ชาย ตาเดียวโมโหประกาศศักดิศ ์ รีนักเลงหน ้าโรงละครทันที ื ก ถอยไปถ ้าไม่อยากเจ็บตัว‖ ―ไม่ใชเ่ รือ ่ งของมึง อย่าเสอ ―เรือ ่ งของกูด ้วยส ิ นีม ่ ันเพือ ่ นของน ้องภู แล ้วนี่น ้องสาวกูก็ยน ื อยูน ่ ี่ทัง้ คน จะไม่เกีย ่ วได ้ อย่างไร‖ เขาไม่ยอมลงให ้ เพือ ่ นสาวคนหนึง่ ของฉั นนัน ้ เป็ นน ้องสาวของเขาด ้วยจริงๆ ในทีส ่ ด ุ ก็มาการลงไม ้ลงมือกัน ผู ้คนวีด ้ ว ้ายกันไปทั่วหน ้าโรงละคร แม ้แต่คนทีอ ่ ยู่ใน โรงละครก็แตกตืน ่ กันออกมาดูข ้างนอกด ้วย เจ ้าหน ้าทีต ่ ํารวจในโรงพักซงึ่ อยูใ่ กล ้ๆ กับโรงละคร ี งก็รบ ื่ ฟั งก็จะจับ ได ้ยินเสย ี มาจัดการห ้ามปราม วุน ่ วายกันอยูน ่ าน เมือ ่ ทางตํารวจบอกว่า ถ ้าไม่เชอ ้ ไปขังให ้หมดทุกคน รุง่ เชาค่อยปล่อย เรือ ่ งจึงหยุดลงได ้ เห็นไหมเหมือนหนังไทยไหมล่ะ จะไม่ให ้ฉั นหลงคิดว่าตัวเองเป็ นนางเอกได ้อย่างไร ฉั นและเพือ ่ นๆ ขอบใจเขาคนนั น ้ และเพือ ่ นๆ ของเขาเป็ นการใหญ่ทม ี่ าชว่ ยเหลือพวก เรา หลังจากคืนนั น ้ แม่ไม่อนุญาตให ้ฉั นไปดูละครอีกเลย เขามาหาฉั นบ่อ ยขึน ้ ทั ง้ ที่แต่ก่อ น เขาก็ เฉยๆ กั บฉั น เพราะเห็ น ว่าเป็ นเพื่อ นของ ่ อฉั น แม่ไม่คอ น ้องสาวเขาเท่านัน ้ ไม่นานนักเขาให ้แม่ของเขามาสูข ่ ยชอบหน ้าเขานั ก แม่วา่ เขา ิ ปิ น ชอบเล่นดนตรีทัง้ ไทยและฝรั่ง ชอบขับเสภา ว่ามาลัยตาม ขีเ้ หล ้าเมายา ชอบทําตัวเป็ นศล งานศพ ชอบเป่ าขลุย ่ เรียกสาวยามกลางคืน อะไรทํานองนี้ แม่คงเข็ดเรือ ่ งผู ้ชายขีเ้ หล ้า เพราะ สามีของแม่ทัง้ สองคนชอบเหล ้า แม่ไม่อยากได ้ลูกเขยชอบเหล ้าอีก แม่ของเขาผิดหวังทีแ ่ ม่ฉันปฏิเสธ ก่อนกลับไปก็ฝากคําพูดให ้สะเทือนใจว่า ―ระวังเถอะ มาขอไม่ให ้ก็แล ้วไป ระวังพ่อเลีย ้ งให ้ดีก็แล ้วกัน เดีย ๋ วจะท ้องไม่รู ้ตัวนะ‖ และอีกประโยคทีท ่ ําให ้ฉั นสะเทือนใจไม่น ้อย ่ .ิ ..เรามันคนจน ลูกชายฉั นมันลูกคนหาบปลาเดินขายนี่ จะสูลู้ กพ่อค ้าหมู ลูก ―ใชส เศรษฐีเขาได ้อย่างไรกัน‖ ่ อฉั นของสองครอบครัวไม่น ้อย แม่ต ้องทุกข์ใจเพราะเรือ ่ งการมาสูข

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 373

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื้ ขนมทีไรก็ถามหาคําตอบอยู่ ภรรยาพ่อค ้าหมูหน ้าบ ้านมารบเร ้าไม่หยุด ข ้ามถนนมาซอ นั่นแหละ ยิง่ เห็นมีคแ ู่ ข่งก็ยงิ่ มารีบเร่ง ิ ใจเอาเอง แม่ก็เลยให ้ฉั นตัดสน ิ ใจแต่งงานกับคนทีฉ ในทีส ่ ด ุ ...ฉั นก็ตัดสน ่ ั นรัก และคิดว่ารักฉั นจริงมากกว่าจะแต่งงาน กับคนทีม ่ เี งิน แต่ไม่รู ้ว่ารักฉั นจริงมากน ้อยแค่ไหน ฉั นแต่งกับคน ไม่ได ้แต่งกับเงิน

ภรรยาพ่อค ้าหมูโกรธมาก ไม่นานเขาก็ไปขอลูกสาวเจ ้าของร ้านกาแฟใหญ่ เศรษฐีนี เงินกู ้รายใหญ่ของหมูบ ่ ้าน ซงึ่ มีลก ู ชายเป็ นกํ านั น ครอบครัวเขารวยและกว ้างขวางทางราชการ ้ อีกด ้วย เมือ ่ งานแต่งงานของทัง้ สองคนมาถึง ก็เลยเป็ นงานใหญ่ คนในหมูบ ่ ้านเรียกกันว่า ชาง ้ ผู ้หญิงคนนัน แต่งกับชาง ้ เธอสวยมาก เป็ นลูกคนมีเงิน วันๆ ไม่ต ้องทําอะไรเลย ครัง้ มาแต่งงาน ื้ รถสองแถวสว่ นตัวขับไป กับครอบครัวนี้ก็ไม่ต ้องทําอะไรอีก เป็ นคุณนายสบายไป สามีเธอซอ ื้ ผ ้าราคาแพง วูบวาบไปด ้วย ไหนมาไหนให ้ผู ้คนอิจฉากันทัง้ หมูบ ่ ้าน แต่งตัวหรือก็สวยงาม เสอ ี งดัง อย่างคนมีแต่ความสุข วันๆ ไม่ต ้องทําอะไร เพชรทองทัง้ ตัว หัวเราะร่าเสย หลายปี ตอ ่ มาพีช ่ ายของเธอถึงแก่กรรมด ้วยโรคตับแข็งเพราะกินเหล ้าแทนนํ้ าตลอดทัง้ วัน สามีของเธอได ้รับเลือกให ้เป็ นกํานั นแทนพีภ ่ รรยา เธอก็ได ้รับตําแหน่งคุณนายกํานั นไปอีก ตําแหน่งหนึง่ หลายคนหาว่าฉั นโง่เป็ นคุณนายไม่ชอบ ทํ าตัวเป็ นนางเอกหนั งไทยนํ้ าเน่า กัดก ้อน เกลือกิน แต่งกับคนจนต ้องก ้มหน ้าก ้มตาเลีย ้ งลูกหัวซุกหัวซุน มันก็คงจริงของเขาหรอกนะ ฉั นต ้องเลีย ้ งลูกห ้าคนจนผอมโซ อดหลับอดนอน ทําขนม ี เป็ นคนควบคุมการทํ างานของกรรมกรใน ขายเพือ ่ ให ้พอใชจ่้ ายในครอบครัว สามีของฉั นมีอาชพ เหมืองแร่ เขาเรียกตําแหน่งนี้วา่ ถ่าวฉิว้ หรือนายการคนทีห ่ นึง่ สามีฉันเป็ นหยีฉ ่ วิ้ หรือนายการ คนทีส ่ อง ตอนทีแ ่ ต่งงานใหม่ๆ ครอบครัวของฉั นอยูร่ ่วมกันกับครอบครัวของแม่ ต่อมาแม่ให ้เรา สร ้างบ ้านของเราเองบนทีด ่ น ิ เปล่า ทีเ่ ป็ นเหมืองร ้างหลังบ ้านของแม่ เดิมเป็ นทีด ่ น ิ ของก๋งทีแ ่ ม่ ไปไถ่ถอนมา ้ สามีฉันใชเวลาว่ างในวันหยุดไปตัดไม ้ทีช ่ ายป่ ามาสะสมไว ้หลายเดือนจึงได ้มีจํานวน ้ ้างบ ้านได ้ มากพอทีจ ่ ะใชสร บ ้านของเราเป็ นบ ้านหลังเล็กๆ หลังคามุงจาก ฝากัน ้ ด ้วยไม ้กระดาน พืน ้ เป็ นดินทุบจน แน่น เราชว่ ยกันปลูกผักรอบๆ บ ้านทีม ่ อ ี ยู่สองสามไร่ พวกถั่ วฝั กยาว แตงกวา บวบ กุยชา่ ย ผักบุ ้ง และผักกาดชนิดต่างๆ บางครัง้ มันมีมากจนต ้องทําเป็ นผักดอง ฉั นต ้องรับภาระหนั กมาก ่ ๋ย ชว่ ยเขารดนํ้ า พรวนดิน ใสป ุ ดายหญ ้า ถอนหญ ้า เวลาทีเ่ ขาไม่อยู่บ ้าน สามีของฉั นต ้องไป ทํางานเหมืองสองวันจึงกลับมาบ ้าน อยูบ ่ ้านสองวันก็ไปอีก สลับกันอย่างนีต ้ ลอดมา ื่ ว่าลูกผู ้หญิงร่างผอมบางอย่างฉั นจะมันได ้ การตรากตรําในวัยสาวของฉั นนี่ ไม่น่าเชอ กระมังทีเ่ ป็ นสาเหตุให ้ร่างกายของฉั นทรึดโทรม กว่าเพือ ่ นรุ่นราวคราวเดียวกันเมือ ่ วัยชรามา เยือน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 374

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ทีฉ ่ ั นต่อสูกั้ บความยากลํ าบากทุอย่างทีย ่ ่างกรายเข ้ามาในชวี ต ิ ได ้โดยไม่ย่อท ้อ ก็ เพราะความรักทีม ่ ต ี อ ่ สามีและลูก ฉั นทําหน ้าทีภ ่ รรยาและแม่อย่างไม่บกพร่อง จนกระทั่งปี หนึง่ ...มีเหตุให ้เขาต ้องออกจากงานเหมือง เพราะถ่าวฉิ้ว นายการคนที่ ี เอง จึงขอให ้นายการ หนึง่ ซงึ่ มักลาหยุดบ่อยๆ ให ้เขาทํางานแทนทุกครัง้ จนวันหนึ่งเขาป่ วยเสย คนทีห ่ นึง่ ทํ างานแทนเขาบ ้าง นายการคนนั น ้ รับปากว่าจะมาแทนเองไม่ต ้องห่วง เขาจึงหยุด พักผ่อนอยูก ่ ับบ ้าน คิดว่าเมือ ่ ครบสองวันก็คงจะหายไปทํางานได ้พอดี แต่มันไม่ได ้เป็ นไปตามทีเ่ ขาคิด นายการคนนั น ้ ไม่ได ้มาทํางานแทนเขาเลย ปล่อยให ้ คนงานในเหมืองทํ างานกันไม่ได ้ เพราะไม่มน ี ายสั่งการ ชา่ งบังเอิญเหลือเกินทีว่ ันนั น ้ เถ ้าแก่ ี หาย ไม่ได ้ดําเนิน เจ ้าของเหมืองแร่ มาตรวจเหมืองพอดี แกโกรธมากทีท ่ ํ าให ้ธุรกิจของแกเสย ไปตามทีม ่ ันควรจะเป็ น เถ ้าแก่เหมืองให ้คนมาตามตัวเขาไปทัง้ ทีย ่ ังนอนซมด ้วยพิษไข ้อยู่ นายการคนนั น ้ ไม่ยอมรับความจริง เขาใสร่ ้ายสามีของฉั นหาว่า สามีของฉั นไม่ได ้ฝาก งานกับเขา เขาไม่รู ้เรือ ่ ง ถ ้าฝากเขาก็ต ้องมาทํางานแทนอยู่แล ้ว ขาดหายไปเองแล ้วกลับมา โทษเขาอีก นายการคนนี้เป็ นคนช ่างประจบสอพลอกับเจ ้านายเก่งอยู่แล ้ว เขาเป็ นทีร่ ั กของ เจ ้านายความชา่ งพูดชา่ งเจรจาของเขา ผิดกับสามีของฉั นซงึ่ เป็ นคนตรง พูดจาโผงผาง ผิดเป็ น ผิด ถูกเป็ นถูก เขาโกรธนายการคนนัน ้ มากถึงขนาดจะมีเรือ ่ งชกต่อยกัน ี หาย ใครจะรับผิดชอบ‖ ถ ้าแก่ถามขึน ―ลือ ้ จะเอายังไง กิจการของอั๊วเสย ้ อย่างโกรธ เคือง ี หาย แต่อ๊ ัวบอกให ้เถ ้าแก่รู ้ไว ้ว่า อั๊ว ―อั๊วเอง...อั๊ วรั บผิดเองก็ ได ้ทีท ่ ํ าให ้เถ ้าแก่เสย ื่ สต ั ย์มาตลอด ไม่เคยทําให ้เสย ี หายสก ั ครัง้ เดียว แม ้แต่ครัง้ นี้ จริงๆ ทํางานให ้เถ ้าแก่ด ้วยความซอ แล ้วอั๊วไม่ผด ิ อั๊วฝากมันแล ้ว มันไม่ยอมรับผิดเอง อั๊วขอลาออกวันนี้เลย‖ เขากล่าวลา ตรงไป เก็บข ้าวของเดินทางออกจากเหมืองกลับบ ้านในทันที ปล่อยให ้เถ ้าแก่และหมอนั่นยืนงง หลายวันต่อมา เถ ้าแก่ทราบความจริงจากคนทีร่ ู ้เรือ ่ งและอยูใ่ นเหตุการณ์ในวันทีส ่ ามี ฉั นฝาก กับเขา เถ ้าแก่โกรธมาก ไล่เขาออกจาเหมืองทันที เถ ้าแก่ให ้คนมาตามสามีฉันกลับไป ทํางาน แต่สามีฉันไม่ยอมไป เขาไม่อยากหวนกลับไปอีก เขาอยากให ้มันจบลงตรงนั น ้ ถ ้าแก่ ี ดายคนทีท ่ สามีของฉั นถึงขนาดมาตามตัวเขาถึงบ ้านเรา สามีฉันไม่สบายใจที่ เสย ่ ํางานจริงเชน ต ้องปฏิเสธนํ้ าใจของเถ ้าแก่ เขาไม่อยากทําลายคําพูดของตัวเอง ในความเป็ นคนพูดจริงทําจริง ของเขา เถ ้าแก่เห็นใจเขา มอบเงินก ้อนหนึง่ ให ้เขาพร ้อมกับบอกว่า ถ ้าอยากกลับไปทําอีกเมือ ่ ไร ก็ให ้ไปได ้ทันที เหมืองแร่ของแกยินดีต ้อนรับเสมอ แต่แล ้วเขาก็ไม่ได ้กลับไปอีกเลย จนเหมือง แร่เลิกกิจการไปในเวลาต่อมา การทีไ่ ม่ได ้ทํางานในเหมืองแร่ทําให ้รายได ้ของครอบครัวลดลงมาก เราจึงต ้องหาทาง ื้ ถั่วลิสงมาทําถั่วคั่วทราย ถั่วทอดมันขาย โดยใชเวลาใน ้ เพิม ่ รายได ้ให ้กับครอบครัว ฉั นต ้องซอ ตอนกลางวันจนถึงชว่ งบ่ายก่อนทีเ่ ด็กๆ จะกลับมาจากโรงเรียน ลูกชายคนโตจะถีบรถจักรยาน ่ ชว่ ยถอน นํ าไปฝากทีร่ ้านกาแฟต่างๆ ในหมู่บ ้าน ลูกๆ โตขึน ้ ก็พอชว่ ยงานสวนผักได ้บ ้าง เชน หญ ้า รดนํ้ า พรวนดิน ทุกวันฉั นต ้องหอบหิว้ ผักต่างๆ ทีเ่ ราปลูกเองพาไปขายทีต ่ ลาดสด ในแต่ ละวันต ้องเดินหลายรอบ บางครัง้ ขายหมดก็ต ้องกลับไปเอาจากบ ้านมาเพิม ่ วันเสาร์วันอาทิตย์ ่ ่ ลูกๆ ก็พอจะชวยหอบหิว้ หรือไปชวยขายได ้บ ้าง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 375

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

การปลูกผักขายอย่างเดียวกับการใชจ่้ ายในครอบครัวตัง้ หลายชวี ต ิ นั น ้ มันไม่คอ ่ ยพอใช ้ เราจึงต ้องเพิม ่ การเลีย ้ งหมู ไก่ไข่ และไก่เนื้อเพิม ่ ขึน ้ อีก นอกจากได ้ขายไข่ ขายเนื้อแล ้ว ยังได ้ ื้ ปุ๋ ยไปได ้มาก นํ าขีไ้ ก่ขห ี้ มูมาเป็ นปุ๋ยให ้กับผักทีป ่ ลูกเป็ นการประหยัดค่าใชจ่้ ายเรือ ่ งการซอ ื่ สัตย์สจ ฉั นสอนให ้ลูกมีความซอ ุ ริตต่อตัวเองและครอบครัว ฉั นนํ าเงินใสไ่ ว ้ในกระป๋ อง นมให ้พวกเขาหยิบกันเองก่อนไปโรงเรียน ตามจํานวนทีก ่ ําหนดให ้ตามวัยของแต่ละคน ไม่เคยมี เงินหายเลย ไม่มใี ครเอาสว่ นของผู ้อืน ่ ไปเป็ นของตัวเองด ้วย ื้ ของเล่นตามวัยทีค พวกเขาไม่คอ ่ ยได ้ซอ ่ วรมีกันมากนั ก สว่ นมากจะทํ าเล่นกันเอง โดย พ่อทําให ้ลูก หรือพีๆ่ ทําให ้น ้องๆ เล่นกัน ในหยุดต่างๆ ฉั นมักทําของหวานให ้เขาได ้กินกันจนอิม ่ ่ ถั่วเขียว ข ้าวเหนียวดํา หัวมันต ้ม พวกเขามีความสุขกับ โดยต ้มจนเต็มหม ้อสังกะสเี คลือบ เชน การได ้กินอย่างอิม ่ หมีพม ี ันกันก็ในชว่ งนีแ ้ หละ เขาขยันเรียนกันทุกคน ในตอนเย็นๆ จะเห็นพวกเขานั่ งทําการบ ้านและงานอืน ่ ๆ ทีค ่ รู ั ่ สงกันเป็ นแถว ฉั นมองดูพวกเขาเติบโตขึน ้ อย่างมีความสุข มีความหวังว่าในอนาคตพวกเขาคง จะไม่ลําบาก ถ ้าเขาตัง้ ใจเรียนสูงๆ คงได ้มีการงานทีด ่ ท ี ํา ฉั นเองเป็ นคนทีส ่ ข ุ ภาพไม่ดน ี ั ก ในตอนทีย ่ ังเป็ นสาวก่อนจะแต่งงานฉั นเป็ นฝี ในจมูก ด ้วยความยากจนจึงไม่ได ้รักษาอย่างจริงจังกับหมอทีโ่ รงพยาบาล ได ้แต่พงึ่ พาหมอบ ้านรักษา ด ้วยสมุนไพร กว่าจะหายจมูกของฉั นก็ต ้องแบนแฟบ ดัง้ จมูกหมายไปหมด ทําให ้มีปัญหากับการ สวมแว่นตาในเวลาต่อมา ในตอนแรกฉั นก็เกรงว่าเขาจะรังเกียจฉั นทีใ่ บหน ้าต ้องเปลีย ่ นไป แต่ เขาก็ไม่ได ้เห็นว่าเป็ นเรือ ่ งสําคัญ ขณะทีล ่ ก ู ยังเล็กๆ ฉั นต ้องเข ้าโรงพยาบาลหลายครัง้ ครัง้ แรก ้ ง้ ไปหลายเมตร ครัง้ ทีส ผ่ากระเพาะอาหาร ครัง้ ทีส ่ องผ่าตัดลําไสทิ ่ ามเมือ ่ คลอดลูกคนเล็กได ้ไม่ นานก็ต ้องผ่าตัดมดลูกทิง้ และต ้องมาผ่าอีกเมือ ่ ไม่กป ี่ ี มานี้เป็ นครั ง้ ทีส ่ ี่ เพือ ่ เอาพั งผืดทีห ่ ุ ้มยุด ้ ลําไสและตั บออก ความจริงยังต ้องผ่าขาและเอวเนื่องจากการเดินไม่คอ ่ ยคล่อง และมันเจ็บทุก ครัง้ ทีย ่ า่ งก ้าวเดิน แต่หมอเห็นว่า อายุมากแล ้ว ไม่ควรผ่า ก็ได ้แต่ทนเอาจนกว่าจะถึงทีส ่ ด ุ จากการเจ็ บป่ วยบ่อยๆ และกลายเป็ นคนทีต ่ ้องกินยาอยู่ตลอดชวี ต ิ ทํ าให ้ฉั นได ้รู ้ว่า ั ญาไว ้ว่าจะรักกันจริงจนกว่าจะตายจากกัน เขารักฉั นจริง ตามทีเ่ คยสญ ี เขาไปก็มาถึง หลายปี ต่อมา...วันทีฉ ่ ั นต ้องสูญเสย เย็นวันนัน ้ เขาออกไปกินเหล ้ากับเพือ ่ นๆ ทีร่ ้านกาแฟเหมือนทุกวั น จนสามทุ่มเศษ เขา มาเคาะประตูเรียกเหมือนทีเ่ คยทําทุกคืน ลูกชายคนโตไปเปิ ดประตูให ้ ก็พบว่าตัวเขาสกปรกไป ี มองไม่คอ ด ้วยโคลนเลน เขาบอกว่า ไฟหน ้ารถจักรยานมันเสย ่ ยเห็นทาง ไม่รู ้ว่าถึงทางโค ้งแล ้ว จึงขีจ ่ ักรยานตกลงไปในคลองทีส ่ งู กว่าศรี ษะ โชคดีทม ี่ น ี ํ้ าอยูเ่ ล็ กน ้อยเพราะเลยหน ้าฝนไปแล ้ว ไม่ได ้มีแผลและบาดเจ็บทีต ่ รงไหนของร่างกายอีก นอกจากหน ้าอกทีก ่ ระแทกกับหัวรถจักรยาน ้ ้ลูกชายเอาไฟฉายไปหากระเป๋ าเงินทีต เขาใชให ่ กอยูใ่ นคลอง ้ กชายรบเร ้าให ้ไปเอกซเรย์ทโี่ รงพยาบาลในตัวจังหวัดเผือ รุง่ เชาลู ่ จะมีปัญหาข ้างใน จะ ี แต่เนิน ได ้รีบรักษาเสย ่ ๆ ในตอนแรกเขาก็ไม่ยอมไป เขาบอกว่าเขาสบายดี ไม่มอ ี ะไรมากหรอก ปกติเขาไม่เคยเข ้าโรงพยาบาลเลยแม ้แต่ครัง้ เดียว ด ้วยเป็ นคนทีแ ่ ข็งแรงมาตลอด แต่เมือ ่ ฉั น คะยัน ้ คะยอให ้ไปตรวจ เขาก็ยอมไป ผลการตรวจเอกซเรย์ปรากฏว่าไม่มอ ี ะไรผิดปกติแต่อย่าง ใด เราก็โล่งใจคิดว่าไม่มอ ี ะไร เวลาผ่านไปหลายเดือนจนเราเกือบจะลืมเรือ ่ งนีไ ้ ปแล ้ว

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 376

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ ว่าหาบนํ้ ารดผักไม่คอ เขาเริม ่ รู ้สก ่ ยไหว เหนื่อยง่าย คืนทีม ่ อ ี ากาศหนาวจะนอนไม่คอ ่ ย หลับ เพราะต ้องไอตลอดคืน จากทีเ่ คยเป็ นคนทานอาหารได ้เยอะ ก็กลายมาเป็ นเบือ ่ อาหาร เขาคงรู ้ตัวว่า ในตัวเขาเริม ่ มีอะไรผิดปกติไปแล ้ว เขาขอให ้ลูกชายตนโตบวชให ้เขา ั เขาอยากเห็นผ ้าเหลืองของลูกสกคนก็ยังดี น ้องๆ อีกสามคนยังไม่ครบบวช เกรงว่าจะรอให ้ครบ ี่ นคงรอไม่ไหว บวชทัง้ สค ลูกชายคนโตทํางานรับราชการแล ้ว ตกลงว่าจะลาบวชให ้ในพรรษาหน ้า เขาดีใจ รอวัน ื่ ของคนสมัยก่อน ผู ้ชายไทยทีน คืนทีผ ่ า่ นไปอย่างมีความหวังตามความเชอ ่ ั บถือศาสนาพุทธทุก คนควรได ้บวชเรียน ผู ้เป็ นพ่อแม่ดใี จเป็ นทีส ่ ด ุ ทีจ ่ ะได ้เกาะชายผ ้าเหลืองลูกขึน ้ สวรรค์เมือ ่ ยาม ตายจากโลกนีไ ้ ปแล ้ว แต่แล ้วบุญของเขาก็มาไม่ถงึ ึ ว่าอาการไม่ดข ห ้าเดือนนั บจากวันทีต ่ กลงไปในคลอง เขารู ้สก ี น ึ้ เลย ลูกๆ และฉั นจะ ั ชวนอย่างไรเขาก็ไม่ยอมไปโรงพยาบาลอีก อ ้อนวอนกันแทบจะทุกวัน เมือ ชก ่ ฉั นบอกว่าไม่เห็น ี ลูกเรียนได ้ แก่ฉันก็ขอให ้เห็ นแก่ลูก พวกเขายังไม่จบกันหลายคน ไม่มเี ขาแล ้ว ฉั นจะสง่ เสย อย่างไร เขาจึงยอมไปหาหมอทีโ่ รงพยาบาลอีกครัง้ หมอให ้นอนพักรักษาตัวในโรงพยาบาล จริงๆ ดังทีเ่ ขาคิด หนึง่ เดือนในโรงพยาบาล อาการของเขาทรุดลงตามลําดับ จากวันแรกทีเ่ ดิน ไปเองได ้ ออกเยีย ่ มคนโนน ้ พูดคุย กับคนนี้จนทั่วโรงพยาบาล ก็เริม ่ ขีเ้ กียจเดินไปไหน เบือ ่ อาหาร เหนือ ่ ยมากขึน ้ กว่าเดิมทุกวัน หมอบอกว่า เขาเป็ นมะเร็งทีป ่ อดเนือ ่ งจากการกระแทกของ หัวรถจักรยานในคืนนั น ้ และการที่ เขาสูบบุหรีจ ่ ัดก็เป็ นสว่ นหนึง่ ทีท ่ ํ าให ้อาการมันลุกลามเร็ วขึน ้ เราปิ ดไม่ให ้เขารู ้ แต่เขาก็คงรู ้ตัวเขาดี ต่อมาเขาทานอะไรไม่ได ้เลย หมอให ้นํ้ าเกลือหลายถุง จนไม่มท ี จ ี่ ะเจาะเข็มได ้อีก เพราะทั ง้ แขนและขาบวมไปหมดแล ้ว จากคนทีแ ่ ข็งแรงสูงใหญ่ กล ้ามเนือ ้ เป็ นมัดๆ กลายเป็ นคนทีซ ่ บ ู ผอม เหลือตัวนิดเดียวจนแทบจะจําไม่ได ้ หมอให ้นํ าเขากลับบ ้านตามทีเ่ ขาปรารถนา สองคืนต่อมาเขาก็จากพวกเราไป ฉั นสงสารเขามากทีไ่ ม่ได ้อุ ้มบาตรในงานบวชลูกชายของลูกตามทีเ่ ขาตัง้ ใจไว ้ การ จากไปของเขารวดเร็ ว เช ่น นี้ ทํ า ให ้ฉั น ได ้คิด ว่า การจะทํ า อะไรไม่ค วรรีร อผั ด วั น ประกั น พรุ่ ง บางครัง้ เราไม่มโี อกาสทีจ ่ ะทํ าสงิ่ นั น ้ เลย วันเวลาไม่เคยคอยใคร ฉั นต ้องเป็ นแม่มา่ ยอีกคนหนึง่ แล ้ว ทําไมฉั นต ้องพบแต่คําว่า แม่มา่ ย เริม ่ จากแม่ พีส ่ าว คราวนีม ้ าถึงตัวฉั น หลังจากสามีตายไปไม่นานนั ก มีคนมาแสดงตนให ้เห็นว่า ยังรักยังชอบฉั นอยูบ ่ ้าง คง เห็นว่าฉั นเป็ นแม่มา่ ย คงมีความปรารถนาในเรือ ่ งของกามโลกีย ์ คิดจะมีอะไรกับฉั น คิดว่าคงง่าย เพราะไม่มส ี ามีมาคุ ้มครองแล ้ว น ้องๆ ของเขาก็จับ ตามองฉั นอยู่วา่ ฉั นจะมีสามีใหม่ไหม เพราะฉั นเองก็ยังไม่แก่นัก อายุเท่าฉั นหรือมากกว่าฉั นเมือ ่ สามีตายลงเขาหาสามีใหม่กันถมไป บางคนเป็ นม่ายกันไม่นาน หรอก ่ าย ผิดลูกเขาเมียใคร สามีฉันเป็ นคนรักเดียวใจเดียว เขาไม่ชอบเรือ ่ งการคบชูสู้ ช ครัง้ หนึง่ พีช ่ ายคนโตของเขาตายลง มีผู ้ชายหลายคนมารุมตอมพีส ่ ะใภ ้ของเขา ซงึ่ ี่ บ ิ เขาบอกฉั นว่าพวกนัน อายุยังไม่ถงึ สส ้ ไม่ได ้รักชอบจริงหรอก เพราะสว่ นมากมีลก ู มีเมียอยูแ ่ ล ้ว ี ทุกคน คงเห็นว่าเป็ นม่ายคงจะง่ายไปเสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 377

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ิ ะ ทําไมพวกผู ้ชายจึงมักจะคิดว่า พวกผู ้หญิงจะขาดเรือ จริงสน ่ งอย่างนั น ้ ไม่ได ้กันไป หมด ี เอง สามีฉันต ้องการปกป้ องพีส ่ ะใภ ้ คนเขากลับหาว่าเขาจะหวงไว ้เสย ในทีส ่ ด ุ เมือ ่ พีส ่ ะใภ ้ของเขาไม่ยงุ่ เกีย ่ วด ้วย พวกนั น ้ ก็หายหัวกันไปหมด เธอครองความ ิ ฉั นว่านี่ก็คงรัก เป็ นม่ายมาตลอด ก ้มหน ้าเลีย ้ งลูกหกคน จนตายไปจาไปเมือ ่ อายุเ กือบเจ็ ดสบ ่ นีบ จริงอีกคนหนึง่ เหมือนกัน ทําไมฉั นจะเป็ นเชน ้ ้างไม่ได ้ ฉั นคิดว่า กามารมณ์ ควรมีวย ั ทีม ่ ข ี ัดจํ ากัดและความเหมาะสมตามสภาพของแต่ละชวี ต ิ แต่ละคนย่อมไม่เหมือนกัน ไม่ควรสรุปว่าทุกคนจะต ้องเหมือนกัน ิ้ สน

พวกมดแดงคงเห็นถึงความใจเด็ด รักเดียวใจเดียวของฉั น จึงได ้พากันถอยไปจนหมด

สามีฉันพิสจ ู น์ให ้เห็นแล ้วว่า รักฉั นคนเดียวจนเขาตายจากไป ทําไมฉั นจะพิสจ ู น์ให ้เขา เห็นบ ้างไม่ได ้ล่ะว่าฉั นก็รักเขาคนเดียวเหมือนกัน ิ กว่าปี แล ้ว และเข ้าร่วมพิธก น ้องๆ สามีของฉั น เห็นฉั นครองตนเป็ นม่ายมาจนยีส ่ บ ี ราบ ไหว ้บรรพบุรุษตามประเพณีทุกครัง้ ทีบ ่ ้านเดิมของเขา ดังทีส ่ ามีเคยทํามาตลอดตอนทีเ่ ขายังมี ้ ออาซอของ ้ ชวี ต ิ อยู่ น ้องๆ ของเขาจึงให ้ความเคารพนั บถือฉั นอย่างเต็มใจในความเป็ นอาโสหรื ้ ิ พวก เขา จนพวกเขาตายจากไปจนหมดสนแล ้ว มีอยู่ปีหนึง่ เจ ้าหน ้าทีข ่ องทางราชการมาหาตัวแม่ดเี ด่น เพือ ่ เป็ นตัวแทนไปคัดเลือก ระดับจังหวัด กํานั นเห็นว่าฉั นเป็ นผู ้หญิงเก่ง เป็ นม่ายแต่สามารถสง่ ให ้ลูกเรียนจบปริญญาตรีได ้ ฉั นบอกเขาไปว่า ไม่ใช ่ฝีมือ ฉั นคนเดีย วหรอก น อ ้ งชายฉั น ช ่วยบ ้างอีก อย่า งฉั นก็ ไม่ช อบการ ประกวด ฉั นว่า ทุกคนเป็ นแม่ทด ี่ ข ี องลูกได ้ทุกวัน โดยไม่ต ้องให ้ใครมายกย่องชมเชยว่าดีเด่น หรอก ลูกๆ ของเราย่อมรู ้อยูแ ่ ก่ใจของพวกเขาเองว่า แม่ของเขาดีหรือไม่ด ี ฉั นเคยทราบมาว่า แม่ดเี ด่นบางคนไม่รู ้ได ้มาอย่างไร ตัวเองมัวแต่เทีย ่ วเตร่ เล่นการพนั นหามรุ่งหามคํ่า ทิง้ ให ้ลูกยู่ กันตามลําพัง คงเป็ นการพวกมากลากไปมากกว่า ึ ษา มีการงานทํ า แยกย ้ายกันไปมีเหย ้าเรือนของตัวเอง ฉั นดีใจที่ ลูกของฉั นจบการศก เห็นลูกประสบความสําเร็จ ฉั นคิดว่าฉั นได ้ทําหน ้าทีแ ่ ม่ดแ ี ล ้ว ี่ น ฉั นเป็ นผู ้โชคดีทม ี่ น ตามความเชอ ื่ ฉั นอยากให ้ลูกได ้บวชเรียนครบสค ี่ ล ี ก ู ชายครบสค ี่ นเท่ากับได ้ซักผ ้าบังสกุลสม ี่ ม ทีม ่ ม ี าแต่โบราณ ถ ้าลูกได ้บวชเรียนครบสค ุ ของโลงศพแล ้ว จะได ้ ่ ่ สงวิญญาณของผู ้เป็ นพ่อแม่ขน ึ้ สูสวรรค์ เขาได ้บวชไปแล ้วสามคน ยังเหลืออยูอ ่ ก ี คนทีย ่ ังใจไม่ พร ้อม ลูกๆ ให ้ฉั นหยุดทํางานอยูก ่ ับบ ้าน สง่ เงินมาให ้ใช ้ เจ็บป่ วยก็พาไปรักษา ่ ทีห สองสามปี ทผ ี่ า่ นมาลูกชายบางคน ประสบปั ญหาสภาพเศรษฐกิจเหมือนเชน ่ ลาย ิ ขึน คนในสงั คมได ้พบ ต ้องเป็ นหนีเ้ ป็ นสน ้ มาโดยคาดไม่ถงึ ฉั นสงสารลูกๆ วันๆ นั่ งนึกถึงแต่เรือ ่ ง ี ลูก จนคนอืน ่ เห็นว่า ฉั นชอบนั่ งเหม่อลอย ฉั นอยากให ้เขากลับมามีชวต ิ เป็ นปกติดังเดิม ฉั นคิด ี บ ้าง มันไม่ มากจนนอนไม่ค่อ ยหลับ จนต ้องไปหาหมอ คุณหมอบอกว่าให ้พยายามปลงเส ย ความผิดของฉั นหรอก ฉั นทําหน ้าทีแ ่ ม่ได ้ดีแล ้ว ปล่อยให ้ลูกเขาแก ้ปั ญหาของเขาเองเถอะ มัน เลยภาระความรับผิดชอบของผู ้เป็ นแม่ไปแล ้ว ทํ าใจให ้สบาย อย่าเครียด จะได ้มีชวี ต ิ ยืนยาว ได ้ อยูเ่ ป็ นกําลังใจให ้ลูก เป็ นร่มโพธิร์ ม ่ ไทรให ้ลูกได ้พึง่ พิงทางใจก็พอแล ้ว

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 378

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

คุณหมอจะให ้ฉั นวางเฉยได ้อย่างไร ในเมือ ่ เขาเป็ นลูกของฉั นทุกคน จะปล่อยให ้เขา ิ และธุรกิจทีท ทุกข์ได ้อย่างไร เขาทุกข์ฉันก็ทก ุ ข์ด ้วย ลูกชายฉั นคนหนึง่ หายไปเพราะหนี้สน ่ ํ าให ้ ี ก่อนทีจ เขาหมดตัว ไม่รู ้ว่าเมือ ่ ไรฉั นจะได ้พบเขาอีก ฉั นเกรงว่าฉั นจะตายเสย ่ ะได ้พบเขาอีก ฉั น ได ้แต่ภาวนาคุณพระคุณเจ ้าให ้ชว่ ยคุ ้มครองเขาด ้วย ถ ้าเป็ นไปได ้ฉั นอยากพบหน ้าเขาอีกสักครัง้ ก่อนฉั นจะตายจากไป ฉั นไม่มส ี มบัตอ ิ ะไรทีพ ่ อจะเป็ นเงินทองจํานวนมากมายพอทีจ ่ ะไปไถ่ถอน ิ ให ้กับเขาหรอก หนีส ้ น ทุกวันนี้ฉันมีโรคมากมายในตัว เป็ นต ้นว่า ความดันโลหิตสูง อัมพฤกษ์ เกาต์ กระดูก ้ ทับเสนประสาท ฉั นมานั่ งนึกๆ ดูแล ้ว มันล ้วนแต่มาจากความขยันตรากตรํ าในวัยสาวทัง้ นั น ้ ฉั น ้ เดินชาลง ก ้าวขาไม่คอ ่ ยอก ยกขาย่างก ้าวก็ไม่คอ ่ ยได ้ ต ้องลากขาแทนการก ้าวเดิน ยืนนานๆ ไม่ได ้ มันเจ็บมันปวดในสะโพกลึกๆ เข ้าไปข ้างใน สายตาฉั นก็ฝ้าฟางลงไปมาก ฉั นมีความสุขกับการสวดมนต์ไหว ้พระ และไปทํ าบุญทีว่ ัดในวันพระเท่าทีโ่ อกาสจะ อํานวย เกรงใจลูกๆ หลานๆ ทีต ่ ้องพึง่ พาเขาตลอด ้ ฉั นเริม ่ คิดว่า ชา่ งมันเถอะ ทําได ้แค่ไหนก็เอาแค่นัน ้ ลูกผู ้หญิงตัวเล็กๆ อย่างฉั นต่อสูมา ตลอดชวี ต ิ ได ้แค่นก ี้ ็คุ ้มค่าแล ้วทีไ่ ด ้เกิดมาเป็ นคนกับเขาชาติหนึง่ ฉั นนั่ งมองย ้อนกลับไปถึงเรือ ่ งราวทีผ ่ า่ นมาตัง้ แต่หนหลัง มันชา่ งยาวนานเหลือเกิน มี แต่เรือ ่ งของการทํางานด ้วยหยาดเหงือ ่ แรงกาย การเจ็บป่ วย การตายจาก เดีย ๋ วสุข เดีย ๋ วทุกข์ ่ ฉั นบ ้างไหมนะ ปะปนกันไป ไม่รู ้คนอืน ่ เขาจะมีชวี ต ิ เชน ้ ่ ต่อสูกั้ บความเจ็ บปวดเสอ ื่ มถอยของสังขาร ไม่รู ้ว่าอีกนาน ทุกวันนีฉ ้ ั นก็ยังต ้องต่อสูอยู แค่ไหนทีฉ ่ ั นจะต ้องถึงวันแห่งความพ่ายแพ ้ ฉั นว่าคงไม่นานหรอกนะ... พยาบาลสาวคนสวยยืน ่ สมุดบันทึกเล่มนั น ้ ให ้กับหนุ่มใหญ่ผู ้เป็ นบุตรชายของนางทัง้ ื้ ให ้หญิงชราใชเขี ้ ยนเล่นมาหลายวันแล ้ว จวบจนยามสายของวันนี้ เมือ นํ้ าตา หล่อนเป็ นคนซอ ่ หล่อนเข ้าไปเยีย ่ มสอบถามอาการของนางเหมือนกับทุกต ้นชั่วโมง หล่อนจึงพบว่า นางนอน หลับตาพริม ้ อย่างมีความสุข โดยมีสมุดบันทึกวางอยูบ ่ นอก ปากกายังคาอยูใ่ นมือ ี อะไรเลยสักคํา หมอบอกหัวใจวาย ―คุณยายท่านจากไปอย่างสงบสุขค่ะ ไม่ได ้สั่งเสย ี งสน ั่ เครือ เฉียบพลัน‖ หล่อนพยายามกลืนก ้อนสะอืน ้ ลงคอ เสย หนุ่ มใหญ่พยัก หน ้าให ้ ไม่พูดอะไรสักคํ า นํ้ าตาเขาไหลพราก จับมือนางบีบไว ้แน่ น สายตาจ ้องไปทีใ่ บหน ้าของผู ้เป็ นแม่ราวกับจะจดจําภาพตรงหน ้าไว ้ตราบนานเท่านาน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 379

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๓๓ เรือ ่ งสน

"เหตุผลของผูใ้ หญ่" โดย กิตติ ทวีว ัฒน์

ี งกับชน ั ้ อีกแล ้ว‖ “ตายแล ้ววว...นังลูกไพร่ แกกล ้าดียังไงมาขึน ้ เสย ั ้ อย่างงัน ั ้ จะ...‖ ―อย่ามาเรียกชน ้ นะ ไม่งน ั ้ ชน ้ อีก าฝาก มาอาศั ย ร่ม ไม ้ชายคาคนอืน ―แกจะทํ าอะไรชัน ่ แล ้วยั งมาทํ าผยองกั บ เจ ้าของบ ้านอีก‖ ั ้ ก็เป็ นหนึง่ ใน ―สุรนาถนราภิรมย์‖ ทีม ิ ธิเป็ นเจ ้าของบ ้านนีเ้ หมือนกัน เมือ ั้ ―ชน ่ ส ี ท ่ ไรทีช ่ น ิ ธิครอบครองบ ้านนีโ้ ดยสมบูรณ์ เธอจะไม่มท ได ้สท ี ซ ี่ ก ุ หัวนอน‖ ―ว ้ายยย...ตายแล ้ววว...คุณแม่ขา คุณแม่ต ้องจัดการอีนังบ ้านนอกนีด ่ ้วยนะคะ‖ ี งกรีดร ้องของตัวละครทีวด เสย ี ังลั่นห ้องนอน ทํ าให ้เด็กทัง้ สองทีก ่ ําลังจะก ้าวเข ้าไปใน ห ้องรีบผละออกมา พากันเดินลงบันไดเพือ ่ จะไปดูทวี ท ี ห ี่ ้องนั่งเล่นแทน ี งคน ๓-๔ คน พูดแซงกันดังมาจากลําโพงทีวใี นห ้องนั่งเล่น ทําให ้เด็กทัง้ สองหยุด เสย อยูท ่ ห ี่ น ้าห ้อง ―ตัง้ แต่ท่านเข ้ามาดํารงตําแหน่ งอันทรงเกียรตินี้ ท่านได ้ทํ าอะไรให ้ประชาชนมีชวี ต ิ ความเป็ นอยู่ดข ี น ึ้ บ ้าง นอกจากให ้ความหวังลมๆ แล ้งๆ และเอือ ้ ประโยชน์ให ้แก่ธุรกิจของ...‖ ี งตอนท ้ายประโยคถูกเสย ี งคนอืน เสย ่ ดังแทรกขึน ้ ―ท่านประธานทีเ่ คารพ กระผมขอประท ้วงผู ้อภิปราย...‖ ―ท่านประธานทีเ่ คารพ กระผมขอประท ้วงผู ้ประท ้วงทีท ่ ําผิดข ้อบังคับ...‖ ―ผมกําลังประท ้วงอยูใ่ ห ้ผมพูดให ้จบก่อน‖ ิ นั่ งลงก่อนครับ ผมยังไม่ได ้อนุญาตให ้พูด‖ ―ผู ้ประท ้วงทัง้ สองท่าน เชญ ―วันนี้เราอดดูการ์ตน ู อีกแล ้ว พีต ่ ้อม‖ น ้องสาววัย ๑๐ ขวบบ่นกับพีช ่ าย ―แม่เอาแต่ดู ละคร พ่อก็เอาแต่ดอ ู ะไรก็ไม่รู ้มา ๒-๓ วันแล ้ว เห็นมีแต่คนทะเลาะกัน‖ ―เค ้าเรียกกันว่าอภิปรายย่ะ ยัยติ๊ ก‖ พีช ่ ายแสดงภูมข ิ องผู ้ทีม ่ ป ี ระสบการณ์ชวี ต ิ มากกว่า น ้องสาวถึง ๓ ปี ี งเอะอะแบบเดียวกะละครทีแ ―จะเรียกอะไรก็ไม่รู ้ล่ะ แต่เค ้าก็ทําเสย ่ ม่ดเู ลย‖ ―เค ้าพูดกันเรือ ่ งสําคัญนะ ไม่เหมือนละครทีวห ี รอก‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 380

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―แล ้วทําไมเค ้าไม่พด ู กันดีๆ ล่ะ‖ ―เค ้าคงโมโห เวลามีคนอืน ่ มาว่าเค ้า‖ ―แล ้วทําไมต ้องเอาคนขีโ้ มโหมาด่ากันทางทีวด ี ้วยล่ะ ไม่เห็นสนุกเลย‖ ―เค ้าไม่ได ้จัดให ้เด็กอย่างเราดูนี่ เค ้าให ้ผู ้ใหญ่อย่างพ่อดู‖ ―ถึงผู ้ใหญ่ดก ู ็เหอะ มันสนุกยังไงนะ ดูคนทะเลาะกันจนดึกก็ยังไม่ยอมเลิก ‖ ―ผู ้ใหญ่เค ้าไม่ได ้ดูให ้สนุกหรอก‖ ―แล ้วเค ้าดูกันทําไมล่ะ‖ ―เป็ นเรือ ่ งของผู ้ใหญ่เค ้าน่า เด็กๆ อย่างเราไม่เข ้าใจหรอก‖ ่ ย ―โธ่ พีก ่ ็ไม่รู ้ใชม ั ้ อ่ะ ทําเป็ นเหมือนว่าจะรู ้‖ ―งัน ้ เข ้าไปถามพ่อซ ี่ อย่ามาถามพีเ่ ลย‖ ่ งให ้เราดูการ์ตน ―ดีเหมือนกัน‖ ติ๊ กสนับสนุนพีช ่ าย ―เผือ ่ พ่อจะยอมเปลีย ่ นชอ ู ‖ หน ้าจอทีว ี

ทีห ่ ้องนั่ งเล่นซงึ่ เป็ นห ้องรับประทานอาหารไปด ้วยในตัว พ่อกําลังเอนหลังบนโซฟา

ี งจากทีว ี ―หนูมเี รือ ―พ่อ‖ ติ๊ กตะโกนแข่งกับเสย ่ งอยากจะถามพ่อหน่อย‖ ี งทีวล ―อะไรเหรอติ๊ ก‖ พ่อถามพลางกดรีโมทคอนโทรลลดเสย ี ง ขณะทีล ่ ก ู ทัง้ สองมา นั่งขนาบข ้างพ่อ ―ทําไมพ่อชอบดูคนพวกนีท ้ ะเลาะกันทางทีวล ี ะคะ‖ ติ๊ กเริม ่ เปิ ดฉาก ―นี่เป็ นการอภิปรายไม่ไว ้วางใจรัฐมนตรีของพวก ส.ส.ฝ่ ายค ้าน เวลาฝ่ ายค ้านเห็นว่า รัฐ มนตรีคนไหนทํ างานไม่ด ี หรือคอรัป ชั่น พูด ง่ายๆ ว่าขีโ้ กงนั่ นแหละ ฝ่ ายค ้านก็ จ ะขอเปิ ด อภิปรายไม่ไว ้วางใจแบบนี้แหละ ตอนเค ้าอภิปรายก็ดค ู ล ้ายๆ มาทะเลาะกัน แต่จริงๆ แล ้วแต่ละ ฝ่ ายเค ้าก็ ยกข ้อมูล และเหตุผลมาพูด กัน พ่อ ว่า มั น ก็ ม ีประโยชน์ต รงที่ว่าทํ าให ้พ่อ รู ้ว่า คนที่ ประชาชนเลือกไปเป็ นผู ้แทนเค ้าทํางานกันยังไง เค ้าทํางานเพือ ่ ประชาชนและประเทศชาติจริง หรือเปล่า‖ พ่อหยุดมองดูหน ้าลูกทัง้ สอง เห็นยังทําหน ้างงๆ อยู่ ั หายสงสย

ี งเอะอะเหมือนคนทะเลาะกันด ้วยคะ‖ ติ๊ กยังไม่ ―แล ้วเวลาเค ้าพูดกัน ทํ าไมต ้องสง่ เสย

ิ เวลาพูดหาเสย ี งเค ้าก็พูดกันแบบนี้ บางคนก็พูดเสย ี งดังเพ่อให ้ ―คงเป็ นความเคยชน ี ก่อน แต่ก็มบ คนฟั งไม่เบือ ่ หรือหลับไปเสย ี างคนเหมือนกันทีพ ่ ูดออกไปด ้วยความโกรธ‖ พ่อ พยายามอธิบาย ―ทําไมเค ้ายอมให ้คนโกรธกันมาด่ากันทางทีวด ี ้วย‖ ลูกสาวไม่ยอมลดละ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 381

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―เอ ้อ เค ้าก็ไม่ได ้โกรธกันมาก่อนหรอก แต่ละฝ่ ายเค ้าก็คด ิ ว่าข ้อมูลและเหตุผลของตน ถูกต ้อง พออีกฝ่ ายหนึง่ ไม่เห็นด ้วยและโต ้แย ้ง คนทีถ ่ ูกโต ้แย ้งถ ้าเป็ นคนใจเย็น ก็พูดตอบด ้วย ้ เหตุผล แต่บางคนใจร ้อนก็อาจเถียงบบใชอารมณ์ บางทีจงึ กลายเป็ นการด่ากัน‖ ―พวกเค ้าน่าจะเป็ นคนใจเย็นกันทุกคนนะคะ เป็ นผู ้ใหญ่กันแล ้ว‖ ―ดีม ากลูก ลูก คิด เหมือ นพ่อ เลย ลูก ก็ อ ยากฟั งพวกเค ้าอภิปรายอย่า งมีเ หตุม ผ ี ล ้ มากกว่าใชอารมณ์ อย่างนีเ้ ค ้าเรียกว่าลูกไม ้หล่นไม่ไกลต ้น‖ พ่อกล่าวอย่างภูมใิ จ ่ รอกพ่อ ถ ้าทุกคนใจเย็ น เค ้าจะได ้ไม่ต ้องทะเลาะกันนานๆ แล ้วหนู จะได ้ดู ―ไม่ใชห การ์ตน ู ซะที‖ ―อ ้าว คุยกันมาตัง้ นาน นึกว่าลูกสนใจการเมืองตัง้ แต่อายุแค่นี้‖ แม่เดินเข ้ามาในห ้องนั่ งเล่น เพือ ่ เตรียมจัดสํารับกับข ้าวสําหรับอาหารเย็นบนโต๊ะอาหาร ทีอ ่ ยูด ่ ้านหลังโซฟาทีพ ่ อ ่ นั่ง ่ ามด ้วยจ ้ะ ―ได ้เวลาทานข ้าวแล ้วจ ้าทุกคน ลูกๆ มาชว่ ยแม่เอากับข ้าวออกจากถุงใสช ี เวลารอกันนาน‖ แม่พยายามหาลูกมือ แต่ แม่จะได ้เอาไปอุน ่ ในไมโครเวฟได ้เร็ วขึน ้ ไม่ต ้องเสย เด็กทัง้ สองยังคงนั่งข ้างๆ พ่อไม่ขยับเขยือ ้ น ―เรากําลังคุยกับพ่ออยูค ่ รับ‖ ต ้อมหาข ้ออ ้างเพือ ่ ทีจ ่ ะได ้ไม่ต ้องเข ้าครัว ―คุยเรือ ่ งอะไรกันอยูเ่ หรอ‖ แม่ถาม ขณะเดินมายืนข ้างโซฟา ตอบ

―เราอยากรู ้ว่าทําไมพ่อชอบดูรายการทีม ่ ค ี นทะเลาะกันทางทีวค ี ะ่ คุณแม่‖ ติ๊ กหันมา ―ใช ่ แม่ก็อยากรู ้มานานแล ้วเหมือนกัน‖ แม่มองมาทีพ ่ อ ่

่ ัย ―ต ้อมกับติ๊ กไปชว่ ยแม่เค ้าเหอะ หิวข ้าวแล ้วใชม ้ ล่ะ‖ พ่อพยายามปิ ดประเด็นโดยเร็ว เด็กทัง้ สองเดินตามแม่เข ้าไปในครั ว สักพั กแม่ยกชามกับข ้าวทีอ ่ ุ่นแล ้วชามหนึง่ มาวางบนโต๊ะ อาหาร แล ้วพูดกับพ่อทีย ่ ังนั่งดูการอภิปรายต่อไป ่ งไปดูละครหน่อยได ้มัย ―เดีย ๋ วระหว่างทานข ้าว ขอเปลีย ่ นชอ ้ ‖ ―อ ้าว นึกว่าละครจบแล ้วซะอีก เธอถึงได ้ลงมาอุน ่ กับข ้าว‖ ―ตอนนีพ ้ ักโฆษณา เลยลงมาทําซะตอนนี้ เดีย ๋ วจะหิวกันแย่‖ ―ขอผมดูการอภิปรายต่อเถอะ นีร่ ัฐมนตรีก็กําลังจะลุกขึน ้ ตอบแล ้ว‖ ―ไม่เห็นจะน่าสนใจตรงไหนเลย โต ้กันไป โต ้กันมา ยืดยาด เยิน ่ เย ้อ น่าเบือ ่ ไม่ได ้ทํา ให ้ชวี ต ิ ความเป็ นอยูข ่ องเราดีขน ึ้ เลย ไม่รู ้จะฟั งไปทําไม นั่งอยูห ่ น ้าจอทีวไี ด ้จนดึกจนดืน ่ ‖ ―เพราะมีคนคิดกันอย่างนี้เยอะๆ บ ้านเมือ งถึงไม่เจริญซะที ปล่อ ยให ้คนกลุ่มเดีย ว ผูกขาดการเมือง เลือกตัง้ ทีไรก็ได ้แต่คนกลุม ่ นี้ เพราะมีคนสนใจละครนํ้ าเน่ามากกว่าการเมือง ี งวีด เอาแต่ดน ู างอิจฉาแผดเสย ้ ว ้ายแสบแก ้วหู เลยไม่รู ้ว่าควรเลือกใครเป็ นผู ้แทน‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 382

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ละครทีวเี ดีย ๋ วนี้เค ้าพัฒนาไปมากแล ้วจ ้ะ นั กแสดงก็แสดงได ้ดีทุกคน เลือกถ่าย ั่ สวยๆ มุมกล ้องก็ด ี บทละครก็มส โลเคชน ี าระ ดูแล ้วให ้คติชวี ต ิ แล ้วก็คลายเครียดด ้วย ไม่เหมือน ี อีก ด่ากันไป ด่ากันมา ขุด นักการเมืองทีแ ่ สดงละครกันยิง่ กว่าละครทีค ่ ณ ุ เรียกว่าละครนํ้ าเน่าเสย คุ ้ยเรือ ่ งโน ้นเรือ ่ งนี้ แล ้วไม่เห็นมีนักการเมืองคนไหนต ้องเข ้าคุกซะที เจอกันนอกสภาก็โอบหลัง ิ เชอ ื้ ตอนอยูค โอบไหล่ พูดคุยกันสนิทชด ่ นละฝ่ าย ทํ าท่าจะเอาเป็ นเอาตายกัน พอหลังเลือกตัง้ ก็มาร่วมกันตัง้ รัฐบาลเป็ นฝ่ ายเดียวกันได ้ อย่างนี้ไม่ยงิ่ กว่าละครนํ้ าเน่าเหรอ ยังอยากฟั งคนพวก ่ ย นีพ ้ ด ู กันอยูไ่ ด ้‖ แม่พด ู ใสถ ี่ บ ิ ไม่ให ้พ่อตัง้ ตัว ่ ะเชอ ื่ พวกเค ้าเสมอไป สนใจการเมืองมันทํ าให ้หูต า ―ผมฟั งพวกเค ้าพูแล ้วก็ ไม่ใชจ กว ้างไกล ได ้รู ้ปั ญหาบ ้านเมือง เรือ ่ งของสวนรวม ไม่มองอะไรแคบๆ หมกมุน ่ อยูก ่ ับเรือ ่ งสว่ นตัว เรือ ่ งประเภทแม่ผัว ลูกสะใภ ้ เรือ ่ งเพ ้อฝั นลมๆ แล ้งๆ ของทายาทกองมรดกเจ ้าคุณปู่ อะไรทํานอง นัน ้ ‖ ―คนทีค ่ ด ิ ถึงเรือ ่ งของสว่ นรวมเคยคิดจะชว่ ยคนในครอบครัวยกสํารับกับข ้าวมาตัง้ โต๊ะ ี งแม่เริม อาหารบ ้างมัย ้ เนีย ่ ‖ เสย ่ ดังลั่นบ ้าน ―อย่าพูดนอกเรือ ่ ง เรากํ าลังคุยเรือ ่ งการเมือง อย่ามาแขวะเรือ ่ งสว่ นตัว เวลาคุยกัน ี งลั่น รู ้จักพูดกันด ้วยเหตุผลบ ้าง อย่าเอาแต่อารมณ์‖ พ่อตอบโต ้เสย ้ ―ใครแขวะใครก่อนละ ใครเอาแต่ใชอารมณ์ กันแน่‖ พูดจบแม่ก็หันขวับเดินกลับขึน ้ ไป บนห ้องนอน เปิ ดทีวด ี ูละครต่อ ขณะทีเ่ ด็กทัง้ สองยกกับข ้าวจากห ้องครัวอีกสองอย่างมาวางที่ โต๊ะอาหาร ่ าน เด็กทัง้ สองหันมามองหน ้ากัน ระหว่างเดินกลับไปทีห ่ ้องครัวอีกครัง้ เพือ ่ ตักข ้าวใสจ ี ด ้วยสหน ้าเครียด ―ทําไมพ่อกะแม่ชอบทะเลาะกันจังนะ‖ ติ๊ กพูดเปรยๆ แบบไม่ต ้องการคําตอบนัก ―ก็เพราะติ๊ กนั่ นแหละไปถามพ่อเรือ ่ งทีพ ่ ่อชอบดูคนทะเลาะกันทางทีว ี แม่ไม่ชอบอยู่ แล ้ว เลยเถียงกัน‖ ต ้อมพูดเป็ นเชงิ ตําหนิน ้องสาว ―พีน ่ ั่ นแหละเป็ นคนทําให ้พ่อกะแม่ทะเลาะกัน ‖ น ้องสาวไม่ยอมแพ ้ ―พีเ่ ป็ นคนบอก ให ้ติ๊ กไปถามพ่อ‖ ิ ะคุณแม่ขา ยัยเด็กบ ้านนอกจะตบหนูคะ่ ‖ ―ว ้ายยย...ดูซค ―คุณพูดแบบนี้ เดีย ๋ วก็สวยหรอก เลิกประชุมแล ้วไปเจอกันตัวต่อตัวข ้างนอกดีกว่า‖ ี งจากทีวท เสย ี ัง้ สองเครือ ่ งดังแข่งกันสนั่ นลั่นบ ้าน ขณะทีเ่ ด็กทัง้ สองกินอาหารเย็นโดย ไม่พด ู ไม่จากัน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 383

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๓๔ เรือ ่ งสน

"เทพีสงกรานต์" โดย บงกชเพชร

พอเดินทางกลับจากดูงานกิจการเหมืองแร่ในประเทศออสเตรเลีย นายชา่ งสนธ ได ้รับ คําสงั่ ให ้ไปดํารงตําแหน่งหัวหน ้ากองสํารวจบริษัทซงึ่ ตัง้ อยูท ่ างภาคเหนือทันที ้ อากาศย่างเข ้าฤดูร ้อน สายหมอกยามเชาปกคลุ มบริเวณหุบเขา ดวงอาทิตย์ค่อยๆ ่ เยีย ่ มขอบฟ้ า สองประกายกล ้าแผดเผาละอองหมอกให ้ระเหยไปในอากาศ ี ากสเี ขียว เป็ นสเี หลือง สส ี ม้ สม ี ว่ ง สแ ี ดง สน ี ํ้ าตาล ต ้นไม ้ ใบไม ้ เถาวัลย์ เริม ่ เปลีย ่ นสจ ี น ั สวยงาม ดอกไม ้ป่ าผลิตชอ ่ สง่ สลับยอดบัดดาลให ้ขุนเขาทีเ่ รียงรายล ้อมรอบบ่อเหมืองเปล่าสส กลิน ่ หอมรวยรืน ่ ไม ้ผลแข่งกันออกผลดกดืน ่ ความร ้อนทวีขน ึ้ ทุกวัน ผู ้คนทีเ่ คยอาศัยในกลุ่มขุบเขาแห่งนี้คุ ้นเคยกับอากาศร ้อนที่ ิ เวียนมาถึง ต่างชนตากับภาพใบไม ้แห ้งกรอบหลุดร่วงตามลม ต ้นไม ้ยืนแห ้งแล ้ง นํ้ าในลําห ้วย ่ นีท หนอง บึง ขอดแห ้ง สนิทเป็ นเชน ้ ก ุ ปี แล ้วเดือนเมษายนก็เวียนมาถึง เดือนนีอ ้ ากาศร ้อนทารุณทีส ่ ด ุ บางวันอุณหภูมส ิ งู ขึน ้ ถึง ี่ บ ิ องศา ยิง่ ในบ่อเหมืองทีล ี่ บ ิ เอ็ดสส ี่ บ ิ สององศา สส ่ ก ึ ลงไปถึงร ้อยกว่าเมตรความร ้อนพุง่ ขึน ้ ถึงสส ตัง้ แต่ต ้นเดือน ทุกคนก็ตงั ้ ตาคอยวันหยุดยาวชว่ งเทศกาลสงกรานต์ ต่างกะแผนการณ์ ่ มแซมบ ้าน ต่างถาม จะทําโน่น ทํานี่ ไปโน่นไปนี่ เยีย ่ มญาติ ไปเทีย ่ วพักผ่อน บ ้างก็เตรียมตัวซอ ไถ่คย ุ กันถึงการจัด งานสงกรานต์ของเหมืองทีจ ่ ัดกันเป็ นประเพณี ในทีส ่ ด ุ หน่วยเหนือก็กําหนดวันงานครัง้ นี้ในวันศุกร์ปลายเดือน ทีไ ่ ม่กําหนดในชว่ ง เทศกาลกลางเดือนก็เพราะตอนนัน ้ คนงานต่างลายาวพร ้อมๆ กันเกือบทัง้ หมด ทีไ่ ม่ได ้ไปไหนก็ ลาเป็ นประเพณีเหมือนกัน งานสงกรานต์ปีนี้ต ้องยิง่ ใหญ่ เพราะผู ้อํานวยการคนเก่าเกษี ยณไปแล ้ว งานปี นี้จะจัด เพือ ่ แสดงความคารวะต่อผู ้อํานวยการใหม่ทเี่ ลือ ่ นจากผู ้ชว่ ยฯ ขึน ้ มา บรรดาหัวหน ้ากองทัง้ หลายจึงสรุปให ้แต่ละกองคิดจัดงานให ้พิเศษกว่าทุกปี ท ี่ เคยจัด ซงึ่ เล่นรดนํ้ ากับดําหัวอย่างเดียว...บางคนเสนอให ้การแข่งขันหลับตาตี หม ้อ ชักคะเย่อ แข่ง ฟุตบอลชายหญิง ประกวดเทพี ฯลฯ เถียงกันไปเถียงกันมา สรุปเอารายการประกวดเทพีมรี างวัล ใหญ่ให ้แก่หัวหน ้ากองทีส ่ ามารถสง่ เทพีคว ้า ตําแหน่งได ้ ทีป ่ ระชุมเห็นด ้วยเพราะไม่ชอบขัดแย ้ง และถูกรสนิยมของท่านผู ้อํานวยการคนใหม่ พอตกลงกันได ้ว่าจะมีการประกวดเทพี หัวหน ้ากองต่างขะมักขะเม ้นสง่ แมวมองหรือ ี เองไปสอดสอ ่ งหาสาวงามตามหมูบ เป็ นแมวเสย ่ ้านใกล ้เคียงเพือ ่ ทาบทามเข ้าประกวด เรือ ่ ง ี เวลา หาคนต่อไปอันเป็ น อย่างนี้ต ้องทํ างานแข่งกับเวลาเพราะฉวยใครคว ้าตัวไปก่อนก็ต ้องเสย งานยากยิง่ กว่างานประจําวัน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 384

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ หนั กใจมิใชน ่ ้อย ไม่ใชเ่ รือ นายชา่ งสนธิเพิง่ ย ้ายมาจากกรุงเทพฯ รู ้สก ่ งงานทีร่ ับผิดชอบ แต่เรือ ่ งหาเทพีเข ้าประกวดนีส ่ !ิ ถึงกับบ่นว่า ―โอ๊ะ...ผมต ้องทํางานนีก ่ ับเขาด ้วยเหรอ!‖ ทีป ่ ระชุมบอกว่า ―คุณเข ้าใจถูกต ้องแล ้ว‖ นายชา่ งสนธิเป็ นคนมีความรับผิดชอบสูง ดังนั น ้ ทุกเย็ นหลังงานเลิกจึงมีคนเห็ นนาย ่ งหาเหยือ ชา่ งนั่ งรถ ไปกับคนขับตระเวนตามร ้านอาหาร ร ้านเหล ้าในหมูบ ่ ้านต่างๆ ตาสอดสอ ่ มองหาคนสวยจะส ่ง เข ้าขบวนประกวดเทพี นายชา่ งเป็ นหนุ่ มว่างมีเวลาเหลือเฟื อหลังงานจึง ออกตระเวนแถมกินเหล ้าจนดึกได ้ทุกคืน นอกจากจะซอกซอนตะลอนหาสาวงามด ้วยตัวเองแล ้ว ยังสง่ ลูกน ้องให ้ชว่ ยค ้นหาอีก หลายๆ แห่ง ใครส ่งข่าวว่า ที่ใด หมู่บ ้านไหน ตํ าบลใดมีส าวสวยหนา้ ตาดีแ ม ้จะอยู่ไ กลสั ก เพียงใดเป็ นต ้องดัน ้ ด ้น ไปดู ให ้เห็นหน ้าตาทุกราย...บางครัง้ ก็ไปจ๊ะเอ๋กับหัวหน ้ากองอืน ่ ทีอ ่ อก ล่าหาคนสวยเหมือนกัน ี ด ้วย ทีล แล ้วนายชา่ งสนธิก็เป็ นคนพิถพ ี ถ ิ ันชา่ งเลือกเสย ่ ก ู น ้องบอกว่านั น ้ สวยคนนี้งาม พอนายชา่ งไปแอบด ้อมๆ ฯลฯ มีทต ี่ ท ิ ุกคนไป ออกตระเวนไปทั่ วเจ็ ดย่านนํ้ าก็ ยังหาคนสวยเข ้า ั คน ทีถ ขัน ้ ตามสเปกของนายชา่ งไม่ได ้สก ่ ก ู ใจก็ถก ู ปฏิเสธแม ้จะอ ้อนวอนเท่าไหร่ก็ใจแข็งไม่ยอม ให ้ความร่วมมือ ั ้ เข ้าทุกวัน จึงต ้องรีบทํางานแข่งกับเวลา เวลาก็กระชน วัน หนึ่งหลัง จากตระเวนจนเหนื่อ ยแล ้ว ลูก นอ้ งพาไปกินข ้าวต ้มร ้านโกธงในเมือ ง ี่ ย่าง รสชาติอร่อยโดยเฉพาะประเภทผัดผักไฟแดงทีโ่ กธงผัดเอง ลูกน ้องจัดแจงสงั่ อาหารสามสอ กินเสร็จก็ สั่งให ้เก็ บเงิน ทันใด...นายชา่ งเหลือบเห็ นสาวน ้อยหุน ่ เซ็กซเี่ ข ้าขัน ้ เดินมา ่ คิดเงิน นายชางมองตาไม่กะพริบ สาวเจ ้ายิม ้ ขวยเขินยืนนั บจานอาหารบนโต๊ะแล ้วบอกราคา ิ บาทถ ้วน ทัง้ หมดหนึง่ ร ้อยแปดสบ นายช ่างควัก กระเป๋ าหยิบ ธนบั ต รส ่งให ้สองร ้อยบาท ระหว่างรอเงินทอนก็ บ อกกั บ ี เวลาไปหาสาวๆ เสย ี ตัง้ ไกล ก็คนเมือ ี ลูกน ้องว่า ―ปั๊ ดโธ่...มัวเสย ่ ตะกีอ ้ อกสวยไม่ยักกะพามาเสย ิ แต่แรก...เดีย ๋ วลอง ถามดูซวา่ สนใจไปประกวดเทพีสงกรานต์ทเี่ หมืองไหม?‖ ี วนะครับ โน่นแน่ะ นายชา่ งไม่ ―จุ๊...จุ๊...นายชา่ ง นายชา่ ง‖ ลูกน ้องรีบสะกิด ―อย่าเชย ั อะไรบนเขียงโป๊ ดๆ ...เห็นไหมครับ?‖ เห็นไม่ได ้ยินเหรอครับ ผัวมันกําอีโต ้สบ ―อ ้าว มีลก ู มีผัวแล ้วเรอะ...อะไร เห็นหน ้าตายังเอ๊าะๆ เฮอ้ ไม่น่าเลย ก็ยังนึกสงสารว่า ทําไมพวกหัวหน ้ากองคนอืน ่ เขาไม่เห็นรึไง‖ ―นายชา่ ง...นายชา่ ง รีบไปเถอะครับ ก็พวกนายชา่ งคนอืน ่ นั่ นเ ขารู ้ว่าไอ ้โกธงมันขีห ้ งึ วายป่ วง เมือ ่ ตะกีม ้ ันเห็นนายชา่ งสง่ สายตากับเมียมัน มันสับเขียงเตือนดังโป๊ กๆ สําทับให ้รู ้ตัวยัง ไม่ได ้ยินอีก หรือครับ?‖ ―เหรอ...เอ ้า ไปก็ไป‖ พอดีคนสวยนํ าสตางค์มาทอน นายชา่ งมองตาละห ้อยแล ้วจึงรีบออกจากร ้าน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 385

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี แล ้ว เกือบไปแล ้วไหมล่ะ ไม่ดูตาม ้าตาเรือ เกือบไปชวนเมียโกธงขีห ้ งึ มาประกวดเสย งานนีด ้ ไี ม่ด ี อาจเจอปั งตอของผัวหัวจะขาดไม่รู ้ตัว วันงานใกล ้เข ้ามาทุกที นายชา่ งสนธิยังหาใครสวยถูกใจไม่ได ้ ้ นขึน ตอนเชาเดิ ้ ออฟฟิ ศ ลูกน ้องเงยหน ้ามองสบตาพอดี บอกว่า ―นายชา่ งอย่าห่วง ถ ้า ิ โลเข ้าประกวด‖ จวนตัว หาใครไม่ทันก็จะจับตัวแอ๋วหน ้าห ้องนีแ ่ หละ นํ้ าหนั กเกือบแปดสบ ทําเอาแอ๋วร ้องว๊าย! ิ ว่าหัวหน ้ากองอืน พรายกระซบ ่ เขาหาเทพีได ้ครบหมดแล ้วและต่างอุบของดีเก็บไว ้โชว์ ํ ั คน วันงาน เหลือแต่กองสารวจยังไม่มวี แ ี่ ววเจอคนจสวยถูกใจสก ้ นสถานทีจ วันงานมาถึง ศาลาใหญ่ใชเป็ ่ ั ดงานได ้รั บการตกแต่งประดับประดาด ้วยธง ี วยสดตัง้ เรียงราย ชาติรายรอบบริเวณ บนลานหน ้าศาลามีกระถางไม ้ดอกออกดอกสะพรั่ งสส ื่ วันนี้พนั กงานแต่งกายพืน ื้ ม่อฮอ ่ ม สว่ นผู ้หญิงแต่งซน ิ่ สร ้างบรรยากาศสดชน ้ เมืองผู ้ชายสวมเสอ ่ ิ ี ั ฝ้ ายซนไหมสสนสวยงาม เจ ้าหน ้า ทีจ ่ ัดโต๊ะ ตั่ง เก ้าอี้ พร ้อมวงดนตรีบรรเลงเพลงครึกครืน ้ ้ ถึงเวลาเช าได ้ฤกษ์ ผู ้อํ านวยการทํ าพิธเี ปิ ด งาน ทุก คนมาถึงบริเวณงานพร ้อมหน ้า พร ้อมตารวม ทัง้ เจ ้าหน ้าทีบ ่ ริษัทห ้างร ้านต่างๆ ทีม ่ าค ้าขายติดต่องานและฝรั่งทีป ่ รึกษาเข ้านั่ ง ประจําที่ หัวหน ้ากองทุก คนนั่งเรียงหน ้ายกเว ้นหัวหน ้ากองสนธิ! ั ว่าหายตัวไปไหน หนั กงานในกองสํารวจต่างถามหานายชา่ งด ้วยความสงสย พระสวดมนต์อวยชัยให ้พร รับฉั นมือ ้ เพลเสร็ จแล ้วก็มรี ถจัดมารับกลับวัด เสร็ จจากการ เลีย ้ งพระ ทุกคนร่วมวงกินข ้าวกลางวันกันอย่างเป็ นกันเองสํารับเหล ้าบาปลาปิ้ งถูกยกมาตัง้ วง ี งเพลงเส ย ี งดนตรีเสย ี งคุย หั วเราะ ดนตรีบรรเลงเพลงสลับ การร ้องเพลงของบรรดานายๆ เส ย เฮฮาฟั งไม่ได ้ศัพท์ ่ งชั่วโมง ได ้ฤกษ์ ให ้ผู ้ใหญ่และผู ้บังคับบัญชาขึน เวลาผ่านไปร่วมสอ ้ ไปนั่ งบนตั่ง พวก ลูกน ้องต่าง ทยอยเดินเข ้ามาแถวรดนํ้ าดําหัวแถวยาวเหยียดจนเสร็จพิธ ี นายชา่ งสนธิก็ยังไปมา! ิ โฆษกประกาศเริม ่ การประกวดเทพีสงกรานต์ ให ้ทุกกองเตรียมตัง้ ขบวนรถ และเชญ คณะกรรม การเข ้านั่ งในปะรํ า แต่ละกองพาเทพีท ี่ล ้วนแต่งหน ้าแต่งตัวสวยงามเดินมาขึน ้ รถ ขบวน ี า่ งๆ สวยสด ขบวนทีห ่ นึง่ ตัว้ แถว กลุม ่ กลองยาวตีกลองนํ าหน ้รถตกแต่งด ้วยดอกไม ้สต ้ กซุมใหญ่ ้ งดงามประดิษฐ์เป็ นซุมเล็ ให ้เทพีขน ึ้ ไปนั่ งบนขบวนบุปผชาติ รถของบางกองประดิษฐ์ ิ ้ ี เป็ นเชงชาเถาวัลย์ พันด ้วยดอกไม ้สสดให ้เทพีนั่งบนชงิ ชา้ บ ้างทํ าเป็ นดอกบัวขนาดใหญ่ บาง ขบวนทํ าเป็ นป่ าเขามีธารนํ้ าตก อีก กองประดิษฐ์เป็ นวิม านให ้นางฟ้ ายืนบนเมฆ สํ าหรั บกอง ิ ฝาหอยหงายขนาด ใหญ่เตรีย มให ้เทพีขน สํารวจประดิษฐ์เป็ นฟอสซ ล ึ้ ไปยืนกลางฝาหอยให ้ เหมือนตอนกําเนิดเทพีวน ี ัสนั่นเทียว นายชา่ งสนธิก็ยังไม่มา!

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 386

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี งเช ย ี ร์ของผู ้สง่ เข ้าประกวด เส ย ี งโฆษก เหล่าเทพีเดินขึน ้ รถของตนท่ามกลางเส ย ี งปรบมือไชโยโห่ฮวิ้ และขบวนกลอง ประกาศเรียกขบวนทีห ่ นึง่ ให ้เริม ่ เคลือ ่ นขบวน ตามด ้วยเสย ยาวอึกทึกครึกครืน ้ ้ ยกเว ้นขบวนของกอง ขบวนอืน ่ ๆ เตรียมพร ้อมขยายแถวเดินตามหลังขบวนแรกไปชาๆ สํารวจที่ ทุก คนต่างกระวนกระวาย ป่ านนี้ยั งไม่เห็ นนายช ่างสนธิ ทุก อย่างบนรถจั ดไว ้อย่าง สวยงามเตรียมพร ้อม รอแต่เทพีขน ึ้ ไปยืนกลางฝาเท่านัน ้ เอง ผู ้ชว่ ยหัวหน ้ากองสํารวจชักจะมึนๆ เดินไปเดินมางุน ่ ง่านกระสับกระสา่ ย สั่งลูกน ้องไป ํ บอกโฆษก ว่าขอให ้ประกาศเรียกกองสารวจเคลือ ่ นเป็ นขบวนสุดท ้ายเพราะรอเทพียังมาไม่ถงึ ขณะนัน ้ หัวขบวนแรกเคลือ ่ นไปบนถนนผ่านหน ้าปะรําพิธ ี กลองยาวนํ าหน ้าเล่นกันสนุก สุดเหวีย ่ ง ผู ้หญิงผู ้ชายเดินรําเฉิบๆ เดินไปเล่นนํ้ ากันไป ขบวนแรกผ่านไป ขบวนทีส ่ องเคลือ ่ นตามมา สว่ นขบวนอืน ่ ทีย ่ ังรอเวลาอยูต ่ า่ งจับกลุม ่ ร ้องรําทํา เพลงยกเว ้นกองสํารวจทีเ่ งียบจ๋อย พวกกลองยาวยืนคุยกันเงียบๆ ผู ้ชว่ ยหัวหน ้ากอง ทําหน ้าเหมือนจะร ้อง ไห ้เพราะยังไม่เห็ นเงานายชา่ งสนธิกับเทพีเลย นึกโมโหอยูใ่ นใจ มันไป ื ยังรับปาก ไหนของมันวะ มัวไปทําสมาสสนธิ ห่าเหวอยูท ่ ไี่ หนทํ าไมป่ านนี้ยังไม่มา ก็เมือ ่ วานซน ว่าหาตัวได ้แล ้วจะพามาตอนเทีย ่ ง นีม ่ ันเกือบบ่ายสามโมงแล ้วยังไม่โผล่หัวมาเลย... ิ กิโลเป็ นหญิงเดียวในกองนี้ เอาละวะ สง่ ยืนหันรีหันขวาง มองหน ้าแอ๋วนํ้ าหนั กแปดสบ ปลาเทโพ แอ๋วไปประกวดเทพีก็ยังดีกว่าปล่อยให ้ฝาหอยว่างเปล่า ร ้องบอกแอ๋วว่าเร็วๆ เข ้าไป เลย ไปรีบแต่งหน ้า ทาปากแล ้วรีบไปบนฝาหอยโดยเร็ว นี.่ ..เป็ นคําสงั่ แอ๋วอ ้วนรีบลงมือแต่งหน ้าซะสวย ความจริงหล่อนก็เป็ นคนสวยอยูห ่ รอกถ ้าหากนํ้ าหนั ก ิ สส ี่ บ ิ กิโลกรัม...เสร็ จแล ้วเธอขึน ี าว กลุม น ้อยกว่านี้สักสามสบ ้ ไปบนรถ ยืนอยูก ่ ลางฝาหอยสข ่ กลองยาวตัง้ แถว อย่างเหงาๆ ...พลางนึกปลงว่าชา่ งมันเหอะอย่าไปหวังอะไรกับไอ ้รางวัลนั่ น เลย ทันใดนัน ้ รถยนต์ของนายชา่ งสนธิก็แล่นปราดเข ้ามาอย่างรวดเร็ ว มาถึงก็จอดพรืดข ้าง รถบุปผชาตินายชา่ งรีบก ้าวลงจากรถพร ้อมดรุณีน ้อย นุ่งกระโปรงแคบผ่าข ้างถึงขาอ่อน โอ ้โฮ! สาวผิวเนียนหน ้าละอ่อน ปากนิดจมูกหน่อยงามจับตา ทุกคนต่างออกปากชมกันเปาะ ―จ๊าดงามแต๊ๆ นะน ้อง‖ ื่ อะหยัง‖ ―อีน ่ ้องคนงามชอ ―งามแต๊ งามว่าเลิกงานแล ้วอ ้ายจะพาไปสง่ ทีบ ่ ้านเน ้อ‖ ผู ้ชว่ ยหัวหน ้ากองมองคนงามแล ้วรีบกุลก ี จ ุ อเข ้าไปจัดแจง ร ้องบอก ―เร็ วๆ เข ้าชา่ ง ิ เธอลงมาได ้แล ้วจ ้ะ ขบวน ของเราเริม ่ เคลือ ่ นแล ้ว แหม! มาทันเวลาพอดี เอ ้า! คุณแอ๋ว เชญ เร็วๆ หน่อย จะให ้น ้องคนนี้ขน ึ้ ไปยืนแทน เธอลงมาทางนี้ ทางนี้ เอ ้า! คนข ้างบนชว่ ยสง่ มือแอ๋ว ้ เอาเก ้าอีม ลงมาหน่อย เฮย! ้ าตัง้ ตรงนีส ้ จิ ะได ้ลงง่ายๆ เออ! อย่างนัน ้ ถูกต ้อง...เอ ้า หนูจ๋า ขึน ้ ไป ไหวไหมจ๊ะ นี่ ขึน ้ บนเก ้าอีน ้ ี่กอ ่ น ขึน ้ ไม่ได ้พีจ ่ ะชว่ ยอุ ้มสม...เอ ้อ อุ ้มสง่ แหม! ยิม ้ สวยจัง...ต ้อง ยิม ้ อย่างนีใ้ ห ้ กรรมการเห็นนะจ๊ะ เอ ้า1 คนข ้างบนรับมือหน่อย พาไปยืนตรงกลางฝาหอยนั่ นเลย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 387

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื สวยจริงๆ ชอ ื่ อะไรจ๊ะ นั่ งยิม ...เออ...นั่นแหละถูกต ้อง แหม! โอ่โฮ...อือ ้ ฮอ ้ ไม่ตอบนายชา่ งสนธิ ตาแหลมจริงๆ ไปดัน ้ ด ้นหามาจากไหน จึงได ้พบน ้องคนสวยได ้ แหม! มาทันเวลาพอดีเลย! ประหลาด!

ผู ้ช ่วยนายช ่างสนธิป กติเ ป็ นคนไม่ช ่างพูด กลั บกลายเป็ นคนพู ด ต่อ ยหอยได ้อย่า ง

้ ทุกคนหายหงอยเหมือนต ้นไม ้ได ้นํ้ ากลับฟื้ นสดชน ื่ ขบวนของกองสํารวจเคลือ ่ นทีช ่ าๆ มีแรงตีกลองร ้องโห่ สาวเทพียน ื กลางฝาหอยหน ้าละออ่นหวานแฉล ้มแก ้มใสเกล ้าผมสูงประดับ ี ลีบ บัวเข ้ากับแก ้มสช ี มพูเรือ ด ้วยดอกไม ้สก ่ ดวงตาเล็ ก ดํ าดังนิลแวววาวมีประกายคล ้ายดาว กัลปพฤกษ์ รูปร่างสูงโปร่ง เอวบาง อกตึงสะโพกผายก ้น งอนพองาม ทุกคนต่างสนใจ โดยเฉพาะท่านผู ้อํานวยการ ถึงกับเดินมาถามนายชา่ งสนธิวา่ ไม่ได ้ ี เซย ี วเพราะอดนอนมาทัง้ คืน และตัง้ แต่เชาต ้ ้อง จากทีไ่ หน ตาแหลมจริงๆ นายชา่ งสนธิยน ื ยิม ้ ซด ื้ เครือ พาหล่อนตระเวน ไปหาซอ ่ งแต่งตัว เครือ ่ งประดับ ทําผมแต่งหน ้าจนเกือบจะมาไม่ทัน ิ ให ้ขวัญ ใจกองสํ ารวจ นางสาวลีล าวรรณเป็ นเทพีส งกรานต์ คณะกรรมการตั ด ส น ประจําปี ทุกคนลงมติเป็ นเอกฉั นท์วา่ เธอสวยแบบไม่เสแสร ้ง แต่แฝงด ้วยเสน่หอ ์ ันไร ้เดียงสา ท่านประธานจัดงานทําพิธม ี อบของรางวัลให ้แต่ละกอง ยังอดพูดไม่ได ้อีกว่ า ―แหม! ิ้ ปลามันเชย ี ว‖ นายชา่ งสนธิ นีเ่ ห็นหงิมๆ อย่างนีน ้ ะ หยิบชน พอรับรางวัลเสร็จ นายชา่ งสนธิรบ ี แหวกผู ้คนเดินลิว่ ๆ ไปยืนคอยรับเทพีกันท่ามคนอืน ่ ทุกคน หล่อนก ้าวยาวจากรถทีส ่ งู ผ ้านุ่งแคบก็แหวกตาม พวกหนุ่มๆ ข ้างล่างเหลียวขวับมอง เป็ นตาเดียว ้ ...กางเกงในไม่ใส ่ เอ๋ย ไม่ใส.่ .. ลุงห ้อยขีเ้ มาโห่ฮวิ้ ร ้องเพลง ―...ซาลาเปา เอ๋ย ไสไก่ เห็นอะไร ข ้างในหมด...หุยฮา เอ ้า หุยฮา...‖ พวกลูกคูต ่ ก ี รับตึกลองร ้องรับครึกครืน ้ นายชา่ งสนธิรบ ี พาหล่อนขึน ้ รถแล ้วออกจากบริเวณงานหายลับไปกับตา ึ อ่อนเปลีย อีกสองวันต่อมาเป็ นวันหยุด ทุกคนได ้พักผ่อนค่อนหายรู ้สก ้ เพลียแรง วันเปิ ดงาน ปรากฏว่านายชา่ งสนธิไม่มาทํ างาน จนล่วงเลยถึงวันทีส ่ ี่ ทุกคนกล่าวถึง ด ้วยความ เป็ นห่วง ว่าตัง้ แต่วันงานเห็นขับรถพาเทพีออกจากงานวันนั น ้ ยังไม่เห็นหน ้านายชา่ ง สนธิเลย งานก็ไม่มาทํา ถึงเย็นวันนัน ้ ผู ้ชว่ ยหัวหน ้ากองพร ้อมพรรคพวกเพือ ่ นฝูงทีอ ่ ดเป็ นห่วงไม่ได ้ พากันมาที่ บ ้านพัก ของนายชา่ ง ี เซย ี วอิดโรย ดวงตา พบกําลังเอนหลับพักผ่อนบนเตียงผ ้าใบทีร่ ะเบียง แบกดวงหน ้าซด เลือ ่ นลอย หน ้าตายับยูย ่ ค ี่ ล ้ายอดตาหลับขับตานอนหลายคืน ้ เป็ นอะไรไปวะ เจ็บไข ้หรือเปล่า...ไม่สบาย? แล ้วทําไมไม่ไปหาหมอ? เป็ นหวัด ―เฮย! ่ เป็ นไข ้ใชไหม?‖ ทุกคนรุมถาม

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 388

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี งแหบคล ้ายพบ ―ปละ...เปล่า...เปล่า...ไม่เป็ นอะไรหรอก‖ นายชา่ งสนธิยกมือโบกเสย ปั ญหาอันลําบากยุง่ ยากหนักในอก ดวงตาเบิง่ โพลงมองฝ่ าอากาศธาตุ ―อ ้าว...เอ๊ะ...ถ ้าไม่เป็ นอะไรทําไมไม่ไปทํางานล่ะ?‖ อีกคนถาม ―คือว่า...มีธรุ ะ...นิดหน่อย พรุง่ นีจ ้ ะไปไม่ต ้องห่วง‖ นายชา่ งสนธิพยายามบอก ยังไม่ทันทีเ่ อ่ยอะไรต่ออีก ทุกคนก็เห็นสาวในชุดเครือ ่ งแต่งกายชาวเขาเดินออกมา จากห ้องด ้วย ท่วงท่าน่ายวนใจ นายชา่ งหัวหน ้าแผนกจําได ้ว่าเป็ นสาวคนเดียวกับเทพีเข ้าประกวด ―อ ้าว เอ๊ะ นั่ นมันคน ทีพ ่ วกเรา สง่ เข ้าประกวดเทพีนี่...อ ้อ...อ๋อ...อย่างนี้เองถึงไม่ไปทํ างาน โธ่ ทําเป็ นความลับไป ได ้‖ ―ปละ...เปล่า เปล่านะ ไม่มอ ี ะไร‖ นายชา่ งพยายามรวบรวมพละกําลังเรีย ่ วแรงโบกไม ้ โบกมือแก ้ตัวทําตาปรือ ่ ...อย่าแก ้ตัวไปหน่อยเลย‖ ผู ้ชว่ ยหัวหน ้ากองกระเชา่ ―เฮย สาวหน ้าละอ่อนพนมมือไหว ้ทุกคน เดินกลับไปทางหลังบ ้าน ―เอ๊ะ นั่ นเป็ นสาวชาวเขานี่หว่า‖ เพือ ่ นคนหนึง่ เอ่ย ―เฮย้ สนธิ ทํ ายังไงไปเอาสาว ี ผีเสย ี ก่อน‖ ชาวเขามาประกวดได ้วะ...ปกติพวกนีไ ้ ม่ยอมให ้ลูกสาวมาหรอกนะ ถ ้าไม่เสย ้ ―เออก็ใชน ่ ะซ ิ เรือ นายชา่ งสนธิพูดชาๆ ่ งมันยาว ว...ก็คอ ื กูไม่ถงึ หมูบ ่ ้านชาวเขาท ้าย ื่ ลิซ ู ก็เลยขอให ้พาไปหาพ่อหาแม่ ไป เมือง ไปพบแม่นี่ในไร่ข ้าวโพด เห็นสวยน่ารั ก หล่อนชอ อ ้อนวอนชวนเข ้าประกวดอยูห ่ ลายวัน ยังไง ยังไงก็ไม่ยอม จนวันสุดท ้ายนั่ งอ ้อนวอนทัง้ คืน นั่ ง ี ผีพันบาท เพราะอยูค กินเหล่ากับตาพ่อตัง้ แต่เย็นยันรุ่งเชา้ ทัง้ ตาพ่อยายแม่บอกว่า กูต ้องเสย ่ ย ุ กับลูกสาวจนเลยเวลาเทีย ่ งคืน ไอ ้กูก็ เมา ไม่เข ้าใจมันพูดอะไร ความรีบก็ยอมควักให ้สองพัน ยายแม่จงึ ยอมให ้พาลิซอ ู อกมาได ้ จากนัน ้ ก็พาไปอบรํ่าแต่งตัวเข ้าประกวดผลเป็ นไง? ก็รู ้แล ้วใช ่ ไหม หลังจากนั น ้ กูก็รบ ี พาตัวกลับไปสง่ คืนพ่อแม่ อ๊ะ ทีนี้ตาพ่อกับยายแม่กลับไม่ยอม ว่าผิดผี อีก เอามาคืนไม่ได ้ จะต ้องพากลั บไปอยู่ด ้วยกันให ้ครบเจ็ ดวันเจ็ดคืนก่อน จึงจะเข ้าบ ้านได ้... ประเพณีอย่างนี้มด ี ้วยหรือวะ? กูเก๊าะเลยพามาดองอยูท ่ น ี ี่ไง...โอย มันกวนกูปลุกลุกปลุกนั่ งให ้ สํารวจทัง้ วันทัง้ คืนไม่ได ้หลับได ้นอน...เลย‖ หล่อนเดินลอยหน ้าออกมาพูด ―ก็นายชา่ งให ้เฮาสํารวจนายชา่ งก่อน...แล ้วเฮาก็ตา่ ง ่ า?‖ คนก็ตา่ ง สํารวจต่างคนต่างม่วนบ่ใชก นายชา่ งสนธิหน ้าแดงรีบโบกไม ้โบกมือให ้หล่อนเข ้าไปอยูแ ่ ต่ในห ้อง ้ เหลืออีกสองสามวันเอาไปอยูบ ―เฮย! ่ ้านกูตอ ่ ก็ได ้ กูชอบสํารวจ‖ อีกคนเสนอ ี งอ่อย ―มันไม่ใชง่ านสํารวจ แต่มันให ้สํารวจ‖ นายชา่ งพูดเสย ―เออ...แล ้วจะทํายังไงต่อไปล่ะเนีย ่ ‖ พรรคพวกถามด ้วยความห่วงใยสุขภาพ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 389

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―วันมะรืน...วันมะรืน...‖ นายชา่ งนั่ งนั บนิว้ ―ก็จะครบเจ็ ดวัน...จะพาไปสง่ คืนพ่อแม่ ี ผีอก เขาน่ะซ.ี ..ต ้องเตรียมเงินไปค่าผิดผี ค่าเสย ี ห ้าพันบาทตอนสง่ คืน ไม่ยังงัน ้ ก็จะต ้องอยูใ่ น บ ้านผู ้หญิงเป็ นการถาวรเลย...โอยไม่เอาแล ้ว‖ ี ผีก็ยังดีกว่าเสย ี ตัวนะ เอ ้า! ―เล่น กับใครไม่เล่น เล่นกันชาวเขานี่นา...แต่กวู า่ ผิดผีเสย พวกเรากลับกันเถอะ ปล่อยให ้มันสํารวจกันต่อ‖ ว่าแล ้วพรรคพวกก็ชวนกันกลับ แล ้วนายชา่ งสนธิก็ลาต่อจนครบเจ็ดวัน วันเปิ ดงานอาทิตย์ตอ ่ มา นายชา่ งสนธิเดินก ้มหน ้างุดๆ เข ้าออฟฟิ ศ พอนั่ งโต๊ะก็หยิบ กระดาษบันทึกทําเรือ ่ งเสนอของอนุมัตย ิ ้ายตัวเองกลับไปทํางาน ทีส ่ ํานั กงานในกรุงเทพฯ สา่ ย หน ้าบอกว่างานนีไ ้ ม่เอาแล ้ว เข็ดจนลูกบวช

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 390

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๓๖ เรือ ่ งสน

ี้ นหนาม" "เสย โดย อ้อมน้อย สุวรรณร ัตน์

ึ ทีบ เนียนเหลือบมองหน ้าพ่อด ้วยความรู ้สก ่ อกไม่ถูก กึง่ รัก เวทนา และไม่ชอบใจ เธอ ึ สับสนปนเปจนนํ้ าใสๆ มาออเต็มเบ ้าตา ท่าทางของพ่อดูครํ่าเคร่ง มุง่ มั่น แม ้จะยืนอยูใ่ นมุ ม รู ้สก มืด เด็กสาวก็ยังสงั เกตเห็นแวววิตกกังวลในดวงตาคูข ่ รึมของพ่ออยูด ่ ี ี นพนันมายืนห ้อมล ้อม สว่ นใหญ่เป็ นหนุ่มวัยกําดัดทีเ่ กียจคร ้านทํ า รอบๆ ตัวพ่อมีแต่เซย มาหากิน พวกเขาดูกร ้านโลก มากเล่ห ์ ไม่ใคร่จะอินังขังขอบกับสงิ่ อืน ่ ใด ยกเว ้น ―เครือ ่ งทํามา หากิน‖ เบือ ้ งหน ้าพ่อ เนียนเรียกอุปกรณ์ชนิดนีไ ้ ม่ถก ู ทัง้ นีเ้ พราะขยะแขยงทีจ ่ ะใสใ่ จทัง้ ทีเ่ ห็นมัน ิ ตา จนชน ี่ ต ่ งเท่าๆ กัน มีรูปเสอ ื แผ่นผ ้ายางรูปสเี่ หลีย ่ มผืนผ ้าขนาดสองคูณสฟ ุ ตีตารางเป็ นหกชอ ี น ั แสบตาวางอยูก ื่ กก และวัตถุทอ กุ ้ง ปู ปลา ไก่ และลูกฟั กทองสส ่ ลางเสอ ี่ ยูใ่ นมือพ่ออีกชุดหนึง่ คือกระด ้งใบจิว๋ เคลือบแลคเกอร์เป็ นมันวาวับ ฝาครอบเป็ นขันพลาสติกห่อหุ ้มผ ้าดึงจนตึง แล ้ว ขมวดเป็ นปมไว ้ทีก ่ ้นสําหรับจับ ข ้างในมีลก ู กลมๆ สามลูก ทําจากไม ้เนื้ออ่อน ผ่านการเกลากลึง ี เดียวกับบนผ ้ายาง จนเรียบ มีหกหน ้าดูละม ้ายลูกเต๋า แต่ละหน ้าถูกแต ้มรูปเชน ตอนพ่อเริม ่ กระดกกระด ้ง พ่อจะเปิ ดฝาครอบ พอลูกเริม ่ กลิง้ คละกัน พ่อก็จะเปิ ดแล ้ว ี นผู ้หวังรวยทางลัดคือคาดเดาถึงความเป็ นไปได ้ว่า วางมันไว ้นิง่ ๆ หน ้าทีท ่ เี่ หลือของบรรดาเซย ลูกกลมๆ ทัง้ ชุดจะปรากฏเป็ นรูปอะไรบ ้าง ก่อนจะโยนเงินลงในตําแหน่งรูปทีต ่ ัวเองใคร่ครวญดี ้ และมีหลายทาง เนียนไม่เคยเข ้าใจลึกซงึ้ เลยสัก แล ้ว สว่ นกติกาการกินจ่ายค่อนข ้างซับซอน ครา ี งฮอ ื ฮาค่อยๆ ดังขึน ตกดึกเสย ้ เป็ นระยะๆ บางคราวก็เงียบกริบไปทัง้ วง เป็ นอยูอ ่ ย่างนั น ้ นานนั บชั่วโมง นั บแต่เจ ้าภาพงานศพนิมนต์พระสงฆ์กลับวัด เนียนเดินเลีย ่ งเข ้าไปในโรงครัว อย่างเงียบๆ แม่กับป้ าอุษากําลังนั่งปอกหอมกระเทียมเตรียมไว ้ทํากับข ้าวเลีย ้ งพระตอนหัวรุง่ ี งเรียบ แต่แววตาเต็มไปด ้วยความหวังว่าพ่อจะได ้ ―พ่อใกล ้เลิกหรือยัง‖ แม่ถามเสย กําไรมากกว่าขาดทุน เยีย ่ งสองคืนทีผ ่ า่ นมา ี งแผ่วพลางรวบภาชนะจําพวกถ ้วยชามทีเ่ ลอะเปื้ อน ―ยังเลย คนมุงกันเต็ม‖ เธอเอ่ยเสย ไปใสใ่ นกะละมังใบใหญ่ ี งเครือ ―จะรีบเลิกไปไหน เล่นไปเรือ ่ ยๆ น่ะดีแล ้ว อยูเ่ ป็ นเพือ ่ นกันก่อน‖ ป้ าอุษาพูดเสย ึ สลดใจกับการจากไปของลูกชายคนเดียวขึน แกคงจะรู ้สก ้ มาอีก โลงศพของเด็กหนุ่มตัง้ อยูบ ่ น เรือน วันแรกทีเ่ ห็นมูลนิธน ิ ํ าร่างไร ้วิญญาณของเขามาสง่ ถึงบ ้าน ป้ าอุษาถึงกับเป็ นลมล ้มพับไป ลูกผัวและญาติพน ี่ ้องร ้องไห ้กันระงม ทุกคนยังตกอยูใ่ นอาการเศร ้าโศกตราบจนบัดนี้ ―เอ็งหิวไหมเนียน หาอะไรกันส ิ เหนื่อยมาตัง้ แต่เย็นแล ้วนี่‖ ป้ าอุษาเปิ ดฝาหม ้อกุกกัก ้ ใสจ ่ านแล ้วร ้องเรียกเนียนมานั่ งใกล ้ๆ ตักผัดไสหมู

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 391

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ิ ะ พีต ―ต่อไปนี้เอ็ งต ้องไปเรียนคนเดียวแล ้วสน ่ ่อของเอ็ งบุญน ้อยนั ก ‖ นิว้ เรียวโปน กระดูกลูบเรือนผมของเนียนแผ่วเบา หัวอกของคนเป็ นแม่กําลังจะแตกสลาย นํ้ าตารินอาบแก ้ม ึ เหมือนใจจะขาดทัง้ นั น ป้ าอุษา เป็ นใครก็คงจะรู ้สก ้ ทีจ ่ ู่ๆ ลูกชายหัวแก ้วหัวแหวนวัยกําลังหนุ่ม แน่นมาถูกรถชนตายก่อนวัยอันควร ―พีษ ่ า ฉั นว่าจะอุ่นแกงเนื้อที่เหลือแล ้วแจกๆ ให ้พวกแม่ครัวเอาไปกินดีไหม‖ แม่ เปลีย ่ นเรือ ่ งพูด ไม่อยากให ้บรรยากาศเศร ้าโศกเกินไปนัก ―เออ...ดีกว่าทิง้ ‖ ี แกมองแม่ด ้วยสายตาซาบซงึ้ ในความ หญิงวัยกลางคนเช็ดนํ้ าตาบนลานแก ้มตอบซด เอือ ้ อารี แม่เป็ นเพีย งเพือ ่ นบ ้านคนหนึ่ง แต่กลั บลงแรงชว่ ยงานราวกั บว่าเป็ นธุร ะของตัวเอง ี ขวัญสน ิ้ กําลังใจแทบไม่เป็ นอันทํ าอะไร ได ้แม่คอยเป็ นหัวเรีย ลําพังป้ าอุษากับครอบครัวเสย ่ วหัว แรงจัดการเรือ ่ งอาหารเลีย ้ งแขกทีเ่ ดินทางมาร่วม ไว ้อาลัยศพของนายต่อยศ งานจึงราบรืน ่ ด ้วยดี ดวงตาของแม่กลวงลึกด ้วยอดนอนติดๆ กันหลายคืน และเนียนก็พอจะมองออกอีกว่า ี่ บ ิ สอง แต่หน ้าตามีรวิ้ รอยหยาบกร ้านราวกับคน แม่มเี รือ ่ งต ้องขอบคิดอีกสารพั ด แม่อ ายุแค่สส ิ อย่างไรอย่างนั น อายุห ้าสบ ้ อีกไม่กน ี่ าทีถงึ เวลาตีสาม พ่อย่างกรายเข ้ามาในโรงครัว ตอนนี้มแ ี ต่แม่นั่งเด็ดขัว้ พริก แห ้งบนแคร่ไม ้ไผ่ เพือ ่ นบ ้านวัยเดียวกันอีกสองคนกําลังล ้างถ ้วยชามอยูอ ่ ก ี ฟากหนึง่ ―ไหนเนียน‖ พ่อสอดสา่ ยสายตาหาลูกสาวคนเดียว ―พีษ ่ าพาขึน ้ ไปบนเรือน คงจะให ้ชว่ ยอยูเ่ ป็ นเพือ ่ นป้ าสายล่ะมัง้ ‖ ป้ าสายคนทีแ ่ ม่เอ่ยถึง มีศักดิเ์ ป็ นยายของผู ้ตาย ชว่ งสองสามวันนี้แกสะเทือนใจหนั กถึงขนาดเกิดอาการคุ ้มดีคุ ้มร ้าย ิ อยูต คล ้ายคนสติ ไม่สมประกอบ ต ้องมีคนคอยดูแลใกล ้ชด ่ ลอดเวลา ี งดุแม่ แต่แล ้วท่าทีแข็ง ―ให ้ลูกขึน ้ ไปทําไมบนนัน ้ มีแต่วงไพ่ ของดีๆ ทัง้ เพ‖ ปลายเสย กร ้าวของพ่อ ก็ค ลายลงเหมือนจะนึก อะไรได ้ แม่ม องไปยังใต ้ถุนเรือนใหญ่ ทีต ่ รงนั น ้ วายคน เหลือเพียงหลอดไฟทรงผลชมพูห ่ ุ ้มด ้วยกระเปราะใสกวัดไกวตามแรงลมยามดึก ―เป็ นไงมั่งพี‖่ แม่ถามไม่ได ้มองหน ้ามิตรคูท ่ ุกข์คู่ยาก พ่อนิง่ นานอึดใจใหญ่ ความ เคร่งเครียดวิง่ เข ้ามาเกาะกุมห ้วงใจยากแก่การหักห ้าม ไม่วา่ จะสุขหรือเศร ้า ลูกเมียก็หารอยยิม ้ ในหน ้าพ่อยากเย็นเต็มที พ่อพูดน ้อยมาก ไม่ชอบสุงสงิ กับใคร แต่กับเนียนแล ้ว พ่อสามารถฟั ง เธอเจรจาเจื้อ ยแจ ้วได ้เป็ นชั่ วโมงๆ โดยไม่ม ีก ารรํ าคาญ ยิง่ ถ ้าเนีย นคุย เรื่อ งเรีย น พ่อ ก็ จ ะ ั ้ ๆ ว่า สนับสนุนด ้วยคําพูดสน ―ก็เรียนส ิ พ่อสง่ เอง‖ เดีย ๋ วนี้เนียนโตแล ้ว ความภาคภูมใิ จในตัวพ่อชักจะจืดจางลงไปทุกวันๆ เพราะเม็ดเงิน ี เธอไม่สะอาดแม ้แต่สลึงเดียว ทีพ ่ อ ่ นํ ามาสง่ เสย ―ได ้‖ พ่อตอบรวบรัดตามนิสัยคนเงียบขรึม แม่แอบถอนใจโล่งอก กลีบปากคลีย ่ ม ิ้ น ้อยๆ โดยไม่รู ้ตัว ―ไปตามลูกลงมาเถอะ กลับบ ้านพัน พรุง่ นีม ้ ันต ้องไปโรงเรียนอีก‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 392

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี ม ิ และยีส ิ เนียนนั่ ง ดูพ่อนั บเงินในย่ามสท ึ ทึบ ซงึ่ มีทัง้ ธนบัตรใบละพัน ห ้าร ้อย ห ้าสบ ่ บ ี น ้าแม่อม รวมทัง้ เศษสตางค์อก ี หลายกํามือ สห ิ่ เอิบ เนียนเบือนหน ้าหลบ ภาพทีช ่ ายหนุ่มคนหนึง่ ี จนเกลีย ้ แทงเกมไก่กุ ้งปูของพ่อเสย ้ งกระเป๋ า ใบหน ้าจืดเจือ ่ นของเขายังแนบติดเสนประสาทรั บรู ้ ของเธอไม่เว ้นวาย เนียนไม่ปรารถนาจะแตะต ้องเงินทองของพ่อ แม ้ว่ามันจะได ้มาอย่างถูกต ้อง ตามกฎกติกา ี ธรรมและกฎหมายแล ้ว...พ่อผิดเต็มประตู แต่ถ ้าพิจารณากันในแง่ของศล ตามงานศพในชนบท ตํารวจไม่เข ้มงวดกวดขันเรือ ่ งการพนั น ไม่วา่ จะเป็ นไพ่ ไฮโล หรือเกมอย่างของพ่อ เพราะถือว่าเล่นเอาสนุก หรืออยูเ่ ป็ นเพือ ่ นเจ ้าภาพ สําหรับคนอืน ่ อาจจะใช ่ ี แค่รู ้ว่ามีงานศพทีไ่ หน พ่อจะดัน ั ภาระชน ิ้ สําคัญ ทว่าสําหรับพ่อมันคืออาชพ ้ ด ้นไปหาพร ้อมกับสม กว่าจะกลับมาถึงบ ้านก็ดก ึ ดืน ่ ค่อนคืน โดยมีแม่นั่งถ่างตารอเปิ ดประตูให ้ด ้วยใจจดจ่อ...ดีหน่อยที่ ี เข ้าเนื้อหนั กๆ ไม่ถงึ กับขายทรัพย์สมบัตซ พ่อรู ้จักประมาณตัวยามเสย ิ งึ่ มีอยูน ่ ้อยนิด อันได ้แก่ บ ้านไม ้หลังเล็กๆ ทีม ่ แ ี ม่ พีๆ่ และเนียนอาศัยอยู่ กับทีด ่ น ิ แปลงน ้อย อย่างมากพ่อก็ แค่อารมณ์ ี และคนทีโ่ ดนพ่อหงุดหงิดใสบ ่ อ เสย ่ ยทีส ่ ด ุ ไม่พ ้นแม่ตามเคย ้ ทุกวันพ่อจะนั่ งซอมกระดกลู กกลมๆ กับกระด ้งคูก ่ ายอย่างขะมักเขม ้น เนียนเห็นแล ้ว ึ สะท ้อนในอก เธอเรียนดีมาตัง้ แต่ชน ั ้ ประถม จนกระทั่งสอบติดสถาบันราชภัฎในตัวเมือง ผล รู ้สก การเรียนของเนียนโด่งลิว่ ลํ้าหน ้าเพือ ่ นฝูง จนอาจารย์ฝ่ายแนะแนวขอประวัตส ิ ว่ นตัวไปติดป้ าย ึ ษา ประกาศหน ้าห ้องวิชาการเพือ ่ เป็ นตัวอย่างทีด ่ แ ี ก่เพือ ่ นนั กศก ี ของพ่อด ้วยล่ะ‖ เนียนจําได ้ว่าวันนั น ―ทําไมเธอไม่ระบุอาชพ ้ เธอก ้มหน ้านิง่ ปล่อยให ้ อาจารย์คาดคัน ้ คําตอบจนอ่อนใจไปเอง ―ข ้าราชการ รับจ ้าง หรือว่าเกษตรกร?‖ ท่านเวียนถามประโยคเดิมซํ้าซาก ่ ัง้ หมดค่ะ‖ เธอปฏิเสธนํ้ าตาพานจะร่วง เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ เธอจึงออกปาก ―ไม่ใชท บอกท่านอย่างตะขิดตะขวงใจว่า ―พ่อเค ้า...เอ ้อ...ประกอบธุรกิจสว่ นตัวค่ะ‖ ―ก็แค่นัน ้ แหละ เติมลงไปซะ พยายามตัง้ ใจเรียนไว ้นะ เธอทําดีแล ้ว‖ ื่ ชมเธอด ้วยใบหน ้าเกลือ บรรยากาศตึงเครียดอ่อนตัวลง อาจารย์พูดชน ่ นยิม ้ เนียนยิม ้ ึ ตัวเบาโหวงเหมือนยืนต ้านลมหนาวอยูบ ตอบเจือ ่ นๆ ตอนเดินออกจากห ้องแนะแนว รู ้สก ่ นผาสูง เพียงลําพัง ี อกเลาแซมบริเวณขมับของพ่อ ประกาศชัดถึงความร่วงโรยแห่งวัย กีป ผมสด ่ ี แล ้วหนอ ึ ษาของ ลูกๆ ถึงกระนั น ทีพ ่ ่ออุตสา่ ห์ตระเวนไปเล่นการพนั นทุกคํ่าคืนเพือ ่ การศก ้ มันก็เป็ นการ ี สละทีเ่ ร ้นไว ้ด ้วยความไม่ชอบธรรมมิใชห ่ รือ เนียนเฝ้ าถามตัวเองตัง้ แต่เริม เสย ่ แยกแยะผิดชอบ ชวั่ ดีได ้ ี้ นหนามแห่งความอัปยศทีค ึ ออกไปให ้หมด แต่ เนียนอยากบ่งเสย ่ อยขีดข่วนความรู ้สก ี อาชพของพ่อกลับยิง่ ทําให ้คมหนามเหล่านั น ้ กรีดคว ้านก ้อนเนือ ้ หัวใจของเธอจนแตกเลือดยับไป ทัง้ ดวง...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 393

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ ษาวันสองวันนี้ใชไ ่ หม เอาเท่าไหร่ล่ะ‖ พ่อเงยหน ้าขึน ―จะไปทัศนศก ้ จากกองเงิน เนียนออกอาการเงอะงะเล็ ก น ้อย เพราะมั วแต่คด ิ ฟุ้ งซา่ นอยู่ เธอรอให ้แม่ไปต ้มนํ้ าชงกาแฟใน ครัวก่อน แล ้วจึงเริม ่ คุยกับพ่ออย่างเป็ นจริงเป็ นจัง ―บอกตามตรงเลยนะพ่อว่าหนูไม่ชอบให ้พ่อเล่นการพนั น หนูอายทีจ ่ ะตอบคําถามคน ี อะไร อายสายตาดูหมิน โน ้นคนนี้วา่ พ่อทํ าอาชพ ่ ดูแคลนของชาวบ ้าน ถึงหนูจะได ้ดีในภายภาค หน ้า แต่จะให ้หนูหาความภาคภูมใิ จจากไหน ในเมือ ่ พ่อ...‖ เธอพูดไม่จบ ก ้อนแข็งขืน ่ จุดคับคอ ึ เป็ นม่านพราวพรายภายใต ้แสงหม่นๆ ของหลอดไฟเหนือเพดานห ้อง หอย นํ้ าตาเจ ้ากรรมเริม ่ ซม ั่ เทิม พ่อถอนใจระรวย ดัดนิว้ แก ้เมือ ่ ยขบดังป๊ อกแป๊ กขณะจ ้องมองร่างสน ้ ของบุตรี ―พ่อไม่รู ้จะพูดยังไงเหมือนกัน สงิ่ ทีป ่ ย่ ู่ าตายายมอบให ้พ่อแม่คอ ื ชวี ต ิ กับความยากจน โคตรเหง ้าของเราเวีย นว่ายอยู่ในภาวะแร ้นแค ้นมาแต่ดัง้ แต่เดิม ก่อนจะมีเอ็งพ่อก็ เคยทํ างาน สุจ ริต อาบเหงื่อ ต่า งนํ้ า มาก่อ น ตอนนั ้น ก็ พ อจะถูๆ ไถๆ เลี้ย งพวกเอ็ ง จนโตได ้ แต่เ ดี๋ย วนี้ เศรษฐกิจมันแย่ เอ็งก็รู ้นี่...‖ พ่อเว ้นชว่ ง กระเถิบมานั่ งใกล ้เนียน ไออุ่นแห่งรั กทีพ ่ ่อมีต่อเธอ ั ผัสได ้ กระจายซา่ นจนเจ ้าตัวสม ื่ เสย ี งเพือ ―พ่ออยากให ้เอ็งเรียนสูงๆ มีงานดีๆ ทํ า มีเกียรติมช ี อ ่ ลบล ้างวัฏจักรดักดาน ื ต่อ ของตระกูล พอเอ็งเริม ่ ต ้นดี ต่อไปลูกหลานก็พลอยได ้พึง่ ใบบุญ ชว่ ยกันสร ้างความเจริญสบ ึ ั กันเป็ นทอดๆ พ่อกับแม่เคยซมซบรสชาติความอดอยากมามากพอแล ้ว พ่อไม่อยากให ้ลูกหลาน ึ ตีบตันในลําคอบ ้างเหมือนกัน นํ้ าตาของ ต ้องมาซํ้ารอยเก่าอีก พ่อก็เลย...‖ ดูเหมือนว่าท่าจะรู ้สก เนียนหยดแตะพืน ้ กระดานเป็ นด่างดวง พ่อเอือ ้ มฝ่ ามือแข็งด ้านมาลูบไหล่เนียน พร ้อมกับถ่ายเทความรักลงไปจนหมด ―พ่อรู ้ว่าสงิ่ ทีพ ่ ่อทําอยูม ่ ันไม่ด ี แต่นี่คอ ื หนทางเดียวทีจ ่ ะทํ าให ้เอ็งประสบความสําเร็ จ ึ ษาในวันพุธที่ ในชวี ต ิ เร็วขึน ้ ‖ พ่อวางเงินจํานวนสองพันบาทสําหรับเป็ นค่าใชจ่้ ายในการทัศนศก ่ า่ มใบเก่า ยันกายลุกขึน จะมาถึงตรงหน ้าเธอ กวาดเหรียญใสย ้ ยืน ―ถ ้าแม่ออกมาบอกให ้เขาเอากาแฟตามไปในห ้องนะ‖ เนียนนั่ งนิง่ บีบมือตัวเองแน่น ี งสะอืน กัดริมฝี ปากกลัน ้ เสย ้ จนห ้อเลือด ―เนียน‖ พ่อเรียกเธอเหมือนจะเตือนสติ ี ใจ และไม่อยากจะเกิดมาเป็ นลูกของพ่อ แต่ขอให ้รู ้ไว ้นะว่า พ่อดีใจทีม ―ถึงเอ็งจะเสย ่ ี ลูกอย่างเอ็ง‖ ี งประตูห ้องนอนลั่นเอียดออดเมือ ื่ มืน เสย ่ ลับร่างพ่อ รอยยิม ้ ชน ่ ทีแ ่ ย ้งกับแววตาเจ็ บปวด ของท่านตอนทิง้ ประโยคสุดท ้ายไว ้เมือ ่ ครู่ เรียกนํ้ าตาเด็กสาวพรูพร่างราวกับเขือ ่ นกัน ้ นํ้ าทะลัก ทลาย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 394

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๓๙ เรือ ่ งสน

"ถนนหน้าบ้าน" ํ เร็จงาน โดย ทินภ ัทร สา

เรือ ่ งทีผ ่ มจะเล่าต่อไปนีเ้ กิดใกล ้ๆ บ ้านผมนีเ่ อง มันนํ าพาหลายเรือ ่ งราวเข ้ามายังย่านนี้ โดยไม่อาจหลีกเลีย ่ งได ้เลย ี หลัก หลังฤดูเก็ บ หมู่บ ้านของผมก็ เป็ นหมู่บ ้านชนบทธรรมดา มีการทํ านาเป็ นอาชพ ี ่ ื ่ ื เกีย ่ วชาวบ ้านมีอาชพเสริมหลายอย่าง ทอเสอกก ทอเสอรําแพน เลีย ้ งหมู เลีย ้ งปลาดุก บางคน ี เสริมเป็ นอาชพ ี ทีฉ ก็ออกหาปลา บางคนปลูกผักขาย อาชพ ่ าบฉวย ทํ ากันไม่จริงจังนั ก ชาวบ ้าน ่ เดิม พอมีเงินซอ ื้ กับข ้าวเท่านั น ี เสริมหมด จึงยังคงยากจนอยูเ่ ชน ้ เอง พอถึงฤดูทํานาก็ทงิ้ อาชพ ค่อยว่ากันใหม่แล ้งหน ้าก็แล ้วกัน คนไทยไม่ชอบทําอะไรหลายอย่างพร ้อมๆ กัน คนไทยจึงเป็ น ่ ทุกวันนี้ คนไทยเหมือนเชน ั ้ ของผมอยูต ้ ื่ มไปถึงอีก บ ้านไม ้สองชน ่ ด ิ ถนนซงึ่ ปลูกอยูท ่ ้ายหมูบ ่ ้าน เป็ นเสนทางที เ่ ชอ หมู่บ ้านหนึ่ง ซ งึ่ ห่างออกไปประมาณห ้ากิโลเมตรเห็ นจะได ้ ผมอาศั ย อยู่กั บ แม่ วันๆ ไม่ไ ด ้ ี เสริม เหมือ นคนอืน ออกไปไหน ก ้มหนา้ ทํ าไร่ทํ า นาไปตามเรื่อ ง หนา้ แล ้งไม่ม อ ี าช พ ่ เขา จึง กลายเป็ นคนว่างงานทัง้ แม่ทัง้ ลูก แต่เราก็อยูก ่ ันได ้ด ้วยการใชจ่้ ายอย่างประหยัด ลูกเมียไม่มจ ี งึ ไม่ยากเย็นกระไรนัก ื่ มต่อไปถึงอีกหมูบ ถนหน ้าบ ้านทีเ่ ชอ ่ ้านหนึง่ นั น ้ ไม่คอ ่ ยมีรถราแล่นผ่านมาก นั ก เพราะ ี อีก ถนนเป็ นหลุมเป็ นบ่อ เดินทางด ้วย หมูบ ่ ้านทีว่ า่ เป็ นหมูบ ่ ้านทีก ่ ันดารกว่าหมูบ ่ ้านของผมเสย ี กว่า จะมีก็แต่รถขายของ จํ าพวกอาหารการกิน ผลไม ้ และรถขายนํ้ าปลา เกวียนจะง่ายเสย เท่านั น ้ แหละทีอ ่ ยากกดไปทีห ่ มูบ ้านนี้ ถ ้าไม่มธ ี รุ ะปะปั งจริงๆ ผมไม่ไปทีห ่ มูบ ่ ้านทีพ ่ ูดถึงนี่หรอก ก็อย่างว่าผมมันคนหนุ่ม การได ้เทีย ่ วงานวัด หรือการเทีย ่ วงานประเพณีตา่ งๆ ทีห ่ มูบ ่ ้านอืน ่ ก็ทํา ให ้ชวี ต ิ มีรสชาติขน ึ้ มาบ ้างเหมือนกัน เป็ นปี แล ้วกระมังทีผ ่ มไม่ยา่ งกรายไปทีห ่ มู่บ ้านนั น ้ ครัง้ ล่าสุดผมไปเทีย ่ วงานประจําปี กับพรรคพวกก็สนุกกันสุดเหวีย ่ งเหมือนกัน ถ ้าไม่กังวลเรือ ่ งถนน อันขรุขระราวกับโลกพระจันทร์ผมคงไม่บอ ่ ยๆ ี งแตรรถยนต์ทก แดดแล ้งเต ้นระยิบ ผมลุกจากแคร่ไม ้ไผ่ใต ้ถุนเรือนเพราะเสย ี่ ดถีย ่ บ ิ รถ ี ดงคั น เบ ้อเริ่ม ที่จ อดอยู่ ห น า้ บ ้านนํ า ความสนเท่ ห ์ม าสู่ ร อ้ ยวั น พั น ปี ผมไม่ เ คยได ้เห็ น รถที่ สแ สวยงามอย่างนี้ คงจะแพงน่าดู ชาตินค ี้ งไม่มวี าสนาแม ้แต่ลองนั่ง ่ ยูใ่ นรถ ―รู ้จักบ ้านหนองหมันมัย ้ หนุ่ม ‖ ชายผิวขาวหน ้าอวบลดกระจกรถ แต่ตัวยังแชอ ้ อของชายผิวขาวคือหญิงวัยกลางคนหน ้าตาดี เหมือนกลัวใครแย่งนั่ ง ทางซายมื ี้ อ ―ตรงไปเลยครับ‖ ชม ื ไปตามทางเบือ ้ งหน ้า แต่สายตาลอบมองทัง้ รถทัง้ คน ―ถนนดีมงั ้ ‖ หญิงกลางคนถามห ้วนๆ ―ลําบากครับ‖ ผมบอกเบาๆ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 395

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ลําบากยังไงก็ต ้องเข ้าไป อีกไกลมัย ้ ‖ ประโยคแรกชายผิวขาวพูดกับหญิงกลางคนที่ นั่งมาด ้วยประโยคหลังหันมาถามผม ั ห ้ากิโลครับ‖ ผมบอ ―สก ―ขอบใจนะหนุ่ม‖ หญิงกลางคนพูด ก่อนทีช ่ ายผิวขาวจะกระชากรถออกไป ี ดงไป ท่ามกลางฤดูร ้อนทีร่ ้อนแทบคลั่ง ผมเดินกลับไปทีแ ฝุ่ นคลุ ้งตลบตามรถคันสแ ่ คร่ เพือ ่ นอนกลางวันต่อ ว่างเว ้นจากการงาน คนบ ้านนอกคอกนาจะทําอะไรได ้อีกเล่านอกจากนอน กลางวัน ลมร ้อนพัดพรูมาทีไรผมสะดุ ้งทีนัน ้ สายลมร ้อนเหมือนจะบอกวันเวลาให ้ผมได ้ยํ้าเตือน ตัวเองว่าอายุเริม ่ มากขึน ้ ทุกวัน ผมเริม ่ สังเกตเห็นว่าหน ้าบ ้านมีรถแล่นมากขึน ้ เรือ ่ ยๆ ผมไม่เข ้าใจและไม่รู ้เรือ ่ งเลยว่า พวกเขาพากันมุง่ ตรงไปทีบ ่ ้านหนองหมันเพือ ่ จุดประสงค์อะไร มีงานหรือก็ไม่ใช ่ หากมีงานผม น่าจะรู ้กับเขาบ ้าง ไอ ้ถมเพือ ่ นทีเ่ คยเทีย ่ วด ้วยกันต ้องมาชวนผมแล ้ว บ ้านของผมต ้องรองรับฝุ่ นที่ เป็ นผลพวงจากรถทีม ่ ากขึน ้ เรือ ่ ยๆ วันๆ ไม่ต ้องทําอะไรกัน ปั ดฝุ่ น ถูบ ้านก็คงเหนือ ่ ยแย่แล ้ว ้ นหนึง่ ―แม่จะไปบ ้านหนองหมันนะ‖ แม่บอกผมในเชาวั ―แม่จะไปทําไม ทางก็ยาก รถเราก็ไม่ม‖ี ―รถไอ ้ทิดมีจะไป แม่จะไปกับเขา มีคนไปหลายคน‖ ั จริงๆ ―ไปทําไมกันหรือ‖ ผมสงสย คํา‖

―เอ็งก็มัวแต่นอนกลางวันอยูน ่ ั่ นล่ะ ‖ ว่าแล ้วแกก็เริม ่ บ่น ―ทีบ ่ ้านหนองหมันมีเต่าทอง ―เต่าทองคํา‖ ผมทวนคํา

―เออซ.ี ..เต่าตัวนี้เป็ นเต่าวิเศษ สามารถบอกหวยได ้ด ้วย พวกทีไ่ ปมาแล ้วถูกหวยรวย หลายรายแล ้วเอ็งรู ้ไหม‖ แม่สาธยายสรรพคุณ ―ถึงว่าระยะนีจ ้ งึ มีรถผ่านบ ้านเราทุกวัน‖ ―จะมีก็ แ ต่ค นบ ้านเรานี่แ หละที่ไ ม่ รู ้เรื่อ ง เต่าทองคํ า แห่ง บ ้านหนองหมั น ออกทั ง้ ื พิมพ์‖ โทรทัศน์ ออกทัง้ หนังสอ ื พิมพ์ก็ไม่มใี ห ้อ่าน ใครจะไปรู ้‖ ―ก็เราไม่มโี ทรศัพท์นแ ี่ ม่ หนังสอ ―เอาข ้าวให ้ไก่ด ้วยนะ แม่ไปล่ะ ‖ พอดีกับรถทิดมีเคลือ ่ นโขยกเขยกมาจอดหน ้าบ ้าน คนเต็มคันรถราวกับจะไปเทีย ่ วงานวัด ิ กว่าตัวทีแ ไก่ยส ี่ บ ่ ม่เลีย ้ งไว ้ไม่ทําความลําบากให ้ผมสักนิด ผมครุ่นคิดแต่เรือ ่ งเต่าทอง คํ าให ้หวยทั ง้ วัน ตอนกลางวัน ซ งึ่ เป็ นเวลาที่ต ้องงีบหลั บ ผมก็ ไม่ไ ด ้งีบ อีก ต่อ ไป รถราไม่รู ้ หลั่งไหลมาจากทิศทางไหน แล่นตะบึงคันแล ้วคันเล่า

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 396

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี่ งโชค ผมเป็ นคนไม่มโี ชค เล่นการพนั นไม่เป็ นสัก โดยสว่ นตัวแล ้วผมไม่ชอบการเสย อย่าง ไอ ้ถมชวนไปตีไก่บอ ่ ยๆ แค่ดย ู ังไม่อยากดูเลย นับประสาอะไรกับการเล่นการพนัน แม่กลับเกือบทุม ่ ท่าทางอ่อนระโหยโรงแรง ―เอ็งไม่ไปด ้วย เหมือนกับงานวัดตัง้ สามวัดเลยทีเดียว คนไม่รู ้มาจากไหน เดินแทบ ชนกันตาย‖ แม่เล่า ―แล ้วเป็ นไงแม่ ได ้อะไรมาบ ้าง‖ ถึงไม่เล่นผมก็อยากรู ้ ี ค่าเข ้าดูสบ ิ บาท ค่าธูปเทียนอีกสบ ิ ―กว่าแม่จะเข ้าถึงเต่าทองคํ าก็ เกือบเป็ นลม เสย ั บาท จุดธูปบูชาเต่าทองคําแล ้วก็เพ่งมองไปทีต ่ ัวเต่า เขาห ้ามลูบคลํา แม่เห็นสามตัวชดแจ๋ว มี หวัง...มีหวัง‖ แม่ก็เหมือนชาวบ ้านทั่วไป มีความหวังกับสงิ่ นีอ ้ ยูท ่ ก ุ งวด ―เลขอะไรแม่‖ ―บอกไม่ได ้ เขาห ้ามบอกใคร แล ้วแต่วาสนาของแต่ละคน เห็ นเลขไม่เหมือนกันสัก คน‖ แม่บอกแค่นัน ้ แล ้วก็เข ้านอนโดยไม่ยอมกินข ้าว ิ บาท แม่ดใี จใหญ่ แกบอกว่าเดีย ผลปรากฏออกมาว่าแม่ถูกเลขท ้ายสองตัวสบ ๋ วจะไป อีก ครัง้ นีด ้ พ ู ลาดไปตัวเดียวเอง ื พิมพ์เกีย ข่าวจากโทรทัศน์หรือหนังสอ ่ วกับเต่าทองคําจะเป็ นอย่างไรผมไม่รู ้ รู ้เพียงว่า รถผ่านหน ้าบ ้านของผมแน่นทุกวัน บางวันผมต ้องออกไปเป็ นจราจรด ้วยตนเอง เพราะทางมัน ี่ รัง้ แต่ซอ ื้ หวยไม่ถก แคบเลีย ่ งกันไม่พ ้น นั บจากวันนัน ้ แม่ไปอีกสามสค ู เลย แม่บน ่ ว่าเป็ นเพราะแก่ แล ้วตาไม่ดจ ี งึ พลาดโอกาสไป แกบอกว่าจะไปหาเต่าทองคําอีก ี งรถทีแ ี ง ตามมาด ้วยเสย ี งเบรก ก่อนจะมี กลางดึกคืนหนึง่ ผมสะดุ ้งตืน ่ เพราะเสย ่ ผดเสย ี เสยงร ้องโอยโอยตามมา ผมปลุกแม่ และลงจากเรือนพร ้อมไฟฉาย ภาพทีป ่ ระกฎคือรถกระบะ ิ ทางหรือเร่งรีบกลับบ ้านก็ไม่ทราบได ้ จึง สองตอนพลิกควํา่ อยูห ่ น ้าบ ้าน อาจจะเป็ นเพราะไม่ชน ี หลักพลิกควํา่ ด ้านคนขับซงึ่ เป็ นผู ้ชายแน่ นงิ่ ไปแล ้ว ด ้านตรงข ้ามผู ้หญิงร ้องโอด ทําให ้รถเสย โอย ผมออกแรงดึงหล่อนออกมาอย่างทุลักทุเล สว่ นแม่วงิ่ ไปตามผู ้ใหญ่บ ้าน ผมอุ ้มหล่อนไว ้ ี่ ัว แนบอก หล่อนพรํ่าพูดถึงแต่เรือ ่ งเต่าทองคําและตัวเลขสามสต รถผู ้ใหญ่มาถึงพร ้อมกับบรรดาเพือ ่ นบ ้าน เราชว่ ยกันหามหล่อนและคนขับซงึ่ อาการ ิ กิโล โคม่าขึน ้ รถ เพือ ่ ไปสง่ โรงพยาบาลประจําอําเภอ ซงึ่ อยูไ่ กลถึงสามสบ ้ อมาทราบข่าวจากผู ้ใหญ่วา่ ทั ง้ ความชว่ ยเหลือของผมและแม่ไม่เป็ นผล เพราะเชาต่ สองคนตายระหว่างทาง ลมร ้อนผ่านไปพร ้อมกับข่าวร ้ายของเฒ่าทองคํา เต่าทองคําตายในเปลวเพลิงของสาย วันหนึ่ง ท่ามกลางผู ้คนแน่นขนั ด ธูปเป็ นพั นๆ ดอก เทียนเป็ นพั นๆ เล่ม ทีจ ่ ุด บูช าได ้ลุกลาม เพราะแรงลมทีพ ่ ัดมาจนต ้านไม่อยู่ ประชาชนหนีตายกันอลหม่าน คงกลายเป็ นข่าวครึกโครมอีก แล ้ว ่ าวะปกติ อ ้างว ้างและเปลีย เมือ ่ เปลวเพลิงสงบ ถนนหน ้าบ ้านของผมก็กลับคืนสูภ ่ วเหงา ั้ ฉ. ๒๕๔๐ เรือ ่ งสน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 397

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

"รุง้ ราตรี"

โดย เก็ตตะหวา เมือ ่ ว ันฝนฉํ่าฟ้า... อากาศรอบตัวขมุกขมัวไปด ้วยเม็ดฝนพร่างพราย หญ ้าสเี ขียวชูใบไสวระริกระรืน ่ เมือ ่ ฝน พร่างพรม แต่ทบ ี่ รรดาเด็กน ้อยตัง้ ตารอคอยแหงนดูของขวัญจากผืนผ ้ากว ้างก็คอ ื โค ้งรุ ้งส ี สวยที่ ี ัง้ เจ็ดเมือ ่ งประกายฉายชด ั ทอสท ่ มีแดดอ่อนสอ ―เราจะไปจับรุ ้งกัน‖ ี่ ้าคนคว ้ากระบุงตะกร ้า เจ ้าจุน ่ จอมวุน ่ วายตัวน ้อยนํ าขบวนเด็กเล็กรุน ่ ราวคราวเดียวกันสห ี ม ข ้ามสะพานทีพ ่ ่ าใหญ่ จับจอบจับเสย ่ าดผ่านลําธารสายเล็กๆ มุง่ หน ้าสูป พวกผู ้ใหญ่เห็นเข ้าพากันหัวเราะเยาะครืน ้ เครง ―เออ...เออ...แล ้วจับรุ ้งมาต ้มแกงแบ่งกันบ ้างเน ้อ...เด็กหน ้อย‖ แม่เฒ่าร ้องสั่งหลังก่อนหัวเราะจนนํ้ าหมากกระเซ็น โลกในจินตนาการของเด็กบ ้านป่ า เบ่งบาน ―เฮ!้ โค ้งรุ ้งอยูข ่ ้างหน ้า พวกเราเร่งย่างาหน่อยเร ้ว‖ เจ ้าจ ้อยตัวน ้อยขีม ้ ก ู กรังชไี้ ม ้ไผ่ใน มือไปข ้างหน ้าอย่างมุง่ มั่น ั ้ ตามไม่ทันพวกพีๆ่ ‖ เด็กหญิงน ้อยหน่าเด็กน ้อยหน ้า ―รอด ้วยส.ิ ..น ้อยหน่าตัวเล็กขาสน ตาน่ารักบ่นดังๆ เธอหิว้ ตะกร ้าหวายใบเล็กๆ ตามหลังมาต ้อยๆ ทําท่ากระหืดกระหอบ แต่ไม่วา่ ... จะตามรุ ้งไปแห่งไหน ก็ไม่มใี ครจับได ้ไล่ทันรุ ้งแสนสวยตัวนั น ้ ได ้สักที ทํ าได ้เพียงเข ้าไปใกล ้ๆ แล ้วลอยห่างหาย เหมือนจะคว ้าได ้กลับหายวับ ี ันตรธานหายไปในอากาศ แสงแดดอุน ่ เรือ ่ เรือง และเม็ดฝนทีจ ่ างหายไล่ให ้รุ ้งหลากสอ ทีเ่ ด็กๆ ไล่จับได ้ก็คอ ื แมงนูน แมงเม่า และหน่อไม ้อ่อนๆ ทีถ ่ ูกขุดมาจนเต็มตะกร ้า เมือ ่ วิง่ หาแวะเวียนตามทางผ่านของสายรุ ้ง เห็ดโคนยอดอวบในสุมทุมพุ่มไม ้ถูกเก็บมา พร ้อมกัน...ยอดผักกูดและผักป่ าถูก เก็บมาเต็มกําพรั่งพร ้อม...ป่ ายังอุดม... การตามล่าหารุ ้งเป็ นอันล ้มเลิก เมือ ่ เรียวรุ ้งจากหายไปจากปลายฟ้ าเมื่ อสางสาย รุ ้ง แสนสวยแต่ไม่มใี ครจับต ้องได ้ แต่ใครต่อใครกลับตามหา ี วยงามทีอ ...น ้อยหน่า เหม่อมองโค ้งรุ ้งสส ่ ยูน ่ อกหน ้าต่างอย่างเหม่อลอย ี วยโผล่ออกมาบอกลาดวงตะวัน สายรุ ้ง วันนีฝ ้ นตกก่อนพระอาทิตย์จะลับขอบฟ้ า รุ ้งสส ทําให ้...ใจกระหวัดคิดถึงความหลังในวัยเยาว์อย่างมีความสุข... บัดนีเ้ ธอโตแล ้ว

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 398

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เติบโตเป็ นสาวน ้อยทีท ่ งิ้ ถิน ่ ฐานบ ้านเกิด ข ้ามสะพานความฝั นเข ้าสูเ่ มืองใหญ่ เทีย ่ วไล่ ตามหาแสงสรี ุ ้งอยู่ไม่รู ้จบ แต่คราวนี้เป็ นรุ ้งพรรณรายทีก ่ ระจายอยูร่ อบตัวตน ตามหามิรู ้จักพบ จับต ้องไม่ได ้ เข ้าใกล ้กลับยิง่ ลอยไกล นํ้ าตาสาวน ้อยหลั่งริน ...ฝนทีอ ่ ยูใ่ นใจตกหลังสายรุ ้งเสมอ ี งเคาะประตูไม ้ดังถีก ั ้ ขึน ―ก๊อก...ก๊อกๆๆ‖ เสย ่ ระชน ้ ั ชาปล่ ้ ―มัวตะบอยทําไมอยูย ่ ะ่ ...ชก อยให ้ยืนรออยูเ่ ป็ นนานสองนาน เอ ้า!...แล ้วนั่ นยังไม่รบ ี แต่งตัวอีก ไปทํางานไม่ทันเดีย ๋ วก็โดนหักเงินอีกหรอก‖ ี ข ้างห ้องนั่ นเอง ทีม เพือ ่ นสาวร่วมอาชพ ่ าเร่งให ้ออกไปทํางานพร ้อมกัน ―ไม่ไปล่ะ...วันนี้ น ้อยไม่คอ ่ ยสบาย‖ น ้อยหน่าตอบเนือยๆ ―อ๊าย!...ไม่ได ้นะแก...ดวงแกกําลังขึน ้ แขกถามหากันตรึม อย่าทําเล่นตัวไปหน่อย ี ปั ้นเด็กใหม่มาแทน ตกกระป๋ องถูกโละไปอยูเ่ รือกลางทะเลแล ้วจะรู ้สก ึ ‖ เลย เดีย ๋ วเฮย เพือ ่ นรุน ่ พีก ่ ล่าวเตือน ี แกปลุกปลํ้า...เอ ้ย...ปลุกปั ้นดาวจรัสฟ้ าราตรีดวงใหม่เหอะพี่ น ้อย ―ฮ!ึ ...ปล่อยให ้เฮย ิ ใจ ว่าน ้อยเบือ ่ ล่ะ ว่าจะยืน ่ ใบลาออกพรุง่ นีเ้ ลย‖ สาวน ้อยตัดสน ี เบือ ่ นโปรดแล ้วล่ะส ิ ทําหน ้าเหมือนคนหมด ―ทําไมล่ะ...รึวา่ เฮย ่ แกแล ้ว ถึงว่า...ไม่ใชค อาลัย‖ ี ํารัดรูปน ้อยชน ิ้ มันวาวนั น พีจ ่ ม ๋ิ ยังคงปั กหลักตัง้ คําถามอยู่อย่างนั น ้ ชุดหนั งสด ้ บ่งบอก ี ของคนกลางคืนได ้ชด ั เจน อาชพ ี นี้ เพราะอดอยากยากจน หรือต ้องสง่ เสย ี ―เปล่าหรอกพี.่ ..แต่น ้อยไม่ได ้อยากทําอาชพ เงินทองให ้น ้องๆ สง่ ให ้ทางบ ้าน เหมือนนิยายนํ้ าเน่าทีพ ่ วกเราโกหกแขกไปวันๆ นี่นา...มันไม่ใช ่ ื่ เสย ี งโด่งดัง...แต่ทท ...น ้อยมาทีน ่ ี่ เพราะอยากเป็ น ดารา เป็ นนั กร ้อง อยากมีชอ ี่ ําอยูท ่ ุกวันนี้มัน ตรงข ้ามกับความฝั น‖ สงิ่ ทีอ ่ ัดค ้างอยูใ่ นใจพรั่งพรู ถ ้อยคําในจดหมายจากบ ้านเกิด กระตุ ้นให ้เกิดสํานั กใหม่ ―กลับไปบ ้านเรา...ยังมีข ้าวกิน‖ คราวนี้ พีจ ่ ม ๋ิ ถึงกับยืนพิงฝา อย่างหมดแรงสง่ ―งัน ้ ก็ตามใจ...ถ ้าแกคิดว่า งานทีพ ่ วกเราทํายิง่ ทําให ้ชวี ต ิ ตกตํา่ ดําดิง่ ก็ตามใจ ิ แกวิง่ แร่ตามหาสายรุ ้งทีโ่ ค ้งคุ ้งฟ้ าตาม สําหรับพี.่ ..พีย ่ ังมีภาระรับผิดชอบมากมาย เชญ ื ่ ี หาชอเสยงจอมปลอมให ้เจอดีละ่ กัน‖ ี งกระแทกเท ้าเดินจากไปอย่างรวดเร็ว พีจ ่ ม ๋ิ กระแทกเสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 399

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เพียงชั่วตะวันดับลับฟ้ า...ประตูห ้องเชา่ ห ้องเดิมก็ถูกรัวเคาะถีก ่ ว่าเดิม ดังกว่าเดิมจาก ฝี มอ ื ของคนตัวโตๆ สามคนปานจะถล่มทลาย และเพียงพริบตาทีป ่ ระตูห ้องน ้อยถูกเปิ ดออก ร่าง บอบบางของสวเจ ้าของห ้องก็ ถูก จิก หัว ลากถูลู่ถูกั ง ปลิวตามร่างยั ก ษ์ ข องคนคุ ้มครองผู ้หญิง ี พิเศษนัน อาชพ ้ ทันที ้ บ ตาเพีย งใด ก็ ไม่อ าจทั ด ทาน อย่างมิไ ยที่ส าวน อ ้ ยจะขัด ขืน รํ่ า ร ้องก่นด่า ต่อ สูยิ เรีย ่ วแรงมหาศาลของสามชายโฉดได ้ หนํ าซํ้ายังยิง่ เป็ นการยั่วยุให ้พวกมันแสดงความกักขฬะ ตบตี เตะต่อยสาวน ้อยอย่างทารุณ ี งรํ่าไห ้ ด่าทอ สาปแชง่ ไม่อาจดังได ้เกินกว่าบัญชาจากเจ ้านายของพวกมันไปได ้ เสย ―หน๊อย...สําออยอยากกลับบ ้าน อยากลาออก ทํางานให ้กูยังไม่คุ ้มกับทีล ่ งทุน ไปบอกอีน ้อยหน่าเน่าๆ ซะ...ว่าลงมาวังวนแห่งนี้น่ะง่าย แต่จะถอนตัวน่ะยาก อยากมี ื่ เสย ี ง อยากเป็ นนักร ้อง ไป...ไปลากตัวมันมาเทสต์เสย ี งกับแขกพิเศษสอ ่ งต่อสองคืนนีก ชอ ้ อ ่ น‖ ั ดวงไม่สอ ่ งแลเห็น รัง้ ประกายทีฉ ...เม็ดฝนพร่างพราวเต็มท ้องฟ้ า ดาวสก ่ ายชัดยามคํ่า ี กกระทบ...ไม่มแ ้ ร่ าวป่ า ไม่มแ คืน เกิดจากไฟนีออนแสงสต ี ล ้วรุ ้งจากแดดอ่อนตอนเชาที ี ม ้เงา ของสาวน ้อยบ ้านนา ทีจ ่ ดหมายบอกว่าพรุง่ นีจ ้ ะบ่ายหน ้าคืนเรือน...พรุง่ นีไ ้ ม่เคยมีมาถึงสะพา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 400

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๔๑ เรือ ่ งสน

"เพือ ่ นใหม่ของสมชาย" ิ ชยากร โดย ชด

ข่าวสมชายนํ าเงินสดสองล ้านบาทหนีไปจากธนาคาร นั บเป็ นข่าวร ้ายทีท ่ ํ าให ้ผู ้ร่วม รับผิดชอบเงินจํานวนนัน ้ นอนไม่หลับ ข ้อหาบกพร่องประมาทเลินเล่อในหน ้าที่ เป็ นสงิ่ ไม่อาจแก ้ ตัวได ้ในทุกกรณี ทุกคนโกรธทีส ่ มชายนํ าความทุกข์ร ้อนมาให ้ ส ่วนผม แม ้จะรู ้ว่าการกระทํ าของสมชายเป็ นส งิ่ ไม่ถูก ต ้อง แต่ไม่เคยนึก โกรธ ผม สงสารเขาและครอบครัวมากกว่า เขาหอบเงินสองล ้านหนีไปพร ้อมกับความทุกข์เต็มหัวอก ลูก เมียทีอ ่ ยูข ่ ้างหลังร ้องไห ้กระจองอแง ่ แววมาชวั่ ระยะเวลาหนึง่ แล ้ว เหตุการณ์ทัง้ หมดทีเ่ กิดขึน ้ จากพฤติกรรมสมชาย สอ ึ ตกใจ ทีค ิ บอกผมว่า ผมรู ้สก ่ รัง้ หนึง่ เขาเคยกระซบ ี น ้ายิม ―รู ้ไหม วันนีข ้ ้าชนะฟุตบอลมาตัง้ สองแสน‖ เขาบอกด ้วยสห ้ ย่องและภาคภูมใิ จ ื่ หูตัวเอง ―อะไรนะ...ชาย‖ ผมแทบไม่เชอ ั ไหม‖ ―ฟั งให ้ดีนะเพือ ่ น ข ้าได ้เงินมาสองแสนบาทจากการพนั นฟุตบอล...ชด ึ ผมทันควัน อนิจจา...เพือ ความกระอักกระอ่วนสําลักออกมาจากความรู ้สก ่ นรักของผม ่ ลุมพรางแห่งความหายนะ กําลังก ้าวสูห ―ชัดว่ะ เต็มๆ ทัง้ สองรูหู แต่ไม่ดใี จด ้วยสักนิดเดียว ทํ าไมเล่นมากมายอย่างนี้มันเกิน ตัวเกินรายได ้แล ้วนะชาย‖ ―โธ่ คิด อะไรมาก ไม่เล่นอย่างนี้แล ้วเมือ ่ ไรจะรวย พนั กงานธนาคารอย่างพวกเรา ิ ทํางานมากกว่าสบปี แล ้ว เงินเดือนยังไม่ถงึ หมืน ่ เอ็งมีสมองลองตรองดูส ิ พนั นฟุตบอลมันง่ายจะ ตายไป มีเล่นกันแค่สองทีม ดูดๆี เทียบฟอร์มเทียบฝี เท ้า ใครได ้เปรียบมันก็น่าชนะ ไม่เห็นยาก เลยว่ะ‖ ―เออ เอ็งไม่ต ้องมาชวนข ้า ยังไงข ้าก็ไม่เล่นอยูแ ่ ล ้ว เอ็งระวังให ้ดีเถอะ อย่าให ้พลาดก็ แล ้วกัน ประเดีย ๋ วจะพังกันทัง้ ครอบครัว‖ ื่ มั่นในตัวเองสูง ความรัน ผมเตือนเขาได ้แค่นี้ สมชายเป็ นคนมีความเชอ ้ ทีห ่ อ ่ หุ ้มอยูเ่ ต็ม จิตใจ มันแข็งแกร่งจนเรีย ่ วแรงผมไม่อาจกะเทาะออก สงิ่ ดีทส ี่ ด ุ ทีผ ่ มพอจะพึงกระทําได ้ในขณะนี้ คือการภาวนาอย่าให ้สงิ่ เลวร ้ายที่ ผมคาดคิดเกิดขึน ้ กับเขาเลย หลังจากนัน ้ ไม่นาน ผมต ้องโยกย ้ายสถานทีท ่ ํางานไปตามวาระ แต่สมชายยังคงประจํา อยูท ่ เี่ ดิม เราได ้พบกันน ้อยลง ได ้คุยกันน ้อยลง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 401

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

และแล้วข่าวซงึ่ ผมไม่ปรารถนาไดยิน โบยบินมาเข ้าสองหูจนได ้ สมชายขโมยเงินของ ้ พ ธนาคารหนีไป เพราะต ้องนํ าเงินไปใชหนี ้ นั นฟุตบอล เพือ ่ แลกกับคําขูท ่ วี่ า่ หากไม่ชําระจะต ้อง ถูกฆ่าล ้างครอบครัว ความดีของเพือ ่ นคนนี้เคยมีมหาศาล เขาเป็ นคนมีนํ้าใจ โอบอ ้อมอารี เป็ นตัวตลกให ้ เพือ ่ นได ้หัวเราะยามทุกข์โศก เป็ นคนสร ้างบรรยากาศให ้โลกน่ารักได ้ตลอดเวลา แต่ขณะทีผ ่ มทราบข่าวของสมชาย เขาคงหนีอย่างหัวซุกหัวซุน มากกว่าทีจ ่ ะเสวยสุข อยูก ่ ับเงินก ้อนใหญ่เป็ นแน่ หล ังจากนนไม่ ั้ กวี่ ัน ในฐานะทีผ ่ มเป็ นเพือ ่ นสนิทคนหนึง่ ของเขา ผมต ้องกลายเป็ น ิ เพือ แขกรับเชญ ่ รับการสอบปากคําจากผู ้บังคับบัญชาโดยตรงของสมชาย และเธอคนนี้เคยเป็ น ั เรือ เจ ้านายเก่าของผม ผู ้ซงึ่ ไม่เคยลงรอยกันได ้แม ้สก ่ งเดียว เธอมีผวิ ขาว สาวและสวย สูงวัยกว่าผมไม่มากนัก ี งเข ้ม ―หลังจากเกิดเรือ ่ งขโมยเงิน สมชายติดต่อมาบ ้างหรือเปล่า ‖ เธอถามด ้วยนํ้ าเสย และเครียด ―ผมเจอกับเขาครัง้ สุดท ้าย ก่อนเกิดเหตุสองเดือน‖ ผมตอบเนือยๆ ―นี่ เธอตอบไม่ตรงกับทีฉ ่ ั นถาม ฉั นถามว่า สมชายติดต่อมาบ ้างไหม‖ เธอตวาดแหว ี งผมแข็งขึน ่ ําเลยของเธอนี่ ―ไม่‖ เสย ้ มาเหมือนกัน ผมไม่ใชจ ―รู ้บ ้างไหมว่า สมชายติดการพนันฟุตบอลอย่างหนัก‖ เธอเปลีย ่ นเรือ ่ งและจ ้องหน ้าผม เขม็ง ท่าทางเหมือนจะคาดคัน ้ ให ้ผมต ้องตอบชนิดไม่ได ้ตัง้ หลัก ―รู ้...ทุกคนในธนาคารรู ้กันทัง้ หมด หรือผู ้จัดการไม่รู ้...‖ หมัดแย๊ปของผมท่าจะหนักพอสมควร แววตาเธอเขียวปั ด ―ไม่ต ้องมาย ้อน ในเมือ ่ รู ้ว่าเขาเล่นการพนัน ทําไมไม่เตือนหรือห ้ามเขา‖ ―ผู ้จั ด การรู ้ได ้อย่า งไรว่า ผมไม่เ คยเตือ น ผมทํ า ทุก อย่า งแล ้ว ทั ง้ เตือ นทั ง้ ห ้าม ื่ ฟั งใครบ ้าง เขาเชอ ื่ มั่นในตัวเองมากกว่าคนอืน ผู ้จัดการเองก็รู ้ว่า สมชายเคยเชอ ่ ต ผมเป็ นเพือ ่ น เขา ทําได ้แค่นี้ดถ ี มเถแล ้ว ระยะหลังเราไม่ได ้เจอกัน ไม่ได ้ทํางานร่วมกัน เราอยูค ่ นละสาขา มี แต่ผู ้จัดการทีอ ่ ยูก ่ ับเขาแทบทุกวัน ได ้ทํางานร่วมกัน เป็ นหัวหน ้างานของเขา คนทีจ ่ ะตักเตือน สมชายได ้ดีทส ี่ ด ุ ผมว่าน่าจะเป็ นผู ้จัดการคนเดียว...‖ หมัดนี้โดนเต็มๆ หน ้าเธอแดงกํ่าด ้วยความโกรธ คําถามต่อไปทีเ่ ธอถามผมจึงเข ้มข ้น เต็มพิกัด เหมือนกับจะฟั ดให ้ตายไปต่อหน ้า ี งเน ้นหนั ก ดวงตาจ ้องมองผมไม่กระพริบ ―แล ้วเธอ...ยังเล่นการพนันหรือไม่‖ นํ้ าเสย ―ผมเคยเล่น และทุกคนในธนาคารเล่นมาแล ้วทัง้ นัน ้ ผู ้จัดการคงจะลืมไปแล ้วว่า วงไพ่ เมือ ่ ครัง้ ฉลองปี ใหม่ปีทีแ ่ ล ้ว วันนี้เล่นกันจนสว่าง พนั กงานในสาขาเล่นกันทุกคน สถานทีค ่ อ ื ทีน ่ ี่ และเจ ้ามือในครัง้ นัน ้ คือ ผู ้จัดการ...‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 402

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

หมัดนีเ้ หมือนปล่อยด ้วยกําลังจากหัวไหล่และลําตัว มันกระแทกเบ ้าตาเธอถนัดถนี่ เสน้ ี ดงในตาขาวฉายชด ั ถ ้ามันปล่อยไฟออกมาได ้ ผมคงมอดไหม ้เป็ นจุลไปแล ้ว โลหิตสแ ―นั่นเป็ นการเล่นเพือ ่ ความรืน ่ เริง ไม่ถอ ื เป็ นการพนั น เธอตอบฉั นมาตรงๆ ดีกว่าว่า เธอ เล่นการพนันหรือเปล่า‖ เธอพยายามยิงหมัดชุดใส ่ แต่กับมวยโมหะจริตเต็มสมอง ผมไม่กลัวหรอก อย่างน ้อย ั ้ กว่าเธออีกหลายขุม ความใจเย็นของผม ยังดูเหนือชน ―หลังจากวันนี้และครัง้ นั น ้ แล ้ว ผมไม่เคยเล่นการพนั น ‖ ผมตอบอย่างหนั กแน่นพร ้อม สบตาเธอด ้วยรอยยิม ้ ร่องรอยของความไม่ลงตัวระหว่างเธอกับผม เห็นได ้ชัดอีกครัง้ เมือ ่ ผมถูกย ้ายมาเป็ น ลูกน ้องเธออีกหน หลายหมัดของผมทีเ่ คยกระแทกเธอจนเจ็บ ในการสอบปากคําครัง้ นั น ้ ย ้อน รอยกลับมาต่อยผมจนอึดอัดหลายคราเหมือนกัน ข่าวใหม่ในเวลานี้คอ ื สมชายโดนตํารวจจับตัวได ้ หลังจากหนีไปเกือบปี เขาถูกคุมขัง อยูท ่ เี่ รือนจําจังหวัด ในขณะเดียวกันระเบียบต่างๆ ของธนาคาร เกีย ่ วกับการห ้ามพนั กงานาเล่น การพนัน ถูกปั ดฝุ่ นมายํ้าเตือนอีกครัง้ ี น ้าทีเ่ ย็นชาว่า ผมถูกเรียกตัวไปนั่งตรงหน ้าผู ้จัดการ เธอบอกกับผมด ้วยสห ั มา เรือ ―สํานักงานใหญ่กําชบ ่ งห ้ามเล่นการพนั นทุกชนิด โดยเฉพาะฟุตบอลถือเป็ นสงิ่ ร ้ายแรงทีส ่ ด ุ เธอรู ้ไหม...ในสาขามีใครเล่นบ ้าง‖ ิ้ ปิ ยวาจา เป็ นคําถามทีอ ่ อกจากริมฝี ปากอวบอิม ่ แต่ไร ้สน ―ตัง้ แต่ผมย ้ายมาสองเดือน ไม่เคยได ้ข่าวและไม่เคยเห็นใครเล่นพนั นฟุตบอล‖ ผม ตอบแบบไม่ต ้องคิดอะไรมาก ―แน่ใจหรือ...‖ เธอจ ้องตาผมเขม็ง ั นิด ―ครับ‖ ผมไม่หลบตาเลยสก ี นิทเหล็กของตาดําสอ ่ ―แต่ฉันไดข่าวว่าเธอเล่นฟุตบอล‖ สายตาเธอเริม ่ ร ้อนเร่า สส แววคาดคัน ้ ชนิดจะจับให ้มั่นคัน ้ ให ้ตาย ี ดครอบคลุม แต่ผมไม่หนั ก ใจ เพราะถึง บรรยากาศของความเครีย ด เริม ่ เบีย ดเส ย อย่างไรสถานการณ์ของการสนทนาในตอนนี้ ดูเหมือนเธอเป็ นรองผมอีกแล ้ว ี งราบเรียบ แล ้วแสร ้งหลบตา ―ผมเล่นเป็ นบางครัง้ ไม่บอ ่ ยนั ก...‖ ผมตอบด ้วยนํ้ าเสย เธอ คําตอบของผมเหมือนกับการเปิ ดทางให ้เธอได ้ก ้าวรุกเข ้ามา โดยมีผมเป็ นเป้ าหมายที่ จะเหยียบให ้ตายคาเท ้า แต่การก ้าวเท ้าคราวนี้ของเธอ ดูเหมือนเป็ นการตกหลุมพรางชนิดชว่ ย ไม่ได ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 403

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

้ แต่พออายุม ากขึน ―ผมเล่นเพือ ่ ออกกํ าลังกาย เมือ ่ ก่อนเล่นปี กซาย ้ วิง่ ไม่ค่อ ยไหว ต ้องถอยมาเล่นกองหลัง‖ ลุกโชน

คําพูดทีผ ่ มเตรียมไว ้ในใจ พรั่งพรูออกมาอย่างไม่ตด ิ ขัด แต่เหมือนเอาฟางไปสุมไฟให ้

―ฉั นถามเรือ ่ งเล่นพนั นฟุตบอล อย่ามาเล่นลิน ้ ‖ โทสะจริตติดใบหน ้าเธอจนยากแกะ ออก ―ฉั นได ้ข่าวมาว่า เธอเล่นพนันฟุตบอล‖ มหันตข ้อหาทีเ่ ธอโยนมาให ้ผม ผมไม่แน่ใจว่า มันเป็ นเกมอะไรกันแน่ แต่ผมรู ้ตัวเองดี ว่าผมอยูใ่ นจุดทีบ ่ ริสท ุ ธิจ์ ากสงิ่ เน่าเหม็นกองนี้ ้ แต่เน ้นอย่างหนั กแน่น ―และผมจะถือว่าถูก ―ผมไม่เคยเล่นพนั นฟุตบอล‖ ผมเอ่ยชาๆ ปรักปรํา ถ ้าไม่มห ี ลักฐานมายืนยัน‖ เธอหลบตาวูบหนึง่ และคําถามใหม่ถก ู ป้ อนเข ้ามาอย่างต่อเนือ ่ ง ี งเริม ―แต่อย่าปฏิเสธนะว่า เธอไม่เล่นพนันมวย‖ นํ้ าเสย ่ ดังและห ้วนขึน ้ ―ผู ้จัดการรู ้ได ้อย่างไร‖ ผมถามกลับไป พร ้อมแสดงอาการยิม ้ เยาะให ้เธอเห็น ื มวย ดูมวยทีม ―ใครก็รู ้ว่าเธอชอบมวย อ่านหนั งสอ ่ รี ายการถ่ายทอดทางโทรทัศน์ทุก รายการ จริงหรือไม่ ื มวย และดูรายการมวยทางโทรทัศน์เท่าทีม ―จริง...ผมชอบมวยไทย ผมอ่านหนั งสอ ่ ี โอกาสได ้ดู‖ ―ฉะนัน ้ ...เธอเล่นมวย‖ เธอยํ้าเหมือนตอกเสาเข็มลงกลางอกผม ิ ปะ...ไม่ใชก ่ าร ―คนชอบมวย คนดูมวย ไม่จําเป็ นต ้องเล่นมวย ผมดูมวยไทยเป็ นศล พนัน‖ ―อย่าให ้ฉั นจับได ้ก็แล ้วกัน‖ ี งเธอดูเหมือนจะยอมจํานน แต่ยังกลัวเสย ี เหลีย ี คม จึงได ้ฝากคําอาฆาตไว ้ นํ้ าเสย ่ มเสย ให ้ผมผวา งานนีเ้ ธอผิดหวังแน่นอน เพราะผมเป็ นคนเดียวในธนาคารสาขานี้ ทีไ่ ม่เล่นการพนั นทุก ชนิด การบีบคัน ้ ให ้ผมสารภาพในพฤติก รรมที่ไม่ได ้ทํ า ดูเหมือ นจะไม่ได ้ผล และทํ าท่า ึ ว่า มั นจะง่า ยเกินไป น่ า จะต่อ ความยาวสาวความยืด ไปได ้ เหมือ นจะจบลงแค่นี้ แต่ผมรู ้ส ก มากกว่านี้ ―เอาอย่างนี้ดก ี ว่า ถ ้าผู ้จัดการจะหาตัวพนั กงานทีเ่ ล่นการพนั นในธนาคาร ผมจะหาให ้ และรับรองได ้ว่าไม่มก ี ารโยนบาปให ้ใคร และไม่มก ี ารผิดตัวอย่างแน่นอน‖ ―เธอแน่ใจหรือ บอกมาซ ิ มีใครเล่นพนันฟุตบอลพนันมวย‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 404

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื้ และคนขายอยูท ―มวยกับฟุตบอลไม่มใี ครเล่น แต่หวยเถือ ่ นมีแน่นอน มีทัง้ คนซอ ่ น ี่ ี่ ผม ขอบอกว่า นอกจากผมแล ้ว พนักงานทีน ่ เี่ ล่นกันทุกคน ผิดทัง้ ระเบียบธนาคารและกฎหมาย ถ ้ามี ิ ธิต ใครรายงานให ้สํานั กงานใหญ่ทราบ มีหวังโดยไล่ออกและมีสท ์ ด ิ คุก‖ ี งดัง สองตาวาวโรจน์ องศา ―หยุด...เธอหยุดเดีย ๋ วนี้‖ เธอผุดลุกขึน ้ เอามือตบโต๊ะเสย ่ ุดสูงสุด ―หยุดนะ...ไม่ต ้องพูดเรือ ความโกรธทะลักขึน ้ สูจ ่ งนี้ เรือ ่ งหวยเป็ นเรือ ่ งเล็กน ้อย ใครๆ ก็ เล่นกันทัง้ นัน ้ เธอไม่เล่นไม่ต ้องมายุง่ ‖ ผมเดินออกจากห ้องเธออย่างผู ้ชนะทีแ ่ ท ้จริง สายตาของความเคืองแค ้นทีม ่ องไล่หลัง ผมแม ้จะมองไม่เห็น แต่ผมพอจะรู ้ว่า มันต ้องเปี่ ยมไปด ้วยพลังแห่งโทสะ แน่ละ ทีผ ่ มกล ้าพูดกับ ึ เธอไว ้เรียบร ้อยแล ้ว นั่ นคือ เธอเช ่นนี้ เพราะสองเดือ นทีผ ่ ่านมา ผมได ้เสาะหาแผนเผด็ จ ศ ก ิ้ หลักฐานการเป็ นเจ ้ามือหวยเถือ ่ นของเธอ ล ้วนอยูใ่ นมือของผมทัง้ สน พรุ่งนี้ผมจะไปเยีย ่ มสมชายและจะบอกกับเขาว่า ในเรือนจํ าเอ็งไม่เหงาหรอกอีกไม่ นานเจ ้านายเก่าของเอ็ง อาจจะมาอยูเ่ ป็ นเพือ ่ นกับเอ็งก็ได ้... ถ ้าเขามายุม ่ ย่ามกับข ้ามากเกินไป

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 405

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๔๒ เรือ ่ งสน

"รอยฝน" โดย ชาติณรงค์ วิสต ุ กุล

เดือนเมษา...ได ้ยินว่าเป็ นเดือนทีร่ ้อนทีส ่ ด ุ หลายคนเตรียมตัวยอมรับสภาพ แต่เมือ ่ เดือนเมษายนมาถึงเข ้าจริงๆ ฝนกลับตกไม่เว ้นวัน บางวันลมแรง มีนํ้าเจิง่ นองเหมอนพายุฝนพัด วูบหนึง่ แล ้วผ่านไป หลงเหลือร่องรอยของเศษซากและแอ่งนํ้ าตามพืน ้ ถนน ไม่มใี ครรู ้มาก่อนว่า เรือ ่ งนีจ ้ ะเกิดขึน ้ บางคนอาจคิดว่ามีฝนเทียมบ ้างก็วา่ ไม่น่าจะตกลงมามากมายขนาดนี้ แต่ทุกคน มีความสุขกับความผันแปรของธรรมชาติ แม ้แต่ชว่ งสงกรานต์ได ้สาดนํ้ าคลอเคล ้าละอองฝนและ ลมหนาว ทุกคนก็มค ี วามสุข ใบหน ้าแย ้มยิม ้ สดใส คงมีผ มคนเดียวทีค ่ ด ิ ว่า ธรรมชาติเล่นตลก ึ ของผมเลย และไม่ปราณีกับความรู ้สก สายฝนและลมหนาวยิง่ ทําให ้ใจร ้อนรุม ่ ลุกเป็ นไฟ... ี่ ุ่มยีส ิ นาที สายฝนยังเทกระหนํ่ าเหมือนกับฟ้ าจะกลั่นแกล ้งผืนดินและทุกสงิ่ ที่ สท ่ บ อาศัยอยู่บน นี้ ฟ้ าแลบแปลบปลาบ ผมมองเม็ด ฝนผ่านแสงสว่างจากเสาไฟดวงใหญทีต ่ ัง้ ไว ้ ิ ค ้า พืน ิ ค ้าเป็ นพืน กลางลานจอดรับสง่ สน ้ ทีล ่ านจอดรถบรรทุกสน ้ ทีต ่ ํ่ากว่าระดับพืน ้ ดิน เพือ ่ ให ้รถ ิ ค ้าเข ้าเทียบกับประตูรับสน ิ ค ้าของคลังเก็บได ้พอดี สายฝนทีเ่ ทลงมาเกือบสามชั่วโมง ลากตู ้สน ี่ ํ้ ายังไม่ล ด เริม ่ ทํ าให ้ลานจอดกลายเป็ นทะเลสาบขนาดเล็ก และค่อยๆ สูงขึน ้ ๆ ถ ้าก่อนตีสน เจ ้าหน ้าทีผ ่ ลัดกลางคืนจะต ้องเร่งระบายนํ้ าออกก่อน ทีร่ ถบรรทุกจะมาสง่ ของ และเริม ่ งานกัน ี่ บ ิ ห ้า ตอนตีสส ละอองฝนกระเซ็นถูกตามเนือ ้ ตัวและใบหน ้า สายลมปะทะแรงจนบางครัง้ ขนลุก ผมยืน ิ เกาะราวเหล็กอยูข ่ ้างประตูรับสนค ้าหมายเลขสอง ยืนมองความมืดมิดคล ้ายค ้นหาอะไรบางอย่าง ...แสงสว่าง ทางออก หรือทางสว่างท่ามกลางความมืด ผมเองก็ไม่เข ้าใจ... ―ผู ้จัดการครับ เข ้ามาเถอะ จะปิ ดประตูแล ้ว‖ ยามประจําพืน ้ ทีต ่ ะโกนเรียก ี งแก ―ไม่เป็ นไร เดีย ๋ วผมปิ ดเอง‖ ผมหันกลับมามองความมืดมิดและสายฝน ได ้ยินเสย บ่นอุบอิบว่าผมจะไม่สบาย เป็ นปอดบวม แต่ผมยังอยากยืนอยูต ่ รงนี้ ยืนรับสายฝนและลมหนาว ึ ซาบเข ้าไปถึงหัวใจ ผมรักเธอหรือเปล่า...ผมไม่แน่ใจ แต่ ของฤดูร ้อนทีเ่ ข ้ามาปะทะร่างกาย ซม ผมไม่เคยลืมเธอเลย แม ้จะเพียรพยายามสักเท่าไร ภาพของเธอก็ไม่เคยลบไปจากใจของผม กระทั่งหลีกลีอ ้ ออกมาทํางานทีต ่ า่ งจังหวัด ทุ่มเทให ้กับงาน อยูก ่ ับงานเพือ ่ ให ้เหนื่อยและนอน หลับ แต่ภาพเธอยังลอยอยูต ่ รงหน ้า มิลม ื เลือน... ึ เหมือนได ้รับไออุ่น เม็ดฝนและสายลมยังปะทะร่างกายไม่ยอมปราณี แต่ผมกลับรู ้สก ั ผัสของเธอในยามนี.้ .. และสม ึ เพียงว่าเรือ นานเท่าไรหนอทีเ่ ราไม่ได ้พบกัน ผมไม่เคยนั บวันเวลา รู ้สก ่ งราวเหมือนเพิง่ ิ ใจมาทํ างานที่นี่ เราพบกั นอีก ครั ง้ เมือ เกิดขึน ้ เมือ ่ วานนี้ ตั ง้ แต่ต ้นจนกระทั่ งตัด ส น ่ ผมได ้ข่าว ี ชวี ต เสย ิ ของเพือ ่ นคนหนึง่ เป็ นการตายแบบปั จจุบันทันด่วน ซงึ่ ผมเองตกใจกับข่าวนี้มาก เป็ น ี ทีไ่ ม่คาดคิดมาก่อน ผมรีบสะสางและลากลับกรุงเทพฯในวันต่อมา การสูญเสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 406

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

กรุงเทพฯยังเป็ นเมืองทีว่ น ุ่ วายไม่เคยเปลีย ่ นแปลง ผมเกิดทีน ่ ี่และคิดว่าคุ ้นเคยกับมหา ึ สับสนกับผู ้คนและสังคมเมืองหลวง รถติดหลังเลิกงานทําให ้ นครแห่งนี้ทส ี่ ด ุ แต่บางครัง้ ยังรู ้สก ไปถึงวันตอนพระกําลังสวด ผมเดินเข ้าไปนั่งทีเ่ ก ้าอีแ ้ ถวหลัง มีแขกมางานของเพือ ่ นมากพอควร ั คน พ่อกับแม่ของผู ้ตายนั่ งอยูแ ผมยังมองไม่เห็นเพือ ่ นๆ ในกลุม ่ สก ่ ถวหน ้า ใบหน ้าของทัง้ คูเ่ ศร ้า ิ กับ หมอง โดยเฉพาะผู ้เป็ นแม่นัน ้ ใชผ้ ้าซับนํ้ าตาตลอดเวลา ผมไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้ ไม่ชน ี ใจหรือปลอบใจใครในขณะทีต ึ เชน ่ นั น การแสดงความเสย ่ ัวเองก็มค ี วามรู ้สก ้ ี่ ถว ในจํ านวนนั น พวกเพือ ่ นๆ นั่ งในแถวถัดลงมาจากด ้านหน ้าสักสามสแ ้ มีอยูค ่ นหนึง่ ที่ ผมไม่เคยลืมเลย แม ้จะมองเห็นจากด ้านหลังแต่ผมจํ าเธอได ้ดี ในใจของผมเต ้นระลํ่า เพราะ ื้ เปลือย ไม่ได ้เตรียมใจว่าจะได ้พบกัน เธอไม่เคยเปลีย ่ น ผมยาวคลอเคลียไหล่ขาวนวลรับกับเสอ ี าวลายลูกไม ้ ผมยังมองเธอไม่วางตาและภาพในอดีตก็หวนมากอีกครัง้ ... ไหล่สข ความทรงจําลืน ่ ไหลมิอาจปิ ดกัน ้ ภาพของเธอในชุดสดใส บรรยากาศงานเลีย ้ งทีบ ่ ้าน ่ มรถยนต์ พีช พีช ่ ายซงึ่ ดัดแปลงเป็ นอูซ ่ อ ่ นะแข่งรถซงิ่ บนถนนหลวง และเราพีน ่ ้องได ้พบกันโดย ี ชวี ต บังเอิญ ผมมองเห็นเพือ ่ นทีเ่ พิง่ เสย ิ อยูใ่ นงาน ทุกคนมีความสุข อิม ่ เอมกับบรรยากาศในคํ่า คืนเพิง่ เริม ่ ต ้น ผมได ้รู ้จักเธอในวันนัน ้ รู ้จักแค่วา่ เธอเป็ นเพือ ่ นกับคนรักของพีเ่ ท่านั น ้ แต่ชา่ งเถอะ ึ ษา มันไม่สําคัญหรอก ทีส ่ ําคัญคือ เธอสวยและมีเสน่หภ ์ ายใต ้แสงสใี นยามราตรี ผมเป็ นนั กศก ิ ี ้ เรียนดี และไม่เคยชนกับชวต ิ กลางคืน เสนทางของเราไม่น่าจะบรรจบกันได ้เลย แต่เหมือนมี บางอย่างจากภายในของเราในยามทีเ่ รามองตากัน และบางอย่างทีไ ่ ม่สามารถอธิบายได ้ สงิ่ ื่ มโยงความสม ั พันธ์ของเรา เหล่านีเ้ ป็ นตัวเชอ แต่ดูเหมือนว่าชว่ งเวลาในการพบกันของเราทั ง้ คู่นัน ้ จะไม่เหมาะสมกันจริงๆ ผมรู ้ ่ ึ ภายหลังว่า เธอมีคนรักอยู่แล ้ว ซงทางบ ้านของเธอก็รับรู ้และยอมรับเขา ผมเป็ นเพียงตัวเลือก ึ ภูมใิ จกับสงิ่ นี้ ความจริงผมเองก็หาใช ่ หนึง่ ของเธอ เธออาจจัดผมไว ้ในลําดับต ้นๆ แต่ผมไม่รู ้สก คนตัวเปล่าแต่ไม่เหมือนกัน ผมยอมเลิกรากับคนรักทีค ่ บกันตัง้ แต่เริม ่ เรียนมหาวิทยาลัย โดยไม่ ี ใจ เพือ ฟั งคําทัดทานจากใครๆ แม่ผมเสย ่ นๆ ทีค ่ ณะบอกว่าผมเป็ นไอ ้โง่คนรั กของผมเป็ นคนดี ึ ษา ฐานะและมีอนาคต เรามีสังคมทีเ่ หมือนกัน แต่ชา่ งเถอะ มันไม่ เธอเพียบพร ้อมทั ง้ การศก ํ ึ กับใครสักคนอย่างรุนแรง ความรู ้สก ึ แรง สาคัญหรอก...ถ ้าคุณเป็ นผม คุณจะเข ้าใจ ถ ้าคุณรู ้สก กล ้า และเมือ ่ คุณเห็นภายในดวงตานัน ้ ทอประกาย คุณจะยอมละทิง้ ทุกสงิ่ ทุกอย่างเหมือนกับผม ึ ว่าตัวเองเป็ นเพียงเหยือ แต่สด ุ ท ้ายผมรู ้สก ่ ทีว่ า่ ง่าย ท่ามกลางความสับสน และหาจุด ลงตัวไม่ได ้ ผมรับงานใหม่ เดินทางออกต่างจังหวัด ทิง้ ทุกสงิ่ ทุกอย่างหลัง... พระสวดจบ ผู ้คนต่างลกจากทีน ่ ั่ ง ผมยังนั่ งอยู่ทเี่ ดิม มองความชุลมุนเล็กๆ ทุกคน ี ใจและรํ่าลาเจ ้าภาพ บางคนเข ้าไปไหว ้ศพ มองเห็นเสอ ื้ สด ี ํากับเชต ิ้ ทยอยเข ้าไปแสดงความเสย ี าวเคลือ ี งหนึง่ ทีค ิ ข ้างหู ผมหันไปทีต ี ง สข ่ นไหวลานตา แล ้วเสย ่ ุ ้นเคยดังแว่วเหมือนกระซบ ่ ้นเสย ―สบายดีหรือ‖ เธอยิม ้ บางๆ ก่อนเอ่ยต่อ ―ดูผอมไปนะ‖ ึ ประหม่ากับภาพทีเ่ ห็นแต่ยังยิม ผมหันมอง รู ้สก ้ ออกมา ―สวัสดี‖ ―ทําไมไม่ตด ิ ต่อมาบ ้าง หายไปเลย‖ ―งานมันยุง่ แล ้วก็ไม่คอ ่ ยได ้เข ้ากรุงเทพฯ‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 407

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ผมมองดวงหน ้าของเธอคล ้ายกับคนทุกข์ทเี่ ดินยํ่าอยู่ในทะเลทราย และพานพบกับ ื่ ใจอิม แอ่งนํ้ าสะอาด เป็ นความชน ่ เอม...หาคําอธิบายไม่ได ้ แล ้วดวงตาของเราก็สบกันเหมือนกับ ั พันธ์ครัง้ เก่าได ้เชอ ื่ มโยงอีกครัง้ มีคําถามมากมายทีอ สายสม ่ ยากจะพูดจา ไถ่ถาม แต่ไม่มค ี ําใด เอือ ้ นเอ่ยออกมา ไม่นานเพือ ่ นๆ ก็เดินเข ้ามาทักทาย เราเข ้าไปไหว ้ศพและลาพ่อกับแม่ คืนนั น ้ ผมขับรถ ไปสง่ เธอทีห ่ ้องพัก เราคุยกันถึงเรือ ่ งเก่าๆ เรือ ่ งการพบกันครัง้ แรกและเรือ ่ งราวทีน ่ ่าจดจําต่างๆ นาๆ กระทัง้ ถึงทีพ ่ ัก ผมเดินขึน ้ ไปสง่ ทีห ่ ้อง เธอกําลังไขกุญแจ ี งเบา ―คิดว่าแต่งงานไปแล ้ว‖ ผมพูดเสย เธอมองผม ―เลิกกับเขานานแล ้ว‖ ผมมองเธอและเหมือนหญิงสาวจะรู ้ว่าผมต ้องการจะถามอะไร ―เราทะเลาะกัน และเขาทํารุนแรง...‖ เธอพูดเท่านัน ้ และเบือนหน ้าหนี ึ เจ็บแปลบทีอ ผมรู ้สก ่ ก ―เคยโทรศัพท์ไปหา แต่ไม่ยอมรับสาย จําได ้ไหม‖ ผมคิดทบทวน ―ขอโทษเถอะ แต่ตอนนั น ้ พยายามจะลืม และคิดว่าโทร.มาบอกข่าวแต่งงาน เลยไม่ อยากได ้ยิน‖ เราทัง้ คูต ่ า่ งเงียบ ―จะมากรุงเทพฯอีกไหม‖ เธอเอ่ยขึน ้ ―จะมางานเผาอีกที‖ ―เออ...อีก ๒ อาทิตย์‖ ―วันเกิดใชไ่ หม ผมจําได ้‖ เรามองหน ้าและยิม ้ ให ้กัน ―ถ ้ามาได ้ มานะ มีงานเล็กๆ ทีน ่ ‖ี่ ผมพยักหน ้ารับ ―ไปก่อนนะ‖ ี งเบาไม่มองหน ้า ―เออ...ตอนนีม ้ ใี ครอยูห ่ รือเปล่า‖ เธอถามเสย ผมเงียบก่อนตอบ ―ไม่...ไม่มเี ลย‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 408

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

หลังจากวันนั น ้ ภาพเก่าๆ ก็เข ้ามารบกวนจิตใจผมเสมอ อันทีจ ่ ริงผมไม่ควรไปงานของ เธอในวันนั น ้ ด ้วยซํ้า แต่อะไรจะมาฉุกรัง้ ผมไว ้ได ้ ผมยังมองไม่เห็น...บรรยากาศเก่าๆ สมัยเป็ น ึ ษาหวนมาอีกครัง้ เราจัดงานเล็กๆ ในกลุม นั กศก ่ เพือ ่ นสนิทไม่กค ี่ น ผมมาถึงห ้องของเธอตอน ี เวลากับชอ ่ ดอกไม ้ และแชมเปญ ดูเธอใสใ่ จกับผมเป็ นพิเศษ เธออาจจะเสย ี ใจ หัวคํา่ เพราะเสย ทีเ่ คยทําให ้ผมสับสนหรือเพราะเลิกกับคนรั กเก่าผมไม่รู ้ บางครัง้ เรือ ่ งราวในอดีตก็กลับเข ้ามา ี ใจและตัดสน ิ ใจบางอย่างลงไป อา...แต่ หลอกหลอนผมอีก ความผิดหวังในครัง้ นั น ้ ทําให ้ผมเสย เมื่อ ผมเห็ น ใบหน า้ และดวงตาของเธอ ผมไม่อ าจยั บ ยั ง้ ใจได ้ มั น เป็ นส งิ่ ที่อ ยู่เ หนือ ความ ิ้ คาดหมายใดๆ ทัง้ สน ผมลากลับพร ้อมกับคนอืน ่ ๆ แต่เหมือนมีบางอย่างทีย ่ ังไม่จบ บางอย่างจากดวงตาของ เธอ ผมย ้อนกลับมาเคาะประตูห ้องอีกครัง้ ―ยังไม่อยากกลับ เข ้าไปนั่งต่อได ้ไหม‖ เธอไม่พด ู อะไร เปิ ดประตูให ้ผมเข ้าไป เรานั่งดืม ่ กันต่อ พูดคุยเรือ ่ งไม่เป็ นเรือ ่ ง แต่กลับ ี งเพลง แสงสลัวของโคมไฟ ความมืด และทิวทั ศน์ของ ทํ าให ้เราหัวเราะ และเป็ นสุขใจ เสย กรุงเทพฯในยามคํ่าคืนชว่ ยเป็ นฉากทีส ่ วยงามในยามนี้ หลังจากแก ้วสุดท ้ายผ่านไป ผมเห็นเธอ ึ อยากเป็ นจิตรกรมือทอง ผมจะได ้ เอนตัวนอนเหยียดยาวทีโ่ ซฟา...อา...กับภาพทีเ่ ห็ นผมรู ้สก ี ันบนแผ่นกระดาษ ภาพนั น หยิบพู่กันมาละเลงส ส ้ จะต ้องเป็ นภาพของหญิงสาวแสนสวยและมี เสน่หเ์ ย ้ายวนทีส ่ ด ุ แต่ผมวาดรูปไม่เป็ น... ิ ข ้างใบหูของหญิงสาว ผมเดินไปทีโ่ ซฟา ย่อตัวกระซบ ―ผมรู ้แล ้วว่า ทําไมผมไม่เคยลืมคุณเลย‖ เธอยิม ้ ให ้ เราสบตากัน และหลังจากนั น ้ เราทัง้ คู่ก็ปลดปล่อยจิตใจให ้ล่องลอยตาม อําเภอใจ ถ้าคุณเป็ นผม คุณอาจจะรับรู ้ถึงความผันแปรในชวี ต ิ เหมือนอย่างผมในตอนนี้ ผมรู ้ชัด ี ไปแล ้ว ไม่มวี ันหวนกลับมาอีก แต่เมือ ทีเดียวกับบางสงิ่ ทีเ่ ราคิดว่าสูญเสย ่ ได ้กลับคืนมากลกับ ผิดเวลาและกาละ โลกของผมในขณะนี้สวยงาม สดใส แต่มบ ี างครัง้ เหมือนกันทีร่ ู ้ว่าความเศร ้า และทุก ข์แสนสาหัส กํ าลังใกล ้เข ้ามาทุก ทีๆ ...บางเวลาที่ผมเหม่อ มองท ้องฟ้ ายามเย็ น ผม มองเห็นตัวเองกําลังเดินยํ่าอยูใ่ นอุโมงค์ทม ี่ ด ื มิด ตามทางเดินมีดอกไม ้กลิน ่ หอม ยิง่ เดิน ยิง่ ลึก ี ดงโหลไม่ยอมหยุดพงหนามของ และเมือ ่ มองดูทเี่ ท ้าของตัวเอง มองเห็นบาดแผลและเลือดสแ ึ ดอกไม ้แสนสวยเกาะเกีย ่ วพันแน่นรัดรึง แต่ผมไม่รู ้สกเจ็บปวดใดๆ ได ้แต่ยํ่าเดินตามกลิน ่ หอม ของดอกไม ้ เดินลึกเข ้าไปจนหาทางออกไม่ได ้... ―เปิ ดเทอมหน ้าจะกลับไปเรียนไหม คราวนีจ ้ ะเรียนให ้จบให ้ได ้‖ เธอว่า ―จริงนะ‖ ผมมองยิม ้ ๆ ื่ หรือ‖ เธอพูดเน ้นเสย ี งกและว่า ―จะเลิกบุหรีด ี ที‖ ―ไม่เชอ ่ ้วยนะ จะได ้เลิกบ่นเสย ―ดีมากๆ เลย‖ ―ว่างๆ จะไปหาทีท ่ ํางานนะ ดูซวิ า่ ท่านผู ้จัดการอยูท ่ โี่ น่นลําบากอย่างทีพ ่ ด ู หรือเปล่า‖ ผมเงียบก่อนตอบ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 409

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ไปส ิ โทร.ไปก่อน จะได ้ไปรับ‖ ย ังจําได ้ วันนั น ้ เป็ นวันฝนตก ฟ้ าคะนองเหมือนกับฤดูฝนมาเยือนเร็วกว่ากําหนด ผม ี่ ม กลับถึงบ ้านพักเกือบสท ุ่ ภรรยากําลังตัง้ ครรภ์ออกมารับทีป ่ ระตู เธอเป็ นสาวพืน ้ เมือง เราอยูก ่ น ิ ํ ่ ื ด ้วยกันโดยไม่ได ้จดทะเบียน ทีส ่ าคัญเธอรักผม เอาอกเอาใจและเชอฟั งผมทุกอย่าง ผมนั่งหมด ี งปกติวา่ วันนีม แรงอยูท ่ เี่ ก ้าอีร้ ับแขก เธอบอกผมด ้วยนํ้ าเสย ้ เี พือ ่ นเป็ นผู ้หญิงแวะมาหา ึ ผมนิง่ อึง้ ...พยายามเก็บงําความรู ้สก ภรรยาพูดต่อว่า เธอเข ้ามานั่ งไม่นานก็ขอตัวกลับบอกว่า คงไม่รอแล ้ว ต ้องไปทีอ ่ น ื่ ต่อ และคงไม่ได ้พบกันอีกนาน เพราะเธอต ้องเดินทาง เธอยังอวยพรให ้เรามีความสุข และให ้คุณได ้ ั อย่าง ลูกสาวสมใจ แต่ดท ู า่ ทางเธอจะไม่สบายหรือมีเรือ ่ งอะไรสก ―เพือ ่ นสมัยเรียนหรือคะ‖ ี งปกติ แต่ภายในใจกระวนกระวาย ―ใช.่ ..เขาไปนานหรือยัง‖ ผมพูดด ้วยนํ้ าเสย ―สองสามชวั่ โมงเห็นจะได ้‖ ผมลุกเดินเข ้าห ้องนํ้ า ปิ ดกลอนประตู เปิ ดนํ้ าทีอ ่ า่ งล ้างหน ้า จุ่มหน ้าลงในอ่าง โลกของ ี่ งๆ แล ้ว ไม่มท ผมกําลังจะระเบิด ไม่ส.ิ ..มันแตกเป็ นเสย ี างทีจ ่ ะเป็ นเหมือนเดิมอีก สงิ่ ทีผ ่ มไม่ อยากให ้เกิดขึน ้ ได ้เกิดขึน ้ แล ้ว ฉั บพลันผมกลับออกจากห ้องนํ้ า และเดินออกนอกบ ้าน ―จะไปไหนคะคุณ ฝนกําลังตกหนัก‖ ―ไปทีท ่ ํางาน‖ พอพ ้นเขตบ ้าน ผมเร่งเครือ ่ งรถยนต์เพือ ่ ให ้ถึงสถานีรถปรับอากาศโดยเร็วทีส ่ ด ุ ผมตาม หาเธอแต่ก็ไร ้ร่องรอย ผมไปสถานีรถไฟ สนามบิน และโรงแรมในเขตเมืองแต่ก็ไม่พบ สายฝน ยังคงเทกระหนํ่ า และไม่มท ี ท ี ่าว่าจะหยุดเหมือนจะรับรู ้ความทุกข์โศกและสับสนของคนสองคน ในยามนี้ วันรุ่งขึน ้ ผมสะสางงานและรีบเดินทางเข ้ากรุงเทพฯ ผมไปหาเธอทีห ่ ้องพักแต่ไม่มค ี น อยู่ ไปหาทีบ ่ ้านเพือ ่ น โทรศัพท์และไปทุกๆ ทีท ่ ค ี่ ด ิ ว่าหญิงสาวจะไปแต่ก็ไม่พบ ผมวนเวียนอยู่ ี แล ้ว เธอคงไม่อยากพบหน ้าผมอีก ในกรุงเทพฯเกือบสองอาทิตย์ แต่ก็ไร ้วีแ ่ วว เธอไปไกลเสย ิ้ หวัง ผมท ้อแท ้และสน แต่ถ ้าผมได ้พบเธอ ผมจะพูดกั บเธออย่างไรดี ผมไม่มค ี ําพูดหรือข ้อแก ้ตัวใดๆ ทัง้ นั น ้ กับทุกอย่างทีเ่ กิดขึน ้ ทุกอย่างได ้จบลงแล ้ว... ิ ค ้า สายฝนยังสาดเท ลมหนาวยิง่ พั ดแรงขึน ้ ผมยังยืนเกาะราวเหล็ กอยู่ทป ี่ ระตูรับสน หมายเลขสอง ยืนรับสายฝนและลมหนาว อยากให ้จิตใจด ้านชา แต่ดเู หมือนจะไม่มป ี ระโยชน์ ี เลย ทุกอย่างเป็ นไปตามทางทีเ่ ราได ้กําหนดขึน เสย ้ แต่งบางครัง้ เหมือนตัวเราเองได ้ทําลงไป โดยไม่รู ้ มีบางอย่างครอบงําและเราก็ยน ิ ยอม ในเวลาทีเ่ มฆฝนตัง้ เค ้าและสายฝนร่วงหล่นจาก ึ ชุม ่ เย็น อบอุน ท ้องฟ้ า ผมจะรู ้สก ่ และเป็ นสุขใจเมือ ่ ได ้เห็นละอองสายฝน ไม่วา่ ฤดูฝนจะผ่านไป กีฤ ่ ดูก็ตาม แต่ภายในใจของผมก็ไม่เคยแห ้งเหือดเหมือนหยาดยํ้าตาทีไ่ หลพรากมิอาจจางหาย ผมยิม ้ เศร ้าๆ ให ้กับความมืดเบือ ้ งหน ้าแล ้วหันหลังกลับเดินเข ้าไป ปิ ดประตู...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 410

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๔๓ เรือ ่ งสน

"ว ันสอบ" โดย "วรนภา"

ิ ใจสง่ ข ้อสอบหลังจากนั่งครุน ว ันทนาตัดสน ่ คิดหาคําตอบอยูเ่ ป็ นเวลานาน มันไม่มป ี ระโยชน์ทจ ี่ ะ ี้ ยูต นั่งทูซ ่ อ ่ อ ่ ไป เพราะถึงอย่างไรหล่อนก็คงทําได ้ไม่มากไปกว่าทีท ่ ําไปแล ้วเป็ นแน่ ่ ระเป๋ า กวาดสายตาดูข ้อสอบอัตนั ยทีเ่ ขียนไปแล ้วอีกครัง้ เก็บอุปกรณ์เครือ ่ งเขียนใสก ่ เปล่าเลย...ใชวา่ หล่อนจะรอบคอบ หากทําไปโดยอัตโนมัตวิ า่ ก่อนสง่ ข ้อสอบต ้องตรวจทานให ้ เรียบร ้อย ื่ ในทะเบียนเป็ นเครือ เซ็นต์ชอ ่ งหมายว่าหล่อนได ้มาสอบแล ้วครบทั ง้ สองวัน หล่อนก็ ั ภาษณ์ตอ เดินออกจากห ้องสอบข ้อเขียนเพือ ่ ไปสอบสม ่ ั ภาษณ์ถามเป็ นคําถามแรก ―ทําได ้มัย ้ ‖ อาจารย์ผู ้สอบสม ―ไม่ได ้เลยค่ะ‖ หล่อนตองไม่อ ้อมค ้อม ―อืมม์...ไม่เป็ นไรหรอก เดีย ๋ วตัง้ ใจตอบคําถามให ้ดี ยังมีคะแนนสัมภาษณ์ชว่ ยได ้ฟั ง ึ ขอบคุณในเมตตาจิต อดหวังไม่ได ้ว่า อาจารย์ผู ้ตรวจข ้อสอบ อาจารย์ให ้กําลังใจแล ้ว หล่อนรู ้สก ั ้ เดิมอีกในปี ถัดไป จะใจดีไม่แพ ้อาจารย์ทา่ นนี้ หล่อนจะได ้ไม่ต ้องมาสอบในชน หล่อนตอบคําถามของอาจารย์ผู ้ให ้สัมภาษณ์ได ้ไม่ดน ี ั ก ไม่อยากจะโทษว่าเป็ นเพราะ ื มาสอบใน หล่อนยังมึนไม่หายกับการคิดข ้อสอบข ้อเขียน เพราะความจริงก็คอ ื หล่อนใจดีสเส ู้ อ ครัง้ นี้ ทัง้ ๆ ทีไ่ ม่มค ี วามพร ้อมมากกว่า ื่ ว่าเป็ นชาวพุทธก็แต่เพียงในนาม ทําให ้วันทนาขวนขวายที่ เพียงเพราะ ไม่อยากได ้ชอ จะเรียนธรรมะในพระพุทธศาสนาในโรงเรียนทีเ่ ปิ ดสอนธรรมะ สําหรับประชาชน ทัง้ ๆ ทีว่ ัยของ หล่อนพ ้นจากวัยเรียนมาหลายเพลา ความทรงจํ าก็เริม ่ ถดถอย ได ้แต่ปลอบใจตัวเองว่า ―ไม่ม ี ใครแก่เกินเรียน‖ ั ้ เท่านั น หล่อนเลือกทีจ ่ ะเรียนในระดับต ้นเพียงปี ละหนึง่ ชน ้ ทัง้ ทีส ่ ามารถเรียนปี ละสอง ั ้ ได ้ เท่านีแ ชน ้ หละพอเหมาะกับสติปัญญาของหล่อนแล ้ว ี ะ หล่อนตัง้ ใจ สองปี ทผ ี่ ันผ่านหล่อนสอบได ้อย่างไม่ลําบากนั ก ปี นี้เป็ นปี ทส ี่ ามแล ้วซน ึ ษาชัน ้ สูง ว่า หลังจากผ่านปี นี้ไปแล ้วจะพักการเรียนไว ้ชั่วคราวก่อน เอาเถอะถึงไม่ได ้จบการศก ้ ั ้ ต ้นไว ้สอนใจตัวเองบ ้างพอหอมปากหอมคอ สุด ทีต ่ ้องใชเวลาอี ก ๖ ปี หล่อนก็ยังพดมีความรู ้ชน ื ไม่มากนั ก ชวี ต ิ การงานของวันทนาชุลมุนอยูจ ่ นถึงวันใกล ้สอบ หล่อนมีโอกาสดูหนั งสอ หากด ้วยความตัง้ ใจว่าจะเรียนปี นี้เป็ นสุดท ้ายประกอบกับกําลังใจทีไ่ ด ้จากเพือ ่ นร่วมห ้อง ทําให ้ ิ ใจเข ้าห ้องสอบ ทัง้ ทีไ่ ม่พร ้อมเท่าไหร่ หล่อนตัดสน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 411

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

พระคุณเจ ้าซงึ่ เป็ นอาจารย์ประจํ าสนามสอบได ้พูดกึง่ ปฐทนิเทศน์ถงึ ข ้อครหาทีไ่ ด ้ยิน มาจากปี กอ ่ นๆ ว่า ―สนามสอบของเราเป็ นสนามสอบธรรมะ เพราะฉะนั น ้ เราจึงคุมสอบไม่เข ้ม แต่ก็ยัง ่ อุตสาห์มน ี ั กเรียนบางคนเอาไปพูดว่า สนามสอบทีน ่ ี่ไม่ได ้มาตรฐาน ลอกข ้อสอบกันได ้สบาย มาก มาตรฐานมันอยูต ่ รงไหนล่ะ อยูท ่ ส ี่ นามสอบรึอยูท ่ ค ี่ นสอบ ข ้อสอบมันก็เป็ นตัววัดความรู ้ดีอยู่ แล ้ว ว่าเราเข ้าใจธรรมะทีเ่ รียนมาดีแค่ไหน ตัวเองลอกข ้อสอบ คนอืน ่ ทุจริตในห ้องสอบ รู ้ทัง้ รู ้ว่า มันเป็ นสงิ่ ทีไ่ ม่พงึ ทํา แต่ก็ทําแล ้วยังเอาไปเยาะหยันว่าสนามสอบไม่ได ้เรือ ่ งปล่อยให ้มีการทุจริต ได ้ มันไม่ดท ี ต ี่ ัวเอง ไม่ใชไ่ ม่ดท ี ส ี่ นามสอบ คนพูดก็กระไร ยังมีหน ้าเอาความชั่วของตัวไปคุยฟุ้ ง ให ้คนอืน ่ ฟั ง คิดว่าจะดูถูกเหยีย ดหยามสนามรบ ทีแ ่ ท ้ก็ เหยียดหยามประจานชั่วของตัวเอง‖ อาจารย์ประกาศผ่านไมโครโฟนอย่างคับข ้องใจเล็กน ้อยต่อข่าวทีไ่ ด ้ยินได ้ฟั งมา วันทนารั บฟั งด ้วยใจทีเ่ ป็ นกลาง คนอืน ่ จะเป็ นอย่างไรก็ชา่ ง แต่หล่อนไม่เคยคิดทีจ ่ ะ ื มาก็วา่ ได ้ หล่อนไม่เคยทุจริตใน ลอกข ้อสอบเพือ ่ นอยูแ ่ ล ้ว แต่ไหนแต่ไรมา ตัง้ แต่เรียนหนั งสอ ั ครัง้ ดังนั น ห ้องสอบแม ้สก ้ สงิ่ ทีพ ่ ระอาจารย์พด ู ถึงจึงไม่กระทบถึงหล่อนให ้ร ้อนใจ วันแรกนั น ้ เป็ นข ้อสอบข ้อเขียนเจ็ดข ้อ เป็ นอัตนั ยล ้วน นั บได ้ว่าเป็ นมาตรฐานการสอบ วิชาพระพุทธศาสนาทีว่ ด ั ความรู ้ความเข ้าใจ การจะแสดงให ้เห็นว่ารู ้ธรรมะหรือไม่นัน ้ ไม่ควรผ่าน ข ้อสอบชนิดปรนั ยทีส ่ ามารถเดาคําตอบได ้ว่า ก.ข.ค.ง. เพราะอย่างนั น ้ มีโอกาสว่าจะฟลุคสอบ ิ ธิเ์ ดากันเลยโดยเฉพาะอย่างยิง่ ผ่านเพราะเดาถูก แต่ข ้อสอบอัตนั ยหากตอบไม่ได ้ก็แทบไม่มส ี ท เมือ ่ มันเป็ นหัวข ้อธรรมะ ยิง่ ไม่ใชเ่ รือ ่ งทีจ ่ ะด ้นเดา เปิ ดข ้อสอบออกดู วันทนาต ้องนั่งตัง้ สติพักใหญ่ คําถามแต่ละข ้อนั น ้ เหมือนไม่เคยผ่าน ื เตรียมสอบ ทัง้ ทีร่ ู ้อยูว่ า่ ข ้อสอบของสนามกลางนั น สายตาขณะอ่านหนั งสอ ้ มักจะไม่ออกตรงๆ ื ให ้ทั่วถึง หล่อนรู ้อยูแ หรือออกหลบเก็งเพือ ่ ให ้นั กเรียนดูหนั งสอ ่ ล ้วก่อนหน ้านี้ ก็ได ้แต่ระวังตัง้ ใจ เท่าทีเ่ วลาจะอํานวย แต่เมือ ่ เห็นข ้อสอบตรงหน ้าแล ้วก็แทบจะถอดใจ ิ คะแนน ครึง่ หนึง่ ก็คอ ิ ห ้า‖ หล่อนต ้องทํ าให ้ได ้อย่างน ้อย ―เจ็ ดข ้อ ข ้อละสบ ื สามสบ ิ ห ้าคะแนนจึงจะพอทีล สามสบ ่ ุ ้นในวันต่อไปทีห ่ วัง ว่าข ้อสอบจะง่ายกว่าวันแรกซงึ่ ก็ไม่มอ ี ะไรเป็ น เครือ ่ งรับประกันได ้ว่า มันต ้องเป็ นอย่างนั น ้ เท่านั น ้ การทําได ้ครึง่ หนึง่ ก็เพียงแต่เป็ นความหวังที่ ยังลางเลือน ิ แต่ทว่า...ในความเป็ นจริงแล ้ว วันทนาบอกตนเองว่า หล่อนไม่มั่นใจด ้วยซํ้าว่าสามสบ ห ้าคะแนนของการสอบวันแรกนัน ้ จะเป็ นของหล่อน หรือไม่ เพราะการตอบข ้อสอบได ้ในหนึง่ ข ้อ ิ นั ้นก็ ยังไม่แนว่าจะได ้ถึงส บ คะแนนเต็ ม หรือ ไม่ อาจโดนหัก คะแนนนิด หน่ อ ยถ ้าคํ าตอบไม่ สมบูรณ์ หล่อนทําได ้กีข ่ ้อกันล่ะ...ทบแล ้วทวนอีกอย่างเข ้าข ้างตัวเองสุดกู่ ิ ‖ หล่อนหวังว่าอาจารย์ผู ้ตรวจข ้อสอบจะใจดีมเี มตตา ―สองข ้อเต็มๆ ทีท ่ ําได ้ก็ยส ี่ บ ―อีกห ้าข ้อ ตอบได ้ข ้อละนิดละหน่อย‖ คาดคะเนไปตามเรือ ่ ง หล่อนคุ ้นเคยกับการ เรีย น ทางโลกที่ ไ ม่ ว่า จะทํ า ข ้อสอบได ม ้ ากน อ ้ ยแค่ ไ หน ก็ ต อ้ งเขีย นๆ อะไรลงไปใน กระดาษคําตอบบ ้าง ―อย่าสง่ กระดาษเปล่า‖ อาจารย์เคยสอนไว ้อย่างนัน ้ ั กีค ―แล ้วอาจารย์จะให ้สก ่ ะแนนหนอ อย่างน ้อยก็คา่ นํ้ าหมึกละเอ ้า‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 412

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ไม่อยากจะคิดเลยว่าสอบตกตัง้ แต่วันแรก วันทนาออกจากห ้องสอบด ้วยใจไม่สดี ู ้ นัก หล่อนทําข ้อสอบได ้น ้อยกว่าสองปี กอ ่ นอย่างเทียบกันไม่ตด ิ ปี แรกนั น ้ หล่อนทําคะแนนได ้อยูใ่ น ้ ประถมพอปี ที่ ระดับปานกลางค่อนไปทางดี ก็ตามสถิตเิ ดิมๆ ทีห ่ ล่อนเคยทํ ามาตัง้ แต่เรียนชัน ื ขึน สองเริม ่ รู ้ลูท ่ างพลาดฟิ ตขยับอ่านหนั งสอ ้ มาอีกหน่อย บวกความตัง้ ใจทีเ่ พิม ่ ขึน ้ อีกนิด คะแนน ั ้ ดี สอบของหล่อนขยับขึน ้ มาอยูใ่ นชน แต่ปีนล ี้ ะ่ พลิกล็อคถล่มทะลายหรืออย่างไร ไม่อยากจะคิดเลย...หล่อนเดินทางกลับที่ พักด ้วยใจคอไม่คอ ่ ยดี เฝ้ าถามตัวเองซํ้าแล ้วซํ้าเล่าว่า หล่อนจะยังไปสอบวันทีส ่ องต่อหรือไม่ ี เหลือเกิน ในเมือ ่ มีความหวังริบหรีเ่ สย ―จะทํ าอย่างไรหากข ้อสอบวันทีส ่ องยากมากจนทํ าไม่ได ้อีก ‖ หล่อนตัง้ สมมุตฐ ิ าน ิ ใจ ประกอบกาตัดสน ―งัน ้ ไม่ไปสองดีก ว่า เอาเวลาไปทํ าอย่างอืน ่ น่าจะมีประโยชน์ก ว่าดันทุรั งไปสอบ‖ หล่อน ลอกตัวเอง ―แล ้วถ ้าข ้อสอบวันทีส ่ องง่ายล่ะ‖ หล่อนลองตัง้ สมมุตฐิ านใหม่ ี ดายในภายหลังว่า รู ้งีส ี ก็ ใช.่ ..ถ ้าข ้อสอบวันทีส ่ องง่ายแต่หล่อนจะต ้องมานั่ งเสย ้ อบเสย ดี ้ อจะถอย จะใชการไม่ ้ คิดชั่งใจอยูไ ่ ปๆ มาๆ วาจะสูหรื เข ้าสอบเป็ นข ้อแก ้ตัวเมือ ่ สอบไม่ ี่ งสอบเพือ ื่ ว่าสอบไม่ผา่ นเพราะทํ าข ้อสอบไม่ได ้ดี ทุกอย่างอยูท ผ่านดี หรือจะยอมไปเสย ่ ได ้ชอ ่ ี่ ิ ใจ จะเอาความรู ้หรือจะรักษาหน ้าไว ้!! การตัดสน ี เวลากับการคิด คิดไม่ตก...ในเวลาทีค ่ นอืน ่ คงเตรียมตัวสอบในวันถัดไป วันทนา เสย ิ ่ กวนแล ้ววันรุง่ ขึน ้ หล่อนก็ตัดสนใจเดินทางไปสูสนามสอบเพือ ่ สอบอีกวัน ด ้วยความหวังลึกๆ ว่า ี หลังจากทีห ข ้อสอบจะง่าย หล่อนจะมีโอกาสฟื้ นคืนชพ ่ มิน ่ เหม่ในวันแรกสอบ พยายามทําใจให ้ปกติ หล่อนต ้องไม่ถอดใจ ไม่วา่ จะเกิดอะไรขึน ้ ก็ ตาม หล่อนต ้องสู ้ ่ อย...ผีถงึ ป่ าชาแล ้ ี มากกว่านี้ อย่าง มาก ไม่ใชถ ้วนี่ ไม่เผาก็ต ้องฝั งอยูแ ่ ล ้ว หล่อนไม่มอ ี ะไรจะเสย ี ํ ก็แค่สอบตกให ้ประวัตศ ิ าสตร์ชวต ิ ต่างพร ้อมอีกนิดหน่อย สาคัญทีว่ า่ หล่อนจะตกยังไง...ก็แค่นัน ้ เข ้าห ้องสอบแล ้ว อีกแล ้วซ.ี ..ทันทีทเี่ ห็นข ้อสอบอัตนั ยเจ็ ดข ้อตรงหน ้า วันทนาก็แทบ ่ ก ี เลย ก็ดเู ถอะ อ่านข ้อสอบกลับไปกลับมาตัง้ หลาย ลมใสอ ี ครัง้ หล่อนหายใจไม่ทั่วท ้องเอาเสย เที่ยว เพื่อสํ ารวจว่า มีข ้อใหม่บ ้างทีห ่ ล่อ นทํ าได ้แบบเต็ ม ร ้อย จะได ้ทํ าก่อ นเพื่อ ดึงกํ าลั งใจ กลับมา ―มีข ้อนีม ้ งั ้ พอเข ้าเค ้า‖ หล่อนบอกตัวเองแล ้วลงมือทําข ้อนั น ้ ก่อน ไม่มากหรอกแผล็บ ิ อยู่ เดียวก็เสร็จ เพือ ่ รับรู ้ว่าทีค ่ ด ิ ว่าทําได ้นั น ้ แท ้จริงแล ้ว หล่อนก็ไม่สามารถทํ าได ้คะแนนเต็มสบ ดี แล ้วข ้อต่อไปล่ะ ทําข ้อไหนดี...ข ้อนีแ ้ ล ้วกัน หล่อนใชวิ้ ธเี สริมกําลังใจให ้ตัวเองทีละข ้อๆ หล่อนเขียนไปหน่อยแล ้วเว ้นหน ้ากระดาษ ไว ้ แอบฝั นกลางวันว่า ประเดีย ๋ วหล่อนนึกออกจะได ้มาเขียนเพิม ่ เติม ทุกข ้อๆ หล่อ นเขียนข ้อละนิด ละหน่อ ย บางข ้อที่เว ้นแบบบริสท ุ ธิก ์ ็ยั งมี เอาว๊าลอก ั นิด ให ้ดูวา่ หล่อนได ้พยายามจะทํา คําถามทวนสก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 413

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

นั กเรียนบางท่านเริม ่ ทยอยสง่ ข ้อสอบแล ้ว วันทนาถอนหายใจครัง้ แล ้วครัง้ เล่า ปี นี้จะ รอดไหมหนอ หล่อนจะสอบผ่านมัย ้ คิดคํานวณความน่าจะเป็ นของคะแนนทีจ ่ ะได ้เท่าไหร่ๆ ก็ยัง ี ที ไม่อยูใ่ นเกณฑ์เสย ั หนึง่ คะแนน เขียนข ้อนีเ้ พิม ่ อีกหน่อยแล ้วกัน เผือ ่ ได ้คะแนนข ้อนีเ้ พิม ่ อีกสก หนึง่ ข ้อ หนึง่ คะแนน ถ ้าเจ็ดข ้อก็เจ็ดคะแนนเข ้าไปแล ้ว อา...ยังไม่พอ ั ข ้อละคะแนนส.ิ ..คิด คิด คิด หล่อนย ้อนกลับไปทีค ่ ําตอบข ้อแรกใหม่ ต ้องอีกสก ี งนักเรียนสองคนคุยกันในระยะใกล ้ กําลังเดินมาผ่านโต๊ะของหล่อน เสย ี งถามขึน ―ทําเรือ ่ ง...ได ้มัย ้ ‖ เสย ้ ฟั งไม่ได ้ศัพท์วา่ ฝ่ ายนัน ้ ถามอะไร วันทนาจึงสา่ ยหน ้าปฏิเสธไว ้ก่อน ื กกระดาษแผ่นสข ี าววางทีโ่ ต๊ะของวันทนา ―ดูแล ้วคืนด ้วย ―เอ ้านี่‖ ปากบอก แล ้วเสอ นะ‖ แล ้วทัง้ คูก ่ ็เดินจากไป หนึง่ ในสองนัน ้ สง่ กระดาษคําตอบ อีกหนึง่ นั น ้ ไม่ทราบว่าหายไป ไหน...หล่อนยังไม่ได ้สง่ ี าวทีถ ึ ชาวูบไปทั ง้ ตัวเมือ ื ใน วันทนาเปิ ดกระดาษแผ่นสข ่ ูก ยืน ่ ให ้ รู ้ส ก ่ เห็ นตั วหนั งสอ ่ กระดาษแผ่นนั น ้ ...ใช มันคือคําตอบข ้อหนึง่ ของข ้อสอบตรงหน ้าทีห ่ ล่อนกําลั งปวดหัวกับมันอยู่ นั่เนอง ั่ เมือ ใจสน ่ กวาดสายตามองคําตอบตรงหน ้า หล่อนตวัดสายตามองกระดาษคําตอบของ ตัวเอง ข ้อสอบข ้อดังกล่าว หล่อนเขียนไปได ้หลายบรรทัดแล ้ว ทําราวกับว่าตอบเสร็จแล ้วตาม กรรมวิธข ี องหล่อน คือทําได ้ครึง่ หนึง่ สว่ นทีเ่ หลือก็เขียนทีละขยักเพือ ่ เรียกร ้องคะแนนเพิม ่ ทีละ หนึง่ คะแนน หากเป็ นไปได ้ แต่ท ว่า...ชา่ งท ้ายทีห ่ ล่อนทํ าตามกรรมวิธท ี ค ี่ ด ิ ค ้นขึน ้ มากลางห ้องสอบนี่ส ิ มันไม่ ี าวทีเ่ พือ ี เลย โอ...หล่อนจะทําอย่างไรดี เหมือนคําตอบในกระดาษแผ่นสข ่ นยืน ่ ให ้เอาเสย นํ้ ายาลบคําผิดก็มใี นกระเป๋ าดินสอ หรือจะขอกระดาษคําตอบใหม่ กรรมการคุมสอบก็ คงไม่หวง ี งดังมาจากไหน อ ้อ...จากใจ ―เปลีย ่ นเลย จะได ้มีคะแนนมาชว่ ยอีกสักห ้าคะแนน‖ เสย หล่อนเอง ่ อบได ้ด ้วยฝี มือตัวเอง บาปนะ ―อย่าเลย อย่าทุจริตในการสอบ มันจะดียังไงถ ้าไม่ใชส ี งหนึง่ คัดค ้าน มันมาจากไหน...จากไหน เธอเรียนธรรมะควรให ้ธรรมะเข ้าไปอยูใ่ นหัวใจ‖ อีกเสย ่ กัน หล่อนเองเชน ในสํานึก

ี งพรํ่าสอนของพระอาจารย์ผด หัวใจยังคงเต ้นตึ๊ กตั๊กๆ กับการชั่งใจทีไ่ ม่จบ แว่วเสย ุ ขึน ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 414

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั ้ เปรียญ ธรรมประโยค ๗ ตอนนั น ...สมัยก่อน ตอนทีอ ่ าตมาสอบชน ้ ทําไม่ได ้เลย แต่อก ี รูปหนึง่ ทีอ ่ ยูใ่ กล ้ๆ เขาทําได ้ เขาก็ยกกระดาษนั น ้ เป็ นท่าทีให ้อาตมาลอกคําตอบ อาตมาจะทํ า อย่างไรดี ถ ้าไม่ลอกก็ต ้องสอบตก ถ ้าลอกจะสอบได ้ แต่อาตมามาคิดใคร่ครวญดู ถ ้าอาตมาสอบ ประโยค ๗ ได ้ด ้วยการดูคําตอบของคนอืน ่ ปี หน ้าอาตมาก็สอบประโยค ๘ และต่อประโยค ๙ เพราะอาตมาตัง้ ใจอยูแ ่ ล ้วว่าจะเรียนให ้จบประโยค ๙ มาคิดๆ ดู ถ ้าวันหนึง่ อาตมาจบประโยค ๙ ึ ษานั น แล ้วมาย ้อนรําลึกนึกถึงความหลังว่า สว่ นหนึง่ ของการจบการศก ้ ครัง้ หนึง่ เมือ ่ เรียนประโยค ๗ อาตมาสอบได ้เพราะลอกข ้อสอบเพือ ่ สหธรรมมิก ประโยค ๙ ของอาตมาก็จะเป็ นเปรียญธรรม ทีม ่ ม ี ลทิน แต่ถ ้าอาตมายอมสอบตกแล ้วค่อยมาสอบให ้ได ้ในปี ตอ ่ ไป ถึงยังไงอาตมาก็ต ้องเรียน ่ บอย่างมี ให ้จบอยู่แล ้ว เพียงแต่ข ้าไปอีกหนึง่ ปี แต่อาตมาจะจบอย่างภาคภูมใิ จตัวเอง ไม่ใชจ มลทิน นึกถึงทีไรก็จะอายใจไปตลอดชวี ต ิ ตกลงปี นัน ้ อาตมาสอบตก แต่อก ี สามปี ตอ ่ มาอาตมาก็ เรียนจบ...เรียนจบอย่างภาคภูมใิ จทีท ่ ําได ้ด ้วยความ สุจริตและมีความรู ้สมภูม ิ ทุกวันนี้อาตมาก็ ยังภูมใิ จสามารถเล่าเรือ ่ งนีไ ้ ด ้ว่า อาตมาเคยสอบตกตอนเรียนประโยค ๗... วันทนานิง่ สงบไตร่ตรองอีกครัง้ ...สอบตกเพราะไม่ยอมทุจริต หล่อนยังมีโอกาสแก ้ตัว ได ้ในปี หน ้า แต่ถ ้าสอบได ้อย่างทุจริต ทุจริตครัง้ นี้ก็จะเป็ นบันไดให ้หล่อนได ้เรียนสูงขึน ้ ไป และ ึ ษาก็จะจบการศก ึ ษาแบบมีมลทินติดไปตลอดชวี ต เมือ ่ ถึงวันทีจ ่ บการศก ิ ไม่มใี ครให ้โอกาสสอบ ั ้ ทีส แก ้ตัวในชน ่ อบผ่านมาแล ้วหรอก ถึงเจ ้าตัวจะพร ้อมในภายหลังก็ตาม...อดีตเป็ นสงิ่ ทีเ่ ราไม่ม ี ิ ธิแ สท ์ ก ้ไข ี าวเดินกลับเข ้ามาในห ้องสอบอีกครัง้ วันทนาไม่รู ้ได ้ว่าฝ่ ายนั น เจ ้าของกระดาษสข ้ ไป ไหนมา เพียงแต่เมือ ่ ฝ่ ายนั น ้ เดินมาถึงโต๊ะของวันทนา หล่อนก็ยน ื่ กระดาษคืนให ้แล ้วกล่าวเบาๆ ว่า ี งพูดนั น ―ไม่เอาหรอกค่ะ เดีย ๋ วอาจารย์คม ุ สอบเห็น ‖ มันเบามากกับเสย ้ หากในใจของ หล่อนกําลังพองโต ิ ใจสง่ ทีโ่ ต๊ะกรรมการคุมสอบแล ้วออกไป ทบทวนกระดาษคํ าตอบอีกครัง้ ก่อนตัดสน ั สอบสมภาษณ์ตอ ่ ―ชา่ งมันปะไร หากอีกสองอาทิตย์ข ้างหน ้าหล่อนจะทราบผลว่าสอบตก แต่ถ ้าเกิดโชค ิ ใจละทิง้ บางโอกาสในขณะนี้ ดีหล่อนไม่ตก หล่อนคงดีใจกว่าใครทีต ่ ัดสน ึ เย็ น หล่อนออกมายืนรอรถเพือ ่ กลับทีพ ่ ัก สายลมเย็นพัดมาต ้องผิวกาย ในความรู ้สก ึ อิม สบายนั น ้ หนึง่ ความรู ้สก ่ ในดวงใจขณะนี้บอกว่าปี นี้ หล่อนสอบผ่านแล ้ว ตัง้ แต่เขายังไม่ได ้ ประกาศผล

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 415

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๔๗ เรือ ่ งสน

"ผูพ ้ ท ิ ักษ์" โดย พนมพร

ื น้อย...เจ ้าเสอ ื น ้อย‖ “เจ้าเสอ ี งเด็กๆ กลุม ื่ ―เจ ้าเสอ ื น ้อย‖ ขวัญใจของเด็กๆ ใน เสย ่ ใหญ่ยน ื เกาะรัว้ ไม ้ตะโกนเรียกชอ ละแวกนี้ ทุกบ่ายหลังเลิกเรียนกลับถึงบ ้านวางกระเป๋ านักเรียนลง พวกเขาก็จะรวมกันมาเย ้าแหย่ ื น ้อย สร ้างความรําคาญให ้มันจนต ้อง ออกไปไล่และทําเสย ี งดุใส.่ ..แล ้วเด็กๆ ก็จะพากัน เจ ้าเสอ วิง่ หนีอย่างสนุกสนาน ื น ้อยไปไหน‖ เอก หัวโจกประจํากลุม ―คุณยายแพรครับ เจ ้าเสอ ่ ตะโกนถาม เมือ ่ ไม่ได ้ ี งของเจ ้าเสอ ื น ้อย ยินเสย ―คุณยายแพร‖ หญิงชราใจดีมักทําขนมคุ ้กกีอ ้ ร่อยแจกเด็กๆ เสมอ คุณยายจะนั่ งเก ้าอี้ ี ี โยกหวายสนํ้าตาลตัวเก่าทีร่ องด ้วยเบาะสนวลตรงระเบียง ไม ้หน ้าบ ้านมองดูเด็กๆ วิง่ เล่นกัน ื น ้อย‖ หมาไทยสน ี ํ้ าตาลคูใ่ จเสมอ บางครัง้ ก็นั่งถักโครเชท์บ ้างไหมพรมบ ้าง ข ้างกายมี ―เจ ้าเสอ บ่ายนีค ้ ณ ุ ยายแพรยังคงนั่งเก ้าอีโ้ ยกตัวเดิม...แต่ข ้างกายกลับว่างเปล่า ื น ้อย‖ เด็กๆ ชว่ ยกันตะโกน ―คุณยายครับ พวกเราอยากเล่นกับเจ ้าเสอ ื น ้อยมานีม ี งเล็กๆ ใสๆ จากน ้องเล็กในกลุม ―เสอ ่ ะ...มานีม ่ า‖ เสย ่ น ้องเอ็มเป็ นคนโปรด ื น ้อย ทุกครัง้ ทีไ่ ด ้ยินเสย ี งนี้มันจะวิง่ รีไ่ ปหาอย่างเร็ ว ยกสองขาหน ้าเกาะรัว้ ไม ้จนสั่น ของเจ ้าเสอ ี หน ้าน ้องเอ็ม ไหว แลบลิน ้ รอดรัว้ ออกไปเสย ครู่ต่อมา เด็กดๆ เริม ่ ระอาต่อการรอคอย ค่อยๆ สลายกลุ่มเดินกลับบ ้านไปอย่างผิด หวังโดยไม่รู ้ว่าเพือ ่ นเล่นตัวโตของพวกเขาหายไปไหน ี่ ี กอ เชา้ วันหนึง่ เมือ ่ สป ่ น หลังจากฝนตกหนั กทัง้ คืนจนนํ้ าในซอยท่วมสูง เป็ นเรือ ่ งปกติ ของชาวกรุงเทพทีต ่ ้องผจญกับปั ญหานํ้ าท่วม ยายแพรออกเดินสํารวจระดับนํ้ าทีท ่ ่วมขังบริเวณ ี งครางเบาๆ อย่างเจ็บปวดทําให ้คุณยายสะดุดใจ เมือ นอกบ ้าน เสย ่ เข ้าไปใกล ้ได ้พบสุนัขตัวโตส ี ่ ั ่ ี ดงสดของเลือดผสมกับส ี นํ้ าตาลนอนตัวสนแชนํ้าอยูค ่ รึง่ ตัว ตามตัวมีเลือดไหนเป็ นทางยาว สแ ี ดงประหลาด ขุน ่ ของนํ้ ากลายเป็ นสแ ี จริง‘ ‗ชา่ งน่าเวทนาเสย ิ ใจลากมันขึน ยายแพรยืนลังเลอยู่สักครู่ ก่อนตัดสน ้ จากนํ้ าไปยั งขอบทางเดินอย่าง ทุลักทุเล จากนั น ้ ก็กลับเข ้าบ ้านหยิบผ ้าเช็ดตัวผืนเก่าติดมือออกมา ยายแพรก ้มลงเช็ดตามตัว ของมันเบาๆ มันลืมตาขึน ้ มองอย่างยากเย็น ดวงตาของมันเหมือนกําลังขอความชว่ ยเหลือ คุณ ั ตัวของมันเพือ ยายใชผ้ ้าห่อกระชบ ่ ให ้หายหนาว ขณะทีเ่ ลือดสดๆ ยังคงไหลเป็ นทาง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 416

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี งรถแท็ กซล ี่ ย เสย ุ นํ้ าเข ้ามาสง่ ผู ้โดยสารในซอย และกําลังขับรถเปล่าออกไป คุณยาย รีบโบกให ้รถหยุด ―จอด...จอดด ้วย พ่อคุณ‖ ี่ อดลง คุณยายรีบบอก เมือ ่ แท็กซจ ―สงเคราะห์ด ้วยเถิดเอาบุญ ชว่ ยอุ ้มเจ ้าตัวนีข ้ น ึ้ รถไปร ้านหมอหน ้าซอยหน่อยเถิด‖ ี่ องอย่างรังเกียจก่อนถามว่า ―นี่ หมาของยายหรือ ทําไมสกปรกอย่างนี้ คนขับแท็กซม แล ้วนีจ ่ ะขึน ้ รถผมได ้ยังไงกัน‖ ―หมาของยายออกไปเล่นนํ้ าฝนเมือ ่ คืน‖ คนขับมองอย่างไม่ชอบใจนั ก ความอยากได ้ผู ้โดยสารทําให ้เขาตัดใจบอกไปว่า ―เอา ่ ้ายรถก็แล ้วกัน เดีย ...ก็เอา...ถ ้างัน ้ ยกใสท ๋ วเบาะรถเปื้ อนหมดจะไปรับผู ้โดยสารได ้ยังไง‖ ―ตกลง แต่อย่าปิ ดท ้ายรถนะ เดีย ๋ วมันไม่มอ ี ากาศหายใจ‖ คุณยายยืนดูคนขับแท็กซ ี่ ่ ยกมันอย่างรังเกียจใสท ้ายรถ ―ขอบใจมากนะพ่อคุณ‖ ั ว์แพทย์บอกยายแพรว่า หล ังจากตรวจอาการบาดเจ็บ สต ―ขาหลังข ้างขวานี้ถูกทับอย่างแรง หมอกกลัวว่าถ ้าหายแล ้วเขาอาจจะเดินได ้ไม่ปกติ นัก เดีย ๋ วหมอจะทําแผลให ้และก็มย ี าให ้กลับไปทาน เขาผอมมากจนซโี่ ครงโผล่ สงสัยว่าจะเป็ น โรคขาดอาหาร ตัวเขาสกปรกมากและหมัดด ้วย หมอให ้แชมพูยาไปผสมนํ้ าแล ้วเช็ด ตัวด ้วย ั อาทิตย์หนึง่ เขาชอ ื่ อะไรครับ‖ ระหว่างนีค ้ ณ ุ ยายคงก็ต ้องพาเขามาทําแผลทุกวันสก ื่ อะไรดีนะ‖ ยายแพรลังเลนิดหนึง่ เป็ นคนถามง่ายทีต ―ชอ ่ อบยาก เมือ ่ มองเห็นเขีย ้ ว ื ่ ื ื ขาวของมันยืน ่ ออกมา คุณนายก็คด ิ ออก ―เจ ้าเสอ...ชอเจ ้าเสอน ้อย‖ ื่ เสอ ื น ้อยลงในบัตรนั ดเวลา หมอก ้มหน ้าเขียนชอ และก็ทล ุ ักทุเลอีกครัง้ ตอนเรียกรถตุ๊กตุ๊กจากหน ้าร ้านหมอ ครัน ้ ถึงบ ้านยายแพรขอร ้อง ให ้คนขับรถอุ ้มมันไปวงลงทีม ่ ม ุ ระเบียงบ ้าน คราวนี้คนขับกุลก ี จ ุ อชว่ ยอย่างแข็งขันผิดกับขาไป ยายแพรจึงตกลงว่าจ ้างให ้เข ้ามารับไปร ้านหมอทุกวันด ้วยค่าจ ้างอย่างงาม ื น ้อยอาจจะมีชอ ื่ อืน ื่ ใหม่ของ เจ ้าเสอ ่ มาก่อน แต่พอยายแพรเรียก เขาก็รู ้ว่า...นี่คอ ื ชอ เขา และเขากําลังจะมีชวี ต ิ ใหม่จากนี้ไป เขาลืมตาขึน ้ มองยายแพรอย่างรู ้คุณ พยายามยกหัวขึน ้ แต่ไม่สําเร็จ ทีท ่ ําได ้ก็แค่กระดิกหางเท่านัน ้ ตัง้ แต่นัน ้ มา ยายแพรดูแลเขาอย่างดี ทายากําจัดหมัดให ้ ป้ อนยาให ้ ต ม ้ เนื้อคลุกข ้าว ร ้อนๆ ให ้มันกินอิม ่ ทุกมือ ้ อาการป่ วยจึงทุเลาโดยเร็ว แข็งแรงขึน ้ และเดินได ้เกือบปกติ ้ ี ดงให ้ใสแ ่ ล ้ว หลังจากฉีดยาป้ องกันโรคตามคํ าสั่งของหมอ ยายแพรซอปลอกคอส แ บอกว่า ―เจ ้าไม่ต ้องร่อนเร่ไปไหนแล ้ว อยูท ่ น ี่ ี่แหละ อยูเ่ ป็ นเพือ ่ นกับคนแก่คนหนึ่ งนะ ฉั นอยูค ่ น เดียวมาหลายปี แล ้ว‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 417

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี งด ังจากหน ้าบ ้านยามวิกาล พร ้อมเสย ี งฝี เท ้าหนั กๆ เจ ้าเสอ ื น ้อยวิง่ พรวดออกมา เสย มันเห็นชายร่างใหญ่หวิ้ กระเป๋ าใบโตบุกเข ้าบ ้าน เมือ ่ คราวก่อนก็เข ้ามาอย่างนี้ กําลังขนของมีคา่ ลงกระเป๋ า มันกระโจนงับอย่างแรงจนเจ ้าหัวขโมยเซถลา ข ้าวของกระจายเกลือ ่ นพืน ้ ยายแพร โทรศัพท์แจ ้งตํารวจมารวบตัวไว ้ได ้ทัน กลายเป็ นวีรกรรมอันกล ้าหาญของมัน ได ้รับรางวัลเป็ น ี หลายมือ อาหารอร่อยเสย ้ คํ่าคืนนี้เจ ้าหัวขโมยใจกล ้ากว่าคราวทีแ ่ ล ้ว เดินเข ้ามาอย่างอุกอาจ วางกระเป๋ าลงบน ื น ้อยแยกเขีย ่ ันที มันกัดลงบน พืน ้ อย่างแรง เจ ้าเสอ ้ วอันวาววับออกมาอวด พร ้อมกระโจมเข ้าใสท ต ้นแขนจังใหญ่ ชายร่างใหญ่ร ้องลั่นและสะบัดอย่างแรง พร ้อมใชมื้ ออีกข ้างคว ้าไม ้ฟาดลงกลาง ื แม ้จะเจ็บป่ วยแต่มันก็ไม่ยอมปล่อยแขนทีง่ ับไว ้ หน ้าเจ ้าเสอ ―ไอ ้หมาบ ้า ไอ ้ระยํา จะฆ่ากูหรือนี่ มันต ้องตายก่อนกู‖ พลางเงือ ้ ไม ้จะฟาดซํ้าอีกครัง้ ยายแพรวิง่ ออกมา ร ้องอย่างตกใจว่า ่ ย ื น ้อยปล่อย‖ ―หยุดเดีย ๋ วนี้ หยุด ได ้ยินมัย ้ ใครน่ะ...ลูกพลใชม ั ้ หยุด...เสอ ื น ้อยฝั งลึกพอควร ทะลุแขน ทัง้ คูแ ่ ยกออกจากกันอย่างสะบักสบอม เขีย ้ วของเจ ้าเสอ ื้ เชต ิ้ สข ี าว เลือดแดงไหลเต็มแขน สว่ นเจ ้าเสอ ื น ้อยก็เจ็บไม่เบา เลือดอาบหน ้าด ้วยฤทธิท เสอ ์ ่อน ื ไม ้ เป็ นการพบกันครัง้ แรกระหว่างพลเมืองลูกชายทีห ่ า่ งหายไปทํางานในต่างประเทศกับเจ ้าเสอ น ้อยผู ้พิทักษ์ ่ โมยทีไ่ หนหรอก‖ ยายแพรเอือ ื น ้อย ―ลูกชายของยายเองไม่ใชข ้ มมือไปคว ้าตัวเจ ้าเสอ ่ ก ้ ี ง ไว ้เพือ ่ ไม่มันกระโจนเข ้าใสอ ี แล ้วหันมาดูบาดแผลของลูกชายทีก ่ ลับมาโดยไม่ให ้สุมให ้เสย ั คํา‖ สก

―เจ็บไหมลูก ไปหาหมอกันเถิด เลือดออกมาเต็มแขนไปหมด จะกลับมาก็ไม่บอกแม่ ―แม่เลีย ้ งไอ ้ตัวนีห ้ รือ มันเกือบฆ่าผมแล ้วนะ‖ ื น ้อยไม่รู ้จักลูก เขาคงนึกว่าขโมยขึน ―ไม่หรอก เสอ ้ บ ้าน‖ ยายแพรแก ้ตัวแทน ―ผมเกลียดมัน‖

ื น ้อยอย่างเคียดแค ้น ก่อนทีจ พลเมืองยังคงจ ้องหน ้าเจ ้าเสอ ่ ะไปทํ าแผลและฉีดยาที่ ื น ้อยก็นอนซมคอยยายแพรกลับมาทําแผล โรงพยาบาล สว่ นเจ ้าเสอ ั เดือนหนึง่ คราวนีผ “แม่คร ับ ผมจะมาอยูเ่ มืองไทยสก ้ มได ้ลาพักนานหน่อย‖ ิ ก ―ดีสล ู มาอยูเ่ ป็ นเพือ ่ นแม่บ ้าง แม่อยูค ่ นเดียวมานานั บตัง้ แต่พอ ่ แกตาย‖ ยายแพรดีใจจนนํ้ าตาไหล เข ้าไปกอดลูกชาย ―หลานๆ สบายดีหรือลูก‖ ―ครับ สบายดีทัง้ สองคน พอลตัวใหญ่เท่ผามแล ้วกําลังจะจบวิศวะไฟฟ้ าปี นี้ สว่ นแอน นีก ่ ็โตเป็ นสาวจะเข ้ามหาวิทยาลัยปี นี้‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 418

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ดีใจจัง แม่ก็แก่ลงทุกปี ๆ จะตายวันไหนก็ไม่รู ้‖ ―ผมว่าแม่แข็งแรงออก ดูไม่แก่เท่าไร ยังเหมือนคราวก่อนทีผ ่ มกลับมา‖ ิ ปี มาแล ้วนะลูก เมือไรลูกๆ หลานๆ จะกลับมาอยูก ี ทีก็ ―นั่ นมันเกือบสบ ่ ันพร ้อมหน ้าเสย ไม่รู ้‖ ี ด ้วย พอ ―แม่กําลังจะต่อว่าผมอีกแล ้ว จะทํ ายังไงได ้ ผมมีงานทํ าทีโ่ น่น รายได ้ก็ดเี สย มีเวลาว่างผมก็กลับมาเยีย ่ มแม่ แล ้วจะเอายังไงกันอีก‖ ี ใสแ ่ ม่ทก พลเมืองอารมณ์เสย ุ ครัง้ ทีน ่ างถามถึงเรือ ่ งกลับบ ้าน ว ันว่าง พลเมืองเดินสํารวจรอบบริเวณบ ้าน สภาพบ ้านถึงจะเก่าไป สนามหญ ้ามีหญ ้า ขึน ้ รกสูง แต่ต ้นไม ้เก่าๆ อย่างต ้นลั่นทม ต ้นลั่นทม ต ้นแคฝรั่ง ต ้นอโศกสปั นก็ยังให ้ความร่มรืน ่ เหมือนเดิม บริเวณบ ้านยังคงสะอาดด ้วยการดูแลเก็บกวาดอย่างดี ั ชวนให ้แม่ขายบ ้านนี้เสย ี คงจะได ้ เขานึกถึงคราวทีแ ่ ล ้ว เขากลับบ ้านเมือ ่ พ่อตาย เขาชก ื้ คอนโดฯ อย่างดีให ้แม่อยูส ั ยูนต เงินก ้อนใหญ่ แล ้วเขาก็จะหาซอ ่ ก ิ หนึง่ แต่พด ู หว่านล ้อมอย่างไร ก็ไม่สําเร็จ เหตุผลของแม่ก็คอ ื บ ้านนี้ เป็ นสมบัตท ิ พ ี่ ่อรักและหวงแหน แม่ได ้ให ้สัญญาไว ้กับพ่อ ่ กัน...โบราณแท ้ๆ เขาคงจะต ้องรอขายบ ้านหลัง ว่า จะดูแลบ ้านหลังนี้อย่างดีจนกว่าจะตายเชน แม่ตายกระมัง...คิดแล ้วก็ได ้แต่ถอนใจ ื น ้อยคอยเดินตามห่างๆ ท่าทาง และไม่วา่ พลเมืองจะเดินไปไหนในบ ้านนี้ ก็จะมีเจ ้าเสอ ของมันหวงบ ้านนี้พอๆ กับแม่ของเขา เขาเดินกลับเข ้าบ ้านเปิ ดตู ้โบราณหยิบเครือ ่ งบลายคราม เก่าๆ ขึน ้ มาดู พลางนึกว่าของเก่าจะมีคา่ มีราคาก็ตอนขายนีแ ่ หละ ถ ้าตัง้ ไว ้เฉยๆ มันก็เป็ นแค่วัตถุ ธรรมดานีเ่ อง ื น ้อยลุกขึน ี ง ขณะเขาหยิบชามเบญจรงค์ใบโปรดของยายแพรออกมาดู เจ ้าเสอ ้ เห่าเสย ดังอย่างโกรธจัด แถมวิง่ ไปเคาะประตูห ้องของยายแพรเหมือนจะฟ้ อง เขารีบปิ ดตู ้ก่อนแม่เดิน ออกมา ―แม่ ผมไม่ชอบไอ ้สัตว์หน ้าขนตัวนี้เลย มันคอยจ ้องจะทํ าร ้ายผมตลอดเวลา‖ เขาชงิ ฟ้ องก่อน ื น ้อยเขาเชอ ื่ งมากนะ อยูก ―พลคิดมากไปหรือเปล่าลูก เจ ้าเสอ ่ ับแม่มาหลายปี แล ้ว เรา ให ้ความรักกับเขา...แล ้วเขาก็จะรักเราตอบ‖ ื น ้อยเข ้ามาใกล ้ๆ พลางลูบหัวเบาๆ มันหมอบลงข ้างกายอย่างซอ ื่ ยายแพรเรียกเจ ้าเสอ ั สตว์ พอยายแพรเอือ ้ มมือไปเกาคางของมัน มันนอนหลับตาพริม ้ พลเมืองเกลียดหน ้ามัน เขาคิด ว่าระหว่างหนึง่ เดือนทีพ ่ ักอยูใ่ นบ ้านหลังนี้เขาคงไม่ม ี ความสุขเป็ นแน่ ทุกครัง้ ทีป ่ ระจันหน ้ากันสองต่อสองโดยไม่มย ี ายแพร เขาต ้องคว ้าไม ้ไว ้ใกล ้ตัว ื น ้อยก็ จะทํ าเสย ี งคํารามในลําคอ แถมแยกเขีย เสมอกันไม่ให ้มันเข ้ามาทําร ้ายอีก สว่ นเจ ้าเสอ ้ ว แหลมคมออกมาขูด ่ ้วย คํ่าคืนหนึง่ เพือ ่ นเก่าสมัยมหาวิทยาลัยมารับเขาไปฉลองกันจนเมามาย กลับมาเอา เกือบสว่าง เขาตะโกนเอะอะให ้แม่ออกมาเปิ ดประตูอย่างคนขาดสติ ยายแพรเดินงัวเงียออกมา ้ พอประตูเปิ ดออกเขาผลักแม่ล ้มอย่างคนครองสติไม่อยู่ แล ้วตัวเองก็เดินเซ เปิ ดประตูอย่างชาๆ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 419

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื น ้อยอีกครัง้ คราวนีต ถลาเกือบล ้มเหมือนกัน เขาประจันหน ้ากับเจ ้าเสอ ้ าของมันฉายแววเหลืออด ี ง ดูน่ากลัวกว่าทุกครัง้ เขาหายเมาเป็ นปลิดทิง้ ความกลัวเล่นเข ้ามาแทนที่ เขาร ้องเรียกแม่เสย หลง ―แม่...แม่...ดูมันซ ิ มันจะกัดผมอีก‖ ื น ้อย...อย่าทําร ้ายเขา เขาไม่ได ้ตัง้ ใจทําแม่ เขาเมา‖ ―อย่า เสอ ความกลัวจะเกิดเหตุการณ์อ ย่างวันแรกทีท ่ ั ง้ คู่พบกัน ยายแพรรีบเข ้ามาขวางกลาง ื นอ เหตุก ารณ์ ส งบลงเมื่อ เจ ้าเส อ ้ ยยอมหยุด เดินกลั บ ไป ส ่วนพลเมือ งเดิน เข ้าห ้องนอนไป... ื น ้อยได ้ติดตา เขาลูบคลําแผลเป็ นที่ ตลอดคืนเขานอนไม่หลับ กลับจดจําแววตาดุดันของเจ ้าเสอ ต ้นแขน...พลันสมองของเขาคิดอะไรขึน ้ มาบางอย่าง ้ พลเมืองนั่งคุยกับแม่ เขาโพล่งขึน ว ันรุง ่ ขึน ้ มาว่า ่ ย ―มันเคยเป็ นหมาจรจัดมาก่อน ใชม ั ้ แม่‖ ื น ้อย ―เสอ ื น ้อยเป็ นหมา ―ก็ไม่เชงิ นะลูก‖ ผู ้เป็ นแม่ไม่อยากให ้ลูกชายรังเกียจเจ ้าเสอ พันธุด ์ ี ลักษณะของมันสวยนะ แม่วา่ อาจจะมีเจ ้าของเก่าเลีย ้ งและฝึ กมาอย่างดี แล ้วก็เกิดพลัด หลงกันก็ได ้ เพราะว่าเขาฉลาดมาก ฟั งภาษาของเรารู ้เรือ ่ ง ทีส ่ ําคัญเขาเฝ้ าบ ้านเก่งมาก‖ ―แล ้วถ ้ามันกัดผมตายละครับแม่‖ ―แม่วา่ คงไปถึงอย่างนัน ้ หรอก‖ ―จะว่าได ้หรือ เวลาแม่ไม่อยู่ มันทําท่าจะเล่นงานผมทุกที‖ ่ งให ้พลเมืองพูดสงิ่ ที่ ―แล ้วจะให ้แม่ทําอย่างไร?‖ ยายแพรพลัง้ ปากพูดออกไป เปิ ดชอ ตัง้ ใจไว ้ ั วันมันอาจฆ่าผมตายก็ได ้นะ‖ ―เอามันไปปล่อยทิง้ ตามวัดเถิด ไม่งน ั ้ สก ―เอาไปปล่อยไม่ได ้นะ แล ้วแม่จะอยูก ่ ับใคร‖ ―กับผมไงล่ะ‖ ―แล ้วถ ้าพลกลับไปแล ้ว‖ ้ ―โธ่แม่ไม่เห็นยากเลย ผมจะจ ้างคนใชมาอยู เ่ ป็ นเพือ ่ นแม่สักคน เขาจะได ้ชว่ ยแบ่งเบา งานบ ้านของแม่ด ้วย‖ ิ แล ้ว‖ ―ไม่เอา ไม่ต ้อง ไม่ทําเองจนชน ั อย่าง งัน ี งของเขา ―อะไรก็ไม่เอาสก ้ แม่ต ้องเลือกเอาระหว่างผมกับไอ ้สัตว์ตัวนั น ้ ‖ เสย เริม ่ ดังขึน ้ อย่างโกรธ พร ้อมยํ้าอีกว่า ―แม่ต ้องเลือกแล ้ว มันถึงเวลาแล ้ว‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 420

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―แม่ไม่เลือก...แม่เลือกทัง้ สองอย่าง‖ หญิงชราสา่ ยหน ้า ิ ม่ ถ ้าแม่เ ลือ กมั น ผมจะออกจากบ ้านไปเดี๋ย วนี้ ‖ ―แม่ก็ รู ้ว่า เป็ นไปไม่ไ ด ้ เลือ กซ แ พลเมืองขู่ ―ไม่นะพล ทีน ่ เี่ ป็ นบ ้านของลูกเหมือนกัน‖ ―ถ ้างัน ้ แม่เลือกผมล่ะซ‖ิ ี งสน ั่ และแผ่วเบา ―แม่...แม่...แม่...ไม่รู ้ แม่รักลูก‖ ยายแพรพูดเสย ี งหัวเราะอย่างพอใจของเขา ―แปลว่าแม่เลือกผม ก็ด ี แม่คด ิ ถูกแล ้ว‖ เสย ว ันต่อมา พลเมืองกลับเข ้าบ ้านเร็วกว่าทุกวัน เขามาพร ้อมพาชายฉกรรจ์อก ี ๔-๕ คน เขาสง่ ถุงพลาสติกให ้แม่ พลางพูดอย่างอารมณ์ดวี า่ ―แม่ครับ แม่ชว่ ยปอกผลไม ้ให ้ผมด ้วย‖ ี งโครมคราม รู ้สก ึ ผิด ยายแพรรับถุงผลไม ้เดินลับเข ้าห ้องครั วไป สักครู่นางได ้ยินเสย ื น ้อยของนางถูก สังเกตจึงเดินกลับออกมา ภาพทีเ่ ห็นเต็มตาสร ้างความตกตะลึงให ้นาง เจ ้าเสอ ื กอย่างแน่นหนา พวกเขากําลังจับมันยัดใสก ่ ระสอบอย่างไม่ปรานี แล ้วลากมันใสร่ ถ มัดด ้วยเชอ กระบะทีจ ่ อดอยูห ่ น ้าบ ้าน ―อย่า...ลูกอย่า แม่ขอร ้อง‖ นางทรุดลงตรงหน ้าลูกชาย ―แม่เลือกผม อย่าลืมซ‖ิ พลเมืองบอกนาง ก่อนสงั่ ให ้ออกรถ ื น ้อยยังคงติดตาของนาง ยายแพรยังคงคุกเข่าอยูท ่ เี่ ดิม แววตาตืน ่ ตระหนกของเจ ้าเสอ ื น ้อยเป็ นเพือ ‗ทําไมพลไม่นก ึ ถึงใจของแม่บ ้าง แม่ขอมีเพียงเจ ้าเสอ ่ นแค่นัน ้ จริงๆ ...‘ พลเมืองกลับบ ้านตอนดึกเพราะไปฉลองความสําเร็จกับเพือ ่ นๆ ยายแพรนั่ งรอเขาอย่าง กระวนกระวายเพียงเพือ ่ ถามว่า ―เอาไปปล่อยไว ้ทีไ่ หน?‖ ―แม่อย่ารู ้เลย‖ เขาหัวเราะ แล ้วเดินเลีย ่ งเข ้าห ้องนอนไป จากวันนั น ้ ...ยายแพรเงียบลงถนั ดตา นางไม่พูดจากับใคร คอยอย่างมีความหวังว่า ื น ้อยจะกลับมาบ ้านถูก...ถ ้ามันยังมีชวี ต เจ ้าเสอ ิ อยู่ พลเมืองเองก็ไม่ได ้สนใจอาการจองแม่เท่าไร นัก เขาออกเทีย ่ วเตร่กับเพือ ่ นฝูงอย่างสบายใจ เมากลับบ ้านทุกคืน ครบกําหนดวันลา พลเมืองกราบลาบนตักแม่ก่อนทีเ่ พือ ่ นมารับไปสนามบินยายแพร นํ้ าตาไหลยกมืออันเหีย ่ วย่นลูบผมเขาเบาๆ โดยไม่พด ู อะไร ―รักษาตัวด ้วยนะแม่ ปี หน ้าผมจะกลับมาอีก อาจจะพาหลานๆ มาเยีย ่ มย่าด ้วย‖ ้ ยกมือปาดนํ้ าตา มองเขาเดินจากไปโดยไม่พด ั คํา ยายแพรพยักหน ้าชาๆ ู สก ื่ งชา้ ชอ ่ ลั่นทมขาวร่วงหล่นไปทีละดอกจนหมดต ้นจากดอกส ี กาลเวลาผ่านไปอย่างเชอ ้ ดขอบส ี นํ้ าตาลดํา และกลับกลายเป็ นดอกเก่าเปื้ อนด ้วยจุดสน ี ํ้ าตาลไหม ้ ขาวสะอาดเกิดเสนตั

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 421

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

้ ี ํ้ าตาลทีด มันทับถมซอนกั นบนพืน ้ ดินอย่างน่าเศร ้า อีกไม่นานใบสเี ขียวจะเริม ่ ผลิขน ึ้ มาใหม่ กิง่ สน ่ ู เหมือนจะแห ้งเฉากลับมีชวี ต ิ ชวี าขึน ้ อีกครัง้ ...แล ้วดอก เก่าก็ถก ู ลืมอย่างง่ายดาย ี ํ้ าตาบตัวเดิมอย่างสงบ หลับตาเอนตัวโยกเก ้าอีช ้ รอ ยายแพรนั่ งเก ้าอีโ้ ยกหวายสน ้ าๆ ั ้ ่ ี คอยความโรยราอย่างกล ้าหาญ สกวันในไม่ชาคงเป็ นเชนซากกลั่นทมสนํ้าตาลไหม ้บนพืน ้ หญ ้า ทีผ ่ ส ุ ลานกลายเป็ นธุล ี ื น ้อยยังไม่ได ้ไปไหน...คงนั่ งอยูเ่ คียงใจของยายแพร คอยดูแลคุ ้มกันและเป็ น เจ ้าเสอ ื น ้อยต่างหาก เพือ ่ นยามเหงา ด ้วยในใจของยายแพรนัน ้ ...นางได ้เลือกแล ้ว...นางเลือกเจ ้าเสอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 422

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๔๘ เรือ ่ งสน

"เรือ ่ งธรรมดาของผมก ับน้อง" โดย @ เจ-ตนาดี

ี ง “แม็ค น ้องบอกจะไปหาลูกเย็นนี้นะ รอโทรศัพท์จากน ้องแล ้วไปรับน ้องด ้วยนะ‖ เสย แม่สั่งผ่านทางโทรศัพท์มอ ื ถือให ้รอรับ ‗มิง้ ค์‘ น ้องสาวคนเดียวของผมทีก ่ ําลังเดินทางเข ้ามาใน ั ้ ื้ สักเครือ ตัวเมือง โทรศพท์มอ ื ถือแม่ก็ไม่ให ้น ้องใช จริงๆ มิง้ ค์มันก็เคยบอกว่าอยากขอแม่ซอ ่ ง แต่แม่บอกน ้องยังไม่ได ้จําเป็ นอะไร อายุแค่ ๑๕-๑๖ จะมีธรุ ะอะไรมากมาย ตอนนี้ก็อยูก ่ ับพ่อกับ แม่ทบ ี่ ้านอยูแ ่ ล ้ว ั ดาห์ทไี ร เป็ นต ้องขอแม่ อ ้าง แต่พักหลังมานี่ มิง้ ค์มาหาผมบ่อยขึน ้ หลังเลิกเรียนสุดสป ่ ึ ษาในจังหวัด มาหาพีห ่ รือเปล่าก็ไม่รู ้? พอมาถึงหอพักทีผ ่ มเชาอยูร่ ะหว่างเรียนปี ๑ ระดับอุดมศก สว่ นมากมักหายไปเทีย ่ วหา ‗อิง‘ เพือ ่ นหญิงคนสนิททีย ่ ้ายเข ้ามาเรียน ม.๔ โรงเรียนประจํ า จังหวัดอยูบ ่ อ ่ ยๆ ―มันคงไม่มาถึงเร็วหรอกน่า‖ รถสองแถวระหว่างอําเภอเรากับจังหวัดต ้องรอผู ้โดยสาร ้ ขึน ้ ให ้เต็มก่อนจึงจะออกรถได ้ ระยะทางห่างเกือบ ๑๐๐ กิโล รถแบบนี้ใชเวลาวิ ง่ ชั่วโมงกว่า ๒ ชั่วโมง ―น ้องมันมาถึงเมือ ่ ไหร่คงโทร.เข ้ามือถือเองแหละ‖ ผมคิด ชว่ งนี้แวะไปรั บ ‗อี๊ ฟ‘ สาว เหนือคนสวยผมยาวผิวขาวของผมไปทานข ้าวดีกว่า ก่อนจะโดน ‗ไอ ้บิ๊ ก‘ เพือ ่ นร่วมสถานบัน ึ่ !‖ คูแ ่ ข่งรักตัวเอ ้ ทําคะแนนแข่ง ―อี๊ ฟ ต ้องเป็ นแฟนคนล่าสุดของผมให ้ได ้ ฮม ้ ล่างของหอพักเกือบ ๒๐ นาที จะขึน ผมรออี๊ ฟแต่งตัวอยู่ชัน ้ ไปรอทีห ่ ้องพักก็เกรงใจ ทํ าตั วเป็ นสุภาพบุรุษสัก หนึ่งจะดูด ก ี ว่า ยังไงตอนนี้ค ะแนนผมคงนํ าโด่งอยู่เธอถึงยอมไปทาน ื้ ยืดกางเกงยีนสข ์ องตัวเอง ลูบผมทีร่ วบยาวไว ้ข ้างหลัง ―คงมาด ข ้าวเย็นด ้วย ผมก ้มลงดูเสอ ึ ษาสาวทีเ่ รียนอยูค เซอร์พอนะ‖ นั่ งเย็นใจรอสาวเจ ้าอีกครู่ นั กศก ่ ณะเดียวกับผมก็เดินลงมาจาก ื้ ยืดตัวจิว๋ คว ้านคอกว ้างสห ี วาน ไหล่สะพากระเป๋ าใบเล็ก เดินตรง ตึก กางเกงยีนรัดรูปขาม ้า เสอ เข ้ามาหาผม น่ารักสวยถูกใจผมจริง ―เราจะไปทีไ่ หนกันดี?‖ ผมยืนขึน ้ เปิ ดฉากถาม ―อ ้าว ! แม็ค จะเลีย ้ งข ้าวอี๊ ฟไม่ใชเ่ หรอ ล ้างท ้องรออยูแ ่ ล ้วนะเนี่ย‖ สาวทรงเสน่หย ์ ม ิ้ กว ้างสดใส จะไม่ให ้ผม ‗หลง‘ ได ้ไง ิ ไปทีร่ ถมอเตอร์ไซค์ ฮอนด ้า ๕๐ สุดเก๋าของผม เป็ นรถ เราเดินเคียงกันหัวร่อต่อกระซบ ใหม่ทท ี่ ําเลียนแบบของเก่าขึน ้ มา ไปจอดทีไ่ ปไหนคนมักเดินเข ้ามาชมอยูเ่ รือ ่ ย ทําเอาผมภูมใิ จ ่ กัน และยิง่ หัวใจพองโตใหญ่เมือ ่ รู ้ว่าหญิงทีผ ่ มหมายปองก็ชอบมันเชน รถเคลือ ่ นตัวออกจากหอพักด ้วยความเร็วไม่เกิน ๓๑ เศษ ๓ สว่ น ๔ กิโลเมตร/ชั่วโมง ้ บ นาบและนุ่ ม นวล กินลมชมวิว สองข ้างทาง (จริงๆ ข ้างทางก็ ไม่ไ ด ้มีววิ อะไรเป็ น มัน วิง่ ช าเนิ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 423

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

่ งร ้านค ้ายาวเหยียด อย่างไรเสย ี มี หนุ่มแม็คกับสาวอี๊ ฟ อะไรก็ดู อาหารตา มีแต่ตก ึ รามบ ้านชอ งดงามไปหมดล่ะ ครั บ) ก่อ นจะมาหยุด รถริม แม่นํ้าสายหลัก ที่ผ่ากลางเมือ ง แถวนี้เป็ นย่า น ร ้านอาหารก็วา่ ได ้ ด ้วยบรรยากาศเย็นสบายถูกใจคนกินพวกทีม ่ ห ี ัวการค ้าจึงเข ้ามาจับจอง ผุด ร ้านเล็กร ้านใหญ่หลายหลากรูปแบบ ื่ ร ้านนี้วัยรุ่นคนไหนไม่รู ้จักก็ ทรูเลิฟ (True Love) เป็ นร ้านอาหารทีผ ่ มเลือก บอกชอ ี ัน พยักงานเสริ ฟ เชย เพราะกําลังมาแรง โดดเด่นด ้วยการตกแต่งร ้านทีม ่ ส ี ส ์ เป็ นสาวและหนุ่มวัย กระเตาะ สร ้างบรรยากาศด ้วยดนตรีสดขนาดเล็กฝี มือคนรุ่นใหม่ ประเภทเพลงพ็ อพ พ็ อพร็อก ิ -ฮอพ อัลเตอร์เนทีฟ ฯลฯ มีอาหารไทยและอาหารฝรั่ง รสชาติด ี และทีส แร็พ ฮพ ่ ําคัญคือ ราคา ึ ษาทีก ไม่แพงอยูใ่ นขัน ้ ปานกลาง เหมาะสําหรับนั กเรียนนั กศก ่ ระเป๋ าเบาแต่อยากพาแฟน (หรือ เด็ก ก็ได ้) มาฉลองวันพิเศษ ื้ เชญ ิ อี๊ ฟ จังหวะดีเหลือเกิน โต๊ะชุดเล็กบนระเบียงทีย ่ น ื่ ไปทางแม่นํ้าว่างพอดี ผมรีบเชอ ี าว ตะเกียงรูปหญิงสาวสว่างไสว กุหลาบเหลือง ๑ ดอก เข ้าไปนั่ งโต๊ะกลมทีบ ่ รรจงปูผ ้าฝ้ ายสข ี น ้าทีด กําลังแรกแย ้ม ―อี๊ ฟ คงชอบนะ‖ ผมลอลมองสห ่ พ ู งึ พอใจของสาวผมสวยซงึ่ กําลังนั่ งในท่า สบายๆ อยูต ่ รงข ้าม อาหาร ๓-๔ อย่างเรียงรายลงมา เป็ นรายการทีค ่ ู่เดทของผมสั่งทั ง้ นั น ้ เพราะตัวเอง ยังไงก็ได ้อยู่แล ้ว ดนตรีบรรเลงเพลงพ็ อพคลอ เราทานอาหารกันไป คุยเรือ ่ งนั น ้ เรือ ่ งนี้กันไป พลาง โดยเฉพาะเรือ ่ งทีม ่ หาวิทยาลัยกับเรือ ่ งเพือ ่ นฝูง อี๊ ฟคุยสนุก เธองัดเรือ ่ งนั น ้ เรือ ่ งนี้คนนั น ้ คนนีม ้ าคุยได ้ออกรส จนผมอดหัวเราะตามไม่ไหว คืนนีช ้ า่ งดีจริง สานสัมพันธ์ระหว่างสองเราต่อ จากนีไ ้ ม่ได ้ยากแล ้ว... ―วี๊ ด...บึม ้ !...วี๊ ด...บึม ้ !...‖ ี งระเบิดทีไ่ หนหรอกครั บ มือถือผมมันสง่ เสย ี งเรียกเข ้า การ ―แฮะๆ ...‖ ไม่ใชเ่ สย สนทนาระหว่างเราจึงหยุดชะงักลงเป็ นการชวั่ คราว ―โทษทีนะ...ฮัลโหลว่าไงครับแม่?‖ ี งตามสายถามมา ―มิง้ ค์ไปถึงเรียบร ้อยหรือยังลูก?‖ เสย ี สนิทเลย ―ผมกําลังไปรับน ้องแล ้วครับ แม่ไม่ต ้อง ผมตกใจ ฉุกคิดขึน ้ มาได ้ ลืมน ้องเสย ห่วง‖ ผมแสร ้งตอบให ้แม่สบายใจ ―ทําไมน ้องไปถึงมืดจังแลย...ไป รีบไปรับน ้องเร็ว แล ้วโทร. หาแม่ด ้วย‖ ―อะไรเนีย ่ ไอ ้น ้องบ ้า ทําไมไม่โทร.หาเรา (ว่ะ)‖ ผมเริม ่ หงุดหงิดเล็กๆ ี ดาย โอกาสทีจ ิ กันตามลําพัง ผมจํ าใจจํ าลาสง่ ว่าทีแ แสนเสย ่ ะได ้ใกล ้ชด ่ ฟน (นั่ น...คิด เองเออเองเสร็จ) กลับหอ ก่อนจะบึง่ รถคูใ่ จไปดูน ้องทีท ่ า่ จอดรถ ―มันอาจจะยืนโด่เด่อยูค ่ นเดียว ก็ได ้‖ ผมคิดแง่ดไี ว ้ก่อน แต่พอไปถึงท่ารถ จอดรถกราดตามองกลับไร ้วีแ ่ ววทัง้ รถทัง้ พนั กงาน ิ เก็บเงิน คนขับรถ ผู ้โดยสาร ยกนาฬกาข ้อมือขึน ้ ดู ―สองทุ่มครึง่ แล ้วนี่หว่า มิง้ ค์มันคงไปรอที่ หอพักแล ้วกระมัง‖ ผม (พยายาม) คิดในทางดีอก ี ครัง้ แล ้ววกรถกลับมาทีพ ่ ักตนเอง ทว่า พอเดินขึน ้ บันไดเรียบไปตามระเบียงหน ้าห ้อง มาหยุดอยู่ห ้องตรงกลางซงึ่ เป็ น ี บไร ้เงา ผมเดินวนไปเวียนมา กัดปลายเล็บอย่างใชสมอง ้ ห ้องผม กลับเงียบเชย ―ถ ้าแม่รู ้ว่าลูก สาวคนเดียวหายไป ยุง่ แน่ๆ เลย‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 424

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

มิง้ ค์จะไปทีไ ่ หนได ้บ ้างนะ ไอ ้ผมก็ไม่เคยจะไปเทีย ่ วไหนกับน อ ้ ง เป็ นธรรมดา ของ วัยรุ่น ทีช ่ อบไปกับเพือ ่ นหรือกับสาวๆ มากกว่า เว ้นแต่พ่อแม่บังคับให ้ไปพร ้อมกันทัง้ ครอบครัว ี้ วลง รักสวยรักงามขึน สว่ นมิง้ ค์ ตัง้ แต่เริม ่ โตเป็ นสาวกับเขาขึน ้ มาบ ้าง ลดความเฮย ้ เดีย ๋ วนี้ก็ไม่ ค่อยอยากไปไหนกับ ผมหรือพ่อแม่เหมือ นกันเพราะติด เพือ ่ น ส ่วนหนุ่มๆ ไม่รู ้มีมาติดหรือยั ง เหมือนเด็กกะโปโลอย่างนัน ้ คงไม่มใี ครบ ้าจีเ้ ข ้ามาจีบหรอก... ่ ล ้ว! เพือ ―ใชแ ่ น ไอ ้น ้องอิง ไง! ต ้องไปหาหรือมารับกันไปแน่‖ ผม ปิ๊ ง ขึน ้ มา ้ ไม่รอชาผมวิ ง่ ลงไปติดเครือ ่ งรถทันที ―แล ้ว อิง มันอยูท ่ ไี่ หน?‖ ผมถามตัวเอง เคยได ้ ่ ื่ อะไรน่า ยินมิง้ ค์คย ุ กับแม่วา่ อิงมาเชาหอพักอยูก ่ ับเพือ ่ นอีกคนใกล ้โรงเรียนมัธยมทีเ่ รียนอยู่ ―ชอ ...‖ จะโทร.ไปถามแม่ผมก็ไม่กล ้า ก็มช ี นั กติดหลังอยูอ ่ ย่างนี้ เขาสั่งให ้รับน ้องผมกลับลืม...อ ้อ! นึกออกแล ้ว ‗รจนาอพาร์ทเมนต์‘ ื่ แม่คงกําลังกระวนกระวายใจเพราะเป็ นห่วงลูกอยู่ ๓ ทุม ่ แล ้ว... ผมวนรถหอพักตามชอ ที่บ ้านเหมือ นเมือ ่ ตอนที่แม่ ห่วงกั งวลเรื่อ งของผม...กว่าครึง่ ชั่ว โมงผมจึงมาเจอป้ ายอบก ทางเข ้าหน ้าปาก ซอยข ้างโรงเรียน ขีเ่ ข ้ามาเพียง ๑๐๐ เมตร ก็ถงึ ทีห ่ มาย ตึกทีน ่ ี่คอ ่ นข ้างใหม่ คงเพิง่ สร ้าง ธุรกิจหอพักเดีย ๋ วนี้ยังหอมหวานสําหรั บใครทีม ่ ท ี ม ี่ ี ทางหรือมีตก ึ แถว ดับเครือ ่ งได ้ผมก็ตรงดิง่ ไปทีห ่ ้องกระจกซงึ่ ติดป้ ายสติกเกอร์ด ้านหน ้าไว ้ว่า ่ ‗ห ้องเชา ติดต่อได ้ทีน ่ ‘ี่ ข ้างในมีชายวัยกลางคนหัวล ้านกําลังนั่ งยกเท ้าพาดเก ้าอีห ้ ลังพิงกระจก สายตาจ ้องไปทีโ่ ทรทัศน์ซงึ่ กําลังฉายละครหลังข่าว ―ขอโทษครับ ก๊อกกๆ ... (ผมเคาะกระจกซงึ่ เป็ นบานเลือ ่ นเบาๆ อย่างเกรงใจ แต่ไม่ม ี การตอบสนองใดเกิดขึน ้ ) ก๊อกๆๆๆ ... (ผมเพิม ่ ความแรงและความถี)่ ‖ ชายในห ้องเกาหัวสองสามที ทําหน ้ายุง่ ๆ ―มีอะไรหรือเปล่า?‖ ชายคนเดิมถามห ้วนๆ ―ผมอยากจะขอพบ อิง หน่อยน่ะครับ ‖ ผมบอกอย่างสุภาพรอฟั งคําตอบ แกกลับไป พลิกสมุดยาวเล่มหนึง่ ไปมา ก่อนจะยกหูโทรศัพท์กดเลข ๓-๔ ตัว แล ้วถือสายรอ ิ้ เสย ี งแกวางหูโทรศัพท์ลงแล ้วเงยหน ้าขึน ―ห ้อง ๒๐๘ มีเพือ ่ นมาหาข ้างล่าง‖ สน ้ มา ี ง (ทําเป็ น) เข ้ม ―นั่งรออยูห บอกผมเสย ่ น ้านีแ ่ หละ‖ ―ขอบคุณครับ‖ ผมขอบคุณตามธรรมเนียม หอใหม่ๆ ก็เป็ นแบบนี้ แรกเปิ ดกิจการก็ ระเบียบจัด อีกไม่นานหรอกขีค ้ ร ้านคนนอกจะขึน ้ ลงสบาย ผมคาดการณ์ตามทีเ่ คยพบเห็นมา ทั่วไป ื้ กางเกงนอน พอน ้องเห็นผมหน ้าตา ประมาณ ๕ นาที น ้องอิงก็วงิ่ ลงบันไดมาในชุดเสอ เธอ (เหมือน) ตืน ่ เล็กน ้อย แล ้วทํายิม ้ กลบเกลือ ่ น ―พีแ ่ ม็คมาหาแฟนแถวนีเ้ หรอ?‖ เจ ้าอิงทําเป็ นแกล ้งเย ้า ―ไม่ต ้องมานอกเรือ ่ งเลย เพือ ่ นรักเราอยูน ่ ห ี่ รือเปล่าพีม ่ ารับกลับแล ้ว‖ ี น ้าอิงสลดลง ก ้มหน ้าครุ่นคิด พลอยทําให ้ ―อ ้าว! ไอ ้มิง้ ค์มันไม่ได ้ไปถึงแล ้วเหรอ‖ สห ผมกังวลหน ้าเริม ่ เคร่งเครียดไปด ้วย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 425

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―บอกพีม ่ าให ้หมดซะดีๆ วันนีไ ้ ปรับกันมาใชไ่ หม? แล ้วตอนนีม ้ งิ้ ค์มันไปไหน?‖ ผมถาม เป็ นชุดพยายามสบตาเจ ้าเพือ ่ นตัวดีของน ้อง ่ ะ่ มิง้ ค์มันโทร.เข ้ามือถือบอกให ้มารับทีท ―เออ...ใชค ่ า่ รถ...‖ ―แล ้วไงต่อ?‖ ―คือว่า...พอรับมันมาทีห ่ อนี้มันก็ขออาบนํ้ าแต่งตัวใหม่ บอกมีนัดกินข ้าวกับ...เพือ ่ น แล ้วชวนอิงไปด ้วย...‖ เจ ้าอิงหยุดเล่าพยายามหลบตา ี งดุ เสย

―เพือ ่ น เพือ ่ นทีไ่ หน เจ ้านี่มันมีเพือ ่ นในเมืองตัง้ แต่เมือ ่ ไหร่ ?‖ ผมคาดคัน ้ แต่ไม่ได ้ทํา

―เออ...เป็ นพีช ่ ายของเพือ ่ นอิงเอง แต่พเี่ ค ้านิสัยดีนะคะ‖ อิงรีบบอกก่อนจะเล่าต่อ ―เราสามคนไปกินข ้าวกันที่ ทรูเลิฟ อิงขอตัวกลับมาก่อน แต่พเี่ ค ้ารับปากแล ้วนะคะว่ าจะไปสง่ ื้ แขนยาวแป๊ บเดียว‖ เจ ้าอิง มิง้ ค์ถงึ หอ เรากลับไปดูไอ ้มิง้ ทีร่ ้านไหมคะ พีแ ่ ม็ครออิงขึน ้ ไปเอาเสอ คงเริม ่ เป็ นห่วงเพือ ่ นขึน ้ มาแล ้ว ผมพยักหน ้าเบาๆ ครุ่นคิด ทําไมไม่เจอน ้องทีร่ ้านนะ? คงท่าจะ สวนกันพอดี...แล ้วเจ ้าหมอนั่นเป็ นใครกันแน่? ―วี๊ ด...บึม ้ !...วี๊ ด...บึม ้ !...‖ ―ครับแม่‖ ―เจอน ้องหรือยัง?‖ ั พักผมจะไปรับ‖ ―ครับ คือน ้อง...อยูก ่ ับอิงครับ อีกสก ―ค่อยยังชวั่ ดึกๆ ดืน ่ ๆ น ้องเป็ นผู ้หญิง แม็คต ้องคอยดูน ้องนะ‖ ―ครับ‖ ้ ผมเร่งเครือ ่ งเท่าทีจ ่ ะทํ าได ้มีองิ นั่ งซอนท ้ายไม่พูดไม่จา อีกตอนจะรีบรถก็ ดูเหมือน ้ ี่ ม เคลือ ่ นทีช ่ าลงไปได ้ดั่งใจ จะสท ุ่ แล ้ว ผมยังตามหาน ้องไม่เจอ ใจผมเริม ่ ว ้าวุน ่ มากขึน ้ ... ทีห ่ น ้า ทรูเลิฟ มีรถมอเตอร์ไซค์รน ุ่ ใหม่ และเลียนแบบของเก่าจอดอูเ่ ต็มลาน ผมกับอิง ้ เข ้าประตูไปมองซายมองขวา เวลานี้ตามโต๊ะมีลก ู ค ้านั่ งดืม ่ นั่ งกินอยูห ่ นาตา ผมเข ้าไปเดินไล่ดู ตามโต๊ะ สว่ นอิงเข ้าไปสอบถามพนั กงานแต่ละคน ―พี.่ ..แหะๆ‖ เพือ ่ นสนิทน ้องสาวผมวิง่ หอบเข ้ามารายงาน ―คนเสริ ฟ ์ บอกเพิง่ เช็คบิลไป เมือ ่ ครูเ่ อง พีแ ่ ม็ค...อิงขอโทร.หาพีเ่ ค ้าหน่อย‖ ผมรีบยืน ่ มือถือให ้ ไอ ้น ้องอิงบ ้า! เพิง่ นึกได ้! ―ฝากข ้อความเฉยเลย งัน ้ เราไปดูทห ี่ อพีเ่ ค ้าเถอะ เดีย ๋ วอิงพาไป‖ ผมตอบรับทันที ่ ไฟใส ่ ขีร่ ถไปหัวสมองหวนนึกถึงภาพเก่าเมือ ใจผมตอนนี้ร ้อนรุ่มเหมือนมีใครกําลังสุม ่ ๒-๓ ปี ก่อน ตอนผมอายุรุ่นราวคราวเดียวกับน ้องสาว เพิง่ ย ้ายโรงเรียนเข ้ามาเรียนมัธยมปลาย ในตัวจังหวัด และแน่นอนหิว้ กระเป๋ าเข ้ามาอยูห ่ อพักเพียงลําพัง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 426

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ครัง้ นั น ้ ผมสนุกสุดเหวีย ่ ง ตืน ่ ตาตืน ่ ใจ ผมได ้ทํ าอะไรอิสระอย่างทีไ ่ ม่เคยมีโอกาสทํ า เมือ ่ อยู่ทบ ี่ ้าน ๒-๓ สัปดาห์พ่อ แม่ถงึ มาหาครั ง้ ผมได ้ขีม ่ อเตอร์ไซค์เพื่อน ได ้ไปเทีย ่ วไกลๆ กลางคืนกลุม ่ เพือ ่ นก็พาเฮกันเข ้าเธค แต่ผมไม่ลองยา (เสพติด) หรอกนะ ก็ผู ้ใหญ่ขอเรือ ่ งนี้กัน อยูเ่ รือ ่ ง แต่มเี หล ้า บุหรี่ นิดหน่อยเพราะเพือ ่ นมันตือ ้ ึ เป็ นครัง้ แรกว่า หัวใจผมเบ่งบาน กระชุม ่ กระชวย ก็เมือ และสงิ่ ทีท ่ ํ าให ้ผมรู ้สก ่ มี ―นิง้ ‖ นักเรียนหญิงหน ้าตาน่ารักโรงเรียนเดียวกันเดินเข ้ามาในหัวใจเป็ น ‗รักแรก‘ ของผม เรานั ดพบกัน พูดคุยกันไม่รู ้เบือ ่ ทัง้ ต่อหน ้าและทางโทรศัพท์ ผมแอบไปรับเธอทีบ ่ ้าน เราไปเทีย ่ วไปกินด ้วยกัน ื ไปห ้องสมุดน ้อยนัก แล ้ววันหนึง่ แม่ก็ทราบเรือ บ่อยครัง้ แต่พากันไปอ่านหนั งสอ ่ งแฟนของผม... ―มี เกิรล ์ เฟรนด์ แล ้วหรือเรา คนทีไ่ หนน่ะ?‖ แม่หาโอกาสถามตอนมาหาผมทีห ่ อ ั ้ ๆ รู ้ว่าแม่กําลังล ้วงความลับ ―ครับ ก็คนในเมืองนีแ ่ หละ บ ้านเขาอยูท ่ น ี่ ี่‖ ผมตอบแม่สน ―พาลูกเขาไปเทีย ่ วกลับคํา่ กลับมืดพ่อแม่เขาจะเป็ นห่วงเอา ขีร่ ถก็ให ้ระวังด ้วยนะครับ ‖ แม่เทศน์เตือนซะยาว ―ไม่ต ้องห่วงหรอก ตามประสาวัยรุ่น ธรรมดา ไม่มอ ี ะไรหรอกแม่ ―ผมบอกแม่ไปอย่าง นัน ้ ... นิง้ ออกจะตามใจผม เราหาโอกาสเพือ ่ จะได ้อยูก ่ ันตามลําพัง แน่นอนต ้องเป็ นที่หอและ ั ิ ทีห ่ ้องของผมดีทส ี่ ด ุ ...ชายหนึง่ หญิงหนึง่ สมผัสชดใกล ้ และแล ้วคงไม่ต ้องบรรยายต่อ... ผมมั ก พยายามปิ ด เรื่อ งของผมไว ้ไม่ให ้แม่รู ้ ทว่า วัน หนึ่ง ก็ ปิ ดไม่ม ด ิ เพราะ(ไอ ้) ื ก) บอกแม่ซะก่อน เจ ้าของหอ (เสอ ―พีแ ่ ม็คครับ...‖ แม่เงยหน ้าละจากหม ้อต ้มจืด หันหน ้ามาเรียกผมขณะเราอยูก ่ ันสอง คนทีห ่ ้องครัวในบ ้านแล ้วหันกลับไปคนหม ้อ ต ้มจืด ―ครับ อะไรแม่?‖ ผมขานรับ มือก็หั่นผักบนเขียง ―เจ ้าของหอบอกแม่วา่ ลูกพาเพือ ่ นผู ้หญิงไปหอหรือ ?‖ แม่ (พยายาม) ถามเรียบๆ หัน หลังให ้ผม ึ เย็นวาบ หยุดเว ้นระยะตัง้ ตัวครู.่ ..‖ ครับ ―ผมตอบรับไม่อาจปฏิเสธได ้ ผมรู ้สก แม่เงียบ...และพูดประโยคทีข ่ ณะนีผ ้ มกําลังย ้อนนึกถึงมันอีก ไหม?‖

―แม่อายุมากขึน ้ แก่ลงทุกวัน แต่ลก ู กําลังโตขึน ้ ต่อไปลูกต ้องดูแลน ้องแทนแม่...ได ้ ―ครับ‖

ี้ างขึน ถึงแล ้ว หอไอ ้ตัวแสบ ผมบอกให ้อิงชท ้ ไปโดยเร็ ว ถึงบันไดได ้ผมก ้าวพรวดๆ ที ั ้ ที่ ๓ ให ้เร็วทีส ละ ๒ ขัน ้ ขึน ้ ไปเลยเพือ ่ ให ้ถึงชน ่ ด ุ จนอิงแทบตามไม่ทัน เรียกผมให ้ค่อยๆ เดินก็ ได ้ แต่ใจผมเป็ นไฟไปแล ้วนี!่ จํ้าอ ้าวไปยืนหน ้าห ้อง ๓๐๕ มอบลอบเข ้าไปเห็นไฟในห ้องเปิ ด มี ี งฟั งไม่ได ้ศัพท์จากโทรทั ศน์ลอดออกมาผมเคาะประตูถย เสย ี่ บ ิ ดังแบบไม่เกรงใจข ้างห ้อง อิง ่ ่ ี ชวยสงเสยงเรียกคนข ้างใน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 427

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื่ คุ ้นๆ นะ ผมเห็นร่างคนไหวลุก ―พีบ ่ ก ิ๊ ค่ะ มิง้ ค์อยูน ่ ไ ี่ หมค่ะ? ชว่ ยเปิ ดประตูหน่อยค่ะ‖ ชน ขึน ้ มา ―ครับพีม ่ าแล ้ว ไม่ต ้องเคาะก็ได ้‖ ชายหนุ่มในห ้องหน ้านิว่ คิว้ ขมวดค่อยๆ เปิ ดประตู ออกมา มีหญิงสาวรุน ่ ร่างเล็กผมประบ่านั่งอยูก ่ ลางห ้องชะโงกมองตามออกมา ―ไอ ้บิ๊ ก! มึงนั่ นเอง มึงพาน ้องกูมาทําไม!‖ ผมผลักอกเพือ ่ นร่วมสถาบัน คูแ ่ ข่งรัก และ ตอนนีม ้ ันเป็ นศัตรูตัวฉกาจ ผมเดินตรงรีเ่ ข ้าไปหาน ้องสาวคนเดียวของผม ―ไป กลับไปกับพีเ่ ดีย ๋ วนี!้ ‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 428

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๔๙ เรือ ่ งสน

"ถ้าเป็นผม" โดย เขมชาติ

ี น ้าเคร่งเครียด ชาญวิทย์เงยหน ้าจากเอกสารบนโต๊ะหินขัดทีต ่ งั ้ อยูห ่ น ้าอาคารเรียน สห ึ ษาทีน และแววตาจริงจังของเขาจับบนใบหน ้าชายหนุ่มผมยาวในชุดนั กศก ่ ั่ งตรงข ้าม ―ไอ ้อ๋อง...วิชานี้มงึ ต ้องได ้เอ‖ ชาญวิทย์เว ้นคําพูด ราวกับคําพูดทีต ่ ้องกล่าวต่อเป็ น เรือ ่ งร ้ายแรง ―ไม่งน ั ้ มึงรึไทร์‖ ี น ้าสลดลงอย่างเห็นได ้ชด ั กลืนนํ้ าลายเหนียวทีข อ๋องหนุ่มหน ้าตาดีสห ่ มฝาดผ่านลําคอ อย่างยากเย็น ิ สองแต ้ม สอบ ―วิทย์...กูจะทํ ายังไงดีวะเพือ ่ น สอบเก็บคะแนนสองครั ง้ กูได ้แค่ยส ี่ บ ี่ บ ิ แต ้ม กูทําให ้ตายยังไงมันก็ไม่มท ปลายภาคทีจ ่ ะถึงคะแนนมีอก ี สส ี างจะได ้เอ กูจะต ้องถูกรีไทร์ จริงๆ หรือวะ‖ อ๋องฟุบหน ้าลงกับโต๊ะหินขัด หมดอาลัยตายอยาก ี่ ญิง โรงอาหารประจําคณะวิศวกรรมศาสตร์ ยามเย็นผู ้คนไม่ใคร่พลุกพล่านนั ก ชายสห ึ ษานั่งรวมกลุม หนึง่ ในชุดนักศก ่ อยูฟ ่ ากหนึง่ หนึง่ ในกลุม ่ พูดขึน ้ เป็ นคนแรก ึ ษาร่างสูงใหญ่เอ่ย ―วิทย์...มึงนัดพวกกูมาทําไมวะ‖ สนิท นั กศก ้ ชาญวิทย์นั่งนิง่ ใชความคิ ด ก่อนจะกล่าวกับเพือ ่ นๆ ทัง้ กลุม ่ ―กูมเี รือ ่ งจะต ้องให ้พวกมึงชว่ ย...‖ ชาญวิทย์พด ู ึ ษาสาวคนเดียวทีน ั เพือ ―มีอะไร...วิทย์‖ กันยา นั กศก ่ ั่ งอยูใ่ นกลุม ่ ซก ่ นร่วมภาควิชา ―ไอ ้อ๋องมันกําลังจะถูกรีไทร์‖ ชาญวิทย์บอกกับทุกคน ―มึงรู ้ได ้ยังไงวะไอ ้วิทย์ สอบปลายภาคก็ยังไม่สอบ เกรดก็ยังไม่ออก‖ น ้อยหรือสุเทพ ั ถามด ้วยความสงสย ―กูเช็คแต ้มกับเกรดเฉลีย ่ เทอมก่อนของมันแล ้ว ถ ้าวิชาโครงสร ้างมันไม่ได ้เอ มันถูก ิ รีไทร์แน่นอน‖ ชาญวิทย์มองหน ้าเพือ ่ นๆ แล ้วพูดต่อไปว่า ―คะแนนเก็บวิชานี้ของมันมีอยูแ ่ ค่ยส ี่ บ กว่าแต ้ม ทําให ้ตายยังไงมันก็ไม่ได ้เอ แต่ถ ้าพวกเราชว่ ยกัน ไอ ้อ๋องมันจะรอด‖ ึ ษาร่างใหญ่เอ่ยขึน ―แล ้วจะชว่ ยยังไงวะ กูมองไม่เห็นทางเลย‖ สนิท นั กศก ้ ี ง ―กูขอให ้พวกมึงทุกๆ คนสง่ กระดาษเปล่าสําหรั บการสอบวิชานี้‖ ชาญวิทย์พูดเสย เรียบ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 429

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ ษา หลังคําร ้องขอจากชาญวิทย์ ทัง้ กลุม ่ นั่ งนิง่ เงียบไปสักครู่ จนกระทั่งชัยพรนั กศก หนุ่มร่างเล็กทีน ่ ั่งเงียบมาตัง้ แต่ต ้นพูดขึน ้ ―วิทย...ต่อให ้พวกเราทัง้ กลุม ่ สง่ กระดาษเปล่ากันหมด อ๋องมันจะทํ าคะแนนมาเบียด กลุม ่ เราให ้ได ้เอได ้หรือวะ โดยเฉพาะคะแนนของมึงเอง สอบสองครัง้ ทีผ ่ า่ นมมึงได ้เต็มทัง้ สอง ิ เข ้าไปแล ้ว ไอ ้อ๋องมันต ้องทําข ้อสอบครัง้ นี้ให ้ได ้เต็มหรือเกือบเต็มมันถึง ครัง้ มีคะแนนตัง้ หกสบ จะมีคะแนนมาเบียดอยูใ่ นกลุม ่ เราได ้ แล ้วมันจะทําได ้หรือวะ‖ ―ได ้...‖ ชาญวิทย์ให ้คํารับรอง เพือ ่ นในกลุม ่ เงียบกันอีกครัง้ ดั่งรอคําพูดต่อของชาย ื่ มัน และหัวกระดาษ หนุ่ม ―เพราะกูจะทํ าข ้อสอบให ้มันเอง หัวกระดาษข ้อสอบของกูจะเขียนชอ ื่ กูแล ้วสง่ กระดาษเปล่า‖ ชาญวิทย์อธิบายเพือ ื่ มั่นว่า มันจะเขียนเป็ นชอ ่ นๆ ―แล ้วขอให ้ทุกคนเชอ แต่ละคนยังจะได ้เกรดเออยูเ่ หมือนเดิม เพราะกูเช็คคะแนนเพือ ่ นเราทัง้ ห ้องแล ้ว ต่อให ้พวกมัน ทํายังไงก็เบียดมาเพียงใกล ้เคียงพวกเราเท่านัน ้ แต่ถ ้าหนึง่ ในกลุม ่ พวกเราทีน ่ ั่ งอยูน ่ ี้ มีใครสักคน ทํ าข ้อสอบขึน ้ มา คะแนนมั นจะนํ า โด่งออกไป ต่อ ให ้ดูทํ า ให ้ไอ ้อ๋อ งได ้เต็ ม ก็ ไม่ม ท ี างเบีย ด คะแนนตามทัน ซงึ่ มันจะได ้แค่เกรดบี นัน ้ หมายความว่ามันจะต ้องถูกรีไทร์...‖ หลังคําอธิบายของชาญวิทย์ ทัง้ กลุม ่ รู ้ดีวา่ สงิ่ ทีเ่ ขาพูดนั น ้ คือความจริง การตัดเกรดใน แต่ล ะวิช าของคณะวิศ วกรรมศาสตร์ส ่วนใหญ่จะใชวิ้ ธ ก ี ารตัดเกรดอิงกลุ่ม โดยยึดเอากลุ่ม ที่ คะแนนสูงสุดเป็ นเกณฑ์ตัดเกรดเอ แล ้วค่อยจัดกลุม ่ ทีค ่ ะแนนน ้อยกว่าลดหลั่นลงไปเรือ ่ ยๆ ใคร อยูก ่ ลุม ่ สุดท ้ายจะได ้เอฟ นั่นหมายถึงการต ้องลงเรียนใหม่ ึ ษาของเขาไว ้ แต่สําหรับอ๋องแล ้วมีเพียงเกรดเอเท่านั น ้ ทีจ ่ ะสามารถรักษาสภาพนั กศก ได ้ ―กูเอากับมึง‖ สนิทพูดขึน ้ เป็ นคนแรก ―เราก็ด ้วย‖ กันยาแม ้จะเป็ นหญิงแต่จต ิ ใจกลับเข ้มแข็งกว่าชายบางคน หญิงสาว รับปากชาญวิทย์ไม่ลังเล พยักหน ้า

―แล ้วมึงสองคนละ‖ ชาญวิทย์ถามเพือ ่ นอีกสองคนทีน ่ ั่ งอยูต ่ รงข ้าม ชัยพรยิม ้ ให ้แล ้ว

ี งสุดท ้ายที่ ชาญวิทย์และทุกคนมองไปยังน ้อยหรือสุเทพเหมือนรอคําตอบ เจ ้าของเสย ต ้องแสดงความคิด แบมือสองข ้างแล ้วกล่าวว่า ―พวกมึงว่าไงก็วา่ ตามกัน‖ ชาญวิทย์เดินทอดน่องบนบาทวิถข ี ้างถนนภายในมหาวิทยาลัย ทอดสายตาไปยังสระ นํ้ าใหญ่ทางขวามืออย่างเลือ ่ นลอย ครู่หนึง่ สายตามองผ่านออกไปยังหน ้ามหาวิทยาลัย รถรา ี ดเต็มท ้องถนนเป็ นภาพทีช ิ เกิดความรู ้สก ึ เหนือ เบียดเสย ่ าชน ่ ยหน่ายกับภาพทีเ่ ห็นอยูเ่ บือ ้ งหน ้า ี งแตรรถยนต์ดังขึน ―ปี๊ นๆ ...‖ เสย ้ รถเก๋งยุโรปคันงามจอดเทียบบาทวิถข ี ้างกายชาย ี งคุ ้นหูดังมาจากภายในรถ หนุ่ม กระจกค่อยๆ เลือ ่ นตัวลง เสย ―วิทย์...ขึน ้ มาซ ิ กันยาไปสง่ เอง‖ ึ ษาร่วมคณะ ด ้วยเกรงว่าจะเป็ นการรบกวนจน ชายหนุ่ มยืนยิม ้ มองเพือ ่ นหญิงนั กศ ก กันยาต ้องยํ้าและเปิ ดประตูรถให ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 430

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

่ ารจราจรอัน หญิงสาวขับรถพาชายหนุ่มวนออกประตูใหญ่หน ้ามหาวิทยาลัย เข ้าไปสูก แออัดคับคั่ง ―วิทย...แน่ใจเรือ ่ งทีจ ่ ะทําแล ้วหรือ ‖ กันยาถามยํ้ากับเพือ ่ นร่วมรุ่น ชายหนุ่มถอน หายใจพยักหน ้ารับแทนคําพูด ี่ งนะวิทย์ ข ้อสอบเป็ นอัตนั ย อาจารย์จะจํ าลายมือวิทย์ไม่ได ้เชย ี วหรือ ถ ้า ―มันเสย อาจารย์เอาเรือ ่ งขึน ้ มาวิทย์จะทํ ายังไง วิทย์อาจจะต ้องถูกปรั บเกรดเป็ นเอฟ ทีก ่ ันยาพูดไม่ได ้ หมายความว่าไม่อยากจะให ้ชว่ ยอ๋องนะ เพียงแต่วา่ ...‖ หญิงสาวพูดไม่จบประโยค ชายหนุ่มรีบแทรกเพือ ่ นสาวร่วมรุน ่ ―มันไม่มท ี างเลือกแล ้วกันยา เราไม่สามารถจะติวให ้ไอ ้อ๋องทําข ้อสอบให ้ได ้คะแนน ั ้ ๆ มันเป็ นเพือ เต็มในเวลาสน ่ นพวกเรานะกันยา และมันก็รับปากกับผมแล ้วว่าขอให ้มันอยูไ ่ ด ้ใน ี งของชาญวิทย์ดเู ต็มไป ครัง้ นี้ มันจะทํากิจกรรมให ้น ้อยลง แล ้วจะตัง้ ใจเรียนให ้มากขึน ้ ‖ นํ้ าเสย ื่ มั่น ด ้วยความเชอ กันยาได ้ฟั งคําพูดเพือ ่ นชายร่วมรุน ่ ได ้แต่สา่ ยหน ้า เธอเรียนกับชาญวิทย์มาตัง้ แต่ปีหนึง่ หญิงสาวรู ้จักนิสัยเพือ ่ นคนนี้ด ี ว่าเมือ ่ คิดจะทํ าอะไรแล ้วจะไม่ยอมเปลีย ่ นแปลงอะไรง่ายๆ ชาญ วิทย์เรียนเก่งทีส ่ ด ุ ในรุน ่ ถ ้าไม่มอ ี ะไรผิดพลาด เขาจะต ้องได ้เกียรตินย ิ มเมือ ่ เรียนจบอย่างแน่นอน ั เพียงใด เขาไม่เคยแล ้งนํ้ าใจกับใคร โดยเฉพาะอย่างยิง่ การติววิชา แม ้ว่าจะเรียนเก่งสก เรียนให ้กับเพือ ่ นๆ และรุ่นน ้อง ตัวเขาจึงเป็ นทีร่ ักใคร่ของเพือ ่ นร่วมรุ่นยิง่ นั ก แม ้แต่ตัวเธอเองก็ ยังให ้คําตอบในใจตนเองไม่ได ้ ว่ารักชาญวิทย์เกินกว่าความเป็ นเพือ ่ นหรือไม่ “ไอ้ออ ๋ งมันได ้บี...‖ สนิทหนุ่มร่างใหญ่พด ู ขึน ้ เมือ ่ พบชาญวิทย์ในวันเปิ ดเทอมใหม่ ―เป็ นไปไม่ได ้ กูทําได ้ทุกข ้อจริงๆ นะ มันต ้องได ้คะแนนเต็มมันจะได ้บีได ้ยังไง‖ ชาย ั่ เพราะรู ้ว่าถ ้าเป็ นจริงอย่างทีส หนุ่มพูดกับเพือ ่ นร่างใหญ่ปากคอสน ่ นิทพูดผลลัพธ์มันคืออะไร ั พร ไอ ้อ๋อง ได ้บีกันทุกคน ยกเว ้นไอ ้น ้อยที่ ―มันเป็ นไปแล ้วเพือ ่ น มึง กู ได ้กันยา ได ้ชย ี งเครียด ได ้เออยูค ่ นเดียว‖ สนิทพูดเสย ฟั งคําจากเพือ ่ นชาญวิทย์มน ึ งงไม่เข ้าใจ ทําไม...ทําไมและทําไม ิ้ เชงิ เพือ ่ นคนหนึง่ ต ้องรีไทร์กับอีกคนเพียงกลัวว่าจะไม่ได ้เอ ผลของมันต่างกันโดยสน ึ อยูม ชาญวิทย์เดินเข ้าไปหาอ๋องทีน ่ ั่ งซม ่ ้าหินขัดตัวเก่า ทีเ่ คยนั่ งกันอยูเ่ ป็ นประจํ า ชายหนุ่มยืนนิง่ ึ เศร ้าก่อนจะพูดว่า ไม่พด ู จา อ๋องเงยหน ้ามองเพือ ่ นหนุ่มแล ้วยิม ้ ให ้อย่างซม ―ขอบใจเพือ ่ น... มึงทําดีทส ี่ ด ุ แล ้ว‖ สายตาแห่งมิตรภาพประสานกัน ―กูจะจําไว ้ว่า ครัง้ หนึง่ กูมเี พือ ่ นทีด ่ ท ี ส ี่ ด ุ ในชวี ต ิ ของกู‖ ภาควิชาวิศวกรรมโยธา...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 431

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ภายในห ้องพักอาจารย์สมศักดิห ์ ัวหน ้าภาควิชา ชาญวิทย์และสุเทพหรือน ้อยนั่ งตรง ข ้ามอาจารย์สงู วัย ทีก ่ ําลังง่วนอยูก ่ ับเอกสารบางอย่างเบือ ้ งหน ้า ใบหน ้าเหีย ่ วย่นภายใต ้กรอบ แว่นตาหนา บอกถึงกาลเวลาอันยาวนานทีผ ่ า่ นมาของหัวหน ้าภาควิชาผู ้นี้ ิ ย์ลอดแว่น เอือ อาจารย์ชราเงยหน ้าขึน ้ มองลูกศษ ้ มมือหยิบเอกสารบางอย่างจากลิน ้ ชัก ทิง้ ลงเบือ ้ งหน ้าชาญวิทย์ ่ ัย ี งราบเรียบของอาจารย์บาดลึกเข ้าไปภายในใจทีก ―ลายมือเธอใชม ้ ...‖ นํ้ าเสย ่ ําลัง เต ้นแรงของชาญวิทย์ ี ดง ชายหนุ่มจําได ้ดี นั่นคือกระดาษข ้อสอบวิชาโครงสร ้างทีต ่ นเองทําให ้กับอ๋องหมึกสแ ี่ บ ิ คะแนนให ้เห็นชด ั เจน ทีห ่ ัว กระดาษเขียนว่าสส ―ครับอาจารย์...‖ ชาญวิทย์ก ้มหน ้ารับคํา ิ้ คําตอบของลูกศษ ิ ย์ อาจารย์เฒ่าขยับแว่นแล ้วพูดว่า สน ี งท่านไม่ตา่ งจากเดิม ―ถ ้าเป็ นผม...ผมจะไม่ทําอย่างนี้‖ นํ้ าเสย ชายหนุ่ม

ผู ้ถูกกว่าก ้มหน ้านิง่ ยอมรับ ทุกสงิ่ ทุกอย่างรอบกายภายในห ้อง คล ้ายกับว่าได ้นิง่ ไปกับ

―ครัง้ นีผ ้ มจะภาคทัณฑ์ และสั่งตัดคะแนนความประพฤติของคุณ แต่ถ ้ามีครัง้ ต่อไปผม จะไม่เอาไว ้‖ ั สายตาอาจารย์ชราเบือนจับจ ้องลูกศษ ิ ย์อก สุเทพยิม ้ มุมปากอย่างผู ้มีชย ี คน ี น ้าไม่ ―สุเทพ...ผมยินดีด ้วยทีค ่ ณ ุ ได ้เอวิชาของผม‖ อาจารย์เฒ่าปากบอกยินดีแต่สห ่ นัน เป็ นเชน ้ ึ แปลกๆ เมือ ―ขอบคุณครับอาจารย์‖ สุเทพหรือน ้อยรับความยินดีด ้วยความรู ้สก ่ เห็นส ี หน ้าของอาจารย์ชรา ื ของผม‖ ―แต่มันเป็ นเกรดเอทีผ ่ มให ้ด ้วยความขมขืน ่ ทีส ่ ด ุ ในชวี ต ิ การสอนหนั งสอ ―ถ ้าเป็ นผม...ผมจะไม่ทําอย่างนี้‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 432

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๕๐ เรือ ่ งสน

"คําด่าจากคนตาย" โดย ฉม ังฉาย

ี องของ ใบกล ้วยสะท ้อนแสงแวบวาบ ต ้นกล ้วยหลายสบ ิ ต ้นโอนไหวด ้วยแรงลมที่ สต พัดโบก สายฝนทีเ่ ทลงมาท่ามกลางแดดจ ้าสาดกระทบใบกล ้วยดังเปาะแปะก่อนจะไหลเป็ นทาง ่ น ยาว ลงสูพ ื้ ดิน สว่ นกล ้วยแห่งนี้ตัง้ อยู่ท ้ายซอยของหมู่บ ้านจัดสรรในเมืองหลวง นอกจาก เจ ้าของทีด ่ น ิ จะปลูกกล ้วยแล ้วยังปลูกพืชล ้มลุกอีกหลายชนิด สายฝนทีเ่ ทกระหนํ่าลงมาไม่มท ี ี ่ งทะลุท ้องฟ้ ากลับเร ้นกายหายไปจากพืน ท่าจะหยุดง่ายๆ จนบัดนี้แสงแดดทีเ่ คยสอ ้ โลกแล ้ว เหลือ แต่ความมืด ครึม ้ จนทํ าให ้หมู่บ ้านจัดสรรตกอยู่ในบรรยากาศสลัว นํ้ าฝนแทรกตัวลงท่อ ระบายนํ้ าไม่ทันทําให ้เจิง่ นองบนพืน ้ ถนนสูงเกือบคืบ และผิวนํ้ าต่างเริงระบําเมือ ่ เม็ดฝนโรยตัวลง กระทบ ื ที่ ผมนั่ งมองม่า นฝนอย่า งสุข ใจ แม ้ฝนจะทํ าให ้ผมไม่ส ามารถไปเรีย นหนั ง ส อ มหาวิทยาลัยได ้แต่มันก็ทําให ้อดคิด ถึงบ ้านทีต ่ า่ งจังหวัดไม่ได ้ ในวัยเยาว์เราต่างแก ้ผ ้ากระโดด โลดเต ้นเล่นกันท่ามสายฝนทีส ่ าดเม็ดกระหนํ่าบน หัวและแผ่นหลังทีเ่ ปล่าเปลือย แต่เดีย ๋ วนี้ทํา ไม่ได ้เพราะนอกจากโตเป็ นหนุ่มเป็ นและยิง่ อยูเ่ มืองหลวงแห่ง นีล ้ ะก็ ทําในลักษณะนั น ้ ไม่เหมาะ แน่ ี งดังซวบๆมาจากถนนห ้าทาวน์เฮาส ์ ทํ าให ้ผมอดจะชําเลืองมองไม่ได ้ ชายคนหนึง่ เสย เดินกางร่มฝ่ าฝนลุยนํ้ าตรงมาบ ้านเชา่ ทีผ ่ มอาศัยอยู่ ั จะไปไหนล่ะ‖ ผมตะโกนด ้วยความไม่แน่ใจทัง้ ทีช ―เอ ้าพีช ่ ย ่ ายหนุ่มทีผ ่ มร ้องทักกําลัง ก ้าวผ่านประตูรัว้ บ ้านมาแล ้ว ―ไม่หรอก เห็นว่าฝนตกจึงแวะมาคุย อยูบ ่ ้านโน ้นก็เซ็งๆเหมือนกัน เอ คนอืน ่ ไปไหนกัน ั ่ หมด‖ พีช ่ ยสายตามองหาเพือ ่ นๆของผม ―อยูก ่ ันครบครับ วันนีไ ้ ปไหนไม่ได ้ ฝนทําพิษ อยูก ่ ันข ้างบนโน ้น‖ พีช ่ ัยสะบัดไม ้สะบัดมือไล่เม็ดฝนทีแ ่ พรวพราวบนแขนทัง้ สอง พลางก ้มลูบไล่นํ้าฝนที่ เปี ยกโชกทีแ ่ ข ้งขา ก่อนจะเดินเข ้าบ ้านพร ้อมกับผม ผมทรุดตัวนั่ งบนพืน ้ กระเบือ ้ งกลางบ ้าน เอน ั ทีเ่ ดินไปยังขัน หลังพิงผนังบ ้าน สายตาจับจ ้องพีช ่ ย ้ บันได แล ้วหยิบสงิ่ หนึง่ พีช ่ ัยรู ้เสมอว่าเจ ้าสงิ่ นัน ้ มันซุกตัวอยูต ่ ําแหน่งใดของบ ้าน และเมือ ่ แกมาทีบ ่ ้านผมทีไร ก็จะหยิบฉวยมันทุกครัง้ ตัง้ แต่ คบค ้าสมมาคมกันมาสองปี ผมไม่เคยเห็นแกจะพกพาติดตัวมาบ ้านนีเ้ ลย เกิดแสงไฟแดงวาบตามจังหวะสูบบุหรีข ่ องชายทีย ่ น ื ตรงหน ้าผม สองนิว้ ทีค ่ บ ี บุหรีถ ่ อน ี าวขุน จากปาก จากนัน ้ พ่นควันสข ่ โรยตัวเป็ นสายในอากาศอย่างอ ้อยอิง่

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 433

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

่ ย ั ถามเพือ ―ไอ ้มิตร ไอ ้อิว่ อยูข ่ ้างบนใชม ั ้ ?‖ พีช ่ ย ่ ความแน่ใจ ี งดังแค่ในลํ าคอ พีช ั ้ สองของ ―อืม‖ ผมตอบเสย ่ ัยหันหลังเดินดุ่มๆขึน ้ บันไดไปยังชน ี งเปิ ดประตูห ้องและเสย ี ง ทาวน์เฮาส ์ ผมยังนั่ งมองม่านฝนสลัวอยูน ่ านพอสมควร ก่อนได ้ยินเสย ั ้ ตึงตังเหมือนคนก ้าวลงบันไดมาชนล่าง ั ไอ ้มิตร และไอ ้อิว่ นั่ งเหยียดขาเรียงพิงผนั งบ ้าน เหตุทเี่ ราต ้องนั่ งเชน ่ นี้เพราะ ผม พีช ่ ย บ ้านเช ่าไม่ม ช ี ด ุ รับแขก และอีกอย่างพวกเราเห็ นว่าไม่จํ าเป็ นต ้องมี เพราะหลังจากเราเรีย น ื จบแล ้วก็ต ้องแยกย ้ายกันไปตามเสนทางช ้ หนั งสอ วี ต ิ ของแต่ละคน บ ้านหลังนี้เชา่ รวมกันห ้าคน นอกจากผม ไอ ้มิตร และไอ ้อิว่ แล ้วยังมีรน ุ่ พีท ่ เี่ ป็ นผู ้หญิงอีกสองคนด ้วย แต่วันนี้ไม่อยูก ่ รุงเทพฯ เพราะต ้องไปธุระทีบ ่ ้านต่างจังหวัด ั ถามจริงเถอะทีพ ―พีช ่ ย ่ บ ี่ อกว่า เครือ ่ งพิมพ์ไฟฟ้ า ถ ้าจิม ้ นิว้ แชไ่ ว ้ มันจะพิมพ์อักษรเดิม ซํ้า‖ ผมถามซํ้าถึงเรือ ่ งเล่าจนทําให ้พวกเราฮาครืนกันเมือ ่ หลายวันก่อน ―จริงๆถ ้าพิมพ์ไม่เป็ น มันจะเบิล ้ ‖ สําเนียงใต ้ทีเ่ หน่อตามแบบฉบับชาวนครศรีธรรมราช ทําให ้ผมยิม ้ อีกหน พีช ่ ัยมักจะเล่าเรือ ่ งตลกๆมาให ้พวกเราฟั งเสมอ แม ้พวกผมไม่แน่ใจว่าพีช ่ ัย ี งหัวเราะจะเคยใชเครื ้ อ ชายผู ้ทีอ ่ ด ุ มไปด ้วยเสย ่ ง พิมพ์ดด ี ไฟฟ้ าหรือเปล่า สว่ นพวกผมนั น ้ ไม่เคย เพราะมันเป็ นเครือ ่ งใชส้ ํานั กงานทีท ่ ันสมัยแห่งปี ๒๕๒๙ อย่างเก่งผมก็แค่ได ้ลองพิมพ์ดด ี ด ้วย เครือ ่ งธรรมดาเท่านัน ้ เอง ั เก่งนะพิมพ์ดด ั ยิม ―พีช ่ ย ี ได ้คล่อง‖ ไอ ้มิตรชมทําให ้พีช ่ ย ้ กริม ่ ―ก็พเี่ รียนสายพาณิชย์ วิชาพวกนี้ต ้องเรียนอยูแ ่ ล ้ว‖ แววตาทีส ่ ดใสด ้วยประกายความ ั เจน ภูมใิ จฉายให ้เห็นอย่างชด ไอ ้มิตรยันกายลุกไปหยิบไฟมาหนึง่ สํารับ ก่อนจะชวนพวกเราตัง้ วงเล่นดัมมีฆ ่ า่ เวลาที่ ่ ด ้วยสายฝนทีเ่ ทลงมาไม่ รู ้จักเหน็ ดเหนือ เปี ยกชุม ่ ย ―แล ้วเราจะเดิมพันด ้วยอะไร‖ ผมถามเพราะบางครัง้ เราเคยพนั นกันด ้วยเงินไม่กบ ี่ าท บ ้าง พนันด ้วยการดืม ่ นํ้ าเปล่าบ ้าง สุดแล ้วแต่จะคิดอะไรได ้ ่ นี้ถ ้ากินนํ้ าก็คงเยีย ―ฝนตกๆเชน ่ วแตกแน่ เอานี้ไหม เดิมพันด ้วยเหล ้าขาวผสมนํ้ าแดง‖ ั เสนอไอเดียอันชาญฉลาด พีช ่ ย พืน ้ บ ้าน

―แล ้วกติกาล่ะ‖ ผมถาม สว่ นไอ ้อิว่ กําลังสาระวนสับไพ่สํารับนั น ้ พร ้อมจัดแจงปูผ ้าลงบน

―ก็เอานี้นะ สามคนทีแ ่ พ ้ในแต่ละรอบต ้องกินเหล ้า สว่ นคนชนะไม่ต ้อง‖ พีช ่ ัยเสนอ ้ เงือ ่ นไขของกติกา ผมลุกไปหยิบแก ้วในครัว และจัดแจงเอายางเสนมาคาดที แ ่ ก ้วเหล ้า เพือ ่ เป็ น ตําแหน่งบอกระดับว่าต ้องเทเหล ้าในปริมาณเท่าใด... ผมลืมตามองร่องกระดานของเพดานบ ้าน สลัดหัวไหล่ไล่ความมึนทีก ่ ดทับด ้วยแรง ฤทธิเ์ หล ้าขาวผสมนํ้ าแดง นํ้ าหนั กหัวทีม ่ ากขึน ้ ทํ าให ้ผมไม่สามารถโงหัวขึน ้ ได ้เลย ผมนอนฟั ง ี งสายฝนล ้อเล่นผิวนํ้ าบนถนนนอกบ ้านดังจ๊อ กแจ๊ กๆ วงไพ่ส ลายตัวไปนานแล ้ว ผมส ่าย เส ย ดวงตามองเพือ ่ นๆทีย ่ ังนอนนิง่ แผ่หรารอบกาย ขวดเปล่าสองขวดกลิง้ เกลือ ่ นข ้างผนั งบ ้าน ผม ึ ว่าโลกทัง้ ใบถูกมืดยักษ์ ปั่นจนหมุนเป็ นลูกข่าง... ปิ ดตาลงอีกครัง้ ก่อนจะรู ้สก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 434

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั ดาห์แล ้ว กรุงเทพฯตกอยูใ่ นอ ้อมกอดของลมหนาว พีช ฝนลา จากฟ้ าไปหลายสป ่ ัยยัง ี งหัวเราะให ้พวกเราไม่เคยเปลีย สร ้างเสย ่ นแปลง แม ้พีช ่ ัยจะแวะเวียนมาหาเราน ้อยลงก็ ตาทม ี งกับพีเ่ ขยเสมอ เนื่องจากพีช ระยะหลังมีขา่ วมาว่าพีช ่ ัยมีปากเสย ่ ัยอาศัยอยูบ ่ ้านเดียวกับพีส ่ าวที่ ั ้ ปวส.จากโรงเรียนพาณิชย์แห่งหนึง่ พีช แต่งงานอยูก ่ น ิ กับพีโ่ ชติ และหลังจากเรียนจบชน ่ ัยยัง ั ก็ยังใชช้ วี ต ั ไม่สนใจตะหางาน หางานทําไม่ได ้ กระนัน ้ พีช ่ ย ิ อย่างสนุกสนาน คนนอกอาจดูวา่ พีช ่ ย ั ก็ไม่เห็นว่าอะไรในเรือ ทําอย่างจริงจัง แต่สําหรับพีก ่ าพีส ่ าวของพีช ่ ย ่ งตกงานของน ้องชาย ี ดงทีว่ งิ่ รับสง่ คนระหว่างหมูบ ผมเดินออกมาจากบ ้านเพือ ่ จะขึน ้ รถสองแถวสแ ่ ้านกับถนน ้ ว่ นคนอืน ใหญ่ทห ี่ า่ งออกไปราวห ้ากิโลเมตร วันนี้ผมต ้องไปเรียนทีม ่ หาวิทยาลัยตัง้ แต่เชาส ่ ไม่ม ี เรียน แต่ถ ้าวันไหนเรามีเรียนเหมือนกัน พวกเราก็จะขึน ้ รถเมล์ไปมหาวิทยาลัยด ้วยกัน ั ‖ ผมทักชายหนุ่มทีน ี ดง และไม่ลม ―อ ้าว หวัดดีพช ี่ ย ่ ั่ งบนรถสองแถวสแ ื ทีจ ่ ะยิม ้ ทักทาย ั ทีน ั แฟนสาวของพีช ่ ย ่ ั่งเคียงคูด ่ ้วย ผมแทรกตัวลงนั่ งข ้างพีช ่ ย ั ถามด ้วยสห ี น ้าและแววตาทีส ―ไปเรียนเหรอ‖ พีช ่ ย ่ ดใส ่ รับ แล ้วพีล ―ใชค ่ ะ่ ไปไหน‖ ผมล ้วงเศษเหรียญเพือ ่ เตรียมจ่ายค่ารถโดยสาร ั พูดแค่นัน ื้ เชต ิ้ สข ี าวเชน ่ กัน ―ไปสมัครงานนะ‖ พีช ่ ย ้ แล ้วล ้วงมือลงในกระเป๋ าเสอ ั ทําไมเดีย ―พีช ่ ย ่ วนีไ ้ ม่เห็นหน ้าเห็นตาเลย มีอะไรหรือเปล่า?‖ ―เปล่า พีไ่ ปพักบ ้านแฟนหลายวัน‖ หลังจากนั น ้ เราก็ไม่พูดคุยอีก รถแล่นมาถึงปากซอยพีช ่ ัยจ่ายค่าโดยสารให ้กับผมด ้วย ผมกล่าวคําขอบคุณและอวยพรให ้แกสมัครงานได ้สักที สว่ นแกและแฟนสาวก็ยม ิ้ และพยักหน ้า ั และแฟนสาวยังยืนรอรถทีป หงึกๆผมก ้าวขึน ้ รถเมล์ทวี่ งิ่ มาจอดนิง่ เทียบป้ าย สว่ นพีช ่ ย ่ ้ ายต่อไป ื้ หนาวมาใสก ่ ัน อากาศหนาวยังปกคลุมเมืองหลวงติดต่อกันหลายวัน ผู ้คนต่างก็นําเสอ ี ันลานตา กรุงเทพฯไม่หนาวเย็นมาหลายปี แล ้ว มีบ ้างบางปี ทีม จนสส ่ ล ี มหนาวโบกโบยมา แต่ ื้ หนาวเข ้าตู ้ กระนั น ้ คนในเมืองหลวงก็ลม ิ้ ลองความหนาวได ้แค่สองสามวัน จากนั น ้ ก็ต ้องเก็บเสอ ื้ ผ ้าอีกครัง้ ทว่าปี นี้ไม่เป็ นเชน ่ นั น เสอ ้ ลมพั ดเอาความหนาวมาเยือนกรุงเทพฯร่วมสัปดาห์แล ้ว และจากข่าวพยากรณ์อากาศคาดว่ากรุงเทพฯยังตกอยูใ่ นอ ้อมแขนหนาวติดต่อกันอีก หลายวัน ทีเดียว... แม ้ม่านหมอกยังฉาบคลุมไปทั่วหมูบ ่ ้านจัดสรร แต่ทว่าในซอยทีผ ่ มพักอาศัยกลับร ้อน ี ม่นๆพลอยทํ าให ้ท ้องฟ้ าแลดู ฉ่าเมือ ่ มีขา่ วการตายแพร่สะพัด พระอาทิตย์ยามเย็นสาดแสงสห ี งนกกระจอกร ้องรํ่าด ้วยนํ้ าเสย ี งหม่นหมอง กลิน เศร ้าสร ้อย เส ย ่ ความตายลอยอบอวลไปทั่ ว ์ ลังหนึง่ ลมหนาวได ้พักเอาความตายอันสลดหดหู่ บริเวณเพือ ่ นบ ้านพากันมามุงหน ้าทาวน์เฮาสห ี ง มายังเจ ้าของบ ้าน พีช ่ ัยกับแฟนสาวทิง้ ร่างจากโลกนี้ไปแล ้ว แกลาจากโลกทีเ่ ต็มไปด ้วยเสย ี งลํ่าลือต่างๆนานา เกีย หัวเราะพร ้อมกับแฟน เสย ่ วกับการจากไปของเขาทัง้ สอง ทําให ้พวกผม อดจะเคลือบแคลงไม่ได ้ พีโ่ ชติเล่าการตายทัง้ นํ้ าตา หลังจากกลับจากทํ างานมาถึงบ ้านราวๆสโี่ มงเย็น ครัน ้ เหยียบถึงบริเวณบ ้านก็สัมผัสได ้ถึงลางทีย ่ น ื รอท่าอยู่แล ้ว แกว่าความเงียบงันอันผิดปกติทําให ้ แกขนลุกขนพอง ประตูบ ้านปิ ดสนิท มีรองเท ้าของน ้องเมียและแฟนสาววางไว ้ตรงหน ้าประตูบ ้าน ี งตอบรับ ความผิดปกติทวีขน แกร ้องเรียกให ้เขาเปิ ดประตู แต่ไร ้เสย ึ้ ทํ าให ้แกต ้องรีบไปหาเพือ ่ น ั ้ สองด ้านหลังของบ ้านตนเอง บ ้านทีร่ ัว้ ติดกันอีกหลัง แกขอใชบ้ ้านของเพือ ่ นเพือ ่ ปื นเข ้าห ้องชน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 435

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั ้ สองได ้แล ้ว เปิ ดสวิตชไ์ ฟตรงบันไดบ ้าน ก ้าวลงบันไดเพือ หลังจากงัดประตูหลังห ้องชน ่ จะดูวา่ มี ้ งกายพลันมาหาย อะไรเกิดขึน ้ ในบ ้าน ขณะทีก ่ ้าวเท ้ามาถึงกลางบันไดบ ้าน เรีย ่ วแรงทีใ่ ชพยุ ิ้ เข่าอ่อนไร ้เรีย เกือบสน ่ วแรง กระนั น ้ ยังประคองร่างไว ้ด ้วยราวบันได ภาพทีป ่ รากฏต่อหน ้าใน ิ ลําตัว ตาถลนเลือกลาน ลิน ขณะนั น ้ ร่างหญิงสาวห ้อยโตงเตงทีร่ าวบันได ขาตรงมือเหยียดชด ้ จุกคับปาก สว่ นบนพืน ้ บ ้านมีรา่ งชายหนุ่มนอนเหยียดกายใต ้เท ้าหญิงสาวคนรัก ลําคอทีผ ่ ้าขะม ้า ผูก ไว ้ สองตาเลือกลาน ริม ฝี ปากนํ้ าลายฟูมฟายแตกฟอด และไม่ไกลไปจากร่างมีขวดยาฆ่า แมลงวางทิง้ ไว ้ ถึงตอนนั น ้ จิตใต ้สํานึกได ้กระชากขาให ้พีโ่ ชติต ้องก ้าวออกจากบ ้านเพือ ่ ทํ าอะไรสัก อย่างแก จึงออกมาเรียกเพือ ่ นบ ้านทีส ่ นิทกันไปชว่ ยดูศพน ้องเมียและแฟนสาว เพือ ่ ป้ องกันการ เข ้าใจทีค ่ ลาดเคลือ ่ นเนือ ่ งจากแกมักมีข ้อขัดแย ้งกับน ้องเมีย เสมอๆ เพือ ่ นบ ้านยังจับกลุ่มคุยกั นเซ็งแซ ่ บ ้างก็บอกว่าในระยะหลังพีช ่ ัยเครียดมาก ไหน ปั ญหาเรือ ่ งงานทีส ่ มัครทิง้ ไว ้ แต่ก็ไม่มวี แ ี่ ววเรียกตัวเข ้าทํางาน ไหนจะปั ญหาแฟนสาว ชายหนุ่ม เพือ ่ นบ ้านอีกคนทีพ ่ ช ี่ ัยสนิทเล่าว่า ระยะหลังๆพีช ่ ัยเริม ่ มีปัญหาระหองระแหงกับแฟนสาว เพราะ ได ้ทราบข่าวว่า แฟนสาวเริม ่ ปั น ใจให ้ชายอืน ่ และพยายามตีตั วออกห่าง พี่ชัย พยายามเคลีย ร์ ปั ญหาชวี ต ิ ให ้คลีค ่ ลายลง แต่กระนั น ้ คลืน ่ บนผิวนํ้ าทีด ่ เู หมือนสงบแล ้ว แต่คลืน ่ ใต ้นํ้ าลูกใหญ่ยัง ั ื้ ยาฆ่าแมลง โหมกระหนํ่าไม่เลิกลา เจ ้าของร ้านขายยาในหมูบ ่ ้านเล่าเสริมอีกว่า พีช ่ ยได ้ไปขอซอ ้ จากทีร่ ้าน พอถามว่าซอไปทํ าอะไร พีช ่ ัยบอกว่า จะเอากินเอง เจ ้าของร ้านแกก็ได ้แต่อมยิม ้ คิด ั พูดเล่น เพราะใครๆก็รู ้พีช ี งหัวเราะให ้กับคนรอบ ว่าพีช ่ ย ่ ัยเป็ นคนสนุกสนานตลกโปกฮาสร ้างเสย ี น ้าทีแ ข ้างเสมอ กระนั น ้ สห ่ ลดูหม่นหมองทํ าให ้เจ ้าของร ้านอดจะหวั่นๆไม่ได ้ แต่ก็ไม่ได ้เอะใจ อะไรอีก จนกระทั่งเกิดเรือ ่ งในวันนี้ เจ ้าหน ้าทีต ่ ํ ารวจยังสอบปากคําพีโ่ ชติอยู่หน ้าบ ้าน สว่ นในบ ้านเจ ้าหน ้าทีม ่ ูลนิธก ิ ําลัง จัดแจงกับร่างไร ้ชวี ต ิ ของคนทัง้ สอง ลมหนาวพั ด เอาต ้นไม ้ใหญ่หกนา้ ซอยโยกเอน ใบไม ้พลิว้ รั บลมหนาวดัง กราวกรู ี งเพือ ื อีกครัง้ วิญญาณชายหญิงล่องลอยไปกับลมหนาวทีพ ่ ัด เยือนกรุงเทพฯ เสย ่ นบ ้านแตกกฮอ เมือ ่ ร่างของหญิงสาวอีกคนเป็ นลมล ้มพับไปกับพืน ้ หลังทราบข่าวว่าน ้องชายอันเป็ นทีร่ ักของ เธอได ้สังเวยชวี ต ิ ไปพร ้อมแฟนสาว เพือ ่ นบ ้านกุลก ี จ ุ อปฐมพยาบาลให ้ฟื้ นขึน ้ มาอีกหน นํ้ าตาที่ ี งครํ่าครวญอาลัย ไหลดั่งสายเลือดชโลมลงอาบแก ้ม นํ้ าตาแห่งความพลัดพรากพรั่งพรูพร ้อมเสย อาวรณ์โลกทัง้ ใบหยุดหมุนไปชั่วขณะ ความโหดร ้ายไม่ปรานีตอ ่ หญิงสาวผู ้พีเ่ ลย อะไรมาบังตา ั ้ เชน ่ นัน ี งตัดพ ้อต่อว่าน ้องชายละลํา่ ละลักด ้วยเสย ี งสะอืน ให ้เขาคิดสน ้ เสย ้ ไห ้ของผู ้เป็ นพีส ่ าว ี งรํ่าไห ้ดังขึน ผมยืนไม่หา่ งจากจุดทีพ ่ ก ี่ าพีส ่ าวของพีช ่ ัยเป็ นลมล ้มพับ เสย ้ ในใจของผม และนํ้ าตาแห่งความอาดูร เอ่ย หน่ วยตา ใช ่-อะไรมันบดบั งตาของพีช ่ ัย ตามทีพ ่ ี่กาตั ดพ ้อต่อว่า ่ นี้ สายลมพัดกรรโชกแรงอีกครัง้ เสย ี งใบไม ้กระทบกันเกรียวกรู หยด โลกนีท ้ ําไม่ถงึ โหดร ้ายเชน ี งท่อไอเสย ี จากรถเก็บศพของ นํ้ าตาไหลรินลงสองแก ้ว ผมยกมือปาดนํ้ าตาทีเ่ หลือแต่คราบ เสย ี งดังห่างออกไปก่อนจะหายไปในสายหมอกหม่น มูลนิธวิ งิ่ แล่นจากไป เสย ม่านหมอกลา จากเมืองหลวงไปก่อนกําหนด และข่าวการตายของพีช ่ ัยได ้เงียบ หายไปพร ้อมสายหมอกนั น ้ ด ้วย แต่สําหรับพวกเรายังพูดคุยถึงพีช ่ ัยทุกวัน พวกเราไม่เข ้าใจว่า ั ิ ี คนอย่างพีช ่ ยตัดสนใจจบชวต ิ แบบนั น ้ ทํ าไม? แต่ใครเล่าจะเข ้าใจได ้ดีกว่าตัวของพีช ่ ัยเอง พีช ่ ัย ี งหัวเราะให ้กับพวกเราและสงิ่ ทีแ ผู ้สร ้างเสย ่ กทิง้ ไว ้ให ้พวกเราต ้อง รําลึกตลอดเวลา นั่ นคือความ กลัว พวกเราต่างหวาดกลัวจนขนหัวลุกยามความมืดของราตรีย่างกรายมาถึง โดยปกติเรา ั ้ บน โดยผมและเพือ จะต ้องนอนกันในห ้องชน ่ นชายนอนห ้องเดียวกัน และเพือ ่ นรุ่นพีส ่ องคนนอน อีกห ้องหนึ่ง แม ้ในหนึ่งประหวัด นึกอยากให ้พีช ่ ัย มาเยีย ่ มในภาพฝั น ทว่าใจหนึง่ ก็พรั่ นพรึง หวาดกลัวต่อภาพอันขยะแขยงน่ากลัว จนพวกเราไม่กล ้าทีน ่ อนบนห ้อง จําต ้องทนมานอนกอง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 436

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั ้ ล่าง สายลมดึกพัดผ่านมาพร ้อมเสย ี งหอนอันโหยหวนของหมาในแต่ละคํ่าคืน เรียงรายบนพืน ้ ชน ี งหมาหอนกระชากจนตามสว่ นต่างๆของร่างกายผมลุกซันซู กว่าผมและเพือ เสย ่ นจะหลับตาลง ได ้ดึกโขทีเดียว ั ตัดสน ิ ใจฆ่าตัวตาย วัยหนุ่มทีค ่ ักคะนองของพวกเราบวกความอยากรู ้อยากทราบว่าพีช ่ ย ิ ใจทําในสงิ่ หนึง่ พร ้อมกับแฟนสาวเพราะสาเหตุอันใด พวกเราจึงตัดสน ิ วิญญาณของ แสงสุดท ้ายของตะวันลาลับโลกไปนานแล ้ว ไอ ้มิตรจัดการจุดธูปเพือ ่ เชญ ้ พีช ่ ัย ควันธูปที่ล อยนิ่งเป็ นเส นตรงขึ น ้ สู่เบือ ้ งสูงส ่งกลิน ่ กํ าจายไปทั่ ว ส ่วนผมจั ด แจงเตรีย ม ี งลมพัด กระดาษผืนใหญ่พร ้อมเขียนตัวอักษรลงไป ถ ้วยแก ้วถูกเตรียมวางไว ้ก่อนหน ้านี้แล ้ว เสย ี งหมาหอนโหยหวนดังแว่วมาจาก กรูเกรียวทําให ้ควันธูปแตกกระจายคละคลุ ้งไปทั่วบริเวณ เสย ี งเต ้น ซอยทีห ่ า่ งออกไป มันหอนรับเป็ นทอดๆกระทั่งจบลงหน ้าซอยบ ้านเชา่ ทีก ่ ําลังเริม ่ พิธ ี เสย ของหัวใจผมดังทะลุออกมานอกอก จังหวะเต ้นไม่เป็ นสาํ่ ทําให ้ผมอดทีจ ่ ะหวาดกลัวไม่ได ้ ―ไอ ้ห่าไม่น่าเล่นแบบนี้เลย‖ ผมสบถด่าเบาๆ ผมบอกพวกเพือ ่ นๆว่าผมไม่เล่นด ้วยน่ะ ใครจะเล่นก็เล่นไปเถอะ ผมขอนั่งดูดก ี ว่า ิ เขามาแล ้วรีบเลย‖ ―อะไรว่ะปอดแหกไปได ้ ไม่ได ้นะไม่ครบเดีย ๋ วจะเกิดเรือ ่ งใหญ่ เชญ ไอ ้มิตรต่อว่าด ้วยอาการฉุนเล็กน ้อย ่ งวาบๆจนเกิดภาพเงาเทาทึบไหวๆ ไฟทุกดวงในบ ้านดับสนิท มีเพียงแสงจากเทียนสอ บนพืน ้ พิธเี ริม ่ แล ้วพวกเราเอามือแตะถ ้วยแก ้วทีว่ างตัง้ หน ้าไอ ้มิตรทําปากพึมพําอะไรในคอไม่รู ้ ่ ัย ―พีช ่ ัยมาแล ้วใชม ้ ?‖ ไอ ้มิตรเริม ่ ถามเมือ ่ เห็นว่าถ ้วยแก ้วเคลือ ่ นไปมาเหมือนมีใครดิน ้ ิ้ เสย ี งถามถ ้วยแก ้ววิง่ ปราดไปยังอักษร ช.ชาง ้ โครมครามๆเป็ นเสย ี งเขย่าของหัวใจ อยูใ่ นนัน ้ สน ั เจน ผมสูดลมหายใจลึกๆเข ้าปอดขับไล่ความกลัว ผมดังทะลุมาจนได ้ยินชด ั ขอโทษนะทีร่ บกวนพี่ เราไม่มเี จตนาจะลบหลู่ แต่อยากรู ้เรือ ―พีช ่ ย ่ งบางอย่าง‖ไอ ้มิตร ขอขมา ลมพัดมาวูบทํ าให ้เปลวเทีย นเต ้นระริกจวนจะดับ พีศ ่ รีเพื่อนรุ่นพีต ่ ้องเอามือป้ องไว ้ หมาหอนรับเกรียวกราวอีกแล ้ว แต่พธิ ด ี ําเนินต่อ ―พีท ่ ํ าไมจึงฆ่าตัวตายละ‖ ไอ ้อิว่ ถามเข ้าประเด็ นที่อยากรู ้ ถ ้วยแก ้วหมุนวนกลาง ้ กระดาษ ปริศนาสองสามรอบและวิง่ ไปยังอักษร ช.ชาง ี งดังขึน ―มีช‖ู ้ เสย ้ เบาจากวงโดยไม่ได ้นั ดหมาย ผมสบตาทีแ ่ ตกประกายในมุมมืดกับ หลายคน ―จริงหรือ‖ ผมถามยํ้าเพือ ่ ให ้เกิดความขัดแย ้ง ถ ้วยแก ้วไหลเลือ ่ นไปยังอักษร จ.จาน มันทําให ้ผมมั่นใจข่าวลือเกีย ่ วกับการตายของพี่ ั พีช ั ฆ่าแฟนสาวด ้วยแรงหึงหวง และระแวงว่าคนทีต ชย ่ ย ่ นรักมีชายอืน ่ เข ้ามาเบียดแทรกในทีท ่ พ ี่ ี่ ั ชยเคยครอบครองอยู่ พิธผ ี า่ นไปหลายนาที ผมเองถึงตอนนีไ ้ ม่มส ี งิ่ ใดมากระทบจิตใจให ้หวาดกลัวอีก เรายัง ต ้องคําถามอืน ่ ๆอีกมากมาย ได ้รับคําตอบทีต ่ รงใจทีน ่ ก ึ คิดบ ้าง ไม่ตรงบ ้าง และก่อนทีพ ่ ธิ จ ี ะเสร็จ ิ้ ผมยิงคําถามอีกหนึง่ คําถาม สน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 437

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ิ้ เสย ี งวิงวอนของผม แก ้วใบ ―พีช ่ ัย พวกผมเงินเดือนร่อยหรอแล ้ว ขอหวยหน่อยส‖ิ สน เล็ ก วิง่ อย่างปรูด ปราดและหยุดตรงของกระดาษ หลังจากถอยกลับมายั งตัวอักษร บ.ใบไม ้ ิ้ พวกเราพยายามบอกให ้เดินต่อเพือ จากนั น ้ หยุดนิง่ ไม่เคลือ ่ นไปไหนทัง้ สน ่ คลายปริศนา แค่ อักษรตัวเดียวพวกเราก็มน ึ งง แม ้จะปรารถนาแรงกล ้าอย่างใด แต่ก็ไร ้ผล จนพวกเราอ่อนเพลีย ละเหีย ่ ใจจําต ้องเลิกลาในทีส ่ ด ุ ... วันนี้เป็ นวันหวยออก ผลสลากกินแบ่งรัฐบาลออกเลขท ้ายสองตัว -๕๙- ทําให ้เงินใน ั ใบ ้ให ้เป็ นเลขทีบ กระเป๋ าของพวกเราแฟบลงไปอีก เพราะเราเองต่างตีหวยทีพ ่ ช ี่ ย ่ ้านทีแ ่ กตาย เพราะแค่อักษร บ.ใบไม ้ตัวเดียวเป็ นอย่างอืน ่ ไปได ้ นอกจากคําว่าบ ้าน...บ ้านซงึ่ แกได ้ทิง้ แกได ้ ทิง้ ร่างไว ้เบือ ้ งหลัง พวกเราเลยนํ าเลขทีบ ่ ้าน -๑๓- มาแทงหวยใต ้ดิน แต่ไม่มใี ครสักคนทีจ ่ ะนึก ั กําลังด่าพวกเรา ถึงคําว่า ―บ ้า‖ ทีพ ่ ช ี่ ย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 438

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๕๑ เรือ ่ งสน

"เทวดามาเกิด" โดย ส.ปาลกะวงศ ์

บ้าน บ ้านหลังนั น ้ ชา่ งเหมือนวิมานหรือแดนสวรรค์ของคนจนทีบ ่ ังเอิญผ่านมาผ่านไป แล ้ว เหลือ บเห็ น ซ งึ่ บางทีใครที่ว่ารวยๆมาเห็ นเข ้าก็ ยั งอดอุท านไม่ได ้ ว่าบ ้านหลังนั ้นเป็ นวิม าน สําหรับผู ้มีวาสนาได ้มาเห็นอย่างพวกเขาหรือเปล่า นั น ้ เพราะตัวบ ้านตัง้ อยูส ่ วนดัดแปลซงึ่ มีเนื้อที่ ิ ไร่ ด ้านหลังของบ ้านนอกรัว้ ออกไปนั ้นมีภูเขาลูกเตีย เกือบยีส ่ บ ้ ลูกหนึ่งเป็ นฉากหลัง ส ่วน ้ กๆตัดตรงจากถนนใหญ่เข ้า ด ้านหน ้าเป็ นพืน ้ ทีโ่ ล่งมีแต่ดน ิ กับหญ ้าเหมือนนาร ้าง มีถนนเสนเล็ ้ กๆนี้เป็ นเสนตรง ้ มาถึงยังประตูรัว้ ทางเข ้า ซงึ ถ ้ามองจากถนนใหญ่เข ้ามา ก็จะเห็นถนนเสนเล็ ที่ ้ ก ้ ลากเข ้าไปชนตัวบ ้านตรงกึง่ กลางพอดี และถนนเล็กๆ เสนนี ้ ็ไม่ได ้โค ้งซายโค ้งขวาแยกออกไป ทางไหน จนทําให ้แน่ใจว่าเจ ้าของบ ้านเป็ นผู ้ตัดทางเข ้าไปเอง และนั่ นก็ยอ ่ มจะทําให ้นึกเอาเอง ได ้ไม่ยาก ว่าพืน ้ ทีโ่ ล่งกเหมือนนาร ้างจะเป็ นของใครไปไม่ได ้ นอกจากเจ ้าของบ ้าน ทีม ่ ไิ ด ้ทํา ิ ไร่เพือ กําแพงล ้อมรอบทีโ่ ล่งนั น ้ ไว ้ด ้วย ดุจทีท ่ ําล ้อมๆไว ้ในรัศมีเกือบยิส ่ บ ่ กําหนดอาณาบริเวณ บ ้านไว ้อย่าง คร่าวๆ ภายในกําแพงรัว้ กว ้างเกือบเท่าเรือนจํ าขนาดย่อมนี้ แค่มองจากถนนใหญ่ก็เห็นบ ้าน ้ ตัง้ เป็ นสง่าทีท สองชัน ่ ํ าเป็ นตึกทัง้ หลัง แต่ไม่ได ้ฉาบปูนแล ้วทาสเี หมือนบ ้านทั่ วๆไป เขาเอา ี ามาแปะต่อๆ กันทัง้ หลังจนมองเห็นจากภายนอกได ้ชัดตายิง่ ทีช ั ้ บนมีบันได ้ทอด กระเบือ ้ งสช ่ น ั ้ ล่างซงึ่ อยูบ ตํ่าลงมาทีช ่ น ่ นเนินดิน และทีเ่ นินดินก็มศ ี าลาไทยมีบันไดทอดตํ่าลงมาจนพืน ้ ราบที่ เป็ นสวนดัดแปลงอีก ทอดหนึง่ พ ้นบันไดออกมาเป็ นสระนํ้ ากว ้าง ทีส ่ ระนํ้ านอกจากมีสะพาน สําหรั บให ้รถแล่นเข ้าแล่นออกจากประตูรัว้ ไปถึงตีนบันไดบ ้านแล ้วนั ้น สองฟากของสระที่ม ี สะพานรถผ่ากลางทอดข ้ามเจ ้าของบ ้านยังเนรมิตรเกาะกลางนํ้ าไว ้สองเกาะ-เกาะละฟาก ซํ้าบน ั ้ เดียวหลังเล็กๆตัง้ อยูเ่ กาะละหลังอีก นอกจากนั น เกาะยังมีเรือนไทยชน ้ ก็มโี รงรถสองหลังขนาบ ั ้ ี ่ ิ ตัวตึกสองชนสชา แล ้วไม่มส ี งปลูกสร ้างอืน ่ ใดให ้รถนัยน์ตาจนเป็ นทีอ ่ จ ิ ฉาของใครต่อใครไปมาก ยิง่ กว่านีอ ้ ก ี สําหรับสวนดัดแปลงทีม ่ ต ี ้นไม ้น ้อยใหญ่ปลูกไว ้เป็ นแถวอย่างเป็ นระเบียบรอบบ ้าน มี ไม ้ดอกต ้นเล็ก นอ้ ยขึน ้ แซมราวจะไม่ม ท ี วี่ ่าง จนมองแล ้วก็ เหมือ นบ ้านหลังนี้ตัง้ อยู่ กลางดง ดอกไม ้นานาชนิดทีก ่ ําลังออกดอกสะพรั่งไม่มผ ี ด ิ ้ และบัดนี้ขณะทีพ ่ ระอาทิตย์โรยแสงกลายเป็ นดวงกลมสสมแปะอยู บ ่ นแผ่นฟ้ ารอเวลา หลุบตํ่าพ ้นเหลีย ่ มเขาลูกเตีย ้ ลงไป หญิงวัยกลางคนทีเ่ พิงกลับจากข ้างนอกแล ้วนํ ารถไปจอดที่ ั ้ บน กําลังจะเดินตัดห ้องโถงทีข โรงรถด ้านขวาแล ้วนัน ้ ได ้เดินผละจากโรงรถขึน ้ บันไดไปยังชน ่ น ึ้ ั ้ บนนั น ไปตัง้ อยูบ ่ นชน ้ หล่อนต ้องหยุดชะงักเมือ ่ เห็นใครเดินผ่านมา... ―คุณวิง่ เต ้นเรือ ่ งตาพีทไปถึงไหนแล ้ว‖ ชายวัยกลางคน ร่างท ้วม จมูกแบนๆตาโตๆสา่ ยหน ้า ―คงไม่ต ้องวิง่ เต ้นอีกแล ้วละคดีดัง เกินไป ล ้มไม่ได ้!‖ ―แปลว่าลูกต ้องนอนคุก?‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 439

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ิ ห ้าปี หรือมากกว่านั น ―ก็คงทํานองนั น ้ อย่างเก่งคงไม่เกินสบ ้ นิดหน่อยกับการ ยอมรับ ิ ปี แล ้วลดหย่อนลงมาตอนติด สารภาพ คือผมหมายความว่าศาลท่านคงจะปรานีให ้ติดสักยีส ่ บ ึ ทุกข์ร ้อนเนื่องจากควบคุมความรู ้สก ึ ได ้ แต่ จริงจะเหลือเท่าไหร่ก็เท่านัน ้ ‖ เขาบอกเหมือนไม่รู ้สก ผู ้เป็ นภรรยาถึงกับทรุดฮวบรํ่าไห ้ไปแล ้ว เขายืนมองร ้องไห ้จนสาแก่ใจจึงบอก ―ผมมีนัดกับเพือ ่ นทีร่ ้านอาหารในเมือง เดีย ๋ ว ้ กลับมาค่อยคุยกันต่อ ว่าจะสง่ เงินให ้ตาพีทใชในคุ กเดือนละเท่าไหร่ถงึ จะอยูอ ่ ย่างสบาย‖ บอก ั ครูไ ั นิด แล ้วเขาก็ก ้าวฉั บๆ ไปก ้าวลงบันไดของตึกเหมือนเรือ ่ งทีพ ่ ด ู กันเมือ ่ สก ่ ม่มค ี วามสําคัญสก ซงึ่ แน่นอนทีห ่ ญิงวัยกลางคนจะต ้องร ้องไห ้ต่อไปจนกว่าจะไม่มน ี ํ้ าตาไหลรินออกมา ครอบคร ัว ...ของหล่อ นแม ้จะเป็ นครอบครั วที่ม บ ี ้านหลั งใหญ่อ ยู่ แต่ก็ ไม่ได ้มีค วามสุข หัวใจ ่ ูก เหมือนกับทีใ่ ครต่อใครมอง นั น ้ เพราะลูกชายของหล่อนทีเ่ รียกๆกันในบ ้านว่า 'ตาพีท' มิใชล ชายทีจ ่ ะมานั่ งเนรมิตให ้เป็ นดั่งใจได ้ เขาถูกเลีย ้ งดูและอบรมจากคนเป็ นพ่อแบบตามใจเท่าไร เท่ากัน ไม่มค ี ําดุดา่ จากคนเป็ นพ่อให ้ได ้ยินแม ้แต่ครัง้ เดียว และแม ้บางครัง้ หล่อนจะขยับปากก็ ่ นั น กลับต ้องถูกปรามด ้วยสายตาว่าอย่าไปว่าลูกเลย มิเชน ้ จะกระทบคนเลีย ้ ง นี่หากหล่อนไม่ทะเยอทะยานไปเปิ ดร ้านอาหารไทยทีอ ่ เมริกา แล ้วทิง้ ลูกให ้อยูท ่ างนี้ กับพ่อโดยนานๆ ถึงจะกลับมาเยีย ่ มบ ้านสักครัง้ หล่อนก็คงไม่ต ้องมาเจ็ บปวดกับการทีส ่ ามีเป็ น คนยุยงสง่ เสริมให ้ลูกเป็ นเทวดาแบบอ ้อมๆ เพราะหล่อนจะต ้องเลีย ้ งลูกได ้ดีกว่านี้ อย่างน ้อยถึง จะเลีย ้ งให ้ทิง้ นิสัยเกเรทีม ่ ม ี าแต่เล็ กไม่ได ้ ก็คงไม่ถงึ ขัน ้ กลายเป็ นผู ้ร ้ายฆ่าคนตายเนื่องจากจะ ้ นอย่างมือเติบ แล ้วความมืดเติบ เอาธรรมะเข ้ากล่อมและหล่อเลีย ้ งจิตใจของลูกแทนการให ้ใชเงิ ้ างผิดๆ สงิ่ ทีต นี้แหละ ย่อมเป็ นทีม ่ าของอํานาจในหมูเ่ พือ ่ นฝูง เมือ ่ อํานาจถูกใชอย่ ่ ามมาก็ คอ ื ความเลวร ้ายทีแ ่ ม ้แต่พ่อของเขาเองก็ยังหาทางแก ้ไขให ้ไม่ได ้ ต ้องปล่อยให ้ลูกติดคุก เกิดผล กระทบต่อคนในครอบครัวอย่างรุนแรง ี งใหม่‖ เสย ี งแม่สามีดัง ―ประกันตัวแล ้ว ตาพีทก็ไปหมกอยูก ่ รุงเทพฯ ไม่ยอมขึน ้ มาเชย กังวานมาแต่ไกล หล่อนหันขวับไปมอง กระพุ่มมือไหว ้ เดินรีเ่ ข ้าไปหาก่อนทีจ ่ ะพาท่านไปนั่ งบนโซฟา ี งใหม่นี่ไงคะ ทํ าไมต ้องปล่อยให ้หนู กลางห ้องโถง ―ไหนคุณสุทัศน์บอกว่าตาพีทหลบอยูใ่ นเชย ตระเวนหาลูกจนทั่ว ทําไมไม่บอกหนูวา่ ลูกอยูก ่ รุงเทพฯ‖ ―เขาอยากตลตาพวกตรงข ้าม เพราะพวกนั น ้ รู ้ว่าเธอกลับมา ยังไงก็ต ้องพบกับลูก นี่ถ ้า ไม่ไปฆ่าลูกคนมีอท ิ ธิพลตาย ประกันตัวแล ้วตาพีทก็คงอยูบ ่ ้านได ้‖ ―ลูกใครคะ?‖ ―ส.ส. พ่อคนตายเป็ นถึง ส.ส. เขาคงไม่ปล่อยให ้ตาพีทติดคุกง่ายๆหรอก‖ ―ตาพีทไปฆ่าเขาตายเรือ ่ งอะไรหรือคะ คุณแม่‖ ―เรือ ่ งเทีย ่ วผับแล ้วเหยียบเท ้ากัน คนโน ้นก็อยากเป็ นเทวดา คนนี้ก็อยากเป็ นเทวดา ั ปื นออกมายิงกันแบบใครดีใคร อยู.่ ..‖ ว่าแล ้วแม่สามีก็ถอนใจดังเฮอ ื ก ท ้ายทีส ่ ด ุ ก็เลยต ้องชก ้ ―เฮอ...แล ้วนีอ ่ ย่าได ้ไปบอกพ่อสุทัศน์เขาล่ะ ว่าแม่รายงานให ้เธอฟั งหมดแล ้ว‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 440

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ค่ะ‖ ―อ ้อ รู ้ไหมทําไมเขาถึงอยากเป็ นเทวดากัน? ก ้อ...อยากเป็ นเทวดาอวดผู ้หญิง อะไรกัน นี่แหละ นิสัยลูกผู ้ชายยังแก ้ตรงจุดนี้ไม่หายสักที แต่ตาพีทน่ะเขายิง่ กว่านั น ้ อยากจะอวดบารมี ่ ื ของตัวเองด ้วย จะได ้สมกับคนอืน ่ เขาชนชมว่ามีพ่อแม่รวย ทําอะไรแล ้วไม่ผด ิ กฎหมงกฎหมาย ท ้ายทีส ่ ด ุ ก็หนีเอือ ้ มมือกฎหมายไม่ได ้ เห็นว่าตาพีทจะหนีประกันด ้วยนะ!‖ หล่อนใจหายวาบ! ี งแผ่ว...‖ หนีประกัน หนีประกันหรือคะคุณแม่ ถ ้าถูกจับได ้ไม่หนั กเป็ น-สอง ―ครางเสย ื่ ว่าพ่อลูกคูน เท่าหรือคะ? โอย...หนูไม่อยากจะเชอ ่ เี้ ขาคิดอะไรกัน?‖ ―แต่ก็เป็ นทางเดียวทีจ ่ ะรอด เพราะฝ่ ายนั น ้ ขูฟ ่ ่ อว่าถึงตาพีทเข ้าไปอยูใ่ นคุกก็จะสง่ คน ไปฆ่า พ่อสุทัศน์ถงึ ต ้องลวงข่าวเรือ ่ งตาพีทอยูบ ่ อ ่ ยๆ เธอบินมาก็ดแ ี ล ้วละ เห็นตาพ่อเขาว่าจะให ้ ลูก หนีประกันไปอยูก ่ ับเธอทีอ ่ เมริกา‖ บอกกล่าวได ้เท่านัน ้ แม่สามีก็ลก ุ จากโซฟาผละจากหล่อนไป ชวี ต ิ ...หล่อนตัง้ แต่เกิดมามีลูกโทนกับเขา ยังไม่มอ ี ะไรเลวร ้ายถึงเพียงนี้ ยิง่ ต ้องมาเห็น ื่ ว่า ฆาตกร รอกฎหมายลงดาบ และรอฝ่ ายตรงข ้ามลงทัณฑ์ หัวจิตหัวใจพาลจะวาย ผู ้ร ้ายทีไ่ ด ้ชอ เอาดือ ้ ๆ ดูเหมือนหล่อนคงไม่มท ี างเลือกทีจ ่ ะต ้องหอบหิว้ ลูกชายให ้ติดสอยห ้อยตามไปอเมริกา ี่ งกับการถูกจับได ้แล ้วลูกจะได ้รับโทษเป็ นสองเท่าก็ตาม ด ้วย แม ้ว่าจะต ้องเสย หากแล ้วหล่อนก็นก ึ ถึงคําพูดของแม่ทพ ี่ รํ่าสอนไว ้ก่อนตาย... ―จํ าไว ้นะลูก ว่าไม่มใี ครทําชั่วแล ้วได ้ดี แม ้ทํ าดีแล ้วคนอืน ่ ยังทมองว่าชั่ว ก็ยังดีกว่าดี ่ ิ แต่ไม่หัด ทํ าดีเอาไว ้เลย ความดีเป็ นส งไม่ต าย...แม ้ตายแล ้วคนก็ ยั งพูด ถึงความดีของเรามิม ี ิ้ สุด พระพุทธองค์ถงึ ได ้ตรัสเอาไว ้ว่าทําดีได ้ดี ทําชวั่ ได ้ชวั่ เป็ นความจริงแท ้แน่นอน!‖ สน ―แต่หนู กํ าลังจะทํ าชั่วด ้วยการพาลูก หนีป ระกั น ไปอยู่เมือ งนอก‖ ี งแผ่วเบา วิญญาณแม่ทอ ี่ าจรับรู ้ด ้วยนํ้ าเสย

หล่อ นบอกกั บ

แล ้วนับจากนัน ้ หล่อนก็ตงั ้ หน ้าตัง้ ตาคอยว่าเมือ ่ ไหร่สามีจะกลับมา จะได ้พูดเรือ ่ งลูกให ้รู ้ ดํารู ้แดง คอย คอย คอย...หล่อนคอยสามีอยูเ่ ป็ นนานหลายชั่วโมง โดยทีส ่ มองคิดอยูต ่ ลอดว่า จะพาลูกหนีประกันอย่างทีต ่ ัง้ ใจดีหรือไม่? ถ ้าไม่ เทวดามาเกิด อย่าง ตาพีท จะมีลมหายใจอีก ึ ว่ากว ้างขวางหรือลึกลับจนมีทห ต่อไปได ้นานแค่ไหน เพราะเมืองไทยไม่เคยมีความรู ้สก ี่ ลบได ้ ํ ตลอดไป สาหรับคนทีม ่ อ ี ท ิ ธิพลและอํานาจทางการเมือง พลันหล่อนสะดุ ้งเมือ ่ ได ้ยินสัญญาณโทรศัพท์ดังขึน ้ ในกระเป๋ าสะพายทีว่ างอยูข ่ ้างตัว ี งลงไปหลังจากเห็นเลขหมายกปรากฏทีห รีบล ้วงออกมากดปุ่ มรับสัญญาณ แล ้วกรอกเสย ่ น ้าจอ ...‖ อย่าบอกนะว่าคุณจะไม่กลับบ ้าน ฉั นมีเรือ ่ งต ้องพู ดกับคุณเยอะมาก อีกสองวันฉั นต ้องบิน แล ้ว จะให ้ตาพีทตามฉั นไปด ้วยหรือเปล่า แล ้วคุณจะตามไปอยูก ่ ับเราด ้วยหรือเปล่า ถ ้าคุณไป ธุรกิจของคุณให ้ใครดูแลก็ได ้ สว่ นบ ้านหลังนี้...ฉั นอยากให ้ขาย เพราะเราปลูกให ้ลูก เมือ ่ ลูกไม่ มีโอกาสได ้อยูไ่ ปจนตายก็ไม่รู ้จะเก็บไว ้ทําไม แสลงใจเปล่าๆ‖ ―คุณพูดมากจัง ผมมีเรือ ่ งร ้อน...ให ้ผมพูดบ ้างส‖ิ เขาโพล่งเมือ ่ หล่อนหยุดหายใจ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 441

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ว่ามา‖ ―ตาพีทโดนเก็บแล ้ว!‖ ื่ หูตัวเอง ―คุณพูดใหม่ซ ิ ล ้อฉั นเล่นละส‖ิ ―อะไรนะ?‖ หล่อนถามทันควันอย่างไม่เชอ ―ผมจะไปล ้อคุณเล่นทําไม?‖ ―อย่าเลย คุณชอบลวงข่าวเรือ ่ งตาพีทบ่อยๆ ขนาดลูกอยู่กรุงเทพฯ คุณยังไม่คด ิ จะ บอกฉั นเอง...นีย ่ ังดีนะทีค ่ ณ ุ แม่คณ ุ บอกฉั นหมด ไม่วา่ เรือ ่ งอะไร‖ ―เฮอ้ รู ้ไหมคุณแม่ก็ถูกผมต ้ม ความจริงตาพีทไม่ได ้ถูกจับแล ้วประกันตัวออกมาหรอก ถูกเก็บตัง้ แต่ไปยิงเขาตาย ทีผ ่ มต ้องออกมาโทร.บอกคุณนอกบ ้าน ก็เพราะกลัวคุณจะรับไม่ได ้ ื่ พรุง่ นีผ แล ้วทีส ่ ําคัญผมไม่อยากเห็นคุณเป็ นลม ถ ้าไม่เชอ ้ มจะพาคุณไปวัด ไปดูอัฐล ิ ก ู ทีฝ ่ ั งอยูใ่ น กําแพงแก ้ว อ ้อ ผมยังอธิษฐานให ้ลูกเป็ นเทวดาเลยนะ แล ้วให ้มากเกิดเป็ นลูกเราอีก คราวนี้ผ ม จะไม่ตามใจเขาอีกแล ้ว ขอให ้เทวดามาเกิดจริงๆเถอะ‖ ้ บไม่ได ้สติ เพียงเท่านัน ้ หล่อนก็สมฟุ พอฟื้ นขึน ้ มาเห็นเทวดาลอยมาเกิดอยูใ่ นท ้อง!!

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 442

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๕๓ เรือ ่ งสน

"เมือ ่ ผมมองถ ังขยะ" ิ โดย ตองทิพย์ ยุวชต

ึ เศร ้าเหงาหงอยพิกล ท ้องฟ้ ามืดครึม ้ รรยากาศรอบตัวดูซม ว ันนีบ ้ ฝนทํ าท่าจะตกแต่ก็ ี ที บรรยากาศแบบนีช ไม่ตกลงมาเสย ้ วนให ้ง่วงนอน แต่ผมก็นอนไม่ได ้ เพราะต ้องเร่งสง่ ต ้นฉบับ ั ้ ให ้นิตยสารฉบับหนึง่ ผมคิดไม่ออกว่าจะเขียนเรือ เรือ ่ งสน ่ งอะไรดี ใจนึกอยากเขียนเรือ ่ งเศร ้าให ้ เข ้ากับบรรยากาศ แต่เขียนอยู่นานก็ยังไม่ถูกใจ ขยํ ากระดาษลงถังขยะไปหลายแผ่นแล ้ว ใช ่ แล ้ว ถังขยะขอบใจมากนะเจ ้าถังขยะทีช ่ ว่ ยจุดประกายความคิดให ้ฉั น พรุ่งนี้ฉันต ้องสง่ ต ้นฉบับ ทันแน่ๆ วันนั น ้ เป็ นวันทีท ่ ้องฟ้ าปกคลุมไปด ้วยเมฆฝน บรรยากาศภายในห ้องของชายหนุ่ม ึ เศร ้า ไม่ตา่ งจากจิตใจของเขาในเวลานั น ซม ้ นนทวัฒน์ชายหนุ่มผู ้เคยมีสข ุ ภาพแข็งแรงสมบูรณ์ ิ ่ ี ่ ั กลับต ้องมานอนอยูบ ่ นเตียงตลอด ยีส ่ บสชวโมง เพราะอุบัตเิ หตุทางรถยนต์ทเี่ ขาประสบ สมอง ของเขาได ้รับความกระทบกระเทือนสง่ ผลให ้เขาเป็ นอัมพาต อย่าว่าแต่ขยับตัวหรือแขนขาเลย แม ้แต่การเคีย ้ วอาหารหรือการพูดก็เป็ นเรือ ่ งยากแสนยากสําหรับเขา นอกจากอุบัตเิ หตุครัง้ นั น ้ จะ ทํ าให ้นนท์ก ลายเป็ นคนพิก ารแล ้วยังพรากเอาช วี ต ิ พ่อ และแม่ของเขาไปด ้วย คงเหลือ แต่ น ้องชายของเขาซงึ่ แคล ้วคลาดจากอุบัตเิ หตุ เพราะไม่ได ้ร่วมเดินทางไปด ้วย ใครๆพากันพูดว่า ―นนท์ยังโชคดีนะทีไ่ ม่ตาย‖ โชคดีอย่างนั น ้ หรือ นนท์ไม่เคยคิดว่านี่ ี กว่าตายทั ง้ เป็ นโชคร ้าย ร ้ายอย่างทีส ่ ด ุ เท่าทีเ่ ขาเคยพบมาในชวี ต ิ ให ้เขาตายไปจริงๆยังดีเสย ิ้ อาณั ฐน ้องชายคนเดียวของเขา เป็ นแบบนี้ ถ ้าเขาจบชวี ต ิ ลงเรือ ่ งทุกข์ทรมานทัง้ หมดคงจบสน คงไม่ต ้องลาออกจากโรงเรียนมาทํางานหาเงิน และไม่ต ้องรับภาระเลีย ้ งดูพช ี่ ายทีท ่ ําอะไรไม่ได ้ เลย ทุกๆสองชั่วโมงณั ฐจะต ้องชว่ ยจั บตัวพีช ่ ายพลิกนอนตะแคงเพือ ่ เปลีย ่ นอิรย ิ าบถและ ป้ องกันไม่ให ้เกิดแผลกดทับทีด ่ ้านหลัง สําหรับวันทีณ ่ ั ฐต ้องไปทํ างานนั น ้ นางพยาบาลพิเศษที่ ว่าจ ้างมาในราคาค่อนข ้างแพงจะเป็ นผู ้ทําหน ้าทีน ่ ี้แทน การพลิกตัวตะแคงนี้ทําให ้นนท์มองเห็น ื่ วัน ทุกครัง้ ทีน สว่ นอืน ่ ๆของห ้องนอนนอกเหนือจากเพดานห ้องทีม ่ องเห็นอยูท ่ ุกเมือ ่ เชอ ่ นท์ถูก จั บให ้พลิก ตะแคงมาทางด ้านขวาเขาจะเห็ นถั งขยะใบหนึ่งวางอยู่ท ี่มุม ห ้องใกล ้กั บโต๊ะ เขีย น ื ยิง่ เห็นถังขยะก็ยงิ่ ทําให ้นนท์คด หนังสอ ิ ไปว่าชวี ต ิ ของเขาชา่ งไร ้ค่าไม่ผด ิ อะไรกับขยะในถัง เขา คิดอยากตายแต่ไม่รู ้จะทําอย่างไร แม ้แต่กัดลิน ้ ตายก็ยังยาก ―ณั ฐอดทนหน่อยนะ รออีกไม่นานพี่ ก็จะหาทางออกได ้แล ้ว ณั ฐจะได ้ไม่ต ้องทนทุกข์อก ี ต่อไป ั ้ ๆได ้ และใช ้ ประมาณหนึง่ ปี หลังเกิดอุบัตเิ หตุนนท์มอ ี าการดีข น ึ้ เขาเริม ่ พูดประโยคสน ้ ้ แขนซายได ้ดีพอสมควร วันนั น ้ น ้องชายเข ้ามาชว่ ยแต่งตัวและป้ อนอาหารเชาให ้พีช ่ ายตามปกติ ิ ณั ฐบอกพีช ่ ายว่า ―ดูซวา่ วันนี้มอ ี ะไรพิเศษ‖ ว่าแล ้วน ้องชายก็จัดการปอกมะม่วงผลไม ้ของโปรด ของพีช ่ าย หลังจากป้ อนผลไม ้ให ้พีช ่ ายเรียบร ้อยแล ้วณั ฐก็พด ู ขึน ้ ว่า ื้ ของทีต ―ผมจะไปถอนเงินทีธ ่ นาคาร แล ้วจะเลยไปซอ ่ ลาด ไปไม่นานหรอกฮะ เดีย ๋ วก็ กลับ‖ ก่อนจะไปน ้องชายไม่ลม ื ทีจ ่ ะพลิกตัวพีช ่ ายให ้นอนตะแคง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 443

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

นนท์ถูกพลิกตัวให ้นอนตะแคงไปทางขวาอีกครัง้ ครัง้ นี้ก็เหมือนทุกๆครัง้ เขามองเห็น ถังขยะทีม ่ ม ุ ห ้องทําให ้ยิง่ คิดถึงชวี ต ิ ทีไ่ ร ้ค่าของตนเอง แต่สงิ่ ทีแ ่ ตกต่างจากทุกครัง้ ก็คอ ื ครัง้ นี้ ่ ะม่วงทีโ่ ต๊ะข ้างเตียง ―ณั ฐ พีพ นนท์เห็นมีดปอกผลไม ้วางอยูบ ่ นจานใสม ่ บวิธท ี จ ี่ ะทําให ้ณั ฐพ ้น ทุกข์แล ้ว‖ ้ นนท์พยายามรวบรวมกําลังทัง้ หมดยกแขนซายขึ น ้ และเอือ ้ มหยิบมีดเล่มนัน ้ มาไว ้ในกํา มือ ตอนนี้นนท์คด ิ ไปถึงพ่อกับแม่ พ่อครับ แม่ครับ ผมไม่สามารถปกป้ องดูแลน ้องได ้เหมือนที่ ั ญากับพ่อแม่ไว ้ แต่นเี่ ป็ นสงิ่ ทีด สญ ่ ท ี ส ี่ ด ุ ทีผ ่ มจะทําให ้น ้องได ้ แล ้วคมมีดก็กรีดลงบนร่างกายของ เขา ึ ตัวอีกครัง้ เขาจะได ้พบกับพ่อแม่ทม นนท์คด ิ ว่าเมือ ่ เขารู ้สก ี่ ารอรับเขา แต่คนทีเ่ ขาได ้ พบกลับกลายเป็ นน ้องชายของเขา ณั ฐนั่ งอยูข ่ ้างเตียงคนไข ้ ซบหน ้าลงกับมือของพีช ่ ายทีเ่ จ ้า ตัวกุมไว ้แน่นราวกับจะเหนีย ่ วรัง้ ไม่ให ้พีช ่ ายจากไป ี งแผ่วเบา ―ณั ฐ‖ พีช ่ ายเรียกด ้วยเสย ี งเรียก ใบหน ้าของเปื้ อนไปด ้วยคราบนํ้ าตา ―พีน ณั ฐหันมาตามเสย ่ นท์ฟื้นแล ้ว พีไ ่ ม่ ี งเครือ แต่แววตาแสดงให ้เห็นความยินดีอย่างยิง่ เป็ นไรแล ้ว‖ น ้องชายพูดด ้วยเสย ―ทําไม...ไม่ปล่อย...พีไ่ ป‖ ―พีน ่ นท์ ทําไมพีต ่ ้องทํ าแบบนี้ บอกหน่อยได ้ไหมว่าทํ าไม‖ น ้องชายถามกลับด ้วย ี งสน ั่ เครือ นํ้ าเสย ―พีท ่ ําเพือ ่ ...ณั ฐ‖ ―พีท ่ ําเพือ ่ ผมงัน ้ เหรอ พีก ่ ําลังคิดอะไรอยู่ พีค ่ ด ิ จะทิง้ ผมไปเหมือนพ่อแม่ใชไ่ หม ผมว่า ่ งน ้อยหนีผมไป ใชส ่ ิ พีค พีท ่ ํ าเพือ ่ ตัวเองมากกว่า พีร่ ู ้ไหมว่าพีเ่ ห็นแก่ตัวทีส ่ ด ุ คิดจะตัดชอ ่ งพ ้น ทุกข์ แล ้วผมล่ะ พีเ่ คยคิดถึงผมบ ้างไหม เคยคิดบ ้างไหมว่าผมจะอยูย ่ ังไง เวลาทีไ่ ม่เหลือใคร เลย‖ ณั ฐพยายามสะกดกลัน ้ นํ้ าตาไว ้อย่างเต็มที่ ―พีเ่ ป็ นภาระ...ทําให ้ณั ฐเหนือ ่ ย‖ ―ไม่จริงหรอกฮะพีน ่ นท์ ผมไม่เคยคิดว่าพีเ่ ป็ นภาระของผมเลย ตรงกันข ้ามพีม ่ ค ี า่ ทีส ่ ด ุ สําหรับผม ถึงผมจะเหนื่อยทีต ่ ้องดูแลพี่ แต่ผมก็มค ี วามสุขเพราะผมรู ้อยูต ่ ลอดเวลาว่าผมยังมีพ ี่ อยูข ่ ้างๆผม พีเ่ ข ้าใจไหม‖ ―อยูไ ่ ป...พีจ ่ ะทําอะไรได ้...‖ นนท์พยายามจะอธิบายให ้น ้องชายฟั งว่าเขาอึดอัดใจแค่ ี ไหนทีจ ่ ะต ้องมีชวต ิ อยูใ่ นสภาพนี้ แต่กลับถูกน ้องชายพูดโต ้ตอบทันควัน ―ถึง พี่จ ะทํ าอะไรไม่ได ้เลยมั นก็ ไ ม่สํ า คั ญ แค่พ ี่ม องดูผม แค่เ ราสบตากั นมั น ก็ เป็ น ึ ยังไงในวันทีเ่ กิดอุบัตเิ หตุ ตอนทีน กําลังใจให ้ผมอยูต ่ อ ่ ไปได ้ พีน ่ นท์รู ้ไหมฮะ ผมรู ้สก ่ ั่ งรอพ่อแม่ แล ้วก็พอ ี่ ยูท ่ ห ี่ น ้าห ้องไอ.ซ.ี ยู. ครัง้ แรกหมอออกมาบอกว่าพ่อแม่ตายแล ้ว สว่ นพีเ่ ป็ นตายเท่ากัน ึ เหมือนอยูต ตอนนัน ้ ผมกลัวมาก กลัวว่าหมอจะออกมาบอกข่าวร ้ายของพีอ ่ ก ี ผมรู ้สก ่ ัวคนเดียวใน ึ แบบนี้ทส โลก มันน่ากลัวมาก ผมเกลียดกลัวความรู ้สก ี่ ด ุ อย่าให ้มันเกิดขึน ้ กับผมอีกเลยนะ พี่ อย่าทิง้ ผมไปนะพีน ่ นท์‖ ชายหนุ่มผู ้น ้องพูดทัง้ นํ้ าตา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 444

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

นํ้ าตาอุน ่ ๆของน ้องชายหยดลงบนมือของพีช ่ าย ตอนนี้นนท์รู ้แล ้วว่าเขาจะอยูเ่ พือ ่ ใคร และจะทําอย่างไรกับชวี ต ิ ในวันข ้างหน ้า หกปี ผา่ นไปภายใต ้การดูแลอย่างดีของน ้องชายและด ้วยกําลังใจทีเ่ ข ้มแข็งของนนท์ ้ ทําให ้สุขภาพร่างกายของเขาดีขน ึ้ เป็ นลําดับ ถึงแม ้ว่าทุกวันนี้ขาทัง้ สองข ้างของนนท์จะใชการ ไม่ได ้ และเขาต ้องนั่ งเก ้าอีล ้ ้อเลือ ่ นอยูต ่ ลอดเวลา แต่แขนทัง้ สองข ้างของเขาก็ทํางานแทนขา ี ทีส ได ้เป็ นอย่างดี ด ้วยมัสองและสมองมือเขาก็สามารถประกอบอาชพ ่ อดคล ้องกับศักยภาพของ ี ให ้น ้องชายเรียนมหาวิทยาลัยได ้อีกด ้วย ตน นอกจากจะหารายได ้เลีย ้ งตนเองแล ้ว ยังสง่ เสย ื่ ว่าครัง้ หนึง่ ชายคนนีเ้ คยเปรียบชวี ต ไม่น่าเชอ ิ ตนเองเป็ นขยะทีไ่ ร ้ค่า แต่ปัจจุบันเมือ ่ เขา ่ ยะทีไ่ ร ้ค่า ถ ้าเรามองโลกในดี มีความหวัง และรู ้จักเอาความ มองถังขยะ เขากลับคิดว่า ชวี ต ิ ใชข ี บ ้าง เจ็บชํ้าในจิตใจทิง้ ลงในถังขยะเสย ี งรถจักรยานยนต์แล่นมาจอดทีห มีเสย ่ น ้าบ ้าน น ้องชายผมคงกลับมาจากมหาวิทยาลัย ั แล ้ว สกครูต ่ อ ่ มาเขาก็เข ้ามาทักทายแล ้วถามผมว่า ―วันนีเ้ ขียนเรือ ่ งอะไรฮะ‖ ―เรือ ่ งเมือ ่ ผมมองถังขยะ‖ ―ขออ่านหน่อยได ้ไหมฮะ‖ น ้องชายถามขึน ้ อีก ―อย่าอ่านเลย เรือ ่ งนีเ้ รารู ้กันอยูแ ่ ล ้ว‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 445

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๕๔ เรือ ่ งสน

"โศกนาฏกรรม" โดย อรุณวตี

ึ เข ้าไปในดงไม ้ร่มครึม บ้านของ พวกเขาอยูเ่ หนือสุดของหมูบ ่ ้าน สก ้ และกอไผทีข ่ น ึ้ เบียดแน่นตลอดสองฝั่ งคลอง ตัวบ ้านทรงไทยสองหลังคูง่ ามเด่นในหมูไ ่ ม ้ ด ้านหนึง่ เป็ นโรงวัว และทีเ่ ก็บเครือ ่ งมือทํานา ด ้านหลังเป็ นยุ ้งฉางเก็บข ้าวเปลือกฯซงึ่ ก่อสร ้างอย่างมั่นคง มีคลอง ื่ มตัวบ ้านกับคลองสายใหญ่ซงึ่ เป็ นทางสญ ั จร เรือมาดลําใหญ่แข็งแรงลอยลําอยูใ่ น ซงึ่ ขุดเองเชอ ท่านํ้ า ลูกชายของบ ้านนํ้ าลังเล่นอยูใ่ นเรือ ภายใต ้ร่มเงาของหลังคาทีป ่ กคลุมท่านํ้ า เขาพยายาม ่ ค ี น ้าเคร่งขรึม แต่พ่อของเขาผูกโซไ่ ว ้แน่นหนาด ้วย กลัว ทีจ ่ ะปลดโซท ี่ ล ้องหัวเรือไว ้ออกด ้วยสห ว่าลูกทีย ่ ังเล็กจะนํ าเรือออกเล่นและจมนํ้ า พ่อซงึ่ มักอยูใ่ นอารมณ์เครงเครียดบอกเขาบ่อยๆว่า ่ งึ กัง เล่นอยูใ่ นบ ้านเถิด เพราะเป็ นทีซ ่ งึ่ ปลอดภัยทีส ่ ด ุ สําหรับเขาและน ้องสาว เด็กน ้อยลากโซก แล ้วก็หยุดชะงักเมือ ่ ได ้ยินแม ้ร ้องเพลงมาจากข ้างบนบ ้าน แม่ของเขายังสาวและสวย ดวงตาดํา สนิท ผอมบาง ผมทีย ่ าวเคลียไหล่ทําให ้แม่ดอ ู อ ่ นโยนมากยิง่ ขึน ้ เขาเคยได ้ยินเพลงนี้มาก่อนใน วันทีเ่ ข ้าไปในไร่ท ้ายบ ้านกับแม่ แล ้วได ้พบลุงเอม ซงึ่ เป็ นคนเลีย ้ งวัวแหวกพงหนามเข ้ามาหา ลุงเอมตัวใหญ่ ผิวคร ้าม นั ยน์ตาเป็ นประกายขณะมองดูคส ู่ นทนา เขาขอโทษทีท ่ ําให ้แม่ตกใจ แล ้วชมว่าแม่ร ้องเพลงเพราะ...เพลงอะไรนะ...เขาถาม ―ไม่รู ้ซ‖ิ แม่ตอบ ―ฉั นได ้ยินมาจากพีช ่ ม...‖ แม่หมายถึงพ่อ ―ทิดชมร ้องเพลงรักเป็ นด ้วยหรือ...‖ เขาหัวเราะเห็นฟั นเรียงเรียบและดวงตาก็ยงิ่ เป็ น ประกาย ―ร ้องอีกซ.ิ ..ฉั นจะได ้จําเอาไว ้ร ้องบ ้าง...‖ เขาว่า แต่แม่สา่ ยหน ้า ให ้

ื่ ว่าฉั นจะร ้องเพลงได ้เพราะเท่าทิดชมงัน ―ไม่เชอ ้ หรือ...‖ เขาถามและไม่ยอมหลีกทาง

―ฉั นชอบฟั งพีช ่ มร ้องคนเดียว...‖ แม่ตอบ คนทัง้ สองจ ้องหน ้ากัน ลุงเอมถอนใจ แล ้ว หันมาพูดกับเด็กชายว่า ื่ งมาก มันผูกอยูต ―วัวตัวใหม่ของลุงเชอ ่ รงดงต ้อยติง่ โน่น เอ็งอยากไปดูไหมล่ะ หรือจะ ื กมันไปผูกตรงอืน แก ้เชอ ่ ก็ได ้นะ‖ เด็ ก น อ ้ ยชอบวั ว มั นเป็ นสัต ว์โ ลกแสนประหลาด รู ปร่ า งใหญ่โ ตพ่ว งพี แต่แ ววตา ่ นั น อ่อนโยน และบางครัง้ ก็เศร ้าสร ้อยอะไรเชน ้ อย่างเดียวกับตาของของแม่ในบางครัง้ ทีเ่ ขาเคย เห็น เขาขลุกอยู่กับวัวรุ่นหนุ่มของลุงเอมอยู่นานสองนาน ทํ าความรู ้จักจบมันยอมก ้มหัวลงมา เคล ้าเคลียใบหน ้าของเขา จากนัน ้ เด็กน ้อยก็เป็ นธุระหาใบไม ้มาป้ อนมัน ี งกลองเพลจากวัดทอดทํานองมาให ้ได ้ยินนั่ นละ จนเสย แม่จงึ เดินเคียงคูอ ่ อกมากับลุงเอม เมือ ่ อยูด ่ ้วยกันตามลําพังแม่ถามเขาว่า ―หนูชอบลุงเอมไหม‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 446

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เด็กน ้อยเงยหน ้าขึน ้ มองดูแม่ทก ี่ ําลังเหม่อมองออกไปไกลและตอบอย่างจริงใจว่า ―หนู ชอบวัวของเขามากกว่า‖ ้ นต่อมา เขาได ้ยินแม่ลอกพ่อก่อนทีพ เชาวั ่ ่อจะออกไปทํ างานว่า ลุงเอมจะเอาวัวมาผูก ่ กินใบไม ้ในไร่นะ พ่อพยักหน ้าอย่างไม่ใสใจ แล ้วหิว้ ลังเครือ ่ งมือออกไปทํางาน แล ้วความเงียบทีน ่ ่าฟั ง อย่างเดียวกับในท ้องทุง่ ก็แผ่กระจายเข ้ามาในบ ้านของพวกเขา แม่จ ะก ้มๆเงยๆเก็ บ กวาดบ ้าน บางคราวจะยกจานชามไปขั ด ที่ร ม ิ ฝั่ งนํ้ า เขาและน อ ้ งเล็ ก จะ วนเวียนอยู่รอบๆ ระยะนั ้นแม่เงีย บขรึม มาก โดยเฉพาะเวลาที่เงาของลุงเอมทอดทั บลงกับ ึ อึดอัดอย่างแปลกประหลาด เขาจะเลีย สายนํ้ า เด็กชายจะรู ้สก ่ งไปเล่นไกล แต่ในขณะเดียวกันก็ แอบมองดูอย่างไม่สบายใจ ลุงเอมจะพูดเรือ ่ ยไม่หยุดปากหากเห็ นว่าแม่ยม ิ้ เขาก็ย งิ่ เศร ้าใจ อย่างบอกไม่ถก ู วันต่อมาก็เหมือนวันอืน ่ ๆทีแ ่ ม่เอาน ้องใสเ่ ปล แล ้วให ้เขาแกว่ง สว่ นแม่จะออกไปปลูก ่ มงทั บไว ้ออกมา แล ้วก็ สาวะวนนั บไข่เม็ดเหลืองแข็งๆ ผักในไร่ เขาหยิบเอากล่องไม ้ขีดทีใ่ สแ ของมันอยูข ่ ้างๆเปลน ้องซงึ่ หลับสนิท เขาเล่นอย่างเพลิดเพลินพอตะวันตรงหัวแม่ก็กลับมาด ้วย ี มพูปลั่ง และเหงือ ื้ ไรผม รีบถามเขาว่าน ้องตืน ท่าทางตืน ่ เต ้น กระหืดกระหอบ หน ้าเป็ นสช ่ ชน ่ หรือ ยัง เมียเขาบอกว่ายังเลย แม่กอดเขาไว ้อย่างอ่อนโยนเป็ นรางวัลที่แกว่งน ้องดี พร ้อมกับทอด ถอนใจโล่งอก ครัง้ หนึง่ แมงทับของเขาพลิกตัวได ้ และกางปี กลบินปร๋อไปต่อหน ้าต่อตา เด็กชายใจ หายวาบ เขาผวาออกตามมันไปทันที แมลงแสนสวยนั น ้ บินเรีย ่ ๆตํ่าจากพุ่มไม ้หนึง่ ไปยังอีกพุ่ม ไม ้หนึง่ เหมือนหลอกล่อให ้เขาไล่ตาม เขาจับมันได ้ในที่สด และพบว่าตนเองมาไกลจากบ ้าน ่ ร่ของตนเอง เสย ี งนก มาก เขาบุกเข ้าพงอ ้อยกอหนาม หนองนํ้ าทีม ่ ป ี ่ าเตยร่มครึม ้ เพือ ่ เข ้าสูไ ี น เล็กๆร ้องจุ๊กจิ๊ กอยูเ่ หนือหัว และแมลงเต่าทองหลากสบ ิ กันว่อนรอยรอบ ท่ามกลางความเงียบ สงัดของป่ านั่นเอง เขาเห็นแม่ของเขาเบียดตัวอยูก ่ ับร่างของลุงเอมทีก ่ ้มหน ้าลงไปหา เด็กชายนิง่ งัน หัวใจคล ้ายหยุดต ้นไปชั่วขณะ แต่หลังจากนั น ้ มันกลับเต ้นระทึกเหมือน ึ ชาด ้านไปตลอดทัง้ ร่าง เขาออกยิง่ ไปทันที คล ้ายกําลังหนีภาพทีน รัวกลอง ความรู ้สก ่ ่ากลัว เขา ึ หรือมองเห็นอะไรอีกเลยจนกระทั่งไปนั่ งตัวสน ั่ อยูข ไม่ได ้รู ้สก ่ า่ งเปลน ้องน ้อย...ตัวเขาสั่นสะท ้าน อย่างบังคับไม่ได ้... ึ ตัวอีกครัง้ เขาก ้มลงมองน ้องเล็กทีห เมือ ่ รู ้สก ่ ลับสนิทอยูใ่ นเปล เขาเห็นสงิ่ ทีไ่ ม่เคยเห็น ี จนทํ าให ้เขาสะเทือ น มาก่อ น แกช ่างเป็ นเด็ ก ที่ส วยงามนั ก ทั ง้ บอบบาง สะอาดสะอ ้านเส ย ้ ใจ และเขารักแกเหลือเกิน เขาไกวเปลชาๆ ไม่อยากให ้แกตืน ่ ขึน ้ มา แต่แล ้วแกก็ลม ื ตาขึน ้ และ ทําในสงิ่ ทีเ่ ขากลัวทีส ่ ด ุ นั่นคือร ้องหาแม่... เขาพาน ้องไปคอยแม่ตรงเนินดิน ปากทางเข ้าไร่ เด็กน ้อยดิน ้ ด ้วยไม่เข ้าใจว่าวันนี้ ี แน่ น ราวกับเขากํ าลังหวาดกลัวอะไรสักอย่าง บัดนี้เด็กชายมีท่าทาง ทํ าไมพีช ่ ายจึงกอดเสย เปลีย ่ นไป นั ยน์ตาของเขาเบิกโพลง และจ ้องมองไปข ้างหน ้าอย่างว่างเปล่า เขามองไปทีไ่ หน สักแห่งในท ้องฟ้ า แต่มองไม่เห็ นสงิ่ ทีเ่ ขาเคยรัก ดวงตะวันทีก ่ ราดแสงอยู่เหนือทุ่งนาทีก ่ ําลัง ี ํ้ าตาบแซกแซมอยู่กับหญ ้ารังนกทีด เปลีย ่ นสไี ป ดอกกกสน ่ อนเอนกลางสายลม หมูเ่ มฆเลือ ่ น ี ้ ื ลอยเงียบงัน และดอโสนก็โรยแล ้ว...เด็กชายก ้มศรษะลง น ้องสาวเข ้ามาดึงชายเสอ ถามว่า... เดีย ๋ วแม่ก็มาใชไ่ หม...ตอนนี้เองทีเ่ ด็กชายร ้องไห ้...เขาสะอึก สะอืน ้ อย่างรุนแรง จนร่างกายสั่น สะท ้าน นํ้ าตาพร่างพรูนองหน ้า เด็กหญิงจ ้องเจาด ้วยดวงตากลมโตแสนสวย แกมีท่าทางเข ้าอก เข ้าใจว่าเขากําลังมีความทุกข์ แกนั่งลงเงียบๆข ้างๆเขา...หลังจากนั น ้ สองพีน ่ ้องก็นั่งเบียดตัวอยู่ ด ้วยกัน เงียบๆ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 447

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ตะวันค่อยๆคล ้อยตํ่าลง เงาต ้นกุ่มยืดยาวออกไป พุ่มอ ้อกอกกเป็ นสเี ขียวระยับพราว ี งลมพัดต ้นข ้าวซูๆ่ แผ่วเบา นานๆครัง้ จะมีเสย ี งเด็กเล่นจากหมูบ กลางกแดดอ่อน เสย ่ ้านลอยมา ในความเงียบ และในความเงียบนี้เองทีแ ่ ม่ปรากฏตัวขึน ้ เธอเดินมาอย่างเลือ ่ นลอยราวกับใบไม ้ แห ้ง ถูกลมพัดให ้ปลิวไป แดดสเี หลืองยามเย็นทํ าให ้ทุกอย่างดูอ ้างว ้างแปลกประหลาด แสง สว่างจากท ้องฟ้ าสาดจับรางของเธอเต็มที่ ร่างกายของเธอบอบบาง ทอดแขนแนบลําตัวอ่อน ้ ชอย กะพริบตาถี่เหมือ นตืน ่ ตระหนก และไม่เข ้าใจส งิ่ ที่เกิด ขึน ้ เธอมองดูเด็ ก ทั ง้ สองอย่าง ทบทวนความทรงจํา เด็กชายบอกตัวเองว่าเธอและเขาได ้ตายไปจากความสัมพันธ์ทเี่ คยมีใน กาลก่อนเด็ดขาดแล ้ว...แม่นงิ่ ขึงเมือ ่ สบตาเขา เธอรู ้ทันทีวา่ เขารู ้แล ้ว... ั ้ เมือ แล ้วลมหนาวก็โรยทุ่ง กาเหว่ารํ่าร ้องถีก ่ ระชน ่ ฟ้ าสางและก่อนยํ่าคํ่า ทุ่งนาเป็ นส ี เหลือ งทองคํ า ชุ่ม โชกด ้วยนํ้ า ค ้างอั น เหน็ บ หนาวลุง เอมไม่ม าอีก แล ้ว...และเห็ น ได ้ชั ด ว่า แม่ เกลียดเขา บางคืนเด็กชายตกใจตืน ่ เพราะการทีท ่ ุ่มเถียงของพ่อและแม่ เมือ ่ แม่ไม่ยอมให ้พ่อ ถูกต ้องตัว พ่อตัง้ คําถามด ้วยอาการขุน ่ ขึง้ และดูเหมือนบ ้าคลั่งไปเพราะความเงียบของแม่ พ่อ เริม ่ ตบตีแม่อย่างโหดร ้าย และเธอก็ตอบโต ้เขาอย่างดุเดือด ความเกลียดชังอย่างรุนแรงคุโชน ในดวงตาคนทัง้ คู่ แล ้วในทีส ่ ด ุ พ่อพูดถึงผู ้ชายอีกคนซงึ่ แม่ยอมรับออกมาอย่างเยือกเย็น ทัง้ หมด แผดเผาหัวใจของเด็กชาย เขาไปพาน ้องทีร่ ้องไห ้มานอนด ้วยโดยไม่ใสใ่ จคนทัง้ สอง เด็กน ้อย นอนกอดกันเงียบๆ เด็กชายไม่เคยพูดกับใครเลยตัง้ แต่วน ั นัน ้ ... ท ้องของแม่โตขึน ้ เรือ ่ ยๆ ทุกคนรู ้กันทั่วไปว่ามีช...พ่ ู ้ อพาน ้องไปค ้างบ ้านย่า ทุกวันเขา ้ จะเฝ้ ามองแม่เดินช าๆไปรอบๆบ ้าน เอามือไล่ละไปตามขอบระเบียงเหมือ นจะตามหาอะไรสัก อย่าง ไม่มอ ี ะไรจะเศร ้าไปกว่าภาพนั น ้ เด็ ก ชายตระหนั ก ด ้วยความเจ็ บปวดว่าเขารัก แม่ม าก เพียงใด... แม่คลอดลูกอย่างโดดเดีย ่ ว หมอตําแยเป็ นหญิงชราในหมูบ ่ ้านทีค ่ ําพูดเต็มไปด ้วยคํา สบถหยาบคาย ผู ้ทีม ่ าเยีย ่ มเยียนเป็ นไปเพราะความอยากรู ้อยากเห็ นมากกว่าสงิ่ อืน ่ แม่ไม่ได ้ ี ดส ี รวมทัง้ ไม่ได ้มองดูลก มองดูคนเหล่านั น ้ ไม่ได ้ตอบคําซักถามปลอบโยน หรือคําเสย ู ชายคน ใหม่ วันแล ้ววันเล่าทีแ ่ ม่นอนหลับตานิง่ เงียบ ในความเงียบนั น ้ เอง วันหนึง่ แม่เงยหน ้าขึน ้ แล ้วได ้เห็นลูกชายคนเก่ามายืนเกาะประตู ห ้องอยู่ เขากําลังมองดูน ้องทีเ่ กิดใหม่ ทุกอย่างในห ้อง และสุดท ้ายเขามองแม่ของเขา ห ้องใน บ ้านทรงไทยนั ้นอับทึบและมืด นอ้ งของเขาซุก อยู่ในกองผ ้า แม่นอนอยู่บนฟากกระดานแผ่น ่ า่ ยไฟวางอยูใ่ กล ้ๆ ถ่านในนั น เดียว มีถาดสงั กะสใี บใหญ่ใสถ ้ มอดเกือบหมด เมือ ่ แม่คลอดน ้องคน ่ ื น และเกลีย เล็กพ่อเป็ นคนใสฟ ่ ถ่านให ้ แต่ครัง้ นี้ไม่มค ี นทํา เด็กชายไม่เข ้าใจอะไรนั ก แต่เขาก็ ก ้าวข ้ามผ่านกองผ ้าทีส ่ กปรก จานข ้าวทีไ่ ม่ได ้ล ้าง เข ้าไปเกลีย ่ ถ่านไฟให ้แรงขึน ้ แม่มองเขาทุก ระยะเงียบๆ แล ้วเธอก็หลับตาลง วันต่อมาเขาเอานํ้ าร ้อนมาให ้แม่ เมือ ่ น ้องร ้องไห ้เขาจะเข ้ามา หา แต่เขากับแม่ไม่เคยพูดกัน เมทือ ่ แม่แข็งแรงดีพอทีจ ่ ะทํ าทุกอย่าง เขาก็เลิกทีจ ่ ะเข ้าไปยุง่ เกีย ่ ว เขาจะนั่ งอยูต ่ รง ้ ท่านํ้ า มองออกไปยังท ้องทุ่งทีเ่ งียบร ้าง วันหนึง่ แม่ให ้นมน ้องอยูใ่ นห ้อง เมือ ่ เสร็ จแล ้วก็เดินชาๆ ื กล่ามวัว เข ้ามาหาเขา จ ้องมองเขาอยูเ่ นิน ่ นาน ก่อนทีจ ่ ะหันกลับไป ทีฉ ่ างข ้าว เมือ ่ เห็นแม่ดงึ เชอ มาจากรัว้ ...เขาลุกขึน ้ ... แม่หันมามองเขาอีก แล ้วเขาก็ตกตะลึงตัวแข็ง ื่ แม่มองลอดบ่วงลงมาทีเ่ ขา แม่ก็ยม แม่ปืนขึน ้ ไปผูกบ่วงกับชอ ิ้ กับลูกชายของเธอเป็ น ครัง้ แรก...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 448

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี ซ‖ี แม่บอกอย่างอ่อนโยนรักใคร่ ―ไปรอทีป ―ไปเสย ่ ากทางจนกว่าใครสักคนจะผ่านมา ...‖ วันนั น ้ ฝนแห่งเดือนสงิ หาคมมัวหม่น มันตกอยูท ่ ัง้ วันจนโลกเยือกเย็นเหน็ บหนาว เมือ ่ ลุงอวบผ่านมาเมือ ่ ใกล ้คํ่า แกก็เห็นเด็กชายนั่ งอยูก ่ กลางสายฝนอย่างโดดเดีย ่ ว ตาของเขาแดง กรํ่า ตัวแข็ง เย็ นเยียบและนํ้ าตาไหลไหลอยู่ต ลอดเวลา เขาบอกลุงอวบด ้วยใบหนา้ ที่ไร ้ ึ ให ้ไปปลดแม่ลงจากขือ ั คนอยูน ความรู ้สก ่ ...แม่เขาฆ่า ตัวตาย...เขารอใครสก ่ านเหลือเกิน... ลุงอวบฟั งด ้วยอาการตะลึงพรึงเพริด แกรีบวิง่ เข ้าไปในบ ้าน ชะงักกับภาพทีเ่ ห็ น แล ้วก็ หันหลังกลับไปบอกคนอืน ่ ๆ คํ่าแล ้ว...ใครๆลืมเด็กชายคนนั น ้ กันหมด มีเพียงดาวทีเ่ ริม ่ ขึน ้ เมือ ่ ยามคํ่าเท่านั น ้ ทีเ่ ฝ้ า มองเงาเล็กดๆของเขาดุม ่ เดินสะเปะสะปะ ไปสูเ่ รือลําใหญ่ทจ ี่ อดทอดไว ้ในคลอง เขาพยายาม ่ ไี่ กลแสนไกล แต่ทว่าไม่เป็ นผล เสย ี ง ครัง้ แล ้วครัง้ เล่าทีจ ่ ะดึงโซใ่ ห ้ขาด เพือ ่ ทีเ่ รือจะได ้แล่นสูท ่ โซกงึ กัง เด็กชายซวนเซถลา เขาร ้องไห ้รําพันต่างๆนานากับตัวเอง แต่ไม่หยุดการกระทํานัน ้ ฝนยังกระหนํ่ าต่อไปอีก ทําให ้โลกทัง้ โลกเหน็ บหนาวเยือกเย็น บางทีมันอาจจะเป็ น ่ นัน เชน ้ ตลอดกาบในหัวใจของเด็กน ้อย...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 449

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๕๗ เรือ ่ งสน

"นางน้อย" โดย วธูจร

ิ ผู ้โดยสาร รถโดยสารประจํ าทางขยับออกจากสถานีขนสง่ ตามกําหนดของเข็มนาฬกา หลายคนเอนหลังพิงพนักเหม่อสายตาไปยังจอโทรทัศน์ บางคนรูดผ ้าม่านกันแสงบังความร ้อนที่ ี งเครือ ี งลง สาดเข ้ามา เสย ่ งยนต์แทรกขึน ้ ขณะทีจ ่ อโทรทัศน์เงียบเสย ิ ปี ของนางน ้อยนั น ื้ ยืดส น ี ํ้ าเงินกับกางเกงยีนส ์ หล่อ นนั่ งเอนหลั ง ในวัยยีส ่ บ ้ สวมเสอ ึ ท ้องไสปั้ ่ นป่ วนเหมือน เหมือนคนอืน ่ ภายในห ้องโดยสารทีอ ่ วลไปด ้วยไอเย็นนั่ นทําให ้หล่อนรู ้สก อาการเมารถ แต่ความหวังบางอย่างแล่นเข ้ามาถึงและรุมเร ้าอยูใ่ นอก ี่ ี หล่อนก็ ไม่ได ้กลับไปเยีย ตัง้ แต่เข ้ามาอยู่กรุงเทพฯได ้สป ่ มพ่อแม่สักหน ได ้แต่บอก ผ่านโทรศัพท์ถงึ ว่า ―ว่างงานก็ต ้องเข ้าเรียน และเรียนพิเศษเตรียมสอบ อย่าได ้ห่วงเลย ถ ้าว่าง จะกลับบ ้านแน่‖ ี งโทรศัพท์เคลือ เสย ่ นทีด ่ ังขึน ้ หล่อนรีบหยิบมันออกมากดรับสาย และมันก็จบลงเพียง ชั่วนาที ถ ้อยความจากคูส ่ นทนานั น ้ ยังบีบหัวใจหล่อนเรือ ่ ยมา เขาเป็ นคนขีห ้ งึ คอยจู ้จีก ้ ับเรือ ่ ง ี ให ้ได ้เรียนหนั งสอ ื ค่าห ้องพัก ค่าอาหารการกิน ทุก เล็กน ้อย หล่อนคิด ถึงอย่างไร เขาก็สง่ เสย อย่างทัง้ หมดสําหรับชวี ต ิ ในกรุงเทพฯของหล่อน แต่เขาก็ แก่เกินไปสําหรั บหล่อนทีจ ่ ะเรียกว่า แฟน บางทีอาจไม่ใช.่ ..เพราะเขามีครอบครัวแล ้ว ความจํ าเป็ นสําหรับหล่อนนั น ้ คืออนาคต สว่ น เขาคือปั จจุบัน ฉะนั น ้ แล ้วไม่จําเป็ นต ้องเรียกร ้องใดๆจากเขานั ก ไม่วา่ เงิน ความรัก หรือความ ใคร่ทส ี่ ข ุ สมบูรณ์ หล่อนเรียนรู ้ว่า การเป็ นคนว่าง่าย ไม่ทะเยอทะยานนั น ้ ทําให ้หล่อนดูมค ี า่ ขึน ้ สําหรับเขา และมันคงไม่จบลงเร็วนั ก... หล่อนก ้าวลงจากรถโดยสารท่ามกลางเปลวแดดของเทีย ่ งวัน อาการร ้อนอบอ ้าวทําให ้ ึ ไปทั่วร่าง แต่การเดินทางยังไม่สน ิ้ สุด ด ้วยทีห ิ กิโลเมตร เหงือ ่ ซม ่ มายนั น ้ ยังอยูอ ่ ก ี ไกลหลายสบ หล่อนพยายามนึกทบทวนถึงบ ้านทีจ ่ ากมานาน แต่พ่อหล่อนเล่าว่า ได ้ขายไม ้ของบ ้านหลังเก่า ั ้ เดียวด ้วยอิฐบล็อคหลังเล็ก ไม่ต ้องมีบันไดให ้ปี นขึน ทรงยกใต ้ถุนสูงไปแล ้ว และสร ้างบ ้านชน ้ ลง อย่างแต่กอ ่ น ฝุ่ นดินฟุ้ งตลบทุกครัง้ ทีร่ ถราแล่นผ่านไปมา หล่อนเริม ่ ตืน ่ เต ้นขึน ้ มาอีกหนเมือ ่ เห็นทืา ่ งแยกเล็กๆทีน ่ ํ าเข ้าสูตัวบ ้าน และก็เป็ นอย่างทีห ่ ล่อนคาดไว ้ ทิดสนั่ นผู ้เป็ นพ่อนั่ น ปรากฏร่องรอยแห่งความชราและ สังขารทีก ่ รํ างานหนั กในไร่นามาแต่วัยหนุ่ม...ไม่ ต่างจากแม่ของหล่อน สว่ นนางใหญ่ พีส ่ าวนั น ้ ยังคงขยันเหมือนเดิม แม ้จะป่ วยด ้วยโรคโปลิโอจนพิการขาลีบตัง้ แต่เด็ก แต่ก็ยังชว่ ยหยิบจับ ั ของพ่อ หล่อนคิดเอาเอง งานบ ้านได ้บ ้าง คงได ้นิสย ี งถามไถ่ถงึ ชวี ต ทุกคนยิม ้ รับการกลับมาของหล่อน เสย ิ ความเป็ นอยูด ่ ังเกลือ ่ นลานบ ้าน ในยามเย็นอันอ ้อยอิง่ สํารับกับข ้าวถูกยกมาวางท่ามกลางวงล ้อมของทุกคนอย่างเร็วกว่าปกติ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 450

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

่ น พ่อเอ็ งซอ ื้ จากตาผวนมาแต่วานเย็นแล ้ว แม่ขังไว ้รอต ้มให ้เอ็งกินวันนี้ ―นี่ต ้มปลาชอ ิ้ ปลาใสจ ่ านข ้าวของหล่อน พลางติวา่ ลูกดูผอมลง กินหลายๆลูก‖ ผู ้เป็ นแม่ดักชน ี่ ี จริงไม๊พ่อ‖ หล่อนยิม ―จะไม่ให ้ผอมได ้ยังไงเล่าแม่ นางไม่ได ้กินข ้าวฝี มือแม่ตัง้ สป ้ เอา ่ ใจแม่ แล ้วเปิ บข ้าวใสปาก ―กินหลายๆลูก‖ ผู ้เป็ นพ่อว่า ―อยูก ่ รุงเทพกินแต่ข ้าวแกง เบือ ่ จะตายแล ้ว ต ้มปลา หยั่งงีน ้ ะต ้องคนมีตังค์ถงึ จะได ้กิน แม่...ขอข ้าวนางอีกจานจ๊ะ ฝี มอ ื แม่เรานี่ไม่ตกเลยนะพีน ่ างใหญ่ เน๊าะ!‖ หล่อนว่าพลางเคีย ้ วข ้าว ี งโทรศัพท์เคลือ ตุ ้ยๆ เสย ่ นทีด ่ ังขึน ้ ทุกคนในวงสํารับหันมามองหน ้าหล่อนพร ้อมกัน หล่อนรีบลุก ไปกดปุ่ มรับสาย แล ้วเดินเลีย ่ งออกไป ตามหลังด ้วยสายตาอยากรู ้ของทุกคนทีย ่ ังนั่ งอยู่ สักพัก หล่อนก็กลับมานั่งทีเ่ ดิมแล ้วเริม ่ กินข ้าวต่อ ―ทําไมต ้องเดินไปพูดไกลๆด ้วยว ้า กลัวแม่ได ้ยินรึ!‖ ั ญาณน่ะแม่ ต ้องเดินหาคลืน ―มันไม่มส ี ญ ่ ‖ ี เงินซอ ื้ มาแพงๆยังต ้องเสย ี แรงเดินหาค่งหาคลืน ―เอ ้อ...เสย ่ อีก‖ พ่อพูดเสริมขึน ้ อย่าง อารมณ์ด ี ―ใครโทร.มาล่ะ?‖ ―เพือ ่ นจ ้ะ เค ้าถามว่าจะกลับวันไหน‖ ึ ก ―แล ้วจะกลับวันไหนล่ะฮล ู ‖ แม่ถามขึน ้ บ ้าง หล่อนตอบไปว่าจะกลับพรุ่งนี้ แล ้วพูดถึงเรือ ่ งการเรียนว่า ต ้องรีบเรียนให ้จบโดยเร็ ว เพือ ่ หางานทําทีด ่ ก ี ว่านี้ หลังจากอิม ่ ข ้าวแล ้ว ก็ชว่ ยพีส ่ าวเก็บจากไปล ้าง ―เอาไว ้งัน ้ แหละ เดีย ๋ วพีล ่ ้างเองนางน ้อย‖ ่ าละมัง ―ไม่เป็ นไร นางทําเอง‖ หล่อนพูดพลางตักนํ้ าใสก ทิดสนั่ นนั่ งเอนหลังสูบยาดับกลิน ่ คาวกับข ้าวตามเคย ควันยาฉุนลอยตัวม ้วนเป็ นสาย ี มของยามเย็ ้ ลอยกระจายไปกับอากาศอับอบอ ้าว เหม่อมองฝ่ าแสงสส นทีโ่ รยตัวเข ้าครอบคลุม ิ ไร่ซงึ่ ได ้ไปจํ านองกับเถ ้าแก่โรงสไี ว ้สห ี่ ้าปี เข ้าแล ้ว เงิน หมูบ ่ ้านชายทุ่งแห่งนี้ คิดไปถึงทีน ่ าสบ สามหมืน ่ ทีไ่ ด ้มาก็เอาไปลงทุนเพาะเห็ดฟาง ตามผู ้ใหญ่เขา แต่ผลสุดท ้าย โรงเพาะเห็ดนั น ้ ก็ถูก ทิง้ ร ้าง ด ้วยเห็ดออกดอกได ้น ้อย บางคนทีเ่ พาะแล ้วเห็ดออกดอกดี ขายได ้กําไรมากก็วา่ เพราะ ่ อร์โมนเร่งดอก แล ้วติอก แกไม่ใสฮ ี ว่า โรงเพาะเห็ดของแกนั น ้ ร ้อนเกินไป ต ้องคอยดูแลรดนํ้ า ื ทีผ เรือ ่ ยๆ ตรวจดูอุณหภูมใิ ห ้ได ้ตามกํ าหนด แกเถียงว่าได ้ทํ าตามหนั งสอ ่ ู ้ใหญ่บ ้านแจกให ้ทุก ื้ เขาจึงว่า ลงทุนน ้อย เห็ดก็ออก อย่างแล ้ว ขาดแต่ฮอร์โมนนั่ นอย่างเดียวเพราะเงินไม่พอซอ ดอกน ้อยตามสว่ นของเงินนั่ นแหละ เงินทีห ่ วังจะไดจากการเก็บดอกเห็ดขายเพือ ่ นํ าไปวางให ้ค่าดอกเบีย ้ เงินกู ้ก็แทบไม่พอ จําต ้องไปขอผัดผ่อน ยังดีทเี่ ถ ้าแก่เห็นใจและยังเสนอให ้กู ้ไปลงทุนต่อ แต่แกก็ปฏิเสธ ด ้วยคิด ว่าไม่อยากให ้ทุนบานปลายจนหนีท ้ ว่ มหัวอย่างคนอืน ่ ขอทํานาปลูกข ้าวอย่างเดียวดีกว่า

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 451

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―พ่อ‖ หล่อนสะกิดแกให ้ตืน ่ จากห ้วงคิด แล ้ววางปี กธนบัตรตรงหน ้าพร ้อมบอกจํานวน เงินนัน ้ แกสะดุ ้งนิดหนึง่ ก่อนเอ่ยขึน ้ ―พ่อรู ้ว่าเอ็งลําบาก แต่...ถ ้าได ้นาคืนพ่อจะทํางานให ้หนั กขึน ้ ขายข ้าวได พ ้ ่อจะสง่ เงิน ่ ื ให ้เก็บไว ้เรียน แล ้วก็จะโอนทีน ่ าให ้เป็ นชอเอ็ง เป็ นสมบัตอ ิ ย่างเดียวแค่นี้ละ่ นางน ้อยเอ ้ย เรียน จบก็กลับมาทํางานอยูบ ่ ้านเรา ไม่ต ้องไปดิน ้ รนอยูไ่ กลๆ‖ แกพูดพลางมวนยาฉุนขึน ้ จุดสูบต่อ ―โอย...พ่อจ๋า อย่าคิดมากเลยพ่อ นางไม่ได ้ลําบากอะไรนั กหรอก‖ หล่อนปล่อยคําพูด ออกไป แต่ภาพของหล่อน ทีเ่ ปลือยกายและถูกทาบทับด ้วยร่างเปลือยของชายผู ้นั น ้ ก็แล่นเข ้า มาถึงก ้อนความทรงจํา ―อยู่ทโี่ น่น ถ ้าขยันเก็บเงินก็มเี งิน นางอยากได ้ทีน ่ าของเราคืน เดีย ๋ วนี้ ทีด ่ น ิ มันแพง ถ ้าไม่รบ ี เอาวันนี้ ต่อไปจะไม่มแ ี ผ่นดินอยู่ เดีย ๋ วเราไปจัดการเรือ ่ งทีบ ่ ้านเถ ้าแก่ให ้ เสร็จ พ่อแม่จะได ้สบายใจ‖ หล่อนอยากเบือนหน ้าไปทางอืน ่ แต่พอ ่ ก็มองหล่อนไม่วางตา ี งเครียด ―นาง...เอ็งบอกแม่ได ้ไม๊ ว่าเอ็งทํางานอะไร เงินตัง้ หลายแน่ะ...‖ แม่ถามเสย ―แม่...พ่อ...เงินห ้าหมืน ่ น่ะไม่หลายหรอก กรุง เทพมีงานให ้ทํ าถมเถไป ถ ้ารู ้จักใชรู้ ้จั ก เก็บ อย่างทีน ่ างบอกนั่ นแหละ เงินแค่นี้นะ พวกเศรษฐีกน ิ ข ้าวมือ ้ เดียวก็หมดแล ้ว อย่าคิดมาก ี ง เลย แต่กว่านางจะเก็บได ้ก็หลายปี สะสมทีละน ้อยทีละนิด ‖ หล่อนก ้มหน ้าพูด พยายามทํ าเสย ให ้ร่าเริงเต็มทีแ ่ ละในทีส ่ ด ุ ทุกคนก็ได ้ความสบายใจด ้วยคําพูดของหล่อน ี ง หลังจากเสร็จธุระจัดการเรือ ่ งทีน ่ าแล ้ว หล่อนเข ้านอนแต่หัวคํา่ พร ้อมแม่และพีส ่ าวเสย พ่อปิ ดประตูลงกลอน แล ้วจุดยาฉุนสูบพ่นควันออกไปทางหน ้าต่าง หล่อนยังนอนไม่หลับ คง ี งถอนหายใจหนั กๆของพ่อ เพราะเสย หลังจากรํ่าลาพ่อแม่กับพีส ่ าวแล ้ว หล่อนก็ออกเดินตามทางดินลูกรังใต ้เงาเมฆครึม ้ ที่ ึ ว่าอากาศวันนี้ ชา่ งปั่ นป่ วนเหมือนฝนจะตกแต่ก็ไม่ตกลงมาสักที สายลมระลอกใหญ่ ทําให ้รู ้สก พัดหอบเอาฝุ่ นดินให ้ฟุ้ งกระจายไปทั่วบริเวณ รถมอเตอร์ไซค์ขับสวนทางผ่านไปคันหนึง่ แล ้วก็ ย ้อนกลับมาจอดใกล ้ๆ ―พีน ่ างน ้อย ขึน ้ รถส ิ เดีย ๋ วฉั นจะไปสง่ ทีท ่ า่ รถ‖ ―เออดีวะ่ กุ ้ง เดีย ๋ วพีเ่ ติมนํ้ ามันรถให ้ ไม่ได ้เดินไกลๆ หยั่งงีน ้ านแล ้ว เหนือ ่ ยว่ะ‖ ั ้ มอไหนแล ้วล่ะกุ ้ง‖ หล่อนถามลอยๆ ―อยูช ่ น ี่ น ―มอสข ึ้ มอห ้า เดีย ๋ วถ ้าจบมอหก ฉั นจะเข ้ากรุงเทพฯไปเรียนต่อ...เรียนด ้วยทํ างาน ด ้วย อย่างพีนางน ้อยไง ให ้ฉั นไปอยูด ่ ้วยนะพี่ ฉั นอยากไป‖ เด็กสาวหันหลังมายิม ้ ให ้หล่อนแล ้ว หันกลับไปมองทางข ้างหน ้าต่อ ้ ―เฮย...ทํ าไมไม่เรียนอยูบ ่ ้านเราล่ะกุ ้ง จะไปทํ าไมกรุงเทพฯ มันลําบาก‖ เด็กสาวเถียง ี ง ทันควันอย่างไม่ลดละความมุง่ มั่น ของตนว่า ―ถ ้าไม่ด ี ลําบาก แล ้วพีน ่ างน ้อยไปทํ าไม‖ เสย ั ้ ๆ... โทรศัพท์เคลือ ่ นทีด ่ ังขึน ้ ระหว่างทาง หล่อนกดปุ่ มรับสายแล ้วพูดผ่านตัวเครือ ่ งไปเพียงสน ื้ ตั๋วรอขึน ทีท ่ า่ รถ หาทีน ่ ั่งพักรอแทบไม่ม ี เพราะผู ้โดยสารขาเข ้าเมืองมาซอ ้ รถอยูห ่ ลาย คน หล่อนสง่ ธนบัตรสเี ขียวสองใบให ้เด็กสาวผู ้มีนํ้าใจต่อหล่อน แล ้วเอ่ยขอบใจ ยังสั่งอีกว่าให ้ ขับรถกลับบ ้านโดยเร็ว อย่ามัวเถลไถลเพราะฝนทําท่าจะตก แต่เด็กสาวยังรีรออยูพ ่ ักหนึง่ ก่อน เอ่ยปากขอดูโทรศัพท์เคลือ ่ นทีข ่ องหล่อน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 452

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื้ ไว ้ใชที ้ ก ―แพงไม ้? พีน ่ างน ้อย นีแ ่ หละ ฉั นจะซอ ่ รุงเทพฯ นะพีน ่ ะ อีกสองปี ฉันก็จะเรียน จบแล ้ว ให ้ฉั นไปอยูด ่ ้วยคน‖ เด็กสาวสง่ สายตาทีฉ ่ ายประกายแห่งความฝั นมายังดวงตาของ หล่อน แล ้วพูดต่อ คงเห็นหล่อนอํ้าอึง้ อยูอ ่ ย่างนัน ้ ―ฉั นจะเข ้ากรุงเทพฯ ไปเรียนให ้จบปริญญาตรี แล ้วหางานดีๆทําอย่างพีน ่ างน ้อย‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 453

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๕๘ เรือ ่ งสน

"ว ันแห่งการเริม ่ ต้น" โดย ยงยุทธ หนูเนียม

กว่าจะ ยกเอาร่างของตัวเองขึน ้ มาจากทีน ่ อนได ้ ดูมันชา่ งเป็ นเรือ ่ งทีย ่ ากเย็นแสนเข็ญ สําหรับคนทีฤ ่ ทธิเ์ หล ้าสุมอยูเ่ ต็มคราบ จากเมือ ่ คืนวันเสาร์ทผ ี่ า่ นมา...ครับผมเมาหนัก... ผมต ้องต่อสูกั้ บความอ่อนเพลีย มึงงง ระโหยโรยแรงสารพัดอาการ ทีเ่ หล ้ามันฝากพิษ ึ เพือ ื ไว ้ให ้...ในทีส ่ ด ุ ...ด ้วยแรงฮด ่ จะได ้ปฏิบัตภ ิ ารกิจ สําคัญสําหรับผมคือ การไปเรียนหนั งสอ ่ รั บ ผมยั งเป็ นนั ก ศก ึ ษาที่จะต ้องไปเรีย นทุกวันเสาร์และวัน ผมก็ลุก ขึน ้ จากเตียงมาได ้...ใชค อาทิตย์...แม ้จะยังอยู่ ในอาการงัวเงีย เพราะเมาค ้าง... สมองทีห ่ นั กอึง้ ทํ าให ้ผมโซเซขณะทีเ่ ดินไปเปิ ดตู ้เย็นเพือ ่ ดืม ่ นํ้ าแก ้คอแห ้ง และดับ ึ เหมือนได ้ ความร ้อนภายใน ความเย็นจัดของนํ้ าทีแ ่ ล่นไหลจากลําคอลงไปในกาย ทํ าให ้ผมรู ้สก ี ง...ฉ่า...ราวเอานํ้ าราดเหล็กเผาไฟ...ค่อยยัง ชวั่ ยินเสย ี บปลั๊กกาต ้มนํ้ าร ้อนเตรียมไว ้ชงกาแฟ เพือ ผมเอือ ้ มมือไปเสย ่ กระตุ ้นตัวเองให ้ตืน ่ กว่าที่ ื้ ผ ้าดูวา่ ยังมีกางเกงในที่ซักแล ้ว เส อ ื้ เป็ นอยู่...เดินกลับไปยังห ้องนอนที่รก รุงรั ง เปิ ด ตู ้เสอ ั้ กางเกงทีร่ ด ี ไว ้แล ้วเหลือติดตู ้อยูบ ่ ้างหรือเปล่า?...อ ้อ! ยังมีอก ี ชุดหนึง่ ...เดินกลับออกมาดูทช ี่ น ่ ักครู่หรือเปล่า?...เออมี...เดินออกไปยัง ระเบียงที่ วางรองเท ้า ดูถุงเท ้าทีซ ่ ักไว ้แล ้วเหลือใสส พาดผ ้าเช็ดตัว หยิบมันขึน ้ มาพาดไหล่ไว ้เตรียมอาบนํ้ า...เดินกลับเข ้ามาเปิ ดทีว ี เพือ ่ ไม่ให ้บ ้าน ้ น เงียบเหงาจนวังเวง...ผมทรุดตัวลงนั่ งบนโซฟาตัวเดียวทีม ่ ี อยูใ่ นบ ้าน (อพาร์ตเม ้นต์) ซงึ่ ใชเป็ ทีร่ ับแขก...รอนํ้ าเดือดเพือ ่ ชงกาแฟ...ความง่วงงงยังคงเกาะกุม ร่างกายผมไว ้ได ้กว่าครึง่ ของ ความเป็ นตัวตนของผมเอง... ทุกอย่างผมต ้องเตรียมการและจัดการด ้วยตัวเอง เพราะผมยังเป็ นโสด...ครับ...เป็ น โสดด ้วยวัย ๔๓ ปี คงไม่ใชเ่ พราะหน ้าตาผมขีร้ วิ้ ขีเ้ หร่จนผู ้หญิงเมินแน่...ตรงกันข ้ามผมว่าและ ี ด ้วย ...สูงใหญ่คมเข ้ม คนอืน ่ บอกด ้วยว่า...ผมค่อนไปทางดูดเี กือบถึงขัน ้ หล่อเหลาเกลาเสร็จเสย ่ เต็มชายไว ้หนวด...และคงไม่ใชเป็ นหนุ่มใหญ่ทไี่ ร ้สาระแก่น สาร ไร ้การงานหน ้าทีห ่ รืออับจนข ้น ี เป็ นทนายความซงึ่ ค่อนไปทางทนายความใหญ่เสย ี ด ้วย ฉะนั น แค ้นเป็ นแน่...แต่ผมมีอาชพ ้ ึ อบอุน สถานะของผมคงสามารถทํ าให ้ผู ้หญิงสักคนมีความรู ้สก ่ ปลอดภัยและภาคภูมใิ จได ้ หาก เธอมาใชช้ วี ต ิ ร่วมกับผม และทีส ่ ําคัญทีส ่ ด ุ ในสังคมทีเ่ บีย ้ วบิดผิดเพีย ้ นอย่างนี้...ผมไม่ได ้เป็ น ―เกย์‖ แน่นอน ทีผ ่ มยังไม่มเี มียก็คงเป็ นเพราะผมยังไม่เจอกับ ―เธอ‖ คนนั น ้ หรือไม่ก็ ―เธอ‖ คนนั น ้ ยัง ไม่มโี ชคที่จ ะได ้เจอกับผม...ผมจึงยั งมีอ ส ิ รภาพทางความคิด และความเป็ นผู ้ชายอย่างเต็ ม ที่ อิสรภาพทางความคิดของผมคือ คิดเพิม ่ พูนความรู ้สติปัญญาด ้วยการเรียนต่อระดับปริญญาโท และผมกําลังปฏิบัตต ิ ามความคิดด ้วยการไปเรียนภาคสมทบในทุกวันเสาร์อาทิตย์.... อิสรภาพแห่งความเป็ นชายของผม คือการใชช้ วี ต ิ ตะลอนไปแบบชายโสดทั่วไป...แต่ ี่ นาดหนั ก ในส ่ว นลึก แล ้ว ผมอยากจะมีใครสัก คน...ผู ้หญิงที่น่า รั ก ไม่ต ้องสวยหรือ เซ็ ก ซ ข เพียงแต่รักผม เข ้าใจผม...มาใชช้ วี ต ิ ร่วมกับผมในฐานะ ―เมีย‖ ทีม ่ ห ี มายถึงสุภาพสตรีทค ี่ วรแก่ การเป็ น ―แม่‖ ของลูกผมด ้วย...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 454

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ความคิดทีจ ่ ะ ―ปลดแอก‖ อิสรภาพความเป็ นชายด ้วยการมีเมียของผมมีมานานแล ้ว มันจะทวีคณ ู ขึน ้ ทุกครัง้ ทีไ่ ด ้เห็นความสุขในครอบครัวเล็กๆของผองเพือ ่ น ...และในยามทีจ ่ ะต ้อง เตรียมการหรือจัด การอะไรต่อมิอะไรด ้วยตัวเองในบ ้าน โดยเฉพาะอย่างยิง่ ในยามทีต ่ ้องตืน ่ ขึน ้ มาด ้วยอาการเมาค ้างอย่างในขณะนี้ ...ผมเดินไปดึงปลั๊กกาต ้มนํ้ าร ้อน แล ้วชงกาแฟ กลิน ่ และรสกาแฟทําให ้อาการผมดีขน ึ้ เยอะ...คงดีขน ึ้ กว่านี้เป็ นกองถ ้ามี ―เมีย‖ เป็ นคนคอยจัดการให ้ ี งโทรศัพท์ดังขึน ...เสย ้ ―ไอ ้นพเอ็งฟื้ นแล ้วเรอะ‖ ประโยคแรกจากได ้เกลอรักของผม ―เออ...ข ้ากําลังจะอาบนํ้ าแล ้วไปรับเอ็ง‖ ―งัน ้ เร็วๆ...เมียข ้าเตรียมข ้าวต ้มชุดใหญ่ไว ้รอเอ็งแก ้เมาค ้างแล ้วว่ะ‖ น่าน...เห็นมัย ้ ล่ะ...มีเมียมันก็ดแ ี บบนีแ ้ หละ...ผมอยากมีเมียจริงๆ... ิ วัตรปฏิบัตส ิ ว่ นตัวของคนโสดวัย ๔๓ ของผมเสร็ จเรียบร ้อยเมือ ่ นาฬกาบนข ้างฝาบอก ้ เวลา ๑๐ โมงเชาตรงเผง...ไม่ถงึ ๒๐ นาที ผมมาถึงบ ้านไอ ้บิว้ เพือ ่ นรักร่วมห ้องเรีย นของผม ข ้าวต ้มร ้อนๆกับข ้าวอันควรคู่แก่ก ารกินข ้าวต ้มโชยกลิน ่ โอชะเตรีย มรอผมอย่างคับคั่งบนโต๊ะ อาหาร ด ้วยฝี มอ ื เมียของเพือ ่ น พร ้อมด ้วยคําทักทายและรอยยิม ้ อันคุ ้นเคยของเธอ... ้ ไอ ้นพ...ข ้าว่าเราไปเรียนตอนบ่ายก็แล ้วกันว่ะ...ไม่ต ้องรีบ‖ มันว่าก่อนจะเริม ―เฮย! ่ ลง มือ ้ ―เออ!...‖ ผมตอบมันแค่นัน ้ แล ้วเราก็กน ิ อาหารเชาตอนใกล ้เทีย ่ งอย่างคนตายอดตาย ้ จบลง ด ้วยการดืม อยาก...ในเวลาอันรวดเร็ว การกินอาหารเชาก็ ่ นํ้ าเย็นอีกแก ้วโตทีเ่ มียเพือ ่ นริน ให ้ ผมเดินตามไอ ้บิว้ ออกมานั่งผึง่ พุงทีเ่ ฉลียงหน ้าบ ้าน ในร่มเงาของตัวบ ้านทีท ่ อดทาบมา ึ สบายตาเมือ ให ้ผมรู ้สก ่ มองต ้นไม ้ใบเขียวที่ เพือ ่ นปลูกไว ้เต็มตลอดแนวของเฉลียง...เมียเพือ ่ น ยกกาแฟหอมฟุ้ งมาประเคนให ้ ได ้ละเลียดกับกลิน ่ ของมันอีกแล ้ว...นัวา่ เพือ ่ ล ้างคอล ้างคาว ―หวัดดีครับลุงนพ...ลุงนพเมาเหมือนพ่อหรือเปล่าคั บ‖ ผู ้ใหญ่สามคนต ้องหัวเราะขึน ้ ี่ วบของเพือ พร ้อมกัน ด ้วยคําถามของเจ ้าลูกชายวัยเกือบสข ่ นผม...เพือ ่ นขอตัวไปอาบนํ้ าแต่งตัว เมือ ่ เมียมันบอกว่าเตรียมทุกอย่างไว ้ให ้มันแล ้ว ผมเพลิดเพลินและมีความสุขกับการตอบคําถาม ของหลานชายวัยกําลังซนเป็ นลิง... ี ก่อน‖ ผมพูดในใจสนั บสนุนความคด ―ผมอยากมีลก ู ...แต่ต ้องมีเมียเป็ นของตัวเองเสย ของตัวเอง... ―พ่อ...เอาเนื้อแดดเดียวนี่ไปฝากพีต ่ าด ้วยนะ...เผือ ่ พวกพ่อด ้วย...ถ ้าจะกินเหล ้ากัน ตอนเย็น‖ เธอยืน ่ ถุงใบโตให ้ไอ ้บิว้ ... ―ขอบใจมากแม่...พ่อกลับดึกหน่อยนะ‖ ไอ ้บิว้ บอกเมียมัน เธอพยักหน ้าด ้วยรอยยิม ้ อย่างรู ้ทันวัตรปฏิบัตข ิ องพวกผมทุกวันเสาร์อาทิตย์ เธอยกมือไหว ้ผมขณะทีเ่ ราสองคนอยูบ ่ นรถ แล ้ว ความคิดอยากมีเมียมีลก ู ของผมยิง่ ทวีคณ ู เมือ ่ เห็นความสุขในครอบครัวได ้เพือ ่ นเกลอ..

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 455

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ิ ระยะทางอีก ๓๐ กว่ากิโลเมตรทีจ ่ ะถึงมหาวิทยาลัยไม่ไกลเลยสําหรั บความเคยชน และความยินดีทจ ี่ ะได ้เรียน...ได ้เจอะเจอเพือ ่ นฝูงร่วมรุน ่ ทัง้ อายุน ้อยกว่า อาวุโสกว่า และพอๆกัน ... เกินครึง่ ระยะทางของจุดหมาย ผมต ้องหยุดรถต่อท ้ายรถคันข ้างหน ้าทีจ ่ อดอยูก ่ อ ่ นแล ้ว ิ คัน...ตํารวจ เจ ้าหน ้าทีห และจอดต่อแถวกันเกือบสบ ่ น่วยกู ้ภัย เดินกันเพ่นพ่าน... ั รถชนกันว่ะไอ ้บิว้ ‖ ผมหันไปทางเพือ ―สงสย ่ น ั หรอก...นั่ นไงไอ ้คันนั น ―เอ็งไม่ต ้องสงสย ้ ทิม ่ เข ้าไปคาป้ ายสถานีวท ิ ยุเลย‖ มันชใี้ ห ้ผมดู รถเก๋งทีย ่ ับเยินแถมหงายท ้องพิงป้ ายคอนกรีตของสถานีวท ิ ยุ ต.ช.ด.ทีอ ่ ยูอ ่ ก ี ฟากถนน เยือ ้ งกับ จุดทีร่ ถผมจอดสนิทนิง่ ... ―มีคนตายมัย ้ ครับจ่า‖ ไอ ้บิว้ ถามตํารวจจราจรทีผ ่ า่ นมาข ้างรถ ―คาทีค ่ นหนึง่ ครับ...สาหัสอีกหลายคน...รอสักครู่นะครับ รถยกกําลังมา‖ จ่าแกบอก ี ด ้วยสหน ้าเหนือ ่ ยหน่าย คงจะเบือ ่ กับหน ้าทีข ่ องตัวเองเต็มที... เวลาผ่านไปร่วมครึง่ ชวั่ โมงแล ้ว ด ้านหลังผมมีรถเข ้ามาต่อแถวเพิม ่ ขึน ้ เรือ ่ ยๆ ―ข ้าว่าไม่ต ้องไปเรียนแล ้วมัง้ ‖ ผมแกล ้งวางแผนล่อเพือ ่ น ี เลย‖ มันชไี้ ปทีร่ ้านเพิงหมาแหงนข ้างทางทีเ่ อา ―ก็ดซ ี วิ ะ...จอดกินเหล ้าทีน ่ ํ้ าน ้อยนี่เสย ื ่ ่ ื ชอหมูบ ่ ้านแถวนีม ้ าเป็ นชอร ้าน ―นํ้ าน ้อยโอชา‖ ี งโทรศัพท์อันเป็ นสน ิ ค ้าในบริษัทของท่านนายกฯแห่งสยามประเทศดังขึน เสย ้ ... ―เออ...ข ้าอยูก ่ ับไอ ้นพบนรถนีล ่ ะ่ ‖ ไอ ้บิว้ พูดโทรศัพท์ ่ ้า...เออ...เออ‖ ―เกิดอุบัตเิ หตุ...ไม่ใชข ―เหรอ...เออดี...งัน ้ ข ้ากับไอ ้นพตามไปบ ้านเอ็งเลยนะ‖ ้ ―เฮย!...ไอ ้น ้อยบอกว่าตอนบ่ายไม่มเี รียน อาจารย์ตด ิ ประชุม พวกเรากําลังไปรอเอ็งกับ ข ้าทีบ ่ ้านมัน‖ ไอ ้บิว้ บอกผมอย่างร่าเริงเมือ ่ รู ้ว่าวงเหล ้ากําลังถูกจัดตัง้ ขึน ้ แล ้วอย่างเร่งด่วนเมือ ่ ไม่ ึ ครึกครืน มีการเรียน ซงึ่ ก็ทําให ้ผมเกิดความรู ้สก ้ แบบเดียวกับมัน... ิ รถราเริม ่ เคลือ ่ นตัวตามคันข ้างหน ้าได ้เมือ ่ นาฬกาบนข ้อมือผมบอกเวลาเกือบจะ บ่าย ่ งทางให ้รถพอจะแล่นสวนสลับกัน ไปมาได ้ แต่ สองโมง...ผ่านซากรถทีถ ่ ูกลากออกไว ้เป็ นชอ ไทยมุงยังทําหน ้าทีก ่ ด ี ขวางการจราจรอยูอ ่ ย่างหนาตา ทําให ้รถเคลือ ่ นตัวได ้ในลักษณะค่อยๆ คลานไป... ี้ อ ―ชนกันมโหฬารเลยเอ็ง...เลือดเต็มเลยโว ้ย‖ ไอ ้บิว้ ชม ื นํ าสายตาให ้ผมหันไปดู กว่ารถจะคลานเคลือ ่ นตัวตามรถคันข ้างหน ้าพ ้นสถานทีเ่ กิดเหตุมาได ้ ก็ถงึ จุดสูงสุด ้ ของเนินถนนทีจ ่ ะเลีย ้ วซายลงเนิ นนํ้ าน ้อยแล ้ว... ั รถลงเนินเบรคแตกหรือไม่ก็หลุดโค ้งว่ะ‖ ผมสง่ ท ้าย ―สงสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 456

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื้ เตรียมมาสมทบ... ผมกับไอ ้บิว้ มาถึงบ ้านไอ ้น ้อยเพือ ่ นร่วมก๊วนพร ้อมกับเหล ้าทีแ ่ วะซอ ิ หน ้าเดิมๆครบถ ้วน... วงเบียร์อันมีไอ ้น ้อยเป็ นประธาน แวดล ้อมด ้วยมวลสมาชก ―เอาเบียร์กอ ่ น...เดีย ๋ วค่อยย ้ายวงไปกินเหล ้าทีบ ่ ้านสวนพีพ ่ งษ์ ‖ ไอ ้น ้อยบอกขณะผม กับไอ ้บิว้ ยังยืนรอพรรคพวกเปิ ดทางให ้นั่ ง...น ้องตาผู ้เป็ น เมียไอ ้น ้อยเดินสง่ ยิม ้ มาให ้พร ้อมเอ่ย ปากทักทายอย่างคุ ้นเคย...สองมือเธอถือ จานกับแกล ้มมายืน ่ ให ้ขีเ้ มาในวง...ไอ ้บิว้ ยืน ่ ของฝาก จากเมียมันให ้น ้องตา เธอหันหลังกลับเข ้าไปในบ ้านอย่างรู ้ว่าจะจัดการอย่างไรกับของฝาก เธอ ึ อยาก มีเมียของผมยิง่ ใจดีและมีนํ้าใจอย่างนี้เสมอกับไอ ้น ้อยและพวกผม...จนทํ าให ้ความรู ้สก เพิม ่ ขึน ้ อีกในกองความคิด... ิ คนย ้ายมานั่ งล ้อมโต๊ะ ทีม ๔ โมงครึง่ ผมกับพวกร่วมสบ ่ เี หล ้าและกับแกล ้มวางรออยู่ แล ้วด ้วยฝี มอ ื เมียของพีพ ่ งษ์ ผู ้อาวุโสประจํารุน ่ และประจําก๊วนผม ั ถาวร ตามวัตรปฏิบัตท พวกผมดืม ่ กินกันอย่างสนุกสนานเฮฮาด ้วยนิสย ิ ุกวันเสาร์อาทิตย์ หลังเลิกเรียนหรือเมือ ่ ไม่ต ้องเรียน ราวเราดืม ่ กินเอาเวลาเข ้าไปด ้วยอย่างรวดเร็ว...เทีย ่ งคืนคือ เวลาทีส ่ รุปลงพร ้อมกับคําเอ่ยขอบคุณ และคําอําลาเจ ้าของสถานทีค ่ อ ื พีพ ่ งษ์ และเมียผู ้แสนดี ของพี.่ .. ึ ว่า มันควรถึงเวลาแล ้วทีผ ไอ ้บิว้ เอนเบาะนอน...ผมขับรถด ้วยความรู ้สก ่ มต ้องเสาะหา ั ี ผู ้หญิงดีๆสกคนมาเป็ นเมียของตัวเองเสย ที... ้ ัญจรทีค แสงไฟหน ้ารถสาดจ ้าไปข ้างหน ้า ไล่ความมืดบนถนนอันเป็ นเสนทางส ่ ุ ้นเคย ้ เข ้าทุก ขณะที่ร ถ เคลือ ระยะทางส ่วนที่เหลือ ยังทอดยาวอยู่ในความมืด ...มั นหดสั น ่ นตัวไป ข ้างหน ้าด ้วยความเร็ วไม่เกิน ๑๐๐ กิโลเมตรต่อชั่วโมง ผมยั งรู ้ระมัด ระวังตัวอย่างยอมรับว่า ตัวเองขับรถในขณะทีแ ่ อลกอฮอล์ผสมอยูใ่ น อณูเลือดทีส ่ บ ู ฉีดหล่อเลีย ้ งร่างกายผม... ี มอั ้ นเป็ นไฟฉุ กเฉิน รถแล่นลงลาดเนินนํ้ าน ้อย...ถนนโล่งตลอดสุดตา...ผมเห็นไฟสส ผมเข ้าจอดข ้างทางตรงป้ ายสถานีวท ิ ยุ ต.ช.ด.พอดิบพอดี...ผมลงไปสอบถามอย่างคนทีพ ่ งึ มีนํ้า ้ ัญจร ได ้ความว่ารถเส ย ี โดยไม่ท ราบสาเหตุและจะต ้องกลั บเข ้าตั ว ต่อ ใจต่อ กันบนเส นทางส ่ จังหวัดสงขลาเชนเดียวกับผม โดยจําเป็ นต ้องจอดรถทิง้ ไว ้เพือ ่ ให ้น ้องชายของเธอมาจัดการใน พรุ่งนี้ เธอขออาศัยรถผมมาด ้วย...ครั บ เธอเป็ นผู ้หญิง เธอต ้องนั่ งเบาะหน ้าคู่กับผม เมือ ่ ไอ ้บิ้ ั ้ ๆ ―ขอโทษนะครับ ผมเมาไปหน่อย...เลยง่วงครับ‖ วขอตัวไปนอนต่อทีเ่ บาะหลังด ้วยเหตุผลสน ―กลับจากฉลองอะไรกันหรือคะ‖ เธอคงได ้กลิน ่ เหล ้าจากผมกับไอ ้บิว้ ึ ขัดๆเขินๆ ―นิดหน่อยครับ...ตามประสาผู ้ชายแหละครับ‖ ผมตอบด ้วยรู ้สก ―กินเหล ้าแล ้วกลับบ ้านดึกอย่างนี้ค นทางบ ้านไม่ดเุ อาแย่หรือคะ‖ คล ้ายๆกับเธอแหย่ ผมเล่น ―ไม่หรอกครับ...ผมตัวคนเดียว...แล ้วคุณล่ะครับ มาทําธุระอะไรแถวนีห ้ รือครับ‖ เราคุยกันราวกับคนคุ ้นเคย...หรือไม่ก็อาจเป็ นเพราะเธอกลัวผมจะหลับในเลยคุยเป็ น เพือ ่ นผม การพูดคุยระหว่างผมกับเธอชว่ ยทําลายความเงียบในรถ ทีอ ่ าจจะทําให ้เกิดบรรยากาศ อึดอัดขึน ้ ได ้ ระหว่างผู ้หญิงกับผู ้ชายทีไ่ ม่เคยรู ้จักกันมาก่อน... ้ บ ้านไอ ้บิว้ อยูใ่ นเสนทางที ผ ่ มจะต ้องไปสง่ เธอ ผมแวะสง่ ไอ ้บิว้ ดูเหมือนว่ามันจะหาย เมาเป็ นปลิดทิง้ เมือ ่ ถึงบ ้าน...สําหรับผมสร่างเมาตัง้ แต่ เธอขึน ้ มานั่งบนรถแล ้ว...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 457

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

้ งสอ ่ งน ้องเค ้าให ้เรียบร ้อยนะโว ้ย...แล ้วค่อยเจอกันครับน ้อง‖ มันสั่งก่อนทีผ ―เฮยเอ็ ่ มจะ เคลือ ่ นรถจากมา...เหลือระยะทางไม่เกิน ๑๕ นาที สําหรับการขับรถไปยังจุดหมายทีเ่ ธอบอกให ้ ึ ว่าชว่ งผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน... ผมไปสง่ ผมมีความรู ้สก ―จะได ้เจอกันอีกมัย ้ ครับ‖ ไม่รู ้อะไรดลใจให ้ผมถามเธออย่างนัน ้ ―ถ ้าอยากเจอก็ได ้ค่ะ‖ เธอหันมายิม ้ ให ้ผม ิ รับ...สะดวกทีไ่ หนล่ะครับ‖ ผมตอบและถามด ้วยใจลิงโลด ―อยากเจอซค ผมชะลอรถและปิ ดไฟหน ้ารถ เมือ ่ เธอบอกว่าถึงบ ้านของเธอแล ้ว ผมจอดรถตรงกับ บ ้านทีอ ่ ยูอ ่ ก ี ฟากของถนน ในบ ้านหลังนั น ้ ยังสว่างไสว เห็นคนหลายคนเดินไปมาอยูใ่ นบ ้าน คน ในบ ้านอาจกําลังคอยเธออยูอ ่ ย่างกระวนกระวายใจ...อาจจะเป็ นห่วงเธอจนไม่เป็ น อันหลับอัน ่ งพอเห็นใบหน ้าเธอสลัวราง เธอสวย...น่ารัก ผม นอน เธอเปิ ดประตูลงจากรถ ไฟเพดานในรถสอ บอกตัวเอง... ―พรุง่ นี้ ๔ โมงเย็นว่างมัย ้ คะ‖ เธอถามขณะทีย ่ ังไม่ปิดประตูรถ ั ―ว่างครับ‖ ผมตอบชด ื่ โรงเรียนทีผ ―ทีห ่ น ้าโรงเรียน...จะรอนะคะ ของคุณค่ะพี่‖ เธอเอ่ยชอ ่ มรู ้จักดี เธอปิ ด ประตูรถแล ้วเดินอ ้อมหน ้ารถ ข ้ามถนนไปยังบ ้านของเธอ ก่อนถึงประตูรัว้ เธอหันมาโบกมือให ้ผม ผมเห็นรอยยิม ้ สดใสของเธอในความมัวมืดนัน ้ ... ิ ทัง้ คืน...ในความฝั น... แล ้วผมก็ย ้อนกลับไปนั่ งคุยกับเธออย่างใกล ้ชด ้ นจันทร์ทผ ื่ ทีส เป็ นเชาวั ี่ มตืน ่ ขึน ้ มาด ้วยความสดชน ่ ด ุ แม ้จะผ่านการกินเหล ้าและนอน ดึกมาเมือ ่ คืนวันอาทิตย์...ราวกับชว่ งเวลาที่ ผ่านมาเมือ ่ คืนนี้ ผมได ้คันพบเป้ าหมายเพือ ่ การ ่ ิ เริม ่ ต ้นในสงทีป ่ รารถนาแล ้วกระนัน ้ ... ี การงานของผม เมือ และเป็ นตลอดชว่ งวันทีด ่ ท ี ส ี่ ด ุ อีกวันหนึง่ ในอาชพ ่ ลูกความของผม เป็ นฝ่ ายชนะคดี...คดีทผ ี่ มทุม ่ เทในฐานะทนายความฝ่ ายโจทย์ มายาวนาน... ควรจะเป็ นวันทีผ ่ มถือเอาเป็ นฤกษ์ ดแ ี ห่งการเริม ่ ต ้น...เริม ่ ต ้นกับใครสักคนหนึง่ ...และ ควรจะเป็ น ―เธอ‖ คนนัน ้ ... เหลือเวลาอีกเกือบชั่วโมงก่อนจะถึงเวลานั ดกับเธอ ผมขับรถมารับไอ ้บิว้ ถึงทีท ่ ํ างาน ของมันตามทีโ่ ทร.นัดบอกมันไว ้ล่วงหน ้า ―ทําไมเอ็งต ้องให ้ข ้าไปด ้วยวะ‖ มันว่าเมือ ่ แรกพบหน ้า ―ก็ข ้าไม่รู ้ว่าจะเริม ่ ต ้นยังไงนี.่ ..เลยต ้องเอาเอ็งไปเพือ ่ น‖ ี เลยล่ะไอ ้นพ‖มันอําผม ―งัน ้ ทําไมเอ็งไม่โทร.ตามพวกเรามากันให ้หมดเสย ―ไอ ้พวกนัน ้ มาด ้วยก็เมากันเละ...ข ้าก็จบแบบยังไม่ได ้เริม ่ ต ้นซวิ ะ‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 458

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื้ ผ ้าให ้มันดูสดใส ลดวัยชราของเอ็ง ―เวลาเหลืออีกตัง้ นาน...ทํ าไมเอ็งไม่ไปเปลีย ่ นเสอ หน่อยวะ‖ มันทําหน ้าทุเรศผม สุภาพรึไง‖

ื้ ขาว เนคไทดํ า กางเกงดํ า รองเท ้าดํา ชุดว่าความของข ้าน่ ะ...ไม่ ―อ ้าว!ทํ าไม...เสอ

์ ายยาว่ะ‖ มันหัวเราะลั่น ทัง้ ―ไอ ้บ ้า...ข ้ารู ้...แต่ข ้ากลัวว่าน ้องเค ้าจะคิดว่าเอ็งเป็ นเซลสข ี น ั ก็เท่านั น ทีม ่ ันก็อยูใ่ นชุดทํางานทีไ่ ม่ตา่ งกับผมเท่าไหร่ เพียงแค่เนคไทของมันมีสส ้ เอง... เรามายังจุดนั ดพบโดยไม่ต ้องตระเวนหา เพราะสถานทีท ่ เี่ ธอนั ดอยูค ่ นละฟากถนนกับ ร ้านเหล ้าทีผ ่ มกับไอ ้บิว้ เป็ นขาประจํ า และตรงข ้ามกับวัดทีผ ่ มเอารถเข ้าไปจอดฝากเด็กวัดไว ้ เสมอเวลามากินเหล ้าทีร่ ้านนี้ สองฟากถนนทัง้ ฟากโรงเรียนและฟากหน ้าวัด รถจอดเต็มต่อกันเป็ นแถวยาว ซงึ่ ไม่ใช ่ เรือ ่ งแปลกอะไรสําหรับถนนสายนี้ ทีเ่ ต็มไปด ้วยรถของผู ้ปกครองมารับลูกหลาน และผู ้ทีม ่ าวัด ิ ่าแปลก... แถมรถของเขาประจําร ้านเหล ้าเข ้าไปอีก...การมีทจ ี่ อดรถในชว่ ง เวลานีซ ้ น ้ ี้ อกผมอย่างดีใจราวกับถูกหวย ผมขับรถ ―เฮยไอ ้นพ...นั่ นๆ...คันนัน ้ ออกพอดี‖ ไอ ้บิว้ ชบ เข ้าไปแทนทีท ่ ันที... ผมกับไอ ้บิว้ เดินโต ้แสงตะวันยามบ่าย ๔ โมงทีย ่ ังคงร ้อนแรงจัดจ ้าจนผมมีเม็ดเหงือ ่ ผุด พราย ไม่รู ้ว่าเป็ นด ้วยความร ้อนจากแสงแดด หรือความร ้อนจากภายในทีผ ่ มตืน ่ เต ้นเมือ ่ จะได ้พบ เธอ... ―ไอ ้นพ...กูด็คด ิ อย่างเอ็งว่านั่นแหละ‖ ผมตอบมันไปตามความคิด ี งเจี๊ ยวจ๊าวหยอกล ้อเล่นกันยามเลิก เรียน..มี ―เราเดินสวนกับเหล่านั กเรียนทีส ่ ง่ เสย เป้ าหมายทีผ ่ มควรจะถามหาเธอคนทีน ่ ั ดไว ้...ผู ้หญิงในชุดดํ าสองคนซงึ่ คงจะเป็ นอาจารย์ ที่ กําลังเดินออกมาจากตัวอาคาร... ―ขอโทษครับอาจารย์‖ ผมนอบน ้อมเต็มที.่ .. ื่ เธอคนนั น ―มีอะไรให ้ชว่ ยหรือคะ‖ ผมเอ่ยชอ ้ ―อะไรนะคะ...มาหาใครนะคะ‖ เธอสองคนมองหน ้ากันท่าทางงงๆ ―เอ่อ...ผมมาหาคุณ...ครับ‖ ผมยํ้า ―อ๋อ...จะมารดนํ้ าศพอาจารย์...หรือคะ...ทีว่ ด ั ตรงข ้ามกับโรงเรียนนี่แหละค่ะ ...พวกเรา กําลังจะไปพอดีคะ่ ...ไปพร ้อมกันก็ได ้ค่ะ‖... ึ ตัวเบาหวิว ―รดนํ้ าศพหรือครับ...‖ ไอ ้บิว้ โพล่งถาม ขณะทีผ ่ มรู ้สก ―ค่ะ...รดนํ้ าศพอาจารย์.... เธอเคราะห์ร ้ายประสบอุบัตเิ หตุทน ี่ ํ้ าน ้อย แถวๆหน ้าสถานี วิทยุ ต.ช.ด.เมือ ่ วันอาทิตย์น่ะค่ะ‖ ฉั บพลัน...ความร ้อนยามบ่ายกลับกลายเป็ นความหยาวยะเยือกจนสะท ้านถึงขัว้ หัวใจ ผม...ผมเดินตามสองสาวราวถูกมนต์ดําสะกด...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 459

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี งเพือ ―ไอ ้นพ...นีเ่ อ็งจะไปรดนํ้ าศพเธอหรือวะ‖ หูผมแว่วเสย ่ นรัก ―เออ!...ข ้ารับปากเธอว่าจะมาพบเธอแล ้วนี่...ข ้าต ้องไปพบเธอ...‖ ผมพยายามข่มเก็บ ึ อันแทบจะเกินกลัน ความรู ้สก ้ ... ี าวคลุมทับร่างจนถึงลําคอ...ข ้อมือข ้างขวา เธอนอนหลับตา ร่างสงบนิง่ โดยมีผ ้าแพรสข ของเธอมี พวงมาลัยดอกมะลิสวมคล ้อง...ฝ่ ามือเธอหงายขึน ้ ...รอรับนํ้ าจากขันใบเล็กในมือ ของ ผู ้คนทีร่ ักและอาลัยเธอ... ี อีก... เธอ ―จบ‖ และจากไปแล ้ว...เธอจากไปก่อนวันแห่งการเริม ่ ต ้นของผมเสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 460

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๕๙ เรือ ่ งสน

"คุณค่าทีข ่ าดหาย" ั โดย ชยชนม์

―คุณหมอคะ‖ ―หนูอยากทําประโยชน์ให ้สงั คมค่ะ‖ ี งหญิงสาวแทรกมาตามโทรศัพท์ไร ้สาย ขณะหมอภักดีกําลังขับรถเลีย เสย ้ วโค ้งไปบน ทางด่วน จนต ้องใชมื้ อเดียวบังคับพวงมาลัย ้ ี งทีก โทรศัพท์ทย ี่ กขึน ้ แนบหูในมือซายของคุ ณหมอ ถ่ายทอดนํ้ าเสย ่ ระตือรือร ้นต่อไป ―หนูอยากพิสจ ู น์วา่ คนอย่างหนูยังมีคณ ุ ค่า...หนูยังมีประโยชน์อะไรกับสงั คม...‖ ี งเธอทอดท ้ายลงตํา่ และแผ่วเบา สะท ้อนความอ ้างว ้างใจ จนหมอภักดีรู ้สก ึ นํ้ าเสย ิ โรคลมชก ั ทีเ่ ธอเองคาดไม่ถงึ หนูพก ุ สาวแรกรุน ่ ทีค ่ วรมีอนาคตสดใส แต่ต ้องเผชญ ใชว่ า่ เธอจะหมดกําลังใจในชวี ต ิ ลงง่ายๆ หากเป็ นเพราะพ่อแม่ตา่ งหาก ทีไ่ ม่อาจรับ สภาพความจริง ในความเจ็ บ ป่ วยที่ม าเยือ นหนู พุก โดยไม่ค าดคิด ตัง้ แต่เ ธออายุไ ด ้แปดขวบ จากนัน ้ ก็สร ้างความขมขืน ่ ให ้กับพ่อแม่ของเธอเรือ ่ ยมา ด ้วยทําให ้ความหวังในตัวลูกสาวคนเดียว ต ้องมืดมัวสลัวลง และทําให ้ชวี ต ิ หนูพก ุ ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ี งแม่ทท ― โธ่ ทําไมลูกต ้องมากลายเป็ นอย่างนี้.. ― เสย ี่ อดถอนกับพ่อบ่อยครัง้ หลังหนู ั ซงึ่ เธอแอบได ้ยินขณะเริม ึ ตัว ยังดังก ้องอยูใ่ นความทรงจํ า ทุกครัง้ ทีเ่ ธอหลับตา พุกหยุดชก ่ รู ้สก นึกถึงโรคของตัวเอง ― โธ่...ทําไมลูกแม่ต ้องกลายเป็ นเหมือนคนไม่มค ี า่ ‖ แม่ไม่เคยคาดคิดเลยว่า ลูกสาวทีฉ ่ ลาดน่ารัก ร่าเริงและสดใสมาแต่เล็ก มีแววว่าจะเป็ น ื่ ชมของพ่อแม่ตอ ทีช ่ น ่ ไป วันหนึง่ ก็เกิดอาการเหม่อลอย นํ้ าลายไหลโดยไม่รู ้ตัว พร ้อมกับเกร็ง แขนขาและเคลือ ่ นไหวราวคนไร ้สติ ต่อหน ้าคนมากมาย จะเป็ นทีใ่ ด เวลาไหน ก็ไม่อาจเลือกได ้ จากนั ้นก็ ปรากฏอาการเป็ นประจํ า จนเดีย ๋ วนี้เธอโตเป็ นสาวรุ่น แม ้จะเป็ นเพียงสองสามนาที เดือนละครัง้ สองครัง้ นอกนั น ้ ก็ปรกติทุกอย่าง แต่เท่านี้ความหวาดระแวงก็ฝังลึกในใจพ่อแม่ ิ้ สุด อย่างมองไม่เห็นวันสน ิ ปี มาแล ้ว ―ลูกสาวฉั นจะหายไหมคะคุณหมอ‖ แม่ไปพบแพทย์คนหนึง่ เมือ ่ เกือบสบ ี ใจด ้วยคุณ โรคลมชก ั ไม่มวี น ―เสย ั หาย ลูกคุณต ้องกินยาไปตลอดชวี ต ิ ‖ ิ ทีแ ประกาศต ่ ม่ได ้รับมา ทํ าให ้ความหวังในการรั กษาของแม่ดับวูบ และแม่ไม่กล ้าพา หนูพก ุ ไปนอกบ ้านอีก พ่อก็สงั่ งดการไปไหนมาไหนคนเดียว แม ้การไปพบญาติๆ เธอเหมือนมิใช ่

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 461

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เป็ นสว่ นหนึง่ ของครอบครัวอีกแล ้ว การขออนุญาตทุกครัง้ มักลงเอยด ้วยการปฏิเสธ มิใชเ่ พราะ ไม่มใี ครว่างพอจะตามไปดูแล แต่แม่อายทีห ่ นูพุกจะเกิดชักต่อหน ้าคน ซงึ่ ดูเหมือนจะอับอายยิง่ กว่าคนเป็ นโรคเองด ้วยซํ้า สว่ นหนึง่ อาจเป็ นเพราะแม่ตกใจ จึงทํ าอะไรไม่ถูก ซํ้าไม่เคยมีใครบอกสงิ่ ทีถ ่ ูกต ้อง เกีย ่ วกับโรคนีใ้ ห ้แม่ได ้ทราบ มีแต่คนพูดร ้ายๆ ตามความเข ้าใจของชาวบ ้าน แต่สว่ นหนึง่ ก็คงมา จากแม่เอง แม่ปฏิเสธความจริงทีเ่ กิดขึน ้ เพราะไม่อยากมีลก ู ที่ ―ผิดปกติ‖ แม่คอยเปรียบเทียบ ตัวเองกับครอบครัวคนอืน ่ จึงไม่พยายามมีหนูพก ุ อยูใ่ นความคาดหวังอีกต่อไป มีแต่หนูพก ุ ทีเ่ ป็ นฝ่ ายกล ้า เธออยากแสดงว่าเธอยังเป็ นลูกคนเก่า ทีย ่ ังมีความสามารถ และมีประโยชน์ เธออยากไปไหนมาไหนโดยอิสระ เธอจึงไม่เคยย่อท ้อทีจ ่ ะให ้โอกาสแก่ตนเอง โดยเฉพาะการเรียน เธอพยายามจะไปให ้สูงทีส ่ ด ุ การชักแต่ละครัง้ ก็ไม่ได ้ทํ าให ้เธอเป็ นอะไร ึ ตัวไปประเดีย มาก แค่หมดความรู ้สก ๋ วเดียว หายแล ้วก็เพียงงงๆ ว่าเกิดอะไรขึน ้ ไม่กน ี่ าทีก็เริม ่ จํา ั ไป แล ้วชวี ต ่ กติ ได ้ว่าเธอชก ิ ก็คน ื สูป ึ ษา ไม่มค ในทีส ่ ด ุ เธอก็เรียนจนจบปวส. วันจบการศก ี รอบครัวไปแสดงความยินดีพร ้อม หน ้าอย่างบ ้านอืน ่ เขา แม่ไม่กล ้าไปแม ้หนู พุกจะรบเร ้าเพียงใด มีแต่พ่อไปกับน ้องชายคนเล็ก เพราะสงสารหนูพก ุ หนูพุก เพิง่ ―ลอง‖ มาตรวจรั ก ษาโรคลมชัก ทีโ่ รงพยาบาลแห่งใหม่ ตามข่าวใน โทรทัศน์ ทัง้ ทีไ่ ม่อยากตัง้ ความหวังให ้มากนัก เพราะทุกทีท ่ เี่ คยรักษามาก็เหมือนๆกัน ทัง้ ทีเ่ ธอ ก็พยายามไปหาหมอ และกินยาไม่ขาด แต่รักษาไปแล ้วก็เหมือนเดิม สว่ นมากหมอไม่เคยถาม อะไร มองหน ้าเธอแล ้วจ่ายยาอย่างเดิมเป็ นปี ๆ บางทีก็เปลีย ่ นหมอไป แต่ล ้วนบอกว่าโรคของ ิ ปี แล ้ว เธอไม่มวี น ั หาย ซงึ่ เธอก็สอุ ู ้ ตสา่ ห์รักษาแบบนีม ้ ากว่าสบ แต่ทศ ี่ น ู ย์โรคลมชักแห่งนี้ เธอแปลกใจทีค ่ รัง้ แรกมาติดต่อ ก็พบกับการต ้อนรับอย่างดี จากชายผิวคลํ้าทีไ่ ม่ได ้เป็ นหมอ เพียงเป็ นพนั กงานต ้อนรับทีใ่ ห ้คําแนะนํ าและความรู ้เป็ นอย่างดี ั แบบต่างๆ ตลอดจนการปฐมพยาบาลคนทีก ั เกีย ่ วกับอาการชก ่ ําลังชก และทีน ่ ี่ เธอไม่ได ้ยินคําพูดแบบเก่าๆ ทีพ ่ ยากรณ์วา่ โรคของเธอไม่มวี ันหาย ต ้องกินยา ไปตลอดชวี ต ิ อย่างทีเ่ ธอเคยได ้รั บมาตลอด เมือ ่ เธอถามเกีย ่ วกับคํ ากล่าวเหล่านี้ กลับได ้รับ ี งหัวเราะเบาๆตอบ พร ้อมรอยยิม เสย ้ กว ้าง ―ผมก็เคยเป็ นโรคลมชักครับ‖ ผู ้แนะนํ าทีบ ่ ัดนี้เผยว่าเขาคืออาสาสมัคร บอกกับหนุพุก ―แต่เดีย ๋ วนีผ ้ มหายแล ้วครับ‖ ึ ษามาจากอเมริกา เป็ นผู ้เชย ี่ วชาญ ทีน ่ ี่ เธอเพิง่ ทราบว่า มีอาจารย์แพทย์ทจ ี่ บการศก ั โดยเฉพาะ ซงึ่ เริม ั ครบวงจรได ้ไม่ถงึ สามปี ซงึ่ ก็คอ โรคลมชก ่ โครงการโรคลมชก ื หมอภักดีนั่นเอง พอเธอได ้ตรวจกับหมอภักดีครัง้ แรกตามนั ด ทีค ่ ลินก ิ โรคลมชักทีส ่ ะอาดสะอ ้าน หมอก็ ถามไถ่อาการชักของเธออย่างละเอียดถึงหนึง่ ชั่วโมงเต็ ม แทบไม่มอ ี ะไรเหลือทีเ่ ธอจะเล่าหรือ ั ่ ิ ิ สงสยได ้อีก เพราะสงทีเ่ ก็บไว ้ในใจมาตลอดสบกว่าปี ได ้รับฟั งและตอบคําถามจนหมด หมอปรับ ยากันชักให ้ใหม่ อธิบายและปลอบใจเธอ ยังมีเอกสารความรู ้ ปฏิทน ิ บันทึกอาการชัก กับเบอร์ โทรศัพท์ของโครงการ ทีบ ่ อกให ้เธอโทรมาปรึกษาได ้หากมีปัญหาจากการรักษา เพียงเท่านี้ หนู ึ พุกก็รู ้สกว่าโรคของเธอหายไปกว่าครึง่ แล ้ว ึ โล่ง เบาใจอย่าง เหมือนสายนํ้ าทีห ่ ลั่งไหลออกจากทํ านบทีเ่ ปิ ดกว ้าง หนูพุกเพิง่ รู ้สก บอกไม่ถก ู หลังจากความตืน ่ เต ้นยินดีสงบตัวลง ก็เหลือไว ้เป็ นความสงบ มั่นคงและมีความหวัง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 462

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ระหว่างหมอนั ดมาตรวจเพือ ่ ติดตามผลการรักษาในอีกสองเดือนข ้างหน ้า หนูพุกจึงไม่ ิ ใจโทรศัพท์เข ้ามาหาหมอภักดี ในเครือ อาจอดใจรอได ้ไหว ความมุง่ มั่นทําให ้เธอตัดสน ่ งมือถือ ขณะหมอกําลังขับรถกลับบ ้าน ด ้วยเรือ ่ งอยากขอทํางาน สัปดาห์ตอ ่ มา หมอภักดีก็นัดหนูพุกไปทดลองงาน ในทีส ่ ด ุ ก็ให ้ชว่ ยงานพิมพ์เอกสาร ั ตามความถนัด และชว่ ยลงทะเบียนกับนั ดหมายผู ้ป่ วยโรคลมชก ―ดูหมอเขารับเราง่ายจัง‖ หนูพก ุ รําพึงในใจ ั ...ไม่เหมือนทีท ―ไม่เห็นสนใจว่าเราเป็ นโรคลมชก ่ ํางานเก่า ๆ... ― ความจริง หมอภั ก ดี สั ง เกตเธอตั ง้ แต่วั นแรกที่ม าตรวจแล ้ว ขณะหมอถามอาการ เจ็ บป่ วย ก็คอยสังเกตบุคลิกและความคิดอ่านของคนไข ้ ทีอ ่ าจเป็ นผลกระทบจากโรคลมชัก ึ ษาการแก ้ปั ญหาชวี ต รวมถึงศก ิ ของแต่ละคนไปด ้วย โดยเฉพาะคนทีม ่ ค ี วามตัง้ ใจดี หรือมีจุดเด่น ื่ ชมทีค บางอย่างในการงานหรือบุคลิก หมอจะชน ่ ณ ุ ค่านั น ้ และจดจําได ้เป็ นพิเศษ ด ้วยเหตุนี้ หนูพุกจึงไม่ได ้ทําให ้หมอภักดีแปลกใจมากนั ก เมือ ่ เธอโทรเข ้ามาหาหมอ ในครัง้ แรก ในอดีต หนูพุกเคยต ้องออกจากงานหลายครัง้ เพราะไปชักในทีท ่ ํ างาน แม ้เธอจะมี ี หาย แต่ทันทีทอ ั ของเธอปรากฏ โรคประจํ าตัวที่ ผลงานดีมาตลอด และไม่เคยมีเรือ ่ งเสย ี่ าการชก ดูน่าตกใจของเธอ ก็กด ี กันเธอออกจากคน ดีๆ‖ เหลือ ราวกับว่าเป็ นคนไม่เคยรู ้จักกัน ―เรารับคุณไว ้ทํางานไม่ได ้อีกต่อไป‖ ี งเจ ้านายคนก่อนๆ ทีม ิ อนาคตการงานเธอ หนูพุกทบทวนความทรงจํา ถึงเสย ่ ักตัดสน ให ้ลงเอยแบบเดียวกัน เธอจํ าได ้ถึงความพยายามทีจ ่ ะอธิบายโรคของเธอ ตัวเธอเอง อีกทัง้ ความตัง้ ใจกับผลงานดีๆ ทีเ่ ธอได ้ทํามา แต่ก็มักไร ้ประโยชน์ ิ เพียงสถานเดียวทีร่ วบ ―ยังไงบริษัทเราก็รับคนเป็ นโรคอย่างคุณไว ้ไม่ได ้‖ คือคําตัดสน รัด และเธอต ้องยอมจํานนเสมอมา เป็ นดังสายฟ้ าทีค ่ น ―ดีๆ‖ ในสังคมฟาดลงบนศรี ษะของเธอ ั มากนั ก จนครัง้ หนึง่ หนูพก ทรมานกว่าอาการชก ุ ไม่คด ิ อยากมีชวี ต ิ อยู่ ครัง้ นั น ้ เธอกรอกยากันชักทัง้ กํามือลงในคอ แต่ผลทีไ่ ด ้ นอกจากต ้องหมดสติไปสอง วันเต็มๆแล ้ว สงิ่ ทีไ่ ด ้รับกลับเลวร ้ายไปกว่าเก่า ―พุก อย่ามาตายในบ ้านนีน ้ ะ‖ ี งแม่ครํ่าครวญ ขณะทีพ เสย ่ อ ่ อุ ้มร่างไร ้สติของเธอสง่ โรงพยาบาลเอกชนข ้างบ ้าน ี ู เธอก็ได ้ยินแต่คําต่อว่าต่อขานของแม่ เมือ ่ ฟื้ นขึน ้ ในห ้องไอซย ี แ ―มานอนไอซย ู บบนี้ มีหวังหมดเงินเป็ นแสนแน่‖ ―งานการก็ทําไม่ได ้ ยังมาเป็ นภาระให ้แม่อก ี ‖ ี จนเรียนจบ สง่ น ้อง ๆ ให ้เรียนยังดีกว่า‖ ―ถ ้ารู ้ว่าจะเป็ นแบบนี้ แม่ไม่น่าสง่ เสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 463

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ดีทย ี่ ังมีพ่อคอยให ้กําลังใจและปลอบโยน ความจริงพ่อก็ผด ิ หวังในตัวหนูพุกอยูบ ่ า้ ง แต่เมือ ่ ได ้ยินแม่พด ู แล ้ว ก็อดเข ้าข ้างลูกสาวไม่ได ้ ―ยังไงๆ ก็ลก ู ของเราน่า‖ ี เลยยังดีกว่า‖ แม่อดทิง้ ท ้ายไม่ได ้ ―ลูกแบบนี้ อย่ามีเสย ึ สู ้ สูที ้ จ ตัง้ แต่ครัง้ นั น ้ แทนทีห ่ นูพุกจะท ้อ เธอกลับยิง่ ฮด ่ ะมีชวี ต ิ อยูต ่ อ ่ ไป เพือ ่ ต ้องการ ่ ว่ นเกินทีใ่ ครจะปั ดทิง้ ไปได ้ง่ายๆ และเธอจะต ้องทํา พิสจ ู น์วา่ เธอยังมีคณ ุ ค่าต่อสงั คม เธอไม่ใชส ให ้ได ้ เธอได ้งานบั ญช ใี นกิจ การของอาที่พ่อ ฝากให ้ งานทํ าท่าจะไปได ้ดีม าเกือ บปี พอ เศรษฐกิจตกตํา่ กิจการของญาติก็ต ้องปิ ด และหนูพก ุ ก็ตกงานอีกครัง้ เธอเคว ้งคว ้างไม่มงี านทํา อยูต ่ งั ้ หลายเดือน จนกระทั่ง ความใฝ่ งานทีไ่ ม่หยุดยัง้ ทําให ้เธอมีวน ั นี้ ซ งึ่ ทีท ่ ํ างานแห่งใหม่ ไม่เหมือ นทุกที่ทเี่ ธอผ่านมา...ใครจะมีโรคลมชักหรือ ไม่ก็ไม่ ํ สาคัญ ถ ้าเป็ นคนดี และมีความสามารถ และหนูพก ุ ก็พบว่า ทีน ่ เี่ ธอมี ―รุ่นพี‖่ โรคลมชักอาสาสมัครทํ างานมาก่อนอีกคน ไม่รวม ชายผิวคลํ้าทีต ่ ้อนรับเธอด ้วยรอยยิม ้ ในวันแรกด ้วย ทุกคนทัง้ ก่อนและใหม่ในโครงการทํางานเข ้า กันได ้ดี โดยไม่ถอ ื สาเอาเรือ ่ งโรคประจําตัวมาเป็ นอารมณ์ แล ้วหนูพก ุ ก็ไม่ทําให ้หมอภักดีผด ิ หวัง... เธอทํางานอย่างทุ่มเท เต็มใจทําทุกอย่าง บ่อยครัง้ ทําเกินเวลา และมาในวันหยุดโดย ไม่เรียกร ้องค่าตอบแทน ทีส ่ ําคัญ หนูพุกมีปฏิภาณในการงาน รอบคอบ และทํ าเสร็ จเร็ ว โดยจะ ่ ะหาได ้ง่ายนั ก คํานึงถึงผลประโยชน์ของงานและของหมอภักดีเป็ นหลัก ซงึ่ เป็ นคุณสมบัตท ิ ม ี่ ใิ ชจ ั จะยังปรากฏอยูบ ในทีท ่ ํางานทั่วไป แม ้ว่าอาการชก ่ ้าง แต่ก็ทเุ ลาลงไปมาก เพราะใจสบาย ี งบ่น และบ่อยครัง้ เหมือนกัน ทีเ่ ธอต ้องโกหกพ่อ เพราะไม่อยากได ้ยินเสย ―เสาร์อาทิตย์ก็ยังไม่หยุดงานหรือ จะทํางานไปถึงไหน‖ ทีพ ่ อ ่ ถามก็ด ้วยความเป็ นห่วง กลัวหนูพุกจะเกิดชัก แล ้วเป็ นอะไรไปกลางทาง สว่ นแม่ จะถามก็เมือ ่ ต ้องการระบายอารมณ์ ―ยังจะไปทํางานอีกหรือ ทําแล ้วไม่เห็นได ้ดีอะไรขึน ้ มา‖ แต่หนูพก ุ มีคําตอบในใจตนเอง อย่างน ้อยเธอก็สข ุ ใจ ทีไ่ ด ้ทําเพือ ่ ชว่ ยคนไข ้อืน ่ ๆ ว ันหนึง่ หมอภักดีแนะนํ าหนูพุกให ้รู ้จักกั บผู ้ร่วมงานใหม่ ทีเ่ พิง่ ผ่านการสอบสัมภาษณ์ มาเป็ นเจ ้าหน ้าทีธ ่ รุ การ ตามทีป ่ ระกาศไว ้ตอนขาดคน หนูพก ุ เรียกเขาตามหมอว่า ―คุณปฏิญญา‖ เพราะเขาดูมค ี วามรู ้และดีกรีสงู แต่พอมาถึงวันแรก กระเป๋ าเงินหนูพุกก็หายไปจากถุงย่าม ทัง้ ทีเ่ คยปลอดภัยมาตลอด บรรยากาศในทีท ่ ํางานเริม ่ เปลีย ่ นไปเป็ นความหวาดระแวง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 464

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี ง คุณปฏิญญาทํางานได ้ไม่นาน ก็มเี พือ ่ นโทรเข ้ามาคุยเรือ ่ งสว่ นตัวตลอดวัน พูดกันเสย ึ เกรงใจหมอภักดีแทน นอกจากนี้ งานยังมักล่าชาและผิ ้ ดัง จนหนูพก ุ รู ้สก ดพลาด เป็ นภาระให ้หนู พุกต ้องตามแก ้ เพราะเธอไม่อยากให ้หมอต ้องหนั กใจเพราะงานไม่เรียบร ้อย ต่อมา ก็เริม ่ ชวน ้ นประจํ า ซํ้า ลูกน ้องเก่าคนหนึง่ ของหมอออกไปกินข ้าวเทีย ่ งข ้างนอก แล ้วก็เข ้างานบ่ายล่าชาเป็ ่ มคอมพิวเตอร์ทห ยังทําตัวเป็ นคนสอนยาก สุดท ้าย ยักยอกเงินค่าซอ ี่ มอมอบหมายให ้ไปทํ า ใน ทีส ่ ด ุ เพียงไม่ถงึ สองเดือน ก็ไม่ผา่ นการทดลองงาน หนูพก ุ แทบตัวลอย เมือ ่ แอบได ้ยินอาจารย์หมอเปรยดังๆ ้ ั ไม่ได ้‖ ―เฮอ้ คนดี ๆ ทํางานสูคนเป็ นโรคลมชก และในบรรดาคนทํางานดีของหมอ หนูพก ุ ทราบดีวา่ มีเธอรวมอยูด ่ ้วย อีกครัง้ หนึง่ คุณหมอพูดติดตลก ั ก็คงจะไม่รับมาทํางาน‖ ―ทีน ่ ี่ ต่อไปถ ้าใครไม่มโี รคลมชก น ับแต่นัน ้ มา หนูพก ุ จึงได ้ตระหนักถึงบรรยากาศแห่งความเข ้าใจในทีท ่ ํางานแห่งนี้ เธอ พอใจและภูมใิ จทีไ่ ด ้พิสจ ู น์คณ ุ ค่า อย่างทีเ่ ธออยากทํามานานแสนนาน ั แต่ไม่มใี ครมองตรงนัน ―ทีน ่ ใี่ ครๆ ก็เป็ นโรคลมชก ้ และหมอก็ให ้โอกาสเรา‖ ไม่เพียงแต่หมอภักดีเท่านั น ้ ทีม ่ องเห็นคุณค่า แม ้เพือ ่ นร่วมงาน แพทย์ในโครงการโรค ั ลมชกรวมไปถึงคนไข ้ในโรงพยาบาล ต่างก็ให ้การยอมรับเธอด ้วยกันทัง้ นัน ้ ่ ล ้ว การเป็ นทีย ―การยอมรับ‖ ใชแ ่ อมรับและเห็นคุณค่า คือสงิ่ ทีข ่ าดหายไปในชวี ต ิ หนู ั แล ้วใครเล่าจะเลือกเกิดได ้ พุกมานาน ถ ้ามิใชเ่ พียงเพราะเธอเป็ นโรคลมชก ―หัวใจแกร่ง ในกายพิการ จะทําประโยชน์ไม่ได ้ ก็ให ้มันรู ้กันไป‖ ้ คําปลอบใจทีห ่ นูพก ุ ใชบอกตั วเองมาตลอด เริม ่ เป็ นความจริง แต่บัดนี้ ดูเหมือนจะมีก็แต่แม่เท่านั น ้ ทีย ่ ังมองไม่เห็นคุณค่าของหนูพุก คิดตรงนี้แล ้ว ความสุขทีห ่ นูพก ุ เพิง่ จะได ้พบจากทีท ่ ํางานใหม่ ก็ดห ู ม่นหมองลงไปโดยพลัน แม่ยังคงปฏิเสธทีจ ่ ะมาโรงพยาบาลพร ้อมหนูพุก ตามทีห ่ มอภักดีขอให ้มา และไม่ อยากรับฟั งสงิ่ ใหม่ๆทีห ่ นูพุกได ้เจอะเจอ เกีย ่ วกับการรักษาทีน ่ ี่ แม ้หนูพุกจะชักน ้อยลง และทุก คนเห็นว่าเธอมีความสุขขึน ้ เมือ ่ แรกรักษา หนูพุกอยากเจอหมอภักดีทุกครัง้ ทีม ่ าตรวจตามนั ด แต่เพราะคนไข ้มาก และเป็ นทีฝ ่ ึ กสอนแพทย์ด ้วย บางครัง้ เธอจึงผิดหวังนิดๆทีไ่ ด ้ตรวจกับหมอลูกน ้อง แต่เดีย ๋ วนี้เธอได ้ทํ างานที่นี่ จึงมั่นใจและสบายใจมาก เพราะเธอได ้ใกล ้หมอทุกวัน ั ขึน หากเกิดอาการชก ้ ก็มเี พือ ่ นร่วมงานเข ้ามาชว่ ยปฐมพยาบาลอย่างถูกวิธ ี ไม่ตกใจหรือเห็นเธอ แปลกประหลาด ตรงกันข ้าม ทุกคนจะเห็นใจเธอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 465

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

มีอยูค ่ รัง้ หนึง่ ทีห ่ มอลูกน ้องคนนั น ้ ให ้เธอขโมยถ่ายเอกสารข ้อมูลคนไข ้ เพือ ่ จะแอบ ิ ใจได ้อย่างถูกต ้อง ว่าอะไร ยักย ้ายคนไข ้ของโครงการไปยังคลินก ิ ของเขา หนู พุกเองทีต ่ ัด ส น ควรหรือไม่ควรทํา เธอเลือ กที่จ ะรั ก ษาผลประโยชน์ให ้แก่ส ถานที่ซ งึ่ เธอเห็ นว่า เป็ นที่พ งึ่ ของคนไข ้ มากกว่าประโยชน์สว่ นตัวของใครบางคน นี่ไม่ใช ่ห รือ ที่เป็ นความคิดของคนไข ้โรคลมชัก อั นน่ าสรรเสริญมากกว่าความคิด ี น่านั บถือ ละโมบทะเยอทะยานของคนร่างกายดี มีอาชพ ั นีห ่ รือ คือคุณค่าทีข ่ าดหาย ของคนทีเ่ ป็ นโรคลมชก ―หนูตัง้ ใจทํางานให ้โครงการของคุณหมอ เพราะหนูอยากทําประโยชน์ให ้คนไข ้อืน ่ ที่ เหมือนหนูอก ี มาก‖ ―หนูคด ิ ถูกแล ้ว‖ หมอภักดียม ิ้ ―คนเป็ นจํานวนมากทีส ่ ข ุ ภาพดี กลับประมาทในชวี ต ิ เลย ั ึ ไม่ค ด ิ จะทํ า งานด ้วยความมุ่ ง มั่ น ผิด กั บ คนไข ้โรคลมช ก ที่รู ส ้ ก ว่า คุ ณ ค่ า ในตั ว เองถู ก ใครๆ ื่ ชมในความคิดของหนู‖ มองข ้ามเสมอ จึงพยายามทํางานอย่างดีทส ี่ ด ุ หมอขอชน หนูพก ุ ยิม ้ รับแก ้มแทบปริ ี งดัง เหมือนอยากบอกสงิ่ นีจ แล ้วหมอก็พด ู ต่อเสย ้ ากใจ ให ้ใครๆรู ้มานาน ―ความเจ็ บ ไข ้ ทํ า ให ้คนเราเคารพคุณ ค่า ช วี ต ิ และรู ้ว่า ความไม่ม ีโ รคเป็ นลาภอั น ประเสริฐเพียงใด‖ ―ไม่ใชเ่ พียงเพราะอยากพิสจ ู น์ตัวเองให ้สังคมเห็นเท่านั น ้ หรอก แต่หมอว่า เป็ นด ้วย มโนธรรมในใจ ของผู ้ทีต ่ ้องผจญกับความเจ็ บป่ วยเองต่างหาก ทีร่ ู ้ซงึ้ ถึงความไม่แน่ นอน และ ี เป็ นทุกข์ของชวต ิ เพราะมีโรคภัยมาคอยเตือนสติ... ผิดกับคนทีเ่ กิดมาสบายๆแล ้ว กลับมองข ้าม ิ ที่จ ะมองข ้ามคนอืน คุณค่า ของตนเอง และก็ เคยช น ่ ด ้วย โดยเฉพาะกั บคนไข ้ที่ดูด ้อยกว่าตน ความหลงตนว่าดี ทําให ้ดําเนินชวี ต ิ ด ้วยความประมาท และทําสงิ่ ต่างๆ อย่างไม่รู ้จักเคารพคุณค่า ในตัวเอง‖ ―นอกจากนี้ ใครเล่า จะเข ้าใจคนไข ้โรคลมชัก ได ้ดีเท่ากับคนเป็ นโรคลมชักเอง‖ หมอ กล่าวต่อ ―ใช ่ เพราะเรามีใจทีพ ่ ร ้อมจะเข ้าใจคนไข ้เขา ชวี ต ิ จิตใจเราก็เหมือนคนทั่วไป งานการ เราก็ทําได ้ปรกติ‖ หนูพก ุ รําพึงดัง ๆ เหมือนอยากประกาศให ้ใครรู ้บ ้าง ―บางทีทําได ้ดีกว่าคนสุขภาพดีๆอีกตัง้ มากมายด ้วย‖ หมอเสริมเบาๆ จากประสบการณ์ ของตนเอง ึ ว่า สองปี ผ่านไปอย่างรวดเร็ ว ตัง้ แต่เข ้ามาเป็ นสว่ น เพราะความสบายใจ หนู พุกรู ้สก หนึง่ ของทีท ่ ํางานนี้ แต่ทป ี่ ฏิเสธไม่ได ้ก็คอ ื อาการชักของเธอ ซงึ่ เคยดีขน ึ้ ในชว่ งแรกเริม ่ ดือ ้ ยา ี แล ้ว เมือ ั เฉพาะเมือ เสย ่ ก่อน เธอจะชก ่ มีเรือ ่ งเครียดมากๆแต่เดีย ๋ วนี้ เธอชักแม ้ในวันทํางานปรกติ ซงึ่ ทําให ้เธอต ้องลางานบ่อยขึน ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 466

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

หมอภักดีจัดให ้เธอเข ้ารั บการตรวจตามมาตรฐานการแพทย์ สําหรับ ―ผู ้ป่ วยทีด ่ อ ื้ ยา เพือ ่ โอกาสหายขาดด ้วยการผ่าตัดสมอง‖ หนูพก ุ ผ่านการตรวจทุกขัน ้ ตอนทีโ่ ครงการนัดหมายให ้ ในที่ส ุด ก็ พ บว่า แผลเป็ นในสมองของเธอ อยู่ใ นตํ า แหน่ ง ที่จ ะผ่า ตั ด ให ้หายชั ก ได ้เกือ บร ้อย ี หายใดๆต่อสมองด ้วย เปอร์เซ็นต์ โดยจะไม่เกิดผลเสย ในชว่ งทีห ่ นู พุกมามอนิเตอร์ในโรงพยาบาล เพือ ่ ตรวจหาจุดกําเนิดชักด ้วยคลืน ่ สมอง ิ สช ี่ วั่ โมงนัน ประกอบวิดท ี ัศน์ยส ี่ บ ้ หมอภักดีเพิง่ ได ้พบกับพ่อของหนูพก ุ เป็ นครัง้ แรก หลังหมอพูดคุยและอธิบายรายละเอียดให ้ฟั ง พ่อหนูพก ุ ก็เบาใจขึน ้ มาก ึ ทีเ่ ก็บซอ ่ นมานานเมือ ―อาจารย์หมอเขาก็ดแ ู ลดีนะ‖ พ่อเพิง่ ระบายความรู ้สก ่ หมอคล ้อย ื่ บ ้างไม่เชอ ื่ บ ้าง แต่ก็ หลัง ด ้วยความทีต ่ น ―ห่างหมอ‖ จึงรับรู ้ผ่านคําบอกเล่าของลูกสาว ซงึ่ เชอ รับฟั ง เพือ ่ ให ้ลูกสาวสบายใจ เพราะสงสารทีล ่ ก ู มีโรคประจําตัว ไม่เหมือนพีน ่ ้องคนอืน ่ ๆ แต่การพบกันครัง้ เดียวของหมอกับพ่อก็พอแล ้ว หนูพุกสังเกตว่า พ่อศรัทธาหมอมาก ่ นัน ไม่เชน ้ คงไม่ยอมให ้ผ่าตัด ในทีส ่ ด ุ หนู พุก ก็ ได ้เข ้าพบกับศัลยแพทย์ผู ้เป็ นปรมาจารย์ด ้านการผ่าตัดสมองของ โครงการ ซงึ่ ผ่าตัดโรคลมชักมามากกว่าใครๆ รวมทั ง้ เป็ นผู ้ผ่าเจ ้าหน ้าทีโ่ ครงการสองคนก่อน หน ้านี้ให ้หายชักด ้วย ในวันทีท ่ ่านซักถาม ทบทวนข ้อมูล และนั ดวันผ่าตัดให ้เธอ ศัลยแพทย์ อาวุโสก็ถามหนูพก ุ ว่า เธอทํางานอะไร ี งหนูพก ั ถ ้อยชด ั คํา ―หนูทํางานทีโ่ ครงการโรคลมชก ั ค่ะ‖ เสย ุ ตอบชด ี งดัง คําตอบนี้ ทําให ้หมอท่านถึงกับอุทานเสย ั อีกคนแล ้วเหรอ !‖ ―อะไรกัน นีท ่ ํางานโครงการโรคลมชก ี งหัวเราะของทัง้ สองคนก็ดังลั่นห ้องตรวจ แล ้วเสย ั อืน แล ้วก็ถงึ วันทีเ่ ธอรอคอย หลังจากชว่ ยคนไข ้โรคลมชก ่ มาแล ้วมากมาย หรือไปเยีย ่ ม เยียนให ้กําลังใจคนทีจ ่ ะผ่าตัด คราวนีถ ้ งึ คราวของตัวเธอเอง เธอเฝ้ ารอวันทีจ ่ ะบอกลาโรคลมชัก ไปชวั่ นิรันดร์ โดยไม่กังวลใดๆเลย ี งเคร่ง ผิดกับหมอภักดี ครัง้ นี้ เธอสังเกตเห็ นหมอกังวลบ ้างเล็กน ้อย เมือ ่ ได ้ยินนํ้ าเสย ขรึมทีส ่ งั่ ผู ้ร่วมงานทุกคน ให ้เช็คทุกอย่างก่อนผ่าตัด อย่าให ้มีผด ิ พลาด แล ้วการผ่าตัดก็ผา่ นพ ้นไปด ้วยดี แม ้จะมีแผลเย็บทีด ่ น ู ่าเจ็ บปวดอยูข ่ ้างศรี ษะ แต่เธอก็ ดูส งบมากหลังผ่า อาจเป็ นเพราะผลการฝึ กสมาธิท ี่เธอปฏิบัตม ิ า ร่วมกับการมีหลวงพ่อ ที่เธอ เคารพ มาพูดธรรมะให ้สติและกําลังใจ ั อีกต่อไปแล ้ว ทีส ่ ําคัญ...เธอไม่ชก หล ังว ันผ่าตัดวันทีส ่ าม หมอภักดีก็เพิง่ ได ้พบกับแม่ของหนูพุก แม ้ว่าจะรักษากันมา หลายปี เธอมาเยีย ่ มลูก หลังจากทราบว่าการผ่าตัดผ่านไปแล ้วโดยปลอดภัย และลูกสาวของ ั แล ้ว เธอ ―หาย‖ จากโรคลมชก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 467

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ทว่าคราวนี้ ดูแม่ออ ่ นหวานต่อหมอจนหนูพก ุ เองแปลกใจ นอกไปจากเรือ ่ งคาดไม่ถงึ ที่ แม่มาป้ อนอาหารให ้หนูพก ุ และนํ ากล ้วยนํ้ าว ้าจากบ ้านสวนมาฝาก ―ขอบพระคุณคุณหมอนะค ้า เดีย ๋ วนี้ ลูกสาวดิฉันจะเป็ นผู ้เป็ นคนแล ้ว‖ หมอภักดียม ิ้ รับ อยากจะตอบอะไรบางอย่างกับแม่ แต่ก็ระงับใจไว ้ เพราะมัวดีใจไปกับ หนูพก ุ ทีเ่ ธอกับแม่มวี น ั นี้ แต่พอ ่ ไม่มาเยีย ่ มเลย ตัง้ แต่วน ั ผ่าตัด ทําไมหนอ ั ปนความวิตก จนกระทั่งเธอกลับบ ้านแล ้ว จึงพบว่า ทีพ หนูพก ุ เก็บความสงสย ่ ่อไม่กล ้า ่ มาเยีย ่ ม ไม่ใชเพราะไม่เป็ นห่วง แต่เพราะรักเกินไป กลัวว่าลูกสาวคนดีจะสมองพิการ! เมือ ่ แรกพบหน ้ากันตอนกลับบ ้าน คําแรกทีพ ่ อ ่ ทักทาย จึงกลายเป็ นถามว่า ―นีแ ่ กยังจําพ่อได ้หรือเปล่า‖ เล่นเอาหนูพุกยิม ้ ออกเป็ นครัง้ แรกหลังผ่าตัด แม ้รอยยิม ้ กว ้างจะทําให ้เธอต ้องทนปวด เพราะความตึงแผลผ่าตัด ต ้องรีบเอามือมายึดข ้างแก ้ม แต่ก็เป็ นยิม ้ ทีเ่ ปี่ ยมไปด ้วยความสุข สามสัปดาห์ถั ด มา อาจารย์หมอภั กดี ก็ ขับรถพาหนู พุก พร ้อมลูกน ้องโครงการโรค ลมชักอีกสองคน ไปทํ าสังฆทานทีว่ ัดป่ าแถบอีส าน ซงึ่ หมอบอกว่า เพือ ่ เป็ นการพั กฟื้ น และ ั ซงึ่ ทําให ้หนูพก ฉลอง ―ชวี ต ิ ใหม่‖ หลังหายจากโรคลมชก ุ ตืน ้ ตันไปตลอดทาง ื่ หมอภั กดีก็ถ ามหนู พุกขึน เมือ ่ แวะพัก กลางทาง เบือ ้ งหนา้ ทุ่งนากว ้างที่แสนสดชน ้ อย่างลอยๆว่า ―แล ้วนีแ ่ ม่เขาเห็นหนูมค ี า่ ขึน ้ มาสําหรับเขาหรือยัง‖ หนูพก ุ จึงยิม ้ กว ้างอีกครัง้ แม ้เธอจะไม่ตอบอะไร คําตอบก็กระจ่างใจคนทัง้ สองอยูแ ่ ล ้ว ―ความจริงหนูก็มค ี ณ ุ ค่าของหนูมาตัง้ นานแล ้ว แต่คนเขามองไม่เห็นเอง‖ หมอภักดีสรุป ้ น สายตาหนูพุกทอดไกลไปในทุ่งกว ้าง เธอสูดอากาศบริสท ุ ธิจ ์ ากสายลมยามเชาอั ปลอดโปร่ง อย่างทีไ่ ม่มค ี รัง้ ใดโล่งใจเท่า มิเพียงโรคลมชักทีย ่ าวนานจากลาเธอไปแล ้วอย่าง ั ถาวร เธอยังได ้คุณค่าตัวเธอกลับคืนมาจากแม่ แม่ทม ี่ อ ี คติตอ ่ ลูก เพียงเพราะเป็ นโรคลมชก ั ไม่ใชต ่ ราประทับทีท ―หนูอยากบอกโลกว่า โรคลมชก ่ ํ าลายชวี ต ิ คนไปทัง้ คน อคติทค ี่ น ี อืน ่ มอง ว่าเขาจะมีคณ ุ ค่าไม่ได ้ต่างหาก ทีเ่ ป็ นตราประทับอันเจ็ บปวด ซงึ่ ทรมานกว่าโรคเองเสย อีก‖ หนูพก ุ ประกาศก ้องจากใจไปไกลโพ ้น เธอรู ้ดีวา่ ตัวเธอเองไม่เคยเปลีย ่ น เป็ นอย่างไรก็อย่างนั น ้ มาแต่ต ้น โดยเฉพาะความ ่ ึ มุง่ มั่นทีจ ่ ะพิสจ ู น์คณ ุ ค่า ซงหมอภักดีเป็ นคนแรกทีเ่ ข ้าใจเธอ และให ้โอกาสเธอพิสจ ู น์ อย่างที่ สงั คมไม่เคยให ้ แต่ผู ้ทีเ่ ปลีย ่ นไปอย่างมากหลังโรคของเธอหาย กลายเป็ นแม่

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 468

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เพียงเมือ ่ ยกเอาความเจ็ บป่ วยทางกายโรคหนึง่ ทีเ่ ป็ นสว่ นเกินของชวี ต ิ ออกไปเท่านั น ้ แม่ก็เปลีย ่ นความคิดใหม่ในการมองลูก ทัง้ ทีห ่ นูพก ุ ก็เป็ นอย่างทีเ่ ธอเป็ นมาตลอด หมอภักดีก็ไม่เคยคาดคิดเลยว่า การผ่าตัดโรคลมชักของหนูพุกให ้หายนั น ้ จะเป็ นการ รักษาโรค ―มองข ้ามคุณค่า‖ ทีแ ่ ม่มต ี อ ่ ลูกสาวมานานแสนนาน ให ้หายไปด ้วย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 469

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๖๑ เรือ ่ งสน

"เรือ ่ งของคน(บ้า)" ิ โดย ชม นวนมุสก

เหตุการณ์เมือ ่ ๒๐ ปี กอ ่ น ทําให ้แกต ้องเข ้ารักษาอาการทางประสาท พร ้อมๆกับการ ้ ้ ชดใชกรรมในคุ ก และหลังจากแกชดใชกรรมตามคํ าพิพากษา แกก็ ได ้รั บการปล่อยตัวให ้เป็ น ึ แปลกตาเต็มที สภาพท ้องนากลายเป็ น อิสระอีกครัง้ ถึงตอนนี้ แกจึงย ้อนกลับมาด ้วยความรู ้สก ี งนกกาหาฟั งไม่ได ้อีก...และ เมืองเล็กๆ ความเงียบสงบกลับกลายเป็ นความสับสนอลหม่าน เสย ั ในความแปลกตาแกพยายามถามหาบ ้านไม ้ทีเ่ คยอาศย บ ้านไม ้หลังนัน ้ มีต ้นขนุนอยูห ่ น ้าบ ้าน มัน หายไปไหน? แต่นอกจากจะไม่ได ้คําตอบทีด ่ ี ทุกคนยังหัวเราะเยาะในสงิ่ ทีแ ่ กถามหา หากเพราะ ไม่มใี ครเคยเห็นสงิ่ ทีแ ่ กถามหา ―มันต ้องมี‖ แกยํ้าบอกทุกคน แกจําได ้... ่ กัน ―ไม่ม‖ี พวกเขาก็ยํ้าคําพูดเดิมเชน ―มี‖ แกยังยํ้าหนักแน่น ―จะไปเอาอะไรกับคนบ ้า‖ ความเห็นอย่างนัน ้

และเมือ ่ เหตุก ารณ์ เป็ นเช ่นนี้ ท ้ายที่ส ุด ต่างคนต่างลง

―แกไม่ได ้บ ้า...‖ ่ นั น แต่...เปล่าประโยชน์ คําบอกของแกไม่เคยมีใครรับฟั งอยูด ่ ี และเมือ ่ เป็ นเชน ้ ... การ กลับมาของชายชราทีไ่ ม่มล ี ก ู หลาน ไม่มบ ี ้านให ้อาศัย จะหันหน ้าไปพึง่ พาใครได ้ ชวี ต ิ จึงจํ าต ้อง ถือถุงใบใหญ่ควานหาขวดแก ้ว กระป๋ อง เศษกระดาษ...หาเลีย ้ งชวี ต ิ ไปวันๆ ขณะคํ่าไหนก็นอน ั คน... นั่น ป้ ายรถเมล์ ตลาด วัด หรือแม ้แต่หน ้าบ ้านใครสก ี งร ้องเรียกพ่อกับแม่ของเธอดังลั่น “พ่อ แม่‖ เสย ี งร ้องของเธอทํ าให ้ผู ้เป็ นพ่อกับแม่วงิ่ ออกมาด ้วย ―เกิดอะไรขึน ้ ...มีอะไรคะลูก ‖ เสย ั หน ้าตาตืน ่ พร ้อมตัง้ คําถามกับความสงสย ―ขอทาน ขอทานสกปรกมาจากไหนไม่รู ้นอนอยูห ่ น ้าบ ้าน‖ เธอบอกกับพ่อและแม่ด ้วย ้ ้ ความตกอกตกใจ เมือ ่ เปิ ดประตูบ ้านออกมาเจอแกในเชานี ―ไม่เป็ นไรหรอกลูก เดีย ๋ วเขาก็ไป‖ พ่อของเธอว่าอย่างนั น ้ หลังจากรู ้ว่าเกิด อะไรขึน ้ ่ ุง แกรู ้ว่า ซงึ่ คําพูดเหล่านั น ้ ปลุกแกตืน ่ จากการหลับไกล แกลุกขึน ้ มาเก็บผ ้าห่มขาดๆโทรมๆใสถ ถึงเวลาทีแ ่ กต ้องจากไป หากเพราะแกไม่อยากให ้ใครมาเดือดร ้อนกับชวี ต ิ ความเป็ นอยูข ่ องแก ่ า่ แล ้วจากไป แกต ้องตกตะลึงไปชวั่ ขณะ คนพวกนั น แต่กอ ่ นทีแ ่ กจะยกของใสบ ้ ชา่ งเหมือนกับคน ทีแ ่ กฝั นเห็นในความฝั นอันเนิน ่ ...เนิน ่ นาน...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 470

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื่ ‖ เสย ี งถอนหายใจดัง ก่อนเขาเอือ ―ฮอ ้ มมือไปหยิบแก ้วเหล ้าทีว่ างอยูต ่ รงหน ้าขึน ้ มา ซดจนหมดแก ้ว... ‗เขามีเรือ ่ งจะพูดกับเธอ ผู ้ชายคนนัน ้ เป็ นคนเลว...‘ เหล ้าเกือบจะหมดขวดแล ้ว แต่ความสับ สนต่างๆยังไม่ลบลือนไปจากสมองเขาเลย ่ นั น และถ ้าเขาพูดเรือ ่ งนีก ้ ับเธอ เธอต ้องย ้อนถามเขาแน่ ว่าทําไมพูดเชน ้ ―ทําไมหรือ‖ ก็เหตุการณ์ตา่ งๆเหล่านัน ้ เขายังจําไม่เคยลืม... ี งของเธอทีก ―พีร่ ังเกียจฉั น‖ นํ้ าเสย ่ ล่าวกับเขาแผ่วเบาเหมือนจะร ้องไห ้ ั ๆ หน ้าตาเธอเศร ้า ผอมซด ี ลงไปเหมือนคนละคน ―เปล่า‖ เขาว่าขณะเหลือบมองเธอชด ทีเ่ ขารู ้จัก ―พีค ่ งสะใจทีฉ ่ ั นเป็ นแบบนี‖้ เธอว่าต่อมา ―เปล่า‖ เขายังใชคํ้ าพูดเดิม ―แต่สายตาและใบหน ้าพีบ ่ อกอย่างนัน ้ ‖ ―เธอคิดไปเอง‖ ื่ ―พีแ ่ น่ใจ‖ เธอไม่เคยตัง้ คําถามลักษณะนี้กับเขา ครัง้ นี้เป็ นครัง้ แรกก็วา่ ได ้ทีเ่ ธอไม่เชอ คําพูดเขา ―จ๊ะ‖ ―งัน ้ เรายังเป็ นเพือ ่ นทีด ่ ก ี ันได ้‖ ี งหั วเราะที่วงิ่ ไล่จั บ กั นอย่างสนุ ก สาน ท่ามกลาง ถึงตอนนี้เขานิ่งงัน...นึก ถึงเส ย บรรยากาศท ้องทุ่งนา วันเวลาเลยผ่านจากความผูกพันทีด ่ ม ี ใี ห ้กัน ก่อเกิดเป็ นความรักความ เข ้าใจทีม ่ ม ี ากกว่าความเป็ นเพือ ่ น แต่แล ้วเขาไม่รู ้ว่าเกิดอะไรขึน ้ กับเธอ เธอมาจากไปโดยไม่ รํ่าลา เธอไปกับกลุม ่ คนเมืองทีเ่ ดินทางมาทอดผ ้าป่ าทีว่ ัดแถวบ ้าน ‗ เธอหนีตามผู ้ชายในเมือง‘ ี งแข็ง เธอเคยสัญญาหนั กแน่นว่า ชาตินี้เธอ ใคร่ตอ ่ ใครพูดกันอย่างนั น ้ ‗ไม่จริง‘ เขาปฏิเสธเสย ื่ ว่าเธอไม่ทําอย่างนัน ขอมีเพียงเขาคนเดียว เขาจึงเชอ ้ แน่นอน เธอต ้องมีเหตุผลอืน ่ แต่แล ้วเพียง หกเดือ นให ้หลังเธอย ้อนกลับมาพร ้อมข่าวร ้าย ‗เธอท ้องไม่ม พ ี ่อ ...ไม่จ ริง ‘ เขายั งปฏิเสธ ื่ ข่าวนี้‘ แต่ความเป็ นจริงก็ยังเป็ นจริงวันยังคํ่า เขาเสย ี ใจมาก เอาแต่เก็ บ เหมือนเดิม ‗เขาไม่เชอ ตัวเงียบไม่อยากออกไปไหน ไม่อยากเจอหน ้าใครโดยเฉพาะเธอ แต่เขาต ้องเจอเธอจนได ้ เมือ ่ เธอเดินมาหาเขาทีบ ่ ้าน ―ว่าอย่างไร ตกลงเรายังเป็ นเพือ ่ นทีด ่ ก ี ันได ้ไหม‖ และในเมือ ่ เธอยังไม่ได ้รับคําตอบใน ตอนต ้น เธอจึงถามยํ้าหาคําตอบจากปากเขาอีกครัง้ ‗ช วี ต ิ เขาอภัย ให ้เธอได ้เสมอ‘ ความหมายแทนคําตอบนัน ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

ื่ นึก ถึงคํ าพูด เก่าๆที่เคยมีให ้กั น ก่อ นเขายิม ้ ให ้ส อ

หน้า 471

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―เรือ ่ งมันเป็ นอย่างไร ใครเป็ นพ่อเด็ก ‖ เขาตัง้ คําถามหลังจากชวนเธอไปนั่ งบนแคร่ไม ้ ไผ่ใต ้ต ้นขนุนหน ้าบ ้าน เธอกับเขาชอบมานั่ งเล่นนอนเล่นตรงนี้ เธอบอกว่าลมเย็นสบายน่านั่ ง ี งหัวเราะ ต่างกับครัง้ นี้อย่างเห็นได ้ชัด หากจะมีรอยยิม แต่กอ ่ นนัน ้ เต็มไปด ้วยรอยยิม ้ และเสย ้ สัก ี งหั วเราะทีด ครัง้ ก็ ต ้องฝื นทํ ามากกว่า สว่ นเสย ่ ังก ้องในครัง้ ก่อนๆไม่ต ้องพูดถึง...ไม่ม ี เขาใช ้ ความคิดขณะมองเธอเพื่อถามหาคําตอบ ดวงตาที่แฝงความหม่นหมองเริม ่ แดงกลํ่า นํ้ าใสๆ กําลังไหลรินออกมา ‗พูดแล ้วได ้อะไรขึน ้ มา‘ เขาทราบว่าเธอไม่เคยพูดเรือ ่ งนี้กับใคร...แม ้แต่แม่ ของเธอ ี ไปตัง้ แต่เธอยังเป็ นเด็กๆ ‗เป็ นไข ้ป่ า‘ แม่บอกกับเธอ เธออยูก ่ ับแม่สองคน พ่อเธอเสย อย่างนัน ้ ―ผมขอโทษ ผมไม่น่าพูดเรือ ่ งนี้‖ เขาบอกกับเธอขณะสายตายังจ ้องใบหน ้าหม่นหมอง ของเธอแน่นงิ่ ―....‖ ―ฉั นเคยคิดจะเอาเด็กออกก่อนกลับมาบ ้าน แต่ฉันทําไม่ได ้‖ เขารับทราบชวี ต ิ ทีเ่ จ็บปวดของเธอบ ้าง แต่เขารู ้ว่าสงิ่ ทีเ่ ขารับรู ้มันเป็ นสว่ นน ้อย เขาก็ ้ อ ี้ ะไรมากไปกว่านั น ้ เี้ ธอไปเธอก็สา่ ยหน ้าไม่ตอบอยูด ไม่ได ้เซาซ ้ เพราะถึงเซาซ ่ ี เขาจึงยอมรับ ฟั งแต่สงิ่ ทีเ่ ธอเต็มใจจะเล่า... ―เธอเป็ นคนอารมณ์ด‖ี ก่อนนีใ้ ครๆทีร่ ู ้จักเธอพูดถึงเธออย่างนั น ้ แต่ตอนนีไ ้ ม่ใช ่ เธอเป็ น คนละคนกับทีใ่ ครๆรู ้จัก ทุกวันเธอเอาแต่นั่งซม สายตาเหม่อลอยทอดไกลออกไป ไกลออกไป ―ชว่ ยอยูเ่ ป็ นเพือ ่ นน ้องเขาหน่อย ถือว่าเอาบุญ‖ แม่เธอขอร ้องให ้เขาคอยดูแล คอย ่ ชวยให ้กําลังใจเธอ นอกจากแม่ของเธอก็มเี พียงเขาทีย ่ อมจะพูดคุยด ้วย เหตุนี้แม่เธอจึงขอร ้องเขา แต่ถงึ ึ ดีๆ แม่เธอจะไม่ขอร ้อง เขาเองก็เต็มใจคอยดูแลเธออยูแ ่ ล ้ว หากเพราะความสงสารและความรู ้สก ทีเ่ ขายังมีตอ ่ เธอ บ่อยครัง้ ทีเ่ ขาคิดจะรับผิดชอบชวี ต ิ เธอ แต่เขาทําอย่างนั น ้ ได ้อย่างไร ‗อย่าหวัง ี เลยแม่จะยอมรับผู ้หญิงใจง่ายคนนั น ้ ‘ แม่เขาเอ่ยปากเสยงแข็ง แต่จะโทษแม่คนเดียวก็ไม่ได ้ เขาต่างหากไม่มค ี วามมั่นใจในตัวเอง ั สนวันเวลาสําหรับเขาและเธอผ่านไปชาๆ... ้ ในความสบ แต่...ไม่นานเกินรอลูกผู ้หญิงของเธอก็ลม ื ตาขึน ้ มาดูโลก หลายคนคิดว่าลูกเกิดมา อาจจะทําให ้ชวี ต ิ เธอดีขน ึ้ บ ้าง แต่เปล่าเลย...ตรงกันข ้ามเธอกลับเหม่อลอยหนั กขึน ้ ไปอีก เธอ ไม่ส นใจลูก น อ ้ ย ปล่ อ ยให ้แม่เ ธอเป็ นคนดูแ ล ―ลูก ผู ้หญิง เกิด มาหน า้ เหมือ นแม่เ ป็ นคน อาภัพ‖ เธอบอกกับเขาถึงลูกทีเ่ กิดมา “หมอจนปั ญญาหากเพราะคนไข ้เป็ นโรคทางจิต เอายาไปทานและให ้คนไข ้พักผ่อน เยอะๆ พยายามอย่าให ้คนไข ้เครียด เผือ ่ อาการจะดีขน ึ้ บ ้าง‖ แม ้เขาและแม่ของเธอพยายาม ่ ึ ระยะหลัง ชวยเหลือเธอเต็ มความสามารถ แต่ก็ไม่สามารถทํ าให ้เธอดีขน ึ้ เธอยังเอาแต่นั่งซม ึ ว่าสายตาเธอว่างเปล่าอย่างไรไม่รู ้ เขารู ้สก ี สติไปแล ้ว‖ เสย ี งผู ้คนรํ่าลือกันหนาหู เมือ ี งหัวเราะและเสย ี งร ้องไห ้ ―เธอเสย ่ ได ้ยินเสย ของเธอ ดังขึน ้ อย่างไม่มเี หตุผลในเวลาต่อมา...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 472

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―พาไปวัดให ้หลวงพ่อรดนํ้ ามนต์ดส ู ักครัง้ ดีไหม ไม่แน่อะไรๆอาจจะดีขน ึ้ มาบ ้าง‖ ใคร ิ้ คิด แต่ในยามทีม บางคนเสนอแนะ และแม ้เขารู ้ว่ามันเป็ นทางออกของคนสน ่ องไม่เห็นหนทาง ่ นี้ มันยังดีกว่าไม่ได ้ทําอะไรเลย เชน ี งและ ―ไม่ไป‖ หล่อนตะโกนดังลั่น ―ให ้ฉั นตายไปก่อนแล ้วค่อยพาไปวัด ‖ นํ้ าเสย ใบหน ้าของเธอดุดัน เขารู ้ว่าการบังคับเธอให ้เครียดหนั กลงไปอีกไม่ดแ ี น่ จึงจําต ้องปล่อยเลย ตามเลยไปก่อน... แล ้ววันนัน ้ เขาจําได ้ไม่เคยลืม... เขาวุน ่ อยูก ่ ับท ้องนาทัง้ วัน กลับมาถึงบ ้านอาบนํ้ าเสร็จยังไม่ทันจะกินข ้าว แม่ของเธอวิง่ กระหืดกระหอบมาบอกกับเขาว่า ―เธอตายแล ้ว เธอผูกคอตาย‖ เพียงแค่นัน ้ นางก็เป็ นลมล ้มทรุด ลงไปกับพืน ้ ―ให ้ฉั นตายก่อนเถอะแล ้วค่อ ยพาไปวัด ‖ เขานึกถึงคํ าพูด เธอขณะเคลือ ่ นศพสูเ่ ช งิ ตะกอน ―จุดเริม ่ ต ้นมาจากงานผ ้าป่ าครัง้ นั น ้ เธอมีอะไรต ้องจดจํา เธอถึงไม่ยอมเข ้าวัด ‖ เขาตัง้ ิ้ สุด ลงเมื่อ เปลวควั น ลอยล่อ ง ส น ิ้ สุด ทุ ก คํ า ถามที่เ ขา คํ า ถามกั บ ความสงสั ย แต่มั น ก็ ต ้องส น พยายามเฝ้ าถามหาคําตอบจากเธอ... ความร ักมีให ้เธอมากจนหมดใจ หรือเพราหัวใจจดจํ ากับความเจ็ บชํ้าจนหวาดกลัว... เขาไม่อาจรู ้ได ้ นานไปเขาคิดว่าความรักตายจากเขาไปแล ้ว แต่เปล่าเลย... ―เธอ‖ ี ง เธอชา่ งเหมือนแม่ของเธอไม่ผด ิ เพีย ้ น ไม่เฉพาะหน ้าตา แต่รวมไปถึงรอยยิม ้ และเสย หัวเราะ ี งแข็ง เขาคิดอย่างนั น ―เขากําลังมีใจให ้เธอ มันเป็ นไปไม่ได ้...‖ เขาปฏิเสธเสย ้ ได ้ อย่างไรเมือ ่ เธอเป็ นเหมือนลูกเหมือนหลานทีเ่ ขาเฝ้ าดูแล ด ้วยความหวังดีมาตลอด ๑๘ ปี เต็ม แต่แม ้เขาจะปฏิเสธ ความจริงคือความจริง ความหวังดี สงิ่ ทีเ่ ขาคอยชว่ ยเหลือมันมีอะไรแอบ แฝงมากกว่าความรักตามประสาลุงหลาน ―บ ้า‖ เธอทําให ้เขาต ้องมานั่งด่าตัวเอง เหล ้าจึงเป็ นทางออกทีด ่ เี พือ ่ ระบายความกลัดกลุ ้ม เขาดืม ่ มันหนั ก ―มึงมาเป็ นบ ้าอะไร ตอนแก่‖ แม่เขาต่อว่ารุนแรงกั บความไม่เข ้าใจ แต่ไม่ม เี หตุผลจากปากเขา นอกจากเดาสุ่ม ่ คนอืน เหมือนเชน ่ ๆ ―คนแก่ไม่มล ี ก ู ไม่มเี มียอารมณ์เลยแปรปรวน‖ ทุกคนคิดอย่างนั น ้ แต่ใครจะว่าอย่างไร เขาไม่สนใจอยูด ่ .ี .. ―โอ ้กอ ้าก‖ แล ้วเขาต ้องดืม ่ หนักขึน ้ อีกกับข่าวร ้ายทีเ่ กิดขึน ้ กับแม่ของเธอ นางเครียดจน ้ อดในสมองแตกตาย หากเพราะก่อนนั น เสนเลื ้ นางโต ้เถียงกับหลานอย่างรุนแรง ไม่เข ้าใจว่า ทําไมเธอไปทํ างานในเมืองไม่ได ้ เธอจึงตัง้ คํ าถามกับความสงสัย แต่เมือ ่ ไม่มค ี ําตอบทีด ่ จ ี าก ปากนาง เธอจึงยังดือ ้ ดึงจะไปให ้ได ้ แล ้วในคืนนั น ้ เองนางเครียดจนความดันขึน ้ สูง ทํ าให ้เสน้ เลือดในสมองแตก หมอไม่สามารถชว่ ยอะไรได ้ทัน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 473

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ิ ใจทิง้ ทุกอย่างทีน หลังจากเผาศพนางเรียบร ้อย สองวันให ้หลังเธอตัดสน ่ ี่ เก็บข ้าวของ ตามเพือ ่ นไปหางานทําในเมือง ―ทีด ่ น ิ ออกเยอะแยะถ ้าขยันทํากินไม่น่าจะเดือดร ้อน เพราะฉะนั น ้ ิ ใจ ไม่เห็นจํ าเป็ นต ้องไปทํางานในเมือง‖ เขาพยายามทัดทานแต่ไม่เป็ นผล เธอบอกว่าตัดสน ่ นี้ เหล ้ายังเป็ นเพือ แล ้ว เมือ ่ เป็ นเชน ่ นทีด ่ ี เขาดืม ่ มัน ดืม ่ มัน... งานประจําปี ทีว่ ด ั จัดยิง่ ใหญ่อก ี ปี ผู ้คนมาจากทั่วทุกสารทิศ ทําให ้ลานวัดแคบลงถนั ด ี ดของผู ้คน แต่แล ้วต ้องแตกฮอ ื ออกเป็ นวงกว ้างเมือ ตา และท่ามกลางการเบียดเสย ่ เห็นชายขีเ้ มา ั เซโซผ่านมา ทุกสายตาเหยียดหยาม ไม่สบอารมณ์กับภาพทีเ่ ห็น ต่างเอา เนือ ้ ตัวมอมแมมเซซด มือปิ ดจมูกพร ้อมไล่ให ้ไปพ ้นๆ ―ชวี ต ิ โยมยังมีคา่ ทําไมโยมไม่รู ้จักใชช้ วี ต ิ ไม่รู ้จักหาทางออกทีด ่ ใี ห ้ชวี ต ิ ‖ โชคยังดีท ี่ ี้ างให ้ ท่านพูดยังกับรู ้เบือ เขาคิดอะไรได ้ก่อนจะสายเกินไป ในวันนั น ้ เจ ้าอาวาสเป็ นคนชท ้ งลึก ิ้ กิเลส มองเห็นโลกได ้อย่างทะลุปรุโปร่ง หนาบางในตัวเขา สมแล ้วทีร่ ํ่าลือกันว่าท่านตัดสน ―เขาจึงรับปากว่าจะไม่ดม ื่ มันอีก‖ แล ้ว...ผู ้หญิงคนนัน ้ แม ้จะไม่มรี อยยิม ้ เหมือนเธอ ผิวคลํ้ากว่าเธอ แต่หล่อนก็ยังมีความ เข ้าใจ ความเห็นใจและดีต่อเขาไม่แพ ้เธอ นํ้ าพริกปลาทูเขาเคยกินของเธอแล ้วบอกว่าอร่อย ิ ใจ สุดๆ ไม่เคยกินฝี มือ ใครอร่อยแบบนี้ หล่อนคนนั น ้ ก็ ทําได ้ดีไม่แพ ้กั น และแล ้วเขาก็ ตัดส น แต่งงานกับหล่อนในเวลาต่อมา ี งประชดประชัน “ดืม ่ ดืม ่ ให ้ตายไปเลย...‖ เขาต ้องละความคิดต่างๆเหล่านั น ้ เมือ ่ เสย ของแม่ทด ี่ ังมาจากในบ ้าน ―ไหนเอ็งสาบานว่าจะไม่ดม ื่ อีก แล ้วทําไมถึงมาดืม ่ อีก‖ แม่วา่ ต่อมา ใช.่ .สามปี แล ้วทีเ่ ขาไม่ดม ื่ มัน เขาสาบานว่าจะไม่ดม ื่ มัน และเขาคงไม่ดม ื่ มันอีกถ ้าเธอ ไม่ย ้อนกลับมา ―จะกลับมาตัง้ รกรากทีน ่ ี่ เบือ ่ ชวี ต ิ เมืองแล ้ว‖ เธอบอกกับทุกคนในหมูบ ่ ้านอย่าง นัน ้ การกลับมาของเธอคงไม่มอ ี ะไรเหลือในความทรงจําอีก ถ ้าเธอไม่กลับมาพร ้อมกับผู ้ชายใน เมือง ―ผู ้ชายในเมือง...‖ ั สนแทบเป็ นบ ้า ‗ผู ้ชายในเมืองทําร ้ายจิตใจจนเธอต ้องฆ่าตัวตาย แม่ ถึงตอนนี.้ ..เขาสบ ้ อดแตกตายก็เพราะเรือ ของเธอเครียดความดันขึน ้ สูงเสนเลื ่ งนี้ เขายังจําเหตุการณ์เหล่านั น ้ ได ้ดี ―ผู ้ชายในเมืองไว ้ใจไม่ได ้‖ เขาอยากพูดเรือ ่ งนี้กับเธอ ―เขารักเธอ ...จึงพูดเรือ ่ งนี้‖ แต่ ั ร ้อยครัง้ พันครัง้ เธอยังต ้องว่าเขาไม่มเี หตุผล เสย ี แรงที่ ถึงเขาจะยกเหตุผลหรือข ้ออ ้างอย่างนีส ้ ก เคารพนั บถือตามด ้วยไล่ไปพ ้นๆแน่นอน เขาจะทําอย่างไรดี...เขาจึงต ้องมานั่ งตัง้ คําถามนี้ครัง้ แล ้วครัง้ เล่า และในเมือ ่ ไม่มท ี างออกทีด ่ ี เหล ้า...สามปี ทีเ่ ขาสาบานว่าจะไม่ดม ื่ แล ้วเขาต ้อง กลับมาดืม ่ อีกครัง้ ―ทํ าไมเอ็งต ้องกลับมาดืม ่ อีก ไม่สงสารเมียเอ็งก็น่าจะสงสารลูกบ ้าง‖ กับความไม่ เข ้าใจพร ้อมทัง้ ใครต่อใครว่าอย่างนัน ้ แต่ถงึ ใครจะว่าอย่างไรเขาไม่สนใจอยูด ่ ี ―เมาแล ้วทําไมถึงไปนอนใต ้ถุนบ ้านหลานมัน ทําไมไม่กลับมานอนบ ้าน‖ และบ่อยครัง้ ทีแ ่ ม่และหล่อนพยายามถามหาเหตุผลต่างๆเหล่านั น ้ ―ทําไมหรือ...?‖ ก็เพราะเขาหวังปกป้ อง เธอ คอยดูแลเธอ เขาไม่ไว ้ใจคนเมือง เขาคงทนไม่ได ้ถ ้าเห็นเธอเจ็บปวดหรือเป็ นอะไรไปอีกคน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 474

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี ใช.่ ..บางทีเขา ไม่แน่...ในเมือ ่ เขาไม่มท ี างออกทีด ่ ี บางทีผู ้ชายเมืองคนนั น ้ เขาอาจจะฆ่าเสย อาจจะคิดไปไกลถึงไหนไม่รู ้ แต่ไม่แน่หรอก ในเมือ ่ มีดพกด ้ามนั น ้ เขาลับมันคมวาววับ ระยะหลัง พกพาติดตัวเสมอ “กูจะฆ่ามึง‖ ในความเก็บกดระยะหลังเขาละเมอดังลั่น พร ้อมกับกระชากมีดเล่มนั น ้ ออกมากวัดแกว่งไกว ่ นี้‖ แม่ หล่อน ใครต่อใครทีร่ ู ้จักเขาตัง้ คําถามกับความสงสัยในตัวเขา ―ทํ าไมเป็ นเชน ้ ถ ี้ ามหาเหตุผลต่างๆ แต่เหมือ นเดิม เขาไม่มค ี ํ า ตอบที่ดใี ห ้ใครสัก คน และคงไม่ม ใี ครกล ้าเซาซ เหล่านั น ้ มากนั ก หากเพราะมีดเล่มนั น ้ ยังคอยแกว่งไกวไปมา เวลากิน เวลานอน เขาไม่เคยวาง ห่างตัว ―โยมช วี ต ิ โยมมีค่า โยมมีลูกมีเมียทีค ่ อยเป็ นห่วง แล ้วทํ าไมโยมเลือกทํ าตัวแบบนี้‖ งานวัดถูกจับขึน ้ อีกปี แต่คําพูดของเจ ้าอาวาสครัง้ นี้มันไม่ทําให ้อะไรดีขน ึ้ มา เขาไม่รับปากใดๆ ้ ิ ้ ํ ทัง้ สน ซาร ้ายกลับมองด ้วยสายตาขวาง ทํ าให ้ทุกคนบอกกับเจ ้าอาวาสว่าอย่าไปพูดกับมันเลย เปล่าประโยชน์... ถึงตอนนี.้ ..เขาทําให ้แม่และหล่อนเครียดหนั ก หล่อนนอร ้องไห ้ทุกคืน ขณะแม่นั่งถาม ่ นี้ และในความเลวร ้ายเหล่านั น ตัวเองว่ามันเกิดจากบาปกรรมอะไร ทําไมเป็ นเชน ้ เขารู ้ว่าจะต ้อง ี ทําอย่างไร ผู ้ชายเมือง...เขาต ้องตัดการให ้ออกไปจากชวต ิ เธอให ้เร็ วทีส ่ ด ุ เพือ ่ ทุกอย่างจะได ้ กลับมาดีขน ึ้ เพียงแต่เขายังไม่มโี อกาส แม่และหล่อนคอยติดตามเขาทุกฝี ก ้าว ―อย่าปล่อยให ้เพ่นพ่านคนเดียว หากเกิดอะไรขึน ้ เราไม่เอาไว ้แน่ ‖ ใช.่ ..คําพูดของชาวบ ้านเหล่านั น ้ ทํ าให ้ทุกครัง้ ทีเ่ ขาก ้าวเท ้าลงจากบ ้าน แม่กับหล่อน ต ้องตามเขาติดมีคลาดสายตา จนเขาไม่มโี อกาสจะปลีกตัวไปไหนคนเดียวได ้อีก ―หรือว่าต ้องจัดการ...?‖ “ม ันบ ้าไปแล ้ว ฆ่าได ้กระทั่งลูกเมียและแม่ตัวเอง‖ ิ ใจทํ า ส งิ่ นี้ แต่เ ขาทํ า พลาด...มีค นมาเห็ น แล ้วกับ การไม่ม ท ี างเลือ กเขาจึง ตั ด ส น เหตุการณ์นี้พร ้อมกับแจ ้งตํารวจจับเขา ก่อนทีเ่ ขาจะได ้ไปจัดการกับหนุ่มเมือง และกับสงิ่ ทีเ่ ขา ทําลงไปทําให ้ใครต่อใครกล่าหาเขาอย่างนั น ้ ―เขาไม่ได ้บ ้า เขามีเหตุผล...‖ แต่เปล่าประโยชน์ ่ นี้เพยา ไม่มใี ครรับฟั ง ซํ้าร ้ายหมัดและเท ้ากระหนํ่ าลงบนร่างกายเขาจนตัง้ ตัวไม่ตด ิ เมือ ่ เป็ นเชน ่ นั น ยามควานหามีดพกเล่มนั น ้ ไม่เป็ นผล...ตํารวจแย่งไปจากมือเขาเมือ ่ ก่อนนี้ ไม่เชน ้ เขาจะเอา ึ คืนบ ้าง เขาบอกับตัวเองก่อนความรู ้สกเจ็บเหล่านัน ้ จะดับวูบ... ข่าวเขาฆ่ายกครอบครัวยังเป็ นปั ญหาให ้ขบคิด แต่เมือ ่ ไม่มค ี วามเด่นชัดในประเด็ น ี สติ แล ้วเรือ ปั ญหา ทุกคนจึงสรุปว่าเพราะเขาเสย ่ งราวเหล่านีก ้ ็เงียบหายจบลงตามวันเวลา เวลานี.้ .. ้ เขาย ้อนกลับมาหลังจากชดใชกรรมตามคํ าพิพากษา... การกลับมาของชายชราทีไ่ ม่มล ี ก ู หลานอย่างแกจําต ้องถือถุงใบใหญ่ควานหาขวดแก ้ว กระป๋ อง เศษกระดาษหาเลีย ้ งช วี ต ิ ไปวันๆ ขณะคํ่าไหนก็ นอนนั่ น ป้ ายรถเมล์ ตลาด วัด หรือ ั คน แม ้แต่หน ้าบ ้านใครสก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 475

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

สําหรับ...เมือ ่ คืนท ้องฟ้ ามืดครืม ้ ฝนตกหนั กทําให ้แกติดอยูท ่ ห ี่ น ้าบ ้านหลังใหญ่ และ ิ ใจล ้มตัวลงนอนหน ้าบ ้านหลังนั น เมือ ่ ผ่านไปเป็ นเวลานาน ฝนยังไม่มท ี ท ี า่ ว่าจะหยุด แกจึงตัดสน ้ ้ แ ี งรบกวนทีด ก่อนเชานี ้ กต ้องลุกตืน ่ ขึน ้ มาด ้วยเสย ่ ังมาจากคนในบ ้าน แล ้วภาพคนเหล่านั น ้ ทํ าให ้ แกตกตะลึงไปชวั่ ขณะ... ―พวกเขาเหมือนกับคนทีแ ่ กฝั นเห็นในความฝั นอันเนิน ่ นาน‖ แกบอกกับตัวเองขณะ ั ๆ เพือ เพ่งมองภาพนั น ้ ชด ่ ความมั่นใจว่าแกจําคนไม่ผด ิ ―มองอยูไ่ ด ้จะหาเรือ ่ งหรือไร‖ และแล ้ว...แกเริม ่ ทําให ้ชายผู ้เป็ นพ่อไม่พอใจ เมือ ่ เห็นแจจ ้องมองพวกเขาแน่นงิ่ เป็ น เวลานานสองนาน จึงร ้องถามแกอย่างนัน ้ ―คนบ ้า‖ แกไม่เคยยอมรับคํากล่าวนี้ แกโต ้แย ้งเสมอมาว่าแกไม่ได ้บ ้า แต่ตอนนี้...แก กลับไม่มค ี ําโต ้แย ้งใดๆ แกก ้มลงเก็บของแล ้วเดินจากไปอย่างเงียบๆ ―ภาพความจริงทีแ ่ กเห็นมันต่างกับภาพความคดอันเนิน ่ นานอย่างชัดเจน หากเพราะ เวลานีเ้ ขายังอยูเ่ คียงข ้างเธอ เหตุการณ์เหล่านัน ้ แกคิดผิด คิดบ ้าไปเอง...ไม่จริง...จริง...บ ้า...‖ แต่ใครจะรู ้บ ้างว่าในความเงียบนั น ้ ภายในใจแกกําลังพรํ่าบ่นด ้วยความสับสน จนแก แทบจะเป็ น...บ ้า...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 476

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๖๓ เรือ ่ งสน

"สงิ่ ทีช ่ วี ต ิ คิดไม่ถงึ " โดย ไพวรินทร์ ขาวงาม

ตอนฝนตกอย่างเป็ นบ ้าเป็ นหลังนั น ้ มันเป็ นชว่ งเดือนของฤดูร ้อน ขังตัวเองอยูใ่ นห ้องเชา่ ของเพือ ่ น มองลอดบานเกล็ดออกไปนอกตึก สาเกยืนต ้นต ้านพายุฝนหลงฤดูเพียงลําพัง ่ อง ปล่อยเพือ ่ นให ้ออกไปข ้างนอกทํ าธุระของเขา อยู่เพียงลํ าพั งในห ้องทีไ ่ ม่ใชข ื ตัวเอง คนเราถึงอย่างไรก็พงึ มีโลกลําพัง ปล่อยธารเวลาบ่าไหลไปด ้วยตัวมันเอง อ่านหนั งสอ พูดโทรศัพท์ นอน ตืน ่ กิน ขี้ เยีย ่ ว อาบนํ้ า ดูโทรทัศน์ ั ญาณโทรศัพท์สายหนึง่ กระทั่งได ้รับคลืน ่ สญ ―จําหนูได ้ไหมคะ ทีเ่ ขียนมาหาเมือ ่ วันก่อน ดีใจมากทีต ่ อบหนู‖ ี งเป็ นหญิงสาว ทราบภายหลังอายุสบ ิ เจ็ด เจ ้าของเสย ―จําได ้‖ ข ้าพเจ ้าตอบ ―ว่าแต่วา่ ทําไมถึงสนใจกวีคนนัน ้ ล่ะ‖ ถามกลับทัง้ ทีส ่ งั หรณ์ใจ ―คือ...คือหนู...หนูจะบอกว่า...หนูเป็ นลูกสาวของเขาค่ะ...มีคนบอก...บอกว่า พี.่ ...เอ่อ ...อา...สนิทกับพ่อ...คนเขาแนะนํ าหนูมาค่ะ‖ ึ สะเทือนใจอย่างบอกไม่ถูก ทัง้ ทีก ในห ้วงลําพัง ในห ้องคนอืน ่ ข ้าพเจ ้ารู ้สก ่ อ ่ นหน ้านั น ้ ไม่กน ี่ าที ดาวตลกในโทรทัศน์ ทําให ้ข ้าพเจ ้าหัวเราะ เด็กสาวชาวกรุง แม่เป็ นคนเมือง ครอบครัวสมบูรณ์พูนสุข แต่ตด ิ ตามหาพ่อชาวนาบ ้าน นอก พ่อผู ้ถูกชะตากรรม (หรืออะไรก็ตามแต่) ผลักไสออกไปจากชวี ต ิ จริงของเธอ พ่อผู ้อยูใ่ น ตํานานฝั น พ่อ ผู ้ที่ตัง้ แต่จําความได ้เธอไม่เคยเห็นหนา้ และตัวพ่อ ก็ ไม่เคยเห็ นใบหนา้ ที่รู ้ ิ อยูบ เดียงสาแล ้วของเธอ ถ ้าจะมีความใกล ้ชด ่ ้างก็อาจครัง้ พ่ออุ ้มตอนแบเบาะ (เธอว่าเธอแอบ เห็นภาพถ่ายในห ้องแม่) แต่นั่นแหละ เธอรู ้อยูแ ่ ก่ใจ ไม่เพียงพ่อจะจากครอบครัวเธอไป พ่อยังจากโลกใบนี้ไป ิ เศษ ว่ากันว่าด ้วยพิษสุรา ในฤดูหนาวหลายฤดูแล ้ว จากไปในวัยห ้าสบ เธอยังตามหาพ่อ พ่อในชวี ต ิ ทางนามธรรมอันพึงเหลืออยู่ ื่ เสย ี งเรียงนามอาจแก ้ไขได ้ สถานภาพชวี ต ชอ ิ อาจดัดแปลงได ้ แต่ทเี่ ปลีย ่ นมิได ้เลย ี่ วในเรือนกายของเธอ คือเธอเป็ นลูกพ่อ เลือดพ่อยังไหลเชย ข ้าพเจ ้าพยายามหลับตา หวังเห็นภาพมหัศจรรย์ของชวี ต ิ ―พ่อเป็ นกวี ตายเพราะเหล ้า หนูได ้ยินแต่คนเขาพูดอย่างนั น ้ แต่หนูก็ภม ู ใิ จในด ้านอืน ่ ของตัวพ่อ มีคนบอกว่าพ่อเป็ นกวีเลือดชาวนา มีแต่ปากกากับหัวใจ‖ เธอพูดอย่างนัน ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 477

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ข ้าพเจ ้าได ้นั ดพบเธอในวันหนึง่ เห็นและรู ้จักความเป็ นเธอมากขึน ้ เธอมีอะไรหลาย อย่างละม ้ายพ่อ ทัง้ หน ้าตาและจิตใจ อ่อนไหว อ่อนโยน กล ้าหาญ จริงใจ ไม่กลัวคน กล ้าคิด กล ้าพูด กล ้าทํา กล ้าท ้า ข ้าพเจ ้าเอง จะว่าสนิทกับพ่อเธอนั กก็ไม่ใช ่ หรือเรียกสนิทก็ได ้ อย่างน ้อยก็ชว่ ง ท ้ายๆ ของช วี ต ิ กระทั่ งวันได ้ช ่วยนํ าร่างไร ้ลมหายใจพ่อ ของเธอออกจากโรงพยาบาลใน เมือง กลับบ ้านนอก สาเหตุ ก ารพลั ด ร า้ งห่า งหายของความรั ก และครอบครั ว นั ้น ข ้าพเจ า้ ไม่ รู ้ ไม่ ั ซกถาม กระทั่งพ่อเธอเมือ ่ มีชวี ต ิ อยูก ่ ็ไม่คอ ่ ยปริปากเรือ ่ งนี้ รู ้แต่เพียงว่าเขามีลก ู สาวอยูค ่ นหนึง่ ที่ ไม่สามารถไปเห็นหน ้าได ้ เขาชอบเก็บงํา ไม่พด ู จาให ้ร ้ายใคร แต่เมือ ่ เขาเมา เขาร ้องไห ้ คนรู ้จักสนิทสนมกับพ่อของเธอคงมีมากิ แต่เมือ ่ เธอเลือกทีอ ่ ยูแ ่ ละเลขโทรศัพท์ของ ข ้าพเจ ้า กระทั่งได ้รับรู ้แรงปรารถนาของเธอ ข ้าพเจ ้าจึงเผลอนํ้ าตาไหลแบบชว่ ยตัวเองไม่ได ้ ชวี ต ิ คืออะไรหรือพี?่ ...พีร่ ู ้จักมันหรือเปล่า?...หรือตัง้ แต่เกิดจนตายที่ พีแ ่ สวงหามัน อย่างโชกโชน...พีเ่ องก็ยังไม่รู ้จักมัน? ข ้าพเจ ้ารําพึงถามในใจ เหมือนได ้คุยต่อหน ้ากวีรน ุ่ พีผ ่ ู ้ล่วงลับคนนัน ้ ๒ ื กไม่ยอมตก ข ้าพเจ ้า จากฤดูร ้อนครัง้ นัน ้ ล่วงมาจนอีกวันหนึง่ มันเป็ นฤดูฝนทีฝ ่ นเสอ เตรียมตัวออกจากห ้องตัวเอง ออกจากโลกลําพัง คนเราพึงออกจากโลกลําพังบ ้าง ข ้าพเจ ้ามี นัดไปงานบุญบ ้านเพือ ่ น แน่นอนเสมอ เมือ ่ มีงานบุญ ก็ต ้องมีการดืม ่ กินกับเพือ ่ นฝูง ั ญาณโทรศัพท์ทํางานเรียกหมายเลขข ้าพเจ ้า ขณะออกจากห ้อง คลืน ่ สญ ―ขอโทษนะคะ ใครพูดคะ?‖ เกือบจะกดตัดสาย เพราะเข ้าใจว่าคงต่อสายผิดแน่ๆ ―ใช ่ ื่ ข ้าพเจ ้า คุณ...หรือเปล่าคะ?‖ เธอรีบระบุชอ ี งเป็ นหญิงสาว ทราบภายหลังอายุใกล ้ยีส ิ เจ ้าของเสย ่ บ ่ รับ มีธรุ ะอะไรหรือเปล่าครับ?‖ ―ใชค ―รู ้จักคุณ...ไหมคะ?‖ ่ หม? มีอะไรหรือเปล่าครับ ?‖ อารมณ์ข ้าพเจ ้าเริม ―อ๋อ...ทีเ่ ป็ นพนั กงานร ้าน...ใชไ ่ แปรปรวน ด ้วยสงั หรณ์ใจแปลกๆ ―เป็ นญาติกันหรือเปล่าคะ?‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 478

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

่ าติหรอกครับ แต่สนิทกันอยู่ ผมไปกินข ้าวทีน ―เอ ้อ...ไม่ใชญ ่ ั่ นประจํา มีอะไรหรือ เปล่าครับ?‖ ภายในข ้าพเจ ้าเหมือนเมฆตัง้ เค ้า ี โู รงพยาบาล...หนูพบเศษ ―คือหนู...หนูเป็ นลูกสาวของเขาค่ะ ตอนนี้พ่ออยูห ่ ้องไอซย กระดาษเลขโทรศัพท์ของพีใ่ น กระเป๋ าสตางค์พอ ่ จึงลองติดต่อมา หนูไม่เคยรู ้เลยว่าพ่อมีญาติ อยูท ่ ไี่ หนบ ้าง‖ แล ้วฝนก็ตกในหัวใจข ้าพเจ ้า ิ เศษ พนั กงานบริการร ้านอาหารทีข พ่อของเธอ ชายวัยห ้าสบ ่ ้าพเจ ้าและญาติโกทาง จิตใจนั ดชุมนุมกันบ่อยๆ เขาเป็ นพนั กงานยอดเยีย ่ มของร ้าน ใครไปใครมาก็รักและผูก พันเขา ิ ปี ข ้าพเจ ้าก็สบ ิ กว่าปี ต่างเห็นเขาเป็ นมืออาชพ ี ทีท บางคนกินดืม ่ ร ้านนี้นับยีส ่ บ ่ ํ าให ้ร ้านมีเสน่ห ์ วันไหนเบือ ่ อาหารเดิมๆ คิดอะไรไม่ออก เขาจะออกแบบกับแกล ้มให ้อย่างถูกปาก เหมือนรู ้ใจ และจดจําใจแต่ละคนได ้ เหล ้าแก ้วไหนของใครผสมอะไร เป็ นไม่มต ี กหล่น แม ้บางวันวงเหล ้า ิ ชวี ต ของเราจะขยายใหญ่นับได ้กว่าสบ ิ ิ ปะ เขาให ้เกียรติเรา เราให ้เกียรติเขา คุยกันได ้ทุกเรือ ่ ง ตัง้ แต่การหวยยันการศล กระทั่งถึงการบ ้านการเมือง ทัง้ เป็ นศูนย์กลางข่าวสาร รายงานว่าวันไหนใครผ่านไปผ่านมายัง ชุมทางแห่งนีบ ้ ้าง ―ขอเบอร์หน่อย ของเก่าหาย มีหวยเด็ดจะได ้โทรไปบอก‖ กระดาษเปล่าสําหรับจดรายการอาหารแผ่นเล็กๆ ให ้ข ้าพเจ ้า

เขายิม ้ แย ้ม พร ้อมยืน ่

ตอนนัน ้ มันก็ไม่นานมานีเ้ อง กับลูกสาวของเขาทีข ่ ้าพเจ ้าไม่เคยรู ้จัก ข ้าพเจ ้าบอกเธอไปว่า พ่อของเธอมีเพือ ่ นฝู ง รักใคร่มาก โดยเฉพาะทีเ่ ป็ นลูกค ้าประจําร ้าน อย่างไรจะแจ ้งข่าวให ้ทุกคนรู ้ วันนั น ้ ข ้าพเจ ้าชวน เพือ ่ นแวะไปเยีย ่ มเขาทีโ่ รงพยาบาล ...เขาถูกโกนหัว ผ่าตัด ต่อสายระโยงระยาง ไม่รับรู ้ใดๆ... ้ อดในสมองแตก วูบ ข ้าพเจ ้ารับรู ้แต่จากคําบอกเล่าของเพือ ่ นพนั กงานร า้ นนั น ้ เสนเลื ล ้มลงในขณะปฏิบัตงิ าน หมอต ้องผ่าตัด สมอง แต่กว่าจะผ่าได ้ก็ต ้องตามหาญาติรับรองเกือ บ ค่อนคืน โชคดีทย ี่ ังมีผู ้ตามตัวลูกสาวพบ ลูกสาว คํานี้เขาเคยเอ่ยถึงอยู่ แต่ข ้าพเจ ้าไม่ได ้ซักไซ ้ กระทั่งเรือ ่ งเมีย เขาก็ไม่คอ ่ ย ่ ได ้บอกเล่าอะไร คล ้ายมีเงือ ่ นปมเก็บงําซอนเร ้น เขามักแสดงออกแต่เพียงการให ้บริการทีด ่ ี บางครัง้ เลิกงานแล ้ว ยังไปดืม ่ เหล ้าหย่อนใจกับพวกเรา ชวี ต ิ รักของเขา ครอบครัวของเขา อาจเป็ นเพียงด่านในใจลึกๆ ทีต ่ ้องตีฝ่าไปเพียง ลําพัง ชวี ต ิ ทีพ ่ อ ่ ไปทาง แม่ไปทาง ลูกไปทาง เป็ นชวี ต ิ จริงของเขาแน่แท ้ ึ ลึกๆ คงมีคนทีเ่ ขาห่วงคอยอยูท ั แห่ง ตอนนัน ้ ข ้าพเจ ้าเพียงรู ้สก ่ ไี่ หนสก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 479

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

โดยลักษณาการเจ ้าชายนิทราร่วมสองเดือน จากฤดูฝนครัง้ นั น ้ วันหนึง่ ข ้าพเจ ้ากําลัง ั ผัสจูบแรกของลมยะเยือก ข่าวแรกของเหมันต์แจ ้งว่า พนั กงาน รอนแรมอยูใ่ นชนบท เพิง่ ได ้สม ร ้านผู ้แสนดีคนนัน ้ ...จากพวกเราไปแล ้ว! ี ทีนะ ข ้าพเจ ้าคิดถึงเขา แทนดอกไม ้จันทน์ นอนหลับสนิทเสย ึ ผูกพันกับ ข ้าพเจ ้ากลับเมืองหลวงไม่ทันไปเผาศพ ไม่ได ้พบลูกสาวของเขา เพียงรู ้สก เธอในสว่ นลึกเท่านัน ้ เมือ ่ เกิดมาเป็ นชวี ต ิ ...เธอเลือกใคร?...ใครเลือกเธอ?...เธอมีชวี ต ิ เติบโต ขึน ้ อย่างไร?... ใชช้ วี ต ิ ทีเ่ หลืออยูต ่ อ ่ ไปอย่างไร?...ทีผ ่ า่ นมา...เธอมี วาสนาได ้กอดพ่อสักกีค ่ รัง้ ?...พ่อผู ้ล่วงลับ แล ้วของเธอเล่า...หรือจะรู ้และ เข ้าใจในชวี ต ิ แบบเธอ?...แล ้วเธอ...หรืออาจรู ้และเข ้าใจในชวี ต ิ แบบพ่อ? ี อีก แต่ชวี ต ิ ก็คอ ื ชวี ต ิ จะเป็ นอะไรเสย ถึงอย่างไร ชายคนหนึง่ ผู ้งําแผลชวี ต ิ ไว ้ในโฉมหน ้าพนั กงานเสริ ฟ ์ ทีด ่ ท ี ส ี่ ด ุ คนหนึง่ ของ พวกเรานัน ้ ก็คอ ื พ่อแท ้ของเธอ ๓ ข้าพเจ้า รั ก ช วี ต ิ ชวี ต ิ กระนัน ้ ก็ยังเขลาชวี ต ิ

ยินดีท ี่โลกมอบช วี ต ิ เป็ นของขวัญ

ข ้าพเจ ้าใช ช้ วี ต ิ

ึ ษา ศก

การเกิดขึน ้ ...ดํารงอยู.่ ..ตายจากไป...ชวี ต ิ มีเจตจํ านงในตัวเอง หรือเป็ นเจตจํานงของ สงิ่ ลีล ้ ับใด? ิ้ เลือดเนื้อหนึง่ แตกดับสูญสน อีกเลือดเนื้อก่อตัวขึน ้ ทุรนทุกข์ ี ใคร่ เป็ นประตูสวรรค์หรือนรก? เป็ นประตูชวต ิ หรือความตาย?

ความรัก

ความ

ี จริง สงสัยแม ้ว่า สงิ่ ใดดลใจเด็กสาวสองคนเลือกหมายเลขข ้าพเจ ้า ข ้าพเจ ้าสงสัยเสย ั ญาณใจในข่าวสารอันสวยเศร ้าคล ้ายกันนัน ในเวลาไล่เลีย ่ กัน สง่ สญ ้ ไล่เลีย ่ กันในยามที.่ ..ข ้าพเจ ้ากําลังครุ่นคิดสงิ่ ทีช ่ วี ต ิ คิดไม่ถงึ หลายสงิ่ ทีช ่ วี ต ิ คิดไม่ถงึ ไม่ใครก็ใครจะต ้องได ้พบสงิ่ ทีอ ่ ยูเ่ หนือคาดหมายของสามัญสํานึก ไล่เลีย ่ กันในยามที.่ ..ก่อนหน ้านี้ ผู ้หญิงรู ้จักกันอย่างน ้อยสองคน เธอให ้เกียรติ ข ้าพเจ ้าด ้วยการโทรศัพท์ปรึกษา ทัง้ สองมีเด็ กในท ้องทีพ ่ ่อ เจ ้าของสายโลหิต ต ้องพลัดพราก จากไป (จะด ้วยสาเหตุใดก็ตามแต่) ิ ใจตามลําพัง คนหนึง่ เลือกเอาเด็กทิง้ โดยตัดสน อีกคนเลือกเอาเด็กไว ้ โดยเลีย ้ งลูกตามลําพัง ชวี ต ิ ในทุกข์และสุข ชวี ต ิ ในพันธนาการและอิสรภาพ ถึงอย่างไรผู ้เลือกล ้วนปวดร ้าว ึ เป็ นเพือ ข ้าพเจ ้าชว่ ยได ้ก็แต่เพียงความรู ้สก ่ นปลอบประโลม

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 480

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ทารกที่แ ตกดับไป...ทารกที่เ ป็ นตั วอยู่...ชะตากรรมใดจะเกิด ขึน ้ แก่ใ ครในลํ าดั บ ถัดไป อันทีจ ่ ริงมิใชเ่ รือ ่ งของข ้าพเจ ้า แต่ข ้าพเจ ้าก็ ถูกความปวดร ้าวกัดกินใจอย่างชว่ ยไม่ได ้ ั ญาณแห่งความฉงนได ้ ข ้าพเจ ้าไม่สามารถปิ ดรับคลืน ่ สญ ่ นตัวชก ั ใยอยูห เบือ ้ งหลังม่านละครชวี ต ิ สงิ่ ใดซอ ่ รือ?

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 481

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๖๔ เรือ ่ งสน

"ผ่าต ัดใจ" โดย พรายแพรว

่ งเข ้ามายังตู ้เก็บเอกสาร แสงแดดในยามบ่ายเริม ่ รุกลํ้าระเยงนอกห ้องทํ างานสาดสอ ทีเ่ ป็ นโลหิตทึบ ทําให ้อุณหภูมภ ิ ายในห ้องร ้อนอบอ ้าวจนนายแพทย์หนุ่มต ้องเดินไปปรับลด ี ส เสย ี งเครือ อุณหภูมข ิ องเครือ ่ งปรับอากาศลงอีก ๒ องศา เซ็นต์เซย ่ งปรับอากาศทีม ่ อ ี ายุนาน ํ ้ ิ กว่า ๑๐ ปี ดังกระหึม ่ กลบสรรพสาเนียงอืน ่ ๆอย่างหมดสน เขา ทรุดตัวลงนั่ งบนโซฟาตัวยาวสเี ขียวเข ้มทีย ่ กยืมมาจากห ้องคนไข ้พิเศษชั่วคราว ๋ มมันเป็ นเก ้าอีต ้ นทีพ แทนตัวเก่าทีส ่ ง่ ไปซอ ้ ัวเดียวในห ้องีพ ่ อจะใชเป็ ่ ัก ผ่อนได ้ในยามนี้ อายุ ของมันยาวนานพอๆกับเครือ ่ งปรับอากาศ... เขาหลับตาลงอย่างอ่อนล ้า อาการปวดเมือ ่ ยบริเวณต ้นคอแผ่ซา่ นเป็ นริว้ ลามไปถึง สันหลัง ๔ ชั่วโมงทีผ ่ า่ นมา ในห ้องผ่าตัดแทบจะไม่ได ้เงยหน ้าและกะพริบตา คนไข ้ผ่าตัด ้ เปลีย ่ นอวัยวะรายนีเ้ ป็ นชายสูงวัยทีม ่ โี รคแทรกซอนหลายโรค จําเป็ นอย่างยิง่ ทีเ่ ขาและทีมงาน ทุกคนต ้องทํางาน ―เครียด‖ กว่าปกติ ั ญาณติดตามตัวสง่ เสย ี งร ้องเรียกอีกแล ้ว ―ติ๊ ดติ๊ ดติ๊ ด...ติ๊ ดติ๊ ดติ๊ ดติ๊ ด...‖ สญ ื่ และพร ้อม เขารีบลุงขึน ้ อย่างว่องไว วิง่ ไปล ้างหน ้า ล ้างมือพยายามทํ าตัวให ้สดชน ิ อย่างเต็มที.่ .. สําหรับปั ญหาทีจ ่ ะต ้องเผชญ ไม่ถงึ ๕ นาที เขาก็มาอยูท ่ เี่ ตียงคนไข ้พร ้อมกับแพทย์คนอืน ่ ๆทีพ ่ งึ่ จะแยกจากกันได ้ ไม่นาน ี งพยายามรายงาน ―คนไข ้หายใจผิดปกติคะ่ ‖ เสย ทัง้ เขาและทีมงาน ทีป ่ ระกอบไปด ้วยแพทย์ และพยาบาล ชว่ ยกันแก ้ไขสถานการณ์ ของคนไข ้ทีแ ่ ย่ลงเรือ ่ ยๆ หลังการผ่าตัดไม่ถงึ ๒ ชั่วโมง...ไม่นานร่างของคนไข ้ก็สงบลงพร ้อม กับลมหายใจทีป ่ ลิดปลิว ้ เป็ นอันว่า...การผ่าตัดทีเ่ ขาทุ่มเททัง้ กายและใจ พร ้อมทีมงานคนอืน ่ ๆสมเหลวอย่ าง ไม่เป็ นท่า...มันไม่เคยเป็ นอย่างนี้มาก่อน ตัง้ แต่เขากลับมาทํ างานเพือ ่ ไข ้ทุนทีโ่ รงพยาบาล แห่งนี้เป็ นเวลานานร่วม ๓ เดือน ...เขาทํ าทุกอย่างอย่างเต็มที่ ด ้วยความรู ้ ความสามารถ ทัง้ หมดทีม ่ อ ี ยู่ แต่ก็ไม่สามารถฉุดรัง้ ชวี ต ิ ของคนไข ้ให ้ยืดยาวต่อไปได ้...สรรพสงิ่ ในโลกล ้วน เป็ นไปตามกรรม...จู่ๆประโยคนี้ก็ผด ุ ขึน ้ มาในสมอง...ใช.่ ..เขาไม่อาจไปหยุด ยัง้ วิบากกรรม ของใครๆได ้ แพทย์ก็เพียงแค่ชว่ ยชะลอหรือผ่อนเบาความทุกข์ยากทีเ่ กิดขึน ้ ทางกายให ้กับคน ไข ้ ได ้เท่านั น ้ ไม่สามารถก ้าวล่วงไปถึงการเพิม ่ หรือลดผลกรรมของคนไข ้แต่อย่างใด...เมือ ่ กรรม ้ ิ ี ของคนนั น ้ เป็ นอันต ้องหมดสนหรือจบลงในภพนีก ้ ็เป็ นอันว่าชวต ิ คนนั น ้ ต ้องจบ ลงไปด ้วย...ใคร หนอจะไปยืดต่อออไปให ้ได ้นอกจากเจ ้าตัว เขาคิดเรือ ่ งนี้เพ ้อเจ ้อเกินไปหรือเปลา?...หรือว่า

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 482

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั จะเลอะ... หมูน ่ ฟ ี้ ั งธรรมะจากวิทยุ มากไปหน่อย เอาเรือ ่ งโน ้นนีม ้ าประติดประต่อกันจนชก เขาควรจะทํ าอะไรต่อดี ระหว่างการอยู่เฉยๆปล่อ ยให ้แพทย์อายุร กรรม ซงึ่ เป็ น เจ ้าของคนไข ้ เป็ นผู ้รับผิดชอบอธิบายเรือ ่ งต่างๆให ้กับญาติคนไข ้ได ้รับรู ้แต่เพียงลําพัง หรือจะ ี ใจกับญาติผู ้ป่ วย บ ้าง...ตัดสน ิ ใจ เข ้าร่วมสนทนาด ้วย?...ตามมารยาทเขาควรไปแสดงความเสย เดินไปทีห ่ ้องพักแพทย์รน ุ่ พีท ่ เี่ ป็ นเจ ้าของคนไข ้ในทันที ิ ครับ‖ เขาผลักประตูเข ้าไปหลังจากได ้ยินเสย ี งเชอ ื้ เชญ ิ ทีด ―เชญ ่ ังมาจากข ้างในแล ้วๆ ―อ ้าว...ตูย ๋ ังไม่กลับบ ้านอีกเหรอ?‖ ี งทักทายของพีเ่ ป้ ยังคงแจ่มใส เขารู ้ดีว่ามันเป็ นการยากยิง่ นั กในสถานการณ์ เสย ่ นี้ ทีจ ื่ แจ่มใสได ้ เหมือนไม่มอ เชน ่ ะทําอารมณ์ให ้สดชน ี ะไรเกิดขึน ้ ―เป็ นยังไงบ ้างครับพีเ่ ป้ ...ญาติคนไข ้ว่ายังไงบ ้าง?‖ ี ใจและรับไม่ได ้กับเหตุการณ์ทเี่ กิดขึน ―อือม์...ก็ธรรมดานะ...เค ้าต ้องเสย ้ ในตอนนี้ พี่ ็ เองก็ยํ้ามาตลอดเลยว่าการผ่าตัดนั น ้ ไม่ได ้ให ้ผลในการรักษาร ้อยเปอร์เซนต์ โดยเฉพาะในกรณี ี่ งในเรือ ของคนไข ้ คนไข ้มีโรคแทรกซ็อนหลายโรคทีอ ่ ันตรายถึงชวี ต ิ และยังมีปัจจัยเสย ่ ง อายุ เข ้ามาร่วม...พวกเค ้าคาดหวังในการผ่าตัดครัง้ นี้มาก...และผลมันก็ออกมา ในทางตรงกันข ้าม ั เจนแล ้วนะ‖ ...พีก ่ ็วา่ พีอ ่ ธิบายให ้ญาติเข ้าใจได ้ชด ี ใจกับญาติ...พีเ่ ป้ วา่ เป็ นยังไง?‖ ―ผมตัง้ ใจจะไปแสดงความเสย ―ก็ด.ี ..แต่ตอนนีพ ้ ักเอาไว ้ก่อนเถอะ...เพราะญาติคนไข ้เขายัง ยุง่ ๆเรือ ่ งศพอยู.่ ..พรุ่งนี้ ส ิ ถ ้าว่างตอนเย็นไปงานศพ คนไข ้พร ้อมกัน เห็นทางญาติบอกว่าจะตัง้ บําเพ็ญกุศลไว ้ถึง ๗ วัน ตูม ๋ ี case หรือเปล่าหล่ะ จะเลือ ่ นไปก่อนก็ได ้‖ ―ไม่เป็ นไรครับ พรุ่งนี้ case สุดท ้าย คาดว่าน่าจะเสร็จก่อน ๔ โมงเย็น‖ เขารีบตอบ อย่างร ้อนรนไม่ทันได ้คิดอีกแล ้ว พรุ่งนี้ตอนเชา้ เขามีผา่ ตัดใหญ่ครัง้ สําคัญจะเสร็ จตามเวลาที่ กําหนดไว ้หรือเปล่า ก็ยังไม่รู ้ นึกถึงตารางเวรใหม่ทอ ี่ ัดเข ้ามาเต็มแน่น เผลอๆต ้อง ―on call‖ ๒๔ ชวั่ โมง ศัลยแพทย์ทน ี่ ก ี่ ําลังขาดแคลน แต่ก็พลัง้ รับปากไปแล ้วจะทํายังไงได ้ ―งัน ้ พรุง่ นีม ้ าเจอกันทีน ่ ต ี่ อน ๕ โมงนะ จะไปรถพีค ่ ันเดียวหรือ ต่างคนต่างไปก็แล ้วแต่ สะดวก...คุ ้นเคยกับถนนหนทางในกรุงเทพฯดีแล ้วหรือยัง ?...เห็นว่าพึง่ กลับมาจากอังกฤษ‖ พีเ่ ป้ แพทย์รน ุ่ พีท ่ ภ ี่ ายนอกดูขรึมๆคนนี้ ก็มอ ี ัธยาศัยและชา่ งคุยไม่น ้อย ―ยังไม่คุ ้นเท่าไหร่ครับ...กรุงเทพฯเดีย ๋ วนี้เปลีย ่ นแปลงไปมาก จะไปไนหมาไหนบาง ้ ทีต ้องถามเสนทางเอาไว ้ก่อนให ้แน่ใจ ไม่งน ั ้ หลงเอาง่ายๆ‖ ―พวกตึก และอาคารมั น ไม่ค่อ ยเพิม ่ มากหรอก หลังฟองสบู่แ ตกทุก อย่า งก็ เ งีย บ ้ ้ ้ให ้ หายไปหมด ไม่มใี ครกล ้าสร ้าง แต่เสนทางจราจรนี ส ่ เิ ปลีย ่ นแทบจะทุกเดือน ประเดีย ๋ วเสนนี เข ้า เป็ น oue way เดือนหน ้าเปลีย ่ นอีกแล ้วเป็ น two way ขับไป ขับมา ทุกวัน บางทีก็งง‖ ั ออกรส เขายืนคุยไปเรือ การสนทนาชก ่ ยๆขณะทีฝ ่ ่ ายทํางานไปคุยไป

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 483

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ทานอะไรหรือยัง? ถ ้ายัง เดีย ๋ วไปทานด ้วยกันมัย ้ ‖ ―ยังเลยครับ ผมมารบกวนพีห ่ รือเปล่า?‖ เขาอยากบอกไปว่า เขายังไม่ได ้ทานข ้างกลางวันเลยด ้วยซํ้ า แต่คด ิ อีกที พีเ่ ป้ ก็ อาจจะยังไม่ได ้ทานเหมือนกัน พูดไปทําไม...ยังไม่ทันได ้พูดอะไรต่อ พีเ่ ป้ ก็หมุนตัวออกไป จากห ้องอย่างเร่งรีบ ปล่อยให ้เขายืนเคว ้งอยูค ่ นเดียว...ยังหรอก...งานยังไม่เสร็จเขารู ้...พีเ่ ป้ คงเอาเอกสารออกไปให ้พยาบาล และสงั่ งานอยูข ่ ้างนอก เขารู ้ดีวา่ งานของพีเ่ ป้ วันนี้ไม่อาจจบ ลงได ้โดยเร็ว...เผลอคิดอะไรเพียงแวบ พีเ่ ป้ กลับเข ้ามาเมือ ่ ไหร่ไม่รู ้ จนสะดุ ้งตัวขึน ้ เล็กน ้อย จากแรงกระทบของฝ่ ามือทีต ่ บลงเบาๆบนบ่า ―ไปกันได ้แล ้วตู๋ พีห ่ วิ จนตาลายแล ้ว‖ ระหว่างรับประทานอาหารทีค ่ วบมือ ้ กลางวันและเย็นเข ้าด ้วยกันนั น ้ มีเรือ ่ งราของพีเ่ ป้ และของเขาถ่ายทอดออกมาให ้รับรู ้ซงึ่ กันและกันมากมาย ทัง้ ๆทีเ่ ห็นหน ้ากันเกือบจะทุกวัน แต่ ก็แทบไม่เคยได ้สนทนาวิสาสะ ต่างคนต่างมีงานทีต ่ ้องทําอย่างเร่งรีบ เพราะทุกเวลานาทีท ี่ ผ่านมันมีค วามหมายเกีย ่ วข ้องกับชวี ต ิ ทีก ่ ํ าลั งเป็ นอยู่ และกํ าลังจะล่วงดับ...ไม่ม ใี ครอยาก ปล่อยให ้เวลานัน ้ ผ่านไปอย่างสูญค่าแม ้ วินาทีเดียว... เขารั บ รู ้มาก่อ นหนา้ นี้ว่า พี่เ ป้ มีภ รรยาเป็ นแอร์ โฮสเตสสาวสวย ของสายการบิน ื ฮากันทัง้ รุน แห่งชาติ เป็ นทีฮ ่ อ ่ คงต ้องสอบถามกันหน่อยหล่ะว่าชวี ต ิ ครอบครัวเป็ นยังไง?‖ ―พีห ่ ย่าไปนานแล ้ว‖ ั ้ ๆถึงเรือ เป็ นคําบอกเล่าสน ่ งราวชวี ต ิ คู่ ―อ ้าว...ทําไมหล่ะครับ‖ ั พันธ์กับผู ้ชายคนอืน ―มันมีเหตุนะ...เค ้าไปมีความสม ่ ทัง้ ๆทีม ่ พ ี เี่ ป็ นสามีอยู่ ―รุนแรงถึงขัน ้ ต ้องหย่าเลยหรือ?‖ ื ...สจ๊วตคนนั น ―ฮอ ้ เป็ นเพือ ่ นรุ่นน ้องของแฟนพี่ พอดีมันมีปัญหาเรือ ่ งทีพ ่ ัก พีก ่ ็เลยให ้ มาอยูท ่ บ ี่ ้านด ้วยกันชั่วคราว เพราะทีบ ่ ้านเรือนหอของพีย ่ ั งมีห ้องว่าง และก็อยูใ่ กล ้กับ crew center จะได ้ไปทํ างานสะดวก แรกๆก็ไม่มอ ี ะไร เป็ นแค่ความสัมพั นธ์อย่างรุ่นพี่ รุ่นน ้องกัน ื้ ทาวน์เฮาสท ์ อ ธรรมดา แต่ตอนหลัง มันไปซอ ี่ ยูต ่ ด ิ กับหมูบ ่ ้าน...คราวนี้แหล่ะ...แฟนพีไ่ ปขลุก อยูก ่ ับมันทัง้ วัน...ทัง้ คืนจนกระทั่งวันหนึง่ ก็มาบอกกับพีว่ า่ จะไปอยูก ่ ับ ไอ ้คนนั น ้ แล ้วจะให ้พีท ่ ํา ยังไง? จะให ้ยือ ้ ต่อไปก็ไม่มอ ี ะไรดีขน ึ้ หย่ากันไปเลยดีกว่าให ้มันจบๆเรือ ่ ง‖ คําพูดต่างๆหลั่งไหลพรั่งพรูออกมาจากแพทย์รุ่นพีอ ่ ย่างต่อเรือ ่ ง เขาได ้แต่ฟังอย่าง เงียบๆไม่ออกความคิดเห็นใดๆ เพราะเรือ ่ งชวี ต ิ คู่ ชวี ต ิ รักอะไรนั่ น มันไม่เคยอยูใ่ นความสนใจ ของเขาเลยสัก นิด มั นเป็ นเรื่องทีแ ่ สนจะไกลตัวออกไปจากเขามาก และเป็ นส งิ่ ที่เขาไม่ ี้ ว...ความรั ก ระหว่างชายหนุ่มหญิงสาวสมัยนี้ ไม่ม ี อยากจะรับรู ้หรืออยากสัมผัสแม ้เพียงเสย หรอกทีจ ่ ะจีรังยั่งยืน มันมีแต่เรือ ่ งตัณหา ราคะ ทั ง้ นั น ้ ต่างฝ่ ายต่างหลงใหลใฝ่ หารสชาติใน ่ ํานาจเบือ กามคุณ ทําให ้ฉุดรัง้ ไปสูอ ้ งตํา่ ...ท ้ายทีส ่ ด ุ ก็ไม่ตา่ งอะไรกับพวกเดรัจฉาน ทีพ ่ ากันสม ่ ันอย่างไม่รู ้จักเลือกสถานที่ และเวลา...เขาคิดไปในทางอคติหรือเปล่า ? ก็มันมีแต่เรือ สูก ่ ง ึ ตัวเอง...คําตอบที่ อกุศลทัง้ นัน ้ จะให ้คิดไปในทางทีด ่ ๆี ได ้ อย่างไร? พยายามประเมินความรู ้สก ึ ได ้ก็คอ ื รู ้สกขยะแขยงอย่างบอกไม่ถูกเมือ ่ นึกถึงเรือ ่ งนี้ มันเริม ่ มีมากขึน ้ เรือ ่ ยๆ หลังจากอ่าน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 484

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื และฟั งเทปธรรมะทุกวัน... หนังสอ ―ตู.๋ ..อ ้าวเป็ นไงนั่งเงียบไปเลย...พีไ่ ม่ควรเอาปั ญหาครอบครัวมาเล่าให ้ฟั ง...มั นคงไม่ มีกรณีอย่างพีม ่ าก นักหรอกนะ อย่าไปกลับเลย ตอนนีค ้ บใครอยูห ่ รือเปล่า?‖ ―ไม่มค ี รับ...ผมยังไม่คด ิ เรือ ่ งนี้‖ ―ก็ดแ ี ล ้ว...งานของเราหนักมาก โดยเฉพาะศัลยแพทย์อย่างตู๋ เวลาสว่ นตัวแทบจะไม่ มี ถ ้าจะเลือกใครก็ต ้องดูให ้ดีนะว่า เค ้าเข ้าใจ และรับสภาพงานของเราได ้จริงๆหรือเปล่า หรือ แค่ทําเป็ นว่ายอมรับเล่นๆมั นแยกยากนะ ระหว่างของจริงและของปลอม ปั ญหาของพีน ่ ัน ้ พี่ ยอมรับว่าเรือ ่ งนีพ ้ วี่ างใจเอาไว ้ไม่ดต ี งั ้ แต่แรก...‖ ั ้ ๆ ระงับคําพูดไม่ให ้แสลงใจไปว่าก็เพราะหลงติด และมัวเมาใน ―ครับ‖ เขาตอบรับสน กามตัณหาจนลืมหูลม ื ตาไม่ขน ึ้ น่ะส ิ มันถึงได ้เป็ นแบบนี้ กว่าจะรู ้ตัวอีกทีก็แก ้ไขอะไรไม่ได ้แล ้ว ้ การสนทนาจบลงแบบฝื ดๆสําหรั บเขา เรือ ่ งทีค ่ ุยกันเมือ ่ ครู่ผ่านหูซายทะลุ หูขวา ออกไปหมด ไม่มก ี ารเก็บเอามาใสใ่ จแม ้แต่น ้อย เรือ ่ งของพีเ่ ป้ ...มันก็เหมือนเรือ ่ งอืน ่ ๆทีเ่ กิดขึน ้ ่ า ทุกข์เข ้ามาใสต ่ ัว...ถ ้าไม่แสวงหาคู่ หารักกันอย่างขาดสติ ปั ญหามันก็ไม่ เพราะคนเราไปแสห ต ้องเกิด คนเรานี่น ้า...ทุกข์จริงๆมีให ้ได ้พบปะสพเจอกันอยูแ ่ ล ้วทุกคน โดยเฉพาะคนทีอ ่ ยูใ่ น ี อย่างเขา การเกิด การแก่ การเจ็บ การตาย มีให ้เห็นทุกวัน ยังไม่พอ ยังต ้องพากันไปวิง่ อาชพ ิ มัน แสวงหาทุกข์ตา่ งๆกันมาเพิม ่ อีก ไอ ้เรือ ่ งแสวงหาลาภยศ สรรเสริญ หรือ พวกทรัพย์สน ้ ก็ พอจะเป็ นประโยชน์แก่เจ ้าตัวผู ้แสวงหาอยูบ ่ ้างทัง้ ๆทีแ ่ ท ้จริงแล ้วทัง้ หมดมันก็คอ ื ความโลภ... ก็ยังเป็ นปุถุชนอยู่ เรือ ่ งพวกนี้ใครๆก็ตัดใจออกจากมันได ้ยาก...แต่สงสัยจริงๆไอ ้เรือ ่ งแสวงหา รัก ...นี่จะแสวงหารัก...นี่จะแสวงหากันไปทําไมนั กหนา?...บทสรุปทีด ่ ๆี หาไม่เจอ กันเลยซัก ราย ประเด็นสําคัญมันอยู่ทเี่ วลา ทุกข์มันไม่ได ้ทุกข์อยู่คนเดียวซะเมือ ่ ไหร่กัน...อย่างน ้อยก็ ต ้อง ๒ คนทีม ่ ารักกันนั่ นแหละ ต ้องมารับทุกข์ทไี่ ด ้สร ้างร่วมกัน ไว ้ แต่คนเราชอบหลอกตัวเอง เวลารักกันจะเอาแต่สข ุ อย่างเดียว ทุกข์หรือปั ญหาไม่เอา...มีทไี่ หนกัน ๒ คนมาอยูด ่ ้วยกันแล ้ว จะไม่เกิดปั ญหาอะไรเลย...ขนาดอยูค ่ นเดียวยังมีปัญหาร ้อย แปด... เขาเดินคิดอะไรไปเรือ ่ ยเปื่ อยจนกระทั่งมาถึงหอพักแพทย์ คืนนีเ้ ขาต ้องค ้างทีน ่ เี่ พราะ ้ ่เขามี case ผ่าผัดใหญ่ ―ผ่าตัดเปลีย พรุ่งนี้เชาตรู ่ นหัวใจ‖ อีกครัง้ หนึง่ หัวหน ้าทีมศัลยแพทย์ ี่ วชาญในระดับประเทศ อาจารย์แพทย์ผู ้นี้ เขาเคยร่วมงานมาแล ้ว ๒ ครัง้ ใน เป็ นอาจารย์ผู ้เชย ึ ษาเหมือนเมือ ฐานะศัลยแพทย์ทม ี เดียวกัน ไม่ใชใ่ นฐานะอาจารย์และนั กศก ่ ก่อน เขายังอยู่ เพียงแค่ปลายแถวเมือ ่ เทียบกับความสามารถของท่าน การได ้มีโอกาสร่วมงานด ้วยแค่นี้ก็ถอ ื ว่า ี แล ้ว หวังว่าการผ่าตัดในวันพรุง่ นีค เป็ นเกียรติแห่งวิชาชพ ้ งจะผ่านพ ้นไปได ้ด ้วยดี... ความคิด บางอย่างแวบผ่านเข ้ามาโดยไม่ได ้ตัง้ ใจ เขานึก ถึงการตายของคนใน ิ ปี คุณตาเขาเส ย ี ช วี ต ครอบครั วคือ คุณตา และ แม่ท ี่ผ่านมาแล ้วหลายส บ ิ ด ้วยภาวะหั วใจ ล ้มเหลว มันเป็ นโรคหรืออาการทีเ่ ศรษฐีและนั กธุรกิจนิยมเป็ นกันในสมัยนั น ้ คุณตาเขาเป็ น ื่ เสย ี งคนหนึง่ ของภาคทีเดียว สว่ นแม่เขาตายด ้วยโรคทีห เศรษฐีภธ ู รทีม ่ ช ี อ ่ าสาเหตุไม่ได ้ ในใน มรณบัตรทีโ่ รงพยาบาลออกให ้นั น ้ เขียนไว ้ว่า ―ระบบทางเดินหายใจล ้มเหลว‖ เขาจํามันได ้ดี เพราะอ่านผ่านสายตา ซํ้าแล ้ว ซํ้าเล่า ไม่รู ้กีร่ อบ ตอนนั น ้ เขาอายุ ๑๒ ปี คิดอยูใ่ นใจว่า หมอนี่ ชางกระไรคนตายทุกคนก็ระบบทางเดินหายใจล ้มเหลวกันทัง้ นั น ้ เป็ นสาเหตุหนึง่ ทีท ่ ําให ้เขามุ มานะอยากทีจ ่ ะมาเป็ นแพทย์เขาอยากหา สาเหตุการตายของแม่ให ้รู ้ชัด...เขารู ้ว่า แม่ป่วยทาง ใจมานานแสนนาน และนาจะเป็ นสาเหตุสําคัญไปสูการตาย เพราะมันมีผลกระทบทํ าให ้ ื่ มโทรมและถดถอยจนโรคร ้ายต่างๆเข ้ารุมเร ้า แทรกซอน... ้ ร่างกายเสอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 485

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

แต่มันก็เป็ นเรือ ่ งทีแ ่ ปลก เวลาผ่านไปหลายปี ทเี่ ขาเรียนในคณะแพทย์ ทําให ้ความ อยากรู ้ในเรือ ่ งนั น ้ ลดลงจนแทบไม่อยากทีน ่ ก ึ ถึงเลยด ้วยซํ้า เพราะเมือ ่ เขารู ้รายละเอียดต่างๆ ้ มากขึน ้ ร่างกายของมนุ ษย์ทม ี่ ก ี ลไกแสนจะซับซอนและแทบจะแยกกั นไม่ออกระหว่างการ ทํ างาน ของกายกับจิต...สาเหตุก ารตายของแม่มั นกลายเป็ นเรื่อ งสะเทือนใจสํ าหรั บคนที่ ปล่อยปละละเลยในการรักษาจิตให ้มีความสําคัญเท่ากับกายอย่างเท่าเทียม... ...แม่คอ ื ชวี ต ิ จิตใจของเขา แม่เป็ นทุกสงิ่ ทุกอย่างเขารักแม่มากกว่าใครๆรักมากกว่า ี พ่อ...สําหรับคนอืน ่ อาจจะแบ่งความรักให ้กับพ่อและแม่เท่าๆกัน แต่เขาไม่ใช.่ ..ความสูญเสย ในครัง้ นั น ้ เป็ นเรือ ่ งทีย ่ งิ่ ใหญ่ทส ี่ ด ุ ในชวี ต ิ โลกทัง้ โลกแทบจะล่มสลายลงฉั บพลันเมือ ่ ขาดแม่ ่ นัน ทําไมถึงเป็ นเชน ้ ?... ครอบครัวของเขามี ๔ คน พ่อ แม่ เขา และน ้องชาย พ่อเป็ นพนักงานในระดับบริหาร ของรัฐวิสาหกิจแห่งหนึง่ สว่ นแม่นัน ้ เป็ นแม่บ ้านธรรมดาแม ้จะมา ครอบครัวของนักธุรกิจทีม ่ ั่งคั่ง ้ ี แต่เมือ ่ มาใชชวต ิ คูร่ ่วมกับพ่อทีมาจากครอบครัวข ้าราชการธรรมดา แม่กลับเป็ นคนทีอ ่ อ ่ นน ้อม ถ่อมตน อ่อนโยน มีเมตตากับคนทีท ่ ก ุ ข์ยาก และด ้อยกว่าในขณะทีพ ่ อ ่ เป็ นคนทะเยอทะยานมัก ใหญ่ใฝ่ สูง เอาตัวเองเป็ นใหญ่ไม่เห็นหัวใคร มันทําให ้พ่อขึน ้ สู่ ความสําเร็ จในหน ้าทีก ่ ารงาน อย่างทีค ่ นรุน ่ เดียวกันไม่อาจเทียบ...เขาไม่ได ้ มองพ่ออย่างอคติ แต่มันเป็ นความจริงทีเ่ กิดขึน ้ แม่ ถูกกดให ้ตํ่าลง และถูกผลักไปอยูเ่ บือ ้ งหลัง ไม่มก ี ารให ้เกียรติกับในฐานะทีเ่ ป็ น ภรรยาคูช ่ วี ต ิ เขาและน ้องชายเหมือนเป็ นผู ้ใต ้บังคับบัญชาของพ่อ มันเป็ นความสัมพันธ์ทเี่ หิน ต่างทีไ่ ม่ควรให ้เกิดในครอบครัวไหนๆ คุณตาเป็ นคนเดียวทีเ่ หมือนจะรู ้ และเข ้าใจในเรือ ่ งนี้ด ี ทีส ่ ด ุ ในชว่ งปิ ดเทอมทุกครัง้ คุณตาจึงกํ าชับให ้แม่พาเขาและน ้องไปขลุกอยูท ่ บ ี่ ้านท่าน จนกว่าจะเปิ ดเทอม เป็ นชว่ งเวลาทีเ่ ขาอบอุน ่ ใจเป็ นทีส ่ ด ุ เขาและน ้อง จะเล่นซุกซนกันอย่างไร ี น ้า คุณตาไม่เคยว่า ไม่เคยบ่น อยากจะกิน อยากจะทําอะไรก็ได ้เต็มที่ และทีส ่ ําคัญ เขาเห็นสห แววตาของแม่แจ่มใสเริงรืน ่ อย่างไม่เคยได ้พบเห็นเมือ ่ อยูท ่ บ ี่ ้าน ซงึ่ มีแต่บรรยากาศของความ ิ ทุกคนอยูก อ ้างว ้างเปล่าเปลีย ่ วอยูร่ ายรอบ ทัง้ ๆทีส ่ มาชก ่ ันพร ้อมหน ้า ความสุขภายในครอบครัว ิ และปั จจัยภายนอก แต่มันก่อเกิดจากความสัมพั นธ์ภายใน มันไม่ได ้ขึน ้ อยูก ่ ับจํ านวนสมาชก ระหว่างกัน มันเป็ นปั จจัยภายในทีท ่ ุกคนต ้องร่วมกันสร ้างให ้เกิดขึน ้ โดยเฉพาะคนทีเ่ ป็ นพ่อ และแม่... วาย...

ภาพทีเ่ ห็นแม่นั่งเหงา มีลก ู ๆนั่ งทานข ้าวเป็ นเพือ ่ นเป็ นภาพทีต ่ ด ิ ตาตรึงใจเขาอยูไ ่ ม่รู ้

ี ใจ เขารู ้ว่าแม่เจ็ บปวด แต่ความเป็ นเด็ก และยังอ่อนเยาว์ ก็ คด ิ เอาเองว่าแม่คงเสย เบือ ่ ระอาทีเ่ ขาและน ้องชาย เป็ นเด็กดือ ้ ซุก ซน ว่ายาก จึงพร ้อมใจและพากันเปลีย ่ นแปลง พฤติกรรมตัวเองใหม่ ตัง้ ใจเล่าเรียนและทําตัวให ้เป็ นทีร่ ักของแม่...ซงึ่ ก็ได ้ผลบ ้าง แต่มันไม่ใช ่ ทัง้ หมด เขารู ้ว่าแม่ต ้องการบางส งิ่ บางอย่างทีม ่ ากไปกว่านั น ้ มั นเป็ นส งิ่ ทีเ่ ขาและน ้องชาย ทดแทนและหามาให ้ไม่ได ้...กว่าจะรู ้และเข ้าใจใน เรือ ่ งต่างๆ ว่าสงิ่ ทีแ ่ ม่ต ้องการนั น ้ คืออะไร ิ ปี ... เวลามันก็ผา่ นล่วงเลยไปอีกนั บสบ ี ชวี ต ความเจ็บป่ วยของแม่เริม ่ ปรากฏให ้เห็นชัดหลังจากทีค ่ ณ ุ ตาเสย ิ จิตใจทีอ ่ อ ่ นแอ อยู่แล ้วถูก ซํ้าเติม ด ้วยโรคที่ม อ ี าการจากสนอ้ ยจนกลายเป็ นมาก แม ้ว่าพ่อ จะจั ด หาแพทย์ ี่ วชาญมารักษา ก็ไม่ได ้ทําให ้ทุกอย่างดีขน ผู ้เชย ึ้ ...ยิง่ แม่เจ็บป่ วยมากจนกระทั่งต ้องไปพํานั ก อยู่ ทีโ่ รงพยาบาล ความเหินห่างก็ยงิ่ ปรากฏให ้เห็นเป็ นรูปเป็ นรอยชัดแจ ้ง...แม่จากไป...ท่าม กลางความโศกเศร ้าอาดูรของเขาและน ้องชาย เขาร ้องไห ้แทบจะหมดสติ สว่ นน ้องชายกลับ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 486

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ยืนตะลึงนิง่ ร ้องไม่ออก...น ้องชายเขาไม่ได ้ร ้องไห ้ในวันนัน ้ ...แต่ร ้องหลังจากนั น ้ เรือ ่ ยมาจนถึง ทุกวันนี้ เมือ ่ คิดถึงแม่ขน ึ้ มาในคราใด... มันเป็ นจุดอ่อนของเขาและน ้องชายเมือ ่ มาเป็ นแพทย์ เพราะได ้เห็น ได ้รับรู ้เรือ ่ งการ ิ กว่าอาชพ ี อืน ตายอย่างใกล ้ชด ่ ทุกครัง้ ทีไ ่ ด ้ประสพ พวกเขาทัง้ สองจะรู ้สักหวั่นไหวกับมันจน ่ นไว ้อยูภ แทบจะคุมสติเอาไว ้ไม่อยู.่ ..ความลับ นี้ถูกเก็บซอ ่ ายในไม่ให ้ผู ้ใดรับรู ้...น ้องชายเขา เลือกทีจ ่ ะเรียน ต่อเป็ นจักษุ แพทย์ ด ้วยเหตุผลทีว่ า่ มันคงมีไข ้น ้อยรายทีจ ่ ะมีอาการเจ็บป่ วยถึง ี ช วี ต ิ กับ ความรู ้สก ึ นี้อ ย่างองอาจโดยตรง ด ้วยการเป็ น ขัน ้ เส ย ิ ...สว่ นเขาเลือ กที่จะเผชญ ศัลยแพทย์ ไม่ใชเ่ พราะแข็งแกร่งกว่าน ้อง หายอยากทดสอบตัวเองว่าจะทนกับมันได ้ดีแค่ไหน ... เกือบทุกวันทีเ่ ขาเดินเข ้าห ้องผ่าตัดมันมีความเป็ นความตาย รออยูท ่ ุกเวลา ทุกนาที ิ กับการตายของคนไข ้มาพอสมควรแล ้ว แต่ก็ยังรู ้สก ึ ประหวั่น อย่างเลีย ่ งไม่ได ้ แม ้เขาจะเผชญ ิ ่ ิ ั พรั่นพรึงกับมันทุกครัง้ เขายังวางใจให ้คุ ้นชนกับมันไม่ได ้ สงทีเ่ ขาได ้สมผัสและรับรู ้...ความ ี และโศกเศร ้า ไม่วา่ จะเป็ นในสว่ นของญาติค นไข ้และแพทย์ ตายมันยังคงเป็ นความสูญเส ย ผู ้รักษา...ไม่วา่ วันเวลาผ่านไป เนิน ่ นานแค่ไหน ความตายยังเป็ นสงิ่ ทีท ่ ุกคนอยากผลักไสให ้ ิ ให ้ไกลที่ สุดเท่าทีจ ออกไปจากตัวและคนใกล ้ชด ่ ะทําได ้‖ อย่างเหตุการณ์ในวันนีท ้ ย ี่ ังคงคุกรุน ่ อยูใ่ นใจเขายังไม่จาง แม ้จะเกือบ ๓ ทุ่มแล ้ว เขา ึ เหมือนกับว่าพึง่ ออกจากห ้องผ่าตัดมาได ้ไม่นาน ทัง้ ๆที่ เวลาผ่านล่วงมากว่า ๕ ชั่ว ก็ยังรู ้สก โมง... สายตาเขาจับจ ้องไปที่ mail box หน ้าห ้องพักมีเอกสารมาถึงเขาหลายฉบับ ล ้วน ี ้ าแผ่นหนึง่ แทรกอยูใ่ นหมูเ่ อกสารนั น แล ้วแต่เป็ นจุลสารทางการแพทย์ มีโน ้ตสฟ ้ มีใครเดินผ่าน ี งทักทายแว่วๆ... เขาไปแล ้วสง่ เสย ―พีต ่ ๆู๋ มีคนมาหาพีต ่ อนเย็นแน่ะ‖ เลศนัย...

ี ง มิกซ ์ แพทย์รุ่นน ้องทีพ เขาหันกลับไปทางต ้นเสย ่ ักห ้องถัดไป กํ าลังยืนยิม ้ แบบมี ื่ ไว ้หรือเปล่า?‖ ―ใครเหรอ...บอกชอ ื่ เมย์...เป็ นเด็กนั กศก ึ ษา‖ พูดจบก็ทําหน ้าล ้อเลียนกลายๆ ―บอกครับ...บอกว่าชอ ึ ษาเหรอ?‖ ―เดีย ๋ วนีพ ้ อ ่ คบกับพวกเด็กนั กศก

้ ―เฮย!...‖ เขานึกไม่ออกทําท่าครุ่นคิดหนั ก เด็กนั่ นมาจากไหนเป็ นใครกัน...รู ้จักเขา ได ้ยังไง?... ์ ็รู ้ว่าพีพ ―เปล่า?...พีไ่ ม่ได ้รู ้จักใครและไม่ได ้คบกับใครทัง้ นั น ้ มิกซก ่ งึ่ จะกลับมาได ้แค่ ๓ เดือน ขนาดบ ้านพีอ ่ ยูบ ่ างกอกน ้อยใกล ้ๆแค่นี้ ยังกลับไปนอนได ้ไม่กค ี่ น ื ‖ ―ผมฝากโน ้ตสอดไว ้ที่ mail box พีเ่ ห็นหรือเปล่า?...เด็กบอกว่าอาจารย์เค ้าให ้มาพบ พี่ ยังไงนีแ ่ หละ...‖ มันอาจจะคลีค ่ ลายสถานการณ์ไปได ้บ ้าง จากอาการมึงงงทีเ่ ขาแสดงเมือ ่ ครู่ แต่จะ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 487

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื่ สนิทใจหรือเปล่าเขาไม่อาจรู ้ได ้... เชอ ―อือม...ขอบใจนะ‖ ―ผมไปหล่ะ‖ ิ้ เสย ี ง...เจ ้ตัวยังคงยิม สน ้ รื่น...........เรื่อ งของเขาคงเป็ นที่เมาท์กั น สนุ ก ในวง meeting ของมิกซใ์ นคํา่ นี้ และอาจจะแพร่กระจายไปยัง ตึกต่างๆในวันพรุ่งนี้...‖ ห ้ามใจคนนั น ้ ห ้ามยาก ยิง่ ห ้ามลมปากแล ้วไม่รู ้จะห ้ามยังไงไหว‖ ...ชา่ งปะไรเล่า?...จะไปแก ้ไปห ้ามกิเลศคน อืน ่ ได ้ยังไง...มันไม่ใชเ่ รือ ่ ง จริง...ซักวันหนึง่ ก็จะมีขา่ วอืน ่ ทีน ่ ่าสนุกกว่าและตืน ่ เต ้นกว่ามากลบ ่ เรือ ่ งแค่นเี้ ล็กน ้อยไม่น่าเก็บมาใสใจ... ี ้ านั น เขาดึงแผ่นโน ้ตสฟ ้ ออกมาอ่านบนแผ่นโน ้ต มีลายมือตัวอ ้วนกลมทีค ่ อ ่ นข ้างจะคุ ้น ตา มันเป็ นลายมือของญาติผู ้พี่ พีต ่ ล ๋ี ูกชายของลุงใหญ่ทไี่ ด ้ทุนไปเรียบปริญญาเอกก่อนหน ้า ื ต่อที่ ม.สงขลาฯ ก่อนหน ้าเขา ๒ เดือน...พีต เขาได ้ไม่นาน และพึง่ จะกลับมาสอนหนั งสอ ่ บ ๋ี อก ื่ เมย์ด ้วย เด็กเมย์เป็ นนั กศก ึ ษา ชน ั ้ ปี ท ี่ ๔ มีพต ให ้เขาชว่ ยออกใบรับรองแพทย์ให ้เด็กทีช ่ อ ี่ เ๋ี ป็ น อาจารย์ทป ี่ รึกษา มาสอบเป็ นแอร์โฮสเตสสายการบินญีป ่ น ุ่ ตอนนี้สอบข ้อเขียนผ่านแล ้ว เหลือ ั ภาษณ์ ทีต ้ บรองแพทย์อ ้อ...เหตุนเี้ อง...พีต แต่สอบสม ่ ้องใชใบรั ่ ค ๋ี งจะบอกรายละเอียดของเขา ้ ให ้เด็กรู ้อย่างหมดไส หมดพุงไปแล ้ว โธ่เอ๊ย...พีต ่ ก ๋ี ็เป็ นแบบนี้ นิสัยชอบชว่ ยเหลือ เอือ ้ เฟื้ อ ผู ้อืน ่ เป็ นลักษณะเด่นประจําตัว...อยูท ่ โี่ น่นถึงได ้ถูกรับเลือกให ้เป็ น ―หัวหน ้านั กเรียนไทย‖ ถึง ้ ๓ ปี ซอน... ี งโทรศัพท์มอ เขาเดินเข ้าห ้องพักเตรียมตัวจะอาบนํ้ า เสย ื ถือก็ดังขึน ้ หยิบขึน ้ มาดูมัน เป็ นเบอรีท ่ ไี่ ม่เคยเห็นมาก่อน... ี งและระมัดระวังตัว ―สวัสดีครับ‖ เขาพูดอย่างออมเสย ิ ย์อาจารย์ต‖๋ี ―สวัสดีคะ่ คุณหมอตูน ๋ ะคะ...หนูเมย์คะ่ เป็ นลูกศษ เด็กเมย์...นั่นเอง ่ ย ―อ๋อ...หนูจะมาถามเรือ ่ งใบรับรองแพทย์ใชม ั ้ ?‖ ―ค่ะ...พรุง่ นีห ้ นูไปพบคุณหมออีกได ้หรือเปล่าค่ะ วันนีห ้ นุไปรอพบแล ้วไม่เจอ...‖ ่ ัย ―เอาอย่างนี้นะ...พรุ่งนี้หนูไปพบปะชาสัมพันธ์ทต ี่ ก ึ OPD รู ้ใชม ้ ครับว่าตึกไหน? ถ ้า ไม่รู ้ จะถามใครก็ได ้ในโรงพยาบาล แล ้วแจ ้งเจ ้าหนา้ ที่ว่าจะมาขอใบรั บรองแพทย์ เค ้าจะ ี ค่าธรรมเนียมเท่าไหร่?...‖ มันเป็ นคําแนะนํ าทีแ แนะนํ าหนูเองว่าต ้องทํายังไง เสย ่ สนจะธรรมดา ใครๆก็แนะนํ าแบบนีไ ้ ด ้ไม่จําเป็ นต ้องมาสอบถามศัลยแพทย์อย่างเขา ี งผิดหวังนิดๆก่อนทีจ ―ค่ะ...ขอบคุณมากนะคะ‖ มีนํ้าเสย ่ ะวางสายไป ึ โล่งใจอย่างบอกไม่ถูก...คิดตําหนิถงึ ความใจแคบของตัวเอง ทําไมเขาไม่ เขารู ้สก ชว่ ยเหลือเด็กนั่นอย่างเต็มทีไ่ ปเลยนะ เขาทําได ้ง่ายๆ สบายๆเลย เด็กเมย์เป็ นเด็กต่างจังหวัด คงไม่รู ้จักอะไรในกรุงเทพฯมากมายนั ก แต่คด ิ อีกที พรุ่งนี้เขาจะได ้ออกจากห ้องผ่าตัด case แรกกีโ่ มงก็ยังไม่รู ้ มันอาจจะต ้องยืดยาวถึงเวลาอาหารกลางวันก็เป็ นได ้...แนะนํ าไปอย่างนี้ แหละดีแล ้ว เด็กควรจะชว่ ยตัวเองบ ้าง...ปี ๔ แล ้วนี่...พีต ่ ก ๋ี ็ชา่ งกระไรเลยไม่ยอมโทร.มาบอก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 488

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั นิด แต่ก็ชา่ งเถอะเขาก็ทําได ้แค่นแ ให ้รู ้ล่วงหน ้าซก ี้ ม ้รู ้ว่ามันไมใชว่ ธิ ก ี ารทีด ่ ท ี ส ี่ ด ุ ก็ตาม ้ านไปได ้ด ้วยดี แตกว่าจะแล ้วเสร็ จก็เป็ น วันรุง่ ขึน ้ การผ่าตัดเปลีย ่ นหัวใจในภาคเชาผ่ ั เวลาใกล ้เทีย ่ งตามทีเ่ ขาสงหรณ์ใจไว ้ ถ ้า case แรกยืดเยือ ้ แบบนี้ case ถัดไปก็ต ้องเลือ ่ นเวลา ออกไปอย่างเลีย ่ งไม่ได ้ ชักกังวลแล ้วส ิ case สุดท ้ายจะเสร็ จก่อนบ่าย ๔ โมง ตามทีค ่ าด ประมาณก็คงฉิวเฉียด ―เอ...หรือว่าจะโทร.ไปเลือ ่ นนั ดก่อนดี...อย่าดีกว่านั ดไว ้แล ้วหากไปไม่ ั วัน‖... ทันจริงๆพีเ่ ป้ คงเข ้าใจ...ศพคนไข ้ตัง้ สวดไว ้ ๗ วัน ยังไงก็ต ้องได ้ไปแน่ๆสก เขาออกจากห ้องผ่าตัด ด ้วยอาการเร่งรีบ มั นเป็ นเวลาบ่าย ๔ โมง ๔๕ นาที คิด เข ้าข ้างตัวเองว่า ―เอาเถอะรีบไป...พีเ่ ป้ ต ้องรออยูแ ่ น่ๆ‖ ้ เป็ นจริง อย่างที่ค าดไว ้ เขามาถึง ตามที่นั ด ช าไป ๑๕ นาที พี่เ ป้ กํ า ลัง ยืน คุย กั บ พยาบาลคนหนึง่ ―ขอโทษครับพีเ่ ป้ ผมออกจากห ้องผ่าตัดก็เกือบจะ ๕ โมงแล ้ว‖ ―ไม่เป็ นไร พีต ่ ัง้ ใจจะไปตอน ๕ โมงครึง่ ก็รวบรวมพรรคพวกอยูว่ า่ จะมีใครทีต ่ ก ึ ไป พร ้อมกันบ ้าง‖ ―ครับ‖ ก่อนจะเคลือ ่ นขบวนไปงานศพกันได ้ก็เกือบจะ ๖ โมงเย็น จากทีต ่ ัง้ ใจจะไปกันแค่ ๔ คนก็เพิม ่ เป็ น ๗ คน ต ้องแยกรถไป ๒ คัน เขามอบหน ้าทีค ่ นขับให ้แก่ อาจารย์หมอวิชัย หนึง่ ้ ในทีมศัลยแพทย์ทค ี่ ุ ้นเคยเสนทางมากกว่ า พีต ่ โ๋ี ทรศัพท์มาสอบถามเรือ ่ งของเด็กเมย์ ว่าเป็ นยังไงบ ้าง เขาตอบไปตามความเป็ น จริงว่า ไม่ได ้ชว่ ยอะไรเลย แทนทีพ ่ ต ี่ จ ๋ี ะโกรธกลับบอกว่าดีแล ้ว เด็กจะได ้ชว่ ยเหลือตัวเองบ ้าง ั ี คอยแต่จะร ้องขอให ้คนอืน แถมยังบ่นต่ออีกว่า ―เด็กสมัยนี้นส ิ ยเสย ่ ชว่ ยตัวเองก่อน พ่อแม่นั่น แหละตัวดี ทําให ้เด็กแบบนี้...น่าเบือ ่ มาก เด็กป.ตรี ป.โท ทีส ่ อนอยู่บางคนมีวฒ ุ ภ ิ าวะต่อกว่า ี อีก...‖ พีต ้ เด็ก High School ทีอ ่ ังกฤษเสย ่ ๋ี ใชเวลาสนทนาไปกว่ า ๒๐ นาที จนคนในคณะ สอบถามว่ามีเรือ ่ งซเี รียสอะไรหรือเปล่า?... เขาเข ้าใจพีต ่ ผ ๋ี ด ิ ไปอีกแล ้ว...ตอนแรกคิดว่าพีต ่ ด ๋ี จ ู ะโอ๋เด็กเมย์นั่นถึงได ้ให ้มาพบเขา ่ ้วยเหตุผลอืน แต่คด ิ อีกที พีต ่ ค ๋ี งทํ าไปด ้วยหน ้าทีข ่ องอาจารย์ทป ี่ รึกษาทีด ่ เี ท่านั น ้ ไม่ใชด ่ ...‖ เออหนอ...ใจของเรานั น ้ ถ ้าไม่ระวังให ้ดีมันมักจะไหลลงทีต ่ ํ่าอยูเ่ รือ ่ ยๆชอบคิดไปในทางทีไ่ ม่ด ี คิดไปในแง่ร ้าย‖ เขาคงต ้องปรับปรุงฝึ กฝนจิตใจให ้ดีกว่านี้ ให ้ระวังความคิดของตัวเองให ้มาก ่ นไข ้เสย ี แล ้ว เป็ นตัวเขา เอาเข ้าจริงๆคนทีต ่ ้องรั กษาจิตใจให ้อยู่ในสภาวะทีด ่ แ ี ละปกติไม่ใชค เองต่างหาก มันควรต ้องเริม ่ ทีต ่ ัวเขาก่อน... เรือ ่ งเล็กๆน ้อยๆสัพเพหระทีเ่ จอในแต่ละวันถ ้าไม่มส ี ติและพิจารณาให ้ดี มันจะทํ าให ้ ิ ทัง้ ๆที่ เรามีพฤติกรรมทีไ่ ม่พังประสงค์ได ้ คนสว่ นใหญ่ ชอบละเลยเรือ ่ งทีใ่ กล ้ตัว คนทีใ่ กล ้ชด สงิ่ เหล่านีแ ้ หละมีอท ิ ธิพลต่อตัวเรามากทีส ่ ด ุ นึกถึงคําบรรยายธรรมะของพระรูปหนึง่ ในรายการวิทยุกล่าวว่า ―การกระทําทางกาย วาจาที่ด ีก็ ต ้องเริม ่ มาจากความคิด ที่ด ี จากจิต ใจที่ด ี ‖ ใช ่แล ้ว...เรื่อ งปรั บ ปรุงแก ้ไขความ ี เจ็ บป่ วยทงกายของคนไข ้นั น ้ คงต ้องดําเนิน ต่อไปตามวิชาชพ แต่เขาจะต ้องเพิม ่ เรือ ่ งการ ั เพียงใด ปรับปรุงจิตใจเข ้าไปด ้วยถ ้าเป็ นไปได ้แม ้มันจะยาก สก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 489

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

นายแพทย์หนุ่มทิง้ ปั ญหาจุกจิกทัง้ วันออกไปจากสมองอย่างง่ายดาย...เขาล ้มตัวลง นอนและหลับอย่างลงในไม่ชา้ มันมีเรือ ่ งทีร่ อเขาอยูม ่ ากมายทัง้ เล็กและใหญ่ สําคัญ ไม่สําคัญ ิ ใจให ้ดี ต ้องวางใจให ้ลูก...ชวี ต อยากเจอ และไม่อยากเจอ...เขาต ้องตัดสน ิ จึงจะเกิดปั ญหา น ้อยทีส ่ ด ุ หรือไม่มป ี ั ญหาเกิดขึน ้ เลย... ขณะทีห ่ ลับเขาฝั นไปว่าได ้สนทนากับใครคนหนึง่ ไม่แน่ใจว่าเป็ นพีเ่ ป้ ...หรือพีต ่ .๋ี .. คําพูดทีเ่ ขาพูดออกไปนัน ้ ดังก ้องอยูใ่ นโสตประสาท... ―เราควรมีปรัชญาชวี ต ิ ทีต ่ ระหนั กไว ้ในใจ ิ มันคือ ปั ญหาและความทุกข์ในทุกรูปแบบ แต่ความสุข ตลอดเวลาว่า ความจริงทีจ ่ ะต ้องเผชญ นัน ้ มันเป็ นของปลอมๆทีไ่ ม่จริงอย่าได ้หลงและยึดติดกับมัน ต ้องแก ้ไขปั ญหาทุกอย่าง อย่างมี สติ‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 490

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๖๕ เรือ ่ งสน

"นํา้ กลางไฟ" ั โดย ประชาคม ลุนาชย

เมือ ่ ฝนแรกกลางเดือนพฤษภาคมเทกระหนํ่าลงมา ต ้นหญ ้าบนพืน ้ ราบกว ้างใหญ่ซงึ่ ื้ แห ้งตายด ้วยเพลิงแดดและลมแล ้งล ้มระเนระนาด ก่ายกองกันเป็ นซากรอเวลาเน่าเปื่ อยเปี ยกชน ไอดินซงึ่ ถูกแผดเผามาเป็ นเวลายาวนานโชยกลิน ่ ลอยไกลไปกับสายลม ฝนแรกทิง้ ชว่ งไปไม่กวี่ ัน ซากหน ้าเปื้ อนฝุ่ นทรายกรอบแห ้ง ผืนดินโล่งบางสวนถูกป่ น เป็ นผงทรายดวงอาทิตย์ลอยไกลโลกออกไป ขณะหมูเ่ มฆเคลือ ่ นใกล ้เข ้ามา จากใยเบาบางลอย อ ้อยอิง่ ค่อยๆรวมตัวเป็ นกลุม ่ ก ้อนหนาทึบ สายฝนแห่งเดือนมิถน ุ ายนเทลงมาครัง้ แล ้วครัง้ เล่า ผืนดินสว่ นทีเ่ ป็ นผงทรายจับกันเป็ น ่ ื่ มกันสนิทราวกับได ้ยาวิเศษ สว่ นทีเ่ ต็มไป แผ่นเรียบ สวนทีแ ่ ตกระแหงเหมือนรอยแผลลึกเชอ ่ ฉํ่ า หญ ้าสเี ขียวอ่อนงอกขึน ด ้วยซากหญ ้าแห ้งตายชุม ้ กลางซากทีเ่ ริมเน่ าเปื่ อย อายกลิน ่ แห่ง ่ ชน ื้ ความเป็ นชวี ต ิ ลอยไกลไปกับละอองแห่งความชุม ี ํ้ าตาลแห ้งกรอบถูกห่ม ต ้นหญ ้างอกงามเต็มทุง่ ราบเมือ ่ ถึงกลางเดือนกรกฎาคม ซากสน ี ดยอดสูงขึน คลุมด ้วยมวลใบสเี ขียว ขยายกว ้างออกไปและเสย ้ เรือ ่ ยๆ ึ ซับลงใต ้ผิวดิน บ ้าง สายฝนซงึ่ ฉํ่ านองไปทั่วพืน ้ ราบค่อยๆถูกรากหญ ้าอันนั บไม่ถ ้วนซม ่ ต ขังอยูต ่ ามแอ่งเล็กๆบ ้างไหลลงสูท ี่ ํ่าเซาะดินเป็ นร่องลึก แนวร่องขากทุกสารทิศกลางป่ าหญ ้า ิ้ สุดทีแ คือทางนํ้ าไหลผ่าน และไปสน ่ อ่งขนาดใหญ่ สายฝนแรกสมานรอยดินแตกราว ชะล ้างซากพืช ซากสัต ว์และฝุ่ นละออง ไหลมา รวมกันจนนํ้ าในแอ่งเพิม ่ สูงเทียมตลิง่ ชว่ งทีฝ ่ นตกหนั กติดต่อกันหลายวัน นํ้ าเอ่อท ้นลามไปยัง ป่ าหญ ้ารอบข ้าง หูกวางริมแอ่งนํ้ าซงึ่ ยืนต ้นเปลือยกิง่ มานานเดือนแตกใบอ่อน ฤดูกาลใหม่เพรียกชวี ต ิ ของมันคืนกลับมาอีกครัง้ ั เจนในเพียง เมือกเหนียวแผ่นบางๆลอยเริม ่ ผิวนํ้ ารับแสงแดดอ่อน ไข่ลก ู เล็กๆปรากฏชด ชวั่ ไม่กค ี่ น ื หลังจากนัน ้ อีกไม่นานลูกอ๊อดก็พล่านกระจายกันไปทั่วแอ่งนํ้ า ปลาตัวโตโดดผลุง ผิวนํ้ ากระเพือ ่ ม บรรดาลูกอ๊ อดแตกซา่ น ลีลาแห่งชวี ต ิ ในแอ่งนํ้ า กลางป่ าหญ ้าดําเนินเรือ ่ ยไป สัตว์เลือ ้ ยคลานอีกหลายชนิดเติบโตขึน ้ และกระโดดหายไปในป่ าหญ ้า ลูกปลาหลาก สายพันธุเ์ ติบโตขึน ้ ในแอ่งนํ้ า ตลอดเดือนสงิ หาคมและกันยายน สายฝนและลมแห่งฤดูกาลอันเย็ นฉํ่ าฟูมฟั กมวล ิ สา่ ยใบเขียวเริงระบํารับสายลม หน่ออ่อนงอกขึน ต ้นหญ ้าเติบใหญ่ลําต ้น เบียดชด ้ มาใหม่ราวกับ ้ ิ ไม่มท ี ส ี่ นสุด

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 491

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

หมู่เมฆบนท ้องฟ้ าก่อนตัวขึน ้ ทางทิศตะวันออก และทีข ่ อบฟ้ าด ้านตรงข ้าม ไหลรวม ่ นอยูใ่ นม่านเมฆดําทะมึน ดูเหมือนว่าลูกไฟ เป็ นเนื้อเดียวกัน คลุมห ้วงฟ้ าทัง้ ผืน ดวงอาทิตย์ซอ ดวงใหญ่นี้ลอยห่างโลกออกไป นอกจากพาความร ้อนอบอ ้าวถอยห่างแล ้ว แสงสลัวมัวหม่นยัง ่ บ่งบอกถึงความการุณต่อสรรพชวี ต ิ เปิ ดโอกาสให ้เมฆทะมึนลอยเข ้าใกล ้ แล ้วกลั่นหยาดนํ้ าชุม ฉํ่าใสเย็นเติมลงในทุง่ ราบแห่งชวี ต ิ ่ นตัวอยูห ในคํา่ คืนแห่งสายฝน ดวงจันทร์และดวงดาวซอ ่ ลังกําแพงเมฆ ประกายแปลบ ี งสน ั่ คํารามดังโต ้ตอบกันจากโค ้งฟ้ าสูโ่ ค ้งฟ้ า ปลาบขีดความมืดเป็ นทางยาว เสย ่ หยาดฝนไหวระริก เสย ี งแหลมเล็กของเขียดประสานกับ ใต ้ลงมายังทุง่ ราบ ใบหญ ้าชุม ี งกบ เคล ้าเสย ี งอึง่ อ่างทีด ี งลมหวีดหวิว สายฝนกระทบป่ าหญ ้าดังซูๆ่ เสย ่ ังเหมือนกลองทุ ้ม เสย ประกายแปลบปลาบจากท ้องฟ้ ากระทบป่ าหญ ้าสว่างวาบเป็ นครัง้ คราว มองดูราวกับ ความมืดถูกท ้าทายและฉีกกระชาก ่ น ท่ามกลางสรรพสําเนียงในความมืด ลมฝนนํ าพาชวี ต ิ และความร่าเริงมาสูผ ื แผ่นดิน ้ ี งร ้อง อุ ้งปากของมันเต็ ม และได ้ซอนช วี ต ิ ลงไปในชวี ต ิ กบตัวอ ้วนพองใต ้พงหญ ้าไม่อาจสง่ เสย ี ง ไปด ้วยแมลงป่ า อึง่ อ่างอีกหลายตัวดักรอฝูงมดดําเคลือ ่ นผ่าน เขียดเคราะห์ร ้ายตัวหนึง่ สง่ เสย ร ้องอย่างเจ็บปวดทรมาน งูตัวยาวค่อยๆขย ้อนมันลึกลงไปในอุ ้งปาก ี งเขียดในปากงูเบาลงและเงียบหายไปในทีส ฝนซาและฟ้ าค่อยๆสาง เสย ่ ด ุ ขอบฟ้ า ด ้านทิศตะวันออกเรือ ่ เรือง หมูเ่ มฆบางลง และแล ้วแสงแห่งวันใหม่ก็เริม ่ ต ้น ้ บ ป่าหญ้าแห่งเดือนตุลาคมเขียวเข ้มไปทัง้ เวิง้ ลําต ้นแข็งแกร่งแต่ยังสา่ ยใบอ่อนชอยรั ลม เมือ ่ ถึงต ้นเดือนพฤศจิกายนหญ ้าหลายต ้นเริม ่ ออกดอกรับสายลมทีโ่ ชยพัดมาจากขอบฟ้ าอีก ด ้านหนึง่ ี รี่ ะบายไว ้ถูกนํ้ าชะล ้าง ไม่ก็เป็ น ฝนเริม ่ ทิง้ ชว่ ง เมฆบนท ้องฟ้ าบางลงจนดูเหมือนสท ่ น ิ้ หยาดฝนทีก ่ ลั่นลงมาสูพ ื้ ดินได ้ทําลายความเข ้มทะมึนนั น ้ ไปเกือบหมดสน นํ้ าในแอ่งกลางป่ าหญ ้าทรงตัวอยู่ในระดับเดียวกับตลิง่ เมือ ่ ฝนทิง้ ชว่ งไปนาน สัตว์ ั ต่างๆแวะเวียนมาอาศยแหล่งนํ้ าแห่งนี้ ฝูงนกชอบบินมาเกาะต ้นหูกวาง โฉบจิกปลาน ้อยในแอ่ง งูตัวยาวเลือ ้ ยออกมาจากพงหญ ้า ลอยผ่านแอ่งนํ้ าและไปขึน ้ ฝั่ งตรงข ้าม กบ เขียดและอึง่ อ่างทีก ่ ําเนิดจากไข่ในแอ่งนํ้ า โตขึน ้ พวกมันแยกย ้ายกันอาศัยอยูใ่ นป่ า หญ ้า เมือ ่ ฝนจากลาพวกมันหวนกลับมาเยือนถิน ่ กําเนิดอีกครัง้ อาศัยนํ้ าในแอ่งประทังชวี ต ิ หญ ้าพร ้อมกันออกดอกขาวพราวไปสุดลูกหูลก ู ตาเมือ ่ ถึงปลายธันวาคม ดวงอาทิตย์ ่ เดียวกับหมูเ่ มฆ แสงแดดทีส ลอยไกลออกไปเชน ่ องสาดไปร ้อนแรงมากนั ก ทว่าสายลมทีเ่ ริม ่ ่ ชน ื่ จากผืนแผ่นดิน พัดผ่านและหอบเอาความแล ้งแห ้งจาก เย็นยะเยือกเหมือนดูดซับความชุม แดนไกลมาด ้วย ในม่านแสงยามเย็น ต ้นหญ ้าสา่ ยดอกใบร่าเริง ฝูงแมงปอบินพล่านอยูเ่ หนือทุง่ หญ ้า ดาวสุกใสเหมือนอัญมณีแห่งรัตติกาล และจากท ้องฟ้ าไกลโพ ้น ใยเมฆบางเบากลั่น หยดนํ้ าพร่างพรมทุง่ ราบในยามดึก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 492

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี แห่งทุ่งราบสง่ เสย ี งระงมในคํ่าคืนดาวพราวแสง ดอกหญ ้าสะบัดสา่ ยรั บลม สรรพชพ หนาวทีห ่ อบความเย็นยะเยือกมาจากฟ้ าไกล ้ ยามเชาลมอั บนิง่ ต ้นหญ ้ายืนสงบงัน หยาดนํ้ าค ้างบนใบสเี ขียวกระทบแสงแดดทอ ประกายวิบวับ พืน ้ ราบเต็มไปด ้วยต ้นหญ ้ายาวไกลสุดลูกหูลก ู ตา หลังลมแล ้งพัดผ่านระลอกแล ้ว ี เหลือง ลามจากใบแก่จัดถึงยอดอ่อน และเมือ ระลอกเล่า สเี ขียวขจีคอ ่ ยๆซด ่ ถูกเพลิงแดดแผด เผาตลอดวันอันยาวนาน หญ ้าสว่ นหนึง่ แห ้งตายแต่ยังหยัดยืนอุ ้มดอกและใบ บ ้างลําต ้นหักพั บ และค่อยๆโน ้มลงซบดิน มกราคมและกุมภาพันธุผ ์ า่ นไป เมฆบางลงและดวงอาทิตย์ก็ลอยใกล ้โลกเข ้ามา หญ ้า ี ํ้ าตาลดุจเดียวกันหมด ยามลมแล ้งระลอกใหม่พัดผ่าน ใบแห ้งบอบบางไหว ทัง้ เวิง้ กลายเป็ นสน ่ ดอกขาวพราวโปรยปลิด เสย ี งหวีดหวิวแห่งสายลมฟั งคล ้ายบทเพลงแห่งความ กระเพือ ่ ม ชอ ี งครางฮอ ื จากด ้านหนึง่ สง่ ถึงอีกด ้านหนึง่ ท่วงทํานองราวกับบทเพลงแห่งการพลัด เศร ้า ยิง่ เสย พรากดังโต ้ตอบกันไม่หยุด นํ้ าในแอ่งกลางป่ าหญ ้าค่อยๆลดระดับลง เพลิงแดดจากปลายมกราคมยาวนานถึงต ้น เมษายนแผดเผาให ้มันระเหยกลายเป็ นไอหายไป ในห ้วงนภากาศ ลูกไฟดวงใหญ่เริงแรงและ ลอยเข ้าใกล ้โลก แผดเผาแม ้แต่หมู่เมฆซ งึ่ เคยเกาะกลุ่มและกลั่นหยาดนํ้ าโปรยปรายลงมา ี ้ าเข ้ม ท ้องฟ้ าเปลีย ่ นจากสเี ทาเป็ นสฟ นํ้ าในแอ่งลดระดับลง บรรดาสัตว์เลือ ้ ยคลายหนีไปใชช้ วี ต ิ ในป่ าหญ ้า แต่ปลาเล็กปลา น ้อยยังอาศัยอยู่ในแอ่งทีน ่ ั บวันจะร ้อน เมือ ่ นํ้ าแห ้งขอดลง พวกมันซุกอยูใ่ นหล่มโคลนซงึ่ พอ ิ้ ชวี ต ประคองชวี ต ิ บางตัวหนีร ้อนกระโดดขึน ้ มาแถกเหงือกดิน ้ ทุรนทุรายบนดินแห ้ง และจบสน ิ ลง ด ้วยเปลวแดดแผดจ ้า ฝูงนกทีบ ่ น ิ มาเกาะตามกิง่ หูกวาง โผลงจิกกินซากปลาเคราะห์ร ้าย มดหลายฝูงรุมกัด กินซากกบเขียดตามระแหงดิน ดินโคลนแข็งกระด ้างเริม ่ มีรอยแตก และปริอ ้ากว ้างเป็ นแผลฉกรรจ์หลังถูกแดดเผาซํ้า ํ ้ ่ ึ แล ้วซาเล่า ทีซ ่ งเคยเป็ นสรวงสรรค์ของสัตว์หลากพันธุถ ์ ูกทิง้ ร ้างว่างเปล่า ต ้นหูกวางสลัดใบส ี เหลืองทิง้ จนเหลือแต่กงิ่ เปลือยเปล่า พืน ้ ทรายซงึ่ ถูกแดดป่ นเป็ นผง ดูดซับความร ้อนไว ้ตอนวันอันยาวนาน และคลายความ อบอ ้าวแผ่คลุมทุง่ ราบตลอดคํา่ คืน ยามบ่ายท ้องฟ้ าเปลืองโล่ง ดวงอาทิตย์ซงึ่ โน ้มตัวลงใกล ้พืน ้ โลกทอแสงร ้อนจ ้า ไอ ี ควันส เ ทาลอยขึน ้ จากทางทิศ ตะวั นตก สายลมอ่อ นๆพั ด พาเปลวอั นแดงฉานกิน บริเวณกว ้าง ออกไปอย่างรวดเร็ว เปลวเพลิงกระจายโอบล ้อมป่ าหญ ้า ไม่เพียงจากทิศตะวันตกอันเป็ นจุดเริม ่ ต ้น ลามไป ยังทิศเหนือ และใต ้ ขยายไปทางทิศตะวันออก โอบล ้อมเข ้าสู่จุดศูนย์กลางด ้วยเปลวแดงฉาน และพวยพุง่ สูงขึน ้ นกหลายฝูงโผบินหนีตายอย่างตืน ่ ตระหนั ก หนูวงิ่ ผ่านแนวหญ ้าหนีความร ้อนห ้อตะบึง ไปอีกทางหนึง่ สัตว์เล็กสัตว์น ้อยวิง่ พล่าน แมลงบางพันธ์มด ุ หลบลงในรู พวกมันหนีไฟในทะเล ื่ อีกต่อไป เพลิง หนีความร ้อนทีด ่ เู หมือนโลกทัง้ โลกซงึ่ พวกมันรู ้เคยคุ ้นไม่มท ี เี่ ย็นชน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 493

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ควันลอยสูงเป็ นกลุ่มก ้อน ไอร ้อนแผ่ลามไปตามบริเวณซงึ่ เคยเป็ นแอ่งนํ้ า กลางรอย แตกของดินแห ้งตามรอยเว ้าลึกของตลิง่ กบหลายตัวโผล่หัวออกมาจากหลืบลึก ความร ้อน ทําลายชวี ต ิ อันสงบสุขของพวกมัน ขับไล่พวกมันออกจากหลืบแหล่งทีเ่ คยหลบกบดาน และ ิ้ พวกมันก็พบว่าโลกเปลีย ่ นเป็ นทะเลเพลิงไปหมดสน ี เหลืองสัมผัสไอร ้อนรอบ พวกมันจับเกาะอยูบ ่ นดินแห ้งผาก ผิวหนั งทีส ่ ากกร ้านและซด ด ้าน แววตายังเฉยนิง่ ใต ้คางไหวกระเพือ ่ ม บางตัวกระโดดไปข ้างหน ้าสองสามหนแล ้วหยุด บาง ตัวกระโดดกลับไปกลับมา เปลวเพลิงลามกินป่ าหญ ้าใกล ้เข ้ามา โอบล ้อมจุดศูนย์กลางไว ้ไว ้ทุกด ้าน กลิน ่ เหม็น ั ว์ลอยคลุ ้ง ไหม ้จากซากสต ี งแตกเปรี๊ ยะๆ กบอีกหลายตัวผุดโผล่ขน ึ้ มาจากหลืบ รับรู ้ถึงภยันตรายทีใ่ กล ้เข ้ามา เสย ดังลั่น กลิน ่ เหม็นไหม ้ตลบคลุ ้ง บรรดากบน ้อยใหญ่กระโดดวนเวียนไปมา และพวกมันไม่อาจหนี ไปจากแอ่งลึกทีเ่ คยอาศัย เพลิงโหมลุกไหม ้ สง่ ไอ ้ร ้อนและกรุน ่ ควันห่มคลุมทุกอณูเนือ ้ ของทุง่ ราบ ท่ามกลางความร ้อนทีโ่ อบล ้อมมาจากทุ กด ้าน นํ้ าสายหนึง่ ไหลรินออกมาจากหลืบดิน ้ ใต ้โคนต ้นหูกวาง สายนํ้ าอัดเอือ ่ ยชารดราดผื นดินแห ้งผาก ไหลซอนลึกลงไปในรอยแตก แผ่ ความเย็นเป็ นวงเล็กๆแทรกม่านควันทีล ่ อยตํา่ ลง กบชราผอมแห ้งกระโดดเข ้าหาเป็ นตัวแรก แลบลิน ้ เลียรอยเปี ยกบนพืน ้ ดิน เหยียดตีน สัมผัสความเย็นขึน ้ ทีโ่ หยหามานาน จากนั น ้ กบทัง้ ฝูงก็กระโดดเข ้ามารวมกันอยูบ ่ นพืน ้ ดินเปี ยก ื้ ชน ้ สายนํ้ าทีไ่ หลรินชาๆเปลี ย ่ นเป็ นพุ่งสูง แรงขึน ้ และกระเซ็นเป็ นวงกว ้าง กบทัง้ ฝูงนิง่ งัน ั่ ระริก บางตัวหลับตาพริม ้ ถุงลมใต ้คางสน ี เหลืองของเหล่า สายนํ้ ายังฟุ้ งกระเซ็นและโปรยปรายลงมายังพืน ้ ดิน กระทบผิวหนั งซด ื้ ชวี ต กบ นีค ่ อ ื ความเย็นฉํ่ าทีพ ่ วกมันรอคอย ฤดูแห่งความอุดมสมบูรณ์หวนกลับมาชุบชน ิ พวกมัน ี อีกครัง้ หนึง่ นีค ่ อ ื สายฝนอันเย็นฉํ่ า คือฤดูกาลทีส ่ รรพชพทั่วทุกราบพืน ้ ตืน ่ ขึน ้ มาเริงรา กบหลาบ ตัวขยับปาก กระโดดเข ้าใต ้ละอองนํ้ าทีฟ ่ งุ้ กระเซ็น ี งรับสายฝน สายนํ้ าที่ แอ่งนํ้ าแห่งนี้เองทีพ ่ วกมันเคยผสมพันธุ์ วางไข่ ร ้องประสานเสย ขังอยูน ่ านเดือนได ้รองรับการกําเนิดของลูกกบตัวน ้อยๆนับพันนับหมืน ่ อีกเพียงไม่กวี่ ันก็กระโดด ่ ี โลดเต ้นและสงเสยงร ้อง บ ้างหายเข ้าไปในพงหญ ้าลึกลับ แลบลิน ้ ตวัดแมลงตัวเล็กๆเข ้าอุ ้งปาก ั ว์อน บ ้างหายเข ้าไปในหลืบรู บ ้างกลายเป็ นเหยือ ่ ของสต ื่ กบรวมตัวกันอยูใ่ ต ้ละอองนํ้ า ความร ้อนและเปลวเพลิงคืบใกล ้เข ้ามา พวกมันเหมือนจะ ่ ายฝน ไม่ใชฤ ่ ดูกาลแห่งความอุดมสมบูรณ์ เพลิงยังลามกินป่ าหญ ้า และไอร ้อนโอบ รู ้ว่านีไ ่ ม่ใชส ี ล ้อมเข ้ามาราวกับรังสแห่งความวิบัต ิ ดินฉํ่ านํ้ าทีพ ่ วกมันเกาะอยูร่ ้อนยิง่ กว่าแผ่นดินใต ้แสงแดด บ่าย และนํ้ าทีพ ่ วยพุง่ ขึน ้ จากแผ่นดินเป็ นเพียงสายเล็กๆ ฝูงกบเกาะผืนดินลืน ่ ๆอันร ้อนอบอ ้าวนิง่ งัน เปลวไฟจากป่ าหญ ้าพวยพุ่งสูง ตวัดกลืนกิน สรรพสงิ่ ไปตามกระแสลม

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 494

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ฝูงกบหวังว่าสายนํ้ าจะพวยพุ่งขึน ้ จากดินมากกว่านี้ มากเท่ากับสายฝนในบางคํ่าคืน ่ ฉํ่ า ของฤดูแห่งความชุม สายนํ้ าเล็กๆซงึ่ พวยพุง่ ขึน ้ ไม่อาจต ้านความร ้อนจากเปลวเพลิงทีพ ่ ร ้อมะเผาผลาญทุก ิ ่ ่ ่ ั สงทุกอย่างตอนนีม ้ ัน ชวยบรรเทาความร ้อนได ้ชวขณะ เปรียบเสมือนหยดหยาดแห่งความปรานี กลางโลกทีร่ ้อนร ้ายและอํามหิต ก่อนทีเ่ ปลวเพลิงจะลุกลามมาถึง กบเหล่านี้ได ้แต่หวังว่า สายนํ้ าจะแผ่กว ้างออกไป... แผ่กว ้างออกไป

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 495

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๖๖ เรือ ่ งสน

"นิยายของเด็กหญิง" โดย ไพบูลย์ พ ันธุเ์ มือง

ผมยังจํ าเหตุการณ์วันนั น ้ ได ้ เวลาประมาณเทีย ่ งครึง่ ...ผมในฐานะครูเวรเดินเข ้าไป ตรวจดูโรงอาหาร ขณะที่พ วกแม่ค ้าต่างพากันกลับบ ้านไปหมดแล ้ว โรงเรีย นทีผ ่ มสอนเป็ น ั ้ อนุบาลถึง ป.๖ โรงเรียนเล็กๆมีนักเรียนร ้อยกว่าคน มีเปิ ดเรียนชน ผมพบเหตุการณ์สะเทือนใจทีต ่ ้องเข ้าไปจัดการ เมือ ่ เห็นเด็กชายผิวคลํ้าร่างผอมสูง ้ ดซาย-ขวา ้ เพรียว อายุประมาณ ๑๑-๑๒ ปี กํ าลังใชINมั ชกต่อยทะลวงท ้องเด็กหญิง ร่างเล็ก เตีย ้ ผิวดํา อายุประมาณ ๖-๗ ปี เด็กหญิงตัวงอหน ้านิว่ ร ้องไม่ออก เด็กชายทําท่าเหมือนนั กมวย ้ เ่ ด็กชายจะต ้องน็ อคให ้ได ้... กําลังชกชงิ แชมเปี้ ยน และเด็กหญิงคือคูต ่ อ ่ สูที ผมกรากเข ้าไปอย่างลืมตัว จั บ แขนเด็ ก ชายกระชากและใชมื้ อ ขวาตบหนา้ เด็ กชาย ึ ละอายใจ ยิง่ แรงๆไป ๒-๓ ที ทว่าหลังจากทําไปแล ้วและอารมณ์โกรธลดลง ผมจึงได ้แต่รู ้สก ้ ป.๑ เมือ ่ รู ้ความจริงจากปากของอาจารย์วัณ ณา ครูผู ้หญิง สอนประจํ าชั น ซ งึ่ เป็ นห ้องของ เด็กหญิงทีถ ่ ก ู เด็กชายต่อยทะลวงท ้อง เด็กชายเป็ นพีช ่ ายแท ้ๆของเด็กหญิง ผมคิดว่าผมจะต ้องถูกพ่อแม่ หรือผู ้ปกครองของเด็กทัง้ สองเอาเรือ ่ งแน่ เพราะปั จจุบัน ระเบียบใหม่ออกมาห ้ามครูตเี ด็ก ยิง่ ผมใชมื้ อตบเพราะลืมตัวมันเป็ นความผิดถึงขัน ้ ไล่ออก คํ า ้ ้แต่กับลูกของครูเอง โบราณทีวา่ ―รักวัวให ้ผูก รักลูกให ้ตี‖ ปั จจุบันจึงใชได ทว่า...เหตุการณ์ทุกอย่างยังเป็ นปกติ ไม่มผ ี ู ้ปกครองมาแจ ้งความกล่าวหาว่าทํ าร ้าย กายเด็ก หรือร ้องเรียนไปยังหัวหน ้าการประถมฯ ดังทีผ ่ มหวัน ่ วิตก และหลังจากเกิดเหตุการณ์วัน ั ้ ป.๕ ซงึ่ เด็กชายผู ้มีปัญหาเรียนอยู่ ผม นั น ้ แล ้ว ผมจึงมีโอกาสเข ้าไปสอนวิชาภาษาไทยในชน ั ้ คนใด เขาชอบนั่ งโต๊ะหลังสุด สงั เกตเห็นเด็กชายไม่พด ู ไม่จา ไม่วา่ จะกับผมหรือกับเพือ ่ นร่วมชน และทุกครัง้ ทีผ ่ มเข ้าไปสอน เด็กชายจะไม่สบตาและไม่มองผม ทว่ามาสง่ งานไว ้บนโต๊ะให ้ผม ตรวจ ผมดูสมุดงานของเขาก็เห็นว่าเขาทํางานเรียบร ้อย ลายมือสวย และทําแบบฝึ กหัดต่างๆถูก เป็ นส ่วนใหญ่ และถ ้าทํ าผิด พอผมอธิบ ายใหม่รวมๆอีก ครั ง้ เขาก็ ทํ าถูกหมด เขาไม่เคยสร ้าง ปั ญหาในด ้านการเรียน เด็กชายกับผมจึงไม่มเี รือ ่ งให ้เกิดการกระทบกระทั่งกันอีก จนเด็กชาย ั ้ ป.๖ และไปเรียนต่อโรงเรียนมัธยมประจําอําเภอ อภิวฒ ั น์เรียนจบชน ั้ นั่นเป็ นอดีตเมือ ่ สองปี กอ ่ นจะถึงปี นี้ ปี นี้ผมได ้สอนเด็กหญิงปรียาเมือ ่ เธอขึน ้ มาเรียนชน ั ป.๔ ทํ าให ้ผมได ้รู ้จั ก เธอดีขน ึ้ เธอมีนิส ย ที่น่ารั งเกีย จคือ ขีฟ ้ ้ อง ชอบกล่าวโทษคนอืน ่ และ สุดท ้ายคือ ขีข ้ โมย ตลอดเวลาทีม ่ ีเธออยู่ในห ้อง เด็กหญิงปรียาจะมีเรือ ่ งของเพือ ่ นทีท ่ ํ าผิดมา ี ละการเงิน กํ าลั งเร่งจะส ่ง ฟ้ องผมตลอดวัน บางครั ง้ ผมกํ าลั งเครียดอยู่กับงานธุรการ บัญชแ สํานั กงาน สปอ. เธอก็มาฟ้ องจนผมต ้องตะเพิดว่า ―ครูกําลังยุง่ เห็นไหม? ใครทํ าอะไรชา่ งเขา เธอทํ าตัวของเธอเองให ้ดีทส ี่ ด ุ ก็แล ้วกัน อย่ายุง่ เรือ ่ งเพือ ่ น ถ ้ามาฟ้ องอีกครูจะตีเธอ!‖ ึ เกิด นั่ นแหละเด็กหญิงเจ ้าปั ญหาจึงได ้หยุดฟ้ อง แล ้วกลับไปนั่ งหน ้างํ้านํ้ าตาไหลซม อารมณ์เก็บกดและคราวนีถ ้ ้าเพือ ่ นคนใดเข ้าไปเย ้าแหย่ เธอก็จะออกอาการก ้าวร ้าวรุนแรง ด่าทอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 496

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี้ ล่อย ทําร ้ายเพือ ่ น และร ้องลั่นเหมือนคนบ ้าคลั่ง จนครูคนใดก็เอาเธอไม่อยู่ ผมต ้องทํ าไม่รู ้ไม่ชป ให ้สงบไปเอง แล ้วเรือ ่ งรกสมองก็จะหมดไปเฉพาะวันนั น ้ แต่พอวันต่อๆมาเด็กหญิงก็มเี รือ ่ งมา ฟ้ องอีก จากการทีเ่ ธอเป็ นเด็กชอบฟ้ องทําให ้ปรียาไม่มเี พือ ่ นแม ้แต่คนเดียว ่ ูกของนาย ประวัตข ิ องเด็กหญิงปรีย าและเด็ กชายอภิวัฒน์ทผ ี่ มรู ้ คือ ทั ง้ สองไม่ใชล ้ อํานวยพ่อทีอ ่ ยูก ่ ับแม่นางแววตาในปั จจุบัน และใชนามสกุ ลคนละนามสกุล เพราะแม่เปลีย ่ นพ่อ มาเรือ ่ ยๆ แต่นางฉลาดทีม ่ าระยะหลังนางพยายามจับยืดนายอํานวยไว ้ มีคนขมนางว่า ถึงนางจะเป็ นคนหลายสามีแต่นางก็ไ ม่เคยทิง้ ลูก และนางเลือกสามีแก่ คราวพ่อซงึ่ มีเรือกสวนมาไร่ไม่เป็ นคนหลักลอยเหมือนคนก่อน นางยอมมีลก ู กับสามีคนปั จจุบัน ี่ บ ิ แล ้ว ๑ คน ซงึ่ เท่ากับผูกมัดไม่ให ้เขาทอดทิง้ นางอีก และนางคงรู ้ตัวว่า ตอนนี้นางอายุใกล ้สส ความสวย ความสาวของนางเหลือน ้อย หากนางยังเปลีย ่ นคู่นอนชวี ต ิ ของนางและลูก ก็จะเคว ้ง คว ้างเหมือนเรือไร ้หลักผูกล่าม ผมมีโอกาสได ้รู ้จักนายอํานวยพ่อเลีย ้ งของเด็ กทั ง้ สอง ในวันหนึง่ ซงึ่ เป็ นการรู ้จักใน แบบทีไ ่ ม่ดเี ลย นายอํานวยเป็ นคนร่างใหญ่และแข็งแรง แบบเกษตรกรทีท ่ ํางานหนั ก ลูกเลีย ้ ง ทัง้ สองจึงต ้องทํางานหนั กตามไปด ้วย ทุกวันทีเ่ ป็ นเวลาเลิกเรียนหรือวันหยุด เด็กทัง้ สองจะถูก ่ ยมะละกอ ื กตักนํ้ าขึน พ่อเลีย ้ งมอบหมายงานให ้ถากหญ ้าชุดร่อง พรวนดิน ใสป ุ๋ สาวเชอ ้ จากบ่อ ้ ลึกไปใชบนบ ้าน และรดต ้นไม ้ ต ้องทํางานกลางแดดร ้อน ต่อสูกั้ บรายจ่ายในครอบครัว ซงึ่ งาน ประเภทนีต ้ อนทีน ่ างแววตา แม่ของเด็กทัง้ สองยังสาวยังสวย นางไม่เคยคิดทีจ ่ ะแตะต ้อง คนเล่าเรือ ่ งของนางคือครูวัณณา ซงึ่ ได ้รับการกล่าวขานว่ามีมนุษยสัมพันธ์ดเี ด่น เข ้า ื นิย าย จาก กับผู ้ปกครองนั ก เรีย นได ้ดี ครูวัณณาเล่าว่า นางแววตาติด นิย ายชอบยืม หนั งส อ ห ้องสมุดอําเภอไปอ่านเป็ นตัง้ ๆ อ่านมาตัง้ แต่รุ่นสาวกระทั่งปั จจุบัน อ่านแล ้วนางก็ฝันอยากจะ เป็ นเช ่นนางเอกในนิยาย นางเอกจนแต่พ ระเอกรวย นางเอกเป็ นสาวบ ้านนอก พระเอกเป็ น ชาวกรุงมีฐานะดี มีรถเก๋งขี่ นางแววตาเคยทํ างานเป็ นลูกจ ้าง ในร ้านเสริมสวยในตลาดขัดเล็บ ทํ าเล็บให ้ลูกค ้า ต่อมาเมือ ่ นางมีลูกกับสามีคนสุดท ้าย นางลดตําแหน่งลงมารับจ ้างเก็บพืชไร่ เพราะนางต ้องยึด เขาไว ้เป็ นหลักพักพิง ครูผู ้มีมนุษยสัมพันธ์ดเี ล่าอีกว่า เป็ นเรือ ่ งแสนจะธรรมดาทีพ ่ ่อเลีย ้ งกับลูกเลีย ้ งไม่มวี ัน ผูกสมัครรักใคร่กันได ้ ปรียากับพีช ่ ายจึงไม่คอ ่ ยได ้รับความสนใจไยดีจากพ่ อเลีย ้ ง บางครัง้ เด็ก ทัง้ สองจึงถูกพ่อเลีย ้ งทุบตี เคยหนีออกจากบ ้าน แต่นางแววตาก็ออกไปตามหาลูกกลับมาได ้ทุก ื เป็ น ครัง้ และสอนให ้ลูกทัง้ สอง อดทน สอนให ้มานะบากบั่นในการเรียน สอนให ้ยึดเอาหนั งสอ อนาคต... จากความกดดันในช วี ต ิ และครอบครั ว ทํ าให ้ปรีย าและพี่ช ายกลายเป็ นเด็ ก เก็ บกด ก ้าวร ้าว มีอ ารมณ์โ กรธรุน แรง อยากมีและอยากได ้เมือ ่ เห็ นคนอืน ่ เด็ ก อืน ่ มี พี่ช ายจึงมั ก ใช ้ ่ ิ ่ ูก ๆ เด็กหญิงปรียา เป็ นทีร่ องรับอารมณ์ทเี่ ก็ บกด แต่สงทีด ่ ท ี ส ี่ ดที่นางแววตาได ้ถ่ายทอดมาสูล ื ก็พอดีกับผมซงึ่ เป็ นครูนักเรียน ผมชอบเด็กและผู ้ใหญ่ทุกคนที่ คือเด็กทัง้ สองชอบอ่านหนั งสอ ื เพราะถือว่าเราคุยกับรู ้เรือ อ่านหนังสอ ่ ง นางแววตาชอบผมมากเมือ ่ รู ้ว่าผมเป็ นนั กเขียน นางมาโรงเรียนทีไรมานั่ งคุยกับผมได ้ ครัง้ ละนานๆ และนางยังมุง่ หวังและฝากฝั งให ้เด็กหญิงปรียา ได ้เขียนเป็ นเหมือนผม นางเคยยืม ื ทีผ หนังสอ ่ มเขียนหลายเล่มไปอ่านทีบ ่ ้าน ระยะหลังผมมอบนิตยสารทีผ ่ มไม่อา่ นแล ้ว ฝากไปกับ ั ครัง้ ปรียาลูกสาวของนาง แต่ตอนนั น ้ ผมยังไม่เคยรู ้จักนายอํานวยสามีของนางเลยสก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 497

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

วันทีผ ่ มได ้รู ้จักนายอํานวยเป็ นวันจันทร์ ผม อาจารย์ใหญ่ กํานั น ผู ้ใหญ่บ ้าน และผู ้ชว่ ย ผู ้ใหญ่บ ้านพากันไปทีบ ่ ้านของเด็กหญิงปรีชา กํ านั น ผู ้ใหญ่บ ้านและผู ้ชว่ ยผู ้ใหญ่บ ้าน ไปขอ ตรวจค ้นบ ้านนายอํานวยและนางแววตา เนื่องจากเมือ ่ วันหยุดเสาร์-อาทิตย์ทผ ี่ า่ นมา มีขโมยปี น ขึน ้ ห ้องพักครูขโมยของๆครูและโรงเรียน ของทีห ่ ายมีเครือ ่ งคิดเลข ปากกาลูกลืน ่ กาแฟ คอฟฟี่ ึ แค ้นเคืองขโมยเพราะว่าก่อนหน ้านี้ไม่ เมทของอาจารย์ใหญ่ และวิทยุเทปของโรงเรียน ผมรู ้สก เคยปรากฏ ในโรงเรียนมีครูผู ้ชายคือผมกับอาจารย์ใหญ่เพียง ๒ คน และภารโรงอีกคน แต่ผมกับ ภารโรงเท่านั น ้ ทีจ ่ ะต ้องผลัดกันอยู่เวรเฝ้ าโรงเรียนในตอนกลางคืน เพราะครูผู ้หญิงไม่ต ้องอยู่ อาจารย์ใหญ่ก็มห ี น ้าทีแ ่ ค่ตรวจเวร ซงึ่ หากผมต ้องไปอยูไ ่ ปนอนจริงๆ ผมกับภารโรงต ้องทิง้ บ ้าน ่ งผลัดกันไปอยูโ่ รงเรียน แทบไม่มวี ันได ้อยูก ทิง้ ชอ ่ ับครอบครัว และทีผ ่ า่ นมาเราแค่บันทึกไว ้ว่า คืนไหนเป็ นเวรของใคร แล ้วบันทึกหมายเหตุในสมุดเวรว่าเหตุการณ์ปกติ แต่จริงๆเราไม่คอ ่ ยได ้ ไปนอนทีโ่ รงเรียน เมือ ่ มามีเหตุการณ์แบบนีเ้ กิดขึน ้ ผมกับภารโรงจะต ้องผลัดกันไปนอนเฝ้ าโรงเรียน โดย ทิง้ โรงเรียนไม่ได ้อีกเลย ยังดีทข ี่ โมยเอาแต่วท ิ ยุเทป ราคาเครือ ่ งละ ๒,๐๐๐ กว่าบาทไป หาก ยกเอาจอทีว ี เครือ ่ งเล่นวีดโี อ เครือ ่ งคอมพิวเตอร์ หรือ เครือ ่ งพิมพ์ดด ี ไปสัก ๑๐ เครือ ่ ง (เครือ ่ ง ่ ึ พิมพ์ดด ี ของ กศน.มาฝากไว ้ คอนอาจารย์ใหญ่กับภรรยาซงเป็ นครู กศน.อีกตําแหน่งหนึง่ เปิ ด สอนพิมพ์ดด ี ให ้ชาวบ ้านเมือ ่ หลายเดือนทีแ ่ ล ้ว) ครูเวรอย่างผมอาจรับกรรมเวรหนั กถึงโดนไล่ ื้ ชดใช ้ ออก เพราะไม่มเี งินซอ ื หาตัวคนร ้าย จึงประกาศแก่นักเรียนทุกคนทีห ผมทําทุกวิธท ี จ ี่ ะสบ ่ น ้าแถว หลังเคารพ ื ธงว่า ใครรู ้ตัวคนร ้ายทีข ่ โมยวิทยุเทปของโรงเรียน หรือสามารถสบทราบได ้ว่าใครเป็ นคนขโมย ไป ผมจะมอบเงิน ๒,๐๐๐ บาทให ้เป็ นรางวัล แต่จะจ่ายเมือ ่ จั บคนร ้ายส ่งตํ ารวจและได ้ของ กลางคืนมาแล ้ว ้ นจันทร์ เด็กหญิงปรียามากระซบ ิ บอกผม เพราะเธออยากได ้เงิน ๒,๐๐๐ บาท เชาวั ผมเตรียมกล ้องถ่ายรูปติดตัวไปด ้วย เมือ ่ พบของกลางบนบ ้านนายอํานวยจึงบันทึกภาพ ไว ้เป็ นหลักฐาน จากนั น ้ กํานั นให ้ผู ้ชว่ ยผู ้ใหญ่บ ้านกับอาจารย์ใหญ่ ไปทีโ่ รงเรียนมัธยมประจํ า อําเภอไปขออนุญาต ผอ.โรงเรียนนํ าตัวเด็กชายอภิวฒ ั น์มาทีบ ่ ้าน เด็กชายอภิวฒ ั น์เอาแต่ร ้องไห ้ กลัวจะถูก กัก ขัง อาจารย์ใหญ่จ งึ ตัก เตือ นทั ง้ นางแววตา นายอํ า นวยพ่อ เลีย ้ ง และเด็ ก ชาย ั อภิวัฒน์วา่ จะยอมยกโทษให ้สกครั ง้ แต่จะเก็ บภาพถ่ายไว ้เป็ นหลักฐาน และสั่งว่าต่อไปต ้อง ่ งอย่าให ้เด็กทําแบบนีอ ั นีจ คอยสอดสอ ้ ก ี หากยังไม่เลิกนิสย ้ ะนํ าภาพถ่ายไปแจ ้งความดําเนินคดี ี แผ่นอ่าน จากวันนั น ้ ไม่ปรากฏข ้าวของของโรงเรียน หรือโรงเรียนถูกงัดอีก แต่ผมเสย ื ไป ๑ คน เมือ หนังสอ ่ นางแววตาไม่กล ้ามาพูดหรือมาพบปะเจอหน ้าผมอีก สว่ นเรือ ่ งเงิน ๒,๐๐๐ ผมบอกเด็กหญิงปรียาว่า ถ ้าจะเอาพีช ่ ายเธอจะต ้องถูกจําคุก เพราะตอนทีค ่ รูประกาศหาตัวขโมย ครูคด ิ ไม่ถงึ ว่าคนร ้ายจะเป็ นพีช ่ ายของเธอ ดังนัน ้ ให ้เธอเลือกเอาว่าจะเอาเงิน ๒,๐๐๐ โดยพีช ่ าย ต ้องติดคุกหรือไม่ได ้เงินแต่พช ี่ ายเป็ นอิสระ เด็กหญิงปรียาขอเลือกไม่ให ้พีช ่ ายติดคุก ผมยังเมตตาต่อเด็กหญิงปรียา เพราะได ้เห็นสภาพของครอบครัวที่ พ่อแม่ลก ู รวม ๕ คนอยูก ่ ันบนบ ้านไม ้หลังเล็กๆเสาเอียงโย ้เย ้อย่างแออัดและคับแคบ ความแร ้นแค ้นทีป ่ รากฏต่อ สายตา ทําให ้ผมเห็นว่าความชั่วของเด็กเกิดจากความไม่สมหวังและเก็บกด หากเด็กได ้รับการ สง่ เสริมทีถ ่ ูกทางทัง้ สองอาจจะได ้ดีมอ ี นาคต ผมจึงตัง้ ความหวังว่าจะแก ้ปั ญหาให ้ปรีชา ได ้นํ า สว่ นทีด ่ ข ี องเธอออกมาใช ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 498

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เด็กหญิงปรียาเป็ นเด็กเรียนเก่ง ถ ้าเพียงแต่เธอจะประพฤติตัวให ้ดี อนาคตอันสดใสก็ รอเธออยู่ข ้างหน า้ แต่ก ารที่พ ี่ช ายของปรีย าขโมยของๆโรงเรีย นทํ า ให ้ครู ทุ ก คนพากั น รังเกียจ เด็กหญิงปรียาไม่มเี พือ ่ นไม่เคยได ้ออกไปวิง่ เล่นหัว ไม่เคยได ้ไปกระโดดโลดเต ้นกับ ้ ง สอ ื ในห ้องสมุดเป็ นเพือ ใคร ทว่าการทีเ่ ธอไม่มใี ครมาคบเป็ นเพือ ่ น ทํ าให ้ปรียาหันไปใชหนั ่ น แทน ทุกวันทีพ ่ ักกลางวัน พักบ่าย...เพือ ่ นๆไปเล่นในสนามแต่ปรียาไปจมอยูใ่ นห ้องสมุด ผม เดาว่าเธอคงอ่านมันจนหมดทุกเล่ม อาจารย์ใหญ่เพิง่ เล็งเห็นว่า ผมเป็ นนักเขียนมีผลงานผ่านนิตยสารต่างๆอยูบ ่ อ ่ ย จึงมอบ ้ ป.๔ ถึง ป.๖ ผมจึงสอนให ้เด็ กๆหัดแต่งเรือ ให ้ผมสอนภาษาไทย ชัน ่ ง เขียนบทกวี กลอนส ี่ กลอนหก กาพย์ยาน กลอนแปด และเขียนเรือ ่ งแบบจินตนาการ แต่เด็กทีส ่ ามารถเขียนไปลง ตีพม ิ พ์ในนิตยสารได ้ มีเพียงเด็กหญิงปรียา และก็ใชว่ า่ เด็กหญิงปรียาจะเก่งอยูแ ่ ต่เฉพาะวิชา ภาษาไทย ภาษาอังกฤษ คณิต ศาสตร์ สร ้างเสริม ประสบการณ์ ช วี ต ิ ...วิช าใดที่อ่านได ้จาก ื เด็กหญิงปรียาสามารถทําคะแนนได ้ถึงร ้อยละ ๙๕ ทําให ้ปรียามีผลการสอบเป็ นลําดับ ที่ หนังสอ ื ของผมอีกครัง้ ๑ ตลอด ตอนนีท ้ น ี่ างแววตาแม่ของปรียาเริม ่ มาคืนดี และเป็ นแฟนหนั งสอ ทุกครัง้ ทีม ่ ก ี ารคัดเลือกนั กเรียนไปประกวด ไปแข่งขันทักษะทางวิชาการกับโรงเรียน ื่ เสย ี งมาสู่ ต่างๆในระดับอําเภอ หรือจังหวัด ถ ้าสง่ เด็กหญิงปรียาเข ้าไปแข่งเธอจะชนะ และนํ าชอ ิ ป์ และพลศก ึ ษาปรียากลับไม่ให ้ความสนใจ ซงึ่ อาจจะเป็ นเพราะ โรงเรียนตลอด แต่วช ิ านาฎศล เธอคิดว่าเป็ นวิชาทีไ่ ม่สําคัญหรือไม่จําเป็ นต่อชวี ต ิ ของ เธอ ื่ ครูแสงจันทร์ เป็ นครูถนั ดงานกิจกรรมการงาน ปลายปี มีครูย ้ายมาใหม่เป็ นผู ้หญิง ชอ ี ดนตรีนาฎศล ิ ป์ พละ ลูกเสอ ื และเนตรนารี และมาเป็ นครูสอนประจํ าชน ั ้ ป.๕ พืน ้ ฐานและอาชพ แทนผม สว่ นผมยังสอนวิชาภาษาไทย คณิตศาสตร์ วาดเขียน และ ส.ป.ช. ้ ทุกๆบ่ายครูแสงจันทร์จะนํ านั กเรียนทีเ่ ป็ นนั กกีฬาไปฝึ กซอมในสนาม เด็กหญิงปรียา ่ ั ก กีฬา ก็ไปขลุก อยู่กับ การอ่านหนั งสอ ื ในห ้องสมุด ครูแสงจันทร์ไม่เห็ นหน ้า ถือว่าตนไม่ใชน เด็กหญิงปรียาในสนามก็ตามไปดุดา่ หาว่าเธอเห็นแก่ตัวไปเอาเพือ ่ น แต่ปรียายังคงไม่ให ้ความ สนใจกับวิชาทีค ่ รูแสงจันทร์สอน เวลาใดทีเ่ ป็ นวิชากีฬาของครูแสงจันทร์จะเห็นเด็กหญิงปรียา ื ไปนั่ งซุม ่ อ่าน บางครัง้ ก็ซม ั ้ ครูแสงจันทร์ก็คอยดุดา่ ว่าเธอ เอาหนั งสอ ุ่ เขียนกลอน เขียนเรือ ่ งสน เป็ นเด็กมีปัญหา ไม่เข ้าสงั คม ไม่เล่นกับเพือ ่ น เข ้ากับเพือ ่ นไม่ได ้... แต่ปรียากลับเป็ นนักเรียนเพียงคนเดียว ในจํานวนนั กเรียนทัง้ โรงเรียน ทีส ่ ามารถเขียน ั ้ ้ ๆ บทกลอนเขียนเรือ ่ งสนได ้ลงตีพม ิ พ์ในนิตยสาร เด็กหญิงปรียามักได ้เงินค่าเขียนเรียงความสัน ื ―จุดประกายวรรณกรรม‖ และได ้เงินจากการเขียนกลอนหักมุก (ทีผ จากหนั งสอ ่ มชว่ ยแก ้บท สุดท ้ายให ้ขําและหักมุม) ในการ์ตน ู ขายหัวเราะ เธอเกือบเป็ นนั กเรียนคนเดียวในโรงเรียนทีไ่ ด ้ ้ ป.๕ หลังจาก เงินจากงานเขียนตลอดปี เป็ นพันบาททว่าการสอบปลายภาคและปลายปี ของชัน ั ้ เด็กๆซงึ่ เก่งการงาน ตัดเย็บ สอย ร ้อยดอกไม ้กระดาษ กีฬาและ ครูแสงจันทร์เป็ นครูประจํ าชน วิชาร ้องๆรํ าๆ พากันมีคะแนนรวม ขึน ้ มาอยู่อั นดับหนึ่งและอับดั บต ้นๆ ส ่วนปรีย าตกลงมาอยู่ ั ้ ป.๖ อันดับกลางๆ กระทั่งล่างสุดก็ม ี ตอนเรียนชน ผมปลอบเด็กหญิงปรียาไม่ให ้ยึดติดกับคะแนน ผมสอนเธอว่า ไม่จําเป็ นทีค ่ นเราจะต ้อง มีค ะแนนนํ า คนอืน ่ เสมอไป เพราะคะแนนขึน ้ อยู่กั บการทํ า ตามความต ้องการของคนที่ว าง กฎเกณฑ์ไว ้ ถ ้าเราไม่ชอบมันก็ไม่ได ้หมายความว่าเราจะไร ้ความสามารถ ผมกล่าวกับเธอว่า เธอจงทําสงิ่ ทีเ่ ธอรักเธอชอบให ้ดีทส ี่ ด ุ เพราะสงิ่ ทีเ่ ธอรักและมุง่ หวังคือสงิ่ ทีจ ่ ะชว่ ยเธอในอนาคต จงเลือกทางทีเ่ ธอชอบเธอรัก จงทุม ่ ชวี ต ิ จิตใจให ้กับมัน คนเราไม่จําเป็ นทีจ ่ ะต ้องเก่งไปหมดทุก ่ ิ ี อย่าง แต่อย่าไปทําสงทีเ่ บียดเบียนตนและผู ้อืน ่ ช วต ิ ทีม ่ ค ี ณ ุ ภาพมิได ้หมายความว่าจะต ้องเป็ นผู ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 499

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ชนะเลิศตลอดจนแพ ้ไม่ได ้ ผู ้ทีจ ่ ะดํารงชวี ต ิ อยูใ่ นสังคมอย่างเป็ นสุข ไม่ได ้หมายความว่าจะต ้อง เก่ง กว่าคนอื่นตลอดกาล เมือ ่ แพ ้ต ้องแพ ้ให ้เป็ น เหนือ ฟ้ ายั ง มีฟ้ า เธอจะแข่ง ขัน กับ ตัว เอง มากกว่าการคิดแข่งเอาชนะคนอืน ่ ้ ขึน ้ ทีผ ้ ผมถาม เปิ ดเทอมใหม่ปรียาได ้เลือ ่ นชัน ้ มาเรียน ป.๖ อันเป็ นชัน ่ มประจํ าชัน ั ้ ป.๖ ว่า ใครได ้ไปเทีย นักเรียนในชน ่ วทีไ่ หนบ ้างในระหว่างโรงเรียนปิ ดภาค นั กเรียนบางคนเล่า ว่าได ้ไปเทีย ่ วภาคอีสาน เพราะนักเรียนคนนัน ้ มีญาติอยูท ่ างจังหวัดภาคอีสาน บางคนได ้ไปเทีย ่ ว จังหวัด สุพรรณ บางคนได ้เข ้าไปเที่ยวกรุงเทพฯ แต่ละคนต่างได ้ไปเที่ยวไกลๆกั นแทบทัง้ นั ้น ผมจึงถามเด็กหญิงปรียาว่า ปรียาล่ะ ได ้ไปเทีย ่ วทีไ่ หน เธอตอบว่าได ้ไปเทีย ่ วทีน ่ ครศรีธรรมราช ผมถามว่าเธอไปเยีย ่ มใคร เธอเล่าว่า... ลุงกับป้ าทําการค ้าอยูท ่ น ี่ ครศรีธรรมราช ลุงมีรถเก๋งขับมาเยีย ่ มแม่เธอตอนโรงเรียนปิ ด และป้ าได ้รับเธอไปเทีย ่ วและอยูท ่ น ี่ ครศรีธรรมราชหลายวัน ป้ าทราบว่าเธอแต่งกลอนเก่ง และ ั ้ ได ้ดีกว่าลูกๆของป้ าซงึ่ เรียนชน ั ้ มัธยมแต่เขียนไม่เป็ น ป้ าชน ื่ ชมเธอมากได ้ฝากเงิน เขียนเรือ ่ งสน ั ้ มัธยม และจะให ้ทุนอีกปี ละ เข ้าธนาคารให ้เธอไว ้ ๒๐,๐๐๐บาท สําหรับเป็ นทุนให ้เธอเรียนต่อชน หมืน ่ บาทหากเธอยังเรียนเก่งอีก ลุงกับป้ าอยากให ้ลูกๆของลุงและป้ าเก่งอย่างเธอบ ้าง เธอว่าถ ้า มีโอกาสเธอจะชว่ ยสอนให ้ แต่ลก ู ของลุงและป้ ากลับไม่มใี ครเก่งสักคน ปรียาเล่าหน ้าตาเฉยใน ขณะทีเ่ พือ ่ นๆในห ้องต่างมองตากันแล ้วอ ้าปากหวอ... ั ้ ป.๕ ป.๖ ว ันที่ ๑๒ สงิ หาคม เป็ นวันแม่ ทางโรงเรียนนั ดผู ้ปกครองเฉพาะนั กเรียนชน มาทําพิธวี น ั แม่โดยให ้แม่ได ้แสดงความรักได ้โอบกอดลูกๆและลูกๆได ้สวมพวงมาลัยดอกมะลิให ้ แม่และได ้กราบเท ้าแม่ ผมได ้จัดให ้มีการประกวดกลอนวันแม่ โดยรับงานเขียนกลอนจากเด็ก โดยแบ่งเป็ น ๒ ระดับ คือระดับ ป.๓-๔ กับระดับ ป.๕-๖ ซงึ่ ผู ้ทีเ่ ขียนกลอนวันแม่ได ้ดีกน ิ ใจ ทีส ่ ด ุ จนผมอ่านแล ้วขนลุกซู่ และนึกไม่ถงึ ว่าจะแต่งได ้ดีขนาดนั น ้ คือเด็กหญิงปรียา สว่ นเงิน ึ ษาและครูตา่ งชว่ ยกันจ่าย ให ้สํานวนกลอนทีไ่ ด ้รับรางวัลที่ ๑ เป็ นเงินสด รางวัลคณะกรรมการศก ๓๐๐ บาท รางวัลที่ ๒ เงินสด ๒๐๐ บาท และรางวัลที่ ๓ เงินสด ๑๐๐ บาท นางแววตามานั่ งให ้ลูกกราบในวันแม่ ความเก่งของลูกสาวชว่ ยลบรอยด่างด ้อยต่างๆ ของนางลงมาก จากทีน ่ างไม่คอ ่ ยกล ้าพูดกับครูกลายเป็ นกล ้าพูด ตอนหนึง่ ผมชมเธอว่า เธอมี ี ให ้เรียนชน ั ้ สูงๆให ้ดีทส ลูกสาวเป็ นเด็กเรียนเก่ง เรียนดีและหัวดีอย่างนี้ควรจะสง่ เสย ี่ ด ุ เธอออก ตัวว่า จะเอาเงินที่ไหนส ่งละครู นี่ขนาดตาอ๊อดเรียนอยู่ก็ยั งแทบไม่มเี งินจะส ่ง ตาอ๊อ ดคือ เด็กชายอภิวฒ ั น์ ลูกชายคนโตทีเ่ คยสร ้างปั ญหาให ้กับโรงเรียน ่ รือ เห็นปรียาเขาเล่าว่ารวย ผมแย ้งว่า ก็คณ ุ แววตามีพส ี่ าวอยูท ่ น ี่ ครศรีธรรมราชไม่ใชห ่ ัญ ช ี มาก มีตก ึ มีรถเก๋ง เมือ ่ ตอนปิ ดภาค ป้ ากับลุงก็มารับไปเทีย ่ วนคร แล ้วก็ยังเอาเงินฝากใสบ ึ ษาให ้ตัง้ สองหมืน เป็ นทุนการศก ่ แล ้วทําไมจะไม่ให ้ลูกเรียน นางแววตาตกใจจ ้องหน ้าผมถามว่า อะไรกัน...พีส ่ าวอะไรทีไ ่ หนเธอไม่เคยมี เธอไม่เคยมีญาติทไ ี่ หนเลย เงินสองหมืน ่ อะไรใครที่ ไหนจะมาให ้ ครูรู ้มาจากไหน... ผมพลันสะดุดหยุดพูดเพราะ ขณะทีผ ่ มพูดกับนางแววตา เด็กหญิงปรียาเข ้าทําหน ้า สลดแล ้วก็รบ ี เดินหนีไป

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 500

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๖๙ เรือ ่ งสน

"แผ่นภาพนน" ั้ โดย น.นิตก ิ ร

นิรมลต ้อง ตืน ่ ตาและสุดระทึกใจ ความโอ่อา่ หรูหราของสถานที่และชวี ต ิ ในแวดวง ั ้ สูงในงาน ―ราตรีประดับดาว‖ ณ คํ่าคืนนั น สังคมชน ้ ณ ห ้องแกรนด์บอลรูมของโรงแรมอันเลอ ่ เธอมิได ้คาดคิดมาก่อนว่าจะได ้มี โอกาส เลิศแห่งนั น ้ นั่ น...เป็ นโลกอีกโลกหนึง่ ทีส ่ าวน ้อยเชน ย่างก ้าวเข ้ามา... ―บัตรราคาตัง้ ห ้าพันบาท แต่เธอไม่ต ้องตกใจ‖ สุชาดาเพือ ่ นรักร่วมหอร่วมมหาวิทยาลัย บอกด ้วยความตืน ่ เต ้น ―เพราะนอกจากเพือ ่ นการกุศลแล ้ว เรายังจะได ้เข ้าเฝ้ าในโอกาสนีด ้ ้วย‖ ื่ หูตนเอง เมือ นิรมลแทบไม่เชอ ่ สุชาดาลบอกครัง้ แรก ความตืน ่ เต ้นและปลาบปลืม ้ ใน ่ ํ โอกาสในโอกาสทีจ ่ ะได ้เข ้าเฝ้ าครัง้ นี้ ทําให ้เด็กสาวสามัญฐานะเชนเธอสานึกด ้วยความตืน ่ เต ้น ่ ั นไป... ว่า นี.่ ..มิใชฝ จากเด็กบ ้านนอกทีห ่ า่ งไกลความเจริญ จากรักเรียนเก่งและดีเด่นแห่งอําเภอแม่รม ิ เข ้า ึ ษาในมหาวิทยาลัย จากเด็ กบ ้านนอกมาสูเ่ มืองกรุง สัมผัสชวี ต มาใชช้ วี ต ิ นั กศก ิ ของสังคมอีก ระดับหนึง่ อย่างสุดระงับความตืน ่ เต ้นและอดประหม่ามิ ได ้ ึ ษาปั จจุบัน ท่ามกลางความฟุ้ งเฟ้ อของสังคม ทัศนาและรสนิยมก ชวี ต ิ วัยรุ่นของนั กศก ของวัยรุน ่ ในปั จจุบัน ไม่วา่ อาร์ซเี อ หรือเซ็นเตอร์พ ้อยท์ ตามผับตามบาร์อันเกลือ ่ นเมืองทุกวันนี้ ี เหลือเกินสําหรับเด็กสาวทุกวันนี้ ท่ามกลางเพือ ่ นฝูงชายหญิงทีห ่ มิน ่ เหม่เสย ―นีม ่ ใิ ชว่ ถ ิ ช ี วี ต ิ ของเรา..‖ เด็กสาวสํานึกในสว่ นลึกของดวงใจ เราเรียนเพือ ่ รู ้...เพื่อ รู ้เท่านั ้น...มิใช ่เพื่อ ลุ่ม หลง...เธอยํ้ าอย่างสงบเสงีย ่ มเจียมตน พลางนึกถึงพ่อแม่ นึกถึงชวี ต ิ ลําเค็ญของชาวไร่ชาวดอยและผู ้ยากไร ้... ฐานะของเพื่อ นรั ก แตกต่างจากเราเหลือ เกิน นิร มลสํ านึก อย่างปราศจากปมด ้อย สุชาดามิได ้โอ ้อวดหรือแสดงออกให ้ผิดแปลกไปจากเพือ ่ นร่วมสํานั กอืน ่ ๆ บางครัง้ ยังไม่ต ้องการ แสดงออกถึงฐานะทีแ ่ ท ้จริงด ้วยซํ้าไป นีเ่ อง ทีท ่ ําให ้มิตรภาพได ้เริม ่ ต ้นและยืนยง ั ชวน อ ้อนวอนของเพือ และแม ้การมากรุงเทพฯของนิรมลครัง้ นี้ ก็ด ้วยการชก ่ นรัก ิ้ หรือแม ้แต่บัตรของงานราตรีครัง้ นี้ คุณแม่ก็ได ้มาฟรีๆตัง้ ―เธอไม่ต ้องกังวลใดๆทัง้ สน ๑๐ ใบ จากนักธุรกิจใหญ่คนหนึง่ ‖ ี เหลือเกิน สําหรับวงการธุรกิจและสังคมทุกวันนี้ และ การเกือ ้ กูลเผือ ่ แผ่เป็ นธรรมดาเสย ี เหลือเกินสําหรับผู ้คนระดับนี้ โดยเฉพาะธุรกิจทีเ่ กีย ่ วข ้องกับการเมือง ยิง่ เป็ นเรือ ่ งเล็กเสย ความเคลือบแคลงทีย ่ ังเฉกฉวยอยู่ในแววตาของนิรมล ทํ าให ้เพือ ่ นรั กต ้องสาธยาย ต่อไป

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 501

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―คงประจบประแจง เอาอกเอาใจคุณแม่นั่นแหละ...คุณหญิงจะได ้แจกและชวนเพือ ่ น ไปด ้วย...โธ่...เรา รู ้หรอกน่าว่ากําลังเริม ่ เต ้นจะเข ้าหาคุณพ่ออยู.่ ..‖ ่ ดูเหมือนจะเป็ นคําสรุปง่ายๆเป็ นเหตุเป็ นผลเท่าทีค ่ วามเป็ นบุตรีของนั กการเมือง เชน สุชาดาจะต ้องพึงคิดและคาดคะเน สั งคมของคนมีเงิน เป็ นเช ่น นี้ เด็ ก สาวรํ า พึง แม ้ตนเองจะอ่อ นเยาว์แ ละอ่อ นด ้อย ประสบการณ์ แต่นริ มลอดคิดต่อไปไม่ได ้ การเมือง การเกือ ้ กูล การตอบแทน ผลประโยชน์ และ ความสุจริตใจ หญิงสาวได ้แต่เพียงเคลือบแคลงและกริง่ เกรง... ―ไปเถิดน่านิรมล...‖ เพือ ่ นรักเกลีย ้ กล่อม เมือ ่ เห็นท่าทีเกรงอกเกรงใจของนิรมล ―เรา ่ นีไ ั่ โชว์ระดับโลกเชย ี วนะ‖ หาโอกาสเชน ้ ม่ได ้อีกแล ้ว เราจะได ้ดูแฟชน ―ไปเถิดหนู ไปเป็ นเพือ ่ นยายสุ‖ คุณหญิงมารดาของเพือ ่ นบอกอย่างปราณี และให ้ ความเป็ นกันเอง อบอุน ่ ―มิฉะนัน ้ ยายสุจะไม่มเี พือ ่ นรุ่นราวคราวเดียวกัน เพื่อนของฉั นยายสุก็วา่ แก่ๆทัง้ นัน ้ ความจริงฉั นก็ไม่อยากไปเท่าไหร่ แต่คณ ุ สุวนียเ์ อาบัตรมาให ้ก็เลยต ้องไป‖ ―ไปเถิดสุ พาเพือ ่ นเขาไปเทีย ่ วเปิ ดหูเปิ ดตา‖ คุณพ่อของสุชาดาซงึ่ เป็ นนั กการเมือง ้ อ ใหญ่บอกอนุญาตแก่บต ุ รี ―อยากไปไหนก็บอกประมวลเขา พ่อสั่งไว ้แล ้วให ้คอยรับใชเพื ่ นและ ี งใหม่แล ้ว ลูกจนกว่าลูกจะกลับ ไปเถิดไปเทีย ่ วพักผ่อนหาประสบการณ์ให ้แก่ชวี ต ิ แต่กลับเชย ื ‖ เทีย ่ วไม่ได ้นะ ต ้องเรียนหนั งสอ ี งนั น นํ้ าเสย ้ บุคลิกอันน่าเคารพนั น ้ เผือ ่ แผ่ความรักความเมตตาจากสายโลหิต สายธาร ่ ริ มลอย่างซาบซงึ้ ประทับใจ นัน ้ มาสูน ื่ ชม แต่เหตุการณ์บ ้านเมืองทุกวันนี้ ภาพพจน์ของนั กการเมือง แต่แม ้จะดูงดงามหน ้าชน ทุกวันนี้ จากประสบการณ์ทเี่ รียนรู ้สอนให ้พิจารณาและใคร่ครวญ ความอัปลักษณ์ฉาวโฉ่ ของ เหตุการณ์ ไม่วา่ การแย่งชงิ มรดกหกพันล ้านของอดีตนั กการทหาร นั กการเมืองผู ้ยิง่ ใหญ่ ไม่วา่ กรณีสนามกอร์ฟอัลไพน์อันเงือ ่ นงํา เบือ ้ งหลังอํานาจ ความถูกต ้อง โปร่งใส ทีป ่ ระชาชนไขว่หา ... ครงหนึ ั้ ง่ สุชาดากระตือรือร ้นทีจ ่ ะติดตามนิรมลกลับบ ้านในชว่ งปิ ดเทอม ―บ ้านฉั นบ ้านนอกนะ อยูบ ่ นดอยห่างไกลจากตัวอําเภอตัง้ เกือบ ๒๐ กิโลเมตร ไม่สนุก และไม่สะดวกสบายเหมือนอยูใ่ นตัวเมือง‖ ―ดีซ ี ฉั นจะได ้ไปเทีย ่ วป่ าเทีย ่ วด ้วย จะได ้รู ้จักชวี ต ิ บ ้านนอกบ ้าง‖ นิรมลคิดแต่เพียงว่า สุชาดาเพียงต ้องการหาประสบการณ์ชวี ต ิ บ ้านนอกในฐานะเด็ ก เกิดจากเมืองกรุง ไม่เคยทีจ ่ ะสัมผัสความทุกข์ยาก แม ้เธอจะตืน ่ เต ้นกับชวี ต ิ บ ้านนอก ป่ าเขา ดง ดอย แต่ก็สามารถใชช้ วี ต ิ และดูเหมือนจะเข ้าใจเมือ ่ นิรมลชใี้ ห ้เห็นโลกกว ้าง... ―เธอดูเถิดสุ เพือ ่ นบ ้านฉั นเองยังยากจนและลําบากเพียงใด ครอบครัวของฉั นยังดีนะที่ มีทด ี่ น ิ ถูกต ้องตามกฎหมายทํามาหากิน พอทีจ ่ ะปลูกพืชไร่ พอทีจ ่ ะปลูกพืชผลและดอกไม ้เมือง ี ให ้ฉั นได ้เล่าเรียนศก ึ ษาขณะทีเ่ พือ หนาวตามโครงการพระราชดําริได ้ พอทีจ ่ ะสง่ เสย ่ นบ ้านบาง คนไม่มโี อกาสเลย‖ ดอกไม ้เมืองหนาวในไร่ในดอยหุบเขากําลังบานสะพรั่ง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 502

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ลุงใจ เพื่อ นบ ้านของเรา เกิด ที่นี่ โตที่นี่ มีลูก หลานที่นี่ แต่ไม่ ม ท ี ี่ด น ิ ถูก ต ้องตาม ิ ธิท กฎหมาย ไม่มส ี ท ์ ํามาหากินในทีด ่ น ิ นัน ้ เลย...‖ เธอยํ้า และความขมขืน ่ ทีด ่ เู หมือนพรั่งพรูออกมา... ―เขตป่ าสงวน เขตป่ าอนุรักษ์ เขาป่ าวนอุทยาน สุดทีจ ่ ะเอ่ยอ ้าง เดีย ๋ วพนั กงานป่ าไม ้ เดีย ๋ วพนั กงานกรมทีด ่ น ิ เข ้าไปตรวจ เข ้าไปสอบ เข ้าไปขับไล่ แต่เธอรู ้ไหม พอผู ้มีอท ิ ธิพล ยิง่ ใหญ่ต ้องการเท่านั น ้ ทีด ่ น ิ เหล่านั น ้ ถูกต ้องหมด เพราะถูกตะล่อม ถูกบังคับหลอกล่อให ้ขาย เพือ ่ อําพรางในการทํานิตก ิ รรม นี่หรือคือความบกพร่องทีส ่ จ ุ ริต ความผิดทีม ่ ค ี ุณธรรม เงินและ เงิน กินกันไม่รู ้กีท ่ อดต่อกีท ่ อด นีห ่ รือคือความยุตธิ รรม บริสท ุ ธิแ ์ ละผ่องใส...‖ ื พิมพ์นัน ื พิมพ์ฉบับ อีกครัง้ หนึง่ ทีน ่ ริ มลต ้องเบือนหน ้าจากภาพในหนั งสอ ้ เธอสง่ หนั งสอ นัน ้ ให ้แก่เพือ ่ นรักอย่างกระแทกกระทัน ้ หงุดหงิด ดูเหมือนขุน ่ มัวในอารมณ์จนสุดาชาต ้องถามว่า เธอเป็ นอะไรไปหรือมล... ิ หน ้านิดๆเหมือนครุน ึ ษากับสังคม นิรมลไม่ได ้ตอบในทันที เชด ่ คิดกลับนึกถึงวิชาการศก ิ เช ่น เธอต ้องศ ก ึ ษา ต ้องไปทํ ารายงานภาคสนาม ในระดั บ ปริญ ญาบั ณฑิต ปั ญหาของ ที่นิส ต ื่ ต่างๆ และขณะนั ้นหนั งส อ ื พิม พ์ส นใจเส ย ี เหลือ เกิน บ ้านเมือ ง ปั ญหาของสังคมที่บ รรดาส อ ิ หญิงเชย ี งใหม่กับการขายตัว‖ ประโคมข่าวอย่างเอิกเกริก ―นิสต ―ทําไม...ทําไมอาจารย์ไม่ให ้เราทําวิจัยเรือ ่ งเหล่านีบ ้ ้าง‖ ―บ ้า...บ ้า ฉั นไม่ไปกับเธอด ้วยหรอก‖ ั ผัสเรือ สุชาดาผู ้มาจากสงั คมระดับหนึง่ อ่อนไหวจนเกินกว่าทีจ ่ ะสม ่ งเหล่านี้ ื พิมพ์ นิสต ิ หญิงทีเ่ ชย ี งใหม่ขายตัว ปั ญหาใกล ้ นั่ นเป็ นชว่ งหนึง่ ของข่าวในหน ้าหนั งสอ ตัวสุดๆ และสุดอัปยศในครัง้ นัน ้ ิ ในความหลากหลายทีม ่ าจากทุกระดับทั่วทิศ โลกแห่งการเรียนรู ้ ความตืน ่ เต ้นการเชด ้ หนึง่ อีก ชูเสรีประชาธิปไตย การเรียกร ้องการเท่าเทียมกันที่ดูเหมือนมิได ้มีอ ยู่ในระดับชนชัน ต่อไปแล ้ว แต่ในระดับหมูบ ่ ้านตําบล ราษฎร ลุง ป้ า น ้า อา ถูกปลุกขึน ้ มาให ้สํานึกถึงความเท่า เทียมกัน มุง่ มาดปรารถนาแต่ ต ้องได ้...ต ้องได ้...ทีค ่ ก ุ รุ่น ด ้วยการหล่อหลอมเร่งเร ้าจนดูเหมือน แผ่ขยายและครอบคลุมไปทั่ว จนแทบสําลักไปกับบรรยากาศแห่งเสรีภาพทีไ่ ร ้ขอบเขตนี้ ―ปั ญหาเขือ ่ นปากมูล...ราษี ไศล ทีเ่ รียกร ้องชุมนุม นั่ ง นอน กิน ทีห ่ น ้าทําเนียบรัฐบาล ่ ุดใดจุด ในครัง้ นั ้น เราเห็นใจทั ง้ ราษฎรและรัฐบาล แต่เราต ้องมองภาพรวมทั ง้ ประเทศ มิใชจ หนึง่ ‖ ี งใหม่เตือนสติลก ิ ย์ อาจารย์หญิงแหงนมหาวิทยาลัยเชย ู ศษ ึ ษาคือการพิจารณาแยกแยะ‖ อาจารย์หญิงยํ้าและสรุป ―การศก ้ ของเมืองไทยมากเหลือเกิน ระหว่างคนรวย คนจนไกล ―ความแตกต่างระหว่างชนชัน ี งใหม่นครพิงค์ กับฟ้ า...ฟ้ าทีฟ จนเกือบสุดกู่ เหมือนฟ้ าทีน ่ ี่...ฟ้ าทีก ่ รุงเทพมหานคร ฟ้ าทีเ่ ชย ่ ้า เวียงอินทร์ ทีพ ่ วกเธอได ้มีโอกาสไปเห็นมา...‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 503

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ิ ร่วมชายหญิงได ้มีโอกาสไป ภาพนัน ้ ผุดพรายขึน ้ ในสํานึกอย่างประทับใจ ครัง้ หนึง่ นิสต ึ ษาปั ญหาชายแดน ณ อําเภอเวียงแหง อําเภอชายแดนสุดขอบฟ้ าแดนสยาม ทัศนาจรและศก ณ จุดซงึ่ เธอและคณะได ้ยืนอยู่ ประเทศอีกประเทศหนึง่ ทีด ่ เู หมือนอยูแ ่ ค่มอ ื เอือ ้ มเพียง ่ ึ ้ ข ้ามลําห ้วยเล็กๆ ซงเป็ นเสนแบ่งแยกดินแดน ประเทศอีกประเทศหนึง่ ก็ปรากฏอยูต ่ รงหน ้า ทัง้ ๆ ิ ปวัฒนธรรมและสายโลหิต ทีป ่ าระชาชนเหล่านัน ้ คือมนุษย์รว่ มโลกเดียวกัน ไม่วา่ ผิวส ี ศล ―ฟ้ าเวียงอินทร์‖ วัดเล็กๆทีเ่ ป็ นประหนึง่ ของพุทธประทีปทีเ่ จิดจ ้าอยูท ่ ่ามกลาง ป่ าเขา ดงดอย ณ ตํ า บลเบีย งหลวง ชายแดนสุด ขอบฟ้ า วั ด เล็ ก ๆที่เ คยเป็ นปั ญหาแย่ ง ช งิ ระหว่า ง ประเทศ ไทย-พม่า ในอดีต แต่ปัจจุบัน...และทีน ่ ั่น... ―ราษฎรบางครอบครัวแทบไม่มก ี น ิ และไม่มแ ี ม ้แทบแผ่นดินทีซ ่ ก ุ ตัวนอน เพราะพม่าไล่ มา ไทยไล่ไป ปั ญหาชายแดนทุกวันนี.้ ..‖ ดวงใจน ้อยๆของนิรมลสะท ้านไปกับความจริงนัน ้ ื พิมพ์รายวันฉบับนั น นิรมลหันกลับมามองหน ้าเพือ ่ นรักอีกครัง้ หนึง่ ภาพในหนั งสอ ้ ภาพ สตรีคู่ช วี ต ิ ของนั กการเมืองใหญ่ผู ้อาสานํ าประเทศชาติ ในชุด กิโมโนญีป ่ ุ่ นราคา ๕ แสน จน ื พิมพ์ในชว่ งนั น หนังสอ ้ นํ าไปลงในหน ้าแรก ภาพและข่าวนั กการเมืองใหญ่แต่งชุดลิเลในราคา ๒ ึ ษาอันทรงเกียรติ แสน เพือ ่ เฉลิมฉลองในวันครบรอบ ๓๐ ปี ของสถาบันศก ึ อะไรหรือสุชาดา‖ นิรมลจ ้องหน ้าเพือ ื้ ผ ้าอะไรกันชุดละ ―เธอไม่เห็น ไม่รู ้สก ่ นสาว ―เสอ เป็ นแสน โอ่อา่ เหลือเกิน ฟุ้ งเฟ้ อเหลือเกิน และไร ้สาระเหนือเกิน คนจนจนแทบไม่มก ี น ิ ไม่มท ี ี่ อยู‖่ เมือ ่ นัน ้ แหละ เพือ ่ นสาวของเธอก็ถงึ บางอ ้อ และสํานึกแทบสําลัก ―โธ่เอ๊ย...มลเอ๊ย...เรือ ่ งแค่น.ี้ ..‖ สุชาดาผู ้กํ าเนิด และเติบใหญ่จ ากฟากฟ้ านครหลวง จากสังคมระดับ สูง ไม่อ าจจะ ตระหนักในหัวใจของคนยากจน ―เรือ ่ งของเขา ความรํ่ารวยของเขา สงั คมของเขา เธออิจฉาริษยาเขาหรือ‖ ั ยอกของเพือ นิรมลยิม ้ รับคําสพ ่ น อย่างปราศจากปมด ้อย ไม่ใสใ่ จกับถ ้อยเหล่านี้ ี เหลือเกิน โลกเป็ นเชน ่ นี้ ชวี ต ่ นี้ มนุษย์เป็ น ―มลเอ๊ย...เรือ ่ งเหล่านี้ธรรมดาเสย ิ เป็ นเชน ่ นี้ เธออย่าเอามาเป็ นอารมณ์เลย‖ เชน นิรมลมองเพือ ่ นอย่างเข ้าใจ ถูก แล ้ว คําพูดตืน ้ ๆง่ายๆแต่มั นก็ เป็ นข ้อคิด ที่ควรพินิจ ่ ึ พิจ ารณามันทํ าให ้ความเป็ นเพื่อน เข ้าใจซงกันและกันยิง่ ขึน ้ ความเป็ นหญิงและอารมณ์อัน อ่อนไหวทําให ้เธอพรํ่าบ่นในดวงจิตต่อไป ทํ า ไมนะ...คุณ หญิง และยอดคุณ หญิง ทั ง้ หลาย บรรดาผู ้สูง ส ่ง ทั ง้ หลาย รวมทั ง้ ึ ไม่สํานึก ไม่ทําตัวให ้เป็ นแบบอย่าง... นักการเมืองผู ้ยิง่ ใหญ่ทัง้ หลาย ไม่รู ้สก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 504

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

และแล ้ว ความทรงจํ าในสว่ นลึกของดวงใจ ภาพพระบาทสมเด็จพระเจ ้าอยูห ่ ัว ขณะ ทรงเยีย ่ มเยือ นราษฎรผู ้ยากไร ้ ณ ท ้องถิน ่ ทุรกันดาร ขณะที่ทรงโน ้มพระวรกายลงรั บเครื่อ ง ั การะบูชาจากปวงราษฎร์ พระองค์ประหนึง่ ฟากฟ้ าโน ้มนํ ามาสูด ่ น สก ิ ิ กั นเป็ นไปได ้ เธอยํ้ าในดวงจิต อั น ความเท่าเทีย มกันเป็ นไปไม่ได ้ แต่ค วามใกล ้ช ด อ่อนโยน พลางจ ้องหน ้าเพือ ่ นรักอยูค ่ รู่หนึง่ ก่อนทีจ ่ ะเบือนหน ้าไปทางอืน ่ เพือ ่ ไม่ให ้เพือ ่ นรัก เห็นดวงตาอันคลอครองไปด ้วยหยาดนํ้ า...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 505

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๗๒ เรือ ่ งสน

"สายนํา้ แห่งความทรงจํา" โดย มาตา ณ ภูจ ันทร์

คํา ่ คืนนี้ ขึน ้ ๑๕ คํา่ ฟ้ าใสกระต่างด ้วยพระจันทร์กลมโต สาดแสงสว่างทั่งโค ้งคุ ้งคลอง ลํานํ้ าตืน ้ จนเห็นเม็ดทรายโผล่ขน ึ้ มาล ้อแสงจันทร์อยูแ ่ วววาว สองฟากฝั่ งลานหญ ้าและสุมทุมพุ่ม ไม ้ อาบไล ้ด ้วยแสงเหลืองนวล เหนือผิวนํ้ าสะท ้อนแสงจันทร์อยูร่ ะยิบ ใต ้แสงจันทร์คํ่าคืนนี้ ฉั นชวนเพือ ่ นมานั่ งริม ฝั่ งคลอง หวนรํ าลึกถึงวันเวลาวัยเยาว์ท ี่ ผ่านมา ฉั นมองดูลํ านํ้ า ที่ห ลั่งรินมาจากสายธารนํ้ าเล็ ก ๆกลางป่ า จากภูเขาที่ดํ าทะมึนยืน ื่ ―คลองฉวาง‖ แล ้วไหลไปรวมกับแม่ ตระหง่านอยูเ่ บือ ้ งหน ้า สายธารเล็กรวมตัวมาเป็ นคลอง ชอ นํ้ าตาปี อยูก ่ งึ่ กลางสองฟากฝั่ งระหว่างอําเภอบ ้านนาสาร กับอําเภอเคียนซา จังหวัดสุราษฎร์ ธานี แสงสว่างจากจันทร์กลมโต พอมองเห็นบรรยากาศรอบๆได ้ชัดเจน ภูเขาแหล่งต ้นธาร นํ้ า ยืนดําทะมึนอยูแ ่ ต่ไกลทางทิศตะวันออก ―ทุกอย่างเปลีย ่ นไปเยอะเหลือเกิน ‖ ฉั นมองดูสองฟากฝั่ งทีม ่ แ ี ต่ลานหญ ้าโล่ง แต่เดิม เต็มไปด ้วยไม ้ใหญ่น ้อย รกไปด ้วยต ้นอ ้อกอพง ิ กับลํานํ้ าสายนี้ หลังจากเรียนจบ ―ในคลองนี้ไม่มป ี ลาแล ้ว‖ เพือ ่ นบอก เขาอยูใ่ กล ้ชด เขาเลือกอยูต ่ ลาดนาสาร ใชช้ วี ต ิ อย่างสมถะเรียบง่ายสวยงาม ี ดายเหลือเกิน ความอุดมสมบูรณ์อย่างเมือ ―เสย ่ ก่อนไม่มอ ี ก ี แล ้ว‖ ฉั นว่า ―คนมันเยอะขึน ้ สงิ่ แวดล ้อมก็ถูกทํ าลาย แหล่งอาหารของสัตว์นํ้าไม่มไี ม่เหมือนก่อน เราเคยจับปลากันด ้วยมือเปล่า‖ เพือ ่ นบอก ฉั นพยักหน ้านึกถึงครัง้ ทีเ่ ราเคยดํานํ้ าจับปลาหาปูมา ด ้วยกัน ื่ มกับแม่นํ้ากว ้าง ไม่ม ป ี ว ―นี่ขนาดคลองสายนี้ เชอ ี ลาจากแม่นํ้าขึน ้ มาวางไข่เลยเชย หรือ?‖ ฉั นถาม ―ไม่มห ี รอก ถ ้ามีก็น ้อยเหลือเกิน ทีข ่ น ึ้ มาในชว่ งนํ้ ามาก หลังจากนั น ้ ไม่นาน ก็แหวกว่าย ลงไปในแม่นํ้ากันหมด‖ เพือ ่ นเล่า ิ ปี ทุกอย่างเปลีย ―เกือบยีส ่ บ ่ นไปขนาดนี้‖ ฉั นพึมพําอย่างผิดหวัง เหม่อมองลําคลอง กว ้าง ทีม ่ น ี ํ้ าอยูน ่ ้อยนิด เห็นลานทรายโผล่ขน ึ้ มากลางคลอง ฉั นมองดูรอบๆริมฝั่ งทีเ่ ป็ นลานหญ ้าโล่ง มีเพียงพุ่มไม ้เล็กๆแซมอยู่ ผิดจากครัง้ ก่อน สองฝั่ งคลองทีเ่ คยอุดมสมบูรณ์ ชายตลิง่ ริมนํ้ าเป็ นแหล่งอาหารจองปลา ชายคลองมีต ้นอ ้อกอ ี วยออกชอ ่ เบ่งบาน ดอกสแ ี ดง พงขึน ้ รกทึบ หนาแน่นด ้วยต ้นไม ้หลากหลายชนิด ดอกเข็มสส

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 506

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

บ ้างแซมขาวชมพู มะเดือ ่ ริมคลองออกผลดอก หล่นลงนํ้ าปะปนกับไม ้ผลอืน ่ ๆ ล่องลอยไปงอก เงยตามชายฝั่ ง บ่อยครัง้ มีลก ู จันทน์สเี หลืองกลมแป้ นลอยผลุบโผล่อยูใ่ นนํ้ า หล่นมาจากต ้นในป่ าใหญ่ เหนือต ้นธาร เราว่ายนํ้ าไปแย่งชงิ กันมาดมกลิน ่ หอม ี้ อ ―ทีน ่ ั่น เมือ ่ ก่อนมีต ้นจิก‖ ฉั นชม ื ไปยังอีกฟากฝั่ ง ―แกยังจําได ้‖ ี ดงสด ทีเ่ ป็ นชอ ่ ห ้อยระย ้าอยูพ ―จําได ้ส!ิ ดอกมันสวนมาก‖ ฉั นนึกถึงพวงดอกสแ ่ ราวต ้น ―ยังมีต ้นอะไรอีกทีอ ่ ยูใ่ กล ้กัน‖ เพือ ่ นถามทบทวนความจํา ―ต ้นมะเดือ ่ !‖ ฉั นตอบอย่างไม่ลังเล เพือ ่ นยิม ้ ฉั นนึกถึงต ้นมะเดือ ่ ลําต ้นของมันยืน ่ เอนลํ้ามากลางนํ้ า เราเคยแข่งกันปี ลําต ้น แล ้ว กระโดดตูมลงนํ้ ากันอย่างสนุก มะเดือ ่ ติดผลสวยงามเป็ นกระจุก ดอกผุดพราวตามกิง่ ก ้านลําต ้น ละลานตาด ้วยผลเขียวทีแ ่ ก่จัด และแดงสุกงอมร่วงลงนํ้ า เราตืน ่ ตาตืน ่ ใจกับลูกยางทีม ่ ใี บติดอยูส ่ องแฉก เหมือนมีปีกบิน เมือ ่ ลมพัดจะล่องลอย ่ วิ นํ้ า บางสว่ นก็หมุนติว้ เหมือนบินข ้ามฝั่ งคลอง ไปตกหล่น หมุนติว้ กลางอากาศ บ ้างก็ร่อนลงสูผ ชายฝั่ ง ชายฝั่ งคลองทีม ่ รี อยหยักเว ้าแต่ละคุ ้งโค ้งนั น ้ เหมือนคอยดักลูกไม ้ทีล ่ อยนํ้ ามาให ้เกาะ เกย งอกเงยเป็ นลําต ้น หยั่งรากฝากใบบนแผ่นดินทีอ ่ ด ุ มสมบูรณ์ รอวันติดผลและร่วงหลนแพร่ พันธุอ ์ ก ี ทําหน ้าทีใ่ นวันเวลาต่อมา ื่ สต ั ย์ ธรรมชาติตา่ งทําหน ้าทีก ่ ันอย่างซอ เสน่หค ์ วามงามแห่งท ้องทุ่งริมฝั่ งคลอง ยังมีอก ี มากมายนั ก ขณะเด็กๆในเมืองสนุกอยู่ ี ันอันศวิ ไิ ลซ ์ แต่พวกเราเด็กบ ้านนอก สนุกอยูก กับจอภาพยนตร์ และสส ่ ับการเห็นของจริงตาม ท ้องทุ่งชนบท ภาพแห่งความงดงามของธรรมชาติและสงิ่ แวดล ้อมจึงแนบแน่นอยูใ่ นความทรง จํา บ่อยครัง้ ทีเ่ ราเคยซุกซนอยู่ตามต ้นมะเดือ ่ ชาวบ ้านทีจ ่ ับปลาไหลมาได ้ บอกให ้ชว่ ย ื ก ร ้อย เด็ดใบมะเดือ ่ โยนลงมา เขาจะเอาปลาไหลทีม ่ ล ี ําตัวยาวขนาดเขือ ่ ง หาเถาวัลย์แทนเชอ เหงือกสอดปาก แขวนห ้อยกับกิง่ ไม ้ และเอาใบมะเดือ ่ มีลักษณะเป็ นขนสากๆ หุ ้มรอบตัวปลา ไหล รูดเอาเมือกออก รูดจากหัวถึงหางครัง้ แล ้วครัง้ เล่า เปลีย ่ นใบมะเดือดไปเรือ ่ ยๆ ปลาไหลที่ ี ขาวโพลนสะอาดด ้วยใบมะเดือ เต็มไปด ้วยเมือกลืน ่ ชนิดมีดขูดไม่ออก จะซด ่ เหมือนเป็ นสงิ่ ที่ ้ ภูมป ิ ั ญญาชาวบ ้านใชคูก ่ ันมา ฉ ันและเพือ ่ นนั่ งรําลึกถึงคืนวันเก่าๆด ้วยความเปี่ ยมสุข ในคํ่าคืนนี้ทเี่ งียบสงบ และเริม ่ ี งกรีด ก ้องของเครื่องยนต์ดั งระงม ถูก รบกวนด ้วยแสงไฟจากมอเตอร์ไซค์ทพ ี่ ุ่งโฉบไปมา เส ย ี งร ้องรํ าทํ าเพลงกันเริง หนุ่มสาวหลายคูก ่ ําลังหลบอยูต ่ ามสุมทุมพุม ่ ไม ้เตีย ้ ๆ บางกลุม ่ ก็เริม ่ สง่ เสย รืน ่ ―เมือ ่ ก่อนภาพอย่างนีไ ้ ม่มห ี รอก‖ เพือ ่ นว่าพลางปรายตามองกลุม ่ หนุ่มสาว

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 507

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ถ ้ามีก็ถงึ คราวทีต ่ ัวเล็กกว่าโลง‖ ฉั นว่า เมือ ่ นึกถึงงูทช ี่ ก ุ ชุมอยูต ่ ามพุง่ พงดงไม ้ในคํา่ คืน ี้ อ ―ทีน ่ ั่นเคยเป็ นทุง่ ดอกชุมเห็ดขึน ้ อยูเ่ ยอะแยะ‖ ฉั นชม ื ไปยังบริเวณทีห ่ นุ่มสาวนั่ งอยู่ ―ตอนนีห ้ ายากแล ้ว หากเดินให ้ทั่วฝั่ งคลอง อาจจะพบอยูบ ่ ้างประปราย ถ ้าเป็ นต ้นไม ้ที่ แพร่พันธุไ์ ม ้เก่ง ป่ านนีก ้ ็ สญ ู หายไปนานแล ้ว‖ เพือ ่ นบอก ่ ดอกเหลืองพราวตา เหมือนท ้องทุ่งห่มคลุมด ้วยแสงสท ี อง ฉั นนึกถึงทุ่งชุมเห็ด ชูชอ ี ําคล ้ายต ้องแดดจ ้า จะสง่ เสย ี งปริแตก เมล็ ดร่วงหล่นบนดินชน ื้ ฝั กแก่จัดสด แข่งกันผุดลําต ้น ขึน ้ มาแซมอยูห ่ นาแน่น ยามเย็นเมือ ่ แสงตะวันอ่อนโยน ทุ่งดอกชุมเห็ดเหลืองเรืองประกายระงมด ้วยฝูงนกสง่ ี งร ้อง ชอ ่ ดอกชุมเห็ดเอนไหวพร ้อมๆกันยามต ้องลม เมือ เสย ่ ลมสงบ ก็โอนเอนกลับมาชูดอกตัง้ ตรงพร ้อมๆกัน ราวกับนัดกันไว ้ เป็ นภาพทีเ่ คลือ ่ นไหวอย่างงดงาม ตามแรงลมชายทุ่งทีโ่ บกโบย อยูเ่ กือบทุกเวลา เรามักจะเก็บใบแก่ๆของดอกชุมเห็ดมาตากแดดจนแห ้งกรอบ แล ้วต ้มกับนํ้ า ดืม ่ เป็ นยา ระบายท ้อง ชว่ ยให ้เลือดไหลเวียนดี แก ้ความดันโลหิต รวมทัง้ สรรพคุณประโยชน์ทางอืน ่ ๆอีก มากมาย เมือ ่ ครัง้ ก่อ นนํ้ าเต็ ม หนองบ่อ ปลาเต็ม คลอง ยามแล ้งนํ้ าไม่แห ้งขอดเหมือ นอย่าง เดีย ๋ วนี้ นั่ งมองริมตลิง่ จะเห็นฝูงปลาในนํ้ าได ้ชัดเจน ปลาซวิ ปลาสร ้อย ปลาตะเพียน จะรวมฝูง กันว่าย บางตัวพลิกท ้องขาววับตัดผิวนํ้ า แค่โยนข ้าวสุกลงไปกํามือหนึง่ ฝูงปลาแย่งกันผุดขึน ้ มาฮุบ จนผิวนํ้ าซา่ นกระจาย ่ น ปลาดุก ปลากระทิง และปลาล่าเหยือ ในสว่ นลึกของลํานํ้ า เต็มไปด ้วยปลาชอ ่ อีก หลายชนิด ปูตัวเล็กไต่อยูต ่ ามขอนไม ้เหนือนํ้ าและลานทราย ่ น เราดํานํ้ าโผล่ขน ึ้ มา เอาสองมือจับกอหญ ้ารากกอพงขึน ้ มาเกยควํา่ กับตลิง่ ปลาทีซ ่ อ ตัวอยูต ่ ามรากไม ้กอหญ ้า จะติดขึน ้ มาดิน ้ ให ้เราเลือกจั บกันอย่างสนุ กมือ สว่ นใหญ่มักจะเป็ น ปลาในตระกูล ปลากิน พืช หรือ รากหญ ้าตะไคร่นํ้ า เป็ นอาหาร เช ่น ปลาตะเพีย น มั ก จะดิน ้ ขลุกขลักอยูใ่ นกอหญ ้า กุ ้งตัวเล็กๆขาวจั๊วะ กระโดดแผล็วอยูล ่ ะลานตา เพียงแค่ล ้วงควักไปตาม ั ผัสกับปลาตัวเขือ กอหญ ้าชายตลิง่ คลอง ก็สม ่ ง ดิน ้ เคลือ ่ นไหวอยูใ่ สมือ สร ้างความตืน ่ เต ้น วันทีอ ่ ากาศแจ่มใส หากโชคดีเรามักจะเห็นฝูงปลาแหวกว่ายรวมกลุม ่ กันเป็ นฝูงยาว เหยียด ซงึ่ มีไม่บอ ่ ยนั กทีจ ่ ะเห็น ฝูงปลาจะรวมตัวกันแหวกว่ายขึน ้ เหนือนํ้ า บางคนเรียกว่า ―ปลา ขึน ้ ‖ ปลาจะว่ายรวมกลุม ่ กันไปวางไข่บริเวณต ้นธารนํ้ า หรือตามโขดผาหิน ปลารวมหัวว่ายกัน มากมายนั บไม่หวาดไม่ไหว เกาะกลุ่มกันนานนั บชั่วโมง ยังไม่หมดฝูง สว่ นใหญ่มักจะเป็ นฝูง ื อยูช ปลาตะเพียน เด็กมือบอนบางคนเอาก ้อนหินขว ้างลงไป ปลาจะแตกฮอ ่ ว่ งหนึง่ แล ้วจับกลุม ่ กันรวมฝูงต่อ แหวกว่ายทวนกระแสนํ้ าขึน ้ เหนือเหมือนเดิม ี่ วกรากหลากล ้นตลิง่ นํ้ าในคลองทีเ่ คยขาวใสจะเปลีย ี น วันฝนพรํ านํ้ าไหลเชย ่ นเป็ นสข ุ่ ่ ึ โคลน นํ้ าชะเอาดินจากริมฝั่ งต ้นธารนํ้ า อุดมด ้วยแหล่งอาหารปลา ซงเรียกว่า ―นํ้ าใหม่‖ ฝูงปลา มากมายทีเ่ คยแหวกว่ายขึน ้ เหนือ จะว่ายลงมาเป็ นฝูง มากับสายนํ้ าขุน ่ ซงึ่ เรามักจะมองไม่เห็น ตัวปลา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 508

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ชว่ งเวลานี้แหละทีช ่ าวบ ้านต่างพากันจับปลา โดยทํ าเลจับปลาด ้วยการปั กต ้นไม ้ขวาง ลํ้าเรียงรายขวางลําคลอง และเอาไม ้ไผ่มาทําเป็ นฟาก แซมกันยาวแนวยาวของต ้นไม ้ทีป ่ ั กขวาง ลํานํ้ า ป้ องกันปลาลอด บริเวณตรงกลางจะมีฟากไม ้ใหญ่ยน ื่ ลํ้าไปในนํ้ าสําหรับคอยดักปลา ทีถ ่ ูก นํ้ า พั ด พามาดิน ้ กระแด่ว อยู่บ นฟากไม ้ใหญ่ อ่อ นแรงที่จ ะแหวกว่ายลงไปในนํ้ า บางตั ว ถูก กระแสนํ้ าพัดพามาเกยอยูถ ่ งึ บริเวณขนํ า ทีช ่ าวบ ้านทําเป็ นกระท่อมเหนือฟากไม ้ไผ่ คอยนั่ งจับ ้ งตะครุบตัวปลาอย่างง่ายดาย ปลามักจะมาติดเกยบนฟากไม ้ไผ่อยูต ปลา มักจะใชสวิ ่ ลอดเวลา บางครัง้ ก็มเี ต่าตะพาบนํ้ าลอยมาติดอยู่ ชาวบ ้านมักจะจับปลาได ้เป็ นเข่ง มีปลานํ้ าจืดทีห ่ ายากด ้วย ปี หนึง่ มีเพียงไม่กค ี่ รัง้ ทีจ ่ ะ ได ้ปลาชนิดนี้ ชาวบ ้านเรียกกันตามภาษาท ้องถิน ่ ว่า ปลาวุฒ ิ ปลาหมูแกะ สําหรับปลาวุฒ ิ เป็ น ี มพูอยูเ่ ต็มท ้อง จนเห็นท ้องป่ องแทบทุกตัว ลักษณะสด ี ําคลํ้า ปากหนาเตอะ ชอบ ปลาทีม ่ ไี ข่สช เกาะก ้อนหินตามโขดผาในนํ้ า สําหรับปลาหมูแกะ เป็ นปลาทีช ่ าวบ ้านนิยมทานกันมาก เนื้อมันอร่อยยิง่ นั ก ผิวหนั งลืน ่ ี ํา คล ้ายลายเสอ ื โคร่ง ตัวโตเต็มทีก ลําตัวสเี หลืองสลับริว้ สด ่ ว ้างแค่ ๒ นิว้ มือแนบกัน ลําตัวยาว แค่ ๗-๘ เซนติเมตร มักจะติดทํ าเลดักปลาคราวละมากๆ พอนํ้ าหลากมาก็รวมตัวเป็ นฝูงแหวก ว่ายลงมา และไม่พ ้นภัย ดัก ที่ยน ื่ ลํ้ าขวางลํ านํ้ า กวาดเอาฝูงปลามาเกยติด อยู่ ปลาหมูแกะ ้ ่ งไปในหม ้อแกงทีเ่ ดือดได ้ทั ง้ ตัว ชาวบ ้านนิยมเอามาทํ าแกงสม หรือแกงเหลือง สามารถใสล ้ งให ้รํ าคาญ มีแต่ก ้างทีเ่ ป็ นสว่ น โดยไม่ต ้องผ่าพุงผ่าท ้อง เป็ นปลาไม่คอ ่ ยมีเครือ ่ งในตับไตไสพุ โครงสร ้างลําตัวเท่านัน ้ ื้ ขายกั นในราคากิโลกรั ม ละ ๒๐๐-๓๐๐ บาทขึน เดีย ๋ วนี้ป ลาหมูแกะซ อ ้ ไป หากันได ้ ่ เฉพาะชวงฤดูนํ้าหลากเท่านัน ้ บางครัง้ ก็แทบไม่พอขาย ―ปลาเหลืองน ้อยลง คนจับมากขึน ้ ปลาหมูแกะแทบจะสูญพันธุไ์ ปแล ้ว‖ เพือ ่ นเล่า และ ว่า ―คลองสายเดียว แต่ทําเลดักปลากันไม่รู ้กีแ ่ ห่ง พอปลายว่ายหนีลอดจากแห่งแรก ก็มาติด ทําเลดักปลาแห่งที่ ๒ ว่ายหนีลอดจากแห่งที่ ๒ ลงมาติดแห่งที่ ๓ และหากหลุดลอดก็มาติดที่ อืน ่ ๆอีก กว่าจะลอดลงมาถึงแม่นํ้าว ้างได ้ก็แทบจะไม่ม ี จับกันไม่หวาดไม่ไหว ในคลองนี่ปลาสูญ พันธุไ์ ปเลย‖ เพือ ่ นบอกขณะทีฉ ่ ั นมองดูลําคลองทีเ่ ปลีย ่ นไปจากเดิมมาก กลายเป็ นคลองกว ้างมี ผืนทรายและลานหญ ้า กัน ้ ด ้วยปูนซเี มนต์เป็ นเขือ ่ นริมฝั่ ง พระจันทร์เหนือฝั่ งคลอง ยังลอยเด่นอยูเ่ ต็มดวง ห่างออกไปเห็นตัวเมืองตลาดนาสาร เมืองเล็กๆทีเ่ งียบสงบยามคํ่าคืน พรายแพรวด ้วยแสงไฟ ฉั นกับเพือ ่ นระลึกถึงคืนวันแห่งวัยเยาว์ ด ้วยความเปี่ ยมสุข ผิดกับภาพทีเ่ ห็นอยูเ่ ดีย ๋ วนี้ ไม่มแ ี ล ้วร่องรอยแห่งอดีต แม ้แต่กลิน ่ อายชายทุ่ง ึ เปลีย ยามลมพัด ฉั นยังรู ้สก ่ นไป เมือ ่ ก่อนลมพัด หอบเอาความหอมของมวลดอกไม ้ ตลบอบอวลทั่วทุ่งต ้นไม ้ใหญ่น ้อย ื่ ใจ มีทัง้ ลูกตะโก กระท ้อน มะพร ้าว ลูก ยืนต ้นแผ่เงาร่มครึม ้ มีดอกไม ้ดอมดม มีผลให ้กินอย่างชน ี งเจี๊ ยวจ๊าว ทุ่งไม่เงียบเหงา ต ้นตาลยืนต ้นเรียงราย จันทน์ และลุกหว ้าทีเ่ ต็มไปด ้วยฝูงนกสง่ เสย ่ ดอกอ ้อและกอพง ทีย ขาวพราวด ้วยชอ ่ น ื ล ้อลมสา่ ยไหว ึ มีเพียงกลิน ี ง คํ่าคืนนี้ฉันรู ้สก ่ หญ ้าแห ้ง และขีว้ ัวทีโ่ ชยมากับสายลมคลอเคล ้าด ้วยเสย เฮฮาจากกลุม ่ หนุ่มสาว หลายคูน ่ ั่งคลอเคลียอยูต ่ ามสองริมฝั่ งคลอง ―นั่ นส!ิ ‖ เพือ ่ นสะกิด ขณะจันทร์เคลือ ่ นคล ้อยเข ้าหมูเ่ มฆ ก่อเกิดความมืดพล่าเลือน ี งแห่งความซาบซา่ นหฤหรรษ์ ดังแว่วจากพุม เพียงครูห ่ นึง่ เสย ่ พวงดงไม ้ ―กลับเถิด‖ ฉั นเอ่ยชวนและบอก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 509

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

้ ้ ―ทีน ่ ี่ไม่เหมือนเมือ ่ ก่อนอีกแล ้ว ความจริงทีว่ า่ ―อดีตไม่เคยหวนกลับคืน ‖ ยังใชได เสมอ‖ ฉั นหันมองดูรม ิ ฝั่ งคลองที่เปลีย ่ นไป ธรรมชาติไม่เคยเปลีย ่ น ไม่เคยทํ าร ้ายตัวเอง ึ นอกจากผู ้คนทําลาย แม ้แต่จต ิ ใจของหนุ่มสาวสมัยนี้ ยังรู ้สกว่าถอยหลังลงคลองแล ้วจริงๆ ท ้อง ทุง่ ทีเ่ คยเต็มไปด ้วยเสน่ห ์ เดีย ๋ วนีก ้ ลายเป็ นทีพ ่ ลอดรักของหนุ่มสาว ิ้ แล ้วรอยเดิมทีเ่ คยมี อดีตไม่เคยหวนคืนเหมือนก่อนอีกแล ้ว สูญสน คลองฉวาง...สายนํ้ าแห่งความทรงจําระหว่างเรา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 510

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๗๓ เรือ ่ งสน

"หมืน ่ แสนอาล ัย" โดย เงาจ ันทร์

ฝนตกตัง้ แต่ รุ่งสาง แล ้วก็ตกเรือ ่ ยไปตลอดทัง้ วัน ตกเรือ ่ ยๆเบาๆเหมือนคนร ้องไห ้ไม่ สร่างโศก ทําให ้โลกเปี ยกปอนเป็ นสเี ทามัวซัว คณะละครเร่เดินทางกันกลางสายฝน เจ ้างั่งพา พวกผู ้ชายแบกหีบสัมภาระอยูข ่ ้างหน ้า ทางเดินเล็กๆนั น ้ เรียบขนานไปกับลําคลองสายเล็ก วาด มองดูสายนํ้ าไหลเร็ วรีโ่ น ้มกิง่ อ ้อกอหญ ้าเอนระนาบไปกับพืน ้ นํ้ าผลุบๆโผล่ๆ ลมหายใจหล่อน พลอยขาดห ้วงไปด ้วยเหมือ นคนใกล ้จมนํ้ า ทางเดินเริม ่ ลัด ขึน ้ เนินเตีย ้ ๆมุ่งเข ้าสู่ด วงไม ้ไกล ออกไปทุกที หมูบ ่ ้านทีเ่ พิง่ จากมาลับหายไปกลางสายฝนทีต ่ กพรําเป็ นม่านมัว หล่อนเหลียวกับ ไปมองด ้วยแววอาลัย ภาพทีเ่ ห็นนัน ้ เลือนลางเหมือนเพิง่ ตืน ่ จากฝั น หล่อนเหลียวกลับไปมองอยู่ ั เหลียวมอง เนิน ่ นาน ภายหลังแม ้เหตุการณ์ตา่ งๆจะผ่านไปแสนนานแล ้วก็ตาม หล่อนก็ยังติดนิสย ั คน เหมือนหวังจะได ้เห็นใครสก ั คนติดตามหล่อนมา ซงึ่ หล่อนก็ ไปข ้างหลังเหมือนรอคอยใครสก ่ นั น ผิดหวังและแล ้วโดยไม่รู ้ตัวเลยด ้วยลักษณะอาการเชน ้ เองที่ หล่อนค่อยๆแก่ตัวลง... เจ ้างั่งลูกชายเจ ้าของคณะละครคิดไม่เหมือนหล่อน เขาต ้องการไปจากทีน ่ ี่ให ้เร็วทีส ่ ด ุ ื่ หวาน เขาหยุดคอยหล่อนเหมือน เขาเป็ นคนเดยวทีร่ ู ้เรือ ่ งระหว่างหล่อน และลูกชายคนสวนชอ ห่วงใยยืน ่ มือมาจะชว่ ยถือตะโพนใบกะทัดรัดทีห ่ ล่อน สะพายไว ้ข ้างตัว แต่วาดปฏิเสธ เขามอง ่ เดิม เขาก ้าวไป หล่อนด ้วยแววตาเจ็บปวดเงียบๆแล ้วทันใดเขากลายเป็ ฯชายทีเ่ งียบขรึมเชน นํ าหน ้าคนอืน ่ ๆเอ่ยเอือ ้ นบทละครทีเ่ ตรีย มไว ้ว่าจะแสดงในหมู่บ ้าน แห่งใหม่ทก ี่ ํ าลังจะไปถึง ี งของเขาก ้องกังวานราวกับมันออกมาจากหัวใจทีเ่ จ็ บปวด คนอืน เสย ่ ๆพากันร ้องรับ ทําให ้มัน ่ กลายเป็ นบทเพลงทีแ ่ สนไพเราะน่าฟั งแต่ก็ชางแสนเศร ้ากระไรปานนัน ้ ―ต ้อยตะริดติดตีเ่ จ ้าพีเ่ อ๋ย แอ ้อีออ ่ นสร ้อยฟ้ าสุมาลัย ื่ รืน ฉุยฉายชน ่ รวยระทวยทอด หนาวนํ้ าค ้างพร่างพรมลมรําเพย

จะละเลยเร่รอ ่ นไปนอนไหน แม ้เด็ดได ้แล ้วไม่ร ้างให ้ห่างเชย จะกล่อมกอดกว่าจะหลับกับเขนย ใครจะเชยโฉมน ้องประคองนวล...

ลมฝนคงพัดบทเพลงนีล ้ อ ่ งลอยไปไกล แต่หวายจะได ้ยินมันไหม ใครกันเล่าหนอทีจ ่ ะ จดจํ ามั นได ้อยู่อ ก ี เม็ ด ฝนหนาวเย็ น กระหนํ่ าใส ่ห ล่อ น หล่น อคิด ถึงวันแรกที่พ บเขาในสวน ้ ท่ามกลางกลิน ่ ไอดอกพุดซอนของบ ้านคุณยายเชย ซงึ่ เป็ นผู ้ติดต่อให ้คณะละครของหล่อนมา แสดงในคราวทําบุญสมโภชน์ศาลเจ ้าของ หมูบ ่ ้านในชว่ งตรุษสงกรานต์ ชาวบ ้านหลายรายบน ิ ธิไ์ ว ้จึงถือโอกาสแก ้บนไปเส ย ี บานศาลกล่าวส งิ่ ศั ก ดิส ์ ท พร ้อมๆกัน ละครเร่ค ณะนี้จ งึ แสดง ติดต่อกันทีห ่ มูบ ่ ้านนี้อยูน ่ านวัน อาศัยนอนบนศาลาริมนํ้ าบ ้านคุณยายเขย ทุกวันในหมูบ ่ ้านคุณ ี งกลองตุก ยายเชย ทุกวันในหมูบ ่ ้านจึงเหมือนมีงานเฉลิมฉลอง เสย ๊ ดังระรัวเป็ นการโหมโรงเรียก คนดูท่ามกลางแสงแดดเจิดจ ้าของเดือน เมษายนพร ้อมๆกับปี่ พาทย์ก็จะบรรเลงเพลงโหมโรง อีกหลายเพลง ขณะทีต ่ ัวแสดงสาวๆหนุ่มๆแต่งตัวอย่างวิจต ิ รบรรจงอยูข ่ ้างๆ วงปี่ พาทย์ รัวสามรา แล ้วตัวพระ ตัวนางคูห ่ นึง่ ก็จะสวมชฎาขึน ้ นั่ งเตียงแล ้วจึงเริม ่ ซัดไหว ้ครู ตรงนี้เองทีห ่ ล่อนเห็น หวายแบกเครือ ่ งมือทําสวนมายืนดูอยูห ่ น ้าโรงละคนด ้วยส ี หน ้าเบิกบาน แจ่มใส เขาชา่ งเป็ นเด็ก หนุ่มทีน ่ ่าดูอะไรอย่างนั น ้ ดวงหน ้าคมเข ้ม ร่างตรงสูงโปร่ง ดวงตาคูน ่ ัน ้ เหมือนจะครุ่นคิดบางสงิ่ อยูต ่ ลอดเวลา แต่ขณะทีย ่ น ื อยูเ่ ขาชา่ งไม่ตา่ งจากเด็กน ้อยทีก ่ ําลังตืน ่ เต ้นและพิศวงงงงวย กับ ความงามตรงหน ้า มีนางละครในคณะหลายคนทีร่ ุ่นราวคราวเดียวกับเขาคืออายุไม่เกิน ๑๕ ปี ิ ขอบเสอ ื่ ทีป และต่างมีรูปร่างอ ้อนแอ ้นอรชรราวกับรูปเขียน หนุ่มๆใจกล ้าหลายคนเข ้ามานั่ งชด ่ ู

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 511

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั ้ หนึง่ หวายนั น ฟางรองไว ้อีกชน ้ ไม่เคยเข ้ามาใกล ้เลย แต่เขาก็มาทุกวันและเฝ้ ามองดูเหล่านาง ระครรําถวายมือด ้วยท่าทีปลายปลืม ้ หลง ไหล วาดอายุ ๔๕ ปี หล่อนไม่เล่นละครอีกแล ้ว นางละครเล็กๆเรียกหล่อนว่าแม่ เพราะ หล่อนเป็ นคนฝึ กหัดการแสดงแก่เด็กๆเหล่านัน ้ เหมือนเมือ ่ ครัง้ ทีห ่ ล่อนเองก็ถก ู ฝึ กมาในสมัยเด็ก เจ ้าของคณะของหล่อนมาเลีย ้ ง แล ้วก็ครอบครูให ้หล่อนเป็ นผู ้ดูแลคณะละครต่อไป เจ ้างั่งนั น ้ เป็ นลูกชายแท ้ๆ แก่กว่าหล่อนสัก ๗-๘ ปี แต่คุ ้มดีคุ ้มร ้ายโดยทีใ่ ครก็ไม่แน่ใจนั กว่าเกิดอะไร ขึน ้ กับเขา คนเก่าๆเพียงแต่เล่ากันว่าเจ ้างั่งทําผิดต่อครูเพลงหน ้าพาทย์ เพราะแอบต่อเพลง ั ้ สูงด ้วยตนเองโดยไม่ได ้ไหว ้ครู วันดีคน ชน ื ดีเขาจะตะโกนร ้องว่ามีเท ้าดําๆใหญ่โตมาเหยียบบน ยอดอก ทําให ้ดิน ้ ทุรนทุรายเพราะหายใจไม่ออก พลางรํ่าร ้องวิงวอนให ้พระพิราพยกโทษให ้ แต่ ในเวลาทีส ่ บายดี เขาเป็ นนั กแสดงผู ้มีความสามารถ คือเป็ นตัวตลกประจําคณะ ประเดีย ๋ วเป็ นม ้า เป็ นฤาษี บางคราวก็เป็ นยักษ์ หรือสัตว์ใดๆในหิมพานต์ตามแต่วาดจะกําหนดให ้ ถึงวันนี้หล่อน ื่ เพลงทีใ่ ชประกอบท่ ้ เป็ นคนบอกบททีค ่ ล่องแคล่ว ทัง้ ขานชอ ารํ าอย่างแม่นยํา ทุกคนในคณะยํา ั แน่นหนาให ้ยึดถือในขนบธรรมเนียมของการละคร เชน ่ จะต ้อง เกรงหล่อน หล่อนถูกแม่เฒ่ากําชบ ิ ป์ พระขรรค์ จักร สังข์ ไหว ้ครูทุกครัง้ เพราะละครไทยถือเป็ นทิพยกําเนิด นางได ้มอบรับศรศล ตรี คทา ตําราไหว ้ครู และทีจ ่ ะขาดไม่ได ้ก็คอ ื หัวฤาษี ทม ี่ ค ี วามหมายแทน พระภรตมุนี เจ ้าแห่ง ื้ เชญ ิ เทวดา และเพลงเสมอผีเพือ นาฎยศาสตร์ ในการไหว ้ครูจะต ้องมีทัง้ เพลงสาธุการเพือ ่ เชอ ่ ื้ เชญ ิ ฝ่ ายอสูร แม่เฒ่าสงั่ ไว ้ด ้วยว่าไม่ให ้เจรจาล ้อเล่นกับคนดู ไม่วา่ จะแสดงเรือ เชอ ่ งใดให ้ล ้อเล่น กันเฉพาะในหมูน ่ ักแสดงเท่านั น ้ เพือ ่ ป้ องกัน ไม่ให ้ผู ้ชายทีท ่ ะลึง่ หรือหยาบโลนสบโอกาสเข ้ามา ลวนลามให ้เกิดเรือ ่ งได ้ ทุกคนในคณะปฏิบัตต ิ ามกฎนี้กันอย่างเคร่งครัด แต่วาดจําได ้ว่าหล่อน ่ ื เผลอยิม ้ ให ้หนุ่มน ้อยชอหวาย เด็กหนุ่มร่างสูง เจ ้าของดวงหน ้าคมคายอ่อนเยาว์ยงิ่ นั กคนนั น ้ ผู ้ ซงึ่ ทุกวันเอาแต่จ ้องมองนางละครตัวน ้อย โดยไม่อาจพูดจาหรือรายใกล ้ ในยามว่างเมือ ่ หล่อน ้ ื้ รัดรูปตัวเล็ก เผยให ้ ฝึ กซอมท่ ารํ าให ้กับเด็กสาวๆในคณะซงึ่ ทุกคนจะนุ่งผ ้าโจง กระเบน ใสเ่ สอ เห็นเอวคอด และบ่าไหลกลมกลึง หล่อนก็จะเห็นเขายืนบังตัวทีม ่ ม ุ เสาบ ้านเพือ ่ แอบดูแต่เมือ ่ นาง ละครน ้อยหันไป เขาก็จะล่องหนหายไปทันที... ้ นแผนติดต่อกันไปโดยไม่สลับเรือ คุณยายเชยขอให ้แสดงเร่องขุนชางขุ ่ งอืน ่ วาดรู ้ดีวา่ ิ้ แล ้ว มีเพียงเด็กๆและคนแก่เท่านัน มนต์ขลังของละครชาตรีหมดไปจากยุคสมัยนีจ ้ นสน ้ ทีจ ่ ะตัง้ ใจ ดูอย่างจริงจัง คนหนุ่มสาวแวะมาดูนางรําหน ้าตาสะสวย ซงึ่ แต่งกายงามวิจต ิ รแล ้วก็ผา่ นไปด ้วย ี ม รอยยิม ้ ขบขันบนใบหน ้า แต่วาดก็มค ี วามสุขทุกครัง้ ทีล ่ ะคนเริม ่ ต ้น วันนั น ้ หวายยืนกอดด ้ามเสย ดูละครอยูน ่ านกว่าทุกวัน ละครแสดงมาถึงตอนเณรแก ้วพบรักนางพิม วาดตะโกนบอกบทแรกให ้ ตัวละครร ้องนํ า แล ้วลูกคูก ่ ็ร ้องรับวรรคทีส ่ องซํ้ากัน ๓ ครัง้ ตัวละครร ้องวรรคทีส ่ ามต่อไปวนเวียน ่ นี้ตามขนบของละครชาตรี ขณะที่ร ้องก็มก เชน ี ารตีก รับ ทับและฉิ่งให ้จังหวะ วาดชอบทีจ ่ ะตี ้ ตะโพนไปด ้วย หล่อนวางตะโพนไว ้บนตักใชมือเรียวสวยตีเร็ วๆสลับไปตามจังหวะบนผิวหน ้าทัง้ สองด ้านของตะโพน ร่างกายของหล่อนขยับเขยือ ้ นอย่างน่าดู หน ้าอกอวบกระเพือ ่ มสั่นไหว ้ เพราะหล่อนนั่ งพับเพียบจึงเห็นองค์เอวอ ้อนแอ ้นและเสนโค ้งทีล ่ าดตามแนวหลัง จรดบัน ้ ท ้าย งามสมบูรณ์แบบ... ี งบอกบทของวาดแจ่ม ใสไพเราะ หล่อ นถ่ ายทอดความรู ้ส ก ึ และช วี ต เส ย ิ ลงในคํ า ่ ล ้วทีเ่ ด็กหนุ่มคนนั น ประพันธ์เหล่านั น ้ มันดึงดูดให ้หวายมองมาทีห ่ ล่อนนานกว่าทุกวัน ใชแ ้ เฝ้ า แต่มองดูหล่อนโดยไม่ได ้เหลียวหาใครคนไหนอีกเลย หัวใจของวาดก็เต ้นระสํา่ เมือ ่ แลสบตาคู่ นัน ้ ขณะทีล ่ ะครดําเนินมาถึงตอนเฌรแก ้วจูบผ ้าสไบนางพิม บทของนางพิมพ์เจรจาว่า ี ทีไ่ ร่นแ ―อนิจจาว่าแล ้วหาฟั งไม่ จะฆ่าพิมพ์เสย ี่ ล ้วหรือ รักน ้องกลางหนให ้คนลือ อย่างนีน ้ ้องไม่ถอ ื ว่ารักน ้อง...‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 512

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

่ ล ้วทีส ใชแ ่ ายตาคูน ่ ัน ้ กอดรัดและเล ้าโลมหล่อนไม่ตา่ งจากบทละคร เหมือนหล่อนกําลัง สอนให ้เขาทําตามคําทีห ่ ล่อนบอก เพลิงพิศวาสอันประหลาดลํ้าบังเกิดขึน ้ ในใจ ชั่วขณะหนึง่ มัน ั่ สะท ้าน รุนแรงจนร่างหล่อนสน ละครลาโรงเมือ ่ บ่ายคล ้อย สาวน ้อยๆและหนุ่มๆในคณะต่างขอออกไปเดินชมตลาดหา ื้ ของกินของเล่น เจ ้างั่งนั่ งตีระนาดเป็ นเพลงโสมสอ ่ งแสงอยู่เพียงลํ าพั ง น่าแปลกทีบ ซอ ่ ัดนี้ อารมณ์เศร ้าเข ้าครอบงําหล่อนอย่างลึกซงึ้ หวายจากไปเกือบจะเป็ นคนสุดท ้ายในหมูค ่ นดู และ ี บางสงิ่ ทีส ทันทีทเี่ ขาลับหายไปหล่อนก็ใจหายเหมือนได ้สูญเสย ่ ําคัญไป ...นี่คอ ื อะไรกันหนอ... หล่อนหลงรักเด็กหนุ่มคนนัน ้ ทัง้ ทีไ่ ม่เคยเอ่ยเอือ ้ นคําพูดใดๆแก่กัน ไม่รู ้ว่าเขาเป็ นใคร รักเขาทัง้ ๆ ทีห ่ ล่อนอายุปน ู นี้ สว่ นเขาคงไม่เกิน ๑๖ ปี กระนัน ้ หรือ... หล่อ นไม่เคยรั ก ใคร่ หล่อ นรู ้จั ก แต่ค วามรั ก ของนางพิม ที่ม ต ี ่อ ขุนแผน รั ก ของนาง สาวิตรีทม ี่ ต ี ่อพระนล รักของบุษบาทีม ่ ต ี อ ่ อิเหนาหรือนางรจนากับเจ ้าเงาะ ทุกๆเรือ ่ งจบลงด ้วย ความสุข แต่สําหรับหล่อนแล ้วมันอาจหมายถึงความตาย... บทเพลงของเจ ้างั่งยิง่ ฟั งยิง่ สับสนหล่อนจึงหลีกเดินลงไปในสวนทีร่ ่มรืน ่ ด ้วยไม ้ใหญ่ ดอกคุณเหมือนโคมระย ้อยระย ้าสเี หลือง ดอกมะม่วงร่วงเกลือ ่ นทางเดิน เล็กๆต ้นหว ้ารุ่นๆ และ ประดู่กงิ่ อ่อนแผ่กงิ่ ก ้านสาขาร่มรืน ่ ลึกเข ้าไปในสวนนั น ้ กรุ่นกลิน ่ จําปี จําปา ดอกพุดนานาชนิด ี น ั สดใส กลิน ่ ดอกแก ้วทีต ่ ัดเป็ นพุม ่ ตลอดทางเดิน กลีบกาหลงขาวสะอ ้าน และชบาหลากพันธุส ์ ส ี งหนึง่ เอ่ยถามขึน ―ทําไมวาดจําบทกลอนได ้มากนั กล่ะ ‖ เสย ้ เขายืนพิงต ้นหางนกยูงที่ ี ดงเพลิงตัดกับท ้องฟ้ าสน ี ํ้ าเงินงามกระจ่าง ทักหล่อนอย่างคุ ้นเคยเสมือนได ้รอคอย ออกดอกสแ อยูท ่ น ี่ ั่นมาเนิน ่ นาน ่ ชน ื่ ―ก็ฉันเป็ นคนบอกบทนี่‖ วาดตอบอย่างสบายใจ น่าแปลกทีอ ่ ยูๆ่ หัวใจหล่อนก็แชม เมือ ่ ได ้เห็นเขา มันสง่ ผลให ้ประกายตาหล่อนแวววาวระยับ ี มทีใ่ ชพรวนดิ ้ ―เหมือนผู ้กํากับหนั งหรือฮะ‖ เขาถาม ท ้าวคางบนด ้ามเสย นมองดูหล่อน ี อีก เพียงแต่เขาตัว ด ้วยดวงตาอันงาม เมือ ่ เข ้าใกล ้หล่อนจึงเห็นว่าเขายิง่ เด็กกว่าทีห ่ ล่อนคิดเสย ่ สูงกว่าหล่อน ผมทรงนั กเรียนถูกปล่อยให ้ยาวเนื่องจากเป็ นชวงปิ ดเทอม เขาใชมื้ อเสยมันจนช ี้ ตัง้ ยุง่ เหยิง ―มันไม่เหมือนกันหรอก ละครชาตรีไม่มค ี วามแปลกใหม่ เรามีขนบธรรมเนียมทีต ่ ้อง รักษา แต่ถ ้าเป็ นหนังคนกํากับต ้องคิดค ้นสร ้างอะไรใหม่ออกมาเสมอ ฉั นทําอะไรอย่างนั น ้ กับบท ี ั ละครไม่ได ้ จะทําได ้ก็แค่แต่งกลอนเพิม ่ บทเจรจาใหม่เข ้าไปเพื่อให ้เกิดสสน แต่ถ ้าเป็ นบทพระ ราชนิพนธ์ของรัชกาลที่ ๒ หรืองานของสุนทรภู่ ใครกันจะแต่งได ้ดีกว่านั น ้ อีกล่ะ จริงไหม...‖ เธอถาม ―ผมไปรอดูละครทุกวันเพราะผมอยากเห็นวาดรําละครนะ‖ เด็กหนุ่มพูดอย่างกล ้าหาญ ―โอ...เอวฉั นหนาขึน ้ ทุกวัน ตัวก็โตขึน ้ ฉั นรําไม่สวยอีกแล ้วละ‖ ่ นั น ―วาดรําให ้ผมดูคนเดียวได ้ไหมล่ะ...‖ เขาพูดตรงๆเหมือนได ้ตัง้ ใจเชน ้ มานานแล ้ว จ ้องมองหล่อนแน่วนิง่ ―โอ...‖ หล่อนอุทานด ้วยคิดไม่ถงึ ―เพือ ่ อะไรกันล่ะ...เด็กสาวเหล่านั น ้ รําได ้น่าดูกว่าฉั น เป็ นไหนๆนีน ่ ะ‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 513

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี งเขาร ้อนรน ―คืนนี้ทศ ―ผมจะรอนะฮะ‖ นํ้ าเสย ี่ าลเจ ้าจะมีหนั งตะลุงแก ้บนอีก ใครๆก็จะ ไปทีน ่ ั่น ผมจะรอวาดทีก ่ ระท่อมท ้ายสวน วาดเอาชุดนางละครมาด ้วยนะครับ‖ ี าวหอมกรุน เด็กหนุ่มก ้มลงเก็บดอกพุดสข ่ เขาจูบดอกไม ้นั น ้ แล ้วยืน ่ มันแก่หล่อน แล ้วก็ หันหลังจากไปท่ามกลางสุม ทุม พุ่มไม ้ราวกับเขาเป็ นพรายที่ร่ายมนต์สะกดให ้หล่อ นตกอยู่ใน ความฝั น... ื่ ว่าหล่อนฝั นไปจริงๆ หล่อนตืน หล่อนฝั นไปแน่แท ้แล ้ว...วาดเชอ ่ เต ้นจนหัวใจสะทก ั ผัสร่องรอยแห่งริมฝี ปากเขา รสแห่งเสน่หาอัน สะท ้อน หล่อนจูบกลีบดอกไม ้ตรงทีเ่ ขาจูบเพือ ่ สม ่ ใี่ ดหนอ แม่เฒ่าเล่าว่านางละครใจง่าย หวานลํ้าทีห ่ ล่อนไม่เคยพบพานมาก่อนจะนํ าหล่อนไปสูท มักมีชวี ต ิ ทีต ่ กตํ่าเป็ นทีด ่ แ ู คลนของบุคคลทั่วไป และเฝ้ าเตือนนั กเตือนหนาให ้หล่อนวางตัวให ้ดี ่ นั น หล่อนก็ประพฤติเชน ้ มาตลอด บัดนีห ้ ล่อนอายุมากขึน ้ ชายน ้อยคนนักทีจ ่ ะเหลียวมองดูหล่อน ี วซา่ น หล่อนเองไม่ได ้ทุกข์ร ้อนเพราะไม่คด ิ จะรักใคร แต่ไฉนตัณหาราคะจึงกําเริบรุนแรงจนเสย นักในใจหล่อนขณะนี้ หรือเพราะหล่อนอยูค ่ นเดียวมานานเกินไป... หล่อนเข ้าทีพ ่ ักแล ้วก็นอนซมนํ้ าตาไหล คิดถึงความไร ้สาระประดามีทห ี่ ล่อนได ้ทํามา ตลอดชวี ต ิ หล่อนพากเพียรเรียนฟ้ อนรําเพือ ่ ถวายเป็ นบรรณาการต่อเทพทัง้ หลาย เทพซงึ่ หล่อน ิ ทุกเวลาทีบ เฝ้ าร ้องอัญเชญ ่ วงสรวง เทพทีห ่ ล่อนไม่เคยรู ้เห็นว่ามีอยูจ ่ ริงหรือไร แต่ปีศาจนั น ้ คง ่ นัน จะมีอยูแ ่ น่นอน และคงสงิ สถิตอยูใ่ นใจหล่อน หรือไม่เชน ้ ตัวหล่อนเองทีเ่ ป็ นปี ศาจ... คณะละครเร่ชอบเล่นเรือ ่ งของกษั ตริยผ ์ ู ้สูงศักดิ์ เรือ ่ งจั กรๆวงศๆ์ สมมุตโิ รงโล่งๆ ไม่ม ี ื่ ปูอยู่ด ้านหนึง่ กับเตียงๆหนึง่ ว่าเป็ นปราสาทราชวัง ตัวแสดงสวมชฎา แม ้แต่มา่ นกัน ้ มีเพียงเสอ ่ อกแล ้วกลับเป็ นคนตีกรั บตามเดิม คนดู ด ้วยก็กลายเป็ นราชายิง่ ใหญ่ แสดงจบถอดชฎาทีใ่ สอ ่ นั น และนั กแสดงต่างรู ้ว่านั่ นเป็ นเพียงการโกหก วาดเคยคิดว่าชวี ต ิ จริงก็ควรเป็ นเชน ้ ทุกคนควร จะรู ้ว่า ตนเป็ นเพีย งนั ก แสดงคนหนึ่ง ซ งึ่ จํ า ต ้องโลดแล่น ไปตามบทบาทสมมุต โิ ดยไม่ย ด ึ ถือ เพราะไม่ม อ ี ะไรทีเ่ ราจะยึด ถือเป็ นจริงเป็ นจั งได ้เลยสักส งิ่ หากไม่รู ้เท่าทั นชวี ต ิ ก็ ค งกลายเป็ น ี นั กในขณะนี้...ทุกอย่างเป็ นความโง่เขลาโดย ภาระทีห ่ นักยิง่ เหมือนทีห ่ ล่อนเป็ นทุกข์ร ้อนรนเสย แท ้ แม ้จะรู ้ความจริงดังนั น ้ ของชวี ต ิ แต่วาดก็ไม่อาจหยุดยัง้ ตนเองไม่ให ้ไปพบหวายได ้ เขากําลังเฝ้ ามองดูดวงเดือนงามกระจ่างอยูห ่ น ้ากระท่อมเมือ ่ หล่อนไปถึง แสงจันทร์ทําให ้หล่อน ี งการละเล่นจากศาลากลางหมูบ มัวเมาและเคลิม ้ ฝั น เสย ่ ้านแว่วมาไกลๆราวกับอยู่อก ี โลกหนึง่ ี ทุกอย่างในสวนนิง่ สงัด มีเพียงเสยงระนาดของเจ ้างั่งล่องลอยนุ่มนวลเคลียคลออยูก ่ ับแสงจันทร์ อ ้อยอิง่ เป็ นเพลงตระนอนเหมือนเขากําลังต ้องการขับกล่อมใครสักคน บางคราวเพลงก็ขาดห ้วง เหมือ นคนเล่น จิต ใจสั บ สน แต่แ ล ้วก็ เ ริม ่ ต ้นใหม่อ ย่า งพริ้ว พราวเป็ นเพลงโลมที่ต ้องการ แสดงออกถึงความ รักทีล ่ ้นหลั่งอยูใ่ นใจ ี งละนาดล ้อเล่นกับเสย ี งลมยามคํ่าทีพ วาดฟั งเสย ่ ั ดลอดกิง่ ไม ้ไหวเอน เงยมองดูเด็ ก หนุ่มตรงหน ้าโดยไม่พด ู ถ ้อยคําใดได ้เลย ―วาดสวยเหลือเกิน‖ เขาพูดเหมือนละเมอ หล่อนนุ่งผ ้าจีบกรอมถึงเข่า ห่มผ ้าแถบลาย ่ งกุฎหากปล่อยผมยาวสยายเคลียไหล่ ทอง พาดชายไปข ้างหลังเสมอน่อง หล่อนไม่ใสม ึ ตัวว่านํ้ าตาเต็ม ―ฉั นจะรําให ้ดูเธอดู...แล ้วเราก็จะไม่พบกันอีก ‖ หล่อนพูดแผ่วเบา รู ้สก ี ่ ั ตา และเสยงทีข ่ ายท่ารําก็สนเครือ... ี่ น ้า สอดสร ้อยมาลาชานางนอน ้ ―เทพประนมปฐมพรหมสห ผาลาเพียงไหล่พศ ิ มัยเรียงหมอน กังหันร่อนแขกเต ้าเข ้ารัง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 514

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

กระต่ายชมจันทร์จันทร์ทรงกลด พระรถโยนสารมารกลับหลัง เยือ ้ งกรายฉุดฉายเข ้าวัง.............. หล่อนจําได ้...ไม่วา่ เมือ ่ ไรหล่อนก็ยังจําชว่ งเวลาเหล่านั น ้ ได ้ หล่อนรําด ้วยลีลาเป็ นสง่า ั ิ และนุ่มนวลประณีตราวกับหล่อนกําลังบูชาปวงเทพ ศกดิส ์ ทธิ์ เมือ ่ หล่อนประสานมือทาบบนฐาน ไหล่ซ งึ่ เป็ นท่าแสดงความรั ก เพื่อ บอกว่าหล่อ น หนาว เขาก็ เข ้ามากอดหล่อ นไว ้ทั ง้ ตัวจาก ด ้านหลัง... สไบห่มนางถูกดึงรัง้ ออก หล่อนป้ องปั ดแต่นั่นก็เป็ นแค่การยวนยั่ว ขณะเดินไต่เนิน ตามหลังคนอืน ่ ไปท่ามกลางสายฝนหล่อนก็ยังระลึกถึงริมฝี ปากอุน ่ จัดของเขาทีร่ ่ายละไปบน ี ํ้ าเงินมืดมัวของพายุซงึ่ ไม่รู ้ที่ ทรวงอกของหล่อน นึกถึงภาพทะเลทีป ่ ่ วนคลั่งในบรรยากาศสน ิ้ สุด ขณะทีห สน ่ ล่อนกรีดร ้องอยูใ่ ต ้ร่มเขาท่ามกลางพายุนัน ้ ... ไม่มเี พลงตระนิมต ิ อันนุ่ ม นวลชวนฝั นเหมือ นยามที่พ ระนางคู่เคีย งบนแท่นบรรทม ่ เพราะนี่ไม่ใชเทพอุ ้มสม แต่เป็ นการเสพสมของคนแปลกหน ้าสองคน ลมหายใจของเด็ กหนุ่ ม สะอาดหอมหวานไม่รู ้อิม ่ เขาอาจไม่เคยสูบบุหรีก ่ ระมัง เหมือนกับทีไ่ ม่เคยจูบใครมาก่อน หล่อน เป็ นจูบแรกของเขา ปอยขนในทีล ่ ับยังเป็ นขนปุยอ่อนนุ่มสลวยซงึ่ ยิง่ ปลุกกํ าหนั ดในกายหล่อน ึ ว่าหล่อนได ้เป็ นสว่ น ให ้ป่ วนคลั่ง ชั่วขณะหนึง่ ทีห ่ ล่อนได ้กลายเป็ นหนึง่ เดียวกับเขาหล่อนรู ้สก ่ เดียวกับทีห หนึง่ ของจักรวาลทีเ่ คยร ้างไร ้ เขาได ้ให ้ชวี ต ิ แก่หล่อนเชน ่ ล่อนได ้ปลุกเร ้าและทํ าให ้ เขาเป็ นชายหนุ่มโดยสมบูรณ์ แต่สด ุ ท ้ายแล ้วหล่อนกลับเคว ้งคว ้างและเดียวดายอย่างทีส ่ ด ุ ... เพราะหล่อนรู ้ดีวา่ การกระทําของหล่อนมันชา่ งไร ้สาระนั ก เดือนรอดวงเมือ ่ ใกล ้รุ่งสาง นั่ นเป็ นครัง้ สุดท ้ายทีห ่ ล่อนมองดูเด็กหนุ่ มอย่างตรึงตรา หล่ อ นถอดหั ว ใจออกางไว ้ที่ นั่ น และสํ า หรั บ ช ีว ต ิ ที่ เ หลือ อยู่ จ ะอยู่ อ ย่ า งคนปราศจากหั ว ใจ ิ ใจอย่างเด็ดเดีย ตลอดไป หล่อนตัดสน ่ ว แล ้วก็ไม่เคยมองดูเขาอีกเลยตัง้ แต่นาทีนัน ้ เด็กหนุ่ม ประท ้วงด ้วยวิธก ี ารต่างๆแม ้กระทั่งจีบนางละครอืน ่ ๆต่อหน ้าหล่อนเพือ ่ ให ้หล่อนหึงหวง แต่วาด ยังคงอยู่ใ นความเงีย บเหมือ นที่หล่อ นเคยเงีย บตลอดมา ในวันสุด ท ้ายละครแสดงมาถึงตอน ขุนแผนฟั นม่านลักพานางวันทอง วาดแต่งชุดนางครบเครือ ่ ง ใสเ่ ครือ ่ งประดับทองลงยาราชาวดี ่ ฎา มีก รรเจียกจร ดอกไม ้ทัด จี้นาง สะอิง้ ข ้อมือสวมปะวะหลํ่า และกํ าไลเท ้า หล่อ นไม่ใชช เพียงแต่ปล่อ ยผมเหยีย ดยาวเคลียไหล่เหมือนคืนที่หล่อนไปพบหวายทีก ่ ระท่อม ทุก คนลง ี งบอกบทของหล่อนแสนเศร ้าปาดหัวใจ เหมือน ความเห็นต ้องกันว่าหล่อนยังงามอยูม ่ าก แต่เสย ี งสะอืน เจือด ้วยเสย ้ เจ ้างั่งพลอยร ้องไห ้เมือ ่ ฟั งคําต่อว่าของขุนแผนต่อนางวันทอง... อนิจจาเจ ้าวันทองน ้องพีอ ่ า พีจ ่ ําหน ้าเนือ ้ น ้องได ้ทุกแห่ง นิจจาใจชา่ งกระไรมาแปลกแปลง เอามือคลําแล ้วยังแคลงอยูค ่ ลับคล ้าย ่ นพุม ้ เจ ้าเคยนอนซอ ่ กระทุม ่ ตํา่ เด็ดใบบอนชอนนํ ้ าทีไ่ ร่ฝ้าย ้ พีเ่ คีย ้ วหมากเจ ้าอยากพีย ่ งั คาย แขนซายคลอดแล ้วเพราะนอนหนุน... วาดเห็นแววตาหวายทีม ่ องมาอย่างเจ็บปวด เขาตัดผมเกรียนเหมือนทหารใหม่เพราะ ี ดงหล่นปกคลุมทางเดินในสวนทีเ่ งียบ โรงเรียนใกล ้เทอมเปิ ดแล ้ว ฝนตกเมือ ่ ยํา่ คํา่ หางนกยูงสแ เหงา และฤดูร ้อนอันเปี่ ยมล ้นด ้วยมนต์สวาทก็กําลังจะผ่านพ ้นไป... ้ ิ้ สุดลงทีฝ เสนทางของคณะละครเร่ สน ่ ั่ งคลองสายใหญ่ พวกเขาต ้องรอเรือข ้ามฟากที่ ี ว่ งมายืน เจ ้าภาพรายใหม่จะสง่ มารับ นางละคนตัวเล็กๆวิง่ เล่นเก็บดอกต ้อยติง่ สม ่ ให ้หล่อนเต็มกํา ้ มือระหว่างยืนอยูท ่ ้ายเรือทีล ่ อ ่ งเอือ ่ ยชาไปตามนํ ้ าไหล หล่อนโปรยดอกไม ้ลงในสายนํ้ าอย่างใจ ี งบรรดาผู ้หญิงร ้องเรียกกันเกรียวกราวให ้มองไปข ้างหลัง เมือ ลอย แล ้วหล่อนก็ได ้ยินเสย ่ เหลียว ไปหล่อนก็เห็นหวายอยูท ่ น ี่ ั่ น บนจักรยานทีห ่ ล่อนเคยเฝ้ าคิดฝั นอยากนั่ งไปไหนๆกับเขา เขาหนี ่ ่ นั น โรงเรียนตามมาสงหล่อนหรือบาางทีเขาอาจมาสง่ หญิงสาวคนอืน ่ ๆในคณะก็ได ้ ความคิดเชน ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 515

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี ใจ หล่อนมองเห็นเขาไม่ชัดด ้วยระยะห่างไกลทีเ่ พิม ทําให ้หล่อนเสย ่ มากขึน ้ และเพราะหยาด นํ้ าตาทีพ ่ ร่างพรูนองหน ้า...ซงึ่ ครัง้ นีห ้ ล่อนไม่อาจสะกดกลัน ้ ไว ้ได ้... นับแต่นัน ้ ทีห ่ ล่อนค่อยๆแก่ตัวลง แต่ความทรงจํ าถึงเด็กหนุ่มลูกคนสวนกลับยิง่ แจ่มชัด ิ ย์รน ี งเด็กๆท่องท่ารําเจือ ขึน ้ หล่อนสอนรําแม่บทให ้แก่ลก ู ศษ ุ่ หลัง เสย ้ ยแจ ้ว ลีลา่ ร่ายรําหันเหียน นุ่มนวล ยั่วเย ้างามตา... ี่ น ้า ―เทพนมปฐมพรหมสห ทัง้ กวางเดินดงหงษ์บน ิ อีกข ้านางนอนภมรเคล ้า เมขลาโยนแก ้วแววไว

สอดสร ้อยมาลาเฉิดฉิน กินรินเรียบถํ้าอําไพ ทัง้ แขกเต ้าผาลาเพียงไหล่ มยุเรศฟ้ อนในอัมพร...

ื่ เมือ ่ ได ้ยิน หล่อนจะคิดถึงภาพเขาใต ้เงาเดือนรอดวง ในยามอุษาของฤดูร ้อนทีเ่ ย็นชน และงามกระจ่าง หลังไหล่เกรียมแดดของเขาทีห ่ ล่อนโลมลูบ ทุกอย่างเลือนลางห่างไกลแต่ ิ บางขณะก็ชดใกล ้จนหล่อนได ้กลิน ่ กายสะอาดสะอ ้าน แบบเด็กๆของเขาอีก หล่อนโหยหาถึงมัน ระคนด ้วยความสุขและโดดเดีย ่ วเปลีย ่ วเหงาอย่างทีส ่ ด ุ ...อยู่ ทุกคืนทุกวัน...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 516

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๗๕ เรือ ่ งสน

"เลิกก ับเขาซะ ! " โดย กุมภ์ กุมภา

(๑) “อยูไ่ หนนะ...” ปานวาดเดินวนไปเวียนมาอยูพ ่ ักใหญ่ในห ้องเชา่ ขนาดย่อมๆ แต่ราคาเชา่ เกินตัวเพียง เพราะมันตัง้ อยู่ใจกลางเมือ ง และนั่ นสะดวกสําหรั บ เธอในการเดินทางไปกลับจากที่ทํางาน ถึงแม ้หลังจากทีเ่ ริม ่ คบกับแฟนคนปั จจุบัน เขาจะขันอาสาไปรับไปสง่ ไม่เคยขาด หากแต่เธอก็ คุ ้นเคยกับมันเกินกว่าจะย ้ายออก ก๊อก ก๊อก... ี งเคาะประตูดังขึน เสย ้ สองที ไม่ต ้องคิดก็รู ้ว่าใคร ถ ้ามาเวลานี้ ก็มอ ี ยู่คนเดียว ―โมก‖ ้ ่อ จะรั บเธอไปส ่งที่ แฟนหนุ่ มที่ค บกันมาเกือ บสามปี เขาจะมาถึงหอพั ก เธอเวลานี้ทุก เช าเพื ทํางานซงึ่ อยูห ่ า่ งไป อีกแค่สามป้ ายรถเมล์ แล ้วจึงไปทีท ่ ํางานของตัวเองซงึ่ ก็อยูไ่ ม่ไกลออกไป ื้ ผ ้า บนหลังตู ้มี เธอเปิ ดประตูให ้เขาเข ้ามา แล ้วจั ดแจงลากเก ้าอีม ้ าวางไว ้หน ้าตู ้เสอ กล่อ งรองเท ้าวางอยู่เต็ ม ไปหมด เธอแง ้มดูก ล่อ งพวกนั ้นโดยระมั ด ระวังไม่ให ้ฝุ่ นคลุ ้งมาโดน ื้ ผ ้า เสอ ―หาอะไรเหรอ...ทีร่ ัก‖ เขาถามยิม ้ ๆ ―รองเท ้าน่ะส‖ิ ั ้ วางรองเท ้าซงึ่ อยูต ื้ ผ ้า บนนั น ―นี้ไง‖ เขาชไี้ ปทีช ่ น ่ ด ิ กับตู ้เสอ ้ มีรองเท ้าหลายคูว่ างเรียง กันเป็ นตับ ี งประชด แล ้วหันมาทําตาดุใสเ่ ขา ―ฮา ฮา ตลกมาก...‖ ท ้ายประโยคเธอเน ้นเสย ้ ―ให ้มันได ้อย่างนี้ส‖ิ เธอพูดหลังจากเปิ ดครบทุกกล่อง เวลาจะเป็ นจะใชอะไรถึ งได ้หา ไม่เจอทุกที ทีตอนไม่ใชก็้ เห็นวางอยูโ่ ทนโท่จนแทบจะทิม ่ ลูกตา‖ เธอบ่น พลางกวาดสายตา ั ้ มองชนวางรองเท ้า พยายามดูให ้แน่ใจอีกทีวา่ รองเท ้าคูท ่ ต ี่ ้องการไม่ได ้หลงหูหลงตา ―ทิง้ ไว ้ในรถผมหรือเปล่า...‖ คนถามหมายถึงรองเท ้าสองสามคูท ่ เี่ ธอทิง้ ไว ้ท ้ายรถเขา ...เผือ ่ ฉุกเฉิน เธอว่า ื้ กันเมือ ี รีมน่ะ แล ้ว ―ไม่นะ...คูน ่ ท ี้ ซ ี่ อ ่ ตอนไปสยามฯอาทิตย์ทแ ี่ ล ้วไง โมก จํ าได ้มัย ้ คูส ่ ค เมือ ่ วันอังคารวาดยังเอามาลองใสเ่ ดินในห ้องอยูเ่ ลย วันนีม ้ ันหายไปไหนแล ้วก็ไม่รู ้ส‖ิ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 517

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

้ วางรองเท ้าไม่นับที่ก อง คนฟั งพยัก หนา้ อือ ออ หากที่จ ริงแล ้วจํ าไม่ได ้ มองแค่ชัน ื้ ผ ้า ก็พอเข ้าใจว่าทําไมเขาถึงจํ าไม่ได ้ ปานวาดหมดเงินไปมากโขกับ พะเนินอยู่บนหลังตู ้เสอ เครือ ่ งแต่งตัวพวกนีต ้ ามแบบของสาวสมัยใหม่ โชคดีทเี่ ธอเป็ นคนไม่ชอบเทีย ่ ว ไม่งัน ้ คงชักหน ้า ิ ใจเลือกรองเท ้าหนั งหัวปิ ด สนตํ ้ ่า สค ี รีมคูเ่ ก่าออกมา ไม่ถงึ หลังเป็ นแน่ ในทีส ่ ด ุ ปานวาดก็ตัดสน ่ ก ้ขัด ใสแ ―ไปกันเถอะค่ะ เดีย ๋ วจะสายทัง้ คู‖่ รถแล่นเรียบเข ้าจอดหน ้าตึกสรขาวตัง้ ตระหง่านใจกลางกรุง เธอทํางานให ้กับบริษัท ี ่ ื บัญชชอดังแห่งหนึง่ ทีม ่ งี านล ้นมือเกือบจะทุกเดือน โดยเฉพาะในชว่ งต ้นปี แบบนี้ ―เย็น กลับเอาได ้นะ...‖ ชายหนุ่มถามด ้วยความเป็ นห่วง เพราะวันนี้เขามีแผนต ้อง ี งใหม่ ทําให ้เขาไม่สามารถมารับเธอได ้เหมือนทุกๆวัน เดินทางไปเชย ―รีบๆกลับหน่อยก็แล ้วกันนะ ดึกๆมันอันตราย‖ คนจะเดินทางยํ้า ี งสูงล ้อเลียน ครัน ―จ ้า รู ้แล ้วจ๊ะ‖ เธอขึน ้ เสย ้ พอจะลงรถก็นก ึ ใจหาย คนเคยเห็นหน ้ากัน ี งใหม่ตัง้ หกเจ็ ดวัน...เธอเอนตัวหอมแก ้มเขาเบาๆแทน สมํา่ เสมอ วันนีเ้ ขาต ้องไปตรวจงานทีเ่ ชย คําลา ―โชคดีนะ...แล ้วกลับมาเร็วๆล่ะ‖ เขายิม ้ แล ้วหอมแก ้มเธอกลับอย่างพออกพอใจ ―เอาอะไรเป็ นของฝากมัย ้ ‖ ่ าวเครือฟ้ าแล ้วกัน‖ เขาหัวเราะร่วนเมือ ―อะไรก็ได ้...ขอแต่ไม่ใชส ่ ได ้ฟั งคําตอบ เมือ ่ ่ ท เห็นเธอเดินลับเข ้าไปในตึก ชายหนุ่มจึงถอยรถมุง่ หน ้าสูท ี่ ํางาน (๒) ื้ ข ้าว...ใครฝากเอาอะไรบ ้าง‖ หนึง่ ในเพือ “เราจะไปซอ ่ นร่วมงานของปานวาดเสนอตัว ้ นนี้โดยไม่คาด เพราะรู ้ดีวา่ เย็นนีต ้ ้องทํางานล่วงเวลากันอีกนาน หลังจากงานถูกเด ้งกลับมาเชาวั ฝั น ทัง้ ๆทีต ่ อนนีท ้ ก ุ คนต่างก็งานล ้นมือ ปานวาดละสายตาจากคอมพิวเตอร์มองท ้องฟ้ าเบือ ้ งนอก อาทิตย์ลับขอบฟ้ าไปแล ้ว ิ ั ้ เลยเลขเจ็ ดมานิดๆ เพือ เธอเหลือบสายตามองนาฬกาเรื อนใหญ่บนฝาผนั ง เข็มสน ่ นทีน ่ ั่ งอยูโ่ ต๊ะ ื้ ติดกันยืน ่ กระดาษให ้เธอจดรายการอาหารทีจ ่ ะฝากซอ ―งานสว่ นของเราจวนจะเสร็จแล ้ว เดีย ๋ วเช็คเมลแป๊ บหนึง่ ก็คงจะกลับ‖ ―น่าอิจฉาจัง...เขาเรายังเหลืออีกอือ ้ เลย สงสัยคืนนี้ไม่พ ้นจะต ้องค ้างทีน ่ ี่...‖ คนพูดบ่น ่ กระปอดกระแปด ก่อนจะลุกอาใบจดรายการอาหารไปสงคนอืน ่ ต่อ ์ ี ปานวาดเหยีย ดแขนขาลดความเมื่อ ยล ้า ในขณะที่ร อโหลดอี -เมล ในอินบอกซ ม จดหมายใหม่มาห ้าฉบับ สามฉบับเป็ นเมลโฆษณา อีกฉบับเป็ นเมลฟอร์เวิรด ์ จากเพือ ่ น สว่ นฉบับ ื่ ผู ้ส ่งก็ เหมือ นเจ ้าของกดคีย บ สุด ท ้ายที่เหลือ ไม่มห ี ัวเรื่อ ง ช อ ์ อร์ด ไปมั่ วๆ อย่างนั ้นโดยไม่ม ี

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 518

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ความหมาย เธอเกือบจะลบไปพร ้อมๆกับเมลทีเ่ หลือ แต่เกิดสงสัยจึงลองคลิกเข ้าไปดู แต่พอ เห็นเนือ ้ ความในจดหมายเธอก็ขนลุกเกรียว... ในนัน ้ มีภาพของเธอกับโมกถ่ายคูก ่ ันตอนไปเทีย ่ วทะเลปี ทแ ี่ ล ้ว กลางภาพถูกลาด ้วยเม ี ่ จิคสแดงเป็ นปื้ นหนา ประกาศเจตนารมณ์ของผู ้สงทีพ ่ ม ิ พ์ข ้อความว่า ―เลิกกับเขาซะ!!!‖ ซํ้าๆกัน ไม่ตํา่ กว่าร ้อยครัง้ เลิกกับเขาซะ !!!!! เลิกกับเขาซะ!!!! เลิกกับเขาซะ !!!! เลิกกับเขาซะ !!!!! เลิกกับเขาซะ !!!! เลิกกับเขาซะ !!!! ่ รอบรูปตัง้ ไว ้บนหัวเตียงในห ้องนอนของเธอ ทีส ่ ําคัญ ภาพนี้เป็ นภาพทีเ่ ธออัดและใสก ี่ งุ่ ตรงกลับไปยังหอพัก ต ้องรู ้ให ้ได ้ว่ามัน เอง หญิงสาวลุกพรวดออกจากทีท ่ ํ างาน เรียกแท็ กซม เป็ นภาพทีเ่ อาไปจากห ้องพักของเธอหรือเปล่า...เธอนึก อย่างหวาดหวัน ่ (๓) หา

“มือวาดเย็นเฉียบเลย...‖ เฟย์เพือ ่ นสนิทตรงมาหาปานวาดทันทีหลังจากทีเ่ ธอโทร.ไป

มันเป็ นภาพจากห ้องนอนของเธออย่างไม่ต ้องสงสัย เพราะตอนนี้ภาพทีว่ างอยูบ ่ นหัว ี ั เตียงภาพเดียวกับทีเ่ ห็นอี-เมลมีรอบเมจิคส แดงเห็นเด่นชด...แดงราวกับเลือด ―เราติด ่ ุญแจไว ้ด ้วยละกัน...นี่ลูก หลอนด ้านในให ้แล ้วนะ สว่ นด ้านนอกพรุ่งนี้ตอนออกไปทํ างานก็ ใสก กุญแจกับ แม่กญ ุ แจ‖ พลแฟนหนุ่มของเฟย์เข ้าชว่ ยหากุฐแจและจัดการติดกลอนประตูเพิม ่ ให ้ เธอทันทีท ี่ มาถึง ื้ เอาอย่างดีๆ ―จะให ้ดีพรุ่งนี้วาดบอกเจ ้าของหอมาเปลีย ่ นลูก บิด ให ้เลยดีกว่านะ ซ อ หน่อย ของทีห ่ อติดให ้เนีย ่ สะเดาะแป๊ บเดียวก็ไขออกแล ้ว...‖ ―เราว่าคืนนี้วาดไปค ้างกับเราดีกว่านะ‖ เฟย์เสนอ ปานวาดซาบซงึ้ ในนํ้ าใจของเพือ ่ น แต่ก็รู ้อยูว่ า่ เพือ ่ นสนิทของเธอย ้ายเข ้าไปอยูก ่ ับแฟนหนุ่มมาปี กว่าๆแล ้ว เธอไม่สะดวกใจทีอ ่ ยูๆ่ ก็ ต ้องไปแย่งเตียงเขา เธอเลยต ้องปฏิเสธแม ้ในใจยังนึกหวั่นๆ แล ้วปลอบใจตัวเองว่าภายในคืนนี้ คงจะไม่มอ ี ะไร พรุง่ นี้เธอก็จะเปลีย ่ นกลอนใหม่ แล ้วถ ้าโมกกลับมา บางทีเธออาจจะชวนเขาไป ดูหอใหม่...เผือ ่ เอาไว ้ ―มีอะไรหายอีกหรือเปล่า‖ ชายหนุ่มเพียงคนเดียวในห ้องเอ่ยถาม เมือ ่ เชา้

―คิดว่าไม่นะ...พวกเงินทองยังอยูค ่ รบ...แต่ฉันก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่ ‖ หญิงสาวนึกถึงเรือ ่ ง

้ ้ ฉั นหารองเท ้าไม่เจอคูห ึ เหมือนเสอ ื้ ผ ้าจะหายไปสองสามชน ิ้ ...แต่ ―เชานี ่ นึง่ พักนีก ้ ็รู ้สก ั ก็ได ้ ฉั นไม่แน่ใจเหมือนกัน‖ มันอาจจะหายไปตอนสง่ ซก ―พวกโรคจิตแท ้ๆ...‖ เฟย์พด ู

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 519

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―อย่าพูดส.ิ ..‖ เจ ้าของห ้องกวาดตามองไปรอบๆ นึกภาพชายแปลกหน ้าทีบ ่ ก ุ รุกเข ้ามา ื้ ผ ้าเธอ อ่านไดอารีข ในห ้องเธอ เกลือกกลิง้ บนที่นอนของเธอ เปิ ดตู ้เสอ ่ องเธอ บางทีอาจจะทํา อะไรทีม ่ ันพิลก ึ พิลั่นวิตถารกว่านี้ก็เป็ นได ้ พอนึกอย่างนี้เธอก็นก ึ อยากย ้ายออกไปซะวันนี้คน ื นี้ เลยทีเดียว ―วาด พอจะนึกออกบ ้างหรือเปล่าว่าเป็ นใคร อาจจะเป็ นคนทีว่ าดรู ้จักก็ได ้นะ พวกที่ แอบชอบ ตามจีบ อะไรทํานองนี‖้ ―นึกไม่ออกเหมือนกัน พล...แต่สว่ นใหญ่ใครเค ้าก็รู ้ว่าวาดคบอยูก ่ ับโมก ถ ้าถามว่ามีใคร มาจีบแบบออกหน ้าออกตาไม่...ก็ไม่ม‖ี ―เอ...พูดถึงโมก วาดโทร.บอกโมกเขาหรือยังจ๊ะ‖ ั แบตจะหมด...ฉั นก็เลยฝากข ้อความไว ้...ถ ้ารู ้ตัวเดีย ―โทร.ไปหลายทีแล ้ว สงสย ๋ วคงจะ โทร.กลับมา‖ แต่ ร อจนถึง เที่ ย งคืน เขาก็ ไ ม่ ไ ด โ้ ทร.กลั บ เธอต อ ้ งนอนหลั บ ไปทั ้ง ๆที่ ม ือ หนึ่ ง ยั ง กํ า โทรศัพท์มอ ื ถือ คืนนั น ้ ...เธอฝั น ปานวาดมองเห็นตัวเธอเองนอนอยูบ ่ นทีน ่ อนของเธอเอง ตัวเธอ ึ รู ้สา ปลายเตียงคือโต๊ะทํางาน...มีใครบางคนนั่ งอยูท บนเตียงนอนนิง่ หลับตาพริม ้ ไม่รู ้สก ่ น ี่ ั่ น!!!! ึ ถึงการมีตัวตนของใครบางคน ฉั บพลั นปานวาดก็ รู ้ส ก ึ ว่าตัวเองกํ าลังนอนอยู่บนเตีย ง พอรู ้ส ก ื้ ไป พยายามอย่างหนักทีจ ่ ะเปิ ดเปลือกตาเขม ้นมองเงาดํานั น ้ หัวใจเต ้นตึกตักขณะทีแ ่ ผ่นหลังชน ด ้วยเหงือ ่ ...ใครกันนั่งอยูท ่ น ี่ ั่น!!ทว่ายิง่ พยายามเพ่งมองมากขึน ้ มากเท่าไหร่ ภาพก็ดย ู งิ่ เลือนราง ึ ว่าคนๆนัน มากขึน ้ เท่านัน ้ ครัน ้ พอเธอถอดใจกลับรู ้สก ้ กําลังเคลือ ่ นไหว ี งฝี เท ้าของเขาดัง ร่างทะมึนนั น ้ ผุดลุกขึน ้ จากทีน ่ ั่ ง ห ้องเงียบกริบจนสามารถได ้ยินเสย สวบ...สาบ สวบ...สาบ ขณะทีส ่ าวเท ้าเข ้ามาใกล ้ตัวเธอ เขาเดินมาหยุดข ้างเตียงของเธอค่อน ึ เหมือนเขากําลังโถมลําตัวเข ้ามาดูใบหน ้าของเธอ เธอหลับตาปี๋ จากนั น มาทางหัวเตียง เธอรู ้สก ้ ึ เหมือนว่าเตียงกําลังยุบเพราะมีคนปี นขึน ก็รู ้สก ้ มาอยูบ ่ นเตียง... ี งโทรศัพท์ทัง้ ดังทัง้ สน ั่ อยูบ ตี๊ ดดดด....ตี๊ ดด...ติด...เสย ่ นเตียงนอน มันชว่ ยปลุกเธอตืน ่ จากฝั นร ้าย หญิงสาวยังตกใจไม่หายกับฝั นเมือ ่ สักครู่ หัวใจเธอยังคงเต ้นไม่เป็ นสํา่ เหงือ ่ ออก ึ โหวงๆ และไม่ส บายใจจนอยากจะนั่ งลงแล ้วร ้องไห ้ เต็ ม แผ่นหลั ง เธอหายใจหอบแรง รู ้ส ก ี งใหม่ ออกมาดังๆ เธอเอือ ้ มมือไปหยิบโทรศัพท์...เบอร์ไม่คุ ้น แต่รหัสทางไกลเป็ นของเชย ี งแหบพร่าไปตามสาย ―โมกเหรอ‖ เธอกรอกเสย ิ ่ ล ้ว...อยูไ ―ใชแ ่ หนเนี่ย ถึงทีท ่ ํ างานหรือยัง‖ พอได ้ยินคําถามทํ าให ้เธอต ้องมองนาฬกา ิ ห ้านาที สายกว่าเวลาตืน ตอนนีเ้ จ็ดโมงสบ ่ ปกติเธอไปตัง้ เกือบชวั่ โมง ก่อน‖

―โอยตายแล ้ว สายแล ้ว...วาดพึง่ ตืน ่ เดีย ๋ วโทร.กลับมาใหม่นะ ขอไปอาบนํ้ าแต่งตัว ―ผมทํามือถือหายน่ะ เอาเป็ นว่าพักเทีย ่ งจะโทร.หาแล ้วกันนะ‖ ―หายอีกแล ้วเหรอ ก็พงึ่ ทําเครือ ่ งเก่าหายไปเมือ ่ เดือนทีแ ่ ล ้วเองนะ...‖ เธอถอนหายใจ

―แต่อย่าลืมโทร.กลับมานะ มีเรือ ่ งสําคัญจะเล่าให ้ฟั ง‖ เธอกําชับก่อนจะวางหูแล ้วรีบ จัดการธุระสว่ นตัว ก่อนจะเข ้างานทันแบบฉิวเฉียด

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 520

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

(๔) ถึงพักเทีย ่ งโมกก็โทร.มา ปานวาดเล่าเรือ ่ งอี-เมลให ้เขาฟั ง รวมถึงความฝั นตอนรุง่ เชา้ ―...วาด ไปค ้างทีบ ่ ้านผมดีกว่านะ อย่าอยูท ่ ี่หอเลย มันอันตราย...เดีย ๋ วผมจะโทร.บอก แม่ให ้ ―จะดีเหรอโมก น่าเกลียดหรือเปล่า‖ ―คิดอะไรอย่างนั่ นเล่า ก็ทห ี่ ้องมันไม่ปลอดภัย ป่ านนี้ไอ ้โรคจิตนั น ้ อาจจะติดกล ้องติด ้ กจะเป็ นความจริง เกิดคืนนี้ อะไรไว ้บ ้างหรือเปล่าก็ไม่รู ้ อย่ากลับไปเลย...เขาว่าฝั นตอนใกล ้เชามั ้ ่ มันบุกเข ้ามาเหมือนในฝั น วาดจะเอาอะไรไปสูกับมัน...ชวงนี้ไปอยูท ่ บ ี่ ้านผมก่อน อย่างน ้อยก็ม ี ี งเขาแสดงความเป็ นห่วงมาก จนทํ าให ้ในทีส คนอยูก ่ ันเยอะ มันคงไม่กล ้ามาทําอะไร...‖ เสย ่ ด ุ เธอก็ยอมโอนอ่อนผ่อนตาม ―...แต่ยังไงเย็นนีว้ าดคงต ้องกลับไปเก็บของใชก่้ อนนะ‖ ―ชวนเพือ ่ นทีท ่ ํางานไปด ้วยนะ ไม่งัน ้ ก็จก ิ ยัยเฟย์กับไอ ้พลมันมาอยูเ่ ป็ นเพือ ่ นก็ได ้ ชว่ ง นีใ้ ห ้ดีวาดอย่าไปไหนมาไหนคนเดียวเลยนะ‖ แต่เย็นวันนัน ้ หญิงสาวไม่สามารถหาใครเป็ นเพือ ่ นไปสง่ เธอได ้เลย มิหนํ าซํ้างานทีแ ่ ก้ กันเมือ ่ วานก็ยั งไม่เป็ นที่พอใจของลูกค ้า ในที่สด ุ เธอก็ ต ้องอยู่แก ้งานจนเกือ บๆสองทุ่มถึงมี โอกาสได ้กลับไปทีห ่ ้อง...โดยลําพัง เมือ ่ ถึงหน ้าห ้อง ปานวาดก็หยุดชะงักเมือ ่ เห็นว่าเธอไม่ได ้คล ้องแม่กญ ุ แจทีป ่ ระตู...บาง ้ ่ ็ได ้...เธอคิดเข ้าข ้างตัวเอง และพยายามทีจ ทีตอน เชาเธออาจจะรี บจนลืมใสก ่ ะทบทวนเรือ ่ งที่ เกิดขึน ้ เมือ ่ ตอนเชา้ เธอสอดกุญแจเข ้ากับลูกบิดอย่างยากเย็น อยูๆ่ มือก็สั่นโดยไม่มส ี าเหตุ...จะ ทําอย่างไร ถ ้าไขเข ้าไปแล ้วพบว่าคนร ้ายอยูใ่ นนัน ้ ี งประตูไม ้อั ดลั่นเอี๊ ยดอ๊าดตอนเปิ ด ...เธอผลัก มั นให ้เปิ ดกว ้างที่สด เส ย ุ เพือ ่ ที่จะได ้ มองเห็นทั่วห ้องชัดๆ ก่อนทีจ ่ ะเข ้าไปในห ้อง เธอเอือ ้ มมือไปเปิ ดสวิตชไ์ ฟทีป ่ ระตู ไฟในห ้อง สว่างจ ้า...ไม่มใี ครอยูใ่ นนัน ้ ่ นอยู่ เธอผลักประตูห ้องนํ้ าซงึ่ สร ้างติดกับประตูห ้อง ตรวจตราให ้แน่ ใจว่าไม่มใี ครซอ ครัน ้ แน่ใจจึงเดินเข ้ามาในห ้อง งับประตูแล ้วโยนกระเป๋ าถือทิง้ ไว ้บนเตียง ก่อนจะค ้นเอากระเป๋ า ื้ ผ ้า แล ้วลงมือ เก็ บข ้าวของเครือ เดินทางใบย่อมออกจากตู ้เสอ ่ งใช ้ เตรียมอพยพไปอยู่ท ี่อ น ื่ ชวั่ คราว เมือ ่ เก็บข ้าวของเสร็จเรียบร ้อย ตอนทีก ่ ําลังจะขนกระเป๋ าออกไปนั น ้ เอง มือของหญิง สาวปั ดไปโดนถ ้วยกาแฟที่วางอยู่บนโต๊ะทํ างานโดยบังเอิญ ในนั ้นมีก าแฟเหลืออยู่ครึง่ หนึ่ง กาแฟเปรอะบนพืน ้ ในขณะทีเ่ ศษกระเบือ ้ งแตกกระจายเกลือ ่ นห ้อง ปานวาดตกใจจนมือเท ้าเย็น เฉียบ แขนขาอ่อนจนต ้องนั่งลงไปกองกับพืน ้ ถ ้วยกาแฟมาอยูต ่ รงนีต ้ งั ้ แต่เมือ ่ ไหร่...? เมือ ่ วานหรือว่าวันนี้ ทีแ ่ น่ๆเธอไม่ได ้เป็ นคนใช ้ ขณะทีก ่ ําลังตกอกตกใจกับร่องรอยทีแ ่ สดงว่าภายในวันนี้ ―คนร ้าย‖ บุกรุกเข ้ามาใน ี งลูกบิดประตูห ้องก็ดังคลิกเบาๆ หากแต่ได ้ยินชด ั เจนในโสตประสาทของ ห ้องพักเธออีกครัง้ เสย หญิงสาวในเวลานี้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 521

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ความหวาดกลัวแล่นไปทุกอณูของร่างกาย มือเข่าอ่อน ทํ าอะไรไม่ถูก...บานประตู ้ หญิงสาวชั นตั ว ขึน ค่อ ยๆแง ้มออกช าๆ ้ อย่า งยากเย็ น มือ คว ้าโทรศั พ ท์ในห ้องเตรีย มจะกด ี งออกมาได ้หรือไม่ หมายเลขภายในเรียกยามหน ้าตึก...แต่ไม่แน่ใจ นั กว่าตัวจะสามารถเปล่งเสย ึ ว่าลําคอเธอแห ้งผาก เธอรู ้สก ร่างทีป ่ รากฏหน ้าห ้องเป็ นผู ้หญิง!!! เพราะว่าผู ้บุกรุกเป็ นผู ้หญิง มันทํ าให ้ปานวาดชะงัก เธอมองคนแปลกหน ้าทีย ่ น ื ประชัน หน ้ากับเธอหน ้าประตู จับต ้นชนปลายไม่ถูก หาก ―คนตรงหน ้า‖ เป็ นผู ้ชายเธอคงกรีดร ้องจน ี ง แต่นเี่ ป็ นผู ้หญิง...ผู ้หญิงหน ้าตาดี แต่งตัวดี สุดเสย ―ฉั นมาคุยเรือ ่ งโมก...‖ ผู ้บุกรุกกล่าวอย่างราบเรียบ เธอเดินเข ้ามาในห ้องแล ้วดึงบาน ้ งพิงประตูเอาไว ้ ประตูให ้ปิ ดลง จากนั น ้ ก็ใชหลั ผู ้หญิงคนนี้เป็ นผู ้หญิงที่จั ด ได ้ว่าสวยไม่แพ ้ใคร ผมดํ าขลับถูก ปล่อ ยให ้ยาวสยาย ่ อ ี่ ้าปี ได ้ แต่งตัวดี ฐานะคงไม่ใชย ่ ย คะเนด ้วยสายตา ปานวาดว่าผู ้หญิงคนนีค ้ งแก่กว่าเธอสห ―คุณเข ้าห ้องฉั นมาได ้ยังไง‖ ―โมกเขาให ้กุญแจฉั น‖ เธอตอบอย่างราบเรียบ หญิงสาวฝากกุญแจสํารองไว ้ทีแ ่ ฟนหนุ่มเผือ ่ เอาไว ้เวลาทีเ่ ธอลืมเอากุญแจออกจาก ห ้อง และบางทีเธอก็วานเขามาเอาของให ้ แต่โมกไม่เคยถือวิสาสะใชกุ้ ญแจเปิ ดประตูเข ้ามาเอง ถ ้าเธอไม่อนุญาต แล ้วนีม ่ ันอะไรกัน ทําไมเขาถึงให ้กุญแจห ้องเธอกับผู ้หญิงคนนี้ แล ้วผู ้หญิงคน นีจ ้ ะมาคุยเรือ ่ งอะไร เขาสองคนรู ้จักกันได ้ยังไง อะไรกัน นีม ่ ันอะไรกัน...มันเกิดอะไรขึน ้ แน่! ี งตอบ ความหวาดกลัวแปรเปลีย ―จะคุยเรือ ่ งอะไร‖ ปานวาดเค ้นเสย ่ นเป็ นความโกรธ ั สน และสบ ―เขาขอให ้ฉั นมาคุย ...เรือ ่ งความสัมพั นธ์ของเรา‖ หญิงแปลกหน ้าผละจากประตู ้ เสย ี งรองเท ้าสนสู ้ งกระทบพืน สาวเท ้าเข ้ามาหาเธอชาๆ ้ ดังกึก กึก สายตาจับจ ้องทีป ่ านวาดเขม็ง ราวกับจะกินเลือดกินเนือ ้ ―โมกกับฉั น เราคบหากันมาพักหนึง่ แล ้ว ฉั นมาขอให ้เธอเลิกกับเขาซะ‖ ี งสน ั่ เธอพึง่ คุยกับเขาเมือ ―ไม่จริง!‖ เธอตวาดกลับเสย ่ ตอนบ่ายนี้เอง เขาพึง่ จะบอกให ้ เธอขนของไปอยูก ่ ับพ่อแม่เขาด ้วยซํ้า ―ไม่เข ้าใจหรือไง ว่าเธอมันเป็ นแค่ทางผ่าน เค ้าเบือ ่ เธอแล ้ว เค ้าไม่รักเธอแล ้ว...ปล่อย เค ้าไปเถอะ ปล่อยให ้เราสองคนได ้รักกันเถอะ‖ ―ออกไปจากห ้องฉั นนะ!!‖ ปานวาดโมโหจนเลือดขึน ้ หน ้า เธอถลาไปผลักผู ้หญิงคนนั น ้ หมายจะดันออกไปนอกห ้อง ―อย่ามาโดนตัวฉั นนะ!!‖ คนถูกผลักตวาดพลันหยิบปื นออกมาจากกระเป๋ าถือ สายตา ี ดงไหล แข็งกร ้าว ปานวาดเห็นปื นก็ชะงัก ชักเท ้ากลับก็พลาดไปเหยียบโดนเศษแก ้ว เลือดสแ ึ ออกมาจากฝ่ าเท ้า ทัง้ เจ็บปวดบาดแผล ทัง้ เจ็บใจและหวาดกลัว จนไม่รู ้จะตอบโต ้อย่างไร ซม ในขณะทีอ ่ ก ี ฝ่ ายตะคอกใสเ่ ธอเป็ นชุดๆ กล่าวหาด่าว่าเธอสารพัดทีเ่ ป็ นมารขัดขวางความรัก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 522

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

่ งว่างระหว่างประตูกับพืน ตอนนั น ้ เอง ทีเ่ ธอเห็นเงาดําลอดผ่านชอ ้ มีใครบางคนกําลัง ี งและความหวังครัง้ สุดท ้าย ยืนอยูห ่ น ้าห ้อง เธอมองไปทีล ่ ก ู บิดมันยังไม่ถูกล็อค เธอรวบรวมเสย ตะโกนร ้องขอความชว่ ยเหลือ (๕) ทีโ่ รงพยาบาล ปานวาดถูก ทิง้ ไว ้ให ้อยู่ในห อ ้ งผู ้ป่ วยเพีย งลํ าพั ง เธอกํ าลังนึก ถึง เหตุการณ์เฉียดตายทีพ ่ งึ่ ผ่านมาสดๆร ้อนๆ ตอนทีเ่ พือ ่ นสาวโผล่พรวดเข ้ามาในห ้อง ―วาด...ไม่เป็ นไรนะ‖ คนมาเยีย ่ มโผเข ้ากอด พอเห็นเพือ ่ นปานวาดก็ร ้องไห ้ ―มันเกิดอะไรขึน ้ ...?‖ คนมาเยีย ่ มมองดูแผลทีเ่ ท ้าเพือ ่ นซงึ่ นางพยาบาลพึง่ ทํ าความสะอาดและทํ าแผลให ้ ก่อนจะออกไป เธอสา่ ยหน ้าบอกว่าไม่เป็ นอะไรมาก ―ฉั นกลัวมากเลย เฟย์...‖ ―ไม่เป็ นไรแล ้ว...ไม่เป็ นไรแล ้ว...ปลอดภัยแล ้ว‖ เฟย์ลบ ู มือเพือ ่ นสาวให ้กําลังใจ ―แล ้ว โมกล่ะ...‖ ―คุยกับตํารวจอยู.่ ..‖ พูดไม่ทันขาดคํา คนถูกถามหาก็เดินเข ้าประตูมาพอดี ―อ ้าว...เฟย์ มานานยัง‖ ―พึง่ มาถึงเมือ ่ กี้ พอนายโทร.ไปก็รบ ี มาเลย ตํารวจว่าไงโมก ผู ้หญิงคนนัน ้ เป็ นใคร‖ ―...ใช ่ คนทีโ่ มกว่าหรือเปล่า‖ วาดถาม เป็ นโมกนั่นเองทีเ่ ป็ นคนเข ้ามาชว่ ย หลังจากคุยโทรศัพท์กับแฟนสาวตอนบ่าย เขาไม่สบายใจทีเ่ ธอไม่สเต็ ู ้ มใจนั กทีจ ่ ะทํ า ิ ี ตามคําแนะนํ า เขาเลยตัดสนใจเดีย ๋ วนั น ้ จับเครือ ่ งบินเทีย ่ วเย็นบินกลับมาจากเชยงใหม่ พอถึง ้ ดอนเมืองโทร.ไปทีบ ่ ้านได ้ความว่าปานวาดบอกว่าคงจะไปชาหน่ อย เพราะต ้องอยูท ่ ําโอทีแล ้ว ยังจะต ้องแวะกลับไปเก็บของทีห ่ อพักอีกด ้วย พอได ้ยินแบบนั น ้ เขาก็ตัง้ ใจจะโทร.หาเธอ แต่ ิ ใจจับแท็กซต ี่ รงไปทีห ควานหาเศษเหรียญในกระเป๋ าก็ไม่ม ี ก็เลยตัดสน ่ อพักโดยไม่รัง้ รอ ี งประตูเปิ ดออก เธอก็หันปื นไปทางประตู แต่พอเห็นเป็ นเขา ครัน ้ ผู ้หญิงคนนัน ้ ได ้ยินเสย ้ ี หลักตอน เธอก็แปลกใจจนชะงัก ปานวาดใชเวลาช ว่ งนั น ้ ปราดเข ้าไปแย่งปื น พอคนร ้ายเสย ี งกรีดร ้องโกลาหล ทําให ้หลายๆ นั น ้ เองทีโ่ มกพุ่งเข ้ามาชาร์จแล ้วแย่งปื นออกไปจากมือ ...เสย ้ ารวจก็มา คนออกมาจากห ้องเพือ ่ ดูวา่ เกิดอะไรขึน ้ ...ไม่ชาตํ ระหว่างทางมาโรงพยาบาล ปานวาดเล่าเรือ ่ งทีค ่ นร ้ายบอกกับเธอ แต่โมกบอกว่าเขา ไม่เคยรู ้ตักผู ้หญิงคนนัน ้ ก่อนจะนึกขึน ้ ได ้ว่าเป็ นผู ้หญิงทีเ่ คยเจอในโรงยิมแถวบ ้าน...แต่เขาก็ยัง ั เพเหระทั่วไป ไม่แน่ใจนัก เพราะเคยคุยกันอยูส ่ องสามครัง้ แค่ทักทายเรือ ่ งดินฟ้ าอากาศเรือ ่ งสพ ―...ใชเ่ ธอจริงๆ...เพือ ่ นเค ้าทีม ่ าประกันตัวบอกว่า เธอเคยบอกว่าเธอตกหลุมรักผม และ ่ เธอเองก็เคยไปสงเค ้าแอบดูผมทีท ่ ํางานครัง้ หนึง่ ด ้วยซํ้า‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 523

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―สยองจัง‖ เฟย์วา่ ―ดูภ ายนอกไม่ม ีท างรู ้เลยนะว่า เขาจะกล ้าทํ า อะไรแบบนี้ไ ด ้... แล ้วทํ า ไมเค ้าถึง กลายเป็ นอย่างนีไ ้ ด ้ล่ะ...โมก‖ ―น่าจะเป็ นเพราะเครียด เค ้าเคยเป็ นถึงผู ้จัดการบริษัทก่อนจะเจอวิกฤตการณ์เศรษฐกิจ แล ้วโดนไล่ออก...แถมยังมีปัญหาอะไรอีก หลายอย่างประดังประเดมาพร ้อมๆกัน...เพือ ่ นเค ้า ว่าน่ะ ทีน.ี้ ..พอมาเจอผมทีโ่ รงยิม ผมอาจจะพูดอะไรบางอย่างทีถ ่ ูกใจเค ้ามัง้ ...‖ ―โอย เสน่หแ ์ รงนะยะ...‖ เฟย์กระเซา้ ―แรงแบบนีไ ้ ม่เอาดีกว่า‖ ชายหนุ่มบีบมือแฟนสาว ―ขอโทษนะ วาด ทีท ่ ําให ้วาดต ้องมา เจอเรือ ่ งแบบนี‖้ ่ วามผิดของโมกซะหน่อย...‖ เธอยิม ―ไม่ใชค ้ ตอบ ี งเคาะประตูดั ง ขึน ก๊ อ ก ก๊ อ ก...เส ย ้ ก่อ นจะเปิ ดออก คนเคาะเป็ นนายตํ า รวจใน เครือ ่ งแบบ เขาถือกล่องกระดาษขนาดปานกลางมากล่องหนึง่ ―ขอโทษนะครับ ผมอยากให ้คุณสองคนดูวา่ เป็ นของพวกคุณหรือเปล่า‖ ื้ ผ ้า แล ้วของใชเธออี ้ ข ้างในกล่อง มีรองเท ้าคูท ่ เี่ ธอหาวันก่อน ตลอดจนเสอ กสองสาม ี อย่าง รวมทัง้ โทรศัพท์มอ ื ถือของโมกทีห ่ ายไปทัง้ สองเครือ ่ ง...ปานวาดมองของเหล่านั น ้ หน ้าซด เผือด ่ ะ่ ...‖ นายตํารวจเก็บของออกไปด ้วยความพอใจกับคําตอบทีส ―ใชค ่ ามารถเคลียร์คดีไป ได ้อีกหนึง่ คดีงา่ ยๆ ั ความรักขนาด ชายหนุ่มโอบกอดแฟนสาวเอาไว ้แล ้วปลอบใจ เธอมองหน ้าเขานึกสงสย ไหนกันทีท ่ ํ าให ้ผู ้หญิงคนหนึง่ เป็ นไปได ้ ขนาดนี้...เธอรักเขามากถึงขนาดนี้หรือเปล่านะ ปาน วาดนึก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 524

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๗๖ เรือ ่ งสน

"ลูกแม่" โดย พิมพ์ยง้

“แค่รองเท ้าคูเ่ ดียวแม่ก็บน ่ อยูไ ่ ด ้...เก็บแล ้ว เก็บเดี๋ยวนี้แหละ‖ เจ ้าของคําพูด ซงึ่ อยู่ในวัยเด็กก็ไม่ใชว่ ัยสาวก็ ไม่เชงิ กระแทกรองเท ้ากีฬาเข ้าตู ้รองเท ้า ปิ ดประตูตู ้ดังปั ง เดิน ั ้ บนของตัวบ ้านด ้วยความหงุดหงิดทีเ่ จ ้าตัวไม่สามารถควบคุมมันได ้ ซอยเท ้าขึน ้ ชน กิรย ิ าอาการของภารวี ลูกสาวคนเดียวของฉั นทําให ้ฉั นหวนนึกถึงเหตุการณ์ในอดีตครีง้ เมือ ่ ฉั นยังอยู่ ในวัยทีไ่ ม่ตา่ งจากภารวีเท่าไรนัก... ่ นี้ ไม่ชอบให ้ใครมาตักเตือนหรืออบรมสั่งสอน โดยเฉพาะหากบุคคล ฉั นก็มอ ี าการเชน นัน ้ คือแม่ ถ ้าแม่เอ็ดฉั นแม ้แต่คําเดียว ไม่วา่ ฉั นจะผิดหรือไม่ ฉั นจะตอบโต ้กลับไปทันทีด ้วยความ ึ เชน ่ ใด ขอเพียงให ้ฉั นได ้ตอบโต ้เท่านั น ไม่กลัวเกรง โดยไม่สนใจว่าแม่จะมีความรู ้สก ้ เป็ นพอ หากวันนีแ ้ ม่ยังอยู่ ฉั นคงอดถามแม่ไม่ได ้ว่า... ―ตอนนัน ้ แม่ทนได ้อย่างไร...‖ แม่มล ี ก ู สาวห ้าคน พีฉ ่ ั นชนกเป็ นคนทีม ่ ห ี น ้าตาและนิสัยเหมือนพ่อมากทีส ่ ด ุ จนใครต่อ ใครพร ้อมใจยกตําแหน่ง ―ลูกพ่อ‖ ให ้ด ้วยความเต็มใจค่าทีพ ่ ส ี่ าวคนโตของฉั นเหมือนพ่อราวกับ ้ แกะออกจากพิม พ์ เดีย วกันตัง้ แต่เสนผมที เ่ หยียดตรงดกดํ า คิว้ เข ้มได ้รูป แขนขาทีส ่ มส ่วน รวมถึงท่าเดินหลังตรงทีเ่ ห็นแต่ข ้างหลังก็รู ้ทันทีวา่ เป็ นใคร ิ ี ได ้เค ้าหน ้าของพ่อและแม่มาอย่างละครึง่ สว่ นทีไ่ ด ้มาเป็ นสว่ นทีด พีฉ ่ ั นท์สน ่ ท ี ส ี่ ด ุ จึง ไม่ต ้องสงสัยเลยว่า พีส ่ าวคนรองคนนี้เป็ นลูกสาวทีส ่ วยทีส ่ ด ุ ในบ ้าน นอกจากเค ้าหน ้าอย่างละ ิ ย ั บางสว่ นจากพ่อ เป็ นต ้นว่าร่าเริงแจ่มใส มองโลกด ้วยสายตารืน ครึง่ แล ้ว พีฉ ่ ั นท์สน ี ังได ้นิสย ่ รมย์ ่ กันทีไ่ ด ้มาจากแม่ นั่ นคือ ความประหยัดมัธยัสถ์ ซงึ่ ถอดแบบแม่ชนิดทีเ่ รียก แต่ก็มบ ี างอย่างเชน ได ้ว่า สลึงหนึง่ ก็ยังไม่กระเด็น ฉั นผู ้ซงึ่ เป็ นลูกคนกลาง เป็ นผู ้ทีใ่ ครๆพากันเรียกว่า ‗ลูกแม่‘ ตัง้ แต่เห็นครัง้ แรก ค่าที่ ้ เค ้าหน ้าและนิสัยใจคอเหมือนแม่ชนิดแฝดคนละวัยนั่ นเทียว ฉั นได ้เสนผมที เ่ ล็กละเอียด ได ้ริม ฝี ปาก แก ้ม จมูก และอีกหลายต่อหลายอย่างจากแม่ นิสัยประหยัด เจ ้าระเบียบ อ่อนไหว ล ้วน ถอดมาจากพิมพ์เดียวกัน แต่คเู่ หมือนระหว่าง พ่อ และ ‗ลูกพ่อ‘ กับ ‗ลูกแม่‘ ต่างกันชนิดฟ้ ากับ ดิน คูแ ่ รก เข ้ากันได ้ดีและมีความสุขตลอดเวลา ไม่มท ี ท ี า่ วิตกทุกข์ร ้อนกับสงิ่ ใด ขณะทีแ ่ ม่ และฉั นต่างสงวนทีท่าซงึ่ กันและกันโดยเฉพาะแม่ แม่ไม่เคยออกปากว่าฉั นเหมือนหรือ คล ้าย ท่านแม่แต่น ้อย และยิง่ แม่ไม่เคยหยิบยกหัวข ้อนี้มาสนทนากับฉั นตามลําพังด ้วยแล ้ว ยิง่ ทําให ้ ึ ว่า ฉั นไม่เคยมีความสุขกับความเหมือนนี้แม ้แต่น ้อย ฉั นเป็ นทุกข์กับความเหมือนนี้ถงึ ขนาดรู ้สก ํ ้ ํ มันเป็ นปมด ้อยอันยิง่ ใหญ่สาหรับฉั นเลยทีเดียว หนํ าซาฉั นยังพยายามทํ าทุกอย่างเพือ ่ หลีกหนี จากความเหมือนนีอ ้ ก ี ด ้วย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 525

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

จะเรียกว่าฉั นมีปฏิกริ ย ิ าต่อต ้านก็เป็ นได ้ นั บวันฉั นยิง่ พยายามทํ าตัวให ้แตกต่างจาก ท่าน ไม่วา่ จะเป็ นเรือ ่ งอะไร ถ ้าแม่สงั่ อย่างหนึง่ ฉั นก็มักจะทําอีกอย่างหนึง่ เสมอ ิ ี รู ้จุกอ่อน ฉั นทิกาและฉั นทิศาน ้องสาวสองคนผู ้มีสว่ นคล ้ายพ่อกับแม่เหมือนพีฉ ่ ั นท์สน ของฉั นว่าจะโจมตีฉันอย่างไรให ้ฉั นเจ็บปวดยามทีเ่ ราทะเลาะกัน ื้ ―พีฉ ่ ั ตร ขีเ้ หนียวเหมือนแม่‖ ครัง้ หนึง่ ยายนิดหรือฉั นทิกาล ้อเลียนเมือ ่ เราเข ้าหุ ้นกันซอ ื อ่านเล่นเล่มหนึง่ แล ้วฉั นใชวิ้ ธแ ื เล่มนัน หนังสอ ี บ่งราคาหนั งสอ ้ เป็ นสามสว่ นเท่าๆกัน ิ ด ―นั่ นสน ิ พีฉ ่ ั ตรขีเ้ หนียว ตัวเป็ นพีไ่ ม่ยอมออกมากกว่าเราเนอะ‖ ยายนุ่นน ้องสาวคน สุดท ้องเห็นด ้วยกับยายนิดทันที ฉั นจึงกลายเป็ นคนไม่มพ ี วกไปในบัดดล กะทันหัน

ื้ ไม่เห็นบอกนีว่ า่ พีต ―ก็ตอนจะซอ ่ ้องออกมากกว่า‖ ฉั นไม่ยอมรับเงือ ่ นไขทีเ่ ปลีย ่ นแปลง

―ก็พ ี่ฉัต รต ้องออกมากกว่าเราอยู่แล ้วนี่นา ไม่เห็ นต ้องบอกเลย ขีเ้ หนีย ว พี่ฉัต รขี้ ี งกันพร ้อมเสย ี งหัวเราะสดใส นั่ นยิง่ ทําให ้ฉั นรู ้สก ึ เสย ี หน ้า เหนียวๆ‖ น ้องสาวของฉั นประสานเสย มากยิง่ ขึน ้ ่ ย ―เอ ้า...อยากได ้นั กใชม ั ้ เอาไปให ้หมด‖ ฉั นปาเหรียญทีก ่ ําในมือซงึ่ เพิง่ จะรับมาจากผู ้ ื ต ้นเหตุด ้วยความฉุนเฉียวก่อนจะวิง่ ขึน ึ เป็ นน ้องลงกับพืน ้ พร ้อมกับหนั งสอ ้ ห ้องนอน...ทีท ่ ฉ ี่ ั นรู ้สก ่ ั ปลอดภัยและมีอส ิ ระทีจ ่ ะทําทุกอย่างตามใจชอบ ฉั นขังตัวเองอยูใ่ นนั น ้ นานนั บชวโมงจนพีฉ ่ ั นท์ ิ ข สน ี น ึ้ มาตามฉั นลงไปกินข ้าวเย็น ―ฉั ตร ลงมาได ้แล ้วมัวแต่เป็ นนางห ้อง แม่ให ้ขึน ้ มาตามลงไปเดีย ๋ วนีเ้ ลยนะ‖ ่ ั นกลับบอกปฏิเสธ ทัง้ ทีข ―ไม่กน ิ ไม่หวิ ‖ เมือ ่ เห็นว่ามีคนเอาใจใสฉ ่ ณะนั น ้ ท ้องฉั นเริม ่ ั ญาณเตือนว่าถึงเวลาหาอะไรให ้มันได ้ทํางาน บ ้าง สง่ สญ ้ ้แข็งเมือ ―ตามใจ ไม่กน ิ เดีย ๋ วแม่เก็บโต๊ะไม่รู ้ด ้วย‖ พีฉ ่ ั นท์ใชไม ่ เห็ นว่าไม ้นวมคงไม่ ได ้ผลสําหรับคนอย่างฉั น ―ฉั ตรพร...‖ พีฉ ่ ั นท์เรียกฉั นเต็มยศ ―เธอจะอยูใ่ นนีท ้ ัง้ วันทัง้ คืนไม่ได ้หรอกนะ กองทัพต ้องเดินด ้วยท ้อง ลืมแล ้วหรือ...แล ้ว ึ ดีขน ยายนิดกับยายนุ่ มก็แค่ล ้อเล่น ‖ พีฉ ่ ั นท์พูดเพราะเห็ นว่าอาจทํ าให ้ฉั นรู ้สก ึ้ แต่ก ลับได ้ผล ตรงกันข ้าม ―ล ้อทีไ่ หนกันพีฉ ่ ั นท์ สองคนนั น ้ ว่าฉั ตรขีเ้ หนียว...ขีเ้ หนียวเหมือนแม่‖ ฉั นยํ้าประโยคที่ ตนเจ็บปวดทีส ่ ด ุ ออกมาโดยไม่ได ้ตัง้ ใจ ความคิดเรือ ่ งนี้คงวนเวียนอยูใ่ นจิตใต ้สํานึกตลอดเวลา และเมือ ่ ฉั นเผลอเมือ ่ ไร มันก็จะโผล่ออกมาทุกครัง้ ―แล ้วเป็ นไรล่ะ พีก ่ ็ขเี้ หนียวเหมือนแม่เหมือ นกัน ไม่เห็นเดือดร ้อนสักหน่อย‖ พีฉ ่ ั นท์คง ี งหัวเราะออกมาในตอนท ้าย ตอนนัน พยายามกลัน ้ หัวเราะเต็มที่ แต่ก็ยังไม่วายหลุดเสย ้ ฉั นอดคิด ไม่ได ้ว่าทําไมพีส ่ าวคนนี้ไม่เห็นเดือดร ้อนอะไรสักอย่าง โลกของเธอมีแต่ความสดใสรืน ่ รมย์ราว ั ครัง้ กับว่าเธอไม่เคยมีความทุกข์แม ้แต่สก ี งโต ้กลับไป ―ก็พฉ ี่ ั นท์ไม่โดนล ้อเหมือนฉั ตรนี่‖ ฉั นยังไม่ยอมแพ ้ สง่ เสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 526

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ถึงโดนพีก ่ ็ไม่สนใจ ชา่ งมันเถอะน่า เรือ ่ งแค่นี้เอง...นี่พห ี่ วิ จนตาลายแล ้วนะ ตกลงไม่ ่ ัย กินใชม ้ จะได ้เก็ บโต๊ะ ―พีส ่ าวฉั นหมดความอดทนกับความดือ ้ รัน ้ ของฉั นกลับลงไปร่วมโต๊ ะกับ ิ ในครอบครัว ทิง้ ฉั นให ้จมอยูก สมาชก ่ ับความคิด ‗ขีเ้ หนียวเหมือนแม่‘ จนกระทั่งเผลอหลับไปทัง้ ทีท ่ ้องร ้อง ทัง้ ทีไ่ ม่ไดอาบนํ้ าชําระร่างกาย นั่ นเป็ นครัง้ แรกทีฉ ่ ั นแสดงอิทธิฤทธิเ์ พือ ่ ให ้ทุกคนรับรู ้ว่า ฉั นไม่ต ้องการให ้ใครมาพูด ตอกยํ้าว่าฉั นเหมือนแม่อย่างนั น ้ อย่างนี้ แต่ก็น่าแปลกทีย ่ งิ่ ปฏิเสธมันก็ยงิ่ หนีไม่พ ้น! ึ ซับ อิทธิพลทางความคิดของแม่ครอบงํ าฉั นทุกวันโดยไม่รู ้ตัว มันคงเกิดจากการซม กิจวัตรประจําวันทีแ ่ ม่ทํา คงเกิดจากการทีแ ่ ม่สอนฉั นทุกอย่างด ้วยการกระทํามากกว่าคําพูด แม่เป็ นแม่บ ้านแม่เรือนเกินกว่าร ้อยเปอร์เซ็นต์ หากฉั นจะพูดอย่างนี้คงไม่ผด ิ ความจริง ิ ในครอบครัวมีความสุข ดูเหมือนแม่จะถือเป็ นหน ้าที่ เท่าไรนัก ค่าทีแ ่ ม่ทําทุกอย่างเพือ ่ ให ้สมาชก ด ้วยซํ้า ถ ้าจะเปรียบงานนอกบ ้านของพ่อกับงานในบ ้านของแม่ ฉั นก็คงตอบไม่ได ้เต็มปากว่างาน ของใครหนักกว่า แต่หากจะเปรียบเทียบชวั่ โมงทํางานของทัง้ สองแล ้ว ฉั นพูดได ้เต็มทีว่ า่ ชั่วโมง ิ้ สุด ทํางานของแม่ยาวนานมากกว่าพ่อนัก เพราะเหตุวา่ เป็ นการทํางานทีไ่ ม่มวี น ั สน ื้ ผ ้าสะอาดสะอ ้านให ้พวกเราสวมใส ่ แม่ทําอาหารสามมือ ้ ให ้พวกเราอิม ่ ท ้อง ซักรีดเสอ ่ นี้ ดูแลบ ้านให ้น่าอยูต ่ ลอดเวลา ชา่ งเป็ นงานทีห ่ นั กหนาสาหัสอะไรเชน จนเมือ ่ เราเติบโตขึน ้ แม่จะฝึ กฝนให ้พวกเราชว่ ยแม่ทํางาน ตอนนั น ้ ฉั นเบือ ่ งานทีแ ่ ม่ มอบหมายให ้ทีส ่ ด ุ หนํ าซํ้าฉั นทําด ้วยความไม่เต็มใจทุกครัง้ ―ฉั ตรชว่ ยแม่ล ้างผักเด็ดผักในครัว ฉั นท์ไปตลาดกับแม่ นกกวาดบ ้านถูกบ ้าน นิดกับนุ่น ชว่ ยกันรดนํ้ าต ้นไม ้‖ แม่แบ่งงานให ้เราทําตามความถนัด ―ไม่ยต ุ ธิ รรม แม่ไม่ได ้ไปตลาดทุกวันสักหน่อย อย่างมากก็วันเว ้นวันอย่างนี้ พีฉ ่ ั นท์ก็ สบายส ิ รดนํ้ าต ้นไม ้ก็เหมือนกัน วันไหนฝนตกก็ไม่ต ้องรด แล ้วยายนิดยายนุ่นต ้องทํ าอะไรแทน คะ‖ ฉั นเป็ นคนแรกทีแ ่ ย ้งคําสงั่ ของแม่ตอ ่ หน ้าพีน ่ ้อง ―งัน ้ ฉั ตรอยากทํ าอะไรลองบอกแม่ดส ู ิ เผือ ่ แม่จะเปลีย ่ นให ้‖ แม่เอ่ยอย่างไม่วต ิ กทุกข์ ่ ั ้ ํ ร ้อนทีฉ ่ ั นไม่เห็นด ้วยกับคําสง ดูเหมือนแม่จะไม่เคยเอะอะโวยวายต่อหน ้าพวกเราด ้วยซาไป ั อย่าง‖ ฉั นตอบตามความจริง ―ฉั ตรไม่อยากทําสก ―ไม่ได ้ ถ ้าพีฉ ่ ั ตรไม่ต ้องทําก็ไม่ยต ุ ธิ รรม ไม่ได ้นะคะแม่ขา แม่อย่ายอมนะคะ‖ ยายนิด ่ นั น เขย่าแขนแม่ทันที ราวกับว่าการทํ าเชน ้ จะทํ าให ้แม่เห็นด ้วยและคล ้อยตาม แม่ยม ิ้ เย็นๆ ก่อน ั ้ ๆว่า จะตอบสน ―ทํ าตามทีแ ่ ม่บอกไปก่อ น แล ้วเดือ นหนา้ ค่อ ยว่ากันอีก ที เผือ ่ ว่าจะมีใครอยากสลับ หน ้าทีก ่ ับใคร แม่จะได ้จัดการให ้‖ ตอนทีฉ ่ ั นนั่ งหน ้ามุ่ยเด็ดใบเน่าของผักแต่ละชนิดทิง้ ฉั นไม่เคยมีความคิดเลยว่านี่คอ ื วิธก ี ารอบรมทีช ่ าญฉลาดของแม่ ท่านคงเห็นว่าฉั นใจร ้อนมุทะลุเป็ นทีส ่ ด ุ การได ้นั่ งอยูก ่ ับที่ ใจ จดจ่อกับงานตรงหน ้า คือการฝึ กสมาธิทด ี่ ท ี ส ี่ ด ุ จวบจนกระทั่งฉั นเป็ นผู ้ใหญ่มค ี รอบครัวเป็ นของ ตน ฉั นจึงเรียนรู ้ว่า แท ้จริงแล ้ว ความเหมือนแม่มากทีส ่ ด ุ ในบรรดาพีน ่ ้องนับเป็ นพรสุดประเสริฐที่ ฉั นได ้รับ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 527

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ฉั นต่างจากแม่ตรงทีฉ ่ ั นมีลูกสาวเพีย งคนเดียว ลูกสาวทีถ ่ อดแบบฉั นมาราวกั บแกะ ออกจากพิมพ์เดียวกัน ทัง้ ความดือ ้ รัน ้ อาการต่อต ้าน และอืน ่ ๆอีกสารพัดทีช ่ ใี้ ห ้เห็นว่า ลูกสาว ของฉั นผู ้เหมือนฉั นมากทีส ่ ด ุ ทุกวันนี้ฉันมีครอบครัวเล็กๆทีพ ่ ่อบ ้านเป็ นผู ้ทํางานหาเลีย ้ งครอบครัว ขณะทีฉ ่ ั นสวม บทบาทแม่บ ้านเต็มตัว กิจวัตรประจํ าวันของฉั นไม่ตา่ งจากแม่เมือ ่ ครัง้ กระโน ้นแต่นด ิ เดียว ฉั น จดจํารอยยิม ้ อ่อนโยนของแม่ได ้เสมอ ท่านยิม ้ ต ้อนรับการกลับถึงบ ้านของเราทุกคน ไม่วา่ เวลา นัน ้ จะเหน็ ดเหนือ ่ ยแค่ไหนก็ตาม แต่แม่ก็จะทักทายเราทุกครัง้ ทัง้ ๆทีเ่ ราน่าจะเป็ นฝ่ ายถามไถ่แม่ มากกว่า แต่เราก็ไม่ได ้ทํา ี งเอ่ยถามจากเจ ้าของฝี เท ้าคุ ้นหูทห ―คุณ ยายภายังไม่กลับหรือ ‖ เสย ี่ ยุดข ้างตัว ทําให ้ ฉั นเรียกสติกลับคืนจากความคิด เอ่ยยิม ้ ๆ

―กลับมาแล ้วค่ะ อยูใ่ นห ้อง คงงอนทีฉ ่ ั ตรเรียกให ้เก็บรองเท ้าเข ้าตู ้ให ้เป็ นระเบียบ‖ ฉั น

่ ัย ื้ เชต ิ้ ทีส ―หน ้าทีผ ่ มอีกแล ้วใชม ้ ทีต ่ ้องขึน ้ ไปง ้อลูก‖ ชายหนุ่มของฉั นพับแขนเสอ ่ วมอยู่ ื้ ซงึ่ สอดอยูใ่ นกางเกงให ้ออกมาด ้านนอกอันเป็ น ให ้ร่นขึน ้ ไปเกือบถึงข ้อศอก ก่อนจะดึงชายเสอ กิรย ิ าทีเ่ ขามักทําเสมอยามกลับจากทํางาน ―นั่งพักให ้หายเหนือ ่ ยก่อนดีกว่า งอนเป็ นก็ต ้องหายเป็ น‖ ฉั นรินนํ้ าเย็นจนเต็มแก ้วสง่ ให ้ สามี ―เหมือนแม่‖ เขาต่อคําทีฉ ่ ั นแสนคุ ้นเคยให ้ขณะยิม ้ อย่างอารมณ์ด ี ―ค่ะ ‗ลูกแม่‘...‖ ฉั นเอ่ยตอบ คําๆนี้ชา่ งมีความหมายกับฉั นมากเหลือเกิน ทว่าครัง้ นี้ฉัน กล่าวด ้วยความยินดีและเต็มใจ และแน่นอนว่าฉั นมีความสุขทุกครัง้ ทีน ่ ก ึ ‗ลูกแม่‘

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 528

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๗๘ เรือ ่ งสน

"ว ันของเขา-เวลาของเธอ" โดย มลล์วธู มุสเิ กตุ

ว ันของเขา ื่ ว่า เขา เห็นเธอครัง้ แรกในร ้านกาแฟเล็ก ๆ ซงึ่ ตั ง้ อยู่หัวมุมของถนนสายที่ได ้ช อ ื เล่มโปรด การจราจรติดขัดทีส ่ ด ุ แห่งหนึง่ ใน กรุงเทพฯ เขามักจะมานั่ งจิบกาแฟและอ่านหนั งสอ ่ ในตอนเย็นหลังเลิกงาน เพือ ่ รอให ้พ ้นชวงเวลารถติด และทุกครัง้ เขาเลือกทีจ ่ ะนั่ งโต๊ะตัวในสุด ้ ของร ้าน เพราะมันเป็ นมุมทีส ่ งบ และเป็ นสว่ นตัวทีส ่ ด ุ เขาใชเวลาเกื อบสองชวั่ โมงในแต่ละวันไป ื ทีถ ้ กับการค่อยๆจับกาแฟถ ้วยโปรด และปล่อยอารมณ์ไปกับหนั งสอ ่ ก ู ใจ บางครัง้ เขาก็ใชเวลาไป กับการเฝ้ าสังเกตพฤติกรรมของคนทีเ่ ดินผ่านไปมานอก ร ้าน ผ่านทางกระจกใสด ้านข ้าง เขา ชอบร ้านกาแฟร ้านนีม ้ ากกว่าร ้านอืน ่ ๆ เพราะนอจกากบรรยากาศภายในร ้านทีอ ่ บอวลไปด ้วยกลิน ่ หอมของกาแฟที่กลั่นออกมา จากเมล็ด กาแฟคุณภาพดีแล ้ว ภายในร ้านยั งถูก ตกแต่งด ้วย ึ เหมือนกับว่ากําลัง นั่งอยูใ่ นบ ้าน เฟอร์นเิ จอร์ทใี่ ห ้ความรู ้สก วันนัน ้ ก็คงเหมือนทุกวัน ถ ้าเขาไม่พบเธอ เธอ...เป็ นผู ้หญิงหน ้าตาธรรมดาๆ ทีอ ่ ยูใ่ นชุด ื้ ยืดกางเกงผ ้าสส ี่ ว่ น หอบหิว้ ข ้าวของพะรุงพะรังจนต ้องใชตั้ วดันประตูเข ้ามาในร ้าน เขาเห็น เสอ ื เพราะได ้ยินเสย ี งบางอย่างดังขึน เธอเมือ ่ เขาเงยหน ้าจากหนั งสอ ้ ―โครม‖ เธอล ้มลงกับพืน ้ ข ้าวของกระจัดกระจายอยูร่ อบตัว เธอเงยหน ้าสบตากับเขา ก่อนทีจ ่ ะก ้มหน ้าก ้มตาเก็บ ของทีห ่ ล่น เขาคิดว่าเธอคงอายไม่น ้อย โชคดีทค ี่ นในร ้านไม่มากนั ก เธอเก็บของเสร็ จเร็ วเกิน กว่าทีเ่ ขาจะทันเข ้าไปชว่ ย เธอเลือกทีจ ่ ะเดินไปนั่ งโต๊ะตัวในสุด อีกมุมหนึง่ ของร ้าน ตรงข ้ามกับ โต๊ะของเขา เขาเห็นเธอมองมา เลยอดไม่ได ้ทีย ่ ม ิ้ ให ้ ―เธอก็น่ารักดี‖ เขาคิด และก ้มหน ้าก ้มตา ื ต่อไป อ่านหนังสอ ื ใสก ่ ระเป๋ าเป้ ใบย่อม ก่อนจะออกจากร ้าน เขา สองทุม ่ แล ้ว ร ้านใกล ้ปิ ด เขาเก็บหนั งสอ หันไปมองเธอ เธอยังนั่งอยูท ่ โี่ ต๊ะตัวเดิม ท่าทางกระวนกระวาย เหมือนรอใครบางคนอยู่ เธอหัน ิ ―คงรอใครอยูจ มามองเขานิดนึงก่อนจะก ้มลงมองดูนาฬกา ่ ริงๆ‖ เขาคิดก่อนทีจ ่ ะเดินออกจาก ร ้านไป ่ เดียวกับเขาทีย ตัง้ แต่วันนั น ้ เขายังคงเห็นเธอทีโ่ ต๊ะตัวเดิม ในมุม เดิม เชน ่ ังคงเลือกที่ ื เล่มใหม่ ทุกครัง้ ทีเ่ ขาพบเธอ เธออยูใ่ นชุดลําลอง จะนั่งในมุมโปรด พร ้อมกับกาแฟ และหนั งสอ ้ ังเกต สบายๆ ―บ ้านของเธออยูแ ่ ถวนี้‖ เขาคิดหาคําตอบเกีย ่ วกับตัวเธอ เขาเริม ่ ใชเวลาในการส เธอมากขึน ้ เธอมักจะเข ้ามาในร ้านหลังเขา สั่งเครือ ่ งดืม ่ และนั่ งเฉยๆ ปล่อยเวลาให ้ผ่านไปโดย ไม่ได ้ทําอะไร บางครัง้ เขาแอบเห็นเธออมยิม ้ เธอมีลักยิม ้ ด ้วย เขาอยากจะรู ้เหลือเกินว่าเธอขํา ี เวลาไปกับการแก ้แบบบ ้านให ้ อะไร เธอยิม ้ ให ้ใคร วันนีเ้ ธอมาถึงร ้านก่อนเขา เพราะเขามัวแต่เสย ึ ว่าเป็ นสว่ นหนึง่ ของวันทีจ ถูกใจลูกค ้า เขาเห็นเธอนั่ งอยู่ทเี่ ดิม เขาเริม ่ รู ้สก ่ ะมานั่ งทีร่ ้านกาแฟ ื เล่มหนึง่ แห่งนี้ และได ้พบเธอ แต่วันนี้ตา่ งจากทุกวัน เธอไม่ได ้นั่ งเฉยๆ ในมือของเธอมีหนั งสอ ึ ว่าเธอมองเขา แต่พอเขาเงยหน ้าขึน เธอกําลังอ่านมันอย่างตัง้ ใจ แวบนึงเขารู ้สก ้ ก็เห็นเธอยังคง ื อยู่ ―เธออ่านหนั งสอ ื อะไรนะ เอ๊ะ นั่ นหนั งสอ ื ทีเ่ ราอ่านเมือ ก ้มหน ้าก ้มตาอ่านหนั งสอ ่ วันก่อนนี่ ื เธอก็ชอบเรือ ่ งนี้เหมือนกันเหรอ‖ เขาเริม ่ อยากรู ้ว่าเธอชอบอ่านหนั งสอแบบเขาหรือเปล่า เขา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 529

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื เล่มนั น อยากแลกเปลีย ่ นความเห็นเกีย ่ วกับหนั งสอ ้ กับเธอ ―มันคงดีไม่น ้อยถ ้าได ้คุยกัน แต่อย่า เพิง่ ดีกว่า บางทีมันอาจจะเร็วเกินไป‖ เขาคิด เวลาผ่านไปเกือบเดือน เขาก็ยังคงแอบมองเธอ และเริม ่ สังเกตเธอมากขึน ้ มากขึน ้ เธอชอบนั่ งไขว่ห ้าง เธอมักจะเอามือลูบผมทีย ่ าวระต ้นคอของเธอเวลาเบือ ่ ๆ เธอจับถ ้วยกาแฟ ้ เธอคงจะชอบสฟ ี ้ า เพราะเธอมักจะใสเ่ สอ ื้ สฟ ี ้ าเสมอ ทีส ื เรือ ด ้วยมือซาย ่ ําคัญ เธออ่านหนั งสอ ่ อง เดียวกับทีเ่ ขาอ่าน ―มันจะเร็วเกินไปไหมนะ ถ ้าจะเดินเข ้าไปทําความรู ้จักกับเธอ และชวนเธอคุย เธออาจจะไม่พอใจทีเ่ ราไปกวนเวลาของเธอ ไว ้วันหลังดีกว่า‖ เขาคิด ก่อนจะเดินออกจากร ้าน ไป เขาไม่ได ้มาทีร่ ้านกาแฟ ๑ อาทิตย์เต็มๆ เพราะเจ ้านายให ้เขาไปเป็ นตัวแทนบริษัทเพือ ่ ึ เหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง เธอนั่ นเอง เขา พบลูกค ้าทีต ่ า่ งจังหวัด ในชว่ งอาทิตย์นัน ้ เขารู ้สก ิ ใจแล ้วว่ากลับมาเขาจะมาทํ าความรู ้จั กกับเธอ มันคงถึงเวลาแล ้วล่ะ เขาตืน ตัดสน ่ เต ้นเมือ ่ เปิ ด ประตูเข ้ามาในร ้าน เมือ ่ คืนเขาเตรียมคําพูดทัง้ คืน ประโยคแรกเขาจะพูดอะไรกับเธอดีนะ ―สวัสดี ื่ อะไรครั บ ‖ หรือ ว่า ―คุณชอบอ่านหนั ง ส อ ื เรื่อ งนี้ ครั บ ผมเห็ นคนในร ้านนี้นานแล ้ว คุณช อ เหมือนกันหรือครับ ผมก็เพิง่ จะอ่านจบไปเมือ ่ อาทิตย์กอ ่ น คุณชอบตอนไหนทีส ่ ด ุ ครับ ‖ เขาเดิน เข ้าไปในร ้าน และผิดหวังเล็กน ้อยเมือ ่ ไม่เห็นเธอในมุมเดิม เขานั่ งรอเธอจนร ้านปิ ด เธอก็ยังไม่ มา เขามารอเธออยูท ่ ก ุ วัน แต่เธอก็ไม่มา... ―เธอไปไหนนะ‖ เขาคิด หนึง่ อาทิตย์แล ้วทีเ่ ขามานั่งกระวนกระวาย สายตาจับจ ้องอยูท ่ ี่ ประตูของร ้าน ด ้วยความหวังว่าเธอจะเดินเข ้ามาเหมือนเคย แต่เขาไม่เห็นเธออีกเลย ―เธอคงไม่ ึ เหมือ นเรี่ยวแรงทีเ่ คยมีมันหมดสัน ้ เขาเพิง่ รู ้ว่า เธอ มาแล ้ว‖ เขากลับ บ ้านด ้วยใจหดหู่ รู ้สก ่ ื ผู ้หญิงทีเ่ ขาไม่เคยคุยด ้วย ไม่รู ้จักแม ้กระทั่งชอจะมีอท ิ ธิพลกับเขามากขนาดนี้ หน ้าประตูบ ้านไม ้ ี าวของเขามีกระเชาขนมไทยวางอยู ้ สข ่ เขาหยิบมันขึน ้ เห็นข ้อความในการ์ด ―ยินดีทไี่ ด ้รู ้จัก จาก ี ้ าหลังเล็กบนเนินหญ ้า ―คงมีคนเข ้ามาอยูแ เพือ ่ นบ ้านใหม่‖ เขาหันไปมองบ ้านสฟ ่ ล ้ว วันหลังค่อย ไปขอบคุณละกัน‖ เขาคิดก่อนทีจ ่ ะเดินเข ้าไปในบ ้าน บ ้านยังคงเงียบเหมือนเดิม เขาทิง้ ตัวลงบน โซฟาอย่างเหนือ ่ ยอ่อน... เวลาของเธอ ื้ ของมากมาย เพราะเป็ นวัน เธอ พบเขาครัง้ แรกในร ้านกาแฟใกล ้หอพัก วันนั น ้ เธอซอ ิ ใจ จับจ่ายของประจํ าเดือน เธอลืมกุญแจเข ้าห ้อง เพือ ่ นร่วมห ้องของเธอยังไม่กลับ เธอตัดสน หอบข ้าวของไปนั่งรอในร ้านกาแฟ เธอไม่เคยเข ้ามาในร ้านนี้ แต่เธอมักจะมองผ่านกระจกใสเห็น ี รีมอ่อน และดูอบอุน บรรยากาศสบายๆของร ้าน ทีต ่ กแต่งอย่างน่ารักด ้วยโทนสค ่ เป็ นกันเอง สอง ่ องทีเ่ พิง่ ซอ ื้ มาจากซูเปอร์มาร์เกต เธอต ้องใชตั้ วดันประตูเพือ มือของเธอเต็มไปด ้วยถุงใสข ่ เข ้า มาในร ้าน ร ้านค่อนข ้างเงียบ เธอกวาดสายตามองหาทีเ่ หมาะๆ กว่าเพือ ่ นจะมาคงคํ่า เธอเลือก มุมในสุด ของร ้าน เพราะมันเป็ นส ่วนตัว และเธอสามารถรอเพื่อ นได ้นานๆ โดยไม่เคอะเขิน ึ อายมากกว่า ―โครม‖ เธอสะดุดขาเก ้าอี้ ล ้มลงไปกับพืน ้ ข ้าวของในมือกระจัดกระจาย เธอรู ้สก เจ็บ โดยเฉพาะเมือ ่ เธอเงยหน ้าขึน ้ และพบว่ามีสายตาคูห ่ นึง่ จับจ ้องเธออยู่ เขาคนทีน ่ ั่ งอยูอ ่ ก ี มุม ื้ เช ต ิ้ แขนยาวส ฟ ี ้ า มือ มี หนึ่งของร ้าน เขาเป็ นผู ้ชายค่อ นข ้างสูง ผิวคลํ้ า สวมแว่นตา ใส ่เส อ ื เล่มหนาอยูเ่ ล่มหนึง่ เธอรีบเก็บของทีก หนังสอ ่ ระจัดกระจายอยูร่ อบตัว โชคดีทค ี่ นในร ้านไม่มาก นั ก เธอเดินเข ้าไปนั่ งในมุมทีห ่ มายตาไว ้ในทีแรก เธอนั่ งทีโ่ ต๊ะตรงข ้ามเขาพอดี ―เขาอ่านอะไร นะ‖ เธอคิด เขาเงยหน ้าขึน ้ แล ้วยิม ้ ให ้ เธอเขินเลยแกล ้งทําเป็ นมองไม่เห็น สองทุ่มแล ้ว เพือ ่ นของเธอก็ยังไม่มา เธอเขียนโน ้ตทิง้ ไว ้หน ้าห ้องว่าเธอจะมานั่ งรอที่ ิ ―เขาใชเวลาในร ้ ร ้านกาแฟ ร ้านใกล ้จะปิ ดแล ้ว เธอดูนาฬกา ้านนี้นานเหมือนกันนะ‖ เธอเห็นเขา ื แล ้วเดินออกไปจากร ้าน สองทุม ิ ใจกลับไปรอทีห เก็บหนังสอ ่ ครึง่ ร ้านกําลังจะปิ ด เธอตัดสน ่ อพัก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 530

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ตัง้ แต่วันนั น ้ เธอยังคงมาทีร่ ้านกาแฟเกือบทุกวัน เธอเลือกทีจ ่ ะนั่ งโต๊ะตัวเม มุมเดิม ้ เพราะเธอรู ้ว่าเขาจะมานั่ งในมุมเดิมของเขา ตรงข ้ามกับเธอ เธอใชเวลาเกื อบ ๒ ชั่วโมงในร ้าน ไปกับการจิบโกโก ้ร ้อนถ ้วยโปรด และนั่ งคิดอะไรเรือ ่ ยเปื่ อย เธอแอบสังเกตเขาทุกครัง้ ทีเ่ จอ ื้ สฟ ี ้ า เขาคงชอบสฟ ี ้ า เวลาเขาครุ่นคิดเขาจะเอามือจับกรอบแว่นตา บางครัง้ เธอ เขามักใสเ่ สอ ื ―เขาอ่านเรือ เห็นเขาทํ าหน ้ามุย ่ เวลาอ่านหนั งสอ ่ งอะไรนะ‖ เธอคิดและอดไม่ได ้ทีจ ่ ะยิม ้ เพราะ ภาพของของตอนนั น ้ น่ ารักดีในสายตาของเธอ เธอก็ตอบตัวเองไม่ได ้เหมือนกันว่าทําไมเธอถึง ้ จะต ้องมานั่ งในร ้านกาแฟเกือบสอง ชั่วโมงแทนทีจ ่ ะใชเวลาไปกั บสงิ่ อืน ่ แต่มันกลายเป็ นความ ิ ้ เคยชนทีจ ่ ะมานั่งใชเวลาในร ้านกาแฟและได ้พบเขา ื เพือ ื เล่มทีเ่ ห็นเขาอ่าน เธอ วันนี้ก่อนมาทีร่ ้านกาแฟ เธอไปทีร่ ้านหนั งสอ ่ หาหนั งสอ อยากรู ้ว่าเรือ ่ งอะไรนะทีท ่ ํ าให ้เขาดูมส ี มาธิและปล่อยอารมณ์ไปตามตัวอักษรได ้ขนาดนั น ้ ที่ ื ประเภทไหน เคยมีคนบอกเธอว่า หนั งสอ ื ที่เขาอ่านจะแสดงตัวตน สําคัญเขาชอบอ่านหนั งสอ ื ของเขา เธออยากรู ้จักเขา...เธอมาถึงร ้านก่อนเขา เธอนั่ งอ่านหนั งสอเงียบๆในมุมเดิม เขายังไม่ ื ไปเรื่อ ยๆ ―เขาชอบอ่ า นหนั ง ส อ ื แนวลึก ลั บ ผจญภั ย มา เธออ่า นหนั ง ส อ เขาคงเป็ นคนมี จินตนาการและโรแมนติคไม่น ้อย‖ เธอคิด เขาเดินเข ้ามาในร ้าน เธอแอบชําเลืองเห็นเขามองมา ทางเธอก่อนทีจ ่ ะเดินไปนั่งโต๊ะตัวเดิม ื ทีร่ ้านกาแฟ แน่นอน หนั งสอ ื ทีเ่ ธอ เวลาผ่านไปเกือบเดือน เธอยังคงมานั่ งอ่านหนั งสอ ื ทีเ่ ธอเห็นว่าเขาอ่าน เธอเริม ื แต่ละเล่มๆ และจากการ อ่านคือหนั งสอ ่ รู ้จักเขามากขึน ้ จากหนั งสอ สังเกตเขา เขาจะไม่สั่งเครือ ่ งดืม ่ อืน ่ นอกจากกาแฟ เขาจะหลับตานิง่ ๆ สัก ๒-๓ นาที หลังจาก ื สก ั ครึง่ ชวั่ โมง ―มันจะน่าเกลียดไหมนะ ถ ้าเราจะไปทักเขาก่อน แล ้วชวนเขาคุย อย่า อ่านหนังสอ ั พักเธอก็เห็นเขาเดินออกจากร ้านไป เพิง่ ดีกว่า เขาจะคิดยังไงก็ไม่รู ้ มันคงเร็วเกินไป‖ เธอคิด สก เขาไม่มาทีร่ ้านกาแฟ ๓ วันแล ้ว เธอกระวนกระวายใจ เพราะมีเรือ ่ งสําคัญอยากจะเจอ เขา เธอกําลังจะย ้ายทีอ ่ ยูแ ่ ละอาจจะไม่มโี อกาสได ้มาทีร่ ้านนี้อก ี ก่อนไปเธออยากจะเจอเขาอีก ื ทีเ่ ขาชอบ และบอกให ้เขารู ้ว่าเธอก็เริม สักครัง้ เพือ ่ ทําความรู ้จัก และชวนคุยถึงหนั งสอ ่ สนุกกับ ื แนวเดียวกับเขา แต่เขาก็ไม่มา เธอนั่งมองเก ้าอีท การอ่านหนังสอ ้ วี่ า่ งในมุมสงบ เธอมานั่ งรอเขา จนร ้านปิ ดทุกวัน พรุง่ นีเ้ ธอจะย ้ายบ ้านแล ้ว ี ้ าทีป เธอมาอยู่บ ้านใหม่ได ้อาทิตย์กว่า มันเป็ นบ ้านหลังเล็ กๆ สฟ ่ ลูกอยู่บนเนินหญ ้า เพือ ่ นของเธอเป็ นคนไปติดต่อเชา่ จากเจ ้าของบ ้านทีย ่ ้ายไปอยูต ่ า่ งจังหวัด บ ้านหลังนี้อยูล ่ ก ึ สุด ของซอย มีบ ้านเพียงสองหลังทีอ ่ ยูต ่ ด ิ กัน บ ้านหลังอืน ่ อยูห ่ า่ งออกไป เธอเดินเข ้าไปในบ ้านหลัง ี าวขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็ ก เธอยั งไม่เคยพบเพือ ทีอ ่ ยู่ตด ิ กัน บ ้านไม ้สข ่ นบ ้าน เธอสังเกตเห็ นว่า เพือ ่ นบ ้านของเธอมักจะกลับถึงบ ้านหลังสามทุ่ม มันดึกเกินไปทีจ ่ ะไปทักทาย วันนี้ก็คงไม่มใี คร ้ อยูเ่ หมือนเคย เธอค่อยๆวางกระเชาขนมไทยพร ้อมการ์ดไว ้ทีห ่ น ้าประตูบ ้าน หวังว่าเพือ ่ นบ ้าน กลับมาคงจะเห็นมันเดินกลับเข ้าบ ้านของเธอ เพือ ่ นของเธอยังไม่กลับมา เธอเดินไปชงโกโก ร ้อน ออกมานั่ งจิบทีเ่ ก ้าอีไ้ ม ้ตรงระเบียงหลังบ ้าน ปล่อยอารมณ์ให ้ล่องลอยไป ป่ านนี้เขาจะทํ า อะไรอยูน ่ ะ...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 531

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๘๐ เรือ ่ งสน

ั้ "บนรถท ัวร์สายสน" ั ทอง โดย สกุลการ สงข์

ตงแต่ ั้ เขา และเด็กน ้อยวัยประมาณห ้าขวบค่อนได ้ขึน ้ มานั่ งประจํ าเบาะตามเลขทีซ ่ งึ่ ั ้ ทีแ ระบุใน ตั๋ว ทุกคนบนรถทัวร์สายสน ่ ล่นรั บสง่ คนข ้ามระหว่างจังหวัดก็ เหมือนพร ้อมใจกัน จด ั ภาระ รูปร่าง ได ้บ่งบอกแก่สายตาทุกคูเ่ หล่านั น จ ้องมองมายังเขาด ้วยลักษณะการแต่งกาย สม ้ ว่า ์ ด ี กับเสอ ื้ ยืดทีถ เขาคือคนแปลก กางเกงยีนสซ ่ ูกกาลเวลาเคีย ่ วกรํ าจนหลายแห่งกร่อนขาด ผมส ี ดําอมนํ้ าตาลตามธรรมชาติยาวประไหล่ เหมือนว่าเจ ้าของมิได ้ใสใ่ จใยดีตอ ่ ความเรียบร ้อยมันนั ก ี นิมเหล็ กใต ้วง วงหน ้ารูปไข่ได ้รูป จมูกซงึ่ เป็ นสันนู นโด่งวางพาดกลางระหว่างสองตาเข ้มคมสส เคียว คิว้ โค ้งดกดําเหมือนคิว้ ผู ้หญิง อาจเจ ้าของมักขมวดมันบ่อยครัง้ จึงผุดเห็นรอยย่นเป็ นเสน้ เนื้อ ยับอย่างชัด เจน กลางวงเคีย วขนคิว้ ดกดํ าทั ง้ สองข ้าง จึงทํ าให ้ดูขัด แย ้งกั บ วัย เบญจเพส ี ดาย เป้ ผ ้าสเี สมือนของทหารใบขนาดย่อมๆ ซงึ่ ภายในเหมือนอัดแน่นไปด ้วย กว่าๆอย่างน่าเสย ความลั บ มากมายที่ห ลายคนบนรถทั ว ร์คั น นั ้น อยาก รู ้ ข ้างกายของเขาซ งึ่ นั่ ง ข ้างในติด ขอบ ื่ ใสน่ ารั ก กํ าลังหั นซ ายแลขวา ้ กระจกรถ ร่างของเด็ ก น ้อยผู ้ชายแววตาขีส ้ งสัยซุกซน ทว่าดูซอ มองภาพนอกหน ้าต่างอยูต ่ ลอดเวลา คล ้ายมีคําถามต่อทุกภาพทีต ่ าตนได ้เห็น และแล ้วทุกสายตาของทุกคนบนรถทัวร์พลันเปลีย ่ นจุดสนใจ เมือ ่ รถได ้หยุดและมีภาพ ่ งทางเดินกลางรถ ทีด ่ งึ ดูดจุดสนใจใหม่ขน ึ้ มาเป็ นผู ้หญิงท ้องอุ ้ยอ ้าย เดินเกาะขอบเบาะเลาะลูช ่ อ เพือ ่ หาทีน ่ ั่ งผ่านแถวแถบหน ้าไม่มท ี วี่ า่ ง แถวแถบกลางไม่ม ีทวี่ า่ ง และอย่าหวังว่าแถวแถบหลัง ื้ ตั๋วจองทีน จะมีทวี่ า่ ง เธอน่าจะเฉลียวใจก่อนโบกมือให ้รถจอด รถทัวร์ปกติต ้องซอ ่ ั่ งก่อนขึน ้ และ ้ เธอน่าจะตระหนั กถึงภาวะท ้องไสของตน ทําไมยังหลับหูหลับตาขึน ้ มา...ว่ะ หนึง่ ในหลายๆคนที่ กําลังเริม ่ เบนหน ้าเสแสร ้งทําเป็ นไม่เห็นต่อภาพนัน ้ สบถด่าอย่างรําคาญในใจ ―พี.่ ..มานั่งตรงนีก ้ ็ได ้ครับ‖ ชายหนุ่มผู ้ไม่มท ี ท ี า่ ว่าจะสนใจใครแต่แรกเอ่ยขึน ้ หลังจากหมดอาลัยต่อการรอวีรบุรุษ ี สละทีน สักคนลุกขึน ้ เสย ่ ั่ งให ้แก่เธอ โดยไม่ต ้องเดือดร ้อนมาถึงเขา พร ้อมกับหันไปเอ่ยกับเด็ ก ี งเหมือนสงั่ น ้อยข ้างกายด ้วยนํ้ าเสย ―พีป ่ ้ อมลุกขึน ้ มานั่งบนตัก‖ เด็กน ้อยลุกขึน ้ มานั่งบนตักเขาอย่างว่าง่าย ―ขอบคุณมากค่ะ‖ เมือ ่ ทุกสงิ่ ทุกอย่างคลีค ่ ลายไปในทางทีค ่ นอืน ่ ๆบนรถทัวร์สายนั น ้ ต ้องการ คือ โล่งใจ โดยทีต ่ นไม่ต ้องเดือ ดร ้อนผ่านไป บรรยากาศเดิมๆก็กลับเข ้ามาทํ าหน ้าทีอ ่ ก ี ครัง้ เงียบ แต่ใน ความเงียบเหมือนแฝงไปด ้วยความอึดอัดขาดอากาศหายใจ เพราะความแห ้งแล ้งไร ้ออกวิเจน แห่งมิตรภาพ ไอเย็นยะเยือกของแอร์รถ เป็ นเหมือนตัวยิง่ เพิง่ ความห่างเหินแก่กันและกัน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 532

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ทุกคนเหมือนต่างชว่ งชงิ เอาไอแอร์เหล่านั น ้ เพือ ่ มาบําบัดบําเรอผิวร่างของตัวเองให ้ มากทีส ่ ด ุ แววตาของแต่ละคนจึงเมินชา และพร ้อมทีจ ่ ะฉายประกายแววแห่งความเดียดฉั นท์แก่ กันได ้ทุกขณะ แต่แล ้วเธอผู ้มีร่างกายอุ ้ยอ ้าย เธอผู ้ทีแ ่ ม ้เวลาจะผ่านไปหลายนาที ทว่ายังตรึงตราต่อ ี สละของชายนิรนามและเด็กน ้อยทีน การเสย ่ ั่งอยูใ่ กล ้อย่างมิรู ้สร่างซา ได ้เป็ นผู ้ทําลายภาวะความ เงียบระคนความอึดอัดนัน ้ อย่างอาจหาญ ―หนูจะไปไหนหรือครับ...‖ ี งเหมือนเย ้าหยอกแกมชวนคุยกับเด็กน ้อย ปากถามเด็กน ้อย ทว่านั ยน์ตา เธอทํ าเสย กลับจ ้องไปยังวงหน ้ารูปไข่ไว ้ผมยาวประไหล่ของชายหนุ่ มนิรนาม ซงึ่ ขณะนี้กําลังพริม ้ ตาหลับ ิ้ เหมือนไม่นําพาสนใจใยดีตอ ่ โลกทัง้ โลก หรืออะไรทัง้ สน ―กรุงเทพฯครับ‖ ผู ้มีร่างกายอุ ้ยอ ้ายเหมือนมองเห็นอนาคตการสนทนาทีเ่ ป็ นไปได ้สวยระหว่างเธอกับ ั เหนือกว่า เด็กน ้อย จึงแย ้มยิม ้ พรายและรุกต่อทันทีอย่างผู ้ทีก ่ ําชย ―แล ้วหนูไปทําไมละครับ กรุงเทพฯน่ะ‖ ี งอือๆ ในลําคอ เด็กน ้อยทําตาปริบๆ ทําเสย ผู ้เจนจัดในการสนทนารับรู ้ว่า ได ้หลุดคําถามอันสร ้างความคลุมเครือต่อข ้อมูลอันจะมา เป็ นทีร่ องรับความจริงของอีกฝ่ ายได ้ ด ้วยประสบการณ์อันโชกโชนจึงเปลีย ่ นเรือ ่ งทันที ื่ อะไรครับ‖ ―หนูชอ ื่ ป้ อมครับ‖ ―ชอ ื่ น ้องป้ อมเหรอจ ้ะ...แล ้วทํ าไม เอ่อ...น ้าคนนั่ งข ้างๆเรียกหนูวา่ พีป ―ชอ ่ ้ อมล่ะครับ‖ เธอ ี งทีเ่ ธอพูดพาดพิงถึงเขา จะปลุก ตวัดสายตามองหน ้ารูปไข่ของหนุ่ มนิรนามอีกครั ง้ เพือ ่ ว่าเสย ความสนใจเขาบ ้าง ―พ่อเรียกผมว่าพีป ่ ้ อมครับ‖ ―หรือจ ้ะ‖ มาถึงตอนนี้เธอเหมือนถอดรหัสได ้เปราะหนึง่ แล ้ว หนุ่มนิรนามไว ้ผมยาวจมูกโด่งคิว้ เข ้มคนนัน ้ ทีแ ่ ท ้ก็คอ ื พ่อของหนูน ้อยคนนี้ เธอไม่ปล่อยให ้โอกาสการใคร่รู ้เรือ ่ งอืน ่ หลุดลอยไป จึง รุกต่ออีกที ―แล ้วแม่พป ี่ ้ อมล่ะ‖ เธอถือวิสาสะเรียกเด็กน ้อยตามชายหนุ่มนิรนามผมยาวผู ้เป็ นพ่อของคูส ่ นทนาวัยเยาว์ เพือ ่ หมายว่ามันอาจสามารถทํ าลายกําแพงความไม่คุ ้นเคยระหว่างเธอกับเด็กน ้อยจากหนาให ้ บางลงบ ้าง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 533

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี งซ อ ื่ ๆใสๆ ไร ้เดีย งสาของเด็ ก น อ เส ย ้ ยที่ต อบออกมาสนองตั ณหาความใคร่รู ้ของ ี กระบวนชวั่ ขณะ เพราะคาดไม่ถงึ ต่อคําตอบ นาง ทําให ้นางต ้องอึง้ และถึงกับหยุดกึกเสย ―แม่ทงิ้ พ่อและพีป ่ ้ อมไปมีครอบครัวใหม่นานแล ้วครับ‖ โลก มันหยอกล ้อต่อชวี ต ิ ของแต่ละคนในการรับรู ้เรือ ่ งราวต่างๆ หญิงผู ้มีรา่ งกายอุ ้ยอ ้าย ี่ วกรากแห่งกระแสชะตา กรรมของเด็กน ้อยพัดพาให ้ล่องไปในวัง ขณะนี้เหมือนกําลังถูกแรงเชย วนแห่งความอ ้างว ้างและเศร ้าโศกสลดทีละ นิด ื ชน ั ้ ไหนแล ้วล่ะ‖ ―แล ้วพีป ่ ้ อมเข ้าเรียนหนังสอ ี งของเธอหรีค ี งรํ าพึงกับ เสย ่ อ ่ ย ไม่ร ้อนแรงรุกเร ้าเหมือนครัง้ เก่าจนฟั งเกือบคล ้ายเสย ตั ว เองมากกว่า เป็ นคํ า ถาม หั น เหเรื่ อ งราวสนทนาไปทิศ ทางอื่ น ซ งึ่ เธอคาดว่ า อาจกลบ เกลือ ่ นความปวดร ้าวของคูส ่ นทนาได ้ แววตาของเด็กน ้อยเป็ นประกายขึน ้ ภายหลังได ้ยินคําถาม ประหนึง่ ว่าคําถามคือไฟ ชนวนทีม ่ าจุดพลุเพลิงแห่งฝั นให ้บรรเจิดเป็ นประกายแสงสว่างในห ้วงคืนชวี ต ิ อันมืดมิดขึน ้ ―พ่อบอกกับพีป ่ ้ อมว่า จะหาเงินให ้ได ้สักก ้อนหนึง่ เช ่าบ ้านอยู่ แล ้วสง่ ให ้พีป ่ ้ อมเข ้า เรียน...ครับ‖ ี อะไรล่ะครับ‖ ―แล ้วพ่อของพีป ่ ้ อมมีอาชพ ―พ่อเป็ นนักเขียนครับ‖ ื่ หูตัวเอง เหมือนว่า คําว่านั กเขียนทีต ―นั กเขียน...!‖ เธออุทานออกมา คล ้ายไม่เชอ ่ น ่ เขานี้หรือนั กเขียน ได ้ยินนัน ้ มันแปลกประหลาด อีกทัง้ ยังไม่เป็ นทีพ ่ งึ ใจแก่ใครทัง้ นั น ้ สารรูปเชน ิ้ ภาพพจน์นักเขียนในความหมายของเธอ ถูกชายหนุ่มนิรนามคนนีท ้ ําลายจนย่อยยับสน เพราะ ทีผ ่ ่านมา นั กเขีย นภายใต ้กรอบมุมมองของเธอ ในฐานะผู ้ทํ าหนา้ ที่นําเรื่อ ง ตลอดจนตรวจทานต ้นฉบับลงตีพม ิ พ์ในหน ้านิตยสารที่ เธอเป็ นบรรณาธิการอยู่นัน ้ เลิศหรู พรั่ง พร ้อมด ้วยรสนิยมอันโลกสมัยปั จจุบันต ้องการ แต่ละคนล ้วนน ้องๆเศรษฐี -เศรษฐีนี บางคนเข ้า ข่ายพีเ่ ศรษฐีด ้วยซํ้า จนบรรณาธิการอย่างเธอต ้องสยบยอมงอนง ้อแทบต ้องหมอบคลานแทบ ั เรือ เท ้ากว่าจะได ้ เรือ ่ งสก ่ งมาลงตีพม ิ พ์ ด ้วยค่าตอบแทนทีส ่ งู ลิบลิว่ ในแต่ละตอน ั ้ และบทกวี‖ ―ครับ...พ่อของพีป ่ ้ อมเป็ นนักเขียน พ่อเขียนเรือ ่ งสน ั ถ ้อยชด ั คํา เหมือนคําว่า นั กเขียน แต่เด็กน ้อยเยาว์วย ั คูส ่ นทนาของเธอกับบอกอย่างชด เป็ นคําอันมีเกียรติสําหรับพ่อของตน ―หลังจากแม่ไปแล ้ว พ่อก็พาพีป ่ ้ อมเทีย ่ วไปเรือ ่ ยๆ กลางวันพ่อทํางานรับจ ้าง กลางคืน ื ‖ พ่อเขียนหนังสอ ื่ อะไรหรือครับ‖ ―แล ้วพ่อของพีป ่ ้ อมชอ ―กําแหง บุญประกาย...ครับ‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 534

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี ํ้ าเงินอมเทาใบ ปริศนาหลายสงิ่ หลายอย่างหลายเรือ ่ งหลายราวบนผิวโลกกลมๆส น ่ นเอาไว ้ให ้ผู ้คนขบคิดค ้นหา อย่างหนึง่ ก็คอ เขือ ่ งนี้ซอ ื ความประจวบเหมาะของเรือ ่ งหลากเรือ ่ ง มาเกี่ย วพั น กั น อย่ า งเหลือ เช ื่อ เหมือ นมีก ารจั ด ฉากไว ้เสร็ จ สรรพจากนํ้ า มือ ใครสั ก คนผู ้อยู่ เบือ ้ งหลังม่านปริศนานั น ้ คนบางคนอยูต ่ า่ งถิน ่ ต่างทีค ่ นละขอบขัว้ โลก แต่แล ้วกลับถูกห ้วงวังวน ปนเปแห่งกาลเวลาชักนํ ากันมาเจอกันอย่างปาฏิหาริย ์ มาร่วมรับรู ้เกีย ่ วเนื่องชะตากรรมด ้วยกัน อย่างไร ้คําอธิบายในปรากฏการณ์นัน ้ ผู ้ มีร่างกายอุ ้ยอ ้ายจากภาวะตั ง้ ครรภ์เ กือ บแก่ ก่อ นหน า้ นี้ท ี่โ ต๊ะ ทํ างานในอาคาร สํานั ก งานเตรีย มเย็ บ เล่ม นิตยสารรายปั ก ษ์ ร ะดับ แนวหนา้ ยอดนิย มแห่งประเทศ มัก หงุด หงิด บ่อยครัง้ เมือ ่ ฉีกซองกระดาษไปรษณียซ ์ งึ่ ประทับตราบอกว่ามาจาก ต่างจังหวัด ภายในบรรจุด ้วย ้ ั น แล ว้ ในยุ ค งานเขีย นประเภทเรื่ อ งสั ้น โดยตั ว อั ก ษรพิม พ์ ด ี ด เชยๆ ซ ึ่ง ไม่ ม ี ใ ครเขาใช ก คอมพิวเตอร์เข ้ามามีบทบาทอย่างปั จจุบันนี้ ื่ คนเขียนเดิมทีห แรกๆ เธออ่านไปจนจบเรือ ่ ง แต่หลังๆเมือ ่ เห็นชอ ่ มั่นเวียนสง่ มาหลอก ้ หลอน และครั ง้ สุด ท ้ายที่นางจํ าได ้เมือ ่ สักประมาณสัป ดาห์คล ้อยหลังมานี้เอง นิย ายขนาดสัน ื่ นั กเขียนคนเดิมก็เวียนมาให ้เธอหงุดหงิดอีก เธออ่านเพียงย่อหน ้าแรก ก็ ขว ้างมันใสล ่ ัง โดยชอ สําหรับเก็บเศษกระดาษเหลือใช ้ สง่ ริไซเคิลทันที อย่างไม่สนใจไยดีจะรับทราบชะตากรรมของ มันอีกต่อไป ―เชอะ...พรํ่าพรรณนาต่อชวี ต ิ อันแร ้นแค ้นโศกเศร ้า เมียทิง้ เร่ร่อนเทีย ่ วหางานทํา เอา ื เก็บเงินเป็ นทุนเพือ ิ้ ดี หมก พิมพ์ดด ี ขนาดพกพาใสเ่ ป้ กลางคืนเขียนหนั งสอ ่ อนาคตลูก นํ้ าเน่าสน ้ ระดับใชแรงงานหา ้ ในขนบเก่าโบราณ เริม ่ ต ้นด ้วยการบรรยายฉากความทุกข์ยากไร ้แห่งชนชัน ่ เงิน เดีย ๋ วนี้ยค ุ โพสต์โมเดิรน ์ แล ้ว งั่งงมแล ้วยังไม่เจีย มตัว อยากเป็ นนั กเขียน ชางไม่เข ้าใจโลก ี เลย...‖ เสย ี งเครือ ี งไอแอร์ ทําให ้บรรยากาศวังเวงอย่าง เสย ่ งยนต์รถทัวร์โอดครางเคล ้าผสมกับเสย ไร ้คําอธิบาย ผู ้โดยสารคนอืน ่ บัดนีล ้ ้วนต่างจมอยูใ่ นโลกของตน ไม่มใี ครสนใจใครอีกต่อไป บาง ื คนพริม ้ หลับ บางคนอ่านหนั งสอในเครือนิตยสารทีเ่ ธอเป็ นบรรณาธิการอยู่ บางคนคุยโทรศัพท์ ต่างลีลาและบทบาท ี เอง เบือน ผู ้ มีร่างกายอุ ้ยอ ้ายบัดนี้เหมือนจงใจเป็ นฝ่ ายปิ ดแกสนทนากับเด็กน ้อยเสย หน ้ามองภาพข ้างทางภายนอกตัวรถผ่านกระจก ยังมิวายเงากระจกยังสะท ้อนภาพสองพ่อลูกผู ้ นั่ งอยู่ใกล ้ ปวดร ้าวใจต่อ ชะตาช วี ต ิ ของคนสองคน พยายามหาบทบาทให ้ตนเพื่อ จะแสดงให ้ ่ ุดหมายปลายทาง โดยการปรับเบาะให ้เอนลง เหมือนคนอืน ่ ฆ่าเวลากว่ารถทั วร์จะนํ าร่างไปสูจ พร ้อมกับหรีเ่ ปลือกตาเพือ ่ หมายปิ ดการรับรู ้เรือ ่ งราวทัง้ ปวง แต่แล ้วกลับมีกลุ่มคําประโยคหนึง่ ก ้องอยูใ่ นห ้วงความคิดเธอตลอดเวลา กังวานสลับไปสลับมาในโพรงสมอง ี เลย‖ ―เราหรือเขากันแน่ทช ี่ า่ งไม่เข ้าใจโลกเสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 535

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๘๓ เรือ ่ งสน

"สายลมสะท้าน" โดย ปถพี ชมภู

สายลมพัด คว ้างทั่วทุ่งหมูไ ่ ม ้เอนไหวลูต ่ ามแรงลม ใบไม ้เหลืองอําลาต ้นโรยร่วง ผืน ่ นํ้ ายิม ี งซงึ ตึง-ตึงจากฝั่ งกระโน ้น เสย ี งเพลง ดินชุม ้ รับสายฝนหลงลืมฤดูทต ี่ กพรําๆ แว่วเสย สร ้อยสนตัดของชา่ งซงึ ผู ้ใดขับกล่อมหยาดฝนเดือนเมษา‘ สายลมยังพัดคว ้างแข่งสายฝน ต ้น ถั่วใบเหลืองเรียงต ้นเต็มไร่ไกลสุดตา สายฝนหยุดเมือ ่ ใดยายจะไปเก็บเกีย ่ วเมล็ดถั่วทีท ่ ําค ้าง ไว ้ แคร่ใหญ่หน ้าเรือนโยกไหวเพราะบัวแก ้วของยายนอนพลิกกายกระสา่ บกระสับ แคร่ ึ คลืน เอนไหวเหมือนจะพังทลาย ยายผู ้ชรารู ้สก ่ เหียนเหมือนลมจะจับเอาดือ ้ ๆ มองหาเรียวไผ่ เหมาะมือจะฟาดน่องขาวๆของบัวแก ้ว ―อะหยังยายจะฟาดไผ‖ เด็กสาวลุกขึน ้ นั่งด ้วยกลัวเรียวไผ่ในมือยาย คลืน ่ เหียร

้ ―ฟาดเอ็งนั่ นล่ะ นอนพลิกไปมาฮา้ นโยกฮ านเอนจนเวี ย นหั ว‖

ยายโมโหจนลืม

―ก่อดูนั่นฝนบ่หยุดตก ถั่วในกระสอบก็ตากฝน งานก่อยังบ่แล ้ว ถ ้าตายังอยูก ่ อ ่ คงนั่ ง เก็บถั่วได ้ก๋องใหญ่ ตาบ่กว๋ ั ฝนหรอก‖ ่ ระสอบอยูก คงจะจริงดังคําของบัวแก ้ว ถ ้าตายังอยูก ่ ็คงจะนั่ งเก็บถั่วใสก ่ ลางฝน ตาไม่ เคยระย่อกับอุปสรรคของธรรมชาติอันใด ไม่วา่ อากาศร ้อน อากาศหนาวหรือฝนจะพราวเป็ นเสน้ สาย ‗สูจะกั๋วอะหยังอยูใ่ ต ้ฟ้ า‘ ตามักจะบอกยายเมือ ่ ฟ้ าตัง้ เค ้าฝน ลมโบกโบยท ้องทุ่งดอกหญ ้า ปลิวเต ้นทั่วอากาศ...มืออันสั่นเทาของยายประสานกัน ทาบอกตรงตําแหน่งทีเ่ ต ้นเป็ นจังหวะ ตาจากไปในวันทีส ่ ายลมมาพร ้อมกับสายฝนหลงฤดูเมือ ่ เดือนเมษายนหลายปี มาแล ้ว ตานั่ งถอนต ้นถั่วทีใ่ บเหลืองออกกองเป็ นแนวข ้างตัว ยายอยูข ่ ้างร่องนํ้ ากําต ้นถั่วเต็ม ่ ี ํ้ าตาลขุน สองมือ เอาแชในร่องให ้ดินให ้ฝุ่ นทีเ่ กาะตามผักถั่วหลุดออก นํ้ าในร่องเป็ นสน ่ ไหลลง ่ ลอง ล ้างรากถั่วแล ้วเอากองกันไว ้ให ้บัวแก ้วนั่ งปลัดฝั กถั่วทีห ไปสูค ่ ้อยตามโคนรากใส ่ เต็ม กระสอบป่ าน ฝนเริม ่ ตัง้ เค ้า สายลมพัดคว ้างทั่วทุ่งหมู่ไม ้เอนไหวเป็ นแนว ตาเพียงหัวเราะหึๆ ขบขันกับฝนหลงฤดูเดือนเมษา‘ สว่ นยายกับหลานก็เร่าๆ อยากนั่ งพักมองม่านฝนบางๆทีแ ่ คร่ ใหญ่ ‗สูจะกั๋วอะหยัง ฝนตกเท่านี้‘ ตาพูดแล ้วก ้มหน ้าถอนต ้นถั่วต่อไป ด ้วยความเกรงใจยายกับ หลานก็จําต ้องคว ้างอบขึน ้ สวมพอบังเม็ดฝนแล ้วทํางานต่อ ถั่วเต็มกระสอบป่ านนอนนิง่ อีกถึงก็ ขึน ้ เกือบครึง่ ตาลุกขึน ้ ยกกระสอบใหญ่จะลากไปไว ้หน ้าเรือน ผ ้าขาวม ้าผืนเก่าบางทีต ่ าเอามัด เอวคลายปมตกลงพื้นหญ ้า ตาก ้มลงเก็บแล ้วล ้มพลั่ก ลงไป ปล่อ ยให ้ถั่ วเต ้นออกกระสอบ กระจานเกลือ ่ น ยายกับบัวแก ้วเห็นตาล ้มลงนอนนิง่ ไม่ไหวกายก็สะดุ ้ง จะร ้องเรียกสักปานใดก็ม ิ ตืน ่ ยายได ้แต่ทุกข์โศกจะโทษถั่วโทษกระสอบป่ านหรือโทษไร่นาก็ไม่เป็ นผลใด ยายจึง ประจั ก ษ์ อ ยู่ลํ าพังว่าสายลมในวันที่ฝนหลงฤดูนั่นล่ะ ที่พ รากตาจากไป สายลมสะท ้านยาย สะท ้านสะเทือนในอก ่ ค่เพียงครัง้ กระนั น มิใชแ ้ ความประจักษ์ ในใจของยายถูกยํ้าชัดอีกคราวเมือ ่ ครัง้ ปี กลาย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 536

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ในวันทีอ ่ ากาศแปรปรวนอยูค ่ ล ้ายกันนี้ จะผิดไปก็แต่สายรุ ้งทีโ่ ค ้งฟ้ าฟากโน ้นกําลังกินนํ้ าและถั่ว ี งซอเสย ี งซงึ ของชา่ งดนตรีพน ลิสงในไร่ยังเขียว ระบัดใบ เสย ื้ เมืองขับกล่อมผู ้เฒ่าอยูไ ่ หวๆ ยัง ี งเพลฤษี หลงถํ้ าก็ต ้องอนาทรร ้อนใจกับลูกสาวทีเ่ ข ้า มาบอกยายว่าจะ มิทันจะได ้เย็นใจกับเสย ไปหางานหาการทําทีใ่ นเมือง ลูกสาวอ ้างว่าทําไร่ทํานาปลูกพืชผลสลับสับเปลีย ่ นจนเหนื่อยล ้า อยากไปในเมืองเหมือนคนบ ้านเหนือโน ้น...สายลมพัดสะท ้านมาแล ้ว สายฝนเป็ นม่านบางๆ แต่ สองตาพร่าเลือนมิเห็นเบือ ้ งหน ้า ลูกสาวหอบกระเป๋ าจากไป ทิง้ บัวแก ้วกับยายทําไร่ทําสวนกัน สองคน บัดนี้ก็ล่วงปี แล ้ว ลูกสาวก็ไม่เคยแวะหามาเยีย ่ มกราย สองตาของยายก็ชะเง ้อมอง ทางเข ้าทุ่งด ้วยหวังไว ้ว่าสายลมจะหอบเอาลูกสาวกลับมา ...แต่วันนี้สายลมใยพัดสพท ้านไม่ หยุด ―อะหยังกั๋นยายกับหลานคูน ่ ี้ ฝนเท่านี้ก็หยุดเก็บถั่ว ‖ ยายมวลเพือ ่ นบ ้านทีถ ่ ูกอัธยาศัย กันมานานเอ่ยทัก ความหนหลังทีพ ่ รั่งพรูมาเป็ นมโนภาพของยายก็ลางเลือนหยุดลง ―ยายมวล...ผ่อยายนั่นก่า ข ้าเจ ้าจะเก็บถั่วต่อก่อบ่หอ ื้ ทํา‖ บัวแก ้วชา่ งเจรจา ―ฝนตกเดีย ๋ วจะเจ็บไข ้ป่ วยไปกั๋นใหญ่‖ ยายบอก ―แล ้วถั่วนีเ่ หลือแหมกีง่ าน รถใกล ้จะมารับเอาไปกาดแล ้ว‖ ยายมวลบอก ั สองงานเห็นจะได ้‖ ยายคะเนดู ―สก ―ยายฝนหยุดแล ้ว ไปเก็บถั่วเต๊อะ‖ บัวแก ้วคว ้างอบขึน ้ สวมแล ้ววิง่ ลงทุง่ ไป ยายกับยายมวลเดินตามลงไปในทุ่งนั่ งลงดึงขุดต ้นถั่วออกเรียงเป็ นแถว ยายมวลนั่ ง อยูร่ ม ิ ท ้องร่องกําต ้นถั่วเต็มสองมือเอารากล ้างนํ้ าในร่อง ท ้องร่องทีน ่ ํ้ าเคยเต็มปริม ่ เดีย ๋ วนี้เหลือ น ้อย ไม่ท่วมไซ แต่ก็พอล ้างดินล ้างฝุ่ นออกจากฝั่ งถั่ว บัวแก ้วก็นั่งลงกับพืน ้ หญ ้าปลิดฝั กถั่ว ลิสงสเี หลืองอ่อนออกกอง ดินก ้อนเล็กก ้อนน ้อยไม่ยอมหยุดไปกับนํ้ าเกาะฝั กถั่วแน่น บัวแก ้ว เอามือบีด ้ น ิ ออกจนมือดํา ชั่วเวลาไม่นานตะวันโผล่เมฆขาวออกฉายแสงยามบ่าย อากาศหลัง ฝนก็อบอ ้าวจนอยากเดินเข ้าร่มไม ้ล ้มตัวหลับสักงีบ บัวแก ้วบ่นว่าร ้อนว่าเหนื่อยนั กอยากนั่ งพัก ี ก่อน ยายมองมาเชงิ ดุห ้ามปรามในที เสย ได ้จะใด‖

―ก่อผ่อนั่นยายมวลยังมีนํ้าใจชว่ ยเหลือบ่เหนือ ่ ยบ่ขยาด เฮาเป็ นเจ ้าของแต ้ๆ จะนั่ งพัก

่ ระสอบป่ าน ซากต ้นถั่ ว บัวแก ้วหน ้างอเง ้ากระบิดกระบวนแล ้วจึงค่อยปลิดฝั กถั่วใสก กองพูนอยูใ่ กล ้ตัวกองใหญ่ เวลาจวนจะเย็นแล ้ววันนี้ได ้งานการเต็มแรงเหนื่อยตลอดบ่าย ยาย ื กมัดซากต ้นถั่วลากมากองรวมกัน ยายมวลกับบัวแก ้วชว่ ยกันลากกระสอบเข ้าไว ้ใต ้แคร่ คว ้าเชอ ตะวันอ่อนแสงลงหลบหลังทิวตาล ฟ้ าเริม ่ ขมุกขมัวจนน่ากลัวว่าฝนจะมาเยือนอีกคราว สายลม เริม ่ พัดคว ้างทั่วทุง่ ฝนเม็ดเล็กเริม ่ โปรยปราย ลมสะท ้านเยีย ่ งนีย ้ ายกลัวจนกุมอกไว ้แน่น ื นละ‖ ยายมวลลุกขึน ―ผ่อฟ้ านั่นฝนตกอีกล่ะ ข ้าจะปิ๊ กเฮอ ้ จากแคร่ ถืองอบขึน ้ สวม ่ ระจาด ―เออ...ยินดีนักๆนะสู ชว่ ยก๋านชว่ ยงานวันนี้‖ ยายพูดพลางแบ่งถั่วลิสงต ้มใสก ให ้ยายมวล ―ถั่วของสูฝักโตดีแต ้ ข ้าไปก่อนละ‖ ยายมวลเดินเลียบทุง่ จากไปฝั่ งโน ้น ยายมองตามด ้วยหวิวๆในอก สายลมยังพัดมิยอม

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 537

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

หยุด บัวแก ้วบอกเย็นสบายแล ้วก็มอ ่ ยหลับไป แต่ยายมิเคยนึกอยากได ้ความเย็นสะท ้านจากลม ี ม่นทอดตามองตามยายมวลไปไกล แม ้ยายมวลจะเดินลับหายไป ฝนหลงฤดูเยีย ่ งนี้ ดวงตาสห ี งคนร ้องตะโกนอยูฝ นานแล ้ว...เดินลับหายไปจากชวี ต ิ ของยายเมือ ่ คํ่านั น ้ เอง เสย ่ ั่ งโน ้นฟั ง ไม่ได ้ศัพท์ แว่วว่าคนเป็ นลมอยูห ่ น ้าเรือน ถูกหามสง่ โรงหมอแล ้ว ยายตกใจกลัวนั กจึงให ้บัว แก ้วไปถามไถ่ ยายนั่ งรอฟั งข่าวอยู่จนเวลาล่วงเข ้ากลางคืน บัวแก ้วจึงวิง่ กระหืดกระหอบขึน ้ เรือนมาบอกยาย ิ้ ใจ๋กา๋ งตาง‖ ―ยาย...ยายมวลเปิ้ นเป๋ นลม ลูกหลานหามสง่ โฮงหมอ เปิ้ นไปสน สายลมสะท ้านได ้พัดพาเอาเพื่อนบ ้านผู ้มีอัธยาศัยดีของยายจากไปแล ้ว ยายมีแต่ คําถามอยูใ่ นอก ‗ใครจักตอบคําของสูเจ ้าได ้‘ ยายเตือนตนเอง กระไรหนออากาศในเดือนนี้มัน ชา่ งปรวนแปร อย่างไรหนอชวี ต ิ จะแปรปรวนตามอากาศ ไม่เคยรู ้ก็รู ้ไม่เคยเห็นก็เห็น สงิ่ ใดหนอ ี เมือ ี ม่นทีเ่ คยแห ้งผากมีหยาดนํ้ าตารืน ลิขต ิ ให ้ยายต ้องสูญเสย ่ สายลมพัดสะท ้าน ดวงตาสห ้ ี งเพลงสร ้อยสนตัดของวงดนตรีพน เสย ื้ บ ้านแว่วมาปลอบประโลมใจเหมือนจะคลาย ี งที่ป รุง ขึน โศกลงได ้ชั่ว ครู่ชั่ว ยาม นั่ ง ฟั งสรรพสํ า เนี ย งอยู่ช านเรือ นใสความมืด เส ย ้ ฟั ง ดู ี งวอไป ‗ชา่ งซอคงลืมวงมัวแอ่วอู ้อยูบ เหมาะเจาะ แม ้จะขาดเสย ่ ้านเหนือ‘ ยายนั่ งมวนยาสูบอยู่ นาน บัวแก ้วฝั ดข ้าวอยูใ่ ต ้ถุนเรือน ทั่วทุ่งเงียบงันมองไปทางใดก็เห็นแต่ความมืด เงาไม ้เงาต ้น กล ้วยเคลือ ่ นไหวเป็ นระยะวูบวาบคล ้ายคนเดินดุม ่ วันนี้เหนื่อยหนั กสายตัวแทบขาด ยายล ้มตัว ี งบัวแก ้วเดินขึน ลงนอนหลับด ้วยเมือ ่ ยล ้า สองตาฝ้ าฟางในความมืด เสย ้ เรือนสวบสาบ ยายลืม ี งนกกลางคืนร ้องกู่ก ้องวังเวงใจ ตามองเห็นเงาของหลานคุ่มๆ ล ้มตั วลงนอนข ้างตั วยาย เส ย ่ วังค์โดยไม่รู ้ตัวว่ามือกุมอกไว ้ ยายหลับใหลสูภ เอามือ ้ เอาแรงอยูอ ่ ก ี หลายวันถั่วสองงานทีเ่ หลือก็ถูกเก็บเกีย ่ วจนทุ่งว่าง ถั่วลิสงสามี่ ระสอบป่ านนอนนิง่ อยูใ่ ต ้แคร่หน ้าเรือน ซากต ้นถั่วกองทับกันเป็ นกองใหญ่บนผืนดินแห ้งซุย สก ทีร่ อไถรอหว่านเมล็ดพืช พันธุใ์ หม่ เดือนหน ้าย่างฤดูฝนยายจะเพาะปลูกข ้าวโพดสักไร่กับอีก สักงาน ยายกับบัวแก ้วนั่ งรอรถมารับถั่วอยูช ่ านเรือน เวลาล่วงไปจนบ่ายคล ้อยรถกระบะคันเก่า จึงบ่ายหน ้ามาจอดอยูใ่ นทุ่ง ยายกับบัวแก ้วชว่ ยกันขนกระสอบถั่วขึน ้ ใสร่ ถ ฟ้ าเริม ่ ครึม ้ ลงตะวัน ่ นเข ้าปุยเมฆ ยายกลัวฝนตกรีบจํ้ าอ ้าวกลับเรือน ปล่อยให ้บัวแก ้วยืนกลางทุ่งมองรถ หายซอ กระบะแล่นออกไปจนไกลตา ยายขึน ้ เรือนมานั่งอยูห ่ ัวกะไดเหม่อมองท ้องทุง่ กว ้างว่างเปล่า ลม พัดเอือ ่ ยๆแล ้วพัดคว ้างทั่วทุง่ หมูไ่ ม ้ต ้นน ้อยเอนไหวเป็ นทาง ดอกหญ ้าขาวปลิวเต ้นตามลม ยาย นั่ งมองใจสั่นรัว แหงนหน ้ามองฟ้ าก็เห็นหยาดฝนโปรยลงมา เป็ นเยีย ่ งนี้อก ี แล ้วสายลมสะท ้าน ั่ เทากุมอกแน่น มาอีกแล ้ว สายฝนมาทักทายเดินหญ ้าอีกคราว มือสน ―เป็ นอะหยังยาย ใจ๋บด ่ ก ี า‖ บัวแก ้วเดินขึน ้ เรือนมานั่ งใกล ้ หยิบยาหอมยาดมยืน ่ ให ้ ยาย ั กํา ยกกระสอบแล ้วมันปวดตั๋ว ๗‖ ―บ่เป๋ นหยัง อยากเอนหลังสก ―ยาย...ข ้าเจ ้าว่าหว่านเม็ดข ้าวโพดแล ้วจะเข ้าเมืองไปหาก๋านทํา‖ ยายนั่งนิง่ ปล่อยให ้ความเงียบเข ้ามาแทรกตัว ยายไม่รู ้จะตอบคําอย่างใด แต่กอ ่ นข ้าว โรยทุ่งร ้างว่างเว ้นฤดูทํานา คนหนุ่มสาวจากบ ้านหางานไกล ผู ้อยูข ่ ้างหลังก็ไม่มเี หตุผลอันใด จะรัง้ กันไว ้ แต่เดีย ๋ วนี้มไี ร่มส ี วนปลูกพืชหมุนเวียนเปลีย ่ นกันตลอดปี คนหนุ่มสาวก็ยังอยากจะ ่ เดิม บัวแก ้วก็คงจะไปในวันทีต ไปเสาะแสวงหาอยูเ่ ชน ่ ้นข ้าวโพดอ่อนแทงยอดโผล่ดน ิ ยายก็คง อยูโ่ ยงเฝ้ าเรือน ดูแลพืชไร่พช ื สวนเงียบเหงาลําพัง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 538

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ยาย...ยายว่าจะใด‖ บัวแก ้วถามยํ้า ―อือ...ต๋ามใจ๋เต๊อะ ห ้ามเอ็งบ่ได ้หรอก‖ ―อย่างอัน ้ ก่อจะรอหือ ้ ข ้าวโพดแตกยอดก่อนแล ้วจะไป บ่ต ้องกั๋วหรอกยาย ข ้าเจ ้าไปบ่ เมิน แล ้วจะปิ๊ กมาชว่ ยเก็บฝั กข ้าวโพด‖ ่ ฉํ่ าเพราะหยาด สายลมยังพัดคว ้าง สายฝนโปรยปรายทั่วทุง่ ต ้นไม ้ใบหญ ้าดูงดงามชุม ี าวบอบบางต ้องลมสั่นริกๆ กลิน นํ้ า ดอกแคสข ่ ดอกจํ าปาหอมอ่อนลอยตามลม ยายนอนเอน หลังหลับตา กลัวเหลือเกิน...กลัวสายลมสะท ้านจะพัดผ่านอีกเมือ ่ ใด ้ = แคร่ ๑. ฮาน ๒. ก๋อง = กอง ๓. กั๋ว = กลัว ๔. กาด = ตลาด ๕. ผ่อ = มอง ดู ๖. ปิ๊ ก = กลับ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 539

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๘๔ เรือ ่ งสน

"ผูร้ ว่ มชะตากรรม" โดย ปิ ยบุตร ทวนทอง ก็ เพราะตีนเน่าๆนี่แท ้ๆ ทีท ่ ํ าให ้ผมต ้องหยุดงานไปแล ้วถึงขวบอาทิตย์ มันน่าโมโห ี ้ โทโสตัวเองนั กเชยว ได ้จับได ้ใชอยู่ทุกวีว่ ัน ทุกครัง้ ทีข ่ น ึ้ ลงก็แลเห็ นชันแหลมเหลียวอยูท ่ นโท่ ิ จนมองข ้ามไป นี่แหละนาพระท่านถึงว่า ความประมาทเผอเรอนํ ามาซงึ่ ความเศร ้า เห็นจนคุ ้นชน ทัง้ ปวง นั กขึน ้ มาทีไรให ้สังเวชตัวเองยิง่ นั ก ครั น ้ กําลังเพียรเก็บหอมรอมริบให ้เป็ นกอบเป็ นกํ า ้ ํ ดันมามีอันต ้องจ่ายให ้กับแผลชาหนองนี้จ นได ้ เฮย้ จะเอาอะไรมากมายกับความไม่เทีย ่ งของ ชวี ต ิ บางครัง้ ก็ได ้แต่สบถปลงกับตัวเองไปอย่างนัน ้ ์ แ อยูใ่ นความศวิ ไิ ลซท ี่ วดล ้อมด ้วยภัยจากมุมมืดแห่งมหานครอันพลุกพล่านด ้วย ฝูงชน ่ งท ้องทุง่ ทีจ ผู ้มีแต่กระหายอยากเยีย ่ งนี้ ให ้คะนึงถึงบ ้านชอ ่ ากมา ป่ านนีค ้ งเงียบเหงาวังเวง ไร่นา ทีแ ่ ห ้งผากก็คงต ้องโหยหาความอุดมแม ้ไม่ได ้รับการตอบรับจากฟ้ าเบือ ้ งบน ต่อไป ครัน ้ ต ้นข ้าว ้ ้ ในนาก็มอ ิ าจทานทนยืนต ้นตกรวงสูแดดสู ลมร ้อนและแห ้งโหยโดย ปราศจากละอองฝนนั น ้ ได ้ ี จริงๆ ชาวไรชาวนาต ้องรอ หรอก มันก็ให ้หนั กอกหนั กใจทัง้ ผู ้เนาอยู่และผู ้ระเห็จตัวจากมาเสย บัญชาจากฟ้ าฝน ถ ้านํ้ าท่ามาพอเหมาะพอดีถงึ ได ้เกีย ่ วเก็บเต็มเม็ดเต็มหน่วย แต่ถ ้าปี ไหนมีออก ี หาย และหากฤดูกาลไม่ต รงต่อหน ้าที่ ไม่ยอมกลั่นฝน ก็ ออกจะแล ้ง มากก็ ท่วมหลากจนเส ย ี กันดารเสยนี่ ปี กอ ่ นนู่นท่วมหลากจนข ้าวต ้นมิอาจทนต่อระดับนํ้ าทีข ่ ังนองอยูเ่ กือบเดือน ไหลซาก ี่ ว ปี หลายนีแ ลอยไปกับธารอันเชย ้ ล ้ง เกีย ่ วเก็บได ้เพียงเศษๆปลายๆ มาปี นี้ชว่ งต ้นฝนฟ้ าท่าจะมี ี เฉยๆ ต ้นข ้าวซงึ่ กําลัง นํ้ าให ้ไถหว่านปั กดําดีอยูห ่ รอก แต่พอข ้าวตัง้ ต ้นตัง้ กองกลับแล ้งเอาเสย ี แตกกอเขียวขจีกลับเฉาและเปลีย ่ นสหม่นแห ้งไปในทีส ่ ด ุ ทุนรอนทีล ่ งไปก็มอ ี ันต ้องเหือดไปกับ ี หมด ความไม่พอดีของดินฟ้ าอากาศเสย ความยากจนข ้นแค ้นทีม ่ เี ป็ นสมบัตด ิ ั่งเดิมยิง่ ทบทวี และความอดอยากปากแห ้งอันเกิด จากปากท ้องขาดเขินนี่เอง ผลักไสไล่สง่ ให ้ต ้องดิน ้ รนขวนขวายหามาจุนเจือ แต่กระนั น ้ ความ ระหองระแหงทีเ่ คลือบแฝงมากับเรือ ่ งเงินๆทองๆ (ในยุควิปริตเงินทอง) ในครอบครัวก็หามีน ้อย ื กกระสนเข ้ามาหางานทํ าในมหานครกันทั่วหน ้า ไม่วา่ จะ ไม่ นี่เองกระมังเป็ นเหตุให ้เราๆกระเสอ ้ าทีม เป็ นทิดบุญ น ้าชม ลุงดํา ไอ ้แล่ม และอีกหลายๆคนในหมูบ ่ ้าน ต่างหอบข ้าวของเครือ ่ งใชเท่ ่ ี ี มาเป็ นคนงาน ก่อสร ้างด ้วยใจห่วงหวงและวาดหวัง อยูแ ่ ละจําเป็ นต ้องใชดํ้ ารงชพ แน่ละ ความหวังใหม่ชองชาวเราในมหานครอันเร ้นลับซอกมุมรกร ้างนํ้ าใจแห่งนี้ ก็คอ ื กรรมกรแบกหาม เนื่องด ้วยเป็ นงานทีถ ่ นั ดถนี่ และพวกเราเองหาได ้ปฏิเสธไม่ ทัง้ ยินดีปรีดาทีม ่ ี งานทําประทังชวี ต ิ อันห่อเหีย ่ วด ้วยซํ้า ในยามอยูค ่ นเดียวเปลีย ่ วใจเยีย ่ งนี้ พานให ้คิดถึงไอ ้ต่ายมัน เทีย ่ วรบเร ้าจะมากับพ่อให ้ ่ ื้ หนมตอนเปิ ดเทอม ได ้ มันบอกว่าปิ ดเทอมอยูบ ่ ้านเฉยๆ ก็อยากมาชวยพ่อทํ างานเก็บเงินไว ้ซอ ี บ ้าง ไอ ้เราก็เห็นจุดประสงค์และเข ้าใจมันดีอยู่ห รอก แต่ทว่าดูตัวมันก่อนส ิ เด็กวัยสบ ิ ขวบ เสย หย่อนๆ กล ้ามแขนและน่องขายังอ่อนนั ก แบกปูนคอนทรายได ้ซะทีไ่ หนกัน ใครเขาคงจ ้างวาน ี จริงๆ กระเง ้ากระงอน มันอยูห ่ รอก อธิบายให ้ฟั งซํ้าแล ้วซํ้าอีกก็ยังรัน ้ ท่าเดียว ไม่ยอมฟั งเอาเสย อยู่อย่างนั น ้ ก็เลยโดนหวดหลังด ้วยแสอั้ นเก่าของแม่ไปถึงหยุดอ ้อน เมือ ่ เห็นว่าหมดหวังจะ ื้ ขนมไข่เต่าสก ั สองสามถุงกลับไปฝาก ก็รับปากมันด ้วยสญ ั ญา ติดตาม มันก็ร ้องปนสะอืน ้ ให ้ซอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 540

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื้ เสอ ื้ ผ ้าชุด อีบัว หลานสาวคนเดียวของลุงดําก็อก ี คนหนึง่ ไม่วายขอให ้ปู่ แก่ๆของมันซอ ี ทุก นักเรียนชุดใหม่กลับไปฝาก แต่ถงึ หลานสาวไม่เอ่ยปาก ตัวแกเองก็มต ี ด ิ ไม ้ติดมือไปฝากเสย ี ค่าเลีย ครัง้ จะทําอย่างไรได ้เล่า พ่อแม่ของมันฝากเลีย ้ งไว ้ตัง้ แต่ยังแบเบาะ บอกว่าจะสง่ เสย ้ งดู มาให ้ทุกๆเดือน แรกๆก็ได ้ค่านมค่าโรงหมอโรงยาเจือจุนตามทีม ่ ันสง่ ดีอยูห ่ รอก ทว่าต่อๆมากลับ ี เฉยๆ ได ้ยินลุงดําบ่นให ้ฟั งอย่างนั น มีเหตุเภทภัยอันใดจึงหายจ ้อย แม ้แต่จดหมายติดต่อไปเสย ้ ี หลายครัง้ หลายครา ก็ไม่รู ้ว่ามีเหตุอะไรพ่อแม่ถงึ หมดห่วงลูกเต ้าเชน ่ นั น เสย ้ ยังเคราะห์ดท ี ล ี่ งุ ดํา ิ เหลืออยูบ ยังมีเรีย ่ วแรงในวัยย่างหกสบ ่ ้าง มิฉะนั น ้ แล ้วหลานสาวคงต ้องอดตายกันในคราวนี้เป็ น แน่แท ้ แกบากหน ้าตามขวบคนหนุ่มแน่นมาเร่ขายแรงอย่างไม่สะทกสะท ้าน ไม่พรั่นพรึงต่อวัย ี จุนเจือหลานสาวให ้มีอยูม และสังขารทีร่ ่วงโรย เนื่องด ้วยเพือ ่ ต ้องการสง่ เสย ่ ก ี น ิ และได ้เล่าเรียน เหมือนกับเด็กคนอืน ่ ๆนั่นเอง และเหตุผลทัง้ หมดทัง้ ปวงของลุงดําทีต ่ ้องมาทนตรากตรําลําบากอยูท ่ น ี่ ี้ก็เ หมือนกับ ่ ี พ่อบ ้านคนอืน ่ ๆทีม ่ าจําหลักอยูท ่ น ี่ เี่ ชนกัน ทัง้ ทีอ ่ ายุของคนอย่างแกควรต ้องปลดระวางตัวเองเสย ่ นี้ได ้แล ้ว ควรใชช้ วี ต จากงานหนั กหน่วงเชน ิ อยูก ่ ับไร่นาป่ าสวนทีเ่ งียบสงบไร ้มลพิษ คอยเฝ้ าดู และแนะสอนลูกหลานทีก ่ ําลังเติบโตในภายภาคหน ้า หรือไม่ก็หันเข ้าวัดฟั งธรรมเพือ ่ ทํ าใจให ้ คลายความเจ็บปวดของชวี ต ิ ลงก็เป็ นสงิ่ ทีด ่ ย ี งิ่ แต่ก็อย่างว่า ในเมือ ่ ภาระอันหนั กตกแก่แกโดย ชว่ ยไม่ได ้ ไฉนเลยจะนิง่ ดูดายได ้ลงคอ อย่างน ้อยไม่เพือ ่ ตัวเองก็เพือ ่ ปากท ้องของหลานสาวผู ้ ซงึ่ ยังเยาว์อยูน ่ ั่ นเอง ั ้ แต่ละหลังสูงเสย ี ดฟ้ า เสย ี ดแทรกเบียดกรอต่อเป็ นพรืดไป มหานคร ตึกอาคารแต่ละชน ตามแนวถนน ตามตรอกซอกซอย และตัง้ ต่อสูงชะลูดในทีใ่ ดทีห ่ นึง่ ทีว่ า่ งพอแก่การแทรกตัวขึน ้ ิ้ กับสภาพแห่ง ไป หรือเหมาะแก่ทําเลทีต ่ ัง้ ของผู ้เป็ นเจ ้าของจะบงการ แรกๆเราเองหาได ้คุ ้นชน ึ อึดอัดทุรนทุรายอยู่ไม่น ้อย แม ้ว่าเคยเยีย ป่ าอันไร ้ชวี ต ิ สเี ขียวนี่นัก ก็ให ้รู ้สก ่ งกายมาสูดสัมผัส ่ คราวนี้กค กลิน ่ สาบป่ าผืนนีย ้ ามว่างเว ้นจากฤดูเก็บ เกีย ่ ว หรือคราวทีไ่ ร่นาร ้าวข ้าวแล ้งฝนเชน ี่ รัง้ กี่ คราก็ตามที แต่ทว่ามันเปลีย ่ นแปลงไปตลอด เปลีย ่ นแปลงผกผันอย่างไม่หยุดยัง้ ดังหนึง่ เกลียว คลืน ่ ในท ้องทะเลยามคลั่งยั งงัน ้ แหละ โดยเฉพาะคลืน ่ รถราหลากชนิดทีว่ งิ่ กันขวักไขว่ เร่งรีบ ี ซงึ่ ดู และติดจอแจไม่วา่ งเว ้นแม ้แต่ตอนกลางคืน จมูกต ้องรับภาระหนั กจากเขม่าท่อไอเสย เหมือนว่ากลุม ่ ควันพิษทะมึนเหล่านัน ้ จับตัวลอยหนาแน่นในอากาศตลอดเวลา ไม่จางคลายสักที ี งคํ ารามอึงอลบนท ้องถนนอั นคับแคบก็ ปานนั ้น นํ้ าฝนที่ด ม แผดเส ย ื่ กินเข ้าไปก็ ใช ่จ บริส ุท ธิ์ เหมือนอย่างบ ้านเราหรอก เจือปนด ้วยสารพัดสารมีพษ ิ ตัง้ แต่ยังไม่หยาดลงพืน ้ ด ้วยซํ้าไป มหา ิ ์ นคร ความศวไิ ลซทเี่ จือปนด ้วยสารพิษ งานการนั น ้ ทํากินค่าแรงรายวัน ซงึ่ ได ้รับแบ่งสรรจากนายงานตามเหมาะสม วันไหนมีใจ กุศลหน่อ ยถึงให ้ค่าเหนื่อ ยค่าโอเพิม ่ ชว่ งใดมีงานเข ้ามาเยอะ ก็ ถ่างตาทํ ากันจนหามรุ่งหาม คํ่า เนื้อตัวแทบบิดเบีย ้ วหลุดออกจากกัน แต่ถ ้าหากชว่ งไหนตกอับ นายจ ้างบอกต ้องหยุดกัน ยาว พวกเราก็ต ้องทนลําบากคอยรออยูใ่ นเพิงพักด ้วยใจระทนระทวย ใครเหลือพริกเหลือเกลือก็ ่ ันกิน กินไปบ่นกันไป หัวเราะและเมามายกลบเกลือ เอาออกสูก ่ นชว่ งเวลาแห่งการรอคอยกันไป ตามประสา ภาระเบือ ้ งหลังมีให ้หนักอกหนักใจอยูท ่ ก ุ วันสุดท ้ายของเดือน ้ ื้ เมือ ่ เชาไอ ้ต๋อยมันเพิง่ กลับมาจากบ ้าน มันบอกว่ายามนี้ชาวบ ้านควักกระเป๋ าแห ้งๆซอ ี ข ้าวสารกรอกหม ้อกินกันเสยแล ้ว แต่นัน ้ ก็ไม่แปลกประหลาดเท่าไรนั กหรอก พวกเราอยู่ทน ี่ ี่ก็ ื้ หามาไว ้ตัง้ แต่ต ้นเดือน ก็พอเหลือเจือท ้องกันมาได ้ แต่ทรี่ ะกําชํ้าอกกว่านั น เจียดเงินไปซอ ้ ก็คอ ื ไอ ้ต๋อยบอกว่าราคาข ้าวสารแพงยังกับอะไรดี ―ไอ ้ตอนที่เราเทขายให ้มิเห็นแพงลิบอย่างนั ้น แถมมีกดมีขม ่ ราคาตํ่าลงอีกกอง แล ้วทีข ่ ายให ้เราทําไมแพงบรรลัยวะ! นี่แหละนาหยาดเหงือ ่ และหยดนํ้ าตาของชาวนา รู ้ค่าและหล่นไหลเป็ นธารกันก็คราวนี้‖ ไอ ้ต๋อยเมือ ่ าถึงก็แจ ้งข่าวและ ี ให ้เข็ดเถอะ เราเข ้าตาจนแล ้วนี่ จริงหรอก บ่นพึมพําอยูอ ่ ย่างมิวางปาก ก็ให ้มันรํ่าๆรวยๆกันเสย ในภาวะข ้าวยากหมากแพงเช ่นนี้ อ ้ายบ ้าทีไ ่ หนเล่าไม่ฉวยโอกาสกอบโกยผลประโยชน์เข ้า ี แต่ไอ ้งั่งอย่างเราๆนีแ กระเป๋ าตัวเอง เว ้นเสย ่ หละ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 541

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี ยืด ยาวนั ้น พลั นให ้คิด หาทางกระเตือ เมือ ่ ยามว่างเว ้นจากการงานเส ย ้ งการเงินอยู่ ครามครัน ครัน ้ จะเร่หางานอืน ่ ทําบ ้าง ก็ต ้องให ้กังวลในระดับสติปัญญาความรู ้ความถนั ดอย่าง ี ทุกเจ ้าไป แน่ละ เราๆ เดินไปขอใครเขาทํ าก็มอ ี ันต ้องซักต ้องถามหาประสบการณ์ในงานเสย ้ เรียงกันตามระเบียบ เคยผ่านงานมาไหมละ? ถ ้าไม่ก็อด! เคยเป็ นกุลแ ต ้องซักไซไล่ ี บกหาม หนั กๆมาหรือเปล่า? นั น ้ ประไร ถ ้าชํา่ ชอง โน ้นจากโกดังเรือ ่ ยถึงลําเรือกลางนํ้ า เอาส ิ แบกหาม ให ้หนํ าใจเถอะสหาย ข ้าวเม็ดเรียวในกระสอบแต่ละสอบแต่ล ะถั ง ชา่ งหนั กอึง้ อยู่บนบ่า ชา่ ง ึ กต่างกับตอนขนจากเล ้าจากลานไปขายให ้พ่อค ้าในขณะขึน รู ้สค ้ ตาชั่งยิง่ นั ก ไม่เป็ นไรนะ กัดฟั น ทนอยูแ ่ ล ้ว ถึงหนั กหนาสาหัสเพียงไรก็ต ้องทน ว่าแต่คา่ แรงต ้องสมนํ้ าสมเนื้อหน่อยแล ้วกัน ชัก ั ้ ทีเ่ หนือกว่า ―ชว่ งนี้เศรษฐกิจไม่ส ู ้ อยากต่อรองเอาบ ้างในชว่ งนั น ้ ทว่ากลับถูกโต ้กลับด ้วยเชงิ ชน ดี เอาแค่นี้แล ้วกัน‖ ไหนจะกล ้าทักท ้วงกระไรอีก จริงอย่างเขาว่าไม่มผ ี ด ิ ! ยุคนี้สมัยนี้บ ้านเมือง ั สนวุน สบ ่ วายออกยังงี้ สภาพเศรษฐกิจการค ้าการขายก็ตกตํา่ บอบชํ้าเห็นๆ ี่ น มากกว่าคนอืน เห็นใจก็แต่ทด ิ บุญนั น ้ แหละ มีลก ู ซงึ่ กําลังกินกําลังเรียนด ้วยกันถึงสค ่ ทีม ่ าด ้วยกัน ในแต่ละเดือนต ้องจํ ากัดจําเขีย ่ รายจ่ายซงึ่ คงอยู่ในใบเบิกจ่ายเพียงน ้อยนิด เพือ ่ ้ จับจ่ายใชสอยอย่ างอดออม พอประทั งปากท ้องผ่านคืนวันให ้ล่วงมา สว่ นทีเ่ หลือสง่ กลับบ ้าน ี ด ้วยมีลูก เมีย คอยเฝ้ าเป็ นห่ว งเป็ นกั งวลอยู่ทุก เดือ น ปี ถ ้าเกิด เสบีย งที่ตุน ไว ้หมดเอาเส ย ตอนกลางเดือน หรือเร็ วกว่านั น ้ ก็ต ้องทนบากหน ้าเทีย ่ วหยิบยืมใครต่อใครเขามาปลดเปลือ ้ ง ความหิวโหยแทบไม่ทัน หรือบางวันเห็นนอนจ๋องอยูเ่ พียงลําพัง อันพวกเราต่างมีสํานึกรู ้สุขทุกข์ ร่วมกั น พอมีอ ะไรชว่ ยได ้ก็ หาได ้นิง่ ดูดาย ช ่วยเหลือ เฟื อฟายเท่ากําลั งจะเอือ ้ อํ านวยมาโดย ตลอด ในคราวมีงานประเดประดังเข ้ามานั น ้ หัวใจมันพองโต พร ้อมลุยงานด ้วยกําลังวังชา ทัง้ หมดทีม ่ ี จับค ้อนจับเกรียงขึน ้ สาละวนกับอิฐปูนผสมเหนี่ยวในครัง้ ใด เหมือนได ้สวมวิญญาณ ึ อย่างห ้าวหาญทระนง ผลของชัยชนะทีแ นั กรบผู ้ชํ่าชองออกเร่งรบกรํ าศก ่ ลกด ้วยหยาดเหงือ ่ แรงใจ คือการมีอยูม ่ ก ี น ิ ของผู ้อยู่ในแนวหลัง และผลแห่งความพ่ายแพ ้อ่อนแอ ก็คอ ื ความอด ่ อยากขาดแคลนของผู ้เฝ้ าอยูเ่ บือ ้ งหลังเชนเดียวกัน ื่ มขึน อิฐแต่ละก ้อน ทรายแต่ละเม็ด ทีก ่ อ ่ เชอ ้ เป็ นตึกอาคารใหญ่โตโอฬารเสมือนภูเขา เลากานั น ้ ล ้วนแล ้วแต่ถูกสลักไว ้ด ้วยจิตวิญญาณแห่งความบากบั่นตัง้ ใจ แม ้มีบางก ้อนบางชว่ ง ้ ตึกซอนเร ้นความเจ็บปวดทุรนทุรายไว ้อย่างขมขืน ่ เมือ ่ ผู ้เสกสรรปั ้นแต่งร่วงดิง่ พสุธาดิน ้ พราดๆ ้ ิ ก่อนสนใจ เห็นจะมีนั่งร ้านนี่แหละเป็ นสงิ่ ป้ องกันภัยเบือ ้ งต ้นสําหรับเรา มันเป็ นอุปกรณ์ทใี่ ห ้ความ ้ ่ เนื่องเพราะว่าการไต่ปีนขึน ปลอดภัย และสําคัญเท่าที่เรามีและใช อยู ้ ไปต่อ เติม ตบแต่งหรือ ั ้ แต่ละหลัง จะหากระทําให ้สําเร็จลุลว่ งได ้โดยง่ายไม่ ถ ้า แม ้กระทั่งทุบทําลายตึกอาคาร แต่ละชน ่ ึ ิ้ ชอ ื่ สน ิ้ เสย ี งไป หากขาดซงการต่อตัง้ นั่ งร ้านทีม ่ ั่นคงแข็งแรง เดือนก่อนมีคนงานพลั่งตกลงมาสน ต่อหน ้าต่อตา เห็นเพิง่ เข ้ามาทํ างานได ้ไม่ถงึ เดือนด ้วยซํ้า ก็มอ ี ันต ้องจากไปให ้ได ้เป็ นการ ี แล ้ว และทีเ่ ห็ นสว่ นใหญ่ถ ้าไม่สน ิ้ ลมก็พก ี ทุก เตือนสติแก่เพือ ่ นพ ้องเสย ิ ลพิการแขนขาหักเสย รายไป พวกเราก็ได ้กําชับให ้ระมัดระวังกันอยูเ่ นืองๆ ห่วงมากทีส ่ ด ุ ก็คงเป็ นลุงดํา อายุอานามก็ ้ ่ ปูนนัน ้ แล ้ว ยังต ้องถ่อสงั ขารตรากตรําต่างแรงงานคนหนุ่มแน่นอยูอ ่ ก ี เนือ ้ หนังกําลังวังชาทีใ่ ชอยู ่ ั ่ ั ี ทุกวีว่ ันก็หาใชไม่หย่อนยานทรุดโทรม สงเกตมือเท ้าของแกยามขึน ้ ทีส ่ งู ก็ ออกจะสนๆอยูเ่ สย ่ ะคล่องตัวอย่างพวกเรา ก็ด ้วยสังขารนี่เองหนอ เห็นก็แต่หัวใจ ด ้วย เดินเหินบนราวนั่ งร ้านก็ใชจ หลอมเพชรของแกเพียงเท่านั น ้ ทีช ่ ว่ ยให ้ไม่ยอ ่ ท ้อต่ออุปสรรคนา นั บ แต่ถงึ กระนั น ้ ก็ตาม ยามที่ ึ ี แกไต่ขน ึ้ ไปก่ออิฐฉาบปูนบนยอดตึกก็ให ้รู ้สกเป็ นห่วงเป็ นกังวลกับ ชวต ิ ทีห ่ อ ่ หุ ้มด ้วยสังขารอัน ี มิได ้ ―เฮย้ กูยังแข็งแรงดี บ่เป็ นหยังดอก‖ แกก็วา่ ไปนัน ร่วงโรยนั น ้ เสย ้ ี จนดูมอซอ เสอ ื้ ผ ้า พวกเราเหน็ ดเหนื่อยด ้วยกัน เนื้อตัวเคล ้าปูนทรายเปื้ อนเปรอะเสย ้ ี จนขาดวิน ถูก ใช งานทุ ก แดดฝนเส ย ่ โดยเฉพาะตรงหั วเข่า และข ้อศอกทั ง้ สอง ซ งึ่ เห็ นเป็ น

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 542

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี แล ้ว สภาพร่างกายและจิตใจภายในก็บอบชํ้าไม่น ้อยกว่าสภาพรุ่ง เอกลักษณ์อันธรรมดาไปเสย ี เลย นายงานบอกเร่งงานก็ต ้องรีบกระตือรือร ้นมิหยุด แม ้แดดจะสาดไหม ้หรือฝน ริง่ ภายนอกเสย สาดกระหนํ่า หรือกระทั่งกําลังสัปหงกสลึมสลืออยูก ่ ็ตามที จํ าต ้องกุลก ี จ ุ อจับค ้อนจับเกรียงขึน ้ สาละวนต่อ จนกระทั่งเขาเห็นว่าปริมาณแรงกายทีพ ่ วกเราเค ้นออกมานั น ้ เกินกว่าค่าจ ้างทีจ ่ ่ายให ้ นัน ้ ล่ะ พวกเราถึงได ้หายใจหายคอกันคล่อง พั ก หลังๆนี่มงี านเข ้ามาไม่ขาดระยะ เห็ นดีห น่ อ ยที่ม น ี ํ้ าเย็ นใส ่ก ระติก มาอภินันท์ แสงแดดร ้อนอบอ ้าว อากาศแห ้งปนด ้วยควันพิษ เนื้อตัวเหนียวหนืดด ้วยเหงือ ่ ไคล ได ้นํ้ าเย็นๆ ึ สดชน ื่ ซาบซา่ นไปทัง้ ร่าง รู ้สก ึ ผ่อนคลายกระฉั บกระเฉงขึน สักอึกสองอึกค่อยรู ้สก ้ ทันทีทันใด หู ึ ว่าอาการง่วงหงาวหาวนอนเกือบสน ิ้ ไปเสย ี หมด ตาเปิ ดตืน ่ อยูต ่ ลอด แม ้ในตอนกลางคืนก็ให ้รู ้สก ิ ลิตร อันพวกเราก็หวิ กระหายเร่งนํ้ ากันได ้ และมีให ้มาเรือ ่ ยๆ จากกระติกห ้าลิตรเป็ นถังขนาดยีส ่ บ ี เกลีย ทัง้ วัน กินกันจนเสย ้ งถังทุกวัน แต่ไปๆมาๆทีไ่ หนได ้ ห่าเอ๊ย! มันเอายาบ ้าผสมนํ้ าให ้เราซด! ก็กอ ่ นวันทีจ ่ ะเหยียบตะปูเจ ้ากรรมนี่เข ้า ไอ ้คนรถทีข ่ ับรถสง่ มันบอกว่าชว่ งนี้เถ ้าแก่เร่งงาน เลย ่ ี่ เดีย ต ้องใชวิ้ ธก ี ระตุ ้นพวกเราแบบนี้ ครัน ้ จะเอะอะโวยวายก็ใชท ๋ วหาว่ารู ้เท่าทันพาลไม่ชอบหน ้า ให ้เพลาลง แต่ก็อย่างว่า ไม่ดม ื่ กินมันก็กระหายอยากอยูท ่ ก ุ เหงือ ่ หยด ทุกๆเย็นยํ่าหรือบางวันดึกดืน ่ เทีย ่ งคืนกลับถึงห ้องด ้วยปลกเปลีย ้ เพลียแรง รีบหุงหา อาหารเท่าทีม ่ อ ี ยูร่ ่วมวงเปิ บกินและสนทนากัน บางวันมีนํ้าใสๆรินจากขวดตรารวงข ้าวได ้กลัวคอ คนละจอกสองจอก ก็เริม ่ ได ้ที่ โอภาปราศัยสัพเพเหระกันจนออกรส และมิวายทีค ่ วามเก่าความ หลังจากก ้นบึง้ อันชอกชํ้าจะเผยกันออกกลางวง ―มันบอกให ้วางเงินก่อน บ่เกินสองเดือนได ้บินแท่ๆ สองเดือนกะแล่ว สามเดือนกะแล่ว บ่มวี แ ี่ วว บ่มาติดต่อ คือตอนทีย ่ ังบ่ได ้วางเงิน บ๊ะ! ทีไ่ หนได่ มันโกงเอาเงินเฮาหนีไปแล่ว ‖ น ้า ชมระบายอย่างอัดอัน ้ และเจ็ บปวดทีต ่ ้องตกเป็ นเหยือ ่ ของขบวนการต ้มตุ๋นคน งานไปทํ างาน ต่างประเทศ เงินจํ านวนเรือนหมืน ่ เรือนแสนทีเ่ บิกสดๆร ้อนๆจากธนาคารทีม ่ โี ฉนดทีด ่ น ิ ไปคํ้ า ประกันมา ต ้องอั นตรธานไปอย่างไร ้ร่องรอยนั บแต่วางให ้กับนายหน ้าพวกนั น ้ ทางตํารวจก็เร่ง ติดตามพวกคนถ่อยเหล่านีอ ้ ย่างไม่ลดละ แต่ทว่า จนป่ านนี้ก็ยังไม่มท ี ท ี ่าจะรู ้เบาะแสเกีย ่ วกับคน ิ ิ ี น่า โฉดพวกนีแ ้ ต่อย่างใด หนีส ้ นดอกเบีย ้ ก็ทบทวีเต็มอัตราถึงกับธนาคารอ ้างสทธิย ์ ด ึ ทีน ่ าไปเสย ี ดายทีน ี ด ้วย ลําพังแต่น ้าชมผู ้ไม่มส ิ ธิจ เสย ่ าตรงนั น ้ จัดได ้ว่าอยูใ่ นทีล ่ ม ุ่ อุ ้มนํ้ าดีเสย ี ท ์ ะกล่าวอ ้าง ี จนหนํ าใจ และโอน ใดๆนะหรือจะปั ดป้ องโต ้แย ้งได ้ กว่าแอลกอฮอล์จะออกฤทธิ์ แกก็พล่ามเสย ี เอนหลับไปเสยทุกที ี ร ้างขึน ทีห ่ ลับนอนของพวกเราเป็ นเพิงสังกะสส ้ อย่างหยาบๆ แบ่งซอยเป็ นห ้องวาเดียว ่ อากาศไม่ถ่ายเท ดูอด สําหรับแต่ละคน สภาพมันดูซอมซอ ึ อัดคับแคบราวกับห ้องผู ้ต ้องขัง ทว่า ี ทุกครัง้ ไป ชวนให ้ยุงนํ้ าครําทีม เมือ ่ ล ้มหัวลงนอนคราวใดก็หลับใหลเสย ่ อ ี อกชุมแห่มาสูบเลือด ี อันไม่เข ้มข ้นไปเสยคืนละหลายกระปุก ลําพังแต่จะออกแรงแบกหามสาละวนกับงานทัง้ คืนทัง้ วัน ี เลือดกับฝูงยุงทีห ก็ให ้เหนือ ่ ยเพลียพอแรงอยูแ ่ ล ้ว ยังต ้องเสย ่ วิ โหยอีกเล่า มิต ้องอ่อนละโหยซูบ ึ ตืน ทรุดลงไปอีกกีม ่ ากน ้อยกิโลล่ะ ครัน ้ รู ้สก ่ ขึน ้ มาเนือ ้ ตัวแทบลายพรุน ก็เพราะแผลฉกรรจ์นี่ทเี ดียว จะนั่ งจะนอนหาได ้ถนั ดเหมือนก่อนไม่ เดินเหินกะเผลกๆ ึ ว่า ตั ว เองมีเพีย งขาเดีย ว มั น ให ้นึก สมเพชเวทนา เจ็ บ ๆปวดๆอยู่ม ห ิ าย ไปไหนมาไหนให ้รู ้ส ก ตัวเองอยูค ่ รามครัน ดันถลันไปเหยียบเอาซะจนทะลุหลังตีน เลือดทะลักไหลพลั่กๆ หนํ าซํ้าตะปู ี ด ้วย มันถึงได ้ปวดเจ็ บถึงเพียงนี้ ทัง้ ทีย มีขส ี้ นิมขึน ้ จับเขลอะเสย ่ อมทนเจ็ บบีบหนองไหลปุดๆ ออกพร ้อมลงยาแก ้อักเสบและบาดทะยักไปแล ้ว แต่ทว่าก็ยังไม่มท ี ท ี า่ จะหายเจ็บระบม อยูห ่ ้องคอยสมานแผลพักฟื้ นให ้หายในเร็ววันเพียงลําพัง ก็เลยรับหน ้าทีพ ่ ่อครัวคอย ี เลย หุงหาอาหารไว ้รอเพือ ่ นๆเสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 543

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

จัดแจงสํารับรสชาติเดิมๆตัง้ ไว ้รอ มีนํ้าพริกปลาทูเค็มตัวผอมวางเฉียงกับจานเดินไป ่ าน เก็บผักบุ ้งผักกระเฉดใบสากๆ ทีข ่ น ึ้ ยอดอยูข ่ ้างคลองโสโครกมาล ้างให ้สะอาด สลัดเรียงใสจ ไว ้เป็ นระเบียบ ก็เป็ นอันสบายใจแทนเพือ ่ นๆทีก ่ ําลังจะกลับมาในอีกไม่ชา้ ิ สองนาที รถกระบะคันโกโรโกโสก็นําพ ้องเพือ ประมาณเทีย ่ งคืนกับอีกสบ ่ นผู ้ตรากตรํา เหน็ ดเหนือ ่ ยทัง้ วันมาสง่ ยัง เพิงสงั กะสโี ดยสวัสดิภาพ ี น ้าเคร่งเครียดเป็ นกังวล นั ยน์ตาละห ้อยแดงซด ี เซย ี ว ราวกับเพิง่ ผ่าน ทุกคนต่างมีสห จากการปะทะอย่างดุเดือดรุนแรงในสงครามมาหมาดๆ ท่วงท่าการเคลือ ่ นไหวอวัยวะทุกสว่ นของ ้ ํ ร่างกายขณะทยอยลงจากรถ ราวกับถูกทุบให ้บอบชาไร ้เรีย ่ วแรง เนื้อตัวดํามอม และมีกลิน ่ เหงือ ่ ฟุ้ งตลบเหมือนทุกๆวัน แต่เมือ ่ เห็ นสํารั บตัง้ ไว ้รอ ก็คอยมีรอยยิม ้ ผุดพรายขึน ้ มาบ ้าง รีบฉวย ผ ้าขาวม ้าของใครของมันไปล ้อมถังขนาดโอ่งมังกรตักอาบกันอย่างเร่งรีบ จากนั น ้ ก็มา...นั่ งล ้อม วงกินข ้าวพร ้อมๆกั น สังเกตแต่ละคํ าแต่ละเคีย ้ วเห็ นได ้ชัดว่าไม่ค่อยจะถูกปากกันซักเท่าไหร่ เป็ นเพราะเหตุอันใดหนอ วันก่อนๆก็เห็นเอร็ดอร่อยดีอยูน ่ ี่นา หรือจะเป็ นเพราะอาหารเราไม่ร่อย ี แล ้วหรือ ไม่หรอกนะ วันไหนๆก็ ม แ เส ย ี ต่นํ้าพริกปลาทูเค็ ม มั นไม่ต ้องใช ฝี้ มือในการปรุงรส ี ไม่ได ้ ก็ยังเป็ นนํ้ าพริกปลาทูเค็มตัวเขียมอยูว่ ันยังคํ่า มากมายนี่นา หรือถ ้ามีมันก็เป็ นอืน ่ ไปเสย ี มากๆนี่เอง เห็นท่าจะจริงแน่เทียว เหนื่อยซะจนกลืนไม่ อ๋อ หรือเป็ นเพราะเหนื่อยเพลียเอาเสย ่ ิ ลงคอกระมัง ใชส เราก็ เคยเป็ นออกบ่อย เหนื่อยอ่อนจนไม่อยากเคีย ้ วกลืนสงิ่ ใดเลย แล ้วอีก ี อย่างนี่ก็ล่วงมาวันใหม่แล ้วนี่ ท ้องไสมั้ นก็ ต ้องการอยูห ่ รอก แต่ปากคอเห็ นจะไม่รับเข ้าไปเสย แล ้ว โอ ้...พุธโธพุธถังเอ๊ย ี นี่ อย่างไรก็ตาม แรกๆเห็นท่าหิวโหยเอาการทีเดียว แต่พอเอาเข ้าจริงกับกินได ้น ้อยเสย ี ี ที เมือ ่ เห็นพ ้องเพือ ่ นกินเอาเสยหน่ อยเดียวก็ ยังดีกว่าไม่แตะต ้องเอาเสยเลย ผมรู ้และเข ้าใจ ่ นัน สภาพร่างกายและจิตใจในภาวะเชน ้ ดี ก็เลยจัดเก็บสํารับเข ้าทีโ่ ดยพลัน และเพือ ่ นๆก็ตา่ งแยก ี เวลาหลับเชน ่ กัน ย ้ายกลับเข ้าเพิงนอนอย่างไม่คด ิ เสย ี งแตรรถคันเก่าดังเสย ี ดแทรกเข ้าในห ้วงภวังค์ เป็ นสัญญาณบอกให ้รู ้ว่าเพียงพอ เสย ํ ้ ี บบีบแตรสะท ้อนก ้องกังวานโสตประสาทน่ ารํ าคาญนั น แล ้วสาหรั บการหลับนอนในเชานี้ เสย ้ ื่ มสภาพ ชา่ งแตกต่างกับสภาพเครือ ่ งยนต์และตัวถังรถยิง่ นั ก ซงึ่ ดูไม่ตา่ งเศษเหล็กผุๆทีม ่ น ี ็ อตเสอ ยึดไว ้อย่างหลวมๆพอให ้พยุงสว่ น ต่างๆ อันเป็ นสว่ นประกอบเคลือ ่ นไปตามแรงขับได ้เท่านั น ้ แต่ ี งรบกวนประจํ าวันก็ จางหายไปในแสงแรกแห่งปั จจุสมัยอย่าง ไม่ทราบ อีกสามนาทีต่อมาเสย สาเหตุ แต่ก็มวิ ายทีค ่ นรถจะแหกปากตะโกนปลุกซํ้าอีก เมือ ่ ได ้ยินเพียงนี้ เหล่านั กรบผู ้เพียรสนามต่างก็กล ุ ก ี จ ุ อจัดแจงตัวเองเป็ นพัลวัน แล ้ว ่ ทุกๆเชา้ ทยอยเดินสลึมสลือขึน ้ ไปนั่งเบียดกรอในกระบะอันมีขส ี้ นิมขึน ้ เขลอะเหมือนเชน ผมยังไม่ฝืนแผลอันเจ็บห่วงอยูไ่ ปทํางาน ทัง้ ทีอ ่ ยากกระโดดขึน ้ รถไปลงงานกับเพือ ่ นๆ ี ่ ั ี เสยใจจะขาดอยูแ ่ ล ้ว แต่ชงใจห ้ามตัวเองให ้หยุดพักไปอีกเสยระยะหนึง่ ก่อน แผลหายดีเมือ ่ ไหร่ ี ก่อน ไม่แน่วา่ เราอาจถูกตัดให ้เหลือเพียงขาโก่ง จะลุยให ้เต็มอยาก ถ ้าขืนไม่รักษาให ้หายดีเสย เดียวก็ได ้ จึงจําต ้องคงตัวให ้อยูน ่ งิ่ ๆจะดีกว่า แต่เมือ ่ ไม่เห็นลุงดําขึน ้ ไปนั่ งข ้างหน ้ากับคนขับก็ เลยเดินไปปลุก เห็นนอนคุดคู ้อยู่อย่างนั น ้ ร ้องปลุกก็ยังนอนอยู่ในท่าสบาย ตะโกนปลุกพร ้อม ่ เดิม ครัน ี บ ทีส ้ เขย่าตัวไปมาก็ยังนิง่ อยูเ่ ชน ้ จับดูเนื้อตัวเย็นเชย ่ ําคัญราวเนื้อตรงหน ้าอกซายของ ี แกไม่กระตุกเต ้นเสยแล ้ว

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 544

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๘๖ เรือ ่ งสน

"แล้วตะว ันก็ฉายแสงอุน ่ " โดย เงาจ ันทร์

พลบคํา ่ แห่ง ฤดูหนาวมาถึงอย่างรวดเร็ว แต่ตลาดนัดกลางหมูบ ่ ้านยังมีผู ้คนคึกคัก ต่าง ื้ ของกลับบ ้านกันอย่าง เพลิดเพลิน เพราะมีสน ิ ค ้ามากมายหลายอย่างล่อใจ ซอยืน จับจ่ายซอ ่ วดโหลเรียงไว ้อย่างหลงใหล เขาอยากได ้ปลากัดจีนสเี ขียวใบไม ้ที่ มองปลาเงินปลาทองทีใ่ สข ื่ เสอ ื มีปลาอย่างนี้เลีย กําลังว่ายนํ้ าอย่างร่าเริงอย่างทีส ่ ด ุ เพือ ่ นนั กเรียนทีช ่ อ ้ งไว ้ในตู ้ปลาทีบ ่ ้าน ้ มันสวยงาม เลีย ้ งง่าย และเป็ นนั กสูทีท ่ รหด ราคาคูล ่ ะ ๒๐ บาท แต่มอ ื ทีซ ่ ก ุ อยูใ่ นกระเป๋ ากางเกง ตัวเก่าบอกว่าเขาไม่มเี งินเลย เขามาตลาดนั ดเพือ ่ ขอกระดูกไก่และเศษเนื้อเศษปลาจากแม่ค ้า ไปให ้ลูกหมาครอก หนึง่ ทีแ ่ ม่มันคลอดทิง้ ไว ้ในโพรงใต ้ล ้อมฟางข ้างบ ้าน แล ้วจู่ๆวันหนึง่ แม่มันก็ ี แล ้วก็ได ้ เพราะมันชอบวิง่ หายไปโดยไม่กลับมาอีกเลย ซอคิดว่ามันอาจถูกชาวบ ้านฆ่าตายเสย หัวซุกหัวซุนไปขโมยไก่ เป็ ด หรือทุกอย่างทีก ่ น ิ ได ้มาให ้ลูกๆ นั งหมาผอมโซ หางของมันจะตก ลูอ ่ ยูร่ ะหว่างขาหลัง ท่าทีเป็ นทุกข์แลหวาดกลัวอยูต ่ ลอดเวลาของมันทําให ้ซอเวทนานั ก เขาคิด ว่าแววตาของมั นช ่างเหมือ นแววตาของเขา บางทีท่าทางของเขาอาจจะเหมือ นมั นอีก ด ้วย ื้ ผ ้าของเขาเก่าขาด แม่ของเพือ เพราะซอกลัวอยูต ่ ลอดเวลา รวมทัง้ หิวและหนาวอยูเ่ สมอ เสอ ่ นๆ ้ ื ้ ทีโ่ รงเรียนเคยให ้เสอผ ้าทีเ่ ลิกใชแล ้วกับเขา แต่ทันทีทล ี่ งุ อ่วมพ่อเลีย ้ งของซอเห็นเข ้า แกจะ ื้ เหล่านัน กระชากตัวซอจนล ้มกลิง้ ล ้มหงาย ฉีกดึงเสอ ้ จนขาดวิน ่ และทุบตีซออย่างโหดร ้าย ้ ้วกับแกก็เพราะพวกมัน อยาก ―แก อยากอยูอ ่ ย่างขอทานงัน ้ รึ...คนทีม ่ ันให ้ของไม่ใชแล ี ...หาคนดีไม่ได ้สัก คน ...มั นต ้องการหยาม เป็ นนั ก บุญ...ถุย ...ไอ ้พวกมือ ถือ สากปากถือ ศ ล นํ้ าหน ้าฉั นว่าเลีย ้ งแกไม่ได ้...แม่แกตายมันยกความผิดให ้ ฉั น...ฉั นกินเหล ้ามันหาว่าฉั นเลว แต่ ้ นของฉั นซอ ื้ มันไม่เกีย ฉั นใชเงิ ่ วกับไอ ้อีตัวไหน แกก็เหมือนกัน แกเป็ นสมบัตข ิ องฉั น ฉะนั น ้ แล ้ว อย่ า ได ร้ ิอ่ า นทํ า อะไรที่ ฉั นไม่ ช อบ...ไม่ ม ี ก็ ไ ม่ ต อ ้ งกิน อย่ า ให ฉ ้ ั นรู ว้ ่ า แกแอบไปขอ ใคร ไม่อย่างนั น ้ ฉั นจะฆ่าแกซะ...ได ้ยินมัย ้ ...‖ แกระเบิดออกมาอย่างคลุ ้มคลั่ง ขว ้างปาสงิ่ ของ และก่นด่าไปจนกว่าจะหมดแรง แต่สงิ่ ทีเ่ ลวร ้ายทีส ่ ด ุ ก็คอ ื แกไม่เพียงเฆีย ่ นตีเด็กน ้อยเท่านั น ้ แต่ ยังโซซัดโซเซไปเอาเรือ ่ งกับคนทีใ่ ห ้ซอกินข ้าวหรือขนม จนคนเหล่านั น ้ เข็ดขยาด แม ้แต่ยาย แท ้ๆของซอทีอ ่ ยูใ่ นหมูบ ่ ้านเดียวกันก็ไม่อาจชว่ ยเหลือเด็กน ้อยได ้ อย่างหนึง่ นั น ้ ก็เพราะซอเต็ม ใจทีจ ่ ะอยูก ่ ับลุงอ่วมมากกว่าคนอืน ่ เขาคุ ้นเคยกับแกมาตัง้ แต่จําความได ้ แกเป็ นคนเดียวทีเ่ ขา รักทีส ่ ด ุ กลัวทีส ่ ด ุ รวมถึงบางทีก็เกลียดอย่างทีส ่ ด ุ มันเป็ นความสัมพันธ์ทแ ี่ ปลกประหลาดทีเ่ ขา เองก็ไม่เข ้าใจ อาจเพราะเขาเห็นลุงอ่วมเป็ นคนโดดเดีย ่ วทีส ่ ด ุ ในโลก บางคืนเขาได ้ยินแก ร ้องไห ้มาจากซอกมุมอับๆทีแ ่ กซุกกายอยู่ แต่ซอไม่อาจกลายใกล ้แกได ้ สงิ่ ทีซ ่ อแน่ใจก็คอ ื แก ่ กัน เชน ่ เดียวกับทีแ ึ อย่างนัน เกลียดเขาอย่างทีส ่ ด ุ เชน ่ กรู ้สก ้ กับคนทัง้ โลก... หัวใจของซออ่อนล ้า ขณะมองแสงขมุกขมัวแห่งยามคํ่าฤดูหนาว เขาไม่ต ้องรีบร ้อนนั ก ี กจะไปจมอยู่ทรี่ ้านชําเพือ เพราะรู ้ว่าลุงอ่วมจะยังไม่กลับบ ้าน เลิกจากงานทีโ่ รงสแ ่ กินเหล ้าจน เมามายก่อนจะมะงุม มะราหงากลับบ ้านเมือ ่ ดึกดืน ่ ซอเคยไปตามแกด ้วยความห่วงใยและเพราะ เขากลัวการอยู่คนเดียว แต่แกไล่ตะเพิดเขาอย่างไม่ไว ้หน ้า...ซอจึงมีนังหมาจรจัดตัวนั น ้ เป็ น ี อีก จึงตัง้ ใจจะเลีย เพือ ่ น เขารักมันมากกว่าตัวเองจะรู ้เสย ้ งดูลก ู ชองมันอย่างดีเท่าทีจ ่ ะทํ าได ้ หลังจากทีม ่ ันจากไป ลูกหมาเล็กๆเหล่านัน ้ กําลังขีเ้ ล่นน่ารัก มันแยกแยะอะไรได ้น ้อยมาก ตอนนี้ ่ นั น มันเข ้าใจผิดว่าซอเป็ นแม่ของมัน และซอมีความสุขเมือ ่ คิดเชน ้ นึกถึงภาพทีม ่ ันจะกรูมาหา อย่างดีอกดีใจเมือ ่ เขาไปถึง เขาอยูท ่ ่ามกลางพวกมัน บางทีก็แย่งกินเนื้อไก่ทต ี่ ด ิ มากับซโี่ ครง อย่างเอร็ดอร่อยไปด ้วย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 545

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เมือ ่ มีลก ู ค ้ามายืนมุงทีร่ ้านปลาเงินปลาทองมากขึน ้ ซอจึงถอยกลับออกมาอย่างใจลอย ี อีก แกแทบจะไม่รู ้สก ึ ว่าร่างเล็กๆนั น จนชนเข ้ากับตาหินทีด ่ เู หมือนจะใจลอยยิง่ กว่าซอ เสย ้ ตรง เข ้ามาปะทะ เพราะแกตัวโตมาก ร่างหนาเป็ นสเี่ หลีย ่ ม ใบหน ้ากว ้างและสว่ นคางยิง่ มองดูบก ึ บึน ื่ ตาเต็มไม่มาด ้วย ซอได ้ยินเขาลือกันว่าแก หากแต่ดวงตานั น ้ เศร ้ามาก วันนี้เพือ ่ นของแกทีช ่ อ กํ าลั งป่ วยหนั ก ...พวกเขาเป็ นคู่หูกัน เป็ นคู่ท ี่ก ลมเกลีย วและติต ามกัน ไปเหมือ นเงา แต่ ขณะเดียวกันก็เป็ นคูท ่ ด ี่ ข ู ด ั ยังกันอย่างยิง่ ตาเต็มขาลีบพิการทัง้ สองข ้าง เพราะโรคโปลิโอ ท่าที ้ ี จั กสานกระบุงตะกร ้า และ ทีเ่ ดินจึงคล ้ายๆคลาน เพราะต ้องใชแขนพยุ งตัวไปด ้วย แกมีอาชพ ้ ่ ั เครือ ่ งใชในครัวเรือนสารพัดทีม ่ ค ี นไปสงให ้ทํ า ฝี มือแกละเอียดสวยงามนั ก เข่งหรือฝาช ี แม ้แต่ ่ ู ้โชว์ ไม ้คานก็มรี ป ู ทรงงามตาจนใครๆมักออกปากเสมอว่าสวยเกินกว่าทีจ ่ ะนํ ามาใช ้ น่าจะเก็บใสต ี มากกว่า พวกเขามีกระท่อมน ้อยน่ารักอยูร่ ม ไว ้อวดเสย ิ คลองท่ามกลางกอไผ่ร่มครึม ้ และมักใช ้ เรือ เป็ นพาหนะเดินทางเพื่อ ติด ต่อ ค ้าขาย ตาเต็ ม มีนิสัย ร่าเริงแจ่ม ใส ดวงหนา้ อ่อ นเยาว์นั้น อ่อนโยนอยูเ่ นืองนิจ แกจะติดต่อเรือ ่ งกิจธุระต่างๆ ซักถามพูดคุยกับผู ้คนและทํ าให ้ใครๆหัวเราะ เพราะอารมณ์ขน ั ของแก แต่ตาหินจะเฉยเมยอย่างยิง่ ไม่ใสใ่ จเรือ ่ งราวใดๆและผู ้คนทัง้ โลก หาก ี เฉยๆ แต่แกรักและอ่อนโยนต่อตาเต็มนั ก บางคราวแกแบก ใครเอ่ยถามแกจะทําเป็ นไม่ได ้ยินเสย ตาเต็มไว ้บนบ่าราวกับเด็กน ้อยแล ้วก็ล ้อเล่นกันไปตลอดทาง ไม่มใี ครรู ้ว่าตาหินเป็ นใครมาจากที่ ไหน ชาวบ ้านได ้แต่คาดคะเนกันว่าแกคงหนีบางสงิ่ บางอย่างทีท ่ ําให ้แกเบือ ่ หน่ายหรือ ผิดหวัง ี แม ้กระทั่งตนเอง มีอย่างเดียวทีท มาอย่างหนั ก และต ้องการจะลืมทุกอย่างเสย ่ ําให ้แกเปิ ดปาก พูดได ้ นั่ นคือ การวาดรูป ครัง้ หนึง่ แกเคยวิจารณ์ภาพเขียนบนกุฏวิ ัดว่าขาดความงามสมบูร ณ์ ิ ปะทีแ มากมายเพียงไร และกล่าวตําหนิหลวงพ่อที่ไม่เข ้าในความงามของศล ่ ท ้อย่างดุเดือด นั่ น เป็ นครัง้ เดียวทีใ่ ครๆเคยได ้ยินแกพูด ซงึ่ อาจเกิดขึน ้ เพราะแกลืมตัวไป หลังจากนั น ้ แกก็ไม่เคย พูดอะไรยาวๆกับใครอีกเลย แกนิง่ เงียบเหมือนก ้อนหิน มีเพียงตาเต็มเท่านั น ้ ทีส ่ ามารถเข ้าถึงแก ได ้ ทัง้ นี้ก็ด ้วยความเต็มใจของแกเอง นิสัยของตาเต็มคล ้ายเด็ก ดังนั น ้ แกจึงรักเด็กๆทุกคน แก มักชวนตาหินไปนั่ งทีศ ่ าลเจ ้ากลางทุ่งเพือ ่ รอดูเด็กนั กเรียนซงึ่ จะผ่านไป ทางนั น ้ เพือ ่ ทีก ่ ลับบ ้าน ่ ึ ซอจึงเห็นคนทัง้ สองเสมอ ตาเต็มมักทําของเล่นไม ้ไผ่น่ารักให ้ด็กๆ ซงต่างจะรีบรับของเล่นแล ้ว ก็หนีไป เพราะทุกคนกลัวตาหินด ้วยกันทัง้ นัน ้ แกจ ้องทุกคนอย่างขมึงทึง ราวกับยักษ์ ตัวโต เด็ก ่ นทั ง้ สอง ซงึ่ จะทํ าให ้ตาเห็ น เกเรบางคนได ้ของเล่นแล ้วก็จะเอาก ้อนหินก ้อนดินขว ้างเข ้าใสค ่ นตาเต็มไว ้ข ้างหลังแล ้วตะเพิดใสเ่ ด็กๆกระเจิงไป แต่วันต่อมาทัง้ สองคนก็ เดือดดาลมาก แกซอ มานั่งทีศ ่ าลาอีก โดยทีเ่ ด็กๆซงึ่ ยังกลัวไม่หายจะไม่เข ้าใกล ้คนทัง้ สองอีกเลย ซอซงึ่ มักกลับบ ้าน ้ ี งลม ทีหลังเพือ ่ น เดินลากขามาชาๆเพี ยงลําพั งท่ามกลางกลิน ่ ไอของทุ่งนาหน ้าหนาวและเสย พูด ต ้นข ้าวสา่ ยไหว ในความเงียบแห่งท ้องทุง่ เขาเคยได ้ยินตาหินร ้องเพลงลอยลมมาขณะทีค ่ น ทัง้ สอง พายเรือกลับบ ้านเรียบไปตามลําคลองสายเล็กทีม ่ ด ี งโสนออกดอกสเี หลืองสะพรั่ง อยู่ ชายฝั่ ง...

―โสนสเี หลืองเรืองรองโรยกลีบลอยล่องตามสายนํ้ าไหล พายเรือน ้อยเลาะเลียบไปกับเพือ ่ นคูใ่ จเอ่ยเอือ ้ นบทกวีออ ่ นไหวกลางสายลม...

ี งพวกเขาหัวเราะขึน เสย ้ พร ้อมๆกัน ี งตาหินถาม ―ฉั นยังเป็ นกวีข ้างถนนเหมือนเดิมใชไ่ หม...‖ เสย ―แต่แกวาดรูปได ้ดีกว่า ทําไมแกไม่ไปเขียนรูปในโบสถ์หลังใหม่ตามทีห ่ ลวงพ่อขอร ้อง ล่ะ แกเป็ นคนมีฝีมอ ื และก็เป็ นงานทีแ ่ กรักด ้วย‖ ตาเต็มเอ่ยค ้านขึน ้ อย่างอ่อนโยน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 546

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ฉั นไม่ชอบทํางานร่วมกับใคร...‖ ตาหินพูดห ้วนๆ ―ฉั นไม่ชอบคน ยกเว ้นแกคนเดียวที่ ฉั นเห็นเป็ นเพือ ่ น...ระยะนี้ร่างกายแกยํ่าแย่เต็มทน ลมหนาวทําให ้โรคหืดหอบของแกกําเริบอีก ฉั นเป็ นทุกข์นัก ฉั นต ้องคอยดูแลแก...‖ ―แล ้วถ ้าฉั นตาย แกจะอยูอ ่ ย่างไร...‖ ตาเต็มถามอย่างเคร่งขรึม ื่ ―แกจะไม่ตาย...ฉั นจะไม่ให ้แกตาย ครัง้ หนึง่ ทีฉ ่ ั นอยากตาย แกชว่ ยฉั นไว ้แล ้วฉั นก็เชอ ี งตาหินพูด ทีแ ่ กบอกให ้มีชวี ต ิ อยูต ่ อ ่ มาจนถึงวันนี้ แล ้วจู่ๆแกจะทิง้ ฉั นไปไม่ได ้เด็ดขาด...‖ เสย อย่างทุกข์ร ้อน ―มีใครห ้ามความตายได ้บ ้าง...เพื่อนเอ๋ย ...ฉั นก็ ไม่อ ยากตายแล ้วทิ้ งแกไว ้คนเดีย ว หรอก ฉั นจึงอยากให ้แกคบหาคนอืน ่ ไว ้บ ้าง แกจะได ้ไม่เงียบเหงาจนเกินไปนัก...‖ ―เลิกพูดเรือ ่ งความตายนะ ฉั นบอกให ้แกเลิกพูดได ้แล ้ว...‖ ตาหินพูดแล ้วก็ร ้องไห ้ด ้วย ี งอันดัง เสย ี ...อย่าร ้องไห ้อีกเลย...ฉั นจะไม่พูดถึงมันอีกแล ้ว‖ เสย ี งตาเต็มปลอบอย่าง ―แกนิง่ เสย อ่อนโยน ―แกไม่ต ้องไปวาดรูปให ้หลวงพ่อด ้วยตราบใดทีแ ่ กไม่ต ้องการ...ถ ้าแกพอใจจะวาด ใส ่ ี อย่างทีแ เศษกระดาษจนมันมากมายเต็มบ ้านหรือจะวาดลงบนพืน ้ ฝุ่ นแล ้วลบมันเสย ่ กชอบทํ า ่ กัน...‖ ฉั นก็ไม่วา่ อะไรแกอีกเชน นั่ นเป็ นบทสนทนาของพวกเขาที่ซอได ้ยินขณะทีเ่ ดินเลียบอยูข ่ ้างบนตลิง่ สูง เด็กน ้อย อัศจรรย์ใจในความอ่อนไหวของชายตัวโตทีใ่ ครๆต่างพากันหวาดกลัวทีจ ่ ะเข ้าใกล ้ แต่ตาเต็มที่ แสนจะอ่อนแอราวกับเด็กเล็กๆคนหนึง่ กลับสุขม ุ นุ่มนวล เป็ นทีพ ่ งึ่ ทางใจอันหาค่าไม่ได ้ สําหรับ ั พันธ์ทย ่ นั น ตาหินมันเป็ นความสม ี่ ากจะเข ้าใจ แต่ในขณะเดียวกันก็เป็ นสงิ่ ทีส ่ วยงามอะไรเชน ้ ... ึ อิจฉาคนทั ง้ สองเพราะเขาไม่มเี พือ ซอรู ้สก ่ นเลย ลุงอ่วมไม่ยอมให ้เขาเล่นหัวกับใคร แกอยู่ในโลกของความเกลียดชัง และกักขังซอไว ้ในกรงเดียวกับแกด ้วย ซอจึงมีเพือ ่ นเป็ นลุก หมากําพร ้าครอกนั น ้ เขาต ้องคอยระวังไม่ให ้พวกมันตามไปทีบ ่ ้าน เพราะถ ้าลุงอ่วมรู ้เข ้าแกคงตี ลูกหมาจนตายหมด แล ้วด่าว่าแกเลีย ้ งซอคนเดียวก็เหนือ ่ ยจะตายแล ้ว ยังต ้องเลีย ้ งหมาข ้างถนน อีกหรือ... ขณะทีค ่ รุ่นคิด ซอก็มองตามตาหินทีว่ ันนี้พยายเรือกลับไปตามลําคลองร่มครึม ้ ด ้วยกอ ไผ่เพียง ลําพัง เรือลําเล็กมองดูเดียวดายในม่านหมอกยามคํ่า ผู ้คนพูดกันว่าตาเต็มกําลังจะตาย ข่าวนัน ้ ทําให ้หัวใจของซอหนักอึง้ เขาเฝ้ าภาวนาให ้แกหายป่ วยในเร็ ววัน แต่คําภาวนานั น ้ ชา่ งไร ้ ผล เพราะปลายวันต่อมาซอพบตาหินมาทีศ ่ าลากลางทุ่งเพียงลําพัง แกจับเด็กผู ้ชายท่าทางตืน ่ กลัวคนหนึง่ ไว ้ พยายามพาเด็กคนนั น ้ ลงเรือไปกับแก ท่าทางเหมือนคนบ ้าของแกยิง่ ทําให ้เด็ก คนนั น ้ ร ้องไห ้และดิน ้ รนอย่างสุดฤทธิ์ เพือ ่ จะหนีไปให ้พ ้น แต่ตาหินแข็งแรงกว่า แกรวบเด็กซงึ่ ี งร ้องน่าเวทนาและด่าทอเอ็ดอึงไว ้ในอ ้อมแขนข ้างหนึง่ ใชมื้ อหนึง่ ถือพายผลักหัวเรืออก สง่ เสย จากฝั่ ง ไม่มใี ครอยูแ ่ ถวๆนั น ้ เลย เด็กสว่ นใหญ่แตกกระเจิงไปอยูไ ่ กล เพราะกลัวจะถูกตาหินจับ ่ กัน เหลือแต่ซอทีล ตัวไปเชน ่ ้าหลังใครๆอยู่ ก่อนทีจ ่ ะรู ้ว่าตัวเองทําอะไรลงไป ซอก็วงิ่ ขนานไป บนฝั่ งคลอง เขาตะโกนบอกตาหินว่า ―ปล่อยเด็กคนนัน ้ เถอะ ลุงจะจับเขาไปทําไม พ่อแม่เขาจะตามไปเอาเรือ ่ งลุงนะ‖ ี งนั น ―ฉั นจะต ้องเอาเด็กสักคนไปให ้ตาเติมดู‖ ตาหินพูด นํ้ าเสย ้ หมดหวังและแฝงอยู่ ด ้วยความเศร ้า

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 547

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ทําไมล่ะ...‖ ซอถาม ―เขากําลังจะตายอย่างทรมาน เพราะเขาคิดว่าฉั นจะอยูใ่ นโลกนี้ตอ ่ ไปโดยไม่มใี ครเป็ น ี ยิง่ กว่าความตาย ฉั นจึงมาทีน เพือ ่ นอีกเลย ความคิดนี้มันทรมานเขาเสย ่ ี่เพือ ่ ให ้ได ้เด็กสักคนไป บอกเขาว่า นีไ ่ งเพือ ่ นของฉั น...‖ ―ผมจะไปกับลุงเอง‖ ซอพูดโพล่งออกไป ทุกคนพากันนิง่ เงียบไปหมด แม ้แต่ตากินก็ ่ นัน แปลกใจนักทีซ ่ อขันอาสาเชน ้ ―ไปกันเถิด...‖ ซอพูดแล ้วลงไปนั่ งในเรือ ตาหินพายเรืออย่างเร่งรีบ ทัง้ สองคนไม่ได ้ พูดอะไรกันเลย เมือ ่ ไปถึงซอไม่มเี วลาสังเกตกระท่อมนั น ้ อย่างถีถ ่ ้วนนั ก เขารู ้เพียงว่ามันเป็ น บ ้านน ้อยทีร่ ่มรืน ่ มีลําคลองทีน ่ ํ้ าใสสะอาดลดเลีย ้ วไปข ้างกระท่อม มีเล ้าไก่และโรงวัวปลูกอยู่ ื่ หลากสแ ี ละดงดาวกระจายสเี หลือง ด ้านหนึง่ พืชผักสวนครัวงามสะพรั่งปะปนอยูก ่ ับแปลงบานชน เรืองรอง... ตาเติมพูดอะไรไม่ได ้แล ้ว ร่างผอมโซจมอยู่ใต ้ผ ้าห่มผืนใหญ่ มีแต่แววตาทีฉ ่ ายแวว อ่อนโยนเมือ ่ มองดูเพือ ่ นตัวโต ―แกได ้หลับบ ้างไหม...‖ ตาหินถาม ―แกรอฉั นอยูห ่ รือ...ฉั นไปรอเพือ ่ นทีศ ่ าลเจ ้า วันนี้ ้ ี้ ายังซอทีค โรงเรียนเลิกชา...เขามานี แ ่ ล ้วไง...‖ ตาหินชม ่ ก ุ เข่าอยูข ่ ้างๆ ―เขาไม่ได ้กลัวฉั นเหมือน ่ หม...ว่าฉั นก็ มเี พือ คนอืน ่ ...แกเห็ นแล ้วใชไ ่ นกับเขาบ ้างเหมือนกัน แต่คงจะไม่มเี พือ ่ นทีไ ่ หน ี เถิด หลับเสย ี แล ้วอย่าได ้เป็ นห่วงฉั นอีกเลย เชอ ื่ เถิดว่าฉั นจะมีชวี ต เหมือนแกอีกแล ้ว...หลับเสย ิ อยู่ต่อไป ฉั นจะไม่ตายอย่างไร ้สาระแน่ นอน หลังจากทีค ่ รั ง้ หนึ่งแกได ้ช ่วยฉั นไม่ให ้ฆ่าตัวตาย ...‖ ตาเต็มยืน ่ มือออกมาจับมือเพือ ่ นไว ้ แล ้วหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน ตาหินร ้องไห ้อย่าง ่ เงียบๆตลอดทางทีพ ่ ายเรือมาสงซอ เด็กน ้อยสะเทือนใจอย่างทีส ่ ด ุ เขาพูดกับตาหินเมือ ่ จะจาก กันว่า ―ผมเป็ นเพือ ่ นลุงได ้จริงๆนะ...เพราะว่าผมก็ไม่มเี พือ ่ นเลยเหมือนกัน ‖ ดูเหมือนคน อ่อนโยนจริงใจของซอจะแทงทะลุหัวใจของตาหินได ้ในทีส ่ ด ุ แกมองเด็กน ้อยอยูน ่ าน แล ้วพูด อย่างจริงจังว่า ―ขอบใจเธอมาก...แล ้วเราคงได ้พบกันอีก ฉั นจะไม่ลม ื เธอเลย‖ ่ วามจริง หลังความตายของตาเติม เกือบไม่มใี ครเคยเห็นตาหินทีไ่ หนอีก แต่นั่นไม่ใชค เลย แกทํานาในทีด ่ น ิ ผืนเล็กข ้างๆบ ้านเพียงลําพังตัวคนเดยว พ่อค ้าจะไปรับกระบุงตะกร ้าทีแ ่ ก สานมาจากกระท่อม เขาเป็ นคนเดียวทีไ่ ด ้พูดคุยกับแก และเอาเรือ ่ งของแกมาเล่าให ้คนอืน ่ ๆฟั ง ี ี ว่าตาหินเหมือนบ ้าใบไปเส ยแล ้ว แกขึน ้ ต ้นงานสานต่างๆแล ้วก็ ทงิ้ เสยครึง่ ๆกลางๆจนเกลือ ่ น กระท่อม คล ้ายกับไม่มค ี วามอดทนทีจ ่ ะทํ าให ้สําเร็ จได ้อีกต่อไป แกพูดน ้อยมาก ตากลวงแดง ่ นั น กลํา่ ราวอสูรกาย ตาแปะเจ ้าของร ้านชําเล่าเชน ้ แกบอกว่าถ ้าไม่ตด ิ ใจเครือ ่ งสานลายสวยของ ่ ี ตาหินจนยัง้ ใจไม่ได ้แล ้วละก็ แกก็จะไม่เสยงไปพบกับคนบ ้าน่ากลัวอย่างตาหินโดยเด็ดขาด ที่ ึ ใจหาย ศาลเจ ้ากลางทุ่งก็วา่ งโล่ง แกไม่เคยไปทีน ่ ั่ นอีกเลย ซออดไม่ได ้ทีเ่ หลียวแลหาและรู ้สก ทุกครัง้ วันหนึง่ ซอกลับบ ้านคํ่ากว่าทุกวัน เขาเดินเลียบไปบนฝั่ งตลิง่ สูงชันของฝั่ งคลอง แล ้ว เขาก ้เห็นตาหินพายเรืออยู่เดียวดายลัดเลาะไปใต ้เงากอไผ่ร่มครึม ้ สองฝั่ ง คลอง แกกําลังร ้อง เพลงเพลงหนึง่ ...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 548

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―โสนสเี หลืองเรืองรอง โรยกลีบลอยล่องตามสายนํ้ าไหลพายเรือน ้อยเลาะเลียบไปกับเพือ ่ นคูใ่ จ เอ่ยเอือ ้ นบทกวีออ ่ นไหวกลางสายลม... ี งเพลงค่อยๆเลือนหายไป หัวใจของซอกลับหนั กอึง้ เพลงนั น ้ ชา่ งเศร ้านั ก ขณะทีเ่ สย คืนนั น ้ เขาไปนอนกับลูกหมาทีก ่ องฟาง ระยะหลังลุงอ่วมไม่คอ ่ ยกลับมาบ ้าน เพราะแกเมาจน กลับมาไม่ไหว แต่บางทีแกก็สมัครใจทีจ ่ ะนอนอยูต ่ ามศาลริมทาง โดยไม่แยแสว่าซอจะคอยอยู่ หรือไม่ แกไม่เต็มใจให ้ซอเข ้าไปยุง่ เกีย ่ วด ้วย แต่แกก็เป็ นคนเดียวในโลกทีเ่ ด็กน ้อยรอคอย ซอ ี ํ้ าเงินบนท ้องฟ้ าที่ นอนบนฟางนุ่มๆคันๆ มีลก ู หมาเบียดตัวอยูข ่ ้างๆ เด็กน ้อยเพลินมองดวงดาวสน สุกสกาว ความเงียบแห่งท ้องฟ้ าทําให ้หัวใจของเขาค่อยๆสงบลง ดูเหมือนดวงดาวต่างมองลง มาทีเ่ ขา เห่กล่อมและปลอบโยนเขาด ้วยความเงียบอันอ่อนโยนและเข ้าอกเข ้าใจ เมือ ่ ซอหลับ เขาจึงฝั นว่าได ้ท่องไปท่ามกลางดวงดาวเหล่านั น ้ มันเป็ นความงามอันบรรเจิดจ ้า อบอุ่นและ สุกสว่าง และมั นใกล ้จนเหมือนเขาจะเอมมือ คว ้าไว ้ได ้ แต่ทั นใดดาวดวงหนึง่ ก็ดับลงอย่าง กะทันหัน และดวงอืน ่ ก็พากันดับมืดมิดไปทีละดวงทีละดวง ซอใจตืน ่ ตระหนกสุดขีด ความมืด และความหนาวจูโ่ จมเข ้ามารายรอบ ขณะทีด ่ วงดาวค่อยๆสูญลับดับหายไปโดยไม่เหลือร่องรอย ...ซอดิน ้ รนตะโกนร ้อง เด็กน ้อยสะอืน ้ ไห ้อย่างรุนแรงเมือ ่ ลุงอ่วมจับตัวเขาเขย่า ―แกร ้องไห ้ทําไม...‖ ชายผู ้ดุร ้ายร ้องตวาด ปล่อยมือจากตัวซอด ้วยท่าทีกระด ้าง ―ผมฝั นร ้ายฮะ...‖ ซอตอบและยังไม่วายสะอืน ้ ―เหลวไหลซะจริง...ฝั นร ้ายงัน ้ หรือ...‖ แกหัวเราะเหมือนเย ้ยหยัน ―ไม่มฝ ี ั นร ้ายหรอก มี แต่เรือ ่ งจริงทีโ่ หดร ้ายเท่านัน ้ ...‖ ลุงอ่วมพูดอย่างเกลียดชัง แกเข ้ามาใกล ้ซออีกเหมือนต ้องการ มองเขาให ้ชัด ๆ ซอถอยหนีด ้วยความกลั วจะถูก ทํ าร ้ายเอาเหมือ นทุก ครั ง้ แต่อันที่จ ริงแล ้ว ลุงอ่วมมองไม่เห็นเขาหรอก เพราะแกกําลังไม่สบาย ทันทีทันใดนั น ้ แกล ้มแผละลงมาเหมือน ของเหลวกองหนึง่ ร่างนั น ้ จมอยูบ ่ นพืน ้ ฝุ่ น ดูไม่เป็ นรูปเป็ นร่างเหมือนกระสอบเก่าๆขาดๆ ซอลุก ขึน ้ ด ้วยความตกใจถลันเข ้าไปประคอง แต่ลงุ อ่วมเหวีย ่ งเด็กน ้อยกระเด็นไป ้ ―ดูแลตัวแกเองให ้รอดก็แล ้วกัน แต่ไม่ต ้องมายุง่ กับข ้า...‖ แกคําราม แต่ตอนเชาแกก็ เป็ นไข ้จนลุกไม่ขน ึ้ ซอจัดข ้าวกับปลาเค็มวางไว ้ให ้แก แล ้วก็รบ ี ไปโรงเรียน เขาไม่แน่ใจนั กว่า ลุงอ่วมจะกินอาหารนั น ้ หรือไม่ บางทีแกคงเหวีย ่ งมันทิง้ ไป เพราะแกทนรั บความเอาใจใสใ่ ยดี จากใครไม่ได ้ แกไม่เคยยอมทีจ ่ ะเป็ นคนอ่อนแอให ้ใครๆเห็น เป็ นความทระนงเย่อหยิง่ ทีท ่ ําให ้ ึ ว่าอยูเ่ หนือคนอืน แกรู ้สก ่ ๆ โดยไม่มวี น ั ยอมก ้มหัวให ้ใคร... ่ แกบ ้าง แต่ก็ทําไม่ได ้ เขารู ้ว่าหัวใจของเขาโหยหาความรัก บางทีซอก็ชอบทีจ ่ ะทําเชน ั คนมากเพียงไร ทีโ่ รงเรียนซอจึงทําตัวดี เป็ นทีร่ ักใคร่ของเพือ จากใครสก ่ นๆและครูอาจารย์ เขา เรียนได ้ดี มีความจําเป็ นเลิศ และยังวาดรรูปได ้ดีอก ี ด ้วย บ่ายวันนั น ้ ครูบุญตาเรียกเขาให ้ไปหา แล ้วก็กอดเด็กชายไว ้แน่นแล ้วก็นงิ่ เงียบไปเนิน ่ นาน ซอเริม ่ รู ้ได ้ทันทีถงึ อันตรายทีจ ่ ะมาถึง เพราะ ั ปกติครูจะยิม ้ แย ้มอ่อนหวาน แต่วน ั นีค ้ รูมท ี า่ ทีอด ึ อัดอย่างเห็นได ้ชด ―มีอะไรหรือครับ ครู...ครูจะห ้ามไม่ให ้ผมเอาหมามาโรงเรียนอีกหรือเปล่า‖ ―ไม่ใชเ่ รือ ่ งนั น ้ ลูกรัก...เรือ ่ งพ่อเลีย ้ งของเธอ...เขาตายแล ้ว...เขาไปทํางานทัง้ ๆทีไ่ ม่ ี งครู สบาย ชว่ งทีแ ่ บกข ้าวสารขึน ้ รถบรรทุก เขาตกลงมา กระสอบข ้าวสารทับคอเขาหัก...‖ เสย ั เข ้า เพราะซอดิน ี งร ้องออกมา ขาดห ้วงไป อ ้อมแขนเรียวนัน ้ กระชบ ้ รนทีจ ่ ะวิง่ ออกไป...เขาสง่ เสย ิ้ หวัง แต่ตลอดเวลาทีเ่ ฝ้ าดูหลวงพ่อและผู ้ชายหลายคนจัดการ ครัง้ หนึง่ อย่างเดียว กับสัตว์ทส ี่ น ึ เจ็บปวดหรือโศกเศร ้า แต่เขาหนาว มันเป็ นความ ศพลุงอ่วม ซอไม่ได ้พูดอะไรเลย เขาไม่ได ้รู ้สก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 549

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี แล ้ว และเขา หนาวเย็นเยือกจับขัว้ หัวใจ บัดนี้มนุษย์คนเดียวในโลกทีเ่ ขาผูกพั นด ้วยตายเสย เหลือลําพังตัวคนเดียวอย่างแท ้จริงในโลกทีแ ่ ปลกตาและไม่คุ ้นเคยนี.้ .. ดูเ หมือ นยายจะมา แกมาเพราะแกจํ าเป็ นต ้องมา แกก่นด่าลุงอ่ว มอยู่ต ลอดเวลา จนกระทั่งพวกเขาจัดการเอาโลงศพเข ้าไปอยูใ่ นโกดังว่างๆอันหนึง่ ภายในสุสาน ข ้างวัดแล ้วโบก ปูนหยาบๆปิ ดทับไว ้ มีศพอืน ่ ๆเรียงรายอยูใ่ กล ้ๆกันนัน ้ ซอได ้แต่หวังว่าบางทีลงุ อ่วมคงจะไม่เหงา นักในโลกของความตาย ศพทีอ ่ ยูใ่ กล ้ๆกันนัน ้ เป็ นศพของนายพลบนักการบนสถานีอนามัย แกไม่ ถูกกับลุงอ่วม เพราะลุงอ่วมด่าแกว่าเป็ นแค่ขข ี้ ้าคนหนึง่ แต่ทําตัวอย่างกับขุนนางใหญ่ ฉะนั น ้ แม ้ ตายไปแล ้วซอก็ไม่แน่ใจนักว่าทัง้ สองคนจะคุยกันได ้ อีกศพหนึง่ เป็ นของนางสําอางซงึ่ ถือตัวนั ก มักจะด่าลุงอ่วมอยูเ่ รือ ่ ยๆ ว่าไม่มค ี า่ เทียบเท่าแม ้แต่หมาตัวหนึง่ ของเธอ...ศพคนอืน ่ ก็ล ้วนห่าง ี ทัง้ นัน เหินไม่ ชอบหน ้ากันเสย ้ นีถ ่ ้าลุงอ่วมตายแล ้วยังโวยวายได ้ แกคงก่นด่าทุกคนทีเ่ อาศพแก มาไว ้ทีน ่ ี่ อาจจะไม่เว ้นแม ้แต่หลวงพ่อ...แต่ความตายคือความเงียบอันยิง่ ใหญ่ ซอเฝ้ ารอให ้ ลุงอ่วมลุกขึน ้ มาเอาเรือ ่ งกับผู ้คนแบบทีแ ่ กชอบทํ า แต่สงิ่ นั น ้ ก็ไม่มท ี างจะเกิดขึน ้ ได ้เลย ซอไม่ ี แล ้วพาไปจากทีน เห็นศพลุงอ่วม เพราะหลวงพ่อรัง้ ตัวเขาไปกอดไว ้เสย ่ ั่ น สัมผัสอ่อนโยนและ ่ ท่าทีกรุณาของท่านเกือบทําให ้ซอนํ้ าตาไหล...ซอเพิง่ ตระหนั ก ว่าเขาก็เป็ นเหมือนลุงอ่วมเชน กัน เขาไม่ชอบให ้ใครมาใสใ่ จสงสารด ้วยอาการเอิกเกริกต่างๆแบบทีย ่ ายทํ า เมือ ่ พาเขาไปกิน ้ นสงบสงัด ข ้าวเย็นทีบ ่ ้าน ซอจึงพูดกับใครๆน ้อยนั ก ครัน ้ มืดคํ่าเขาก็ เลาะลัดทุ่งนาไปยังป่ าชาอั ของวัด ทีน ่ ั่ นมืดครึม ้ และวังเวง ก ้ามปูชราแผ่กงิ่ ก ้านสาขาราวกับหลังคาสเี ขียวหม่น มันโปรย ี มพูห ล่นโรยอยู่ร ายรอบ ขณะที่ใบเล็ ก ๆเขีย วขลับเงีย บหลับเหมือ นเด็ ก เล็ ก ๆที่ กลีบดอกส ช ้ เหนื่อยล ้า มะขามยักษ์ ยน ื ต ้นเรียงรายราวกับผู ้คุมตัวโตเฝ้ าป่ าชาแห่ งนั น ้ แนวต ้นพิกุลก็คงอยู่ ใกล ้ๆกัน เพราะซอได ้กลิน ่ หอมเศร ้าๆลอยรืน ่ มาตามลม ซอปูผ ้าห่มลงบนโกดังทีเ่ ก็บศพของ ลุงอ่วมแล ้วนอนลง ลูกหมาของเขาแยกย ้ายกันนอนใกล ้ๆนั น ้ มีกลิน ่ สาบสางกระตายไปทั่ว เจ ้า ี งหอนโหยหวน เสย ี งนั น หมาเหล่านัน ้ เทีย ่ ววิง่ ซุกๆดมๆ แล ้วก็พากันสง่ เสย ้ ลอยผ่านความมืดยาม คํา่ คืนออกไปอย่างแสนเศร ้า ซอไม่รู ้ว่าทําไมหมาจึงหอน มันได ้กลิน ่ ความตายกระมัง มันหอนรับ ี งหอนออกไปบ ้าง เพือ ชว่ งกันเนิน ่ นานจนซอเกือบจะสง่ เสย ่ ปลดปล่อยความสับสนทรมานทีอ ่ ัด แน่นอยูใ่ นใจ แต่เขาก็เพียงนอนอยูน ่ งิ่ ๆ ศพลุงอ่วมเหยียดยาวอยูใ่ ต ้ร่างเขา แม ้จะตายจากกันไป ึ สบายใจทีไ่ ด ้นอนอยูใ่ กล ้ๆแก แล ้ว แต่ซอก็ยังไม่มเี รือ ่ งจะพูดกับลุงอ่วมอยูน ่ ั่ นเอง แต่เขาก็รู ้สก ึ ทีด ้ ซงึ่ นับเป็ นความรู ้สก ่ ท ี ส ี่ ด ุ ระหว่างแกกับเขาเท่าทีเ่ คยมีมาในอดีต ซอนอนหงายใชแขนรองใต ้ ี ศรษะรอดวงจั นทร์ขน ึ้ เงาของนกกลางคืนโฉบผ่านมาแล ้วกรีดร ้องแหลม ศพทุกศพยังคงนิง่ ่ กัน...จนกระทั่งมีเสย ี ง ฝี เท ้าใครสัก สนิท ซอจึงคิดว่าตนเองก็ไม่น่าจะตกอกตกใจอะไรด ้วยเชน คนมาหยุดอยู่ พลางฉายไฟมาทีเ่ ขา ซอจึงลุกขึน ้ นั่ งชันเข่า หลวงพ่อนั่ นเอง...ท่านสวมสบงตัว เดียว พาดผ ้าคลุมไว ้บนไหล่ มองดูเด็กน ้อยแน่วนิง่ โดยไม่ได ้เอ่ยเอือ ้ นสงิ่ ใด ซอไม่รู ้หรอกว่า ท่านพูดไม่ออกนั่นเอง เป็ นนานท่านจึงเอ่ยขึน ้ ว่า ่ นีท ―เจ ้าทําเชน ้ ําไมเด็กเอ๋ย...เพือ ่ อะไรกัน...‖ ―ผมอยากอยูเ่ ป็ นเพือ ่ นลุงครับ...ให ้ผมอยูเ่ ถอะครับ...‖ ซอตอบ ―เขาตายแล ้ว เขาพ ้นไปจากทุกสงิ่ ทุกอย่างในทางโลก‖ หลวงพ่อบอก ―ผมกลัวเขาจะเหงาอีก...ตอนทีย ่ ังไม่ตายเขาก็เหงามามากพอแล ้วฮะ‖ ซอแย ้งเบาๆ ี หาย หมาพวกนี้มันยังไม่ ―หลวงพ่อไม่วา่ ใชไ่ หมฮะ หากผมจะนอนทีน ่ ี่...ผมจะไม่ทําอะไรให ้เสย ค ้นกับกลิน ่ ป่ าชา้ แต่ผมว่าอีกไม่นานมันก็จะคุ ้นละครับ...‖ อีกครัง้ ทีห ่ ลวงพ่อนิง่ ไป ในทีส ่ ด ุ ท่านก็ พูดขึน ้ ว่า ―เอาเถิด...หลวงพ่อจะอยูค ่ ย ุ เป็ นเพือ ่ น‖ แล ้วซอก็หลับไป เขาไม่รู ้ว่าหลวงพ่อจากไปตอนไหน แต่ขา่ วทีเ่ ขาไปนอนเพือ ่ น ้ แพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็ ว ซอรู ้สก ึ ว่าทุกอย่างเกีย ลุงอ่วมทีป ่ ่ าชาก็ ่ วกับตัวเขาต่างไปจาก ื ก็มองเขาอย่างหวั่นเกรงและ หลีกเลีย เดิม แม ้แต่เพือ ่ นๆทีส ่ นิทกันมากทีส ่ ด ุ อย่างเจ ้าเสอ ่ งทีจ ่ ะ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 550

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เข ้าใกล ้ซออย่างแต่กอ ่ น คุณครูทส ี่ อนก็ลอบมองมาบ่อยครัง้ ด ้วยแววตาทีม ่ ค ี ําถาม ในวันต่อๆมา เหตุการณ์เลวร ้ายลงไปอีก เมือ ่ เขาทําให ้เด็กหญิงคนหนึง่ ร ้องกรี๊ ดแล ้วก็เป็ นลมไป เพราะจู่ๆก็ โผล่ออกมาจากมุมเสาเพือ ่ ล ้อเธอเล่นเหมือนที่เคยชอบทํา แต่ครัง้ นี้การล ้อเล่นกลับกลายเป็ น อาชญากรรม เมือ ่ เห็นร่างของเพือ ่ นอ่อนปวกเปี ยกอยูใ่ นอ ้อมแขนของคุณครู และทุกคนมองดู ี ทีอ เขาราวกับจะกล่าวโทษ ซอก็วงิ่ ออกมาจากทีน ่ ั่ น เป็ นครัง้ แรกทีเ่ ขาคิดถึงการหนีไปอยูเ่ สย ่ น ื่ ึ เศร ้า...เพราะเขาไม่รู ้ว่าเขาควรไปสูท ่ ไี่ หน... ...และความคิดนัน ้ ทําให ้ เด็กน ้อยรู ้ศก ้ ง่ ค่อนวัน แฝงเร ้นตัวอยูเ่ หมือนเงาเล็กๆของใบไม ้ มี จากนั น ้ ซอเก็บตัวอยู่ในป่ าชาครึ เพียงหลวงพ่อเท่านัน ้ ทีจ ่ ะไม่ทําให ้เขารีบหนีไป พวกผู ้หญิงพากันร ้องไห ้เมือ ่ ฟั งเรือ ่ งของเขา ตา ่ กัน เมือ หินก็รู ้ข่าวนี้ด ้วยเชน ่ พ่อค ้าร ้านชําพายเรือไปรับเครือ ่ งสานจากบ ้านของแก ชายตัวโตนั่ ง นิง่ ครุน ่ คิดอยูค ่ รึง่ ค่อนวัน คืนต่อมาเมือ ่ ซอเฝ้ ามองดวงเดือนลอยเลือ ่ นเหนือทิวไผ่ชายคลอง เงา ของหลวงพ่อก็ปรากฏขึน ้ พร ้อมกับใครอีกคนทีร่ ป ู ร่างใหญ่โตยืนอยูข ่ ้างหลัง... ―ดูซ.ิ ..ว่าหลวงพ่อพาใครมา...‖ หลวงพ่อพูด ―ฉั นเอง...เธอคงจําฉั นได ้...เพราะฉั นก็ไม่มเี พือ ่ นทีไ่ หนในโลกเหมือนกัน...‖ ตาหินเอ่ย ึ หวัน ึ ว่าตัวเองสําลักก ้อนสะอืน ด ้วยความรู ้สก ่ ไหว ซอหายใจแรง เขารู ้สก ้ ขณะโผเข ้าหาอ ้อมแขน แข็งแรงทีก ่ างออกรับ เด็กน ้อยรํ่าไห ้ราวกับจะขาดใจตาย เขาพูดรําพันทัง้ ทีไ่ ม่มใี ครฟั งรู ้เรือ ่ งว่า เขาพูดอะไร เพราะคําพูดเหล่านัน ้ เจืออยูด ่ ้วยแรงสะอืน ้ จากความเจ็บปวดนานาประการ ตาหินได ้ แต่กอดร่างน ้อยไว ้แนบแน่นราวกับว่านั่นคือการปลอบโยนเพียงอย่างเดียวทีแ ่ กรู ้จัก.... ้ นต่อมา แกแบกเด็กน ้อยขึน ตาหินพาซอไปอยูก ่ ับแกในเชาวั ้ บ่าเดินลัดเลาะทางเดิน ้ อ ่ งลอดกิง่ ไม ้ลงมาอ่อนอุน เล็กๆทีม ่ แ ี สงแดดยามเชาส ่ กระท่อมหลังเล็กเปลีย ่ นไปจากเดิมมาก ยังคงมีสวนผักทีห ่ ลังบ ้าน แต่ไม่มด ี อกไม ้หลงเหลือยูอ ่ ก ี เลย บนบ ้านมีงานจักสานทีเ่ ริม ่ ต ้นไว ้ ครึง่ ๆ เหมือ นที่ต าแปะเล่า เมื่อ ไปถึงตาหินบอกให ้ซออาบนํ้ า อาบท่า กินอาหารที่แกจั ด ให ้ ื้ ผ ้าทีด สว่ นตัวแกลากเอาหีบใบใหญ่ออกมาเปิ ด หยิบเอาเสอ ่ ท ี ส ี่ ด ุ ออกมาแต่งตัว แกโกนหนวด และเล็มผมจนดูเรียบร ้อย แล ้วพาซอลงเรือไปสง่ ทีโ่ รงเรียน ทีน ่ ั่ นแกเดินเข ้าไปหาครูใหญ่ทล ี่ ก ุ ขึน ้ ยืนต ้อนรับอย่างให ้เกียรติ เมือ ่ การสนทนาจบลงพวกเขาลุกขึน ้ จับมือกันราวกับสภาพบุรษ ุ ่ มภาพเขียนในโบสถ์เก่าทีช ึ แต่สงิ่ ทีด ่ ท ี ส ี่ ด ุ เกิดขึน ้ เมือ ่ ตาหินรับปากจะชว่ ยซอ ่ ํารุดสก กร่อนตามทีห ่ ลวงพ่อขอร ้องแกมบังคับ แกจึงขลุกอยูท ่ โี่ บสถ์ทัง้ วัน ซอจะป้ วนเปี้ ยนอยูใ่ กล ้ๆแก ี งเอ็ดอึง ทีน ในชว่ งพักกลางวัน และหลังโรงเรียนเลิก พร ้อมๆกับกลุม ่ เพือ ่ นทีต ่ ามมาเล่นตีจ ่ ับเสย ่ ี่ เองทีว่ อเริม ่ เรียนรู ้ทีจ ่ ะวาดลายกนกสามตัว โดยเลียนแบบจากงานตาหิน แล ้วยังมีลายไทยอืน ่ ๆ อีก ลายเกลียวใบเทศต่างๆ ซอเริม ่ พินจ ิ พิเคราะห์และหลงรักพวกมันอย่างถอนตัวไม่ขน ึ้ ในเวลา ว่างเขาจะใชนิ้ ว้ มือขีดเขียนลายเหล่านั น ้ ลงบนพืน ้ ฝุ่ น ลบมันทิง้ แล ้วก็เขียนขึน ้ ใหม่นับเป็ นร ้อยๆ ครัง้ เพือ ่ นๆมักรุมล ้อมชมเชย ตาหินมองดูด ้วยความหวัง แต่ก็ด ้วยความเคร่งขรึม... จนวันหนึง่ ซอหยิบตะกร ้าทีส ่ านทิง้ ไว ้ครึง่ ๆของตาหินมามองดูแล ้วค่อยสอดร ้อย สาน ้ ลายขึน ้ เป็ นรูปทรง หากผิดพลาดก็รอ ื้ ขึน ้ สานใหม่ เขาใชเวลาเนิ น ่ นานเพือ ่ งานเหล่านั น ้ ตาหินก็ ่ นั น เพียงแต่มองดูโดยไม่ได ้พูดอะไร และเด็กชายก็ชอบทีจ ่ ะให ้มันเป็ นเชน ้ ทุกอย่างดําเนินไปใน ความเงียบ บางคราวเขาก็แอบรือ ้ กระบุงตะกร ้าของตาหินที่สานเสร็ จแล ้วออกเพือ ่ จะดูวา่ มั น ่ นี้ ตาหินก็เพียงแต่ยม ่ สอดสานเข ้าด ้วยกันอย่างไร เมือ ่ เขาทําเชน ิ้ ๆ โดยไม่เอ่ยวาจาอย่างไรเชน ํ เคย และแล ้วเด็กน ้อยก็อัศจรรย์ใจทีพ ่ บว่าเขาสามารถทํ ามันได ้จนสาเร็ จ แน่ละ มันบิดเบีย ้ วไป บ ้าง แต่ซอก็ตงั ้ ใจว่าจะทําให ้ดีขน ึ้ อีกในคราวหน ้า... เขาเดินลงไปหาตาหินทีใ่ นสวนผัก ยืน ่ ตะกร ้าทีส ่ านเสร็จให ้แกดู เขาเห็นแววตาของตา หินเต็มไปด ้วยความภาคภูมใิ จ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 551

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ในทีส ่ ฉ ุ ั นก็เจอคนทีร่ ักฉั นแล ้วละ...‖ แกพูด ―ลุงหมายถึงอะไรฮะ‖ ซอถาม ―เมือ ่ ครัง้ ทีฉ ่ ั นมาอยูก ่ ับตาเต็มทีน ่ ี่ใหม่ๆ ฉั นเกือบไม่ได ้พูดกับเขาเลย‖ ตาหินเล่าเบาๆ เหมือนแกกําลังพูดให ้ตัวเองฟั ง ―ไม่วา่ เขาจะดีกับฉั นเพียงไร ฉั นก็ไม่เคยยอมรับเขา ฉั นขาด ื่ ใจในมนุษย์น่ะ เอง ฉั นทํ างานตอบแทนทีเ่ ขาให ้ที่นอนทีก ความเช อ ่ น ิ แต่ฉันไม่เคยต ้องการ ิ้ ได ้แต่คด ่ เดียวกับวันทีไ่ ด ้มาถึง ตา เกีย ่ วข ้องใดๆกับเขาทัง้ สน ิ ว่าวันหนึง่ ก็จะจากไปเงียบๆ เชน เต็ มเป็ นคนมากนํ้ า ใจ เขาไม่เ คยไต่ถ าม ไม่เ คยบั งคั บ แต่เ ขาพยายามจะเป็ นเพื่อ นกับ ฉั น ตลอดเวลา เพราะเขาเป็ นคนพิการ และไม่มเี พือ ่ นทีไ่ หนอีกเลย เขารักงานทีเ่ ขาทํา ถ ้าเธอเห็นส ี หน ้าเขาขณะสานตะแกงสักใบ เธอจะรู ้ว่าเขามีความสุข ดูสงบไม่ตา่ งจากเขากําลังปฏิบัตส ิ มาธิ ฉั นมีความรู ้เรือ ่ งการวาดภาพ เพราะว่าฉั นเรียนมาอย่างดีจากตาของฉั นซงึ่ เป็ นชา่ งใหญ่ แต่ฉัน จะเขียนลวดลายต่างๆด ้วยอารมณ์เกรีย ้ วกราด เพราะฉั นเกลียดทุกอย่าง ตาเต็มจะมองเห็นความ ั เจน แล ้วเขาก็เริม ์ ย่างหนึง่ กับฉั น เขาจึงเริม บ ้าคลั่งของฉั นได ้ชด ่ เล่นเกมสอ ่ สานงานไว ้ครึง่ ๆ ทิง้ ไว ้จนเกลือ ่ นบ ้าน โดยไม่เอ่ยปากว่าอะไร ฉั นได ้ตามองดูอย่างสงสัย แล ้ววันหนึง่ ฉั นก็ทําเหมือน ทีเ่ ธอทํา ฉั นหยิบงานเหล่านัน ้ ขึน ้ มาดูแล ้วสานต่อจนเป็ นรูปเป็ นร่าง ฉั นกับเขากลายเป็ นเพือ ่ นรัก กันตัง้ แต่วน ั นัน ้ ...สําหรับเขาแล ้วนั่ นคือวิธก ี ารสร ้างความสัมพันธ์ของเรา เมือ ่ เขาตายจากไป ทุก ํ ครัง้ ทีค ่ ด ิ ถึงเขาฉั นก็ทงิ้ งานไว ้ครึง่ ๆ เพราะไม่อาจสงบใจทํ าให ้มันสาเร็ จได ้ จนกระทั่งเธอมา... เด็กเอ๋ย...‖ ตาหินร ้องออกมา แกลูบผมเขาแล ้วก็ไม่พด ู อะไรอีก... ทีต ่ ลาดนั ดยามเย็นของฤดูร ้อนนั น ้ คึกคักเหมือนเคย ตาหินหอบเครือ ่ งจักสานมาสง่ ให ้ พ่อค ้า แกทําทุกย ิ า่ งอย่างแคล่วคล่องราวกับได ้เคยทํ าอย่างนั น ้ มาตลอดชวี ต ิ ก็ไม่ปาน ทุกๆคนก็ ยิม ้ แย ้มให ้แก เพราะรู ้ว่าแกยอมเปลีย ่ นแปลงตัวเองก็เพือ ่ จะเป็ นพ่อทีด ่ ใี ห ้กับเด็กน ้อยคน หนึง่ ที่ ี จากความรัก แกรักนั่ นเอง ทุกคนรู ้ว่านั่ นเป็ นการอุทศ ิ ตนทีย ่ งิ่ ใหญ่ ไม่มส ี งิ่ ใดเป็ นรางวัลนอกเสย ซอยืน อยู่ทห ี่ น ้าร ้านขายปลาทองเหมือนวันก่อ นทีเ่ ขาเคยถอยมาชนกับตาหิน แต่วันนี้ตาหิน ไม่ได ้ใจลอย แกเดินมายืนอยูข ่ ้างๆเขา ยืน ่ มือใหญ่โตมาให ้ ซอเงยหน ้าขึน ้ มองหน ้าชายชรายิม ้ ให ้แล ้ววางมือเล็กๆของเขาลงไปในมือนั น ้ ด ้วย ความไว ้วางใจ แล ้วพวกเขาก็ลงเรือกลับบ ้าน ด ้วยกัน... เรือลําเล็กเล็ดลอดผ่านเงามืดอันอ่อนนุ่มของกอไผ่ ซอไม่เคยหวาดกลัวความมืดใดๆ ้ เ่ ขาเคยไปอยูเ่ ป็ น เพือ อีกเลย แม ้บางครัง้ เขาจะฝั นถึงความมืดอันอ ้างว ้างของป่ าชาที ่ นลุงอ่วม แล ้วสะดุ ้งตืน ่ ด ้วยความตกใจ แต่เขาก็จะหลับสนิทต่อไปอีกราวกับเจ ้าชายตัวน ้อย จนกว่าจะด ้ยิน ตาหินลุกขึน ้ และร ้องเพลงง่ายๆแบบทีแ ่ กชอบขณะเดินลงไปในสวน สงิ่ นั น ้ ชา่ งดีสําหรับหัวใจนั ก ้ ้ ่ มันอาจเป็ นยามเชาในฤดู ร ้อนทีแ ่ สนธรรมดาสําหรับคนอืน ่ แต่กับเด็ กน ้อยแล ้ว นี่คอ ื ยามเชาที เปี่ ยมล ้นด ้วยความหมายแห่งชวี ต ิ อย่างแท ้จริงเท่าทีเ่ ขาเคย รู ้จัก ซอยิม ้ กับตัวเองอย่า งอุ่นใจ ่ ึ ี งร ้องเพลง เพราะเขาแน่ ใจว่าตาหินผู ้ซ งป่ านนี้ค งกํ าลั งก ้มตั วอยู่เหนือ แปลงผั ก และส ่ง เส ย ึ อย่างนีด ่ กัน... กระท่อนกระแท่นก็คงรู ้สก ้ ้วยเชน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 552

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๘๗ เรือ ่ งสน

"ทางเดินในงานศพ" โดย วธูจร

ฉ ันนอนไม่หลับร่วมสามคืนแล ้ว...ตัง้ ใจว่า คืนนี้ต ้องนอนให ้หลับ ขอพักผ่อนให ้เต็มที่ ั ที คิดขณะตักนํ้ ารดราดร่างกายให ้เย็นชน ื่ ของเนือ สก ้ นํ้ านั น ้ ขับไล่ความอ่อนเพลียให ้ละลายไป ี ําใหม่เอีย ื้ มาให ้นั น ชุดส ด ่ มที่แม่หาซอ ้ ได ้สวมทั บร่างอั นอ่อนระโหยของฉั น ภาพ ี ่ว ง บนดวงหน า้ ของฉั น สะท ้อนในกระจกเงายั ง ฉายให ้เห็ น ดวงตาคู่ห มอง ขอบตาซํ้ าเป็ นส ม ิ ี่ ว่าแล ้ว แต่ยังไม่มใี ครคลุกตืน นาฬกาแขวนผนั งเรือนเก่าของบอกเวลาตีสก ่ สักคน ฉั นจึงค่อยๆ ี ง เดิน ลงบั น ไดบ ้านไม ้ยกใต ้ถุ น สูง อย่า งเรือ นแถบ ก ้าวข ้ามธรณี ป ระตูแ ล ้วหั บ บานลงเบาเส ย ชนบทดัง้ เดิม จากนัน ้ ก็ตด ิ เครือ ่ งรถมอเตอร์ไซค์ ขับทะยานฝ่ าเยียบเย็นในความมืดของฤดูหนาว ไปสูว่ ด ั ซงึ่ อยูไ่ กลออกไปราวสามกิโลเมตร ึ เซาเหมือนอย่างเคย เสย ี งว่าธนูดังอี.๋ .อ่อ...อี.๋ .. เวิง้ ฟ้ าก่อนรุ่งอรุณจะมาเยือนนั น ้ ดูซม อ่อ แว่วลอยละเลียดในสายลม ดาวเหนือนั่นก็เหมือนกะพริบวับวาวอยูไ่ กลสุดสายตา จวนถึงวัดแล ้ว แลเห็นแสงจากดวงไฟวอมแวม เงาตะคุม ่ ใต ้ต ้นมะขามใหญ่ใกล ้ศาลา ไหวสา่ ยไปมา คงเป็ นคนกําลังหุงข ้าวกระทะใหญ่เตรียมไว ้เลีย ้ งแขกคน ฉั นดับเครือ ่ งรถแล ้วเพ่ง สายตาฝ่ ามือ อึม ครึม ของบรรยากาศไปยั งกลุ่ม คนเหล่า นั ้น วาบแรกเหมือ นกํ าลังจ ้องมอง ี ํ้ าเงิน ทีจ ่ ชา้ ปล่อยให ้นํ้ าซม ึ ในเนื้อกระดาษจน ภาพเขียนสน ่ ต ิ รกรวาดตวัดปลายพู่กันอย่างแชม ี ั เป็ นสออ ่ นๆดูมัวซว กลิน ่ ข ้าวเดือดโชยมาพร ้อมกับสายลมอ่อน หอมเตะจมูก ยวนให ้กระเพาะอาหารบีบตัว เรียกร ้องรสชาตินุ่มลิน ้ นั น ้ แต่ฉันกลับเดินตรงไปยังศาลาการเปรียญหลังใหม่ ซงึ่ เป็ นทีต ่ ัง้ ของ โลงศพ ี อง ดอกธูป-เทีย น ถูก จุดไว ้ตลอดเวลา ปล่อ ยสายควันม ้วนตรงหน ้าโลงไม ้สลัก สท ประดับด ้วยพวงหรีดทัง้ ดอกไม ้สดและดอกไม ้แห ้งหลายพวง แต ้มแต่งด ้วยไฟกะพริบดวงน ้อยๆ ่ ดอกไม ้สดทีจ ทีผ ่ ลัดสวี บ ู วับอยูไ ่ ม่หยุดหย่อน ฉั นสังเกตเห็นชอ ่ ัดไว ้หน ้าโลงศพเริม ่ เฉาแล ้ว จึง ื่ ขึน ได ้จัดการปลิดกลีบดอกชํ้าๆทิง้ ไป แล ้วพรมละอองนํ้ าจนพราวทั่ว สง่ ประกายสดชน ้ มา ภาพถ่ายของพ่อทีต ่ ัง้ เด่นข ้างโลงศพมองดูเศร ้าสร ้อย ใบหน ้านั น ้ ยังเหมือนคนแบก ึ ความทุกข์ไว ้อย่างหนั กหน่วงตลอดมา ฉั นก ้มลงกราบครัง้ หนึง่ แล ้วนิง่ มองดูฉากเบือ ้ งหน ้า รู ้สก ี้ ัด เหมือนนํ้ าตาคลอ นั ยน์ตาพร่ามัวราวตืน ่ ตะลึงอยูก ่ ับเริงระบําของความจริงและความฝั น ทีช ่ ช ้ ลงไปไม่ได ้ ร่างเบาโหวงเหมือนตืน ่ ขึน ้ กลางดึกสงัด เฮอ...ถึ งอย่างไรก็มงี านทีต ่ ้องทํ าอีกหลาย ํ อย่าง ฉั นจึงสารวจดูความเรียบร ้อยอีกครัง้ แล ้วลุกไปชงกาแฟขมๆมานั่ งจิบคลายหนาว

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 553

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี น ้า คนทีน ่ อนเฝ้ าศพเริม ่ ลุกขึน ้ มาบ ้างแล ้ว แต่วงไพ่ ไฮโลยังคงนั่ งตรึงอยูก ่ ับทีด ่ ้วยสห ี งดังเฮเป็ นพักๆ สลับกับเสย ี งคนในครัวร ้องสงั่ งานกันเอ็ดตะโร เคร่งเครียด สง่ เสย ี มอยู ้ ฟ้ าคลายความมืดลงบ ้างแล ้ว ดวงอาทิตย์ฉายสส ไ ่ กลโพ ้น หลายคนคงหลับใหล ี ในเยียบหนาวของรุง่ สาง บางคนลืมงุน ่ ง่วงด ้วยพาชวต ิ ไล่ตามภาระของงานตรงหน ้า ้ ้ไปชว่ งล ้างกระโถน อาจัน ญาติห่างๆของฉั นเดินเข ้ามาถาม ―ว่างไหม‖ แล ้วใชให เตรียมไว ้ ฉั นรีบลุกไปทําตามอย่างตืน ่ ๆ เพราะกําลังคิดจะไปปลุกแม่ รวมถึงคนอืน ่ ทีน ่ อนในบ ้าน ให ้เตรียมตัวมาวัด เมือ ่ จัดการกับกระโถนเรียบร ้อยแล ้ว ย่าก็ลก ุ ตืน ่ จากผ ้านวม หันรีหันขวางร ้องเรียกให ้ ฉั นชว่ ยพยุงเข ้าห ้องนํ้ า จากนั น ้ ก็ สั่งให ้เก็ บกวาดศาลาจนเรียบร ้อยดีก่อน ถึงจะหงุดหงิดบ ้าง ด ้วยกังวลถึงลูกชายของฉั น บางทีแกอาจตืน ่ แล ้ว ร ้องหิวนม อย่างนัน ้ ก็เถอะ ฉั นไม่กล ้าปฏิเสธ ฟ้ าแจ ้งแล ้ว ลมหนาวโชยหวีดหวิวเป็ นจังหวะกรีดผิวเนื้อ เครือ ่ งสายลายซอบรรเลง ี งสรรพชวี ต ประสานเสย ิ ในห ้วงยามนี้ เมือ ่ ปลีกตัวจากงานปั ดกวาดเหล่านั น ้ ได ้ก็รบ ี กลับบ ้าน และก็เป็ นอย่างทีค ่ ด ิ ลูกชายวัย ื้ สด ี ําขึน ี งร ้องนั น ขวบเศษร ้องลั่นบ ้าน ฉั นรีบอุ ้มลูกแนบอก ถลกเสอ ้ เปิ ดนมให ้แก เสย ้ จึงเงียบลง ได ้ ี งสวดบาลีลอยกระจายไปทั่วบริเวณวัด ในศาลาการเปรียญเนืองแน่นด ้วยผู ้คนทีม เสย ่ า ร่วมงาน บ ้างนั่ งพั บเพีย บพนมมือ บ ้างจูงลูกหลานมาด ้วย สว่ นฉั นลงมานั่ งใต ้ต ้นมะขามใหญ่ กําลังจะป้ อนข ้าวลูก แกเป็ นเด็กไม่ชอบกินข ้าว บางคนว่า กินยากนอนยาก ซงึ่ ก็เป็ นความจริง ที่ สําคัญคือติดแม่มากจนไม่ยอมให ้ใครอุ ้มง่ายๆ วันนี้เป็ นวันเผาศพพ่อ งานบริการต่างๆคงวุน ่ วายมาก ฉั นคิดถึงความเหนื่อยล ้าทีก ่ ําลัง จะตามมาหลังเสร็จงาน คงชว่ ยอะไรไม่ได ้มากนั ก เพราะลูกชายก็แสนซนเหลือเกิน ึ เย็นยะเยือกไปทัง้ ร่างกาย จึงอุ ้มลูกชาย ลมหนาวพัดวนไปมาหลายระลอกแล ้ว จนรู ้สก หลบหนาวลมในศาลาการเปรียญ แล ้วให ้นมแกกระทั่งหลับไป ึ อีกครัง้ แต่ผู ้คนต่างก็ทยอยเข ้ามาไม่ขาด ความเหนื่อยอ่อนเริม ่ ไต่เข ้ามาในความรู ้สก ชว่ ง จนย่าซงึ่ มีหน ้าทีร่ ับไหว ้แขกขอตัวนอนพัก แล ้วเรียกป้ าให ้มาทําหน ้าทีแ ่ ทน ถ ้อยสนทนา ้ ย ี ง ระหว่างป้ ากับแขกทีม ่ าร่วมงานดังขึน ้ พร ้อมรอยยิม ้ ขัดเขินตามแบบฉบับของเจ ้าภาพ สุมเส ั ครัง้ บางคนทีไ่ ม่สนิทชด ิ เชอ ื้ กันนั กก็เอ่ยถามถึงลูกของพ่อ แสดงความเวทนาก็ไม่เคยหายไปสก ว่ามีกันกีค ่ น ป้ าตอบไป มีลก ู สาวสองคน คนน ้องนัน ้ กําลังเรียนแพทย์ใกล ้จบแล ้ว แล ้วก็ชไี้ ปทาง น ้องสาวของฉั น ซงึ่ นั่ งติดกัน คอยชว่ ยป้ าหยิบจับอะไรนิดหน่ อย เธอก็ยกมือไหว ้ บางคนหยุด ี การงานของฉั น ฉั นก็ได ้แต่ คําถามของเขาเพียงนั น ้ แล ้วคุยเรือ ่ งอืน ่ ต่อ แต่บางคนถามถึงอาชพ ยิม ้ ๆ... ฉั นเห็นว่าป้ าคงอับอายทีจ ่ ะตอบคําถามหรือแนะนํ าฉั นกับแขกคน ฉั นจึงเลีย ่ งเดินไป ทางอืน ่ คิดไปเรือ ่ ยเปื่ อย หากฉั นไม่มางานศพพ่อ ป้ าหรือใครบางคนอาจตอบคําถามว่า พ่อมีลก ู สาวคนเดียว ซงึ่ กําลังเรียนแพทย์ สมกับพ่อทีม ่ ต ี ําแหน่งการงานใหญ่โต มีคนนั บหน ้าถือตาเต็ม ไปหมด แต่นั่นก็แค่คํานึงทํานองน ้อยใจของผู ้หญิง ี งลูกชายร ้องจ ้า ผู ้คนต่างพากันเหลียวมองหาแม่เด็กน ้อยเลิกลั่ก ฉั นจึงรีบอุ ้มลูก เสย ื้ ให ้ลูกได ้ดูดนม พลาง ออกมาแล ้วขยับถอยจากกลุม ่ คน นั่ งแอบมุมหนึง่ ของศาลา แล ้วเปิ ดเสอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 554

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื่ ในเอกสาร โอนตัวไปมาให ้แกอารมณ์ดข ี น ึ้ ขณะนัน ้ ลุง พีช ่ ายคนรองของพ่อก็เรียกให ้ไปเซ็นชอ เพือ ่ แสดงถึงความเป็ นลูกของพ่อด ้วยตวัดปลายปากกา และมันจะนํ ามาซงึ่ เงินค่าฌาปนกิจ ค่า ิ ไหมทดแทนจากบริษัทประกันชวี ต สน ิ ของพ่อ เมือ ่ ลุงเห็นฉั นให ้นมลูกอยู่ จึงวางปึ กเอกสารนั น ้ ไว ้ให ้ ิ มากมาย ฉั นจึงไม่คด พ่อนั น ้ มีห นี้สน ิ ว่าเงินจากการตายของพ่อ จะถูกแบ่งให ้ และ ศักดิศ ์ รีของฉั นก็บอกว่า สายตาของญาติพน ี่ ้องคงไม่อยากให ้ฉั นได ้สว่ นแบ่งเท่าใดนั ก ในเมือ ่ ครัง้ ทีพ ่ ่อยังมีชวี ต ิ อยู่ ท่านถึงกับออกปากไม่ต ้องมาเป็ นพ่อลูกกันอีก ในคราวทีฉ ่ ั นหนีออกจาก ื่ มเสย ี ชอ ื่ เสย ี งเพียงใด แต่ความดือ บ ้าน ฉั นรู ้ดีด ้วยซํ้า พ่อต ้องอับอาย เสอ ้ ดึงของฉั นก็หาได ้ยอบ ตัวกราบขอโทษพ่อ สักที กระทั่ งถึงวันคลอดลูกชาย พ่อ เกิด รัก หลานชายคนนี้ จนพยายาม หาทางให ้ครอบครัวน ้อยๆของฉั นย ้ายกลับมาอยูบ ่ ้านเหมือนเดิม แสงแดดของเทีย ่ งวันได ้ละลายความเหน็ บหนาวลงบ ้าง ความร ้อนจากดวงอาทิตย์ ได ้ แทรกเข ้ามาพร ้อมกับสายลมแล ้ง ทีพ ่ ัดฝุ่ นดินให ้ฟุ้ งกระจาย ลูกชายของฉั นวิง่ เล่นสนุกสนานบน กองทรายกับเพือ ่ นเด็กวัยใกล ้เคียงกัน ไม่นานนั กก็ร ้องไห ้ วิง่ กลับมาหาฉั นด ้วยใบหน ้าเปื้ อนฝุ่ น ้ ดินปนคราบนํ้ าตา ฉั นปลอบแกพลางปั ดผงดินให ้ร่วงจากเสนผมนุ ่มๆนั น ้ ไม่ไกลกันนั ก โซฟาบุหนั งชุดใหญ่ถูกยกลงจากรถปิ คอัพ ้ จัดวางในเต๊นท์ผ ้าใบอย่าง ิ้ ใหม่ แล ้ววิงตรงไปกระโดดขึน เรียบร ้อย ลูกชายมองเห็นมันเป็ นของเล่นชน ้ เริงเล่นบนโซฟาชุด นัน ้ เด็กคนอืน ่ ได ้ใจกรูกันเข ้ามาร่วมด ้วยอย่างสนุกสนานอีกครัง้ ลุง พีช ่ ายคนโตของพ่อเห็นเข ้า ก็โกรธจัด ร ้องไล่เด็กๆให ้ลงมา แล ้วสั่งให ้ฉั นจัดการเช็ดถูกทํ าความสะอาดโซฟานั น ้ ไว ้รั บรอง นายอําเภอทีจ ่ ะมาร่วมงานในตอนบ่าย จวนถึงเวลานํ าศพขึน ้ เมรุ หลายคนวิง่ วุน ่ กับการจัดเตรียมอุปกรณ์และต ้อนรับแขก ฉั น ่ ากแก ลูกชาย รีบป้ อนข ้าวลูกชายให ้อิม ่ เพือ ่ จะไม่ร ้องกนวนตอนทํ าพิธส ี ําคัญ ขณะตักข ้าวใสป ี งแข็ง จ ้องหน ้าฉั นอย่างดุดัน คนโตของลุงก็เดินเข ้ามาหาแล ้วพูดเสย ้ ้เป็ นประโยชน์‖ ―ถ ้าเค ้าให ้เงินก็เอาไปลงทุนทํามาหากินล่ะ เงินพ่อตายน่ะ เอาไปใชให ั บาท ไม่ต ้องกลัวหรอก...‖ ―ทีม ่ านีน ่ ะ ไม่ได ้มาเอาเงิน...แล ้วฉั นก็จะไม่เอาซก ―ถึงแกไม่เอา เขาก็ต ้องให ้แกอยูด ่ ี โน่น...อาเริญเรียกไปหาแน่ะ ไปซ‖ี่ ฉั นอุ ้มลูกเดินตามเขาไปด ้วยความโกรธ ใบหน ้าบึง้ ตึงนั น ้ ขังแน่นด ้วยนํ้ าตาทีก ่ ําลังจะ เอ่อล ้น สงิ่ ทีค ่ าดไว ้ได ้บังเกิดขึน ้ แล ้ว ่ งเป็ นเสนตั ้ ดเข ้ามาในวง ชายสามคนนั่งยองๆ ล ้อมวงรินเหล ้าขาวสง่ ให ้กัน แสงแดดสอ ั อาเริญเป็ นหนึง่ ในนั น จนต ้องหยีตาจ ้องหน ้ากันให ้ชด ้ อายุมากกว่าใคร แกเอ่ยกับฉั นก่อน ่ าจะเกลียดแกหรอกนะ แต่เงินค่าทํ าศพพ่อแกน่ะ แบ่งให ้น ้องเก็บไว ้เรียน ―นี่...ไม่ใชอ ี วล่ะ แกเป็ นพีเ่ ขา พ่อแกตายไปแล ้วไม่มใี ครสง่ เสย ี น ้องแกเรียนหรอก ต่อ อย่าไปแย่งมันเชย ้ ิ ี เดีย ๋ วแม่แกก็เอาผัวใหม่แล ้ว‖ ฉั นทนฟั งจนสนประโยค ขบกรามพูดลากเสยงหนั กๆ ―ไม่ได ้เอาเงิน...บอกว่าไม่ได ้มาเอาเงิน รู ้ไว ้ด ้วย‖ ฉั นหมดความอดทน เลิกนั บถืออา เริญแต่บัดนัน ้ ―ถุย! ไม่ได ้มาเอาเงิน แล ้วแกจะเอาอะไรเลีย ้ งลูกวะ บอกผัวแกด ้วย ถ ้าอยากมีงานทํา ให ้ไปหาทีบ ่ ้าน จะฝากงานให ้ โรงงานเปิ ดใหม่มถ ี มไป พ่อแกสั่งเอาไว ้แต่ยังไม่ตาย เขาบอกว่า

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 555

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

พวกแกน่ะ เอาตัวไม่รอดหรอก มัวแต่ฝันเฟื่ องอยูไ ่ ด ้ เรียนก็ไม่จบทัง้ คู่ แล ้วถ ้าเขาให ้เงินนะ ก็ใช ้ จ่า ยกั น ประหยั ด ๆหน่ อ ย ไม่ใ ช ่เ อาเงิน พ่ อ ตายไปผลาญหมด‖ อาเริญ พูด จบก็ หั น หลั ง ไป ิ หน ้ากับสามีของฉั น เขายืนกัดฟั นอยูน เผชญ ่ านแล ้ว แต่ไม่มใี ครสงั เกตเห็น คงเดินตามฉั นมาแต่ แรก ี การงานทีจ ตอนพ่อยังมีชวี ต ิ อยู่ พ่อเคยถามเขาถึงอาชพ ่ ะเลีย ้ งครอบครัวได ้ตลอดรอด ฝั่ ง เขาตอบเรียบๆ เน ้นทุกคําชัดเจน ―จะทํ าสงิ่ ทีร่ ักและอยากทํ า‖ พ่อถามกลับ แล ้วอยากทํ า อะไรในชวี ต ิ คําตอบของเขานัน ้ ทําให ้พ่อนั่งเงียบ...และหวาดกลัว อาเริญสง่ แก ้วเหล ้าให ้เขา แต่ถูกปฏิเสธ เขาเดินมาหาฉั นแล ้วพยุงให ้ลุกขึน ้ อาเริญได ้ ใจพูดต่ออีก ้ ―เฮย...ถ ้าแกอยากมีงานทําก็ไปทีบ ่ ้านนะ พ่อตาแกสั่งไว ้ แกก็เหมือนกัน‖ แล ้วหันหน ้า มาทางฉั น ―พ่อแกตายไปแล ้ว ไม่มใี ครหาเงินให ้ใชอี้ กแล ้วนาโว ้ย!‖ ี งอย่างโกรธจัด จูงมือฉั นให ้เดินออกไป เสย ี ง ―ผมไม่ได ้เลีย ้ งลูกด ้วยเงิน!‖ เขาขึน ้ เสย ้ แก ้วแตกดังตามหลังไล่สนเท ้าของเขา แต่เราไม่ได ้หันหลังกลับไปมองภาพนัน ้ อีก ี งประทัดดังผ่าเปลวแดดของยามบ่าย ผสานกลิน เสย ่ ดินปื นฟุ้ งไปทั่ว ขบวนแห่โลงศพ ่ ี ี งบรรเลงเพลง ขึน ้ สูเมรุเริม ่ ขึน ้ เสยงโฆษกประกาศคุณความดีของพ่อดังอือ ้ ในหู ตามด ้วยเสย ี งประทัด ซงึ่ ดังขึน ธรณีกรรแสงทีโ่ หยหวน ฉั นยืนอุ ้มลูกทีร่ ้องตกใจกลัวเสย ้ มาอีกระลอกหนึง่ แม่และน ้องสาวประครองรูปใบหน ้าของพ่อทีต ่ ด ิ อยูใ่ นกรอบไม ้เหลีย ่ มนั น ้ ป้ ายังตามมา ี ให ้ได ้ ซํ้ายังร ้องไห ้ไม่หยุด ขบวนพระสงฆ์ คล ้องแขนแม่อก ี คน คงเห็นแม่ทําท่าจะเป็ นลมเสย ิ ่ ึ ิ กัน เดินจับโยงด ้ายสายสญจน์ ซงทอดยาวไปตรึงกับโลงศพทีว่ างบนรถเข็นศพ ญาติทใี่ กล ้ชด หลานคน รวมทัง้ ฉั นกับลูก เดินเคียงไปกับโลงศพ ต่างเอือ ้ มมือสัมผัสโลงนั น ้ หากใครอยูไ ่ กล เกินเอือ ้ มก็จะจับแขนคนทีไ ่ ด ้จับโลง และก็จับต่อกันไปเรือ ่ ยๆ ราวกับเป็ นการร่วมสง่ วิญญาณ ี น ้าของบรรดาญาติไม่ได ้ ตลอดเวลาทีฉ ของพ่ออย่างนัน ้ ฉั นอดคิดไปกับคําพูดและสห ่ ั นเดินเข ้า ึ ถึงหนทางทีต มาในงานศพพ่อ ลุง ป้ า ย่า หรือคนอืน ่ ๆนั น ้ แทบไม่มองหน ้าฉั นเลย จนรู ้สก ่ บ ี ตัน ้ เสมือนพวกเขาต่างพยายามเบียดฉั นให ้ตกลงไปจากเสนทางนี ้ ี ดกั น ขึน ผู ้คนนั บพั น ร่ว มไว ้อาลัย แด่พ่อ เป็ นครั ง้ สุด ท ้าย ด ้วยการเบีย ดเส ย ้ ไปวาง ้ ดอกไม ้จันทน์ตอ ่ หน ้าโลงศพบนเมรุ ฉั นคิดไปต่อ พรุง่ นีเ้ ชาหลั งจากเก็บกระดูกพ่อเสร็จแล ้ว ก็จะ เดินทางกลับบ ้านในตัวจังหวัดทันที ี งประทัดดังขึน เสย ้ อีกแล ้ว ลูกชายก็ยังร ้องไห ้ตกใจไม่หาย ฉั นอุ ้มลูกเดินขึน ้ เมรุเพือ ่ ดู หน า้ พ่ อ เป็ นครั ้ง สุด ท า้ ยก่ อ นจะปิ ดเตาเผา ใบหน า้ ของพ่ อ ดู เ หมือ นตอนพ่ อ นอนหลั บ ่ เดียวกับทีไ่ ด ้เห็นในแกวันแห่งความตาย แต่ดค เชน ู ลํ้ากว่าเดิม ฉั นเอือ ้ มมือลูบแก ้มตอบของพ่อ เบาๆ ชา่ งเยียบเย็นยิง่ ต่างจากเนื้อหนั งของชวี ต ิ ทีม ่ ล ี มหายใจ ฉั นสัมผัสได ้ชัดเจนอีกครัง้ ถึง ความต่างระหว่างความเป็ นและความตาย ชวี ต ิ อยู่

ิ ขอบโลง พูดกับพ่ออีกครัง้ หลังจากไม่ปริปากคุยกับพ่อในตอนยังมี ฉั นก ้มหน ้าลงชด ิ รรมให ้ลูกด ้วย อโหสก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 556

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ฉั นอุ ้มลูกเดินจากร่างของพ่อ ยืนเหม่อจ ้องไปบนเวิง้ ฟ้ า หยดนํ้ าไหลจากหางตาทัง้ สอง ี ําก็พวยพุ่งจากปล่องเมรุ ม ้วนตัวลอยสูงขึน ผ่านไปขังอยูใ่ นซอกหู แล ้วควันสด ้ ไป จนละลายไป กับแรงลม แม่เป็ นลมไปอีกครั ง้ แล ้ว ป้ าต ้องชว่ ยพยุงไปนอนพั กในศาลา แต่ฉันยังยืนอยู่ทเี่ ดิม อย่างนัน ้ ... ี งผู ้คนพูดคุยเกีย เสย ่ วกับพ่อแว่วเข ้ามา บางคนว่า ไม่น่าตายเร็ วเลย ยังไม่ทันเห็นลูก สาวน ้อยรับปริญญา บางคน ไม่น่าตายเร็วเลย ก็เพิง่ ผ่าตัดเปลีย ่ นลิน ้ หัวใจได ้ไม่ถงึ สองเดือน ้ ํ รอยแผลยังไม่ประสานกันดีด ้วยซาไป บางคนออกความเห็น ผ่าตัดแล ้วดูอ ้วนขึน ้ กว่าแต่กอ ่ น นึก ว่าจะหายแล ้ว รึไม่ก็ เพราะไม่ยอมเลิกสูบบุหรี่ บ ้างว่า ออกกําลังกายมากเกินไป เพราะพ่อล ้ม ้ หมดแรงอยูช ่ ายทุ่งในเสนทางที ว่ งิ่ ออกกํ าลังกายเป็ นประจํ า แต่บางคนบอกกับฉั นว่า พ่อตาย เพราะคิดมาก คิดมากในเรือ ่ งราวชวี ต ิ ของฉั น

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 557

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๘๘ เรือ ่ งสน

"คําพ่อสอน" โดย ไพทุม บุณณรินทร์

“คนทําผิดแล ้วยอมรับผิด สงั คมย่อมให ้อภัย‖ ิ ป์ ฝี มือมือดี บรรจงแต่งแต ้มหนั งสอ ื ชุดนี้ขน ผมนั่ งมองข ้อความทีผ ่ มจ ้างให ้ชา่ งศล ึ้ มา มันติดอยู่บนผนั งห ้องทํ างานของผม ลวดลายกนกวิจต ิ รงดงามสมราคา เป็ นข ้อความทีพ ่ ่อพรํ่า บอกให ้ทําตัวดี เป็ นเด็กดี เป็ นคนดี กล ้ายอมรับความจริง ถ ้าทําผิดแล ้วยอมรับผิด ผู ้คนรอบข ้าง ก็จะให ้อภัย ผมย ้อนนึกถึงภาพเก่าๆเมือ ่ ครัง้ ยังอยูก ่ ับพ่อแม่ในตรอกกึง่ สลัม ทีม ่ แ ี ต่กลิน ่ นํ้ าเน่า ขยะ เหม็น ผมเคยเกลียดสภาพสังคมทีย ่ ํ่าแย่แบบนี้ มองดูกองขยะแล ้วอยากจะอ ้วก จนแม่หมั่นไส ้ ทุบผมไปหลายที แม่บอกเสมอว่า ―กองขยะพวกนี้แหละทีพ ่ ่อกับแม่เ ก็บมันเอาไปขาย เพือ ่ หา ี ทีส เงินมาเลีย ้ งแก สง่ ให ้ได ้รํ่าเรียน แกอย่าดูถูกอาชพ ่ จ ุ ริต ถึงจะเป็ นคนเก็บขยะขาย เราก็ไม่ได ้ ี งของแม่ครานั น ทําความเดือดร ้อนให ้ใคร‖ เสย ้ มันยังก ้องอยูใ่ นสมองผมตลอดเวลา ―เราต ้อง ทํางานทีส ่ จ ุ ริตและไม่ทําให ้คนอืน ่ เดือดร ้อน‖ ผมจะพยายามทําตามทีแ ่ ม่สอนเสมอ ครอบครัวทีม ่ รี ายได ้จากการเก็ บขยะขาย คงจะไม่มเี หลือกินเหลือใช ้ เหลือพอทีจ ่ ะ ื้ หาสงิ่ ทีต สามารถซอ ่ ้องการได ้ เด็ กเล็กเด็ กน ้อยแถวๆนี้ สว่ นมากก็ จะมีต๊ก ุ ตาบ ้าง หุน ่ ยนต์บ ้าง หน ้ากากฮโี ร่บ ้าง แต่ผมไม่เคยมี ผมเคยถามพ่อว่าพวกเขาเอามาจากไหน พ่อก็เคยบอกว่าเด็ก พวกนี้ พ่อแม่ทํางานผิดกฎหมาย บ ้างก็ขโมยของคนอืน ่ ไปขาย บ ้างก็ขายยาบ ้า หาเงินอยูบ ่ น ความทุกข์ของคนอืน ่ ลูกไม่ต ้องไปอยากได ้หรอกของเล่นพวกนั น ้ พวกนั น ้ มันไม่มป ี ระโยชน์ แต่ ึ ในใจลึกๆว่าเราน่าจะขายบ ้างนะยําบ ้าจะได ้มีเงินซอ ื้ ของเล่นกับ เขาบ ้าง ยิง่ หน ้ากาก ผมยังรู ้สก ื ผมยิง่ อยากจะได ้จะขาด เสอ ื ทีไ่ อ ้โต ้งใสเ่ ดินโฉบไป เฉี่ยวมา ล ้อตาล ้อใจผมเกือบทุกวัน มันดูเท่าและ หน ้ากากเสอ ื้ หน ้ากากเสอ ื สักสองอัน แต่ สวยงามมาก อยากจะมีบ ้างเหลือเกิน สักวันถ ้าผมมีเงินผมจะซอ ั บาทจะทําอย่างไรดี ตอนนีไ ้ ม่มส ี ก ื สูงๆ พ่อ แม่เก็ บขยะขาย หาเงินเก็ บ สะสมเอาไว ้เพื่อให ้ผมได ้มีโอกาสเรีย นหนั งสอ อนาคตจะได ้ไม่ต ้องมาเก็บขยะขายเหมือ นพ่อแม่ ปี หน ้าพ่อบอกจะให ้ผมเข ้าโรงเรียน ก็เป็ น โรงเรียนวัดใกล ้ๆแถวนี้ พ่อบอกค่าใชจ่้ ายไม่เยอะดี คือพ่อพูดง่ายๆบอกว่า หลวงตาให ้เรียนฟรี ี แค่คา่ กินต ้องหากินเอง หลวงตาไม่มท ื้ กิน แล ้วผมก็ได ้เข ้าเรียนให ้โรงเรียนวัดแห่ง เสย ี ุนให ้ซอ นัน ้ สว่ นเพือ ่ นๆโดยเฉพาะไอ ้โต ้งมันก็เข ้าเรียนโรงเรียนเอกชน เพราะพ่อแม่มันมีเงินเยอะ ผมไม่ ื ต่างหาก สนใจหรอกว่ามันเรียนทีโ่ รงเรียนอะไร สงิ่ ทีผ ่ มสนใจในตัวไอ ้โต ้งคือหน ้ากากเสอ ไม่นานนั กผมก็ได ้ข่าวว่าพ่อแม่ไอ ้โต ้งถูกตํารวจจับไป สว่ นไอ ้โต ้งก็ ต ้องย ้ายออกจาก สลัมไม่รู ้ย ้ายไปอยู่ไหน พ่อแม่ของเพือ ่ นๆผมหลายคนต ้องหอบลูฏหลานหนีออกจากสลัมไป

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 558

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

่ เดิม อยูท ่ อ ิ่ น ื่ กันเกือบหมด เหลือเพียงไม่กค ี่ รอบครัว และยังมีพอ ่ แม่ผมเก็บขยะต่ออยูแ ่ ถวนั น ้ เชน ื อันนั น ไอ ้โต ้งกับหนา้ กากเสอ ้ ก็ หายไป จนทํ าให ้ผมคิด ถึงไอ ้โต ้งขึน ้ มาจั บใจ ภาพไอ ้โต ้งใส ่ ื ลอยไปลอยมาจนลอยล่องปลิวมาปะทะหน ้าของผมเบาๆ แล ้วก็สลายไปพร ้อมๆกับ หน ้ากากเสอ ี งของพ่อดังอยูข เสย ่ ้างๆ ―เห็นไหมล่ะลูก คนทีท ่ ําชั่วมักจะอยูไ ่ ด ้ไม่นานหรอก‖ ผมตืน ่ จากภวังค์หันหน ้ามาผงก หัวหงึกๆตอบรับคําพ่อ ผมโตพอทีจ ่ ะชว่ ยพ่อแม่ทํางานได ้แล ้ว ดังนั น ้ หลังจากกลับจากโรงเรียนผมจะมาชว่ ย ั ี แม่ทบ ุ กระป๋ องอยูใ่ นบ ้าน ทีม ่ งุ ด ้วยสงกะสมรี โู หว่ ผมจะชว่ ยแม่ทก ุ อย่างเท่าทีม ่ อ ื น ้อยๆของผมจะ ทําได ้ ทุบกระป๋ อง คัดกระดาษ มัดกระดาษรวมกันไว ้เพือ ่ ให ้พ่อเอาไปขายในตอนเชา้ พ่อเคยพูดให ้ผมฟั งว่า เดิมพ่อกับแม่ไม่ได ้อยู่ทน ี่ ี้ พึง่ จะมาอยู่กอ ่ นทีผ ่ มจะเกิดได ้ไม่ นาน พ่อไม่เคยเล่าว่าพ่อเป็ นลูกเต ้าเหล่าใคร พ่อบอกแต่วา่ พ่อกับแม่รักกันจึงต ้องมาอยูต ่ รงนี้ ั ผมสงเกตพ่อท่าทางพ่อเป็ นคนฉลาด พูดอะไรก็มเี หตุผล จนฟั งดูแล ้วพ่อไม่น่าจะเป็ นแค่คนเก็บ ขยะขายกิน ้ กเชา้ พอถึง พ่อจะเข็นรถขยะโดยมีผมนั่ งอยู่บนรถ เพือ ่ เอาออกไปขายในตอนเชาทุ หน ้าโรงเรียนผมก็ลง พ่อบอกว่าเป็ นนั กเรียนแล ้วเวลาจะไปโรงเรียนต ้องรู ้จักไหว ้พ่อแม่กอ ่ น ผม ก็ทําตามทีพ ่ อ ่ สอนประจําและเสมอมา พอลงจากรถก็สวัสดีพ่อก่อน แล ้ววิง่ เข ้าไปในวัด สว่ นพ่อ ก็เอาขยะไปขายต่อ เป็ นอย่างนีต ้ งั ้ แต่ผมเข ้าโรงเรียน ผมวิง่ ทีโ่ บสถ์กอ ่ นเป็ นอันดับแรก เพือ ่ เข ้าไปไหว ้พระพุทธรูปองค์ใหญ่ในโบสถ์ พ่อ บอกว่าเวลาเข ้าวัดต ้องเข ้าไปกราบพระประธานก่อนจึงจะดีตอ ่ ตัวเรา เป็ นศริ ม ิ งคล ผมก็ทําตาม แล ้วค่อยเข ้าห ้องเรียน ในตอนเย็นพ่อกับแม่จะมารอทีห ่ น ้าวัดเพือ ่ กลับบ ้านพร ้อมกัน พ่อแม่ลูก และมีขยะกองโตกับบ ้านด ้วย เด็กทีม ่ าเรียนทีโ่ รงเรียนวัดสว่ นมากจะเป็ นเด็กยากจน ไม่มเี งินพอทีจ ่ ะเข ้าไปเรียนใน โรงเรียนดีๆ แต่หลวงตาเคยสั่งสอนว่าคนเราจะดีได ้ ไม่ได ้ขึน ้ อยูก ่ ับเงินเพียงอย่างเดียว มันต ้อง ่ ขึน ้ อยู่กับตัวเราเองด ้วย ว่าเราตัง้ ใจทํ าดีขนาดไหน สวนเรือ ่ งเงินเป็ นแค่ปัจจั ยรองลงมาเท่านั น ้ ผมจึงต ้องตัง้ ใจเรียนอย่างทีห ่ ลวงตาท่านสอน จนพระอาจารย์หลายท่านบอกกับพ่อว่าผมเป็ น ั ดี เชอ ื่ ฟั งครูบาอาจารย์ แต่ลก เด็กเรียนดี ขยันนิสย ึ ๆในใจผมยังมีความคิดขัดแย ้งกับหลวงตาอยู่ ื้ ข ้าวกินจะเรีย นเก่งได ้หรือ เปล่า หากไม่มเี งินจะมีค วามสุขได ้ ไม่น ้อย หากคนเราไม่มเี งินซอ ื ใสไ่ หม ผมคิดวนเวียนอยูอ อย่างไร หากไม่มเี งินจะมีหน ้าหากเสอ ่ ย่างนีห ้ ลายวันทีเดียว ้ วันนี้หลวงตาบอกว่าทางงวัดจะมีการซักซอมการเลื อกผู ้แทนให ้นั กเรียนกลับบ ้านไป ก่อ น เลิก เรีย นเร็ วกว่า ปกติ ผมจึงต ้องมานั่ ง รอพ่อ แม่ท ี่หนา้ วัด คนเดีย ว เพื่อ นๆเขากลับกั น หมดแล ้ว ผมนั่ งรออยูซ ่ มประตู ุ้ ใหญ่ มองเห็นคนเดินเข ้าออกกันมากมาย บ ้างก็ขับรถเก๋งคันงาม เข ้าไปจนมองเหลียวหลังตาม บ ้างก็ขับมอเตอร์ไซค์เข ้าไป แต่งตัวสวยๆกันทัง้ นั น ้ มีเด็กน ้อย หลายคนตามพ่อแม่มา อายุน ้อยกว่าผมตัง้ หลายปี ก็ม ี ใกล ้เคียงกันก็ม ี ผมก็ได ้แต่มองเขากิน ขนม วิง่ เล่นกันไปมา มีความสุขจังเด็กๆพวกนี้ พวกเขาคงไม่ต ้องมานั่ งทุบกระป๋ องอย่างผม คง ไม่ต ้องมานั่ ง พั บ กระดาษมั ด กระดาษไวรอให ้พ่ อ เอาไปขายอย่า งผม พวกเขาคงมีเ งิน มาก ื้ หน ้ากากเสอ ื งามๆคนละหลายๆอัน ผมนั่ งเหม่อมอง คิดเพลินไปตามเด็กคนหนึง่ ทีว่ งิ่ พอทีจ ่ ะซอ ไปมา แล ้วสายตาของผมก็ไปเจอะเจอกับความฝั นทีม ่ ม ี านานแสนนาน ―หน ้ากากสวยๆเลยจ ้า คุณหนู ‖ ชายทีแ ่ ต่งตัวท่าทางไม่ตา่ งอะไรกับพ่อของผมตะโกน บอกพวกเด็กๆทีว่ งิ่ เล่นกันอยู่ พอเด็กๆเหล่านั น ้ เห็นก็วงิ่ กรูกันเข ้าไปหาชายผู ้นั น ้ ทันที ดูวน ุ่ วาย ั สน สบ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 559

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ผมก็ขยับตัวอยากจะเข ้าไปกับเด็กพวกนั น ้ เหลือเกิน แต่ไม่มเี งินเลยสักบาทเดียว เดิน ้ ไปดูแค่นด ิ เดียวเขาคงไม่วา่ อะไรหรอก ผมจึงกระโดดลงจากขอบประตูวัด เดินลัดเลาะไปชาๆ ี งเด็กพวกนั น เสย ้ ร ้องเรียกเอาหน ้ากากมดแดงบ ้าง หน ้ากากนางฟ้ าบ ้าง หน ้ากากซุปเปอร์แมน ื บ ้าง หูผมก็ สะดุดอยู่ทเี่ สย ี งเด็กร ้องขอหน ้ากากเสอ ื แล ้วเสย ี งต่างๆก็เงียบ บ ้าง หน ้ากากเสอ ื ออกมา หน ้ากากเสย ี จริงๆด ้วย ลายของสเี หลืองตัดกับส ี หายไปเมือ ่ ชายผู ้นั น ้ หยิบหน ้ากากเสอ ื ตัง้ แต่เมือ ดํางดงามเกินจะบรรยายได ้ ผมเหมอนคนละเมอเดินเข ้าไปลูบจับหน ้ากากเสอ ่ ไหร่ก็ไม่ ี งของชายคนนัน ทราบ มารู ้ตัวอีกทีตอนทีม ่ เี สย ้ เอ่ยบอกราคา ิ บาทครับ‖ ผมสะดุ ้งตืน ―ยีส ่ บ ่ หน ้าตาเหลอหลาตอบ ―ผมไม่มเี งินหรอกครับ‖ แค่ได ้ยินคําว่าไม่มเี งิน หน ้าตาทีด ่ ข ู องชายคนนั น ้ ก็เปลีย ่ นไป ื กลับ ทันที แล ้วดึงหน ้ากากเสอ ―กูวา่ แล ้ว ไม่มเี งินก็ไสหัวไปไกลๆ‖ ื แต่ไม่กล ้ามอง ผมเดินคอตกกลับมานั่ งอยูท ่ เี่ ก่า สายตายังเหล่มองไปทีห ่ น ้ากากเสอ ื ยังคงปลิวไสวไปมาอยูบ ี บ ท ้าทายให ้ผมเข ้าไปเอา ไม่ ตรงๆกลัวเขาด่าอีก หน ้ากากเสอ ่ นไม ้เสย ั ยีส ิ คงจะดีไม่น ้อย มีเงินจะเอามาได ้อย่างไรกัน ถ ้ามีเงินสก ่ บ แล ้ววันนัน ้ ผมก็เดินต๊อกๆกลับบ ้านพร ้อมกับพ่อแม่และความเศร ้า มองดูหน ้าพ่อแม่แล ้ว ื้ ของทีไ่ ม่ม ี ก็สงสาร ท่าทางอิดโรยเหนื่อยล ้า จนผมไม่กล ้าเอ่ยของเงินจากท่านเพียงเพือ ่ มาซอ ประโยชน์ ―คนไม่มเี งินจะมีความสุขได ้อย่างไรครับพ่อ‖ ผมเอ่ยถามพ่อทีก ่ ําลังนั่งเรียงกระดาษอยู่ ―ลูกถามทําไม‖ พ่อพูดไปทํางานไป ―ผมไม่เข ้าใจว่าคนไม่มเี งินจะมีความสุขได ้อย่างไร‖ ―คนไม่มเี งินเขาไม่มค ี วามสุขหรอกลูก คําว่าไม่มเี งินน่ะคือมีเงินน ้อย ไม่พอทีจ ่ ะใชจ่้ าย ้ นทีม ฟุ่ มเฟื อยได ้ คนทีม ่ เี งินน ้อยจะมีความสุขได ้ก็ต ้องใชเงิ ่ าหาได ้อย่างประหยัด พออยูพ ่ อกิน ไม่ทําความเดือดร ้อนให ้ใคร ไม่ลักเขากิน ไม่ทําผิดกฎหมาย เป็ นอย่างนี้ได ้มันก็มค ี วามสุขแล ้ว ี แล ้ว คิดถึงแต่ ลูก‖ พ่อ ผมอธิบายไปยืดยาว แต่ผมไม่ได ้ฟั ง ไม่ได ้สนใจคํ าพูดของพ่อ เส ย ื ทีล ี บ แล ้วมันก็ลอยมาอย่างอิสระ ลอยมาจนมาปะทะเข ้าทีห หน ้ากากเสอ ่ อยแก่งอยูบ ่ นไม ้เสย ่ น ้า ผมอีกครัง้ ี งแม่ร ้องทัก ทําลายความฝั นของผมจนหมดสน ิ้ ―อ ้น ลูกอ ้น‖ เสย ―ลูกเป็ นอะไรนั่งเหมอตัง้ นาน ปล่อยให ้พ่อพูดอยูค ่ นเดียว‖ ―ไม่เป็ นไรครับ พรุ่งนี้คณ ุ ครูบอกจะให ้เลิกเรียนเร็วเหมือนวันนี้ครับ ‖ ผมรีบพูดตัดบท ั ก่อนทีแ ่ ม่จะซก ―เหรอลูก ถ ้าอย่างนัน ้ ลูกก็นั่งคอยแม่ทเี่ ดิมก็แล ้วกัน ‖ ผมพยักหน ้าหงึกๆแล ้วก็เข ้านอน ื ยังลอยเกลือ ิ บาทครั บ ‖ คืนนั น ้ ภาพหน ้ากากเสอ ่ นเต็ มห ้องไปหมด จนผมนอนไม่หลับ ―ยีส ่ บ ี งนีย เสย ้ ังลอยก ้องอยูใ่ นรูหู

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 560

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ิ บาทเอง แค่ยส ิ บาทเอง‖ ผมพึมพํ าอยูใ่ นลําคอ แล ้วความคิดชั่วร ้ายก็ผด ―ยีส ่ บ ี่ บ ุ ขึน ้ มา ในสมอง ื้ ผ ้า เงินแค่ยส ิ บาทเอง คงไม่ทําให ้พ่อแม่ ผมลุกออกจากทีน ่ อนเดินดุม ่ ตรงมายังตู ้เสอ ี่ บ ื้ ผ ้า แม่เก็บมันไว ้ ผมจนไม่มากกว่านี้หรอก ผมคิดอยูใ่ นใจ แล ้วก็หยิบกระป๋ องเงินออกจากตู ้เสอ ่ ไปด ้วยเหงือ ิ บาทออกมาได ้ ข ้างในมือของผมชุม ่ สั่นระริกเหมือนคนเป็ นไข ้ กว่าจะหยิบเงินยีส ่ บ ี งนั น ิ บาท กลัวพ่อแม่ตน ื่ ขึน ้ มาเจอก็กลัว กลัวบาปทีเ่ ป็ นขโมยก็กลั ว แต่เสย ้ ก็ดังขึน ้ มาอีก ―ยีส ่ บ เองครับ‖ แม่

้ ในตอนเชาผมพยายามทํ าตัวให ้เป็ นปกติมากทีส ่ ด ุ แต่ก็ยังไม่พ ้นความห่วงใยของพ่อ ―อ ้น ไม่สบายหรือเปล่าลูก ‖ ท่าทางแปลกๆ‖ พ่อถามก่อนทีผ ่ มจะกระโดดขึน ้ ไปนั่ งบน

รถเข็น ―เปล่าครับ‖ แล ้วก็ยม ิ้ แหยๆกลบเกลือ ่ น ―ไม่สบายก็บอกพ่อนะลูก พ่อเป็ นห่วง‖ พ่อออกแรงเข็นผมกับขยะทีแ ่ สนจะหนักออจาก ี งของพ่อทีแ ึ ว่าผมทํ าผิดอย่างมหันต์ บ ้าน เสย ่ สดงความห่วงใยทํ าให ้ผมอยากจะร ้องไห ้ ผมรู ้สก ื้ ทีข ่ โมยเงินพ่อแม่ท ี่ ท่านเก็ บหอมรอมริบไว ้เพื่อให ้ผมได ้เรีย นสูงๆ แต่ผมกลับ เอามันมาซ อ ื แสนสวย ―คนไม่มเี งินก็มค ี งหลวงตาดัง ความสุขสว่ นตัว หน ้ากากเสอ ี วามสุขได ้ ถ ้ารู ้จักพอ‖ เสย ก ้องขึน ้ มาอีก ผมสว่ นหน ้าอย่างแรง สลัดความคิดเหล่านั น ้ ออกให ้หมด จนพ่อตกใจว่าไม่สบายหรือ เปล่า แต่ผมก็ปฏิเสธว่าไม่มอ ี ะไรแล ้วเดินเข ้าวัดไป ี ห ้า ท่านบอกว่ามันเป็ นข ้อ ในห ้องเรียนวันนี้ พระอาจารย์ได ้สอนให ้รู ้จั กการรักษาศล ห ้ามประจํ าใจ ข ้อสําคัญทีเ่ ด็กๆอย่างเราควรจดจํ าไว ้คือ ไม่ให ้โกหก ไม่ให ้ลักทรั พย์ของเขา เพราะของใครใครก็ รักก็หวง ผมนั่ งนิง่ ฟั งพระอาจารย์สอน สงิ่ ทีท ่ ่านพูดมาทํ าให ้ผมใจสั่นอย่าง ื อันเดียว แรง เหงือ ่ ไหลอาบตามแผ่นหลัง ความคิดต่างๆก็ ลอยมากับสายลม แค่หน ้ากากเสอ ถึงกับทํ าให ้ผมต ้องเป็ นขโมย พ่อแม่หาเงินมาอย่างยากลําบากผมก็ขโมยมันมาอย่างง่ายดาย ผมจะทําอย่างไรดี ผมกลัวความผิด หลังจากเรียน ชายคนนั น ้ ก็มาอีก มายืนขายหน ้ากากทีล ่ านวัด เหมือนเมือ ่ วาน เด็กๆก็ ื้ หน ้ากากจากเขาคนละอันสองอัน ผมยืนกําเงินยีส ิ บาทไว ้แน่น จนเงินนั น ่ ไป แย่งกันซอ ่ บ ้ เปี ยกชุม ื้ ดีหรือไม่ เงินของพ่อแม่ทท หมด ผมจะซอ ี่ ํ างานหนั กแลกมันมาแทบตาย เงินทีท ่ ่านเก็บสะสม เอาไว ้เพือ ่ อนาคตของผม ผมจะทํ าอย่างไรดี ผมกลับมานั่ งทบทวนว่าผมอยากได ม ้ ันจริงหรือ ้ ิ ใจ หลวงตา เปล่า นั่งอยูท ่ เี่ ดิม ขอบประตูวด ั ขณะทีผ ่ มกําลังใชความคิ ดอย่างหนั กในการตัดสน เดินมาข ้างหลัง ตัง้ แต่เมือ ่ ไหร่ก็ไม่ได ้สงั เกต ―อ ้นเอ๊ย อ ้นเอ๊ย‖ ผมสะดุ ้งตืน ่ จากภวังค์ หันหน ้าไปเห็นหลวงตากําลังร ้องเรียก ผมก็ยก มือไหว ้ ―วันนี้เองเป็ นอะไร หลวงตาเห็นเองทําท่าแปลกๆมีอะไรคุยกับหลวงตาก็ได ้นะ เล่าให ้ หลวงตาฟั งหน่อยเป็ นไร‖ ใบหน ้าทีด ่ ูเมตตา รอยยิม ้ ทีด ่ ูอบอุ่นของท่านทํ าให ้ผมต ้องยอมรับ สารภาพความผิดทีผ ่ มได ้ก่อขึน ้ ให ้หลวงตาฟั ง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 561

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี ―อ ้นเอ๊ย ลูกต ้องรู ้จักแยกแยะให ้ได ้ว่าความสุขทีไ ่ ด ้มามันคุ ้มกันหรือเปล่า กับทีต ่ ้องเสย ั วันมันต ้องเก่า ต ้องขาด แล ้วมันคุ ้มกันไหมกับความยาก สงิ่ ดีงามในใจของเองไป หน ้ากากนัน ้ สก ลําบากทีพ ่ ่อแม่เองได ้รับจากการทํางาน เขาเก็บเงินนี้ไว ้เพือ ่ อนาคตเอง หรือว่าจะเอาหน ้ากาก ื ทีเ่ ป็ นเพียงพลาสติกมาแลกกับอนาคตทีด เสอ ่ ข ี องเอง คิดให ้ดีนะลูก‖ ิ ใจได ้ในทีส คําหลวงตาสั่งสอนทําให ้ผม ได ้หยุดคิดทบทวน และตัดสน ่ ด ุ ผมรู ้แล ้วว่า ผมจะเลือกอะไร ่ ทุก วัน แล ้วก็ เดินกลั บไปด ้วยกัน ผมไม่ต ้องการมั นอีก พ่อแม่ม ารั บผมกลับ บ ้านเชน ื ต่อไป แล ้วหน ้ากากเสอแสนสวย ผมต ้องการอนาคตทีด ่ ข ี องผมมากกว่า แล ้วปั ญหาก็เกิดขัน ้ ใน ใจผมอีก ผมจะคืนเงินให ้กับพ่อแม่ผมอย่างไรดีละ แม่นั่งนับเงินทีไ่ ด ้จากการขายขยะ แล ้วพันเก็บไว ้ในกระป๋ องเดิม โดยทีแ ่ ม่ไม่ได ้สังเกต ึ กังวลแปลกๆคําของพ่อเคยบอก ว่ามีเงินหายไปหรือไม่ แต่ใจของผมในตอนนั น ้ มันสั่งระรัว รู ้สก ิ ใจเดินเข ้าไป คําของหลวงตาเคยสอน เกิดเป็ นคนต ้องกล ้ายอมรับความจริงทีจ ่ ะเกิด ผมจึงตัดสน หาแม่ แล ้วยืน ่ เงินให ้ ิ บาท‖ ผมยืน ่ ไปด ้วยเหงือ ―แม่ครับ ยีส ่ บ ่ เงินทีเ่ ปี ยกชุม ่ ให ้แม่ ตืน ้ ตัน

แม่มองหน ้าผมอย่างประหลาดใจ พ่อก็พักงานทีค ่ ามืออยูห ่ ันหน ้ามายิม ้ แล ้วก็พูดอย่าง

ิ งึ จะเชอ ื่ ว่าเป็ นคนดี‖ พ่อพูดพลางหัวเราะ แม่ก็ยม ―ดีแล ้วลูก ให ้มันได ้อย่างนีซ ้ ถ ิ้ แล ้วดึง ตัวผมเข ้าไปกอด ―พ่อกับแม่รู ้แล ้วว่าลูกต ้องเอาเงินมาคืน‖ แม่พด ู พลางกอดผมแน่นเข ้าไปอีก ่ ล ้วลูก พ่อแม่รู ้ว่าลูกเอาเงินไป‖ พ่อพูดเสริมขึน ―ใชแ ้ มา ―แล ้วพ่อกับแม่ไม่โกรธผมเหรอครับ‖ ผมยังหวัน ่ ใจ ―ถ ้าลูกกล ้ายอมรับว่าลูกขโมยเงินไป พ่อกับแม่ไม่มท ี างโกรธลูกได ้ลงหรอก ถึงลูกไม่ ึ บอกพ่อกับแม่ก็ไม่โกรธ เพราะพ่อกับแม่รักลูกมากยังไงล่ะ ‖ แล ้วทัง้ คูก ่ ็สวมกอดผม ความรู ้สก ่ อบอุน ่ แผ่ซานเข ้าไปถึงหัวใจ กลิน ่ ไอความรักของพ่อแม่ยังคงติดตามหัวใจผมมาตลอด กระทั่ง ผมเรียนจบจากโรงเรียนนายร ้อยตํารวจ จนเข ้าทํ างาน และกลิน ่ ไอนั น ้ ยังอบอวลอยูร่ อบๆห ้อง ั ดาห์นผ ทํางานเป็ นเครือ ่ งเตือนใจผมได ้เป็ นอย่าง ดี สุดสป ี้ มจะจะกลับไปเยีย ่ มพ่อกับแม่ครับ ี งเคาะประตูห ้องเบาๆทําให ้ผมต ้องละสายตาจากป้ ายคําสอนของพ่อหันมายังประตู เสย ห ้อง ―ขออนุญาตครับ ผู ้กอง‖ ―มีอะไรครับจ่า‖ ―คือ ผู ้ต ้องหาคดีปล ้นธนาคาร ยอมรับสารภาพแล ้วครับว่าปล ้นจริง แล ้วท่านจะให ้ทํ า อย่างไรต่อดีครับผม‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 562

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ผมนั่ งนึกอยูใ่ นใจคิดถึงคําพ่อ แล ้วอย่างนี้ผมจะให ้อภัยมันดีหรือเปล่าครับพ่อ ชว่ ยผม คิดที

ั้ ฉ. ๒๕๙๑ เรือ ่ งสน

"พ่อ" โดย อรุณวตี

้ ฝนโปรยหนักเม็ดมองเหมือนม่านขาวผืนใหญ่ ลมแรงพัดทแยงเม็ดฝนเป็ นเสนสายฟาด ่ น ้าจนรู ้สก ึ เจ็บ พ่อวางมือจากการถอนต ้นกล ้า ลุยนํ้ าขุน ใสห ่ โคลนสวบๆไปหาลูกสาวตัวน ้อยทีน ่ ั่ ง แอบอยูใ่ ต ้ร่มทีท ่ ําจากใบตาล ครัน ้ เห็นลูกสาวเปี ยกปอนก็แสนสงสาร ―อีน ้อย...หนาวมากไหมลูก...‖ เอ่ยถามพลางล ้วงไปในถุงย่ามห่อข ้าวหยิบผ ้าขาวม ้า ห่มบนตัวลูก อยากกอดแกไว ้แต่เนือ ้ ตัวพ่อเปี ยกซก แถมยังเปรอะเลอะดินโคลน ี งลูกสาวใสแจ๋ว ไม่มวี แ ี ๊ะ...หนูมองไม่เห็น ―ฝนตกสวยดี‖ เสย ี่ ววหวั่นกลัวให ้เห็น ―ดูซจ ั ต ้น...โลกนีเ้ หลือหนูกับพ่อแค่สองคน เท่านัน ต ้นตาลเลยสก ้ เอง...‖ ―ก็โลกนี้มห ี นูกับพ่อแค่สองคนจริงๆ...‖ พ่อหัวเราะนั บแต่วันทีแ ่ ม่ของเด็กน ้อยตายไป ึ ่ ิ พ่อก็ไม่รู ้สกว่าโลกยังมีใครหรือสงใดหลงเหลืออยูอ ่ ก ี มันเป็ นโลกทีอ ่ ้างว ้างเปล่าเปลีย ่ ว พ่อยึด ี งหัวเราะหวานใสของ เอาดวงตาแจ่มแจ๋วไร ้เดียงสาของลูกไว ้เป็ นเครือ ่ งนํ าทางชวี ต ิ ยึดเอาเสย แกไว ้เป็ นดนตรีปลอบประโลมหัวใจตนเอง ―ไอ ้จุดมันจะหนาวมั๊ยจ๊ะพ่อ‖ ลูกสาวถามอย่างกังวล พ่อเพ่งตามองฝ่ าละอองฝนไป เห็นฝูงวัวแต่เพียงเลือนราง ลูกวัยน ้อยเพือ ่ นเล่นของลูกสาวยืนเบียดอยูก ่ ับนั งนวลแม่ของมันใต ้ สายฝน ี มากกว่า...‖ และคงจะ ―วัวมันไม่หนาวหรกอลูก มันมีขนและหนั งทีห ่ นา มันชอบฝนเสย ้ ้าตะกุยดินอย่างคึก จริงดังคําพ่อพูด เพราะคัน ้ ฝนซา อากาศและท ้องฟ้ าสดสว่าง วัวหนุ่มๆก็ใชเท ่ ้ คะนอง พลสงร ้องคํ ารณใส กัน ใชเขาโง ้งๆขวิด คันนาจนดินกระจาย แล ้วเพ่งเข ้าขวิดกัอ ย่าง ี งเขากระทบกันเปรีย ดุเดือ ดเส ย ้ งปร ้าง ลูกวัวน ้อยพลอยนึกสนุ กไปด ้วย มันวิง่ ควบหางช ี้ ห ้อ ตะบึงผงกหนา้ ผงกหลังบนผืนนานุ่ มๆอย่างสํ าราญใจ ครัน ้ แม่ช องมั นร ้องเรีย ก มันก็ วงิ่ เร็ วจี๋ ี ้างแม่ของมันอย่างรักใคร่ กลับมาหา ถูไถเนือ ้ ตัวและหัวกลมเกลีย ้ งกับสข ―ลูกวัวกับแม่ของมันก็มก ี ัน ๒ ตัวในโลกเหมือนกัน‖ ลูกสาวพูดพลางหัวเราะ เด็กน ้อย ี ่วงทีบ ชอบเก็บใบไม ้ใบหญ ้ามาให ้มัน บางทีก็เก็บ ดอกต ้อยติง่ สม ่ านอยูเ่ ต็ มทุ่งป้ อนมันทีละดอก ้ วอันกลมเกลีย เจ ้าลูกวัวดมๆแล ้วก็เคีย ้ ว ดอกต ้อยติง่ คงไม่อร่อยนั ก มันจึงใชหั ้ งขวิดเด็กหญิงจน ล ้มก ้นกระแทก มันขวิดเล่นๆเท่านัน ้ เด็กน ้อยหัวเราะลั่น ―โอย...พ่อจ๋า...ไอ ้จุดมันเห็นหนูเป็ นดอกไม ้ดอกใหญ่...‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 563

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

พ่อวิง่ ไปอุ ้มลูกสาวให ้ลุกขึน ้ กอดไว ้แน่น เด็กน ้อยยังไม่วายหัวเราะ พ่อมองใบหน ้าเบิก บานอ่อนเยาว์นัน ้ แล ้วก็พด ู ว่า ―หนูเป็ นดอกไม ้ของพ่อจริงๆ...‖ ี งใส ―โอ...จริงหรือจ๊ะทีห ่ นูเป็ นดอกไม ้ของพ่อ จริงหรือจ๊ะ...‖ เด็ กหญิงเฝ้ าถามเสย ี งหัวเราะเจือ กอดคอพ่อแน่นด ้วยแขนเล็กๆ สง่ เสย ้ ยแจ ้ว... เย็ นยํ่าพ่อพาฝูงวัวและลูกน ้อยกลับบ ้าน ตะวันโรยอ่อนแสงอาบไล ้ทุ่งนากว ้างเป็ นส ี ทองไกลสุดตา เงากอไผ่ชยาทุ่งยืดยาวร่มครึม ้ พงอ ้อกอแซมพริว้ พราวในแสงตะวันรอน พ่อไล่ วัวข ้ามคลอง นํ้ าแตกกระจายเป็ นสเี งิน ลูกสาวว่ายนํ้ าได ้ แต่อ ้อนขอกอดคอพ่อ แขนเล็กรัดแน่น ิ ซโี่ ครงแม่มัน นัยน์ตาชะเง ้อชะแง ้มองดูลก ู วัวซงึ่ ว่ายนํ้ าป๋ อมแป๋ มชด ―ไม่ต ้องห่วงมันหรอก ลูกวัวว่ายนํ้ าเก่ง มันไม่ขห ี่ ลังแม่มันเหมือนหนูด ้วย‖ พ่อล ้อ ี งดัง ―ก็มันไม่มพ ี อ ่ เหมือนหนูน.ี่ ..‖ ลูกสาวตอบอย่างฉลาด ทําให ้พ่อหัวเราะเสย วัวว่ายพ ้นฝั่ งไปแล ้ว พ่อยังลอยคอเก็บยอดผักบุ ้ง ผักกระเฉดเอาไปต ้มจิม ้ นํ้ าพริก มือ เล็กๆของลูกสาวคอยชโี้ น่นนี่ เห็นดอกบัวสวยนั กก็ร ้องขอ พ่อเด็ดดอกใหญ่ให ้ถือทัง้ สาย เด็ด ี ผมให ้ พลางเหลียวมองดูลก ดอกผักกระเฉดสเี หลืองเล็กๆเสย ู สาวยิม ้ แย ้มด ้วยความปลืม ้ ใจ เก็ บผั ก เสร็ จ แล ้ว พ่อ พาลูก ว่า ยนํ้ าล่อ งเงีย บกริบ ท่าทางลึก ลับนั ้นทํ าให ้เด็ ก หญิง ่ ง เห็นบึงนํ้ าใสแจ๋ว ตืน ่ เต ้น พ่อแหวกต ้นกกสูงๆทีข ่ น ึ้ เบียดกันแน่นอยูก ่ ับกอหญ ้าพงออกเป็ นชอ ราบเรียบ ทีน ่ ั่นแม่เป็ ดป่ ากับลูกๆฝูงหนึง่ ว่ายนํ้ าเล่นอยูอ ่ ย่างสงบสุข ลูกเป็ ดน ้อยชา่ งน่ารัก บางตัว พยายามป่ ายปี นไปยืนบนหลังแม่ของมัน มันยกขาสเี หลืองเล็ กๆเกาคอเกาหนา้ พลางยืดตัว สะบัด ขน แล ้วพากันดําผุด ดํ าว่ายอย่างซุกซน เด็ ก น ้อยจ ้องมองด ้วยดวงตากลมโตด ้วยความ อัศจรรย์ใจ ขณะทีพ ่ อ ่ ว่ายนํ้ ากลับออกมา เด็กหญิงนิง่ เงียบอยูก ่ ับความคิดฝั นเนิน ่ นาน... ―นั่นแม่เป็ ดกับลูกๆหรือจ๊ะ‖ เด็กหญิงถาม ―ใช.่ ..ลูก‖ ―มันจะอยูด ่ ้วยกันตลอดไปมัย ้ จ๊ะ‖ เด็กหญิงถามอีก ―ไม่หรอกลูก วันหนึง่ เมือ ่ ลูกๆของมันเติบโตแข็งแรง มันก็จะบินจากแม่ของมันไปอยูท ่ ี่ ้ อืน ่ ‖ พ่อตอบชาๆ ―แต่หนูจะไม่ไปจากพ่อหรอกจ ้ะ ถึงหนูมป ี ี กบินได ้...หนูก็จะไม่ไป‖ ลูกยืนยันขันแข็ง พ่อฟั งแล ้วก็อมยิม ้ เพราะพ่อก็นก ึ ไม่ออกว่า เมือ ่ ไม่มล ี ก ู พ่อจะอยูอ ่ ย่างไร... แม ้พ่อจะตัง้ ใจเลีย ้ งดูลก ู อย่างดีทส ี่ ด ุ แต่เด็กน ้อยก็ต ้องกรําแดดกรําฝนไปนากับพ่อใน วันหยุดเรียน เพราะพ่อไม่อาจตัดใจปล่อยลูกไว ้ตามลําพัง ทัง้ ไม่วางใจทีจ ่ ะฝากแกไว ้กับใครอืน ่ แต่เด็กน ้อยก็มค ี วามสุขกับการวิง่ เล่นจับหอยปูปลา เด็กหญิงชอบทีจ ่ ะนั่ งมองนกตัวน ้อยๆเกาะ ี งร ้องเพลง ท ้องฟ้ าสน ี ํ้ าเงินสูงลิบ มีนกนางแอ่นบินเล่นลมอย่าง บนกอหญ ้าโอนเอน พลางสง่ เสย ี วยบินท่ามกลางแดดแจ่มใส เด็กน ้อยนอนพังพาบบนคันนาเฝ้ ามองหอย สําราญใจ แมลงปอสส ้ โข่งเดินไปชาๆในนํ ้ าใส หนวดยาวๆโค ้งไหว ทิง้ รอยเล็ก เป็ นทางยาวไว ้เบือ ้ งหลัง จุด หมาย ี งหัวเราะ... ปลายทางของมันอยูท ่ ไี่ หนหนอ เด็กหญิงถามพ่อก็ไดคําตอบเป็ นเสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 564

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―หนูเป็ นเด็กชา่ งคิดชา่ งฝั นเหลือเกิน...‖ พ่อพูด ―ความฝั นของพ่อกับความฝั นของหอย โข่งคล ้ายๆกัน คือมันอยํา่ กลมาก และเราก็ไม่รู ้ว่าเราจะไปถึงไหม...‖ ―พ่อฝั นอะไรจ๊ะ...‖ ลูกสาวถาม ―พ่อไม่มค ี วามฝั นเกีย ่ วกับตัวเองเลย...นอกจากความฝั นเกีย ่ วกับลูก...‖ ―อะไรล่ะจ๊ะ...‖ ―พ่ออยากให ้หนูอยูด ่ ม ี ส ี ข ุ ...‖ พ่อพูดอย่างเคร่งขรึม เจ ้าตัวเล็กฟั งแล ้วก็ยม ิ้ ร่า ―ทุกวันนีห ้ นูก็อยูด ่ ม ี ส ี ข ุ แล ้ว...‖ แล ้วเด็กน ้อยร ้องตะโกนแล ้ววิง่ ถลาออกไปตามทางเดิน ี ดงเบิกบาน เด็กหญิงเก็บดอกไม ้เหล่านัน ทีม ่ ด ี อกเซง่ สแ ้ ให ้ล่องไหลไปกับสายนํ้ าไหล... เล่นซนจนเหนื่อย เด็กน ้อยจะหลับคาบ่าพ่อ บางคราวพ่อบรรทุกต ้นกล ้าทีม ่ ัดเป็ นฟ่ อน เต็มลําเรือเพียบแปร ้ เตรีวมไว ้ลงแขกปั กดําในวันรุ่งขึน ้ กว่าจะเสร็จก็มด ื คํ่า พ่อปูผ ้าขาวม ้าทบ ้ ซอนๆกั นบนยอดข ้าวนุ่มๆให ้ลูกนอนเดือนดาวปรากฏเต็มฟ้ า เรือแล่นเงียบงันผ่านละเมาะไม ้ที่ เป็ นเงาตะคุ่ม ทุ่งนามองดูเลือนรางกลางแสงดาวเดือน เขียดร ้องแง็กๆทีโ่ น่นทีน ่ ี่ เด็กหญิง ี งพ่อร ้องเพลงจากท ้ายเรือเหมือนจะเห่กล่อม... หลับตา เสย ―เจ ้าคือนางฟ้ าตัวน ้อยๆของพ่อ... เจ ้าคือดวงดาวทอแสงสุกใส เจ ้าคือแก ้วตาดวงใจ ื่ ใจจริง‖ คือลําธารนํ้ าในชน ี งเล็ ก ๆก็ ถ ามขึน ทั นใดนั น ้ เสย ้ อย่างรวดเร็ วว่า ―นอกจากเป็ นดอกไม ้แล ้ว หนูยั งเป็ น ดวงดาวด ้วย จริงหรือจ๊ะ แล ้วหนูยังเป็ นนางห ้าด ้วยเหรอ...‖ ี ก ี เถิดนะ...‖ ―จริงซล ู ...‖ พ่อตอบพลางหัวเราะ ―ลูกหลับเสย ―เป็ นนางฟ้ าก็ต ้องสวยใชไ่ หมพ่อ...หนูอยากไว ้ผมยาว...‖ เด็กหญิงรํ่าร ้อง จากวันนัน ้ หลังเมือ ่ อาบนํ้ าเสร็จ พ่อมักจะแปรงผมให ้ลูกครัง้ ละนานๆ จนผมของลูกเป็ น มันวาว พ่อ ผูก ผมให ้ด ้วยผ ้าลายๆเท่าที่จ ะหาได ้ และด ้วยอาการเก ้ๆกั งๆ เมือ ่ พาลูก ไปส ่ง ที่ โรงเรียน พ่อเห็นเด็กผู ้หญิงอืน ่ ๆถักเปี ยผูกโบน่ารัก พ่ออยากถักเปี ยให ้ลูกบ ้าง แต่ก็ได ้แต่ทอด ถอนใจ เพราะพ่อถักเปี ยไม่เป็ น... ี งมากกว่า แม ้จะอายุแค่สามสบ ิ ต ้นๆ พ่อพูดกับใครๆน ้อยมาก มักเป็ นฝ่ ายยิม ้ และฟั งเสย แต่พอ ่ ก็ไม่เคยเหลียวแลหญิงสาวคนใดเลย เป็ นความตัง้ ใจของพ่อเองด ้วยทีอ ่ ยากจะหลีกเลีย ่ ง จนวันหนึง่ ทีพ ่ อ ่ ต ้องเดินสวนทางกับผู ้หญิงคนหนึง่ บนสะพานข ้ามคลองเล็กๆ พ่อเป็ นฝ่ ายหลีกลง ิ ใจหลีกทางให ้พ่อโดยเดินลงไป ไปเดินลุงนํ้ าตืน ้ ๆ สงิ่ ทีน ่ ่าแปลกใจก็คอ ื หญิงสาวคนนั น ้ ก็ตัดสน ่ เดียวกัน ครัน ่ เดียวกัน เรือ ลุย นํ้ าเชน ้ พ่อก ้าวขึน ้ เดินบนสะพาน หล่อนก็ทําเชน ่ งอันไม่คาดฝั นนี้ ี ํ้ าเงินคลุมผมและใบหน ้าไว ้ครึง่ ๆ แต่แววตาทีเ่ ป็ นประกาย ทําให ้พ่องงงัน หญิงสาวคนนั น ้ ใชผ้ ้าสน รืน ่ เริงทําให ้พ่อรู ้ว่าหล่อนกําลังหัวเราะ หล่อนทํ าให ้พ่อเก ้อเขินและสับสน แต่พ่อแสร ้งทํ าหน ้า ขรึม และคิดจะจากไปเงียบๆ หล่อนทอดสายตาแจ่มใสเบิกบานมองดูพ่อจนเต็มตา หล่อนเป็ น หญิงสาวในหมู่บ ้านเดียวกับพ่อนั่ นเอง แล ้วพ่อก็มองไปเห็นผมเปี ยหยีย ดยาวกลางหลังของ หล่อนแกว่วไปมาอย่างน่าดู...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 565

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―เอ ้อ...เดีย ๋ วซ.ิ ..‖ พ่อพูดตะกุกตะกัก ื่ เพ็ญ...พีเ่ ข ้มเรียกฉั นทําไม...‖ ―ฉั นชอ ―สอนฉั นถักเปี ยบ ้างได ้ไหม...ลูกสาวฉั นไว ้ผมยาวมาก แต่ฉันถักเปี ยไม่เป็ น...‖ หล่อนอุทานออกมาคําหนึง่ แล ้วยิม ้ อย่างดีใจ ―พีเ่ ป็ นพ่อตัวอย่าง...เอาซ ิ ฉั นจะสอนให ้ ้ อนก็แล ้วกัน‖ เอาง่ายๆก่อนนะ เราหัดถักเปี ยสามเสนก่ ท่ามกลางความเงียบแห่งท ้องทุง่ หล่อนใชต้ ้นหญ ้าปล ้องแห ้งๆเหนียวๆ ถักเป็ นเปี ยให ้ พ่อดู แล ้วให ้พ่อลองถักดูบ ้าง พ่อมองแต่มอ ื ของหล่อนโดยไม่ได ้มองดูหน ้าหล่อนเลย ในทีส ่ ด ุ พ่อก็ถักได ้ หล่อนมองดูพอ ่ อย่างอาจหาญแล ้วพูดว่า ―ลองจริงๆกันเลยมัย ้ ...พีถ ่ ักผมเปี ยให ้ฉั นใหม่ซ.ิ ..‖ หล่อนดึงยางรัดผมออก สยายผม ยาวจรดเอวเหมือนนางพรายในความฝั น ตลอดเวลาพ่อพยายามไม่มองดูหล่อน แต่ครัน ้ นี้พ่อไม่ อาจละสายตาไปจากหล่อนได ้ พ่อแตะต ้องผมหล่อน มันดําสนิทประหนึง่ เวลากลางคืน เรียบลืน ่ ้ ราวเสนไหม... ้ นซ ้ ายทั ้ ้ ้ ้ าย ้ ―พีแ ่ บ่งมันเป็ นสามสว่ นเท่าๆกันส ิ ใชเส บเสนกลาง เสนขวาทั บเสนซ แล ้ว ้ ้ เสนขวาทั บเสนกลางอี กที...‖ หล่อนพูดเจือ ้ ยแจ ้ว พ่อทําตามเหมือนถูกมนต์สะกด แม ้จะจดจ่อ กับการถักเปี ย แต่พ่อก็มองเห็นว่าลําคอของหญิงสาวงามระหง ผิวผ่องผุดผาด ผมอ่อนๆรุ่ยร่าย ดึงดูดใจอย่างแปลกประหลาด ให ้พ่ออยากเอือ ้ มมือไปสัมผัส ตอนนั น ้ พ่อไม่รู ้เลยว่าภาพนั น ้ จะ ี งระหัดวิดนํ้ าดังอย่างร่าเริงอยู่ไกลๆ รอบข ้างมีแต่เสย ี งลมพั ด จารึกอยู่ในใจพ่อจนวันตาย เสย ผ่านต ้นข ้าวไหวเป็ นระลอก หัวใจพ่อหวัน ่ ไหว จมูกได ้กลิน ่ เหงือ ่ จากกายสาว... ―การถักผมเปี ยมีหลายอย่าง...พรุง่ นีฉ ้ ั นจะสอนให ้พีอ ่ ก ี ...‖ ้ แต่ทุกสงิ่ ก็ชา่ ง ม ันเริม ่ ต ้นอย่างนั น ้ เรียบง่ายแต่สวยงามนั ก แม ้ชว่ งเวลาจะแสนสัน ื กทีซ ้ เปี ยทีส ลึกซงึ้ ตรึงใจ จากเปี ย ๓ เสน้ เป็ นเปี ย ๒ เสน้ เปี ยก ้างปลา เปี ยเชอ ่ ับซอน ่ อดริบบิน ้ ้ พันไว ้ และเปี ยขด เมือ ่ พ่อถักเปี ยรัดร ้อยเสนผมดํ ายาวของหล่อนด ้วยกัน หัวใจสองดวงก็ถูกดึง ิ ... เข ้ามาใกล ้กันจนแนบชด เมือ ่ สุมไฟฟางให ้วัวเลาพลบคํา่ พ่อจะร ้องเพลง ึ อันอบอุ่นอ่อนโยน ขณะทีร่ ้องเพลงนั น ้ พ่อจะคิดถึงหล่อนอย่างเงียบๆ ด ้วยความรู ้สก ี ก่อน... แล ้วพ่อก็เริม ่ คิดถึงการได ้อยูร่ ว่ มกับหล่อน แต่ยังไม่ทันได ้บอกกับลูกเรือ ่ งยุ่งก็เกิดขึน ้ เสย ื่ พ่อด ้วยความทุกข์ใจในวันหนึง่ ก่อนทีจ ―พีเ่ ข ้ม...‖ หล่อนร ้องเรียกชอ ่ ะพูดต่อไปว่า ―แม่ จะยกฉั นให ้แต่งงานกับลูกชายลุงเบา เขาเห็นฉั นเมือ ่ งานทําบุญเข ้าพรรษา แล ้วบอกว่าจะมาขอ เขามีไร่สวนใหญ่โตอยูอ ่ ก ี อําเภอหนึง่ แม่อยากให ้ฉั นตกลง แต่ฉันบอกแม่แล ้วว่าฉั นรักอยูก ่ ะพี่ เข ้ม แม่บอกว่าถ ้าหากพีร่ ักฉั นจรอง ก็ให ้รีบไปหมัน ้ ฉั นไว ้ก่อน...‖ ่ กัน ―แต่พไี่ ม่มเี งินพอนะ คงต ้องรอให ้เกีย ่ วข ้องเสร็จก่อน‖ พ่อบอกอย่างร ้อนใจเชน ―งัน ้ ก็ขายลูกวัวซ.ี ..ขายรวมกับนางตัวเมียรุ่นๆตัวนั น ้ มันสวยคงได ้หลายอัฐ...‖ หล่อน ี้ นะ... เฝ้ าชแ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 566

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

พ่อได ้แต่อํ้าอึง้ ลูกวัวเป็ นทีร่ ักของลูกสาว แต่นั่นไม่สําคัญเท่ากับการทีม ่ ันยังไม่หย่านม ิ ใจบอกกับลูกใน การพรากลูกพรากแม่ทําให ้พ่อไม่สบายใจ แต่หลังจากขบคิดถีถ ่ ้วน พ่อก็ตัดสน วันหนึง่ ้ น...‖ พ่อเห็นแววตาตืน ―พ่อต ้องขายไอ ้จุดนะ...พ่อต ้องใชเงิ ่ ตกใจพล่านอยูใ่ นดวงตา ลูกสาว ―ทําไมล่ะจ๊ะพ่อ...‖ เด็กหญิงถามแผ่วเบา ―พ่อ...คือ...พ่อจะหมัน ้ น ้าเพ็ญไว ้ก่อนทีจ ่ ะพาเขามาอยูก ่ ับเราะ...‖ เด็กหญิงเบิง่ ตามองพ่ออย่างตกตะลึง...แต่ยังคงนิง่ เงียบ ―เขาจะเป็ นแม่คนใหม่ของลูก...เราจะเป็ นครอบครัวเดียวกัน...‖ พ่อพยายามทีจ ่ ะร่าเริง ี งตอบใดๆจากเด็กน ้อยเลย เหมือนแกได ้กลายเป็ นหินไปแล ้ว... แต่ไม่มเี สย ี ใจเรือ ―อย่าเสย ่ งลูกวัวเลยนะ...ไม่นานอีนวลก็จะมีลก ู ตัวใหม่ไว ้เป็ นเพือ ่ นเล่นกับหนูอก ี ...‖ พ่อยังปลุกปลอบต่อไป แต่เด็กน ้อยยังคงนิง่ เงียบ และยังเงียบต่อมาอีกเป็ นเวลานาน วันที่ ื้ วัวมาถึงเป็ นวันแห่งความเศร ้า เสย ี งวัวร ้องก ้องอย่างตืน คนซอ ่ ตระหนกยามถูกผลักถูกต ้อนให ้ขึน ้ ื กอย่างแน่นหนา ลูกวัวน ้อยร ้องดังบาดใจด ้วยความตกใจกลัว ไปยืนบนรถบรรทุก แล ้วผูกรัดเชอ ี งร ้องเรีย กลูกไม่ห ยุดหย่อ น ราวกับมันล่วงรู ้ในชะตากรรม แม่ของมันพล่านอยู่ในคอก ส ่งเสย ภาพทีเ่ ห็นทําให ้พ่อเจ็บปวดใจนัก ลูกสาวออกไปนั่งนิง่ ทีร่ ม ิ ฝั่ งคลองมองเหมือนกองเศษผ ้าเก่าๆ ี งแม่วัวร ้องเรียกหาลูกดังไม่หยุดหย่อน มันร ้อง ไร ้ชวี ต ิ กินข ้าวเย็ นเสร็ จต่างพากันเข ้านอน เสย ี งแหบแห ้งอ่อนเครือ เด็ กหญิงพลิกหน ้านอนควํา่ ร ้องไห ้อยู่ เหมือนหัวใจมันจะขาด ร ้องจนเสย เงียบๆ... พ่อลงไปทีค ่ อก ภาพทีเ่ ห็นทําให ้พ่อสะเทือนใจนัก นังแม่วัวไม่แตะต ้องนํ้ าฟางทีพ ่ ่อหา ไว ้ให ้ มันเฝ้ าแต่กู่ร ้อง นั ยน์ตาแดงกลํ่ามีนํ้าตาไหลเป็ นทาง เมื่อเห็นพ่อมันมองพ่อเหมือนจะ ขอให ้พ่อชว่ ย พ่อเอาหัวซุกกับหัวมันแล ้วก็ร ้องไห ้... ฟ้ าไม่ทันสางพ่อก็ออกจากบ ้านไปเอาลูกวัวมาเข ้าคอก พ่อต ้องคืนเงินสว่ นหนึง่ ให ้กับ ื ้ คนซอวัว ลูกเข ้ามากอดคอถาม ―แล ้วน า้ เพ็ ญ ล่ะ จ๊ ะ ‖

พ่อ กอดลูก ไว ้กั บ อกขณะที่ต อบว่า ―เราจะอยู่กั น สองคน

เหมือนเดิม‖ แล ้วชวี ต ิ ก็ดําเนินต่อไป...การลาจากหญิงสาวเป็ นสงิ่ แสนยากเย็น แววเศร ้าในดวงตา หล่อน ทําให ้หัวใจของพ่อเสมือนหลั่งเลือด หล่อนแต่งงานไปกับหนุ่มชาวไร่ในทีส ่ ด ุ ทิง้ ทุ่ง กว ้างให ้อ ้างว ้างเหงาหงอย... ยามทีส ่ างผมให ้ลูก พ่อจะคิดถึงเวลาทีน ่ ั่งถักผมเปี ยให ้หล่อนในท ้องทุง่ อันเงียบสงบ ...

้ ั ้ กุดเว ้าแหว่ง วันหนึง่ พ่อต ้องตกใจสุดขีด เมือ ่ เห็นลูกสาวใชกรรไกรตั ดผมตัวเองจนสน ―อีน ้อย...ลูกทําอย่างนีท ้ ําไม...‖ ―หนูจะไม่ให ้พ่อถักเปี ยอีก หนูไม่อยากให ้พ่อเศร ้า...หนู...‖ แล ้วแกก็ร ้องไห ้โฮ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 567

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั ว่าได ้ทําให ้ลูกเป็ นทุกข์ถงึ ปานนีแ ี ใจนั ก พ่อได ้แต่ดงึ ลูกเข ้ามากอด ตระหนั กชด ้ ล ้วก็เสย ี ในสว่ นลึก แล ้วใชช้ วี ต นับตัง้ แต่นัน ้ ทีพ ่ อ ่ ฝั งความทรงจําแห่งรัก ซงึ่ เคยเฝ้ าถวิลหาไว ้เสย ิ ทัง้ หมด ทีเ่ หลือไปเพือ ่ งานหนั กในทุ่งนา ความเจ็บปวดอีกอย่างเดียวทีพ ่ ่อไม่อาจลืมก็คอ ื การทีพ ่ ่อต ้อง ิ ใจขายวัวทัง้ หมดในเวลาต่อมาเพือ ื้ รถไถนาของ ญีป ่ เดียวกับชาวนาสว่ น ตัดสน ่ นํ าเงินมาซอ ่ นเช ุ่ น ้ ใหญ่ในยุคนัน ้ นอกจากลูกแล ้ว อีกสงิ่ หนึง่ ทีพ ่ อ ่ ผูกพันอย่างลึกซงึ้ ก็คอ ื วัวทีใ่ ชไถนา ชาวนาอย่าง พ่อถือว่าวัวคือสัตว์ทม ี่ บ ี ุญคุณ มันได ้ลากผาลไถนาพลิกฟื้ นผืนดินกรํ าแดดกรํ าฝนเพือ ่ พ่อมา อย่างยาวนาน ยามทีพ ่ ่อก่อไฟฟางพลางโบกบัดใบตาลให ้ควันฟุ้ งกระจายไล่ยงุ ให ้มันนอนเคีย ้ ว ่ เอือ ้ งอย่างสบายใจในยามพลบคํ่า คือชวงเวลาแห่งความสุข หากมีเงินพ่อตัง้ ใจจะเลีย ้ งดูมันจน ั ว์อย่างโหดร ้าย...เรือ แก่เฒ่า แทนทีจ ่ ะต ้องขายมันให ้กับโรงฆ่าสต ่ งนี้ทําให ้พ่อเศร ้า ใจอยูไ ่ ม่เว ้น วาย... ั ้ ประถม รถไถนาชว่ ยให ้พ่อบุกเบิกไถนาได ้รวดเร็วและมากขึน ้ ปี นัน ้ พ่อสง่ ลูกเข ้าเรียนชน ปลายในเมืองอย่างเดียวกับลูกๆของบรรดา เศรษฐีในหมูบ ่ ้าน โดยไม่ฟังคําทักท ้วงของใครๆใน เรือ ่ งค่าใชจ่้ าย รวมถึงความลําบากในการเดินทาง บ ้านของพ่ออยูไ่ กลจากถนนใหญ่มาก ลูกต ้อง ้ ่ บางคราวพ่อจะเดินไปเป็ นเพือ ออกเดินลัดทุ่งนาไปตัง้ แต่เชาตรู ่ น และไปรอรับทีป ่ ากทางเมือ ่ ี ดงจมดวงในทิวเขาตะวันตก บางคราวลูกกลับมาชา้ พ่อก็ จะนั่ งรออย่าง ใกล ้เย็นคํ่า ตะวันสแ ี งผิวปากนั น อดทน พลางผิวปากเป็ นเพลงลูก ทุ่ง ลูก รั ก เส ย ้ ของพ่อ สําหรั บแกแล ้วนั่ นคือ ี งดนตรีทแ เสย ี่ จ่มใสและบริสท ุ ธิ.์ .. ิ ใจขายนาทีม เมือ ่ ลูกสอบเข ้าเรียนมหาวิทยาลัยได ้ พ่อตัดสน ่ อ ี ยูส ่ ไี่ ร่ และเชา่ นาทํ าเพิม ่ มากขึน ้ ความทุกข์ของพ่อไม่ใชง่ านหนั กหรือความยากจน แต่อยูท ่ ล ี่ ก ู ต ้องจากไปเรียนไกลๆ พ่อ ้ ประถมใน เฝ้ ารออย่างอดทนจนลูก เรีย นจบสมใจ และคงเป็ นบุญนั ก ที่ลูกได ้มาเป็ นครูส อนชัน โรงเรียนใกล ้บ ้านที่ลูก เคยเรียน ลูก บอกให ้พ่อเลิก ทํ านา พ่อ มีหนา้ ที่เพีย งอย่างเดียวคือ ปั่ น จักรยานสง่ ลูกไปโรงเรียน แล ้วไปรับกลับในตอนเย็น จริงๆแล ้วลูกขีจ ่ ักรยานได ้คล่องแคล่ว แต่ก็ ิ ไปข ้างหลั งพ่อ ช โี้ น่ นช น ี้ ี่ใ ห ้พ่อ ดูแ ล ้วส ่งเส ย ี งคุย ยังอ ้อนให ้พ่อ ไปส ่ง ลูก มีค วามสุข ที่นั่ง ช ด เจือ ้ ยแจ ้ว... วันคืนล่วงพ ้นผ่านไป พ่อไม่แข็งแรงอย่างเมือ ่ ก่อนอีกแล ้ว วันหนึง่ พ่อก ้มๆเงยๆอยูท ่ เี่ ชงิ บวบทีพ ่ ่อปลูกไว ้รวมกับพืชผักสวนครัวอืน ่ ๆ ดอกบวบดกสะพรั่ งเป็ นสเี หลืองเย็นตาเย็นใจ พ่อ คาดว่ามันจะมีลก ู ติดอยูบ ่ ้าง แต่หาเท่าไรก็ไม่พบ ลูกเข ้ามาชว่ ยดูเพียงชั่วประเดีย ๋ วเดียวก็เก็บได ้ ค่อนตะกร ้า...วันนัน ้ เอง ทีพ ่ อ ่ รู ้ตัวว่าพ่อแก่แล ้วอย่างแท ้จริง... ตกบ่ายของอีกวันหนึง่ พ่อมือหน ้าเป็ นลม กว่าจะอาการดีขน ึ้ พอจะลุกไปรับลูกได ้ ลูกก็ มาถึงบ ้านแล ้ว โดยมีชายหนุ่มหน ้าตาคมคายขับมอเตอร์ไซด์มาสง่ หนุ่มนั น ้ ยกมือไหว ้พ่ออย่าง นอบน ้อม แนะนํ าตัวว่าเป็ นเจ ้าหน ้าทีอ ่ นามัย ประจํ าตําบลที่เพิง่ มาอยู่ใหม่ เขาชวนพ่อ พูดคุย อย่างดิบดี พ่อมองปราดเยวก็ทะลุเห็นหัวใจหนุ่มผู ้นัน ้ ว่ามีจต ิ ปฏิพัทธิต ์ อ ่ ลูกสาวของพ่อ...และลูก ก็ไม่ได ้มีทา่ ทีรังเกียจรังงอน เวลาคํ่าในฤดูหนาวปกคลุมลงมาอย่างรวดเร็ว หมอกลอยตัวเป็ นสายโอบล ้อมหมูบ ่ ้าน ไว ้ ฤดูเก็บเกีย ่ วกําลังจะผ่านพ ้นไปแล ้ว ลมหอบฟางสเี หลืองกระจัดกระจายอยูท ่ ั่วไป บรรยากาศ ี องระยับด ้วยใจหัวอัน อวลกลิน ่ หอมของซงั ข ้าวทีเ่ พิง่ เกีย ่ วใหม่ๆ พ่อเฝ้ ามองดูตะวันลับฟ้ าเป็ นสท ี งแหบห ้าวกูร่ ้องหากัน ฟั งดูอ ้างว ้าง ลูก สงบเงียบ นกกระยางบินเป็ นฝูงตัดขอบฟ้ าไป มันสง่ เสย ี้ ปที่น ก ออกมากอดแขนพ่อ ด ้วยอาการประจบ ครั น ้ เห็ น พ่ อ กํ า ลั ง มองดูน กกลั บ รั ง ก็ ย กมือ ช ไ กระยางคูห ่ นึง่ ทีบ ่ น ิ มาด ้วยกัน ―นั่นพ่อกับลูกใชไ่ หมจ๊ะ...‖ ลูกถามเหมือนเมือ ่ ครัง้ ยังเป็ นเด็ก ่ รอก มันน่าจะเป็ นคูก ี งไปแล ้วก็พด ―พ่อว่าไม่ใชห ่ ันมากกว่า...‖ พ่อตอบ ลูกเงียบเสย ู อีก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 568

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี ๊ะ...ตัวนั น ―พ่อดูซจ ้ มันบินมาตัวเดียว มันบินไม่ทันเพือ ่ นๆเลย...‖ พ่อมองดูนกทีบ ่ น ิ ี งกูห อย่างอ่อนล ้าตัวนัน ้ มันบินตํา่ กว่าตัวอืน ่ ทัง้ หมด และไม่สง่ เสย ่ าใดๆเลย ―มันแก่แล ้วน่ะ...‖ พ่อพูด โอบไหล่ลก ู สาวเข ้าบ ้าน คืนหนึง่ ทีส ่ งบเงียบของฤดูหนาว พ่อนอนหลับและฝั นว่าได ้กลายเป็ นนกกระยางตัว สุดท ้ายนั น ้ มันบินมาไกลและเหน็ ดเหนื่อยมาอย่างหนั ก และขณะนี้กําลังหลงทางเพราะตัวอืน ่ ๆ ้ ทิง้ มันไว ้ข ้างหลัง...ใกล ้มืดคํา่ แล ้ว จริงๆ ตะวันกําลังจมดวงเหนือทิวเขาเหยียดยาวสลับซับซอน ี ว่ งและค่อยๆ จมหายไปในความมืด แต่ตรงทีด ทีก ่ ลายเป็ นสม ่ วงตะวันใกล ้จมหายไปนั น ้ ฟ้ าและ ี หมูเ่ มฆเป็ นสทองระยิบระยับ สุกปลั่งดังทองเนื้อดี จมูกพ่อได ้กลิน ่ ควันไฟทีส ่ ม ุ ฟางให ้วัว ได ้ยิน ี งเพรียกหาของลูกน ้อยซงึ่ พ่อรักมากยิง่ กว่าใครทัง้ โลก พ่อยังเห็นเงาของใครอีกคนทีไ่ ว ้หาง เสย ี จาก เปี ยเหยียดยาวด ้วย และพ่อก็อยากกลับบ ้านเหลือเกิน แต่ทก ุ หนทุกแห่งชา่ งมืดมิด นอกเสย ิ ใจบินตรงไปทีน ดวงตะวันทีก ่ ําลังจมดวงลงเท่านัน ้ แล ้วพ่อก็เห็นนกกระยางตัวนัน ้ ตัดสน ่ ั่ น มันบิน ี องก็อาบไล ้เนื้อตัว ไปอย่างมุ่งมั่น เพราะไม่มท ี างเลือกใดๆอีก...ยิง่ ใกล ้เข ้าไปเท่าไร แสงสท ี องอร่ามเรืองรองมาก ยิง่ ขึน ี าวนั น ทัง้ หมดของมันให ้กลายเป็ นสท ้ ...ในสํานึกสุดท ้ายนกสข ้ ไม่ได ้ ิ้ เรีย ขยับปี กอีกเลย เพราะมันสูญสน ่ วแรงทัง้ หมด แต่มันก็ยังคงบินตรงต่อไปด ้วยอํานาจลึกลับ ที่ หนุนสง่ ให ้มันล่องลอยไกลออกไป...ไกลออกไปอีก...สูโ่ ลกของความเงียบและ ความสงบอัน เป็ นนิรันดร์...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 569

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๙๒ เรือ ่ งสน

"รวบ้ ั้ าน และความร ัก" โดย วธูจร

ก่อนออกจากบ ้านทุกวัน แววตาต ้องปิ ดล็อคประตูบ ้าน แล ้วจูงรถเครือ ่ งออกมาเตรียม ้ บ สตาร์ท แต่เชานี ้ รรยากาศหน ้าบ ้านดูออบอ ้าวยังไงพิกล ―ลูกจะร ้อนไหม‖ ขณะทีต ่ ้องอยูแ ่ ต่ใน บ ้าน เธอเดินกลับมาเลือ ่ นประตูเหล็ กออกเบาๆ มองเข ้าไปถึงภายในห ้องนอน สักพั ก ก็ ่ ท เลือ ่ นกดล็อคประตูอก ี เดินสํารวจรอบบ ้านแล ้ว จึงสตาร์มเครือ ่ งบิดคันเร่งมุ่งหน ้าสูท ี่ ํ างาน ประจําในตัวเมือง ื่ งซม ึ พลาง หนุ่มน ้อยค่อยๆยันกายขึน ้ นั่ งอย่างอิดโรย เขาเดินมาทีห ่ น ้าต่างอย่างเซอ รวบม่านมองผ่านแผ่นกระจกใส เหม่อดวงตาต่อแสงทีแ ่ ผดจ ้าเบือ ้ งนอก วันนี้หรือวันไหน มีอะไรทีแ ่ ตกต่างกันบ ้าง...ขณะแม่ต ้องออกจากบ ้านทุกวัน และเขา ทีต ่ ้องออกจากโรงเรียนตอนอยู่ ป.๕ เนิน ่ นานเพียงใด ทุกวัน-คืนในรัว้ บ ้านแห่งนี้ ี งนั น ―ไอ ้เป๋ เฉื่อยแฉะ เอ ้ย! วู ้! ไอ ้เป๋ ๆ‖ เสย ้ ก ้องสะท ้านเข ้ามา ผ่านวนเวียนอยู่ทุก ขณะทีเ่ ขาอ่อนล ้า ‗ป่ านนี้ พวกนัน ้ คงมีคนอืน ่ ให ้ล ้อเล่น หรือไม่พวกมันคงปากบอนเทีย ่ วแจกจีบ แซวพวกผู ้หญิงบางคนเล่นสนุกไป...‘ ิ ชาแล ้ว กีป เขาคิดว่า มันเนิน ่ นาน นานจนเริม ่ ชน ่ ี เดือนแล ้ว สายตาเริม ่ พร่า จึงค่อยๆคลี่ ี ้ าหม่นปิ ดขอบหน ้าต่างอย่างเคย ม่านสฟ ั ้ สองยังรออยูใ่ นอากาศร ้อนอึดอัดและกลิน ื เก่า แววตารีบย ้ายร่าง งานทีช ่ น ่ อับหนั งสอ ื ั ้ ขึน ้ บันได ก ้มลงหอบหนังสอไปวางบนชนเหล็ก ้ ย ี ว‖ เสย ี งห ้าวนั น ―ไง! มาแต่เชาเช ้ ดังขึน ้ จากด ้านหลัง เธอหันมายิม ้ ตอบ เชาชว่ ยยก ื เกลือ อีกแรง กระทั่งกองหนั งสอ ่ นพืน ้ นัน ้ หายวับไปเพียงครูเ่ ดียว ทัง้ สองยืนหักพักเหนือ ่ ยใต ้แรงหมุนของพัดลมเพดาน เธอสูดเอากลิน ่ เหงือ ่ ของเขาที่ ึ ถึงใบหน ้าอันแดงซา่ นของเธอ เลือดภายในร ้อนเร่า สองมือกําเกร็ง ลอยละลายไปทั่ว รู ้สก ึ นั น นานเหลือเกินทีค ่ วามรู ้สก ้ มิได ้เดินทางมาหาเธอ ตัง้ แต่ลก ู ชายคนแรกพลัดตกนํ้ า ตาย มันคงตายไปพร ้อมกับลูกคนนัน ้ แล ้ว เธอบอกตัวเอง ‗แล ้วเมือ ่ ตะกีม ้ ันอะไรกัน‘ กลิน ่ กายอัน ลุกเร ้นนั น ้ ยังตามหลอนอยูภ ่ ายในห ้วงอารมณ์ ภาพจังหวะทีเ่ ต ้นเร่าในเรือนกายรุ่มร ้อน ระเบิด ออกมาจากก ้นบึง้ ของวัยสาว ...ชายร่างท ้วมวัยกลางคนเรียกเธอเข ้ามาหาแล ้วโอบกอดอย่างปกติ เขาเป็ นพ่อเลีย ้ ง ใจดี ชอบบีบนวดให ้คลายเมือ ่ ยจากงานบ ้านอันน่าเบือ ่ หน่ายของเธอ จากนั น ้ ร่างในแรกรุ่นของ ี เธอก็แทบฉีกออกเป็ นสองซก มันแสนทรมาน และหยุดแน่นงิ่ พร ้อมกับกลิน ่ เหงือ ่ อย่างเมือ ่ ครู่

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 570

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

นัน ้ ั ครัง้ สก

ผ่านไปไม่กวี่ ัน เธอก็เข ้ามาหาเขาเองด ้วยแรงปรารถนาบางอย่างทีต ่ อบตัวเองไม่ได ้ ้ ย ี งของพ่อเลีย ―เธอนีช ่ า่ งเหมือนแม่ไม่มผ ี ด ิ ‖ สุมเส ้ งเย ้าอยูต ่ ามซอกคอเธอ ่ นัน ―แต่แม่ไม่อยูแ ่ ล ้ว‖ เธอไม่รู ้หรอก ทําไมจึงพูดตอบไปเชน ้ ดูเขาฉุนเฉียวขึน ้ มาจากประโยคตอบโต ้ของเธอ จนเบือนหน ้าไปทางอืน ่ ―พอเถอะ...‖

แต่เธอไม่พอ ไม่...จนกว่าขดก ้อนแห่งสุขจะละลายเป็ นสายนํ้ า นั่ นคืออดีตภาพทีม ่ ิ ั ความทรงจําของแววตา...พ่อเลีย เคยร ้างหายจากลิน ้ ชก ้ งที่ ตายไปแล ้ว ั ้ สามยังรออยูพ แววตาคิดตําหนิตัวเองทีม ่ ัวแต่ฟงุ้ ซา่ น งานทําความสะอาดชน ่ ะเนิน นี่ ื ั ้ แหละคืองานประจํ าวันในร ้านหนั งสอทีใ่ กล ้เจ๊ง ทัง้ ทีช ่ นสามเป็ นห ้องพักเจ ้าของร ้าน แต่หน ้าที่ เก็บกวาดกลับเป็ นของพนักงานขายอย่างเธอ ี งใครบางคนฮัมเพลงไปพร ้อมอาบนํ้ าในห ้องนั น เสย ้ ขณะเธอถูพน ื้ ถึงตรงนี้พอดี ยืน พักเหนือ ่ ยชวั่ อึดใจ ชายเจ ้าของร ้านก็เปิ ดประตูห ้องนํ้ าออกมา ร่างกํายํานั น ้ มีหยดนํ้ าเกาะพราว ผ ้าเช็ดตัวผืนเดียวทีพ ่ ันรอบเอวนั น ้ ทําให ้แววตายืน ึ นิง่ ตัวแข็ง ตาเบิกกว ้าง รู ้สกเหมือนมีแรงอะไรบางอย่างผลักเธอเข ้าไป พร ้อมฉุดร่างบุรษ ุ เพศที่ ื้ ... ยืนตรงหน ้าให ้กลับเข ้าไปยังห ้องนํ้ าอันเย็นชน อากาศเบือ ้ งนอกร ้อนจัดขึน ้ อีก แสงแดดสาดแรงเหมือนทิม ่ ตําอยูบ ่ นผิวหนัง ภาพผู ้คน ิ้ สุด บางคนรอคอยหยาดนํ้ าจากฟ้ าให ้พร่างพรมชะล ้างละออง ดูพลุกพล่าน เคลือ ่ นไหวไม่สน แดดให ้จางไป บ่ายคล้อยแล ้ว ตะวันยั งตระหง่านบนขอบฟ้ า หนุ่ มน ้อยไม่ไยดีข ้าวมือ ้ เทีย ่ งสักนิด ั กระสา่ ยอยูต เขากระสบ ่ รงขอบหน ้าต่าง นึกกังวลถึงพีส ่ าวคนนั น ้ ‗เธอไปไหนกัน? หายหน ้าไปตัง้ สองวันแล ้ว‘ เป็ นสองวันทีเ่ ขาทุกข์ใจจนแทบคลั่ง ได ้ ้ ย ี งทีแ แต่ชะเง ้อมองทีป ่ ระตู รัว้ บ ้าน เงีย ่ หูฟังทุกสุมเส ่ ว่วเข ้ามา ี มสมเท่ ้ ี งเจรจาแว่ว เพียงนึก ถึงใบหนา้ ขาวๆ กับริมฝี ปากสอ านั ้น ก็ คล ้ายได ้ยินเสย หวานกังวานอยูร่ อบตัว เขาเพริดไปถึงเรือนร่างนุ่มนิม ่ ทีโ่ ถมทับบนลําตัวของเขา ชา่ งเป็ นความ รักอันแสนพิสดาร เขาจําได ้ถึงความหวาดหวั่นทีเ่ กาะกุมอยูใ่ นหั วใจ ครัง้ แรกทีเ่ ขากลัวผู ้หญิงสาวจนตัว ั่ ปากสน ั่ แขนขาอ่อนเปลีย สน ้ แต่แล ้วริมฝี ปากอวบอุน ่ ของเธอ ก็ถ่ายเทรสหวานลํ้าประพรมทั่ว ทุกอณูเนือ ้ ในวัยแรกรุ่นของเขา เขาแอบเห็นรอยยิม ้ แปลกๆไม่คุ ้นตาของเธอ มันทําให ้เขากลัว ั่ ไหว เขาตืน ใบหน ้าทีม ่ รี อยยิม ้ อย่างนัน ้ ขณะร่างของเขาถูกสน ่ เต ้นสุดตัว กระทั่งทุกอย่างแน่นงิ่ เธอมาเยีย ่ มเขาบ่อยขึน ้ และรู ้เดีย ๋ วนี้เองว่าบ ้านของเธออยูต ่ รงข ้ามกันนี่เอง สําหรั บ ่ เขา เธอคือนางฟ้ าทีป หนุ่มน ้อยเชน ่ ระพรมพรจากสรวงสวรรค์ นํ าพาเขาเทีย ่ วท่องไปในดินแดน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 571

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ลีล ้ ับมหัศจรรย์อันแสนสุข พลันทีเ่ ธอจากไปในคํ่าคืน เขามุกเจ็บแปลบลึกอยูใ่ นหัวใจ เหนื่อย อ่อนตัวเบาโหวงคล ้ายจะบินได ้ ื้ ทีแ เธอเป็ นใครกันนะ? เขานึกขึน ้ ได ้ และถามออกไป เธอพูดว่า เธอเป็ นผีเสอ ่ ปลงร่าง ื้ เป็ นผู ้หญิงในยามกลางวันทีพ ่ ระอาทิตย์ครอบครองโลก และยามรัตติกาลจะกลายร่างเป็ นผีเสอ ราตรี โบยบินไปใต ้แสงจันทร์และม่านของดวงดาว ดูดกลืนนํ้ าหวานจากเกสรดอกไม ้ หล่อเลีย ้ ง ชวี ต ิ ไปวันๆเท่านั น ้ แล ้วเขาล่ะเป็ นใครกัน ? อยู่แต่ในบ ้าน กอดขาง่อยๆของตัวเองไปวันๆงัน ้ หรือ เขา ท ้อแท ้ใจอย่างทีส ่ ด ุ เมือ ่ คิดไปอย่างนัน ้ ื้ ในตอน ตะวันจะลับฟ้ าในไม่ชา้ ‗พีส ่ าวคนสวยคงไม่มาแล ้ว‘ เขาคิด ‗ถ ้าเธอเป็ นผีเสอ ี ะไรหนอ อยากรู ้จัง‘ ท่ามกลางสายลมแผ่วเบา กลางคืน จะมาหาเราไหม? ปี กของเธอจะเป็ นสอ ี น ั บนปี กผีเสอ ื้ ทีโ่ ชยชายอยูน ่ อกหน ้าต่างนัน ้ หนุ่มน ้อยเผลอหลับไปกับการจินตนาถึงสส ื้ บินหายวับเข ้าไปในร่าง และเขาก็ฝันถึงเธอ ในฝั นนั น ้ ชา่ งน่าเศร ้า เธอกลายเป็ นผีเสอ ี ดแทงเหมือนมีเสย ี้ นทิม ของเขา ขณะความเจ็บปวดเสย ่ ตําในหัวใจ ี งรถเครือ ี งรถยนต์ เสย ่ งจอดหน ้าบ ้าน ปลุกเขาให ้ตืน ่ จากฝั นมาพบกับความมืด แว่วเสย อีกคันชะลอเครือ ่ งจอด เขาเปิ ดม่านมองหาแม่ แลฝ่ าม่านมืด พบเงาร่างของคนสองคน ตัวเล็ก บางๆนั่นคือแม่ แต่รา่ งใหญ่ทรี่ ัดแม่ไว ้ในอ ้อมแขน นั่ นใครกันเขาไม่รู ้จัก ‗มันทําอะไรแน่ ‘ เขาคิด ั สน ยืนนิง่ งัน คอแห ้งผาด เนือ อย่างสบ ้ ตัวร ้อนรุม ่ ดังยืนอยูต ่ อ ่ หน ้ากองไฟ ี งพ ัดลมพดานหมุนทึกๆในชน ั ้ สามของร ้านหนั งสอ ื เหงือ ึ ไปทั่วร่างของแววตา เสย ่ ซม นายจ ้างของเธอยังเสพสําเริงรมย์บนเนินร่างของบอบบางของเธออย่างไม่รู ้เบือ ่ เธอเองก็นก ึ ไม่ ่ ่ ถึงว่า เขาจะลุ่ม หลงเธอได ้เพียงนี้ ฝ่ ายเธอก็ เช นกัน ไม่ใช เพราะยอมเขาทีเ่ ป็ นนายจ ้าง แต่ เพราะต ้องการมันจนอดรนทนไม่ได ้ในระหว่างคํา่ คืนทีไ่ ร ้สดใคร่ ่ นี้ มันมาเยือน...มาปลุกกระตุ ้นเธอตัง้ แต่เมือ เจ ้าความโหยหาเชน ่ ใดหนอ ้ ยวหวานทีล และเย็ นวันนั น ้ แววตากลับบ ้านเร็ วกว่าเคย พร ้อมถุงกับข ้าวและสมเขี ่ ุก ่ าก ไม่มวี แ ชายโปรดปรานพิเศษ สองคนแม่ลก ู ก ้มหน ้าก ้มตาตักข ้าวใสป ี่ ววจะเปิ ดปากสนทนา กัน และแล ้วฝ่ ายแม่ก็เริม ่ พูดขึน ้ ―กินข ้าวอิม ่ แล ้ว ก็ ก น ิ ยาซะนะลูก จะได ้นอนหลับฝั นดี อีก ไม่นานแม่จ ะพาลูก ไป โรงเรียน‖ ี ง แล ้วผลุนผลันเข ้าห ้องนอน ―ไม่! ไม่เอา ผมไม่อยากเรียน‖ หนุ่มน ้อยตะคอกเต็มเสย ิ เธอเหลือบมองนาฬกาอย่ างชั่งใจ ทัง้ ทีอ ่ ยากเข ้าไปปลอบลูก แต่ก็ยังไม่พร ้อม...จึง ิ ี าวตัดความมืดของห ้อง แววเสย ี งเข็มนาฬกาลากผ่ เดินเข ้าห ้องนอน เหม่อมองเพดานสข านการ รอคอยอันยาวนาน หนุ่มน ้อยหลับลงได ้ด ้วยฤทธิย ์ า ฝั นถึงพีส ่ าวคนสวยอีกแล ้ว ในฝั นทีพ ่ ร่าเลือนนั น ้ เธอ ี งของแม่กับเสย ี งใครบางคนทีเ่ ขาไม่คุ ้นร ้อง โน ้มตัวเขาไปกอด และจุมพิตแผ่วเบา หูแว่วเสย ึ สงสารแม่จับใจไม่น่า ครวญครางราวกับตกอยูใ่ น ห ้วงทุกข์ทรมานแสนสาหัส ในฝั นเขารู ้สก ตะคอกแม่อย่างนัน ้ เลย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 572

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี งอย่างในฝั นนั ้นอีก ครั ง้ เขาคิด ว่าแม่ค ง ขณะเขาลืม ตาโพลงในความมืด แว่วเส ย ี ง อีกใจก็กลัว คิดอยากให ้พีส ร ้องไห ้ จึงยํ่าเท ้าหาต ้นเสย ่ าวคนนั น ้ เดินไปเป็ นเพือ ่ น เขาหมุน ประตูห ้องแม่ เปิ ดออกอย่างเบาๆ เขาเพียงแค่อยากกราบขอโทษแม่เท่านั น ้ เอง เห็นแต่ร่างชาย หญิงตรงหน ้า ทีเ่ กีย ่ วเกยกันในเงามืด เห็นดวงตาคูน ่ ัน ้ ของแม่ ้ ย ี งในสรรพสงิ่ ก็นงิ่ งัน เขารู ้สก ึ ว่าร่างถูกดูดกลืนไปจากพืน ‗แม่ไม่ได ้ร ้องไห ้‘ แล ้วสุมเส ้ ห ้อง หมุนควงลงสูใ่ ต ้พิภพอันมืดดํา ี ้ าหม่นของห ้องลูกชายทีป น ัยน์ตาคู่หมองของแววตาเหม่อมองไปทีม ่ ่านสฟ ่ ิ ดสนิท เธอจอดรถเครือ ่ งทิง้ ไว ้หน ้าบ ้าน เดินเปิ ดประตูห ้องเข ้าไปดูอก ี รอบ ม่านตาพร่าด ้วยม่านนํ้ าตา ิ กั บการ อีก เมือ ่ เปิ ด ประตูห ้องลูกชาย เพียงความว่างเปล่าเท่านั น ้ ทีเ่ หลือ อยู่ เธอคงเคยช น สํารวจบ ้านทุกห ้อง ก่อนปิ ดประตูออกไปทํางาน ่ งให ้แดดสอ ่ งเข ้ามาเต็มที่ แสงแดดอ่อนลอดม่านเข ้ามาในห ้องนี้ เธอรวบม่านเปิ ดชอ ื้ สด ี ํ าแต ้มดวงเหลืองๆ ร่วงลงสู่พน ่ ัง พลันปี กผีเสอ ื้ ปี กอีก ข ้างก็ หล่นตาม เธอเก็ บมั นไปทิง้ ใสถ ขยะนอกรัว้ บ ้าน ขณะบิดคันเร่งเครือ ่ งฝ่ าม่านแดดไป เธอคิดถึงลูกชายทีห ่ ายไป คิดถึงลูกชายคนเดียว ทีเ่ ขาเป็ นง่อย...ลูกชายทีห ่ ายไปในคํา่ คืนอันมืดมน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 573

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ទំពរ័ សម្រាប់អ្នក! និទានដែលអ្នកនឹងចាប់ផផតើមសរផសរផៅផពលផនេះ ចាប់ប៉ាកកាផ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

ើង ផ

ើ យសរផសរវាផេញមក!

หน้า 574

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๙๓ เรือ ่ งสน

"คืนนนก ั้ ับชายคนหนึง่ " ํ เร็จงาน โดย ทินภ ัทร สา

ี ดงยีห รถกระบะสแ ่ ้อมาสด ้าคันเล็ก เหมาะทีจ ่ ะเป็ นรถสําหรั บครอบครั ว บึง่ ตะลุยไป ตามถนนอันขรุขระและฝุ่ นคลุ ้ง แหวกความมืดของคํ่าคืนไปทีละเล็กละน ้อย ชายหนุ่มผู ้อยูห ่ ลัง ี งดังลั่นรถ ร ้องเพลงไปด ้วยร ้องไห ้ไปด ้วย พวงมาลัยกําลังแหกปากร ้องตามเพลงทีเ่ ขาเปิ ดเสย คืนนีเ้ ขาอยากร ้องไห ้อย่างไม่มป ี ี่ มข ี ลุย ่ จากเด็กน ้อยไร ้เดียงสา วันเวลาทีผ ่ า่ นไป ย่อนสูว่ ย ั ทีแ ่ ก่กว่า ี งเพลงของมาลีฮวนน่าปลุกเร ้าอารมณ์ของชายหนุ่มให ้กระเจิดกระเจิงชนิดกู่ไม่ เสย กลับ หลายครัง้ ทีเ่ ขาเผลอคิดไปกับเพลงและเกือบนํ ารถคูช ่ วี ต ิ ตกถนน ทํ าไมเขาถึงชอบเพลงนี้ ก็ไม่รู ้ ยิง่ อายุได ้ล่วงเลยผ่านเลยความหนุ่มแน่นเขายิง่ โหยหาแต่บทเพลงประเภทนี้ ึ ปลดปล่อยและมีความสุข ความเป็ นตัวตนของเขาปรากฏอย่างแจ่มชัดก็คน ื นี้เอง รู ้สก ทัง้ นํ้ าตา ผู ้คนบอกว่ามั นเป็ นความปลืม ้ ปี ติต่างหาก แน่ แล ้ว...เขากํ าลังปลืม ้ ปิ ต เิ ป็ นล ้นพ ้น ทีเดียว ทารกตัวน ้อยทีน ่ อนหลับตาพร ้อมอยูน ่ ัน ้ ทําให ้เขามีความสุขอย่างประหลาด เขาบอก ตัวเองครัง้ แล ้วครัง้ เล่าว่า นั่ นเป็ นลูกของเขา เป็ นผลิตผลทีเ่ ขาได ้สร ้างขึน ้ ดูซ.ิ ..น่ ารั กน่ าชัง อะไรขนาดนั น ้ ภรรยาของเขาบอกว่านํ้ าหนั กลูกของเขาเบาเกินไป ไม่รู ้ว่าจะต ้องเข ้าตู ้อบหรือ ึ ี ใจอยูล เปล่า เขารู ้สกใจหายและเสย ่ ก ึ ๆ ตอนเป็ นเด็ก ชายหนุ่มเป็ นคนขีโ้ รค หิด นํ้ ากัดเท ้า ตามตัวมีผน ื่ เต็ม เขาจึงเจ็บออดๆ แอดๆ อยู่เป็ นประจํ า การเรียนของเขาก็ไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วยนั ก เพราะโรคทีร่ ุมเร ้าอยู่ไม่ขาด ่ รือไม่ หากเขาเป็ นคนไม่เอาถ่านเรือ ่ งเรียนเขาก็คงเรียนมีจบ ป.๔ ด ้วยซํ้า เพราะความขีโ้ รคใชห ่ ก ทีท ่ ําให ้ถ่ายทอดมาสูล ู น ้อยของเขา ตอนทีเ่ ขาเป็ นหนุ่มแน่น เขาทัง้ สูบบุหรี่ ทั ง้ ดืม ่ เหล ้า สองสงิ่ นี้จะเป็ นของคูก ่ ันมาโดย ตลอด หากวันใดเพือ ่ นชัก ชวน หรือเขาเป็ นฝ่ าเปรีย ้ วปาก วันนั น ้ ก็ จะดึกดืน ่ ค่อ นคืนบุหรี่เป็ น กับแกล ้มอันดับหนึง่ ของเขาเลยทีเดียว หลายปี ทีเ่ ขายังจ่อมอยู่ในวงเหล ้า ร่างกายทีเ่ คยหาย ื่ จากโรครัง้ ยังเด็ก ก็เริม ่ ผ่ายผอมเหมือนซากมนุษย์ ภรรยาของเขาบ่นแล ้วก็บน ่ อก แต่เขาหาเชอ ่ เคย หรือนี่คอ ฟั งไม่ ยังสูบบุหรีแ ่ ละยังดืม ่ เหล ้าอยูเ่ ชน ื อีกสาเหตุหนึง่ ทีท ่ ําให ้ลูกของเขานํ้ าหนั ก เบากว่าใครในห ้องอนุบาลเด็ก ไม่อ ยากจะคิด แต่เ ขาก็ ไ ม่อ าจปฏิเ สธความรั บ ผิด ชอบได ้ ทารกตั ว น อ ้ ย นี้เ ป็ น ื ้ ํ เลือดเนือ ้ เชอไขของเขา เป็ นแก ้วตาดวงใจของเขาและภรรยา และทีส ่ าคัญ เป็ นลูกคนแรกของ ทัง้ คูด ่ ้วย งานแต่งงานของเพือ ่ นตอนหัวคํ่าชว่ ยให ้ชายหนุ่ มคลายวิตกไปได ้บ ้าง เขาดืม ่ และ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 575

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เต ้นรํากับเพือ ่ นอย่างสนุกสนาน พวกเพือ ่ นผู ้หญิงก็กรี๊ ดกร๊าดกันใหญ่ ทัง้ ทีท ่ ุ กคนผ่านเลยชวี ต ิ วัยรุน ่ ไปหลายปี แล ้ว ความหลากหลายของผู ้คนมีอยูใ่ นงานแต่งงานคืนนี้ ―เมียไม่มาด ้วยหรือ‖ ใครในกลุม ่ ตอบเนือยๆ ―อ ้าว...เป็ นอะไรไปหรือ ‖ หลายคนทีน ่ ั่ งร่วมโต๊ะหันมาสนใจเขา คงเห็นชายหนุ่มเป็ น คนทีไ่ ม่รับผิดชอบ ภรรยาอยูโ่ รงพยาบาล แต่เขายังมานั่งดืม ่ และเต ้นรําอยูไ่ ด ้ ―คลอดลูก‖ เขาบอกด ้วยรอยยิม ้ ―เหรอ...ผู ้ชายหรือผู ้หญิง‖ เป็ นเพือ ่ นสาวทีถ ่ ามแทรกมา ―ลูกชาย‖ เขายิม ้ กริม ่ ―งัน ้ ฉลองกันหน่อย‖ คราวนีเ้ จ ้าบ่าวเดินมาทีโ่ ต๊ะ เจ ้าสาวเป็ นเพือ ่ นของชายหนุ่มเอง ―ฉลองยังไง‖ เพือ ่ นชายทีน ่ ั่งตรงข ้ามเขาถามขึน ้ ―ขึน ้ ไปร ้องเพลงฉลองสมรสหนึง่ เพลง และร ้องเพลงฉลองการมีทายาทอีกสักเพลง‖ เจ ้าบ่าวว่า แค่นัน ้ เพือ ่ นร่วมโต๊ะก็เฮสนั่น ชายหนุ่มยิม ้ และมองไปทีเ่ วทีซงึ่ วงดนตรีกําลังเล่นเพลงอย่างสนุกสนาน ก็แปลกเขา เพิง่ เคยเห็นงานแต่งทีจ ่ ้างวงดนตรีเพือ ่ ชวี ต ิ มาเล่น คงไม่มเี หตุผลอะไรมากหรอก หัวหน ้าวง ดนตรีเป็ นคนรู ้จักมักคุ ้นกับเจ ้าบ่าวนั่นเอง ฉะนัน ้ ใครอยากฟั งเพลงลูกทุง่ ในงานนีก ้ ็ต ้องทําใจกัน หน่อย ชายหนุ่มขึน ้ ไปร ้องเพลงเพือ ่ เป็ นเกียรติเจ ้าบ่าวเจ ้าสาวสองเพลง เป็ นการเริม ่ ต ้นของ ชวี ต ิ สมรส และเป็ นการเริม ่ ต ้นของชวี ต ิ สมรส และเป็ นการเริม ่ ต ้นของชวี ต ิ น ้อยๆ ทีเ่ ป็ นลูกของ ี งปรบมือดังกราวใหญ่ ทว่าคงไม่มใี ครสังเกตเห็นนํ้ าตาของเขา ตอนทีเ่ ขาร ้องเพลงให ้ เขา เสย ี งจะสน ั่ เครือเล็กน ้อย ทุกคนก็เมาจนฟั งไม่ออก ลูกหรอก ถึงเสย ชายหนุ่ ม ออกจากโรงพยาบาลต ้นห ้าโมงเย็ น มาถึง งานแต่งงานเอาตอนทุ่ม เศษ เพราะระหว่างทีเ่ ขาขับรถมานัน ้ ฝนได ้เทลงมาอย่างหนัก จากรถทีแ ่ ล่นตะบึงจึงกลายมาเป็ นการ คลานต ้วมเตีย ้ มเหมือนเต่า เขาอยูร่ ว่ มงานแต่งงานจนถึงเทีย ่ งคืน สภาพของเขานั บได ้ว่าเป็ นคน เมาคนหนึง่ หากเมาขนาดนี้ ภรรยาไม่ยอมให ้เขาขับรถแน่ๆ เขาไม่อยากขับเหมือนกัน ง่วงและ เมา ขับรถมันจะไปได ้สักกีน ่ ํ้ า แต่คน ื นี้เขาไม่มท ี างเลือก นอกจากขับรถด ้วยตัวเองเพือ ่ ไปบ ้าน แม่ เขาคิดถึงแม่ใจจะขาด คิดถึงแม่กว่าทุกครัง้ เลยก็วา่ ได ้ จึงอยากลองบุหรี่ จึงอยากดูดกัญชา อยากเมาสุรา อยากซา่ น...นะเหนอ รถลงหลุม ใหญ่จ นศ รี ษะของชายหนุ่ ม กระแทกกั บ พวงมาลั ย เรีย กสติของเขาให ้ กลับมาอีกครัง้ เหลืออีกไม่ไกลก็ถงึ บ ้านของเขาแล ้ว บ ้านแม่ บ ้านพ่อ บ ้านพี่ และบ ้านน ้อง เขา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 576

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เกิดและเติบโตทีน ่ ี่ แม ้ว่าตอนเรียนต่อมัธยมเขาต ้องจากบ ้านไปเรียนทีอ ่ น ื่ ก็ตาม หลังจากเรียนจบเขาก็ ตระเวนหางานทําไปทั่วสารทิศของเมืองไทย ทํางานไปด ้วยเรียนไปด ้วยจนจบปริญญาตรี และ ิ ปี เขาแต่งงานและมีงานทํ าเป็ นหลักแหล่งตอน สอบเข ้ารับราชการได ้เอาตอนอายุได ้สามสบ ิ ปี แล ้ว มีคนเคยบอกว่าผู ้ชายนั น ี่ บ ิ ปี เป็ นเพียงการเริม อายุสามสบ ้ อายุสส ่ ต ้นของชวี ต ิ ทว่าชวี ต ิ ของเขามันเริม ่ ต ้นตัง้ แต่เรียนจบประถมแล ้ว ึ จะลดน ้อยลงเหมือนกับพละกําลังของชาย เขาเคลือ ่ นรถขึน ้ จากหลุม แรงของรถรู ้สก ี งเพลงยังสนั่ น นํ้ าตาของเขายังไหลพราก หนุ่มนั่นแหละ เสย เขาขอย ้ายมาอยู่ภายในจั งหวัดบ ้านเกิดได ้สงิ ปี แล ้ว เขายังไม่เคยมาเยีย ่ มบ ้านเลย ชวี ต ิ การงานและความเป็ นอยูท ่ ํ าให ้เขายุง่ ยากพอสมควร ไม่มแ ี ม ้โทรศัพท์มาคุยกับแม่ ทัง้ ๆที่ ั เขาก็มโี ทรศพท์มอ ื ถือเป็ นของตัวเองด ้วย ครัน ้ เห็นหน ้าลูกน ้อย ชายหนุ่มคิดถึงแม่เป็ นแคนแรก ชวี ต ิ วัยรุน ่ ของเขา ถึงแม ้จะไม่สร ้างความเดือดร ้อนให ้ใครก็ตาม แต่ก็ทําให ้พ่อและแม่ ี นํ้ าตาอยูบ เสย ่ อ ่ ยครัง้ เขาหนีโรงเรียนตอนเรียนมัธยม เขาดืม ่ เหล ้าตัง้ แต่ยังเรียน นั่ นเป็ นเหตุผล ี ใจ และสุดท ้ายเขาก็ต ้องร ้องไห ้อยูข ทีเ่ พียงพอทีท ่ ําให ้พ่อและแม่เสย ่ ณะนี้ การจากบ ้านเพือ ่ เรียนต่อ และหางานไม่ช ่วยให ้สภาพบ ้านหลังเก่าโทรมของพ่อแม่ ั กีม ่ ทีเ่ คยเป็ น รถของเขาจอดหน ้าบ ้าน กด เปลีย ่ นไปสก ่ ากน ้อย หลังคาผุๆ เสาโย ้เย ้ ยังมีอยูเ่ ชน ่ ยูใ่ นรถชวั่ อึดใจ นํ้ าตามันไหลไม่ขาดสาย แตรครัง้ หนึง่ เขานั่งแชอ ―แม่...แม่‖ ลงจากรถได ้เขาก็ตะโกนเรียกแม่ มีแต่ความเงียบและความมืด ิ นาทีเสย ี งประตูไม ้เก่าๆเปิ ดออก ได ้ยินเสย ี งแม่พูดเบาๆ แม่เดินลง เวลาผ่านไปสักสบ บันไดได ้ไม่ถงึ ขัน ้ ชายหนุ่มก็รข ี่ น ึ้ บันได ถึงตัวแม่เขาก็กอดแม่ทัง้ นํ้ าตา ―แม่ครับ...ผมมีลก ู แล ้ว‖ แล ้วชายหนุ่มก็ร ้องไห ้ฟูมฟายเหมือนเด็กๆ เขาไม่รู ้หรอกว่า แม่ร ้องไห ้หรือเปล่า รู ้เพียงว่ามือแม่ลบ ู ลงทีศ ่ รี ษะของเขาไปมา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 577

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๙๖ เรือ ่ งสน

"เหตุผลแห่งความตาย" โดย คําผาย โพธิค ์ ณ ู

ทําไมต ้องเลือกวิธต ี ายอย่างนัน ้ ... เขามีเหตุผลที่จ ะอธิบายได ้ มั นนานมาแล ้ว ที่เขาไม่ได ้มาและไม่เคยเห็ นความ เปลีย ่ นแปลงครัง้ ยิง่ ใหญ่ทเี่ กิดขึน ้ กับผู ้ คนในหมูบ ่ ้าน เขาเป็ นคนเดียวคนแรกในหมูบ ่ ้านทีไ่ ด ้ไป ่ ึ รํ่าเรียนถึงระดับปริญญา นั่ นเองจึงนํ ามาซงความภาคภูมใิ จของพ่อแม่พน ี่ ้องและผองเผ่า เป็ น อุทาหรณ์สอนลูกหลานรุน ่ หลังให ้เอาอย่างชวั่ อายุคน ทางเข ้าหมูบ ่ ้านทีเ่ คยเดินยํ่าเฉอะแฉะไปด ้วยโคลนในฤดูฝน เป็ นกรวดแดงๆแยงตีนใน ฤดูอน ื่ ๆก็หดหาย บัดนี้แปรเปลีย ่ นกลายเป็ นถนนราดยางอย่างดี มีรถมอ'ไซด์รับจ ้างอยูป ่ ากทาง ด ้วยใครกันน่ะ เป็ นหัวคิดหัวการให ้ ปื๊ ดเดีย ๋ วเดียวก็ถงึ บ ้านแล ้ว ต่างกับแต่กอ ่ นกว่าจะเดินถึงบ ้าน ก็รว่ มสองชวั่ โมง รถให ้โบกก็ไม่ม ี ไอ ้ทีแ ่ ต่งตัวหล่อนเท่กะมาอวดสาวๆในหมูบ ่ ้านนั่ นแหละ แกว่า ยุค นายกฯทั ก ษิ ณปลอดมาเฟี ย ปลอดส ่วย ใครอยากค ้า ค ้า อยากขาย ขาย (ไม่ใช ่ส งิ่ ผิด กฎหมาย) เลยลองมั่ง เห็นเด็กในหมูบ ่ ้านว่างงานกันตรึม สงสารแต่ครูใหญ่อก ี คน เดีย ๋ วมีรถขี่ ยามไหนได ้ทะเลาะกับเมียมาประเดีย ๋ วเป็ นอันได ้เห็นแกเดินไปกลับคนเดียว เศร ้าสร ้อย ละห ้อย ใจ สงสารแก ทํ าไมลมพัดสวนแรงจัง เขาคิด เปล่าหรอก มันก็แค่ลมธรรมดาทีพ ่ ัดโบกสวนมากับ ความเร็วของแรงรถแรงขับกระมัง ต ้นไม ้ข ้างทางทีเ่ คยรกครึม ้ กลับโล่งเตียน มีสวนกุหลาบผุดพรายขึน ้ สุดลูกตา กลิน ่ ยา ฆ่าหญ ้ายาฆ่าแมลงโชยกลิน ่ ฉุ นปะทะจมูกเขาอย่างแรงจนแสบ เกือบเอียนคลืน ่ ไส ้ ดับความ ี สน ิ้ เขารีบเอามือข ้างซายป้ ้ หอมของกลีบและความงดงามของมันเสย องปิ ดปากและจมูก อย่า หลวมๆ แต่ก็แสบตาจนกํา่ เกือบให ้นํ้ าตาเล็ด ผู ้คนในหมูบ ่ ้านก็ดข ู วนขวายขวักไขว่กันจัง วันนี้เขามีงานครืน ้ เครงอะไรกัน หรือว่าเขา จะจัดงานเลีย ้ งรับขวัญการกลับมาของเรา บ ้าน่ า เราคงไม่สลักสําคัญปานนั น ้ ดูแต่คนงานชาว พม่าของสวนกุหลาบนั่ นส ิ เพ่นพ่านยัว้ เยีย ้ ไปหมด ท่าทางลุกลีล ้ ก ุ ลนแต่ก็เจือเรือ ่ ด ้วยอาการยิม ้ ร่า บ ้างก็ เทินของบนหัวเหมือนเตรียมจะไปเล่นขายของสักอย่าง บ ้างก็จูงมือบุตรฉุ ดมือหลาน ี งหัวร่อกันคิกคิกระริกระรี้ พวกเขาพากันเดิน เดินกันไปเป็ นทิวแถว สง่ ภาษาเจี๊ ยวจ๊าวประสานเสย มุง่ หน ้าเข ้าหมูบ ่ ้าน นํ าหน ้าและตามหลังเขาไป ี งและผู ้คนนั่ นจะมาจากบ ้านเราด ้วยส ิ แน่แล ้ว พ่อแม่เราต ้องจัดงานให ้ เอ...ดูเหมือนเสย เราแน่ ทําไมแกต ้องฟุ่ มเฟื อยขนาดนั น ้ นา เงินทองก็ไม่พอขัดดอก ยังจะอ ้างอวดอีก พ่อนี่หนา แม่ก็...เขาคิดเตลิดปนประหลาดใจและไหวหวาด ี ใจ เขาปลอบแม่ไปว่า มาหาแม่แต่ละที แม่วงิ่ โร่มากอดเขาทัง้ นํ้ าตา ไม่รู ้ว่าดีใจหรือเสย ั เสย ี ที แม่สะอึกอึง้ ทัง้ นํ้ าตาอาบแก ้ม ก็เจอ แต่นํ้าตาท่วมบ ้าน เมือ ่ ไหร่จะเลิกนิสย ื ...‖ แม่สบตาเขา เขาเองก็องึ้ จนตาเหม่อทําอะไรไม่ถก ―ไอ ้ก ้อนเอ๋ย พ่อมึงตายแล ้ว ฮอ ู

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 578

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ิ ดิบดี ร่างกายก็กํายําแข็งแรงยังกะชายงาม พ่อเป็ นอะไรตาย อายุอานามก็ยังมีถงึ ฟ้ าสบ โรคภัยรึก็ยังไม่เคยเรียกหามาเบียดเบียนให ้ต ้องพึง่ หมอหยูกหมอยาแม ้แต่สักครัง้ เขาผละจาก แม่ถลาปราดเข ้าไปกอดศพพ่อรํ่าไห ้ พ่อตายฉลองรับปริญญาของผมหรือ เขาสะอืน ้ หัวใจสลาย ในๆก็คอ ื งพ่ออย่างสุดๆ เมือ ่ กาลเศร ้าโศกคลายลง เขาถามถึงสาเหตุการตายของพ่อ แม่เล่าว่า ้ น ี งกันนิดหน่อยเรือ ิ ทีก เมือ ่ เชานี ้ เี่ อง พ่อกับแม่มป ี ากเสย ่ งหนี้สน ่ ู ้ยืมจากกองทุนเงินล ้าน ไปขัดใจ พ่อเขาเข ้า จากนั น ้ แกก็ถอ ื กํ าพร ้าทํ าทีเข ้าป่ าเข ้าไร่หายไปเป็ นวัน จนเย็นคํ่าจึงชวนชาวบ ้าน ชว่ ยกันออกหา และก็ไปเจอห ้อยโตงเตงอยูท ่ ้ายป่ าโน่น เขาไม่แปลกใจเลยทีพ ่ ่อเลือกตายด ้วย วิธอ ี ย่างนัน ้ มันเป็ นมาแต่โบรํ่าโบราณนานเนกาเลมาแล ้ว ทีบ ่ รรพชนคนเก่าของชนเผ่าเลือกวิถ ี ่ นั น แห่งการตายทํ าอัตวินบ ิ าตกรรมแก่ตนเชน ้ ตัง้ แต่จําความได ้ คนทีจ ่ ะตายด ้วยเหตุปกติ อาทิ ความชราภาพ เป็ นต ้น แทบนั บครัง้ ได ้ ทีเ่ กร่อทีส ่ ด ุ ก็เห็นจะเป็ นพวกหนุ่มสาวนี่แหละ เมือ ่ ไหร่ท ี่ พ่อแม่บังคับให ้ต ้องแต่งงานกับหญิงชายทีต ่ นไม่รัก เมือ ่ นัน ้ แหละครอบครัวพ่อแม่เป็ นต ้องเตรียม ิ หูชน ิ ตา ไม่รู ้โรคห่าซาตานตนใดมาสงิ สถิตย์ จัดงานศพไว ้รอเป็ นคูๆ่ ได ้เลย เห็นและได ้ยินจนชน ึ เหิม ถึงได ้กล ้าทํ าเพีย งนั ้น เขาอยากลบภาพเหล่านั น ให ้ใจพวกเขาฮ ก ้ ออกจากความทรงจํ า ี ทัง้ เล่ม เหมือนเผาไดอารีข ่ องชนเผ่าทิง้ เสย ้ อั งคารพ่อ เป็ นเถ ้าธุลด ี น ิ และจะกลายเป็ นเส นสายนํ ้ าโสโครกชะไหลลงไปรวมกับ ื่ แสนโง่งมเหล่านัน สายนํ้ าผุดท ้ายหมูบ ่ ้าน สลายและฝั งไปพร ้อมกับความเชอ ้ นํ้ าทีช ่ าวบ ้านดืม ่ กินเป็ นนํ้ าผุด มีรโู หว่ขนาดเท่กําปั ้นมือล ้วงเข ้าได ้ เลือ ้ ยไหลใต ้ดินจาก เทือกเขาบนโน ้นมาผุดโผล่ทห ี่ มู่บ ้าน แต่ก่อนนํ้ าก็สะอาดอยูด ่ อก ไม่รู ้มีใครเอะใจกันบ ้างหรือ เปล่า กินดืม ่ ก็ไม่เคยต ้ม ไม่พบมีใครเจ็ บใครตาย เพราะโรคนิว่ สักราย แต่มาระยะหลังสวน กุหลาบมาสวนผักช ี สารเคมีตา่ งๆก็ทะลักถั่งโถมตามเป็ นพายุ ี งระงมของกบ เขีย ด และอึง่ อ่างที่เคยช น ิ เขาสัง เกตเห็ นธรรมชาติรํ่า ไห ้แทนเส ย สมัยก่อนอยากกินไม่ต ้องเดินหาข ้ามยามข ้ามคืนให ้เมือ ่ ยน่อง ประเดีย ๋ วประด๋าวข ้าวไม่ทันสุกก็ ี ได ้มาพอต ้มพอแกงแล ้ว เดี๋ย วนี้ อย่าได ้หวัง แม ้แต่เส ย งของพวกมั นก็ ยั งไม่ได ้ยินให ้บุญ หู ั แอะเดียว สก เออ...มีทเี่ ปลีย ่ นไปหน่ อยก็ ตรงทีย ่ าฆ่าหญ ้านั่ นแหละ มันได ้กลายอุปกรณ์ทจ ี่ ะชว่ ย นํ าสง่ วิญญาณออกจากร่างอีกอย่างไปแล ้ว นอกจากการผูกคอตาย แต่มันก็ทรมานและทุรนทุ รายมากกว่า... ยุงนั่ นก็เหมือนกัน สมัยแต่ก่อนมันชุกชม เพราะมีป่ามีเขา แต่เดีย ๋ วนี้ป่าเขาเตียนโล่ง มันก็ยังมีอยู่ ชุมกว่าเดิมด ้วยซํ้า มืดคํา่ ทีไรเขาแทบไม่อยากยกเท ้าย่างกรายไปไหน ไม่ใชเ่ พราะ ี งยุคํารามดังอึงมีร่ าวกะเสอ ื กลัวผีพ่อมาหลอกหลอนหรอก แค่เปิ ดประตูบ ้านก็ แหยงเต็ มที เสย โคร่งจะตะปบคูอ ่ ริ มันมากันเป็ นฝูงใหญ่พอจะยกวัวควายได ้เป็ นตัวทีเดียว การพนั นก็เหมือนกัน มันตามมาตอนไหนก็ไม่รู ้ ตอนนี้นํ้าประปา หรือตอนไฟฟ้ าเข ้า ื่ ขายของชําเล็ กๆน ้อยๆ เขาไม่แน่ใจ ดูแต่ยายจวนนั่ นส ิ จวนแล ้วจวนอีก จวนรอยจวนจนสมชอ พอมีพอกินอยู่ดๆี แล ้ว พอมีตังค์ก็เอาไปทุ่มลงบ่อ นป่ ากันหมด บ่อนป่ าชา้ มั นก็ม ป ี ่ าเดีย วนั่ น แหละทีย ่ ังคงเหลืออยู่ คนก็ไม่วายจะไประรานรบกวนไม่เกรงใจผีสาง ไอ ้คนทีม ่ าตัง้ ต ้นเล่นไม่ใช ่ คนเผ่าเขาหรอก โน่นเป็ นพวกข ้างล่างทัง้ นั น ้ ไม่มต ี ํารวจกวนดี พวกมันบอก ไม่เฉพาะแต่ยาย จวนดอก อ ้ายแก ้ว หนานจิง ครูต๋อ ย ฯลฯ ไม่เว ้นแม ้เด็ก ประถม ไปกันหมด ก็มั นล่อตาล่อใจ เหลือเกินนีน ่ า หาง่ายได ้คล่องและหมดง่าย ข ้อหลังนี่ไม่คอ ่ ยคิด คิดได ้ก็ทห ี ลัง จะว่าพวกนั น ้ มา ื้ เชญ ิ ให ้ไปชม ฉ ้อโกงก็ ไม่ใช ่ มอมเมาก็ไม่เชงิ ไม่มก ี ารบังคับให ้เล่น ไม่มก ี ารป่ าวประกาศเชอ เล่นได ้โดยสมัครใจ ดูพวกเขาก็หมดตัวเหมือนกัน มากกว่าพวกยายจวนเป็ นร ้อยเท่า แต่ก็นั่น

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 579

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

แหละ บรรดาพวกยายจวนก็ เจ็ บ ไปตามๆกัน เจ็ บตัว ผัวเมีย ที่ไม่เคยทะเลาะกัน ก็ ม เี หตุใ ห ้ ี ดายตังค์ เสย ี ดายเวลา เสย ี ดาย เสย ี ดาย...แต่ก็ไม่เกิดผล ผีพนั นเข ้าสงิ เสย ี ทะเลาะ เจ็บใจ เสย ้ ่ นเลย ติดหนี้สน ิ กันอีรุงตุงนั ง กู ้เงินดะไป แล ้ว อย่าไปโทษผีสางหรือสาปแชง่ กระดูกทีป ่ ่ าชานั หมด ไม่ต ้องสาธยายให ้เห็นความยุ่งเหยิง ดูแต่งานศพพ่อเขาส ิ สามวันสามคืน เล่นกันอยูไ ่ ด้ หามรุง่ หามคํา่ อ๋อ...รู ้แล ้ว เพราะยาบ ้านั่นเองทีท ่ ําให ้พวกนักเล่นอยูก ่ ันได ้ มันระบาดมาตอนไหน วะ เขาสบถอย่างรับไม่ได ้ เขาถามแม่ถงึ ลุงดิ๊ โพ ทําไมไม่เห็นหน ้า แม่วา่ แกตายเมือ ่ ปี ทแ ี่ ล ้ว เพราะร่างกายผอม แห ้งแรงน ้อยมาเป็ นปี หมอว่าแกเป็ นตับแข็งกระเพาะรั่ว เพราะรํ่าสุราจัด สุรากลั่นพืน ้ บ ้านนั่ น แหละ นี่ก็ เหมือ นกัน ไม่โทษใครทั ง้ นั ้น สมั ย ก่อ นบ ้านเขาไม่ม ท ี างคมนาคมที่เร็ วคล่อ งง่าย เหมือ นสมั ย นี้ อยากเหล ้าทีก็ ต ้มกิน เองตามภูม ป ิ ั ญญาที่ม ี วัด หาดีก รีไ ม่ไ ด ้ ราคาก็ ถูก กว่า ท ้องตลาดข ้างล่างตัง้ แยะ จะอยากกินไปทําไมกับของแพงพรรค์นัน ้ เปลือง เปลืองชวี ต ิ ไม่วา่ ดูสาวมือ ่ ทีเ่ คยสวยสุดทีบ ่ รรดาชายในหมูบ ่ ้านหมายปองนั่ นส ิ ทราบว่าเดีย ๋ วนี้อยูก ่ ับผัว คนที่ส ามแล ้ว หลังจากที่หล่อ นไปคว ้าผัวคนแรกมาจากกรุง เทพฯ เมีย ป๋ าต๋อ งบ ้านอยู่หน า้ ้ โรงเรียนนั่ นก็อก ี คน มีลก ู โตเป็ นหนุ่ มเป็ นสาวกันแล ้วก็ไม่วายหนีตามชายชูชาวพม่ าท่ามาขาย แรงงานในสวนกุหลาบนั่ น ข ้ามไปเสพเสวยสุขกันอยูฝ ่ ั่ งพม่าปู้ น สงสารก็แต่ลูกชายลูกหลงคน เล็กทีย ่ ังไม่เดียงสานั ก แม่หนีหายตายจากไปไหน ทําไมอะไรๆมันกลับตาลปั ตรกันไปหมด เขา นึกน ้อยใจ แต่ก็ดเี หมือนกัน จะได ้กําเนิดเผ่าพันธุท ์ แ ี่ ปลกแยก เพราะข ้ามสายพันธุ์ ก็ดแ ู ต่สัตว์ส ิ เอาพันธุโ์ น ้นมาผสมพันธุน ์ ี้ ลูกออกมา โอ ้โห เบ ้อเริม ่ เทิม ่ คนก็ไม่แตกต่างกันหรอก ได ้ยินว่า ลูก ครึง่ ดี เท่ ฉลาด โต คิด ๆดูก็ ท่าจะจริง ดูแต่เด็ กๆในหมู่บ ้านส ิ เดี๋ยวนี้น่ะ เล็ ก เตีย ้ ม่อ ต ้อ ลักษณะท่าทางฉลาดอัจฉริยะแทบไม่เห็นทํายา เพราะว่าประเพณีเลือกผัวเมียให ้ลูกนั่ นแหละ ก็ ิ สายเลือด หรือไม่ก็ในหมู่บ ้านเดียวกัน สมอง ความคิด เลือกเอาแต่งเอากับญาติๆเกือบนั บชด และร่างกายจะพัฒนาได ้ทีไ่ หน ไม่นานจะต ้องเป็ นคนแคระขึน ้ เก็บมะเขือพวงอย่างเขาว่า ไม่รู ้จะ เปลีย ่ นแปลงความคิดนั น ้ ได ้อย่างไร เขาสา่ ยหัวอย่างหมดหวัง นีก ่ ็แว่วว่าอาพีเข ้าๆออกโรง'บาลเหมือนบ ้านทีส ่ องไปแล ้ว ถามญาติๆก็ได ้คําตอบว่าแก เป็ นโรคอะไรก็ไม่รู ้ ผิวเนือ ้ หยาบกร ้านดําเกรียม แสบร ้อนแสบท ้องผุพองเป็ นตุม ่ เต็มตัว ปอดเปิ ด ์ นไม่มใี ครอยากเข ้าใกล ้ ต ้องกลายเป็ นคนน่ารังเกียจขยะแขยง พังไปหมด บ ้างก็วา่ แกเป็ นเอดสจ ้ ม จะเอือ ้ อาทรเหมือนนโยบายรัฐบาลก็ไม่ม ี หมอบอกแต่เพีย งว่าเกิดจากนํ้ าดืม ่ นํ้ าใชที ่ ส ี ารเคมี ปะปนอยูม ่ าก ใชดื้ ม ่ กินสะสมนานๆเข ้าก็แผลงฤทธิเ์ หมือนภูเขาไฟรอวันปะทุ โอ ้ยจะบ ้าตาย เขาตะโกนโพล่งอย่างคนบ ้างคลั่ง ไม่น่าจะมีนํ้าตาสําหรับการจากไปของพ่อ มีเกิดย่อมมีดับเหมือนมีป่าย่อมมีนํ้า ขาดนํ้ า ี นํ้ าตาไปทํ าไม พ่อเลือกวิธต ขาดพืช ขาดสัตว์ ขาดคน เป็ นวังวนแห่งวัฏฏะ เขาจะเสย ี ายอย่าง ี้ ววินาทีกระตุกเชอ ื กและอาจรู ้สก ึ เสย ี วใจ นัน ้ ก็น่าจะดีและถูกแล ้ว อย่างน ้อยมันก็ทรมานเพียงเสย ิ ใจหย่อนตัวลงจากกิง่ ไม ้นัน หายวาบ เล็กน ้อยเมือ ่ ตัดสน ้ หวังว่าการเปลีย ่ นแปลงต่า งๆจะเป็ นไปในทางทีด ่ ข ี น ึ้ เมือ ่ เขาเป็ นนายกรัฐมนตรีของ ประเทศไทย คนที่ ๔๐...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 580

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๙๗ เรือ ่ งสน

้ งหล ังรอยยิม "เบือ ้ " โดย ไดอารี่

่ ล ้วยแขกสง่ ให ้ ทําให ้ได ้รับ รอยยิม ้ หวานทีผ ่ ู ้ขายหยิบยืน ่ ให ้เป็ นของแถมขณะยืน ่ ถุงใสก ื้ สาวใหญ่พร ้อมคําชมเชย รอยยิม ้ ตอบกลับจากผู ้ซอ ื่ ใจอย่างนีค ―กล ้วยแขกอร่อย แม่ค ้ายิม ้ ชน ้ งเป็ นลูกค ้ากันไปอีกนาน‖ ―ขอบคุณค่ะพี่ แล ้วอย่าลืมแวะมาอุดหนุนอีกนะคะ เมือ ่ วานทีพ ่ ป ี่ ระเดิมขายดีเป็ นเทนํ้ า ี ึ ื้ และผู ้ขายให ้บัง เทท่าเช ยว‖ แม่ค ้าหยอดคํ าหวาน เรีย กความรู ้ส ก ดีๆ ที่ม ต ี ่อ กั นระหว่างผู ้ซ อ เกิดขึน ้ ื้ อีก แต่เธอต ้องแถมให ้เป็ นพิเศษนะ ในฐานะเป็ นผู ้นํ าโชคของ ―ได ้ส ิ วันหลังพีจ ่ ะมาซอ ื้ ทวงบุญคุณและคาดหวังของแถมในการซอ ื้ ครัง้ ต่อไป เธอ‖ คนซอ ิ บาทนะถึงจะแถมเอาเคล็ดให ้ ―ได ้เลยพี‖่ คนขายรับปากง่ายๆ ―แต่พต ี่ ้องประเดิมสามสบ ขายดีๆ‖ ตอบอย่างนั กการตลาดทีเ่ ท่าทันลูกค ้า พร ้อมสง่ รอยยิม ้ ให ้อีกครัง้ ิ ค ้าใหญ่ ถือได ้ว่าเป็ น รถเข็นขายกล ้วยแขกตัง้ อยูใ่ กล ้กับป้ ายรถเมล์เยือ ้ งห ้างสรรพสน ทําเลทองสําหรับการค ้า เพราะมีผู ้คนพลุกพล่านตลอดวัน นอกเหนือจากกล ้วยแขกรสชาติด ี แล ้วปิ๋ มรู ้ว่าการรู ้จักหยอดคําหวาน รู ้จักแต่งแต ้มรอยยิม ้ ทําให ้มีลก ู ค ้าแวะเวียนมาอุดหนุนไม่ขาด สาย เงินกําไรทีไ่ ด ้จากการขายกล ้วยแขกเพียงพอให ้เธอและลูกชายวัยสามขวบอยูไ ่ ด ้ อย่าง สบายๆ ถ ้าใชจ่้ ายอย่างระมัดระวัง ื้ ผละจากไป รอยยิม ทันทีทผ ี่ ู ้ซอ ้ ทีแ ่ ต ้มอยูบ ่ นใบหน ้าหุบลงราวปิ ดสวิตชไ์ ฟ ของห ้าบาท ิ บาทก็ยังขอต่อ ขอแถมนั่ นแถมนี่ โคตรงกเลย ของแต่ละชน ิ้ เงินทัง้ นั น สบ ้ นะโว ้ย หล่อนบริภาษ ลูกค ้าอยูใ่ นใจ ขณะทีป ่ ากเริม ่ ขยับทํางานราวเครือ ่ จักรอัตโนมัตริ ้องเรียกลูกค ้าทีเ่ ดินผ่าน ไปมา ิ ค ้าของเธออีกครัง้ หารู ้ไม่วา่ มีดวงตาคูเ่ ล็กๆดําใสทีแ ให ้แวะมาอุดหนุนสน ่ หงนมองรอยยิม ้ ปิ ดเปิ ด นัน ้ อย่างฉงนใจ ี งใสๆดังขึน ―แม่‖ เสย ้ ใบหน ้ากลมแป้ นมอมแมมเป็ นปื้ นดําด ้วยผงถ่านฉีกยิม ้ กว ้าง มองเห็นฟั นซเี่ ล็กๆที่ ผุเพราะแมงกินฟั นเป็ นจุดดําๆ ―หนูหวิ แล ้ว‖ คนตัวเล็กอุทธรณ์สง่ สายตาออดอ ้อน พร ้อมตบท ้องแฟบแบนของตัวเอง ดังแปะ แปะ คนเป็ นแม่ละมือจากการกลับกล ้วยทีก ่ ําลังลอยพองฟูในนํ้ ามันร ้อนจัดสง่ กลิน ่ หอม กรุ่น ี ดงสดอัดแน่น เธอหันมารือ ้ ตะกร ้าพลาสติกทีว่ างอยูข ่ ้างรถเข็นแทน หยิบกล่องข ้าวพลาสติกสแ ้ ไปด ้วยข ้าวผัดมีชอนส งั กะสรี าคาถูกๆ วางอยูด ่ ้านบน ี งหวาน พร ้อมรอยยิม ―จะกินเองหรือจะให ้แม่ป้อน‖ เธอถามลูกเสย ้ ละมุน สายตาทีท ่ อด มองเต็มไปด ้วยความรัก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 581

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี ―หนูจะกินเอง แม่จะได ้ขายกล ้วยได ้เงินเยอะๆ มีเงินพาหนูไปเล่นของเล่นในห ้างเสย ที‖ เด็กชายต ้นตอบพร ้อมเปิ ดยิม ้ ประจบ เขาตัง้ หน ้าตัง้ ตาเฝ้ ารอเวลาที่ แม่จะเก็บเงินได ้เยอะๆ ี เหลือเหลือเกินกว่าจะ อย่างอดทน แม่ผัดเขามาเป็ นหนทีเ่ ท่าไร เขาจําไม่ได ้แล ้ว รู ้แต่วา่ นานเสย ได ้เงินเยอะๆ ตามทีแ ่ ม่บอก ้ อ ี้ ยูท ―ก็ได ้ ก็ได ้ เซาซ ่ ุกวัน ขายของหมดวันนี้แม่จะพาไป แต่ต ้องกินข ้าวให ้หมดกล่อง นะ‖ ี งใสตอบดังลั่นด ้วยความดีใจ รีบตักข ้าวคําโตเข ้าปากกลืนลงคอทัง้ ก ้อนไม่ ―คร ้าบ‖ เสย ี ต ้องเคีย ้ วให ้เสยเวลากันแล ้ว ―เบาๆ เดีย ๋ วก็จก ุ ตายไม่ทันได ้เล่นของเล่นหรอกเอ็ง‖ แม่ดล ุ ก ู ชายไม่จริงจังนั ก ยืน ่ ขวด นํ้ าเปล่าให ้ลูกดืม ่ แก ้ติดคอ มือหยาบกร ้านเอือ ้ มมือลูบผมยุง่ ของลูกเบาๆอย่างเอ็นดู ก่อนกลับไป ง่วนกับการขายกล ้วยแขกของเธอต่อไป ิ ค้า ใน ชัน ้ สวนสนุ ก มีของเล่นตระการตา ทีส ห้างสรรพสน ่ ร ้างความตืน ่ ตาให ้แก่ เด็กชายต ้นยิง่ นั ก รถมอเตอร์ไซด์หยอดเหรียญ ม ้าโยกหยอดเหรียญ เครือ ่ งบินหยอดเหรียญ เด็กชายโลดแล่นเพลิดเพลินไปกับของเล่น หยอดเหรียญนานาชนิดทีต ่ ัง้ เรียงรายแต่ ละตัวราว กําลังกวักมือเรียกให ้มาเล่นด ้วยกันเร็ วๆ รอยยิม ้ ของต ้นเปิ ดกว ้างเต็มที่ หน ้าบานเป็ นจานเชงิ แววตาเต ้นระยับด ้วยความสนุกสนาน โลกทัง้ โลกชา่ งน่ารืน ่ รมย์ ี งหัวเราะของเด็กชายยิง่ เพิม เวลาผ่านไปรอยยิม ้ และเสย ่ มากขึน ้ คนเป็ นแม่ยังคงสง่ ิ เหรียญ รอยยิม ้ ทีอ ่ บอุน ่ ให ้ลูกรักขณะทีใ่ จเผือดเฝื่ อนลงตามจํานวน เงินในกระเป๋ าทีเ่ ริม ่ หรอ กีส ่ บ แล ้วทีห ่ มดไปกับของเล่น รอยยิม ้ ของลูกราคาแพงเหลือเกิน ―แม่คร ้าบ มาหยอดเหรียญพีส ่ งิ โตแล ้ว‖ เด็กชายร ้องเร่งแม่พร ้อมขย่มสงิ โตหุน ่ ยนต์ตัว ึ ชุม ่ ชน ื่ หัวใจ ใหญ่ ทีเ่ มือ ่ หยอดเหรียญจะสามารถขยับตัวพาเดินไปรอบๆบริเวณได ้ มันชา่ งรู ้สก ึ อหังการตัวพองโตเหมือนเป็ นเจ ้าป่ าทาร์ซาน เมือ ่ สงิ โตเริม ่ ขยับเดิน คนตัวเล็กรู ้สก ―เล่นสงิ โตเสร็จกลับบ ้านนะลูก เงินแม่หมดแล ้ว‖ ี คําของแม่ราวเข็มเล็กๆมาทิม ―อึ๊ ‖ เด็กชายเริม ่ หน า้ เสย ่ แทงหัวใจดวงน ้อยๆ มือกํา พวงมาลัยทีใ่ ชบั้ งคับสงิ โตให ้เดินแน่ น ทํ าไมทาร์ซานอย่างเขาต ้องหงายเก๋งตกจากหลังสงิ โต ่ นีห ง่ายดายเชน ้ นอ ั ญาณว่าเวลาแห่งความสุขจบลงแล ้ว ใจเด็กชายฝ่ อแฟบ หุน ่ ยนต์สงิ โตหยุดเดินเป็ นสญ ราวลูกโป่ งถูกปล่อยลม หัวสมองเล็กๆพยายามคิดหาทางยืดเวลาแห่งความสุขอย่างเต็มที่ การ ต่อรองจึงเริม ่ ขึน ้ ―หนูนั่งบนสงิ โตเฉยๆ ไม่ต ้องหยอดเหรียญแล ้วก็ได ้แม่‖ คนเป็ นแม่นงิ่ มองสบตาลูกอยูช ่ ั่วครู่กอ ่ นพยักหน ้า สายตาทีท ่ อดมองเต็มไปด ้วยความ ั นิดก็คงจะดี สงสาร โอ ้หนอ....ถ ้าเธอมีเงินมากกว่านีอ ้ ก ี สก คนตัวเล็กดีใจเปิ ดยิม ้ กว ้างเห็นทัง้ ฟั นทัง้ เหงือก เวลาแห่งความสุขหมุนกลับมาอีกครัง้ เมือ ่ เวลายืดนานออกไปทําให ้เจ ้าหน ้าทีด ่ แ ู ลของเล่นเริม ่ มาเดินเมียงมอง รอยยิม ้ จาก เจ ้าหน ้าทีไ่ ม่มใี ห ้เห็นอีกแล ้ว สายตาทีม ่ องมาเริม ่ แสดงความไม่พอใจและขุน ่ มัว

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 582

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―พี่ ถ ้าไม่หยอดเหรียญก็น่าจะพาลูกลง เด็กคนอืน ่ จะได ้เล่นบ ้าง‖ ―ค่ะๆ‖ คนเป็ นแม่ยม ิ้ แหย ในใจก่นว่า โธ่เอ๊ย...ขีต ้ ด ื ไปได ้ ทุเรศ ตุ๊กตาหุ่นยนต์มต ี ัง้ หลายตัว ว่างๆอยูท ่ ัง้ นัน ้ ―ไปลูกกลับบ ้าน ถ ้าไม่มเี งินหยอดพีเ่ ขาไม่ให ้เล่น เดีย ๋ วของเขาจะพัง‖ เธอจับตัวลูกชายเตรียมอุ ้มลงจากเครือ ่ งเล่น โดยไม่คาดคิด เด็กชายยึดพวงมาลัยแน่น ี งโฮลั่น หยาดนํ้ าใสไหลเป็ นทางราวทํ านบพัง เรียกความสนใจ ไม่ยอมปล่อย แถมยังปล่อยเสย จากผู ้คนรอบข ้างให ้เหลียวมาดู ―โฮ ไม่เอาหนูไม่ลง พีค ่ นสวยใจร ้าย พีค ่ นสวยใจร ้ายโฮ‖ ่ นี้ ฝื นยิม เจ ้าหน ้าทีต ่ กตะลึงยืนตัวแข็งไม่คด ิ ว่าสถานการณ์จะออกมาเชน ้ เฝื่ อนแจกจ่าย ึ เส ย ี ภาพพจน์ข องพนั ก งานผู ้ใจดี ใจพยายามคิด หาวิธ ี เรี่ยราดไปยั ง ผู ้คนที่เริม ่ มามุงดู รู ้ส ก ี แสบ แก ้ปั ญหาด่วน เด็กบ ้าทําฉั นเสย ―ไม่เป็ นไรค่ะน ้อง เล่นต่อเถอะ พีแ ่ ค่ล ้อเล่น‖ คนเป็ นแม่ยม ิ้ ไม่เต็มหน ้าให ้กับเจ ้าหน ้าที่ เป็ นเชงิ ออกตัวว่าไม่รู ้จะทําอย่างไรเหมือนกัน ในเมือ ่ ลูกชายไม่ยอมลงอย่างนี้ ทัง้ ๆทีใ่ นใจนึกสะใจ ดี สมนํ้ าหน ้า งกไม่เข ้าเรือ ่ ง ่ นรอยยิม ―ทํ าไงดีละ่ น ้อง‖ เธอแกล ้งถามเชงิ ปรึกษา ซอ ้ ได ้อย่างแนบเนียน ภายใต ้ส ี หน ้าเห็นอกเห็นใจ เจ ้าหน ้าทีส ่ าวนิง่ ไปอึกใจ ก่อนคลีย ่ ม ิ้ บางๆอย่างคนนึกอะไรออก ―ให ้น ้องเขาเล่นไป ก่อน หนูจะไปตามเจ ้าหน ้าทีอ ่ ก ี คนมา พีค ่ นนีเ้ จาใจดี ปลอบเด็กเก่ง เขาคงจัดการได ้‖ เธอเดินผละไป ขณะทีเ่ ด็กชายยังมีนํ้าหูนํ้าตาสะอึกสะอืน ้ โอบกอดสงิ โตเอาไว ้แน่ น ผู ้คนยังคงเฝ้ าเมียงมองอยู่โดยรอบด ้วยความอยากรู ้อยากเห็น บางคนสง่ ยิม ้ ราวให ้กํ าลังใจกับ เด็กชาย ชายหนุ่มหน ้าตาดีคนหนึง่ ในชุดฟอร์มพนั กงานเดินตรงมาพร ้อมกับพนั กงานสาว ทัง้ คู่ มาหยุดตรงหน ้าคนตัวเล็กทีย ่ ด ึ ตุก ๊ ตาหุน ่ ยนต์ไว ้แน่น ราวจะไม่ยอมพรากจากกัน ผู ้มาใหม่แจกยิม ้ ให ้กับผู ้คนทีม ่ งุ ดูอยูห ่ า่ งๆรอบบริเวณเป็ นเชงิ บอกว่าเรือ ่ งแค่นเี้ รือ ่ งเล็ก คอยดูฝีมอ ื ของผมนะครับ ิ กระซาบความสําคัญทีใ่ บหู เขาปั ้นยิม ้ ใจดีให ้เด็กชาย ก ้มลงกระซบ ี เหลือสองนิว้ ตะลีตะลานปี นลงมาจาก ทันทีทช ี่ ายหนุ่มเงยหน ้า เด็ กชายต ้นหน ้าซด ี งตืน ตุก ๊ ตาหุน ่ ยนต์อย่างไม่กลัวตก วิง่ มาฉุดมือแม่ให ้ออกไปจากบริเวณนั น ้ โดยเร็ ว ปากก็พูดเสย ่ ่ ั สนได ้ยินกันทั่วว่า ―หนูไม่ขน ึ้ ของเล่นของเล่นอีกแล ้วแม่ พีเ่ ขาบอกว่าถ ้าหนูไม่ยอมลงจากสงิ โตดีๆ เขา ี งสั่นใจ จะหักคอหนู หักแขน หักขา เขาฆ่าเด็กดือ ้ ๆอย่างหนูมาหลายคนแล ้ว‖ เด็กชายเล่าเสย ี ว หวาดหลัวรอยยิม ระทึกหวาดเสย ้ นัน ้ จับใจ ―พีเ่ ขาหยอกหนูเล่นต่างหาก‖ คนเป็ นแม่สง่ ยิม ้ ปลอบ ขณะพาลูกเดินออกจากบริเวณ ั ้ ชนเด็กเล่น สายตาตวัดไปมองหน ้าพนักงานหนุ่มอย่างขุน ่ เคือง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 583

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

พนั กงานสองคนหันมายิม ้ ให ้แก่กันทีส ่ ามารถรักษาผลประโยชน์ให ้นายจ ้างได ้ ผู ้คน รอบข ้างยิม ้ เหยียดสง่ สายตาติเตียนกับพฤติกรรมของพนั กงานทัง้ สอง ―แม่หนูหวิ อีกแล ้ว แวะกินก๋วยเตีย ๋ วก่อนกลับบ ้านนะแม่นะ‖ ื่ ‖ คนเป็ นแม่ยม ―ฮอ ิ้ พยัก ตาใหญ่ผา่ นโลกสบตาเล็กดําใส ในดวงตาต่างมีรอยยิม ้ ฉํ่ า ื่ ถึงความรักและความผูกพันกันอย่างลึกซงึ้ หวานสอ ิ้ ชามใหญ่ วันนี้ ―แม่ยม ิ้ ว ้าน หวาน‖ คนตัวเล็กฉีกยิม ้ ประจบ ใจนึกถึงก๋วยเตีย ๋ วลูกชน เด็กชายได ้เรียนรู ้แล ้วว่า เบือ ้ งหลังรอยยิม ้ ใจดี บางครัง้ ก็ มส ี งิ่ ทีน ่ ่ากลัวแฝงอยู่ ยกเว ้นก็แต่ยม ิ้ ื่ ใจเสย ี ยิง่ กว่ารอยยิม ของแม่ทม ี่ อบให ้เขานัน ้ ชา่ งหวานชน ้ ใดๆ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 584

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๙๘ เรือ ่ งสน

"มายา" โดย มายาวี

ภายในห ้องนัน ้ เงียบสนิท จะมีก็เพียงลมหายใจและควันบุหรีท ่ ล ี่ อยขึน ้ เป็ นสาย ชายวัยกลางคนปลายๆนั่ งทอดถอนใจ มือขวาของเขาคีบบุหรีเ่ หมือนไม่สนใจไยดีกับ มันนั ก จะหลุดมิหลุดแหล่ลงจากมือ เบือ ้ งหน ้าของเขาเป็ นโต๊ะทํางานเก่าๆ มีแผนทีข ่ นาดใหญ่ ้ กางอยูเ่ ต็มโต๊ะ เขามองแผนที่ แล ้วขมวดคิว้ นิว่ หน ้าเหมือนกําลังใชความคิดอย่างหนั กหน่วง งานของเขามันหนั กหนาเหลือเกิน ทัง้ หนั กทัง้ เหนื่อย เขาต ้องคิดแผนการสําหรับการ ลงมือทํ าการใหญ่ในคืนนี้ ต ้องรับผิดชอบงานทัง้ หมดตัง้ แต่ต ้นจนจบ ยิง่ คิดก็ยงิ่ เหนื่อยและ เครียดเต็มที เขายกบุหรีส ่ บ ู อีกครัง้ หนึง่ พ่นควันขึน ้ เพดานเป็ นสาย แล ้วย ้อนคิดถึงวันวานทีเ่ ป็ น จุดเริม ่ ต ้นมาถึงงานใหญ่ในคืนนี้ ในคํ่าคืนแห่งความสุขนั น ้ เอง คืนทีห ่ ลายคนเตรียมตัวจะไปฉลองกันให ้เอิกเกริกในวัน งานรัฐธรรมนูญ เขาเองก็เป็ นหนึง่ ในนัน ้ อุตสา่ ห์ไปยืมชุดสากลมาจากเพือ ่ นแล ้ว หวังว่าในคืนรุ่ง ื ป่ า ขึน ้ จะได ้ไปฉายอวดสาวทีส ่ นามเสอ ี จริง ฟ้ า หรือดิน หรือเหวอะไรสักอย่างมันไม่เป็ นใจเอาเสย ี เลย คืนวัน แต่เจ ้ากรรมเสย นั น ้ เอง ญีป ่ นยกพลขึ ุ่ น ้ บก งานฉลองรั ฐ ธรรมนูญถูก ยกเลิกในทั นที ชุดสากลที่เตรีย มเอาไว ้ก็ ่ รรยากาศทีน ไม่ได ้ใช ้ ประเทศไทยเข ้าสูบ ่ ่าหวาดหวั่น ไม่มใี ครอยากให ้ญีป ่ นอยู ุ่ ใ่ นประเทศ ต่าง ต ้องการให ้ญีป ่ นออกไป ุ่ แล ้วมีชวี ต ิ ทีป ่ กติสข ุ เหมือนเดิม แต่มันก็เป็ นไปไม่ได ้ นั่นคือต ้นเหตุทท ี่ ํา ให ้เกิดองค์กรทีเ่ ขาทํางานอยูใ่ นปั จจุบัน ี ระสา ยังงงๆอยูก เขายังจํ าได ้ดี ในขณะทีเ่ ขายังไม่ประสป ่ ับเหตุการณ์บ ้านเมือง ญาติ ของเขาก็พาตัวเขาไปหาผู ้ทีม ่ ค ี นเรียกว่าหัวหน ้า เขาได ้รับฟั งแนวความคิดทีน ่ ่าเลือ ่ มใส และตรง กับใจเขา ที่สําคัญ เขายังไม่มงี านทํ า ผลพวงจากการเข ้ามาของญีป ่ ุ่ น บริษัทห ้างร ้านปิ ดกัน ิ ระนาว เขาจึงรีบรับโอกาสในการเข ้าเป็ นสมาชกของเสรีไทย ิ แล ้ว เขาได ้รับมอบหมายให ้ชว่ ยเหลืองานหลายอย่าง แต่แรก หลังจากเข ้าเป็ นสมาชก ก็ชว่ ยงานไม่สลักสําคัญอะไรนั ก แต่เมือ ่ เขาแสดงให ้เห็นว่ามีความจริงใจ และมีความสามารถ มากกว่านัน ้ หัวหน ้าก็ได ้มอบหมายงานทีม ่ ค ี วามสําคัญมากขึน ้ ให ้เขา เขาภูมใิ จอย่างยิง่ กับทุกสงิ่ ่ ทีท ่ ําลงไปเพือ ่ ชวยเหลือประเทศชาติ เพือ ่ ขับไล่ญป ี่ นออกไปให ุ่ ้พ ้นผืนแผ่นดินไทย ภายใต ้รหัส ของเขา ―มายา‖ ้ ื่ เขาไม่รู ้ว่าทํ าไมต ้องมี แต่เมือ เสรีไทยทุกคนมีรหัสใชแทนช อ ่ หัวหน ้าบอกว่าต ้องมี ื่ อะไร เขานิง่ คิดอยู่นานจน เขาก็วา่ ต ้องมี เรือ ่ งอะไรจะไปขัดหัวหน ้า หัวหน ้าถามเขาว่าจะใชช้ อ ื่ นี้มา ซงึ่ เขาเห็นว่ามันโก ้ หัวหน ้าต ้องเขย่าตัว เพราะนึกว่าเขาม่อยหลับไป ในทีส ่ ด ุ เขาก็ออกชอ เก๋เต็มที และเหมาะกับเขาอย่างยิง่

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 585

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ิ เสรีไทยระดับ เขาย ้อนคิดไปถึงวันทีส ่ ําคัญทีส ่ ด ุ ในชวี ต ิ ของเขา ในวันประชุมสมาชก หัวหน ้าไม่กค ี่ น เขาได ้ติดตามหัวหน ้าไปด ้วย และทีต ่ ก ึ โดมนั่ นเอง เขาได ้พบกับหัวหน ้าใหญ่ ื่ ท่านไม่ได ้ แม ้แต่ในความคิด เขายอมตายเสย ี ดีกว่าที่ ของเสรีไทย ท่านปรี...ไม่ได ้ส ิ จะออกชอ ื่ ท่านออกมา ไม่วา่ จะในฐานะอะไร แต่สมาชก ิ เสรีไทยทุกคนรู ้ดีวา่ หัวหน ้าใหญ่ใชรหั ้ ส จะออกชอ ว่า RUTH ่ น เมือ ่ คิดถึงวันทีไ่ ด ้พบกับท่าน เขาก็ขนลุกซูข ึ้ มาทันที ถึงมันจะนานมาแล ้ว แต่เขาก็ยัง จําได ้ดี เมือ ่ หัวหน ้าได ้แนะนํ าตัวเขากับท่าน ท่านเข ้ามาจับมือเขาพร ้อมกับรอยยิม ้ แล ้วพูดว่า ―ยินดีจริงๆทีไ่ ด ้คุณมาร่วมงานกับเรา ตายเพือ ่ ชาติของเราด ้วยกันนะ มายา‖ เขาไม่ได ้ตอบท่าน ได ้แต่ยน ื นิง่ อึง้ ตะลึงลานอยูต ่ รงหน ้า ปล่อยให ้ท่านพาหัวหน ้าเข ้า ้ บนตึกโดม แต่ด ้วยคําพูดของท่าน คือพันธสัญญาทีเ่ กิดขึน ไปประชุมชัน ้ ในใจของเขา แน่นอน เขายอมตายเพือ ่ ประเทศชาติตามคําพูดของท่าน ี งเคาะประตูดังขึน เสย ้ ขัดจังหวะความคิด เขาเงยหน ้าขึน ้ มองแล ้วร ้องอนุญาต ―เข ้ามา‖ ประตูเปิ ดออก ชายหญิงคูห ่ นึง่ เดินเข ้ามาในห ้อง มาหยุดยืนเบือ ้ งหน ้าเขาแล ้วยิม ้ ให ้ แต่เขาไม่ยม ิ้ ตอบ ใจเขานึกถึงแต่เรือ ่ งงานจนไม่มก ี ะใจจะสนใจอะไรทัง้ นัน ้ ―นั่งส ิ สุรย ิ ัน จันทรา‖ สุรย ิ ัน จันทรา มองหน ้ากัน ทําท่าเหมือนจะหัวเราะออกมา แต่ก็นั่งลงทีเ่ ก ้าอีเ้ บือ ้ งหน ้า เขาโดยดี เขาถามขึน ้ ทันที ―งานทีส ่ งั่ ให ้ไปทําน่ะ เรียบร ้อยหรือยัง‖ สุรย ิ ันทําหน ้าตืน ่ ๆ แล ้วถามว่า ―งานอะไรกันครับ‖ ่ ับงานทีส เขาขมวดคิว้ ย่น ดูเอาเถอะ สุรย ิ ันนี่ชา่ งไม่เอาใจใสก ่ ั่งไปเลย เขาเป็ นเสรีไทย ทีด ่ ้อยคุณภาพจริงๆ แต่ก็นั่นแหละ สุรย ิ ันยังใหม่อยูม ่ าก คงจะต ้องอบรมสงั่ สอนกันอีกไม่น ้อย ―คุณพูดอะไร สุรย ิ ัน ก็ งานทีผ ่ มสั่งไปเมือ ่ วาน ผมยํ้ านั กยํ้ าหนาว่าให ้ทํ าให ้เรียบร ้อย เพราะมันต่อเนือ ่ งกับงานทีเ่ ราต ้องทํากันในคืนนี้‖ สุรย ิ ันนิง่ คิดอยูค ่ รูห ่ นึง่ หันไปมองจันทราเหมือนขอความชว่ ยเหลือ แต่เธอก็เบือนหน ้า หนี ทําเหมือนแอบยิม ้ อยู่ ―ขอโทษจริงๆครับ มายา งานทีค ่ ณ ุ สั่งผมมามันหลายอย่างเหลือเกิน ผมไม่แน่ ใจว่า คุณหมายถึงงานอันไหนแน่ บอกผมอีกทีเถอะครับ‖ ้ ได ้จริงๆ ถ ้ายังเป็ นอย่างนี้ตอ เขานิง่ อึง้ ไป ไม่นก ึ ว่าสุรย ิ ันจะพูดกับเขาอย่างนี้ ใชไม่ ่ ไป ิ เสรีไทย เขาคงต ้องรายงานหัวหน ้าไปลดสุรย ิ ันออกจากการเป็ นสมาชก เขาหันไปทางจันทรา แล ้วกล่าวถาม

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 586

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ทําอะไรอยูน ่ ่ะ จันทรา‖ จันทราหันมามองเขา พยายามทําหน ้าตาให ้เป็ นปกติ ―เปล่าค่ะ‖ ―เปล่า? แล ้วเธอหันไปมองอะไร‖ ―เอ ้อ ฉั น...‖ ―ชา่ งเถอะ ไม่สําคัญหรอก เธอบอกฉั นซ ิ เมือ ่ วานนีฉ ้ ั นสงั่ ให ้สุรย ิ ันทําอะไร‖ ―อ ้าว แล ้วฉั นจะไปรู ้ได ้ยังไงคะ‖ มายาทําหน ้าไม่พอใจ เขาไม่ชอบคําตอบแบบนีเ้ ลย ่ รือ‖ ―ก็เมือ ่ วานเธอก็อยูไ่ ม่ใชห ―ก็อยูค ่ ะ่ ‖ ―แล ้วทําไมถึงไม่รู ้‖ ี ะ‖ ―นั่นน่ะซค ั จะต ้องรายงานหัวหน ้าทัง้ คู่ เขาถอนหายใจยาว ไม่ได ้เรือ ่ งทัง้ สองคน สงสย ―เอาเถอะ ชา่ งมัน พูดถึงงานในคืนนี้ดก ี ว่า สําคัญกว่างานอย่างอืน ่ มากหวังว่าเธอสอง คนคงไม่เหลวไหลอีกนะ‖ ―คืนนีม ้ งี านอีกแล ้วหรือครับ‖ สุรย ิ ันกล่าวถาม ทัง้ หมด‖

ี งเครียด ―จนกว่าญีป ―งานเรามีทุกวันไม่มวี ันจบ‖ เขาตอบเสย ่ นจะถอนทั ุ่ พออกไป

―อ ้อ อ ้อ‖ สุรย ิ ันครางในคอเบาๆ แล ้วพยักหน ้าหงึกหงัก เขาไม่ชอบกิรย ิ าแบบนี้เลย แต่ ก็เปล่าประโยชน์ทจ ี่ ะมาเตือนกันในเวลานี้ ―ฟั งนะ สุรย ิ ัน จันทรา‖ ―แหม คล ้องกันดีนะครับ‖ สุรย ิ ันขัดขึน ้ ―อะไร‖ เขาถามฉุนๆ ื่ ผมกับเขาน่ะส‖ิ ―ชอ มายาทุบโต๊ะดังปั ง แล ้วเอ็ดตะโรลั่น ―ไม่ใชเ่ วลามาพูดเล่น คุณนีพ ่ ด ู เล่นไม่รู ้เวลา ผมโมโหแล ้นะ‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 587

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

จันทราเอือ ้ มมือมาหยิกแขนสุรย ิ ันแล ้วทําตาเขียว หันมาพูดกับมายาว่า ―อย่าไปสนใจเขาเลยค่ะ ไม่รู ้กาลเทศะอย่างนีเ้ สมอ พูดถึงงานคืนนีเ้ ถอะค่ะ ‖ ั ครูห เขาพยายามทําใจให ้เป็ นปกติ สก ่ นึง่ จึงว่า ―คืนนี้เวลาสองยาม รถไฟจะขนเงินญีป ่ นมา ุ่ เธอสองคนต ้องไปสมทบกับพวกเราที่ ี ‖ แม่นํ้าแคว แล ้วโยนลังใสเ่ งินพวกนั น ้ ทิง้ เสย สุรย ิ ันขัดขึน ้ อีก ―โยนหรือถีบครับ‖ เขาขมวดคิว้ ย่น นึกฉุนขึน ้ มาอีก แต่ก็พยายามพูดด ้วยอย่างดี ―จะโยนหรือถีบก็ตามใจคุณเถอะ‖ สุรย ิ ันหัวเราะเบาๆ ่ รือครับ‖ ―แต่นั่นมันงานของขบวนการไทยถีบไม่ใชห ี งเข ้ม ไม่อยากอธิบายเลย สุรย ี เลย ―ถูกแล ้ว‖ เขาพูดเสย ิ ันนีด ่ จ ู ะไม่เข ้าใจอะไรเสย ―แต่ตอนนีเ้ ราร่วมมือกับพวกไทยถีบ เราชว่ ยเหลือเขาทัง้ ด ้านกําลังคนและอาวุธ เพราะ เรามีจด ุ หมายอย่างเดียวกัน คุณยังจําได ้ใชไ่ หม‖ ―จําได ้ครับ‖ สุรย ิ ันตอบ ―ขับไล่ญป ี่ นออกไป‖ ุ่ มายายิม ้ ออกมาได ้ ―ดีมาก ขอให ้คุณพยายามอย่างทีส ่ ด ุ ทีจ ่ ะทําให ้จุดมุง่ หมายของเราสําเร็จได ้โดยเร็ว‖ ี งเคาะประตูก็ดังขัดจังหวะขึน ก่อนทีจ ่ ะพูดอะไรกันต่อไป เสย ้ อีก เขากล่าวถามสุรย ิ ัน ทันที ―ใครกัน คุณนัดใครไว ้หรือเปล่า‖ สุรย ิ ันสา่ ยหน ้า ―เปล่าครับ‖ ี น ้าเขาตืน มายาผุดลุกขึน ้ ยืนโดยเร็ว สห ่ ตระหนก ―พวกญีป ่ น‖ ุ่ ่ รอกค่ะ‖ จันทราขัดขึน ―ไม่ใชห ้ ―คงเป็ น อ ้า นกฮูก น่ะค่ะ‖ ―นกฮูก? ใครกัน‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 588

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ิ ะ‖ จันทราตอบ แล ้วหันไปทางประตู ―เชญ ิ ค่ะ‖ ―คนทีจ ่ ะมาชว่ ยงานเราน่ะสค ื้ สข ี าว สวมแว่น ประตูห ้องถูกเปิ ดออก มายาเห็ นชายคนหนึง่ ก ้าวเข ้ามา เขาสวมเสอ สายตา ดูทา่ ทางเรียบร ้อย ชายผู ้เข ้ามากล่าวทักขึน ้ ก่อน ―สวัสดีครับ มายา สบายดีหรือครับ‖ มายาค่อยๆนั่งลง ท่าทางผ่อนคลายมากขึน ้ เขาพิจารณาดูผู ้มาใหม่อย่างถีถ ่ ้วน ―ผมไม่สบายนักหรอก ตราบใดทีง่ านของเรายังไม่เสร็จ คุณคือนกฮูก?‖ นกฮูกก ้มศรี ษะนิดหนึง่ ่ รับ คุณจําผมไม่ได ้หรือ เราเคยคุยกันสามครัง้ แล ้ว‖ ―ใชค ทีเดียว

ึ คุ ้นๆอยูเ่ หมือนกัน แต่จะว่าจํ าได ้ก็ จําไม่ได ้เสย ี มายาทบทวนความจํ าอยู่ครู่หนึง่ รู ้สก ―ผม อ ้า ผมจําได ้‖ แล ้วก็มองมาทีส ่ รุ ย ิ ันจันทราเหมือนขอความเห็น สุรย ิ ันนั่งหน ้าเหรอ ไม่รู ้จะทํายังไง แต่จันทราพูดขึน ้ ก่อนว่า

―นกฮูก คืนนี้เราต ้องไปชว่ ยพวกไทยถีบจัดการกับเงินญีป ่ นที ุ่ แ ่ ม่นํ้าแคว คุณต ้องไป ชว่ ยเราด ้วยนะ‖ แล ้วก็หันไปพูดกับมายา ―นกฮูกร่วมงานกับเรามาหลายครัง้ แล ้ว ทุกครัง้ สําเร็ จ ได ้ก็เพราะเขา‖ มายาพยักหน ้ารับทราบ แต่ไม่พด ู อะไร นกฮูกจึงกล่าวขึน ้ ว่า ―วางใจเถอะครับ งานคืนนีต ้ ้องสําเร็จแน่ คุณสองคนออกไปรอข ้างนอกก่อนนะครับ ผม มีเรือ ่ งสําคัญจะปรึกษากับมายา‖ สุรย ิ ันจันทราลุกขึน ้ เดินออกไปนอกห ้องโดยดี เมือ ่ ประตูถูกปิ ดแล ้ว นกฮูกก็นั่งลงแล ้ว ยิม ้ ให ้มายา ―เป็ นยังไงบ ้างครับ สบายดีนะครับ อ ้อ ลืมไป ผมถามแล ้ว‖ มายายิม ้ รับ แล ้วถามว่า ―แล ้วคุณล่ะ งานทีไ่ ด ้รับมอบหมายไปเป็ นยังไงบ ้าง‖ นกฮูกหยุดคิดนิดหนึง่ แล ้วก็ยม ิ้ บางๆ ―อ๋อ เรียบร ้อยดีครับ งานของผมเรียบร ้อยเสมอ‖ ี อีก สองคนนั่ น ―ดีมาก‖ มายาพยักหน ้า ―คุณเป็ นเสรีไทยทีด ่ ม ี าก ดีกว่าสุรย ิ ันจันทราเสย ไม่คอ ่ ยได ้เรือ ่ งเลย‖ นกฮูกเลิกคิว้ นิดหนึง่

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 589

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―สุรย ิ ันจันทรา? อ๋อ อ๋อ สองคนนั่น‖ ―อ ้าว แล ้วคุณคิดว่าใครล่ะ‖ ―อ๋อ เปล่าครับ เอ ้อ อยากจะถามคุณสักหน่อย จันทราให ้คุณกินยา เอ๊ย วิตามินบ ้าง หรือเปล่า?‖ ―วิตามินหรือ กินส ิ เขาพยามตื๊ อให ้ผมกินทุกวัน ผมรํ าคาญมาก ไม่อยากกินก็ต ้องกิน ไม่รู ้วิตามินอะไรกัน ต ้องกินทุกวัน?‖ พูดจบแล ้วเขาก็ต ้องแปลกใจเมือ ่ เห็นนกฮูกยิม ้ ออกมา เขาเริม ่ เฉลียวใจทันที นกฮูก ิ ะ กินเข ้า ถามทําไม เขารู ้ตืน ้ ลึกหนาบางอะไรในเรือ ่ งนี้อย่างนั น ้ หรือ หรือมันไม่ใชว่ ต ิ ามิน จริงสน ไปแล ้วปวดหัวทุกครัง้ มันน่าจะเป็ นยาทําลายประสาทหรืออะไรเทือกนั น ้ ถ ้าเป็ นอย่างนั น ้ ก็แสดง ว่า สุรย ิ ันจันทรา รวมทัง้ นกฮูก ต ้องเป็ นสปายของญีป ่ ุ่ นอย่างแน่นอน เขาตกอยูใ่ นอันตายแล ้ว หรือนี?่ ―ผมอยากให ้คุณกินทุกวันนะ‖ นกฮูกบอกกับเขา ―คุณเป็ นคนสําคัญของเสรีไทย ขาด คุณไปงานของเราคงขลุกขลักมาก กินวิตามินบํารุงร่างกายไว ้นะครับ‖ บํารุงร่างกาย? ชะ! ไอ ้ทรยศ แกกําลังบอกให ้ฉั นกินยาพิษ ทีท ่ ํ าลายประสาทและ ร่างกายของฉั นทีละน ้อย นีถ ่ ้าฉั นมีปืนอยูใ่ กล ้มือล่ะก็ แกโดนฉั นยิงตายไปแล ้ว ี งปกติ เขายิม ้ ให ้นกฮูกแค่นๆ พยายามพูดด ้วยนํ้ าเสย ้ ―ผมจะทํ าอย่างทีค ่ ุณบอก นี่ นกฮูก ผมกํ าลังวางแผนในคืนนี้อยู่ คงต ้องใชความคิ ด มากหน่อย คุณออกไปคุยกับสุรย ิ ันจันทราก่อนนะ‖ นกฮูกยิม ้ เล็กน ้อย ลุกขึน ้ ยืน แล ้วเดินออกไปนอกห ้อง เมือ ่ อกมาแล ้ว เขาก ้เห็นสุรย ิ ัน จันทรารออยูห ่ น ้าห ้องนั่นเอง ―เป็ นยังไงบ ้างคะ‖ จันทราถามเบาๆ เหมือนกําลังถามความลับสําคัญ ―ก็ไม่เป็ นไงหรอกครับ‖ นกฮูกตอบ ―ดูแล ้วก็เหมือนเดิม ยังไม่มอ ี ะไรน่าเป็ นห่วง‖ แล ้ว ื่ อะไรนะครับ จันทรา?‖ นกฮูกก็หัวเราะออกมา ―วันนีค ้ ณ ุ ชอ จันทราฝื นยิม ้ ―ค่ะ ไม่รู ้ไปเอามาจากไหน สุรย ิ ันจันทรา โธ่เอ๊ย กลุ ้มใจเหลือเกินค่ะคุณหมอ สงคราม จบไปตัง้ นานแล ้ว แกยังเป็ นเสรีไทยไม่ยอมเลิก ไม่รู ้จะต ้องเล่นกับแกไปอีกนานแค่ไหน‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 590

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๕๙๙ เรือ ่ งสน

"ความทุกข์ของเจ๊นอ ้ ย" โดย "พงศกร"

ี ดง สายลมของวันทีร่ ้อนทีส ่ ด ุ ในกลางฤดูร ้อน พัดพาเอาความแห ้งแล ้งเจือมากับ ฝุ่ นสแ ่ ชน ื้ แตกระแหงแผ่ขยายวงออก ละเอียด พลอยทํ าให ้พืน ้ ดินทีแ ่ ห ้งอยู่แล ้วเพราะขาดความชุม โดยกว ้าง ี มสวยงามราวแสงส ้ ดอกหางนกยูงสส เี พลิงของพระอาทิตย์ แตะแต ้มอยู่บนลําต ้นสูง ี ม้ ใหญ่โรยตัวลงมาตามสายลมทีพ ่ ัดผ่าน และกระจายตัวอยูบ ่ นทางเท ้าราวปูด ้วยพรมสส ้ ดโบกไล่ลมร ้อนอยูใ่ นร ้านทํ าผมของหล่อน เมือ เจ๊น ้อยกําลังนั่งใชพั ่ ตอนทีพ ่ บูเดินผ่าน มาทีห ่ น ้าร ้าน ้ ี งเจ๊น ้อยถอนใจดังเฮอ ื กออกมาจากข ้างในร ้าน พบูจงึ หยุดเดินและชะโงก ―เฮอ...‖ เสย หน ้าเข ้าไปถามไถ่ ตามประสาคนคุ ้นเคยกัน ี งดังลั่น...‖ ―เป็ นอะไรไปเจ๊...ฉั นได ้ยินเจ๊ถอนหายใจเสย ั ้ ๆ แล ้วก็ตงั ้ หน ้าตัง้ ตาถอนหายใจ พร ้อมกับทํ าหน ้านิว่ คิว้ ―กลุม ่ ว่ะ...‖ เจ๊น ้อยบ่นเพียงสน ขมวดของหล่อนต่อไป พบูเห็นอีกฝ่ ายยังไม่อยูใ่ นอารมณ์อยากคุย หล่อนจึงมุง่ หน ้าเดินต่อไปยัง โรงพยาบาล ี นพบูเกือบจะลืมเรือ ี สนิท แม ้ว่า งานทีโ่ รงพยาบาลวันนั น ้ ยุ่งเสย ่ งของเจ๊น ้อยไปเสย โรงพยาบาลโคกอีเลิง้ จะเป็ นโรงพยาบาลขนาดเล็กๆ มีหมอเพียงคนเดียวและพยาบาลอีกสอง ่ การสง่ เสริม คน หากก็มงี านให ้ทํามากมาย ทัง้ งานบริการตรวจรั กษาคนไข ้ และงานอืน ่ ๆ เชน สุขภาพของประชาชน แม ้มีคนเพียงน ้อยนิด แต่หมอมานะ ผู ้อํานวยการโรงพยาบาลก็มค ี วามมุ่ งมั่น อยากจะ ทําให ้โรงพยาบาลมีคณ ุ ภาพมากทีส ่ ด ุ เท่าทีจ ่ ะทําได ้ ่ กรรมการบริหารโรงพยาบาล ดังนั น ้ หมอจึงตัง้ คณะกรรมการต่างๆขึน ้ มามากมาย เชน ่ กรรมการพั ฒ นาคุณ ภาพงานบริก าร กรรมการส ง เสริม สุข ภาพประชาชน กรรมการควบคุ ม โรคติดต่อ และอีกมากมายทีพ ่ บูเองก็จําได ้ไม่หมด ทัง้ ๆทีพ ่ บูก็เป็ นคณะกรรมการอยูใ่ นทุกชุดทีม ่ ี การแต่งตัง้ นัน ้ ละ ประชุมทีไร พบูจะสับสนทุกครั ง้ เพราะคณะกรรมการทีเ่ ข ้าร่วมประชุมนั น ้ จะมีแต่คน ่ หน ้าเดิมและเรื่อ งที่ป ระชุม กัน ก็ ค ล ้ายคลึง กั น เป็ นส ว นใหญ่ หลายครั ง้ พบูจ งึ ถูก คุม อั ญชุล ี หัวหน ้าฝ่ ายการพยาบาลดุเอา เพราะหล่อนมักสับสน เอาวาระประชุมเรือ ่ งอืน ่ มาพูดในกรรมการ ้ ดจดบันทึก เธอจึง คนละชุดอยูเ่ สมอจนกระทั่งพร พีส ่ าวทีเ่ ป็ นครูของหล่อนแนะนํ าให ้พบูใชสมุ ั สนลงไปได ้บ ้าง ค่อยคลายความสบ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 591

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี งถอน เมือ ่ เดินผ่านหน ้าร ้านของเจ๊น ้อยในตอนเย็น พบูกําลังคิดเรือ ่ งงานอยูใ่ นใจ เสย ี งดัง เฮอ...ของเจ๊ ้ หายใจเสย น ้อย จึงทําให ้หล่อนสะดุ ้งด ้วยความตกใจ ―อ ้าว...เจ๊...‖ พบูร ้องทัก พลางนึกประหลาดใจทีเ่ ห็นเจ๊น ้อยยังคงนั่ งอยูท ่ เี่ ก ้าอีต ้ ัวเดิม ้ ในลักษณาการเดิม ไม่มผ ี ด ิ เพีย ้ นไปจากเมือ ่ ตอนเชา ้ ―เป็ นอะไรไปล่ะ นั่งถอนใจมาตัง้ แต่เชาแล ้ว‖ ―กลุ ้มว่ะ...‖ เจ๊น ้อยตอบด ้วยประโยคเดียวกับทีต ่ อบพบูเมือ ่ ตอนเชา้ ―แหมเจ๊‖ พบูหยุดเดิน และแวะเข ้ามาในร ้านของเจ๊น ้อย นั่ งลงทีเ่ ก ้าอีท ้ ํ าผมซงึ่ ว่าง เปล่าปราศจากผู ้คน ―เอาแต่บน ่ ว่ากลุ ้ม กลุ ้ม...แล ้วฉั นจะรู ้ได ้ไงล่ะ ว่าเจ๊เป็ นอะไร...‖ ―ชา่ งมันเหอะวะ‖ เจ๊น ้อยสา่ ยหน ้า จนผมทีต ่ ัดไว ้จนหยิกหยองของเธอกระเพือ ่ มไปมา ―รู ้ไปเอ็งก็ชว่ ยเจ๊ไม่ได ้...‖ ี น ้าหมดหวัง เจ๊น ้อยหันหน ้ามามองพบู พลางทําสห พบูม องหนา้ เจ๊นอ้ ยแล ้วก็ ต ้องตกใจ เพราะหนา้ ตาที่เคยอิม ่ เอิบของเจ๊ เปลีย ่ นไป มากมายเพียงชั่วข ้ามคืน ขอบตาของหล่อนเขียวคลํ้าราวกับไม่ได ้นอนมาหลายวัน แก ้มทีเ่ คย เปล่งปลั่งกลับซูบตอบราวคนป่ วย ―หรือว่า...‖ พบูเบิกตากว ้าง พลางยกมือขึน ้ ข ้างหนึง่ เพือ ่ ปิ ดปากตนเองเอาไว ้ ไม่ให ้ ร ้องออกมา ―หรือว่าน ้าไม่สบาย...หรือว่าน ้าเป็ นโรคร ้าย...หรือว่า‖ ี งดังลั่น ―คนไม่เป็ นอะไรมาแข่งกันอยูไ่ ด ้‖ ―นังบ ้า‖ เจ๊น ้อยร ้องเสย ―อ ้าว...ฉั นจะไปรู ้เรอะ เห็นเจ๊ถอนหายใจอยูน ่ ัน ้ ละ ถ ้าไม่ป่วยแล ้วจะเป็ นอะไร...บอกฉั น ิ ่ มาส เผือ ่ ฉั นจะชวยอะไรอะไรเจ๊ได ้บ ้าง‖ สายตาของเจ๊น ้อยจับจ ้องมาทีร่ ่างของพบู มีแววแปลกประหลาด หล่อนกวาดตาขึน ้ ลง ไปมาด ้วยความพินจ ิ พิเคราะห์ ี งของเจ๊น ้อยมีความหวังเจืออยูใ่ นนั น ้ ้นี่หว่า...เออ นั งบู บาง ―เออ...‖ เสย ้ ―เออ...ใชได ทีเอ็งอาจจะชว่ ยเจ๊ได ้นะ‖ ้ ―เฮ ย...พบู ร ้องลั่ น พลางกระโดดหนีจ นตัวลอย เมื่อ มือ ของเจ๊นอ้ ยคว ้าหมั บเข ้าที่ หน ้าอกของหล่อน ―เจ๊จะทําอะไรฉั น เดีย ๋ วฟ้ าผ่าหรอก...‖ ―แหมนังนี‖่ เจ๊น ้อยว่า ―ไหนว่าจะชว่ ยเจ๊ไงล่ะ‖ ่ บบนี้ ใครจะรู ้ ―ชว่ ยน่ะชว่ ย‖ พบูตาเหลือก เมือ ่ เจ๊น ้อยย่างสามขุมเข ้ามาหา ―แต่ไม่ใชแ เล่าว่าเจ๊เป็ นพวกวิปริต ไม่เอาละ ฉั นไปก่อนดีกว่า‖ เจ๊น ้อยคว ้าข ้อมือของพบูหมับ ดึงรัง้ หญิงสาวเอาไว ้ก่อนทีพ ่ บูจะทันวิง่ ออกไปจากร ้าน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 592

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―อย่าทําสะดิง้ ไปหน่อยเลย‖ เจ๊น ้อยถลึงตาใส ่ ―หนอย มาหาว่าวิปริต เจ๊กําลังกลุ ้มใจที่ หานางงามสง่ เข ้าประกวดไม่ได ้ตะหากเล่าโว ้ย นังบู‖ เลยถึงคราวทีพ ่ บูจะถอนหายใจดัง เฮอ้ ใหญ่บ ้าง ―แหมฉั นก็นก ึ ว่าเจ๊เป็ นอย่างว่า...‖ หยุดนิง่ ไปพักหนึง่ พบูก็คด ิ ขึน ้ มาได ้ หล่อนจึงต ้องออกมาอีกครัง้ ้ ―เฮย...เจ๊ อย่าบอกนะว่าเจ๊จะสง่ ฉั นประกวดนางงาม‖ ―แหมนั งบู‖ เจ๊ถลึงตามองหล่อน ―ก็ไหนว่าจะชว่ ยเจ๊ไง...ชว่ ยหน่อยนะ นมต ้มเอ็งก็ม ี สะโพกรึก็ผาย เป็ นถึงนางพยาบาล มีความรู ้แล ้วเอ็งก็รักเด็กด ้วย อย่างนี้มภ ี าษี ดก ี ว่าใครๆ ถึง หน ้าตาไม่คอ ่ ยดีเท่าไหร่ก็เหอะ...‖ ี งอ ้อมแอ ้ม ทํ าท่าทางราวเกรงใจพบูหากว่าจะเอ่ย เจ๊น ้อยกล่าวประโยคสุดท ้ายด ้วยเสย ออกมาดังๆ ี งลั่น ―ให ้ชว่ ยอย่างอืน ―ไม่เอา‖ พบูสง่ เสย ่ ดีกว่านะเจ๊‖ ―น่ า...นั งบู...นึกว่าชว่ ยกันหน่ อยนะ...ประกวดนางงามอํ าเภอ เผือ ่ จั บพลัดจั บผลูได ้ ตําแหน่งขึน ้ มา ก็จะได ้เข ้าประกวดนางงามจังหวัดต่อ...ใครจะรู ้วะ บางทีเอ็งอาจได ้เป็ นนางสาว ไทยก็ได ้นา ยิง่ เดีย ๋ วนีเ้ ขาชอบคนสวยแบบแปลกๆอยูด ่ ้วย‖ เจ๊น ้อยพยายามเกลีย ้ กล่อม ―หนา้ อย่างฉั นเนี่ยนะ...ฉั นว่าเจ๊สง่ ควายเข ้าประกวดน่ าจะมีภาษี มากกว่าเลย ―พบู พยายามจะพูดเพือ ่ ให ้เจ๊น ้อยเปลีย ่ นใจ แล ้วก็ตกใจสะดุ ้งโหยงทีห ่ ลุดปากเปรียบตัวเองเข ้ากับ ควาย ―ไม่รู ้ละ‖ เจ๊น ้อยรวบรัดตัดความ ―พรุง่ นีเ้ อ็งลางานมาหาเจ๊ละกัน เจ๊จะพาไปสมัคร‖ ―ไม่ได ้นะเจ๊‖ พบูไม่ยอม ―บังคับกันอย่างนี้ได ้ไง หาใครไม่ได ้ก็ ไม่เห็ นต ้องสง่ ใคร ประกวดเลยนีน ่ า‖ ั คนเข ้าประกวด...‖ ―ไม่ได ้หรอก‖ เจ๊น ้อยสา่ ยหน ้า ท่าทางน่าสงสาร ―เจ๊ต ้องสง่ ใครสก ―ทําไมล่ะ‖ พบูขมวดคิว้ ้ ―ก็เจ๊...‖ เจ๊น ้อยอ ้อมแอ ้ม ―เจ๊รับเงินค่าสปอนเซอร์เขามาแล ้ว...แล ้วเจ๊...เจ๊ก็ใชไป หมดแล ้วด ้วยนะส ิ ขืนไม่มค ี นสง่ ไปประกวด เจ๊ก็ต ้องคืนเงินค่าสปอนเซอร์ให ้เขา...แล ้วเจ๊จะเอา ทีไ่ หนไปคืนล่ะ‖ ้ ―อ ้าว...‖ พบูบน ่ ―แล ้วเจ๊ไปรับเงินเขามาทําไมล่ะ แถมใชไปหมดแล ้วด ้วย...แล ้วจะมา ่ ให ้ฉั นชวยอย่างนี้ มันไม่ยต ุ ธิ รรมเลย‖ ―เหอะน่า บู...‖ เจ๊น ้อยทํ าตาแดง ราวจะร ้องไห ้ ―ชว่ ยเจ๊หน่อยนะ...นะ...ไม่อย่างนั น ้ ้ พวกมันเอาเจ๊ตายแน่ พวกมันยิง่ โหดๆอยู่ ปี ทีแ ่ ล ้วยายจิม ๋ เบีย ้ วเงิน โดนพวกมันซอมแทบปาง ตาย...นะ บู นะ...ชว่ ยเจ๊หน่อย...‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 593

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เป็นอันว่าพบูต กปากรับคําเจ๊น ้อยไปด ้วยความใจอ่อน ทั ง้ ๆที่ก็ไม่ได ้มั่ นใจในความ สวยงามอะไรของตนเองเลยแม ้แต่น อ ้ ย แถมความมั่ นใจที่ม ีอ ยู่น อ ้ ยนิด ของพบู มีอั น ต ้อง ี งดังลั่นบ ้าน เมือ สั่นคลอนตอนทีพ ่ รหัวเราะเสย ่ หล่อนบอกกับทุกคนในตอนเย็น ทีก ่ ําลังนั่ งล ้อม วงกินข ้าวอยูด ่ ้วยกันว่า จะประกวดนางงาม ―ฉั นว่าเอาควายบ ้านเราไปประกวด ยังจะมีภาษีดก ี ว่าแกเลยว่ะ ‖ พรว่าพลางหัวเราะเอิก ้ อ ้ากขอบใจในลําคอ ―แหม‖ พบูไม่วายพึมพํา‖ แต่หนูฉลาดกว่าควายตัง้ แยะ‖ ทัง้ พ่อและแม่คัดค ้านหัวชนฝา ไม่ยอมให ้หล่อนเข ้าประกวด แม่อ ้างว่าไม่อยากให ้ลูก ิ ค ้า ในขณะทีพ สาวไปเทีย ่ วโชว์เนื้อหนั งมังสาให ้ใครดูราวกับเป็ น สน ่ ่อไม่อยากให ้หล่อนไปเป็ น เมียน ้อยใคร เพราะพ่อบอกว่าเห็นนางงามทีไ่ ด ้ตําแหน่ง ต ้องไปเป็ นเมียน ้อยกันแทบทุกคน ตกลงพบูก็เลยนอนไม่หลับทัง้ คืน เพราะคิดไม่ตกว่าจะทําอย่างไรดี รับปากเจ๊น ้อยไป ้ ั นิด แล ้ว หากไม่ชว่ ยเจ๊คงจะโดนรุมกินโต๊ะตาย...เฮอ...ไม่ ใชเ่ รือ ่ งอะไรของหล่อนเลยสก พบูนอนพลิกกลับไปกลับมาบนทีน ่ อนหลายตลบ คิดหาหนทางเพือ ่ ทีจ ่ ะชว่ ยเจ๊น ้อยได ้ และในขณะเดียวกันก็ไม่ทะเลาะกับทีบ ่ ้านด ้วย ่ งสว่างลอดผ่านหน ้าต่างเข ้ามารางเลือน สาย แสงนวลจากดวงจันทร์ยามค่อนดึก สอ ลมโบกโบยพัดพาม่านหน ้าต่างให ้พริว้ ไหว พบูนอนมองเมฆสเี งินทีล ่ อยไปลอยมาบนท ้องฟ้ า อย่างเหงาๆ มือข ้างหนึง่ ก่ายหน ้าผาก หัวคิว้ ขมวดมุน ่ ครุ่นคิด จนเกือบรุ่งสาง และแสงทองทอ ทาบขอบฟ้ านั่นละทีพ ่ บูยม ิ้ ออกมาได ้ด ้วยความยินดี... ตอนทีพ ่ บูกับเพือ ่ นเดินมาถึงร ้านทําผมทีอ ่ ยูก ่ ลางตลาดของเจ๊น ้อยนั น ้ เจ๊น ้อยกําลังยืน หน ้านิว่ คิว้ ขมวดด ้วยความหงุดหงิด ระคนกังวล ี แล ้ว มาเสย ี ―แหมนังบู‖ เจ๊น ้อยโวยวายขึน ้ มา ทันทีทเี่ ห็นหน ้าพบู ―นึกว่าจะเบีย ้ วกันเสย ี ว‖ สายโด่งเชย ―เจ๊ก็‖ พบูค ้อน ท่าทางมีเลศนัย ―ก็ฉันมัวไปทําธุระอยูน ่ ะส‖ิ ―ธุระอะไรของเอ็งวะ‖ เจ๊น ้อยทํ าหน ้าสงสัย พลางชะโงกหน ้าไปมองเพือ ่ นทีม ่ ากับพบู ด ้วยความสนใจ ิ ใจแล ้วว่า จะไม่ประกวด เพราะพ่อกับแม่ไม่ชอบให ้ฉั นทํ าอะไรอย่างนี้ แต่ ―ก็ฉันตัดสน ฉั นก็ รั บ ปากกั บ เจ๊ ไ ว ้แล ้ว ว่าจะช ่วย ฉั นก็ เลยไปหานั งแก ้ว เพื่อ นของฉั น ที่ห มู่บ ้านโคกอีล อย ี ยืดยาว ขอร ้องให ้มันมาชว่ ยน ้าเนีย ่ ละ‖ พบูอธิบายเสย แก ้วกับพบูเคยเป็ นเพือ ่ น เรียนโรงเรียนเดียวกันมา ก่อนทีแ ่ ก ้วจะย ้ายตามพ่อและแม่ไป อยูบ ่ ้านโคกอีลอย ทีไ่ ม่หา่ งไปจากโคกอีเลิง้ มากนัก ื่ แก ้ว ด ้วยความตืน เจ๊น ้อยจ ้องมองดูเพือ ่ นของพบู ทีช ่ อ ่ ตะลึง วะ...‖

ี วหรือ ―โห...‖ เจ๊น ้อยทําตาโต ก่อนจะหันหน ้ามาหาพบู ―นี่เอ็งมีเพือ ่ นสวยขนาดนี้เชย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 594

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื่ ชม เจ๊น ้อยมองดูเรือนร่างสูงโปร่งของแก ้วอย่างชน เพือ ่ นของพบูสวยจริงอย่างทีเ่ จ๊น ้อยว่า แก ้วสูงกว่าหญิงสาวในวัยเดียวกัน นั่ นทําให ้ผิว ี ํ้ าผึง้ ของหล่อนดูเด่นเป็ นสง่า ใบหน ้ารูปไข่เรียวยาว จมูกทีโ่ ด่งเป็ นสน ั กับทรวดทรงองค์เอวที่ สน คอดกิว่ และหน ้าอกทีไ ่ ม่ใหญ่มากนั กของแก ้ว ทํ าให ้หล่อนแลดูดก ี ว่าใครๆทีเ่ จ๊น ้อยเคยเห็นมา ทัง้ หมด ี งของเจ๊น ้อยเปลีย ―สวยอย่างนี้ ไม่เคยประกวดอะไรบ ้างเลยหรือหนู ‖ เสย ่ นเป็ นนุ่มนวล ในฉั บพลันทันที แก ้วสา่ ยหน ้าน ้อยๆเป็ นเชงิ ปฏิเสธ พลางก ้มหน ้าลงด ้วยความเขินอาย ―เห็นไหมเจ๊‖ พบูโอ่ ―เพือ ่ นของหนูเด็ดแค่ไหน...‖ เจ๊น ้อยนึกประหลาดใจขึน ้ มาครามครันว่า ทําไมหมูบ ่ ้านโคกอีลอยทีอ ่ ยูต ่ ด ิ กันกับโคก ี เอง แต่ถงึ ตอนนี้ไม่มท อีเลิง้ จึงไม่สง่ คนสวยขนาดนี้เข ้า ประกวดเสย ี างเลือกอะไรอืน ่ อีกแล ้ว จะ ยังไงค่อยมาว่ากันทีหลัง นึกแล ้ว เจ๊น ้อยก็ยม ิ้ น ้อยยิม ้ ใหญ่ เพราะเห็ นแล ้วว่าการสง่ แก ้วเข ้าประกวดนางวาม ่ ัลลังก์ ดีไม่ด.ี ..ใครจะรู ้ อําเภอแทนทีจ ่ ะสง่ พบู...มีโอกาส มากทีน ่ างงามของหล่อนจะก ้าวขึน ้ สูบ ...แก ้วอาจมีโอกาสได ้เป็ นถึงนางสาวไทยก็ได ้ พบูถอนหายใจด ้วยความโล่งอก เมือ ่ เจ๊น ้อย ตกลงใจพาแก ้วขึน ้ รถเมล์จากโคกอีเลิง้ เข ้าไปสมัครประกวดนางงามในตัวอําเภอ แทนทีจ ่ ะเป็ นหล่อน ี ตัง้ นานแล ้ว จะได ้ไม่ต ้องนอน เท่านีก ้ ็เรียบร ้อย...พบูยม ิ้ ...หล่อนน่าจะนึกถึงแก ้วได ้เสย ปวดหัวอยูท ่ ัง้ คืน ี สนิท ด ้วยภาระหน ้าทีป พบูลม ื เรือ ่ งของเจ๊น ้อยและการประกวดนางงามเสย ่ ระจําวันที่ ี จนไม่มเี วลาไปคิดถึง เรือ โรงพยาบาลยุง่ วุน ่ วายเสย ่ งอะไรอืน ่ ได ้ข่าวจากพรว่าแก ้วได ้เป็ นนางงามประจําอํา เภอตามทีใ่ ครๆคาดหมายเอาไว ้ และได ้ เป็ นตัวแทนของอํ าเภอเข ้าประกวดนางงามจังหวัด หากได ้เป็ นนารงงามจังหวัด ก็ จ ะได ้เข ้า ประกวดนางสาวไทยต่อไป ...นางสาวไทย... ื กใหญ่ รู ้สก ึ แก่ขน พบูถอนหายใจเฮอ ึ้ มาในชวั่ ข ้ามคืน... ี ตัง้ แต่เดีย นี่หล่อนคงต ้องหาโอกาสพูดกับเจ๊น ้อยสักทีวา่ เจ๊ควรจะหยุดเสย ๋ วนี้ เพราะ คุณสมบัต ข ิ องแก ้วไม่เหมาะสมกั บการจะเป็ นนางสาวไทย ไม่ว่าแก ้วจะสวยมากมายสัก เพีย ง ไหน พบูรู ้ดีวา่ เจ๊น ้อยมีความฝั น...แต่ในเมือ ่ ทํ าสําเร็ จ สง่ นางงามประกวดได ้ตําแหน่งระดับ อําเภอแล ้ว เจ๊น ้อยก็ควรจะพอใจแค่นัน ้ ...แต่อย่างว่าละ...พบูคด ิ ...เมือ ่ พูดถึงเงินรางวัลก ้อนโต ใครเล่าจะไม่สนใจ...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 595

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ผ่านร ้านเจ๊น ้อย ทีไร ร ้านทําผมของเจ๊จะปิ ดทุกครัง้ มีป้ายปิ ดอยูท ่ ห ี่ น ้าร ้านว่า เจ๊น ้อย ไม่อยูเ่ พราะมีหน ้าทีต ่ ้องไปเป็ นพีเ่ ลีย ้ งนางงาม และแน่นอนว่า ทีร่ ้านกาแฟกลางหมู่บ ้านของอาโกในเวลานี้ ไม่มห ี ัวข ้อใดจะเป็ นที่ สนใจมากไปกว่าเรือ ่ งของแก ้ว สาวงามตัวแทนของบ ้านโคกอีเลิง้ ทีไ่ ปคว ้าตําแหน่งระดับอําเภอ ื่ ชม มีก ารพนั นขันต่อ ในหมู่บ ้านร ้านตลาดว่า แก ้วจะคว ้าตํ าแหน่ ง มาให ้ชาวโคกอีเลิง้ ได ้ช น นางงามจังหวัดมาได ้อีกหรือไม่ ้ ...เฮอ... ้ ...เฮอ... ยิง่ คิดพบูก็ยงิ่ หนักใจ...จะติดต่อหาเจ๊น ้อยได ้อย่างไรกัน... แล ้วเจ๊น ้อยก็ก ลับ มาบ ้านโคกอีเลิง้ ในสัปดาห์ถัด มา พร ้อมกั บตรงดิง่ ไปหาพบูถ งึ ที่ ทํางานในทันทีทห ี่ ล่อนมาถึง โดยทีพ ่ บูไม่ต ้องคอยเดินไปชะเง ้อมองทีร่ ้านทําผมว่า เมือ ่ ไหร่เจ๊ ั น ้อยจะกลับมาจากในเมืองสกที ี น ้าสต ี าขมึงทึง ไม่ผด ี งเรียกหา หากคราวนี้เจ๊น ้อยมีสห ิ จากนางยักษ์ พลางแผดเสย ี ดังลั่นโรงพยาบาล หล่อนเสย น ้องผู ้ชว่ ยพยาบาลทีก ่ ําลังทําแผลให ้คนไข ้วางเครือ ่ งมือลงบนถาดด ้วยความตกใจ พบู เองก็ทงิ้ เครือ ่ งมือทีอ ่ ยูใ่ นอ่างล ้างเครือ ่ งมือลง ด ้วยความตกใจไม่แพ ้กัน ―อีบ.ู ..‖ ี น ้าฉงนฉงาย ไม่เข ้าใจว่าเจ๊น ้อยไปกินรังแตนมาจากทีไ่ หน ถึง ―อะไรกันเจ๊‖ พบูทําสห ได ้มีทา่ ทีโมโหโกรธาเอาถึงขนาดนี้ แถมยังเรียกหล่อนด ้วยสรพนามทีไ่ ม่เคยเรียกมาก่อน ―อีบ.ู ..ทํากูแล ้วไหมล่ะ...‖ เจ๊น ้อยเข่นเขีย ้ วเคีย ้ วฟั น ―มีอะไรเจ๊...‖ ค่อยๆพูดค่อยจากันก็ได ้ พบูเอานํ้ าเย็นเข ้าลูบ...ดีทเี่ จ๊น ้อยมาเอาบ่าย ่ นั น คล ้อยมากแล ้ว โรงพยาบาลจึงร ้างคนไข ้ ไม่เชน ้ คนไข ้คงจะเอาไปลือกันสนุกปากว่าเจ๊น ้อย แล่นมาด่าหล่อนถึงโรงพยาบาล ―อีบ.ู ..มึงสง่ อีแก ้วมาให ้กู...มึง...มึง...‖ เจ๊น ้อยด่าไปหอบไป คําพูดของเจ๊ประดังกัน ขึน ้ มาจนนึกไม่ออกว่าจะด่าอะไรก่อนหลัง ―วีเวร...ปล่อยให ้กูกับอีแก ้วตระเวนประกวดกันอยูไ ่ ด ้ ไม่บอกกูสักคํา...งามหน ้าไหมล่ะ ประกวดจนได ้เป็ นนางงามอําเภอ นี่ดน ี ะนางงามจังหวัดเขาเข ้มงวดกวดขัน ต ้องตรวจกันทุกขัน ้ ทุกตอน เรือ ่ งมันถึงแดงออกมา ขืนปล่อยไปประกวดถึงนางสาวไทย กูไม่รู ้จะเอาหน ้าไปไว ้ที่ ไหน‖ ―เกิดอะไรขึน ้ เจ๊‖ พบูถาม พลางสง่ แอมโมเนียให ้เจ๊น ้อยดม ก่อนทีห ่ ล่อนจะเป็ นลม หมดสติไป ―โอย...‖ เจ๊น ้อยกุมขมับ ―ทําท่าราวลมสว ้านตีขน ึ้ ในท ้อง ―แล ้วนี่อําเภอเรา มันจะเอา เงินรางวัล เอาตําหน่งตําแหน่งคืนไหมวะอีบู กูจะโดนจับฐานฉ ้อโกงประชาชนไหมวะเนี่ย...ดีนะ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 596

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

กรรมการจังหวัดเขาไว ้หน ้า เลยไม่โวยวายอะไร บอกแค่ให ้อีแก ้วถอนตัวไป แล ้วเรือ ่ งก็ จะให ้จบ ลงแค่น.ี้ ..โอย...ทําไม...ทําไม...‖ ―อะไรเจ๊‖ พบูเบิกตากว ้าง แม ้พอจะเดาคําตอบได ้อยูแ ่ ล ้ว ี งดังลั่นว่า เจ๊น ้อยถลึงตามองพบู จนลูกตาแทบจะพลัดออกมาจากเบ ้า ร ้องเสย ―ทําไมมึงไม่บอกกูกอ ่ นวะ...ว่าอีแก ้วมันเป็ นผู ้ชาย!!‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 597

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๖๐๑ เรือ ่ งสน

"อุดมการณ์...ทีผ ่ า ่ นเลย" โดย วราภรณ์ ฉุยฉาย

“ก๊อก...ก๊อก” ิ ครับ อ ้อ...มีอะไรหรือครับหัวหน ้า‖ ―เชญ ชายผู ้มาเยือนนั่ งลงตรงหน ้าด ้วยท่าทีเหนื่อยหน่าย ชายเจ ้าของห ้องเงยหน ้าขึน ้ มอง ทัง้ สองเงียบอยูค ่ รูห ่ นึง่ ชายผู ้มาเยือนจึงเอ่ยขึน ้ ด ้วยความอ่อนล ้า ี ระสา โง่ไม่อยู่สวนโง่ หมูเขาจะหามดันเอา ―น่ าเบือ ่ จริงๆไอ ้พวกชาวบ ้านไม่รู ้ประสป คานเข ้ามาสอด‖ ―หัวหน ้าหมายถึงชาวบ ้านทีต ่ อ ่ ต ้านการสร ้างโรงไฟฟ้ าหรือครับ‖ ―ก็จะพวกไหนอีกล่ะ ไม่รู ้จะประท ้วงอะไรกันนั กกันหนา ถ ้าสร ้างโรงไฟฟ้ านี่ได ้สําเร็ จละ ั แดงก็เพราะพวกมารคอหอยนีแ ก็ บริษัทจะฟั นกําไรเกือบพันล ้านล ้าน ทีย ่ ังไม่ได ้สก ่ หละ‖ฎ ―งานวิจัยของผมยังไม่ได ้ตีพม ิ พ์หรือครับ‖ ่ ต่ของคุณนะ รวมทัง้ อาจารย์ในมหาวิทยาลัยทัง้ ใน ―ตีพม ิ พ์ไปตัง้ ชาติหนึง่ แล ้ว ไม่ใชแ ไทยและต่างประเทศที่ผมไปจ ้างให ้เขาวิจั ย ว่าโรงไฟฟ้ าปรมาณู ของเราไม่ม ผ ี ลกระทบต่อ ี้ มสอนชาวบ ้าน เรือ ั ที‖ สงิ่ แวดล ้อม แต่ดันมีคนรู ้ทันไปเสย ่ งมันเลยไม่จบสก ชายเจ ้าองห ้องขมวดคิว้ ―มีคนรู ้ทัน? ใครกันครับ‖ ―สายของเราบอกมาว่า แกนนํ าของชาวบ ้านมีผู ้หญิงคนหนึง่ จบปริญญาโทด ้านรั งส ี ื่ อะไรน ้า เอ ้า ติดอยูร่ ม น่าจะเป็ นรุน ่ เดียวกับคุณนีแ ่ หละ แต่ชอ ิ ฝี ปากนีเ่ อง นึกไม่ออก‖ ―ลัดดาวัลย์!‖ ―ใช!่ ลัดดาวัลย์ เอ๊ะ! คุณรู ้ได ้ยังไง‖ ชายผู ้เป็ นหัวหน ้าหันมามองแต่เจ ้าของห ้องกลับ นิง่ ไม่พด ู อะไร ในทีส ่ ด ุ ผู ้เป็ นหัวหน ้าจึงเอ่ยขึน ้ ิ ไม่วา่ คุณจะรู ้จั กนั งลัดดาวัลย์นั่นหรือเปล่า ผมไม่สนใจ ―เอาอย่างนี้แล ้วกัน คุณวิชต แต่ผมขอมอบหมายงานให ้คุณไปเกลีย ้ กล่อมผู ้หญิงคนนั น ้ ให ้เลิกเป็ นก ้างขวางคอเรา จะใชวิ้ ธ ี ไหนก็ได ้ ในฐานะทีค ่ ณ ุ เคยเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน น่าจะพูดกันรู ้เรือ ่ ง ตกลงไหม?‖ ―เอ ้อ...ครับ ตกลงครับ‖ ิ ี่ วชาญด ้านรั งส ข ี องบริษัท ไทยแลนด์ เลยเวลาเลิกงานมานานแล ้ว แต่ วิชต ผู ้เช ย อิเล็คทริค จํากัด มหาชนยังคงนั่งบนโต๊ะทํางานอย่างเหม่อลอย แน่ละ คําขอร ้องแกมบังคับของ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 598

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ ษาระดับปริญญา อํานาจ ผู ้จัดการฝ่ ายวางแผนพัฒนาของบริษัทเป็ นสงิ่ ทีไ่ ม่อาจปฏิเสธ การศก เอกทางด ้านรังสใี นสหรัฐอเมริกาของเขาจะเกิดขึน ้ ไม่ได ้ เลยถ ้าไม่ได ้รับทุนอุดหนุน และอํานาจ ึ ษาต่อด ้วยทุนของบริษัท ดังนั น ก็คอ ื ผู ้วิง่ เต ้น ชว่ ยผลักดันจนเขาได ้ไปศก ้ เมือ ่ ถึงคราวทีอ ่ ํานาจ เดือดร ้อนบ ้าง เขาก็ต ้องชว่ ย แต่จะไม่หนั กใจเลย ถ ้าคนทีจ ่ ะไปเจรจาด ้วยนั น ้ ไม่ใชเ่ ธอ...ลัดดา วัลย์! ภาพในอดีตทีร่ างเรือนไปนานแล ้วกลับมาแจ่มชัดอีกครัง้ เขาจํ าได ้ดีวา่ เขาพบเธอครัง้ แรกในงานรับน ้องของมหาวิทยาลัย ลักษณะของเธอทีอ ่ ่อ นโยน ยิม ้ ง่ายแต่แฝงไว ้ด ้วยความ ื่ มั่น ประทับใจเขาตัง้ แต่แรกพบ จากนั น แข็งแกร่งและเชอ ้ ทัง้ สองคนต่างสนิทสนมกันสนิทสนม กันอย่างรวดเร็ วจนเป็ นที่อ จ ิ ฉาของเพื่อ นร่ว มรุ่น ใครๆก็ ค าดหมายว่าทั ง้ คู่ค งจะแต่งงานกั น ื่ ว่าอนาคตใครจะล่วงรู ้ได ้ หลังจากเรียนจบและมีงานทําแต่ขน ึ้ ชอ ิ ‖ ―คุณเรียนจบแล ้ว คุณจะไปทําอะไรคะ ชต ี น ―ผมคงจะเรียนต่อนะ แล ้วคุณล่ะวัลย์ ผมได ้ข่าวว่าคุณได ้ทุนเรียนต่อด ้านรังสน ี่ า‖ ―วัลย์ก็ คงจะเรีย นต่อนั่ นแหละ แต่ใจจริงแล ้ว วัลย์อยากเป็ นครูในชนบท อยากนํ า ความรู ้ทีเ่ รียนมาไปแนะนํ าให ้คนทีไ่ ม่รู ้ได ้รู ้เท่าทันคน วัลย์เบือ ่ เต็มที สงั คมทีเ่ ต็มไปด ้วยหน ้ากาก มือใครยากสาวได ้สาวเอา วัลย์อยากชว่ ยเหลือชาวบ ้านมากกว่า‖ ิ เอ่ยขึน ―แต่ผมว่าเราไม่ต ้องเป็ นครู เราก็ชว่ ยชาวบ ้านได ้นะ‖ วิชต ้ พลางสบตาลัดดาวัลย์ ื่ ผมส ิ เราจะเป็ นอะไรไม่สําคัญหรอก มันสําคัญอยูท ―ผมเข ้าใจดีวา่ ตอนนี้คณ ุ คิดอะไรอยู่ เชอ ่ วี่ า่ ื่ ว่าเป็ นคนของแผ่นดิน เป็ น เราจะทํ าอะไรต่างหาก ถ ้าเราทํ าเพือ ่ สว่ นรวม เพือ ่ มวลชนเราก็ได ้ชอ ่ น ิ ‖ ปั ญญาชนทีท ่ รงคุณเก่า ไม่ใชห ุ่ ให ้เขาเชด ―แล ้วคุณจะสูกั้ บกระแสสงั คมไหวหรือคะ‖ ื่ ใจ มั่นใจ เราต ้องทําได ้‖ ―มันอยูท ่ ใี่ จนะวัลย์ ถ ้าเราเชอ ื่ คุณค่ะ หวังว่าอุดมการณ์ของคุณคงเป็ น ลัดดาวัลย์ยม ิ้ จับมือชายหนุ่มไว ้ ―วัลย์เชอ ่ ด อุดมการณ์ทท ี่ ําใจจริงไม่ใชอ ุ มการณ์ทผ ี่ า่ น เลยไปตามกาลเวลานะคะ‖ การเรียนในระดับปริญญาโทของเขาผ่านไปได ้อย่างรวดเร็ว แน่ละ ในเมือ ่ เขามีกําลังใจ อย่างวิเศษอยู่เคียงข ้างตลอดเวลา หลังจากเรียนจบแล ้ว เขาและเธอต่างได ้รับการบรรจุเข ้า ทํางานเป็ นนั กวิจัยในสํานั กงานประมาณู เพือ ่ การพัฒนาซงึ่ เป็ นหน่วยงานทีเ่ พิง่ ตัง้ ขึน ้ ใหม่ เวลา ผ่านไปเพียงปี เดียว รอยร ้าวทีย ่ ากจะประสานก็เกิดขึน ้ วั น นั ้น เป็ นวั น ที่เ ขาและนั ก วิจั ย คนอื่น ๆรวมทั ้ง ลั ด ดาวัล ย์ด ้วย ไปทํ า การลดลอง ภาคสนามไม่ไกล จากหมูบ ่ ้านแห่งหนึง่ ในชนบท การทดลอง ๒ วันแรกผ่านไปด ้วยดี แต่ในวันที่ ๓ เหตุการณ์ทไี่ ม่คาดฝั นก็เกิดขึน ้ ิ Co-60 มันหลุดจากตัวเครือ ―แย่แล ้วล่ะชต ่ ง ตกลงไปในหลุมโน่น‖ สายชล เพือ ่ น ้ นั กวิจัยในทีมงานของเขาวิง่ กระหืดกระหอมมาบอกในตอนเชาของวั นนั น ้ ทําเอาเขาเองแทบ ็ ชอ ก ี ันมีตัวล็อกอย่างดีนน ―เป็ นไปได ้ยังไง เครือ ่ งกําเนิดรังสม ี่ า‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 599

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั ว่าตัวล็อกจะหักตอนทีพ ―ข ้าสงสย ่ วกคนงานมันขนย ้ายลงอุโมงค์เมือ ่ คืนนี้ ก ้อน Co เลย หยุดออกมา ทําไงดีละ่ ถ ้ามีชาวบ ้านได ้รับรังสเี ข ้า เป็ นข่าวใหญ่แน่‖ ่ ล่องเก็ บสารกัมมันตภาพรั งส ี แล ้วสง่ เข ้า ―ต ้องไปเก็บ Co ขึน ้ มาจากหลุมแล ้วใสก กรุงเทพฯด่วน‖ ิ ลงไปเก็บได ้ไง ตายกันพอดี ชุดกันรังส ี มันกันไม่ได ้ ๑๐๐ % นาโว ้ย ―บ ้าเรอะ! ไอ ้ชต กูคนนึงละ ไม่เอาด ้วยเด็ดขาด แค่รู ้ว่ารังสรี ั่วกูก็วงิ่ ป่ าราบแล ้ว‖ ―ข ้าก็ไม่เอาเหมือนกัน เออ! เอางีซ ้ ิ เราจ ้างชาวบ ้านลงไปเก็บให ้ พวกมันไม่รู ้เรือ ่ งอะไร ั พันสองพัน ขีค ี อีก‖ จ ้างสก ้ ร ้าน จะแย่งกันลงไปเก็บเสย ―ดีเหมือนกัน เดีย ๋ วข ้าให ้พวกชา่ งมันไปจัดการให ้‖ เมือ ่ ลัดดาวัลย์รู ้เรือ ่ งนี้ เธอรีบมาต่อว่าทันที ิ คุณเห็นชาวบ ้านพวกนั น ―คุณทําอย่างนี้ได ้ยังไงคะชต ้ เป็ นคนหรือเปล่า ทํ าไมคุณไม่ กลบดินฝั งมันไปเลยล่ะ‖ ่ าทสองบาทนีว่ ล ―แท่ง Co นั่น มันไม่ใชบ ั ย์เราต ้องใชมั้ นทําวิจัยอีกนะ‖ ―แล ้วทําไมคุณไม่ลงไปเก็บเองล่ะ‖ ―บ ้าเรอะ วัลย์! คุณอยากให ้ผมตายหรือไง กว่าผมจะเรียนจบ กว่าผมจะมีงานทํา มัน ี่ งกั บ ลํ าบากแค่ไหน กว่าจะมีนักวิจัยสักคนประเทศชาติต ้องลงทุนขนาดไหน แล ้วจะผมมาเสย Co ก ้อนเดียว มันไม่คุ ้นกันเลยนะ‖ ―อ ้อ! ทีชวี ต ิ ของคุณเอง คุณเห็นว่ามันไม่คุ ้ม แล ้วชวี ต ิ คนอืน ่ ล่ะ คุณเคยคิดบ ้างไหม‖ ี งแข็งขึน ลัดดาวัลย์เสย ้ มา เธอจ ้องหน ้าเขาด ้วยแววตาห่างเหินอย่างไม่เคยเป็ นมาก่อน ―ชวี ต ิ ชาวบ ้านคนนั ้น สํ าหรั บคุณ มั นอาจจะไม่ม ค ี ่า แต่สําหรั บ ลูกเมียเขา ญาติพ ี่น ้องเขา มันมีค่า มากมายนัก คุณไม่ผด ิ อะไรเลยกับมัจจุราชทีพ ่ รากเขาไปจากครอบครัว ฉั นจะบอกให ้คุณรู ้ไว ้นะ ว่า ความเป็ นคน ความเป็ นนั กวิทยาศาสตร์ของคุณ มันหมดไปแล ้ว หมดไปตัง้ แต่วน ิ าทีทค ี่ ุณ ิ ใจจ ้างคนอืน ตัดสน ่ ลงไปเก็บแท่ง Co คนๆนัน ้ คนทีก ่ ล ้าลงไปเก็บแท่ง Co นั่ น เขามีราคาสูงกว่า ี Co ทีค ่ ณ ุ เสยดาย และมีคา่ มากกว่าคนทีเ่ ห็นแก่ตัวอย่างคุณด ้วยซํ้า‖ ―เดีย ๋ ว วัลย์ หยุดก่อน ฟั งผมพูดบ ้างส‖ิ ―ฉั นไม่ฟัง! จําเอาไว ้ด ้วยว่า นับตัง้ แต่วน ั นีไ ้ ป ฉั นกับคุณไม่รู ้จักกันอีก ‖ ลัดดาวัลย์ทําได ้อย่างทีพ ่ ูดจริงๆ ตั ง้ แต่วันนั น ้ เขากับเธอเหมือนอยูก ่ ันคนละโลกแม ้จะ ่ ั ห่างกันเพียงชวม่านกัน ้ อีก ๑ เดือนต่อมา เธอลาออกจากงานและหายไปจากแวดวงของนั กวิจัย ิ หมดสน ิ้ ความหวังทุกสงิ่ ทุกอย่าง เขาจึง ไม่มใี ครได ้ข่าวเธออีกเลย ยิง่ กว่าหัวใจแหลกสลาย วิชต ิ ใจแต่งงานกับลูกสาวนั กธุรกิจ ลาออก และมาทํางานทีบ ่ ริษัทแห่งนี้ อีก ๒-๓ ปี ตอ ่ มาเขาตัดสน เพือ ่ ความก ้าวหน ้า แต่ไม่ทันถึงปี ก็หย่ากันเพราะไปด ้วยกันไม่ได ้ ตัง้ แต่นัน ้ เขาก็อยู่คนเดียว เรือ ่ ยมาโดยมีความหลังเป็ นเครือ ่ งหล่อเลีย ้ ง หัวใจ จนกระทั่งได ้ข่าวคราวคนทีเ่ ขารักสุดชวี ต ิ อีก ครัง้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 600

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―วัลย์ ผมไม่รู ้ว่าคุณหายโกรธผมหรือยัง แต่อก ี ไม่นานผมจะไปหาคุณ หวังว่าคุณคงจะ ฟั งผมบ ้าง บางทีมันอาจจะเป็ นครัง้ สุดท ้ายทีเ่ ราจะได ้พบกันอีกในชวี ต ิ นี‖้ ท่ามกลางแสงแดดทีร่ ้อนอบอ ้าวยามเทีย ่ งวัน บนถนนลูกรังทีค ่ ลุ ้งไปด ้วยฝุ่ นละออง ้ ชายหนุ่มแต่งกายภูมฐ ิ านคนหนึง่ กําลัง เหลียวซายแลขวาเหมือนกํ าลังมองหาใครสักคนหนึง่ โดยมิได ้สนใจสายตาของชาวบ ้านทีม ่ องมาอย่างไม่เป็ นมิตร ครู่ใหญ่จงึ มีชายคนหนึง่ เดินกร่าง ี งห ้วนๆ เข ้ามาหา ก่อนจะถามด ้วยเสย ―มาหาใคร‖ ้ ―ผมมาหาวัลย์...เฮอ...ลั ดดาวัลย์‖ ื่ ลัดดาวัลย์ สายตาของชายผู ้นั น เมือ ่ ได ้ยินชอ ้ ยิง่ แข็งกร ้าวขึน ้ ―แกมีธรุ ะอะไรกับครูลัด ่ ย ดาวัลย์ แกมาจากกรุงเทพฯใชม ั้ ‖ ―ผมเป็ น...เป็ นเพือ ่ นกับลัดดาวัลย์‖ ―เพือ ่ นรึ...เพือ ่ นจริงหรือเปล่า‖ ชายคนนั น ้ มองเขาตัง้ แต่หัวจรดเท ้าด ้วยสายตาทีเ่ ต็ม ไปด ้วยความหวาดระแวง ―ครูลัดดาวัลย์อยูท ่ โี่ รงเรียนโน่น เดินตรงไปเรือ ่ ยๆ เดีย ๋ วก็ถงึ ―ทันใด ิ ต ้องถึงกับผงะเมือ ื้ เขาเต็ มแรง ก่อนจะตะคอกใส ่ นั น ้ วิชต ่ ชายคนนั น ้ ก ้าวเข ้ามากระชากคอเสอ หน ้า ―กูบอกมึงไว ้อย่างนะว่า ถ ้ามึงมาดีก็แล ้วไปแต่ถ ้ามึงมาร ้าย กูเอามึงตายแน่!‖ ิ เดินจากชายคนนัน วิชต ้ มาด ้วยใจทีไ่ ม่คลายจากตืน ่ ตระหนก คาดไม่ถงึ เลยว่า ชาวบ ้าน ทีน ่ ี่จะให ้ความสํ าคัญกับ ลัดดาวัลย์มากขนาดนี้ เธอเองก็ มค ี วามสุขไม่น ้อยทีไ ่ ด ้ทํ างานอย่างที่ เธอรักและฝั นใฝ่ เป็ นคนทีม ่ ค ี ่าของแผ่นดินอย่างแท ้จริง ตัวเขาเล่ากลับหลงอยู่ในวังวนของ ื่ เส ย ี ง อํ า นาจ เงิน ตรา ไม่ต่า งไปจาก สัง คมเมือ งอย่า งถอนตัว ไม่ข น ึ้ ปลาบปลื้ม อยู่กั บ ช อ ้ ิ ี ง พันธนาการทีผ ่ ก ู มัดเขาไว ้จนสนอิสรภาพ ฉั บพลัน ความคิดของเจาต ้องหยุดชะงักลงเมือ ่ เสย สุนัขเห่ากรรโชกมาใกล ้ตัว ี งทีเ่ ย็นชานั น ―คุณมาหาใคร‖ นํ้ าเสย ้ บาดหัวใจเขาอย่างเจ็ บปวดทีส ่ ด ุ เขาไม่กล ้าแม ้แต่ จะสบตาเธอ ้ ―ผมมาหาคุณ วัลย์ คุณจําผมไม่ไดหรือ เราเคยเป็ น...เฮอ...เป็ นเพือ ่ นกันนะ‖ ิ รู ้ส ก ึ หวั่นไหวอย่างไม่เคยเป็ นมาก่อ น เมือ ิ ใจ หญิงสาวตรงหน ้ายืนนิง่ จนวิชต ่ ตัด สน ึ ถึงความหมางเมินทีซ ่ นอยูใ่ นแววตานั น สบตากับเธอเต็มตา เขารู ้สก ่ อ ้ ได ้ดี ―จํ าเป็ นด ้วยหรือคะ ทีว่ ัลย์จะต ้องจดจํ าทุกสงิ่ ทุกอย่างไว ้ในเมือ ่ บางสงิ่ มันเป้ นสงิ่ ไร ้ค่า ี รังแต่จะคอยยํ้าเตือนให ้เจ็ บปวด ท ้อแท ้เสยเปล่าๆ คุณบอกมาตรงๆดีกว่าว่าคุณมาทํ าไม ถ ้าคิด ี งของเธออ่อนลง จะมาลําเลิกความหลังก็...กลับไปเถอะค่ะ‖ นํ้ าเสย ิ เจ็ บแปลบเข ้าไปในใจ รู ้ได ้ทันทีวา่ เขาไม่สามารถเรียกอดีตอันแสนสุขกลับคืนมา วิชต ได ้อีกแล ้ว แม ้จะมีร่องรอยของความหมองเศร ้าแฝงอยูใ่ นสายตาคูน ่ ัน ้ อยูบ ่ ้างก็ตาม มันยิง่ ทําให ้ ่ ิ เขาอึกอักไม่กล ้าเอ่ย เพราะเขารู ้ดีวา่ ถ ้าเขาพูดในสงทีเ่ ขาต ้องพูด ก็เท่ากับว่าเขาและเธอยืนอยู่ บนคนละโลกอย่างแท ้จริง ไม่มวี น ั จะเข ้ากันได ้อีกเลย ―ทําไมคุณไม่ยอมบอกซะทีละ่ คะ ว่าคุณมีธรุ ะอะไร‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 601

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

้ ―คือผม...ผมเป็ น...เฮอ...เป็ นตัวแทนบริษัทมาเจรจาเรือ ่ ง...เรือ ่ งสร ้างโรงไฟฟ้ า‖ ี งทีอ แค่นัน ้ ลัดดาวัลย์ก็ เข ้าใจได ้ทั นที นํ้ าเสย ่ ่อนลงเมือ ่ ครู่กลับเย็นชาขึน ้ มาอีกครั ง้ ิ เองแทบจะสน ิ้ ลมหายใจไปในบัดนั น เมือ ่ สายตาประสานกัน วิชต ้ เพราะบัดนี้ สายตาของเธอเต็ม ิ ั ั ไปด ้วยความดูแคลน ชงชง ราวกับเขาเป็ นศตรูแต่ชาติปางก่อน ―วัลย์ไม่เคยคิดเลย ไม่เคยคิดเลยสักนิดว่า คนทีว่ ัลย์เคยรัก เคยสัญญาว่าจะฟั นฝ่ า ิ ทําไมคุณถึงเป็ นคนทีม อุปสรรคข ้างหน ้าไปด ้วยกันจะเป็ นได ้ถึงเพียงนี้ ทําไมคะ วิชต ่ แ ี ต่สมอง ิ้ เชงิ คุณก็ รู ้เหมือนวัลย์รู ้ใชไ ่ หมว่า มีแต่ร่างกาย แต่ไร ้จิตวิญญาณ ไร ้ความเป็ นมนุ ษย์อย่างสน ่ ่ ิ โรงไฟฟ้ านั่ นมันจะสงผลกระทบต่อสงแวดล ้อมอย่างไรบ ้าง แต่คณ ุ ก็ยังทํา ยังสนั บสนุน ไม่ตา่ ง อะไรกับควายทีล ่ ากคันไถไถนา ไม่ดไี ปกว่าสุนัขทีเ่ ขาสั่งให ้เห่าหอนเท่าไรเลย อุดมการณ์ของ ื่ เสย ี งเงินตราไปหมดแล ้ว คุณ คุณน่ะ มันหายไปไหนหมด หรือว่าละลายไปกับทะเลแห่งชอ ื่ เสย ี งบ ้าๆนั่ นให ้พอ ไม่ต ้องมาให ้วัลย์เห็นหน ้าอีก วัลย์ไม่เคยรู ้จัก กลับไปเถอะ กลับไปอยูก ่ ลับชอ คนทีไ่ ร ้ความเป็ นคนอย่างคุณ‖ ิ หน ้าเสย ี ―วัลย์ คุณเปลีย วิชต ่ นไปถึงเพียงนีเ้ ลยหรือ‖ ลัดดาวัลย์ทก ี่ ําลังจะเดินจากไปหันกลับมา ―ใครเปลีย ่ นกันแน่คะ วัลย์ยังเป็ นคนเดิม มี แต่คณ ุ นั่นแหละทีเ่ ปลีย ่ น‖ ิ ยืนนิง่ ราวกับคนไร ้ ลัดดาวัลย์เดินจากไปแล ้วเหมือนจะปลิดหัวใจเขาจากไปด ้วย วิชต ชวี ต ิ จิตใจ คําพูดสุดท ้ายของเธอยังก ้องอยูใ่ นใจ ―ใครเปลีย ่ นกันแน่คะวัลย์ยังเป็ นคนเดิม มีแต่ คุณนั่นแหละทีเ่ ปลีย ่ น‖ ้ นนีท เชาวั ้ บ ี่ ริษัท ไทยแลนด์ อิเล็คทริค จํากัด หน ้าห ้องทํางานทีป ่ ิ ดตาย อํานาจเดินวน ี พึมพําเป็ นหมีกน ไปวนมาอย่างหัวเสย ิ ผึง้ อยูค ่ นเดียว ิ มันหายหัวไปไหนวะ ตัง้ อาทิตย์ยังไม่ยอมโผล่หัวมาเลย งานเป็ นไงมั่งก็ไม่รู ้‖ ―ไอ ้ชต ฉั บพลัน อํานาจเหลือบไปเห็นจดหมายฉบับหนึง่ ทีป ่ ลิวไปตกทีก ่ ระถางต ้นไม ้ใกล ้ประตู ห ้องเขารีบหยิบมาอ่านทันทีด ้วยใจทีร่ ้อนรน ถึงคุณอํานาจ ี ใจอย่างยิง่ ทีผ ผมเสย ่ มไม่สามารถทํ างานทีร่ ับปากไว ้ให ้สําเร็ จลุลว่ งไปได ้ มันมีความ จริงทีผ ่ มคงเล่าให ้ใครฟั งไม่ได ้ นอกจากมันจะตายไปกับตัวผมเอง ตอนนี้ผมเบือ ่ เบือ ่ กับชวี ต ิ ที่ ไร ้จุดหมาย อยูไ ่ ปวันๆผมขอใชช้ วี ต ิ ทีไ่ ม่รู ้ว่าจะเหลืออีกกีม ่ ากน ้อย ทํ าในสงิ่ ทีผ ่ มอยากทํ าแต่ยัง ไม่ได ้ทํา ขอบคุณสําหรับความชว่ ยเหลือทีผ ่ า่ นมา ฝากเรียนผู ้จัดการด ้วยว่าผมขอลาออกตัง้ แต่ บัดนีเ้ ป็ นต ้นไป ิ วิชต ―โธ่โว ้ย!‖ อํานาจขยํากระดาษแผ่นนัน ้ ด ้วยความโมโห ก่อนจะโยนทิง้ ไป!

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 602

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๖๐๓ เรือ ่ งสน

"เมือบ้านเถาะพวกเฮาชาวอีสาน" โดย พลประพ ัฒน์

ึ ประหลาดใจเป็ นอย่างยิง่ เพราะ บ่ายว ันหนึง่ ผมนั่งรถทัวร์เข ้ากรุงเทพฯด ้วยความรู ้สก ทุกครัง้ ทีผ ่ มนั่ งรถทัวร์เข ้ามา รถทัวร์ทุกเทีย ่ วจะแน่นเต็มอัตราทุกๆทีน ่ ั่ ง บ่อยครัง้ ผมต ้องไปนั่ ง ้ หน ้าห ้องนํ้ าทําให ้ต ้องเอามืออุดจมูกเพราะเหม็บสวมไป ตลอดทาง บอกตัวเองว่าเข็ดแล ้วจะจอ ี ม้ จองคิวนั่ งเฉพาะ ๕-๖ แถวหน ้าเท่านั น ้ เมือ ่ รถทั วร์ท ี่ผมนั่ งผ่านรถสส ซ งึ่ เคยเห็ นแน่ นอั ด ผู ้โดยสารเหมือนปลากระป๋ อง แต่ทว่าเทีย ่ วนี้ทําไมจึงว่างเปล่า ถนนมิตรภาพทีร่ ถราเคคยแล่น ไล่หลังกันใกล ้ๆเหมือนหายใจรดกันแบบคันต่อคันก็ เกิดระยะห่างกันชนิดนานๆ จึงมีรถผ่านกัน ั ครัง้ อย่างทีผ สก ่ มไม่เคยเห็นมาก่อน ผมไม่จะรู ้พูดกับใครถึงสาเหตุเพราะคนโดยสารในรถก็มแ ี ค่ ่ ๓-๔ คน แต่ละคนก็ดแ ู ปลกใจเชนเดียวกับผม ิ ผมประหลาดใจยิง่ ขึน เมือ ่ รถถึงสถานีขนสง่ ตลาดหมอชต ้ ว่าเกิดอะไรขึน ้ ในกรุงเทพฯ ผู ้คนหายไปไหนหมด ร ้านค ้าและผู ้คนทีเ่ คยเรียงรายยาวเป็ นแถวๆสุดสายตา คอยรับมวลชนที่ เข ้ามาสูเ่ มืองหลวงจากภาคต่างๆ หายไปหมด เด็กทีเ่ คยร ้องเสนอบริการขนของ ๒-๓ คน ก็ ี่ เี่ คยเข ้าแถว หายไปผู ้คนทีเ่ คยเห็นเดินขวักไขว่กันแน่นชานชลา ดูบางตาเป็ นอันมาก แท็ กซท ทยอยมารับผู ้โดยสารก็หายไปหมด เหลือเพียง ๓-๔ คัน ี่ งึ่ นานๆจะเข ้าคิวสก ั คันผมเจอเพือ ขณะยืนรอรถแท็กซซ ่ นทีโ่ รงเรียนเก่าโดยบังเอิญ เขา ิ ข ้างหูผมเบาๆ เป็ นคําตอบ เป็ นนายทหารซงึ่ เห็นผมยืนเก ้ๆกังๆจึงเดินเข ้ามาหา เขาแอบกระซบ เมือ ่ ผมรําพึงกับเขาว่าทําไมผู ้คนหายไปไหนหมด ―ไอ ้หมด เอ็งไม่รู ้เลยหรือว่า ชาวอีสานเขานั ดกันเป็ นอันหนึง่ อันเดียวกัน ชวนกันย ้าย ี เลย‖ ภูมล ิ ําเนากลับอีสานให ้หมด เอ็งไปอยูไ่ หนมาจึงไม่รู ้เรือ ่ งอะไรบ ้างเสย ―ขบถอีสานหรือ‖ ผมอุทาน ี งจริงเอ็งนี่ปากอย่างนี้ระวังอนาคตจะเจอดีแน่ อย่าไปใชคํ้ าว่าขบถมันไม่ดไี ม่ ―ปากเสย เหมาะ เรียกว่าเราร่วมมือร่วมใจเพือ ่ ศักดิศ ์ รีจะเหมาะกว่า‖ เพือ ่ นทหารสงั่ สอนผม ―ใครเป็ นหัวหน ้า‖ ผมถาม ด ้วยความสนใจว่าใครหนอชา่ งมีความคิดดีเหลือเกิน ―งานนีเ้ ป็ นความพร ้อมใจ ไม่มใี ครเป็ นหัวหน ้ามีแต่เพือ ่ นร่วมอุดมการณ์ ถ ้าเอ็งเห็นด ้วย ่ มูเ่ ฮาอีกต่อไป‖ เอ็งก็ทํา เอ็งไม่เห็นด ้วยก็ไม่มใี ครว่าเอ็งแต่เอ็งก็ไม่ใชห เพื่อน ๒-๓ คน ที่มากับ นายทหารคนนั น ้ พูด ภาษากรุงเทพฯ ไม่ชัด เอ่ย ออกมาเป็ น ภาษาอีสานว่า ―ซอยบ ้านเฮาฮูกั้ นหมัดแล่ว บ ้านสูคนหลายบ่อ‖(๑)

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 603

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―บ่ออึดบ ้านไผ บ ้านไผก็มแ ี ต่หมูเ่ ฮา‖(๒) ―เฮาอัดอัน ้ มาโดยแล่ว เผิน ่ ให ้เฮาเอ็ดเวียก หนักแฮงปานได๋‖(๓) ―เฮาไปยามลูกก่อนเต ้อ มือ ้ ลุนค่อยพ ้อกัน‖(๔) ี่ อกให ้รีบไปบ ้านทีซ ผมแยกทางกับเขาขึน ้ แท็ กซบ ่ อยอาลาดินด ้วยความงุนงง เป็ นไป ได ้หรือ ที่ช าวอีส านจะอาจหาญชาญชัย มีนํ้ าหนึ่ง ใจเดีย วกั นอย่า งนั ้น เห็ น ควรจะต ้องลอง สอบถามอัม ้ ลูกชายคนโตทีท ่ ํางานอยูก ่ รุงเทพฯดูให ้แน่นอน ―เป็ นความจริงพ่อ เพือ ่ นๆอัม ้ ก็เตรีย มกลับบ ้านหลายคนแล ้วดูทุกคนเต็ มใจเข ้าร่วม ้ ิ ขบวนการนีท ้ ัง้ สน‖ ึ ว่าพวกเราชาวอีสานทํ างานหนั กมาก กว่าจะได ้เงินมาเลีย ความจริง ผมเองก็ รู ้สก ้ ง ตัวเอง เลีย ้ งครอบครัว ใครๆก็รู ้ว่าอีสานบ ้านเราแห ้งแล ้งเพียงใด พวกเราจึงจําใจต ้องจากบ ้าน จากครอบครัวไปทํางาน ทุกแห่งหนไม่วา่ จะเป็ นกรุงเทพฯ พัทยา ภูเก็ต แม แ ้ ต่ เมืองนอกทุก ่ ิ ประเทศ ไม่วา่ จะเป็ นฮองกง สงคโปร์ ไต ้หวัน จะมีพวกเราอยูท ่ ัง้ นั น ้ รัฐบาลและเศรษฐีเงินล ้าน ทัง้ หลายหางานให ้พวกเราทําในเมืองไทยบ ้างเป็ นไร พวกเราทีต ่ ัง้ ใจหวังจะไปทํางานเมืองนอก เพือ ่ นํ าเงินมาจุนเจือครอบครัว ต ้องถูกเก็บค่าเดินทางเป็ นแสนๆกว่าจะได ้เก็บเงินไว ้ของตัวเอง ก็ ี เลย รัฐบาลน่าจะ ต ้องทํางานฟรี ให ้คนอืน ่ เป็ นปี สองปี บางทีกลับบ ้านมาได ้เงินไม่คุ ้มเหนื่อยเสย ี ค่านายหน ้าก็ จะดี หลวงท่านบอกว่าจะพัฒนาให ้ จัดการให ้พวกเราไปทํ างาน โดยไม่ต ้องเสย ี ที เห็นไหมเล่าเกิดเป็ นชาวอีสานชา่ ง อีสาน มีนํ้า มีปลา มีนา มีไร่ แต่ไม่เห็นเป็ นรูปเป็ นร่างเสย อาภัพเพียงใด ั แม ้แต่น ้อย ระยะนีช ้ าวอีสานจะจับกลุม ่ คุยกันโดยไม่ให ้ชาวกรุงเทพฯ สงสย ―กรุงเทพฯกะบ่อเห็นมีงานเลย กูหย่างจนเกิบขาด ยังบ่มงี านเฮ็ดเลย‖(๕) ―เมือบ ้านเฮาสเิ ฮ็ดหยังล่ะ‖ ข ้อยเฮ็ดได ้แต่เฮ็ดไร่เฮ็ดนา‖(๖) ―เฮาสเิ ฮ็ดงานแบบใด๋‖(๗) บางคนเป็ นห่วง ―เรากลับอีสานไปทัง้ หมด จะเอาเงินไหนไปใชล่้ ะ‖(๘) ิ ธิพล ผู ้เชย ี่ วชาญเศรษฐศาสตร์ของเราร่ายยาวง ―เราจะดําเนินรอยตามพระ อาจารย์สท ราชดํารั สในหลวง คือ เศรษฐกิจ พอเพียง ขุด บ่อเลีย ้ งปลาแล ้วเลีย ้ งไก่เอาขีไ้ ก่มาเลีย ้ งปลา เลีย ้ งหมู ปลูกมะละกอ ปลูกผักสวนครัว ทุกชนิด ปลูกข ้าว เราจะอยูก ่ ันอย่างพออยูพ ่ อกิน ‖ ้ อาจารย์บรรยายต่อ ―ถ ้าเรามีของเหลือจากการรับประทาน เราจะใชวิ้ ธเี ก่าแก่ทใี่ ชมา ิ ค ้าแลกเปลีย แต่โบราณคือสน ่ น เอาข ้าวมาแลกปลา เอาปลาแลกหมู เอากล ้วยแลกนํ้ าตาล เอา ้ ้ นํ้ าตาลแลกสมตํา เอาสมตํ าไปแลกกล ้วยแขก เราจะแสดงให ้เห็นว่าเงินตราไม่มค ี วามหมาย สํ า หรั บ เรามากนั ก ในสั ง คมของเราถึง แม ว้ ่า เราจะไม่ รํ่ า รวยแต่ ช ีว ต ิ พวกเราจะเป็ นสุ ข สงบ ลูก หลานเราจะไม่ม วี ันอดตายพอกินพอใช ้ เราจะคุม กํ าเนิด มีลูก ครอบครั วละ ๑ คนเท่า นั ้น ี ก่อน...‖ จนกว่าเราจะพัฒนาแผ่นดินของเราจนมั่นคงเสย ―การดําเนินเรือ ่ งไปถึงไหนแล ้ว‖ ผมถามอย่างสนใจ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 604

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

้ ―เราจะใชวิ้ ธ ส ี ง่ ต่อ บอกต่อให ้เป็ นเครือข่าย โดยใชถนนเป็ นหลักแยกซอยเป็ นบ ้าน สถานที่ราชการแยกเป็ นกระทรวงเหมือ นเดิม แต่ให ้ระวังความแตกให ้จงดี นอกจากนั ้นสถาน บริการเอกชน สนามกอล์ฟและในหมูบ ่ ้านจัดสรรใชวิ้ ธบ ี อกตอบ ้านต่อบ ้าน ―ผู ้กองมนูญ หนึง่ ใน แกนนํ าอธิบาย ―ดูทา่ ทางจะดี‖ อัม ้ ลูกชายคนโตกล่าว ―ในซอยบ ้านผมก็ทราบกันหมดแล ้ว เด็กสมบัต ิ ทีบ ่ ้านของน ้าหมอจัดการบอกกล่าวไปทุกบ ้านด ้วยความรวดเร็ว แถมได ้น ้องแคนและน ้องพิณ ลูกของน ้าป๋ อง น ้าหมอชว่ ยเสริมเข ้าไปอีก ดังนั น ้ เข ้าใจว่าในวันสําคัญของเราทีน ่ ั ดหมายไว ้คือ วันเพ็ญเดือนหก พวกเรากลับอีสานหมอแน่‖ ―ปั๊ มนํ้ ามันเล่า ใครรับผิดชอบ‖ ่ น ้าปากซอยของเรารับอาสารับรองไม่เกิน ๒ ―เด็กสนั่ นเด็กร ้อยเอ็ ดทีอ ่ ยู่ปั้มเอสโซห ั ดาห์เด็กปั๊ มทุกปั๊ มในกรุงเทพฯ พร ้อมกลับบ ้าน‖ สป คนอีสานทีม ่ าอยูก ่ รุงเทพฯ นานหลายปี มาแล ้ว บรรยายต่อ ้ ―งานทีต ่ ้องใชแรงงานทั ง้ หมดนั่ นแหละ เป็ นหน ้าทีแ ่ ละการงานของพวกเราชาวอีสาน ี่ วชาญแรงงานโดยแท ้ แต่ขากลั บเรียกเรา ว่า ทัง้ นั น ้ ไม่วา่ บนบกหรือในทะเล เราเป็ นผู ้เชย กรรมกรบ ้าง กุลบ ี ้าง ชา่ งไร ้นํ้ าใจ‖ ―แม ้แต่ร ้านอาหารจานด่วนทีว่ า่ อร่อยทีส ่ ด ุ ในร ้านซูเปอร์มาร์เก็ตทัง้ หลายทุกร ้านทุก รูปแบบคุณไปดูเถอะ คนทีท ่ ําอาหารขายเกือบทุกร ้านเขาเว ้าอีสานบ ้านเฮาทัง้ นั น ้ แหละ เจ า้ ของ ร ้านเขาสอนเรานิดหน่อยพอทําเป็ น แล ้ว พวก เจ ้าของเจ ้านายเขาก็นอนตีพุงรับทรัพย์อยูบ ่ ้าน ิ ส ึ ว่าบ่มพ คราวนีเ้ พิน ่ สฮ ู้ ก ี วกข ้อยสเิ ฮ็ดจังได๋‖ ี่ ต ี แต่คา่ ก๊าซ ค่า ―งานแท็ กซท ี่ ้องอดนอนทัง้ วันทัง้ คืน ก็พวกเราแทบทัง้ นั น ้ วันหนึง่ เสย ิ ค่าเชา่ รถ เหลือไม่กส นํ้ ามันเบนซน ี่ ตางค์ พวกชาวกรุง พูดไม่กค ี่ ําไม่ถงึ ชั่วโมง ได ้เงินเป็ นหมืน ่ เป็ นแสน พวกเราทําเป็ นปี บางที ๑๐ ปี ไม่เคยเห็นเงินหมืน ่ เอาเปรียบพวกเรามากเกินไป‖ ―ความยุต ธ ิ รรมมีท ี่ไหน แม ้แต่ประกวดนางสาวไทย คนได ้มงกุฎ นางงามมีแ ต่ค น กรุงเทพฯบ ้าง คนเหนือ บ ้าง คนชนะเลิศจะเป็ นคนอีสานไม่มด ี ัง้ ไม่เห็นเคยเจอสักปี น่าน ้อยใจ จริงๆ‖ ―งานบันเทิงพวกเราก็มแ ี ต่งงานบุญงานวัด ชาวกรุงเทพฯ เทีย ่ วคลับเทีย ่ วบาร์เป็ นว่า เล่น ไม่รู ้ว่าพ่อแม่เขาพิมพ์แบงก์ให ้มาผลาญเล่นได ้หรืออย่างไร‖ ผมลืม เรื่อ งชาวอีส านไปพั ก ใหญ่ เพราะต ้องเตรีย มงานแต่ง านอั ม ้ ลูก ชายคนโต ้ ว่ น จนกระทั่งในเชาตรู ั หนึง่ ทีผ ่ มกําลังงัวเงียเพิง่ ตืน ่ นอน อัม ้ เข ้ามาปลุกผมด ้วยใบหน ้าตืน ่ ตกใจ ―พ่อครับ ผมไม่กลับอีสานได ้ไหมครับ กุ ้งเขาไม่ยอมไปกับผมกุ ้งบอกว่าอัม ้ แต่งงานกับ เขาแล ้ว อัม ้ ต ้องเป็ นคนกรุงเทพฯ โดยปริยายจะมีใครว่าผมไหมครับถ ้าจะอยูก ่ รุงเทพฯต่อไป กุ ้ง เขาต ้องดูแลพ่อซงึ่ ป่ วยเป็ นเบาหวานมาหลายปี แล ้ว‖ ―ลูกไม่ต ้องอยูอ ่ ส ี านหรอก อัม ้ บอกให ้กุ ้งสบายใจได ้เลยว่าอัม ้ เป็ นคนกรุงเทพฯแล ้ว‖ ้ ผมสะดุ ้งตืน ่ จากฝั น อะไรกันนี่ ผมฝั นซอนฝั นเลยหรือนี่ อาหารเย็นทีอ ่ ร่อยทําให ้ผมมี กิจกรรมหลักอยูส ่ องอย่างคือกินกับนอน ทําให ้ผมฝั นว่าชาวอีสานร่วมใจกันจะกลับบ ้านเดิม ผม

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 605

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

่ นั น คงอยากจะให ้เป็ นเชน ้ จริงๆ ถ ้าอีสานของเรามีทรัพยากรทีเ่ ราไม่ต ้องพึง่ พาใคร ผมคงจะต ้อง ี บ ้าง จะได ้ไม่ฝันมากเกินไป ลดอาหารเย็นเสย (๑) ซอยบ ้านเรารู ้กันหมดแล ้ว บ ้านเธอคนมากไหม? (๒) มีมาก บ ้านใครบ ้านใครก็มแ ี ต่พวกเรา (๓) เราอดกลัน ้ มานานแล ้ว เขาให ้เราทํางานหนักขนาดไหน? (๔) เราไปเยีย ่ มลูกเราก่อนน่ะ วันหลังพบกัน (๕) กรุงเทพฯก็ไม่เห็นมีงานแค่ไหนเลย ผมเดินจนรองเท ้าขาดยังไม่มงี านทําเลย (๖) กลับบ ้านเราจะทําอะไรล่ะ ผมได ้แต่ทําไร่ทํานา (๗) เขาจะทํางานแบบไหน ึ ว่าไม่มพ (๘) คราวนีเ้ ขาจะรู ้สก ี วกผมเขาจะทําอย่างไรได ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 606

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๖๐๔ เรือ ่ งสน

"ภาพผ่านของพ่อ" โดย ณรงค์ยท ุ ธ โคตรคํา

้ ี งแตรปลุก หวูดดังขึน ยามเชา้ ที่ สงบเงียบ ทุกวันก่อนสองโมงเชาจะแว่ วเสย ้ เป็ นระยะ ี งกาเหว่าร ้องเป็ นจังหวะสองถึง สามครัง้ ก ้องกังวาน เงียบลงสักหนึง่ นาทีก็ คล ้ายๆไก่ขน ั ผสมเสย ี งเดิมอย่างนั น ั พัก แล ้วก็เงียบลง จะได ้ยินเสย ้ อีกสก ั ้ ยามมอง แถวพลทหารออกวิง่ เรียงหน ้ากระดาน เมือ ่ มองจากด ้านหน ้าดูคล ้ายขนมชน ผ่านจากข ้างถนนก็จะเห็นชว่ งก ้าวเท ้าทีพ ่ ร ้อมเพียง ถ ้าไม่สังเกตให ้ดี ทุกอย่างก็ดูเป็ นระเบียบ ้ า่ ทีเ่ สย ี่ งแตรหวูดกังวานและภาพขบวนแถววิง่ รอบกรมกองของพลเหล่าทหาร ทุกเชา-คํ ั ้ ประทวนทีอ ข ้าพเจ ้าเกิดในค่ายทหารแห่งนี้ อาศัยอยูใ่ นบ ้านพั กทหารชน ่ ยู่ เยือ ้ งกับ กองร ้อยกองพลทหารราบค่ายสุรนารี ในห ้องแถวทีข ่ ้าพเจ ้าอาศัยและเติบโตขึน ้ มา เป็ นห ้องแถว ่ รอบติดประดับตามมุมบ ้าน ครึง่ ปูนครึง่ ไม ้ ทีฝ ่ าผนั งภายในจะมีเข็มกลัดและเหรียญตราต่างๆใสก นานๆครัง้ ทีแ ่ ม่จะหยิบจับลงมาทําความสะอาด... เหลือเวลาอีกเพียงปี พ่อจะปลดเกษี ยณ ทางกองร ้อยทีบ ่ ังคับบั ญชาจึงได ้เลือ ่ นยศ ิ เอกเป็ นทหารชน ั ้ สัญญาบัตร ก่อนติดยศร ้อยตรีนัน ประดับเกียรติให ้ จากจ่าสบ ้ พ่อได ้ขอย ้ายเข ้า ั ้ ประทวนเฉพาะ พ่อในฐานะ มาอยูห ่ ้องแถวใหม่ ในกลางเมืองซงึ่ ถูกจัดทํ าเป็ นห ้องแถวทหารชน ิ หนุ่ม...อีกปี หรือสอง ปี เท่านั น ิ ธิอ ทีอ ่ าวุโสก็ย ้ายเข ้ามาอยูร่ วมกับบรรดานายสบ ้ ทีพ ่ ่อจะมีสท ์ ยูใ่ น ห ้องแถวใหม่นี้ หลังปลดเกษียณแล ้วพ่อต ้องหาบ ้านอยูเ่ ป็ นของตัวเอง... ้ นนี้ ทีห เชาวั ่ ้องแถวใหม่ พีส ่ าวคนโตกําลังป้ อนข ้าวให ้ลูกชายแล ้วเร่งเขาให ้รีบแต่งตัว ไปโรงเรียน สว่ นพีส ่ าวคนรองนัน ้ ไปอยูเ่ มืองเยอรมันและได ้สามีเป็ นฝรั่ง นานๆครัง้ เขาจะกลับมา ื่ ใจ มาครัง้ นั น พร ้อมความหวังเรือ ่ งการปลูกบ ้านหลังใหม่ให ้พ่อแม่ได ้ ชน ้ เขาปลอบประโลมพ่อ ื้ รถยนต์ปิคอัพ ี่ ้อราคาเฉียดล ้านบาท โดยใชวิ้ ธผ แม่ ด ้วยการซอ ้ รุน ่ ขับเคลือ ่ นสล ี อ ่ นสง่ ให ้แบบหก เดือนหมดทันที ผ่านน ้องสาวคนเล็กนั น ้ เรียนจนปริญญาตรีในมหาวิทยาลัย เอกชนแห่งหนึง่ ซงึ่ บัดนีเ้ ธอกําลังก ้าวเดินหางานทําทีก ่ รุงเทพฯ โดยออกจากบริษัทนัน ้ เข ้าสมัครอีกบริษัทนี้อยูร่ ํ่าไป นานครัง้ เธอจะกลับบ ้านพร ้อมใบหน ้าอิดโรย แต่ยังแฝงความเป็ นน ้อง คนเล็กทีส ่ ด ุ ไว ้ในบ ้าน... แต่เดิมนนพ่ ั้ อคือลูกชาวนาทีย ่ ากจนคนหนึง่ ข ้อนี้ข ้าพเจ ้าไม่ใคร่รู ้รายละเอียดมากนั ก เพราะพ่อไม่เคยเล่าให ้ฟั งอย่างจริงจังสักที รู ้เพียงแต่วา่ ไม่มผ ี น ื นาทํ ากินเป็ นของตัวเอง สว่ นแม่ ค่อ นข ้างจะมีฐ านะดีก ว่า พ่อ อยู่ม ากโขโดยวัด จากจํ านวนผืน ไร่ -นา พ่อ จึง สมั ค รใจขอเป็ นพล ้ ้ ยศต่างๆเปลีย ทหารเกณฑ์รับใชชาติ จากนั น ้ ก็เริม ่ ไต่เต ้าชัน ่ นย ้ายไปประจําตามหน่วยกรมกองที่ ิ ตรี พ่อได ้เข ้าไปในหน่วยรบหนึง่ ของสงครามเวียดนาม พ่อหรือ ได ้รับคําสงั่ ...ขณะทีพ ่ อ ่ ติดยศสบ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 607

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ รุน เพือ ่ นร่วมรุน ่ เรียกขายหน่วยกําลังนัน ้ ว่า ―จงอางศก ่ ๒๕๑๑‖ ขณะแม่ท ้องแรกและคลอดพีส ่ าว คนโตปี ถัดมา ข ้าพเจ ้าเองบางทีก็ หอบลูก เมีย ไปเยีย ่ มรบกวนพ่อ แม่บ ้างเดือ นละสองถึงสามครั ง้ แล ้วแต่โอกาสจะเอือ ้ ...พ่อคงรู ้ตัง้ แต่คราวทีข ่ ้าพเจ ้าสอบนั กเรียนเตรียม ทหารเหล่า จปร.ไม่ตด ิ ี การงานคงต่างออไปจากพ่อ อย่าง สน ิ้ เช งิ เมือ ...การฝ่ าฟั นอุปสรรคชวี ต ิ กในอาช พ ่ ออกจาก ึ ษาเล่าเรียนพ่อคอยสง่ เสย ี ให ้ มหาวิทยาลัยแห่งหนึง่ ในกรุงเทพฯ ซงึ่ ตลอดระยะเวลาทีเ่ ข ้าไปศก ึ ษาในระยะสองถึง เงินเป็ นรายเดือน ทีจ ่ ํากัด ข ้าพเจ ้าได ้เข ้าไปคลุกอยูก ่ ับการทํ ากิจกรรมนั กศก สามปี แล ้วจึงผันตัวเองออกจากการเชา่ หอพัก ไปอาศัยอยูว่ ด ั กับเพือ ่ นทีท ่ ํ ากิจกรรมด ้วยกันหนึง่ ปี เมือ ่ ถึงเวลาหนึง่ ข ้าพเจ ้าก็ออกจากวัดกลับมาบ ้านเกิดไม่มด ี ก ี รีปริญญา แต่ก็ไม่ได ้กลับมามือ ื หอบใหญ่ห นึ่ง หมกมุ่น อ่าน อ่าน บางครั ง้ เหมือ นลอยอ ้างว ้างไปใน เปล่า มาพร ้อมหนั งส อ ึ นึกถึงห ้องแถวเก่าในค่ายซงึ่ ตัวเองได ้เกิและตัดสายสะดือฝั งดินไว ้ตรงห ้องแถว นั น ความรู ้สก ้ แม่เล่าให ้ฟั งคร่าวๆว่า แม่ปวดท ้องคลอดอย่างเต็มทีแ ่ ล ้วขณะประคองตัวเดินลงบันไดถึงขัน ้ ี งแม่ร ้องเจ็ บ ใครอีกคนก็ สุดท ้าย แม่ก็ทรุดตัวลงนั่ ง บรรดาเมียทหารข ้างห ้องแถวต่างได ้ยินเสย โทร.ตามรถพยาบาล พอหมอและพยาบาลมาถึงต่างบอกันว่าเด็กโผล่หัวจะออกแล ้ว จึงได ้ทํ า การชว่ ยแม่ ให ้ข ้าพเจ ้าได ้คลอดออกมา ขณะนัน ้ พ่อยังประจําค่ายทางอีสานตอนเหนือ... ี ง เครือ ี ี เครือ เชา้ ว ันนี้ ทีห ่ ้องแถวใหม่ มีเครือ ่ งเสย ่ งเล่นแผ่นซด ่ งซักผ ้า เครือ ่ งทํ า ื้ มาเก็บสะสมไว ้ บ่อยครัง้ พ่อนอนดู นํ้ าอุน ่ และสงิ่ อํ านวยความสะดวกต่างๆทีพ ่ น ี่ ้องข ้าพเจ ้าซอ ี งแล ้วก็งบ ื อนุสรณ์จงอางศก ึ วางปะปนอยูก ภาพจอกเสย ี หลับไป มีหนั งสอ ่ ับวารสารเล่มต่างๆ ทับ ื ปกกํามะหยีส ี ดงเล่ม พะเนินกองไว ้ข ้างเก ้าอีย ้ าวบุนวม ข ้าพเจ ้าขยับเข ้าไป รือ ้ และหยิบหนั งสอ ่ แ ี งรบกวนต่างๆ นัน ้ พ่อบอกให ้เอาไปอ่านทีบ ่ ้าน เพราะถ ้าอยูอ ่ า่ นในห ้องแถวคงไม่มส ี มาธิ จากเสย ้ ประถม วันหยุดนี้ก็วงิ่ เข ้าวิง่ ออกขอเงินปู่ -ย่า และแม่ของเขา ไหนจะหลานชายซงึ่ กําลังเรียนชัน เพือ ่ ไปเล่นเกมในร ้านวีดโิ อเกมทีอ ่ ยูเ่ ยือ ้ งออกไปไม่ไกลนัก เขาจะออดอ ้อนรอเอาจนได ้ ื เล่มหนานัน ข ้าพเจ ้าหยิบหนั งสอ ้ พลางบอกพ่อว่าอ่านเสร็จแล ้วจะเอามาคืน พ่อยังนอน ี บกุญแจเหยียบคลัตชเ์ ข ้าเกียร์หนึง่ เหม่อจอภาพโดยไม่ได ้พูดตอบ ข ้าพเจ ้าก็ก ้าวขึน ้ รถยนต์ เสย ์ ค่อยๆคลายคลัตชแล ้วเหยียบคันเร่งเคลือ ่ นรถออกจากห ้องแถว...กลับมาถึงบ ้านซงึ่ อยูช ่ านเมือง เมือ ่ จวนจะคํา่ หลังเสร็จภารกิจรดนํ้ าต ้นไม ้อาบนํ้ ากินข ้าวพร ้อมหน ้าลูกเมียแล ้ว ื เล่มนั น หนังสอ ้ วางบนโต๊ะหน ้าบ ้าน บรรยากาศยามคํ่าเหมือนกําลังรอเวลาให ้สงบเงียบ ลง เมือ ่ ได ้พักนั่ งผ่อนคลาย สูบบุหรี่ จิบกาแฟ เหม่อมองท ้องฟ้ า ระหว่างเวิง้ นั น ้ จะมีกะพริบแสง ดาวดวงต่างๆ ครัง้ หนึง่ ก่อนนอนหลับ ลูกชายของข ้าพเจ ้าเคยถามว่า ―พ่อ นั่นอะไร‖ ข ้าพเจ ้าตอบเขา ่ งบานเกล็ดนัน ไปว่าพระจันทร์และดาวดวงต่างๆ ขณะเรานอนมองลอดชอ ้ ลูกชายถามขึน ้ อีก ―ใครเอาไปติดไว ้หละพ่อ‖ ิ ก ―ท ้องฟ้ า...สล ู ‖ ข ้าพเจ ้าตอบอย่างแกร็นๆ แล ้วกล่อมให ้นอนจนหลับ ื ปก กํามะหยีส ี ดง ขณะเวลาล่วงดึกเข ้ามาและความสงบเงียบก็ปรากฏขึน หน ังสอ ่ แ ้ ... ี่ ุภาพ เนื้อ ความปลุกใจ ข ้าพเจ ้าพลิก เปิ ด หน ้าแรก มีบทพระราชนิพนธ์ของ ร.๕ เป็ นโคลงสส ึ เพือ ให ้กับหน่วยรบจงอางศก ่ การป้ องกันเขตแดน แล ้วพลิกเปิ ดทีละหน ้าทีละแผ่น จ ้องดูภาพ ี ดงของปากกาเมจิกขีด ต่างๆมาถึงภาพทหารปื นเล็ กทีพ ่ ่อสังกัดมีรูปพ่อยืนรวมอยูใ่ นแถว มีสแ ื่ และรูปพ่อ ทําให ้ดูเด่นยิง่ ขึน แต ้มชอ ้ เปิ ดถัดไปอีกหน ้าพบข ้อความบันทึกไว ้ว่า

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 608

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี งกึกก ้องกัมปนาทอันเนือ ―๒๒.๑๐ น. เหมือนฝั น เสย ่ งจากระเบิดจากเครือ ่ งยิงของศัตรู ่ งวิถเี สย ี งคํารามจากกระสุน ยิงตกลงมาอย่างรุนแรง บริเวณทีบ ่ ังคับกองร ้อย แรงจากกระสุนสอ ี งระเบิดของระเบิดวงเดือน ปื นเล็ก ปื นกล ศัตรู ดังสนั่ นหวั่นไหวรอบรังของเรา คลุกเคล ้ากับเสย ซงึ่ ศัตรูมงุ่ มั่นจะทําลาย...‖ ข ้าพเจ ้าละสายตาจากข ้อเขียนนัน ้ เหม่อตาไปทีค ่ วามหม่นสลัวลางของยามดึก... ิ กว่าปี มาแล ้ว จากอดีตพ่อซงึ่ เป็ นลูกชาวนาผู ้ไม่มผ ี น ื ดินปลูกข ้าวเป็ นของตัว เมือ ่ ห ้าสบ ปั จจุบันพ่อได ้ติดยศร ้อยตรีกอ ่ นเกษี ยณอายุราชการ มีเวลาหยุดพักผ่อนอยูก ่ ับบ ้าน ดูขา่ วคราว ิ จากเครือ ่ งรับจอภาพ และพูดจาหยอกล ้อกับทหารรุน ่ ลูก นายสบหนุ่ม รุ่นใหม่ ซงึ่ สว่ นใหญ่ตา่ งก็ ต ้องดิน ้ รน หลังเลิกงานแล ้ว บางคนไปชว่ ยเมียขายข ้าวแกง บางคนก็รับงานพิเศษคอยดูแล สถานที่ ทีเ่ ทีย ่ วบางแห่งยามคํ่าคืน บางครัง้ พวกเขาเคยเปรยกับพ่อว่า คิดถึงเมือ ่ ยามแก่เฒ่านั น ้ ั หลังได ้อย่างไร...ฉะนั น ้ จะหาบ ้านสว่ นตัวสก ้ พวกเขาต ้องเบนเข็มการต่อสูไปที ่ ปั ญหาเศรษฐกิจ ปากท ้องของครอบครัวเป็ นหลัก สงครามอย่างรุ่นพ่อคงไม่เกิดขึน ้ อีก แม ้นสหรัฐจะถล่มอิรักไปเมือ ่ ปี กลายนี้ และดูทุก ้ อ อย่างเหมือนจะสงบเรียบร ้อย...ทหารหนุ่มในห ้องแถวใหม่ตา่ งก็เปรยกันว่า เขาต ้องสูเพื ่ ชวี ต ิ ึ ตะขิดตะขวงใจทุกครั ง้ ทีจ และเกียรติยศและบางอย่าง...พวกเขารู ้สก ่ ะต ้องใสเ่ ครือ ่ งแบบถีบจั ก ยานไปทํางาน แม ้นกระทั่งอยูใ่ นค่ายทหารเองก็ตามที... พ่อรับฟั งทหารหนุ่มเหล่านั่ น พลางยิม ้ เมือ ่ ได ้พูดจาหยอกล ้อ เหมือนดั่งทุกคนในเวลา ื่ ในการบริหารทุนแบบฉลาดภายใต ้ ชวี ต นีไ ้ ด ้เริม ่ ฝั งความเชอ ิ แบบข ้าราชการนั น ้ จะต ้องไม่ยากจน และพยายามทีจ ่ ะหาเครือ ่ งอํานวยความสะดวกต่างๆตามอย่างนายทุนห ้างร ้าน หรือนายธนาคาร โดยมีเครือ ่ งแบบคอยเสริมราศใี ห ้อีกทอดหนึง่ ...หลายคนชอบพูดว่า แหมพ่อจ่อก ้อ...คิดมาก ั ้ ผู ้น ้อยก็ ต ้องคล ้อยตามในสงิ่ ทีม พวกเรายังเป็ นชน ่ ันเป็ นจริง...และบรรดา ทหารหนุ่มต่างก็มล ี ูก ห ้องแถวละคน หรือสองคน ตามแผนการทีไ่ ด ้วางเอาไว ้ เมือ ่ สังเกตดูเวลาทีแ ่ ม่หรือลูกคนใดก็ ตามทีข ่ อเงินจากพ่อ พ่อชอบเอามือตบตรงก ้น ิ ในเครือ กระเป๋ ากางเกงบ่อยครัง้ บ่อยครัง้ เหมือนความเคยชน ่ งแบบทีแ ่ นบกลืนท่วงท่าของพ่อ ื ปกกํามะหยีส ี ดงทีพ ข ้อความในหนั งสอ ่ แ ่ ่อยืน ่ ให ้เมือ ่ อาทิตย์กอ ่ น ได ้ย ้อนความทรงจํา ี งกึกก ้องกัมปนาท บางอย่าง ข ้าพเจ ้าไม่เคยถามพ่อเป็ นจริงจังสักที ว่าชว่ งเวลาระหว่างทีม ่ เี สย ของระเบิดจากเครือ ่ งยิงของศัตรู ทีพ ่ ุ่งตกลงมาอย่างรุนแรงนั น ้ พ่ออยูใ่ กล ้หรือไกลกับแรงระเบิด ขนาดไหน และพ่อก็ไม่ได ้เล่ารายละเอียดในเหตุการณ์ ื ปกกํามะหยีส ี ดงเล่มนั น ข ้าพเจ ้าวางหนั งสอ ่ แ ้ ไว ้ข ้างเก ้าอีย ้ าวบุนวม ิ ต ้นๆ เหมือนไม่มค วันเวลาล่วงมาเมือ ่ วัยข ้าพเจ ้าขึน ้ ตัวเลขสามสบ ี ําถามใด ได ้หลุดออก ้ อตืน จากปาก ปั จจุบันทีห ่ ้องแถวใหม่ ทุกเชาพ่ ่ ใชผ้ ้าเช็ดหน ้าผืนสะอาด ค่อยๆบรรจงเช็ดขอบตา ่ เทียมข ้างขวาทีถ ่ ก ู ใสแทนไว ้จากผลของสะเก็ดระเบิดในสมรภูมเิ ลือด...ครานัน ้ ไม่บอ ่ ยนั กทีแ ่ ม่จะหยิบจับเข็มกลัดและเหรียญกล ้าหาญแบบต่างๆ จากกรอบทีแ ่ ขวนึ คุ ้นเคย เมือ ติดประดับผนังปูนในห ้องแถวใหม่ ลงมาเช็ดถูทําความสะอาด เหมือนความรู ้สก ่ ยาม ้ ทีส ่ งบเงียบ ก่อนสองโมงเชาจะร่ นเข ้ามา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 609

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๖๐๗ เรือ ่ งสน

"ผูห ้ ญิงมือสอง" โดย ไดอารี่

ี งพระสวด ฉั นปล่อยให ้นํ้ าตาไหลรินอาบแก ้มไปเรือ ในงานศพท่าม กลางเสย ่ ยๆ โดย ั ไม่รู ้สก ึ อับอายผู ้คนทีค ไม่แม ้แต่จะคิดหยิบผ ้าเช็ดหน ้าขึน ้ มาซบ ่ อยเหลือบตามองเป็ นระยะ สามีส ุดที่รัก ของฉั นนอนสงบนิ่งอยู่ในโลง เขาจากโลกนี้ไปอย่างไม่มวี ันกลับ ด ้วย อุบัตเิ หตุทางรถยนต์ เขาจากไปพร ้อมๆกับเอาจิตวิญญาณของฉั นไปด ้วย ึ มีเพียงร่างกายเท่านั น ฉั นรู ้สก ้ ทีเ่ คลือ ่ นไหวได ้ราวหุน ่ ยนต์ ไม่อยากรับรู ้กับสงิ่ รอบตัว มี เพียงหัวใจทีป ่ วดร ้าวลึก พรํ่าร ้องครวญหาแต่บค ุ คลผู ้ล่วงลับ ผู ้เป็ นดั่งเสาหลักของบ ้าน ิ ฉั น หลั งจากแวะเข ้าไปจุด ธูป ไหว ้ศพ เขายืน สมชายเคลือ ่ นกายเข ้ามานั่ งแนบช ด ่ ผ ้าเช็ดหน ้าให ้ฉั น ี ใจไปเลยครับ‖ สมชายเอ่ยปลุกปลอบ เอือ ั แน่น ―อย่าเสย ้ มมือมากุมมือฉั น บีบกระชบ เขาบอกว่ายังมีเขาอีกคนทีร่ ักฉั น พร ้อมจะยืนเคียงข ้างและดูแลฉั นตลอดไป เขาบอกให ้ฉั นย ้ายไปอยูก ่ ับเขา ั นํ้ าตา นึกขุน ฉั นหยิบผ ้าเช็ดหน ้าแตะซบ ่ เคืองในใจ นึกขุน ่ เคืองในใจ เขานึกอย่างไรจึง ่ พูดออกมาในเวลาเชนนี้ ิ้ พิธก พระสงฆ์เสร็จสน ี รรมทางศาสนา ขยับกายเคลือ ่ นเพือ ่ ออกจากศาลา ฉั นผลักสมชายให ้เขยิบห่างออกไปอย่างเบามือ ไม่ชอบเลยทีเ่ ขามาแสดงกิรย ิ ารักใคร่ ต่อหน ้าผู ้คนมากมาย โดยเฉพาะในงานศพ งานศพของสามีฉัน เราต ้องให ้เกียรติผู ้นอนสงบนิง่ ่ รือ อยูใ่ นโลงไม่ใชห ั ้ ทํ าเอาเขาหน ้าเสย ี ―ไว ้ค่อยคุยกัน ไม่ใชเ่ วลาทีจ ่ ะมาคุยถึงเรือ ่ งนี้‖ ฉั นบอกเขาห ้วยสน แต่ก็ยอมสงบปากสงบคําโดยดี

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 610

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เขากุลก ี จ ุ อชว่ ยฉั นสง่ พระและสง่ แขกคนสุดท ้าย โดยไม่สนใจต่อสายตาใครๆทีม ่ องมา ฉั นคร ้านทีจ ่ ะห ้าม เพราะรู ้ว่าไม่มป ี ระโยชน์อันใดทีจ ่ ะปกปิ ดความอ่อนแอของตัวเอง ึ ว่าไม่มใี ครแล ้ว ฉั นต ้องการสมชายเป็ น ฉั นยอมรับกับตัวเองเงียบๆว่าเวลานี้เมือ ่ รู ้สก ่ ึ ทีส ่ ด ุ เขาเหมือนขอนไม ้ทีล ่ อยนํ้ ามา ฉั นผู ้ซงกําลังจะจมนํ้ าตายก็ต ้องคว ้าเอาไว ้ก่อน ฉั นจุดธูปบอกลาสามีผู ้ล่วงลับ ิ รรม ขอให ้ไปสูส ่ ข ―กรรมใดทีเ่ คยก่อร่วมกันไว ้ ขออโหสก ุ คติภพ อย่าให ้ห่วงใยอันใด เลย‖ ี าวหม่น สมชายประคองฉั นขึน ้ รถ ทิง้ ศาลาร ้างผู ้คนไว ้เบือ ้ งหลัง เหลือเพียงโลงศพสข ตัง้ อยูท ่ า่ มกลางพวงหรีดดอกไม ้สด ควันจากธูปดอกสุดท ้ายอ ้อยอิง่ คิดจมูกฉั นมาถึงในรถ เมือ ่ มีเพียงเราสองคนในรถทีต ่ ด ิ ฟิ ลม ์ ดํามือ ฉั นก็ผวาเข ้าซบกับอกของสมชาย กอดเขา ไว ้แนบแน่นราวกับกลัวว่าเขาจะหายไปจากชวี ต ิ ฉั นอีกคน ฉั นขอร ้องให ้สมชายค ้างคืนทีบ ่ ้านของ ฉั น ―ดึกมากแล ้ว ตอนนีท ้ บ ี่ ้านก็ไม่มใี คร‖ ฉั นหาข ้ออ ้าง ั ้ ๆง่ายๆ สมชายพยักหน ้ารับคําโดยง่าย เขาต่อโทรศัพท์มอ ื ถือถึงภรรยาทีบ ่ ้าน บอกสน ว่า ―คืนนีผ ้ มไม่กลับบ ้านนะ‖ เขาเงียบไป ฟั งผู ้หญิงทีบ ่ ้านของเขาพูด ฉั นไม่รู ้ว่าเธอคนนั น ้ พูดอะไร เห็นแต่ควิ้ ของสมชายขมวดเข ้าหากัน ี งสมชายพูดตัดบท ―อย่าเพิง่ คุยตอนนี้ ผมเหนือ ่ ย ไว ้พรุง่ นีค ้ อ ่ ยตกลงกัน‖ เสย เขาปิ ดโทรศัพท์มอ ื ถือ หันมายิม ้ ให ้ฉั นอย่างเอาใจ ละมือข ้างหนึง่ จากพวงมาลัยรถมา กุมมือฉั นไว ้ คืนนัน ้ เขานอนหนุนหมอน ทีส ่ ามีของฉั นเคยหนุน ่ ด ใสช ุ นอน ทีส ่ ามีของฉั นเคยใส ่ เรานอนหลับไหลไปด ้วยกัน บนทีน ่ อนทีฉ ่ ั นและสามีเคยร่วมหลับนอน ้ ่ พูดคุยออดอ ้อนง ้องอนกัน จนฉั นต ้อง เอ่ย สมชายโทร.หาคนทีบ ่ ้านของเขาแต่เชาตรู ปาก ―กลับบ ้านไปเถอะ‖ แม ้ฉั นจะได ้เป็ นเจ ้าของสมชาย ก่อนผู ้หญิงคนนั น ้ แม ้ฉั นจะโหยหา อยากให ้เขาอยู่ ิ เขาเหมือ นเมือ เคียงข ้างฉั นทุก วีว่ ัน อยากดูแลเขา ใกล ้ชด ่ ครั ง้ ที่เขายั งไม่แต่งงาน แต่ฉันก็ จําต ้องตัดใจ กลํ้ากลืนยอมรับสภาพเป็ นผู ้หญิงคนทีส ่ องของเขาแต่โดยดี

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 611

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ิ้ งานศพ สมชายจั ดสรรเวลาระหว่างฉั นกับ ผู ้หญิงของเขา ใน หล ังจากเสร็ จ สน อัตราสว่ นหนึง่ ต่อหก ทุกๆวันอาทิตย์เขาจะแวะมาหาฉั น บางครัง้ ก็ค ้างคืนด ้วย ขณะเวลาหกวันที่ เหลือ ผู ้หญิงหน ้าจืดคนนัน ้ ได ้ครอบครองไปทัง้ หมด ื่ งชาในวั ้ ฉั นเหงามาก บ ้านทัง้ หลังเงียบเดียวดาย วันเวลาของฉั นผ่านไปอย่างเชอ น จันทร์ถงึ เสาร์ และทะยานผ่านไปเร็วราวติดปี กบินในวันอาทิตย์ ื่ งซม ึ ลงไปมาก จนสมชายทนไม่ไหว ฉั นคงเซอ ―ย ้ายไปอยูด ่ ้วยกันเถอะนะครับ ไม่มป ี ั ญหาอะไรแน่นอน‖ เขาอ ้อนวอน รับรองแข็งขัน ―ไปถามผู ้หญิงของเธอดูกอ ่ น แล ้วค่อยมาถามฉั น‖ ฉั นตอบเขาไปอย่างนัน ้ ไม่แน่ใจว่าผู ้หญิงหน ้าตาจืดๆท่าทางติม ๋ ๆคนนี้จะคิดอย่างไร แม ้เธอจะรับรู ้มาโดย ตลอดแล ้วว่าสมชายมีฉันอยูใ่ นใจของเขาอีกคน แต่การจะอยูร่ ่วมชายคาเดียวกันนี่ส ิ ฉั นว่าเธอ ต ้องคิดมากทีเดียว รวมทัง้ ตัวฉั นด ้วย ผู ้หญิงสองคนแย่งกันรักผู ้ชายคนเดียว อยู่ในบ ้านหลัง เดียวกัน ―ไม่ต ้องถามก็ได ้ ผมว่าอย่างไรเขาก็ต ้องว่าอย่างนัน ้ ‖ สมชายเอาแต่ใจตัวเองตามเคย ี ผมจัดการให ้ นะครับ‖ เขาเกลีย ―ขายบ ้านหลังนีเ่ สย ้ กล่อม ก่อนขยายความคิดให ้ฟั งว่า ใจ‖ ไว ้วางใจ

―แบ่งเงินสว่ นหนึง่ ให ้ผมเอาไปลงทุน เงินจะได ้งอกเงย อีกสว่ นฝากธนาคารไว ้ให ้อุ่น ิ ใจเซ็นมองฉั นทะ ให ้สมชายเป็ นผู ้จัดการเรือ ในทีส ่ ด ุ ฉั นตัดสน ่ งการขายบ ้านกด ้วยความ ―มีคนซอ้ แล ้วค่อยย ้ายนะ ขออยูบ ่ ้านหลังนีไ ้ ปเรือ ่ ยๆก่อน‖ ฉั นตัง้ เงือ ่ นไข

ฉั นยังละล ้าละลัง วูบหนึง่ คิดถึงสามีผู ้ล่วงลับ คิดถึงวันเวลาทีเ่ คยผ่านมาด ้วยกันในบ ้าน หลังนี้ รวมทัง้ หวัน ่ ใจกับการไปอยูร่ ว่ มบ ้านกับผู ้หญิงคนนัน ้ สมชายพยายามวิง่ เต ้นขายบ ้าน เวลาผ่านไปเพียงแค่เดือนเดียว เขาก็มาบอกฉั นอย่าง ตืน ่ เต ้นว่า ี ด ้วย สามล ้านห ้าแสนบาท‖ ―ขายได ้แล ้วครับ ราคาดีเสย ผู ้หญิงของเขาไม่วา่ อะไรสักคําเมือ ่ สมชายพาฉั นเข ้าบ ้าน เธอยังจัดห ้องให ้ฉั นอยูด ่ ้วย ซํ้า แต่เป็ นห ้องข ้างล่าง แม ้จะกว ้างแต่มันก็เคยเป็ นห ้องของคนรับใช ้ พวกเขาอยูก ่ ันข ้างบน ้ ี งเกรีย ึ เหมือนถูกสองคนนั น ―นี่ให ้ฉั นมาเป็ นคนรับใชหรอกหรื อ‖ ฉั นสง่ เสย ้ วกราด รู ้สก ้ ี รวมหัวกันหลอก พวกเขาต ้มตุน ๋ ฉั นเสยเปื่ อย ี งว ้าวุน ―โธ่ คิดอะไรอย่างนัน ้ ‖ สมชายอุทาน นํ้ าเสย ่ ใจ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 612

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

้ ี นะครับ‖ เขาเข ้ามากอดปลอบ ―ถ ้าอยากได ้คนรับใชผมจะหามาให ้ อย่าเพิง่ อารมณ์เสย ประโลมฉั นต่อหน ้าผู ้หญิงของเขา ฉั นเห็นเธอเบือนหน ้าหนีด ้วย หรือว่าฉั นอุปาทานไปเอง ไม่ ค่อยแน่ใจ ี องฉั นถูกสมชายยึดไป เขาจ่ายเงินเป็ นรายเลือดให ้ฉั นแทน มีเงินก ้นถุงให ้ สมุดบัญชข ฉั นอีกนิดหน่อย ―อยากได ้เงินเพิม ่ เมือ ่ ไร ผมจะไปเบิกมาให ้‖ เขาบอกอย่างทวงบุญคุณ อ ้างว่าฉั นจะได ้ ไม่ต ้องเหนือ ่ ยตากแดดตากลมไปธนาคาร เราอยูก ่ ันได ้อย่างสงบโดยทีฉ ่ ั นเองก็คาดไม่ถงึ เมือ ่ เขาทัง้ สองออกไปทํางาน ฉั นก็เป็ นเจ ้าของบ ้านแต่เพียงผู ้เดียว ฉั นเอ่ยปากอาสาทํางานบ ้านให ้พวกเขา ไม่คด ิ จะออกไปหางานทํา สามีของฉั นเคย เลีย ้ งฉั นมาอย่างไร ฉั นก็หวังให ้สมชายเลีย ้ งดูฉันอย่างนัน ้ ฉั นยอมลดตัวลงเป็ นผู ้หญิงมือสอง อยูใ่ นบ ้านของสมชายอย่างเงียบๆ ทํางานบ ้านก๊อก เก๊กไปเรือ ่ ยๆ ปลูกต ้นไม ้ดอกไม ้ไปตามประสา ี อีก ฉั นอยูบ ่ ้านมากกว่าผู ้หญิงของเขาเสย ี ง ภรรยาของเขาดูจ ะพอใจทีฉ ่ ั นยกให ้เธอเป็ นทีห ่ นึ่ง ฉั นไม่มป ี ากมีเส ย เสงีย ่ ม ยิง่ ฉั นทําตัวดีสมชายก็ยงิ่ รักฉั น เอาอกเอาใจฉั นมากขึน ้

ทํ าตัวสงบ

ฉั นไม่อยากจะคุย ฉั นรู ้หรอกน่าว่าฉั นควรจะทําตัวอย่างไร ฉั นคอยหลบออกไปทุกครัง้ เมือ ่ เห็นเขาสองคนจูจ ๋ ก ๋ี ัน ฉั นรู ้ด ้วยว่าต ้องพยายามทําตัวไม่มป ี ั ญหา ยอมถอยหลังหนึง่ ก ้าว เพือ ่ รอคอยการเป็ นผู ้ชนะทีแ ่ ท ้จริง ั ้ แต่ฉันไม่ ฉั นไม่ได ้เกรงใจผู ้หญิงของสมชายหรอกนะ ผู ้หญิงคนนั น ้ กับฉั นมันคนละชน ี อยากให ้สมชายอึดอัดใจในฐานะคนกลาง ฉั นรักเขามาก มากจนคิดว่ายอมเป็ นฝ่ ายอึดอัดใจเสย เองดีกว่า ยอมมองข ้ามเรือ ่ งไม่เป็ นเรือ ่ ง เรือ ่ งเล็กๆน ้อยๆเสมอ ฉั นพยายามจะเอาใจผู ้หญิงของสมชายทุกอย่าง คอยสงั เกตว่าเธอชอบหรือไม่ชอบ ่ กัน อะไร ความดีของฉั นเริม ่ ชนะใจเธอ และความดีของเธอก็เริม ่ ชนะใจฉั นเชน สมชายเคยพูดว่า เขาเป็ นผู ้ชายทีโ่ ชคดีทส ี่ ด ุ ทีม ่ ผ ี ู ้หญิงสองคนแย่งกันรัก แย่งกันเอา ใจ ฉั นและเธอมองตากัน ก่อนร่วมกันค ้อมให ้เขาด ้วยความหมั่นไส ้ ่ เดียวกับบ ้านทีเ่ คยสงบเริม ทะเลมักราบเรียบก่อนมีพายุใหญ่เสมอ เชน ่ เปลีย ่ นไป เมือ ่ สมชายมาบอกฉั นว่า ผู ้หญิงของเขาท ้อง ึ ถึงกระแสลมและเกลียวคลืน ั อยูใ่ นตัว ใจเต ้นสน ั่ จนตัวเองต ้องยก ฉั นรู ้สก ่ ทีโ่ หม สาดซด มือขึน ้ ทาบอก ฉั นบอกเขาด ้วยใบหน ้ายิม ้ ระรืน ่ ว่า ฉั นยินดีจริงๆ ิ ฉั นต ้องทําอาหารบํารุงให ้ เธอแพ ้ท ้องมาก นอนซม สมชายต ้องคอยดูแลอย่างใกล ้ชด เธอทาน คอยเช็ดอ ้วกของเธอ หาของเปรีย ้ วๆเตรียมพร ้อมไว ้ในตู ้เย็น บ ้านทัง้ หลังวุน ่ วายเพือ ่ ดูแลคนท ้องเพียงคนเดียว

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 613

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี สละของฉั น สมชายยิง่ ทวีความเห็นใจ เห็นค่าในความรักและความเสย ฉั นเหนือ ่ ยมากขึน ้ แต่ก็ด ้วยความเต็มใจ ด ้วยความมุง่ หวังอันเรืองรอง ทีพ ่ ยายามปกปิ ด ิ ไม่ให ้คนทัง้ สองรู ้อย่างมิดชด เมือ ่ ผู ้หญิงมือ หนึ่งของบ ้าน ให ้กํ าเนิด ทารกเพศชายสมบูรณ์แข็งแรง อ ้วนจํ้ ามํ่า ี่ ันกรัม ฉั นก็เหมือนได ้รับประกาศนียบัตรแห่งความสําเร็ จ ในฐานะผู ้หญิงมือสอง นํ้ าหนักตัวถึงสพ ของบ ้านอย่างเต็มภาคภูม ิ ฉั นได ้หัวใจของคนทัง้ สองมาครอบครอง สมชายย่อสว่ นย ้อนเวลา ตัวเล็กๆแก ้มยุ ้ยๆ นอนหลับตาพริม ้ อยูใ่ นวงแขนของฉั น ฉั นมั่นใจว่าผู ้หญิงของสมชาย จะต ้องวางใจให ้ฉั นเลีย ้ งดูลก ู ชายของเธออย่างแน่นอน เรารักผู ้ชายคนเดียวกัน บัดนีม ้ เี ด็กผู ้ชายให ้เราได ้แสดงความรักร่วมกันอีก ฉั นและเธอต่างถ่ายทอดกระแสแห่งความเข ้าใจกันและกัน ผ่านทางสายตา ―ต่อไปคงต ้องรบกวนคุณแม่ด ้วยนะคะ หนูลางานได ้แค่เดือ นเดียว‖ เธอคลีย ่ ม ิ้ เริม ่ เกริน ่ นํ า ก่อนจะตามมาด ้วยประโยคทีท ่ ําให ้ฉั นต ้องฉีกยิม ้ กว ้าง ปิ ดความปลืม ้ ปี ตไิ ว ้ไม่มด ิ ี งเชอ ื่ มั่น ―ให ้ใครเลีย ้ งก็ไม่ไว ้ใจเท่าให ้คุณแม่เลีย ้ ง‖ เธอบอกด ้วยนํ้ าเสย ่ รับ‖ สมชายรีบสนับสนุน รอยยิม ―ใชค ้ ประจบเต็มหน ้า ―ให ้คุณย่าเลีย ้ ง จะได ้เป็ นคนดีเหมือนพ่อไง‖ ฉั นสง่ ยิม ้ ปลืม ้ อย่างภาคภูมใิ จในตัวเองให ้คนทัง้ สอง ทอดสายตาลงมองหน ้าเล็กกลม แป้ นของตาหนู ี งเครือ ชุม ่ ชน ื่ หัวใจ รู ้สก ึ เหมือนได ้ย ้อนเวลา กลับไปเป็ น ―ตา หนูของย่า‖ ฉั นเอ่ยเสย คุณย่าแม่แรกอุ ้มแรกพบหน ้าลูกอีกครัง้ อยากให ้สามีของฉั นยังมีชวี ต ิ อยูแ ่ ละได ้มายืนเคียงข ้าง ฉั นเวลานีจ ้ ริงๆ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 614

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๖๐๙ เรือ ่ งสน

"รอยต่อทีไ่ ม่ยอมติด" โดย สุมาลี โฆษิตนิธก ิ ล ุ

ึ ษา คุณภาพการเรียนของเด็กนั กเรียนทุกคน ต ้องได ้มาตรฐานใน “ยุคปฏิรูป การศก ระดับโลก ต ้องมียท ุ ธศาสตร์ในการทํ างาน ตอนนี้เป็ นชว่ งรอยต่อของการเปลีย ่ นแปลง ครูต ้อง ี งก ้องกังวานของผู ้บริหารวัย ๔๐ ปี เศษ ทีน ปรับเปลีย ่ น...‖ เสย ่ ั่ งเป็ นสง่าน่าเกรงขามอยูบ ่ นหัว โต๊ะของทีป ่ ระชุม โดยมีครูทอ ี่ ยูใ่ ต ้บังคับบัญชาจดหัวข ้อประชุมอย่างตัง้ อกตัง้ ใจ ผู ้บริหารพูดถึง ึ ษาเพือ ความคาดหวังทีจ ่ ะให ้ครูทุกคนได ้มีบทบาทร่วมในการปฏิรูปการ ศก ่ นํ าพาโรงเรียนเข ้าสู่ มาตรฐานระดับประเทศและระดับโลก...จนกระทั่งมี การสรุปตอนท ้ายว่า ―เรามีครูทัง้ หมด ๑๖ คน จบปริญญาตรี ๑๕ คน ยกเว ้น...ครูบญ ุ มี‖ สายตาทุกคูจ ่ ้องมาทีค ่ รูบญ ุ มี ซงึ่ อาวุโสสูงสุด ผม ี าวดอกเลาตัดกับใบหน ้าทีม ี ําคลํ้า ยิง่ เน ้นให ้เห็นความชราเพิม สข ่ ผ ี วิ สด ่ มากขึน ้ ―ปี นอ ี้ ายุเท่าไรแล ้ว...พีบ ่ ญ ุ มี‖ อาจารย์ใหญ่เอ่ยถามขึน ้ ี งตอบทีแ ―๕๖ ปี ครับผม‖ เสย ่ สดงความนอบน ้อมต่อผู ้บริหาร ―วุฒพ ิ ก ี่ ็แค่ครู พ.ม.เท่านั น ้ ไม่มป ี ริญญาตรีก็จะอยูล ่ ําบาก พีต ่ ้องไปเรียนเพิม ่ วุฒน ิ ะพี่‖ ครูทก ุ คนหันมามองหน ้าครูบญ ุ มี บ ้างก็สา่ ยหัว บ ้างก็นั่งอมยิม ้ หรือสบตากันเหมือนจะรู ้คําตอบที่ ตรงกัน ี คันเก่าไปตามถนนลูกรัง เสย ี ง หลังจากการประชุมเลิกแล ้ว ครูบญ ุ มีก็ปั่นจักรยานคูช ่ พ ่ ั ่ ยางทีบ ่ ดผ่านดินและหินทีเ่ ป็ นก ้อนเล็กๆ ทํ าให ้เกิดการสนสะเทือนทีส ่ งผลถึงน๊ อตเก่าทีย ่ ด ึ บัง โคลนของล ้อจักรยานบาง ตัวหล่นหาย หรือทีม ่ อ ี ยูก ่ ็เก่าจนหลวม ทําให ้บังโคลนเหล็กเกิดการ ี ดสก ี ันดังโครมครามเป็ นจังหวะไปตลอดทาง ฟั งดูเหมือนคนเคาะกะละมัง ชาวบ ้านละแวก เสย นัน ้ ไม่ต ้องหันมามองก็รู ้ว่าครูบญ ุ มีมาแล ้ว ี งชาวบ ้านร ้องถามกันตลอดเสนทาง ้ ―ครูบญ ุ มี ทําไมกลับเย็นจังวันนี้‖ เสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 615

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ประชุมใหญ่ ปวดหัวมาก เรือ ่ งใหญ่จริงๆ‖ ชาวบ ้านได ้รับคําตอบทีเ่ หมือนๆกันทุกคน ต่างก็สงสัยว่าวันนี้ครูบญ ุ มีพูดจาพิลก ึ เกิดการวิพากษ์ วจ ิ ารณ์กันว่าเรือ ่ งใหญ่ของครูบญ ุ มีนัน ้ มัน คืออะไร บ ้านไม ้ใต ้ถุนสูงทีส ่ ร ้างโดดเด่นอยูก ่ ลางทุ่งนา คือบ ้านทีเ่ ป็ นมรดกตกทอดมาหลายชั่ว อายุคน จนกระทั่งถึงรุ่นของครูบุญมีทไ ี่ ด ้ครอบครองสมบัตท ิ เี่ ป็ นผืนนาร่วม ๑๕ ไร่ ครูบุญมี ี ให ้เรียนครู เติบโตมาท่ามกลางกลิน ่ โคลนสาบควาย แต่โชคดีทเี่ ป็ นลูกชายโทน พ่อแม่จงึ สง่ เสย ้ ในระดับ ปกศ.ภาคคํ่า เมือ ่ จบออกมาก็ด ้บรรจุทโี่ รงเรียนในหมูบ ่ ้าน และใชความรู ้ความสามารถ ี ครูได ้วุฒ ิ พ.ม. ซงึ่ ในสมัยนั น สอบเลือ ่ นวิชาชพ ้ ก็นับว่าโก ้ไม่เบา มีสาวๆแวะเวียนเข ้ามาให ้เลือก ื่ บุญมาลูกผู ้ใหญ่บ ้าน แม่บอกว่า ―จะมีเมียทัง้ ที ต ้องให ้มันขยัน แต่พอ ่ กับแม่เกิดชอบสาวน ้อยชอ ี ทําไร่ทํานา ผู ้ใหญ่ก็มท ี น ี่ าติดกับเราเกือบ ๑๐ ไร่ แม่บญ ุ มาก็เป็ นลูกสาวเดียว ทีน ่ าจะไปไหนเสย รวมกับของแกแล ้วก็ปาเข ้าไปตัง้ หลายไร่‖ ื่ บุญมามาเป็ นครู่ชวี ต ื จากเหตุผลของแม่ ครูบญ ุ มีจงึ ได ้ผู ้หญิงทีช ่ อ ิ ทัง้ คูไ ่ ม่มท ี ายาทสบ สกุล แม ้จะบนบานศาลกล่าวเทพยาฟ้ าดินแห่งหนใด ก็ไม่เป็ นผลสําเร็ จ จนทัง้ คูเ่ ริม ่ ปลงตก และ ้ ิ ย์ลูกหาหลายรุ่น ยอมรับสภาพทีเ่ ป็ นอยู่ ครูบญ ุ มีใชเวลาที ม ่ อ ี ยูท ่ ัง้ หมดทุ่มเทกับการสอนลูกศษ และมีหลายคนทีไ่ ด ้เป็ นใหญ่เป็ นโตในอําเภอและจังหวัด ครูบญ ุ มีเป็ นครูคนเดียวในโรงเรียนทีไ่ ม่ เคยย ้ายไปสอนทีใ่ ดเลย ครูทุกคนจึงรักใคร่และนั บถือครูบญ ุ มีมาก ต ้องเรียกว่ามีบารมีมากกว่า ผู ้บริหารทุก คน จนบางครัง้ ผู ้บริหารบางคนก็ เกิดการเขม่นหรืออิจ ฉา ครูบุญมีอ ยากจะบอก ่ ห ผู ้บริหารว่าการทีเ่ ข ้ามาเป็ นครูนัน ้ ไม่ใชม ี น ้าที่ สอนอย่างเดียว โรงเรียนคือสมอง แต่ชม ุ ชนคือ ี สละ แขนและขา การพัฒนาต ้องทําทัง้ ในโรงเรียนและชุมชนให ้ก ้าวเดินไปพร ้อมกัน ครูบญ ุ มีเสย และชว่ ยเหลือชุมชนทุกอย่าง ต ้องเรียกว่ามีทานบารมี มีธรรมบารมี ทีส ่ งั่ สมมานาน เมือ ่ ชุมชนรัก และศรัทธาแล ้วอํานาจบารมีจะได ้มาโดยทีค ่ รูบญ ุ มีไม่เคยเรียกร ้อง เลย ้ ประถมศก ึ ษาปี ที่ ๓ ไปยกร่องดินที่ด ้านหลังโรงเรียน เพื่อ หลังจากพานั กเรียนชัน แบ่งกลุ่มให ้นั กเรียนปลูก ผัก ตามใจชอบแล ้ว ครูบุญมีให ้นั กเรียนล ้างหนา้ ล ้างมือให ้สะอาด ก่อนทีจ ่ ะเข ้าเรียนวิชาอืน ่ ี งดังเหลือเกิน‖ อาจารย์ใหญ่โผล่งหน ้าต่างออกมาดู และตัง้ ―พีบ ่ ญ ุ มี วิชาอะไร เด็กเสย คําถาม นักเรียนทุกคนหยุดพูดกันทันที ―วิชา ก.พ.อ.ครับ ยกร่องดินเพือ ่ ปลูกผัก ผมกําลังให ้เด็กล ้างหน ้า ล ้างมือ เพือ ่ เตรียม ตัวเข ้าเรียนวิชาอืน ่ ครับ‖ ึ ษาอยู่ ปวดหัวจะแย่อยูแ ―ผมกําลังประชุมกับผู ้ชว่ ยฯ เกีย ่ วกับการปฏิรูปการศก ่ ล ้ว เด็ก ี งดังอีก..‖ เสย ี งผู ้บริหารแสดงอารมณ์ฉุนเฉียว ทําให ้ครูบญ ยังสง่ เสย ุ มีและนั กเรียนต่างแยกย ้าย กันไปทันที ―น่าสงสารครบุญมีจังเลย โดนดุเพราะพวกเราแท ้ๆ‖ ―ครูแกสอนพวกเราสนุกมาก ไม่มก ี ารบังคับเลย ว่าแต่แกจะปลูกผักอะไร‖ ―ปลูกผักช ี ไอ ้จ่อยปลูกผักคะน ้า‖ ี งเด็กนั กเรียนกระซบ ิ กันเบาๆเพือ ―ของข ้าจะปลูกผักกาด อย่ามาซํ้ากับข ้านะ‖ เสย ่ วางแผนในการปลูกผักทีค ่ รูบญ ุ มีปล่อยให ้ เด็กได ้เลือกทําอย่างเสรีและมีความสุข

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 616

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ผมเอาใบสมั ค รเรีย นปริญญาตรีใ นวัน เสาร์และอาทิต ย์ม าให ้พี่ รายละเอียดดูวา่ พีจ ่ ะเรียนวิชาเอกอะไร‖ ผู ้บริหารยืน ่ ใบสมัครให ้ครูบญ ุ มี

ึ ษา ลองไปศ ก

―พีไ ่ ม่เรียนต่อไม่ได ้นะ การสอนของครูตอ ่ ไปนี้ต ้องมีแนวคิดทฤษฎีรองรับ ต ้องยึด ผู ้เรียนเป็ นศูนย์กลาง เด็กจะต ้องเรียนเก่ง เป็ นคนดี และมีความสุข พีจ ่ ะต ้องเรียนเพือ ่ นํ าแนวคิด ใหม่ๆมาสอน ดูพวกครูเด็กๆหนุ่มสาวทีเ่ ขาจบปริญญาตรี พวกเขากําลังจะไปสอบเรียนต่อระดับ ปริญญาโทกันทัง้ นัน ้ รวมทัง้ ผมด ้วยนะ...‖ ―เออ...พีบ ่ ญ ุ มี อาทิตย์นี้ครูเราไปอบรมเกือบ ๖ คน พีช ่ ว่ ยรวมห ้องเรียนและหางานให ้ เด็กทําด ้วย ผมก็จะต ้องเข ้ากระทรวงฯ เพือ ่ ติดตามงบประมาณทีจ ่ ะสร ้างตึกเรียนหลังใหม่ ผม ฝากพีด ่ ้วยนะ เพราะเป็ นผู ้อาวุโสทีส ่ ด ุ ‖ ั ทีค ั ้ เพราะตัง้ แต่มก เป็นปกติ วิสย ่ รูบญ ุ มีต ้องรับภาระนั กเรียนในหลายระดับชน ี ารปฏิรูป ึ ษาเกิด ขึน การศ ก ้ ครูแทบทุก คนต ้องเข ้าร่วมประชุม สัม มนาจั งหวัดโนน ้ จั งหวัดนี้ต ลอดเวลา ั ผู ้บริหารไม่เคยคิดถึงครูบญ ุ มีเลยแม ้แต่สกนิดเดียว คําพูดสุดท ้ายทีฝ ่ ากให ้สอนเด็กๆก็จะวนเวียน ื่ ว่าพีส อยูใ่ นประโยคทีว่ า่ ... ―ผมเชอ ่ ามารถสอนเด็กเยอะๆได ้ และเมือ ่ ชุมชนมีปัญหา พีก ่ ็สามารถ แก ้ไขได ้‖ คงเป็ นเหตุผลทีส ่ ําคัญทีส ่ ด ุ ทีค ่ รูบญ ุ มีไม่ต ้องไปอบรมบ่มเพาะความรู ้ใหม่ทไี่ หนเลย ั ้ เรียนมาเรียน สัปดาห์แห่งการอบรมนั น ้ ครูบญ ุ มีเหนื่อยแทบขาดใจ เมือ ่ นํ าเด็ก ๔ ชน ่ ึ รวมกันทัง้ หมด ซงนั บจํ านวนแล ้วก็ ประมาณ ๑๕๐ คน ครูบุญมีต ้องนํ าเด็กลงมาเรียนทีอ ่ าคาร ฝึ กงานทีเ่ ป็ นอาคารโล่ง ทีม ่ พ ี น ื้ ลาดด ้วยซเี มนต์ เมือ ่ ชว่ ยกันทํ าความสะอาดแล ้วก็สามารถนั่ ง เรียนได ้ วั น นี้ เ รามาช ่ว ยกั น คิด ซ วิ ่า ปั ญหาสั ง คมที่พ วกเราได ้ดู ท างโทรทั ศ น์ แ ละอ่า น ื หนังสอพิมพ์นัน ้ มีปัญหาอะไร บ ้าง‖ ครูบญ ุ มีตงั ้ หัวข ้อสนทนา นักเรียนทุกคนเริม ่ หันหน ้าคุยกันใน กลุม ่ ―ยาเสพติด‖ ―ปล ้น ฆ่า ชงิ ทรัพย์‖ ี งทีแ ―ข่มขืน...‖ เสย ่ สดงความคิดเห็นเริม ่ ดังลั่นไปทัง้ อาคาร ้ บุญบุญมีใชปากกาเขี ยนหัวข ้อปั ญหาลงบนกระดาษ แล ้วนํ าไปติดตามมุมต่างๆ ―ใคร สนใจปั ญหาอะไร ให ้เข ้ากลุม ่ ตามหัวข ้อทีค ่ รูตด ิ เอาไว ้‖ เหมือนผึง้ แตกรังเมือ ่ ได ้ฟั งคําสั่งจากครู ต่างก็วงิ่ เข ้าไปนั่งตามหัวข ้อทีเ่ ขียนไว ้บนกระดาษ ―ใครทีส ่ นใจด ้านยาเสพติดมาทางนี้‖ การแบ่งกลุ่มต่างๆเกิดขึน ้ ตามความสนใจของ ผู ้เรียน ครูบญ ุ มีให ้นั กเรียนเลือกประธานกลุม ่ เลขากลุม ่ และเขียนลงในสมุด จากนั น ้ ครูบญ ุ มีนํา ื พิมพ์แจกตามกลุม ภาพจากหนั งสอ ่ ต่างๆ ให ้นั กเรียนชว่ ยกันหาสาเหตุ ซงึ่ นั กเรียนทุกคนต่างก็ แสดงความคิดเห็นกันและหาข ้อสรุปจดลงในสมุดเป็ นข ้อๆ เพือ ่ นํ าออกมารายงาน ี งเฮดังลั่ น ―ใครรายงานได ้ดี ครูมม ี ะม่วงสุกทีเ่ ก็บจากไร่ของครูมอบให ้ ๑ ถุง‖ เส ย อาคาร ทุกกลุม ่ ก็ต่างก ้มหน ้าก ้มตาระดมสมองกันเต็มที่ ครูบญ ุ มีรบ ี หลบไปหลังอาคารคว ้าขวด นํ้ าเทลงคอจนหมดขวด ควักผ ้าเช็ดหน ้าผืนเก่าเช็ดเหงือ ่ ทีใ่ บหน ้า พลางครุน ่ คิดว่า ึ ษา‖ ―การเรียนการสอนแบบนี้ มันจะตรงกับแนวคิดทฤษฎีไหนนะ ในยุคปฏิรป ู การศก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 617

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี้ จง โดย หลังจากพวกครูทไี่ ปอบรมกลับมาแล ้ว ผู ้บริหารได ้เรียกครูทุกคนเข ้าประชุมชแ ึ ตืน ให ้ครูแต่ละคนออกมาถ่ายทอดความรู ้ ครูบญ ุ มีรู ้สก ่ เต ้นกว่าทุกคน เตรียมสมุดจดถึง ๕-๖ เล่ม ้ เรียน การเขียนแผนการ โดยแยกหัวข ้อทีจ ่ ะประชุมคือ การยึดผู ้เรียนเป็ นสําคัญ การวิจัยในชัน สอน การประกันคุณภาพ การประชุมเริม ่ ตัง้ แต่ตอนบ่าย ครูทไี่ ปอบรมมาผลัดกันพูดถึงหลักการ แนวคิดทฤษฎีตา่ งๆ พร ้อมทัง้ ยกตัวอย่างประกอบ ครูบุญมีตัง้ หน ้าตัง้ ตาฟั งแล ้วก็จด...จดทุก คําพูด ―ครูต ้องเขียนแผนการสอน เป็ นหน่วยการเรียนต่างๆ มีจุดประสงค์ กิจกรรม และแบบ ้ ประเมินผล ในแต่ละหน่วยการเรียน สําหรับเกณฑ์ในการประเมินผลต ้องใชแบบ RUBRIC...‖ ื ค ้น มีการวิเคราะห์ รูปแบบการจัด ―ครูต ้องสอนแบบ Child Center ให ้เด็กมีการสบ กิจกรรมทีเ่ น ้นผู ้เรียนเป็ นศูนย์กลาง ครูจะต ้องนํ ารูปแบบ CIPPA Model เข ้ามาชว่ ย...‖ ครูบญ ุ มีจดไปมากเท่าไร ความสับสนก็เพิม ่ มากขึน ้ เท่านั น ้ อยากเอ่ยปากถามว่า องค์ ความรู ้ Child Center และ CIPPA มันคืออะไร ก็ไม่กล ้าถาม กลัวจะถูกหัวเราะเยาะจากเด็กรุ่น ลูก จึงได ้แต่เก็บความสงสัยและความสับสนกลับบ ้าน แต่ถงึ อย่างไรครูบุญมีก็มม ุ านะนั่ งเขียน แผนการสอนตามความเข ้าใจของตนเอง อุตสา่ ห์อดตาหลับขับตานอนนั่ งเขียนอยูเ่ กือบเดือนจึง เสร็จ แอบภูมใิ จในผลงานทีเ่ ขียนเกือบ ๖๐ หน ้ากระดาษ ี วนะ พึง่ ―พีบ ่ ญ ุ มี...มารู ้จักอาจารย์เรณู เป็ นอาจารย์ ๓ ระดับ ๘ แถมจบปริญญาโทเชย ย ้ายตามสามีทเี่ ป็ นปลัดอําเภอมาสอนทีน ่ ี่ นับเป็ นบุญของโรงเรียนเรา...‖ ื่ ชมมาก ความสวยบวกกับความเก่ง อาจารย์เรณู อยูใ่ นวัย ๓๙ ปี เป็ นคนทีผ ่ ู ้บริหารชน ื่ มั่นในตัวเองสูง อาศัยเวลาไม่นานนั กก็สามารถครอบงําผู ้บริหารได ้ ชนิด และเป็ นคนทีม ่ ค ี วามเชอ ้ ี ้ ี ทีช ่ นกเป็ นไม ้ ชไม ้เป็ นนกได ้ มีครูบางคนวิพากษ์ วจิ ารณ์กันว่า... ―อาจารย์ใหญ่จะให ้อาจารย์เรณูทําวิจัยให ้ เพือ ่ เสนอขอให ้เป็ นผู ้อํานวยการระดับ ๘‖ ี งดังลั่น เพราะเอาเวลามาทํ างาน ―มิน่าล่ะ ไม่เห็นสองเด็กเลย ทิง้ เด็กให ้วิง่ เล่นกันเสย สว่ นตัวให ้ผู ้บริหาร‖ ―เห็นบอกว่าจะให ้ได ้ ซ ี ๘ ก่อนปี พ.ศ. ๒๕๔๖ จะได ้ไปอยูแ ่ ท่งเงินเดือนใหม่ เป็ นครู ี่ วชาญ‖ ผู ้เชย ้ ครูบญ เชา้ ้ ้ว ันรุง ่ ขึน ุ มีทําแผนการสอนทีบ ่ รรจงเย็บเล่มอย่างดีไปสง่ ผู ้บริหาร ี่ วชาญมาก‖ อาจารย์เรณูหยิบแนกการ ―ต ้องให ้อาจารย์เรณูเป็ นผู ้ตรวจ เพราะท่านเชย ี น ้าเคร่งเครียด เปิ ดผ่านไปทีละแผ่นๆ ทํ าให ้ครูบุญมีใจเต ้นไม่เป็ นจังหวะ สอนขึน ้ มาดูด ้วยสห มองหน ้าอาจารย์เรณูทท ี่ ําปากเบ ้ไปมา บางครัง้ ก็หัวเราะอย่างขบขันในแผนการสอนทีค ่ รูบญ ุ มี ตัง้ ใจทําเป็ นเวลาแรม เดือน ―ครูบุญมี จุดประสงค์ กิจกรรมและการประเมินผล เขียนไปคนละทิศละทางกัน แล ้ว ้ ได ้เลย‖ แบบประเมินไม่มท ี ฤษฎีรองรับเลยเหรอ เป็ นแผนการสอนทีใ่ ชไม่ ―ใช.่ ..ใช.่ ..พีบ ่ ญ ุ มีต ้องไปทํ ามาใหม่ ต ้องทํ าเหมือนอาจารย์เรณู แนะนํ านะพี่ อาจารย์ เขาเก่ง เป็ นซ ี ๘ และจบปริญญาโทด ้วย...‖ ผู ้บริหารพูดเสริมขึน ้ ทันที

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 618

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี งตะโกนถามจากชาวบ ้านเมือ เสย ่ เห็นครูบญ ุ มีปั่นจักรยานกลับบ ้าน ―ครูกลับแล ้วเหรอ‖ ี งตอบรับใดๆจากครูบญ เงียบ! ปราศจากเสย ุ มี นั บเป็ นครัง้ แรกในชวี ต ิ ทีเ่ กิดความท ้อแท ้ถามโถม ึ ษา ตลอดเวลาทีผ เข ้ามาในจิตใจ ปั่ นจักรยานไปใจก็ครุน ่ คิดถึงปั ญหาของการปฏิรป ู การศก ่ า่ นมา ิ ธิพ เิ ศษต่า งๆที่ท างราชการมอบให ้ เพื่อ จูง ใจข ้าราชการเข ้าร่ว ม ครูบุญ มีม ไิ ด ้สนใจกั บ ส ท โครงการออกก่อนเกษี ยณอายุ ซงึ่ กําลังเป็ นทีส ่ นใจของคนในวงการราชการขณะนั น ้ เลย ครูบญ ุ ี ครู อยาก มีมค ี วามตัง้ ใจสูง พยายามทีจ ่ ะปฏิรูปตัวเอง ใฝ่ ฝั นอยากได ้ใบอนุญาตประกอบอาชพ ึ ษาต่อในระดับปริญญาตรี อยากเกษี ยณอายุราชการพร ้อมเกียรติยศทีเ่ ป็ นครูรุ่นใหม่ เป็ นครู ศก ี ..แต่ทําไมความฝั นมันชา่ งไกลเกินทีจ ี เหลือเกิน มืออาชพ ่ ะไขว่คว ้าเสย ี งจักรยานชนเสารัว้ หน ้าบ ้าน บุญมาภรรยาคูท ―โครม...โครม...‖ เสย ่ ุกข์คย ู่ ากวิง่ หน ้าตา ี ตืน ่ ออกมาดู รีบเข ้าไปประคองสามีทน ี่ อนเหยียดยาวคูก ่ ับจักรยานคูช ่ พ ื้ คันใหม่ไม่ยอมเชอ ื่ ฉั น...เจ็บตัวจนได ้‖ ―เจ็บไหม...เบรกไม่อยูใ่ ชไ่ หม บอกให ้ซอ ี ทีเ่ ก่าจนชน ิ้ สว่ นบางแห่งผุพัง เพราะโดนสนิมกินเกือบหมด ครูบญ ุ มีมองดูจักรยานคูช ่ พ ิ้ สว่ นต่างๆก็หลุดออกจากกันกระจัดกระจายไปคนละทิศคนละ ทัง้ คัน เมือ ่ ขีข ่ นเสาหน ้าบ ้าน ชน ่ มได ้ ครูบญ ทางจนหมดสภาพทีจ ่ ะ ซอ ุ มีก ้มมองดูแขนขาตัวเองอย่างพิจารณา เนื้อหนั งเหีย ่ วย่น ิ้ สว่ นของจั กรยานทีมองดูเนื้อหนั งของตัวเองที มองดูเหมือนหนั งคางคกเข ้าไปทุกที มองชน สลับกันไปมา คําถามผุดขึน ้ ในสมองครูบญ ุ มีทันที ―...หรือว่าตัวเราหมดสมรรถภาพเหมือนจักรยานคันนี.้ ..‖ สองสามวันต่อมา นักเรียนคนหนึง่ ตะโกนออกมาว่า ี วยด ้วย...‖ นักเรียนเกือบทัง้ โรงเรียน ―...พวกเรามาดู ครูบญ ุ มีขจ ี่ ักรยานคันใหม่แล ้ว สส ี ํ้ าเงิน ด ้วยความชน ื่ ชม คําทักทายของคนในหมูบ มองดูครูบญ ุ มีกับจักรยานคันใหม่สน ่ ้านเหมือน ครูและนั กเรียน ล ้วนแต่ตน ื่ เต ้นกับจักรยานคันใหม่กันทัง้ นั น ้ ไม่เว ้นแม ้แต่ครูบญ ุ มีและแม่บญ ุ มา ้ ทีค ่ อยบรรจงเช็ดถูทัง้ เชาและเย็ น ื ―พีบ ่ ญ ุ มีผมฝากเด็ก ป.๕ และ ป.๖ ด ้วย ผมจะไปห ้องสมุดทีจ ่ ังหวัดเพือ ่ ค ้นหาหนั งสอ มาทํารายงานสง่ อาจารย์...เครียด จริงๆทีเ่ รียนปริญญาโท...‖ ―ลุงบุญมี หนูจะไปอบรมเกีย ่ วกับการประกันคุณภาพ ฝากเด็ก ป.๑ และ ป.๒ ด ้วยนะ หนูจะไปทัง้ อาทิตย์...‖ ภาพของครูบญ ุ มีทรี่ ายล ้อมด ้วยเด็กไม่ตํ่าว่า ๘๐ คน ทีอ ่ าคารฝึ กงาน ทีแ ่ ปลงยกร่อง ้ ํ ํ ปลูกผัก หรือเล่นกีฬาทีก ่ ลางสนาม มันเป็ นภาพทีซ ่ าซากและจําเจ สาหรับทุกคน แต่นักเรียนทัง้ โรงเรียนกับชอบการสอนของครูบญ ุ มีมากทีส ่ ด ุ ―ครูบญ ุ มีใจดีมาก เราอยากเรียนอะไรครูก็ตามใจ พวกเราได ้แสดงออกเต็มที่ บ่ายนี้ก็ จะพาไปฟั งเทศน์ทวี่ ด ั ด ้วย...‖ ิ ปี แล ้ว ทีค เป็นเวลา กว่าสบ ่ รูบญ ุ มีวา่ งเว ้นจากการได ้รับการพิจารณาความดีความชอบ ี ง ให ้เลือ ่ นขัน ้ เงิน เดือนเป็ นกรณีพเิ ศษ คงเป็ นเพราะความเป็ นคนสมถะ เรียบง่าย ไม่มป ี ากมีเสย กับใคร ผู ้บริหารจึงมองผ่านเลยไป ปี แล ้วปี เล่า จนครูทก ุ คนเกิดความสงสารและต่างก็พูดกันเป็ น ี งเดียวกันว่า เสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 619

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ปี นี้พวกเราจะไม่ขอความดีความชอบเป็ นกรณีพเิ ศษ เพือ ่ เปิ ดทางให ้กับลุง โรงเรียน เราจะได ้ปี ละ ๒ คน เท่านัน ้ ไม่มใี ครแย่งลุงหรอก จะเลีย ้ งไว ้ก่อนก็ยอ ่ มได ้นะลุง ‖ คําพูดของครู รุ่นลูกรุ่นหลาน ทํ าให ้ครูบุญมีค่อยมีกําลังใจเพิม ่ มากขึน ้ ถึงแม ้จะไม่ได ้รับพิจารณาเลือ ่ นขัน ้ เงินเดือน ๒ ขัน ้ แต่หนา้ ที่ค รูก็ ต ้องสอนนั ก เรีย นด ้วยความตัง้ ใจอยู่แล ้ว แต่ถ ้าจะได ้เลือ ่ น เงินเดือนพิเศษมันก็เป็ นนํ้ าทิพย์ท ี่แสนวิเศษที่เป็ นพลัง และอํานาจลึกลับ ทีค ่ อยกระตุ ้นและ ขับเคลือ ่ นอยู่ในก ้นบึง้ ของหัวใจครูบุญมี อย่างนอ้ ยเมือ ่ เกษี ย ณอายุราชการจะสง่ ผลถึงการ คํานวณบําเหน็ จหรือบํานาญทีจ ่ ะได ้ รับ ครูในโรงเรียนทุกคนต่างคาดหมายว่าครูบญ ุ มีจะต ้อง ได ้รับการพิจารณาเลือ ่ นขัน ้ เงินเดือน ๒ ขัน ้ แน่ ทุกคนจึงมีแต่ธรุ ะไม่เว ้นแต่ละวัน บางคนก็ไปค ้น ื ทํารายงาน บ ้างก็ทําผลงานทางวิชาการเพือ หนังสอ ่ เลือ ่ นตําแหน่ง รวมทัง้ ผู ้บริหารทีก ่ ํ่าลังเรียน ต่อระดับปริญญาโท และทําผลงานเพือ ่ เป็ นผู ้อํานวยการซ ี ๘ อาจารย์เรณูก็ไม่มเี วลาสอนเด็ก เพราะมัวแต่นั่งเขียนผลงานให ้ผู ้บริหารเพือ ่ ให ้ทั นสง่ ในปี ๒๕๔๖ ภาระการเรียนการสอนจึงตก หนักทีค ่ รูบญ ุ มี แม่บญ ุ มาเป็ น คูท ่ ุกข์คย ู่ ากทีค ่ อยปลอบโยนเมือ ่ ยามทีค ่ รูบญ ุ มีเกิดความท ้อแท ้ อายุ ยิง่ ใกล ้เกษียณก็เหมือนไม ้ใกล ้ฝั่ งเข ้าไปทุกที ยิง่ มารับผิดชอบเด็กนั กเรียนเพิม ่ มากขึน ้ ก็ยงิ่ เพิม ่ ความเหนือ ่ ยกายและเหนือ ่ ยใจ กลับมาบ ้านแทบจะไม่มเี วลาคุยกับแม่บญ ุ มา ภาพทีค ่ รูบญ ุ มีนอน กรนพ่นนํ้ าลายเหมือนปลาโลมาเข ้าไปทุกที มันทํ าให ้เมียคู่ทุกข์คู่ยากเริม ่ ปลงในสังขารของ มนุษย์ ―ทางจังหวัดจะมาประเมินการสอนของครูในวันพรุ่งนี้ ครูบญ ุ มีเอาแผนการสอนมาวาง ี งอาจารย์เรณู ออกคํ าสั่งแทนผู ้บริหาร ครูบุญมีแสนจะเป็ นทุกข์ เพราะ ไว ้ทีโ่ ต๊ะด ้วยนะ‖ เสย ้ ได ้ เคยคิดทีจ แผนการสอนทีท ่ ําก็ถก ู ตีกลับมาว่าใชไม่ ่ ะแก ้ไข แต่ก็ไม่รู ้ว่าจะไปขอคําแนะนํ าจาก ี งผู ้บริหารเรียกเข ้าพบในห ้อง ครู ใคร ยิง่ คิดยิง่ ทําให ้ปวดหัว ความคิดมันมืดแปดด ้าน พอดีเสย บุญมีจงึ สลัดความวิตกกังวลต่างๆออกไป ―พีบ ่ ญ ุ มี...ปี นผ ี้ มต ้องขอพีน ่ ะ คือพูดตรงๆ ผมจําเป็ นต ้องเอา ๒ ขัน ้ เพือ ่ ให ้เงินเดือนถึง เกณฑ์ทเี่ ขากํ าหนดไว ้ เพราะผมจะสง่ ผลงานเพื่อ ปรั บเป็ น ผอ. ซ ี ๘ ในปี นี้ เพือ ่ ให ้ทั นแท่ง เงินเดือนใหม่‖ ―ก็คงไม่เป็ นไร เพราะโรงเรียนเราก็ได ้ ๒ คนอยูแ ่ ล ้ว เสนอพีแ ่ ละ ผอ.ก็ลงตัวพอดี‖ ครู บุญมีพด ู พร ้อมด ้วยรอยยิม ้ ทีบ ่ ริสท ุ ธิใ์ จ ั ญากับอาจารย์เรณูไว ้แล ้ว เขาทํางานวิจัยให ้ผม เขาจะต ้องได ้ ๒ ขัน ―พี.่ ..ผมสญ ้ ในปี นี้ ึ ตัว แววตาแห ้งผากปราศจากความรู ้สก ึ ใดๆ เสย ี ง ...‖ ครูบญ ุ เดินออกจากห ้องผู ้บริหารโดยไม่รู ้สก อาจารย์เรณูร ้องตะโกนตามหลังจังในความว่า ―อย่าลืมแผนการสอนทีใ่ ห ้ไปแก ้ไข แล ้วต ้องเอา ี คันใหม่ เดิน มาสง่ ฉั นนะ...ครูบญ ุ มี...ครูบญ ุ มี‖ ครูบญ ุ มีลม ื ทุกสงิ่ ทุกอย่าง แม ้แต่รถจักรยานคูช ่ พ ่ นนใหญ่เพือ ่ ัวจังหวัดทันที... ออกสูถ ่ ขึน ้ รถประจําทางเข ้าสูต ี ากีทป ครูบญ ุ มีสด ู ลมหายใจเข ้าปอดเต็มแรง ก ้มมองดูชด ุ สก ี่ ระด ้วยขีดสเี หลืองเก่าๆบน ิ ใจเข ้าพบเจ ้าหน ้าทีใ่ นสํานั กงาน เสย ี งพูดของครู บ่า แล ้วถอนหายใจครัง้ แล ้วครัง้ เล่าก่อนตัดสน ั เจนว่า บุญมีดังลั่นและชด ―ขอใบสมัครเข ้าโครงการออกก่อนเกษียณอายุ หรือทีเ่ ขาเรียกว่า เออลี่ รีไทร์ ครับผม‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 620

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๖๑๐ เรือ ่ งสน

"พรหมลิขต ิ ผ่านกระจก" โดย มาลาตี

้ นเร่งรีบ ทุกๆ คนรีบทีจ ปริมาณรถที่ คับคั่งของถนนย่านธุรกิจดูจะเป็ นเรือ ่ งปกติของยามเชาอั ่ ะ ่ เดียวกัน เธอทํางานอยูท ไปให ้ถึงจุดหมาย อรนภาก็เชน ่ บ ี่ ริษัทแห่งหนึง่ ใจกลางเมือง ทุกๆวันอร นภาต ้องนั่งรถเมล์ฝ่าการจราจรทีแ ่ ออัดกว่าจะมาถึงทีท ่ ํางาน เธอทํางานทีน ่ ี่มา ๓ ปี แล ้ว ตัง้ แต่เพิง่ เรียนจบมาใหม่ๆ การงานของเธอไม่ได ้ก ้าวหน ้า ้ เดือดร ้อนอะไร อรนภาก ้าวเข ้าไปในลิฟต์ มากมายนั ก แต่เงินเดือนทีไ่ ด ้ก็ทําให ้มีพอกินพอใชไม่ ั ้ ๑๕ ซงึ่ เป็ นออฟฟิ ศของเธอ เธอนั่ งทํ างานอยูต ขึน ้ ไปยังชน ่ ด ิ หน ้าต่างซงึ่ เป็ นกระจกใสทัง้ บาน ทํ า ให ้มองเห็ น อะไรภายนอกได ้ดี เวลาว่างๆอรนภาชอบที่จ ะมองดูผู ้คนหรือ ดินฟ้ าอากาศ ภายนอกกระจกอยูเ่ สมอ ั้ จนกระทั่งวันหนึง่ เธอก็มาสะดุดตาทีต ่ ก ึ สูงฝั่ งตรงข ้าม ตํ่ากว่าระดับทีเ่ ธออยูร่ าว ๒ ชน เธอเห็นผู ้ชายคนหนึง่ กําลังนั่ งทํางานง่วนอยูท ่ ห ี่ น ้าจอคอมพิวเตอร์อย่างขะมัก เขม ้น อยูก ่ ันห่าง ขนาดนี้เธอก็มองไม่คอ ่ ยเห็นหรอกว่าหน ้าตาเขาเป็ นยังไง แต่เธอก็สนใจบุคลิกท่าทางของเขา เขามีบค ุ ลิกดีมาก ไม่วา่ จะทําอะไรก็ดด ู ี แถมหุน ่ ยังดีมากอีกด ้วย ตอนนี้มันกลายเป็ นกิจวัตรประจําวันไปซะแล ้วทีเ่ ธอจะมองดูผู ้ชายคนนี้ ทําอะไรต่อมิ ึ เหมือนดูหนั งฉากหนึง่ ทีเ่ ขาเป็ นตัวแสดงทีเ่ ธอคอยมองดู พฤติกรรมของเขา อะไร แรกๆเธอก็รู ้สก ผ่านกระจก แต่เธอก็เริม ่ สนใจเขามากขึน ้ เรือ ่ ยๆ คิดว่าเขาน่าจะมีนส ิ ัยยังไง ชอบกินอะไร วันไหน เขาอารมณ์ด ี เธอก็จะคิดว่ามีอะไรดีนะ แต่ถ ้าเขาอารมณ์บด ู หงุดหงิด เธอก็พลอยกลุ ้มไปด ้วยว่า ึ ผูกพันกับเขามาก ทัง้ ๆทีไ่ ม่เคยรู ้จักพูดจากันเลยสก ั ครัง้ เดียว มีอะไรทําให ้เขาโมโหนะ เธอรู ้สก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 621

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

อรนภาคิดว่าตัวเองท่าจะบ ้าทีม ่ าติดใจ หลงละเมอเอากับคนไม่รู ้จัก ทีท ่ ํางานของเธอก็ มีหนุ่มๆออกเยอะแยะ แต่เธอไม่เคยสนใจเกินกว่าฐานะเพือ ่ น คนทีเ่ ธอสนใจจนทําตัวแปลกอยูน ่ ี้ ก็มแ ี ต่เขานั น ้ แหละ ผู ้ชายทีเ่ ธอได ้แต่มองผ่านกระจกใสบานนี้ เพือ ่ นๆของเธอเคยถามว่าเธอ ชอบผู ้ชายแบบไหนเธอก็ตอบไปว่าขอไหล่กว ้างๆ หุ่นแมนหน่อย ไม่ผอมจนเกินไป แล ้วก็ดูข ี้ เล่นนิดๆ กลุม ่ พูด

―นีๆ่ อร เราแนะนํ าเพือ ่ นเราให ้เอาไหม รับรองต ้องถูกใจเธอแน่ ‖ ยัยเจี๊ ยบ ศริ าณีประจํ า ―อย่าเลยเจี๊ ยบ เราคิดว่าเราเจอแล ้ว‖ ―อะไรกัน...เจอแล ้วปิ ดเงียบเหรอ บอกกันบ ้างส‖ิ เจี๊ ยบคาดคัน ้

้ ก ี้ ันใหญ่ หากันให ้ควักว่า ―ความลับจ ้ะความลับ‖ อรนภาบอกยิม ้ ๆ เพือ ่ นๆพากันเซาซ เธอชอบใคร จนอรนภานึกขํา ก็หนุ่มในฝั นของเธอน่ะแค่มองออกไปก็เจอแล ้วแท ้ๆ เจี๊ ยบมาคอย ถามถึงเขาเกือบทุกวัน เธอก็ตอบว่ายังเจอกันอยูท ่ ุกวัน แต่มม ี เี วลาพูดคุยกันเท่านั น ้ เจี๊ ยบกรี๊ ด กร๊าดใหญ่วา่ อรนภาพกับแฟนสวีทกันมาก อรนภาฟั งยิม ้ ๆแต่ไม่ได ้แย ้งอะไร แหม...เธอก็ ม ี ิ ธิบ ความลับทีข ่ อสงวนสท ์ ้างซ ิ ั ดาห์นม ชว่ งสป ี้ งี านเร่งเข ้ามาเยอะจนอรนภาต ้องมาทํางานวันเสาร์ เธอทํางานไปเรือ ่ ยๆ แต่ก็อดทีจ ่ ะมองไปทีก ่ ระจกไม่ได ้ ทัง้ ทีค ่ ด ิ ว่าเขาคงไม่มาทํางานวันนี้ แต่เธอก็เห็นเขายืนบิดตัว ื้ เชต ิ้ สเี ทาเข ้มกับกางเกงสด ี ําๆทีท แก ้เมือ ่ ยอยูห ่ น ้าโต๊ะทํางาน เขาสวมเสอ ่ ํ าให ้หุน ่ เขาดูสงู เพรียว ขึน ้ เขาก็คงมีงานด่วนทีต ่ ้องมาทําเหมือนกับเธอ บ่าย ๒ โมงแล ้ว งานทุกอย่างเสร็จเรียบร ้อย เหลือแต่กระเพาะของเธอเท่านัน ้ ทีต ่ ้องหา อะไรมาใสโ่ ดยด่วน อรนภาพเดินเข ้าไปในร ้านก๋วยเตีย ๋ วทานไปได ้ซักพัก ก็เหลือบไปเห็นชายที่ ิ้ ทากางเกงดํา เป็ นเขานั น ึ ตืน เพิง่ เข ้ามาใหม่ สวมเชต ้ เอง อรนภารู ้สก ่ เต ้นดีใจ ประหลาดใจผสม ปนเปกันไปหมด เขาสั่งใหญ่โฟไม่หมึกไม่เลือด แล ้วก็นํ้าโอเลีย ้ งเหมือนเธอ อรนภายิม ้ อย่าง น ้อยเขาก็ทานอะไรคล ้ายๆกับเธอ เขาทานเร็วมาก ทานทีหลังแต่ก็ทานเสร็จพร ้อมๆกับอรนภา เขาเดินออกไป เธอก็เดิน ตาม เธอไม่เคยเห็นเขาใกล ้ขนาดนี้มาก่อน กําลังมองเขาเพลินๆ เขาก็เริม ่ วิง่ เอ๊ะ...เขาจะวิง่ ไป ไหนนะ อ ้อ...ขึน ้ รถเมล์นเี้ อง เขาขึน ้ เธอก็ขน ึ้ ตาม อรนภาพนึกติตัวเองว่าทําตัวยังกับพวกโรคจิต แต่แหมโอกาสแบบนีไ ้ ม่ได ้หาได ้ง่ายๆนีน ่ า เขานั่งข ้างหน ้า เธอนั่งข ้างหลัง เขานั่งตัวตรงหันหน ้า ื้ ไอศกรีมกิน เห็นเขากินมัน ออกดูววิ ข ้างทาง พอถึงสวนสาธารณะเขาก็ลง เดินได ้สักพักเขาก็ซอ ื้ บ ้าง นั่ งมองอะไรเพลินไปนิดเดียว หันมาอีกทีเขาก็หายไปแล ้ว อรนภา ก็ดน ู ่าอร่อยดี เธอก็ซอ ้ เหลียวซายแลขวาก็ เห็นไหล่กว ้างนั น ้ เดินนํ าลิว่ อยู่ไกลๆ เธอรีบลุกตาม เธอไม่เคยตามใครมา ั วันแล ้วกัน ก่อน แต่ก็นก ึ สนุกขึน ้ มาว่าเขาจะไปถึงไหน วันนีข ้ อทําตัวเป็ นเชอล็อคโฮมซก เธอเร่งฝี เท ้าตามเขาไป เธอเพิง่ จะเห็นประโยชน์ของหน ้าตาธรรมดาๆ ไม่มจ ี ุดเด่นอะไร ก็ตอนนี้แหละ เพราะมันทํ าให ้เธอดูกลืนๆไปกับคนรอบข ้าง เขาคงจะไม่ผด ิ สังเกต เขาเข ้าไป ื เธอก็เลือกบ ้าง พลิกไปพลิกมาอยูห เลือกดูหนั งสอ ่ ลายเล่ม ก็เลือกมาได ้ ๒ เล่ม เธอแทบไม่ได ้ ดูเนือ ้ หาของมันด ้วยซํ้า มัวแต่แอบมองเขาอยู่ ิ ค ้า ตรงไปยังแผนกเครือ จากนั น ้ เขาก็เข ้าไปในห ้างสรรพสน ่ งสําอาง เขาหยิบลิปสติก ี ยูห ขึน ้ มาเลือกสอ ่ ลายแท่ง ตายแล ้ว...เธอมัวแต่คด ิ ถึงเขา หลงตามเขามาเป็ นครึง่ ค่อนวัน แต่ไม่ ื้ ไปฝากแฟนแหงๆ เคยคิดเลยว่าเจาจะมีแฟนแล ้ว แถมเขายังเลือกอย่างตัง้ อกตัง้ ใจด ้วยแบบนีซ ้ อ มันก็น่าหรอก เขาออกจะหน ้าตาดี หุน ่ ก็แมนออกขนาดนี้ คงไม่เหลือรอดมาถึงอรนภาหรอก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 622

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ ๆ เฮอ! ้ ...คิดว่าเจอคนทีใ่ ชแ ่ ล ้วเชย ี ว อุตสา่ ห์ตามมา แต่พ่อ เธอเดินแยกไปอย่างซม ยอดชายดันมีเจ ้าของแล ้วซะได ้ เธอเดินเรือ ่ ยเปื่ อย ไม่รู ้จะไปไหนดี ในเมือ ่ ไม่มค ี นนํ าทางแล ้วก็ ั ้ ล่าง แล ้วก็พบเขายืนนิง่ มองดูของพืน ไปเรือ ่ ยๆอย่างนี้แหละ อรนภาเดินมาชน ้ เมืองจากร ้านของ ทีร่ ะลึกอย่างสนใจ คิดๆไปมันก็แปลก เธอมาเจอเขาอีกจนได ้ ทัง้ ทีต ่ อนนีเ้ ธอไม่ได ้ตัง้ ใจตามเขา แล ้ว แต่เอาเถอะ...เธอขอดูเขาใกล ้ๆเป็ นการลาครัง้ สุดท ้ายก็แล ้วกัน ต่อไปเธอจะเลิกคิดถึงเขา แล ้ว อรนภาเดินตรงเข ้าไปหาเขา อีกแค่ ๒ ก ้าวเท่านั น ้ เธอก็จะผ่านเขาไปแล ้ว เขาหันขวับ ั ใคร่รู ้ โอ๊ยตาย...อรนภาแทบเข่าอ่อน เธอรีบเดินไปให ้พ ้นเขา มาหาเธอ มองมาด ้วยสายตาสงสย ี น ้า จนขาแทบพันกัน หัวใจเธอเต ้นตุบๆ ขาสั่นจนต ้องเดินเข ้าไปในร ้านอาหารจีนใกล ้ๆ เห็ นสห เขาแล ้ว อรนภาก็อยากตาย ไม่น่าเลยยังอร เธอนึกว่าเขาไม่รู ้ว่าเธอตามเขามา ทีไ่ หนได ้เขารู ้อยู่ ั แน่ๆว่าเธอตามเขามาทําไม ไม่เอาแล ้ว...เธอจะไม่แอบตามใครมาอีก ตลอดเวลา เขาคงจะสงสย แล ้ว ขายหน ้าเขาจะแย่ เข ้ามาในร ้านแล ้วจะไม่สั่งอาหารก็ไม่ได ้ แค่เห็นราคาอรนภาก็ต ้องกลืนนํ้ าลาย แพง ชะมัด เอาเหอะ...ไหนๆก็เข ้ามาแล ้ว เธอสั่งอาหารแล ้วก็นั่งสงบสติอารมณ์ ยังไม่ทันจะดีขน ึ้ อร นภาก็แทบช็อค ก็เขาตามเธอเข ้ามาในร ้านแ ถมยังมานั่ งอยูต ่ รงหน ้าเธออีก สง่ ยิม ้ ให ้อย่างเก๋ซะ ด ้วย ―ขอโทษนะครับ ขอผมนั่ งด ้วยคน‖ เขาไม่รอให ้เธออนุ ญาตด ้วยซํ้า อรนภามองเขา อย่างหวาดๆ ―ผมคิดว่าการทีเ่ รามาพบกันนี้ไม่ใชเ่ รือ ่ งบังเอิญนะครั บ‖ โธ่...เขาเห็นจริงๆด ้วย เขา ั่ เขาจะเอาเรือ ต ้องคิดว่าเธอเป็ นพวกโรคจิตแน่ๆ อรนภากลัวจนมือสน ่ งเธอรึเปล่านะ? ิ รับ ผมไม่ใชพ ่ วกตุ ้มตุน ―คุณอย่าตกใจไปซค ๋ นะ ผมแค่มเี รือ ่ งจะพูดกับคุณเท่านั น ้ ‖ ั งง นีเ่ ขาจะเอายังไงแน่ ―คะ?‖ มาถึงตอนนีอ ้ รนภาก็ชก ―คืออย่างนี้ครับ วันนี้ผมเห็นคุณชว่ ยพยุงคุณยายคนนึงข ้ามถนน ผมคิดว่าคุณน่ารักดี พอผมไปทานข ้าวผมก็พบคุณอีก ตอนนั น ้ ผมก็ยังไม่ได ้คิดอะไรหรอกครับ เห็นเป็ นเรือ ่ งบังเอิญ มากกว่า แต่ตลอดบ่ายนี่ ไม่วา่ ผมจะไปทีไ่ หน ผมก็เห็นคุณอยูเ่ สมอ ผมอยากรู ้จักคุณ แต่ก็ไม่ กล ้าเข ้าไปทั ก กลัวคุณจะตกใจมองผมในแง่ร ้าย ผมอยากมองคุณ ชัด ๆ แต่ก็ ก ลัวว่าคุณจะ รู ้ตัว ผมก็เลยเข ้าไปทีเ่ คาน์เตอร์เครือ ่ งสําอาง ั ไม่ได ้ เขามองมาทางเธอท่าทางเขินนิดๆ ยิม ―ทําไมละคะ?‖ เธออดสงสย ้ เบีย ้ วหน่อยๆ แบบไม่มั่นใจ ―เพราะทีน ่ ั่นมีกระจกครับ คุณคงไม่รู ้ตัวว่าผมแอบมองคุณผ่านกระจกเงาอยู่‖ เขายิม ้ ขัน ก่อนจะสบตาเธอ ื้ ―ผมคิดว่าถ ้ายืนมองกระจกเฉยๆ มันก็คงแปลก แล ้วคุณก็ต ้องสงสัยแน่ๆ ผมก็เลยซอ ลิปสติกมาด ้วยแท่งนึง ทั ง้ ที่มันไม่จําเป็ นสําหรั บผมเลย‖ เขาหยิบลิปสติค ออกมาเหมือนจะ ยืนยันในสงิ่ ทีเ่ ขาพูด ―ผมคิดว่าเป็ นพรหมลิขต ิ และถ ้ามันเป็ นอย่างนั น ้ จริง ผมก็ต ้องพบคุณอีก แล ้วผมก็พบ ิ ใจเข ้ามาทักคุณ หวังว่าคุณคงจะเชอ ื่ ทีผ คุณจนได ้ ผมก็เลยตัดสน ่ มเล่ามานะครับ‖ เขามองมา แบบหวัน ่ ๆ อรนภามองตอบพร ้อมกับรอยยิม ้ สดใส

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 623

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ค่ะ‖ บางทีพรหมลิขต ิ ก็มาแบบไม่คาดคิดเหมือนกัน อรนภาคิด

ั้ ฉ. ๒๖๑๖ เรือ ่ งสน

ิ หก" "อ่านต่อหน้าสบ ์ ส ิ โดย ธีรวิชย์ วงศม ุ ก

่ ศ ฝนยัง คงกระหนํ่าไม่ขาดสายขณะทีข ่ บวนรถมุง่ หน ้าสูท ิ เหนือ ภาพทีป ่ รากฏต่อหน ้า ี ี นางจากหน ้าต่างทีฝ ่ ้ ามัวด ้วยละอองฝนคือความมืด เสยงขยับตัว เสยงพูดคุยและเพลงจากวิทยุ ของผู ้ร่วมทางแผ่วผ่านม่านกัน ้ มาเบาๆ ดูเหมือนว่าเวลาเข ้ากําลังใกล ้เข ้ามาทุกขณะแล ้ว นางลูบ หัวลูกน ้อยวัยไม่เต็มขวบทีห ่ ลับสนิทอยูก ่ ับบ่า มืออ่อนโยนลูบปลอบยามลูกน ้อยสะดุ ้งผวา เพราะ ี งอึงคะนึงของฟ้ า นางไม่รู ้ว่านั่ งอยูใ่ นอาการนี้นานเท่าใดแล ้ว แขนทีค เสย ่ อยประคองลูกชาไร ้ ึ ทว่านางไม่เคยรู ้สก ึ ว่าหนั กหนาเกินจะแบกรับไว ้เลย อีกไม่นานแล ้วทีน ความรู ้สก ่ างจะกลับถึง บ ้าน ่ .ิ ..ตัง้ แต่รู ้ว่ามีเขากําเนิดขึน ึ ทีว่ า่ นางรักเขาตัง้ แต่แรกเห็น ไม่ใชส ้ มาต่างหาก ความรู ้สก นั ้นไม่เหมือ นกับ ความรั ก ที่ม ีต่อ สามี ผู ้ซ งึ่ นางหวังให ้เขารั ก และดีต่อ นางไปจนแก่เฒ่า เช ่น คูผ ่ ัวตัวเมียอืน ่ ๆ แต่กับลูก นางกลับมิได ้มีความต ้องการสงิ่ ตอนแทนใดๆเข ้ามาแผ ้วพานในใจแม ้ ั นิด สงิ่ เดียวทีน สก ่ างหวังคือให ้เขาเติบโตอย่างมีความสุข มีรา่ งกายแข็งแรง ได ้เพียงเท่านี้นางก็ พอแล ้ว ิ กว่า เพราะว่าคลอดก่อนกําหนดไปเกือบเดือน กว่าทีน ่ างจะได ้แตะต ้องลูก ก็ลว่ งไปสบ วัน ระหว่างทีร่ ่างเล็กๆอยู่ในตู ้อบนางได ้แต่สวดภาวนาขอคุณพระคุณเจ ้าชว่ ยให ้เขา แข็งแรง ปลอดภัย นํ้ าตาของนางอาบแก ้มเมือ ่ พยาบาลสง่ ตัวลูกให ้ ผิวเนื้อทีเ่ คยออกคลํ้าเขียวเมือ ่ ตอน ี มพูแล ้ว ร่างน ้อยถูกห่อด ้วยผ ้าจนดูเหมือนตัวหนอน สองตาเจ ้าหนูหลับ แรกคลอดกลายเป็ นสช ึ มาก่อนแผ่ซา่ นไปทั ง้ ตัว พริม ้ เมือ ่ นางรับลูกมากอดไว ้แนบอก ความอบอุน ่ อย่างทีไ่ ม่เคยรู ้สก พลันนัน ้ นางคิดถึงแม่ทบ ี่ ้านนอกจับจิต เข ้าใจ แล ้วว่าแม่รักนางมากขนาดไหน ครัน ้ เมือ ่ ริมฝี ปาก ี มพูนัน เล็กๆสช ้ ห่อหาว ก็ทําเอานางหัวเราะทัง้ นํ้ าตา บ ้านเชา่ ทีเ่ คยอยูก ่ ันเพียงสองผัวเมียมีชวี ต ิ ชวี าอย่างมากมายเมือ ่ มีลก ู ร่วม ชายคาสอง วันแรกทีร่ ับลูกกลับจากโรงหมอ เพือ ่ นบ ้านในชุมชนบ ้านเชา่ พากันมาเยีย ่ มเยียนไม่ได ้ขาด ต่าง มาดูเด็ กชายทีน ่ อนหลับปุ๋ยบนเบาะลายการ์ตูนน่ารัก บ ้างชมลักษณะว่าหัวกลมโตอย่างนี้ล่ะ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 624

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ฉลาดนั ก โตขึน ้ จะได ้เป็ นเจ ้าคนนายคน นางรับฟั งด ้วยความปลาบปลืม ้ แล ้วก็ พากันนั่ งนอน ั เพเหระ ทัง้ เรือ เอกเขนกคุยเรือ ่ งสพ ่ งหวยเรือ ่ งไฟเรือ ่ ยไปจนเรือ ่ งละครหลังข่าว คนทีเ่ คยทํางานบ ้านผู ้มีอันจะกินเล่าถึงลูกอ่อนนายจ ้างทีไ่ ด ้สร ้อยทองทําขวัญ เดือน ิ จน์ทข เหลือพราวไปทัว้ ตัว เมือ ่ ฟั งจบนางก็ได ้แต่มองพระองค์น ้อยคล ้องสายสญ ี่ อจากหลวงพ่อ มาผูก ข ้อ มือ ลูก พลางคิด ว่าต่อให ้เป็ นสายสร ้อยที่ม ค ี ่า สูงด ้วยราคาแค่ไหนก็ ไม่ด ไ ี ปกว่า พุทธคุณไปได ้หรอก ิ หกปี แล ้ว แกกว่านางเกือบรอบ ไม่หล่อเหลา หนุ่ม สามีของนายอายล่วงเข ้าสามสบ แน่นเหมือนนั กร ้องลูกทุ่งอย่างทีเ่ คยฝั นไว ้คราวแรกสาว ทว่านางพอใจในความเป็ นผู ้ใหญ่ของ ื่ ของนาง เขา เหมือนที่ เขาชอบใจในความไม่สวยแต่ชอ ื่ อันเป็ นมงคลของเจ ้าหนูและสายสญ ิ จน์เสนนั ้ น วันทีก ่ ลับมาจากวัดพร ้อมกับชอ ้ หลวง ื่ เสย ี งให ้คนได ้รู ้จักกันทัง้ บ ้านทัง้ เมือง นางนึกถึงคําคนเฒ่าคน พ่อทักถึงลูกอ่อนว่าจะเป็ นคนมีชอ ่ ื แก่ทเี่ คยได ้ยินมา ปั กใจเชอว่าอาจเป็ นด ้วยผลบุญจากงานหล่อพระหล่อระฆังทีส ่ ามีทํา จะชว่ ย ื่ เสย ี งเฉกเชน ่ เสย ี งระฆังทีก ื่ เรือ ดลบันดาลให ้มีชอ ่ ังวานแสนไกล สามีนางไม่ค่อยเชอ ่ งทํ านาย ั ถึงแววปี ตบ ทายทักเท่าใดนัก แต่นางก็เห็นชด ิ นใบหน ้าเบิกบานของเขา แรกๆเขามักกลัวทีจ ่ ะอุ ้มตาหนูขน ึ้ จากเบาะคล ้ายกลัวว่ามือกร ้านจะทําให ้ ร่างบอบบาง ี งออดแอดของเจ ้าตัวเล็กแล ้วก็ยม นั น ้ ระคาย แต่เมือ ่ ว่าลงเมือ ่ ใดก็มักนั่ งลงมองลูก คอยฟั งเสย ิ้ พยักพเยิดให ้ แล ้วนางก็ต ้องหัวเราะเมือ ่ ได ้ยินสามีเอ่ย ―กลิน ่ เหมือนลูกหมาเลยนะ...ว่ามัย ้ ?‖ ื่ ทีส แม ้ว่านางจะคอยแสร ้งทํ าตาเขียวใส ่ แต่ ―เจ ้าหมาน ้อย‖ ก็กลายเป็ นชอ ่ ามีนางใช ้ เรียกลูกรักจนติดปากด ้วยเหตุนี้ พร ้อมๆกับทีส ่ ามีทํางานล่วงเวลาบ่อยขึน ้ นางเองก็รับตุ๊กตามาเย็บในจํานวนทีม ่ ากขึน ้ ิ ่ กัน เมือ เชน ่ เห็นนาฬกาทีข ่ ้าฝาบอกเวลาเย็ น ก็ได ้แต่บ่นกับตัวเองว่าเวลาชา่ งผ่านไปเร็ วนั ก ประเมินจํานวนตุก ๊ ตาทีป ่ ระกอบเสร็จก็ยังเห็นว่าน ้อยกว่าทีต ่ งั ้ ใจ ทัง้ ทีเ่ ร่งมืออย่างเต็มทีแ ่ ล ้วก็ตาม ความทีน ่ ั่งหน ้าจักรเย็บผ ้ามาทัง้ วันทําให ้นางต ้องบิดตัวบรรเทาความเมือ ่ ยล ้า ก่อนจะลุกไปให ้นม ลูกแล ้วกลับมานั่ งทํ างานต่อ นึกขอบคุณคุณพระคุณเจ ้าทีล ่ ูกเป็ นเด็กเลีย ้ งง่ายไปโยเยเหมือน เด็กอ่อนอืน ่ ๆ ทีเ่ คยเห็นมา สามีนางกลับมาเมือ ่ ละครหลังข่าวใกล ้จะจบ ทัง้ ทีเ่ ขาดูอด ิ โรยแต่ก็ตรงไปทีเ่ ปล เจ ้า หมาน ้อยก่อนทีจ ่ ะทําอะไรอืน ่ นางนึกถึงกาแฟผงละของแห ้งบางอย่างทีใ่ กล ้หมดขึน ้ ได ้จึงเลีย ่ ง ออกไปร ้านค ้า ปากตรอก ิ หก ถ ้าไม่ได ้ยินใครต่อใครพูดถึงเรือ นางคงลืมไปแล ้วว่าวันนีเ้ ป็ นวันทีส ่ บ ่ งหวยกันอย่าง ื พิมพ์บนโต๊ะกาแฟหน ้าร ้านยับย่น ซํ้าด ้วยมือนั กเสย ี่ งดวงเพือ ออกรสทีร่ ้านขายของชํา หนั งสอ ่ น บ ้านสองคนนั่งกินนํ้ าอัดลม ก่นด่าแม่ใจยักษ์ในข่าวทีท ่ งิ้ ลูกไว ้บนสะพานลอย ึ ของคนเป็ นแม่ ―แม่ทไี่ หนจะทิง้ ลูกได ้ลงคอ‖ ―ไม่จริงล่ะมัง้ ‖ นางแย ้งด ้วยความรู ้สก ื พิมพ์เขาไม่โกหกหรอกน่า...‖ เพือ ―หนั งสอ ่ นบ ้านสาวยืนยัน นางได ้แต่ถอนใจ สงสาร เด็กทีถ ่ ก ู ทอดทิง้ ด ้วยมือแม่ตัวเอง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 625

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ไม่ทันจะก ้าวเท ้าเข ้าบ ้าน นางก็พบสามีเดินออกมาด ้วยความร ้อนรน มีเจ ้าหมาน ้อยอยู่ ในอ ้อมอก ―ดูบ ้านด ้วยนะ พีจ ่ ะพาลูกไปหาหมอ‖ เขาบอกแล ้วรีบก ้าวฉั บๆไป แต่มห ี รือทีน ่ างจะทํา ตามทีส ่ ามีบอกได ้ ่ รัง้ แรกทีเ่ จ ้าหนูป่วย ทัง้ ทีน ไม่ใชค ่ างพาไปรับการตรวจอย่างทีห ่ มอกําหนดตารางมา ี น ้าของผู ้เป็ นพ่อบอกว่าคราวนี้ ความป่ วยไข ้ก็ไม่เคยยอมวางมือจากเจ ้าหนู แม ้จะดูนงิ่ สงบแต่สห ดูจะหนักหนากว่าทีผ ่ า่ น มา นางกระสับกระสา่ ย ใจคอไม่อยูก ่ ับเนื้อกับตัวมือคอยแตะคอยอังหน ้าผากลูกทัง้ ทีร่ ู ้ว่า คงจะชว่ ยอะไรไม่ได ้ จนสามีต ้องเอ่ย ―ใจเย็นๆ...ไอ ้หมาน ้อยไม่เป็ นอะไรหรอก‖ ถึงกระนั น ้ นางก็ยังคงไม่สบายใจ นางยังจํา ั ว่าเด็กทีค ได ้ หมอเคยกําชบ ่ ลอดก่อนกําหนดอย่างลูกของนางจะไม่คอ ่ ยแข็งแรงนั ก ต ้องดูแลให ้ ดี แต่แล ้วนางก็ทําพลาดจนได ้ ―แม่ขอโทษนะลูก...แม่ขอโทษ...‖ นางครวญในอก นึกโทษตัวเอง เจ ้าหนูนอนนิง่ ในอ ้อมกอด ใบหน ้าแดงเรือ ่ ด ้วยพิษไข ้ ภายใต ้เปลือกตาเปิ ดดูเวิง้ ว ้างไม่ ี่ าไปโรงพยาบาลให ้เร็วทีส รับรู ้สงิ่ รอบตัว เท่าทีน ่ างทําได ้คือเร่งให ้แท็กซพ ่ ด ุ ี งรองเท ้า พยาบาลรับตัวลูกไปแล ้ว ปล่อยให ้นางและกับสามีนั่งคอยนอกห ้องตรวจ เสย กระทบพืน ้ ของคนทีเ่ ดินผ่านไปมา และกลิน ่ ยาในห ้องทําให ้นางเวียนหัว ―เด็กอ่อน ก็ไม่สบายเป็ นธรรมดาแหละเธอ ―เขาตบหลังมือนางเบาๆเมือ ่ เห็นนางทําตา แดงๆ นางเองก็อยากให ้เป็ นอย่างนัน ้ แต่หมอเอาลูกไปนานเหลือเกิน นานจนอดคิดมากไม่ได ้ ี งฝี เท ้าคนสร่างซาลงแล ้วตอนทีพ เสย ่ ยาบาลเรียกตัว นายแพทย์พานางและสามีไปดู ลูก ในห ้องนัน ้ พยาบาลกําลังโยงสายนํ้ าเกลือสูร่ า่ งน ้อยซงึ่ นอนแบ็บโดยมีทอ ่ เล็กๆสอดจมูกชว่ ย หายใจ นายแพทย์วา่ อาการของเจ ้าหนูไม่สจะดี ู้ นัก ต ้องให ้อยูโ่ รงพยาบาลเพือ ่ ดูอาการ สองผัว เมียได ้แต่กลับบ ้านไปพร ้อมกับความกังวล ี งกรนของ สามีดังสมํา่ เสมอขณะทีน เสย ่ างเองกระวนกระวายจนนอนไม่หลับ นางพลิก ้ ซายพลิ กขวา ความรุม ่ ร ้อนใจฉุดนางจากทีน ่ อนไปจุดธูปไหว ้พระสงบใจ รอคอยผลการตรวจของ ลูกน ้อย ทัง้ ทีแ ่ อร์เย ้นออกอย่างนั น ้ ทว่าเหงือ ่ นางก็ผด ุ พร่างไปทัง้ ตัว หูออ ื้ ราวถูกอุดด ้วยดิน เหนียว หลังจากได ้ยินหมออธิบายอาการของลูก แต่ละคําเหมือนไม ้ทีก ่ ระหนํ่าโบยหัวใจหล่อน อย่างไร ้ความปรานี นายแพทย์พูดถึงของเหลวในศรี ษะกดทับก ้านสมอง และอะไรๆอีกหลายอย่างทีน ่ าง ไม่เข ้าใจ และไม่อยากจะได ้ยิน คงมีแต่สามีหล่อนทีร่ ับฟั งอย่างสงบ ―ทีจ ่ ริงแล ้วอาการนี้จะเกิดกับเด็ก ตัง้ แต่อยู่ในครรภ์แม่ ร่างกายสร ้างของเหลวมาก เกินไป ทําให ้กะโหลกใหญ่กว่าปกติ ทีเ่ รียกกันว่าเด็กหัวบาตร เมือ ่ คลอดเราก็สามารถผ่า ตัดเพือ ่ รักษาได ้...‖ นายแพทย์อธิบาย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 626

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

้ ―แต่กรณีลก ู ของคุณกลับแปลกทีไ่ ม่ปรากฏอาการภายนอก กว่าจะพบก็เกือบจะชาไป แล ้ว‖ ―แล ้ว...แล ้วลูกผมจะเป็ นอะไรมัย ้ ครับ‖ ―หอมเองก็ยังตอบไม่ได ้ เราเจาะของเหลวออกไปแล ้ว ทีเ่ หลือก็คงได ้แต่รอดูอาการ ี หาย ลูกคุณก็เป็ นเหมือนเด็กปกติคนอืน ถ ้าโชคดีสมองไม่เสย ่ ๆ‖ ชวี ต ิ ยังมีความหวัง นางจําได ้ ใครๆในละครก็ พูดแบบนี้เสมอ แต่ในความเป็ นจริงของ หล่อน ยังพอจะมีอะไรให ้หวังได ้หรือเปล่า ี ันสด ผ่านไปแล ้วเกือบขวบปี ต ้นไม ้ทีน ่ างปลูกไว ้ดูเล่นหน ้าบ ้านเริม ่ ให ้ดอกแล ้ว ทว่าสส ่ ชน ื่ หัวใจได ้เลย ลูกแมวเยีย สวยของมันไม่ทําให ้ชุม ่ มหน ้าทีข ่ อบรัว้ แล ้วเผ่นแผล็วหายไป ทัง้ ที่ เมือ ่ เดือนก่อนมันยังเป็ นเพียงลูกแมวตัวเล็กๆอยูแ ่ ท ้ๆ ตาใสๆซุกซนอยากรู ้อยากเห็นของมันทํา ให ้นางคิดถึงเจ ้าหมาน ้อย ทีแ ่ ม ้ว่าตัวจะเล็กแกรนกว่าเด็กอืน ่ รูปหัวจะใหญ่ผด ิ ตัวอยูบ ่ ้าง แต่ก็ แข็งแรงขึน ้ มาก ห่างหมอห่างโรงพยาบาลไม่ป่วยไข ้บ่อยๆเหมือนเมือ ่ ก่อน แต่ครัน ้ เมือ ่ ลูกดีขน ึ้ สามีของนางกลับเป็ นฝ่ ายเริม ่ เข ้าออกโรงหมอ โรคปอดทีเ่ กิดจาก การกรํางานในโรงหล่อพระมาเกือบทัง้ ชวี ต ิ เข ้ามากัดกินความ กํายํา ความกระฉั บกระเฉงจนแทบ ไม่เหลือรูปเค ้าของคนเดิม ชวั่ เวลาไม่กเี่ ดือนอาการก็ทรุดลงอย่างน่าใจหาย เงินทีส ่ ะสมมาหลายปี หมดไปกับการรักษา เงินชว่ ยเหลือจากโรงงานไม่ได ้ทํ าให ้ อาการไออย่างเอาเป็ นเอาตายของเขาบรรเทาลง ได ้เลย ครัง้ ใดที่ร่างผ่ายผอมไอจนตัวงอ ิ ธิไ์ ปด ้วยอีกคน หัวใจของนางก็แทบจะขาดวาย ดังว่าความเจ็บไข ้นั น ้ จะยึดนางเป็ นกรรมสท “คนเราต่างมีกรรมเป็ นทีต ่ ัง้ ด ้วยกันทัง้ นั น ้ แหละโยม‖ หลวงพ่อบอก นางนึกน ้อยใจ ั สงสยว่าเคยสร ้างเวรกรรมร ้ายแรงถึงเพียงนี้ ―โยมต ้องตัง้ สติให ้ดี ค่อยคิด ค่อยแก ้ปั ญหาไปนะ‖ นางประนมมือฟั ง สายตามองเลยทีป ่ ระตูโบสถ์ทเี่ ปิ ดกว ้าง พระพุทธรูปต่างปางต่าง ขนาดเรียงรายบนแท่นบูชาถัดจากพระประธานองค์ใหญ่ แสงไฟต ้องวงพระพักตร์แลผ่องกระจ่าง ั องค์หรอกระมังทีส นิง่ สงบขณะทีผ ่ ู ้คนจุดธูปเทียนก ้มลงกราบ ไหว ้ คงจะมีสก ่ ามีนางเคยทุม ่ เททัง้ ึ ใจกายหล่อขึน ้ มา พระเนตรทีห ่ ลุบตํ่าขององค์พระประธานดูราวเมินหมางไม่รับรู ้ทํ าให ้นางรู ้สก ี งยํา่ ระฆังกังวานแว่วกระทบหูมอ เหมือนเป็ นลูกทีถ ่ ก ู ละเลย เสย ื ทีป ่ ระนมแน่นของนางเผลอคลาย โดยไม่รู ้ตัว ี งไอปลุกนางขึน เสย ้ มากลางดึก เหลียวมองหาก็พบเขานั่ งหอบทีห ่ น ้าเปลลูก นางลุก ฝ่ าความมืดทรุดตัวลงลูบหลังทีไ่ หวโยน ี งเครือ หลังจากหยุดหอบ ―พีข ่ อโทษนะ‖ เขาเอ่ยเสย ―ขอโทษเรือ ่ งอะไรกันน่ะพี‖่ ―พีท ่ ําให ้เธอ ทําให ้ลูกต ้องลําบาก...‖ ่ นนํ้ าตาที่ ―เปล่าเลยพี่ ฉั นไม่ลําบากเลยสักนิด‖ นางโอบกอดเขาไว ้ แนบใบหน ้าซอ แผ่นหลังของเขา ตัง้ แต่ป่วยจนต ้องออกจากงาน นางรู ้ว่าเขาแทบไม่มจ ี ต ิ ใจจะสูช้ วี ต ิ ถึงเวลานี้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 627

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

นางต ้องทําหน ้าทีแ ่ ทนเขา ต ้องเข ้มแข็งเพือ ่ เขาแล ้ว กลิน ่ ดอกไม ้บูชาพระยังอวลมาจากหิง้ บูชา คําหลวงพ่อยังแว่วอยูใ่ นหู ―เรากลับบ ้านกันเถอะพี.่ ..ไปตัง้ ต ้นใหม่ทน ี่ ั่น‖ ขบวนรถไฟมุง่ ขึน ้ เหนือ นางวางลูกไว ้ข ้างตัวแล ้วนวดเฟ้ นแขนทีช ่ า ม่านฟ้ ามืดยังคํา ี ง ป่ านนี้พน รณไม่ขาดเสย ี่ ้องคงเริม ่ ไถเริม ่ หว่านกันแล ้ว ไม่นานท ้องทุ่งสเี ขียวจะปรากฏ พ่อแม่ ี งในจดหมายทีต ึ ราวปลา คงใจจดใจจ่อรอการกลับมาของนางกับลูก นํ้ าเสย ่ อบมาทํ าให ้นางรู ้สก ได ้นํ้ าใหม่ บ ้านคงเป็ นบ ้านหลังเดิมทีไ ่ ม่เคยเปลีย ่ นยังคงรอนางอยู่เสมอ นางหวังว่าอาการ ่ บริสท ุ ธิท ์ น ี่ ั่นจะชวยให ้ผัวรักพืน ้ ตัวได ้อย่างทีห ่ มอว่า ไว ้ ―เธอพาลูกกลับไปก่อนเถิด พีจ ่ ัดการเรือ ่ งทางนี้เรียบร ้อยแล ้วจะตามไป‖ เขาบอก นางในคืนนัน ้ แต่นางรู ้ดีวา่ เขายังอาลัยเมืองหลวงและเพือ ่ นฝูงอยู่ นางต ้องให ้เวลาเขาทําใจบ ้าง ในขาดเม็ดแล ้ว แสงสว่างเริม ่ ปรากฏทีข ่ อบฟ้ า นางหยิบกระติกนํ้ าร ้อนลงจากเตียงเดิน ี งกึงกัง ไปทีต ่ ู ้เสบียง หยาดฝนจับราวโหละและทางเดินระหว่างโบกีพ ้ ร่างพราวราวเม็ดเหงือ ่ เสย ี งลมกระโชกอู ้กระทบโสดเมือ และเสย ่ นางแก ้วเลยพ ้นประตู ร่างนางลอยคว ้างกลางความว่าง เปล่า นาทีนัน ้ นางคิดถึงลูก ึ เหงาอยูไ บ ้านหลังน ้อยทีไ่ ม่มล ี ก ู เมียดูวา่ งไปถนั ดใจ ชั่วข ้ามคืนเขาก็รู ้สก ่ ม่น ้อย อดใจ ่ นหนุ่มพร ้อมพรั่งกําลงกายอย่างเมือ หายไม่ได ้ทีต ่ ้องจากบ ้านหลังนีไ ้ ป แต่เวลานีเ้ ขาไม่ใชค ่ ก่อน แล ้ว เขาเคยไปบ ้านเมียอยูไ ่ ม่กค ี่ รัง้ แต่ทน ี่ ั น ้ ก็ดส ู งบ น่าอยู่ บางทีเขาอาจจะตัง้ โรงหล่อเล็กๆ สอนเด็กๆแถวนั น ้ ทํางาน พอให ้มีรายได ้เลีย ้ งลูกเมียได ้บ ้าง แรกๆคงจะเหงาเพราะแปลกทีท ่ าง ห่างเพือ ่ น แต่ไม่เป็ นไร ถึงจะขาดเพือ ่ นแต่เขายังมีลก ู กับเมีย คนสําคัญทีส ่ ด ุ ในชวี ต ิ ทีจ ่ ะอยูก ่ ับ เขาตลอดไป ั คน เขาเดินไปปากซอย คะเน ว่าคํา่ ๆแบบนีค ้ งหาใครคุยแก ้เหงาได ้สก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 628

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๖๑๗ เรือ ่ งสน

"มือซา้ ยทีห ่ ายไป" โดย โอม

ื กลับไปได ้ถึงสมัยกรุง บ้านพระคุม ้ เป็ น ชุมชนเก่าแก่ดัง้ เดิม มีประวัตค ิ วามเป็ นมาสบ ั ี ่ เดียวกับชาว บ ้านอืน ธนบุรี ในอดีตชาวบ ้านทีอ ่ าศยอยูแ ่ ถบบ ้านพระคุ ้มมีอาชพทํานาทําสวนเชน ่ ๆ ื่ เสย ี งให ้กับสวนย่านบ ้านพระคุ ้มคือ มะม่วง ซงึ่ ตัง้ อยู่บนบริเวณทีร่ าบลุ่มริมแม่นํ้า สงิ่ ทีส ่ ร ้างชอ ื่ ว่าเป็ นมะม่วงอกร่องทีม อกร่อง ซงึ่ ได ้ชอ ่ ก ี ลิน ่ หอมและรสชาติหวานแหลมทีส ่ ด ุ ่ งทอง ตกมาถึงในสมัยรัชกาลทีห ่ ้า เมือ ่ ชา่ งทองหลวงกลุม ่ หนึง่ ซงึ่ อาศัยอยูย ่ า่ นบ ้านชอ ้ ิ ได ้ริเริม ่ ตีทองคําเปลวออกขายแก่ประชาชนทั่วไป การใชทองคําเปลวในงานวิจต ิ รศลป์ ซงึ่ แต่ ิ ปะสําหรับชนชน ั ้ สูง จึงได ้แพร่กระจายสูส ่ ามัญชน เดิมเป็ นศล ในชว่ งนั น ้ เองมีชายหนุ่ มจากตระกูลชา่ งทองหลวงมาพบรั กกับหญิงสาวบ ้านพระคุ ้ม หนุ่มชา่ งทองตกลงปลงใจร่วมใชช้ วี ต ิ กับหญิงสาวบ ้านพระคุ ้ม เขาย ้ายภูมล ิ ําเนามาอยูท ่ บ ี่ ้านพระ คุ ้มและนํ าเอาภูมป ิ ั ญญาเก่าแก่ดงั ้ เดิมใน ด ้านการตีทองคําเปลวมาเผยแพร่ ชาวบ ้านบ ้านพระคุ ้ม ี มาตีทองคําเปลว จนถึงชว่ งปลายรัชกาลทีห หลายครอบครัวทยอยเปลีย ่ นอาชพ ่ ้า บ ้านพระคุ ้มก็ ื่ ว่าเป็ นหมูบ ได ้ชอ ่ ้านทีผ ่ ลิตทองคําเปลวคุณภาพดีไม่แพ ้บ ้าน ชา่ งทอง ใครผ่านไปผ่านมาจะได ้ ี ง ‗ตีกบ ยินเสย ุ ' ดังอยูต ่ ลอดวัน ้ ครัน ้ ถึงรัชกาลทีห ่ ก ชายหนุ่มจากบ ้านพระคุ ้มนายหนึง่ มีโอกาสรั บใชสนองเบื อ ้ งพระ ยุคลบาท จนได ้ดีเป็ นถึงพระยา เขากลับมาสร ้าง ‗วัดกตเทิตาวนาราม' ไว ้ทีบ ่ ้านเกิด หาก ชาวบ ้านพร ้อมใจกันเรียกง่ายๆ ว่าวัดเจ ้าคุณ ฝี มือชา่ งทองทีป ่ รากฏอยูภ ่ ายในอุโบสถวัดเจ ้าคุณเป็ นเอกไม่แพ ้ใคร ทองคําเปลวทีใ่ ช ้ ในการเขีย นลายรดนํ้ า ทุก แผ่น ได ้มาจากนํ้ า พั ก นํ้ า แรงของชาว บ ้านพระคุ ้ม นั บ เป็ นความ ิ หน ้าชูตาของบ ้านพระคุ ้ม ภาคภูมใิ จและเป็ นสงิ่ เชด

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 629

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี ชวี ต ท่านเจ ้าคุณยังหวังใจว่าจะสร ้างโรงเรียนให ้แก่ลก ู หลานทีบ ่ ้านเกิด แต่ท่านเสย ิ ลง ก่อนจะได ้ทําตามทีต ่ งั ้ ใจไว ้ ในชว่ งสงครามโลกครัง้ ทีส ่ อง เมือ ่ ปี พท ุ ธศักราช ๒๔๘๔ บ ้านพระคุ ้มอยูใ่ นบริเวณทีถ ่ ูก ทิง้ ระเบิดทําลายล ้าง ชาวบ ้านไม่อาจทนกับการถูกคุกคามและสภาพหวาดผวา จึงค่อยๆพากัน ่ ง อพยพไปอยูห ทิง้ บ ้านชอ ่ ัวเมือง จนบ ้านพระคุ ้มแทบจะกลายเป็ นหมูบ ่ ้านร ้าง เมือ ่ สงครามโลกฯ สงบ ชาวบ ้านบ ้านพระคุ ้มจึงอพยพกลับเข ้ามายังถิน ่ ฐานเดิม แต่ ี ของชาวบ ้านได ้เปลีย ี ตีทองคําเปลวแบบ ลักษณะการประกอบอาชพ ่ นไป แทนการประกอบอาชพ ี เดียวกันทัง้ ย่าน ก็เริม ่ มีความหลากหลายในการประกอบอาชพขึน ้ ภายในหมูบ ่ ้าน เหลืออยูเ่ พียง ี ตีทองคําเปลวขาย สองสามครอบครัวเท่านัน ้ ทีย ่ ังคงประกอบอาชพ ื เชอ ื้ สายตระกูลของท่านเจ ้าคุณฯ เองก็ ย ้ายกลับเข ้ามาเชน ่ เดียวกั บ ลูกหลานผู ้ส บ ชาวบ ้านคนอืน ่ ๆ พร ้อมกับสานต่อความตัง้ ใจของบรรพบุรุษ โดยก่อตัง้ โรงเรียนวัดเจ ้าคุณ ขึน ้ ใน ั ปี พท ุ ธศกราช ๒๕๐๐ ห่างจากการสร ้างวัดราวครึง่ ศตวรรษ ึ ษาอืน โรงเรียนวัดเจ ้าคุณดูไปก็ไม่แตกต่างจากโรงเรียนระดับประถมศก ่ ๆ หากสงิ่ หนึง่ ในโรงเรียนวัดเจ ้าคุณทีป ่ ระทั บอยูใ่ นความทรงจํ าของนั กเรียนทุกคน ซงึ่ โรงเรียนอืน ่ ๆไม่ม ี คือ รูปปั ้นขนาดเท่าตัวจริงของท่านเจ ้าคุณฯ ผู ้สร ้างวัดกตเวทิตาวนาราม ผู ้ เป็ นบรรพบุรษ ุ ของผู ้ก่อตัง้ โรงเรียนวัดเจ ้าคุณ ซงึ่ เห็นได ้ทันทีทก ี่ ้าวเข ้ามาในเขตโรงเรียน ความพิเศษอย่างหนึง่ ของรูปปั ้นท่านเจ ้าคุณฯ อันกลายเป็ นทีม ่ าของเรือ ่ งเล่าประหลาด ้ คือ มือซายของรู ปปั ้นท่านเจ ้าคุณนั น ้ ขาดเสมอข ้อ เมือ ่ แรกเริม ่ สร ้างรูปจําลองของท่านเจ ้าคุณฯ ลูกชายคนโตของท่านเจ ้าคุณคิดจะนํ าไป ตัง้ ไว ้ในบริเวณวัดเพือ ่ เป็ นอนุสรณ์ รูปปั ้นของท่านเจ ้าคุณฯ ในขณะนัน ้ ยังมีสภาพสมบูรณ์ จําลอง ้ ลักษณะของท่านขณะแต่งกายด ้วยชุดราชประแตน มือขวาถือไว ้เท ้า มือซายทิ ง้ อยูข ่ ้างตัว ยังไม่ทันจะทํ าพิธบ ี ูชาบวงสรวงให ้ถูกต ้องตามแบบอย่าง สงครามโลกครัง้ ทีส ่ องก็ ี ก่อนรูปปั ้นของท่านเจ ้าคุณฯ จึงถูกตัง้ ทิง้ ไว ้ข ้างวัดโดยไม่ได ้รับการดูแล แม ้จน ระเบิดขึน ้ เสย ิ้ สุดลง กว่าลูกหลานของท่านเจ ้าคุณฯ จะกลับมาบูรณะบ ้านเดิม กว่าจะกลับ สงครามโลกฯ สน เข ้ามาอยูอ ่ าศัย เวลาก็ผา่ นไปหลายปี เมือ ่ กลับเข ้ามาอยูอ ่ าศัยทีบ ่ ้านเดิมอีกครัง้ ลูกหลานของท่านเจ ้าคุณก็คด ิ ถึงเรือ ่ งการ สร ้างโรงเรียนตามทีท ่ ่านเจ ้าคุณฯเคย ปรารภไว ้ เลยมีคนคิดถึงรูปปั ้นของท่านเจ ้าคุณฯ ทีไ่ ด ้ทํา ้ ทิง้ ไว ้ เมือ ่ ตามไปดูก็พบว่ารูปปั ้นของท่านยังตัง้ ทิง้ อยูท ่ เี่ ดิม แต่มอ ื ซายของรู ปปั ้นตัง้ แต่สว่ นข ้อ ขาดหายไป ้ น ทีน ่ ่าประหลาดคือรอยขาดราบเรียบราวกับใครใชวั้ ตถุคากริบตัดมือซายนั ้ ออกไป ลูกหลานของท่านเจ ้าคุณนํ ารูปปั ้นกลับมาเก็บไว ้ทีบ ่ ้าน รอจนสร ้างโรงเรียนเสร็จ จึงได ้ นํ ารูปปั ้นไปตัง้ ไว ้หน ้าโรงเรียนเพือ ่ แสดงกตเวทิตา ้ รู ป ปั ้น ขนาดเท่ าคนจริง ยืนอยู่ห น า้ โรงเรีย น มือ ซ ายขาดหายไป สะดุด ตาทุก คน ่ มแซมให ้รูปปั ้นกลับคืน บุคคลภายนอกทีพ ่ บเห็นอาจจะตัง้ คําถามว่า ทํ าไมถึงไม่มผ ี ู ้ใดคิดซอ สภาพดีดังเดิม หากแต่ชาวบ ้านชุมชนบ ้านพระคุ ้มทุกกคนรู ้ดีวา่

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 630

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

้ ―ท่านมาเข ้าฝั น สงั่ ห ้ามไว ้เป็ นคําขาดว่าไม่ให ้ต่อมือซายขึ น ้ มาใหม่‖ จากคํากล่าวทีผ ่ ู ้ถ่ายทอดอ ้างว่าได ้ยินมาจากลูกหลานของท่านเจ ้าคุณฯ ทํ าให ้เกิด เรือ ่ งเล่าประหลาดชวนขนหัวลุก ชาวบ ้านชุมชนพระคุ ้มพูดกันปากต่อปากว่า ใครก็ตามทีบ ่ ังเอิญมีเหตุให ้ต ้องอยู่ใน ี ง โรงเรียนวัดเจ ้าคุณในยามวิกาล ต่างเคยได ้ยินเสย ต็อก ต็อก ต็อก ี งคล ้ายวัตถุบางอย่างกระทบกับพืน เสย ้ เป็ นจังหวะอย่างสมํา่ เสมอ เมือ ่ เหลียวหาทีม ่ า ก็ ี ี จะเห็นร่างของบุรุษในชุดราชประแตนกําลังเดินหันหลังให ้ เสยงทีไ่ ด ้ยินคือเสยงไม ้เท ้ากระทบ กับพืน ้ ้ ื่ งชา้ แขนซายซ งึ่ สว่ นมือขาดหายไป แกว่งไป มาตามจังหวะอย่างเชอ หากคนนัน ้ อยูใ่ นตําแหน่งทีส ่ ามารถมองเห็นทีต ่ ัง้ ของรูปปั ้นท่านเจ ้าคุณฯ ก็จะพบว่ารูป ี แล ้ว ปั ้นท่านเจ ้าคุณฯ ได ้อันตรธานหายไปเสย ―ท่านกําลังเดินตรวจโรงเรียน‖ ื่ ว่าอย่างนัน บางคนเชอ ้ ในขณะทีบ ่ างคนกลับบอกว่า ้ ―ท่านกําลังเดินหามือซายที ห ่ ายไป‖ ท่านเจ ้าคุณฯ จะเดินรอบโรงเรียนด ้วยเหตุใดก็ตามที แต่ไม่มช ี าวบ ้านชุมชนบ ้านพระ คุ ้มคนใดอยากพบกับท่าน โรงเรียนวัดเจ ้าคุณหลังเวลาโพล ้เพล ้ไปแล ้วจึงตกอยูใ่ นสภาพเงียบ สงัด ้ คํา่ รํ่าลืออีกกระแสหนึง่ เกิดขึน ้ ในหมูเ่ ด็กนั กเรียน กลับไปเกีย ่ วข ้องกับมือซายของท่ าน เจ ้าคุณฯ แทน ้ มีเด็กนั กเรียนหลายคนอ ้างว่าเคยเห็ นมือซายของท่ านเจ ้าคุณฯ คืบคลานอยูต ่ ามจุด ต่างๆ ภายในโรงเรียน ื่ กันว่ามือซายของท่ ้ พวกเด็กๆ เชอ านเจ ้าคุณฯ กําลังพยายามตามหาเจ ้าของ การที่ ้ ้ ท่านเจ ้าคุณฯ และมือซายหากั นไม่พบนั น ้ เด็กๆให ้คําอธิบายว่าเพราะมือซายของท่ านนั น ้ ถูกตัด ออกไป ด ้วยมีดอาคมของศัตรูคอ ู่ าฆาต ศัตรูทต ี่ ้องการทรมานวิญญาณของท่านไม่ให ้มีโอกาสได ้ไปผุดไปเกิด ้ ดูเหมือน มือซายของท่ านเจ ้าคุณฯ จะแสดงปฏิหาริยไ์ ด ้มากกว่าตัวท่านเจ ้าคุณ เด็กทีเ่ ผลอหลับในห ้องเรียนมักถูกมือลึกลับเขกหัว เด็กทีพ ่ ด ู ล ้อเล่นเกีย ่ วกับรูปปั ้นของท่านเจ ้าคุณฯ จะถูกตบปากด ้วยมือลึกลับ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 631

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เด็ กทีซ ่ ก ุ ซนแอบปื นต ้นมะม่วงซงึ่ ขึน ้ อยู่ใกล ้รูปปั ้น จะถูกผลักตกลงมาจากต ้นมะม่วง เพราะปี นขึน ้ ไปคํ้าศรี ษะของท่านเจ ้าคุณฯ ชาวชุมชนบ ้านพระคุ ้มทุกคนจึงทัง้ เคารพทัง้ เกรงกลัวท่านเจ ้าคุณฯ ี ตีทองคําเปลว ครอบคร ัวของ เด็กชายเปลวทองเป็ นครอบครัวสุดท ้ายทีย ่ ังคงยึดอาชพ ิ้ สุดลงแค่ทพ ขาย แต่มันคงจะสน ี ่อของเด็กชายเปลวทอง เพราะเด็กชายเปลวทองนั น ้ หมายมั่น อยู่ในใจลึกๆว่า เขาจะต ้องเรียนให ้สูงจนจบปริญญา เพือ ่ หางานดีๆ สบายๆ ได ้เงินเดือนสูงๆ ื ทอดอาชพ ี การตีทองคําเปลวอันเป็ นงานทีเ่ หน็ ดเหนื่อยแสนสาหัส พ่อต ้องกระหนํ่า แทนการสบ ้ ค ้อนไม่รู ้กีค ่ รัง้ กว่าจะได ้ทองคําแผ่นบาง แม่ต ้องนั่ งหลังขดหลังแข็งใชคมไม ้รวกตัดแผ่นทองห่อ ด ้วยกระดาษฟาง ทีส ่ ด ุ ของความใฝ่ ฝั นสําหรับเด็กชายคือการย ้ายออกไปจากชุมชนเล็กๆ ทีเ่ ริม ่ แออัดยัด เยียดด ้วยประชากร สภาพบ ้านเรือนเก่าครํ่าโบรํ่าโบราณดูไม่เจริญหูเจริญตา ่ เดียวกับเด็กคนอืน เชน ่ ในชุมชนบ ้านพระคุ ้ม เด็กชายเปลวทองเรียนทีโ่ รงเรียนวัดเจ ้า คุณ และรู ้เรือ ่ งราวคําเล่าลือเกีย ่ วกับรูปปั ้นของท่านเจ ้าคุณเป็ นอย่างดี ื่ เรือ ทว่าเขาไม่เชอ ่ งเหล่านัน ้ เลยแม ้แต่น ้อยนิด ื ―มึงก็แน่แต่ปากล่ะว ้า ไอ ้เปลว เอาอย่างนี้ เรามาพนั นกันดีกว่า เย็นนี้กจ ู ะทิง้ หนั งสอ เรียนเล่มนีไ ้ ว ้‖ ื ในมือให ้ทุกคนทีล เด็กชายพนมชูหนังสอ ่ ้อมวงคุยกันอยู่ ชว่ ยดูเป็ นพยาน ื นีไ ―ถ ้ามึงแน่จริง มึงต ้องแวะมาเอาหนั งสอ ่ ปคืนให ้กูทบ ี่ ้านภายในคืนนี‖้ ―ถ ้ากูทําได ้แล ้วมึงจะให ้อะไรกู‖ เด็กชายเปลวทองตอบด ้วยท่าทางปราศจากความหวาดหวัน ่ ―กูจะเลีย ้ งบะหมีห ่ มูแดงของเจ๊กข่วย‖ คําว่าบะหมีห ่ มูแดงของเจ๊กข่วยทําให ้เด็กชายเปลวทองตอบรับคําท ้าโดยไม่ลังเล ื่ เรือ ถึงจะไม่เชอ ่ งเล่าเกีย ่ วกับท่านเจ ้าคุณฯ แต่การเดินเข ้ามาโรงเรียนในยามวิกาลก็ ึ หวาดหวาได ้ สามารถทําให ้คนทีใ่ จกล ้าทีส ่ ด ุ รู ้สก ึ อึดอัด การเข ้าไปหยิบหนั งสอ ื ทีเ่ พือ ความวังเวงรอบกายบีบให ้เด็กชายเปลวทองรู ้สก ่ น ของเขาทิง้ ไว ้ในห ้องเรียนไม่ใชเ่ รือ ่ งยาก เขารู ้ดีวา่ หลังเลิกเรียนหน ้าต่างของห ้องเรียนทุกห ้อง ั ขอลงกลอน ปิ ดและลงกลอนไว ้เรียบ ร ้อย สว่ นประตูห ้องเรียนเพียงแต่งับไว ้ไม่ได ้สบ ชาวบ ้านชุมชนบ ้านพระคุ ้มไม่เพียงแต่มั่นใจว่าไม่มใี ครกล ้าล่วงลํ้าเข ้าไปใน โรงเรียน ั คนใจกล ้าพอจะรุกลํ้าเข ้าไป ตามห ้องเรียนต่างๆก็ไม่ได ้มีสงิ่ ของมีคา่ ใด ในยามคํา่ ถึงจะมีใครสก ให ้หยิบฉวยได ้มากนัก เด็ ก ชายเปลวทองแอบหยิบไฟฉายของพ่อ มาใช ้ เขาฉายไฟกราดไปตามระเบีย ง ทางเดิน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 632

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ทํ าไมทางเดินทีเ่ ขาเดินไปเดินมาหรือวิง่ เล่นอยูท ่ ุกวัน จนคิดว่าหลับตาเดินยังได ้ ดู ้ ่ งนํ า กลัวจะสะดุด แปลกไป แต่ละย่างก ้าวขาดความมั่นใจ ต ้องใชไฟฉายช ว่ ยสอ ต็อก ต็อก ต็อก ี งไม ้เท ้ากระทบพืน ี งทีเ่ กิดขึน เสย ้ ดังแผ่วจนคล ้ายกับเป็ นเสย ้ จากอุปาทานมากกว่า ้ แม ้ขนบนท่อนแขนทุกเสนจะลุ กซู่ แต่เด็กชายเปลวทองยังคงปลอบตัวเองว่า ―ไอ ้พนมมันต ้องชวนคนอืน ่ มาชว่ ยหลอกให ้เรากลัวเป็ นแน่‖ ี งทันที เด็กชายหันไฟฉายไปทางต ้นเสย ่ งกระทบกับร่างๆหนึง่ ทัง้ ใบหน ้า รูปร่าง การแต่งกาย ในลําแสงของไฟฉาย ดวงไฟสอ ื่ วัน คุ ้นตาเป็ นอย่างยิง่ เพราะเห็นกันอยูท ่ ก ุ เมือ ่ เชอ ท่านเจ ้าคุณฯ กําลังยืนจ ้องเขม็งมาทีเ่ ขา เลย

ึ อยากเป็ นลมหมดสติให ้รู ้แล ้วรู ้รอดไป เมือ ่ ตาของเขาสบกับดวงตาของอีกฝ่ าย เขารู ้สก ดวงตาว่างเปล่า ไม่มแ ี ก ้วตาของท่านเจ ้าคุณภายใต ้แสงไฟ ดูน่าสะพรึงกลัว แต่เด็กชายยังยืนหยัดอยูไ่ ด ้ จนเขานึกแปลกใจตนเอง ―ใกล ้เวลาแล ้ว‖ ี งนัน ่ ข เสย ้ แผ่วขึน ้ ทีก ่ ลางใจไม่ใชท ี่ ้างหู พูดจบมือขวาทีถ ่ อ ื ไม ้เท ้าอยูก ่ ็ ยน ื่ ไปข ้างหน ้า ี งไม ้เท ้ากระทบพืน ต็อก เสย ้ ื มาข ้างหน ้า เท ้าขวาสบ ้ ั เจนต่อสายตา แขนซายไกวให ้เห็นข ้อมือทีก ่ ด ุ ด ้วนปรากฏชด มาถึงวินาที ความหวาดกลัวของเด็กชายขมึงตึงถึงทีส ่ ด ุ แสงไฟฉายดับวูบไปพร ้อมกับสติ

ไม่มใี คร รู ้ว่าเกิดอะไรขึน ้ กับเด็กชาเปลวทอง แต่ขา่ วการพบร่างของเด็กชายนอนควํา่ ิ้ สติอยูใ่ นโรงเรียนวัดเจ ้าคุณแพร่ สะพัดไปอย่างรวดเร็ว ข่าวดังกล่าวชว่ ยกระพือโหมความ สน ื่ ในอิทธิฤทธิข เชอ ์ องรูปปั ้นท่านเจ ้าคุณฯ แก่ชาวชุมชนบ ้านพระคุ ้ม

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 633

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

นายต่อนผู ้เป็ นพ่อนํ าดอกไม ้ธูปเทียนไปขอขมาทีร่ ูปปั ้นท่านเจ ้าคุณฯ ตามคําแนะนํ า ของเพือ ่ นบ ้านแล ้วกลับมาดูอาการของลูกชาย นายต่อนตัง้ ใจว่าถ ้าลูกชายยังคงนอนไม่ได ้สติอยู่ อย่างนี้ วันรุง่ ขึน ้ เขาจะพาลูกชายไปให ้หมอทีโ่ รงพยาบาลตรวจ ี งรํ่าร ้องทัง้ ทีด ตกบ่ายเด็กชายมีอาการดิน ้ รนกระสับกระสา่ ย เขาสง่ เสย ่ วงตาทัง้ สองยัง ปิ ดสนิทอยู่ ―พ่อ...ชว่ ยด ้วย...พ่อ...ชว่ ยด ้วย‖ ทั ง้ นายต่อ นและนางโยงพยายามเขย่าตัว เรีย กให ้ลูก ชายคืนสติ แต่เด็ก ชายไม่ ี งลง นอนนิง่ สนิทอีกครัง้ ตอบสนอง เขารํ่าร ้องซํ้าๆอยูห ่ ลายครัง้ ก่อนจะเงียบเสย นายต่อนและนางโยงได ้แต่มองหน ้ากันไม่รู ้จะทําอย่างไรดี ึ เหมือนมีมอ ื ก ตืน นายต่อนเพิง่ ผล็อยหลับไป เขารู ้สก ื มาจับทีห ่ ัวไหล่ จึงสะดุ ้งเฮอ ่ ขึน ้ ลูกชายนั่ งอยูต ่ อ ่ หน ้า ไม่แสดงว่ามีอาการเจ็บป่ วยหรืออ่อนเพลีย เด็กชายดูปกติดท ี ุก อย่าง มีเพียงแววตาฉายความร ้อนรน ―พ่อ พ่อต ้องชว่ ยด ้วยนะ‖ ―จะให ้พ่อชว่ ยอะไร เปลว‖ ี งสน ั่ เขายังรู ้สก ึ งุนงงจากการตืน นายต่อนพูดเสย ่ ขึน ้ อย่างกะทันหัน ―ท่านเจ ้าคุณฯ บอกให ้พ่อไปขุดทีโ่ คนต ้นมะม่วงใกล ้รูปปั ้นของท่าน พ่อต ้องรีบไปขุด นะ พวกเราเหลือเวลาอีกไม่มากแล ้ว‖ สงิ่ ทีเ่ กิดขึน ้ ต่อมาดูวน ุ่ วายสับสน เมือ ่ มานึกย ้อนในภายหลัง นายต่อนเองก็ไม่แน่ใจว่า สงิ่ ใดเป็ นความจริงสงิ่ ใดเป็ นความฝั น ลูกชายของเขาลุกขึน ้ มาปลุกเขาจริงๆ หรือเขาฝั นไปเอง ั เจน เขาออกจากบ ้านไปอย่างไร ลงมืดขุดทีโ่ คนต ้นมะม่วงได ้อย่างไร เขาจําได ้ไม่ชด ั เจนแน่นอนในความทรงจํา ซงึ่ เมือ ึ เสย ี ววาบอยู่ สงิ่ ทีช ่ ด ่ นึกย ้อนกลับไปคราวใดก็ให ้รู ้สก ี งของจอบในมือกระทบเข ้ากับโลหะเสย ี งดังก ้องกังวานในรัตติกาลประหลาด ไม่วาย คือเสย ้ ภายใต ้แสงตะเกียงเจ ้าพายุ ทีก ่ ้นหลุมโคนต ้นมะม่วง นายต่อนได ้เห็นมือซายของท่ าน เจ ้าคุณฯ ทีห ่ ายไปอย่างเป็ นปริศนา ้ มือซายของท่ านเจ ้าคุณฯ ถูกฝั งอยูใ่ ต ้โคนต ้นมะม่วง ้ ่ องสงิ่ เดียวทีฝ ทว่ามือข ้างซายที ห ่ ายไปขอบท่านเจ ้าคุณไม่ใชข ่ ั งอยู่ ึ ใจอยูบ ้ นายต่อนอาจรู ้สก ่ ้างทีข ่ ด ุ พบมือข ้างซายของท่ านเจ ้าคุณ อยู่

ี วสันหลังวาบ คือลูกระเบิดขนาดยักษ์ ทม แต่สงิ่ ทีท ่ ํ าให ้เขาเสย ี่ อ ื ข ้างนั น ้ สอดเข ้าไปขัด

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 634

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เด็ กชายเปลวทองไม่ ใสใ่ จว่าจะเกิดอะไรขึน ้ ต่อจากนั น ้ เขารู ้แต่วา่ ลูกระเบิดสมัย สงครามโลกครัง้ ทีส ่ อง ซงึ่ พ่อของเขาเป็ นคนขุดพบถูกขนย ้ายออกไปจากชุมชนบ ้านพระคุ ้ม อย่างรวดเร็ว เด็กชายไม่แม ้แต่จะสนใจว่ากลุม ่ คนเหล่านั น ้ มาจากหน่วยราชการใด สงิ่ ทีต ่ ด ิ ค ้าง ้ ในใจมีอยูเ่ พียงเรือ ่ งเดียวคือ เหตุใดกลุม ่ คนเหล่านั น ้ จึงไม่สง่ มือซายของท่ านเจ ้าคุณฯ ทีข ่ นติด ไปกับลูกระเบิดกลับคืนมา หลั งจากเหตุก ารณ์ในคราวนั ้น ชาวบ ้านทั ง้ ในชุม ชนบ ้านพระคุ ้มและจากชุม ชน ใกล ้เคียงพากันนํ าดอกไม ้รูปเทียนมา บูชารูปปั ้นของท่านเจ ้าคุณฯ เพราะทึง่ ในปาฏิหาริยท ์ ท ี่ ่าน สามารถสะกดลูกระเบิดไว ้ได ้ พวกชาวบ ้านต่างพากันกราบไหม ้อ ้อนวอน หวังพึง่ พาอํานาจของ ้ ท่านเพือ ่ ชว่ ยให ้พวกเขาสมความปรารถนา บริเวณรอยตัดบนข ้อมือซายถู กทองคําเปลวปิ ดทั บ จนหนาพูน มีเพียงเด็กชายเปลวทองทีร่ ู ้ดีวา่ เวลาของท่านเจ ้าคุณฯ ในสัมปรายภพหมดลงแล ้ว ท่านคงไม่สามารถดลบันดาลความปรารถนาของผู ้มากราบไหว ้อ ้อนวอนให ้เป็ นจริงได ้ ต ้องขอบใจคําท ้าทายของพนมเพือ ่ นรัก ทีท ่ ําให ้เขาต ้องไปโรงเรียนในคืนนั น ้ และได ้ ั คน เพือ พบกับท่านเจ ้าคุณฯ ซงึ่ กําลังต ้องการติดต่อกับใครสก ่ หาทางกู ้ลูกระเบิดตัวปั ญหาขึน ้ มา ก่อนทีท ่ า่ นจะจากไป ิ้ ชพ ี เมือ ่ ยังมีชวี ต ิ อยูท ่ า่ นเจ ้าคุณฯ ได ้ชว่ ยสร ้างความเจริญให ้กับบ ้านพระคุ ้ม ครัน ้ เมือ ่ สน ้ ไปแล ้ว ท่านยังสละมือซายปกป้ องชุมชนแห่งนีไ ้ ว ้ ไม่ให ้ถูกทําลายด ้วยแรงระเบิด ความรักในถิน ่ ทีท ่ า่ นเจ ้าคุณฯ แสดงให ้เขาเห็น ทําให ้เด็กชายเปลวทองเริมหัน กลับมา ึ ทีเ่ ปลีย มองชุมชนบ ้านพระคุ ้มด ้วยสายตาและความ รู ้สก ่ นไป งานตีทองคําเปลวของพ่อทีเ่ ขาเคยมองอย่างไม่ชอบใจ เขากลับเริม ่ เห็นว่ามันเป็ นงาน ี ทีช ื สานสายสัมพันธ์จากอดีตให ้เกาะ เกีย อาชพ ่ ว่ ยสบ ่ วไว ้กับปั จจุบัน ทีส ่ ําคัญป้ านิดหัวใสมารับ ทองคําเปลงของพ่อไปขายให ้กับพวกทีม ่ าสักการบูชารูป ปั ้นท่านเจ ้าคุณ ป้ านิดทําตรายางเป็ น รูปท่านเจ ้าคุณมาประทับลงบนกระดาษห่อทองคําเปลว โฆษณาว่าเป็ นทองคําเปลวทีต ่ โี ดยคนที่ ้ ้ ื ขุดพบมือซายของท่านเจ ้าคุณ ขายแพงเท่าไรคนก็ แย่งกั นซอ จนทํ าขายไม่ทัน ทํ าให ้พ่อ มี รายได ้ดีขน ึ้ ื สอดงานตีทองคํ าเปลวของพ่อได ้ เด็ก ชายเปลวทองยั งไม่แน่ใจว่า จะสามารถสบ หรือไม่ แต่เขาตัง้ ใจว่าจะใชมื้ อสองข ้างนีน ้ ํ าความเจริญมาสูชม ุ ชนของตน ้ แม ้จะรู ้ว่ามือทัง้ สองของเขาอาจเทียบไม่ได ้แม ้กับมือซายข ้างเดียวของท่านเจ ้าคุณ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 635

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๖๒๐ เรือ ่ งสน

ี งขลุย ้ ังมีเสย "คืนนีย ่ " โดย มาตา ณ ภูจ ันทร์

ี งขลุ่ย ส ่งเส ย ี งแว่ว กั ง วานทั่ ว ท ้องทุ่ งริม ฝั่ งคลอง ฉน ั รอคอยคํ่าคืนนี้ จะได ้ยิน เส ย เหมือนอย่างเคยได ้ยินเสมอ เมือ ่ หลายดีผา่ นมา ี งขลุย ฉั นจะมีความสุขใจ เมือ ่ นอนฟั งเสย ่ รอบกายมีไออุน ่ ด ้วยแสงไฟจากกองฟื น นอน ึ ตัวตืน มองดาวทีแ ่ สงพราวเกลือ ่ นฟ้ า หลับครึม ้ ฝั นใต ้เพิงชายคาบนลานทราย กว่าจะรู ้สก ่ เมือ ่ แสงแรกของตะวันแย ้มขอบฟ้ า ี งขลุย คํ่าคืนนี้ฉันชวนจุกมาเป็ นเพือ ่ น หลังจากชว่ ยกันก่อกองไฟไม่นานเสย ่ เริม ่ ดังขึน ้ แว่วลอยลมมา ―น ้าแพนเป่ าขลุย ่ แล ้ว‖ ฉั นบอก ―ได ้ยินแล ้ว‖ จุกตอบ ―น ้าแพนแกเอาแต่เป่ าขลุย ่ ไม่เคยเห็นไปคุยกับน ้านุ่นเลย‖ ฉั นว่า ื เรียนนั่ นแหละ‖ ―จุกว่าฉั นหัวเราะ ―เหมือนพระอภัยมณีเป่ าปี่ ในหนั งสอ ―น ้านุ่นฟั งไม่รู ้เลยว่าเพลงอะไร? เราก็ฟังไม่รู ้เรือ ่ ง แต่ชอบฟั งมาก‖ ฉั นบอก ―เขาว่าลุงเฒ่าเป็ นคนสอนให ้น่าแพนเป่ าขลุย ่ ลุงเฒ่าเคยอยูว่ งหนั งตะลุงตอนนี้ ไปอยู่ ไหนก็ไม่รู ้ แกชอบเร่รอ ่ นอยูไ่ ม่เป็ นทีไ่ ม่เป็ นทาง‖ จุกเล่า

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 636

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี งขลุย ―คืนนีถ ้ ้าเสย ่ ดังไม่นานนั ก น ้าแพนคงจะไปตัดยาง‖ จุกสงั เกต ื่ ชมพลางเอนตัวลงนอนฟั งเสย ี ง ―น ้าแกขยัน ขนาดเป่ าขลุย ่ ยังเป่ าเกือบทุกคืน ‖ ฉั นชน ขลุย ่ และครุน ่ คิดถึงเรือ ่ งราวของน ้าแพน ี ทําสวนยาวพาราเป็ นลูกคนโต น ้าแพนเป็ นชายหนุ่มอายุเกือบ ๓๐ ปี ครอบครัวมีอาชพ ้ ของลุงเขียนและป้ าจันทร์ คํ่าคืนยามดึกน ้าแพนจะใชตะเกี ยงแก๊สเป็ นแสงสว่างนํ าทาง กรีดยาง ี ให ้น ้องๆได ้เรียนหนั งสอ ื เป็ นคนไม่คอ หาราบนทีร่ าบเชงิ เขา เอารายได ้ให ้พ่อแม่สง่ เสย ่ ยพูดนิสัย เงียบสงบ ทัง้ ครอบครัวล ้วนเป็ นคนดีมน ี ํ้ าใจ ชอบชว่ ยเหลือเพือ ่ นบ ้านเป็ นประจํ า เวลามีงานบวช งานแต่งงาน งานศพ และงานวัด เรามักจะเห็นน ้าแพน นั่ งบนกระต่ายขูดมะพร ้าว คราวละเต็ม กะละมังอกผึง่ ผาย แขนเต็มไปด ้วยกล ้ามเนือ ้ ใบหน ้าคมเข ้มตามแบบชาวสวน น ้านุ่นเป็ นหญิงสาวอายุประมาณ ๒๐ ปี ไว ้ผมยาวร่างสูงโปร่งผิวดําแดงครอบครัวทํ า สวนเงาะโรงเรียน รํ่าเรียนสูงถึงวิทยาลัยครูสรุ าษฎร์ธานี นั บว่าเป็ นหญิงสาวแห่งหมูบ ่ ้าน ทีไ่ ด ้ไป ิ เรียนสูงถึงในจังหวัดในสมัยนัน ้ และเป็ นทีเ่ ชดหน ้าชูตาของพ่อแม่ แทนทีจ ่ ะมาตรากตรํางานสวน เหมือนหญิงสาวสว่ นใหญ่ของหมูบ ่ ้าน ึ ษา ช ่า งเด่น เป็ นสง่า กระโปร่ งดํ า เส อ ื้ เช ต ิ้ ส ข ี าวมี ยามอยู่ใ นเครื่อ งแบบนั ก ศ ก เครือ ่ งหมายวิทยาลัย และกระดุมเข็มกกลัดสเี งินวาววับ เป็ นหญิงสาวทีห ่ นุ่มๆต่างชายตามอง แต่น ้อยคนนักจะกล ้าหมายปอง ฉั นเคยได ้ยินใครๆพูดว่า น ้านุ่นก็คอ ื ดอกฟ้ า หลายคนไม่กล ้าหมายปอง ขณะนั น ้ การ เรียนทีว่ ท ิ ยาลัยครู ถือว่าได ้พอดู หลายคนคิดว่าคงจะยากนั กทีจ ่ ะเหลียวมามอง หนุ่มชาวสวน หมูบ ่ ้านเดียวกัน แต่จริงๆแล ้ว น ้านุ่นเป็ นคนดี จิตใจดี คิว้ เรียวสวย ปากยิม ้ แย ้ม ยามหัวเราะเห็นฟั นขาว สะอาดเต็มปาก ผิดกับป้ ามาลีกน ิ หมากปากแดงแจ๋เห็นฟั นดําทุกวัน วาจานั น ้ ชา่ งไพเราะ คําพูด รืน ่ หูเป็ นเสน่หย ์ งิ่ นัก บ้านน ้า นุ่นเป็ นเรือนไม ้ยกพืน ้ สูง มีใต ้ถุนเรือน วางแคร่เป็ นทีน ่ ั่ งพักผ่อน รอบบ ้านเรียง รายด ้วยต ้นเงาะโรงเรียน ยืนแผ่เงาร่มรืน ่ อยู่ใต ้ลมร ้อน เมือ ่ ฉั นกับจุกไปถึง น ้านุ่นกําลังเดินลง บันไดเรือนพอดี ี งดังนะ‖ น ้านุ่นทักทายประโยคแรก ฉั นกับจุกยิม ―จุ๊! จุ๊! อย่าพูดเสย ้ เมือ ่ น ้านุ่นทายใจ เราถูกล่วงหน ้าว่าเราจะพูดเรือ ่ งอะไร ี งขลุย ―น ้าแพนฝากถามว่า ยังฟั งเสย ่ หรือเปล่า?‖ ―ฟั งสจิ ๊ะ ฟั งจนหลับเลย‖ ―น ้านุ่นยิม ้ ―คืนนีน ้ ่าแพนบอกว่าจะเป่ าขลุย ่ อีกครอบฟั งดูนะ‖ ฉั นบอก ―ฟั งอยูท ่ ุกคืนแหละจ ้ะ น ้าไม่ได ้ไปไหนนี่ วท ิ ยาลัยน ้าก็ไปกลับทุกวัน‖ น ้านุ่นบอก และ ั ชกชวนเราเดินเทีย ่ วทั่วสวนเงาะ ยามเย็ นบน ลานทรายริมฝั่ งคลอง หนุ่มสาวหลายคูน ่ ั่ งพูดคุยกัน หลังจากเสร็จจาก งานประจํ าวัน หนุ่มสาวมักจะพบกันขณะมาอาบนํ้ าในลําคลอง สาวๆมักจะนุ่งผ ้าถุง มีลวดลาย ี น ั ลายดอก สส

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 637

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ภาพหนุ่มสาวทีจ ่ ะนั่ งพลอดรักกอดรัดกันอย่างสมัยนี้ ไม่มใี ห ้เห็นหรอก เมือ ่ ทุกหลังคา เรือนต่างพรํ่าสอนลูกหลานของตนให ้ ―รักนวลสงวนตัว‖ และยํ้าเตือน ―อย่าชงิ สุกก่อนห่าม‖ ―อด เปรีย ้ วไหว ้กินหวาน‖ หนุ่มสาวทีร่ ักชอบพอกัน ต่างอยูใ่ นความรับรู ้ของผู ้ใหญ่ ฝ่ ายชายและฝ่ ายหญิงต่างมา เทีย ่ วบ ้านของแต่ละฝ่ าย เหมือนแนะนํ าตัวเองให ้ผู ้ใหญ่รู ้จักถึงบ ้านเรือน เด็กน ้อยอย่างฉั น เกิดเติบโตขึน ้ มากลางธรรมชาติทรี่ น ื่ รมย์ชอบมองดูรวิ้ เมฆหลากส ี ที่ ล่องลอยแต่งแต ้มฟ้ ายามเย็น ฉั นใชช้ วี ต ิ คลุกคลีอยูก ่ ับหมูบ ่ ้านทีง่ ดงามด ้วยประเพณี บ่อยครัง้ ฉั น ี ่ งประกาย หญิง เห็นขบวนขันหมาก ทีห ่ อ ่ หุ ้มด ้วยกระดาษแก ้วหลากส สะท ้อนแดดเรืองรองสอ สาวเดินเป็ นแถวถือขันหมากกันอยูเ่ รียงราย สวมผ ้าถุงลายดอก แต่งกายด ้วยผ ้าอาภรณ์หลากส ี ่ อคนรัก ชา่ งหอมกรุน ทัง้ ขบวนทีไ่ ปสูข ่ ด ้วยแป้ งนํ้ าหอมและกลิน ่ ดอกไม ้ทีฟ ่ งุ้ กระจายลอยลม หมูบ ่ า้ นหมาก เป็ นหมูบ ่ ้านทีผ ่ ู ้คนใชช้ วี ต ิ อยูอ ่ ย่างเรียบง่าย มีบ ้านเรือนตัง้ อยูเ่ รียงราย ่ ิ ใกล ้กัน เมือ ่ มีสงใดเกิดขึน ้ ต่างก็ รับรู ้กันทั่ว ข่าวคราวชายหนุ่มเจ ้าของรถยนต์กระบะกลางเก่า กลางใหม่ ไม่จําเป็ นจะต ้องขับรถเก๋ง เหมือนหลายๆเรือ ่ งทีเ่ ขาเล่าขานกัน เพียงแค่รถยนต์ ิ ตาชาวบ ้าน เห็นขับมายังเรือนลุง กระบะ ก็ดก ี ว่าเกวียนเทียมวัวควาย รถยนต์คันนั น ้ เริม ่ เป็ นทีช ่ น เข็มบ่อยๆ ชายหนุ่มทีม ่ าติดพันน ้านุ่น ผิวขาวสะอาด ท่าทางผิดแผกไปจากชาวสวนตามทีหนุ่มๆ ในหมู่บ ้านเริม ่ คิดไว ้ว่า จะต ้องเป็ นหนุ่มจากบ ้านอืน ่ ก็เริม ่ มีเค ้าความจริงและเริม ่ มาบ่อยขึน ้ ดู ั ทีไ่ ม่คอ เหมือนว่าน ้าแพนก็รู ้ นิสย ่ ยพูดจา ก็เลยดูวา่ ยิง่ เงียบลงไปอีก ―ทําไมไม่ไปหาน ้านุ่นบ ้างล่ะ?‖ ฉั นถาม ―บอกแล ้วไงว่าไม่เหมาะ เราเป็ นชาวสวนแค่นัน ้ เอง‖ น ้าแพนพูดราวปลอบใจตัวเอง ―ทําไมคนอืน ่ ไปหาได ้ละ?‖ จุกถาม ―เขาอาจจะเหมาะสมกันก็ได ้‖ น ้าแพนมองคนในแง่ด ี ―มีอะไรฝากบอกน ้านุ่นบ ้างมัย ้ ?‖ ฉั นถาม ―ไม่มห ี รอก ขอบใจมากนะ‖ น ้าแพนสา่ ยหัว ี งหนั กแรงกว่าคืนก่อน ฉั นไม่แปลกใจเลย เมือ คํ่าคืนต่อมาเลียงขลุย ่ ดังขึน ้ เสมอ เสย ่ ี งขลุย นึกถึงคําพูดน ้าแพน...ยามใดทีไ่ ด ้ยินเสย ่ ขอให ้รับรู ้ว่าคิดถึง บอก

ี งขลุย ―จากสังเกตดูส!ิ เสย ่ ดังนานกว่าทุกคืน ดูเหมือนว่าแกเป่ าเกือบทัง้ คืนแล ้ว‖ ฉั น ―ใช!่ แกเป่ ายังไงไม่เหนือ ่ ยเลย‖ จุกว่า ―เราลองไปดูแกเป่ าขลุย ่ ดีมย ั ้ ? ไม่เคยไปดูเลย เอาแต่นอนฟั ง‖ ฉั นชวน

้ เราเดินตามเสนทางเล็ กๆ เพียงไม่กเี่ มตรก็ถงึ บ ้านน ้าแพน เราหยุดยืนใต ้เงามืดสลัว ของร่มไม ้ใต ้แสงจันทร์ เห็นน ้าแพนนั่ งเป่ าขลุย ่ ใต ้ต ้นไม ้ใหญ่ข ้างบ ้าน นั่ งหันหน ้าไปทางบ ้านน ้า

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 638

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี งแว่วกังวาน ล่องลอยลมเหมือนห่มคลุม นุ่น ซงึ่ อยูใ่ กล ้กันกันเพียงแค่เรือกสวนกัน ้ ขลุย ่ สง่ เสย ทั่วหลังคาบ ้าน ี งกรากกราว แสงจันทร์สอ ่ งลอดชอ ่ งกิง่ ไม ้ทีไ่ หวเอน แสง เมือ ่ ลมพัดผ่าน ใบไม ้สง่ เสย นัน ้ จับต ้องใบหน ้าน ้าแพนเห็นกระจ่าง แกนั่งเป่ าขลุย ่ หยาดนํ้ าตาคลอ ิ บอกเบาๆ ―เรากลับไปทีค ่ ลองดีกว่า‖ จุกกระซบ ี งขลุ่ย คํ่าคืนนี้ทรี่ ม ิ ฝั่ งคลอง ฉั นนอนไม่หลับ ผิดไปจากคืนก่อนทีฉ ่ ั นชอบนอนฟั งเสย ึ สงสารน ้าแพนเหลือเกิน ฉั นนอนเหม่อมองดู และเคลิบเคลิม ้ หลับไปโดยไม่รู ้ตัว แต่คน ื นี้ฉันรู ้สก จันทร์ทท ี่ อแสงเดียวดาย ี งขลุ่ยยังคงดังแว่ว ดั่งความคิดถึงมากล ้น ต่อหญิงสาวทีเ่ ขาเฝ้ ารักเทิดทูนอย่าง เสย ี งนั น ี งอ ้อนวอนพรํ่าขอความรักจากเธอผู ้เป็ นดวงใจ สูงสง่ เหมือนเสย ้ เป็ นเสย ึ ใจหวั่นไหว เมือ ―น ้านุ่นจะคิดยังไงนะ?‖ ฉั นถามตัวเองอยูใ่ นความมืด และรู ้สก ่ คิดว่าอีก ไม่นานน ้านุ่นเรียนจบ อาจจะไม่ทํางานทีอ ่ น ื่ มีครอบครัวหรือไม่จากบ ้าน เหมือนดาวบางดวงทีพ ่ ุ่ง แสงสว่างงาบ และวูบหายไปจากฟ้ าในยามคํา่ คืน ิ ระหว่างเด็กน ้อยอย่างฉั นกับผู ้ใหญ่ ภาพใบหน ้าน ้านุ่นเหมือน ด ้วยความผูกพันใกล ้ชด ึ ยามเงาะโรงเรียนสุก ผลดกแดงพราวอยูท ผุดพร่างขึน ้ มาในความรู ้สก ่ ั่วต ้น เราไปเทีย ่ วกินเงาะ ่ ่ และชวยกันเก็บใสเข่ง เอามาเทกองให ้น ้านุ่นและป้ ามาลี ปลิดกิง่ ก ้านออก และคอยเลือกคัดผล สวยๆบรรจุลงเข่ง ชว่ ยกันรดนํ้ าทํ าความสะอาดผลเงาะ สว่ นลุงเข็มขึน ้ ไปเก็ บเกีย ่ วสอยบนต ้น ้ ้ไผ่ลํายาว สว่ นปลายติดตะขอมีดคมกริบ เกีย ่ เงาะออกแรงดึงจนขาดลงมาทัง้ โดยใชไม ่ วทีช ่ อ พวง วันรุ่งขึน ้ ยามสายแดดบ่ายร ้อน ลมไหวโยกต ้นมะพร ้าวสา่ ยไหว นกเหยีย ่ วถลาปี กกาง ร่อนลม รอจังหวะลโฉบเหยือ ่ อาจจะเป็ นปลาในนํ้ า หรือฝูงลูกไก่ใต ้ชายคาบ ้านเรือน ฉั นกับจุกไป เทีย ่ วบ ้านน ้านุ่น ―น ้านุ่นเรียนจบแล ้วจะไปอยูท ่ ไี่ หนล่ะ?‖ ฉั นถาม ―ไม่ไปไหนหรอก อยูท ่ น ี่ ด ี่ แ ู ลพ่อแม่‖ น ้านุ่นบอก ―จริงๆหรือ?‖ ฉั นดีใจ ―จริงสจิ ๊ะ! เราชว่ ยกันดูแลสวนเงาะ เธอกับจุกด ้วยเรามาชว่ ยกันนะ‖ น ้านุ่นเอ่ยชวน ฉั น พยักหน ้าอย่างดีใจ ―ยังขาดใครคนหนึง่ ‖ จุกว่า ―ใครล่ะ?‖ น ้านุ่นถาม ―น ้าแพน‖ จุกตอบ น ้านุ่นเงียบ ―จําได ้มัย ้ ? น ้าแพนบอกว่าเป่ าขลุย ่ เพราะคิดถึง น ้าแพนเป่ าขลุย ่ มานานหลายปี แล ้ว ก็ คิดถึงน ้านุ่นอยูห ่ ลายปี ‖ ฉั นว่า น ้านุ่นยังคงยืนฟั งเงียบๆ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 639

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ ว่าดวงตาสดใสใต ้คิว้ ―เมือ ่ คืนน ้าแพนเป่ าขลุย ่ ทัง้ คืน วันนี้ล ้มป่ วยเลย‖ จุกบอก ฉั นรู ้สก ่ แววครุน เรียวสวยคูน ่ ัน ้ สอ ่ คิดอย่างนิง่ นาน ี งและผู ้คนหลังจากเงียบเหงามา งานว ัดเริม ่ ขึน ้ ท่ามกลางความอึดทึกของเครือ ่ งเสย ้ ี ่ ี งชาติ แดง ขาว นํ้ าเงิน ขึง นาน แดดยามเชาสทอง สองหลังคาโบสถ์เป็ นประกายริว้ กระดาษสธ ี ุ ้มสงิ่ ของทีเ่ ป็ นปั จจัยนํ ามาถวาย พระ ตัง้ อยูเ่ รียง อยูร่ อบๆอาคารศาลาวัดกระดาษแก ้วหลากสห ี งพระสวดโปรดญาติโยมดังแว่ว ผู ้คนจากหมูบ รายเสย ่ ้านต่างพาลูกหลานมาไหว ้พระทําบุญและ ื้ ผ ้ากันใหม่เอีย พบปะพูดคุยกันด ้วยใบหน ้า ยิม ้ แย ้ม สวมใสเ่ สอ ่ ม ปะแป้ งพรมนํ้ าหอม อากาศเย็น ยามเชา้ เหมือนชว่ ยให ้ความหอมนั น ้ ยิง่ หอมเย็นรืน ่ ไปทั่วลานวัด โพธิย ์ น ื ต ้นแผ่เงาร่มใบ ยามต ้องลมเบาใบสา่ ยระริกพลิกพลิว้ อย่างงามตา ลั่นทมสง่ ื่ ใจ หนุ่ มสาวหลายคู่ร่วมกันก่อเจดียก กลิน ่ หอมเย็ นมาอย่างชน ์ องทราย ตัง้ จิตอนิษฐานชวี ต ิ มี ความสุข และพบพานความรักร่วมชาติกันอีก น ้าแพนกับน ้านุ่น ชว่ ยกันก่อเจดียท ์ ราย ภาพของทัง้ คูส ่ ร ้างความแปลกใจแก่ผู ้พบเห็น หนุ่มสาวที่แต่งงานแล ้ว และทีก ่ ํ าลั งใกล ้จะร่วมหอต่างสง่ สายตาและคํ าพูด แสดงความยินดี ื้ ผ ้ากางเกงชุดใหม่ น ้านุ่นอยูใ่ นชุดผ ้าถุงทีเ่ ป็ นผ ้าไหม ใบหน ้าน ้าแพนมีรอยยิม ้ อยูต ่ ลอดเวลา เสอ ื้ แขนยาวลายดอกดวงสส ี วย ดูเด่นงามตา ทีค ้ ้ายร ้อยเรียงดอก เลือ ่ มระยิบ เสอ ่ อห ้อยด ้วยเสนด มะลิ ทีน ่ ้าแพนบรรจุสวมคล ้องให ้ ทัง้ สองหัวเราะกันอย่างเริงร่า ยิม ้ แย ้มทักทายผู ้คนคนแก่เฒ่าที่ พบเห็นต่างให ้พร หลายคนต่างรู ้จักและเห็นใจน ้าแพน ทีอ ่ ยูอ ่ ย่างโดดเดีย ่ วชว่ ยพ่อแม่ทําแต่งาน ื่ รืน วันนีจ ้ งึ เป็ นวันทีน ่ ้าแพนสดชน ่ เริงต่างไปจากทุกวัน ฉั นถึงได ้เข ้าใจว่า น ้าแพนเป่ าขลุ่ยตากนํ้ าค ้างทัง้ คืนจนล ้มป่ วย เมือ ่ น ้านุ่นมาเยีย ่ ม บ่อยๆ น ้าแพนจึงชวนมาร่วมงานบุญทีว่ ด ั รอยยิม ้ บนใบหน ้า และท่าทางกแห่งความสุขในของทัง้ คูน ่ ัน ้ ยิง่ ยํ้าประจักษ์ หนั กแน่นถึง ความรัก เป็ นการพบรั กกันระหว่างหนุ่ม สวนยางกับสาวสวนเงาะ ซงึ่ มีด ก ี รีวา่ ทีบ ่ ั ณฑิตจาก วิทยาลัยครู น ้าแพนกับน ้านุ่น เป็ นคู่รักกัน เริม ่ รับรู ้กระจายทั่วทุกหลังคาเรือนพร ้อมกับข่าวคราว เจ ้าของรถยนต์กระบะคัน นั น ้ เงียบหายไป หลายคนต่างภาคภูมใิ จในตวน ้าแพนคนแก่เฒ่าต่าง รู ้จักหนุ่มสาวทัง้ คูม ่ าตัง้ แต่ ยังเล็ก ทุกคนต่างยินดีในความรักของหนุ่มสาวหมูบ ่ ้านเดียวกัน ิ สอดทองหมัน ―ค่าสน ้ ขาดเหลืออะไรบ ้างก็ให ้บอก‖ ลุงเขียนเอ่ยขึน ้ ―เราก็ไม่ได ้เรียกร ้องอะไรหรอก แพนรักลูกสาวเราจริงๆก็พอแล ้ว‖ ลุงเข็มว่า ―แต่เราก็ต ้องให ้ตามธรรมเนียมอยูแ ่ ล ้ว‖ ลุงเขียนบอก ―ได ้แพนมาเป็ นเขยก็ด ี เห็นขยันทํางาน‖ ป้ ามาลีพด ู ―ตัดยางทําแต่งาน รักใครชอบใครก็ไม่เคยบอก เพิง่ มารู ้ทีง่ านวัดนีแ ่ หละ‖ ป้ าจันทร์เล่า ―แพนคงจะดูแลสวนแทนเราได ้ สว่ นเราก็แก่ลงทุกวัน มีลก ู สามคนคนโตเป็ นหญิง คน รองเป็ นชาย แยกเรือนไปจับจองทีด ่ น ิ ทํากินทีอ ่ น ื่ สมัยก่อนน่ะเราก็รู ้กันอยู่ ทีด ่ น ิ มีเยอะแยะ ราคา ี แต่แรงอย่างเดียวทีก ก็ไม่แพง เสย ่ ํากันไม่ไหว แต่สมัยนี้ต ้องอยูด ่ แ ู ลสวยทีด ่ น ิ หายากขึน ้ เหลือ นุ่นคนสุดท ้ายอยูเ่ พียงคนเดียว ก็คด ิ ว่าแพนจะดูแลได ้‖ ลุงเข็มพูดอย่างสบายใจ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 640

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―อีกไม่นานนุ่นก็เรียนจบ งานแต่งค่อยว่ากันอีกทีวา่ จะเลือกเอาวันไหน‖ ป้ ามาลีบอก ผู ้ใหญ่ทัง้ สองฝ่ ายพูดคุยกันอย่างราบรืน ่ ื้ ผ ้าชุดใหม่ น ้าแพนรีบห ้ามปราม ไม่อยาก ฉั นกับจุก ต่างคนต่างไปบอกพ่อแม่ให ้หาเสอ ้ ื ื้ ผ ้าชุดใหม่รอใสใ่ นวันแต่งงาน ให ้เป็ นภาระพ่อแม่ และบอกจะพาเราทัง้ สองไปหาซอเสอ ―น ้าแพนแต่งงานแล ้ว ยังเป่ าขลุย ่ อีกมัย ้ ?‖ ฉั นถาม ―เป่ าซ!ี ‖ น ้าแพนยืนยันด ้วยใบหน ้ายิม ้ แย ้ม ี งขลุ่ย ส ่งเส ย ี งแว่ว กั ง วานทั่ ว ท ้องทุ่ งริม ฝั่ งคลอง ฉน ั รอคอยคํ่าคืนนี้ จะได ้ยิน เส ย เหมือนอย่างเคยได ้ยินเสมอ เมือ ่ หลายคืนทีผ ่ า่ นมา ี งขลุย เสย ่ เหมือนว่า ดังผุดพราวและสร ้างคามเบิกบานในใจฉั นเสมอ แม ้วันเวลาจะผ่านมา นานแสนนานเพียงใด ต ัดยาง = คําพูดถิน ่ ใต ้ หมายถึงกรีดยาง วิทยาล ัยครูสร ุ าษฎณ์ธานี = ปั จจุบันเป็ นสถาบันราชภัฏ สุราษฎร์ธานี

ั้ ฉ. ๒๖๒๑ เรือ ่ งสน "ผูม ้ ค ี วามหมาย" โดย ภูฉาน พ ันฉาย

ี งเรียกโทรศัพท์มอ ี งธรรมดา หล่อนเพิง่ เปลีย ่ นแบบเสย ื ถือ จาก cheeky girl เป็ นเสย ี งเตือนข ้อความเข ้าเป็ น ๒ ปี๊ พเมือ ี งโทรศัพท์ เมือ ่ ตอนเชา้ เปลีย ่ นเสย ่ ตอนเย็น การเปลีย ่ นเสย เป็ นอีกหนึง่ ในความตัง้ ใจเปลีย ่ นแปลงเรือ ่ งราวราย วันของหล่อน ี งข ้อความเข ้าใหม่เตือนขึน ิ นาที เสย ้ ครัง้ แรกเมือ ่ ห ้าทุม ่ ห ้าสบ สาวใหญ่วางมือจากงานพิมพ์ คว ้าโทรศัพท์มากดปุ่ มอ่านข ้อความเข ้า หล่อนกําลังลุ ้น ว่าเป็ นข ้อความจากบุรษ ุ ลึกลับคนนัน ้ หรือไม่ ‗GOOD DREAM' ั ้ บน ไม่ใชข ่ องชายคนนั น แต่เป็ นฝี มอ ื ของลูกสาวสง่ มาจากห ้องชน ้ ผ่านมาเป็ นคืนทีส ่ ามแล ้ว ชายลึกลับยังไม่ห ายไปจากความคิดคํานึง ยังนึกแปลกใจ ตัวเองทีผ ่ ก ู พันได ้แม ้กระทั่งผู ้มากับสัญญาณโทรศัพท์ คิดไม่ถงึ ว่าการพูดคุยชั่วข ้ามวันกับใครก็ ไม่รู ้ จับพลัดจับผลูเข ้ามาในวันคืนของหล่อนโดยบังเอิญ จะทําให ้หล่อนไว ้ใจกล ้าเปิ ดตัวออกไป ได ้ถึงขนาดนัน ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 641

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ถึงจะเวทนาตัวเอง ทีบ ่ างอารมณ์เหมือนตกอยูใ่ นสภาพไม่มใี คร จนต ้องเอาใจไปพึง่ พา ี งชายลึกลับ แต่เมือ เสย ่ ทบทวนผู ้คนไล่เรียงสถานการณ์ หล่อนก็เหมือนไม่มใี ครแล ้วจริงๆ การ ให ้ความสําคัญกับคนในจินตนาการคนหนึง่ เหมือนหล่อนกําลังตกตึก ต ้องการคว ้าอะไรไว ้ให ้ได ้ แม ้แต่หยากไย่ใกล ้มือ หญิงวัยกลางเหลือบมองเวลาตรงมุมจอคอมพิวเตอร์ ลังเลอยากหยุดพักเข ้านอน แต่ ยอมรับว่าเพลงของชายนิรนาม มีสว่ นไม่น ้อยทีท ่ ํ าให ้หล่อนลงมือพิมพ์งานต่อ แม ้เวลาขณะนี้ เกิด ๐๐.๐๐ น. ไปแล ้ว ิ หล่อนเริม ่ เอารายได ้ไปผูกติดกับเข็มนาฬกามากขึ น ้ ได ้ลองแข่งกับเวลาในการทํ า ั ดาห์ เลิกงานประจําทีบ รายได ้เสริมมาแล ้วหนึง่ สป ่ ริษัทสโี่ มงเย็น ขึน ้ รถเมล์ไปถึงทีท ่ ํางานแห่งที่ ี่ ุ่ม ใช ้ สองในฝั่ งเมืองหลวงราว ๑ ชั่วโมง เลิกงานจากทีน ่ ั่ นสามทุ่ม นั่ งรถเมล์กลับถึงบ ้านราวสท เวลาก่อนนอนอีกดไม่น ้อยกว่าสองชวั่ โมง พิมพ์งานทีร่ ับต่อมาจากร ้านเอกสาร ้ งานเสริมของหล่อนคิดรายได ้จากปริมานงาน จึงต ้องใชเวลาเต็ มทีเ่ พิม ่ ให ้ได ้เนื้องาน มากทีส ่ ด ุ โดยเฉพาะงานทีต ่ ้องไปทํ าทีส ่ ํานั กงานของสว่ นราชการ เป็ นงานด ้านสถิตข ิ ้อมูลที่ ่ งทางทีด หล่อนถนั ด ถึงจะเป็ นงานจัดจ ้างชวั่ คราว แต่เป็ นชอ ่ แ ี ล ้วสําหรับหล่อนในเวลานี้ ในวันสมัครงาน หล่อนเป็ นหญิงวัยกลางหนึง่ เดียว ยืนปะปนอยูใ่ นกลุม ่ ผู ้สมัครรุ่นลูก ้ อาจเป็ นเพราะวัยทีแ ่ ก่กว่าเพือ ่ นนั่นกระมัง ทําให ้เจ ้าหน ้าทีร่ ับสมัครใชวิธย ี ม ิ้ ทักและแซวเล็กน ้อย ั ภาษณ์ ก่อนทีจ ่ ะรับเธอไว ้ทํา งานโดยไม่ต ้องสม และเพราะความไม่มั่ นคงในงานเฉพาะกิจ นี่เอง ทํ าให ้ต ้องหาลู่ท างใหม่ๆ รอบรั บ ิ้ สุดลง การรับงานพิมพ์มาทําในชว่ งดึกเป็ นหนึง่ ในลูท หลังจากงานนีส ้ น ่ างทีห ่ าได ้ในตอนนี้ ผลทีไ่ ด ้จากงานพาร์ทไทม์ สําหรับหล่อน หน ้าตาสดใสของลูกสาวนั บเป็ นความพอใจ อันดับแรก มั นเป็ นค่าตอบแทนแสนแพง ท่าทีท ี่เปลีย ่ นไปของลูกน่ าจะเพราะภาพใหม่ของ หล่อนทีก ่ ําลังสลัดความเป็ นแม่ ผู ้เสเพลออกไป หล่ อ นเช ื่อ อย่า งนั ้น เพราะไม่ เ ห็ น ลู ก สาวออกอาการเมื่อ หล่ อ นต อ้ งแย่ ง เครื่อ ง คอมพิวเตอร์ของเธอมาพิมพ์งาน โดยเฉพาะในเวลาทีเ่ ธอออนไลน์คย ุ MSN กับเพือ ่ นๆ สาวใหญ่ละมือจากคียบ ์ อร์ด ลุกจากหน ้าจอเดินมานั่ งเอนหลังพักบนโซฟา ผ่อนคลาย ิ ิ สายตาด ้วยการมองสูงขึน ้ เพดานและบีบเค ้นขมับ นาฬกาตรงฝาผนั งบอกเวลาเทีย ่ งคืนสามสบ นาที ชวนใจให ้นึกถึงเวลาเดียวกันนี้เมือ ่ คืนวันจันทร์ ชายลึกลับโผล่เข ้ามาในสํานึกเมือ ่ หล่อน ิ ใจกดรับโทรศัพท์ทไี่ ม่คุ ้นเคย เบอร์หนึง่ ตัดสน ่ ริการเสย ี งเพลงผ่านโทรศัพท์มอ ‗สวัสดีคร ้าบ...ขอต ้อนรับเข ้าสูบ ื ถือ...คุณ : กําลัง ได ้รับเพลงจาก...๐-๖-๗-๔-๔-๑-๒-๕-๗...หากต ้องการฟั งเพลงนีท ้ ันที...กด ๐ หากต ้องการฟั ง เพลงในอีก ๑ ชั่วโมงข ้างหน ้ากด...๑...หากต ้องการเก็บเพลงนี้ไว ้ในอั ลบั ม ้ สว่ นตัวของคุณ หลังจากฟั งเพลงจบ...กดเครือ ่ งหมายสเี่ หลีย ่ ม' หล่อนกด ๐ ี งเพลงเริม เส ย ่ ขึน ้ เนื้อ หาเร่งเร ้าให ้เข ้มแข็ งหนั ก แน่ นและขอร่วมลุ ้นช วี ต ิ จั งหวะ กระแทกกระทัน ้ เหมือนรีดเค่นออกมาจากทุกต่อมพลังของผู ้ร ้องเข ้ามาขับไส ไล่สง่ อาการงุนงง ึ เหมือนในกะโหลกศรี ษะถูกแทนทีด ในห ้วงหัวออกไปเยอะ หล่อนรู ้สก ่ ้วยสารเข ้มข ้นชนิดหนึง่

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 642

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

‗...โปรดจงมั่นใน...ทีท ่ ําลงไปนั่ นถูกแล ้ว...อย่าฟั งคําคน...อย่าสนใจใคร...อย่าเปลีย ่ น แนว...คนแน่แน่วเท่านัน ้ ...ผู ้ชนะ...' ิ ใจทําอะไรตามลําพังอยูเ่ สมอ ทํ าให ้รู ้สก ึ ว่าเพลงนั น หรือเพราะหล่อนต ้องตัดสน ้ เหมือน ั ่ เพือ ่ นทีจ ่ ริงใจมากคนหนึง่ เป็ นครัง้ แรกทีห ่ ล่อนได ้รับเพลงทางโทรศพท์ ชวงวัยทีเ่ ขยิบขึน ้ มาถึง ี่ ับเรือ ี ันแบบนั น ่ ัง้ หมด เลขสก ่ งหนั กทีป ่ ระดังเข ้ามาทํ าให ้ต ้องล ้า หลังจากสส ้ ไปบ ้าง แต่ก็ไม่ใชท หล่อนยังไม่ปฏิเสธวัยงามยามฝั นพวกนั น ้ เพียงแต่อาจใชมั้ นต่างออกไปเป็ นรูปแบบหนึง่ ของคน วัยหนึง่ ตอนนัน ้ หล่อนเข ้าใจว่าเป็ นเพลงจากเพือ ่ น แต่เบอร์ทค ี่ ้างอยูใ่ นเครือ ่ งกลับไม่คุ ้นตา ยัง คิดว่าอาจเป็ นเบอร์ใหม่ของคนกันเอง หากเมือ ่ กดเรียกสายกลับไปเพือ ่ ขอบคุณ กลับไม่ใช ่ ่ ย ี งพูดแผ่วเบาราวกระซบ ิ ―อ ้อมใชม ั ้ ‖ เจ ้าของเบอร์รับสาย เสย ี งทีไ่ ม่คุ ้นหูและยืนยันกับตัวเองได ้ทันทีวา่ มีการสอ ื่ สารผิดตัว หล่อนอึง้ กับเสย ่ ะ่ มีเพลงสง่ มา เลยคิดว่าเพือ ―ไม่ใชค ่ น...‖ หล่อนบอกอย่างไว ้ท่าที ี งเงียบไป ปล่อยให ้หล่อนคาดเดาทีม เสย ่ าของคูส ่ นทนาไปต่างๆนานา โดยเฉพาะอายุ ี ง หล่อนคิดว่าชายคนนี้น่าจะอยูใ่ นชว่ งสามสบ ิ ต ้นๆ แต่ต ้นสายโทรศัพท์นัน จากแก ้วเสย ้ แทบไม่ ี งเบือ ี งรถไฟอย่างแน่นอน ต ้องเดา เสย ้ งหลังเป็ นเสย ี งราบเรียบเหมือนไร ้อารมณ์ ―ขอโทษนะ เคยมีใครใชเบอร์ ้ ―คงสง่ ผิด...‖ เขาบอกเสย นี้ มาก่อนไหม‖ เขาถาม ―ไม่คะ่ ‖ หล่อนตอบ และตัง้ คําถาม ―กดผิดหรือจําเบอร์ผด ิ คะ‖ ้ บผม ฟั งเหมือนเขาไม่อยากสาน ―ได ้มาผิด แล ้วไปนะ‖ เขาเอ่ยลอยๆการไม่ใชครั มิตรภาพ ―ไม่เป็ นไรค่ะ ยังไงก็ขอขอบคุณ...แค่นน ี้ ะคะ‖ ั ้ เสย ี งขึน ―อ๋อ...เดีย ๋ ว‖ เขาขยับชน ้ สูงกว่าเดิมนิดหนึง่ ―อีกเพลงทีส ่ ง่ ผิดไปแล ้ว ตัง้ วันสง่ เข ้าคืนพรุง่ นี้ เวลาหลังเทีย ่ งคืน กดมันทิง้ ไปนะ‖ ่ นั น ―ค่ะ‖ หล่อนเผลอตอบไปเชน ้ ก่อนจะวางสาย ึ ไปเหมือนกัน แต่เพลงและคําคุยที่ไม่สอ ่ เค ้า เป็ นคืนแปลกทีท ่ ํ าให ้หล่อนเหงือ ่ ซม ี งชายลึกลับนั่ นมากนั ก ความเป็ นธรรมดาในนํ้ าเสย ี ง ลุกลามเลยเถิด ชว่ ยให ้หล่อนไม่ตกตืน ่ เสย ื่ ทีท กับการไม่บก ุ รุก ถามชอ ่ ํ างาน ทีอ ่ ยู่ อายุอานาม สว่ นสัด ชุดทีส ่ วมใส ่ เหล่านี้กระมังเป็ นเหตุ ึ หวาดระวังเสย ี งโทรศัพท์สายหนึง่ ที่ ให ้หล่อนจัดวางชายคนนั น ้ ไว ้บนความน่าวางใจและไม่ รู ้สก ดังขึน ้ ในคืนวันอังคาร ขณะหล่อนกําลังครํ่าเคร่งอยูก ่ ับงานพิมพ์ หญิงวัยกลางกดรับสาย ่ ริการเสย ี งเพลงผ่านโทรศัพท์มอ ‗สวัสดีคร ้าบ...ขอต ้อนรับเข ้าสูบ ื ถือ...คุณ : กําลัง ได ้รับเพลงจาก ...๐-๖-๗-๔-๔-๑-๒-๕-๗...หากต ้องการฟั งเพลงนี้ทันที...กด ๐ หากต ้องการ ฟั งเพลงในอีก ๑ ชั่วโมงข ้างหน ้ากด...๑...หากต ้องการเก็บเพลงนี้ไว ้ในอัลบัม ้ สว่ นตัวของคุณ หลังจากฟั งเพลงจบ...กดเครือ ่ งหมายสเี่ หลีย ่ ม'

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 643

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

หล่อนกด ๐ ี นํ้ าตา...วันทีฟ ท่อนเพลง...คืนทีเ่ สย ่ ้ าเปลีย ่ นผัน...เธอก็ยังมีฉันอยูท ่ ัง้ คน...ของ เพลงนี้ ึ ถึงจะเป็ นการได ้ความปรารถนาดีโดยบังเอิญจากคน มีความหมายพอทีจ ่ ะทํ าให ้หล่อนนํ้ าตาซม ลึกลับ แต่ถ ้ามันสอดรับกับสภาพของหล่อนในยามนี้ หล่อนต ้องให ้คุณค่ากับคนสง่ เพลงตาม สมควร มันจะเป็ นได ้ไหมทีผ ่ ู ้คนจะคบหากันเพียงสว่ นทีเ่ ป็ นนามธรรม เลือกให ้เลือกรับแกกันได ้ โดยไม่จําเป็ นต ้องเห็นรูปร่างหน ้าตา เพราะการได ้สัมผัสในสว่ นของหัวจิตหัวใจก็นับเป็ นการได ้ ั พันธ์กับสว่ นสําคัญ ทีส สม ่ ด ุ แล ้วนีน ่ า เป็ นคืนทีห ่ ล่อนนึกเห็นภาพดของคนคนนี้ชัดเจนขึน ้ อีกนิด จากความหมายของเพลง ี งคําคุย เป็ นภาพง่ายๆทีห นํ้ าเสย ่ ล่อนวาดไว ้ในใจแล ้ว ตัวจริงเขาจะเป็ นใครก็ตามแต่ต ้องเป็ น ิ ล ้านคนของประเทศนีแ หนึง่ ในหลายสบ ้ ละ การทีเ่ ขาไม่แสดงพิษภัยในคืนแรก ท ้าทายให ้หล่อน ิ ใจกดโทรศัพท์ขอบคุณเขา จูโ่ จมเขาเองด ้วยการตัดสน ี งเบือ ―ครับ‖ เขารับสายด ้วยคําทีห ่ ล่อนคิดว่าเขาไม่ใช ่ หล่อนพยายามฟั งเสย ้ งหลังแต่ ี งใดๆเล็ดลอดออกมา ไม่มส ี รรเสย ―ยังไม่นอนหรือคะ‖ เป็ นคําถามไม่ตรงกับใจ เพราะเวลานั น ้ หล่อนอยากรู ้ว่าเขาเป็ นใคร ทําอะไร อยูท ่ ไี่ หนมากกว่า ―วางสายเถอะ จะกดเข ้าไปเอง‖ ―ไม่เป็ นไรค่ะ‖ หล่อนตอบ ิ้ เปลืองกับผมนะ‖ ―วางเถอะครับ ไม่อยากให ้ใครสน ―เอางัน ้ ก็ได ้ค่ะ‖ ี งเรียกสายดังขึน หล่อนกดปิ ดสาย อึดใจหนึง่ เสย ้ หล่อนกดรับ ―ดูเหมือนคุณไม่กลัวการคุยโทรศัพท์ยามวิกาล‖ เขาเริม ่ ก่อน ิ ะ...หญิงม่ายลูกหนึง่ สส ี่ บ ิ อัพ นอนกับผู ้ชายไม่ซํ้าหน ้านี่นะหรือ จะขีข ―สน ้ ลาดเซ็กส ์ โฟน‖ หล่อนตอบแบบตัดไม ้ข่มนาม เขานิง่ นานกว่าจะสานคําสนทนา ึ ว่าเขาอยากคุย ―ตกลงไม่กดเพลงนัน ้ ทิง้ ไป‖ เป็ นครัง้ แรกทีห ่ ล่อนรู ้สก ึ แท ้จริง ―ไม่คะ่ ...ฟั งแล ้วมันมีความหมายต่อฉั นพอควร‖ หล่อนบอกตามความรู ้สก ―ขอบคุณทีใ่ ห ้ความหมายครับ‖ ี งเบือ ―ตกลงได ้สง่ เพลงไปถูกคนหรือยัง‖ หล่อนถามขณะได ้ยินเสย ้ งหลังของเขาเป็ น ฝูงสุนัขเห่ากรรโชกอยูไ่ กลๆ ―ยังครับ‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 644

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―อ ้าว...ทําไมหรือ สง่ ผิดสง่ ใหม่ได ้นี‖่ หล่อนเริม ่ สร ้างความเป็ นกันเอง ―ได ้เบอร์มาผิดครับ เป็ นเบอร์บอกต่อกันมา คนให ้ก็ไม่มั่นใจ‖ เขาตอบ ―ทําไมไม่โทร.เช็คก่อนสง่ เพลงล่ะ‖ หล่อนถาม ―บางทีใครก็อยากสร ้างเซอร์ไพร ้ซเ์ ล็กๆกับคนทีไ่ ม่เจอกันสองปี ‖ เขาบอก ―ใช ่ ว่าแต่‖ หล่อนยับยัง้ ทีจ ่ ะไม่ลงลึกเกีย ่ วกับคนทีจ ่ ากไปซงึ่ เป็ นเรือ ่ งของเขาเพราะ เขา ก็ดจ ู ะไม่สนใจเบือ ้ งหน ้าเบือ ้ งหลังของหล่อนเลย ี งไม่ ―ต่อไปคงไม่มเี พลงมารบกวนอีก ‖ เขาพูดเหมือนตัดพ ้ออะไรกับใคร แต่นํ้าเสย ึ ปรากฏความรู ้สก ―ทําไมล่ะคะ‖ ―อ๋อ...ไม่มไี รครับ เพียงแต่ผมกําลังอยูใ่ นเงือ ่ นไขเวลา‖ เขาตอบ ึ ดี‖ ―ไม่เป็ นไรนะคะ หากเราไม่ปรารถนาร ้ายต่อกัน...เพลงของคุณมันก็ทําให ้ฉั นรู ้สก ―ขอบคุณทีใ่ ห ้ความหมายครับ‖ ―เป็ นเพราะผู ้รั บ ต ้องการความหมายในตอนนั ้น มั ง้ ‖ หล่อ นเริม ่ เหมือ นจะรํ า พั น ี บ ้าง แม ้กับใครก็ตาม สถานการณ์ดจ ู ะพร ้อมให ้หล่อนได ้ทะลักอะไรในใจออกมาเสย ―อืม มันขึน ้ อยูก ่ ับการให ้ความหมาย‖ เขาต่อความคุย มิตรภาพในกรอบเวลาเรียกร ้องให ้หล่อนเปิ ดตัวออกไป อย่างน ้อยชายคนนี้จะได ้รู ้ว่า เขากําลังคุยอยูก ่ ับใคร อาจทําให ้การจากไปมีความหมายยิง่ ขึน ้ ―คุณสง่ เพลงมาผิดคนแต่คุ ้มค่านะ เพราะคนฟั งเป็ นหญิงแก่คนหนึง่ ทีเ่ พิง่ ขึน ้ ศาลครัง้ ึ ทีส ่ อง เมือ ่ เดือนก่อนเพือ ่ รักษาบ ้านเอาไว ้ ได ้ฟั งเพลงทีส ่ ง่ มาถูกคนถูกเวลา เป็ นใครก็ต ้องรู ้สก คุณว่ามัย ้ ‖ ―หึ หึ‖ เขาหัวเราะในลําคอ ―คุณให ้ความสําคัญกับเพลงหรือกับคนสง่ เพลงล่ะ‖ ิ ะ‖ หล่อนตอบ ―ฉั นว่าคนทีใ่ ชเวลาเดื ้ ์ ซ ―ไม่รู ้สน อนหนึง่ หาคนซักคนรีไฟแนนซท ี่ ก ุ หัว นอน กลับคว ้านํ้ าเหลว จนบางทีต ้องเดินเบลอไปตามถนน เพลงๆเดียวทําให ้นิง่ ได ้มากกว่าคน ปลอบร ้อยคนนะ‖ ึ ขนลุก ―ขอบคุณแทนเพลงของผม ―หึ หึ หึ‖ เขาหัวเราะเหมือนเยาะหยันจนหล่อนรู ้สก ครับ‖ ―หรือเป็ นเพราะฉั นไม่มใี ครเลย ถึงได ้อินกับเพลงของคุณพอควร‖ หล่อนเปรยลอยๆ ราวกับได ้หลุดออกจากเงือ ่ นไขความลับลึกของเขาไปแล ้ว ี งของเขาฟั งแผ่วเบาขาดหาย ―ไม่มเี ลยหรือไม่มอ ี ก ี แล ้ว‖ เขาถาม นํ้ าเสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 645

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ฉั นอยากบอกว่าไม่มอ ี ก ี แล ้ว‖ หล่อนตอบและดูเหมือนเต็ม ใจระรือ ้ เรื่องคาค ้างใจ ออกมา แล ้ว

ึ เหมือนเขาต ้องการรับรู ้ความเป็ นหล่อนขึน เขานิง่ การนิง่ ของเขาทําให ้หล่อนรู ้สก ้ บ ้าง

―ผู ้หญิงตัวเล็กทีร่ ักษาบ ้านเล็กๆ เอาไว ้ได ้ตามลําพังด ้วยสติทก ี่ ําลังแตก หลังจากนั น ้ ึ ว่าแท ้แล ้วฉั นไม่มใี คร‖ แหละฉั นรู ้สก ―อืม‖ ―มันเหมือนแปลกแยกแดกดันคนรอบข ้างอะไรทํานองนั น ้ ไม่มองเหตุผลอืน ่ ของคน อืน ่ ๆเหมือนเห็นแก่ตัวจนมองโลกในแง่ร ้ายไป บางทีไอ ้โลกร ้ายมันเล่นงาน จนฉั นฟั งคําคนที่ ชว่ ยฉั นได ้แค่คําปลอบไร ้ความหมายไปหมดเลยนะคุณ‖ ―ครับ บางทีคําปลอบ เป็ นการชว่ ยเหลือคนอืน ่ ทีล ่ งทุนน ้อยไป‖ ―แต่ฉันก็ไม่หวังจะให ้ใครเฉือนเนือ ้ ของตัวมาเพือ ่ ฉั น ถ ้าทําให ้เขาเจ็บ‖ ―อืม‖ ―แม ้แต่คนทีบ ่ อกว่าไม่สนใจความผิดพลาดหนแรกของฉั น เป็ นคนเดียวทีฉ ่ ั นขอปลงใจ ี่ บ ิ ว่าใช ่ ฟั งดูแล ้วเหมือนเขาจะร่วมเจ็บกับฉั น แต่ท ้ายทีส ในวัยสส ่ ด ุ เขาก็ทําให ้ฉั นแทบบ ้า‖ ―คุณให ้ความหมายกับเขา‖ ―คนทีบ ่ อกว่าไม่เกลียดอดีต ‖ หล่อนพรั่งพรู ―ฉั นทอดตัวให ้เขา แต่เมือ ่ อดีตของฉั นมัน เล่นงานฉั นถึงทีซ ่ ก ุ หัวนอน ฉั นบอกจะแยกภาระของฉั นออกจากเขา ขอแค่เขาเข ้ามา เขากลับ ี งสน ั่ เครือ เกรงจะเล็ดลอดเข ้าไปในโทรศัพท์ ―ฉั นขอโทษทีท เผ่น‖ หล่อนหยุดกลัน ้ เสย ่ ําให ้คุณ มารับฟั งฉั นโดยไม่ใชเ่ รือ ่ ง‖ ―ขอบคุณมากกว่า...หวังว่าตอนนีอ ้ าการของคุณคงดีขน ึ้ ‖ ิ้ ละสบ ิ ห ้า ―ค่ะ...ลูกสาวอ่ะค่ะ ทําให ้ฉั นล ้มไม่ลง ตอนนี้ฉันทําได ้แม ้แต่งานคียข ์ ้อมูลชน สตางค์ มันทําให ้ลูกมองฉั นได ้เต็มตาขึน ้ ‖ ―คุณมีความหมาย‖ ―ขอบคุณมาก...รู ้ไหม เคยนะ ฉั นเคยคิดขนาดจะออนไลน์ขายตัวกับชายแก่ซักคนเพือ ่ เงินด่วนก ้อนหนึง่ หากบ ้าไปในตอนนัน ้ คงไม่มวี น ั นี้‖ ี งเขาเริม ―ถึงบ ้าไปตอนนัน ้ เพลงคืนนีก ้ ็ยังมีความหมายนะ‖ เป็ นหนแรกทีน ่ ํ้ าเสย ่ จะรําพึง ―ฉั นขอบคุณทีท ่ นฟั งฉั นรําพัน มันน่าละอายทีเ่ หมือนฉั นไม่มใี ครจริงๆ‖ ―เป็ นเกียรติมากกว่า การทีใ่ ครบอกเล่าเรือ ่ งสําคัญให ้ฟั ง ถือว่าได ้รับความหมาย‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 646

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―แต่ฉัน ยั งไม่รู ้อะไรๆ ของคุณ เลย คุณ รู ้จั ก บางของฉั น แล ้ว คนอย่า งฉั น ไม่น่ า ให ้ ความหมายเลยใชไ่ หม‖ เขานิง่ นานเกินไป ทําให ้หล่อนต ้องคุยต่อ ―แต่คณ ุ ก็คงมีใครมากพอทีจ ่ ะให ้ความหมาย เปิ ดอกเรือ ่ งสําคัญๆ คนทีค ่ ณ ุ จะสง่ เพลง ไปนั่นก็คนหนึง่ หละ‖ ี งเบือ ี งหมุนของพัดลมเพดาน เขานิง่ เงียบจนหล่อนได ้ยินเสย ้ งหลังคล ้ายเป็ นเสย ―ถ ้าลําบากใจก็ไม่เป็ นไรนะคะ รบกวนค่าโทร.คุณนานแล ้ว‖ หล่อนขอเป็ นฝ่ ายถอย ―สุ กัญญาค่ะ สมัยเด็กแม่เรียก หญิงสุ...แค่นน ี้ ะคะ ขอบคุณสําหรับเพลง‖ ―เอ่อ...เดีย ๋ วนะ‖ เขาทัดทาน ―มีไรหรือคะ‖ ื่ จากหญิงสุเป็ นหญิงสูได ้ ้ไหม‖ เขาบอก ไอเดียของเขาเรียกรอยยิม ―ขอเปลีย ่ นชอ ้ จาก หล่อนได ้นิดหนึง่ ―ยินดีคะ่ ขอบคุณนะคะทีใ่ ห ้ความหมาย...ฝั นดีคะ่ ‖ สาวใหญ่วย ั กลางคาดไม่ถงึ ว่า คํา ‗หญิงสู'้ ของคนลึกลับเมือ ่ ดึกคืนวาน จะจุดประกาย ให ้หล่อนมุงานได ้ถึงเพียงนี้ หล่อนสะบัดศรี ษะขับไล่อาการมึนงงทีเ่ ริม ่ ก่อตัว ลุกจากโซฟาไป เปิ ดตู ้เย็น หยิบผ ้าขนหนูผน ื เล็กทีห ่ ล่อนพับแชเ่ ย็นไว ้ คลีผ ่ ้าลูบเช็ดใบหน ้าต ้นคอเรียกความสด ื่ คืนมาได ้บ ้าง ชน ี งโทรศัพท์ดังขึน สาวใหญ่กลับมาทรุดนั่งประจําหน ้าจอ ครูห ่ นึง่ เสย ้ หล่อนคว ้าโทรศัพท์เอนหลังพิงพนั กเก ้าอี้ ดูหมายเลขสายเข ้า ปรากฏเป็ นของมนุษย์ ี จร ลึกลับคนนัน ้ ...หล่อนกดรับสาย ขณะตาจ ้องมองแถบเคอร์เซอร์ทก ี่ ําลังกะพริบเป็ นจังหวะชพ ่ ริการเสย ี งเพลงผ่านโทรศัพท์มอ ‗สวัสดีคร ้าบ...ขอต ้อนรับเข ้าสูบ ื ถือ...คุณ : กําลัง ได ้รับเพลงจาก...๐-๖-๗-๔-๔-๑-๒-๕-๗...หากต ้องการฟั งเพลงนีท ้ ันที...กด ๐ หากต ้องการฟั ง เพลงในอีก ๑ ชั่วโมงข ้างหน ้ากด...๑...หากต ้องการเก็ บเพลงนี้ไว ้ในอั ลบัม ้ สว่ นตัวของคุณ ่ ี หลังจากฟั งเพลงจบ...กดเครือ ่ งหมายสเหลีย ่ ม' หล่อนกด ๐ ้ การสง่ ข ้อความเสย ี งก่อนเพลง หล่อน แต่แทนทีจ ่ ะเป็ นเพลงทันที กลับเป็ นการใชบริ ี งเบือ ี งรถไฟ อึดใจหนึง่ จึงเป็ นเสย ี งของเขา ได ้ยินเสย ้ งหลังเป็ นเสย ―สวัสดีครับ หวังว่ายังไม่นอนนะครบ ไม่ลําบากใจทีจ ่ ะบอกว่าตอนนี้ผมกําลังโดยสาร รถไฟจากสถานบําบัดแห่งหนึง่ ไปยัง สถานบําบัดแห่งหนึง่ ‖ ―ผมคุยมาอีกรอบเพือ ่ ให ้คําตอบทีค ่ ุณบอกว่าผมให ้ความหมายคุณน ้อยไปเพราะผม ไม่ได ้รําพึงรําพันอะไรๆของผมให ้คุณฟั ง‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 647

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―และที่คุณ ว่า ผมมีใ ครๆมากพอที่ จ ะเปิ ดเผยเรื่อ งสํ า คั ญ หมายถึง มีม ากกว่า คุ ณ โดยเฉพาะทีว่ า่ ในยามคับขัน ไม่มใี ครกล ้าเฉือนเนือ ้ ตัวเองเพือ ่ ประโยชน์ของคุณ‖ ื้ เชต ิ้ แขนสน ั ้ ลายสก็อตสน ี ํ้ า ―ตอนนีผ ้ มยืนคุยกับคุณอยูต ่ รงมุมหนึง่ บนรถไฟ ผมสวมเสอ ์ ้ ื เงิน นุ่งกางเกงยีนสฟอก ทัง้ เสอกางเกงค่อนข ้างหลวมเพราะตัวของผมลีบเล็กลงกว่าเดิมมาก‖ ิ กว่าโล คุณคิดดูส ิ คนทีเ่ คยหนั กเจ็ ดสบ ิ โลเมือ ―นํ้ าหนักของผมตอนนีน ้ ่าจะอยูท ่ ส ี่ ามสบ ่ สองปี กอ ่ น เมือ ่ ลดลงมาครึง่ หนึง่ สารรูปของคนนัน ้ จะเป็ นอย่างไร‖ ่ มบัตข ―อ๋อ...ผมลืมบอกไปว่าก่อนหน ้านีร้ าวครึง่ ชวั่ โมง ผมได ้ทิง้ เป้ ทีใ่ สส ิ องผมออกไป ื สมุดบันทึกเล่มเล็กๆ นอกหน ้าต่างรถไฟแล ้วครับ ข ้างในนั น ้ ไม่มอ ี ะไรมากหรอก มีแค่หนั งสอ ภาพถ่ายเก่าๆกับข ้าวของจุกจิกของผม‖ ―แต่ตอ ่ ให ้ในเป้ นั่ นมีสมบัตริ าคามหาศาล ผมก็ต ้องทิง้ เพราะมันไม่มค ี วามหมายกับผม เลย‖ ้ สาม ทีต ้ นี้พวกเขานอนกัน ―ผมเดินออกไปจากจุดนี้แล ้วครับ ผ่านตู ้สุดท ้ายของชัน ่ ู ้ชัน เกลือ ่ นกลาด คนนีแ ่ ปลก เวลานอนหลับไม่น่าดูเอาซะเลย‖ ี งประตูอัตโนมัตเิ ปิ ดไหม ผมว่าอะไรๆบนรถไฟนี่ไม่น่าฟั งซักอย่าง มันเสย ี ด ―ได ้ยินเสย ี เี้ บียดเนือ สบ ้ อ่อนในหัวใจไปหมดทุกจุด‖ ั ้ สองแล ้วนะ ตู ้นี้คนนอนหลับกันเงียบทัง้ เตียงบนเตียงบ่าง พวก ―ผมเข ้ามาในตู ้นอนชน นีต ้ งั ้ ใจจะมานอนในรถไฟให ้สบาย ผมจะไปทีข ่ ้อต่อระหว่างตู ้นี้กับตู ้ถัดไป ผมสง่ เพลงผิดคนไป ให ้คุณตรงนัน ้ แหละครับ‖ ―คุณต ้องอดทนฟั งผมหน่อยนะครับ สัญญาณยังเหลืออีกหลายขีด ผมแค่ต ้องการใช ้ โทรศัพท์มันคุ ้มค่าซะที‖ ―บนรถไฟคืนนัน ้ ผมนั่ งหน ้าด ้านกดทุกเบอร์ในมือถือ เพือ ่ ถามข่าวผู ้หญิงคนหนึง่ ทัง้ ที่ เคยกดไปหาพวกเขานับครัง้ ไม่ถ ้วน กดจนพวกนัน ้ ไม่คย ุ กับผมมานานแล ้วครับ‖ ื่ ไหม เมือ ―คุณเชอ ่ เขาไม่คุยผมก็ฝากข ้อความถามไว ้ จนบางคนถึงกับเปลีย ่ นเบอร์ไป เลยแหละครับ‖ ―แต่เมือ ่ มีคนหนึง่ ยังจะคุยกับผมและบอกเบอร์ผด ิ ๆของเธอมา ผมจึงเลือกจุดสง่ เพลง ตรงข ้อต่อรถไฟทีว่ า่ นั่นแหละ‖ ―ผมกะสง่ เพลงให ้เธอ เมือ ่ เพลงจบจะได ้คุยขอโทษทัง้ ทีผ ่ มไม่รู ้ว่าถ ้าติดต่อเธอได ้ เธอ ้ จะคุยกับผมรึเปล่า เพราะตอนทีเ่ ธอยังใชเบอร์ เดิมเธอไม่เคยรับสายผมครับ แต่ผมจําเป็ นต ้องคุย ขอโทษเธอ‖ ―เพราะเมือ ่ สองปี กอ ่ น หลังจากเราต่างรู ้ผลเลือดของกันและกัน เธอร ้องไห ้เหมือนคน ี สติแล ้วเตลิดหนีผมไปโดยไม่ยอมฟั งคําขอโทษ‖ เสย ึ ว่ามันเป็ นวิธก ี จริงๆ‖ ―คําขอโทษจากลมปากน่ะ ไอ ้ทีผ ่ มรู ้สก ี ารไถ่บาปทีล ่ งทุนน ้อยเสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 648

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―คุณว่าคนจะไถ่บาปแทนกันได ้ไหมล่ะ หากได ้ผมขอโทษแทนคนใจเสาะคนนั น ้ ด ้วย คนทีค ่ ุณทอดกายให ้แล ้วทํ าให ้คุณแทบบ ้านั่ นแหละ แต่คุณต ้องยกโทษให ้ผม คนมักง่ายทีม ่ ี หญิงสาวคนหนึง่ ทอดกายให ้แล ้วทําให ้เธอเป็ นยิง่ กว่าบ ้านั่น ด ้วย‖ ―ผมพยายามติดต่อขอโทษเธอเต็มทีแ ่ ล ้วนะ คุณรู ้ไหม พักหลังนี่ ผมตะรอนไปแทบทุก สถานบําบัด ผมไม่ได ้ใสใ่ จจะบําบัดตัวผมด ้วยวิธน ี ัน ้ อีกแล ้วครับ ผมมีวธิ บ ี ําบัดของผม ผมขอแค่ ทราบข่าวคราวเธอบ ้าง แต่ไม่‖ ิ้ พยายามเอาในคืนทีส ―จนมาสน ่ ง่ เพลงผิดไปให ้คุณนั่ นแหละ...แต่ผมหวังเต็มที่ นะว่า ่ ิ ิ ใจทํา ซงึ่ ต ้องไม่ใชส ่ งิ่ ทีผ เธอจะยังอยูแ ่ ละพอใจในสงทีเ่ ธอทําอยู่ หรือตัดสน ่ มกําลังจะทํา‖ ―เพราะบางอย่างทีผ ่ มทําไม่ได ้ แต่คณ ุ กับเธออาจทําได ้‖ ―คุณครับ...ตอนนี้ผมออกมายืนอยูต ่ รงข ้อต่อทีผ ่ มต ้องการแล ้วหละ คุณต ้องทนฟั งผม ี งลมเสย ี งรถไฟไปซก ั ครูเ่ พราะรถไฟกําลังผ่านสถานี เล็กๆเข ้าเขตหุบเขาแล ้ว‖ แข่งกับเสย ―ข ้างนอกมืดมาก แสงดาวคืนนีท ้ ําให ้ภูเขาดูทะมึนดีทเี ดียว‖ ―อากาศเย็นนะ แรงลมปะทะตัวผมแทบยืนไม่ตด ิ ผมต ้องให ้มือถือของผมได ้สง่ เพลง ิ ออก ในซม ิ นี่ผมลบเบอร์ของพวกเขาออกหมดแล ้วครับ เหลือแต่ ก่อน หลังจากนั น ้ จะแกะซม ี การ์ดทีม ื้ ไปด ้วย‖ เบอร์ของคุณไว ้เบอร์เดียว ผมจะเอาซม ่ เี บอร์ของคุณติดกระเป๋ าเสอ ครับ‖

―จากนัน ้ ผมจะโยนเครือ ่ งโทรศัพท์ทงิ้ ไป ผมจะไม่ให ้มีรอ ่ งรอยของผมไว ้บนรถไฟหรอก

―อีกไม่นานรถไฟจะเข ้ากลางหุบเขา ผมคิดว่าคุณจะได ้ฟั งเพลงกับเรือ ่ งสําคัญของผม เมือ ่ ผมถึงกลางหุบเขานั่นพอดี‖ ―ผมต ้องสง่ เพลงให ้คนคนเดีย วทีผ ่ มมี ครั ง้ นี้ผมเจตนาส ่งให ้คุณเพราะคุณได ้รั บ ความหมายทีผ ่ มให ้เธอไปหมดตัง้ แต่คน ื นัน ้ แล ้วครับ‖ ―เก็บเพลงของผมไว ้ในอัลบัม ้ สว่ นตัวด ้วยนะ แล ้วเปิ ดฟั งทุกครัง้ ทีอ ่ อ ่ นล ้า‖ ―พีค ่ รับ...‖ ี งคนทีข ้ หูของหล่อนทํางานหนั ก เพือ ่ ค ้นหาเสย ่ าดหาย ขณะเสนเคอร์ เซอร์บนจอกําลัง ั ญาณสด ี ํานํ าขบวนรถไปข ้างหน ้า กะพริบเป็ นสญ ่ ะพานโค ้งกลางหุบเขา ทิง้ เสย ี งเบียดบดของข ้อเหล็ ก ไว ้เป็ น INTRO ให ้กับ เข ้าสูส เพลงบทหนึง่ ยามราตรี

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 649

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๖๒๓ เรือ ่ งสน

"สงบสุข" โดย ว ันเสาร์ เชงิ ศรี

ิ เศษ ค่อยๆก ้าวขึน ้ ยายสุขหญิง ชราร่างเล็กผอมบางวัยเจ็ดสบ ้ ศาลาโรงธรรมอย่างชาๆ ี วยสดด ้วยมือขวา ในอุ ้งมือตรงทีจ นางถือปิ่ นโตสงั กะสเี คลือบลายดอกไม ้สส ่ ับเถาปิ่ นโตนั น ้ มีมัด ้ บราวบันไดรูปพญานาคไว ้มั่น นางรู ้สก ึ ว่าการเดินขึน ดอกไม ้และธูปเทียนอยูด ่ ้วย มือซายจั ้ โดย จับราวบันไดไว ้มือหนึง่ นัน ้ ชว่ ยให ้นางทรงตัวได ้ ดีขน ึ้ ปี นี้นางรู ้ตัวดีถงึ ความร่วงโรยของสังขารทีเ่ ปลีย ่ นแปลงไปกว่าปี กลาย สายตาฝ้ าฟาง ลงกว่าเก่า ภาพภิกษุ หม ่ จีวรเหลืองอร่ามทีเ่ คลือ ่ นไหวไปมาอยูท ่ ห ี่ น ้าพระประธานของศาลา โรง ธรรมนัน ้ นางไม่รู ้เลยว่าเป็ นภิกษุ รป ู ใด แม ้จะเพ่งมองอยูน ่ านแล ้วก็ตาม หลายปี กอ ่ นพอเดินเข ้าสู่ ้ ึ ใจหายต่อ ซุมประตู วด ั เพียงแค่มองแวบเดียวนางก็รู ้ได ้ในทันทีวา่ ใครอยูใ่ นศาลาบ ้าง แม ้จะรู ้สก สังขารทีเ่ ปลีย ่ นแปลง แต่นางก็ยังคิดได ้ว่า ชา่ งมันเถิด มองเห็นไม่ชัดว่าเป็ นใครก็ ชา่ ง อย่าง ้ ้อยูบ น ้อยการทีม ่ องเห็นว่ามีคนอยูใ่ นศาลา ก็นับว่าตานางยังใชได ่ ้าง ดีกว่ามือบอดไม่เห็นอะไร เลย นางก ้มลงมองขาตัวเองแล ้วอดคิดไม่ได ้ว่า เจ ้าขานี่ก็เหมือนกัน จากทีเ่ คยก ้าวขึน ้ ลง ื่ งชาลง ้ ึ กลัว อย่างว่องไวก็กลายมาเป็ นเชอ ต ้องจับราวบันได ด ้วยเกรงว่าจะล ้มลง ปี นี้นางเริม ่ รู ้สก ้ ความสูงด ้วย แม ้บันไดจะมีเพียงสามขัน ้ แต่นางต ้องใชเวลานานโขกว่ าจะขึน ้ ไปได ้ทีละขัน ้ ครัง้

เมือ ่ ขึน ้ มายืนอยูบ ่ นศาลาโรงธรรมได ้ นางก็ถอนใจอย่างโล่งอกทีต ่ ัวเองรอดมาได ้อีก ―ในทีส ่ ด ุ เราก็ทําได ้‖ นางแอบภูมใิ จคนเดียว

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 650

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

นางยิม ้ ให ้เมือ ่ ภิกษุ หนุ่มทีห ่ ยุดปั ดกวาดบริเวณพระประธาน มายืนคอยเอาใจชว่ ยนางใน การเดินขึน ้ บันได แม ้จะชว่ ยทางกายโดยการเข ้ามาชว่ ยพยุงไม่ได ้ แต่ท่านก็เอาใจชว่ ยงานนาง แทน ―ยังไหวนะโยมสุข‖ ภิกษุ หนุ่มยิม ้ ให ้นาง ี งสดใส ―ไหวเจ ้าค่ะ‖ นางตอบด ้วยเสย ่ ทีเ่ คยปฏิบัตม ―มาก่อนใครอีกแล ้วนะโยม‖ ภิกษุ หนุ่มกล่าวชมเชย เชน ิ าทุกวันพระ นางเป็ นคนแรกของทุกวันพระจริงดังทีท ่ ่านว่า ด ้วยบ ้านของนางอยูไ ่ ม่ไกลจากวัดนั ด ่ ื นางค่อยๆก ้าวเดินไปข ้างหน ้า ตรงไปยังผืนเสอทีป ่ เู รียงรายเป็ นแถวเป็ นแนวไว ้ให ้ญาติโยมนั่ งกัน อีก ไม่นานผู ้คนก็ ค งค่อ ยๆมากันจนเต็ ม ศาลา เมือ ่ เดินถึงบริเวณเช งิ เทีย นทองเหลือ งรูปเรือ สุพรรณหงส ์ นางก็ก ้มตัววางเถาปิ่ นโตและมัดดอกไม ้ รูปเทียนลงบนพืน ้ นางก ้มลงกราบภิกษุ หนุ่มทันทีทน ี่ ั่งพับเพียบเรียบร ้อยแล ้ว ท่านพยักหน ้ารับทราบ นางดึงดอกไม ้ธูปเทียนออกจากสายยางรัด มือไม ้นางสั่น กว่าจะจุดไม ้ขีดไฟได ้ก็ใช ้ เวลานาน ลมพัดมาแรงๆ มันดับจนนางต ้องจุดใหม่อก ี หลายก ้าน นางเหลือบไปเห็นไม ้ขีดไฟ ี วยๆทีว่ างอยู่ในถาดใสธ ่ ป พลาสติกสส ู เทียนข ้างเชงิ เทียน นางไม่กล ้าใชมั้ นเพราะเคยลองใช ้ ี ดงสดดอกใหญ่ แล ้ว แต่นางไม่มเี รีย ่ วแรงพอทีจ ่ ะกดมันให ้มีไฟลุกขึน ้ ได ้เลย ดอกเข็มพืน ้ เมืองสแ ยังคงเป็ นดอกไม ้ชนิดเดียวทีน ่ างนํ ามาวัด มันออกดอกสมํ่าเสมอทัง้ ปี มีดอกให ้นางนํ ามาวัดได ้ ทุกวันพระ นางปั กเทียนไขลงในเชงิ เทียนนั น ้ แล ้ว นางก็ยกธูปทัง้ สามดอกพร ้อมทัง้ ดอกไม ้ขึน ้ มา พนมมือไหว ้พระประธานทีต ่ งั ้ เด่น เป็ นสง่าอยูต ่ รงหน ้า คําพูดในใจทีน ่ างอธิษฐานก็เหมือนกับทุก ครัง้ ทีน ่ างเคยปฏิบัตม ิ า นางขอให ้พ่อแม่และผัวของนางผู ้ล่วงลับไปตัง้ หลายปี แล ้วนั น ้ มารับสว่ นบุญสว่ นกุศล ี หากทัง้ สามอยู่ ทีน ่ างทําให ้ในวันนี้ ถ ้าบุคคลทัง้ สามตกอยูใ่ นทีท ่ ุกข์ ก็ขอให ้พ ้นจากทุกข์นัน ้ เสย ในทีส ่ ข ุ แล ้ว ก็ขอให ้มีแต่ความสุขยิง่ ๆขึน ้ ไป ไม่ต ้องห่วงนางหรอก อีกไม่นานก็คงได ้ไปพบและ อยูด ่ ้วยกันอีกครัง้ ทีโ่ น่น นางก็ไม่รู ้ว่าทีโ่ น่นทีน ่ างนึกถึงนัน ้ มันอยูต ่ รงไหนกันแน่ ผู ้คนเริม ่ ขึน ้ มาบนศาลาโรงธรรม ภิกษุ บางรูปก็เริม ่ เข ้ามาชว่ ยดูแลความเรียบร ้อย บาง รูปนํ าไมโครโฟนไปวางบนธรรมาสน์เตรียมไว ้สําหรับภิกษุ รูปใดรูปหนึง่ ขึน ้ เทศน์บนนั น ้ นางไม่รู ้ ว่าวันนีจ ่ ะเป็ นหน ้าทีข ่ องรูปใด พระภิก ษุ ในวัด นี้ท ี่นางเห็ นมาตลอดหลายปี ที่ผ่านมา มีก ารหมุนเวีย นเปลีย ่ นไป ิ กว่ารูป แต่พ อออกพรรษาต่างก็ พ ากันลา ตลอดเวลา ช ่วงเข ้าพรรษาในวัด มีพ ระภิก ษุ ส บ ิ ขาบทออกไป บางรูปตัง้ ใจจะเอาดีทางการบวชเรียน แต่ก็ต ้องพ่ายแพ ้ต่อภัยของจิตใจตัวเอง สก ไม่อาจทานทนต่อสภาพชวี ต ิ ภายใต ้ร่มกาสาวพัตร์ได ้ จนในทีส ่ ด ุ ก็ต ้องหายไปจากวัด เห็นจะมีก็ แต่เจ ้าอาวาสและภิกษุ หนุ่มทีน ่ างกราบไหว ้เมือ ่ ครูน ่ ั่นแหละ ทีค ่ งอยูค ่ วู่ ด ั มานานหลายปี แล ้ว นางจําได ้ว่า ตอนทีเ่ จ ้าอาวาสรูปปั จจุบันมาอยูใ่ หม่ นางก็เอาใจชว่ ย ขอให ้ท่านได ้เป็ น เจ ้าอาวาส รูปต่อไปจากพ่อท่านเฒ่าเจ ้าอาวาสรูปแรกของวัดนี้ ถ ้าท่านมรณภาพลง ทุกอย่าง เป็ นจริงดังทีน ่ างคาดคิดและวาดหวัง เมือ ่ พ่อท่านเฒ่าลาลับ ดับสังขารไป ไม่มภ ี ก ิ ษุ รูปใดเหมาะ เท่ากับพระหนุ่มทีเ่ งียบขรึม พูดจาเฉพาะที่จําเป็ น ไม่พูดเล่นพูดหัวกับใครๆ ท่านได ้รับการ ื ต่อมา แต่งตัง้ ให ้เป็ นเจ ้าอาวาสสบ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 651

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

จวบจนทุกวันนี้ เจ ้าอาวาสหนุ่มเมือ ่ ครัง้ นั น ้ ได ้ล่วงเข ้าสูว่ ัยชราไม่แพ ้ตัวนางแล ้ว ภิกษุ ่ เดียวกับเหตุการณ์ เมือ หนุ่มรูปนีแ ้ หละทีน ่ างเห็นว่าเป็ นผู ้ทีเ่ หมาะสมเชน ่ ครัง้ ทีน ่ างเอาใจชว่ ยเจ ้า อาวาสครัง้ นัน ้ ไม่รู ้ว่าภิกษุ หนุ่มจะอยูถ ่ งึ วันนั น ้ หรือไม่และทีส ่ ําคัญไม่รู ้ว่านางจะอยูถ ่ งึ วันนั น ้ หรือไม่ ื่ บุคคลทีน ้ าย สุขต ้องเพิม ปี นีย ่ ชอ ่ างต ้องแบ่งบุญให ้อีกหนึง่ คน นั่ นคือ ลูกชายโทนของ นางซงึ่ จากไปด ้วยอุบัตเิ หตุ รถจักรยานยนต์ทเี่ ขาขีไ่ ปสวนยรางพาราชนกับรถตู ้ของโรงแรมที่ แหกโค ้งมา จนทําให ้เขาตายคาที่ ึ สน ิ้ หวัง ท ้อแท ้ในชวี ต ิ้ แล ้วทุกสงิ่ ทุกอย่าง ผัว นางจําได ้ว่า วันนั น ้ นางรู ้สก ิ นางหมดสน ึ ว่า นางโชคดีทม ของนางจากไปตัง้ แต่เขายังหนุ่ม นางอยูก ่ ับลูกชายมาตลอด นางรู ้สก ี่ ล ี ก ู เป็ นคน ่ แ ดี เขาเป็ นคนขยันทําการงาน เอาใจใสด ู ลนางอย่างดี นางได ้กินอิม ่ นอนหลับ ยามเจ็บไข ้ได ้ ป่ วย เขาก็พาไปหาหมอคราวต ้องอยูโ่ รงพยาบาลเขาก็คอยเฝ้ าดูแลอย่างดี เขาไม่ได ้เรียนต่อ ั ้ สูงๆดังทีผ ั ้ ประถมศก ึ ษา เขาก็ออกมาทําสวนยางพารา ทีพ ชน ่ ัวของนางหวัง เมือ ่ จบชน ่ ่อของเขา ิ ไร่ พอกินพอใช ้ แม่ไม่ได ้รํ่ารวยอย่างใครเขาแต่ก็มฐ สร ้างไว ้ให ้เป็ นมรดกจํานวนหลายสบ ี านะพอ อยูไ่ ด ้ ไม่ต ้องเบียดเบียนใคร เมือ ่ โตพอทีจ ่ ะบวชเรียนได ้ เขาก็บวชให ้นางหนึง่ พรรษา ชวี ต ิ นีน ้ าง ถือว่า คุ ้มแล ้วทีเ่ กิดมาแล ้วโชคดีมผ ี ัวดี แม ้เขาจะด่วนจากไปก่อน เวลาอันควร ทําให ้เวลาแห่ง ั ้ นิดเดียว แต่นางก็รู ้สก ึ ว่า ยังโชคดีกว่าอีกหลายคนที่ ทุก ความสุขทีไ่ ด ้อยูร่ ว่ มกันนั น ้ มันมีชว่ งสน วันนีย ้ ังอยูด ่ ้วยกัน แต่ชวี ต ิ คูไ่ ม่ได ้มีความสุขอันใดเลย มีแต่เรือ ่ งทะเลาะเบาะแว ้งบาดหมางใจกัน แทบทุกวัน ลูกชายนางทําหน ้าทีล ่ ก ู ทีด ่ ต ี อ ่ บุพการี จนกระทั่งชว่ งหนึง่ มาถึง นางเองเป็ นห่วงเขาว่า ถึงวันอันสมควรทีจ ่ ะมีครอบครัวได ้แล ้ว แต่เขาก็ยังไม่มวี แ ี่ ววว่า จะรักจะชอบใคร คงมุมานะทุม ่ เท ให ้กับการงานในสวนยาง ไม่ยอมคิดถึงเรือ ่ งนี้ นางคอยกระตุ ้นเตือนอยูเ่ สมอ แต่เขาก็ยังเฉยๆไม่ ี่ บ ิ แล ้ว เขาก็รู ้ว่า นางกําลังรอคอยการมีครอบครัวของ สนใจ จนหลายปี ผา่ นไปอายุเขาเริม ่ ต ้นสส เขาอยู่ การปล่อยให ้วันเวลาล่วงผ่านไป คงทําให ้นางไม่มค ี วามสุข มีแต่ความกังวลกับการรอ คอย ึ ตัวว่า ทําผิดทีเ่ ร่งรัดเขา เรือ เขาเริม ่ ออกเทีย ่ วกลางคืนกับเพือ ่ นบางคน นางมารู ้สก ่ งมัน ่ องทุกข์อันใหญ่หลวงอย่างไม่น่าจะเป็ นไปได ้ เขาออก กลายเป็ นว่า นางเป็ นคนผลักเขาลงสูก จากบ ้านทุกคืนทัง้ ทีไ่ ม่เคยทํามาก่อน ้ นหนึง่ เมือ ึ แปลกใจทีม เชาวั ่ นางตืน ่ ขึน ้ มา นางรู ้สก ่ ผ ี ู ้หญิงคนหนึง่ อยูใ่ นบ ้านด ้วย ลูก ชายบอกนางว่า หล่อนคือผู ้หญิงทีเ่ ขาเลือกแล ้ว ทีจ ่ ะให ้มาเป็ นเมียของเขาและเป็ นลูกสะใภ ้ของ ิ เศษๆ นางรู ้สก ึ ตกใจ คิดไม่ถงึ ว่า เรือ นาง หล่อนอายุยส ี่ บ ่ งมันจบลงง่ายๆแบบนี้ นางคิดว่า ทีเ่ ขา ออกจากบ ้านทุกคืนนั น ้ คงไม่รักชอบลูกสาวใครในหมูบ ่ ้านละแวกนี้สักคน แต่กลับกลายเป็ นว่า เขาไปพาผู ้หญิงในร ้านอาหารทีม ่ ไี ฟมืดสลัวมาเป็ นเมีย ื่ ว่า กรรมดีทล นางเป็ นคนมองโลกในแง่ดเี สมอมา นางเชอ ี่ ูกชายทํ ามาตลอด เขาคง ต ้องได ้รับผลดีตอบแทน เขาคงได ้เมีย ทีด ่ ี แม ้จะเป็ นผู ้หญิงที่มาจากแหล่งทีไ ่ ม่ค่อยดีนักใน ึ ของคนทั่วไป แต่นางเคยเห็นตัวอย่างมากมายทีผ ความรู ้สก ่ ู ้หญิงบางคนแม ้จะมาจากทีเ่ หล่านั น ้ แต่ก็เป็ นคนดี เป็ นแม่บ ้านทีด ่ ี ทีพ ่ วกหล่อนต ้องไปทํ างานในทีเ่ หล่านั น ้ ก็เพราะมีความจํ าเป็ น ทางสถานะของครอบครัวบังคับให ้ต ้องทํา เมือ ่ หลุดพ ้นจากสถานทีเ่ หล่านั น ้ แล ้ว มีผู ้ชายรับเลีย ้ ง ี ธรรมแล ้ว หล่อนก็เป็ นคนดีของครอบครัว เป็ นเมียและ ดูเป็ นเมียทีถ ่ ูกต ้องตามกฎหมายและศล แม่ทด ี่ ไี ด ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 652

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ โล่งใจทีภ ี ที ถ ้านางตายลง คิดได ้ดังนี้ นางก็รู ้สก ่ าระซงึ่ นางเป็ นห่วงนั น ้ จะได ้จบลงเสย ไปเขาก็มค ี ท ู่ ก ุ ข์คย ู่ ากอยูก ่ ับเขาต่อไปแล ้ว เพียงไม่กวี่ ันทีห ่ ล่อนเข ้ามาอยูร่ ่วมชายคาเดียวกัน นางก็รู ้ถึงความเปลีย ่ นแปลงหลาย อย่างทีเ่ กิดขึน ้ ในบ ้าน นางรู ้ว่า วิมานทีน ่ างวาดหวังนัน ้ มันได ้พังลงแล ้ว นางสงสารทีล ่ ก ู ชายของ นางเลือกคนผิดมาเป็ นคูช ่ วี ต ิ หล่อนไม่คค ู่ วรกับเขาเลยแม ้แต่นด ิ เดียว หล่อนเป็ นคนขีเ้ กียจทํางานบ ้านทุกอย่าง นอนตืน ่ สายทุกวัน ข ้าวปลาอาหารก็ไม่หงุ หา ื้ อาหารถุงจากตลาดทุกวัน ลูก ชายนางออกไปกรีดยางทีส ด ้วยตัวเอง ซ อ ่ วนยาง ซ งึ่ อยู่ไกล ออกไปอีกหมูบ ่ ้านหนึง่ เขาออกไปตัง้ แต่คอ ่ นรุง่ กว่าจะกลับมาก็ใกล ้เทีย ่ งวัน บรรทุกยางแผ่นใส ท ้ายรถจักรยานยนต์มาตากทีร่ าวตากยางหลังบ ้าน แต่หล่อนนอนตืน ่ สายทุกวัน ตืน ่ แล ้วก็แต่งตัว สวยงาม ออกจากบ ้านไป กว่าจะกลับมาก็ ใกล ้เวลาทีล ่ ก ู ชายนางจะกลับ หล่อนจะหิว้ อาหารถุง สําหรับมือ ้ กลางวันมาด ้วย เมือ ่ กินข ้าวเสร็จแล ้วก็จะขลุกอยูแ ่ ต่ในห ้องนอนเปิ ดเพลงดังลั่นบ ้าน ื้ เครื่อ งเล็ ก ๆมาไว ้ดูใ น หล่อ นไม่ช อบดูโ ทรศั พ ท์ร่ ว มกั บ นาง จึง อ ้อนวอนให ้ลูก ชายนางซ อ ห ้องนอน แรกทีม ่ าอยูก ่ ็ร่วมกินข ้าวโต๊ะเดียวกัน แต่พอนานวันเข ้า หล่อนให ้นางกินคนเดียวไป ก่อน หล่อนค่อยกินทีหลัง ลูกชายของนางบอกว่า ชา่ งมันเถอะเรือ ่ งเล็กน ้อย กินก่อนกินหลังก็ เหมือนกัน ้ านั น ระยะหลังหล่อ นไม่ใช ่ออกไปจากบ ้านเฉพาะช ่วงเช าเท่ ้ ตอนบ่ายๆที่ผัวนอน พักผ่อนอยูก ่ ับบ ้านเพือ ่ เอาแรงไว ้ออกไปกรีดยางตอนค่อนรุ่ง อีก หล่อนก็ออกไป โดยอ ้างว่าไป ทําผม ไปร ้านเสริมสวย กลับมาอีกทีเย็นแล ้ว ึ ไม่เห็นด ้วยกับการกระทํ าของหล่อน แต่นางก็ไม่ได ้วิพากย์วจ บางครัง้ นางรู ้สก ิ ารณ์ ิ ไป นาง อะไรหล่อนให ้ลูกชายฟั ง ก็ได ้แต่บอกให ้เตือนๆไว ้บ ้าง เดีย ๋ วจะกลายเป็ นความเคยชน อดทนอดกลัน ้ ได ้ แม ้จะไม่รู ้ว่า ต ้องอดทนไปอีกนานแค่ไหน นางถือว่า นางยังโชคดีทไี่ ม่เคยมี ี งกับลูกสะใภ ้เหมือนเพือ ปากเสย ่ นบ ้านบางคน หล่อนเป็ นคนไม่พูดมาก จะพูดเฉพาะทีห ่ ล่อนคิด ว่าจําเป็ นต ้องพูดเท่านั น ้ การอยูร่ ่วมชายคาเดียวกันแบบต่างคนต่างอยูจ ่ งึ พอจะอยูร่ ่วมกันได ้ ที่ จริงแล ้วมีเรือ ่ งราวมากมายทีน ่ างจะต ้องตําหนิตเิ ตียน ว่ากล่าวตักเตือน แต่นางก็ไม่ทํา นางไม่ ่ อยากให ้หล่อนไม่พอใจนาง เกลียดชังนาง ไม่อยากให ้ชวี ต ิ คูข ่ องลูกชายต ้องพังลง เหมือนเชน อีกหลายครอบครัวทีเ่ กิดจากปั ญหาแม่ผัวลูกสะใภ ้ นางไม่ต ้องการให ้เกิดขึน ้ กับครอบครัวของ นาง ื่ ว่า คนเราต ้องนึกถึงสงิ่ ทีด นางเชอ ่ ข ี องคนอืน ่ บ ้าง อย่านึกถึงแต่สงิ่ ไม่ดข ี องเขาแล ้ว สรุปว่า เขาเป็ นคนไม่ด ี พากันตัง้ ข ้อรังเกียจไปหมดทุกเรือ ่ ง ี ที‖ เสย ี งภิกษุ หนุ่ม ―นึกอะไรอยูห ่ รือโยมสุข ธูปจะหมดดอกแล ้ว ยังไม่ปักในกระถางเสย ดังขึน ้ ยายสุขสะดุ ้งตกใจตืน ่ ตากภวังค์ ยิม ้ ให ้ภิกษุ หนุ่มแล ้วรีบปั กธูปลงในกระถาง นางก ้มลง กราบพระประธานแม ้รู ้ว่า การก ้มกราบจะทํ าให ้ปวดหลัง แต่นางก็พยายามก ้มกราบให ้ถูกต ้อง นางไม่ยอมยกมือเขย่าสามครัง้ แบบทีผ ่ ู ้คนชอบทํากัน อาการปวดหลังทีเ่ ป็ นอยูน ่ ัน ้ รักษาอย่างไร ก็ไม่หาย หมอบอกนางว่า มันเป็ นไปตามวัย ต ้องทําใจให ้ได ้ ใชส้ ังขารมานานแล ้ว มันต ้องชํารุด ไปเป็ นธรรมดา นางจึงไม่เครียด ไม่วต ิ กกังวลกับมัน จะปวดหลังก็ไม่ให ้มันปวด ลุกขึน ้ ยืนไม่ไหว ก็มค ี นยินดีชว่ ยยกชว่ ยพยุง ผู ้คนมากันมากขึน ้ กว่าเดิม แต่ก็ยังไม่เต็มศาลา นี่ถ ้าเป็ นแต่กอ ่ นตรงนั น ้ ...ก็จะมียาย ื่ สาดกและพืน ชามนั่งเคีย ้ วหมากพิงเสา รอเวลาพระเริม ่ พิธ ี แม่สายก็คงกุลก ี จ ุ อปั ดกวาดเสอ ้ ศาลา ื่ มาปูเพิม โดยรอบอย่างมีความสุข บางวันพระทีเ่ ห็นคนมามาก แม่สายก็จะเอาเสอ ่ อีกหลายผืนจน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 653

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

พอ ที่นั่น...นางสอิม ่ ก็ ค งนั่ งบีบขาให ้ป้ าละเอีย ด ปากก็ คุย กันเรื่อ งสัพ เพเหระ หัวเราะกั น สนุกสนานลั่นศาลาและอีกหลายคนทีช ่ อบนั่ งประจําทีก ่ ัน ตรงนั น ้ บ ้าง ตรงนี้บ ้าง ครัง้ นั น ้ ในศาลา ิ้ แล ้ว มีความอบอุน ่ ใจกายกันเป็ นทีย ่ งิ่ วันนีผ ้ ู ้คนเหล่านั น ้ หายไปหมด พวกเขาตายจากไปหมดสน นางมองดูคนบนศาลาโรงธรรมในวัน นี้ สว่ นมากเป็ นคนรุ่นลูกรุ่นหลายและคนแปลก หน ้าที่มาจากต่างจังหวัด มาทํ างานในโรงแรมทีก ่ ระจัด กระจายอยู่ตามชายหาด ไม่ไกลจาก หมูบ ่ ้านนั ก คนเหล่านี้มาเชา่ บ ้าน เชา่ ห ้องแถวอยู่ นั บวันจะมีมากขึน ้ ทุกที นางดีใจทีย ่ ังคนหนุ่ม สาวมาเข ้าวัดกัน อย่างน ้อยก็ทําให ้มั่นใจได ้ว่า พระพุทธศาสนาจะยงคงอยูต ่ อ ่ ไปได ้อีกนาน ึ ใจหาย ขณะนี้นางกลายเป็ นผู ้อาวุโสสูงสุดบนศาลาแล ้ว นางก ้มลงมองตัวเองแล ้วรู ้สก หรือ นางยิง่ คิดถึงเพือ ่ นฝูง ญาติผู ้ใหญ่ทน ี่ างให ้ความเคารพนับถือ หลายคนถูกบรรจุกระดูกไว ้ใน ื่ ติด บัวหรือทีเ่ ก็บกระดูกทรงเจดีย ์ ขนาดต่างๆทีม ่ องเห็นเรียงรายอยูร่ ม ิ ๆกําแพงวัด บางรายมีชอ ื่ ทัง้ รูป อยู่ บางรายมีทัง้ ชอ เพือ ่ นบ้านมา เล่าให ้ฟั งว่า ลูกสะใภ ้ของนางออกไปเทีย ่ วเล่นไพ่ตามบ ้านคนโน ้นคนนี้ ต่างหาก ไม่ใชไ่ ปร ้านเสริมสวยอย่างเดียว เมือ ่ เห็นผัวไม่วา่ อะไร นานวันเข ้าหล่อนก็ชวนขาไพ่ มาเล่น ในบ ้าน ลูก ชายของนางไม่ว่าอะไร เขาเห็ นว่าเป็ นการดีท ี่หล่อ นจะได ้อยู่บ ้าน ดีก ว่า ออกไปเล่นนอกบ ้าน ่ น่นอน ดูๆไปเขาเหมือนคน เพือ ่ นบ ้านนินทาว่า เขาคงถูกหล่อนทํ าเสน่ หย ์ าแฝดใสแ กลัวเมีย ไม่เคยกลัวคัดค ้าน ต่อปากต่อคําหรือห ้ามปรามอะไรหล่อนได ้เลย ไม่วา่ เรือ ่ งใดๆ นางแก ้ตัวให ้ลูกชายว่า เขาไม่ได ้กลัวเมียหรอก เขาเป็ นคนใจดีมาแต่ไหนแต่ไรแล ้ว เขาไม่ชอบเรือ ่ งมาก ชอบอยูง่ า่ ยๆไม่ชอบขัดใจใคร ใครเห็นว่าอะไรดีก็ทําไป อะไรไม่ดก ี ็เลิกทํา ี เสยก็หมดเรือ ่ งไป ึ ไม่เห็นด ้วยในบางเรือ บางครัง้ นางก็รู ้สก ่ ง ทีล ่ ก ู ชายนางวางเฉยต่อพฤติกรรมของหล่อน นางเคยเปรยๆกับเขาบ ้างในชว่ งทีล ่ ก ู สะใภ ้ไม่อยู่ เขาก็จะบอกนางว่า ―ชา่ งเขาเถอะแม่ อย่ายุง่ เขาเลย เขาจะทําอะไรก็เรือ ่ งของเขา‖ นางจึงหุบปากลง ด ้วยไม่อยากมาเรือ ่ งมากความ นางปลงได ้แล ้ว อะไรจะเกิดมันก็ต ้อง เกิด นางทําหน ้าทีข ่ องนางดีทส ี่ ด ุ แล ้ว เมือ ่ มีสามีอยูด ่ ้วย นางก็ทําหน ้าทีเ่ มียทีด ่ ต ี ลอด ทัง้ เรือ ่ งการบ ้านการเรือนไม่เคยบกพร่อง เมือ ่ มีลก ู ก็เลีย ้ งลูกอย่างดี จนเขาเป็ นคนดีของสังคม ไม่ เคยสร ้างความเดือดร ้อนให ้ใครๆ เมือ ่ ผัวรักรักตายจากไป นางก็ยังรักอาลัยถึงอยู่ทุกเมือ ่ เมือ ่ มี โอกาสนางก็ทําบุญไปให ้เสมอๆ แม ้เขาจะตายจากไปตัง้ แต่นางยังสาว นางก็ไม่คด ิ มีผัวใหม่ นางพอใจกับสภาพชวี ต ิ ทีเ่ ป็ นอยู่ ่ เดิม ต่อมามีคนมาบอกว่า เห็นหล่อนไปไหนมาไหนกับ ลูกสะใภ ้ของนางยังทําตัวเชน ั ว่าจะมีอะไรกัน ทัง้ สองสนิทสนมกันเกิดปกติ นางไม่ ผู ้ชายแปลกหน ้าทีม ่ าจากต่างจังหวัด สงสย ื่ ทีเ่ พือ เชอ ่ นบ ้านเล่าให ้ฟั ง นางคิดว่า พวกเขาคงอิจฉาลูกสะใภ ้ของนางมากกว่า ทีเ่ ห็นหล่อนไม่ ต ้องทํางานอะไรเลยใจแต่ละวันก็ยังมีกน ิ บางคนบอกว่า หล่อนตัง้ ใจจะมาตกถังข ้าวสารทีบ ่ ้าน ของนาง บางคนวิจารณ์หล่อนให ้นางฟั งว่า

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 654

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ยายสุขรู ้ไหม ลูกสะใภ ้ของยายน่ะ เคยมีผัวมาก่อน แต่ผัวมันติดตารางจึงมาทํางาน ร ้านอาหารจนลูกชายของยายสุขไปรักไปชอบ คงเห็นว่ามีสวนยางมากมาย อยูด ่ ้วยสบายแน่ๆล่ะ สจิ งึ มาอยูด ่ ้วย‖ ื่ ว่า น่าจะเป็ นความจริง เมือ ่ ฟั งหลายๆปากเข ้า นางก็เริม ่ เชอ ทําไมหนอลูกชายของนางจึงไม่รักชอบผู ้หญิงในหมูบ ่ ้าน อย่างลูกสาวของแม่นุ ้ยทีแ ่ ม้ จะเรียนจบแค่ ป.ส ี่ แล ้วออกมาชว่ ยแม่ขายผักทีต ่ ลาดสดนั่ น หน ้าตาก็ด ี นิสัยก็ ด ี ลูกสาวของ ้ ้ ขลุกอยู่แต่ในบ ้านชว่ ยพ่อแม่ขายของชํา วันๆไม่คด แป๊ ะอิว่ ก็ใชได ิ ออกไปไหน แป๊ ะอิว่ เคยล ้อ ั นางว่า เมือ ่ ไรจะไปขอลูก สาวแกส กที แกยินดียกให ้เพราะแกก็ ชอบลูกชายของนางอยู่มาก เหมือนกัน วันหนึง่ เพือ ่ นบ ้านผู ้หวังดีก็มาบอกว่า ―รู ้แล ้วว่าผู ้ชายทีล ่ ก ู สะใภ ้ของยายไปไหนมาไหนด ้วยนั น ้ น่ะเป็ นใคร ไม่ใชใ่ ครทีไ่ หน หรอก ผัวเก่าของมันนั่นแหละ ออกจากตารางมาแล ้ว มาเชา่ บ ้านอยูห ่ ลังตลาดโน่นแหละ‖ นางใจหายเมือ ่ ทราบข่าว ั ถูกเสน่หแ ―บอกลูกของยายด ้วยนะว่า เขาลือกันทัง้ ตลาดแล ้ว สงสย ์ น่ๆจึงกลัวเมียแบบ นี้ มีอย่างทีไ่ หน เมียไปขลุกอยูก ่ ับชายอืน ่ ยังเฉยอยูอ ่ ก ี อย่ามัวทําแต่สวนอย่างเดียวเลยนะ ระวัง ี ี ี เถอะ‖ จะเสยเมีย แต่วา่ เมียแบบนีฉ ้ ั นว่า อย่าไปเสยดายมันเลย เลิกได ้ก็เลิกมันเสย เพือ ่ นบ ้านํ ากรอกหูด ้วยถ ้อยคําเหล่านี้อก ี ก่อนจะหายเข ้าไปในบ ้าน นางมานั่ งจมอยูใ่ น ึ งุนงงกับเรือ เก ้าอีท ้ ใี่ นครัว รู ้สก ่ งทีไ่ ด ้รับรู ้ นางไม่เข ้าใจว่า ทําไมมันจึงเป็ นแบบนีไ ้ ปได ้ ทําดีกันมาตลอด ทําไมครอบครัวของนาง ึ สงสารลูกชายเป็ นทีย จึงต ้องโชคร ้ายแบบนี้ นางรู ้สก ่ งิ่ คุณพระคุณเจ ้าเอ๋ย ทําไมคนดีอย่างเขา ต ้องมาพบกับผู ้หญิงแบบนี้ นางทอดถอนใจอย่างเหนือ ่ ยหน่ายต่อชวี ต ิ ี น ้าวิตกกังวล หลังจากนํ า เมือ ่ ลูกชายกลับมาจากสวนยาง นางเล่าให ้เขาฟั ง เขามีสห ยางไปตากแล ้ว เขาก็ขลุกอยูแ ่ ต่ในห ้อง ไม่ยอมกินข ้าวปลา นางเรียกให ้ออกมากิน เขาก็ไม่ยอม ออกมา บอกว่าจะรอเมีย เลยเทีย ่ งไปจนกระทั่งบ่ายแล ้ว หล่อนก็ไม่มท ี ท ี า่ ว่าจะกลับมาบ ้าน ี งมัคนายก เริม ี ความสงบจึงเกิดขึน เสย ่ กล่าวนํ าคําขอศล ้ อีกครัง้ บนศาลา หลังจากทีม ่ ี ี งจ๊อกแจ๊กจอแจของผู ้คน ทีก เสย ่ ล่าวทักทายพูดจาหยอกล ้อกันอย่างมีความสุข ทีไ่ ด ้มาทําบุญ กุศลร่วมกัน ครูใ่ หญ่ภก ิ ษุ หนุ่มก็ขน ึ้ ไปนั่งเด่นเป็ นสง่ากอยูบ ่ นธรรมาสน์ เรือ ่ งทีภ ่ ก ิ ษุ หนุ่มเทศน์ให ้ฟั ง ึ ซาบซงึ้ ในถ ้อยคําทีห ในวันนี้เป็ นเรือ ่ งของความไม่มป ี ระมาท นางรู ้สก ่ ลั่งไหลออกมาจากปาก ของท่าน ชวี ต ิ ทีผ ่ า่ นมาของนาง มีหลายชว่ งทีต ่ รงกับเรือ ่ งราวทีท ่ ่านเทศน์ บางเรือ ่ งบางราวของ ่ ี ี ชวงชวต ิ นางคิดว่า นางไม่ได ้ประมาทต่อการดําเนินชวต ิ เมือ ่ ได ้ฟั งคําทีท ่ ่านเทศน์ นางจึงรู ้ว่า แท ้จริงแล ้วนางก็ประมาทอยูม ่ ากมายเหมือนกัน ื่ บุคคลเหล่านี้ลงใน ชว่ งถวายสงั ฆทาน นางระลึกถึงพ่อ แม่ ผัวและลูกชาย นางเขียนชอ ิ้ เล็กๆ วางไว ้ในถาดกรวดนํ้ า เมือ กระดาษชน ่ เสร็ จคํากล่าวถวายสังฆทานและพระภิกษุ ทัง้ หลาย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 655

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

รับเครือ ่ งสงั ฆาทานแล ้ว มัคนายกก็เผากระดาษจํานวนมากมาย ทีต ่ า่ งคนต่างเขียนมานั น ้ ให ้มอด ไหม ้ไปในถาด แล ้วก็กล่าวคํากรวดนํ้ าอุทศ ิ สว่ นบุญให ้กับผู ้ล่วงลับไปแล ้ว ิ้ ลงแล ้ว พระภิกษุ คอ งานบุญวันพระนี้ พิธส ี งฆ์เสร็ จสน ่ ยๆลุกจากทีน ่ ั่ ง ตรงไปยังโรงครัว ํ ื่ อีกที อันเป็ นสถานทีส ่ าหรับฉั นเพล ผู ้คนเริม ่ หิว้ ปิ่ นโตทีว่ างเรียงรายอยู่บนผ ้าผืนใหญ่ทป ี่ บ ู นเสอ ต่างก็จําปิ่ นโตของตัวเอง ของใครของมัน บางคนทีจ ่ ําไม่ได ้หรือเห็นว่าคล ้ายๆกัน ก็เปิ ดออกดู ่ องตนหรือไม่ ปิ่ นโตยายสุขไม่เหมือนใคร มันเป็ นปิ่ นโต กับข ้าวภายใน เพือ ่ ความแน่ใจว่า ใชข สังกะสเี คลือบใบใหญ่เถาเดียว ทีว่ างปะปนอยู่กับเขา นอกนั น ้ เป็ นปิ่ นโตพลาสติก และสแตน ิ้ เลสตามยุคสมัย ไม่นานศาลาโรงธรรมก็วา่ งเปล่า ด ้วยผู ้คนต่างพากันไปยังโรงครัวจนหมดสน แล ้ว ยายสุขยัง จําได ้ดีถงึ วันทีล ่ ก ู สะใภ ้ของนางหายไปกับผัวเก่าของหล่อน ลูกชายของ ่ ทุกวัน เขาคอยหล่อนกินข ้าวอยูน นางกลับมาจากสวนยางพาราเชน ่ าน หล่อนก็ยังไม่มา จนบ่าย คล ้อย ก็ไม่เห็นวีแ ่ ววของหล่อน ใกล ้คํ่าลูกชายของนางกลับมาบ ้านด ้วยใบหน ้าหมองหม่น เขา ้ ื้ ผ ้าไปด ้วย หล่อนคงไม่ เล่าให ้นางฟั งว่า มีคนเห็นหล่อนนั่งซอนท ้ายผู ้ชายคนนัน ้ ไป มีกระเป๋ าเสอ อยูท ่ น ี่ ี่แล ้ว นางใจหายเมือ ่ ทราบข่าว เขาหายเข ้าไปในห ้องครู่หนึ่ง จึงเดินคอตกออกมาหานาง แล ้วบอกว่า ―แม่...มั นเอาเครื่อ งทองไปหมดเลย เงินสดอีก สามหมืน ่ กว่าที่ย กเอาไว ้ต่อ ครั ว ก็ หายไปด ้วย‖ นางไม่ได ้ยินคําหยาบอืน ่ ใดหลุดออกมาจากปากของเขาเลย นอกจากคําว่า ―มัน‖ ทีใ่ ช ้ ื่ ผู ้หญิงคนนั น แทนชอ ้ นางเพิง่ ได ้ยินเขาใชคํ้ านี้กับหล่อนเป็ นครัง้ แรก นางคิดว่า ในใจเขาต ้องมี ื่ หล่อนว่า ―มัน‖ เชน ่ นี้ ความเคียดแค ้นชงิ ชงั หล่อนมากจึงแทนทีช ่ อ ึ ด ้วยผิดหวังในชวี ต ตัง้ แต่วันนั น ้ มา เขาก็กลายเป็ นคนเศร ้าซม ิ คู่ นางก็คอยปลอบโยน ี ใจมากไปกว่านี้ เกรงว่าเขาจะคิดทําอะไรทีไ่ ม่ถก ู ต ้องลงไป นางคงจะเสย เขาทําอะไรผิดๆถูกๆตลอดมาตัง้ แต่เกิดเรือ ่ งนี้ขน ึ้ เขาคงอับอายเพือ ่ นฝูง เพือ ่ นบ ้าน ่ ี ิ ไปไหนคนก็ถามถึงเรือ ่ งทีเ่ กิดขึน ้ นี้ อยูค ่ รองความเป็ นโสดมาจนอายุสสบ มาถูกผู ้หญิงรุ่นหลังๆ หลอกเอาได ้ บ ้างก็เหน็ บแนมเขาว่า ไม่ชํานาญเรือ ่ งหน ้าทีผ ่ ัว ไม่สะใจหล่อน สูผั้ วเก่าไม่ได ้ เลย ื้ ข ้าวของในตลาด หนีตามผัวเก่าไป จนเขาไม่อยากออกไปจับจ่ายซอ เขายังเป็ นคนเหม่อลอย นางเป็ นห่วงเตือนเขาบ่อยๆว่า ให ้ระมัดระวังอันตราย ในการ ้ ้ ใชรถใชถนน แล ้วสงิ่ ทีน ่ างหวาดกลัว เกรงว่าจะเกิดขึน ้ มันก็เกิดขึน ้ จริงๆ วัน นั ้นเขาบรรทุก ยางมาเต็ ม ท ้ายรถจั ก รยานยนต์ มาถึงโค ้งแห่งหนึ่ง ก็ ช นกับรถตู ้ โรงแรมทีแ ่ หกโค ้งมาเต็มแรง เขาตายคาที่ ยายสุขร่วม วงกินข ้าวกับผู ้มาทําบุญวันพระวันนี้เสร็จ ก็เป็ นเวลาใกล ้เทีย ่ ว นางหิว้ ปิ่ นโตเปล่ากับบ ้าน ป่ านนี้ทบ ี่ ้าน ญาติของนางทีเ่ ป็ นผู ้ดูแลสวนแทนลูกชายทีจ ่ ากไป คงจะเอา ยางตากเรียบร ้อยแล ้ว ิ กับชวี ต นางเคยชน ิ ทีต ่ ้องอยูค ่ นเดียวมาระยะหนึง่ แล ้ว ถึงร่างกายจะร่วงโรยไปตามวัน ี จนชวี ต ิ แต่หัวใจของนางก็ ยังไม่ยอมแพ ้ ชวี ต แม ้จะพบแต่ความสูญเสย ิ เริม ่ ชาชน ิ ทีย ่ ังเหลืออยู่ ของนางนัน ้ นางคิดว่านางยังคงทําประโยชน์ได ้อยูอ ่ ก ี

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 656

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ในเรือ ่ งสว่ นตัวนางอยากมีชวี ต ิ อยูต ่ อ ่ ไป เพือ ่ ได ้ทําบุญสง่ ให ้กับคนทีน ่ างรักทุกคน ทีร่ อ คอยนางอยู่ในภพโน ้น พวกเขาหมดโอกาสทีจ ่ ะทํ าบุญ ทํ าคุณงามความดีด ้วยตัวเองอีกแล ้ว ต ้องรอคอยให ้คนข ้างหลังทํ าสง่ ไปให ้ นี่แหละทีน ่ างคิดว่า มันเป็ นหน ้าทีข ่ องนาง ทีเ่ ป็ นเหตุทํา ให ้นางยังอยากมีลมหายใจอยูต ่ อ ่ ไป ื ทอดพระพุทธศาสนาต่อไป ด ้วยนาง ในเรือ ่ งของสว่ นรวม นางอยากมีชวี ต ิ อยู่เพือ ่ สบ ึ เป็ นสุขยิง่ ล ้น ทีไ่ ด ้เกิดมาพบพระพุทธศาสนา ฐานะทางการเงินของนางถึงไม่มากมายนั ก รู ้สก ี ดายเงินทอง ทีม แต่ก็ยังมีพอทีจ ่ ะสละให ้กับศาสนาในโอกาสต่างๆ นางไม่เคยคิดเสย ่ อบให ้กับ พระพุทธศาสนาเลยแม ้แต่สลึงเดียว นางไม่ยอมแพ ้ต่อสงั ขารทีร่ ว่ งโรย จิตใจนางยังสู ้ ไม่ยอมร่วงโรยไปตามร่างกาย ั แต่วา่ เป็ นเรือ นางยึดถือคําพระท่านทีว่ า่ อะไรๆในชวี ต ิ สก ่ งของจิตอย่างเดียว ้ าเปลวแดดหน ้าหนาว ยํ่าไปบนผืนทรายของลาน นางยิม ้ ให ้กับตัวเอง ค่อยๆก ้าวชาๆฝ่ ่ ระตูวด วัด ตรงไปสูป ั มุง่ หน ้ากลับบ ้าน...

ั้ ฉ. ๒๖๒๔ เรือ ่ งสน

"นิยายทีไ่ ม่มวี ันจบ" โดย อําพล เจน

้ อเร็ ว แล ้วแต่ ว ัฏจ ักรชวี ต ิ ของผมชา่ งเหมือนดาวหาง วันหนึง่ มันจะหวนกลับมา ชาหรื วิถโี คจรของมัน จะเหมือนเดิมหรือเพียงแค่คล ้ายก็สด ุ แต่จะเป็ น วันหนึง่ เคยปวดหัว อีกวันกลับมาปวดใจ เคยร ้องไห ้ด ้วยเรือ ่ งหนึง่ ต่อมาเรือ ่ งครือๆกันอย่างนัน ้ ก็ทําให ้นํ้ าตาพรากแก ้มอีกหน ื วันทีฝ นึกถึงวันเก่าๆซงึ่ กํ าลังเอามาเป็ นอารมณ์เขียนหนั งสอ ่ นปรายละอองละเอียด ปานออกมาจากกระบอกฉีดนํ้ ารีดผ ้า ทนตากละอองฝนอย่างอุตสาหะเพือ ่ รอดาราดวงเด่นบนเวที หมอลําลงมาหาขณะใจเต ้นกระ ตึกกระตักอยูไ่ ม่รู ้หยุด ื่ บือ ชา่ งซอ ้ ชะมัด ไม่ยักรู ้ว่าเธอลงมาหาเพราะสมเพชเวทนามากกว่าจิตปฏิพัทธ์ หนุ่มแกร่งทีเ่ ดินตามมายืนห่างๆอันผมไม่ได ้สังเกตว่ามีเขาอยูแ ่ ถวนั น ้ ด ้วยต่างหากที่ เธอทุม ่ ทัง้ ใจให ้ ออกจะปวดแปลบไม่เบา หนุ่ มห ้าวคนนั ้นเพิง่ ลงจากเวทีมวยหลังน็ อคผมในยกที่ ๑ และนีเ่ ขายังตามมาน็ อคผมทีเ่ วทีหมอลําอีกหรือ ในคืนเดียวระหว่างงานวัด ผมแท ้ทัง้ ๒ เวที

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 657

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ไม่หรอก ยังมีระฆังชว่ ยผมได ้ทัน แม่ของเธอโผล่มาจากไหนไม่รู ้ ―อ ้าว มาเหมือนกันรึ งัน ้ ดีละ่ ฝากน ้องสาวเดินกลับบ ้านด ้วย ป้ าจะกลับก่อน...อีนาง มึง กลับบ ้านกับอ ้ายเด ้อ อย่าสไิ ปกับใครอืน ่ ‖ ความหวังของผมวูบระเรือ ่ ขึน ้ มา ยังมีอก ี หลายยกหรอกน่า แต่กระนั น ้ ผมก็แพ ้คะแนนหมดท่า หนุ่มแกร่งคนนั น ้ เดินกลับบ ้านพร ้อมเธอ โดยมีผม เล่นบททวยตือ ๋ เดินไปเป็ นก ้างขวางคอตลอดทาง เรื่อ งนี้ อ อกจะเหมือ นนิย ายสั ก หน่ อ ย เมื่อ บอกว่า เหมือ นแล ว้ คงไม่ ต ้องแสดง รายละเอียดมาก เรามาดูกันทีต ่ อนจบดีกว่า ื่ เสย ี งดีมค ต่อมาหนุ่มแกร่งคนนั น ้ ก็เก่งขึน ้ เรือ ่ งๆและได ้เป็ นนั กมวยชอ ี า่ ตัวสูง เธอกลายเป็ นหมอลําสาวขวัญใจคนเกือบทัง้ ภาคอีสาน มีเทปเพลงออกมายํ้าความเป็ น ขวัญใจหลายชุด ผมล่ะ ของแน่ ตกตํา่ สุดขีด ไม่มงี าน ไม่มเี งิน แม ้เรียนจบมาแล ้วตัง้ ปี ในทีส ่ ด ุ ก็แพ ้สนิท เมือ ่ เขาและเธอแต่งงานกัน ดาวหางพาดหางอยูก ่ ลางฟ้ าตัง้ นานก็ถงึ วันทีม ่ ันต ้องโคจรจากไป เรือ ่ งมันน่าจบลงแต่ตอนนัน ้ ิ กว่าปี ตอ ทว่าสบ ่ มา ดาวหางเดิมกลับมาใหม่ โดยทีต ่ า่ งก็แก่เฒ่าลงไปอีกคนละหลายปี ผมพบเธอโดยไม่ตัง้ ใจในสวนอาหารแห่งหนึง่ ตรงชานเมืองกรุงเทพฯ เธอกําลังตก ิ ล ้อเบียดหล่นลง เพราะมีดาวดวงใหม่เกิดขึน ้ มาแข่งแสง ทีส ่ ด ุ ประหนึง่ เป็ นดั่งมอเตอร์ไซค์ถูกสบ มาอยูบ ่ นเวทีเพลงใน เพิงของสวนอาหาร แต่กับผมแล ้ว บนเวทีนัน ้ เธอยังคงจรัสแสงกว่าดาว ดวงไหน ทีม ่ องยังไงไม่เห็นใครสวยเท่า ั้ ๆ ดีอกดีใจ คนเก่ากลับมาพักกันใหม่ ถามไถ่ถามได ้สารพัน คําตอบสน ―เลิกกับมันแล ้ว‖ ―ทําไมล่ะ‖ ―พอมันเลิกชกมวย ก็หันมาชกข ้อยแทนน่ะอ ้าย‖ จากความบังเอิญอย่างไม่ตงั ้ ใจมาเจอ กลายมาเป็ นความจงใจไปเจอทุกวัน บรรยากาศระหว่างเธอกับผมทําท่าว่าจะดี เพราะว่ามีไมตรีแต่ดงั ้ เดิมเป็ นตัวสร ้าง แต่ดาวหางเป็ นดาวหางอยูว่ น ั ยังคํา่ อะไรทีด ่ ๆี มันทําให ้ไม่เป็ น

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 658

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

วันหนึง่ อุปสรรคก็มาแสดงตัวในรูปของชายวัย ๕๐ ผิวขาว โอ่อา่ หน ้าตาดี ทัง้ ยังแพรว ิ ้ พราวด ้วยสร ้อยทองเสนโต นาฬกาฝั งเพชร รถยนต์บเี อ็มดับบลิวรุน ่ ล่าสุด ทุกครัง้ ทีช ่ ายผู ้นี้มา สุรย ิ าก็หรีแ ่ สงลงเท่าแมงหิง่ ห ้อย ตัวผมลีบลงไปเรือ ่ ยๆอย่างไม่ม ี ่ ใครชวยได ้ พอร ้านปิ ด เธอขึน ้ รถบีเอ็มดับบลิวไป ผมมีเธอกลับบ ้านด ้วย แค่ในฝั น แต่ในโลกแห่งความเป็ นจริงเธอไปกับเขาทัง้ กายและ ใจ เฝ่ ามองไฟท ้ายรถเก๋งรุ่นล่าสุดซงึ่ มีเธออยูบ ่ นนั น ้ กับเขาหายลับไปจากสายตา ทุกคืน ึ เหมือนตัวเราเป็ นอะไรทีค รู ้สก ่ นเขาลืมทิง้ ไว ้ไม่มห ี วังว่าเขานึกได ้จะกลับ มาเอาคืน เหมือนแผลเก่าทีน ่ ก ึ ว่าหายสนิทแต่กลับอักเสบกลัดหนองอีกรอบ เจ็บปวดรวดร ้าวจนบรรยายไม่ถก ู โธ่... เรือ ่ งมันต ้องจบเห่อก ี แล ้ว แต่มันก็ไม่จบ เพราะว่าชวี ต ิ จะต ้องดําเนินต่อไป แม ้ว่าไอ ้ทีแ ่ ล ้วดูคล ้ายจะแล ้วไปก็ตาม เขาว่ากาลเวลาจะรักษาทุกสงิ่ ผมหวังว่ามันจะจริง ๓๐ ปี ผา่ นไป ว่องไวเหมือนโกหก ี งซอไม ้ไผ่โอดมาแต่ไกล แท ้จริงใกล ้แค่นี้เอง แต่หข เสย ู องคนหลังเกษี ยณฟั งเหมือน ี งกระซบ ิ ทัง้ ไหลซอง โปงลาง เบาไปหมด ไกลเป็ นกิโล แคนยิง่ แล ้วใหญ่ปานเสย ่ ่า ตัง้ แต่กลับมาแก่เฒ่าอยู่บ ้านเกิด มีวันนี้แหละทีค ่ ก ึ คักผิดไปจากทุกวัน แถมยังซูซ แบบแปลกประหลาด ั พันธ์มาตัง้ แต่หลายวันแล ้วว่า วงแคนเอกทีเ่ ธอเป็ นหัวหน ้าคณะจะมา โฆษณาประชาสม เปิ ดการแสดงทีว่ ัดประจําหมูบ ่ ้านคืนนี้ ถือว่านี่เป็ นการย ้อนกลับมาบ ้านเกิดของเธอหลังจากย ้าย ยกทัง้ ครัวทัง้ ตระกูล ไปอยูท ่ อ ี่ น ื่ ตัง้ นานสองนาน ี งเขาซอมวงเรี ้ แค่ฟังเสย ยกความสนใจแว่วมาแทบจะอยูไ ่ ม่ได ้ ใจมันแล่นไปจ่ออยูห ่ น ้า ึ ไม่ยักแก่เฒ่าตามสงั ขาร ต ้องข่มไว ้ ไม่งัน เวทีเมือ ่ ไหร่ไม่รู ้ตัว อารมณ์และความรู ้สก ้ เด็กมันจับได ้ ึ ให ้โรคหัวใจกํ าเริบ แต่โรคหัวใจอีกแบบก็ กําเริบ จะว่าแก่แล ้วไม่เจียม เฒ่าบ่สมเฒ่า ทําเป็ นศก จริงๆด ้วย ิ เตอร์ทพ นึกถึงหนั งมนต์รักทรานซส ี่ วกผีๆลุกขึน ้ มาร่วมร ้องเพลง ไม่ลม ื ไม่ลม ื ไม่ลม ื แล ้วหัวใจพองเป่ งคับอก ชา่ งเหมือนหมาทีเ่ จ ้าของเขาหนีจากไปนานแค่ไหนยังไม่ลม ื

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 659

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั ถ ้าความจงรักภักดีอย่างนีค ้ อ ื รักแท ้ ผมมีมันแล ้วอย่างไม่ต ้องสงสย ชวี ต ิ ชา่ งเหมือนนิยาย ไหนๆก็เป็ นนิยายนํ้ าเน่าต ้องเน่าให ้สนิท ปาง แค่ไหน

คิดถึงตอนจบเข ้าไว ้ เมือ ่ เมฆหมอกมันผ่านพ ้นไปแล ้ว ทุกสงิ่ ทุกอย่างย่อมแจ่มแจ ้งจาง ื่ ใจ คิดถึงการรอคอยซงึ่ แท ้จริงแล ้วก็ดไ ู ม่เหมือนการรอคอยทีผ ่ ลของมันจะหวานฉํ่ าชน กีป ่ ี แล ้วนี่ นึกถึงตอนสุดท ้ายจะคุ ้มค่าอย่างไม่อาลัยเวลา

่ มะม่วง อู ้ๆมาแล ้วไม่ตกจริง มีแต่เม็ดฝนหล่นเปาะแปะ ฟ้ าร ้องก ้องกังวาน ลมแรงพักชอ แล ้วแผ่วหาย ฝนใหญ่ถูกลมหอบไปตกทีอ ่ น ื่ สักพักฟ้ าใส ดาวขึน ้ และพระจันทร์ข ้างแรมก็แขวน เดียวควํา่ อยูป ่ ลายไม ้ ถึงบัดนี้หมูบ ่ ้านแทบร ้าง คนเกือบทัง้ หมด ทุกเพศทุก วัย ออกันอยูห ่ น ้าเวทีหมดลําอัน ่ งสว่าง และเห็นได ้ถนัดชด ั เจนว่าเธอกําลังเดินออกมา แปลกแท ้ๆแค่แวบแรกทีเ่ ห็น หัวใจ ไฟสอ พลันเต ้นไม่เป็ นสาํ่ เธอออกมาอย่างมีคา่ ในฐานะครูเพลง อย่าว่าแต่ผมเลย แม ้คนทัง้ หมูบ ่ ้านก็ภูมใิ จทัง้ ั ้ สวยไม่สร่างเลยสก ั น ้อย เปล่งแสงจนดับดาวดวงอืน ่ ไปสน หนุ่มแกร่งสมัยโน ้นทีต ่ อนนี้แก่เฒ่าไม่น ้อยกว่าผม หนีบขวดเหล ้าเดินมาจากตรงไหน ไม่ทันสงั เกต นั่ งแปะลงข ้างๆ ―ดูเมียเก่ากูส ิ แก่น่าเกลียดเป็ นบ ้า มึงน่ะมองไม่ออกหรอก แต่กรู ู ้ว่าใต ้แป้ งพอกหน ้า ของมันน่ะเหีย ่ วเหมือนบวมแห ้ง จนป่ านนีย ้ ังหาผัวเป็ นตัวเป็ นตนไม่ได ้ บุญกูแท ้ๆทีเ่ ลิกกับมัน‖ พูด แบบนี้น่าชวนขึน ้ เวทีชกมวยแก ้มือสักตัง้ ดีวา่ มันลุกขึน ้ สา่ ยหน ้าหง่อกแง่กเดิน กลับไปนั่งกับเมียใหม่ซงึ่ ตอนนีก ้ ็ เก่าพอๆกัน ึ แพ ้ในเวลาทีผ ไอ ้หมอนี่เป็ นมารชนิดไหนไม่ทราบ ชอบมาทํ าให ้ผมรู ้สก ่ มหวังจะได ้ชัย และเธอก็มองตามมันไปไม่วางตาอีกแน่ะ อะไรไม่วา่ ผมกลับเห็นแววตานั น ้ แวบแววประหลาด เหมือนขอนทีไ่ ฟสุมอยูน ่ านจนนึก ื่ ว่ามอดสนิท แต่กลับลุกวาบขึน เชอ ้ ได ้อีกเมือ ่ ลมพัด ึ ตนเองว่าเศร ้าอย่างแท ้จริง ทําให ้เข ้าใจความรู ้สก เธอมองมาทีผ ่ มหน่อยหนึง่ หลังจากนั น ้ ผมเหมือนคนทีไ่ ม่มต ี ัวตนอยูใ่ นโลก ดั่งมีมนต์ เป่ าให ้ผมหายตัวไป

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 660

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

หมอลําเลิกแล ้ว เคียวจันทร์แรมหายไปจากฟ้ า ดาวน ้อยใหญ่ใสสว่างขึน ้ แม ้ดาวจะ ี้ วเดือน โดดเด่นเมือ ่ ไม่มวี งเดือนแหว่ง ฟ้ าคืนนีก ้ ็ไร ้ความหมาย หากไร ้แม ้แค่เสย หัวหน ้าคณะจะกลับก่อน มีรถตู ้เลีย ้ วเข ้ามาจอดรอ ผมเหม่อตามอย่างหงอยๆ เธอเดิน ตรงไปทีป ่ ระตูรถ หยุดชะงักนิดหนึง่ คล ้ายเพิง่ นึกออก หันกลับมามองดูผมโดยไม่ต ้องค ้นหาและ กวักมือเรียก ―ไม่เจอกันตัง้ นานนะอ ้าย ลูกเต ้ากีค ่ นล่ะ ป่ านนี้มห ี ลานออกมาเต็มบ ้านเต็มเรือนแล ้ว มัง้ ‖ ―ยังหรอก คนเราถ ้าจะมีลก ู ได ้น่ะจะต ้องมีเมียก่อน‖ เธออึง้ ปานผีอํา จ ้องตาผมแบบไหนไม่รู ้ ทําอาการประหนึง่ ว่าอยากจะพูดอะไรสักอย่าง ทีไ่ ม่เคยพูด แต่แล ้วก็ถอนใจยาวดังเฮอ้ ต่อจากนัน ้ ได ้แต่ดไู ฟท ้ายรถตู ้จนหายลับไป ี งหมาทะเลาะกัดกันอยูใ่ กล ้ๆ เสย ี งคนเอ็ดหมา เสย ี งรถมอเตอร์ไซค์ แล่นออกไป มีเสย ี งขีเ้ มาร ้องลําอารมณ์ค ้าง เสย ี งสมภารไล่เณรกลับไปจํ าวัด เสย ี งคนหนุ่ มคนสาว เป็ นสาย เสย หยอกล ้อกันเป็ นฝูง ทุกรูปแบบของชวี ต ิ ดําเนินไปตามเรือ ่ งของใครของมัน ื่ ใจ ลมเก่าๆทีพ ื กแรกของการ ดอกกันเกราโชยกลิน ่ มาตามลม หอมชน ่ ัดเข ้าปอดแต่เฮอ ิ้ ลม มีชวี ต ิ ยังพัดต่อไป ต่อเมือ ่ มันพัดเข ้าลมหายใจไม่ได ้นั่ นแหละจึงจะเป็ นวันจบสน เรือ ่ งของผมจะลงเอยอย่างไร ยังจะมีใครอยากรู ้ นิยายเรือ ่ งนีเ้ ห็นทีจะจบไม่ลง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 661

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๖๒๗ เรือ ่ งสน

"ครู" โดย สร ัส กําจาย

่ งลอดม่านเข ้ามาสว่างไสวในห ้องผม ๑๑ ตุลาคม ๒๕๔๖ ผมตืน ่ ขึน ้ มาเมือ ่ แสงแดดสอ ิ ี่ บ ิ ห ้า เหมือนติดสปิ งผมกระเด ้งขึน ผมค่อยๆหรีต ่ ามองนาฬกาหัวเตียง เจ็ ดโมง สส ้ จากทีน ่ อน เหมือนมีแรงสง่ ตายแน่ง..สายแล ้วอีกไม่ก น ี่ าทีโรงเรียนจะเข ้าเรียนแล ้ว ผมคว ้าผ ้าเช็ดตัวเดินเข ้า ห ้องนํ้ าขณะทีแ ่ ปรงฟั น ผมเริม ่ ลํ าดับเหตุการณ์ วันนี้วันที่ ๑๑ ตุลาคม... ๑๑ ตุลาคม... ๑๑ ้ ตุลาคม...เฮย..ปิ ดเทอมแล ้ว... ผมอาบนํ้ าอย่างอ ้อยอิง่ ...ผมไม่ต ้องไปโรงเรีย น...ผมยังไม่ต ้องไปอบรม...ผมยังไม่ ต ้องทําแผนการสอน...ผมว่าง...ไปไหนดี... เดินห ้าง...เปลืองตังส ์ ดูหนั ง...เชา่ มาดูดก ี ว่า ื ...เอาไว ้ก่อนนอน... อ่านหนังสอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 662

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ิ ใจใน ทําอะไรดี...ผมเริม ่ ถามตัวเอง...จะทําอะไรทีม ่ ันสบายใจผม...ในที่สด ุ ผมก็ ตัดสน ขณะทีช ่ งกาแฟ...ผมจะไปวัดเป็ นอันดับแรก...แล ้วก็ไปโรงเรียน วันนี้ใครเป็ นครูเฝ้ าเวรโรงเรียน ื้ ข ้าวสวนหนึง่ ถุง กับข ้าว วันแรก ผมมีเพือ ่ นคุยแล ้ว ผมทํ าตามใจโดยไปวัดเป็ นอันดับแรก ซอ หนึง่ ถุง นํ้ าหนึง่ ขวด หลังจากรับพรจากหลวงลุงแก่ๆองค์หนึง่ แล ้วผมก็เดินสบายอารมณ์มา โรงเรียน ี งเจี๊ ยวจ๊าวทีเ่ คยได ้ยินเป็ นนิจ บัดนี้เงียบ...เงียบจนผมใจ วันนี้เป็ นวันทีเ่ งียบจริงๆ เสย หาย ผมนั่ งทีม ่ ้าหินริมขอบสนาม อาคารแต่ละอาคารเงียบปราศจากผู ้คน ความเงียบปกคลุมจน ผมวังเวง ผมรํ าลึกย ้อนเมือ ่ ปี กลายผมเดินจากรถเมล์เล็กเข ้าซอยเล็กๆ เพือ ่ มารายงานตัวที่ โรงเรียนแห่งนี้ ในฐานะครูบรรจุใหม่ ดนตรีไทย หลายสายตามองผมเหมือนเด็กหนุ่มไม่มน ี ํ้ ายา ผมเด๋อด๋าในฐานะครูใหม่ เกือบทุกคนในวงการครูทโี่ รงเรียนนีท ้ ันสมัย วัยทํางานกระฉั บกระเฉงดู รีบเร่งกันทุกคนไม่วา่ การสอน การพูด การมาและกลับดูแข่งกับเวลา ทุกคนเหมือนมีงานล ้นมือ ื้ โอ ้ย... บางคนหอบแฟ้ มงานหนาปึ๊ ก มีทัง้ แค ้ตตาล็อก หม ้อข ้าวหม ้อแกง เครือ ่ งสําอาง แบบเสอ ื้ สําเร็ จรูปให ้ผมเลือกมีทัง้ เงินสดและเงินผ่อน ผมดูทุกชนิดทีม จิปาถะ วันแรกมีคนมาเสนอเสอ ่ า นํ าเสนอ...เพลิน...เพลินดีครับ...เพราะผมยังไม่ได ้ตารางสอน ...ก็ยังเป็ นวันว่างของผม...ผม เพลิดเพลินไปตลอดวันนั น ้ โดยยังไม่มอ ี ะไรทําเป็ นเรือ ่ งเป็ นราวเพราะฝ่ ายวิชาการกําลังหน ้าดํา ครํ่าเครียด ในการ จัดตารางสอนให ้ผมโดยผ่านการทะเลาะกับคณาจารย์อน ื่ ๆซงึ่ ผมมารู ้ภายหลัง ว่า ชวั่ โมงแรก กับชวั่ โมงสุดท ้าย นั่นคือชวั่ โมงไม่พงึ ปรารถนาของคณาาจารย์หลายท่านในสาย ั ้ ทีผ ชน ่ มจะต ้องสอน ท่านต ้องกการให ้ผมสอนในชวั่ โมงดังกล่าว และในทีส ่ ด ุ ก่อนเลิกเรียนในวัน นั น ้ ผู ้ชว่ ยผ.อ.ฝ่ ายวิชาการก็นําตารางสอนมาให ้ผมจนได ้ ผมมีชั่วโมงสอน ๑๙ ชั่วโมง ในหนึง่ ั ี สองวัน นอกนั น สปดาห์เป็ น สองชั่วโมงสุดท ้ายเสย ้ เป็ นชั่วโมงแรกของพักทานข ้าวเทีย ่ ง และ ชั่วโมงแรกของวัน ผู ้ชว่ ยมีท่าทีเกรงใจผมนิดๆ แต่ผมไม่สนใจว่าจะเป็ นชั่วโมงในชว่ งใด เพราะ ไม่วา่ ชั่วโมงในชว่ งเวลาใดผมก็ต ้องสอนอยูด ่ .ี ..ผมไม่เข ้าใจเลยในชว่ ง นั น ้ ว่า...ทําไมต ้องเลือก เวลาสอนด ้วย... ่ พิกล ลมพัดเย็นสบายกลิน ่ พิกล ุ หอมกรุ่ น ผมเป็ นคนชอบกลิน ่ ดอกไม ้ไทย เชน ุ มะลิ กระดังงา หรือนางแย ้ม เพือ ่ นๆผมมันเคยล ้อผมว่าผมอาจจะเป็ น ผู ้หญิงหรือสาวประเภทสอง ผม มองคนพูดแล ้วแกล ้งทําตาเยิม ้ กับมัน ผลคือ ข่าวกระจายไปทัง้ คณะ ผมนั่งปล่อยอารมณ์เรือ ่ ยเปื่ อย ความเงียบกลิน ่ ดอกไม ้ชว่ ยให ้ผมไม่เหงา...แปลกอันที่ จริงผมเป็ นคนไม่เคยเหงา ก็วา่ ได ้...ผมหาเรือ ่ งของผมได ้สนุกตลอด ผมสอดสายตาหาเรือ ่ งมอง ไปรอบๆโรงเรียนในทีส ่ ด ุ ผมก็สะดุดทีบ ่ ้านพักครู...บ ้าน ครูนวล...ผมลุกขึน ้ ทันที...ครูนวล...จริง ิ ะผมน่าจะไปหาครูนวล...ครูเกษี ยณ แล ้ว...ครูคงยังอยูท ซน ่ บ ี่ ้านพักครู ครูอาจจะเตรียมย ้ายออก ่ ังมันต ้องมีการ เก็บ จากบ ้านพัก บางทีผมอาจจะชว่ ยครูได ้บ ้าง...อย่างน ้อยก็ ชว่ ยเก็ บของใสล หรือแบกของเข ้าทีบ ่ ้างละน่ะ... ผมเดินเลียบสนามหญ ้าอย่างปลอดโปร่งใจ สวนทางกับสมพงษ์ ภารโรงคนขยันตรงหัว ื่ กับผม มุมสนาม แกยิม ้ สดชน ้ อเปล่าครับ‖ ―อาจารย์มอ ี ะไรให ้ผมรับใชหรื ―ไม่มห ี รอกครับน ้าพงษ์ ผมจะไปหาอาจารย์นวล น่ะครับ‖ ้ ค ―เอ่อ...อาจารย์ทา่ นย ้ายไปเมือ ่ เชานี ้ รับ...อาจารย์มธี รุ ะอะไรกับท่านอาจารย์หรือเปล่า ครับ‖ ―ไม่หรอก ผมคิดว่าอาจารย์ยังไม่ย ้าย...ผมมาเผือ ่ จะชว่ ยอะไรอาจารย์บ ้าง‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 663

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื้ ผ ้า ๒-๓ ใบ กล่องอีก ๒ ―โอ ้ย...อาจารย์ไม่ต ้องชว่ ยอะไรหรอกครับ...ท่านมีกระเป๋ าเสอ กล่องเท่านั น ้ แล ้วก็...เจ ้าหม่นตัวเดียว เท่านั น ้ เอง ผมขนของขึน ้ รถให ้ท่านเองครับ อาจารย์ไม่ ื ให ้อาจารย์ผู ้ชว่ ยวิชาการกล่องหนึง่ แน่ะครับ พูดถึงอาจารย์นวล เอาอะไรไปเลยครับฝากหนั งสอ ผมคิดถึงท่านจริงๆ ท่านน่ารักมาก ท่านเป็ นคนมีนํ้าใจ เกษี ยณแล ้วยังชว่ ยสอนจนปิ ดเทอม‖ ึ ทีบ ผมกลับมาห ้องพักของผมด ้วยความรู ้สก ่ อกไม่ถก ู จะว่าหนั กอึง้ ก็ไม่เชงิ จะว่าโปร่งก็ ไม่ใช ่ อาการมันบอกไม่ถก ู จริงๆ ครูนวล ใครๆในโรงเรียนเรียกอย่างนีจ ้ ริงๆ... ―...ครูนวล...‖ ื สารพัดชนิด ผมชําเลืองมองหน ้าสักนิด ผมล ้มตัวลงนอนบนทีน ่ อนทีเ่ ต็มไปด ้วยหนั งสอ ่ มองของผม หนึง่ อย่างไม่ตงั ้ ใจ ทุกเล่มนอนก่ายกันอย่างอิสระ...ภาพของครูนวลไหลเรือ ่ ยเข ้าสูส เหมือนกระแสนํ้ า... ―ผู ้หญิงรูปร่างสูงโปร่งไม่จัดว่าผอม ผิวค่อนข ้างขาววัย ๖๐ ปี ทีเ่ หมือน ๕๐ กลางๆ ท่าทางนุ่มนวลแต่กระฉั บกระเฉงอารมณ์สมํา่ เสมอ พูดขัดมีกังวาลแต่ไม่คอ ่ ยพูดสว่ นมากจะยิม ้ ... แต่ครูนวลพูดด ้วยสายตา สายตาครูนวลเป็ นสายตาทีไ่ ม่เหมือนใคร...ครูนวลไม่เคยทะเลาะกับ ใครเลยในชว่ ง เวลาทีผ ่ า่ นมาขณะทีห ่ ลายคนเกือบจะพันตูกัน หลายรอบหลายครัง้ แล ้วก็อก ี นั่ น แหละทีม ่ าระบายความในใจกับครูนวล...อ๊ะ...อ๊ะ...ม่ายชา่ ย ...ครูนวลไม่เคยเล่าต่อให ้ผมฟั ง... ื ในห ้องสมุด...มุม แต่ครูนวลเป็ นบรรณารักษ์ และสอนวิชาภาษา ไทย...ผมครับ...มาอ่านหนั งสอ สงบ...ผู ้มาเยือนไม่มโี อกาส ทราบและดูเหมือนครูนวลก็ไม่เคยแสดงกิรย ิ าว่ามีผมอีกคนทีอ ่ ยูใ่ น ห ้องสมุด ...ครูนวลปล่อยให ้ผู ้มาเยือนระบายอารมณ์จนสบายใจ...ครูนวลจะเป็ นฝ่ ายฟั ง ผมแอบ ่ งเล็กๆครูนวลยิม ่ มหนั งสอ ื ไปด ้วย เออ...ครูนวลนะครู มองผ่านชอ ้ ขณะฟั ง...พร ้อมกับทํ างานซอ นวล...ผมเคยคิดทําไมไม่ตะเพิดออกไปนะน่ารําคาญเพราะบาง เรือ ่ งทีผ ่ ู ้มาเยือนเล่ามันต่างกับ ่ เหตุการณ์ทเี่ กิดขึน ้ ครูนวลเองก็รู ้อยู่แก่ใจ...แกก็อุตสาห์ทนฟั งแล ้วยิม ้ อย่างอ่อนโยน...แกคิด ั คํานอกจากยิม อย่างไรของแก แกไม่พด ู อะไรเลยสก ้ บางครัง้ ก็หัวเราะอย่างขบขันในเรือ ่ งทีผ ่ ู ้มา ึ ว่าครูนวล...แก่เกินไป เยือนเล่าอย่างถึงอกถึงใจ ครูนวลจะมองด ้วยสายตาทีผ ่ มบอกไม่ถก ู ...รู ้สก หรือ เปล่า...หรือความเป็ นโสดของแกมีผลข ้างเคียงกับพฤติกรรมนิม ่ ๆของแก...ดูแก เป็ นคนไม่ ค่อยพูด...แต่น่าแปลกครับผมเคยสอนใกล ้ห ้องเรียนทีค ่ รูนวลสอน นั กเรียนหัวเราะกันครืน ้ เครง ั ่ ครูนวลแกสอนภาษาไทย และดูเหมือนจะวิชาสงคมด ้วย ใช แล ้วมีอยู่ครั ง้ หนึ่งครูนวลสอน ประวัตศ ิ าสตร์ นั กเรียนร ้องไห ้กันตาแดง ผมถามเจ ้าเอกชัยจอมซา่ ของห ้อง ได ้ความว่าครูนวล ี กรุงครัง้ ทีส เล่าการเสย ่ องในสมัยกรุงศรีอยุธยาครับ แต่...ผมนึกออกอีกแล ้วในลีลาของครูนวล...ผมมาสอนใหม่ๆครูนวล นั่ งอยูใ่ นห ้องสมุด ื พิมพ์ผมเดินเข ้าไปอย่างไร ้ จุดหมาย คิดว่าห ้องสมุดเป็ นห ้องทีด ทีจ ่ ําได ้ว่าครูนวลอ่านหนั งสอ ่ ี ทีส ่ ด ุ ทีจ ่ ะทําให ้ผมไม่เก ้อเขิน ครูนวลเงยหน ้ามองผมแกยิม ้ อย่างเปิ ดเผยอบอุน ่ สายตาของแก ึ ของผม ผมรู ้สก ึ ว่าผมยิม มองผมเหมือนเข ้าใจความรู ้สก ้ รับรอยยิม ้ นั น ้ อย่างอัตโนมัตริ อยยิม ้ ของ แม่ผมอย่างไรอย่าง นัน ้ ตัง้ แต่วน ั นัน ้ ครูนวลคือคนทีผ ่ มอยากจะยิม ้ ด ้วยของทุกวัน... ิ ค่ะอาจารย์‖ ―เชญ ี งนุ่มๆของครูนวล ทํ าเอาผมเขินมากขึน รอยยิม ้ ละมุนพร ้อมกับเสย ้ คําว่า ―อาจารย์‖ ทํา เอาผมขนลุกซู่ ผมเป็ นอาจารย์จากคําขานคนแรกจากปากครูนวล ―ขอบคุณครับ‖ ่ ู ้หนั งสอ ื ด ้านใน ผมพยายามเดินอย่างสุภาพก ้มตัวน ้อยๆ ขณะผ่านโต๊ะบรรณารักษ์ ไปสูต ื เล่มทีอ สุด มันเป็ นชัยภูมท ิ ด ี่ ท ี ส ี่ ด ุ สําหรับผมขณะนั น ้ ผมหยิบหนั งสอ ่ ยูใ่ กล ้มือทีส ่ ด ุ โดยไม่ได ้ดู ื อะไร หยิบได ้ก็นั่งปุ๊บเปิ ดอ่านทันที สายตาผมกระทบตัวหนั งสอ ื ทําเอาผมอึง้ เลยว่าเป็ นหนังสอ ...ครับ...อึง้ สนิท...สนิทจริงๆ...จะไม่ให ้ผมอึง้ ได ้ยังไงล่ะ ครับตลอดเวลาทีผ ่ มเรียนมาชั่วชวี ต ิ ...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 664

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื เล่มนีท ่ มกับมันมาตลอด ―แกรมม่า‖ ครับ...ผมเงยหน ้าดู หนังสอ ้ ผ ี่ มเกลียดจริงๆ...ผม ตกต ้องซอ ื แสดงไว ้ทีต ึ่ ... ภาษาต่างประเทศ ผมเลือกหนั งสอ ื กลับเข ้าทีข หมวดหนั งสอ ่ ู ้...ฮอ ่ องมันทันที หัน ื อย่างตัง้ ใจ ผมเลือกหนั งสอ ื ในตู ้ตรงหน ้าความรู ้สก ึ เหมือนหน ้า กลับอีกด ้านคราวนีผ ้ มมองหนั งสอ ื เล่มนั น ี ว...ผมไล่นวิ้ มือไปตามสันหนั งสอ ื ผมจะใหญ่ขน ึ้ แล ้วเขานิดๆ ร ้อนวูบๆ...อ ้ายหนั งสอ ้ เชย ั ้ วางหนั งสอ ื ...คราวนี้ผมความ รู ้สก ึ ของผมเหมือน ในตู ้ ...เงยหน ้าขึน ้ เพือ ่ ขยับสายตาขึน ้ ไปอีกชน ถูกราดด ้วยนํ้ าเย็น เหมือนเลือดผมไหลลงเบือ ้ งล่าง...ตาดําใสแจ๋วเหมือนลูกแก ้วมองผมอยู่ ั ้ หนังสอ ื ทีก ตรงหน ้า ห่างกันเพียงชน ่ น ั ้ กลาง ผมนิง่ งัน ื อะไรคะ‖ ―อาจารย์หาหนั งสอ ―...เอ่อ...‖ ื อะไรคะ ถ ้าอาจารย์หาไม่เจอ ถามคุณครูนวลซค ิ ะ คุณครูนวล ―อาจารย์อยากได ้หนั งสอ ื อะไรคะ ให ้หนูชว่ ยไหมคะ‖ รู ้หมดแหละค่ะ...อาจารย์อาจารย์หาหนั งสอ ั ้ ป.๓ เป็ นเด็กพิเศษของโรงเรียน ซงึ่ วันนั น ้ ผมรู ้จักเด็กนักเรียนคนแรกของผม แกอยูช ่ น ้ ป.๕ แล ้วตัว แกโตกว่าเด็ก ป.๓ ผมทราบทีหลังว่า แกได ้รับสท ิ ธิ์ ผมเข ้าใจว่าแกน่าจะอยูช ่ ัน ื พิเศษเข ้าห ้องสมุดได ้ตลอดเวลาแม ้ในขณะทีแ ่ กกําลังเรียนวิชาใด ก็ตาม ถ ้าอยากอ่านหนั งสอ ั ้ ... แกจะขออนุญาตคุณครูผู ้สอน มาห ้องสมุดทันที เพราะสมาธิของแก...สน ื ผมซม ึ ซับกับ เหตุการณ์วันนั น ้ ผ่านล่วงเลยมาอย่างราบรืน ่ ในวารวันทีผ ่ มสอนหนั งสอ เพือ ่ นครูในโรงเรียนและเหตุการณ์ตา่ งๆทีร่ ายล ้อมตัวผม หลายครัง้ ทีผ ่ มหลบแผนการสอนเข ้ามา ่ กัน ครูนวลเขียนแผนการสอนทีไ่ ม่เหมือนใคร เขียนในห ้องสมุด ครูนวลก็เขียนแผนการสอนเชน ั แกนั่ งอ่านหนั งสอ ื แบบเรียนของนั กเรียน ผมก็ขําแกอดทีจ ทีแรกผมก็มองแกอย่างสงสย ่ ะกระเซา้ แกไม่ได ้ ื หมดตู ้แล ้วหรือครับครู‖ ―หนั งสอ ระยะหลังผมสนิทกับครูนวลมากขึน ้ เพราะผมอาศัยห ้องสมุดเป็ นแหล่งพักพิงเวลาทีผ ่ ม ...อยากพักสา่ ยตา...ครูนวลจะ ยิม ้ ...แต่ไม่ตอบคํา...แกยิม ้ อย่างเดียว...ผมเริม ่ สังเกตพฤติกรรม ื นั กเรียนแล ้วแกก็ไปหาหนั งสอ ื อ่านตามตู ้หนั งสอ ื แกคงเบือ การสอนของ ครูนวลแกอ่านหนั งสอ ่ ผมคิด ของผมคนเดีย ว...หลายครั ง้ ผมเห็ นครูนวลกับเจ ้าหม่นนั่ งอยู่ ด ้วยกันที่ร ม ิ คลองหน า้ โรงเรียน เจ ้าหม่นสุนัขตัวโปรดของครูนวลวิง่ ไล่นกหนูไปตามเรือ ่ งครูนวลก็นั่งมองสาย นํ้ าพร ้อม ทัง้ ขีดเขียนไปตามเรือ ่ ง บางครัง้ ก็ถา่ ยภาพคนพายเรือ ถ่ายภาพเรือ ถ่ายภาพคนหาปลา... และแล ้ววันหนึง่ ผมก็พบกับความงงงันทีท ่ ํ าเอาผมอึง้ วันนั น ้ ครูนวลลากิจไปเยีย ่ ม พีช ่ ายทีป ่ ่ วย เอ่อ...ผมลืมเล่าไปครูนวลแกมีพช ี่ ายคนหนึง่ นั ยว่า แกมีกันสองคนพีน ่ ้อง พีช ่ าย เป็ นนายทหารนอกราชการ...ในเมือ ่ ครูนวลลากิจ ผมครูพเิ ศษมีชั่วโมงว่างก็ต ้องเข ้าสอนแทน ื ครูนวลมีแผนการ ตามคําสงั่ ผู ้ชว่ ยฝ่ ายวิชาการ วิชาภูมศ ิ าสตร์ไม่ยาก...ผมคิด...นั กเรียนมีหนั งสอ ่ สอน...ผู ้ ชวยบอกผมว่าครูนวลมอบแผนการสอนและอุปกรณ์ไว ้ให ้แล ้ว คุณครูวางไว ้บนโต๊ะใน ห ้องสมุด... ก่อนถึงชั่วโมงสอนประมาณ ๒๐ นาทีผมเดินไปหยิบอุปกรณ์จากโต๊ะครูนวล พร ้อมทัง้ ึ ของผมได ้ดีในวาระนั น สมุดเตรียมการสอน...ผมจําความรู ้สก ้ ทีเ่ ปิ ดแผน การสอนออกอ่านครูนวล เขียนแผนการสอนทีจ ่ ูงเรือ ่ งต่างๆ จากหลายๆทีแ ่ ละหลายวิชาเข ้ามารวมในวิชาภูมศ ิ าสตร์ของ แก มีหัวข ้อการอภิปรายทีใ่ ห ้นั กเรียนแสดงความคิดเห็น อุปกรณ์แกทําเป็ นแผ่นพับขนาดใหญ่ท ี่ สามารถพับแล ้วเล็กเท่าสมุดแต่กางออกแล ้ว ใหญ่เกือบครึง่ หนึง่ ของกระดานดํา จากวิธก ี ารต่อ ิ ป์ พร ้อมทัง้ มีภาพประกอบ เสนทางต่ ้ กระดาษอย่างมีศล างๆ ผมรีบอ่านเนื้อหาของแผนการสอน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 665

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื เรียน แล ้วต ้องมานั่ งทําความเข ้าใจกับแผนการสอน...เกือบ ของครูนวล รีบอ่านเรือ ่ งจากหนั งสอ เอาชวี ต ิ ไม่รอดในชวั่ โมง นัน ้ ...แล ้วอะไรไม่ร ้ายเท่า...ผมว่า (เองนะ) ...นั กเรียนร ้ายมากมันต ้อน ื่ ม ผมเกือบจนมุม กับคํ าถามที่ผมไม่เคยมีความสนใจรู ้ถึง รู ้ก็ ไม่จํ าในวิชาประวัต ศ ิ าสตร์ท ี่เช อ ั า่ งและสภาพพืน เสย ้ ทีใ่ นภูมศ ิ าสตร์ ...กว่าจะหมดชั่วโมงดีทค ี่ รูนวลมีกจ ิ กรรมกลุม ่ ไว ้ให ้นั กเรียน ทํา...มิฉะนัน ้ ...ผมไม่อยากคิด ครูนวลกลับมาในวันรุ่งขึน ้ ผมเดินเข ้าไปหาครูนวลค่อยๆวางแผนการสอนให ้...ครูนวล ยิม ้ และขอโทษผมทีต ่ ้อง สอนแทนแกเดินทางกะทันหันไม่ได ้แจ ้งล่วงหน ้า...คราวนี้ผมยิม ้ บ ้าง... ิ กับอะไรบ ้าง...ปล่อยให ้ครูนวลคิดเอาเองบ ้างถ ้าอยากจะคิด ... ผมไม่บอก ครูนวลว่าผมเผชญ เพราะผมคิดกับรอยยิม ้ ของครูนวลมามากจนเกือบจะเกินพอแล ้ว...ผมถามครูนวล ถึงอาการป่ วย ของพีช ่ ายแกได ้ความว่าป่ วยด ้วยโรคชรา ระยะนีอ ้ ยูใ่ นความดูแลของหมอ ึ ทีผ ผมเพลินกับความคิด เพลินกับความรู ้สก ่ มก็ตอบไม่ถก ู หลายอย่างของผมทีม ่ ต ี อ ่ ครู ึ สุนทรียแ นวลสร ้างความ รู ้สก ์ ก่ผม บางอย่างผมเหมือนเรียนรู ้จากครูนวล อย่างน ้อยก็ชั่วโมง เดียวทีเ่ ข ้าสอนแทน จากแผนการสอนวิชาดนตรีทเี่ ขียนแค่สองสามประโยค ิ ‖ ―การตีระนาด เพลงเชด ไม่มก ี ารบรรยายวิธส ี อน หรือเกริน ่ นํ าให ้นั กเรียนรู ้ทีม ่ าทีไ่ ปของเพลง วิธห ี ยอด วิธต ี อ ่ ี เส ย ง ผมสอนให ้เด็ ก คิด เอง ขณะดีผลคือ เด็ ก ผมฟาดกั น เปรี้ย งๆ หลั งจากวันนั ้นที่ไ ด ้อ่า น ี งระนาดให ้ แผนการสอนของครูนวลผมเปลีย ่ นวิธก ี ารใหม่ ก่อนสอนผมจะคุยกับเด็ก เทียบเสย เด็กได ้ฟั งและตีนํา ให ้เด็กตีตามและคุยกับเด็กสบายๆค่อยๆต่อเพลงกัน...ซงึ่ จริงๆแล ้วครูผมเขา ก็ สอนผมแบบนี้แต่...ผมแบบนี้...ผมอ่านแผนพัฒนาเขาให ้เด็กได ้เรียนรู ้เอง พิจารณาได ้และ ้ วิเคราะห์เองได ้จนสามารถนํ าไปใชในช วี ต ิ ประจําวันได ้... ผมเริม ่ สนใจชวี ประวัตข ิ องครูนวล อาศัยเข ้าห ้องสมุดทุกวัน เข ้าไปแล ้วก็หาโอกาส พูดคุยกับครูนวล บางครัง้ ก็คย ุ กันถึงเรือ ่ งเก่าๆในอดีตโดยผมจะเล่าเรือ ่ งของผมก่อน เรือ ่ งสนุกๆ ของผม หรือเรือ ่ งเปิ่ นๆของผม ครูนวลจะยิม ้ บ ้างบางครัง้ แกก็หัวเราะจนงอหาย ในทีส ่ ด ุ ผมก็เป็ น คนทีค ่ รูนวลจะคุยด ้วยอย่างสนิทสนม และผมก็รู ้ว่าครูนวล เป็ นชาวอยุธยา มีพน ี่ ้องเพียงสองคน ี ทํานา ครูนวลจบการศก ึ ษาเพียงมัธยมศก ึ ษาปี ท ี่ ๘ เป็ นครูโรงเรียนราษฎร์สอบ พ่อแม่มอ ี าชพ เทียบวุฒ ิ ปกศ. และ พ.ม. แล ้วก็สอบบรรจุเป็ นข ้าราชการครูในชว่ งนั น ้ ―ถ ้าพีม ่ อ ี ายุราชการอีก ๔-๕ ปี พต ี่ ้องไปเรียนปริญญาตรีตามโครงการของราชการ‖ ผมฟั งครูนวลแล ้วอึง้ ครูนวล ครูโบราณในสายตาของเพือ ่ นครูหรือผู ้บังคับบัญชาทีไ่ ม่ รู ้จักครูนวล...ครูนวล ...สอนมวยครูปริญญา อย่างผมและหลายคนอย่างนุ่มนวล ครูนวลไม่เคย ั ้ ๆเพียง ๑-๒ วัน ของแต่ละครัง้ แห่ง ผ่านสถาบันการสอนวิชาครู ผ่านเพียงแค่การอบรมระยะสน การอบรม...ครูนวลเป็ นครูเก่า...มีความรู ้เก่าๆ...มีรอย ยิม ้ เก่าๆ...ในสายตาของคนทีม ่ ป ี ริญญา มี ึ ษาเพียงมัธยมปลาย วิวฒ ั นาการในการสอน...ครูนวล...ครูแก่...ครูมก ี ารศก ิ ะครับ...ไม่ต ้องสอนแล ้ว‖ ผมเคยพูดกับครู ―ครูครับ...คุณครูเกษี ยณแล ้วครูก็สบายซน นวล ครูนวลมองผมเต็มตา...แกยิม ้ ...แล ้วก ้มหน ้าเขียนแผนการสอน ผมเลยไม่รู ้ว่าอาการยิม ้ ของแก คือการยอมรับ หรือว่าสงสารความคิดของผม...วันนั ้นผมจํ าได ้ว่าวันที่ ๒๘ กันยายน ๒๕๔๖ พวกครูกําลังคุยกันถึงชุดใหม่ทจ ี่ ะใสเ่ ลีย ้ งสง่ ครูนวลในวันพรุง่ นี้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 666

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ครูนวลเกษียณแล ้ว วันที่ ๓๐ กันยายน ทางโรงเรียนจัดพิธม ี ท ุ ต ิ าจิต นั กเรียนและกรรม ึ ษา ผู ้ปกครอง ร ้องให ้กั น ขรม ึ บรรยายไม่ถู ก กั บ ส งิ่ ที่พ บเห็ น ตรงหน า้ ผม การศ ก ผมรู ส ้ ก บันทึก ภาพพิธก ี ารต่างๆ จนจบพิธก ี ารครูน วลลงจากเวทีอ ย่างสง่างาม หนา้ ครูนวลแดงกํ่า รอยยิม ้ ละมุนละไมแต่สายตาของครูแตกต่างไปจากทุกวัน ผมใจหาย ครูนวลของผมเมือ ่ วานนี้ ่ ย่างนี้ สายตาทีเ่ หมือนมีพลังและรวมเอาสรรพวิชาการอยู่ในสายตา สายตาเอือ สายตาไม่ใชอ ้ อาทรต่อ ผู ้ต ้องการกําลังใจเติมเต็ม ครูนวลทีก ่ ้าวลงมาจากเวที และยืนตรงหน ้าผมแวบหนึง่ ของ ิ้ ไม่เหลือ สายตาทีท ่ อดมา...มันเหว่ว ้าอ ้างว ้าง...เหมือน พลังทัง้ มวลทีเ่ คยเต็มแน่ นมันหมดสน พลังงานใดๆบรรจุอยูใ่ นสายตาคู่ นั น ้ ...แต่เพียงวูบเดียว ครูนวล ยิม ้ อ่อนโยนดูเหมือนมีประกาย กระจ่างอยูร่ อบตัว ผมยกมือขึน ้ พนมโดยไม่รู ้ตัว...ผมไม่ได ้ลาครูวน ั นี้เพราะผมนึกไม่ถงึ ว่าครูจะย ้าย...วันนี้ ...โชคดีครับ...คุณครู...นวลปรางค์...

ั้ ฉ. ๒๖๒๙ เรือ ่ งสน

"ทางออก" โดย หญ้าดอกขาว

ั ภาระอันหนักอึง้ ขึน ั บ่า เมือ ี ้ าขาวทีน ตองตึงเหวีย ่ ง กระเป๋ าสม ้ กระชบ ่ รถโดยสารสฟ ่ ั่ งมา ่ เดียวกับผู ้โดยสารทั ง้ ไทยและเทศคนอืน จากกรุงเทพฯเข ้าจอดเทียบท่า เชน ่ ๆ ทีต ่ า่ งหอบหิว้ ั ภาระของตนทยอยกันลงจากรถ เมืองหัวหินทีเ่ ธอก ้าวลงมาเหยียบย่างยังคงเดิม มันเป็ นเมือง สม แห่งความแปลกหน ้า เกลือ ่ นไปด ้วยผู ้คนแปลกถิน ่ หากแต่ไม่เคยเงียบเหงา หัวหินร่าเริงเสมอ ผู ้คนทีแ ่ วะเวียนมาทีน ่ ี่ก็ล ้วนต ้องการความสนุกสนานรืน ่ เริง แต่ตองตึงไม่ต ้องการถึงเพียงนั ้น ่ คนอืน หรอก เธอไม่ได ้มาทีน ่ เี่ พือ ่ ยิม ้ หรือหัวเราะเชน ่ ๆ วันนี้เพียงการยิม ้ หรือหัวเราะอย่างธรรมดา สามัญยังเป็ นสงิ่ ยากเย็นเกินไป สําหรับเธอ ี นั กวิจัยสงั คมอันคลอน สองปี มาแล ้วทีภ ่ าระงานนํ าพาเธอมาผูกพันกับทีน ่ ี่ กับอาชพ แคลนง่อนแง่น ทัง้ สภาพสังคมและเศรษฐกิจ งานหลักของเธอคือฝั งตัวอยูใ่ นหมูบ ่ ้านกะเหรีย ่ ง เล็ ก ๆกลางหุบเขาไกลจากตัว เมือ งหัวหินราว ๖๐ กิโลเมตร เพือ ่ เฝ้ าดูวถ ิ ีช วี ต ิ ของพวกเขา รสชาติของการดํารงชวี ต ิ เพียงลําพังท่ามกลางคนแปลกหน ้ามันแปร่งปร่า ไม่เต็มสุขไม่เต็มทุกข์ ไม่สข ุ จริงไม่ทก ุ ข์จริง แต่ชวี ต ิ ก็ (เคย) ดําเนินไปได ้ เหล่ามอเตอร์ไซค์รับจ ้าง หรือทีค ่ นถิน ่ นี้เรียกกันว่า ―เมล์เครือ ่ ง‖ ดาหน ้าเข ้ามาแย่ง ลูกค ้ากันจ ้าละหวัน ่ ตองตึงเดินแหวกกลุม ่ ผู ้คนออกไปอย่างเหนื่อยล ้า คนขับเมล์เครือ ่ งพยายาม

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 667

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ดักหน ้าดักหลังถามถึงจุดหมายทีเ่ ธอจะไป แต่เธอไม่มค ี ําตอบรับหรือปฏิเสธสําหรับเมล์เครือ ่ ง กระหายลูกค ้าทีน ่ ่าเห็นใจ เหล่านี้ ึ ว ้าเหว่ ทัง้ ทีเ่ คยรู ้สก ึ ดีเสมอ รู ้สก ึ ดีเพราะ เป็ นครัง้ แรกทีเ่ ธอย่างเหยียบหัวหินแล ้วรู ้สก ึ ทีน ่ เี่ คยทําให ้เธอมีความสุข หรือยามทีค ่ วามสุขไม่ได ้แวะมาเยีย ่ มเยียนเธอก็ไม่ได ้รู ้สกโดดเดีย ่ ว ั คนใน ไม่วา่ หัวหินจะแปลกหน ้าสําหรับใครเพียงใด ก็ไม่เคยแปลกหน ้าสําหรับเธอ แม ้ไม่มม ี ต ิ รสก ื ตรงสแ ี่ ยกไฟแดงนั่ นก็เคย ยิม เมืองนี้ แต่อย่างน ้อยหนุ่มร่างท ้วมลูกจ ้างร ้านขายหนั งสอ ้ ให ้กัน บ่อยๆไ ตองตึงบ่ายหน ้าไปยังท่ารถสองแถวเข ้าหมูบ ่ ้าน ซงึ่ อยูห ่ า่ งออกไปราวครึง่ กิโลเมตร แต่ ก็ ต ้องชะงั ก ฝี เท ้าเมื่อ เดิน ผ่า นตู ้โทรศั พ ท์ส าธารณะหน า้ เซเว่น ฯ เธอยืน ลั ง เลครู่ห นึ่ง ก่อ น ล ้วงกระเป๋ ากางเกงควานหาเหรียญเศษ ใจภาวนาขอให ้ไม่มเี ศษเหรียญใดๆตกค ้างอยู่ แต่มันก็ม ี ิ บาทหนึ่งเหรีย ญ กั บ เหรีย ญห ้าบาทอีก สามเหรีย ญ เหรีย ญส บ มั น มากพอที่จ ะคุย กั บ คนที่ กรุงเทพฯ เธอรวบรวมความกล ้าขณะสาวเท ้าไปยังตู ้โทรศัพท์ สูดลมหายใจลึกแรง ก่อนยกหูมัน ขึน ้ แล ้วกดลงไปทีห ่ มายเลขเก ้าตัว ซงึ่ ไม่แน่วา่ เคยกดมันเป็ นครัง้ ทีร่ ้อยหรือทีพ ่ ันแล ้ว ใจเต ้นถีร่ ัว ี งทีก เมือ ่ ได ้ยินสัญญาณแมวกรน แต่แล ้วความตืน ่ เต ้นก็ ค่อยทุเลาลง เมือ ่ เสย ่ รอกกลับมาเป็ น ี งของหญิงสูงวัย เสย ิ ใจเดินวนไปหาตู ้โทรศัพท์ เขาติดสายอยู่ อีกสักครู่คอ ่ ยโทร.กลับไปใหม่ เธอตัดสน ้ ิ นาทีจากตํ าแหน่ งเดิมถึงตํ าหแน่ งใหม่ แห่งใหม่ทเี่ งียบและลับตาคนกว่านี้ ใชเวลาเดิ นราวสบ ิ ค ้าใจ กลางเมืองทีม บริเวณห ้างสรรพสน ่ ักร ้างผู ้คนในยามบ่าย เธอกดลงไปทีห ่ มายเลขเก ้าตัวเดิม เป็ นครัง้ ทีห ่ นึง่ พันหนึง่ หัวใจเต ้นโครมครามอีกรอบ ั ญาณแมวกรน เธอพยายามจะสะกดให ้มันอยูใ่ นจังหวะและทีท เมือ ่ ได ้ยินสญ ่ างเดิม คราวนีเ้ ขารับสาย แปลกทีพ ่ อเขารับสายเข ้าจริงๆ กลับไม่ตน ื่ เต ้นเท่าคราวแรก ี งนั น ―อยูท ่ ไี่ หน‖ เขาถาม นํ้ าเสย ้ ยังคงนุ่มนวลเสมอ ตองตึงอยากจะคิดว่าเขาห่วง แต่ เขาก็หว่ งมามากพอแล ้ว เขานั่นแหละทีร่ ู ้ดีกว่าใครว่าควรจะพอได ้แล ้ว ี งแผ่วผิดวิสย ั ―ถึงหัวหินแล ้ว‖ เธอตอบเสย ―จะอยูน ่ านแค่ไหน‖ ―ยังไม่รู ้เหมือนกัน แต่ตัง้ ใจจะอยู่ให ้ได ้นานทีส ่ ด ุ ‖ ตองตึงบอกอย่างทีต ่ ัง้ ใจ มันเป็ น ความตัง้ ใจทีเ่ ธอเองก็ยังหวั่นๆ ยิง่ เขาก็คงยิง่ หวั่น เพราะทีผ ่ า่ นมาความตัง้ ใจของเธอมันเป็ นได ้ อย่างมากก็แค่คําพูดลมๆแล ้งๆ ―เราจะพยายามนะ อยู่ใ นหมู่บ ้านจะพยายามหาอะไรทํ า จะได ้ไม่ฟ ุ้ งซ ่าน ไม่แ น่ กลับไปเราอาจมีขา่ วดีให ้เธอก็ได ้‖ ตองตึงแข็งใจบอกเขาขณะหัวใจเหีย ่ วแห ้งนัก ―ข่าวดีอะไร‖ ี งนั น ―ก็อส ิ ระของเธอ เราคงจะคืนให ้ได ้‖ นํ้ าเสย ้ สั่น ยิง่ นึกถึงยามทีเ่ ขาทําหน ้าเหมือน โดนผีหลอก เมือ ่ เธอขอต่อเวลาสง่ คืนอิสรภาพ ใจก็ยงิ่ เจ็บ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 668

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ไม่ต ้องคิดมากนะ‖ เขาเพียงแค่ปลอบ ถึงแม ้ประโยคนี้ของเขาจะเคยเป็ นสัญญาณแห่งการใจอ่อน แต่ ื่ เถอะว่าใจเขาแข็งพอ ตอนนีเ้ ชอ ี่ ี รักกันมาสามปี เป็ นสามปี ทีช ตองตึงรู ้จักกับเขามาสป ่ วี ต ิ ของเธออวลอลไปด ้วยกลิน ่ ดอกไม ้หอมหวาน ดุจหลับฝั นดีอยูใ่ นทิพยวิมาน แต่กลับเป็ นสามปี ทช ี่ วี ต ิ ของเขาทุกข์ทรมานดุจ ถูกแผดเผาอยู่ในนรกขุมโลกันตร์ มันต่างกันยิง่ กว่าฟ้ ากับเหว ทั ง้ ทีช ่ ว่ งเวลานั น ้ มันก็ชว่ งเวลา เดียวกัน ถ ้าไม่ใชเ่ พราะเขาวาดภาพสวรรค์ไว ้สวยจนความจริงเป็ นได ้แค่นรก ก็คงเป็ นเพราะเอ ชอบมีความสุขบนความทุกข์ของคนอืน ่ เขาเป็ นคนดี เป็ นผู ้ชายทีด ่ ี เป็ นคนรักทีด ่ ี เขาดีทุกๆอย่าง ถ ้าเขาเป็ นฟ้ า เธอก็คงเป็ น ี ดายทีก ี แล ้ว เหว แต่น่าเสย ่ ว่าเธอจะสํานึกได ้ ปากเหวมันก็ถล่มลงมากลบหน ้าตัวเองเสย ―ตองน่าจะฟั งคนอืน ่ บ ้าง‖ เขาเคยเตือนและตัดพ ้อยามเธอรวบอํานาจเผด็จการ โดยไม่ ยอมฟั งใครอืน ่ แต่เขายิง่ ตัดพ ้อ เธอก็ยงิ่ ถือดี เขาไม่เคยเปลีย ่ นแปลงเธอได ้ ตรงกันข ้าม กลับ ถูกเธอลากถูไปตามกระแสอารมณ์อันแปรปรวนบ ้าคลั่ง ―เราไม่มศ ี ักดิศ ์ รีอะไรเหลืออยูเ่ ลยเวลาทีเ่ ราอยูก ่ ับตอง ไม่เคยได ้เป็ นตัวของตัวเองเลย ชวี ต ิ มีแต่ห่อเหีย ่ วลงทุกวัน เราทนไม่ได ้แล ้วตอง เราไม่ชอบชวี ต ิ แบบนี้‖ เขาขอแยกทางทัง้ นํ้ าตา เป็ นหนทีร่ ้อยแล ้วมัง้ ทีเ่ ขาบอกว่าจะไป แต่ก็ไม่เห็นจะไปได ้จริง เขาเอ่ยปากขอแยกทางตัง้ แต่สมเดือนหลังการเริม ่ ต ้น แล ้วก็ยน ื่ ความจํานงมาเรือ ่ ยๆ ความถี่ (ของการยืน ่ ความจํานง) ก็เพิม ่ ขึน ้ เรือ ่ ยๆตามจํานวนวันเดือนปี ทค ี่ บกัน นอกจากเหตุผล เรือ ่ งความเผด็จการ ดือ ้ รัน ้ ก ้าวร ้าว เจ ้าอารมณ์ และไม่ไว ้หน ้าใคร (ตามประสาผู ้หญิงยอมหักไม่ ยอมงอ) แล ้ว เธอยังมีคนรักเก่าสมัยดึกดําบรรพ์เข ้ามาวุน ่ วายเกีย ่ วข ้อง เธอเองนั่ นแหละทีเ่ ป็ น ฝ่ ายไปวุน ่ วายกับเขา ี น ้าสต ี าบอกชัดว่า ―ในเมือ ่ ตองยังตัดเขาไม่ขาด แล ้วมาคบกับเราทําไม‖ เขาตัดพ ้อ สห เจ็บปวด แต่มันก็ไม่มอ ี ํานาจสะเทือ นหัวจิตหัวใจตองตึงได ้ ซํ้าเธอยังมีเหตุผลทีเ่ ขาฟั งไม่ขน ึ้ มา ข่มเขาโคขืนให ้เขากลืนมันลงคออีกว่า ―คนเราเคยรู ้จักกัน จะห่วงใยชว่ ยเหลือกันบ ้างไม่ได ้หรือไง คนเคยคบกันคุยกันเวลา เลิกกันจะต ้องเลิกรู ้จักกันไปเลยหรือไง โลกมันไม่แห ้งแล ้งเกินไปหน่อยหรือ ใจคนมั นไม่คับ ี งเธอกร ้าวถึงก ้าวร ้าว ทัง้ ยังเชด ิ หน ้าหยิง่ ทระนง แววตาเด็ดเดีย แคบเกินไปหน่อยหรือ‖ นํ้ าเสย ่ ว ื่ มั่น แค่นเี้ ขาก็รู ้แล ้วว่าเขาเปลีย เชอ ่ นอะไรเธอไม่ได ้ ไม่ได ้แม ้เพียงสะกิดสะเกาให ้ระคายคัน ―ตองจําไว ้เลยนะว่า วันหนึง่ เราจะไป วันหนึง่ ทีเ่ ราไปได ้ เราจะไป ตอนนี้เราเองนั่ น แหละทีม ่ ันไปไม่ได ้ จะไปเราก็หว่ ง‖ เขาเอ่ยยอมรับความพ่ายแพ ้ด ้วยจํานนต่อหัวใจตัวเอง นั่ น ยิง่ ทําให ้เธอได ้ใจ แต่แล ้วเขาก็ลก ุ ขึน ้ ก่อกบฏในวันหนึง่ เป็ นกบฏเพือ ่ การประกาศอิสรภาพทีเ่ ข ้มแข็งนั ก ี น ้าและแววตาของเขาทําให ้เธอเชอ ื่ เป็ นครัง้ แรกว่า เขาเข ้มแข็งพอทีจ สห ่ ะปลดแอกแล ้วจริงๆ ั พัก ไม่ต ้องห่วงนะ เราจะดูแลตัวเองอย่างดี แค่นน “เราจะเงียบหายไปซก ี้ ะ‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 669

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ตองตึงวางหูโทรศัพท์ลงทัง้ นํ้ าตา เธอเดินปาดป้ ายมันทิง้ ไปตลอดทาง กระทั่งถึงท่า รถสองแถวเขียวอ่อน เธอต ้องลืมเขาให ้ได ้ หากลืมเขาได ้ความเจ็บปวดอันจะเกิดจากเขาก็จะ พลอยถูกลืมไปด ้วย แต่เธอก็รู ้ดีวา่ มันไม่งา่ ย เธอจะลืมได ้ยังไงในเมือ ่ ใจยังอยากให ้เขาอยู่ เธอเหวีย ่ งกระเป๋ าขึน ้ ไปก่อน แล ้วโหนตัวขึน ้ ไปนั่ งทีน ่ ั่ งประจําข ้างคนขับ ก่อนนี้ยาม ื่ ชมสายลมแสงแดดอยูต เทียวเดินทางเข ้าออกหมูบ ่ ้านเธอมักนั่ งชมนกชมไม ้ ชน ่ รงนี้ โดยมีเขา นั่ งยิม ้ อยูใ่ นหัวใจด ้วยเสมอ ยามทอดตามองขอบฟ้ าไกลโพ ้นตรงโน ้นก็มักอุ่นใจได ้ว่ามีเขาอยู่ ตรงนั น ้ ให ้คิด ถึง เขาคือความอบอุน ่ ทีห ่ ล่อเลีย ้ งให ้เธอเข ้มแข็ง มั่นคง และเปี่ ยมพลัง หากรู ้มา ก่อนว่าเขามีอานุภาพถึงเพียงนี้ เธอจะรั กษาเขาไว ้อย่างดี หากเธอถนอมเขาสักนิด เขาก็คงรั ก เธอได ้นานกว่านี้ แม ้ล่วงเข ้าหน ้าหนาวแล ้ว แต่แดดบ่ายแห่งเมืองริมหาดยังทารุณ มันแผดเผาคราบ นํ้ าตาบนกร ้านแก ้มสาวข ้างคนขับให ้เหือดแห ้งอย่างรวดเร็ ว แต่มั นก็เทียวแห ้งเทีย วเปี ยกอยู่ อย่างนัน ้ กระทั่งรถแล่นมาสุดสาย ตองตึงต ้องโบก (รถ) ต่อเข ้าไปอีก ๓๐ กิโลเมตร การโบกรถ นีก ่ ็เหมือนกัน มันเคยเป็ นกิจกรรมทีท ่ ําให ้เธอเบิกบานกระฉั บกระเฉง เพราะหัวใจของเธอมักติด ปี กโบยบินตามแรงลมไปยังขอบฟ้ า ทีท ่ ม ี่ ผ ี ู ้ชายคนหนึง่ งดงามอยูต ่ รงนั น ้ แต่วันนี้ขอบฟ้ ากลับ ้ เป็ นเพียงเสนลวงตาที ไ่ ม่มอ ี ยูจ ่ ริง และแน่นอนทีส ่ ด ุ ไม่มเี ขาอยูต ่ รงนัน ้ ตองตึงยอมรับว่าตัดคนรักเก่าไม่ขาด แต่เยือ ่ ใยทีห ่ ลงเหลืออยูม ่ ันไม่ใชใ่ ยรักเลยซัก เสน้ หัวใจของเธอตอบคําถามนี้ชัดเจนเสมอ ชัดเท่าๆกับตัวตนทีใ่ ครๆก็บอกว่าชัดเจนของเธอ มันเป็ นเพียงความสงสาร และก็เพราะความสงสารนีแ ่ หละ เธอถึงตัดเขาไม่ขาด หากรักคงตัดได ้ ง่ายกว่านี้ เพราะตัดรักก็แค่ตัดความสุขสว่ นตัวทิง้ เพียงแค่ตัวเองทนเจ็บ ไม่เดือดร ้อนใคร แต่ตัด ั่ สะเทือนจริยธรรมในใจคน เธอออกจะเป็ นคนดีมน สงสารมันสน ี ํ้ าใจถึงเพียงนี้ แทนทีเ่ ขาจะภูมใิ จ กลับหาว่าเธอหลายใจ ั หน่อย‖ ―ฉั นก็แค่โทร.คุยกับเค ้านะ ไม่ได ้ไปนอนกับเค ้าซก ―แล ้วเคยนอนรึเปล่าล่ะ‖ เขาเริม ่ ใชฝี้ ปากจิกตีเธอบ ้าง ชว่ งหลังดูเหมือนความอดทนของเขาจะลดน ้อยลง เขา โกรธง่ายจนกลายเป็ นขีโ้ มโห ยิง่ นานวันอารมณ์ฉุนเฉียวของเขาก็ยงิ่ ทวีความรุนแรงขึน ้ เรื่ อยๆ มันหนักข ้อขึน ้ ทุกวัน จนในทีส ่ ด ุ สุภาพบุรษ ุ ของเธอก็กลายร่างเป็ นซาตาน ี้ น ้าด่าเธอด ้วยสห ี น ้าดุดัน แต่ ―มึงจําไว ้ด ้วยนะว่า มึงเป็ นคนโคตรเห็นแก่ตัวเลย‖ เขาชห แววตานัน ้ ปวดร ้าวนัก เธอไม่สะทกสะท ้าน ด ้วยรู ้ดีวา่ ขณะทีเ่ ธอเป็ นผู ้หญิงโคตรเห็นแก่ตัวนั น ้ เขาก็เป็ นผู ้ชาย โคตรใจอ่อน โกรธไม่นาน เดีย ๋ วก็กลับไปดีปานพระพุทธ เธอจึงยังแผลงฤทธิใ์ สเ่ ขาอยูเ่ รือ ่ ยๆ แล ้วซาตานก็กลายพันธุเ์ ป็ นผีร ้าย เขาเป็ นในสงิ่ ทีเ่ ธอเกลียด เป็ นในสงิ่ ทีเ่ ธอไม่เคยคิดว่าผู ้ชายที่ เลือกมาอย่างดีแล ้วคนนีจ ้ ะเป็ นได ้ ้ เขาไม่เคยเลือกแก ้ปั ญหาด ้วยการใชความรุ นแรง เจ็บปวดกันไปข ้างหนึง่ ไม่เคยคิดใชกํ้ าลัง แต่เขาก็เริม ่ มัน

อย่างมากก็ แค่ใชฝี้ ปากจิกตีให ้

―เธอไม่คด ิ จะพูดอะไรเลยหรือไง‖ ตองตึงไปทวงคําขอโทษ หลังจากเขาขยํ้าเธอจน น่วม

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 670

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื่ เสย ี งสน ั่ ซงึ่ มันละลายหัวใจของเธอได ้มากกว่าคํา ―เราพูดไม่เป็ น‖ เขาตอบเธอแสนซอ ี อีก เธอไม่ตด ว่าขอโทษเสย ิ ใจเคืองโกรธเขา ผ่านแล ้วก็ผา่ นเลย ด ้วยรู ้ดีวา่ ความรุนแรงทีเ่ ธอ สง่ ผ่านไปทางคําพูดมันก็ขยํ้าหัวใจของเขาให ้เจ็ บ ปวดได ้ไม่แพ ้กัน เขายังคงเป็ นสุภาพบุรุษที่ แสนดีของเธอเสมอ ในเมือ ่ เธอใจกว ้างอภัยให ้เขาได ้ถึงเพียงนี้ แล ้วทําไมเขาถึงชอบจดจําแต่ ภาพนางปี ศาจร ้ายของเธอ ความสวยงามระหว่างเรามันไมมีเลยหรือ เธอโบก ได ้มอเตอร์ไซค์เก่าๆของลุงแก่ๆคนหนึง่ ซงึ่ คุ ้นเคยกัน ลุงแจ ้งข่าวการถูกยิง ของอาจารย์ถม หมอไสยศาสตร์ผู ้ยิง่ ใหญ่ ซงึ่ เคยเป็ นไม ้เบือ ่ ไม ้เมากับตองตึง ก่อนออกจาก หมูบ ่ ้านเมือ ่ เดือนก่อนยังขีห ้ น ้าเท ้าสะเอวด่ากันอยูเ่ หย็งๆ แล ้วแกก็แชง่ ชักหักกระดูกตองตึงไว ้ ี ยับ นีแ ี ก่อน กะว่าจะกลับมาเจรจาหย่าศก ึ ก็ไม่ทันการเสย ี แล ้ว เสย ่ กมาชงิ ตายไปเสย หมูบ ่ ้านกะเหรีย ่ งชายแดนแห่งนีม ้ ักมีการฆ่ากันตายด ้วยเหตุงา่ ยๆ และบ่อยๆ หลายครัง้ ทีช ่ นวนเหตุแห่งความตายเป็ นเพียงเรือ ่ งเข ้าใจผิด เป็ นเพียงความเข ้าใจทีก ่ ก ุ อ ่ ขึน ้ จากการคาด ั ทีไ่ ร ้การพิสจ ี วสันหลัง เดาอย่างไร ้ทิศทาง เป็ นเพียงข ้อสงสย ู น์ และเรือ ่ งนีเ้ องทีท ่ ํ าให ้ตองตึงเสย เพราะเธอเองก็หนึง่ ในบุคคลทีช ่ าวบ ้านเข ้าใจผิด พวกเขาตัง้ ข ้อสงสัยว่าเธออาจเป็ นสายลับที่ ื่ โดยไม่คด แทรกตัวเข ้าไปหาข่าวอันไม่ชอบมาพา กลในหมู่บ ้าน แล ้วหลายคนก็ ปักใจเชอ ิ หา ื่ ด ้วยซํ้า เหตุทเี่ ธอก ้าวร ้าว ทะเลาะกับคนแก่คราวพ่ออย่างอาจารย์ถม ก็เพราะ เหตุผลในการเชอ แกเที่ยวโฆษณาไปทั่ วหมู่บ ้านว่า เธอเป็ นสายลั บนี่แหละ คิด แล ้วก็ อ ยากถอยหลัง กลับ แต่ กลับไปก็เจ็บหนัก จึงขอไปตายเอาดาบหน ้าดีกว่า เธอมาถึงหมู่บ ้านเมือ ่ ยํ่าคํ่า อากาศบนภูเขาหนาวจั ด ชาวบ ้านจับกลุ่มกันสุมไฟผิง หลายคนหันมายิม ้ ทักเมือ ่ เธอกรายผ่าน เด็กๆทีค ่ ุ ้นเคยกันโบกไม ้โบกมือให ้ หัวใจห่อเหีย ่ วของ ่ ่ ื เธอค่อยแชมชนขึน ้ บ ้าง แต่ก็เพียงวาบเดียวเหมือนไฟไหม ้ฟาง ่ ทีช แล ้วทุกอย่างก็ไม่เป็ นดั่งคิด เฉกเชน ่ วี ต ิ ผิดๆพลาดๆของเธอเคยเป็ นมา ชวี ต ิ เรียบ ง่ายในหมูบ ่ ้านห่างไกลกลับยิง่ ทําให ้เธอเหงา ยิง่ เหงาก็ยงิ่ คิดถึงเขา ทัง้ ทีต ่ ระหนั กดีวา่ เธอไม่ม ี เขาให ้คิดถึงอีกแล ้ว มิตรกะเหรีย ่ งทีเ่ คยทํ าให ้เธอแจ่มใสกลับชว่ ยอะไรไม่ได ้อย่างทีเ่ ธอหวัง เธอนอนไม่ ั้ ๆ หลับ ตาแข็งค ้างตลอดคืน มาหย่อนตาลงได ้บ ้างเมือ ่ ใกล ้รุง่ แต่ก็เพียงงีบสน เธอลุกขึน ้ อาบนํ้ าแต่งตัวตัง้ แต่ฟ้าสาง สะพายย่ามแล ้วออกเดินเรือ ่ ยเปื่ อยไปตามถนน ลูกรังสายหลักของหมูบ ่ ้าน เดินห่างจากโรงเรียนทีพ ่ ํานั กลงไปทางใต ้ราวหนึง่ กิโลเมตร ถึงร ้าน ้ บป้ าเกษตรเจ ้าของร ้านเป็ นคนไทยทีเ่ ข ้ามาปั กหลักทํ ามา ขายอาหารตามสั่งเจ ้าประจํ า ลุงซงกั หากินในดง กะเหรีย ่ ง ตองตึงเดินเข ้าไปนั่ งแหมะในร ้านตัง้ แต่ยังไม่เจ็ ดโมงเชา้ ป้ าเกษตรเพิง่ จะ ้ วนล ้างผักอยูท ติดเตาถ่านต ้มนํ้ าก๋วยเตีย ๋ ว ขณะลุงซงง่ ่ ท ี่ า่ นํ้ า ้ ย ี วครู‖ ป้ าเกษตรหันมายิม ้ ยกเจ ้าหน ้าที่ ―จะไปไหนแต่เชาเช ้ ทัก คําว่า ―ครู‖ คนทีน ่ ี่ใชเรี ื เลยอย่างตองตึง จากหน่วยงานของรัฐทุกหน่วย ไม่เว ้นกระทั่งนั กวิจัยเล็กจิว๋ ผู ้ไม่เคยสอนหนั งสอ ซํ้า

―ไม่รู ้จะไปไหน เลยมารอกินข ้าว‖ เธอตอบคําถามเลือ ่ นลอยจนป้ าต ้องหันมาเพ่งมอง ―เป็ นอะไรไปล่ะครู ท่าทางชอบกล‖ แล ้วป้ าเกษตรก็ต ้องยิม ้ ให ้กับความเงียบทีไ่ ด ้เป็ นคําตอบ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 671

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

้ ้านลุงกับป้ ามีตู ้โทรศัพท์สาธารณะ มันเป็ นตู ้เดียวในหมูบ ชางร ่ ้าน โทรศัพท์มอ ื ถือของ เธอร ้างเงินโทร.ออกมาเกือบเดือนแล ้ว นั่ นไม่สําคัญเท่าหน ้าจอของมันร ้างหมายเลขเก ้าตัวที่ เคยเทียวปรากฏอยูบ ่ อ ่ ยๆ มานานแล ้ว ตองตึงขยับล ้วงกระเป๋ ากางเกงควานหาเหรียญเศษ แต่มันไม่มเี ลยสักเหรียญ เธอหยิบ ิ ทีก ิ ใจยัดมันกลับลงไปทีเ่ ก่า เธอควร แบงก์ยส ี่ บ ่ ระจุกยูย ่ อ ี่ ยูก ่ ้นกระเป๋ าออกมาชั่งใจ แล ้วก็ตัดสน จะห่างหายไปจากชวี ต ิ ของเขาให ้ได ้ เขาควรจะได ้อิสระเสรีอย่างทีเ่ ขาร ้องขอ นึกถึงยามทีเ่ ขา ทํ าหน ้าเหมือนโดนผีหลอกเมือ ่ เธอวอนให ้เขาอยู่ต่อเข ้าไว ้ส ิ มันเจ็ บแค่ไหน นึกถึงคําทีเ่ ขา ี ว่าเขาก็แค่ผู ้ชายธรรมดา ทีเ่ ข ้าใกล ้ สาธยายว่าผู ้หญิงทีเ่ ขาปั นใจให ้นัน ้ ดีเลิศวิเศษปานใด คิดเสย ี ใจและเสย ี ดายเขา แต่ภาพในอดีตก็ส าดฉายเข ้ามา ใครก็หลงรักง่าย เพือ ่ จะได ้ไม่ต ้องเสย เหมือนหนังสามมิต ิ ทีละฉาก ทีละฉาก แต่ละฉากล ้วนมีเขาโลดแล่นงดงามอยูใ่ นนัน ้ ่ ็ คอ ่ ะตอง‖ ถ ้อยคําเจ็บปวดของเขาผุดขึน ี ดเทียงหัวใจอีก ―มันไม่ใชก ื ไม่ใชน ้ มาเสย ―ต่อไปนี้เราจะเปลีย ่ นแปลงตัวเอง จะปรับปรุงตัวเอง จะเป็ นอย่างทีเ่ ธออยากให ้เป็ น ทุกๆอย่าง ให ้โอกาสเราได ้มัย ้ ‖ เธอแทบจะคุกเข่าอ ้อนวอนเขา ―สายไปแล ้วตอง สามปี ทผ ี่ า่ นมามันมีเวลาตัง้ เยอะแยะทีต ่ องจะทํา แต่ตองก็เลือกทีจ ่ ะ ไม่ทํา‖ เขายืนกรานแข็งขัน ถึงวันทีเ่ ธอนํ้ าตาร่วง ึ ว่าเขาตรงกว่า คุยกันรู ้เรือ ื่ อยู่ ―เราปั นใจให ้คนอืน ่ แล ้ว เรารู ้สก ่ งกว่า เขาทํ าให ้เราสดชน ึ เศร ้า ไม่มค กับตองเรามีแต่ความเครียด ซม ี วามสุข‖ เหมือนฟ้ าถล่ม ดินทลาย โลกจะดับสูญ ผู ้ชายคนนี้หรือจะมีวันไปรักคนอืน ่ ได ้ ก็เขารัก เธอตัง้ มากมาย ดีกับเธอตัง้ มากมาย แล ้วจะเอาใจทีไ ่ หนไปปั นให ้คนอืน ่ (ในเมือ ่ เธอกุมมันไว ้ หมด) ึ ทีห เขายืนยันว่าความรู ้สก ่ ลงเหลือให ้เธอเป็ นเพียงความสงสาร ความสงสารทีเ่ ธอใช ้ ึ แย่นัก กั บความสงสารที่เขาอุต ส ่า ห์ มันวัด ปริมาณจริย ธรรมในใจคน แต่ทํ าไมเธอถึงได ้รู ้ส ก หลงเหลือไว ้ให ้ แล ้วคนทีน ่ ่าสงสารก็เทียววิง่ ขอคืนดีกับเขาอยูน ่ ั่ น แต่ก็สญ ู เปล่า ไม่วา่ เธอจะมีเหตุผล มากมายแค่ไหนให ้เขาอยูต ่ อ ่ เขาก็คงไม่อยู่ เพราะเขามีทอ ี่ ยู่ใหม่แล ้ว (นี่เอง) เธอจึงต ้องหลบ มาเลียแผลใจให ้หายเจ็บชํ้า ตองตึงนั่ ง รออยูน ่ านนั บชั่วโมงกว่าป้ าเกษตรจะพร ้อมให ้สั่งอาหาร กินข ้าวเสร็จเพิง่ ้ ้ ํ ี เลย แปดโมงเชา มันเชามากสาหรั บคนทีม ่ งี านแล ้วไม่อยากทํ า เธอนึกถึงงานไม่ออกเอาเสย ื่ อยูห งานเก็บข ้อมูลด ้านสังคมศาสตร์ทย ี่ ังคั่งค ้าง อันทีจ ่ ริงมันก็น่าให ้ชาวบ ้านเชอ ่ รอกว่าเธอเป็ น ี ทุก เรือ สายลับ เพราะงานทีว่ า่ นั่ นทํ าให ้เธอต ้องอยากรู ้อยากเห็นเรือ ่ งของชาวบ ้านไปเสย ่ ง ซํ้า ยังต ้องคอยถ่ายตาดูแบบไม่กะพริบ ตัง้ แต่เรือ ่ งกินอยูห ่ ลับนอน แต่งงาน ออกลูก หนี้นอกหนี้ใน เจ็บไข ้ได ้ป่ วย กระทั่งเรือ ่ งไม่ชอบมาพากลอันผิดกฎหมาย อาทิ การค ้าไม ้ หรือการขายทีห ่ ลวง ี ้ รวมถึงเรือ ่ งผิดศลธรรมจรรยาอย่างผัวใครเป็ นชูกับเมียใคร หรือพ่อใครข่มขืนลูกใคร เป็ นต ้น ื่ มโยง ทัง้ นี้เพือ ่ เอาข ้อมูลเหล่านั น ้ ไปพิจารณาลักษณะโครงสร ้างทางสังคมให ้รอบด ้าน แล ้วเชอ ่ ั ญหาด ้านโรคภัยไข ้เจ็บทีต ึ ษาอีกที ลักษณะทางสงั คมเหล่านั น ้ ไปสูป ่ ้อง การศก เหลือเวลาอีกหลายชั่วโมงกว่าจะคํ่า มันชา่ งมากมายเกินความต ้องการ ตองตึงออก เดินอย่างเลือ ่ นลอยไปตามถนนสายหลักของหมูบ ่ ้าน ถ ้าอกหักเร็ วกว่านี้สักเดือนเธอคงมีเพือ ่ น เดิน ป้ าทิงเขาเดินมาราธอนประจําหมูบ ่ ้านเพิง่ ตายจากไปเมือ ่ เดือนทีแ ่ ล ้วนี้เอง ใครๆก็วา่ แกถูกผี

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 672

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี ด ้วย กลางวันผีเฒ่าอารมณ์ร ้าย เย็นยํา่ ผีผัวเมียอารมณ์ด ี (โดยบรรดาผีจะแตะ เข ้า ผีหลายตัวเสย มือเปลีย ่ นกะกันเป็ นจังหวะสมํ่าเสมอ) ยามถูกผีเฒ่าเข ้าสงิ ป้ าทิงจะมีนัยน์ตาและท่าทีแข็งกร ้าว ไม่ยม ิ้ หัวกับใคร แกมักจะผูกแกละสองข ้าง นุ่งผ ้าถุงเก่าขาด สะพายเป้ อย่างวัยรุ่น ออกเดินเท ้า ิ กิโล จากหมูบ เปล่าวันละหลายสบ ่ ้านไปยังตลาดสามแยก ไปถึงแล ้วก็เดินกลับแบบไม่พักเมือ ่ ย ี เวลา บางวันเดินไปเดินกลับหลายรอบ เจอะเจอใครไม่มท ให ้เสย ี ัก มีแต่จะตาขวางใส ่ บางครัง้ ี อีก แต่พอตกเย็นแกจะกลับมาอาบนํ้ าอาบท่าประแป้ ง ใครถามใครทักก็เทีย ่ วเอาไม ้ไล่ตเี ขาเสย หอมฟุ้ งแล ้วรํ าวงได ้ทัง้ คืน ลูกเต ้าแกเล่าให ้ฟั งด ้วยอาการปริวต ิ กว่าวันๆป้ าทิเงไม่ยอมกินข ้าว ิ กลางคืนก็ไม่ยอมหลับยอมนอน แล ้วคนแก่เฉียดเจ็บสบขนาดนัน ้ จะเอาเรีย ่ วแรงทีไ่ หนไปเดินได ้ ิ ๆกิโล จะเอาเรีย เป็ นสบ ่ วแรงทีไ่ หนไปรําวงได ้แบบแรงดีไม่มต ี ก ถ ้าไม่มแ ี รงคนอืน ่ มาหนุนเนื่อง ก่อนหน ้าทีจ ่ ะมีอาการอย่างนี้ ป้ าทิเงยังนอนซมด ้วยฤทธิป ์ ่ วยไข ้ด ้วยซํ้า ื่ สนิทว่าป้ าทิเงถูกผีเข ้า ลุงพะฮอ ื พ่อหมอแก่อาคมประจํ าหมูบ ชาวบ ้านเอออเชอ ่ ้านบอก ้ ิ ื ยัง ใครๆว่า แท ้จริงนั น ้ ป้ าทิเงสนอายุขัยแล ้ว ทีเ่ ห็นยังเคลือ ่ นไหวอยูไ ่ ด ้นี่ผพ ี าไปทัง้ นั น ้ ลุงพะฮอ ื เป็ นคนพูดก็ยงิ่ มีคนเชอ ื่ มีเพียงเถ ้าแก่ ทํานายทายทะกว่ายังไงป้ าทิเงก็ไม่รอดปี นแ ี้ น่ๆ ยิง่ ลุพะฮอ ื้ ที่ทํ าไร่จ นรํ่ า รวยเพีย งคนเดีย ว ที่ฟั นธงว่า ป้ าทิเงเป็ นโรค เหีย งนายทุนคนไทยที่เ ข ้ามาซ อ ประสาท แกว่าคนเป็ นโรคประสาทมักฟุ้ งซา่ นจนอยูน ่ งิ่ ไม่ได ้ ก็เลยต ้องเดินมาราธอนอย่างนี้ ี ก่อน การเดินมาราธอนของตองตึงก็คงไม่เหงาเศร ้าขนาดนี้ ถ ้าป้ าทิเงไม่ชงิ ตายไปเสย หลายวันผ่านไป เธอยังคงออกเดินเป็ นกิจวัตร ตัง้ แต่ฟ้าสาง ยันสาย จนแดดบ่ายระอุ หลายครัง้ ทีเ่ ธออยากหยุดเดินแล ้วนั่ งนิง่ ๆ อย่างทีค ่ นสุขภาพจิตปกติเขาทํากันได ้ แต่ขาเจ ้ากรรมมันกลับ ไม่ยอมหยุด และเธอไม่มอ ี ํานาจบังคับมัน มีอยูท ่ เี่ ดียวทีเ่ ขาทรยศมักหยุดชะงักโดยไม่ต ้องสั่ง แลเธอไม่มอ ี ํานาจบังคับไม่ให ้มันหยุด คือหน ้าตู ้โทรศัพท์สาธารณะข ้างร ้านอาหารตามสั่งป้ า เกษตร เธอเทียวแลกเหรียญเศษกับป้ าเกษตรเป็ นกําๆ แล ้วหายเข ้าไปในตู ้โทรศัพท์ครัง้ ละ นานๆ แล ้วก็มักกลับออกมาด ้วยดวงตาบวมเป่ ง ตายิง่ บวมมากเท่าไหร่ เธอก็ยงิ่ เดินไกลมาก เท่านั น ้ ชาวบ ้านหลายคนเริม ่ มองเธอด ้วยสายตาแปลกๆ หลายคนจับกลุม ่ วิพากษ์ วจิ ารณ์กันว่า ั เธอกําลังถูกผีคณะเก่าของป้ าทิเงเคลือ ่ น ย ้ายมาอาศยร่างเป็ นเคหะพํานั ก หากเป็ นเมือ ่ ก่อนเธอ ี้ วของถ ้อยคํา คงโวยวายหมายมาดว่าชาวบ ้านดูหมิน ่ แต่เป็ นเดีย ๋ วนี้ ถ ้อยคําเหล่านัน ้ เจ็บไม่ถงึ เสย ทีเ่ ธอได ้จากตู ้โทรศัพท์สาธารณะ ข ้างร ้านป้ าเกษตร ตัดรักมันง่ายกว่าตัดสงสาร แต่มันเจ็บปวดทรมานมากกว่าอย่างนีน ้ เี่ อง วันคืนของตองตึงวนเวียนอยูอ ่ ย่างนั น ้ กลางวันเดิน กลางคืนตาค ้าง ยังผลให ้ร่างกาย ทรุด โทรมลงเรื่อ ยๆ แต่เรี่ยวแรงในการเดินยังไม่ร ะเหิด หายไปสักนิด การเดินของเธอคือ ทางออกของหัวใจ แต่หัวใจของเธอไม่มท ี างออกให ้แข ้งขาทีก ่ ําลังรับภาระหนั กอึง้ และมันเริม ่ ั่ สะเทือนภาพลักษณ์ของนักวิจัยผู ้เคยวางตัวได ้เคร่งครัด สน ิ ใจเอารถเครือ แล ้วตองตึงก็ตัดสน ่ งชาลีคันทรีทจ ี่ อดสนิทมากว่าสองเดือนของเธอ ไป ่ ม เธอควรจะเปลีย เข ้าอูซ ่ อ ่ นจากเดินมาขีม ่ อเตอร์ไซค์แทน เพือ ่ จะได ้ไม่เคืองตานักจับผิดผี ื้ บัตรเติมเงินที่ ตกเย็นของวันสง่ ท ้ายปี เก่าของเธอไปเอารถออกจากอู่ พร ้อมแวะซอ ั ี ตลาดสามแยก เธอควรจะเลิกไปแลกเศษเหรียญโทรศพท์ทรี่ ้านป้ าเกษตรเสยด ้วย ้ คํ่าคืนนี้มงี านฉลองปี ใหม่ทห ี่ มู่บ ้านใกล ้เคียง เธอตัง้ ใจจะใชเวลาอั นเหลือเฟื อไปกับ งานนัน ้ นัดแนะเพือ ่ นหนุ่มสาวชาวกะเหรีย ่ งไว ้เรียบร ้อย ถึงเวลาหนุ่มสาวเหล่านั น ้ พากันมานั่ งรอ ิ ใจโทร.อ ้อนวอนคนทีก ตามนัด ก่อนออกเดินทาง เธอตัดสน ่ รุงเทพฯอีกครัง้ สาบานว่ามันจะเป็ น ครัง้ สุดท ้าย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 673

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

แต่โทร.นานจนเงินหมด ร ้องไห ้จนนํ้ าตาหมด ก็ยังได ้คําตอบอย่างทีเ่ คยได ้ เขายังคง ยืนยันหนั กแน่นว่าหมดเวลาของเธอแล ้ว ตองตึงตัดใจปาดนํ้ าตาเมือ ่ เพือ ่ นๆยํ้าเตือนว่าถึงเวลา ี ที ทุกครัง้ ทีเ่ ทียววิง่ วนเข ้าไปหา ก็ต ้องดิน เดินทางแล ้ว เธอควรจะยุตม ิ ันเสย ้ พราดเจ็บกลับมา เหมือนปลาถูกทุบหัว แต่ก็ต ้องมานั่งเยียวยาตัวเอง ้ รถเครือ ่ งชาลีไฟหน ้าไม่ตด ิ ทัง้ ทีเ่ พิง่ เข็นออกจากอูม ่ าแท ้ๆ เพือ ่ นสาวทีซ ่ อนท ้ายท ้วงว่า ควรจะไปขอยืมรถครูบ ้านข ้างๆจะดีกว่า แต่ตองตึงยืนยันว่าแสงเดือนหงายบนฟากฟ้ าสว่างพอ เธอขับรถลอดผ่านแสงเดือนไปโลดลิว่ หัวใจกระเจิดกระเจิงกับคํ ายืนยันหนั กแน่ นของคนที่ กรุงเทพฯ หยาดนํ้ าใสกระจายออกจากตาแล ้วแห ้งหายโดยไม่ต ้องปาดป้ าย เธอควบรถโฉบฉิวไปตามทางอันเคยคุ ้นโดยลืมไปว่าหนึง่ เดือนก่อนหน ้าเธอกลับเข ้า หมูบ ่ ้านนัน ้ เกิดนํ้ าท่วมใหญ่ ถนนหนทางถูกนํ้ ากัดเซาะจนพังยับ แสงเดือนหงายบนฟากฟ้ าสว่าง ่ งทาง พออย่างทีเ่ ธอบอก แต่สงในหัวใจเธอมันมืดบอดจนไม่อาจสอ ้ ห ้อตะบึงมาถึงตลาดสามแยก งานปี ใหม่อยูล ่ ก ึ เข ้าไปทางแยกซาย มองเห็นแสงไฟ ้ สว่างไสวอยูล ่ บ ิ ๆ เธอหักเลีย ้ วซายโดยไม่ ใสใ่ จลดระดับความเร็ ว เจ ้าชาลีเคลือ ่ นไปได ้ไม่กล ี่ ้อก็ พุง่ ชนสนั่นกับแผงเหล็กกัน ้ ทางชํารุด ห่างจากจุดทีจ ่ ัดงานปี ใหม่เพียงห ้าร ้อยเมตร แผงเหล็กล ้ม ี งดังสนั่ น เจ ้าชาลีพาเธอกับเพือ กระเด็นครูดถนนเสย ่ นไถลดิง่ ลงหลุมลึกไม่ตํ่ากว่าสามเมตร ร่าง ี ซายของเธออั ้ ซก ดกระแทกกับต ้นไทรเบือ ้ งล่างอย่างแรง ร่างของเพือ ่ นอัดกระแทกตามหลังมา ึ เจ็บร ้าวไปทั่วร่าง เปลือกตาหนั กอึง้ ราวถูกโถมทับด ้วยแผ่นดินทัง้ ผืน ก่อนดวงตา อีกที เธอรู ้สก ิ้ สูญ มืดมิด พร่าร่างป้ าทิเงผุดพรายมายืนกวักมือเรียกไหวๆตรงปากหลุม ก่อนสํานึกสุดท ้ายสน ี งสาปแชง่ ของอาจารย์ถมแผ่วโหยมาจากทีไ่ กลแสนไกล ซอนแทรกสลั ้ ี งทีไ่ ด ้ แว่วเสย บกับเสย ั ยินชดถนั ดหูของคนทีก ่ รุงเทพฯ ―หมดเวลาของตองแล ้ว‖ ี งดังจากย่ามกะเหรีย ี ดงสดใบเก่งของ ท่ามกลางไทยมุง กริง่ โทรศัพท์กรีดเสย ่ งสแ นักวิจัยสาวที่ นอนสลบแน่นงิ่ จมกองเลือด หน ้าจอโทรศัพท์ปรากฏหมายเลขเก ้าตัวทีเ่ จ ้าของรอ คอยนักหนา เมือ ่ ลืมตาตืน ่ ขึน ้ มา (อีกครัง้ ) ตองตึงได ้รับรู ้ว่าขาของเธอแตกหักยับเยินจนอาจเดิน ไม่ได ้อย่างปกติ เธอกําลังนอนรักษาตัวในโรงพยาบาล โดยมีคนทีก ่ รุงเทพฯเจ ้าของหมายเลข เก ้าตัวทีเ่ คยคุ ้นนั่งเฝ้ าข ้างเตียง เขาปาดป้ ายนํ้ าตาให ้พ ้อมปลอบใจว่า ―อย่างน ้อยมันก็ทําให ้ตอง ได ้อยูน ่ งิ่ ๆบ ้างไง‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 674

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๖๓๐ เรือ ่ งสน

"จ ักรยานของอุดม" โดย ขว ัญยืน ลูกจ ันทร์

ม ันเป็ น ความใฝ่ ฝั นอันสูงสุดของเด็ กชายวัยรุ่นซงึ่ อาศัยอยูใ่ นแถบถิน ่ ชายขอบของ ประเทศไทย ทีจ ่ ะได ้เป็ นเจ ้าของจั กรยานเท่หๆ์ สักหนึง่ คัน ไว ้ขีไ่ ปโรงเรียนทีอ ่ ยู่ห่างจากบ ้าน ิ กว่ากิโลเมตร ประมาณสบ ้ ด สว่ นน ้องๆทัง้ สาม ทุกวันอุดมจะนั่ งรถประจําทางไปโรงเรียนในตัวจังหวัดตัง้ แต่เชามื นัน ้ อยูโ่ รงเรียนใกล ้บ ้าน เดินไปไม่นานก็ถงึ วันหยุดอุดมชว่ ยแม่เก็บผักตามชายคลองไปขายทีต ่ ลาด มีทัง้ ยอดผักหนามซงึ่ ขึน ้ อยู่ ตามทีล ่ ม ุ่ ยอดจิก ยอดมันปูทข ี่ น ึ้ อยูต ่ ามชายคลอง และผักกาดนกเขาทีข ่ น ึ้ อยูต ่ ามสวนมะพร ้าว ี ขายผักพืน แม่ของอุดมมีอาชพ ้ บ ้านในตลาดประจํ าตําบล สว่ นพ่อนั น ้ รั บจ ้างทํ างาน ทั่วไป ไม่วา่ จะถางไร่หรือขุดบ่อนํ้ า บางครัง้ ก็ไปแบกหามเป็ นกรรมกรตามแต่โอกาส ื ภูเขาคันสเี หลือง ทีเ่ หมือนกับของลูกครูวันชัย ทุกครัง้ แม่รู ้ว่าอุดมอยากได ้จักรยานเสอ ทีล ่ ก ู ครูวันชัยขีร่ ถจักรยานคันนี้ผา่ นหน ้าบ ้าน แม่เห็นอุดมเฝ้ ามองจนเหลียวหลัง นางเห็นใจลูก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 675

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ชาย แต่ก็สด ุ ทีจ ่ ะเนรมิตได ้ดังต ้องการ เพราะราคาของมันเหยียบๆครึง่ หมืน ่ ราคาผักหนามสักกี่ ั กีก กํา ยอกจิกสก ่ ระจาดกัน จึงจะเทียบเท่าราคาจักรยานสวยคันนัน ้ นางได ้แต่ลบ ู หัวลูกปลอบใจ แล ้วพูดว่า ั วันแม่จะเก็บเงินซอ ื้ ให ้นะลูกนะ‖ ―สก อุดมกอดแม่ พลางเงยหน ้ามองนาง ดวงตามีแววหมอง เด็กชายยิม ้ เศร ้าๆ เขารู ้ดีวา่ ประโยคทีแ ่ ม่บอกไม่มวี น ั ทีจ ่ ะเป็ นจริงไปได ้ในชวี ต ิ นี้ แม่มน ี ้องต ้องดูแลอีกตัง้ สามคน ไหนยังมีปู่ ทีแ ่ ก่ชรา และย่าทีแ ่ ทบจะชว่ ยเหลือตัวเองไม่ได ้อีกล่ะ ―ไม่เป็ นไรหรอกครับแม่ ผมแค่มองดูเฉยๆเท่านัน ้ ‖ เขาตอบไม่ตรงกับใจของตัวเอง เพราะไม่อยากให ้แม่ต ้องลําบากใจ ื ภูเขาสักคัน แต่ความ อุดมได ้แต่หวังและฝั นว่าสักวันเขาจะได ้มีโอกาสเป็ นเจ ้าของเสอ ่ นอยูภ ฝั นและความหวังนั น ้ ถูกแอบซอ ่ ายในใจของเขาอย่างเงียบๆ แม ้เขาจะเห็นใจแม่ แต่ก็ไม่รู ้ จะห ้ามความอยากของตัวเองเอาไว ้ได ้อย่างไร แม ้รู ้ว่าไม่มโี อกาส แต่ขอเพียงฝั นเท่านี้อด ุ มก็ พอใจ อุดมรู ้ว่าพ่อทํางานหนั กและเหน็ ดเหนื่อย ไม่มเี หตุผลเพียงพอหรอกทีจ ่ ะเอาเงินซงึ่ ื้ ความฝั นของ เขา กลับจากทํ างานทุกวันเสอ ื้ พ่อเปี ยกชุม ่ ด ้วย แลกจากแรงกายของพ่อมาซอ เหงือ ่ แต่พอ ่ ก็ยังใจดี พูดคุยกับทุกคนอย่างไม่ได ้เอาความเหน็ ดเหนือ ่ ยนัน ้ มาเป็ นอารมณ์ พ่อพูด อยูบ ่ อ ่ ยๆว่ายึดถือคติทพ ี่ ระท่านว่า เหงือ ่ คือพระเจ ้า หลั่งลงมาเพือ ่ ชําระล ้างความเกียจคร ้านใน ึ ว่าคนในครอบครัวคือภาระ แต่พอ หัวใจของคน พ่อไม่ได ้รู ้สก ่ รู ้ว่าการหาเลีย ้ งทุกคนนัน ้ เป็ นหน ้าที่ ของพ่อ พ่อเต็มใจทําด ้วยความรักทีม ่ ต ี อ ่ ครอบครัว อุดมเป็ นเด็กเรียนดี มีความประพฤติเรียบร ้อย เป็ นทีร่ ักของเพือ ่ นฝูงและครูบาอาจารย์ เขาเป็ นเด็กอ่อนน ้อมถ่อมตน รู ้จักเจียมตัว และอดทนตามคุณสมบัตข ิ องคนจนทีด ่ ท ี ก ุ ประการ แม ้ ่ ก ถึงจะจนอย่างไร อุดมก็ยังแต่งกายสะอาด ชุดนั กเรียนถูกระเบียบ เพราะแม่เอาใจใสล ู ๆอย่างดี เสมอ ครอบครัวของอุดมแม ้ยากจน แต่ก็ไม่ข ้นแค ้น เพราะพ่อและแม่ละเว ้นอบายมุขทัง้ ปวง ถ ้าจะว่าไปแล ้ว อุดมก็มค ี วามสุขตามอัตภาพ เพียงแต่เขายังไม่มโี อกาสได ้เป็ นเจ ้าของ ื ภูเขาสก ั คันหนึง่ เท่านัน จักรยานเสอ ้ เอง บางครัง้ อุดมคิดว่า เทวดาน่าจะเห็นความดีของเขาบ ้าง น่าจะสงสารพ่อของเขาบ ้าง และน่าจะเห็นใจแม่บ ้าง แต่ทส ี่ ําคัญทีส ่ ด ุ อุดมอยากให ้เทวดาเห็นความดีของเขา เขาทํ าดีทัง้ ซงึ่ ั วันเทวดาก็ หน ้าและลับหลังผู ้คน เพราะอุดมหวังว่า เทวดาคงกําลังมองดูชวี ต ิ ของเขาอยู่ แล ้วสก คงจะเห็นใจในความดีของเขา บางที...บางที เทวดาอาจจะชว่ ยให ้เขาได ้มีโอกาสเป็ นเจ ้าของ ื ภูเขาสักคัน ไม่ต ้องสวยเท่าของลูกครูวันชัยก็ได ้ แต่ขอให ้มันมีสักสบ ิ เกียร์ก็พอ เผือ เสอ ่ ปั่ นขึน ้ ิ เอ็ดเกียร์ แต่นั่นมันสูงเกินไป สูงเกินไปแม ้แต่จะ เนินจะได ้ไม่หนั กแรง ของลูกครูวันชัยมีตัง้ ยีส ่ บ นํ ามาฝั น ี่ ั บแสนล ้านแกแลคซ ี่ มีจักวาลนั บล ้านล ้าน ในห ้วงจั กรวาลอันกว ้างใหญ่ มีแกแลคซน จักรวาล มีดวงดาวนับไม่ถ ้วนดวงดาว

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 676

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

บางทีอาจมีดาวดวงหนึง่ ซงึ่ มีสงิ่ มีชวี ต ิ อาศัยอยู่ บางทีสงิ่ มีชวี ต ิ ในดวงดาวนั น ้ อาจเป็ น ชวี ต ิ ทีม ่ พ ี ัฒนาการเจริญมากกว่ามนุษย์ หลายแสนเท่า บางทีสงิ่ มีชวี ต ิ ชนิดนั น ้ อุดมอาจเรียกว่า เทวดา และบางทีเทวดาอาจจะกําลังมองครอบครัวของอุดมอยู่ เหมือนอย่างทีอ ่ ด ุ มคิดไว ้ ี องแวววาวใหม่เอีย ิ วันหนึง่ เมือ ่ อุดมกลับจากโรงเรียน จักรยานเมือภูเขาสท ่ มมีเกียร์ยส ี่ บ เกียร์ตงั ้ อยูท ่ ห ี่ น ้าบ ้าน แวบแรกทีเ่ ห็น ทันใดหัวใจอุดมก็เต ้นเร็วแรง เขาไม่สามารถบังคับตัวเองได ้ ขามันพา เขาวิง่ ถลาตรงมายังรถจักรยานคันนัน ้ ทันที เขายิม ้ ทัง้ ๆทีย ่ ังไม่เข ้าใจอะไร โครงและเบาะของมันยังหุ ้มพลาสติกกันกระแทกอยูเ่ ลย โซเ่ ป็ นเหล็กสเตนเลสสว์ าววับ เขายกมือขึน ้ ลูบไล ้มันอย่างทะนุถนอม นํ้ าตาคลอด ้วยความตืน ้ ต ้น แม่ยน ื ยิม ้ อยูท ่ ป ี่ ระตู เมือ ่ เขาเห็นรอยยิม ้ ทีป ่ รากฏอยูบ ่ นใบหน ้าแม่ ก็รู ้ความหมาย เขา ร ้องไห ้ด ้วยความดีใจ วิง่ ไปกราบแทบเท ้า แม่ประคองเขาขึน ้ มากอดด ้วยความรักเอ็นดูในตัวลูก ชาย พ่อได ้งานรับเหมาขุดบ่อนํ้ า บังเอิญตานํ้ าตืน ้ พ่อเลยได ้กําไรมากเป็ นพิเศษ นํ ามา รวบรวมกับเงินของแม่ และเงินทุกบาททุกสตางค์ทเี่ ขาชว่ ยแม่เก็บผัก ซงึ่ แม่แยกเก็บไว ้ต่างหาก ื้ จักรยานให ้ลูกชาย ซงึ่ ไม่เคยทํ าให ้พ่อแม่หนั กใจเลยแม ้แต่น ้อย ไม่วา่ จะ ทัง้ สองคนตกลงใจซอ ในเรือ ่ งการเรียนหรือเรือ ่ งอืน ่ ๆ ื ภูเขาสท ี องคันนั น ี ไวๆ คืนนัน ้ อุดมนอนไม่หลับ เขาตืน ่ เต ้นอยากจะขีเ่ สอ ้ ไปโรงเรียนเสย ้ วๆ ก่อนจะผล็อยหลับไปด ้วยความอ่อนเพลีย ใจของเขากระวนกระวาย เร่งวันเร่งคืนให ้ถึงเชาเร็ ื่ ขึน อุดมคิดว่าเทวดาคงมองเห็นความดีของครอบครัวเขา อุดมเกิดความเชอ ้ มาอย่างลึกซงึ้ ว่า สวรรค์คงมีตา และเทวดาคงมีจริง ื ภูเขาคันใหม่ สมกับทีไ่ ด ้ฝั นไว ้ เมือ อุดมมีความสุขกับรถจักรยานเสอ ่ ลูกครูวันชัยเห็น ี องของอุดม ตัง้ แต่นัน ื ภูเขาสท ี องปั่ นผ่านหน ้าบ ้านของ จักรยานคันสท ้ มาก็ ไม่เห็ นจั กรยานเสอ อุดมอีกเลย สองสามเดือนต่อมา อุดมเห็นลูกครูวันชัยขีม ่ อเตอร์ไซค์คันใหม่ป้ายแดงผ่านหน ้าบ ้าน เขาไป แต่มันก็ ไม่ได ้ทํ าให ้เขาเหลียวมองเหมือ นกับจั กรยานคันสเี หลืองคั นนั น ้ อุด มไม่ได ้ ื ภูเขาสท ี องอย่างยิง่ แล ้ว ไม่มค ตืน ่ เต ้นกับรถมอเตอร์ไซค์ เพราะเขาพอใจในรถจักรยานเสอ ี วาม พอใจอืน ่ ใดจะมาทําให ้เขาเกิดความอยากขึน ้ ได ้อีก อย่างน ้อยก็ในระยะเวลาอันใกล ้นี้ ่ เตนเลสสจ ์ นขาว อุดมดูแลมันอย่างดี ทํ าความสะอาด หยดนํ้ ามันหล่อลืน ่ ขัดโซ ส ึ ผูกพันกับมันอย่างบอกไม่ถูก บางครัง้ อุดมรู ้สก ึ ว่าจักรยานสท ี องคนนี้มันมี วาววับอยูเ่ สมอๆ รู ้สก ื่ สารกับเขาได ้ เหมือนมันบอกเขาว่ามันมีความสุขทีไ ชวี ต ิ มันสอ ่ ด ้แล่นฉิวไปตามถนนหนทาง ึ ว่าเจ ้าสท ี องมันตัง้ หน ้าตัง้ ตารอเขาอยู่ เหมือนหมาทีร่ อเจ ้าของมา ตอนเย็นหลังเลิกเรียนอุดมรู ้สก ี องมันมีหาง หางมันคงกระดิกสั่นไหวต ้อนรั บเขาด ้วย พากลับบ ้านด ้วยกัน อุดมคิดว่าถ ้าเจ ้าสท ความตืน ่ เต ้นดีใจ ี องใช ช้ วี ต แต่ค วามสุขไม่ได ้อยู่คู่กั บ มนุ ษย์นานนั ก อุด มกั บ จั ก รยาส ท ิ ร่วมกั นมาได ้ ประมาณหนึง่ ปี เหตุการณ์ก็เปลีย ่ นแปรไป วันหนึง่ เทวดาก็คงจะทดสอบเขา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 677

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

้ ดปกติ และแปลกใจมากขึน วันนั น ้ แม่แปลกใจทีเ่ ห็นอุดมกลับจากโรงเรียนชาผิ ้ ไปอีก เมือ ่ เห็นเขาเดิน แทนทีจ ่ ะขีจ ่ ักรยานกลับมา เมือ ่ เขาเห็นหน ้าแม่ ี ล่ะลูก‖ ―จักรยานไปไหนเสย อุดมนํ้ าตาคลอทัง้ ๆทีพ ่ ยายามกลัน ้ มันเอาไว ้ ―มันหายไปแล ้วแม่‖ เขาพูดได ้แค่นัน ้ นํ้ าตาก็รน ิ ไหล ก ้อนสะอืน ้ ขึน ้ มาจุกทีค ่ อ แม่เห็นท่าทางลูกชายก็รู ้ทันที ว่าเกิดอะไรขึน ้ นางกอดปลอบลูกพลางพูด ―ชา่ งมันเถอะลูก หายแล ้วก็แล ้วกัน ค่อยหาเอาใหม่นะ‖ ้ นนั น ้ ....เชาวั ้ อุดมเอารถจักรยานไปจอดทีต ่ ก ึ เรียนตามปกติ แล ้วเขาขึน ้ ไปเรียนทีช ่ ัน สาม แต่เมือ ่ เลิกเรียนเขาหาจักรยานไม่พบอีกแล ้ว มันหายไปจากทีจ ่ อดอย่างไร ้ร่องรอย ทัง้ ๆที่ ่ อยูใ่ นโรงเรียน ทัง้ ๆทีจ ่ อดในทีท ่ เี่ คยจอดทุกวัน ทัง้ ๆทีเ่ ขาใสกญ ุ แจล็อคอย่างแข็งแรง ึ เหมือนไม่มจ ั ้ ครูประจําชน ั้ อุดมเคว ้งคว ้าง รู ้สก ี ต ิ ใจอยูใ่ นร่างกาย เขาบอกครูประจํ าชน พาเขาไปพบครูฝ่ายปกครอง ครูฝ่ายปกครองพาเขาไปพบผู ้อํานวยการโรงเรียน แต่สรุปแล ้ว ก็ ยังหาจักรยานของเขาไม่เจอ ไม่รู ้ว่าใครเป็ นคนเอาไป และเอาไปโดยวิธใี ด.... เขาจึงต ้องนั่งรถประจําทางกลับบ ้าน มาร ้องไห ้ในอ ้อมกอดของแม่อก ี ครัง้ หนึง่ อุดมรู ้ว่าเทวดาไม่ใจดีกับมนุษย์บอ ่ ยนั ก ในชวี ต ิ ของคนๆหนึง่ เทวดาอาจจะชว่ ยเหลือ แค่เพียงครัง้ เดียว บางคนเทวดาไม่เคยชว่ ยเหลือเลยด ้วยซํ้าไป ี หลายวัน เขายอมรับชะตากรรม พ่อรู ้ข่าวหลังกลับจากไปรับจ ้างถางป่ าต่างอําเภอเสย พ่อไม่ได ้ว่าอะไรเขา พ่อเพียงแต่บอกกับอุดมว่า ―อย่าไว ้ใจทาง อย่างวางใจคน จะจนใจเอง‖ คงเป็ นคติสอนใจทีท ่ ดสอนปู่ ปู่ สอนพ่อ และคงถึงเวลาแล ้วทีพ ่ อ ่ คิดว่าน่าจะสอนเขาอีก ึ ว่า มันไม่ได ้เกีย ทอดหนึง่ แต่อด ุ มกลับรู ้สก ่ วอะไรกับเรือ ่ งนี้เลย เขาป้ องกันอย่างดีแล ้ว และเขา ไม่ได ้ไว ้วางใจใครจนทําให ้จักรยานหาย มันเป็ นเรือ ่ งทีเ่ กิดขึน ้ นอกเหนือการควบคุมของเขา บางที อุดมคิดว่าอาจจะเป็ นฝี มือของเทวดาทีม ่ าทดสอบจิตใจเขา หรือจะเป็ นฝี มือของมารร ้าย ทีม ่ าแย่งชงิ เอาความสุขจากชวี ต ิ ของเขาไปด ้วยความ อิจฉาก็เป็ นได ้ อุดมคิดว่าเทวดาคงไม่มเี วลามาติดตามดูชวี ต ิ ของเขาอีกแล ้ว ท่านคงต ้องไปชว่ ยคนดี คนอืน ่ ๆบ ้าง เขาจึงต ้องชว่ ยตัวเอง ต ้องอดทน และต ้องมีความมานะพยายาม ทุก ๆวัน อุด มพยายามเพ่งมองหาจั ก รยานของเขา ในกลุ่ม จั ก รยานของนั ก เรีย น ทัง้ หลาย แต่ก็ไม่เจอ บางทีอาจจะมีทค ี่ ล ้ายกันบ ้าง แต่เมือ ่ สงั เกตใกล ้ๆกลับไม่ใช ่

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 678

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี องของเขามีตําหนิตรงรอยครูดของขอบยางกับตะเกียบ มันเป็ น อุดมจํ าได ้ว่าเจ ้าสท รอยครูดทีล ่ ก ึ จนเกือบถึงใยผ ้า นอกจากนีท ้ จ ี่ านเกียร์หน ้าก็มรี อยครูดลึกยาว เพราะเขาเคยทํามัน ล ้มกระแทกกับขอบบาทวิถข ี องโรงเรียน ี อง ทุกครัง้ ทีม เขาอดทนมองหารอยตําหนิของจักรยานสท ่ โี อกาส จากเดือนเป็ นสอง ี องอยูเ่ ชน ่ นัน เดือน เป็ นสามเดือน เป็ นสเี่ ดือน เป็ นแปดเดือน เขาก็ยังคงตามหาเจ ้าสท ้ เขาคิดว่าตราบใดทีเ่ ขายังเรียนอยูท ่ โี่ รงเรียนนี้ เขาก็จะตามหามัน ี องในทุกๆที่ และ และแม ้ว่าเขาจะออกไปจากโรงเรียนนี้ เขาก็ตัง้ ใจว่าจะตามหาเจ ้าสท จะตามหามันไปจนตลอดชวี ต ิ ั วันหนึง่ อุดมคิดว่าเขาจะเจอ เขาจะรอวันนัน สก ้ แม ้ว่ามันจะเป็ นไปได ้น ้อยแค่ไหนก็ตาม อาจจะมีสักวันทีเ่ ทวดาองค์ทเี่ คยชว่ ยอุดม ท่านว่างจากการมองดูคนดีคนอืน ่ ๆ ท่าน อาจจะหันมามองดูชวี ต ิ ของอุดมอีกครัง้ หนึง่ และคงเห็นว่าอุดมยังเป็ นคนดีสมํ่าเสมอแม ้ลับหลัง ท่าน เทวดาท่านอาจจะเห็นว่าอุดมเป็ นคนมีความอดทน อุตสาหะ พยายาม ไม่ยอ ่ ท ้อ ยังคง ชว่ ยแม่เก็บผักทุกเสาร์-อาทิตย์ แม ้จะไม่มค ี วามหวังและความฝั นอะไรเกีย ่ วกับจักรยานอีกแล ้ว ี หาย เทวดาท่านอาจจะคิดว่า การชว่ ยคนดีสองครัง้ ในหนึง่ ชวี ต ิ ของเขาก็ ไม่เห็ นเสย อะไร อุดมจึงได ้พบกับความเป็ นไปได ้ของเหตุการณ์ทแ ี่ ทบเป็ นไปไม่ได ้บนโลกใบนี้ ึ ปวดปั สสาวะ เขาพยายามอดกลัน ในบ่ายวันทีฟ ่ ้ าฉํ่ าฝนวันหนึง่ อุดมรู ้สก ้ แต่ก็ทนไม่ ไหว ในทีส ่ ด ุ ก็ต ้องเอ่ยปากขออนุญาตกับครู ―คุณครูครับ ขออนุญาตไปปั สสาวะครับ‖ ื่ ในตัวอุดมว่าเขาเป็ นคนดี คงไม่ไปสูบ ครูพยักหน ้าอนุ ญาตอย่างไม่สงสัย เพราะเชอ บุหรีห ่ รือเสพยาบ ้าทีห ่ ้องนํ้ าแน่นอน ั ้ สาม ออกทางหน ้าอาคารแล ้วเดินอ ้อมปี กอาคารไปทางด ้านหลัง อุดมเดินลงมาจากชน เมือ ่ เสร็ จธุระเขาก็เดินกลับ ขณะทีก ่ ําลังเดินอยู่ จู่ๆก็มฝ ี นสาดกระหนํ่ าลงมาจากท ้องฟ้ าอย่าง หนัก อุดมต ้องหลบฝนเข ้าไปตรงชายคาด ้านข ้างอาคารเรียน ฝนตกหนักจนเขาไปต่อไม่ได ้ ี องทีเ่ ก่าครํ่าคร่า เขาหยุดรอฝนซาอยูต ่ รงท ้ายรถจักรยานเก่าๆคันหนึง่ เป็ นจักยานสท ิ เขาก็อดทีจ ด ้วยความเคยชน ่ ะสงั เกตจักรยานคันนั น ้ ไม่ได ้ แล ้วเขาก็เห็นสงิ่ ผิดปกติ หัวใจของอุดมเต ้นแรง เขามองเห็นรอยตําหนิทย ี่ างหลังตรงกับจักรยานของเขา เมือ ่ ก ้มลงมองที่จ านเกีย ร์ ห น า้ หั ว ใจของเขาก็ พ องโตจนคั บ อก ที่จ านเกีย ร์ห น า้ มีร อยขูด ขีด ี องของเขา อุดมมั่นใจอย่างทีไ่ ม่เคยมั่นใจอะไรอย่างนี้มาก่อน ว่าเขาได ้พบกับ เหมือนกับเจ ้าสท ี อง จักรยานสุดรักของเขาเข ้าแล ้ว เจ ้าสท เขารีบไปบอกอาจารย์ทป ี่ รึกษา อาจารย์ทป ี่ รึกษาพาเขาไปพบกับอาจารย์ฝ่ายปกครอง อาจารย์ฝ่ายปกครองพาเขาไปพบกับผู ้อํานวยการ ี องคันนั น เย็นวันนั น ้ มีคนห ้าคนรอคอย คนทีจ ่ ะมาเอาจักรยานสท ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 679

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ผู ้อํานวยการโรงเรียนยืนคุยกับอาจารย์ฝ่ายปกครองทีล ่ านจอดรถใกล ้ๆ อาจารย์ประจํา ั ้ ของอุดมคุยอยูก ื่ มโลหะทีห ชน ่ ับอาจารย์สอนวิชาเชอ ่ น ้าโรงฝึ ก งาน สว่ นอุดมเหมือนกําลังนั่ งรอ เพือ ่ นอยูต ่ รงห ้องพยาบาลแถวนัน ้ แม ้ทุกคนทําเหมือนคุยกันปกติ แต่สายตาทุกคูก ่ ลับจับจ ้องอยู่ ี องคันนั น แต่รถจักรยานสท ้ ิ เข็มนาฬกาบนข ้อมือของครูทุกคนเดินไปตามปกติ เหมือนมันลากเอาวันเวลาทัง้ โลก ไปด ้วย ทุกคนเฝ้ ารอถึงห ้วงเวลาแห่งความระทึกซงึ่ จะเกิดขึน ้ ในอนาคตอันใกล ้นี้ เมือ ่ ปั จจัยทัง้ หลายถึงพร ้อม โลกก็หมุนมาถึงวินาทีแห่งการรอคอย ี องคั นนั ้นปั่ น เด็ก ชายวัยรุ่นรูปร่างผอมบางคนหนึ่ง เดินตรงมาหยิบรถจั กรยานส ท ออกไป ทัง้ ห ้าคนทีร่ ออยูต ่ า่ งก็กรูเข ้าหาเป้ าหมายอย่างพร ้อมเพรียงกัน อุดมวิง่ ออกไปยืนขวาง หน ้าเอาไว ้ อาจารย์ฝ่ายปกครองตรงเข ้าไปจับแฮนด์รถ อาจารย์ทป ี่ รึกษาจับไหล่ของเด็กชายผู ้ ื่ มโลหะ สว่ นผู ้อํานวยการเดินขมวดคิว้ เข ้า ตกเป็ นจําเลยไว ้คนละข ้างกับอาจารย์ท ี่ สอนชา่ งเชอ มา พลางจ ้องมองเด็กชายร่างผอมด ้วยสายตาตําหนิอย่างรุนแรง ี น ้าของเด็กชายผู ้ถูกคร่ากุมตัวเต็มไปด ้วยความตกใจอย่างสุดขีด สห ี อง เด็กชายร่างผอม อุดมแสดงความเป็ นเจ ้าของ โดยระบุตําหนิทัง้ สองแห่งของเจ ้าสท ี เผือด รีบปฏิเสธปากคําสั่นว่าไม่ใชเ่ จ ้าของรถ เขาเพียงแต่นํามันมาขีเ่ ท่านั น หน ้าซด ้ เอง มีเพือ ่ น ทีร่ ู ้จักกันคนหนึง่ เอารถจักรยานคนนีม ้ าฝากไว ้ทีบ ่ ้าน ื่ ของเพือ เมือ ่ ผู ้อํานวยการซักถามถึงชอ ่ นคนนั น ้ เด็ กชายร่างผอมหลบสายตา พลาง ี งว่ารู ้จักเพียงชอ ื่ เล่นเท่านั น ื่ -นามสกุลจริง ตอบไม่คอ ่ ยเต็มเสย ้ ไม่ได ้รู ้จักชอ ิ ตัวมากทีโ่ รงเรียน รุง่ ขึน ้ ผู ้ปกครองของนักเรียนทัส ้ องคนก็ได ้รับการเชญ อุดมนั่ งรถสองแถวมาลงทีห ่ น ้าโรงเรียนกับพ่อ สว่ นเด็กชายคนนั น ้ ก็นั่งรถยนต์สว่ นตัว คันหรูมากับพ่อของเขาเหมือนกัน เมือ ่ ทุกคนพร ้อมหน ้าในห ้องผู ้อํานวยการ หลังจากฟั งการบรรยายสรุปของอาจารย์ฝ่าย ึ ไม่มเี หตุผลเลยทีล ปกครอง พ่อของเด็กชายผู ้เป็ นจําเลยก็กล่าวว่า เขารู ้สก ่ ก ู ชายเขาจะกลายไป ื้ จักรยานเสอ ื ภูเขาให ้ลูกสักกีโ่ หลก็ เป็ นขโมยลักจักรยานคันไม่ก ี่ บาท เพราะฐานะอย่างเขาจะซอ ื้ ให ้ได ้สบายๆ แล ้วจะ ย่อมได ้ อย่าว่าแต่จักรยานเลย แม ้รถมอเตอร์ไซค์ หรือรถยนต์ก็ยังซอ เป็ นไปได ้อย่างไรทีล ่ ก ู ของเขาจะมาลักรถจักรยานโทรมๆเก่าๆคนนี้ ี้ จงว่า เป็ นความชัด เจนที่รถจั กรยานส ท ี องคั นนี้เป็ นของ อาจารย์ฝ่ายปกครองชแ เด็กชายอุดมจริง เพราะตําหนิของรถตรงกับทีเ่ จ ้าของเคยบอกเอาไว ้เมือ ่ ตอนทีห ่ ายใหม่ๆ และ ื หาจนเจอเมือ เพิง่ สบ ่ วานนี้ ปรากฏว่าเป็ นเด็ก ชายคนนี้ (หันหนา้ ไปทางเด็ก ชายร่างผอม) ที่ นํ ามาขีอ ่ ยู่ จะปฏิเสธว่าไม่รู ้คงไม่ได ้ สว่ นใครจะมีเหตุผลหรือไม่มเี หตุผลมารองรับพฤติกรรมที่ ปรากฏนัน ้ ก็ไม่อาจจะพิสจ ู น์ได ้ แต่ข ้อเท็จจริงมันมีอย่างนี้ ทัง้ พ่อและลูกผู ้เป็ นจําเลยเมือ ่ ได ้ฟั งก็นงิ่ อึง้ ไป ึ เห็นใจเด็กชาย ในทีส ่ ด ุ ผู ้อํานวยการซงึ่ นั่ งนิง่ เป็ นประธานมานานก็เอ่ยขึน ้ บ ้างว่า รู ้สก ี จักรยานทีร่ ักไปหลายเดือน แต่ตอนนีอ อุดมทีต ่ ้องสูญเสย ้ ก ี สองเดือนเด็กก็จะจบมัธยมต ้นกันแล ้ว จะของดเว ้นโทษให ้จําเลย เพือ ่ เห็นแก่อนาคตของเด็กจะได ้หรือไม่ หันมามองทางอุดมกับพ่อ ไหนๆเด็กก็ไม่ได ้ตัง้ ใจ หันไปสบตากับพ่อของเด็กชายร่างผอม ดูจากฐานะทางบ ้านเขาก็ไม่ม ี

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 680

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ิ ซงึ่ มันจะ เหตุผลเพียงพอทีเ่ ด็กจะมาเป็ นขโมย เรือ ่ งนี้ถ ้าจะพิสจ ู น์กันจริงๆ ก็ต ้องให ้ศาลตัดสน ี เปล่าๆ กลายเป็ นเรือ ่ งยุง่ ยากใหญ่โตไปเสย พ่อมองหน ้าอุดมยกมือขึน ้ ลูบหัวลูกชายด ้วยความรัก แล ้วพ่อก็มองหน ้าเด็กคนนั น ้ ใน ้ ื ี ใจของอุดมอยากจะให ้เขาซอจักรยานคันใหม่ให ้ เพราะสภาพของเจ ้าสทองนั น ้ ถูกดัดแปลงและ ้ างทิง้ ๆขว ้างๆจนโทรมไปทัง้ คัน ใชอย่ ในทีส ่ ด ุ พ่อของอุดมก็พด ู ขึน ้ ―เอาเถอะ เพือ ่ เห็นแก่เด็ก ผมจะไม่เอาความ ขอเพียงจักรยาคืนก็แล ้วกัน‖ พ่อของเด็กคนนัน ้ ถอนหายใจยาว กล่าวขอบคุณพ่อของอุดม เขาสารภาพกับทุกคนว่า ไม่มเี วลาให ้ลูกเต็มที่ เพราะมัวแต่ทํางานจนไม่ได ้ลืมหูลม ื ตา เขาให ้ลูกชายเข ้ามากราบพ่อของ อุดม และกราบขอบพระคุณอาจารย์ทัง้ หลายทีม ่ เี มตตาให ้โอกาสได ้เล่าเรียนอีกครัง้ ื ภูเขานานแล ้ว แต่ เขากล่าวขอโทษแทนลูกชาย เล่าว่าลูกชายร ้องขอรถจักรยานเสอ ้ ื ี เขาเห็นว่าอันตรายเกินไป ถ ้าหากว่าลูกจะขีม ่ ันมาโรงเรียน ก็เลยไม่ได ้ซอให ้ ทํ าเป็ นเฉยๆเสย ระยะหลังเห็นลูกเอาจักรยานคนนี้มาขี่ ก็ถามได ้ความว่าเป็ นของเพือ ่ นเอามาฝากไว ้ ก็ไม่รู ้ว่า ความจริงมันเป็ นอย่างไร ื อุดมงงๆกับการตกลงของผู ้ใหญ่ เขาได ้แต่นงิ่ สงบปากคํ าและมองไปทีจ ่ ักรยานเสอ ภูเขาคันทีเ่ คยสวยอย่างเงียบงัน ี องก็ได ้กลับคืนบ ้านด ้วยสภาพทีเ่ หมือนกับผ่านศก ึ สงคราม แต่สําหรับอุดม แล ้วเจ ้าสท ี องคันเดิมของเขาอีกแล ้ว มันไม่ได ้มีความหมายอีกต่อไป เพยงแต่ จักรยานคันนั น ้ ไม่ใชเ่ จ ้าสท มันได ้ทําหน ้าทีป ่ ลดปล่อยพันธนาการทางใจให ้กับเขา ในการทีจ ่ ะต ้องเฝ้ าสังเกตรถจักรยานส ี ี ทองทุกคันทีเ่ จอในชวต ิ เท่านัน ้ เอง ี องโทรมๆคันนั น ในทีส ่ ด ุ จักรยานสท ้ ก็กลายไปเป็ นของเล่นของน ้องๆเขาทัง้ สามคน ื้ โครงรถมอเตอร์ไซค์เก่าๆมาซอ ่ ม ใสเ่ ครือ ต่อมาพ่ออุตสา่ ห์หาซอ ่ งยนต์ของอีกยีห ่ ้อ ี ้วยส ส ี เปรย์ก ระป๋ อง หลัง จากที่พ่อ ทดลองขีส หนึ่งเข ้าไปแทน แล ้วก็ ทํ าส ด ่ องสามครั ง้ เห็ น ี อง ปลอดภัยดี พ่อก็เอามามอบให ้กับอุดมเพือ ่ ปลอบใจเขาเรือ ่ งเจ ้าสท ้ ้วยหัวใจเต ้น อุดมดีใจมากทีจ ่ ะได ้ขีม ่ อเตอร์ไซค์ไปโรงเรียน คืนนัน ้ เขารอคอยเวลาเชาด แรง เขาเร่งเวลาให ้สว่า งเร็ วๆ ก่อ นที่จ ะผล็ อ ยหลับ ไป เขาคิด ว่า เทวดาคงเฝ้ ามองเขาอยู่ ตลอดเวลา แม ้บางครัง้ เหมือนกับว่าท่านได ้ละทิง้ เขาไปแล ้วก็ตาม ึ รักพ่อ รักแม่ รักน ้องๆ รักทุกคนใน วันทีอ ่ ด ุ มขีม ่ อเตอร์ไซค์ลก ู ครึง่ ไปโรงเรียน เขารู ้สก ึ พอใจในชวี ต ครอบครัว อุดมรู ้สก ิ ขอบคุณเทวดาทีค ่ อยเฝ้ ามองชวี ต ิ ของคนดีๆทีย ่ ังมีหลงเหลือ อยูใ่ นโลก ใกล ้จะถึงโรงเรียน มีมอเตอร์ไซค์รุ่นใหม่ลา่ สุดป้ ายแดง เร่งแซงไปอย่างรวดเร็ว เมือ ่ เห็นอุดมกับรถมอเตอร์ไซค์พันธุท ์ างของเขา มอเตอร์ไซค์ใหม่เอีย ่ มคันนั น ้ ก็ชะลอความเร็วลง คนขีห ่ ันมายักคิว้ ให ้ พลางยิม ้ อย่างกวนๆ อุดมจําได ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 681

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๖๓๑ เรือ ่ งสน

"คนในเมือง" โดย ส.ปาลกะวงศ ์

ั ก ้อนบดบังแดดกล ้าทีแ ยามดวง อาทิตย์ตรงหัวแล ้วไม่มเี มฆสก ่ ผดเปรีย ้ งลงมา เนื้อมนุษย์ก็เลยเหมือนจะถูกย่างให ้สุกไปตามเวลาทีถ ่ ูกแดดแผดเผา แต่หนุ่มใหญ่ซงึ่ กําลังเดินกะเผลกๆไปตามถนนลูกรังอย่างลอย หรือ ‗ไอ ้บัวลอย' ตามทีช ่ าวบ ้านชอบ ่ เรียกขาน กลับหาได ้สะทกสะท ้านต่อแสงแดดเจิดจ ้าทีส ่ าดสองลงมาย่างเนื้อมนุษย์ อย่างเขา ิ สํ า หรั บหนุ่ ม ชนบทที่ ความรอ ้นจากการเดินกรํ าแดดดูจ ะเป็ นความเคยช น ยากจนอย่าง ลอย เหลืออีกไม่ไกลนั กเขาก็จะเดินไปถึงจุดหมาย เพียงแต่เดินผ่านรัว้ ี่ ศ ลวดหนามทีก ่ น ั ้ เป็ นแนวยาว และล ้อมเป็ นคอกทัง้ สท ิ ของทีด ่ น ิ สองไร่เศษแปลงนี้ เขาก็ จะได ้ลิม ้ รสโอเลีย ้ งในกระติกทีห ่ วิ้ ติดมือไป เพราะร ้านขายโอเลีย ้ งทีเ่ ป็ นเพงิหมาแหงน ข ้างทางตัง้ อยูต ่ รงสุดเขตแนวรัว้ ลวด หนามทีเ่ ขาเพิง่ จะเดินมาถึง ื้ โอเลีย ใช.่ ..เขาจะไปซอ ้ งดับกระหายในขณะทีป ่ ลายฤดูร ้อนปี นี้ มีความร ้อน ่ ี ิ ระอุรน ุ แรงเกินกว่าสสบองศา แต่ฉันพลันตากลมโตทัง้ คูก ่ ็ทะลึง่ เหลือบไปเห็นสงิ่ ทีไ่ ม่อยากจะเห็น เมือ ่ เห็น แล ้วการเดินกะเผลกๆก็หยุดชะงักกึก แล ้วสงิ่ ทีไ่ ม่อยากจะเห็นก็...ป้ ายนั่ นไง ป้ ายแผ่น นัน ้ มันกําลังอยูต ่ รงหน ้าของเขา ื สแ ี ดงแปร๊ด มันเป็ นป้ ายสเี่ หลีย ่ มผืนผ ้า ยาวร่วมวา กว ้างร่วมศอก มีตัวหนั งสอ ั ่ ึ ตัดแปะบ่งบอกไว ้ว่า ‗ห ้ามจับสตว์นํ้า' ซงแน่นอนมันย่อมเป็ นป้ ายพลาสติกแข็งเนื้อขาว ื พลาสติกแข็ง เชน ่ กัน จะได ้เป็ นป้ ายทนแดดทนฝนอย่างทีป แปะด ้วยตัวหนังสอ ่ ้ ายไม ้อัด ทัง้ หลายต ้องได ้อาย และแผ่นป้ ายนั น ้ ก็ถูกขันน็ อตตรึงแน่นยึดติดกับปลายเสาปูนโดด โด่เหนือผิวนํ้ า เป็ นวาๆ ทีโ่ คนของมันปั กอยูก ่ ลางหนองนํ้ าตืน ้ จมอยูใ่ นโคนดิน ภายใน เขตรัว้ ทีเ่ จ ้าของอยูท ่ ไี่ หนก็ไม่รู ้ แต่ไม่ต ้องเดาก็ พอจะรู ้ว่าคนทีเ่ ขาปั กป้ ายแบบนี้ เห็นทีจะมีแต่ค นในเมือ ง กระมัง ไม่วา่ เมืองทีอ ่ ยูใ่ กล ้ หรืออยูไ่ กลออกไปอย่างกรุงเทพฯ‖ เขานิยมมาปั กป้ ายแบบนีท ้ บ ี่ ้านเกิดของลอยไม่รู ้กีร่ ายต่อกีร่ ายแล ้ว จนผู ้ใหญ่ฉม ิ คันปากยุบยิบ ต ้องเปรยกับคนในหมูบ ่ ้านไม่รู ้กีค ่ รัง้ กีห ่ น ทํานองว่า ้ ้าหน่อยก็มาส ิ มา ―แคนในเมืองมันก็อรี ูปนี้ทัง้ นั น ้ แหละวะ พอมีเงินเหลือใชเข ื้ ทีด หาซอ ่ น ิ ทิง้ ไว ้เก็งกําไรไปตามๆกัน พรรค์นแ ี้ หละโว ้ย ไอ ้ทีค ่ ด ิ จะมาปลูกบ ้านอยูช ่ นบท หาความสงบให ้กับตัวเองน่ะ มันนับหัวได ้‖ ครัน ้ ทิดปลูกได ้ยินได ้ฟั งบ่อยเข ้า วันหนึง่ ก็เลยนึกรํ าคาญพาลหาเรือ ่ งขัดคอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 682

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เอาซงึ่ ๆ ―นั่นมันเรือ ่ งของเขาหรอก อาผู ้ใหญ่‖ พอผู ้ใหญ่ฉม ิ ตาขวาง... ั อยูอ ―แต่ฉันสงสย ่ ย่าง‖ ั อะไรวะ‖ ―สงสย ั ว์นํ้าด ้วยล่ะ‖ ―ทําไมเขาต ้องปั กป้ ายห ้ามจับสต ิ ธิสว่ นบุคคลโว ้ย!‖ ว่าแล ้วแกก็ ผู ้ใหญ่ฉม ิ ถอนใจก่อนว่า ―เรือ ่ งป้ าย...มันเป็ นสท ิ ธิสว่ นบุคคล เลยถือโอกาสอธิบายให ้ทิดปลูกได ้รับรู ้ไว ้เป็ นบุญหูทํานอง ว่ามันเป็ นสท ั ิ ธิ์ ของท่านเจ ้าของทีด ่ น ิ รายใหม่ผู ้มีใจเมตตาต่อสตว์ โลกประเภททีม ่ ันอยูใ่ นนํ้ า เป็ นสท ี ไม่ฆา่ สัตว์ตัดชวี ต ื้ ทิง้ ไว ้เก็ งกําไรเกิดมี ของท่านทีจ ่ ะถือศล ิ แล ้วเมือ ่ ทีด ่ น ิ ทีท ่ ่านมาซอ หนองนํ้ า ท่านก็ต ้องนํ าป้ ายมาปั กบอกประกาศ ถือเป็ นเรือ ่ งธรรมดา! ี กินเพล แล ้วยังอุตสา่ ห์เอาป้ ายมาปั กห ้ามจับสัตว์นํ้าอีก แต่ถ ้าท่านไม่เคยถือศล เขาเรียกว่าใจแคบ ความใจแคบของท่านนี่แหละ จะมาเปลีย ่ นวิถช ี วี ต ิ ของคนชนบท อย่างเราๆ ว่าจะมาทําอย่างทีม ่ ันเป็ นมาตัง้ แต่ครัง้ ปู่ ย่าตายายไม่ได ้อีกแล ้ว ตัง้ แต่ครัง้ ปู่ ย่า ตา ยาย ใครอยากจะถือถัง หรือขันกะละมังหม ้อหมิน ่ ยันถ ้วย ิ ธิสว่ น ชามรามไห ไปชว่ ยกันวิดนํ้ าจับปลาทีห ่ นองนํ้ าไหนก็ได ้ ไม่มใี ครว่าว่ามันขัดต่อสท บุคคล เพราะเจ ้าของทีด ่ ัง้ เดิมไม่เคยแม ้แต่จะคิด ‗ปั กป้ าย' บอกประกาศเหมือนคนใน ั อย่าง เมืองอย่างสมัยนี้ ทีเ่ ขานิยมปั กป้ ายแข่งกันราวกับว่ามันเป็ นสงิ่ โก ้เก๋หรืออะไรสก และดูเหมือนว่ายิง่ ไอ ้ป้ ายแบบนี้โผล่ขน ึ้ มาเท่าไหร่ ความเปลีย ่ นแปลงมันก็ เกิดขึน ้ เป็ นเงาตามตัวเท่านัน ้ อย่าว่าแต่คด ิ จะไปจับกุ ้ง หอย ปู ปลาในทีด ่ น ิ ของท่านเลย จูงควายไปขีว้ ด ั ทีด ่ น ิ ของท่านยังไม่ได ้ เล็มหญ ้าก็ไม่ได ้ ท่านกลัวว่าควายมันจะไปทําให ้ หญ ้ารกๆบนทีด ่ น ิ ปล่อยร ้างของท่านตายแหงแก๋ ท่านก็เลยต ้องล ้อมรัว้ ลวดหนามขึน ้ มา ื้ ไว ้เก็งกําไรไม่มห มิหนํ าซํ้าบางแปลงทีท ่ า่ นได ้ซอ ี นองนํ้ า ไม่มห ี ญ ้าสักต ้น ก็ยังอุตสา่ ห์ม ี ป้ ายแปลกๆผุดขึน ้ มา ่ เขตหวงห ้ามบ ้างล่ะ ห ้ามบุกรุกบ ้างล่ะ ห ้ามมุดรัว้ บ ้างล่ะ สารพัดทีท เชน ่ ่านจะ สรรหากันนํ ามาปั กทิง้ ไว ้ไปต่างๆนานา แต่วา่ ไปแล ้ว ท่านคงไม่อยากให ้ใครบุกรุกดทีด ่ น ิ ตอนทีท ่ ่านยังต ้องนอนเก็ง กําไรอยูท ่ บ ี่ ้าน ในเมือง ไม่อย่างนั น ้ ท่านจะฝั นร ้ายว่าใครหน ้าไหนบ ้างหนอ ทีม ่ ันจูงวัว ควายเข ้าไปขีใ้ นทีข ่ องกู หรือ ไม่ก็เข ้าไปลักจั บสัตว์นํ้าในหนองของกูจนหมด ซงึ่ ก็ ิ ธิสว่ นบุคคลของท่านจะขาดความศักดิส ิ ธิล แปลว่าสท ์ ท ์ งทันที ป้ ายมันก็เลยมีให ้เห็น มีให ้เห็น และมีให ้เห็น... นัน ้

ั ของทิดปลูกก็ยังไม่หมดไป เลยถามเสย ี ให ้ละเอียดในคราว กระนั น ้ ความสงสย ―แล ้วอย่างทีไ ่ อ ้บัวลอย มันมุดรัว้ เข ้าไปลักวิดนํ้ าจับปลาจนเกิดเรือ ่ ง มันเป็ น

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 683

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ความเปลีย ่ นแปลงชนิดไหนกันล่ะ อาผู ้ใหญ่‖ ี งอึกๆอักๆจะตอบ เพราะ เพิง่ คราวนี้เองทีผ ่ ู ้ใหญ่ฉม ิ แกสา่ ยหน ้า ไม่มแ ี ม ้แต่เสย จนปั ญญา ...เพียงวูบทีล ่ อยคิดไปเรือ ่ ยเปื่ อย สงิ่ ทีม ่ ันเคยเกิดขึน ้ กับเขาก็ผด ุ ขึน ้ มาในหัว ั ว์นํ้าอย่างหมั่นไส ้ เป็ นฉากๆ พลังจากทีเ่ ขาหยุดชะงักมองป้ ายหามจับสต วิถช ี วี ต ิ ของ ลอยตัง้ แต่จําความได ้ภาพหนองนํ้ าคือภาพของการมีชวี ต ิ อยูร่ อด ไม่แพ ้ต ้นข ้าวทีก ่ ําลังออกรวงอยูใ่ นท ้องไร่ท ้องนา เขาเคยถูกพ่อแม่และตายายหนีบเข ้า ึ ซับจดจํ าภาพเหล่านี้ได ้ เขาจะต ้อง สะเอวหรือขีค ่ อไปนั่ งอยูร่ ม ิ หนองนํ้ าบ่อยๆ เพือ ่ ซม จดจําไว ้ให ้แม่นๆ ราวกับว่าภาพทีเ่ ขาเห็นตัง้ แต่เล็กแต่น ้อยมันเป็ นภาพของความจนยาก บรรพ บุรษ ุ ถึงต ้องชว่ ยกันวิดนํ้ าจนเห็นโคลนดินก ้นหนอง เห็นตัวปลา ก่อนยํา่ โคนไล่ตะครุบจับ ่ ระชัง ซงึ่ บางคนนอกจากเนื้อตัวจะเปี ยกปอบแปรอะเปื้ อน หน ้าตายังจํ าแทบไม่ได ้ ใสก เพราะมีแต่ขโี้ คลนจับกรังไปหมด ปลาปูหรือกุ ้งหอยในหนองนํ้ าต่างๆ มันเป็ น ‗กับข ้าว' ทีค ่ นในครอบครัวจะต ้อง ชว่ ยกันหา อย่างกับว่านีแ ่ หละถือวิถช ี วี ต ิ ของคนชนบทจนๆแท ้จริง วิถช ี วี ต ิ ประจําวันซงึ่ จะขาดหายไปไม่ได ้ ่ นั น มิเชน ้ ข ้าวในนาของคนทีอ ่ ยูไ ่ กลคุ ้งไกลคลอง มีแต่หนองนํ้ าแต่ไม่มค ี นหา ก็จะมีแต่เมล็ดข ้าวสุกตกกระเพาะของผู ้ทีเ่ ป็ น ‗มนุษย์นา' ซงึ่ เกิดมาเห็นแต่ต ้นข ้าวเขียว ชอุม ่ ครัน ้ ตายายตายหมด พ่อแม่คลานไปคลายมาอยูใ่ นบ ้านแล ้วลูกๆก็วงิ่ ซุกซฯทน ื ทอดวิถช กินข ้าวสุกเปล่าเหยาะนํ้ า ปลาไม่ไหว ลอยกับเมียก็ต ้องสบ ี วี ต ิ แบบเดิมๆ ด ้วย การไปวิดนํ้ าจับปลาตามหนองนํ้ าตามเรือ ่ งตามราว แต่หนองนํ้ าเดีย ๋ วนี้มันจะเหลือให ้วิดสักเท่าไหร่ ตัง้ แต่มถ ี นนลาดยางผ่านตรง โน ้น แล ้วมีถนนลูกรังตัดเข ้ามาถึงตรงนี้แล ้วนั น ้ หนองนํ้ าแต่ละแห่ง ล ้วนมีป้ายปั กบอก ื สแ ี ดง...! เป็ นตัวหนังสอ ―มันปั กป้ ายห ้ามจับเราก็ต ้องขโมย‖ ลอยบอกกับเมียในวันหนึง่ ตอนทีก ่ ําลังไล่ ื กกระสนอยูบ ตะครุบปลาอยูใ่ นหนองนํ้ า...หลังจากวิดจนเห็น ‗ไอ ้ดุก' กระเสอ ่ นโคลนเลน ―เกิดเจ ้าของมาเห็นเข ้าจะทําอย่างไรเล่าพี?่ ‖ ื่ ของเมีย ก็เจ ้าของทีไ่ หนท่านจะมาเห็นได ้เล่า ลอยหัวเราะ เขานึกขันความซอ ื้ ทิง้ ไว ้ แล ้วล ้อมรัว้ เอาป้ ายมาปั กยังไม่เคยทีจ ตังแต่ซอ ่ ะเห็นใครโผล่หัวมาเลย แล ้วก็ไม่ม ี ้ เหตุผลผลกลใดทีท ่ า่ นจะต ้องมาดูทด ี่ ท ู างให ้มันเปลืองนํ้ ามันรถ เล่นๆ สูนอนเก็ งกําไรรอ ทีด ่ น ิ ขึน ้ ราคาอยูก ่ ับบ ้านไปเรือ ่ ยๆมิดก ี ว่าหรือ ยิง่ เจ ้าของทีท ่ ล ี่ อยกับเมียกําลังลักลอบจับ ปลาในหนองนํ้ าของท่านอยูใ่ นเมือง ห่างไกลออกไปถึงกรุงเพทฯโน่น ถ ้าคิดจะมาดูทด ี่ ู ี นานแล ้ว คงจะไม่ปล่อยให ้ป้ ายมันจวนจะกรอบ ทางเปล่าๆปลีๆ้ ท่านก็คงจะเสด็จมาเสย ่ งโหว่ แต่บางเสนก็ ้ ขาด มิกรอบแหล่หรอก ซํ้ายังปล่อยให ้รัว้ ลวดหนามถูกแหวกเป็ นชอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 684

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ผึงไปเองเพราะถูกสนิมจับมานานปี หากก็เหมือนลอยจะคิดผิด เพราะเพียงยังไม่ทันจะจับปลาในหนองทีล ่ งทุนลง ั แรงวิดนํ้ าจนอวดได ้สกกีต ่ ัว จูๆ่ รถโฟลีดค ์ ันหนึง่ ทีต ่ ด ิ ฟิ ลม ์ กรองแสงดําทึบก็วงิ่ ฝุ่ นตลบมา ี น ้าเลิกลั่กพร ้อมกับแหกปากลั่น หยุดทีห ่ น ้า ประตูรัว้ ทําให ้เมียของเขาแสดงสห ―ฉิบหายแล ้วพีล ่ อย! เจ ้าของมา...‖ ิ้ เสย ี งเมีย ลอยก็ตกใจตัวสั่นงันงกทํ าอะไรไม่ถูก ครัน ยังมิทันสน ้ ตัง้ สติได ้...บัว เอ๋ยบัวลอย...มีแต่ฉุดแขนเมียให ้ตะกายขึน ้ จากหนอง พร ้อมกันหลังจากตําคําหนัก ―เปิ ดสวิ ะ เร็ว‖ ้ าเมือ พอผัวคว ้ากระชัง เมียคว ้าถั งวิดนํ้ า ตะกายขึน ้ มาได ้สําเร็ จ ก็ดูจะชากว่ ่ ฉั บพลันนี้ ทีท ่ ่านผู ้เป็ นเจ ้าของทีเ่ จ ้าของหนองห ้ามจับสัตว์นํ้ากระแทกประตูรถเปิ ดอ ้า ี น ้าถมึงทึง ดวงตาทัง้ คูข แล ้วปร๊าดมายืนดักหน ้าด ้วยสห ่ องท่านแดงกํ่าราวกับได ้พบคนที่ ั ร ้อยปี โดย บังเอิญ เคยโกรธแค ้นกันมาสก ―ว่าไง‖ ี งทักทายแหบห ้าวทําให ้ผู ้มีความผิดอย่างลอยกับเมียหยุดกึก แล ้วก็พากัน เสย ั่ ตะลึงงัน ยืนตัวสน ―นี่ถ ้ากูไม่พ าคนมาดูท ี่ กูก็ ค งไม่รู ้ว่าไอ ้ป้ ายที่กูอุต ส ่าห์ปัก ทิง้ ไว ้มั นไม่ได ้มี ความหมายอะไรเลย ใชไ่ หม...?‖ ี่ งครวญ ก่อนออดอ ้อน ปลาในหนองแค่ตัวสองตัว มัน ―โธ่เจ ้านาย...‖ ลอยเสย ทําให ้คนในครอบครัวผมอิม ่ ท ้องไปได ้ตัง้ หลายวัน เห็นใจเถอะครับ เห็นในคนจนๆอย่าง ผมเถอะครับ‖ ิ - พุงพลุ ้ย ทีถ ชายร่างอ ้วนวัยห ้าสบ ่ ูกเรียกว่า ‗เจ ้านาย' ถึงกับหนวดกระดิก ี งสน ั่ ระริก ―เห็นใจ? เห็นใจแกเหรอ...‖ เสย ―ครับ! เจ ้านายเอาอย่างคนทีน ่ ี่บ ้างส ิ เขาไม่หวงกุ ้งหอยปูปลาในหนองนํ้ ากัน ้ ี หรอกครับ แล ้วหนองนี้...‖ เขาชนวิ้ ลงไป พวกเราก็เคยวิดนํ้ าจับปลากินมาตัง้ แต่รุ่นพ่อ แม่ ปู่ ย่า ตา ยาย เป็ นหนุ่มเป็ นสาว‖ ―เชอะ-‖ ―อย่าเชอะเลยครับ เจ ้านาย มันเป็ นวิถช ี วี ต ิ ของพวกเราจริงๆ‖ แทนทีช ่ ายร่างอ ้วน หนวดเฟิ้ ม ผิวขาวเหมือนไม่เคยกรํ าแดดมาก่อนสักวินาที ้ แดงเถือก ดวงตาลุก จะเห็นอกเห็นใจ ใบหน ้าปรุๆทีเ่ หมือนได ้รับแผลเป็ นจากสวิ หัวชางก็ ั่ โชน ดุจคนกําลังมีโทสะเป็ นทวีคณ ู จนถึงจุดเดือดปุดๆเข ้าไปแล ้ว แล ้วปากของท่านก็สน ี งให ้ถึงทีส งั่กๆ คล ้ายคนอยากจะโกรธ อยากจะเติมความโกรธลงไปในนํ้ าเสย ่ ด ุ ―วะ ลองพูดแบบนีม ้ ันคงไม่รู ้เรือ ่ งแล ้ว! แต่ไม่เป็ นไร เมือ ่ ไอ ้ป้ ายทีก ่ ป ู ั กไว ้มันไม่

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 685

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

้ ้นี.่ ..กําหราบกัน เสย ี บ ้าง‖ มีความหมายมันก็ต ้องใชไอ ั วัตถุสด ี ํามะเมือ แล ้วยังไม่ทันจบคํา ท่านก็ชก ่ มออกมา ี เผือด จะมีอะไรดีไปกว่ากรากเข ้าฉุดแขนเมีย ลอยตกใจ เขาตกใจจนหน ้าซด ี งปื น รักให ้วิง่ หนีไปด ้วยกันอย่างไม่คด ิ ชวี ต ิ และฉั บพลันนั น ้ สงิ่ ทีไ่ ม่คาดฝั นก็เกิดขึน ้ เสย นั ด หนึ่งระเบิด กึก ก ้อง จนร่างของเขาเซถลาล ้มลงอย่างไม่เป็ นท่า ในขณะเดีย วกัน ่ นปลาดุก ๒-๓ ตัว ก็กระเด็นหวือออกจากทีค กระชงั หลุดจากมือ แล ้วปลาชอ ่ ม ุ ขัง ตกลง ื ไปดิน ้ กระแด่วๆ กระเสอกกระสนอยูก ่ ับพืน ้ ทีเ่ ป็ นถนนลูกรัง ี จนทะลุ! แต่เขา คิดมา ถึงตรงนี.้ ..ลอยอดก ้มมองต ้นขาตัวเองมิได ้ มันโดนเสย จะโทษใคร โทษตัวเองหรือโทษคนในเมือง ทีท ่ ําให ้ขาข ้างหนึง่ ของเขาก ้าวไม่สะดวก ได ้ปี กว่าแล ้ว ั ว์นํ้า? โทษมันดี... หรือเขาควรจะโทษป้ ายห ้ามจับสต ฉั บพลันความคิดของเขากระจายหาย ความทีอ ่ ยากจะดูดโอเลีย ้ งจากกระติกที่ ิ้ แล ้วก็ไม่รู ้ว่าเพราะอะไรได ้ทําให ้เขาต ้องเหวีย หิว้ ติดมือมามลายสน ่ งกระติกไปถูกป้ าย ั ว์นํ้าเข ้าอย่างจัง อย่างคนทีน ้ ห ้ามจับ สต ่ ก ึ หมั่นไสและช งิ ชงั เป็ นทีส ่ ด ุ แล ้วหลังจากนัน ้ เขาก็รบ ี หันหลังเดินกลับบ ้านโดยทันที แต่ยังไม่ทันกะเผลกถึงบ ้าน ทิดปลูกดันบังคับอีแก่สองล ้อเครือ ่ งคลานมาหยุด ้ ตรงหน ้าพร ้อมชักชวน ―เฮยไอ ้บัวลอย...ไปดูรถควํา่ ทีป ่ ากทางกันหน่อยไหม เผือ ่ มีคน เจ็ บจะได ้ช ่วยเขานํ าส ่งโรงพยาบาล ผู ้ใหญ่ฉิมแกก็ ไปดูเหมือ นกัน เพิง่ เอารถกระบะ ออกไปเมือ ่ ตะกี‖้ ้ แทนคําตอบลอยรีบโผขึน ้ คร่อมซอนท ้ายเพือ ่ น แล ้วปล่อยให ้ทิดปลูกบังคับ ‗อีแก่' คลานไปเรือ ่ ยๆ โดยระหว่างทางนัน ้ ได ้ พูดจากันไปตามเรือ ่ งตามราว ―รถทีไ่ หนมาควํา่ อีกวะ‖ ―กูก็ไม่รู ้ แต่รถทีไ่ หนก็ชา่ งเถอะโว ้ย เราชว่ ยเขานํ าสง่ โรงพยาบาลก็พอ‖ ี แล ้ว ―เออๆ ขอให ้ได ้ชว่ ย...อย่าให ้เหมือนครัง้ ก่อน ทีพ ่ อกูไปก็กลายเป็ นผีเสย - เป็ นทัง้ คัน‖ ื่ มต่อกับถนนใหญ่ ทิดปลูกก็รบ พอไปถึงปากทางทีเ่ ชอ ี บังคับอีแก่เข ้าไปหา ิ ทัง้ รถทัง้ คน สําหรับลอยเขารู ้สก ึ แปลกใจตัง้ แต่แรก ทีเ่ ห็นรถ กลุม ่ คนทีอ ่ อๆ กันอยูน ่ ับสบ เห็นคนเริม ่ จะแยกย ้ายกันกลับคนละทางสองทาง ―เสร็จเหรอลุงผู ้ใหญ่ เสร็จทัง้ คันอีกเหรอ‖ ลอยออกปากขณะทีค ่ นถูกถามเดิน กลับมาทีร่ ถของแก ―ว่าไง‖ ผู ้ใหญ่ฉม ิ เพ่งชะงัก จ ้องหน ้าลอย ปากตอบ ―มันไม่ทัง้ คันหรอกวะ ดันขับมา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 686

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

คนเดียวแล ้วหลับใน แค่คางเหลือง...‖ ―อ ้าว งัน ้ มันก็ต ้องชว่ ยเอาเขาสง่ โรงพยาบาลกันหน่อยล่ะ ว่าแต่ทําไมพวกนั น ้ ถึงกลับ ลุงผู ้ใหญ่ถงึ กลับล่ะ‖ ั ตาม ―นั่นส‖ิ ทิดปลูกสงสย เมือ ่ ผู ้ใหญ่ฉม ิ นิง่ ลอยจึงคาดเดา ―หรือมีคนพาเขาสง่ แล ้ว‖ ―ยังโว ้ยยัง...มันยังรอเอ็งอยู‖่ ี้ กตัวเองด ้วยความงงงวยเป็ นทีส ―รอฉั น?‖ ลอยทวนคําพร ้อมกับชอ ่ ด ุ พลัน กระโดดลงจากหลังอีแก่ของทิดปลูก ―เออ! แล ้วทีพ ่ วกนัน ้ พากันกลับ แม ้แต่ข ้าก็ยังจะกลับ...ก็เพราะไอ ้คนทีห ่ ลับใน มันเป็ นคนใจแคบ เป็ นคนในเมือง‖ ―คนในเมือง...‖ ลอยทวนคําอีกครัง้ ―เออโว ้ย...โดยเฉพาะคนในเมืองทีท ่ ําให ้เอ็งเป๋ !‖ ว่าแล ้วผู ้ใหญ่ฉม ิ ก็ไขกุญแจ เปิ ดประตู ก ้าวขึน ้ ไปนั่งในรถของตัวเอง ก่อนกระขากประตูรถปิ ดดังปั ง แกยังไม่วายทีจ ่ ะ ตะโกนลอยลมมา ―ไปส ิ มันรอเอ็งเปลีย ่ นใจ ชว่ ยพามันไปสง่ โรงพยาบาลอยูน ่ านแล ้ว ไอ ้บัวลอย‖ ิ้ เสย ี งผู ้ใหญ่ฉม พอสน ิ เขาอยากจะก ้าวขาไปข ้างหน ้า ี องไปจากเขานัน แต่ก็ก ้าวไม่ออก...ว่าเป็ นเด็กร่างผอมทีเ่ คยขโมยเจ ้าสท ้ เอง!

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 687

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๖๓๒ เรือ ่ งสน

"รอยหม่นบนทางผ่าน" โดย ท ัศนาวดี

หมอกต ้น ฤดูหนาวยังคงอ ้อยอิง่ จับกลุม ่ เป็ นม่านหนา ขอบฟ้ าด ้านตะวันออกดูมัวหม่น แสงแห่งวันใหม่หลบเร ้นเหมือนคนหลับใหล สายตาหล่อนทอดยาวออกไป ปล่อยใจล่องลอย ออกจากร่าง เคว ้งคว ้างอยูก ่ ลางฟ้ า ทุรนทุรายอยูท ่ ่ามกลางมวลหมอกหนา ไกลจากทีน ่ ั่ นจนดู ลิบลิว่ และเลือนราง ใบหน ้าอันคุ ้นเคยคราอดีตเหมือนผุดขึน ้ ตอกยํ้า...นํ้ าตาหล่อนหล่นพราก ดวงตาพร่าลาย พยายามแทงทะลุฝ่าม่านมัวไปยังวงหน ้าเศร ้าๆนัน ้ หล่อนเม ้มปาก กลัน ้ ใจกลืนก ้อนสะอืน ้ อันทุกข์ทันให ้ไหลลงไปขังไว ้ในหัวอก ยกมือขึน ้ ป้ ายปาดนํ้ าตา ดวงหน ้าหลังม่านหมอกนั น ้ ค่อยๆลอยห่างออกไป หนาวแรกของวันนี้เคลือ ่ นตัว เข ้ามาทางระเบียง ม่านหมอกเบือ ้ งหน ้าโยกไหวสะท ้าน ความทรงจําเก่าๆกําลังฉุดดึงให ้หล่อน ทรุดลงอย่างไร ้เรีย ่ วแรง ิ ปี แล ้วก็ตาม เขายังคงซุกอยูก แม ้เวลาผ่านไปเกือบสบ ่ ลางดวงใจของหล่อนตลอดมา ่ นอยู่อย่างเจียมตัว...เขาพูดไว ้อย่างนั น ึ เป็ นนิจ ใบหนา้ ซุกซอ ้ ...ชายหนุ่ มทีม ่ ด ี วงตาเศร ้า ซ ม เหมือนฉาบไล ้ไปด ้วยรอยหม่นของความทุกข์ทัง้ โลก เขาเป็ นคนพูดน ้อย ถอนใจบ่อย และชอบ ิ หลับตานิง่ จนดูจะเป็ นความเคยชน ―ยิง่ ใกล ้กัน ยิง่ ร ้าวรวด ยิง่ ปวดปร่า ยิง่ พานพบ สบตา ยิง่ ว ้าวุน ่ ความถูกต ้อง ร ้องเตือน ฉั นและคุณ รุง่ อรุณ วันต่อไป...ไม่มเี รา...‖ ิ ปี ลว่ งผ่าน...กระดาษแผ่นนั น สบ ้ หายไปแล ้ว แต่บทกวีนี้ยังลอยวนอยูใ่ นสํานึก หล่อน จําได ้ขึน ้ ใจ และมักทบทวนทุกครัง้ เมือ ่ นึกถึงหน ้าคมเข ้มอันเต็มไปด ้วยความเศร ้าสร ้อยนั น ้ บท ั ้ ของเขา ซงึ่ ฝากให ้เป็ นของขวัญในวันทีห กวีนเี้ ขาเขียนสอดพับไว ้ในรวมเรือ ่ งสน ่ ล่อนรับปริญญา ...ของขวัญทีเ่ จ ้าของไม่ม ี โอกาสมอบให ้ด ้วยตนเอง... แสงเรือ ่ เรืองเริม ่ จับของฟ้ า...อีกไม่นานม่านมัวซัวนี้คงพรากจาก ตึกน ้อยใหญ่ผด ุ โผล่ ่ นี้ ใบหน ้านั น ขึน ้ แทนที่ ขณะสายตาหล่อนยังเหม่อไปไกลเหมือนคนไร ้สติ ยามเปลีย ่ วเหงาเชน ้ มักลอยวนอยูห ่ า่ งๆด ้วยความห่วงใยและเจียมตัว...เขาชอบพูดว่า ―เจียมตัว‖ กับหล่อนเสมอ เป็ น คําพูดทีจ ่ ริงจัง ไม่เสแสร ้งหรือตัดพ ้อ แต่เป็ นคําทีห ่ ล่อนไม่อยากได ้ยิน ไม่อยากให ้มันโบยตี หัวใจ นานมาแล ้ว...หล่อนจากพ่อแม่ จากเพือ ่ นวัยเด็ ก จากบ ้านเกิด ช วี ต ิ สว่ นใหญ่ของ ั ้ แปดของคอนโดฯ สุดหรูกลางกรุง ภายในห ้องเต็มไปด ้วยเครือ หล่อนถูกขังไว ้ทีน ่ ี่ ชน ่ งอํานวย ความสะดวกสารพัด หล่อนเอีย ้ วตัวมองเข ้ามาจากระเบียง พลางสา่ ยหน ้า ริมฝี ปากบางสั่นระริก หยาดนํ้ าตาไหลลงเป็ นทาง...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 688

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―จะมีประโยชน์อะไร...‖ หล่อนรําพึง แม ้แต่รถเก๋งคันงามนั่ น ในเมือ ่ มันไม่สามารถพา หล่อนไปไหนมาไหนตามอําเภอใจ สายตาของคนรอบข ้าง...หล่อนกลัว...กลัวสายตาอัน เต็มไป ด ้วยแววหยามเหยียดและ หมิน ่ แคลน สายตาทีท ่ ําให ้หล่อนไหวหวั่นขาดมั่นใจในการดํารงอยู่ ่ นี้ ดีกว่าออกไปข ้างนอก ข ้างนอกที่ เบือ ่ จนไม่อยากออกไปไหน...จํ าใจเป็ นนกน ้อยในกรงเชน ี งตะโกนหยามหยันเซ็งแซ.่ ..เมียน ้อย ...เมียลับ...เมียเก็บ...เมีย จิตสํานึกบอกหล่อนว่ามีแต่เสย เถือ ่ น...แย่งผัวคนอืน ่ ... ...ได ้โปรด... ได ้โปรดเถิด...หัวใจหล่อนพรํ่าวอน...ชวี ต ิ ของฉั นไม่มท ี างเลือกมากนั ก ...ขอ ศักดิศ ์ รีลก ู ผู ้หญิงคนหนึง่ คืนมาบ ้าง...พ่อแม่ฉันจน...ฉั นไม่มค ี วามรู ้ ...ไม่มโี อกาสเรียนสูงๆ หรือทํางานทีม ่ เี กียรติ...ดิน ้ รนจนจําต ้องละเลยจิตวิญญาณแห่งตน สงั คมเอ๋ย... ได ้โปรดเถิด...เห็นใจฉั นบ ้าง...หล่อนครวญครางอย่างโดดเดีย ่ วน่าเวทนา ...ม่าน หมอกจางหายไปแล ้ว...หายไปพร ้อมกับดวงหน ้าชายคนรัก แต่นํ้าตายังพร่ามัวอยูเ่ ต็ม ั ้ ในหนั งสอ ื ของเขาทีไร เหมือนกับว่าตัวอักษรเหล่านั น เบ ้า ยิง่ คิดถึงเรือ ่ งสน ้ กําลังรุมทํ าร ้ายให ้ ทรมานยิง่ ขึน ้ โอ...หัวใจ...หัวใจทีแ ่ หลกยับไปแล ้วนับแต่วน ั ทีเ่ ขาจากพราก... “ดอกหญ้าใน มือมาร เรือ ่ งนี้ผมเขียนชวี ต ิ แม่ของผม‖ เขาเปรยขณะสายตาจ ้องจับมา ่ นแววหม่นไว ้ภายใน ทีน ่ ต ิ ยสารในมือหล่อน...ใบหน ้าคมเข ้มนัน ้ ราบเรียบ ดวงตาดําขลับซุกซอ ี งนุ่ มๆนั น หล่อนสะดุ ้งกั บเส ย ้ รีบกระพุ่มมือไหว ้ เขาเป็ นอาจารย์หนุ่มคนเดียวของ ภาควิชา มันเป็ นเหตุบังเอิญแท ้ๆ ทีม ่ าเจอเขาในห ้องสมุดสองต่อสอง เกือบครึง่ ปี แล ้วกระมังที่ เคยเรียนกับอาจารย์หนุ่มคนนี้ หลังจากนั น ้ ก็ไม่เจอกันบ่อยนั ก ดูท่าทางเขาเป็ นคนเงียบๆ เคร่ง ขรึมยังไงพิกล บ่ายสามโมงวันนัน ้ ห ้องสมุดยังว่างโล่งซงึ่ เป็ นเรือ ่ งธรรมดาของชว่ งซัมเมอร์ ห ้องสมุด ั ้ สองขณะนีม จะเปิ ดบริการบ่ายสาม บนชน ้ เี พียงเขาและหล่อน ้ ึ ษาโดยบอกว่าติดคํานี้มาจากอาจารย์ทเี่ คย เขามักใชสรรพนามแทนตั ว ―ผม‖ กับนั กศก ้ ึ ษา กศ.บป. สอน ซงึ่ ใชแทนตั วเองกับนักศก ―ผมนึง่ ด ้วยคนได ้ไหม‖ เขาขออนุญาต ―ค่ะ‖ หล่อนยิม ้ อ่อนโยน ขณะอาจารย์หนุ่มเลือ ่ นเก ้าอีแ ้ ล ้วนั่งลงตรงหน ้า ―หนูเพิง่ รู ้นะคะเนีย ่ ว่าอาจารย์เป็ นนักเขียน‖ หล่อนก ้มลงมองหน ้ากระดาษอีกครัง้ ี งเขาเบาหวิวคล ้ายล่องลอยมาแต่ไกล ―อ่านแล ้วเป็ นยังไงบ ้าง‖ เสย ―เศร ้าค่ะ...เรือ ่ งเต็มไปด ้วยความหม่นหมอง‖ หล่อนตอบ และอยากพูดต่อเหลือเกินว่า เหมือนชวี ต ิ ของ... ―แม่ผมเป็ นคนน่าสงสาร...ผมเป็ นลูกเมียน ้อย‖ ี งถอนหายใจ หล่อนชําเลืองดูหน ้าเศร ้าหมองนั น ้ เขาเบือนหน ้าออกไปข ้างนอก เสย ั พาความรู ้สก ึ ดําดิง่ สูช ่ ะตาชวี ต ของเขาดั่งคมมีดกรีดหัวใจหล่อนไปด ้วย มันเหมือนชก ิ ตัวเอง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 689

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ตอนเด็กๆผมถูกล ้อเลียนเหยียดหยามจากเพือ ่ นร่วมวัยจนกลายเป็ นคนเก็บตัว เก็บกด ึ ว่าพ่อเหมือนมารชวี ต และเกลียดพ่อ...รู ้สก ิ แต่ก็พ่ออีกนั่ นแหละทีท ่ ําให ้ผมมีวันนี้ มีโอกาสเขียน ิ ะ...ตอนนัน เรือ ่ งราวของแม่ ไม่รู ้สน ้ บางขณะผมก็เกลียดแม่ด ้วย ต่อเมือ ่ โตขึน ้ และได ้รับรู ้สาเหตุ จึงทําให ้เข ้าใจและสงสารชวี ต ิ ของแม่ยงิ่ นั ก‖ ี ที ตาคู่ ใจขณะนัน ้ ...หล่อนอยากตะโกนออกมาดังๆเพือ ่ ขอให ้เขาเลิกเท ้าความหลังเสย หม่นของอาจารย์หนุ่มยังเหม่อออกนอกหน ้าต่าง ปากก็พรํ่าไปเรือ ่ ยเปื่ อยเหมือนอัดอัน ้ มานาน ิ ปี ผมไม่พอใจทีพ ―พ่อแก่กว่าแม่เกือบยีส ่ บ ่ อ ่ ดูชราขณะทีแ ่ ม่ยังสวยพริง้ เพือ ่ นพากันล ้อ ้ ื ้ ื ้ ํ สนุกปากว่าพ่อซอแม่ผมมา ซอมาด ้วยเงินไม่มากมายอะไรนั ก พวกเขาซาเติมอีกว่าตายายผม เห็นแก่เงินขายกระทั่งลูกสาว ผมเกลียดพ่อมากขึน ้ เมือ ่ โดนบรรดาลูกๆของเมียหลวงรุมรังแก แต่ละวันเหมือนนํ้ าตาถูกรีดแค ้นออกมาแทบไม่เหลือหลอ ทีส ่ ด ุ ...แม่จําต ้องหอบผมมาฝากตา ิ ขวบ ใครก็วา่ ผมเป็ นลูกของตาของ ยายเลีย ้ ง ชวี ต ิ ผมกําพร ้ามาตัง้ แต่บัดนั น ้ ตัง้ แต่อายุไม่ถงึ สบ ยาย‖ อาจารย์หนุ่มถอนใจยาวทีไ่ ด ้ระบายสงิ่ เหล่านี้ออกมา สายตาเขาจับนิง่ อยูบ ่ นใบหน ้าสวย ึ เศร ้า ซงึ่ กําลังหลับตาข่มกลัน ้ ความรู ้สก ี นํ้ าตาให ้กับความอาภัพ นึกตําหนิแม่ทท ―ตอนนั น ้ จําได ้ว่า ผมแอบร ้องไห ้บ่อยๆ เสย ี่ ํา ให ้ผมเกิดมาในสภาพตํา่ ต ้อย ตกเป็ นเบีย ้ ล่างคนอืน ่ เป็ นขีป ้ ากเพือ ่ นๆ เป็ นตราบาปและอะไรต่อมิ ้ อะไรอีกสารพัด...เฮอ...!ไม่ พูดดีกว่านะ...มันเศร ้า อย่างจริงจังอะไรนั กเลย‖ เขาตัดบทเมือ ่ เห็น ึ เซาของหล่อน อาการซม ้ นั่ นแหละ‖ ―ผมขอตัวก่อน ยังไงๆมันก็ แค่เรื่องสัน ึ ษาหลายคนเริม หมองๆ นักศก ่ ทยอยเข ้ามา

อาจารย์หนุ่ มจากไปด ้วยรอยยิม ้

ิ ใจย ้ายจาก ทีน หล่อนไม่คาดคิดเลยว่า...ต่อมาเรือ ่ งราวเหล่านี้จะทํ าให ้เขาตัดสน ่ ี่ ไป เพือ ่ ความถูกต ้อง...ความถูกต ้องทีแ ่ ลกมาด ้วยความทรมานแสนสาหัส “หนูจบ กศน.มาค่ะ ตอนเด็กๆครอบครัวยากจน ไม่มโี อกาสเรียนต่อ ‖ หล่อนจําได ้ว่า เคยพูดกับเขาในคืนลอยกระทงทีท ่ างสถาบันจัดขึน ้ ื่ ชมด ้วยใจจริง ผมชอบคนต่อสู ้ ชอบคนเรียนหนั งสอ ื และใฝ่ เรียน‖ ―เก่งนะ ผมขอชน ิ ย์ยาวยืน เขาสง่ ยิม ้ ขณะลูกศษ ่ กระทงให ้ หล่อนสวยน่ารัก เอาอกเอาใจเป็ น มารยาทก็ เรียบร ้อย เพียบพร ้อมทุกอย่าง ―หนูเรียน กศน.ตัง้ แต่มัธยมต ้นเรือ ่ ยมา พอถึงระดับปริญญาตรีจงึ รู ้ตัวว่าความรู ้ไม่แน่น พอ‖ หล่อนออกตัว ดวงตาคูง่ ามนัน ้ ก ้มจับสายนํ้ า ก่อนคุกเข่าลงข ้างๆเขา ทัง้ คู่ตัง้ จิตอธิษฐานพร ้อมกัน ต่างคนต่างหลับตานิง่ อยากจะรับรู ้ความในใจของกัน และกัน มีแต่จันทร์คน ื เพ็ญบนฟ้ านั่นกระมังทีท ่ ราบความนัยของใจทัง้ สองดวง อีกนานไหมหนอ...หล่อนจึงจะมีโอกาสเป็ นอิสระเหมือนกระทงทีล ่ อยออกจากมือ แม ้ ั หัวใจจะสมผัสได ้ถึงความอบอุน ่ ของคืนนี้ หล่อนก็คงได ้แต่คด ิ ...คิดอย่างเจียมตัวเหมือนทีเ่ ขา ่ นตัวเปล่าเล่าเปลือย ถึงจะตอนนี้หรือตอนไหนก็เถอะ หล่อนไม่มอ ชอบพูด หล่อนไม่ใชค ี ะไร คูค ่ วรกับชายหนุ่มอย่างเขาเลย ทีน ่ ี่...คืนนี้...คล ้ายโลกแห่งฝั น โลกทีห ่ ล่อนปรารถนา แต่...คน วัยคราวพ่อทีร่ ออยูบ ่ ้านต่างหากคือโลกแห่งความจริง เขาคนนั น ้ เป็ นผู ้ให ้หล่อนทุกอย่างไม่วา่ จะ ้ เป็ นเงินทอง ของใชราคาแพง รถ เครือ ่ งอํานวยความสะดวกสารพัด อีกยังให ้โอกาสมาเรียนต่อ ิ ้ ผู ้น ้อยคนหนึง่ ซงึ่ ไม่ ...โอกาสทีม ่ าพร ้อมกับความใกล ้ชดกับอาจารย์หนุ่ม ตาเศร ้า ข ้าราชการชัน มีฐานะหรือทรัพย์สมบัตเิ ทียบเคียงกับสามีหล่อนได ้เลย หากแต่เขาเป็ นคนทีม ่ ม ุ านะ เรียนเก่ง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 690

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื่ เสย ี งในแวดวงนักเขียน-ศล ิ ปิ น คนรู ้จักทั่วประเทศ แน่นอน...คุณค่าทัง้ หมด ทํางานมีเกยรติ มีชอ ของเขาเป็ นคุณค่าของคูช ่ วี ต ิ และลูกทีเ่ กิดมาด ้วย แต่ในยุคสมัยทีเ่ งินตราอยูเ่ หนือสงิ่ อืน ่ ใด ใคร หนอจะทนร่วมทางอันงามสง่ากับเขาได ้...ชวี ต ิ เขาแร ้นแค ้นไม่เหมือนสามีของ หล่อน.. ―สามี...‖ ั ครัง้ ... หล่อนเอ่ยคํานีไ ้ ม่ได ้เต็มปากเลยสก อนาคต...ครอบครัวเล็กๆอันอบอุ่น สงบร่มเย็นตามอัตภาพ...หล่อนเผลอหลับตานิง่ ความฝั นอันสวยงามถูกบรรจงวาดขึน ้ ริมฝั่ งนํ้ าก่อนลืมตาพบความจริง...ความจริง ทีท ่ รมาน... ึ เชน ่ นี้มาก่อน วันๆ กับชวี ต ิ หนุ่มโสดทีล ่ อยคว ้างว่างเปล่า...ทีแ ่ ล ้วมาเขาไม่มค ี วามรู ้สก ่ ่ เอาแต่ทํางานสงเงินเลีย ้ งดูแม่ผู ้ชรา รับภาระเลีย ้ งหลานชวยพีๆ่ แต่ตอนนี้...กับหญิงสาวผู ้มีมนต์ เสน่หล ์ ํ้าลึกคนนี้...หล่อนเหมือนเป็ นสงิ่ ทีเ่ ขาค ้นหามานานแสนนาน...ชวี ต ิ คู่...นี่...เขาเพ ้อพก และดําดิง่ ลึกเกินไป หรือเปล่าหนอ...เขาอยากจะมีครอบครัว...ครอบครัวอันเรียบง่าย...ไม่ทํา ร ้าย ใคร... เหนือพืน ้ นํ้ าอันพราวระยับด ้วยแสงเทียน...อีกมุมหนึง่ เหมือนปรากฏใบหน ้าของ แม่ผด ุ ขึน ้ รางๆ ดวงตาคูน ่ ัน ้ ฉายแววห่วงใย และคล ้ายจะวอนเตือนอะไรบางอย่าง...บางอย่างทีเ่ ขาไม่ อาจล่วงรู ้... คืนนั น ้ ...เขาและหล่อนแยกกันด ้วยความสับสน...กระทงยังคงคว ้างอยูก ่ ลางนํ้ าเหมือน ลมอธิษฐานทีล ่ อยวนหาทางออก ลอยไปตามเวรตามกรรม... ิ ย์สาวกับอาจารย์หนุ่ม นั บเป็ นเรือ ความร ักระหว่าง ลูกศษ ่ งธรรมดาทีไ ่ ม่น่าจะมีใครคน ิ ย์อย่างมีความสุข ได ้รับการยอมรับในวง ใดตําหนิตต ิ งิ อาจารย์หลายคนแต่ง งานอยูก ่ น ิ กับลูกศษ ิ หล่อนเองก็หาได ้ปฏิเสธหัวใจตนไม่ หากแต่... สงั คม ดําเนินชวี ต ิ ด ้วยความเข ้าใจและใกล ้ชด ความจริง...ในโลกใบนีม ้ ใี ครหนีความจริงได ้บ ้างหนอ...ในทีส ่ ด ุ ...ด ้วยสํานึก แห่งความ ื่ วัน ขณะหล่อนพยายามโต ้แย ้งเรียกร ้องความเป็ น ไม่เหมาะควรทีร่ ้องตลาดหล่อนอยูท ่ ุกเมือ ่ เชอ ธรรมให ้กับตัวเอง หล่อนรักสงสาร และเข ้าใจอาจารย์หนุ่มหน ้าเศร ้าคนนั น ้ ทุกวันนี้คล ้ายกับว่า ิ ธิท หัวใจและร่างกายแยกกันอยู่ หล่อนเพียงขอสท ์ จ ี่ ะรัก แสดงออกพองามถึงความห่วงใย และ หยิบยืน ่ ความรักให ้กับเขา เขา คนทีเ่ ฝ้ ารอคอยโดยไม่ทราบเบือ ้ งหลังของหล่อน ้ ก หล่อนกําลังต่อสูอยู ่ ับคําสองคํา...ตามใจ-ตัดใจ... ในทีส ่ ด ุ ...หล่อนฝื นเหลือคําหลัง เรือ ่ งราวสว่ นตัวถูกเปิ ดเผยจากปากของหล่อนเอง เขาตกตะลึงอยู่นาน หลับตานิง่ พยักหน ้ารับรู ้ รั บรู ้ด ้วยความเจ็ บชํ้าและจนปั ญญาหาทางออก ใบหน ้าเศร ้าๆนัน ้ หมองหม่นลงไปอีก ึ เชน ่ นี้ไม่เคย หล่อนยอมรับว่ารักเขา รักอย่างไม่เคยเกิดกับใจตัวเองมาก่อน ความรู ้สก เกิดขึน ้ กับชายคนใด แม ้แต่คนทีพ ่ รากหล่อนมาจากอ ้อมอกพ่อแม่ตงั ้ แต่ยังไม่เต็มสาว ี ธรรม...ความถูกต ้อง...สายตาของสังคม...ทุกอย่างเร ้ารุมให ้หักห ้าม... ความรั ก...ศล มันทัง้ บีบบังคับและบีบนํ้ าตา ความถูกต ้อง... หล่อนสา่ ยหน ้าจนน ้าตากระเซ็น...กับการตกอยูใ่ นฐานะนํ้ าใต ้ศอก... การเป็ นเมีย เถือ ่ น...มันจะเป็ นความถูกต ้องได ้อย่างไร...เขาต่างหากทีอ ่ ดทนรอคอย ไม่เคยสัก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 691

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

ครั ง้ ที่จ ะหมิน ่ แคลน แม ้ล่วงรู ้เรือ ่ งทั ง้ หมดก็ไม่เคยตํ าหนิ ต่างหากคือความถูกต ้อง...

E-Book by Chumnor Lek

เขาให ้เกีย รติหล่อ นเสมอมา...เขา

วันสุดท ้าย...เขานั ดหล่อนไปพบทีห ่ ้องสมุด กล่าวขอโทษว่าไม่ทราบมาก่อนเรือ ่ ง หล่อนมีสามี ตอนนี้ใจเขาทรมานนั ก เขาบอกว่าพร ้อมทีจ ่ ะไปให ้ไกลแสนไกล ไปเพือ ่ ให ้ชวี ต ิ ี งสน ั่ ๆนัน หล่อนสุขสงบ นํ้ าเสย ้ ตัดพ ้ออยูใ่ นที สุขอย่างไรกัน...หัวใจเอ๋ย...เกิดมาชาติหนึง่ ชาติเดียว ไม่รู ้ไปทําบาปกรรมอะไรไว ้นั ก ...ความสุขทีม ่ ันเป็ นเพียงแค่ความฝั น...เขา -หล่อน โอบลูกตัวเล็กๆ น่ารักไว ้ในวงแขน เปิ ดยิม ้ ี สดใสให ้กับชวต ิ อันอบอุน ่ ท่ามกลางความเข ้าใจ เห็นอกเห็นใจกัน เกีย ่ วก ้อยประคับประคองกัน ้ ไปบนเสนทางอั นสุขสงบ...โอ...หัวใจเอ๋ย... ี น ้าแววตาเขาเต็มไปด ้วยความหม่นไหม ้...หล่อนคุ ้นเคยกับแววตา เศร ้า หล่อนรู ้ดีวา่ สห คูน ่ ี้ตัง้ แต่วันนั น ้ ในห ้องสมุด แววตาทีไ่ ม่เคยตําหนิตต ิ งิ หล่อนเลยสักหน มีแต่ให ้กําลังใจ หวังดี และพร ้อมร่วมทางด ้วยความเข ้าใจ...เหมือนทีเ่ ขาเข ้าใจแม่... แต่หล่อนเองนั่นแหละทีบ ่ อกเขาว่าเป็ นไปไม่ได ้... หล่อนทิง้ ผู ้ชายวัยคราวพ่อนั น ้ ไม่ได ้ ...มันเป็ นคําพูดทีห ่ ล่อนฝื นทนบีบมันออก มาทําร ้ายเขา แท ้จริงแล ้วอยากให ้เขาลงเอยกับคนดี ไม่มพ ี ันธะ หล่อนสับสนขาดความมั่นใจ...ขณะทีเ่ ขาเด็ดเดีย ่ ว...ทัง้ ๆทีร่ ู ้...เขาเด็ด เดีย ่ วมาก... และยืนยันคําเดิม ―ไม่มวี ันสาย...กีเ่ ดือนกีป ่ ี ผมก็จะรอ...ผมจะไปรอคุณอยูป ่ ลายฟ้ าด ้านโน ้น รอจนกว่า ี งเขาแหบพร่าเหมือนล่องลอยมาจากดินแดนอัน คุณจะพร ้อม...หรือจนกว่า...ผมจะตาย‖ เสย ทุกข์ท ้น ี งสะอืน หล่อนซบหน ้าลงบนโต๊ะ หลุดเสย ้ ออกมาอย่างสุดกลัน ้ พนมมือกราบนิง่ อยู่ ่ นั น เชน ้ ...สัมผัสก่อนโยนของฝ่ ามือบนเรือนผมชา่ งเต็มไป ด ้วยความทะนุถนอม เบาบาง และ... ค่อยๆจางหาย เขาจากไปจริงๆ...จากไปโดยไม่บอกใคร...จากไปขณะทีห ่ ล่อนยังเรียบไม่จบ... ึ เซา ต ้น บ ้านพักอาจารย์ทเี่ คยอบอุน ่ ด ้วยบรรยากาศแห่งความเป็ นกันเอง บัดนี้ยน ื ตัวซม ี งหยอกล ้อ มะม่วงแผ่ก งิ่ ก ้านปกคลุม มืด ครึม ้ จนดูน่ากลัว หญ ้ารกรื้อ ทั่ วบริเวณ ไม่ม แ ี ล ้วเส ย ิ้ แล ้วซงึ่ เสย ี งอึงคะนึงในครัว หยากไย่โยงเกีย สนุกสนานของหมูเ่ พือ ่ น สน ่ วกันเป็ นม่านหม่น โยก ั คนทีโ่ บกอําลา-ลาจากไปอย่างเจ็บชํ้าและเจียม ตัว ไหวยามลมต ้องเหมือนมือใครสก ขับรถผ่านบ ้านหลังนีท ้ ไี ร นํ้ าตาหล่อนไหลรินทุกที คิดถึงต ้นไม ้สองต ้นทีห ่ ล่อนมอบให ้ เขา นาน...

ต ้นวาสนาหายไปไหนก็ไม่รู ้...ขณะทีก ่ ห ุ ลาบซบเซาและเฉาตายหลังเจ ้าของจากไปไม่

ี่ บ ิ ทรุดร่างลงตรงระเบียง...นํ้ าตายังเปี ยกชน ื้ อยูเ่ ต็มหน ้า สามีชรา สาวใหญ่วัย ย่างสส ของหล่อนเบือ ่ หน่ายและตีจากเมือ ่ เดือนก่อน โดยไม่ทราบว่ากลับไปอยูก ่ ับเมียหลวงหรือไปอยู่ กับเมียน ้อยคนไหน กับชวี ต ิ ทีเ่ พิง่ ได ้อิสระ หล่อนจะเริม ่ ต ้นมันอย่างไรดี สายเกนิไปแล ้วกระมัง กับการเดิน ้ ้ น ย ้อนไปสูเ่ สนทางแห่ งอดีต...ทางสายหม่นเสนนั ้ ...เขาจะยังคงรอ หล่อนอยูล ่ ะ่ หรือ...‖คงไม่...‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 692

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

้ ่ นั น หล่อนสา่ ยหน ้าชาๆ...หล่ อนจะไม่เห็ นแก่ตัวเชน ้ ...ป่ านนี้เขาอาจมีครอบ ครัวทีอ ่ บอุ่น มีลูก ้ น ้อยน่ารัก...แต่...อีกภาพหนึง่ ทีห ่ ล่อนมั่นใจมากกว่า มันทับซอนเข ้ามาในสํานึก...เขายังคงรอ... รอด ้วยความเด็ดเดีย ่ วเหมือนคําสัญญา ...มันเป็ นไปได ้มากทีเดียว...หล่อนจําได ้ว่าสายตาหม่น คูน ่ ัน ้ มุง่ มั่นเหลือ เกิน หล่อนภาวนา...พรํ่าวอน อย่าให ้เขามีใบหน ้าเศร ้าหมองอย่างนัน ้ อีกเลย ื รวมเรือ ั ้ เล่ม นั น เชา้ นี.้ ..หล่อนพอใจทีจ ่ ะทรุดลงตรงนี้นานเท่านาน...หนั งสอ ่ งสน ้ ยังคง ซุกอยูใ่ ต ้หมอนอย่าง ―เจียมตัว‖ ขณะทีบ ่ ทกวีนัน ้ ล่องลอยเคว ้งคว ้างกลางฟ้ าหม่น...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 693

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๖๓๖ เรือ ่ งสน

"ขอโทษนะ...ทีร่ ัก" ิ ชยากร โดย ชด

ฉ ันยืน อยูไ่ ม่ไกลจากเขา บุรุษผู ้นั น ้ ดูเหมือนจะไม่รู ้ว่า สตรีทเี่ ขานั่ งรออยูห ่ า่ งเขาเพียง แค่สายตาเหลือบแล ฉั นเห็นเขาเพียงด ้านข ้างไม่ชัดเจนนั ก ใช.่ ..ฉั นเห็นเขาเพียงด ้านเดียว ตลอดมา ตัง้ แต่รู ้จักกัน ซงึ่ มันเป็ นด ้านเดียวทีท ่ ํ าให ้ฉั นได ้แค่ชายตามอง เขาอยูห ่ า่ งจากใจและ ึ ฉั นเกินไป ห่างจนฉั นได ้แต่ค ด ความรู ้ส ก ิ ว่า ฉั นเป็ นเพีย งเพื่อ นร่วมห ้องเรีย นคนหนึ่ง ไม่ม ี ึ ความรู ้สกพิเศษอืน ่ ใดแฝงอยู่ ทัง้ ทีร่ ู ้ว่าเขาเป็ นอีกคนหนึง่ ที่หมายปองหัวใจฉั น แต่นั่น...นาน มาแล ้ว นานจนฉั นแทบจําเขาไม่ได ้ เพิง่ จะไม่กวี่ ันก่อนหน ้านี้นี่เอง ทีฉ ่ ั นได ้เห็นเขาชัดถนั ดตา ึ และ ฉั นไม่ได ้หมายถึง ฉั นได ้พบหรือเจอเขาแต่อย่างใด แต่หมายถึง ฉั นเพิง่ ทราบถึงความรู ้สก ี งไม่ได ้ แม ้ขณะทีเ่ ขา ความคิดในใจของเขาทีม ่ ต ี อ ่ ฉั น วันนั น ้ เขาโทรศัพท์มาหาฉั น ฉั นจํ าเสย ื่ กับฉั น ฉั นยังแทบนึกไม่ออกว่าเขาเป็ นใคร ฉั นลืมเขาไปแล ้ว ก่อนหน ้านีเ้ ขาเป็ นแค่ผเี สอ ื้ บอกชอ ตัวหนึง่ ทีไ่ ด ้แต่บน ิ วนเวียนอยูร่ อบดอกไม ้อย่างฉั น เขามิได ้บินฉวัดเฉวียนเข ้ามาใกล ้ ได ้เพียง กรายปี กอยูร่ อบนอกสุดของวงโคจร แน่นอน ในสายตาฉั นย่อมไม่เคยมีเขาอยูใ่ นครรลอง ฉั น เพียงได ้ทราบจากเพือ ่ นสนิทว่า เขาชอบฉั นมาก เขาเป็ นคนดีมค ี วามมุง่ มั่นและดูออกว่ารักฉั น ้ ื มาก แต่ฉันไม่รู ้เหมือนกันว่า ทําไมเขาอยูห ่ า่ งจากฉั นนั ก ผีเสอทีอ ่ ยูไ ่ กลจากดอกไม ้ ไหนเลยจะ มีโอกาสได ้เชยชม ึ ของฉั น เพราะฉั นไม่เคยมีเขา เขาไม่ได ้หายไปจากใจฉั น ไม่ได ้หายไปจากความรู ้สก อยูใ่ นหัวใจ ึ ว่า ฉั นเพิง่ รู ้จัก จากคําพูดทางโทรศัพท์ทเี่ ขาโทร.มาหาฉั นเมือ ่ สวี่ น ั ทีแ ่ ล ้ว ทําให ้ฉั นรู ้สก ื้ มัชฌิมวัยตัวนี้ ผีเสอ ―แอนหรือ...นีน ่ นท์นะ‖ ี งนัน ึ อะไรมากนั ก นนท์คอ นํ้ าเสย ้ ฟั งดูตน ื่ เต ้น แต่ฉันกลับไม่รู ้สก ื ใคร ฉั นจําไม่ได ้จริงๆ ―นนท์...?...‖ ความงวยงงทํ าให ้ฉั นต ้องขมวดคิว้ วัยทีย ่ ่างเข ้ากลางคนสัดสว่ นของ หน่วยความทรงจําในสมองย่อมลดลงไม่น ้อย ―ลืมแล ้วหรือ นนท์...อานนท์ทเี่ รียนมัธยมห ้องเดียวกันไงล่ะ‖ ื่ จริงให ้ฉั นทราบ ฉั นจึงพอจํ าได ้ อ ้อ...ผีเสอ ื้ ตัวทีเ่ คยสยามปี กบินอย่างสงบ เขาบอกชอ เสงีย ่ มดูเหมือนเขาจะล่องลอยอยู่ ในสุญญากาศมากกว่า เพราะเขาบินอยูห ่ ่างฉั น จอรับภาพ ของสายตาในวัยสาวจึงได ้แค่รับภาพเขาไว ้ในดวงตา มิอาจแล่นผ่านไปถึงจอรับภาพในดวงใจ ได ้ ื่ ถามทุกข์สข โทรศัพท์เป็ นสอ ุ กันตามประสา ฉั นได ้ทราบว่าเขาแต่งงานไปแปดปี แล ้ว มี ื้ ตัวนี้มห ความสุขอยูก ่ ับครอบครัวทีอ ่ บอุน ่ มีหน ้าทีก ่ ารงานทีม ่ ั่นคง ก็ได ้แต่ดใี จกับเขา ผีเสอ ี ลัก แหล่งและทีพ ่ ํานั กเป็ นหลักมั่นใจชวี ต ิ แล ้วฉั นล่ะ...ดอกไม ้ทีห ่ อมหวน บานกลีบสยายกลิน ่ เมือ ่ ิ ปี ทแ ิ ธิเ์ ลือกผีเสอ ื้ ทีร่ ายล ้อมรอบตัวได ้ตามใจปรารถนา ความดีและความ ยีส ่ บ ี่ ล ้ว วันนั น ้ ฉั นก็มส ี ท

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 694

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื้ นั บสบ ิ ตัวมอบให ้ ฉั นปล่อยปละให ้มันล่องลอยไปตามยถากรรม และแล ้วฉั นก็เลือก รักทีผ ่ เี สอ ื้ ตัวหนึ่งเป็ นคู่ชวี ต ผีเสอ ิ เขาอยู่ใกล ้ฉั นมาก มากจนฉั นเผลอใจรัก ความรักในวัย สาวมาจาก ิ อารมณ์ ชั่ ว วูบ ความรั ก ที่ม าจากความใกล ้ช ด ความรั ก ที่ไ ม่ฟั ง คํ า ตั ก เตือ นของบุพ การี จึง ื้ ตัว กลายเป็ นจุดอ่อนในชวี ต ิ ครอบครัว ไม่นานนั กหลังลูกสาวของฉั นลืมตาดูโลกได ้ไม่กป ี่ ี ผีเสอ ทีฉ ่ ั นเลือกเริม ่ สลายเปลือกนอกจนแลเห็นลาย ปั ญหาของครอบครัวเริม ่ ประดังเข ้ามา ฉั นกลํ้า ื้ ตัวนั น กลืนฝื นทนต่อสภาพของชวี ต ิ แต่ฉากสุดท ้ายพอภรรยาใหม่ของเขาตัง้ ครรภ์ ผีเสอ ้ ถูกฉั น กําจัดออกจากหัวใจไปทันที ฉั นเขีย ่ เขาออกจากห ้วงใจด ้วยความปวดร ้าว ไม่เฉพาะฉั นเท่านั น ้ ที่ เป็ นฝ่ ายเขีย ่ เขาไป เขาก็คงคิดเหมือนฉั น และเขาก็คงจะมีความสุขอยูก ่ ั บดอกไม ้ใหม่ มากกว่า ดอกไม ้เก่ากลีบชํ้าอย่างฉั น พ ้นจากชายคาทุกข์ของความรัก ฉั นหอมลูกจากบ ้านเก่าของอดีตสามีทต ี่ า่ งจังหวัดมา ิ ค ้าแห่งหนึง่ เงินเดือนเพียงน ้อยนิดแลกกับความ เชา่ บ ้านอยูก ่ รุงเทพฯ ได ้งานทํ าทีห ่ ้างสรรพสน ี อยู่รอดของสองชวต ิ แต่ไม่เพียงพอหรอก ฉั นได ้เงินชว่ ยเหลือจากพ่อแม่ทุกเดือน ลมหายใจ แห่งชวี ต ิ จึงยังไม่ขาดห ้วง ื้ ผู ้สงบเสงีย เขา...อานนท์ ผีเสอ ่ ม ขยายความในใจให ้ฉั นฟั งอย่างทีฉ ่ ั นนึกไม่ถงึ ว่าเขา จะกล ้าพูด คนอย่างเขาดูแล ้วไม่มวี่ แ ี่ ววของความกล ้าหาญสักนิด แต่คําพูดทีเ่ ขาบอกฉั น ฉั น ่ ื แทบไม่เชอหูตัวเอง ว ันนนเขาเขาบอกกั ั้ บฉั นทางโทรศัพท์วา่ ―วันทีแ ่ อนแต่งงาน เป็ นครัง้ แรกและครัง้ เดียวทีผ ่ มร ้องไห ้ สว่ นหนึง่ เป็ นเพราะความ ี ใจในความไม่สมหวังของตัวเอง แต่อก ื่ เถิดว่า เป็ นนํ้ าตาแห่งความ เสย ี สว่ นหนึง่ ขอให ้แอนเชอ ยินดี ดีใจกับข่าวชวี ต ิ สมรสของแอน ผมไม่มค ี ําตัดพ ้อต่อว่าหรือน ้อยใจแต่ประการใด ผมได ้แต่ ื่ ว่า เพียงเขารั ก ภาวนาขอให ้เขาคนนั น ้ รักแอนจริง ไม่ต ้องรักแอนมากเท่าทีผ ่ มรักหรอก ผมเชอ ั ครึง่ หนึง่ ทีผ แอนสก ่ มรัก แอนก็คงมีความสุขไปทุกชาติแล ้ว สว่ นผม...ไม่เป็ นไร...แอนมีความสุข ิ ปี เผือ ผมก็สข ุ ไปด ้วย แต่สงิ่ หนึง่ ทีผ ่ มตัง้ ใจไว ้หลังวันทีแ ่ อนแต่งงานก็คอ ื ผมจะรอแอนอีกสบ ่ ว่า ยังจะมีโอกาสอยูเ่ คียงข ้างแอน รอด ้วยความหวังลมๆแล ้งๆ ผมไม่สนใจว่าถึงวันนั น ้ แล ้วแอนจะมี ่ ไร ถ ้าถามใจผมจริงๆว่า อยากให ้มีวันทีร่ อไหม ผมตอบได ้เต็มปากเต็มคําว่า...ไม่ สภาพเชน ่ นี้เกิดขึน อยากให ้มีแม ้ผมจะรอแอน แต่ผมไม่อยากให ้มีเหตุการณ์เชน ้ เพราะนั่ นหมายถึงความ ล ้มเหลวในชวี ต ิ คูข ่ องคนทีผ ่ มรัก แต่หลังแต่งงานข่าวคราวของแอนเงียบหายไป จนกระทั่งปี ท ี่ ิ สองปณิธานการรอคอยจบสน ิ้ ลง ผมจึงแต่งงาน‖ สบ ื่ แม ้แต่คําพูดตามสายของคนทีไ่ ม่ได ้เห็นหน ้ามายีส ิ ปี ทํ าให ้ฉั นนํ้ าตาซม ึ ได ้ เหลือเชอ ่ บ ื่ ไม่ได ้ แต่สําหรับบุคคลนี้ ฉั นเชอ ื่ ฉั นเพิง่ รู ้วันนีเ้ องว่า เขารักฉั นจริง วาจาบุรษ ุ หลากหลายอาจเชอ ใจเขา เราเห็นกันมาตัง้ แต่เด็ก หลายครัง้ ทีม ่ เี พือ ่ นสนิทบอกกับฉั นว่า มีเขาอยูอ ่ ก ี คนหนึง่ ทีร่ ักฉั น ชอบฉั น แต่คําพูดเหล่านั น ้ ฉั นไม่ได ้ใสใ่ จ เขาเป็ นคนนอกสายตาของฉั นตลอดมา ี งผิดปกติ ―นนท์แต่งงานนานแล ้วหรือ‖ ฉั นถามด ้วยนํ้ าเสย ิ สองปี แม ้ทุก วันนี้ผมจะมีความสุขตามประสา ―แปดปี แล ้ว หลั งจากรอแอนมาส บ ึ ของรักแรก ผมคงต ้อง ครอบครัวเล็กๆ แต่เงาของแอนยังตราอยูใ่ นหัวใจไม่เลือนหาย ความรู ้สก ี แบกแนบหัวใจไว ้ตลอดชวต ิ แอนไม่วา่ กันนะ ทีผ ่ มพูดอะไรออกไปตรงๆ มันอาจจะเป็ นเพราะ ึ ดีๆทีแ ความอัดอัน ้ ก็วา่ ได ้ แต่ความรู ้สก ่ ฝงอยู่ในก ้นบึง้ ของหัวใจมานมนาน ไม่อยากเก็บไว ้อีก ึ แล ้ว วันนี้เราต่างอายุไม่น ้อย การได ้ปลดปล่อยความในใจออกมา น่ าจะเป็ นสงิ่ ดีกับความรู ้สก ของทัง้ สองฝ่ าย‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 695

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ ออกมาไม่ขาดสาย ฉั นไม่เคยนึกเลยว่า แม ้แต่หลังวันฉั นสวมชุดวิวาห์ ยังมี นํ้ าตาฉั นซม ั คนทีม ึ กับฉั นเชน ่ นี้ ทําไมฉั นไม่ทราบตัง้ แต่ยส ิ ปี กอ ใครสก ่ ค ี วามรู ้สก ี่ บ ่ นว่า เขาจะมีความมั่นคงต่อ ึ ของตนเองจนกระทั่งวันนี้ ชะตาหรือวิบากกรรมของความรั กกระมังทีเ่ ล่นงานฉั นจนหู ความรู ้สก หนวกตาบอด ึ ที่ ―นนท์ฝืนใจพูดหรือเปล่า การพูดให ้คนอืน ่ ดีใจ โดยคําพูดไม่ได ้ออกมาจากความรู ้สก แท ้จริง เป็ นบาปนะ‖ ี งสั่นพร่าของฉั นกล่าวเชงิ ต่อว่าเขา ว่าเขาแกล ้งพูดให ้ดีใจ ฉั นก็พูดไปอย่าง นํ้ าเสย ึ ของเขาดีวา่ เขารักฉั น นัน ้ เอง ฉั นฟั งคําพูดของเขาออก เข ้าใจความรู ้สก ―ผมเคยฝื นใจกับชวี ต ิ ของตัวเองมาหลายครัง้ แต่ละครั ง้ มีเหตุผลไม่เหมือนกัน แต่ ิ ปี แล ้วมาสารภาพตอนอายุยส ิ แอนคิดว่ามันจะเป็ น สําหรับครัง้ นี้ การทีร่ ั กแอนมาตลอดยีส ่ บ ี่ บ การฝื นใจอยูอ ่ ก ี หรือ ผมไม่มเี จตนาอืน ่ ใด นอกจากบอกให ้แอนรู ้ อยากเป็ นกําลังใจให ้กับชวี ต ิ ่ ึ ของแอน ก็เพิง่ จะทราบมาว่า แอนค่อนข ้างลําบากในทุกเรือ ่ ง ความหวังดีซงมาจากคนทีเ่ คยรัก และรักมาจนถึงทุกวันนี้ น่ าจะเป็ นสงิ่ ดีสงิ่ หนึง่ ในชวี ต ิ ความรักด ้วยสติสัมปชัญญะไม่ใชเ่ รือ ่ ง ี หาย มีแต่รักเท่านั่ นทีเ่ ป็ นการสร ้างสรรค์ ความรักเป็ นบทเริม เสย ่ ต ้นของสันติสข ุ เป็ นแสงทอง ่ นี้ กล ้าบอกรักแอนโดยที่ ของชวี ต ิ ความใคร่ตา่ งหากทีอ ่ ยูค ่ นละฟากกับความรัก ผมกล ้าพูดเชน ่ ไร แอนอาจจะแก่งั่ก อาจจะอ ้วนตุต ไม่สนใจว่า แอนจะเป็ นเชน ๊ ะ๊ เป็ นแม่หมู สงิ่ เหล่านี้ผมไม่รู ้และ ิ ปี ยังคงค ้างคามิอาจลบเลือน‖ ไม่สนใจ ทุกสงิ่ ทีอ ่ ยูใ่ นหัวใจมากว่ายีส ่ บ ึ เย็นยะเยือกเข ้าไปถึง ฉั นนิง่ เงียบ มือทีถ ่ อ ื โทรศัพท์ชะงักนิง่ เหมือนมีมนต์สะกด รู ้สก ื้ ทีส หัวใจเขาถึงหัวใจฉั นแล ้ว ถึงจะเข ้ามาหาฉั นชา้ แต่อ ย่างน ้อยเขาก็ ชนะใจฉั นได ้ ผีเสอ ่ งบ เงียบบินเลียบๆหัวใจฉั นมานาน กําลังกลายเป็ นแสงทองตระการให ้ฉั นเจิดจ ้าในแรงใจ ิ โปแล ้ว นํ้ าหนั ก ―นนท์ไม่รู ้หรือ ตอนนี้แอนแก่มาก หน ้าตาเหีย ่ วย่น รูปร่างอ ้วนเป็ นฮป ิ ห ้ากิโล ตัง้ หกสบ ฉั นไม่ได ้เจตนาโกหก เพียงแต่เย ้าเล่น อารมณ์ขน ั ทีฉ ่ ั นเอ่ยออกจากปาก มันชา่ งขัดกับ นํ้ าตาของความปลืม ้ ปี ตท ิ เี่ รือ ่ ไหลอาบแก ้ม ―แกก็ยังเป็ นนอน อ ้วนแค่ไหนก็ยังเป็ นแอน สําหรับความรักทีบ ่ ริสท ุ ธิ์ สรีระเป็ นแค่ภาพ ลวงตา หั ว ใจต่างหากที่เป็ นสรณะของการยึด เหนี่ย ว ผมไม่ไ ด ้เรีย กร ้องความรั ก จากแอน เพียงแต่ขอให ้แอนรู ้ว่า ณ วันนีแ ้ ละวันหน ้า แอนยังมีผมอยูอ ่ ก ี คน‖ เขากลายเป็ นนักพูดตัง้ แต่เมือ ่ ไรฉั นไม่รู ้ วาจาเขาไม่ได ้เรียกร ้องนํ้ าตาฉั นอย่างเดียว ยัง ้ ํ โน ้มเหนี่ยวหัวใจชารักให ้แอนเอียงเข ้าไปหาเขาได ้อย่างประหลาด ทํ านบนํ้ าตาฉั นพังทะลาย อย่างไม่เป็ นท่า ―แอนก็รักคุณ...‖ ี งสะอืน ่ นเร ้นเขาได ้ คําพูดนีไ ้ ม่ได ้พูดในใจ ฉั นโพล่งออกมาปนกับเสย ้ ทีไ่ ม่อาจซอ ว ันนีเ้ ป็ นวันแรกทีเ่ รานั ดพบกัน เขาต ้องเดินทางไกลมาจากบ ้านทีภ ่ าคเหนือ บ ้านเกิด และครอบครัวของเขาอยูท ่ น ี่ ั่น

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 696

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ท่าทางของเขาขณะนั่งรอฉั นอยูใ่ นห ้องอาหารเล็กๆแห่งนี้ ยังคงอยูส ่ งบเงียบเหมือนกับ ทีฉ ่ ั นเคยเห็นในอดีต ไม่มวี แ ี่ ววของนั กสารภาพรักทางโทรศัพท์อยูเ่ ลย เรือนร่างสันทัดร่างนั น ้ ยังมิมใี ครเปลีย ่ นแปลงมากนัก นอกจากความมีนํ้ามีนวลทีพ ่ น ู เพิม ่ ขึน ้ ตามวัยและเวลา ―นนท์...‖ ฉั นร ้องทักเขาเบาๆ ี งเรียก ฉั นเห็นดวงตาคูน ี ล เขาหันหน ้ามาตามเสย ่ ัน ้ เปล่งประกายสดใส สน ิ กลางตาขาว มีจุดวับวาวฉายฉาน รอยยิม ้ อิม ่ เอมฉาบฉายทั่วอณูหน ้า มัดกล ้ามเนื้อแห่งความปรีดเิ์ ปรมถูกใช ้ ื้ ทีฉ ึ ของหัวใจไว ้ได ้ วัยเชน ่ ฉั นทํ าไมจะ งานทันทีทันใด ผีเสอ ่ ั นเคยรู ้จัก มิอาจเก็บกักความรู ้สก อ่านไม่ออกเล่าว่า เขายังรักฉั นอยูเ่ ต็มหั วใจ แววตาเขาทําให ้ฉั นร ้อนเข ้าไปถึงกันบึง้ ของหัวใจ ประหลาดนัก กระแสความอบอุน ่ ถูกถ่ายทอดผ่านหัวใจเข ้าไปถึงทุกสรรพางค์ ยิง่ มือทีเ่ ขายืน ่ มา ั ผัสยามแรกเจอ ดูเหมือนจะทําให ้ความรู ้สก ึ แนบชด ิ เข ้าไปอีก ให ้ฉั นสม ึ จากดวงตาทีเ่ ขาถ่ายทอดให ้ฉั นไม่หยุดยัง ดวงตาของ นั่นยังไม่แนบแน่นเท่าความรู ้สก ื้ เขาคล ้ายจะสารภาพรักกับฉั นอย่างมิรู ้จักเหน็ ดเหนื่อย มิรู ้จักพักผ่อน ฉั นมิได ้เห็นเขาเป็ นผีเสอ นอกสายตาอีกแล ้ว ถ ้าไม่เกรงใจคนรอบข ้างฉั นอยากจะกระโดดกอดแล ้วหอมแก ้มเขาสักครัง้ เขาจะคิด เหมือนฉั นไหมหนอ ิ โปล่ะ‖ เขาทําตาโตด ้วยความแปลกใจ ―อ ้าว...ไหนบอกว่าอ ้วนเป็ นฮป ―เพิง่ ลดนํ้ าหนั กมา หลังจากคุยกับนนท์ทางโทรศัพท์วน ั นั น ้ ‖ ฉั นยิม ้ พริม ้ พราย ิ กว่ากิโลเชย ี วหรือ‖ นนท์พด ―สามสวี่ น ั ลดได ้สบ ู อย่างรู ้ทัน ―แอนยังเหมือนเดิมทุกอย่าง ิ บนกับกาลเวลา รู ้เห็นเป็ นใจกันจนแทบไม่มค ทัง้ รูปร่างและหน ้าตา หรือติดสน ี วามเปลีย ่ นแปลง‖ ดูเถิด...ชา่ งสรรหาคําพูดมาเจรจานั ก แต่คํากล่าวของเขาก็ไม่ได ้เกินเลยไปมาก จิตใจ ึ ว่าตัวเองแก่ขน ทีผ ่ า่ นการต่อสูกั้ บสมรภูมช ิ วี ต ิ มาหลายปี นัน ้ ทําให ้ฉั นรู ้สก ึ้ บ ้าง สว่ นสภาพร่างกาย แม ้จะผ่านการมีลก ู มาแล ้วคนหนึง่ แต่ฉันก็ยังดูแลตัวเองอยู่ ดังนั น ้ ความเปลีย ่ นแปลงในชว่ งอายุ ี่ บ ิ จึงไม่มอ สส ี ะไรผิดไปจากเดิมมากนั ก ฉั นอดทนและเหนือ ่ ยหนั กกับการใชช้ วี ต ิ โสดมากับลูกสาว อาหารมือ ้ นี้เป็ นมือ ้ แรกทีท ่ ํา ให ้ฉั นทัง้ อิม ่ ท ้องและอิม ่ ใจ นนท์ทําให ้ฉั นได ้ยิม ้ ได ้หัวเราะ ได ้รําลึกถึงอดีตในวัยเรียน บางเรือ ่ ง ฉั นลืมไปหมดแล ้ว เขาก็รอ ื้ ฟื้ นขึน ้ มาพูดจนทําให ้ฉั นต ้องหวนนึกอีกหน สารทุกข์สข ุ ดิบในชว่ ง ชวี ต ิ ทีผ ่ า่ นมา ฉั นเล่าให ้เขาฟั งอย่างมิปิดบัง ―ตัง้ แต่เป็ นอิสระจากชวี ต ิ มีคนมาติดพันแอนมากเหมือนกัน จริงๆแล ้วแอนอยากมีใคร ั คนเป็ นคูค สก ่ ด ิ เพราะแอนเหนื่อยกับชวี ต ิ ลําบากเรือ ่ งความไม่สมดุลของรายได ้รายจ่าย แต่จน แล ้วจนรอด จากประสบการณ์ในชวี ต ิ ทีผ ่ า่ นมา ทํ าให ้แอนรู ้ว่า ไม่มใี ครรักเราจริง สถานภาพของ ึ ดีๆทีเ่ ขาเอ่ยปากบอกเรา มันขาดความจริงใจ แอนจึง ความเป็ นม่าย อายุทเี่ ริม ่ มากขึน ้ ความรู ้สก ปิ ดตัวเองตลอดมา และแอนก็คด ิ ว่า นับถึงวันนีใ้ นโลกนีค ้ งไม่มใี ครจริงใจกับแอนแล ้ว‖ ี งฉั นซม ึ เศร ้าตามอารมณ์และความรู ้สก ึ เขายังคงนั่ งฟั งด ้วยความใสใ่ จ นํ้ าเสย ี น ้าแล ้ว นนท์น่า จะมีค วามสุข กั บ ช วี ต ―นนท์ล่ะ แอนดูจ ากส ห ิ ครอบครั ว ดีใ จกั บ ความสําเร็จในชวี ต ิ นนท์ขยันและเรียนเก่งมาตัง้ แต่เด็ก หน ้าทีก ่ ารงานก็คงก ้าวหน ้าไปด ้วย‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 697

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ชวี ต ิ ผมคงจะสมบูรณ์กว่านี้ ถ ้าคนเคียงข ้างคือคนรักแรกในชวี ต ิ ‖ เขามองฉั นด ้วยแววตาแสวงหาคล ้ายคนเพ ้อฝั น คําพูดทีด ่ เู หมือนยกมาจากบรรทัดใด ึ ขัดหู มันสะท ้อนเข ้าไปในสว่ นลึกของความรู ้สก ึ บรรทัดหนึง่ ในนวนิยาย กลับไม่ทําให ้ฉั นรู ้สก มากกว่า ฉั นรู ้ดีวา่ ...เขาหมายถึงฉั น ―นนท์ไม่รังเกียจเขาหรือ...‖ ฉั นถามเบาๆพร ้อมกับหลบสายตาอ่อนโยนคูน ่ ัน ้ ทําไมหรือทําไมฉั นไม่กล ้าสบสายตา กับเขา ―ถ ้ารังเกียจเขา ผมคงต ้องรังเกียจทุกอย่างในชวี ต ิ ความรักไม่มก ี ฎเกณฑ์ทแ ี่ น่นอน ึ ทีจ ความรักคือความรัก ไม่มน ี ย ิ ามใดให ้คําจํ ากัดความได ้ดีเท่ากับความรู ้สก ่ ริงใจ ถ ้าถามผมว่า อะไรคือสงิ่ วัดความจริงใจ ผมตอบได ้เต็มปากเต็มคําว่า...เวลา เวลาทีผ ่ า่ นมาในอดีตถึงเวลาใน ่ ิ ึ ปั จจุบัน สงเหล่านีผ ้ มกล ้ายืนยันความรู ้สกของตัวเอง‖ ี งหนั กแน่น ―แอนเคยมีสามี เคยผิดพลาดในชวี ต ิ ฉั นเน ้นประโยคสําคัญด ้วยนํ้ าเสย เขากลับยิม ้ อย่างไม่ไยดี ―ใครเล่าไม่เคยผิดพลาด ความผิดนั น ้ บางครัง้ ไม่ได ้เกิดจากเรา มันเกิดจากเขาไม่ใช ่ ่ าระสําคัญ ทุกอย่างผ่านพ ้นไปแล ้ว ชวี ต หรือผมหมายถึงแฟนเก่าของแอนนะ แต่นั่นไม่ใชส ิ ของ แอนยังมีวันนี้พรุ่งนี้มะรืนนี้ และยังมีฝันไปได ้อีกยาวนาน กับคนทีร่ ักเราสักคน รักอย่างจริงใจมา เนิน ่ นาน แอนจะยินดีให ้เขาเข ้ามามีสว่ นร่วมในชวี ต ิ ได ้ไหม‖ ฉั นเงียบงัน ริมฝี ปากไม่ได ้เผยอแม ้สักน ้อยนิด แต่ดวงตาฉั นกลับพูดแทนหัวใจ เขาคง จะได ้รับคําตอบทีฉ ่ ั นตอบให ้ทางสายตาไปแล ้ว ความอบอุน ่ ของคํารัก มิอาจเขียนเป็ นคําบรรยาย มือขวาข ้างทีว่ างบนโต๊ะของเราสอง จับกันแนบแน่น คล ้ายกับว่าเราจะมิยอมแยกจากกันแล ้ว รอยทุกข์บางอย่างในหัวใจ ทําให ้ฉั นอดพูดออกมาไม่ได ้ว่า ―ดูเหมือนแอนกําลังจะเป็ นสว่ นเกินในชวี ต ิ ของนนท์‖ ่ ว่ นเกินของชวี ต ―ใครบอก...‖ เขาสา่ ยพร ้อมรอยยิม ้ ―แอนไม่ใชส ิ ผม แต่แอนเป็ นสว่ น ขาดในหัวใจผมต่างหาก เป็ นสว่ นทีผ ่ มขาดมาตัง้ แต่แรกเริม ่ รู ้จักความรัก‖ ื้ เจ ้าคารมข่มหัวใจฉั นลงอย่างราบคาบ ใจแกร่งของฉั นอ่อนยวบยาบ ผีเสอ จากวัน นัน ้ และนับนานอีกหลายเดือน นนท์ดก ี ับฉั นเสมอมา ฉั นมีความสุขกับเขาแม ้จะ เป็ นชวี ต ิ ครอบครัวทีไ่ ม่สมบูรณ์ เขาอยูเ่ บือ ้ งหลังชวี ต ิ ฉั น อยูใ่ นมุมมืดทีไ่ ม่มใี ครรู ้ เพือ ่ นเก่าทุกคน ทราบเพียงแต่วา่ เขาเป็ นแค่คนรักเก่าของฉั น ไม่มใี ครคิดหรอกว่าเขาเป็ นสามีของฉั นด ้วย ฉั น ่ นั น อยากป่ าวประกาศให ้เพือ ่ นทุกคนรั บรู ้ แต่ทํ าไม่ได ้ ถ ้าฉั นทํ าเชน ้ ฉั นคงเป็ นคนเห็ นแก่ตัว เกินไป ครอบครัวของเขาต ้องเดือดร ้อน ลูกเมียของเขาจะอยูก ่ ันอย่างไร

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 698

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ฉั นอยากอยูใ่ กล ้เขาตลอดเวลา อยากชดเชยวันเวลาเก่าๆทีไ่ ม่เคยแยแสเขา อยากไถ่ บาปให ้กับบุรุษคนนี้ ฉั นได ้แต่คด ิ เพราะเขาอยูไ ่ กลเกินไป ไกลด ้วยระยะทาง ไกลด ้วยกาลเวลา แทบทุกคํ่าคืนทีค ่ ด ิ ถึงเขา ฉั นมีนํ้าตาเป็ นเพือ ่ น กว่าเปลือกตาจะปิ ดสนิท หมอนทีฉ ่ ั นหมุนนอน มักชุมโชกไปด ้วยหยาดนํ้ า ตา วัยขนาดนี้แล ้วทํ าไมจึงอ่อนแอกับความรักนั ก ทั ง้ ทีช ่ วี ต ิ ผ่าน มาแล ้วแทบทุกรสชาติ เหนื่อยมาไม่น ้อย ลําบากมาสารพัด แต่กับนิยามของความรักแล ้ว ฉั น กลับเป็ นเด็กไร ้เดียงสาไปได ้ ี งของเขาทางโทรศัพท์ไม่เคยห่างหูฉัน ความถีข ี งยิง่ ยังมิหา่ งหาย นํ้ าเสย ่ องกระแสเสย ิ นํ้ าคําหวานนั บวันทวีพูนเพิม ่ ไม่มอ ี ากัปกิรย ิ าใดทีแ ่ สดงว่า เขารักฉั นไม่เหมือนเดิม ระยะประชด ้ ของหัวใจยังคงเสนคงวา แต่มส ี งิ่ หนึง่ ทีท ่ ํ าให ้ฉั นน ้อยใจขึน ้ มาบ ้าง คือฉั นได ้พบเขาน ้อยลง จาก เดือนละครัง้ เป็ นสองเดือนครัง้ และมักจะกลายเป็ นสายเดือนครัง้ เขาบอกกับฉั นว่าติด ภาระทัง้ ื่ เสมอว่าเป็ นเรือ ทางครอบครัวและหน ้าทีก ่ ารงนาน ฉั นเข ้าใจเขาดีและยังเชอ ่ งจริง เขาไม่โกหก ฉั นหรอก แต่บางครัง้ ความเหงาความห่างไกลกลับกระชากใจฉั นไปอีกทาง ึ ลึกๆเหมือนไฟซอ ่ นเชอ ื้ มันเคยถูกซอ ่ นไว ้ใต ้ถุนใจอย่างไร ้วีแ อารมณ์และความรู ้สก ่ วว แห่งความคุกรุ่น ธรรมะเคยกล่อมเกลาจนเบาบางห่างหาย แต่พอมาเจอนนท์ อารมณ์พศ ิ วาส กลับระบาดระบายทุกอณูเนือ ้ ของหัวใจ ไฟทีล ่ ก ุ โพลงนนท์กอ ่ ให ้เกิดแล ้วดับให ้ฉั นได ้อย่างเปี่ ยม สุข แต่ยามเขาห่างฉั นไปนานๆ ฉั นเหมือนธารนํ้ าแห ้งผากรอฝนชะโลมรด ความรันทดทางเพศ เป็ นกิเลสทีย ่ ากระบาย ่ แ ฉั นหันมาเอาใจใสด ู ลตัวเองมากขึน ้ ภาพเปลือยเปล่าบนกระจกเงาบานใหญ่ ทําให ้ ึ ถึงความเปลีย ฉั นเห็นร่างตัวเองได ้ทุกสรีระ ฉั นอดภูมใิ จไม่ได ้ วัยขนาดนี้แล ้วฉั นไม่รู ้สก ่ นแปลง ิ อะไรมากนั ก ยีส ่ บปี ทีแ ่ ล ้วฉั นเคยเป็ นอย่างไร ปั จจุบันนี้ยังคงเป็ นอยู่อย่างนั น ้ รูปร่างสูงโปร่ง หน ้าอกอวบอูม เอวคอดเล็ก สะโพกผายกว ้าง เรือนร่างไร ้ไขมันสว่ นเกิน ใบหน ้าเท่านั น ้ ทีม ่ รี วิ้ รอยของกาลเวลามาแผ ้วพานบ ้าง ถึงกระนั น ้ ภาพรวมของฉั นยังถือได ้ว่าไม่น ้อยหน ้าใครแน่ ฉั น ไม่ได ้เข ้าข ้างตัวเอง แต่ฉันพูดตามทีเ่ ห็น และตามทีห ่ ลายคนเคยเอ่ยปากชมอยูบ ่ อ ่ ยครัง้ นนท์เป็ นภาระเรือ ่ งค่าใชจ่้ ายให ้ฉั นทุกเดือนเสมอมา ฉั นไม่ได ้บอกเขาว่า ภาระฉั นเพิม ่ มากขึน ้ เมือ ่ เริม ่ ลูกโต ค่าใชจ่้ ายในการเล่าเรียนและชวี ต ิ ประจํ าวันสูงขึน ้ รายจ่ายในบ ้านเพิม ่ ขึน ้ ึ คํา แต่ยังรู ้สก ึ เกรงใจ เงินเดือนของ ฉั นเริม ่ มีปัญหาทางการเงิน ความจริงอยากบอกให ้นนท์รู ้สก เขาไม่มากนั ก ไหนจะค่าใชจ่้ ายทางครอบครัวเขาอีก ยิง่ ระยะหลังแม ้นนท์ยังโทรศัพท์มาหาฉั น ไม่ขาด แต่เขากลับไม่ได ้มาหาฉั นบ่อยนัก ความไม่ราบเรียบทางด ้านรายจ่าย ทําให ้ฉั นคิดนั่ นคิด นีไ ่ ปเรือ ่ ยเปื่ อย ฉั นคิดว่า วันนีต ้ ัวเองเหมือนดอกไม ้ทีก ่ ําลังสยายกลีบเบ่งบานถึงทีส ่ ด ุ หลังจากวันนี้ไป ี น ั ยังบรรเจิดในสายตาผีเสอ ื้ อีกหลายตัว แล ้วคงเป็ นเวลาแห่งความร่วงโรย วันนีย ้ ังมีกลิน ่ หอม สส ื้ ตัวทีอ ฉั นคิดถึงนนท์...ผีเสอ ่ ยูใ่ นหัวใจฉั น แต่บอ ่ ยครัง้ ทีเ่ ขาสยายปี กอยูห ่ า่ งฉั น เขาจะรู ้บ ้างไหม ้ ื ึ ว่ารอบดๆดอกไม ้ดอกนี้ ยังมีผเี สออีกไม่น ้อยทีเ่ ปล่งความรู ้สกออกมาทางแววตาอย่างชัดแจ ้งว่า ื้ เหล่า นั ้น บ ้างมีฐ านะทางสั งคม มี พร ้อมที่จ ะคลอเคลีย โลมไล ้ดอกไม ้จวนโรยดอกนี้ ผีเ ส อ ตําแหน่งใหญ่โต แม ้ก่อนหน ้านี้เขาไม่เคยอยู่ในสายตาฉั นมาก่อน แต่สําหรั บวันนี้ภาวะทาง เศรษฐกิจและความบีบคัน ้ ทางด ้านการเงิน รวมถึงความกดดันในสว่ นลึกของอารมณ์ ทํ าให ้ฉั น ื้ เหล่านี้หลายๆตั วทีฉ อดไม่ได ้ทีจ ่ ะเหลือบมองพวกเขา เบอร์โทรผีเสอ ่ ั นเคยจดไว ้ทิง้ ๆขว ้างๆ ้ มาถึงวันนี้ฉันเห็นทีจําเป็ นต ้องใชงานแล ้ว เพือ ่ ความอยูร่ อดของสองชวี ต ิ ฉั นคิดจะขอเงินเดือน จากเขาสักเล็กน ้อย แลกกับเวลาทีฉ ่ ั นมีให ้เขาเพียงเดือนละครัง้ หรือสองครัง้ ฉั นคิดว่าจะรักษา ทุกอย่างให ้เป็ นความลับเหมือนกับทีฉ ่ ั นมีนนท์ จะต่างกับนนท์ตรงทีว่ า่ ในใจฉั นมีนนท์อยูแ ่ ล ้ว ิ คนอืน ่ ไม่มส ี ทธิม ์ าเป็ นเจ ้าของหัวใจฉั น

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 699

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื้ ตัวทีฉ ิ ปี มีฐานะและความเป็ นอยูท ผีเสอ ่ ั นหมายตาไว ้ อายุมากกว่าฉั นราวสบ ่ ด ี่ ี เขาบิน ึ วนเวียนอยู่รอบฉั นมานานพอสมควร ถึงเวลาของเขาแล ้วทีจ ่ ะได ้เชยชมดอกไม ้ด ้วยความรู ้สก ี ธรรมกับความอยูร่ อดของชวี ต แห่งตัณหา สําหรับฉั น...ระหว่างความถูกต ้องทางศล ิ ถึงวันนี้ฉัน คงเลือกประการหลังอย่างแน่นอน ขอโทษนะนนท์...ไม่วา่ อย่างไรฉั น ก็ยังรักเธอเหมือนเดิม ฉั นไม่ได ้ผลักไส หรือลด ฐานะนะเธอให ้เป็ นแค่คนรักเก่าๆ เธอเป็ นเจ ้าของหัวใจฉั นต่างหาก ความรักไม่ได ้ร่วมทางไปกับ ความใคร่เสมอไป ความรักไม่ได ้เดินทางไปกับความอยูร่ อดทุกกรณี แต่ทัง้ ความใคร่และความ ึ เดิมกับเธอ แม ้ อยูร่ อด มักจะเดินทางไปกับเงินตราต่างหาก ถึงอย่างไรหัวใจฉั นยังมีความรู ้สก ร่างกายจะแบ่งปั นให ้กับคนอืน ่ ไปบ ้าง ขอโทษอีกครัง้ นะ...ทีร่ ัก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 700

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๖๓๘ เรือ ่ งสน

ั ัก" "อยากสงสยน โดย ชลธิศ รมณียางกูร

เรือ ่ งของ เรือ ่ งเริม ่ ขึน ้ ตัง้ แต่วน ิ าทีทผ ี่ มและเพือ ่ นสนิท มองเห็นป้ ายขนาดใหญ่ทต ี่ ด ิ อยู่ บนกําแพงบ ้านหลังหนึง่ ตรงใกล ้ๆกับประตูทางเข ้าออก โดยทั่วไปทีเ่ คยเห็นป้ ายลักษณะนี้ จะ ื่ สกุลเพือ บอกชอ ่ ให ้บุคคลอืน ่ รู ้ว่าใครคือเจ ้าของสถานที่ แต่ป้ายดังกล่าวนีก ้ ับผิดแผกแตกต่างไป ออกจะพิสดารด ้วยซํ้า คิดดูสจิ ะไม่ให ้ผมกับเพือ ่ นประหลาดใจอย่างไรได ้ ในเมือ ่ ตัวอักษรทีเ่ ขียน อย่างบรรจงสวยงามนัน ้ อ่านได ้ความว่า บ ้านนีผ ้ ัวดุ บอกตามตรงตอนแรกผมไม่สจะสนใจเรื ู้ อ ่ งนี้นัก ถ ้าไม่เพราะความเป็ นคนขีส ้ งสัยของ ึ สมหวังทีพ ่ ูดจนผมรู ้สกสะกิดใจขึน ้ มาแล ้ว ล่ะก็ เวลานี้ผมคงสบายใจมากทีไ่ ม่ต ้องรู ้เห็น หรือยุง่ เกีย ่ วกับคนในบ ้านหลังนั น ้ เพราะเหตุการณ์ทเี่ กิดขึน ้ ชวนให ้ขนหัวลุกทุกครัง้ ทีร่ ะลึกนึกถึงความ จริงเรา ควรทํางานตามหน ้าทีใ่ ห ้เสร็จอย่างเดียวเท่านัน ้ ไม่ควรเลยทีจ ่ ะ... “นายแน่ ใจนะว่าเราควรทํายังงี?้ ‖ ผมถามออกไปขณะกําลังยืนกดกริง่ หน ้าประตูอัล ี แล ้ว เรามาไกลเกินกว่าจะหันหลังกลับ ลอยบานใหญ่ ทว่าถึงอย่างไรตอนนีก ้ ็สายไปเสย ี งใครคนหนึง่ ค่อนข ้างห ้วนก็ดังขึน สมหวังยังไม่ทันได ้ตอบคําถาม เสย ้ ―คุณเป็ นใคร มีธรุ ะอะไรไม่ทราบค่ะ‖ ―อ ้อ! ทีแ ่ ท ้มีอน ิ เตอร์คอมอยูต ่ รงนี้ด ้วยเมือ ่ กีไ้ ม่ยักสังเกต ไม่ธรรมดาแฮะ‖ ผมรําพึงใน ใจพลางกดปุ่ มบนกล่องสเี่ หลีย ่ มแล ้วตอบโง่ๆไปว่า ―เอ่อ...ไม่มอ ี ะไรครับ คือผมกดผิดบ ้านต ้องขอโทษด ้วย เราจะไปกันเดีย ๋ วนีแ ้ ล ้ว‖ ้ ทํ าไมพูดยังงัน ี งสมหวังดังขึน ―เฮย! ้ วะ?‖ เสย ้ อย่างไม่พอใจ ซงึ่ ผมไม่เข ้าใจตัวเอง ่ นัน ึ บางอย่างเตือนว่าไม่ควรยุง่ เกีย เหมือนกันทีพ ่ ด ู ไปเชน ้ เพียงแต่ความรู ้สก ่ วกับเรือ ่ งนี้ ี งจากปลายทางอีก ด ้านก็ ดั งมาซ งึ่ ครั ง้ นี้ฟั ง ความเงีย บเกิดขึน ้ ชั่วขณะหนึง่ แล ้วเส ย นุ่มนวลขึน ้ เยอะ ิ เปิ ดแล ้วเดินตรงเข ้ามาเลย เรากําลังคอย ―ไม่ผด ิ หรอกคะ ประตูไม่ได ้ล็อกกุญแจเชญ คุณทัง้ สองอยูท ่ เี ดียว‖ ี งเราดังขึน ―เอ๊ะ!‖ เสย ้ พร ้อมกัน ้ ผมกับสมหวังเพิง่ มาแถวนี้เป็ นครัง้ แรก ไฉนคนในบ ้าน ี น ้า จึงบอกว่าคอยเราอยู่ สถานการณ์คอ ่ นข ้างไม่น่าไว ้ใจนั ก เมือ ่ หันไปสบตาเจ ้าเพือ ่ นยาก สห นั น ้ บ่งบอกชัดว่างงกั บคําพูดทีไ ่ ด ้ยินเมือ ่ สักครู่ แต่มแ ี ววอยากรู ้อยากเห็ นซ ่อนอยู่ ดูท่าโรค ประจํ าตัวของเขาคงไม่มท ี างรักษาหาย สมหวังดึงแขนผมให ้เดินห่างออกมาจากจุดเดิมแล ้ว ิ พอได ้ยินกันสองคน พยายามอย่างยิง่ จะโน ้มน ้าวให ้ผมเห็นดีเห็นงามตามเขา ทีอ กระซบ ่ ยากเข ้า

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 701

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ไปในบ ้านหลังนี้เพื่อดูให ้รู ้แน่ จะได ้ขจั ดข ้อสงสัย ทีต ่ ด ิ ค ้างใจ ให ้หมดไปว่า เจ ้าของบ ้านสวย ขนาดไหน สามีถงึ ต ้องติดป้ ายเตือน หากไม่ต ้องการให ้ผู ้ชายหน ้าไหนมาด ้อมๆมองๆก็ไม่น่าใช ้ ั ของคนทั่วไปโดยเฉพาะหนุ่มๆอย่างสมหวัง วิธน ี ี้ เพราะจะยิง่ กระตุ ้นต่อมขีส ้ งสย ผมล่ะกังวลจริงๆกลัวสมหวังจะไปตีท ้ายครัวคนอืน ่ เข ้า เกิดเห็นเมียเจ ้าของบ ้านสวย ื ผู ้หญิงแล ้วหน ้าตาคมสันเสย ี ด ้วย สาวแก่แม่ม่ายหรือา ต ้องตาได ้ยุ่งกันใหญ่ เขาเป็ นพวกเสอ ี ทุกราย สวสดสาวแห ้งทีไ่ หนเห็นสมหวังเข ้าเป็ นอ่อนระทวยเสย ถ ้าเหตุผลเพีย งแค่ทเี่ ล่ามานี้คงไม่ทํ าให ้ผมกล ้าเข ้าไปในบ ้านหลังนั ้น แต่ทย ี่ อม ั ่ ึ เนือ ่ งจากลางสงหรณ์อย่างหนึง่ ซงอธิบายไม่ถูกเหมือนกัน ทีร่ ู ้คือมันต ้องมีอะไรไม่ชอบมาพากล ั อย่าง กลิน ื หรอก เคยอ่านหนั งสอ ื สก ่ ของเรือ ่ งนั น ้ ทะแม่งๆอย่างไรอยู่ เปล่า...ผมไม่ได ้เป็ นนั กสบ ื สวนบ ้างแต่ไม่มาก เรือ แนวสบ ่ งทีต ่ ด ิ ใจผมคือประโยคทีเ่ จ ้าของบ ้านพูดออกมาตอนท ้ายนั่ น ถ ้า ั ต ้องคิดจนปวดหัวทัง้ คืนแน่นอน ไม่ได ้สอบถามให ้กระจ่างชด ิ นาทีตอ ด ังนนอี ั้ ก สบ ่ มา เราจึงพาตัวมายืนอยูต ่ รงเฉลียงหน ้าประตูบานเลือ ่ น ซงึ่ ชาย หนุ่มคนหนึง่ หน ้าตาดี แต่งกายสบายๆด ้วยชุดอยูก ่ ับบ ้านหากสุภาพเรียบร อ้ ย มารอรับเราเข ้าไป ทันทีราวกับยืนคอยอยูน ่ านแล ้ว สมหวังแอบขยิบตาให ้ผม ขณะเขาคนนั น ้ หันหลังกลับเดินนํ าไปยังห ้องด ้านใน ซงึ่ ผม ่ ไม่ได ้ใสใจเพราะมัวแต่มองภาพทีเ่ ห็นเบือ ้ งหน ้า ดูจากข ้างหลังนี้ชว่ งไหล่ของเขาแคบและลูล ่ ง ตัวเตีย ้ เกินไปสําหรั บผู ้ชายเมือ ่ เทียบกับหุ่นมาตรฐานสากอย่างผมหรือสมหวัง แต่ก็ไม่ขัดตา ี งนุ่มหูดังขึน ประการใด ผมยังมองเพลินจนกระทั่งมารู ้ตัวอีกทีตอ ่ เมือ ่ ได ้ยินเสย ้ ใกล ้ๆ ว่า ิ นั่ งตามสบายนะแฟนผมกําลังเตรียมอาหารว่างอยูใ่ นครัว อีกสักครู่คงจะออกมา ―เชญ ่ รือ? เอ่อเกือบลืมไปรับเครือ ต ้อนรับ พวกคุณรอได ้ไม่ใชห ่ งดืม ่ อะไรดีละ่ ชา กาแฟหรือเบียร์เย็นๆ ั ...‖ ซก ึ หิวเท่าไหร่ แค่นี้ก็รบกวนมากแล ้ว‖ ―ขอบคุณมากครับแต่อย่าลําบากเลยเรายังไม่รู ้สก ผมแทรกขึน ้ ก่อนทีเ่ ขาจะทันพูดจบประโยค คําพูดเมือ ่ กีฟ ้ ั งแปลกๆพิกลยังกับรู ้เจตนาของเราว่า ต ้องการเข ้ามาชมโฉมเมีย ของเขา เรารอจนเจ ้าบ ้านหนุ่มนั่ งบนโซฟายาวเรียบร ้อยแล ้วจึงหย่อนกายลงบนโซฟาอีกตัว ที่ อยู่ต รงข ้าม หลังจากนั น ้ ก็แนะนํ าตัวให ้เจ ้าของบ ้านรู ้จั ก ความจริงที่ผมเล่าให ้เขาฟั งคือ สอง ั ดาห์กอ สป ่ นผมกับสมหวังซงึ่ ทํางานอยูท ่ ี่ เดียวกันเกิดโชคร ้าย ถูกบีบให ้ลาออกจากบริษัทซงึ่ ทํา ั ธุรกิจเกีย ่ วกับด ้านอสงหาริมทรั พย์ เนื่องจากภาวะเศรษฐกิจปั จจุบันตกตํ่าอย่างรุนแรงสง่ ผล กระทบต่อรายได ้ของ บริษัท ทัง้ ยังขาดเงินหมุนเวียนเกิดปั ญหาสภาพคล่องทางการเงินขึน ้ ทาง คณะกรรมการผู ้ บริหารจึงมีมติเป็ นเอกฉั นท์วา่ ต ้องลดจํานวนพนั กงานลงเพือ ่ ความอยูร่ อดของ ้ สว่ นรวม โดยการยุบแผนกทีท ่ ํางานซํ้าซอนกั นและไม่สําคัญซะ ซงึ่ หนึง่ ในนั น ้ คือแผนกเบ็ดเตล็ด ทีเ่ ราทําอยู่ สว่ นทํ าไมเราจึงมาโผล่แถวนี้ได ้นะหรือ? ไม่มอ ี ะไรมากหรอกสมหวังชวนผมมาเดิน ิ ค ้าของห ้างแห่งหนึง่ ซงึ่ เราเริม แจกใบโฆษณาขายสน ่ งานมาได ้หนึง่ สัปดาห์แล ้วระหว่างยังหา งานประจําทําไม่ได ้ แม ้ค่าจ ้างจะน ้อยมากเมือ ่ เทียบกับงานเก่าแต่ยังดีกว่าอยูบ ่ ้านเฉยๆ ี บแผ่นโฆษณาที่ป ระตูบ ้าน ผมเล่าต่อ ไปว่า บั ง เอิญเหลือ เกินขณะเรากํ าลั งจะเส ย สายตาได ้เหลือบไปเห็นป้ ายทีต ่ ด ิ บนกําแพงเข ้า ดังนัน ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 702

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ดังนั น ้ คุณทัง้ สองจึงเกิดความสนใจขึน ้ มา‖ สามีหนุ่มทะลุกลางปล ้องขึน ้ ทําเอาผมตัง้ ตัวไม่ทัน คําพูดทีเ่ ตรียมไว ้จึงค ้างอยูท ่ รี่ ม ิ ฝี ปากไม่สามารถเปล่งกล่าวออกมาได ้ สมหวังปรายตา ึ ร ้อน มาทางผม จากดวงตาคูน ่ ัน ้ รู ้ได ้ทันทีวา่ เขาเริม ่ อึดอัดใจเล็กน ้อยบ ้างแล ้ว ผมเองชักรู ้สก ิ ธิภาพของเครือ ขึน ้ มา ทัง้ ทีอ ่ ากาศในห ้องแสนจะเย็นฉํ่ าด ้วยประสท ่ งปรับอากาศ ―ไม่น่าหลวมตัวเข ้ามาเล ้ยกูให ้ตายเถอะ‖ ผมสถบในใจพลางยิม ้ อย่างทีค ่ ด ิ ว่าจะสร ้าง ความเป็ นกันเองให ้เกิดกับฝ่ ายเจ ้า บ ้านมากทีส ่ ด ุ เพือ ่ ลดบรรยากาศจึงเครียดให ้เบาบางลง แต่ ผมรู ้ตัวดีวา่ มันเป็ นรอยยิม ้ ทีฝ ่ ื ดฝื นเต็มทน ―แหม...จะพูดยังไงดี ก็ไม่เชงิ สนใจหรอกครั บ เป็ นเรือ ่ งสว่ นบุคคลที่ความจริงคน ภายนอกอย่างเราไม่ควรยุง่ เกีย ่ วอยูแ ่ ล ้ว เพียงแต่‖ ่ นั น ―เพีย งแต่ค วามอยากรู ้ว่าทํ าไมเจ ้าของบ ้าน ต ้องเขียนข ้อความเช น ้ เตือนไว ้มี มากกว่า พวกคุณคิดว่าในเมือ ่ ติดป้ าย บ ้านนี้ผัวดุ สามีคงไม่แคล ้วต ้องมีภรรยาสวยมากแน่ๆเลย ้ จ ่ งึ ขูใ่ ห ้กลัวไว ้ก่อน ใชห ่ รือเปล่าทีผ กลัวจะมีหนุ่มน ้อยหนุ่มใหญ่เข ้ามาทํา เจ ้าชูใส ่ มพูดมานี?่ ‖ ―เอ่อ...‖ ึ ถึงเหงือ นํ้ าลายผมเกิดเหนียวขึน ้ มากะทันหัน รู ้สก ่ ทีผ ่ ด ุ บนหน ้าผากและกลางหลังแต่ ไม่กล ้ายกมืดเช็ด ผมไม่ได ้หันไปมองสมหวังอีกเพราะไม่จําเป็ น ต่อให ้เป็ นคนใจเย็นทีส ่ ด ุ ถ ้าถูก ่ นี้เห็นจะเย็นใจไม่ไหว อยากให ้ตัวเองไม่ได ้อยูท เปิ ดเผยความในใจตนซงึ่ หน ้าเชน ่ น ี่ ี่จัง ผมยอม เดินแจกแผ่นโฆษณาตามแดดร ้อนเปรีย ้ งยามบ่ายข ้างนอก ดีกว่านั่ งเหงือ ่ หยดในห ้องทีเ่ ปิ ดแอร์ ั่ เย็นเฉียบแห่งนี้ คอนดิชน ี งฟั งดูเรียบเฉยปกติยงิ่ เพิม เขายิม ้ ด ้วยท่าทีเป็ นมิตรขณะพูดประโยคเมือ ่ ครู่ นํ้ าเสย ่ ความแคลงใจและฉงนสนเท่าห์แก่ผมมากขึน ้ ชายผู ้นี้ต ้องการสงิ่ ใดกันแน่ ดูเหมือนเขาล่วงรู ้ ความนึกคิดของเราทัง้ หมด และยังเป็ นฝ่ ายทีช ่ ักชวนเราเข ้าบ ้านก่อนซงึ่ มันประหลาด! ผมไม่ ่ รุ ้าย ดุเดือด หรือดุดัน แต่เป็ นดุเงียบซงึ่ อยากเห็นภรรยาของเขาแล ้วบ ้านนีผ ้ ัวดุจริงๆด ้วย ไม่ใชด ประเภทหลังนีผ ้ มกลัวทีส ่ ด ุ ต ้องหาทางหนีไปจากทีน ่ โี่ ดยด่วนก่อนหมดโอกาส ่ นสั่งให ้ทํ าป้ ายนั ้น ―ไม่ต ้องเกร็ งคุณ ผมไม่ได ้เป็ นดั งที่ป้ายบอกหรอก และก็ ไม่ใชค ด ้วย‖ ―เอ๊ะ!‖ ผมกับสมหวังร ้องขึน ้ พร ้อมกันเป็ นครัง้ ที่ ๒ ่ ชอยออกมาจากมุ ้ ยังไม่ทันทีเ่ ราจะถามเรือ ่ งราวต่อหญิงสาวนางหนึง่ ก็เดินแชม ม ผนั ง ้ ่ ึ ซายมือ ในมือเธอถือถาดซงมีจานอาหารว่างและถ ้วยกาแฟสามใบวางอยู่ ผมไม่กล ้ามองเธอ มากนักแม ้ดูเผินๆจะบอกกับตัวเองว่า ผู ้หญิงคนนี้สวยจริงอย่างทีค ่ ด ิ ไว ้ก็ตาม เนื่องจากชุดทีเ่ ธอ ี เหลือเกิน ถึงจะเป็ นบ ้านตัวเองแต่ใสเ่ พียงแค่เสอ ื้ กล ้ามคอกว ้าง สวมนัน ้ มันค่อนข ้างล่อแหลมเสย ้ ประเภทสน ั ้ พิเศษ คือสูงเหนือหัวเข่าขึน คว ้านลึกกับกางเกงขา สัน ้ ไปประมาณสองฝ่ ามือก็ไม่ ่ นี้ เหมาะสมอยูด ่ ี โดยเฉพาะเวลามีสายตาของแขกเฝ้ ามองเชน สมหวังเหรอ? โอ๊ย...อาการหนัก ขนาดผมยังแทบแย่มห ี รือเขาจะทําเป็ นเฉยได ้ ตอนที่ เธอก ้มลงวางจานอาหารว่างกับพวกถ ้วยกาแฟบนโต๊ะนะ ผมว่าท่าทางเขาคล ้ายกับเด็ก เวลา เห็ นท็ อ ฟฟี่ หรือ ขนมหวานไม่ม ีผด ิ ดูไม่จ ืด หรอก ผมสังเกตท่า ทางฝ่ ายชายว่าจะมีป ฏิก ริ ย ิ า อะไรบ ้างไหม ปรากฏว่าเขาทํ าเป็ นไม่รู ้ไม่เห็นคล ้ายกับไม่กล ้าเดือนภรรยาเรือ ่ งทีแ ่ ต่งตัว น่า เกลียด

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 703

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เอ...มันชักไม่เข ้าทีไหนว่าผัวดุ เมือ ่ กีย ้ ังดีอยูแ ่ ท ้ๆแต่พอเมียเดินออกมากลับหงอยไป ได ้ ดูเหมือนเธอก็จะพึงพอใจในตัวสมหวังเพราะแววตานั น ้ มีประกายประหลาด ผมดันเห็นนํ้ าใน ิ ับผ่า! ดวงตาเธอเต ้นระริกๆซะด ้วยสพ ผมสะกิด เตือ นสมหวัง ให ้ยั บ ยั ง้ ใจบ ้างทว่า ไร ้ผล เขาจ ้องแม่ค นนั ้น ตาไม่ก ะพริบ ี งแหบแต่เซ็กซวี่ า่ จนกระทั่งเธอปฏิบัตห ิ น ้าทีเ่ สร็จเรียบร ้อย และยกตัวขึน ้ พลางพูดกับเราด ้วยเสย ิ ะ คุณสองคนคุยกับแฟนดิฉันไปพลางๆก่อนแล ้วกัน ―รับประทานอาหารว่างด ้วยกันสค ้ ง่ ลาออกไม่มใี ครชว่ ย ต ้องขอตัวไปจัดการต่อให ้เสร็จ ในครัวยังเลอะเทอะอยูเ่ ลยพอดีคนรับใชเพิ ขอโทษด ้วยค่ะ‖ สมหวังจึงได ้สติหรือไร ้สติผมไม่แน่ใจ เพราะเขาพูดโพล่งขึน ้ ว่า ―ขอบคุณครับเกรงใจเหลือเกิน ถ ้ายังไงให ้ผมชว่ ยเก็บล ้างจะได ้เบาแรง คุณดีมย ั ้ ครับ?‖ ผมตกใจแต่สามีภรรยาคูน ่ ี้กลับไม่แสดงอาหารใดออกมา เหมือนรู ้ว่าสมหวังต ้องพูด ่ ี เชนนี้ คุณนายยิม ้ และตอบเน ้นเสยงว่า ―แน่ใจหรือคะ?‖ ก่อนสมหวังจะทันเอ่ยปาก ผมชงิ พูดตัดหน ้าว่า ―เอ่อ ขอถามอะไรหน่อยเถอะครับ คือผมแปลกใจทีค ่ ุณบอกว่าเราเข ้าบ ้านนี้ไม่ผด ิ หรอก แล ้วยังรอเราอยูด ่ ้วยหมายความว่ายังไงหรือครับ?‖ เธอยิม ้ สวยเก๋ให ้ผมแล ้วพูดว่า ―ไม่แปลกหรอกค่ะ การที่กริง่ หน ้าประตูดังนั น ้ เป็ นความตัง้ ใจของคุณไม่ใช ่กดผิด แน่นอน สว่ นทีว่ า่ เรารอคุณนั น ้ เพราะเรามั่นใจ หากคุณเห็นป้ ายคงอดใจไม่ไหวอยากเห็นตัวดิฉัน ่ นีเ้ ราจึงเป็ นฝ่ ายเชญ ิ คุณเสย ี เองเลย ดีมย เมือ ่ เป็ นเชน ั ้ ล่ะคะ?‖ ผมอึง้ พูดไม่ออกเมือ ่ ได ้ยินในสงิ่ ทีเ่ ธอพูด ระหว่างนัน ้ เธอได ้จับมือเพือ ่ นผมดึงให ้ลุกขึน ้ พลางพูดอย่างรีบร ้อนว่า ―ทีนเี้ ห็นพอแล ้ว เราไปกันได ้หรือยังคะคุณสมหวัง?‖ ั นิด เธอกึง่ จูงกึง่ ลากสมหวังทีย โดยไม่สนใจผมกับสามีตัวเองสก ่ อมถูกพาไปโดยไม่ขัด ขืนแม ้แต่น ้อยเข ้าไปด ้านใน พอผมอ ้าปากจะทักท ้วงสามีก็เกิดพูดเป็ นขึน ้ มาอีก แต่ครัง้ นี้ทําเอา ผมใจหายวาบทีเดียว ―ปล่อยเขาไปเถอะค่ะ เพือ ่ นของคุณถูกเลือกแล ้ว สาธิตเฝ้ ามองพวกคุณตัง้ แต่อยูห ่ น ้า ประตูบ ้าน และแอบฟั งการสนทนาของเราอยูต ่ ลอดเวลาจนถึงเมือ ่ กีน ้ ี้‖ ผมจ ้องชายหนุ่มซงึ่ นั่ งอยูต ่ รงหน ้าด ้วยความพิศวงใจ เพ่งดูใบหน ้าตลอดจนร่างกาย สว่ นอืน ่ พลางหวนนึกไปถึงชว่ งไหล่ทแ ี่ คบเล็กและลูล ่ ง ผมเริม ่ จะมองเห็นอะไรได ้ลางๆบ ้างแล ้ว ตอนทีเ่ ขาพูดขึน ้ อย่างไม่มป ี ี่ มข ี ลุย ่ ว่า

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 704

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ฉั นชอบแต่งเป็ นชาย สว่ นเขาชอบเป็ นผู ้หญิงโดยเฉพาะหน ้าตารูปร่างผิวพรรณสวย ้ ได ้ เขาเป็ นสามีทด ด ้วยแล ้ว แค่ผา่ ตัดเสริมหน ้าอกเท่านั น ้ หญิงแท ้อย่างดิฉันยังสูไม่ ี่ ท ี ําหน ้าทีไ่ ม่ เคยบกพร่อง แต่ระยะหลังสามเดือนมานี่เริม ่ มีรสนิยมทางเพศแปลกไป เรือ ่ งป้ ายเขาเป็ นคน จัดการทัง้ หมด พวกคุณไม่ใชร่ ายแรกหรอกค่ะทีห ่ ลงเข ้ามา‖ ี งร ้องแสดงถึงความตกใจสุดขีดระคน ทัน ใดนั น ้ ผมก็สะดุ ้งขึน ้ สุดตัว เพราะได ้ยินเสย เจ็ บปวดของสมหวังดังมาจากที่ ไหนสักแห่งในบ ้าน ความเย็ นแผ่ซา่ นมาตามสันหลังผมทีละ ่ ไรอยู่ น ้อย เมือ ่ นึกไปว่าสมหวังกําลังประสบชะตากรรมเชน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 705

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๖๔๐ เรือ ่ งสน

"บางสงิ่ ซงึ่ สูญล ับด ับหาย" โดย เงาจ ันทร์

ฉ ันไม่ เคยลืมวันทีไ่ ปสง่ คนึงพ่อทีส ่ ถานีรถไฟเมือ ่ นานมาแล ้ว เขาเป็ นเพือ ่ นคนเดียวที่ ฉั นมีอยู่ แต่เรากําลังจะจากกัน เมือ ่ รถไฟเคลือ ่ นออกจากสถานี ฝนได ้ตกลงมา คนึงเดินผ่านคน อืน ่ ๆเพือ ่ หาทีว่ า่ งให ้กับตนเอง บางคราวภาพของเขาหลุดหายไปจากสายตาฉั น เห็นเพียงหมวก ่ ยูเ่ ท่านัน เก่าครํ่าคร่าทีเ่ ขาใสอ ้ เขาเองก็พยายามจะอยูใ่ นมุมทีจ ่ ะมองเห็นฉั นได ้ เราต่างตระหนั ก ึ กลัวที่จะไม่ได ้เห็ นกั นอีก เมือ ถึงความรู ้สก ่ รถไฟเคลือ ่ นจนจะสุดขบวน คนึงจึงได ้ทีว่ า่ งใกล ้ หน ้าต่างบานหนึง่ เขาชะโงกตัวออกมาดูฉัน ฝนเม็ดโตและหนาวเย็นกระทบใบหน ้าเขา ลมแรง ทําให ้หมวกปลิวหายไป ใบหน ้าแข็งแกร่งนั น ้ ดูปวดร ้าว เขาไม่ได ้เอ่ยลา แต่ฉันมองเห็นมันใน ดวงตาของเขา แม ้จะอยูไ่ กลกันฉั นก็รู ้ว่าเขากําลังสําลักก ้อนสะอืน ้ ... ่ โชก เม็ดฝนตกกระทบพืน ฝนตกหนั กจนทุกหนทุกแห่งเปี ยกปอนชุม ้ แล ้วกระเซ็นเป็ น ฝอย เมือ ่ ใกล ้คํ่าพืน ้ ชานชาลามีนํ้านองสะท ้อนเงาแสงไฟหม่นสลัว ผู ้คนแปลกหน ้าเคลือ ่ นไหว วูบวาบเหมือนเงา ฉั นเดินตามหาหมวกของคนึง แต่ไม่พบ... ้ ตามถนนในเมืองฝนซัดดอกไม ้ร่วงโรย กลับบอบชํ้าร่วงลงบนเสนผมและบ่ าไหล่ของ ฉั นขณะทีเ่ ดินผ่านไปใต ้กิง่ ก ้านของ มัน ฉั นเก็บดอกไม ้ได ้เต็มกํามือ แล ้วจึงไปทีแ ่ ม่นํ้าซงึ่ เป็ นส ี ดําล่องประกายอยูใ่ นความมืด แล ้วค่อยๆโรยกลีบดอกไม ้ให ้ล่องลอยไปตามสายนํ้ าไหล... ฉั นกลับมาถึงทีพ ่ ักในวันต่อมา เมืองชายทะเลทีเ่ ราเคยอยูด ่ ้วยกันกลายเป็ นเหมือน ั ภาพวาดเศร ้าๆทีค ่ นึงทิง้ ไว ้ ให ้ ฉั นมองดูมันแจ่มชดเหมือนวันแรกทีม ่ าถึง ภาพแม่นํ้าขุน ่ เศร ้า ี ํา ทํ าให ้เรือที่ เพราะการขึน ้ ล่องของเรือหาปลาหลากส ี คลืน ่ ลูกย่อมๆกระแทกตัวกับขอบฝั่ งสด จอดอยูโ่ คลงเคลง ไม ้กระดานเก่าแก่ทใี่ ชกั้ น ้ แนวดินเปี ยกโชกอยูต ่ ลอดเวลา เด็กๆเล่นกันเกรียว ่ งสว่างบนแผงตากหมึก ตังเกหนุ่มๆตะโกนคุยกับพวก กราวบนแหลมทีย ่ น ื่ ลงไปในทะเล แดดสอ ผู ้หญิงทีน ่ ั่งชุนแหอวนหรือไม่ก็แกะหอยปู ปลาอยูห ่ น ้าบ ้าน ในความทรงจํา ฉั นเห็นตังเกผมยาวคนหนึง่ ยืนร ้องเพลงอยูบ ่ นสะพานไม ้ทีท ่ อดโค ้ง ข ้ามแม่นํ้า ร่างแข็งแกร่งของเขาผึง่ ผายเต็มตาฉั น เขาร ้องเพลงเหมือนในขณะทีเ่ รือของเขา กําลังจะคืนฝั่ ง ลมแรงทีม ่ ก ี ลิน ่ เค็มของทะเลและคาวปลาได ้พักพาบทเพลงของเขาให ้ล่องลอย ่ ทุกครัง้ ฉั นยังจําได ้ว่าได ้เข ้าไปหา ไปไกล และเหมือนบทเพลงเหล่านั น ้ ได ้นํ าฉั นไปสูเ่ ขาเชน ่ เขาและเล่าให ้ฟั งถึงการไปสงคนึงทีส ่ ถานีรถไฟ ครัง้ นั น ้ เขารับฟั งด ้วยอาการอ่อนโยนและใจใส ่ ้ ค่อยๆบรรจงเก็บดอกไม ้ทีห ่ ล่นโรยออกจากเสนผมและบ่ าไหล่ของฉั นอย่างอ่อนโยน ราวกับเขา กําลังเช็ดนํ้ าตาให ้ฉั นอยูอ ่ ย่างนัน ้ ... นั่ นคือภาพก่อนทีท ่ ุกอย่างจะกลายเป็ นความหลัง บัดนี้คนึงจากไปแล ้ว และลวด... ตังเกหนุ่มคนนัน ้ ก็ไม่อยูข ่ ้างกายฉั นอีกต่อไป... ทุกวันเหลืออยูแ ่ ต่ฝนทีต ่ กพรําหนาเม็ดในทะเลและหมูเ่ มฆฤดูมรสุมหนั กอึง้ ที่ ขอบฟ้ า ื้ ขายต่อรอง แต่ทท ี่ ่าเรือริมฝั่ งเรือหาปลาจอดเรียงรายและผู ้คนวุน ่ วายคลาคลํ่าอยู่กับการ ซอ ื่ วัน ราคาเหมือนทีม ่ ันเคยเป็ นอยูท ่ ก ุ เมือ ่ เชอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 706

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ฉั นโดดจากเรือลําหนึง่ ไปอีกลําหนึง่ เฝ้ าชะแง ้เหลียวหาทัง้ ทีร่ ู ้ว่าจะไม่มวี น ั ได ้เห็น... หลังจากนั น ้ ก็ขน ึ้ ฝั่ งเร่ร่อนไปทั่วเมืองเหมือนวิญญาณทีไ่ ม่อาจพบความสงบสุข เมือง ี าวบานอยูแ ้ ยังเหมือนเดิม ไก่ขันเจือ ้ ยแจ ้ว ดอกพุดสข ่ ทบทุกบ ้านเรือน ซุมของดอกเฟื ่ องฟ้ าที่ ี าว สช ี มพู สแ ี ดง เป็ นสัญลักษณ์ทรี่ ่าเริงน่ายินดีของชวี ต สดสว่าง ชบาสข ิ ในเมืองชายทะเลทีม ่ ี แดดจัดจ ้า ทะเลและท ้องฟ้ ายังคงอยู่ แต่ความรักและความฝั นของฉั นเล่า ี ัน ครัง้ ก่อนฉั นกกับคนึงชอบทีจ ่ ะชวนกันเดินลัดเลาะละแวกบ ้านเล็กเรือนน ้อยที่ ทาสส ี ่ ึ จัดจ ้าแปลกตาเหล่านี้ สเขียวเปลือกมะนาวกับชมพจ ้านชางทํ าให ้เรารู ้สกหวั่นไหวกับความรืน ่ ี ํ้ าเงินสดกระจ่างซงึ่ ตัดกับสเี หลืองเข ้มใต ้เงาแดดเรืองรอง รวมทัง้ ส ี เริงสุด ขีดของฃีวต ิ ทีน ่ ี่ สน แดงทีม ่ องดุดเุ ดือดทําให ้เรามองดูบ ้านเรือนเหล่านั น ้ อย่างเกรงขาม และให ้ความนั บถือ มันชา่ ง ี ละรูปลักษณ์ ทุกอย่างเหมือน ไม่เหมือนแถบถิน ่ ละแวกอืน ่ ใดทีเ่ ราเคยเห็นมาก่อน ทั ง้ กลิน ่ สแ ื้ กลิน ภาพเขียนมากกว่าจะมีอยูจ ่ ริงๆ อากาศหนั กและชน ่ เค็มชวนให ้แสบจมูกตลอดเวลาเมือ ่ ยัง ี ไม่มักคุ ้น พวกผู ้หญิงทีพ ่ ูดคุยเสยงดัง และด่าไม่หยุดปาก ขณะทีม ่ อ ื อันว่องไวของพวกหล่อน ตัดแยกเอาท ้องและเนื้อลูกปลากระเบนตัวเล็กๆ ออกจากกกัน เฉือนสว่ นทีเ่ ป็ นเนื้อแผ่นบางๆ ยาวๆสลับกันไปมาฉั บๆด ้วยมีดคมกริบ แล ้ววางเรียงให ้มันเป็ นวงกลมเหมือนดอกไม ้บาน นั น ้ คือ ิ ค ้าเลือ ื่ สําหรับเราแล ้วมันชา่ งเป็ นภาพทีน กรรมวิธก ี รรมวิธก ี ารทํ าปลาวงฉั นเป็ นสน ่ งชอ ่ ่าดู เพิม ่ ี น ั ให ้เมืองมีชวี ต สส ิ ชวี ามากขึน ้ คนึงรักผู ้คนและวิถช ี วี ต ิ ทีห ่ ัวเมืองชายทะเลแห่งนี้ แต่เขาก็ไม่เคยหยุดคิดถึงการกลับ บ ้านซงึ่ ไม่เคยมีอยูจ ่ ริงๆของเราเลย... ครัง้ แรกเมือ ่ ฉั นพบกับคนึงนั น ้ นานมาแล ้ว ลมหนาวอันเย็นเฉียบพัดต ้องร่างของเขาที่ ่ ึ ่ รี่ าบอันสวยงามของภาคกลาง ฉั นขึน อยูร่ ะหว่างข ้อต่อขบวนรถไฟซงกําลัง มุง่ สูท ้ รถไฟทีส ่ ถานี เล็กๆแห่งหนึง่ และหาทีน ่ ั่งไม่ได ้ จึงออกเดินไปเพือ ่ ให ้ตัวเองหายหนาวจากตู ้โดยสารหนึง่ ไปยัง อีกตู ้โดยสารหนึง่ ครัง้ หนึง่ ฉั นเปิ ดประตูทเี่ ก่าแก่ หนาหนั กบนรถไฟนั น ้ ไม่ไหว คนึงเข ้ามาชว่ ย ฉั นเปิ ดประตู แต่มอ ื ของเขาจับแข็งและปากก็แห ้งตกสะเก็ดจนแทบจะพูดกับฉั นไม่ได ้ เขาเล่า ว่าหลังจากนัน ้ เขาก็เริม ่ เดินตามฉั นมาโดยจับตามองอยูท ่ ผ ี่ มเปี ยยาวเหยียดของฉั น เมือ ่ ฟ้ าเริม ่ สางผู ้คนพากันทยอยลงจากรถไฟไป จากบานหน ้าต่างเราเฝ้ ามองดวงจั นทร์ส เี งินที่เคลือ ่ น คล ้อยอยูห ่ ลังแนวเขาทะ มึง โลกดูสงบสงัด ฉํ่ าเย็นด ้วยละอองไอ และชา่ งเปล่าเปลีย ่ วราวกับ หยาดนํ้ าค ้าง ดวงจันทร์มองดูเราอย่างเศร ้าโศกอย่างเดียวกับทีเ่ รามองดูชวี ต ิ ของเรา คนึงยืนอยู่ ข ้างฉั น นิง่ งันกับภาพของโลกอันเลือนลางข ้างนอก บ ้านเรือนทีก ่ ําลังหลับไหล ชานชาลาเงียบ เหงาซงึ่ มีคนจรนอนหลับอยูค ่ นขายของทีง่ ่วงงุนและอ่อนเพลียจนแทบ ไม่รับรู ้กับอะไร เมือ ่ รถไฟพาเรามาถึงกรุงเทพฯ คนึงพูดอย่างผิดหวัง... ิ้ หวัง...‖ ―รถไฟพาเราไปไม่ได ้ไกลเลย มันพาเรามาสูเ่ มืองทีส ่ น อาจเพราะเราต่างไม่มจ ี ุดหมายและต่างไม่มใี คร เราจึงติดตามกันมานั บแต่นัน ้ คนึงพูด น ้อยมาก แต่เวลาตาของเขาทํ าให ้ทุกคนรู ้ว่าเขารักและห่วงใยสาวนอ้ ยทีม ่ ากับเขาด ้วยมาก เพียงไร...เขามักจะพูดเสมอว่าวันหนึง่ จะพาฉั นกลับบ ้าน บ ้านทีเ่ ขาเองก็ยังไม่รู ้ว่ามันอยูท ่ ไี่ หน ี ํ้ าเงินข ้างหลังบ ้าน พูดถึงกลิน แต่เขาก็เต็มใจจะฝั นถึงมัน เขาพูดถึงทิวเขาสน ่ ดอกบุหงาสาตรีท ี่ เราปลูกไว ้ใต ้หน ้าต่างในตอนคํ่า เงาอันร่มรืน ่ ของต ้นขนุนบนระเบียงบ ้านในยามบ่าย แสงจันทร์ ี มที ้ ห ี าวขีอ อันเป็ นประกายและพุ่มเงาอันอ่อนเรือ ่ เจือจางของกอไผ่สส ่ น ้า บ ้าน แมวสข ้ ้อนตัว ี งกําลังข ้อมือของฉั นกระทบกันกรุง๋ กริง๋ เมือ หนึง่ ทีต ่ ด ิ ฉั นแจ เสย ่ ฉั นเคลือ ่ นไหวทํางานบ ้านโน่น นี่ อยูข ่ ้างๆขาและการทีเ่ ขาจะเป็ นคนดึงหน ้าต่างปิ ดลงเมือ ่ มืดคํา่ ... เขาฝั นได ้ยืดยาวราวกับมันเป็ นเทพนิยายเรือ ่ งหนึง่ ความรักนั่ นเองทีท ่ ําให ้เขาฝั นได ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 707

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

บรรเจิดตระการตาถึงเพียงนี้ ฉั นเองไม่รู ้ว่ารักคนึงหรือไม่ และครัง้ นั น ้ ฉั นไม่คด ิ ว่านั่ นเป็ นคําถาม สําคัญทีค ่ วรถามตนเองให ้กระจ่างชัด ฉั นไม่รู ้มาก่อนว่าวันหนึง่ หัวใจคนเราจะกลายเป็ นเหมือน แม่นํ้า เหมือ นสายลมแนเสรีซ งึ่ จะสัญ จรและเปลี่ย นทิศ ทางไปด ้วยเหตุผลอั น เร ้นลั บ เพื่อ ี จนสน ิ้ เหลือ แสวงหาประสบการณ์ใหม่อันประหลาดลํ้าจากชวี ต ิ หลงลืมแถบถิน ่ อันคุ ้นเคยเสย ี น ั และพร่ามัว ฉั นไม่รู ้อีกเชน ่ กันว่าวันหนึง่ หัวใจคนเราจะเป็ น ไว ้เพียงความทรงจําอันปราศจากสส ี ง เหมือนสัตว์ซงึ่ ทัง้ เถือ ่ น และเปลีย ่ ว ไม่อาจบังคับบัญชาได ้ มันรู ้จักแต่จะโลดแล่นไปตามเสย หัวใจของตนเอง โดยไม่ไยดีวา่ ได ้ทําร ้ายใครอย่างสาหัสหรือไม่อย่างไร เหมือนทีฉ ่ ั นทํากับคนึง ฉั นไม่รู ้...ฉั นไม่รู ้ นั่ นเพราะฉั นยังเป็ นเด็กเกินไป หรือเพราะฉั นเป็ นหญิงแพศยาสามานย์กันเล่า นะ... ฉั นรู ้แต่วา่ ครัง้ กระนัน ้ เราผูกพันกันอย่างลํ้าลึก...แบ่งปั นทุกอย่างทีม ่ ี แก่กันเหมือนนกที่ ั ่ ก หลงทางอยูใ่ นท ้องฟ้ า และสญญาว่าจะติดตามกันไป เราเดินทางจากเมืองหนึง่ ไปสูอ ี เมือง ั ้ สามทีม หนึง่ บนขบวนรถไฟชน ่ ค ี นจนแออัด ยัดเยียดอยูต ่ ามทางเดินและข ้อต่อระหว่างตู ้โดยสาร ฉั นจะหลับโดยพิงตัวอยูก ่ ับไหล่ของคนึง เขานั่งอย่างนิง่ เงียบ มั่นคง โดยไม่รบกวนฉั นเลย บาง คราวฉั นตืน ่ ขึน ้ เห็นเขากําลังมองออกไปนอกหน ้าต่างทีม ่ ด ี วงจันทร์เว ้าแหว่ง ทอแสงอ่อนจาง ลอดเมฆลงมา มันเหมือนใบหน ้าของเพือ ่ นเก่าแก่ทเี่ ขาได ้เห็นอยูเ่ สมอมา ฉั นเห็นนั ยน์ตาเขา เป็ นประกายระยับ คล ้ายกําลังมีความสุขกับความคิดฝั นของตนเอง เมือ ่ ฉั นขยับตัวเขาก็มลงยิม ้ ให ้ทันใดนัน ้ เองฉั นก็รู ้ว่าเขามีความสุขทีเ่ รา ได ้อยูด ่ ้วยกัน แล ้วครั ง้ หนึง่ รถไฟก็กลายเป็ นเหมือนเรือใบสเี งินพาเรามุ่งสูเ่ มืองชายทะเล แห่งนี้ ่ ะเลกลายมาเป็ นความปรารถนาของเรา ด ้วย... ความปรารถนาของแม่นํ้าทีจ ่ ะได ้เดินทางไปสูท เราพบคนเดินทางอืน ่ ๆอีกมากทีม ่ ุ่งหน ้าไปทีน ่ ั่ นเพือ ่ หางานทํา ชายหนุ่มทีเ่ คร่งขรึม เด็กสาวทีร่ ่าเริง แม ้แต่คนต่างด ้าวทีพ ่ ูดภาษาไทยกระพร่องกระแพร่งแหว่งวิน ่ ก็พากันมาเดิน เกลือ ่ นกลาดอยู่ทุกซอกทุกซอย ในร ้านกาแฟเก่าๆริม แม่นํ้า ในเวลาคํ่าทีท ่ ุก คนต่างหิวโหย ่ งให ้เห็นใบหน ้าของทุกคนในทีน หม ้ออาหารทีก ่ ําลังเดือดสง่ กลิน ่ หอม ดวงไฟสเี หลืองจ ้าสอ ่ ัน ้ ่ ั เป็ นมันและเหนือ ่ ยอ่อน พวกเขาจะร ้องสงอาหาร และดูดโอเลีย ้ งรสขมอย่างกระหาย บางคนนิง่ ั ้ ๆจากใต ้ปี กหมวกสานเก่าๆที่ เงียบด ้วยท่าทีเปล่าเปลีย ่ ว คนแก่ๆมองดูเราและเอ่ยคําทักทายสน บดบังใบหน ้าที่ เต็มไปด ้วยริว้ รอยของพวกเขา... ทีน ่ ี่เป็ นเมืองของคนรวย แต่ก็เป็ นเมืองของคนจนด ้วย มันถูกผสมผสานเข ้าด ้วยกัน ด ้วยเงินตราและงานหนัก มีการงานมากมายให ้เราไปรับจ ้างทํา คนึงไปทํางานชา่ งไม ้ในอูต ่ อ ่ เรือ ซงึ่ มีเรือหลายลําทอดสมออยูเ่ พือ ่ ชว่ ยแซมต่อเติมบางสว่ นทีถ ่ ูกคลืน ่ ในทะเลซัด จนหักพัก ใน ระหว่างคืนแรมนํ้ าลงเขาจะเป็ นตังเกในเรือหาปลารอนแรมไปในน่านนํ้ าจนกว่า เดือนจะเต็มดวง จึงคืนฝั่ ง ฉั นไปรับจ ้างตากหมึก แกะปู ฝาหอย ไปเป็ นคนงานสาดโคลนในนากุ ้ง หรือไม่ก็นั่งถัก แหอวนอยูใ่ นเพิงหน ้าบ ้านทีล ่ มทะเลพัดโกรกเข ้ามา บางคราวเราไปรับจ ้างเจ ้าของนาเกลือหาบ ี าวสะท ้อนแสงจ ้าบาดตา เกลือ เข ้าเก็ บในอุ ้งฉางท่ามกลางแดดที่ ร ้อนเปรี้ย ง เม็ ด เกลือ ส ข เหลีย ่ มของเม็ดเกลือทีแ ่ หลมคมทิม ่ ตําเท ้าของเราให ้แตกพองปวดแสบปวดร ้อน จนมีคํากล่าว กันว่าเกลือของเมืองนีเ้ ค็มดีทส ี่ ด ุ เพราะมีเหงือ ่ ของคนงานเข ้าไป ผสมนั่นเอง... สงิ่ ทีน ่ ่าตืน ่ ใจสําหรับทกคนก็คอ ื เรือหาปลาขนาดใหญ่ทส ี่ ด ุ เท่าทีเ่ คยมีมาในเมืองนี้ กําลังก่อสร ้างจวนเสร็จ และถูกเข็นลงไปจอดอยูใ่ นแม่นํ้าหน ้าโรงกลึงเพือ ่ ต่อเติมห ้องข ้างใน และดาดฟ้ า ทีย ่ ังไม่สมบูรณ์ เมือ ่ คนึงได ้งานทีน ่ ั่ น ฉั น ้ จึงไปรอเขาทุกตอนเย็น เนื้อไม ้ของเรือ ี ดงอย่างดี แต่ละแผ่นถูกประกบเข ้าด ้วยกันอย่างประณีตแน่นหนา ขอบแคมเรือสูงกว่าพืน เป็ นสแ ้ ่ ิ ี นํ้ าหลายเท่าและบดบังไม่ให ้เรามองเห็นท ้องฟ้ า ในยามคํ่ามันจะกลายเป็ นเป็ นสงสะดุดตาเสย ี งคุยเอะอะและกลิน ยิง่ กว่าส งิ่ อืน ่ ใดในแม่นํ้า ทุกคนเฝ้ ามองดูมันจากร ้านอาหารเก่าๆที่มเี สย ่ เหล ้าโรโชย ฟุ้ ง ไม่มค ี น ื ใดที่ทุกคนจะไม่มองดูเงาของเรือ ลํานี้และพูดถึงมั น คนหนุ่ มต่าง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 708

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

่ ะเลเทีย คาดหวังว่าจะได ้ไปกับมันในการออกสูท ่ วแรก คนแก่ๆต่างทอดถอนใจกับโอกาสพิเศษ เหล่านีท ้ ห ี่ ลุดลอยไปจากพวกเขา เมือ ่ ไปรอคนึง ฉั นเฝ้ ามองเด็กๆวิง่ ไล่กันบนแหลมทีย ่ น ื่ ออกไปในแม่นํ้า สงิ่ หนึง่ ทีฉ ่ ัน เห็ นเป็ นประจํ าก็ คอ ื ชายหนุ่ มคนหนึง่ นั่ งห ้อยขาอยู่บนสะพานสูงทีส ่ ร ้างทอดโค ้งข ้ามแม่นํ้า เพือ ่ ให ้ เรือทีม ่ เี สากระโดงสูงๆลอดผ่านไปได ้ เขาแต่งตัวเหมือนคนทะเลอืน ่ ๆ ผิวกร ้าน ผมยาว เป็ นกระเซงิ ใบหน ้าซูบเรียวคมคาย และดวงตาฉายแววลึกซงึ้ เขาอยูท ่ น ี่ ั่ นทุกวันและร ้องเพลง อันร่าเริงแจ่มใสซงึ่ แสดงถึงความหลงใหลต่อ ชวี ต ิ หญิงสาวในเรือลําเล็กทีล ่ อ ่ งผ่านไปในแม่นํ้า ้ จะสง่ ยิม ้ ให ้เขา เด็กสาวๆทีเ่ ดินกลับบ ้านจะทอดขาให ้ชาลงเพื อ ่ ฟั งเพลงทีเ่ ขาร ้อง เด็กๆทีเ่ ล่นนํ้ า อยูจ ่ ะคอยเป็ นลูกคูใ่ ห ้ คนหนุ่มอืน ่ ๆจะร ้องตาม สว่ นคนแก่จะนิง่ ฟั ง เพลงของเขาเป็ นเพลงแห่ง ความสุข เรือ ่ งราวของหนุ่มกะล่อนมากรัก แต่ยังตัง้ ใจจะรักอีก บางเพลงรําพึงรําพันถึงหญิงสาว ่ งสว่างและ แสนหวานทีเ่ ขาเคยได ้จูบเธอกลางแสงจันทร์ หรือไม่ก็พด ู ถึงวันอันสวยงามทีแ ่ ดดสอ นกร ้องเพลงขณะทีเ่ ขายํา่ เท ้า อยูบ ่ นถนนแห่งบ ้านเกิดเมืองนอน คืนหนึง่ ชาย คนนี้เมามายในร ้านอาหารทีม ่ ค ี นงานรับจ ้างคลาคลํ่า เขานั่ งอยูบ ่ นขอบ ิ้ หวังของชวี ต ประตูทเี่ ป็ นหินเก่าๆแตกกร่อน และร ้องเพลงเศร ้าทีบ ่ รรยายถึงความโดดเดีย ่ วสน ิ ั เซพเนจร ฉั นรู ้ในขณะนั น ซด ้ เองว่าเขาเป็ นคนจรเหมือนเรา ทุกคนนิง่ เงียบเมือ ่ ฟั งเพลงของเขา พวกผู ้ชายจุดยาสูบพ่นควัน และพวกผู ้หญิงก็นงิ่ ฟั งอย่างใจลอย ฝนทีต ่ กอยูข ่ ้างนอกทําให ้ยาม ยํา่ คํา่ ดูเศร ้าสร ้อยอย่างแปลกประหลาด เมือ ่ เขาเริม ่ ร ้องไห ้...ฉั นมองออกไปทีส ่ ายฝนพรําพร่าง ี่ วเป็ นเกลียวสเี งิน มีเสย ี งถอนใจจากคน นอกหน ้าต่าง เห็นนํ้ าในแม่นํ้ากําลังไหลลงหลากเชย แก่ๆ มีถ ้อยคําปลอบโยน ใครบางคนไปรัง้ แขนให ้เขาลุกขึน ้ แต่เขาสา่ ยหัวและเดินหายไปกลาง สายฝน... หัวใจของฉั นหนั กอึง้ ด ้วยความเศร ้า ไม่อาจลืมใบหน ้านองนํ้ าตาของเขาได ้ เมือ ่ ฉั น เดินกลับทีพ ่ ักพร ้อมคนึง เราพบเขายืนอยูบ ่ นสะพานทีเ่ ขาเคยยืนอยูท ่ ก ุ วัน เปี ยกปอน และหมอง เศร ้า เขากําลังดูเรือลําใหญ่ลํานั น ้ จนมองไม่ เห็นเรา เมือ ่ ฉั นหลับ ฉั นฝั นเป็ นเรือ ่ งราวตามที่ ตนเองปรารถนานั่นคือการได ้ติดตามเขาไปในสายฝน... และนับตัง้ แต่วน ั นัน ้ ก็เหมือนมีหยาดนํ้ าตาเอ่อท ้นอยูใ่ นใจฉั น... วันหนึง่ คนของนายกเทศมนตรีได ้มาว่าจ ้างคนงานจํานวนมากให ้ไปติดฟื นไม ้แสมและ โกงกาง เพือ ่ บุกเบิกป่ าเหล่านัน ้ เป็ นนากุ ้ง ผู ้ชายทีฉ ่ ั นปั กใจคิดถึงก็ไปด ้วย เขามาตัดฟื นอยูใ่ กล ้ๆ คนึงราวกับมีจด ุ มุง่ หมายลึกลับบางอย่าง แต่เขาไม่เคยมองดูฉันเลย สว่ นกับผู ้หญิงคนอืน ่ ๆแล ้ว ื่ ใจกับการทีม เขาจะหยอกเอินสนิทสนมโดยง่าย สงิ่ เหล่านี้ทําร ้ายฉั น...แต่ฉันก็แอบชน ่ เี ขาอยู่ ี งขวานของเขาฟั นฉั บๆลงบนเนือ ี งนกทีไ่ ม่ ใกล ้ๆ ได ้ฟั งเสย ้ ไม ้จนเศษไม ้ปลิวว่อน ได ้เงีย ่ หูฟังเสย ึ ว่า เขาคงกําลังฟั งมันอยูเ่ ชน ่ เดียวกัน เขาฟั นไม ้เคียง เห็นตัวร ้องเพลงอยูใ่ นพุม ่ ไม ้ด ้วยความรู ้สก ่ ื บ่าเคียงไหล่กับคนึง (ฉั นรู ้แล ้วว่าเขาชอลวด...) เขาคุยกันเรือ ่ งเรือหาปลาลําใหญ่ เขาถามถึง ลักษณะห ้องเย็น ห ้องบังคับเรือ เจ ้าของต ้องการลูกเรือสักเท่าไร จะออกทะเลไกลสักแค่ไหน ี งทุ ้มๆ ลึกๆ เมือ ่ คนึงตอบเขาก็ฟังอย่างครุ่นคิด ฉั นไม่ได ้สนใจเรือ ่ งทีเ่ ขาพูด ฉั นตัง้ ใจฟั งแต่เสย ของเขาเท่านัน ้ มันล่องลอยวนเวียนอยูร่ อบตัวฉั นราวกับเป็ นบทเพลง... ในวันต่อมาด ้วยความทีใ่ จลอย ฉั นก็ฟันพลาดถูกหน ้าแข ้งตัวเองเป็ นแผลลึก ฉั นร ้อง ออกมาด ้วยความตกใจและเจ็บปวด และหลังจากนั น ้ ก็ เป็ นความแปลกใจทีช ่ ายผู ้ซงึ่ ฉั นไม่เคย คิดมาก่อนว่าจะไยดี ต่อฉั น ปราดเข ้ามาถึงตัวฉั นก่อนใครๆ เขาประคองให ้ฉั นนั่ งลง ฉีกกางเกง ั ผัสขาฉั นแนบแน่นในขณะทีพ ทีช ่ ม ุ่ เลือดออกอย่างรวดเร็วเพือ ่ จะดูแผล นิว้ มือของเขาสม ่ ยายาม ี้ ววินาทีนัน ห ้ามเลือด เป็ นครัง้ แรกทีต ่ าเราสบกัน ในเสย ้ เองทีฉ ่ ั นมั่นใจว่าเราต่างรักกัน...และรัก ั ผัสลูบไล ้ก็ทําให ้ฉั นหายจากความเจ็บปวดและบาดแผล มานานแล ้วด ้วย ...เพียงปลายนิว้ เขาสม

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 709

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ก็หาย สนิท...ใช.่ ..ทีค ่ วามรักเป็ นสงิ่ ดี...มันทําให ้ฉั นหายจากบาดแผลถูกมีดบาด แต่มันกลับทํา ให ้ฉั นตกอยูใ่ นอาการไข ้อย่างใหม่ทรี่ น ุ แรงกว่า... ฝนอันเย็นฉํ่ าของฤดูฝน ทําให ้ดอกรักในท ้องทุ่ง ริมฝั่ งแม่นํ้าบานสะพรั่งไปทุกพุ่มทุก ี าวนวล และม่วงเข ้มขรึม ในวันก่อนเข ้าพรรษาคนหนุ่มสาวได ้พากันไปชว่ ยเก็บดอก กอ เป็ นสข รักมาร ้อยมาลัยตบแต่งต ้น เทียนไปจํ านํ าพรรษาทีว่ ัด เป็ นวันแห่งความเพลิด เพลินเจริญใจ ื่ จากแม่นํ้าโยกไกวหมูต ี ดง สช ี มพู ที่ หญ ้าและทรายอ่อนนุ่มอยูใ่ ต ้ฝ่ าเท ้าเรา ลมเย็นชน ่ ้นชบาสแ ขึน ้ มากมายในแถบนั น ้ ให ้แกว่งไกว มองเหมือนใบหน ้าของสาวน ้อยทีก ่ ําลังเต ้นระบํา และนั่ น เป็ นเหมือนฉากในความฝั นทีม ่ ฉ ี ั นกับลวดอยูด ่ ้วยกัน เมือ ่ เขายืน ่ มือออกมา ฉั นก็วางมือลงในมือ ของเขาด ้วยความอุน ่ ใจ และโลดแล่นไปตามแรงปรารถนาอันลึกลํ้า... เหมือนไม่มค ี ลึงในโลกนี้อก ี แล ้ว...เขาไปทํางานในเรือหาปลาลําใหญ่นัน ้ ตัง้ แต่ เชา้ ้ และทําล่วงเวลาไปจนดึกดืน ่ ฉั นใชเวลาตอนเย็ นอยูก ่ ับลวด เราจะเดินไปตามถนนในเมือง จาก ถนนเลียบแม่นํ้าไปจนถึงถนนทีต ่ ัดผ่านไปกลางทุ่งนาเกลือ ทะเลทีอ ่ ยูไ ่ กลออกไปดูมด ื มิด ได ้ ี งคลืน ื่ อยูก ี ํ้ าเงินแสนสวยข ้องมองเรา ยินแต่เสย ่ และกลิน ่ ไอของมันฉํ่ าชน ่ ลางสายลม ดวงตาสน จากโค ้งฟ้ าทีเ่ งียบงัน แต่ลวดพูดว่าสงิ่ ทีน ่ ่าดูทส ี่ ด ุ ในเมืองเล็กๆนี้ก็คอ ื ดวงตาวาวๆของฉั นนั่ นเอง และเขาจูบฉั นแผ่วเบานุ่มนวลเหมือนแสงจันทร์ทล ี่ บ ู ไล ้เกลียวคลืน ่ ... แต่ทุกวันลวดจะพาฉั นไปยืนมองเรือหาปลาทีค ่ นึงทํางานครัง้ ละนานๆ มันดูสง่างาม ี องสุกปลั่ง กระโดงเรือทีเ่ สร็จแล ้ว ยิง่ ขึน ้ เมือ ่ เขาทาสเี ทาเคร่งขรึมเป็ นพืน ้ แล ้วทาทับด ้วยแนวสท สูงตระหง่านมั่นคง ลวดเงียบกริบเหมือนถูกสะกดด ้วยความยิง่ ใหญ่ของมัน และจมลงในห ้วง คํานึงซงึ่ ฉั นไม่อาจหยั่งถึง ชั่วขณะนั น ้ เหมือนเขาลืมเลือนทุกอย่างและฉั นซงึ่ อยูเ่ คียงข ้างกาย เป็ นสงิ่ ไร ้ค่า ฉั นเองก็ได ้แต่นงิ่ เงียบงัน ระยะนั น ้ นํ้ าในแม่นํ้าขึน ้ สูงสะท ้อนแสงไฟจากบ ้านเรือน ึ ว ้าเหว่ และเรียกร ้องให ้ ริมฝั่ งวะวับแวมเหมือน ความทรงจําทีข ่ าดวิน ่ กระจัดกระจาย ชวนให ้รู ้สก หวนหาอาวรณ์ถงึ อดีตอยูใ่ นสว่ นลึก อาจจะเป็ นเพราะหัวใจของฉั นสับสนเมือ ่ คิดว่าจากทีใ่ ดที่ หนึง่ ใกล ้ๆกันนั น ้ คนึงคงกําลังมองดูฉันในความเงียบ ขณะนั น ้ เป็ นทีเ่ ลือ ่ งลือกันไปทั่วว่าเขาจะ ไม่มวี น ั เอ่ยปากพูดกับใครอีก แล ้ว... แต่แล ้วคืนหนึง่ ฉั นก็ต ้องตกใจเมือ ่ พบว่าเขาเดินตามเรามาเงียบๆ ท่าทางเขาแปลกใจ ิ หน ้ากัน เขาจ ้องมองฉั น จนฉั นแทบจําไม่ได ้ ดูร่วงโรยและแววตาเหมือนคนหลงทาง เมือ ่ เผชญ เนิน ่ นานราวกับไม่แน่ใจว่านั่นคือฉั นทีเ่ ขาเคยรู ้จัก เขาพูดเบาๆอย่างหวัน ่ ไหวว่า ―ฉั นกําลังจะไปจากเมืองนีแ ้ ล ้ว...เธอจะไปกับฉั นไหม...‖ ฉั นงงงันกับประโยคนั น ้ อยูช ่ ั่วครู่ ตัง้ แต่ได ้พบกับลวดฉั นก็ไม่เคยคิดถึงสัญญาทีเ่ คยมี ิ้ เชงิ โดยทีฉ กับคนึงอีกเลย มันสูญหายไปจากใจฉั นใดโดยสน ่ ั นก็ไม่รู ้ว่าควรจะทํ าอย่างไร ฉั น ึ เสย ี ใจทีท รู ้สก ่ ําร ้ายเขา แต่ถงึ อย่างไรใจฉั นก็เปลีย ่ นไปแล ้ว... ฉั นกอดแขนลวดแน่นเข ้า และคนึงก็รู ้ได ้ถึงคําตอบ เขาหันหลังจากไปเงียบๆเมือ ่ กลับ ถึงทีพ ่ ัก เขานั่ งนิง่ อยูท ่ รี่ ะเบียงเหมือนแท่งหิน ดวงจันทร์ยามดึกสาดแสงสลัวบนผืนฟ้ ามืดมิด ฉั นหวนคิดถึงดวงจันทร์ทเี่ คยมองเห็นจากหน ้าต่างรถไฟขณะทีซ ่ บหลับอยูก ่ ับไหล่ เขา ชั่วขณะ หนึง่ ฉั นอยากเข ้าไปหาเขาเพือ ่ พูดอะไรบางอย่าง แต่กลับไม่ได ้ทําอะไรเลยนอกจากเดินผ่าน เขาไปเงียบๆ ี สติไปแล ้ว... แล ้วในความมืดคนึงก็เริม ่ พูดราวกับเขาได ้เสย ―เธอเฉยเมยกับฉั น...‖ เขาพูดพร ้อมกับลุกขึน ้ เดินกุกกัก เปะปะไปทางโน ้นทางนี้ ―เธอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 710

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี งของเขาทัง้ คลุ ้มคลั่งและเศร ้าสร ้อย ดูเหมือนเขากําลังความหาอะไร ทําได ้อย่างไรนะ...‖ เสย ่ งเทียนออกมาข ้างหน ้า สักอย่าง แล ้วทันใดเขาก็จุดเทียนขึน ้ เดินมาทีฉ ่ ั นนอนอยู่ โน ้มกายสอ เพือ ่ จะมองดูฉันให ้ชัด ราวกับหวังว่าแสงเทียนจะทํ าให ้เขามองเห็นหัวใจทีแ ่ ท ้จริงของฉั นได ้ ี งแหบพร่า เหมือนเย ้ยหยันทุกสงิ่ ฉั นผุดลุกขึน เขาหัวเราะเสย ้ อย่างตกใจกลัว เขาถอยหลังไป ี น ้าทีเ่ คร่งเครียดก็กลับกลายเป็ นอ่อนโยนนุ่มนวลเหมือนทีม ทันที เขาร ้องมองฉั นอีก แล ้วสห ่ ัน เคย เป็ น... ่ รือ ―เธอยังตกใจง่ายเหมือนเดิม อย่ากลัวฉั นเลย ฉั นคือเพือ ่ นคนเดียวของเธอไม่ใชห ึ ว่าจะต ้องดูแลทะนุ ถนอมเธอ เธอเรียกฉั นว่าพีช เธอทํ าให ้ฉั นเกิดความรู ้สก ่ าย กอดฉั นด ้วยมือ ื่ ใจว่ามีคนคอยห่วงใย ฉั นเอาจริงเอาจังกับความฝั นทีไ่ ม่มวี ัน เล็กๆของเธอ ทําให ้ฉั นรักเธอ ชน เป็ นจริงได ้...ว่าวันหนึง่ จะพาเธอ กลับบ ้านของเรา ฉั นเป็ นนั กเล่านิทาน...‖ เขาพูด อย่าง ่ งวันคืนของเราจนสว่างไสว...ผูกพันเธอ ไว ้ด ้วย สะเทือนใจ ―ฉั นจุดตะเกียงขึน ้ ดวงหนึง่ ให ้มันสอ นิทานโกหกเรือ ่ งหนึง่ และฉั นก็เฝ้ าคิดอยูเ่ สมอว่าทําอย่างไรดีหรือนิทานทีฉ ่ ั นแต่งขึน ้ จะไม่จบ ี จริงๆ แต่เธอเป็ นคนฟั งทีเ่ ศร ้าสร ้อยยิง่ เศร ้า จนเกินไป ฉั นชา่ งเป็ นนั กแต่งเรือ ่ งทีน ่ ่าสงสารเสย กว่า เพราะเธอย่อมรู ้ว่าฝั นนี้ไม่มวี ันเป็ นจริง...แต่ฉั นกําลังจะจากไปแล ้ว และนิทานก็จบลง ่ เดียวกัน...ฉั นคงลับหายไปในความมืด แต่เพียง ตะเกียงแห่งความผูกพันของเราก็ ดับลงเชน ลําพัง...‖ ฝนเดือนกรกฎาคม ตกลงมาในเมืองอย่างเงียบเหงา คนึงผลักหน ้าต่างออก เราได ้ยิน ี งเม็ดฝนหล่นกระทบใบไม ้ เสย ―เธอจะอยูอ ่ ย่างไร...‖ เขาถามอย่างอาทร ―ลวดจะดูแลฉั นเอง‖ ฉั นตอบ ―งัน ้ ก็ดแ ี ล ้วละ...‖ คนึงพูด พยักหน ้ารับรู ้ แต่ทันใดเขาก็พูดขึน ้ อย่างเศร ้าสร ้อยเว ้าวอน ว่า ―ไปกับฉั นเถอะ...‖ ―ไป...‖ ฉั นตอบ ―เธอก็เข ้าใจดีวา่ ฉั นไม่อาจไป...‖ ―ฉั นไม่เข ้าใจหรอก...ฉั นจะเข ้าใจเรือ ่ งทัง้ หมดนี้ได ้อย่างไร...‖ ด ้วยท่าทีพ่ายแพ ้ยิง่ กว่าเดิม เขาหันหน ้าไปทางอืน ่ และปล่อยให ้เทียนดับลง... นั่นคือวาระสุดท ้ายของเรา ฉั นไปสง่ เขาทีส ่ ถานีรถไฟอย่างเงียบๆ ฝนได ้ตกลงมาและ ความอาวรณ์ปี่ยมล ้นหัวใจฉั น แต่เมือ ่ เห็นหน ้าลวดฉั นก็ลม ื ทุกอย่างเกีย ่ วกับคนึงจนหมด เขา ี ั ้ ในคืนทีด เป็ นเหตุผลในการมีชวต ิ อยูข ่ องฉั น แต่วน ั เวลาแห่งความสุขของเรานัน ้ แสนสน ่ าวพราว ื่ ―ทะเลทอง‖ ออกจากท่าเป็ นครัง้ แรก ลวดก็จากไปพร ้อมกับเรือลํานั น ฟ้ าเมือ ่ เรือลําใหม่ทช ี่ อ ้ ั คํา ฉั นไม่เคยเข ้าใจว่าลวดทําเรือ โดยไม่ได ้บอกกล่าวสงิ่ ใดกับฉั นแม ้สก ่ งนัน ้ ได ้อย่างไร และเฝ้ า หวังว่าเรือ ่ งทีเ่ จ็บปวดจะกลายเป็ นเพียงเรือ ่ งตลกทีเ่ ขาแสร ้งแต่ง ขึน ้ มาเพือ ่ ล ้อฉั นเล่นเท่านั น ้ แต่ฉันหาเขาไม่พบ เหมือนกับทีไ่ ม่มวี น ั จะได ้พบเขาอีกจนตลอดกาล... วันคืนผ่านไป เรือทะเลทองคืนฝั่ ง อีกครัง้ แต่ลวดไม่ได ้กลับมาด ้วย คนเรืออืน ่ ๆเล่าว่า ระหว่างทีแ ่ วะไปเติมนํ้ ามันทีเ่ กาะแห่งหนึง่ ทางฝั่ งตะวัน ออก ลวดไม่ได ้กลับมาลงเรืออีก ฉั นไม่รู ้ ว่าเขาจากไปทีใ่ ดเหมือนกับทีไ่ ม่เคยรู ้ว่าก่อนนัน ้ เขามาจากทีไ่ หน เขาไม่มอ ี ะไรจะบอกกล่าวกับ ี ฉั นก็คงเหมือนทีฉ ่ ั นไม่มถ ี ้อยคําใดจะกล่าวแก่คนึง ...ทัง้ หมดนี้ชา่ งโหดร ้ายแต่มันก็เป็ นจริงเสย เหลือเกิน...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 711

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

สงิ่ ทีฉ ่ ั นชอบทํ าในเวลาต่อมาก็คอ ื นั่ งมองดอกเสลาทีร่ ้านริมแม่นํ้าร่วงเกลือ ่ นโดยต ้น กลางสายลมยามคํ่าของเดือน มีนาคม อาการทีด ่ อกไม ้เหล่านั น ้ ร่วงลงทําให ้ฉั นคิดถึงการจาก ไปของผู ้คนทีเ่ คยผ่านพบ มันชา่ งง่ายดายและเงียบงันดุจเดียวกันไม่ผด ิ เพีย ้ น...ชวนให ้ใจหาย อะไรอย่าง นั น ้ และเมือ ่ จากไปแล ้วก็จะไม่หวนคืนมาอีก ความฝั นทัง้ มวลของมนุษย์เราก็สญ ู สลายง่ายดายไม่แตกต่างกัน... คนจรแปลกหน ้า ต่างเมือง ต่างถิน ่ ยังผลัดเปลีย ่ นหมุนเวียนกั นเข ้ามาหางานทํา บ ้างมี ดวงตาอันอยากกระหาย กระตือ รือ ร ้น บ ้างก็ม าพร ้อมกับดวงตาอันเงียบเหงา คนเก่าๆที่ฉัน คุ ้นเคยเริม ่ แก่ตัวลงและมีแววตาอ่อนล ้าจนเหมือนไม่รับรู ้ต่อ สงิ่ ใด... (บางทีมันอาจเป็ นแววตา ื่ ในความ ศักดิส ิ ธิข ของฉั นเอง) จะมีเพียงผู ้เฒ่าไม่กค ี่ นทีย ่ ังมีกําลังใจเข ้มแข็งเพราะเชอ ์ ท ์ อง ี งทักทายคนจรรุน ชวี ต ิ ซงึ่ จะยังคงสง่ เสย ่ ใหม่ๆเหมือนทีเ่ คยทักทายฉั นและคนึง ทุกครัง้ ทีไ่ ด ้ยิน ึ ฉั นจะรู ้สกเศร ้า... เมือ ่ ดึกดืน ่ ร ้านกาแฟริมแม่นํ้าเงียบร ้าง จันทร์ลอยดวงเหนือเมืองทีใ่ กล ้หลับไหล ทอด เงาเดียวดายในสายนํ้ า ฉั นหวนคิดถึงภาพคนึงกําลังมองดูดวงจันทร์จากหน ้าต่างรถไฟอยูท ่ ไี่ หน ั แห่ง ทีฉ สก ่ ั นไม่รู ้...เขาจะโดดเดีย ่ วเดียวดายแค่ไหนหนอ ฉั นหวังว่าเขาคงจะมีความสุขและยก ่ เดียวกัน ฉั นจะไม่มล โทษให ้ฉั น และฉั นหวังอย่างนีก ้ ับลวดด ้วยเชน ี ม ื พวกเขาทีล ่ ับหายไปกลาง สายฝน... ี ว่ งมุนแกมขาวของมันร่วงพรูพราย เหมือน ทุกๆวัน ฉั นเดินผ่านไปใต ้ต ้นเสลาทีด ่ อกสม ้ ่ ก ลงบนบ่าและ เสนผมของฉั นอย่างแผ่วเบลา ขณะเดินข ้ามสะพานเพือ ่ มุง่ สูอ ี ด ้านหนึง่ ของเมือง ้ ทีม ่ ด ื มิด ฉั นเก็บดอกไม ้เหล่านั น ้ ออกจากเสนผม แล ้วโปรยลงในแม่นํ้า...ให ้มันล่องลอยไปดุจ เดียวกับร่องรอยของความ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 712

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๖๔๑ เรือ ่ งสน

"บางมุมจากอิสรภาพ" โดย เจนจิรา สุ.

เมือ ่ ฉั น เลือกทีน ่ ี่เป็ นทีพ ่ ักพิง เพือ ่ เติมเต็มอิสระภาพในเมืองใหญ่ ทีซ ่ งึ่ ผู ้คนพากันยัด ่ เดียวกัน แม ้คิดถึงทุ่งหญ ้าเขียวขจีและป่ าเขาลําธาร ตัวเองในห ้องเชา่ สเี่ หลีย ่ มแคบๆ ฉั นก็เชน แต่เมือ ่ วิถท ี ถ ี่ ก ู บังคับ อิสระภาพจึงจําต ้องขายทิง้ ไปเพือ ่ ให ้ได ้มาซงึ่ เงินตราจุนเจือครอบครัว มันเป็ นกระท่อมอยูห ่ ลังหอพัก เพราะเมืองใหญ่ขยายตัวเองทับหมูบ ้านเล็กๆแห่งนี้ ให ้ ี ทีอ เกิดการลงทุน เจ ้าของเดิมจึงหอบเงินทีไ่ ด ้จากการขายที่ ไปอยูเ่ สย ่ น ื่ ปล่อยให ้กระท่อมร ้าง รอการรือ ้ ถอน กระท่อมยกสูงจากพืน ้ ราว ๓-๔ ขัน ้ บันได ด ้านหน ้ามีทวี่ า่ สําหรับรั บแขก ถั ดมา ่ ้องครัวด ้านหลัง ที่ ทางด ้านขวาสุดคือห ้องนํ้ า ตัวพืน ้ ห ้องนอนยาวไปตามแนวระเบียงแคบๆไปสูห ยกระดับขึน ้ มาอีก และยังพอจะมองเห็นวิวดอยสุเทพ แต่ตัววายร ้ายทีฉ ่ ั นเพิง่ นึก อกเมือ ่ ได ้ย ้าย ิ เข ้ามาอยูค ่ อ ื ยุง และบางคําพูดจากคนชนเมือง ―เธอไม่กลัวผีหรือ อยูค ่ นเดียว เวลากลางคืน น่ากลัวออก‖ ―เธออยูไ ่ ด ้อย่างไรคนเดียวเหรอยายนํ้ า ไม่กลัวใครเข ้ามาปลุกปลํ้าข่มขืนเธอหรือ ดูๆ ิ เลย เวลาเดินพืน แล ้วไม่คอ ่ ยมิดชด ้ ก็ดย ู วบยาบ ยังไงไม่รู ้‖ ฯลฯ ึ กลัว ในบางครัง้ ทีล ิ นี้ แว่ว ใช!่ ฉั นเองมีบางคืนทีร่ ู ้สก ่ มพัดวูบมาทางหน ้าต่างทีไ่ ม่มด ิ ชด ี งแมวเหมือนร ้องคลอเคลียขาไปกับเจ ้าของ เดินผ่านหน ้าระเบียง หรือเสย ี งกุกกักบนเพดาน เสย ้ หนึ่ง แต่มันเป็ นเพียงหนู และแมวเถือ ผนั งห ้องที่บุด ้วยไม ้ไผ่สานอีกชัน ่ นทีม ่ อ ี ส ิ ระในออกล่า เหยือ ่ ยามคํ่าคืน มันแลกกับความเป็ นสว่ นตัว และทางทีย ่ าวขึน ้ สําหรับการเดินไปมา ถ ้าหากผีม ี จริง ฉั นคิดว่าทางทีว่ งิ่ หนีก็มห ี ลายทางกว่าหอพัก ทีเ่ ป็ นเพียงห ้องสเี่ หลีย ่ มแคบๆมีทางออกทาง เดียว ภายในห ้องกระท่อมประกอบด ้วยวิทยุท ี่เหลือแต่เครือ ่ งรับคลืน ่ วิทยุ (ทัง้ ทีเ่ ดิมเคยเล่น ี งอึกทึก เทปได ้) พัดลมทีเ่ จ ้าของทิง้ ไว ้ถูกแถมมาให ้ใช ้ สงิ่ ทีถ ่ ูกแถมโดยไม่อาจจะปฎิเสธคือเสย ้ น คํ่ า ) จาก มินิเ ธีย เตอร์ผ่อ นส ่ง เส ีย งตบตีท ะเลาะเบาะแว ้งของบางคู่ผั ว เมีย (ที่ห าเช ากิ ี งเพลงจากซด ี .ี เทปหลอกรสนิยมทีล เสย ่ อดตาข่ายเหล็กห่างๆ กัน ้ ห ้องของหอพักแต่ละห ้องสู่ ด ้านหลังซงึ่ ก็เป็ นด ้านหน ้าของกระท่อม สว่ นอีกด ้านหนึง่ ติดคูนํ้าถั ดไปเป็ นสวนหลังบ ้านของชาวบ ้านแถบนี้ ซงึ่ ปลูกต ้นไม ้ ผลไม ้ไว ้หลากชนิด กอไผ่ท ี่ไ หวเอน ต ้นมะพร ้าวสองสามต ้น ฉั นจึง ได ้ผ่อ นพั ก บ ้างในมุม อิสรภาพของฉั น ยามนอนในเปลแขวน มองกระรอกรางตัววิง่ ไล่กันบนต ้นรางจืด ไต่จากโค ้งไผ่ หนึง่ ไปอีกลําไผ่หนึง่ ้ ย ี งนกนานาชนิดจะปลุกให ้ตืน ฉั นหลงารักทีน ่ ี่ตัง้ แต่แรกเริม ่ ทีเ่ ข ้ามาอยู่ ในยามเชาเส ่ ขึน ้ มาดูกระรอกวิง่ ไล่เล่นกัน ฉั นสงั เกตว่า ต ้นขนุน ต ้นมะพร ้าว ต ้นกล ้วย ต ้นหว ้าทีอ ่ อกผลดกทุก ปี ในสวนข ้างกระท่อม ทําให ้นกในรัศมีหลายกิโลเมตรมารวมกันอยูท ่ น ี่ ี่ มีทัง้ นกกรงสเี ทา นกกระ ี งนกเค ้าแมวเล็กร ้องเป็ นจังหวะชวนขนหัวลุก มีนกปิ๊ ดตะ ปูด นกกวัก ฯลฯ กลางคืนก็จะได ้ยินเสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 713

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ิ ใจทีจ ลิว้ คู่หนึง่ กําลังตัดสน ่ ะทํ ารัง้ ในรังร ้างบนกิง่ ไผ่ทเี่ อนค ้อมด ้านปลายข ้ามคูนํ้ามาทาหน ้า กระท่อม อาจเป็ นรังเก่าของมัน เมือ ่ มันเห็นฉั นเข ้าจึงบินอ ้อมมาทํารังด ้านหลังกระท่อมแทน หลังเลิกงานผ่านจราจรทีแ ่ สนติดขัดกกระทั่งถึงทีพ ่ ัก ฉั นก็จะได ้หย่อนใจกับบรรยากาศ ื้ พันธุผ รอบตัว ยามเย็นใบขนุนทีต ่ กเกลือ ่ นหน ้ากระท่อมก็จะถูกกวาดสุมจุดควันขึน ้ ไล่ยงุ ฉั นซอ ์ ัก จําพวกพริก ผักกาด ขึน ้ แปลงเพาะแยกปลูกรอบๆกระท่อม มีเมล็ดบวบทีเ่ ก็บมาจากสวนผักของ ชาวบ ้านเพาะไว ้หลังกระท่อม ดูแล ้วคล ้ายวิถช ี นบททีม ่ ันเป็ นอยูจ ่ ริงทีส ่ ด ุ มากกว่าหอพักคน แปลกหน ้าของหมูบ ่ ้าน ์ ยก น่ารักเชย ี ว พอดีมค ―น ้องนํ้ า อยากได ้นกมาเลีย ้ งไหม เป็ นนกหงสห ี นทีพ ่ ักอยูห ่ ้อง ๑๐๓ เขาย ้ายออกแล ้วฝากป้ าไว ้‖ หญิงวัย กลางคนเจ ้าของหอ ช ่างเจรจาด ้วยใบหนา้ ที่ย ม ิ้ ์ ยกคูห ตลอดเวลา พูดพลางยกกรงนกหงสห ่ นึง่ วางลง ―ทําไมเขาไม่เอาไปด ้วยล่ะจ๊ะป้ า‖ มองดูนกก็น่ารักดี มันยังทําท่าจูจ ๋ ก ี้ ันยังกลับไม่สนใจ ว่าเจ ้าของทิง้ ขว ้างมันแล ้ว ตราบทีย ่ ังเหลืออาหารในกรง ―พอดีเจอสถานการณ์ไข ้หวัดนกกํ าลังระบาด รัฐฯเขาประกาศกันเขตสัตว์ปีกพวกนก ไก่ ห ้ามเคลือ ่ นย ้ายข ้ามเขตเด็ดขาด ป้ าคิดว่าเขาคงไม่มาเอาแล ้ว น ้องนํ้ าเลีย ้ งไว ้คลายเหงาส ิ จ๊ะ‖ ี งจิจ๊ะจุ๊กจิ๊ กของนกในกรง แข่งกับปิ้ ดตะลิว้ เสย ี งใส มันขับขาน ตืน ่ เชา้ จึงได ้ยินเสย ึ ว่า ทําไมเสย ี งนกในกรงจึงดูหนวกหูพก หวานหูอยูไ่ ม่นานฉั นจึงเริม ่ รู ้สก ิ ล มันเอาแต่ร ้องจุ๊กจิ๊ กไม่ ้ เป็ นจั งหวะเวลา ไม่สนใจตืน ่ กลัวต่อใครหนา้ ไหนที่เดินผ่านกรง เอาแต่จู ้จี้จ ก ิ ไซขนให ้กัน ตลอดเวลา ทําให ้ฉั นรําคาญนกขึน ้ มาตะหงิดๆ แต่ในเวลาทีไ่ ด ้เห็นนกเถือ ่ นหยอกล ้อกันแม ้เพียง ั ึ สกนาที ก่อนมันรู ้ตัวแล ้วบินจากไป ดูมค ี วามหมายในความรู ้สกของคนคิดฝั นถึงอิสระ อยากโบย ้ ไ่ ม่รู ้จบสน ิ้ บินหนีเมืองใหญ่และการจราจรติดขัดในอีกเชา้ และอีกเชาที ผ่านไปเดือนเศษ นกตัวเมียมุดเข ้าไปในโพลงเปลือกมะพร ้าวแห ้ง เจ ้าของเดิมคงทํารัง ี าวหล่นแตกอยูพ ไว ้ให ้เป็ นทีฟ ่ ั กไข่ หลายวันต่อมา ฉั นจึงเห็นไข่ใบจิว๋ สข ่ น ื้ กรง อาจเป็ นอุบัตเิ หตุ ่ ทีม ่ ันไม่ทันระวัง แม่นกจึงเขีย ่ ไข่ตกลงมา แต่เมือ ่ ฉั นเก็บไข่ใสไว ้ในรังตามเดิมหลายครัง้ ก็พบว่า ยิง่ มันออกไข่มากเท่าไร ก็ดเู หมือนจะเขีย ่ ไข่ให ้ตกลงมาแตกกับพืน ้ กรงมากเท่านั น ้ นานๆฉั นจึง เริม ่ ไม่สนใจเก็บไข่ให ้ ั ―เป็ นแม่ภาษาอะไร ฆ่าลูกตัวเอง‖ ฉั นสรุปเอาอย่างนั น ้ ทัง้ ๆทีไ่ ม่รู ้ปั ญหาแน่ชด ้ นอาทิต ย์อ ากาศสดใส ความขุน ์ ยกทีท ในเชาวั ่ ข ้องหมองใจ กับ นกหงสห ่ ํ าให ้ฉั น ี ผิดหวังอดเชยชมลูกนกตัวน ้อย ถูกแทนทีด ่ ้วยเสยงร ้องจิ๊ บเจี๊ ยบ จากหลังกระท่อม ตอนแรกฉั น ี งได ้จึงพบว่า เป็ นเสย ี งร ้องขอ คิดว่าคงเป็ นลูกไก่ร ้องมาจากบ ้านสวน แต่เมือ ่ จับทิศทางของเสย ่ ดู ลูก นกมีด ้วยกันทัง้ หมดสามตัว ดู อาหารจากลูกนกปิ๊ ดตะลิว้ เมือ ่ ฉั นปี นรั ว้ กํ าแพงแอบซุม เหมือนปี กขนยังไม่ขน ึ้ ตัวเล็กเหมือนเพิง่ ออกได ้ไม่กวี่ ัน มีเพียงปากทีธ ่ รรมชาติสร ้างไว ้ให ้ใหญ่ และอ ้าได ้กว ้างๆเพื่อรับอาหารให ้เจริญ เติบโต จนสามารถร่อนบินออกหากินด ้วยลําปี กของ ตัวเองได ้ในเร็ววัน ์ ยกกรง จะเข ้าใจสถานะแห่งชวี ต หากทว่าเจ ้านกหงสห ิ ของมัน มันคงรู ้ว่า เมือ ่ มันออก ่ ื ่ ไข่ ฟั กเพือ ่ ให ้ลูกนกได ้ลืมตามาดูโลกให ้ฉั นได ้ชนชม ฉั นจะเอาใจใสมันให ้มากขึน ้ มันจะมีนํ้า และอาหาร สําหรับลูกของมันอย่างไม่ต ้องดิน ้ รน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 714

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

พืชพรรณต่างๆทีฉ ่ ั นหว่านเพาะล ้วนงามสะพรั่ง เมล็ดบวบทีก ่ ลบดินเริม ่ งอกขึน ้ ได ้เพียง สองวัน หมาทีเ่ ดินตามเจ ้าของบ ้านมาเก็บเชา่ คุ ้ยดินจนถอนรากแห ้งตาย เมือ ่ ฉั นกลับมาจาก ทํางาน จึงพบว่าเหลือเพียงแค่ต ้นเดียว ฉั นจึงเอากิง่ ไผ่แห ้งมาปั กประคบประหงมไว ้ หลายวัน เถาบวบจึงเลือ ้ ยไปตามทีก ่ งิ่ ไผ่อย่างรวดเร็ว ิ อย่างแมวเถือ ่ เคย กลางคืนยังคงมีแขกไม่ได ้รับเชญ ่ น หนูทวี่ งิ่ พล่านบนหลังคาห ้องเชน ้ กวันหนึง่ แต่ทว่าความเหนือ ่ ยเพลียจากงานก็ทําให ้ฉั นหลับสนิทแทบทุกคืน จนกระทั่งรุง่ เชาอี ์ ยกตัวเมีย เป็ นรอยบาก ความรําคาญกลายเป็ นความชงิ ชัง ยิง่ เห็นแผลทีห ่ ัวนกหงสห เหมือนโดยกรงเล็บขยํ้า ฉั นคาดเดาว่าคงเกิดจากการขัดขืนตัวผู ้ในการพยายามจะผสมพันธุ์ ตัว ิ ใจเปิ ดกรง ยืน เมียจึงดูปลกเปลีย ้ เรีย ่ วแรง ขณะทีต ่ ัวผู ้ยังป้ อเข ้ามาอยูไ ่ ม่หา่ ง จึงตัดสน ่ อิสระภาพ ให ้กับมัน ―ไปเถอะไปหากิจกรรมทีเ่ จ ้ายังไม่เคยได ้ทํ ามาตลอดชวี ต ิ การเป็ นนก นั่ นก็คอ ื การบิน หากินและเลือกคู่ ดีกว่าจะมาจิกตีกันจนตายอยูใ่ นกรง‖ เจ ้านกกรงไม่รู ้ว่าฉั นพรํ่าบ่นอะไร ไม่รู ้ว่าอิสระภาพอยูเ่ บือ ้ งหน ้า หรือว่ามันหวาดกลัวต่อ ิ กับการป้ อนข ้าวป้ อนนํ้ า แต่ฉันตัดสน ิ ใจแล ้วว่า จะไปเลีย ชวี ต ิ ผจญภัย ชาชน ้ งมัน จึงล ้วงมือเข ้า ไปจับนกทีละตัวแล ้วโยนขึน ้ บนท ้องฟ้ า ดูเหมือนปี กจะไร ้เรีย ่ วแรงมันจึงบินอย่างปลกเปลีย ้ เรีย ่ ดินจนข ้ามไปอีกฝั่ ง ของคูนํ้า ฉั นหวังว่าการทําครัง้ นีค ้ งจะถูกต ้อง ์ ยกผัวเมียออกจากกรง วันแรกมันยังคงเกาะนิง่ บนกิง่ ไผ่ แต่ นั บจากทีป ่ ล่อยนกหงสห คนละฟาก แต่วัน ถั ด มาและถั ด มา ฉั นก็ ไม่เ ห็ น วีแ ่ ววของเจ ้านกนอ้ ยสองตัว อีก เลย และ เช ่น เดีย วกั บ เส ีย งลูก นกปิ้ ดตะลิว้ ที่ข าดหายไปได ้ ๒-๓ วั น แล ้ว ฉั น จึง ปี นขึน ้ ไปดูค วาม ่ ิ ึ เจริญเติบโตของลูกนก สงทําให ้เกิดความรู ้สกสลดเศร ้าภายในใจยิง่ กว่าคือ เหลือเพียงร่องลอย ของขนหาง ตกอยูใ่ นรังทีย ่ ย ู่ เี่ กือบยับเยิน พลันสายตาฉั นก็จ ้องจับสายตา พ่อนกและแม่ทเี่ กาะ ึ ไปเองว่า สายตานั น ห่างรังออกไป ฉั นอาจรู ้สก ้ กํ าลังตํ าหนิฉันในเรือ ่ งอะไรบางอย่าง มันคง ี ลูกน ้อยและปลอบโยนกันอยูใ่ กล ้ๆรัง กระทั่งฉั นมาพบ จึงบินผละไป เจ็บปวดกับการสูญเสย ฉั นได ้ทบทวนถึงในหลายสงิ่ ทีผ ่ ่านมา ในสัญชาติญาณของการเป็ นแม่ของสัตว์ทุก ชนิด ไม่วา่ จะเติบโตท่ามกลางกรงเหล็กไร ้ชวี ต ิ หรือป่ าเขาธรรมชาติหา่ งไกล ความห่วงใยใน ื พันธุ์ ยังแฝงอยูใ่ นทุกวิญญาณทุกดวงใจ ชวี ต ิ และการสบ ฉั นคงคะเนผิดเกีย ่ วกับนกกรง ในคืนทีห ่ ลับสนิท อาจบางทีทแ ี่ มวเถือ ่ นออกหากินได ้ ่ ึ พยายามจะจับนกในกรงเป็ นอาหาร จึงสร ้างรอบบาดแผลทีห ่ ัวตัวเมียซงหนีไม่พ ้นความว่องไว ของอุ ้งเล็บเจ ้าแมว ตัวนั น ้ หรืออาจเป็ นเหตุผลจากสัญชาตญาณแห่งความรัก ความกลัว ไร ้ซงึ่ ี่ งทีแ อิสรภาพทีม ่ ันลืมไปแล ้วนั น ้ แม่นกจึงไม่ยอมฟั กใช ่ เพราะลูกนกไม่ควรเกิดมาบนความเสย ่ ม่ ได ้พบเจอ แม ้แต่นกเถือ ่ นเองทีม ่ อ ี ส ิ ระร่อนบิน ก็หนีไม่พ ้นชะตากรรมธรรมชาติ บวบทีห ่ ลังบ ้านเติบโตอย่างรวดเร็ว ชูยอดเลือ ้ ยไปตามกิง่ ไผ่แห ้งจนเต็ม บวบต ้นเดียว แต่เนื้อทีก ่ ารไต่พันของยอดเกินกว่าทีว่ า่ งบนผืนดินน ้อยนิดหลัง กระท่อม ปลายยอดด ้านหนึง่ โน ้มเถาลงมาเกาะลวดราวตากผ ้า กระทั่งกินเนื้อทีจ ่ นฉั นต ้องยกพืน ้ ทีต ่ รงนั น ้ ให ้มัน หันมาทําราว ตากผ ้าด ้านหน ้าของกระท่อมแทน ่ ใบแบ่งบานเต็มที่ แต่สว่ น หากเพียงแค่นัน ้ มันคงได ้อิม ่ ใจในอิสระภาพของมันทีจ ่ ะชูชอ ปลายของยอดอีกด ้านหนึง่ ของเถาบวบ ก็เสมือนหนึง่ แขนขาทีย ่ ด ื ขยาย ไต่ยาวไปตามรัว้ กําแพง จนถึงห ้องครัว ยึดเสาห ้องครัวทีม ่ เี พียงไม ้ไผ่สานโปร่งๆ แล ้วตะหวันยอดอ่อ นขึน ้ บนหลังคา ่ งแสงทัง้ หมดด ้านหลังของกระท่อม กระทั่งผลิตแตกใบเขียวครึม ้ คลุมพืน ้ ทีแ ่ ละชอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 715

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―น ้องนํ้ า วันนี้ถ ้าไม่ฟันต ้นบวบทัง้ ป้ าจะให ้ลุงทามาฟั นให ้นะ‖ นี่คอ ื คําขาดของป้ า ี หายให ้กับ เจ ้าของกระท่อม ด ้วยเถาก ้านทีย ่ ด ื ยาวออกไปเรือ ่ ยๆ ป้ าจึงกลัวจะขึน ้ ไปทําความเสย หลังคา และรกเกินกว่า จะเป็ นทีอ ่ ยูอ ่ าศัยของคนได ้ ั มั่น อีกครัง้ ทีฉ มีดทีถ ่ อ ื ในมือกระชบ ่ ั นต ้องเข ้าไปเป็ นกลไกของธรรมชาติ ธรรมชาติทไี่ ม่ เคยให ้อิสรภาพทีแ ่ ท ้จริงเกิดขึน ้ ภายใต ้กรอบของเมืองใหญ่ ซงึ่ ทุกชวี ต ิ ต่างต ้องดิน ้ รนเพือ ่ ความ อยูร่ อด กระทั่งต่างชวี ต ิ ก็ตา่ งได ้รุกรานอิสรภาพซงึ่ กันและกันอย่างไม่รู ้ตัว

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 716

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๖๔๒ เรือ ่ งสน

"ปลาใหญ่กน ิ ปลาเล็ก" โดย พจนารถ พจนปกรณ์

ื่ สมศักดิ์ ผมชอ ิ ชวี ต ผมเป็ นเจ ้าหน ้าทีห ่ น่วยปฏิบัตก ิ ารเฝ้ ามองดูโลกใบนี้พร ้อมกับเพือ ่ นร่วมงาน อีกสบ ิ พวกเราทํ า หน า้ ที่รั บ ผิด ชอบเฝ้ าจั บ ตาดูพ ฤติก รรมของมนุ ษ ย์ทุก คนบนโลก โดยเฉพาะ ํ นั ก วิท ยาศาสตร์ทุก สาขา นั ก วิช าการด ้านต่างๆ นั กการทหาร และทีส ่ าคัญบุคคลอัจ ฉริย ะที่ ค ้นพบสงิ่ ประดิษฐ์ หรือทฤษฎีใหม่ๆทีแ ่ ปลกประหลาดซงึ่ อาจจะทํ าให ้โลกใบนี้เปลีย ่ นแปลงไป ในทางที่ เลวร ้ายมากขึน ้ กว่าเดิมอีก เพราะว่าหลังจากเกิดมหาสงครามครัง้ สุดท ้ายของโลกนั น ้ ประชากรในโลกเกือบหนึง่ ี ี ื้ โรคร ้าย หมืน ่ ล ้านคนเสยชวต ิ ลงในทันที และอีกสองพันล ้านคนค่อยๆล ้มตายไปด ้วยพิษของเชอ ภายใต ้ซากปรักหักพัง ของสงิ่ ก่อสร ้างทีเ่ กลือ ่ นกระจายไปแทบทุกตารางนิว้ ทรัพยากรธรรมชาติ ้ บรรยากาศ ในโลกถูก ทํ า ลายย่อ ยยั บ ควัน ไฟจากบ่อ นํ้ า มั น ลอยคลุ ้งตลบอบอวลขึน ้ สู่ชั น แสงอาทิต ย์แทบจะเล็ดลอดลงมาบนพื้นดินไม่ได ้ ต ้นไม ้ใบหญ ้าที่หลงเหลือ อยู่บนโลกล ้วน ี เหลืองเหมือนกับดวงจั นทร์เต็ มดวงใน แล ้วแต่กลีบใบร่วงหล่น ยืนต ้นตาย โลกทั ง้ ใบมองดูซด ยามคํา่ คืนทีม ่ ด ื มิด ผู ้คนทีห ่ ลงเหลือเพราะรอดชวี ต ิ ราวปาฏิหาริย ์ ล ้วนมีร่างกายพิกลพิการแขนขาหัก ี เหลืองบ ้างไหม ้เกรียม มีปมตะปุ่ มตะปํ่ าเกิดขึน ลําตัวลีบเล็กดวงตาปูดโปน บ ้างผิวหนั งซด ้ เต็ม ราวกับท ้าวแสนปม พวกเขาดํารงชวี ต ิ ไปตามสภาพแวดล ้อมทีเ่ ต็มไปด ้วยสารพิษพอแค่ให ้มีชวี ต ิ รอดไป วันๆ จวบจนระยะเวลาผ่านไป บรรยากาศของโลกเริม ่ ดีขน ึ้ มนุษย์อก ี สว่ นหนึง่ ทีไ่ ด ้หลบหนีออกจากโลกไปอาศัยอยูบ ่ นดวงดาวต่างๆทีพ ่ วกเขา ได ้ ไปสํารวจก่อนหน ้าทีจ ่ ะเกิดมหาสงครามขึน ้ ได ้กลับเข ้ามาบนโลก ี่ วชาญ มนุ ษย์พวกนี้ส ่วนใหญ่จ ะเป็ นนั ก วิท ยาศาสตร์ส าขาต่างๆ นั กวิช าการผู ้เช ย ทางด ้านเทคโนโลยี นั ก การสงคาม เป็ นนายทหารระดั บสูง ประชาธาธิบ ดี นายกรั ฐ มนตรี ื้ ชวี ต คณะรัฐมนตรีหรือผู ้มีอํานาจในแต่ล ะรัฐ รวมถึงมหาเศรษฐีผู ้มั่งคั่ งซงึ่ มีอํ านาจในการซอ ิ ตัวเอง เอาตัวรอดพ ้นอาศัยไปกับยานอวกาศก่อนทีส ่ งครามจะอุบัตข ิ น ึ้ พวกเขากลับมาพร ้อมกับขนวัสดุอป ุ กรณ์ทางวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีอันทันสมัย ิ้ เล็กๆ ไปจนถึงพันธุไ์ ม ้ใหญ่ แล ้วลงมือ รวมทัง้ ฝูงสัตว์ พืชพันธ์นานาชนิด นั บตัง้ แต่ตะไคร่นํ้าชน ั ว์โดยใชมนุ ้ ษย์ทม ิ้ งานก็ แพร่พันธุพ ์ ช ื สต ี่ รี ูปร่างพิกลพิการบนโลกนี้เป็ น แรงงานหลังจากเสร็จสน กักกันพวกนีไ ้ ว ้ในอาณาเขตสว่ นหนึง่ มหาสงครามผ่านพ ้นไป ห ้าร ้อยปี

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 717

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี่ งๆเมหือนกั บที่ใครต่อ ใครคาดคิด โลกใบนี้ไม่ได ้ผุก ร่อ นหรือ ระเบิดออกมาเป็ นเสย เอาไว ้ แต่มันเหมือนกับโลกในฝั นเลยทีเดียว พืชพันธุน ์ ับแสนล ้านชนิดเจริญสวยสดงดงามราวเนรมิตร มอส เฟิ รน ์ ในป่ าทึบเขียวชอุม ่ ่ ั ื ชุมนํ้ า ต ้นไม ้ใหญ่โตมโหฬาร ฝูงสตว์ป่ามากมายนานานพันธุ์ ทัง้ เสอโคร่ง หมาป่ า กระทิง กวาง เขายาว หมีแพนด ้านั บหมืน ่ ตัวอาศัยกันเป็ นฝูงใหญ่ ดํารงชวี ต ิ อิสระไปตามวัฏฐจักร ทรัพยากร แร่ธาตุ นํ้ ามัน แก๊สธรรมชาติอด ุ มสมบูรณ์เหลือเฟื อ ความเป็ นอยูข ่ องผู ้คนสว่ นใหญ่บนโลก มีววิ ัฒนาการทางด ้านความรู ้สูงสุดในทุกๆด ้าน ่ ั เฉลีย มียานอวกาศสวนตัวทุกครัวเรือน อายุชย ่ เพิม ่ ขึน ้ เป็ น ๒๐๐ ปี จนกระทั่งพวกเราหวาดกลัวความเป็ นอัจฉริยะของเขาว่าจะทํ าให ้เกิดมหาสงคราม ขึน ้ มาอีกครัง้ หนึง่ โครงการหน่วยปฏิบัตก ิ ารเฝ้ ามองดูมนุษย์บนโลกจึงเกิดขึน ้ มา ผมนั่ งทํ างานในห ้องปฏิบัตก ิ ารพร ้อมกับเพือ ่ นร่วมงาน เฝ้ ามองดูจอภาพกราฟิ คนั บ ล ้านๆ ภาพที่ปรากฏภาพของมนุ ษย์ทุก คนเคลือ ่ นไหวโดยมีเครื่อ งคอมพิวเต ้อร์ช ่วยในการ ึ ตัวถึงการเฝ้ ามองดูของพวกผม วิเคราะห์จับพฤติกรรมต่างๆไว ้ พวกเขาทัง้ หมดไม่รู ้สก ระยะเวลาเกือบ ๓๐ ปี ทผ ี่ มได ้รับหน ้าทีน ่ ี้ ไม่มเี หตุการณ์ใดๆเกิดขึน ้ เลย การนั่ งชม ี ภาพเคลือ ่ นไหวและพฤติก รรมของแต่ล ะคน เสย งพูด คุย ถึงโครงการทดลองต่างๆ การปรุง อาหารในห ้องครัว การพรอดรัก การทะเลาะวิวาท ความโลภ โกรธ หลงต่างๆผุดขึน ้ มาเหมือนกับ ้ ้ ิ้ เสนวงกลมที ห ่ มุนทับซอนกั นซํ้าแล ้วซํ้าเล่าไม่รู ้ จบสน ี มพู แล่นโฉบตีโค ้งเป็ น วันนี้นี่เอง ผมมองเห็นยานอวกาศแบบสปอร์ตเป็ นรูป ลูกหมีสช วงกว ้าง ร่อนลงจอดตรงชายหาดเกาะสมุย รูปร่างมันแปลกและน่ารักดี มันทําให ้ผมติดตามภาพบนจอกราฟิ คนีด ้ ้วยความสนใจ พ่อกับลูกสาวก ้าวเท ้าลงมาจากยาน เด็กหญิงตัวเล็กอายุราว ๗-๘ ขวบ ในชุดว่ายนํ้ าส ี ชมพู วิง่ ไปบนชายหาดทรายนุ่ม สายตาของเธอสอดสา่ ยหาเปลือกหอยรูปร่างแปลกๆ เด็กหญิง ก ้มลงเก็บเอาไว ้ในอุ ้งมือเล็ กๆ ลมทะเลตีผมไหวกระเชงิ คลืน ่ ทะเลทยอยซัดตัวขึน ้ มาเป็ นระ รอกๆ เด็กหญิงเปลีย ่ นจากการสนใจเปลือยหายวิง่ ลงไปล ้อเล่นกับนํ้ าทะเล ผู ้เป็ นพ่อทรุดตัวลงนั่งบนหาดทราย ตามองดูลก ู สาววิง่ เล่น คลืน ่ ทะเลซัดนํ้ าขึน ้ มาอีก เด็กหญิงวิง่ เข ้าปะทะ เธอล ้มลุกคลุกคลานเนื้อตัวเปี ยกปอน ผมเผ ้ามีทรายเปี ยกเกาะเต็ม มือน ้อยๆวิดนํ้ าทะเลขึน ้ มาแตะริมฝี ปาก ี งร ้องถามพ่อดังลั่นด ้วยความสงสย ั ―พ่อขา นํ้ าทะเค็มใชไ่ หมค ้า‖ เสย ิ ก ิ ดูซ‖ิ ผู ้เป็ นพ่อตอบอย่างให ้ความมั่นใจ ―เค็มซล ู นํ้ าทะเลมันต ้องเค็ม หนูลองชม เด็กหญิงวักนํ้ าเข ้าปาก ๒-๓ ที

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 718

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―เค็ม...เค็ม...โอ๊ยไม่เห็นเค็มเลยพ่อ‖ เธอโวยวาย ทําให ้ผู ้เป็ นพ่อหัวเราะก่อนยันตัวลุก ขึน ้ ยืน เดิน ลงไปหาลูก สาวตั ว น อ ้ ย แล ้วลองก ้มตั ว ลงวิด นํ้ า ทะเลที่ค ลื่น ทยอยซั ด เข ้ามา เหมือนกับกิรย ิ าทีล ่ ก ู สาวทํา บ ้าง ี งหัวเราะของผู ้เป็ นพ่อดัง ―เค็ม...เค็ม...โอ๊ยไม่เห็นเค็ม หรือเป็ นทะเลจํ าลอง‖ เสย ขึน ้ มาอีกแล ้ว สายตาของเขามองดูลก ู สาวด ้วยความเอ็นดู เด็กหญิงเลิกสนใจ ถลาตัวลงเล่นกับคลื่นทะเลด ้วยความสนุกต่อ แต่ผู ้เป็ นพ่อกลับวัก ิ ดูรสชาดอีกครัง้ หนึง่ นํ้ าทะเลขึน ้ มาแตะริมฝี ปาก ชม ี งพูดดังขึน ั ―หรือเป็ นทะเลจําลอง‖ เสย ้ ใบหน ้าเขาขมวดด ้วยด ้วยความสงสย พลันทีเ่ ขาพูดประโยคนี้จบลง คอมพิวเตอร์ทช ี่ ว่ ยทํ างานภายในหน่วยปฏิบัตงิ านได ้สง่ ั ญาณเตือนขึน สญ ้ มาโดยอัตโนมัต ิ ี งตืน ―ขยายภาพเขาขึน ้ มา‖ เสย ่ เต ้นของหัวหน ้ากองบัญชาการสงั่ วินาทีนัน ้ ...ภายในห ้องปฏิบัตก ิ ารแทบโกลาหล เจ ้าหน ้าทีท ่ ุกคนลุกขึน ้ ยืน สายตาทุกคู่ จ ้องไปทีจ ่ อภาพขยายใหญ่ทป ี่ รากฏบนผนังด ้านบน เหนือรูปภาพของจอกราฟิ คเล็กๆอีกนั บล ้าน ภาพ ี น ้าของเขาฉงน นั ยน์ตาดําสนิทคูน ภาพทีเ่ ห็นคือ สห ่ ัน ้ ดูครุน ่ คิด ิ คนมองดู มันทําให ้หัวใจของผมเต ้นตึก ้ ๆ ไม่รู ้ว่าเขากําลังคิดถึงเรือ ่ งอะไร พวกเราทัง้ สบ ภาพของเขาบนจอปฏิบัตก ิ ารด ้วยความตัง้ ใจ เกาะสมุยยังคงเป็ นเกาะสมุย ทะเลยังคงเป็ นทะเล ต ้นมะพร ้าวเหนือชายหาดขึน ้ มายืนตัวยาวสมบูรณ์แบบไปตลอดเกาะ ลมทะเลพัดแรง ลูเ่ อาใบมะพร ้าวระบัดไปตามแรงลม หาดทรายขาวนวลตา เรือใบแล่นตัวอยูไ ่ กลลิบๆ เด็กเล่น ี น ั บาดตา สว่ นพวกผู ้ใหญ่ทัง้ หนุ่มสาวแก่เฒ่านอนผึง่ พุงอาบแดด บ ้างนั่ งคุยกันใต ้ต ้น ห่วงยางสส มะพร ้าว เขา...คนทีเ่ ราเฝ้ ามอง วิง่ หยอกล ้อกับลูก เนื้อตัวเปื้ อนไปด ้วยคราบทราย เล่นกันจน เหน็ ดเหนือ ่ ยทัง้ พ่อและลูก ึ สบาย เหตุการณ์บนจอกราฟิ คใหญ่ดําเนินต่อไปเรือ ่ ยๆ พวกเรามองดูเขาด ้วยความรู ้สก ใจขึน ้ ี มพู ผู ้ ถึงเวลาทีพ ่ วกเขาจะกลับบ ้านกันแล ้ว เด็กหญิงตัวเล็กเดินเข ้าไปในยานลูกหมีสช เป็ นพ่อเดินตามเข ้าไปติดๆ แต่ในมือของเขามีหลอดนํ้ าทะเลติดมือเข ้ามาในยานด ้วย ―คุณสมศักดิ์ คุณติดตามผลและเก็ บบันทึกข ้อมูล คุณรั บผิดชอบในบุคคลนี้เลยนะ‖ หัวหน ้าปฏิบัตก ิ ารสงั่ การกับผมทันที เพือ ่ นร่วมปฏิบัตงิ านแยกย ้ายกันไปทําหน ้าทีต ่ ามปกติ ผมย ้ายจอภาพกราฟิ คมายังโต๊ะทํางานของผม

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 719

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี มพูทะยานขึน ภาพของยานลูกหมีสช ้ จากลานจอดบนเกาะสมุย มันแล่นด ้วยความเร็ ว ี ง ผ่านยานหลายลําในอวกาศทีแ ้ ๑๕ เท่าของความเร็วเสย ่ ล่นไปตามเสนทางจราจรบนฟ้ า เพียง ้ ชั่ว ๒-๓ อึดใจ มันลอยตัวชาๆเหนื อแม่นํ้าเจ ้าพระยากว ้างใหญ่ แม่นํ้าใสสะอาดทําให ้มองลึกลง ไปเห็นเม็ดกรวดใต ้นํ้ า มีกุ ้งหอยปูปลาตัวเขือ ่ งๆแหวกว่ายไปมา เหมือนกับภาพทิวทัศน์ภายในตู ้ กระจกเลีย ้ งปลา พืน ้ ทีท ่ รี่ ายล ้อมแม่นํ้ามีต ้นไม ้เขียวชอุม ่ มันเป็ นสวนผลไม ้แต่ละชนิดปลูกเป็ น แปลงๆนั บพั นหมืน ่ ไร่ กว ้างยาวสุดลูกหูลูกตา และมีบ ้านทรงไทยลักษณะเดียวกันกระจาย ออกไปเป็ นหลัง ๆทิง้ ระยะห่างกั นประมาณ ๓ กิโ ลเมตร ดูร าวอาณาจั ก รส ่วนตั ว ของแต่ล ะ ครอบครัว ยานร่อนตัวลงจอดในลานบ ้านทรงไทยหลังหนึง่ ผมซูม ภาพเข ้าไปใกล ้ ลูก สาววิง่ เข ้าไปเปลีย ่ นชุดในห ้องสว่ นตัว ผู ้เป็ นพ่อเดินถือ หลอดนํ้ าทะเลเกร่ไปรอบๆบ ้าน เขาตรวจเช็คการทํ างานของหุน ่ ยนต์คอมพิวเตอร์กําลังตบแต่ง ั แกะสลัก ประตูไม ้สก ้ นรีเ่ ข ้ามา มันโน ้มหัวลงพร ้อมกับพูดรายงาน หุน ่ ยนต์รับใชเดิ ―ภรรยาของคุณกําลังทําอาหารเย็นพร ้อมกับหุน ่ แม่ครัวครับผม‖ เขาพยักหน ้า เดินลิว่ เข ้าไปในห ้องทํางาน เทหลอดนํ้ าทะเลลงไปในภาชนะตรวจสาร ครูห ่ นึง่ คอมพิวเตอร์ได ้วิเคราะห์รายงานผลออกมาเป็ นคําพูด ―รายงานนํ้ าทะเล สสารยังคงเหมือนเดิมเทียบกั บเมือ ่ ๕๐๐ ปี กอ ่ น ผลวิเคราะห์อาจ ผิดพลาด เพราะเวลาผ่านมา ๕ นาที บรรยากาศและสว่ นประกอบอืน ่ ๆอาจทําให ้สสารเปลีย ่ นตัว‖ ี น ้าของเขาดูกังวล คิว้ ขมวดเข ้าหากัน ทรุดตัวลงนั่ งเก ้าอี้ กวาดสายตามองไปรอบๆ สห ห ้องทีม ่ ี อุปกรณ์หลอดทดลองบรรจุแร่ธาตุทุกชนิดในโลก พร ้อมกับเอือ ้ มมือกดคอมพิวเตอร์ บันทึกข ้อมูลทีไ่ ด ้รับลงในจอ ขณะเดียวกัน ผมได ้แบ่งการทํางานออกเป็ นสองสว่ น ส ่ว นที่ห นึ่ง จั บ ภาพการทํ า งานของเขา และอีก ส ่ว นหนึ่ง รีบ เช็ ค ประวั ต แ ิ ละใช ้ ็ ้ คอมพิวเตอร์ตรวจเชคไมโครดิสค์เกือบ หนึง่ ล ้านแผ่นของเขา โดยใชพลังงานดูดขึน ้ มาจากตู ้ สว่ นตัว โดยทีแ ่ ผ่นดิสก์ยังคงวางอยูท ่ ต ี่ ู ้เหมือนเดิม ขณะนี้เขาไม่มท ี างรู ้ได ้เลยว่าความลับทั ง้ หมดของตัวเองกํ าลังถูก แอบดู เขาก็ เหมือนกับคนทั่วไปในโลกใบนี้ทไี่ ม่มโี อกาสรู ้ตัวเลยว่า ได ้ถูกจับตามองดูพฤติกรรมทุกอย่างอยู่ ิ้ เชงิ แทบทุกลมหายใจเข ้าออก มันเป็ นเทคโนโลยีทเี่ หนือกว่าพวกเขาโดยสน ประวัตส ิ ว่ นตัวปรากฏขึน ้ มาบนจอภาพของผม ื่ ของเขาออกมา ―สมศักดิ‖์ ผมเผลออุทานชอ ื่ สมศักดิ์ เหมือนกับผม มีภรรยาชอ ื่ วิภา มีลก เขาชอ ู สาวหนึง่ คนอายุ ๗ ขวบ เขาเป็ น นั กวิทยาศาสตร์ นั กประวัตศ ิ าสตร์ นั กการสงครามมียศเป็ นพันตรี และเป็ นนั กวิชาการทางด ้าน เทคโนโลยีของชาติ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 720

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ไม่เบาทีเดียว สําหรับสมศักดิค ์ นนี้ทม ี่ ต ี ําแหน่งหน ้าทีม ่ ากมาย ผมคิดในใจขณะอ่าน ประวัต ข ิ องเขา หนา้ ที่ก ารงานไม่ม ีผด ิ พลาดได ้รั บการยอมรั บ จากต่า งชาติ เดิน ทางไป ต่างประเทศเพือ ่ ทดลองวิทยาศาสตร์หลายต่อหลายโครงการ ล่าสุดเมือ ่ วานนี้เองมีผลงานด ้าน ้ ษย์ในประเทศทีถ พัฒนาการอายุของมนุษย์ให ้ยืนยาวไปมากกว่า เดิมอีก โดยใชมนุ ่ ูกกักกันใน อาณานิคมนํ ามาทดลองจนประสบผลสําเร็จ อายุจะเพิม ่ ขึน ้ อีก ๕๐ ปี ี ว‖ ผมพึมพํากับข ้อมูลทีไ่ ด ้รับ ―เป็ น ๒๕๐ ปี เชย อา! มนุษย์ในโลกจะมีอายุเฉลีย ่ เพิม ่ ขึน ้ มาอีกแล ้ว ―คุ ้มจริงๆนะสมศักดิก ์ ับโครงการนี้ โดยแลกชวี ต ิ มนุษย์ทดลองไปเกือบ ๑๐๐ คน‖ ผม ี งเข ้มลงไปในหน ้าจอคอมพิวเตอร์ พูดเสย เขาเคลือ ่ นไหวอีกครัง้ หนึง่ หยิบแผ่นไมโครดิสก์เกีย ่ วกับประวัตศ ิ าสตร์ขน ึ้ มา ข ้อมูลทีไ่ หลพรั่งพรูออกมาเป็ นเรือ ่ งราวการวิวัฒนาการของมนุษย์ตัง้ แต่แรก เริม ่ เมือ ่ หลายพันล ้านปี กอ ่ น เริม ่ มาจากเซลล์ขนาดเล็กทีส ่ ด ุ แล ้วก่อเกิดเป็ นรูปร่างขึน ้ มา มีอวัยวะขยาย ใหญ่ขน ึ้ เรือ ่ ยๆ เวลาผ่านไปนานแสนนานจนกระทั่งกลายมาเป็ นมนุษย์ ดํารงชวี ต ิ อยูก ่ ับธรรมชาติ อาศัยในถํ้า แบ่งแยกถิน ่ ฐานกระจัดกระจายไปตามสว่ นต่างๆของโลก มีการแก่งแย่งอาหาร ถิน ่ ที่ อยูอ ่ าศัย ทําร ้ายพวกเดียวกันด ้วยสาเหตุตา่ งๆนานา แผ่นไมโครดิสก์หมุนไปไม่หยุดยัง้ แผ่นแล ้วแผ่นเล่า พร ้อมกับบอกเรือ ่ งราวว่ามนุ ษย์ พัฒนาการไปเรื่อ ยๆไม่มวี ันหยุดยัง้ ภาพของคนงานขนแท่งหินมหึม าก่อสร ้างปิ ร ามิด ให ้กับ ฟาโรห์ในประเทศอิปต์ สว่ นในประเทศจีนประชาชนถูกเกณฑ์แรงงานให ้มาก่อสร ้างกําแพงทีย ่ าว ทีส ่ ด ุ ในโลก เพือ ่ ป้ องกันการรุก รานจากอีกฝ่ ายหนึ่ง ภาพของสงครามยุทหัต ถีระหว่างพระ ี งมีดดาบหอก อาวุธปื นดังสนั่ นหวั่นไหว ผู ้คนล ้มลงละเลงเลือด นเรศวรกับพระมหาอุปราชา เสย ื ดด ้วยมีดดาบ สงครามโลกครัง้ ทีห คนทีถ ่ ก ู จับเป็ นเชลยตกเป็ นทาสรับใช ้ หากขัดขืนก็ถูกเชอ ่ นึง่ บังเกิดขึน ้ ตามติดมาด ้วยสงครามโลกครัง้ ทีส ่ อง ความหายนะปกคลุมไปกับผู ้แพ ้สงครามทัง้ ี ครอบคัว ทรัพย์สน ิ และประเทศชาติ ต่างพากันรํ่าไห ้เศร ้าโศกเสย ี ใจ สูญเสย หลังจากนั น ้ ก็มก ี ารปฏิบัตริ ัฐประหาร การเกิดลัทธิชั่วร ้าย แก่งแย่งประเทศ แสวงหา ผลประโยชน์กระจายไปตามสว่ นต่างๆของแต่ละประเทศ ทัง้ ภาพของผู ้คนถูกดขีข ่ ม ่ เหงเอารัด เอาเปรียบในรูปแบบแตกต่างกันออกไป จวบจนโลกเกือบล่มสลายด ้วยมหาสงครามครัง้ สุดท ้าย เขาพักสายตาเหม่อมองออกไปทางนอกหน ้าต่าง ฝูงนกบินทวนแสงตะวันทีโ่ รยตัวลง มา ทิวเขามีต ้นไม ้เขียวครึม ้ หมองจางๆคล ้ายไอนํ้ าระเหยขึน ้ มาปกคลุมบรรยากาศทํ าให ้มี โอโซนเต็มพืน ้ ที่ ี งสญ ั ญาณออดตรงบานประตูห ้องทํางานดังขึน เสย ้ เบาๆ ปลุกภวังค์เขากลับคืนมา ้ นยกถ ้วยกาแฟเข ้ามาในห ้อง มันวางถ ้วยลงบนโต๊ะว่างข ้างตัวเขาพร ้อม หุน ่ ยนต์รับใชเดิ กับก ้มหัวลงโค ้งคํานับ ―เจ ้านายต ้องการอะไรอีก‖ เขาโบกมือตอบปฏิเสธ หุน ่ ยนต์เดินลับออกไปจากห ้อง เขายกถ ้วยกาแฟขึน ้ มาจิบเบาๆ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 721

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ผมก็ชักหิวกาแฟเหมือนกับเขา กดปุ่ มรีโมทเรียกกาแฟให ้มาทีโ่ ต๊ะทํ างาน เพียง ๒ วินาที ถ ้วยกาแฟร ้อนกรุน ่ ผุดขึน ้ มาจากโต๊ะว่างข ้างตัว เราต่างจิบกาแฟเหมือนกัน รสชาดของเขาจะขมปี๋ เหมือนกับของผมไหม ผมไม่รู ้และ ี น ้าของเขาคล ้ายกับจะครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ผมจ ้องมองดูเขาในจอเนิน ไม่อยากจะรู ้ด ้วย สห ่ นาน และสงิ่ สําคัญสําหรับผมสมศักดิค ์ นนี้ อยากรู ้จังว่าสมศักดิค ์ นนั น ้ กําลังคิดอะไรอยู่ หลังจาก ที่เขาเก็ บเอานํ้ าทะเลมาทํ า งานวิเ คราะห์ ผลปรากฏออกมาจากคอมพิวเตอร์แยกสสารไม่ สามารถบอกเขาได ้ มันทําให ้เขาต ้องมานั่งเปิ ดแผ่นไมโครดิสก์ถงึ เรือ ่ งราวต่างๆทีเ่ กิดขึน ้ บนโลก ใบนี้ ทัง้ ๆทีข ่ องผมก็มเี หมือนกับของเขา ซํ้าร ้ายกว่านัน ้ ยังมีมากกว่าของเขานั บล ้านแผ่น เขากําลังคิดอะไร ึ ษามนุษย์แห่งชาติในประเทศ ผมไม่สามารถล่วงรู ้ความคิดของเขาได ้ ทางองค์การศก ของผมน่ าจะจับความคิดในหัวสมองของ มนุษย์อ อกมาได ้ว่ากําลังคิดอะไรอยู่ เคยมีเพือ ่ น ึ นั ก วิท ยาศาสตร์ห ลายๆคนพยายามศ ก ษาค ้นคว ้ามาตลอด พวกเราก็ ไ ด ้รู ้แต่พ ื้น ฐานอั น ่ รู ้ในสงิ่ ทีเ่ ป็ นความต ้องการหรือไม่ เล็กๆน ้อยๆของความคิดมนุ ษย์ในชั่วขณะหนึง่ เท่า นั น ้ เชน ต ้องการอยากได ้ โดยสังเกตจากปฏิกริ ย ิ าทีแ ่ สดงออกมาเท่านั น ้ โครงการนี้ล ้มเหลวไม่เป็ นท่า เพราะสงิ่ ทีเ่ ป็ นความคิดนั น ้ มันเป็ นนามธรรมไม่สามารถจั บต ้องได ้ ผู ้ทีจ ่ ะรู ้ความคิดของมนุษย์ ด ้วยกันได ้ก็คงมีแต่พระเจ ้า หรือเป็ นพ่อมดหมอผี ผู ้วิเศษมีเวทย์มนต์คาถาเหมือนกับในนิยาย ื่ ของแต่ล ะยุค สมั ย ที่ผ่านมาเท่า นั ้น แต่ในยุค นี้มั นเป็ นยุค ของ ปรั มปราหรือ ในความเช อ เทคโนโลยีอันทันสมั ยปราดเปรือ ่ งแล ้วมนุษย์เก่งกาจ มีความเป็ นอัจฉริยะ ควบคุมทุกสงิ่ ทุก อย่างบนโลก พัฒนาตัวเองก ้าวลํ้าเกินจินตนาการไปข ้างหน ้าไม่หยุดยัง้ เขาหยิบหลอดนํ้ าทะเลขึน ้ มาดูอก ี อา! ผมหวาดกลั ว เหลือ เกิน ที่เ ขาจะคิด หรือ จิน ตนาการขึน ้ มาได ้ เหมือ นกั บ นั ก วิทยาศาสตร์ในอดีต เช ่น เซอร์ไอแซค นิวตั น ผู ้ค ้นพบกฎแรงโนม้ ถ่วงของโลกโดยการ นั่ งเล่นอยูใ่ ต ้ต ้นแอปเปิ้ ล แล ้วผลแอปเปิ้ ลหล่นลงมาบนพืน ้ ดิน เมือ ่ เงยหน ้าขึน ้ บนท ้องฟ้ า ดารา และดวงจันทร์ทําไมไม่หล่นลงมาบ ้าง รวมถึงนั กวิทยาศาสตร์สาขาต่างๆทีค ่ ้นพบทฤษฎีตา่ งๆ มากมายด ้วยแนวคิดและ จินตนาการทีแ ่ ปลกประหลาด ฉั บพลันนั่นเอง ความคิดและจินตนาการของเขาก็พรั่งพรูออกมาเป็ นข ้อความปรากฎลง ี งประทัดทะลุทะลวงเข ้ามาในใจผม บนหน ้าจอ คอมพิวเตอร์ นิว้ ของเขารัวบนตัวอักษรราวกับเสย ―ข ้อสมมติฐาน ถ ้าแร่ธาตุในหลอดทดลองทัง้ หมดเป็ นของปลอม และนํ้ าทะเลไม่เค็ม ทะเลอาจกลายเป็ นทะเลจําลอง โลกทีเ่ ราอาศัยอยูอ ่ าจถูกสร ้างขึน ้ เป็ นสงิ่ สมมติ ทุกสงิ่ ทุกอย่าง ล ้วนเป็ นสงิ่ จําลอง‖ เหงือ ่ มือเหงือ ่ ตีนผมแตกพลั่ก หั วใจผมเต ้นตึก ้ ๆ สงิ่ ทีผ ่ มรอคํ าตอบในการนั่ งทํ างาน ้ ี ปรากฎผลออกมาแล ้ว ผมผุดขึน ้ ยืนชนวิ้ ตรงไปทีจ ่ อภาพ ―ถูกแล ้ว สมศักดิ์ โลกทีพ ่ วกคุณอาศัยอยูเ่ ป็ นโลกทีถ ่ ูกสร ้างขึน ้ มาโดยพวกผมไง มัน จําลองแบบออกมาเหมือนกันทุกอย่าง พวกคุณเป็ นเสมือนสัตว์ทดลองให ้กับพวกผมทีค ่ อยเก็บ เกีย ่ วเอาความคิดและผลการ ทดลองต่างๆมาใช ้ อายุพวกคุณยืนยาวแค่ ๒๕๐ ปี เท่านั น ้ แต่อายุ ่ ั ของพวกผมพัฒนาไปถึง ๕๐๐ ปี แล ้ว ผมนับถือคุณจริง คุณเก่งมาก‖ นิว้ องผมสนรัวตามองดูเขา บันทึกข ้อความลงไปอีก บันทึก ―โครงการลับโลกจําลอง‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 722

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี งสัญญาณเตือนดังลั่น มันดังเชอ ื่ มไปถึงข ้อมูลของ ทันทีทข ี่ ้อความนี้จบประโยค เสย ื สแ ี ดงปรากฏขึน เจ ้าหน ้าทีป ่ ฏิบัตก ิ ารทุกคน ตัวหนั งสอ ้ มาบนหน ้าจอผม ―กําจัดผู ้คนพบโลกจําลอง เพือ ่ ป้ องกันอันตรายทีจ ่ ะเกิดขึน ้ กับโลกจริง ‖ ―จบกันที สมศักดิ‖์ ผมทรุดตัวลงนั่ งหน า้ จอคอมพิวเตอร์ ปรับเปลีย ่ นโปรแกรมกําจัด มนุษย์ในโลกทดลอง กดรหัสหัวใจวายโดยฉั บพลัน ้ อดในสมอง 2-3 วินาที ร่างของเขายังคงเหมือนเดิม ผมกดรหัสใหม่เปลีย ่ นเป็ นเสนเลื แตก แต่ ๕ วินาทีผา่ นไปก็ยังไม่มป ี ฏิกริ ย ิ าใดๆเกิดขึน ้ กับเขา ผมรีบตรวจเช็คพลังงานของโปรแกรมทีต ่ งั ้ ไว ้ มันสมบูรณ์แบบทุกอย่าง สงิ่ ที่โปรแกรมไม่ส ามารถทํ างานได ้ก็ เพราะว่า เขาได ้สร ้างโปรแกรมภูมค ิ ุ ้มกันต ้าน เอาไว ้ในตัวเอง รหัส กํ าจั ด มนุ ษย์ค อ ื สายฟ้ าฟาด ถูก ผมบรรจุล งไปอีก ครั ง้ หนึ่ง พร ้อมกับ สร ้าง ี งฟ้ าแลบฟ้ าร ้อง คํานวณทิศทางการหักเหและ บรรยากาศให ้มีเม็ดฝนทะยอยลงมาท่ามกลางเสย การถล่มทะลายของบ ้านทีอ ่ ยูอ ่ าศัยเรียบร ้อย ผมกดปุ่ มแดงทันที ี งฟ้ าฟาดดังสนั่ น ―เปรีย ้ ง‖ เสย บ ้านทัง้ หลังไหวสะเทือนเล็กน ้อย สายฟ้ าไม่สามารถผ่านเข ้าไปหาร่างของเขาได ้ ี ้าน ล ้มเหลวอีกแล ้ว ผมกดปุ่ มเลเซอร์ทําลายล ้างทันที มีแต่เพียงเศษสะเก็ดของสบ ิ้ เล็กๆเท่านัน กะเทาะออกมาเป็ นชน ้ ลําแสงไม่สามารถทําอะไรได ้เลย ตําแหน่งหน ้าทีข ่ องเขาในยศพั นตรีสมศักดิค ์ นนั น ้ คุ ้มค่ากับการสร ้างเกราะป้ องกัน ั ้ ตัวเอง บ ้านทัง้ หลังเหมือนบังเกอร์เหล็กหล ้าชนเยีย ่ ม ผม สมศักดิ์ คนนี้ ต ้องลงมือด ้วยตัวเองแล ้ว ๓๕ วินาทีตอ ่ มา ผมปรากฏกายในชุดปฏิบัตก ิ ารสเี งินพร ้อมกับปื นยกเลเซอร์ มันเป็ น อาวุธทีม ่ อ ี านุภาพทําลายล ้างสูงสุด เป้ าหมายคือ ―ฆ่า‖ ให ้ได ้ ๑๐ วินาที ผมค ้นหาตัวเขาพบ ขณะเดินแล่นตรงชายทะเลเกาะสมุย ิ นาทีของวันที่ ๕ มีนาคม ค.ศ.๒๘๐๐ เวลาในโลกจําลองขณะนี้ ห ้าทุม ่ สามสบ ิ นาทีของ ผมหัวเราะกับตัวเองเบาๆ เวลาในโลกของผมขณะนี้ก็เป็ นเวลาห ้าทุ่มสามสบ วันที่ ๕ มีนาคมเหมือนกัน เพียงแต่ปี ค.ศ.ของโลกผมเป็ นปี ค.ศ.๒๘๐๐๐ มันแตกต่างกันแค่ เลขศูนย์ตัวเดียวเท่านัน ้ เอง ชายหาดในยามคํ่าคืน แสงจันทร์เต็มดวงสะท ้อนหาดทราย มองเห็นร่างของเขาเดิน ี งดังหวูห ทอดน่องไปตามผืนทราย สายลมโบกใบมะพร ้าวเสย ่ วิว ผมเดินตามใกล ้เข ้าไปในร่าง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 723

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ เย็นเยียบจับทั่งร่างของผมใน นัน ้ ร่างทีเ่ ป็ นมนุษย์จริงๆเหมือนกับผม หัวใจผมเต ้นตึก ้ ๆ เหงือ ่ ซม ชุดสเี งินแวววาว ยกปื นเลเซอร์เล็งไปทีร่ า่ งนัน ้ ื่ เขาเต็มยศ ―พันตรี สมศักดิ‖์ ผมเรียกชอ เขาหันขวับมาทันที แสงเลเซอร์สเี งิน พุง่ เข ้าจับขัว้ หัวใจอย่างจัง ร่างของเขาทรุดฮวบลงบนพืน ้ ทราย ื้ เกราะอ่อนทีเ่ ขาสวมใสป ่ ้ องกันแสงเลเซอร์ของผมได ้เพียงบางสว่ น ผมเล็งปื นไป เสอ ยังร่างทีน ่ อนนิง่ เตรียมยิงซํา ดวงตาของเขาจ ้องมองผมไม่กะพริบ ―ก่อนตาย ผมอยากรู ้ว่าคุณฆ่าผมด ้วยสาเหตุใด‖ เขาพูดขึน ้ มา ี งเข ้ม ―โครงการลับ โลกจําลอง‖ ผมบอกเขาเสย พันตรีสมศักดิ์ ยิม ้ พยักหน ้ารับฟั งคําพูด ผมยิงปื นเลเซอร์ซํ้าเข ้าไปทีเ่ ดิม ร่างของเขานอนเหยียดลงไปกับพืน ้ ทราย ดวงตาปิ ด ื ―เหยือ สนิท ระดับผลของปื นเลเซอร์ปรากฏออกมาเป็ นตัวหนั งสอ ่ ตายสนิท‖ ิ้ แล ้ว ผมสูดลมหายใจเข ้าปอด สูดเอาโอโซนของทะเลทีน ภารกิจของผมเสร็จสน ่ ี่มัน สะอาดบริสท ุ ธิเ์ หมือนกับโลกของผม ทัง้ ๆทีม ่ ันเป็ นโลกจําลองทีพ ่ วกผมสร ้างขึน ้ มา มันแทบจะ ไม่แตกต่างกันเลย ทัง้ เม็ดทรายผืนทราย ต ้นมะพร ้าว นํ้ าทะเล ลมพัดกลิน ่ เค็มๆของทะเลทีน ่ ี่ กลับไปในโลกจริงของผมคราวนี้ ผมคิดว่า ผมจะตัง้ โครงการลับขึน ้ มาบ ้างว่าโลกทีผ ่ มอาศัยอยู่ มาจนถึงปี ๒๘๐๐๐ จะเป็ นโลกจําลองหรือไม่ ―สมศักดิ‖์ ี งเรียกชอ ื่ ของผมดังขึน เสย ้ มาข ้างหลัง ผมหันขวับกลับไปทันที ี อง พุง่ เข ้าจับหัวใจผมอย่างจัง ร่างของผมทรุดฮวบลงบนพืน แสงเลเซอร์สท ้ ทรายนุ่ม ื้ เกราะอ่อนของผมไม่สามารถป้ องกันแสงเลเซอร์สท ี องของบุรุษในชุดสท ี อง ทีม เสอ ่ ัน ยิงออกมาจากปื นในมือของเขา ความเจ็ บปวดแล่นปราดเต็มหน ้าอก ผมขยั บริมฝี ปากจะพูดด ้วยความสงสัยผมไม่ สามารถพูดออกมาได ้ มีแต่เพียงดวงตามองเขาแน่ว ภายในใจคิดว่าเขาเป็ นใคร มาจากไหน และจะฆ่าผมด ้วยสาเหตุใด ―ผมมาจากโลกจริง ในปี ค.ศ.๒๘๐๐๐๐ ฆ่าคุณด ้วยสาเหตุทค ี่ ณ ุ คิดจะวิจัยโครงการลับ โลกจําลองขึน ้ มา‖ พระเจ ้า! ผมอุทานในใจ เขาอ่านความคิดผมได ้ทัง้ หมด

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 724

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี งเขาหัวเราะ หึ หึ เสย ่ ระเจ ้า ผมเป็ นมนุษย์และชอ ื่ สมศักดิ์ เหมือนกับคุณ‖ ―ผมไม่ใชพ ี องพุง่ วาบเข ้าตรงทรวงอกผมอีกครัง้ ลําแสงเลเซอร์สท ื่ ของคนสามคน จิตสุดท ้ายของผมมีชอ ―สมศักดิ.์ ..สมศักดิ.์ ..สมศักดิ‖์

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 725

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๖๔๓ เรือ ่ งสน

"ดอยไหม้ไฟ" โดย ปัน ้ คํา

๑ ี งรถกระบะปิ กอัพ เสย ้ ขึน ้ ดอยมาได ้ไม่นานมีเด็กงิ่ มาตามผมไปทีบ ่ ้านผูนํา พ่อหลวง ้ จะพือคงชวนไปร่วมวงสุราเฝ้ าไฟป่ าบนดอยสามเสาอย่ างเคย กลับจากประชุมคราวนี้แกคงได ้ สุราและชาดีมาพอสมควร ปกติคน ื วันศุกร์หากไม่ตด ิ ธุระทีไ่ หนผมจะไปนอนเฝ้ าไฟป่ ากับชาวบ ้าน อยูบ ่ นดอยบาง วันคําว่าเหงาในหัวเหมือนจะโตกว่าภูเขา เปลีย ่ นจากสอนเด็ กไปชว่ ยชาวบ ้านดับไฟยังคลาย ฟุ้ งซา่ นไปได ้บ ้าง นอกจากนี้วงเหล ้าบนนั น ้ ยังอุดมกับแกล ้งอย่าบอกใคร เนื้อเก ้งเนื้อหมูป่ามีให ้ กินไม่ขาด เวลาพ่อหลวงมาชวนน ้อยครัง้ ผมจะปฏิเสธ บ ้านแสนไผ่อยูใ่ กล ้ป่ าต ้นนํ้ า หลายหน่วยงานเข ้ามารณรงค์ปลูกป่ า ภาระเพิม ่ หมายถึง รายได ้เสริมสําหรับชาวแสนไผ่ บางโครงการได ้จัดสรรเบีย ้ เลีย ้ งค่าดูแลรักษาแก่ชาวบ ้านทีอ ่ าสา พิทักษ์ ป่าใน อัตราทีแ ่ น่นอนจํานวนหนึง่ แต่ก็ใชว่ า่ ชาวแสนไผ่ทุกคนจะสนใจรายได ้เล็กน ้อย จากงานนี้ ไฟป่ าประจํ าฤดูกาลยังคงเป็ นภาระให ้พ่อหลวงและลูกบ ้านหลายคนต ้องนอนเฝ้ ามา ตัง้ แต่ต ้นปี ยามไฟทิง้ ชว่ งแกถึงได ้ลงมานอนบ ้าน เพิง่ ล่วงเข ้าเดือนนี้ทผ ี่ มเห็นผู ้นํ าบ ้านดอนเข ้า อําเภอถีข ่ น ึ้ แว่วว่าชว่ งนีท ้ างการกวดขันปั ญหายาเสพติด ผู ้นํ าขนเผ่าตามแนวตะเข็บชายแดนคง ต ้องเหนือ ่ ยหนักไปอีกนาน ี งลงบ ้างแล ้วเมือ ครกกระเดือ ่ งซาเสย ่ ผมมาถึงลานประกอบพิธป ี ระจํ าหมูบ ่ ้าน ลานดิน ี่ ้าคนวิง่ เปลือยจู๋ไล่จับหมูอยูเ่ ชน ่ ทุกเชา้ เตียนหญ ้ากลางหมูบ ่ ้านชว่ งนี้ร ้างพิธก ี รรม เจ ้าตัวเล็กสห เย็น ทโมนพุงโรหมูพงุ โตปลํ้าขีก ่ ันอยูเ่ หมอนไม่รู ้หนาว แก ้มป่ องเขลอะขีม ้ ก ู ถูกมือน ้อยปาดเลอะ อยูป ่ ้ อยๆ ี ํ้ าตาลแดงไปทางทิศตะวันออก ธงขาวแฉกยาวผูก กระท่อมพ่อหลวงอยูถ ่ ัดลานดินสน ่ ่า' หญ ้ามุงหลังคายังเหลืองสด ดู ยอดลําไผ่ปลิวไสวเหนือหลังคากระท่อมบ่งฐานะ ‗คะแซผ เหมือนเจ ้าของบ ้านจะเพิง่ เปลีย ่ นใหม่เมือ ่ ต ้นเดือน คํ่านี้มันยังคงสง่ ผ่านควันไฟให ้ลอยอ ้อยอิง่ หายขึน ้ ไปรวมกับหมอกหนาเบือ ้ งบน กระท่อมผู ้นํ าหมูบ ่ ้านหลังค่อนข ้างใหญ่แต่ก็ยังทําด ้วยไม ้ไผ่มงุ หญ ้า ต่างจากบ ้านอีก หลั ง ที่ป ลูก ตระหง่า นอยู่ฝั่ งตรงข ้ามของลานดิน เรือ นหลั ง นั ้น ยกสูงกว่า กระท่อ มขาวลาหู โดยทั่วไปเกือบสองเท่า มันเป็ นทีอ ่ ยูอ ่ าศัยเพียงหลังเดียวบนดอยนี้ทม ี่ ุงหลังคาด ้วยกระเบือ ้ ง ลอนคู่ ฝาผนังและพืน ้ เรือนเป็ นไม ้เนือ ้ แข็งอย่างดี ทีท ่ ้าทายสายตาผู ้คนทีส ่ ด ุ เห ้นจะเป็ นรถกระบะ ี าวกลางเก่ากลางใหม่ซงึ่ จอด เก็บใต ้ถุนเรือนมานานปี กระทั่งบัดนี้มันยังคงเป็ นรถปิ คอัพ สข ้ คัน แรกและคันเดียวของหมูบ ่ ้าน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 726

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

่ ก่อนหน ้าทีย ยามนีร้ ถยังคงจอดอยูท ่ เี่ ดิมเชน ่ ังไม่ถก ู เปลีย ่ นมือ มันยังคงวิง่ ขึน ้ ลงดอยวัย แล ้ววันเล่า สภาพบ ้านไม ้หลังใหญ่ก็แทบไม่ตา่ งจากครัง้ ทีย ่ ังไม่ร ้างผู ้อาศัย ดูเหมือนเจ ้าของคน ิ ใจว่าจะใชมั้ นทํ าอะไรอย่างเป็ นทางการ มันยังคงยืนร ้างข ้างลานประกอบพิธ ี ใหม่ยังไม่ได ้ตัดสน ประจํ าเผ่า เฉพาะเวลามีเจ ้าหน ้าทีข ่ น ึ้ มาค ้างคืนบนดอยแสนไผ่มันถึงได ้มีโอกาสรองรับแขก กิตติมศักดิเ์ ป็ นครัง้ คราว ครั ง้ ทีเ่ รือนหลังนั น ้ ยังไม่ร ้างคน ผู ้มาเยือ นต่างสงสัย เจ ้าของเรือนหลังใหญ่และ ี ใด ไฉนมั่งคั่งเกินหน ้าเพือ รถปิ คอัพ ้ คันนี้ ประกอบอาชพ ่ นบ ้านได ้ปานนี.้ ..แต่ใครจะกล ้าถาม ื ผมพบว่านานทีจะเห็นหัวหน ้าครอบครัวเข ้าป่ าเก็บเก๋ง ตลอดเวลาทีข ่ น ึ้ มาสอนหนั งสอ ี สว่ นใหญ่ ราคา เหมือ นเพือ ่ นบ ้าน ขิงทีข ่ นขึน ้ กระบะท ้ายรถไปขายก็เป็ นของเพื่อนบ ้านเสย ข ้าวโพดจะตก ก๋งจะขายได ้กิโลละกีบ ่ าทดูเหมือนจะไม่อยูใ่ นความใสใ่ จของคนในครอบครัว ก่อนหน ้านีใ้ ครๆก็พอรู ้ ยามวิกาลรถปิ คอัพ ้ เคลือ ่ นตัวจากใต ้ถุนเรือนด ้วยจุดประสงค์ชวน ่ กังขา หากยามปกติมันก็เป็ นทีพ ่ งึ่ เดียวทีส ่ ามารถนํ าสงผู ้ป่ วยหนั กยังสถานพยาบาลไกล ออกไป ิ กิโลเมตร ผมสังเกตว่าทรัพย์สน ิ ของครอบครัวนี้แม ้มีทม ้ กว่าห ้าสบ ี่ าซับซอนอยู บ ่ ้าง แต่เจ ้าของ ้ มั น ก็ แ สดงความมั่ ง คั่ ง โดยเปิ ดเผยและเผื่อ แผ่ พาหนะอเนกประสงค์ถู ก ใช งานอย่ า งเต็ ม ิ ธิภาพ มันวิง่ ขึน ประสท ้ ดอยลงดอยด ้วยธุระของเพือ ่ นบ ้านถีพ ่ อๆกับธุระสว่ นตัวของเจ ้าของ ขาว ้ การอยูบ แสนไผ่ตา่ งได ้อาศัยนํ าผลิตผลจากไร่ไปขายในตลาด ผมเองยังเคยใชบริ ่ อ ่ ยครัง้ ิ ครอบครัวทีเ่ หลือ เรือนใหญ่ร ้างผู ้อาศัยเมือ ่ ต ้นเดือนก่อน หลังเหตุการณ์ครัง้ นั น ้ สมาชก อพยพจากไป บ ้างว่าไปอยูด ่ อยอืน ่ บ ้างว่ากลับรกรากเก่าทางฝั่ งพม่า เหลือไว ้เพียงบ ้านและรถที่ ขายต่อให ้พ่อหลวงจะพือในราคาถูกเหมือนให ้เปล่า ี งเรียกมาจากชานกระท่อมผู ้นํ า เราคง ผมยืนคิดอะไรเพลินๆตรงลานดินได ้ไม่นานมีเสย ้ นบนยอดดอยอะไรจะดีไปกว่า พอมีเวลาจิบชาก่อนขึน ้ ไปกระดกจอกสุราบนดอยสามเสา้ เชาเย็ ่ คอ เป็ นทีย นํ้ าชา ชาร ้อนจัดอบรํ่าเนื้อกระบอกไม ้ไผ่เกรียมไฟทีใ่ ชดื้ ม ่ ร่วมให ้กลิน ่ หอมชุม ่ งิ่ ื้ คอปกสก ี รมท่าทีใ่ สท ่ ุกครัง้ เวลาลงดอยไปร่วม ประชุม พ่อหลวงจะพือยังอยูใ่ นชุดเสอ แว่วว่าผู ้นํ าบ ้านดอยได ้รับแจกโดยถ ้วนหน ้าเมือ ่ ต ้นปี ผมแปลกใจทีแ ่ กยังไม่เปลีย ่ นเป็ นชุดพร ้อม ่ ทุกครัง้ ยังไม่ทันถามแกเป็ นฝ่ ายบอก่อนว่าคืนนี้ไม่ต ้องขึน ผจญเพลิงเชน ้ ไปนอนเฝ้ าไฟ เดีย ๋ วจะ พาครูและลูกบ ้านหลายคนลงดอยไปร่วมกินเลีย ้ งทีร่ ้านอาหารในตัวอําเภอ ประกายไฟในกระบะกลางโถงกระท่อมฉีกฝอยวาบแล ้วเลือนหาย พ่อหลวงจะพือพ่น ควันยาสูบโขมงระบายอากาศทีอ ่ ัดอกขณะจ ้องเปลวไฟเบือ ้ งหน ้า เหมือนยากถอนสํานึกจากห ้วง ึ รู ้สก ่ ื นเพิม แกใสฟ ่ เข ้าไปสองสามท่อน รอจนนํ้ าในกาใกล ้จุดเดือดถึงล ้วงห่อขาออกมาแบ่ง สว่ นด ้วยหยิบมือห่างๆวางชาบน ชามสังกะสเี ก่าครํ่า จากนั น ้ จึงค่อยๆสอดชามเข ้าไปหว่างก ้อน ้ เสาใต ้การต ้มนํ้ าแล ้วคั่วเบาๆด ้วย ทัพพี ชาแห ้งโดนความร ้อนสง่ กลิน ่ หอมไหม ้แตะจมูก รอจนเกรียมได ้ทีก ่ ็พอดีนํ้าเดือด พ่อ ี ําพันก็รอรินยั่วจิบ แก หลวงเทชาคั่วลงในกานํ้ าขนาดจุสามลิตร เมือ ่ ยกลงจากก ้อนแล ้วนํ้ าชาสด ประคองการินลงกระบอกไม ้ไผ่สําหรับตัวเองและผู ้มาเยือน ผมสังเกตว่าเวลาชงดืม ่ เองพ่อหลวงจะเลือกหยิบชาจากห่อราคาถูก และรินดืม ่ ด ้วย กระบอกไม ้ไผ่ เฉพาะเวลามีคนเมืองมาเยือนแกถึงจะชงชาอูห ่ ลงรับแขก และรินบริการด ้วยแก ้ว

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 727

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ใส ยกเว ้นคนเมืองอย่างผมซงึ่ แกรู ้ว่าชอบดืม ่ จากกระบอกไม ้ไผ่ แน่นอนเย็นนี้มันยังคงเป็ นชาอู่ หลงราคาแพง ื่ สายสง่ เสย ี งออกมาจากถุงย่าม พ่อหลวงจะพือผละจากกระบะไฟกลางโถง วิทยุสอ ี ําขึน กระท่อมหันไปคว ้าถุงย่ามดําแซมด ้ายหลากส ี จากผนั งไม ้ไผ่ ก่อนล ้วงวัตถุสด ้ มาแนบหู แก ี งโต ้ตอบอยูส กดปุ่ มรับสง่ สัญญาณสลับกรอกเสย ่ องสามรอบ แล ้วยัดกลับลงย่ามคูก ่ าย ผมเคย ได ้ยินเมียแกบ่นว่ามันกวนหูอยูไ่ ด ้ทัง้ คืนจนแทบนอนไม่หลับ ื บนดอยผมเห็ นเป็ นภาพแปลกตาที่ผู ้นํ าขาวดอยหลายคนใช ้ แรกที่ม าสอนหนั งส อ ่ ื เครือ ่ ง มือสอสารได ้อย่างคล่องแคล่ว ทราบมาว่าหลายปั ญหาล่อแหลมตามแนวตะเข็บชายแดน ื่ สารแปลกตาติดตามตัว นั ยว่าเพือ ทําให ้ผู ้นํ าชาวไทยภูเขาหลายหมู่ บ ้านมีอป ุ กรณ์สอ ่ ความ สะดวกในการประสานกับทางการ ในชุมชนขาวดอยทั่วไป พ่อหลวงหมูบ ่ ้านมักเป็ นคนรํ่ารวยทีส ่ ด ุ แต่ผมพบว่าแม ้ทีท ่ ํากิน ของพ่อหลวงจะพือมีอยูไ ่ ม่น ้อย หากความมั่งมีของผู ้นํ ายังเป็ นรองลูกบ ้านอีกหลายคน บารมี ความเป็ นผู ้นํ าบ ้านแสนไผ่น่าจะเกิดมีเพราะความเป็ นคนเก่าแก่ ฟั งพูดภาษากลางได ้ดี ติดต่อกับ ิ เจ ้าหน ้าทีห ทางการได ้ไม่เคอะเขิน มากกว่าความมั่งคั่งทางฐานะทรัพย์สน ่ ลายคนยังเคยชม ―พ่อหลวงคนนีบ ้ ค ุ ลิกดีไม่เหมือนคนดอย‖ ยิง่ เมือ ่ ไปไหนมาไหนด ้วยรถปิ คอัพ ้ สว่ นตัวพร ้อมวิทยุ ื่ สารด ้วยแล ้ว ผมรู ้สก ึ ว่าแกมักถูกมองด ้วยสายตาแปลกๆ สายตาแห่งความหวาดระแวงและยํา สอ เกรงอยูใ่ นที ื่ สารรูป ร่าง พ่อ หลวงจะพือ เป็ นคนเรียนรู ้เร็ ว ประสานกับทางการได ้ดี อุป กรณ์ส อ ประหลาดนั่ นอยูใ่ นย่ามได ้ไม่นานแกก็รู ้วิธรี ับสง่ สัญญาณได ้ชํานาญ อย่างรถปิ กอัพ ้ ทีเ่ พิง่ ได ้มา ผมเห็นแกหัดเข ้าเกียร์หักพวงมาลัยเดินหน ้าถอย หลังอยูไ่ ม่กวี่ น ั ก็ขบ ั คล่อง ๒ ี งพูดคุยโฉงเฉงดังมาจากลานประกอบพิธป เสย ี ระจํ าหมูบ ่ ้าน ลูกบ ้านชายฉกรรจ์หลาย คนคงมารอตามนั ด หากเป็ นเย็นทีต ่ ้องรวมตัวเพือ ่ ขึน ้ ดอยไปนอนเฝ้ าไฟป่ า เหล่านั กพิทักษ์ ป่า และค่าแรกมักปรากฏตัวพร ้อมอุปกรณ์ดับไฟหลายประเภทหลาย ขนาดและมีจํานวนกว่าครึง่ ร ้อย ิ คน ทัง้ หมดอยูใ่ นชุดหล่อสําหรับ แต่เย็นนีด ้ เู หมือนจะมีเฉพาะคนทีพ ่ อพูดภาษาไทยได ้ไม่ถงึ สบ ่ ด ่ ัน งานเลีย ้ ง ไม่ใชช ุ ประจําเผ่าหากเป็ นชุดลําลองอย่างคนในเมืองเขาใสก จากข ้างกระบะไฟภายในกระท่อม ผมมองผ่านวงกบประตูออกไปยังเรือนใหญ่หลังนั น ้ ่ ในแสงคํ่ารถปิ คอัพ ้ ใต ้ถุนเรือนดูลก ึ ลับ กระจกรถเพิง่ เปลีย ่ นใหม่ สวนรอยกระสุนทีป ่ ระตูด ้าน ี ี มอ คนขับชา่ งโป๊ ะสฝ ื หยาบไม่อาจลบได ้เลือน อึดใจต่อมาพ่อหลวงจะพือออกจากกระท่อมเดินนํ าผมไปหารถปิ คอัพ ้ เปิ ดประตูรถด ้าน ี บกุญแจบิดสตาร์ทอุน คนขับเข ้าไปเสย ่ เครือ ่ ง ี เรียกเด็ กเกือบทัง้ หมู่ บ ้าน เครือ ่ งยนต์ครางกระหึม ่ พ่นควันสเี ทาออกทางท่อไอเสย ี งรถ ควันฉุ นจมูก ออกมาแห่แหนล ้อมหน ้าล ้อมหลัง เหล่าทโมนตืน ่ เต ้นได ้ทุกครัง้ ทีไ ่ ด ้ยินเสย บอกว่าหอม ต่างเห็นเป็ นเรือ ่ งสนุกสนานตามดมได ้ไม่เลิก ้ เมือ ่ ทุก คนพร ้อมพ่อหลวงก็ เข ้ามาประจํ าตํ าแหน่งคนขับ รถออกตั วช าๆผ่ านลาน ิ กิโลเมตรถึงจะออกสูถ ่ นนใหญ่ ประกอบพิธไี ปตามทางดินขุด อีกกว่าสบ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 728

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

้ ทางดินขุดทอดตัวเลีย ้ วเลาะเล่นคลืน ่ ตามไหล่เขา ถึงจุดทีเ่ ป็ นโค ้งหักศอกเสนทาง พลันหายเข ้าไปในสว่ นเว ้าของม่อนดอยเอาดือ ้ ๆ บางจังหวะมันจมหายลงไปในเงาหุบโผล่อก ี ที ี ํ้ าตาลแดงพายม่อนดอย ไกลออกไปเหมือนบันไดพาดฟ้ า แต่เวลามองลงมา ปรากฏเป็ นขีดสน ้ ี ํ้ าตาลแดงยาว เฟื้ อย มันพาดลําตัวซุกหัว จากดอยสามเสาผมไพล่ นก ึ ถึงสัตว์ประหลาดลําตัวสน ตวัดหางแทรกชอนไปตามหลืบเขา ี ํ้ าตาลแดงเลือ ื่ มชุมชนชาวดอยกับถนนใหญ่ เลยไปเกือบ ทางเดินสน ้ ยแทรกผืนป่ า เชอ จรดชายแดนตะวันตก มันเป็ นทางผ่านยาเสพติดมาเนิน ่ นาน จากยุคคาราวานฝิ่ นของขุนสา่ จวบ สมัยยาบ ้าจากเมืองยอน ว่ากันว่าด ้วยเทคโนโลยีการผลิตร่วมสมัย เพียงใครมียานพาหนะเป็ นของตัวเองและ ฝั กใฝ่ ธุรกิจรวยเร็วก็อาจกลายเป็ นผู ้ ประกอบการเคลือ ่ นทีไ ่ ด ้โดยง่าย มันเป็ นทีม ่ าของข ้อสรุป แบบเหมารวม ―ขาวเขามีรถขับจับได ้ทุกราย‖ ภาพลักษณ์แสลงใจสุจริตชนบทบนพืน ้ ทีส ่ งู ผู ้ ื้ หาพาหนะไว ้บรรทุกของเข ้าตลาด เพียรปลูกขิงขายหัวกะหลํา่ มาทัง้ ชวี ต ิ กว่าจะมีเงินพอให ้ซอ รถมาได ้เกือบครึง่ ทางจวนพ ้นชว่ งวิบาก ผ่านจุดทีเ่ ป็ นโค ้งหักศอกสุดท ้ายนี้ไม่ถงึ ห ้า ั พวงมาลัยบังคับล ้อเมือ กิโลเมตรน่าจะถึงถนนใหญ่ พ่อหลวงกระชบ ่ รถมาถึงชว่ งลาดชันทีส ่ ด ุ บน ้ เสนทาง ี งพูดคุยทีม ทันใด! ทุกคนบนรถพลันเงียบกริบ ยุตเิ สย ่ อ ี ยูต ่ ลอดทางตัง้ แต่รถเคลือ ่ นตัว ึ เสย ี วสน ั หลังวูบ จุดเกิดเหตุคน ออจกากหมูบ ่ ้านราวนัด กัน ผมเองเผลอกัน ้ หายใจ รู ้สก ื นัน ้ ปรากฏ อยูต ่ รงหน ้า... ๓ ี งวิพ ากษ์ วจ เหตุก ารณ์ค ราวนั ้นก่อ ให ้เกิดเส ย ิ ารณ์ กั นพอสมควรในหมู่คนทํ างานใน ชุมชนชาวไทยภูเขา ผมเองไม่กล ้าเดาเบือ ้ งลึกของปรากฏการณ์ ทัง้ ไม่เคยรู ้จริงว่าพีน ่ ้องชนเผ่า ึ อย่างไร ด ้วยกันเขารู ้สก ผมนึก ถึงเพือ ่ นครูดอยคนหนึง่ ทีเ่ คยหลุด หลายประโยคข ้างวงเหล ้า ―ครูอ ย่างเรา ื่ งในนามระบบจัดการศก ึ ษาแห่งชาติแล ้วก็คง เป็ นได ้ไม่มากไปกว่าสักขี นอกจากสอนเด็กให ้เชอ พยานความรุนแรงทีเ่ กิดขึน ้ ‖ ื ไปประกอบธุรกิจสว่ นตัว เขาหลุดอีก ครัง้ ล่าสุดทีเ่ จอกันหลังจากเพือ ่ นเลิกสอนหนั งสอ ประโยค แกล ้มนํ้ าเมาและผมเผลอนํ ามาอ ้างอิงอยูบ ่ อ ่ ยๆ ―โลกยังคงหมุนไปแม ้ไม่มต ี ัวเรา‖ ึ ประโลมใจได ้โดยอิสระจากการใสใ่ จความหมายของ ผมเคยสงสัย - บ่อยครัง้ เรารู ้สก ั คนพูดขึน ้ ึ ดีเป็ นบ ้า ถ ้อยคําอย่าง เวลาจ่อมลงในห ้วงทุกข์แล ้วใครซก ้ ว่า ―พรุง่ นีก ้ ็เชาแล ้ว‖ ผมรู ้สก ั ธรรมแต่ ทัง้ ทีร่ ู ้ว่านั่นแทบไม่ตา่ งจากคําพูดประเภท ―พระอาทิตย์ขน ึ้ ทางตะวันออก‖ คล ้ายเป็ นสจ ไม่บอกอะไรใหม่ ้ หลายปั ญหายอกย ้อนซับซอนยากสาง เหลือบ่าใครผู ้ใดจะสาวถึงทีม ่ าทีไ่ ป ป่ วยกล่าว จะรั บมือ หรือ ทานกกระแส ผมพบว่าตัวเองโหยหาอุเบกขาธรรมเหลือเกินเพื่อ ลอยตัวเหนือ ปั ญหาและอธิบายความ หมายของตัวเองต่อโลก ผมอยากนิง่ อยูใ่ นฐานะผู ้สังเกตการณ์ง่อย เปลีย ้ อยูภ ่ ายในรัว้ โรงเรียน แต่การพึง่ พาวจีลวงจิตหรืออ ้างอิงคําหรูใดๆ ก็คล ้ายความพยายาม กลบเกลือ ่ นสํานึกด ้วยเมรัย - ชว่ ยผ่อนคลายชวั่ คราวก่อสงั เวยจิตให ้ทุกข์กระหนํ่าในเวลาต่อมา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 729

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

วันนั น ้ ลมสงัดตัง้ แต่หัวคํ่า เรายังไม่ทันได ้ตัง้ วงหลังมือ ้ เย็น ฟ้ าเบือ ้ งตะวันตกพลันแดง ฉานด ้วยเปลวเพลิงไฟลามเงีย บเข ้าใกล ้ป่ าปลูกแปลงที่ ทางการให ้ชว่ ยกันดูแลแลกค่าแรง เหล่าผู ้ชายต่างชว่ ยกันต ้านไฟซงึ่ น่าจะเป็ นไฟป่ าครัง้ ใหญ่ทส ี่ ด ุ ของฤดูกาล มันเป็ นสัญญาณว่า ้ อไปอีกหลายวัน พ่อหลวงและลูกบ ้านต ้องนอนเฝ้ าบนดอยสามเสาต่ ิ้ แรง ภารกิจยังไม่เสร็ จ พลันทัง้ หุบ หน ้าทีพ ่ ท ิ ักษ์ ป่าทํ าเอาใครต่อใครอ่อนล ้าแทบสน ี งปื น วิทยุสอ ื่ สารในย่านพ่อหลวงสง่ สัญญาณรหัสแปลกๆจากนั น เขาก็ถก ู ตวาดด ้วยเสย ้ มีคนเห็น พ่อหลวงกระโจม คร่อมอานมอเตอร์ไซค์ บึง่ เข ้าหมูบ ่ ้านเหมือนเหินบิน ผมกับชาวบ ้านทีเ่ หลือกรู ตามลงมา ้ นถั ดมาหมอกหนา ดินภูเขาเคยแดงสวยในวันทีแ ้ น เชาวั ่ ดดใส เชานั ้ แดงคลํ้ าคล ้าย ่ นํ้ าค ้างดูทม เคลือบด ้วยคราบเลือด ใบไม ้ใบหญ ้าเคยเขียวไสวตามรายทางชุม ึ ทึบ ี ญาติผู ้เป็ นทีร่ ั กรํ่าไห ้ปิ่ มว่าจะขาดใจ ลูกบ ้านบางสว่ นรอดกลับมา หลายคนทีส ่ ญ ู เสย ่ ต่างชวยกันให ้ปากคําเจ ้าหน ้าทีต ่ ํารวจด ้วยอาการขวัญกระเจิง คํ่าวันนั น ้ ชว่ งทีเ่ ราชว่ ยกันดับไฟป่ าบนดอยสามเสา้ ลูกบ ้านบางคนจําต ้องพาลูกน ้อย ไปหาหมอทีโ่ รงพยาบาลในตัวอําเภอ ผู ้เป็ นแม่เด็กร ้อนใจไม่อาจรอให ้ใครไปบอกสามีทด ี่ ับไฟ ป่ าอยูบ ่ นดอยสูง เธอพาลูกลงดอยไปพร ้อมกับเจ ้าของรถปิ กอัพ ้ และเพือ ่ นบ ้านซงึ่ ล ้วนเป็ นผู ้หญิง ่ ี ่ ี หลักพาด อีกสห ้าคน เมือ ่ ถึงโค ้งหักศอกทีเ่ กิดเหตุ คนร ้ายสาดกระสุนเข ้าใสล ้อหน ้าจนรถเสย ตัวถังขวางถนน คนทีพ ่ ่อตัง้ สติได ้ให ้รายละเอียดว่า จากนั น ้ เห็นชายฉกรรจ์หลายคนพร ้อมอาวุธ ี งปื นดังติด กันอีกหลายนั ด ในภาวะตืน ครบมือเข ้าประกบประตูรถด ้านคนขับ เสย ่ ตระหนกไม่ม ี ใครทันเห็นอะไรอีก ต่างตะกายเอาชวี ต ิ รอดไปคนละทิศ ี คนขับได ้สําเร็ จด ้วยสาเหตุยอกย ้อนร่วมสมัยทีพ มือปื นนิรนามกลุม ่ นัน ้ ปลิดชพ ่ อ เดาได ้ ข ้อสันนิษฐานหลังเหตุการณ์ - กระสุนสังหารบางสว่ นไม่มต ี า มันแทรกผ่านร่างทารกบนตักแม่ ซงึ่ นั่ งข ้างคนขับราวผีร ้ายนํ าวิถ ี พ่อเฒ่าแม่เฒ่าได ้แต่ปลงสังเวช ต่างพรํ่าอยูไ ่ ม่รู ้หยุด - ผีฟ้าให ้ ิ้ หนาวปี นี้ ชวี ต ิ มันเมือ ่ ล่วงฝนปี ทแ ี่ ล ้ว ทว่าผีป่าด่วนพรากมันจากอกแม่กอ ่ นสน ๔ รถกระบะพาเรามาถึงร ้านอาหารทีน ่ ่าจะมีระดับทีส ่ ด ุ ในอําเภอ ราตรียังเยาว์สําหรับ แขกเหรือ ่ เพราะเพิง่ เลยหนึง่ ทุ่มไม่เท่าไหร่ ดูเหมือนงานนี้จะมีคนในเครือ ่ งแบบและเพือ ่ นผู ้นํ า หมูบ ่ ้านของพอหลวงจะพือมา ร่วมฉลองกันหนาตา งานเลีย ้ งต ้องมีวน ั เลิกรา แต่ผมไม่ทนรอจนงานเลิก ขอตัวออกมาโทรศัพท์ให ้เพือ ่ นครู ทีม ่ บ ี ้านพักในตัวอําเภอมารับไปนอนด ้วย ออกตัวว่าไม่คอ ่ ยสบายและไม่ชอบคาราโอเกะ ี าวคั นเดิม คงวิง่ ขึน ผมรู ้ว่าพรุ่งนี้ร ถกระบะส ข ้ ลงดอยตามปกติเมหือ นก่อน หนา้ ที่ เหตุการณ์สะเทือนขวัญยังไม่เกิดขึน ้ บ ้านไม ้หลังใหญ่จะยังคงยืนร ้างข ้างลานประกอบพิธป ี ระจํา เผ่า เฉพาะเวลามีนัก ท่อ งเที่ยวหรือเจ ้าหนา้ ทีข ่ น ึ้ มาค ้างคืนมั นถึงได ้มีโอกาสรอบ รับแขก ั กิตติมศกดิเ์ ป็ นครัง้ คราว ตลอดเดือนนี้พ่อหลวงจะพือคงมีประชุมและเข ้าร่ วมอบรมต่อต ้านยาเสพติดแทบทุก ่ ผ่านๆมา อาทิตย์ วันดีคน ื ดีแกคงจะให ้เด็กมาเรียกผมไปกินเหล ้า เจ ้าหน ้าทีใ่ นเครือ ่ งแบบเชน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 730

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

่ หมว่าคืนนี้เรนามากินเลีย อ ้อ! ผมลืมบอกไปใชไ ้ งเพือ ่ ร่วมแสดงความยินดีเนื่องใน โอกาสพิเศษ ว่ากันว่าพ่อหลวงจะพือเป็ นหนึง่ ในบรรดาผู ้นํ าหลายคนทีไ่ ด ้รับรางวัลผู ้นํ าหมู่ บ ้าน ปลอดยาเสพติด

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 731

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๖๔๔ เรือ ่ งสน

"คืนทีด ่ าวเต็มฟ้า" ่ ท ับทิม โดย ช. ชอ

รอมเลีย ้ ว รถเข ้าไปจอดริมทางเท ้าก่อนจะถึงซอยข ้างหน ้าราว ๒๐ เมตร ค่อยๆคลี่ กระดาษแผนทีร่ ้านอาหารทีเ่ พือ ่ นสง่ จดหมายนั ดมาให ้ ดูเพือ ่ ความแน่ใจว่าจะเลีย ้ วเข ้าซอยที่ ถูกต ้อง ―รอม...เพือ ่ นๆจะเลีย ้ งสังสรรค์กัน มาเจอกั นหน่ อ ยนะ ห่างหายกันไปเกือ บ ๒๐ ปี คิดถึงจะแย่อยูแ ่ ล ้ว‖ ด ้านล่างของกระดาษเป็ นวันเวลานั ดหมาย และแผนทีร่ ้านอาหารเล็กๆเข ้าซอยจาก ถนนใหญ่ไปประมาณ ๕๐๐ เมตร ิ ใจไม่ได ้ว่าจะไม่ดห รอมอ่านจดหมายนั ดสังสรรค์อยูห ่ ลายเทีย ่ ว ตัดสน ี รือไม่ เวลาที่ ั ้ ้ ประถมปี ที่ ผ่านมารอมไม่เคยเจอเพือ ่ นร่วมชนเรียน (ชายล ้วน) สมัยเด็กๆทีเ่ รียนกันมาตัง้ แต่ชัน ๑ จนกระทั่งถึงมัธยม ๓ สมัยนั น ้ ไม่มเี หตุผลว่าทําไม อาจเป็ นเพราะว่ารอมเป็ นเพียงแค่ผู ้ชาย ่ กัน และ ธรรมดาคนหนึง่ มีงานในตําแหน่งเล็กๆของบริษัทเอกชนแห่งหนึง่ มีรถยนต์คันเล็กๆเชน ห ้องพักเล็กๆในคอนโดมิเนียมใกล ้ทีท ่ ํางาน คงไม่เหมือนเพือ ่ นอีกหลายคนทีม ่ ต ี ําแหน่งหน ้าที่ ื่ เสย ี งโด่งดัง ลงข่าวในหน ้าหนั งสอ ื พิมพ์อยู่บ่อยๆ ทัง้ บางคนก็รํ่ารวยจนล ้นฟ้ า การงานและชอ ึ ไม่ปมด ้อย อาจคล ้ายเพือ ่ นี้ทําให ้งานเลีย รอมคงรู ้สก ่ นอีกหลายคนทีห ่ า่ งหายไป ความคิดเชน ้ ง สงั สรรค์ในหมูเ่ พือ ่ น มีคนไปร่วมงานอยูน ่ ้อยนิดทุกปี อย่างมากก็ ๑๕ คนทัง้ ๆทีห ่ ้องเรียนมีเพือ ่ น ร่วมรุน ่ เกือบ ๕๐ คน ่ นั น รอมรู ้ว่าไม่ควรคิดเชน ้ เพราะถึงอย่างไรก็เป็ นเหล่าเพือ ่ นทีร่ ่วมเดินทางผ่านวันวเลา ในวัยเยาว์มา ด ้วยกัน ซงึ่ รอมไม่สามารถปฏิเสธได ้ว่าวันเวลาทีไ ่ ด ้ผ่านมานั น ้ ‗รอมมีความสุข เหลือเกิน' ้ พยายามมองด ้านซายมื ้ รอมขับรถเลีย ้ วเข ้าซอยมาอย่างชาๆ อทีร่ ้านอาหารตัง้ อยู่ ร ้าน ั ้ เดียวกรุผนั งจากไม ้สนสธี รรมชาติ และหลังคา เล็กๆทีอ ่ อกแบบลักษณะคันทรี่ เป็ นเรือน ไม ้ชน ี มอ่ ้ อนละมุนดูอบอุน ปี กไม ้สวย ด ้านหน ้าเปิ ดไฟราวสส ่ ึ ประหม่ามันเคอะเขินราวคนแปลกหน ้า เมือ รอมนั่ งใจระทึกอยูใ่ นรถชั่วขณะหนึง่ รู ้สก ่ มองเข ้าไปภายในร ้าน ผ่านกระจกใสด ้านหน ้าทําให ้มองเห็นโต๊ะทีม ่ ก ี ลุม ่ ผู ้ชายกําลังสนุกสนาน อยูห ่ ้องด ้านข ้างทีน ่ ่าจะเป็ น ‗ห ้องพิเศษ' เฉพาะทีม ่ าเป็ นกลุม ่ ใหญ่เท่านัน ้ ี องของแสงจากเปลวเทียนตามโต๊ะภายในร ้าน รอมเพ่งมองดูราวจะให ้ทะลุผา่ นม่านสท อยากเห็นหน ้าตาของเพือ ่ นว่ามีใครบ ้าง แต่รอมก็ไม่สมารถทําได ้ ี งเพือ ี งผึง้ เสย ี งนั น เสย ่ นกลุม ่ ใหญ่ทก ี่ ําลังแย่งกันพูดราวกับเสย ้ รอดผ่านออกมาข ้าง ี นอกห ้องพิเศษนั น ้ แต่เมือ ่ รอมเปิ ดประตูเข ้าไป นั่ นแหละเสยงทั ง้ หมดจึงเงียบลงอย่างพร ้อม เพรียง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 732

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

รอมยืนนิง่ อยูห ่ น ้าประตูห ้อง หันมองหน ้าคนโน ้นทีคนนี้ท ี พยาบาลนึกให ้ออกว่าเป็ น ใครกันบ ้าง...ก็ทําไม่ได ้ หากเป็ นเพราะแสงไฟจากเปลวเทียนพลางตาไว ้ กับเวลาทีผ ่ า่ นเลยทํา ให ้หน ้าตาของแต่ละคนแปรเปลีย ่ นไป ี งทีโ่ พล่งออกมาแสดงให ้รู ้ว่าก็ไม่แน่ใจเชน ่ กัน ―ใครวะหน ้าคุ ้นๆ‖ เสย ―ขอโทษครับ ผมคงเข ้าห ้องผิด ‖ รอมเก ้อเขินตอบกลับไปเบาๆ กําลังจะหันหลังกลับ ี งใครคนหนึง่ ตะโกนอย่างจดจําได ้ดี ถ ้าไม่ได ้ยินเสย ―ไอ ้รอม ‗ปรีชา' นี่หว่า‖ คนพูดยืนเด่นยิม ้ เริงร่าอยู่ปลายโต๊ะด ้านโน ้น รอมยิม ้ ตอบ ึ อุน กลับไปรู ้สก ่ ใจขึน ้ โขทีเดียว ื่ รอมครับ แต่ปรีชาเนีย ื่ พ่อผมครับ‖ ―ผมชอ ่ ชอ ี งเฮ ก็ดังจนห ้องพิเศษแทบแตะระเบิกออกเป็ นเสย ี่ งๆ เวลา...ทําให ้รูปร่าง เท่านั น ้ เสย ่ ัง้ หมดยังคงเค ้าโครงของวัยละอ่อนหลงเหลือ หน ้าตาของแต่ละคนเปลีย ่ นแปลงไป อาจไม่ใชท ่ ิ ึ ซับอยูท ให ้จดจํา แต่สงทีไ่ ม่เคยเปลีย ่ นเลยคือความเป็ น ‗เพือ ่ น' ทีซ ่ ม ่ ุกอณู ของจิตวิญญาณของ แต่ละคน รอมลงนั่งข ้างๆหนุ่มใหญ่หนวดโค ้งเรียวงาม เป็ นใครรอมยังนึกไม่ออก ―เป็ นไงบ ้างรอม‖ คนพูดยิม ้ ระบัดระบายอบอุน ่ เค ้าหน ้าคุ ้นเคยแต่เลือนลางเต็มที รอม เพียงยิม ้ ตอบจางๆ ―จําเราไม่ได ้เหรอรอม‖ รอมพยายามเพ่งพิเคราะห์ทบทวนความหลังอันยาวนาน ้ ี งหนั ก แน่นมั่นคง ―ยืน ่ มือซายมาหน่ อยซริ อม‖ คนพูดทอดเสย ั ว่าทําไม...เพือ รอมยืน ่ มือออกให ้ดู พลิกมือกลับไปมาอย่างสงสย ่ นจับมือพลิกหงายขึน ้ ดูฝ่ามือ ―จะดูลายมือเหรอ‖ รอมอดไม่ได ้ทีจ ่ ะถาม ―ไม่ยักเห็นรอยแผลหลงเหลืออยูเ่ ลย‖ ดูเหมือนเพือ ่ นหนวดโค ้งจะคลางแคลงใจ ั เจน เพียงแค่คําพูดประโยคเดียว รอมก็รําลึกย ้อนกลับไปจนเห็นภาพอดีตนั น ้ ชด ื่ เสย ี งดัง ―จําไม่ได ้จริงๆ...เปลีย ―อ๊อด‖ รอมเรียกชอ ่ นไปมาก‖ นายอ๊อดคนเดิมหายไปไหน มีแต่หนุ่มใหญ่คมเข ้มดูสข ุ ม ุ อยู่ตรงหน ้าแทน อ๊อดเป็ น ี้ วสุดๆของห ้อง วันนัน เพือ ่ นทีเ่ กเรและเฮย ้ รอมจําได ้ว่ากําลังจะเรียนวิชาวาดเขียน รอมหยิบดินสอ ดําเหลาจนแหลมคม ไม่รู ้อ๊อดมาจากไหนแย่งดินสอไปจากมือ รอมโกรธจัดกระชากกลับทันที ทัง้ ๆทีร่ ู ้ว่าอาจโดนชกเข ้าให ้ก็ได ้...ก็เกือบไป จริงๆอ๊อดเงือ ้ มมือขึน ้ สูงเตรียมพร ้อมขณะทีร่ อมยก มือขึน ้ ปกป้ อง จังหวะนั น ้ เองอ๊อดก็ดงึ ดินสอในมือรอมไปอย่างรวดเร็ ว พร ้อมกับแทงเข ้าให ้ที่ ้ กติดบนฝ่ ามือ เลือดสดๆรินไหลตามร่องมือหยดลงพืน กลางอุ ้มมือ จนดินสอดํ าไส หั ้ เป็ นดวง เล็กๆมากมาย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 733

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

้ นสอทีฝ แม ้เวลาจะผ่านไปอีหลายปี ...ร่องรอยของไสดิ ่ ั งอยูบ ่ นฝ่ ามือก็ยังคง เห็นได ้ให ้ ้ นสอนั น ระลึกถึง จนกระทั่งวันนี้...วันทีร่ อมลืมเรือ ่ งเหล่านั น ้ ไปจนหมดแล ้ว ลืมแม ้กระทั่งว่าไสดิ ้ หายไปตัง้ แต่เมือ ่ ไหร่กันหนอ ี ใจนะรอม‖ คนพูดรู ้สก ึ ถึงความผิดในครัง้ นัน ―เราเสย ้ ―ไม่มโี อกาสได ้ขอโทษ วันนี.้ ..จะสายเกินไปหรือเปล่า‖ รอมหัวเราะขํา ―ลืมไปแล ้วจริงๆอ๊อด‖ ―จะเอาอะไรกับวัยเด็กทีม ่ แ ี ต่ซก ุ ซนและสนุกสนาน เราลืมไปแล ้วจริงๆ ―รอมยํ้าชัดถ ้อย ั ึ ชดคําอย่างน ้อยอ๊อดคงรู ้สกสบายใจขึน ้ ี งเพือ เสย ่ นทยอยกันเข ้ามาในห ้องจัดเลีย ้ ง มีคําทักทายหยอกล ้อกันทําให ้บรรยากาศ สนุกสนานเป็ นกันเองมากขึน ้ เพือ ่ นบางคนนานๆครัง้ ยังเจอะเจอกันบ ้าง บางคนก็ยังคงคบหากัน อยูแ ่ ละบางคนก็หา่ งหายไม่เจอกันเลยเป็ นเวลา ๑๐.๒๐ ปี และรอมก็อยูใ่ นประเภทหลังนีด ้ ้วย รอมนั่งมองเพือ ่ นๆไล่ไปทีละคน จากมุมโต๊ะด ้านโน ้นหลายคนเปลีย ่ นแปลงไปจนเกือบ จําไม่ได ้ บางคนยังคงเค ้าหน ้าเดิมไว ้แต่ทเี่ ปลีย ่ นไปเห็นจะเป็ นรูปร่างทีอ ่ ้วนขึน ้ ทัง้ ๆทีห ่ ุ่นเคย ั เป็ นแชมป์ วิง่ แข่ง ๓ ปี ซอนสมั ้ กํายําสําสน ยเยาว์วย ั และบางคนผมทีเ่ คยดกดําก็กลับขาวเป็ นปุย ี องขนแกะ บางคนผมเริม ราวกับสข ่ เหลือน ้อยเต็มที ทัง้ ๆทีเ่ คยดกดําสลวยสวยราวกับผมผู ้หญิง บางคนยังผอมเหมือนสมัยเด็กๆแต่ความสูงจะลดระดับลงกว่าแต่กอ ่ น...ไม่รู ้ทําไม เพือ ่ นคนทีจ ่ ํา รอมได ้เป็ นคนแรกยังคุยเก่งและสนุกสนานเฮฮาไม่แปรเปลีย ่ น ยังพบรอยยิม ้ ทีเ่ ต็มเปี่ ยมไปด ้วย ความจริงใจเสมอมา ความหลังทีผ ่ า่ นมาถูกนํ ามาเล่าใหม่ให ้ได ้ระลึกถึงอีกครัง้ หนึง่ บางเรือ ่ งรอมยังไม่รู ้ด ้วย ํ ้ ี ซาว่าเกิดอะไรขึน ้ และบางเรือ ่ งรอมก็ลม ื เลือนไปเสยแล ้ว แต่บางเรือ ่ งรอมยังจดจําได ้และยิม ้ ขํา ทุกครัง้ ทีห ่ วนระลึกไปถึงชว่ งเวลาก่อน เก่านัน ้ เพือ ่ นคนทีอ ่ ้วนทีส ่ ด ุ บ่นให ้รอมฟั งเรือ ่ งลูกๆทีใ่ ชจ่้ ายสุรุ่ยสุร่าย เทีย ่ วเตร่และไม่รักการ เรียน ―ลูกมันว่าเพราะเพือ ่ น แต่มันไม่เคยโทษตัวเองเลย จะกว่ากล่าวตักเตือนก็ไม่อยากรับรู ้ ้ ิ ทัง้ สน‖ ึ ว่าสังคมสมัยใหม่เปลีย รอมรู ้สก ่ นไปอย่างรวดเร็ ว จนบางเรือ ่ งรอมก็รับไม่ได ้ ―อาจเป็ น เพราะเราไม่คอ ่ ยอยากได ้ยิน และได ้ฟั ง ถ ้าหากมีใครสักคนออกมาตักเตือน...ออกมารัง้ เพราะ สงิ่ ทีเ่ ราอยากฟั งอยากได ้ยิน มันเป็ นสงิ่ ทีท ่ ําให ้เราเพลิดเพลินกับความฝั นจอมปลอม และกับสงิ่ ทีค ่ าดหวังไว ้อย่างสวยหรูเท่านัน ้ เอง‖ ื่ สัตย์ของผู ้คนสมัยนี้ และพนั กงานทีข เพือ ่ นคนทีม ่ ธ ี รุ ะกิจพันล ้านบ่น เรือ ่ งความไม่ซอ ่ ี้ เกียจ แต่ต ้องการค่าแรงงานสูงๆ รวมทัง้ อิทธิพลมืดทีต ่ ้องรู ้จักลู่ตามลมเพือ ่ ความอยู่รอดของ บริษัทและ พนักงานร่วมพันคน ้ ―ไม่ไหวว่ะรอม เสนสายเยอะเหลื อเกิน ทีก ่ รมมีแต่ลก ู ท่านหลานเธอ แตะต ้องไม่ได ้เลย ...เดีย ๋ วเป็ นเรือ ่ ง ―เพือ ่ นทีท ่ ํางานรับราชการ การเปรยอย่างท ้อ แท ้ ―เข ้าประมูลงาน ไม่วา่ วงการไหนมีแต่คอรั ปชั่นทัง้ น ้าน...‖ เพือ ่ นผู ้รับเหมาก่อสร ้าง พึมพํามาจากด ้านหลัง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 734

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―แล ้วรอมล่ะ‖ ใครคนหนึง่ หันมาถามรอม ี คลุกเคล ้ากันไปนั่ นแหละ‖ รอมนึกถึงเพือ ―ก็มท ี ัง้ สว่ นดีและสว่ นเสย ่ นร่วมงาน บางเวลา ึ ท ้อแท ้กับความเห็ นแก่ตัว ประจบสอพลอ และใสร่ ้ายป้ ายสก ี ัน และกันให ้เห็ นอยู่บ่อยๆ ก็รู ้สก ึ รอมเข ้าใจว่าทุกคนมาจากสภาพแวดล ้อม...การศกษา...และการปลูกฝั งค่านิยมและ ความคิดที่ แตกต่างกันมาก บางเวลา...ต ้องทําใจและปล่อยให ้ทุกอย่างเคลือ ่ นไหวไปตามสภาพทีเ่ ป็ นจริง บางเวลา...ต ้องเปิ ดใจยอมรับให ้ได ้ว่า ‗มนุษย์ยค ุ นีม ้ แ ี ต่การแก่งแย่งชงิ ดีกัน' และบางเวลา...รอม ้ ก็ต ้องต่อสูและแสดงความก ้าวร ้าวให ้หวาดหวัน ่ กันบ ้าง ให ้เห็นว่ารอมหมดความอดทนแล ้วจริงๆ ―โชคดีจัง ไม่เหมือนเรามีแต่เพือ ่ นร่วมงานเลวๆ‖ เพือ ่ นทีท ่ ํางานธนาคารบ่นอุบ ี งเพือ ―ทําไมล่ะ‖ เสย ่ นทีอ ่ ยูม ่ ม ุ โต๊ะตะโกนถาม ี งเหนือ ―สารพัดพิษเลย คงไม่ต ้องแปลกนะ‖ คนตอบทําเสย ่ ยหน่ายใจ ั ้ เรียนนีแ ื่ ใจ ―เราว่าเพือ ่ นร่วมชน ่ หละ เยีย ่ มสุดๆแล ้ว‖ เพือ ่ นอีกคนยาหอมให ้ชน ึ เห็นด ้วยกับเพือ ึ ทีส รอมรู ้สก ่ น เพราะความรู ้สก ่ ะอาดบริสท ุ ธิใ์ นวัยเยาว์นัน ้ ไม่สามารถ พานพบได ้อีกเมือ ่ ก ้าวเข ้าสูว่ ย ั ทํ างาน เพราะเพือ ่ นทีท ่ ํางานยิง่ อยูน ่ านวันยิง่ เขีย ้ วลากดิน ลากกัน จนพืน ้ ห ้องเป็ นรอยถลอกร่องลึก ทัง้ ยังดือ ้ รัน ้ จนละม ้ายคล ้ายไดโนเสาน์เต่าล ้านปี ทีย ่ ังไม่ได ้ ี พัฒนาสมอง คนดีๆถ ้าไม่ปรับตัวให ้ทันคูต ่ อ ่ สูก็้ คงต ้องลาออกไปเลีย ้ งลูกเลีย ้ งหลานเสย ทุกวันนี้...เราจึงอาศัยอยูใ่ นโลกทีแ ่ ยกห่างออกจากกัน เราแทบไม่มโี อกาสได ้พบปะ พูดคุยและทําความรู ้จักกันอย่างลึกซงึ้ เพราะมัวแต่คอยจ ้องหาข ้อผิดพลาดของแต่ละคน เอาไว ้ ทับถมให ้อีก ฝ่ ายต ้องจมดินไป คนดีท ี่ม อ ี ยู่นอ้ ยนิด ก็ ต ้องปรั บเปลีย ่ นตัวให ้เป็ นเสมือ นจิง้ จก เปลี่ย นส ไี ปตามสภาพแวดล ้อม ไม่เ ช ่น นั ้น จะยืน หยั ด อยู่ไ ด ้อย่า งไรกั น คนที่เ ข ้มแข็ ง และ ี ปรับเปลีย ่ นสภาพเก่งทีส ่ ด ุ จึงจะมีชวต ิ อยูไ่ ด ้อย่างปลอดภัย...แต่ไม่เป็ นสุขนัก ี แล ้ว เพราะ เวลาค่อยๆคืบคลานไปได ้ครึง่ คืน แต่เพือ ่ นๆดูจะสนุกสนานกันจนติดลมเสย ตัง้ แต่ทัก ทายกันเรื่องของสุขภาพความเป็ นอยู่ ไล่เรื่อ ยไปจนถึงการงาน ครอบคัว ความรั ก ความสมหวัง ผิดหวัง และสงิ่ สําคัญคือการรือ ้ ฟื้ นความหลังและมิตรภาพทีย ่ น ื ยาวนาน ในวัยที่ ้ ควรจดจํามาเล่าใหม่อก ี ครัง้ หนึง่ เห็นทีวา่ ...เวลาทัง้ คืนจนรุง่ เชา ก็คงไม่เพียงพอให ้รําลึกถึง ึ สนุกและเพลิดเพลินเกินกว่าทีค รอมรู ้สก ่ าดเดาไว ้ เพราะไม่เห็นมีใครสักคนดูถูกดูหมิน ่ กันให ้ชอกชํ้าใจ ไม่โอ ้อวดและหยิง่ ผยองอย่างทีร่ อมกลัวหนั กหนา เพือ ่ นๆทุกคนเหมือนกลับไป ึ นึกคิดประสาเด็กทํ าให ้โลดสดใสและมีแต่มต อยูใ่ นห ้องเรียนอีกครัง้ หนึง่ ความรู ้สก ิ รภาพทีด ่ ี อด ี ั เสยดายไม่ได ้ถ ้ารู ้ว่าเวลาเหล่านั น ้ มีคา่ มากมาย รอมคงรักเพือ ่ นๆได ้มากกว่านี้อก ี สกร ้อยเท่าพัน เท่า เพราะเวลา...นัน ้ ผ่านไปแล ้วและไม่หวนคืนกลับมาอีก ี งประตูห ้องเปิ ดออกอีกครัง้ หนึง่ ผู ้มาเยือนเป็ นชายร่างเล็กทีม เสย ่ ผ ี ู ้หญิงคนหนึง่ พยุง ี ดึก ดืน เข ้ามาด ้วย หลายๆคนหันไปมองแลเพ่งพินิจดูว่าเป็ นเพื่อ นคนไหนที่เพิง่ จะมาถึงเส ย ่ ขนาดนี้ ้ ทย์‖ ใครคนหนึง่ ตะโกนขึน ―เฮ...วิ ้ มา ผู ้มาเยือนพยายามยิม ้ ตอบ เหมือนจะให ้รู ้ว่าดีใจ ทีส ่ ด ุ แล ้วทีไ่ ด ้พบกันอีก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 735

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ต ้องขอโทษด ้วยทีม ่ าถึงชา้ คุณวิทย์นอนชว่ งหัวคํ่ากว่าจะตืน ่ และแต่งตัวออกจากบ ้าน ้ มาต ้องใชเวลาพอสมควร อ ้อ...ดิฉัน ‗อรวี' เป็ นภรรยาคุณวิทย์คะ่ ‖ คนพูดประคองสามีลงนั่ งเก ้าอี้ ใกล ้ๆประตูทางเข ้า ้ เพือ ่ นหลายคนเข ้ามาทักทาย รอมเห็นวิทย์พยายามพูดอย่างชาๆระมั ดระวังในท่าที มี รอยยิม ้ บนดวงตาทีค ่ ลอด ้วยนํ้ าใสเอ่อล ้น เจียนจะรินไหลให ้ได ้เห็นกัน ิ บอกรอม ―วิทย์ไม่คอ ่ ยสบายนัก‖ เพือ ่ นคนทีน ่ ั่ งข ้างๆกระซบ ―ผอมจนเกือบจํ าไม่ได ้จริงๆ รอมยังจดจํ าวิทย์ได ้ดี ‗วิทย์' เพือ ่ นทีเ่ ล่นฟุตบอลเก่ง ์ ะจืดชด ื เป็ นทีส เหลือเกิน นั ดไหนถ ้าไม่มวี ท ิ ย์ลงเล่น นั ดนั น ้ เกมสจ ่ ด ุ วิทย์เป็ นนั กกีฬาทีแ ่ ข็งแรง ่ นสูงใหญ่ แต่วท แม ้โครงสร ้างของร่างกายจะไม่ใชค ิ ย์ก็มช ี ว่ งขาทีพ ่ ละกําลังมากมายวิง่ เข ้าปะทะ ้ คูต ่ อ ่ สูในสนาม ―วิทย์มาร่วมงานเลีย ้ งรุ่งหลายครัง้ แล ้ว ทัง้ ๆทีร่ ่างกายไม่เอือ ้ อํานวยต ้องให ้ภรรยาเป็ น คนพามา แต่ครัง้ นีด ้ จ ู ะหนักหนากว่าทีผ ่ า่ นมา‖ เพือ ่ นอีกคนเล่ารายละเอียดให ้ฟั ง ี เซย ี ว แม ้แสงของเปลวเทียนจะชว่ ยบดบังรายละเอียด รอมมองดูดวงหน ้าของวิทย์ทซ ี่ ด ได ้มากแล ้วก็ตาม ร่างกายฝ่ ายผอมทําให ้ดูชราภาพกว่าความเป็ นจริงมาก ้ ิ ปี รักษาทุกวิธก ―วิทย์เป็ นมะเร็งลําไสระยะสุ ดท ้ายแล ้ว เป็ นมากกว่าสบ ี ็ มแ ี ต่ทรงกับทรุด ้ ข ้อหัวเข่าก็ไม่ดเี พราะใชงานมาอย่างสมบุกสมบันเต็มที โชคดีทไี่ ด ้ภรรยาดีอย่างคุณอรวี คอย ดูแลเอาใจใสไ่ ม่ได ้ขาดตกบกพร่องสักนิดเดียว เคยถามเธอในความยากลํ าบาก เธอไม่เคยปริ ปากขอความชว่ ยเหลือเธอบอกว่าเธอสามารถทําได ้‖ ―แล ้วลูกๆล่ะ‖ รอมไถ่ถามด ้วยความห่วงใย ―วิทย์ไม่มล ี ูกอยู่กันสองคนสามีภรรยา ตอนนี้ก็ ไม่ได ้ทํ าอะไรแล ้วเคยทํ างานเป็ น นั กกีฬาในสังกัดองค์กรเอกชนแห่งหนึง่ พอเจ็ บก็ต ้องลาออกได ้เงินชว่ ยเหลือมาก ้อนหนึง่ ฝาก ธนาคารกินดอกเบีย ้ นิดๆหน่อยๆ สว่ นคุณอรวีทํางานเป็ นข ้าราชการ พอจะเบิกค่ารักษาพยาบาล ได ้บ ้าง เพือ ่ นๆก็ชว่ ยเหลือกันเวลามีเลีย ้ งรุ่นก็จะได ้เงินก ้อนหนึง่ เก็บไว ้สําหรับชว่ ยเหลือเพือ ่ นๆ ทีม ่ ท ี ุกข์ แม ้จะน ้อยนิดแต่เป็ นความภาคภูมใิ จของเพือ ่ นทุกคนทีไ่ ด ้เกือ ้ หนุนกันและกัน ‖ เพือ ่ น คนเดิมบรรยายให ้รอมฟั ง ―โชคดีของวิทย์ทไี่ ด ้คูช ่ วี ต ิ ทีด ่ ‖ี รอมให ้ความเห็นบ ้าง ―เคยได ้ถามคุณอรวีเหมือนกัน นี่ถ ้าเป็ นคนอืน ่ เขาคงทิง้ ไปมีสามีใหม่หรือไม่ก็สง่ สามี กลับไปอยูก ่ ับญาติๆ แล ้ว อดทนมาได ้ตัง้ ๑๐ ปี ตัง้ แต่เป็ นสาวสวยอยูเ่ ลย คุณอรวีบอกว่า ―ตอน ื่ สัต ย์ต่อ กั น และกั น จะดูแ ล แต่ง งานเข ้าโบสถ์และได ้สัญ ญาต่อ หน า้ พระผู ้เป็ ฯเจ ้าว่า จะซ อ ั ญาจากความรักและศรัทธา แล ้วจะให ้ทอดทิง้ ไปได ้ ชว่ ยเหลือกันทัง้ ในยามทุกข์ยามสุข เป็ นสญ อย่างไรกัน เธอทําไมได ้จริงๆ‖ ึ ตืน รอมรู ้สก ้ ตันใจทัง้ เรือ ่ งของเพือ ่ นและงานเลีย ้ งสังสรรค์ในวันนี้ รอมรู ้แล ้วว่าทํ าไม วิทย์ถงึ มาร่วมงานไม่เคยขาด ความอบอุน ่ ...ความรักแผ่กระจายอยูท ่ ั่วทัง้ ห ้องเล็กๆห ้องนี้ เต็ม ึ แบ่ง เปี่ ยมไปด ้วยพลังทีส ่ ง่ ให ้คนมาร่วมงานพร ้อมทีจ ่ ะคอยดูแลห่วงใยกันและกัน ...โดยไม่รู ้สก เขาแบ่งเรา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 736

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

รอมเดินเข ้าไปทักทายกับวิทย์ จับมือเขาไว ้แน่นอยากจะสง่ กําลังใจทัง้ หมดทีม ่ ใี ห ้กับ ่ อ เขาเพือ ่ ต่อสูต ่ ไป ...เพราะไม่มใี ครไม่เคยเจ็บ...ไม่มใี ครไม่เคยตายจากโลกนี้ไป ทุกคนจะต ้อง ้ เดินทางผ่านถนสายนี้เหมือนๆกัน เพียงแต่จะชาจะเร็ วเท่านั น ้ เอง และจะเก็บเกีย ่ วความงดงาม ั ้ ๆทีเ่ ป็ นเพียงแค่ทางผ่านของกาลเวลา ได ้มากน ้อยไม่เท่ากัน ในชวี ต ิ สน ึ ดาวยังพราวสวยและเต็มฟากฟ้ ายามดึกสงัด เมือ ่ รอมก ้าวเท ้าออกมาจากงานเลีย ้ ง รู ้สก เป็ นสุขใจอย่างบอกไม่ถก ู ไม่นก ึ ไม่ฝันว่าการได ้มาพบและเจอะเจอเพือ ่ นเก่า จะทําให ้ความทุกข์ ิ้ หลงเหลือเป็ นกําลังใจทีจ มลายหายไปสน ่ ะเริม ่ ต ้นเดินทางกันอีกครัง้ ในวันรุ่งขึน ้ จนกว่า...จะถึง จุดหมายปลายทาง รอมสัญญาว่าจะกลับมาพบเพือ ่ นๆอีก ในวันนั ดครัง้ ต่อไป จะไม่ให ้ขาดหายไปไหนแม ้ จะมีธรุ ะสําคัญก็ตาม คํา่ คืนนี.้ ..คงไม่สายไป ถ ้ารอมจะบอกเพือ ่ นเก่าว่า ‗เพือ ่ นทุกคน...เป็ นความงดงามและ ่ ั ี ความทรงจําทีไ่ ม่อาจลืมเลือนได ้เลยในชวชวต ิ นี้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 737

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๖๔๖ เรือ ่ งสน

"น ักรบคนสุดท้าย" ั โดย ก่อคเณศ รุง ่ สนเที ยะ

ิ สอง... คืนว ันเพ็ญเดือนสบ สายลมหนาวมาเยือนอยูท ่ ก ุ อณูของร่างกาย ชายชราเดินลงจากกระท่อมไม ้ไผ่ของตน ทีม ่ อ ื ข ้างหนึง่ มีกระบอกไม ้ไผ่อันหนึง่ มีนํ้าปริม ่ ทีป ่ ากกระบอก แกบอกกับทุกคนว่ามันคือนํ้ าจาก สวรรค์ เมือ ่ ดืม ่ มันเข ้าไปจะลืมทุกโศกและเรือ ่ งของวันเก่าๆทีเ่ จ็บชํ้า... เด็กชายเด็กหญิงนั่ งอยูร่ อบกองไฟมีชายชราผู ้หนึง่ ผู ้ซงึ่ คนในหมูบ ่ ้านให ้ความเคารพ นั บถือแกเป็ นอดีตทหารอิสระ ผู ้กล ้าหาญ เป็ นพรานนั กล่ามือฉมัง เป็ นหมอผีขมังเวทย์ เป็ นนั ก เล่าเรือ ่ งผู ้ยิง่ ใหญ่ เล่นเครือ ่ งตีหน ้าและอือ ่ ทาได ้เยีย ่ มยอด แต่นั่นคือดีตทีคอยหลอกหลอนแก ิ มานานเกือบสามสบปี บ่อยครัง้ ทีเ่ ด็กๆจะมีโอกาสได ้พูดคุยกับผู ้เฒ่าและนั่ งฟั งเรือ ่ งเล่าต่างๆ ของแก รอบๆ ิ สอง เด็กๆนั่ งดูไอหมอกนั่ งอาบแสงจันทร์เพ็ญฟั งผู ้เฒ่าเล่าถึงเรือ กองไฟของเดือนสบ ่ งราวที่ ผ่านมา ในชวี ต ิ ร่องรอยเหีย ่ วย่นบนใบหน ้าบ่งบอกถึงวัยทีใ่ กล ้จะโรยร ้างในอีกไม่นาน ดวงตาดั่ง ี ํ้ าขาวสะท ้อนต ้องแสงไฟจากกองฟื นสท ี องเพลิงดูจะสว่างกว่าแววตาที่ ผ่านโลกมานานของ สน แก ―พวกเองรู ้หรือเปล่าเมือ ่ ก่อนทีน ่ ี่มบ ี ้านไม่กห ี่ ลังดินแดนของพวกเราจริงๆ แล ้วอยูท ่ อ ี่ ก ี ฟากฝั่ งนํ้ าอยู่ในพืน ้ ทีร่ าบฝั่ งพม่า พวกเรารักกันซงึ่ กันและกันอย่างสันติไม่ชอบมีสงครามแต่ สุดท ้ายชวี ต ิ ของพวก เรากับพบแต่สงครามหลายครัง้ ทีเ่ พือ ่ นๆพีๆ่ พ่อแม่พน ี่ ้องต ้องตายไปต่อน ื ก่อนจะยกกระดกนํ้ าจากสวรรค์ของแกเข ้าสู่ ห ้าต่อ ตา‖ แกพูดแววตาเพ่งพิศไปทีก ่ องไฟทีล ่ ก ุ ฮอ ี งดังเฮอ ื กใหญ่ เด็กๆพากันสงสัยว่าใครกันเอานํ้ าจากสวรรค์มาให ้แก แล ้วสวรรค์ทแ ร่างเสย ี่ กว่า อยูต ่ รงไหน ―ดอกดินของข ้าก่อนนั น ้ ตัวเท่าๆพวกเอง ถูกคมชวี ต ิ ตัดขาดคาอกข ้าก่อนสงครามครัง้ ี งปื นแรกดังขึน ้ สุดท ้ายเมือ ่ เสย ้ มันเหมือนจะเป็ นการบอกว่าชวี ต ิ ข ้าจะต ้องมีแต่การต่อสูและเข่ น ั คนแต่สด ฆ่า ทัง้ ทีจ ่ ริงแล ้วข ้าไม่เคยคิดทีจ ่ ะพรากลมหายใจของใครสก ุ ท ้ายข ้าก็ ต ้องทํา ก่อนนั น ้ ถ ้าข ้าไม่สข ู ้ ้าก็คงจะเป็ นเพียงเศษซากของผืนป่ าตายไร ้ค่าอย่างไม่ม ี ใครไยดี ข ้าคิดถึงดอกดิน ของข ้าบางครัง้ ข ้ายังคิดถึงตอนมันเล็กๆทีม ่ ันกินนมแม่มัน ยิง่ บางเวลาทีเ่ ห็นพวกเองวิง่ เล่นกลาง ึ ว่าดีแล ้วทีพ ลานหมูบ ่ ้าน นํ้ าตาแห่งความคิดถึงของข ้าก็พาลไหลออกมา แต่บางทีข ้าก็ รู ้สก ่ วก เขาจากเราไปไม่ต ้องมารับรู ้อยูอ ่ ย่างโดด เดีย ่ ว ลําพังอย่างข ้าในตอนนี้‖ แกเพ่งแววตาไปยังกอง ไฟเป็ นชว่ งๆการสนนทนา เด็กนั่งฟั งผู ้เฒ่าเล่าเรือ ่ งอย่างสนใจ บ ้างเข ้าใจบ ้างก็ไม่รู ้เรือ ่ ง สายลมหนาวของคืนเดือนเพ็ญยังโหมพัดมาอย่างต่อเนื่องเปลวไฟระริกเต ้นระบําโน ้ม ไปมาทุกคราวทีส ่ ายลมพัดผ่าน เด็กๆหยุดการสนทนาตัง้ ใจฟั งเรือ ่ งทีพ ่ อ ่ เฒ่าเล่าต่อไป ี ลูกเมียหายเพือ ―สงครามมีแต่การสูญเสย ่ นพ ้องน ้องพีต ่ ้องตายต่อหน ้าต่อตา บ ้านเรือน ทีเ่ ฝ้ าสร ้างมาจากหยาดเหงือ ่ ถูกเผาวอดวายหายไปในพริบตา เพียงสงิ่ เดียวทีค ่ ด ิ ได ้คือต ้องหนี ่ ํ าไม บางทีข ้าก็ตอบไม่ได ้ทัง้ ทีค หนีเพือ ่ หาวิธส ี ใหม่ ู้ บางทีข ้าก็เคยถามตัวเองว่าข ้าสูท ่ ําตอบพูด

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 738

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ออกมาง่ายจะตาย แต่คนทีไ่ ม่เคยสัมผัสไม่รู ้หรอก่วากว่าจะพูดคํานั น ้ ออกมามันไม่ใชเ่ รือ ่ งง่าย ‖ ผู ้เฒ่าหยุดพูดก ้มมองกองไฟแน่นงิ่ ่ ูกท่านไหมผู ้เฒ่า‖ นอเอ๊ะลอถามไม่มรี อยยิม ―ดอกดินทีท ่ ่านว่าใชล ้ มองตาผู ้เฒ่า ้ เหมือนจะค ้นหาคําตอบแกไม่ตอบในที ยกนํ้ าจากสวรรค์ขน ึ้ ชดอีกครั ง้ ใชลําแขนข ้างหนึง่ ปาด เช็ดนํ้ าทีไ่ หลเลอะออก จากริมฝี ปาก ื่ หย่ะสา่ อายุไล่เรีย ―ใช!่ ...มันเป็ นลูกของข ้ามันชอ ่ กับพวกเองนี่แหละ‖ แกว่าชไี้ ปที่ เด็กๆหลายคนทีน ่ ั่งล ้อมรอบแกอยู่ ้ ธได ้ทุกอย่าง ―หย่าสา่ ชอบว่ายนํ้ า ปี นต ้นไม ้ เดินทางไปไหนๆลําพังได ้คนเดียว ใชอาวุ ยิงปื นเป็ นตัง้ แต่ตัวเท่าเอวข ้ามันฆ่าคนฆ่าศัตรูผู ้ รุกรานได ้อย่างไม่เกรงกลัว แต่เวลาทีม ่ ันจากข ้า ไปมันกลับตายเยีย ่ งปลาทีถ ่ ก ู ดักเรียงคาอกข ้า‖ ―น่าสงสารเน๊าะ‖ ญอเรเอ่ยออกมาเบาๆเด็กหลายคนจ ้องมองไปยังมันผงกหัวตาม เหมือนจะเห็นด ้วย ้ เ่ ก่งไหม‖ จอวาเป้ ะถามด ้วยความจริงจังมันยังหวัง ―ผู ้เฒ่า...เมือ ่ ก่อนนัน ้ ท่านเป็ นนั กสูที ว่าสักวันมันโตพอมันอยากจะเป็ นนั กรบ ผู ้กอบกู ้แผ่นดินของบรรพบุรุษคืน แต่มันก็ยังนึกในใจ เมือ ่ ได ้แผนดินคืนมาแล ้วจะเอาไปไว ้ทีไ ่ หนทีน ่ ี่ผน ื แผ่น ดินก็ มากพอ และทีส ่ ําคัญหน ้าตาของ สงครามเป็ นยังไงมันก็ไม่รู ้เลย แต่ถ ้าให ้มันตักเรียงหาปลามันไม่ยอมใครแน่ๆ ―ท่านกลัวตายหรือเปล่าท่านผู ้เฒ่า ‖ จอดาริถามขึน ้ ตามาอีกคน มือข ้างหนึง่ ใชกิ้ ง่ ไม ้ เขีย ่ เล่นทีก ่ องขีเ้ ถ ้า ้ ―ไม่! ข ้าไม่เคยกลัวตาย หรือกลัวอะไรทัง้ นั น ้ ในสงครามครัง้ สุดท ้ายก่อนทีช ่ างจะหนี ้ ิ มาทีน ่ เี่ มือ ่ ถูกตามล่าจากนํ้ ามือของ ทหารป่ าฝั่ งตะวันตกข ้าก็แทบสนลมหายใจ หลายคนเรียกข ้า ว่านั กรบคนสุดท ้าย นั กรบผู ้กล ้ามาตัง้ แต่นัน ้ เพราะเหลือข ้าเพียงลําพังทีร่ อดมาได ้ ความตายยัง ไม่กล ้าเยือนข ้าเลย‖ แกพูดจบก็ยกนํ้ าจากสวรรค์ขน ึ้ ชดอีกครัง้ คราวนี้หนั กกว่าเดิม ผู ้เฒ่าแกว่ง กระบอกไม ้ไผ่กระประมาณว่านํ้ าจากสวรรค์ของแกเหลือเยอะเพียงใด ―ใครคือคนสุดท ้ายทีอ ่ ยูเ่ คียงข ้างท่าน‖ จอวาาเป้ ะถามอีกครัง้ สบตาท่านผู ้เฒ่า ―ขอ...กลอ...ชู. ..ใช ่ๆ ขอ กลอ ชุ ทหารคนสุด ท ้ายและเพื่อ นคนสุด ท ้ายของข ้า ชอกลอชุมันเป็ นชาวกะเรนนีทรี่ บด ้วยกันมาหลังจากเริม ่ เรียนรู ้ว่าศัตรูและ สงครามจะมาพร ้อมกัน ้ ชอกลอชุเป็ นนักรบทีข ่ ้ายกย่องเป็ นลําดับต ้นๆในชวี ต ิ เป็ นนั กวิเคราะห์สถานการณ์ไล่ลา่ ศัตรูและ พรางตัวได ้เยีย ่ ม แต่มันกลับทิง้ ข ้าเอาไว ้ในสนามรบเพียงลําพังในปลายฤดูฝนนั น ้ มันไม่รู ้หรอ ้ าง โดดเดีย กว่าข ้าต ้องหลบหนีอะไรบ ้างและลําบากเพียงใดเมือ ่ ต ้องต่อสูอย่ ่ ว‖ ไม่ได ้

―ท่านผู ้เฒ่า ชอกลอชุเพือ ่ นท่านเขาตายยังไง นั กรบคนนั น ้ ‖ จดตาริอดใจทีจ ่ ะไม่ถาม ―มันเออ...เป็ นไข ้ป่ า เป็ นไข ้ป่ าตาย‖ ผู ้เฒ่าตอลบทําหน ้าตายิม ้ ๆ

―โธ่...ไอ ้เราก็นก ึ ว่าสูกั้ บศัตรูจนตัวตายทีไ่ หนได ้เป็ นไข ้ป่ าตาย‖ ดาริวา่ อย่างอดไม่ได ้ รวมทัง้ เด็กๆหลายคน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 739

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―เป็ นนั กรบยังไงว่ะไม่ดแ ู ลตัวเองให ้ไข ้ป่ าฆ่าเอาได ้ยังงีเ้ ก่งไม่จริงนี่หว่า ‖ จอคิเถาะว่า อย่างไม่สบอารมณ์ ―อุตสา่ ห์นั่งฟั งตัง้ นาน ข ้าฟั งป้ ะข ้าเล่าตอบไปรบกับฝั งนั น ้ มันกว่าท่านเล่าให ้ฟั งมันกว่า ิ ท่านมากนัก‖ จอคิเถาะว่าพูดยาวไปถึงพ่อทีเ่ ป็ นทหารอสระเก่าเมือ ่ ในอดีต ―ป้ ะของข ้าก็เหมือนกัน กลับมาจากไปรบทีไรจะเล่าเรือ ่ งราวต่างๆให ้ฟั งสนุกกว่าท่าน เล่าเป็ นไหน‖ ญอเรว่าเบาๆ ทัง้ หมดถูกวาเป้ ะห ้ามเอาไว ้และขอให ้ตัง้ ใจฟั งผู ้เฒ่าเล่าต่อ ―พวกเองจะฟั งผู ้เฒ่าเล่าต่อ ไหม ถ ้าไม่ฟังกลับบ ้านไปให ้ป้ ะของพวกเองเล่าให ้ฟั ง ี งหันมาให ้ความสนใจกับผู ้เฒ่าอีกครัง้ ไป!‖ จดวาเป้ ะว่าทุกคนเงียบเสย ี งลง ―ผู ้เฒ่าใครคือศัตรูทน ี่ ่ากลัวทีส ่ ด ุ ในสนามรบ‖ จอวาเป้ ะถามทันทีทเี่ พือ ่ นๆเงียบเสย ―ความมืดและความเดียวดาย นั่ นคือความตายทีแ ่ ท ้จริง‖ แกยกซดนํ้ าจากสวรรค์ของ แกและเล่าเรือ ่ งราวต่างๆทีผ ่ า่ นมาในชวี ต ิ ให ้เด็กๆฟั ง คละเคล ้ากับการรองรําทําเพลง บทเพลง ้ อ ในอดีตทีแ ่ กได ้ขับร ้องเอาไว ้สมัยออกรบต่อสูเพื ่ ผืนแผ่นดินได ้ถูก ลํานํ าออกมาอีกครัง้ ในคืนวัน ิ สอง นํ้ าจากสวรรค์ของผู ้เฒ่ากับเรือ เพ็ญเดือนสบ ่ งเล่าทีห ่ ลากหลายถูกเล่าออกมาให ้รุ่นหลาย ี ระจํ า เผ่า เหลนฟั ง เด็กๆหลายคนลุกขึน ้ ฟ้ อนรํ าบางคนวิง่ กลับบ ้านยกเอาตีหน่ าเครือ ่ งดีดสป ี งร ้องสดใสไร ้เดียงสาจนค่อนค ออกมาดีดเล่น ผสมผสานกับเสย ―ข ้านี่ละ่ นั กรบผู ้ยิง่ ใหญ่ ข ้าคือนั กรบผู ้กล ้า ความตายไม่อาจเยือน‖ นํ้ าสวรรค์ของแก หมดไปกว่าสามพระบอกเริม ่ แกพูดจาเพ ้อเจ ้ออ ้อแอ ้อยูค ่ นเดียว ข ้างกองไฟและเริม ่ เลอะเลือน ความเมาความครอบครอง เด็กสองคนสุดท ้ายทีจ ่ ากไปคือจอวาเป้ ะและจอดาริทเี่ ติมฟื นเข ้าไป ิ สองให ้ทุเลาลงได ้บ ้างเพราะ ในกองไฟเอา ไว ้ให ้แก แก ้ขัดความยะเยือกของคืนวันเพ็ญเดือนสบ สภาพของแก บ่งบอกว่าแกคงเดินไปไม่ถงึ บ ้านแน่และจอวาเป้ ะกับจอดาริฏ็ไม่มแ ี รงทีจ ่ ะแบกแก กลับ ร่างผู ้เฒ่าคนหนึง่ นอนขดตัวเหมือนกุ ้งถูกเผาอยูข ่ ้างกองไฟกองหนึง่ ภายใต ้จันทร์เพ็ญ ิ สอง สายลมยะเยือกเหน็ บหนาวห่อห่มร่างหนึง่ นั น ดวงหนึง่ ในคืนหนึง่ ของเดือนสบ ้ เอาไว ้จากที่ อยูห ่ า่ งกองไฟทีไ่ ร ้ สติเริม ่ เคลือ ่ นเข ้าหากองไฟทีละน ้อยๆ นั กรบผู ้กล ้าหนีการตามล่าจากความ หนาวเหน็ บแห่งฤดูกาลด ้วยความรันทด สายลมกรีดกราบเข ้าย่างเยือนเฉาะเฉือนร่างกายอย่าง ั่ เทากอดอย่าง ลืมตัวจนรุง่ สาง บ ้าคลั่งแกสน แสงตะว ันนวล อ่อนยามรุ่งอรุณของวันหนาวจับต ้องเงียบๆ ละอองหมองบางๆยังห่อ ึ ตัวตืน ห่มทุกทิวเทือกเขาเป็ นดั่งเงาของวันเวลาอยูท ่ ุกซอกมุม เด็กดๆหลายคนเมือ ่ รู ้สก ่ ลุกออก จากทีน ่ อนเริม ่ ไม่สนใจผ ้าห ้มผืนบางที่ ทางหลวงแจกมาให ้เมือ ่ ปี กลาย รีบเร่งวิง่ หากองไฟเพือ ่ ดับความหนาวเย็นให ้จางลง เด็กหญิงชายตัวน ้อยหลายคนมุง่ หน ้าไปยังกองไฟของคืนวันเพ็ญ ิ สอง หลายคนคิดถึงนักรบผู ้ยิง่ ใหญ่เมือ ี งดนตรีและการร ้องรําทําเพลง เดือนสบ ่ คืนนี้ คิดถึงเสย ั แน่นคงอีกนานกว่าฤดูกาล สายลมหนาวพัดผ่านอีกระรอก เด็กๆหลายคนกอดอกกระชบ นีจ ้ ะเดินทางจากพวกเขาไปกองไฟ ของคืนใกล ้มอดดับไออุ่นจากฟื นทีก ่ ลายเป็ นเถ ้าถ่านดูออ ่ น ล ้า ข ้างๆกองไฟมีรา่ งของผู ้เฒ่าแห่งหมูบ ่ ้านนอนคดคู ้อยูล ่ ําพัง ้ ―เฮยๆดู ! พวกเราดูนี่ นั กรบผู ้กล ้านอนอยูน ่ ี่ นอนคลุกขีเ้ ถ ้า...นั กรบผู ้กล ้าคลุกขีเ้ ถ ้า‖ ี งเด็กหลายคนร ้องขึน ึ รู ้สากอดอกสั่น เสย ้ อย่างชว่ ยไม่ได ้ ผู ้เฒ่ายังนอนอยู่ตรงนั น ้ อย่างไม่รู ้สก ่ ั งันงกคงจะเป็ นฤทธิ์ ของนํ้ าจากสวรรค์แน่แกถึงเป็ นได ้เพียงนีจ ้ อดาริสนหัวเบาๆกับภาพทีเ่ ห็นอยู่ เบือ ้ งหน ้า

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 740

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ข ้า จะจดจําภาพเบือ ้ งหน ้านี้เอาไว ้และจะจดจําให ้ขึน ้ ใจ วันหนึง่ ข ้าจะไม่เป็ นนั กรบ คลุกขีเ้ ถ ้าหมดท่าอย่างท่านผู ้เฒ่านั ก รบทีเ่ ก่ง ทีส ่ ด ุ ของหมูบ ่ ้านและจะไม่เล่าตํานานใดๆให ้ใคร ฟั งหากข ้าจะเป็ นอย่างนี้‖ จดวาเป้ ะพูดกับตนเองเบาๆมีดาริยน ื อยูข ่ ้างๆมองดูร่างของชายชราผู ้ หนึง่ ที่ นอนคดคูอ ่ ยูข ่ ้างกองไฟ...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 741

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๖๔๘ เรือ ่ งสน

"กล ับบ้าน" โดย บุญฉลอง เมืองว ังฮาด

ผมอยู่ บนรถสองแถวกับผู ้โดยสารคนอืน ่ ๆ ผมกําลังเดินทางกลับบ ้าน บ ้านอันเป็ นทีร่ ัก ี นาน แต่ในความรู ้ส ก ึ ของผม บ ้านทีม ่ พ ี ่อ มีแม่ มีพม ี่ น ี อ้ ง และคนที่ผมรั ก ผมจากบ ้านไปเส ย ขณะนี้ไม่รู ้ว่านานแค่ไหน ระยะเวลาสามปี เศษทีผ ่ มไม่ได ้กลับไปเยีย ่ มบ ้านเลย ไม่รู ้ว่าจะมีอะไร เปลีย ่ นแปลงมากนอ้ ยแค่ไหน ระยะทางจากที่ผมทํ างานประจํ ากับบ ้านนั ้นห่างกันเพีย ง ๔๐ กิโลเมตร เศษๆเท่านั น ้ แต่ผมไม่ได ้กลับไปเยีย ่ มบ ้าน ไม่ใชเ่ ป็ นเพราะผมทํ างานยุง่ จนไม่มเี วลา ไม่ใชเ่ พราะไม่มรี ถโดยสารหรือพาหนะ ไม่ใชเ่ พราะผมไม่รักไม่คด ิ ถึงครอบครัว ไม่ใชเ่ พราะผม ่ ะไรทัง้ นั น ไม่อยากกลับไปเยีย ่ มบ ้าน ไม่ใชอ ้ แต่เป็ นเพราะมิจฉาทิฐข ิ องผมเองทีไ่ ม่ยอมกลับไป เยีย ่ งบ ้าน ทัง้ ทีผ ่ มคิดถึงบ ้าน คิดถึงคุณแม่ คุณพ่อ คิดถึงทุกคนทีบ ่ ้าน คิดถึงทุกวัน ื ท่านมีลก ผมเป็ นคนบ ้านนอกฐานะครอบครัวยากจน คุณพ่อคุณแม่ไม่ได ้เรียนหนั งสอ ู หลายคน ตอนทีค ่ ณ ุ แม่แต่งงานกับคุณพ่อนัน ้ ท่านมีลก ู สองคนทีเ่ ป็ นลูกติดจากสามีเก่าทีห ่ ย่ากัน ั ้ ประถม พีเ่ พ็ญแต่งงานกับคนในหมูบ แล ้ว คือพีเ่ พ็ญกับพีพ ่ ฤกษ์ พีท ่ ัง้ สองเรียนจบชน ่ ้านเดียวกัน ปลูกบ ้านอยูใ่ กล ้ๆบ ้านคุณพ่อคุณแม่ พีพ ่ ฤกษ์ยังไม่ได ้แต่งงาน ้ ประถมแล ้วบวชเรียน คุณพ่อกับคุณแม่มล ี ก ู ด ้วยกันห ้าคน คนแรกคือพีพ ่ ันทีเ่ รียนจบชัน ึ ออกมาอยู่บ ้าน ยังไม่แต่งงาน พีม ้ ประถมแล ้วไม่ได ้เรียนต่อ แล ้ว หลายปี ก็ สก ่ ะลิเรียนจบชัน ั ้ ประถมแล ้ว ต่อมาก็แต่งงานไปอยูก แต่งงานกับคนทีห ่ มูบ ่ ้านใกล ้กัน พีเ่ นื้อทองเรียนจบชน ่ ับสามี ทีจ ่ ังหวัดอืน ่ ต่อมาคือผม และคนสุดท ้องคือใจปองน ้องสาวของผมทัง้ ครอบครัวมีผมกับใจปอง ื ต่อเมือ ึ ษาภาคบังคับ ทัง้ พีเ่ พ็ ญและพีพ ทีไ่ ด ้เรียน หนั งสอ ่ จบการศก ่ ฤกษ์ ตัง้ ข ้อ รังเกียจคุณพ่อ ของผม พีท ่ ัง้ สองเป็ นคนโมโหร ้าย ขอบทุบตีพวกเราด ้วยข ้อหาทีว่ า่ พวกเราเป็ นลูกคนละพ่อกับ พีท ่ ัง้ สอง พวกเราก็อดทน ต ้องคอยหลบเลีย ่ ง คุณแม่ก็ไม่ได ้ห ้ามปรามเมือ ่ พวกเราถูกพีท ่ ัง้ สอง รังแก สว่ นคุณพ่อก็ได ้แต่เงียบ ท่านเองก็รู ้ว่าพีเ่ พ็ ญกับพีพ ่ ฤกษ์ รังเกียจท่าน พวกเราได ้ยินพีท ่ ัง้ ั สองพูด กระทบคุณพ่อ ทั ง้ ต่อ หน ้าและลับหลังเป็ นประจํ าว่าคุณ พ่อ เป็ นเพีย งคนมาอาศ ย อยู่ เท่านัน ้ พวกเราจึงไม่สนิทสนมกับพีเ่ พ็ญและพีพ ่ ฤกษ์ด ้วยเหตุดังกล่าว ความทีผ ่ มเป็ นคนไม่คอ ่ ยขัดใจคุณพ่อคุณแม่ ผมจึงเป็ นคนว่าง่าย ท่านทัง้ สองอายุมาก ื พีท แล ้วไม่มแ ี รงทํางานหาเงินให ้ผมได ้เรียนหนั งสอ ่ ุกคนไม่ได ้เรียนเพราะฐานะยากจน จึงมีแต่ ื อาจ พีพ ่ ฤกษ์ ทเี่ ป็ นพีช ่ ายคนละพ่อกับผมเป็ นคนทํางานหาเงินให ้ผมกับใจปอง ได ้เรียนหนั งสอ ั ดี ไม่เกเร ไม่เสย ี การเรียนก็ได ้ พีพ ี สละเพือ เป็ นเพราะพีพ ่ ฤกษ์คด ิ ว่าผมนิสย ่ ฤกษ์ จงึ เสย ่ น ้อง ผมเคยได ้ยินคนถามพีพ ่ ฤกษ์วา่ นะ‖

ี ที อายุตัง้ สามสบ ิ กว่าแล ้ว เดีย ―พฤกษ์ เมือ ่ ไหร่จะแต่งงานแต่งการเสย ๋ วมีลก ู ไม่ทันใช ้ ื จบเสย ี ก่อน ตอนนีย ―ให ้น ้องเรียนหนังสอ ้ ังไม่มเี งินเก็บ‖ พีพ ่ ฤกษ์ตอบ

―บ ้านก็ฝาขัดแตะ กางเกงก็ปะกัน จะสง่ ให ้น ้องเรียนได ้เร ้อ...น ้องตัง้ สองคนมันหนั กเอา การอยูน ่ า‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 742

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี ดายเงินทองนะ มันจะคุ ้มรึ‖ ―เด็กสมัยนีเ้ รียนไป เล่นไป จะจบหรือเปล่าก็ไม่รู ้ เสย ―...‖ พีพ ่ ฤกษ์ไม่ตอบ ี ให ้น ้องเรียน ตอนนั น ้ ผมได ้ยินก็ไม่ได ้คิดอะไร คิดแต่วา่ เป็ นหน ้าทีข ่ องพีท ่ ต ี่ ้องสง่ เสย ื ผมเรียนหนังสอ ื ค่อนข ้างดี ทําให ้พีพ ี ผมเรียน เพราะรู ้ หนังสอ ่ ฤกษ์ มก ี ําลังใจทํางานหาเงินสง่ เสย ื ไม่เทีย ว่าตัวเองฐานะยากจน ผมจึงตัง้ หน ้าตัง้ ตาเรียนหนั งสอ ่ วเตร่เพราะสงสารพีพ ่ ฤกษ์ ผมเรียน จบปริญญาตรีด ้วยเกียรตินย ิ มอันดับสอง ทุกคนภูมใิ จในตัวผมมาก โดยเฉพาะพีพ ่ ฤกษ์ พีเ่ ขา ื จะเสย ี เงินเสย ี ทอง เปล่าๆ เหลือใจปองอีก ถึงกับไปคุยอวดคนพีพ ่ ฤกษ์ ไว ้ว่าสง่ น ้องเรียนหนั งสอ ่ ่ ิ คนทีก ่ ําลังเรียนและมีผลการเรียนดีเชนกัน เป็ นสงทีค ่ รอบครัวเราพอทีจ ่ ะอวดคนอืน ่ ได ้ว่ามีลูก ื เก่ง เรียนหนังสอ เมือ ่ เรียนจบผมก็สอบแข่งขันเพือ ่ เป็ นครูโรงเรียนประถมทีอ ่ ยูค ่ นละอําเภอ ห่างจากบ ้าน ๔๐ กิโลเมตรเศษ มีรถสองแถวผ่านทุกวัน วันละเทีย ่ ว พอได ้เป็ นครูผมก็ กลับบ ้านทุกวันสุด ั ั สปดาห์ ผมอาศยอยูท ่ บ ี่ ้านพักครูมจ ี ักรยานเก่าๆ คันหนึง่ ทีพ ่ พ ี่ ฤกษ์ ยกให ้เอาไว ้ขี่ ก่อนทีจ ่ ะได ้ ี ผมกับ เป็ นครูผมตัง้ ใจไว ้ว่าเงินเดือนทีไ่ ด ้จะแบ่งให ้พีพ ่ ฤกษ์ เป็ นการ ตอบแทนพระคุณทีส ่ ง่ เสย น ้องใจปอง และจะให ้คุณพ่อคุณแม่ด ้วย แต่พอได ้รับเงินเดือนเข ้าจริงๆจึงได ้รู่วา่ เดือนครูอ ้อน น ้อยนิดจะใชจ่้ าย อะไรก็แทบไม่พอ แต่ผมก็มใี ห ้พีพ ่ ฤกษ์กับคุณแม่คณ ุ พ่อบ ้าง บางเดือนก็ไม่ให ้ เพราะผมเองก็ลําบาก สองปี ผ่านไป ผมโดนพีเ่ พ็ ญพูด กระทบบ่อ ยๆ ว่าผมเป็ นครูม าสองปี ไม่เคยเห็ น ั คันก็ไม่ม ี ผมไม่อธิบายหรอกว่าทําไมผม เงินเดือนผมเลย ผมทําอะไรอยู่ หามอเตอร์ไซค์จะขีส ่ ก ื้ รถมอเตอร์ไซค์กับเขาสักคน พีพ ไม่มเี งินซอ ่ ฤกษ์ เองก็ไม่คอ ่ ยได ้พูดได ้คุยกับผม เป็ นเพราะผม ึ ผิดทีไ่ ม่มเี งินมาให ้พีเ่ ขา ผมกลัวพีท พยายามหลบด ้วยความรู ้สก ่ ัง้ สองตัง้ เล็กจนโต พักหลังการ ั ดาห์ก็หา่ งออกไป เป็ นเพราะไม่อยากไปได ้ยินคําพูดพีเ่ พ็ญและไม่อยากเจอหน ้า กลับบ ้านทุกสป พีพ ่ ฤกษ์ และผมเองก็มงี านเกีย ่ วกับการเรียนการสอนนักเรียนมากขึน ้ ด ้วย ิ ใจนั บญาติกับพีพ ิ ใจ วันนัน ้ ผมยังจําได ้ วันทีท ่ ํ าให ้ผมตัดสน ่ ฤกษ์ และเป็ นวันทีผ ่ มตัดสน ว่าจะไม่ กลับมาบ ้านอีก ตลอดช วี ต ิ วันเสาร์ผมกลับบ ้านตามปกติทต ี่ ้องกลับบ ้านทุกวันสุด ั ดาห์ วันนัน ื ที่ สป ้ เป็ นวันพระ คุณแม่ไปปฏิบัตธิ รรมทีว่ ด ั และนอนค ้างทีว่ ด ั น ้องใจปองเรียนหนั งสอ จังหวัดใกล ้เคียงไม่ได ้กลับมา คุณพ่อ พีพ ่ ฤกษ์ พีพ ่ ลัน และผม พวกเราสามคนกําลังนั่ งล ้อมวง กินข ้าวมือ ้ เย็น ―หลอง‖ พีพ ่ ฤกษ์เรียกผมแล ้วพูดต่อ ―ทุกวันศุกร์เลิกเรียนแล ้วกลับมาได ้ไหม อยากให ้ ่ มาชวยงานทีบ ่ ้านหลายอย่าง‖ ―คงไม่ได ้หรอกพี‖่ ผมตอบ ―ทีโ่ รงเรียนมีงานหลายอย่าง ถ ้าผมกลับมากลัวคนอืน ่ เขา ว่าเอาเปรียบ ไม่มน ี ํ้ าใจชว่ ยเหลือเขา‖ ี ใจ ทํ าไมแกไม่คด ―คิดแต่คนอืน ่ จะเสย ิ ถึงพีบ ่ ้าง โรงเรียนประถมเล็กๆ อย่างนั น ้ จะมี ี ว อ ้างแต่โรงเรียนๆๆ‖ พีพ ี งดังขึน อะไรให ้ทํามากมายนั กเชย ่ ฤกษ์เสย ้ ผมเงียบ นั่ งก ้มหน ้า กินข ้าวต่อไป แต่มอ ื เริม ่ สั่นเพราะพีพ ่ ฤกษ์ แต่เล็กจนโตผมโดนพี่ พฤกษ์ทําร ้ายมาตลอด ทําให ้ผมกลัวจนฝั งใจ คุณพ่อกับพีพ ่ ันก็เงียบ การทีผ ่ มเงียบกลับเป็ นการ ยั่วให ้พีพ ่ ฤกษ์โมโหกว่าเดิม ―ขีเ้ กียจชว่ ยงานก็บอกมาเถอะ โรงเรียนนั่ นเป็ นของแกคนเดียวรึไง ครูคนอืน ่ ไม่เห็นเขา ต ้องทําอย่างแก เงินเดือนก็มากกว่าแกไม่รู ้กีเ่ ท่า แกทํางานให ้โรงเรียน แล ้วโรงเรียนเขาให ้อะไร

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 743

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

แกบ ้าง ทีครูคนอืน ่ สอนบ ้างไม่สอนบ ้างยังไม่เห็นเป็ นอะไรเลย แกเองเป็ นครูมาสองปี หาเงินจะ ั ที‖ พีพ ปลูกบ ้านใหม่แทนกระต๊อบโกโรโกโสหลังนีไ ้ ม่ได ้ สก ่ ฤกษ์ไม่กน ิ ข ้าวแล ้ว ขึน ้ บ ้าง

ี งดัง ―ครูคนอืน ่ เขาไม่ได ้ทุ่มเท เขาไม่ได ้ตัง้ ใจทํางานเพือ ่ นั กเรียนอย่างผมนี่ ‖ ผมเสย

ตอนนี้พพ ี่ ั นหยุดกินข ้าว สว่ นคุณพ่อกินข ้าวเร็ วกว่าเดิม การทีผ ่ มพูดออกไปทํ าให ้พี่ ี งดังกว่าผม พฤกษ์เสย ―แล ้วมึงทุ่มเทไปทําห่าอะไร นั กเรียนนั่ นเป็ นญาติของมึงเรอะ‖ พีพ ่ ฤกษ์ เปลีย ่ นสรรพ นามให ้ผม ่ งเพือ ่ ง ―พีพ ่ ฤกษ์...‖ ผมพยายามหาชอ ่ อธิบาย แต่พพ ี่ ฤกษ์ ไม่ยอมเปิ ดชอ ―ทีม ่ งึ ทุ่มเทนั่ นแหละจะทําลายตัวมึงเอง กูขอให ้กลับมาบ ้านชว่ ยทานหน่อยก็อ ้างโน่น ื อ ้างนี่ ชว่ ยแค่นี้ไม่ได ้ ทีกท ู ํ างานเหนื่อยแทบตายเพือ ่ หาเงินสง่ ให ้มึงกับนั งปองได ้เรียนหนั งสอ ํ มึงเคยรู ้บ ้างไหม พอมีเงินเดือนมึง ก็ไปเทีย ่ วสามะเลเทเมาหมด เคยจุนเจือทางบ ้านบ ้างไหมวะ ี ดายเวลา เสย ี ดายแรงกูทท มึงไม่น่าเป็ นน ้องกูเลย กูเสย ี่ ําเพือ ่ มึงเลวๆอย่างนีอ ้ ย่ามาเรียกกูวา่ พี‖่ เท่านัน ้ เอง ผมก็ลม ื ความทีเ่ คยกลัวมาตัง้ แต่เด็ก ตวาดกลับไปว่า ―พี่เอาแต่ค วามคิด ตัวเองเป็ นใหญ่ อย่าคิด นะว่าเป็ นพี่แล ้วจะพูดจะทํ าอะไรแล ้วจะ ถูกต ้องทัง้ หมด ทําไมไม่ฟังผมบ ้าง‖ ี เลยอย่า ―อ ้อ! มึงกล ้าตวาดกูเรอะ ปี กกล ้าขาแข็งแล ้วแว ้งกัดกูเหรอมึง เดีย ๋ วฆ่าทิง้ เสย คิดนะว่ากูไม่กล ้า มึงกับถูกลูกคนละพ่ออยูแ ่ ล ้ว พ่อมึงก็แค่มาอาศัยพวกกูอยู‖่ ี้ น ้าพฤกษ์ ―เอาเลย ถ ้ามึงฆ่าไอ ้หลองลูก เท่านั น ้ แหละ คุณพ่อทีน ่ ั่งอยูน ่ านผุดลุกขึน ้ ชห ่ กู กูก็จะฆ่ามึงเหมือนกัน มึงก็ไม่ใชลก ู กู มึงจะฆ่ากูก็ฆา่ สวิ ะ กูแก่แล ้ว กูไม่กลัวตาย‖ คุณพ่อทัง้ ั่ ไปทัง้ ตัว พูดทัง้ สน ่ ํารับมือ ―กูจะฆ่าทัง้ พ่อทัง้ ลูกโว ้ย‖ พีพ ่ ฤกษ์ ตะโกนลั่นแล ้วกระทืบเท ้าจนถาดทีใ่ สส ้ เย็น ่ ํารับมือ กระเทือน เลยเป็ นโอกาสให ้พีพ ่ ฤกษ์ เตะถาดใสส ้ เย็ นกระเด็น ดีทพ ี่ พ ี่ ั นหลบทัน แล ้วพี่ ี พฤกษ์ก็กระแทกเท ้าลงจากบ ้านไป เสยงวัตถุหลายอย่างกระทบฝาบ ้านดังเปรีย ้ ง ปร ้าง คุณพ่อเดินไปไหนไม่รู ้ พีพ ่ ันเดินลงไปข ้างล่าง เพือ ่ นบ ้านใกล ้เคียงมาเมียงมองดูแล ้ว ิ กัน ผมทัง้ โกรธทัง้ เสย ี ใจแต่ทําอะไรไม่ได ้ แล ้วผมก็ได ้รู ้วันนี้เองว่า พีพ ซุบซบ ่ ฤกษ์ เกลียดผมมา ตลอด เกลียดทีผ ่ มเป็ นลูกตนและพ่อถึงขนาดจะฆ่าจะแกง และผมก็ได ้รู ้ว่าพ่อรักผมมากขนาด ไหน เวลาผ่านไปนานแค่ไหน พีเ่ พ็ ญกับพีพ ่ ฤกษ์ ก ้ไม่เคยคลายความเกลียดทีม ่ ต ี อ ่ ผมกับพีๆ่ ที่ เป็ นลูกคนละ พ่อ ผมจําฝั งใจตัง้ แต่เด็กแล ้วว่า ผมกับพีน ่ ้องคนละพ่อกับพีเ่ พ็ญและพีพ ่ ฤกษ์ จะโดนพีท ่ ัง้ ้ ้ทําอะไรไม่ทันใจก็ตบด ้วยฝ่ ามือ ตักนํ้ าใสโ่ อ่งไม่เต็มทันใจก็ สองหาเรือ ่ งตีทุกวัน แต่ละวันใชให คว ้าไม ้เรียวตี เวลากินข ้าวก็โดนหยิกหาว่าตะกละ สารพัดจะหาเรือ ่ ง คนทีโ่ ดนมากทีส ่ ด ุ คือผม เพราะถ ้าเห็นพีเ่ พ็ญหรือพีพ ่ ฤกษ์คนใดคนหนึง่ คว ้าไม ้เรียว พีม ่ ะลิ พีเ่ นือ ้ ทอง กับน ้องใจปองจะวิง่ หนี แต่ผมไม่หนี เพราะรู ้ว่าวิง่ หนีฟันแล ้ว เมือ ่ กลับมาก็โดนตีอก ี ในข ้อหาไม่ยอมให ้ตีเมือ ่ เฆีย ่ นตี ผมจนพอใจแล ้ว พอคนอืน ่ กลับมาพีท ่ ัง้ สองก็คลายโทสะแล ้วก็ไม่เฆีย ่ น ไม่ตค ี นอืน ่

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 744

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เวลาพวกเราทําอะไรไม่เข ้าท่า ทําอะไรไม่เป็ น พีท ่ ัง้ สองจะไม่วธิ ท ี ถ ี่ ูกต ้องให ้ แต่จะด่า กระทบพ่อว่า ื เชอ ื้ โงมาจากพ่อมัน‖ หรือ ―อย่าเอามาให ้มากนั กนะ ―โง่เหมือนพ่อมันเลย‖ หรือ ―สบ ื ้ เชอไม่ ดีจากพ่อแกนะ‖ ้ นรุ่งขึน เชาวั ้ ผมขึน ้ รถสองแถวกลับไปโรงเรียน ไม่ได ้บอกลาใคร แต่นี้ตอ ่ ไปผมจะไม่ กลับมาบ ้านอีก บ ้านทีพ ่ ช ี่ ายออกปากจะฆ่า คนอืน ่ เขายังไม่เคยออกปากจะฆ่า แต่นี่พน ี่ ้องน ้อง ่ ิ ผมไม่ใชพ ่ น กันแท ้ๆ ไม่ใชส ี่ ้องเขา เพราะพีพ ่ ฤกษ์ ไม่เคยคิดว่าผมเป็ นน ้องเขาตัง้ แต่ไหนแต่ไร แล ้ว พีเ่ พ็ญพูดเสมอว่า พวกเขามีพน ี่ ้องกันสองคน คือพีเ่ พ็ญกับพีฤ ่ กษ์ เท่านั น ้ ผมกับพีๆ่ และ น ้องใจปองทีเ่ ป็ นลูกคนละพ่อกับเขาเป็ นเพียงคนมาเกาะกินพวกเขา เท่านั น ้ เมือ ่ เขาคิดอย่างนี้ ิ ธิท ่ ข ่ กัน ผมก็มส ี ท ์ จ ี่ ะคิดว่าแต่นต ี้ อ ่ ไปพีเ่ พ็ญกับพีพ ่ ฤกษ์ ก็ไม่ใชพ ี่ องผมเชน ึ แล ้วผมก็ไม่กลับไปเยีย ่ มบ ้านจริงๆ เหตุการณ์ในวันนั น ้ ผมไม่ได ้เล่าให ้ใครฟั ง ผมซม เซาไปหลายวัน แรกๆผมก็ยังคิดถึงบ ้าน คิดถึงคุณแม่ คิดถึงคุณพ่อว่าท่านจะเป็ นอย่างไร คุณแม่ จะรู ้เรือ ่ งวันนั น ้ หรือยัง คุณพ่อกั บพีพ ่ ฤกษ์ จะเข ้ากันได ้ไหม ผมคิดไปสารพัด แต่พอนานไปก็ชัก ้ ลืมๆ แล ้วผมก็ หาทางออกด ้วยการซ อมวอลเลย์ บ อลให ้นั กเรียนบ ้ากิจกรรมกับนั กเรีย น กับ ชาวบ ้าน มีกจิ กรรมอะไรของโรงเรียนหรือของชุมชนผมรับหมด จนโรงเรียนและชาวบ ้านละแวก นั น ้ รู ้จักครูบญ ุ ฉลองกันถ ้วนหน ้า นั กเรียนทีไ่ ปแข่งวอลเล่ยบ ์ อลก็ชนะระดับอําเภอ วันหยุดผมก็ ไปทําบุญทีว่ ด ั เพือ ่ ให ้คลายความทุกข์ใจ พีม ่ ะลิมาหาผมทีโ่ รงเรียน คงอยากให ้ผมกลับไปเยีย ่ มบ ้าน แต่ไม่พูดตรงๆบอกแต่วา่ คุณแม่คด ิ ถึง อยากเห็นหน ้า ผมก็ไม่กลับไปบ ้าน ต่อมาคุณแม่ก็มาหาผมบอกให ้กลับไปบ ้านบ ้าง ―พีเ่ ขาพูดไปอย่างนั น ้ เอง ลูกก็รู ้นี่วา่ พีเ่ ขาเป็ นคนวูว่ าม อย่าถือโกรธพีเ่ ขาเลยลูก ‖ คุณ แม่พยายามเอานํ้ าเย็นเข ้าลูบ ―ใช ่ พีพ ่ ฤกษ์ เป็ นคนวูว่ าม และโมโหร ้ายด ้วย ผมรู ้มาตัง้ แต่เด็กแล ้ว แม่ก็รู ้ว่าผมกับคน อืน ่ ๆ โดนอะไรมาบ ้าง แม่เคยปกป้ องบ ้างไหม‖ ผมเก่งนักทีจ ่ ะฟื้ นฝอยหาตะเข็บ‖ ―เรือ ่ งมันนานมาแล ้วยังจะเก็บมาเป็ นอารมณ์อก ี ‖ คุณแม่ทัง้ สอนทัง้ ตําหนิผม ―แม่ไม่ได ้อยู่ในเหตุการณ์ ไม่ได ้ยินกับหู แม่ไม่รู ้หรอกว่าเป็ นอย่างไร แม่คอยแต่จะ ั พาล ปกป้ องพีพ ่ ฤกษ์ แม่ไม่เคยปกป้ องผมกับลูกของพ่อคนอืน ่ ๆเลย‖ ผมชก ―ไปกันใหญ่แล ้วนะหลอง อย่ามาลงกับแม่ได ้ไหม‖ คุณแม่พยายามพูดกับผมอยูน ่ าน แต่ผมยืนกรานไม่กล ้า คุณแม่ผด ิ หวังกลับไป จากนั น ้ นานๆคุณพ่อก็จะมาหาผมบ ้าง อยูแ ่ ล ้วก็ค ้างกับผมสองสามวัน พีม ่ ะลิก็นานๆจะมาที แต่คณ ุ แม่ก็ ยังมาหาผมเกือบทุกเดือน ผมไม่กลับไปเยีย ่ มบ ้านอีกเลย นอกจากไม่กลับไปแล ้วผมยังไม่ตด ิ ต่อกับทางบ ้านเลย ไม่อยากรู ้ว่าใครจะเป็ นอย่างไร จากวันเป็ นเดือน จากเดือนเป็ นปี จากหนึง่ ปี เป็ นสองปี ...เวลา ผ่านไปนานแค่ไหน ผมก็ยังไม่ลม ื เหตุการณ์วน ั นัน ้ วันทีพ ่ พ ี่ ฤกษ์ ออกปากจะฆ่าผมและลามจนถึง คุณพ่อ ผมมุทํางาน ทํากิจกรรมเพือ ่ ให ้ลืมเรือ ่ งไม่สบายใจและก็ได ้ผล งานทีผ ่ มทําได ้รับรางวัล หลายรางวัล ทําให ้ผมลืมความไม่สบายใจได ้ แต่ถ ้าเผลอใจ เรือ ่ งราววันทีผ ่ มกับพีพ ่ ฤกษ์ มป ี าก ี งกันก็จะผุดขึน เสย ้ มาในความคิด ผมรีบสลัดความคิดนัน ้ แล ้วไปทําอย่างอืน ่

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 745

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

วันหยุดเสาร์ อาทิตย์ ผมมักจะไปทําบุญทีว่ ด ั ได ้สนทนาธรรมกับหลวงพ่อแล ้วสบายใจ ึ ว่า ขาดอะไรไป ได ้พบปะชาวบ ้านมากหน า้ หลายตาแล ้วสนุ ก สนาน แต่ล ก ึ ๆแล ้วผมยั ง รู ้ส ก ื ธรรมะในวัดแล ้ว นั่ งอ่านได ้ร่มไม ้ในวัด บริเวณวัดเงียบ สงบ ร่ม บางอย่าง บางวันผมจะยืมหนังสอ รืน ่ ชว่ ยทําให ้ใจสงบได ้เร็ว ―การให ้ทีย ่ งิ่ ใหญ่คอ ื การให ้ชวี ต ิ แต่การให ้ทีย ่ งิ่ ใหญ่กว่านั น ้ คือการให ้อภัย‖ ―ผู ้ผูกใจเจ็บร ้อนรนเหมือนถูกไฟลน ไฟนีจ ้ ะลนทัง้ ตัวเองและผู ้อืน ่ ให ้ร ้อนไปด ้วย‖ ่ กัน‖ เชน

―เมือ ่ เราทําผิดเราหวังว่าผู ้อืน ่ จะให ้อภัย เมือ ่ คนอืน ่ ทําผิดเขาก็หวังว่าเราจะให ้อภัยเขา

และอีกหลายข ้อความทีท ่ ําให ้ผมเริม ่ สํารวจตัวเองว่า การทีผ ่ มเจ ้าคิดเจ ้าแค ้น อยูอ ่ ย่าง นี้ไม่เป็ นผลดีกับทัง้ ตัวผมและคนอืน ่ การทีผ ่ มร ้อนรุ่มใจอยูท ่ ุกครัง้ ทีค ่ ด ิ ถึงเหตุการณ์วันนั น ้ เป็ น เพราะผมยังผูกใจเจ็ บอยู่ ถ ้าผมไม่ถอ ื โทษไม่โกรธเคืองพีพ ่ ฤกษ์ ล่ะ ผมคงไม่ต ้องทุกข์ใจอยู่ อย่างนี้ ถึงพี่พฤกษ์ กับพี่เพ็ ญจะเป็ นพี่ค นละพ่อกับผม แต่พ ี่ทั ง้ สองก็ ทํ าทุก อย่างเพือ ่ นอ้ ง ิ แล ้วยังไม่แต่งงาน เพราะเสย ี สละทํางานหาเงินสง่ เสย ี ให ้ผม โดยเฉพาะพีพ ่ ฤกษ์ ทอ ี่ ายุจะเข ้าสบ ื ถ ้าไม่รักน ้องแล ้วพีเ่ ขาคงไม่ทําเพือ กับใจปองได ้เรียนหนั งสอ ่ ผมขนาดนี้ วันนั น ้ เขาคงพูดไม่ได ้ คิด แล ้วทีผ ่ มเป็ นทีร่ องรับอารมณ์ของพีเ่ ขามาตัง้ แต่เด็กล่ะ คําทีบ ่ อกว่าผมกับคนอืน ่ เป็ นลูกคน ละพ่อล่ะ ไม่รู ้...ผมคิด วนเวียนอยู่อย่างนี้ ว่าจะไม่ถอ ื โกรธพีพ ่ ฤกษ์ แล ้ว แต่ความคิดด ้านลบก็ ชนะทุกที ิ้ เดือนมีนาคมปี นี้ เป็ นวันทีโ่ รงเรียนประกาศปิ ดภาคเรียนเดือนเมษายน ทางโรงเรียน สน จัดงานมอบเกียรติบัตรแก่ครูผู ้ทําหน ้าทีด ่ เี ด่น มีนายอําเภอให ้เกียรติมาเป็ นประธานและมีงาน เลีย ้ งเล็กๆ ให ้กับคณะครูก่อนที่จะแยกย ้ายกันกลับภูม ล ิ ําเนา วันนั น ้ ผมได ้รับรางวัลครูผู ้ทํ า กิจกรรมดีเด่น มีผลการสอนดีเด่นหลายรางวัล ผมรู ้แล ้วว่าทีผ ่ มขาดอะไรไปบางอย่างนั น ้ คืออะไร ื่ ชมมาร่วมแสดงความยินดีกับผม คนอืน ี งปรบมือให ้ แล ้วก็หมด ผมขาดคนทีม ่ าร่วมชน ่ ๆมีแค่เสย ื่ ชมมากกว่านี้ ไป ผมอยากอวดความภูมใิ จของผมให ้คนอืน ่ ได ้ชน ื่ ชมผมทุก ตอนผมเป็ นนั กเรียน เมือ ่ ผมสอบได ้รางวัลทีห ่ นึง่ ทุกคนในครอบครัวจะชน ครัง้ พีพ ่ ฤกษ์ก็จะให ้รางวัลทุกครัง้ บางครัง้ พีพ ่ ฤกษ์ก็บอกว่า กันว่า

―ถ ้าสอบได ้ทีห ่ นึง่ อยากได ้อะไรให ้บอก‖ และผมก็เรียนอยูใ่ นเกณฑ์ดจ ี นใครๆ พูดต่อๆ ―ลูกป้ าใสเรียนเก่งจัง‖ ―อยากให ้ลูกของเราเรียนเก่งเหมือนลูกป้ าใส‖

ึ ว่างๆ วันนี้ผมเป็ นครูแล ้วและได ้รับรางวัลดีเด่นหลายรางวัล ผมรู ้แล ้วว่าทํ าไมผมรู ้สก ื่ ชมกับผมนี่เอง ความสุขความภูมใิ จถ ้า โหวงๆในใจ เป็ นเพราะอะไรนะ เป็ นเพราะไม่มค ี นร่วมชน ไม่มค ี นร่วมยินดีด ้วย ความสุขและความภูมใิ จนั น ้ จะลดลงและหมดไปในเวลาทีไ่ ม่นานนั ก ผม ื่ ชมกับผม อยากให ้คุณพ่อ คุณแม่ และทุกคนในครอบครัวได ้ชน ิ ใจแล ้วว่า พรุ่งนี้ผมจะกลับไปเยีย ผมตัดสน ่ มบ ้าน วันที่ ๑๓ เมษายน นอกจากเป็ นวัน สงกรานต์แล ้วยังเป็ นวันครอบครัวด ้วย แต่ผมจะไม่รอให ้ถึงวันสงกรานต์หรอก ผมจะกลับบ ้าน พรุ่งนี้เชา้ จะได ้เอาความภาคภูมใิ จไปอวดให ้ทุกคนได ้รู ้ว่าผมมีดจ ี ะอวดคนอืน ่ ได ้อย่างไม่ อาย ใคร

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 746

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

รถสองแถวแล่นเข ้าใกล ้หมูบ ่ ้านทุกขณะ ผมในเต ้นแรง ผมกลับมาแล ้ว กลับมาบ ้านที่ จากไปสามปี กว่า เมือ ่ เห็นหน ้าพีพ ่ ฤกษ์ ผมจะทําอย่างไร จะพูดอย่างไร พีพ ่ ฤกษ์ จะพูดกับผม หรือเปล่า ถ ้าพีเ่ ขาไม่พด ู ผมจะเริม ่ ต ้นอย่างไร พูดไปแล ้วพีเ่ ขาจะตอบมาว่าอย่างไร พีเ่ พ็ญจะยัง เกลียดผมอยูไ่ หม พีเ่ ขาจะพูดจาดูถก ู ดูแคลนผมอีกไหม สารพัดความคิดอยูใ่ นหัวของผม ―เป็ นอะไรไปหลอง เห็นนั่ งกระสับกระสา่ ย ดูสเิ หงือ ่ เต็มหน ้าเลย‖ ป้ าวันผู ้โดยสารคน หนึง่ ถามผมขณะทีร่ ถสองแถวเข ้ามาเขตหมูบ ่ ้าน ―ไม่เป็ นอะไรครับ ผมเพียงแต่ตน ื่ เต ้น‖ ผมตอบตรงๆ ิ ะ ป้ าไม่เห็นแกนานเหมือนกันนะหลอง‖ ป้ าวันหัวเราะหึๆ ―นั่นสน รถสองแถวจอดทีท ่ างแยก ผมลงรถจ่ายค่าโดยสาร หิว้ กระเป๋ าและของฝากเดินใจเต ้น ระทึกมาทีบ ่ ้าน ขาสั่นเหงือ ่ ผุดเต็มหน ้า ผมเดินใกล ้บ ้านเข ้าไปทุกที มองหาคนในบ ้าน ไม่เห็น ึ ว่าเขาแข ้งไม่มแ ใคร ผมรู ้สก ี รง ในทีส ่ ุดก็ ถงึ บ ้าน ผมยืนบังต ้นชบาหนา้ บ ้านสักครู่หนึง่ เพื่อ รวบรวมกําลังใจแล ้วก ้าวเดินต่อ พอพันต ้นชบา ผมเห็นพีเ่ พ็ญกําลังเตรียมอาหารมือ ้ กลางวัน คุณแม่กําลังสาวะวนกับ การตําหมากและป้ อนข ้าวให ้หลานตัวน ้อย คงเป็ นลูกพีเ่ พ็ญ คุณพ่อกําลังนั่งจักตอกอยูไ่ ม่หา่ ง ี งดัง ―หลองมา‖ พีเ่ พ็ญทานเสย ทุกคนหยุดงานในมือ หันมาทางผม พีเ่ พ็ญยิม ้ อย่างดีใจ ผมรีบเดินเข ้าไปในบ ้าน พี่ เพ็ญเดินมารับอง ผมไหว ้พีเ่ พ็ญ ―พฤกษ์ พฤกษ์เอ ้ย อยูไ่ หน หลองกลับมาแนะ‖ พีเ่ พ็ญตะโกน ผมกราบคุณแม่แล ้วกอดท่านไว ้แน่น คุณแม่ยม ิ้ ทัง้ นํ้ าตา ลูบหัวลูบไหล่ผมอย่างรักใคร่ ั ไม่รู ้ท่านพูดอะไรบ ้าง ผมฟั งไม่ได ้ศพท์ เพราะมัวแต่ร ้องไห ้ ผมจะกราบคุณพ่อ พอเงยหน ้าขึน ้ จากตักคุณแม่ก็เห็นพีพ ่ ฤกษ์ นั่งอยู่ข ้างๆคุณแม่ ผมไหว ้พีพ ่ ฤกษ์ พีช ่ ายทีร่ ักน ้องมาก พีช ่ ายที่ ี สละเพือ เสย ่ น ้องมาตลอด ี แล ้ว‖ เป็ นคําทักทายของพีพ ―ไอ ้บ ้า คิดว่าหลงสาวจนลืมบ ้านเสย ่ ฤกษ์ พร ้อมกับตบหัว ผมเบาๆทีหนึง่ เท่านัน ้ แหละ เมฆหมอกทีบ ่ ดบังจิตใจผมมานานก็สลายไปหมด ―หนมๆตากินหนม‖ หลานตัวน ้อยกําลังป้ อนขนมทีผ ่ มนํ ามาฝากให ้คุณพ่อ ผมแอบเช็ดนํ้ าตา ในทีส ่ ด ุ ผมก็กลับมาบ ้านแล ้ว บ ้านทีม ่ ท ี ุกคนทีผ ่ มรัก และทุกคนทีร่ ัก ผม ต่อไปนีผ ้ มจะไม่จากบ ้านไปไหนนานๆอีกแล ้ว

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 747

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ. ๒๖๔๙ เรือ ่ งสน

ั "ใครสกคน" ์ ส ิ โดย ธีรวิชย์ วงศม ุ ก

ี งลมดัง อู ้ผ่านกระจกรถทีผ ่ งไว ้สะบัดเถ ้าบุหรี่ กลบเสย ี งวิทยุจนกระทั่ง เสย ่ มเปิ ดเว ้นชอ ี งซา่ ทีผ ไม่ได ้ยินดีเจ เสย ่ า่ นลําโพงและถนนว่างโล่งเบือ ้ งหน ้าบอกผมว่ากําลังห่างเมืองหลวงไป ี แ ทุกขณะ ผมปิ ดวิทยุ ถอดแว่นกันแดดออก เพราะอยากเห็นสท ี่ ท ้จริงของท ้องฟ้ าให ้เต็มตา แดดเริม ่ แรงแล ้วตอนทีผ ่ า่ นด่านเก็บเงิน สองข ้างทางโล่งมองเห็นสุดลูกหูลก ู ตา บาง ชว่ งเป็ นทิวไม ้สลับกับป้ ายโฆษราขนาดยักษ์ ผ่านมาค่อนชวี ต ิ ผมเอาแต่ซก ุ ตัวอยูใ่ นเมืองใหญ่ ้ ิ ซายขั ้ ้ ปล่อยให ้รถคัน จนแทบลืมไปแล ้วว่าหน ้าตาเสนขอบฟ้ าเป็ นยังไง ผมพารถชด บไปชาๆ อืน ่ ๆแซงขึน ้ หน ้า จะรีบร ้อนไปไหนก็ชา่ งเขาเถอะ นี่ถ ้าเธอนั่ งอยูด ่ ้วย คงจะบ่นว่าผมเฉื่อยชาไม่ เคยเปลีย ่ น สงิ่ เดียวทีผ ่ มทําได ้ก็คอ ื สงบปาก ฟั งเธอ จะถูกจะผิดเงียบไว ้ ผมยอมเสมอแหละ ถ ้า มันจะทําให ้เธอสบายใจ ึ ดีขน การได ้อยูใ่ นทีก ่ ว ้างๆทําให ้ผมรู ้สก ึ้ อย่างบอกไม่ถก ู แต่การอดนอนมาหลายคืน ทําให ้ผมไม่ลังเลทีจ ่ ะจอดรถเมือ ่ เห็นร่มไม ้ใหญ่ข ้างทาง กะ ั งีบแล ้วค่อยเดินทางต่อ ผมไม่คอ ว่าจะหลับสก ่ ยได ้ขับรถไปไหนมาไหนบ่อยนั ก เรียกให ้ง่ายเข ้า ก็คอ ื ขับรถไม่แข็ง คะเนจากระยะทางและสภาพตัวเองแล ้วเป็ นไปได ้มากทีจ ่ ะหลับใน หลังจาก ื้ แชน ่ ํ้ าแข็งในกล่องโฟม ปรับเบาะเอนและดืม ่ เบียร์ไปอีกกระป๋ อง หนึง่ ในเกือบสองโหลทีผ ่ มซอ ใบใหญ่ ผมก็หลับอย่างง่ายดาย ี งใครคนหนึง่ ดังขึน ผมสะดุ ้งตืน ่ เมือ ่ เสย ้ ―พี.่ ..พีค ่ รับ เป็ นอะไรหรือเปล่า?‖ แสงแดดเบือ ้ งหลังเขาจัดจ ้า เห็นใบหน ้านอกหน ้าต่างรถเป็ นเพียงเงาดํา ผมต ้องหรีต ่ า ั ้ ทีอ ี งอกขาว รอจนสายตาปรับตัวได ้ ก็เห็นว่าเขาสวมหมวกแก๊ปใบเก่า ผมตัดสน ่ ยูน ่ อกหมวกสห ี งนั น แต่นํ้าเสย ้ ยังหนุ่มทีเดียว ื่ ๆ แสดงความโล่งใจ เมือ ่ ตัง้ สติได ้ จึงตอบไปว่าผมเพียงนอนพักเอาแรง เขาเปิ ดยิม ้ ซอ ี อีก‖ ―ไอ ้ผมก็นก ึ ว่าพีโ่ ดนมอมยารูดทรัพย์เสย ผมลงจากรถ จุ ด บุห รี่ส ูบ มองที่ข ้อมือ ก็ รู ว้ ่ า หลั บ ไปเกือ บสามชั่ ว โมง ร่ า งกาย กระปรีก ้ ระเปร่าจนพอจะสงั เกตชายหนุ่มตรงหน ้า ื้ เชต ิ้ แขนยาวติดกระดุมข ้อมือมิดชด ิ อย่างไม่กลัวความร ้อน กางเกงยีนที่ เขาอยูใ่ นเสอ สวมหลวมโพรก เน ้นให ้เห็นร่างสูงผอมกงโก ้ทีเดียว กระเป๋ าเดินทางใบย่อมกับลังกระดาษมัดไว ้ อย่างดีอก ี สองใบวางอยูข ่ ้างตัว แต่ทเี่ ห็นผิดสงั เกตก็คอ ื ผิวนอกร่มผ ้าของเขา มันแดงเหมือนเพิง่ ถูกไฟลวกมาหยกๆ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 748

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ผมกล่าวขอบคุณในความหวังดี ―ไม่เป็ นไรครับพี่ ผมก็ตน ื่ ตูมไปหน่อย ขอโทษพีด ่ ้วยนะครับทีร่ บกวน‖ ี ๆขยับลังเลจะพูดอะไรสักอย่างก่อนจะเอ่ยขอตัวเดินไป เขายิม ้ เห็นฟั นขาว ริมฝี ปากซด ั ภาระอีกฟากหนึง่ ของร่มไม ้ มองไปยังรถทีผ นั่งที่ สม ่ า่ นมา ผมเดาว่าคงจะรอรถโดยสาร ผมหยิบ ขวดนํ้ าดืม ่ มาเปิ ดล ้างหน ้าเสร็จสรรพแล ้ว ก็สง่ กระป๋ องเบียร์ให ้เพือ ่ ตอบแทนนํ้ าใจ นี่ผมกําลังหา ่ ัวอย่างทีเ่ ธอเคยเตือนไว ้อีกแล ้วกระมัง? คนสมัยนีไ เรือ ่ งใสต ้ ว ้ใจไม่ได ้หรอก เธอยํ้าเสมอว่าความ ั วัน ไว ้ใจคนไม่เลือกหน ้าจะทําให ้ผมลําบากเข ้าสก ี เอง เราสูบบุหรี่ เขาโบกมือปฏิเสธพัลวัน ยกมือไหว ้ขอบคุณ จนผมเป็ นฝ่ ายเกรงใจเสย คุยกัน เขาดืม ่ นํ้ าขณะทีผ ่ มเปิ ดเบียร์ตามเคย เขาเพิง่ ลาออกจากโรงงานแถวสมุทรปราการ กําลัง เดินทางกลับบ ้านซงึ่ เป็ นจุดหมายเดียวกับผม ั ไม่ได ้ ―แล ้วทําอีทา่ ไหนมายํา่ ต๊อกแถวนีไ ้ ด ้ล่ะ‖ ผมอดสงสย ี่ ําหล่นน่ะพี‖่ เขาพูดกลัว้ หัวเราะ ―รถทีผ ―แท็กซท ่ มเหมามาเขาเปลีย ่ นใจกะทันหัน‖ ―อ ้าว...ทําได ้ไง ระยําจริงๆ‖ ผมร ้องได ้เท่านัน ้ ้ ―โฮย...ไม่ เป็ นไรหรอกพี่ อย่างน ้อยเค ้าก็ยังมีนํ้าใจไม่คด ิ เงิน‖ ทัง้ ทีโ่ ดนไล่จงจากรถ กลางทาง เขายังหัวเราะออก ―แต่กว่าจะเดินหาร่มนั่งพักได ้ก็เล่นเอาขาแทบลาก‖ ี เลย เขาเป็ นคนคุยสนุกทีเดียว ดูไม่ทุกข์ไม่ร ้อนกับเรือ ่ งทีเ่ จอมาเอาเสย เปิ ดเผยจนน่ากลัว เขาเล่าให ้ฟั งถึงสาเหตุทต ี่ ้องออกจากงาน

มิหนํ าซํ้ า

―ร่างกายมันไม่ไหวแล ้วไงพี่ เรีย ่ วแรงน ้อยลงทุกวัน โรคมันเล่นงานซะงอม‖ ผมขยับจะถามถึงโรคทีเ่ ขาเป็ นอยู่ แต่เหมือนเขาจะรู ้ใจ คําเฉลยของเขาทําเอาขนหัว ลุกอย่างไม่รู ้ตัว เรานิง่ เงียบกันไปครูใ่ หญ่ ผมเสจุดบุหรีส ่ บ ู แล ้วเขากลับเป็ นฝ่ ายเอ่ยขึน ้ ―ตอนผมอยูใ่ นรถแท็กซ ี่ ผมก็เล่าให ้คนขับแกฟั งอย่างทีเ่ ล่าให ้พีฟ ่ ั งนี่แหละ ถ ้าตีนน ้า แกว่างก็คงยันผมโครมเข ้าให ้แล ้ว‖ เขาก ้มหน ้า แล ้วพูดเรียบๆ ―แต่โชคผมยังดีทรี่ ถไม่ใชเ่ กียร์ ออโต ้...‖ ผมดับบุหรีม ่ องเขา พยายามจับอารมณ์เจ ้าหนุ่มนั่ น แต่แล ้วผมก็กลัน ้ หัวเราะไม่อยู่ เรา พากันหัวเราะอย่างเป็ นบ ้าเป็ นหลัง พอหมดเบียร์กระป๋ องทีส ่ าม ผมก็ชวนให ้เขาไปด ้วยกัน ล่วงเข ้ายามบ่ายเขาก็นั่งหลับ หัวพิงหน ้าต่างรถ เพือ ่ นร่วมทางทีน ่ ั่ งข ้างๆทํ าให ้ผมนึกถึงเพือ ่ นสมัยเป็ นนั กเรียนโรงเรียนชา่ ง กล เราไป ไหนมาไหนกันเป็ นกลุม ่ เล่นด ้วยกันเรียนด ้วยกัน สนิทสนมยิง่ กว่าพีน ่ ้อง เวลาทีน ่ ่าเบือ ่ ผ่านไปได ้ ี งหัวเราะจากเรือ ไม่ยากด ้วยเสย ่ งทีพ ่ วกเราสรรหามา ทํ า บางเรือ ่ งดูเข ้าท่า บางเรือ ่ งเมือ ่ ย ้อน ิ้ ดี ทบทวนก็ดโู ง่เง่าสน ผมลิม ้ รสเหล ้าครัง้ แรกตอนทีถ ่ ูกรับน ้องใหม่ เหล ้าเพียวๆรินในก ้วพลาสติดเวียนสง่ กัน ี่ ้าคนโก่งคอคายของเก่า หน ้าเขียวหน ้า มาหลายรอบจนหมดขวด ผ่านไปไม่ถงึ ครึง่ ชวั่ โมง เราสห

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 749

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เหลืองเหมือนขีย ้ ากลับตัววัดถํ้ากระบอก กอดคอกันเดินปั ดเป๋ หัวหนั กอึง้ เหมือนมีใครมานั่ งทับ อยูค ่ รึง่ ค่อนวัน ผมสาบานกับตัวเองว่าจะไม่แตะต ้องมันอีก แต่แล ้วปี ถัดไป เรากลับเป็ นฝ่ ายตัง้ วง เหล ้าริมหาด รินเหล ้าให ้เด็กใหม่กับมือ หัวเราะท ้องคัดท ้องแข็งกับท่าทางตลกๆเหมือนทีเ่ ราเคย เป็ นน ้องใหม่ เมือ ่ เรียนจบ เพือ ่ นๆต่างทํ างานมีครอบครัว หลายคนมีลูก งานเลีย ้ งรุ่นทีเ่ คยคึกคัก เหลือคนมาแค่หยิบมือ ทุกคนต่างมีภาระรับผิดชอบแบกเต็มบ่า อยูท ่ ุกขณะจิต คร ้านทีจ ่ ะพูดคุย ี งของเพือ แม ้ทางโทรศัพท์ เสย ่ นทางสายทีม ่ าถึงผมครัง้ สุดท ้ายก็เพราะการตายของเพือ ่ นอีกคน ึ เสมอว่าเรากําลังตายจากกันทัง้ ทีเ่ ป็ นๆ หนึง่ ระยะหลังผมรู ้สก คงจะถูกของเธอ ผมชอบคิดถึงความหลังมากไป ครัง้ ใดทีห ่ ดหู่ เธอมักกระตุ ้นให ้ผม ี บ ้าง เพือ ―หัดมองไปข ้างหน ้าเสย ่ นแท ้ไม ้มีจริงหรอก‖ มือ ้

ิ้ ผมหยุดแวะทีร่ ้านอาหารริมทาง ปลุกเขาให ้ลงมากินข ้าวด ้วยกัน เขาอาสาขับรถเมือ ่ สน ―ถามจริงๆเถอะพี‖่ เขาเอ่ยขึน ้ ―ไม่รังเกียจผมหรือครับ?‖

ื่ ‖ ผมตอบสน ั ้ ๆ ยอมรับอยูใ่ นใจว่าตอนแรกก็หวาดๆอยูห ―ฮอ ่ รอก เพราะเป็ นครัง้ แรกที่ ิ คนทีเ่ ป็ นแบบเขา สายตาคนในร ้านอาหารทีเ่ ห็นเราเดินเข ้าไปด ้วยกัน และมอง ผมได ้ใกล ้ชด ึ ทีร่ ะคนกันระหว่างความชงิ ชัง ออก คงไม่ตา่ งกับผมเมือ ่ ตอนทีร่ ู ้ว่าเขาเป็ นอะไร มันเป็ นความรู ้สก และความสงั เวช ชงิ ชังในต ้นเหตุของโรค ทีส ่ ว่ นมากเกิดจากการสมสู่ ทัง้ ทีเ่ ราทุกคนต่างกระทําอาการ ้ เยีย ่ งเดียวกันเพือ ่ ดํารงพันธุ์ สงั เวชทีเ่ ห็นการตายอย่างชาๆของคนๆหนึ ง่ ตรงหน ้า เตือนให ้เรานึก ิ ธิใ์ นความตายทีป ได ้ถึงกรรมสท ่ ระทับติดตัวมาตัง้ แต่เกิด ความจริงมักทําให ้คนเราเจ็บปวดเสมอ แล ้วใครเล่าอยากจะคิดถึง? ่ นฉลาด แต่ก็ไม่โง่พอทีจ ผมไม่ใชค ่ ะไม่รู ้ว่าโรคนีม ้ ันติดกันอย่างไร ―พีน ่ ี่คล ้ายเพือ ่ นผม เจ ้าพวกนั น ้ ก็ไม่รังเกียจหรือทําเป็ นสงสารเห็นใจเลยนะพี่ ทัง้ รู ้อยู่ แก่ใจว่าไอ ้ผมไม่รอดแน่‖ ผมยิม ้ รอฟั ง ―มันพาผมไปกินข ้าว ก็จะมีพวกขายดอกไม ้อะไรพวกเนีย ้ มาตื๊ อทีโ่ ต๊ะ เพือ ่ นผมมันถาม หน ้าตาเฉย มีดอกไม ้จันทน์มย ั ้ น ้อง...เด็กงงไปเลยพี่ รับมุกมันไม่ถูก แต่ไอ ้สามตัวนั่ นหัวเราะกัน ครืน‖ คราวนีผ ้ มหัวเราะไม่ออก ได ้แต่กรอกเบียร์เข ้าปาก ี น ้าเพือ เลขบนหลักกิโลข ้างทางบอกว่าอีกไม่นานเราจะถึงจุดหมาย สห ่ นร่วมทางหนุ่ม ื่ ขึน หลังพวงมาลัยดูสดชน ้ มาก แล ้วเอ่ยถึงคนทีต ่ ัง้ ตารอเขาอยู่ ผมเดาว่าคงจะเป็ นพ่อแม่ แต่ผด ิ เขาเป็ นลูกกําพร ้า แต่งานแล ้วเมือ ่ หลายปี กอ ่ น ก่อนหน ้าทีจ ่ ะเป็ นโรคร ้าย ซงึ่ ความคะนองของวัย หนุ่มและห่วงเมียทําให ้เกิดเหตุ เขาคิดว่าหล่อนคงบอกเลิกอย่างไม่ใยดีเมือ ่ ได ้รู ้เรือ ่ ง ―ตอนนัน ้ ผมกะจะฆ่าตัวตายแล ้วนะพี่ แต่ก็หว่ งเมีย ไม่รู ้ว่าเขาติดไปด ้วยหรือเปล่า ยังไง ก็ขอรู ้ก่อน โชคดีทเี่ ขาไม่เป็ น‖ เขาทําท่าโล่งอกเหมือนว่าเรือ ่ งเพิง่ จะเกิดเมือ ่ วาน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 750

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―...ผมกะว่าเค ้าต ้องเลิกกับผมแน่แล ้ว แต่ก็เปล่า...ผมนีแ ่ ม่งโคตร...‖ เขาพูดได ้แค่นัน ้ เดาไม่ออกว่าเขาอยากต่อท ้ายด ้วยคําว่า ―ระยํา‖ หรือ ―โชคดี‖ ผ่านตัวเมืองไปไม่นาน เรามาถึงหมูบ ่ ้านเมือ ่ ใกล ้คํ่า ขับลึกจากถนนใหญ่สักกิโล เขาก็ ั ้ เล็กๆ ผมชว่ ยเขาหิว้ สม ั ภาระไปสง่ ทีป จอดรถหน ้าบ ้านสองชน ่ ระตู ―แวะกินนํ้ ากินท่าก่อนนะพี‖่ เขาชวนผมเข ้าบ ้าน ิ่ ไม่ทันจะตอบอะไร หญิงสาวคนหนึง่ เปิ ดประตูออกมา หล่อนแต่งตัวง่ายๆด ้วยผ ้าซน ื้ ยืดสม ี อๆ ใบหน ้าหล่อนแชม ่ ชน ื่ เมือ และเสอ ่ เห็นเขา เขาแนะนํ าให ้ผมรู ้จัก หล่อนยกมือไหว ้ ยิม ้ ่ อย่างไร ้จริต หล่อนกล่าวขอบคุณผมยกใหญ่ทพ ี่ าเขามาสงถึงบ ้าน สองผัวเมียคะยัน ้ คะยอให ้ผมพักด ้วย ผมมองเขาทัง้ คู่ คิดถึงตัวเอง ความเจ็บปวดแล่น ร ้าวขึน ้ มาในอก แล ้วปฏิเสธ อ ้างเหตุวา่ มีใครคนหนึง่ รออยู่ จากนัน ้ ก็บอกลาทัง้ คู่ ―ผ่ามาก็แวะนะพี่ ผมคงไม่ไปไหนอีกแล ้วล่ะ‖ ผมรับปากว่าจะมาหาเขา ถ ้ามีโอกาส ทัง้ ทีไ่ ม่แน่ใจว่าจะทําได ้จริง ตามแบบอย่างของ คนเมืองหลวง สองมือของผัวเมียเกาะกุมกันแนบแน่นขณะสง่ ผมทีร่ ถ แววตาของหญิงสาวทอดมอง เขาในแบบทีใ่ ครคนหนึง่ เคยมองผม ―แต่ไม่ต ้องลําบากหาดอกไม ้มาฝากนะพี‖่ เขายังอําตัวไม่เลิก หาดทรายยัง ขาวละเอียดเหมือนเกล็ดแป้ ง ห ้องพักเก่าทีผ ่ มกับเธอเคยมาเทีย ่ ว ด ้วยกันครัง้ แรกยังคงอยู่ ไม่ได ้เปลีย ่ นแปลงไปจากเดิมเลย เพียงแต่วันนี้ผมกลับมาเพียงคน เดียว นั่งลงทีร่ ม ิ หาด มีเบียร์และบุหรีเ่ ป็ นเพือ ่ น ―น่าเบือ ่ จะตาย ไปเทีย ่ วทีเ่ ดิมๆ‖ เธอบอกคราวทีผ ่ มชวนมาทีน ่ ี่เมือ ่ ครึง่ ปี ทแ ี่ ล ้ว เพราะ ิ ล ผมคิดว่าทีๆ่ เราเคยพบกันครัง้ แรก จะมีความหมายต่อเธอเหมือนทีม ่ ต ี อ ่ ผม แต่สม ิ ัน หรือไม่ก็ ต่างประเทศต่างหากทีเ่ ธอต ้องการ แล ้วเธอก็ไปท่องเทีย ่ วโดยลําพัง ยังสถานทีซ ่ งึ่ ผมคงไม่ม ี ั พันธ์กับผม ปั ญญาจะพาเธอไปถึงได ้ หลังจากนัน ้ ไม่นาน เธอก็บอกเลิกความสม ผมกลายเป็ นคนกํ าลังจมนํ้ า พยายามทํ าทุก อย่างเพื่อ ให ้เธอเปลีย ่ นใจ ั นิด ประโยชน์ ความผูกพันทีม ่ ม ี านานหลายปี ไม่มผ ี ลอะไรกับเธอแม ้สก

แต่เปล่า

―ความรักไม่ได ้ทําให ้เราอิม ่ นะ‖ นั่นคือคําสุดท ้ายทีท ่ ําให ้ผมจํานน เธอแต่งงานไปกับคนทีท ่ ํางานเดียวกัน ซงึ่ เพิง่ คบกันได ้ไม่นาน แต่มฐ ี านะมั่นคงอย่าง ทีเ่ ธอต ้องการ เมือ ่ อาทิตย์ทแ ี่ ล ้วนีเ่ อง ท ้องฟ้ ามืดลงทุกขณะ กระป๋ องเบียร์เปล่าวางเกลือ ่ นข ้างตัว หนุ่มสาวหลายคูก ่ ม ุ มือกัน ี น ้าแววตาทุกคนเปี่ ยมความสุขและความหวัง เสย ี งพูดคุยแปร่งเหน่อเยีย เดินเล่นริมหาด สห ่ งคน ต่างจังหวัดเหมือผม และใครสักคนเมือ ่ ครัง้ อดีต ใครสักคนทีห ่ วังร่วมชวี ต ิ จนวาระสุดท ้าย ทว่า บัดนีใ้ ครคนนัน ้ จะปรากฏให ้เห็นได ้เพียงในความฝั นและห ้วงคํานึงเท่านัน ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 751

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ผมยังจําได ้ว่าเธอตืน ่ เต ้นยกใหญ่ เมือ ่ เห็นปูเสฉวนกําลังวุน ่ วายกับการทิง้ เปลือกหอยผุ กร่อนตัวเก่าของมันสู่ ทีอ ่ าศัยทีใ่ หม่กว่า ―มันจะชอบบ ้านใหม่มย ั ้ นะ?‖ เธอถามผม ―คงจะชอบล่ะมัง้ ‖ ผมตอบขณะทีด ่ เู จ ้าปูตัวน ้อยแบกบ ้านหลังใหม่เดินจากไปโดยทิง้ บ ้านหลังเก่าและรอยปั ดเป๋ เล ้กๆไว ้บนพืน ้ ทราย ึ เหนือ ี งคลืน ผม หย่อนก ้นบุหรีล ่ งกระป๋ องเบียร์ รู ้สก ่ ยหน่ายจนต ้องเอนหลัง เสย ่ ซัดแผ่ว ึ หนาว ดาวบางดวงกะพริบแสงริบหรีก ผ่านหู สายลมพั ดแรง แต่ผมไม่รู ้สก ่ ลางท ้องฟ้ าทีเ่ ริม ่ สู่ ั ผัสอบอุน ความมืด มือทีเ่ คยคุ ้นสม ่ ซุกจมลงในผืนทรายเย็นเยียบอย่างไม่รู ้ตัว

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 752

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉ.๒๖๕๐ เรือ ่ งสน

“เพือ ่ นยามวิกาล” โดย จร ัญ ยง่ ั ยืน คืนก่อนผม ได ้พบเพือ ่ นใหม่เป็ นคนเป็ น ๆ แค่ข ้ามคืนเพือ ่ นใหม่ของผมกลับกลายเป็ น ศพตัวเย็นๆ แต่นั่นไม่สําคัญเท่า ผมต ้องทําหน ้าทีเ่ พือ ่ นของเขาต่ออีกหลายวัน ได ้พบได ้เจอสงิ่ ี ทีผ ่ มไม่เคยเจออีกหลายอย่าง มีทัง้ ตืน ่ เต ้นหวาดเสยวและน่าจดจํา เรือ ่ งราวมันเริม ่ จากว่าผมไปร่วมงานเลีย ้ งรุ่นเพือ ่ นเก่ายุคไนน์ตท ี้ จ ี่ ัด ประจําทุกปี ผม ่ าจร เพราะไปแทบทุกปี ปี แรก ๆทีจ จัดเป็ นพวกขาประจําไม่ใชข ่ ากกัน เรามักคุยเรือ ่ งจีบหญิงปิ๊ ง ื้ บ ้านซอ ื้ รถรวมทัง้ เตรียมตัว แต่งงาน หนุ่ม ไม่กป ี่ ี ตอ ่ มาเรือ ่ งทีค ่ ย ุ ก็เปลีย ่ นมาเป็ นซอ ิ ผ่านพ ้น เพือ พอปี ทส ี่ บ ่ นสาวเริม ่ บ่นเบือ ่ เลีย ้ งลูก ยิง่ ปี หลัง ๆมานี่ เรือ ่ งทีค ่ ย ุ หวนกลับไป ถวิลหา เรือ ่ งราวตอนแตกหนุ่มแตกสาว จ ้อกันแต่เรือ ่ งห่ามเปิ่ นทะเล ้นทัง้ แอบดูอาจารย์สาวเข ้า ห ้องนํ้ า ตัดรัว้ หนีโรงเรียน แอบเปิ ดกระโปรงเพือ ่ นสาวตอนทีเผลอ ไม่วา่ จะขุดเรือ ่ งอะไรมาเล่ามี อันต ้องขํากลิง้ ทุกเรือ ่ ง แม ้ว่าเป็ นการฉายหนังเรือ ่ งเดิม ๆทีฟ ่ ิ ลม ์ ไหม ้ขาดไปหลายท่อนแล ้ว ถึงแม ้กาลเวลาจะพาใครเดินทางไปถึงไหนต่อไหน ใครจะไปโลกพระจันทร์ ใครจะ ้ อยากเหยียบดาวอังคาร แต่เสนทางรั กของผมมั่นคงมิผันแปร ยังคงรัก ษาความโสดสนิทอยู่ ตลอดกาลหรืออาจจะถึงอนั นตกาล แต่ไม่เป็ นไรผมเปลีย ่ นสงี า่ ยเหมือนจิง้ จก ทําตัวกลมกลืน ร่วมวงกับพวกพ่อลูกอ่อนได ้สบาย จะมีทุกข์ร ้อนอยูบ ่ ้างก็ตอนทีโ่ ดนถามจีด ้ ําว่าเมือ ่ ไหร่จะได ้ ี ทีนั่นแหละ ต ้องอ ้อม ๆแอ ้ม ๆพกลมว่ากําลังดูใจอยู่ ทัง้ ทีค ฤกษ์ววิ าห์เสย ่ วามจริงนั น ้ แม ้แต่แมว ยังไม่มองเลย ั เห็นอะไรต่อมิอะไร กินไปดืม ่ ไปคุยไปด ้วยความเพลิดเพลินจนเลยเทีย ่ งคืน สองตามชก ี้ ั่ งเม ้าท์แตกต่ออีกหน่อยเห็นที ลายๆริว้ ๆไหวๆ ขาออกอาการตุปัดตุเป๋ ผมรู ้ตัวดีวา่ หากขืนทู่ซน ์ าดผึงแน่ มันเป็ นอาการทีไ่ ม่น่าไว ้วางใจอย่างยิง่ มันสามารถเปลีย ฟิ วสข ่ นสภาพคนทีย ่ น ื สองขาดี ั ว์สเี่ ท ้าทีพ ๆให ้กลายเป็ นสต ่ ร ้อมทําอะไรไม่เข ้าท่าได ้แทบทุกอย่างทัง้ ดีและ เลว ิ ใจอําลาเพือ ทัง้ ทีย ่ ังอยากจะคุยกับเพือ ่ น ๆ จนถึงหยาดสุดท ้าย แต่ผมก็ต ้องตัดสน ่ นๆ คืนสูร่ ัง ไอ ้ความทีส ่ ายตาเริม ่ สามัคคีเภท สติสัปปะชัญญะเหมือนเครือ ่ งยนต์ทต ี่ ด ิ ๆดับ ๆ นั่ น ่ ัวผม ผมเลีย แหละทําเหตุ มันพาความประมาทมาสูต ้ วรถพรวดขึน ้ ถนนทันที ไม่ได ้ดูหน ้าอินทร์ หน ้าพรหมไม่ได ้มองเลย ว่ามีมอเตอร์ไซค์ควบผ่านมาด ้วยความเร็วปานสายฟ้ าแลบ พอผมเห็น เข ้าก็ จ วนตัวเต็ ม ที จะหัก หลบก็ ไม่ทั น แต่คุณพระคุณเจ ้ายั งคุ ้มครองทั ง้ เขาและผม ส งิ ห์ ิ ชู โยกหลบรถผลได ้ฉิวเฉียด มอเตอร์ไซค์มป ี ฏิกริ ย ิ าว่องไวจนน่าแจกเหรียญเชด ―เกือบซวยแล ้วกู‖ ผมพึมพําในลําคอ ิ แถมฤทธิแ ี งได ้ แม ้จะอยูใ่ นรถปิ ดกระจกมิดชด ์ อลกอฮอล์ทําให ้หูออ ื้ ทํ าให ้หูออ ื้ รับเสย แผ่วลงไปหลายเดซเิ บล แต่กระนัน ้ คําสบถหยาบตายยังลอดเข ้ามาระคายหู เขาแจกกล ้วยให ้ผม ชนิดเต็มปากเต็มคํา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 753

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ นึกว่าเหตุการณ์จะเลิกรากันแค่นัน ้ แต่ทไี่ หนได ้มอเตอร์ไซค์คันนั ้นขีต ่ ามผมมากระชน ิ พอเข ้ามาใกล ้ไฟสูงถูกยกกะพริบถี่ ๆเป็ นสญ ั ญาณให ้ผมหยุดรถ ชด ึ ว่าใจเต ้นแรง ความหวั่นใจเข ้ามาแทนที่ ไม่รู่วาเขามาไม ้ไหน มันยากจะคาด ผมรู ้สก เดา แต่ท่วงท่าแบบนี้ต ้องคิดไว ้ก่อนว่าน่ามาร ้าย ครัง้ แรกคิดเร่งเครือ ่ งหนี แต่หนทางข ้างหน ้า เป็ นเนินเขาชัน ถึงแม ้ผมจะเหยียบคันเร่งจนจบมิด ก็หนีม อเตอร์ไซค์ไม่พ ้นแน่ เลยเปลีย ่ น ความคิดใหม่ ไม่รู ้จะหนีทําไม ผมไม่ได ้ขับรถชนเขานี่ แล ้วจะกลัวอะไร แต่เพือ ่ ความไม่ประมาท จําเป็ นต ้องเตรียมรับมือ เผือ ่ เหนียว ผมเอือ ้ มมือไปกระชากปื นพกจากซองหนั งข ้างประตูมากํา แน่น มันเป็ นปื นออโตเมติก .๒๒ ม.ม. มัจจุราชร ้ายทีพ ่ ร ้อมพิฆาตผู ้คน เมือ ่ ขับเลยร ้านข ้าวต ้มโต ้รุ่งมาหน่อยหนึง่ ผมเปิ ดไฟฉุกเฉินแล ้วจอดรถข ้างทาง ตัง้ ใจ จอดในจุดทีค ่ นในร ้านข ้าวต ้มสังเกตเห็น การมีคนเห็นบ ้างมันอาจเป็ นเกราะชว่ ยสลัดไม่ให ้เกิด เหตุการณ์เลวร ้ายได ้ หรือหากเกิดอะไรขึน ้ อย่างน ้อยก็มพ ี ยานรู ้เห็นบ ้าง ตอนทีม ่ อเตอร์ไซค์เข ้ามาจอดใกล ้ๆ นัน ้ ผมตัง้ สติได ้แล ้ว พบดับเครือ ่ งปุ๊บ เขาเดินรีเ่ ข ้า ึ ออกมาชุม ่ อุ ้งมือ ผมเห็นหน ้า มาหาทันที ผมจ ้องมองตาแทบไม่กะพริบ กระชับปื นแน่น เหงือ ่ ซม ั ตา เขาผิวคลํ้าด่างรอยแดด หน ้าเสย ี้ ม กระดูกสบ ั แก ้มโปน เดินออกจะเป๋ ๆ ดั่งแม่ปู คงรํ่า เขาชด สุรามาไม่น ้อยพอเขาเดินมาเกือบถึงรถ ผมกดปุ่ มเลือ ่ นกระจกลงชา้ ๆ ―มีอะไร?‖ ี งออกฉุน ๆ คําพูดนั น ้ หางเสย ―ขอโทษที เมือ ่ กีผ ้ มตัดหน ้ารถคุณหรือเปล่า?‖ ―เออ...เออ...ปาดหน ้า‖ ี งตอบตะกุกตะกักเหมือนคิดอะไรค ้างคาอยู่ ขณะทีผ เสย ่ มยังจ ้องเขม็งไปยังมือเขา เพือ ่ จับสงั เกตว่าเขาจะควักอาวุธออกมาหรือเปล่า ―ขอโทษนะเออ...เมาไปหน่อย มองไม่ทัน‖ ผมยํ้าอีกครัง้ ―เออ...เออ...ไม่เป็ นไร‖ เขาลังเลชวั่ ครู่ ก่อนหันหลังกลับ ―เดีย ๋ วก่อน เอาเบอร์โทร.ผมไป เผือ ่ มีอะไรก็โทร.มาได ้‖ ่ นัน ไม่รู ้ว่ามีผา่ ห่าซาตานตนไหลดลใจให ้พูดออกไปเชน ้ ผมจําใจคว ้าเศษกระดาษสมุด ี น ้างง ๆ แล ้วเดินไปค่อมมอเตอร์ไซค์ ผม ฉีกทีจ ่ ดเบอร์มอ ื ถือแผ่นหนึง่ ยืน ่ สง่ ให ้ เขารับไปด ้วยสห รีบกดปุ่ มปิ ดกระจก เข ้าเกียร์เผ่นทันที ี งเพลงโดราเอมอนขนาดความดังระดับ ๕ สนั่ นมือถือ วันรุ่งขึน ้ ตอนสายๆหน่อย เสย ึ ว่าหัวยังหมุนเหมือนถกจับโยนลง กระแทกเปลือกตาผมงัวเงียตืน ่ ในอาการของคนโดนขัดใจ รู ้สก ไปในวังนํ้ าวน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 754

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―คุณเป็ นเจ ้าของเบอร์ ๐-๔๐๘๐-๙๐๐๖ ใชไ่ หมครับ?‖ ี งไม่คุ ้นหูเลย เบอร์ทโี่ ชว์ไม่คุ ้นตาเชน ่ กัน เป็ นเสย ―ครับ...ครับ...มีอะไรหรือครับ?‖ บ่อย ๆ

ผมถามสวนออกไป ตัง้ ใจจะตัดบท บางทีเขาอาจจะโทร.ผิดเบอร์ ผมเองยังโทร.ผิด ―ผมโทร.มาจากโรงพัก‖

้ ี งให ้ ―ฮา...‖ ผมอุทานด ้วยความตกใจ ความงัวเงียหายเป็ นปลิดทิง้ พยายามบังคับเสย สุภาพทีส ่ ด ุ ตามทีผ ่ ู ้ใหญ่สอนว่าควรระวังมารยาทในการพูดจากับเจ ้าหน ้าทีร่ ัฐผู ้มีอํานาจ ―ตํารวจ ้ บ‖ หรือครับมีอะไรให ้ผมรับใชครั ―ผมเจอเบอร์โทร.ของคุณ ในกระเป๋ าเขา เอ ้อ...นายบุญมี เขาถูกยิงตายเมือ ่ คืน ผม อยากสอบปากคําคุณหน่อย‖ ―ซวยแล ้ว!‖ ผมสบถในลําคอ ใจหวัน ่ สะท ้านขึน ้ มาทันที ื่ ―พรุง่ นีค ้ ณ ุ ว่างมัย ้ ?‖ ตอนสาย ๆมาพบผมทีโ่ รงพักชายหาดหน่อย อ ้อลืมถามไป คุณชอ อะไรนะ‖ ื่ พร ้อมครับ‖ ―ครับ...ได ้ครับ เอ ้อ...ผมชอ ิ โมงเชาเจอกั ้ ―อย่าลืมนะ พรุง่ นีส ้ บ น บอกว่ามาพบผู ้กองชนแดนนะ‖ นายตํารวจวางสายไปแล ้ว ผมยังถือโทรศัพท์ค ้างอยู่ เหม่อมองไปยังต ้นมะขามนอก ี งจิ๊ บ...จิ๊ บ จู๋จก หน ้าต่าง นกกระจิบสองตัวกระโดดโลดเต ้นสง่ เสย ๋ี ัน นึกอิจฉามัน แม ้แต่นกยังมี ิ อเกิดเรือ คูค ่ ด ิ แต่ผมสพ ่ งราวขึน ้ มาทีไรก็ไม่รู ้จะหันหน ้าไปหาใคร พีน ่ ้องก็ไม่ม ี พ่อแม่ก็เดินสาย ทัวร์ผ ้าป่ าบุญแถวดงดอยภาคเหนือ อีกหลายวันกว่าจะกลับ คิดจะโทร.ไปปรึกษาเพือ ่ นก็เกรงใจ กลัวมันหาว่าเรือ ่ งขีป ้ ะติว๋ แค่นี้ทําเป็ นกลัวไปได ้ ―กลัวโว ้ย...กลัวติดคุก!‖ ผมนอนก่ายหน ้าผาก คิดเรืองนีจ ้ นเคลิม ้ หลับไปอีกหน และฝั นว่า ...ผมกําลังขับรถถอยหลังด ้วยความเร็วสูงลงจากเขา แล ้วก็จอดเอี๊ ยดหน ้าร ้านข ้าวต ้ม ี มพูสลัวราง เขาปรีจ ี้ ายังผม ผม โต ้รุ่งทีแ ่ สงไฟสช ่ ากรถมอเตอร์ไซค์เข ้ามาทั นที มือเขายกชม สะดุ ้งโหยง ใจเต ้นไม่เป็ นสํา่ ยกปื นยิงสวนทั นที ปั ง...ปั ง...ปั ง...ปั ง...ปั ง...จนกระสุนหมดรัง ั กะตุก เลือดทะลักท่วมเสอ ื้ แดงฉาน ผมรีบถอยหลัง เพลิง เขาผงะหงายหลังกองกับพืน ้ ทราย ชก กลับอย่างรวดเร็ว พร ้อมแหกปากลั่น ―ผมเปล่าทํา...ผมเปล่าทํา...ผมเปล่าทํา...‖ ิ กิโล เก ้าโมงครึง่ วันจันทร์ผมออกจากบ ้านไปตามนัด โรงพักนัน ้ ห่างจากบ ้านไปราวยีส ่ บ ้ ฯ ขับไปตามเสนทางเดี ยวกับทีไ่ ปงานเลีย ้ งรุ่นเมือ ่ คืนก่อน พอรถวิง่ ลงเนินเขามา อดชําเลือง ี บ ตอนนี้คงเป็ นเวลานอนของพวก มองจุดทีจ ่ อดรถคุยกับเขาคืนนัน ้ ไม่ได ้ ร ้านข ้าวโต ้รุ่งเงียบเชย ้ สถานทีเ่ ลีย เขา เมือ ่ รถมาถึงเนินเขาอีกลูกหนึง่ ก็ถงึ ผับทรงไทย ๒ ชัน ้ งรุ่นคืนนั น ้ ตอนนี้ก็ปิด ตายดังบ ้านร ้าง เมือ ่ ถึงโรงพักผมจอดรถใต ้ทิวต ้นมะพร ้าวทีท ่ างของมันปลิวไสวลูล ่ มทะเล เดินเอือ ่ ยๆ ้ สอง ตะกุกตะกักถามหา ―ผู ้กองชนแดน‖ สบ ิ เวรพยักหน ้าแล ้วบอกให ้นั่ งรอ ลากเท ้าขึน ้ ไปชัน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 755

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ก่อน ผมแทรกตัวตรงกลางกลุม ่ ชาวบ ้านทีน ่ ั่ งก่อนแล ้ว ๔-๕ คน หลายคนมีแววตามหวาดวิตก ่ กัน อย่างทีร่ ู ้โรงพักเป็ นอีกทีแ กังวล ผมเองก็ เชน ่ ห่งหนึง่ ทีใ่ ครต่างไม่อยากเข ้าใกล ้ถ ้าไม่จนใจ จริง ๆ มาเยือนทีไรมักมีเรือ ่ งไม่คอ ่ ยดีทุกที ใจผมเต ้นตุ ้ม ๆต ้อม ๆ เลิกลั่กมองรอบ ๆตัวไปเจอ ิ เวร บนป้ ายเขียนเป็ นคํากลอนเสย ี ด ้วย เลยถือโอกาส ป้ ายสเี ขียวสะดุดตาแขวนอยูห ่ ลังโต๊ะสบ อ่านฆ่าเวลา ั วันหนึง่ ดอกไม ้งาม จะบานสะพรั่ง ―สก ั วันหนึง่ สก

คนจริงจัง

จะหลากหลาย

ั วันหนึง่ สก

คนดีด ี

ทัง้ หญิงชาย

จะมีมา

มากมาย

ในแผ่นดิน‖

ผมต ้องอ่านถึงสองเทีย ่ ว ไม่ได ้ซาบซงึ้ ใจอะไรนั กหรอก แต่มันไม่รู ้จะทําอะไร รออยูพ ่ ักใหญ่ จึงได ้พบผู ้กองชนแดน ตอนทีผ ่ มยกมือไหว ้เขาก ้มหน ้าก ้มตาลูบๆคลําๆ ี าวเล็ก ๆแผ่นที่ผมจดเบอร์โทรศั พท์ให ้เพือ กระดาษส ข ่ นใหม่ไป ผมคะเนอายุแล ้วน่าจะวัย ิ ต ้น ๆ หรืออย่างมากก็ ไม่เกินสามสบ ิ ห ้าปี ไม่สวมเครือ ื้ เชต ิ้ แขน สามสบ ่ งแบบเต็มยศแต่ใสเสอ ี ํ้ าเงินเข ้ม ยาวสน ิ นั่ ง เอ ้อ...คุณชอ ื่ ดีพร ้อมนะ‖ ―เชญ ่ รับ‖ ―ครับ...ใชค ―เรือ ่ งนายบุญมีทค ี่ ณ ุ ให ้เบอร์โทร.เขาไว ้น่ะมันเป็ นยังไง?‖ ผมเล่าเรือ ่ งตามทีท ่ อ ่ งมาตัง้ แต่เดินทางไปร่วมงานเลีย ้ งรุน ่ จนเจอกับเขา เมือ ่ ตอนเทีย ่ ง คืนกว่า เมือ ่ ผมขับรถปาดหน ้าเขา จนเขาตามมาเคลียร์ แล ้วเลิกรากันไป แต่มช ี ว่ งหนึง่ ทีผ ่ มเก็บ งําเอาไว ้ ก็ตอนทีผ ่ มเตรียมเป็ นพร ้อมจะยิงเขานั่นแหละ ื่ ว่าคุณไม่ได ้ฆ่าเขาหรอก แต่จําเป็ นต ้องสอบปากคําคุณ เพราะคุณเกีย ―ผมเชอ ่ วข ้องกับ เขาในคืนเกิดเหตุ ผมให ้ลูกน ้องไปสอบถามคนในร ้านข ้ามต ้มแล ้ว เขาเห็นคุณแยกกับนายบุญมี ไปคนละทาง คุณขับรถไปทางเนินเขา แต่เขาขีม ่ อเตอร์ไซค์มุ่งหน ้าชายหาด และถูกยิงตายอยู่ แถว ๆนัน ้ ‖ ื้ ขึน ผมเหมือนยกภูเขาออกจากอกใจชน ้ เป็ นกอง ―เขาถูกยิงทีซ ่ อยแยกถนนเข ้าหาดสองสามร ้อยเมตร แถวนั น ้ ตอนดึก ๆไม่มใี ครอยาก ผ่านหรอก มันเปลีย ่ นมาก‖ ี น ้าครุน นายตํารวจหนุ่มมีสห ่ คิด คดีแบบนีโ้ อกาสตามจับฆาตกรนัน ้ แทบมืดมน ―แต่...คุณชว่ ยอะไรเขาหน่อย‖ ―จะให ้ชว่ ยอะไรหรือครับ?‖ ―ชว่ ยเอาศพเขาไปเผาที‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 756

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ ว่าเสนเอ็ ้ นต่าง ๆเกิดอาการชักกระตุก เลือดลมปั่ นป่ วนจนมีลมแรงพุ่ง ―เอ ้อ...‖ ผมรู ้สก ออกจากรูหู ―ใช.่ ..ผมรู ้ว่าคุณอยากถามอะไร ผมเช็คประวัตเิ ขาแล ้ว เช็คอย่างละเอียดด ้วย เขาอยู่ ตัวคนเดียวไม่มญ ี าติทไี่ หน ใชช้ วี ต ิ เร่รอ ่ น ทีอ ่ ยูเ่ ป็ นหลักแหล่งก็ไม่ม‖ี ―เอ ้อ...‖ ―ไม่ต ้องห่วงหรอก ไม่มอ ี ะไรยุง่ ยาก ผมจัดการเรือ ่ งใบมรณบัตรแล ้ว สว่ นเรือ ่ งเอาออก จากห ้องดับจิตโรงพยาบาลก็ไม่มป ี ั ญหา โรงพยาบาลเองเขาไม่อยากเก็บศพไว ้หรอก คนมันตบ เท ้ากันตายวันละหลาย ๆศพ จนไม่มท ี จ ี่ ะเก็บ‖ ―เอ ้อ...‖ ―งัน ้ รบกวนคุณชว่ ยอกค่าโลงให ้หน่อยก็แล ้วกัน‖ ―เอ ้อ...‖ ―เอาน่ า ...ถือ ว่าช ่วยคนตายเพื่อ เอาบุญนะ แถมยั งช ่วยลดความแออั ด ของศพใน โรงพยาบาลด ้วย น่าจะได ้บุญสองต่อ‖ ี งแข็ง ๆ ผมทําท่าจะ ―เอ ้อ‖ อีก แต่สารวัตรหนุ่มพูดตัดบท หางเสย ―ตกลงน่า ชว่ ยหน่อยแล ้วกัน...ผมขอร ้อง‖ ก่อนออกจากโรงพัก ผมไม่วายชําเลืองมองบทกลอนหน ้าห ้องผู ้กองอีกรอบหนึง่ ―... ั วันหนึง่ คนดีด ี ทัง้ หญิงชาย จะมีมาก มากมาย ในแผ่นดิน‖ บทกลอนนีอ สก ้ าจจะชว่ ยผมคิดอะไร ได ้เข ้าท่าขึน ้ ผมตรงดิง่ ไปยังโรงพยาบาล เดินเรือ ่ งตามทีผ ่ ู ้กองชนแดนบอก ซงึ่ เขาได ้เคลียร์กับ ่ ิ ี ออกไปซอ้ ทางโรงพยาบาลแล ้วจริงๆ แต่สงทีผ ่ มไม่ได ้เตรียมไปคือโลงศพ ต ้องขับปิ คอัพ ้ คูช ่ พ โลงมาโลงหนึง่ เลือกเอาแค่ไม ้อัดธรรมดาทีถ ่ ูกสตางค์หน่อย แต่ต ้องควักจ่ายไปสองพันกว่า บาท ี จอดหน ้าห ้องไร ้กังวล พนั กงานเตียงเข็นร่างเขามาเทียบ ผมชะโงกดู เมือ ่ ปิ คอัพ ้ คูช ่ พ ี ี ิ ําลังนอนไม่ ใบหน ้าเขาซดเซยว ดวงตาปิ ดสนิท ตัวแข็งทือ ่ นอนหลับสบายไร ้กังวล แต่ผมนี่สก หลับ ไม่รู ้จะเริม ่ ต ้นจัดการชวี ต ิ ทีไ่ ร ้ลมหายใจยังไงดี ―ขอบคุณทีช ่ ว่ ยเป็ นธุระ ศพมันแน่นโรงพยาบาลจริง ๆ ทัง้ ตายเดีย ่ ว ตายคู่ และตายหมู่ ี งสนั่ นตอนดึกนี่แหละ ปอเต๊กตึ๊ งตามเก็บ ตายได ้ตายดีทุกวีว่ ัน ยิง่ พวกมอเตอร์ไซค์ทแ ี่ ผดเสย ่ แทบไม่หวาดไหว รายนีต ้ ายคามอเตอร์ไซค์ไม่ใชหรือ?‖ ี ด ้วย เคย ผมพยักหน ้ารับ ใจมัวแต่ครุ่นคิดว่าจะจัดการศพยังไงดี ไม่เคยทํ าพิธเี องเสย ี แต่ไปร่วมงานสวดศพ แต่คราวนี้ต ้องเป็ นเจ ้าภาพเอง แถมเป็ นอย่างหัวเดียวกระเทียมลีบเสย ด ้วย ―หลังจากละล ้าละลังตระเวนหาวัดอยูพ ่ ักใหญ่ ผมคิดได ้ว่าควรเอาเขาไปไว ้วัดชาน ํ ้ เมืองดีกว่า ทัง้ อากาศดี และทีส ่ าคัญใชเงินน ้อยกว่าในเมืองมากนั ก วัดในเมืองเดีย ๋ วนี้ไม่ไหว

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 757

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เป็ นเงิน เป็ นทองไปหมดไม่ว่าจะค่าทํ าศพ ค่านํ้ า ค่าไฟ ค่าเผาศพ ค่า ถวายพระ ้ นตัง้ หลายพัน นํ้ าอัดลม สวดคืนหนึง่ ต ้องใชเงิ

ค่าอาหาร

―ถ ้าเอานายไว ้ในเมืองเราคงบักโกรกแน่‖ ผมคุยกับร่างทีแ ่ ข็งทือ ่ นั น ้ เรือ ่ ยเปื่ อย พบขับรถห่างจากโรงพยาบาลสักหกเจ็ ดกิโลฯ พบถนนซอยแยกเข ้าวัดแห่งหนึง่ ―อยูว่ ด ั นีก ้ ็แล ้วกัน‖ ื ยืดแยกเขีย ผมหักรถเลีย ้ วเข ้าซอนทีม ่ รี ป ู ปั ้นเสอ ้ วอยู่ ตอนเด็กๆแม่เคยพานั่ งรถผ่านแถว ื นี้ ผมกอดเอวแม่แน่น หวาดๆว่าเสอมันจะกระโจนมาขบหัวเอา รถวิง่ ไปอีกกิโลฯเศษจึงถึงวัด ผม เข ้าไปจอดทีโ่ คนโพใบหนาแผ่กงิ่ อยูก ่ ลางลานทรายเม็ดละเอียด แม ้วัดนี้แม ้จะดูไม่ใหญ่มากนั ก ี อร่มตา แต่มโี บสถ์หลังโตประดับกระเบือ ้ งสแ เปิ ดประตูรถลงมา บิดตัวสองสามรอบเพือ ่ ไล่ความปวดเมือ ่ ย ―เราต ้องทํายังไงต่อวะ‖ ผมตัง้ คําถามตัวเอง ―หรือว่าคุณบุญมีจะชว่ ยคิด‖ ้ อ อารมณ์ผมผ่อนคลายลง เลยกระเซาเพื ่ นใหม่ทไี่ ด ้แต่นอนนิง่ ๆ ขณะทีล ่ ะล ้าละลังอยู่ นัน ้ โชคก็เข ้าข ้าง พระหนุ่มรูปหนึง่ เดินผ่านมา ผมจึงรีบเข ้าไปยกมือไหว ้ บอกวัตถุประสงค์ทม ี่ า ยืนเก ้ ๆกัง ๆทีน ่ ี่ ―อ ้อ โยมไปหาลุงจันส ิ แกจะชว่ ยจัดการให ้ ตอนนี้แกนั่ งแถวๆเมรุโน่น โยมไปบอกได ้ เลย‖ ้ ึ ปลอดโปร่งโล่งใจ เฮอ...ผมถอนหายใจโล่ งอก ไม่ลม ื กล่าวขอบคุณพระท่าน รู ้สก เมือ ่ เดินพ ้นแนวด ้านมะม่วงไปหน่อยหนึง่ จึงเห็นชายร่างผอมนั่ งอยูบ ่ นเก ้าอีไ้ ม ้เก่าๆ ื พิมพ์อา่ น ผมเข ้าไปเกือบถึงตัว แกถึงเงยหน ้ามอง เหมือนเก ้าอีใ้ นโรงเรียน แกกําลังกางหนังสอ ―สวัสดีครับ ลุงจันใชไ่ หม‖ ื พิมพ์วาลงกับพืน ิ ชายชราพยักหน ้าหงึก ๆ พับหนั งสอ ้ แกผิวคลํ้า อายุคงกว่าเจ็ ดสบ ้ ี อกเลา แต่ดท ู า่ ทางยังแข็งแรง เสนผมไม่ ถงึ ขาวโพลนแค่สด ―ผมเอาศพมาเผา เอ ้อ...เขาเป็ นศพไม่มญ ี าติ‖ ้ อ แกซักไซเรื ่ งราวคนตายจนหายสงสัย จึงให ้ไปเลือ ่ นรถมาจอดหน ้าศาลา สว่ นแกจะ ไปตามพระหนุ่ม ๆมาชว่ ยยกโลง รถเคลือ ่ นมาถึงศาลา แกกับพระอีกสองรูปและเด็กวัดอีกสามคนรออยูแ ่ ล ้ว ―มันตายโหงตัง้ แต่คน ื วันเสาร์ คืนนีเ้ ป็ นคืนทีส ่ าม สวดคืนเดียวพอ พรุ่งนี้เผาเลย จะได ้ ไม่เปลืองเวลาเปลืองเงินคุณ‖ ลุงจันบอกหลังจากพวกเราชว่ ยกันเอาศพใสโ่ ลงทองและปิ ดครอบเรียบร ้อย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 758

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ดีเหมือนกันลุง จะได ้ลางานแค่สามวัน เท่านีห ้ ัวหน ้ามันเขม่นจนตาแทบทะลัก‖ ―ตอนสวดมีแขกมาฟั งหรือเปล่า‖ ―ไม่มห ี รอก แค่ผมคนเดียว‖ ผมตอบแบบไม่ต ้องคิดให ้มากความ เขาไม่มญ ี าติทไี่ หน สว่ นญาติฝ่ายผม ผมไม่อยาก ี เวลากับศพไม่มใี ครรู ้จัก โธ่...ผมเองยังรู ้จักแค่แวบเดียว ให ้พวกเขาเสย ―เออ...งัน ้ ไม่ต ้องยุ่งเรือ ่ งอาหาร ประหยัดเงินไปเยอะ แต่คุณชว่ ยเตรียมดอกไม ้ธูป ่ อ งไว ้ ๔ ซอง เทียนมาสัก ๔ ชุด ถวายตอนพระทีม ่ าสวดตอนทุ่มครึง่ ถ ้ามีเงินก็เตรียมเงินใสซ ไม่ต ้องมากหรอก ร ้อยสองร ้อยพอ ทําแค่ม ี เอ ้อ...แต่ถ ้าไม่มจ ี ริงๆ ไม่ต ้องถวายซอง คุณชว่ ยเขา ื้ มาหรอก ซอ ื้ ธูปหอมมาห่อหนึง่ ตอนเผาใชธู้ ปคนละ เยอะแล ้ว อ ้อ...แล ้วดอกไม ้จันทน์ไม่ต ้องซอ ดอกเดียว‖ แม ้ ―ทําแค่ม‖ี จะเป็ นหนทางทีถ ่ ูกต ้องในการดํารงชวี ต ิ แต่คนเราเดีย ๋ วนี้กลับติดหล่ม ความต ้องการทีเ่ กินตัว บางคนจมลึกจนต ้องเลือกความตายเป็ นทางออก บางคนกว่าจะคิดได ้ก็ สายไป ต ้องติดคุกติดหัวโต หรือไม่ก็ต ้องหนีหัวซุน แม ้เราจะแปลกหน ้ากัน เพิง่ เจอกันไม่กช ี่ ั่วโมง แต่ผมเริม ่ ถูกชะตากับแก คนทีค ่ ด ิ อย่าง ั หายากเต็มทนในโลกอลวนใบนี้ แกชก ิ้ สุดลงในวันรุ่งขึน ิ รูปร่วมกันเผา งานศพเขาสน ้ มีผม ลุงจัน และพระในวัดซงึ่ มีไม่ถงึ สบ ตอนวางธูปลงข ้างโลงทีไ่ ฟลุกโชน ผมพูดกับนายบุญมีเป็ นครัง้ สุดท ้ายว่าถ ้าชาติหน ้ามีโอกาส เป็ นเพือ ่ นกันอีก ขอให ้เรารู ้จักกันมากกว่านีห ้ น่อย ชาตินม ี้ เี วลาเป็ นเพือ ่ นกันน ้อยไป ิ้ เล็กชน ิ้ น ้อยปนเป กับเถ ้าถ่าน วันถัดมาชวี ต ิ อันเคยมีเลือดเนือ ้ เหลือเพียงเศษกระดูกชน ่ น ั ครึง่ ขัน แล ้วเอามาเทลงบนผ ้าดิบสข ี าว ห่อมันอย่างดี ลงจันค่อยๆกอบใสข ั เงินขนาดอุ ้งมือสก ี ทีว่ ด ―เมือ ่ ไม่มบ ี ้านก็อยูเ่ สย ั นีแ ่ หละ‖ ลุงจันบอกกับเถ ้ากระดูก ก่อนเดินหายไปในพงหญ ้าหลังเมรุ ขณะทีผ ่ มขมุบขมิบปาก ิ รรมให ้เขา เพือ ่ ขออโหสก นั บจากวันนั น ้ ผมสนิทกับลุงจันมากขึน ้ เรือ ่ ยๆ วันหยุดสุดสัปดาห์ไหนว่าผมจะไปหาแก ทีว่ ัด ถ ้าวันนั น ้ มีศพตัง้ สวด ผมจะเป็ นลูกมือแกหยิบนี่หยิบโน่น เมือ ่ เสร็จงานเราจะนั่ งพูดคุยกัน เราคุยกันได ้ทุกเรือ ่ ง ทัง้ การเมือง เศรษฐกิจ สงั คมทีเ่ น่าเฟะ และความรักอันคุดคู ้ของผม ิ กับแกนานเข ้า ทํ าให ้ซาบซงึ้ ในบทกลอนทีห การได ้ใกล ้ชด ่ น ้าห ้องผู ้กองชนแดนยิง่ ขึน ้ ผมตัง้ ใจกลับตัวกลับใจทําความดีให ้มากกว่านี้ เพือ ่ ไล่บาปทีก ่ ระทําต่อนายบุญมี ทําไมน่ะหรือ? อภัยให ้ผมด ้วยเถอะครับ ความจริงผมเล่าเรือ ่ งนีข ้ ้ามและคลาดเคลือ ่ นบางจุด ผมจะเล่า เติมให ้สมบูรณ์เดีย ๋ วนี้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 759

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

คงจําตอนทีน ่ ายบุญมีปรีเ่ ข ้ามาหาได ้ พอผมกล่าวขอโทษเขาแล ้ว ก่อนหันหลังกลับ เขาจ ้องหน ้าผมอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ แล ้วตะคอกว่า ―ดีนะทีม ่ งึ ขอโทษกู ไม่งัน ้ มึงตายไป แล ้ว!‖ อย่างทีบ ่ อกแอลกอฮอล์เข ้าไปยึดครองจนขาดสติพร ้อมทําอะไรเลวๆได ้เสมอ เมือ ่ ขับ ่ ายหาก ผมชํานาญเสนทางแถว ้ จากทีต ่ รงนัน ้ ได ้เดีย ๋ วเดียว ผมก็เลีย ้ วรถควบจีไ๋ ปตามทางลัดสูช นีด ้ ี ตอนวัยรุน ่ มาเทีย ่ วเล่นกับเพือ ่ นเป็ นประจํา และสงิ่ สุดท ้ายทีผ ่ มไม่อยากเล่าเป็ นทีส ่ ด ุ ก็คอ ื คืนนั น ้ ลูกเป็ นผมหายไปสองนั ด!

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 760

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉบ ับที่ ๒๖๕๒ เรือ ่ งสน

กว่าจะรูเ้ ดียงสา

โดย เริงณรงค์ เกตุพน ิ จ ิ ๑

เขาพยายาม รวบรวมสมาธิให ้เป็ นหนึง่ เดียว สายตาจับจ ้องไปทีห ่ น ้าจอคอมพิวเตอร์ กลั่นกรอง จินตนาการ กรองภาพ ชว่ งเวลาประทั บใจและพยายามจดจํ าบรรยากาศต่าง ๆทีป ่ ระทับฝั งลึก ึ เพือ ่ ให ้ก่อเกิดประกายโชติโชนในความรู ้สก ด ้วยหวังทีจ ่ ะเรียบเรียงเรือ ่ งราวถักถ ้อยร ้อยออกมา ื ถ่ายทอดเป็ นตัวหนั งสอ เขียนส.ิ .. ึ สงิ่ นีไ ่ รือทีใ่ ฝ่ ฝั น ยอมทิง้ ทุก เขาพรํ่าบอกตัวเองครัง้ แล ้วครัง้ เล่าเพือ ่ กระตุ ้นเตือนความรู ้สก ้ ม่ใชห อย่างมาเพือ ่ สงิ่ นี้ ...หลายเดือนทีผ ่ า่ นมาเขาเริม ่ ต ้นการพยายามเป็ นนั กเขียนอย่างเต็มตัว ...แต่ ิ้ เรือ ั ้ ได ้ตีพม ยังไม่เห็นจุดจบสน ่ งสน ิ พ์เพียงสองสามเรือ ่ งพร ้อมกับค่าต ้นฉบับอันน ้อยนิด ...และ อีกหลายเรือ ่ งถูกขยําทิง้ อย่างไม่ไยดีในตะกร ้าของบรรณาธิการ... ―คน เป็ นพ่อต ้องเป็ นผู ้นํ าครอบครัว ...ต ้องมีความรับผิดชอบสร ้างอนาคตเพือ ่ ลูกและเมีย คุณ เป็ นพ่อคนแล ้วจะต ้องคิดถึงลูกบ ้าง จะมัวแต่ทําตามความฝั นลม ๆแล ้ง ๆของตัวเองโดยไม่คด ิ ถึง คนอืน ่ ไม่ได ้...‖ ี งของพ่อของหญิงอันเป็ นทีร่ ักผุดแทรกขึน ึ ี งนั น ั เจน เสย ้ มาในห ้วงความรู ้สก ...เขาได ้ยินเสย ้ ชด ั่ สะเทือนไปทัง้ ร่าง เกิดรอยร ้าวกัดกินในใจ... มันกระทบกระแทกจนสน ―ความฝั นลม ๆแล ้ง ๆ‖ ถ ้อยคํานัน ้ ชงั่ สะเทือนใจสําหรับเขายิง่ นั ก ...มนุษย์ต ้องมีความฝั นส ิ ...เขาพรํ่าบอกตัวเอง ...ดูส ิ ทุกวันนี้เขาทําตามความฝั นของตัวเอง ลาออกจากงานจํ าเจ ทีต ่ ้องอยู่หน ้าจอสเี่ หลีย ่ มของ ั ดาห์... คอมพิวเตอร์แปดชวั่ โมงต่อวัน-ห ้าวันต่อ สป ิ ปี ในสถาบันการเงินยักษ์ ใหญ่ของประเทศ เขาเหมือนกับผจญภัยวิบากกรรม ทีผ ่ า่ นมากว่าสบ ิ้ ... และมันได ้พรากเอาความเป็ นตัวตนของเขาจนหมดสน ่ รวนทีม ้ มันเป็ นโซต ่ ัดเขาไว ้ทุกวัน มันเริม ่ ต ้นการพันธนาการในเวลาเชา... ี งตอกบัตร ...เหมือนกับรอยประทับตราตรงหน ้าผาก และเป็ นการคํ้าประกันว่าจะมีอาหารตก เสย ถึงท ้องไม่ขาดมือ ้ ในทุก ๆวัน ...แต่มันก็เหมือนการตอกยํ้าที่ฝังลึกลงทุกวัน ...กลายเป็ นริว้ รอย ปมด ้อยของกลไกทางสงั คมทีไ่ ม่มก ี ารไว ้วางใจกัน ี งโทรศัพท์ ...มันดังสมํ่าเสมอแทบทัง้ วัน มันสะท ้อนก ้องอยูใ่ นหู กรีดลึกและคุกคามติดตาม เสย เขาไปทุกหนทุกแห่ง ี งเจ ้านาย ...พูดถึงนโยบายของบริษัททีซ เสย ่ ํ้ าซาก ก่นด่ายามได ้ยอดขายไปถึงเป้ า และคอย ปลอบประโลมยามเมือ ่ เขาทดท ้อ...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 761

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

กว่าจะถึงเวลาปลดโซ ่อ อกก็ ในเวลาเย็ นยํ่า แต่บางครั ง้ ก็ เลยเถิด ไปจนดึก ดืน ่ เมือ ่ ต ้องทํ างาน ล่วงเวลา... สังคมในทีท ่ ํ างานทีม ่ แ ี ต่สวมหน ้ากากเข ้าหากัน ...แม ้จะยิม ้ แย ้มทักทายโอภาปราศรัย อย่างเป็ นมิตร แต่หลังฉากกลับเต็มไปด ้วยความโหดร ้าย และน่ากลัว ต่างคอยจังหวะทีจ ่ ะฟาด ่ ด ฟั นกันทุกเมือ ่ เพือ ่ ทีจ ่ ะรอโอกาสเหยียบยํา่ กันขึน ้ ไปสูจ ุ สูงสุด ทุกคนได ้ถูกรับการอบรม และสั่ง ื่ ถือ และเคารพกับสถานภาพของตําแหน่งและขัน สอนให ้เชอ ้ เงินเดือน ...และให ้มุง่ แสวงหากําไร สูงสุด โดยให ้มองข ้ามความดี และศักดิศ ์ รีของความเป็ นมนุษย์ หายใจ

เขาคิดว่าเขามีชะตากรรมใกล ้เคียงกับหุน ่ ยนต์ไปทุกขณะ ...จนบางครัง้ เขาคิดว่าเขาลืม

่ น เขาเป็ นมนุษย์...เขาไม่ใชห ุ่ ยนต์... เขาบอกตัวเองเสมอมา ...เขาเป็ นมนุ ษย์ ...และส งิ่ ทีส ่ ํ าคัญสําหรั บมนุษย์ท ี่ทําให ้มัน แตกต่างจากหุน ่ ยนต์ก็คอ ื ...ความฝั น สายตาของหุ่นยนต์ถูกสร ้างมาเพียงสัมผัส หากถ ้ามอง ดวงดาวก็เข ้าใจแยกแยะ เพียงว่าแสงพริบ ๆทีป ่ ลายฟ้ าคือดวงดาว แต่ถ ้าเป็ นสายตาของมนุษย์ ้ เมือ ่ มองดวงดาวแล ้ว ...นอกจากความสวยงามแล ้ว เราย่อมต ้องปรารถนาค ้นหาเสนทางของ ดวงดาว... ้ ้ เขาใฝ่ ฝั นทีจ ่ ะเป็ นนั กเขียน ที่ผ่านมาเขาใชเวลาว่ างจากงานเขียนเรื่องสัน และเคยมี ั ้ ตีพม ิ เรือ ื้ เพลิงจุดประกายฝั นชน ั ้ ดี เขา ผลงานเรือ ่ งสน ิ พ์ตามนิตยสารต่าง ๆ เกือบสบ ่ ง มันเป็ นเชอ ิ ใจเลือกเสนทางใดเส ้ ้ ี ด ้วยการเป็ นนั กเขียน... ตัดสน นทางหนึ ง่ ...เขาคิดจะดํารงชพ ิ ใจเสย ี่ งด ้วยเดิมพันครัง้ ใหญ่ ด ้วยในตอนนั น เขาตัดสน ้ มีเมียและลูกเล็ก ๆอีกหนึง่ คน แม ้ ้ ิ ปี และการเดินไป ถึงจะตระหนั กดีวา่ การเปลีย ่ นเสนทางเดิ น ทีเ่ คยผ่านมาอย่างราบเรียบกว่าสบ ้ ี่ งต่อความผิดพลาด แต่เขาก็ตัดสน ิ ใจทีจ ี่ ง เพราะรู ้ดีวา่ หากจะ ตามเสนทางใหม่ คือการเสย ่ ะเสย ี่ งต่อสงิ่ ใดเลย เขาจะไม่ได ้ทําอะไรเลย จะไม่มส ไม่ยอมเสย ี งิ่ ใดเลยและจะไม่ได ้เป็ นอะไรเลย... ―ถ ้าเพียงแรกคิดคุณก็ไม่สตั ู ้ ง้ แต่แรกแล ้ว ในโลกแห่งการทํากําไรก็ไม่มท ี วี่ า่ งสําหรับผู ้แพ ้...‖ คําพูดของเจ ้านายในวันทีเ่ ขายืน ่ ใบลาออก ผุดขึน ้ มาพร ้อมกับรอยยิม ้ เยาะ เขาลาออก ้ มาแล ้ว ...และในวันนีเ้ ขากําลังพิสจ ู น์ให ้คนอืน ่ เห็นว่า เขาได ้เดินมาตามเสนทางที ถ ่ ก ู ต ้อง ้ ―การเดินตามเสนทางสายนี จ ้ ะสูญเปล่าหรือเปล่าหนอ‖ ตัง้ คําถามกับตัวเองอย่างหวาดประหวั่น ก่อนเอนตัวกับพนั กพิงของเก ้าอี้ หลับตาแน่นงิ่ ไม่ไหว ติง ...แต่ข ้างในกลับตืน ่ โพลง... ๒ ี งร ้องของเด็ ก ทารกแว่วมาปลุก ให ้เขาลุก ตืน เส ย ่ ขึน ้ จากความสับ สน ึ ต่าง ๆออกไปก่อนเดินตรงไปในห ้องนอน ความรู ้สก

...เขาพยายามสลัด ไล่

ิ เดือนนอนอยู่ ร่างกลมป้ อม-แก ้มยุ ้ยนอน ตรงมุมห ้องมีเปลใสร่ ่างเล็ก ๆของเด็ กทารกวัยกว่าสบ ร ้องไห ้บิดตัวม ้วนไปมาแลดูตัวอ ้วนกลม สว่ นหญิงอันเป็ นทีร่ ักของเขายังคงนอนหลับสนิท ...เขา ค่อย ๆควักร่างเล็ก ๆของยายหนูออกมาจากฟูกอย่างระมัดระวัง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 762

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ราวกับกลัวว่า สัมผั สของเขาจะทํ าให ้ผิวบอบบางของยายหนู มรี อยชํ้ า มือใหญ่หนาแข็งแรง ้ ้ ค่อยๆสัมผัสแผ่วเบา ...มือซายรองต ้นคอ ...มือขวาค่อย ๆชอนประคองตรงที ก ่ ้น ...ร่างเล็ ก ๆ ของยายหนูจะอยูใ่ นอ ้อมกอดของผู ้เป็ นพ่ออย่างนุ่มนวล ั ผัสได ้ถึงความเปี ยกชน ื้ ... แล ้วมือเขาก็สม เขาจับยายหนูนอนลงบนทีน ่ อนจัดการเปลีย ่ นผ ้าอ ้อม ...เอาผ ้าสะอาดเช็ดตัวยายหนูไปมาอย่าง ี าวพราวตาโรยไปทั่วตัวทุกซอกทุกมุม บรรจงลูบไล ้ไปมา ถึงตอนนี้ แผ่วเบา ก่อนเอาแป้ งฝุ่ นสข ี น ้าเริม ี งอ ้อแอ ้ มือเล็ก ๆทัง้ สองข ้างไขว่คว ้าไปทั่ว ยายหนูหยุดร ้องไห ้ สห ่ มีรอยยิม ้ สง่ เสย ิ เอ็ดเดือนแล ้วหรือ ...เขานึกถึงวันเวลาของยายหนูทผ สบ ี่ า่ นมา... เธอ ...ผู ้เป็ นแม่พลิกตัวเปลีย ่ นท่านอน แต่ยังคงหลับสนิท...ตาหลับพริม ้ ทรวงอกสะท ้อนลม หายใจสมํ่าเสมอ ...งานประจํานอกบ ้านอันหนั กหนา ทําให ้ยามคํ่าคืนเธอหลับใหลไม่ได ้สติ ... ี งร ้องของลูก... ไม่ได ้ยินแม ้กระทั่งเสย ้ แก ้มอวบอิม เขาจับยายหนูซก ุ นอนในอ ้อมแขนเพือ ่ กล่อมนอน ...ท ้ายทอยพาดอยูก ่ ับแขนซาย ่ ิ กระซาบเห่ ซุกแนบกับอกกว ้าง มือขวาโอบรับตัวยายหนู กระดิกปลายนิว้ แตะก ้นพลางกระซบ ก ล่ อ ม ี แล ้ว เก ้าเดือนเต็ม ๆทีเ่ ขาเลีย ้ งยายหนูมา ทํ าให ้เขากลายเป็ นผู ้ชํานาญการในการเลีย ้ งลูกเสย โดยแทบไม่รู ้ตัว ...เขาลาออกจากงานมาเลีย ้ งยายหนู เมือ ่ ตอนยายหนูอายุได ้สองเดือน ...แม่ ยายหนูลางานได ้แค่นัน ้ ...สว่ นเขาพลันความคิดสว่างวาบ ลาออกจากงานมาเลีย ้ งลูกอยูบ ่ ้าน และทํางานเป็ นนั กเขียน ...ทุกอย่างเป็ นไปด ้วยดีในตอนเริม ่ ต ้น ...แม ้ต ้องทวนกระแสความคิด ของคนรอบ ๆข ้างทีไ่ ม่เห็นด ้วยกับการทีท ่ งิ้ เงินเดือนเรือนหมืน ่ มาเลีย ้ งลูกอยูบ ่ ้าน ...ปล่อยให ้ผู ้ เป็ นเมียทํางานหาเงิน ั ชวั่ ครูย สก ่ ายหนูก็ซบหลับคาอ ้อมกอด เขาค่อย ๆ วางลูกลงบนเปลอย่างระมัดระวัง ร่างเล็ก ๆ หลับตาพริม ้ เห็นขนตางอนยาว ปากนิดจมูกหน่อยเหมือนตุก ๊ ตาของเล่น พวงแก ้มอูมอิม ่ ระเรือ ่ ใย ี มพู... ฝาดเป็ นสช เขาถอนหายใจอย่างโล่งอกเมือ ่ เห็นยายหนูหลับอย่างง่ายดาย ก่อนไกวเปลของยายหนูเบา ๆ ี งเปลดังออดแอด ๆ... ๆ ๆ...เป็ นจังหวะซํ้าซาก... เสย ๓ เขากลับมานั่ งทีห ่ น ้าจอคอมพิวเตอร์เหมือนเดิม ...เครือ ่ งคอมพิวเตอร์ยังคงเปิ ดค ้างไว ้ แสงไฟ ่ งสว่าง เขานั่ งลงทอดตัวพิงพนั กเก ้าอี้ ใบหน ้าแหงนหงายคล ้ายอ่อนระโหยโรย จากโคมไฟสอ ั สนไว ้เต็มอก แรงเต็มที ลืมตาโพลงกอดเอาความสบ ิ ห ้าปี ทต ในวัยสามสบ ี่ ้องเริม ่ ต ้นชวี ต ิ ใหม่ ...ตัง้ แต่เขาลาออกจากงานมา ...เขาทําทุกอย่างในบ ้าน เท่าทีจ ่ ะทําได ้ เพือ ่ เป็ นการลดภาระค่าใชจ่้ ายของครอบครัว เขาเริม ่ ต ้นเลีย ้ งยายหนูเอง และเลิกจ ้างแม่บ ้านเพือ ่ ความประหยัด คราใดทีย ่ ายหนูหลับไหล เขา จะใชช้ ว่ งเวลานั น ้ ทําทุกอย่างเท่าทีจ ่ ะทํ าได ้ ซักผ ้า รีดผ ้า ล ้างขวดนม ล ้างจานชามเกรอะกรั ง ่ งทีร่ กรือ ้ ื ในยามคํ่า เศษอาหาร ปั ดกวาดบ ้านชอ ้ และพืน ้ ทีส ่ ากฝุ่ นผง ...และใชเวลาเขี ยนหนั งสอ คืนตอนทีย ่ ายหนูหลับไหลอยูก ่ ับผู ้เป็ นแม่ เขาเต็มใจทีจ ่ ะรับภาระทุกอย่างแทนเธอ ด ้วยสํานึกดีวา่ เธอเหนื่อยหนั กกับงานนอกบ ้าน แบก ภาระหาเงินจุนเจือครอบครัว ในระยะหลังเธอต ้องทํางานล่วงเวลาบ่อยครัง้ ...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 763

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เธอคงตระหนักถึงภาระรายเดือนจิปาถะ ทัง้ ค่านํ้ า ค่าไฟ ค่านมยายหนูอก ี ทัง้ ค่าผ่อนบ ้าน ผ่อนรถ ค่าเบีย ้ ประกันช วี ต ิ และค่าใชจ่้ ายอีกมากมาย เงินสะสมทีเ่ ขาเก็บอดออมมาตลอดในชวี ต ิ การ ี สละ... ทํางานก็เริม ่ ร่อยหรอลง ทุกวันนีเ้ ขาอยูใ่ นฐานะผู ้เอาเปรียบสว่ นเธออยูใ่ นฐานะผู ้เสย ชะตากรรมกําลังเล่นตลกฉุ ด กระชากลากชายฉกรรจ์ผู ้ทระนง ผู ้เปี่ ยมไปด ้วยพลังแห่งความ ่ ม สร ้างสรรค์เข ้าไปสูม ุ อับของสงั คม ...เหยียดเย ้ยให ้ต ้องก ้มหน ้ารับความอับอาย อดทนเลีย ้ งลูก ด ้วยไร ้ทางเลือกด ้วยวิถข ี องคนว่างงาน... ื่ มั่นและศรัทธา บางครา ...เขาพยายามเฟ้ นหาความเย่อหยิง่ จากซอกมุมของชวี ต ิ เรียกความเชอ ิ ้ ให ้เผชญหน ้ากล ้าต่อสู ...แต่มันก็เป็ นได ้เป็ นเพียงบางวาระโอกาส ―วันนี้ พ่อเอาใบสมัครงานมาให ้เธอดู ทีบ ่ ริษัทของพ่อเปิ ดรับสมัครผู ้จัดการสาขาอีกหลายสาขา ้ เธอน่าจะลองสมัครดู พ่อมีเสนสายพอพู ดกับผู ้หลักผู ้ใหญ่ได ้ คุณสมบัตข ิ องเธอตรงกับสายงาน อีกทัง้ ประสบการณ์เธอก็มพ ี ร ้อม‖ ี งของพ่อตาทีม เสย ่ าเยีย ่ มยายหนู เมือ ่ ตอนชว่ งหัวคํ่าแว่วเข ้ามาอีกครั ง้ ...มันรบกวนทํ าให ้จิตใจ ของเขากระเจิดกระเจิงหวาดผวา... ต ้องสร ้างสมาธิขน ึ้ มาใหม่ ...เขาบอกตัวเอง ้ ี ก่อน ...เกม แต่กอ ่ นทีจ ่ ะเริม ่ ลงมือเขียน เขาขอสร ้างสมาธิจากการเอาชนะคูต ่ อ ่ สูสมองกลเส ย ้ ้ คอมพิวเตอร์ถูกเปิ ดขึน ้ เขาต่อสูฟาดฟั นอยูก ่ ับคูต ่ อ ่ สูสมองกลทีไ่ ร ้ความคิดตัวโปรด น ้อยครัง้ ที่ มันจะเอาชนะเขาได ้ เขากระหยิม ่ ยิม ้ ย่องเสมอ ๆเมือ ่ เห็นมันทุรนทุรายกับความพ่ายแพ ้ทีเ่ ขาหยิบ ยืน ่ ให ้กับมัน... ึ เบือ เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่รู ้ ...เขาชนะมันจนรู ้สก ่ หน่าย ...ปิ ดโปรแกรมเกมลง... เป็ นอย่างนีท ้ ก ุ ครัง้ ... เขาก่นด่าตัวเองเมือ ่ เห็นเวลาผ่านไปอย่างไร ้ค่า ...หลายครัง้ ทีเ่ ขาพอจะมีเวลาว่าง แทนทีจ ่ ะใช ้ ื ...เขากลับมาจมจ่อมอยูก เวลาเขียนหนั งสอ ่ ับไอ ้เกมคอมพิวเตอร์งเี่ ง่า เขาเริม ่ เอานิว้ มือกระทบ กระแทกแป้ นพิมพ์... ―จดหมายถึงลูก‖ ื่ เรือ ิ้ ใหม่ของเขาจะเป็ นบันทึกเรือ ึ เริม เขาเริม ่ ต ้นพิมพ์ชอ ่ ง ...ผลงานชน ่ งราวถึงความรู ้สก ่ ตัง้ แต่วัน แรกทีม ่ ย ี ายหนูเข ้ามาเป็ นสว่ นหนึง่ ในชวี ต ิ และผู ้อ่านจะได ้เข ้าใจถึงหัวอกของผู ้ชายทีต ่ ้องเลีย ้ ง ลูก... ึ สน ิ้ หวังและทดท ้อ ...ตัง้ แต่ออกจากงานมาเก ้าเดือนเศษ มีผลงานตีพม ทีผ ่ า่ นมาเขารู ้สก ิ พ์แค่ ่ ั ้ ํ ้ แนว สองถึงสามเรือ ่ ง สวนเรือ ่ งสนอีกหลายเรือ ่ งไม่ได ้รับการสนองรั บจากสานั กพิมพ์ เรือ ่ งสัน ึ รันทดจนนํ้ าตาซม ึ หัวใจห่อเหีย ึ เพือ ่ ชวี ต ิ ทีบ ่ บ ี เค ้น ...อ่านแล ้วรู ้สก ่ วมันล ้าสมัยเกินไป และมันรู ้สก ี แล ้ว... ไม่จรรโลงใจกับยุคสมัยนีเ้ สย ครานี้เขาจะเปลีย ่ นแนวการเขียน ทดลองนํ าพล็อตเรือ ่ งมาจากชวี ต ิ จริงอิงกับประสบการณ์ของ ึ ของพ่อถึงลูก มันกําลังเป็ นแนวนิยมสําหรับยุคสมัยนี้ และน่าจะขาย ตัวเอง บันทึกจากความรู ้สก ได ้ดี

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 764

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ ต่าง ๆทีม เขาพยายามปลุกสติตน ื่ ตัว ...สลัดความรู ้สก ่ ากระทบจิตใจออกไปเพือ ่ ควบคุมความคิด ...แต่พอเอาเข ้าจริง ...เขาไม่อาจเอาชนะความฟุ้ งซา่ น ่ ก ้ว ...นํ้ าส ี เขาก่นด่าโชคชะตาพลางเดินไปเปิ ดตู ้เย็น หยิบขวดเบียร์กอ ่ นเปิ ดแล ้วรินมันเทใสแ ่ เหลืองอร่ามเย็นยะเยือกพราวฟอง ...คิดในใจ ...มันคงจะชวยให ้เขาหายหงุดหงิดได ้บ ้าง ึ หนั งตา ชั่วเวลาผ่านไปไม่นาน ...เบียร์พร่องไปอย่างรวดเร็ วราวครึง่ ขวด ...เขาเริม ่ หาว ...รู ้สก หนักอึง้ ...หน ้าจอคอมพิวเตอร์ยังคงว่างเปล่า ถึงตอนนีเ้ ขาหัวเราะเยาะตัวเองในลําคอ ึ เหนือ นีค ่ งเป็ นอีกวันทีค ่ งไม่ได ้ทํางานทีต ่ ัวเองใฝ่ ฝั น ทุก ๆวันนีเ้ ขารู ้สก ่ ย และอ่อนล ้ากับการเลีย ้ ง ลูกเหลือเกิน... ้ ดทํ าภารกิจให ้เสร็ จสน ิ้ ก่อนทีย ยามคํา่ คืนได ้นอนหลับเต็มตืน ่ น ้อยครัง้ ...ตืน ่ แต่เชามื ่ ายหนูจะตืน ่ ขึน ้ มา ...ซักผ ้าอ ้อมล ้างขวดนม ตระเตรียมอาหารให ้ลูกสาว ...สว่ นในตอนกลางคืนยามทีย ่ าย ้ หนูหลับไปแล ้ว เขากลับใชเวลาส ว่ นใหญ่ในการเล่นเกมคอมพิวเตอร์ และใชมื้ อยกแก ้วเบียร์ ื ... หรือแก ้วเหล ้ามากว่า การกระแทกแป้ นพิมพ์เพือ ่ เขียนหนั งสอ ―เลีย ้ ง เด็กอ่อนลําบากนัก ไปไหนห่างไกลสายตาไม่คอ ่ ยได ้ แทบจะไม่มเี วลาเป็ นของตัวเอง จะ เบาลงก็เมือ ่ ตอนโตเอาเข ้าโรงเรียนได ้นั่นแหละ แกจะทนไหวหรือ‖ ี งของแม่ทอ เสย ี่ ยูต ่ า่ งจังหวัดแว่วมา ด ้วยประสบการณ์ทผ ี่ า่ นร ้อนผ่านหนาวมาหลายฤดูกาล แม่ ิ เฒ่าตักเตือนให ้ยัง้ คิด เมือ ่ รู ้ว่าเขาตัดสนใจลาออกจากงานมาเลีย ้ งลูกโดยลําพัง แต่ตอนนั น ้ เขา ี งใคร เชอ ื่ มั่นและตัง้ มั่น... ไม่ฟังเสย ี ที...‖ ―แล ้วเมือ ่ ไรหนูจะโตเสย เขาถอนหายใจหนักหน่วงเมือ ่ นึกถึงภารกิจในการเลีย ้ งลูกอันเหนือ ่ ยล ้าและจําเจ พลางตัง้ คําถาม กับตัวเองแผ่วเบา... ๔ ิ ใจจะปิ ดคอมพิวเตอร์เพือ ี งดังกุกกัก ๆ เบียร์พร่องไปค่อนขวดแล ้ว เขาตัดสน ่ เข ้านอน แต่เสย ภายในห ้องนอนทําให ้เขาลุกขึน ้ โดยฉั บพลัน ยายหนูตน ื่ อีกแล ้วหรือ... เขาตัง้ คําถามกับตัวเองพลางลุกไปเปิ ดประตูห ้อง ...ภาพทีเ่ ห็นทําเอาเขาตะลึงงัน ยายหนูนั่งอยูบ ่ นทีน ่ อนพยายามลุกขึน ้ ยืนแบบยักแย่ยักยัน ...มือพยายามไขว่คว ้าหาผู ้เป็ นแม่ท ี่ เอือ ้ มมือรับอยูไ่ ม่ไกล เธอหันมาพูดกับเขาด ้วยใบหน ้าทีเ่ ปื้ อนรอยยิม ้ ิ ายหนูเริม ―ดูสย ่ ตัง้ ไข่ ยายหนูจะเดินได ้แล ้ว‖ ี งแสดงความปลาบปลืม นํ้ าเสย ้ ...แต่เขาพลันหัวใจหล่นวูบ เมือ ่ เห็นลูกสาวล ้มลงนั่ งก ้นจํ้าเบ ้า ... แต่ ย ายหนู ไ ม่ ร อ้ งไห แ้ สดงความตกใจหรือ เจ็ บ ปวด กลั บ พยายามยั น ตั ว ลุ ก ขึน ้ อีก ครั ้ง เขาปราดเข ้าไปคอยเอามือราอยูใ่ กล ้ตัวยายหนูเผือ ่ พลาดพลัง้ ...จะได ้ไม่เจ็บมากเกินไป ค่อย ๆ บอกให ้เดินในแต่ละย่างก ้าว เพือ ่ สอนให ้รู ้จักขัน ้ ตอนของชวี ต ิ ...ฉั บพลันในวินาทีนัน ้ ...เขาก็ ึ ่ รู ้สกได ้ว่ายายหนูกําลังสอนอะไรบางอย่างกับเขาด ้วยเชนกัน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 765

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ ตืน นั บแต่วันแรกทีไ่ ด ้เห็นยายหนูตัวแดง ๆอยู่ในห ้องกระจก ตอนนั น ้ มีเพียงความรู ้สก ่ เต ้น และ ตืน ้ ตัน ต่อมาได ้เลีย ้ งก็คด ิ ว่าเป็ นเพียงหนา้ ที่ และความรับผิดชอบ แต่จากการโอบอุ ้มดูแล ิ เห็นการเติบใหญ่ในแต่ละย่างก ้าวของชวี ต ใกล ้ชด ิ มีพลังความรักถ่ายเทให ้กันไม่ขาดสาย เกิน ื่ มต่อถึงกัน... สายใยเหนีย ่ วรัง้ เชอ ถึงวันนีเ้ ขารู ้ตัวว่าได ้พลัดตกลงไปในหุบเหวแห่งความรัก ...มันฝั งลึกอิม ่ อกอิม ่ ใจจนไม่อาจถอน ึ ทดท ้อ และสน ิ้ หวังเหือดหายไป ...พลังใจกลับมาใหม่อก ตัวขึน ้ ได ้ ถึงตอนนี้ ...ความรู ้สก ี ครัง้ เหมือนกับได ้พบโลกใหม่เมือ ่ มีความรักนํ าทาง ―พ่อพร ้อมทีจ ่ ะทําทุกอย่างตามความฝั น โดยมีหนูอยูข ่ ้าง ๆพ่อตลอดไป‖ เขาบอกตัวเอง ...ยายหนู โผเข ้าหาผู ้เป็ นแม่ท ี่ร อรั บด ้วยความเอ็ น ดู เธอจูบกอดรั ด ฟั ด เหวีย ่ ง อย่างรักใคร่ ―ดูส ิ ผ่านไปไม่กเี่ ดือนเองก็โตรู ้ประสาขึน ้ ตัง้ เยอะแล ้ว‖ เธอยิม ้ เล่นหัวกับลูก ยายหนูยม ิ้ กว ้างปราศจากอาการง่วงเหงาหาวนอน ประกายตาเจิดแจ่มไร ้ริว้ รอยกรายต ้อง เขาเอือ ้ มมือคว ้ายายหนูมาจากเธอ ก่อนหอมไปทีแ ่ ก ้มของยายหนูอย่างแผ่วเบา ี เต็มรัก กลิน สูดเอาลมหายใจเสย ่ หอมละมุนอบอวลกําซาบอยูใ่ นลมหายใจ มันเป็ นกลิน ่ ตัวของ เด็กอ่อนผสมผสานกับกลิน ่ แป้ งฝุ่ น กลิน ่ นม และกลิน ่ ผ ้าอ ้อม มันเป็ นสว่ นผสมทีล ่ งตัวทํ าให ้กลิน ่ ออกมาละมุนละไม เป็ นกลิน ่ ทีม ่ จ ี ต ิ วิญญาณบริสท ุ ธิแ ์ ละหอมยิง่ กว่านํ้ าหอมใด ๆในโลกนี้ ื มากขึน ―เดี๋ยวสามขวบก็ ไปโรงเรีย นอนุ บาลได ้แล ้ว ถึงตอนนั ้นพ่ อก็ จะมีเวลาเขียนหนั งสอ ้ ไม่ ต ้องวุน ่ วายอยูก ่ ับยายหนูทัง้ วัน‖ ี งแจ่มใสแต่เขากลับชะงักวูบ ลํ าคอแห ้งผากเหมือนกับบ่อดินทีป เธอพูดนํ้ าเสย ่ ริม ่ นํ้ า กลับพลัน แห ้งระเหิดหายไปในพริบตา ี วหรือ‖ เขารําพึงรําพันนึกถึงชะตากรรมของตนเอง ...เธอทําสห ี น ้าแปลกใจ ―อีกตัง้ สองปี เชย ―ใช ่ ...พ่อต ้องเลีย ้ งยายหนู อ ก ี สองปี ถึงจะเอาเข ้าโรงเรีย นได ้ แม่ไม่ย อมให ้ลูกไปอยู่โรงเรีย น ก่อนนัน ้ แน่‖ ื่ มั่นในโรงเรียนทีร่ ับเลีย เธอไม่เคยเชอ ้ งเด็กอ่อน ด ้วยความไม่ไว ้ใจสถานรับเลีย ้ ง และความคิด ทีว่ า่ ใครจะมาใสใ่ จยายหนูเท่าคนเป็ นพ่อแม่ หรือเป็ นญาติของเราเอง ื ต่อเถอะ เดีย ―พ่อไปเขียนหนั งสอ ๋ วแม่ดล ู ก ู เอง‖ ึ สับสน หวาดหวั่นสั่นสะทกไปทัง้ สํานึก ก่อนเดิน เธอบอก ...เขาสง่ ยายหนูให ้เธอด ้วยความรู ้สก ออกมาจากห ้องกลับมานั่งทีห ่ น ้าจอคอมพิวเตอร์อก ี ครัง้ ี วหรือ ๆ ๆ...‖ เขาบ่นพึมพําไปมาซํ้าซาก ―อีกสองปี เชย ไม่ได ้หรอก ...อีกตัง้ สองปี ...เขาจะมัวมาทํ าตามความฝั นลม ๆแล ้ง ๆทีไ่ ม่เคยใกล ้เคียงความ จริง แล ้วปล่อยให ้เธอต ้องแบกรับภาระหาเลีย ้ งครอบครัวเพียงตามลําพัง ...ถึงเวลาแล ้วทีเ่ ขา ่ ต ้องกลับมาสูโลกแห่งความเป็ นจริง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 766

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี งดังด ้วยความรู ้สก ึ ชงิ ชังกับการกระทํ าของตัวเอง ...พลางนึกถึงคําพูดของ เขาบอกตัวเองเสย ื่ เรือ พ่อตาทีช ่ ักชวนเขาไปทํ างาน ...นิว้ มือเริม ่ กดแป้ นพิมพ์อย่างคล่องแคล่ว ...จากชอ ่ งทีเ่ ขา พิมพ์ ค ้างไว ้ว่า... ―จดหมายถึงพ่อ...‖ ึ แชม ่ ชน ื่ ดังพบ เขาค่อย ๆลบคําว่า ―ถึงพ่อ‖ ออกแล ้วพิมพ์ตัวอักษรเข ้าไปใหม่ ด ้วยความรู ้สก ่ างออกจากอุโมงค์ทม แสงสว่างนํ าไปสูท ี่ ด ื ลึก มันกลายเป็ นถ ้อยคําทีว่ า่ ―จดหมายสมัครงาน‖ ี ก่อน รอให ้ยายหนูเติบใหญ่มากกว่านี้ พอรู ้ ในตอนนีเ้ ขาน่าจะทําหน ้าทีข ่ องหัวหน ้าครอบครัวเสย ประสาทีจ ่ ะเข ้าโรงเรียนได ้แล ้ว ถึงตอนนั น ้ เขาจะพอมีเวลาเป็ นของตัวเองบ ้าง แล ้วค่อยกลับมา ทําตามความฝั นตัวเองอีกครัง้ ก็ได ้ ―เราไม่ได ้ทิง้ ความฝั น แต่เราจําเป็ นต ้องทําแบบนี้ เพือ ่ หนทางทีด ่ ท ี ส ี่ ด ุ สําหรับครอบครัว‖ เขาพูดปลอบประโลมใจ พลางเร่งเขียนจดหมายสมัครงาน ...ใจประหวัดนึกไปถึงภารกิจทีต ่ ้อง ั ท์ตามแม่ทอ ทําในพรุง่ นีเ้ ชา้ สงิ่ แรกทีเ่ ขาต ้องทําคือ การโทรศพ ี่ ยูต ่ า่ งจังหวัด ให ้มาเลีย ้ งยายหนู โดยเร็วทีส ่ ด ุ ... ั เดือนละสามพันมันก็สด "ให ้เงินเดือนแกสก ุ คุ ้ม‖ เขานึกครึม ้ อกครึม ้ ใจ เมือ ่ คํานวณถึงรายได ้ทีน ่ ่าจะได ้จากทีท ่ ํางานใหม่ มันยังเหลืออีกมากมาย แม ้จะต ้องจ่ายค่าจ ้างเลีย ้ งลูก... สว่ นลํ าดับต่อ ไปที่จ ะต ้องทํ าก็ ค อ ื ส ่งจดหมายสมั ค รงานไปให ้พ่อ ตา ...เขาจะได ้รีบกลับไป ทํางานรับเงินเดือนโดยเร็วทีส ่ ด ุ และเมือ ่ มีแม่มาคอยชว่ ยเลีย ้ งยายหนูแล ้ว เขาน่าจะมีเวลาว่าง ื ได ้มากขึน พอทีจ ่ ะเขียนหนังสอ ้ ... แล ้วถ ้ายายหนูโตพอทีจ ่ ะรู ้เดียงสาบ ้างแล ้ว ...เขาจะกลับมาอีกครัง้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 767

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

การกล ับบ้านของลูก

ั้ ฉบ ับที่ ๒๖๕๙ เรือ ่ งสน โดย เดอะ แหลม

ื้ ในราตรีไม่มด ี งครวญของฟ้ าและเม็ ดฝนทีโ่ หม ฝนยัง พร่างทางฉํ่ าชน ี าวนอกจากเสย กระทบหนั ก นกกลางคืนไม่อาจขยายปี กบิน หนาวเพียงลําพังบนยอดสะตอหน ้าบ ้านมีเพียง แมลงเม่าเท่านัน ้ ทีย ่ ํา่ ราตรี ดมดอมแสงไฟในหลอดขาว ี งของลูกสาววัยสบ ิ หกดังขึน ―แม่นอนก่อนเถอะเดีย ๋ วลูกจะรอพีเ่ อง‖ เสย ้ แทรกเม็ดฝนภวังค์แห่ง ่ ั ความเงียบกําจายไปชวขณะ ี งของผู ้เป็ นแม่แผ่วล ้าราวละอองสข ี าวของสายฝน ―แม่ยังไม่งว่ งรอพีเ่ อ็งกลับมาก่อน‖ เสย ดวง ตาของนางยังเพ่งไปบนถนนสายเปลีย ่ วทางเข ้าหมูบ ่ ้านลัดเลาะไปตามสวนยาง นานครัง้ รถ ี งเคาะประตูยั งคงดังขึน สักคันถึงผ่านทางและผ่านบ ้านของนางไปคั นแล ้วคันเล่า เส ย ้ เรื่อยๆ เหล่าเครือญาติแวะเข ้ามาพร ้อมร่างเปื้ อนฝน ―ยังไม่มาอีกเหรอ‖ ป้ าไรถามขึน ้ ―ยัง แต่คงใกล ้มาถึงแล ้วล่ะ ‖ นางตอบ ญาติหลายคนยังคงนั่ งเงียบในมุม ของตัวเอง บทสนทนาจึงอยู่ในแววตามากกว่าเปล่​่งออกมา เป็ นคําพูด ―นอนก่อนก็ได ้นะ‖ นางบอกต่อทุกคน แต่ทก ุ คนคล ้ายไม่ได ้ยิน ี งฝน ดวงตาทุกคู่ทอดมองไปยังถนนรอคอยการมาเยือนของลูกสาวนาง นานครัง้ นอกจากเสย เธอถึงจะกลับบ ้าน และทุกครัง้ นางได ้แต่เฝ้ าคอย... ―จะกลับบ ้านหรือเปล่า‖ เธอถามผม ―กลับ ส ิ แต่ชว่ งนี้ตด ิ เรียนและใกล ้สอบ ผมคงยังไม่กลับพร ้อมพีห ่ รอก ...พีค ่ ด ิ ถึงแม่คด ิ ถึงลูกพี่ ั ด ้วย นานแล ้วเหมือนกันทีพ ่ ไี่ ม่ได ้กลับบ ้าน‖ ิ ะ เราไม่เคยอยูก ―นั่ นสน ่ ันพร ้อมหน ้าเลย ต่างคนต่างานให ้รับผิดชอบ ไม่เหมือนตอนเราเป็ นเด็ก ั ญาเลยพีส แต่ผมสญ ่ อบเสร็จกลับแน่นอน‖ ―เรียนนะดีแล ้ว ไม่ต ้องลําบากเหมือนพี่ จบสูงๆ ไม่ต ้องทํางานตากแดดตากฝน‖ ―บอกแม่ด ้วยนะครับ ผมจะเอาใบปริญญาไปฝากทุกคนให ้ได ้‖ ―ขอให ้มันจริงเถอะอย่าเอาสาวไปฝากแม่ก็แล ้วกัน เอาไว ้แค่นี้กอ ่ นนะ เดีย ๋ วพีจ ่ ะโทรมาเล่นด ้วย ใหม่‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 768

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ครับ‖ ี งของเธอทีก นั่นเป็ นเสย ่ ้องอยูใ่ นโสดยังไม่จางจากใจผ่านมาเพียงไม่กวี่ น ั ึ ได้นอกเสย ี จาก ้ มอยูบ ตอน นีผ ่ นรถค ันเดียวก ับเธอ ไม่มบ ี ทสนทนาใดให้ไหวความรูส ้ ก ความเงียบ ทีบ ่ บ ี ร ัดทุกคนให้แน่นอกสะทกหวน ่ ั ในแววตา พ่อไม่พด ู อะไรตงแต่ ั้ รถออกต ัว ่ นีเ้ สมอ ้ ให้เจ็ บหนาว แต่ใบหน้าของพ่อย ังคงหน ักแน่น พ่อเป็นเชน สายลมอาจกรีดเนือ มาไม่ถน ัดทีจ ่ ะพูด แต่สงิ่ ทีพ ่ อ ่ กระทําม ักเป็นแบบอย่างทีผ ่ มได้เรียนรูแ ้ ละปฏิบ ัติตาม เธอ ั ่ เดียวก ันไม่หวน ื้ ให้ ก็เชน ่ ั ต่อแรงลมหนาว อาจมีเพียงผมเท่านนที ั้ ห ่ นาวหน ัก กระชบเส อ อุน ่ ทรวง และบ่อยครงที ั้ ย ่ อกมือปาดนํา้ ตาจากใบหน้าทีเ่ ย็ นคล้านนํา้ แข็ง ม ันไหลออกมา ึ นํา้ ตาหนอหยาดมณี แห่งความทุกข์ และความสุข ยากจะ จากแรงลมและความรูส ้ ก ั จําแนกว่านํา้ ตามีไว้เพือ ่ ชยชนะหรื อว่าพ่ายแพ้ บางทีม ันอาจดํารงอยูเ่ พือ ่ ทงสองอย่ ั้ าง ผม จ ้องมองเธอมาตลอดทาง มองดูใบหน ้าเงียบสงบนั่ น ผมอยากจะพูดเรือ ่ งราวมากมายให ้เธอ ฟั ง สารภาพความจริงบางอย่างแก่เธอ หรือแม ้กระทั่งชวนเธอหัวเราะแกล ้มดวงดาว แต่เธอทํา ราวกับไม่สนใจไยดีผมอีกแล ้ว และทุกคนก็คล ้ายไม่มใี ครสนใจผม ในนีไ ้ ม่มเี ลย... ้ ่ กัน ผิดไม่ผด ตลอดเสนทางกลั บ บ ้าน ยังคงพบตํารวจและเชน ิ เราต ้องจ่ายเงินให ้ตํารวจ มันอาจ เป็ นประเพณีของท ้องถนนทีเ่ ราต ้องร่วมแสดง และไม่อาจดือ ้ รัน ้ ต่อผู ้ถือกฏหมาย มือของพ่อ ั ยังคงพนมไหว ้เมือ ่ แสงไฟฉายบอกสญญาณให ้รถผ่านไปได ้ อีซซ ู เุ ขียวจึงปราดไปบนท ้องถนน อีกครา ิ ะทีเ่ ราไม่ได ้กลับบ ้าน สถานทีเ่ ราคุ ้นเคยมาตัง้ แต่เกิด ทีซ นาน แล ้วสน ่ งึ่ กําแพงเตีย ้ ในปั จจุบันเคย ั ้ และทีซ ี งหัวเราะ ไม่นับ สูงท่วมหัวเราในอดีต ทีซ ่ งึ่ ถนนสายยาวตอนเท ้าเราสน ่ งึ่ หนองนํ้ ามีเสย ้ ื บ ้านสมมติทเี่ ราต่างตัง้ หม ้อข ้าวหม ้อแกงซอ-ขายด ้วยเงินใบไม ้ ยังมีการวิวาห์แบบเด็กและเรามี ลูกโตอายุเท่าเทียมกัน เธออีกนั่ นแหละทีค ่ อยเป็ นห่วงเป็ นใยผมเสมอมา ผมอ่อนแอตัง้ แต่เด็ก มัก ถูก เพื่อ นรั ง แกเสมอและเธอก็ ช ่วยตีเ ด็ ก เกเรพวกนั ้น ให ้ผมอีก ที เธอไม่เ คยแสดงความ โศกเศร ้า มีเพียงรอยยิม ้ เท่านั น ้ ทีแ ่ ต ้มงามบนใบหน ้ากลมนวลนั่ น ตอนนี้เล่ารอยยิม ้ ได ้หลบลีไ้ ป แห่งหนใด ้ ้ กวาระหนึง่ บน เสนทางที เ่ ราไม่เข ้าใจผมยังคงตกอยูใ่ นความนึกคิดของตัวเอง รถชะลอตัวชาอี เมือ ่ ข ้างหน ้าเป็ นอุบัตเิ หตุรถชนกันหลายดวงตาจับจ ้องทีภ ่ าพซากศพของคนเป็ น เลือดของเขา ี งรํ่าไห ้ดังแว่วขึน ไหลอย่างอิสระจากร่างทีแ ่ ยกสว่ น เสย ้ มาอีกแล ้วจากใครกัน ...พวกเขาจะกลับ บ ้านเหมือนเธอกับผมหรือเปล่านะ มีใครบ ้างหนอทีเ่ ฝ้ าคอยการกลับมาของพวกเขาอยูท ่ ป ี่ ระตู ี ั ้ ื หรือ นั่งฟั งเสยงโทรศพท์ให ้ใจชน พวกเขานอนตายบนถนนสายทีท ่ อดไปถึงประตูบ ้าน ทีซ ่ งึ่ ลูก สาวหรือลูกชายจะวิง่ โผล่เข ้ามาในอ ้อมกอด แต่อ ้อมกอดของเขาคือความตาย เรือนร่างแห่ง สงั ขารมนุษย์ชา่ งเปราะบาง ป่ อเต็กตึ๊ งยังคงทําหน ้าทีข ่ องตัวเองอย่างคุ ้นเคย อย่างว่าละเขาเป็ น เพือ ่ นกับศพ ้ ดสายให ้กล ้ามเนื้อ รถ จอดแวะปั๊ มนํ้ ามันทีผ ่ ุดขึน ้ ดกดืน ่ ตามรายทาง หลายคนลงไปยืดเสนยื คลายทุกข์ บ ้างก็ไปสั่งกาแฟสดมาเปิ ดดวงตาให ้รับลมราตรี บนรถยังคงเหลือเธอกับผมเท่านั น ้ ี เย็น ผมอยากให ้เวลา ผมถือโอกาสจับมือของเธอมากุมไว ้ เธอก็ไม่ได ้ว่าอะไร นิว้ มือของเธอซด กับเธอนานทีส ่ ด ุ ไม่แม ้วินาทีเดียวของการพรากจากในห ้วงยามแบบนี้ ผมเริม ่ เล่าเรือ ่ งต่างๆ ให ้ เธอฟั ง ผมเล่าถึงอนาคตสาธยายความฝั น และเล่าอดีตทีเ่ ราต่างมีรว่ มกันมาตัง้ แต่เด็ก ―ไม่ต ้องกลัวเราใกล ้ถึงบ ้านแล ้ว‖ ผมบอกต่อเธออีกครัง้ หนึง่ และวางมือของเธอลงแผ่วเบา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 769

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ฝน ยังคงตกเมือ ่ มาถึงหัวหิน ไม่แปลกนั กฝนตก เพราะปั จจุบันฤดูกาลไม่ม ี บนรถกระบะไร ้ที่ ี มากขึน กําบัง เราไม่ได ้เตรียมอุปกรณ์กั นฝนกันมาเลยสักคน นิว้ มือของเธอเริม ่ ซด ้ ความหนาว ื้ แขนยาวให ้เธอผม และเม็ดฝนทีร่ าวกระสุนของเบือ ้ งบนนัน ้ กระทบเนือ ้ ให ้แสบแปลบ ผมถอดเสอ หนาวได ้ แต่เธอไม่ควรพบกับความหนาว พ่อและทุกคนคล ้ายไม่มห ี ัวใจให ้หนาว ทุกคนยังคงนิง่ เงียบเป็ นหุน ่ ปั ้น ปล่อยใบหน ้ารับสายฝนทีก ่ ระแทกเม็ดลงไร ้ปรานี หรือพวกเขาต ้องการให ้เม็ด ึ ทัง้ ปวงกลับคืนมากันแน่ ร่างของผมสะท ้านสั่นริมฝี ปากขยับไหวตามแรงกระทบ ฝนนํ าความรู ้สก ของฟั น หนาวเหลือเกิน ...เธอยังคงนิง่ เฉยผมหวังเพียงเธอจะพูดอะไรปลอบใจผมบ ้าง หรือไม่ ก็ชวนผมคุย เปล่า เธอไม่พด ู ตัง้ แต่ขน ึ้ รถแล ้ว... ้ งเทพฯ รถ เลีย ้ วเข ้าปากทางหมูบ ่ ้านตอนตี ๓ กว่าๆ ศาลาริมทางนั่ นเธอเคยมาสง่ ผม ตอนเชากรุ ผมจําได ้ดีเธอยกมือโบกลาด ้วยรอยยิม ้ ตอนนีค ้ ล ้ายเธอนั่ งอยูท ่ น ี่ ั่ น ภาพของเธออยูเ่ กือบทุกแห่ง ั ผัสถึงเชน ่ กัน ทุกครัง้ ทีผ ทีผ ่ มเคยยํา่ เท ้าผ่านและดวงตาผมสม ่ มกลับบ ้าน เธออีกนั่ นแหละเอารถ มอเตอร์ไซค์ออกมารับ จะคํ่ามืดดึกดืน ่ ปานใดเธอก็มา ตอนนี้เรากลับบ ้านด ้วยกัน ไม่มใี ครมารอ ้ รับทีป ่ ากทางเหมือนเก่าก่อน เสนทางเข ้าหมูบ ่ ้านยังไม่เปลีย ่ นนั ก สงิ่ ทีเ่ ปลีย ่ นคือคนในหมูบ ่ ้าน ี เลย ดูเหมือนทุกคนก็คล ้ายเป็ นแบบเธอไม่มใี ครดีใจ ต่างหาก เธอไม่ได ้แสดงอาการดีใจเอาเสย ทีจ ่ ะกลับบ ้านในตอนนี้ ทัง้ ๆ ทีเ่ ป็ นความต ้องการของเธอเองหรือแม ้กระทั่งผม เรามาไม่ถูกกาล ี งหมาปากมอมสองข ้างทางยังเห่าเป็ นจังหวะและกรรโชก มีบ ้างบางตัวเลือกหอนขึน ี เสย ้ มาเสย ดือ ้ ๆ ี าวโรยม่านเป็ นชน ั ้ ทึบเหมือนเราขีร่ ถแหวกผ่านกลุม ฝน ขาดเม็ดไปนานแล ้ว ...หมอกสข ่ ควัน ่ งแสงระยิบจาง ใกล ้ถึงบ ้านทุก ทะเลหมอก มีเพียงแสงไฟแต ้มตามหน ้าบ ้านบางหลังเท่านั น ้ ทีส ่ อ ี งระยิบจาง ใกล ้ถึงบ ้านทุกขณะเสย ี งหัวใจของผมเต ้นแรงขึน ขณะเสย ้ แรงขึน ้ ...แสงไฟสาดผ่าน ิ บอกเธอด ้วยเสย ี งอัน เห็นใครหลายคนมายืนออกันทีห ่ น ้าบ ้าน ―เราถึงบ ้านแล ้วครับ‖ ผมกระซบ พร่าแหบในลําคอ แม่ อีกนั่ นแหละเข ้ามาโอบกอดเธอเอาไว ้ นานแล ้วทีแ ่ ม่ไม่ได ้พบเธอ และนานแล ้วทีแ ่ ม่ไม่เคย ่ กันทีแ ี งสะอืน ได ้กอดเธอ และนานอีกเชน ่ ม่ไม่ได ้ร ้องไห ้ต่อหน ้าเธอ เสย ้ ของหลายคนดังระงมขึน ้ มันเป็ นเหมือนคลืน ่ ของนํ้ าตาทีก ่ ระทบถึงกัน นํ้ าตาของแม่เป็ นสายเลือดแล ้ว ้ ว่า โลงนีล ใครบางคนพูดขึน ่ ะ่ จะให้ตงไว้ ั้ ตรงไหนดี...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 770

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ผูป ้ กครอง

ั้ ฉบ ับที่ ๒๖๖๕ เรือ ่ งสน โดย ปี ขาล-๒๘๑๐

ไม่มใี คร รู ้อนาคต ...นั่ นเป็ นเรือ ่ งจริง และในบางครัง้ สงิ่ ต่าง ๆ ทีเ่ กิดขึน ้ โดยทีไ่ ม่คาดถึงมาก่อน หากย ้อนเวลากลับไปได ้ แล ้วเปลีย ่ นแปลงในบางสงิ่ บางที โลกนี้อาจจะไม่มส ี งคราม ไม่มโี ศกนาฏกรรม ...แต่ก็ไม่แน่นักเพราะใคร ๆ ก็ต ้องการให ้ ิ ตัวเองสมหวัง หากนาฬกาถูกหมุนย ้อนเวลากลับไป สงครามหรือโศกนาฏกรรมอาจจะรุนแรงกว่า เก่าก็เป็ นได ้ ...จะว่าไปแล ้ว ก็เป็ นเรือ ่ งดีแล ้วที่ ―เวลาไม่สามารถย ้อนกลับได ้เท่ากับทีไ่ ม่มใี คร ล่วงรู ้ถึงอนาคต‖ สายตาหลาย คู่ทม ี่ องมาเป็ นสายตาของความเดียดฉั นท์เกินครึง่ หนึง่ และอีกบางสว่ นเป็ น ื่ ใจ แต่ยังถือว่าเป็ นโชค ทีอ สายตาแห่งความสงสัย ความลังเลไม่เชอ ่ ย่างน ้อยก็มโี อกาสได ้มา „ไหว้‟ ก่อนทีจ ่ ะจากกันไปนิรันดร์ แล ้วเรือ ่ งราวในความทรงจํา พรั่งพรูหลั่งไหล... ี วนะ ไม่งัน ―ฉั นจะทําทุกอย่างเพือ ่ เธอ เธอจะได ้อยูก ่ ับฉั นไปนาน ๆ ...แต่เธออย่าทิง้ ฉั นไปเชย ้ ล่ะ ก็...‖ ―ผมไม่ทงิ้ คุณหรอก ก็คณ ุ ดีกับผมออกอย่างนี้ ถ ้าไม่มค ี ณ ุ ก็ไม่มผ ี มในวันนีเ้ หมือนกัน‖ ี ดแทงความรู ้ส ก ึ นั ก เมือ ประโยคนี้เส ย ่ ต ้องนึก ถึงเรื่อ งราวที่ผ่านมา ...จากชวี ต ิ ที่ดูเหมือ นจะ เลวร ้ายทีส ่ ด ุ ในตอนนั น ้ พ่อตายและแม่ตด ิ คุกเพราะเป็ นคนยิงพ่อ เหลืออยูเ่ พียงตัวคนเดียว ไร ้ ิ้ หนทางทีจ สน ่ ะดําเนินชวี ต ิ ต่อไปได ้ แต่โชคชะตาก็กําหนดมาให ้ได ้รับการยืน ่ มือเข ้าชว่ ยเหลือ จากคนผู ้นี้ ...นั่นคือจุดเริม ่ ต ้น... ―เอา อย่างนี้ ...เธอมาดูแลบ ้านให ้ครู ครูจะจ่ายเงินให ้เธอเป็ นค่าจ ้าง เธอจะได ้มีเงินไปจ่ายค่า เทอม‖ จากเพียงทํ าหน ้าทีด ่ ูแลและทํ าความสะอาดบ ้าน รถนํ้ าต ้นไม ้ ล ้างรถในชว่ งหลังเวลา เรียน ก็กลายเป็ นการไปเปลีย ่ นหลอดไฟ ในชว่ งกลางคืน ไปเฝ้ าบ ้านให ้เมือ ่ ไม่อยู่ จนสุดท ้าย... ―ไหน ๆ เธอก็ต ้องไป ๆ มา ๆ อยูบ ่ อ ่ ย ๆ ครูวา่ เธอย ้ายมาอยูท ่ น ี่ เี่ ลยก็แล ้วกัน เพราะครูเองก็อยูค ่ น ้ เดียว เธอจะได ้ไม่ต ้องจ่ายค่าหอพัก เป็ นการประหยัดค่าใชจ่ายไปอีกทางหนึง่ ื่ มเสย ี ...เพราะภาพลักษณ์ของอาจารย์ผู ้แสนดีกับนั กศก ึ ษาหนุ่มผู ้อาภัพ ไม่มข ี า่ วของความเสอ ี งทีไ่ ด ้ยินมาคือ การยกย่องอาจารย์เป็ นผู ้ใจบุญเท่า ๆ กับความโชคดีของนั กศก ึ ษาหนุ่ม นัน ้ เสย ทีไ่ ด ้รับกุศลผลบุญนั น ้ ... ―อาจารย์น่ะ เป็ นคนดีมน ี ํ้ าใจ ท่านเกิดมาเพือ ่ เป็ นครูอย่างแท ้จริง ทุก ่ ิ อย่างทีท ่ า่ นทํามีแต่สงดี ๆ‖ ใคร ๆ ก็พด ู อย่างนัน ้ นานเข ้าผู ้มีพระคุณจึงได ้กลายเป็ น ‗ผู ้ปกครอง‘ โดยนิตน ิ ัย เด็กหนุ่มวัยไม่ถงึ ๑๙ ปี หรือจะมีกังขากับพระคุณในคราวนัน ้ ...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 771

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื่ ว่ามันเป็ นความจริง ―ครู รักเธอเหมือนลูกแท ้ ๆ สงิ่ ทีค ่ รูทําทัง้ หมดนี้ก็เพือ ่ เธอ เธออาจจะไม่เชอ แต่หากเธอทบทวนดูให ้ดีแล ้ว สมบัตท ิ ัง้ หลายของครูก็จะตกเป็ นของเธอในอนาคต‖ ความตืน ้ ตัน ่ กัน... ในบุญคุณไม่มส ี งิ่ ใดเคลือบแฝงเชน แต่ความลับหรือจะมีในโลก ...ไม่วันใดก็วันหนึง่ ทุกอย่างก็จะต ้องเปิ ดเผย และนั่ นทําให ้ ‗กลืน ไม่เข ้าคายไม่ออก‘ เมือ ่ บังเอิญได ้พบเห็นผู ้ปกครองโดยนิตน ิ ั ย กับ ‗เด็กหนุ่ม‘ หน ้าตาดีคนหนึง่ ในสถานทีไ่ ม่ควรได ้พบ เพราะความทีอ ่ ยากมีรายได ้เสริมจากการได ้รับจาก ‗ผู ้ปกครอง‘ และเพือ ่ ตอบแทนบุญคุณ เขาจึง ื้ ใกล ้กับแหล่งบันเทิงยามราตรี ...ซงึ่ บังเอิญทีเ่ ขาเห็นทัง้ คูเ่ ดิน ไปทํางานพิเศษในร ้านสะดวกซอ เข ้ามาในร ้านด ้วยกัน การจับมือถือแขน โอบกอดอย่างไม่ละอายต่อสายตาใครนั น ้ บ่งบอกได ้ชัด ว่าต่างก็มแ ี อลกอฮอล์ในร่างกายในปริมาณไม่น ้อย ิ หน ้าทีเ่ กิดขึน การเผชญ ้ โดยไม่ได ้ตัง้ ใจทํ าให ้ทัง้ ‗ผู ้ปกครองและผู ้ถูกปกครอง‘ เองก็ทําหน ้าไม่ ถูก ...และแน่นอน วันนั ้นคนทีอ ่ ยู่ร่วมชายคาเดียวกันต่างก็ไม่กลับบ า้ น...ในเหตุผลของคนที่ อ่อนวัยกว่าคือ ความสับสน ความไม่เข ้าใจ และความศรัทธาทีม ่ ท ี ัง้ หมดถูกทําลายอย่างไม่ม ี เหลือ ...คนทีบ ่ อกเสมอว่า ‗รักเธอเหมือนลูก‘ กระทํ าในสงิ่ ที่ ‗ไม่ควรทํ าเป็ นเยีย ่ งอย่างแก่ลก ู ‘ ื่ มั่นจึงถูกบั่นทอน... ความเชอ ―ฉั นขอโทษ‖ ―ไม่ เห็นต ้องขอโทษอะไรผม ...คุณไม่ได ้ทําอะไรผิด‖ เมือ ่ ไม่ได ้อยูใ่ นรัว้ สถาบันฯ คําว่า ิ ย์‘ จึงถูกวางไว ้หน ้ารัว้ ประตูมหาวิทยาลัยนั่นเอง... ‗อาจารย์กับลูกศษ ―ฉั นทําให ้เธอผิดหวัง‖ ึ อย่างนั น ―ผมไม่รู ้สก ้ ‖ ึ ส ิ ...เพราะตอนนีเ้ ธอเย็นชาห่างเหิน‖ ―เธอรู ้สก ื ‖ ―ผมต ้องทํางานและต ้องเรียนหนั งสอ ―เธอไม่ต ้องทํางาน ฉั นเคยบอกเธอแล ้วว่าฉั นเลีย ้ งดูเธอได ้‖ ―ผมไม่อยากให ้คุณลําบากอยูค ่ นเดียว‖ ―แต่ฉันเต็มใจ‖ ―คุณดีกับผมมากเกินไป‖ ―เพราะฉั นรักเธอ‖ การอยู่ร่วมชายคา ...อยู่บนพืน ้ ฐานของความหวาดระแวง ระแวดระวัง ...แต่ก็ยังไม่หนั กแน่น ึ เป็ นหนีบ เท่ากับความรู ้สก ้ ญ ุ คุณ ซงึ่ นั่นทําให ้ไม่กล ้าทีจ ่ ะทําอะไรลงไป ...แววตาครัง้ แรกของผู ้มี พระคุณนัน ้ เปี่ ยมไปด ้วยเมตตาอย่างแท ้จริงทีจ ่ ะรับอุปการะเด็กน ้อยทีไ่ ร ้ญาติขาดมิตร แต่แววตา ้ ครัง้ นีข ้ องคนเดียวกันไม่ได ้มองมาแบบเดิมอีกแล ้ว ...แต่มันเต็มไปด ้วยความรักฉั นชูสาว ทีม ่ อ ิ าจ แตะต ้องเพียงเพราะเป็ น ‗เด็กในปกครอง‘ แต่หากมองในแง่มม ุ กลับ คือ หน ้าทีก ่ ารงานมันคํ้าคอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 772

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

อยูน ่ ั่ นเอง ...ใครเล่าจะยอมเอาตําแหน่งทางวิชาการทีเ่ ป็ นถึงรองศาสตราจารย์ และอนาคตที่ กําลังก ้าวหน ้าของการเป็ นรองคณบดีมาแลกกับเด็กหนุ่มคนหนึง่ เท่า นั น ้ ...ข ้อครหาคงตามมา และการถูกสอบสวนเรือ ่ งของวินัย ...อนาคตทัง้ หมดจึงวางอยูใ่ นมือของเด็กหนุ่มในปกครองโดย ไม่รู ้ตัว ―ผม ยินดีทก ุ อย่างถ ้ามันจะทําให ้คุณมีความสุข และไม่ต ้องออกไปกับนอนกับผู ้ชายคนไหนอีก ‖ ประโยคทีอ ่ อกจากปากนั น ้ ตรึกตรองดีแล ้ว ...หากนั่ นมันจะเป็ นการตอบแทนผู ้มีพระคุณได ้ ...ก็ ี หายนั ก เพราะเรือ ไม่ใชเ่ รือ ่ งเสย ่ งนี้จะไม่ได ้รับการแพร่งพรายจากคนสองคนเป็ นเด็ดขาด ... ชะตาชวี ต ิ ทีส ่ องคน ‗กํา‘ มันไว ้ในมือ... ความสัมพันธ์ทางนิตน ิ ั ยจึงเป็ น ผู ้ปกครองกับเด็กในปกครอง แต่ความสัมพั นธ์ทางพฤตินัยนั น ้ ยากนั กทีใ่ ครจะคาดเดาได ้ เพราะการวางตัวของทัง้ สองคน ‗เนียน‘ จนหลอกตาใคร ๆ ได ้ถึง ิ ย์‘ เมือ ความเป็ น ‗อาจารย์กับลูกศษ ่ อยูใ่ นสายตาคนอืน ่ แต่บนเตียงนอน ...เป็ นเรือ ่ งทีส ่ องคน เท่านัน ้ ที่ ‗รู ้กัน‘ แต่ก็ อ ก ี นั่ นแหละ ...เด็ ก หนุ่ ม วัย รุ่นหนา้ ตาดีก็ ย่อ มเป็ นที่หมายปองของเด็ ก สาววัย เดีย วกั น ื่ ชอบในตัวเด็กสาวอายุไล่เลีย ิ ทีเ่ กิดจากการมี เหมือนกับทีเ่ ขาเองก็ชน ่ กันคนนั น ้ ...ความใกล ้ชด กิจกรรมร่วมกันของคนวัยเดียวกัน ทําให ้เกิดความรักแบบหนุ่มสาวได ้อย่างไม่ยากเย็นนั ก และ ั น ้อย... ―เธอควรเลิกคบหากับเด็กผู ้หญิงคน นั่นไม่ได ้รอดพ ้นสายตาของ ‗ผู ้ปกครอง‘ ไปได ้แม ้สก นัน ้ ‖ ―แต่ผมชอบเธอ‖ ―เธอไม่รักฉั นแล ้วหรือ‖ ่ บบเดียวกับทีร่ ักเธอ‖ ―ผมรักคุณ แต่ไม่ใชแ ี ใจนะ‖ ―เธอทําให ้ฉั นเสย ี ใจอะไรเลย ในเมือ ―ผมไม่เห็นว่าจะต ้องเสย ่ ผมก็ยังอยูก ่ ับคุณและไม่ได ้คิดจะจากคุณไปไหน‖ ี วนะ ไม่งัน ―ฉั นจะทําทุกอย่างเพือ ่ เธอ เธอจะได ้อยูก ่ ับฉั นไปนาน ๆ ...แต่เธออย่าทิง้ ฉั นไปเชย ้ ละ ก็...‖ ―ผมไม่ทงิ้ คุณหรอก ก็คณ ุ ดีกับผมออกอย่างนี้ ...ถ ้าไม่มค ี ณ ุ ก็ไม่มผ ี มในวันนีเ้ หมือนกัน‖ แต่เด็กผู ้หญิงคนนัน ้ ก็หายไปอย่างไร ้แม ้กระทั่งคําลา สอบถามจากเพือ ่ นเธอได ้ความว่า เธอต ้อง ลาออกเพราะถูกกล่าวหาว่าลักขโมย ...เธอไม่อาจทนต่อสงั คมทีร่ ม ุ ประณามได ้จึงต ้องลาออก ั ั ไป เขาเคลือบแคลงสงสยในเรือ ่ งราวทัง้ หมด ...เด็กผู ้หญิงคนนั น ้ เป็ นคนดี แม ้กระทั่งโกหกสก ั คนสร ้างมันขึน ครัง้ เดียวก็ไม่เคย การลักขโมยทีเ่ กิดขึน ้ นัน ้ อาจเป็ น ‗เกม‘ ทีใ่ ครสก ้ มา เพือ ่ กําจัด ี้ นหนามของหัวใจ และรวมไปถึงการตัดไฟเสย ี แต่ต ้นลม เพราะความลับทีร่ ู ้กันเพียงสองคน เสย ่ นัน จะยังต ้องรู ้เพียงสองคนเท่านัน ้ ...ใครบางคนทีเ่ ล่นเกมนีค ้ ด ิ เชน ้ ―คุณทําให ้เธอลาออกใชไ่ หม‖ ―ฉั นไม่ต ้องลงทุนขนาดนัน ้ เลย‖ ―คุณไม่อยากให ้ผมรักเธอ‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 773

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ฉั นเตือนเธอตัง้ แต่แรกแล ้ว...เธอนอกใจฉั นไม่ได ้‖ ―คุณร ้ายกาจ‖ ―ทัง้ หมดนี้ฉันทําเพือ ่ เธอ‖ ความรักทีว่ า่ นั น ้ รุนแรงขึน ้ เป็ นลํา ดับ ...เขาไม่เคย ‗คลาดสายตา‘ ผู ้ปกครองของเขาเลย ถึงแม ้เขาจะบรรลุนต ิ ภ ิ าวะแล ้วก็ตามในวันนี้ และหากเขาทําอะไรทีไ่ ม่ยัง้ คิดลงไปก็เท่ากับการ ‗เนรคุณต่อผู ้มีพระคุณ‘ ซงึ่ เป็ นการกล่าวโทษทีร่ ุนแรงเกินกว่าทีเ่ ขาจะรับ มันได ้ ่ รือทีไ่ ด ้อยูก ―เธอทําให ้ฉั นมีความสุข เธอเองก็มค ี วามสุขไม่ใชห ่ ับฉั น เธอจะยังต ้องการอะไรมาก ไปกว่านีอ ้ ก ี ‖ ―ผมไม่มอ ี ะไรทีจ ่ ะต ้องการมากไปกว่านี้‖ แต่นั่นเป็ นเพียงการเริม ่ ต ้น ...ในเรือ ่ งทีเ่ ลวร ้ายยิง่ กว่า... เรือ ่ งทีเ่ ขาไม่เคยรู ้เลยก็คอ ื ‗ผู ้ปกครอง‘ ของเขาไปไหนในเวลาคํ่าคืนดึกดืน ่ และมักจะหายไปที ละหลายวันอย่างไม่บอกกล่าว เขาไม่สามารถทีจ ่ ะล่วงรู ้หรือไต่ถามเอากับใครได ้ เพราะเขาเป็ น คนเดียวทีค ่ วรรู ้ ั ้ วิชาเรียนเดียวกัน ―เฮย้ อาจารย์ไม่มาสอนหลายวันแล ้วนะ ไปไหนหรือเปล่าอ่ะ‖ เพือ ่ นร่วมชน ถามไถ่ ―ไปราชการต่างประเทศ‖ เขาตอบสง่ ๆ ไปอย่างนั น ้ เอง และเมือ ่ ผู ้ปกครองของเขากลับมาถึงบ ้านในหลายวันต่อมา ก็อดไม่ได ้ทีไ่ ต่ถามด ้วยความห่วงใย ―ผมเป็ นห่วง คุณไปไหนมา ไม่ไปทํางานตัง้ หลายวัน‖ ―เธอจําเป็ นต ้องรู ้ด ้วยหรือ แค่อธิการบดีคนเดียวก็น่าจะพอแล ้ว‖ ―คุณโกรธผมหรือ‖ ―ฉั นจะโกรธเธอเรือ ่ งอะไร...‖ ―คุณไปกับเด็กหนุ่มคนอืน ่ อีกใชไ่ หม‖ ―หึ... เธอหึงหวง หรือเธอเป็ นห่วงกันแน่ หนุ่มน ้อย‖ ว่าจบก็ดงึ เขาเข ้ามาอยูใ่ นอ ้อมกอด ...และ เรือ ่ งราวก็จบลงบนเตียง แต่เขาก็ยังไม่รู ้ถึงสาเหตุของการหายไปในคราวนั น ้ ... แน่นอน ตอนนี้ม ี หนึง่ ความลับทีเ่ ป็ นความลับสว่ นตัวเพียงคนเดียว เขาไม่ได ้ ‗ถือไพ่‘ เหนือกว่าอีกแล ้ว... ั มีมากขึน ความเคลือบแคลงสงสย ้ เมือ ่ ผู ้ปกครองของเขาเริม ่ หายไปครัง้ ละหลายวัน ...กระทั่งวัน หนึง่ ...เขาเฝ้ ามอง...ติดตาม และ จับผิด... คอนโดมิเนียมสุดหรูคอ ื สถานทีท ่ รี่ ถยนต์คันโตเลีย ้ วเข ้าไป คนขับคือผู ้ปกครองของเขา อาจารย์ ื่ เสย ี ง และเป็ นผู ้มีความรู ้ความสามารถในด ้านวิชาการ เป็ นทีน ประจํามหาวิทยาลัยทีม ่ ช ี อ ่ ั บหน ้า ถือตาในแวดวงสงั คม ด ้านข ้างของคนขับเป็ นเด็กหนุ่มหน ้าตาดีอายุไล่เลีย ่ กับเขา และด ้านหลังมี ี ด ้วยซํ้า... เด็กสาวสามคน ทุกคนล ้วนหน ้าตาดี และอยูใ่ นวัยรุน ่ จนดูแล ้วไม่น่าเกินมัธยมต ้นเสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 774

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ผู ้ปกครองของเขาเป็ นคน ‗นํ า‘ ทัง้ หมดขึน ้ ไปบนอาคารสูงนั น ้ ...เขาไม่สามารถทีจ ่ ะตามขึน ้ ไปดู สงิ่ ทีเ่ กิดขึน ้ ได ้แต่ก็เฝ้ ารอให ้ทุกคนลงมา ...คํ่ามืดแล ้ว ทุกคนก็ยังไม่กลับลงมาเขาจึงกลับบ ้าน ...ตลอดเวลาเขาครุน ่ คิดถึงเรือ ่ งผู ้ปกครองของเขากับเด็กวัยรุน ่ เหล่านั น ้ ...เขาไม่ได ้คิดในทางที่ ่ าพสวยงามในความทรงจํ าเท่าใดนั ก เด็กหนุ่มคน ดีนัก เพราะภาพทีเ่ คยเห็นมาก่อนหน ้านีไ ้ ม่ใชภ นัน ้ อาจจะเป็ นคนทีผ ่ ู ้ปกครองของเขา ‗หิว้ ‘ ไปนอนด ้วยก็จริง แต่เด็กสาวไร ้เดียงสาทัง้ สามคนนั น ้ เล่า? เขาเดาไม่ออก... ชวี ต ิ ของเขากับผู ้ปกครอง ต่างก็ดําเนินไปตามรูปแบบของตัวเอง เมือ ่ อยูใ่ นมหาวิทยาลัยทั ง้ คูก ่ ็ ิ ย์ ไม่มใี ครสงสัยใคร่รู ้ หรือถึงจะมีแต่ก็ไร ้หลักฐานมาเป็ นข ้อ อยูใ่ นสถานภาพอาจารย์กับลูกศษ กล่าวหา พระคุณของอาจารย์ทม ี่ ต ี อ ่ เขา แน่นอนว่าเขาไม่สามารถทีจ ่ ะทดแทนได ้หมด ...แต่มัน ิ ชะตากรรมของตั วเอง ถึงเวลาทีเ่ ขาจะต ้องเลีย อาจถึงเวลาแล ้วทีเ่ ขาควรจะออกไปเผชญ ้ งดู ตัวเอง เพือ ่ การดํารงอยูใ่ นวันข ้างหน ้าหากไม่มใี ครคอยเกือ ้ กูลชวี ต ิ อย่างวันนี.้ .. ―ผมจะออกไปอยูห ่ อพัก‖ ―เธอมีคนรักเหรอ‖ ―ไม่มห ี รอกแต่ผมไม่อยากรบกวนคุณมากไปกว่านี้‖ ―ปี กกล ้าขาแข็งแล ้วส.ิ ..‖ ―ผมรบกวนคุณมาหลายปี ผมเกรงใจ‖ ―เธอน่าจะพูดประโยคนีเ้ มือ ่ สามปี กอ ่ น‖ ―ผมขอโทษ‖ ―เธอไปไม่ได ้ ฉั นไม่อนุญาตให ้เธอไป‖ ―ผมบรรลุนต ิ ภ ิ าวะแล ้ว‖ ―อ๋อ เธอเรียนกฎหมายนีน ่ ะ เธอย่อมรู ้ว่าถึงเวลาแล ้วทีจ ่ ะทรยศฉั น‖ ―ผมไม่ได ้ทรยศ แต่ผมอยากจะเป็ นตัวของตัวเอง‖ ื่ เสย ี ง แต่ ―เธอ กลัวความลับของเธอถูกเปิ ดโปง เพราะอีกไม่นานเธอจะเป็ นนั กกฎหมายทีม ่ ช ี อ เธอจะไม่ได ้รับความไว ้วางใจ ถ ้าหากมีใครรู ้ว่าเธออยูก ่ ับฉั นแบบไหน‖ ี อีก‖ ―คุณห่วงตัวเองเถอะ เพราะผมมีความลับของคุณมากกว่าทีค ่ ณ ุ คิดว่าผมรู ้เสย ―เธอจะทําอะไรฉั นได ้ เธอมันก็แค่เด็กทีฉ ่ ั นเลีย ้ งดูไว ้เพือ ่ สนองกําหนัดของฉั นเท่านัน ้ ‖ ประโยคคําพูดนัน ้ เองทีท ่ ําให ้เขายัง้ มือไว ้ไม่อยู่ ...เขาตบฉาดเข ้าทีใ่ บหน ้านั น ้ แต่นั่นทําให ้นํ้ าตา ของเขาไหล ...ผู ้ปกครองของเขาไม่พูดว่าอะไร เขาก ้มลงกอดขากราบกรานขอโทษในสงิ่ ทีท ่ ํา ึ ษาเขาก็ไม่ได ้ ลงไปนัน ้ ...และนั่นทําให ้เขาได ้ออกมาอยูห ่ อพักสมปรารถนา จนกระทั่งจบการศก พบหน ้า ‗ผู ้ปกครอง‘ ของเขาอีกเลยตัง้ แต่นัน ้ ...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 775

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

‗ความ ลับ‘ ก็ยังคงอยูก ่ ับเราทัง้ สองคน มันไม่ได ้ถูกเปิ ดเผยออกจากปากใคร เพราะแท ้แล ้ว ความลับดังกล่าวมันก็คอ ื ยาพิษดี ๆ นี่เอง หากแม ้ใครพูดออกไปก็เท่ากับฆ่าตัวตาย ผู ้ปกครอง ่ เดียวกับทีเ่ ขาเองก็ไม่ต ้องการให ้อดีตมาทําลาย ของเขาเองก็คงไม่อยากให ้ตัวเองเดือดร ้อน เชน อนาคตทีก ่ ําลังงดงามบนเสน้ ทางการเป็ นนักกฎหมาย

ื พิมพ์เรือ ี โี ป๊‟ วางอยูบ ข่าว หน้าหน ังสอ ่ ง „เด็ กสาวถูกล่อลวงให้ถา ่ ยวีซด ่ นโต๊ะทํางาน พร้อ มแฟ้ มคดีท ี่อ ยู่ ใ นความร บ ั ผิด ชอบของเขา ...เขาเปิ ดดู ว ซ ี ีด ด ี งั กล่ า วเพื่อ ประกอบการทําคดี... เด็กสาวสามคนทีม ่ น ึ เมาอยูใ่ นภาพทีก ่ ําลังฉายอยูต ่ อนนี้คอ ื สามสาวทีเ่ ขาเห็นเมือ ่ หลายปี กอ ่ น นั น ้ ...เขาจําหน ้าเธอได ้ขึน ้ ใจ เพราะก่อนทีท ่ ัง้ หมดจะเดินเข ้าอาคารไป หนึง่ ในสามมองมาและ ื่ ของผู ้ถูกกล่าวหาหนึง่ ในนั น ยิม ้ ให ้เขาด ้วยในวันนั น ้ ...และรายชอ ้ คือ อดีตผู ้ปกครองของเขา ่ ื ี อาจารย์ประจํามหาวิทยาลัยที่มช ี อเสยง ผู ้มีความรู ้ความสามารถในด ้านวิชาการ เป็ นทีน ่ ั บหน ้า ถือตาในแวดวงสงั คมนั่นเอง... ื่ ว่าเป็ นอาจารย์ทม ความ ‗เนียน‘ ในการสร ้างภาพลักษณ์อันสวยงามของผู ้ทีไ่ ด ้ชอ ี่ เี กียรติ เป็ นสงิ่ ทีไ่ ม่มใี ครคาดถึงในเบือ ้ งลึกเบือ ้ งหลังฉากหน ้านั น ้ ...แต่คนทีต ่ กทีน ่ ั่ งลําบากกว่าเห็นจะเป็ นเขา ...ในเวลานี.้ ..

่ น สาย ตาหลายคูท ่ ม ี่ องมา เป็นสายตาของความเดียดฉน ั ท์เกินครึง่ หนึง่ และอีกบางสว ั ความล ังเลไม่เชอ ื่ ใจ แต่ย ังถือว่าเป็นโชค ทีอ เป็นสายตาแห่งความสงสย ่ ย่างน้อยก็ ม ี โอกาสได้มา „ไหว้‟ ก่อนทีจ ่ ะจากก ันไปนิร ันดร์ อดีตผู ้ปกครองของเขายิงตัวตายหนีความผิด ...พร ้อมกับ ‗ความลับ‘ ทีไ่ ด ้กํามันลงนรกไปด ้วย... ―ไม่ มีใครรู ้อนาคต...นั่ นเป็ นเรือ ่ งจริง และในบางครัง้ สงิ่ ต่าง ๆ ทีเ่ กิดขึน ้ โดยทีไ่ ม่คาดถึงมาก่อน หากย ้อนเวลากลับไปได ้ แล ้วเปลีย ่ นแปลงในบางสงิ่ ... บางที โลกนีอ ้ าจจะไม่มส ี งคราม ไม่มโี ศกนาฏกรรม ... แต่ก็ไม่แน่นัก เพราะใคร ๆ ก็ต ้องการให ้ ิ ตัวเองสมหวัง หากนาฬกาถูกหมุนย ้อนเวลากลับไป สงครามหรือโศกนาฏกรรมอาจจะรุนแรงกว่า เก่าก็เป็ นได ้ ...จะว่าไปแล ้ว ก็เป็ นเรือ ่ งดีแล ้วที่ เวลาไม่สามารถย ้อนกลับได ้เท่ากับทีไ่ ม่มใี คร ล่วงรู ้ถึงอนาคต‖ เขาเขียนไว ้อาลัยแด่ผู ้จากไป ...ก่อนทีจ ่ ะเดินออกมาจากศาลาสวดอภิธรรมศพอย่างหดหู่ และ โศกเศร ้า ...เขาเดินทอดอาลัย นึกในใจว่า ถ ้าย ้อนเวลากลับไปได ้จริง เขาจะเริม ่ ต ้นจากตรงไหน ...เพราะเขาสามารถชว่ ยเหลือเด็กสาวทัง้ สามคนได ้ก่อนหน ้านี้ ในวันทีเ่ ขาตามคนเหล่านั น ้ ไป ...หรือจะย ้อนไปถึงวันทีเ่ ขาเดียวดาย ย ้ายเข ้าไปอยูใ่ ต ้ชายคาเดียวกับอาจารย์ เพราะถ ้าไม่มวี ัน นัน ้ เขาก็จะไม่มวี น ั นี.้ .. ั ้ ๆ แค่กอ ...หรือจะย ้อนกลับไปเพียงสน ่ นทีเ่ ขาจะได ้รู ้จักกับ ‗เด็กหนุ่ม‘ ทีร่ อเขาอยูท ่ บ ี่ ้านตอนนี้ด ี ...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 776

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

คนของแผ่นดิน

ั้ ฉบ ับที่ ๒๖๖๖ เรือ ่ งสน โดย ‗มายาวี‘

ี งปรบมือโห่ ร ้องดังเกรียวกราวไปทั่วบริเวณ นักการเมืองวัยกลางคนผู ้มีแฟน ๆ นิยม เสย ชมชอบมากมายก ้าวขึน ้ มาบนเวที แล ้วยกมือไหว ้ประชาชน ทีม ่ านั่ งฟั งการปราศรัยอย่างงดงาม ราวกับเคยเป็ นนักมวยมาก่อน สายตาทีก ่ วาดมองประชาชนเบือ ้ งล่างออกแววปลาบปลืม ้ ยังมีคน มาฟั งเขาปราศรัยมากมายอย่างเคย นักการเมืองคนเก่งเดินมาทีไ่ มโครโฟน แล ้วกล่าวทักทายคนทีน ่ ั่งฟั งอยูเ่ บือ ้ งล่าง ―สวัสดี ครับ พีน ่ ้องทุกคน‖ เขานั บพีน ่ ั บน ้องกับประชาชนเข ้าให ้แล ้ว ―วันนี้ผมมีโอกาสดีทไี่ ด ้มา พบกันท่าน ก็จะได ้มาเยีย ่ มเยียนดูแลทุกข์สข ุ ของพีน ่ ้องกันอย่างทีเ่ คยทํามาเป็ นประจํา ‖ เขาพูด ี งแถวนีค ไปทัง้ ทีน ่ ก ึ ไม่ออกด ้วยซํ้าไปว่า เขามาเดินหาเสย ้ รัง้ สุดท ้ายเมือ ่ ไหร่ ―พี่ น ้องทัง้ หลาย นอกจากจะมาเยีย ่ มเยียนพีน ่ ้องแล ้ว ผมก็จะได ้กราบเรียนให ้ท่านได ้ทราบว่า ่ ตลอดเวลาทีผ ่ า่ นมา ผมได ้ทํางานชวยเหลือพีน ่ ้องได ้สมกับทีพ ่ น ี่ ้องให ้ความไว ้วางใจกับผมมาก น ้อย แค่ไหน นอกจากนีก ้ ็จะได ้กราบเรียนให ้ได ้ทราบว่า รัฐบาลได ้ทํ าอะไรลงไปบ ้างเพือ ่ ชว่ ยให ้ ิ พีน ่ ้องมีความเป็ นอยูท ่ ด ี่ ข ี น ึ้ และจะได ้กราบเรียนในสงิ่ ทีเ่ ป็ นความจริงให ้ท่านได ้ทราบว่า สมาชก พรรคฝ่ ายค ้านได ้ทําอะไรบ ้าง เพือ ่ ขัดขวางโครงการดี ๆ และเป็ นประโยชน์ของรัฐบาล ซงึ่ ถ ้า โครงการเหล่านีเ้ ป็ นผลสําเร็จ ก็จะชว่ ยให ้พีน ่ ้องมีชวี ต ิ ทีด ่ ข ี น ึ้ ผมจะได ้กราบเรียนให ้ทราบว่า ฝ่ าย ค ้านได ้ทําอย่างไรบ ้างกับโครงการเหล่านี้‖ ประชาชนทีน ่ ั่ งฟั งอยูต ่ า่ งปรบมือโห่ร ้องกันอือ ้ อึง ใจจดใจจ่อกับคําปราศรัยของเขา ไม่วา่ เขาจะ ไปปราศรัยทีไ่ หนก็จะมีคนแห่ไปฟั งกันมากมาย จัดเป็ นนักการเมืองฝี ปากกล ้าคนหนึง่ ด ้านข ้างเวทีไกลออกไปหน่อยยังมีคนยืนฟั งการปราศรัยอยูอ ่ ก ี เป็ นจํ านวนมาก คนสว่ นใหญ่จะ ยืนฟั งอยูก ่ ับที่ จะขยับเดินไปไหนมาไหนบ ้างก็จะไม่พ ้นรถเข็นขายนํ้ า ขายผลไม ้ ทีจ ่ อดขายอยู่ ื้ ยืดสข ี าว นุ่งกางเกงยีนสส ์ เี ข ้ม เดินเกร่ไปมาเหมือนอยูไ หลายเจ ้า แต่มช ี ายคนหนึง่ สวมเสอ ่ ม่สข ุ สายตาจับจ ้องไปทีน ่ ักการเมืองคนเก่งซงึ่ กําลังกล่าวคําปราศรัยอยูบ ่ นเวที แล ้วเหลือบมองคนที่ นั่งฟั งการปราศรัยอยูบ ่ อ ่ ย ๆ ท่าทางบอกพิรธ ุ เต็มที ท่ า ทางแปลก ๆ ของนายเส ื้ อ ขาวคนนี้ ไ ม่ ไ ด ร้ อดพ น ้ ไปจากสายตาของร.ต.อ.เทพทอง นายตํารวจหนุ่มผู ้รับหน ้าทีด ่ แ ู ลความปลอดภัย และความเรียบร ้อยในการปราศรัยครัง้ นี้ เขาจับตา มองไอ ้บ ้านี่มานานแล ้ว ลักษณะอย่างไอ ้หมอนี่น่าสงสัยว่ามันคงจะก่อเรือ ่ งแน่ นายตํารวจหนุ่ม ื้ เป็ นความหมายว่าให ้ไปประกบไอ ้หมอนีเ่ อาไว ้ หันไปพยักหน ้ากับจ่าชน ื้ พยักหน ้ารับคําสั่ง แล ้วเดินลัดเลาะแทรกตัวผ่านกลุม จ่าชน ่ คนทีย ่ น ื ฟั งปราศรัยอยูต ่ รงไปหาไอ ้ ื้ ขาว แต่กอ ื้ จะเข ้าถึงตัว ไอ ้เสอ ื้ ขาวก็เผ่นออกไปทีก หนุ่ม เสอ ่ นทีจ ่ ่าชน ่ ลุม ่ คนทีน ่ ั่ งอยู่แล ้วมันก็ ี งดัง ลั่น แหกปากตะโกนเสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 777

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―หนีเร็วโว ้ย มีคนวางระเบิดเอาไว ้‖ ิ ธิ์ กลุม ราวกับได ้ยินวาจาสท ่ คนทีน ่ ั่ งฟั งยืนฟั งอยูต ่ า่ งเผ่นกันกระเจิดกระเจิง ดูสับสนอลหม่าน ื้ ขาวถือโอกาสทีป วุน ่ วายไปหมด ไอ ้เสอ ่ ระชาชนวิง่ หนีกันวุน ่ วาย ล ้วงเอาวัตถุสงิ่ หนึง่ ออกมาจาก เอว แล ้วเขวีย ้ งขึน ้ ไปบนเวที คนทีเ่ ห็นเหตุการณ์นี้ ต่างกรีดร ้องวีด ้ ว ้ายสร ้างความตืน ่ ตระหนกแก่ก ลุ่ม คนให ้มากขึน ้ ไปอีก นั กการเมืองคนเก่ง ซงึ่ ยังยืนดูเหตุการณ์อยูบ ่ นเวทีหันไปมองวัตถุทก ี่ ลิง้ ขลุก ๆ อยูใ่ กล ้ตัว พอ เห็นว่าวัตถุนัน ้ คือ อะไรก็รบ ี โจนลงจากเวทีแข ้งขาแทบหัก ี งระเบิด กว่าตํารวจจะฝ่ าฝูงชนเข ้าไปทีเ่ วทีได ้ก็ทุลักทุเลเต็มที เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ เมือ ่ ไม่มเี สย ตูมตามให ้ได ้ยิน คนทีแ ่ ตกตืน ่ กันไปก็กลับมายืนดูเหตุการณ์ พร ้อมกับวิพากษ์ วจิ ารณ์กันอย่าง ตืน ่ เต ้น มือระเบิดหายไปแล ้ว ื้ ขาว ตัวเขาเองขึน ร.ต.อ.เทพทองสั่งลูกน ้องให ้ไปตามจั บได ้เส อ ้ ไปบนเวที ตรงเข ้าไปพินิจ พิจ ารณาระเบิด มือ ที่นอนนิ่งอยู่บนเวที แล ้วก็ รู ้ได ้ทั นทีว่าเป็ นระเบิด ปลอมทํ าจากพลาสติก นายตํารวจหนุ่มหยิบถุงมือจากกระเป๋ ากางเกงออกมาสวม แล ้วหยิบเอาระเบิดมือลงจากเวที ตรง ไปทีน ่ ักการเมืองปากกล ้าซงึ่ กําลังแวดล ้อมอยูด ่ ้วยบริวาร ―เป็ นยังไงบ ้างครับ‖ เขากล่าวถามนักการเมืองยิม ้ ๆ ี น ้ายังตระหนกอยู่ ―นั่นระเบิดจริงหรือเปล่าครับ‖ ―ไม่เป็ นไรหรอกครับ‖ นักการเมืองตอบ สห ―ระเบิดปลอมครับ‖ นายร ้อยตํารวจตอบอย่างนอบน ้อม ―ทําจากพลาสติกน่ะครับ‖ นักการเมืองยกมือขึน ้ ลูบอก แล ้วกวาดสายตาดูประชาชนทีย ่ น ื จับกลุม ่ วิพากษ์วจิ ารณ์กันอยู่ ―แล ้วไอ ้คนเขวีย ้ งมันไปไหนแล ้วล่ะ‖ หันมาถามนายตํารวจ ิ ท่านไปทีส ―คงจะเผ่นไปแล ้วครับ แต่ผมให ้ลูกน ้องตามจับแล ้ว เอ ้อ ผมขอเชญ ่ ถานีด ้วยครับ จะ ได ้ลงบันทึกประจําวันเอาไว ้‖ นักการเมืองพยักหน ้า ิ ณ ―ได ้ สค ุ แต่ผมคงต ้องขอปราศรัยต่ออีกสักนิด คนยังอยูก ่ ันอีกมาก เขาอยากจะฟั งผมพูดกัน ี ตอนนีก ี ความตัง้ ใจ นีก ่ รือ‖ ทัง้ นัน ้ ถ ้าเลิกเสย ้ ็จะเสย ่ ็ไม่มอ ี ะไรน่าเป็ นห่วงแล ้วไม่ใชห ―ครับ เดีย ๋ วผมจะให ้ลูกน ้องเคลียร์สถานทีใ่ ห ้‖ แล ้วร.ต.อ.เทพทองก็ เ ดินไปสั่ ง การกั บ ลูก น อ ้ งของเขา ให ้เอาระเบิด ปลอมไปเก็ บ ไว ้เป็ น พยานหลักฐาน เคลียร์สถานทีโ่ ดยรอบ และขอกําลังตํารวจเพิม ่ เติมเพือ ่ รักษาความปลอดภัย เวลาผ่านไปราวครึง่ ชวั่ โมง เรือ ่ งทุกอย่างจึงเรียบร ้อยลงได ้ นักการเมืองคนเก่งขึน ้ ไปปราศรัยบน เวทีอก ี ครัง้ หนึง่

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 778

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี น ้าเคร่งเครียด ―ผม ―พี่ น ้องครับ เห็นไหมครับว่าเขาทํายังไงกับผม‖ นั กการเมืองกล่าวด ้วยสห เองไม่เคยเป็ นศัตรูกับใคร ไม่เคยใชวิ้ ธส ี กปรกกับใคร แต่ก็ยังถูกเขาเล่นงานด ้วยวิธน ี ี้‖ แววตา ของเขาบ่งบอกถึงความปวดร ้าวเมือ ่ ต ้องพูดเรือ ่ งนี้ ―เขา ไม่ได ้นึกว่าผมทํ าประโยชน์อะไรให ้กับประเทศชาติบ ้าง เขาไม่ได ้นึกว่าผมทํ าประโยชน์ อะไรให ้กับพีน ่ ้องบ ้าง เขานึกแต่วา่ ผมไปขัดขวางผลประโยชน์ทุจริตของเขา เขาจึงใชวิ้ ธน ี ี้กับ ผม‖ ประชาชนนั่งฟั งเขาอย่างตัง้ ใจ ต่างก็นก ึ เห็นใจเขาทีถ ่ ก ู คูแ ่ ข่งใชวิ้ ธส ี กปรก เคราะห์ดท ี เี่ ขาไม่เป็ น ี อะไร ไม่อย่างนัน ้ ประเทศชาติก็จะต ้องสูญเสยนั กการเมืองทีด ่ ไี ป ―ถ ้า การกระทําของเขาเป็ นผล‖ นั กการเมืองกล่าวปราศรัยต่อไป ―แล ้วผมตายไปจริง ๆ ใครล่ะ ้ ่น อ ครั บ ที่จ ะมาดู แ ลทุ ก ข์ส ุข ของพี่น อ ้ ง ใครล่ ะ ครั บ ที่จ ะมาอุท ิศ ตั ว รั บ ใช พี ้ งโดยไม่ ห วั ง ผลตอบแทน‖ ี ง พวกหน ้าม ้าทีน ่ ั่ งอยู่หน ้าเวทีปรบมือกันกราว ทําให ้คนทีม ่ านั่ งฟั งพลอยปรบมือไปด ้วย เสย ื่ ชอบเขาเอามากมาย ปรบมือจึงดังกึกก ้องไปทั่วบริเวณ คล ้ายกับว่าประชาชนชน นั กการเมืองคนเก่งปราศรัยต่อไปอีกเกือบชั่วโมง แล ้วจึงกล่าวอําลากับประชาชนโดยบอกว่า ต ้องไปให ้ปากคํากับตํารวจ ทัง้ ทีจ ่ ริง ๆ แล ้วเขายังอยากพูดคุยกับประชาชนต่อไปอีก แต่ก็มามี ี ก่อ น ส ่วนพวกที่ค ด เหตุให ้ต ้องไปโรงพั ก เส ย ิ ร ้ายกั บ เขานั ้นเขาบอกว่า อโหส ใิ ห ้ เขาไม่ค ด ิ ื่ ในบาปบุญคุณโทษ ใครทํ าอะไรไว ้ก็ต ้องรับผลกรรมของตน แล ้ว พยาบาทอาฆาตแค ้น เขาเชอ ี งปรบมือทีด นักการเมืองก็ลงจากเวทีไปพร ้อมกับเสย ่ ังกึกก ้อง นั กการเมืองไปให ้ปากคํ าและลงบันทึกประจํ าวันทีโ่ รงพัก ก่อนจะกลับเขายังยํ้ากับตํารวจว่า ขอให ้จับคนร ้าย และคนบงการให ้ได ้โดยเร็ ว ไม่ใชเ่ พือ ่ ตัวเขาเอง แต่เพือ ่ นั กการเมืองทุกคน และเพื่อทํ าให ้การเมืองสะอาดและดีขน ึ้ เสร็ จ จากเรื่องตํ ารวจแล ้วนั กการเมือ งคนเก่งจึงให ้ ื พิมพ์ แน่นอนว่าเรือ สัมภาษณ์กับนั กข่าว ทัง้ ข่าวโทรทัศน์ และข่าวหนั งสอ ่ งนี้จะต ้องเป็ นข่าว ใหญ่ในวันพรุง่ นี้ ออกจากสถานีตํารวจมา ลูกน ้องของนั กการเมืองก็ขับรถพาเขากลับทีท ่ ําการพรรค ตลอดทางที่ ึ เหน็ ดเหนือ รถแล่นมาเขานั่งหลับตานิง่ มาตลอด รู ้สก ่ ย และอ่อนเพลียเต็มทีกับวันทีแ ่ สนวุน ่ วาย เมือ ่ มาถึงทีท ่ ําการพรรค นั กการเมืองผู ้อุทศ ิ ตัว เพือ ่ ประชาชนก็ลงจากรถแล ้วเดินตรงไปยังห ้อง ิ้ เหล่าบริวารเดินติดตามอย่างใกล ้ชด ิ ทํางานของเขา โดยไม่พด ู จาทักทายกับใครทัง้ สน เปิ ดประตูเข ้าไปก็พบว่ามีคนมานั่งรออยูแ ่ ล ้ว นักการเมืองกล่าวทักทายอย่างกันเอง ี วนะ คราวหลังเขวีย ―มาแล ้วหรือมึง ตะกีม ้ งึ เขวีย ้ งเกือบโดนกบาลกูเชย ้ งให ้มันห่างตัวหน่อยสไิ อ ้ เวร‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 779

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

คนกินข้าวต้ม

ั้ ฉบ ับที่ ๒๖๗๒ เรือ ่ งสน โดย ลิด ้า

ดึกมากแล ้วแต่เมฆยังนอนไม่หลับ เขาพลิกร่างไปมาอยูบ ่ นทีน ่ อนท่ามกลางความมืด สุดท ้ายก็ต ้องลุกขึน ้ เดินไปเปิ ดไฟเพดาน ทํา ให ้ห ้องพักเล็ก ๆ กลับมาสว่างไสวอีกครัง้ เขาเหลือบมองภาพเขียนบนขาหยั่งทีเ่ ขียนค ้างไว ้ ้ ี ้องฟ้ าแต่ต ้องเปลีย ตัง้ แต่เมือ ่ ตอนเย็น คิดจะใชเวลาที ห ่ ลับไม่ลงเติมสท ่ นใจ พร ้อมกับเหยียดยิม ้ ื่ ไม่ได ้ คนๆนั น ิ ปะ ให ้กับวาทะของใครบางคนทีเ่ ขาจํ าชอ ้ เคยกล่าวว่า ‗เวลาท ้องหิว สร ้างงานศล ได ้ดีเสมอ‘ สําหรับเขาแล ้ว อาจเคยเป็ นจริงบ ้างในบางครัง้ แต่ยามนีเ้ ขาคงไม่มส ี มาธิพอจะทําในสงิ่ ทีต ่ ้อง ้ ใชความละเมี ยดละไมได ้ ั แก ้วสองแก ้วน่าจะพอชว่ ยได ้บ ้าง เมฆบอกตัวเองขณะเดินไปหยิบแก ้วเพือ บางทีนํ้าสก ่ รองนํ้ า จากก๊อกมาดืม ่ ก่อนจะกลับมานั่งกึง่ นอนบนเตียง และคว ้านิตยสารเก่า ๆ ทีเ่ คยอ่านผ่านตา มาแล ้วไม่รู ้กีค ่ รัง้ กีห ่ น ี่ ข ี องข ้าว ‗เวรกรรม‘ เขานึกในใจ หลังจากบังเอิญพลิกไปเจอคอลัมน์แนะนํ าร ้านอาหาร ภาพสส หมกไก่ สตูลน ิ้ วัวและไก่ย่างหนั งกรอบเกรียม สง่ ผลบางอย่างกั บต่อมนํ้ าลาย และกระเพาะ ึ ได ้ถึงความปั่ นป่ วน ในทีส อาหารจนรู ้สก ่ ด ุ เข ้าต ้องเหวีย ่ งนิตยสารฉบับนั น ้ ไปให ้พ ้นหูพ ้นตาและ ึ พ ้นความรู ้สก ิ เมฆเงยหน ้ามองนาฬกาที ่ฝาผนั งห ้อง มั นบอกเวลาว่าเลยเที่ย งคืนไปหลายนาทีแล ้ว นั่ น ิ ใจโทรศัพท์หาเพือ หมายความว่ายังอีกนานกว่าจะเชา้ ซงึ่ ตอนนั น ้ เขาอาจตัดสน ่ นบางคนให ้หอบ หิว้ อาหารมาฝากสักห่อ หนึง่ และบางทีอาจรวมถึงการหยิบยืมเงินเล็ก ๆ น ้อย ๆ เพือ ่ ต่อชวี ต ิ ไป อีกสองสามวัน ึ ฟุ้ งซา่ นมากยิง่ ขึน เวลายังคงเดินผ่านไปอย่างอ ้อยอิง่ ขณะทีเ่ มฆเริม ่ รู ้สก ้ ภาพของอาหารจาน โปรดนานาชนิดพากันเดินสวนสนามเข ้ามาหา แต่พอเอือ ้ มมือไขว่คว ้า พวกมันกลับเดินจากไป ี งเยาะเย ้ย ราวกับสมนํ้ าหน ้าทีเ่ ขาไม่ได ้กินอะไรมาทัง้ วัน พร ้อมกับสง่ เสย ิ ใจลุกจากทีน ึ ละอายแก่ใจ แต่ ชายหนุ่มตัดสน ่ อนอีกครัง้ ก ้าวไปทีม ่ ม ุ ห ้องซงึ่ จะเรียกว่าครัวก็รู ้สก มันยังพอมีนํ้าปลาและเครือ ่ งปรุงอาหารหลงเหลืออยูบ ่ ้าง เขายกหม ้อหุงข ้าวไฟฟ้ ามาตัง้ บนพืน ้ ้ ในไปรองนํ้ ามาประมาณครึง่ หนึ่ง ก่อ นจะเสย ี บปลั๊กไฟและกดสวิตช จ ์ น ห ้อง หยิบ หม ้อชัน ี หลอดไฟสแดงสว่างขึน ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 780

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

‗เราจะทําอะไรกินดีนะ จะต ้องเป็ นเมนูทล ี่ ม ื ไม่ลง บางทีอาจจะเล่าให ้ลูกหลานฟั งได ้ไม่รู ้จบ‘ เมฆ ่ องเบ็ดเตล็ ด เจอกระเทียม คิดอย่างขบขันความขาดแคลนของตัวเอง ขณะคุ ้ยเขีย ่ กระจาดใสข ี่ ลีบ จึงหยิบมาวางบนเขียงแล ้วใชใบมี ้ อยูส ่ ามสก ดกดจนกระเทียมแตก สับหยาบ ๆ พอเป็ นพิธ ี จากนัน ้ จึงกวาดกระเทียมลงไปในหม ้อหุงข ้าว กระเทียมอย่างเดียวคงไม่มรี สชาติอะไร เมฆบอกตัวเองและพยายามมองหาอะไรสักอย่างทีจ ่ ะ ทําให ้นํ้ าในหม ้อน่ากินมากขึน ้ เขาเห็นขวดซอสถั่วเหลืองและนํ้ าปลาแอบไปหลบอยูห ่ ลังกองรูป ี ํ้ ามัน โชคดีทย เขียนสน ี่ ั งพอมีเหลือ ติด ก ้นขวดอยู่บ ้าง จึงเหยาะมั นลงไปและรออย่างใจเย็ น จนกระทั่งถึงหยดสุดท ้าย ‗กระเทียม นํ้ าปลา ซอสถั่วเหลืองก็ใสไ่ ปแล ้ว ถ ้ามีรสหวานสักหน่อยคงดีขน ึ้ ‘ เขาพอจะจําว่าเคย ้ เก็บนํ้ าตาลซองเล็กๆไว ้เผือ ่ จะกินกาแฟ มันน่าจะอยูท ่ ไี่ หนสักแห่งในห ้องนี้ เขาใชเวลาค ้นหาอยู่ ี บพูก นานกว่าจะพบว่ามันไปนอนอยูใ่ นขวดโหลเสย ่ ัน เขาแทบจะประคองนํ้ าตาลซองนั น ้ มาเทลง ในนํ้ า ทีเ่ ริม ่ ร ้อนจนเห็นฟองอากาศลอยขึน ้ มาปุด ๆ เมฆเฝ้ ามองฟองอากาศทีเ่ พิม ่ ขึน ้ อย่างรวดเร็ว นึกสงสัยว่านํ้ าในหม ้อพอจะประทังความหิวได ้สัก ่ งไปเยอะ ๆ มีโครงไก่หรือหมูสามชน ั ้ สักหน่อย คง กีม ่ ากน ้อย วูบหนึง่ เขาคิดถึงผัก ขึน ้ มา ถ ้าใสล ึ ว่าลูกกระเดือกเต ้นไปมาจนไม่เป็ นจังหวะ จะกลายเป็ นต ้มจับฉ่ายทีแ ่ สนอร่อย แค่คด ิ เขาก็รู ้สก ‗ฟุ้ งซา่ นอีกแล ้วเรา แต่ถ ้ามีผักสักหน่อย ถ ้านะ...‘ แล ้วเมฆก็ลก ุ พรวดพราดขึน ้ ยืนอย่างดีใจ รีบ ้ เดินไปเปิ ดประตูห ้องพัก ชะโงกหน ้ามองซายมองขวา พอเห็นว่าไม่มใี ครก็เดินไปทีห ่ น ้าห ้องของ น ้องผู ้หญิงคนหนึง่ ซงึ่ พอจะคุ ้นหน ้ากันบ ้าง แต่ไม่ถงึ กับสนิทสนม บริเวณทางเดินหน ้าห ้องนี้ จะ มีกระบะดินทีเ่ จ ้าของแฟลตเคยปลูกไม ้ประดับไว ้เป็ นระยะ ๆ แต่เวลาทีผ ่ า่ นไปโดยไม่มก ี ารดูแล ทําให ้ต ้นไม ้เหล่านั น ้ ร่วงโรยไปเกือบหมด ยกเว ้นหน ้าห ้องของน ้องคนนี้กลับมีต ้นหอมขึน ้ เขียว ขจีราวกับสวนครัว ่ าหารรอบดึกนิดนึง คงไม่วา่ กันนะ‖ ―ขอเอาไปใสอ ี่ รือห ้าต ้น แต่แล ้วก็ต ้องสะดุ ้งเมือ ี ง เมฆพึมพําเบาๆ ขณะถอนต ้นหอมขึน ้ มาประมาณสห ่ ได ้ยินเสย คนทักจากด ้านหลัง ―ทําอะไรอยูค ่ ะพี‖่ ี ง พอเห็นว่าเป็ นใครก็ยม เขาหันกลับไปหาเจ ้าของเสย ิ้ แห ้งๆ ขณะทีฝ ่ ่ ายนั น ้ มองหน ้าเขาสลับกับ ต ้นหอมในมือ ี งของเมฆขาดหายไปดือ ―พอดีพค ี่ ด ิ ว่าน ้องหลับไปแล ้ว เห็นปิ ดไฟ แล ้วพีก ่ ็...‖ เสย ้ ๆ ―จะทําอะไรกินหรือคะ ดึกอย่างนี้‖ ―พี่ กําลังทํา...‖ เป็ นอีกครัง้ ทีเ่ ขาพูดไม่ออก ไม่รู ้จะบอกหญิงสาวตรงหน ้าว่าทําอะไรกิน ต ้มนํ้ า ิ ปิ นอย่างเขา กระเทียมกินเล่นอย่างนั น ้ หรือ เธอคงได ้หัวเราะเยาะหรือไม่ก็สังเวชใจในชวี ต ิ ศล เท่านัน ้ ้ าไหร่ก็เอาไปได ้เลย‖ ―ตามสบายค่ะ ต ้นหอมพวกนีก ้ ็แค่ปลูกไว ้ดูเล่น ถ ้าพีจ ่ ะใชเท่ เขาได ้ยินหญิงสาวบอกอย่างมีนํ้าใจ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 781

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ดึกมากแล ้ว ขอตัวก่อนนะคะ‖ ี น ้าดูเหนื่อย เมฆเอ่ยปากขอบคุณ เพิง่ สงั เกตเห็นว่าหญิงสาวแต่งกายเหมือนเพิง่ กลับจากธุระ สห เพลีย จึงไม่ได ้พูดอะไรอีก เขากลับมาทีห ่ ้อง รีบนํ าต ้นหอมไปล ้างก่อน ก่อนจะใชมี้ ดตัดสว่ นรากออกแล ้วซอยหยาบๆเพือ ่ ่ งไปในหม ้อหุงข ้าว เตรียมใสล ―ถ ้า มีพริกไทยดําโรยอีกนิด อืม พริกไทยขาวก็ได ้วะ คงจะครบเครือ ่ งไปเลย― เมฆเริม ่ ฟุ้ งซา่ น อีก เขาหวนคิดถึงเจ ้าของต ้นหอม ไม่รู ้ว่าเธอพอจะมีพริกไทยติดห ้องไว ้หรือเปล่า ―ถ ้าเราจะลอง ไปขอดูมันจะน่าเกลียดไหมหนอ แค่แอบหยิบต ้นหอมจนโดนจับได ้ยังอายไม่พออีกหรือไง‖ เมฆ คิดไปด่าตัวเองไปอย่างลังเล ―เอาวะ ไหนๆก็ไหนๆแล ้ว‖ ให ้กําลังใจตัวเอง พร ้อมกับกัดฟั นเดินออกไปเคาะประตูห ้องหญิงสาว ชวั่ อึดใจหนึง่ เจ ้าของห ้อง ั แกมประหลาดใจ ก็เปิ ดประตูแง ้มออกเล็กน ้อย สายตาทีม ่ องลอดมามีแววสงสย ―ขอโทษทีร่ บกวนครับ พอดีพไี่ ม่มพ ี ริกไทย น ้องพอจะมีบ ้างหรือเปล่า‖ ึ ลิงโลด บอก เขาเห็นหญิงสาวพยักหน ้า ก่อนหันกลับไปหยิบขวดพริกไทยป่ นมายืน ่ ให ้ เมฆรู ้สก ตัวเองว่ามันน่าจะเป็ นนํ้ าซุปทีท ่ ัง้ ร ้อน ทัง้ มีรสชาติและกลิน ่ หอมมากขึน ้ ―พีท ่ ําอะไรกินหรือคะ‖ ―ทํา...― เขาพูดไม่ออกอีกครัง้ แม ้จะบอกตัวเองแล ้วว่ามันคือซุป ―อ๋อ พีท ่ ํ าข ้าวต ้มทรงเครือ ่ ง อากาศมันค่อนข ้างเย็น ได ้กินอะไรร ้อนๆก่อนนอน คงทําให ้หลับสบายขึน ้ ‖ ึ ไม่ดท พอได ้พูดแล ้วก็ดูไหลลืน ่ ออกมาเป็ นจริงเป็ นจั ง แม ้เมฆจะรู ้ส ก ี ต ี่ ้องพูด ปดก็ ตาม บางที คนเราก็อายทีจ ่ ะพูดความจริง หากความจริงนัน ้ ทําให ้เราดูด ้อยลงไป เขามองขวดพริกไทยในมือ พร ้อมกับเอ่ยขอบคุณไปหลายครัง้ อย่างเกรงใจ ก่อนจะเดินกลับมา ้ ทีห ่ ้องพักและตรงไปทีห ่ ม ้อหุงข ้าว จัดแจงโรยต ้นหอมกับพริกไทยลงไป จากนั น ้ จึงหยิบชอนตั ก ิ รส นํ้ าซุปขึน ้ มาเป่ าให ้เย็นลงเพือ ่ ชม ิ เป็ นคําทีส ี ง ―เข ้า ท่าแฮะ‖ บอกตัวเองขณะจะตักมาชม ่ อง แต่แล ้วก็ต ้องชะงักมือ เมือ ่ ได ้ยินเสย เคาะประตูซงึ่ เปิ ดค ้างไว ้ พอหันไปดูกลับพบว่าเป็ นหญิงสาวผู ้มีนํ้าใจคนเดิมนั่นเอง ี น ้าลังเล เหมือนจะพูดอะไรสักอย่างหนึง่ บางขณะเธอเหลือบมองมาที่ เขาสงั เกตเห็นเธอทําสห หม ้อหุงข ้าว ทําให ้เขาต ้องรีบหยิบฝาหม ้อมาปิ ด เพราะเกรงเธอจะเห็นว่าข ้าวต ้มทรงเครือ ่ งของ เขา ไม่มท ี ัง้ ข ้าวและเครือ ่ งอย่างทีพ ่ ด ู ไว ้ ิ ใจถาม แต่คําตอบทีไ่ ด ้ยินทํ าให ้เขาอยากจะกลัน ี ―มีอะไรหรือเปล่าครับ ‖ เมฆตัดสน ้ ใจตายเสย ตรงนัน ้ เลยทีเดียว ―บอกพีต ่ ามตรงนะคะ น ้องหิวจนตาลายหมดแล ้ว วันนีย ้ ังไม่มอ ี ะไรตกถึงท ้องเลยค่ะ เลยอยากจะ มาขอกินข ้าวกับพี่ ถ ้าพีไ่ ม่วา่ อะไร‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 782

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี น ้าซด ี ๆ ของอีกฝ่ ายเปลีย ี มพูด ้วยความเขินอายทํ าท่าจะ เมฆพูดไม่ออกอยู่นานจนสห ่ นเป็ นสช หันกลับ ทําให ้เขาต ้องร ้องเรียกไว ้ ―อย่าเพิง่ ไปครับ เข ้ามานั่งก่อน‖ เมือ ่ หญิงสาวก ้าวเข ้ามาและย่อกายนั่ งลงกับพืน ้ เหมือนกับทีเ่ ขากําลังทํ าอยู่ เมฆมองหญิงสาว สลับกับหม ้อหุงข ้าวอย่างชั่งใจ สุดท ้ายก็เอือ ้ มมือไปเปิ ดฝาออก เผยให ้เห็นว่าในนํ้ าเดือดพล่าน มีเพียงต ้นหอม กระเทียม ลอยอยูไ่ ปมาเท่านัน ้ ―พีไ่ ม่ได ้ทําข ้าวต ้มอย่างทีบ ่ อกหรอก ทํ าอะไรก็ไม่รู ้ แค่คด ิ ว่ามันคงดีกว่านอนให ้ท ้องร ้องไปจน ้ เชา‖ พูดแล ้วเขาจึงได ้เห็นอีกฝ่ ายยิม ้ บาง ๆ ก่อนจะหัวเราะออกมาเบา ๆ ใบหน ้าทีเ่ คยเผือดขาวของ เธอดูมป ี ระกายของความสุขขึน ้ มา ―สุด ยอดเลยค่ะ ชวี ต ิ หนอชวี ต ิ ‖ หญิงสาวพูดไปหัวเราะไป จากนั น ้ ก็ลก ุ ขึน ้ เดินกลับห ้องพัก ึ ปล่อยให ้เมฆนั่ งนิง่ งันและเริม ่ รู ้สกอายสภาพตัวเองอย่างบอกไม่ถก ู ิ ใจตักนํ้ า ―ชา่ ง เถอะ― เขาพึมพํา‖ ใครจะมากินนํ้ าต ้มกระเทียมนํ้ าปลาอย่างนี้ได ้― คิดแล ้วตัดสน ี แล ้วจะได ้นอน หากว่ายังพอจะข่มตาหลับได ้สําเร็จ ทีว่ า่ นัน ้ ลงถ ้วยใบย่อม บอกตัวเองว่ากินๆเสย ยั ง ไม่ ทั น ที่ เ มฆจะได ซ ้ ดนํ้ าซุ ป คนยาก ปรากฏว่ า หญิง สาวหวนกลั บ มาอีก ครั ้ง ในมื อ หิ้ว ถุงพลาสติกมาด ้วย ่ ามธรรมอย่างที่ ―ลองดูคะ่ คงพอชว่ ยทําให ้ข ้าวต ้มทรงเครือ ่ งของพีเ่ ป็ นข ้าวต ้มเหมือนจริง ไม่ใชน เป็ นอยู‖่ เขารับถุงมาเปิ ดดู ในนั น ้ มีข ้าวสารอยู่ราวสองกํามือ มีซ ุปสําเร็ จรูปทีเ่ หลืออยู่ครึง่ ก ้อน และที่ ่ มูบดเป็ นก ้อนขนาดไข่เป็ ด จับดูยังรู ้สก ึ ได ้ถึงความเย็น วิเศษไปกว่านัน ้ คือ ถุงใสห ―เยีย ่ มมาก รอเดีย ๋ วนะ พีจ ่ ะทําข ้าวต ้มหมูทอ ี่ ร่อยทีส ่ ด ุ ในโลกให ้กิน‖ ชายหนุ่มจัดการซาวข ้าวและต ้องทําอยูห ่ ลายนํ้ าเพราะเห็นว่ามีฝนปะปนอยู ุ่ เ่ ป็ นจํานวนมาก ―ทําไมข ้าวนีม ่ แ ี ต่ฝนก็ ุ่ ไม่รู ้‖ เขาร ้องถามมาจากห ้องนํ้ า ―เป็ นข ้าวในแก ้วทีน ่ ้องใชปั้ กธูปไว ้พระน่ะค่ะ พอกินได ้มัย ้ คะ‖ ―ยิง่ กว่านีย ้ ังไหว‖ ่ ม ้อพร ้อมซุปก ้อน รอจนกระทั่งข ้าวบานจึงหยิบหมู เมือ ่ เห็นว่าข ้าวสารสะอาดดีแล ้วจึงนํ ามาเทใสห บดผสมพริกไทยปั ้นเป็ นก ้อนหย่อนลงไป ไม่นานนั กข ้าวต ้มหมูก็สําเร็ จในสภาพทีด ่ ูดข ี น ึ้ มาก ควันจากหม ้อลอยสง่ กลิน ่ หอมฉุ ย เมฆตัก ่ ามให ้หญิงสาวและตัวเอง ต่างคนต่างตักข ้าวใสป ่ ากอย่างเอร็ ดอร่อย โดยเฉพาะเมฆ ข ้าวต ้มใสช ี ก่อน ทีต ่ ้องเตือนตัวเองว่าชา้ ๆ หน่อย เพราะกลัวว่าปากคอจะพองเสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 783

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เมื่อ ข ้าวต ้มแสนอร่ อ ยชามแรกผ่ า นไป เขารี บ ตั ก ให ห ้ ญิง สาวอีก ครั ้ง ก่ อ นจะตั ก ให ต ้ ั ว เอง เหมือนเดิม ―เป็ นยังไงบ ้างครับ ข ้าวต ้มของเรา‖ ―อร่อยทีส ่ ด ุ เลยค่ะ เอ หรือว่าจะหิวก็ไม่รู ้‖ ้ เมฆมองเห็นรอยยิม ้ ในดวงตาของผู ้พูด ซงึ่ เริม ่ กินชาลง ทํ าให ้เขากับหญิงสาวมีเวลาพูดจากั น บ ้าง ―อากาศเย็นๆอย่างนี้ กินข ้าวต ้มแล ้วอุน ่ ดี คิดเหมือนพีม ่ ย ั้ ‖ ―ค่ะ ได ้บรรยากาศดี‖ ึ แปลกๆทีค เมฆก ้มหน ้าก ้มตากินข ้าวต ้มอีกครัง้ เริม ่ รู ้สก ่ น ื นี้ได ้นั่ งกินอาหารกับหญิงสาวรุ่นน ้องคน นี้ เพราะแม ้ว่าจะพอคุ ้นเคยกันบ ้างตามประสาคนทีอ ่ าศัยอยู่ห ้องติดกัน แต่ทผ ี่ า่ นมา เขาและ หญิงสาวก็แค่ทักทายพูดจากันไม่กค ี่ ํา คืนนี้กลับนั่ งกินข ้าวต ้มกับพืน ้ ห ้องเหมือนคนทีส ่ นิทสนม กันมาเนิน ่ นาน ―นึกแล ้วตลกดีนะคะ‖ ―เรือ ่ งอะไรหรือครับ ข ้าวต ้มทรงเครือ ่ งของพีเ่ หรอ‖ เขาเงยหน ้ามองหญิงสาว เห็นอีกฝ่ ายสั่น หน ้าจนผมเคลียไหล่พลิว้ ไหวอยูไ่ ปมา ื่ กันเลย แต่กลับได ้กินข ้าวด ้วยกัน โดยเฉพาะน ้องด ้วยแล ้ว กล ้ามา ―ตลกตรงทีเ่ ราไม่เคยรู ้จักชอ ขอข ้าวพีก ่ น ิ ได ้ยังไงก็ไม่รู ้‖ ึ แช ่ม ช น ื่ ในหั ว ใจอย่า งน่ า ประหลาด รีบ บอกไปว่า ―พี่ช อ ื่ เมฆ ที่ล อยไปลอยมาอยู่บ น เขารู ้ส ก ท ้องฟ้ า ถ ้าแหงนหน ้าดูก็จะเห็น‖ ―ค่ะ สว่ นพีเ่ มฆเรียกน ้องว่าฝนเหมือนคนอืน ่ ก็ได ้ ฝนทีต ่ กลงมาจากก ้อนเมฆ เอ๊ะ เมฆของพีห ่ รือ เปล่าก็ไม่รู ้‖ พูดแล ้วหญิงสาวก็หัวเราะอย่างขัน ๆ ทําให ้เขาอดหัวเราะตามไม่ได ้ ―ขอโทษ นะ พีอ ่ ยากรู ้ว่าทําไมฝนถึงไม่ได ้กินข ้าวมาทัง้ วัน ‖ เมฆเปลีย ่ นเรือ ่ ง และถามคําถามที่ ั มาตัง้ แต่ได ้ยินครัง้ แรก ―ถ ้าไม่อยากบอกก็ไม่เป็ นไร พีแ สงสย ่ ค่อยากรู ้― เขาเห็นหญิงสาวไหวไหล่ ก่อนตอบว่า ―วันนี้ฝนไปหาเพือ ่ นแถวฝั่ งธนฯมาค่ะ กะว่าจะไปขอยืม เงิน แต่ไม่เจอ ค่ารถจะกลับไม่พออีก นั่ งรถเมล์มาลงได ้แค่ประตูนํ้า จากนั น ้ ก็ต ้องเดินเอา ถึงได ้ กลับมาจนเทีย ่ งคืนอย่างทีพ ่ เี่ มฆเห็นนั่นแหละ‖ ี่ ยกลําสาลีเนีย ―จากประตูนํ้ามาสแ ่ นะ ไม่น่าเลย ฝนคงเหนือ ่ ยแย่‖ ―ทํา ไงได ้ล่ะคะ‖ หญิงสาวว่า ―แล ้วพีเ่ มฆล่ะ ทําไมถึงไม่ยอมกินข ้าว‖ พูดแล ้วทําท่าเหมือนคิด ได ้ ―ขอโทษค่ะ ถามอะไรก็ไม่รู ้ เราสองคนนีเ่ รียกได ้ว่าหัวอกเดียวกันเลยมัง้ คะ‖ เมฆยิม ้ น ้อย ๆ ประสานสายตากับหญิงสาว พอรู ้ตัวว่ามองนานเกินไป เมฆจึงรีบคว ้าชามของเธอ ่ ้าวต ้มก ้นหม ้ออย่างขัดเขิน ก่อนจะยืน มาใสข ่ ให ้โดยไม่กล ้าสบตา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 784

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี งสายลมพัดใบไม ้ข ้างนอก เมฆเหลือบมองดู ดูเหมือนห ้องทัง้ ห ้องจะเงียบลงจนได ้ยินเพียงเสย หญิงสาวอีกครัง้ จึงได ้เห็นว่าเธอกําลังมองมาทีเ่ ขาอยูแ ่ ล ้ว ดวงตาคูน ่ ัน ้ ทอประกายอ่อนหวาน ―พรุง่ นีพ ้ จ ี่ ะเอารูปเขียนไปขาย ถ ้าขายได ้...‖ เมฆหัวเราะเบาๆ ―พีจ ่ ะพาฝนไปกินเนื้อย่างเกาหลี นะ เอ หรือว่าไปกินสุกด ี้ ี เอาเป็ นว่า อะไรก็ได ้ทีฝ ่ นชอบแล ้วกัน― ―ขอบคุณค่ะ‖ หญิงสาวเอียงหน ้ายิม ้ อย่างน่ารัก แล ้วพูดต่อไปว่า ―และถ ้าฝนได ้งานทําเมือ ่ ไหร่ ฝนจะขอเลีย ้ งข ้าวพีเ่ มฆเหมือนกัน‖ ึ ไปว่า ขณะทีข เมฆพยักหน ้ารับ จากนั น ้ ก ้มหน ้ากินข ้าวต ้มทีเ่ หลืออยู่ หัวใจรู ้สก ่ ้าวต ้มยังคงร ้อน และอากาศรอบกายทีเ่ ยือกเย็น แต่หัวใจของเขากลับอบอุน ่ เหลือเกิน เขาเพียงหวังว่าหญิงสาว ึ เชน ่ เดียวกัน หากไม่ใชค ่ น จะรู ้สก ื นี้หรือวันพรุ่งนี้ จะเป็ นวันไหนก็ตาม ขอให ้ยังมีความหวังแค่นัน ้ หัวใจก็สข ุ พอแล ้ว

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 785

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

แม่-พระ

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉบ ับที่ ๒๖๗๓ เรือ ่ งสน โดย เหลืองฝ้ ายคํา

ท่านมาอยูก ่ ับเรา ตัง้ แต่พวกเรายังเป็ นเด็กเล็ก ๆ ไม่คอ ่ ยรู ้ความ แม่เป็ นคนพาท่านมา แม่ มีเพือ ่ นมาก พวกเราคุ ้นเคยกับบรรดา ลุง ป้ า น ้า อา ทัง้ หลาย ทีแ ่ วะเวียนมาคุยกับแม่ไม่ได ้ขาด บางวันก็มาทํากับข ้าวกินกัน คุยกันแต่เรือ ่ งพระเรือ ่ งวัด บางทีแม่ก็ปิดร ้านไปเทีย ่ วกับเพือ ่ น ๆ ไม่ พ ้นไปเทีย ่ ววัด แม่และเพือ ่ นแม่อก ี สองคนเท่านัน ้ ทีไ่ ด ้เป็ นเจ ้าของท่าน ―ทัง้ จังหวัดมีห ้าคน‖ แม่เคยบอก จะเป็ นใครบ ้างพวกเราไม่ได ้สนใจไต่ถาม รู ้แต่วา่ บ ้านเรามีก็พอ ื้ ทีพ แม่ลงทุนซอ ่ ั กอาศัยให ้ท่าน ยุคนั น ้ เงินห ้าพั นบาท มีค่ามหาศาล ทีพ ่ ั กของท่านเป็ นไม ้สัก แกะสลักสวยงาม คงมีแม่เพียงคนเดียวในบ ้าน ทีม ่ ักจะไปนั่งพูดคุยกับท่าน เพราะพวกเรายังเด็ก แต่ก็รู ้ว่าแม่แบกทุกข์ในชวี ต ิ หนั กหนาเพียงใด ท่านจึงเป็ นทีพ ่ งึ่ ทางใจของแม่ตลอดมา ี ององค์มาทีบ ื้ ของหรือมาธุระอะไรก็ไม่ทราบ เพราะบ ้านเราเป็ นร ้านขาย วันหนึง่ มีแม่ชส ่ ้าน มาซอ ี งค์หนึง่ นั่งหลับตาทําสมาธิ สก ั พักก็พด ของ แม่ชอ ู ขึน ้ ว่า ิ ธิอ ี อกว่า เห็นแสงสว่างพุ่งโพลงอยูบ ―บ ้านนี้มส ี งิ่ ศักดิส ์ ท ์ ยูข ่ ้างบน‖ แม่บอกแม่ขนลุก แม่ชบ ่ น ื่ ต่อมาก็มเี หตุการณ์แปลก ๆ เกิดขึน บ ้าน แม่คงเชอ ้ อีก ปกติแม่เป็ นคนทีไ่ ม่คอ ่ ยฝั น แต่ถ ้าฝั น ฝั น ของแม่จะแม่นมาก ชนิดทีไ่ ม่ต ้องการคําทํานาย หรือตีความ คุณสมบัตข ิ ้อนี้ของแม่ รู ้กันเฉพาะ ่ ถ ้าแม่ฝันว่าใครตาย ก็มักจะเป็ นจริงตามนั น ในครอบครัวเรา เชน ้ เราไม่รู ้จะเรียกคุณสมบัตอ ิ ย่างนี้ ว่าอะไรดี ดีแต่แม่เป็ นคนทีไ่ ม่คอ ่ ยฝั น ถ ้าฝั นบ่อย ๆ จิตใจคงแย่เหมือนกัน วันหนึง่ แม่ฝันว่าตํารวจมาทีบ ่ ้านหลายคน บอกว่าจะมารับท่านกลับไป เพราะท่านถูกขโมยมา ี โกหกตํารวจว่าท่านไม่ได ้อยูบ แม่ร ้องไห ้และยอมผิดศล ่ ้านเรา ตํารวจบอกว่าจับคนทีข ่ โมยท่าน มาได ้แล ้ว แม่ยงิ่ ตกใจ เพราะคนทีพ ่ าท่านมาหาแม่ ก็คอ ื หลวงพ่อทีแ ่ ม่นับถือกราบไหว ้ เหมือน ฟ้ าฟาดกลางใจศรัทธาของแม่ ตืน ่ จากความฝั นแม่ยังคงตระหนกตกใจ เล่าความฝั นให ้บรรดา เพือ ่ น ๆ ของแม่ฟัง ึ แต่ หลังจากนัน ้ ไม่นาน ก็เกิดเหตุการณ์เหมือนในฝั นของแม่เกือบทุกอย่าง พระองค์นัน ้ ถูกจับสก ―ท่าน‖ ยังอยูก ่ ับเราตลอดมา โดยไม่มต ี ํารวจคนไหน เข ้ามาไต่ถามรบกวน แม่ยังคงพูดคุย ปรับทุกข์กับท่านอยูเ่ สมอ พระพักตร์ท่านงดงาม สายตาทีท ่ อดลงตํ่าเปี่ ยมล ้น ด ้วยความเมตตากรุณา น ้องชายคนเล็ก อายุ ๕-๖ ขวบ ทีช ่ อบวิง่ เล่นไปมาแถวนั น ้ มักบอกกับแม่ ว่า

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 786

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―พระยิม ้ ให ้ลูก‖ แล ้วทุกคนก็จะยิม ้ ตามคําบอกของน ้อง ิ ท่านมาสรงนํ้ า เราจะชว่ ยกันเตรียมนํ้ าผสมนํ้ าอบ นํ้ าหอม ลอย ถึงวันสงกรานต์ แม่ก็จะอัญเชญ ด ้วยกลีบดอกลั่นทมขาว ชว่ ยกันทํ าความสะอาดแท่นบูชา จุดธูปเทียน จัดดอกไม ้ แสดงความ คารวะท่าน ี ง แม่บอกพวกเราว่า องค์ทงี่ ดงามยิม ้ อยูเ่ สมอคือ พระสุโขทัย องค์ทส ี่ งบนิง่ อีกองค์คอ ื พระเชย แสน สว่ นองค์ทรี่ ่างใหญ่ หนากว่าสององค์แ รกคือ พระอู่ท อง พวกเรามีความทรงจํ าต่อท่าน เพียงเท่านี้ เมื่อ เราต่า งเติบ โต แยกย ้ายกัน ไปเรีย นและทํ า งานอยู่ใ นเมือ งใหญ่ ่ กัน น ้องชายคนเล็ก ซงึ่ วันหนึง่ ก็ต ้องจากบ ้านไปเชน

ที่บ ้านเหลือ แม่อ ยู่กั บ

เราได ้กลับบ ้านกันปี ละครัง้ อย่างมากไม่เกินสองครัง้ เรากราบแม่และกราบท่านถึงจะฝากแม่ไว ้ กับท่าน แต่ใจก็หว่ งหาอาวรณ์ เพราะแม่แก่ขน ึ้ ไปทุกวัน ิ ใจร่วมกัน ให ้แม่ขายบ ้าน ไปอยูก ในทีส ่ ด ุ ทุกคนก็ตัดสน ่ ับลูกสาวคนทีส ่ องของแม่ ซงึ่ กํ าลังจะ คลอดลูก ชวี ต ิ แม่หักเหครัง้ ใหญ่อก ี ครัง้ หนึง่ ้ ิ ล ้อทีจ ิ ท่าน พวกเราชว่ ยกันเก็บข ้าวของเครือ ่ งใชมากมาย ใสร่ ถบรรทุกสบ ่ ้างเหมามา เราอัญเชญ ื พิมพ์หอ ั ้ เรา ลงกล่องกระดาษ ขนาดกล่องเบียร์ หลังจากเอากระดาษหนั งสอ ่ หุ ้มท่านไว ้หลายชน วางกล่อง ๓ ใบไว ้บนเบาะยาวด ้านหน ้า ข ้างคนขับ มีลก ู ชายคนโตของแม่ นั่ งขนาบข ้างไปเป็ น เพือ ่ นคนขับ รถบรรทุกพาท่าน และข ้าวของของพวกเราเข ้ากรุงเทพมหานคร เวลาผ่านไป เกือบ ๒๐ ปี แล ้ว ทีพ ่ วกเราให ้แม่ทงิ้ บ ้าน มาเป็ นคนเมืองกรุง แม่คงสับสน และผ่าน ้ การต่อสูทางจิ ตใจมาอย่างหนั กเหมือนกัน แต่แม่ก็ไม่เคยปริปากบ่น แม่บอกแม่พอใจทีไ ่ ด ้อยู่ ใกล ้ลูก และแม่ยังมี ―ท่าน‖ ลูกของแม่แต่ละคนต่างมีครอบครัว แยกย ้ายกันไปทํามาหากิน แม่อยูก ่ ับลูกสาวคนทีส ่ อง ทีพ ่ อมี ฐานะมากกว่าคนอืน ่ แต่แล ้ววันหนึง่ เมือ ่ ภาวะเศรษฐกิจของบ ้านเมืองยํ่าแย่ แม่ไม่รู ้ต ้นสายปลายเหตุวา่ เกิดอะไรขึน ้ ข่าวในโทรทัศน์พูดถึงตัวเลขยุง่ ๆ และความผันผวนทางเศรษฐกิจ ทีฟ ่ ั งแล ้วไม่มท ี างจะเข ้าใจ หันไปทางไหนก็ ได ้ยินแต่คนพูดถึงเรื่องฟองสบู่แตก นํ้ ามันขึน ้ ราคา ข ้าวของแพงอย่างไม่ม ี เหตุผล ผู ้คนหวาดหวั่นกับปั ญหาอาชญากรรม โจรกรรม วิตกกังวลกันไปถ ้วนหน ้า แม่สงสัยจริง ๆ ว่าปั ญหานี้เกิดจากใคร หรืออะไร หรือว่าอยู่ ๆ ก็เกิดขึน ้ มาเองอย่างเลีย ่ งไม่ได ้ คนโกง โกง ิ เหมือนไม่ใชเ่ รือ อย่างไร สงครามระหว่างมหาอํานาจ ทีเ่ ห็นในโทรทัศน์ ก็ดจ ู นชาชน ่ งจริง มันจะ โยงมาถึงเรือ ่ งนํ้ ามันแพง ของแพงในบ ้านเราได ้อย่างไร แม่ไม่เข ้าใจ ความทุกข์ของแม่ครัง้ นี้ ไม่ได ้อยูท ่ ข ี่ ้าวของขึน ้ ราคา หรือหวาดกลัวโจรขโมยเหมือนใครเขา ของ ิ เหมือนกันหมด มันจะแพงขึน ้ ไปยังไงก็ ชา่ งมันเถิด แม่ยังพอทํ าใจได ้ เพราะทุกคนต ้องเผชญ ทุกข์ใหญ่หลวงของแม่นัน ้ อยูท ่ ล ี่ ก ู ของแม่สองคน ต ้องตกงานจากพิษเศรษฐกิจครัง้ นี้ตา่ งหาก ลูกคนทีก ่ ําลังทําการค ้าก็พลอยยํ่าแย่ไปตาม ๆ กัน ครอบครัวของเราตกอยู่ในภาวะตึงเครียด ขึน ้ มาทันที

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 787

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ลูกชายคนโตบอกกับแม่วา่ นั บวันคนสว่ นใหญ่จะยิง่ ยากจนลง ในขณะทีค ่ นจํานวนหยิบมือเดียว ่ งทางขยายโอกาส ใชความได ้ กลับเห็นชอ ้เปรียบ ขยายความรํ่ารวยมากยิง่ ขึน ้ ื้ โรค ยิง่ เห็ นโอกาสก็ยงิ่ ขยาย เขมือบกินชวี ต ―ความรวยของคนพวกนี้เหมือนเชอ ิ เล็ ก ๆ ของคน อืน ่ อย่างรวดเร็ว‖ ลูกชายบอก ื้ โรค...‖ นาน ๆ แม่จะออกความเห็นสก ั ครัง้ แม่คงอยากจะพูด ―ความ จนของพวกเราก็เหมือนเชอ ี ต่อ แต่ก็เหมือนเรียบเรียงคําพูดไม่ได ้ จึงนิง่ ไปเสย ื้ โรคเหมือนกัน ตอนนี้คนค่อนประเทศ ก็ ตด ื้ นี้ร่วมกัน ―จริงอย่างแม่วา่ ความจนก็ เหมือนเชอ ิ เชอ แล ้ว‖ ลูกชายพูดเสริม คืนนั น ้ แม่สวดมนต์กราบท่าน พยายามทําใจให ้สงบ ขอให ้ท่านคุ ้มครองลูกของแม่ทุกคน แม่ไม่ เคยพูดขอให ้ท่านคุ ้มครองแม่ ได ้แต่ขอให ้ท่านคุ ้มครองลูก แม่ลม ื ตัวเองทุกครัง้ พระพักตร์งดงามของท่านยังคงยิม ้ อ่อนโยนเสมอต ้นเสมอปลาย อิม ่ เอิบ มั่นคง ดูไม่หวัน ่ ไหว แม ้ โลกจะแตกดับไปต่อหน ้า แต่นํ้าตาของแม่ส ิ กลับเอ่อท ้นออกมาอย่างไม่รู ้สาเหตุ คําถามของลูกเมือ ่ ตอนเย็นยังก ้องอยูใ่ น หู ิ ล ้าน‖ ―แม่คด ิ ยังไง เขาจะให ้องค์ละสบ ี วหรือ แม่อท ื้ โรคทีค ้ มากมายถึงเพียงนัน ้ เชย ุ าน นึกถึงเชอ ่ ย ุ กับลูกในวันนั น ้ แม่ใชเวลาคิ ดไม่นาน ิ ใจบอกลูกไปว่า ก็ตัดสน ―แม่ไม่วา่ อะไรหรอกลูก พระท่านอยูใ่ นใจแม่ตงั ้ นานแล ้ว‖ นํ้ าตาของลูกไหลไปแล ้วหนึง่ รอบ สว่ นแม่ยามนัน ้ มีแต่รอยยิม ้ และใจทีเ่ มตตา แม่กราบลาท่าน และยืนยันกับตัวเอง ว่าท่านนั่งอยูใ่ นใจแม่แน่ ๆ แล ้ว

ื่ มคลาย ไม่เสอ ั้ ฉบ ับที่ ๒๖๗๘ เรือ ่ งสน

ํ รอง ไม่มส ี า โดย หญ ้าดอกขาว

ยามถังแตก ฉั นนึกอยากเอ่ยปากขอยืมเงินเพือ ่ นร่วมงานหลายครัง้ หลายหน ...แต่ไม่กล ้า ทัง้ ยัง ไม่รู ้ว่าจะขอยืมใคร ผู ้จัดการหนุ่มหัวหน ้างานของฉั นน่ะหรือ ...ฝั นไปเถอะ แม ้เขามีเงินเดือน ิ ก็บานกว่าใครเชน ่ กัน สว่ นผู ้ชว่ ยผู ้จัดการหนุ่มเหนียมเนี้ยบนั่ น แม ้ดู มากกว่าใครในร ้าน แต่หนีส ้ น เข ้าท่า ...ทว่าก็เหนียวหนึบหนับ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 788

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

พ ้นจากสองคนนี้ ในร ้านก็ มแ ี ต่เด็กสง่ อาหารทัง้ นั น ้ บึง่ มอเตอร์ไซค์หน ้าแดงหน ้าดําทัง้ วัน ได ้ ค่าแรงกันคนละไม่กบ ี่ าทกีเ่ บีย ้ ...ใครจะกล ้าเบียดเบียน ในเมืองใหญ่แห่งนี้ฉันไม่มญ ี าติพน ี่ ้องทีไ่ หน มิต รสหายเก่าแก่ก็ล ้วนไม่เคยไปมาหาสู่ จะไปขอ ่ ยืมเงินยามเข ้าตาจนก็ใชท ี ...เถอะน่ะ อัตตาหิ อัตโน นาโถ...จะอดตายก็ให ้มันรู ้กันไป ื สุด เงินเดือนเดือนนีข ้ องฉั นหมดไปตัง้ แต่ห ้าวันทีแ ่ ล ้ว ทีย ่ ังรอดอยูไ ่ ด ้ เพราะฉั นตัดใจเอาหนั งสอ ื เก่า ขนไปตัง้ สบ ิ เล่ม ราคาตอนซอ ื้ มาน่ะเป็ นพัน แต่ตอน หวงซงึ่ สะสมไว ้ไปขายให ้ร ้านหนั งสอ ขายมันดัน... ิ บาท‖ ชายเจ ้าของร ้านบอกอย่างไร ้เยือ ―สามสบ ่ ใย ื ยังใหม่อยูเ่ ลยนะคะ‖ ฉั นต่อรอง...ใจคอแห ้งหาย ―หนังสอ ―ก็ราคานีแ ้ หละ จะเอามัย ้ ‖ ้ นสามสบ ิ บาทนัน ฉั นใชเงิ ้ เป็ นค่ารถเมล์ไปทํ างาน...วันละเจ็ ดบาท แน่นอนว่าปากท ้องของฉั นไม่ มีเอีย ่ วในเศษเงินนี้ ...ฉั นใชวิ้ ธเี อามันไปฝากประจํ าทีร่ ้านฟาสต์ฟด ู้ แห่งนั น ้ ...ทีท ่ ํางานของฉั น เอง ื เก่าต่อชวี ต ...หนังสอ ิ ได ้สวี่ น ั ... ิ กลับถึงห ้องพักเมือ ่ วานฉั นเหลือเงินแค่สองบาท ทัง้ เนื้อทัง้ ตัว และทัง้ ห ้องของฉั นไม่มท ี รัพย์สน ใดมีคา่ พอทีจ ่ ะเอาไปแปะโป้ งที่โรงรับจํานํ า ได ้ ฉั นนอนก่ายหน ้าผากครุ่นคิดหลายตลบ แล ้วก็ ื เก่า ค ้นพบว่า ฉั นมีทางเลือกอยูส ่ ามทาง ซงึ่ ล ้วนเป็ นทางทีเ่ คยเดินมาแล ้ว คือ หนึง่ ขนหนั งสอ ไปขาย (อีก) สอง โทร.ไปลางาน และสาม โทร.กลับบ ้านไปขอเงินแม่ แต่ ...มันทรมานใจทัง้ สามทางเลย ...ให ้ตายเถอะ ฉั นเทีย ่ วรือ ้ ค ้นทุกซอกมุมในห ้อง เผือ ่ ยามมั่งมีฉันจะทิง้ ขว ้างเศษเงินไว ้มั่ง แล ้วก็เหมือนผีสาง ิ ตกค ้างในกระเป๋ ากางเกงทีซ นางฟ้ ายังปรานี มีเศษสตางค์ทัง้ สลึง และห ้าสบ ่ ก ุ อยูก ่ ้นตะกร ้า หก สลึง...พอดิบพอดี ิ ั ้ ก็เคลือ ี้ รงเผงทีเ่ ลขสจ ี่ นได ้ หลังจากผวาตืน ่ ขึน ้ มาดูนาฬกาทุ กชั่วโมง ...ในทีส ่ ด ุ เข็มสน ่ นมาชต ฉั นนอนอาวรณ์ทน ี่ อนครูห ่ นึง่ ก่อนฝื นใจลุกขึน ้ เดินงัวเงียออกไปยังระเบียง ื้ อีกตามเคย ฉั นเพิง่ ตืน ชุดทํางานซงึ่ ตากอยูท ่ รี่ าวยังอมนํ้ าอืดชน ่ มาซักมันตอนตีหนึง่ ถอดเดีย ๋ ว นั น ้ และซักเดีย ๋ วนั น ้ ความจริงบริษัทแจกชุดทํางานให ้ตัง้ สามชุด ทุกชุดไม่ ตา่ งกันทัง้ แบบและ ่ ยูช ขนาด ทัง้ ยังไม่มช ี ด ุ ไหนมีตําหนิ ฉั นเองทีเ่ กียจคร ้านซักมันใสอ ่ ด ุ เดียว เห็นทีวันหยุดนี้ต ้อง ั ี ขุดอีกสองชุดทีซ ่ ก ุ อยูก ่ ้นตะกร ้า กว่าสองเดือนแล ้วออกมาซกเสยที ี งละอองนํ้ าแตกดังซา่ เมือ ครัน ้ ฉั นนาบเตารีดลงบนเนื้อผ ้า เสย ่ ปะทะแผ่นเหล็กร ้อนจัด ควันขาว ื้ ตั วบางนั น พวยพุ่ง ฉั นเพิม ่ ระดับความร ้อนขึน ้ อีก ควันยิง่ เยอะผ ้ายิง่ แห ้งเร็ ว เสอ ้ ไม่เท่าไหร่ ี เวลาไม่ตํา่ กว่าครึง่ ชวั่ โมงทุกวัน กางเกงหนาเตอะนั่นต่างหากทีท ่ ําให ้ฉั นเสย ้ ...แต่ไม่วา่ ใชความร ้อนแค่ไหน นาบนานเพียงใด มันก็ไม่แห ้งสนิท ตามขอบกางเกงและซอก ื้ แอบแฝงอยู่ มากบ ้าง น ้อยบ ้าง พอให ้คนใสอ ่ ับชน ื้ เหนอะหนะ กระเป๋ ายังมีละอองชน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 789

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ิ นาที แน่นอนว่าไม่ได ้พิถพ ฉั นจัดการธุระทุกอย่างในห ้องนํ้ าเพียงสบ ี ถ ิ ันธุระใดเป็ นพิเศษ ครัน ้ ออกจากห ้องนํ้ า ก็สวมชุดทํางานทันใด ไม่ใสใ่ จหยดนํ้ าทีเ่ กาะพราวตามลําตัว ...ชุดทํางานของ ั นํ้ าเปี ยกชน ื้ ขึน ฉั นซบ ้ อีก ใกล ้ตีห ้าเต็มที ฉั นเร่งฝี เท ้าให ้เร็ วขึน ้ หอพักของฉั นอยูใ่ นซอยลึก การเดินทางออกไปยังถนน ใหญ่มห ี ลายวิธ ี ทัง้ ทีฟ ่ มเฟื ุ่ อยและประหยัด ฉั นลองมาหมดทุกวิธแ ี ล ้ว ไม่วา่ แท็ กซ ี่ มอเตอร์ไซค์ ตุก ๊ ตุก ๊ ทีป ่ ระหยัดสุดก็สองแถว ทว่าชว่ งปลายเดือนอย่างนีฉ ้ ั นมีวธิ ท ี ป ี่ ระหยัดกว่านัน ้ อีก ...กว่าครึง่ ชวั่ โมงฉั นจึงย่างเท ้าออกมาถึงปากซอย... ่ ันทีฉ รถเมล์สายทีร่ อผ่านไปสามคันแล ้ว ทัง้ ปรับอากาศและธรรมดา ทว่ายังไม่ใชค ่ ั นรอ รถปรับ อากาศเข ้าป้ ายมาอีกคัน ฉั นยืนมองคนบนนั น ้ อย่างอิจฉา หลายคนนั่ งหลับ ...บ ้างคอพั บไป ข ้างหน ้า ...บ ้างหงายไปข ้างหลัง ...อ ้าปากหวอทีเดียว อีกหลายคนนั่งเอาลําโพงจิว๋ อุดหู ...บ ้าง หลับตาพริม ้ ...บ ้างพูดคุยและยิม ้ คนเดียว ...เบาะนั่ งยังเหลือว่างตัง้ หลายเบาะ ฉั นอยากก ้าวขึน ้ ไปนั่ง ...แต่ก็ต ้องยัง้ ใจ ี่ าทตลอดสายก็จ่อเข ้ามา คนไม่มากนั ก ทันทีทรี่ ถปรั บอากาศแล่นออกไป รถธรรมดาราคาสบ เบาะนั่งยังมีวา่ ง ...กระนัน ้ ฉั นก็ยังไม่อาจก ้าวขึน ้ ไป ิ เพือ ่ นร่วมป้ ายเทียวเปลีย ่ นหน ้า เข็มนาฬกาตั ง้ ตาเดินไปเรือ ่ ย ๆ กระทั่ งครึง่ ชั่งโมงผ่าน ...ใน ทีส ่ ด ุ สงิ่ ทีฉ ่ ั นรอคอยก็มาถึง ้ ...รถเล็ ก ร่วมบริก ารคันส เี ขีย ว วิง่ ปาดซ ายปาดขวาเข ้ามาเบรกเอี๊ ยดตรงหนา้ ฉั น แรงชะงั ก ี้ ววินาทีก็คน ่ ่า กะทันหัน ทําให ้ผู ้คนบนรถทัง้ นั่ งยืนพากันหัวทิม ่ ไปข ้างหน ้า ...ทว่าเพียงเสย ื สูท และทีท ่ างเดิม ฉั นก ้าวขึน ้ ไป ล ้วงเงินจํ านวนสุดท ้ายสง่ ให ้กระเป๋ ารถเมล์ เย็นนี้ ...ขากลับคงต ้องวานเด็กในร ้าน มาส ่ง พวกเขามีม อเตอร์ไซค์กั นทั ง้ นั ้น คงไหว ้วานช ่วยเหลือ กันได ้หรอกน่ า ...ทว่าฉั นควร เกรงใจพวกเขา เวลาทุกนาทีมค ี า่ ลูกจ ้างราคาถูกอย่างพวกเขาต ้องรีบเร่งเก็บชั่วโมงทํ างานให ้ มาก เพราะหากทําน ้อยย่อมไม่พอกิน ...เถอะน่ะ ฉั นเคยเลีย ้ งข ้าวพวกเขาตัง้ หลายหน คิดอะไร ิ้ เดือนแล ้ว มากมาย ผ่านวันนีไ ้ ปให ้ได ้ ...พรุง่ นีส ้ น ี ากไปกว่าเศษเงินไม่ก ี่ แม ้เรียนจบ ...ทํ างานมากว่าสองปี แล ้ว ฉั นก็ ยังไม่มเี งินสํารองในบัญชม บาททีจ ่ ําต ้องเหลือติดไว ้ตามกติกา ดังนัน ้ พอเงินเดือนหมด ...ทุกอย่างจึงหมดกัน ทัง้ เดือนฉั นนั บเงินครัง้ เดียวตอนเบิกจากบัญช ี มารู ้ยอดอีกทีก็เมือ ่ มันเกลีย ้ งกระเป๋ าแล ้ว ...โดย ั ที ไม่เคยชนเดือนสก ้ ก ารแท็ ก ซ ถ ี่ ี่ย บ ...อาจเพราะช ่ว งต ้นเดือ นฉั น มั ก ฝื นสั ง ขารตื่น แต่ ต ีส ี่ไ ม่ไ หว จึง ใช บริ ิ แม ้ ้ น กลางเดือนจะเจียมตัว ...ตืน ่ เชาขึ ้ มานิด ก็ยังต ้องพึง่ มอเตอร์ไซค์ และหรือตุ๊กตุ๊กทุกวันไหนจะ ค่าเชา่ ห ้อง ค่าปากท ้อง ค่าเลีย ้ งลูกน ้อง ค่าของใชจิ้ ปาถะ ซํ้าอาทิตย์กอ ่ นฉั นยังทํ าเงินสํารองใน ร ้านหายตัง้ สองพัน ...แน่นอน ...เป็ นความรั บผิดชอบของฉั นต ้องใชคื้ น ...แล ้วมันจะไปเหลือ อะไร... อย่างไรก็ตาม ในเดือ นใหม่ฉันจะไม่ย อมให ้เหตุการณ์อย่างนี้เกิดขึน ้ อีก สะเพร่าทําเงินหาย และไม่ทําใจใหญ่เลีย ้ งข ้าวใครอีกแล ้ว ...คอยดู

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

ฉั นจะไม่ตน ื่ สาย ไม่

หน้า 790

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ตึกรามสองฟากถนนย่านนี้ดเู ก่าทะมึนทะมอในยามเชา้ แต่ลว่ งเข ้าราตรีทน ี่ ี่กลับดูเริงร่าระริกไม่ แพ ้ทีไ่ หน ...แต่อย่างไรฉั นก็ไม่ชอบมันทัง้ กลางวันและกลางคืน ื่ ยอ ้อยสร ้อยเข ้าไปในซอยใหญ่ วินมอเตอร์ไซค์ปากซอย หลังก ้าวลงจากรถ ฉั นเดินเอือ ่ ยเสอ คึกคักชูมอ ื ชูไม ้ชวนให ้บริการ ครัน ้ ฉั นเดินก ้มหน ้าผ่านไป ...ก็ไม่มใี ครสนใจฉั นอีก ้ ลึกเข ้าซอยราวห ้าร ้อยเมตรมีเสนทางรถไฟสายตะวั นออกพาดผ่าน ริมทางมีดงโสนออกดอก ี องแรงงานก่อสร ้างแทรกตัวอยูก เหลืองสะพรั่ง ชุมชนสงั กะสข ่ ลางนั น ้ ไม่ไกลกันเป็ นศูนย์การค ้า ื้ และดอกไม ้ราตรี และโรงหนังทันสมัย ถัดไปเป็ นแหล่งเทีย ่ วอันครึกโครมของหมูผ ่ เี สอ ้ กลางเก่ากลางใหม่ เจ ้าของให ้ห ้างร ้านต่าง ๆ ห่างย่านเทีย ่ วราวห ้าร ้อยเมตรถึงตึกแถวสามชัน ี ดง โดดอันใหญ่เป้ งหน ้าร ้าน ฉั น เชา่ ทําการทีท ่ ํางานของฉั นอยูค ่ ห ู าริมสุด เพียงเห็นป้ ายยีห ่ ้อสแ ึ เอียนเลีย ี แล ้ว... ก็รู ้สก ่ นเสย ่ ฉั นมีสารพัดสารพัน ตัง้ แต่สากกะเบือยันเรือรบ ทัง้ เตรียมอาหาร หน ้าทีข ่ องผู ้จัดการฝึ กหัดเชน ธุรการ บัญช ี เจ ้าหน ้าทีฝ ่ ่ ายบุคคล ตลอดจนพนักงานทําความสะอาด ...ถูพน ื้ ...เช็ดกระจก...ขัด ห ้องนํ้ า ―งานกุล!ี ‖ ผู ้ชว่ ยผู ้จัดการหนุ่มเหนียมมักสบถคํานีใ้ ห ้ได ้ยินเสมอยามเขาเหนือ ่ ยและเบือ ่ ...ฉั นนึกถึงมันพาล ห่อเหีย ่ ว ทัง้ ร ้านมีพนั กงานประจําแค่สามคน คือคณะผู ้บริหาร อันได ้แก่ ฉั น ผู ้จัดการ และผู ้ชว่ ยฯ นอกนั น ้ เป็ นลูกจ ้างรายชวั่ โมง สาขาเล็ ก ๆอย่างนี้มย ี อดขายไม่ม าก หากจ ้างแรงงานเกิน ตัวย่อ มไม่ม ีผลกํ า ไร ดังนั ้น โดย จรรยาบรรณของผู ้บริหารทีด ่ จ ี งึ ต ้องวางแผนการทํางานอย่างรัดกุม จ ้างคนให ้น ้อย ประหยัดค่า ชวั่ โมงให ้มาก งานอะไรต่อมิอะไร หากทําเองได ้ ...ก็ทําเอง ิ โมงเชาได ้ ฉั นกัดฟั นจัดการงานกุลท ี ก ุ อย่างจนลุลว่ ง สบ ้เวลาเปิ ดร ้าน เด็กสง่ อาหารทยอยกันเข ้า ั หงกทุกวัน มาตอกบัตร ชว่ งสายอย่างนีม ้ ักมีใบสงั่ เข ้ามาประปราย ฉั นแอบลักไก่นั่งสป เว ้นวันนี.้ ..ทีห ่ ลับไม่ลงจริงๆ ้ ท ้องไสของฉั นบิดเกลียวรุนแรงจนต ้องเดินเข ้าหลังร ้าน ปรุงอาหารจานด่วนกินเอง แต่...แม ้หิว ้ ่ ากไม่กค จนไสแทบทะลุ ฉั นก็ยังกลืนมันลงคออย่างยากเย็น หยิบใสป ี่ ําก็ต ้องวางทิง้ ...ท ้องไส ้ ่ เดิม ยังแสบ ตัวเบาหวิวเชน ใบสั่งอาหารกระหนํ่ าเข ้ามาตอนเทีย ่ ง ฉั นวิง่ วุน ่ สาละวนจัดเตรียมอาหาร สง่ ถาดนี้เข ้าเตา หยิบ ถาดใหม่อ อกมา ท่าทางของฉั นตอนนี้ค งไม่ต่างแมลงสาบถูก ไฟลน กระโดดกระดุ๊กกระดิ๊ ก ไม่ได ้หยุดหย่อน ...ไฟยิง่ ร ้อนยิง่ ต ้องกระโดดแรง ...กว่าจะสง่ อาหารชุดสุดท ้ายออกจากร ้านก็ปาเข ้าไปเกือบบ่ายสองโมง... หลังพายุใบสั่งสงบ ฉั นเรียกลูกน ้องมาชําระเงินตามใบสั่งทีพ ่ วกเขานํ าอาหารไปสง่ และเก็บเงิน มา แต่ละคนกระเป๋ าตุงเพราะบึง่ กันคนละหลายเทีย ่ ว นอกจากค่าชวั่ โมงอันน ้อยนิดแล ้ว พวกเขา ิ บาท พอให ้สภาพปากท ้องดีขน ได ้ค่าสง่ เพิม ่ อีกเทีย ่ วละสบ ึ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 791

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ิ ห ้าบาท ครัน ยอดรวมตามใบสั่งทัง้ หมด ...เก ้าพันสามร ้อยยีส ่ บ ้ นั บเงิน ...มันนเกินมาห ้าบาท ... คงมีใครเผลอหยิบเงินของตัวเกินมา ฉั นอ ้าปากจะร ้องถามพวกเขา แต่แล ้วก็เปลีย ่ นใจ ่ ระเป๋ ากางเกง! ...เย็นนีไ ...หยิบมันซุกใสก ้ ม่ต ้องง ้อใครไปสง่ แล ้ว ้ ่ าก ทั ง้ ท ้องไส ของฉั นปวดแสบขึน ้ มาอีก จึงเดินเข ้าหลั งร ้าน หยิบอะไรสารพั ด ที่ก น ิ ได ้ใส ป ั ปะรด ไสกรอก ้ สบ ไก่ ขนมปั ง จากนัน ้ เดินกลับออกมาหน ้าร ้าน ยังไม่ทันหย่อนก ้นลงนั่ ง รถยนต์ ี ําขลับคันโตก็วงิ่ ปราดเข ้ามาจอด สาววัยรุน สด ่ หน ้าตาสะสวยนางหนึง่ ก ้าวลงจากรถ ตรงเข ้ามาใน ร ้าน ―สวัสดีคะ่ รับอะไรดีคะ‖ ื้ เอง นอกจากใบสงั่ จะถูกสง่ มาจากศูนย์บริกา ร...สํานั กงานใหญ่แล ้ว มีบ ้างทีล ่ ก ู ค ้าเดินเข ้ามาซอ ...สาวสวยสงั่ อาหารชุดใหญ่ ิ นาที... ...ผ่านไปสบ ิ บาทค่ะ‖ ―ทัง้ หมดห ้าร ้อยยีส ่ บ สาวสวยสง่ เงินให ้ ิ บาทนะคะ‖ ―รับมาห ้าร ้อยห ้าสบ ฉั นหยิบเงินทอนสง่ ให ้ ิ ใหม่นะคะ‖ ―ขอบคุณมากค่ะ โอกาสหน ้าเชญ ี ํ า พุ่ง ออกไป ฉั น นั บเงินในลิน ิ ทว่าเมื่อ รถส ด ้ ชั ก ตาย ...ละ ฉั น ทอนเงินให ้สาวสวยเกิน ไปส บ บาท!... ิ บาททีไ่ หนมาใชคื้ น หญิงสาวคนร่างท ้วมก็ผลักประตูเข ้ามา ท่าทาง ไม่ทันได ้คิดว่าจะเอาเงินสบ ื้ เชต ิ้ สม ี อกับหมวกปี กกว ้าง และผิวกร ้าน เงอะงะงกเงิน ่ อย่างคนไม่เคยเข ้าร ้านแบบนีม ้ าก่อน เสอ กรําแดดนัน ้ ...อาจเป็ นแรงงานกลางดงโสนใกล ้ๆนี้ ―สวัสดีคะ่ รับอะไรดีคะ‖ ิ ใจ แต่จนห ้านาทีลว่ งผ่าน ...ยังไร ้สารสอ ื่ หญิงร่างท ้วมยืนมองป้ ายรายการ ฉั นให ้เวลาแกตัดสน กลับ ―รับอะไรดีคะ‖ ฉั นกระตุ ้นเตือนตามหน ้าที่ ื้ ไปฝากลูกทีต ―เอ่อ คือฉั นจะซอ ่ า่ งจังหวัด‖ ―อยูจ ่ ังหวัดไหนคะ‖ ื่ จังหวัดหนึง่ แถบภาคอีสาน แกเอ่ยชอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 792

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื้ ทีต ื้ จากทีน ื ―อ๋อ ถ ้างัน ้ หนูวา่ น ้าไปซอ ่ ัวจังหวัดบ ้านน ้าดีกว่ามัย ้ คะ ถ ้าซอ ่ ี่ กว่าจะไปถึงมันก็ ชด หมดแล ้ว ไม่อร่อยหรอกค่ะ‖ ฉั นแนะนํ า ื้ ไปเลยได ้มัย ―บ ้านฉั นไม่ผา่ นตัวจังหวัด ซอ ้ จ๊ะ‖ ั คํา ฉั นแนะนํ ารายการอาหารให ้ แกตกลงโดยไม่คัดค ้านหรือต่อรองสก ิ นาที... ...ผ่านไปสบ ิ บาทค่ะ‖ ―ได ้แล ้วค่ะ ทัง้ หมดสามร ้อยแปดสบ หญิงสาวคนยืน ่ มือมารับถุงอาหารพร ้อมสง่ เงินให ้ ―รับมาสรี่ ้อยบาทนะคะ‖ ื้ เหงือ ี ว ฉั นคลีม แบงก์ร ้อยสใี่ บนั น ้ ยับย่นและชน ่ แกคงกําไว ้แน่นและนานเชย ่ ันออก ดึงปลายให ้ ่ น ั เรียบก่อนจัดเรียงใสล ิ้ ชก ิ บาทค่ะ‖ ―ทอนยีส ่ บ ทว่าเมือ ่ เงยหน ้าขึน ้ ี แล ้ว ฉั นตัง้ ท่าจะวิง่ ตามออกไป ...แต่แล ้วก็เปลีย หญิงกลางคนจํ้าอ ้าวออกไปเสย ่ นใจ ิ บาทหนึง่ ใสล ่ น ั ...อีกเหรียญซุกใสก ่ ระเป๋ ากางเกง!... ...หย่อนเหรียญสบ ิ้ ชก ่ งลอดรําไร ...อ่อนลง ๆ ยอดโสนพลิว้ ไหวกลางสายลมเอือ ่ ยอ่อน ตะวันพลบสอ เมือ ่ ฉั นเดินกะโผลกกะเผลกออกจากร ้าน ข ้ามทางรถไฟ ถึงถนนใหญ่ และข ้ามสะพานลอยไปยัง ิ้ นิว้ เท ้าทีถ ป้ ายรถเมล์อก ี ฝั่ งนั น ้ เป็ นเวลาใกล ้ทุ่มเต็มที เรีย ่ วแรงของฉั นคล ้ายถูกสูบจนหมดสน ่ ูก อัดระอุอยูใ่ นรองเท ้าหนังรัดติว้ ร ้าวระบมหนัก แข ้งขาล ้าตึงไปหมด หากนับแปดชวั่ โมงทํางาน ฉั นควรได ้กลับบ ้านตัง้ แต่บา่ ยสาม...ตามกติกา ทว่าในความจริง พายุ ใบสั่งมักโถมทะลักเข ้ามาอีกระลอกตอนบ่ายสาม ...ตามมารยาท ฉั นต ้องชว่ ยสง่ รายการอาหาร ี ก่อน กว่าจะได ้เยือ พวกนัน ้ ออกจากร ้านให ้หมดเสย ้ งย่างออกจากร ้านก็หลังหกโมงเย็น...ทุกวัน ิ ตลอดสาย ...ครึง่ ชั่วโมงผ่านจึงเบียดขึน ฉั นยืนขาแข็งรอรถเล็กร่วมบริการ ราคาสามบาทห ้าสบ ้ ิ สง่ ให ้กระเป๋ ารถเมล์ ...รับเงินทอนกลับมา หก ไปหาทีย ่ น ื บนรถได ้ ล ้วงกระเป๋ าหยิบได ้เหรียญสบ บาทสองสลึง ้ ดเกลียวจนต ้องนิว่ รถติดเกือบสองชวั่ โมง ลงจากรถตอนสามทุม ่ ฉั นแข็งใจก ้าวเดินต่อ ท ้องไสบิ หน ้า เดินตัวก่งโค ้งเป็ นกุ ้งแห ้ง ลึกเข ้าซอยราวสองร ้อยเมตรมีตลาดโต ้รุ่ง ยิง่ ดึกร ้านรวงยิง่ คึกคัก กลิน ่ หมูทอดกระเทียมพริกไทย ไก่ยา่ ง หมูปิ้ง ไข่เจียว ผัดกะเพราโชยเข ้าจมูกเมือ ่ กรายผ่าน ั่ ระริกตรงปลายลิน กระเพาะอดอยากของฉั นเต ้นเร่า ...นั่นยังไม่เท่าอาการสน ้ ่ !ิ บัดนีฉ ิ เอ็ดบาทสองสลึง หมูปิ้งไม ้ละสาม ข ้าวเหนียวห่อละห ้า จ่าย ใชส ้ ั นมีเงินในกระเป๋ าตัง้ สบ ค่าหมูปิ้งข ้าวเหนียวแล ้ว ยังเหลือค่ารถเมล์เล็กพรุง่ นี้ ...ผีสางนางฟ้ าปรานีฉันแท ้เทียว

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 793

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ฉั นลิงโลดตรงเข ้าไปสงั่ รายการอาหาร ―หมูปิ้งข ้าวเหนียวอย่างละหนึง่ ค่ะ‖ ่ ด ่ งุ สง่ ให ้ แม่ค ้ากระตุกหางตาใสน ิ หนึง่ ก่อนหยิบอย่างละหนึง่ นั น ้ ใสถ ี งนั น ―แปดบาท― นํ้ าเสย ้ ห ้วนนั ก ฉั นกําเงินทัง้ หมดออกจากกระเป๋ า เหรียญกระจุม ๋ กระจิม ๋ ทัง้ นัน ้ ...ต ้องกํามันออกมานับก่อน ั่ เหตุการณ์ไม่คาดฝั นจึงเกิดขึน ...อาจเป็ นเพราะฉั นหิวจนมือไม ้สน ้ ... ี แล ้ว ยิง่ ฉั นเดินคอตกกลับถึงห ้องพัก ถุงหมูปิ้งข ้าวเหนียวยัง ห ้อยโตงเตงอยูใ่ นมือ กินไม่ลงเสย นึกภาพตอนเหรียญสลึงเหรียญนั น ้ กลิง้ หลุน ๆ ลงท่อแล ้วปวดใจนั ก ทําไมฉั นไม่กํามันไว ้แน่นๆ นะ แต่ก็นั่นล่ะ ทีถ ่ ก ู ฉั นควรต ้องตระหนักว่า ถ ้าฉั นไม่ตะกละข ้าวเหนียวหมูปิ้งนั่ น ต่อให ้มันกลิง้ ลง ท่อไปมากกว่านั น ้ ฉั นก็ยังมีเงินเหลืออีกอย่างน ้อยตัง้ แปดบาท ...พรุ่งนี้จะนั่ งรถปรับอากาศไป ทํางานก็ยังได ้ ี ว ฉั นกลั บซุ่ม ซ ่ามทํ าให ้มั นยากอีก จนได ้ ส บ ิ โมงเช าพรุ ้ อะไรๆมันจะง่ายอยู่แล ้วเชย ่งนี้ ... ี องฉั นแล ้ว ...จะถึงฝั่ งอยูแ เงินเดือนเหยียบหมืน ่ ก็จะเข ้ามานอนอุน ่ อยูใ่ นบัญชข ่ ล ้ว ฉั นไม่น่าทํา เศษไม ้แห ้งทีล ่ อยคอเกาะมาตัง้ ไกลหลุดมือเลย ให ้ตายเถอะ ...จะทํายังไงล่ะทีนี้ ึ ตั วตืน นอนก่ายหน ้าผากครุ่นคิด จนเผลอหลั บ ไป รู ้ส ก ่ อีกทีต อนตีหนึ่ง ้ ื ทํางาน จัดการกับข ้าวเหนียวหมูปิ้ง...ไหน ๆ ก็ซอมาแล ้ว

ลุก ขึน ้ อาบนํ้ า ซัก ชุด

...จากนัน ้ นอนก่ายหน ้าผากครุน ่ คิดใหม่ ไม่นานก็หลับต่อ... ิ ั ้ ก็ แล ้วก็เหมือนทุกคืน ฉั นผวาตืน ่ ขึน ้ มาดูนาฬกาทุ กชั่วโมง ตีสอง ...ตีสาม ...และในทีส ่ ด ุ เข็มสน ี้ รงเผงทีเ่ ลขสจ ี่ นได ้ ฉั นนอนอาวรณ์ทน ี่ ้ารอบ เคลือ ่ นมาชต ี่ อนครูห ่ นึง่ พลิกตัวไปพลิกมาสห ิ ใจได ้!... ...และรอบทีห ่ ้านีเ้ องทีท ่ ําให ้ฉั นตัดสน ้ ฉั นลุกขึน ้ เดินออกไปยังระเบียง เก็บชุดทํ างานซงึ่ ตากอยูท ่ รี่ าวเข ้ามารีด ใชเวลากว่ าครึง่ ชั่วโมง ื้ สําหรับกางเกงอืดชน ั ้ สองของทีท บนชน ่ ํางานนั น ้ มีตู ้เซฟ เงินสํารองของร ้านถูกเก็บไว ้ทีน ่ ั่ น วันนีฉ ้ ั นจะนั่ งแท็กซไี่ ป ครัน ้ ถึงทีท ่ ํางานก็จะบอกให ้แท็กซรี่ อเดีย ๋ ว ั ้ สอง ไขกุญแจเซฟ แล ้วฉั นก็จะไขกุญแจเข ้าไปในร ้าน ขึน ้ ไปทีช ่ น ...ฉั นค่อยหายใจได ้โล่ง... ิ โมง ...เงินเดือนออก ฉั นก็จะไปเบิกมาใชคื้ น...เฮอ! ้ เหมือนยกภูเขาออกจากอก พอสบ รีดชุดทํางานเสร็จ ฉั นคว ้าผ ้าเช็ดตัวเดินเข ้าห ้องนํ้ า... ึ มีอะไรบางอย่างผิดปกติทอ ขณะยืนอาบนํ้ าอย่างผ่อนคลาย รู ้สก ี่ วัยวะสว่ นล่าง เมือ ่ ก ้มมอง เห็น เ ลื อ ด แ ด ง ฉ า น ห ย ด ไ ห ล เ ป็ น ท า ง เ ปื้ อ น ห น ้ า แ ข ้ ง . . . ฉั น ใ จ ห า ย ว า บ ! ! จะทํายังไงล่ะทีนี้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 794

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ํ รองเลยสกอ ั ันเดียว!... ...ฉ ันไม่มผ ี า้ อนาม ัยสา

ั้ ฉบ ับที่ ๒๖๗๙ เรือ ่ งสน

เธอก ับความฝันทีส ่ วยงามของผม โดย จรรยา อํานาจพันธุพ ์ งศ ์ ้ ดเป็ นปกติเชน ่ ทุกวัน เพราะเวลางานของผมจะเริม ผมออก จากบ ้านตัง้ แต่เชามื ่ ตัง้ แต่เจ็ ดโมงเชา้ ิ เสย ี แล ้วกับการต ้องอยูก งานโรงงานก็แบบนี้ ทีไ่ หนๆก็คงไม่ตา่ งกัน ทํางานทีน ่ ี่มา ๕ ปี ผมชน ่ ับ ึ ิ ตารางเวลาทีแ ่ น่นอนแบบนี้ เว ้นแต่เรือ ่ งของเธอทีผ ่ มยังไม่เคยรู ้สกชนแต่อย่างใด และเป็ น ๕ ปี ทีผ ่ มไม่เคยจะรู ้จักเธอได ้มากนัก ้ าเพือ ผม รู ้เพียงว่า...เวลาทีเ่ ธอเข ้างานแปดโมงเชา้ แต่เธอก็มาเชากว่ ่ นร่วมงานคนอืน ่ ๆ บางวัน เธอนั่งรถสองแถวมาเอง มีบางวันพ่อเธอเป็ นคนมาสง่ บ ้านเธออยูใ่ จกลางตัวอําเภอ ห่างจากที่ ี่ โิ ลเมตร และเธอเป็ นคนชอบอ่านหนั งสอ ื ชนิดทีเ่ รียกว่าหนอนหนั งสอ ื อะไร ทํางานเราไปราวสก ื แนวไหนนั น ทํานองนัน ้ สว่ นว่าจะชอบหนังสอ ้ ผมก็ไม่เคยรู ้ เหมือนอย่างทีบ ่ อก ผมรู ้อะไรที่ เกีย ่ วกับเธอน ้อยมาก ผมเชา่ บ ้านอยูท ่ ห ี่ มูบ ่ ้านแห่งหนึง่ ไกลจากตัวอําเภอราวสามกิโลเมตร เรามาคนละทาง ั ๑๕ นาที ทันทีทม เธอจะมาหลังผมเข ้างานไปแล ้วสก ี่ าถึงโต๊ะทํางาน ผมเริม ่ เปิ ดเครือ ่ ง ่ ั ิ ค ้าตัว คอมพิวเตอร์และสงพริน ้ ท์แพลนงานเป็ นอันดับแรก ผมต ้องรู ้ว่าวันนีไ ้ ลน์เราจะต ้องผลิตสน ื่ มกับเครือ ใด เพือ ่ จะสง่ ให ้ลูกค ้าในวันนี้ เครือ ่ งพริน ้ ท์มอ ี ยูเ่ ครือ ่ งเดียว ซงึ่ ต่อเชอ ่ งคอมพิวเตอร์ ทุกตัวในโรงงาน ผมต ้องเดินออกจากห ้องทํางาน เพือ ่ เดินข ้ามไปอีกอาคารหนึง่ ซงึ่ เป็ น สํานั กงานใหญ่ของโรงงาน และเดินลัดเลาะไปตามทางเดินทีข ่ นาบข ้างไปด ้วยเครือ ่ งจักร สารพัดชนิด วางยึดอยูก ่ ับพืน ้ อย่างแน่นหนา ขนาดของมันใหญ่ยักษ์ แต่มันก็ไม่น่ากลัว...ห ้าปี มา ิ กับมันเสย ี แล ้ว เรียกว่าถ ้ามันกับผมเป็ นเพือ นีผ ่ มชน ่ นกัน ผมก็รู ้จักเพือ ่ นคนนีด ้ ี ชนิดรู ้ถึงว่ามันมี ้ ก ั ที บางครัง้ ผมก็คด ลําไสอยู ่ ข ี่ ด แต่ข ้อทีว่ า่ มันจะรู ้จักผมดีหรือไม่นัน ้ ผมไม่เคยตอบตัวเองได ้สก ิ ว่ามันอาจจะรู ้จักผมดีเหมือนกัน เพราะบางวันผมก็ได ้คุยกับมัน ได ้ทะเลาะกับมัน เตะมันบ ้าง เคาะมันแรงๆบ ้าง ึ ว่าทุกอย่างในชวี ต แต่ห ้าปี สําหรับทีน ่ ผ ี่ มรู ้สก ิ ผมชา่ งว่างเปล่า ไร ้ความหมายสําหรับใคร บางคน คนทีไ่ ม่ได ้เป็ นใบ ้ คนทีส ่ ามารถพูดกับใครได ้ทุกคน...แต่ยกเว ้นผม ไฟในออฟฟิ ศเปิ ดสว่างจ ้าในเวลานีท ้ ก ุ วัน คงเป็ นเธอ... ั พักแล ้ว เห็นจากเครือ โต๊ะทํางานของเธออยูใ่ กล ้กับเครือ ่ งพริน ้ ท์ เธอคงมาถึงสก ่ ง ี งเพลงดังแว่วเบาๆ มาจากลําโพงเล็กๆ เพลงอะไรนะเพราะจัง คอมพิวเตอร์เธอเปิ ดแล ้ว มีเสย ้ ทําทีเป็ นยืนดู เลย ผมไม่กล ้าถาม...ได ้แต่หยิบกระดาษจากบนเครือ ่ งพริน ้ ท์ขน ึ้ อย่างชาๆ ั้ กระดาษแผ่นนัน ้ แกล ้งแอบมองเธอ หญิงสาววัยเพิง่ ย่างเข ้า ๓๐ ผิวขาวเนียน ตัดผมซอยสน ี เทียมไหล่ เพียงแต่วน ั นีเ้ ธอเลือกทีจ ่ ะผูกรวบมันไว ้ข ้างหลัง จึงขับให ้แก ้มสแดงเรือ ่ ทัง้ สองข ้าง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 795

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี มพูออ และริมฝี ปากทีด ่ อ ู วบอิม ่ ด ้วยลิปสติกสช ่ นๆ ดูโดดเด่น สะดุดตากว่าทุกวัน เธอยังนั่งทํา อะไรของเธอ หยิบนั่นวางนีไ ่ ปเรือ ่ ย ผมรู ้ตัวว่าไม่รู ้จะยืนอยูท ่ ําไม? จึงได ้แต่เดินห่างออกมาจากที่ ่ ทุกวัน อ๋อ...ไม่ส ิ เป็ นปี ๆแล ้วสน ิ ะ ตรงนัน ้ ด ้วยท่าทีทไี่ ม่ได ้ดังใจตัวเอง เหมือนเชน ี ที?" ผมนึกด่าตัวเอง ทัง้ ๆทีร่ ู ้อยูว่ า่ ผม "เมือ ่ ไหร่ผมจะเลิกทําอะไรบ ้าๆแบบนีก ้ ับตัวเองเสย คงไม่มโี อกาสทําอะไรแบบนีอ ้ ก ี แล ้ว ผมกําลังจะไป...ความฝั นรอผมอยู.่ .. ผมเดินกลับมายังห ้องทํางานของตัวเองอย่างหงอยเหงา และนึกโทษตัวเองทีม ่ ัวแต่ ี ที เธอเองก็เคยแสดงให ้เห็นแล ้วว่า ผมแทบไม่มค ครุน ่ คิดถึงเรือ ่ งนี้ ผมควรเลิกคิดเสย ี วามหมาย ใดๆกับเธอแม ้แต่น ้อย ขณะนั่งเหม่อใจลอย สายตามองไปนอกห ้อง พนักงานในไลน์ผลิตเริม ่ สตาร์ท ั ครูเ่ สย ี งครางกระหึม ี งปึ งปั ง เหง่งหง่าง จากทีต เครือ ่ งจักรแล ้ว สก ่ เสย ่ รงนัน ้ ตรงนีก ้ ็จะดังขึน ้ หลังจากนัน ้ พอใกล ้ ๘ โมง เพือ ่ นร่วมงานคนอืน ่ ๆทีน ่ ั่งทํางานในห ้องนีอ ้ ก ี สามคนก็คงมาถึง เมือ ่ นึกถึงพวกเขาแล ้ว ผมก็หวนคิดถึงวันคล ้ายวันเกิดผมเมือ ่ เดือนก่อน ผมกับเธอ เกิดวันเดียว ปี ื้ เค ้กวันเกิดมาให ้ผมและเธอพร ้อมๆ กัน พอข่าวนีร้ ู ้ เดียวกัน พีค ่ นหนึง่ ในห ้องนีบ ้ อกว่าปี นจ ี้ ะสงั่ ซอ ื ฮา หลายคนเฝ้ ารอให ้ถึงวันนัน ถึงหูเพือ ่ นร่วมงานคนอืน ่ ๆ ก็ตา่ งพาฮอ ้ วันทีเ่ ธอกับผมมาเป่ า เทียนเค ้กวันเกิดด ้วยกัน ทีเ่ พือ ่ นๆพากันสนใจเธอกับผมมากขนาดนี้ ก็เพราะจริงๆแล ้วเธอกับผมไม่คอ ่ ยคุยกัน ื อยูห ผมจําได ้ว่าเคยคุยกับเธอครัง้ หนึง่ เมือ ่ สามปี ทแ ี่ ล ้ว วันนัน ้ ผมนั่ งอ่านหนั งสอ ่ ้องครัวของ ื เล่มนั น ื ที่ บริษัทอยูเ่ งียบๆ พอดีเธอเข ้ามากินนํ้ า เมือ ่ เห็นเธอผมก็ขอยืมหนั งสอ ้ ไปอ่าน หนั งสอ ื่ "งามแสงเดือน" ของ อัศศริ ิ ธรรมโชติ เล่มนั น ชอ ้ ื เล่มนี?้ " เธอพูดแล ้วก็หยิบหนั งสอ ื จากมือผม แล ้วเดินจากไป "ให ้เรายืมได ้มัย ้ หนั งสอ ื มาคืน หลายวันผ่านไปเธอก็เอาหนั งสอ ื ให ้ผม และเดินจากไป นั่น "เอ ้า...เอามาคืนแล ้ว" เธอกล่าวคําห ้วนๆ พลางยืน ่ หนั งสอ เป็ นความทรงจําครัง้ สุดท ้ายทีผ ่ มได ้คุยกับเธอ ซงึ่ มันก็นานมาแล ้ว ่ กัน เหตุนเี้ องทีเ่ พือ เป็ นปกติทผ ี่ มมักหลีกไปทีอ ่ น ื่ เมือ ่ เห็นเธอ เธอเองก็เชน ่ นๆพากันล ้อ ว่าเธอกับผมน่าจะแอบมีอะไรในใจกันหรือเปล่า? ผมเคยปฏิเสธเรือ ่ งนีก ้ ับพวกเขา แต่ก็ไม่มใี คร ื่ ผมต ้องการแค่ความเป็ นเพือ เชอ ่ น ทีผ ่ มสนใจเธอจนออกหน ้าในชว่ งแรกก็เห็นว่า เธอกับผม ื ผมเพิง่ รู ้ว่าคงจะหมดหวังเมือ น่าจะเข ้ากันได ้ดี เธอเป็ นคนชอบอ่านหนั งสอ ่ รู ้ว่าเธอเป็ นคนชอบ เก็บตัว และไม่ชอบมีเพือ ่ นชาย แต่เธอมักอายจนหน ้าแดงทุกครัง้ ทีเ่ พือ ่ นๆล ้อเธอเรือ ่ งผม ผมจับ ึ ความรู ้สกของเธอจากใบหน ้า แต่ไม่อาจเดาว่ามันคืออะไรกันแน่? ผมรู ้เพียงว่าผมกับเธอคงไม่ม ี ทางทีจ ่ ะเป็ นอะไรกันได ้เลย ไม่วา่ จะเพือ ่ นหรือคนรัก เธอคงเกลียดผมทีม ่ ก ั เป็ นตัวต ้นเหตุให ้เธอ ึ ยุง่ ใจอยูเ่ สมอ? รู ้สก ้ ว่ น เชาที ั เกิดผมมาถึง บรรยากาศในห ้องครัวดูครึกครืน ้ เพือ ่ นร่วมงานพากันเดินเข ้าเดิน ื่ เธอกับผม บางคนบอก ออกกันมากเป็ นพิเศษกว่าทุกวัน พวกเขาพากันมาแอบดูหน ้าเค ้กทีม ่ ช ี อ ว่านีม ่ ันเหมือนเค ้กทีใ่ ชส้ ําหรับคูบ ่ า่ วสาวมากกว่าจะเป็ นเค ้กในวัน เกิด บางคนดูแล ้วก็แอบ หัวเราะ มีบางคนแอบยิม ้ และเพือ ่ นคนหนึง่ ก็ล ้อกับผมว่า "เธอแน่ใจนะว่าเทีย ่ งวันนีเ้ ธอจะไม่แอบหนีกลับบ ้านไปก่อนน่ะ?" ึ หวัน แน่นอนว่าผมจะไม่หนีไปไหน แม ้จะรู ้สก ่ ๆอยูบ ่ ้าง ห่วงแต่เธอนั่ นหรอกทีอ ่ าจจะไม่กล ้ามา ิ หน ้ากับผม เผชญ พอราวบ่ายสามโมงเราก็ตา่ งมารวมตัวกันในห ้องครัว ผมยืนรอคอยด ้วยใจเต ้นระทึก มี เธอเพียงคนเดียวทีต ่ ด ิ งานอยู่ เจ ้านายเธอเรียกพบ มีใครคนหนึง่ บอกว่าเดีย ๋ วเธอก็มา เพือ ่ นๆ ั ครูห ี ง ทยอยกันมาทีละคนสองคน สก ่ ้องครัวก็ดแ ู คบแน่นไปถนั ดตา ทัง้ ยังคละเคล ้าไปด ้วยเสย ี งพูดคุย และการรอคอย เพือ หัวเราะ เสย ่ นผู ้หญิงคนหนึง่ บ่นอย่างน ้อยใจว่า ทีวน ั เกิดเธอไม่เห็น มีคนมากขนาดนีเ้ ลย เป็ นจริงอย่างเธอว่าเพือ ่ นๆมากันหมดทุกคน เพือ ่ นเราอีกคนเตรียมกล ้อง ถ่ายรูปมาด ้วย เขาบอกว่าปรากฏการณ์แบบนีห ้ าดูยาก อยากถ่ายรูปตอนทีผ ่ มกับเธอก ้มลงเป่ า ั เทียนพร ้อมกัน สกครูเ่ พือ ่ นคนทีย ่ น ื อยูต ่ รงประตูก็บอกเราว่า เธอมาแล ้ว เธอกําลังมา แล ้วพวกที่ ยืนอยูห ่ น ้าประตูตา่ งพร ้อมกันหลีกทาง เทียนสามเล่มทีถ ่ ก ู ปั กลงรออยูแ ่ ล ้วถูกจุดขึน ้ ไฟใน ห ้องครัวถูกปิ ดให ้มืด ผมยืนรออยูใ่ กล ้ๆด ้วยใจเต ้นระรัว ทว่านาทีอันรวดเร็วทีเ่ ธอพรวดเข ้ามา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 796

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

และยืน ่ หน ้าก ้มลงเป่ าเทียน ไม่มใี ครทันตัง้ ตัว เทียนสามเล่มดับพรึบในพริบตาเป็ นเวลาเดียวกับ ิ คู่ ผมได ้แต่ยน ตอนทีเ่ ธอผลุนผลันออกไปท่าม กลางความงงงันของสายตานั บสบ ื งง แรงลมจาก ปากเธอคล ้ายเวทมนตร์สะกดให ้ผมตกอยูใ่ นภวังค์ เพือ ่ นๆพากันมองหน ้ากันและกัน และใครคน หนึง่ ก็พด ู ขึน ้ "เอาล่ะ จุดเทียนขึน ้ ใหม่เถอะ เจ ้าบ่าวยังไม่ได ้เป่ าเทียนเลย" ตืน ่ จากภวังค์ ผมก ้มลงเป่ าเทียนทีเ่ พิง่ ถูกจุดขึน ้ ใหม่อก ี ครัง้ อย่างเดียวดาย แต่เรีย ่ วแรง ึ เหมือนถูกดูดหายไปหมด ถ ้าเทียนเล่มใหญ่กว่านีผ ้ มคงไม่มแ ี รงพอทีจ ่ ะเป่ าให ้มันดับได ้ ผมรู ้สก ถึงความอับอาย และท ้อแท ้ อะไรๆก็พังลงแล ้ว เธอไม่น่าทํากับผมแบบนีเ้ ลย ้ ผมพยายามไม่คด ิ ถึงเรือ ่ งใดๆอีก ผมอยากใชเวลาที เ่ หลืออยูท ่ น ี่ ใี่ ห ้คุ ้มค่าทีส ่ ด ุ ไม่มใี คร รู ้ว่าเวลาของผมเหลือน ้อยเต็มทีสําหรับทีน ่ ี่ เมือ ่ คืนผมเฝ้ าคิดถึงเรือ ่ งนี้ ผมคิดถูกไหมทีก ่ ําลังจะ ลาออกจากงาน? เงินเดือนหมืน ่ กว่าบาท สําหรับอําเภอเล็กๆทีผ ่ มสามารถใชช้ วี ต ิ อยูไ่ ด ้อย่างไม่เดือดร ้อน หากไม่ ฟุ่ มเฟื อยอะไรนัก ผมอาจจะยังอยูท ่ ํางานทีน ่ ไ ี่ ด ้อีกตัง้ หลายปี หรือจนกว่าบริษัทจะเลิก จ ้าง แต่มห ี ลายเหตุผลเหลือเกินสําหรับผมทีต ่ ้องไปจากทีน ่ ี่ ผมเริม ่ เบือ ่ กับระบบ เบือ ่ สภาพแวดล ้อมแบบเดิมๆ เบือ ่ ทีจ ่ ะต ้องตืน ่ แต่เชา้ เพือ ่ ไปทํางานให ้ทัน เบือ ่ ทีจ ่ ะต ้องออกคําสงั่ เบือ ่ ทีจ ่ ะต ้องคอยเอาใจเจ ้านาย และเบือ ่ ทีจ ่ ะต ้องคอยหลบหน ้าเวลาเดินสวนกับเธอ ผมเริม ่ มีความคิดเรือ ่ งนีต ้ งั ้ แต่เริม ่ ทํางานย่างปี ทส ี่ อง จากนัน ้ ผมจึงเริม ่ เก็บเงินไว ้ก ้อน ั สองสามปี แต่สามปี มานีผ หนึง่ เพือ ่ ทีจ ่ ะได ้มีเงินพอสําหรับการต ้องว่างงาน ไม่มรี ายได ้สก ้ มก็ยัง มุง่ มั่นทํางานให ้บริษัทอย่างไม่มบ ี กพร่อง ปี กอ ่ นผมเพิง่ ได ้รับการปรับตําแหน่งเป็ นหัวหน ้างาน รับผิดชอบไลน์ผลิตของบริษัท เมือ ่ งานรับผิดชอบมากขึน ้ เงินเดือนก็มากขึน ้ ตาม จึงทําให ้ผม สะสมเก็บออมเงินได ้มากตาม นั่นหมายถึงเวลาทีผ ่ มจะได ้เดินไปตามความฝั นก็ใกล ้เข ้าทุกที ฝั นว่าอยากจะเดินทางเร่รอ ่ นไปในตามทีต ่ า่ งๆ เยีย ่ งคนพเนจร เพือ ่ ค ้นหาความหมาย ของชวี ต ิ ในแบบทีผ ่ มใฝ่ ฝั นชวี ต ิ ทีไ่ ม่ผก ู พันอยูก ่ ับความเร่งเร ้าของยุคสมัย ไม่ผก ู ติดอยูก ่ ับ ค่านิยมอันจอมปลอม ไม่ต ้องตืน ่ มาทํางานในกรอบกรง และกลับมาบ ้านเพือ ่ มาดูทวี ี เพือ ่ ดู ื้ ของตามทีด ้ ้วบอกว่าดี สลับกับการเสพละครนํ้ าเน่า แล ้วเอา โฆษณา แล ้ววิง่ แจ ้นไปซอ ่ าราใชแล ้ นก ้อนนีอ มานั่งจับกลุม ่ เม ้าท์กันทีท ่ ํางานอย่างเมามัน ผมจะใชเงิ ้ ย่างประหยัด หารายได ้จากการ ื พอประทังชวี ต เขียนหนังสอ ิ ิ รู ้ถึงเรือ ่ กัน ถึงวันนั น ผมยังไม่บอกให ้เพือ ่ นร่วมงานและคนใกล ้ชด ่ งนี้ และเธอก็เชน ้ จริงๆ ํ ้ ํ เธอก็คงรู ้เป็ นคนสุดท ้าย แต่จะสาคัญอะไรอีกล่ะ บางทีเธออาจจะดีใจด ้วยซาทีต ่ ัวปั ญหาอย่าง ี ที ผมจะไปให ้พ ้นหน ้าพ ้นตาเธอเสย หลายวันทีผ ่ มเฝ้ าคิดถึงแต่เรือ ่ งลาออกจากงาน ครัน ้ พอตกคํา่ คืนและหลับตาลงนอนก็ มักฝั นถึงเธอ ผมพยายามปะติดปะต่อเรือ ่ งราวในความฝั น...ฝั นว่าวันทีผ ่ มไปทํางานวันสุดท ้าย แล ้วแอบหลบไปร ้องไห ้ ผมโกรธและนึกโทษตัวเองทีเ่ ป็ นคนอ่อนแออย่างนัน ้ เธอจะมี ความสําคัญอะไรกับผมอีกเล่า ทําไมผมต ้องเก็บมาคิด ไม่มใี ครเห็นด ้วยทีผ ่ มจะลาออกจากงาน เพือ ่ นร่วมงานหลายคนพยายามให ้เหตุผลถึงอนาคตในวันข ้างหน ้าของผม ผมไม่น่าเอาอนาคต ของตัวเองไปทิง้ กับความฝั นทีผ ่ มยังสามารถหามันได ้เพียง ครัง้ คราว บางคนบอกว่าชวี ต ิ ผมโดด เดีย ่ วเกินไป การอยูค ่ นเดียวทําให ้ผมคิดมากจนเพีย ้ น... ิ ใจเปลีย ผมนํ าเรือ ่ งในฝั นคืนก่อน และการตัดสน ่ นชวี ต ิ กลับมานั่ งคิด ผมคิดถูกแล ้วหรือ ทีเ่ อาความฝั นของผมมาทําให ้ยุง่ ยาก เพราะคนคนหนึง่ ทีไ่ ม่เคยรู ้จักผม คนทีไ่ ม่เคยนั่งคุยกับผม สมควรแล ้วหรือทีผ ่ มจะหนีเธอไป ด ้วยการเอาความฝั นถึงโลกทีส ่ วยงามของผมมาเป็ นข ้ออ ้าง ผมจะยังทําความฝั นของผมให ้เป็ นจริงได ้ตราบเท่าทีผ ่ มยังไม่ทงิ้ ความฝั นอันสวย งามนีไ ้ ปผูกติด อยูก ่ ับใครก็ไม่รู ้ทีผ ่ มไม่เคยรู ้จักตัวตนของเขา ผมควรจะมานั่งทําความรู ้จักกับตัวเอง และทํางาน ื แล ้วไม่ได ้เงิน ผมเขียนเพราะผม เขียนของตัวเองไปเรือ ่ ยๆ ผมยังไม่เดือดร ้อนถ ้าเขียนหนั งสอ อยากรักษาความฝั นนัน ้ ไว ้... ้ น ครัน ้ รุง่ อรุณของอีกวันคืบย่างเข ้ามา ผมตืน ่ เชาขึ ้ มาด ้วยอาการอิดโรยจากการนอนไม่ หลับ ผมคิดเรือ ่ งนีเ้ กือบทัง้ คืน ผมเลิกความคิดเรือ ่ งทีจ ่ ะลาออกจากงาน แต่ปัญหาคือผมก็ยังไม่ ึ อย่างไร เมือ รู ้จะทําอย่างไร ไม่รู ้จะบังคับความรู ้สก ่ ผมยังเจอเธอ ยังต ้องเดินไปเอาเอกสารที่

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 797

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เครือ ่ งพริน ้ ท์ข ้างโต๊ะทํางานของเธอ ผมกลัวว่าถ ้าแอบมองเธอแล ้ว จะทําให ้ผมคิดเตลิดไปไกล อีก ั ัก ขอ ผมต้องพยายามแยกความฝันของผมก ับเธอออกจากก ันให้ได้สกพ ้ มต้องไม่แอบมองเธออีก ...แล้วผมจะทําได้หรือ? เพียงแต่ตอ ่ ไปนีผ

ั้ ฉบ ับที่ ๒๖๘๔ เรือ ่ งสน

ื กของพ่อ เชอ ิ จักรศวิ าทิตย์ โดย ดุสต

ึ ห่วงใยก็ปรากฏลอยรบกวนอยูใ่ นดวงความคิดของผม การ ทุ กครัง้ ทีม ่ องดูลก ู ความ รู ้สก ทีล ่ ก ู สาวคนเดียวเกิดและเติบโตขึน ้ มาในครอบครัวทีม ่ ฐ ี านะปานกลาง พ่อแม่อยูพ ่ ร ้อมหน ้าพร ้อม ตากัน ความจริงก็ไม่น่าจะมีอะไรเป็ นทีน ่ ่าห่วงกังวลนัก แต่ลักษณะการใชช้ วี ต ิ บางอย่างของลูก ึ หนักใจไม่ได ้ การกินใชอย่ ้ างฟุ่ มเฟื อยสุรย ้ ิ ค ้า อดทําให ้ผมรู ้สก ุ่ สุรา่ ย หรือการจับจ่ายใชสอยส น ้ เพือ ่ การบํารุงบําเรอความสุข ของลูกเป็ นแบบเกินความพอดี ของเล่นของใชบางอย่ างยังมีสภาพ ดีก็ถก ู ทิง้ ขว ้างอย่างปราศจากความแยแส อุปกรณ์การเรียนพวกไม ้บรรทัด ยางลบ ดินสอสูญ หายเป็ นประจํา ื้ หาให ้ลูกได ้ใหม่ แต่เมือ ใช.่ ..มันอาจจะไม่มรี าคามากมายอะไรนั กหนา ผมอาจซอ ่ มัน ั ของการขาดความรับผิดชอบ ขาดความเอาใจใสส ่ นใจ บ่อยครัง้ มันก็สะท ้อนให ้เห็นถึงอุปนิสย เรือ ่ งของตัวเอง รวมทัง้ การขาดความรักหวงแหนข ้าวของ ี จริงๆ สําหรับคนเป็ นพ่อแม่นัน การเลีย ้ งดูลก ู นัน ้ ชา่ งเป็ นงานทีย ่ ากลําบากเสย ้ เรามักจะถาม ตัวเองอยูเ่ สมอว่า การเป็ นพ่อแม่ทด ี่ น ี ัน ้ เราควรจะทําอย่างไร แต่คงไม่มแ ี บบอย่างสําเร็จรูป ํ แน่นอนตายตัวสาหรับพ่อแม่แต่ละคนหรอก มันคงเป็ นแบบว่าวิธข ี องใครก็คงเป็ นวิธข ี องคนๆ นัน ้ เอง สุดแล ้วแต่ภม ู ห ิ ลังของครอบครัวทีไ่ ด ้รับการเลีย ้ งดูมาในวัยเด็กและสภาพแวด ล ้อมของ แต่ละคน "โตขึน ้ ลูกจะลําบากนะ ถ ้าขืนทําข ้าวของหายเป็ นประจําอย่างนี"้ ผมดุลก ู สาวเมือ ่ พบว่าแก ั หน่อย หัวใจของผมก็พลอย ทําอุปกรณ์การเรียนหาย แต่พอแกประจบประแจงกอดรัดผมเข ้าสก ื้ หา อ่อนละลายลง ความพยายามทีจ ่ ะทําท่าขึงขังดุดันก็เลยเป็ นอันต ้องเลิก แล ้วก็ต ้องรีบซอ ของใหม่ให ้แก พอเห็นแกดีอกดีใจทีไ่ ด ้ของใหม่ ตัวผมก็พลอยปลาบปลืม ้ ไปด ้วย ปฏิเสธไม่ได ้ หรอกว่ายามใดทีเ่ ห็นลูกมีความสุข ความพอใจก็พลอยทําให ้ผมมีความสุขและสบายใจไปด ้วย ั ทีไ่ ม่ดใี ห ้ลูก ผมก็ได ้แต่กลุ ้มอกกลุ ้มใจ นีย แต่เมือ ่ คิดถึงว่าผมกําลังสร ้างนิสย ่ ังไม่รวมเรือ ่ งทีผ ่ ม ื้ ผ ้า ของเล่น และเกม และภรรยาทนการรบเร ้าร ้องขอของลูกไม่ได ้ ในยามทีแ ่ กต ้องการเสอ ื้ หาให ้แกทัง้ ๆทีร่ ู ้อยูแ คอมพิวเตอร์ราคาแพงๆ เราต่างยอมตามใจซอ ่ ก่ใจว่ามันเป็ นเรือ ่ งทีไ่ ม่ด ี ั ฟุ่ มเฟื อยชอบใชจ่้ ายเกินความจําเป็ น มันจะเกาะติดผู ้ทีช นิสย ่ อบตามใจตัวเองอย่างไม่ ่ วามล่มจม บันยะบันยัง แล ้วก็สร ้างความต ้องการอย่างไม่รู ้จักหยุด จนในทีส ่ ด ุ ก็ต ้องดิน ้ รนไปสูค หายนะ ซงึ่ ประสบการณ์อน ั นีผ ้ มเห็นมานั กต่อนั กแล ้ว จากเหตุการณ์หรือบุคคลรอบด ้านทีผ ่ มเคย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 798

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ประสบพบพานมา และผมก็ไม่อยากจะให ้เกิดเหตุการณ์อย่างนีก ้ ับบุคคลทีผ ่ มรักอย่างลูกสาว ของผม คนนี้ "แกยังเด็กอยูน ่ ะ ปล่อยแกไปก่อนเถอะ" ภรรยาผมเคยพูดอย่างนี้ เมือ ่ ผมปรารภถึงความ ในใจให ้เธอฟั ง ผมถอนใจพลางคิดว่าพืน ้ เพของภรรยาก็คงเหมือนกับลูกสาว คือเกิดมาในครอบครัวฐานะ ดี พ่อแม่ตามใจ ซงึ่ ตัวเธอเองก็มองลูกเหมือนกับเป็ นภาพเงาสะท ้อนในอดีต มองไม่เห็นว่าจะมี อะไรน่าเป็ นห่วง ใช.่ ..บางทีอาจจะเป็ นเพราะว่าผมเกิดและเติบโตมาจากครอบครัวทีล ่ ําบากยากจน มีชวี ต ิ แบบปากกัดตีนถีบ ถึงได ้คิดมากเกีย ่ วกับลูก ผมหวนนึกถึงชวี ต ิ ในวัยเยาว์ นึกถึงเตีย ่ ซงึ่ เป็ นชาว จีนโพ ้นทะเลอพยพหนีความอดอยากยากจนในเมืองจีนเข ้ามา ทํามาหากินในเมืองไทย ภาพ ของเตีย ่ ผุดขึน ้ มาจากความทรงจํา ชายชาวจีนผู ้เคร่งขรึมไม่คอ ่ ยพูดค่อยจา จมอยูก ่ ับความเงียบ ้ นคํา่ กินใชทุ ้ กอย่างแทบไม่ยอมให ้อะไรเสย ี คุณค่าไปโดยเปล่าประโยชน์ งัน ทํางานหนักเชายั ทัง้ ตัวแกเองก็จะคอยพรํ่าบ่นให ้พวกลูกๆทําตาม ี ไปเปล่าๆ" แกคอยบอกผมและน ้องๆ "อย่าให ้อะไรมันสูญเสย ิ ทีเ่ ตีย ครัน ้ มาเป็ นพ่อคนแล ้วความเคยชน ่ เคยสงั่ สอนทําให ้ผมต ้องขมวดดคิว้ ทุก ครัง้ ยาม ่ ้ ิ เมือ ่ เห็นลูกกินพิซซาจากกล่องเพียงสองชนแล ้วเหลือทิง้ ครัน ้ หวนกลับไปคิดถึงวัยเด็กของ ตัวเองทีแ ่ ม ้แต่นํ้าข ้าวซงึ่ รินออกมาจากหม ้อ ก่อนนํ าหม ้อข ้าวไปดงด ้วยไฟอ่อนๆ เพือ ่ ให ้ระอุ ก็ ี ไม่ได ้ และก็จะต ้องใชช้ อนตั ้ เป็ นอาหารทีจ ่ ะทิง้ เสย กนํ้ าข ้าวกินจนแห ้งชาม ไม่อย่างนัน ้ ก็จะ โดนเตีย ่ ดุ ั บอกผมและน ้องๆ "มันของดีๆทัง้ นัน ้ อาตีก ๋ น ิ ให ้หมด อย่าให ้อะไรเหลือทิง้ " เตีย ่ มักกําชบ อยูเ่ สมอ ดูเหมือนดินแดนทีเ่ ตีย ่ จากมาคงจะอดอยากยากแค ้น ซงึ่ ผมพอจะปะติดปะต่อภาพได ้จาก คําบอกเล่าของเตีย ่ ภายหลังว่างเว ้นจากการทํางาน หลังอาหารคํา่ ครอบครัวของเราจะชุมนุมอยู่ ่ งแสง สลัววอมแวม ต่างพากันพูดคุยกันด ้วยเรือ ั เพเหระ ล ้อมรอบตะเกียงซงึ่ จุดสว่างสอ ่ งสพ สารพัดอย่างทีจ ่ ะนึกกันขึน ้ ได ้ในเวลา อย่างนีเ้ องทีเ่ ตีย ่ จะเล่าเรือ ่ งเมืองจีนของเตีย ่ ให ้พวกเราฟั ง ื่ ว่าเตียซวั ในมณฑลแต ้จิว๋ ครอบครัว เตีย ่ เกิดและเติบโตในหมูบ ่ ้านเล็กๆแห่งหนึง่ ชอ ่ เดียวกับเพือ ี เพาะปลูกและเลีย ั ว์ แต่สภาพดินฟ้ า ของเตีย ่ ก็เชน ่ นบ ้านทั่วไป ทีท ่ ําอาชพ ้ งสต ้ อากาศก็ไม่เอือ ้ อํานวย เกิดความแห ้งแล ้งติดต่อกันหลายปี ถึงแม ้จะใชความพยายามมากเท่ าไร ก็ตาม พืชทีป ่ ลูกพวกข ้าวและถั่วเหลืองก็ไม่ให ้ผลผลิตทีด ่ ี การลงเรีย ่ วแรงหว่านไถพรวนบํารุง ั ว์ เป็ นเรือ ดินด ้วยมูลคนและสต ่ งทีเ่ ปล่าประโยชน์ในเมือ ่ ฝนฟ้ าไม่ตกต ้องตามฤดูกาล เตีย ่ เล่าว่า สมัยยังเด็กเตีย ่ จะเดินตามหลังหมูเพือ ่ เก็บมูลของมันไปใสใ่ น แปลงถั่วเหลือง แต่ก็ไม่เกิดผล ื้ ด ้วยเงินทีไ่ ด ้มาจากการขายแรงงานรับ อะไรในเมือ ่ ไม่มน ี ํ้ า วิธท ี จ ี่ ะได ้ถั่วเหลืองมาก็ด ้วยการซอ จ ้าง ถั่วเหลืองนัน ้ สําหรับคนยากจนของจีนเปรียบดัง่ อาหารทิพย์จากสวรรค์ เป็ นเหมือนกับนํ้ านม ของแผ่นดินซงึ่ หล่อเลีย ้ งชวี ต ิ ของคนจีนให ้ดําเนินต่อไป ผลิตภัณฑ์ทส ี่ ําคัญของถั่วเหลืองก็คอ ื เต ้าหู ้ อาหารทีไ่ ด ้รับความนิยมทัง้ จากคนรวยและคนจนชาวจีน ครอบครัวของเตีย ่ ทีเ่ มืองจีนก็ทํา ่ ํ้ าทิง้ ไว ้ แล ้วนํ ามาโม่เป็ นนํ้ าถั่วเหลือง ต ้มจนเดือด กรอง เต ้าหู ้กินกันเอง โดยนํ าถั่วเหลืองแชน ด ้วยถุงผ ้าแล ้วผสมปูนขาวปล่อยทิง้ ไว ้ให ้จับตัวแข็งก็จะได ้ก ้อนเต ้าหู ้ "ความสุขของเตีย ่ สมัยยังเด็กก็คอ ื เต ้าหู ้ยีก ้ ้อนเล็กๆสําหรับข ้าวมือ ้ หนึง่ และเต ้าหู ้ยีก ้ ระปุก หนึง่ ไว ้สําหรับกินทัง้ ปี " เตีย ่ พูดรําพึงถึงความหลัง เมือ ่ ทนความอดอยากยากแค ้นต่อไปอีกไม่ไหว เตีย ่ จึงต ้องดิน ้ รนแสวงหาโอกาสใน ดินแดนทีต ่ า่ งออกไป คนลํา่ ลือเกีย ่ วกับความอุดมสมบูรณ์ของเมืองไทย ได ้รับการบอกเล่าปาก ิ ใจทีจ ต่อปากจากผู ้คนในหมูบ ่ ้านจนเป็ นทีร่ ู ้กันดีจากคําบอกเล่า นี้ ทําให ้เตีย ่ ตัดสน ่ ะเดินทางมา ่ งกงแล ้วโดยสารเรือข ้ามนํ้ าข ้าม ทะเล เมืองไทย เตีย ่ รอนแรมเดินทางจากหมูบ ่ ้านเตียซวั มาทีฮ ่ อ มาขึน ้ ฝั่ งทีเ่ มืองไทย "โชคดีทเี่ ตีย ่ มาขึน ้ ฝั่ งทีป ่ ระเทศไทย ไม่ใชเ่ วียดนาม" ครัง้ หนึง่ เตีย ่ เคยพูดกับผม เมือ ่ ผม โตแล ้วและกลับไปเยีย ่ มเตีย ่ ทีบ ่ ้านเกิด นั่ นน่ะส ิ ถ ้าเตีย ่ ขึน ้ ฝั่ งทีป ่ ระเทศเวียดนาม ชวี ต ิ ของเตีย ่ จะ มีสภาพอย่างไรก็ไม่รู ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 799

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื่ ผืนหมอน ใบ ไม่มท พอมาถึงเมืองไทยเตีย ่ ก็อยูใ่ นสภาพตัวเปล่าอย่างทีเ่ รียกกันว่าเสอ ี น ุ อะไรติดตัว ต ้องรับจ ้างทํางานสารพัดร่อนเร่เป็ นกุลแ ี บกข ้าวสาร สุดท ้ายมาปั กหลักในจังหวัด ทางภาคกลางแห่งหนึง่ ทีๆ่ เตีย ่ มามีครอบครัวได ้อยู่ กินกับแม่ซงึ่ เป็ นคนไทยท ้องถิน ่ เมือ ่ ไม่มงี านกุลแ ี บกข ้าวสารให ้ทําอีก เตีย ่ จึงหันมารับจ ้างหาบนํ้ าขาย เขายังจําได ้สมัยยัง ้ เด็กเคยติดตามหลังเตีย ่ ขณะทีเ่ ตีย ่ หาบนํ้ าไปขาย ตัง้ แต่เชาจรดเย็ นไม่รู ้กีเ่ ทีย ่ วต่อกีเ่ ทีย ่ ว สมัย นัน ้ ยังไม่มน ี ํ้ าประปา ถ ้าใครต ้องการก็ต ้องไปตักนํ้ าจากบ่อหรือสระ ถ ้าไม่อยากไปตักและหาบเอง ก็อาศัยจ ้างวานให ้เตีย ่ หาบมาสง่ อาศัยว่าเตีย ่ เป็ นคนขยันทํามาหากิน ไม่กน ิ เหล ้าเมายาหรือเล่น ่ ึ ่ ี การพนันจึงพอมีเงินเลีย ้ งครอบครัว ซงประกอบไปด ้วยแม่ผมและน ้องอีกสคน โดยมีผมเป็ นลูก ชายคนโต การทีต ่ ้องหาบนํ้ าไปสง่ ไกลๆ เราจึงต ้องนํ าห่อข ้าวติดตัวไปกินด ้วย โดยเป็ นข ้าวห่อด ้วยใบ ื กกล ้วย เมือ ื กกล ้วยไว ้โดยทิง้ ใบบัวไปเสย ี แล ้ววัน บัวมัดด ้วยเชอ ่ กินข ้าวเสร็จเตีย ่ จะเก็บเชอ ้ อ ื กกล ้วยเสนเดิ ้ มมัดห่อข ้าว ใชอยู ้ อ ื กกล ้วยขาดแล ้วค่อยเปลีย ต่อมาก็จะใชเช ่ ย่างนั น ้ จนเชอ ่ น ใหม่ ่ กัน เวลาไปโรงเรียนก็นําข ้าวห่อใบบัวติดตัวไปกินด ้วยแล ้วก็เก็บเชอ ื กกล ้วย ผมเองก็เชน ้ ึ ไว ้ เพือ ่ นํ ามันมาใชใหม่ ในวันต่อไป บ่อยครัง้ ทีผ ่ มต ้องไปแอบกินข ้าวอยูค ่ นเดียวด ้วยความรู ้สก ้ ื ตํา่ ต ้อยน ้อยหน ้า ในเมือ ่ บรรดาเพือ ่ นๆต่างมีเงินติดตัวจากบ ้านมาซอหาของกินทีม ่ ข ี ายใน ึ แปลกใจไม่น ้อยทีส โรงเรียน นึกดู ผมเองก็รู ้สก ่ มัยนัน ้ เงินติดตัวแค่บาทหรือสองบาทก็สามารถ ื้ หาของกินพออิม ซอ ่ ได ้ ไม่วา่ จะเป็ นก๋วยเตีย ๋ ว ขนมนมเนย หรือไอศกรีม ผมจําต ้องยอมก ้มหน ้า ี สละให ้เราได ้อิม รับสภาพด ้วยรู ้ดีถงึ สถานะของครอบครัว การทีไ่ ด ้รับรู ้ว่ามีพอ ่ แม่ทรี่ ักใคร่เสย ่ ท ้องด ้วยการทํางาน อาบเหงือ ่ ต่างนํ้ าอย่างยากลําบากก็พอจะปลอบประโลมใจ ให ้หายจาก ่ ป ความคับแค ้นขมขืน ่ ได ้ ไม่ใชม ี ากท ้องผมเพียงคนเดียวเท่านั น ้ ยังมีปากท ้องของน ้องของผม ี่ นทีพ อีกสค ่ อ ่ แม่จะต ้องหาเงินมาเลีย ้ งดู เงินแต่ละบาทแต่ละสตางค์จงึ มีคา่ มากเกินกว่าทีผ ่ มจะ ี ใจทีไ่ ม่ได ้ มันติดตัวไปโรงเรียน ผิดหวังเสย เตีย ่ นัน ้ ไม่วา่ จะฤดูร ้อนหรือฤดูหนาวก็ยังคงก ้มหน ้าก ้มตาหาบนํ้ าอยูท ่ ก ุ วัน ไม่มวี น ั หยุด เว ้น ้ แต่ในฤดูฝนทีค ่ อ ่ ยว่างเว ้นจากงาน เนือ ่ งจากฝนตกชุกชาวบ ้านสามารถรองนํ้ าฝนไว ้ใชจน เหลือเฟื อ เตีย ่ ก็จะหันมารับจ ้างปะเตา โดยการเปลีย ่ นตะแกรงรังผึง้ เตาอันใหม่แทนอันเก่าซงึ่ ั ทัดนั กในการใชมี้ ดโต ้ถากรังผึง้ ทีท แตกหัก ใหม่ๆเตีย ่ ก็ไม่คอ ่ ยสน ่ ําจากดินเผาให ้พอ ดีกับขนาด ความกว ้างของปากเตา แต่พอทําไปบ่อยๆก็ชํานาญขึน ้ ใชมี้ ดถากไม่กท ี่ ก ี ็วางสวมได ้พอดี แล ้ว ้ ้ ึ ทึง่ ต่อความ ใชดินเหนียวยาขอบให ้แน่นก็เสร็จใชการได ้ ผมเฝ้ ามองดูเตีย ่ ทํางานแล ้วอดรู ้สก มานะพยายามทีเ่ ตีย ่ แสดงให ้ เห็นไม่ได ้ พลางคิดอยูใ่ นใจว่า แล ้วผมจะมีความอดทนบากบั่นได ้ ขนาดนีไ ้ หมหนอ วันไหนทีไ่ ม่ได ้ไปโรงเรียนผมก็จะติดตามเตีย ่ ไปทํางานด ้วย สว่ นใหญ่เวลาตามอยู่ หลังเตีย ่ ทีก ่ ําลังหาบนํ้ า ผมก็จะชมนกชมไม ้ไปตามเรือ ่ ง สภาพของหมูบ ่ ้านทีผ ่ มอาศัยอยูน ่ ัน ้ ยังมี ี งหอบหายใจปนไปกับเสย ี งนํ้ าซงึ่ สภาพเป็ นป่ าดงอยูม ่ าก เตีย ่ จะหาบนํ้ าไปพร ้อมกับสง่ เสย ี ง ไม ้คานลั่นดังแอ๊ดอ๊าด แล ้วมีอยูว่ น กระฉอกและเสย ั หนึง่ ไม ้คานหาบนํ้ าของเตีย ่ ก็หก ั ขณะหาบ ้ ้ผมวิง่ กลับไปบ ้านเพือ นํ้ าไปสง่ เพือ ่ นบ ้าน ผมใจคอไม่ดเี พราะคิดว่าเตีย ่ คงใชให ่ นํ าไม ้คานอันใหม่ ่ ึ ่ ั มาเปลีย ่ น ซงมันเป็ นระยะทางไกลพอสมควรทีเดียว แต่แทนทีเ่ ตีย ่ จะสงให ้ผมวิง่ กลับไปบ ้าน ื กกล ้วยทีม เตีย ่ กลับล ้วงเอาเชอ ่ ัดห่อข ้าวออกมาจากกระเป๋ ากางเกง จัดการชุบนํ้ าให ้เปี ยกเพือ ่ ที่ ้ อ ื กกล ้วยมัดพันไว ้ มันจะได ้เหนียวแน่นยิง่ ขึน ้ พร ้อมกับหักกิง่ ไม ้มาดามไม ้คานตรงทีห ่ ักแล ้วใชเช ้ จนแน่น ทําให ้มันมีสภาพทีพ ่ อจะใชงานได ้ต่อไป "เห็นไหมของบางอย่างทีไ่ ม่มค ี า่ มันก็มค ี ณ ุ ประโยชน์กับเราอย่างไม่คาดฝั น" เตีย ่ พูดขณะ ้ ย ทดสอบความแข็งแรงของไม ้คานก่อนยกหาบนํ้ าขึน ้ บ่า และมันก็รับใชเตี ่ อยูไ่ ด ้จนตลอดวันนัน ้ ื กเสนเล็ ้ กทีด ผมอดประหลาดใจไม่ได ้ทีเ่ ห็นเชอ ่ เู หมือนบอบบางนั น ้ กลับกลายเป็ นสงิ่ ที่ แข็งแกร่ง สามารถแบกรับนํ้ าหนักจํานวนมากได ้ ดูเหมือนมันเป็ นบทเรียนง่ายๆทีผ ่ มสําเหนียกได ้ ี ด ้วยตัวเองว่า ไม่มอ ี ะไรไร ้ค่าจนเราจะต ้องทิง้ ขว ้างไปอย่างไม่เสยดาย มันเป็ นอุทาหรณ์ให ้ผมมัก เก็บงําสงิ่ ของต่างๆ ไม่วา่ มันจะเล็กน ้อยขนาดไหนไว ้โดยไม่ยอมทิง้ มันไปอย่างไม่แยแส ธรรมดาโรงเรียนในชนบทก็มก ั จะอัตคัดขาดแคลนอุปกรณ์การเรียนการสอนอยูม ่ าก เด็ก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 800

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื้ ผ ้า กระเป๋ า รองเท ้า หนั งสอ ื มาโรงเรียนครบก็พอจะเดาออกว่าเป็ นลูกคนฐานะดี คนไหนถ ้ามีเสอ ื้ ผ ้า รองเท ้าเก่าๆปุๆปะๆก็ต ้องนับว่าดีแล ้ว ทัง้ นีอ สว่ นผมและเด็กอืน ่ ๆอีกหลายคนนัน ้ แค่มเี สอ ้ ันที่ ่ ันเป็ นสว่ นใหญ่ แต่เราก็ยังพอเรียนกันได ้โดยไม่นก จริงก็มักจะไม่มรี องเท ้าใสก ึ อนาทรร ้อนใจใดๆ ่ ชน ื่ ตืน ่ วกเด็กๆอย่างพวกผมอยูบ สงิ่ ทีพ ่ อจะนํ าความแชม ่ เต ้นมาสูพ ่ ้าง ก็คอ ื การจัดการแข่งขัน กีฬาของทางโรงเรียน ซงึ่ ก็จัดกันอย่างตามมีตามเกิด ไม่ได ้รับการสนั บสนุนสง่ เสริมด ้วยอุปกรณ์ กีฬาใดๆ นอกจากการคิดสร ้างความสนุกสนานให ้พวกเด็กๆหายจากความเบือ ่ หน่ายต่อการ ท่องจํา ตําราเรียน ทางโรงเรียนได ้จัดการแข่งขันยิงธนูขน ึ้ โดยทําเป้ าและคันธนูอย่างง่ายๆ ผมเองก็สมัคร เข ้าแข่งขันกับเขาเหมือนกัน โดยไม่ได ้คาดหวังอะไรนอกจากความสนุก การแข่งขันเป็ นแบบแพ ้ คัดออก คันธนูและลูกทําจากไม ้ไผ่เหลาหยาบๆบางๆไม่แข็งแรงนัก เมือ ่ การแข่งขันผ่านไป การ เหนีย ่ วดึงแรงๆก็ทําให ้คันธนูหักได ้ ผู ้ทีท ่ ําคันธนูหักก็จะออกจากการแข่งขันไปโดยปริยาย ด ้วย แต่ละคนจะได ้รับแจกคันธนูไว ้เฉพาะตน และจะต ้องรักษาของๆตนไว ้ จะนํ ามาแลกเปลีย ่ นกัน ี เปรียบกันขึน ไม่ได ้ เพือ ่ จะไม่ให ้เกิดการได ้เปรียบเสย ้ จึงมีคนต ้องออกจากการแข่งขันอยูเ่ ป็ น ้ จํานวนมาก ผมเองก็ต ้องใชความระวั งอยูไ่ ม่น ้อย เพือ ่ ประคองให ้ตัวเองเข ้าไปสูร่ อบลึกๆต่อไป ึ สูอยู ้ ่ แต่ถงึ อย่างไรมันก็หักจนได ้ เมือ ่ เข ้ามาถึงรอบชงิ ดํา ความตืน ่ เต ้นตึงเครียดยังทําให ้ผมฮด ่ ้ "ครูครับ ถ ้าผมสามารถซอมคันธนูให ้ใชได ้ใหม่ จะผิดกติกาหรือเปล่าครับ" ผมถามครูท ี่ เป็ นกรรมการควบคุมการแข่งขัน "ถ ้าเธอไม่เอาไปเปลีย ่ นกับของคนอืน ่ ยังใชคั้ นเดิมทีห ่ ก ั แล ้วยิงได ้ครูก็ไม่เห็นว่ามันจะผิด กติกาทีต ่ รงไหน" ครูกรรมการตอบด ้วยสํานวนทีฟ ่ ั งยอกย ้อน ้ อ ื กกล ้วยมัดไม ้คานหักผุดแวบเข ้ามาในความคิด ผมจัดการล ้วงเชอ ื ก ภาพของเตีย ่ ทีใ่ ชเช ้ กล ้วยออกมาจากกระเป๋ ากางเกงร่นปลายทีห ่ ักให ้ซอนกั นแล ้ว มัดพันจนแน่น มันก็สามารถใชยิ้ ง ่ กันกลับหมดหนทางทีจ ธนูลก ู ศรต่อไปได ้ ในขณะทีค ่ แ ู่ ข่งขันของผม ซงึ่ คันธนูหักลงเชน ่ ะหา ่ ม เพราะไม่มเี ชอ ื กติดตัวไว ้เหมือนผม ชย ั ชนะจึงตกเป็ นของผม อะไรมาซอ "และนีก ่ ็ คอ ื ผู ้ชนะ ทีร่ ู ้จักแก ้ไขสถานการณ์" ครูกรรมการเดินมาจับมือผมยกขึน ้ ชูแล ้วร ้อง ี งปรบมือของครู และเพือ ประกาศท่ามกลางเสย ่ นนักเรียนอืน ่ ๆ ั ชนะมาก็คอ ี งสรรเสริญเยินยอ ซงึ่ ผมเองก็พลอยอดรู ้สก ึ ปลาบปลืม สงิ่ ทีต ่ ามหลังชย ื เสย ้ ไป ึ ทีเ่ คยคิดว่าตัวเองเป็ นคนเล็กๆ ไม่มค กับมันไม่ได ้ มันทําให ้ความรู ้สก ี วามสลักสําคัญอะไร กลับ ึ ได ้ถึงความมีอยูข รู ้สก ่ องตัวตนของผม ซงึ่ สร ้างความมั่นใจให ้กับผมเป็ นอย่างมาก ผมยังจดจําถึง ึ ึ ของชย ั ชนะทีไ่ ด ้มาด ้วยการต่อสูฝ่้ าฟั นอุปสรรค มัน ความรู ้สกในขณะนั น ้ ได ้จนถึงวันนี้ ความรู ้สก ึ หอมหวานและมีความสุข ทันทีทม ื่ ผมให ้ออกไปรับรางวัลความรู ้สก ึ เป็ นความรู ้สก ี่ ก ี ารประกาศชอ เบาเหมือนล่องลอยขณะ เดินไปรับรางวัล ผมยิม ้ ด ้วยประกายตาเจิดจ ้าขณะได ้รับมอบของรางวัล ้ ิ สแ ี ดง ขนาดใหญ่ตัวหนึง่ ซงึ่ ผมนํ ามันกลับไปมอบให ้เตีย ซงึ่ เป็ นชางออมส น ่ และแม่ด ้วยความ ภาคภูมใิ จ "มันเป็ นของมีประโยชน์" เตีย ่ ยกมันขึน ้ พิจารณาพลางรําพึง พร ้อมกับสง่ ให ้แม่พลางบอก ่ อ ่ งบน ให ้เอาไปตัง้ ไว ้บนหลังตู ้เตีย ้ ๆตัวหนึง่ แล ้วสง่ เหรียญให ้ผมพร ้อมบอกให ้นํ าไปหยอดใสช ้ ิ เพือ หลังชางออมส น ่ เป็ นการ ประเดิม ่ ยูเ่ สมอ พวกเราชว่ ยกันหารายได ้พิเศษ นั บจากนั น ้ มาผมและน ้องๆก็จะนํ าเงินมาหยอดใสอ ่ งในชางออมส ้ ิ โดยนํ าขนมทีแ ่ ม่เป็ นคนทําออกขาย ถ ้ามีกําไรเหลือพวกเราก็จะนํ ามันมาใสล น ่ กัน พอมีเงินเหลือจากค่าใชจ่้ ายประจําวันก็จะนํ ามาเติมออมสน ิ ให ้เต็ม เมือ เตีย ่ และแม่ก็เชน ่ เต็ม ้ แล ้วก็จะแกะแผ่นยางหนา ซงึ่ เป็ นฝาจุกอยูใ่ ต ้ท ้องชางออก เทเงินทัง้ หมดออกมานับแล ้วนํ าไป เปิ ดบัญชธี นาคาร นับเป็ นครัง้ แรกทีพ ่ วกเรารู ้จักการออมทรัพย์โดยฝากเงินไว ้กับธนาคาร แต่ ่ นยังทีล ื้ ก่อนนัน ้ เตีย ่ จะให ้แม่เป็ นคนเก็บเงิน ซงึ่ แม่จะนํ ามันไปซุกซอ ่ ก ึ ลับบางแห่ง หรือไม่ก็ซอ ่ นไว ้ พวกเครือ เครือ ่ งประดับทองคําพวกสร ้อยคอหรือสร ้อยข ้อมือเก็บซอ ่ งประดับทองคําเหล่านี้ สมัยนัน ้ ยังราคาถูก บาทละ ๔๐๐ บาท เท่านัน ้ พอเวลาผ่านไปหลายปี เข ้ามูลค่าของทองเพิม ่ ขึน ้ ่ ี กลายเป็ นบาทละหลายพัน แต่มันก็เสยงกับความปลอดภัยอยูไ่ ม่น ้อย แต่เมือ ่ ครอบครัวของเรา หันนํ าเงินมาฝากธนาคารแทนก็ไม่ต ้องวิตกกังวลอะไร พร ้อมกันนัน ้ พวกเราก็เฝ้ าดูตัวเลขที่ เพิม ่ ขึน ้ ในบัญชธี นาคาร ยิง่ ตัวเลขเพิม ่ มากขึน ้ พวกเราก็ยงิ่ มีกําลังใจเพิม ่ ทีจ ่ ะชว่ ยกันหารายได ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 801

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เติมเข ้าไปฝากสะสมไว ้ใน บัญชใี ห ้มากยิง่ ขึน ้ นีย ่ ังไม่รวมดอกเบีย ้ ทีง่ อกเงยจากเงินต ้น ถึงแม ้จะ ่ กัน เล็กน ้อย แต่ก็ยังดีกว่าเก็บเงินไว ้กับตัว ซงึ่ ก็ดเู หมือนล่อแหลมกับความปลอดภัยด ้วยเชน พอเริม ่ มีทน ุ รอนเตีย ่ ก็เลิกหาบนํ้ าขายหันมาเลีย ้ งหมู เลีย ้ งไก่แทน เริม ่ แรกก็โดยเชา่ ทีข ่ อง เพือ ่ นบ ้านแล ้วสร ้างคอกหมูและเล ้าไก่ ผมและน ้องๆต่างเป็ นเรีย ่ วแรงในการเก็บผักบุ ้งตามหนอง บึง และทุง่ นามาหั่นผสมกับปลายข ้าวต ้มสุกและรําข ้าวซงึ่ ผสมเป็ นอาหารเลีย ้ งหมู สว่ นไก่นัน ้ จะ ปล่อยให ้มันหากินอยูร่ อบบ ้าน พอตกเย็นถึงต ้อนเข ้าเล ้า พอจับหมูและไก่ขายทีก็ได ้เงินก ้อน ี่ ี ครอบครัวเราจึงมีเงินพอหาซอ ื้ ทีท ใหญ่พอสมควร ทําอยูส ่ ามสป ่ างเป็ นของตัวเองได ้ ความฝั น ั ของเตีย ่ ทีจ ่ ะมีทด ี่ น ิ เป็ นของตัวเองเพือ ่ เพาะปลูกและเลีย ้ งสตว์ เหมือนเมือ ่ ครัง้ อยูใ่ นเมืองจีนจึง สมหวัง ผิดกันก็อยูต ่ รงทีใ่ นเมืองไทยอุดมสมบูรณ์สภาพดินฟ้ าอากาศเหมาะสมปลูกอะไรก็ ขึน ้ ่ ชน ื้ พืชพันธุธ์ ญ ื้ ทีด ผืนดินดําชุม ั ญาหารเขียวขจี เมือ ่ มีเงินเพิม ่ ขึน ้ เตีย ่ ก็ซอ ่ น ิ ขยายออกไปเพือ ่ เพาะปลูกพืชผักสวนครัว เราจึงมีรายได ้อีกทางหนึง่ ด ้วย ื แต่ก็สนั บสนุนการเรียนของพวกลูกๆ ผมได ้มีโอกาสเรียนต่อในชน ั้ ถึงแม ้เตีย ่ จะไม่รู ้หนังสอ ึ ษาต่อในระดับอุดมศก ึ ษาทีก สูงขึน ้ ตามลําดับ จนเมือ ่ จบมัธยมปลายแล ้วก็เข ้ามาศก ่ รุงเทพฯ ผม ี มากมาย เลือกเรียนกฎหมายเพราะมีทางเลือกในการประกอบอาชพ ึ ของวันแรกทีเ่ หยียบย่างเข ้ามาในกรุงเทพฯได ้ไม่เคยลืม มันเป็ นเวลา ผมยังจําถึงความรู ้สก เย็นใกล ้คํา่ ผมและเพือ ่ นรุน ่ พีท ่ ผ ี่ มมาอาศัยอยูด ่ ้วยนั่งอยูบ ่ นรถเมล์ระหว่างทางทีจ ่ ะ กลับไปยัง ่ งและอาคารสูงตระหง่าน รถรา หอพักของเพือ ่ น แดดยามเย็นทอแสงอาบลูบไล ้ตึกรามบ ้านชอ ั สน บนถนนวิง่ สวนกันไปมาขวักไขว่ ผู ้คนทีเ่ ดินอยูร่ ม ิ ทางเท ้าและบนสะพานลอยมากมายสบ ี อ ่ งประชน ั สว่างตาพราวแพรว ความทีเ่ ป็ นเด็กบ ้านนอก จอแจ ร ้านรวงสองข ้างทางเปิ ดไฟแสงสส ผมก็ได ้แต่มองสงิ่ ทีป ่ รากฏด ้วยความตืน ่ ตาตืน ่ ใจ "ผู ้คนพวกนีใ้ ชช้ วี ต ิ กินอยูก ่ ันอย่างไรนะ" ผมเฝ้ าถามตัวเอง แล ้วคําตอบก็คอ ่ ยกระจ่างแจ ้งแก่ใจในเวลาต่อมาเมือ ่ อาศัยอยูน ่ านขึน ้ เรือ ่ ยๆจน กลมกลืน ิ ชาต่อ กลายเป็ นสว่ นหนึง่ ของมหานครหลวง คําตอบทีไ่ ด ้กลับกลายเป็ นเรือ ่ งของความคุ ้นเคยชน ั ั ้ ภาพและเหตุการณ์ท ี่ ปรากฏอยูร่ อบตัวจนปราศจากความสงสยต่อสภาพความซบซอนของวิถ ี ชวี ต ิ ในชุมชน เมืองทีม ่ ผ ี ู ้คนมาอาศัยกันอยูอ ่ ย่างแออัดคับคั่งในพืน ้ ทีไ่ ม่กว ้างใหญ่นัก จังหวัด บ ้านเกิดของผมมีขนาดพืน ้ ทีใ่ หญ่โตกว่ากรุงเทพฯมาก แต่ผู ้คนน ้อยกว่าจึงมีสภาพเหมือน ื่ งชา้ ในขณะที่ จังหวัดเล็กๆจังหวัดหนึง่ การเดินทางติดต่อระหว่างอําเภอลําบากและเชอ กรุงเทพฯมีถนนหนทางให ้รถรายานพาหนะต่างๆเข ้าถึงได ้ทุกซอกทุกมุม ทัง้ ยังเป็ นศูนย์รวมของ ั่ และบันเทิง ทุกสงิ่ ทุกอย่างไม่วา่ จะเป็ นเรือ ่ งการเมือง การปกครอง ธุรกิจการค ้า หรือไม่ก็แฟชน ่ งทางการทํามาหากินก็มอ ี จึงเป็ นธรรมดาอยูเ่ องทีเ่ ด็กต่างจังหวัดเข ้ามา ชอ ี ยูห ่ ลากหลายอาชพ ี ันเย ้ายวนไม่ได ้ อยูใ่ นกรุงเทพฯ ก็อดทีจ ่ ะหลงใหลไปกับแสงสอ ึ ษาของผมเป็ นไปอย่างเรียบง่าย ก่อนมาผมได ้รับการกําชบ ั กําชาอบรมสงั่ สอน ชวี ต ิ นักศก ี จากทางบ ้านอีกสค ี่ น จากเตีย ่ และแม่ให ้ตัง้ ใจเรียนให ้จบเร็วๆ เพราะยังมีน ้องทีร่ อคอยการสง่ เสย ฐานะทางบ ้านแม ้จะพอเงยหน ้าอ ้าปากได ้แล ้ว แต่ทก ุ คนก็ยังคงทํางานกันอย่างหนัก ค่าใชจ่้ ายที่ ทางบ ้านสง่ มาจึงได ้รับอย่างจํากัด เลยบังคับให ้ผมต ้องวางแผนการใชจ่้ ายให ้ลงตัว เลย ื้ หาเสอ ื้ ผ ้า กลายเป็ นบทเรียนเรือ ่ งการบริหารเงินได ้อย่างไม่รู ้ตัว ผมไม่มโี อกาสทีจ ่ ะใชจ่้ ายซอ เครือ ่ งประดับราคาแพงเหมือนเพือ ่ น บางคนทีม ่ ฐ ี านะดี แต่นั่นก็เป็ นเรือ ่ งดีทท ี่ ําให ้ผมหลีกพ ้น จากการคบหาสมาคมกับเพือ ่ นเสเพลที่ ใชช้ วี ต ิ เหลวแหลกด ้วยการกินเหล ้า เล่นการพนั น และ มั่วผู ้หญิง ผมได ้แต่คบหาสมาคมกับเพือ ่ นทีม ่ ล ี ักษณะความคิดเห็นเหมือนกันคือพวกตัง้ ใจ เรียน สมถะ ไม่ทําอะไรเกินตัว ยิง่ มีอายุมากขึน ้ ผมยิง่ ตระหนั กดีวา่ การคบหาสมาคมนัน ้ เป็ นสงิ่ สําคัญ อย่าง หนึง่ ของชวี ต ิ มนุษย์ ซงึ่ เป็ นสงิ่ มีชวี ต ิ ทีต ่ ้องการสงั คม เราไม่สามารถอยูไ่ ด ้อย่างโดดเดีย ่ ว เดียวดายโดยไม่ต ้องพึง่ พาอาศัยใคร แต่การทีจ ่ ะเลือกคบหาสมาคมกับใคร เราก็ต ้องพิจารณา ่ ใด เราก็เป็ นคนเชน ่ นัน ให ้ดี เพราะถ ้าเราคบกับเพือ ่ นเชน ้ ถ ้าเราคบหาเพือ ่ นทีฟ ่ งุ้ เฟ้ อฟุ่ มเฟื อย ใน ้ ไม่ชาเราก็ จะคล ้อยตามการใชจ่้ ายเกินตัวไปตามเพือ ่ นด ้วย ซงึ่ ถ ้าเราไม่มฐ ี านะดี รํ่ารวยมาแต่ กําเนิดแล ้วเราก็คงจะต ้องล่มจมวิบัตจิ นได ้ ผมจึงระมัดระวังมากเรือ ่ งการคบเพือ ่ น แล ้วผมก็เห็น ั นํ า ผมไปหาสงิ่ ดีๆ พวกเราบางครัง้ ผลได ้เมือ ่ เพือ ่ นทีผ ่ มคบหาซงึ่ มีพน ื้ ฐานจิตใจเหมือนกันได ้ชก ทีม ่ เี วลาว่างจากการเรียนก็ไปหาลําไพ่พเิ ศษด ้วยการทํางาน เป็ นพนักงานขายของหน ้าร ้านบ ้าง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 802

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ิ ค ้ามาวางขายริมทางเท ้า ถึงแม ้จะไม่ได ้ทําเงินให ้เราอย่างเป็ นกอบเป็ นกํา แต่ก็ หรือไม่ก็รับสน พอชว่ ยเหลือจุนเจือค่าอาหาร ค่าทีพ ่ ักได ้บ ้าง ทําให ้เราลดความฝื ดเคืองได ้ไม่น ้อย อีกทัง้ ยัง สร ้างความมั่นอกมั่นใจในการยืนด ้วยลําแข ้งของตัวเอง พวกน ้องๆเริม ่ ตามผมเข ้ามาเรียน ผมเลยกลายเป็ นหลักให ้น ้อง แต่ก็ไม่มอ ี ะไรเป็ นภาระ มากนัก เราได ้รับการอบรมสงั่ สอนจากเตีย ่ และแม่เหมือนกัน จึงทําให ้พวกน ้องๆก็ไม่มค ี วามคิด อะไรต่างจากผมมากนัก ทุกคนตัง้ ใจเรียนและอยูใ่ นกรอบทีท ่ างบ ้านวางไว ้ นอกจากนีเ้ มือ ่ มีน ้อง ึ อบอุน มาอยูใ่ นความปกครอง ผมเองก็รู ้สก ่ สบายใจอยูไ่ ม่น ้อย มันดูเหมือนทําให ้มีสภาพเป็ น ่ ึ ครอบครัว ซงเป็ นการดีกว่าทีจ ่ ะอยูอ ่ ย่างคนเดียวเดีย ่ วโดดในนครหลวงอันใหญ่โตด ้วยผู ้ คน ผม ั สว่ น ทําให ้ชวี ต และน ้องจึงไปหาเชา่ บ ้านหลังหนึง่ อยูเ่ ป็ นสด ิ สะดวกสบายขึน ้ มาก พวกน ้องๆก็ ชว่ ยเหลือตัวเองกันได ้ดี บางครัง้ ยังหางานพิเศษชว่ ยแบ่งเบาค่าใชจ่้ ายอยูไ่ ม่น ้อย ้ ี่ ี จบได ้ตามหลักสูตรแล ้วเข ้าฝึ กงานทีส ผมใชเวลาเรี ยนอยูส ่ ป ่ ํานั กงานทนายความ อยูส ่ องปี ี น ้องๆผมจึงรับมาทําแทนเตีย จึงสามารถออกว่าความทํางานได ้เต็มตัว ภาระการสง่ เสย ่ และแม่ เมือ ่ น ้องๆเรียนจบต่างมีงานทําแล ้วภาระด ้านนี้ของผมจึงหมดลง พวกน ้องๆเป็ นเด็กหัวดีตงั ้ ใจ ั กร วิศวะ และครู ซงึ่ ก็ตา่ งแยกย ้ายกันไปทํางานตามสาขาอาชพ ี ผม เรียนต่างจบแพทย์ เภสช ี่ ง ตอนหลังผันตัวเองมาเป็ นนิตก ิ รของบริษัทค ้าขายอสงั หาริมทรัพย์ ถึงแม ้ผมเป็ นคนไม่ชอบเสย ยอมเป็ นมนุษย์เงินเดือน แต่ผมก็มวี ธิ ล ี งทุนเป็ นของตัวเองอยูบ ่ ้างเหมือนกัน ผมนํ าเงินทีเ่ ก็บออม ื้ พันธบัตรรัฐบาล อสงั หาริมทรัพย์ และหุ ้นบางตัว ไว ้มาซอ ้ อ ื้ หุ ้นหรือหลักทรัพย์เป็ นเงินทีผ โดยเงินทีใ่ ชซ ่ มคิดแล ้วอย่างถีถ ่ ้วนว่า เป็ นเงินเย็นทีส ่ ด ุ คือ ้ งๆ ผมไม่ใชน ่ ักเก็งกําไรระยะสน ั ้ ทีจ ้ นร ้อนหรือเงินกู ้ทีก เป็ นเงินสว่ นเหลือเก็บเหลือใชจริ ่ ะใชเงิ ่ ู ้มา ื้ หุ ้นเพือ ั ้ ผมต ้องการลงทุนในระยะ จากแบงก์หรือแหล่งเงินกู ้อืน ่ ๆ มาลงทุนซอ ่ ทํากําไรระยะสน ยาวจากบริษัททีม ่ ผ ี ลประกอบการดี เพือ ่ หวังเก็บกินเงินปั นผลจากผลกําไรของการประกอบการ ของบริษัท แต่ในบางครัง้ ถ ้าหุ ้นทีผ ่ มถือไว ้มีผลตอบแทนจากสว่ นต่างของมูลค่าหุ ้นทีส ่ งู ขึน ้ ซงึ่ เมือ ่ ขายแล ้วจะทํากําไรให ้อย่างงาม ผมก็ไม่ลังเลทีจ ่ ะขายเพือ ่ นํ าเงินมาลงทุนในหุ ้นตัวต่อไปทีม ่ ี ปั จจัยพืน ้ ฐานดี ผมระมัดระวังอยูไ่ ม่น ้อยทีจ ่ ะคอยเตือนตัวเองไม่ให ้โลภ ผมเองก็เฝ้ ามองการขึน ้ ลงของตลาดอย่างไม่ประมาท นักลงทุนและตลาดหลักทรัพย์ตา่ งมีขน ึ้ มีลงเหมือนกันในเวลาที่ ื้ หรือขายหุ ้นตัวไหนก็มแ ตลาดกลายเป็ น กระทิงดุราคาพุง่ ชนเพดาน ไม่วา่ จะซอ ี ต่กําไร คนรวย เดินกระทบไหล่กันอยูไ่ ปมา แต่พอเวลาหุ ้นตกร่วงติดฟลอร์กลายเป็ นหมีเดินงุม ่ ง่าม จากเศรษฐีก็ ี น ้าและอารมณ์ของผู ้คนก็มแ กลายเป็ นยาจกในพริบตา สห ี ต่ความเคร่งเครียดวิตกกังวล รํ่าๆ อยากจะฆ่าตัวตายอยูไ่ ม่น ้อย ต่างเฝ้ ารอคอยด ้วยความคาดหวังว่าเมือ ่ ไหร่จะได ้เฮกันอีกเมือ ่ ยาม หุ ้นพุง่ 'อย่าโลภ มีหลักการ ค่อยเป็ นค่อยไป และไม่ขายออกไปยามแตกตืน ่ ' ผมคอยท่องคาถา ื้ ขายหุ ้น พวกนีก ้ ํากับจิตใจเสมอยามเมือ ่ ซอ ี่ งมากนั ก เพราะผมซอ ื้ ขายหุ ้นผ่านพวกกองทุนรวม ซงึ่ แต่ถงึ อย่างไรผมก็ไม่ต ้องเสย องค์กรพวกนีจ ้ ะคอยเป็ นทีป ่ รึกษาและเป็ นพีเ่ ลีย ้ งคอยดูแลการลงทุนให ้ผู ้ ลงทุนแทนอยูแ ่ ล ้ว แต่ เรือ ่ งทีผ ่ มไม่ยอมทําก็คอ ื การกู ้ยืมเงินจากธนาคารหรือแหล่งเงินกู ้อืน ่ ๆมา ลงทุนในตลาดหุ ้น ี่ ง การกู ้ยืมเงินนัน ถึงแม ้มันจะเป็ นวิธเี ก็งกําไรอย่างหนึง่ แต่มันก็เสย ้ มันก็เหมือนกับการยืมกําลัง ี ของคนอืน ่ มาทํางาน เป็ นเรือ ่ งแน่อยูแ ่ ล ้วทีเ่ ราไม่มท ี างจะได ้อะไรมาฟรีๆ เราจะต ้องเสย ค่าตอบแทนการกู ้ยืมเป็ นดอกเบีย ้ ซงึ่ งอกเงยเติบโตอยูท ่ ก ุ นาที หรือวินาที ทีจ ่ ะดําเนินไปพร ้อม กับอาการนอนไม่หลับด ้วยความวิตก เคร่งเครียด กังวลของผู ้กู ้ นั่นแหละทีเ่ ป็ นเหตุผลทําให ้ผม ี่ ง แม ้ว่าจะมีเงินก ้อนโตมาคอยยั่วยวนใจก็ตาม ผมเห็นจากเพือ เป็ นพวกไม่ชอบเสย ่ นหลายคนทีก ่ ู้ ั สว่ นของดอกเบีย เงินมาลงทุนแล ้ว แต่ลม ื คิดถึงสด ้ เงินกู ้กับรายได ้ของตัวเอง พอลงทุนไปแล ้ว ผลไม่เป็ นไปอย่างทีต ่ ัวเองคาดการณ์ไว ้ สุดท ้ายก็ถก ู ดอกเบีย ้ งอกเงยท่วมทับถมเล่นงานเอาจน ถึงกับหมดตัว "ดอกเบีย ้ ท่วมหัวท่วมหู เงินรายได ้ของผมยังไม่พอจ่ายค่าดอกเบีย ้ เลย อย่าว่าแต่เงินต ้น" เพือ ่ นของผมบางคนบ่นให ้ฟั ง ึ สบายใจทีร่ ู ้สก ึ ว่าตัวเองคิดถูกทีค ผมจึงรู ้สก ่ อ ่ ยๆสร ้างฐานะอย่างค่อยเป็ น ค่อยไป แล ้วก็ ่ งทางอืน ไม่ได ้หวังพึง่ เฉพาะการลงทุนในตลาดหลักทรัพย์เพียงอย่างเดียวเท่านัน ้ ยังมีชอ ่ ๆให ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 803

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

้ นต่อเงินได ้อีกหลายวิธ ี เชน ่ การซอ ื้ พันธบัตรรัฐบาลซงึ่ มั่นคงและ ผมหารายได ้ด ้วยวิธก ี ารใชเงิ ื้ อสงั หาริมทรัพย์พวกทีด ปลอดภัย โดยอาศัยคอยเก็บเกินเงินปั นผล หรือไม่ก็ซอ ่ น ิ หรือบ ้าน ี่ งต่อการขาดทุนอยูไ่ ม่น ้อย ผม จัดสรรไว ้ถือครองเพือ ่ ขายทํา กําไรอีกทีหนึง่ แต่มน ั ก็เป็ นวิธท ี เี่ สย ื้ อย่างระมัดระวัง ถึงอย่างไรผมก็ไม่เคยหลุดไปจากกรอบความคิดทีม จึงเลือกซอ ่ อ ี ท ุ าหรณ์สอน ไว ้ถึงเรือ ่ ง เกีย ่ วกับไข่ใสไ่ ว ้ในตะกร ้า 'อันทีจ ่ ริงมันเป็ นตรรกะทางเศรษฐศาสตร์ทวี่ า่ อย่าใสไ่ ข่ทัง้ หมดไว ้ในตะกร ้าใบเดียว ควร แยกใสไ่ ว ้ในตะกร ้าใบอืน ่ ๆบ ้าง เพราะถ ้าตะกร ้าไข่หล่นแตก เราก็ยังมีไข่เหลืออยูใ่ นตะกร ้าใบ ่ ี หายก็จะไม่มไี ข่เหลือไว ้สําหรับ อืน ่ ๆ ถ ้าใสไข่ทัง้ หมดไว ้ในตะกร ้าใบเดียวแล ้ว เวลาเกิดความเสย เราอีกเลย' ข ้อคิดอันนีเ้ ป็ นคติประจําใจของผม ี น ้องๆจนสําเร็จการศก ึ ษาแล ้ว ผมยังใชเวลาสร ้ หลังจากสง่ เสย ้างฐานะอยูอ ่ ก ี หลายปี กว่า จะแต่งงานมีครอบครัวของตัวเอง สงิ่ ทีส ่ ร ้างความหนักใจให ้กับผม ซงึ่ ชวี ต ิ กําลังย่างเข ้าสูว่ ย ั กลางคนก็เห็นจะมีแต่เรือ ่ งการอบรมเลีย ้ งดูลก ู ซงึ่ ก็ตงั ้ ใจไว ้ว่าจะอบรมดูแลให ้อย่างดีทส ี่ ด ุ แต่ก็ ่ กอย่างดี ดูเหมือนไม่ใชเ่ รือ ่ งง่ายนั ก การทีเ่ ราจะเลีย ้ งดูลก ู ให ้ดี เราก็จะต ้องมีเวลามาเอาใจใสแ เคยมีบางคนพูดเข ้าหูผมว่าการเลีย ้ งดูลก ู เราก็เหมือนการลงทุนอย่างหนึง่ ถ ้าเราไม่ดแ ู ลเอาใจใส ่ ้ ให ้ดี ในไม่เชาเราก็ จะขาดทุน ผมถึงกับสะอึกเมือ ่ ได ้ยิน พลางพยายามคิดว่าคนพูดนีเ่ ป็ นคน ประเภทไหนกัน แต่พอมาคิดไตร่ตรองดูก็พอจะมองเห็นเค ้าอะไรอยูบ ่ ้างเหมือนกัน เมือ ่ มอง ย ้อนกลับไปพิจารณาถึงความหลัง เตีย ่ และแม่ทม ุ่ เททํางานหนั กเลีย ้ งดูสงั่ สอนผมกับน ้องๆ พอ พวกผมต่างเติบโต เตีย ่ กับแม่ก็เริม ่ ชราลง เรีย ่ วแรงทีเ่ คยแข็งขันก็ออ ่ นล ้าโรยรา ทํางานหนัก ไม่ได ้เหมือนก่อนจนผม ตลอดจนพวกน ้องๆต ้องชว่ ยกันขอร ้องให ้ท่านทัง้ สองเลิกออกแรง ี แล ้วเราพวกลูกๆจะชว่ ยกันสง่ เสย ี เลีย ทํางานเสย ้ งดู โดยปลูกบ ้านให ้ท่านทัง้ สองอยูอ ่ ย่าง ้ ี ทีเ่ คยเลีย สะดวกสบาย พร ้อมกับมีเงินไว ้ให ้ใชสอย อาชพ ้ งหมู เลีย ้ งไก่ ก็เลยต ้องเลิกไป แต่เตีย ่ เป็ นคนอยูเ่ ฉยๆไม่เป็ น ยังคงหางานทําตามอัตภาพ แกจะปลูกถั่วเหลืองไว ้ทําเต ้าหู ้กินเอง และ ถ ้าเหลือกินก็จะเอาออกขาย ดูเหมือนจะเป็ นงานทีส ่ ร ้างความสุขให ้แก แกมักคุยอยูเ่ สมอว่าแกมี ่ ยูท ั ก ้อนไว ้กินกับข ้าวอีก สูตรลับเฉพาะในการทําเต ้าหู ้ ความสุขของเตีย ่ ไม่ใชอ ่ ก ี่ ารมีเต ้าหู ้ยีซ ้ ก แล ้วใน เวลานี้ แต่อยูท ่ ก ี่ ารได ้กินเต ้าหู ้ยีฝ ้ ี มอ ื ของตัวเอง ซงึ่ ผมก็เคยเห็นเตีย ่ ลงมือทําเต ้าหู ้ยีด ้ ้วย ตัวของแกเอง โดยการนํ าเต ้าหู ้ซงึ่ ปล่อยให ้ขึน ้ ราจนออกดอกขาวลงไปหมักในโอ่งด ้วยสูตรเด็ด ของแก "อาตี๋ ลือ ้ เอาติดไปกินบ ้านลือ ้ ด ้วยนา ฝี มอ ื อัว้ ของแท ้ดัง้ เดิม" เตีย ่ มักบอกกับผมขณะยืน ่ ่ ่ ่ ึ สงกระปุกใสเต ้าหู ้ยีใ้ ห ้ผมนํ ากลับบ ้านมาเสมอเมือ ่ ไปเยีย ่ มแกทีบ ่ ้านเกิด ซงผมเองก็มักจะเอาใจ ด ้วยการรับของมาด ้วยอาการยิม ้ แย ้มยินดี ถ ้าการเลีย ้ งลูกของเตีย ่ เหมือนการลงทุนแล ้ว การลงทุนของเตีย ่ ก็คงจะไม่ขาดทุนอย่าง แน่นอน เพราะลูกทุกคนต่างก็ประพฤติตัวดี แต่ละคนก็ตา่ งแยกย ้ายไปมีครอบครัวของตัวเอง มี ฐานะดี มัน ่ คง และเตีย ่ กับแม่ก็ได ้รับผลตอบแทนทีด ่ น ี ัน ้ ด ้วย ชวี ต ิ ในบัน ้ ปลายมีความสุขสบาย ึ แต่ ตามฐานะอันพึงจะมี แต่สําหรับผมก็ไม่รู ้จะนิยามเรือ ่ งการเลีย ้ งดูลก ู ของผมอย่างไรดี ผมรู ้สก เพียงว่าผมรักและปรารถนาดีกับลูก อยากเห็นลูกมีความสุขความเจริญมั่นคงในชวี ต ิ และ ่ ทุกวันนี้ สงั คมทีม ต ้องการให ้แกเอาตัวรอดให ้ได ้ในสงั คมทีม ่ ก ี ารแข่งขันกันอย่างรุนแรงเชน ่ ี ี ่ ิ ผู ้คนทวีจํานวนมาก เบียดเสยดแย่งยือ ้ ทรัพยากรทีม ่ จ ี ํานวนจํากัดและลดลงอยูท ่ ก ุ วัน สงทีพ ่ อจะ ชว่ ยบรรเทาเบาบางความขาดแคลนทีจ ่ ะมีในวันข ้างหน ้า ก็คงจะเป็ นเรือ ่ งของการรู ้จักประมาณ ตนของแต่ละคน ทีจ ่ ะรู ้จักการรู ้เก็บ รู ้ใช ้ ่ ัวลูกเฉยๆ ผมเองก็ไม่เชอ ื่ ว่าจะทําให ้แกคล ้อย การทีจ ่ ะสอนลูกด ้วยการใชคํ้ าพูดฝั งใสห ั ประสบการณ์ตา่ งๆด ้วยการจดจํา ตามได ้ง่ายๆ ผมนึกถึงวิธก ี ารเรียนรู ้ของผมในวัยเด็ก ผมดูดซบ จากสงิ่ ทีป ่ รากฏแล ้วเกิดเป็ นภาพฝั งใจ บางทีถ ้าผมจะสร ้างแรงบันดาลใจให ้กับลูกบางอย่างได ้ ก็คงจะดีไม่น ้อย ผมอาศัยเวลายามว่างคลุกคลีอยูก ่ บ ั ลูก ชวนลูกพูดคุยกันสารพัดเรือ ่ ง ไม่เว ้น ื กทีผ ้ แม ้แต่เรือ ่ งในวัยเด็กของผม ดูเหมือนลูกจะติดใจเรือ ่ งเชอ ่ มใชในการแข่ งขันยิงธนูอยูไ่ ม่ น ้อย แกมีทา่ ทางกระตือรือร ้นและตืน ่ เต ้นยามเมือ ่ ผมทําท่าประกอบการเล่า ื กของพ่อทีท ั ชนะนีน "เรือ ่ งเชอ ่ ําให ้พ่อได ้ชย ่ ่ะ เกิดจากการทีพ ่ อ ่ รู ้จักเก็บของทีย ่ ังมี ้ ่ เดียวกันนะ ควรทีจ ประโยชน์ไว ้ใชในยามจํ าเป็ น ลูกก็เชน ่ ะรู ้จักประหยัดมัธยัสถ์ เก็บออมข ้าวของ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 804

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

้ ให ้สูญเปล่า" ผมอาศัยชว่ งจังหวะนั น เครือ ่ งใชไม่ ้ เองในการพูดสงั่ สอน ื กเสนนั ้ น ั ถามอย่างกระหายใคร่รู ้ "แล ้วเชอ ้ ของพ่อยังอยูไ่ หมคะพ่อ" แม่หนูซก แทนคําตอบ ผมเดินไปหยิบตลับเงินในตู ้เก็บของมาเปิ ดออก สงิ่ ทีอ ่ ยูใ่ นนั น ้ มองดูไม่ผด ิ ื กกล ้วยแห ้งกรอบเปื่ อย ขาดเสนหนึ ้ ่ ล ้ว มันเป็ นเชอ ื กกล ้วยเสน้ อะไรกับซากผุพังของเชอ ง่ ใชแ ้ อ ่ มคันธนูหักอันนัน ิ ปี แล ้ว เดียวกันกับทีผ ่ มใชซ ้ ผมยังคงเก็บมันไว ้ แม ้ว่าเวลาจะผ่านไปหลายสบ ึ ภาคภูมใิ จ ถึงแม ้ว่ามันจะเป็ นเพียงชย ั ชนะครัง้ เล็กน ้อย แต่ ก็ตาม เพือ ่ เป็ นตัวแทนของความรู ้สก ่ ทุกวันนี้ ทุกครัง้ ทีม มันก็เป็ นจุดเปลีย ่ นทําให ้ชวี ต ิ ผมดําเนินมาเป็ นตัวผมได ้เชน ่ องดูมันเหมือนกับ ่ ื จะจุดประกายให ้บังเกิดความเชอมั่นและความ แข็งแกร่งของจิตใจ แม ้ว่ากาลเวลาทีผ ่ า่ นไปจะ ื กเสนนี ้ เ้ ปื่ อยพังเป็ นผุยผง แต่ความมีคณ กัดกร่อนให ้เชอ ุ ค่าทางจิตใจก็ยังคงเหนียวแน่นมั่นคง ื กให ้ลูกสาวดู แม่หนูทําตาโตอย่างประหลาดใจ ซงึ่ ผมก็พอจะเข ้าใจได ้ แกคง ผมยืน ่ ตลับใสเ่ ชอ ึ ว่ามันไม่เห็นจะมีความสลักสําคัญอะไร มันน่าจะมีอะไรทีด ื กเสนเก่ ้ าๆอย่าง รู ้สก ่ ข ู ลังมากกว่าเชอ ทีเ่ ห็น ื กเสนนี ้ แ ื กทีพ "หนูไม่ต ้องแปลกใจหรอก เชอ ้ หละทีท ่ ําให ้พ่อชนะการแข่งขันยิงธนู เชอ ่ อ ่ ใชมั้ ดห่อข ้าวใบบัวไปกินทีโ่ รงเรียนแล ้วเก็บไว ้ไม่ยอมทิง้ ไป ง่ายๆ พอถึงวันหนึง่ มันก็ชว่ ยให ้พ่อ ้ ิ สแ ี ดงมาใสเ่ งินเก็บแล ้วเอาไปฝากธนาคาร ลูกเองก็เหมือนกันนะ ชนะการแข่งขัน ได ้ชางออมส น ้ ไม่ควรจะใชอะไรฟุ่ มเฟื อยแล ้วทิง้ ไปโดยเปล่าประโยชน์" ผมพูดพลางเฝ้ ามองอาการทึง่ แกม ื ก เสนหนึ ้ ประหลาดใจของแม่หนูทรี่ ับฟั งเรือ ่ งราวของเชอ ง่ ทีด ่ เู หมือนจะกลายเป็ นสงิ่ มีชวี ต ิ ิ ปี ทีแ เดินทางย ้อนผ่านกาลเวลาไปเมือ ่ หลายสบ ่ ล ้ว ้ ิ สแ ี ดงตัวนั น "แล ้วชางออมส น ้ อยูท ่ ไี่ หนคะ" แม่หนูพด ู พลางเงยหน ้าขึน ้ มองดูผม ซงึ่ อดยิม ้ ี น ้าและแววตาทีม ไม่ได ้กับสห ่ องดูจริงจังคูน ่ ัน ้ ้ ิ อยูท "ชางออมส น ่ บ ี่ ้านของอากง ถ ้าเราไปเยีย ่ มบ ้านของอากงเมือ ่ ไหร่ พ่อจะเอามาให ้ดู" ั ญาพลางหวนนึกถึงชางออมส ้ ิ ตัวนั น ผมพูดให ้สญ น ้ ระยะหลังเมือ ่ ผมไปเยีย ่ มบ ้านเตีย ่ เคยเห็นมัน ่ ตัง้ อยูบ ่ นหิง้ บูชามีพวงมาลัย คล ้องคอ ตลอดจนมีรอ ่ งรอยของการจุดธูปเทียนบูชาและมีของเซน ้ ี ไหว ้พวกผลไม ้ กล ้วย อ ้อย ผมอดยิม ้ ให ้กับมันไม่ได ้เมือ ่ มองเห็นตัวชางทีด ่ เู ก่าครํ่าคร่าสลอก กะเทาะ เมือ ่ ถามเตีย ่ และแม่ก็ได ้รับคําตอบ "ของอะไรทีม ่ บ ี ญ ุ คุณกับเรา เราก็ไม่ควรทีจ ่ ะหลงลืมทิง้ ขว ้าง" เตีย ่ และแม่พด ู ในทํานอง ่ เดียวกัน เดียวกัน ซงึ่ ก็ตรงกับใจของผมเชน ื กของหนูเอาไว ้ติดตัวซก ั เสนได ้ "พ่อคะ หนูจะเก็บเชอ ้ไหมคะ เผือ ่ ว่ามันจะได ้นํ าหนูไปสู่ ้ ั ั ่ ึ เสนชยได ้บ ้างสกวันหนึง่ " แม่หนูจับมือผมเขย่าขณะทีพ ่ ด ู ซงก็ทําให ้ผมสะดุ ้งตืน ่ จากห ้วงของ ความนึกคิด พอฟั งจบความ ผมก ้มมองดูลก ู พลางยิม ้ อย่างมีความสุขแล ้วพูดว่า ิ ะ๊ หนู พ่อเองก็หว ังอย่างนนอยู "ได้สจ ั้ ท ่ ก ุ ว ัน" ผมดึงลูกเข้ามากอดแล้วก้มลงจูบแก ึ ปี ติปลาบปลืม ้ ใจ ทีห ่ น้าผากและสองแก้มด้วยความรูส ้ ก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 805

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉบ ับที่ ๒๖๙๒ เรือ ่ งสน

งานศพของขอทาน โดย เดอะ แหลม นภาแต้มดาว ลมหนาววูบไหวใบไม้โรยรา... ี งคลืน เสย ่ ของใบไม ้ร่วงพัดเป็ นระลอกตามสายลมหนาวไปตามทางทราย ต ้นไม ้ยืนทอด ึ เฝ้ ามองการพรากจากของก ้านใบ สลัวรางในม่านนํ้ าค ้างยามสน ิ้ ฤดูเก็บ กิง่ เดียวดายเหงาซม ี เกีย ่ ว หอมกลิน ่ ฟางข ้าวฟุ้ งฟ้ าเสยงแคนจากใครกันหนอหวนครวญกล่อมฟ้ าป่ าดาว กระดิง่ คอ ี งเขาโค ้งกระเทือนคอกกึกกัก ยืนผิงไฟไล่ ควายเล่าก็ลั่นกระทบเป็ นท่วงดนตรีอันไพเราะ เสย ี งสะอืน หนาว สายลมเหมือนคมมีดกรีดผ่าน หอบเอาเสย ้ จากศาลาพักศพเข ้าไปในหมูบ ่ ้าน เบือ ้ ง ่ ั ี หน ้าของหญิงชราคือร่างของชายร่วมทุกข์รว่ มสุขมาเกือบชวชวต ิ อันขม ปร่า สองวันแล ้วทีน ่ าง นั่งเฝ้ าศพเพียงลําพัง ดวงตาของนางบอดโลกความจริงของนางมืด แต่นํ้าตาของนางก็เป็ นเยีย ่ ง เดียวกับคนอืน ่ มันกลั่นออกมาจากหัวใจทีผ ่ ากแห ้งและกรํ่าทุกข์ ี งของ "อย่าโทษข ้าเลยเฒ่าแสง ข ้าไม่มเี งินนิมนต์พระมาสวดสง่ วิญญาณให ้เอ็งดอก" เสย นางผสมสะอืน ้ กลืนความโศกเข ้าไปในอก กลิน ่ ธูปกําจายลอยวกยักเยือ ้ ง มือของนางยังคงคลํา ่ วรรค์ หาธูปเพือ ่ จุดหน ้าฐานพระ "คืนนีข ้ ้าจะจุดธูปให ้เอ็งตลอดคืน ขอให ้ควันธูปนีพ ้ าเอ็งไปสูส ั ้ ฟ้ าเถิด" นางพนมมือก ้มกราบครัง้ แล ้วครัง้ เล่า รูปพุทธองค์ยังคงสงบงาม พระเนตรทีม ชน ่ เี มตตา นัน ้ มองดูนาง ทว่านางกลับมองไม่เห็นความเมตตานัน ้ ๒.

ี งเพลงธรณีกันแสงจากหมูบ ี งสวดมนต์ของ เสย ่ ้านดังสะท ้อนไปทั่วท ้องทุง่ สลับเสย ิ รูปเพือ ่ วรรค์ชน ั ้ ดาวดึงส ์ พระสงฆ์องค์เจ ้าทีถ ่ ก ู นิมนต์มาหลายสบ ่ สวดสง่ วิญญาณของกํานั นให ้สูส รูปของกํานันในกรอบทองตัง้ อยูโ่ ดดเด่น เบือ ้ งหลังกระถางธูปใบใหญ่ทเี่ ต็มไปด ้วยต ้นธูป ปั กแน่นขนัด จนไม่มพ ี น ื้ ทีใ่ ห ้ธูปดอกอืน ่ ได ้ลงร่วม บางคนเล่าก็ปักกันทีละกํามือใหญ่ ลูกหลาน ของกํานันทีม ่ าจากเมืองกรุง จึงต ้องเวียนเก็บก ้านธูปเก่าออกไม่วา่ งมือ ชาวบ ้านแต่งตัวด ้วยชุด

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 806

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ ทั่วถ ้วนใบหน ้า ก ้มปั กธูปเป็ นคนสุดท ้ายต่อจากข ้าราชการผู ้หลักผู ้ใหญ่ทาง ดํา ดวงตาหม่นซม อํานาจบ ้านเมือง นํ้ าตาของชาวบ ้านเองก็ไหลไม่ตา่ งกัน เหมือนกํานันเป็ นญาติแท ้ๆ ทีค ่ ลานตาม กันมา อาจเป็ นเพราะดอกเบีย ้ ทีก ่ ู ้ยืมเงินกํานันก็หลายอยู่ ชาวบ ้านทุกคนล ้วนพึง่ พิงอํานาจ ิ้ ไม่วา่ จะเรือ ทางการเงิน จากกํานั นแทบทัง้ สน ่ งปุ๋ ย เรือ ่ งขายข ้าว แทบทุกเรือ ่ งทีต ่ ้องจับจ่าย กํานันเป็ นต ้องแบกรับให ้เสมอ พระคุณเลิศแล ้วพ่อกํานันเอ๋ย... ไหนจะพวงหรีดหลากหลายรูปแบบจากผู ้คนทีม ่ าร่วมไว ้อาลัยประดับให ้งามพร ้อมแทบ ี งให ้ครา ไม่มท ี วี่ าง พวงหรีดอันใหญ่สด ุ นั่นสะดุดตาผู ้คนเป็ นของ ส.ส.ผู ้ทีก ่ ํานันเคยหาเสย ่ เลือกตัง้ สมัยก่อน สวนอีกอันใหญ่โตไม่แพ ้กันจากผู ้ว่าประจําจังหวัดและของนายอําเภอไล่เลียง มา ถึง ของผู ้ใหญ่บ ้านในตําบล ทัง้ ห ้อยแขวนระโยงระยางเต็มเต็นท์ โลงศพของกํานันก็จัดทํา ใหญ่โตสมเกียรติ เป็ นโลงแอร์เย็นฉํ่ าเชา่ มาคืนละ หลายพันบาท ชาวบ ้านเพ่งตามอง ชวั่ ชวี ต ิ ไม่ ื้ มีแต่ตากแดดตากฝนไม่ตา่ งโคควาย ได ้แต่อจิ ฉากํานันไปตามๆกันว่า เคยได ้ตากแอร์ให ้ปอดชน ี ว ไปสวรรค์ตงั ้ แต่ตายเชย ยามดึกเล่า อิเล็กโทนวงใหญ่จากในอําเภอถูกจ ้างมาเพือ ่ กล่อมศพไม่ให ้เดียวดาย ทัง้ ี ม ิ โต๊ะเต็ม นักร ้อง หางเครือ ่ งโชว์เว ้าแหว่งอาบแสงหลอดไฟ หลากสด ู เี สน่หน ์ ัก บนโต๊ะหลายสบ ไปด ้วยอาหารจากเนือ ้ วัวตัวผอมทีถ ่ ก ู ฆ่า ทัง้ ลาบ ทัง้ ต ้มเครือ ่ งใน แกงอ่อม ผัดหมี่ อาหารหลาก ้ ื ชนิด เหล ้า เบียร์พร ้อม คนทีม ่ าร่วมงานต่างก็สวมเสอผ ้ากันเอีย ่ มใหม่ เพราะนอกจากชาวบ ้าน ย่านถิน ่ แล ้ว นายอําเภอ นายตํารวจ ข ้าราชการต่างๆ ก็มาพร ้อม ทัง้ ร่วมทําบุญด ้วยซองขาวที่ ี ะดุดตา ทัง้ จองเป็ นเจ ้าภาพสวดอภิธรรม โต๊ะจึงถูกจัดเป็ นพิเศษปูผ ้าแดง แน่นนูนด ้วยธนบัตรสส เพือ ่ ต ้อนรับแขกบ ้าน แขกเมือง สว่ นชาวบ ้านก็หากินกันเองตามท ้ายครัวหรือจะห่อกลับไปฝาก ทุกคนทีบ ่ ้าน ก็มถ ี งุ พลาสติกไว ้บริการเสร็จสรรพ ร ้านขายของชําก็เทียว ลําเลียงเหล ้ายามาสง่ ไม่ขาดสาย ี งเพลงยิง่ กระหึม เมือ ่ แขกคนสําคัญทยอยกันกลับ เสย ่ ดังขึน ้ ไม่เกรงใจพระสงฆ์องค์เจ ้าที่ ี ดงฉูดฉาดไม่อายใคร คนเฒ่าตามบ ้านเห็น จําวัด หางเครือ ่ งเต ้นสะบัดก ้นเห็นขอบกางเกงใน สแ เนือ ้ ปลีขาอ่อน เหล ้าแทบกระฉูดออกปาก หัวเราะกันเกรียวเผยฟั นแทบนั บซไี่ ด ้ บางพวกก็ลก ุ ั เปลีย ขึน ้ ไป สา่ ยฟ้ อนให ้ครึกครืน ้ ยิง่ ดึกนั กเลงพนั นทยอยกันมาสบ ่ น วงไพ่ ไฮโล กุ ้งไก่ จับจอง สถานทีก ่ ันตามใจชอบ ชาวบ ้านผู ้มาเป็ นเพือ ่ นเจ ้าของ งานศพ ต่างแยกย ้ายกันไปตามกลุม ่ นัก ี ทีม ั่ ไฮโลใน งานศพ พนัน มือไฮโลมักเป็ นนั กพนันมืออาชพ ่ าจากต่างบ ้านทํามาหากินด ้วยการสน โดยเฉพาะ ไม่วา่ จะอยูไ่ กลปานพวกนีจ ้ ะเสาะแสวงหาจนเจอ ยิง่ งานศพคนใหญ่คนโตอย่างนี้ ั ี เป็ นถูกอัธยาศย เสยค่าตัง้ วงให ้กับเจ ้าของงานแล ้วก็หาทําเลได ้เลย ยิง่ เป็ นคืนสุดท ้าย ชาวบ ้าน ต่างแน่นขนัดตลอดคืน รถจอดแออัดกันเต็มสองฝั่ งทาง ตัง้ แต่ดาวประจําเมืองขึน ้ จนคล ้อยตํา่ ึ ถึงกาลเวลา เสย ี งโห่เสย ี งเชย ี ร์ ยังคงแว่วไหวจนพระมา เมือ ่ รุง่ สาง ก็ไม่ได ้ทําให ้นักพนั นรู ้สก ้ นแหละถึงเลิกลา สวดมนต์ตอนเชาโน่ ๓.

ื่ ขาด แกไม่ได ้นอนในโลงแอร์ นอกจากสายลม ศพของเฒ่าแสงยังคงนอนอยูบ ่ นผืนเสอ ึ ถึงความเย็น ชวั่ ชวี ต หนาวเท่านัน ้ ทีผ ่ า่ นมาให ้รู ้สก ิ ค่อนวัยชรา ลูกหลานไปแสวงหางานทําที่ ี ี เมืองกรุง ต่างไม่เคยกลับมาเยีย ่ ม แสงสเสยงดูดเอาลูกของแกให ้จมปลักอยูก ่ ับสงั คมเมือง จน มันอาจคิดไปว่าเกิดมาจากโรงงาน ลืมไปเลยว่ามีพอ ่ แม่ทเี่ ฝ้ ารอคอยการกลับมาอยูท ่ ก ุ เมือ ่ ื่ วัน เฒ่าแสงไม่มไี ร่นาแกรับจ ้างเขามาตลอด ยิง่ แก่ตัวจะไปทํางานรับจ ้างเหมือนเก่าก่อนนัน เชอ ้ ร่างกายก็ไม่อํานวย มันขบมันล ้าไปทัง้ เอ็นทัง้ กระดูก จะนั่ งพักสงั ขารนายจ ้างก็ดา่ ทัง้ หักค่าแรง ิ กว่าๆ หาว่าทํางานเงอะงะ จนสุดท ้ายเลิกจ ้าง ดวงตาของเมียคูย ่ ากบอดสนิทตัง้ แต่อายุห ้าสบ ด ้วยว่าไม่มเี งินพอไปหาหมอบําบัดรักษาให ้ถูกวิธ ี นางจึงตกอยูใ่ นโลกแห่งความมืด มีเพียงมือของเฒ่าแสงเท่านัน ้ ทีจ ่ งู นางมาเป็ น ระยะเวลาหลายปี เฒ่าแสงยังพอมองเห็นฝ้ าฟาง ก็พาเมียคูย ่ ากเดินเท ้าเปล่าไปตามถนนยางมะ ี่ ห ื้ ตอยตัง้ แต่ตส ี ต ี ้า เพือ ่ เข ้าไปขอทานในเมือง ได ้เศษสตางค์จากผู ้ใจบุญเล็กน ้อย พอได ้ซอ ั หวี มากินกับข ้าวเหนียว เฒ่าแสงได ้แต่เฝ้ าภาวนาอย่าให ้ตนตกตายก่อนเมียคู่ กล ้วยนํ้ าว ้าสก ทุกข์ เพือ ่ ว่าจะได ้อยูด ่ แ ู ล แต่คําภาวนาก็ไร ้ผล แกหลับใหลไม่ตน ื่ ตอนค่อนรุง่ ปล่อยเมียตาบอด ให ้อยูบ ่ นโลกอันหนาวเหน็ บเพียง ลําพัง ไม่มม ี อ ื อุน ่ จะจูงเดินต่อไปอีกแล ้ว

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 807

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี งสวดมนต์จากในหมูบ ี งพระสวด และ เสย ่ ้านยังคงแว่วมา...นางได ้แต่พนมมือฟั งเสย ่ ดนสวรรค์เชน ่ เดียวกัน คําอธิษฐานยังไปไม่ถงึ ครึง่ ทางต ้องพลัดหล่นจาก อธิษฐานจิตให ้ผัวไปสูแ ี ก่อน เมือ ี งรถแว่วผ่านเข ้ามาใกล ้ และดูเหมือนมันจอดสงบอยูไ่ ม่ไกลนั ก จาก ฟากฟ้ าเสย ่ เสย ี งฝี เท ้านั่นเดินตรงเข ้ามา นางยิม ศาลาพักศพ เสย ้ บนแก ้มเหีย ่ วย่น "หลวงพ่อแม่นบ่ นิมนต์สวดสง่ วิญญาณให ้เฒ่าแสงแน่เถาะข ้าน ้อย" นางพนมมือผอม ้ เหนือเสนผมขาวโพลน ่ ระหรอกยาย พวกผมมาเตรียมผูกผ ้าประดับศาลา ยายต ้องย ้ายพ่อเฒ่าแสงไป "ผมไม่ใชพ ้ ไว ้หลังป่ าชาก่อน" "ขอให ้มันได ้อยูช ่ ายคาศาลาได ้หรือเปล่า จะได ้ฟั งพระสวด เอาไว ้มุมใดมุมหนึง่ ก็ได ้ ข ้า อยากให ้มันไปสวรรค์ ชาติหน ้าจะได ้ไม่ตกทุกข์ได ้ยาก" "ยิง่ ไม่ได ้ใหญ่ พวก ส.ส.ผู ้ว่าราชการจังหวัด หรือข ้าราชการต่างๆ แขกเหรือ ่ มากมายเขา ี ภาพพจน์ของกํานั น" ก็มาร่วมงาน มันจะดูไม่งามตาเอา เสย "ข ้าอยากให ้กํานันชวนมันไปสวรรค์ด ้วย" "ไม่ได ้หรอกยาย เตรียมเก็บของเถอะ เดีย ๋ วพวกผมจะชว่ ยยกเฒ่าแสงขึน ้ รถให ้เอง" นํ้ าตาของนางไหลอีกครัง้ ความหวังจะให ้เฒ่าแสงขึน ้ สวรรค์ดรู บ ิ หรี่ ชายหนุ่มหลายคน ่ ชวยกันยกศพของเฒ่าแสงขึน ้ รถ พวกเด็กหนุ่มวางเฒ่า แสงลงหลังรถดังกระแทกจนนางได ้ยิน ขอร ้องให ้เบามือ จูงมือนางให ้ขึน ้ ไปนั่งบนหลังรถ แล ้วตะบึงเหยียบคันเร่ง ไม่ถนอมทัง้ คน ศพ สู่ ท ้ายป่ าชา้ ร่างของนางโยกคลอน หัวใจนางโยกคลอนยิง่ กว่าต่อโชคชะตาทีต ่ ัวเองแบกรับ เมือ ่ พวกเด็กหนุ่มชว่ ยกันยกศพเฒ่าแสงลงมาวางไว ้ใต ้ร่มไม ้ใหญ่ ก็พากันกลับโดยไม่กล่าวคําลา ื่ ผืนขาด และกระถางธูปเล็กๆนั่นมีเพียงธูป งานศพของขอทานเฒ่าจึงถูกจัดอยูท ่ ้ายป่ าชา้ บนเสอ ี งดังราวพัดลมแก่ ดอกเดียวของเมียคูย ่ าก ผู ้ทีม ่ าร่วมงานศพเห็นเพียงเหล่าแมลงวัน มันบินเสย คราง ไหนจะแมลงอืน ่ ๆอีกเล่า ต่างหลั่งไหลกันมาร่วมงาน แมลงวันวางไข่เหนือศพ เหมือน ี าว ตัวแล ้วตัวเล่าเพือ ประหนึง่ มอบดอกไม ้จันทน์สข ่ ไว ้อาลัย มืออันเหีย ่ วย่นของนางโบกผ ้าผืน มอซอไล่อยูไ่ ม่วางมือ กลัวว่าการหลับใหลของเฒ่าคูย ่ ากจะถูกรบกวน ๔.

ิ้ พิธส หลังสน ี งฆ์ในชว่ งเพล ขบวนรถถูกจัดประดับประดาด ้วยผ ้าผูกเป็ นรูปดอกไม ้งามตา ิ ปี ทผ ดูเหมือนมีเพียงงานศพกํานันเท่านัน ้ ทีจ ่ ัดได ้ยิง่ ใหญ่ ในรอบหลายสบ ี่ า่ นมา รถจอดต่อแถว ยาวตัง้ แต่หัวบ ้านจรดท ้ายบ ้าน ไหนจะขบวนชาวบ ้านทีเ่ ดินเท ้าทอดยาวขยายแนวออกไปสุดลูก หูลก ู ตา โลงแอร์ถก ู ยกออกเปลีย ่ นเป็ นโลงไม ้ลายทอง มีเทพเทวดาประดับงดงาม ลายกระหน กรอบๆราวเถาวัลย์ให ้เกาะดึงขึน ้ สวรรค์ โลงถูกยกเบามือ ไม่ให ้กระเทือนการนอนของกํานันจาก ิ จน์เอาไว ้ด ้วยกัน เพือ ่ นพ ้องชาวบ ้านทีเ่ ป็ นชาวนา ยกขึน ้ รถประดับดอกไม ้ ทีโ่ ยงต่อสายสญ ิ จน์ คือพระและสามเณรผู ้ชก ั นํ าวิญญาณไปสูส ่ ค ปลายสายสญ ุ ติสข ุ ในภพชาติ ต่อแถวยาวทัง้ ิ ลูกหลานทีบ ่ วชหน ้าไฟอีกเกือบยีส ่ บรูป ไหนจะพระทีน ่ ม ิ นต์มาครบ ทุกตําบล ต่อแถวยาวจีวร ่ ่ าชาจุ ้ ดนั ดหมายแห่งความตาย รถ เหลืองพลิว้ สะบัดล ้อลมหนาวท่ามแดดสเี หลือง มุง่ ไปสูป ี งดนตรีสง่ ท ้าย ด ้วยเพลงโศกแห่งชวี ต เคลือ ่ นเสย ิ นํ้ าตาใครต่อใครเริม ่ ไหลไปตามกัน เมียกํานัน สะอืน ้ จนเป็ นลม ลมบ ้าหมูหมุนวกเป็ นลูกข่างพัดเอาเศษฟางในทุง่ กว ้าง ปลิวคว ้างเต็มฟ้ าจาง ้ ขบวนแถวงานศพขยับย ้ายไปบนเสนทางผ่ านความคลุ ้งของสายลม ั ้ ฟ้ า ด ้วยผ ้าผูกและดอกไม ้ประดับตกแต่งมัน ศาลาพักศพถูกเปลีย ่ นเป็ นคล ้ายวิมานชน น่าจะเป็ นคฤหาสน์มากกว่าศาลาพักศพธรรมดา โซฟาบุนวมวางยาวให ้แขกคนสําคัญได ้พักก ้น ราคาแพง เครือ ่ งดืม ่ ประเภทไร ้แอลกอฮอล์ก็ถก ู เรียงรายมาแจกจ่ายคนในงาน ดืม ่ ให ้เย็นคอ ดับ ่ ร ้อนได ้ดีแท ้ สวนทิวแถวขบวนศพก็วกอ ้อมเมรุสามรอบ พร ้อมโยนดอกไม ้เงินดอกไม ้ทองในห่อ กระดาษแก ้วหลากส ี เด็กน ้อยลูกคน ยากวิง่ หัวชนกันแทบปริแตก บ ้างเอาตีนดําเหยียบตะครุบ บ ้างกระโดดเกลือกกลิง้ ทับมือไขว่คว ้า ดอกไม่เงินถูกหว่านไปทางไหนพวกเด็กๆ ก็จะวิง่ แห่แหน ไปทางนัน ้ ให ้พวกคนเมืองแอบหัวเราะกันอยูใ่ นลําคออันอ ้วนกลม ิ จน์ให ้พระ ศพถูกยกมาวางบนเมรุทป ี่ ระดับตกแต่งไว ้งามไม่แพ ้ในศาลา โยงด ้ายสายสญ ี งพระเกือบห ้าสบ ิ รูปนัน ในพิธส ี วดสง่ เสย ้ สวดโดยพร ้อมเพรียง ดังกระหึม ่ ถึงเพดานสวรรค์ ตบ ั ผ ้าบังสกุลและให ้พร รับจตุปัจจัย พิธก ท ้ายด ้วยการชก ี รรูปหล่อในงาน ออกมายืน ท่ามฝูงชน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 808

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ประกาศเกียรติคณ ุ ความดีงามของกํานันชนิดละเอียดยิบตัง้ แต่เกิดจน กระทั่งวายชนม์ ทัง้ ชวี ต ิ ของกํานันไม่เคยทําบาปเลย เป็ นเทวดาโดยแท ้ ในนัน ้ ไม่มเี รือ ่ งของดอกเบีย ้ ไม่มเี รือ ่ งของราคา ี งอันทรงเสน่หข ข ้าว ไม่มเี รือ ่ งของการจํานองทีน ่ า ลูกหลานของกํานันต่างร ้องไห ้ เมือ ่ เสย ์ อง พิธก ี รดึงและเล่นล ้อกับอารมณ์เศร ้าได ้อย่างน่า นับถือ เมือ ่ กล่าวจบลง ทุกคนต่างยืนไว ้อาลัย โดยพร ้อมเพรียง เพลงปี่ พาทย์ถก ู ขับขึน ้ ผสมลมหนาวกล่อมป่ าใบไม ้แห ้ง หนาวเยือกถึง วิญญาณ พลุถก ู จุดขึน ้ ก ้องกระหึม ่ ใบไม ้หล่นกราว แผ่นดินสะเทือน เทวดาจําเป็ นต ้องตืน ่ ขึน ้ มา ่ อันหอมยวน รับรู ้ และเพ่งมองเครือ ่ งเซน แถวพระขึน ้ วางดอกไม ้จันทน์เหนือร่างกํานันด ้วยกิรย ิ าแห่งความสํารวม แล ้วตามด ้วย ั ้ จนมาถึงชาวบ ้าน กว่า ลูกหลานเครือญาติแขกบ ้านแขกเมือง ตามลําดับ ความสําคัญทางชนชน ่ งเตาเหล็ก ไม่ จะวางดอกไม ้จันทน์เสร็จก็กน ิ เวลายืดยาว ร่างของกํานั นถูกเคลือ ่ นเข ้าไปในชอ ี ําทีล นาน ไฟก็ถก ู จุดพรึบขึน ้ มีเพียงเปลวควันสด ่ อยอ ้อยอิง่ ออกจากปลายปล่องเมรุ ร่างของ กํานันก็ไม่ตา่ งจากร่างของคนอืน ่ ไม่ทนไฟและต่างกลับ กลายเป็ นเถ ้าธุลใี นทีส ่ ด ุ ๕.

ี งพระสวดจากงานศพกํานั นฟากป่ าชา้ ด ้วยหัวใจอันปลืม นางพนมมือรับฟั งเสย ้ ปี ตล ิ ําพัง ั่ เมือ มือของนางสน ่ พระสวดยถาฯเพือ ่ ให ้พร นางคลําหาขวดนํ้ าทีเ่ ตรียมมาหยาดในถุงหมาก มือ ั่ รินนํ้ าลงผืนดิน อีกมือก็ไล่แมลงวันทีบ ของนางสน ่ น ิ วนเกินสามรอบ นํ้ าตาของนางไหล ปาก เหีย ่ วของนางขยับพูด ้ สวรรค์แล้วเฒ่าแสงเอ๊ย พระท่านมาโปรดถึงป่าชา้ แล้ว" "เอ็งขึน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 809

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

ั้ ฉบ ับที่ ๒๖๙๕ เรือ ่ งสน

E-Book by Chumnor Lek

ี ดาย เสย โดย สําราญ รัตนวิจต ิ ร

ผ มพบเธอในว ันทํางาน อาจเป็นลิขต ิ ของสวรรค์ เมือ ่ สายตาเราประสานก ันต่างคนนิง่ ง ันแต่ก็ห ันกล ับไปทํางานและยิม ้ ให้ก ับต ัว เองอย่างปิ ดบ ังซงึ่ ก ันและก ัน เธอสูงประมาณ ๑๖๕ เซนติเมตร ผมสูงประมาณ ๑๗๐ เซนติเมตร เธอหนักประมาณ ๕๕ กิโลกรัม ผมหนักประมาณ ๖๕ กิโลกรัม เธอไว ้ผมยาวประบ่าแต่รวบมัดมวยไว ้เรียบร ้อยด ้านหลัง ั ้ เปิ ดด ้านข ้างรองทรงสูง ผมไว ้ผมซอยสน ใบหน ้ารูปค่อนข ้างกลมของเธอเกลีย ้ งเกลาขาวนวล ดวงตากลมโตดูคมเข ้มรับกับคิว้ ี ดงระเรือ บางๆ ทีว่ าดเป็ นโค ้งอย่างพอเหมาะ จมูกเล็กๆของเธอกลมกลึงรับกับริมฝี ปากบางๆ สแ ่ ด ้วยเลือดฝาดวัยสาว รูปร่างอวบอิม ่ เปล่งปลั่งนิม ่ นวลยามก ้าวย่างอย่างนางแบบ เรียวนิว้ มือเล็ก ั เจือจางยามแสงแดดอ่อนตกต ้องกระทบดูเปล่ง ปลั่งยิง่ ยาว ผิวขาวนวลค่อนข ้างเหลืองขมิน ้ ชน นัก เธอเป็ นนายจ ้างเปรียบดั่งนางฟ้ า ผมคือลูกจ ้างเป็ นได ้แค่คนธรรมดาทีว่ น ั ๆเอาแต่นั่งมอง ี้ วเล็กๆแทรกเข ้ามาเพือ ท ้องฟ้ า แต่วา่ ...สวรรค์อาจลิขต ิ ชวี ต ิ ชว่ งนี้ ซงึ่ มีเพียงเสย ่ ว่าเป็ นกําลังใจ ้ ดท ้าย' แต่ผมกลับทิง้ มันไปใน ให ้ชวี ต ิ ทีเ่ พิง่ แตก สลายของผมได ้มีหวังเปรียบดั่ง 'ฟางเสนสุ ความฟั่ นเฟื่ อนของจิตทีย ่ งั ยึดติดกับความหลังอันปวด ร ้าว ความผูกพันบริสท ุ ธิส ์ วยงามทีเ่ ธอ ั ้ ๆ ทําให ้ผมรู ้สก ึ 'เสย ี ดาย' ในความงดงามของวันวานในชว่ งเวลานัน หยิบยืน ่ ให ้ในชว่ งเวลาสน ้ ี เหลือเกิน เสย ื่ ก ้างน่ะ" เธอจ่ายค่าแรงรายวันให ้ผมและเอ่ยปากถามธรรมดาคล ้ายไม่ตงั ้ ใจ ผม "ทําไมชอ ั่ ไหว รู ้สก ึ ได ้ว่ามันเต ้นตึกตักโครมครามสง่ ผลให ้มือสน ั่ เทา ผมแทบเซ็นชอ ื่ ไม่ได ้ ปากกา ใจสน ้ เหมือนพร ้อมใจไม่ปล่อยนํ้ าหมึกให ้ไหลออกมา ผมใชเวลาปลุ กปลํ้ากับปากกาอยูต ่ รงนั น ้ อยูน ่ าน ั่ สะท ้านถึงดวงตาซงึ่ ผมไม่อาจบังคับ ในทีส ใจสน ่ ด ุ ก็ต ้องประสานตากับเธอ ผมเห็นยิม ้ ฉายใน ั ผัสถึงริมฝี ปากขยับพูดเสย ี งประหม่าดังลอดไรฟั นออกมา แววตา สม "ผมผอมมากตอนแม่คลอด...ไม่ได ้ขนาด" ผมเขินอายรีบเดินจากไปแต่ยังไม่พ ้นประตู ึ รับรู ้ถึงดวงตากลมโตทีม ความรู ้สก ่ องตามจึงหันกลับสบตาเธออีกครัง้ "ฉั นเรียกกล ้าได ้ไหม" แววตาเธออ ้อนวอน ื เท ้าออกเดิน ยัง "...ขะ...ครับ...ตามใจคุณอัน" ผมอึกอักขวนเขินหลบสายตาหันกลับสบ ี งกังวานใสดังไล่หลังมา แว่วเสย ื้ ผัดไทยมาฝากด ้วยนะ" นํ้ าเสย ี งอ่อนหวานจับใจในท่าทีออดอ ้อน "ซอ ื้ มา "กล ้า...พรุง่ นีซ ้ อ ่ ากซอ ื้ " ฝากนะไม่ใชฝ สองเดือนผ่านไป เราต่างพูดคุยกันผ่านทางดวงตาหากว่าเปี่ ยมสุขในวันเวลาทีเ่ ห็นหน ้า ่ ึ ื้ เฟรชมา ตรงหัวมุมตลาดทีเ่ พิง่ เปิ ด ซงกัน และกัน เธอนัน ้ แม ้จะต ้องดูแลกิจการร ้านสะดวกซอ ใหม่ได ้ไม่นานกับการต ้องไปเรียนต่อปริญญาโทภาคคํา่ ในขณะเดียวกันกิจการของร ้านกะทิสด ทีผ ่ มทํางานอยูเ่ ธอก็ไม่ได ้ทอดทิง้ ให ้อาม ้า ดูแลคนเดียว แต่เธอกลับบริหารเวลาให ้ตัวเองได ้ดี เยีย ่ มและไม่ลม ื ชว่ งเวลาทีเ่ ธอจะมายิม ้ ให ้ผมทุกวันไม่เคยขาด 'ความรักเกิดขึน ้ แล ้วในใจ' "กล ้า...สงกรานต์เธอต ้องขับรถพาพวกเราไปเทีย ่ วทะเลนะ เตรียมตัวไว ้ด ้วยละ อีก อาทิตย์เดียวเอง ได ้หยุดยาวเลยละ" เธอเตือนเหมือนสงั่ คงไม่ใช ่ แต่เป็ นใจเธอทีเ่ ว ้าวอนและ ต ้องการ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 810

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

้ อน ผมเอาเงินเก็บออกมานับแบ่งแยกการใชจ่้ าย กองนีเ้ ก็บไว ้ให ้ลูก กองนีเ้ ก็บไว ้ใชเดื ื้ ชุดใหม่เพือ ต่อไป กองนีเ้ อาไปใชจ่้ ายในวันเทีย ่ วทะเลกับเธอ กองสุดท ้ายซอ ่ เธอพอใจ ี นักเขียน ผมหยิบสมุดบันทึกขึน ้ มาเปิ ดอ่านเรือ ่ งเก่าๆในกิจวัตรเก่าๆประจําวันของอาชพ ในเป้ าหมายใหม่ของชวี ต ิ ใหม่ทก ี่ ําลังก ้าวไปในการฝึ กหัด '๑๖ ตุลาคม ๔๖ แม ้พ่อจะอยูใ่ นวงการก่อสร ้างไม่ได ้ พ่อก็ไม่ได ้น ้อยใจในโชคชะตาหากว่ายังมีพวกเธอ ี หัวหน ้ายามโรงงาน เคียงข ้างพ่อยอมตัดใจในความ หรูหราพาพวกเธอมาเชา่ ห ้องและยึดอาชพ หวังสร ้างอนาคตทีต ่ ้อง เริม ่ ใหม่ พ่อไม่เคยท ้อใจ แต่ในวันนี้ พ่อกลับจากโรงงานผิดเวลา เพราะว่าฝนตกหนัก กว่าจะปั่ นจักรยานเก่าชราถึงห ้องพักก็เวลาเลยสามทุม ่ ห ้องถูกล็อคกุญแจ ั 'แม่พาพวกเธอไปไหนกันนะ' พ่อคิดสงสยในใจ แต่พอไขกุญแจเข ้าไปก็พบว่าในห ้องว่างเปล่า ทําเอาใจพ่อหายวาบ...วังเวง...ว ้าวุน ่ ...และความนึกคิดปั่ นป่ วน...มีกระดาษ ขาวหนึง่ แผ่นวางไว ้ กลางห ้อง...เขียนคําลา...พ่อดวงตาพร่ามัวเพราะมีนํ้าตาเอ่อ ท ้นจนไหลริน พร ้อมๆกับสายฝนที่ หล่นลงหลังคาอีกครัง้ ...ไม่รน ุ แรงเพียงบางเบาเปาะแปะและซา เม็ดไป พ่อมองออกไปในม่าน ่ งสว่างข ้างทาง ถนนในซอยว่าง...ดึกสงัดลมพัดเบาๆ หอบเอาความหนาวมา ฝนผ่านแสงไฟสอ ึ ปะทะใบหน ้ารู ้สกเย็นชาเข ้าไปถึงหัวใจทีแ ่ ตกสลาย... พ่อเดินออกจากห ้องว่างไป ไร ้จุดหมาย ถนนไม่มใี คร ในตลาดยังมีอก ี กลุม ่ คนบางกลุม ่ ที่ ยังไม่นอน พ่อก็จะไม่นอนในคํา่ คืนนี้ พ่อเมามายและหลับไหลในร ้านเหล ้า เจ ้าของร ้านเขาไม่ ไล่เพราะเห็นเป็ นคนคุ ้นเคยและเปิ ดโต ้รุง่ พ่อจึงเมาแล ้วหลับ แล ้วตืน ่ ขึน ้ มากินเมาหลับไปอีก ่ นีต ั ดาห์จนเงินหมด ชวี ต ี งบทเพลง 'มายา' พ่อเป็ นเชน ้ ลอดสป ิ พ่อรันทดและเดียวดาย...' เสย ของวงมาลีฮวนน่าครวญครางแผ่วเบาภายในห ้องเชา่ เก่าๆ ข ้างโกดังหลังร ้านกะทิสด พัดลมติด ผนังด ้านข ้างยังหมุนไปพร ้อมสา่ ยหน ้าตลอดเวลา ผมจรดปากกาลากตัวอักษรลงบน แผ่นกระดาษขาวหน ้าใหม่ซงึ่ เป็ นแผ่นสุดท ้ายทีไ่ ด ้ บันทึก '๑๐ เมษายน ๔๗ ลูกรัก...พ่อพบนางฟ้ าในทีท ่ ํางานใหม่ หลังจากแม่ของลูกพาพวกเธอทิง้ พ่อไป พ่อซม ซานเมามายไร ้จุดหมาย แต่ดเู หมือนฟ้ ายังไม่อยากให ้พ่อตาย จึงได ้สงั่ ให ้ร่างกายพ่อมี ึ หิว...หิว...และหิว...พ่อจึงหยุดเมา ...พ่อเข ้าไปในเมืองเดินหางานเรือ ความรู ้สก ่ ยไป จนถึงใน ตลาดจึงได ้ทํางานในร ้านขายกะทิสด พ่อชว่ ยงานในร ้านและขับรถสง่ ของด ้วย พ่อมีห ้องเชา่ ข ้าง ทีท ่ ํางานหลังร ้านและนอนคนเดียว แต่เดีย ๋ วพรุง่ นีพ ้ อ ่ จะแวะไปหาพวกเธอเพราะเป็ นทางผ่าน พอดี พ่อมีหน ้าทีข ่ บ ั รถตู ้พานางฟ้ าและเครือญาติของเธอทีม ่ าจากเมืองจีนไปเทีย ่ ว สงกรานต์ท ี่ พัทยา ทีท ่ เี่ ราเคยใชช้ วี ต ิ อยูพ ่ ร ้อมหน ้ากันอย่างหรูหรา แต่วา่ บ ้านเกิดของนางฟ้ าเธออยูอ ่ ําเภอ ั ้ วิเศษชยชาญ อ่างทอง เครือญาติเธอรออยูท ่ น ี่ ั่ นและเสนทางนัน ้ ก็ผา่ นหน ้าบ ้านตายายลูกพอดี พ่อจะออกจากโคราชตอนตีสเี่ พือ ่ ทีจ ่ ะไปสว่างทีอ ่ า่ งทอง พ่อมีของขวัญไปฝากลูกด ้วยนะ หวัง ว่าลูกทัง้ สองต ้องดีใจ เอาไว ้เจอกันพรุง่ นีน ้ ะพ่อต ้องนอนเอาแรงแล ้วละ' ผมจบบันทึกทีค ่ ล ้ายเป็ นการพูดคุยกับลูกก่อนนอนทุกวัน คํา่ คืนนีห ้ ลังจากได ้รับ มอบหมายหน ้าทีจ ่ ากนางฟ้ าว่าให ้ชว่ ยคนงานเก็บปิ ดร ้าน ให ้เรียบร ้อยแล ้วค่อยขับรถตู ้ไปรับเธอ ั ชาญก่อนแล ้วหนึง่ วัน เธอกําชบ ั นั กหนาว่าให ้ไปถึงก่อนฟ้ า ทีล ่ ว่ งหน ้าไปรวมญาติกันทีว่ เิ ศษชย สางเล็กน ้อย เพือ ่ จะได ้ต่อไปถึงพัทยาในชว่ งบ่ายต ้นๆ เธอให ้ความไว ้วางใจผมมากมาย ผมจึง ทําหน ้าทีน ่ อ ี้ ย่างดีและตัง้ ใจ ก่อนมอบภาระให ้ยามรักษาความปลอดภัยของตลาดดูแลต่อไป ่ ในชวงวันหยุดยาว ผมเข ้านอนเมือ ่ ตอนตีสอง... ้ นที่ ๑๑ เมษายนเวลาตีสบ ี่ นถนนมิตรภาพขาเข ้ามีรถเบาบางว่างโล่ง ตรงกันข ้ามกับ เชาวั ื่ งชายาว ้ ถนนขาออกทีร่ ถวิง่ ตามกันเป็ นขบวนยาวไกลไหลไปอย่างเชอ มาจนถึงสระบุร ี มีรถ ี แน่นงิ่ เปิ ดฝากระโปรงหน ้าพ่นไอร ้อนออกมาดั่งว่า เหนื่อยล ้าเต็มทีกับ กระบะคันหนึง่ จอดเสย ั ภาระวางสูงทับกันมัดไว ้บนหลังคา ผู ้โดยสารมากมายท ้ายรถอัดแน่นกระบะแล ้ว มีข ้าวของสม มันคงบรรทุกหนักเกินไปและคงไปต่อไม่ไหวในความแก่ชราของเครือ ่ งยนต์ แต่ผู ้โดยสารทีอ ่ ยู่ ั เท่าไร ในสห ี น ้าและแววตาเต็มเปี่ ยมไปด ้วยความสุขทีไ่ ด ้หยุด ด ้านหลังกลับไม่อนาทรร ้อนใจซก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 811

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื่ ลงข ้างทางนั่ งล ้อมวงกินเหล ้ากันสนุกสนานกันไป กลุม งานยาวหลายวัน ต่างพากันปูเสอ ่ ผู ้หญิง ้ นในทีต ี จริง แม ้ว่าเจ ้ารถกระบะทีจ ก็กอ ่ กองไฟทําอาหารเชากั ่ รงนัน ้ เขาชา่ งมีความสุขกันเสย ่ อด ี จะประวิงเวลาให ้ถึงบ ้านชาไปส ้ ั หน่อยก็ไม่เห็น เป็ นไรในเมือ เสย ก ่ เขามีครอบครัวทีอ ่ บอุน ่ อยูใ่ น ใจ แสงไฟหน ้ารถดวงใหญ่ดับไปเหลือเพียงไฟหรีด ่ ้านหน ้าของรถทีว่ งิ่ สวนไปมาเมือ ่ ฟ้ า ี าวแกมหม่น ไปอีกข ้างหนึง่ ไม่ไกลก็จะถึง สาง เข ้าเขตจังหวัดท ้องฟ้ าเริม ่ สว่างสลัวรางเป็ นสข ้ ร ้านค ้าริมทางข ้างวัดชางและอยูใ่ กล ้ทีท ่ ําการอบ ต.บ ้านอิฐ ติดกันจะเป็ นสถานีอนามัย ไกล ้ ตัง้ ใจ ออกไปอีกหน่อยก็จะเป็ นปั๊ มนํ้ ามันร่มไทร ผมจอดรถหน ้าร ้านค ้าเล็กๆริมทางข ้างวัดชาง ิ หอบของพะรุงพะรังไปให ้ลูกสาวลูกชาย ในจํานวนนัน ้ มีตังค์เหรียญอัดแน่นอยูใ่ นกระปุกออมสน ้ รูปบ ้านแฝดหลังเล็กๆน่า รัก หลังทางซายให ้เด็กชายโอฬารซงึ่ ใหญ่กว่าหลังทางขวาเล็กน ้อย ให ้เด็กหญิงวันวิ สา ประตูร ้านค ้าคงเปิ ดได ้ไม่นาน หญิงสาวเพิง่ จะลงมือปั ดกวาดเช็ดถูหน ้าร ้าน ข ้าวของยังวางกองรวมกันรอการเตรียมจัดวางประจําทีเ่ ดิมของมัน ผมยืนถือของพะรุงพะรัง ่ าตรเป็ นประจํา ผมเป็ นคนทําไว ้... ข ้างๆโต๊ะไม ้ไผ่ตัวเล็กข ้างทางทีท ่ ําไว ้วางถาดข ้าวของ ใสบ ผมวางข ้าวของไว ้บนโต๊ะไม ้ไผ่นี้ เฝ้ ามองเมือ ่ หล่อนหันมาทําท่าสะดุ ้งตกใจ ี "มาทําไม" ดวงตาเบิกกว ้าง นํ้ าเสยงตกใจ ื้ ของมาให ้" "มาเยีย ่ มลูก ซอ ้ เดีย "โอฬารบวชอยูว่ ด ั ชาง ๋ วคงออกมาบิณฑบาตกับหลวงตา วันวิสาไม่อยู่ ไปราชบุรก ี ับ ยายเขา" "ไปกับยาย ไปทําไม" หล่อนไม่ตอบเพียงแต่หยุดมองแล ้วจัดเรียงข ้าวของต่อไป ลูกค ้า ่ าตร เพียงไม่นานบริเวณ เริม ่ มาจับจ่าย ผมได ้แต่เดินถอยห่างไปนั่ งใกล ้ๆโต๊ะวางของรอใสบ ปลายทางหน ้าวัดเห็นไกลๆ เป็ นขบวนพระเณรบวชใหม่เดินเรียงแถวตามกันมา สามเณรโอฬาร สะพายย่ามรัง้ ท ้ายใบหน ้าอิม ่ เอม แววตาสดใส ยิม ้ ให ้อย่างลืมสํารวมเพราะดีใจ "พ่อ..." นิง่ เงียบ...ประสานตาและหลบตาตํา่ โน ้มตัวเข ้ามาหา น ้องสาไปราชบุรก ี ับยายไป ิ กระซาบ "พ่อ...โอไม่อยากอยูท เทีย ่ วบ ้านแฟนใหม่แม่" สามเณรกระซบ ่ น ี่ ี่ พ่อมารับโอกับน ้อง ึ ดวงตาแดงกํา่ นํ้ าตาคลอหลบสายตาลูก...พระเดินห่างไปไกล สามเณรลังเล สาใชไ่ หม" ผมรู ้สก ถามอีกครัง้ "พ่อมารับโอกับน ้องสาใชไ่ หม" ...ไม่มค ี ําตอบ... "งัน ้ ...โอยังอยูท ่ น ี่ ก ี่ อ ่ นก็ได ้...พ่อ ได ้งานดีแล ้วมารับโอกะน ้องนะ" สามเณรเดินจากไป ผมลุกขึน ้ แทบไม่ไหว จึงได ้แต่นั่งคู ้เข่า ปล่อยใจทีป ่ วดร ้าวได ้ผ่อนคลาย...นาน... ที่ พ ัทยา...นางฟ้าเริงร่าอยูท ่ ช ี่ ายหาดก ับบรรดาเครือญาติทม ี่ าจากเมืองจีน ทุก คนดูสนุกสนานร่าเริงก ันสุดขีดก ับของเล่นหลากหลายชนิดทีช ่ ายหาด สว่ นผมได้แต่ ถอนใจในชะตาชวี ต ิ ...นง่ ั คิดหลายๆเรือ ่ งเรือ ่ ยเปื่ อยบนเก้าอี้ พ ับชายหาดเพียงลําพ ัง ดู ้ เครง ความสนุกสนานร่าเริงในเวิง้ อ่าวทีม ่ ผ ี ค ู ้ นขว ักไขว่และบนถนนริมชายหาดก็ ครืน เล่นสาดนํา้ ก ันกินบริเวณกว้างยาวไปถึง สะพานปูนทีท ่ อดยาวลึกลงไปในทะเล สะพาน ้ ค แห่งนีม ี วามหล ัง...ผมมีสวนร่วมก่อสร้างม ัน..ผมย ังจําภาพอดีตเหล่านน ั้ ได้ เรือโป๊ะลํา ใหญ่ลอยลําทํางาน ม ันจะตอกเสาเข็มไม่ได้ถา้ ผมไม่ได้คา ํ นวณให้ตา ํ แหน่งม ัน ผมทํา หมุดตงกล้ ั้ องเซอร์เวย์อยูม ่ ม ุ ไกลบนไหล่เขาต ัวหนึง่ บนโขดหินริมฝั่งหล ังถนนต ัวหนึง่ ้ ว้ นท ันสม ัยในเทคโนโลยีเท่านน บนแท่นปูนหน้าบ ังกะโลต ัวหนึง่ กล้องทีใ่ ชล ั้ ราคาของ ้ ไป การทํางานของผมถือเป็นห ัวใจของโครงการก่อสร้าง ม ันแต่ละต ัวครึง่ ล้านขึน ํ ค ัญ ณ ว ันนนก ้ า่ งก ันลิบล ับราวฟ้าก ับดิน... ความสา ั้ ับว ันนีต ั หย่อนกายลงนั่ งเก ้าอีพ "กล ้า...กินเหล ้าเหรอ" นางฟ้ าทักทาย ทําหน ้าสงสย ้ ับอีกตัว "คุณอัน...เอ่อ...ผมเคยทํางานอยูท ่ น ี่ ี่ คิดถึงความหลังบ ้าง...ก็เลย..." "ก็เลยอยากเมา" เธอจ ้องหน ้าผมค ้นหาความเศร ้า "เธอเมาชวี ต ิ มามากมาย ฉั นรู ้น่ะประวัต ิ ื กใหญ่...เงียบ เธอ...ยังไม่พออีกเหรอ" แววตาเว ้าวอนขอร ้อง เธอเอนตัวลงนอนทอดถอนใจเฮอ ... "ฉั นกินด ้วยนะ อยากเมาดูบ ้าง" เธอลุกนั่งพรวดพราดรินเหล ้ากระดกแก ้วรวดเร็ว...เธอเห็น แดงกํา่ ขึน ้ ทันที ผมรีบสง่ นํ้ าเย็นให ้เธอรับไปดืม ่ อัก ้ ๆหมดแก ้วแล ้วจ ้องหน ้าประสานตา ยิม ้ ฉายใน ึ สง่ ผ่านมาทีร่ ม ี งหัวเราะ แววตา ความรู ้สก ิ ฝี ปากซงึ่ ขยับจะพูดพร ้อมๆกัน...พลันก็เปลีย ่ นเป็ น เสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 812

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั ้ ๑๔ ห ้องชุดโรงแรมดังริม ก ้องกังวานลั่นเวิง้ อ่าว เราตกลงจะเมาด ้วยกันในคํา่ คืนนีบ ้ นชน ชายหาด ้ เลยเวลาอาหารคํา่ ผมพาเธอย ้อนอดีตโดยใชเหล ้าเป็ นพาหนะ เมือ ่ เมา...เรือ ่ งราวลืน ่ ไหลคล ้ายคํารําพึงรําพันของคนฟั่ นเฟื่ อนวิกลจริตที่ คิดคนเดียวพูดคนเดียว ี่ น ั ้ ตรงหน ้าชายหาดคูหานัน "ตึกขาวสช ้ เป็ นออฟฟิ ศเก่าของห ้างหุ ้นสว่ น รวมนครคอน ั่ มีผมกับธํารงค์ชย ั ร่วมหุ ้นกัน เราทําทุกวิถท สตรั๊คชน ี างจนได ้งานโครงการก่อสร ้างท่าเทียบเรือ ท่องเทีย ่ วพัทยาได ้มา แต่เราได ้มาอย่างไม่คอ ่ ยโปร่งใสนัก โดยอาศัยบารมีของผู ้มีอท ิ ธิพลใหญ่ ั เกรงกลัวอิทธิพลของผู ้ยิง่ ใหญ่คับ คับภาคตะวันออก แต่ผมก็ต ้องถูกหักหลัง เมือ ่ ธํารงค์ชย แผ่นดินทีต ่ ้องขายหน ้าเพราะ ว่าถูกพวกเราแย่งงานไป และเขาก็มเี รือ ่ งบาดหมางนํ้ าใจกับผู ้มี ื พิมพ์ฉบับยักษ์ อิทธิพลใหญ่คับภาคตะวันออกอยูก ่ อ ่ น แล ้วในหลายเรือ ่ ง ข่าวพาดหัวหนังสอ ั ไขว ้เขวและยอมไปเป็ นฝ่ ายผู ้ ใหญ่เกีย ่ วกับการตายของกํานันคนดังเมืองชลทํา ให ้ธํารงค์ชย ยิง่ ใหญ่คับแผ่นดินในทีส ่ ด ุ ... ผมถูกกลั่นแกล ้งทุกวิถท ี าง ถูกบังคับให ้ออกจากวงการก่อสร ้างทางอ ้อม ไม่เว ้น ึ ผมจึงถูกโดดเดีย แม ้กระทั่งชวี ต ิ ครอบครัวและเครือญาติทถ ี่ ก ู ฝ่ ายตรงข ้ามแทรกซม ่ ว และซม ึ เพือ ซานแทบเป็ นบ ้าเมือ ่ ถูกพรากคนรักไป ผมเข ้าใจเพียงคนเดียวว่ามันเป็ นแผนแทรกซม ่ ทําลาย ผมไม่โกรธหล่อนแต่อย่างใด แต่กลับเห็นใจและสงสารหล่อน วิศวกรจบใหม่ยังหนุ่ม ั ผมรู ้ว่าเขาไม่ได ้รัก หล่อกว่าผมมากและเป็ นทายาทวงการก่อสร ้างซงึ่ เป็ นคนของ ธํารงค์ชย ิ้ ทุกอย่างแม ้กระทั่งสภาพจิตทีไ่ ม่เป็ นปกติใน หล่อนแต่ต ้องการทําลายจิตใจผม ผมสูญสน บางครัง้ ทีเ่ มามาย ผมควรจะทําอย่างไรต่อไปในเมือ ่ ในใจผมมีแต่เธอเท่านัน ้ ...ศรีวรรณ..." ี นํ้ าเสยงอ่อนแอเอนไหว นัยน์ตาริบหรีเ่ ต็มที ในทีส ่ ด ุ ก็ฟบ ุ หลับแต่เพียงพักเดียวก็ตน ื่ ขึน ้ มาเมาอีก... นางฟ้ าหลับไปแล ้ว เธอพริม ้ ตาเหมือนว่ายังตัง้ ใจฟั ง เม็ดฝนปรอยๆหยดไหลเป็ น ทางด ้านนอกของกระจกละอองไอเกาะเป็ นเม็ดๆ ผมลุกเดินไปเปิ ดหน ้าต่างบานเลือ ่ นมองไป เบือ ้ งล่างเป็ นเวิง้ อ่าวดูสงบระบายส ี ดําแต่งแต ้มสวยงามด ้วยแสงสเี มืองริมชายหาด ไฟฟ้ าเป็ น ี งคลืน ื้ ดวงๆสว่างวาม บ ้างอยูห ่ า่ งๆ บ ้างอยูเ่ ป็ นกลุม ่ หยุมหยิมวิบแวม เสย ่ กระทบฝั่ งเบาๆ ไอชน ี ้ าปิ ดฉากสวยงามด ้านนอก ห่มผ ้าให ้ ค่อนข ้างหนาวแผ่คลุมเข ้ามา ผมปิ ดกระจกกลับดึงม่านสฟ ี ดายนะดอกฟ้ า เธอสูงค่าเกินกว่าคนธรรมดาเชน ่ ผมจะเด็ดดม นางฟ้ า จูบลาเธอแผ่วเบา...เสย ขอบคุณทีโ่ น ้มกิง่ ลงมา... ผมเมามายคล ้ายละเมอเดินตรงไปยังลานจอดรถมีจด ุ มุง่ หมายในใจว่าจะไปตรวจเยีย ่ ม ลูกน ้องในไซท์งานก่อสร ้างต่างๆ ทีโ่ ครงการก่อสร ้างทางแยกต่างระดับแหลมฉบัง ผมขับรถมาจอดอยูบ ่ นสะพานยกระดับ ในจุดสูงสุด ผมกวาดสายตามองทิวทัศน์ไปรอบๆบริเวณ ในสว่ นทีเ่ คยเป็ นแคมป์ ทีพ ่ ักคนงาน เก่าถูกปรับแต่งเป็ นสวนหย่อมขนาดปานกลาง ร่มรืน ่ ด ้วยพันธุไ์ ม ้น ้อยใหญ่สวยงาม ร ้านค ้า ประจําทีผ ่ มชอบไปนั่งกินข ้าวถูกปรับเปลีย ่ นเป็ นปั๊ มนํ้ ามัน ั สค ี วิ้ รังสต ิ คลองสาม ธัญญ ผมขับรถต่อไปจนถึงระยอง จันทบุร ี กบิณทร์บรุ ี ปั กธงชย บุรี สุพรรณบุร ี อูท ่ อง บางปะหัน อยุธยาและย ้อนกลับมาสงบนิง่ ทีโ่ ครงการก่อสร ้างทางแยกต่าง ระดับอ่างทองใน ปั จจุบัน ไม่มแ ี คมป์ คนงาน ไม่มป ี ั ้นจั่นตอกเสาเข็ม ไม่มรี ถเครนยกคาน ไม่ม ี กรรมกรก่อสร ้างและเจ ้าหน ้าทีก ่ รมทาง เครือ ่ งจักรหนักต่างๆก็ไม่ม ี ผมยิม ้ ทีม ่ ม ุ ปากเมือ ่ กวาด สายตาไปพบว่า แท่งคอนกรีตขนาดใหญ่ทผ ี่ มหล่อไว ้เป็ นจุดตัง้ กล ้องเซอร์เวย์ยังอยูใ่ นสภาพดี ึ ภาคภูมใิ จในผลงานทีผ ้ ผมมีความรู ้สก ่ า่ นๆมาเหลือเกิน ผมใชเวลาขั บรถตระเวนไปในทีเ่ คย ั ดาห์ ตลอดเวลาผมดืม ทํางานเก่าๆกว่าหนึง่ สป ่ เหล ้าเรือ ่ ยไปจนจิตใจเลอะเลือนล่องลอยเข ้าไป ในบรรยากาศเก่าๆ ของการทํางานในโครงการก่อสร ้างทีแ ่ ล ้วเสร็จในอดีต ผมครุน ่ คิดจะเอา ยังไงกับปั จจุบัน... ้ บริเวณหน ้าวัดชางเวลาใกล ้สว่าง ผมนั่งสงบอยูใ่ นรถด ้วยอาการมึนเมาเปลือกตาปรือแต่ ยังมองจ ้องไปยังร ้านค ้า เล็กๆริมทาง เมือ ่ ประตูร ้านเปิ ดออกมีชายหนุ่มวิศวกรแต่งตัวดีก ้าว

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 813

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ออกมาเคียงคูห ่ ญิงสาว ภรรยาเก่าของผม ทัง้ คูเ่ ดินไปทีโ่ รงรถด ้านข ้าง ผมขยับมือลูบคลําด ้าม ้ ลดกระจกด ้านข ้างฝั่ งซายที ้ ี ําลง ปื นและกําไว ้แน่น ผมเคลือ ่ นรถเข ้าไปชาๆ ต ่ ด ิ ฟิ ลม ์ กรองแสงสด คนทัง้ สองหันมามองพร ้อมกันออกอาการตกใจ ผมลั่นไกปล่อยกระสุนไม่นับจํานวนเข ้าใส ่ ร่าง ทัง้ สองทรุดฮวบแน่นงิ่ ขาดใจ ผมบรรจุกระสุนเข ้าไปใหม่จอ ่ ปลายกระบอกปื นไว ้ทีใ่ ต ้คางตนเอง แล ้วลั่นไก ...ความมืดเข ้าห่มคลุมฉั บพลัน...ดวงวิญญาณผมลุกออกจากร่าง ผมไม่ได ้ฝั น ผม ี ดายชวี ต ึ ของเด็กทัง้ สอง... ไม่ได ้เสย ิ แต่ผมลืมคิดถึงความรู ้สก สามเณร กอดศพแม่รา ํ่ ไห้ มีนอ ้ งสาวร้องฟูมฟายอยูข ่ า้ งๆ ทงคู ั้ ว่ งิ่ สล ับไปมาก ับ ี ดาย' เวลาทีผ ร่างไร้วญ ิ ญาณสองร่าง ผมยืนนํา้ ตาไหลโอบกอดภรรยาร้องไห้ 'เสย ่ า ่ น ั ไปเมือ ่ สกครู ่

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 814

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

E-Book by Chumnor Lek

หน้า 815

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

ไม่รา้ งร ัก

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉบ ับที่ ๒๖๙๗ เรือ ่ งสน ี ดง ขจีพพ โดย สแ ิ ัฒน์

ื่ เลย ในทีส ไม่อยากจะเชอ ่ ด ุ ฉ ันอกห ัก สาลินอ ี กหัก ภูวดลยืนยันกับฉั นเอง เขาจะแต่งงานกับหญิงอืน ่ หัวหน ้างานของเขา ด ้วยเหตุผลว่างานของเขาจะก ้าวหน ้า ฉั นยังหลอกตัวเองอยูว่ า่ ภูวดลจะเปลีย ่ นใจ กลับมา ด ้วย ื่ ว่าเขารักฉั น ความเชอ ฉั นต ้องยอมรับว่าอกหัก เมือ ่ ภูวดลแจ ้งกําหนดเข ้าโบสถ์ ความร ้าวรานเยีย ่ มกรายเข ้า ี่ ง เลือกไหลโกรกกราก มาทันทีอย่างทีไ่ ม่เคยเป็ น เหมือนกับว่ามีคนมีดกรีดหัวใจออกเป็ นเสย ี่ ง ให ้รู ้สก ึ อึดอัด แน่น หายใจไม่ออก ท่วมมิดห ้องหัวใจ นีก ่ ระมังทีเ่ รียกว่าหัวใจแตกเป็ นเสย ้ ิ ั กระสา่ ยอย่างไม่เคยเป็ น ได ้ เหมือนอากาศปลาสนาการสนไปในโลกผืนนี้ ทุรนทุราย กระสบ แต่นอนทอดเวลาไม่ยน ิ และไม่ยล คํานึงครุน ่ คิดไม่รู ้จบวนไปเวียนมา ภูวดลทําได ้ เพราะ ต ้องการอนาคตทีด ่ ก ี ว่า โดยยอมทีไ่ ม่มค ี นทีเ่ ขาบอกว่ารัก รักปานจะกลืนเขาเคยบอก แล ้วฉั น ื่ เขา ก็งมงายเชอ ทําไมต ้องเป็ นฉั นด ้วย ความหลังทีค ่ บหากันมาเมือ ่ เริม ่ เรียนมหาวิทยาลัย ตัง้ แต่สนิทสนมทีค ่ า่ ยอาสาสมัคร ั ้ ปี ทห เมือ ่ ปิ ดเทอมหน ้าร ้อนสมัยเรียนชน ี่ นึง่ ฉั นกับภูวดลเป็ นคูร่ ักคูใ่ คร่โดยเปิ ดเผย เราไปค่าย ด ้วยกันอีกในปี ตอ ่ มา และอีกหนึง่ ปี ตอ ่ มา จนกระทั่งเรียนจบปริญญาตรีวช ิ าภาษาศาสตร์ ภูวดล ้ เลือกงานบัณฑิตอาสาสมัครไปอยูก ่ ับชาวเขา ฉั นมิพักรอชาขอสมั ครติดตามไปทันที ด ้วย ความรัก ยินดี และเต็มใจทีอ ่ ยูก ่ ับภูวดลโดยเปิ ดเผย งานบัณฑิตอาสาสมัคร ๒ ปี ทําให ้ฉั นรู ้จัก โลกมากขึน ้ โลกมิได ้แคบอย่างทีเ่ ป็ นมา สงิ่ แวดล ้อมสอนฉั นเป็ นผู ้ใหญ่ขน ึ้ รู ้จักนึกถึงคนอืน ่ รู ้จักคน ด ้อยโอกาสเป็ นอย่างไร ความจริงใจทีไ่ ด ้ประสบ ทําให ้ฉั นรักคนภูเขาอย่างเงียบๆ เมือ ่ กลับจากงานสอนชาวเขา ภูวดลบอกฉันว่า ไฟในการชว่ ยเหลือผู ้อืน ่ นัน ้ เริม ่ มอด เขาคิดถึงอนาคตตนเอง สองปี ทไี่ ด ้รับความเคารพนั บถือจากผู ้คนกลุม ่ หนึง่ เป็ นสงิ่ ดี น่าจดจํา เป็ นประสบการณ์อันมีคา่ หาได ้ยาก มนุษย์ถงึ เกิดเป็ นมนุษย์ แต่ไม่เหมือนกัน หากใชช้ วี ต ิ ทัง้ หมดเพือ ่ เขาเหล่านัน ้ แล ้วชวี ต ิ ของเรายังเหมือนเดิม เป็ นอนาคตทีเ่ ขาทนไม่ได ้ ชวี ต ิ สองปี ่ วามฝั นของภูวดล เขาต ้องเปลีย ทีผ ่ า่ นมาไม่ใชค ่ นตนเอง หาโอกาสเองบ ้าง ต่อไปคือการสร ้าง คุณภาพชวี ต ิ ของตน มีความฝั น ความอยาก ความต ้องการในสงิ่ ทีด ่ ี เขาหยุดงานอาสาสมัคร มองหางาน เขาได ้งานอีกแล ้ว สถานทูตฝรั่งเศส ั พันธ์ ฉั นตกใจเกือบสน ิ้ เพิง่ ปี เดียวเท่านัน ้ ทีภ ่ วู ดลห่างเหินฉั นไป ขอบอกเลิกความสม สติ เขาบอกว่าจะแต่งงานกับหัวหน ้างาน สาวฝรั่งเศส เธอกําลังจะย ้ายกลับประเทศ ภูวดล ต ้องการติดตามเธอ เพือ ่ เพิม ่ เติมดีกรีในการเป็ นล่าม สงิ่ ทีภ ่ วู ดลบอกหมายความว่าเขาใช ้ ่ วามก ้าวหน ้าใชห ่ รือ ไม่ เขารักผู ้หญิงคนนัน ผู ้หญิงในการมุง่ ไปสูค ้ หรือเพียงเพือ ่ อนาคต เป็ น โอกาสของเขา แม ้เป็ นโอกาสทีฉ ่ กฉวยจากผู ้หญิงก็ตาม ี ดายตัวเสย ี ดายเวลา เสย ี ดายความสม ั พันธ์ทม ฉั นได ้แต่เสย ี่ ต ี อ ่ กัน ฉั นจะโวยวายไป ิ ใจไม่เปลีย ทําไม สงิ่ ทีภ ่ วู ดลตัดสน ่ นแปลงแล ้ว ศักดิศ ์ รีทม ี่ องไม่เห็นรืน ้ ๆเร ้นเข ้ามาล ้นหัวใจ พ่อแม่เห็นฉั นทุรนทุรายนักจึงพูดปลอบใจ เพียงได ้ยิน ฉั นร ้องไห ้พรูพร่างนํ้ าตาไหลร่วง ราวทํานบนํ้ าพังทลาย สะอืน ้ ฮักๆอย่างบังคับไม่ได ้ หลังจากทีเ่ ก็บอัดไว ้นาน "ร ้องไห ้เถอะลูก ร ้องให ้หมด แล ้วต่อไปลูกจะไม่ร ้องไห ้อีก" พ่อบอกฉั น ึ ซบ ั เรือ จากวันนัน ้ ฉั นจึงลุกขึน ้ มาเดินเหิน ร ้องเพลง ดูทวี ี แต่สมองไม่ได ้ซม ่ งในทีวเี ลย ่ นัน สมองยังคงวนเวียนไปมาอยูใ่ นความหลัง ภูวดลบอกว่าเขาจะกลับมา ให ้ฉั นหวังเชน ้ หรือ ิ ปี หรือว่าตลอดชวี ต ในอีกสองปี ห ้าปี ยีส ่ บ ิ ถ ้าเขากลับมาตามทีพ ่ ด ู เล่า ฉั นคงยอมรับเขาอีก ี ไปกับภูวดล ควรจะเพียงพอและหยุดได ้แล ้ว เป็ นเพราะว่าฉั นรักเขา เจ็ดปี ทเี่ สย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 816

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ ทิง้ เวลาผ่านไปโดยไร ้ประโยชน์ทําไม ลุกขึน ั อย่าง หางาน แล ้วนีฉ ่ ั นนั่งซม ้ ทําอะไรสก ทํา มิฉะนัน ้ หัวใจยังเจ็บ สมองฟุ้ งซา่ น ตัดความเจ็บออกไป โลกนีไ ้ ม่มภ ี วู ดลอีกแล ้ว สาลินต ี ้อง ทําได ้ "ผม ดีใจนะฮะทีไ่ ด้คณ ุ มาทํางาน ผมคงไม่ตอ ้ งแจกแจงมาก คุณเคยเป็น บ ัณฑิตอาสาสม ัครมาก่อนนีเ่ ข้าสเป็คของมูลนิธเิ ปี๊ ยบเลย คุณพร้อมทีจ ่ ะเดินทาง เมือ ่ ไรคร ับ" ึ ใจคอ ฉั นดีใจมากทีม ่ ล ู นิธใิ จสูใ่ จ บอกกับฉั นอย่างนัน ้ แต่ลก ึ ๆลงไปในใจ ฉั นยังรู ้สก บ๋อมๆแป๋ มๆ ประหลาดๆอยูไ่ ม่น ้อย อาจจะเป็ นว่าครัง้ นีฉ ้ ั นบินเดีย ่ ว ื พิมพ์ ฉั นอ่านเสย ี สบ ิ ตลบ นีม ประกาศเล็กๆของมูลนิธใิ นหนั งสอ ่ ันคุณสมบัตฉ ิ ั นนี่ ฉั น ั ภาษณ์ยกใหญ่ ตัง้ แต่ผู ้รับสมัคร หัวหน ้าโครงการ เดินเข ้าไปกรอกใบสมัคร หลังจากถูกสม ผู ้จัดการโครงการ จนถึงประธานมูลนิธ ิ ฉั นตอบทุกคําถามอย่างมุง่ มั่น เด็ดขาด ฉั นไปได ้ ในทันที ฉั นจะไปจากกรุงเทพฯ ไปจากความคํานึงทีม ่ ภ ี วู ดล ไปพบกับสงิ่ ใหม่ๆ ในการสร ้างการ เรียนรู ้ให ้กับชุมชนผู ้ยังไม่ได ้รับการพัฒนา ยิง่ ไกลยิง่ ดี ถ ้ายังอยูท ่ เี่ ดิม หัวใจคงพรํ่าแต่ภวู ดล ฉั นคิดเอาเองว่าคิดถูกแล ้ว ิ ใจ สาลินจ พ่อแม่สนั บสนุน ไปตายเอาดาบหน ้าคือสงิ่ ทีต ่ ัดสน ี ะไม่ถอย ฉั นเก็บข ้าวของ สมบัตส ิ ว่ นตัว และรับทราบจากมูลนิธวิ า่ ฉั นจะต ้องเข ้าอบรม ี งราย ๔ วัน ก่อนเดินทางต่อไปหมูบ ภาคสนามทีศ ่ น ู ย์เชย ่ ้านทีไ่ ด ้รับมอบหมาย ี งรายเป็ นอะไรทีง่ า่ ยมาก เมือ จากกรุงเทพฯถึงเชย ่ โผล่หน ้าไปถึงมูลนิธท ิ ี่ อ.พาน จึงได ้ รู ้รายละเอียดว่า "มูลนิธม ิ ท ี พ ี่ ักให ้ระหว่างอบรม เหมือนนักเรียนประจํานะครับ แบ่งเป็ นผู ้ชายห ้องผู ้หญิง ห ้อง นอนได ้ห ้องละ ๔ คน อาหารจะมีให ้ กลางวัน และหัวคํา่ " ื่ คุณรัชนีกร จบจากการอบรม "คุณสาลินี มีเพือ ่ นเข ้าอบรมเป็ นหญิงอีกหนึง่ นะครับ ชอ ่ ้ ี แล ้ว คุณรัชนีกรเธอไปโครงการดอยวาวี สวนคุณขึน ้ ไปทางภูชฟ้า" ฉั นรับทราบอนาคตของตนเองในสองสามวันข ้างหน ้า สว่ นต่อๆไปนัน ้ เล่า ฉั นคาดเดา ี พระเจ ้าคงไม่ทงิ้ คนที่ ไม่ได ้ พยายามนึกถึงแต่สงิ่ ดีๆ อนาคตยังต ้องไปอีกไกล อย่างไรเสย พยายามพึง่ ตนเองแน่นอน การอบรมภาคสนามสวี่ น ั เป็ นการอบรมทีเ่ ครียด เหนือ ่ ย หนั ก เรือ ่ งราวของคนต่างถิน ่ ่ ิ ่ ิ ต่างภาษา และด ้อยพัฒนา การปูพน ื้ ฐานถึงผู ้คน ในสงแวดล ้อมของคนภูเขา สงทีเ่ ขานั บถือ จารีต ประเพณีแปลกๆ ความเป็ นอยูเ่ รียบง่าย อาจเรียบง่ายเพราะเศรษฐกิจไม่พอเพียงก็ เป็ นได ้ การวางตัวของพัฒนากร ผ่านการอบรมเรียบร ้อย พัฒนากรหน ้าใหม่ทัง้ ๕ มีโอกาสสงั สนทนาอยูห ่ นึง่ วัน วันที่ สองพัฒนากรชายทัง้ สามเดินทางไปหมูบ ่ ้านของเขา วันทีส ่ ามพัฒนากรหญิง คุณรัชนีกร ี่ ั นชว่ ยงาน เดินทางไปแม่สรวย ทีต ่ ้องรอกันเพราะรอรถทีจ ่ ะไปถึงหมูบ ่ ้านเหล่านัน ้ วันทีส ่ ฉ เอกสารของมูลนิธอ ิ ยูค ่ รึง่ วัน หัวหน ้ามูลนิธ ิ คุณสมปองจึงบอกฉั นว่า พรุง่ นีฉ ้ ั นต ้องออกเดินทาง รถทีพ ่ าไปหมูบ ่ ้านเตหวา ออกพรุง่ นีเ้ นือ ่ งจากมีผู ้โดยสารเต็มแล ้ว ี งเครือ หกโมงพอดิบพอดี รถโดยสารคันเดียวทีข ่ น ึ้ ดอย มาถึงหน ้าศูนย์ สง่ เสย ่ งยนต์ดัง เป็ นการบอกกล่าว ฉั นแบกเป้ ใบใหญ่ ออกมาหน ้าศูนย์ รถคันนัน ้ มีผู ้คนเต็มรถ อันว่าเต็มรถนัน ้ นับได ้ห ้าคน รวมคนขับรถ ฉั นเป็ นคนทีห ่ ก มันเป็ นรถจี๊ ป ๔ ล ้อ ล ้อยางทัง้ ส ี่ หน ้าใหญ่กว่ารถ ี่ น คือเป็ นทีน ทั่วๆไป ผู ้โดยสารนั่ งอยูด ่ ้านหลังสค ่ ั่ งตามแนวยาวของตัวรถ คนขับชว่ ยรับเป้ บอก ให ้ฉั นนั่งคูก ่ ับคนขับ เขานํ าเป้ ของฉั นวางอยูต ่ รงทีว่ างเท ้านั่นเอง สายตาอีก ๔ คูจ ่ ับจ ้องอยูท ่ ี่ ี น ้าทุกคนบอกว่าต ้อนรับ มีผู ้หญิงคนหนึง่ ยิม ฉั นเป็ นตาเดียว สห ้ ให ้ เห็นฟั นเหลือง หลอไปสอง ่ ด ี ํา ทักฉั นเสย ี งเหน่อสนิท ซ ี่ แกใสช ุ คล ้ายกับชาวเขาสด ื่ ไร" "คูคนใหม่หรือเจ ้า คูชอ เมือ ่ ผู ้หญิงคนนัน ้ ทักอีกสามคนยิม ้ ตามพร ้อมพยักหน ้างึกงัก เหมือนจะบอกว่า ถาม คําถามเดียวกัน เอาเถอะคูก็คู ฉั นเคยเป็ นคูมาก่อนแล ้ว กว่าจักใหญ่โตเป็ นคลองได ้ คงอีก หลายปี ฉั นยิม ้ ตอบกว ้างขวาง ยอมรับในไมตรียงิ่ นัก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 817

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื่ สาลินจ "ครูชอ ี ้ะ จะเรียกครูวา่ ขวัญก็ได ้" ื่ สา...สา..." "ขวน ขวน คูชอ ื่ สาลิกา คูขน ี งข ้ามมา ในไมตรีท ี่ "คูชอ ั ไง" ผู ้ชายคนทีอ ่ ยูด ่ ้านหลังดูจะหัวไวกว่า สง่ เสย ื่ นัน ื่ ว่า เริม ่ ต ้น ไม่ควรขัดแย ้ง สาลิกาก็ด ี สาลินก ี ็ได ้ ชอ ้ สําคัญไฉน ดูแต่กห ุ ลาบ แม ้ว่าไม่ได ้ชอ กุหลาบ ก็ยังหอมระรืน ่ เหมือนเดิม ดังนัน ้ "เอาเป็ นว่าเรียกครูวา่ ครูสา ดีไหม" ฉั นรีบสรุป "ดีเจ ้า ดี ง่ายกว่า คูขวนเนอะ" ตัง้ แต่ตรงนั น ้ ฉั นจึงเป็ นครูสา ในสงั คมของคนทีย ่ ังไม่พัฒนา แต่มค ี วามจริงใจ ความ ื่ สต ั ย์ มีชวี ต ี ดายไม่ได ้ว่า การทีฉ ซอ ิ อยูก ่ ับธรรมชาติล ้วนๆ จนฉั นอดเสย ่ ั นมาทีน ่ ี่ จะเป็ นการสอน ให ้เขารู ้จักชวี ต ิ คนเมือง กลายเป็ นคนเมือง แก่งแย่งแข่งดี ชงิ ผลประโยชน์ อย่างคนเมืองหรือ เปล่า คุณสมปองตัง้ เป้ าให ้ฉั นสอนผู ้คนเหล่านีใ้ ห ้รู ้จักภาษาเมือง ภาษาอังกฤษ ภาษาฝรั่งเศส หรือแม ้แต่ภาษาสเปน ถ ้าทําได ้ ขอเพียงให ้เข ้าใจ ฟั งได ้ พูดได ้ง่ายๆ เพียงพอทีจ ่ ะต ้อนรับชาว ต่างประเทศได ้ เพราะจุดประสงค์นัน ้ อยากให ้ชาวบ ้านรู ้จักทํามาหากินกับโฮมสเตย์ ด ้วย ธรรมชาติ ป่ าเขา ผู ้คนทีน ่ ี่ เป็ นสงิ่ ทีด ่ งึ ดูดนั กท่องเทีย ่ วผู ้รักธรรมชาติ เพียงแต่ถ ้าเรามีทพ ี่ ัก ั ดี จะเป็ นปั จจัยของการเรียกนักท่องเทีย พอดูได ้ ราคาย่อมเยา อาหารพืน ้ เมือง ผู ้คนนิสย ่ วเข ้า มาในพืน ้ ทีใ่ ห ้มากขึน ้ และมากขึน ้ ฉั นเดาว่า วันหนึง่ ในภายหน ้า แดนดินเหล่านี้คงไม่ตา่ งไป ี งใหม่หรือเชย ี งราย จาก เชย แต่เราจําเป็ นต ้องเลือก เราต ้องการป่ าเขาธรรมชาติของเดิม หรือเราต ้องการคุณภาพ ชวี ต ิ ของผู ้คนในพืน ้ ที่ ่ การ นอกจากภาษาต่างๆเหล่านีแ ้ ล ้ว ฉั นอาจต ้องสอนชาวบ ้านเหล่านีใ้ นเรือ ่ งอืน ่ ๆ เชน ทอผ ้า การจักสาน แนะแนวอืน ่ ๆตามสภาพแวดล ้อม เพือ ่ ให ้ชาวบ ้านรู ้จักการเก็บออม การทํา มาหากิน การขาย ถ ้าให ้สอนวิชาการขาย คงง่ายกว่าวิชาจักสานเป็ นแน่ คุณกฤษณา พัฒนากรโท ทีอ ่ ยูท ่ ห ี่ มูบ ่ ้านเตหวาแล ้วนั น ้ เรียนจบทางสาธารณสุข ได ้ สอนชาวบ ้านไปได ้มากแล ้วทางด ้านสาธารณสุข และอยูเ่ ป็ นเพือ ่ นฉั นทีห ่ มูบ ่ ้านนัน ้ หรืออีกนัย หนึง่ คือให ้ฉั นไปอยูเ่ ป็ นเพือ ่ นคุณกฤษณา ไม่ตา่ งกันหรอก ใครเป็ นเพือ ่ นใครนั น ้ ไม่ใชเ่ รือ ่ ง สําคัญ สําคัญทีว่ า่ ฉั นเต็มใจมาทีน ่ ี่ ั สงสย ั ว่ารถคันนีจ รถจี๊ ปคันทีฉ ่ ั นโดยสารมานัน ้ ดูเก่ามากกว่าใหม่ ฉั นชก ้ ะไปถึงทีห ่ มาย ื่ มนตรี ออกจะชา่ งพูดชา่ งอธิบายสมเป็ นผู ้นํ าทาง หรือไม่คนขับรถรวมทัง้ เป็ นมัคคุเทศก์ ชอ ี และสมกับทีเ่ คยมีอาชพมัคคุเทศก์มาก่อน ี้ ้ าไปไกล ไกลจนไม่ มนตรีพาผู ้โดยสารทัง้ ห ้า ไปเรือ ่ ยๆไม่รบ ี ร ้อน เลยทางเข ้าภูชฟ อยากจํา แล ้วว่าเลีย ้ วมากีค ่ รัง้ ข ้ามภูเขามากีล ่ ก ู อาหารกลางวัน มนตรีแจกข ้าวผัดบรรจุในห่อ พลาสติกรองด ้วยใบตอง แถมมีเนือ ้ เค็ม และนํ้ าอัดลมรวมกาแฟแจก ไม่เบานะบริการนาย มนตรีคนนี้ มิน่าเล่าค่าโดยสารจึงได ้แพง เรือ ่ ยๆมาเรียงๆจนบ่ายคล ้อย มนตรีจงึ บอกผู ้โดยสารว่า จะถึงวิคตอเรียพ ้อยท์ ในอีก หนึง่ ชวั่ โมงข ้างหน ้า ้ ย ี งประหลาดใจของฉั น ทําให ้มนตรียม "อะไรนะ วิคตอเรียพ ้อยท์" สุมเส ิ้ กว ้าง ่ ี "เป็ นทีพ ่ ักระหว่างทางเล็กๆครับ เจ ้าของเขาปลูกบ ้านไม ้ไผ่เล็กๆ สห ้าหลังบริการ เหมือนโรงแรม หรือเราจะเรียกว่าโรงเตี๊ ยมก็ได ้ หรืออีกทีเรียกว่าโฮมสเตย์ก็ได ้" "ทําไมเรียก วิคตอเรียพ ้อยท์" ื่ ให ้เอง จําง่าย พวกฝรั่งมาท่องเทีย ื่ นีไ "ผมตัง้ ชอ ่ วเขาจํ าชอ ้ ด ้" วิคตอเรียพ ้อยท์ เป็ นกระท่อมไม ้ไผ่ ใต ้ถุนสูง มีห ้องพักหนึง่ บ ้าง สองบ ้างต่อหลัง หลัง ทีใ่ หญ่สด ุ พักได ้ ๔ คน นอนเรียงกัน กระท่อมปลูกเกาะภูเขาเป็ นระยะห่างกันพอพูดคุยกันรู ้ ้ ย ี งดังกว่าธรรมดานิดหน่อย น่ารักมากทัง้ กระท่อม ทัง้ ชย ั ภูมท เรือ ่ ง ถ ้าใชเส ิ ต ี่ งั ้ มีโรงอาหารนั่ ง ั ๒๐ คน บนลานดินเรียบ เรารับประทานอาหารเย็นทีน ได ้สก ่ ี่ เป็ นอาหารพืน ้ เมืองทีร่ สชาติ ้ ใชได ้ ใครคนหนึง่ ในผู ้โดยสารลงทีน ่ ี่ เขาลาเพือ ่ นผู ้โดยสารรวมทัง้ ครูสาตามอัธยาศัยทีด ่ ด ี ้วย การกล่าวลา ไหว ้เก ้งก ้าง มนตรีแจ ้งว่าเขาจะต ้องเดินเท ้าเข ้าหมูบ ่ ้านไปอีกประมาณครึง่ ชวั่ โมง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 818

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ให ้ถึงก่อนดวงอาทิตย์ตกดิน หมูบ ่ ้านนัน ้ ยังไม่มถ ี นนผ่าน รับประทานอาหารเย็นแล ้ว ยังไม่มด ื ฉั นออกเดินสํารวจไปทั่ว ทีน ่ ย ี่ ังไม่มไี ฟฟ้ า ฉั นเห็น คบไฟไม ้ไผ่ จุดด ้วยด ้ายดิบเลีย ้ งด ้วยนํ้ ามันพืช ปั กเป็ นระยะๆรอบโรงแรม-คือ โฮมสเตย์แห่งนี้ ึ ได ้กับอากาศสดชน ื่ ฉั นเดินเรือ ่ ยเฉื่อยไปหลังบ ้านไม ้ไผ่เล็กๆนัน ้ ปี นสบายๆขึน ้ ไปบนเขา รู ้สก ั เขาและมองลงไป และเริม ่ เย็น บรรยากาศเงียบสงบ ดวงอาทิตย์คล ้อยลงตํา่ ฉั นขึน ้ ไปถึงสน ั ซอนกั ้ เบือ ้ งล่าง ฉั นถึงกับงงงันกับทะเลภูเขาทีเ่ ห็น ภูเขาลูกแล ้วลูกเล่าสลับซบ นไม่รู ้จบ เมือ ่ แสงอาทิตย์เริม ่ ลับ ทะเลภูเขานั น ้ ปรากฏสเี ทามืดทึบ ทัง้ เทาจาง เทาอ่อน เทาเข ้ม เทาแก่ ้ สลับซอนกันสวยจนน่าทึง่ ฉั นดืม ่ ดํา่ กับสงิ่ ทีเ่ ห็นถึงขัน ้ หลงใหล เมือ ่ ดวงอาทิตย์ยงิ่ คล ้อยลง ส ี ั เขาไกลสุดโน ้น ทิง้ แสงสแ ี สด เทาเริม ่ เปลีย ่ น เข ้มขึน ้ ดําขึน ้ จนกระทั่งแสงอาทิตย์ลาลับทีส ่ น ี สด ทัง้ อ่อนและเข ้มสาดไปครึง่ ฟ้ า เหมือนฉากละคร ฉั นเฝ้ ามองฉากตรงหน ้าจนกระทั่งแสงสแ ี ําไล่ไปจนจรดสน ั เขา แม ้กระนั น ี ํา ยังมีเงาให ้เห็น ถูกผืนฟ้ าสด ้ ทะเลภูเขาทีเ่ ปลีย ่ นเป็ นสด ตะคุม ่ ๆ พระเจ ้าสร ้างโลกได ้งดงามนัก ทันใดทีม ่ ด ื จนมองไม่เห็นแล ้ว พลันฉั นนึกขึน ้ ได ้ว่าความมืดมาเยือน ฉั นหันกลับ โอ ี แล ้ว ใจหายวาบนึกไม่ออกเลยว่าเดินมา พระเจ ้าชว่ ย นีฉ ่ ั นมองไม่เห็นทางเดินทีเ่ ดินขึน ้ มาเสย ทางทิศไหน โค ้งหรือเลีย ้ วมากีห ่ น หรือว่าเดินตรงขึน ้ มาอย่างเดียว ฉั นคลํากระเป๋ ากางเกง ไฟ ์ ฉายกระบอกเล็กยังอยู่ ฉั นกดสวิตชทันทีทก ี่ ระชากออกจากกระเป๋ าได ้ ดวงไฟเล็กๆ แต่ยัง ดีกว่าไม่มอ ี ะไรเลย สงิ่ ทีเ่ ห็นเป็ นพืน ้ ดินเหมือนกันหมด ฉั นค่อยๆเดิน อยากเรียกว่าย่องเห็นจะตรงกว่า ปากตะโกนเรียกมนตรีเป็ นระยะๆ ฉั น พยายามมองหาคบไฟ เมือ ่ มืดแล ้ว เขาต ้องจุดแน่ แต่ยังไม่เห็น เขาน่าจะจุดคบได ้แล ้ว ฉั น คลําลงมาเรือ ่ ยๆ เริม ่ เห็นคบไฟแล ้ว แต่มเี พียงดวงเดียว คบไฟทีเ่ ห็นนัน ้ มีรอบโรงแรมไม่ใช ่ หรือ เมือ ่ มองไปอีกที เริม ่ เห็นว่ามันเพิม ่ เป็ นสาม ทางขวามือ ฉั นจึงเปลีย ่ นทิศไปทางขวา เมือ ่ เงยหน ้ามาอีกที มองไม่เห็นไฟแล ้ว หัวใจเริม ่ เต ้นเร็ว ไฟหายไปไหน ทันใดนัน ้ อะไรอย่างหนึง่ พุง่ มาเหนือศรี ษะ กลิน ่ สาบแรงๆ วับวาบเข ้ามาเร็วมาก ฉั นก ้ม ั ึ ว่าเหยียบไปบนทีว่ า่ งเปล่า ดู หัวหลบโดยสญชาตญาณและก ้าวออกไปโดยไม่รู ้ตัว ฉั นรู ้สก ี หลักกลิง้ ไปตามทางลาด ฉั นเก็บมือเก็บเท ้าและศรี ษะตามที่ เหมือนเป็ นใบไม ้ แล ้วฉั นก็เสย เคยฝึ กมา จนไปหยุดทีต ่ ้นไม ้ใหญ่ต ้นหนึง่ ตะปุ่ มตะปํ่ า เคล็ดยอกไปทัง้ ตัว ดีไม่ตกเหว ฉั น ้ พยายามลุกขึน ้ แต่วา่ ลุกไม่ได ้ มันเจ็บทีข ่ ้อเท ้าซายอย่ างรุนแรง โอย นีม ่ ันอะไรกันนี่ ้ ย ี งชว่ ย เผือ "มนตรี มนตรี" ฉั นพยายามใชเส ่ มีใครได ้ยิน เงียบ มันเงียบน่ากลัว ไม่ม ี ใครเลยหรือนี่ ฉั นเกาะต ้นไม ้ทีล ่ งมากองติดอยู่ พยุงตัวเองขึน ้ มายืนจนได ้ ท่าทางข ้อเท ้าคงแพลงไป ข ้างหนึง่ ใชรั้ บนํ้ าหนักไม่ได ้ มันเจ็บแปลบเข ้าไปถึงหัวใจ ฉั นกัดฟั นสูกั้ บความเจ็บแปลบปลาบ ฉั นตะโกนอีก "มนตรี" แต่ก็เงียบ ั่ งันงกด ้วยความกลัว ทัง้ ความหนาวทีเ่ ย็นลงอย่างรวดเร็ว ไม่น่าเลย จะมีคน ฉั นเริม ่ สน มาชว่ ยไหมนี่ หรือว่าหลงอยูต ่ รงนีท ้ ัง้ คืน อากาศหนาวเย็นเฉียบขึน ้ ทุกที ไฟฉายหายไปแล ้ว คงเป็ นตอนกลิง้ ลงมามืดจนมองไม่เห็น ถ ้าไม่มแ ี สงกระทบตาจะไม่เห็ น ฉั นคลําไปเจอไม ้เล็กๆ ้ ี งดังเพือ ยาวๆ จึงกําไว ้มั่น พยายามตีลงไปข ้างหน ้า ข ้างๆซายและขวา ให ้มีเสย ่ ไล่งู เมือ ่ นึกถึง ั่ ขึน งูใจสน ้ มาทันที ฉั นยังไม่อยากตาย ถึงโลกแห่งความรักพังยับเยินก็ตาม ฉั นตีไม ้ลงกับพืน ้ ซํ้าๆด ้วยความกลัว ขยับตัวไปด ้วยความลําบาก อยากร ้องไห ้ออกมาดังๆ นีถ ่ ้ามีภวู ดล ฉั นคงไม่ ื กกระสนตระหนกอกสน ั่ ถึงเพียงนี้ กระเสอ ฉั นยืนขึน ้ โดยพิงต ้นไม ้ ฉั นจะทําอย่างไรดี ก่อนอืน ่ ต ้องไล่งู กระโดดด ้วยขาข ้างที่ ั หกเจ็ดก ้าว ฉั นไม่ตาฝาดนะ ฉั นเห็นแสงไฟ แว ้บๆแล ้ว เหลือ มือเกาะต ้นไม ้ทีค ่ ลําเจอ ไปได ้สก ี ง "มนตรี" เงียบ มองไม่เห็นแสงไฟอีก ก็ดับ ฉั นตะโกนสุดเสย ี งดังด ้วยความกลัว "มนตรี ชว่ ยด ้วย ชว่ ยด ้วย" ฉั นร ้องไห ้เสย ในความเงียบนัน ้ หูฉันแว่วๆเหมือนมีใครยํา่ ใบไม ้เบามาก หรือจะผี สติเริม ่ แตกอีกแล ้ว "ชว่ ยด ้วย ชว่ ยด ้วย" ก่อนสติจะแตก ฉันเห็นแสงไฟ แสงไฟอีกแล ้ว หรือผี ผีมาหรือ เออแน่ะ โครงร่าง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 819

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เหมือนคนเป็ นเงาดําๆใกล ้เข ้ามา ใกล ้เข ้ามา สติแตกแล ้ว ฉั นหลับตาแน่นไม่กล ้าลืมตาเลย ึ ได ้ว่าผีใกล ้เข ้ามาเต็มที ไม ้ทีถ ี ั นยกไม ้ตีขน รู ้สก ่ อ ื อยูน ่ จ ี่ ะชว่ ยอะไรได ้ ตีมันซฉ ึ้ ตีลง ไม่ถก ู อะไร เลย ผีไม่มรี า่ ง ผีมแ ี ต่เงา โอย ชว่ ยด ้วย ชว่ ยด ้วย ั่ หนาวเหน็ บเข ้าไปถึงหัวใจ ฉั นทรุดตัวลงด ้วยความกลัว ตัวสน ี งอะไรน่ะ ฉั นลืมตาขึน "แหมม แหมม" เสย ้ เห็นเงาทะมึนของผีตัวนัน ้ อยูข ่ ้างหน ้า ผีม ี ี ว นิง่ อยูน ี ว ถ ้าผีทําไมมีไฟ ไฟฉายด ้วย อันใหญ่เชย ่ อกรัศมีไม ้ในมือ เอ นั่ นผีหรือคน ยืนนิง่ เชย ฉาย ถ ้าจะผี ดํามืดน่ากลัว แล ้วผีพด ู อะไรไม่รู ้ ไม่รู ้เรือ ่ ง ผีหรือ ผีพด ู ได ้ ฉั นกะพริบตาอีกที เรียกสติคน ื มา น่าจะเป็ นคน คนถือไฟฉาย "คุณ...คุณ ชว่ ยด ้วย ฉั นหลงทาง" ผี เอ ้อคน คนนัน ้ พูดพึมพําอีกฟั งไม่รู ้เรือ ่ ง คนละภาษา ฉั นเปลีย ่ นเป็ นภาษาอังกฤษ ทันที "ฉั นหลงทางมา ตกมาจากบนโน ้น จะกลับไปวิคตอเรีย พ ้อยท์" ี้ วิ้ ไปข ้างหน ้า และทํามือเลีย "วิคตอเรียพ ้อยท์ เยส เยส" แล ้วผี เอ ้อคนนัน ้ ชน ้ วโค ้งๆ ั่ หน ้า "ฉั นบาดเจ็บ" ชไี้ ปทีข ฉั นสน ่ าข ้างทีแ ่ พลง ทําท่าลุกแต่ลก ุ ไม่ได ้ ื้ คลุมตัวใหญ่ คงจะเป็ นสด ี ํา ทําท่าว่าเข ้าใจ พูดอีกยืดยาวทีไ่ ม่รู ้เรือ คนๆนัน ้ สวมเสอ ่ ง ตรงเข ้ามาจับข ้อเท ้าทีแ ่ พลงบิดเบาๆ ฉั นร ้องโอดโอย แค่จับก็เจ็บแล ้ว อย่าบิดเลย คนนัน ้ เปลีย ่ นวิธใี หม่ เขาอุ ้มฉั นขึน ้ ทัง้ ตัว เดินกลับไปตามทางทีเ่ ขามา นีเ่ ขาจะอุ ้มไปไหนหรือ ่ าไปข่มขืนนะ หัวใจเต ้นระรัว เริม คงไม่ใชพ ่ ฟุ้ งซา่ นอีกแล ้ว ท่าจะเป็ นคนแถวๆนีอ ้ าจเป็ นชาวเขา ื้ คลุมตัวยาวยังกับพ่อมดอย่างนั่ นเล่า ว่าแต่วา่ ทําไมแต่งตัวสวมเสอ ิ้ มองไม่ได ้ชด ั ถ ้าเกิดเรือ ฟ้ าวันนีม ้ ด ื มัวซวั มองอะไรเป็ นตะคุม ่ ๆไปทัง้ สน ่ งไปถึงตํารวจ ี แล ้ว ไม่ แล ้วฉั นจะบอกได ้อย่างไรว่าผู ้ร ้ายหน ้าตาเป็ นอย่างไร เออแน่ะ-ไปว่าเขาเป็ นผู ้ร ้ายเสย ถึง ๕ นาที ผู ้ร ้าย เอ ้อ พลเมืองดีเขาวางฉั นลง ฉั นเห็นว่ามีพลเมืองดีอก ี คนท่าทางเหมือนนาย ี งเบา พบเมืองดีคนทีส คนทีอ ่ ุ ้มฉั น สองคนพูดอะไรกันพึมพําๆเสย ่ องเดินไปทีเ่ ต็นท์ ฉั นเพิง่ ั ี สงเกตเขากางเต็นท์เล็กๆไว ้สองเต็นท์ สมด ื อึมครึมตะคุม ่ ๆ เหมือนๆกันไปหมด ไม่นานนายคน แรกถอดรองเท ้าฉั นออก รับกระปุกขาวๆจากนายคนทีส ่ อง เขาทายาให ้ทีข ่ ้อเท ้าฉั นนั่นเอง นายคนแรกลุกขึน ้ พูดกับฉั นว่า "วิคตอเรียพ ้อยท์ โอ.เค ้." แน่นอนเลย ฉั นพยายามลุก ั สบ ิ นาที นายคนทีอ แต่ขาทีด ่ ข ี ้างเดียวทําให ้ลุกไม่ได ้ ฉั นจึงถูกอุ ้ม สก ่ ุ ้มฉั นหยุดเดิน ปล่อยฉั น ี ้าง และ ลง ขณะนีเ้ รามาอยูบ ่ นถนนสายเล็กๆแล ้ว เขาพูดอะไรบางอย่าง นั่ งยองๆและตบสข แผ่นหลังอยูพ ่ บ ึ่ พั่บ เขาทําท่าเมือ ่ ยแขน มองไปมองมา ฉั นจึงเข ้าใจ ให ้ฉั นขีห ่ ลังไปนั่นเอง ทุลักทุเลพอสมควรกว่าจะได ้ท่าขีห ่ ลังทีเ่ หมาะ เขาเดินได ้เร็วขึน ้ แสงจันทร์ข ้างแรม ั ๆเลย แปลกทีไ่ ม่มก ื้ ทําให ้ฉั นไม่เห็นหน ้านายคนนีไ ้ ด ้ชด ี ลิน ่ คงเหลือแต่กลิน ่ สาบผ ้าของเสอ ื้ คลุมให ้ฉั นแล ้ว พักใหญ่ๆทีเดียวเขาจึงชม ี้ อ คลุม ตอนนีเ้ ขาถอดเสอ ื ไปข ้างหน ้า บอกว่า ี งชก ั ขาดเป็ นจังหวะ คงจะเหนื่อย นํ้ าหนักตัวฉั นไม่เบานั กหรอก ๕๕ กก. วิคตอเรียพ ้อยท์ เสย ่ ลัง แข็งแรงนุ่มนวล ผิดวิสย ั คนเดินทางในป่ า ผิดวิสย ั เขาดูแข็งแรงดี ฝ่ ามือตอนทีจ ่ ับฉั นใสห คนมีชวี ต ิ บนเขา เขาทํามาหากินอะไรหรือ มือจึงไม่หยาบกร ้าน เขาเป็ นใครกัน ทันใด ฉั นเห็นแสงไฟวอมแวม หนึง่ สอง สาม มันเพิม ่ ขึน ้ เรือ ่ ยๆ คบไฟของวิคตอเรีย ั ้ ๆของใครคน พ ้อยท์ คบไฟทีถ ่ ก ู จุดไว ้รอบๆอาณาเขต เมือ ่ เข ้าเขตแสงไฟฉั นเห็นเงากลมๆสน ี งลั่น หนึง่ วิง่ ตรงเข ้ามา พร ้อมสง่ เสย ี่ นนั น "คู คู อยูน ่ "ี่ หญิงทีม ่ ฟ ี ั นเหลืองและหายไปสองซค ้ เอง ทีว่ งิ่ ตามมาน่าจะเป็ นมนตรี ตามมาเป็ นพรวนด ้วยผู ้โดยสารของมนตรี รวมทัง้ สามี ภรรยาเจ ้าของโฮมสเตย์ "ครูสา ครูหายไปไหน โอย พวกเราตามหานานเป็ นชวั่ โมงแล ้ว ขอบคุณพระเจ ้าทีค ่ รู ปลอดภัย" มนตรีรา่ ยมาเป็ นชุด ั ถามบ ้าง เขาพูดกับ เมือ ่ เห็นสภาพฉั นจึงสอบถามกันยกใหญ่ แล ้วพระเอกจึงถูกซก ั ถามมนตรีตอ มนตรีเข ้าใจกัน ด ้วยภาษาทีฉ ่ ั นฟั งไม่รู ้เรือ ่ งนัน ้ เป็ นนานฉั นจึงซก ่ พระเอกเขาเป็ น ี ํ พ่อค ้าเร่ พักอยูด ่ ้านหลัง ได ้ยินเสยงของหนักๆตกเขา จึงเดินสารวจ เห็นว่าเป็ นผู ้หญิงบาดเจ็บ ่ ต ั ว์ร ้ายกัดตาย อีกด ้วย จึงต ้องมาสง่ ถ ้าไม่มาสง่ คงตาย หนาวตายไม่ใชส ื่ สาลินี จะไปบ ้านเต "มนตรี ชว่ ยบอกเขาด ้วยว่า ขอบใจมากๆทีช ่ ว่ ยชวี ต ิ ฉั นไว ้ ฉั นชอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 820

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

หวา" "ผมบอกเขาเรียบร ้อยแล ้วครับ" ฉั นรีบบอกเขาเมือ ่ เห็นเขาทําท่ากลับ "แท ้งค์กวิ้ เวอรีม ่ ัช" เขาพยักหน ้าหงึกๆ ฉั นเพิง่ เห็นในแสงคบไฟวอมแวม นายคนนีห ้ น ้าตาไม่เลว น่าจะ เป็ นคนขาวดูยังกับพระเอกหนังจีนในทีว ี เขาเดินมาจับมือเพือ ่ ลาจาก มั่นและนิง่ "โอเรอวัวร์" "หวิ โอเรอวัวร์...นี่คณ ุ รู ้ภาษาฝรั่งเศสนี"่ "หวิ" พระเอกหนังจีนทําท่างง "รู ้เล็กๆน ้อยๆเท่านัน ้ ไม่รู ้ภาษาอังกฤษ" "ไม่บอกเลยนะว่ารู ้ฝรั่งเศส" ฉั นต่อว่า เขาได ้แต่ยม ิ้ ในตายิบๆเป็ นประกาย แววไมตรี ั ดูตน ื่ แสดงออกเด่นชด ื่ เต ้น พระเอกจึงไม่ได ้กลับต ้องตอบคําถามของฉั นถีย ่ บ ิ ฉั นจึงรู ้ว่าเขาชอ ี พ่อค ้า เร่ไปมาบนภูเขาทุกลูกบริเวณนี้ บ ้านเตหวาเขารู ้จัก คนหมูบ ื้ กําไล ชงิ อาชพ ่ ้านนัน ้ เคยซอ ื้ หนัง มีด สร ้อยประคํา เขากางเต็นท์นอนป่ าจนเคย วันนีม เงิน เสอ ้ ากับน ้องสาว นีส ่ มควรแก่ เวลาทีไ่ ปนอน และดูแลน ้องสาว ก่อนหันกลับไป ชงิ บอกฉั นว่า ั ถ ้วยทีบ วันหนึง่ เขาจะไปขอนํ้ าชาดืม ่ สก ่ ้านเตหวา ฉั นจะยินดีหรือไม่ ี ึ อบอุน นั ยน์ตาสดํามองฉันนิง่ ประกายวาบหนึง่ อยูเ่ บือ ้ งหลังนั ยน์ตาคูน ่ ัน ้ รู ้สก ่ คุ ้นเคย ิ ใครจะไม่ยน ใกล ้ชด ิ ดีได ้ คนชว่ ยชวี ต ิ ทัง้ คน แล ้วชงิ ก็จากไป จากนั น ้ ฉั นจึงเตรียมเข ้านอนบ ้าง มนตรีให ้ความเห็นว่า คําพูดของชงิ นั น ้ มนตรีไม่คด ิ ว่า เขาจะเป็ นพ่อค ้าเร่ "ทําไมล่ะ" "พ่อค ้าเร่แถวนี้ ไม่พด ู ฝรั่งเศส และไม่ใสร่ องเท ้าไนกี"้ "แล ้วเขาควรเป็ นอะไร" "ในใจผมว่า เขาน่าจะค้ายา เวิรลด์ไวด์เลยละ"

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 821

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

้ นีย ้ หนา และฝนย ังตกพรําๆ แต่ถนนเสน ้ ังคงสว่างไสว แสงไฟจาก ฟ้ ามืด เมฆครึม ี ป เสาไฟฟ้าสาธารณะ ป้ายโฆษณาหลากส ี และแสงสท ี่ ระด ับประดาตามต ัวตึกสะท้อนให้ ่ น ี งสายฝนถูกบดบ ังด้วยเสย ี งของยวดยาน เห็นเม็ดฝนกําล ังร่วงหล่นสูพ ื้ คอนกรีต เสย ี งเพลงทีด และเสย ่ ังแข่งก ันออกมาจาก สถานบ ันเทิง ต ัวผมเองกําล ังเหม่อมองภาพ ึ ชน ิ ตา นง่ ั เอามือกอดอกหล ังพิงเบาะทอดอาล ัยอยูใ่ นรถ อากาศ ้ ว้ ยความรูส เหล่านีด ้ ก ึ เหมือนมีไฟมาสุมอยูใ่ นอก เย็นแม้ไม่ได้เปิ ดเครือ ่ งปร ับอากาศ ขณะทีต ่ ัวผมเองกล ับรูส ้ ก ... วันนีผ ้ มจะบอกเธอ จะไม่มาคอยรับเธออีกแล ้ว จะไปตามทางของตัวเอง ไม่ต ้อง พะว ้าพะวังให ้มันเหนือ ่ ย ใช.่ ..ความจริงมันก็ควรจะเป็ นอย่างนั น ้ ให ้เธอหาคนใหม่ทม ี่ อ ี ยูม ่ ากมาย เต็มท ้องถนน ไม่จําเป็ นต ้องมาเฉพาะเจาะจงให ้ผมมาคอยรับสง่ ทุกคืนๆ แล ้วถ ้าเอ่ยปากพูดกับ ้ อ เธอจริงๆในวันนี้ ผมสาบานได ้ว่าจะไม่ขบ ั รถเฉียดเข ้ามาบนถนนเสนนี ้ ก ี แต่แล ้วผมก็ถอนใจ ยิม ้ เยาะให ้กับความคิดของตัวเอง จะทําได ้หรือ ในเมือ ่ เรือ ่ งราวมัน ไปถึงไหนแล ้ว...ทุกวันทีอ ่ อกมาทํางาน พอใกล ้เวลาสองยามผมจะเลิกรับผู ้โดยสาร ไม่สนใจ ไยดีวา่ จะมีใครโบกมือเรียก รีบขับรถตรงมาทีน ่ ี่ แหล่งบันเทิงใจกลางกรุงเทพฯ ทีท ่ ๆี่ สถาน บริการอาบอบนวดตัง้ เรียงรายอยูเ่ ต็มสองฟากฝั่ ง มองเห็นรถยนต์สว่ นบุคคลจอดเต็มอยูภ ่ ายใน ่ ี รถแท็กซจอดรอรับผู ้โดยสาร นักท่องราตรีทัง้ ไทยและต่างประเทศเดินกันขวักไขว่ ภายในตัวตึก แต่ละตึกถ ้ามองทะลุเข ้าไปได ้คงเห็นภาพกิจกรรมบันเทิงหลากหลายรูป แบบ รถของผมมาจอดทีร่ ม ิ ทางเท ้าเลยประตูทางเข ้าออกสถานบริการแห่งหนึง่ ไปเล็กน ้อย ทีน ่ เี่ ป็ นอาบอบนวดระดับหรู ตึกสูงใหญ่ทรงยุโรป ประดับประดาด ้วยแสงไฟไม่ฉูดฉาด แต่ดข ู รึม มีมนต์เสน่ห ์ เหนืออืน ่ ใดภาพหญิงสาวหลากนางรูปใหญ่ทป ี่ ระดับอยูด ่ ้านหน ้าชา่ งชวนให ้ หลงใหล และอยากเลีย ้ วรถเข ้าไป ผมอยากพบเธอแต่ไม่อยากมาทีน ่ ี่... ่ น่หรือ มันเป็ นความเศร ้าใจทีย ่ ากจะอธิบาย ความรักชา่ งมืดมน...ความรักหรือ?...ใชแ ึ เป็ นสุข เปล่า ผมเริม ่ ไม่แน่ใจ... ผมเพียงแค่อยากพบเธอ อยากเห็นดวงหน ้าและรอยยิม ้ ผมรู ้สก ทีไ่ ด ้มาหาเธอ ภาพเธอทีน ่ ั่งอยูต ่ รงเบาะหลังเยือ ้ งกับทีน ่ ั่งคนขับ เวลามองเธอผ่านกระจกหลัง เห็นเธอนั่งเหม่อมองออกไปนอกกระจกรถ ทอดสายตายาวไกล เป็ นภาพทีส ่ วยงามของหญิง สาวชวนฝั น และบางครัง้ เราก็สบตากัน... "พี.่ ..พรุง่ นีม ้ ารับหนูอก ี นะ อย่าลืมละ" ยังจําได ้ถึงคําพูดทีเ่ ธอเคยบอก ผมไม่ได ้รับปาก ้ ํ ี ขับแท็กซ ี่ ได ้แต่หันไปมอง จนเธอพูดซาอีกครัง้ จึงพยักหน ้ารับ เวลานั น ้ เป็ นชว่ งทีผ ่ มเริม ่ อาชพ ได ้ไม่นาน ซงึ่ แต่ละวันไม่ได ้กําไรอะไรมากนั ก แค่พอจ่ายค่าเชา่ รถและค่านํ้ ามัน เหลือเงินติด ั สองหรือสาม กระเป๋ าอีกนิดหน่อย แต่ผมตัง้ ใจแล ้วทีจ ่ ะทําต่อไป อย่างน ้อยก็ทดลองทําให ้ได ้สก เดือน ถ ้าไปไม่รอดจริงๆค่อยว่ากันใหม่ ผมไม่อยากให ้ใครมาตราหน ้าว่าเป็ นคนจับจด หรือเป็ น ลูกแหง่ ้ ต ผมเข ้ามาในถนนเสนนี ้ ามคําแนะนํ าของเพือ ่ นซงึ่ เป็ นลูกเจ ้าของอูร่ ถทีผ ่ มไป เชา่ รถ ้ ร้ ายได ้ดี ผู ้คนพลุกพล่าน ทีแรกให ้ลองขับวนดูกอ เขา เพือ ่ นบอกว่า ถนนเสนนี ่ น ถ ้ามีทใี่ ห ้จอด ี่ อดกันเยอะเพราะเราไม่ได ้เป็ นเจ ้าประจําในถิน ค่อยเข ้าไป แต่อย่าไปจอดในทีท ่ แ ี่ ท็กซจ ่ นัน ้ ้ ่ เดีย ๋ วจะทับเสนกัน ผมทําตาม ขับรถวนอยูไ่ ม่นานก็มค ี นเรียก สงเสร็จผมขับกลับมาใหม่ คิดว่า วันนีค ้ งได ้ผู ้โดยสารหลายคน เผือ ่ ว่าชวี ต ิ มันจะดีขน ึ้ หาเงินได ้ด ้วยตัวเอง ไม่ต ้องแบมือขอใคร ั พักไม่มใี ครเรียกกําลังจะออกรถอยู่ ใกล ้สองยาม ผมจอดรถเลยสถานบริการแห่งนัน ้ ไป รอสก ี งเคาะประตู ผมกดปุ่ มเลือ แล ้ว จูๆ่ ก็มเี สย ่ นกระจกและหันมอง ี งใสพร ้อมกับเปิ ดประตู นั่นเป็ นครัง้ แรกทีเ่ ราพบกัน "พีค ่ ะ ไปซอยวัดเสมียน" เธอพูดเสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 822

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ เพียงว่า เธอเป็ นหญิงสาวหน ้าตาดี อายุราวๆยีส ิ ต ้นๆ สุดท ้ายก็ ทีแรกผมไม่ได ้คิดอะไร รู ้สก ่ บ ลอบถอนใจและคิดเอาเองว่าเธอไม่น่าต ้องมาอยูใ่ นวังวนของคนกลางคืน แต่แล ้วบางครัง้ ผม กลับแอบมองเธอผ่านทางกระจกหลัง ระหว่างทางเราไม่ได ้พูดคุยกัน ถ ้าผู ้โดยสารไม่ชวนคุยก่อนผมจะไม่พด ู คิดว่าเขา อาจจะต ้องการความเป็ นสว่ นตัว เมือ ่ พูดคุยทีห ่ มายกันเข ้าใจแล ้วผมก็ทําหน ้าทีข ่ องผม เราใช ้ ี งเพลงจากวิทยุเป็ นเพือ ้ ึ เสย ่ น ถนนกลางคืนใชเวลาขั บไม่นานก็ถงึ ทีห ่ มาย แต่ใจผมกลับรู ้สก ี ดายอย่างไรไม่รู ้ ผมแอบมองเธออีกครัง้ แต่คราวนีเ้ ธอมองมาทางผม เสย ้ ขับตรงไปยังตลาดโต ้รุง่ ทีอ "พี่ แวะตลาดนีป ่ ระเดีย ๋ ว" ผมเบีย ่ งรถเข ้าเลนซาย ่ ยูข ่ ้างหน ้า ั เดีย และเข ้าจอดริมถนน เธอบอกให ้คอยสก ๋ วแล ้วเดินตรงไปยังร ้านผลไม ้ซงึ่ อยูไ่ ม่ไกลนั ก ผม ั เจนกว่าแสงไฟ มองตามเธอ ตลาดสดสว่างไสวด ้วยแสงจากหลอดนีออน ทําให ้มองเห็นเธอชด ้ ี ําพลิว้ ไหวหยอกล ้อกับแผ่นหลัง ผิว สลัวๆตามริมทาง เธอเป็ นสาวร่างบาง สูงระหงเสนผมส ด ึ ถึงความ ของเธอทําให ้ผมนึกถึงสร ้อยไข่มก ุ และยิง่ มองดวงหน ้าของเธอเวลาต ้องแสงไฟ รู ้สก ึ อะไรแบบนี.้ .. อ่อนเยาว์เจือปนอยู่ ผมยิม ้ ออกมาโดยไม่รู ้ตัว นานแล ้วทีไ่ ม่ได ้รู ้สก เธอเดินกลับมา ถือถุงผลไม ้มาสองสามใบ แต่ดแ ู ล ้วไม่หนั กหนาถึงกับต ้องออกไปชว่ ย เธอเปิ ดประตูเข ้ามา ผมขับรถออกไป ใจผมเริม ่ คิด น่าจะชวนเธอพูดคุยบ ้าง...เผือ ่ จะได ้รู ้จัก แต่ แล ้วเหมือนนึกขึน ้ ได ้ผมสะบัดความคิดนีท ้ งิ้ ไป จะบ ้าหรือ...ลืมไปแล ้วหรือว่ารับเธอมาจากทีไ่ หน ถ ้าอยากพบอีกก็เข ้าไปหาเมือ ่ ไหร่ก็ได ้ แค่มเี งิน...คิดมากทําไมอีก แค่นก ี้ ็ตกตํา่ พอแล ้ว... ผมสง่ เธอหน ้าอพาร์ตเม ้นต์ เธอยืน ่ ธนบัตรสง่ ให ้มันเกินจํานวนมาเล็กน ้อย แต่เธอบอก ไม่ต ้องทอน ผมรับมาไม่วา่ อะไร คิดว่าเธอคงมีรายได ้ดีกว่าผมเป็ นแน่ เธอก ้าวลงจากรถ ผมมอง เธอเดินลับหายเข ้าไปในตึก ี เดิม รูส ึ ว่าอาชพ ี นีไ้ ม่ได้เลวร้ายจนเกินไป ย ังคงมี ว ันต่อมา ผมย ังคงยึดอาชพ ้ ก อะไรดีๆอยูบ ่ า้ ง แม้วา ่ คนในบ้านจะตงข้ ั้ อร ังเกียจเมือ ่ รูว้ า ่ ผมออกจากบ้านทุกคืนๆไปทํา อะไร แรกทีเดียวพีช ่ ายคนโตตงท่ ั้ าหาว่าผมออกไปเทีย ่ วเตร่เหมือนสม ัยก่อน พอรูว้ า ่ ไป ่ ี ข ับแท็กซยงิ่ หน้าตึงบอกว่า ไม่มงี านอืน ่ ทําแล้วหรือ แม่บอกให้เลิก ข ับกลางคืนอ ันตราย ้ ็ให้บอก แต่ผมย ังดือ ้ ทีจ เงินทองไม่พอใชก ่ ะออกมาทํางาน พอก ันทีก ับการแบมือขอเงิน หรือยุง ่ เกีย ่ วก ับงานของครอบคร ัว ใกล ้สองยาม ผมขับรถมาถึงทีห ่ มายเดิม ในใจนึกหวังลมๆแล ้งๆกับบางสงิ่ ...แล ้วผมก็ เห็นเธอยืนอยูท ่ รี่ ม ิ ทางเลยสถาน บริการแห่งนัน ้ ไปไม่ไกล เธอโบกมือเรียก ผมจอดรับ ทีห ่ มาย ของเธอยังเหมือนเดิม ผมไม่แน่ใจว่าเธอจะจําผมได ้หรือเปล่า "เออ...วันนีแ ้ วะตลาดไหม" ผมถามพร ้อมกับมองผ่านกระจกหลัง เธอนิง่ เหมือนใช ้ ความคิด ี งแปลกใจ "ไม่ละค่ะ...ยังไม่หมด" เธอว่า จากนัน "อ ้าว...พีค ่ นเมือ ่ วาน" นํ้ าเสย ้ เราต่าง ้ ป เงียบกระทั่งเธอถามผมว่าขับเสนนี ้ ระจําหรือเปล่า ผมบอกว่าใช ่ เธอบอกให ้เลยมารับเธอด ้วย ี่ า่ น สว่ นใหญ่จะจอดออกันชว่ งต ้นทาง ทีข เพราะทีเ่ ธอยืนอยูไ่ ม่คอ ่ ยมีแท็กซผ ่ บ ั ผ่านมาก็ม ี ผู ้โดยสารแล ้วทัง้ นัน ้ เธออยากมีเจ ้าประจําจะได ้ไม่ต ้องรอนาน ผมไม่วา่ อะไร ่ งนีไ "พีเ่ ปลีย ่ นเป็ นชอ ้ ด ้ไหม" เธอบอกให ้ผมเปลีย ่ นคลืน ่ วิทยุ ผมทําตาม มันเป็ นสถานีท ี่ ้ ี เปิ ดเพลงชาๆเบาๆแนวเพลงเพือ ่ ชวต ิ และให ้กําลังใจ "ชอบเพลงแบบนีห ้ รือ" ผมถาม "อือ...เพลงวัยรุน ่ ฟั งจนเบือ ่ เปิ ดกันทุกคืน หนวกหู" ขณะฟั งเพลงผมเห็นเธอนั่งมอง ออกไปนอกกระจกรถ มองทัศนียภาพของเมืองหลวงราวกับว่ากําลังค ้นหาอะไรบางอย่าง เธอ กําลังคิดอะไรอยูห ่ นอ ผมอยากรู ้จริงๆ...แล ้วเธอก็พด ู ขึน ้ ี่ ลางคืน รายได ้คงดี" เธอว่า ทําลายความเงียบ "ขับแท็กซก "ก็ยังไม่ดห ี รอก เพิม ่ เริม ่ ได ้ไม่นาน" ผมตอบและกําลังจะหลุดปากถามถึงงานของเธอว่า รายได ้คงดีกว่าแต่รบ ี ชะงักไว ้ คิดว่าไม่ควรถามจะดีกว่า "ทํางานดึกทุกคืน เหนือ ่ ยไหม" ผมเปลีย ่ นคําถาม ิ แล ้ว ทําไงได ้..." เหมือนเธอจะพูดอะไรต่อ แต่เงียบไป "ใหม่ๆก็เหนือ ่ ย แต่ตอนนีช ้ น

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 823

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

แล ้วเราก็ไม่ได ้พูดคุยอะไรกันอีกจนกระทั่งถึงทีห ่ มาย ก่อนจะลงเธอสง่ ค่าโดยสารให ้ ผมทอน เงินให ้ตามราคามิเตอร์ เธอยิม ้ และยํ้าอีกว่าถ ้ามาได ้ให ้มาคอยรับเธอเวลาเดิม ผมพยักหน ้ารับ ตงแต่ ั้ ว ันนนเธอจึ ั้ งเป็นผูโ้ ดยสารเจ้าประจําของผม ถ้าข ับมาถึงแล้วไม่พบผมจะ ่ งเวลาของเราได้มาบรรจบก ันและเรา จอดรอโดยไม่ไยดีก ับผูโ้ ดยสารคนอืน ่ เหมือนชว ต้องได้พบก ัน เป็นความบ ังเอิญหรือตงใจคอยผมเองก็ ั้ ไม่รู ้ ผมเคยบอกเธอว่า ถ้ามาไม่ ี่ ันอืน ท ันให้เรียกแท็ กซค ่ ไปก่อน แต่เธอว่าไม่เป็นไร ตกลงก ันไว้แล้วและกล ัวผมจะข ับมา ี เทีย เสย ่ ว ื่ วิลัยพร เป็ นคนฝั่ งธนบุร ี พ่อแม่มส กระทั่งเราคุ ้นเคยกันมากขึน ้ ผมจึงรู ้ว่า เธอชอ ี วนผัก ั เธอเล่าว่า สมัยก่อนบ ้านเธอมีทด ื้ เนือ ้ ทีไ่ ม่มากนั กอยูแ ่ ถวตลิง่ ชน ี่ น ิ ทําสวนมากอยู่ มีคนมารับซอ ิ ปี กอ ื้ ถึงบ ้านนํ าไปขายต่อทีป ่ ากคลองตลาดและทีอ ่ น ื่ ๆ แต่เมือ ่ ประมาณสบ ่ นมีนายทุนมากว ้านซอ ทีด ่ น ิ และบีบให ้ชาวสวนต ้องขาย พ่อยอมขายจนเหลือทีอ ่ ยูน ่ ด ิ เดียว ถ ้าขายหมดพ่อกับแม่ก็ไม่รู ้ ี ์ ละบ ้านจัดสรร ทีด จะไปทําอาชพอะไร ปั จจุบันสวนผักของวิลัยพรจึงห ้อมล ้อมด ้วยทาวเฮาสแ ่ น ิ ของเธอกลายเป็ นทีต ่ ํา่ กว่าทีถ ่ มใหม่ เวลาหน ้าฝนนํ้ าจะท่วมขัง ผลผลิตชว่ งหลังๆจึงไม่ด ี ขาดทุนมาตลอด วิลัยพรเป็ นลูกคนโต เธอมีน ้องอีกสามคน คนรองเป็ นผู ้หญิงทีเ่ หลือเป็ นผู ้ชาย เธอกับ ั ้ สูง สว่ นน ้องชายอีกสองคนพ่อกับแม่ตงั ้ ใจจะสง่ ให ้ น ้องสาวได ้เรียนแค่ระดับประกาศนียบัตรชน ิ ใจแยกออกมาอยูค จบปริญญาตรีจะได ้เป็ นทีพ ่ งึ่ ของ ครอบครัว เธอตัดสน ่ นเดียว ไม่อยากให ้คน แถวบ ้านมองว่าเธอทํางานกลางคืน กลัวพ่อแม่จะขายหน ้า ทุกเดือนเธอสง่ เงินกลับบ ้านเป็ น ค่าใชจ่้ ายและชว่ ยค่าเล่าเรียนของน ้อง "แล ้วน ้องสาวล่ะ" ผมถาม "อยูช ่ ว่ ยทีบ ่ ้าน ชว่ ยพ่อแม่ เอาผักไปขายทีต ่ ลาดบ ้าง แต่มันก็ไม่คอ ่ ยได ้เงินหรอก" เธอ ว่า "หนูลงเรียนรามคําแหงไว ้ด ้วย แต่ไม่คอ ่ ยได ้ไปเลย ถ ้าจบได ้คงจะหางานใหม่" เธอว่า ี งราบเรียบแต่รู ้สก ึ ถึงความหวัง ขณะทีส นํ้ าเสย ่ ายตาของเธอเหม่อมองออกไปนอกกระจกรถ... ผมไม่วา่ อะไร นึกถึงความคิดฝั นของตัวเองซงึ่ ไม่ตา่ งจากเธอนั ก ใช.่ ..งานทีด ่ ี ชวี ต ิ ทีด ่ ี ความฝั น ี เหลือเกิน... เรียบๆง่ายๆ แต่สําหรับบางคนดูเหมือนจะยากเย็นเสย ั มอ ่ วิล ัยพร โทรศพท์ ี น้า ้ เธอร ับสาย สห คืน หนึง่ ขณะทีก ่ า ํ ล ังข ับรถไปสง ื ถือด ังขึน เธอเปลีย ่ นไป ท่าทางตกใจ เธอวางสายบอกว่า ต้องกล ับบ้าน น้องชายคนเล็ก มอเตอร์ไซค์ลม ้ อยูโ่ รงพยาบาล ให้ผมรีบพาไป ถนนกลางคืนใชเ้ วลาข ับไม่นานแต่ใน ้ อ เวลาอย่างนีด ู ะไรๆก็ชา้ ไปหมด "ใจเย็นๆคงไม่เป็ นอะไรมาก" ผมปลอบเธอ แต่วล ิ ัยพรเงียบ ทําท่าจะร ้องไห ้ ผมไม่รู ้จะ พูดอะไรต่อได ้แต่เหยียบคันเร่งให ้ถึงทีห ่ มายโดยเร็ว อึดใจต่อมารถของผมก็มาถึงทีห ่ มาย เธอถามว่าเท่าไหร่ ผมบอกว่าไม่เป็ นไรให ้รีบไป วิลัยพรรีบวิง่ เข ้าไปในโรงพยาบาล ผมยังนั่งอยูใ่ นรถ ใจหนึง่ อยากจะตามเข ้าไป คิดว่าเธออาจ ต ้องการเพือ ่ น แต่ยังลังเลว่าไม่ใชเ่ รือ ่ งของเรา สง่ ผู ้โดยสารถึงทีห ่ มายแล ้วก็เรียบร ้อย สุดท ้าย ผมดับเครือ ่ งยนต์และเดินตามเข ้าไป หลังจากสอบถามพยาบาลแล ้วผมเดินไปทีห ่ ้องผ่าตัด บริเวณหน ้าห ้อง ผมเห็นวิลัยพร นั่งอยู่ มีชายหญิงสูงอายุ เด็กสาวและเด็กผู ้ชายอยูด ่ ้วย คงจะเป็ นครอบครัวของเธอ ผมไม่ได ้ เข ้าไปหาได ้แต่ยน ื อยูห ่ า่ งๆ เธอไม่ได ้มองมาทางผมเลย เท่าทีเ่ ห็นวิลัยพรไม่ได ้ร ้องไห ้แล ้ว เหมือนเธอกําลังไต่ถามน ้องชายและปลอบโยนแม่ของเธอ พวกเขาพูดอะไรกันผมได ้ยินไม่ถนัด ึ ที่ ดูเหมือนว่าจะไม่ได ้สวมหมวกกันน็ อค อาการไม่สดี ู ้ ผมไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้ ความรู ้สก ต ้องลุ ้นระทึกกับชวี ต ิ ของคนทีเ่ รารัก โดยทีเ่ ราไม่สามารถทําอะไรได ้ ผมนึกถึงวันทีพ ่ อ ่ จากไป ิ ขวบ แม่เป็ นลมเมือ ี งดังและพีส ตอนนัน ้ ผมอายุไม่ถงึ สบ ่ หมอออกมาบอกข่าว ผมร ้องไห ้เสย ่ าวคน รองเป็ นคนเข ้ามากอดและปลอบโยนผม ั พักใหญ่ ไฟหน ้าห ้องผ่าตัดดับลง หมอเปิ ดประตูออกมา ทุกคนกรูเข ้าไปหา ผมยัง สก ี น ้าท่าทางของพวกเขาคิดว่า คนเจ็บน่าจะปลอดภัย หมอเดินจากไป พวก อยูท ่ เี่ ดิม แต่จากสห

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 824

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั พักก็เดินออกมา วิลัยพรเห็นผม ท่าทางเธอแปลกใจแต่ก็ยม เขาพูดคุยกันสก ิ้ ออกมา เป็ นรอยยิม ้ ของคนทีเ่ พิง่ ผ่านเรือ ่ งร ้ายๆแล ้วมาพบเจอเรือ ่ งไม่คาดคิด "อ ้าวพี.่ ..ทําไม" "เออ...ตามมา เผือ ่ ว่ามีอะไรให ้ชว่ ย" ผมอึกอัก วิลัยพรแนะนํ าครอบครัวของเธอ ผมยกมือไหว ้พ่อกับแม่ ผมถามเธอว่าน ้องเป็ นอย่างไร ั ระยะ ก่อนแยกกัน เธอว่าปลอดภัยแล ้ว แต่ตอนนีย ้ ังไม่ได ้สติและยังต ้องอยูไ่ อ.ซ.ี ยู.ดูอาการสก พ่อของวิลัยพรถามผมว่าทํางานอะไร ผมตอบไปว่าขับแท็กซ ี่ พ่อของเธอไม่พด ู อะไรได ้แต่พยัก หน ้ารับ ี ค่าปรับให ้กับอู่ ถึงจะ ใกล ้สว่างแล ้ว รถราเริม ่ ติดขัด วันนีผ ้ มคงไปสง่ รถสาย และต ้องเสย รู ้จักเป็ นเพือ ่ นกันมาแต่ก็ต ้องทําตามระเบียบ ระหว่างทางเราทัง้ คูไ่ ม่ได ้พูดคุยกัน ผมมองเธอทาง กระจกหลังเห็นเธอกําลังหลับ แก ้มข ้างหนึง่ แนบกับเบาะรถ ยามหลับดูเธอสงบและอ่อนเยาว์ เหมือนเด็ก เธอคงแบกรับภาระหลายอย่างในฐานะลูกคนโต ซงึ่ ต่างจากผมแค่ทําตัวเองให ้ดียัง ยากแสนยาก ถึงทีห ่ มาย ผมปลุกเธอ วิลัยพรสง่ ธนบัตรให ้และกล่าวขอบคุณ ท่าทางเธอยังเพลียอยู่ แต่ผมไม่รับ เธอพยายามยัดเยียดบอกว่าคนทํามาหากิน มีครอบครัวต ้องดูแล ผมบอกว่าผมตัว คนเดียว เธอเงียบ "ไม่เป็ นไร เทีย ่ วนีไ ้ ม่คด ิ จริงๆชว่ ยกันได ้ก็ชว่ ย" ผมพูดจริงจัง วิลัยพรยกมือไหว ้ขอบคุณ และถาม ว่าผมหิวหรือเปล่า ทานอะไรก่อนไหม ผมปฏิเสธเพราะจะรีบไปสง่ รถ เธอบอกอย่าลืมมารับเธอ คืนนี้ ผมเคลือ ่ นรถออกไป ่ เธอตามปกติ​ิ ้ งไม่ได้มาร ับ" ผมบอกเธอขณะข ับรถไปสง "เออ... พรุง ่ นีค ี งแปลกใจ ผมบอกว่าสป ั ดาห์นม "ทําไมล่ะ" นํ้ าเสย ี้ หาวิทยาลัยเปิ ดเทอมแล ้ว คืนวันศุกร์ กับวันเสาร์ผมหยุดงานเพราะเสาร์ อาทิตย์ มีเรียนกลัวจะง่วงนอน เธอถามว่าเรียนอะไรและเล่า เรือ ่ งของผมให ้ฟั งบ ้าง เธอไม่เคยรู ้เรือ ่ งของผมเลย ผมบอกว่าเรือ ่ งของผมไม่มอ ี ะไรน่าสนใจ ั อย่าง... เป็ นลูกแหง่ไม่รู ้จักโต ทําอะไรก็ไม่สําเร็จสก ี่ ายุหา่ งจากผมหกปี สมัยเด็กๆผม ผมเป็ นลูกคนเล็กในจํานวนพีน ่ ้องห ้าคน พีช ่ ายคนทีส ่ อ เป็ นทีร่ ักของทุกคนในบ ้านโดยเฉพาะพีช ่ ายคนโตกับพีส ่ าวคนรองจะรัก และดูแลอย่างดี บ ้าน ื้ สายจีนสร ้างตัวมาจากธุรกิจขายรถมือสอง ของเราเป็ นครอบครัวใหญ่ พ่อเป็ นคนไทยเชอ ี รับ จนกระทั่งเปิ ดโชว์ รูมเป็ นตัวแทนจําหน่ายรถญีป ่ นยี ุ่ ห ่ ้อหนึง่ สว่ นแม่เป็ นไทยแท ้มีอาชพ ี ชวี ต ราชการ แต่เดีย ๋ วนีเ้ กษียณออกมาหลายปี แล ้ว หลังจากทีพ ่ อ ่ เสย ิ กิจการทีพ ่ อ ่ สร ้างมาพีช ่ าย ิ ธ์และมี คนโตและพีส ่ าวคนรองชว่ ยกันดูแล แน่นอนมันเป็ นธุรกิจของครอบครัว ลูกๆทุกคนมีสท ี่ ยกตัวไปทําอาชพ ี อืน สว่ น แต่มันเล็กเกินไปสําหรับคนห ้าคน พีส ่ าวคนทีส ่ ามและพีช ่ ายคนทีส ่ แ ่ และสร ้างครอบครัวของตัว เอง เหลือผมทีย ่ ังเป็ นลูกแหง่คนสุดท ้อง ด ้วยความเป็ นลูกคนเล็กทีท ่ ก ุ คนเอาใจใส ่ ผมจึงเป็ นเด็กทีไ่ ม่คอ ่ ยรับผิดชอบกับชวี ต ิ ตัวเองเท่าใดนัก ผมเรียนจบคณะบริหารจากมหาวิทยาลัยเอกชนด ้วยคะแนนปานกลาง หลัง ิ้ เป็ นอัน ไม่มห ั เจน งาน เรียนจบพีใ่ ห ้มาชว่ ยงานทีบ ่ ้าน แต่ไม่มอ ี ะไรทําเป็ นชน ี น ้าทีร่ ับผิดชอบชด ่ หลักๆอยูท ่ พ ี่ ค ี่ นโตกับคนรองหมดแล ้ว ผมจึงไม่อยากทํา สุดท ้ายแม่สงผมไปเรียนต่อ ต่างประเทศ เริม ่ จากเรียนภาษาก่อนแล ้วค่อยสมัครเข ้ามหาวิทยาลัย แต่ผมอยูไ่ ด ้แค่เจ็ดเดือนก็ ื ผมต ้องทํางาน กลับบ ้าน มันเหงา เบือ ่ และลําบาก พูดกับใครก็ไม่รู ้เรือ ่ ง นอกจากเรียนหนั งสอ พิเศษเป็ นบริกรในร ้านอาหารเพือ ่ แลกกับเงินมาเป็ นค่าใชจ่้ าย ผมเป็ นลูกคนเดียวทีไ่ ด ้ไปเรียน ้ นกงสม ี ากกว่าคนอืน เมืองนอก ได ้ใชเงิ ่ เพราะฉะนัน ้ จะอยูอ ่ ย่างราชาคงไม่เหมาะ และนีเ่ ป็ น ิ เหตุผลหนึง่ ทีผ ่ มตัดสนใจกลับ หลังจากกลับมา แม่และพีๆ่ ต่างผิดหวังในตัวผม ไม่คอ ่ ยมีใคร ี้ วิ้ สงั่ เหมือนตอนเป็ นเด็กคงไม่ยอมง่ายๆ ผม อยากยุง่ ด ้วย อีกทัง้ อายุของผมก็โตพอแล ้วจะมาชน ไปสมัครเรียนปริญญาโทคณะบริหารทีม ่ หาวิทยาลัยเอกชน เรียนเฉพาะวันเสาร์ อาทิตย์ และได ้ ทํางานทีบ ่ ริษัทค ้าเงินเก็งกําไรแห่งหนึง่ หวังว่าจะสง่ ตัวเองเรียนจนจบและหางานดีๆหลังจากนั น ้ ั พักบริษัทถูกปิ ดโดนตัง้ ข ้อหาว่าเป็ นบริษัทเถือ แต่ทําไปได ้สก ่ น ทําธุรกิจผิดกฏหมาย ผมเกือบ ี โดนหางเลขไปด ้วย ดีทพ ี่ ส ิ จ ู น์ได ้ว่าเป็ นแค่พนักงานธรรมดาๆคนหนึง่ สุดท ้ายก็มาลงเอยทีอ ่ าชพ ั ชวนของเพือ นีต ้ ามคําชก ่ น

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 825

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ใครว่าลูกคนสุดท ้องสบาย มีชวี ต ิ น่าอิจฉานั น ้ ไม่จริงเลย นีแ ่ หละชวี ต ิ ลูกคนสุดท ้องอย่าง ผม ขณะทีผ ่ มพรํ่ารําพันถึงเรือ ่ งของตัวเอง ผมสงั เกตเห็นวิลัยพรนิง่ ฟั งอย่างตัง้ ใจ ถึงตอนนีผ ้ ม ขับรถมาถึงทีห ่ มายแล ้ว แต่เรายังพูดคุยกันต่อ... "ว่าแล ้ว พีไ่ ม่เหมือนคนขับแท็กซ"ี่ เธอว่าเมือ ่ ผมพูดจบ "ทําไม" "ก็ดท ู า่ ทาง การพูดจา ความจริงเหมือนแขกทีม ่ าเทีย ่ วมากกว่า" ผมเงียบ หน ้าตึงกับ คําพูดของเธอ วิลัยพรยืน ่ ธนบัตรสง่ ให ้ ผมรับมา ไม่วา่ อะไร "เป็ นอะไร" เธอถามงงๆ ผมไม่ตอบได ้แต่สา่ ยหน ้า ึ ยินดีกับคําอวยพรมาก "ตัง้ ใจเรียนนะคะ" เธอพูดพร ้อมกับรอยยิม ้ ก่อนจากไป ผมจะรู ้สก ถ ้าเธอไม่เอาผมไปเปรียบเทียบกับบรรดานักเทีย ่ ว ทัง้ หลาย มันเหมือนมีดคมๆมาสะกิดรอยแผล ผมขับรถออกมาบนถนนท่ามกลางแสงสลัวของราตรี ผมคิดไปว่า สมัยก่อนทีเ่ ป็ นวัยรุน ่ ออกไป ้ นละลายไปกับเหล ้ายา ไม่เคยคิดหรือสนใจอะไร แต่ในเวลานี้ เทีย ่ วผับเทีย ่ วเธคกับเพือ ่ นๆ ใชเงิ ผมมองชวี ต ิ กลางคืนในอีกมุมหนึง่ และบางที...ถ ้าเป็ นไปได ้ ผมอยากให ้กลางคืนหายไปจาก ี ที โลกนีเ้ สย หล ัง เลิกเรียน ผมกล ับบ้าน ดําเนินชวี ต ิ ตามปกติ ตงใจจะเข้ ั้ านอนแต่ห ัวคํา ่ พอ ล้มต ัวนอนกล ับนอนไม่หล ับ อาจเพราะผิดเวลาหรือคิดพะวงถึงวิล ัยพร ว ันนีเ้ ธอจะกล ับ ี่ รือเปล่าและคนข ับไว้ใจได้ไหม คิดไปร้อยแปดจนหงุดหงิด ผมเป็น อย่างไร จะมีแท็กซห อะไรไป แค่ผห ู ้ ญิงกลางคืนคนเดียวก่อนจะมารูจ ้ ักก ันเธอย ังอยูข ่ องเธอได้ แล้วจะคิด มากทําไม...แต่แล้วผมต้องลุกจากทีน ่ อน แต่งต ัวและข ับรถออกไป ั พักเธอเดินมา วิลัยพรทัง้ แปลกใจระคนยินดีท ี่ ผมมาถึงก่อนเวลา จอดรถรออยูท ่ เี่ ดิม สก ี ค่ารถ ผมเปิ ดประตูหน ้าให ้เธอนั่ ง รถ ผมมารอรับ เรายิม ้ ให ้กัน ผมบอกว่า วันนีม ้ ารับไม่ต ้องเสย ื้ ของด ้วยกัน พูดคุยกันเรือ เคลือ ่ นออกไป เธอบอกให ้แวะตลาดโต ้รุง่ เราลงไปเดินซอ ่ งทั่วไปทีไ่ ม่ เกีย ่ วข ้องกับการงานหรือครอบครัว ผมเห็นรอยยิม ้ และดวงตาของเธอทอประกาย ผมเองก็ ่ กัน มีความสุขกับสงิ่ ทีเ่ ป็ นอยู่ และไม่อยากนึกถึงคืนวันข ้างหน ้า... เชน เมือ ่ มาถึงทีพ ่ ัก เธอชวนผมขึน ้ ไปด ้วย ผมเงียบ เธอพูดต่อว่าจะทําบะหมีใ่ ห ้ทาน ผมจึง ดับเครือ ่ งและตามเธอไป ห ้องพักของวิลัยพรเป็ นห ้องขนาดพอดีๆ เธอจัดข ้าวของเรียบร ้อยน่ารัก ผมนั่งลงทีเ่ ก ้าอีใ้ กล ้ระเบียง ผมถามถึงน ้องชายของเธอ วิลัยพรบอกว่าอาการดีขน ึ้ แล ้ว ถ ้าผม ว่างไปเยีย ่ มด ้วยกันไหม ผมตอบตกลง เรานั่งทานบะหมีก ่ ันเงียบๆ จูๆ่ วิลัยพรถามขึน ้ ว่า คนรักของผมไม่วา่ อะไรหรือ ทีผ ่ มมาขับ ี่ ลางคํา่ กลางคืนอย่างนี้ ผมปฏิเสธ บอกว่าไม่มใี คร สมัยก่อนเคยมีแต่ตอนนีเ้ ลิกไป แท็กซก หมดแล ้ว ใครจะมาคบกับคนไม่มอ ี นาคตอย่างผม เธอทําท่าจุ๊ปากบอกว่า เลิกพูด ไม่จริงเลย คนเราเปลีย ่ นกันได ้ จากนัน ้ เราต่างเงียบ ี งจริงจัง เธอมองผมยิม "ถามหน่อยได ้ไหม" ผมพูดเบาๆ แต่นํ้าเสย ้ ๆ "เมือ ่ ไหร่จะเลิกทํางานแบบนี้ บอกว่าเรียนจบจะเลิก ไม่เห็นไปเรียนเลย" วิลัยพรนิง่ พูด พร ้อมกับหลบสายตา "ทําไม พีไ่ ม่อยากคบด ้วยใชไ่ หม" ึ รู ้สาว่าทําอะไรกันอยูใ่ น "เปล่า...แต่ใครมันจะไปทนได ้ ต ้องมารอรับทุกคืนๆ โดยไม่รู ้สก ตึกนั่น งัน ้ หรือ" ผมพูดออกมา และผลุนผลันลุกออกไป ี งวิลัยพรไล่ตามหลังมา "พี.่ ..เดีย ๋ ว ความจริง..." ได ้ยินเสย สายฝนย ังตกพรําและฟ้ามืด ผมมารอร ับเธอเหมือนเดิม สามคืนมาแล้วทีผ ่ ม ไม่ได้ข ับรถมาทีน ่ ี่ ผมอยากจะลืมเรือ ่ งราวทีผ ่ า ่ นมา แต่สด ุ ท้ายก็ทําไม่ได้ นีล ่ ะมงที ั้ เ่ ขาว่า ลูกคนเล็กอย่างผม ถูกเอาใจตามใจมาตงแต่ ั้ เด็ก จิตใจอ่อนแอ ทําอะไรไม่เด็ดขาด จริงจ ัง วิล ัยพรไม่เคยติดต่อผมเลยตงแต่ ั้ คน ื นน ั้ เธออาจไม่คด ิ อะไรก ับผมก็ได้ ชว่ งเวลาทีไ่ ม่ได ้พบกัน ผมคิดทบทวนเรือ ่ งราวทีผ ่ า่ นมา คิดหลายรอบแต่ก็ไม่เห็นทางที่ จะเป็ นไปได ้ ครอบครัวของเราทัง้ คูค ่ งไม่ยอมรับ ผมเคยเล่าเรือ ่ งวิลัยพรให ้เพือ ่ นๆฟั ง ทุกคนพูด ี งเดียวกันว่า ให ้เลิกเสย ี อย่าไปจริงจัง ซงึ่ ความจริงมันก็ควรจะเป็ นอย่างนั น เป็ นเสย ้ แต่เวลาที่

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 826

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื่ มั่นอย่างทีผ ผมอยูก ่ ับวิลัยพร ผมมีความสุข และมีความเชอ ่ มเองก็ไม่เข ้าใจ วิลัยพรเดินมาเงียบๆ ผมเห็นเธอทางกระจกหลังและเปิ ดประตูรถออกมาหา เธอยิม ้ บางๆ ไม่วา่ อะไร เธอนั่งลงทีเ่ บาะหน ้าข ้างคนขับ ผมปิ ดประตู กลับไปนั่งทีข ่ องตัวเองและขับรถ ออกไป ถนนกลางคืนรถไม่มากแต่ผมแล่นรถเอือ ่ ยเฉื่อย อยากจะให ้เวลานีเ้ ป็ นชว่ งเวลาของเรา ี งเพลงจากคลืน และใชมั้ นให ้คุ ้มค่ายาวนานทีส ่ ด ุ เสย ่ วิทยุยังคลอเบาๆ แน่นอน...เป็ นเพลงจาก สถานีทเี่ ธอชอบ ี งเบา "คิดว่า...พีจ ่ ะไม่มาแล ้ว" เธอพูดเสย ี ่ "ก็เคยคิด" ผมตอบเสยงเบาเชนกันและถามต่อ "ทําไมไม่ตด ิ ต่อมาบ ้าง" "มีประโยชน์อะไร ถ ้าโทร.ไปแล ้วไม่มา" ผมไม่ตอบ ลอบถอนใจออกมาพร ้อมกับเหยียบ ี เดีย คันเร่งให ้เร็วขึน ้ เหมือนกับต ้องการจะขับรถฝ่ า ความมืดมิดของราตรีน.ี้ ..ผมจะบอกเธอเสย ๋ วนี้ เลยหรือให ้ถึงทีห ่ มายก่อน ความจริงผมไม่รู ้จะเริม ่ อย่างไร... แต่แล ้วเธอกลับพูดขึน ้ ก่อน ี ร์ ไม่ได ้บริการแขก" เธอว่า ผมนิง่ งัน สก ั พักถึงได ้ "พี.่ ..ความจริงหนูทํางานเป็ นแคชเชย พูดขึน ้ ี งจริงจัง "แล ้ว...ทําไมเพิง่ มาบอก" นํ้ าเสย ี งตัดพ ้อและว่า "หนูอยากดูใจพี่ ผู ้ชายบางคนพอรู ้ว่าทํางานกลางคืนก็รับไม่ได ้" เธอพูดนํ้ าเสย ั "ความจริงตัง้ ใจจะบอกพีต ่ งั ้ แต่คน ื นัน ้ แต่พล ี่ ก ุ หนีไปก่อน หนูสญญานะ ต่อไปจะไปเรียนและ ี งเธอจริงจัง เรียนให ้จบ" นํ้ าเสย "หางานใหม่เอาไหม" ผมว่า "งานกลางคืนรายได ้ดีกว่า หนูมภ ี าระต ้องชว่ ยทีบ ่ ้าน" ผมเงียบ ไม่รู ้จะพูดอะไร ยอม จํานนต่อความจําเป็ น วิลัยพรเอนตัวเอาหน ้ามาซบกับบ่าของผมเหมือนอุปาทาน ผมรับรู ้ถึง ั ผัสนุ่มจากแก ้มของเธอทีอ นํ้ าหนักทีเ่ ธอกําลังแบกรับอยู่ และสม ่ งิ มาทําให ้อบอุน ่ ได ้ยินเธอรําพึง เบาๆว่า อยากให ้ผมมารับเธอทุกคืนๆ... ้ ผมขับรถไปตามเสนทางปกติ และยินดีทจ ี่ ะมารับเธอทุกคืนๆเหมือนทีเ่ ป็ นมา พยายาม มองความมืดมิดเบือ ้ งหน ้าอย่างคนมีสติ แม ้บางชว่ งบางตอนจะมืดมน แต่ก็ยังพอมีแสงริบหรีใ่ ห ้ ี่ ละเธอก็เป็ น มองหาและไขว่คว ้า จะอย่างไรก็แล ้วแต่ ในเมือ ่ เวลานีผ ้ มเป็ นคนขับแท็กซแ ี ร์กลางคืน จะมีอะไรมาทําให ้เราต ้องแยกจากกัน ผมยังมองไม่เห็น.... แคชเชย ี งเพลงเบาๆเนือ รถยนต์เคลือ ่ นตัวไปข ้างหน ้าด ้วยความเร็วสมํา่ เสมอ มีเสย ้ หาให ้กําลังใจ ี งเครือ บรรเลงคลอเคลียกลบทับเสย ่ งยนต์ท ี่ ดังกระหึม ่ เหมือนคนโกรธเกรีย ้ วกับบางสงิ่ บางอย่าง ท่ามกลางความมืดมิดของคํา่ คืนทีม ่ ส ี ายฝนร่วงพรูลงมาจากท ้องฟ้ า

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 827

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

พายเรือให้ถงึ ฝั่ง

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๐๐ เรือ ่ งสน

โดย สมเกียรติ โมราลาย

ึ ษาปลายของ สพสว ัสดิ์ นง่ ั ครํา ่ เคร่งอยูก ่ ับการตรวจข้อสอบภาคการศก ั้ ที่ ๔ ภาควิชาการท่องเทีย ึ ษาชนปี น ักศก ่ ว การโรงแรมและสายการบินอยูก ่ ว่าค่อน ึ ษาลงทะเบียนเรียนในวิชานีจ ้ ํานวนมากน ับ ว ันย ังไม่แล้วเสร็จ เนือ ่ งจากมีน ักศก ํ ค ัญต ัวเขาเองต้องใช ้ ร้อยคน แถมข้อสอบทีเ่ ขาออกก็เป็นอ ัตน ัยทงหมด ั้ ทีส ่ า สายตาเพ่งอ่านและพยายามถอดรห ัสลายมือทีย ่ งิ่ กว่า ไก่เขีย ่ แต่กล ับเหมือนก ับ ี่ วชาญทาง ไก่ทงเล้ ั้ ากําล ังมารุมตีก ันชุลมุนวุน ่ วาย ทีแ ่ ม้แต่น ักโบราณคดีเชย ํ นวนและลีลาการเขียนทีอ ภาษาศาสตร์ก็ย ังอ่านไม่ออก รวมถึงสา ่ า่ นแล้วชวนปวด ึ ษาสห ัสวรรษนี้ หลายต่อหลายคน ทีไ่ ม่เคยเวทนาสงสารอาจารย์ ห ัวของน ักศก ่ั ผูส ้ อน แต่กล ับเรียกร้องอยากได้คะแนนสูงๆก ันจนต ัวสน ึ ษาตัง้ เยอะ" เพือ "ไม่ออกข ้อสอบเป็ นปรนั ยล่ะ นั กศก ่ นอาจารย์ในคณะแนะนํ า และ ี หวังดีกับเขาเพือ ่ ชวต ิ ทีส ่ บายขึน ้ ในการสอน สพสวัสดิไ์ ด ้แต่รับฟั ง แต่เขากลับคิดขัดแย ้งตลอดเวลากับเพือ ่ นอาจารย์บางคน ที่ ออกแต่ข ้อสอบปรนัยมาโดยตลอดเพราะเหตุผลในหมูอ ่ าจารย์ด ้วยกันว่าขีเ้ กียจ ตรวจ และเป็ นภาระอันยิง่ ใหญ่ของอาจารย์มหาวิทยาลัยเอกชนทุกวันนีท ้ ต ี่ ้องแบกรับ กับตาราง ึ ษาจํานวนมากทีม การสอนทีแ ่ น่นเอี๊ ยดตลอดทัง้ อาทิตย์ กับนักศก ่ หาวิทยาลัยรับเข ้ามา โดยเฉพาะภาคทีเ่ ขาสอนกําลังเป็ น คณะยอดนิยมแซงหน ้าคณะนิเทศศาสตร์ทต ี่ ด ิ อันดับ มาทุกปี ึ ษาจะไม่สม ั พันธ์กันกับจํานวนอาจารย์ผู ้สอนเมือ ถึงจํานวนนักศก ่ เฉลีย ่ แล ้ว แต่เขา ึ ั ้ ึ ํ ก็ยังคิดว่านักศกษาชนปี ท ี่ ๔ ทีก ่ ําลังจะจบการศกษาออกไป มีความสาคัญมากซงึ่ จะต ้อง มีบทบาทหน ้าทีก ่ ารทํางานในอนาคตอันใกล ้ การออกข ้อสอบอัตนัยน่าจะให ้ประโยชน์แก่ ึ ษามากกว่าในการได ้ถ่ายทอด แสดงความรู ้แสดงความคิดเห็น เสนอแนวคิด เด็กๆนักศก ี้ จงให ้เหตุผล เพราะเมือ มุมมองแปลกใหม่วเิ คราะห์วพ ิ ากษ์ วจิ ารณ์อธิบายชแ ่ ออกจากรัว้ มหาวิทยาลัยไปแล ้วเด็กๆทัง้ หลายจะต ้องแสดงภูมริ ู ้ลงมือปฏิบัตงิ านจริง ทีม ่ ผ ี ลกระทบ ต่อชวี ต ิ ผู ้คนสงั คมธุรกิจ และการเมือง ยิง่ กว่าเพียงแค่การทําข ้อสอบนีน ้ ับเท่าทวีคณ ู ื่ ใจและสุขใจทุกครัง้ ทีศ ิ ย์เก่าหลายต่อหลายคนเข ้ามาเยีย สพสวัสดิช ์ น ่ ษ ่ มเยียนและ ติดต่อกลับมาหา และบอกเขาว่า "อาจารย์ครับผมดีใจมากทีไ่ ด ้เรียนวิชานี้ ผมเอาไปปรับใชกั้ บงานได ้เยอะมาก จริงๆ" นีเ่ ป็ นของขวัญและกําลังใจอันยิง่ ใหญ่ ทีไ่ ม่สามารถวัดเป็ นค่าเงินได ้ แต่นเี่ ป็ นค่า ึ เป็ นนํ้ าหล่อเลีย ความรู ้สก ้ งจิตวิญญาณของผู ้สอนทุกคน ทีไ่ ด ้ทุม ่ เทมุง่ มั่นตัง้ ใจอุทศ ิ ชวี ต ิ ี ทีค ในอาชพ ่ นเรียกว่าคุณครูมาตลอด... ึ เขาตัง้ ใจบริหารเวลาและอดทนตรวจพิจารณารวดเดียวให ้จบทัง้ หมด แม ้ว่าจะรู ้สก เหน็ ดเหนือ ่ ยก็ยอม และพยายามปฏิเสธธุระ กิจกรรมทุกอย่างทีจ ่ ะเข ้ามาชว่ งนี้ เพราะการ ตรวจข ้อสอบแนวอัตนัย ไม่เพียงแต่ผู ้สอบจะตอบโจทย์ได ้ถูกต ้องเท่านัน ้ แต่เขาต ้อง ึ วิเคราะห์เปรียบเทียบคําตอบของผู ้สอบทัง้ หมดด ้วย เขาจะรู ้สกผิดทุกครัง้ หากต ้องทิง้ ชว่ ง ึ มีผลต่อการประเมิน ในการตรวจเพราะเขาคิดว่าเวลา สถานการณ์และอารมณ์ความรู ้สก ึ ษา ซงึ่ อาจจะเบีย คะแนนทีใ่ ห ้นั กศก ่ งเบนได ้ด ้วยวันเวลาทีเ่ ปลีย ่ นไป แม ้ว่าจะเป็ นคะแนน เพียงแค่หนึง่ หรือสองคะแนนก็มผ ี ลต่อเกรดและความเป็ นไปของ เด็กๆได ้ ิ ย์ทล (ป.ล.) ถึงอาจารย์สพสวัสดิห ์ นูเป็ นลูกศษ ี่ งทะเบียนเรียนวิชานีข ้ องอาจารย์ แต่เนือ ่ งจากหนูมป ี ั ญหาด ้านสุขภาพร่างกายมาก จึงไม่คอ ่ ยมาเรียนวิชาของอาจารย์เลย แต่ก็พยายามติดตามข่าวคราวจากเพือ ่ นในห ้อง ซงึ่ หนูเรียนวิชานีค ้ นเดียวไม่มเี พือ ่ น การ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 828

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ทํารายงานหนูก็ไม่มก ี ลุม ่ เพราะเขาจัดกลุม ่ กันไปหมดแล ้ว หนูจงึ อยากให ้อาจารย์ชว่ ยหนู บ ้าง หรือพอจะมีวธิ ไี หนทีท ่ ําให ้หนูได ้คะแนนในวิชานี้ เพราะตอนนีห ้ นูกําลังลําบากต ้อง ต่อสูกั้ บโรค S L E ทีก ่ ําลังเป็ นอย่างหนัก และสําหรับเรือ ่ งการเรียน หนูอยากจบเร็วๆ หนูจงึ เรียนมาเพือ ่ ขอความอนุเคราะห์จากอาจารย์นะคะ ด้วยความเคารพอย่างสูง ิ ย์ ลูกศษ สพสวัสดิต ์ ้องมาสะดุดกับข ้อความทีเ่ ขียนฝากมาท ้ายข ้อสอบของนางสาวเมธิ ึ ษาหมายเลข ๔๑๒๐๗๓ ทีเ่ ขาจําหน ้าตาเธอแทบไม่ออก แน่นอนเธอคง กาญจน์ นักศก เป็ นเหมือนกับอีกหลายๆคน ทีไ่ ม่คอ ่ ยโผล่หน ้ามาให ้เห็นในห ้องเรียน เขาอ่านทบทวน ข ้อความของเธออีกรอบ โดยไม่รู ้จะสงสารหรือเวทนาเธอดี ทีเ่ พิง่ คิดจะมาฝากเนือ ้ ฝากตัว เอาตอนนี้ แทนทีจ ่ ะติดต่อเข ้ามาขอคําปรึกษาทัง้ ทีม ่ เี วลาให ้ทัง้ เทอม และข ้อสอบของ เธอก็ทําคะแนนได ้ยอดแย่เกือบทุกข ้อ... เขาตัดเธอให ้สอบตกในเทอมนี้ แม ้ว่าเธออุตสา่ ห์สวมบทบาทชวี ต ิ ทีก ่ รําด ้วยโรค ร ้ายแรงขนาดนี้ เพราะเด็กยุคสมัยปั จจุบันนีล ้ ล ี าเทคนิคแพรวพราวลืน ่ ไหลหาตัวจับได ้ยาก ่ ึ เชนเดียวกันกับนักศกษาชายหญิงอีกหลายคนทีเ่ ขียนข ้อความอ ้อนวอนมาในท่วง ทํานอง ต่างๆกัน "อาจารย์ชว่ ยด ้วยนะคะ ดิฉันทํางานไปด ้วยเรียนไปด ้วยไม่มเี วลาเตรียมตัวสอบ จริงๆค่ะ" "ผมเล่นกีฬาให ้มหาวิทยาลัย มีเวลาเข ้าเรียนน ้อย อาจารย์ดค ู ะแนนให ้ผมพิเศษ ด ้วยนะครับ" ึ เศร ้าใจกับเด็กนั กศก ึ ษาหลายๆคนทีพ เขารู ้สก ่ อ ่ แม่สง่ ให ้มาเรียน แต่ไม่ยอมเข ้า เรียน มีทัง้ ทีล ่ ําบากยากจนอยูแ ่ ล ้ว แต่ก็ยังขีเ้ กียจ และประเภทรวยแล ้วไร ้สาระทัง้ วัน ื่ นักศก ึ ษาเข ้าชน ั ้ เรียนเลยเพราะคิดว่าระดับ ประเภทนีม ้ เี ยอะ สพสวัสดิไ์ ม่เคยเช็คชอ ึ ษา ไม่ใชต ่ ้องให ้ มหาวิทยาลัยกันแล ้ว ต ้องมีความรับผิดชอบและมีจต ิ สํานึกในการศก อาจารย์คอยต ้อนเข ้าคอก และบังคับให ้นั่ งฟั งจนครบชวั่ โมงถึงได ้ออกจากห ้องเรียนไป ี เวลาไปโดยไม่มค เขาคิดว่ามันสูญเสย ี า่ เขาน่าจะเอาเวลาเหล่านีม ้ าเพิม ่ เติมความรู ้ให ้เด็ก ดีกว่า ดังนัน ้ วิชาของเขาจะประเมินผลโดยการสอบกลางภาค ๒๐ คะแนน สอบปลาย ิ้ ๑๐๐ ภาค ๖๐ คะแนน รายงานกลุม ่ ๑๐ คะแนน และรายงานเดีย ่ ว ๑๐ คะแนน รวมทัง้ สน ั ้ เรียน มันเลยเป็ นเวลาทีม ่ กันสําหรับพวกชอบโดด คะแนน โดยไม่มค ี ะแนนเข ้าชน ่ ค ี า่ เชน ร่มทัง้ หลาย ึ ษาเหล่านีจ บรรดานั กศก ้ ะเริม ่ ออกอาละวาดในชว่ งใกล ้สอบ ทีต ่ า่ งวิง่ ไล่ตามหาตัว ั ไซไต่ ้ ถามถึงแต่เฉพาะเรือ อาจารย์เข ้ามาซก ่ งข ้อ สอบอย่างเดียว ว่าจะออกสอบแนวไหน บางคนถึงกับขนาดถามมาตรงๆเลยว่า "อาจารย์บอกมาเลยให ้ไปอ่านหน ้าไหนบ ้าง" แถมขูเ่ ข็ญขอเอกสารการสอนและ แผ่นใสทัง้ หมดจะไปถ่ายสําเนา บรรยากาศอย่างนี้จะเกิดขึน ้ ทุกครัง้ เมือ ่ ถึงฤดูกาลสอบที่ ใกล ้จะมาถึง... ึ ษาเหล่านีด ึ ษาเล่าเรียน จริงๆ เด็กๆนักศก ้ ผ ู วิ เผินท่าทางจะขะมักเขม ้นตัง้ ใจศก แต่สพสวัสดิก ์ ็นก ึ ขําอยูใ่ นใจทุกครัง้ เพราะกลุม ่ นีส ้ ว่ นใหญ่จะขยันโดดเรียนซะมากกว่า และทําคะแนนสอบได ้ค่อนข ้างตํา่ หลายคนเขาจําหน ้าไม่ได ้ด ้วยซํ้าว่ามีลงเรียนในวิชานี้ แต่สําหรับกลุม ่ ทีม ่ าเรียนตลอด และทําคะแนนได ้สูงๆกลับไม่คอ ่ ยมีปัญหา หากจะมีทก ุ คน ั ถามให ้หายข ้อสงสย ั จนเสร็จสน ิ้ เรียบร ้อยสมบูรณ์ในคาบเรียน ไม่ต ้องลุกลีล ก็จะซก ้ ก ุ ลน เอาตัวรอดถึงขนาดนี้ ี หลายครัง้ ทีพ ่ อ ่ แม่พน ี่ ้องของสพสวัสดิพ ์ ยายามโน ้มน ้าวให ้เขาลาออกจากอาชพ ื การสอนหนังสอ ทุกคนบอกว่าทํางานก็หนั กเงินเดือนก็น ้อย แถมยังเปรียบเทียบกับญาติๆ คนอืน ่ ๆว่าทํางานสบายกว่าเงินเดือนก็เยอะกว่าเป็ น ไหนๆ "ผมยังรักงานสอนอยูค ่ รับ" เขาตอบอย่างมั่นใจ ทุกครัง้ ทีใ่ ครมาพูดถึงเรือ ่ งนี้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 829

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี เป็ นคุณครูได ้นั น เขารู ้ดีวา่ เขาคิดและทําอะไรอยู่ คนทีจ ่ ะประกอบอาชพ ้ ต ้องมีจต ิ ิ ย์เท่านั น วิญญาณของการให ้ เพราะไม่เพียงจะอบรมสงั่ สอนให ้ความรู ้แก่ศษ ้ แต่ยังต ้อง เป็ นแบบอย่างทีด ่ ป ี ลูกฝั งสงิ่ ทีด ่ งี ามให ้เขาด ้วย เพือ ่ จะเติบโตเป็ นคนดีของสงั คม คุณครู แต่ละคนก็เหมือนกับเข็มทิศทีค ่ อยบอกทางให ้เด็กๆเดิน เด็กหลายคนหลงทางก ้าวพลาด ่ ด ้ ย ั ได ้ คนจะทํางานอาชพ ี นีไ กว่าทีจ ่ ะเดินไปสูจ ุ หมายปลายทางของเสนช ้ ด ้จะต ้องเป็ นผู ้ ี สละอย่างแท ้จริง ดังคําเปรียบเปรยทีว่ า่ ครูบาอาจารย์เปรียบเสมือนผู ้พายเรือจ ้างที่ เสย ต ้องทุม ่ เท แรงกายแรงใจ ออกแรงพายเรือนํ าพาเด็กๆทุกคนไปสง่ ให ้ถึงฝั่ งให ้ได ้... ึ ทดท ้อกับเด็กๆนั กศก ึ ษาทีไ่ ม่มส ื มัว หากแต่หลายครัง้ เขาก็รู ้สก ี มาธิตงั ้ ใจเล่า เรียนหนั งสอ ั่ ใชช้ วี ต แต่ว ้าวุน ่ อยูก ่ ับเรือ ่ งเทีย ่ วเรือ ่ งความรักและสนใจแต่การ แต่งตัวตามแฟชน ิ ฟุ่ มเฟื อย ้ ทีท ่ ัง้ เนือ ้ ทัง้ ตัวมีของใชแบรนด์ เนม เครือ ่ งสําอางหรูหราแพงระยับแถมหนีบ ้ ัตรเครดิตที่ ยาวเป็ นหางว่าว หลายคนไม่สามารถควบคุมดูแลชวี ต ิ ตัวเองได ้ บางคนก็ชอบก่อกวนและ ี งแหบเสย ี งแห ้ง ถึงแม ้ว่าสงิ่ ที่ มีพฤติกรรมประหลาดๆ แต่เขาก็ยังอุตสา่ ห์ทม ุ่ ใจสอนจนเสย ้ เขาพูดไปจะเข ้าหูซายทะลุ ออกหูขวาสําหรับเด็กบางคน แต่เขาก็หวังว่าอย่างน ้อยๆก็คง ยังมีความรู ้อะไรหลงติดคัง่ ค ้างอยูใ่ นหูบ ้าง เพือ ่ จะนําพาทุกคนให ้ไปถึงจุดหมายให ้ได ้... ึ ทีข ึ ษา เขารู ้ว่าเขาไม่สามารถเติมเต็มความรู ้สก ่ าดหายไปจากชวี ต ิ ของเด็กๆนั ก ศก ิ ั มากมายทุกคนได ้ แต่ก็พยายามจะใกล ้ชดและพูดคุยกับเด็กมากปั ญหาเหล่านี้ ยิง่ สงคม ึ ษาก ้าวเท ้าออกจากนอกรัว้ มหาวิทยาลัย ก็จะพบกับพวกวิชามารที่ ในสมัยนีแ ้ ค่เด็กนักศก ึ ษาทีเ่ ป็ นเหมือนเหยือ คอยแต่จะตกเบ็ดนั กศก ่ ให ้ไกล ห่างวิชาการ และพร ้อมจะโดนตวัด เข ้าไปในมุมมืดได ้ตลอดเวลา ใครทีใ่ จตก อ่อนแอไม่หนักแน่น สมองกลวงไร ้สติ จะ พลาดท่าเอาตัวไม่รอด และดูเหมือนจะไม่มก ี ฎหมายอะไรมาควบคุมกับบรรดาผับ บาร์ คา ์ ้างสมอง โต๊ะสนุ ้ก โต๊ะพนั นบอล ทีม ราโอเกะ ร ้านเกมสล ่ ั่วสุมของเด็กใจแตก เป็ นแหล่งที่ ี ที... อุดมไปด ้วยยาเสพติดการพนันขันต่อ ทีย ่ ังไม่มใี ครเข ้ามาจัดระเบียบสงั คมได ้เสย ึ ษาสําหรับภาคการศก ึ ษาใหม่ และกําลังชแ ี้ จง สพสวัสดิแ ์ จกโครงการสอนให ้นั กศก ่ ื ถึงคําอธิบายรายวิชา วัตถุประสงค์ของการเรียน กิจกรรมการเรียนการสอน สอการสอน และการประเมินผลต่างๆ หัวข ้อและกําหนดการสอน รวมถึงวันเวลาการสอบกลางภาค ึ ษาหลายคนตืน และปลายภาค เขาเห็นนั กศก ่ เต ้นทีไ่ ด ้พบเจอเพือ ่ นๆอีกครัง้ ในวันแรกที่ ึ ษาใหม่ มากกว่าสนใจเนือ เปิ ด การศก ้ หาวิชาทีจ ่ ะต ้องเรียนจริงๆ เขาคุ ้นหน ้าคุ ้นตา ึ ษาหลายคนจากเทอมทีผ นักศก ่ า่ นมา ลงทะเบียนเข ้ามาเรียนซํ้า ซงึ่ ไม่ได ้หมายความว่า ขยัน... "สวัสดีคะ่ อาจารย์ หนูเมธิกาญจน์คะ่ ทีเ่ ป็ นโรค S LE อาจารย์จําได ้มัย ้ คะ" ึ ตกใจและประหลาดใจมาก เธอเดิน เขานิง่ มองดูหน ้าทีห ่ มองคลํ้าของเธอ เขารู ้สก เข ้ามาทักทายเขา หลังชวั่ โมงการบรรยายจบลง หน ้าตาและแววตาของเธอดูเศร ้า เธออิด ี เซย ี ว ริมฝี ปากทีแ โรยผ่ายผอม และซด ่ ห ้งไร ้สเี ลือด ผิวพรรณเธอแห ้งกร ้านมีรอยเป็ นขุยๆ ไปทั่วทัง้ ตัว "นีน ่ ้องสาวหนูสโรบลค่ะ เขามาเป็ นเพือ ่ นเรียนและชว่ ยดูแลหนูคะ่ " เธอยกมือขึน ้ ไหว ้สพสวัสดิ์ "หนูเป็ นโรค Systemic Lupus Erythematosus บางคนเรียกว่าโรคพุ่มพวงค่ะ อาจารย์ คือร่างกายจะสร ้างภูมต ิ ้านทานต่อตัวเองหรือแพ ้ภูมต ิ ้านทานตัวเอง เทอมทีแ ่ ล ้ว หนูนอนอยูแ ่ ต่ในโรงพยาบาลปวดกล ้ามเนือ ้ ทัง้ ตัว ต่อมนํ้ าเหลืองก็โต ตับโต ปวดท ้อง ้ ระบบลําไสและย่ อยอาหารก็ไม่คอ ่ ยจะดีคะ่ เทอมนีอ ้ าการหนูดข ี น ึ้ หน่อยจะพยายามมา เรียนนะคะอาจารย์" "ดูแลสุขภาพดีๆนะครับ อาจารย์เป็ นกําลังใจให ้นะครับ" เขากล่าวปลอบใจเธอไป ื่ งชา้ สพสวัสดิร์ ู ้สก ึ ผิดมากๆทีเ่ ข ้าใจ เธอสองคนกล่าวลาและเดินจากไปอย่างเชอ ่ กันก่อนหน ้านี้ แต่แค่เห็นสภาพ เธอผิดทีผ ่ า่ นมา แต่เธอก็ไม่เคยติดต่อมาหาเขาเลยเชน ของเธอในวันนีแ ้ ล ้วสพสวัสดิก ์ ็เข ้าใจทันทีวา่ ในเวลานัน ้ เธอคง จะไม่มพ ี ลังไปจัดการทํา ึ ประทับใจมากทีแ อะไรแล ้วจริงๆ แต่อย่างไรก็ตามเขาก็รู ้สก ่ ม ้เธอจะป่ วยขนาดนี้ แต่ก็ยัง ้ บากบั่นต่อสูขวนขวายมาเรี ยนให ้จบปริญญา ทีเ่ ธออาจจะต ้องแลกด ้วยชวี ต ิ ...ยังดีกว่า

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 830

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ ษาอีกหลายคน ทีค เด็กๆนักศก ่ รอบครัวเอือ ้ อํานวยสง่ เสริมสนั บสนุนทุกอย่าง พรั่งพร ้อม ี ทุกเรือ ไปเสย ่ ง แต่ก็ไม่ยอมเปิ ดรับเรียนรู ้อะไรเลย "อาจารย์คะ อย่าเพิง่ รีบกล ับนะคะ หนูสโรบลกําล ังเดินทางมาจาก ่ นะคะ" น้องสาวของเมธิ ๋ วหนูเอารายงานของพีส โรงพยาบาลค่ะ เดีย ่ าวไปสง ่ั ี งทีส กาญจน์โทร.เข้ามาหาสพสว ัสดิห ์ ล ังจบชว่ ั โมงสอนไปแล้ว ด้วยเสย ่ นเครื อ ่ ให้ หล ังจากทีเ่ ขาประกาศว่าใครสง ่ สายกว่าว ันทีก เพือ ่ จะเอารายงานมาสง ่ า ํ หนด จะห ักว ันละหนึง่ คะแนน สพสวัสดิน ์ ั่งทานอาหารรออยูท ่ โี่ รงอาหารของมหาวิทยาลัย สโรบลเธอเดินแกมวิง่ ึ ษาหลายคนละแวกนั น หอบเอารายงานเข ้ามาสง่ เธอพูดไปพร ้อมกับนํ้ าตา นั กศก ้ แตกตืน ่ ้ ั ว่าเกิดอะไรขึน และต่างเหลียวซายแลขวาเข ้ามาเมียงมอง ด ้วยความแปลกใจสงสย ้ ิ ย์คน ระหว่างอาจารย์กับศษ ู่ ี้ "อาจารย์คะพีส ่ าวหนูอาการแย่มากค่ะ รายงานนีก ้ ็เพิง่ ทําเสร็จค่ะ อาจารย์ต ้องชว่ ย พีห ่ นูนะคะ วิชานีเ้ ป็ นวิชาสุดท ้ายเขาก็จบแล ้วค่ะ คุณหมอบอกว่าพีส ่ าวหนูอาจจะอยูไ่ ด ้ไม่ เกิน ๖ เดือน สูงสุดปี หนึง่ ค่ะ" เขารีบรับรายงาน พร ้อมยืน ่ สําเนาเอกสารการสอนให ้เธอนํ าไปให ้พีส ่ าวเตรียมตัว สอบ เพราะชว่ งหลังๆมานี้น ้องสาวเธอมาเรียนแทนตลอด เธอแทบไม่ได ้มาเรียนเลย คะแนนเทอมต ้นของเธอก็ไม่คอ ่ ยจะดี สพสวัสดิน ์ ั่งตรวจข ้อสอบปลายภาควิชานีอ ้ ย่างไม่สบายใจนัก ทัง้ รอและลุ ้นในใจ ลึกๆเขาก็ไม่อยากจะตรวจข ้อสอบของเมธิกาญจน์เลย ผลการตรวจก็คอ ื เธอทําคะแนนได ้ ไม่ดอ ี ก ี แล ้ว ทัง้ ทีเ่ ขาพยายามชว่ ยเหลือแล ้วทัง้ คะแนนรายงาน แนะนํ าแนวข ้อสอบต่างๆ ... ึ ษา เขากําลังประมวลผลโดยการคียข ์ ้อมูล เพือ ่ บันทึกและจัดเก็บคะแนนให ้นั กศก และกําหนดเกณฑ์ในการคิดเกรดและตัดเกรดอยู่ แต่ผลการรวมคะแนนทัง้ หมดเมธิ กาญจน์เธอทําไม่ผา่ นอีกแล ้ว เขาจะทําอย่างไรดี อยูๆ่ ภาพใบหน ้าของเมธิกาญจน์ก็ลอย ึ ไม่ยต มาปรากฏอยูใ่ นม่านตาของเขาขณะนี้ ถ ้าจะชว่ ยเธอคนเดียว เขาก็รู ้สก ุ ธิ รรมกับเด็ก ึ ษาคนอืน นักศก ่ ๆ หลายคนขาดแค่เพียงหนึง่ หรือสองคะแนนเกรดของเขาก็จะปรับเปลีย ่ น ิ คะแนน... เป็ น A B C และ D แล ้ว แต่นข ี้ องเธอร่วงหล่นไปนับกว่ายีส ่ บ สพสวัสดิป ์ ิ ดเครือ ่ งประมวลผลไมโครคอมพิวเตอร์ลงดือ ้ ๆ...เขากําลังหนักใจและ ครุน ่ คิดว่าจะหาทางออกและชว่ ยเหลือเธอได ้อย่างไร เขาเพิง่ จะเข ้าใจอย่างซาบซงึ้ จริงๆ ึ ของความเป็ นครู นัน เวลานีเ้ องว่าความรู ้สก ้ เป็ นอย่างไร เขาคิดว่าครูบาอาจารย์ทก ุ คนต่าง ิ ย์ก็คอ ก็ล ้วนแล ้วแต่เกิดมาเพือ ่ เป็ นผู ้ให ้ ขณะทีล ่ ก ู ศษ ื ผู ้รับ ซงึ่ เวลานีไ ้ ม่เพียงแต่เมธิ ึ ษาอีกหลายคนทีข กาญจน์เท่านัน ้ หากยังมีเด็กๆนั กศก ่ อและรอคอยการชว่ ยเหลือจากเขา ่ กัน เชน ิ ใจเลือกให ้อย่างไรดีในสถานการณ์เชน ่ นี้ แต่สงิ่ สําคัญทีส เขาจะตัดสน ่ ด ุ เขาคิดว่า ทุกคนต่างต ้องเรียนรู ้การเป็ นผู ้ให ้ทีด ่ ด ี ้วย รู ้จักคิดก่อนให ้ และเลือกผู ้ทีจ ่ ะให ้อย่าง เหมาะสม ในขณะเดียวกันมนุษย์ทก ุ คนก็ต ้องเรียนรู ้การเป็ นผู ้รับทีด ่ ด ี ้วย ว่าการรับอย่างไร ทีท ่ ําให ้การให ้นัน ้ มีคณ ุ ค่าและความหมายมากทีส ่ ด ุ ไม่ใชเ่ รียกร ้องเพือ ่ จะรับอย่างเดียว... ี ดงดวงกลมโตกําล ังจะตกดิน ภายใต้ความมืดทีเ่ ริม พระอาทิตย์สแ ่ จะโรยต ัว ึ ษาจากตึกคณะต่างๆทยอยก ันเดินออกจากรวมหาวิ ลงมา น ักศก ั้ ทยาล ัย... สพสวัสดิย ์ น ื มองผ่านบานเกล็ดห ้องพักอาจารย์จากตึกทีค ่ ณะลงมา เขาเหลือบ เห็นสโรบลกําลังโอบประคองเมธิกาญจน์พส ี่ าวลงมาจากรถ เธอสองคนต่างเดินตรงรีเ่ ข ้า ึ ษากําลัง ไปตรวจดูผลคะแนนสอบทีบ ่ อร์ดแจ ้งผลสอบข ้างหลังตึก ของคณะ ซงึ่ มีนักศก ี เบียดเสยดมุงดูกันอยูจ ่ ํานวนมาก สพสว ัสดิเ์ ห็นสองคนพีน ่ อ ้ ง ออกอาการดีอกดีใจ ใบหน้าแต้มด้วยรอยยิม ้ ที่ เขาแทบไม่เคยเห็นมาก่อนเลย เธอทงสองคนห ั้ ันเข้ามาสวมกอดก ันสนิทแนบแน่น

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 831

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ภายใต้ความมืดมิดทีป ่ กคลุมไปทว่ ั ท้องฟ้ายามนี.้ ..

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 832

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๐๒ เรือ ่ งสน

ผมก ับยายในบ่ายว ันหนึง่ โดย "ดวงลดา" ั ความเคลือ ่ นไหววุน ่ วายสบสนตรงทางเดิ นเท้าหน้าร้านอ ัดขยายรูป ทําให้ผม ้ ต้องเขม้นมองว่าเกิดอะไรขึน ―มีคณ ุ ยายแกเป็ นลมอยูห ่ น ้าร ้านน่ะค่ะ‖ พนักงานหน ้าร ้านชะเง ้อมองแล ้วบอกผม พนักงานในร ้านอีกสองสามคนออกไปชว่ ยประคองยายให ้นั่ ง อีกคนรินนํ้ าเย็นออกไปให ้ยาย ดืม ่ ดับกระหาย ่ ัลบัม ผมมองเหตุการณ์ภายนอกร ้านอยูเ่ ป็ นนาน จนกระทั่งพนั กงานสง่ ถุงใสอ ้ รูปทีผ ่ มนํ ามา ล ้างอัดให ้ถุงใหญ่ จนกระทั่งพอเดินออกมาหน ้าร ้าน ผมก็ยังคงมองยายอยู่ เหล่าพนักงานทีก ่ ลุ ้มรุมยายอยูก ่ ลับ เข ้ามาทํางานของตัวเองต่อในร ้านแล ้ว ผมเห็นยายค่อยๆลุก แล ้วออกเดินเปะปะโซเซออกไป ท่ามกลางไอแดดระอุและเขม่าควันจากรถทีว่ งิ่ ขวักไขว่ไปมา ความขัดแย ้งมากมายเกิดขึน ้ ในใจ จริงๆแล ้วผมจะก ้าวขึน ้ รถแล ้วขับปราดออกไปเลยก็ทําได ้ ิ แปด ยายก็ดเู หมือนจะไม่เป็ นไรแล ้ว และผมไม่อยากยุง่ เกีย ่ วอะไรกับใคร ไม่รู ้จะเป็ นพวกสบ ั ี มงกุฎหรือเปล่า สงคมเมืองมันเพาะบ่มความระแวงผมให ้ไม่ไว ้วางใจใครง่ายๆไปเสยแล ้ว แต่อะไรบางอย่างกระตุ ้นเตือนให ้ผมรีบสาวเท ้าเดินตามยายไปพลางร ้องเรียก ―ยาย เดีย ๋ วก่อน‖ ั ถนั ดตา ยายชะงัก หันกลับมา ผมจึงได ้เห็นยายชด ื้ ดําผ ้าถุงดําดูขะมุกขะมอม มือข ้างหนึง่ กําหลอดยาดม อีกข ้างกําเศษเหรียญ ยายอยูใ่ นชุดเสอ ่ ไป บาท แขนคล ้องกระเป๋ าเดินทางใบเล็กเก่ามอม ดวงหน ้ายับย่นด ้วยริว้ รอยแห่งวัยของยายชุม ด ้วยเหงือ ่ ดวงตาทอแววเหนือ ่ ยล ้า ―ยายจะไปไหน‖ ―ยายจะเดินไปขึน ้ รถเมล์ตรงนู ้น‖ ้ ย ี งทีจ ยายยกมือข ้างทีก ่ ําหลอดยาดมขึน ้ มาปาดเหงือ ่ ตอบผมด ้วยสุมเส ่ วนเจียนจะรํ่าไห ้อยูร่ อ ่ ม ร่อ ―ยายจะไปทีไ่ หนล่ะ ผมจะไปสง่ ให ้‖ ิ ใจเอ่ยออกไป ยังไงบ่ายนีผ ผมตัดสน ้ มก็ไม่ต ้องรีบร ้อนไปไหน เพียงแค่ออกมาเอารูปทีล ่ ้างอัด แล ้วก็จะกลับบ ้านเท่านัน ้ ―ยายจะไปเอกมัย ไปขึน ้ รถกลับจันทบุร ี บ ้านยายอยูจ ่ ันท์‖ ―โอ ้โห จากตรงแจ ้งวัฒนะ ยายจะไปยังไง‖ ―ยายไปถูก ยายเคยมาจ ้ะ ต ้องไปขึน ้ รถเมล์ตรงนู ้นไปลงเอกมัย‖ ่ ้อย ตรงนู ้นของยายหมายถึงสุดถนนแจ ้งวัฒนะ ตรงหน ้าวัดพระศรีมหาธาตุ ซงึ่ ไกลไม่ใชน หากยายตัง้ ท่าจะเดินไปจากตรงนีค ้ งไม่แคล ้วเป็ นลมอีกรอบ ―มากับผมก็แล ้วกันยาย ผมไปสง่ ‖ ยายยกมือไหว ้ปหลกๆ พลางเดินงกๆ เงิน ่ ๆ ตามผมมาทีร่ ถ ขณะทีใ่ จก็นก ึ ถามตัวเองว่า ผมหา ่ เรือ ่ งใสตัวหรือเปล่าหนอ ั ถามยายต่อ พอยายขึน ้ รถ ผมก็ซก ―ยายมาถึงกรุงเทพฯนีไ ่ ด ้ยังไง‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 833

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ยายมาหาญาติทป ี่ ทุมธานี พอไปถึงเขาย ้ายไปแล ้ว ยายก็เลยขึน ้ รถเมล์จะไปเอกมัย รถเมล์ มันวิง่ ๆมาแล ้วก็เลีย ้ วเข ้ามาตรงนี้ ยายจําได ้ว่ามันไม่ใช ่ ก็เลยลง กะว่าจะเดินไปขึน ้ รถตรงหน ้านู ้น ี ก่อน‖ พอดีมาเป็ นลมเสย ผมเห็นเหงือ ่ ยายยังไหลอย่างไม่หยุดยัง้ แม ้จะอยูบ ่ นรถทีผ ่ มเปิ ดเครือ ่ งปรับอากาศแล ้วก็ตาม ั่ เทาอยูไ่ ม่หาย ทัง้ ยังมือไม ้สน ―นีย ่ ายกินอะไรมาหรือยัง ถึงได ้เป็ นลมเป็ นแล ้ง‖ ―ยังจ ้ะ ไม่เป็ นไร คุณสง่ ยายลงทีป ่ ้ าย เดีย ๋ วยายไปของยายต่อเองได ้ ยายเคยมากับรถขาย ทุเรียน ยายไปถูก‖ ิ ใจ...ไหนๆชว่ ยแล ้วต ้องชว่ ยให ้ถึงทีส ผมตัดสน ่ ด ุ ―เอางี้ เดีย ๋ วผมพายายไปกินข ้าวก่อน แล ้วเดีย ๋ วผมไปสง่ ยายทีเ่ อกมัย‖ ―ไม่เป็ นไรจ ้ะ ยายเกรงใจคุณ คุณสง่ ยายทีป ่ ้ ายรถเมล์ก็พอ‖ ―แล ้วยายไปถึงเอกมัยแล ้วยายจะกลับจันท์ได ้เหรอ ยายมีคา่ รถหรือเปล่า‖ ิ บาทเป็ นแน่ ผมมองดูเหรียญบาทในกํามือยาย คะเนว่าไม่เกินสบ ―ยายมีเท่านีแ ้ หละ แต่ไปขอเขากลับ เขาคงให ้กลับ พอถึงจันท์ยายพอมีญาติตามให ้เขามา จ่ายค่ารถให ้‖ ―แล ้วค่ารถไปจันท์มันเท่าไหร่กันยาย‖ ―๑๗๐ บาทจ ้ะ‖ พอผมจอดรถเทียบริมทางเดิน ผมจึงควักสตางค์ในกระเป๋ าสง่ ให ้ ๒๐๐ บาท ื้ ข ้าวกินซะจะได ้ไม่เป็ นลมอีก‖ ―ยาย นีค ่ า่ รถนะ ทีเ่ หลือยายไปซอ ―ขอบคุณนะพ่อคุณ ขอให ้บุญรักษาเถอะจ ้ะ‖ ยายพนมมือไหว ้ผม พลางบอกก่อนลงรถว่า ―ถ ้าคุณได ้ไปจันท์ ไปถามหาผู ้ใหญ่ดํานะจ๊ะ เขาเป็ นญาติยาย‖ ―ยายก็ไปดีๆนะยาย ไปใหถึงเอกมัย แล ้วกลับให ้ถึงจันท์นะ ทีหลังไม่จําเป็ นอย่ามาเลยกรุง เทพฯ เดีย ๋ วหลงแล ้วเป็ นลมเป็ นแล ้งอีกจะลําบาก‖ ผมขับรถย ้อนกลับมาตามถนนแจ ้งวัฒนะเพือ ่ กลับบ ้าน พลางครุน ่ คิดถึงสงิ่ ทีเ่ พิง่ กระทําไปด ้วย ่ ชน ื่ ใจอย่างบอกไม่ถก ความชุม ู เป็ นบุญของยาย และเป็ นกุศลของผม...ผมคิดอย่างนีน ้ ะ ด ้วยความสุขใจ ผมอยากแบ่งปั นความสุข และอยากเล่าให ้เธอผู ้เป็ นทีร่ ักของผมฟั ง ด ้วยคาดคิด ไปว่า หากเธออยูด ่ ้วยเธอก็คงชว่ ยยายอย่างทีผ ่ มทํา ก็เลยยกโทรศัพท์มอ ื ถือกดหมายเลขหา เธอเพือ ่ เล่าเรือ ่ งราว ั ้ ๆว่า เธอฟั งผมอยูเ่ พียงครูห ่ นึง่ แล ้วเธอก็ถามผมสน ―ตกลงให ้เงินยายไปหรือเปล่า‖ ―ให ้ ให ้ไปสองร ้อย‖ ―โดนหลอกแล ้วละ‖ ่ ชน ื่ ใจทีม คําพูดของเธอทําเอาความชุม ่ เี มือ ่ ครูห ่ ายวับ ―ยายเขาไม่ได ้ขอนะ ผมให ้ยายเอง‖ ―นั่นแหละ เคยอ่านเจอ มีหลอกแบบนีแ ้ หละ เยอะแยะเลย‖ ึ ทีแ ผมวางสายจากเธอไปด ้วยความรู ้สก ่ ตกต่างจากตอนยายลงจากรถราวกับฟ้ าดิน ึ อยูด พอผมพยายามคิดทบทวนถึงกิรย ิ าท่าทีของยาย ผมก็ไม่รู ้สก ่ วี า่ โดนหลอก ผมรู ้เพียงว่า ถ ้าหากผมปล่อยให ้ยายแกเดินงกๆเงิน ่ ๆ จากตรงหน ้าร ้านไปยังป้ ายรถเมล์สด ุ ปลายถนน ผมคง ไม่สบายใจ แต่สงิ่ ทีเ่ ธอพูดก็ยังรบกวนจิตใจผมอยูด ่ ี หรือผมจะโดนหลอกอย่างแนบเนียนเข ้าให ้จริงๆ ี ดายหรอกหากมันได ้ชว่ ยคนกําลังลําบากจริงๆ เพราะผมกินกาแฟแก ้ว เงินสองร ้อยนั่นผมไม่เสย ี ดายความรู ้สก ึ ดีๆ ไม่อยากให ้ความรู ้สก ึ สองแก ้วก็เกือบหมดแล ้วเงินจํานวนนัน ้ น่ะ แต่ผมเสย หวาดระแวงผู ้คนมาเกาะกินจิตใจ พอกลับถึงบ ้านเจอหน ้าพีส ่ าวสุดทีร่ ัก ผมก็เลยคว ้าตัวพีส ่ าวไว ้ เพือ ่ เล่าเรือ ่ งของยายให ้ฟั งอีก รอบ แบบเดียวกับทีเ่ ล่าให ้เธอของผมฟั ง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 834

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

พีส ่ าวผมฟั งเงียบๆ ขณะทีผ ่ มปิ ดท ้ายว่า ―เขาเลยบอกว่า ผมโดนยายหลอกแล ้วละ‖ ―โดนหลอกก็ชา่ งเถอะ เราทําแล ้วเราสบายใจก็ทําไป ดีทส ี่ ด ุ แล ้ว ถ ้าเราไม่กล ้าทําอะไรเพราะ มัวแต่คด ิ ว่าจะโดนหลอก แล ้วเกิดมานั่งคิดทีหลังว่าทําไมไม่ชว่ ย จะไม่สบายใจมากกว่านีอ ้ ก ี ‖ พีส ่ าวผมเดินเข ้าห ้องตัวเองไปตัง้ นานแล ้ว แต่ผมยังซาบซงึ้ กินใจกับสงิ่ ทีเ่ พิง่ ได ้ยินไปหยกๆ อยูไ่ ม่คลาย ทําไมพีส ่ าวผมถึงเป็ นคนเข ้าใจอะไรได ้ง่าย แล ้วก็พด ู อะไรทีม ่ ันโดนใจผมยิง่ กว่าตัว ผมเองอีก ี ธรรมต่อกัน คนจึงหวัน สว่ นหนึง่ เพราะสงั คมทุกวันนีม ้ ันขาดศล ่ กลัวทีจ ่ ะทําอะไรดีๆต่อกัน ผม ื่ ใจเพือ ื่ มั่นในคุณงามความดีเพือ ว่าสงั คมกําลังต ้องการคนทีก ่ ล ้าเชอ ่ นมนุษย์ กล ้าเชอ ่ จะได ้กล ้า ทําในสงิ่ ทีถ ่ ก ู ต ้อง ื่ มั่นและทําในสงิ่ ทีถ ื่ แค่นัน แค่กล ้าเชอ ่ ก ู ต ้อง ใจมันก็ชม ุ่ ชน ้ แหละ พอแล ้ว ทีส ่ ด ุ แล ้วของการ ชว่ ยเหลือเพือ ่ นมนุษย์

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 835

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

แห่งดวงตาสม ัย

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๐๓ เรือ ่ งสน โดย เทิดไท นามแทน

แม้อ ัยนีจะขอร้องเท่าไร มะก็ไม่ยอมอ่อนตาม ื้ ผ ้าย ้ายเข ้าอยูข หญิงชราขนเสอ ่ นํ าเก่าทีเ่ คยเป็ นแหล่งสุมกลุม ่ ของลูกชายกับ เพือ ่ นๆ ครัน ้ บรรดาวัยรุน ่ เข ้าไปเรียนต่อในเมืองกันหมด ขนําก็ถก ู ทิง้ ร ้าง จนถึงปิ ดเทอมแต่ละปี นั่นแหละ ่ มแซมกันซะทีหนึง่ จึงได ้กลับมาซอ ้ นเรือนอาศัยเลย มันแค่ขนํ าเท่านั น ื่ มสภาพ ไม่เหมาะจะใชเป็ ้ แม ้ไม่ถงึ กับทรุดโทรมเสอ แต่หลังคาจากตับเก่าอาจผุ เปื่ อย เปิ ดให ้นํ้ าฝนไหลเทลงได ้ ลําไม ้ไผ่ทต ี่ อกเรียงกัน ้ ฝานัน ้ แรกๆ ่ งรองลํา ยามลมโกรกเกลียวจะพัดกรูๆเข ้าข ้างใน ดูเท่ดห ี รอก หากนานเข ้าก็แห ้งหด ถ่างเป็ นชอ ถ ้าตอนเทีย ่ งแดดกล ้า คงพอชว่ ยผ่อนร ้อนลงได ้ แต่เวลาดึกๆซ ิ จะหอบเอาไอฉํ่านํ้ าค ้างพรมเนือ ้ หนังให ้ยิง่ หนาวหนักขึน ้ สว่ นบานประตูหน ้าหลังตอกยึดเศษกระดานอัดแค่พอปิ ดสายตาเห็น ผลักแรงๆหน่อยก็หลุดออกนอกรอบโครงอย่างง่ายดาย ทัง้ ไม่มส ี ว่ นตัว เป็ นภาระลําบากเรือ ่ งหุง หากับข ้าวกับปลาแก่มะ อย่างดีสด ุ คงได ้แค่ตงั ้ หม ้อเตาไว ้ริมประตูหลังหุงตรงนัน ้ กินตรงนัน ้ แล ้ว ั แต่คด ก็นอนใกล ้ๆนัน ้ -เธอรู ้ว่ามะประชดประชน ิ เห็นว่ามะไม่น่าทํา แค่ชอบคนละพรรค เลือกคนละเบอร์ เท่านัน ้ เอง ่ ―เลือกผู ้แทนหนนี้ มะต ้องชวยบังด ้วย ถ ้าไม่ยังงัน ้ ชาวบ ้านเค ้าจะว่าเอาได ้‖ เธอบอกแค่ นัน ้ แหละ มะก็เป็ นฟื นเป็ นไฟทันที ―เชอะ มึงจะบังคับให ้กูเลือกคนทีก ่ ไู ม่ชอบเรอะ ไม่มท ี าง ให ้ตูหันหักคอกูซเิ อ ้า ยังไงก็ไม่ มีทาง พวกมึงก็เหมือนกัน ดันไปเข ้ากับพรรคนัน ้ ได ้ ไม่มห ี ัวคิดซะเลย‖ ี้ ราดไปรอบๆ ―แต่พรรคนีเ้ ค ้าจะชว่ ยบังตอนเลือกนายกนะมะ แล ้วนั่ น มะดูซ.ิ ..‖ อัยนีชก เรือน ―...แค่เป็ นหัวคะแนนให ้เค ้า มะดูซ ิ ข ้าวของพวกนี.้ ..เจ๊ะสบาย มะก็สบายด ้วย แล ้วพรรคที่ มะบูชานั่นล่ะเคยให ้อะไรมั่ง เจ๊ะเห็นมะยังอยูล ่ ําบากลําบนเหมือนเดิมน่ะแหละ‖ ั่ ―เออ...ใช ่ กูมาพลอยพวกมึงอยู่ อาศัยพวกมึงกิน กูมันมา แค่นัน ้ แหละ มะยิง่ โกรธจนตัวสน เกะกะพวกมึง...‖ หญิงชราค่อยๆยันตัวลุกขึน ้ นํ้ าตาคับแค ้นเอ่อคลอ ―...เออ...เออ...ตูหันเห็น แหละวะ...กูลําบากยังงีแ ้ หละทีเ่ ลีย ้ งพวกมึงจนใหญ่ ขึน ้ มา...เออ...เออ...อัลลอฮเ์ ห็นละวะ...กูรู ้ มึงคิดไล่กท ู างอ ้อม...เออ ...เออ....กูไม่อยูบ ่ ้านพวกมึงก็ได ้‖ อัยนีพยายามอธิบายเท่าไร มะก็ไม่ฟัง-เธอไม่ได ้หมายความอย่างนัน ้ มะเข ้าใจเลยเถิดไปเอง ดูซเิ ป็ นไปได ้ คุยเรือ ่ งผู ้แทนอยูแ ่ ท ้ๆมาออกเรือ ่ งกินอยูซ ่ ะนี่ ถ ้าเป็ นคนอืน ่ เธอจะคิดว่าฉวยจังหวะ ่ ื พลาดคํา อ ้างเหตุต ้าน เจตนาทําลายเชอถือของชาวบ ้านทีม ่ ต ี อ ่ บังฟาริดทําให ้ชาวบ ้านคิดว่า แม ้แต่โต๊ะ ยายยังไม่เอาด ้วย แล ้วจะถือตามบังฟาริดไปทําไม แต่นเี่ ป็ นมะ เธอไม่อยากระแวงให ้บาปใจหรอก ในฐานะเมีย เธอเพียงแค่อยากชว่ ยผัว บังฟาริดก็แค่ชว่ ยเขาเพราะเขาชว่ ยบัง ชว่ ยให ้ ิ ครอบครัว ในฐานะแม่ น่าจะทําให ้มะ ‗เห็น‘ ครอบครัวอยูด ่ ข ี น ึ้ มีหน ้ามีตาขึน ้ และในฐานะสมาชก ความดีงามของพรรคเทิดประชาไทมั่ง ั ญาแลกเปลีย ในสญ ่ นประโยชน์ระหว่างกัน ทุกคนควรทําหน ้าทีข ่ องตนอย่าง ่ รือ?! ตรงไปตรงมาไม่ใชห ่ ิ ิ้ เป็ นอันจับต ้องได ้เหล่านั น สงของวัตถุเป็ นชน ้ ยังศักดิฐ์ านะนายก อ.บ.ต.ภายหน ้าอีกละ ั เจนมากกว่าพรรครวมไทยทีม มะน่าจะมองเห็น ‗นํ้ าใจ‘ เป็ นรูปร่างชด ่ แ ี ต่เลือกแล ้วหาย ทิง้ รอยคํา หวานลมๆไว ้ให ้ฝั นแล ้งๆตลอดมา ั เจนว่าข ้างไหนจะก่อ ทีจ ่ ริงมะควรต ้องชงั่ นํ้ าหนั ก ระหว่าง ‗ชอบ‘ กับ ‗สงิ่ ทีไ่ ด ้‘ ให ้ชด ประโยชน์แก่ครอบครัวมากกว่ากัน ี งเธอให ้พรรครวมไทยเลยนีน หรือถ ้าคิดทวงคืนบ ้าง เมือ ่ ก่อนมะยังเคยขอคะแนนเสย ่ า– ิ ธิอ ี ง มะชบ ี้ อกเธอ ―มึงเลือก เธอจําได ้หลายสมัยเลือกตัง้ ก่อนๆ ตัง้ แต่ครัง้ เธอเริม ่ มีสท ์ อกเสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 836

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี่ ิ พรรครวมไทยจะได ้เป็ นรัฐบาล‖ เบอร์สซ ี่ ่ะไม่เก่งเลยนีน ้ ―แต่คนเค ้าพูดกันว่าเบอร์สน ่ ะมะ สูเบอร์ สองพรรคเทิดประชาไทไม่ได ้‖ เธอยกคําวิจารณ์มาแย ้ง ―เก่งไม่เก่งกูไม่รู ้ กูรู ้แต่วา่ ถึงเป็ นสากกะเบือกูก็จะเลือกพรรคนี.้ ..‖ ท่าทีมะ กระฟั ดกระเฟี ยดทําให ้เธอนิง่ เฉย ยอมอ่อนตาม-เลือกใครก็ได ้ มันไม่เห็นจะสง่ ผลอะไรต่อเธอ เลยนีน ่ า ยอมๆตามใจมะ จะได ้ไม่มากเรือ ่ งกัน แต่ครัง้ นี้ ไม่เหมือนกัน!!! หลังเลือกตัง้ ส.ส. อีกประมาณ ๓ เดือนกว่า ก็จะถึงวาระเลือกนายก อ.บ.ต.กาลันบาตูคน ใหม่และบังฟาริด ผัวเธอตัง้ ใจมั่นเหมาะว่าจะสมัครเข ้ารับเลือกตัง้ กับเขาด ้วย ทีส ่ ําคัญ หลังข่าว บอกเล่าแพร่กระจายไปคํา่ หนึง่ ตัวแทนพรรคเทิดประชาไทประจําจังหวัดก็แวะมา ‗เยีย ่ ม‘ ี าร์วส ี ดงคลํ้าแล่นมาจอดหน ้าบ ้านขณะเธอกําลังนั่งดูละครหลัง ข่าว เคย จําได ้ว่ารถซอ ี แ อ่านจากนักวิจารณ์บันเทิงบอกว่าเป็ นหนังนํ้ าเน่า เธอไม่รู ้ว่ามันเน่ายังไง รู ้แต่วา่ ถูกใจเธอทุกเรือ ่ ง ทุกตอนสนุกติดใจ เป็ นแฟนประจําตลอดมา พวกนั น ้ เข ้ามาตอนทีล ่ ะครจบชว่ งแรกตัดเข ้า ื่ หานํ้ าท่ามา โฆษณาพอดี แม ้จะไม่พอใจนัก แต่ยังฝื นลุกจากหน ้าจอโทรทัศน์ กุลก ี จ ุ อปูเสอ รับแขก เสร็จภาระเธอกลับมานั่งจดจ่อรอละคร กลุม ่ ผู ้ชายคุยกันอยูค ่ รูห ่ นึง่ ละครฉายต่อตอน ่ ั ่ ทนายความเปิ ดพินัยกรรม นางชวกรีดกรี๊ ดกราดทีไ่ ม่ได ้สวนแบ่งมรดกหมืน ่ ล ้านทัง้ ๆวางแผนโกง ั ้ ๆฟาริดก็หน ี งลงหน่อย เธอกรุน ไว ้แล ้ว เธอเพ่งสนใจอยูท ่ ห ี่ น ้าจอ พักสน ั มาบอกให ้เธอเบาเสย ่ ๆ ึ แค่นเบาละคร คุยกันอีกพัก ก็หันมาบอกให ้เธอปิ ดโทรทัศน์กอ ไม่พอใจมากขึน ้ หากยังข่มรู ้สก ่ น ั เกลียดกลุม คราวนี้ ขัดใจอัดเต็มอก ชก ่ มาขัดจังหวะละคร คืนนีเ้ ป็ นตอนรองอวสาน เหตุการณ์ ึ ฮัดออกไป ได ้แต่คด กําลังเข ้มข ้นซะด ้วย แต่แม ้จะโกรธ ทว่าไม่กล ้าฮด ิ ปลอบตน...ยังไงก็ต ้อง รักษาหน ้าบังไว ้มั่ง เป็ นเจ ้าบ ้านก็งแ ี้ หละ ต ้องรักษามารยาทให ้ดูดเี ข ้าไว ้... ี งนางอิจฉาเงียบลง เธอได ้ยินชายหนวดเฟิ้ มซงึ่ ดูทา่ น่าจะเป็ น พอโทรทัศน์ปิดพรึบ เสย ผู ้นํ ากลุม ่ บอกบังฟาริด ―พรรคเราจะสนับสนุนบังให ้ถึงทีส ่ ด ุ ทัง้ กําลัง ทัง้ กระสุน บังแค่รับปากเรา เท่านัน ้ ‖ ้ ม เรือ ่ งของพวกผู ้ชาย...เธอคิด อารมณ์ยังค ้างคา ลึกๆจึงหมั่นไสกลุ ่ พวกนีม ้ ากขึน ้ แต่แล ้ว ความต่อมา ทําเธอหูผงึ่ ทันที ―...ถ ้าบังตกลงใจร่วมกับพรรคเรา อีกสองวัน ผมจะเอาเงินมาให ้บัง...‖ เขาเหลียวมองรอบๆเรือน ื่ ถือ อย่างเชน ่ ...น่าจะแต่งบ ้านให ้ดู ―...ขัน ้ แรกสุด ผมว่าบังต ้องอัพเกรดตัวเองเพือ ่ ให ้คนเค ้าเชอ ้ ื ั ดีกว่านีห ้ น่อย ซอโซฟาหรูๆไว ้รับรองพรรคพวกสกชุด ไม่เป็ นไร เดีย ๋ วผมจัดการให ้...‖ ึ หมัน อารมณ์ละครจางหาย อารมณ์ตน ื่ เต ้นยินดี ค่อยๆเอ่อเข ้าแทน รู ้สก ่ ไสค่้ อยๆผ่อน เพลา เธอเพ่งจ ้องกลุม ่ มาเยีย ่ ม สมาธิจดจ่อฟั ง ไม่ตา่ งจากดูละครเมือ ่ ครูเ่ ลย พวกเขาชว่ ยกันคิดแต่งบ ้านให ้เธอ-ตรงนัน ้ น่าจะมีตู ้โชว์ มุมโน ้นน่าจะตัง้ ตู ้ปลาสวยงาม ี งดีๆ-ปี ตย ใกล ้ๆนีน ้ ่าจะมีเครือ ่ งเสย ิ งิ่ อัดใจ ฟั งๆแล ้วเธอก็คด ิ คล ้อยตามคําจูงของพวกนัน ้ ...เออ... ื้ ให ้ นั่น มันเงินหลายบาททีเดียว... มันก็ดเี หมือนกัน อยูๆ่ มีคนมาซอ ี ดายแย่เลย เธอลุ ้นให ้บังรีบๆรับปากซะที เดีย ๋ วเกิดเขาเปลีย ่ นใจละก็ เสย ื่ บานกันถ ้วนทั่ว พวกเขาทํางาน จนเกือบเทีย ่ งคืน ชายกลุม ่ นัน ้ จึงกลับออกไป ทุกคนชน ่ ิ ่ ได ้ผล บังได ้สงของ ได ้เงิน ได ้หลักประกันกําลังหนุน สวนเธอ ได ้ความสุขสะดวกสบายเต็ม บ ้าน-แก ้วนํ้ า จานขนมจึงเป็ นภาระรืน ่ รมย์แก่เธอ ี งเอี๊ ยดๆแอ๊ดๆสน ั่ เสร็จจากจัดเก็บ เธอตามผัวเข ้าห ้องนอน หย่อนร่างลงบนเตียง เสย ี ดหู ค่อยๆเอนนอน เสย ี งเอี๊ ยดๆดังยํ้าทรุดโทรม ฟาริดพลิกร่างมาก่ายกอด ก็ไหวแอดออด เสย อีก เธอถอนใจ จับมือผัวกดให ้นิง่ ไว ้ พลางบ่นเบาๆ ―เตียงมันดังน่ะบัง‖ ิ กระซบ ิ ข ้างหู ―ไม่เป็ นไร อีกสองวัน เราจะเปลีย ฟาริดขยับเข ้าแนบชด ่ นเตียงให ้แข็งแรง กว่านี้‖ แล ้วอีก ๒ วัน ร ้านเฟอร์นเิ จอร์ในตลาดก็ขนโซฟาและเตียงมาให ้เธอ ี งกระหยิม ―เราเป็ นคนของพรรคเทิดประชาไท‖ บังฟาริดบอก เสย ่ อิม ่ ใจอยูเ่ ต็มคํา ิ ธิท แลกกับสงิ่ ได ้มาคือคะแนนสท ์ ฟ ี่ าริดต ้องระดมเครือข่ายทัง้ หมดโถมเทแก่ พรรค ั ฤทธิผลสูงสุด เธอคิดว่าคะแนนแรกสุด และอัยนีก็ยอ ่ มจะต ้องชว่ ยเหลือผัวปฏิบัตภ ิ ารกิจนีใ้ ห ้สม

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 837

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี งในบ ้าน คือเสย ี งของมะ เป็ นคะแนนสําคัญทีเ่ ธอควรเริม ่ รุกเอา คือเสย มะผู ้ตัง้ มั่นใฝ่ ใจแต่พรรคเดียวนัน ้ ตลอดมา... ี หายให ้ นึกๆเธอก็น ้อยใจ ทีจ ่ ริงมะน่าคิดได ้ว่าทํายังงีน ้ อกจากจะไม่ชว่ ยกันแล ้ว ยังก่อเสย บังและเธอด ้วย หากเธอเกลีย ้ กล่อมมะไม่ได ้ เธอจะมีหน ้าโน ้มน ้าวใครอืน ่ ได ้หรือ?!! ―ปล่อยแกไปก่อนเถอะ เดีย ๋ วพอใจเย็นลง แกก็คงคิดได ้เองแหละ‖ เธอคิดว่าบังยังรู ้จักมะ ไม่แจ่มแจ ้งพอ ถึงหวังยังงัน ้ ―ยากแหละ มะน่ะ ดือ ้ จะตาย ยิง่ แก่ ยิง่ ดือ ้ มากขึน ้ แล ้วพรรครวมไทยนีน ่ ่ะ แกชอบมา ่ ่ ตัง้ แต่นานแล ้วโน่น ตัง้ แต่หัวหน ้าพรรคคนเก่าโน่น‖ ใชเธอจะใสร ้าย แต่นค ี่ อ ื เป็ นจริงของมะที่ เธออยากให ้บังหาลูแ ่ ก ้ หากดูเหมือนว่าฝ่ ายผัวจะไม่ร ้อนใจเลย ื่ บังซ ิ ไงๆเราก็ลก ―เออน่า เชอ ู แก...หนํ าแกก็อยูใ่ กล ้ๆแค่นเี้ อง เราดูแลแกให ้เหมือนเดิม น่ะแหละ สง่ ข ้าวสง่ นํ้ า ดูทห ี่ ลับทีน ่ อนให ้เรียบร ้อย ถึงจะชอบคนละพรรคการเมือง แกก็ยังเป็ นมะ ั พักเหอะ แกคงน ้อยใจทีเ่ ด๊ะพูดแรงกับแก‖ เธอได ้แต่นงิ่ ก็คงจะจริงเหมือนบัง เรา ปล่อยๆไปสก ว่าน่ะแหละ จดจ ้องคอยดูมะด ้วยห่วงใย เมือ ่ เห็นว่ามะไม่อยูข ่ นํ า อัยนีก็ลอบเลียบๆเคียงๆด ้อมมอง ่ งไม ้ไผ่ เห็นทีน ผ่านชอ ่ อนฟูกบางๆ ชนิดพับพาติดตัว ทัง้ เก่า ทัง้ คลํ้าคราบไคลวัยรุน ่ มุ ้งก็ไม่ม ี ่ ึ ่ ด ้านปลายตีน จานกระเบือ ้ งแตกบิน ่ ซงเอามาใสขดยากันยุงวางอยู่ ผ ้าห่มก็แค่ผวยผืนเล็กๆ ขอบ ขาดลุย ่ รุง่ ริง่ เท่านัน ้ เธอบอกบัง จัดการขนเครือ ่ งนอนจากห ้องเดิมของแก แล ้วแอบเข ้าไปจัดให ้ พลางบ่นขัด ใจ ―อยูด ่ ๆี สบายๆไม่ชอบ มะนี่ ดือ ้ ไม่เข ้าเรือ ่ งจริงๆ‖ ฟาริดหัวเราะหึๆขําทิฐแ ิ ม่ลก ู ―เอาน่า เดีย ๋ วพอแกเย็นลงหน่อย เราก็พาแกกลับซ‖ิ ่ งม่านหน ้าต่าง เมือ ครัน ้ คล ้อยเย็น มะกลับมา อัยนีแอบมองทางชอ ่ เห็นว่ามะเข ้าขนํ าเงียบ ไม่มป ี ฏิกริ ย ิ าใดก็วางใจ คิดว่าถึงยังไงเยือ ่ ใยแม่ลก ู คงทําให ้มะลดดือ ้ ลงมาบ ้างหรอก ผละจากริมหน ้าต่าง หยิบปิ่ นโตทีว่ างเตรียมไว ้บนโต๊ะชุดโซฟา เดินไปขนํ า-ประตูหน ้า ี งตอบก็เข ้าใจว่าหลับ จึงวางปิ่ นโตไว ้ริม หลังปิ ดเงียบ เธอเรียกมะสองสามคํา เมือ ่ ไม่ได ้ยินเสย ั พักจะมาดูแกใหม่ แต่แล ้วเธอก็ลม ประตู ตัง้ เจตนาว่าอีกสก ื สนิท มะบีดะ๊ ห์นง่ ั มองเครือ ่ งนอนชุดคุน ้ ทีข ่ นจากบ้านโน้น-แกรูแ ้ ล้วว่าพวกพรรค เทิด ้ าล่อใจละซ ิ ม ันทํา ประชาไทสองคนนน ่ ั ย ังไม่เลิกยุง ่ ก ับแก...คงคิดจะเอาของพวกนีม เหมือนก ับพรรคนนทํ ั้ าให้ม ันนน ่ ั แหละ กูไม่เอาด้วยหรอก นบีสอนไว้น ักหนาแล้ว...ไม่ ควรร ับของผิดจากคนบาป... ื ‗ขวัญเรือน‘ หนังสอ ื ‗สกุลไทย‘ ทีอ ื้ ให ้แกก็ตงั ้ ใจจะไม่เอาอีกแล ้ว-มะ แม ้แต่หนังสอ ่ ัยนีซอ ึ ที่ ลูกสาวชดเชยต่อการทีแ บีดะ๊ ห์รู ้ว่านั่นคือรู ้สก ่ กต ้อง ‗ตัด‘ ความเริงรมย์สว่ นตัวให ้กับความ ื้ ให ้ตัง้ แต่กอ จําเป็ นของลูกๆเมือ ่ ครัง้ โน ้น และลูกสาวก็ซอ ่ นเกิดเหตุแยกพรรคซะอีก หากแกเห็น ื ทีซ ื้ ให ้แกก็ไม่บริสท ว่านับแต่นี้ เงินทีล ่ ก ู สาวได ้มาเป็ นเงินไม่บริสท ุ ธิ์ ดังนัน ้ หนั งสอ ่ อ ุ ธิไ์ ปด ้วย ิ ใจยกพลิกเบาะหนานุ่นนั น หญิงชราตัดสน ้ ขึน ้ ตัง้ พิงฝา รวบมุ ้ง ผ ้าห่มม ้วนพันหมอน โยน ซุกไว ้มุมหนึง่ แล ้วคลีช ่ ด ุ นอนเก่าปูลงทีเ่ ดิม ทรุดนั่งบนเบาะบาง รุม ่ ๆคิดขุน ่ ใจทีล ่ ก ู สาวเปลีย ่ นไป เห็นชอบของผัวดีกว่าชอบของมะ ลุม ่ หลงผัว เข ้าข ้างผัวจนลืมเลีย ้ งดูของมะซะหมด...ดูทรี ึ มันทําได ้ลงคอ...ยิง่ คิดก็ยงิ่ น ้อยใจ นํ้ าตาคลอเอ่อเบ ้าหม่นมัว แต่กช ู อบคนละพรรคกับมัน มันก็ไล่กอ ู อกจากบ ้านเลย...เออ...ถึงว่าไม่ออกปากไล่ตรงๆ แต่ทม ี่ ันทําก็เหมือนกับไล่นั่นแหละวะ ดูทรี ึ อุตสา่ ห์เลีย ้ งมันมาแต่อ ้อนแต่ออก ...มะคนเดียวนีแ ่ หละทีห ่ ากินหาอยูเ่ ลีย ้ งลูกสาม คนมาตัง้ แต่ป๊ะมันทิง้ ไปอยู่ กับเมียสาว จนพวกมันปี กกล ้าขาแข็งกันยังงี.้ ..แกคับแค ้นแน่นอก หญิงชรายกมือปาดเช็ดหยาดนํ้ าทีป ่ รีฉ ่ ํ่ าหางตา-มันคงจําไม่ได ้แล ้ว ตอนทีม ่ ะม่ายร ้างผัว พวกมันไม่มป ี ๊ ะ ต ้องรับจ ้างกรีดยางเลีย ้ งพวกมันสามคน ราคายางก็แค่กโิ ลละ ๑๖ บาทเท่านัน ้ อายุกําลังเรียนกําลังกินทําให ้มะเหนือ ่ ยแค่ไหน หาเงินให ้พวกมันกินอยูจ ่ นต ้องตัดรายจ่ายหลาย ื ให ้พวกมันตัด ‗เดลิเมล์‘ ตัด ‗ผดุงศล ิ ป์ ‘ ตัด ‗สกุลไทย‘ แล ้วก็ตัด อย่างลง กูยอมตัดค่าหนั งสอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 838

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื พิมพ์เรอะ ‗แสนสุข‘ พวกมันถึงได ้มีเกือกใส ่ มีกระโปรงกางเกงไม่ต ้องปะนุ่ง ไม่อายคน หนั งสอ ื พิมพ์ทวี อ อ่านมั่งก็พลอยร ้านอ ้ายอุเส็นเท่านัน ้ แล ้วนี่ มันคงจําทีห ่ นั งสอ ี อกข่าวไม่ได ้ซะละมัง้ ที่ เขาบอกว่าราคายางลงวูบยังงัน ้ ก็เพราะนักการเมืองพรรคเทิดประชาไทนีแ ่ หละ รับเงินอุดหนุน ื้ ในประเทศได ้ พรรคจากบริษัทสง่ ยางไปต่างประเทศ จึงปล่อยให ้พ่อค ้าพวกนั น ้ ตัง้ ราคาซอ ตามใจ แล ้วมันก็คงจําไม่ได ้หรอกว่าทีร่ าคายางไต่สงู ขึน ้ ถึง ๓๐ กว่าบาทนัน ้ เป็ นเพราะรวมไทยนี่ แหละ ี งอัยนีเรียกอยูห ี งกุกกักดังทีช เสย ่ น ้าบ ้านสองสามคํา แกนิง่ เงียบเฉย เสย ่ านขนํ าหน ้า ่ ่ ประตู แกค่อยๆสองตาลอดชองมอง เห็นลูกสาววางปิ่ นโตไว ้ริมประตู แกคิดในใจ-นีม ่ ันคงนึกว่า ื้ จากเงินพวกขีฉ กูจะกินเศษข ้าวเศษแกงทีซ ่ อ ้ ้อเรอะ ไม่มท ี าง...ไม่มท ี าง...อัลลอฮเ์ ป็ นพยานด ้วย ์ รงสาปแชง่ ทัง้ ผู ้ให ้และผู ้รับ นบีทา่ นสอนไว ้อย่างนีน เถอะ อัลลอฮท ้ น ี่ า ถึงต ้องอดตายกูก็จะไม่ กินอาหารพวกนี้ มันเอามา ถ ้าไม่เอาคืนไป ก็ปล่อยให ้บูดอยูต ่ รงนัน ้ แหละ หญิงชราลุกขึน ้ เดินไปเปิ ดประตูหลัง สายลมพัดแผ่วๆเข ้าข ้างใน แกลากเตาถ่านมาวาง ริมประตู รู ้อยูห ่ รอกว่า เดีย ๋ วพอก่อไฟ ลมรุย ่ ๆนัน ้ ก็จะหวนพาควันคลุ ้งอวลทัง้ ห ้องเล็กๆนี้ ...ยังงี้ แหละ หนํ าในสวนยางก็คล ้ายกัน ดีหน่อยก็แค่วา่ หนํ าสวนต่อหลังคายืน ่ ออกไปด ้านหลังเป็ นเพิง ทําครัวเท่านัน ้ แต่ก็ยังงี้ เวลาลมพัด ควันก็คลุ ้งยังงีแ ้ หละ... ื้ ข ้าวสาร มั่นใจว่าถ่านติดไฟดีแล ้ว จึงตัง้ หม ้อ เสร็จสรรพก็นั่งรอ คิดถึงชว่ งบ่าย ตอนไปซอ ี ร์ สําคัญ อาหารแห ้งทีห ่ น ้าร ้าน ได ้ยินคนคุยกันเรือ ่ งผู ้แทนแล ้วออกหวัน ่ ใจแทนพรรคทีช ่ อบทีเ่ ชย ี หน ้าเสย ี เชงิ แก่พรรคเทิดประชาไทในบ ้านนี้ คือหวัน ่ นักว่าจะเสย ี งละเท่าไรกันแน่‖ อาลีสนใจราคาค่าเสย ี ง ครัง้ นีเ้ ป็ นหนแรกทีเ่ ขาจะได ้ ―ตกลง เค ้าให ้เสย ิ ธิของตนยิง่ นั ก ลงคะแนนจึงค่อนข ้างตืน ่ เต ้นกับ ‗ราคา‘ สท ―แว่วๆว่าถ ้าเป็ นหัวคะแนนก๊อพันบาท คนทีไ่ ด ้แน่นอนน่ะห ้าร ้อย แล ้วก็...คนทีไ่ ม่แน่...เอา ไปสามร ้อยก่อน ถ ้าหน่วยนีช ้ นะ ค่อยรับไปอีกคนละสองร ้อย‖ โต๊ะอุเส็นเจ ้าของร ้านชําแจ ้ง ั เท่าไรล่ะโต๊ะ‖ อาลียังข ้องใจ ―แล ้วนี.่ ..อย่างผมนี่ จะได ้สก ―อย่างมังนี่ มึงต ้องไปถามอ ้ายฟาริดดู...‖ แกหันมาทางมะบีดะ๊ ห์ ―...นีๆ่ ๆ มึงลองถามโต๊ะ บีดะ๊ ห์ดก ู ็ได ้ หัวคะแนนใหญ่น่ะลูกเขยแกนีห ่ ว่า‖ ่ ัวคะนงคะแนนของ มะบีดะ๊ ห์สะบัดเมินหน ้าหนีทันที ―ไม่ต ้องมาถามกู กูไม่รู ้เรือ ่ ง กูไม่ใชห ี ง ‗ซ‘ิ หนักๆเน ้นประชด ใคร มึงอยากรู ้ก็ไปถามมันเองซ‖ิ แกกระแทกเสย ็ ชอบใจท่าทีกระฟั ดกระเฟี ยด จึงแหย่ซํ้า ―...อยูบ ―อาไร ้...‖ โต๊ะอุเสน ่ ้านเดียวกันแท ้ๆ ยัง ิ ็ ไม่รู ้เรือ ่ ง แบบนีม ้ ันก็แย่ซ‖ มะบีดะ๊ ห์หันหลังให ้ โต๊ะอุเสนหัวเราะชอบใจ นึกๆแล ้วหญิงชราก็หว่ งส.ส.รัชภูม ิ ภาวนา ของพรรครวมไทย เลือกตัง้ สมัยก่อนหน ้านีก ้ ็ เพราะยังงีแ ้ หละ ไม่ได ้แพ ้ทีค ่ วามสามารถหรือความดีความชวั่ หรอก แพ ้เพราะเงินน ้อยกว่า ต่างหาก แต่ถ ้าคิดย ้อนหลัง ส.ส.รัชภูมก ิ ็เคยชนะส.ส.ศักยภาพจากพรรคชอบแจกเงินมาแล ้ว นั่ น ื่ ชอบของประชาชนโดยบริสท แสดงถึงความชน ุ ธิใ์ ชไ่ หม ี งค่อนแคะว่ากําลังเป็ นชว่ ง ‗รวมไทยขาขึน อาจจะมีหลายเสย ้ ‘ ผู ้คนกําลังคลั่งไคล ้หัวหน ้า พรรคภาพแทนคุณธรรมอย่างสุดจิตสุดใจ จนต่อให ้สง่ ครก สากกะเบือ หลักกิโลหรือเสาไฟฟ้ า ลงสมัครก็ได ้อย่างแน่นอน แต่แกก็แย ้งว่านั่ นเพราะพรรคดีไม่ใชเ่ รอะ หันมาพิจารณา ส.ส.รัชภูมบ ิ ้าง- ถึงแม ้ว่าพอได ้เป็ นส.ส.แล ้วจะเงียบหายไป ไม่มท ี ัง้ บทบาทผู ้ดูแลพืน ้ ที่ ไม่มอ ี ะไรโดดเด่นในสภาเหมือนส.ส.คนอืน ่ ๆเลย มะบีดะ๊ ห์ก็คด ิ ว่าไม่เป็ นไร ื่ สต ั ย์สจ หรอก ให ้ซอ ุ ริตคอยสนั บสนุนคนดีๆคนเก่งๆของพรรคก็ได ้แล ้ว ื่ ว่าเป็ นคนดีคนหนึง่ แต่ก็ไม่เป็ น แต่หนนีซ ้ ิ ดูทา่ จะแย่ หัวหน ้าพรรคนใหม่นี้ ถึงแม ้จะได ้ชอ ทีป ่ ระทับใจเท่า พรรคโน ้นทุม ่ เทเงินลงมามากมาย ซํ้ายังดึงนักการเมืองทุกระดับเป็ นเครือข่าย ้ คะแนนให ้ด ้วย ยังงีแ ้ ล ้วจะสูเขาไหวรึ เทียบเคียงตรงนีแ ้ ล ้วให ้ใจวาบหวัน ่ ห่วงถึงเหมือนเพือ ่ นเก่าถูกลอบทําร ้าย ึ ่ ิ ธิอ ี งโน่น จะไม่ให ้รู ้สกเหมือนเพือ ่ นได ้ไง ก็อต ุ สาห์เลือกกันมาตัง้ แต่เพิง่ เริม ่ มีสท ์ อกเสย แหละ ตอนนัน ้ พรรคเทิดประชาไทนีย ่ ังไม่รู ้อยูไ่ หนเลย แรกสุด แกเลือกเพราะผู ้สมัครหน ้าตาดี ื่ ใส พูดจาไพเราะ มีเหตุผลน่าเชอ ื่ ถือ เข ้าถึงสนิทสนมกับชาวบ ้านเป็ นอย่างดี ขยันขันแข็งใน ซอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 839

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

การลงพืน ้ ทีจ ่ นชาวบ ้านคุ ้นกับการไปๆมาๆของเขา จําได ้ว่าเลือกตัง้ หนนัน ้ ส.ส.สมาธิ สะอาดคํา พรรครวมไทยนํ าลิว่ คะแนนถล่มทลายทีเดียว ึ เพียงว่าเลือกพอ หลังจากนัน ้ ส.ส.สมาธิก็ผก ู ขาดประจําหน่วยนีอ ้ ยูห ่ ลายสมัย แรกแกรู ้สก ื พิมพ์ สว่ นใหญ่มักอ่านความเคลือ พ ้นหน ้าที่ แต่เมือ ่ ติดตามอ่านข่าวหนั งสอ ่ นไหวของพรรครวม ึ เหมือนว่าสท ิ ธิของแกเป็ นสว่ นหนึง่ ไทยเพือ ่ ดูวา่ ส.ส.ทีก ่ าให ้ ทําอะไรบ ้างแล ้ว นานเข ้า แกก็รู ้สก ิ ธิแก ต ้องเลือก ต ้องลงเสย ี งให ้ ยิง่ เมือ ของพรรค และพรรคก็เป็ นสว่ นหนึง่ ของสท ่ พรรครวมไทย ื่ ว่าใจซอ ื่ มือสะอาด ตรงไปตรงมา โปร่งใส จนนักข่าวตัง้ ได ้หัวหน ้าเป็ นส.ส.หนุ่มใหญ่ผู ้ขึน ้ ชอ ่ ื ฉายาให ้ว่า ‗คนดีศรีสมัย‘ แกยิง่ ชนชอบเป็ นทบทวี นีแ ่ หละ นักการเมืองอย่างนี้ พรรคการเมือง อย่างนีแ ้ หละทีแ ่ กฝั นถึง ิ กระทั่งผนึกแน่นเป็ นจิตใจ เป็ น ภาพความดีงามฝั งตรึงในใจจํา ค่อยๆก่อเป็ นความคุ ้นชน วิญญาณของแก จะให ้แกเลือกพรรคอืน ่ เรอะ แกทําไม่ได ้!! หลายสมัยทีผ ่ า่ น ‗รวมไทย‘ จึงคือภาพแทนของจิตใจ ของวิญญาณทีแ ่ กถ่ายเทความ ้ คาดหวังทัง้ มวลผ่านเสนสายลายกาส ง่ เข ้าไป ‗รวมไทย‘ ต ้องคือภาพแทนของคนคุณธรรม ้ เลือกตัง้ หนนี้ ระหว่างส.ส.รัชภูมก ิ ับส.ส.ศักยภาพนั น ้ จะคือการสูระหว่ างความดีงามกับ ิ้ เชงิ แกนีแ เงินบาปนั่นเอง-เมือ ่ ลูกสาวกับลูกเขยเลือก ฝ่ าย ‗เงิน‘ โดยละทิง้ ฝ่ าย ‗ดี‘ โดยสน ่ หละ จะขอสูกั้ บพวกมัน มะบีดะ๊ ห์นก ึ ถึงลูกชายอีกสองคน ยอหอดกับอัมรอน ถึงทัง้ คูจ ่ ะไปได ้เมียอยูต ่ า่ งจังหวัด ื่ อยูท แต่ก็ยังมีชอ ่ น ี่ ี่ แกต ้องเรียกพวกมันกลับมา มาเป็ นพวกแก มาลงคะแนนชว่ ยให ้ส.ส.รัชภูม ิ ชนะ ชว่ ยให ้ความดีชนะและชว่ ยให ้แกชนะ ี งข ้าวเดือดคลัก เสย ่ ๆ ฟองนํ้ าข ้าวพลุง่ ดันฝาหม ้อเผยอพะเยิบพลั่กๆ เรียกแกละภวังค์ รีบ เปิ ดฝาคนแวบนึกถึงปิ่ นโตริมประตูหน ้า...ปล่อยไว ้งัน ้ แหละ ของกินฮาหรํา ตัง้ ให ้บูดน่ะแหละดี... แกคิดค่อนขอดเคือง ...ส.ส.ฮาหรําก็เหมือนกัน... –วันเลือกตัง้ ทีจ ่ ะถึงนีแ ่ หละ แกจะเว ้นวาง ส.ส.ฮาหรําให ้บูด เน่าอยูใ่ นความลําพองบาปนัน ้ ตลอดไป ข่าวรํา ่ ลือเริม ่ จากหน้าร้าน แพร่กระจายไปทงบ้ ั้ านเหนือ บ้านกลาง บ้านใต้ แล้ว ่ มู่ ๒ เล่าไปถึงควนสูงหย่อมบ้านสุดท้ายของหมู่ ๓ ว่า ข้ามผ่านแนวเขตต้นนุน ่ โบราณสูห มะบีดะ๊ ห์เป็นห ัวคะแนนของพรรครวมไทยแข่งก ับพรรคเทิดประชาไทของลูกๆต ัวเอง ี งสนุกทีช เสย ่ าวบ ้านพูดคุยข่าว ก่อให ้อัยนีหงุดหงิดน ้อยๆกังวลหน่อยๆ –มะเจตนา ขัดขวางเธอกับบังฟาริดจริงๆ ข่าวเล่าว่ามะหยิบกอ ้างคําสองของนบีมาแสดง แจงให ้เห็น เน ้นให ้ซงึ้ ว่าการกระทําทีต ่ า่ ง ล่วงหลงนัน ้ ล ้วนแต่ผด ิ ไม่วา่ จะเป็ นการรับเงิน รับอาหารหรือรับสงิ่ ของจากคนบาป สาปซํ้าด ้วย ่ นๆไม่มต ศรัทธาสูงสง่ ว่าแม ้จะเป็ นการให ้ การรับแบบแอบๆซอ ี าคนเห็น หรือแม ้จะเป็ นให ้ทีแ ่ ฝง มาในเล่หก ์ ลใดก็ตาม คนไม่รู ้แต่ตห ู ันรู ้เห็นทุกอย่าง แล ้วหนักคําขึน ้ ด ้วยอ ้างถึงกียามะฮ ์ วัน สุดท ้ายของโลกซงึ่ แต่ละคนจะถูกพิพากษาบาปนัน ้ ิ ใจ วิธก ี ล่าวอ ้างคําสอนศาสนาของมะดูจะได ้ผลอยูบ ่ ้าง อย่างน ้อยมันก็ทําให ้พรรคตัดสน สง่ ‗กระสุน‘ เพิม ่ ขึน ้ โดยปรับเป็ นหัวละห ้าร ้อยบาทถ ้วนทั่ว ลดอึดอัดทีเ่ ธอกับบังต ้องคิด ั เจนจนพึงใจและเห็นคล ้อยตาม คําอธิบายราคา ‗สว่ นต่าง‘ ให ้พวกเขาชด ยิง่ คําอธิบายเพือ ่ ต ้านคําสอนนบีทเี่ ธอเองก็นับถือ มันทําให ้ลําบากยากใจเป็ นเท่าทวี ―มะคิดเอาเองทัง้ นัน ้ คนนัน ้ ดี คนนีไ ้ ม่ด ี คนไหนทีแ ่ กชอบก็ดแ ี หละ แต่ถ ้าคนทีแ ่ กไม่ชอบ ่ กัน ละก็ จะไม่ดท ี ันที‖ เธอพยายามแก ้คํามะโดยเริม ่ จากหน ้าร ้านเชน ―มะแกแก่แล ้ว ยึดอยูแ ่ ต่ความคิดเก่าๆพรรคเก่าๆแกตามความเปลีย ่ นแปลงไม่ทันหรอก‖ เธอคิดว่าข ้อนีเ้ ธอมองทะลุความเป็ นมะได ้ถูกตรงทีส ่ ด ุ ่ ื ―แกโกรธฉั นกับบังฟาริดทีไ่ ม่เชอแกบอก แกจะให ้ฉั นเลือกตามแก แต่ฉันไม่ชอบพรรค นัน ้ นี่ ฉั นจะไม่เลือกตามทีแ ่ กชอบ นีแ ่ หละ แกถึงได ้โกรธฉั นไง‖ ความจริงนีค ้ อ ื ข ้อขยายการยึด ั ขึน ติดของมะให ้เด่นชด ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 840

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

แม ้จะอึดอัดขัดข ้องใจทีต ่ ้องพูดถึงมะทํานองนัน ้ แต่ก็จําเป็ น เธอจําเป็ นต ้องรักษาฐาน คะแนนพรรคเอาไว ้ ทําได ้ก็แค่เอ่ย ‗ความจริง‘ ควบคุมสติไม่ให ้กล่าวร ้ายถึงกับเป็ นการ ‗โจมตี‘ แม่ตนเอง ่ ต่เฉพาะส.ส.ศักยภาพกับส.ส.รัชภูม ิ ไม่ใชแ ่ ต่พรรคเทิดประชา การเลือกตัง้ หนนี้ ไม่ใชแ ้ ไทกับพรรครวมไทยเท่านัน ้ หากแต่จะเป็ นการต่อสูสะสมคะแนนนายก อ.บ.ต.ของบังฟาริดแฝง อยูด ่ ้วย ทีส ่ ด ุ นัน ้ จะสง่ ผลต่อสุขสบายแก่ครอบครัวของเธอตามมา ―ตอนนีแ ้ กยังดือ ้ คนแก่ๆก็งแ ี้ หละ พอไม่ได ้เหมือนใจก็ออกลูกดือ ้ ...‖ บังฟาริดยังยืน ความคิดเดิม เมือ ่ เธอบ่นถึงทีม ่ ะทําหนักขึน ้ ―...ต่อไปพอทุกอย่างสําเร็จ เข ้ารูปเข ้ารอย การ เป็ นอยูข ่ องทุกคนจะทําให ้แกเห็นเอง‖ ื่ ว่า ‗ดือ ่ ทีบ ถึงไม่เชอ ้ ‘ ของมะจะเปลีย ่ นได ้เชน ่ ังคาด แต่เธอก็ไม่อาจทําอะไรมากกว่านี้ อัยนีหวังอยูแ ่ ต่วา่ ผลการเลือกตัง้ คงบอกอะไรแกได ้บ ้าง อีกไม่กวี่ น ั ก็จะถึงวันเลือกตัง้ วันนัน ้ กากบาทของมะจะต ้องเป็ นตามเธอหวัง เธอจะรับแก ไปลงคะแนนพร ้อมกัน คนทัง้ ตําบลจะเห็นว่าจริงๆแล ้ว ‗ชอบ‘ เธอกับ ‗ชอบ‘ มะย่อมรวมกันได ้ ถ ้า เพียงแต่ใจอ่อนยอมให ้กัน นั่น เธอต ้องทําให ้ได ้ แต่...วันนี้ ห่วงก็แต่ดอ ื้ ของมะ จะทํายังไงมะถึง จะอ่อนยอมตามแนวคิดของเธอ... ในบ้าน ไม่ควรมีสองพรรค สองเบอร์เลย!

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 841

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

ื แม่เสอ

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๐๔ เรือ ่ งสน โดย นายทิม

...ผล พ่ายแพ้ทางการเมือง จากนนผมกบดานเงี ั้ ยบ ไม่ออกงาน ไม่ร ับแขก ไม่ร ับ ั ่ ข้าวปลา โทรศพท์ คือไม่ทําอะไรไม่ไปไหนทงน ั้ น ั้ มีเพือ ่ นเข้าออกสองสามคน คอยสง อาหาร-หล้า... ผมต้องกลนอดทนอยู ั้ ท ่ า ่ มกลางความอ ัปยศนีเ้ รือ ่ ยมา เพราะตอนขณะ ี งอยูเ่ คยปรารภก ับต ัวเองว่า ถ้าหากพ่ายแพ้การเลือกตงก็ หาเสย ั้ จะ „ถวายชวี ต ิ ‟ ทีว่ า ่ อย่างนี้ เพราะรูด ้ วี า ่ ถ้าไม่ชนะการเลือกตงแล้ ั้ วสงิ่ เลวร้ายทงปวงต้ ั้ องวิง่ กรูก ันมา หาผม อย่างเกินกําล ังทีจ ่ ะร ับได้...และม ันก็พง ุ่ เข้ามาหาผมเหมือนก ับห่าฝน ...เพือ ่ นทีด ่ ก ี ัน ั ... กล ับแกล้งเมินทําเป็นไม่รจ ู ้ ัก ซํา้ ร้ายคนทีไ่ ม่เคยรูจ ้ ักกล ับอ้างตนเป็นศตรู ี จนเวลาล่วงเลยมาปี หนึง่ แล ้ว ชวต ิ ทีผ ่ มถวายไว ้ก็ยังมิได ้มีผู ้ใดมาเอาไป เมือ ่ ยังไม่ตายผม จึงได ้คิดถึงเรือ ่ ง ―ตัง้ หลัก‖ ิ ใจแน่วแน่วา่ ต ้องตัง้ หลักเพือ ตัดสน ่ มีชวี ต ิ อยูต ่ อ ่ ไป แต่จะตัง้ หลักอย่างไรในเมือ ่ ยามนีไ ้ ม่ม ี ิ เงินทองเหลืออยูเ่ ลย ไม่มอ ทรัพย์สน ี ะไรทัง้ นัน ้ จะมีก็เพียงแต่รา่ งกายกับวิญญาณทีย ่ ังอยู่ ด ้วยกัน... ขณะครุน ่ คิดหนักหาทางออกอยูน ่ ัน ้ ความรําลึกแต่อดีตก็แว่วเข ้ามาในสมอง ‗ป่ า‘ ป่ า! เหมาะกับเราในตอนนี.้ .. ‗ตัง้ หลักในป่ า‘ ไม่อดตายหรอก เคยอยูม ่ าตัง้ แต่เกิดจนเป็ นหนุ่ม ตลอดระยะเวลาหลายปี ี ทีผ ่ า่ นมา ผมลืมป่ าดงไปเสยตอนไหนก็ไม่รู ้...ในป่ ามีอะไรมากมายทีป ่ ระทังชวี ต ิ ได ้ในยาม ยาก แม ้ในปี พ.ศ.นีก ้ ็เถอะ ชะตากรรมทีไ่ ม่อาจควบคุมได ้บางอย่าง ได ้บีบบังคับผมให ้ต ้องจากเพือ ่ น จากบ ้าน และ จากสงั คม ี ให ้ไกลอย่าให ้ใครๆเห็น‘ จากนั น ้ ผมก็มงุ่ สูเ่ ทือกเขาบรรทัด ‗ไปเสย ี ดยอดสลับซบ ั ซอนกั ้ ขุนเขาดําทะมึนอยูข ่ ้างหน ้า เสย น เป็ นแถวแนวยาวสุดมุง่ ยอดภูหลัง ั เหมือนใครเอาสไี ปแต ้ม ความสลัวขมุกขมัวจางหายไป มันเด่นชด ั ใกล ้แค่เอา ฝนหลั่งแจ่มคมชด มือเอือ ้ ม...ในยามนีย ้ อดภูสงู ข ้างหน ้านั่นจะเป็ นคอนให ้ นกน ้อยอย่างเราร่อนถลาลงจากปี กทีโ่ รย ้ แรงคอยเกาะ ‗สูได ้หรือมิได ้ก็ต ้องสู ้ อยูไ่ ด ้หรือมิได ้ก็ต ้องอยู่ ระยะเวลามันน ้อยไม่มท ี างเลือกอืน ่ อีกถ ้าต ้องการมีชวี ต ิ อยู่ ลมหายใจยังไม่ขาดสองขายืนอยู่ วันหน ้าคงไปสะสางปั ญหาต่างๆได ้ ดั่งใจคิด ถ ้าหมดลมก็ไม่มส ี งิ่ ใดทีจ ่ ะกล่าวถึงอีก‘ หนําลุงเชยผมชอบไปนง่ ั ยามว่างประจํา ทีจ ่ ริงผมนนว่ ั้ างตลอดเวลาอยูแ ่ ล้ว ั ไม่คอ ิ กต้องทําสวน เข้าป่าล่าสตว์ เพราะผมไม่ได้ทําอะไร แต่ลง ุ ซแ ่ ยว่าง ผมคอยจ้อง มองเวลาทีเ่ หมาะนน ่ ั แหละถึงจะไป ลุงเป็นคนใจดีตลกขบข ัน แต่จริงจ ัง ถึงอายุมากแล้ว ่ งแข็ งแรงน ัก ผมชอบไปหนําลุงเพราะแกชอบเล่านิทาน ร่างกายของแกชา ั ในป่าให้ฟง ประสบการณ์ทไี่ ปล่าสตว์ ั ...ลุงเป็นน ักเล่านิทานทีไ่ ม่รจ ู ้ ัก เหน็ดเหนือ ่ ย แต่ละ ้ ิ ่ ิ ี ้ เรือ ่ งล้วนเร้าใจชวนติดตามทงส ั้ น ผมเลยเสพติดสงนีเข้าให้เสยแล้ว... บางคืนเล่ากันจนดึกดืน ่ นิทานมีไม่กเี่ รือ ่ งหรอกผมจําได ้หมดแล ้ว แต่เหตุการณ์ทล ี่ งุ ิ ันมากมายไม่จบสน ิ้ มันชา่ งถูกใจ นัก...จนอยากจะเข ้าไปพบกับ ประสบในป่ ามาด ้วยตนเองซม ั ที... เหตุการณ์นัน ้ ด ้วยตนเองสก เมือ ่ ถึงชว่ งดึกลุงแกชอบบอกคาถาให ้อยูบ ่ อ ่ ยๆเป็ นสรรพคาถาแต่ผมจําไม่เคยได ้ ทีจ ่ ําได ้ ิ มีอยูบ ่ ทหนึง่ เป็ นคาถากันผี ‗นะมัสสุนุ นะกันปิ โน หัวใจวิประสทธิ‘์ ว่าสามจบแล ้วผีจะกลัว แกว่า ของแกอย่างนัน ้ ผมเดินกลับหนํ าทีพ ่ ักซงึ่ ห่างจากหนํ าลุงเชยประมาณห ้าเสน้ ผมยังไม่งว่ งหรอกแต่ เกรงใจลุง ‗ลุงแกคงเหงามาอยูป ่ ่ าเพียงลําพัง ถึงได ้เล่าเรือ ่ งอดีตมากมายให ้ผมฟั ง ผมเอา เปรียบลุงหรือเปล่าหนอ?...‘

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 842

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั พันธ์กัน ผมมาอยูท ่ น ี่ ต ี่ ้องคบกับลุงโดยไม่ต ้องเลือก เพราะไม่มใี ครอีกทีอ ่ ยูใ่ กล ้พอจะสม ได ้ทุกวัน แต่มต ิ รภาพของเรามันชา่ งราบรืน ่ ลึกซงึ้ แน่นแฟ้ นนั กเหมือนมิตรภาพในอุดมคติ และมี ื่ ว่าคุณลุงก็รักผม คุณลุงได ้สงั่ สอนผมว่า... ความผูกพันเหมือนพ่อกับลูก และเชอ ่ วามผิดพลาดของมนุษย์ แต่เป็ น ...ความล ้มเหลวไม่ประสบความสําเร็จในอดีต ไม่ใชค ี ใจ เราจงตัง้ หลักต่อสูปั้ กให ้มั่นคง ระยะเวลาของห ้วงชะตากรรมทีไ่ ม่สําเร็จ จึงไม่จําเป็ นต ้องเสย ี ก่อน โลกจะหมุนไปแก ้ไขปั ญหาด ้วยตัวของมันเอง ดวงอาทิตย์ยังมีตก อย่าล ้มลงกลางคันเสย แล ้วก็มข ี น ึ้ อย่างนีเ้ รือ ่ ยไปไม่มท ี ส ี่ ด ุ ฉะนัน ้ อย่าวิตกไปเลย... จงอย่าเผยความทุกข์ยากของตนต่อหน ้าผู ้มีอท ิ ธิพลอํานาจ มิฉะนัน ้ แล ้วเขาจะเข ้าใจผิด ว่า เรามุง่ หวังจะให ้เขาชว่ ยฝากฝั งให ้ทํางาน จงอย่าบอกว่าเราจนต่อหน ้าคนรวย มิฉะนัน ้ เขาจะแปลว่าเราต ้องการกู ้ยืมเงิน ดังนัน ้ จงสงบปากสงบคําและรู ้จักยัง้ คิดในยามทีอ ่ ยูต ่ อ ่ หน ้าผู ้คน ความทุกข์เข็ญอยูใ่ น เงือ ้ มมือของโชคชะตา เราไม่อาจกําจัดได ้ด ้วยการบอกเล่าให ้ผู ้อืน ่ ฟั งหรอก ้ ้ถึงทีส เราต ้องต่อสูให ่ ด ุ เหมือนปลาทีว่ า่ ยทวนนํ้ า มีแต่ปลาตายเท่านั น ้ ทีล ่ อยไปตามนํ้ า... ้ ไม่มค ี ําว่าสายสําหรับคนทีต ่ อ ่ สู... ี งได้ ตอนห ัวรุง “...ตืน ่ หรือย ังไปป่าด้วยก ันไหม?” „ลุงเชย‟ ผมจําเสย ่ อย่างนีเ้ ป็น ้ ท ันที เวลานอนของคนขีเ้ กียจอย่างผม แต่คา ํ ว่า „ไปป่าด้วยก ันไหม‟ ทําให้ผมรีบลุกขึน ๋ ว” “ข้าวห่อลุงเตรียมไว้แล้ว รีบไปเถอะ ฝนแล้งมานาน คืนนีฝ ้ นตก “ไป! ลุง ไป รอเดีย ทงคื ั้ นคงได้อะไรมง่ ั ” ้ ่ งทาง เมือ ี ง เราใชตะเกี ยงแก๊สสอ ่ ถึงกลางป่ ายังมืดสนิทอยูเ่ ลย ลุงบอกให ้นั่งรอฟั งเสย ั ว์กอ ี งแหลมๆ ดังมาบ ้างเป็ นระยะก็เป็ นเสย ี งแมลงเล็กๆ พวกเป็ ดผี สต ่ น ในป่ ายามนีเ้ งียบมีเสย ี งเก ้งมันเปิ บดังขึน แต่พอดาดฟ้ าเริกผมก็ต ้องสะดุ ้งโหยง เสย ้ ใกล ้ๆ ทีเ่ รานั่งอยู่ ลุงยกปื น ั ว์มานับไม่ถ ้วนแล ้ว... มาเตรียมพร ้อม มันเป็ นปื นนกตีทล ี่ งุ ทําขึน ้ มากับมือ เคยบอกผมว่าฆ่าสต ี งค่าง ชะนี นกนานาชนิด และสต ั ว์อน ี งมาก่อน สง่ เสย ี งร ้องระงมไพร เสย ื่ ๆทีผ ่ มไม่เคยได ้ยินเสย ี ่ ฟั งเสยงดูพวกมันชางสนุกครึกครืน ้ ต ้อนรับฝนแรกกันยิง่ นั ก... ...ฟ้ าสางขึน ้ เรือ ่ ยๆ ลุงชวนผมออกเดิน ―เราไปดูแร ้วหมูมันต ้องติด‖ ดูแกชา่ งมั่นใจหนั ก ั ว์ โดยเฉพาะหมูป่า หนา...เมือ ่ ดวงตะวันโผล่เต็มดวงแล ้ว ผมสงั เกตว่าทีพ ่ น ื้ มันเต็มไปด ้วยรอยสต รอยมันเป็ นฝูงเต็มไปหมด บ ้างรอยดุดขุดคุ ้ยดินเหมือนเราทําเทือกนาข ้าว ตัวทากยัว้ เยี๊ ยะน่า ขยาดแขยงเหลือเกิน มันคอยตามดูดเลือด... ้ ั ญาณให ้ผมหยุด ลุงเพ่ง ...เราเดินต่อจากนัน ้ ไปเพียงครูเ่ ดียว ลุงยกมือซายขึ น ้ เป็ นสญ ั ว์ตด ั่ พินจ ิ ไปจ ้องอยูท ่ ค ี่ ันแร ้วทีม ่ ันยกขึน ้ มาตัง้ โด่นงิ่ อยู่ ถ ้าสต ิ อยูม ่ ันต ้องดิน ้ คันแร ้วต ้องยวบๆสน ไหว แต่ทําไมมันนิง่ ผิดสงั เกต ลุงกับผมเดินเข ้าไปใกล ้คันแร ้วอีก ―มันติด‖ ลุงพูดขึน ้ เบาๆ...กลิน ่ ั ว์กระพือเข ้าจมูกผมเต็มแรง ชา่ งสาบฉุนนั กสุดจะทนไหว เป็ นกลิน ั ว์ทผ สาบสางสต ่ สาบสต ี่ มไม่ ั มีดเล่ม ใหญ่ทเี่ หน็ บเอวมากําไว ้ในมือแน่น...ผม เคยพบมาก่อน...แต่ดล ู งุ นิง่ เงียบและได ้ชก สงั เกตรอบๆ คันแร ้วมันเต็มไปด ้วยรอยเท ้ายํา่ ไปมาของพยัคฆ์ร ้ายจนเตียนโล่ง ซากหมูห ้อยอยูท ่ ี่ ี ว ยังมีเลือดไหลหยดติง๋ ๆอยู่ กลิน คันแร ้วขาหนึง่ เห็นร่องรอยเขีย ้ วกัดแซะน่าหวาดเสย ่ คาวเลือด ตลบไปทั่วบริเวณ ื แม่ลก ―...มัน...สามตัว แม่ตัวหนึง่ ลูกอีกสอง...เรารีบกลับกันเถอะมันเป็ นเสอ ู อ่อน มัน กําลังจ ้องมองเราอยูใ่ กล ้ๆนีแ ่ หละ...มันหวงเหยือ ่ เดีย ๋ วจะไม่ทันการณ์...‖ เรารีบออกจากทีน ่ ั่นกลับทันที ขากลับลุงให ้ผมเดินหน ้า ผมชําเลืองไปดูเห็นลุงก็ชําเลือง ้ ด...เราออกพ ้นป่ ามารวดเร็วปานใดไม่ทราบ หันมองด ้านหลังอยูบ ่ อ ่ ยๆในมือขวาถือปื น มือซายมี อยูๆ่ ก็มาเดินอยูข ่ ้างหนํ าลุงเชยแล ้ว... เราพักกันพอหายเหนือ ่ ย ตะวันสายมากแล ้ว ลุงก็เอาข ้าวห่อมากินกันทีห ่ นํ านั่นเอง พอ ื แม่ลก เริม ่ กินข ้าวลุงเล่าว่า... ―เสอ ู อ่อนนีม ้ ันร ้ายกาจนั ก หลายปี มาแล ้ว ลุงยังเป็ นหนุ่มอยู.่ .. ิ กว่าปี มาแล ้ว กูได ้ดักแร ้วหมูเอาไว ้ เรียกว่าแร ้วหมู ความจริงอะไรไปย่างเข ้ามันก็ ประมาณยีส ่ บ ติดทัง้ นัน ้ แหละ...วันนัน ้ เกือบเทีย ่ งวันเห็น คันแร ้วยวบๆอยู่ กูรบ ี วิง่ อย่างลิงโลดเข ้าไปใกล ้สง่ ปื น ่ มูมันเป็ น ‗เสอ ื ‘...ลูกเสอ ื กําลังน่ารักน่าเอ็นดู มันอิด พร ้อมทีจ ่ ะยิง แต่กก ู ็ต ้องหยุดนิง่ มันไม่ใชห ื ตกใจร ้องขึน โรยเต็มที คงติดมาวันสองวันแล ้ว กูรบ ี เข ้าไปเพือ ่ แกะบ่วงออกจากตีนมัน ลูกเสอ ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 843

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื ก็โฮก...กระโจนเข ้าใสท ่ ันที...แต่ด ้วยสญ ั ชาตญาณ ในทันใดนัน ้ เองมันก็พงุ่ มาดั่งมัจจุราช แม่เสอ ี ง ของพรานป่ าและความ ตกใจ กูได ้จ ้องตามันไม่กะพริบและได ้ร ้องตวาดลั่นออกไปอย่างสุดเสย ...ทําให ้มัน ชะงักไปครูห ่ นึง่ ทันใดนัน ้ กูก็ฉวยโอกาสรีบปี นขึน ้ ต ้นไม ้ทันที เมือ ่ ขณะปี นต ้นไม ้แม่ ื ก็มาถึงมันกระโดดงับเกือบโดนน่องดีทก ั หลบได ้ ทัน...ดวงตาของมันลุกโชติชว่ งเหมือน เสอ ี่ ช ู ก ไฟ เต็มไปด ้วยเพลิงของความอาฆาตแค ้น เมือ ่ ปื นต ้นไม ้พ ้นอันตรายแล ้วกูก็หมดแรง เหงือ ่ ไคล ั่ เหมือนจะเป็ นไข ้...เหตุการณ์ทเี่ กิดขึน คาวออกทั่วตัวหนาวสน ้ มัน แค่ชวั่ อึดใจเท่านั น ้ เองเร็วมาก ื มันขบกัดเสย ี หายหมดจนใชการไม่ ้ ถ ้าไม่เร็วก็หมายถึงชวี ต ิ ...ปื นยังหล่นอยูข ่ ้างล่าง เสอ ได ้... ื ถึงแม ้กูจะปี นมาอยูบ ่ นต ้นไม ้แล ้วแม่เสอมันก็พยายามปี นตามขึน ้ มาอีก ร ้องขูค ่ ํารามลั่น ิ ธิท ตลอดเวลาหมายจะเอาชวี ต ิ ให ้ได ้ ขณะนัน ้ กูตกใจมากสงิ่ ศักดิส ์ ท ์ ัง้ หลายกีอ ่ ย่างๆกูบนบานจน ื ปี น ขึน จําไม่ได ้...ดี ทีม ่ ด ี เดินป่ าและข ้าวห่อไม่หล่นหายมันติดขึน ้ มาบนต ้นไม ้ด ้วย...เมือ ่ เสอ ้ มากู ั ...มัน...มันก็แหยงเหมือนกัน...เสอ ื ก็เหนือ ก็ใชมี้ ดสบ ่ ยเป็ น มันไปนอนหอบแฮกๆอยูข ่ ้างลูกของ มันทีต ่ ด ิ บ่วง...มันพยายามหนักหนาทีจ ่ ะทําให ้ ลูกหลุดจากบ่วง...แต่บว่ งมันเป็ นสลิงเหล็กเขีย ้ ว ื ไม่สามารถกัดออกได ้ ...กูตด เสอ ิ อยูบ ่ นต ้นไม ้สองวัน ถึงลงมาได ้...ไม่มเี รีย ่ วแรงเหลืออยูเ่ ลย ถ ้า ื มาอีกในตอนนีก ื เสอ ้ ก ู ็ต ้องยอมรับสภาพให ้มันกัดไม่ขด ั ขืนใดๆอีก... ― แล ้วลุงไม่กลัวหรือว่าเสอ ื มันไปไหนเสย ี ล่ะ?...‖ ลูกเสอ ื ทีต จะกลับมาอีก?... ―กลัว‖ ―ตอนนั น ้ เสอ ่ ด ิ บ่วงมันตายตัง้ แต่เมือ ่ วาน แม่มันเดินวนไปมาคงเห็นว่าลูกตายแล ้วมันจึงจากไป กูจงึ กล ้าลงมานีไ ่ ง...‖ ั ว์มนุษย์ ฉลาดปราดเปรือ ไม่มค ี วามโหดร ้ายใดเทียบได ้กับความโหดเหีย ้ มของสต ่ ง ั ว์ผู ้ร่วมชะตากรรมได ้ทุกอย่าง ความอยูร่ อดของชวี ต สามารถเอาเปรียบสต ิ ต ้องมีชวี ต ิ อีกหลาย ชวี ต ิ เข ้าไปทดแทนเป็ นวัฏจักรของโลก และความสมดุลของการดํารงอยูข ่ องหมูม ่ วลมนุษยชาติ ั ว์ทัง้ หลายย่อมมี กฎเกณฑ์ของมัน ทางเลือกมีไม่มาก มนุษย์ยอ และสต ่ มปฏิเสธไม่ได ้ว่าการเข่น ฆ่ายังมีความจําเป็ น คืนนีเ้ ป็นคืนเดือนเพ็ญ ดวงจ ันทร์สว่างจ้าตงแต่ ั้ ห ัวคํา ่ ประกอบก ับท้องฟ้าแจ่มจึง ทําให้แสงจ ันทร์สว่างเหมือนกลางว ัน ลุงเชยอาบนํา้ กินข้าวเสร็จตงแต่ ั้ ห ัวว ัน แกนอนเล่น อยูท ่ แ ี่ คร่ขา้ งหนํา นอนนิง่ มือก่ายหน้าผากเงียบแต่ไม่หล ับตา ผมค่อยๆนง่ ั ลงเบาๆใกล้ๆ ั า เพราะดูลง ้ กพิลก ไม่ปริปากพูดอะไรสกคํ ุ ว ันนีแ ึ พิกลอย่างไรก็ไม่ร.ู ้ ..ผมนง่ ั สงบนิง่ อยู่ ้ กล ับ...คําพูดคําแรกของแกก็ด ังขึน ้ ทําให้ผมต้องนง่ ั นานจน เมือ ่ ย ทําท่าว่าจะลุกขึน กล ับลงทีเ่ ดิม ท่าทางของลุงดูเคร่งเครียดจริงจ ัง ไม่เหมือนก ับทุกๆว ันทีเ่ คย... ิ ห ้าปี มาแล ้วทีก ―...สบ ่ เู ก็บเรือ ่ งนีไ ้ ว ้เป็ นความลับ เก็บเอาไว ้ในใจอย่างทรมานและขมขืน ่ ิ ่ ึ เมือ ่ คิดถึงมันทีใดก็ยงิ่ ปวดร ้าว...วันนีเ้ ป็ นวันครบรอบปี ทส ี่ บห ้าของ เรือ ่ งทีเ่ กิดขึน ้ ซงกูไม่มวี น ั ลืม เหมือนกับเหตุการณ์ทม ี่ ันเกิดขึน ้ เมือ ่ วานนีเ้ อง...กูไม่ สามารถทนได ้อีกต่อไปแล ้ว มันคับอกคับ ใจจนบอกไม่ถก ู หรือว่ากูทําผิดทีพ ่ ด ู เรือ ่ งนีอ ้ อกมา...‖ ผมยังคงนั่งนิง่ เงียบไม่มค ี วามเห็นใดๆ สงั เกตดูลงุ แกกระวนกระวายผิดปกติ... ―แต่เอาเถอะกูอายุก็ปน ู นีแ ้ ล ้ววันนีเ้ ป็ นตายกูจะเล่าให ้มึง ฟั ง...‖ ้ ี งแปลกๆ ...เมือ ่ ต ้นฤดูฝนปี นัน ้ เป็ นวันอาทิตย์ กูเข ้าป่ าตัง้ แต่เชา...พอยามสายก็ ได ้ยินเสย ั ซงึ่ บางแห่งก็ต ้องก ้ม เหมือนมีคนหลายคนเดิน ขึน ้ มาบนเขาตามทางแคบๆกันดารในป่ าแก่รกชฏ ื่ หูตัวเอง แต่เมือ ลงลอดเข ้าไปอย่างทุลักทุเลถึงพอจะไปได ้...ตอนแรกก็ไม่ อยากเชอ ่ เห็นเข ้ากับ ่ ตากูต ้องรีบซอนตัวอย่างเงียบกริบในทีป ่ ลอดภัยทันที ...มันเป็ นเจ ้าหน ้าทีต ่ ํารวจทัง้ ในและนอก ิ กว่าคน มีอาวุธสงคราม เครือ ื่ สารครบมือ...มีเจ ้าหน ้าทีถ เครือ ่ งแบบประมาณห ้าสบ ่ งมือสอ ่ อ ื ธง ั สนไปหมดไม่เข ้าใจถึงเหตุผล...พวกมันขึน แดงขึน ้ มาด ้วย...กูทัง้ ตกใจ กลัว มึนงง สบ ้ มาทําไม ่ นอยู่ คนนอกเครือ บนนีม ้ ากมายขนาดนัน ้ ...แต่ พอพวกมันมาถึงตรงทีก ่ ซ ู อ ่ งแบบดูจะเป็ นหัวหน ้า สงั่ ให ้หยุด...กูคด ิ ว่ามันคงจะเห็นกูแล ้ว ใจหายวาบ กูหมอบลงกับพืน ้ เหมือนจะแทรกแผ่นดินลง ไปอีก...แต่แล ้วมันก็พด ู ขึน ้ ว่า ...เป้ าหมายอยูข ่ ้างหน ้า ให ้ทุกคนระวังอย่าให ้พลาด... ่ .ู ..แต่มัน เมือ ่ ได ้ยินคํานั น ้ กูโล่งอกไปหน่อยหนึง่ อย่างน ้อยเป้ าหมายของพวกมันก็ไม่ใชก เป็ นไอ ้ปูดเจ ้าของหนํ ากลางป่ านี้เอง... ...ไอ ้ปูดมันฆ่าคนตายข ้างล่าง โดยใชมี้ ดพร ้าฟั นคนทีพ ่ ด ู ท ้าทายมันทีเดียวคอขาด ิ กว่าไร่...มันมา จากนัน ้ มันเลยหนีมาอยูก ่ ลางป่ าลึกหลายปี มันถางป่ าปลูกยางพาราได ้ตัง้ สามสบ อยูป ่ ่ ากับเมียมัน...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 844

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี งดังลั่นไปหมด แต่ฟังไม่ได ้ จากนัน ้ เจ ้าหน ้าทีต ่ ํารวจก็วงิ่ กรูตรงไปล ้อมหนํ าไอ ้ปูด...เสย ศัพท์...มันตรวจค ้นหนํ าไอ ้ปูดอย่างละเอียด เงินตัง้ หลายหมืน ่ ทีไ่ อ ้ปูดกับเมียมันทํามาหาได ้เก็บ ไว ้ตัง้ หลายปี ก็หายไปหมด ไอ ้ปูดกับเมียมันวิง่ หนี...ตํารวจตามจับไอ ้ปูดไว ้ได ้ นํ าตัวกลับมาทีห ่ นํ า...สว่ นเมียมันไวทายาทวิง่ ่ นตัวไปได ้ว่องไวเหมือน ไก่ป่า...ขณะนั น หลบหนีซอ ้ เมียมันท ้องถึงเดือนคลอดอยู่ แต่ด ้วยอยูป ่ ่า เขาทํางานหนักมานาน จึงทําให ้นางแข็งแรงปราดเปรียว ว่องไวเหมือนคนป่ า...ซงึ่ ยากคนทีพ ่ ี้ นราบจะเข ้าใจ... ี งพูดกันอึงมีม ‗...มึงหนีกฎหมายไม่พ ้นหรอก...‘ มีคนหนึง่ พูดขึน ้ ...และมีเสย ่ ากมายแต่กู ้ ธปื นทุบ ตี จับใจความไม่ได ้ จากนั น ้ กูเห็นพวกมันรุมทําร ้ายไอ ้ปูดทัง้ เตะ ต่อย กระทืบ ใชอาวุ ิ้ สุดลงด ้วยเสย ี งปื นจนร่างของไอ ้ปูดแน่นงิ่ พวกมันได ้ทําทารุณกรรมไอ ้ปูดอยูน ่ านมาก และก็สน โชกไปด ้วยเลือด... ...ขณะไอ ้ปูดถูกทารุณกรรมอยูน ่ ัน ้ นอกจากกูเห็นเต็มตาแล ้ว...ยังมีเมียของมันอีกคนที่ เห็นเรือ ่ งราวตลอด เพราะนางมาหลบอยูใ่ กล ้ๆกับกู แต่นางไม่เห็น กูเราอยูก ่ ันคนละฝั่ งของทาง ...เมือ ่ ไอ ้ปูดถูกทําร ้ายแต่ละครัง้ ...นางสะดุ ้ง ทุกทีเหมือนเจ็บแทน...ตอนแรกนํ้ าตานางไหลอาบ สองแก ้ม และทําท่าว่าจะออกไปอยูก ่ ็หลายครัง้ ...กูได ้แต่สวดมนต์ภาวนาว่านางเอ๋ยเจ ้า อย่า ออกไป! อย่าออกไป!...ถ ้าออกไปมึงกับลูกต ้องตายแน่ ทําไมมึงไม่หนีไปให ้พ ้น...ไปให ้ไกล... ี ... ไปเสย ...แต่เมือ ่ ไอ ้ปูดถูกทําร ้ายหนักเข ้า เธอไม่สะดุ ้งอีกแล ้ว...นํ้ าตาก็แห ้งเหือดหายไปหมด... นางนั่งเงียบขบกรามแน่น ...ดวงตาจ ้องไปทีส ่ ามีไม่กะพริบ... ้ อ ื กผูกข ้อมือข ้อเท ้าของไอ ้ปูด ใชไม ้ ้สอดดุ ้นหนึง่ หามไอ ้ปูดเหมือน จากนั น ้ พวกมันใชเช หามหมูลงมาทางเดิม...โดยมีตํารวจถือธงแดงนํ าหน ้า... ความตายทําให ้มนุษย์ต ้องหยุดหาเจ็บปวดทรมานไม่ ฉั นจึงไม่กลัวความตาย แต่ความ พลัดพรากยิง่ ปวดร ้าวกว่ามากนัก และการพลักพรากจากคนทีร่ ักด ้วยเหตุเยีย ่ งนีจ ้ ะอยูไ่ ปไย ุ่ ...และแล ้วมาถึงตรงหน ้า อย่างทีไ่ ม่มใี ครทันคาดคิด ทันใดนั น ้ อีนางมันพุง่ ออกจากทีซ ่ ม ื ...(เมือ ี งแหบแห ้ง...แค ้นอัดอัน ...เหมือนแม่เสอ ่ เล่ามาถึงตอน นีล ้ งุ นิง่ อึง้ ...นํ้ าเสย ้ พูดไม่ออก... นํ้ าตาพรั่งพรู ทะลักออกมา...) ี งร ้องคํารามออกมาไม่ใชเ่ สย ี งของมนุษย์ ดวงตาลุกโชติชว่ งเหมือนดวงไฟ ...มันสง่ เสย ่ ันที เธอใชมื้ อผลัก ทุบตี เล็บข่วนตีนถีบ ปาก เต็มไปด ้วยเพลิงของความอาฆาตแค ้น พุง่ เข ้าใสท กัด...อะไรทีห ่ ยิบฉวยได ้ก็เอามาเป็ นอาวุธทําร ้ายศัตรู เธอทําทุกอย่างเพือ ่ ทําร ้ายพวกมัน...เธอสู ้ เอาจริงไม่กลัวตาย...จนตํารวจต ้อง ทิง้ สามีเธอลงกับพืน ้ และชว่ ยกันจับเธอไว ้ ตํารวจตัง้ หลาย ้ างดุเดือด... คนไม่สามารถจับเธอในยามนีไ ้ ว ้ได ้...เธอราวีไม่เลิก จริงจังและโหดเหีย ้ ม เธอสูอย่ ื ... ยิง่ กว่าแม่เสอ จนในทีส ่ ด ุ อาวุธปื นสงครามก็ดังขึน ้ หลายนัด...ร่างของอีนางก็ทรุดลง ขณะทีด ่ วงตาเธอ ื ...‖ ยังลุกโพลงโชติชว่ งเหมือนตาเสอ ...นํ้ าตาลุงยังไหลไม่หยุด... ―อีนางเอ๋ยมึงได ้ทําหน ้าทีอ ่ ันยิง่ ใหญ่ให ้กับครอบครัวมึง...สมบูรณ์แล ้ว‖ ผมพูดอะไรไม่ออกนํ้ าตานองหน ้า...มันอัดอัน ้ จุกแน่นไปหมด รีบกลับทันที จากนัน ้ มาไม่ ขอฟั งเรือ ่ งเล่าจากลุงอีกเลย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 845

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๐๕ เรือ ่ งสน

สองผูแ ้ สวงหา

ิ ธิ์ วรสน ิ ธุ์ โดย ชลสท

ป.ปลา

๑. ี ผดเผาธรณีเบือ ่ ก ื้ เหนือผิวดินและหนองนํ้ า ดวงอาทิตย์สาดรังสแ ้ งล่างสูท ุ อณูดน ิ ไอชน ค่อยระเหยล่องลอยขึน ้ สูเ่ บือ ้ งสูงไปตามแรงลมที่ โอบอุ ้มพัดเอือ ่ ยเฉื่อย บ ้างก็กรรโชกแรงใน บางขณะ ใบไม ้ทีเ่ คยเขียวขจีแปรเปลีย ่ นเป็ นสเี ฉาใบชา ปลิดใบแห ้งปลิวละล่องร่วงหล่นลงบน ผืนดิน แตกระแหง ต ้นไม ้ใหญ่พร ้อมใจกับยืนต ้นแห ้งตายไปทีละต ้นสองต ้น พลานุภาพแห่ง แสงอาทิตย์นําความแห ้งแล ้งเข ้าครอบคลุมไปทั่วอาณาบริเวณ หนองนํ้ ากลางไพรอันกว ้างใหญ่ ไพศาล ทีท ่ เี่ คยกักเก็บนํ้ าไว ้ปริม ่ เต็ม บัดนีน ้ ํ้ ากําลังพร่องหายไปจากพืน ้ ปฐพีดจ ุ ล่องหน หมูม ่ ัจฉาน ้อยใหญ่ตา่ งแหวกว่ายตะกายร่างอยูใ่ นวังวนของแหล่งนํ้ าข ้นดินเจือ โคลนใน พืน ้ ทีอ ่ ันจํากัด ลมหายใจทีห ่ ลงเหลือนัน ้ ชา่ งดูไร ้ค่ายิง่ นั ก หากวันใดนํ้ าในบ่อขอดเหือดแห ้งลง จนสมานผืนดินเป็ นปึ กแผ่น วันนัน ้ การตายหมูข ่ องฝูงปลาก็คงเดินทางมาถึงในคราเดียวกัน แหล่งนํ้ าแห่งใหม่อันอุดมตัง้ อยูห ่ า่ งจากจุดนีอ ้ อกไปไกลเพียงใดหนอ? สุดจะมีมัจฉาตัว ั ชาตญาณของพวกมันรับรู ้แต่เพียงว่า หากพรุง่ นีช ใดหยั่งรู ้ได ้ สญ ้ วี ต ิ ยังคงรอดพ ้นไม่ถก ู ชาวนาผู ้ ี แร ้นแค ้นจับไปลงหม ้อแกงเป็ นอาหาร เสยก่อน พวกมันอาจยังพอต่อลมหายใจอยูต ่ อ ่ ไปได ้อีก ั หนึง่ สป ั ดาห์เป็ นอย่างน ้อย อยูบ ั ผัสกับสายฝนหลั่งรดลงมาจาก สก ่ นความหวังทีว่ า่ จะได ้สม ่ ฉํ่ากันอีกเสย ี ที ถ ้าหากการณ์ไม่เป็ นอย่างคาด ชวี ต ฟากฟ้ าเพือ ่ ให ้เหล่า มัจฉาชุม ิ อันแสนริบหรีน ่ ี้ ก็คงจบลงใต ้โคลนปลักทีจ ่ ักเหือดแห ้งเป็ นผืนดินแตกแข็ง ๒. ื้ แต่เพียงน ้อยนิดให ้แด่พน ร ัตติกาลยามมืดมิด นํ้ าค ้างพร่างพรูประพรมความชน ื้ ดินที่ ื้ คือพลังชก ั นํ าสูก ่ ารออกไปแสวงหา ได ้ผ่านความ ร ้อนระอุมาตลอดชว่ งกลางวัน กลิน ่ ความชน ่ นซูบโซตัวยาวคราศอก ตัดสน ิ ใจกระโจนสะบัดร่าง เพือ ปลาซอ ่ ดีดตัวเองให ้ขึน ้ พ ้นจากบ่อนํ้ า ั รูคอ น ้อยทีข ่ ้นโคลน มันบอกลากับเพือ ่ นร่วมบึงซงึ่ มีทัง้ มิตรสหายและศต ู่ ริ มันหมายมั่นเอาว่าจะ พาร่างผ่ายผอมตะเกียกตะกายไปเพือ ่ พบแหล่งนํ้ าแห่งใหม่ท ี่ คงอุดมสมบูรณ์กว่าแห่งนีท ้ ก ี่ ําลัง จะจากไป ความสุขในการดํารงชวี ต ิ อยูใ่ นบึงนํ้ าใสทีก ่ ว ้างใหญ่ไพศาลนั น ้ มันแค่เพียงอดีต ภาพเก่า ้ เหล่านัน ้ ไม่ได ้เกิดขึน ้ ณ ทีแ ่ ห่งนีม ้ านานนัก ฝนฟ้ าทิง้ ชว่ งตัดขาดกับผืนดินมาชานาน ถิน ่ ทีเ่ คย ให ้กําเนิดและได ้อาศัยหล่อเลีย ้ งชวี ต ิ จนเติบใหญ่ ได ้กลายเป็ นความแห ้งแล ้งไปเกือบหมด ้ บหายใจมีชวี ต ความร ้อนระอุของมวลของเหลวทีท ่ ําให ้มันยังสามารถใชครี ิ อยูต ่ อ ่ ไปได ้ในแต่ละ วันนับวันยิง่ จะไร ้ซงึ่ อาหารอีกทัง้ เหือดแห ้งลงไปทุกทีชา่ งต่าง จากแต่กอ ่ นยิง่ นัก ยิง่ นับวันเดือน ให ้เคลือ ่ นคล ้อยต่อจากนีไ้ ปนานเท่าใด ความตายก็ยงิ่ งวดเข ้ามาหาหมูป ่ ลาในบ่อขอดให ้เร็ววัน ขึน ้ ทุกที ซํ้าร ้ายบางวันยังต ้องคอยหลบหนีการถูกล่าจากชาวนาผู ้ยากแค ้นซงึ่ กระทําได ้ง่าย ดาย ยิง่ นัก ในยามนีท ้ น ี่ ํ้ าเหลือน ้อย ไม่รู ้ว่าเป็ นความโชคดีหรือโชคร ้าย ทีพ ่ วกมันยังมีชวี ต ิ อยูอ ่ ย่างอด ่ นการถูกล่า อยากในบ่อนํ้ ามาได ้จนถึงเวลานี้ หลายครัง้ หลายคราพวกมันสามารถฝั งตัวหลบซอ อยูใ่ นดินโคลน เคยหลุดพ ้นอุ ้งมือมารจากพวกชาวนาทีเ่ ทีย ่ วควานไล่จับปลาในโคลนตม ปลา ่ นและพวกเพือ ชอ ่ นปลาหลายตัวปฏิเสธความตายจากการถูกจับไปเป็ นอาหารอันโอชา มาได ้ หลายหน ถึงแม ้รอดพ ้นความตายมาได ้ก่อนหน ้าทุกคราวนัน ้ มันมิได ้หมายว่าความตายจะไม่คง อยูก ่ ับพวกมันอีก แม ้จะยังมิได ้ตายจากนํ้ ามือมนุษย์แต่ทว่าไม่กวี่ น ั ข ้างหน ้าด ้วยสภาพอากาศ ่ ั ั ความชุม ่ ชน ื้ ให ้เหือด อาเพศเยีย ่ งนี้ พระอาทิตย์คงสงการสาดแสงแผดประกายความร ้อนดูดซบ ิ้ เมือ ่ นตัวนีค แห ้ง จนหมดสน ่ นั น ้ ปลาชอ ้ งกลายเป็ นปลาเกล็ดแห ้งหมกด ้วยดินโคลนทีพ ่ อก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 846

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

่ นเผา ติดตาม ตัวและคงตายด ้วยนํ้ ามือของธรรมชาติในทีส ่ ด ุ ซงึ่ คงไม่ตา่ งอะไรกันนั กกับปลา ชอ เกลือบนเตาเพลิงของชาวนา ค. คน

๑. ดวงอาทิตย์ยัง คงทําหน ้าทีข ่ องตนอย่างองอาจ แสงแดดและความร ้อนยังคงกําจาย จรไปทั่วท ้องทุง่ นาอันแล ้งกว ้าง ท ้องฟ้ าเบือ ้ งบนยามนีย ้ ังไร ้วีแ ่ ววสายฝนโปรยทีใ่ ครๆต่างก็ ั คราให ้ความเขียวชอุม ่ น เฝ้ าคอยถวิลหา เพือ ่ ขออีกสก ่ ได ้คืนกลับมาสูผ ื นาร ้างในเร็ววัน บรรดาเหล่าองค์ทวยเทพเบือ ้ งบนท่านยังคงเพิกเฉยมิเคยสดับรับฟั ง หรือท่านอาจเลีย ่ ง รับรู ้ความเดือดร ้อนจากเหล่าผองชนผู ้อยูเ่ บือ ้ งตํา่ ชว่ งเวลาแห่งความแห ้งแล ้งยังล่วงเลยผ่านไป ่ ก นับจากเดือนเป็ นปี จากปี ก ้าวเข ้าสูอ ี ปี และอาจยาวนานออกไปอีกเป็ นหลายๆปี ทส ี่ ด ุ จะ คาดการณ์ ี มและคันไถ มิคอย บุญสม หนึง่ ในชาวนาผู ้ภักดีตอ ่ พระแม่โพสพ จึง่ ยอมละทิง้ จอบ เสย ท่าโชคชะตาลิขต ิ จากฟ้ าฝนทีไ่ ด ้บอกลาผืนนาของตนมาเนิน ่ นาน บุญสมจําใจจูงเจ ้าทุยเพือ ่ น ื่ สต ั ย์ นํ ามันไปขายให ้โรงฆ่าเพือ แท ้ผู ้ซอ ่ แลกเงินตรามาประทังชวี ต ิ บุญสมตระเตรียมทอดทิง้ ่ ดนศวิ ไิ ลซท ์ เี่ ขาเคย ได ้ยินคํารํ่าลือว่ามีเงินทองมากมายไว ้รอท่า ท ้องทุง่ นาเพือ ่ หมายมุง่ หน ้าสูแ ให ้เหล่าคนขยันได ้เข ้าไปหยิบคว ้า เอากลับมาครอบครอง หากชวี ต ิ ยังต ้องดํารงอยูเ่ พือ ่ ความอยู่ รอดเขาต ้องกล ้าขับเคลือ ่ นชวี ต ิ ออกไป ข ้างหน ้า โดยยอมรับการพลัดพรากจากสงิ่ ทีร่ ักและผืน ่ างควรแต่การพลัดพรากก็ดน ดินทีเ่ คยทํากินเป็ นสงิ่ แลกเปลีย ่ น แม ้อาจดูไม่ใชท ู ่าจะเป็ นหนทาง หนึง่ ทีน ่ ่าจะดีกว่า การอยูน ่ งิ่ เฉยเพือ ่ รอพึง่ พิงแต่ธรรมชาติทวี่ บ ิ ัตเิ พียงอย่างเดียว ๒. บุญสม ยืน ่ ปลายจมูกจุมพิตฝากความรัก ความห่วงใย ไว ้บนแก ้มละมุนไร ้เดียงสาของ นางฟ้ าตัวน ้อย ลูกน ้อยวัยหัดเดินเบือนหน ้าหลบปลายหนวดหลิมของพ่อทีท ่ ม ิ่ แทงแก ้มเนือ ้ นุ่ม เด็กน ้อยซุกใบหน ้าแดงซบแนบไหล่ของผู ้เป็ นแม่ทย ี่ น ื อุ ้มร่างน ้อยของเธออยูใ่ น วงแขนอุน ่ เด็ก น ้อยเบะหน ้าสะอึกสะอืน ้ สายธารของนํ้ าใสเริม ่ ไหลออกจากสองฝั่ งดวงตา รินรดออกมาอย่างไร ้ เหตุผล เด็กน ้อยคงมิอาจล่วงรู ้หรือซาบซงึ้ ถึงรสเศร ้าแห่งการพลัดพรากแต่อย่างใดดอก หากแต่ ั บรรยากาศกล่าวคําลํา่ ลาระหว่างมารดาและผู ้เป็ นพ่อบังเกิดเกล ้า มันเหมือนเป็ นลางบ่งบอกทีช ่ ก ึ ่ นํ าความรู ้สกของเธอไปสูรอ ่ งลึกแห่งความอาวรณ์ จนต ้องโฮร ้องกระจองอแง เมือ ่ เวลาต ้องพรากเดินทางมาถึง บุญสมผู ้จําใจจากโผร่างหนาเข ้าโอบกอดลูกแก ้วและ เมียรักพร ้อมกันเป็ นครัง้ สุด ท ้าย เขาบอกกล่าวความคาดหวังแห่งการลาไปในครัง้ นีแ ้ ก่ศรีภรรยา อีกครัง้ ว่า จะนํ าเงินทองก ้อนโตมาหล่อเลีย ้ งครอบครัวให ้มีหน ้ามีตาไม่ตํา่ ต ้อยด ้อยค่าอยู่ อย่าง ่ วันนีอ รันทดอดสูเฉกเชน ้ ก ี บุญสมค่อยคลายวงแขนห่วงใยออกจากสองร่างทีก ่ อดรัดกันเกลียวกลม รอยยิม ้ พิมพ์ใจ ิ ใจของเขา มือ ทีจ ่ ะยังตราตรึงมันแฝงบอกไว ้ไม่ให ้ผู ้รอคอยต ้องเป็ นห่วงกังวล ใดๆกับการตัดสน หนึง่ ของบุญสมพลางยกลังกระดาษใบหนั กทีม ่ อ ี ป ุ กรณ์ชา่ งไม ้ถูกยัดใสเ่ ต็ม อยูใ่ นนัน ้ อีกมือหนึง่ คว ้าเอากระเป๋ าผ ้าใบตุงขึน ้ มาสะพายพาดไว ้บนบ่า เขาก ้าวเท ้าเดินมุง่ หน ้าออกนอกรัว้ บ ้านไป โดยไม่หันหลังกลับมาโบกไม ้ชูมอ ื อําลาให ้ผู ้ยืนสง่ ต ้องพลอยใจหาย ป.ปลา ๓. ฝูงมดแดงกลาง ทุง่ กว ้างเกาะกลุม ่ เดินตามว่าทีอ ่ าหารร่างสะบักสะบอมอย่างจดจ่อ ่ นเริม ี าว สน ิ้ ไร ้แล ้วซงึ่ ความชุม ่ ชน ื้ ด ้วยเมือกชโลมกาย กรวด ดินและ เกล็ดเจ ้าปลาชอ ่ แห ้งเป็ นสข ใบไม ้แห ้งเกาะติดตามเนือ ้ ตัวหนังถลอก แรงดีดสะบัดเริม ่ ลดน ้อยถอยลง บางขณะทิง้ ร่างนอน ้ แน่นงิ่ ครีมขยับเฉื่อยชาหายใจกระเส า่ ปริม ่ ว่าจะลาแล ้วโลกผู ้มีพระคุณใบนี้ มันคงสุดแล ้วทีจ ่ ะฝื น พาตัวเองไปให ้ได ้ไกลกว่านีเ้ พือ ่ การแสวงหาแหล่งนํ้ า อาหารและเผ่าพันธุ์ ่ น มันคงฉุกคิดถึงบ่อนํ้ าขอดแห่งเดิม อยาก เมือ ่ ความตายเดินทางเข ้าใกล ้ปลาชอ ่ ฉํ่ าให ้เกล็ดแห ้งได ้เปี ยกชน ื้ ขึน กลับไปเพิม ่ เติมความชุม ้ มาอีกครัง้ มันรู ้ตัวดีวา่ มันดิน ้ รนมาห่าง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 847

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี มันก็ไม่มเี รีย จากบึงเก่าได ้ไกลเพียงใดแล ้ว แต่ถงึ อย่างไรเสย ่ วแรงเพียงพอทีจ ่ ะกลับไป มันต ้อง ิ ใจและความเป็ นไปในชวี ต ทําใจยอมรับการตัดสน ิ ทีต ่ นเองเลือก เรีย ่ วแรงแม ้เหลืออยูน ่ ้อยนิดยังต ้องคิดไปต่อให ้ถึงบ่อนํ้ าข ้างหน ้า และคงไม่เลือกพาร่าง ี เวลาเพียงเพือ แห ้งนีก ้ ลับไปยังทีเ่ ดิมให ้เสย ่ ไปรอคอย ความตาย แม ้จะไม่ลว่ งรู ้ได ้เลยว่าบ่อนํ้ า ื กกระสนไป ข ้างหน ้าอีกกีอ แห่งใหม่อยูท ่ ใี่ ดและต ้องกระเสอ ่ ด ึ ใจจึงจะไปถึง แต่มันก็ยังหวังและ มุง่ มั่นว่า จะรวบรวมพลังทีพ ่ อมีเหลือพาร่างบอบชํ้านีไ ้ ปต่อ เพือ ่ ขอให ้พอบ่อนํ้ าในฝั นก่อนดวง ตะวันจะโผล่พ ้นบนเหลีย ่ มเขา ๔. อรุณรุง ่ วัน ใหม่ยามฟ้ าสาง มวลหมูเ่ มฆค่อยเคลือ ่ นตัง้ เค ้ารวมตัวเป็ นปึ กแผ่น แสงแดด ทีเ่ คยแผ่อานุภาพผู ้เป็ นเจ ้าของแห่งฤดูกาลแห ้งแล ้ง ได ้ลีห ้ ลบเปิ ดทางให ้ผืนฟ้ าถูกทาบทาเป็ นส ี ดําทะมึน กลุม ่ เมฆฝนเคลือ ่ นคล ้อยเข ้าปกคลุมเหนือท ้องทุง่ นา ลําคลอง และหนองนํ้ า หมูเ่ มฆ ิ ลูก ลมกรรโชกหอบใบไม ้ ทอดตัวครึม ้ ยาวไปถึงภูเขาหัวโล ้นเลีย ่ นเตียนทีอ ่ ยูไ่ กลออกไปนั บสบ ่ ้องฟ้ า ไร ้จุดหมาย พระพิรณ แห ้งและผงเถ ้าเศษเหลือจากไฟป่ าล่องลอยเคว ้งคว ้างไปมาขึน ้ สูท ุ ั ญาณเตรียมตัง้ ท่าโปรยปรายสายฝนตามเสย ี งทีแ ่ องและร ้ สง่ สญ ่ ซซ ้องขอ จากสรรพชวี ต ิ ผู ้รอ คอยอยูเ่ บือ ้ งล่าง ่ นทีก ฝูงมดรีบละจากภารกิจจดจ ้อง หันหลังลาจากร่างปลาชอ ่ ําลังนอนตะแคงครีบ พะงาบ มดใหญ่ มดเล็กต่างกระเจิดกระเจิงหลบหนีสภาพอากาศทีเ่ ป็ นไป เพือ ่ มุง่ หาพืน ้ ทีร่ ม ่ บน ้ ้ ความสูงของต ้นไม ้แห ้งเป็ นกําบังหลบนํ้ าฝนเม็ดแรกที่ กําลังจะกระหนํ่าเทลงมาในไม่ชานี ่ นกายบอบชํ้า ทิง้ ร่างแน่นงิ่ มิไหวติงเคลือ ปลาชอ ่ นย ้ายมานานนั บชวั่ โมง มันนอนหมด ี แรงถอดใจยอมพลีรา่ งทิง้ ไว ้ให ้เป็ นอาหารมด แต่ทว่าฝูงมดก็ตา่ งละทิง้ จากร่างของมันไปเสย แล ้ว มันคงตายอย่างไร ้ประโยชน์แก่ชวี ต ิ อืน ่ แล ้วจริงๆ ชวี ต ิ การเดินทางตะเกียกตะกายอันมุง่ มั่นนี้ ่ น กําลังจะจบลงในขณะทีห ่ า่ ฝนกําลังจะ ตกหล่นลงมาสูพ ื้ โลกให ้ทุกๆสงิ่ ยังคงดํารงอยูแ ่ ละ กลับคืนมางอกงามเหมือนเดิม ค. คน ๓. ี้ วสว่ นของชานชาลาสถานีรถไฟหัวลําโพงเป็ นทีพ บุญสม ยืมพืน ้ ทีบ ่ างเสย ่ ักเอนกายให ้ หาย เหน็ ดเหนือ ่ ย เขาเผลอหลับไปด ้วยความอ่อนเพลียจากการเดินทางไกลครัง้ แรกในชวี ต ิ ี ําอันน่าสะพรึงกลัว ความฝั นเลือนรางอันจําไม่คอ ก่อนสะดุ ้งลืมตาตืน ่ ขึน ้ มากลางความฝั นสด ่ ยได ้ ทีว่ า่ เลวร ้ายแล ้วนัน ้ แต่วา่ มันมิได ้เลวร ้ายไปกว่าความจริงในวินาทีนเี้ ลย บุญสมหันมองรอบกายเหลียวหาลังกระดาษทีบ ่ รรจุเครือ ่ งมือหากินเอาไว ้ บัดนีม ้ ันหาย ี แล ้ว บุญสมนึกตัดพ ้อ ใครหนอชา่ งขีข สาบสูญไปจากจุดทีเ่ ขาวางลงตรงข ้างกายเสย ้ โมยดีแท ้ ่ ิ ่ มาหยิบเอาไปได ้แม ้กระทั่งสงของทีไ่ ม่ใชของตน บุญสมคงเหลือเพียงกระเป๋ าผ ้าใบตุงทีเ่ ขาใช ้ ื้ ข ้าวราดแดงกินได ้อีกไม่กม หนุนนอนต่างหมอนกับเงินติดตัว เพียงพอทีจ ่ ะซอ ี่ อ ื้ ้ นไปสําหรับ การก ้าวเท ้าเข ้าเมืองครัง้ แรกเพือ ่ แสวงหาความอยูร่ อดให ้แก่ชวี ต ิ มันชาเกิ ิ ซงึ่ ไร ้การศก ึ ษาอย่างเขาหรือเปล่า? เขาจะต ้องพบเจอสงิ่ ร ้ายใดๆอีกในวัน ชายล่วงเลยวัยสามสบ ของพรุง่ นี้ คําว่ามืดแปดด ้านเป็ นอย่างไร บุญสมได ้รู ้ซงึ้ ถึงคํานีแ ้ ล ้วในตอนนี้ เขาจะเดินต่อไป ั ่ ึ ั อย่างไรในสงคมเมืองอันขวักไขว่ แต่แล ้งไร ้ซงใครสกคนทีจ ่ ะมาเข ้าใจในหัวอกทีท ่ ก ุ ข์ระทม ๔. บุญสมเบิก ตาลืมขึน ้ มาในชว่ งบ่ายของอีกวัน เขาได ้ยินบทสนทนาอึง้ อึงด ้วยภาษาที่ ี งออกคําสงั่ ของผู ้ชายไทยใบหน ้าโหดเหีย ไม่คอ ่ ยคุ ้นหู สลับกับนํ้ าเสย ้ มทีย ่ น ื ถือปื นลํากล ้อง ยาว ้ ึ วิงเวียนศรี ษะนอนหัวหมุน คอยสงั่ และบงการใชแรงคนงานด ้วยวาจาหยาบดุดัน ตอนนีเ้ ขายังรู ้สก ี รามอันมีเสนขอบ ้ เคว ้งคว ้างอยูบ ่ นลังไม ้ในที่ เวิง้ ว ้างบนเรือประมงลําใหญ่กลางมหาสมุทรสค ของท ้องฟ้ าอยู่ ไกลสุดลูกหูลก ู ตา ก่อนหน ้าทีเ่ ขาจะหลับหรือว่าสลบไปในครัง้ นี้ เขาจําได ้แม่นว่าถูกทุบด ้วยของแข็งเข ้าที่ ั ชาในสภาพร่ ้ ท ้ายทอย จากสาเหตุทเี่ ขาทํางานอืดอาดชก างกายอิดโรยไร ้เรีย ่ วแรง เขานอนนึก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 848

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ภาพย ้อนความกลับไปถึงวันก่อน ไม่เคยคาดคิดเลยว่าเพียงนํ้ าดืม ่ แก ้วเดียวจากหญิงผู ้มีนํ้าใจ จะ สามารถนํ าพาร่างกายกํายําของเขามาได ้ไกลถึงกลางทะเล ซงึ่ อยูต ่ รงสว่ นใดของแผนทีโ่ ลกก็ม ิ อาจทราบได ้ ื่ คําคนของผู ้หญิงวัยกลางคนรูปงามท่าทางใจดีคนนั น บุญสมหลงเชอ ้ นางมาพร ้อม เสนอจ ้างงานด ้วยผลตอบแทนอันสูงค่ากว่าราคาทีเ่ ขาเคยได ้รับจากการ นํ าควายทุยตัวโปรดไป ขายให ้เถ ้าแก่ เขาตกลงยอมรับนํ้ าใจและนํ้ าดืม ่ แก ้วนัน ้ มาพร ้อมกัน บุญสมสุดแสนดีใจทีจ ่ ะได ้ งานทําและจะมีเงินสง่ กลับไปให ้ลูกเมียทีต ่ งั ้ หน ้า ตัง้ ตารอคอย เขานึกถึงใบหน ้าเมียรักและลูก น ้อยใบหน ้าทัง้ สองล่องลอยเหมือนอยูใ่ นวิมาน เปี่ ยมสุข...แล ้วภาพนัน ้ ก็เลือนรางดับหายไปใน ี ํา ความฝั นสด การหางานกับการถูกหลอกเป็ นเสมือนสองสงิ่ ทีอ ่ ยูค ่ ก ู่ ันมาเสมอ แล ้วแต่วา่ ใครจะได ้พบ กับสงิ่ หนึง่ สงิ่ ใดก่อนหลัง บางคนอาจได ้งานทําโดยไม่ได ้พบพานกับการถูกหลอก แต่บางคน ่ วามโชคดีทใี่ ครๆต่างปรารถนา อาจได ้ทํางานพร ้อมการถูกหลอกในคราวเดียวกัน แต่นั่นหาใชค ิ โชคชะตาอยูก ว่าจะได ้พบ รวมถึงตัวบุญสมทีถ ่ ก ู หลอกลวงมาและกําลังเผชญ ่ ลางทะเลบนเรือ ปลา ขณะนี้ ป.ปลา ๕. ่ น ถูกนํ้ าซด ั เลียบเลาะตามร่องลึกของผืนดิน สายนํ้ าพา ร่างไร้เรีย ่ วแรงของ ปลาชอ ร่างของมันหลอมรวมไปกับเศษซากของความแห ้งแล ้ง แล ้วลอยไหลไปตามแรงสง่ ของสายนํ้ า ่ น ่ นได ้กลับคืนสูบ ่ อ ิ ใจจากไป ซงึ่ บัดนีบ จากทีส ่ งู สูพ ื้ ทีต ่ ํา่ สุดท ้ายเจ ้าปลาชอ ่ นํ้ าทีม ่ ันตัดสน ้ อ ่ นํ้ า ขุน ่ ขอดได ้กลับกลายแปรเปลีย ่ นให ้เป็ นบึงใหญ่อก ี ครัง้ ่ นกลับไม่รู ้สก ึ ระเริงดีใจเป็ นปลาได ้นํ้ าเหมือน ในเวลานี้นํ้าปริม ่ เต็มตลิง่ แล ้ว ตัวเป็ นๆของปลาชอ ิ ใจผิดพลาดของมันอยู่ ประดาปลาตัว อืน ่ ๆทั่วไป ทีต ่ า่ งว่ายวนมาทักทายเย ้นหยันในการตัดสน เนืองๆ ค.คน ๕. บุญสมได ้ กลับเข ้าฝั่ งด ้วยสภาพร่างกายบอบชํ้า เรือลาดตระเวนของกองทัพเรือพบร่าง ของเขาลอยคอโดดเดีย ่ วอยูก ่ ลางทะเลลึก ตามใบหน ้าและลําตัวฟกชํ้าจากการถูกกระทําด ้วย ิ้ แล ้วซงึ่ ความหวัง บุญสมถูกสง่ เข ้ารักษาตัวในโรงพยาบาลแห่ง ของแข็ง จิตใจอันมุง่ มั่นคงดับสน หนึง่ ทางภาคใต ้ ก่อนทีท ่ างราชการจะประสานงานนํ าตัวสง่ กลับภูมล ิ ําเนาทีเ่ ขาได ้จากมา บุญสมได ้รับเงินจํานวนหนึง่ กลับมาจากการแสวงโชคในครัง้ นี้ เป็ นเงินจํานวนน ้อยนิด จากสมาคมสงั คมสงเคราะห์แห่งหนึง่ ทีห ่ ยิบยืน ่ ความเอือ ้ อาทรด ้วยการชว่ ยเหลือค่าหยูกยาและ ค่ารักษาพยาบาล เมือ ่ เพือ ่ นบ ้านทราบข่าวการกลับบ ้านของบุญสม หลากหลายผู ้คนต่างแวะเวียนมาถาม ื่ ไถ่ อย่างห่วยใยพร ้อมกับให ้กําลังใจเพือ ่ ให ้เขาหายปกติในเร็ววัน ร่างกายทีน ่ อนบอบชํ้าบนเสอ ขาด ทําได ้เพียงลืมตาริบหรีน ่ ้อมรับความปรารถนาดี เขาขอบคุณเพือ ่ นบ ้านด ้วยวาจาทีแ ่ ผ่วเบา ด ้วยแววตาทีเ่ จ็บร ้าว หลายสําเนียงกล่าวถึงเขาด ้วยความสดุดใี นความบากบั่น แต่มวิ ายโสต ประสาททีย ่ ังพร ้อมทํางานอย่างสมบูรณ์ของเขาแว่วได ้ยินคําพูดบาง ประโยคทีเ่ ล็ดลอดมาจาก กลุม ่ ผู ้มาเยีย ่ มเยียน ๋ วฝนฟ้าม ันก็ตกลงมา “ข้าบอกแล้วไอ้บญ ุ สมเอ๊ย ไม่ตอ ้ งจากไปไหนดอก เดีย เอง”

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 849

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

หายว ับไปก ับลมหนาว

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๐๖ เรือ ่ งสน โดย ทัศนาวดี

ี า หล ัง วางสายจากยอดดวงใจ ผมหอบแฟ้มเดินผ่านรถเก๋งสด ํ ทีห ่ มอบนิง่ อยูข ่ า้ งบ้าน ิ ว ัน ไอ้แมงต ับเต่าทีก ห ันกล ับไปยิม ้ ให้ม ันนิดหนึง่ อย่างไม่มเี หตุผล อีกไม่ถงึ สบ ่ า ํ ล ังนอน ่ า้ นเกิด ยอดดวงใจของผมกําล ังรออยู่ อ้อหล ับในขณะนี้ ม ันจะพาผมทะยานมุง ่ สูบ อภิญญา ่ เคยว่าไม่อยากให ้โทร.เพราะเปลืองเงิน วันนีอ ้ ้อโทร.มาปลุกตัง้ แต่ตห ี ้า ผมบ่นเอากับเธอเชน โดยใชเ่ หตุ ี งของเธอดูเนือยๆ แต่ยังเจือด ้วย ―ก็คด ิ ถึงนี่ อยากคุยกันตอนตืน ่ เหมือนนอนอยูข ่ ้างกัน‖ เสย ความออดอ ้อนปนน ้อยใจหน่อยๆ ี งซม ึ ๆ พีจ ―เป็ นอะไรหรือเปล่า ดูนํ้าเสย ่ ะลุกแล ้วละ เดีย ๋ วไปวิง่ ออกกําลังกาย อาบนํ้ าแต่งตัว ั่ ‖ ผมตอบพลางก ้าวลงจากเตียง วันนีต ้ ้องไปสอบเด็กทีแ ่ ฟชน ้ ้วยนะ รู ้ไหมคนเป็ นห่วง‖ เธอสําทับมาเหมือนทุกครัง้ ―ไม่เป็ นไรๆ ทานข ้าวเชาด ―จ ้า ก่อนออกจากบ ้านเดีย ๋ วพีโ่ ทร.กลับ ฝากหอมแก ้มคนขีเ้ ซาด ้วยแล ้วกัน‖ ื ―บ ้า อ ้อนั่งอ่านหนังสอเป็ นชวั่ โมงแล ้ว‖ ํ น ักงาน ้ รถตูข ระหว่าง เดินออกจากบ้านเพือ ่ มาขึน ้ องมหาวิทยาล ัยทีห ่ น้าตึกสา อธิการบดี สายลมปลายฝนต้นหนาวพ ัดมารวยริน หอบเอากลิน ่ หอมของดอกไม้ ั ัดเรือ ื่ ได้ บางทีม ันอาจเป็น ประหลาดซงึ่ คนไม่สนท ่ งดอกไม้อย่างผมไม่ สามารถบอกชอ ดอกไม้สวรรค์ หรือเป็นเพียงกลิน ่ หอมจากจินตนาการของต ัวเองก็ได้ จะเอาอะไร แน่นอนก ับคนทีก ่ า ํ ล ังมีความสุข เมือ ่ คืนนี้ เจ๊แหม่มพีส ่ าวคนสนิท ซงึ่ เป็ นกรรมการสภาวิชาการของมหาวิทยาลัยโทร.มาคุย ด ้วยเกือบชวั่ โมง เรือ ่ งสําคัญอย่างยิง่ ก็คอ ื การแจ ้งข่าวดีให ้ทราบว่า พรุง่ นีจ ้ ะประชุมพิจารณา ี งของพีส ื่ แต่งตัง้ ผู ้ชว่ ยศาสตราจารย์สองคน หนึง่ ในนั น ้ คือผมเอง นํ้ าเสย ่ าวบ่งบอกถึงความชน ั เพเหระ แล ้ววกมาลงทีช ชม ตืน ่ เต ้นดีใจกับน ้องชายต่างสายเลือด จากนั น ้ ก็คย ุ กันต่อสพ ่ วี ต ิ สว่ นตัวของผมด ้วยความเป็ นห่วง ั คนได ้แล ้วนะทีนี้ จําได ้ไหม เคยสญ ั ญากับพีว่ า่ ยังไง ได ้ ผศ.แล ้วจะแต่งงานใช ่ ―หาใครสก ั ไหม‖ พีส ่ าวใจดีหันมาทวงสญญา ―ครับ จําได ้ แต่ตอนนีข ้ ออุบว่าทีน ่ ้องสะใภ ้ไว ้ก่อน บอกไปเดีย ๋ วจืดหมด‖ ผมตอบทัง้ ทีต ่ ายัง หลับพริม ้ ่ าจารย์สาวๆทีน ้ ไม่เดาดีกว่า ―พีว่ า่ คงไม่ใชอ ่ แ ี่ น่นอน เพราะไม่เห็นเธอสนใจใครเลย เฮอ! นักเขียนนีล ่ ก ึ ลับจัง‖ เจ๊แหม่มพูดติดตลก ั ญาครับสญ ั ญา‖ ―ผมจะบอกเจ๊เป็ นคนแรก สญ ี ง ―ขอให ้จริงเถอะ ถ ้าเห็นข่าวในคอลัมน์วรรณกรรมก่อน โดนปรับแน่ ‖ พีส ่ าวแสนดีสะบัดเสย ขูอ ่ อกมานิดๆ ไม่จริงจังอะไรนัก ั ญา ครับพี่ ราตรีสวัสดิ์ ผมเป็ นคน ซอ ื่ สต ั ย์ มาแต่ไหน มิเคยหลอก มิเคย...‖ ―สญ ―พอแล ้วๆ พ่อสุนทรภู่ นอนซะ หวัดดีจ ้ะ‖ ี งหัวเราะออกมาคนเดียว เพราะรู ้ว่าอาจารย์ โทรศัพท์ตด ั สายไป ผมยิม ้ แล ้วเผลอหลุดเสย ภาษาไทยอย่างเจ๊แหม่มเป็ นโรคแพ ้กลอน โดยเฉพาะกลอนด ้นสดๆ จากปากของผม ี งใสๆจากพีส ึ ผมนอนนึกถึงชว่ งเวลาทีผ หลังวางสาย เสย ่ าวยังคงก ้องกังวานในความรู ้สก ่ า่ น ื้ รถเป็ นรางวัลให ้ตัวเองด ้วยความภูมใิ จ มาหลังกลับจากเวียดนามเมือ ่ ต ้นปี ทแ ี่ ล ้ว ผมเทกระเป๋ าซอ ทีเ่ งินทุกบาทเบีย ้ นี้ เกิดจากนํ้ าพักนํ้ าแรงอันสุจริต จากนั น ้ ในชว่ งปิ ดภาคเรียนก็พามันกลับบ ้าน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 850

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เกิด พาแม่ไปเทีย ่ วตามสถานทีต ่ า่ งๆ ซงึ่ เคยวาดฝั นเอาไว ้ ตระเวนเยีย ่ มเพือ ่ น ใชช้ วี ต ิ เป็ นหนุ่ม ึ ษา เจ ้าสําราญอย่างเต็มอิม ่ ชดเชยการไปอยูต ่ า่ งประเทศปี เศษๆ จวบจนเปิ ดภาคเรียนปี การศก ใหม่ ชวี ต ิ ในวันหยุดของผมก็ยังคงสนุกอยูก ่ ับการขับรถคูใ่ จกลับบ ้านหาแม่ และเฮฮากับเพือ ่ น เก่าแถวๆบ ้านเกิด เพือ ่ นทีเ่ ต็มไปด ้วยความหวังดี และจริงใจเสมอต ้นเสมอปลายตลอดระยะเวลา ิ ปี ทค กว่ายีส ่ บ ี่ บกันมา กระทั่ง...ปลายฝนต ้นหนาวไล่เลีย ่ กับชว่ งเวลานีแ ้ ต่เป็ นปี ทแ ี่ ล ้ว หลังจากที่ เพือ ่ นๆได ้จัดงานคล ้ายวันเกิดให ้กับผมทีเ่ ขือ ่ นลําปาวได ้ไม่กวี่ น ั เพือ ่ นรักคนหนึง่ ก็แนะนํ าให ้ผม ต่อสายพูดคุยกับเธอ...อ ้อ-อภิญญา... ี าวทีเ่ ธอให้ไว้ตด ผม คว้าตุก ๊ ตาหมีสข ิ รถเก๋งมานอนหนุน แล้วย้อนไปถึงเรือ ่ งราว แรกเริม ่ ระหว่างเราทงสอง ั้ ตงแต่ ั้ ปลายตุลาถึงปลายธ ันวาปี ๔๗ เราไม่มโี อกาสเจอหน้า ก ันเลย แต่เราพูดคุยก ันอย่างน้อยว ันละชว่ ั โมง มีรป ู ของก ันและก ันคนละใบ เพียงแค่น ี้ แหละ...น่าประหลาดไหม ม ันเหมือนก ับว่าเราสนิทสนมก ันมาตงแต่ ั้ เกิดทีเดียว ผมเองก็ ่ ไม่ทร ุ นทุรายทีจ ่ ะไปพบหน้าเธอเหมือนเชนอารมณ์ตอนสม ัยเป็นว ัยรุน ่ ทงที ั้ ส ่ ามารถทํา ่ นนได้ เชน ั้ ทก ุ เวลา เพราะบ้านเกิดเราอยูใ่ กล้ก ัน เธอเองก็สอนอยูโ่ รงเรียนติดบ้าน และ ี งพูด ย ังคุน ้ เคยก ับบรรดาเพือ ่ นๆ ผมเป็นอย่างดี เราเพาะบ่มฟูมฟักต้นร ักร่วมก ันด้วยเสย ่ ท้ายปี เก่า... คุยข้ามแดนระหว่างเมืองหลวงก ับ บ้านเกิด จนกระทง่ ั ถึงว ันสง ี งน่ากลัว และสงิ่ ที่ จําได ้ว่าลมเขือ ่ นคืนนัน ้ โหมพัดแรงมาก ยอดไม ้เอนลูโ่ บกสะบัดกรีดเสย ี จากเป็ นวันแรกทีเ่ ราพบหน ้ากันก็คอ ต ้องเอ่ยถึง นอกเสย ื มันชา่ งเป็ นคืนทีอ ่ ากาศหนาวเหน็ บ ึ ของผมและเพือ ทีส ่ ด ุ ในความรู ้สก ่ นๆรวมถึง อ ้อด ้วย ื่ ถึงกันนัน แต่...ประกายตาทีเ่ ราถ่ายทอดภาษาใจสอ ้ ได ้ทําลายความเหน็ บหนาวมอดมลาย ้ ิ ิ ไปโดยสนเชง เราก่อกองไฟแห่งความหวังขึน ้ มา แล ้วนั่งอิงผิงฝั นร่วมกันทีร่ ม ิ เขือ ่ น นานเท่าไหร่ ิ้ ปี เก่า เราทอดตัวลงหลับอยูข ก็ไม่รู ้ แต่สํานึกสุดท ้ายในวันสน ่ ้างๆกัน หลับจนข ้ามปี ... ิ แล ้วพริม รุง่ อรุณ - ตืน ่ รับปี ใหม่แล ้วยิม ้ ให ้กัน อ ้อเบียดกายเข ้ามาแนบชด ้ ตาคูง่ ามหลับลง เหมือนอยากให ้ภาวะนัน ้ เป็ นนิรันดร ึ ของเราและกลุม คนทัง้ โลกอาจถือเรือ ่ งนีเ้ ป็ นนวนิยายหรือเรือ ่ งโกหก แต่ในความรู ้สก ่ เพือ ่ น ทีห ่ วังดีเรือ ่ งนีเ้ ป็ นเรือ ่ งจริงทีง่ ด งาม งดงามและยิง่ ใหญ่ ด ้วยพลังลึกลับทีม ่ อ ี ํานาจมหาศาล ซงึ่ ความจริงข ้อนี้ ผมได ้ประสบมาแล ้ว ด ้วยตัวของผมเอง “น้องทําได้ไง เขียนผลงานสองเล่มเกือบพ ันหน้า ใชเ้ วลาแค่สามเดือน แถมสมบูรณ์ ไม่มท ี ต ี่ ด ิ ” ―พีท ่ ํามาห ้าปี แล ้วยังไม่สําเร็จเลย‖ ―เอาพลังงานมาจากไหน แนะหน่อยซ‖ิ ื และเครือ ―เป็ นมนุษย์เผ่าไหนกันวะ นั่งจมอยูก ่ ับกองหนังสอ ่ งคอมได ้เป็ นสองสามเดือน‖ ―...................‖ ―...................‖ คําพูดเหล่านีว้ นเวียนเข ้ามาไม่ขาด ผมได ้แต่ยม ิ้ ออกตัวว่าเตรียมการมานานแล ้ว เพิง่ ได ้ ี าวพูดได ้ มันคงเทีย โอกาสเรียบเรียง แต่ทก ุ คนก็ยังถือเป็ นเรือ ่ งทีน ่ ่าทึง่ อยูด ่ ี นีถ ่ ้าตุก ๊ ตาหมีสข ่ ว ตะโกนโพนทะนาบอกความลับข ้อนีไ ้ ปแล ้ว ว ัน อ ันเป็นมงคลค่อยผ่านไปอย่างชา้ ๆ ก่อนออกจากบ้านเชา้ นี้ ผมย้ายตุก ๊ ตาหมีอ ัน ื่ „งอแง‟ ต้อง ถือเป็นต ัวแทนของอ้อจากเตียงนอนมาไว้ในรถด ังเดิม อ้อบอกว่าม ันชอ ํ ค ัญอย่าได้มต คอยเอาอกเอาใจเป็นพิเศษทีส ่ า ี ก ุ๊ ตาต ัวอืน ่ อีกเป็นอ ันขาด ่ ื ―รวมทัง้ ตัวทีช ่ อ อ ้อ-อภิญญา ด ้วยไหม‖ ผมตีหน ้าล ้อ ―นีแ ่ ม่ของเจ ้างอแง ไม่เกีย ่ วกัน‖ อ ้อทุบต ้นแขนผมเบาๆ ขณะทีเ่ รือนผมดําสลวยถูกลูบไล ้ เบาๆ อย่างทะนุถนอม

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 851

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

่ ข้อสอบ น ักศก ึ ษาปลิวออกจากห้องทีละคนสองคน จนนาทีสด หล ัง สง ุ ท้าย เด็กสาว หน้าตาดี เรียนเก่งและตงใจที ั้ ส ่ ด ุ ย ังคงเลือ ่ นปากกาไล่เลียงทบทวนอยูบ ่ น กระดาษคําตอบ ื่ ของลูกศษ ิ ย์คนนีด ―เสร็จหรือยังอภิญญา หมดเวลาแล ้ว‖ ผมเรียกชอ ้ ้วยความสุขทุกครัง้ ี งหวานๆ ของดาวมหาวิทยาลัยคนล่าสุดตอบมา ก่อนจะค่อยๆลุก ―เสร็จแล ้วค่ะอาจารย์‖ เสย ขึน ้ เดินมาสง่ ผลงานของตัวเอง ―อาจารย์คะ‖ ―อะไรเหรอ‖ ผมเงยหน ้าขึน ้ มองร่างสูงระหงของเด็กสาว ―อาจารย์เกิดเดือนหน ้าใชไ่ หมคะ‖ อภิญญายิม ้ นิดๆ ―เออ...รู ้ได ้ไงเนีย ่ ‖ ผมจุดยิม ้ ทีม ่ ม ุ ปาก ั ้ ของอาจารย์ และก่อนเข ้าสอบก็ได ้ยินอาจารย์ทา่ นอืน ―หนูอา่ นประวัตจิ ากรวมเรือ ่ งสน ่ พูดว่า วันนีอ ้ าจารย์จะมีขา่ วดี หนูก็เลยขอถือโอกาสแสดงความยินดี และอวยพรวันเกิดล่วงหน ้าค่ะ‖ ิ หกมันหายไป ครูอยากให ้กลับไปแก ้ให ้ ―ขอบใจมาก เออนี.่ ..รายงานของกลุม ่ เธอ หน ้าสบ สมบูรณ์ เพราะพวกเธอทํามาดีแล ้ว เผอิญมันอยูใ่ นรถของครู พรุง่ นีเ้ ข ้าไปทีม ่ หาวิทยาลัยแก ้ซะ ทีน ่ ั่นเลย ปริ๊ นท์หน ้าทีข ่ าดไปแทรก แล ้วเย็บเข ้าเล่มใหม่ ไปก่อนเทีย ่ งนะ ไปหาครูทค ี่ ณะ‖ ―ค่ะ อาจารย์ ขอบคุณมากนะคะทีใ่ ห ้โอกาส‖ ―อย่าลืม รีบๆนะ ครูเองก็ต ้องรีบสง่ เกรด รีบกลับบ ้านต่างจังหวัด‖ ผมสําทับอีกทีกอ ่ นรับไหว ้ ิ ย์ซงึ่ ในความรู ้สก ึ เธอมีชอ ื่ ทีไ่ พเราะทีส ลูกศษ ่ ด ุ ... ั้ ่ ั ไอสแ ์ ลนด์ ผมทอดเท้าไปเรือ บน ชนสองของศู นย์การค้าแฟชน ่ ย จิตใจทีเ่ กีย ่ วโยง ี ก ันทําให้สายตาของผมเฝ้าแต่เสาะหาของฝากทีค ่ ด ิ ว่าจะถูกใจ อ้อ อ ันทีจ ่ ริง นอกเสย ํ หร ับผูห ื้ อะไรสา จากแม่แล้ว ผมไม่ได้ซอ ้ ญิงบ่อยน ัก แต่เท่าทีพ ่ ด ู คุยก ันทุกครงั้ อ้อม ักจะ ้ ะไรทีพ ื้ อะไรฝาก ผมเองต้องสุม ่ เสย ี่ งเอาว่าเสอ ื้ ผ้าของใชอ ปฏิเสธไม่อยากให้ซอ ่ อจะ ่ พ ัสดุไปสามกีค ถูกใจเธอบ้าง แล้วสง ่ รงั้ ึ เขินอยูบ ิ ย์แซว อย่างเชน ่ ในวันนี้ พอแวะเข ้าร ้านเสอ ื้ ผ ้าสตรี ยัง บางทีก็รู ้สก ่ ้าง ยิง่ เจอลูกศษ ิ ย์สาวสามคนก็โฉบเข ้ามายิงคําถามทันที ไม่ทันตัง้ ตัว ลูกศษ ―ให ้หนูเลือกชว่ ยไหมคะ งานนีพ ้ วกหนูน่าจะมีประโยชน์บ ้าง‖ หนึง่ ในนัน ้ โปรยยิม ้ หวาน ―สูงประมาณไหนคะ หุน ่ เป็ นยังไง แต่สวยนั่ นคงแน่อยูแ ่ ล ้ว‖ คนต่อมายั่วเย ้า ่ ―เอ...พวกเธอนี‖่ ผมสายหน ้าแล ้วทําท่าเดินหนี แต่แล ้วก็ตงั ้ ใจปั กหลักสู ้ หันกลับมายิม ้ ให ้ ―ขาว สวย ไม่หมวย ไม่อม ๋ึ มาก พองาม เคยเป็ นนักกีฬาวอลเล่ยบ ์ อลมหาวิทยาลัย และคิด ื้ สวยๆให ้ครูซ‖ิ ผมใส ่ ว่าจะแต่งงานกันราวต ้นปี หน ้า ข ้อมูลพอหรือยัง เอ ้า! ลองชว่ ยเลือกเสอ พรวดเดียวจนบรรดาจอมแก่นแก ้วทัง้ สามยืนตาค ้างเพราะคาดไม่ถงึ แล ้วผมก็เดินเข ้าไปในร ้าน ั ครูก ี งเบาๆทีข สก ่ ็มเี สย ่ ้างหู ี งเปลีย ―อาจารย์จะแต่งงานจริงๆหรือคะ‖ คนทีพ ่ ด ู ยั่วนั่นแหละ แต่คราวนีน ้ ํ้ าเสย ่ นไปเป็ น จริงจัง ―ก็จริงน่ะส ิ จะล ้อเล่นไปทําไม‖ ผมตอบออกไปด ้วยความสุข แล ้วยํ้าให ้ไปชว่ ยเพือ ่ นเลือก ้ ื ั เสอให ้สกสองตัว ิ ใจได ้นะคะ‖ ผม ―หนูอยากดูรป ู ว่าทีเ่ จ ้าสาวอาจารย์ได ้ไหม มันเป็ นข ้อมูลทีช ่ ว่ ยในการตัดสน ยิม ้ แล ้วดึงรูปขนาดสองนิว้ ในกระเป๋ าสตางค์สง่ ให ้ดูอย่างไม่รรี อ ―โอ ้โห สวยอย่างนีน ้ เี่ อง ไม่น่าล่ะ อาจารย์จงึ ดูไม่สนใจใครทีไ่ หน‖ หล่อนทําตาโตก่อนวิง่ ไปดึงแขนเพือ ่ นมาดูด ้วย ผมได ้แต่ยน ื กอดอกยิม ้ วันนีอ ้ ะไรๆก็ดด ู ไี ปหมด ไม่มค ี วามลําบากใจ ่ อะไรในการเปิ ดเผยเรือ ่ งราวสวนตัวทีไ่ ด ้เพาะบ่มมาจนสุกงอม ื้ เสอ ื้ ให ้แม่ทรี่ ้านข ้างๆกัน ปล่อยให ้สามสาว พอรับรูปคืนแล ้ว ผมก็เลีย ่ งเดินออกมาเลือกซอ ื้ ให ้อ ้อ ทุกคนกระตือรือร ้นเต็มใจทําหน ้าทีน ื้ แม่และเสอ ื้ ของ เลือกเสอ ่ ี้ ไม่นานนั กผมก็ได ้ทัง้ เสอ คนรัก แม่บอกว่าอ ้อสดใสน่ารัก ร่าเริง ดวงตาทีว่ าวโรจน์เป็ นประกายอยูต ่ ลอดเวลาจะทําให ้ผมมี ื ก็ ความสุข เพราะแม่รู ้ดีวา่ ผมเป็ นคนเงียบๆ ชอบคิดอะไรไม่เหมือนชาวบ ้าน เวลานั่ งเขียนหนั งสอ เหมือนอยูค ่ นเดียวในโลกไม่สนใจใครทัง้ นัน ้ แม่วา่ ถ ้าแต่งงานกับสาวสวยคนนี้ แม่จะตายตาหลับ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 852

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

... คิดถึงตรงนีแ ้ ล ้วก็อดปลืม ้ ใจไม่ได ้ แม่เป็ นคนละเอียดอ่อนค่อนไปทางจุกจิก การทีพ ่ ออก พอใจอ ้อก็หมายความว่าไม่มป ี ั ญหาอะไรอีกแล ้ว เวลาแห่งความสุขสมหวังใกล ้เข ้ามาทุกขณะ ั ญาไว ้กับหลายๆคนว่าเมือ ผมให ้สญ ่ มีเงินประจําตําแหน่ง พอเลีย ้ งครอบครัวได ้โดยไม่ลําบาก ก็ ี ที หลายคนไม่เข ้าใจว่าเรือ ื่ งชานั ้ ก ผมได ้แต่ยม จะจัดการเรือ ่ งสว่ นตัวนีเ้ สย ่ งนีท ้ ําไมผมเชอ ิ้ น ้อยๆ แล ้วเดินหนีไปพร ้อมกับความคิดสว่ นตัว ...เราเป็ นคนจน ต ้องวางแผนให ้ดี เตรียมทุกอย่างให ้พร ้อม อย่าให ้คนทีเ่ รารักลําบาก และที่ ํ ี ใจภายหลัง สาคัญการแต่งงานหมายถึงชวี ต ิ ต ้องอยูร่ ว่ มกันไปจนตาย ดูให ้ดี จะได ้ไม่มานั่ งเสย ... และ – ผู ้หญิงคนนีแ ้ หละทีผ ่ มเลือกแล ้ว...อ ้อ – อภิญญา... ี่ รึง่ พลอยทําให้บ ัญญ ัติและวิศต ้ มาด้วย สมควร เขย่าแขนผมตงแต่ ั้ ตส ี ค ู ร์ง ัวเงียขึน ี สายลมอ่อนโยนยามใกล้รง ุ่ สาง นําเสยงไก่โต้งต ัวแรกลอยเข้ามาทางหน้าต่าง ผมปรือ ั้ ้ มองเพือ ตาขึน ่ นร ักทงสามคน ั้ คืนนีเ้ ราเหมาชนบนของบ้ านเป็นทีท ่ ําการชว่ ั คราวของ เจ้าบ่าว ชุดเข้าพิธถ ี ก ู จ ัดเก็บไว้ในอีกห้องหนึง่ ทุกอย่างอยูใ่ นสภาพพร้อมใชง้ านซงึ่ จะ เริม ่ ในอีกไม่กช ี่ ว่ ั โมงข้างหน้า เราทงหมดนอนคุ ั้ ยก ันจนม่อยหล ับไปในเวลาหล ังเทีย ่ งคืน นิดหน่อย ―ยังไม่ตห ี ้าเลย‖ บัญญัตงิ ม ึ งําออกมา ―กูตน ื่ เต ้น นอนไม่หลับทัง้ คืน ครัง้ นีอ ้ าจเป็ นครัง้ สุดท ้ายทีก ่ จ ู ะมีโอกาสเป็ นเพือ ่ นเจ ้าบ่าว‖ สมควรลุกขึน ้ นั่งบิดตัวไปมา ี งทีไ่ ม่ได ้คาดหวังอะไรกับครูหนุ่ม ―แสดงว่าคิวต่อไปเป็ นมึงใชไ่ หม‖ วิศต ู ร์ถามขึน ้ ด ้วยนํ้ าเสย ผู ้ซงึ่ ปวารณา ตัวว่าจะอยูเ่ ป็ นโสดตลอดชวี ต ิ ―ไม่ใชโ่ ว ้ย แต่ทพ ี่ ด ู นีห ่ มายความว่าจะไม่เป็ นเพือ ่ นเจ ้าบ่าวให ้ใครทีไ่ หนอีกแล ้ว‖ สมควรรีบ ี งปิ คอัพ ตอบขณะเดียวกัน เสย ้ ของบัญญัตก ิ ็วงิ่ เข ้ามาจอดทีห ่ น ้าบ ้าน ―พีไ่ มมาแล ้ว กูวา่ เราลงไปข ้างล่างดีกว่า‖ บัญญัตผ ิ ู ้มีก ้อยในหัวใจคว ้าแขนวิศต ู ร์ให ้ลุกขึน ้ ึ ว่าร่างกายขาดก ้อย ―ไป ดีเหมือนกัน ให ้เจ ้าบ่าวและเพือ ่ นเจ ้าบ่าวนอนคุยกันอยูน ่ แ ี่ หละ รู ้สก เหมือนกัน‖ ผอ.โรงเรียนริมเขือ ่ นกล่าวติดตลก ก่อนเดินตามหลังเพือ ่ นรักซงึ่ เป็ น ผู ้ใต ้บังคับบัญชาลงไปข ้างล่าง สมควรเลีย ่ งลุกเดินไปยังห ้องข ้างกันเพือ ่ สํารวจชุดและเครือ ่ ง แต่งกายอืน ่ ๆ ้ นระยะ ป่ านนี้ ผมยังคงนอนหลับตาพริม ้ ผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ ไก่ขน ั แว่วมาตามลมเชาเป็ แม่ทน ี่ อนอยูบ ่ ้านข ้างกันของพีส ่ าวคงตืน ่ แล ้วละ วันนีเ้ ป็ นวันทีแ ่ ม่เทีย ่ วเดินบอกกับใครๆว่าเป็ น วันทีร่ อคอย และมีความสุขทีส ่ ด ุ คูช ่ วี ต ิ ของลูกชายคนสุดท ้องเป็ นสาวสวย มีความรู ้ดี ี ทุกอย่าง กิรย ิ ามารยาทเพียบพร ้อมไปเสย อีกไม่นาน เพือ ่ นๆพีๆ่ ทีเ่ ป็ นอาจารย์รว่ มมหาวิทยาลัยก็คงเดินทางมาถึง ไล่เลีย ่ กันกับบรรดา ิ ปิ น กวี นักเขียน นักร ้องทีม ื่ เสย ี งเป็ นทีร่ ู ้จักกันทั่วประเทศอีกหลายสบ ิ คน ผมคุยกับ เพือ ่ นศล ่ ช ี อ ิ้ สุดลง เราจะปล่อยบรรยากาศให ้เป็ นกันเอง แบบธรรมดา อ ้อไว ้ว่าหลังพิธก ี ารตามประเพณีสน ื่ เสย ี ง เกียรติยศทัง้ หมดเพือ ชาวบ ้าน และจบลงอย่างเรียบง่าย ทุกคนจะทิง้ หน ้ากาก ชอ ่ ความ สบายใจ สุขใจร่วมกัน ี ทีหนึง่ ก่อนหันมาตบแขน สมควรเปิ ดประตูเดินยิม ้ เข ้ามา แล ้วล ้มตัวลงนอนข ้างๆอ ้าปากหาวเสย ผมสองสามที ่ ริง คงหล่อและสง่างาม ―ตืน ่ เต ้นไหมวะ กูเห็นชุดปกติขาวของท่าน ผศ.แล ้วขนลุก เวลามึงใสจ ึ มาก‖ ผมหันไปเก็บรอยยิม ้ ของเพือ ่ นรักประทับไว ้ในความรู ้สกแล ้วยิม ้ ตอบ ่ รัง้ เดียวตอนทีล ิ ย์รับปริญญา ใครๆต่างรุมแย่งถ่ายรูปไว ้เป็ นการ ―ปี หนึง่ ๆ กูมโี อกาสใสค ่ ก ู ศษ ใหญ่ บอกว่านักเขียนกับชุดพิธก ี ารนีม ่ ันมาพบกันยากจริงๆ‖ ―วางแผนต่อไปยังไงวะเพือ ่ น‖ คราวนีส ้ มควรดูทา่ จริงจัง ดวงตาทีจ ่ ้องมองมาแสดงให ้เห็น ิ ปี แววแห่งความเป็ นเพือ ่ นแท ้ทีด ่ แ ู ลกันและกันมา ตลอดยีส ่ บ ั สองหลังเพือ ―คงต ้องหาทางย ้ายมาบ ้าน สร ้างรังเงียบๆ ทีร่ ม ิ เขือ ่ น ทําบ ้านในสวนเล็กๆสก ่ ครอบครัว และรับรองเพือ ่ นๆชวี ต ิ คนเรามันก็เท่านีแ ้ หละ จะเอาอะไรกับมันมากนักไม่ได ้หรอก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 853

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ขอให ้มีความสุขใจ มีเพือ ่ นดี ภรรยาดี สุขภาพดีก็พอแล ้ว‖ ผมกอดคอเพือ ่ นรัก สมควรตอบมา เบาๆ ―เขือ ่ นลําปาวนีแ ่ หละเหมาะจะเป็ นบ ้านของเรา กูจะย ้ายมาทีโ่ รงเรียนเดิมเมือ ่ ทุกอย่างลง ตัว‖ อดีตครูโรงเรียนริมเขือ ่ นพรํ่าวาดภาพอนาคต ―เราเคยอยูด ่ ้วยกันทีน ่ ม ี่ านานด ้วยความอบอุน ่ เอือ ้ อาทรต่อกัน มีญาติมต ิ รเต็มบ ้าน และที่ สําคัญกูพบกับอ ้อครัง้ แรกก็ทน ี่ ‖ี่ ขณะทีพ ่ ด ู ตาทีห ่ ลับพริม ้ ของผมปรากฏภาพคืนอันหนาวเหน็ บ ั จน นัน ้ ชด ―กูใจหายนะทีม ่ งึ จะแต่งงาน แต่วางใจเจ ้าสาวมึง เพราะดูแล ้วเขาเป็ นคนดี สว่ นเรือ ่ งอนาคต กูคย ุ กับวิศต ู ร์และบัญญัตแ ิ ล ้วว่า พวกเราจะมาปลูกบ ้านอยูใ่ กล ้ๆมึง‖ ―เออนี.่ ..มึงจะร ้องไห ้ใชไ่ หม‖ ผมหันไปมองดูเพือ ่ นรัก สมควรสา่ ยหน ้าไปมาแล ้วหลับตาลง ก่อนตัดบท ิ้ โสดแน่‖ สมควรยกมือมาลูบหัวผมเหมือนผู ้ใหญ่กําลังเล่น ―อาบนํ้ าแต่งตัวเถอะ วันนีม ้ งึ สน กับเด็ก ผมไม่ถอ ื สาเพราะรู ้ว่านั่นเป็ นการกลบเกลือ ่ นอารมณ์ของเพือ ่ น ―เอ ้า! ลุกก็ลก ุ ‖ ั ี ง สญญาณบอกร ้ ข้างหู ปลุกผมสะดุง้ ตืน เสย ับข้อความด ังขึน ่ จากฝันหวาน รีบกด ข้อความดูจงึ รูว้ า ่ ม ันเป็นของเจ๊แหม่ม บอกว่าขอแสดงความยินดีอย่างเป็นทางการก ับ ี งเครือ ตําแหน่งผศ.ผมกวาดยิม ้ ไปรอบห้องแล้ว ทอดถอนใจ เสย ่ งบินเทีย ่ วเชา้ แผดก้อง ่ เสย ี งร้องปลุกตามปกติ ทุกอย่างย ัง ผ่านหล ังคาไปสองครงติ ั้ ด นกกาเหว่าต ัวเดิมสง เหมือนเดิม ผมหล ับตานึก แม้ม ันจะเป็นเพียงความฝัน แต่ก็เป็นความฝันทีร่ อคอยว ันให้ ี ที เป็นความจริง เออ...เป็นความจริง-เสย ี าวมากอดแล ้วพูดกับมันเบาๆ ผมคว ้าตุก ๊ ตาหมีสข ―แม่ขเี้ ซาของแกตืน ่ ยัง วันนีไ ้ ม่โทร.มาปลุกแสดงว่ายังนํ้ าลายยืดอยูใ่ ชไ่ หม แล ้วเมือ ่ ไหร่จะ ี ที‖ ว่าจบก็ตบสข ี ้างมันด ้วยความเอ็นดู มาอยูก ่ ับเราเสย ่ งเต็มไปด้วยเรือ ใน ห้วงชวี ต ิ ของลูกชายชาวนาจนๆอย่างผม ชา ่ งราวทีน ่ า ่ จดบ ันทึก ึ ษาถึงระด ับปริญญา เอาไว้มากมายเหลือเกิน ตงแต่ ั้ สอบได้ทห ี่ นึง่ มาตลอดจากประถมศก โท สอบบรรจุสามครงล้ ั้ วนได้อ ันด ับหนึง่ โดยเฉพาะครงที ั้ ส ่ องทีม ่ ค ี นสอบแข่งข ันก ัน ื่ เสย ี งระด ับรอง เกือบสองหมืน ่ เป็นน ักกีฬาฟุตบอลและตะกร้อของจ ังหว ัด ต่อยมวยมีชอ แชมป์ภาคอีสาน เป็นกวีและน ักเขียนทีม ่ ค ี นรูจ ้ ักทว่ ั ประเทศ มีโอกาสไปนง่ ั ชมนํา้ ตกไน ั ภาพ และตึกเวิลด แองการ่าทีแ ่ คนาดา ถ่ายรูปก ับเทพีสนติ ์ เทรดทีถ ่ ก ู ถล่มล้มไปแล้ว ไป ั้ เ่ ทือกเขาซาปา ล่องเรือชมฮาลองเบย์อา่ วทะเลมรดกโลก นง่ ั เขียนบทกวีและเรือ ่ งสนที ของเวียดนาม และอีกนานาสารพ ัด ทีค ่ ด ิ ว่าเป็นเรือ ่ งแปลกประหลาดทีว่ า ่ ยวนเข้ามาใน ี ชวต ิ ื่ ทีส แต่...เหตุการณ์กอ ่ นเทีย ่ งของวันนีก ้ ลับกลายเป็ นเรือ ่ งเหลือเชอ ่ ด ุ เท่า ทีเ่ คยพานพบมา และคิดว่าคงไม่มม ี นุษย์คนไหนอีกแล ้วทีจ ่ ะเจอะเจออย่างผม ้ มันใชเวลาไม่ถงึ นาที ฉีกความหวังของผมขาดหายกระจายกระจุยเป็ นผงธุล ี ปลิวว่อนไปคน ละทิศคนละทาง ี เวลาติดต่อตามหาก ัน เธอยืนรออยูท อภิญญา มาตามเวลาน ัดหมาย โดยไม่ได้เสย ่ ี่ ํ น ักงานคณะด้วยสห ี น้าอิม ื คําสง่ ั รถ ขณะทีผ ่ มเองเดินออกมาจากสา ่ เอิบ ในมือถือหน ังสอ ่ ยศาสตราจารย์ของต ัวเองทีเ่ พิง่ ได้ร ับมา สดๆร้อนๆและ...ซองสช ี มพูซอง แต่งตงผู ั้ ช ้ ว หนึง่ ―รายงานเธออยูด ่ ้านหลัง เปิ ดเอาเลยอภิญญา‖ ผมว่าแล ้วกดรีโมท ก่อนจะเดินไปทีป ่ ระตู ี มพูนั่นออกดู การ์ดสเี ดียวกันสอดนิง่ อยูใ่ นนั น หน ้าพลางเปิ ดซองสช ้ พร ้อมกับกระดาษเล็กๆใบ หนึง่ ...อ ้อขอโทษพีด ่ ้วยทีป ่ ิ ดบังมาตลอด อย่าได ้ถามถึงเหตุผลเลย นํ้ าตาของอ ้อมันไหล ึ ทีด ออกมาจนหมดแล ้ว อ ้ออยากเก็บความรู ้สก ่ ไี ว ้กับพีจ ่ นถึงวันสุดท ้าย และแล ้ว...มันก็มาถึง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 854

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

อย่างไม่อาจหลีกเลีย ่ ง ลาก่อนพี.่ ..อ ้อลาก่อน... ี งสาวน ้อยเหมือนลอยล่องมาจากดินแดนอัน ―อาจารย์ขา...ตุก ๊ ตาสวยจัง หนูขอนะคะ‖ เสย ไกลแสนไกล ี งออกมาอย่างยากเย็นดั่งคน ―เอาไปเลยอภิญญา เอาไปเลย เอามันออกไป...‖ ผมหลุดเสย ละเมอ ลมหนาวระลอกแรกของปี นวี้ บ ู เข ้ามาเหมือนงูฉก กระดาษเล็กๆแผ่นนัน ้ หายวับไปกับสาย ลม ี มพูคอ ่ น การ์ดสช ่ ยๆร่วงลงสูพ ื้ ..

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 855

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

ว ันทีแ ่ ม่กล ับบ้าน

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๐๘ เรือ ่ งสน โดย ภาคย์ จินตนมัย

้ มาลอยๆขณะดูโทรท ัศน์ ―แม่เอ็งจะกล ับว ันไหนน่ะ” พ่อถามขึน ―อ ้าว!‖ ผมร ้องอย่างงุนงง ―ก็แม่ไม่ได ้บอกพ่อไว ้เหรอ?‖ ―เออ ไม่ได ้บอก‖ พ่อสา่ ยหน ้า ―เห็นบอกแต่วา่ จะไปต่างจังหวัด‖ ผมมึนตึบ ้ เกาหัวแกรก เอาละส ิ แล ้วนีว่ น ั นั น ้ แม่พด ู อะไรไว ้บ ้างล่ะนี่ เกีย ่ วกับการไป ต่างจังหวัดของแม่... ้ างานกระจุกกระจิกทุก บนโต๊ะกินข ้าวตัวเก่าๆและออกจะโทรมๆ ซงึ่ ปกติจะเป็ นโต๊ะทีใ่ ชทํ ้ ํ ื อย่างด ้วย มันเป็ นโต๊ะเหล็กแบบทีใ่ ชในสานั กงานทั่วไป บ่อยครัง้ ทีผ ่ มใชมั้ นทํางานเขียนหนั งสอ ิ ปี ตงั ้ แต่มัน ได ้มาตัง้ อยูใ่ นบ ้าน ผมกําลังกินข ้าวเปล่าคลุกกับหมูหย็อง ตลอดชวั่ ระยะเวลานั บสบ อยู่ แน่ละ มันแห ้งจนฝื ดคอ แต่รู ้ไหม มันอร่อยทีส ่ ด ุ ก็ตรงนีแ ้ หละ เมือ ่ ความแห ้งฝื ดคอของหมู หย็องกับเมล็ดข ้าวสวยเข ้าไปละลายจากการบดเคีย ้ วใน ปาก ความหวานของหมูหย็องจะ ออกมาคละเคล ้ากับความหวานหอมของแป้ งจากข ้าวทีถ ่ ก ู บด มันอร่อยสุดยอดแห่งสุดยอดก็ตรง นีแ ้ หละ ―วันที่ ๗ แม่จะไปสวดมนต์ตา่ งจังหวัดนะ...‖ ผมนึกได ้ภาพในสมองเพียงแค่นัน ้ เอง เมือ ่ วันที่ ๗ มาถึง แม่ก็เก็บกระเป๋ าออกไปจากบ ้าน แต่ตห ี ้า จําได ้ว่า คืนวันที่ ๖ ผมยังทํางานเขียนอะไรก๊อกๆแก๊กๆของผมอยูห ่ น ้าเครือ ่ ง คอมพิวเตอร์จนถึงเกือบตี สาม แม่ก็ทําอะไรของแม่ไปอย่างทุกคืน แต่คน ื นัน ้ แม่ทําอะไรอืน ่ อีก มากมายกว่าจะได ้อาบนํ้ าแล ้วเข ้านอน...หรืออาจจะ ไม่ได ้นอนผมก็ไม่แน่ใจ ี งกางทีน จําได ้เพียงแต่วา่ พอแม่อาบนํ้ าเสร็จแล ้วลงไปข ้างล่าง ก็ได ้ยินเสย ่ อนเตียงผ ้าใบ ั ้ ล่างสุดของบ ้านมานานเป็ นปี ดังแกร๊กๆเป็ นปกติเหมือนเวลาทีม ่ ันถูก กางออกทุกคืน แม่นอนชน ั ้ สามมีทน ่ องนํ้ า ก็ไม่ยอมขึน แล ้ว ชน ี่ อนเป็ นฟูกอย่างดีทข ี่ ้างในเป็ นนุ่นไม่ใชฟ ้ นอน ทัง้ ทีฟ ่ ก ู นั่น เคยเป็ นทีน ่ อนประจําของแม่มานานแสนนาน ผมพยายามเกลีย ้ กล่อมด ้วยวาจาแกมบ่นหลายหน หลายครัง้ ก็ไม่เคยสําเร็จ เห็นแม่นอนอย่างนีแ ้ ล ้ว หลายๆครัง้ ก็อดสะท ้อนใจไม่ได ้ แม่นะแม่ ั ี กางทีน ่ อนแล ้วสกพัก ก็ได ้ยินเสยงแม่ปีนหัวบันไดดังตึกๆตักๆ บ ้านหลังนีเ้ ป็ นครึง่ ปูนครึง่ ไม ้ บันไดทําด ้วยไม ้อย่างเลวพอสมควร ไม่ถงึ กับเลวมาก เพราะถ ้ามันเลวมากป่ านนีค ้ งโดนมอด ปลวกกินป่ นปี้ ไปหมดแล ้ว แม่ปีนหัวบันไดทําไมน่ะหรือ อ๋อ ก็เพือ ่ จะเอาถ ้วยนํ้ าขึน ้ วางบนหิง้ พระ และปึ๋ งเท่ากง (เจ ้าทีข ่ องจีน) กับแม่นางกวักน่ะส ิ หิง้ พระและปึ๋ งเท่ากงกับแม่นางกวัก ทัง้ ๓ หิง้ อยูต ่ รงกําแพงเหนือลูกบันได เวลาจะไหว ้เจ ้า ถวายนํ้ าและปั กธูป ต ้องอาศัยปี นหัวบันไดเอา อย่างค่อนข ้างทุลักทุเล เป็ นอย่างนีม ้ าตัง้ แต่เรามาอยูก ่ ันทีบ ่ ้านเชา่ ซงึ่ เป็ นตึกแถวในซอยเล็กๆนี้ เลยทีเดียว แม่บอกว่าจะไปแต่ตห ี ้า กลัวไม่ได ้ไหว ้เจ ้าไหว ้พระ ก็เลยจัดแจงชงชาจีน และเทนํ้ าเปล่าขึน ้ ี ้ ถวายพระเสยแต่เชามืด เวลาประมาณตีสามเห็นจะได ้ละมัง้ ตอนนัน ้ ั พักกลิน ั ้ สองทีผ สก ่ ควันธูปก็ลอยอวลขึน ้ มาถึงบนชน ่ มอยู่ งานเสร็จไปแล ้วแต่ผมนั่งคิดครุน ่ วุน ่ วายอะไรไปแบบทีเ่ รียกว่าทําบ ้าอะไรก็ไม่ รู ้ไม่หลับไม่นอน บางครัง้ ก็นก ึ เกลียดอาการแบบนี้ ้ ดๆแบบนีอ ั้ ของตัวเองมากเหมือนกัน แถมมาเจอกลิน ่ ควันธูปตอนดึกๆเชามื ้ ก ี มันทําให ้อากาศชน ั ้ สอง นีไ ึ บนของบ ้าน โดยเฉพาะชน ่ ม่ปลอดโปร่ง แล ้วผมก็เริม ่ หายใจติดขัดเพราะควันธูป รู ้สก เหมือนควันธูปเป็ นงูผเี ลือ ้ ยมาร ้อยรัดทีค ่ อ แต่ก็ไม่ได ้ลงไปบ่นเอากับแม่เหมือนเมือ ่ ครัง้ ก่อนๆ เพราะนานมากแล ้วทีแ ่ ม่ไม่ ได ้ทําอย่างนี้ อีกอย่างแม่จะไปทําบุญพรุง่ นี้ ผมไม่อยากทําบาปกับ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 856

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

แม่ นรกคงขบหัวผมไม่ได ้ตายดีแน่เลยถ ้าขืนทําแบบนัน ้ กับแม่ แต่ความหงุดหงิดรําคาญก็เกิดขึน ้ อยูด ่ ี ผมก็เลยปิ ดไฟแล ้วล ้มตัวนอน ก็นอนเกลือกลงเอา ื่ นํ้ ามันที่ ตรงมุมทีเ่ หลือโล่งเพียงเมตรคูณเมตรครึง่ โดยประมาณ หน ้าเครือ ่ งคอมพิวเตอร์ บนเสอ ้ ั ้ เพราะเสอ ื่ นํ้ ามันชน ั ้ ล่างมันเก่าจนยางทีเ่ คลือบผิวมันลอกหลุดเป็ นจํ้าๆ ชโี้ ด่ชเี้ ด่ ซอนกั นสองชน ื้ เสอ ื่ นํ้ ามันมาแถบ หนึง่ ปูทับเพือ แข็งทิม ่ ตําแผ่นหลังจนพ่อทนไม่ไหวต ้องไปหาซอ ่ รองหลัง เปลือยของแก เวลาแกนอนดูโทรทัศน์ทอ ี่ ยูต ่ รงข ้ามกับคอมพิวเตอร์ของผม อีกด ้านหนึง่ ท่วม ื ทัง้ หนั งสอ ื เล่มและหนั งสอ ื พิมพ์ แถมด ้วยเอกสารสารพัดอีกเป็ นตัง้ ๆ ทะลักไปด ้วยกองหนังสอ ั ล ้มตัวลงนอนไปได ้สกพัก ฤทธิย ์ าคลายเครียดทีห ่ มอสงั่ ให ้กินทุกวันก็ออกสําแดงทําให ้ผล็อย หลับไปอย่าง ง่ายดาย ตืน ่ มาแบบเมายานิดๆมึนๆหัวหน่อยๆ แต่คนละแบบกับเวลาทีเ่ มาแฮงก์เหล ้าเบียร์ มันออก ิ ั หน่อยเท่านั น จะงัวเงียหนักกว่าปกติทไี่ ม่ได ้กินยาสก ้ ผมตัง้ นาฬกาปลุ กเอาไว ้เจ็ดโมง แต่กว่าจะ ลุกจากทีน ่ อนได ้ก็ราวแปดโมงกว่า แล ้วเหตุอันโกลาหลก็เกิดขึน ้ เมือ ่ วันนีผ ้ มต ้องไปเปิ ดคอร์สวิ ชาสอนของผมทีม ่ หาวิทยาลัยตอนเก ้าโมง แล ้วจากบ ้านทีผ ่ มอยู่ ย่านสาทร ไป มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์นี่ เป็ นเทวดายังเหาะไปไม่ทันเลย ตอนออกจากบ ้านรู ้แต่วา่ แม่ออกไปนานแล ้ว พ่อยังไม่ตน ื่ เป็ นปกติของแกนับแต่ ี จนน่า เกษียณอายุราชการมา แกเกษียณออกมาแบบมีความสุข ความสุขของแกมีมากเสย หมั่นไสส้ ําหรับผม เพราะหลังจากไม่ต ้องไปทํางาน วันทัง้ วันแกจะตืน ่ ขึน ้ มาเพือ ่ นอนดูโทรทัศน์ กับอัดรายการต่างๆในโทรทัศน์ยก เว ้นก็เพียงแต่โฆษณาเท่านัน ้ ทีไ่ ม่ได ้อัด แกคงไม่รู ้ว่าเดีย ๋ วนี้ ่ งทีวท คนรุน ่ ผมเขาดูโฆษณากันเป็ นเรืง่ สนุก มีแต่แกนีล ่ ะ่ ทีก ่ ดปุ่ มเปลีย ่ นชอ ี ก ุ ครัง้ ทีม ่ โี ฆษณา จน ผมโมโห เลิกดูโทรทัศน์ไปเลยเพราะพ่อ แกเฝ้ าอัดสรรพรายการลงวิดโี อเทปอย่างสําราญบาน ี จนผมรู ้สก ึ ไม่สําราญไปด ้วย แกยึดครองโทรทัศน์เป็ นของแกคนเดียวไปโดย ใจ บานใจเสย ่ งนีแ ปริยาย แม ้แต่แม่ก็เลิกดูโทรทัศน์ไปกับผมด ้วย เพราะอาการชา่ งเปลีย ่ นชอ ่ หละ เห็นว่ากัน ่ งแวบๆไปมา แล ้วก็จะ ว่ามันเป็ นโรคของคนทีม ่ รี โี มทอยูใ่ นมือ ต ้องกดตะบีต ้ ะบันให ้มันเปลีย ่ นชอ สบายใจ ชวี ต ิ วันศุกร์ผา่ นไปแบบผิดแผนเอาเรือ ่ งเหมือนกัน กะว่าสอนเสร็จจะเข ้าบ ้านมาดูแลอาหาร ี หน่อย ก็เปล่า ผมต ้องวิง่ วุน การกินของพ่อตามทีแ ่ ม่สงั่ ไว ้เสย ่ จากมหาวิทยาลัยไปปิ่ นเกล ้า ไป จ่ายค่าโทรศัพท์มอ ื ถือ ถ่อสงั ขารไปถึงนู่นก็เพราะผมเป็ นคนโรคจิตติดที่ เคยมีหนเดียวทีผ ่ มไป ้ การมันทีร่ ้านในจังหวัดนครศรีธรรมราช นอกนั น ั หน จ่ายเงินค่าใชบริ ้ ก็ไม่เคยจ่ายเงินผิดทีเ่ ลยสก ํ ่ เดียว จากนัน ้ แล ้วผมก็ต ้องวกไปสานั กงานแถวบางขุนนนท์เพือ ่ นํ างานไปสง แล ้วอะไรอีก...จํา ่ เหนือ ไม่ได ้ รู ้แต่วา่ เดินทางจนเหงือ ่ ซก ่ ยเป็ นบ ้า ตกเย็นกลับมาบ ้าน จัดการอะไรไปบ ้างกับเรือ ่ งอาหารการกินของพ่อนีจ ่ ําอะไรไม่ได ้เลย ั สงสย ั เป็ นอัลไซเมอร์รเึ ปล่าวะผม ฮ ึ ชก ิ โมงก็ยังลุกไม่ขน ้ วันเสาร์ พยายามลุกตัง้ แต่ตอนเก ้าโมง จนสบ ึ้ พ่อตืน ่ เชาลงมานั ่ งทําอะไร อยูข ่ ้างทีท ่ ผ ี่ มยังนอนหลับอยู่ ผมต ้องหันทิศการนอนใหม่ตามระเบียบ เพือ ่ ให ้พ่อได ้มีทน ี่ ั่งทีน ่ อน ่ ไม่รู ้สํามะหาอะไรไปอีกนาน ตืน ดูโทรทัศน์ตามกิจวัตรของแกได ้ แล ้วก็หลับลุย ่ ชุย ่ แล ้วหลับ ิ ั ้ ชป ี้ ระมาณเลขสามบนหน ้าปั ดนาฬกาโน่ หลับแล ้วตืน ่ จนบ่ายแก่ๆ เข็มสน น ถึงได ้ลุก เพิง่ นึกได ้ ว่าตอนพ่อลงมาใหม่ๆ ได ้พูดแบบละเมอบอกแกไปว่า ้ แ ―นํ้ าเต ้าหู ้อยูข ่ ้างล่างนะพ่อ‖ ไม่ได ้ลงไปดูหรอก แม่สงั่ เขาไว ้ให ้มาสง่ ในเชาที ่ ม่ไม่อยูบ ่ ้าน ่ เละอย่างทีว่ า่ ไปแล ้ว นั่นแหละ แล ้วก็หลับลุย ่ ชุย ื้ อะไรให ้พ่อกิน เข ้าใจว่าเป็ นผัดซอ ี วิ๊ ลุกขึน ้ มาได ้ก็งัวเงียไปอาบนํ้ า จําไม่ได ้อีกว่าไปหาซอ ื้ ไม่อย่างนั น หน ้าปากซอยด ้านทีเ่ ดินไกลๆ ก็มันมีแต่ด ้านนัน ้ นีน ่ า ยังไงก็ต ้องเดินไปซอ ้ พ่อก็ไม่ม ี อะไรกิน ื้ ของกินให ้พ่อ พ่อลุกมาหยิบเงินให ้ ก็ชว่ งนีผ ้ น ตอนจะไปซอ ้ มจนถึงทีส ่ ด ุ น่ะ เลยต ้องใชเงิ ื้ หามาจากร ้านของเก่า พ่อไปก่อน ตอนพ่อหยิบเงิน ถาดกระเบือ ้ งเคลือบเก่าเก็บใบย่อมๆทีพ ่ อ ่ ซอ ้ ิ ้ ิ กระจอกๆพลัด ตกลงมาแตกเป็ นชนใหญ่สามชน ผมใจหายวูบ นึกถึงแม่ขน ึ้ มาทันที แถมยังมี ั คนชอ ื่ เพลงว่า ―ถ ้วยป่ นหลุดมือ‖ หรืออะไรทํานองนีก ิ วิดโี อ เพลงลูกทุง่ ของใครสก ้ ็มาฉายมิวสค เรือ ่ งราวโศกนาฏกรรมเต็มสมองของผมทันที ผมได ้ดูตอนประมาณตีสอง รายการดึกๆยามทีไ่ ม่ม ี

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 857

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

พ่อเป็ นเจ ้าของโทรทัศน์แล ้วน่ะ ไอ ้ภาพชวนเศร ้าใจมันผุดมาหลอนหลอกในบัดดลนัน ้ ทันที เวร จริงๆ แต่ผมก็รบ ี ตัดมันไปให ้พ ้นใจในวินาทีนัน ้ ี วิ๊ สําหรับพ่อแล ้ว ผมก็เผ่นออกจากบ ้านไปนั่งกินกาแฟทีร่ ้านโดนัทเจ ้า กลับมาพร ้อมผัดซอ ประจําทีส ่ ยามสแควร์ สาบานได ้ว่า ผมไม่ได ้ไปเดินเซ็นเตอร์พอยท์เพือ ่ ดูเด็กๆโธ่ อย่างผมนี่ เด็กทีน ่ ั่นเห็นเข ้าก็คงถามว่า ―ลุงๆมาตามลูกเหรอ‖ ให ้ทุเรศตัวเอง เอาเถอะ ผมไม่ยห ี่ ระกระไร ี กับความอาภัพอัปภาคย์ทางวัยนักหรอก แต่มักจะแค ้นใจในความไร ้วาสนาทางด ้านความรักเสย ั เพ ้อละ ไม่เกีย มากกว่า เออชก ่ วกับแม่แล ้ว วกกลับๆ คืนทีส ่ องของวันทีแ ่ ม่ไม่อยูบ ่ ้าน ผมเริม ่ คิดว่าแม่วา่ จะกลับคืนนี้ แต่ก็ไม่แน่ใจ พรุง่ นีเ้ ป็ นวัน อาทิตย์ หรือกลับพรุง่ นี้ ลังเลแล ้วก็เลยไม่คด ิ ทีจ ่ ะรอ ถึงเวลากลับมาก็กลับมาเอง พ่อน่ะเหรอ ึ่ ! นอนดูโทรทัศน์ตามเคย อย่าให ้ผมมีบํานาญกินแบบพ่อละกัน ฮม ตกดึก โทรศัพท์คย ุ กะพีพ ่ ราว พีส ่ าวคนหนึง่ ทีเ่ พิง่ รักใคร่สนิทกันได ้ไม่ถงึ ปี ใครโทร.มาใคร โทร.ไปก็จําไม่ได ้อีกละ นีค ่ วามจําของผมทําไมมันแย่ยังงีน ้ ะ ขนาดผมพยายามทบทวนแล ้ว ทบทวนอีกยังจําได ้แค่นเี้ อง จําได ้แค่วา่ พีพ ่ ราวไปว่าแม่ไม่อยูบ ่ ้าน ไม่ได ้บอกว่าแม่จะกลับเมือ ่ ไร ิ้ เล่นอินเทอร์เนต เข ้าเวบและเล่นแชตเรือ จากนัน ้ ก็ทํางานทีค ่ ้างจนเสร็จไปสองชน ่ ยเปื่ อย ิ ั ญาณปลุกตอนตีสองตีสามเงียบไปนานกีศ ไปจนได ้เวลานอน ก็นอน นาฬกาที เ่ คยมีสญ ่ ักราช ั ชาติภพแล ้วก็ไม่ รู ้เพิง่ สงเกตนีล ่ ะ ื้ หนั งสอ ื พิมพ์ ผมลังเลใจว่าจะไปซอ ื้ ทีร่ ้านประจําทีส วันอาทิตย์ วันแห่งการซอ ่ ยามสแควร์ ึ ว่ามันเป็ นทีข แล ้วจะไปนั่ งจิบกาแฟทีร่ ้านโดนั ทของผม (ผมรู ้สก ่ องผมไปแล ้ว นั่งมาตัง้ แต่สมัยยัง ิ ปี เชย ี วนะ เห็นรึยังว่าเป็ นโรคจิตติดทีจ เป็ นนักเรียน ม.ปลาย มากกว่ายีส ่ บ ่ ริงๆ) หรือว่าจะไปห ้าง ใหญ่ทบ ี่ างนาเลยดี เพราะวันนีผ ้ มมีนัดกับหัวใจไว ้ทีห ่ ้างใหญ่ยา่ นบางนานั่น สาวน ้อยหน ้าหวาน ทีผ ่ มอยากเห็นหน ้ามาหลายวัน เออ...ไอ ้นัดกับหัวใจทีว่ า่ นี่ เอาเข ้าจริง ผมเองก็ยังไม่รู ้เลยว่า มันจะเป็ นนัดกับหัวใจจริงหรือว่าแค่ผมคิดบ ้าไปเองคนเดียวอีก (เป็ นครัง้ ทีร่ ้อยทีพ ่ ัน) อ ้อ เรา ไม่ได ้เจอกันทางอินเนอร์เนตหรอกนะ สาวน ้อยหน ้าหวานคนนีข ้ องผม เธอรู ้จักกับผมมาหลายปี ึ ิ ปี มาแล ้ว ผมเคยทําเธอ ตัง้ แต่สมัยผมเรียนเป็ นนักศกษาโค่งอยูแ ่ ถวท่าพระ จันทร์ เมือ ่ เกือบสบ ี ง ก็ หล่นหายไปจากชวี ต ิ ชว่ งหนึง่ ตอนนั น ้ พอคิดถึงเธอมากขนาดอยากเห็นหน ้าอยากได ้ยินเสย ได ้แต่โทษตัวเองว่าไม่น่าปล่อยให ้เธอหลุดมือไปเลย น่าจะขอเบอร์โทรศัพท์หรือทีต ่ ด ิ ต่อเธอ เอาไว ้บ ้างเผือ ่ เวลาคิดถึงมากอย่างที่ เป็ นขนาดนัน ้ ั พันธ์ทางการตลาดของ ได ้พบเธออีกทีตอนไปเป็ นวิทยากรบรรยายเรือ ่ งการประชาสม ั โทรศพท์มอ ื ถือในห ้องเรียนของมหาวิทยาลัยแห่งหนึง่ เพือ ่ ให ้ความรู ้จากประสบการณ์ทํางาน ิ มา ผมไม่เห็นเธอเลยตลอดสามชวั่ โมง ก็เธอนั่งอยูม ตามทีอ ่ าจารย์ผมได ้เชญ ่ ม ุ สุดของห ้องที่ หลบสายตาคนชนิดทีเ่ วลาจะมองต ้องหันคอมองน่ะ ผมก็พด ู พล่ามบรรยายของผมไปเรือ ่ ยเจือ ้ ย ได ้มาเห็นเธอก็เมือ ่ ตอนทีเ่ ธอเรียกทักผมแล ้วนั่นแหละ ผมออกจะประหลาดใจทีเ่ ห็นเธอยังเรียน อยู่ เธอกับผมไปหากาแฟดืม ่ กัน แล ้วเราก็ได ้คุยกันเป็ นชวั่ โมง คราวนีผ ้ มตัง้ ใจว่าจะไม่ให ้เธอ ึ ดีๆด ้วย หลุดลอยหายไปจากชวี ต ิ ผมอีก ไม่วา่ จะในฐานะทีเ่ ป็ นอะไรกันก็ตาม...ก็...คนทีเ่ รารู ้สก ั กีค หัวใจ บริสท ุ ธิ์ ชวี ต ิ นีม ้ ันจะหากันได ้สก ่ นกัน เลยเรือ ่ งแม่ไปอีกแล ้ววุ ้ย กลับถึงบ ้าน หลังจากไปนั่ งทีห ่ ้างใหญ่ยา่ นบางนานั่ นมาสองสามชวั่ โมง ได ้เห็นหน ้าสาว น ้อยหน ้าหวานของผมเพียงสองแวบ คือตอนทีเ่ ข ้าไปทัก กับตอนทีจ ่ ะไปลากลับ นอกนัน ้ ผมนั่ง ื โดยตลอดอยูใ่ นร ้านไก่ทอด เป็ นรวมเรือ ั ้ ของนั กเขียนชอ ื่ ดัง มีกาแฟเย็นที่ แกร่วอ่านหนั งสอ ่ งสน ผมคิดว่ากลิน ่ รสมันเหมือนโอวัลตินเย็นมากกว่าอยูเ่ ป็ นเพือ ่ น ด ้วยหนึง่ ถ ้วยกระดาษใบโต ตอน สาวน ้อยหน ้าหวานได ้พักงานหลังจากนั่ งในเคาน์เตอร์เป็ นชวั่ โมงๆ เพือ ่ ทําหน ้าทีบ ่ ริการลูกค ้า ของร ้านโทรศัพท์ยห ี่ ้อดังทีส ่ ด ุ ยีห ่ ้อหนึง่ ซงึ่ มีลก ู ค ้าเข ้าร ้านไม่ขาดจนเต็มร ้าน ไม่มแ ี ม ้ทีจ ่ ะนั่งรอ คอยคิว เธอโทร.เข ้ามาบอกว่าอย่าคอยเธอเลย คงวุน ่ มากอย่างนีไ ้ ปจนคํา่ ผมไม่รู ้จะทําอย่างไร ี หน่อย เดินกลับเข ้าไปทีร่ ้านโทรศัพท์อก ก็เลยคิดว่ากลับดีกว่า ก่อนกลับน่าจะไปลํา่ ลาเธอเสย ี ที เห็นเธอยังคงวุน ่ ๆอยูก ่ ับการบริการลูกค ้า ก็เลยไม่มโี อกาสได ้บอกลา ได ้แต่เดินกลับออกมา อย่างใจหงอยๆจิดแห ้งเหีย ่ วนิดหน่อย พ่อกําลังทําอะไรอยูน ่ ะ ตอนทีผ ่ มเข ้าบ ้านมา คงหนีไม่พ ้นนอนดูโทรทัศน์อก ี หรอกผมว่า แต่

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 858

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ผมก็จําไม่ได ้ และแทบจะจําอะไรไม่ได ้เลย ใจผมมันยังเหีย ่ วแห ้งกับการไม่ได ้พบสาวน ้อยหน ้า หวานของผมอยู่ และอาการคิดมากก็เริม ่ จะกลับคืนมาอีก ื้ มือ ื่ จีนว่า รู ้แต่วา่ เมือ ่ ตอนทีผ ่ มออกไปหาซอ ้ คํา่ ให ้พ่อ น่าจะเป็ นหอยนางรมผัดแป้ งทีเ่ รียกชอ ‗อ่อสว่ น‘ ของผมเองจําได ้ว่าเป็ น ‗หอยนางรมทอด‘ กับ ‗ผัดไทย‘ ผมก็ยังคงครุน ่ คิดไปเรือ ่ ย หยุด ไม่ได ้เรือ ่ งทีไ่ ม่ได ้พบหน ้าสาวน ้อยหน ้าหวานของผม ความคิดทัง้ หมดไหลหลั่งออกมาเป็ น ึ หนักๆ ตอนจะหยิบจาน กระแส พร ้อมก่อให ้เกิดมวลอารมณ์เป็ นปริมาตรแน่นทึบอยูใ่ นอกจนรู ้สก ้ ้ ชามชอนส อมเพื อ ่ แกะอาหารออกจากถุงจากกล่องให ้พ่อ ถึงได ้รู ้ตัวว่าเมือ ่ คืนตัง้ ใจจะล ้างจาน ึ ผิด ชามกองโตหลังบ ้าน แล ้วก็ลม ื ไปเลย วันนีพ ้ อ ่ มาล ้างให ้เรียบร ้อยตัง้ แต่เมือ ่ ไรก็ไม่รู ้ ผมรู ้สก ึ ว่าตัวเองยํา่ แย่ลงกว่าเดิมทันที เล็กน ้อย ทีแ ่ น่ๆรู ้สก วินาทีไหนนะ ทีผ ่ มเริม ่ คิดถึงแม่ หลังจากทีก ่ น ิ อิม ่ แล ้ว ผมขึน ้ มานอนเล่นหน ้าทีวข ี องพ่อพัก ี วิชาที่ หนึง่ แล ้วก็ขนข ้าวของอะไรต่อมิอะไรหลายอย่างลงไปข ้างล่างเพือ ่ ทํางาน โดยเฉพาะชท ึ ษาปริญญาโทและอาจารย์พเิ ศษในมหาวิทยาลัย เรียนผมเพิง่ เปิ ดเทอมด ้วย ใช ่ ผมเป็ นทัง้ นั กศก ื เพราะผมต ้องสอนหนั งสอ ื และผมกลัว (อย่างจริงจัง) ว่าจะไม่มอ เหตุทผ ี่ มไปเรียนหนั งสอ ี ะไรที่ ‗รู ้จริง‘ ไปสอนเด็ก ตอนเริม ่ ทํางานนั่นเอง ทีค ่ วามคิดถึงแม่เริม ่ รุนแรงขึน ้ มา เวลาประมาณสามทุม ่ ได ้ แม่ยังไม่ ี กลับ ผมเริม ่ เงีย ่ หูฟังเสยงรถทีผ ่ า่ นมาในซอยหน ้าบ ้าน มีแต่รถแล่นผ่านเป็ นพักๆ ไม่มรี ถจอดเลย ี ทีจ งานทีอ ่ ยูต ่ รงหน ้า ผมก็แทบจะทําอะไรไม่ได ้ อ่านชท ่ ะต ้องเรียนวันรุง่ ขึน ้ ไปก็แทบจะไม่ม ี อะไรเข ้าไปในหัวสมอง ทุกปรมาณูของรอยหยักในสมองมีแต่ความคิดถึงแม่อัดแน่นเต็มไปหมด ื่ บ ้าๆเรือ ึ ของผม เอาไว ้เสย ี อีก พ่อ ไอ ้ความเชอ ่ งของแตกก็ดันทะลึง่ โผล่ขน ึ้ มาครอบงําความรู ้สก นะพ่อไม่น่าทําไอ ้ถาดบ ้าๆนั่นตกแตกเลย แล ้วทําไมมันจะต ้องนึกถึงเพลงเพลงนัน ้ ด ้วยก็ไม่รู ้ ถึง ตอนนี้ แม่จะเป็ นอย่างไรแล ้วนี่ ึ ว่า อ ้อ ผมเพิง่ จําได ้ ความคิดถึงและเป็ นห่วงแม่เริม ่ มีมาตัง้ แต่ตอนกินมือ ้ คํา่ ของผม ผมรู ้สก ั คนทีเ่ ป็ นเพือ น่าจะได ้โทรศัพท์หาใครสก ่ นแม่ ถามเขาว่ารู ้ไหมว่าแม่จะกลับวันไหน บ ้านไหนก็ ี ี ได ้ เสยงคําว่า ‗เป็ งเชยง‘ แวบมาดังก ้องอยูใ่ นหูสองข ้างของผมทันที แม่บอกว่าจะไปกับเป็ ง ี ง ใครก็นก เชย ึ ไม่ออกแต่คุ ้นมาก ั โต๊ะกินข ้าว และโต๊ะสารพัดประโยชน์ตัวนี้ เป็ นของแม่ และมันไม่ได ้ล็อค โชคดีนด ลิน ้ ชก ิ หน่อยเพราะแม่มักจะล็อคเอาไว ้เวลาทีแ ่ ม่ไม่อยู่ ผมลองเปิ ดหาสมุดจดหมายเลขโทรศัพท์ทเี่ คย เห็นแม่ใชดู้ หาไปกินหอยนางรมทอดไปด ้วย เกือบหมดจานก็ยังหาไม่พบ พ่อลงมาทําอะไรไม่รู ้ เดินเฉียดไปเฉียดมาด ้านข ้างและด ้านหลัง วนเวียนอยูอ ่ ย่างนัน ้ หลายรอบ ผมก็ยังก ้มหน ้าก ้มตา ั แม่อยู่ แล ้วผมก็เจอสมุดจดเบอร์โทรศัพท์ ผมรีบพลิกหาคําว่า ค ้นกล่องพลาสติกใสๆในลิน ้ ชก ี ง‘ แต่มันไม่มอ ‗เป็ งเชย ี ยูเ่ ลยในสมุดทัง้ ๒ เล่มเล็กๆทีค ่ ้นออกมาได ้ เล่มหนึง่ เป็ นสมุดปกหนั งส ี นํ้ าเงินขนาดเล็กกะทัดรัดกระจิว๋ หลิว อีกเล่มเป็ นเล่มทีผ ่ มไขว่ควานหาอยู่ เป็ นสมุดเล่มขนาด พอๆกับเล่มแรกมันเล็กกว่าฝ่ ามืออยูเ่ อาการ ปกหุ ้มพลาสติกใส มีกระดุมแป๊ บด ้วย รูปปกเป็ น ี มพูสด หลังจากนีแ การ์ตน ู หวานแหววเชยๆ สช ้ หละทีผ ่ มเริม ่ ออกอาการผิดปกติมากขึน ้ ั ้ ๆ แล ้วผมเกิดคิดเตลิดไปว่าวันนี้ ยิง่ หลังจากทีผ ่ มโทรศัพท์คย ุ กับสาวน ้อยหน ้าหวานผมสน เธอจะแกล ้งทําเป็ นงานยุง่ เพือ ่ ทีจ ่ ะได ้ไม่ต ้อง ลงมาพบผมหรือเปล่านะ แล ้วเธอก็ไม่อยากบอก ึ ึ กับ เธอ อย่างนัน ผมว่าเธอเองไม่ได ้รู ้สกกับผมอย่างทีผ ่ มกําลังรู ้สก ้ หรือเปล่า ความครุน ่ คํานึงของผมในสองเรือ ่ งเริม ่ นัวเนียพัวพันกันยุง่ เหยิง จิตใจผมเริม ่ ดิง่ ลงไปใน ่ าการทางประสาท ความมืดดําทีละน ้อย จนไหวหวัน ่ หวาดระแวงขึน ้ ว่ามันอาจจะเป็ นการนํ าไปสูอ ึ ใหม่ ตัดเรือ รอบใหม่ของ ผมอีก ทีส ่ ด ุ ผมต ้องปรับสภาพความรู ้สก ่ งสาวน ้อยหน ้าหวานออกไป ก่อนด ้วยการย ้อนคิดไปถึงเรือ ่ งในวันทีเ่ ราได ้ คุยงานกันในร ้านอาหารแห่งหนึง่ ย่านเอกมัย ซงึ่ เป็ นเมือ ่ ไม่กวี่ น ั ก่อนหน ้านีเ้ อง แล ้วเธอก็ได ้เล่าเรือ ่ งทีท ่ ําให ้ผมคิดไปได ้ว่า เธอก็ให ้ความ ไว ้วางใจในฐานะมิตรคนหนึง่ กับผมอยูเ่ หมือนกัน ผมจําเป็ นจะต ้องตัดเรือ ่ งเกีย ่ วกับเธอออกไป ก่อน เพือ ่ จะได ้เหลือเพียงเรือ ่ งแม่เรือ ่ งเดียว ซงึ่ เพียงเท่านีม ้ ันก็ทําให ้ผมยํา่ แย่มากเกินพอแล ้ว ึ วูบหนึง่ ของความคิด ผมรู ้สกว่าความเย็นมันแทงจี๊ ดขึน ้ ทีก ่ ลางกระหม่อม แล ้วกรีดเป็ นเสน้ ั หลัง ก่อนจะแผ่ซา่ นไปทั่วร่างกาย นีบ หนาไปตามสน ่ ้านเราอยูก ่ ันแบบไหนหรือนี่ แม่ไป ต่างจังหวัดทัง้ ที ไปทีไ่ หนก็ไม่มใี ครรู ้ ไปกับใครก็ไม่มใี ครรู ้ แล ้วยังกลับเมือ ่ ไรก็ไม่มใี ครรู ้อีก เรา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 859

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั พันธ์แบบไหนนี่ แล ้วมันได ้กลายสภาพเป็ นอย่างนี้ สองคนพ่อกับลูก และแม่ อยูก ่ ันด ้วยความสม มานานเท่าไรแล ้ว แม่ พ่อ และผม เราอยูแ ่ บบต่างคนต่างอยูใ่ นบ ้านเดียวกันมานานเท่าไรแล ้ว? ่ งโหว่วอ ถ ้าแม่ไม่ไปต่างจังหวัดคราวนี้ ผมจะรู ้หรือไม่ละนีว่ า่ ได ้เกิดชอ ่ งโหวงมากมหาศาล ึ อะไรอย่างทีผ ึ ไหม พ่อทีว่ น เท่าไรในความเป็ น ครอบครัวของเรา แล ้วพ่อล่ะ พ่อจะรู ้สก ่ มรู ้สก ั ๆ เอาแต่ดโู ทรทัศน์ และเหมือนจะไม่สนใจกับอะไรเลย ความคิดเรือ ่ งเลวๆเริม ่ เข ้ามาในสมอง เหตุการณ์ตงั ้ แต่ชว่ งบ่ายๆทีผ ่ มเริม ่ โทรศัพท์เข ้าบ ้าน ั ้ ้ จากห ้างใหญ่ทย ี่ า่ นบาง นา แต่โทรศพท์เข ้ามาไม่ได ้ ทันทีทก ี่ ลับถึงบ ้านตอนคํา่ ผมพบว่าเชานี ้ คนโทร.มาหาแม่ แล ้วผมก็บอกไปว่าแม่ไปต่างจังหวัด ดีทเี่ ขาไม่ ผมวางหูไม่สนิท เมือ ่ เชามี ั ถามอะไร เพราะผมคงได ้แต่ตอบว่า ‗ไม่รู ้ครับ ไม่รู ้ครับ‘ แค่นัน ั ท์มันไปพาดขวาง ซก ้ สายโทรศพ ั ญาณขาดไปเกือบวัน ระหว่างนัน หูโทรศัพท์อยูโ่ ดยทีผ ่ มไม่เห็น กระเดือ ่ งมันจึงลอยจนสญ ้ จะมี ใครเพียรโทร.เข ้ามาเพือ ่ บอกข่าวร ้ายเกีย ่ วกับแม่แล ้วโทร.ไม่ ได ้ เหมือนทีเ่ คยมีโฆษณารณรงค์ ั ญาณ ไม่ให ้คุยโทรศัพท์นานเมือ ่ หลายปี มาแล ้วไหม แล ้วตัง้ แต่ทผ ี่ มวางหูโทรศัพท์ใหม่ให ้ดีมส ี ญ แล ้ว ทําไมเขาไม่โทร.กลับมาหาใหม่ หรือไม่ แม่จะโทร.เข ้ามาบอกไหมว่าเลือ ่ นกลับบ ้านไปอีกวันหนึง่ เพราะฝนตกหนัก หรืองาน อะไรของแม่นั่นยังไม่เสร็จ แม่...แม่เป็ นอย่างไรแล ้วนีป ่ ่ านนี้ อยูท ่ ไี่ หน ทําอะไรอยู่ ิ วันเพราะต ้องไปทํางานทีโ่ น่นทีน แล ้วชว่ งทีผ ่ มไม่อยูบ ่ ้านเป็ นสบ ่ ล ี่ ะ่ ผมก็ไม่คอ ่ ยทีจ ่ ะตอบ คําถามแม่เลยว่าจะไปไหน ไปกับใคร และไปทําอะไร แม่จะคิดถึงผมทํานองนีบ ้ ้างไหม ลูกของ แม่ ลูกอยูไ่ หน ทําอะไรอยู่ เป็ นอะไรไหม คงไม่หรอก ผมมีโทรศัพท์มอ ื ถือทีแ ่ ม่อยากรู ้อะไรก็ ื ข่าว สามารถโทร.เข ้ามาหาได ้ตลอดเวลา แต่ของแม่คราวนีไ ้ ม่เหมือนกัน ผมไม่รู ้จะติดต่อสบ คราวอะไรได ้จากใครทีไ่ หนและอย่างไร ผมนึกถึงภาพการเดินขึน ้ โรงพักไปแจ ้งความว่า ‗แม่ผมหาย‘ คดีนค ี้ งเป็ นทีน ่ ่าสมเพชมากที่ ั เท่าไรเลย แม่ไปสวดมนต์ประจําทีไ่ หน เมือ ่ รูปคดีออกมาเป็ นว่า คนทีบ ่ ้านไม่รู ้อะไรเกีย ่ วกับแม่สก กับใคร อย่างไร แล ้วมีกพ ี่ วกกีก ่ ลุม ่ บ ้างทีแ ่ ม่รู ้จัก ให ้ตายเถอะ พ่อจะรู ้อะไรเหล่านีบ ้ ้างไหม ผมว่า ี อีก แล ้วนี่ พ่อยังนอนดูโทรทัศน์อยูข ผมยังรู ้มากกว่าพ่อเสย ่ ้างบนอย่างทองไม่รู ้ร ้อนเลยหรือไง นะ ไม่แน่หรอก พ่ออาจร ้อนรนอยูข ่ ้างในก็เป็ นได ้ พ่อไม่เคยแสดงความกระวนกระวายใจออกมา ให ้ปรากฏเลยไม่วา่ เหตุการณ์รอบตัวจะ ร ้ายแรงแค่ไหน ดูอย่างตอนไฟไหม ้บ ้านตอนผมอายุหก ขวบนั่นเป็ นไร พ่อยืนดูไฟไหม ้โหมเปลวลามเลียกินบ ้านตัวเองอย่างกับรูปปั ้นอนุสาวรีย ์ แต่ หลังจากนัน ้ ผมก็เห็นนํ้ าตาพ่อในหลายวันต่อมา ี่ ม ั ชุดเดียว เสย ี งรถเริม สท ุ่ แล ้วก็ห ้าทุม ่ ผมอ่านเอกสารการสอนไม่รู ้เรือ ่ งเลยสก ่ ทิง้ ระยะห่าง ั คัน ยิง่ ทําให ้ผมกระวนกระวายใจ ร ้อนรุม นานมากขึน ้ กว่าจะมีผา่ นมาสก ่ ร ้อนรนมากขึน ้ เรือ ่ ยๆ คืน ้ ด ผมเองยังกลับเข ้าบ ้านตอนเชามื ้ ดบ่อยไปเมือ นีแ ้ ม่จะกลับมาไหม หรืออาจเป็ นพรุง่ นีเ้ ชามื ่ คราวออกต่างจังหวัด การบ ้านทีย ่ ังไม่ได ้ทํามาแต่วันพุธ และเลยกําหนดสง่ มาแต่วน ั พฤหัสก็ไม่ม ี ิ ใจเก็บของ อะไรเร่งเร ้าให ้อยากทําขึน ้ มาเลย ทัง้ ทีพ ่ รุง่ นีต ้ ้องเรียนวิชานีด ้ ้วย เทีย ่ งคืนผมตัดสน ขึน ้ ข ้างบน เลิกล ้มความตัง้ ใจทีจ ่ ะสะสางการบ ้าน ๓ ข ้อ ๒ หน ้านัน ้ ให ้เสร็จ ผมหมดแรงหมด กําลังใจ สภาพจิตใจผมห่อเหีย ่ วโหยแห ้งเหลือประมาณ นอกจากห่วงแม่แล ้ว ยังเศร ้าใจกับ ื่ เลย แล ้วหยาดนํ้ าตา สภาพทีบ ่ ้านอีกด ้วย เราอยูก ่ ันมาแบบนีเ้ ป็ นปี ๆได ้อย่างไรนี่ ผมไม่อยากเชอ อุน ่ ๆก็รน ิ ไหลลงอาบสองแก ้มของผมขึน ้ มาถึงข ้างบน ผมก็ทงิ้ ตัวลงบนพืน ้ หน ้าคอมพิวเตอร์ แล ้ว ั ้ สามแล ้วจะได ้ยินหรือไม่ แต่พอ ปล่อยโฮออกมาด ้วยมันเกินกลัน ้ ไม่สนใจเลยว่าพ่อซงึ่ ขึน ้ ไปชน ่ ก็ไม่ลงมาดู แสดงว่าหลับไปแล ้ว อยากกินยาทีเดียวสองสามชุดไปพร ้อมกัน ก็ไอ ้ยาแก ้เครียดคลายประสาททีจ ่ ต ิ แพทย์สงั่ ให ้ ึ เศร ้าไม่น ้อย ครับ ผมเป็ นคนทีม กินประจํานั่นแหละ คืนนีผ ้ มคิดมากแล ้วก็ดจ ู ะออกอาการซม ่ ี อาการทางประสาทซงึ่ โชคดีทพ ี่ เิ ศษกว่าคนอืน ่ อยูห ่ น่อยตรงทีม ่ ก ั จะรู ้อาการเริม ่ ต ้นของตนเองดี เสมอ หมอบอกว่านีเ่ ป็ นหนึง่ ในพันหรือหมืน ่ ก็จําไม่ได ้ เรือ ่ งของเรือ ่ งคือผมเคยเรียนวิชาจิตวิทยา อปกติมา ก็เรียนๆไปโดยไม่ได ้คิดว่าจะได ้ประโยชน์อะไร ผลการเรียนก็เกือบตก แต่แล ้วกลับนํ า มันมาใชกั้ บตัวเองได ้อย่างน่าอัศจรรย์ใจสําหรับหมอ ซงึ่ เป็ นคนละคนกับทีผ ่ มรักษาตัวอยูด ่ ้วย ทุกวันนี้ ตอนนัน ้ ผมจะต ้องไปทําเอกสารทางราชการบางอย่าง จึงจําเป็ นต ้องไปทีแ ่ ผนกจิตเวช

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 860

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ของโรงพยาบาลพระมงกุฎเกล ้า ไม่คด ิ ว่าผมจะหลับ แต่ผมก็หลับสนิทได ้ในเวลาอันรวดเร็ว คงเป็ นด ้วยฤทธิย ์ านั่นแหละโชค ึ ดี ไม่มรี อ ่ งรอยฝั นร ้ายในความมืดของการหลับเลยแม ้แต่เงาความรู ้สก ี งออดดังลั่นปลุกผมตืน ั ้ ล่าง แล ้วเดินงัวเงียลง เสย ่ ขึน ้ มากลางดึก ผมหยิบกุญแจ เปิ ดไฟชน ี งลูกกระพรวนเล็กๆที่ บันไดเพือ ่ ไปเปิ ดบ ้าน แสงไฟสว่างแสบตาจนมองอะไรแทบไม่เห็น เสย ี งทีผ ึ ว่าไพเราะทีส กําไลข ้อมือของแม่ดังกรุง๋ กริง๋ เป็ นเสย ่ มรู ้สก ่ ด ุ ในชวี ต ิ ผมรอคอยทีจ ่ ะได ้ยินมัน อีกครัง้ มามากกว่าสองแสนวินาทีแล ้ว ประตูเปิ ดออก ผมเห็นแม่ในชุดขาวเดินเข ้าบ ้านมา เหมือน พระแม่กวนอิมเสด็จเข ้าบ ้าน อวลกลิน ่ อายของควันธูปหอมโชยเข ้าจมูก ผมเปิ ดประตู แล ้วปลด หัวกุญแจออกจากลูกกุญแจพวงของผมเพือ ่ ให ้แม่คล ้องและล็อคมันกลับเข ้า ทีเ่ ดิมเอง ―หลับไปแล ้วเหรอ‖ แม่ถาม ผมง่วงมากเพราะฤทธิย ์ า ไม่ตอบคําถามแม่ เดินตาแทบปิ ดกลับขึน ้ มาล ้มตัวลงนอนหลับต่อ ่ าพหลอนหรือความฝั นลวงใจ เดีย ๋ วนัน ้ ทันที มั่นใจยิง่ ว่า เหตุการณ์เมือ ่ กีน ้ ไ ี้ ม่ใชภ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 861

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

โศกนาฏกรรมร ักแห่งศตวรรษที่ ๒๑

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๑๐ เรือ ่ งสน โดย ชาญวุฒ ิ บุณยรักษ์

ิ ร ับ! คุณอาจจะขํา อาจจะห ัวเราะจนท้องค ัดท้องแข็ง อาจจะหล ับตาปี๋ เป็นลูก ใช่ สค หยีเล็กๆ แล้วกลน ่ ั นํา้ ในตาออกมาด้วยความข ัน อาจจะถึงขนเป ั้ ็ นตะคริวทีก ่ ล้ามท้อง ้ ตืน ั ้ สกหน่ ้ ันตลกจริงๆนีค หากเป็นคนเสน อย ก็เรือ ่ งนีม ่ ร ับ ใช!่ ผมสารภาพก ับคุณตาม ้ ากปากของเขา ผมเองก็มอ ตรงก็ได้วา ่ ครงแรกที ั้ ไ่ ด้ฟง ั เรือ ่ งนีจ ี าการไม่ตา่ งไปจากคุณ หรอก แต่นน ่ ั ม ันก่อนทีผ ่ มจะมองเขาด้วยห ัวใจของคนทีเ่ ข้าใจคําว่า „ร ักแรกพบ‟ ...ห ัวใจ ชราทีด ่ วงวิญญาณแห่งม้าป่าเปลีย ่ วย ังคงสงิ สถิต ผมย ังจําได้ดถ ี งึ รสชาติของการถูก เหวีย ่ งอยูบ ่ นหล ังม้าพยศทีไ่ ร้บ ังเหียนต ัว นน... ั้ ่ ี ่ ใช! ผมนีแ ่ หละทีร่ ะเบิดเสยงหัวเราะใสหน ้าเขาเป็ นคนแรก เมือ ่ เรือ ่ งเล่าของเขาจบลง... แต่นั่นมันก่อนทีผ ่ มจะฟั งเขาด ้วยหัวใจ แม ้มันจะเป็ นเพียงหัวใจผุๆพังๆ ทีเ่ คยแตกสลายมานับ ครัง้ ไม่ถ ้วนก็เถอะ เห็นทีผมคงต ้องยืมเพลง ‗ทําด ้วยหัวใจ‘ ของ คุณใหม่ เจริญปุระ มาร ้องให ้ ี หน่อย เผือ พวกคุณฟั งเสย ่ จะเข ้าใจเรือ ่ งเล่าต่อไปนีไ ้ ด ้ดียงิ่ ขึน ้ ั คําก่อน-ว่าฉั นทําเชน ่ นั น ―...โปรดถามฉั นสก ้ ทําไม-อาจดูไร ้ค่า-ไม่มค ี วามหมายใด -กับสงิ่ ึ ่ ั ทีฉ ่ ั นทําทุกอย่าง...แต่ฉันทําด ้วยหัวใจ-และความรู ้สก-ทีค ่ วามรักคอย สง-โปรดรับฟั งด ้วยหัวใจึ -อย่างคนทีม และความรู ้สก ่ รี ัก-แล ้วเธอจะเข ้า ใจ...‖ ๑ ซงึ้ ไหมครับ...ไม่ซงึ้ เลยเหรอ นีพ ่ วกคุณเคยมีความรักกันบ ้างไหมเนีย ่ ...หึ หึ หึ...ไม่ต ้อง ิ เลย...แต่ผมขอเตือนไว ้อย่างนะ เรือ มาทําอมยิม ้ หรอก อยากจะหัวเราะก็เชญ ่ งแบบนีม ้ ันชวนหัว ทัง้ นัน ้ แหละ ตราบเท่าทีม ่ ันยังไม่เกิดกับตัวคุณเอง ภาวนาเอาไว ้เถอะ ว่าอย่าให ้ถึงวันนัน ้ ! ผม รับประกัน! ว่าคุณจะขําไม่ออก! อย่าลืมนะครับว่านีม ่ ันโลกศตวรรษที่ ๒๑ แล ้ว ขนาดเครือ ่ งบิน ี ดฟ้ าได ้ หากเป็ นเมือ ิ ปี ลําใหญ่เท่าสนามฟุตบอล ผู ้ก่อการร ้ายมันยังจีเ้ อาไปพุง่ ชนตึกสูงเสย ่ สบ ื่ ...แต่มันก็เกิดขึน ก่อน คุณคงไม่เชอ ้ แล ้ว...แล ้วมันจะเหลืออะไรอีกล่ะครับ ทีจ ่ ะเป็ นไปไม่ได ้! ึ ษาสภาพ ผมเจอศริ วิ รครงแรกตรงป ั้ ้ ายรถเมล์ในเชา้ ว ันหนึง่ เขาอยูใ่ นชุดน ักศก ้ ื หลุดลุย กระดํากระด่าง เสอ ่ ออกนอกชายกางเกง เน็คไททีค ่ ล้องคอถูกคลายปมให้หลวม ี จนเกือบจะหลุด แต่เขาไม่ได้กา เสย ํ ล ังยืนคอยรถหรอกนะคร ับ เขากําล ังนอนกรน นํา้ ลายเยิม ้ อีกต่างหาก บนผิวหน้าและตามท่อนแขนขาวๆปรากฏตุม ่ แดงเป็นจุดเล็กๆ ั ้ ริการป้าย ิ กระจ ัดกระจายอยูเ่ ต็มไป หมด นน ่ ั ทําให้ผมสนนิษฐานว่าศรวิ รน่าจะใชบ รถเมล์มาตงแต่ ั้ เมือ ่ คืน แม้ผมจะเห็นใจเขาอยูม ่ ากในชะตากรรมอ ันแสนร ันทด ดง่ ั นรก ั ชงหรื อสวรรค์แกล้ง แต่พด ู ก็พด ู เถอะคร ับ ศริ วิ รในตอนนน...แม่ ั้ งหมดสภาพปัญญาชนอนาคตของประเทศ-รวของชาติ ั้ จริงๆ ใช!่ คุณเข้าใจไม่ผด ิ หรอก ตรงป้ายรถเมล์นน ่ั แหละ แต่อย่าให้ถงึ ขนต้ ั้ องระบุสถานทีก ่ ันเลยนะคร ับ น้องเขามีพอ ่ มีแม่ อนาคตย ังอีก ่ รือคร ับ... ไกล คนเราม ันพลาดพลงก ั้ ันได้ไม่ใชห ้ นนั น เดิมทีเชาวั ้ ผมตัง้ ใจจะขึน ้ รถสาย ๖๓ จากฝั่ งตรงข ้ามโรงหนังเมเจอร์ฯ-รัชโยธิน ไป ั สมรภูม ิ แล ้วต่อสาย ๕๙ ไปลงสนามหลวงอีกที จุดหมายของผมอยูท ลงทีอ ่ นุสาวรียช ์ ย ่ ี่

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 862

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี ดิบดีเลยครับ ว่าจะไปทําหน ้าทีข มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ตัง้ ใจเสย ่ องประชาชนคนไทย ผู ้ ศรัทธาในระบอบการปกครองแบบประชาธิปไตยอันใสสะอาด และยึดมั่นในรัฐธรรมนูญซงึ่ แลก ื่ เพือ มาด ้วยเลือดเนือ ้ ของพีน ่ ้องในชาติ ผมตัง้ ใจจะไปร่วมลงชอ ่ ยืน ่ ถอดถอนนายกรัฐมนตรีออก ั่ โกงบ ้านกินเมืองได ้อย่างบัดซบทีส จากตําแหน่ง ในข ้อหาคอรัปชน ่ ด ุ เท่าทีเ่ คยมีมาใน ประวัตศ ิ าสตร์การเมืองไทย มีอย่างทีไ่ หน...อะไรทีเ่ ป็ นสาธารณสมบัตข ิ องชาติ แม่งเอาไปขาย ให ้ฝรั่งตานํ้ าข ้าวหมด ระยําจริงๆ! ไอ ้หมอนี.่ .. ี ด ้วย สําหรับการล่ารายชอ ื่ ผมแว่วมาว่ามีคนไปลงนาม ทีส ่ ําคัญวันนั น ้ เป็ นวันสุดท ้ายเสย ่ ื ร่วมแปดหมืน ่ คน อีกทัง้ หลังจากลงชอเรียบร ้อยแล ้ว ผมก็ตงั ้ ใจไว ้ว่าจะเตร็ดเตร่อยูแ ่ ถวๆนัน ้ อาจ ั แรงบันดาลใจเสย ี หน่อย จนกว่าจะสโี่ มงเย็น เพือ เดินเล่นในมหา‘ลัย ดูของสวยๆงามๆดูดซบ ่ รอดู บรรยากาศการชุมนุมขับไล่นายกรัฐมนตรีของเครือข่ายพันธมิตรเพือ ่ ประชาธิปไตย ในบริเวณ ท ้องสนามหลวงเห็นข่าวโทรทัศน์บอกว่ามีคนมาร่วมประท ้วงขับไล่เกือบ สองแสนคน ผมยังไม่ ื่ นั ก จึงอยากมาเห็นเพือ ั ครัง้ ใชว่ า่ ปรากฏการณ์อย่างนี้มันจะเกิดขึน ค่อยเชอ ่ เป็ นบุญตาสก ้ บ่อยๆ ี ทีไ่ หน เสย อิ๊ บอ๋ายแล ้ว! ผมเผลอหลุดปากบอกสถานทีท ่ พ ี่ บกับศริ วิ รไปแล ้วนีห ่ ว่า...โถ่เอ๊ย! ให ้มัน ได ้อย่างนีท ้ ก ุ ทีสวิ ะ! ทํายังไงดีละ่ ทีนี้ หากเล่าต่อไปก็จะเป็ นการไม่ให ้เกียรติแหล่งข่าว เอาอย่าง นีแ ้ ล ้วกัน...เพือ ่ ไม่ให ้จรรยาบรรณแห่งนักเล่าเรือ ่ งของผมจําต ้องแปด เปื้ อน ผมคงต ้องขอความ ร่วมมือจากพวกคุณทุกคนนะครับ ได ้โปรดอ่านเรือ ่ งนีเ้ งียบๆ และหากจําเป็ นต ้องขํา ก็ขอให ้อยู่ ในอาการสํารวมอย่ากระโตกกระตากจนผิดสงั เกต และถ ้าเป็ นไปได ้ หลังจากอ่านจบแล ้ว ให ้ ิ้ นีท ี และทีส ทําลายหลักฐานงานเขียนชน ้ งิ้ เสย ่ ําคัญทีส ่ ด ุ อย่าได ้แพร่งพรายเรือ ่ งนีใ้ ห ้รู ้ไปถึงหู ิ อาจเกิดขึน ของศริ วิ รโดยเด็ดขาด! มิฉะนั น ้ แล ้วความไม่ปลอดภัยในชวี ต ิ และทรัพย์สน ้ กับตัวผม ได ้ แล ้วทีนจ ี้ ะเหลือใครมาเล่าเรือ ่ งเด็ดๆ ให ้พวกคุณฟั งกันอีกล่ะครับ จริงไหม... อย่างทีบ ่ อกแหละครับ ตอนแรกผมตัง้ ใจจะไปทําธุระของผม แต่เมือ ่ เห็นสภาพของศริ วิ ร ั ชาตญาณ แล ้ว วิญญาณของนักเล่าเรือ ่ งในตัวผม มันก็พงุ่ ปรี๊ ดจนหนวดกระดิกเลยละครับ สญ บอกกับผมว่า ไอ ้หมอนีต ่ ้องมีทเี ด็ดแน่ๆ...จากนัน ้ ผมก็แค่ทําเหมือนอย่างเคย เริม ่ ด ้วยการเข ้าไป พูดคุยไถ่ถามสารทุกข์สก ุ ดิบ แล ้วก็ตอ ่ ด ้วยคําปลอบประโลมอย่างเป็ นห่วงเป็ นใยจากใจจริง มิตรภาพเริม ่ ต ้นง่ายๆ อย่างนัน ้ ละครับ ทีนท ี้ เี่ ราต ้องเข ้าใจตรงกันก่อนก็คอ ื คนทุกข์นัน ้ มี ลักษณะร่วมบางประการทีค ่ ล ้ายคลึงกัน กล่าวคือ เหมือนกับเขือ ่ นทีเ่ ต็มไปด ้วยรอยร ้าวเล็กๆ ั อัน แยงเข ้าไปในรอยร ้าวรูใดรูหนึง่ เพียง มากมาย จังหวะนัน ้ เพียงแต่คณ ุ หยิบไม ้จิม ้ ฟั นเล็กๆสก เท่านัน ้ ทํานบนํ้ าขนาดมหึมาก็พร ้อมทีจ ่ ะแตกกระจาย พรั่งพรูออกมาตรงหน ้า ไม่ตา่ งจากศริ วิ ร... ั พร่องไปเกือบสองแบน ศริ วิ รก็ยอมเปิ ดปากเล่าเรือ หลังนํ้ าเปลีย ่ นนิสย ่ งราว โศกนาฏกรรมรัก และต่อไปนี้ คือคําให ้การของเขาแบบคําต่อคํา... ้ แ ―ผมเจอนุ่นครัง้ แรกตรงป้ ายรถเมล์...ทีเ่ ดียวกับทีพ ่ เี่ จอผมเมือ ่ เชานี ้ หละ ครับ เธออยูใ่ น ึ ษาของสถาบันแห่งหนึง่ ซงึ่ อยูไ่ ม่ไกลจากจุดนีน ้ นนัน ชุดนักศก ้ ั ก ผมยังจําได ้ติดตาว่าเชาวั ้ เธอ ่ ระโปรงสด ี ําตัวจิว๋ มันทัง้ รัดและสน ั ้ เสย ี จนผมเองยังใจคอไม่ด ี เป็ นห่วงสวัสดิภาพของเธอน่ะ ใสก ครับ กลัวไอ ้พวกเดนสงั คมมันจะฉุดไปทํามิดม ี ริ ้ายเอาได ้ ก็ขนาดผมเองยังเผลอจ ้องอยูต ่ งั ้ นาน ี ึ โดยไม่รู ้ตัว บอกได ้เลยครับพี่ ว่านั่ นเป็ นครัง้ แรกในชวต ิ ...ทีผ ่ มรู ้สกว่าร่างกายของเพศหญิง เป็ น ิ ปะทีง่ ดงามทีส งานศล ่ ด ุ เท่าทีพ ่ ระเจ ้าเคยสร ้างมา สว่ นโค ้งทุกสว่ นทีผ ่ มเคยเห็นมาตลอดระยะเวลา ๑๙ ร ้อน ๑๙ หนาว ๑๙ ฝนนี้ ไม่วา่ จะเป็ นจาน ้ สอม ้ หรือดวงจันทร์ทวี่ า่ งามนักหนา...เทียบไม่ได ้เลยครับ กับสว่ นโค ้งของบัน ชาม ชอน ้ ท ้ายคู่ ั ผัสเป็ นยิง่ นั ก อีกทัง้ เอวบางๆก็ชา่ งเว ้าได ้ใจวัยโจ๋เสย ี เหลือเกิน...มัน นัน ้ มันชา่ งนูนได ้รูปชวนสม ื้ นักศก ึ ษาสข ี าวบริสท สอดรับขับประสานให ้ ตะโพกดงามๆ ดูโดดเด่นยิง่ ขึน ้ สว่ นเสอ ุ ธิข ์ นาด กะทัดรัด สไตล์บอดีฟ ้ ิ ตตามสมัยนิยมตัวนัน ้ ก็แสนจะคับติว้ จนแทบปริแตก เพราะอะไรๆภายใต ้ ร่มผ ้า...มันชา่ งอล่างฉ่าง ใหญ่พอดิบพอดีกับขนาดของฝ่ ามือผมเลยครับพี่ เหมือนฟ้ าจงใจ ประทาน A perfect couple ๒ มาให ้ผมยังไงยังงัน ้ พีเ่ อ๊ย...อย่าให ้เซดเลยว่าตอนนัน ้ จินตนาการ ี วแล ้ว... ของผม มันเตลิดเปิ ดโปงไปไกลถึงไหนต่อไหน บรืย ๋ ยย...แค่คด ิ ก็เสย ้ มของโอรีโอ ้ ๓ คูน นีย ่ ังไม่นับปลีน่องเล็กเรียว ทีข ่ าวเหมือนไสครี ่ ัน ้ นะพี.่ ..อูยยย...คิดแล ้ว มันจึ๊ ก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 863

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

กะดึย ๋ ...หน ้าตาของเธอหรือพี่ อย่าให ้บรรยายเลยครับ ผมว่าต่อให ้เราขนอักขระทีม ่ อ ี ยูท ่ ัง้ หมด บนโลกมากองรวมกันตรงหน ้า ก็ยังไม่สามารถถ่ายทอดความงดงามของดวงหน ้ารูปไข่ดวงนั น ้ ได ้เสมอเหมือน มันเลยขัน ้ สวยไปแล ้วครับพี่ แถวบ ้านผมเขาไม่เรียกสวยแล ้ว...อย่างนีม ้ ัน ั ๆ! นางฟ้ าชด ้ กละเอียดดุจแพรไหมทีย ผมเหยียดตรง เสนเล็ ่ าวเสมอกลางหลังนัน ้ หรือ ก็สด ุ แสนจะดํา ขลับเป็ นประกายระยิบวิบวับเหมือนในหนังโฆษณา บ่งบอกถึงสุขภาพทีด ่ จ ี ากข ้างใน เธอคงจะ เฝ้ าดูแลรักษา บํารุงมันเป็ นอย่างดี ผมแทบจะหลับตาเห็นภาพเธอนั่งแปรงผมอย่างทะนุถนอมที่ หน ้ากระจกเลยทีเดียว ...ยังจํากลิน ่ หอมอ่อนๆของแชมพูแพนทีนทีล ่ อยมาเข ้าจมูกได ้เป็ นอย่าง ิ รัน ดี...คิว้ รึก็โก่งดั่งคันศรพระราม ตามรับด ้วยดัง้ จมูกทีเ่ ชด ้ หยิง่ ทะนงอย่างผู ้มีอันจะกิน ขนตารึก็ งอนอย่างกับตูดเป็ ด...เอิ๊ ก!...ไม่ใชๆ่ งอนอย่างกับอะไรดีละ่ ครับ...ชา่ งมันเถอะ เอาเป็ นว่ามัน งอนแบบโคตรสวยแล ้วกัน สว่ นริมฝี ปากน่ะหรือ มันทัง้ อวบอิม ่ แดงระเรือ ่ เป็ นรูปกระจับ ดูจม ิ้ ลิม ้ น่าดูด เอ๊ย! น่าจูบฉิบหายเลยครับพี.่ ..แต่ทจ ี่ ับใจผมทีส ่ ด ุ เห็นจะเป็ นแววตาขีเ้ ล่นซุกซนคูน ่ ัน ้ ื้ เชญ ิ ในคราวเดียว มันชา่ งท ้าทายความสามารถ เหมือนตามันยิม ้ ได ้น่ะครับพีท ่ ัง้ ดูถอ ื ตัวและเชอ ิ หัวใจเจ ้าหล่อนได ้หรือไม่‖ (หลังจาก ของชายหนุ่มอย่างผมยิง่ นัก ว่าจะมีนํ้ายามากพอจะพิชต พล่ามมานาน เขาก็หยุดเพือ ่ กระดกเหล ้า ทีห ่ ลืออยูเ่ กือบเต็มแก ้วรวดเดียวหมด ก่อนจะเรอ ออกมาดังลั่นอย่างไร ้ยางอาย) ―ขาว-สวย-หมวย-เซ็กซ.์ ..พิมพ์นย ิ มว่างัน ้ เถอะ...หรือว่าผิวพม่านัยน์ตาแขก กันล่ะ‖ ผม พยายามกระตุ ้นเขา ด ้วยการชวนคุยโดยใชศ้ ัพท์แสงอย่างทีก ่ ลุม ่ อ ้างอิงทางสงั คมของเขา มักจะ ใชกั้ น) ์ ากกว่าครับพี.่ ..ฮา่ ฮา่ ฮา่ ...เอิ๊ ก‖ ―ขาว-สวย-ไม่หมวย-แต่แม่งโคตรเอ็กซม ―แล ้วเป็ นยังไงต่อล่ะครับน ้อง‖ ―เป็ นยังไงต่อน่ะหรือ...เอิ๊ ก...ถามมาด ้ายยยเป็ นยังไงต่อ...เอิ๊ ก...ถาม จริงๆเหอะวะ นีพ ่ ี่ เคยเป็ นวัยรุน ่ บ ้างเปล่า หรือเกิดมาแล ้วแก่เลยกันแน่วะ...ห ้า ห ้า ห ้า ฮะ ฮะ ฮะ คิกๆคุๆเอิ๊ ก!‖ ―...‖ (สารภาพตามตรงครับ ว่าตอนนัน ้ ผมเกือบจะลุกไปตบบ ้องหูแม่งแล ้ว ไอ ้เด็กเวรนี่) ―มันจะเป็ นยังไงต่อไปได ้ล่ะคร ้าบบบ...นอกจากผมเริม ่ สะกดรอยตามเธอน่ะส ิ ก็ตงั ้ แต่เชา้ วันนัน ้ นั่นละ โรงเรยนอะไรผมไม่สนแล ้ว โดดขึน ้ รถเมล์ตามหลังเธอไปแม่งเลย เรียกได ้ว่า ิ ก ้าว ผมระมัดระวัง กลายเป็ นเงาเลยละครับ ผมคล ้อยหลังตามเธออยูห ่ า่ งๆ ในระยะไม่เกินห ้าสบ ตัวเสมอ จะได ้ไม่เข ้าใกล ้เธอเกินไป จนเป็ นทีผ ่ ด ิ สงั เกต บอกตามตรงครับว่า ตอนนัน ้ มันประหม่า มากอย่างไม่เคยเป็ นมาก่อน สมองมันตือ ้ ไปหมด คิดอะไรไม่ออก ทัง้ ทีอ ่ ยากจะเข ้าไปพูดกับเธอ ใจจะขาด แต่ก็ไม่รู ้ว่าจะพูดอะไรดี กลัวจะผิดพลาด ทําอะไรเปิ่ นๆออกไป กลัวจะหน ้าแตก กลัว เธอไม่คย ุ ด ้วย กลัวไปหมดละครับตอนนัน ้ อย่าว่าแต่คย ุ เลยครับ เอาแค่ตอนทีเ่ ธอเดินสวนมา พา ั่ พั่บๆๆ กลิน ่ นํ้ าหอมอ่อนๆของมอสชโิ น่ ๔ ลอยมาเข ้าจมูก แค่นัน ้ ขาแข ้งมันก็พากันสามัคคีสน แล ้วละครับ ใจงีเ้ ต ้นระรัวตุ ้มๆต่อมๆตุ ้มๆต ้อมๆเป็ นกองวันชาติเลยทีเดียว... ยามเธอกิน ผมก็นั่งกินอยูไ่ ม่หา่ ง ยามเธอเรียน ผมก็วนเวียนอยูแ ่ ถวๆหน ้าห ้องเลกเชอร์ ยามเธอเดินทางทัง้ ไปและกลับ ก็มผ ี มนีล ่ ะครับ ทีค ่ อยตามติดพิทักษ์ เป็ นองครักษ์ สว่ นตัว ด ้วย ่ งอยูแ เหตุนผ ี้ มจึงได ้ทราบว่าเธอเรียนอยูท ่ ไี่ หน บ ้านชอ ่ ห่งหนตําบลใด ซงึ่ มันก็ไม่ใกล ้ไม่ไกล จากบ ้านของผมหรอกครับ ห่างกันแค่ไม่กซ ี่ อยเอง นุ่นเชา่ หอพักอยูค ่ นเดียวครับ หากวันไหน ั ผ ้า ตากผ ้า เธอเลิกเรียนเร็ว เธอมักจะมานั่งอ่านตําราตรงระเบียงเล็กๆ ของห ้องเชา่ บ ้างก็ซก ล ้างถ ้วยล ้างชามตามประสา ทํากับข ้าว ล ้างห ้องนํ้ า...เป็ นแม่ศรีเรือนทีเดียวละครับ ผมรู ้ได ้ยังไง น่ะหรือ ก็เพราะผมมานั่งเฝ้ า ดูดโค ้ก คอยสงั เกตการณ์อยูเ่ ป็ นประจํา ตรงเพิงขายข ้าวตามสงั่ ิ รับ ไม่อยากจะบอกเลยว่าบางวัน...ผมแทบจะสง่ เธอเข ้านอนให ้หลับฝั นดีเลย เล็กๆในซอยน่ะสค ทีเดียว‖ (แล ้วศริ วิ รก็กระดกรวดเดียวหมดอีกครัง้ !) ―เป็ นอยูอ ่ ย่างนัน ้ ละครับ นานเกือบเดือนทีเดียวทีผ ่ มแทบไม่ได ้เข ้าเรียน จะยกเว ้นก็แต่วน ั ที่ ื่ ทุกครัง้ ซงึ่ ผมจําเป็ นต ้องฌข ้า มิฉะนั น ิ ธิส มีสอบ มีวช ิ าเคีย ่ วๆทีอ ่ าจารย์เช็คชอ ้ จะหมดสท ์ อบ นอกนัน ้ แล ้วหากโดดได ้ผมเป็ นโดดหมด หายหน ้าหายตาไปจากกลุม ่ เพือ ่ นฝูง ไม่ไปร่วมวงรํ่า สุราด ้วยกันทีร่ ้านหน ้ามหา‘ลัยเหมือนอย่างเคย จนพวกมันถามหา บางคนยังปากหมาแซวผมว่า ั ‘ ผมนะ...เกือบจะซด ั ปากมันอยูแ ี ว โทษฐานทีบ ‗ไอ ้เอีย ้ นั่นมันกําลังติดสด ่ ล ้วเชย ่ ังอาจมากล่าว

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 864

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

วาจาจาบจ ้วง ถึงนางฟ้ าในดวงใจ และความรักอันยิง่ ใหญ่ของผม ดีทวี่ า่ เพือ ่ นอีกคนมาห ้าม ี ก่อน... เอาไว ้เสย แรกๆมันก็ดอ ี ยูห ่ รอกครับ...ผมกินอิม ่ -นอนหลบได ้ตัง้ แต่หัวคํา่ หัวถึงหมอนเป็ นกรน ทัง้ ที่ ไม่เคยเป็ นมาก่อน เพือ ่ ทีจ ่ ะตืน ่ แต่เชา้ มาดักคอยนุ่นตรงป้ ายรถเมล์ทก ุ วัน ตามหลังเธอขึน ้ รถคัน เดียวกัน ไปนั่งเฝ้ าเธอหน ้าห ้องเรียน กินข ้าวกลางวันพร ้อมกับเธอในโรงอาหารเดียวกัน แม ้จะ คนละโต๊ะก็เถอะ แต่เพียงแค่นัน ้ ผมก็สข ุ ใจแล ้ว กลับบ ้านก็กลับพร ้อมเธอ เดินไปสง่ เธอจนถึง ั ครัง้ บ่อยครัง้ เข ้า ผมก็แทบจะรู ้ทุกอิรย หน ้าหอพักทัง้ ทีไ่ ม่เคยพูดกันเลยสก ิ าบถและกิจวัตรในแต่ ละวันของนุ่นเลยทีเดียว... ั จะเลวร ้ายลง เริม แต่พอนานวันเข ้า ทุกอย่างก็ชก ่ ต ้นทีผ ่ ลการเรียนของผม ซงึ่ ตกตํา่ อย่าง ไม่เคยเป็ นมาก่อน ในชวี ต ิ นี้ แม ้ผมจะเรียนไม่คอ ่ ยเก่ง แต่ก็ยังไม่เคยสอบตก...แล ้วผมก็ได ้ตก ี ให ้เรียน พ่อกับแม่โกรธผมมาก ท่านด่าว่า...หากยังโง่เป็ นควายอย่างนีอ ้ ก ี เทอมหน ้าจะไม่สง่ เสย ให ้เปลืองเงินอีกแล ้ว...มันก็สมควรอยูห ่ รอก ครับ ในเมือ ่ ผมเล่นตกแม่งทีเดียวหกวิชารวด! แต่ ึ ของผมต่างหาก...‖ นั่นยังไม่สําคัญเท่าไหร่หรอก เรือ ่ งซเี รียสจริงๆมันอยูท ่ ค ี่ วามรู ้สก ั ครัง้ ทําไมน ้อง ―เอ่อ...อย่าหาว่าพีส ่ อดนะศริ วิ ร ว่าแต่...หากน ้องไม่เคยคุยกับเธอเลยสก ื่ นุ่น...คือพีส ั น่ะ‖ ถึงรู ้ได ้ล่ะครับว่าเธอชอ ่ งสย ―โห! พีแ ่ ม่งโคตรเลยเลยว่ะ...ถามจริงๆเหอะ เคยเป็ นวัยรุน ่ มัย ้ เนีย ่ เคยหลงรักใครจริงๆ บ ้างไหมครับ..ไม่ต ้องตอบหรอก ผมฟั นธงได ้เลย ว่าพีต ่ ้องไม่เคยชวั ร์ๆ! เพราะหากพีเ่ คย พีค ่ ง เข ้าใจ...มันจะไปยากอะไรล่ะครับ เมือ ่ ไม่รู ้ ก็ตงั ้ แม่งเองซะเลย มันจะยากตรงไหนครับ กับการตัง้ ื่ นางในดวงใจ...ผมชอบนุ่น-วรนุช วงษ์สวรรค์ ผมก็เอาชอ ื่ นุ่นมาตัง้ เป็ นชอ ื่ เธอ...ง่ายๆแค่นี้ ชอ เอง‖ ิ น ้องเล่าต่อเถอะครับ‖ (จริงของมันครับท่าน ―เอ่อ...พีข ่ อโทษครับศริ วิ ร พีข ่ อโทษ...เชญ ผู ้อ่าน) ึ ของผมต่างหาก...จะ ―ถึงไหนแล ้ววะ...เอิ๊ ก...เออใช.่ ..เรือ ่ งซเี รียสจริงๆมันอยูท ่ ค ี่ วามรู ้สก อธิบายยังไงดีละ่ คือมันแบบว่า...แบบว่า...คล ้ายๆหมากับปลากระป๋ องน่ะครับ ผมมันเหมือนหมา ทีห ่ วิ โซ เดินผ่านมาพบปลากระป๋ องตกอยู่ ผมรู ้ด ้วยนะว่าในนั น ้ เป็ นของทีผ ่ มกินได ้ และหากผม ได ้กินมันคงจะทําให ้ผมมีชวี ต ิ อยูร่ อดต่อไปได ้ แต่ไม่วา่ จะพยายามเท่าไหร่ ชาตินผ ี้ มก็ไม่มวี น ั จะ เปิ ดกระป๋ อง เอาปลาออกมากินได ้ และในทีส ่ ด ุ ผมก็ต ้องนอนอดตายอยูข ่ ้างกระป๋ องนั่นเอง... ิ ใจเล่าความลับนีใ้ ห ้ไอ ้นาวิน-เพือ ี ลั่น ก่อนจะ ผมตัดสน ่ นสนิทของผมฟั ง มันหัวเราะผมเสย บอกกับผมว่า...มันจะไปยากอะไรวะ อาการของมึงตอนนีม ้ ันเข ้าขัน ้ โคม่าแล ้ว หากไม่รบ ี หาทาง รักษา รักอาจจะจุกอกมึงตายได ้ ซงึ่ ทางแก ้ก็มเี พียงวิธเี ดียว คือเดินเข ้าไปคุยกับเธอซะ อะไรก็ ได ้ พูดว่าสวัสดีครับก็ได ้ หลังจากนัน ้ จะเป็ นไงค่อยว่ากันอีกที แล ้วไม่ต ้องไปกลัวผลลัพธ์ทจ ี่ ะ ตามมา จําไว ้ว่าผลลัพธ์ไม่สําคัญเท่าความพยายาม อกหักดีกว่ารักไม่เป็ นนะเว ้ย จําไว ้... ิ ใจขัน ผมนิง่ คิด ไตร่ตรองดูแล ้ว ก็เห็นว่าเป็ นจริงตามนัน ้ ผมจึงตัดสน ้ เด็ดขาด...เอาวะ! เป็ นไงเป็ นกัน! ยังไงผมก็ต ้องเดินเข ้าไปคุยกับเธอให ้จงได ้ คิดได ้ดังนัน ้ ผมก็ไม่รรี ออีกต่อไป... ิ ใจเข ้านอนตัง้ แต่หัวคํา่ หน ้าตาจะได ้เฟร็ชๆ...พอตืน ้ ผมตัดสน ่ ขึน ้ มาเมือ ่ เชาวานนี ้ ผมก็อาบนํ้ า ี จนกลิน ่ ัวแล ้วบรรจงหวีผม ทรงทีค แต่งตัวทาโรลออน ประพรมนํ้ าหอมเสย ่ ฟุ้ ง โปะเจลใสห ่ ด ิ ว่าดู ั ดีทส ี่ ด ุ ไม่ลม ื ทีจ ่ ะยกมือไหว ้พระเอาฤกษ์ เอาชยก่อนออกจากบ ้าน จากนัน ้ ก็ไปดักรอนุ่นตรงป้ าย รถเมล์ทจ ี่ ด ุ เดิม... ิ โมงเชาไม่ ้ กน หลังสบ ี่ าที เธอก็ปรากฏตัวขึน ้ ...เธอยืนอยูต ่ รงนั น ้ ห่างจากจุดทีผ ่ มยืนอยู่ ึ ชา่ งไกลกันลิบลับเหมือนคนละโลก แม ้ขาจะยังคงสน ั่ พั่บๆๆ แต่ เพียงไม่กก ี่ ้าว แต่ในความรู ้สก ิ ใจแล ้วว่า ยังไงเสย ี วันนี้ ผมจะต ้องทุบทําลายกําแพงทีข ผมก็ตัดสน ่ วางกัน ้ อยูร่ ะหว่างเราสองคน ให ้พินาศย่อยยับ พังทลายลงให ้จงได ้...ผมจึงย่างสามขุมเข ้าไปด ้วยใจตุ ้มๆต่อมๆหยุดยืนอยู่ ้ ด ้าน หลังห่างจากเธอเพียงไม่กค ี่ บ ื ก่อนจะยืน ่ มือไปสะกิดตรงหัวไหล่ข ้างซายของเธอเบาๆ แล ้ว พูดออกไปว่า‖ ―สวัสดีครับ‖ ั หน่อย พวกคุณก็จะ หากพวกคุณจะมองการให ้ปากคําของศริ วิ ร ด ้วยหัวใจทีเ่ ป็ นธรรมสก เห็นว่า จริงๆแล ้วศริ วิ รก็เหมือนชายหนุ่มทั่วๆไปในวัยเดียวกัน วันทีฮ ่ อร์โมนทางเพศกําลังพลุง่

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 865

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั กระสา่ ย ต ้องการจะโจนทะยาน พล่าน วิญญาณของม ้าป่ าเปลีย ่ วในตัวเขากําลังงุน ่ ง่านกระสบ ออกมาโลดแล่นอยูใ่ นโลกของความเป็ นจริง โลกของเนือ ้ หนังมังสา โลกแห่งผัสสะอันสมบูรณ์ ั ผัสอันนุ่มนิม ซงึ่ กอปรไปด ้วย กลิน ่ เย ้ายวนแปลกๆจากซอกหลืบอันเร ้นลับ สม ่ ดุจต ้องปุยเมฆ แห่งบัลลังก์องค์อน ิ ทร์จากหนั่นเนือ ้ เนินสาว ความหยาดเยิม ้ ของรูปโฉมโนมพรรณ ทีม ่ ส ี ว่ นเว ้า โค ้งนูนคอดได ้รูป ดั่งผ่านการสลักเสลาสุดประณีตจากนํ้ ามือของประติมากรเอก อีกทัง้ รสจูบที่ ี งครางอันโหยหวนลึกลับจับจิตนั่ นอีก ดูดดืม ่ จนลืมตาย กับเสย ่ รือครับ... ใครๆก็เคยเป็ นกันไม่ใชห ่ สวนตอนจบของเรือ ่ งรักเศร ้าๆ เรือ ่ งนีจ ้ ะเป็ นยังไง ผมว่าพวกคุณไปฟั งจากปากของศริ วิ ร เองดีกว่า ั พัก...จากนั น ―เธอหันมา...มองหน ้าผมอย่างงงๆอยูส ่ ก ้ จึงเปรยยิม ้ ให ้ก่อนจะตอบว่า สวัสดี ค่ะ‖ ื ฮอ ื ฮอ ื ...โฮ โฮ โฮ...ฮอ ื ฮอ ื ฮอ ื ‖ (ศริ วิ รหลั่งนํ้ าตาของลูกผู ้ชายตัวจริง-กระทิงแดง ―ฮอ ออกมาอย่างไม่อายหมาทีไ่ หนเลยครับ) ่ รือครับน ้อง‖ ―อ ้าว...เธอก็มไี มตรีให ้ไม่ใชห ่ ่ะมันใชห ่ รอกครับพี.่ ..และทุกอย่างก็คงจะดีกว่านี้ โลกของผมคงจะกลายเป็ นสช ี มพู ―ใชน ไปแล ้ว...ถ ้าหากว่า...ถ ้าหากว่า...‖ ―ถ ้าหากว่าอะไรครับ...ศริ วิ ร‖ ―ก็ถ ้าหากคําว่า สวัสดีคะ่ คํานัน ้ จะไม่เป็ นคําว่าสวัสดีคะ่ ทีฟ ่ ั งดูห ้าวใหญ่ ทุ ้มนุ่มลึก และ ิ รับพี.่ ..ฮอ ื ฮอ ื ฮอ ื ‖ บ่งบอกเพศอย่างทีผ ่ มไม่เคยได ้ยินจากทีไ่ หนมาก่อนน่ะสค

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 866

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

ภาพร ักทีถ ่ ก ู ตงวางอยู ั้ ก ่ ลางลมฝน

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๑๒ เรือ ่ งสน ิ โดย ชม นวลมุสก

่ งนีเ้ ริม ้ ันโหมกระหนํา ชว ่ เข้าหน้าฝน ลมฝนโหมกระหนํา ่ แรงโดยเฉพาะว ันนีม ่ รุนแรงหน ักมากกว่าทุกๆว ัน เขาจําเป็นต้องปล่อยม้วนหล ังคาผ้าใบหน้าร้านกางออก หล ังจากม้วนเก็บไว้ยาวนานตลอดหน้าร้อน เขากางออกเพือ ่ บ ังละอองฝนทีพ ่ ัดสาด ด้าน ิ ปะทงที ในมีผลงานศล ั้ ว่ าดบนผืนผ้าใบและแผ่นกระดาษ ละอองฝนทีส ่ าดเข้ามาจึงไม่ ้ ่ ผลดีน ัก ม ันจะทําให้ภาพเป็นรอยดําด่างและเกิดเชอ ื ราได้ โดยเฉพาะภาพทีเ่ ป็น สง ื้ มีผลต่อกระดาษ เพราะฉะนนเขาจึ กระดาษ ความชน ั้ งต้องคอยดูแลอย่างดี และกว่าเขา ื้ ผ้าชุดใหม่ จะจ ัดการเสร็จเรียบร้อยทําเอาเขาเปี ยกปอนไปทงต ั้ ัว ให้เขาต้องรีบหาเสอ ็ ็ ่ ดูฝน ้ มากผล ัดเปลีย ่ น พร้อมก ับเชดเนือเชดต ัวให้แห้ง อากาศทีเ่ ปลีย ่ นแปลงย่างเข้าสูฤ บวกก ับร่างกายทีโ่ หมทํางานหน ักต้องดูแลอย่างดี หากเพราะม ันเจ็บป่วยได้งา่ ย เกิด ี เวลาเสย ี เงินทอง เป็นภาระของคนอืน ่ นน ้ มาต้องเสย เจ็บป่วยขึน ่ เขาไม่อยากเป็นเชน ั้ ื้ ผ้า เดินออกมาหน้าร้านอีกที เขา และแล้วก ับการทีเ่ ขาวุน ่ อยูห ่ ล ังร้านเพือ ่ ผล ัดเปลีย ่ นเสอ ต้องตกตะลึงและนิง่ ง ันก ับภาพทีเ่ ห็น เธอ...เธอมายืนอยูห ่ น ้าร ้านตัง้ แต่เมือ ่ ไหร่ไม่รู ้... "เธอ ผู ้หญิงทีท ่ ําให ้เขาเจ็บ แต่เขาไม่เคยเจ็บจํา‖ ใครต่อใครว่าอย่างนัน ้ เขาและเธอรูจ ้ ักก ันทีเ่ กาะแห่งนี้ บ้านเขาอยูฝ ่ ่ง ั บก ท ันทีทเี่ ขาเรียนจบมาทางด้าน ิ ปะ เขาก็พาต ัวเองมาวาดภาพขายทีเ่ กาะเล็กๆแห่งนี้ เกาะเล็กๆแห่งนีอ ้ ยูท ศล ่ างภาคใต้ ั ้ ม ฝั่งทะเลอ่าวไทย โดยเกาะแห่งนีม ี ะพร้าวเป็นสญล ักษณ์ของความอุดมสมบูรณ์ มี ธรรมชาติทย ี่ ังงดงาม ในแต่ละปี มีน ักท่องเทีย ่ วมาเทีย ่ วชมความอุดมสมบูรณ์และความ ี วาดภาพขายน ักท่องเทีย ้ งชวี ต งดงามทีน ่ ม ี่ าก มาย อาชพ ่ วจึงทําให้เขาเลีย ิ รอดได้ ในวันทีเ่ ขาเรียนจบ เขามีความฝั น ทุกคนมีความฝั น เขาฝั นเห็นกระท่อมเล็กๆเชงิ เขาหรือ ั แห่ง เขาจะใชสถานที ้ ิ ปะทีเ่ ขารัก เขาอยาก ริมแม่นํ้าทีไ่ หนสก เ่ งียบสงบแห่งนั น ้ สร ้างสรรค์งานศล ่ ศล ิ ปิ นหลายๆคน มีอส ใชช้ วี ต ิ เฉกเชน ิ รภาพ มีเสรีภาพ ไม่ยด ึ ติดกับสงิ่ ใด แต่ความจริงกับความ ่ ัวคนเดียว เขามีพอ ฝั นมันคนละเรือ ่ ง ชวี ต ิ เขาต ้องกินต ้องใช ้ ทีส ่ ําคัญเขาไม่ใชต ่ แม่ เขามีน ้องๆที่ ต ้องคอยดูแล น ้องสาวของเขาสองคนกําลังเรียนอยูม ่ หาวิทยาลัย คนโตเรียนอยูป ่ ี สาม สว่ นน ้อง คนสุดท ้องเพิง่ จะเข ้ามหาวิทยาลัยปี แรก ในการเรียนของพวกเธอ พวกเธอฝากความหวังไว ้กับ เขา ในเรือ ่ งนีพ ้ วกเธอกับเขาต่างกันมาก สมัยเขาเรียนเขาต ้องอดทนดิน ้ รนด ้วยตัวเอง เพราะ ้ นคํา่ ท่านไม่มค ี ให ้ ฝากความหวังไว ้กับใครไม่ได ้ พ่อแม่เป็ นชาวนาหาเชากิ ี วามสามารถสง่ เสย เขาเรียน เขาเข ้าใจในความจริงข ้อนีด ้ ี เขาจึงต ้องเข ้าทํางานทีร่ ้านเขียนป้ ายพร ้อมกับเข ้าเรียน ิ ปะ ต่อจากนัน ทางศล ้ เขาต ้องทํางานหลายอย่าง วาดภาพฝากร ้านขาย ร่วมกับเพือ ่ นเปิ ดร ้าน เขียนภาพการ์ตน ู ล ้อทีส ่ วนจตุจักรในวันเสาร์อาทิตย์ เขาลําบากไม่น ้อยและเขาพูดได ้เต็มปากว่า เรียนจบมาเพราะตัวเอง ไม่ได ้ฝากความหวังไว ้กับใคร แต่ทําไมน ้องๆต ้องมาฝากความหวังไว ้กับ ี งเดียวกันว่า น ้องเป็ น เขา เขาไม่ต ้องการคําตอบ แต่เขาก็ได ้รับคําตอบ ซงึ่ ทุกคนตอบเป็ นเสย ผู ้หญิงจะไปดิน ้ รนลําบากเหมือนเขาได ้อย่างไร อีกอย่างเขาเป็ นพี่ พีม ่ ห ี น ้าทีต ่ ้องดูแลน ้อง ทุก ั ้ ๆว่ามันเป็ นหน ้าทีท คนร่ายยาวซงึ่ เขาสรุปเพียงสน ่ เี่ ขาต ้องทํา ปฏิเสธไม่ได ้ เขาจึงจําต ้องทิง้ ความฝั นไว ้กับความเป็ นจริง ความเป็ นจริงทีว่ า่ เขาต ้องทํางานเพือ ่ เลีย ้ ง ่ ครอบครัว ใช...บางทีเขาครุน ่ คิดถึงแต่เรือ ่ งครอบครัว คิดถึงแต่เรือ ่ งของทุกคนจนลืมคิดถึงเรือ ่ ง ตัวเอง ไม่ใชเ่ ขาเป็ นคนพูด พ่อแม่และน ้องสาวเป็ นคนบอกกับเขา ว่าเขาต ้องดูแลตัวเองบ ้าง ่ ระเด็นสําคัญ ประเด็นสําคัญพวกเธอว่า เขาน่าจะหาใครสก ั อย่าปล่อยตัวให ้โทรม แต่นั่นไม่ใชป คนมาชว่ ยดูแล มาชว่ ยเป็ นคูค ่ ด ิ เขาอายุไม่น ้อยแล ้ว ทัง้ ทํางานเป็ นหลักเป็ นแหล่ง สามารถเลีย ้ ง ครอบครัวให ้อยูด ่ ม ี ส ี ข ุ ได ้แล ้ว

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 867

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ไม่รู ้ส‖ิ ในเรือ ่ งนีเ้ ขาไม่รู ้จริงๆ เขายังไม่อยากจะหาใครมาร่วมชวี ต ิ หากเพราะความฝั น ฝั นทีเ่ ห็นกระท่อมเชงิ เขาและชวี ต ิ ความเรียบง่าย มันยังมีอยู่ เขาจึงไม่อยากให ้เธอคนนัน ้ ต ้องมา ่ ลําบากกับเขา หรือไม่ใชเขายังหาคนถูกใจไม่พบ เขาเป็ นคนวาดภาพอยูก ่ ับอารมณ์และ ึ ทีแ ความรู ้สก ่ ปรเปลีย ่ นได ้ง่าย อ่อนไหวในบางครัง้ หนักแน่นบางเวลา มันยากทีจ ่ ะมีผู ้หญิง เข ้าใจ แต่จะเหตุผลอะไรก็แล ้วแต่เขาไม่อยากคิดถึงเรือ ่ งนัน ้ จนกระทั่งเขามาพบเธอ... ่ ง... เธอเป็ นผู ้หญิงหากินในซอ ไม่บอ ่ ยนักทีเ่ ขามาปลดปล่อยอารมณ์ตงึ เครียดทีน ่ ี่ เพราะวันวันหนึง่ เวลาของเขาหมดไป ิ ปะ บุหรี่ และเหล ้าสําหรับบุหรีเ่ ขาสูบมันหนั กมาก เขาเคยชนะใจตัวเองในทุกๆ กับผลงานศล ิ ใจจะเลิกมัน แต่เขาก็เลิกมันไม่ได ้สก ั ครัง้ ทัง้ เรือ ่ ง แต่เขาแพ ้บุหรี่ เขาแพ ้บุหรีห ่ มดรูป เขาตัดสน ื้ มาดืม ทีเ่ ขาพยายามแล ้วพยายามอีก ในสว่ นเหล ้าเขาดืม ่ กินไม่บอ ่ ยนั ก เครียดๆก็ซอ ่ นิดๆหน่อยๆ ั ไม่มส ี กครัง้ ทีเ่ ขาดืม ่ เหล ้าจนเมามาย ยกเว ้นจะมีเพือ ่ นฝูงมานั่งร่วมวงอยูด ่ ้วย นั่นเขาถึงจะเมา ั ครัง้ มายสก ―พีด ่ ับบุหรีก ่ อ ่ นไม่ได ้หรือหนูไม่ชอบ‖ เธอบอกกับเขาขณะเขาเดินเข ้าห ้องไปกับเธอ สําหรับเธอ...ไม่มเี หตุผลอะไรมากนั กทีเ่ ขาเลือกเธอ ใครก็ได ้ทีไ่ ม่น่าเกลียดจนเกินไป เขาบอก ิ ใจเลือกเธอ ตัวเองก่อนตัดสน ่ นเชอ ื่ ใครง่าย เขาดือ ―ขอร ้องเถอะพี‖่ เธอบอกกับเขาอีกครัง้ เรือ ่ งบุหรี่ เขาไม่ใชค ้ รัน ้ ไป เรือ ่ ยแต่ในเรือ ่ งนีเ้ ขายอมเธอแต่โดยดี เขาทิง้ บุหรีล ่ งถังทัง้ ทีบ ่ ห ุ รีม ่ วนนีเ้ พิง่ จะถูกจุด เขาเพิง่ จะ อัดมันเต็มๆปอดเพียงครัง้ สองครัง้ เอง “ฉ ันไม่เคยเห็นหน้าพีเ่ ลย” ึ อายและอึดอัดทีม เขารู ้สก ่ าอยูใ่ นสถานทีแ ่ ห่งนี้ แม ้เขาพยายามทําใจให ้เป็ นปกติ แต่มันก็ ยังเป็ นเรือ ่ งยากอยูด ่ ี ครัง้ แรกสุดเขาเคยไปกับเพือ ่ น ครัง้ นัน ้ ไปถึงเขาถอยร่นหันหลังกลับจน เพือ ่ นนํ ามาล ้อสนุกปาก ให ้เขาขอร ้องมันอย่าพูดมาก จะพูดหรือล ้อเรือ ่ งอะไรก็ได ้แต่อย่าพูดถึง ื่ คําทีเ่ ขาพูด สงบปากสงบคําลงได ้ มันต ้องโดนเขาชกลงไปนอนล ้ม เรือ ่ งนี้ และกว่ามันจะเชอ กลิง้ และในเวลานีร้ ะหว่างเขากับเธอ เขาอยากจะรีบทําอะไรๆให ้เสร็จๆ ไม่อยากสนทนาอะไร ทัง้ นัน ้ ―พีเ่ ป็ นชา่ งวาดรูปหรือ‖ เธอชวนเขาพูดคุยไปเรือ ่ ย ในเรือ ่ งนีเ้ ธอคงดูจากลักษณะท่าทาง ื้ ยืด กางเกงยีนส ์ รองเท ้าแตะ และทีส ของเขา ชายหนุ่มผมยาว เสอ ่ ําคัญซูบผอมตามแบบฉบับ ิ ปิ นไสแห ้ ้ง เขาพยักหน ้ารับ ไม่มค ของคํากล่าวทีว่ า่ ศล ี ําพูดใดๆตามทีบ ่ อกเขาไม่อยากสนทนา อะไรกับเธอ เขามาเพียงปลดปล่อยอารมณ์เสร็จแล ้วเขาจะจากไป ั ภาพจะได ้ไหม‖ ―ชว่ ยวาดภาพให ้เธอสก ―เธอพูดจริงๆ‖ เธอยํ้า ―เธออยากวาดภาพเปลือยตัวเองเก็บไว ้ดูในยามแก่‖ เธอยังไม่ หยุดปาก ―ร ้านคุณอยูต ่ รงไหน‖ เธอรุกเขาตลอด ในขณะเขาได ้แต่ก ้มหน ้าหลบตาเธอ จนกระทั่ง ั ๆเลย และถ ้าเปรียบเขาเป็ นนั กมวย ในตอนนีเ้ ขาถอยร่นจนติดมุม เวลานีเ้ ขายังไม่เห็นหน ้าเธอชด ้ ได ้เลย คอยแต่ปัดป้ องรอระฆังยกสุดท ้ายดังขึน แล ้ว ทําอะไรคูต ่ อ ่ สูไม่ ้ ภาวนาให ้หมดเวลาไวๆ เพือ ่ เขาจะได ้ลงจากเวที สว่ นผลแพ ้ชนะออกมาอย่างไรเขาไม่สนใจ และหล ังจากเสร็ จกิจเหลือบซา้ ยแลขวาแล้วไม่เจอคนรูจ ้ ัก เขาก็รบ ี ก้าวเท้าเดิน ั ออกจากสถานทีแ ่ ห่งนน ั้ เขาคิดว่าระหว่างเขาก ับเธอจบลงแล้ว เพราะเขาสญญาแล้ วว่า จะไม่มาทีน ่ น ่ ั อีก แต่ถา้ เขามาทีน ่ อ ี่ ก ี เขาก็จะไม่เรียกหาเธอ เขาอึดอ ัดทีจ ่ ะอยูก ่ ับเธอ ซงึ่ ั า แต่เธอ ม ันจะดีมากถ้าเขาได้ระบายความอ ัดอนโดยไม่ ั้ มค ี า ํ ถามหรือคําพูดอะไรสกคํ ึ อึดอ ัด เขาเครียดเอามากๆ ไม่ใช่ เธอรุกเขาจนทําให้เขารูส ้ ก แต่แล ้วเขาต ้องเจอเธออีกครัง้ จนได ้ เธอเดินเข ้ามาในร ้านด ้วยรอยยิม ้ เธอมาเรือ ่ งทีไ่ ด ้พูด ไว ้กับเขา ึ ―ถ ้าไม่เต็มใจวาดก็ไม่เป็ นไร‖ เธอว่าหลังจากดูทา่ ทางของเขาแล ้วมันบอกความรู ้สก อย่างนัน ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 868

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―เขาเป็ นชา่ งวาดภาพมีคนมาจ ้างทําไมจะไม่ยน ิ ดีวาด‖ เขาให ้เหตุผลกับเธอพร ้อมสูดลม หายใจลึกๆ ึ ว่าเขาเป็ นคนมีความมั่นใจและเชอ ื่ มั่นในตัวเอง แต่ทําไมในตอนนีเ้ ขา เมือ ่ ก่อนนีเ้ ขารู ้สก ึ หัวใจหวิวๆอ่อนไหว มือไม ้สน ั่ เสนร่ ้ างทีเ่ คยนิง่ และเทีย ้ กลับรู ้สก ่ งตรงกับกลายเป็ นเสนคดโค ้ง ื่ ภาพเปลือยของเธอทีอ ึ เชน ่ นั น อย่างไม่น่าเชอ ่ ยูต ่ รงหน ้าทําให ้เขารู ้สก ้ ก็ไม่น่าใช ่ เขาเคยวาด ึ เชน ่ นี้ ให ้เขาหยิบบุหรีข ภาพเปลือย ไม่ใชเ่ ขาไม่เคยวาด ก่อนนั น ้ ก็ไม่เคยมีความรู ้สก ่ น ึ้ มาอัดมัน ึ อัดอัน เต็มๆปอด หวังระบายความรู ้สก ้ นัน ้ เธอขอร ้องไม่สบ ู ได ้หรือไม่ เธอแพ ้กลิน ่ ควันวันบุหรี่ ี ของเธอมันต ้องสม ั ผัสกับสงิ่ ของเหล่านี้ บุหรี่ เหล ้า ยา และเธอคงรู ้ เขาอยากจะถามเธอว่าอาชพ ความคิดเขา เธอจึงบอกกับเขาว่า แขกของเธอจะรู ้จักเธอดี แต่เขาว่าเขาทํางานไม่ได ้ถ ้าขาด ั่ เธอขอร ้องอีกครัง้ ว่าพยายามเพือ บุหรี่ มือไม ้มันสน ่ เธอ ทําไมเขาต ้องพยายามเพือ ่ เธอ พ่อแม่ ขอร ้องเขายังทําไม่ได ้ เขาบอกกับตัวเองแต่น่าแปลกครัง้ นีเ้ ขากลับพยายามถอยห่างและห่าง ื่ จากบุหรีไ่ ด ้ อย่างไ ม่น่าเชอ ้ หนึง่ อาทิตย์เต็มๆในตอนกลางวันทีเ่ ธอมาเป็ นแบบให ้เขาวาด โดยเขาเลือกใชเทคนิ คส ี ี น นํ้ ามันบนผืนผ ้าใบ มันมีความหนั กแน่นและสามารถเก็บรายละเอียดได ้ดีกว่าเทคนิคสอ ื่ ๆ และ ื่ ชมผลงานไม่ขาดปาก เธอว่าเขาทําได ้แนบเนียนและ หลังจากเขาวาดภาพเธอเสร็จแล ้ว เธอชน เหมือนจริงมากๆ ซงึ่ เธอเอาภาพไปพร ้อมคําลํา่ ลา ปากบอกว่าไม่รู ้จะได ้เจอกันอีกเมือ ่ ไหร่ หรือ ั อาจจะไม่ได ้เจอกันอีก เจอไม่เจอมันเป็ นเรือ ่ งของโชคชะตา เธอว่า แต่เธออยากขอร ้องเขาสก อย่าง ขอร ้องเขาอย่าสูบบุหรีอ ่ ก ี ไหนๆก็หยุดมาได ้สามสวี่ น ั แล ้ว เธอว่าด ้วยรอยยิม ้ เขายิม ้ ตอบ ิ ั ี นานแล ้วสทเี่ ขาไม่ได ้ยิม ้ ให ้ใคร นานจนเพือ ่ นข ้างบ ้านสงสยว่าเขามีชวต ิ จิตใจหรือไม่ ―ระหว่างเขากับเธอคงจบแล ้ว‖ ใช.่ ..เขาคิดและมั่นใจอย่างนัน ้ แต่เขาแพ ้ใจตัวเอง เมือ ่ สายตาทีท ่ อดออกไปข ้างนอกใน ึ ฟ้ องชด ั ว่าเขามองหาเธอ เมือ ่ นั น ยามว่าง ความรู ้สก ่ เป็ นเชน ้ เขาพยายามวาดรูปและวาดรูป เขา พยายามทําอะไรก็ได ้ให ้มีเวลาว่างน ้อยทีส ่ ด ุ แต่ไม่เป็ นผล เขามีสมาธิทไี่ หนกัน ภาพทีว่ าด ิ ใจกระโจนลง ทะเลหวังนํ้ าเย็นๆผ่อนคลายความครุน ออกมาไม่เป็ นภาพ ให ้ตัดสน ่ เครียด แต่ไม่ เป็ นผล สุดท ้ายเขายอมรับความพ่ายแพ ้ เขาจึงย ้อนกลับไปหาเธออีกครัง้ ... และบ่อยครัง้ ขึน ้ ... ในระยะหล ัง เขาไปหาเธอแทบทุกว ัน ว ันไหนเธอไม่วา ่ ง เธอมีแขกเขาก็จะรอ เขา ่ ึ ไม่ตอ ้ งการผูห ้ ญิงคนไหนนอกจากเธอ ซงในบางว ันเขาต้องการเพียงมานอนเล่นอยู่ ใกล้ๆเธอ มาพูดคุยก ับเธอ เขาชอบทีจ ่ ะให้เธอชวนคุย คุยเรือ ่ งอะไรก็ ได้ เรือ ่ งของชวี ต ิ เขา เรือ ่ งชวี ต ิ เธอ จริงส.ิ ..ชวี ต ิ เธอม ันน่าสนใจ เขาอยากรู ้ ―ชวี ต ิ เธอไม่มท ี างเลือก‖ เธอเริม ่ ต ้นบอกเขา เขารู ้...คนเรามีทางเลือกไม่มใี ครอยากทํางานแบบนีห ้ รอก ทุกคนอยากทํางานดีๆ มีหน า้ มีตา มีเกียรติ ้ นคํา่ พอเธออายุได ้ ๑๐ ขวบ พ่อก็ต ้องมา บ ้านเธออยูท ่ างตอนเหนือ ครอบครัวหาเชากิ ตาย ครอบครัวทีเ่ ดือดร ้อนอยูแ ่ ล ้วต ้องเดือดร ้อนหนักขึน ้ ไปอีก แม่ต ้องทํางานหนักคนเดียว เธอ ่ ิ ยังชวยอะไรได ้ไม่มาก ก่อนท ้ายทีส ่ ด ุ แม่ตด ั สนใจหาพ่อใหม่ให ้เธอ เหตุผลเพราะหวังมาชว่ ยทํา มาหากิน ―เธอโดนพ่อเลีย ้ งข่มขืนเมือ ่ ตอนอายุ ๑๒‖ และกว่าเธอจะพูดประโยคนีอ ้ อกมาได ้ เขารู ้ว่า เธอลําบากใจไม่น ้อย พ่อเลีย ้ งข่มขืนเธอหลายต่อหลายครัง้ จนกระทั่งวันหนึง่ แม่มาพบเข ้า มัน ื่ แล ้วว่าแม่เป็ นคนไม่มเี หตุผล อ ้างแม่วา่ เธอยั่วมัน แม่รับฟั งมันโดยไม่รับฟั งเธอ ถึงตอนนีเ้ ธอเชอ อะไร ถ ้าแม่เป็ นคนมีเหตุผลแม่คงไม่เอาชายหนุ่มรุน ่ ลูกมาเป็ นผัว และแม่คงฟั งเธอพูดบ ้าง แต่นี่ ิ ใจเดินทางเข ้ากรุงเทพฯหวังมาตาย ไม่...แม่ไล่เธอออกจากบ ้านโดยไม่สนใจไยดี เธอจึงตัดสน ้ นเย็นรายได ้วันละไม่กบ เอาดาบหน ้า เธอเข ้าทํางานในโรงงานขนมแห่งหนึง่ ทําตัง้ แต่เชายั ี่ าท ํ ่ ้ ํ ั สาหรับคนไม่มค ี วามรู ้เชนเธอจะไปทํางานอะไรได ้ดีกว่านี้ แต่แล ้วเคราะห์กรรมก็มาซาซดอีกครัง้ เมือ ่ เธอโดนผู ้จัดการข่มขืน มันทํากับเธอหลายต่อหลายครัง้ จนกระทั่งเธอท ้อง มันพาเธอไปทํา ิ ใจขายก็ในตอนนี้ แท ้งโดยไม่รับผิดชอบอะไร เธอเจ็บปวดแต่ก็ไม่เท่าเจ็ บใจ แล ้วเธอก็ตัดสน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 869

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

แหละ ด ้วยความคิดว่าดีกว่าให ้หมาแดกฟรี เจ็บตัวและเจ็บใจโดยไม่ได ้อะไร ั เธอบอกว่าทีเ่ ธอมาทีน ―อยูเ่ มืองหลวงแล ้วไปไงมาไงถึงได ้มาทํางานทีน ่ ี่‖ เขาสงสย ่ ี่ ั เพราะเธออยากมาหาผัวฝรั่งรวยๆสกคน เขาว่า พูดเป็ นเล่น แต่เธอยํ้าว่าเธอพูดจริง เธอจะหาผัว ฝรั่งรวยๆเหมือนหญิงสาวคนหนึง่ แถวบ ้าน จากคนทีเ่ พือ ่ นบ ้านคอยด่าว่า ดูถก ู เหยียดหยาม พูด ี ๆหายๆ กลายเป็ นคนทีม เสย ่ ค ี า่ มีราคาขึน ้ มา ต่างคนต่างคอยพะเน ้าพะนอเอาใจ ซงึ่ กับเหตุผล นัน ้ เขายิม ้ ให ้ ไม่มค ี ําพูดอะไร และระหว่างเรือ ่ งของเขากับเรือ ่ งของเธอดูมันเศร ้าพอๆกัน เขาเป็ น ลูกชาวนา กว่าชวี ต ิ จะก ้าวมาสูว่ น ั นีไ ้ ด ้ต ้องลําบากแทบตาย เธอแย ้งว่าเขายังดีกว่าเธอ ชวี ต ิ เขา ยังมีโอกาสและความหวังดีๆ แต่เธอนีส ่ ิ จะมีความหวังและโอกาสดีๆก็ตอ ่ เมือ ่ หาผัวฝรั่งรวยๆได ้ เธอยํ้าคําพูดนัน ้ อีกครัง้ ี เงินค่าชวั่ โมง‖ เพือ ―ทําไมไม่ชวนเธอไปอยูบ ่ ้านของเขาเลยล่ะ จะได ้ไม่ต ้องเสย ่ นๆของ เธอแซวเขาหลังจากเขามาหาเธอแทบทุกวัน เขาเคยชวนเธอ เธอบอกให ้เขาคิดให ้ดีๆ เธอเป็ นผู ้หญิงไร ้ค่าพาเธอไปอยูด ่ ้วยเขาอาจจะ ต ้องอายคนเปล่าๆ ใช.่ ..มันเป็ นเรือ ่ งทีเ่ ขาต ้องคิด และเขาก็คด ิ เห็นดีแล ้ว ชวี ต ิ เขาไม่เคยอ ้อน ึ คนอืน วอนขอใครกิน เพราะฉะนั น ้ ทําไมเขาแคร์ความรู ้สก ่ ขอเพียงเธอไม่รังเกียจผู ้ชายทีม ่ แ ี ต่ อุดมการณ์และความฝั นลมๆแล ้งๆ เธอว่าชวี ต ิ เธอตํา่ กว่าศูนย์ เพราะฉะนัน ้ เธอจะมาดูแคลน ความหวังดีของเขาได ้อย่างไร และเธอก็ยน ิ ดีทจ ี่ ะมาอยูก ่ ับเขาโดยไม่ต ้องมีพธิ รี ต ี อง ึ นีก ―คนมีความรัก อะไรๆก็สวยงามไปหมด‖ เขาเพิง่ รับรู ้ความรู ้สก ้ ็นแ ี่ หละ ภาพหลายภาพ ี นักบ่งบอกถึงพลังทีเ่ ต็มเปี่ ยมไปด ้วยความฝั นและ อุดมการณ์ ในตอนนีก ก่อนนีแ ้ ทรกสห ้ ลับ ่ ปล่อยวางใสสะอาดเหมือนคนละคนวาด เธอหัวเราะเมือ ่ เขาพูดเชนนั น ้ เธอดูภาพไม่ออก แต่เธอ ดูเขาออก เขาแต่งตัวเรียบร ้อยดูดก ี ว่าตอนแรกทีเ่ ธอรู ้จัก เธอไม่ได ้บังคับเขาแต่เขาเปลีย ่ นไป เอง เขาไม่ยอมรับในเรือ ่ งนัน ้ แต่เขายอมรับว่าในตอนนีเ้ ขาพูดถึงเรือ ่ งความเป็ นจริงมากขึน ้ โดย พูดถึงความหวังและความฝั นน ้อยลง เขาไม่พด ู ถึงกระท่อมทีเ่ ชงิ เขาแล ้ว แต่เขาจะพูดถึงร ้าน เขาอยากขยายร ้านให ้กว ้างใหญ่ขน ึ้ เขาอยากจะหาลูกมือมาชว่ ยทํากิจการ เขาอยากให ้ ครอบครัวมั่นคง ทีส ่ ําคัญเขาอยากจะมีลก ู ... เธอว่าเราจะมีลก ู ก็ได ้แต่เราต ้องพร ้อมกัน เธอไม่ได ้หมายถึงเงินทอง แต่เธอหมายถึง ความมั่นใจระหว่างเธอกับเขา ว่าจะไปด ้วยกันตลอดรอดฝั่ ง เธอไม่อยากให ้ลูกเกิดมาแล ้วมี ปั ญหา เขามั่นใจ เขามั่นใจในความรักทีม ่ ต ี อ ่ เธอ แต่เธอไม่มั่นใจ เธอว่าความรักของเราไม่ได ้มี เพียงเราสองคน แต่เรายังมีพอ ่ แม่ พีน ่ ้อง พีน ่ ้องของเธอไม่มป ี ั ญหา พวกเขาไม่ได ้มายุง่ เกีย ่ วอยู่ แล ้ว แต่พอ ่ แม่พน ี่ ้องของเขาส ิ แม่เขาไม่เห็นดีด ้วย แม่วา่ ถ ้าเอาผู ้หญิงพรรค์นัน ้ มาเป็ นเมีย แม่วา่ ่ ิ้ คิด โง่เง่า อย่าหามันเลยดีกว่า ไม่ใชแต่แม่ ทุกคนต่างก็ไม่เห็นด ้วย ต่างว่าเขาสติแตกไปแล ้ว สน ก็วา่ กันไป เพราะฉะนัน ้ เธอว่ารอให ้เรามั่นใจในชวี ต ิ คู่ ว่าไปกันตลอดรอดฝั่ งจากนัน ้ ก็คอ ่ ยมีลก ู ก็ ไม่สาย ―เธอพูดให ้เขาคิดแต่ไม่ได ้ให ้คิดมาก‖ เธอว่าต่อ ทําไมเขาต ้องคิดมาก เขาแย ้งเธอ ตามทีบ ่ อก ชวี ต ิ เขาดิน ้ รนมาตัง้ แต่เด็ก ไม่ได ้ขอใคร ิ ใจเองได ้ กิน เพราะฉะนัน ้ เขาจะต ้องสนใจใครทําไม และถึงตอนนีเ้ ขาโตพอทีจ ่ ะตัดสน โดยเฉพาะเรือ ่ งของเธอเขาเลือกแล ้ว ใครจะว่าอะไรก็ชา่ ง ไม่มอ ี ะไรทีเ่ ขาต ้องคิด ถ ้าจะคิดก็คด ิ ห่วงแต่ตัวเธอ เธอจะอดทนกับคําพูดเหล่านัน ้ ได ้นานแค่ไหน เธอว่าชวี ต ิ เธอผ่านโลกทีโ่ หดร ้าย มาเยอะ กับเรือ ่ งแค่นท ี้ ําไมเธอจะทนไม่ได ้ อย่ากลัวไปเลย แต่แล ้วในเวลาไม่นาน ภาพทีอ ่ อ ่ นหวานสวยใสของเขา ต ้องกลายมาเป็ นภาพหนั กแน่นเคร่งขรึม เหมือนเดิม เขากลับมาวาดภาพเท่าทีอ ่ ยากวาด ขายภาพเท่าทีอ ่ ยากขาย ลูกมือทีเ่ ขาเพิง่ รับเข ้า มาเขาไล่ออก หากเพราะเขากําลังตกอยูใ่ นความผิดหวังอย่างหนัก เขารับความจริงไม่ได ้ และ ื่ ว่าผู ้หญิงทีเ่ ขากล ้าทุม ยังไม่อยากเชอ ่ เทให ้ทุกอย่าง ยอมให ้ทุกคนดูถก ู เหยียดหยาม เธอจะมา ทิง้ เขาไปโดยไม่ไยดี ั คน‖ เธอยังไม่ทงิ้ ความฝั นอันนัน ―เธอมาอยูท ่ น ี่ เี่ พือ ่ หาฝรั่งรวยๆสก ้ เธอมาจากเขาไปกับฝรั่งหนุ่มคนหนึง่ ฝรั่งทีเ่ ธอไปพบเจอริมชายหาด พูดคุยหยอกเล่นกันจนเขา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 870

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

มองผิดสงั เกต แต่กอ ่ นทีเ่ ขาจะบอกเธอว่าเขาไม่ชอบ อย่าไปคลุกคลีให ้มาก วัฒนธรรมคนไทย ถือเรือ ่ งจับมือถือแขนและการหอมแก ้ม แต่มันสายไปแล ้วเมือ ่ เธอมาเอ่ยปากขอบคุณเขาในทุก เรือ ่ ง พร ้อมกับเอ่ยปากลา เธอจะไปอยูก ่ ับฝรั่งหนุ่มคนนัน ้ เขาถามหาเหตุผลทีเ่ ธอทําลงไป เธอ ไม่มเี หตุผล แต่นั่นเป็ นความฝั นของเธอ เธอฝั นมาตลอด ิ้ ทุกอย่าง ให ้เขาอยากทําตามความฝั นของตัวเองบ ้าง ปลูก เวลานีเ้ ขาจึงเหมือนคนหมดสน ั แห่งทีเ่ งียบสงบ แล ้วใชเวลาทั ้ กระท่อมริมภูเขา ริมแม่นํ้า ทีไ่ หนสก ง้ หมดวาดรูปทีต ่ นรัก แต่พอ ่ ขอร ้อง ไม่เห็นแก่พอ ่ กับแม่ก็ให ้เห็นแก่น ้อง อนาคตของน ้องฝากไว ้กับเขา เขาทําอย่างนัน ้ ไม่ได ้ ―ผู ้หญิงพรรค์อย่างนัน ้ จะไปหาความจริงใจได ้อย่างไร ใครมีเงิน มีความสุขสบายให ้ เธอก็ ไปกับเขาทัง้ นัน ้ ‖ แม่บอกยํ้าก่อนแม่วา่ ดีเหมือนกันเขาจะได ้มีชวี ต ิ ใหม่กับคนดีๆ เวลานีน ้ อกจากภาพทีแ ่ สดงออกถึงความเก็บกด บุหรีแ ่ ละเหล ้ายังเป็ นเพือ ่ นทีด ่ ท ี ส ี่ ด ุ เขาเมา หนักจนไม่รู ้ได ้ทําอะไรลงไปบ ้าง แต่ทแ ี่ น่ๆเขาหลับลงตรงทีช ่ ายหาดหลายครัง้ หลายหน ครัง้ แรกชาวบ ้านแถวนั น ้ มาพบนึกว่าเขาตายแล ้ว ต่างวิง่ มาดูด ้วยความตกอกตกใจ แต่มาระยะหลัง ิ ชาไปแล ้ว ไม่มค ึ ใดๆในขณะบางคนว่าตายไปจริงๆก็ด ี คนอืน คนเหล่านั น ้ ต่างชน ี วามรู ้สก ่ จะได ้ไม่ ต ้องมาวุน ่ วาย และกว่าเขาจะคิดได ้ ยอมรับความเป็ นจริง เวลาก็ผา่ นไปเป็ นเดือนๆ คิดได ้เขาเริม ่ จัดเก็บดอกไม ้ทีเ่ ขาและเธอชว่ ยกันปลูก ซงึ่ เขาทุบจนกระจัดกระจายวันทีเ่ ธอจากไป เขานํ า กลับมาปลูกจัดเข ้าทางเหมือนเดิม หลังจากนัน ้ เขาหยิบจดหมายของเธอขึน ้ มา เธอเขียนมาบอก เล่าพร ้อมภาพถ่าย เธอว่าภาพถ่ายทีเ่ ธอยืนอยูเ่ ป็ นหมูเ่ กาะทีเ่ ธออยากไป เธอเคยชวนเขาไป หลายครัง้ แล ้ว แต่เขาอ ้างความไม่พร ้อมและเวลานีเ้ ขาดูภาพเธอพร ้อมกับอวยพรให ้เธอโชคดี สมหวังกับความฝั นทีเ่ ธอตัง้ ใจ ั สนใจว่าจะเอาไงดี และเขาก็ลม ื เธอไปแล ้ว ถ ้าเธอไม่มายืนนิง่ อยูห ่ น ้าร ้าน ทําให ้เขาสบ เธอบอกว่าอย่าเพิง่ คิดมากได ้ไหม ขอให ้เธอก ้าวเข ้าไปให ้พ ้นสายฝนก่อน ข ้างนอกฝน ่ มลงหรือสต ั ว์เลือ ตกหนัก ชวี ต ิ เธอมีสงิ่ หนึง่ ทีเ่ ธอกลัวมากทีส ่ ด ุ ไม่ใชแ ้ ยคลานตามแบบทีผ ่ ู ้หญิง ั่ ทุกครัง้ ทีโ่ ดนฝน เธอมีความจดจําทีฝ เขากลัวกัน แต่เธอกลัวสายฝน เธอจะเกร็งจนตัวสน ่ ั งใจ มันเกิดขึน ้ ในวันหนึง่ ระหว่างทีเ่ ธอสนุกอยูก ่ ลางสายฝน ซงึ่ ทุกครัง้ ทีฝ ่ นตกเธอจะวิง่ เล่น ี งหัวเราะ เธอก็เหมือนเด็กบ ้านนอกทั่วๆไปทีช สนุกสนานพร ้อมกับเสย ่ อบเล่นนํ้ าฝน แต่ครัง้ ี งหัวเราะของเธอมันดังเบากว่าเสย ี งฟ้ าทีผ หลังสุดมันต่างจากครัง้ ก่อนๆ เพราะเสย ่ า่ ลงมา มันผ่า ลงตรงหน ้าเธอ ทําเธอตกใจสุดขีดกรีดร ้องจนหมดสตินอนนิง่ ลงตรงนัน ้ กับภาพทีเ่ กิดขึน ้ ทําให ้ พ่อรีบวิง่ ลงมาดูอาการของเธอ จนพลาดตกบันไดศรี ษะไปฟาดกับขอบอ่างล ้างเท ้าเต็มแรง พ่อ ึ หมดสติลงตรงนัน ้ และนั่นเป็ นความทรงจําทีเ่ ลวร ้าย ทําให ้ทุกครัง้ ทีเ่ ธอโดนสายฝนเธอจะรู ้สก ั่ หากนานเข ้าจะกรีดร ้องอย่างคนเสย ี สติ เกร็งจนตัวสน ผัวฝรั่งคนนัน ้ เป็ นเศรษฐีจอมปลอม ขีเ้ มา เสเพล ไม่มอ ี นาคต มันหลอกเธอกินเปล่า สาม ้ ิ เดือนทีเ่ ธอเดินทางไปกับมันเธอต ้องจ่ายให ้มันทัง้ สน มันบอกว่ามันอยูใ่ นชว่ งรอเงิน ลูกน ้อง กําลังจะโอนมาให ้ แต่ตด ิ อยูท ่ ก ี่ ารตรวจสอบของธนาคารระหว่างประเทศ ต ้องรอเวลาอนุมัต ิ และ ื้ ในนาม มันไม่ได ้พูดแค่นัน ้ มันพูดถึงกิจการใหญ่โต มันพูดถึงบ ้านทรงไทยหลังใหญ่ มันจะซอ ้ ื ิ เธอ และจะซอทีไ่ หนให ้เธอตัดสนใจ แต่ทม ี่ ันต ้องการ มันคือบรรยากาศทีเ่ งียบสงบ และกว่าเธอ ี แล ้ว เธอหมดสน ิ้ ทุกสงิ่ ทุกอย่าง ร ้องไห ้กับตัวเองจนแทบจะบ ้า ซงึ่ จะรู ้ว่าโดนหลอกก็สายเสย ้ เธอน่าจะใชความคิ ดให ้มากกว่านี้ คิดว่าชวี ต ิ เธอมันเลวระยํา จะมีผู ้ชายดีๆทีไ่ หนมาสนใจเธอจริง ยกเว ้นเขา และเธออยากมาขอโทษทีท ่ ํากับเขา ใครๆต่างบอกเขาว่าอย่าไปยกโทษให ้เธอ ―ผู ้หญิงพรรค์อย่างนัน ้ ‖ แม่พด ู คํานีข ้ น ึ้ ใจ แม่วา่ อย่าไปยกโทษให ้ โดยแม่ยน ื่ คําขาดถ ้า เขายกโทษให ้เธอก็อย่ามาเรียกแม่วา่ แม่ และอย่าพาเธอมาให ้แม่เห็นหน ้าเด็ดขาด แม่พด ู ด ้วย ั ที และในเรือ ใบหน ้าท่าทางโหดร ้าย ดุ เอาจริงเอาจัง แต่แม่ไม่เคยร ้ายจริงๆกับเขาสก ่ งของเธอ ิ ใจอย่างไรเขาต ้องใชเวลา ้ เขาให ้เธอพักอาศัยอยูใ่ นร ้านได ้ สว่ นจะตัดสน โดยเธอยินดีทําตาม เขาทุกอย่าง และถ ้าเขาจะเอ่ยปากให ้เธอไป เธอก็จะไปโดยไม่มค ี ําคัดค ้านหรือเรียกร ้องใดๆ เขาทําอย่างนัน ้ ไม่ได ้ เขาไล่เธอไปไม่ได ้ เขาพยายามตัดใจแต่เขาก็ไล่เธอไปไม่ได ้ เขา ั ญาว่าเธอจะไม่ประพฤติ บอกกับเธอว่าเรือ ่ งมันแล ้วก็ให ้มันแล ้วไป ขอให ้เริม ่ ต ้นกันใหม่แต่สญ ั ญาและสาบาน คําสาบานไม่เคยเกิดผลกับใคร ไม่วา่ คนนัน ตัวอย่างนัน ้ อีก เธอให ้สญ ้ จะทําถูกทํา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 871

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ผิด...เขารู ้ แต่เขาก็อยากฟั งเธอพูด ถึงตรงนีภ ้ าพของเขากลับมาสวยใสอีกครัง้ ในขณะเขารับคนงานมาชว่ ยทํางานอีกแรง โดยเขาทํางานน ้อยลง เพียงเพราะเขาอยากให ้เวลากับเธอมากขึน ้ เวลานีเ้ กาะเล็กๆทีอ ่ ยูไ่ ม่ใกล ้ ไม่ไกลเขาพาเธอตระเวนไปทั่ว หลายคนว่าเขารักจนหลง เธอมีดอ ี ะไร ผู ้หญิงอย่างนัน ้ มันก็ต ้อง มีด ี ใครต่อใครพูดกันไปเรือ ่ ย แต่เขาไม่สนใจ ั คน‖ ―เราน่าจะมีลก ู สก เวลาแห่งความสุขทุกครัง้ เขามักจะนึกถึงตรงนี้ เขาอยากเห็นชวี ต ิ ครอบครัวทีส ่ มบูรณ์ แต่ เธอว่าเขาคิดไกลไป ความจริงเธอกับเขาต ้องมองอนาคตไปให ้ดี การมีลก ู ต ้องให ้มั่นคงและ ื่ มั่นในตัวเขา ว่าแต่เธอเถอะ เธอว่าเธอเองก็มั่นใจ เธอได ้ มั่นใจก่อน เขาบอกเธอแล ้วว่าเขาเชอ สาบานแล ้ว ั ญาและคําสาบานทีเ่ ธอให ้ไว ้กับเขามันเป็ น แต่แล ้วเขาต ้องกลายเป็ นคนโง่อก ี ครัง้ เมือ ่ สญ เพียงคําลวง ครัง้ นีเ้ ธอมาหนีไปกับฝรั่งแก่ๆคนหนึง่ เธอไปโดยไม่บอกลา ทัง้ ไม่มจ ี ดหมายทีส ่ ง่ ี ใจ แต่แล ้วเขาทํา ข่าวบอกเรือ ่ งราวเหมือนครัง้ ก่อน และครัง้ นีเ้ ขาพยายามจะไม่ดม ื่ ไม่สบ ู ไม่เสย ไม่ได ้ และนีน ่ ่าจะเป็ นครัง้ แรกทีเ่ ขายอมรับกับตัวเอง ว่าแท ้จริงแล ้วเขาเป็ นคนอ่อนแอ อ่อนไหว ไม่มค ี วามหนักแน่น ครัง้ นีเ้ ขามีสภาพไม่ตา่ งอะไรกับครัง้ ก่อน เขาไล่พนักงานออก ปิ ดร ้าน เอา เวลาทัง้ หมดมาดืม ่ กินจนเมามาย เขาเป็ นอย่างนีอ ้ ก ี นานเท่าไหร่ไม่รู ้ ถ ้าเขาไม่ได ้จดหมายจาก น ้องสาวคนโต เธอเขียนมาบอกว่าเธอเรียนจบแล ้ว ตอนนีเ้ ธอสอบเข ้ารับราชการครูได ้ ถ ้าไม่ม ี เขาเธอคงไม่มส ี งิ่ ดีๆอย่างนีห ้ รอก เขาเป็ นผู ้ให ้ชวี ต ิ ทีด ่ แ ี ก่เธอ ี น ้องสาวทําให ้เขาคิดได ้ว่า ชวต ิ เขายังมีคา่ และความสําคัญ โดยเฉพาะน ้องสาวคน ี ใจไม่ได ้ แต่เขาจะทําให ้เธอภูมใิ จ สุดท ้อง เธอยังรอความหวังจากเขา เขาจะทําให ้เธอเสย ่ กัน คิดได ้อย่างนัน เชน ้ เขาจึงยิม ้ สูอี้ กครัง้ เขาจะพยายามอยูก ่ ับเหตุผลให ้มากกว่าอารมณ์และ ึ และครัง้ นีเ้ ขาสามารถเลิกบุหรีก ความรู ้สก ่ ับเหล ้าได ้โดยเด็ดขาด เขาไม่ได ้ทําเพือ ่ ใครแต่เขาทํา เพือ ่ ตัวเอง ―หลายคนว่าเขาดูดข ี น ึ้ เยอะหรือว่าจะมีความรักอีกครัง้ ‖ ใช.่ ..เขามีความรัก แต่เป็ นรักตัวเอง ―แล ้วถ ้าเธอย ้อนกลับมาเขาจะยังยอมคืนดีกบ ั เธออีกไหม‖ ใครต่อใครถามถึงเธอ ่ ื ไม่มค ี ําตอบ เขาเชอว่าเธอคงไม่กลับมาแล ้ว หากเพราะนีม ่ ันหลายเดือน ทีเ่ ธอจากเขาไป โดยไม่ลา แต่เขาคิดผิด เมือ ่ วันนี้ ตอนนี.้ ..เวลานี้...เธอยืนนิง่ อยูห ่ น ้าร ้านเขา... ั ๆว่าเขาไม่ได ้ตาฝาดหรือฝั นไป และคงไม่ใชผ ่ ม เขาพยายามเพ่งมองชด ี าหลอกเพราะนี่ ิ มันเป็ นตอนกลางวัน แต่กอ ่ นทีเ่ ขาจะคิดไปไกล เขาน่าจะต ้องเชญชวนเธอเข ้ามาข ้างในก่อน ่ มลงหรือสต ั ว์เลือ ชวี ต ิ เธอจากทีเ่ ขาเคยรับรู ้ มีสงิ่ หนึง่ ทีเ่ ธอกลัวมากทีส ่ ด ุ ไม่ใชแ ้ ยคลานตามแบบ ั่ ทุกครัง้ ทีโ่ ดนฝน เขารู ้และจําได ้ดี ทีผ ่ ู ้หญิงเขากลัวกัน แต่เธอกลัวสายฝน เธอจะเกร็งจนตัวสน ―มันหลอกฉั นไปขายตัวต่างประเทศ‖ เธอเริม ่ ต ้นเล่าเรือ ่ งราวของเธอให ้เขาฟั ง กว่าเธอจะ ่ งเพือ หนีออกมาจากซอ ่ ขอความชว่ ยเหลือจากสถานทูตไทยได ้ เธอถูกทารุณให ้เจ็บชํ้าทัง้ กาย ่ างออก และใจ หลายครัง้ ทีเ่ ธอคิดจะฆ่าตัวตาย ซงึ่ มันเป็ นความคิดแบบคนโง่ เธอรู ้ว่ามันไม่ใชท ของคนฉลาด คนฉลาดต ้องแก ้ปั ญหาด ้วยปั ญญา แต่เธอไม่มท ี างเลือก และโชคดีทเี่ ธอใจไม่ กล ้าพอ ไม่งน ั ้ เธอคงได ้ตายสมใจ ี ใจกับเธอ ก่อนบอกเธอว่าชวี ต เขาเสย ิ คนเราความจริงกับความฝั นมันคนละเรือ ่ ง เขาเองมี ความฝั นมากมาย ตามทีบ ่ อก อยากปลูกกระท่อมริมภูเขาอยูก ่ ับการวาดภาพ แต่ความจริงเขาก็ ทําไม่ได ้ ทําได ้ดีเท่าทีเ่ ห็น เธอก็เหมือนกันอย่าไปคิดหวังให ้ไกลเกินตัว เพราะมันมีแต่จะเจ็บชํ้า ใจ ―เธอขอโทษ เธอขอโทษเขาอีกครัง้ ‖ ―ถ ้าเธอกลับมา เขาจะยกโทษให ้อีกไหม...‖ ให ้นึกถึงคําทีท ่ ก ุ คนเคยถามเขา เขาบอกว่าเธอจากไปหลายเดือน เขาคิดว่าเธอไม่ ย ้อนกลับมาแล ้ว ทุกคนว่าเขาตอบไม่ตรงประเด็น ประเด็นมีอยูว่ า่ ถ ้าเธอย ้อนกลับเขาจะยกโทษ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 872

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ให ้เธออีกไหม เขาไม่มค ี ําตอบ แต่ทก ุ คนบอกว่าเขาไม่น่ายกโทษให ้แล ้ว ผู ้หญิงอย่างนีเ้ ลีย ้ งไม่ ื่ ง อีกทัง้ คนเราเจ็บแล ้วต ้องจํา แล ้วทําไมคนเหล่านัน เชอ ้ ต ้องมายุง่ กับชวี ต ิ เขาด ้วย เขามีชวี ต ิ ิ ้ เขามีความคิด เขาโตพอทีจ ่ ะตัดสนใจเองได ้ เขาใชความคิดในขณะเธอว่าถ ้าเขาไม่อยากให ้เธอ อยูเ่ ธอก็จะไป เธอจะไปโดยไม่มค ี ําอ ้อนวอนขอความเห็นใจ ขอเพียงแต่เขาพูดออกมา ่ รือ‖ เขาเอ่ยปากบอกกับเธอ เขาเอ่ยปาก ―จะไปก็น่าจะให ้ฝนหยุดก่อน เธอกลัวฝนไม่ใชห ิ ใจอะไรในเรือ บอกทัง้ ทีย ่ ังไม่ได ้ตัดสน ่ งนี้ เขาพูดไปอย่างนั น ้ เอง ―จะไล่ไปจริงๆหรือ ไม่สงสารแล ้วหรือ แล ้วจะให ้ไปอยูไ่ หน‖ เธอพรํ่าถามกับสงิ่ ทีเ่ ขาพูด ออกมา ―ทัง้ หมดนัน ้ มันเป็ นเรือ ่ งของเธอ‖ เขาไม่อยากรับรู ้ เขาไม่อยากสนใจ แต่ทเี่ ขาสนใจ ไหนเธอว่าจะไม่อ ้อนวอนขอความเห็นใจ แล ้วนีเ่ ธอกําลังทําอะไร และเมือ ่ ก่อนนีเ้ ธอก็เคยให ้ ั ั ครัง้ ไหมนี่ สญญาพร ้อมสาบานว่าจะไม่ทงิ้ เขาอีก แต่เธอก็ทงิ้ เขาไป เธอเคยพูดจริงกับเขาสก ั กลัวๆแล ้วส ิ ―กลัวอะไรงัน เขาชก ้ หรือ‖ กลัวว่าจะต ้องฆ่าคนตายเพราะอารมณ์โมโห เพราะฉะนัน ้ ทางทีด ่ เี ขาว่าเธอน่าจะรีบออกไปจากร ้านให ้เร็วทีส ่ ด ุ ไปก่อนทีเ่ ขาจะลงไม ้ลงมือเพราะอารมณ์ ี งกรีดร ้องดัง... โมโหทีก ่ ําลังเดือดพล่าน และกับคําพูดนั น ้ ทําให ้เธอวิง่ ออกไปด ้วยเสย จริงส.ิ ..เขาไล่เธอไปโดยลืมคิดไปว่าข ้างนอกฝนยังตกหนั ก...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 873

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๑๓ เรือ ่ งสน

น ักประพ ันธ์จ ัตวา

โดย ลิด ้า

ึ เงอะงะและเก้อเขินเมือ ชายหนุม ่ รูส ้ ก ่ ต้องเดินเข้าไปในธนาคาร ั พัสกลิน เขาจําไม่ได ้ว่า ครัง้ สุดท ้ายทีไ่ ด ้สม ่ อายของกระแสเงินตราในธนาคารเป็ นวัน เดือน ่ เงามัวๆทีไ่ หวไปมาอยูใ่ นความทรงจําเท่านัน ปี ไหน ภาพจากอดีตเป็ นเชน ้ แต่เขาก็ถอยหลังกลับไม่ได ้ ื้ ความเบิกบานให ้แก่ลก หากขืนทําลงไป เมือ ่ วันพรุง่ นีม ้ าถึง เขาคงไม่มเี งินสําหรับซอ ู ผู ้เป็ น ี ั เสย ี้ ว ทีร่ ักยิง่ และเขาคงไม่อาจจะทนได ้ หากต ้องเห็นความผิดหวังเสยใจในแววตาของลูกแม ้สก วินาทีหนึง่ ยามนีเ้ มือ ่ ผ่านประตูกระจกเข ้ามาแล ้ว เขาจึงได ้แต่สด ู ลมหายใจลึกๆเพือ ่ ลดความตืน ่ เต ้นมือ ึ ้ ื ่ ทีก ่ ําแน่นอยูร่ ู ้สกได ้ ถึงไอเหงือ ่ เปี ยกชน ถึงกระนั น ้ ก็ยังไม่ลม ื สอดสายสายตาหาเป้ าหมาย คงเพราะอากัปกิรย ิ าของเขากระมัง เจ ้าหน ้าทีร่ ักษาความปลอดภัยจึงเดินรีเ่ ข ้ามาหา ―ติดต่อเรือ ่ งอะไรหรือครับ‖ ―ผม...ผม‖ ชายหนุ่มพยายามพูดแต่กลับพูดไม่ออก ―เอ๊ะ ท่าทางคุณเหมือนนักประพันธ์ หรือว่าจะมาสมัครเข ้าร่วมโครงการตามนโยบายของ รัฐบาล‖ ความเฉลียวฉลาดของเจ ้าหน ้าทีร่ ักษาความปลอดภัยทําให ้เขาอดยิม ้ ออกมาไม่ได ้ ―ครับ...ครับ ผมมาเรือ ่ งนัน ้ ‖ จากทีเ่ คยจินตนาการว่าอาจจะยุง่ ยาก แต่เรือ ่ งราวกลับง่ายจนคาดไม่ถงึ ชายหนุ่มปล่อยให ้ เจ ้าหน ้าทีร่ ักษาความปลอดภัยพาเขาไปทีโ่ ต๊ะทํางานของพนักงาน ธนาคารคนหนึง่ บนโต๊ะมี ิ ทรัพย์นักประพันธ์เป็ นทุน‖ ป้ ายพิมพ์ข ้อความว่า ―โครงการแปลงสน ิ นั่งค่ะ‖ ―เชญ ื้ เชญ ิ ด ้วยนํ้ าเสย ี งไพเราะ แต่นั่นกลับทําให ้ชายหนุ่มรู ้สก ึ พนักงานสาวหน ้าตาสะสวยเชอ ประหม่ามากขึน ้ และนั่งลงอย่างงกๆเงิน ่ ๆ ―ขอบัตรประจําตัวด ้วยค่ะ‖ สาวธนาคารบอก แล ้วหันไปหยิบกระดาษรูปร่างหน ้าตาเหมือน ั อย่างหนึง่ มาวางบนโต๊ะ แบบฟอร์มอะไรสก เขารีบคว ้าบัตรจากกระเป๋ าเงินทีไ่ ม่มเี งินยืน ่ ให ้ เห็นอีกฝ่ ายรับไปพิจารณาดูราวอึดใจหนึง่ ้ ก่อนจะใชปากกาเขี ยนข ้อความลงไปบนแบบฟอร์มนั น ้ ้ ―คุณใชนามปากกาว่ าอะไรคะ‖ ―ปากกาหัก ครับ‖ ่ ทุกครัง้ ทีม ชายหนุ่มบอกด ้วยความภาคภูมใิ จเหมือนเชน ่ ค ี นถาม แม ้ว่าทุกคนทีไ่ ด ้ยิน นามปากกาของเขาเป็ นครัง้ แรก จะต ้องอมยิม ้ และกลัน ้ หัวเราะสุดชวี ต ิ ก็ตาม ไม่เว ้นแม ้แต่สาว สวยรายนี้ ั ภาษณ์นักประพันธ์ตงั ้ แต่เริม ―ขอโทษเถอะค่ะ ดิฉันสม ่ โครงการมาไม่ตํา่ กว่าสองร ้อยคน แต่ ยังไม่เคยพบว่า นามปากกาของใครจะกระตุ ้นความสนใจได ้เท่าของคุณมาก่อน คุณพอจะชว่ ย ้ บอกถึงแรงบันดาลใจทีล ่ อ ื กใชนามปากกานี ไ ้ ด ้มัย ้ คะ‖ ึ ผ่อนคลาย ―นามปากกาของผมคือ ―ไม่มอ ี ะไรมากหรอกครับ‖ เขายิม ้ ด ้วยความรู ้สก ื ผมฝั นว่าคงมีสก ั วันหนึง่ ทีน เป้ าหมายในการเขียนหนั งสอ ่ ั กวิจารณ์ทัง้ หลาย เมือ ่ ได ้อ่านเรือ ่ งของ ผมแล ้วจะต ้องหักปากกาทิง้ เนือ ่ งจากไม่กล ้าวิจารณ์ เพราะมันเป็ นงานทีย ่ อดเยีย ่ มไร ้ทีต ่ ค ิ รับ‖ เขาเห็นหญิงสาวพยักหน ้าอย่างเข ้าใจ ก่อนจะเปลีย ่ นคําถามใหม่ ―คุณเป็ นนักประพันธ์ระดับไหนคะ‖ คําถามนีท ้ ําให ้เขางุนงง จนต ้องย ้อนถามกลับไปว่า ―หมายถึงระดับอะไรหรือครับ‖ ―ในแบบฟอร์มกําหนดให ้ระบุด ้วยว่า นักประพันธ์ทเี่ ข ้าร่วมโครงการมีความสามารถระดับ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 874

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ไหน บางทีคณ ุ น่าจะเป็ นนั กพันธ์เอก‖ ชายหนุ่มอมยิม ้ คําว่า ―นักประพันธ์เอก‖ ชา่ งฟั งดูเสนาะหูยงิ่ นั ก ―คุณสมบัตข ิ องนักประพันธ์เอกเป็ นยังไง พอจะบอกได ้ไหมครับ‖ ―ในหมายเหตุนบ ี่ อกว่า นักประพันธ์เอกคือผู ้ทีเ่ คยได ้รับรางวัลระดับสากลมาแล ้ว นามปากกาและผลงานได ้รับการยอมรับจากสถาบันต่างๆ ทัง้ ในและต่างประเทศ‖ เขาฟั งแล ้วได ้แต่สา่ ยหน ้า ―ผมยังไปไม่ถงึ ระดับนัน ้ หรอกครับ ว่าแต่ยังมีนักประพันธ์ระดับไหนอีกบ ้าง‖ ―มีนักประพันธ์โท นักประพันธ์ตรี แล ้วก็...นักประพันธ์จัตวาค่ะ‖ ชายหนุ่มนึกอยากหัวเราะ แต่กลับหัวเราะไม่ออก ได ้แต่ถามว่า ―มันต่างกันยังไงหรือครับ ผมไม่คอ ่ ยเข ้าใจ‖ ื้ ไปสร ้างละคร ―นั กประพันธ์โทก็พวกทีม ่ ผ ี ลงานรวมเล่มเป็ นจํานวนมาก บางเล่มถูกซอ ื่ เสย ี งเป็ นทีร่ ู ้จักกันทั่วไป‖ โทรทัศน์ ชอ ่ มแน่ครับ ผมยังไม่ถงึ ขัน ―ไม่ใชผ ้ นัน ้ ‖ ―บางทีคณ ุ อาจเป็ นนักประพันธ์ตรี ได ้แก่ผู ้ทีม ่ ผ ี ลงานตีพม ิ พ์ในนิตยสารต่างๆ สมํา่ เสมอ ่ ย ผลงานได ้รวมเล่มแต่ยังไม่มากนั ก คุณเป็ นอย่างนัน ้ ใชม ั ้ คะ‖ เขาพยายามยิม ้ อย่างทระนง ก่อนจะตอบว่า ่ มอีกนั่นแหละ ผมเคยมีผลงานตีพม ―ก็ไม่ใชผ ิ พ์ในนิตยสารเล็กๆสองสามครัง้ แต่สว่ นใหญ่ ื แจกงานศพของเครือญาติเสย ี มากกว่า เพราะมันง่ายทีจ จะพิมพ์ในหนังสอ ่ ะขอร ้องให ้แทรกเรือ ่ ง ของผมลงไปได ้‖ พนักงานธนาคารสาวพยักหน ้าอย่างเข ้าใจ แล ้วรีบสรุปว่า ―ถ ้าอย่างนัน ้ คุณก็เป็ นนักประพันธ์จัตวา ตกลงตามนีถ ้ ก ู ต ้องนะคะ ทีนเี้ รามาว่ากันถึง ิ ทรัพย์ทค สน ี่ ณ ุ จะนํ ามาแปลงเป็ นทุนบ ้าง‖ ้ ิ ทรัพย์กันล่ะครับ‖ ―พวกนักประพันธ์เอกเขาใชอะไรเป็ นสน ึ ั ก ้อนเสย ี แล ้ว เมือ ชายหนุ่มเริม ่ รู ้สกถึงความยุง่ ยากทีจ ่ ะได ้เงินสก ่ ได ้รับคําตอบว่า ิ ธิผ ื่ เสย ี งมาแปลงเป็ นทุนค่ะ นักประพันธ์ ―สว่ นใหญ่นักประพันธ์เอกจะใชลิ้ ขสท ์ ลงานและชอ ่ นัน ระดับอืน ่ ก็ทําเชน ้ ทางธนาคารจะประเมินราคาให ้อย่างสมเหตุสมผล ข ้อนีค ้ ณ ุ ไม่ต ้องกังวล เลยค่ะ‖ ื่ เสย ี งของผมคงตีราคาไม่ได ้‖ เขาพูดออกไปในสภาพคอตก ได ้แต่นก ―ผลงานและชอ ึ ถึงลูก รัก นีค ่ งเป็ นอีกครัง้ ทีเ่ ขาทําให ้ลูกผิดหวัง ทัง้ ๆทีพ ่ รุง่ นีเ้ ป็ นจะวันคล ้ายวันเกิดของลูก และลูกก็รํ่า ั ตัวหนึง่ หลังจากทีต ร ้องอยากกินเป็ ดพะโล ้สก ่ ้องกินต ้มฟั กมายาวนาน เขายังคงเป็ นพ่อทีใ่ ช ้ ึ กลัดกลุ ้มใจ ไม่ได ้อยูเ่ หมือนเดิม ยิง่ คิดก็ยงิ่ รู ้สก ―คุณเป็ นอะไรไปหรือเปล่าคะ‖ ึ สะท ้อนใจทีเ่ ห็นลูกค ้ารายอืน ชายหนุ่มไม่ตอบแต่เงยหน ้าหันไปมองรอบๆตัว รู ้สก ่ เข ้ามา ฝากเงินถอนเงินกันอย่างแสนสําราญ และเมือ ่ สายตาของเขาไปสะดุดอยูท ่ ก ี่ องเงินสูงท่วมหัว ี้ วของเงินกองนั น ของพนักงานหลัง เคาน์เตอร์ไกลออกไป เขาก็ได ้แต่คด ิ ว่า ถ ้าเขามีแค่เศษเสย ้ ลูกคงไม่ต ้องพบกับความผิดหวัง ั ้ จัตวาอย่างเขาถอนใจ ก่อนจะลุกขึน นักประพันธ์ชน ้ ยืนโดยไม่ลม ื คว ้าบัตรประจําตัวคืนมา และกล่าวกับหญิงสาวผู ้ต ้อนรับเขาเป็ นอย่างดีวา่ ―ขอบคุณมากครับ ผมไม่มอ ี ะไรทีจ ่ ะแปลงเป็ นทุนได ้หรอกครับ ผลงานของผมแค่ท ้าทาย กาลเวลา ได ้วันสองวัน หลังจากนัน ้ ก็กลายเป็ นถุงกล ้วยแขก ลาก่อนครับและขอขอบคุณอีก ครัง้ ‖ ชายหนุ่มเดินดุม ่ ตรงไปทีป ่ ระตู เจ ้าหน ้าทีร่ ักษาความปลอดภัยทําความเคารพอย่างเข ้มแข็ง และเปิ ดประตูให ้ เขาสง่ ยิม ้ หม่นๆเป็ นการขอบคุณ แล ้วเดินออกไปหยุดอยูบ ่ นทางเท ้าหน ้า ึ อ ้างว ้างและหนาวเหน็ บอยูใ่ นหัวใจ ธนาคาร ด ้วยความรู ้สก เขาล ้วงเงินทีเ่ หลือในกระเป๋ ากางเกงออกมาดู มีเพียงเหรียญบาทนับได ้แค่หกเหรียญ ยังดี ทีพ ่ อเป็ นค่ารถโดยสารกลับบ ้านได ้ แต่ทันใดนัน ้ เอง โชคร ้ายก็มาเยือนชายหนุ่ม เมือ ่ พนักงาน สามคนทีช ่ ว่ ยกันแบกถุงเงินใบเท่ากระสอบข ้าวลงจากรถหุ ้มเกราะ เดินมาชนมือของเขาอย่าง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 875

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

แรงจนเหรียญทัง้ หมดกระจายลงพืน ้ ึ อายแต่ก็ต ้องรีบวิง่ ไล่ตะครุบเหรียญเหล่านั น ชายหนุ่มรู ้สก ้ ทุกอย่างดูทา่ จะจบลงด ้วยดี ถ ้า ี ก่อน เหรียญบาทสุดท ้ายจะไม่กลิง้ ตกลงรูฝาท่อระบายนํ้ าไปเสย ―โฮล อิน วัน‖ ี งคนขีม เสย ่ อเตอร์ไซค์รับจ ้างแถวนัน ้ ตะโกนลั่น ชายหนุ่มได ้แต่เม ้มริมฝี ปากแน่น ใจคิดไป ในทางทีด ่ วี า่ ไม่เลวเหมือนกัน ในเมือ ่ เงินไม่พอขึน ้ รถโดยสาร เ ขาจะเดินกลับบ ้านเป็ นการออก ื้ ขนมถูกๆให ้ลูกกินเล่นอีกตัง้ ห ้าบาท กําลังกาย แถมยังมีเงินเหลือซอ กําลังจะก ้าวเท ้าอยูน ่ ัน ้ เอง พนักงานสาวสวยคนเดิมก็เดินแกมวิง่ เข ้ามาหา ―ดีใจจังค่ะคุณยังไม่ไปไหน ดิฉันเล่าเรือ ่ งของคุณให ้ผู ้จัดการฟั ง ผู ้จัดการจึงอยากขอให ้คุณ พิจารณาเข ้าร่วมโครงการอีกครัง้ ‖ ―ผมไม่มอ ี ะไรจริงๆ‖ ื่ ในแบบฟอร์มใบ ทัง้ ทีย ่ ํ้าไปอย่างนัน ้ แต่หญิงสาวยังคะยัน ้ คะยอให ้เขากลับเข ้าไปลงชอ สมัครให ้เรียบร ้อย ―ทุกเรือ ่ งทุกปั ญหาน่าจะมีทางออกนะคะ‖ ิ ใจเดินตามพนักงานธนาคารกลับ เพราะชายหนุ่มคิดถึงรอยยิม ้ สมหวังของลูก เขาจึงตัดสน ิ ทรัพย์นักประพันธ์เป็ น เข ้าไปอีกครัง้ และทีเ่ ดิมนัน ้ เอง เขาได ้พบกับผู ้จัดการโครงการแปลงสน ทุน ิ รับว่า คุณมีอะไรทีแ ่ ข ิ ธิง์ านทีท ―คุณลองคิดดูดๆี สค ่ ปลงเป็ นทุนได ้ ถ ้าไม่ใชล ิ สท ่ ําเงิน ก็ ั อย่างทีม น่าจะเป็ นอะไรสก ่ ค ี ณ ุ ค่าจนทําให ้คุณมีแรงสร ้างสรรค์งานต่อไปได ้‖ ี เซย ี ว ก่อนจะบอกไปว่า เขายิม ้ ซด ื อยูไ่ ด ้ ―ผมคิดไม่ออกจริงๆว่าผมพอจะมีอะไรมาแปลงเป็ นทุน ทุกวันนี้ ทีย ่ ังคงเขียนหนั งสอ เพราะเลือดของนักประพันธ์มันฉีดพล่านอยูใ่ นร่าง ของผม เนือ ้ หนังทีย ่ ังห่อหุ ้มกายทําให ้ผม สามารถทํางานได ้ทุกคืน และสุดท ้ายคือนํ้ าตาแห่งความสะเทือนใจ ทีท ่ ําให ้ผมยังรับรู ้ว่า หัวใจ ้ ึ ของผมยังอ่อนไหวพอทีจ ่ ะเขียนเรือ ่ งซง เศร ้า และท ้าทายได ้อยู‖่ พูดจบชายหนุ่มก็เห็นผู ้จัดการยิม ้ กว ้างและตบมือดังฉาดด ้วยความดีใจ ่ ล ้ว ตราบใดทีค ื ต่อไปได ้ นี่ ―ใชแ ่ ณ ุ ยังมีเลือด มีเนือ ้ หนั งและนํ้ าตา คุณย่อมเขียนหนั งสอ ิ ทรัพย์ทค แหละคือสน ี่ ณ ุ สามารถแปลงเป็ นทุน ผมจะอนุมัตใิ ห ้คุณด่วนเป็ นกรณีพเิ ศษ กรุณานั่ ง รอรับเงินได ้เลย ว่าแต่คณ ุ อยากจะรับเป็ นเช็คหรือเงินสด‖ ―จริงหรือครับ ถ ้าอย่างนัน ้ ผมขอเป็ นเงินสดก็แล ้วกันครับ‖ เวลาผ่านไปไม่นาน พนักงานสาวคนเดิมนํ าเงินมามอบให ้ ี่ ต ―ทัง้ หมดห ้าร ้อยบาทถ ้วนค่ะ เลือดของคุณราวสล ิ รประเมินได ้ ๓๐๐ บาท เนือ ้ กับหนังอีก ไม่กก ี่ โิ ล ๑๕๐ บาท แล ้วค่านํ้ าตาอีก ๕๐ บาท เซ็นรับเงินตรงนีค ้ ะ่ สว่ นการชําระหนี้ ไว ้ผลงาน ของคุณได ้ตีพม ิ พ์เมือ ่ ไหร่คอ ่ ยว่ากันค่ะ‖ ื่ รับเงินเหมือนคนละเมอ แต่หัวใจเริม เขาลงชอ ่ ยิม ้ ออกมาเมือ ่ จําได ้ว่า เป็ ดพะโล ้เจ ้าโปรด ิ บาท ปี นค ื้ หวี ของลูกเมือ ่ ปี กอ ่ นราคาสามร ้อยห ้าสบ ี้ งไม่เกินสรี่ ้อย เหลืออีกร ้อยหนึง่ เขาน่าจะซอ ั อัน ไม่น่าจะเกินหกสบ ิ บาท อีกสส ี่ บ ิ บาทคงพอซอ ื้ เบียร์มาฉลองสก ั ขวด หรือทีค ่ าดผมให ้เมียสก ิ ้ ื เขาอยากดืม ่ ให ้แก่สนทรัพย์ของเขา แต่คด ิ อีกทีเงินทีเ่ หลือน่าจะนํ าไปซอไข่ไก่ ตอนนีร้ าคา ิ บาท เงินสส ี่ บ ิ บาทคงได ้ราว ๑๒ ฟอง ถ ้าสามคนพ่อแม่ลก สามฟองสบ ู เก็บไว ้กินวันละฟอง ก็คง ต่อลมหายใจไปได ้อีกหลายวัน ่ ระเป๋ า แล ้วเดินกลับบ ้านตามความตัง้ ใจเดิม แม ้ว่าจริงๆ นักประพันธ์จัตวาเก็บเงินใสก อยากจะนั่งรถกลับให ้ถึงบ ้านโดยเร็วทีส ่ ด ุ ก็ตาม ี เขาเพิง่ ตระหนักแก่ใจว่า เงินในกระเป๋ านัน ้ มีคา่ มากมายเพียงไหน แค่คด ิ ก็อยากสะอืน ้ เสย แล ้ว แต่เขากลับหัวเราะออกมา...เขาอยากหัวเราะให ้แก่ชวี ต ิ ตัวเอง.

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 876

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

นูรไลลา...ในความทรงจํา

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๑๔ เรือ ่ งสน โดย ชาติณรงค์ วิสต ุ กุล

้ ว่าง มองเห็ นจ ันทร์ลอยเด่นเต็ มดวงจากนอกหน้าต่าง เมฆหนา ท้อง ฟ้าคืนนีส และหมอกคว น ั ดูเ หมือ นจะห่า งหายกระจ ด ั กระจายไปไหนไม่รู ้ ช่ า งแตกต่า งก บ ั ึ ของผมในเวลานีเ้ หลือเกิน ยิง่ ฟ้าใสและฉายภาพของดวงจ ันทร์กระจ่างตา ความรูส ้ ก เท่าใดก็ยงิ่ ปวดร้าว ไม่อาจข่มตาหล ับหรือลืมเลือนเรือ ่ งราวบางอย่างทีต ่ ด ิ ค้างอยูใ่ นใจ จน ั ทร์เ ต็ ม ดวงเหมือ นเป็ นฉากฉายภาพแห่ง ความทรงจํ า ทีเ่ ลือ ่ นไหลมิอ าจปิ ดก น ั้ จน ิ ้ และก้าวเดินออกไปเพือ บางครงผมคิ ั้ ดไปว่า จะม ัวมาจ่อมจมอยูท ่ น ี่ ท ี่ ําไม ลุกขึน ่ เผชญ ก ับความจริง แต่แล้วเหมือนมีอะไรหน ักๆมาคอยกดท ับและฉุดรงเอาไว้ ั้ จะมีประโยชน์ ้ ทางทีผ ี จนขนาดนี.้ .. อะไร ในเมือ ่ เสน ่ า ่ นมาม ันแปลกแยกเสย ี งทีเ่ ล็ ดลอดออกมาพร ้อมกับลม ―นูรไลลา...อา...นูรไลลา‖ ผมพึมพํ าแผ่วเบา เป็ นเสย ่ งแสง หายใจ ดวงตาของผมยังเหม่อมองออกไปยังนอกหน ้าต่าง จับจ ้องไปยังดวงจันทร์ทส ี่ อ ิ นวลลอยเด่นเป็ นแสงสว่างท่ามกลางความมืดมิด คลับคล ้ายกับดวงหน ้าเธอซงึ่ เป็ นภาพทีค ่ ุ ้นชน และคะนึงหา มือข ้างหนึง่ ของผมความหาขวดสุราทีว่ างอยูใ่ กล ้ๆ ตัว พอคว ้าได ้ก็ยกขึน ้ ดืม ่ แต่รส ่ ้ ของเมรัยก็ไม่ได ้ชวยบรรเทาความร ้อนรุม ่ ของจิตใจ ไปได ้เลย แต่อย่างว่า ผมใชมันเป็ นเพือ ่ นมา หลายปี ตัง้ แต่เธอได ้จากผมไป... ความจริงผมไม่เคยลืมนูรไลลา แม ้ว่าเวลาจะผ่านมากีเ่ ดือนกีป ่ ี แล ้วก็ตาม แต่ทน ี่ งิ่ เฉย ดู ั ดายมันเพราะอะไร บางครัง้ ผมอดสงสยความคิดของตัวเอง ใครกันแน่ทด ี่ อ ื้ ดึง ยึดติด...ผมยกมือ ขึน ้ ปิ ดบังใบหน ้าตัวเองเหมือนต ้องการจะสร ้างกําแพงเพือ ่ บดบังบางสงิ่ บางอย่างเอาไว ้ ๒. ึ ษาเรียนอยูป จําได้วา ่ ผมพบก ับนูรไลลาครงแรกสม ั้ ัยทีเ่ ป็นน ักศก ่ ี สุดท้าย ตอนนน ั้ ื พิม พ์ฝึ กปฏิบ ัติข องสาขาวารสารศาสตร์ และชมรม ผมก บ ั เพือ ่ นๆกํา ล ังทํ า หน งั ส อ ั ึ ษามุสลิมก็ เป็นเป้าหมายของผมทีจ น ักศก ่ ะสมภาษณ์ เพือ ่ ทําเป็นสกูป ๊ ข่าว ผมสนใจ ชมรมนีว้ า ่ พวกเขาทําอะไรและมีกจ ิ กรรมอะไรบ้างอยากจะบอกเล่าเรือ ่ งราว ของทีน ่ ใี่ ห้ ึ ิ น ักศกษาในมหาวิทยาล ัยได้รจ ู ้ ัก ผมติดต่อผ่านสมาชกคนหนึง่ ของชมรมและน ัดว ันเวลา ั้ ปี ที่ ๓ ึ ษาชน ้ งต้น ต ัวประธานเป็นน ักศก ทีจ ่ ะได้พูดคุยก ับประธานชมรม จากข้อมูลเบือ ื่ นูรไลลา ครงแรกที ื่ นีซ ้ ํ า้ ไปซํา้ มา เพือ เรียนอยูค ่ ณะบริหารธุรกิจ ชอ ั้ ไ่ ด้ยน ิ ผมท่องชอ ่ ้ นไป ป้องก ันไม่ให้พด ู หรือสะกดคําผิดเพีย เมือ ่ ถึงกําหนดนั ดหมาย ผมมารออยู่ทห ี่ น ้าชมรมก่อนเวลาเล็กน ้อย ขณะทีก ่ ําลังมองดู ึ ษาคนหนึง่ กําลังเดินตรงมาพอดี เธออยู่ ทิวทัศน์หน ้าตึกชมรมของมหาวิทยาลัยเพลินอยู่ นั กศก ึ ษาเสอ ื้ แขนยาวสข ี าวและกระโปรงสด ี ํายาวดูมด ิ เรียบร ้อย ทีส ี าว ในชุดนักศก ิ ชด ่ ําคัญเธอมีผ ้าสข นวลคลุมศรี ษะปิ ดบังสว่ นเหนือหน ้าผากจรดลงมาถึงปลายคาง ผมรู ้ได ้ทันทีวา่ เธอคนนี้น่าจะ ่ งที่ เป็ นคูส ่ นทนาของผม และทีส ่ ะดุดตามากทีส ่ ด ุ ก็คอ ื ดวงหน ้าขาวนวลเหมือนแสงจันทร์สอ แต ้มเติมด ้วยดวงตาดําขลับกลมโตและจมูก เป็ นสันได ้รูป ผมนึกถึงภาพนางเอกในภาพยนตร์ อินเดียทีม ่ ักจะเป็ นแขกขาวทีเ่ คยดูสมัยเด็กๆนาน มาแล ้ว

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 877

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ ประหม่า เธอเดินตรงเข ้ามาพร ้อมกับรอยยิม การปรากฏตัวของเธอทําให ้ผมรู ้สก ้ และกล่าว ื่ นูรไลลา เป็ นประธานชมรมนั กศก ึ ษามุสลิม และขอโทษทีป แนะนํ าตัวว่าเธอชอ ่ ล่อยให ้ผมมารอ จากคําพูดจาท่าทางและการแต่งกายแล ้วดูเธอเป็ นคนเรียบร ้อยและรู ้จักวางตัว ไม่เหมือนกับ ึ ษาสาวทั่วๆไปทีด นั กศก ่ เู ป็ นกันเองและสนิทสนมง่ายกว่ายิง่ ทํ าให ้ ผมประหม่ามากขึน ้ ผมตอบ ้ ๆว่า ―ไม่เ ป็ นไร‖ ิ ผมเข ้าไปคุ ย กั น ในชมรม เพีย งสัน เธอยิม ้ บางๆเป็ นการตอบรั บ แล ้วเช ญ ผมเริม ่ ต ้นการสัมภาษณ์ด ้วยการกระแอมเบาๆ หนึง่ ครัง้ เพือ ่ เรียกสติกลับมา แล ้วเริม ่ ด ้วย ่ ื คําถามง่ายๆว่า อยากรู ้ความหมายของชอประธานชมรมก่อน นูรไลลาทํ าหน ้าฉงนแล ้วก็ยม ิ้ ผม มองเห็นอารมณ์ขน ั จากดวงตาเธอ ื่ ‖ เธอว่า ―เกีย ่ วอะไรกันหรือคะ ความหมายของชอ ่ ื ―เออ...เกีย ่ วครับ เพราะเป็ นชอของประธานทีฟ ่ ั งดูไพเราะเลยอยากรู ้ความหมาย‖ ผมพูด ยิม ้ ๆและว่า ―ความจริงอย่างเริม ่ ต ้นด ้วยคําถามง่ายๆสบายๆก่อน‖ เธอยิม ้ และหัวเราะเขินๆผมมองเธอ เราทัง้ คูส ่ บตากันและกันการสนทนาก็เริม ่ ต ้นขึน ้ จาก การพูดคุยผมพบว่า นูรไลลาเป็ นกันเองมากกว่าทีค ่ ด ิ เธอตอบคําถามได ้ละเอียด มีความรู ้ใน เรื่อ งขนบประเพณีวัฒนธรรมไทยมุส ลิม เป็ นอย่างดี ที่สํ าคั ญเธอมีค วามคิด ที่จ ะจั ด กิจ กรรม บําเพ็ญประโยชน์หลากหลาย โดยตัง้ ใจจะชักชวนชมรมอืน ่ ๆ ทีม ่ ล ี ักษณะคล ้ายๆกันมาร่วมทํ า ่ ชมรมอนุรักษ์สงิ่ แวดล ้อม ชมรมศล ิ ปวัฒนธรรมไทย ชมรมคริสเตียน และชมรม กิจกรรมด ้วยเชน พุทธศาสดาเป็ นต ้น ื่ หูตั วเองเท่าใดนั ก ว่า จะเป็ นความคิด ที่อ อกมาจาก แรกทีเดีย วผมฟั งอย่างไม่เช อ ึ ษามุสลิม เพราะเดิมทีจากความเชอ ื่ พืน นั กศก ้ ฐานคิดว่า ชมรมนี้น่าจะเป็ นลักษณะของกลุ่ม อนุรักษ์ ชอบเก็บตัวอยูก ่ ับเงียบๆเฉพาะกลุม ่ หรือจัดกิจกรรมกันภายใน จึงตัง้ ใจจะมาทําสกู๊ปข่าว เพือ ่ เป็ นการแนะนํ าและให ้คนในมหาวิทยาลัยได ้รู ้จัก มากขึน ้ อาจจะเรียกได ้ว่า นูรไลลาเป็ น ประธานชมรมหัวก ้าวหน ้าก็คงไม่ผด ิ นัก ผมเริม ่ นึกถึงเรือ ่ งราวในสกู๊ปทีเ่ ปลีย ่ นทิศทางไปจากเดิม ―ตอนนีท ้ ําไปถึงไหนแล ้ว‖ ผมถามขึน ้ ―ร่างโครงการไว ้สองสามเรือ ่ ง กําลังติดต่อกับชมรมอืน ่ ๆอยู่ สว่ นใหญ่เป็ นกิจกรรมบําเพ็ ญ ิ ปวัฒนธรรมค่ะ‖ ประโยชน์ และแลกเปลีย ่ นความรู ้ทางศล ―เอาอย่างนี้ ถ ้ามีอะไรเรียกผม จะมาทํา ข่าวให ้ทุกงานเลย‖ ผมพูดขึน ้ ก่อนจะนั ดเธอมา ถ่ายรูปอีกครั ง้ หนึง่ ความจริงผมสามารถถ่ายภาพให ้เสร็ จในวันนั ้นก็ ได ้ แต่ผมอยากจะเลือ ่ น ิ ในชมรมกําลังทํ า ออกไป อยากหามุมสวยๆเพือ ่ ให ้รูปออกมาดูดท ี ส ี่ ด ุ และอยากได ้ภาพสมาชก กิจกรรมร่วมกัน หรือเพราะว่าผมต ้องการจะพบเธออีกกันแน่ ตัวผมเองเริม ่ ไม่แน่ใจ นูรไลลานั ด ิ ในชมรมจะทํ า ละหมาดกั น ให ้ผมมาในวั น ศุก ร์เ พราะเป็ นวั น ที่ส มาช ก ผมตอบตกลงทั น ที ึ ษาในชมรม ขณะเก็บภาพในมุมต่างๆ เมือ ่ วันศุกร์มาถึงผมได ้ถ่ายรูปพิธล ี ะหมาดของนั กศก ี งสวดทีด ึ ษาชายของชมรม แม ้ผมจะไม่ทราบ ผมได ้ยินเสย ่ ังกังวานของผู ้นํ าสวดซงึ่ เป็ นนั ก ศก ึ ถึงมนต์ขลัง ขณะทีส ความหมายของบทสวดแต่ผมกลับรู ้สก ่ ายตาของผมจับจ ้องอยูท ่ น ี่ ูรไลลา ซงึ่ อยูใ่ นชุดกาละกงปกปิ ดตัง้ แต่หัวจรดเท ้าเผยเพียงดวงหน ้า แต่สัมผัสได ้ถึงความงดงามและ แรงศรัทธาจนยากจะบรรยาย ผมมองเธอจนเพือ ่ นทีม ่ าด ้วยกันสังเกตเห็ นและแซวเอาว่า ระวัง เถอะ อีกหน่อยอาจจะต ้องมาทําแบบนีบ ้ ้าง ผมได ้แต่ยม ิ้ ๆไม่พด ู อะไร

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 878

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

หลังเสร็จพิธผ ี มพาเธอไปถ่ายรูป เลือกมุมสวยใกล ้สระบัวของมหาวิทยาลัย ผมถ่ายภาพ ้ าจะถ่ายทํ าอะไรเยอะแยะ ―เออ...ถอดผ ้าคลุมออกได ้ไหม‖ ผม เธอไปหลายรูปจนเธอกระเซาว่ ถามเรียบๆ และรีบพูดขึน ้ ―แต่ถ ้ามีข ้อห ้ามก็ไม่เป็ นไร คิดว่าลองปล่อยผมดูบ ้าง คงจะสวย‖ นูร ี งเบา ไลลายิม ้ อายๆ ไม่มองมาทางผม เธอพูดเสย ―ความจริงก็ไม่ได ้มีข ้อห ้ามอะไร เป็ นหลักปฏิบัตท ิ ท ี่ ํากันมาและต ้องการให ้ผู ้หญิงแต่ง ก า ย มิ ด ช ิ ด ที่ บ า้ น ใ ห ค ้ ลุ ม ตั ้ ง แ ต่ เ ด็ ก ๆ แ ต่ บ า ง ค น ที่ เ ข า ไ ม่ ค ลุ ม ผ า้ ก็ มี ‖ ―งัน ้ เอาออกได ้ไหม อยากถ่ายเก็บไว ้‖ ผมว่า นูรไลลาไม่วา่ อะไร ค่อยๆปลดผ ้าคลุมที่ ้ ปิ ดสว่ นศรี ษะออกเผยให ้เห็นดวงหน ้าและเสนผมดกดํ ายาว คลอเคลียไหล่ และออกจะหยักศก น ้อยๆ ดูมเี สน่หไ์ ปอีกแบบ วันนั น ้ เป็ นวันทีผ ่ มมีความสุขทีส ่ ด ุ วันหนึง่ ทีเดียว ผมรู ้แล ้วว่า ผมคิด ึ และรู ้สกอย่างไร นับจากนัน ้ มาผมกับนูรไลลาได ้ติดต่อคบหากันเรือ ่ ยมา ทัง้ เรือ ่ งงานกิจกรรมในชมรมและ ื่ ว่าเธอน่าจะรู ้ถึงความรู ้สก ึ ของผมทีม เรือ ่ งระหว่างเราสองคน ผมเชอ ่ ต ี อ ่ เธอได ้ แม ้ว่าผมจะไม่เคย พูดอะไรทีเ่ ป็ นจริงเป็ นจัง แต่เธอก็ไม่เคยปฏิเสธหรือตัง้ ข ้อรังเกียจ นูรไลลาเคยพูดทีเล่นทีจริงว่า ทํ าไมมาวนเวียนทํ าข่าวแต่ทน ี่ ี่ ไม่ไปทํ าทีอ ่ น ื่ บ ้างหรือไง หรือว่าแวะเวียนทั่วไปหมด ―พวก นักข่าวไว ้ใจไม่คอ ่ ยได ้‖ เธอสรุปพร ้อมกับรอยยิม ้ ผมบอกเธอว่าผมชอบกิจกรรมของชมรมนี้ และตัวประชาชนชมรมก็มค ี วามคิดดีๆน่าสนใจ ื ใน เยอะ ที่ผ่านมาผมไม่ค่อ ยได ้คบกับใครอยู่แต่กับเพื่อนๆในกลุ่ม หรือ ไม่ก็ไปอ่านหนั งสอ ื ฟงแฟนหรือคนรักก็ยังไม่เคยมีกับใครเขา ผมพรํ่าพูดเสย ี ยืดยาว ห ้องสมุด ผมชอบอ่านหนั งสอ แต่นูรไลลาไม่ตอบสักคํา สังเกตเห็นดวงหน ้าของเธอมีสเี ลือดฝาดทีแ ่ ก ้มและเธอได ้แต่ก ้มหน ้า มองพืน ้ กระทั่งผมเรียนจบและได ้งานทําเป็ นนั กเขียนประจํากองบรรณาธิการนิตยสารฉบับ หนึง่ งานเขียนสารคดีไม่มเี วลาแน่นอนและบางครัง้ ก็ต ้องเดินทางไปต่างจังหวัด แต่นต ิ ยสารทีผ ่ มทํา มีกําหนดออกเป็ นรายเดือน ซงึ่ ยังพอมีเวลาเป็ นของตัวเองอยูบ ่ ้าง และเมือ ่ เสร็จจากงานผมจะ กลับไปมหาวิทยาลัย กลับไปหานูรไลลา... หลายๆคนทีม ่ หาวิทยาลัยอาจจะเคยสงั เกตว่า ชว่ งเย็นยํา่ ของบางวันจะมีชายหนุ่มลูกครึง่ ื้ เชต ิ้ กางเกงยีนส ์ สะพายกระเป๋ ากล ้องถ่ายรูปมารอรับนั กศก ึ ษาปี ที่ ๔ เธออยูใ่ น จีนปนไทยใสเ่ สอ ึ ษามิดชด ิ เรียบร ้อย และมีผ ้าคลุมศรี ษะหรือทีเ่ ขาเรียกกันว่าฮญ ิ าบ ปิ ดบังสว่ นเหนือ ชุดนั กศก ี ศรษะเอาไว ้จรดปลายคาง เผยให ้เห็ นดวงหน ้าผ่องใสคมเข ้ม นั่ นเป็ นภาพอดีตของผมกับนู ร ไลลาเป็ นชว่ งเวลาทีส ่ ดใสและมีความสุขทีส ่ ด ุ ก็วา่ ได ้ ี งจริงจังว่า สอบเสร็ จเธอ กระทั่งวันหนึง่ ก่อนสอบเทอมสุดท ้าย นูรไลลาพูดกับผมนํ้ าเสย จะกลับไปเยีย ่ มบ ้าน จะไปกับเธอไหม ตามไปสง่ ไปทํ าความรู ้จักกับพ่อแม่แล ้วกลับมาก่อนก็ได ้ ―ก็ดเี หมือนกัน ถ ้าไม่ตด ิ งาน ไปแน่นอน‖ ผมว่า ―ไปรู ้จักกันไว ้ก่อน จะได ้เตรียมตัวเตรียมใจ‖ ―ทําไมหรือ...อะไรจะขนาดนัน ้ ‖ ผมพูดปนหัวเราะ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 879

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―รู ้ใชไ่ หมว่า ถ ้าจะคบหากับคนมุสลิมถึงขัน ้ คิดจะแต่งงานอยูก ่ น ิ ด ้วยกันต ้องเปลีย ่ นศาสนา มา เข ้ากับเรา และถ ้าเป็ นผู ้ชายต ้องทําสุนัต ‖ เธอว่าเรียบๆ ก่อนพูดเบาๆไม่มองหน ้าว่า ―คือการ ขริบปลายอวัยวะเพศ...‖ ผมเงียบก่อนตอบ ี งล ้อเลียนนํ้ าเสย ี งของเธอ นูรไลลาทํ าท่า ―รู ้แล ้วน่า...เอาเป็ นว่าจะตามไปด ้วย‖ ผมทําเสย จะเอามือมาทุบไหล่ผม ผมจับมือเธอเอาไว ้และเราสองคนก็เดินไปด ้วยกัน ท ้องฟ้ าในวันนั น ้ มี เมฆครึม ้ เหมือนฝนใกล ้จะตก แต่กลับมีแสงแดดแผดจ ้าทัง้ ๆทีเ่ ป็ นเวลาเย็นจนดูพล ิ ก ึ อย่างไรชอบ กล... ๓ . ทิวท ัศน์ภายนอกมืดมิด มีบา้ งนานๆจะเห็นแสงไฟอยูใ่ กล้ไกลสล ับก ัน และเริม ่ เห็ น ฟ้าแลบแปลบปลาบเพียงแต่ฝนย ังไม่สาดเทลงมา อากาศภายในรถท ัวร์เริม ่ เย็ นลงอีก ิ ขึน ้ เหลือเพียงใบหน้าทีไ่ ม่ได้ปกปิ ด แสงไฟในรถท ัวร์ด ับไปนาน ผมขย ับผ้าห่มให้มด ิ ชด ่ ก ัน แต่ผมย ังตืน แล้ว ผูโ้ ดยสารสว่ นใหญ่นา ่ จะหล ับแล้วเชน ่ อยู่ สายตาเหม่อมองออกไป นอกกระจกรถ เหม่อมองและครุน ่ คิดท่ามกลางความมืด ผมกําลังเดินทางกลับกรุงเทพฯ หลังจากทีม ่ าสง่ นูรไลลากลับบ ้านทีจ ่ ั งหวัดสตูล บ ้าน ี ทํ า สวน ของเธออยู่ห่า งจากอํ า เภอเมือ งออกไปเกือ บร ้อยกิโ ล เป็ นชุม ชนมุส ลิม ที่ม อ ี าช พ ่ กํานั นหรือผู ้ใหญ่บ ้านก็จริง แต่ ยางพารา พ่อของนูรไลลาไม่ได ้มีตําแหน่งสําคัญทางราชการเชน เป็ นทีน ่ ับหน ้าถือตาของคนในหมูบ ่ ้านจะเรียกว่าเป็ นผู ้นํ าท ้องถิน ่ ก็คงไม่ ผิด นูรไลลาเป็ นลูกสาว คนโตและมีน ้องชายอีกสองคน เธอเล่าว่า พ่อของเธอตัง้ ใจจะสง่ ลูกๆ ให ้ได ้เรียนระดับปริญญา ทุกคน จะได ้ไม่ลําบากและไม่ถูกคนเอาเปรียบ โดยเฉพาะกับเธอซงึ่ เป็ นผู ้หญิง พ่ออยากให ้ กลั บ มาอยู่บ ้านหรือ ทํ า งานในตั วเมือ ง แต่นู ร ไลลาอยากจะทํ า งานที่ก รุ งเทพฯสัก พั ก ก่อ น ผมกับนูรไลลาเดินทางขึน ้ รถทัวร์ออกจากกรุงเทพฯตอนเย็นวาน มาถึงบ ้านของเธอตอน ้ รุ่งเชาของอี กวันหนึง่ และผมก็ตรี ถกลับกรุงเทพฯในเย็นวันนั น ้ เลย โดยอ ้างว่ามีงานด่วน ทัง้ ๆที่ ั คืนเพือ ผมน่าจะอยูค ่ ้างสก ่ ทําความรู ้จักกับทางบ ้านของเธอให ้มากกว่า นี้ ใจจริงทีแรกผมก็ตัง้ ใจ ึ แปลกทีแ อย่างนั น ้ แต่เมือ ่ ไปถึงผมรู ้สก ่ ปลกทางวิงเวียนมึนหัวอย่างไรบอกไม่ถูก อีกทัง้ ยังถูก มองเป็ นเป้ าสายตา จะพูดจากับใครก็ฟังไม่ทันและไม่รู ้เรือ ่ ง พวกผู ้ชายสว่ นใหญ่ไม่วา่ หนุ่มหรือ ื้ เชต ิ้ สข ี าว นุ่งโสร่งตาหมากรุก สวมหมวกผ ้าสข ี าวทรงกลมครอบศรี ษะและไว ้ แก่ จะสวมเสอ ่ ิ หนวดเครากันแทบทุกคน สวนผู ้หญิงจะสวมฮญาบ บางคนปิ ดหน ้าเหลือให ้เห็นเพียงดวงตา ใส ่ ื้ แขนยาวและนุ่งผ ้าถุง เสอ พ่อกับแม่ของนูรไลลาต ้อนรับผมเป็ นอย่างดี แต่เราคุยกันไม่คอ ่ ยรู ้เรือ ่ ง พวกเขาพูดภาษา ถิน ่ เป็ นหลักและบางครัง้ ก็มภ ี าษายาวีปะปนอยู่ นูรไลลาต ้องคอยแปลให ้และมักจะตอบคําถาม แทนผม สว่ นใหญ่ก็ถามถึงหน ้าทีง่ านการ พืน ้ เพทางบ ้าน และสุดท ้ายนูรไลลาหันมาบอกผมว่า ―ป๊ ะกับมะและทุกคนในบ ้านยินดีต ้อนรับนะ‖ เธอพูดด ้วยรอยยิม ้ ผมไม่วา่ อะไรได ้แต่ยม ิ้ รับ หลังจากทานข ้าวกลางวันแล ้ว นั่ งพั กสักครู่ นู รไลลากับน ้องชายเอารถกระบะออกมาสง่ ผมที่ สถานีขนสง่ ในตัวอําเภอ หลังจากทีร่ ถเคลือ ่ นออกมา ผมเอนตัวพิงพนั กเก ้าอี้ ไอเย็นจากเครือ ่ งปรั บอากาศชว่ ยให ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 880

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ ดีขน ี รู ้สก ึ้ ผมหลับตาและเริม ่ คิดทบทวน ความจริงผมน่าจะมีความอดทนมากกว่านี้ นูรไลลาเสย อีก ทีเ่ ข ้ากับทีบ ่ ้านของผมได ้ดีกว่า ตอนทีผ ่ มเรียนจบและก่อนจะบวช ผมพาเธอไปรู ้จักกับพ่อ แม่ ื้ สายจีน เป็ นเจ ้าของโรงสเี ล็กๆและ ครอบครัวของผมเป็ นคนภาคกลาง พ่อเป็ นคนไทยเชอ ค ้าขายข ้าว สว่ นแม่เป็ นไทยแท ้ สมัยสาวๆ แม่เป็ นนางพยาบาลประจําสถานีอนามัยของอําเภอ พอแต่งงานกับพ่อก็ออกมาชว่ ยกันดูแลกิจการ ผมเป็ นลูกชายคนโตและมีน ้องสาวและน ้องชาย อย่างละคน พ่อกับแม่อยากให ้ผมกลับมาดูแลกิจการทีบ ่ ้านแต่ผมผัดผ่อนเรือ ่ ยมา บอกว่าอยาก ทํางานทีต ่ ัวเองรักและใชช้ วี ต ิ ในเมืองสักพัก วันทีผ ่ มพานูรไลลาไปทีบ ่ ้าน เธอเข ้ากับครอบครัว ผมได ้ดี พ่อไม่วา่ อะไรบอกว่าเรียบร ้อยน่ารักดี แต่แม่ตัง้ แง่วา่ ต่างกันอย่างนี้จะไปกันได ้สักแค่ ไหน และถ ้าตกแต่งกันไปกลัวว่าผมจะลําบาก ―แล ้วเอ็งจะต ้องเปลีย ่ นไปนับถือแบบเดียวกับเขาด ้วยใชไ่ หม ไม่งัน ้ เขาไม่ยอมหรอก‖ แม่ ว่า ผมไม่ตอบได ้แต่นงิ่ เฉย ถึงวันบวช นูรไลลามาร่วมงานด ้วย แต่เธอไม่ได ้เข ้าไปในโบสถ์ ยืน รอกับเพือ ่ นๆ ของเธอข ้างนอก พอเสร็จพิธเี ธอลาพ่อกับแม่แล ้วก็กลับไป ญาติพน ี่ ้องและคนทีม ่ า ร่ว มงานต่า งมองเธอไม่ต่า งกั บ ผมที่เ พิ่ ง ถูก มองเป็ นเป้ า สายตามาจากบ ้านของนู ร ไลลา ในความมืดทีม ่ องผ่านกระจกรถทัวร์ผมเริม ่ มองเห็นภาพของความแปลกแยกแตกต่าง ื่ ว่านูรไลลาก็คงจับความรู ้สก ึ ของ เมือ ่ เราทัง้ คูไ่ ด ้เดินทางกลับมาทีจ ่ ด ุ เริม ่ ต ้นของแต่ละคน ผมเชอ ผมได ้ทีผ ่ มขอกลับมาก่อนโดยไม่อยู่ ค ้าง แต่การทีค ่ นสองคนรักกันและตัง้ ใจจะใชช้ วี ต ิ ร่วมกัน ื่ ว่าเราน่ าจะผ่านพ ้นไปได ้ ผมคิด นั น ้ เป็ นสงิ่ ทีส ่ วยงาม บางครั ง้ อาจมีอุปสรรคบ ้างแต่ผมเช อ ่ นัน เชน ้ ขณะทีส ่ ายตายังมองฝ่ าความมืดออกไปอย่างไร ้จุดหมาย ๔. “ผมมาทาบทามก ับป๊ะก่อนจะพาพ่อก ับแม่มาคราวหน้าคร ับ” ผมหยุดและพูดต่อ “ผ ม ก บ ั นู ร ไ ล ล า ก็ ค บ ก น ั ม า ห ล า ย ปี ต ั้ง ใ จ จ ะ แ ต่ ง ง า น ก น ั ป๊ ะ ค ง ไ ม่ ข ัด ข้ อ ง ” ―อือ...‖ ป๊ ะพยักหน ้าและว่า ―จัดพิธน ี ก ิ ะห์ทน ี่ ี่ สว่ นงานทีบ ่ ้านเธอหรือทีก ่ รุงเทพฯ ก็ แล ้วแต่พวกเธอ เธอต ้องทําสุนัต และเอาบทสวดไปท่องนะ‖ ―ผมยินดีจัดพิธต ี ามธรรมเนียมอิสลาม แต่ผมขอไม่เปลีย ่ นศาสนาและไม่ทําสุนัตได ้ไหม ครั บ ‖ ผมพู ด ออกไปตรงๆ ป๊ ะมองผมอย่ า งไม่ เ ช ื่ อ หู ก่ อ นจะพู ด เส ี ย งเข ม ้ ―ทําไม ผู ้ชายทีจ ่ ะแต่งงานกับหญิงอิสลามก็ต ้องมาเข ้ากับเราทัง้ นั น ้ ถ ้าไม่ทําสุนัตแล ้วจะ เข ้าพิธน ี ก ิ ะห์ได ้อย่างไร จะเรียกเข ้าพิธไี ด ้อย่างไร‖ ื่ ความศรัทธา ถึงเราจะ ―เออ...ผมคิดว่ามันคนละเรือ ่ งกันครับ‖ ความรักกับเรือ ่ งความเชอ นั บถือพระเจ ้าคนละองค์แต่เราก็รักกันและใชช้ วี ต ิ อยู่ร่วมกันได ้ แต่ถ ้าผมยอมเปลีย ่ นโดยไม่ได ้ ศรัทธาอย่างแท ้จริง ผมคิดว่าไม่เหมาะ เป็ นการหลอกลวงกันครับ‖ ผมพูดออกไป ป๊ ะเดินกลับ ั พักเรียกนูรไลลาเข ้าไปหา พอออกมาเธอมองผมด ้วยสายตาทีแ เข ้าห ้อง สก ่ ปลกไป เธอบอกว่า ทําไมผมถึงพูดอย่างนั น ้ เธอเข ้าใจความคิดของผม แต่จะให ้ป๊ ะกับมะและญาติพน ี่ ้องทีบ ่ ้านเธอ เ ข า้ ใ จ ด ว้ ย ค ง เ ป็ น ไ ป ไ ม่ ไ ด ้ แ ค่ ผ ม ย อ ม เ ข า้ พิ ธ ี ท ี่ นี่ ทุ ก อ ย่ า ง ก็ เ รี ย บ ร อ ้ ย ―คุณยอมเปลีย ่ นหน่อยไม่ได ้หรือ ทําสุนัตอาจจะเจ็บหน่อย แต่พอกลับกรุงเทพฯ เราก็ใช ้ ช ีว ิต กั น ตามปกติ หลายคู่ เ ขาก็ ทํ า กั น ทั ้ง นั ้ น พู ด อย่ า งนี้ ป๊ ะโกรธรู ไ้ หม‖ เธอว่ า ―แต่มั น เหมือ นกั บหลอกกั น ผมไม่ไ ด ้ศรั ท ธาจะให ้ผมเปลี่ย นทํ า ไม‖ ผมยั งดื้อ ดึง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 881

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

รุ่งขึน ้ นูรไลลากับผมก็กลับกรุงเทพฯ นั่ นเป็ นเหตุการณ์เมือ ่ นานแล ้ว หลังจากทีน ่ ูรไลลา เรียนจบและได ้งานเป็ นเจ ้าหน ้าทีฝ ่ ่ ายการตลาดในบริษัทยักษ์ ใหญ่แห่งหนึง่ เธอดีใจมากกับ ิ ใจกลับไปบ ้านของเธอและพูดเรือ เรือ ่ งงานและหวังจะมีอนาคตทีก ่ ้าวหน ้า เราตัดสน ่ งแต่งงาน แต่ผมดันไปพูดในสงิ่ ทีไ่ ม่ถูกต ้อง ไม่ถูกกาลเทศะ เพือ ่ นๆหลายคนสรุปอย่างนั น ้ เมือ ่ ผมเล่าให ้ พวกเขาฟั ง และหลังจากนัน ้ ผมก็ยังไม่เคยกลับไปทีน ่ ัน ้ อีกเลย เมือ ่ เราทัง้ คูก ่ ลายเป็ นมนุษย์เงินเดือนและใชช้ วี ต ิ อย่างคนหนุ่มสาวในเมือง หลวง ด ้วย ่ เดียวกัน เรา ภาระหน ้าทีก ่ ารงานทําให ้เราลืมเรือ ่ งราวบางอย่างที่ค ้างคาอยู่ ผมกับนูรไลลาก็เชน ไม่ได ้พบกันทุกวัน เราต่างมีสังคมของเราเอง แต่เราก็นัดพบกันเสมอเมือ ่ มีเวลาว่างตรงกัน ทีน ่ ี่ เราใชช้ วี ต ิ อย่างเร่งรีบแข่งกับเวลา อยูก ่ ับงาน เทีย ่ วเตร่สังสรรค์บ ้างและพักผ่อนในวันหยุด นูร ่ ญ ิ าบหลังจากทีท ไลลาเลิกใสฮ ่ ํ างานได ้สองอาทิตย์ เธอไม่อยากเป็ นเป้ าสายตามากเกินไปและ ึ รู ้สกไม่คล่องตัว ตอนนีเ้ ธอเป็ นสาวออฟฟิ ศเต็มตัว ยืดผมตรงแต่ยังไม่ถงึ กับเปลีย ่ นส ี ผมเองมอง ึ ที่วา่ การเปลีย ่ นแปลงของคนรั ก ด ้วยความรู ้สก เธอสวยขึน ้ และเราก็ก ลมกลืนกันมากทีเดีย ว ี ใจกับ กระทั่งคืนหนึง่ ความสัมพันธ์ของเราก็ถลําลึกเกินกว่าจะมีอะไรมาฉุดรัง้ เราไม่เสย สงิ่ ทีเ่ กิดขึน ้ เรามีความสุขสมหวัง และพบว่าชวี ต ิ นี้มค ี ่าและมีความหมาย ผมบอกรั กเธอด ้วย ึ ทีเ่ อ่อล ้น และบอกว่าอยากใชช้ วี ต ความรู ้สก ิ ร่วมกับเธอ นูรไลลากอดผมแน่นขึน ้ เหมือนกับว่าไม่ ต ้องการให ้อะไรมาแยกเราออกจากกัน ิ ใจหาคอนโดฯแห่งใหม่ท ี่ก ว ้างขวางกว่า หอพั ก เดิม สมั ย เรีย น หลั งจากนั ้นเราตั ด ส น ื และเข ้าไปอยูด ้ แ ์ ละรถยนต์ หนั งสอ ่ ้วยกัน เราตัง้ ใจว่าในอนาคตอาจจะชว่ ยกันผ่อนทาวน์เฮาส เราทัง้ คูไ ่ ม่คอ ่ ยได ้กลับไปบ ้านบ่อยนั ก ชว่ งวันหยุดปี ใหม่เรามักจะแยกย ้ายกันกลับไปเยีย ่ มบ ้าน ของตัวเอง ผมยังพานูรไลลาไปเยีย ่ มพ่อกับแม่บ ้างในชว่ งสงกรานต์ แม่เข ้ากับนูรไลลาได ้ดีเมือ ่ เธอเปลีย ่ นภาพลักษณ์ใหม่ แต่ผมไม่ได ้กลับไปทีบ ่ ้านของเธออีกเลย เมือ ่ ถึงเทศกาลฮารีรายอของทุกปี นูรไลลาจะกลับบ ้าน เธอจะแต่งตัวตามแบบเดิมคือสวม ิ าบใสเ่ สอ ื้ มีแขน กระโปรงยาวและแต่งหน ้าด ้วยเครือ ฮญ ่ งสําอางบางๆ ผมไปสง่ เธอทีส ่ ถานีขนสง่ มองภาพของรถปรับอากาศเคลือ ่ นทีอ ่ อกจากท่า มองเห็นคนรักของผมในอีกรูปลักษณ์หนึ่ง ึ หวั่นใจและกังวลใจทุกที กําลังโบกมืออําลาอยูห ่ ลังกระจกรถ ทุกครั ง้ ทีเ่ ธอกลับบ ้านผมจะรู ้สก แต่ทก ุ อย่างก็ผา่ นมาได ้จนกระทั่งครัง้ นี้

๕. ้ เธอก็หลบ หล ัง จากทีน ่ ูรไลลากล ับมา ดูเธอไม่สบายใจ เป็นก ังวล เมือ ่ ผมถามขึน ้ ก่อนว่า ป๊ะไม่สบาย อยากให้เธอกล ับไป เลีย ่ งไม่ยอมตอบ กระทง่ ั เย็ นว ันหนึง่ เธอพูดขึน จ ัดพิธแ ี ต่งงานทีบ ่ า้ น อายุของเธออยูใ่ นว ัยทีส ่ มควรแล้ว มีงานการทําแล้ว แต่การทีล ่ ูก สาวอยูก ่ น ิ ก ับผูช ้ ายเฉยๆ โดยไม่เข้าพิธเี ป็นความทุกข์ของพ่อแม่และเป็นสงิ่ ทีไ่ ม่ถก ู ต้อง ผมฟังแล้วนิง่ ไป สุดท้ายก็ยน ื ย ันคําเดิม ไปจ ัดพิธบ ี า้ นของเธอแต่ผมจะไม่เปลีย ่ นและไม่ ทําสุน ัต นูรไลลานํ้ าตาริน เธอพูดขึน ้ ว่า ผมไม่รักเธอ อยากให ้พ่อของเธอตรอมใจตาย อยากให ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 882

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เธอผิด ต่อพ่อแม่ เธอรั กผม เธอถึงยอมเป็ นของผมและมาใช ช้ วี ต ิ ด ้วยกัน ไลลาทีเ่ คยนิง่ ใจเย็น และดูจะเข ้าใจผมเสมอกลับเปลีย ่ นไป

ผมไม่เถียงเธอ นู ร

―ผมรักนูรไลลาเสมอและตัง้ ใจจะใชช้ วี ต ิ ร่วมกันจริงๆ ทุกวันนี้เราก็มค ี วามสุขกันดีไม่ใช ่ ่ ื หรือ‖ ผมว่าและพูดต่อ ―เรือ ่ งความรักกับความเชอความศรัทธามันคนละเรือ ่ ง บางทีสงิ่ ทีเ่ ราทํ า ิ หรือ คุ ้นเคยกั บมันมากไป อาจจะไม่ใช ่ก็ได ้ ผมมีศรั ทธาของผม ไม่อยากโกหกหรือ จนช น หลอกลวงใครถึง เราจะนั บ ถือ กั น คนละศาสนาเราก็ อ ยู่ กั น ได ้ อยากที่เ ราเป็ นอยู่ นี่ ไ ง‖ ึ ว่าเหมือนเราทําผิดบ ้างหรือ ใชส ่ .ิ ..ไม่ใชพ ่ ่อแม่เธอนี่‖ ―แต่เวลาทีก ่ ลับไปบ ้านทีไร ไม่รู ้สก ี งดังและยังรํ่าไห ้... เธอเสย วันรุง่ ขึน ้ ผมต ้องขึน ้ เหนือไปทําสารคดีทต ี่ า่ งจังหวัดหลายวัน ผมไปทัง้ ๆทีไ่ ม่สบายใจ ผม บอกกับนู รไลลาว่าเสร็ จแล ้วผมจะรีบกลับทันที อย่าคิดมาก นู รไลลาไม่ตอบ เธอแต่งตัวไป ทํางานตามปกติ ชว่ งทีท ่ ํ างานอยู่ต่างจั งหวัด ผมโทรศัพท์หาเธอทุกวัน เธอพูดคุยกับผมแต่ ี งแฝงไว ้ด ้วยความเฉยเมยและเย็ นชา ผมรีบทํ างานและกลับกรุงเทพฯ พอไปถึงพบว่าที่ นํ้ าเสย ิ้ เดียว ผมตามเธอไปทีท คอนโดฯ ของเราไม่มข ี ้าวของของนูรไลลาเหลืออยูเ่ ลยสักชน ่ ํ างาน เธอ ให ้ผมรอจนเลิกงานแล ้วค่อยคุยกัน ผมนั่ งรถจนหงุดหงิดทนไม่ไหว เข ้าไปขอให ้เธอออกมาพูด กันก่อน เราออกมายืนอยูร่ ม ิ ถนนหน ้าตึกสํานั กงานทีส ่ งู ตระหง่าน และรถราวิง่ ผ่านไปมาขวักไขว่ ั พักดีกว่า‖ เธอพูดขึน ―เราแยกกันสก ้ ี ง ―ทําไม‖ ผมเน ้นเสย ―ทบทวน‖ นูรไลลาว่าเรียบๆ ―ทีผ ่ า่ นมาเราอาจทําไม่ถูก ทัง้ กับตัวเราและคนรอบข ้าง‖ ้ ―ไม่ถูกตรงไหน‖ ผมสวนขึน ้ เธอไม่ตอบแต่ใชสายตาจ ้องมาทีผ ่ ม ผมมองตอบแต่ ิ ใจแน่แล ้ว และไม่มอ สุดท ้ายต ้องหลบสายตา ผมรู ้ว่าเธอตัดสน ี ะไรมาฉุดรัง้ หรือเปลีย ่ นใจเธอได ้ ในเวลานี้ ผมต ้องปล่อยเธอไว ้ก่อน ให ้เธอสงบลงแล ้วค่อยกลับมาใหม่ ผมเดินจากไปเงียบๆ ึ ในเวลานั น ความรู ้สก ้ ชา่ งสับสน ความคิดเตลิดไปร ้อยแปด คนรักของผมทิง้ ผมไป ทัง้ ๆทีผ ่ มเอง ื่ สต ั ย์กับเธอเสมอมา ก็รักเธอและซอ ผมกลับทีพ ่ ักด ้วยความอ่อนล ้า ไม่ไปทํ างาน วันๆนั่ งๆนอนๆคิดทบทวนเรือ ่ งราวต่างๆ นานา เฝ้ าถามตัวเองว่าทําผิดอะไร แต่ไม่ได ้คําตอบออกมา สุดท ้ายผมต ้องกลับไปทํางานเพราะ ถูกสงั่ ให ้กลับไปแก ้งานทีภ ่ าคเหนือ ผมอยูท ่ น ี่ ั่ นหลายสัปดาห์ ใชช้ วี ต ิ แบบคนตัวเปล่าไม่มพ ี ันธะ ไม่มข ี ้อผูกมัด หลังจากกลับมา ผมกลับไปหานูรไลลาอีกครัง้ แต่เธอยังยืนยันคําเดิม ทําตามที่ ึ อย่างนั น พ่อของเธอต ้องการ ผมโกรธ เป็ นครัง้ แรกทีร่ ู ้สก ้ เธอกับครอบครัวกําลังบังคับให ้ผมทํา ่ ิ ในสงทีไ่ ม่ต ้องการ... เวลาทีอ ่ ยูค ่ นเดียว ผมเศร ้าใจจนบอกไม่ถูก ความเหงาเปล่าเปลีย ่ วประเดประดังเข ้ามา ื้ เหล ้ามาเก็บไว ้ทีบ แทบทนไม่ไหว ผมเริม ่ ซอ ่ ้านและคบหากับผู ้หญิงอืน ่ สุดท ้ายผมกลับไปหา ี เธอ ดวงตาของผมมีนํ้าเอ่อล ้น พูดด ้วยนํ้ าเสยงปนสะอืน ้ ขอร ้องให ้เธอกลับมาอยูด ่ ้วยกัน แต่เธอ ก็ไม่ยอม ―ทํ า ไม ไม่รั ก กั น แล ้วใช ่ไ หม‖ ผมถามออกไปและมองเธอ นู ร ไลลาสบตากับ ผม ี งของเธอจริงจั งจนผมขนลุกและถอยจากไป ―เธอต่างหากทีไ ่ ม่รักฉั นจริง ‖ นํ้ าเส ย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 883

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

้ หลังจากนั น ้ ผมไม่เคยไปหาเธออีก ผมกับนูรไลลากลายเป็ นเสนขนานที ไ่ ม่มวี ันบรรจบกันได ้อีก แล ้ว ๖. ั ่ ยบรรเทา ว ัน เวลาผ่านพ้นไป จากหนึง่ ว ัน หนึง่ สปดาห์ เป็นเดือนและปี ว ันเวลาชว และเยียวยาเรือ ่ งราวทุกข์เศร้าทีผ ่ า ่ นมา ผมย้ายออกจากคอนโดฯแห่งนนและหาห้ ั้ อง ่ ใหม่นานแล้ว หน้าทีก เชา ่ ารงานย ังเหมือนเดิม เจริญก้าวหน้าไปตามความชํานาญและ ้ กินเหล้าเก่งและมีผห ประสบการณ์ ผมออกต่างจ ังหว ัดบ่อยขึน ู ้ ญิงผ่านเข้ามาหลายคน ่ ยกิจการทีบ แต่ไม่เคยจริงจ ังก ับใครเลย พ่อก ับแม่โกรธทีผ ่ มไม่ยอมกล ับไปชว ่ า้ น และ ยกให้นอ ้ งสาวคนทีส ่ องซงึ่ เรียนจบบ ัญชเี ป็นคนดูแล ซํา้ ย ังบอกว่า ทีน ่ ูรไลลาทิง้ ผมไปก็ ึ ของคนอืน เพราะผมเป็นอย่างนี้ คิดถึงแต่ต ัวเอง ไม่เคยร ับรูค ้ วามรูส ้ ก ่ ผมไม่สนใจและ ไม่อยากร ับฟังเรือ ่ งเก่าๆ กระทั่งวันหนึ่งเพื่อนเก่าสมั ยเรีย นมหาวิทยาลัย โทร.มาหาและบอกว่า เขาได ้การ์ด ั ดาห์หนึง่ ถัดมาจะ แต่งงานของนูรไลลา ในการ์ดระบุวันเวลางานทีบ ่ ้านเกิดของเธอ และอีกสป เป็ นงานเลีย ้ งทีโ่ รงแรมหรูในกรุงเทพฯ ผมฟั งทีแรกบอกเพือ ่ นไปว่าอย่าล ้อเล่นกันอย่างนี้ เพือ ่ น ื่ ก็ ต ามใจ และยั งบอกอีก ว่า นู ร ไลลาแต่งงานกับคนในบริษัท เดีย วกัน เป็ นระดับ บอกไม่เช อ ผู ้บริหาร อายุมากกว่าหลายปี และทีส ่ ําคัญเขายอมตาม... ึ มึนงงและไม่เชอ ื่ สงิ่ ที่ ผมวางสายโทรศัพท์ ไม่อยากจะรั บรู ้หรือรับฟั งเรือ ่ งราวต่อ รู ้สก ื่ ว่าสักวันผมกับนูรไลลาจะได ้กลับมาใชช้ วี ต เพือ ่ นบอก ในใจลึกๆ แล ้วผมยังเชอ ิ ร่วมกันได ้ เย็น ี บอยูท นั น ้ ผมกลับถึงทีพ ่ ัก พบซองจดหมายเสย ่ ป ี่ ระตู ผมเปิ ดดู ในนั น ้ เป็ นการ์ดแต่งงานของคน ี งหัวเราะ รักของผม เธอยังมีแก่ใจสง่ มาให ้ด ้วยหรือ ผมหัวเราะเยาะหยันกับสงิ่ ทีเ่ กิดขึน ้ เป็ นเสย ทีแ ่ สนเศร ้า ท่ามกลางแสงสว่างของจันทร์เพ็ญ ผมยังนั่ งนิง่ อยูบ ่ นเตียงเหมือนรูปปั ้นไร ้ชวี ต ิ นั่ งมอง ่ งแสงนวล แต่แล ้วกลับยกมือขึน ดวงจันทร์ทส ี่ อ ้ ปิ ดบังใบหน ้าของตัวเองเหมือนต ้องการจะลืม ี ใจในสงิ่ ทีผ เลือน บางอย่างให ้หายไปจากความทรงจํา สุดท ้ายได ้แต่สํานึกเสย ่ า่ นมา ผมเพิง่ รู ้ตัว ว่าผมรักเธอมากแค่ไหน และผมควรจะเลือกอะไร แต่ในเวลานี้ มันเป็ นไปไม่ได ้แล ้ว... นูรไลลา บางทีสักวันผมอาจจะไปพบเธอ ไปเพือ ่ อวยพรให ้เธอมีความสุขกับคูค ่ รองของ เธอ คูค ่ รองทีย ่ อมเข ้าพิธแ ี ต่งงานตามแบบของเธอ คูค ่ รองทีบ ่ พ ุ การีของเธอยอมรับ และเขายินดี ื่ และศรัทธาของเขาเพือ ทีจ ่ ะเปลีย ่ นความเชอ ่ เธอ สําหรับผม เธอยังคงเป็ นแสงสว่างท่ามกลาง ค ว า ม มื ด มิ ด ใ น ย า ม ร า ต รี ห รื อ แ ม ก ้ ร ะ ทั่ ง ค ว า ม มื ด มิ ด ภ า ย ใ น จิ ต ใ จ ข อ ง ผ ม ี งหนึง่ ทีค ิ ... ในฉั บพลันนัน ้ เองเสย ่ ุ ้นเคยก็ดังแว่วเข ้ามาเหมือนกระซบ ―นูรไลลา แปลว่า แสงสว่างท่ามกลางความมืดมิดค่ะ...‖ เธอพูดพร ้อมกับรอยยิม ้ อายๆ ึ เคอะเขิน ไม่ แ พ ก ผมเองก็ รู ส ้ ก ้ ัน และหลั ง จากนั ้น การสั ม ภาษณ์ ข องเราก็ เ ริ่ม ต น ้ ขึน ้ ... ี้ ววินาทีเดียวก็ตาม แล ้วมือ ผมไม่เคยลืมภาพความทรงจําในครัง้ นั น ้ แม ้เพียงสักเศษเสย ั ผัสกับนํ้ าอุน ทัง้ สองของผมก็สม ่ ๆทีไ่ หลรินออกมาจากดวงตา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 884

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ก ังห ันลม

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๑๕ เรือ ่ งสน โดย ประมวล มณีโรจน์

๑. ั ผ่านหมูบ เชา้ ว ันอาทิตย์แดดเชา้ ไม่ผอ ่ งใส ฝนหลงฤดูทซ ี่ ด ่ า้ นกลางหุบเขาเมือ ่ ่ เปี ยก บางหลุม ค่อนรุง ่ กล ับโปรยปรายลงมาอีกเมือ ่ ฝูงนกเริม ่ ตืน ่ นอน ใบไม้ใบหญ้าชุม ึ แต่วถ ดินเริม ่ มีนํา้ ข ัง ชวี ต ิ ของสถานทีร่ าชการดูเงียบเหงาเศร้าซม ิ ข ี องผูค ้ นย ังดําเนิน อย่างเข้มแข็งเหมือนทุกว ัน เพิง ขายขนมครกตรงสามแยกหน า้ สถานี อ นามั ย ส ่ง ควั น ไฟขึน ้ จั บ กลุ่ ม อ ้อยอิง่ ใน ื้ เย็น มันเป็ นเชาที ้ ข ึ ถึงความเงียบสงบ และเหมือนได ้สัมผัสกับความ บรรยากาศชน ่ ้าพเจ ้าเพิง่ รู ้สก ่ ื สดชนอย่างเต็มทรวงอกเป็ นครัง้ แรก ขณะทีท ่ อดน่องผ่านม่านฝนปรอยไปยังเพิงขนมครกด ้วย ั เจ็ดแปดคูม ความคิดเรือ ่ ยเปื่ อย ข ้าพเจ ้าเคยคิด ได ้ขนมครกร ้อนๆสก ่ านั่ งกินกับลูกๆ แม ้จะเป็ นมือ ้ ้ ายๆราคาถูก แต่ชวี ต เชาง่ ิ ก็ไม่น่าจะต ้องการอะไรมากมายนั ก ทางดินแดงหน ้าทีว่ า่ การอําเภอเฉอะแฉะไปด ้วยรอยเท ้าวัวฝูงและล ้อรถยนต์ แถบรุ ้งกิน ี างๆทาบผ่านเสนตั ้ ดระหว่างตีนฟ้ าชุม ่ ฝนกับ ทิวเขาด ้าน ตะวันตก สายลมอ่อนแรง นํ้ าลากส จ ี ง ‗ลูกร ้อง‘ ของกังหันลมบนยอดภูทางด ้านทิศเหนือของหุบเขา จึงแผ่วโผยลงไปจนเกือบ เสย ไม่ได ้ยิน ี งกังหันลม หูก็ได ้ยินเสย ี ง เพียงชั่วครู่ทม ี่ โี อกาสได ้ปล่อยความคิดให ้ล่องลอยไปกับเสย เครือ ่ งยนต์ครางกระหึม ่ มาทางด ้านหลัง สมองเพียงคิดจะก ้าวหลีกความเฉอะแฉะขึน ้ ไปยืนแอบ อยูบ ่ นพืน ้ หญ ้าข ้างทาง ปิ คอัพ ้ ตอนครึง่ ยีห ่ ้อดังคันหนึง่ ก็พุ่งพรวดมาถึงพร ้อมนํ้ าโคลนทีพ ่ ุ่งฉีด ี ดงเลือดนกของมันบาดความรู ้สก ึ จนลืมโกรธ ได ้แต่มองตามปิ คอัพ เต็มร่าง ข ้าพเจ ้าฉุนกึก แต่สแ ้ รุน ่ ใหม่คันนัน ้ ไปอย่างไม่กะพริบตา พร ้อมคิดถึงความอบอุน ่ มั่นคงของคนทีน ่ ั่ งอยูห ่ ลังพวงมาลัย เหมือนดวงไฟทีก ่ ําลังเรียนรู ้ถึงภาวะแห่งการมอดดับ ได ้ถูกกระตุ ้นให ้ตืน ่ ฟื้ นและคืนเปลวเริงร ้อน ขึน ้ มาอีกวาระ ี ันของ ถ ้าจะนิยามให ้ความประทับใจทีม ่ ต ี อ ่ สว่ นสัมพันธ์ขององค์ประกอบ รูปร่าง และสส ี่ ้อเป็ น ‗ความงาม‘ ยนตรกรรมชน ิ้ นั น ี จนต ้องกลืนนํ้ าลาย มันเป็ น วัตถุเคลือ ่ นทีส ่ ล ้ ก็ งดงามเสย ความใฝ่ ฝั นอยูใ่ นสว่ นลึกนานแล ้วทีจ ่ ะเป็ นเจ ้าของวัตถุเคลือ ่ นทีส ่ ี่ ล ้อสักคัน และด ้วยความใฝ่ ฝั น ี นีเ้ องทีข ่ บ ั เคลือ ่ นให ้ข ้าพเจ ้าหันไปมองหาอาชพเสริม งานสอนพิเศษทีโ่ รงเรียนกวดวิชาในเมือง ิ ค ้าจําพวกเครือ ้ เป็ นตัวแทนขายสน ่ งใชพลาสติ กบางยีห ่ ้อ ขายบริการประกันภัยแบบต่างๆ ขาย ้ ี ั น ทีน เครือ ่ งใชไฟฟ้ า ผงซักฟอก ยาสฟ ่ อนสุขภาพ ยาดองเหล ้าสําหรับคนชรา ฯลฯ เหล่านี้คอ ื ลูท ่ างทีก ่ ําลังพิจารณาเพือ ่ การเริม ่ ต ้น ท่ามกลางความเป็ นไปของชวี ต ิ สมัยใหม่ทต ี่ ้องแบ่งซอย ชว่ งเวลาอย่างถีย ่ บ ิ ่ .ิ ..ชวี ต ี่ ้อชนิดนั น ใชส ิ สมัยใหม่ทวี่ ัตถุเคลือ ่ นทีส ่ ล ้ กลายเป็ นปั จจัยสําคัญ ไปแล ้ว ไม่วา่ จะ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 885

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

พิจารณาจากภายนอกหรือภายใน ดูเถิด ขนาดฝนตกทางเฉอะแฉะถึงปานนี้ มันก็ยังควบผ่าน หลุมโคลนไปได ้อย่างไม่อนาทรร ้อนใจ แต่ด ้วยความสะดวกสบาย อบอุน ่ และทันสมัย โดยพลัง ึ ไม่น ้อยกว่า ๙๐-๑๐๐ ตัว บนล ้อยางทัง้ สซ ี่ งึ่ ดูแข็งแกร่งมั่นคงและงดงามเป็ นอย่างยิง่ ของม ้าศก ี ดงเลือดนกของมัน ปิ คอัพ ้ คันนั น ้ เปิ ดไฟกะพริบบอกทิศทางเลีย ้ วขวา และพาบัน ้ ท ้ายสแ ลับหายไปแล ้วจากสามแยกหน ้าสถานีอนามัย ข ้าพเจ ้าจึงไหวตัวและก ้าวเท ้าออกเดิน ม่านฝน ่ และเริม ึ ถึงความหนาวเย็น ยังคงโปรยปราย ผมเผ ้าเปี ยกชุม ่ รู ้สก ี งลูกร ้องของกังหันลมบนยอดเขาเริม ี งหวีดโหวย ชั่วขณะ ลมภูเขาพัดแรงขึน ้ เสย ่ สง่ เสย ึ ... จิต นั ้น ข ้าพเจ ้าฟั งเป็ นเส ีย งโหยหวนของบ่ า งบาดเจ็ บ ที่ก รีด ลึก เข ้าไปใน ความรู ส ้ ก ี งหวีดโหวยทีไ่ ด ้ยินกัน บนยอดภูขนาดย่อมทางด ้านทิศเหนือของหุบเขา คือทีม ่ าของเสย ึ วันใดไม่ได ้ยินเสย ี ง ทั่วทัง้ หมูบ ่ ้านและกลายเป็ นสว่ นหนึง่ ของวิถช ี วี ต ิ ไปแล ้ว ข ้าพเจ ้าก็เคยรู ้สก กรีดจาก ‗ลูกร ้อง‘ ของกังหันลม วันนัน ้ เหมือนหมูบ ่ ้านกลางหุบเขาจะเงียบเหงาและเศร ้าหมอง... มองขึน ้ ไปจากสามแยกหน ้าสถานีอนามัย ภาพของกังหันลมดอกนั น ้ จะปรากฏแก่สายตา ก็เฉพาะแพนหาง ซงึ่ คอยบังคับให ้ใบกังหันโต ้อยูก ่ ับทิศทางลมตลอดเวลาเท่านั น ้ ขนาดของมัน ี งคลุม ก็ดจ ู ะไม่ใหญ่โตอะไรนั ก แต่ลก ู ร ้องทีผ ่ ก ู ติดอยูก ่ ับปลายทัง้ สองของใบกังหัน กลับสง่ เสย ิ ตารางกิโลเมตร ข ้าพเจ ้าคิดถึงขลุย ้ กลมผ่าน พืน ้ ทีไ่ ด ้กว ้างไกลหลายสบ ่ -ดนตรีพน ื้ บ ้านทีใ่ ชหลั ่ เดียว กับลูกร ้องกังหัน เสย ี งของมันเบาแหบไม่แผดหูแต่ก ้องกังวานไปไกล ในกระบอกไม ้ไผ่เชน ื่ โดยเฉพาะในชว่ งฤดูฝนซงึ่ ‗นํ้ าพะ‘ เจิง่ นองเต็มท ้องทุง่ ‗เสย ี งขลุย อย่างไม่น่าเชอ ่ ก ้องนํ้ า‘ จะดัง ให ้ได ้ยินกันทั่วทัง้ ทุง่ กว ้างทีเดียว ท่ามกลางสเี ขียวอมดําของยอดภูทางด ้านทิศเหนือ ซงึ่ รู ้จักกันในนามของ ‗เขาหน ้าแดง‘ นอกจากแพนหางทรงหางไก่ตัวผู ้นั น ้ แล ้ว ก็ไม่สามารถมองเห็นสว่ นประกอบอืน ่ ใดของกังหันลม ้ ดอกนั ้น ได ้อีก ‗ก ้านธง‘ หรือ เสากัง หั นซ งึ่ มี ‗เส า‘ (แกนหมุน) ประกอบอยู่ใน ‗บอกเวีย น‘ ํ (กระบอกหมุน) สาหรับหมุนปรับทิศทางให ้ใบกังหันโต ้ลมตามการบังคับของแพนหางนั น ้ กลับ ่ นลึกอยูใ่ นพุ่มใบของไม ้ใหญ่ ยิง่ เป็ นใบกังหันและ ‗ลูกร ้อง‘ อันเป็ นสว่ นสําคัญของ เป็ นสว่ นทีซ ่ อ มันด ้วยแล ้วก็ยงิ่ ไม่ต ้องพูดถึง เพราะมันต ้องหมุนติว้ ตามแรงตีของลมภูเขาอยูเ่ กือบตลอดเวลา เกาะเล็กๆทีโ่ ผล่ขน ึ้ มากลางมหาสมุทรกว ้างใหญ่แห่งใดก็ตาม มันต ้องเริม ่ รากฐานขึน ้ ที่ ั พันธ์กับความสูง ซงึ่ ย่อมสูงกว่าความลึกของระดับ ก ้นของมหาสมุทร และต ้องมีขนาดทัง้ หมดสม ่ นํ้ า มันจึงจะโผล่สวนเล็กๆขึน ้ มาให ้เรามองเห็นได ้ กังหันลมบนยอดเขาทางด ้านทิศเหนือของหุบ ่ กัน ข ้าพเจ ้ารู ้ว่าขนาดของมั นไม่ได ้เป็ นไปตามทีส เขาก็เชน ่ ายตามองเห็น แพนหางบังคับ ทิศทางทีอ ่ าจจะทําด ้วยทางพนหรือทางสาคูนัน ้ ความจริงแล ้วขนาดของมันก็คอ ื ทางมะพร ้าวดีๆ ่ นี่เอง ลูกร ้องทีก ่ รีดโหวยอยูต ่ ลอดเวลานั่ นก็เถอะ สวนของ ‗ลูกโหวย‘ หรือ ‗ลูกฮุย‘ ซงึ่ เป็ นลูก ี งทุ ้มตํ่าคือปล ้องของลําไผ่ตงขนาดลําแข ้ง สว่ นทางด ้าน ‗ลูกหวีด‘ หรือ ร ้องตัวใหญ่และให ้เสย ี งแหลมสูงนั น ‗ลูกเหวย‘ ทีเ่ ป็ นลูกร ้องตัวเล็กและให ้เสย ้ คือปล ้องของไม ้ไผ่ขนาดเล็กหลาย ปล ้องทีร่ วบเข ้าเป็ นมัดขนาดข ้อมือ ยิง่ เป็ นสว่ นใบของมันก็ยงิ่ แล ้วใหญ่ เพราะข ้าพเจ ้ารู ้ว่า ―เผก ้ หวา‘ ลงทุนล ้มไม ้หลอขาวแก่จัดลงทัง้ ต ้น และต ้องใชเวลาอยู ก ่ ับมันไม่ตํ่ากว่าสองเดือน กว่าจะ จัดการให ้ไม ้ขนาดเต็มโอบนั น ้ กลายเป็ นใบกังหันกว ้างสองคืบยาวสามวาได ้อย่างงดงามและ เกลีย ้ งเกลา ั ปทานกังหันลมบนยอดเขาหน ้าแดง ตัง้ แต่ปีแรกทีเ่ ข ้า ข ้าพเจ ้ารู ้ว่าเผกหวาเป็ นเจ ้าของสม มาอยูก ่ ลางหุบเขา แต่เราก็ไม่ได ้พบปะพูดคุยกันบ่อยนั ก เขาเป็ นคนพูดน ้อยและชอบเก็บตัว จึง ไม่คอ ่ ยมีใครพบเห็นเขาบนทางเดินใดในหมูบ ่ ้าน ยกเว ้นในชว่ งทีข ่ น ึ้ ธงกังหันลมเสร็ จใหม่ๆ ซงึ่ ี บผี‘ มาปรากฏอยูบ เขาจะพาสงั ขารผอมสูงเหมือน ‗ไม ้เสย ่ น ‗ทางเดินลัดสนาม‘ หน ้าโรงเรียนทุก ้ น เชาเย็

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 886

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

้ ้ ่ ใน เขาใชทางเดิ นลัดสนามเป็ นเสนทางไปกลั บระหว่างภูเขาหน ้าแดงกับกระท่อมซอมซอ หย่อมป่ าหลังโรงเรียน จําได ้ว่าเราพบกันครัง้ สุดท ้ายเมือ ่ ต ้นมรสุมตะวันตกปี ทแ ี่ ล ้ว (บนทางเดินลัดสนามหน ้า โรงเรียน) เขาลงมาจากภูเขาหน ้าแดง ข ้าพเจ ้ามาเดินออกกําลังกายซงึ่ เป็ นกิจวัตรเกือบทุกเย็น ่ ทุกครัง้ ที่ หลังเลิกงาน เจ ้าของกิจการกังหันลมอยูใ่ นชุดแต่งกายชุดเดิมชุดเดียวนั น ้ เหมือนเชน พบเห็น คือผ ้าถุงลายตาหมากรุกทีน ่ ุ่งแบบ ‗เพ็ดจ ้อน‘ ขึน ้ มาจนชายล่างสูงเหนือเชา่ เปลือยท่อน บน และคอนพร ้าไว ้ในวงแขนยาวเก ้งก ้าง เขารู ้ว่าข ้าพเจ ้าเป็ นครูอยูใ่ นโรงเรียนนี้ และข ้าพเจ ้าก็รู ้ ว่าเขาชมชอบทีจ ่ ะปราศรัยกับคนทีเ่ อ่ยชมกังหันลมของเขา ี งของลูกลมดอกนี้ฟังนุ่มดีนะ‖ ข ้าพเจ ้าเอ่ยทัก (ถิน ―เสย ่ ใต ้เรียกกังหันลมว่า ‗ลูกลม‘ ‗ลิน ้ ลม‘ หรือ ‗ดอก-ลม‘) ี บผี) หยุดดยืนตรงหน ้า ยกมือขึน เจ ้าของร่างผอมสูง (เหมือนไม ้เสย ้ ลูบเคราสเี ทาทีค ่ รึม ้ ิ หน ้าผากผายกว ้างเกิดรอยยับย่น ดวงตาในกรอบเล็กเรียวเหมือนตา ยาวถึงราวนมอย่างเคยชน เหยีย ่ วจ ้องนิง่ เหมือนเป็ นคําถาม ี งดังดี...น่าฟั ง‖ ข ้าพเจ ้ายํ้าความ ―ผมว่าลูกลมดอกนีเ้ สย วงปากบางเฉียบในป่ าเครารกครึม ้ เปิ ดรอยยิม ้ กว ้าง ปล่อยพร ้าลืน ่ หลุดจากวงแขนลงคํ้า ี งแหบนั น กับพืน ้ หญ ้าปนทราย เสย ้ ตอบความเบาชา้ ―ปี หน ้าจะทําให ้ดอกใหญ่กว่านี้อก ี ลูกร ้องก็ ี งมันยังไม่คอ ิ ธี ผมขึน จะใหญ่กว่า ดอกนี้เสย ่ ยสท ้ ไปนั่ งฟั งอยูใ่ กล ้ๆโคนต ้นสองวันแล ้ว พรุ่งนี้จะ ี ใหม่‖ ขึน ้ ไปเอาลงมาแต่งปากลูกฮุยเสย ―วันก่อนเห็นขึน ้ ไปดูครัง้ หนึง่ แล ้วไม่ใชร่ ‖ึ ข ้าพเจ ้าถาม ี งเบา ข ้าพเจ ้า ―เอาลงมาแต่งสองหนแล ้วแต่ยังไม่ได ้แรงอก‖ เจ ้าของสัมปทานตอบเสย ั ผัสได ้ถึงความสุขในหางเสย ี ง เห็นประกายวาวผ่านแวบในแววตาและสม ึ อิจฉาและอด เห็นประกายตาของเจ ้าของกรอบตาเรียวเล็กเมือ ่ เย็นวันนัน ้ แล ้ว ข ้าพเจ ้ารู ้สก ไม่ได ้ทีจ ่ ะทบทวนถึงเรือ ่ งราวของตัวเอง...ดูเหมือน ความสุขของคนเราจะเกิดขึน ้ อย่างง่ายดายมากมายรูปแบบ-และหลากหลายที่ทาง แต่ทํ าไมวิถ ีของข ้าพเจ ้าจึงเต็ มไปด ้วยความวุน ่ วาย ิ้ เพือ สับสนไม่จบสน ่ นร่วมงานทัง้ นั น ้ ก็ล ้วนแล ้วแต่ต ้องแบกความทุกข์ร ้อนเอาไว ้จนเกินบ่า คนนี้ ทุกข์เรือ ่ งบ ้าน คนนัน ้ ทุกข์เรือ ่ งรถ คนโน ้นทุกข์เรือ ่ งหาทีเ่ รียนดีๆให ้ลูกๆหลานๆบางคนทุกข์เรือ ่ ง ั ้ ชอ ื่ เสย ี งเกียรติยศ รูปร่างหน ้าตา บางคนเรือ ่ งครอบครัว เรือ ่ งหน ้าทีก ่ ารงาน ตําแหน่งแห่งชน ฯลฯ หลายทุกข์-หลายโศก-และหลายเศร ้าหมอง ิ ก ้อนเท่าภูเขา มันทําให ้ความต ้องการ สําหรับข ้าพเจ ้า เงินเดือนก ้อนเท่ากําหมัดกับหนีส ้ น

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 887

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

พืน ้ ฐานกลายเป็ นเรือ ่ งยากกว่าการกลิง้ ภูเขาขึน ้ ครก ข ้าพเจ ้าอยากมีรถกลางใชส้ ักคัน เพือ ่ ความ ้ มั่นคงและความอบอุน ่ บนเสนทางที เ่ ราจะต ้องสัญจรไปมาด ้วยความจํ าเป็ น นานวันเข ้า ‗ความ อยาก‘ ทีถ ่ ูกควบแน่นจนตกค ้างเป็ นผลึก ได ้ให ้ข ้อสรุปแก่ข ้าพเจ ้าว่า ความสุขและ/หรือความ ต ้องการของคนเรา มันชา่ งไม่ตา่ งกันอย่างไรกับภาวะ ‗ใกล ้ตาไกลตีน‘ ทีถ ่ ูกสะท ้อนไว ้อย่าง เจ็บปวดในบทเพลงอําลาป่ าของคาราวาน เหมือนใกล ้แต่ไกล เหมือนง่ายแต่ยาก เหมือนจะมีอยู่ อย่างมากมายในทุกแห่งหน แต่ก็ไม่ใช ่ เพราะในความเป็ นจริงแล ้วมันสัมพันธ์เกีย ่ วข ้องอยูก ่ ับ ความลึกลํ้าไพศาลของ พืน ้ ทีห ่ ัวใจ ปราชญ์แห่งความรักเคยกล่าวว่า ‗ดวงตาคือหน ้าต่างของหัวใจ‘ บนทางเดินลัดสนาม เมือ ่ ต ้นมรสุมปี กอ ่ น หน ้าต่างหัวใจของเผกหวาได ้เปิ ดบานแห่งความสุขออกมาให ้ประจักษ์ แต่ใน ่ เมือ วันทีข ่ ้าพเจ ้าไปพบเขาทีก ่ ระท่อมซอมซอ ่ ต ้นมรสุมปี นี้ หลังคําถามทีข ่ ้าพเจ ้าตัง้ ใจ บานหัวใจ ของชายผู ้มีกรอบตาเล็กเรียวเหมือนตาเหยีย ่ ว กลับฉายแววทีแ ่ ปลกต่างออกไป ดูระคนปนเปกัน ระหว่างความขุน ่ มัว-เจ็บชํ้า-เกลียดชัง-และเศร ้าหมอง ซงึ่ ประทับเป็ นเครือ ่ งหมายคําถามรบกวน ึ ของข ้าพเจ ้าอยูแ ความรู ้สก ่ ม ้ในวาระ นี.้ ..

๒. ้ ดูฝนมาล่าแต่ตกน้อยกว่าปี ก่อน เผกหวาเริม ปี นีฤ ่ งานของเขาตงแต่ ั้ กลางเดือน ่ อ้าย-หล ังจากฤดูฝนห่างหายไปเพียงสอง สามว ัน น ักเรียนคนหนึง่ มาสงข่าวว่าเผกหวา ล้มหลอขาวขนาดเต็มโอบลงต้นหนึง่ หล ังเลิกงานอีกสองสามว ันต่อมา ข้าพเจ้าจึงถือ โอกาสลอดรวลวดหนามหล ั้ ังโรงเรียนไปเยีย ่ มกระท่อมซอมซ่อของเขา เป็นครงแรก ั้ ไม ้ขนาดเต็มโอบทีว่ า่ ถูกแปรสภาพเป็ นใบกังหันเรียบร ้อยแล ้ว มันถูกตรึงแน่นด ้วยเสน้ หวายกับเสาหลักใต ้ร่มรําไรของจําปาหลังกระท่อม เจ ้าของร่างผอมสูงกําลังง่วนอยูก ่ ับการกวด ื สายเชอก ทีด ่ งึ โยงระหว่างต ้นไม ้กับใบกังหันเพือ ่ ดัดให ้มันบิดตัวเข ้ารูป เปลือกไม ้ เศษไม ้ และ ฝอยไม ้กองเกลือ ่ นรอบตัว ข ้าพเจ ้าไปยืนมองอยูห ่ ลายอึดใจ กว่าเขาจะพักงานเงยหน ้าขึน ้ เช็ด เหงือ ่ ―กว ้างยาวเท่าไหร่น่ะ‖ ข ้าพเจ ้าถาม ี งเบา ―กว ้างเกือบศอก ยาวสามวา‖ ―ดอกนี้โตกว่าทุกดอกทีผ ่ มเคยทํา...‖ เขาตอบเสย ―ไม ้อะไร‖

ขนาด‖

―ไม ้หลอ...‖ เขาว่าพร ้อมกับจัดการสว่ นโคนเต็มโอบให ้ข ้าพเจ ้านั่ ง ―ปี นี้ได ้หลอขาวตาม

―หลอขาว...แสดงว่ามีหลออืน ่ อีกส‖ิ เขาถอนหายใจเบาๆ แต่ดวงตาในกรอบเล็กเรียวเหมือนตาเหยีย ่ ว กลับสาดวาวด ้วย ประกายเจิด จ ้า...มั น เป็ นประกายซ งึ่ ข ้าพเจ ้าได ้สัม ผั ส ทุก ครั ง้ ที่ม โี อกาสได ้สนทนากั บเขา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 888

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―โดยทั่วๆไปแล ้วไม ้ในป่ าจะมีอยูส ่ ามชาติเป็ นอย่างน ้อย ไม ้หลอนี่ก็มห ี ลอขาว-หลอดําและหลอใบใหญ่ อย่า งไม ้ตีนเป็ ดก็ จ ะมีต น ี เป็ ดขาว-ตีนเป็ ดใหญ่-และตีนเป็ ดป่ า‖ เขาว่า ข ้าพเจ ้าพยักหน ้าถึงบางอ ้อก่อนจะมีคําถามต่อไป และด ้วยคําถามจากคนทีไ ่ ม่เคยรู ้อะไรเลย เกีย ่ วกับกิจการกังหันลม ทําให ้เผกหวาต ้องถอนหายใจอีกหลายครัง้ แต่แววตาของเขาสาดวาว ไปด ้วยประกายแห่งความสุข... ้ ากังหันลม ก็มไี ม ้ตีนเป็ ดหรือ เผกหวาอรรถาธิบายว่า นอกจากไม ้หลอแล ้วไม ้อืน ่ ๆทีน ่ ย ิ มใชทํ ั บรรณ พวมพร ้าวหรือกฤษณา จงเล็ดหรือปอจง หรือไม ้อะไรก็ได ้ทีเ่ ป็ น ‗ไม ้เริม พญาสต ่ ระบบป่ า‘ เขาหมายถึงไม ้ขนาดกลางทีส ่ ามารถเจริญเติบโตได ้ทุกสภาพดิน หนีการยึดเหนี่ยวของเถาวัลย์ ่ ชน ื้ ให ้หน ้าดิน ทําให ้เมล็ดพันธุ์ ได ้อย่างรวดเร็ว แผ่ร่มเงาออกควบคุมวัชพืช และสร ้างความชุม และต น ้ กล า้ ของไม ข ้ นาดใหญ่ ท ี่ เ ติบ โตช า้ มีโ อกาสได เ้ ติบ โตภายใต ร้ ่ ม เงาของมั น ี้ น จะเหลาไปทางไหนก็ได ้ไม่ทวน ―...ไม ้เหล่านี้เป็ นไม ้เนื้ออ่อน เบา เหนียว ไม่มเี สย เกล็ด ดัดง่าย จะดัดอย่างไรก็ได ้โดยเฉพาะเวลาบิดทํ ารูป ยกเว ้นไม ้ตีนเป็ ดจะทํ ายากสักหน่อย เพราะดัด แล ้วมันคืนรูป ต ้องค่อยๆดัดและต ้องตากแดดอ่อนๆ แดดแรงเกินไปมันอาจจะแตก แดดน ้อยเกินไปมันอาจจะขึน ้ รา ถ ้าจะให ้ทนก็ต ้องไม ้พวมพร ้าว ถ ้าจะให ้ทําง่ายก็ต ้องไม ้จงเล็ด แต่ปีนผ ี้ มได ้หลอขาว หลอขาวแก่จัดใหญ่เท่านีผ ้ มหามานานแล ้ว...‖ ―ทําไมล่ะ‖ ้ ้ ―มันเป็ นเคล็ด ลูกลมทีธ ่ งบนควนนิยมใชหลอขาว ธงในนานิยมใชแคนา บางคนเรียกแค นาว่าแคแตรเพราะดอกของมันมีรป ู ร่างคล ้ายแตร...ครูเป็ นเด็กทุง่ ครูเคยรู ้เรือ ่ งลูกลมทีท ่ ําจากไม ้ แคนาบ ้างมัย ้ ‖ เขาทัง้ ตอบและถาม ั่ หน ้า ข ้าพเจ ้าสน ้ ้ ง ―บ่าวๆสมัยผมเด็กๆจะใชแคนาทํ าลูกลมไว ้จีบสาว...‖ เขาว่าขณะถอยไปพิงหลักทีใ่ ชตรึ ใบกังหันในลักษณะกึง่ ยืนกึง่ นั่ ง ―บ่าวสาวสมัยนั น ้ ไม่มโี อกาสได ้พบปะพูดคุยกันหรอก นอกจาก ํ วันทีม ่ งี านสาคัญในรอบปี ฤดูเก็บข ้าวสาวๆในหมูบ ่ ้านต่างก็เต็มใจไปชว่ ยแรงเก็บข ้าว บ่าวๆก็จะ ทําลูกลมกันคนละดอกไปธงไว ้ตามปลายหว ้าปลายแพหรือหัวครกริมนา แต่จะให ้เข ้าสูตรก็ต ้อง ี งลูกร ้องของลูกลมเป็ นสบ ิ ๆดอกดังประสาน ปลายรัก ชว่ งทีส ่ าวๆกําลังเก็บข ้าว ก็จะได ้ยินเสย ี งกันลั่นทุ่ง เจ ้าของลูกลมหวังเพียงว่า อาจมีสาวใดถามถึงลูกลมของเขาบ ้าง ‗ลูกลมบน เสย ปลายรักนั่ นของใครนะดังดีจัง ‘ เพีย งเท่านั น ้ บ่าวเจ ้าของลูกลมก็จะกลับไปนอนยิม ้ กับจากมุง หลังคาขนํ า และฝั นดีไปตลอดคืน‖ ี ่า‖ ข ้าพเจ ้าพยายามสร ้างบรรยากาศใน ―รู ้เรือ ่ งดีจัง สมัยบ่าวๆคงเคยใชวิ้ ธน ี ี้จบ ี สาวละซท การสนทนา เขาฉาบสายตาผ่านแต่ไม่มค ี ําตอบ ―ทีว่ า่ เป็ นเคล็ดน่ะมันหมายความว่ายังไง‖ ข ้าพเจ ้าเปลีย ่ นคําถาม

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 889

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เขายังไม่ตอบแต่หยิบปล ้องไม ้ไผ่ขนาดใหญ่ยน ื่ มาจนเกือบทิม ่ หน ้าข ้าพเจ ้า ―ไผ่ตง...‖ ้ าลูกร ้องติดกับปลายใบลูกลม เวลาหมุนลมจะเข ้ารูปากเล็กๆของมันเกิดเสย ี งหวีด เขาบอก ―ใชทํ ี งทุ ้มเรีย กว่าลูก โหวยหรือลูก ฮุย ด ้านหนึ่งปาดเป็ นปากเป็ ด ใช ขี ้ อ น่าฟั ง อันนี้จ ะเป็ นเส ย ้ ุง (ชันโรง) พอกเป็ นรูปาก แต่อันนี้ใหญ่เกินไปผมเลยใชวิ้ ธป ี าดตรงข ้อปล ้องแทนการพอกด ้วยขี้ อุง...‖ ยังไม่ทันจบความดีเขาก็หันไปหยิบไม ้ไผ่ขนาดหัวแม่มอ ื ยืน ่ ตามมาอีกอัน ―-สว่ นอันนี้ไม ้ ้ ากระบอกตุดยิงสต ั ว์ ครูเคย ไผ่กล ้อง บางคนเรียกไม ้ไผ่ปล ้อง ชนิดเดียวกันกับทีพ ่ วกเงาะป่ าใชทํ เห็นมัย ้ ...‖ ั่ หน ้าอีกครัง้ ข ้าพเจ ้าสน ี่ ้าปล ้องมัด รวมกั นเข ้าแล ้วติด ทีป ี งแหลม ―สห ่ ลายอีกด ้านของใบลูก ลม อั นนี้จ ะให ้เสย เรียกว่าลูกเหวยหรือลูกหวีด‖ ―ด ้านหนึ่ง ติด ลู ก ร อ ้ งเส ีย งทุ ม ้ อีก ด ้านติด เส ีย งแหลม‖ ข ้าพเจ า้ ทวนความ ―ก็แล ้วแต่...บางคนอาจติดลูกฮุยทัง้ สองข ้าง บางคนอาจติดลูกหวีดทัง้ สองข ้าง แต่ผม ี งทุ ้มข ้างแหลมข ้าง เวลาลมจัดๆลูกฮุยจะให ้เสย ี งทุ ้มตํ่าประสานกับเสย ี งกรีดโหยหวน ชอบเสย ของลูกหวีด‖ ―อั น โน น ้ ล่ ะ ‖ ข า้ พเจ า้ บุ ย ้ ปาก ไปที่ ไ ม ไ้ ผ่ อ ี ก ท่ อ นที่ ว างอยู่ ใ กล ๆ้ กั น ี ก ้ าแกนหมุนติดตรงสะดือของใบลูกลม เนื้อมันหนาทนแรงลมได ้ดี ―อันนี้เป็ นไผ่สส ุ ใชทํ ี ก ไผ่อน ื่ จะบางกว่า โดนเข ้าไม่กล ี่ มก็แตก ขนาดไผ่สส ุ แล ้วถูกเข ้าบางลมยังแตกกระจาย แกน ี ดสท ี ํ าให ้ลุกเป็ นไฟ หมุนทีส ่ ะดือนี่ต ้องพิถพ ี ถ ิ ันมาก เพราะมันต ้านแรงลมโดยตรง บางทีแรงเสย ี ―ถึงงัน ้ เชยว‖ เขาหัวเราะในลําคอ ―บางทีไฟลุกท่วมยอดไม ้เลยครู‖ ้ ้หลอขาวน่ะมันเป็ นเคล็ดยังไง‖ ―ตกลงผมยังไม่รู ้เลยว่าทีเ่ ลือกใชไม ―ครูเคยได ้ยินคําว่าลูกลมพรหมโหดมัย ้ ‖ ั่ หน ้าจึงต ้องตอบเบาๆว่า ―ไม่‖ ข ้าพเจ ้าไม่อยากสน ―เป็ นครูยังไง ไม่รู ้จักลูกลมพรหมโหด‖ ข ้าพเจ ้าฉุนกึก ―เป็ นครูมันเกีย ่ วอะไรกับลูกลมพรหมโหดพรหมเหวอะไรนั่นด ้วยล่ะ‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 890

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ก็ในเรือ ่ งพระลอ พระเพือ ่ น กับพระแพงหลงรักพระลอ จึงให ้สองสาวใชคื้ อนางรืน ่ กับ ้ นายโรยไปหาปู่ เจ ้าสมิงพราย ปู่ เจ ้าใชคาถาเสกลู กลมธงขึน ้ บนยอดไม ้ ลูกลมอาคมของปู่ เจ ้านั่ น แหละทีเ่ รียกและนํ าทางพระลอมาพบรักกับสองศรีพน ี่ ้อง และต ้องมาตายด ้วยกันทัง้ สามคน ครู ยังไม่ได ้อ่านหรือแกล ้งลืม‖ ้ นไป (ปกติ ข ้าพเจ ้านั่ งอ ้าปากอยูส ่ องสามอึดใจ ยอมรั บกับตัวเองว่าประมาทคู่ตอ ่ สูเกิ ิ อย่างพระลอนั่ นเลย แม ้แต่เรือ ข ้าพเจ ้าเป็ นคนอ่านน ้อยอยูแ ่ ล ้ว อย่าว่าแต่วรรณคดีคลาสสค ่ งที่ ้ อ่านกันแพร่หลายอย่างพระอภัย มณีของสุนทรภู่ ก็ ได ้อ่านเฉพาะตอนทีต ่ ้องใชสอนนั ก เรีย น เท่านัน ้ ) แต่แกล ้งพยักหน ้าทําอมภูมแ ิ ละถามกลับไปว่า ―รู ้ได ้ยังไง‖

ตัวยง‖

ี งเบาตามบุคลิก ―ครูอาจไม่รู ้ว่าสมัยบ่าวๆผมเป็ นนั กสวดหนั งสอ ื ―ผมอ่าน...‖ เขาตอบเสย

ี งแบบทํ านองเสนาะของถิน เขาหมายถึงการอ่านออกเสย ่ ใต ้ มีลล ี าคล ้ายกลอนหนั งตะลุง ี่ ้าอึดใจ ข ้าพเจ ้าอ ้าปากกว ้างกว่าเดิมและนิง่ เงียบไปราวสห ―เล่ากันว่าบ่าวไหนหลงรักสาวไหนแล ้วไม่มโี อกาสสมหวัง ก็จะไปหาหมอลูกลม...‖ เขา ว่าต่อ ―พ่อหมอผู ้แก่กล ้าอาคมก็จะทําลูกลมเสกคาถาทีป ่ ากลูกร ้อง เอาไปธงไว ้บนยอดเขา แต่ ต ้องเป็ นยอดเขาทีท ่ ําพิธข ี อแล ้วและเจ ้าทีเ่ จ ้าทางไม่ขัดขวาง ใกล ้ไกลพอประมาณกะว่าพอให ้ ี ง คนอืน ี งลูกร ้องของลูกลมเหมือนทีเ่ ราได ้ยิน แต่ สาวได ้แว่วเสย ่ ทีอ ่ าจได ้ยินด ้วยก็จะได ้ยิน เสย ี งลูกร ้องลงอาคมเรียกวอนอ ้อนรักอยู่ สาวทีถ ่ ูกเจาะจงจะกระสับกระสา่ ยนอนไม่หลับ ได ้ยินเสย ี งเรียกนัน ตลอดเวลา เสย ้ จะดัง ‗สาวเหอ...สาวเหอ...สาวเหอ...‘ ผ่านคืนไปจนสว่าง ยิง่ ดึกดืน ่ ยิง่ หนาวเย็นยิง่ โหยหวน หนุ่มไปยืนรออยู่ใต ้ต ้นไม ้ทีธ ่ งลูกลม ไม่เกินสามคืนสาวก็จะหนีจากบ ้าน ี งเรียก แล ้วรักก็จะสมหวัง...‖ เขายิม มาถึงโคนลูกลมตามเสย ้ เต็มวงหน ้าขณะจบประโยคสุดท ้าย ―รู ไ้ ด ย ้ ังไง‖ เ ห มื อ น ว่ า ข า้ พ เ จ า้ จ ะ ถ า ม เ ป็ น อ ยู่ คํ า ถ า ม เ ดี ย ว ―ก็...ทวดเล่าให ้ปู่ ฟั ง ปูเล่าให ้พ่อฟั ง และพ่อเล่าให ้ผมฟั ง‖ ―เดีย ๋ วนีย ้ ังพอหาได ้อีกมัย ้ ‖ เขาสบตาข ้าพเจ ้าแทนคําถาม ―ผมจะเอาไปธงที่ใ กล บ ้ า้ นนายก ได ข ้ ่า วว่า ลู ก สาวคนสุด ท อ ้ งทั ้ง สวยทั ้ง รวย ‖ เขาหัวเราะและจํ าขีป ้ ากของนั กปรัชญาขีเ้ ท่อมาผลิตซํ้าว่า ―อารมณ์ขันเป็ นความสุขทีไ่ ม่ ื้ หา‖ ต ้องซอ ―ตกลงยังหาได ้อีกมัย ้ ...ไอ ้ลูกลมพรหมโหดพรหมเหวทีว่ า่ น่ะ‖ ―ทีไ่ หน...ผมก็ฟังเขามา...‖ เขาหัวเราะอีก ―-แต่ตอนเด็กๆผมเห็นคนในหุบเขานี่ธงลูกลม

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 891

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

แก ้บนกันเป็ นประจํา บนให ้มีโชค ให ้หายป่ วยหายไข ้ มีเรือ ่ งเดือดเนื้อร ้อนใจ เรือ ่ งของหาย เรือ ่ ง ่ กน...‖ เขาหมายถึงภูเขาสามลูกทางด ้านทิศ ฝนเรือ ่ งฟ้ า ก็บนทวดยาโฮง้ ทวดกรุงจีน ทวดแซแ ี่ ็จะทํ าลูกลมไป เหนือซงึ่ เป็ นทีม ่ าของตํานานแห่งหุบเขา ―บนแล ้วก็ต ้องแก ้บน เดือนสามเดือนสก ิ ธิก ธงถวายสงิ่ ศักดิส ์ ท ์ ันทุกปี ‖ ข ้าพเจ ้าลุกขึน ้ บิดสะเอวเป็ นเชงิ บอกเขาว่าหมดเวลาสนทนา แต่กอ ่ นกลับข ้าพเจ ้ายังมีคําถาม และเป็ นคําถามทีต ่ งั ้ ใจ...บางทีเขาก็ควรจะ รู ้จักตัวเองบ ้างว่าคนอย่างเขานี่แหละคือต ้นแบบของ คนที่ ‗รู ้มาก-ยากนาน‘ ―เอาละผมจะถามคํ าถามสุด ท ้าย...‖ ข ้าพเจ ้ากลืนนํ้ าลายก่อ นเริม ่ คําถาม เผกหวา ื่ ชม คือจะพูดเสย ี งเบาสน ั ้ กระชับ ประสานสายตาและนิง่ ฟั งอย่างตัง้ ใจ (เขาเป็ นคูส ่ นทนาทีน ่ ่ าช น และตัง้ ใจฟั งเวลาคนอืน ่ พูด) ―วันนีผ ้ มได ้รู ้เรือ ่ งราวของลูกลมมากมาย เป็ นเรือ ่ งทีผ ่ มไม่เคยได ้ยิน ได ้ฟั งมาก่อ น แต่ถงึ ยังไงมันก็ ไม่มป ี ระโยชน์หรือมีราคาค่างวดอะไรอีกแล ้วในปั จ จุบัน มั น ้ กลายเป็ นของเล่นทีต ่ ้องลงทุนแรงกันข ้ามเดือนข ้ามปี ต ้องใชเวลาประดิ ดประดอย และต ้องแบก หามมันขึน ้ ไปผูกไว ้กับยอดไม ้บนภูเขาด ้วยความเหนือ ่ ยยาก ผมอยากถามจริงๆว่าทํามันไปทําไม ทุ ก ปี และมั น เกิด ประโยชน์ โ ภชน์ ผ ลอะไรกั บ ตั ว เอง -กั บ คนอื่น -และกั บ สั ง คมบ า้ ง‖ ี ง หลังคําถามยืดยาว ข ้าพเจ ้าเห็นเผกหวานั่งก ้มหน ้านิง่ เงียบไปเนิน ่ นาน ก่อนจะได ้ยินเสย ถอนหายใจและค่อยๆเงยหน ้าขึน ้ สบตาข ้าพเจ ้า วงหน ้าสามเหลีย ่ มทีม ่ ห ี น ้าผากผายกว ้างนั น ้ ดู แข็งกระด ้างและทระนง แต่แววตาในกรอบตาเรียวเล็กกลับแปลกต่างออกไป วาบแรกทีเ่ ขาเงย หน ้าขึน ้ คล ้ายจะคละระคนกันระหว่างความผิดหวังเจ็บปวดและ เกลียดชัง วาบหลังก่อนทีเ่ ขาจะ ห ล บ ต า ล ง มั น ก ลั บ ลึ ก ลํ้ า ว า้ เ ห ว่ อ ยู่ ใ น ค ว า ม ห ม่ น เ ศ ร ้า แ ล ะ โ ด ด เ ดี่ ย ว เขาไม่ตอบคําแต่ผละจากวงสนทนาและเร ้นหายไปในแนวป่ าหลังกระท่อมอย่างเงียบๆ... ๓. ั ซงึ่ โปรยปรายลงสูห ่ ง‟ ่ ุบเขาตงแต่ „ฝนแชซ ั้ ฝูงนกเพิง่ ตืน ่ นอน เริม ่ ขาดเม็ ดไปแล้ว เมือ ่ ข้า พเจ้า ไปถึง เพิง ขายขนมครก คว น ั ไฟจ บ ั กลุ่ม โขมงจนมองไม่เ ห็ น แม่ค า ้ เ ด็ ก ผู ้ ห ญิ ง ส อ ง ค น ซ ึ่ ง ยื น ร อ อ ยู่ ก่ อ น แ ล้ ว เ ข ย่ า เ พิ ง ร้ อ ง เ ร่ ง ไ ม่ ห ยุ ด ป า ก ―เร็วหน่อยๆ...ครบหรือยัง...กระทงนี้ของเรา...เรามาก่อน...ให ้เราก่อนเรารีบ...เราก็รบ ี ... เรารีบกว่า...‖ ี งหัวเราะ ―รีบๆกันทัง้ นัน ้ แหละ แม่ค ้ายิง่ รีบกว่าใคร...รีบจะเอากะตังค์...‖ แม่ค ้าว่ากลัว้ เสย สองมือของนางร่ายมนตร์เป็ นจักรผัน ทัง้ พัดไฟ ทํ าความสะอาดหลุมขนม หยอดแป้ ง หยอด ่ ระทงใบตอง ขณะทีป นํ้ ากะทิ แคะขนมทีส ่ ก ุ แล ้ว ประกบคูแ ่ ละจัดใสก ่ ากก็บรรเลงแข่งกับลูกค ้า ตัวน ้อยๆแบบไม่หายใจหายคอ ―อีกแป๊ บเดียวก็ได ้แล ้ว...ฝนเจ ้ากรรมนี่ก็ดันลงมาผิดเวลํ่าเวลา...ไม ้ไฟไม ้ ฟื นเปี ยกหมด...สอง ฝานี่สก ุ พอดี...อีกสองคูก ่ ็ครบแล ้ว...เอ ้าฝานี้เกรียมไป หน่อย...ไฟก็ตด ิ ๆดับๆ...ร ้อนไม่เสมอ... ขนมสุกไม่พร ้อมกันอย่างนี้แคะยาก ...ฝาโน ้นยังไม่สก ุ ...ฝานี้เกรียมแล ้ว...ที่เกรีย มๆอย่างนี้ กรอบน่ากิน ...กรอบก็อร่อย...นิม ่ ก็อร่อย...‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 892

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―แต่ทด ี่ บ ิ ๆไม่อร่อย...พุงขึน ้ ‖ ใครคนหนึง่ เอ่ยขึน ้ เบาๆ แม่ค ้าเงยหน ้ายิม ้ หลังม่านควันสเี ทาหม่น ―ครูจะเอาเท่าไหร่คะ‖ ―สองกระทง...ขอทีเ่ กรียมๆหน่อย...ดิบๆไม่เอา‖ ข ้าพเจ ้าบอก ―ไม่ดบ ิ หรอก...ไอ ้พวกนีก ้ ็ทะลึง่ ไม่เข ้าเรือ ่ ง...รอเดีย ๋ วนะคะ‖ ขณะทีย ่ น ื รอขนมครกอยู่นัน ้ ข ้าพเจ ้าเห็ นมือของแม่ค ้าเคลือ ่ นไหวสัมพันธ์กับการงาน อย่างได ้จังหวะจะโคน มันทําให ้ความยุง่ เหยิงมากมายทีส ่ ม ุ อยูข ่ ้างหน ้าของนาง กลายเป็ นสงิ่ ละ ื่ ชว่ งเวลาทีต อันพันละน ้อย ทีเ่ รียงลําดับลงตัวกันได ้อย่างไม่น่าเชอ ่ ้องยืนรอทํ าให ้ข ้าพเจ ้าเริม ่ สงั เกตรายละเอียดด ้วยความตัง้ ใจ รางขนมครกขนาดกลางซงึ่ ทํ าจากเหล็กหล่อแบบโบราณนั น ้ มีหลุมขนมเรียงอยูเ่ ต็ม พืน ้ ทีว่ งกลม ข ้าพเจ ้าลองนับแล ้วนับอีกถึงสามครัง้ จึงมั่นใจว่ามันมีอยูท ่ ัง้ หมด ๑๔ หลุม เรียงเป็ น วงกลมตามแนวขอบราง ๑๐ หลุม อยู่ต รงกลางวงอีก ๔ หลุม ถ ้าดูในแนวตัง้ หรือ แนวนอน ี่ ถวจากซายไปขวา ้ ี่ ถวจากบนลงล่าง ก็จะเรียงด ้วยจํ านวน ๓-๔-๔จํานวนหลุมในแถวสแ หรือสแ ี ซก ี บนสองแถวจะมี ๗ หลุม (๓ กับ ๔) และซก ี ล่างสอง ๓ เหมือนกัน แต่ถ ้าจะดูให ้เป็ นสองซก ํ ่ ึ แถวอีก ๗ หลุม (๔ กับ ๓) ประการสาคัญคือฝาปิ ดหลุมซงเคลือ ่ นไหวเปลีย ่ นทีอ ่ ยูต ่ ลอดเวลา นัน ้ มันมีเพียงครึง่ หนึง่ ของจํานวนหลุมเท่านัน ้ ้ อกมะพร ้าวทีต ิ้ เล็กๆขนาดหัวแม่มอ แม่ค ้าใชเปลื ่ ัดแต่งเป็ นชน ื แตะนํ้ ามันมะพร ้าวซงึ่ ผสม ็ ี ้ ก ด ้วยไข่แดงต ้มสุก แล ้วเชดหลุมขนมในรางซกล่างอย่างรวดเร็ ว ๑-๒-๓-๔ และ ๑-๒-๓ ใชจวั อะลูมเิ นียมคนแป้ งข ้าวเจ ้าผสมนํ้ าในหม ้อเคลือบสองสามรอบ แล ้วตักหยอดลงในหลุม หลุมละ ี บนลงมาปิ ด ครึง่ ก่อนจะตักนํ้ ากะทิจากหม ้ออีกใบหยอดตามลงไป เมือ ่ หยิบฝาครอบจากรางซก ี บน ซงึ่ ขนมในหลุมใต ้ฝาครอบจะสุกพอดี นางใช ้ นั่นหมายถึงการเปิ ดฝาหลุมทัง้ แปด ของรางซก ้ ี คะขนมจากหลุมลงวางหงายเรียงแถวไว ้ในถาด...หยิบเปลือก มะพร ้าวทีว่ างอยูใ่ น ซอนส งั กะสแ ี บน ๑-๒-๓ และ ๑-๒-๓-๔ ตักแป้ งหยอดลงไป ตักนํ้ ากะทิหยอด ถ ้วยนํ้ ามันเช็ดหลุมในรางซก ี ล่างขึน ี ล่างทัง้ เจ็ ดหลุมจะสุกพอดีอก ่ กัน ตาม เปิ ดขวาครอบจากรางซก ้ ไปปิ ด ขนมในรางซก ี เชน ้ ี ทีว่ างหงายรออยูใ่ นถาดก่อนแล ้ว ครบกระบวนนางก็จะได ้ หยิบชอนแคะและประกบลงไปบนซ ก ํ ขนมครกสาหรับลูกค ้าตัวน ้อยของนาง ๗ คู่ ๑ กระทง ข ้าพเจ ้าไม่รู ้ว่าฝาครอบหลุมจะมีครบตามจํานวนของหลุมบนรางขนมครกหรือไม่ แต่การ เคลือ ่ นไหวอย่างมีทักษะของมือแม่ค ้าบอกข ้าพเจ ้าว่า ฝาครอบหลุมเพียงครึง่ เดียวของจํานวน หลุมคือความพอดี มันเป็ นความพอดีทด ี่ เู หมือนจะขาดหายไป (จากสายตาทีม ่ องอย่างผิวเผิน) ทัง้ ทีใ่ นความจริงของการทําขนมครกแล ้ว หากฝาครอบหลุมมีครบตามจํานวนหลุม อีกครึง่ หนึง่ ก็ ้ จะกลายเป็ นสว่ นเหลือทีไ่ ม่สามารถใชประโยชน์ อะไรได ้เลย ้ ทีว่ างอยูบ ่ กัน ความจริงแล ้วมัน ก ้อนหินหรือ ‗ก ้อนเสา‘ ่ น ‗แม่ไฟ‘ เบือ ้ งหน ้าของนางก็เชน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 893

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

้ ต คือเตาไฟง่ายๆทีเ่ คยใชอยู ่ ามครัวไฟของชาวบ ้าน ในยุคทีไ ่ ม ้ฟื นยังไม่มม ี ูลค่า ก ้อนหินขนาด ่ งใสฟ ่ ื นและชอ ่ งระบายลม ไม ้ฟื น เดียวกันวางแยกมุมเป็ นสามเสา้ ระหว่างหินสามก ้อนเป็ นทัง้ ชอ ี่ ่อนจะเข ้าไปเกยหัวกันกลางเตา ทีว่ า่ งระหว่างดุ ้นฟื นทําให ้ไฟติดสมํ่าเสมอ ชอ ่ งระบาย สามสท ลมชว่ ยไม่ให ้ไฟแรงเกินไป รางขนมเหล็กหล่อเก็บความร ้อนไว ้ได ้นาน ขนมครกในหลุมเล็กๆที่ ได ้ไฟอ่อนๆสมํา่ เสมอ จึงกรอบนอกนุ่มในและหอมกลิน ่ ควันไฟ นอกจากมันจะเป็ นเตาไฟสําหรับขนมครกทีเ่ หมาะเจาะลงตัวทีส ่ ด ุ แล ้ว รางเหล็กหล่อที่ วางอย่างง่ายๆแต่มั่นคงอยูบ ่ นก ้อนหินสามก ้อนนั น ้ ยังบอกเล่าถึงความลงตัวพอดีในอีกมุมหนึง่ ด ้วย...ท่ามกลางความต ้องการความ มั่นคงและความสะดวกจากรถยนต์สักคัน ข ้าพเจ ้าเพิง่ ได ้ ี่ ํ าแหน่ งหรือส ล ี่ ้อของรถยนต์เสมอ ไป... คิด ความมั่นคงไม่จําเป็ นจะต ้องวางอยู่บนฐานส ต คิดถึงวงหน ้าสามเหลีย ่ มซงึ่ มีหน ้าผากผายกว ้างของเจ ้าของกังหันลมบนยอดเขา หน ้า ี ึ ของยนตรกรรมคันทีเ่ พิง่ ผ่านไป เชาวั ้ นนี้การงาน แดง และคิดถึงสแดงเลือดนกทีบ ่ าดความรู ้สก ี้ ท อันลงตัวและเรียบง่ายของแม่ค ้าขนมครก ชว่ ยชล ู่ างให ้คําถามทีเ่ คยขึง้ เคียดและหนั กอึง้ ดั่งหิน ผาได ้คลีค ่ ลายไปพบ คําตอบของมัน...เป็ นคําตอบทีเ่ รียบง่ายและบางเบาดั่งลักษณาการของ ขนนกปลิวลม ่ ฝน ข ้าพเจ ้าหิว้ ขนมครกสองกระทง แดดอ่อนอุน ่ สาดผ่านยอดไม ้ลงอาบไล ้ยอดหญ ้าชุม ี งลูกร ้องของ ยํ่ากลับไปบนทางดินแดงเขรอะโคลน ลมภูเขาล่องหุบผ่านใบไม ้หมาดนํ้ า เสย ี งโอมอ่านคาถาศักดิส ิ ธิจ กังหันลมบนยอดเขาหน ้าแดงอ่อนแรงลงครวญคราง เหมือนเสย ์ ท ์ ากวง ปากกลางดงหนวดของปู่ เจ ้าสมิงพราย กําลังเริม ่ ขึน ้ ...จากสามแยกหน ้าสถานีอนามัย ผู ้คนในหุบ เขาอาจแหงนขึน ้ ดูทศ ิ ทางลมได ้จากแพนหางขนาดทางมะพร ้าว อาจฟั งความแรงของลมได ้จาก ี งกรีดของลูกร ้อง และการคาดคํานวณก็ยอ เสย ่ มนํ าไปสูเ่ รือ ่ งราวของฝนฟ้ า ซงึ่ สัมพันธ์อยูก ่ ับวิถ ี ิ ปะ ชวี ต ิ และการทํามาหากินของพวกเขา ไม่มอ ี ะไรเปล่าดายในวิถอ ี ันเรียบง่ายแต่แฝงไว ้ด ้วยศล ่ ี อันสูงสงของชวต ิ หมูบ ่ ้าน เพียงว่าความหยาบกระด ้างของวิถบ ี ริโภคจะทําความเข ้าใจได ้หรือไม่ เท่านัน ้ ื่ กลางลํ าแดดอ่อนอุน ข ้าพเจ ้าสูดเอาความสดชน ่ จนเต็มปอด ชั่วขณะจิตนั น ้ เหมือนร่าง ี ผอมสูงดั่งไม ้เสยบผีของเผกหวาจะปลิวลมผ่านทางไป อย่างรวดเร็ว...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 894

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ของกลาง

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๑๗ เรือ ่ งสน โดย สถิต ประภาสรา

ํ เริง เพิง่ ฟื้ นขึน ื ก ้ หล ังถูกเข็นออกจากห้องฉุกเฉิน เขาถูกเจ้าหน้าทีห สา ่ นุม ่ เสอ ้ ั ้ ไปบนชนนน เตียงเข้าในลิฟต์ เมือ ่ ปุ่มถูกกดทีห ่ มายเลข ๔ ลิฟต์ก็ดงึ ขึน ั้ จากนนเขาก็ ั้ ถก ู เข็นเข้าไปในห้องรวมชาย... ―ถูกทําร ้าย เตียงไหนดี‖ เจ ้าหน ้าทีร่ ้องบอกและถามเมือ ่ เข็นเตียงมาถึงหน ้าเคาน์เตอร์ ―เอ ้อ...เตียงหลังสุดก็แล ้วกัน‖ พยาบาลนางหนึง่ ตอบ ―ครับๆ‖ ้ ไม่กอ ี่ ด ึ ใจเขาก็ถก ู เข็นมาทีเ่ ตียงหลังสุด พยาบาลรีบเดินตามมาชว่ ยเจ ้าหน ้าทีห ่ นุ่มชอน ร่างของเขาจากเตียงเข็นขึน ้ เตียงนอน เจ ้าหน ้าทีห ่ นุ่มเข็นเตียงผละไป นางพยาบาลกลับไปวุน ่ อยูท ่ เี่ คาน์เตอร์ เมือ ่ นอนลงบนเตียง รอพยาบาลมาวัดความดัน วัดไข ้ หรือจัดยาให ้ตามแพทย์สงั่ เขา แปลกใจทีเ่ ตียงติดๆกันนัน ้ มีตํารวจสองนายยืนอยูป ่ ลายเตียง เหมือนกําลังสอบปากคําคนไข ้ แต่พอเขาถูกเข็นเข ้ามาก็เลิกสอบ ละสายตาจากคนไข ้เก่ามาทีค ่ นไข ้ใหม่ โดยคนไข ้เก่าเตียงนัน ้ ั ถูกล่าม ทําให ้เขาคิดว่าคนไข ้รายนีน ้ ่าจะเป็ นคนร ้ายอะไรสกอย่าง ―ดีนะ ไม่ถก ู จุดสําคัญ‖ ตํารวจตัวสูงกล่าวกับเพือ ่ นตํารวจ หลังละสายตาจากเขาไปมอง ่ ก คนไข ้ทีถ ่ ก ู ล่ามโซอ ี ครัง้ ั จะเป็ นพ่อค ้ายาบ ้าปะทะกับตํารวจ เลยโดนยิง และนั่ นทําให ้เขาคิดว่า อ ้อ ถูกยิง! สงสย สมนํ้ าหน ้านัก คิดแล ้วเขาก็ต ้องสะดุ ้งสุดตัว หลังจากเห็นใบหน ้าของคนไข ้ทีถ ่ ก ู ล่ามข ้อเท ้าไว ้กับ ราวเตียงถนัด พลัน เหงือ ่ เม็ดโป้ งๆก็ผด ุ ออกมาตามหน ้าผากของเขา ―ผมว่าหมวดไม่ต ้องถามหาของกลางกับผมแล ้วครับ‖ คนไข ้ทีถ ่ ก ู ล่ามกล่าว ี งขุน ―ทําไม‖ นายตํารวจสองดาวทีต ่ ัวสูงกว่าถามเสย ่ คนถูกล่ามยิม ้ แล ้วว่า ―ก็ไอ ้หมอนีไ ่ งครับ ไอ ้หมอนี่ ของกลางอยูท ่ ไี่ อ ้หมอนี.่ ..‖ ว่าพลางช ี้ มาทางเขา ี้ าทีเ่ ขา แล ้วพากันหันกลับไป ก่อนตํารวจตัวสูงจะ ตํารวจทัง้ สองนายหันขวับตามนิว้ ทีช ่ ม ร ้องขึน ้ ―ว่าอะไรนะ‖ ―ไอ ้คนทีผ ่ มบอกไงครับหมวด ไอ ้คนทีผ ่ มบอก ก็ไอ ้หมอนีแ ่ หละ แหม...จุดไต ้คําตอดีแท ้ ่ มันชางบังเอิญจริงจริ๊ ง ไปสอบมันเอาเถอะ ไม่ต ้องมาสอบผมอีกแล ้ว ของกลางอยูท ่ ม ี่ ันนีแ ่ หละ อ ้อ อย่าให ้ผมพูดอะไรกับมันนะครับ ผมไม่อยากจะพูดอะไรกับมันแม ้แต่คําเดียว ถ ้าให ้ผมพูด... ี ทีน แค ้นขึน ้ มาผมอาจจะฆ่ามันตายเสย ่ ‖ี่ ขณะฟั งคนไข ้เตียงข ้างๆว่าปาวๆ เขาทําท่าจะก ้าวลงจากเตียง แต่ตํารวจทัง้ สองนายกลับ ี ก่อน แล ้วตํารวจตัวเตีย ปรีม ่ าทีเ่ ขาเสย ้ ก็ร ้องว่า ―จะไปไหนหรือคุณ‖ ―เอ ้อ เอ ้อ...ไปห ้องนํ้ าหน่อยน่ะ‖ เขาตอบตะกุกตะกักเหมือนคนติดอ่าง ―ไปไหวหรือ ท่าจะไปไม่ไหวมัง้ ถึงไปไหวก็ต ้องขอโทษด ้วย ทีค ่ ณ ุ ยังไปไหนไม่ได ้ ทัง้ นัน ้ ‖ ตํารวจตัวสูงบอก ―อ ้าว ทําไมล่ะครับ‖ ั ว่าคุณซวิ ร ้อยตํารวจโทหนุ่มแสยะยิม ้ สะบัดหน ้าไปยังเตียงข ้างๆ ―คนไข ้เตียงนี้ เขาซด ของกลางไป เพราะฉะนัน ้ ผมจึงขอแจ ้งข ้อหาคุณพร ้อมกับขอควบคุมตัว โทษฐานปล ้นของกลาง กรุณาให ้ความร่วมมือกับเจ ้าหน ้าทีด ่ ้วย‖ ―ผม..ผม...‖ ―ไม่ต ้องมาผงมาผมแล ้ว ต่อไปนีถ ้ ้าเราถามอะไรคุณก็ตอบไปตามความเป็ นจริง เล่าความ ั กุญแจมือเขาดังแชะ จริงออกมาให ้หมด ไม่งน ั ้ คุก‖ ตํารวจตัวเตีย ้ ทีม ่ ี ‗แค่‘ ดาวเดียวขู่ ก่อนสบ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 895

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั เข ้ากับราวเตียงดังแครก! สว่ นกุญแจมืออีกข ้างหนึง่ ถูกสบ ―นีม ่ ันอะไรกัน‖ สําเริงร ้องลั่น พยายามกระชากมือให ้พ ้นจากพันธนาการ แต่ไม่สําเร็จ ซํ้า ยังเจ็บข ้อมือจนหน ้าบูดเบีย ้ ว... ―คุณโดนจับแล ้ว! เดีย ๋ วผมจะทําเรือ ่ งขออายัดตัวคุณกับทางโรงพยาบาล‖ ตํารวจสองดาว ้ ตอบ ก่อนลากเก ้าอีม ้ านั่งมองหน ้าเขา สําเริงไม่กล ้าสูสายตาตํ ารวจสองดาว เขาเมินหน ้าไปทาง ั อืน ่ เหมือนหลบสายตาจนถูกยํ้าซก ―เอ ้าโดนจับแล ้ว ทีนก ี้ ็หน ้าทีค ่ ณ ุ เล่ามาให ้ละเอียด ว่าไปไงมาไง คุณถึงซวิ ของกลางไป ได ้‖ ื่ กระนั น สําเริงถอนใจ รู ้ดีวา่ ถึงจะปฏิเสธ ตํารวจก็คงจะไม่เชอ ้ ก็ยังอุตสา่ ห์ย ้อน ―ของกลาง อะไรครับ? ของกลางอะไร ผมไม่รู ้เรือ ่ ง...‖ ิ บาทเสนนั ้ น ―ทอง! ทองหนักสบ ้ อยูไ่ หน...‖ ี งแข็งกับการถูกคาดคัน ขณะกําลังคิดจะสารภาพหรือปฏิเสธเสย ้ สมองของสําเริงก็แล่น ไปก่อนแล ้ว เมือ ่ ตอนเย็นเขาเข ้าไปปั กปลาในสวนหลังหมูบ ่ ้าน สวนทีร่ กอย่างมหาวายร ้าย เพราะมัน ร ้างมาหลายปี ดด ี ัก ในสวนจึงมีแต่ต ้นทองหลางสูงใหญ่ยังกะต ้นไทรขึน ้ อยูเ่ ต็มไปหมด นอกจาก ี่ ้น ต ้นทองหลางไม่มต ี ้นอะไรอีก มีก็แต่ต ้นมะพร ้าวทีพ ่ ากันยืนคอด ้วน เพราะถูกฟ้ าผ่าอยูส ่ ามสต นานแล ้วเท่านัน ้ แน่ละ เมือ ่ มันร ้างมานาน หญ ้าคาและหญ ้าอะไรต่อมิอะไรจึงพากันสูงท่วมหัว ทําให ้ใคร ี่ งกับงูเงีย ต่อใครไม่อยากจะเข ้ามาหาปลาเพราะไม่อยากจะเสย ้ วเขีย ้ ว ขอ แต่เขาไม่กล ้า เพียง ้ ้แหวกๆหญ ้าเดินเลาะไป งูทไี่ หนมันจะไม่เลือ ใชไม ้ ยหนี เขาเคยเข ้ามาปั กปลาในสวนรกร ้างแห่ง ้ ้ามากู ้ เขาก็จะถือคันเบ็ดติด นีบ ้ อ ่ ยครัง้ แต่ละครัง้ เขาจะถือคันเบ็ดเข ้ามา ๓-๔ คัน พอตอนเชาเข ปลาห ้อยต่องแต่งออกไปถึง ๓-๔ ตัวทุกครัง้ ี งปื นดังขึน ขณะกําลังปั กเบ็ดคันสุดท ้ายเมือ ่ ตอนเย็น จูๆ่ เขาก็ได ้ยินเสย ้ ๓ นัด ปั ง! ปั ง ปั ง ... ―ใครอวดศักดาอีกวะ ใครอยากใหญ่ยงิ ปื นขึน ้ ฟ้ าอีกวะ‖ เขาบ่นโดยไม่ต ้องการคําตอบ ั ไม่ได ้ ว่าเสย ี งมอเตอร์ไซค์ทด ี งปื นนั ดแรกจะ แต่ก็อดสงสย ี่ งั แปร๊นนนนนน...ก่อนเสย ี งแปร๊นนนนนนนนนน...หลังจากสน ิ้ เสย ี งปื นนั ดสุดท ้าย เพราะมัน ระเบิดกึกก ้อง ชา่ งผิดกับเสย ‗แปร๊น‘ จนแสบแก ้วหูเลยทีเดียว มันแปร๊นออกไปทางปากซอยหมูบ ่ ้าน ปั กปลาเสร็จสรรพตัง้ ท่าจะออกจากสวนรกร ้าง ยังมิทันจะแหวกหญ ้าสูงท่วมหัวก ้าวขา ี งตูม ตูม มันตูมเหมือนกับเสย ี งหมากระโดดนํ้ า หันไป ออกไป เขาก็ต ้องชะงักกึกเมือ ่ ได ้ยินเสย ี งทันที ทางต ้นเสย ี งหลง เมือ ―เฮย้ อะไรวะ?‖ เขาร ้องเสย ่ เห็นหญ ้าคายวบเหมือนถูกตัวอะไรแหวกเป็ นทาง ิ้ เสย ี งร ้อง เขาก็ได ้ยินอีกตูมหนึง่ มันเป็ นตูมทีห ยังไม่ทันจะสน ่ ญ ้าไซซงึ่ ขึน ้ คลุมปกปิ ดผิว นํ้ าของท ้องร่องตรงหน ้ายวบลงไป เนือ ่ งจากถูกกระแทกจนนํ้ าแตกกระจาย กระเซ็นเป็ นฝนฝอย ―คน!‖ เขาหลุดปากออกมาได ้เท่านัน ้ ก็เหมือนตัวเองกลายเป็ นใบ ้ ี งตูมทีด ั เจน ภาพของคนทีม ก็เสย ่ ังขึน ้ ล่าสุดนี้ ทําให ้เขาเห็นภาพตรงหน ้าอย่างชด ่ เี ลือด ่ ึ ไหลออกมากลางหลัง กําลังตะกุยตะกายจะขึน ้ จากท ้องร่องให ้ได ้ เลือดของหมอซงไหลเปรอะ ื้ ขาวทีเ่ ปี ยกปอน ยังคงแดงฉานสง่ กลิน เปื้ อนเสอ ่ คาว เนือ ่ งจากพอถูกนํ้ าชะ มันก็ไหลปุดๆทะลัก ออกมาอีกอย่างไม่หยุด แน่นอนว่าคนๆนัน ้ ย่อมกําลังหนีตายมาทางเขา ด ้วยการลุยหญ ้า ี งตูม ตูม ตูม...อย่างทีเ่ ขาได ้ กระโดดท ้องร่อง แต่ความทีถ ่ ก ู ยิง ทําให ้กระโดดไม่พ ้น จึงเกิดเสย ยินก่อนหน ้านี้ ี งปื นสามนั ดดัง ปั ้ง ปั ้ง ปั ้ง...นีเ่ อง สว่ นจะถูก คนถูกยิง คงถูกยิงเมือ ่ ตอนทีเ่ ขาได ้ยินเสย ‗ปั ้ง‘ ไหนนัน ้ ยากจะไปตรัสรู ้ ฉั บพลันนัน ้ เขาก็เห็น คนถูกยิงพยายามจะตะกายขึน ้ จากท ้องร่องอย่างเร่งร ้อน แต่หมอไม่ ี ่ ไหวเสยแล ้ว เขาจึงรีบเดินเข ้าไปหา เหมือนจะให ้ความชวยเหลือ แล ้วเขาก็เห็นคนถูกยิงเงย หน ้ามอง อย่างหน ้าบูดหน ้าเบีย ้ วเพราะพิษปื น ี ง ―ชว่ ยด ้วย! ชว่ ยผมด ้วย...‖ หมอร ้องขอความชว่ ยเหลือแทบไม่มเี สย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 896

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เขายืน ่ มือข ้างหนึง่ ออกไปทําท่าจะฉุด รีบหดกลับคล ้ายไม่แน่ใจในอะไรบางอย่าง เมือ ่ คนถูกปื นเห็นดังนัน ้ หมอจึงชูมอ ื ข ้างหนึง่ ให ้พ ้นผิวนํ้ าและหญ ้าไซ เขาถึงกับตกตะลึง ่ นีม ้ ทําตาโตอย่างไม่เคยทําเชน ้ าก่อน เพราะมือข ้างนั น ้ กําทองเสนหนึ ง่ ไว ้แน่น ้ ใ้ ห ้ครึง่ นึง‖ ―โอย...โอย...ชว่ ยด ้วย! ถ ้าชว่ ยผมออกไปได ้ จะแบ่งทองเสนนี ี งเอะอะ เขารีบยืน ่ มือออกไปใหม่ กําลังจะฉุดมือของคนถูกปื น...ขึน ้ จากนํ้ า พอดีได ้ยินเสย ี ก่อน โวยวายอยูบ ่ นถนนท ้ายหมูบ ่ ้านทีต ่ ด ิ กับสวนรกร ้างแห่งนี้ เสย ―ชว่ ยด ้วยค่ะ ชว่ ยด ้วย มันกระตุกทองฉั นหนีเข ้าไปในนี้ มันถูกยิง ฉั นอยากได ้ทองคืน มัน ี ดายทีล คงไปได ้ไม่ไกลหรอก คงยังแอบอยูใ่ นนีแ ้ หละ น่าเสย ่ งุ พลเมืองดีคนนั น ้ แกยิงไม่ถก ู ดจุด ี ตกจากมอเตอร์ไซค์ มันมากันสองคน แต่พอไอ ้คนกระตุกกระโดดขึน ้ ตาย แกยิงเสย ้ ซอนท ้าย แล ้วถูกยิงร่วงลงมา ไอ ้คนขีม ่ ันก็ทงิ้ เพือ ่ นขีห ่ นีไป‖ ―อ ้าว แล ้วนีโ่ ทร.แจ ้งตํารวจหรือยัง‖ ―เห็นลุงคนยิง แกกําลังโทร.แจ ้งอยู.่ ..‖ ―งัน ้ รอเดีย ๋ วนะ ฉั นจะไปเกณฑ์ชาวบ ้านมาชว่ ยกันล ้อมปิ ดทางหนี จะบุม ่ บ่ามผลีผลาม เข ้าไปกันเองน่ะไม่ได ้หรอก เผือ ่ มันมีปืน มันอาจจะยิงสวนออกมา‖ ―แกมีปืนหรือเปล่า?‖ เขาถามคนถูกยิง ขณะทีม ่ อ ื ข ้างหนึง่ ทีย ่ น ื่ ออกไปจะฉุด ยังคงค ้าง อยูก ่ ลางอากาศ ่ ากอีเจ ้าของทองเสนนี ้ แ ―ถ ้ามี...ผมยิงใสป ้ ล ้ว ไม่รู ้มันจะแหกปากโวยวายไปถึงไหน จน ป่ านนีย ้ ังไม่ยอมหยุด อยากจะกลับออกไปเอาลูกมะพร ้าวยัดปากนัก ถ ้าผมไม่ถก ู ปื น มันโดนลูก มะพร ้าวยัดปากแน่‖ ―ไม่มเี หรอ!...‖ เขาร ้องขึน ้ แล ้วคว ้าข ้อมือคนเจ็บ ทว่าเขากลับฉุดแบบรูดทองติดมือมา จนหมอร ้องลั่น ้ ―เอ ้าเฮย...พี ช ่ าย...นี่ นีม ่ ันอะไรกัน?‖ เขาแสยะยิม ้ ให ้โจรอย่างเยือกเย็น พลางว่า ―ไม่อะไรหรอก ก็แค่อยากจะขอบใจทีแ ่ ก ่ ่ ี ้ ิ อุตสาห์เสยงตายจนถูกปื น ไปกระตุกทองเสนนีม ้ าให ้ ขอโทษนะ ทีต ่ ้องซวไอ ้นีอ ่ อกจากมือแก ี เวลาแย่ง ถ ้าแกอยากได ้คืนก็ขน ึ้ จากนํ้ าให ้ได ้ แล ้วตามให ้ทัน ขอแค่แกไล่ทัน ฉั นจะไม่ให ้แกเสย ้ ใ้ ห ้แกครึง่ นึงเหมือนกัน‖ ว่าแล ้วเขาก็ไม่รอชา้ รีบวิง่ ออกจากสวนรกร ้างแห่ง คืน จะแบ่งทองเสนนี นัน ้ ไป ้ ย...มึงปล ้นทองกู โดยไม่สนใจคนถูกปื นทีย ่ ังอุตสา่ ห์สบถไล่หลังขรมๆไปว่า ―ไอ ้สนเอ๊ อย่าให ้กูเจอนะ เจอทีไ่ หน มึงตาย!...‖ ไม่นานนักเขาก็กลับมาถึงบ ้าน รีบอาบนํ้ าแต่งตัวหล่อเฟี้ ยวออกจากบ ้านไปร ้านทอง ิ บาท เขาขอเปลีย ้ นํ้ าหนักมันถึงสบ ่ นกับเจ๊เจ ้าของร ้านเป็ นห ้า เอาทองเสนใหม่ สวมลงไปบนคอ ก่อนเอาเงินเกือบห ้าหมืน ่ ยัดลงไปในกระเป๋ ากางเกง แล ้วถึงออกจากร ้านทองแห่งนัน ้ ไป เมือ ่ ออกมาจากร ้านทองได ้ เขายังไม่หายตืน ่ เต ้นกับเหตุการณ์ทเี่ พิง่ ประสบ แม ้จะดีใจ ขนาดไหนกับลาภลอย ก็ยังไม่หายตืน ่ เต ้นกับความละโมบของตัวเอง ตระหนกผวาหวาดกลับไป สารพัด ด ้วยเหตุนเี้ ขาจึงโบกแท็กซ ี่ จากหน ้าร ้านทองให ้ไปสง่ หน ้าโรงหนั ง แล ้วเขาก็เข ้าไปดู หนังเพือ ่ ดับความตืน ่ เต ้นระคนตระหนกหวาดกลัวอยูใ่ นนัน ้ ในโรงหนัง-หนังฉายวนสองเรือ ่ งควบ เขาดูมันจนครบสองเรือ ่ งก็ไม่เห็นรู ้เรือ ่ งอะไร ความดีอกดีใจกับสงิ่ ทีไ่ ด ้มาอย่างง่ายๆ ไม่สามารถทําให ้เขากําจัดความหวาดกลัวด ้วยวิธ ี ี่ ม ้ ยร์ดับความตืน นีไ ้ ด ้ ออกจากโรงหนังเอาเกือบสท ุ่ นั่ งแท็กซไี่ ปทีผ ่ ับแห่งหนึง่ ใชเบี ่ เต ้น หวาดกลัว ว่าตํารวจอาจจะสาวมาถึงเขาได ้ หากว่า ‗โจรกระตุกสร ้อย‘ ทีเ่ ดีย ๋ วนีไ ้ ม่ใชโ่ จรกระจอก เพราะมันมามอเตอร์ไซค์ เกิดยังไม่ตายเมือ ่ ตํารวจไปถึง ตํารวจก็จะถามหาทองเอากับไอ ้หมอ ิ้ ไส ้ เพราะเจ ้าถูกปื น จนอาจจะทําให ้ตํารวจ นั่น หมอนั่ นก็จะรับสารภาพบอกกับตํารวจอย่างสน ต ้องใชวิ้ ธส ี เก๊ตชใ์ บหน ้าเขาขึน ้ มา เขาจึงภาวนาแต่ ขอให ้โจรตาย ตาย ตาย... ี งสาปแชง่ โจรให ้ตายเสย ี เถอะ ตาย เมือ ่ เหล ้าเข ้าปาก ความหวาดกลัวประกอบกับเสย ก่อนทีต ่ ํารวจจะตะครุบตัวหมอไว ้ได ้ ก็คอ ่ ยๆเลือนหายไป เหลือแต่อาการนั่งชูคออวดสาว เพราะ ทีค ่ อของเขามีทองหนักตัง้ ห ้าบาทคล ้องให ้ต ้องอวดอยู่ เท่านัน ้ ยังไม่พอ เขายังทําเป็ นเอาแบงก์

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 897

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

พันเป็ นปึ กๆออกมานับอวดสายตาใครต่อใครก่อนทีจ ่ ะแจกทิป ให ้กับสาวเสริ ฟ ์ ในผับชานเมือง แห่งนัน ้ คนละใบให ้ว่อนจนถ ้วนหน ้าตัวคน เขาได ้รับการไหว ้จากคนทีเ่ ดินเข ้ามารับแบงก์พันไปจากมือของคนอยากแจกทิปหนัก อย่างพินอบพิเทา จนอดภาคภูมใิ จไม่ได ้ เมือ ่ เห็นว่าท่าจะนั่งต่อไปไม่ไหว เขาก็คด ิ ทีจ ่ ะเปลีย ่ น ั แห่ง แล ้วเขาก็ออกจากผับอย่างไม่ทันจะตัดสน ิ ใจว่า บรรยากาศ ด ้วยการไปอาบนํ้ าอ่างทีไ่ หนสก จะไปอาบนํ้ าอ่างไหนก่อนดี อ่างคนดังก่อน หรืออ่างคนยังไม่ดังก่อน ผละจากผับเดินมาถึงลานจอดรถ เขาก็ปวดหนึบๆทีท ่ ้องน ้อยเหมือนจะกลัน ้ นํ้ าสวรรค์ไว ้ ิ ี ง ไม่อยู่ เขาจึงเดินเข ้าไปหลบมุม เลือกตรงทีม ่ ด ื ๆ แล ้วจึงรูดซปยืนแอ่นอย่างสบายเบา ฟั งเสย ฝนสวรรค์ตกดังฉี่ แต่ยังไม่ทันทีร่ า่ งทัง้ ร่างจะเบาโหวง ยังไม่ทันทีจ ่ ะยิงกระต่ายตาย เขาก็เห็น วัยรุน ่ กลุม ่ หนึง่ เดินรีก ่ ันมายังลานจอดรถ ตรงมาทีร่ ถคันทีจ ่ อดอยู่ ซงึ่ เขาอาศัยกันชนหน ้าหนุน น่องกับเซ พลัน ใครคนหนึง่ ในวัยรุน ่ กลุม ่ นัน ้ ทีม ่ อ ี ยูด ่ ้วยกันราว ๗-๘ คน ไม่พด ู พรํ่าทําเพลง ตรงทือ ่ เข ้ามาล็อคคอจนเขาร ้องไม่ออก หลังจากนัน ้ ทัง้ มือทัง้ ตีนก็รัวใสเ่ ขาอย่างไม่นับ ราวกับวัยรุน ่ กลุม ่ นีเ้ ป็ นแชมเปี้ ยนมวยไทย พอเขาทรุดลงไปกองอยูก ่ ับพืน ้ ใครในกลุม ่ นัน ้ ก็กระชากทองห ้า บาทออกจากคอของเขาพร ้อมกับบอก ่ ล ้วไม่หล่อเหมือนกู...‖ ―ขอโทษทีต ่ ้องปลดออกจากคอ เพราะมึงดันใสแ ี งตุ ้บตับ ยังไม่ทันขาดคําดี เสย ้ ก็รัวใสเ่ ขาอีกจนนั บครัง้ ไม่ถ ้วน พวกมันรุมกระทืบเขาคนละ ไม่รู ้กีต ่ ุ ้บกีต ่ บ ั ้ จนหนํ าใจแล ้วนั่นแหละ ถึงได ้พากันวิง่ ผละไป แต่กอ ่ นทีพ ่ วกมันจะผละไปนัน ้ เจ ้า คนทีต ่ ัวสูงกว่าใครในกลุม ่ ยังไม่ลม ื ทีจ ่ ะล ้วงลงไปควานในกระเป๋ ากางเกงของเขา คว ้าแบงก์พัน เป็ นปึ กๆติดมือไปด ้วย เมือ ่ วัยรุน ่ กลุม ่ นัน ้ ผละไปหมดแล ้ว เขาก็คอ ่ ยๆยันกายลุกขึน ้ นั่งลูบหน ้าลูบตาทีบ ่ วมปูดจน ี แล ้ว ลูบไปลูบมาเขาก็ตะโกน ไม่รู ้ว่าตรงไหนคือ จมูก-ปาก เพราะปากกับจมูกมันเสมอกันเสย ขึน ้ มาว่า ―ชว่ ยด ้วยครับ! ชว่ ยด ้วย ผมถูกรุมกระทืบ...‖ ตะโกนออกไปอย่างนัน ้ แล ้วก็หมดสติ แต่ ก่อนทีเ่ ขาจะหมดสติ เขาอดทีจ ่ ะบอกกับตัวเองไม่ได ้ว่า ―กูไม่น่าคล ้องด ้ายดิบเหมือนอีนังนั่น เลย‖ ครัน ้ พอฟื้ นคืนสติขน ึ้ มา เขาก็พบว่า เขากําลังนอนอยูบ ่ นรถเข็นทีเ่ จ ้าหน ้าทีข ่ อง โรงพยาบาลกําลังเข็นไป...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 898

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

ความผิดพลาด

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๑๘ เรือ ่ งสน โดย ชมัยพร แาลัยทัต

ํ หร ับแฟนเพลงทีม ผูห ้ ญิง คนนนยื ั้ นอยูก ่ ลางฟลอร์ทจ ี่ ัดไว้สา ่ าดูคอนเสริ ต ์ แต่ ิ ต ัวศล ิ ปิ นจะได้กรีด ๊ ก ันใกล้ๆให้สะใจ กลางฟลอร์ ไม่ตอ ้ ง การนง่ ั ต้องการจะยืนใกล้ชด ่ ั แต่เป็นทางตรงทีไ่ ปหยุดเป็นเวทีกว้างอีก จ ัดเป็นเวทีละม้ายแคทวอล์คทีใ่ ชเ้ ดินแฟชน ํ หร ับให้ผช ิ ปิ นตามสบายไม่ตอ เวทีหนึง่ สา ู ้ มทีน ่ ง่ ั อยู่ ได้เห็ นศล ้ งเมือ ่ ย ิ ประเภทแด๊นซ ์ ระเบิด ตอนทีโ่ จ ้ออกมาทัง้ ร ้องทัง้ เต ้นในคอนเสริ ต ์ โปรโมทอัลบัม ้ รวมฮต ิ ปิ นในค่ายทัง้ หมดเน ้นทีน โดยรวมเพลงของศล ่ ักร ้องหนุ่มๆเป็ นหลัก นํ ามารวมกันเพือ ่ ขายได ้อีก รอบ หล่อนยืนอยูต ่ รงนัน ้ ตัง้ แต่เมือ ่ ไรโจ ้ไม่รู ้ แวบแรกทีเ่ ขาสบตาหล่อน...ก็ทําให ้จังหวะการ เต ้นของเขาถึงแก่สะดุดไปได ้เหมือน กัน ดีแต่โจ ้เจนเวทีมากจนแก ้สถานการณ์ ทําให ้ไม่หกล ้ม ป้ าบลงไปให ้ขายหน ้าแฟนๆได ้ โจ ้ยังคงร ้องเพลงต่อไป แต่ตอนนีส ้ ายตาของเขาเปลีย ่ นเป้ าหมายมาทีห ่ ล่อนแทน...ตา ี งกรี๊ ดจากสาวๆที่ หล่อนต ้านกับแรงตา เขาอย่างไม่หวัน ่ ท่ามกลางคนดูนับพันคน ท่ามกลางเสย พากันกรี๊ ดเขาแทบสลบ โจ ้กลับมองเห็นหล่อนผู ้เดียว... ื่ ... หล่อนมีดวงตาทีท ่ ําให ้หัวใจของเขาโลดแรงไม่น่าเชอ เพือ ่ ทดสอบว่าหล่อนมองเขาหรือไม่...โจ ้จึงยกมือชไี้ ปทีห ่ ล่อน ี้ วกตน แต่หล่อนต ้องรู ้...โจ ้เห็นหล่อนหัวเราะและ สาวๆหน ้าเวทีกรี๊ ดลั่นเพราะนึกว่าเขาชพ ยกมือเสมอไหล่เหมือนทักทายเพือ ่ น หล่อนทักเขานั่นเอง เขายิม ้ ให ้หล่อนอีก...ข ้างกายหล่อนไม่มค ี นอืน ่ ยืนใกล ้เพราะพากันเฮละโลมา เกาะขอบ ี ดเยียดยัดกันเป็ นสามารถเพือ ิ นั กร ้องทีช ื่ ชอบ แต่ผู ้หญิงคน เวที พยายามเบียดเสย ่ จะได ้ใกล ้ชด ่ น นีไ ้ ม่...หล่อนยืนฟั งเพลงโยกตัวไปตามจังหวะบ ้างแต่ไม่ถงึ กับออก อาการดิน ้ อย่างวัยรุน ่ รอบๆ กาย โจ ้ยังคงร ้องเพลงต่อให ้หมดรอบของเขา วิง่ ไปตามแคทวอล์ค เล่นกับคนดู อวดความ หล่อลํา่ ให ้สาวๆกรี๊ ดกันเป็ นหลายรอบ แต่บางจังหวะเขาจะเพียรหันไปมองหาหล่อน เห็นหล่อน ื่ ขึน หมุนตัวตามเขา ใจของโจ ้ก็พลันชน ้ มาทันที ในท่ามกลางแสงไฟกะพริบวิบวาว...ดวงตาของหล่อนเป็ นประกายโดดเด่น ทําให ้โจ ้นึก ึ อันร ้อนแรง...เซ็กซแ ี่ ละลุม ถึงอะไรบางอย่างทีใ่ ห ้ความรู ้สก ่ ลึก ึ หนาวก่อนจะเปลีย ่ งท ้องแล่นขึน เขารู ้สก ่ นเป็ นร ้อนวาบ...จากชอ ้ มาจนถึงหน ้าอกและทํา ให ้เขาอยากลงจากเวทีไปหาหล่อนในนาทีนัน ้ จบเพลงสุดท ้ายทีเ่ ขาจะต ้องเล่นบนเวที โจ ้กลับเข ้าหลืบด ้านข ้างและแอบมองดูหล่อน ่ งมอง จากชอ หล่อนยังคงยืนอยูต ่ รงทีเ่ ดิม ฟั งเพลงและโยกตัวตามจังหวะเพลงอย่างสนุกสนานไปด ้วย ื้ ยืด เรือนร่างของหล่อนสูงสมสว่ น อวบอัด...เขารู ้จากสะโพกหนั่ นแน่นและทรวงอกอวบอิม ่ ในเสอ แขนยาวรัดรูป นัน ้ ั ้ ทําสไี ว ้สวยงาม ทีแ ่ าวน ้อยแล ้ว...อายุหล่อน หล่อนแต่งกายง่ายๆ ผมซอยสน ่ น่ๆหล่อนไม่ใชส เท่าไร เขาทายไม่ถก ู ในเวลานี้ เขาแอบดูหล่อนอยูพ ่ ักหนึง่ ก็ขยับตัวจะออกไปปนกับผู ้ชม แต่ถก ู ดึงไว ้ ―จะไปไหนจ๊ะ‖ พีแ ่ อ๊ะ ผู ้กํากับเวทีสาวประเภทสองคว ้าแขนเขาไว ้ ดักคอว่า ―เห็นแอบดูใครอยูเ่ ป็ นนานสองนานแล ้ว‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 899

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ เขินทีโ่ ดนจับได ้ โจ ้หัวเราะ รู ้สก ―ผมขอไปแป๊ บเดียวเองพี‖่ ―ไม่ได ้‖ พีแ ่ อ๊ะพูดเด็ดขาด ―ขืนเธอลงไปจะได ้โดนทึง้ ตาย ไม่ต ้องได ้ขึน ้ เวทีปิดอัลบัม ้ กัน ละ‖

ี งอ่อย แต่ใจก็อยากเห็นหล่อน กลัวหล่อนไปและไม่ได ้เห็นกันอีก ―ผมรู ้‖ เขาทําเสย ิ ―ยังไงซะ เธอก็ต ้องรอจนคอนเสริ ต ์ เลิก‖ พีแ ่ อ๊ะประกาศต โจ ้หน ้าม่อย พีแ ่ อ๊ะจึงยิม ้ ปลอบว่า ―เอาน่า...เค ้าคงไม่ไปไหนหรอก มันคลั่งกันจะตายไม่เห็นหรือ แค่เบิม ้ กับบอยออกไปเท่านัน ้ เอง ั ดิน ั งอกันพราดๆยังกระเปรตป่ าชาแตก‖ ้ ก็ชก ้ ชก พีแ ่ อ๊ะเหน็ บแนมเด็กสาวๆ ทีเ่ ขาเรียกว่า ―นังชะนีเด็ก‖ อย่างหมั่นไส ้ เบิม ้ กับบอยเป็ นคูห ่ ด ู โู อ ้คูใ่ หม่ทเี่ ข ้ามาดังแทนทีเ่ ขากับป๋ องผู ้ลดความนิยมลงไปตามกาลเวที มันเป็ นเรือ ่ งปกติสําหรับดนตรีฟาสต์ฟด ู้ อย่างทีเ่ ป็ นอยูใ่ นปั จจุบัน การบริโภคนักร ้องย่อมมาเร็วไป ี งกรี๊ ดสนั่ นปานจะสน ิ้ ชวี ต เร็วแบบนี้ ตรงจุดทีเ่ บิม ้ กับบอยออกไปยืนรับเสย ิ นั น ้ ก็เป็ น จุดทีเ่ ขากับ ่ กัน เปิ ดทางให ้นักร ้องหนุ่มหล่อนคน ป๋ องเคยยืนมาแล ้ว และอีกไม่ชา้ ทัง้ คูก ่ ็ต ้องถอยลงมาเชน อืน ่ ก ้าวเข ้าไปแทน แม ้ตอนนีค ้ วามนิยมในตัวเขาจะลดน ้อยลงกว่าเดิม แต่ความเป็ นคนของประชาชนก็ทําให ้ โจ ้ต ้องรักษาภาพพจน์ของตนเองไว ้ให ้ออกมาดีทส ี่ ด ุ เขาจึงจําต ้องอัดอัน ้ รอจนคอนเสริ ต ์ เลิก จึงได ้ออกไปหาหล่อน ี แต่ทต ี่ รงจุดทีห ่ ล่อนเคยยืนอยูไ่ ม่มห ี ล่อนแล ้ว และโจ ้ก็โดนแฟนเพลงสาวๆรุมกันทึง้ เสย จนเขาไม่มเี วลาจะไปตามหาหล่อนทีไ่ หนได ้อีก ่ นีเ้ สย ี ได ้...แต่โกรธอะไรเขาก็ไม่รู ้เหมือนกัน เขานึกโกรธทีเ่ ป็ นเชน โจ้พบหล่อนอีกครง...ชะตาฟ ั้ ้ าลิขต ิ เหมือนหน ังจีนกระม ังทีท ่ ําให้เขาได้เจอ หล่อน ้ อีกหนในห้องอาหาร คาราโอเกะแห่งหนึง่ หล่อนกําล ังร้องเพลงฝรง่ ั ท่วงทํานองสนุก สุม ี งหล่อนไม่ดน เสย ี ักแต่เขาก็ชอบฟัง เพลงจบ โจ ้ไม่รรี ออีกต่อไป เขาลุกจากเก ้าอีท ้ น ี่ ั่งอยูท ่ า่ มกลางความแปลกใจของเพือ ่ น ร่วมโต๊ะ เดินตรงไปหาหล่อน ซูเปอร์สตาร์อย่างเขาไม่มค ี นรังเกียจอยูแ ่ ล ้ว อาจเป็ นการให ้เกียรติด ้วยซํ้าไปทีเ่ ขาลุกเข ้า ไปทักทาย ่ ลาดของเขาก็ตาม แต่คนโต๊ะนีย แม ้วัยของคนกลุม ่ นีจ ้ ะไม่ใชต ้ อ ่ มรู ้จักเขา ―โจ ้...กับป๋ องใชไ่ หม‖ ี งทักและหล่อนนั่งอยูต มีเสย ่ รงนัน ้ ...สง่ ยิม ้ สว่างสดใสและดวงตาคูท ่ ท ี่ ําให ้หัวใจเขาหลอม ละลายคูน ่ ัน ้ เปล่งประกายเฉิดฉั น ―คนนีโ้ จ ้หรือป๋ องกันล่ะ‖ ี งถามอีก ดูเอาเถิด ทุกคนรู ้จักแต่คด มีเสย ู่ โู อ ้แต่ไม่รู ้จักว่าใครเป็ นใคร ―โจ ้ครับผม‖ เขาแนะนํ าตัวเองพลางยกมือไหว ้ทุกคน และลดมือลงเมือ ่ ถึงหล่อน ี ได ้ยินเสยงตัวเองพูดออกไปอย่างไม่ประหม่าเลยว่า ―เราเคยเจอกันแล ้ว...หวังว่าคงจําได ้นะครับ‖ หล่อนยิม ้ ...ฟั นขาวเป็ นแนวสวยราวกับสร ้อยไข่มก ุ ...ฟั นสวยปากสวยทําให ้รอยยิม ้ ของ หล่อนชวนมอง ―จําได ้ค่ะ‖ ี งพูดของหล่อนห ้าวไปสก ั หน่อย สาวๆสมัยนีพ ี งแหลมสูงมากกว่า เสย ้ ด ู กันด ้วยเสย เพือ ่ นของหล่อนหันไปมองหน ้าหล่อนสลับกับเขา มีอาการตาค ้างเจือปนไม่น ้อยขณะที่ หล่อนหัวเราะ แล ้วเลือ ่ นทีใ่ ห ้เขานั่ งด ้วย ี ―นั่งซคะ...ถ ้าไม่รังเกียจ‖ ึ เป็ นเกียรติมาก‖ ―ตรงกันข ้าม...ผมรู ้สก โจ ้ตอบไปอย่างเรียบร ้อยติดจะเชย หากเป็ นคนรุน ่ เดียวกันเขาไม่พด ู แบบนีแ ้ น่นอน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 900

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ชวิ ...ชวิ ...ไปแล ้ว โจ ้นั่งลงข ้างหล่อน กลิน ่ นํ้ าหอมอวลจากกายหล่อนมาเข ้าจมูกเขา...เป็ นกลิน ่ ทีเ่ ขาไม่ ึ มัวเมา อาจบรรยายได ้แต่ให ้ความรู ้สก ่ เดิมแต่รน โจ ้ตอบคําถามทุกคนทีละคําถาม ด ้วยมาดของซูเปอร์สตาร์เชน ื่ เริงกว่าเพราะ เขามีหล่อนอยูข ่ ้างๆ เคยไหม...กับคนบางคนทีส ่ ด ุ แสนประทับใจและไม่คาดว่าจะได ้พบแต่กลับได ้พบ... ึ ของเขายามนีจ ความรู ้สก ้ งึ เหมือนกับลอยๆมากกว่าจะเป็ นจริง เขาตอบทุกคนโดดอัตโนมัต ิ แต่เอีย ้ วตัวจ ้องหน ้าหล่อนตลอดเวลา...เนียนและงามแฉล ้ม ด ้วยการแต่งหน ้าอย่าง ดี ไม่มากไม่น ้อย ไม่ลดทอนความสวยโดยธรรมชาติของหล่อนลง มีรวิ้ รอยเจือจางตรงหางตาเล็กน ้อยแต่ไม่น่าเกลียด ตรงกันข ้าม...ในสายตาเขาโจ ้กลับ เห็นว่าหล่อนงามพร ้อม ื่ เนียนค่ะ‖ หล่อนแนะนํ าตัวเองแล ้วจึงแนะนํ าชอ ื่ เพือ ―พีช ่ อ ่ นทีละคน ื่ ทีส เขาจําใครไม่ได ้นอกจากเนียนคนเดียว และลงความเห็นว่าเป็ นชอ ่ มตัวทีส ่ ด ุ ี ํ้ าตาลอ่อนดูเนียนงาม นิว้ ยาวเรียวตัดเล็บสน ั ้ ทาไว ้ด ้วยสม ี ก หล่อนเป็ นคนผิวสน ุ เป็ นมัน เงา มีแหวนเพชรแถวประดับอยูบ ่ นนิว้ นางขวาเพียงวงเดียว ไม่มแ ี หวนแต่งงาน โจ ้นึกอยากรู ้ว่าเนียนแต่งงานแล ้วหรือยัง ―พีท ่ ํางานอะไรครับ‖ เขาถามออกไปก่อน ไม่อยากเรียกหล่อนว่าพีแ ่ ต่สงั คมไทยทําให ้ต ้องเรียก ―พีเ่ ป็ นเจ ้าของสํานักพิมพ์เล็กๆ‖ เนียนบอก และทําให ้โจ ้ใจหายวาบด ้วยการพูดเพิม ่ ว่า ―กับสามี‖ ี น ้าของเขาคงบอกอาการผิดหวังให ้เห็นเพราะเนียนยิม ―อ ้อ พีแ ่ ต่งงานแล ้ว‖ สห ้ น ้อยๆ แค่ นัน ้ เขาคุยกับหล่อนด ้วยเรือ ่ งต่างๆมากมาย สนทนาถูกคอกันจนทําให ้โจ ้นึกทึง่ ―ไม่นก ึ ว่าคุณจะจําพีไ่ ด ้‖ หล่อนเอ่ยขึน ้ มาตอนหนึง่ ของการสนทนาพลางยกแก ้วเครือ ่ งดืม ่ ขึน ้ จิบ หล่อนไม่ได ้กินเหล ้า ตรงหน ้าหล่อนมีจานสลัดวางอยูด ่ ้วยหนึง่ จาน ไม่มอ ี าหารจานเนือ ้ ตรงหน ้าหล่อน ―ผมจําได ้ พีไ่ ปดูคอนเสริ ต ์ ของผม‖ เนียนหัวเราะเบาๆอย่างขบขัน ―พาลูกสาวไปดู เขาเป็ นแฟนบิ๊ กกับบอย‖ ―ลูกพีอ ่ ายุเท่าไหร่แล ้วครับ‖ ิ สาม‖ ―คนโตสบ หล่อนตอบอย่างภาคภูม.ิ .. ่ กันกับบิ๊ กและบอย ก็ประมานนั น ้ ...แฟนเพลงวัยรุน ่ คือตลาดของเขาเชน ―สนุกดี‖ หล่อนพูดต่อไปอีก ―ผมดีใจทีพ ่ ส ี่ นุก‖ โจ ้ตอบ ตามองเลยไปยังโต๊ะทีล ่ ก ุ มาแลเห็นเพือ ่ นๆพยักหน ้าเรียกจึงถอนใจยาว หยิบ นามบัตรออกมาสง่ ให ้เนียน ―พีม ่ น ี ามบัตรไหมครับ‖ ―มีคะ่ ‖ หล่อนเปิ ดกระเป๋ าถือหยิบนามบัตรสง่ ให ้เขา ―ดีใจมากค่ะทีเ่ จอคุณ ได ้รู ้จักกันเป็ นทางการ‖ เขาเงยหน ้าขึน ้ จากนามบัตรเพือ ่ สบตาคูท ่ ท ี่ ําให ้หัวใจเขาหลอมเหลวได ้ในหนึง่ นาที ื่ ไหม‖ ―ผมดีใจยิง่ กว่าพีห ่ ลายเท่า เชอ ื่ หรือไม่ เนียนยิม ้ ไม่ตอบว่าเชอ ั คย น ับจากว ันนนเป ั้ ็ นต้นมา โจ้ไม่เคยพลาดการโทรศพท์ ุ ก ับเนียน เขาทําทุกว ันราว ก ับนน ่ ั คืออาหารทีต ่ อ ้ งกินเป็นประจํา ถามไถ่ถงึ หล่อนและครอบคร ัว แลกเปลีย ่ น เรือ ่ งราวของก ันและก ันโดยทีไ่ ม่ได้พบหน้าค่าตาก ันอีก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 901

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

มีความสุขแฝงอยูใ่ นการสนทนานัน ้ ลับล่ออยูร่ ะหว่างความพึงใจและความวิตก...โจ ้รู ้... เท่าๆกับทีเ่ นียนก็คงรู ้ ว่าเป็ นเรือ ่ งไม่ถก ู ต ้อง แต่เขาก็หาเหตุเอาความเป็ นเพือ ่ นมาอ ้าง จริงๆแล ้วโจ ้ยอมรับกับตัวเองว่าเขาไม่ได ้ชอบเนียนอย่างเพือ ่ นต่างวัย...เขา ชอบหล่อน ์ ับหล่อนอีกด ้วย อย่างหนุ่มสาว อยากมีเซ็กซก ื่ ดังอย่างเขา ผู ้ทีซ อาจเป็ นเรือ ่ งประหลาดทีน ่ ักร ้องหนุ่มหล่อชอ ่ งึ่ มีสาวๆเสนอตัวมาให ้ เลือกมากมายกลับมาสนใจผู ้หญิงธรรมดาๆคนหนึง่ ึ เหมือนตัวลอยได ้เพียง แต่ผู ้หญิงเหล่านัน ้ ไม่เคยทําให ้เขาหวั่นไหว ไม่เคยทําให ้เขารู ้สก ึ แค่สบตากัน ความรู ้สกพิเศษแบบนีเ้ กิดขึน ้ ได ้ยาก แต่เมือ ่ เกิดขึน ้ มาแล ้ว...ก็ทําให ้เขาปี ต ิ ี แล ้ว ขณะเดียวกันก็เศร ้าใจทีห ่ ล่อนมี เจ ้าของเสย และแล ้วโจ ้ก็นัดพบหล่อน ี่ อกมาพบเขาทีร่ ้านอาหารอันเงียบสงบ ―ได ้ค่ะ‖ เนียนรับคําง่ายดาย นั่ งแท็กซอ ี่ าพบเขาราวกับลักลอบ ไม่ได ้ถาม หล่อนไม่ได ้เอ่ยถึงความยากลําบากทีต ่ ้องนั่ งแท็กซม ไถ่ถงึ สาเหตุทเี่ ขาต ้องสวมแว่นดําไว ้ตลอดเพือ ่ พรางหน ้าตา หนํ าซํ้ายังบอกด ้วยว่า ―คราวหลังจะให ้คุณสวมหมวกกันน็ อคมาดีกว่า...ปิ ดได ้ทัง้ หัว‖ ―ผมคลุมแบบพวกอาหรับสะดวกกว่า‖ เขาออกความเห็นและหล่อนก็หัวเราะ เมหือนเคยทีต ่ า่ งจะมีเรือ ่ งมากมายคุยกัน เขาถามถึงลูกสาวของหล่อน ฝากของไปให ้ ั ผู ้ชายคนนั น แต่ไม่ได ้ฝากถึงสามี มีความชงิ ชย ้ เกินกว่าจะทําใจได ้ เพราะผู ้ชายคนนัน ้ เป็ นเจ ้าของเนียน ่ นั น ―เขาเป็ นคนดีแต่เฉื่อยชา...‖ เนียนพูดถึงสามีเชน ้ ―แต่ก็ไม่เป็ นไร สว่ นดีของเขาคือ ดูแลลูกได ้ดี พีไ่ ม่ต ้องเหนือ ่ ยเรือ ่ งลูก เขาจัดการได ้หมด‖ ―ผมมีผู ้จัดการสว่ นตัวคอยดูแลเรือ ่ งต่างๆให ้ ผมไม่ได ้อยูก ่ ับครอบครัวแต่แยกมาอยู่ เองนานแล ้ว‖ โจ ้รีบเล่าเรือ ่ งตัวเองบ ้างเพือ ่ เปลีย ่ นหัวข ้อ จะไม่ยอมให ้เนียนพูดถึงสามีของหล่อนยามอยูก ่ ับเขา เป็ นอันขาด ―คุณอยูค ่ อนโดฯ หรือคะ‖ หล่อนถามขึน ้ ―ครับ...ว่างๆพีไ่ ปเทีย ่ วบ ้านผมไหม‖ เนียนยิม ้ อย่างรู ้ที ―อย่าเลย พีว่ า่ เจอกันข ้างนอกแบบนีล ้ ะดีแล ้ว‖ เขาชอบแววตาของหล่อน ไม่เหมือนแววตาของเด็กสาวทัง้ หลายทีเ่ ขาคุ ้นเคยดี แววตา ของเนียนบ่งบอกถึงความเข ้าใจโลกและมีประสบการณ์ อบอุน ่ ฉลาด รืน ่ เริงและขีเ้ ล่น...ซงึ่ ไม่ม ี ในตัวสาวน ้อย โจ ้แยกกับหล่อนหลังจากนัน ้ แต่ก็ทําให ้เขาอิม ่ ใจได ้อีกหลายวัน เพือ ่ จะนัดพบเนียนอีก หลายหนถัดมาอีก เขาพาหล่อนไปเล่นเจ็ทสกี พาไปค่ายเทป ซงึ่ ทําให ้เนียนไม่สบายใจ ―พีก ่ ลัวทีบ ่ ้านรู ้หรือว่ามากับผม‖ โจ ้ต่อว่าอย่างน ้อยใจ ั่ ศรี ษะ ผมตัดสน ั ้ ยุง่ นิดๆแต่ดส เนียนสน ู วย ึ ―เปล่า...แต่พรี่ ู ้สกว่าจะทําให ้คุณโดนมองแปลกๆ พีไ่ ม่อยากเป็ นแม่ยก‖ ―ผมไม่ยอมให ้พีย ่ กผมอยูแ ่ ล ้ว ผมตัวโตกว่า พีย ่ กยังไงก็ไม่ไหว‖ เขาทําเป็ นตลก แต่ใจ ื่ ใจนั ก แค่ยน อยากกอดหล่อนแล ้วยกขึน ้ สูงๆ กอดให ้แนบอกเขา...ตัวหล่อนหอมชน ื ใกล ้ก็ได ้ กลิน ่ แล ้ว ี หาย‖ หล่อนเตือนด ้วยนํ้ าเสย ี งวิตก ―อย่าให ้ใครรู ้เรือ ่ งของเรา...คุณจะเสย ี หายตรงไหน‖ โจ ้ถามอย่างแปลกใจ ตัวเขาไม่รู ้สก ั อันใดแต่เนียนกลับกังวล ―เสย ―เพราะเราไม่ได ้อยูใ่ นโลกนีแ ้ ค่สองคน‖ ―ผมอยากมีโลกสว่ นตัวของผมบ ้าง‖ เขาไม่พอใจคําพูดของหล่อน รอยยิม ้ ของหล่อนจึง อ่อนโยนลงและเห็นใจ ื่ เสย ี งเงินทองไปแล ้ว คุณจะทรยศแฟน ―อย่าลืมว่าโจ ้ได ้แลกความเป็ นสว่ นตัวของคุณกับชอ เพลงได ้ไง‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 902

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

โจ ้เม ้มปาก เป็ นครัง้ แรกทีเ่ ขาขุน ่ ใจเมือ ่ พบเนียน ิ ว่าเห็นเขา วันนัน ้ เนียนขอแยกกลับไปก่อน และอีกสองสามวัดถัดมา มีขา่ วดาราเขีย นซุบซบ ควงสาวใหญ่หน ุ่ ดีคนหนึง่ ไปไหนมาไหนด ้วย ข่าวนัน ้ ทําให ้นายของโจ ้ไม่พอใจและเรียกเขาไปพบ ―อย่าให ้มันฉาวโฉ่นัก...มีแฟนสาวๆไม่เป็ นไรแต่แฟนแก่ๆนีไ ่ ม่ได ้นะโจ ้...แฟนคลับผิดหวัง ตายเลย‖ ี เตือนด ้วยความหวังดี แต่โจ ้หงุดหงิด เฮย ื่ เสย ี งเงิน ทองไปแล ้ว คําเตือนของเนียนเป็ นความจริง...เขาได ้แลกความเป็ นสว่ นตัวกับชอ ึ เหมือนโดนล่ามด ้วยโซต ่ รวนทีม ...และมันทําให ้เขารู ้สก ่ องไม่เห็น แต่หนักแน่น... โจ ้ขัดเคืองโชคชะตาของตัวเองยิง่ นัก เขาจึงโทร.มาหาหล่อน เนียนออกมาพบเขาตามนัด หล่อนขับรถมาเองไม่ได ้นั่ งแท็กซ ี่ แสดงให ้เห็นว่าหล่อนจะ กลับเอง ―ทําไมพีเ่ อารถมา...ผมออยากไปสง่ พี‖่ เขาบอกหล่อนอย่างผิดหวัง อยากยือ ้ เวลาอยูก ่ ับเนียนให ้นานทีส ่ ด ุ เท่าทีจ ่ ะทําได ้...อยากให ้โลกนีไ ้ ม่มใี ครสนใจใคร เพือ ่ เขาจะได ้อยูก ่ ับหล่อนอย่างทีห ่ วัง ี งาของเนียนเหงาไป ―วันนีพ ้ ข ี่ อกลับเอง‖ นํ้ าเสย มันไม่เหมือนเดิมอีกแล ้ว โจ ้รู ้ได ้จากแววตาของหล่อน...ไม่เจิดจรัส ไม่งดงามแต่เต็มไป ด ้วยความหมกมุน ่ ครุน ่ คิดกังวลมาบดบังไว ้ โจ ้พาหล่อนไปเดินเล่นในสวนสาธารณะชานเมือง เป็ นครัง้ แรกทีเ่ ขาจับมือเนียนและหล่อน ไม่ดงึ มือออก ึ เหมือนได ้ ความปี ตแ ิ ผ่ออกมาล ้อมรอบกายเขา...แค่ได ้จับมือหล่อนไว ้ในมือเขา โจ ้ก็รู ้สก โลกทัง้ ใบไว ้ในมือ ―ผมมีเรือ ่ งสําคัญอยากบอกพี‖่ โจ ้เริม ่ ต ้นด ้วยใจระทึก ี ―บอกซ‖ ั ญาว่าจะทํา ―ผมอยากแต่งงานกับพี่ เลิกกับแฟนแล ้วมาอยูก ่ ับผมเถอะนะ...ได ้ไหม ผมสญ ให ้พีม ่ ค ี วามสุขทีส ่ ด ุ จะดูแลพีก ่ ับลูก จะสง่ ให ้พวกเค ้าได ้เรียนและพีก ่ ็ไม่ต ้องทํางานหนั กอีก‖ ึ ทีเ่ ขาเก็บกดมาเนิน โจ ้พรั่งพรูคําพูดออกมาราวกับทํานบพัง นีค ่ อ ื ความรู ้สก ่ นานนั บแต่ได ้ ึ นีม รู ้จักหล่อน และเขาก็จริงจังกับความรู ้สก ้ าก ―นะฮะพี‖่ ื้ ออกมาสวมนิว้ ให ้หล่อน โจ ้เว ้าวอนหล่อนพลางหยิบแหวนเพชรทีใ่ สไ่ ว ้ในกระเป๋ าเสอ ี น ้า เนียนสะดุ ้ง ดึงมือออกจากมือเขาอย่างตกใจในตอนแรก ก่อนจะชะงักเมือ ่ แลเห็นสห ผิดหวังของเขา ―พีข ่ อโทษ‖ หล่อนพึมพําพลางถอนใจยาว ―พีบ ่ อกตรงๆพีร่ ับแหวนของโจ ้ไม่ได ้‖ ึ กับใครแบบนีม ―ทําไมครับพี.่ ..ผมรักพีจ ่ ริงๆนะ ผมไม่เคยรู ้สก ้ าก่อน‖ เขายังคงยืนยันหนัก แน่น ―พีร่ ู ้...‖ ดวงดาวในดวงตาของหล่อนหม่นแสง ―พีม ่ ค ี รอบครัวแล ้วนะโจ ้ เท่าทีอ ่ อกมาหาโจ ้นี่ ก็นับว่าผิดมากพอแล ้ว พีไ่ ม่อยากทําผิดมากกว่านี้‖ ―ผมรักพี.่ ..ความรักผิดด ้วยหรือพี‖่ เขาถามออกไปด ้วยความหวังสุดแสนริบหรี่ ี งของหล่อนเครือสะท ้าน ―ความรักไม่ผด ิ แต่สงิ่ ทีพ ่ ท ี่ ํามันผิด...พีม ่ ส ี ามีและลูก‖ เสย ―แต่สามีพไี่ ม่ทําให ้พีม ่ ค ี วามสุขได ้เท่าผม...พีย ่ อมรับใชไ่ หมว่าอยูก ่ ับผม แล ้วพีจ ่ ะต ้องมี ความสุข ถ ้าพีอ ่ ยูก ่ ับผมพีจ ่ ะได ้ทุกอย่างทีอ ่ ยากได ้ เราจะไปไหนๆด ้วยกัน พีก ่ างแผนทีม ่ าเลย... ชไี้ ปเลยว่าอยากไปไหนผมจะพาไป‖ เขาเสนออย่างไม่รรี อ ี งอ่อนลง... ―ผมขอแค่ให ้มีเราเท่านัน ้ ‖ ประโยคท ้ายเขาเอ่ยออกมาด ้วยนํ้ าเสย เนียนเมินหน ้าหนี และหยุดเดิน ―มันเป็ นไปไม่ได ้ ทุกคนมีหน ้าทีแ ่ ละพีม ่ ห ี น ้าทีต ่ อ ่ ครอบครัว‖ ่ ู ้ชายทีท ―แต่เขาก็ไม่ใชผ ่ ําให ้พีม ่ ค ี วามสุขได ้...พีก ่ ล ้าพูดไหมว่าอยูก ่ ับ เขาแล ้วพีม ่ ค ี วามสุข มากกว่าอยูก ่ ับผม แล ้วทําไมพีต ่ ้องทนต่อไป‖ เขาต่อว่าอย่างน ้อยใจ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 903

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

่ นไม่ด‖ี เนียนเอ่ยขึน ―เขาไม่ใชค ้ หลังจากนิง่ ...รวบรวมสติและความคิดจนทําให ้ใจเย็นลง และก็นล ี่ ะทีท ่ ําให ้เขาหลงรักหล่อน...เยือกเย็นและมีประสบการณ์ ื่ สต ั ย์กับพี่ ดีตอ ―เขาเป็ นคนเฉื่อยชาก็จริง แต่เขาซอ ่ พี่ และเขาไม่ได ้ทําผิดต่อพี.่ ..คนเรา ี ด ้วยกันทุกคน‖ นะโจ ้ ไม่มใี ครดีพร ้อมสมบูรณ์แบบ ต ้องมีข ้อเสย ี หล่อนพูดอย่างคนทีถ ่ งึ พร ้อมด ้วยประสบการณ์ แต่แย่ตรงทีป ่ ระสบการณ์นัน ้ ดึงหล่อนไปเสย จากเขา ―ผมรักพี‖่ โจ ้ยํ้าประโยคเดิม ึ ยังไง วันนีพ ―เพราะพีร่ ู ้ว่าโจ ้รู ้สก ้ ถ ี่ งึ มาบอกว่าเราจะไม่พบกันอีก‖ ึ เมหือนโดนฟ้ าฝ่ า ชาไปทัง้ ร่างแต่ยังฝื นถามไปว่า เขารู ้สก ―ทําไม‖ ―เพราะพีอ ่ าจรักโจ ้‖ หล่อนตอบตรงๆแบบของหล่อน ―มันเป็ นไง ถ ้าพีจ ่ ะรักผม‖ เขาอยากโกรธหล่อนแต่ไม่โกรธ เพราะหล่อนนิง่ สงบแต่ร ้าวราน ึ ได ้ ―มันไม่เหมาะสม คุณไม่ควรมารักผู ้หญิงทีแ ิ ปี เราเป็ นแม่ อย่างทีเ่ ขารู ้สก ่ ก่กว่าคุณเกือบยีส ่ บ ลูกกันได ้ด ้วยซํ้าไป‖ ิ มีเมียเด็กยังทําได ้ ทําไมผมจะรักพีไ่ ม่ได ้‖ เขา ―อายุไม่สําคัญสําหรับผม ผู ้ชายอายุเจ็ดสบ ตอบอย่างดือ ้ ดึง ี ใจ ―เพราะโจ ้เป็ นซูเปอร์สตาร์ไง ถึงทําไมได ้‖ คําตอบของหล่อนทําให ้โจ ้เสย หล่อนบอกเขาอีกว่า ั วันหนึง่ เราจะ ―พีจ ่ ะไม่พบโจ ้อีก เพราะถ ้าคบนานกว่านีพ ้ จ ี่ ะรักคุณจนตัดใจไม่ได ้ แล ้วสก ี ใจในสงิ่ ทีเ่ ราทําลงไป...คนเราคว ้าทุกอย่างทีต ื่ พีเ่ ถอะ‖ เสย ่ ้อง การไว ้ในมือเดียวไม่ได ้หรอก เชอ ―แล ้วผมล่ะพี.่ ..‖ โจ ้อยากร ้องไห ้ แต่เขาก็กลัน ้ เอาไว ้ ี ทําให ้เนียนถอนใจยาว หน ้าขาวสําอางของเขาทีเ่ ผือดซด ―มันมีข ้อผิดพลาดบางอย่างนะโจ ้...‖ ―อะไรหรือพี‖่ เขาไม่เข ้าใจอยูน ่ ั่นเอง ้ ―อาจผิดทีพ ่ เี่ กิดเร็วไป หรือไม่ก็ผด ิ ทีโ่ จ ้เกิดชาไป...‖ ่ นัน หล่อนทิง้ ท ้ายไว ้เชน ้ ก่อนจากไป...อย่างทีโ่ จ ้รู ้ดีวา่ หล่อนจะไม่ก ้าวเข ้ามาในชวี ต ิ ของเขาอีก... เพราะหล่อนกลัวจะรักเขามากนั่นเอง...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 904

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

้ องฉ ันก ับว ันนนของเธอ ว ันนีข ั้

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๒๐ เรือ ่ งสน โดย กร ศริ วิ ฒ ั โณ

ี งใสๆท ักทาย “สว ัสดีคะ่ คุณครู” เสย ิ ย์สาวในเครือ ั ้ มัธยมปลายยืนยิม ดิฉันหันมอง เห็นลูกศษ ่ งแบบนั กเรียนชน ้ แฉ่งพร ้อมกับยก มือ ไหว ้สวยงาม นึกไม่ถงึ ว่าจะมาพบเธอทีส ่ วนโมกข์แห่งนี้ เพราะมันไกลจากบ ้านของเธอเกือบ ร ้อยกิโลเมตร แต่เมือ ่ เห็นเพือ ่ นๆของเธออีกหลายคนยืนเป็ นฉากหลังอยู่ ดิฉันก็พอจะเดาได ้ว่า ึ ษาธรรมะทีส ครูคงพาเธอมาศก ่ วนโมกข์แน่นอน ถึงกระนัน ้ ดิฉันก็อดถามไม่ได ้ ิ ย์ดฉ ―มาทําอะไรทีน ่ ‖ี่ ดิฉันยิม ้ ให ้อย่างเป็ นกันเองทีส ่ ด ุ เวลาเจอลูกศษ ิ ั นมักทําอย่างนีเ้ สมอ ไม่อยากให ้บรรยากาศอัดอัดเหมือนตอนทีอ ่ ยูใ่ นห ้องเรียน ―ครูพามาเทีย ่ วค่ะ‖ เธอตอบ ยังยิม ้ ไม่ยอมหุบ ฟั นของเธอขาวเรียงเป็ นระเบียบ ั้ ดูเธอจะปลืม ้ มากทีไ่ ด ้เจอดิฉัน เพราะนานมากแล ้วทีไ่ ม่ได ้เจอกัน นั บจากทีเ่ ธอจบชน ึ ษาปี ท ี่ ๓ แล ้วไม่เคยเจอกันอีกเลย มีเพือ มัธยมศก ่ นของเธอบางคนบอกดิฉันว่าในบรรดาครูท ี่ ึ ประทับใจและปลืม สอนเธอทุกคนก็มด ี ฉ ิ ั นนีแ ่ หละ ทีเ่ ธอรู ้สก ้ มากๆ ดิฉันฟั งอย่างขัดเขินแต่ก็อด ภูมใิ จในตัวเองไม่ได ้ ย ้อนคิดถึงเรือ ่ งราวของเธอตอนทีเ่ รียนกับดิฉัน... ื่ เล่นของเธอ เป็ นชอ ื่ ทีด ื่ จริงของเธอไปเลย นิด นิด คือชอ ่ ฉ ิ ั นเรียกติดปาก จนบางครัง้ ลืมชอ เป็ นเด็กทีเ่ รียนค่อนข ้างดี ตัง้ ใจเรียนมาก หน ้าตาดี ผิวขาวดูสะอาดสะอ ้านกว่าใครในห ้องเรียน ั ้ ปริญญาตรี นางพยายามเก็บ กล ้าแสดงออก และน่ารัก แม่ของเธอต ้องการให ้เธอเรียนถึงชน ี ให ้เธอเรียน แม่ของเธอเคยมาบอกกับดิฉันให ้ หอมรอมริบเงินทองทุกบาททุกสตางค์เพือ ่ สง่ เสย ิ สองสามครัง้ จนดิฉันผิดสงั เกต แต่ไม่กล ้าถามตรงๆ ดิฉันก็ทําตามที่ ชว่ ยดูแลเธออย่างใกล ้ชด ิ แม่ของเธอขอร ้อง พยายามเอาใจใสเ่ ธอเป็ นพิเศษ คอยสงั เกตพฤติกรรมของเธออย่างใกล ้ชด ้ โดยเฉพาะเรือ ่ งชูสาว เพราะเป็ นปั ญหาทีเ่ กิดขึน ้ บ่อยมาก ั ้ ้ ในแต่ละปี มน ี ักเรียนชนมัธยมต ้องออกจากโรงเรียนกลางคันเพราะเรือ ่ งชูสาว ไม่น ้อยกว่า สองคน ถ ้าคิดเป็ นร ้อยละนับว่ามากโข เพราะเด็กในโรงเรียนขยายโอกาสมีน ้อยอยูแ ่ ล ้ว ห ้องหนึง่ ิ คน ปั ญหานี้เป็ นปั ญหาทีแ ไม่ถงึ ยีส ่ บ ่ ก ้ไข ยาก เพราะสงิ่ แวดล ้อมในหมูบ ่ ้านเอือ ้ อํานวยให ้เด็ก ื้ ซด ี ห ์ าดูกัน หลาย หนุ่มสาวใจแตก ผู ้ปกครองของเด็กหลายๆคนนิยมเชา่ หรือซอ ี นั งเรทเอ๊กซม ี ห บ ้านดูกันทัง้ ครอบครัว พ่อแม่ลก ู บางบ ้านมีซด ี นั งโป๊ เป็ นลัง เวลาพ่อแม่ออกไปกรีดยาง ลูกๆก็ ี ห เปิ ดซด ี นังโป๊ ดูกันสบายใจ เมือ ่ เป็ นอย่างนีแ ้ ล ้วจะไม่ให ้เด็กใจแตกได ้อย่างไร พวกผู ้ใหญ่ดแ ู ล ้ว พอจะมีทางออก ถึงกระนัน ้ ก็มห ี ลายคนทีผ ่ ด ิ ผัวผิดเมียกัน จนคล ้ายจะเป็ นเรือ ่ งปกติไปแล ้ว เข ้า ทํานองผัวเผลอเมียเผลอก็เจอกัน ไม่ทบ ี่ ้านก็ในสวนตอนลงกรีดยางพารา ํ แต่สาหรับเด็กๆ และหนุ่มสาวดูหนังพวกนีแ ้ ล ้วได ้แต่เก็บความพลุง่ พล่านไว ้ในใจ อยากรู ้ และอยากลอง เมือ ่ มีโอกาสก็รบ ี คว ้าไว ้ ขาดความไตร่ตรองและขาดสติยงั ้ คิด ิ ย์ของดิฉันหลายคนพอเรียนจบชน ั ้ มัธยมศก ึ ษาปี ท ี่ ๓ แล ้วก็แต่งงานทันที หลายคูพ ลูกศษ ่ า ั ้ มัธยมต ้น พอพ่อแม่รู ้เข ้าก็จับแต่งงานเสย ี มีงานเลีย กันหนีไปอยูด ่ ้วยกันตัง้ แต่ยังไม่จบชน ้ งบอก ึ อับอายแม ้แต่น ้อย และดิฉันมักจะเป็ นหนึง่ ในแขกจํานวนนั น แขกกันใหญ่โต ไม่รู ้สก ้ เสมอ บอก ึ หดหูอ ตรงๆ ดิฉันเห็นแล ้วรู ้สก ่ ย่างบอกไม่ถก ู ไม่รู ้อนาคตของพวกเขาจะเป็ นอย่างไร แต่เห็นพ่อ แม่ของทัง้ สองฝ่ ายชว่ ยกันต ้อนรับแขกอย่างยิม ้ แย ้มยินดีราวเป็ น เรือ ่ งน่าภาคภูมใิ จ หลายคูอ ่ ยู่ ด ้วยกันไม่ทันไรก็เลิกร ้างไป บางคนมีลก ู ตัวน ้อยๆ ให ้เป็ นภาระเลีย ้ งดู ความรักกลายเป็ นยาขม ่ ั ี้ างทีถ ิ ย์ ปั ญหาเหล่านีด ้ ฉ ิ ั นเฝ้ ามองอย่างห่วงใย พยายามอบรมสงสอนและชท ่ ก ู ต ้องให ้ลูกศษ ึ ษา ดิฉัน เสมอ รุน ่ แล ้วรุน ่ เล่า โดยเฉพาะกับเด็กผู ้หญิง บอกให ้เขาเห็นความสําคัญของการศก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 905

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื่ ว่าการศก ึ ษาจะชว่ ยให ้ปั ญหาต่างๆได ้รับการแก ้ไขอย่างยั่งยืน ทว่าสูแรงกดดั ้ เชอ นทางสงั คมไม่ ี่ ้าคนยกมือ เพือ ค่อยได ้ ดิฉันเคยถามนักเรียนในห ้องว่ามีใครไม่เคยดูหนังโป๊ บ ้าง มีนักเรียนสห ่ น พากันหัวเราะจนหดมือแทบไม่ทัน! ดิฉันจําได ้ว่านิดขาดเรียนห ้าวันติดต่อกัน แม่ของเธอไม่ได ้มาบอกอะไร ถามเพือ ่ นๆของเธอดูก็ ไม่มใี ครทราบ ดิฉันสงั เกตพฤติกรรมเพือ ่ นสนิทบางคนของนิดก็พอจะรู ้ว่าไม่มใี ครกล ้าบอกความ จริงกับดิฉัน เมือ ่ โรงเรียนเลิกดิฉันเรียกจิรา ซงึ่ เป็ นเพือ ่ นของนิดมาคาดคัน ้ หาความจริง ―บอกครูได ้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึน ้ กับนิด‖ ―ไม่ทราบค่ะ‖ จิราตอบพลางก ้มหน ้าหลบสายตาดิฉัน ―บอกมาเถอะ ครูจะเก็บเป็ นความลับให ้‖ ดิฉันเข ้าใจดีวา่ ความลับเป็ นเรือ ่ งทีส ่ ําคัญมากกับ วัยรุน ่ ร ้อยทัง้ ร ้อยถ ้าครูเก็บเรือ ่ งทีเ่ ขาบอกเป็ นความลับจริงๆ พวกเขาจะไม่ปกปิ ดและไว ้วางใจ ―หนูไม่รู ้จริงๆค่ะ‖ ―ตอนนีน ้ ด ิ อยูบ ่ ้านไหม‖ ดิฉันถาม ―อยูค ่ ะ่ ‖ ―แล ้วทําไมไม่มาโรงเรียน นีก ่ ็ใกล ้สอบปลายปี แล ้วนะ‖ ดิฉันอดเป็ นห่วงไม่ได ้ ―ครูไม่อยาก ั ้ มอสาม จะได ้หางานทําง่ายขึน ให ้นิดออกกลางคัน อย่างน ้อยควรเรียนให ้จบชน ้ เดีย ๋ วนีใ้ ครเรียน ั ้ ไม่จบชนมอสามเขาไม่รับทํางานแล ้วนะ‖ ดิฉันว่า ―หนูไม่ทราบเหมือนกัน‖ ―ครูถามจริงๆ เธอรักเพือ ่ นหรือเปล่า?‖ ดิฉันถามพลางจ ้องหน ้าเขม็ง ―รักค่ะ‖ ―ถ ้ารักเพือ ่ นเธอต ้องบอกความจริงกับครู‖ ดิฉันคาดคัน ้ ―ครูจะได ้แก ้ปั ญหาให ้‖ ิ ใจครัง้ สําคัญ สห ี น ้าเผือดลง เม็ดเหงือ จิรานิง่ ไปพักหนึง่ เหมือนกําลังตัดสน ่ จับพราวบน จมูก กลืนนํ้ าลายบ่อยขึน ้ ในทีส ่ ด ุ เธอก็ยอมคายความจริงออกมาจนได ้ ―นิดมาโรงเรียนทุกวัน แต่เขาไปอยูก ่ ับเพือ ่ นทีใ่ นสวน‖ ―สวนทีไ่ หน?‖ ―ในสวนยางพาราของเพือ ่ นค่ะ‖ ―เพือ ่ นหญิงหรือเพือ ่ นชาย?‖ ดิฉันถามทัง้ ทีร่ ู ้ว่าต ้องเป็ นเพือ ่ นชายของนิดแน่นอน ดิฉันอด ั ของลูกสาวดีกระมังจึงได ้มาฝากฝั งให ้ดิฉันดูแล คิดถึงคําฝากฝั งของแม่นด ิ ไม่ได ้ นางคงรู ้นิสย เป็ นพิเศษ ―เพือ ่ นชายค่ะ‖ จิราตอบแล ้วถอนหายใจเหมือนจะโล่งอกทีไ่ ด ้ระบายความอึดอัดออกมา ึ ใจหาย ―ฝากไปบอกนิดด ้วยว่าครูคด ดิฉันอึง้ ไปพักใหญ่ พูดอะไรไม่ออก รู ้สก ิ ถึง และให ้มา โรงเรียนได ้แล ้ว‖ ดิฉันกลืนนํ้ าลายลงคอแทบไม่ลง... “ไปดูนท ิ รรศการท่านพุทธทาสทีอ ่ าคารเรือหรือย ังล่ะ น่าดูมากเลย” ดิฉ ันไปดู ิ ว ันเท่านน มาแล้ว เป็นนิทรรศการทีน ่ า ่ สนใจมาก เขาจ ัดแสดงแค่สบ ั้ เมือ ่ มาแล้วไม่ควร พลาดโอกาสนี้ ―หนูเพิง่ ออกจากโรงมหรสพทางวิญญาณค่ะ‖ นิดบอก ั ลักษณ์ของกิเลสที่ ―เห็นนางเบ็ดหรือเปล่า?‖ ดิฉันถามอย่างมีเลศนัย เพราะนางเบ็ดเป็ นสญ คอยดึงดูดผู ้โง่เขลาทัง้ หลายมาติดเบ็ด ของเธอ แต่นด ิ ไม่เข ้าใจ ―เห็นแล ้วค่ะ‖ ―น่ารักนะ?‖ ดิฉันลองดูวา่ เธอได ้อ่านข ้อความหลังภาพนางเบ็ดหรือเปล่า ―ค่ะ‖ นิดยังยิม ้ แฉ่งเหมือนเดิม แสดงว่าเธอยังไม่ได ้อ่านข ้อความหลังภาพแน่... ้ นิดก็มาโรงเรียนตามเดิม แต่เธอหนี หล ังจากทีจ ่ ริ าไปบอกตามทีด ่ ฉ ิ ันสง่ ั แล้ว รุง ่ ขึน กล ับบ้านหล ังจากพ ักเทีย ่ ง เพราะเพือ ่ นในห้องพูดให้เธอไม่สบายใจ เรือ ่ งฉาวโฉ่แบบนี้ ้ ากชาวบ้านเป็นอย่างดี นิดบอกก ับเพือ ย่อมเป็นขีป ่ นสนิทว่าเธอจะออกจากโรงเรียน หลังเลิกเรียนดิฉันตัง้ ใจจะไปพูดกับแม่ของเธอทีบ ่ ้าน แต่ยังไม่ทันเลิกเรียน แม่ของนิดก็มา หาดิฉันทีโ่ รงเรียน พูดกับดิฉันนํ้ าตาคลอหน่วย ―มีอะไรหรือเปล่า?‖ ดิฉันถามทัง้ ทีพ ่ อจะคาดเดาเรือ ่ งราวได ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 906

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ิ เมตร นาง แม่ของนิดจูงมือดิฉันไปนั่งทีม ่ ้าหินใต ้ต ้นตะแบกใหญ่หา่ งจากอาคารเรียนเกือบสามสบ คงไม่อยากให ้ใครได ้ยิน ี งเครืออยู่ ―พ่อมันเพิง่ จับได ้ว่า นิดหนีเรียนไปอยูก ่ ับเพือ ่ นชายในสวนยาง‖ แม่ของนิดพูดเสย ี ใจทีล ในลําคอ นางคงเสย ่ ก ู สาวออกนอกลูน ่ อกทาง ―รู ้เมือ ่ ไหร่‖ ดิฉันถาม ―เมือ ่ วาน มีคนไปเห็นเลยมาบอกพ่อมัน พอเรือ ่ งแดงขึน ้ มาพ่อแม่ฝ่ายชายเลยมาขอ ี เลย เพราะเห็น แต่งงาน‖ แม่ของนิดพูดพลางยกมือปาดนํ้ าตาไปมา ―พ่อมันอยากให ้แต่งงานเสย ว่าเด็กมันถึงกันแล ้ว แต่ฉันอยากให ้มันเรียนต่อ‖ ี ระสาให ้อยู่ ―น ้องคิดถูกแล ้วล่ะ‖ ดิฉันเห็นด ้วยกับความคิดของแม่นด ิ ―เด็กยังไม่รู ้ประสป ด ้วยกันจะไปตลอดรอดฝั่ งได ้อย่างไร จะทําอะไรกิน ในทีส ่ ด ุ ก็ไม่พ ้นพ่อแม่‖ ―ฉั นก็คด ิ แบบครูนั่นแหละ‖ ―แล ้วนิดล่ะ ว่าอย่างไร‖ ื่ มันบอกว่าอายเพือ ―มันอยากแต่งงาน ฉั นบอกให ้เรียนก่อนมันไม่เชอ ่ น‖ แม่ของนิดกวาด นํ้ าตาทีไ่ หลออกมาเรือ ่ ยๆ สองตาแดง หน ้าหมองลง ―ให ้เรียนต่อน่ะดีทส ี่ ด ุ ‖ ดิฉันฟั นธง ไม่อยากคิดเรือ ่ งอืน ่ ―นีแ ่ หละทีฉ ่ ั นต ้องวิง่ มาหาครู อยากให ้ครูไปพูดกับนิดให ้ที ฉั นพูดมันไม่ฟัง‖ แม่ของนิด ี งสน ั่ เครืออย่างเดิม ยิง่ พูดเสย ี งของนางยิง่ สน ั่ มากขึน บอกด ้วยเสย ้ ―แล ้วพ่อจะยอมหรือ?‖ ดิฉันกลัวว่าพ่อของเด็กจะไม่ยอม ―พ่อของมันฉั นพูดเอง ครูไม่ต ้องห่วง‖ แม่ของนิดพูดหนักแน่นเหมือนมัน ่ ใจว่าจะจัดการกับ สามีได ้ไม่ยาก... ―จากสวนโมกข์แล ้วจะไปไหนกันต่อล่ะ‖ ดิฉันถามไปเรือ ่ ยเปื่ อย ―ไปชมพิพธิ ภัณฑ์ทวี่ ด ั มหาธาตุคะ่ ‖ เธอตอบแล ้วถามกลับบ ้าง ―ครูจะไปไหนคะ‖ ึ สงบดี ทําให ้กิเลสเบาบางลงบ ้าง‖ ดิฉัน ―ครูตงั ้ ใจมาทีน ่ แ ี่ หละ มาทีส ่ วนโมกข์แล ้วรู ้สก ้ ํ เจตนาจะเตือนสตินด ิ กลัวเธอจะทําผิดซาสอง ―ครพูดเหมือนคนแก่‖ เธอว่า ดิฉันหัวเราะก่อนตอบ ―ไม่แก่ก็เข ้าวัดได ้ จริงไหมล่ะ‖ ดิฉันย ้อนเข ้าให ้ ―จริงค่ะ‖ นิดยิม ้ อารมณ์ด.ี .. ั มาบอกว่าสามีของนางออกไปข้างนอกให้ดฉ ก่อน พ ักเทีย ่ งแม่ของนิดโทรศพท์ ิ ันไป พูดก ับ นิด ดิฉ ันร ับประทานอาหารเทีย ่ งแล้วข ับรถจ ักรยานยนต์ไปบ้านของนิดท ันที แม่ ้ ไปพูดก ับนิดในห้อง ดิฉ ันเคาะประตูแล้วเปิ ดประตูเข้าไป นิดนง่ ั ของนิดบอกให้ดฉ ิ ันขึน ี า ้ ห้อง เธอย ังอยูใ่ นชุดนอนสน ตาแป๋วอยูก ่ ับพืน ํ ้ เงินค่อนข้างเก่า ดูโทรมไปมาก กลิน ่ แป้ง ราคาถูกโชยเข้าจมูกว ับ นิดยกมือไหว ้ ดิฉันเข ้าไปกอดนิดแทนคําทักทาย นํ้ าตาของเธอไหลปราด ก ้อนสะอืน ้ แตก กระจายโดยทีด ่ ฉ ิ ั นคิดไม่ถงึ ดิฉันกอดนิดแน่นขึน ้ ปล่อยให ้เธอร ้องไห ้จนสาสมแล ้วจึงคลายแขน ้ เช็ดนํ้ าตาให ้เธอ จับสองแขนของเธอเขย่าเบาๆปลอบใจ ออกชาๆ ้ ―อย่าร ้องไห ้อีกเลยนิด คนเราต่างทําผิดกันได ้ทุกคนแหละ‖ ดิฉันเอ่ยขึน ้ ชาๆเบาแผ่ ว นิดยิง่ ี ใจทีไ่ ด ้ทําผิดไปหรือร ้องไห ้ เพราะมีคน สะอืน ้ ดิฉันบอกไม่ถก ู เหมือนกันว่าเธอร ้องไห ้เพราะเสย มาคัดค ้านการแต่งงานของเธอ ื้ นอนซบ ั นํ้ าตา นิดมองตาดิฉันเหมือนจะอ่านความในใจของดิฉัน ไม่พด ู อะไร เอาชายเสอ ื ต่อ‖ ดิฉันพูดพลางจ ้องตานิด พยายามไม่พด ―ครูมาตามเธอไปเรียนหนังสอ ู ถึงความผิดที่ เธอก่อขึน ้ นิดนิง่ ไป ดิฉันถามอีกครัง้ ―ว่าไงนิด?‖ ี ง ―หนูไม่อยากเรียนแล ้ว‖ นิดพูดแทบไม่ได ้ยินเสย ―ทําไมล่ะ อีกสามเดือนเธอจะจบแล ้ว หรือเธอจะทิง้ โอกาสดีๆของชวี ต ิ ไป‖ ดิฉันลูบแขน ี ของเธอเบาๆ ―ถ ้าเธอไม่เรียนต่อครูเสยดายจัง‖ นิดสา่ ยหน ้า นํ้ าตาไหลอีกสาย ―หรือเธอไม่อยากเรียน?‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 907

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―หนูอยากเรียน‖ ―อยากเรียนแล ้วทําไมไม่ไปเรียน‖ ี ไปแล ้ว‖ เธอพูดจากใจจริง เสย ี งสน ั่ สะท ้าน ―หนูเสย ี ไปแล ้วก็เริม ี อะไร ต่างมีสงิ่ ทีเ่ สย ี ไปทัง้ นั น ―เสย ่ ใหม่ได ้ มีใครบ ้างล่ะทีไ่ ม่เคยเสย ้ แล ้วแต่ ี ไปแล ้วเราต ้องเริม ี ไปชวั่ ชวี ต มากหรือน ้อย เมือ ่ เสย ่ ต ้นใหม่อย่างเข ้มแข็งส ิ หรือเธอจะยอมเสย ิ ‖ ดิฉันอยากให ้เธอเข็มแข็ง นิดสา่ ยหน ้าแรงๆ ื ให ้จบ ครูไม่ขอมาก ขอให ้เธอเรียนให ้จบชน ั ้ มอ ―ถ ้าอย่างนัน ้ เธอต ้องกลับไปเรียนหนั งสอ ื่ ครูเถอะ กลับไปเรียนต่อให ้จบ แล ้วเธอจะไม่เสย ี ใจภายหลัง‖ ดิฉันพูดอย่าง สามเท่านั น ้ เชอ จริงใจ ―แต่หนูกลัวเพือ ่ นล ้อ‖ นิดกลืนนํ้ าลายสองสามครัง้ นํ้ ามูกใสไหลออกมา เอยกท่อนแขนปาด แทบไม่ทัน ―เรือ ่ งนัน ้ เธอไม่ต ้องกลัว ครูจัดการให ้เอง รับรองว่าจะไม่ให ้ใครล ้อเธอเด็ดขาด ขอให ้เธอ ไปเรียนตามปกติเท่านัน ้ ‖ ดิฉันรับประกันอย่างมั่นเหมาะ ―ตกลงว่าเธอไปเรียนต่อนะนิด เพือ ่ แม่ และเพือ ่ อนาคตของเธอเอง‖ ดิฉันพูดอย่างหนักแน่น ―ค่ะ‖ นิดพยักหน ้าทัง้ นํ้ าตา ิ ทีข ดิฉันสวมกอดเธอไว ้แน่นพร ้อมกับกระซบ ่ ้างหูเบาๆ ―ครูรักเธอมากนะ‖ นิดปล่อยโฮออกมาดังๆ แม่ของเธอตกใจรีบเข ้ามาดู ―เป็ นอะไรนิด?‖ ―ไม่มอ ี ะไรแล ้วละ ปล่อยให ้นิดอยูค ่ นเดียวเถอะ‖ ดิฉันพูดแล ้วจูงมือแม่ของนิดออกนอกห ้อง ั ้ มัธยมต ้นจนได ้ เธอดีใจมาก.... ในทีส ่ ด ุ นิดก็เรียนจบชน ั้ “ตอนนีเ้ ธอเรียนอยูช ่ นไหนแล้ วล่ะ” ดิฉ ันจําไม่ได้ ―หนูเรียนอยูม ่ อห ้าแล ้วค่ะ‖ เธอยิม ้ จนแก ้มแทบปริ ึ ษาปี ท ี่ ๓ แล ้วเธอคง ―เหรอ...ครูดใี จจังทีเ่ ธอเรียนต่อมอปลาย‖ ดิฉันคิดว่าจบมัธยมศก แต่งงานมีครอบครัวไปแล ้ว ―ครูนั่นแหละทีท ่ ําให ้หนูเรียนต่อ‖ นิดบิดตัวเล็กน ้อยคล ้ายเก ้อเขิน ―เพราะตัวเธอเองต่างหาก ไม่ใชเ่ พราะครู‖ ดิฉันอยากให ้เธอภูมใิ จในตัวเอง พูดแล ้วก็ขอตัว กลับบ ้านเพราะคนขับรถประจําตัวกําลังรอกลับบ ้านอยูห ่ น ้าวัดแล ้ว ิ เบาๆทีข นิดถือโอกาสเข ้ามากอดดิฉันไว ้แน่น พลางกระซบ ่ ้างหู ―หนูรักครูทส ี่ ด ุ ในโลกค่ะ!‖ ี งกระซบ ิ ของนิดยังก ้องกังวานเต็ม ดิฉันอดภูมใิ จในตัวเธอไม่ได ้ เดินตัวลอยออกจากวัด เสย สองหู ดิฉันหันกลับไปมองอีกครัง้ เห็นนิดโบกมือหวอยๆให ้ดิฉันอย่างอารมณ์ด ี ดิฉันเดินยิม ้ กลับไปทีร่ ถ ―บ ้าไปแล ้วหรือ?‖ คนขับรถประจําตัวของดิฉันทัก ดิฉันหุบยิม ้ แทบไม่ทัน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 908

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ชาวนา ควาย และถนนสายนน ั้

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๒๒ เรือ ่ งสน โดย ลิด ้า จิรกาลาวสาน

“ข้าทนไม่ไหวแล้วโว้ย” ก่อนหน ้านี้ ชายวัยกลางคนเฝ้ ารอทีจ ่ ะพาควายข ้ามถนน เขามีรป ู ร่างเล็กดํา ผอมเกร็ง หน ้าตาไม่ต ้องบอกก็ดรู ู ้ว่าเป็ นชาวนา เพราะแววตาแทบจะไม่มป ี ระกายความหวังใดๆในชวี ต ิ ื้ กางเกงทีส แก ้มนัน ้ ตอบจนบุม ๋ ตาลึกโหล ริมฝี ปากแห ้งจนดูไหม ้เกรียม เสอ ่ วมอยูน ่ ัน ้ เหมือนครัง้ ี ํ้ าเงิน แต่บัดนีม หนึง่ จะเคยเป็ นสน ้ ันเก่าครํ่ายิง่ กว่าผ ้าขีร้ วิ้ ของเศรษฐี เขาพาไอ ้เกลียวมายืนรอข ้ามถนนขนาดแปดเลนสายนีต ้ งั ้ แต่เชา้ แต่ยังหาจังหวะข ้ามไป ไม่ได ้ ด ้วยบรรดารถเก๋งพากันแล่นไปมาไม่ขาดสาย ล ้วนแต่เป็ นรถยีห ่ ้อดีราคาแพงด ้วยกันทัง้ นัน ้ เขาบอกตัวเองว่า ถึงอย่างไรก็ต ้องพาควายคูใ่ จตัวนีข ้ ้ามไปฝั่ งโน ้นให ้ได ้ ฝั่ งโน ้นทีช ่ ายบ ้านนอกมองเห็นเต็มไปด ้วยทุง่ หญ ้าเขียวขจี ถ ้าไอ ้เกลียวได ้เคีย ้ วกินให ้ หายหิวก็คงไม่อดตาย มิหนํ าซํ้ายังทําให ้มันมีเนือ ้ มีหนั งมากกว่าทีเ่ ป็ นอยู่ ถ ้ามันตายก็แสดงว่า ้ ิ ี ้ ิ ทรัพย์สมบัตช ิ นสุดท ้ายในชวต ิ ของเขาหมดสนแล ้ว เรือ ่ งทีน ่ าทํากินนัน ้ เขาไม่อยากคิดให ้แสลง ใจ ค่าทีม ่ ันกลายเป็ นของคนอืน ่ ไปตัง้ แต่เมือ ่ ปี กลาย ตอนนีเ้ ขาจะต ้องรักษาชวี ต ิ ไอ ้เกลียวไว ้ ต ้องให ้มันมีอะไรกินบ ้าง นีแ ่ หละคือสาเหตุทท ี่ ําให ้เขามีความอดทนเป็ นพิเศษ เขายืนรอจนแสงอาทิตย์เริม ่ ร ้อนแรงขึน ้ มันสายจัดมากแล ้วแต่เขากับควายยังคงยืนรอ ข ้ามถนนอยูท ่ เี่ ดิม บางขณะเขาต ้องคอยรัง้ ไอ ้เกลียวไว ้ไม่ให ้ทะยานออกไปบนถนน มันคงได ้ กลิน ่ หญ ้าอ่อนและอยากเคีย ้ วกินให ้หนํ าใจ ทว่ายามนีถ ้ ้าเขาขืนปล่อยให ้มันข ้ามถนนไปฝั่ งโน ้น ยังไม่ทันถึงเกาะกลางถนน ไอ ้เกลียวก็คงเป็ นได ้แค่กองเนือ ้ เละๆ ทําไมรถราของพวกคนรํ่ารวย มันชา่ งมากมายจนวิง่ ฉิวไม่ขาดสาย เขาถามตนเองเพราะไม่รู ้จะไปตะโกนถามใคร ดูเหมือนว่า ี งของเขาจะแผ่วลงจนพูดออกมาแล ้วไม่มใี ครได ้ยิน เขาจึงไมอยากคุยกับใคร หลายปี มานีเ้ สย โดยเฉพาะกับคนมีเงินทีม ่ ก ั ชอบย ้อนถามเขาเสมอว่า พูดอะไรนะ ไม่ได ้ยิน พูดใหม่อก ี ทีซ ิ ต่าง ไปจากไอ ้เกลียวทีแ ่ ม ้พูดภาษาคนไม่ได ้ ถึงกระนัน ้ ทุกครัง้ ทีเ่ ขาคุยกับมัน แววตามันฟ้ องเสมอว่า มันเข ้าใจในสงิ่ ทีเ่ ขาพูดเป็ นอย่างดี ้ ดทีอ เขานึกถึงตอนเชามื ่ อกจากกระท่อมมาดูไอ ้เกลียว ถามมันว่าหิวไหม ครัน ้ มันบอก ด ้วยแววตาว่าหิวเหลือเกิน เขาจึงรีบพามันดัน ้ ด ้นมาถึงทีน ่ ี่ เขารู ้ดีวา่ ความหิวมันทรมานแค่ไหน ่ กัน แต่ไม่เป็ นไรหรอกกระมัง เขายังมีความอดทนเป็ นพิเศษ เพราะเขาก็หวิ มาหลายวันแล ้วเชน ในเรือ ่ งการอดมือ ้ กินมือ ้ อีกด ้วย สงสารเพียงไอ ้เกลียวทีไ่ ด ้แต่ยน ื มองหญ ้าอ่อนๆในทุง่ หญ ้าริม ี ที ขบวนรถเก๋งยังคงห ้องตะบึง ราวกับว่า ถนนฝั่ งโน ้น เขายังหาจังหวะพามันข ้ามไปไม่ได ้เสย ั คนหนึง่ กําลังรีบไปงานศพของมหาเศรษฐีระดับประเทศสก ่ งลงมากลางกบาลตรงๆ มันแทบทําให ้สมองของเขาเดือด จวบจนเทีย ่ งวัน ดวงอาทิตย์สอ ั กระสา่ ย มันคงอยากนอนแชใ่ นปลักโคลนให ้เย็นสบายตัว เขานึก ปุดๆ ไอ ้เกลียวมีทา่ ทางกระสบ เศร ้าทีย ่ ังชว่ ยอะไรมันไม่ได ้ ในเมือ ่ ยังไม่สบายท ้อง เขาก็ต ้องแก ้ปั ญหาเรือ ่ งนีใ้ ห ้มันก่อน อดทน ั ่ ไว ้เถิดไอ ้เพือ ่ นยากเอ๋ย เขาร ้องบอกมัน คงมีสกชวงแหละน่าทีถ ่ นนจะว่าง แล ้วเราจะข ้ามไปฝั่ ง โน ้นด ้วยกัน เอ็งจะได ้กินให ้หายอยาก กินให ้สมกับทีไ่ ม่มจ ี ะกิน เพราะทุง่ หญ ้ารอบๆบ ้านหรือใน ทีน ่ ารกร ้าง เอ็งก็กน ิ จนเหีย ้ นหมดแล ้ว ก็มแ ี ต่เบือ ้ งหน ้าเอ็งเท่านัน ้ ทีย ่ ังคงเป็ นความหวัง รออีก ิ กับมันดีแล ้ว หน่อยนะไอ ้เกลียว ไหนๆเอ็งก็รอมานานจนน่าจะคุ ้นชน ึ หลังจากปลอบใจควายด ้วยความห่วงใย คราวนีเ้ ขาต ้องปลอบใจตัวเองบ ้าง เขารู ้สก คอแห ้งผากเป็ นผงทราย เหลียวมองหาแอ่งนํ้ าให ้วักกินก็ไม่มแ ี ม ้แต่น ้อย เขาเริม ่ เศร ้าและหมด หวัง คิดซํ้าซากด ้วยความสงสารไอ ้เกลียวทีย ่ ังไม่ได ้กินนํ้ ากินหญ ้า สงสารตัวเองทีเ่ ป็ นทีพ ่ งึ่ ของ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 909

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ไอ ้เกลียวไม่ได ้ ฉั บพลันนัน ้ ในความเศร ้าโศก นํ้ าตาของเขาก็หลั่งไหลออกมาเปื้ อนแก ้ม มัน ึ ได ้ถึงรสเค็มอ่อนๆแต่มน ค่อยๆไหลตกลงมาทีม ่ ม ุ ปาก เขาตวัดลิน ้ เลียอย่างกระหาย รู ้สก ี ํ้ าตาให ้ ดืม ่ กินบ ้างก็ยังดีกว่าไม่มอ ี ะไรเลยใน ชวี ต ิ เขาพยายามมองโลกในแง่ด ี ชวั่ ขณะนั น ้ ราวกับว่าภูตผ ิ ข ี ้างถนนจะเห็นใจ ขบวนรถเก๋งเริม ่ ซาลง เขามองไปทาง ขวามือ เห็นรถคันหน ้าสุดทีก ่ ําลังวิง่ เข ้ามาในระยะห่างพอจะข ้ามถนนได ้ เขารีบกระตุ ้นไอ ้เกลียว ่ เดียวกับเขา กระทั่งข ้ามไปถึงเกาะกลาง ให ้เดิน มันทําตามอย่างว่าง่ายแล ้วเปลีย ่ นเป็ นวิง่ เชน ี งไอ ้เกลียวร ้อง ถนน มันเป็ นเวลาเดียวกับทีร่ ถเก๋งคันนัน ้ แล่นเฉียดหลังไปพอดี เขาได ้ยินเสย ออกมาอย่างเจ็บปวด เขาเหลียวดูด ้วยความเป็ นห่วง แล ้วก็ต ้องตกใจเมือ ่ พบว่าหางของควาย เพือ ่ นยากขาดหายไป เลือดข ้นๆหลั่งออกมาจากโคนหางของมัน แล ้วไหลย ้อยลงตามขาหลัง จนตกต ้องผืนดินอันแตกระแหงบนเกาะกลางถนน เขารีบกอบฝุ่ นดินขึน ้ มาอุดบาดแผลนัน ้ จน ั่ ระริก นัยน์ตามีวแ เลือดของไอ ้เกลียวค่อยๆหยุดไหล ร่างของมันสน ี่ ววบางอย่างเหมือนอยากจะ บอก เขาได ้แต่เบือนหน ้าหนีไปทางทุง่ หญ ้า แล ้วคิดว่ายังไงวันนีก ้ ็จะต ้องพามันข ้ามไปกินหญ ้า ให ้ได ้เพือ ่ เป็ นการไถ่โทษ แต่ดเู หมือนจะไม่งา่ ยอย่างทีค ่ ด ิ ถนนทีเ่ ขากับไอ ้เกลียวต ้องข ้ามไปอีกสเี่ ลน ยังเต็มไป ้ อ ดูแล ้วคับคั่งยิง่ กว่าฝั่ งทีเ่ พิง่ ข ้ามมาได ้ มันเต็มไปด ้วยรถ ด ้วยรถเก๋งซงึ่ แล่นมาทางด ้านซายมื ื้ ล ้อของ มันไม่ได ้ เอาเถอะ เขาไม่สนใจ เก๋งราคาแพงชนิดทีเ่ ขาตายไปแล ้วอีกร ้อยชาติก็ยังซอ ยานพาหนะพวกนัน ้ เขาต ้องการแค่หญ ้าเขียวๆ แสนอร่อยให ้ไอ ้เกลียวกินพอหายหิวเท่านั น ้ ใกล ้ เข ้ามาแล ้ว แค่รอให ้มีจังหวะว่างพอข ้ามไปได ้ เจ ้าเพือ ่ นยากก็จะได ้เคีย ้ วใบอ่อนๆให ้สมกับทีร่ อ คอยมาตัง้ แต่เชา้ เขาคิดอย่างชาวนาผู ้มีความหวังอยูบ ่ ้าง ึ เมือ ดวงตะวันเริม ่ คล ้อยลงยามบ่าย เขารู ้สก ่ ยขาจึงนั่ งยองๆบนเกาะกลางถนน เขาหันไป บอกให ้ไอ ้เกลียวนอนลง มันสบตาเขาแล ้วมองเมินไปทางอืน ่ ปากร ้องแงๆแล ้วยังคงยืนต่อไป เขารู ้มันอยากเฝ้ ามองทุง่ หญ ้ามากกว่า มันแลบลิน ้ เลียปากไปมา เขานึกสงสารอย่างบอกไม่ถก ู ั ชว่ งทีส ื่ ว่า ได ้แต่บอกมันว่าอดทนอีกหน่อยเถิด คงมีสก ่ ามารถข ้ามไปกินหญ ้าได ้ เขาไม่อยากเชอ ่ ื โลกนีจ ้ ะมีแต่คนมั่งมี ไม่อยากเชอว่าถนนสายนีจ ้ ะไม่มวี น ั ว่างจากรถเก๋งของคนรํ่ารวย มันคงต ้อง ั เวลาละวะทีเ่ ขาพาไอ ้เกลียวข ้ามไปได ้ เขาต ้องการเพียงแค่ชว่ งเวลาสน ั ้ ๆ พอให ้สามารถ มีสก ี หางให ้กับรถยนต์คันหนึง่ ไป เดินข ้าม อย่าให ้เหมือนเมือ ่ ครูน ่ ท ี้ ไี่ อ ้เกลียวต ้องเสย ระหว่างนั น ้ เขามองเห็นรถเก๋งคันหนึง่ ทีเ่ พิง่ แล่นผ่านหน ้าไป คนในรถเลือ ่ นกระจกลงแล ้ว โยนถุงพลาสติกออกมา ถุงนัน ้ ตกลงบนเกาะกลางถนน ไม่ไกลจากทีเ่ ขานั่งอยูน ่ ัก เขารีบลุกวิง่ ไปเปิ ดออกดู ปรากฏว่าเป็ นถุงขยะ ภายในถุงมีเปลือกเงาะมากมายและลูกแอปเปิ้ ลทีก ่ ด ั กินไป ึ เหมือน แค่ครึง่ เดียวอยูส ่ อง ลูก มีขวดนํ้ าเหลือครึง่ หนึง่ ติดมาด ้วย เขายิม ้ ร่าด ้วยความยินดีรู ้สก สวรรค์โปรด นึกขอบคุณคนในรถเก๋งคันนัน ้ ทีม ่ แ ี ก่ใจเอือ ้ เฟื้ อคนยากซงึ่ ติดอยูบ ่ นเกาะกลาง ถนน เขารีบหิว้ ถุงเดินกลับมาหาไอ ้เกลียว ก่อนจะหยิบเปลือกเงาะให ้มันเคีย ้ วกินแก ้หิวไปพลางๆ ขณะเดียวกันก็ทรุดลงนั่งแทะแอปเปิ้ ลด ้วยความหิว และจิบนํ้ าในขวดสลับกันไปเพือ ่ ไม่ให ้ติดคอ ื่ ความรู ้สก ึ ขอบคุณ เขาแบ่งนํ้ าในขวดให ้ไอ ้เกลียวกินด ้วยครึง่ หนึง่ มันเบิง่ ตามองเหมือนอยากสอ จากนัน ้ ก็เคีย ้ วเปลือกเงาะทีเ่ หลืออยูจ ่ นหมดเกลีย ้ งถุง อย่างไรก็ด ี นั่นไม่เพียงพอสําหรับความอยูร่ อดของไอ ้เกลียว เขาเห็นมันยังคงเฝ้ ามองทุง่ ั ว่าทําไมถึงยังข ้ามไปกินไม่ได ้เสย ี ที มีอป หญ ้าเบือ ้ งหน ้าต่อไป เขาคิดว่ามันอาจจะสงสย ุ สรรค อะไรนักหนา เขาเท่านั น ้ ทีร่ ู ้ว่าอุปสรรคก็คอ ื ขบวนรถเก๋งหรูหราซงึ่ ยังคงแล่นผ่านไปมา เหมือน สายนํ้ าทีไ่ ม่ยอมขาดตอน ไม่รู ้อยูอ ่ ย่างเดียวว่าพวกมันจะมุง่ หน ้าไปทีไ่ หน นั่ นไม่ใชเ่ รือ ่ งทีเ่ ขา ่ นั น ควรใสใ่ จ เขารู ้เพียงอย่างเดียวว่าจะต ้องพาไอ ้เกลียวข ้ามไปกินหญ ้าให ้ได ้ ไม่เชน ้ วันนีไ ้ อ้ ี มันไปเหมือนกับทีเ่ คยสูญเสย ี ทุก เกลียวอาจจะต ้องล ้มลงด ้วยความหิวโหย เขาไม่อยากสูญเสย สงิ่ ทุกอย่างมาแล ้วทัง้ ชวี ต ิ ่ นีค เวลายังคงผ่านไป ดวงอาทิตย์ร ้อนแรง เริม ่ คล ้อยตํา่ ลงไปอีก เขาคิดว่าขืนรออยูเ่ ชน ้ ง ิ ใจจะลองโบกมือขอให ้รถเก๋งพวกนั น ไม่มวี น ั ได ้ข ้ามถนน จึงตัดสน ้ ชะลอความเร็วลง ขอเพียงแค่ นัน ้ ถ ้ามีจังหวะดีๆ เขาจะได ้วิง่ ข ้ามไปได ้ เขาลุกขึน ้ ยืนโบกมือหยอยๆอย่างอ่อนแรง ไม่มท ี ท ี า่ ว่ารถคันไหนจะเข ้าใจ พวกมันยังคง แข่งกันไปตามถนน แต่แล ้วก็มรี ถเก๋งเปิ ดประทุนคันงามแล่นผ่านมา ในรถมีผู ้ชายฝรั่งหัวแดง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 910

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

สองคน พวกนัน ้ ยกมือขึน ้ โบกตอบเขาด ้วยรอยยิม ้ เขาได ้ยินคนหนึง่ ร ้องออกมาว่าอะเมซซงิ่ ไทย แลนด์มันคงเป็ นภาษาพ่อภาษาแม่ของ ฝรั่งพวกนัน ้ เขาฟั งไม่เข ้าใจ ถึงอย่างนัน ้ ก็คด ิ ว่าฝรั่งคง ร ้องออกมาด ้วยความเป็ นมิตร แล ้วทําไมพวกมันไม่จอดรถให ้เราพาไอ ้เกลียวเดินข ้ามถนนวะ ั และยังคงเฝ้ ามองหาจังหวะข ้ามถนนต่อไป เขาคิดอย่างสงสย ในทีส ่ ด ุ หลังจากเฝ้ ารอมาเป็ นเวลานาน ดวงอาทิตย์ก็ออ ่ นแสงลง ลมเริม ่ พัดแรงทําให ้ มองเห็นต ้นหญ ้าไหวอยูไ่ ปมา ถ ้าเขาเป็ นควายอย่างไอ ้เกลียวคงถึงกับนํ้ าลายสอด ้วยความอยาก ้ เขาตัง้ ใจไว ้แล ้วว่า ถึงไอ ้เกลียวจะไม่ได ้กินมือ ้ เชาและมื อ ้ กลางวัน แต่เขาจะต ้องทําให ้มันสมหวัง ในมือ ้ เย็น หญ ้าเต็มท ้องทุง่ เบือ ้ งหน ้านีจ ้ ะต ้องเป็ นอาหารของมัน รออีกหน่อยเถอะไอ ้เพือ ่ นยาก เขาพูดปลอบใจไอ ้เกลียวอีกครัง้ หนึง่ ี งหนึง่ แว่วมา เมือ ั ๆก็เข ้าใจได ้ว่าเป็ นเสย ี ง ทันใดนั น ้ เอง หูของเขาได ้ยินเสย ่ เงีย ่ หูฟังชด ั ทีห ี งทีพ จากลําโพงทีไ่ หนสก ่ นึง่ เพียงไม่กอ ี่ ด ึ ใจต่อมาเขาถึงได ้รู ้ว่า มันเป็ นเสย ่ ด ู ออกมาจากรถตู ้ ้ อ มันวิง่ เร็วเหมือนรถเก๋งคันอืน ติดลําโพงบนหลังคาคันหนึง่ รถตู ้คันนัน ้ วิง่ มาจากทางด ้านซายมื ่ ๆ เขาจึงจับใจความไม่คอ ่ ยได ้ รู ้แต่วา่ คนในรถพูดคําว่า ―รัฐบาล‖ ―คนยากจน‖ ―ชว่ ยเหลือ‖ ―ความหวัง‖ ―อีกไม่นาน‖ ประเดีย ๋ วเดียวเขาก็มองไม่เห็นท ้ายรถตู ้คันนัน ้ มันแล่นจากไปเหลือ เพียงฝุ่ นฟ้ งตลบ นน ่ ั เป็นเหตุการณ์ทงหมดก่ ั้ อนทีช ่ ายชาวนาจะตะโกนออกมาอย่างเหลืออดว่า “ข้าทนไม่ไหวแล้วโว้ย” ด้วยความอ ัดอน ั้ ตะว ันใกล้จะตกดิน ไอ้เกลียวย ังคงไม่ได้กน ิ ิ ใจอย่างเด็ดขาดว่าจะไม่รอ ้ วลิน หญ้า สว่ นเขาหิวจนแทบจะเคีย ้ ของต ัวเอง เขาต ัดสน ถนนว่างอีกต่อไป ขอเพียงมีจ ังหวะให้จง ู ควายวิง่ ข้ามไปฝั่งโน้นได้เขาก็จะทํา ใช่ ม ัน ี่ งมากแต่เราจะพยายามวิง่ ให้เร็วทีส เสย ่ ด ุ ม ันน่าจะพอมีหนทางอยูบ ่ า้ ง เขาคิดอย่างมี ้ มาอีก ความหว ังขึน ―ไอ ้เกลียวเอ๊ย เอ็งต ้องวิง่ ให ้เร็วทีส ่ ด ุ เมือ ่ ข ้าบอกนะ‖ เขาลูบหลังของมันเบาๆด ้วยความรัก ้ ก่อนจะมองไปทางซายมือ เมือ ่ เห็นว่ารถคันหน ้าสุดทีก ่ ําลังแล่นมา ทิง้ ระยะห่างพอจะข ้ามไปได ้ ก็รบ ี พามันวิง่ ออกไปจากเกาะกลางถนนทันที ี งยางล ้อรถบดขยีเ้ สย ี ดสก ี บ เขาพามันวิง่ สุดชวี ต ิ หูทัง้ สองข ้างได ้ยินเสย ั พืน ้ ถนนดังสนั่ น ี้ วหนึง่ ของลมหายใจ เขาได ้วิง่ คูไ่ ปกับไอ ้เกลียว หวัน ่ ไหว เขาไม่มเี วลาจะหันไปมองแม ้เพียงเสย ในทีส ่ ด ุ เขาก็พบว่า ตัวเองกับไอ ้เกลียวได ้บรรลุถงึ ทุง่ หญ ้าอุดมสมบูรณ์สมใจปรารถนาแล ้ว เขาปล่อยให ้ไอ ้เกลียวเทีย ่ วเดินและเล็มหญ ้าอย่างสบายอารมณ์ เห็นมันเมียงมองมาแล ้ว ึ มีความสุขอย่างบอกไม่ถก ทําท่าเหมือนจะชวนให ้เขาร่วมวงกินด ้วย เขาได ้แต่หัวเราะขัน รู ้สก ู ที่ ได ้ทําให ้มันสมหวัง ขณะเดียวกันเขาเริม ่ อยากล ้มตัวนอนลงด ้วยความอ่อนเพลีย หลังจากทีโ่ ดน ี งเหมือน แดดเผามาตลอดทัง้ วัน เขาค่อยๆนอนราบไปบนต ้นหญ ้า ขณะกําลังจะหลับก็ได ้ยินเสย คนมากมายกําลังเอะอะเอ็ดตะโรกันบนถนน เขาขยับตัวลุกขึน ้ และหันไปมอง ภาพทีเ่ ห็นชา่ งเป็ น ภาพทีเ่ ขาอยากหัวเราะให ้สาแก่ใจ ิ คันทีจ รถเก๋งนับสบ ่ อดชนท ้ายกันอยูบ ่ นถนน มีสภาพยับย่นผิดรูปร่างไปจากเดิม พวกที่ ยืนอยูข ่ ้างรถด ้านคนขับพากันด่าทอซงึ่ กันและกัน เว ้นแต่คันหน ้าสุดทีค ่ นขับยังฟุบอยูบ ่ น ็ ่ พวงมาลัยรถ มีเลือดกระเด็นเซนซานอยูเ่ ต็มถนนและบริเวณด ้านหน ้ารถคันนั น ้ เขาเห็นกองเนือ ้ หนังขนาดใหญ่ มันสง่ กลิน ่ คาวเลือดคละคลุ ้งไปทั่ว ไกลออกไปมีกองเนือ ้ เล็กๆ ฉํ่าเลือดกองอยู่ ่ กัน โชคดีทผ ี ํ้ าเงินซด ี ๆ คลุมไว ้จึงดูไม่อจ เชน ี่ ้าขีร้ วิ้ สน ุ าดตาเท่าใดนัก เขาเลิกสนใจกับภาพความวุน ่ วายบนถนนสายนัน ้ ค่อยๆล ้มตัวลงนอนอีกครัง้ โดยไม่ลม ื หันไปบอกควายของตัวเองว่า ―ไอ ้เกลียวเอ๋ย กินให ้สมใจเถิด ทุง่ หญ ้านีเ้ ป็ นของเราแล ้ว‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 911

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

ไม ้กวาด

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๒๓ เรือ ่ งสน ิ วรรณรัตน์ โดย สน

ไม้กวาดคร ับ ไม้กวาด” ี งได ้ เมือ คลับคล ้ายว่าจําเสย ่ ระยะห่างของเขากับผมในระยะพอดี ผมก็จําเขาได ้ ไม ้กวาดอันค่อนข ้างใหม่เพิง่ ถูกมือมืดดึงก ้านออกมาให ้ดูตา่ งหน ้า วันแรกหล่นสองก ้าน ผมแค่ชายตามอง นานวันเข ้าจํานวนก ้านก็เพิม ่ ขึน ้ อย่างผิดสงั เกต ั ้ สข ี่ องห ้องชุดไม่มอ ใครคือผู ้ดึงมันออกมา ดึงทําไม บนชน ี ะไรแปลกปลอม แม ้แต่จงิ้ จก ผมก็ไม่เคยพบเจอ ―ไม ้กวาดครับ ไม ้กวาด‖ เขายิม ้ ก่อน ผมจึงยิม ้ ตอบ ้ ื ่ ื ―ซอไม ้กวาดมัย ้ ครับ‖ รอยยิม ้ ใสซอของคนอีสานระบายเต็มหน ้า ―ผมจําพีไ่ ด ้นะ ผมมา ื้ ไม ้กวาดผม มันคงยังไม่เสย ี ใชม ่ ย คราวก่อนพีซ ่ อ ั ้ ครับ‖ ื้ ไม ้ขนไก่‖ ―อ ้อ...ยัง ตอนนีผ ้ มอยากซอ ่ ื้ อันหนึง่ ใชจน ้ ―ได ้เลยครับ‖ เขาดึงขึน ้ สงให ้ผมอันหนึง่ พร ้อมโฆษณา ―รับรองครับพี่ ซอ ี ‖ ผมอยากทอดความสนิทสนมจึงเอ่ยถามชอ ื่ ลืมก็ไม่เสย เขาตอบด ้วยดวงตาใสทําให ้ผมอยากคุยด ้วย ―บ ้านคุณอยูไ่ หน‖ ―พีห ่ มายถึงบ ้านในกรุงเทพฯหรือทีบ ่ ้านนอก‖ ―ผมหมายถึงทัง้ สองแห่งนั่นแหละ‖ ั บ ้านเชา่ ของอาครับ อยูแ ―กรุงเทพฯผมอาศย ่ ถวๆซอยวัดกู ้ครับ‖ ―อ๋อ...‖ ผมพูดด ้วยอาการชอบใจ ―ซอยนัน ้ ผมไปบ่อย จะเรียกว่าไปบ่อยก็ไม่ถก ู ต ้อง บอกว่าไปทุกวันเว ้นวันเสาร์-อาทิตย์‖ ่ ย ―พีค ่ งเป็ นอาจารย์ใชม ั ้ ครับในซอยวัดกู ้มีหลายโรงเรียน‖ ่ งั ้ ‖ ผมตอบกลัว้ เสย ี งหัวเราะ ―เมือ ―ใชม ่ ปี กอ ่ นเขาให ้เด็กนักเรียกผมว่าอาจารย์ ตอนหลัง ึ ษา แดงเคยได ้ยินมัย เขาปฏิรป ู การศก ้ คําๆนี‖้ ื พิมพ์ครับ‖ ―ผมเคยอ่านเจอในหนังสอ ้ ึ ษา พอ ―เออ...ดีจัง รู ้จักติดตามข่าวสารบ ้านเมือง เขาใชเวลาหลายปี ในการปฏิรป ู การศก เอาจริงเข ้าก็ได ้เพียงอย่างเดียว คือเปลีย ่ นจากคําว่าอาจารย์กลายเป็ นครูเหมือนร ้อยปี กอ ่ น‖ ―ครูกับอาจารย์พช ี่ อบอย่างไหนครับ‖ ั อย่าง‖ ―ผมไม่ชอบสก ื ได ้‖ ―แปลกนะครับ ไม่ชอบแต่ก็สอนหนั งสอ ―ไม่ได ้ มันก็ต ้องได ้‖ ผมหัวเราะอย่างขืน ่ ๆ ―ผมงงไปหมด ทําไมพีไ่ ม่ทําอย่างอืน ่ ครับ ในเมือ ่ พีม ่ ค ี วามรู ้ระดับครูอาจารย์‖ ้ ั กีเ่ ปอร์เซ็นต์ทม ิ ธิเ์ ลือกงาน มันมี ―เฮอ...‖ ผมถอนใจ ―แดงคิดว่าคนในประเทศนีม ้ ส ี ก ี่ ส ี ท ็ ้ ้ ไม่มากเปอร์เซนต์หรอก ไม่วา่ วงการรัฐบาลหรือเอกชนมันก็ต ้องใชเสน สมัยก่อนเขาเรียกว่าเจ ้า ขุนมูลนาย‖ ี งหัวเราะสนุก ―บ ้านผมคําว่ามูลแปลว่าขีน ้ ะครับ‖ พูดกลัว้ เสย ―แดงขายไม ้กวาดด ้วยความเต็มใจหรือเปล่า‖ ิ ธิ์ ―ผมไม่มค ี วามรู ้ จบแค่ม.๓ ผมเลยไม่คด ิ จะเลือก รู ้ดีวา่ คนจบปริญญาอย่างพีย ่ ังไม่มส ี ท เลือก ผมจะเลือกได ้ยังไง‖ ―ทํานาไม่ได ้เหรอถึงต ้องลงกรุงเทพฯ‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 912

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

้ ี งยาวด ้วยความสน ิ้ หวังทีเ่ ต ้นเร่าในดวงตา ―โฮย...‖ เขาอุทานเสย ื่ ใจ ―ผมทํานามา ๒ ปี ไม่เคยได ้เห็นรวงข ้าวสเี หลือง พอดํานาเสร็จ ยืนมองด ้วยความเชอ จูๆ่ ฝนก็หายไปสองอาทิตย์ ต ้นกล ้าก็ยน ื ตาย‖ ―แดงขายไม ้กวาดได ้กําไรมัย ้ ‖ ―ก็พอไปได ้ครับ‖ ―อยากกลับบ ้านนอกมัย ้ ‖ ―อยากมากเลยครับ‖ ี า่ ‖ ―มีแฟนรออยูซ ่ ท ―ครับ‖ ประกายตาแห่งความหวังโชนฉายพร ้อมรอยยิม ้ ขัดเขิน ―อยูไ่ กลกันยังงี้ ไม่กลัวมีคนแย่งเหรอ‖ ―ผมพาแฟนไปสาบานทีว่ ด ั แล ้วครับ หากใครเปลีย ่ นใจขอให ้มีอันเป็ นไป‖ ―คิดว่าจะขายอย่างนีน ้ านมัย ้ ‖ ั ๓-๔ หมืน ―ผมตัง้ ความหวังไว ้สองปี ครับ ถ ้าเก็บเงินได ้สก ่ ผมจะกลับบ ้านนอก‖ ―เอาเงินไปทําอะไร‖ ―ปลูกบ ้านครับ‖ ั มนาหลักสูตรใหม่ท ี่ ก ้านไม ้กวาดยังคงถูกเด็ดดึงกองเกลือ ่ นโคนด ้าม ผมถูกเขาจับไปสม ต่างจังหวัดสามวัน ปล่อยให ้ตัวนิรนามดึงทึง้ ก ้านไม ้กวาดจนแหว่งไปข ้างหนึง่ ื เพือ ื่ งชา้ ผมมองข ้อมือซาย ้ แต่ ผมแกล ้งนอนอ่านหนังสอ ่ รอพบมัน เวลาผ่านไปอย่างเชอ ละนาทีนานจนน่ารําคาญ ในทีส ่ ด ุ ผมก็หลับไปก่อนทันเห็นตัวนิรนาม ผ่านไปราวสองชวั่ โมงทีผ ่ มเผลอหลับ พอตืน ่ ก็เห็นก ้านไม ้กวาดถูกดึงออกมาอีกสองก ้าน เหมือนมันจะอ่านกิรย ิ าของผมออก ผมจึงไม่สามารถหลอกแอบดูมันได ้ แต่มันจะฉลาด ปานนัน ้ ได ้อย่างไร ี ดายเวลาทีแ ่ ดู ไม ้กวาดหยุดการกระชากจากมือทีม ่ องไม่เห็น ๖-๗ วัน ผมนึกเสย ่ อบซุม ในทีส ่ ด ุ ก็คว ้านํ้ าแหลว คุณยายทีห ่ ้องชุดของเราอยูต ่ ด ิ กันบอกผมว่า คนขายไม ้กวาดมาทุกเดือน บางครัง้ มา ี ใจ เดือนละสองหน เขาถามหาผม เมือ ่ ได ้รับคําตอบปฏิเสธ เขาก็แสดงอาการเสย ้ เชน ่ เดียวกับวันคืนของผม เวลาทีไ่ ม่ได ้รอคอย มักเคลือ ่ นผ่านอย่างชาๆ เวลาของคนขายไม ้กวาดคงเคลือ ่ นเร็วกว่าผมหลายเท่า เขาตัง้ จุดประสงค์ปลายทาง ั ภายในเวลาสองปี จะหาเงินให ้ได ้สก ๓-๔ หมืน ่ เพือ ่ เอาไปสร ้างเรือนหอ ี คงไม่งา่ ยนั กทีจ ชวี ต ิ กรรมาชพ ่ ะตัง้ ความหวังกับอะไร เราจึงพบเห็นศาลพระภูมห ิ รือสงิ่ ิ ธิม ศักดิส ์ ท ์ ากมาย ทุกหัวระแหงของประเทศ แม ้แต่คนโคตรฉลาดมีทรัพย์นับหมืน ่ นับแสนล ้านก็ ิ ธิ์ เขาคงมีตัวตนมาก เขาก็ยังยึดมั่นต่ออํานาจทีม ไม่เว ้นวายจะนบไหว ้สงิ่ ศักดิส ์ ท ่ องไม่เห็น ด ้วย ความกลัวในทุกสงิ่ ทีเ่ ป็ นอนิจจังอย่างหลีกเลีย ่ งไม่พ ้น ไม ้กวาดของผมถูกมือทีม ่ องไม่เห็นมาเด็ดก ้านทิง้ อีก นานหลายเดือนแล ้วทีเ่ รือ ่ งราว ี น ั ลง คิดว่าการเล่นเกมครัง้ ใหม่คงสนุกกว่าครัง้ เก่า เกีย ่ วกับไม ้กวาดได ้จางสส ผมทําอาการแกล ้งนอนหลับตัง้ แต่เชา้ คราวนีม ้ ันคงหลงกลแน่ๆ ผมอัน ้ ปั สสาวะอยูน ่ าน จนทนไม่ไหว จึงลุกไปห ้องนํ้ า เมือ ่ เสร็จก็ยอ ่ งเบากลับเข ้าทีน ่ อน แปลก...แปลกมาก ผมหายเข ้าห ้องนํ้ าไม่เกินสองนาที โผล่มาจากไหนจึงงาบก ้านไม ้ กวาดไป เหลือไว ้หนึง่ ก ้านให ้ดูตา่ งหน ้า ื่ สงิ่ ใดทีพ ขนลุกซู.่ ..ผมไม่เคยเชอ ่ ส ิ จ ู น์ไม่ได ้ทางวิทยาศาสตร์ แต่ไม่สามารถบังคับตุม ่ ที่ ผุดพรายด ้วยเหตุจากความกลัว ่ เดียวกับภาพของเมฆฝน ยํ้าบอกกับตนเองว่า ไม่มอ ี ะไรน่ากลัว มันเป็ นเพียงมายาเชน ึ ปกติตอ ี งทีไ่ ด ้ยิน ผมไม่ได ้รอคอยอะไร จึงรู ้สก ่ เสย ไม ้กวาดครับ...ไม ้กวาด นานเท่าใดแล ้วนะทีเ่ ราไม่ได ้เจอกัน ผมไล่เดือนย ้อนหลัง ปรากฏว่าราวๆหนึง่ ปี อดไม่ได ้ ี จริง เวลาของโลกและดวงอาทิตย์ ทีต ่ ้องอุทานว่าชา่ งเร็ วเสย ―ไม่ได ้เจอกันซะนาน‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 913

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ครับ...เวลาผ่านเร็วจนนับไม่ทัน‖ ―ไม ้กวาดขายดีมย ั้ ‖ ื พิมพ์เขาบอกว่าเศรษฐกิจไม่ด ี คนไม่มเี งินซอ ื้ ―โอ ้ย...แย่มากเลยครับ ผมอ่านหนั งสอ ผมก็เลยพลอยซวยไปด ้วย‖ ―เก็บเงินได ้มากหรือยัง‖ ―โธ่พ ี่ ต ้องพูดว่าขายทัง้ วัน กินมือ ้ คํา่ มือ ้ เดียวก็ยังลําบาก‖ ้ ้กวาดด ้ามยาวกวาดลานวัด‖ ―แดงต ้องขายไม ้กวาดเหมือนทีพ ่ ระใชไม ่ ―โธ่พ ี่ ผมไม่ใชพระนะพี่ ผมมีจด ุ ประสงค์ ตอนนีไ ้ อ ้จุดนีห ้ ายไปแล ้วครับ‖ ―ผมอยากแสดงความคิดเห็นให ้แดงไปคิดต่อ คําว่าพระกวาดลานวัดน่าจะแปล ความหมายไปทางนามธรรม โดยสมมุตวิ า่ ใบไม ้ทีร่ ว่ งหล่นคือกิเลสตัณหาของเรา ลานวัดคือจิต พระกวาดลานวัดจึงหมายถึง พระกําลังกวาดกิเลสตัณหาออกจากตัวตน‖ เขาพยักหน ้าแสดงอาการเข ้าใจ ผมดีใจทีท ่ ําให ้เขาฟั งรู ้เรือ ่ ง ก ้านไม ้กวาดถูกดึงออกมาทิง้ ให ้ดูตา่ งหน ้าอีก งวดทีแ ่ ล ้วผมยังหาตัวแสบไม่เจอ คราวนี้ ต ้องเอาให ้รู ้ดํารู ้แดงให ้ได ้ ผมยํ้ากับตนเองหนักแน่น ั ้ ๔ ผมรู ้สก ึ มีอะไรแกว่งไปมาบนกิง่ มะขาม เมือ จากระเบียงชน ่ ลมฝนกรรโชกแรง สงิ่ นัน ้ ก็ ้ ไกวแรงตามลม ผมเพ่งดูด ้วยความแปลกใจ ไม่ชานานนกกระจอกสองตัวก็บน ิ เข ้าไปข ้างใน ผมเพ่งดูจงึ รู ้ว่า รังของมันทําจากก ้านไม ้กวาด การดึงก ้านไม ้กวาดครัง้ ใหม่ก็คอ ื รังของคูผ ่ ัวตัวเมียคูใ่ หม่ ึ อิม ผมรู ้สก ่ ใจในรอบหลายเดือน ึ เสย ี ใจต่อชะตาของคนขายไม ้กวาด ไม่รู ้อีกนานเท่าใดจะหาเงิน ๓-๔ ขณะเดียวกันก็รู ้สก หมืน ่ ไปสร ้างเรือนหอทีบ ่ ้านนอก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 914

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

พรุง่ นีย ้ ังมีหวัง

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๒๗ เรือ ่ งสน โดย อินทนิล

ี าวจ ับก ันเป็นกลุม แดด อ่อนแสงลงมากแล้ว เมฆสข ่ ก้อนใหญ่บา้ ง เล็กบ้าง บางก้อน ั ตา่ งๆ บางก้อนเป็นรูปล ักษณ์ด ังเทพนิยาย เมฆเหล่านนถู เป็นรูปสงิ สาราสตว์ ั้ กลมพ ัดพา มารวมก ันอยูเ่ หนือขอบฟ้าด้านทิศตะว ันตก ซงึ่ บ ัดนี้ ดวงตะว ันได้เร้นต ัวอยูห ่ ล ังกลุม ่ เมฆ ้ แกมแสดตามขอบก้อนเมฆ ี ม เหล่านน ั้ พร้อมก ับสาดแสงอ่อนเรือ ่ ระบายสส นางนั่ งมองขอบฟ้ าแล ้วก็อดยิม ้ กับตัวเองไม่ได ้ จดหมายของลูกสาวยังคงนอนนิง่ อยูใ่ น ้ ื ่ ั ใน กระเป๋ าเสอทีน ่ างสวมใส เนือ ้ ความของจดหมายทีน ่ างอ่านแล ้วไม่ตํา่ กว่าสามรอบ กระจ่างชด ความทรงจํา ี น ้าของนาง พลันระบายยิม สห ้ ออกมาอย่างไม่รู ้ตัว เมือ ่ ระลึกถึงถ ้อยคําเหล่านัน ้ ึ ษา ออกมาสวมชุดเครือ ี าวทีน ลูกสาวคนเดียวของนาง กําลังจะจบการศก ่ งแบบสข ่ างเคย ื่ ชม และฝั นใฝ่ อยากให ้ลูกเป็ นอย่างนั น ชน ้ บ ้าง ซงึ่ บัดนีม ้ ันกําลังจะเป็ นจริง ชุดเครือ ่ งแบบที่ ่ บริสท ุ ธิถ ์ ้าลูกสาวคนเดียวของนางได ้สวมใส แน่นอนเธอจะต ้องดูสง่าราวกับนางพญา สวยและ บริสท ุ ธิด ์ จ ุ นํ้ าค ้างกลางหาว แน่ละ ลูกสาวของนางสวยและบริสท ุ ธิอ ์ ยูแ ่ ล ้ว ยิง่ ถ ้าได ้มาสวมชุดส ี ขาวเข ้าด ้วยแล ้ว ยิง่ จะดูสดสวยอย่างทีจ ่ ะหาใครเปรียบมิได ้ คิดแล ้วนางก็อดทีจ ่ ะยิม ้ หัวอยูค ่ นเดียวไม่ได ้ ก็ใครล่ะจะไม่ภม ู ใิ จ ในเมือ ่ ลูกทีร่ ักปาน ิ หน ้าชูตาของวงศต ์ ระกูล แก ้วตาดวงใจจะมีความสุข มีงานทํา และเป็ นทีเ่ ชด วันนี้ นางจึงมีความสุข อย่างไม่เคยได ้รับมาก่อน ิ ปี ทน ยีส ่ บ ี่ างทนทุกข์ทํางานหนั ก อดออมจนไสกิ้ ว่ เพือ ่ อนาคตของลูก ลําพังเงินเดือนสามี เพียงคนเดียวแทบไม่พอยาไส ้ ใครก็รู ้ว่าเงินเดือนนักการภารโรงนัน ้ น ้อยนิด หักโน่นหักนีแ ่ ล ้ว ี แทบไม่มเี งินเหลือติดบัญช หนีท ้ ด ี่ อกพอกท่วมต ้น ทําให ้ครอบครัวของนาง จนกรอบ ทุกเดือน สามีของนางจะต ้องก ้มหน ้ากุมขมับ แล ้วก็หันเข ้าหาเหล ้าเพือ ่ หวังให ้มันชว่ ยดับกลุ ้มทีโ่ ถมทับ เข ้ามาในหัวใจไม่ สร่างซา สหกรณ์ออมทรัพย์ หักต ้นและดอก ธนาคารสองแห่งต ้องสง่ ในอีก สองสามวันถัดมา ไหนจะหนีร้ ้านค ้าหน ้าโรงเรียนนั่ นอีกล่ะ ดอกเบีย ้ ของครูใหญทีจ ่ า่ ยดอกให ้ ิ้ ลมก่อนสน ิ้ เดือน ล ้วนแต่ต ้อง ลูกน ้องโดยอ ้างคุณธรรมทีล ่ ้นเปี่ ยม เพือ ่ ชว่ ยเหลือลูกน ้องไม่ให ้สน ิ้ ลําพังเงินเดือนของหัวหน ้าครอบครัว กระเบียดกระเสย ี รยังไงก็ไม่พอ นางต ้อง หักสง่ เขาทัง้ สน ้ า นํ้ าแข็งทุบละเอียดใสน ่ ํ้ าอัดลมในแก ้วพลาสติกสช ี มพู เพิม ่ ความขยันขึน ้ อีกสามสเี่ ท่า ขายสมตํ ี ดสอ ี ยูท แก ้วละบาท ถึงครูฝ่ายกิจการนั กเรียนจะด่าว่านั กเรียนเสย ่ ก ุ วัน ว่าโรงเรียนสกปรก แต่ ่ ี นางก็ต ้องทน ทําเป็ นหูทวนลมไม่ใสใจเสย นอกนัน ้ ก็ต ้องขายโครงไก่ชบ ุ แป้ งทอด ทีเ่ ด็กๆชอบ ื้ ไปแอบแทะในเวลาเรียน เพราะความหอมและมันดี ทําให ้เด็กชอบ ซอ อย่าว่าแต่เด็กเลย แม ้แต่ครูบางคนก็ยังชอบ สงั่ นางให ้ทอดและเก็บสว่ นทีเ่ ป็ นก ้นไก่ไว ้ให ้ เสมอ ิ ค ้าอีกชน ิ้ หนึง่ ทีค ทอดขาไก่ก็เป็ นสน ่ นนิยม ้ ดเพือ ้ นางตืน ่ แต่เชามื ่ จัดเตรียมสงิ่ ของเหล่านีไ ้ ว ้ขายให ้เด็กตัง้ แต่เชาเลยที เดียว ี มพู เนือ พอถึงเวลาทีน ่ ักเรียนมาโรงเรียน สงิ่ แรกทีจ ่ ะขายได ้คือนํ้ าอัดลมในแก ้วสช ่ งจาก ั ้ อนุบาลและปอหนึง่ จะต ้องมาซอ ื้ กินก่อนสงิ่ อืน ี มพูนับร ้อย นักเรียนชน ่ ทัง้ หมด และทุกเชา้ แก ้วสช ก็จะเกลือ ่ นกลาดเต็มสนามหน ้าอาคารเรียน ี งครูกจิ การนั กเรียนก็จะด่าผ่านทางเครือ ี งของโรงเรียน ซงึ่ ไม่นานเกินรอ เสย ่ งขยายเสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 915

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี นางก็ต ้องทนฟั งและทําเป็ นเฉยเสย ี ดแทง ความต ้องการเงิน เพือ ่ ความอยูร่ อดของครอบครัว ทําให ้นางอดทนต่อคําเสย เหล่านี้ ี ลูกเรียนพยาบาลได ้ ยังเหลือค่า เงินบาททีน ่ างได ้จากการขายของนีเ่ องทําให ้นางสง่ เสย กับข ้าว ค่าเหล ้า ค่ายาของสามีอก ี ต่างหาก บางเดือนมันยังกลายเป็ นค่าดอกเบีย ้ เงินกู ้นอกระบบ อีกด ้วย ึ เหมือนมีใคร เมือ ่ รู ้ว่าลูกสาวจะจบออกมาทํางานยังโรงพยาบาลประจําอําเภอนัน ้ นางรู ้สก ยกหาบอันหนักอึง้ ออกจากบ่า หัวใจของนางอิม ่ เอิบจนอดทีจ ่ ะยิม ้ หัวไม่ได ้ เห็นใครทีค ่ ุ ้นเคย สนิทสนม นางก็มแ ี ต่อยากจะพูดคุยให ้เขาฟั ง เพือ ่ ให ้เขาได ้รับรู ้ถึงความสุขทีน ่ างมีอยู่ อย่างครูดาวก็คนหนึง่ ละ ทีน ่ างอดทีจ ่ ะอวดความภาคภูมน ิ ม ี้ ไิ ด ้ ิ ย์จะจบออกมาเป็ นพยาบาลแล ้วนะคะ‖ ―อาจารย์ดาว ลูกศษ ―ใครหรือครับ‖ ครูดาวจําไม่ได ้ ―อ ้าว ก็นางอิม ๋ ไงล่ะ‖ ―อ๋อ จะจบแล ้วหรือ‖ ―ค่ะ อีกเดือนหน ้านีแ ้ ล ้ว‖ ―ดีใจด ้วยนะ จะได ้หยุดขายของล่ะนะทีน‖ี้ นางหัวเราะอย่างมีความสุข ครูดาวเป็ นครูทเี่ ห็นอกเห็นใจครอบครัวของนางตลอดมา ชว่ ยคํ้าประกันเงินกู ้ทุกอย่างให ้ เงินทองขาดเขิน ถ ้าธุระร ้อนจริงๆ นางก็วงิ่ ไปขอความชว่ ยเหลือ พอหยิบยืมมาแก ้ขัดได ้เสมอๆ ิ ของ ด ้วยความมีนํ้าใจของครูดาวนีเ่ อง นางจึงกล ้าเล่าเรือ ่ งราวต่างๆให ้ครูฟัง แม ้แต่หนีส ้ น ่ นอืน ครอบครัวนางก็ไม่เคยปิ ดบัง คิดเสมอว่าครูไม่ใชค ่ ซงึ่ นางพอจะยึดเป็ นทีพ ่ งึ่ ได ้ ั ื่ ว่า เจ็ ดว ันทีเ่ คยนานเนิน หนึง่ สปดาห์ ผา ่ นไปอย่างรวดเร็ว ซงึ่ นางเองก็แทบไม่เชอ ่ นนจะผ ั้ ันผ่านไปราวก ับลมพ ัดอย่างนี้ นีแ ่ หละทีเ่ ขาว่า เวลาแห่งความสุขมันชา่ งผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน ลิม ้ รส ดืม ่ ดํา่ ความ หวานหอมอยูไ่ ม่ทันไร ก็ตด ิ ปี กโบยบินจากไปแล ้ว ไม่เหมือนเวลาทีค ่ วามทุกข์ทับถม นั่น ชา่ ง ื่ งชาและหมุ ้ ี จริง เชอ นวนไปอย่างทรมานเสย ลูกสาวคนสวยของนางกลับมาบ ้าน พร ้อมกับความต ้องการ ี ค่าบํารุงอะไรอีกนิดหน่อยจ๊ะแม่‖ ―ทางวิทยาลัยให ้ตัดชุด และเสย ―เท่าไหร่ลก ู ‖ นางตืน ่ เต ้น ทีว่ น ั เวลาแห่งการรอคอยกําลังจะมาถึง ลูกสาวบอกจํานวนเงิน ซงึ่ มันมากพอทีจ ่ ะทําให ้ความสุขเหือดหายไปจากใบหน ้าของนาง ได ้ แต่มันก็ชวั่ ประเดีย ๋ วประด๋าวเท่านัน ้ เพราะความสุข อันเกิดจากความปลาบปลืม ้ ยินดีทล ี่ ก ู สาว ิ้ เรียนจบ ได ้กลับมาบดบังความวิตกกังวลนั น ้ ไว ้หมดสน ―ไม่เป็ นไรลูก ก ้อนสุดท ้ายแล ้ว ถึงเราไม่ม ี แต่ก็พอจะหยิบยืมจากทีอ ่ น ื่ ได ้‖ ―หนูสงสารพ่อกับแม่เหลือเกิน ถ ้าหนูจบแล ้ว ทํางานมีเงินเดือน หนูจะให ้แม่เลิกขาย ของ‖ นางหัวเราะทัง้ นํ้ าตา ลูบหัวลูกสาวอย่างทะนุถนอมรักใคร่ เมือ ่ หญิงสาวกอดรัดรอบเอว แล ้วซุกศรี ษะน ้อยๆลงบนตักอันอ่อนนุ่มของผู ้เป็ นแม่ บางที นางคงต ้องขอร ้องให ้ครูดาวชว่ ยคํ้าประกันเงินกู ้ให ้กับสามีของนางอีกครัง้ หนึง่ ิ ธิก นางคิดเมือ ่ วานนีเ้ อง สามีของนางก็เปรยกับนางว่า ตอนนีม ้ ส ี ท ์ ู ้เงินสหกรณ์ออมทรัพย์ได ้แล ้ว เนือ ่ งจากสง่ เงินกู ้ได ้ครบงวด ตามระเบียบสหกรณ์กําหนด แม ้ว่าการกู ้ครัง้ นีจ ้ ะเหลือเงินไม่ เท่าไหร่ แต่นางคิดว่ากู ้สหกรณ์ยังดีกว่าไปหยิบยืมจากคนอืน ่ ทีเ่ ข่นดอกร ้อยละห ้าต่อ เดือน ขูด ิ ๆไม่มโี อกาสลืมตาอ ้าปากได ้ เลือดจนไหลซบ ―จะกู ้ไปทําไมอีก‖ ครูดาวถามเมือ ่ นางกับสามีมาขอร ้องถึงบ ้าน ี ค่าอะไรอีกบ ้างก็ไม่รู ้‖ ―ลูกสาวจะจบ ทางวิทยาลัยเขาให ้ตัดชุด และเสย ―เหลือเท่าไหร่ละ่ ‖ ครูดาวหมายถึงสว่ นทีเ่ หลือจากการหักกลบลบหนีเ้ ก่า ―คงไม่ถงึ สามหมืน ่ ‖ สามีนางเอ่ยเบาๆ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 916

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ครูดาวถอนหายใจ สา่ ยหน ้าอย่างไม่เห็นด ้วย ครูเคยบอกเสมอว่า ถ ้าตัวเองไม่คด ิ จะปลด ิ ธิก หนี้ ก็ไม่มวี น ั ทีจ ่ ะเป็ นไทได ้ ในเมือ ่ ทําอย่างนี้ เมือ ่ ไหร่หนีถ ้ งึ จะหมด พอมีสท ์ ู ้ ทัง้ ทีเ่ งินต ้นยัง ี ใหม่ ทําอยู่ ไม่หมด ก็ยน ื่ เรือ ่ งกู ้ทับเข ้าไปใหม่ เงินต ้นจึงคงเหลือเท่าเดิม ดอกเบีย ้ ก็ต ้องเริม ่ เสย ิ ๆปี มาแล ้ว ถึงจะเขม็ดแขม่อดออมขนาดไหน ก็ไม่มวี น ี อย่างนีเ้ ป็ นเวลาสบ ั หมดหนีไ ้ ด ้ นอกเสย ั ครัง้ เท่านั น จากว่า นางจะถูกหวยรางวัลใหญ่ๆสก ้ จึงจะปลดหนีไ ้ ด้ แต่จะทําอย่างไรได ้ล่ะ ในเมือ ่ ไม่มท ี างอืน ่ เลย นอกจากวิธแ ี ก ้ปั ญหาเฉพาะหน ้านีเ้ ท่านั น ้ ―เอาละ ครัง้ สุดท ้ายแล ้วนะ‖ ครูดาวเอ่ย ―ค่ะ ขอบคุณอาจารย์มากๆเลย ต่อไปคงไม่มค ี วามจําเป็ นให ้กู ้อีก‖ ―ดี ถ ้าทําได ้ ผมเองก็ไม่อยากสง่ เสริมให ้คนเป็ นหนี้ อยากให ้ประหยัดอดออมมากกว่า‖ ี ว่าชว่ ยลูกนกลูกกา ชว่ ยคํ้าประกันมาให ้ตลอดก็ถอ ิ ย์ลก ―นึกเสย ื ว่าชว่ ยลูกศษ ู หาแหละค่ะ‖ ―ผมก็นก ึ ยังงัน ้ แหละ สงสารเด็กมัน แต่คด ิ มาคิดไป การคํ้าประกันก็เหมือนการสง่ เสริมให ้ คนเป็ นหนีอ ้ ก ี ทางหนึง่ ‖ ิ ย์คะ่ อาจารย์‖ ―ไม่หรอกค่ะ นึกว่าเป็ นบุญของลูกศษ ี นางยกมือไหว ้ และกล่าวคําขอบอกขอบใจสารพัด ทําราวกับว่านางเป็ นคนกู ้ยืมเงินเสย เองอย่างนัน ้ แหละ ในขณะทีส ่ ามีซงึ่ เป็ นเพือ ่ นร่วมงานกับครูดาว กลับออกไปนั่ งก ้มหน ้า กัดกราม กรอดๆรออยูท ่ รี่ ะเบียงหน ้าบ ้าน ั ความว ัวย ังไม่ท ันหาย ความควายก็เข้ามาแทรก แต่เหมือนบาปซํา้ กรรมซด ี ก่อน ลูกสาวคนเดียวของนางกําล ังจะจบออกมาสวมชุดขาวบริสท เสย ุ ธิใ์ นอีกว ันสอง ้ ยู่ แล้ว เรือ ว ันนีอ ่ งลูกชายคนเล็กก็โถมท ับเข้ามา จนนางแทบตงต ั้ ัวไม่ตด ิ ่ อ และตกแต่งตาม ลูกชายผิดสาว พ่อแม่เขาจะจับเข ้าคุกเข ้าตะราง หากไม่ไปสูข ประเพณี ―โอ๊ย หัวจะแตกตาย นีม ่ ันบาปกรรมอะไรของฉั น‖ นางกุมขมับ หน ้าเครียด ความสุขที่ ้ ิ เคยมีมลายหายไปหมดสน ―ผมก็ไม่คด ิ ว่าเขาจะเอาเรือ ่ ง แค่ไปนั่งคุยกันสองต่อสองเท่านัน ้ ‖ ―มึงไปนั่งคุยกับลูกสาวเขาทีไ่ หน‖ ―ก็...อ ้า ทีห ่ ้องผมนั่นแหละ‖ ี งหลง ―ไอ ้ฉิบหาย มึงเอาลูกสาวเขาเข ้าห ้อง‖ นางร ้องเสย ―เปล่าแม่ เขามาหาผมเอง‖ ิ้ ดี‖ ―เวรกรรม เด็กทุกวันนีม ้ ันชา่ งไวไฟสน นางนึกปลงอนิจจัง เมือ ่ คิดไปถึงวัยของลูกชายทีเ่ พิง่ เรียน ปวส.ปี ท ี่ ๒ สว่ นคนทีจ ่ ะมา เป็ นลูกสะใภ ้นัน ้ ก็ยังไม่จบมอต ้น ยังไม่มวี ฒ ุ ภ ิ าวะ (ภาษาถิน ่ ว่า ไม่รู ้จักคําคน) โตแต่ตัว หัวใจไม่ โต ครูดาวรับรู ้ปั ญหาทีเ่ กิดกับครอบครัวนีอ ้ ก ี เหมือนเดิม ―จะกู ้อะไรอีกล่ะ ภารโรง‖ ิ ครับชว่ ยผมอีกสก ั ครัง้ เถอะ มันจําเป็ นจริงๆ ถ ้าอาจารย์ไม่คํ้าประกัน ก็ไม่รู ้จะไป ―ออมสน หาใคร‖ ิ ย์มันเถอะค่ะ ผิดพลาดไปแล ้ว ถ ้าไม่ทําตามประเพณี เขาจะเอาเข ้า ―นึกว่าสงสารลูกศษ คุก‖ ้ ครูดาวถอนหายใจ ผงกศรี ษะชาๆตอบตกลง เขารู ้ซงึ้ ถึงหัวอกของพ่อและแม่ด ี ชวั่ ดี ั กีค ยังไงก็ลก ู ทําผิดสก ่ รัง้ กีห ่ นก็อภัยให ้ได ้ เงินทองจะมีไม่มไี ม่เคยคํานึงถึง ขออย่างเดียวอย่า ี หน ้า เสย ี อนาคต พ่อแม่ยอมทําทุกอย่าง เพือ ให ้ลูกต ้องเสย ่ ลูก เพือ ่ ความรักทีท ่ ม ุ่ เทให ้หมด หัวใจ ―ทีนเี้ ขาจะเอาเท่าไหร่ละ่ ‖ ―เจ็ดหมืน ่ ครับ‖ ―โอ ้โฮ ทําไมเข่นกันหนักขนาดนัน ้ ล่ะ‖ ครูดาวร ้อง เมือ ่ ได ้รู ้จํานวนเงินค่าดองทีอ ่ ก ี ฝ่ ายตัง้ เอาไว ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 917

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ลูกสาวคนเดียวของเขา ก็ต ้องเอาหนักหน่อย ผมว่ามันคุ ้มนะ เพราะหลังจากแต่งแล ้ว ่ มรถให ้เลย เงินสว่ นนีก พ่อตาจะตัง้ อูซ ่ อ ้ ็ ถอ ื ว่าเป็ นสว่ นหนึง่ ของเงินลงทุน‖ ―อือ ก็ดเี หมือน‖ ครูดาวพยักหน ้างงๆแกยังนึกไม่ออกว่าการแต่งงานของหนุ่มสาวสมัยนีเ้ ป็ นการลง ทุน อย่างหนึง่ ถ ้ายังงัน ้ ผลกําไรทีไ่ ด ้มาจากการลงทุนนัน ้ มันคุ ้มค่ารึเปล่า เรือ ่ งนี้ ครูดาวคิดไม่ออก และไม่อยากคิด ั ญาเงินกู ้ และรับเงิน เป็ นวันเดียวกับทีล วันทีธ ่ นาคารนัดไปทําสญ ่ ก ู สาวของนางจบ ึ การศกษาและกลับมาบ ้าน นางสาละวนอยูก ่ ับการเตรียมเอกสารให ้สามีและเตรียมตัวรับลูกสาว ซงึ่ ปกตินางจะต ้อง ออกไปรับทีป ่ ากทางเข ้าบ ้าน แต่ครัง้ นี้ เธอบอกจะนั่งรถประจําทางมาลงทีป ่ ากทางแล ้ว ต่อจากนัน ้ เธอก็จะหาทางเข ้ามาเอง ่ ทุก นางไม่รู ้ว่าลูกสาวของนางคิดอะไรอยู่ ทําไมไม่ให ้นางอกไปรับทีป ่ ากทางอย่างเชน ั ไซไล่ ้ เลียงมากไปกว่านัน ครัง้ ทีเ่ ธอมา แต่นางก็ไม่กล ้าซก ้ เนือ ่ งจากว่าลูกสาวของนางโตแล ้ว และเรียนจบปริญญาแล ้วด ้วย ี หมด จนนางไม่รู ้สก ึ รู ้สาว่าตัวเองเสย ี ใจหรือว่าดี ทีส ่ ําคัญ ความปี ตย ิ น ิ ดีมันบดบังสงิ่ อืน ่ เสย ่ ั ใจกันแน่ นางไม่เข ้าใจเลยว่า ในวันปี ตย ิ น ิ ดีเชนนี้ ทําไมจะต ้อมีความวุน ่ วายสบสนเข ้ามาแทรก ด ้วย ―ตามไปเร็วๆนะ ถ ้าคูส ่ มรสไม่ยน ิ ยอม ธนาคารเขาไม่จา่ ยเงินให ้แน่ๆเลย‖ สามีบอกกับนางก่อนทีจ ่ ะขึน ้ รถไปกับครูดาว ―ไม่นานหรอก เจอลูกแล ้วจะรีบเอามอเตอร์ไซค์ตามไป‖ แต่แล ้วฟ้ าก็ผา่ ลงกลางใจของนาง เมือ ่ ลูกสาวมาถึงบ ้าน ้ ่ อเตอร์ไซค์รับจ ้างอย่างแน่นอน เพราะดู เธอซอนท ้ายมอเตอร์ไซค์คันหนึง่ เข ้ามา ไม่ใชม ่ ว่นตาดํา ปล่อยหนวด ลักษณะการแต่งเนือ ้ แต่งตัวแล ้ว เป็ นคนทีม ่ อ ี ันดับ ผมค่อนข ้างยาว ใสแ เครารุงรัง สว่ นมอเตอร์ไซค์นัน ้ เล่าก็เป็ นยีห ่ ้อทีน ่ างไม่เคยเห็นมาก่อน คันใหญ่ๆทีค ่ นขับต ้องยก แขนขึน ้ สูงๆ เพือ ่ จะจับแฮนด์บังคับ ไม ้เหมือนมอเตอร์ไซค์รับจ ้างทั่วไป รถคันนัน ้ แล่นมาจอดทีล ่ านหน ้าบ ้านพักนักการ ลูกสาวของนางซงึ่ ก็สวมหมวกกันน็ อก ่ กัน ดีดขาป่ ายลงจากอาน ถอดหมวกออกแล ้ว ยิม ใสแว่นตาดําเชน ้ ให ้กับนาง พลางยกมือไหว ้ แล ้วตรงเข ้ามากอดรอบสะเอวนางไว ้แน่น หญิงสาวซุกศรี ษะลงกับตักของนาง เคลียหน ้าไปมาอย่างประจบประแจง ไม่ตา่ งกับแมว เคลียแข ้งขาของเจ ้าของ ดูแล ้วชา่ งน่ารักน่าชงั อะไรยังงัน ้ ―คิดถึงแม่จังเลยค่ะ ตักแม่ชา่ งอุน ่ อะไรยังงี‖้ แล ้วเธอก็เอาหัวซุกเข ้าไปยังตักของนางหนั กเข ้าไปอีก พลางกลิง้ เกลือกหน ้าไปมา ทํา ี งอู ้ๆอีๆ้ แล ้วสูดดมตามตัวนาง จนคนเป็ นแม่นก เสย ึ กระดาก ต ้องผลักร่างของลูกสาวออกห่าง ิ ถามลูกสาวเบาๆ พลางชําเลืองตามองไปทางหนุ่มแปลกหน ้า กระซบ ―ใคร‖ ―อ๋อ‖ ลูกสาวหัวเราะ เงยหน ้าขึน ้ มองมารดา แล ้วแนะนํ า ―พีโ่ จ ้ แฟนหนูเองค่ะแม่‖ ―หือ แฟนหนูยังงัน ้ หรือ‖ ―ค่ะ แม่อย่าตกใจนะคะ หนูยังไม่ได ้บอกแม่‖ ึ มีก ้อนแข็งๆ แล่นขึน นางพยักหน ้างงๆรู ้สก ้ มาจุกคอหอย นางไม่รู ้จะพูดอย่างไรดี ลูกสาว คนเดียวกลับบ ้าน กลับมาพร ้อมกับแฟนหนุ่ม ซงึ่ นางไม่เคยระแคะระคายมาก่อน พวกเขาจะคบหากันมานานเท่าไหร่แล ้ว เรือ ่ งนีน ้ างไม่อาจรู ้ได ้เลย นีแ ่ หละทีเ่ ขาว่า เลีย ้ งลูกเลีย ้ งได ้แต่ตัว สว่ นหัวใจนัน ้ เลีย ้ งไม่ได ้ ี วๆให ้กับลูกสาว และว่าทีล นางถอนหายใจ ยิม ้ เซย ่ ก ู เขย พลางคิดอย่างตัดใจว่า เอา เถอะ เมือ ่ เป็ นความสุขของลูก นางก็ไม่ขด ั ข ้อง ขอแต่ให ้ลูกมีความสุข นางซงึ่ เป็ นแม่ก็พลอยมี ความสุขไปด ้วย ―เอาละ แม่มธี รุ ะ แล ้วค่อยคุยกัน‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 918

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―แม่จะไปไหนจ๊ะ‖ ―ไปธนาคาร น ้องจะแต่งงาน‖ ี เมือ ลูกสาวทําหน ้างอทีแ ่ ม่ไม่ยอมอยูร่ ับแขกคนสําคัญ และพลอยอารมณ์เสย ่ รู ้ว่าพ่อ จะต ้องกู ้เงินจัดงานแต่งงานให ้กับน ้องชายของเธอ ―เรียนก็ยังไม่จบ ทําไมต ้องแต่งมากมายขนาดนัน ้ ล่ะ‖ ―ถ ้าเราไม่ทํา เขาก็จะแจ ้งความเอาตํารวจมาจับ สงสารน ้องจะต ้องติดคุก‖ ―ก็สมแล ้วนีแ ่ ม่ไวไฟนัก‖ ่ คนเป็ นแม่ ได ้แต่สายหน ้าด ้วยความงุนงง เรือ ่ งราวของลูกๆทีน ่ างทุม ่ เทความรัก ความหวังดีให ้ ่ างนั น ทุกอย่าง เพือ ่ หวังจะปลูกฝั งให ้ลูกทัง้ สองเป็ นคนดี และนํ าความสุขมาสูน ้ แต่ทว่า บัดนีม ้ ันได ้ย ้อนกลับมาทําร ้ายจิตใจของนาง อย่างโหดร ้ายทีส ่ ด ุ ห ัวใจของนางเต้นตุม ๊ ๆต้อมๆมาตลอดทาง ภาพวาดในมโนนึกทีข ่ าวสะอาด บ ัดนี้ ม ันขุน ่ ม ัวไปหมดแล้ว ลูกสาวคนเดียวของนางทีท ่ ก ุ คนวาดหวังว่าจะเป็ นผู ้กู ้ฐานะของครอบครัวให ้กลับ มา ทัดเทียมกับคนอืน ่ เขาได ้ แต่ดเู หมือนความหวังนัน ้ จะเลือนราง หายไปแล ้ว เธอกลับมาพร ้อมกับ ่ ึ คําประกาศว่า ―นีแ ่ ฟนหนู‖ ซงเป็ นถ ้อยคําทีร่ น ุ แรง ทีท ่ ําให ้แม่ทก ุ คนหวาดหวัน ่ มาตลอดว่า วัน หนึง่ จะได ้ยินคําพูดนีจ ้ ากปากของลูกชายหญิง และบัดนี้ มันก็ได ้เกิดขึน ้ แล ้วกับนาง ี แล ้ว เรียนยังไม่ นางเคยได ้ยิน ได ้ฟั ง แต่ลก ู คนอืน ่ ว่า เป็ นยังงัน ้ ยังงี้ เรียนไม่จบก็มผ ี ัวเสย จบก็มเี มียมีลก ู มาให ้พ่อแม่เลีย ้ ง ซงึ่ ทุกครัง้ ทีไ่ ด ้ยินได ้ฟั ง ก็นําความหวัน ่ หวาดมาให ้นางเสมอ ครัน ้ มาถูกกับลูกตัวเองยังงี้ ก็เหมือนผงเข ้าตา ไม่รู ้จะเอาออกได ้ยังไง‖ นางคิดแล ้วกลุ ้ม ได ้แต่ทอดถอนใจมาตลอดทาง พยายามสลัดความคิด สลัดภาพทีต ่ ด ิ ตาให ้ออกไปแต่ก็ทําได ้แค่ประเดีย ๋ วประด๋าว ไม่ นานความคิด และภาพเหล่านัน ้ ก็กลับมารบกวนนางอีก มันเวียนวนเข ้ามาเป็ นหนังเรือ ่ งยาวทีไ่ ม่ม ี ้ ิ วันจบสน นางจะทํายังไงดี เรือ ่ งลูกสาวทีเ่ พิง่ เรียนจบ ทีม ่ าพร ้อมกับแฟนซงึ่ เธอกล ้าประกาศให ้แม่รู ้ อย่างอาจหาญโดยไม่คด ิ ถึงหัวอก ของนางเลย แล ้วยังงี้ หัวใจของนางจะทัดทานยังไงไหว ่ ธิ วี วิ าห์ ลูกของนาง สมบัตข ลูกชายวัยรุน ่ ทีเ่ รียนยังไม่จบก็ต ้องเข ้าสูพ ิ องนางกําลังจะหลุด ลอยไปเป็ นของคนอืน ่ หมดแล ้ว ่ รอบครัวของนาง นางจะต ้อง แล ้วยังงีน ้ างจะอยูย ่ ังไง ความทุกข์ยากทีถ ่ มทับเข ้ามาสูค แบกรับต่อไปจนกว่าชวี ต ิ จะหาไม่ยังงัน ้ หรือ ิ ให ้เป็ นภาระต ้องแบกรับอีก นางเคยคิดเล่นๆบางที นางคิดอยากตายไม่อยากกู ้หนีย ้ ม ื สน ต่อไป บางวัน นางเคยนั่งคิด นางคํานวณดูแล ้วว่าถ ้าตายไปจะได ้ค่าประกันเท่าไหร่ คิดแล ้วนาง ี ให ้มันรู ้แล ้วรู ้รอด เงินประกันชวี ต ้ ้ ก็อยากกระโดดให ้รถทับตายเสย ิ ของนาง มากพอทีจ ่ ะใชหนี ื้ ผ ้าแพรพรรณของ ให ้กับครอบครัว มากพอทีจ ่ ะจัดงานแต่งงานให ้กับลูกชาย หรือแม ้แต่คา่ เสอ ้ นทัง้ นั น ลูกสาวทีจ ่ ะเริม ่ ต ้นทํางานใหม่ซงึ่ จําเป็ น ต ้องใชเงิ ้ เมือ ่ คิดแล ้ว นางก็ได ้แต่ลังเล ิ ใจจริงๆ เพือ หรือว่านางจะตัดสน ่ ความอยูร่ อดของครอบครัว เพือ ่ ความรักทีน ่ างมีตอ ่ ลูกๆ ิ้ สุดกันเสย ี ที สําหรับหนีส ิ การกู ้ยืมต่างๆจะได ้ไม่มอ จะได ้สน ้ น ี ก ี ต่อไป ในขณะเดียวกัน ิ กับแฟนหนุ่มอยูท ลูกสาวหัวร่อต่อกระซก ่ บ ี่ ้านพัก สว่ นลูกชายกําลังคอยเงินจากพ่อเพือ ่ บันดาลความรักให ้สมหวัง และผัวของนางกําลังนั่งทําตาละห ้อยอยูต ่ อ ่ หน ้าพนักงานธนาคาร ิ ใจตามทีค รถคันหนึง่ แล่นสวนมาด ้วยความเร็ วสูง นางกําลังจะตัดสน ่ ด ิ ี งครูดาวดังขึน แต่...ฉั บพลันนั่ นเอง โสตของนางแว่วเสย ้ ‗อย่าคิดทําอะไรบ ้าๆอย่างทีเ่ คยบอกล่ะ‘ ึ เหมือนมีใครมายกภูเขาออกจากอก นางสะดุ ้งตืน ่ จากภวังค์ ถอนหายใจพรูด ้วยความรู ้สก ในขณะทีร่ ถยนต์คันนัน ้ แล่นผ่านเลยไป ิ ใจแล ้วทีจ นางตัดสน ่ ะอยูต ่ อ ่ ไป เพราะพรุง่ นี้ ยังมีหวังสําหรับชวี ต ิ ...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 919

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

นํ้ าตา

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๒๘ เรือ ่ งสน โดย จรรยา อํานาจพันธ์พงศ ์

ี าวนุม ้ ทรายสข ท ันที ทีห ่ ล่อนเปิ ดประตูรถยนต์ค ันงาม หย่อนเท้าลงเหยียบพืน ่ ี งเพลงอ ันแว่วหวานก็ด ังแว่วเข้าหูมาเบาๆ หล่อนกวาดตามองไปรอบๆ ลมอุน เสย ่ วูบหนึง่ พ ัดยอดอโศกอินเดียทีย ่ น ื ต้นเรียงรายสูงชะลูดอยูร่ ม ิ สนามหญ้า ให้โยกไหวโอนเอน ี ้ าใสกระจ่าง อ ันมีฉากหล ังเป็นท้องฟ้าสฟ ี งเพลงดังชด ั เข ้ามา ใจหล่อนก็ให ้นึกประหม่า ตืน ยิง่ เสย ่ เต ้นระรัวขึน ้ มาครามครัน ด ้วยชุด ี วยทีห ่ าเป็ นครัง้ แรก ทําให ้ท่วงท่าการเดินของหล่อน ไม่คล่องตัวนัก ต่างกับ ผ ้าไทยสส ่ ล่อนใสม ่ ด ่ ด เมือ ่ คืนตอนทีล ่ องใสช ุ นี้ ลูกสาวของหล่อนเอ่ยชมว่า ―แม่ใสช ุ นีแ ้ ล ้วดูสวยมากทีส ่ ด ุ เลยค่ะ‖ วันนีส ้ นามเด็กเล่นริมสนามหญ ้าดูเงียบเหงา ไม่มเี ด็กมาวิง่ เล่น หรือกระโดดโลดเต ้น ้ เหมือนวันก่อนๆ ทีห ่ ล่อนมักจะเห็นเป็ นประจําเมือ ่ ตอนทีม ่ าสง่ ลูกสาวยามเชาของทุ กวัน ่ วันนี.้ .. ไม่บอ ่ ยครัง้ นั กทีห ่ ล่อนจะลาหยุดงาน เว ้นแต่มธ ี รุ ะจําเป็ นจริงๆ เหมือนเชน ื เชญ ิ ของอาจารย์ใหญ่ แต่หล่อนรู ้ดีวา่ สําหรับวันพิเศษ แม ้ครัง้ นีห ้ ล่อนจะมาตามหนั งสอ ่ นี้ แม ้ไม่มห ื เชญ ิ หล่อนก็ต ้องมา...มาในฐานะวันทีห เชน ี นั งสอ ่ ล่อนจะได ้แสดงความเป็ น ‗แม่‘ นอกเหนือจากความเป็ นแม่ทห ี่ ล่อนได ้มอบให ้ลูกๆ ในฐานะแม่บ ้านทีด ่ ท ี ป ี่ ฏิบัตอ ิ ยูเ่ ป็ นนิจอย่าง ่ ไม่เคยบกพร่อง แม ้บางครัง้ งานประจําจะยือ ้ แย่งเวลาสวนนีข ้ องหล่อนไปบ ้างก็ตาม มีบางวันที่ ี่ ม ต ้องอยูเ่ คลียร์งานบนโต๊ะ ถึงขัน ้ ต ้องกลับถึงบ ้านสท ุ่ ห ้าทุม ่ ด ้วยอาการเหนือ ่ ยล ้าอย่างสุดแสน ี งหัวเราะ แต่เมือ ่ ได ้เห็นหน ้าลูก อาการเหนือ ่ ยล ้านัน ้ ก็กลับหายเป็ นปลิดทิง้ ด ้วยรอยยิม ้ และเสย ของลูกเปรียบเสมือนนํ้ าทิพย์อันแสนวิเศษจากสรวงสวรรค์ทค ี่ อย ชโลมล ้าง ให ้บังเกิดเรีย ่ วแรง ขึน ้ มาอย่างน่ามหัศจรรย์… ั ้ ปอส ี่ ซงึ่ ก็ไม่ใชค ่ รัง้ แรกทีห ปี นล ี้ ก ู สาวคนเล็กของหล่อนเลือ ่ นมาอยูช ่ น ่ ล่อนมางานวัน ่ นี้ แต่ปีนล พิเศษเชน ี้ ก ู สาวหล่อนโตขึน ้ และเริม ่ เข ้าใจอะไรมากขึน ้ ตามวัย เธอจะนั่งนับวันรอให ้ถึงวันพิเศษของเธออยูท ่ ก ุ คืน ่ ―แม่คะ อีกสามวันเองนะแม่ ชวงนีท ้ โี่ รงเรียนคุณครูให ้หัดร ้องเพลงกันทุกวันเลยค่ะ‖ ―เพลงอะไรหรือจ๊ะลูก?‖ หล่อนแกล ้งถาม ―เอ ้า...ก็เพลงค่านํ้ านมไงแม่ แม่ร ้องเป็ นเปล่าล่ะ?‖ เด็กน ้อยพูดด ้วยยิม ้ ระรืน ่ นึกขึน ้ ทีไรหล่อนก็อดทีจ ่ ะยิม ้ ขึน ้ มาไม่ได ้ หล่อนนึกถึงนํ้ าตาแห่งความเป็ นแม่ตงั ้ แต่วน ั แรกทีล ่ ก ู คลอดออกมาสูโ่ ลก... และวันทีไ่ ด ้ เห็นหน ้าลูกเป็ นครัง้ แรก เลยมากระทั่งวันทีล ่ ก ู ได ้ลืมตาขึน ้ มาดูโลกเป็ นวันแรก พลางระบาย รอยยิม ้ น ้อยๆ จากริมฝี ปากอันอ่อนบาง และดวงตากลมใสคูน ่ ัน ้ ั ผัสได ้ถึงบรรยากาศอันจอแจ เด็กๆ ร่วม ทันทีทห ี่ ล่อนก ้าวเท ้าไปถึงหน ้าห ้องประชุม ก็สม สองร ้อยคน นั่งเรียงแถวเป็ นระเบียบอยูห ่ น ้าเวทีสงู ทีม ่ ป ี ้ ายโฟมตัวอักษรสวยงามเขียนไว ้ ว่า ‗วัน ี ํ้ าเงินทีป ี วย ถัดไปด ้าน แม่แห่งชาติ‘ แขวนติดทับอยูก ่ ับผืนผ ้าสน ่ ระดับไว ้ด ้วยดอกไม ้ประดิษฐ์สส หลังจากแถวทีเ่ ด็กนั่งอยูม ่ เี ก ้าอีว้ างอยูห ่ ลายแถว เก ้าอีต ้ รงนัน ้ มีบรรดาคุณแม่ทม ี่ าถึงก่อน พากัน มานั่งจับจองกันอย่างประปราย ึ แปลกใจทีง่ านวันแม่ปีนม หล่อนรู ้สก ี้ เี ด็กมาร่วมพิธไี ม่มากเหมือนปี กอ ่ นๆ ซงึ่ ทีจ ่ ริงแล ้ว

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 920

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เด็กโรงเรียนนีจ ้ ะมีไม่ตํา่ กว่าหกร ้อยคน นั่ นหมายถึงเด็กอีกประมาณสรี่ ้อยคนทีแ ่ ม่ไม่ตอบรับคํา ิ ต ้องนั่งรออยูใ่ น ห ้องเรียนอยูอ เชญ ่ ย่างเงียบเหงา และอาจมีบางคนทีแ ่ อบร ้องไห ้ทีไ่ ม่มโี อกาส ได ้ไปร่วมงานพิธใี นวันนี้ ี วย ต่างนั่งคุยกัน มุมขวาของเวทีบรรดาครูนั่งรออยูก ่ อ ่ นแล ้ว พวกเขาอยูใ่ นชุดผ ้าไทยสส ื่ มืน ด ้วยรอยยิม ้ อันชน ่ …หน ้าแถวทีเ่ ด็กๆนั่งอยูน ่ ัน ้ ครูสาวกําลังสาละวนอยูก ่ ับการจัดแถวให ้เด็กนั่ง ี งจอแจของเด็กๆ งานพิธก และคอยปรามเสย ี ําลังจะเริม ่ ขึน ้ ในอีกไม่กน ี่ าทีข ้างหน ้านี้ หล่อนยังยืนละล ้าละลัง และกวาดตาสอดสา่ ยหาลูกสาวของตัวเองว่านั่งอยูส ่ ว่ นไหนของ แถว ครัน ้ แล ้วครูสาวก็กงึ่ วิง่ กึง่ เดินมาทีห ่ ล่อน ี งอันนุ่มนวล ―คุณแม่น ้องจ๋าใชไ่ หมคะ?‖ ครูสาวถามขึน ้ ด ้วยนํ้ าเสย ่ ะ่ ‖ หล่อนตอบ ―ใชค ื้ เชญ ิ ―หาทีน ่ ั่งเลยค่ะ ทีย ่ ังว่างเยอะ พิธก ี ําลังจะเริม ่ แล ้ว‖ ครูสาวเชอ หล่อนลงนั่งบนเก ้าอี้ แต่ไม่วายทีจ ่ ะชะเง ้อหาลูกสาว เมือ ่ เห็นลูกสาวตัวเอง หล่อนโบกไม ้ ี งเรียกแม่แข่งกับเสย ี งเอ็ดอึง โบกมือ เด็กน ้อยสง่ ยิม ้ น ้อยๆ พลางตะเบ็งเสย ั กระสา่ ย ขณะกวาดตามองไปทีเ่ ด็กคนอืน ่ ๆ หล่อนกลับพบว่ามีเด็กบางคน นั่ งกระสบ ่ ลูกสาวหล่อนแม ้แต่น ้อยนิด เด็กพวกนัน หน ้าตาไม่รน ื่ เริง เหมือนเชน ้ จะหันหน ้ามองหลังอยู่ ตลอด ี งเพลงอันสอ ื่ ความหมายเกีย เสย ่ วกับบุญคุณของแม่เพลงแล ้วเพลงเล่าทีด ่ ังขึน ้ ราวจะ ตอกยํ้าอารมณ์ลก ึ ซงึ้ กินใจให ้พลุง่ พล่านอยูใ่ นหัวอกของความเป็ นแม่ จนบางครัง้ หล่อนแทบ ี ให ้ได ้ หลั่งนํ้ าตาแห่งความยินดีออกมาเสย ี งเพลงก็ถก ี งให ้เบาลง และครูสาวในชุดสวยก็ก ้าวขึน ผ่านไปเพียงครู่ เสย ู หรีเ่ สย ้ เวที ก่อน ั กระสา่ ยด ้วยนํ้ าเสย ี งอัน จะกล่าวเปิ ดงานขึน ้ ต่อหน ้าบรรดาครู และเด็กทีน ่ ั่ งรออยูอ ่ ย่างกระสบ ึ ถึงจังหวะหัวใจทีก ไพเราะเพราะพริง้ หล่อนรู ้สก ่ ําลังเต ้นระรัว พลางเอียงคอมองไปยังแถวเก ้าอี้ ทีผ ่ ู ้ปกครองเด็กนั่งอยู่ แต่แปลก...เก ้าอีห ้ ลายตัวยังว่าง แม่เด็กบางคนอาจยังมาไม่ถงึ เมือ ่ ขึน ้ กล่าวเปิ ดงานพอเป็ นพิธแ ี ล ้ว ครูสาวก็เริม ่ อธิบายขัน ้ ตอนของการทําพิธอ ี ย่างง่ายๆ ิ คน ตามจํานวนเก ้าอีบ โดยให ้เด็กเรียงแถวกันขึน ้ เวที คราวละสบ ้ นเวที จากนัน ้ ก็ให ้คุณแม่ของ เด็กแต่ละคนขึน ้ ตามไป จากนัน ้ ก็ให ้เด็กลงนั่งบนพืน ้ และให ้คุณแม่ขน ึ้ นั่งบนเก ้าอี้ จากนัน ้ เด็กก็ ิ้ สุดพิธ ี โดยในแต่ละขัน จะมอบดอกไม ้พร ้อมการ์ดอวยพร ก่อนก ้มลงกราบแม่ เป็ นอันสน ้ ตอนครู สาวจะคอยกล่าวกํากับอยูข ่ ้างๆ หล่อนนิง่ ฟั งอย่างตัง้ ใจ พลางคิดว่า ทําไมปี นค ี้ รูจงึ ให ้เด็กไปนั่งรอบนเวที ต่างกับปี กอ ่ นที่ คุณแม่จะเป็ นคนไปนั่งรอ แล ้วให ้เด็กๆ ทีน ่ ั่งรออยูด ่ ้านล่างค่อยๆทยอยเดินเรียงแถวขึน ้ ไปกราบ แม่ตัวเอง ทีละแถว ั ้ ปอหนึง่ แถวหน ้าเดินขึน ี ง ―เอาล่ะลูกๆ ชน ้ เวทีได ้เลยค่ะ‖ ครูสาวพูดผ่านไมค์ขน ึ้ ด ้วยนํ้ าเสย อ่อนหวาน ขณะทีบ ่ ทเพลงอันบ่งบอกถึงบุญคุณแม่ทม ี่ ต ี อ ่ ลูกอย่างเพลงค่านํ้ านมก็ดังขึน ้ ึ เศร ้าอย่างบอกไม่ถก บรรยากาศในชว่ งเวลานีจ ้ งึ เหมือนจะชวนให ้รู ้สก ู ี วย หล่อนนั่งมองอย่างจดจ ้องเมือ ่ เห็นเด็กๆ ทยอยกันขึน ้ เวที แต่ละคนจะถือกระดาษสส ั ้ ๆไว ้ สว่ นตรงมุมขวาของกระดาษจะติดดอกมะลิท ี่ แผ่นเล็กๆไว ้ในมือ ในนั น ้ จะบรรจุคําอวยพรสน ประดิษฐ์ขน ึ้ จากกระดาษ ติดไว ้อย่างสวยงาม เมือ ่ เด็กๆ ขึน ้ ไปนั่งเรียงหน ้ากระดานกันบนเก ้าอีเ้ รียบร ้อยแล ้ว บรรดาคุณแม่ตา่ งก็ชะเง ้อ ี งพูดคุยจอแจ สว่ นเด็กๆบนเวทีก็แหงนคอมองหาแม่ตัวเอง ครัน คอหาลูกตัวเอง พลางสง่ เสย ้ เมือ ่ เห็นแม่ตัวเองลุกขึน ้ ยืน และเดินขึน ้ ไปบนเวที เด็กๆ พวกนัน ้ ก็จะสง่ รอยยิม ้ อย่างดีใจ... ื่ มืน ขณะนั่ งมองพิธก ี ารในงานอันชน ่ นี้ หล่อนคิดไปว่าวันนีค ้ งไม่เพียงแต่ลก ู เท่านัน ้ ทีจ ่ ะได ้ ึ ดีๆต่อแม่ หากแต่เป็ นอีกวันทีแ มีโอกาสได ้มอบความ รู ้สก ่ ม่จะได ้แสดงความรักต่อลูก ่ เดียวกัน หล่อนย ้อนคิดไปสมัยเมือ เชน ่ หล่อนยังเยาว์วย ั พิธก ี ารแบบนีไ ้ ม่เคยมีให ้เห็น ไม่มใี คร ่ กันก็ไม่มใี ครจัดเวทีให ้แม่ต ้องได ้มาแสดงความรักต่อลูก จัดพิธใี ห ้ลูกระลึกถึงบุญคุณแม่ และเชน ่ ิ ี เลย คิดแล ้วหล่อนก็ไม่เข ้าใจกับสงทีเ่ ป็ นไปในยุคสมัยนีเ้ อาเสย ―เอาล่ะ เมือ ่ คุณแม่ไปยืนอยูข ่ ้างหน ้าลูกตัวเอง แล ้วก็ให ้ลูกๆ ลุกจากเก ้าอีล ้ งไปนั่งบนพืน ้ แล ้วให ้คุณแม่ขน ึ้ ไปนั่งบนเก ้าอีแ ้ ทนค่ะ‖ ครูสาวเริม ่ แสดงบทผู ้กํากับฯ ให ้แก่แม่และเด็กบนเวที

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 921

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั เท่าไหร่ เพราะแม่ลก แต่ดเู หมือนว่านั กแสดงจะไม่เล่นไปตามบทสก ู บางคูก ่ ลับโผเข ้ากอดกัน ื่ มืน และยืน ่ ใบหน ้าผลัดกันหอมแก ้มกันอย่างชน ่ ราวกับได ้พลัดพรากกันมานานปี ―ทีนล ี้ ก ู ๆ ก็มอบดอกไม ้ พร ้อมการ์ดอวยพรให ้คุณแม่ได ้เลยค่ะ‖ ครูสาวค่อยๆแสดงบทผู ้ กํากับฯต่อไป ―มอบดอกไม ้แล ้วก็ให ้ก ้มลงกราบแม่ ทีละคูค ่ ะ่ ‖ เมือ ่ เด็กๆก ้มลงกราบแทบเท ้าแม่ ภาพทีเ่ ห็นได ้ในระยะไกลจากหน ้าเวที คือภาพของแม่ ั ว่า แม่คนใดได ้หลั่งนํ้ าตาแห่งความปลืม ลูกทีโ่ ผเข ้ากอดกันตัวกลม หล่อนมองเห็นไม่ชด ้ ปี ตบ ิ น เวทีบ ้าง แต่สงั เกตเมือ ่ ตอนทีแ ่ ม่บางคนกลับมานั่ ง นั ยน์ตาทัง้ สองข ้างนัน ้ แดงกํา่ และมีนํ้าตา คลอหน่วยกันแทบทุกคน หากแต่ใบหน ้าของพวกเขากลับแต ้มแต่งไปด ้วยรอยยิม ้ แห่งความสุข ั นํ้ าตาไปพลางๆ ต่างก็แต่เพียงเด็กปอหนึง่ ที่ มีบางคนยังไม่ทันขึน ้ เวทีก็ถอ ื ผ ้าเช็ดหน ้านั่ งซบ ั อย่างทีแ ึ ออกอาการสนุกสนาน ราวกับได ้ละเล่นอะไรสก ่ ปลกใหม่กว่าทุกวัน มากกว่าจะรู ้สก ซาบซงึ้ ใดๆ กับพิธใี นวันนี้จนถึงขัน ้ ร ้องไห ้ออกมา... เพียงผ่านไปเพียงครูล ่ ก ู สาวของหล่อนก็ก ้าวขึน ้ เวที ขณะทีค ่ รูสาว เริม ่ กํากับบทด ้วย ี งแหบเครือ นํ้ าเสย ิ คุณแม่ขน ―คราวนีก ้ ็เชญ ึ้ มาบนเวทีคะ่ ‖ ึ หล่อนขึน ้ ไปนั่งอยูบ ่ นเก ้าอี้ ขณะทีส ่ ายตาของคนนับร ้อยจับจ ้องมาทีห ่ ล่อนนัน ้ ก็รู ้สก ึ ึ เหมือนตัวเองกําลังถูกแรงโน ้มถ่วงกดทับมาทีร่ า่ งให ้รู ้สกถึงความ หนักอึง้ หากแต่บางทีก็รู ้สก ี อย่าง นัน เบาโหวงเหมือนลําตัวกําลังจะลอยขึน ้ ไปในอากาศเสย ้ หล่อนยืน ่ มือรับการ์ดอวยพรจากลูกสาว ขณะทีใ่ บหน ้าของลูกสาวตัวน ้อยๆ เติมเต็มไป ด ้วยรอยยิม ้ ละมุนละไม และมีนํ้าตาเอ่อคลอเบ ้า หล่อนไพล่นก ึ ไปถึงรอยยิม ้ จากริมฝี ปากอันอ่อน ื่ บางในวันแรกของลูก เมือ ่ ครัง้ ยังนอนแบเบาะ วันนีก ้ ับวันวานดูไม่แตกต่างกันเลย ความใสซอ ่ เดิมอย่างนัน บริสท ุ ธิย ์ ังปรากฏอยูใ่ นแววตากลมใสของลูกอยูเ่ ชน ้ ึ ว่าบ่อนํ้ าตา เมือ ่ เด็กสาวก ้มลงกราบผู ้เป็ นบุพการี หล่อนเอือ ้ มมือไปลูบหัวเบาๆ และรู ้สก ึ เอ่อล ้นทํานบกัน กําลังซม ้ ออกมา ไม่มอ ี ะไรยับยัง้ อีกแล ้ว นํ้ าตาหยดหนึง่ หล่นเปาะลงไปบนดอก ี ึ ี วย หล่อนก ้มลงไปหอมแก ้มเปื้ อนนํ้ าตาของลูก มะลิสขาวนวล แล ้วไหลซมลงบนการ์ดอวยพรสส สาวด ้วยความปลืม ้ ปี ต ิ เปี่ ยมสุขเหลือบรรยาย หันไปมองแม่คนอืน ่ ๆ ก็ตกอยูใ่ นสภาพเดียวกันไม่ มีผด ิ ทว่านาทีนัน ้ เองทีห ่ ล่อนสงั เกตเห็นความผิดปกติบางอย่าง...เมือ ่ เอียงคอมอง เห็นแถวที่ เด็กกําลังนั่งกราบแม่เว ้นว่างไปหนึง่ ชว่ งคน เหนือทีว่ า่ งร่างผอมบางยังนั่ งอยูบ ่ นเก ้าอี้ เด็กน ้อย กําลังร ้องไห ้สะอึกสะอืน ้ คราบนํ้ าตาเปื้ อนแก ้มทัง้ สองข ้าง เด็กน ้อยยกมือขึน ้ ปาดนํ้ าตา ทีไ่ หล ย ้อยลงไปถึงใต ้คาง ี งขึน แต่กอ ่ นทีห ่ ล่อนจะคิดอะไรต่อไปครูสาวก็สง่ เสย ้ อีก ―คราวนีล ้ ก ู ๆ พาคุณแม่ลงเวทีได ้เลยค่ะ‖ หล่อนลุกขึน ้ พลางหันไปมองแม่คนอืน ่ ๆ พวก ่ แววกังวลต่อเหตุการณ์ บนเวที เกิดอะไร เขาก็ไม่ผด ิ ไปจากหล่อนทีเ่ วลานีต ้ า่ งมีแววตาทีส ่ อ ขึน ้ กับเด็กคนนี้ หล่อนอยากให ้แม่ของเด็กคนนีม ้ าเห็นเหตุการณ์นด ี้ ้วยตัวเอง มารับรู ้ว่า สถานการณ์ทล ี่ ก ู ของตัวเองกําลังประสบอยูน ่ ี้ มันน่าเศร ้าใจเพียงใด ั ว่า ครูสาวจะทําอย่างไรกับเด็กน ้อยร่างผอมบางทีย ถึงตอนนีห ้ ล่อนสงสย ่ ังนั่งร ้องไห ้อยู่ บนเก ้าอี้ เธอนั่งไม่ขยับราวกําลังถูกพันธนาการด ้วยสายตานับร ้อยทีจ ่ ้องตาไม่กะพริบอยู่ ด ้านล่างเวที กระนั น ้ เด็กน ้อยก็ยังสอดสา่ ยสายตาชะเง ้อคอมองหา...คล ้ายกับกําลังรอให ้ ั อย่างทีจ ปาฏิหาริยอ ์ ะไรสก ่ ะทําให ้แม่ของเธอปรากฏตัวอยูต ่ รงหน ้า... ี น ้าทีไ่ ม่ ครัน ้ แล ้วครูสาวก็วางไมค์ลงบนโต๊ะ และเดินขึน ้ มาบนเวทีมงุ่ มาหาหล่อนด ้วยสห ค่อยจะสูดี้ นัก ―เอ่อ...พีจ ่ ม ุ๋ คะ อย่าเพิง่ ลงได ้ไหมคะ?‖ นาทีนัน ้ เหมือนหล่อนจะรับรู ้ถึงความต ้องการของ ครูสาว ―ชว่ ยเป็ นแม่ให ้เด็กคนนีไ ้ ด ้ไหมคะ?‖ ครูสาวพูดเหมือนขอร ้อง ึ ว่า ดูเหมือนว่าสถานการณ์ทเี่ กิดขึน ้ นีจ ้ ะไม่เอือ ้ เวลาให ้หล่อนได ้คิดมากนัก แต่หล่อนก็รู ้สก ั ้ ี เหมือนมีสญชาตญาณบางอย่างชชวนให ้หล่อนต ้องรับคําครู สาวโดยไม่ต ้องคิดแม ้แต่น ้อย ―ได ้ค่ะ‖ หล่อนรีบรับคํา ขณะทีค ่ รูสาวรีบเดินไปหาเด็ก และพูดคุยอะไรทําความเข ้าใจกับ เด็ก ก่อนทีเ่ ด็กน ้อยจะยกมือขึน ้ ป้ ายคราบนํ้ าตา และลุกเดินจากเก ้าอีเ้ ข ้ามาทางหล่อนด ้วย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 922

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ท่าทางเหมือนจะหมดแรงเดิน ื้ ไป เมือ ่ มานั่งตรงหน ้า เด็กน ้อยยังร ้องไห ้สะอึกสะอืน ้ ดวงตากลมใสทัง้ สองข ้างเปี ยกชน ด ้วยนํ้ าตา ก่อนทีม ่ ันจะไหลพรั่งพรูลงเปี ยกเปื้ อนร่องแก ้มอันบอบบาง หล่อนเอือ ้ มมือไปเช็ด ึ ถึงก ้อนสะอืน นํ้ าตาให ้เด็กน ้อยเบาๆ และรู ้สก ้ ขึน ้ มาคับจุกอก อยากจะร ้องไห ้ออกมาให ้ได ้ แต่ก็ พยายามกลํ้ากลืนมันไว ้ ี งร ้องไห ้ และสายนํ้ าตาของเด็กคนนี้ หาใชน ่ ํ้ าตาแห่งความอิม หล่อนรู ้ดีวา่ เสย ่ สุขใดๆ หากแต่เป็ นนํ้ าตาแห่งความทุกข์ ขมขืน ่ และปวดร ้าวสุดจะทานทน นั่นเพราะหล่อนเองไม่อาจ ทดแทน ‗ความเป็ นแม่‘ ตามทีห ่ ัวใจของเด็กน ้อยคนนีก ้ ําลังเพรียกหาอยูไ่ ด ้เลย ครัน ้ แล ้วเด็กน ้อยก็ยน ื่ การ์ดอวยพรให ้หล่อนด ้วยท่าทีอันนอบน ้อม และเต็มไปด ้วยท่วงท่า ั่ เทาด ้วยแรงสะอึก ทีด ่ อ ู อ ่ นโยน ก่อนจะโน ้มตัวก ้มลงกราบแทบเท ้าของหล่อน ขณะทีร่ า่ งยังสน สะอืน ้ ... ั ผัสกับการ์ดแผ่นนัน ึ เหมือนมีรอยเปี ยกชน ื้ ๆ ติดอยู่ เมือ และทันทีทห ี่ ล่อนสม ้ ก็ให ้รู ้สก ่ ยกขึน ้ มาดูใกล ้ๆ หล่อนถึงกับกลัน ้ นํ้ าตาไว ้ไม่อยู่ และร ้องไห ้ออกมาอย่างไม่แยแสต่อสายตานับ ร ้อยคู่ ทีจ ่ ับจ ้องอยูด ่ ้านล่างเวทีด ้วยอาการเงียบสงบ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 923

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี่ ว กลางสายฝนและสายนํา้ เชย

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๒๙ เรือ ่ งสน ั จะสารสน ิ โดย วัชระ สจ

๑ ฝนพรํามาทงว ั้ ัน บ้างปรอยๆพอฉํ่าเย็นสล ับหนาเม็ดหน ักหน่วงไม่ลม ื หูลม ื ตา ึ หมูบ อากาศเยียบเย็นกว่าปกติ คมกอดเป้คูใ่ จแน่น รูส ้ ก ่ า้ นเหมือนโดนสาปอยูใ่ นม่านฝน ึ เหมือนไร้กาลเวลา แต่คงใกล้ เขาไม่แน่ใจว่าขณะนีเ้ วลาเท่าไหร่ ม่านฝนทําให้ความรูส ้ ก ้ ยเอือดอาดมาตามทางโคลน ถึงไหนก ันแล้วล่ะนี่ เขามอง เย็นแล้วละ รถโดยสารเล็กเลือ ึ ผ่านผ้ายางคลุมรถทีพ ่ ราวไปด้วยเม็ดนํา้ เขามองไม่เห็นอะไรข้างนอก แต่ความรูส ้ ก เหมือนบอกว่าใกล้ถงึ เต็มที รถโดยสารเล็กจอดหน ้าหมูบ ่ ้าน ผู ้คนต่างทยอยลง คมหัวใจพองโตขณะลงจากรถ และ ่ เมือ ่ เท ้าก ้าวแรกย่างสูผน ื ดินหมูบ ่ ้าน อิสรภาพทีแ ่ ท ้จริงของชวี ต ิ คล ้ายบังเกิดขึน ้ แม ้เขาถูกปล่อย ึ คล ้ายตัวเองยังถูกจองจํา นับแต่ผา่ นประตู ตัวออกจากคุกนรกนั่นตัง้ แต่เย็นวาน ทว่าความรู ้สก ึ ทุกสงิ่ ทุกอย่างรอบข ้างยัง นรกนั่นออกมาและอีกหนึง่ คือขณะนอนบ ้านไอ ้รินเพือ ่ นรัก เขารู ้สก เหมือนเดิม คํา่ คืนทีผ ่ า่ นมาชา่ งยาวนานเหลือเกิน มันผ่านพ ้นไปอย่างน่าอึดอัดและชวนหวาดผวายิง่ คมนอนลืมตาโพลงในความมืดแทบทัง้ คืน ขาคล ้ายยังมีตรวนพันธนาการแน่นหนา ห ้อง ึ แข็งสากเยียบเย็น กลิน กว ้างกลับเล็กแคบ พืน ้ เตียงอ่อนนุ่มกลับรู ้สก ่ เหม็นอับคล ้ายติดอยูป ่ ลาย จมูก เขาฝื นตาหลับอย่างทรมานตอนใกล ้สาง สะดุ ้งตืน ่ อย่างหวาดผวาเมือ ่ ไอ ้รินเคาะประตูเรียก ี ี เสยงเบาๆของมัน แต่เขากลับอุปาทานเป็ นเสยงผู ้คุมทีต ่ ะเบ็งลั่นเพือ ่ ปลุกนักโทษในยามเชา้ ึ เหล่านั น เขาไม่เข ้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทําไมถึงสลัดความรู ้สก ้ ไม่ได ้ แม ้ขณะนั่งรถโดยสารเข ้า ่ มูบ ึ เหมือนทุกคนทีน ่ เขา และรถคันนัน สูห ่ ้าน เขายังรู ้สก ่ ั่ งมาด ้วยเป็ นนั กโทษเชน ้ กําลังนํ านักโทษ ั แห่ง เขานั่ งนิง่ มิกล ้าสบตาคนรอบข ้าง ในใจสบ ั สนแปลกๆ รู ้สก ึ เพือ ่ ไปขุดลอกคูคลองทีไ่ หนสก ิ กิโลชา่ งยาวไกลเหลือเกิน และไม่แน่ใจว่ามันจะนํ าเขาไปสูท ่ ศ ระยะทางแค่ยส ี่ บ ิ ทางใดกันแน่ ิ รอบข ้างทําให ้อิสรภาพทีแ ตอนนีภ ้ าพคุ ้นชน ่ ท ้จริงบังเกิดขึน ้ ในใจ เขารับรู ้ได ้แม ้เพียง ั ผัสแรก สรรพสงิ่ รอบข ้างก็เชน ่ กัน เขารู ้สก ึ เหมือนมันกําลังพร ้อมอกพร ้อมใจต ้อนรับเขา โอบ สม ไหล่ประคองกองดพือ ่ เยียวยาหัวใจบอบชํ้าอย่างเอ็นดู เขาคิดอยูเ่ สมอว่า ความสุขทีส ่ ําคัญยิง่ ใน ี ่ ื ่ ั ั ที ชวต ิ ใดเล่าจะเทียบเท่าอิสระจากจิตใจทีถ ่ ก ู จองจํา เขาเชอเชนนั น ้ แต่มเิ คยสมผัสมันแท ้จริงสก ่ รวนพันธนาการเขาไว ้แน่นหนา เงาอดีตคล ้ายโซต บัดนีส ้ งิ่ ทีค ่ มโหยหามาตลอดเป็ นจริงแล ้ว การหวนกลับบ ้านครัง้ นีค ้ งเป็ นคําตอบได ้ดี รอยยิม ้ ของไอ ้รินเพือ ่ นรัก คือสงิ่ แรกทีเ่ สมือนเครือ ่ งยืนยันว่าโลกภายนอกกําลังต ้อนรับ เขา เขาดีใจอย่างบอกไม่ถก ู เมือ ่ เห็นรอยยิม ้ ของเพือ ่ นรักฉายฉานค่ยท่าอยูแ ่ ล ้ว มันเป็ นคนเดียว ทีม ่ ารอรับเขา ถ ้าไม่ได ้มันเขาคงเคว ้งคว ้างอยูใ่ นตัวเมืองตลอดคืน มันพาเขาไปฉลองด ้วย อาหารมือ ้ ใหญ่ เขากินอย่างไม่บันยะบันยังจนมันหัวเราะชอบใจและล ้อเขาว่าหากโต๊ะอาหารกิน ได ้ เขาคงเขมือบเข ้าไปแล ้ว คราวนีเ้ ขาหัวเราะออกมาบ ้าง ตกคํา่ เขานอนค ้างทีบ ่ ้านของมัน เขา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 924

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

่ ันฟั ง กับมันคุยกันสารพัดเรือ ่ งราวทีพ ่ อนึกได ้ หัวเราะร่วนในหลายมุกตลกทีต ่ า่ งสรรหามาเล่าสูก สว่ นใหญ่มันจะถามเขาถึงสภาพความเป็ นอยูใ่ นนรกนั่ น เขามักตอบเลีย ่ งในเชงิ ตลกขบขันเพือ ่ รักษาบรรยากาศสนุกครืน ้ เครงเอาไว ้ ดึกหน่อยมันมีธรุ ะด่วนต ้องออกไปข ้างนอก เขาถูกทิง้ ให ้ ึ เก่าๆเหมือนกลับมาเยือนเขาอีก นอนอยูค ่ นเดียวในห ้องโล่งว่างเปล่า เมือ ่ อยูค ่ นเดียวความรู ้สก ความสุขก่อนหน ้านีค ้ ล ้ายมายาภาพทีผ ่ ด ุ พรายขึน ้ มาหลอกหลอน มันกลับมาตอนเชา้ ปลุกและ ั หน่อย เมือ ขอโทษเขา เขางงว่ามันจะขอโทษเขาทําไม มันไม่ได ้ผิดอะไรสก ่ เขาบอกว่าจะกลับ ี งแข็งโดยอ ้างว่าคิดถึงบ ้านเหลือเกิน บ ้าน มันขอร ้องให ้เขาอยูต ่ อ ่ อีกหลายๆวัน เขาปฏิเสธเสย มันจึงไม่ฝืนรัง้ เขาไว ้ ฝนเริม ่ ปรอยเม็ดลงมาอีกรอบ ยิง่ ทําให ้ยามเย็นเหงาเศร ้าเข ้าไปอีก คมดึงหมวกแก๊ปส ี ้ ปรอยฝนทําให ้เขาชุม ่ ชน ื้ ฉํ่ าเย็นไปทัง้ ร่าง เทาจากเป้ ออกมาสวม เริม ่ ออกเดินฝ่ าสายฝนไปชาๆ ั ผัสใกล ้ชด ิ เหมือนตอนนี้ ในนรกนั่นเขาได ้แต่ นานมากทีเดียวทีเ่ ขาห่างหายจากสายฝน ไม่ได ้สม ั ผัส มองมันด ้วยสายตาละห ้อยหงอยเหงา ยากแม ้คิดสม ้ คมเดินชาๆกวาดสายตามองภาพรอบด ้าน ศาลาปากทางเงียบเหงาร ้างคน หมาสองตัว นอนหลับอุตอ ุ ยูบ ่ นทีน ่ ั่งยาว จําได ้ดีเมือ ่ ก่อนมันเคยเป็ นรังอุน ่ ให ้เขาหลับใหลยามเมามาย ร ้านค ้า ใกล ้ๆเพียงแง ้มประตูไว ้ครึง่ หนึง่ สว่ นบ ้านเรือนอีกสองสามหลังปิ ดสนิท ยางสองข ้างทางยืนต ้น นิง่ คล ้ายพึงพอใจความฉํ่าเย็นของสายฝน คมเดินลึกเข ้าไปเรือ ่ ยๆ บ ้านเรือนน ้อยลง ทางเดินเล็กแคบเลอะไปด ้วยโคลน ข ้างๆขนาบแน่น ึ ใจหวิวกะทันหัน ด ้วยดงยาง บรรยากาศเลยมืดครึม ้ สลัวราง เขากวาดตามองรอบข ้างอีกครัง้ รู ้สก ความโดดเดีย ่ วจูจ ่ ับรุนแรง พลันคําถามอันแสนปวดร ้าวผุดวาบในสมอง หรือหมูบ ่ ้านแห่งนี้ยังไม่ต ้อนรับเขา เมือ ่ เจ็ดปี กอ ่ นคําตอบคงไม่เป็ นอืน ่ เขาย่อมรู ้อยูแ ่ ก่ใจ แต่ตอนนีส ้ ิ ไม่แน่ใจว่ากาลเวลาทํา ให ้คําตอบเปลีย ่ นไปหรือไม่ ถึงอย่างไรเขามั่นใจลึกๆ เวลาเกือบเจ็ดปี คงเพียงพอต่อการเป็ น ฆาตกรในสายตาชาวบ ้าน คมหวนนึกไปถึงอดีตอีกครัง้ เมือ ่ เกือบเจ็ดปี ทแ ี่ ล ้วในหมูบ ่ ้านแห่งนีค ้ งไม่มค ี ดีไหนอุกอาจ และครึกโครม เท่ากับคดีกระหนํ่ายิงไอ ้ดําในร ้านกาแฟลุงเทือง แน่นอน-เขามีสว่ นร่วมอยูด ่ ้วย ั แต่ไอ ้เปี๊ ยกต่างหากล่ะทีเ่ ป็ นฆาตกร สําหรับเขามิลว่ งรู ้สญ ั ญาณใดๆมาก่อน อย่างไม่ต ้องสงสย ว่าจะมีการฆ่ากัน ้ นนั น เชาวั ้ ไอ ้เปี๊ ยกโผล่มาหาเขาทีบ ่ ้านด ้วยใบหน ้ายิม ้ แย ้ม ไร ้วีแ ่ ววว่ามันกําลังจะออกไป ประกอบอาชญากรรมอันร ้ายแรง ไอ ้เปี๊ ยกเอ่ยชวนเขาไปกินกาแฟทีร่ ้านลุงเทือง เขามิสําเหนียก ้ ถึงเหตุร ้าย รับปากแต่โดยดี ถอยมอเตอร์ไซค์คใู่ จออกจากบ ้าน ไอ ้เปี๊ ยกกระโดดซอนท ้ายก่อน บึง่ ตรงไปร ้านกาแฟ ไอ ้ดํานั่งละเลียดกาแฟอยูก ่ อ ่ นแล ้ว เขายังคร่อมมอเตอร์ไซค์ รวดเร็วจนเขา ิ ตัวไอ ้ดําพร ้อมกระชากปื นกระหนํ่ายิงไอ ้ดําทรุดกับพืน ตะลึงงัน ไอ ้เปี๊ ยกพุง่ ประชด ้ เขาถึงกับตา ้ ค ้าง สมองคล ้ายวูบดับ ไร ้สติคด ิ การใด ไอ ้ดําวิง่ กลับมาซอนท ้ายมอเตอร์ไซค์กอ ่ นตะโกนให ้เขา ออกรถ ตอนนัน ้ เขาบอกตัวเองไม่ได ้เหมือนกันว่า สงิ่ ใดดลใจให ้เขาตะบึงรถพาไอ ้เปี๊ ยกหนี กระทั่งตอนนี้ เขายังมืดบอดเหตุผล ี เหลือเกินกับคําสารภาพของเขา ในเมือ ชา่ งไร ้ประโยชน์เสย ่ การกระทําทัง้ หมดยืนยันอยู่ ทนโท่วา่ เขาคือหนึง่ ในผู ้ก่ออาชญากรรม การกระทําเป็ นเครือ ่ งบ่งชเี้ จตนา ในประเด็นนีเ้ ขาไม่ ้ ้ไม่กับกรณีของเขา เถียง แต่สมมุตฐิ านดังกล่าวหาใชได ให ้ตายดับ! เขากล ้าสาบานว่าเขาไม่ได ้สมรู ้ร่วมคิดในการฆ่าไอ ้ดํา เจตนาของเขาวิง่ สวน ทางกับการกระทําอย่างแน่นอน แต่นั่นแหละ เจตนาบริสท ุ ธิจ์ ากเบือ ้ งลึกทีเ่ ขาพยายามป่ าวก ้อง ยืนยัน กลับเงียบสนิทไร ้คําขานรับ ความยุตธิ รรมนะหรือ คล ้ายเป็ นมายาภาพทีล ่ อยวนเวียนลวง ล่อเขาอยูน ่ ั่นเอง มันจะมีอยูจ ่ ริงหรือไม่เขาไม่กล ้ายืนยัน นับว่าโชคดีทโี่ ทษของเขาลดลงกว่าครึง่ ในหลายๆวาระ เบ็ดเสร็จแล ้วเกือบเจ็ดปี ทเี่ ขา ทนทรมานอยูใ่ นนรกนั่น เวลาขนาดนัน ้ เหมือนมากพอสําหรับการสํานึกผิด ทว่ามันไม่มป ี ระโยชน์ ํ ่ อันใดสาหรับเขา ใช-ในเมือ ่ เขาเป็ นผู ้บริสท ุ ธิ์ เขาไม่ได ้กระทําความผิด เขาไม่ยอมรับใน ิ ของศาล แต่เขายอมรับในชะตากรรมทีเ่ ล่นตลกพิพากษา กฎหมาย ไม่ยอมรับในคําตัดสน ้ ้ เสนทางช วี ต ิ ให ้กับเขา เขามองชวี ต ิ เป็ นสงิ่ ไม่แน่นอน แล ้วแต่สายเสนแห่ งชะตากรรมจะลิขต ิ ขีด

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 925

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

่ นีท เขียนให ้เขาไปทางไหน ในเมือ ่ เขาเปลีย ่ นแปลงอะไรไม่ได ้แล ้ว การคิดเชน ้ ําให ้เขาสบายใจ ขึน ้ และสามารถกลบความทุกข์ทรมานในนรกนั่นลงได ้ บ ้าง มีสงิ่ หนึง่ ทีเ่ ขายังกังขาและหวาดหวัน ่ กว่าอืน ่ ใด เห็นจะไม่พ ้นแววตาของชาวบ ้านทีม ่ อง เขาอย่างหยามหมิน ่ เยีย ่ งหมาขีเ้ รือ ้ นตัว หนึง่ แม ้เวลาล่วงผ่านเนิน ่ นาน เขายังจําแววตาทุกคูข ่ อง ั เจนในตอนทีเ่ ขากับไอ ้เปี๊ ยกมาทําแผนใน ทีเ่ กิดเหตุ เขารู ้สก ึ ปวดร ้าวอย่างทีส ชาวบ ้านได ้ชด ่ ด ุ ิ ของชาวบ ้านผู ้ คุ ้นเคย ยิง่ กว่านัน เมือ ่ ประจันกับแววตาทีไ่ ม่คุ ้นชน ้ เขาเหมือนตายดับลงกับโลก เมือ ่ เหลือบไปเห็นแววตาคูใ่ หม่ของพ่อกับแม่ซงึ่ ละม ้ายคล ้ายคลึงกับคนอืน ่ เหลือเกิน พ่อกับแม่ไม่แยแสเขาอีกเลยหลังโดนจับ ไม่เคยพูดหรือถามไถ่เรือ ่ งราวทีแ ่ ท ้จริงจาก ิ้ ไม่แม ้แต่การเข ้าไปฟั งศาลพิจารณา มันออก ปากเขา ไม่เคยให ้ความชว่ ยเหลือใดๆแก่เขาทัง้ สน ิ้ ดีเมือ จะตลกสน ่ เขาเป็ นจําเลยทีไ่ ม่มญ ี าติคอยให ้กําลังใจเคียงข ้างขณะ ฟั งคําพิพากษา ซํ้ายิง่ ตลกเข ้าไปอีก เมือ ่ ตลอดเวลาทีเ่ ขาจมปลักอยูใ่ นนรกนั่น ไม่มญ ี าติแม ้คนเดียวโผล่ไปเยีย ่ มเขา หากมีอยูบ ่ ้างก็เป็ นเพือ ่ นสนิทๆสองสามคนเท่านัน ้ เขาพยายามคิดให ้เป็ นแค่เรือ ่ งตลก และคงดี ไม่น ้อย หากมันกลายเป็ นเรือ ่ งตลกได ้จริงๆ ทว่าเขาหนีความจริงไม่พ ้น เขาร ้องไห ้ทุกครัง้ เมือ ่ นึกถึงเรือ ่ งตลกเหล่านัน ้ ๒ ่ เดิม คมเดินผ่านสวนยาง ้ อยูเ่ ชน ฝน เลือนสายไปแล้ว บรรยากาศรอบข้างย ังครึม ทะลุออกมาถึงทางเดินเลียบคลองชลประทาน เขาเดินเลียบคลองไปเรือ ่ ยๆ สล ับก้มมอง ี่ วกราก สายนํา้ ทําให้ใจเขาพร่าไหวผิดปกติ ครนมองหลายๆคร สายนํา้ ทีก ่ า ํ ล ังเชย ั้ งเข้ ั้ า อาการหวาดหวน ่ ั เริม ่ หน ักหน่วงรุนแรง เขาพยายามไม่มองม ันและสล ัดอารมณ์เลวร้าย ่ ื่ ว่า ให้กล ับคืนสูปกติ ถึงอย่างไรคําถามทีเ่ ขาก ังขาย ังวนเวียนอยูใ่ นใจรํา ่ ไป เขาเชอ ้ า ขณะนีค ํ ตอบกําล ังรอเขาอยู่ อีกไม่นานทุกอย่างคงถูกเฉลยออกมา ให้ตายส ิ เขาไม่รู ้ ี ดีกว่า หากม ันนําความเจ็ บปวดมาพ ันธนาการเขาอีก คําตอบเสย ี งนํ้ ายังอึงอลอยูข คมยํา่ เดินไปบนทางโคลนแฉะ เสย ่ ้างๆ อีกฝั่ งฟากท ้องนาสุดลูกหูลก ู ตา ทอดสงบอยูใ่ นความสลัวราง เขาชะงักเท ้ากะทันหันเมือ ่ เห็นภาพกลุม ่ คนออแน่นตรงสะพานใกล ้ ้ ในใจสงสย ั ยิง่ นั ก-เกิดอะไรขึน ทางเข ้าบ ้าน เขานิง่ อึง้ ชวั่ ครูแ ่ ล ้วสาวเท ้าเดินต่อชาๆ ้ หรือ? บ ้าชะมัด! ทําไมเขาต ้องมาเจอหน ้าชาวบ ้านรวดเร็วขนาดนี้ เขาไม่ได ้คาดคิดมาก่อน เขา ั ญากับตัวเองแล ้วว่าจะเก็บตัวอยูก ั พัก ไม่อยากพูดคุยเสวนากับใคร แต่ตอนนี้ สญ ่ ับบ ้านเงียบๆสก ผีหา่ ซาตานตนใดกันเล่ากลั่นแกล ้งเขาถึงเพียงนี้ เขาไม่มท ี างหลบเลีย ่ งได ้เลย ใจเขาเริม ่ หวิวๆ ขึน ้ มาไม่เด็ดขาด เขาจะไม่กลัวใครหน ้าไหนอีกแล ้ว เขาต ้องใจกล ้า ตอนนีเ้ ขาคือผู ้บริสท ุ ธิ์ ใช ่ ่ เจ็ดปี กอ ฆาตกรเชน ่ น ทุกคนคงเข ้าใจเขา ถ ้ายังไม่มใี ครเข ้าใจ เขาจะอธิบายให ้ชาวบ ้านทุกคน ี ที อย่าลืมส ิ เขาได ้ชดใชกรรมอย่ ้ ฟั ง คราวนีแ ้ หละทุกคนคงเข ้าอกเข ้าใจเขาเสย างสาสมแล ้ว ทุก ่ ้อมกอดหมูบ ่ เก่า เขาผุดยิม คนคงเห็นใจเขา พร ้อมใจต ้อนรับเขาคืนสูอ ่ ้านอย่างอบอุน ่ เชน ้ ทีม ่ ม ุ ั ปาก กระชบเป้ มั่น ก ้าวเท ้าถีข ่ น ึ้ ไม่ผด ิ นักกับจังหวะเต ้นของหัวใจ ั พักแล ้วตัดสน ิ ใจเดินตรงไปยัง คนเดินเข ้าไปเงียบๆเมือ ่ ใกล ้ถึงกลุม ่ คน เขายืนชงั่ ใจอยูส ่ ก กลุม ่ คนทีส ่ ะพาน ดูทา่ ทางไม่มใี ครสนใจใคร ต่างคนต่างโน ้มคอจ ้องมองไปยังท ้องนํ้ าในคลอง ชลประทาน เกิดอะไรขึน ้ กันล่ะนี่ เขาเองฉงนใจไม่น ้อย แต่อาการหวาดหวัน ่ ในท่าทีของชาวบ ้าน เหมือนจะมีนํ้าหนักมากกว่า เขายกมือไหว ้ลุงกลึงและลุงจันทีม ่ องมาทางเขา ลุงทัง้ สองออกจะ ประหลาดใจ เขายิม ้ ให ้ ลุงทัง้ สองลดความประหลาดใจลง คิว้ กลับขมวดเอ่ยถามเขาว่าออกจาก ั ถ ้อยชด ั คําเหมือนจงใจให ้ผู ้คนรอบข ้างได ้ยินด ้วย ลุงกลึง คุกมาได ้อย่างไร เขาอธิบายเหตุผลชด ื่ เขา พานนึกไปว่าเขาอาจแหกคุกออกมา เขายํ้าคําอีกสองสามรอบ ทัง้ สองจึงเงียบ ดูทา่ ไม่เชอ ไป ลุงทัง้ สองบอกว่าพ่อกับแม่เขาอยูใ่ นกลุม ่ ชาวบ ้านทีก ่ ลุ ้มรุมกันอยูบ ่ นสะพาน เขาไม่ พยายามสบตาใคร เขาอยากเจอพ่อกับแม่มากกว่า อยากกลับบ ้านให ้เร็วทีส ่ ด ุ เขาพยายามสอด สา่ ยสายตาหาพ่อกับแม่ ระหว่างเดินวนเวียนหา เขาเจอญาติและคนรู ้จักอีกหลายคน เขายกมือ ี งนุ่มนวล ในใจปรารถนาคําทักทายกลับทีอ ไหว ้อย่างนอบน ้อม และกล่าวทักทายด ้วยนํ้ าเสย ่ วล ไปด ้วยความเป็ นห่วงเป็ นใย แต่สงิ่ ทีเ่ ขาได ้รับตอบแทนกลับเป็ นคําถามทีเ่ ขาไม่พงึ ปรารถนานั ก ทุกคนถามถึงแต่สาเหตุทเี่ ขาหลุดออกมาจากคุกเร็วกว่าปกติ แม ้เขาจะให ้คําตอบทีแ ่ ท ้จริงไป

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 926

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี น ้าแววตาชาวบ ้านยังคลางแคลงสงสย ั เชน ่ เดิม บางคนตีสห ี น ้าเย็นชากับเขาเหลือเกิน แต่สห ทัง้ ๆทีแ ่ ต่กอ ่ นเคยหัวเราะยิม ้ หัวด ้วยกัน ในทีส ่ ด ุ เขารู ้แล ้วว่า คําตอบยังไม่เป็ นอืน ่ ึ ร ้าวลึกในอก ไม่หวัง คมไม่สนใจใครอีกแล ้ว พยายามเดินหาพ่อกับแม่ให ้เจอ เขารู ้สก ึ เก่าๆยังสงิ สูช ่ าวบ ้านเหล่านั น อะไรอีกแล ้วกับคนในหมูบ ่ ้าน ชาวบ ้านไม่ต ้อนรับเขา ความรู ้สก ้ เขาพยายามลืมมัน เบียดแทรกกลุม ่ คนเข ้าไปจนเจอแม่ แม่ถงึ กับตกใจเมือ ่ หันมาเจอหน ้าเขา ึ ตืน เขาน ้อมไหว ้ลงบนอกแม่ ความรู ้สก ้ ตันใจขับนํ้ าตาเอ่อคลอเบ ้า แม่ลากเขาออกมาห่างกลุม ่ ่ คนด ้วยท่าทีลก ุ ลีล ้ ก ุ ลนมากกว่าอาการดีใจทีไ่ ด ้พบ หน ้าลูก แม่ถามเขาเชนคนอืน ่ ถึงสาเหตุท ี่ ออกมาจากคุก เขาไม่ได ้อธิบายอะไรมาก เพียงบอกแม่วา่ มีอะไรก็กลับไปคุยกันทีบ ่ ้านดีกว่า แม่ ดูทา่ ทางอิดออด เขาร ้องถามหาพ่อ แม่บอกว่าพ่ออยูล ่ ก ึ เข ้าไปในกลุม ่ คน เขาชวนแม่กลับบ ้าน อีกครัง้ และให ้แม่ตามพ่อกลับบ ้านด ้วยกัน แม่ปฏิเสธพร ้อมยืน ่ กุญแจบ ้านให ้เขากลับไปก่อน แม่ ั ญาว่าอีกไม่นานเมือ สญ ่ รู ้ว่าศพทีล ่ อยนํ้ าเป็ นใครก็จะชวนพ่อกลับบ ้าน ึ สรรพสงิ่ รอบข ้างมืดมิดคล ้ายโลกกําลังวูบดับ เขารู ้สก ๓ คม เดินห่างกลุม ่ คนออกมาพอสมควร เขาห ันกล ับไปมองอีกครงั้ เผือ ่ พ่อก ับแม่จะ เปลีย ่ นใจตามเขามา แต่เขากล ับผิดหว ัง ฝนปรอยสายลงมาอีก สายลมหอบเอาหยาด ึ โดดเดีย ฝนเล็กๆเข้าปะทะใบหน้า เขาสะท้านเยือกในอก รูส ้ ก ่ วอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ่ นทว่ ั อณู รา่ ง เขารูส ึ ท้อแท้สน ิ้ หว ังก ับชวี ต ้ ตํา ความน้อยเนือ ่ ใจซา ้ ก ิ เขาไม่เหลืออะไรอีก ํ หร ับกําล ังใจทีค แล้ว หมดแล้วสา ่ าดหว ัง ทุกคนไม่สนใจเขาเลย เขาย ังถูกตราหน้าว่า ้ เป็นฆาตกร ย ังเป็นหมาขีเ้ รือนต ัวเดิม เจ็ดปี ทีผ ่ า ่ นไปย ังไม่พออีกหรือทีจ ่ ะเปลีย ่ นแววตา ิ ปี ยีส ิ ปี หรือกระทง่ ั ้ อีกสบ และท ัศนคติรา้ ยๆทีม ่ ต ี อ ่ เขา หรือจะให้เขาติดคุกเพามขึน ่ บ ่ นน ยาวนานตลอดชวี ต ิ หากเป็นเชน ั้ ชาวบ้านเหล่านนจะยอมร ั้ ับเขาไหมนะ เขาพรํา ่ ถาม ต ัวเอง ั สน เท ้าหนักอึง้ คล ้ายหินถ่วง แต่ละก ้าวอ่อนล ้าไม่ผด ิ กับคนโซทีอ ่ ดอาหารแรมปี จิตใจสบ อลหม่าน เฝ้ าครุน ่ คิดวกวนเวียนถึงความด ้อยค่าของตัวเอง คําถามเฮงซวยทีเ่ ขาไม่มวี ันตอบได ้ ประดังเข ้ามาตอกยํ้าจนหัวแทบระเบิด คําด่าสาปแชง่ โลกกําลังอึงอลอยูใ่ นใจ ่ างเข ้าบ ้าน สองข ้างทางเต็มไปด ้วยมะม่วงทีย คมเดินเลีย ้ วสูท ่ น ื ต ้นเป็ นทิวแถวได ้ระเบียบ ่ ใหญ่ห ้อยย ้อยแซมใบ เขาตะลึงกับภาพเบือ ้ งหน ้า มันโตขัน ้ อย่างผิดหูผด ิ ตา บางต ้นออกลูกชอ ่ ยไม่ เขียวละลานตา มันคือสงิ่ ทีเ่ ขารักและหวนแหนยิง่ เขาปลูกมันขึน ้ มากับมือ รดนํ้ าใสป ุ๋ เคย ขาดทะนุถนอมอย่างออกหน ้าออกตา เขาน่าจะตืน ่ เต ้นดีใจทีก ่ ลับสูอ้ ้อมกอดมันอีกครัง้ และน่าจะ ึ ว่างเปล่ากับมัน ภูมใิ จทีม ่ ันผลิดอกออกผลมากมายขนาดนี้ แต่แปลก-เขากลับรู ้สก ิ ะ บ ้านยังคงเหมือนเดิมและดูจะทรุดโทรมลงกว่าเก่า เขายืนจ ้องบ ้านนิง่ นานมากแล ้วสน ทีเ่ ขาห่างหายจากมัน เขาไม่แน่ใจว่ามันจะเป็ นบ ้านทีน ่ ่าอยูเ่ หมือนเดิมอีกหรือไม่ เขาคิดถึงมัน ่ มแซมและต่อเติมให ้ใหญ่ขน เหลือเกินยามอยูใ่ นนรกนั่น อยากกลับมาซอ ึ้ กว่าเดิม เขาวางแผน ึ คิดถึงมันอีกแล ้ว มากมายเกีย ่ วกับบ ้านหลังนี้ ทว่าตอนนีเ้ ขากลับไม่รู ้สก คมปลดเป้ วางไว ้บนแคร่หน ้าบ ้าน ลงมือไขกุญแจ กุญแจมีหลายดอกร ้อยติดกันเป็ นพวง ใหญ่ เขาเลือกลองแล ้วลองอีกหลายครัง้ ก็ยังไขไม่ได ้ นึกชงั ตัวเองขึน ้ มาสุดระงับ เขวีย ้ งพวง ั บุหรีอ กุญแจลงกับพืน ้ อย่างเดือดดาล กลับมานั่ งบนแคร่ ชก ่ อกสูบ สายตาจ ้องไปทีป ่ ากทางเข ้า ี ที บ ้าน ทําไมนะ พ่อกับแม่ถงึ ไม่ตามเขามาเสย คมก ้มลงเอามือกุมหน ้า แล ้วร ้องไห ้หนักหน่วงหลังกลัน ้ เอาไว ้เนิน ่ นาน บุหรีห ่ มดไปมวนหนึง่ คราบนํ้ าตายังไม่แห ้ง เขาก ้มลงเก็บพวงกุญแจขึน ้ มาไขอีกรอบ คราวนี้ ั ขึน สําเร็จ ประตูแง ้มออกทีละนิด บรรยากาศสลัวๆ ภายในบ ้านทําให ้ภาพในนรกนั่ นเด่นชด ้ มาอีก ึ ไม่ผด ่ ม ขณะก ้าวเท ้าเข ้าไปข ้างใน ความรู ้สก ิ นั กกับตอนถูกผลักเข ้าสูข ุ นรกนั่ นเป็ นครัง้ แรก สภาพ ึ เก่าๆกลับมาเยือนเขาอีกแล ้ว มันผุดวาบขึน เก่าๆ ความรู ้สก ้ มาอย่างไม่รู ้เนือ ้ รู ้ตัว เขานั่ งลงบน โซฟาตัวเก่า พยายามรวบรวมสมาธิเพือ ่ ให ้ลืมเรือ ่ งอดีตและบอกกับตัวเองว่าทีน ่ ค ี่ อ ื บ ้าน บ ้านซงึ่ ่ ม ึ เขาอยูม ่ าตัง้ แต่เด็ก ไม่ใชข ุ นรกนั่ น ซงึ่ เขาแค่พลัดหลงเข ้าไปไม่กป ี่ ี่ ทว่าไร ้ผล ความรู ้สก เหล่านัน ้ ย ้อนกลับมาเล่นงานเขารุนแรงขึน ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 927

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

คมนึกเย ้ยหยันอิสรภาพทีเ่ พิง่ ได ้รับ มันเป็ นอิสรภาพแค่ชวั่ ขณะหนึง่ เท่านัน ้ หาได ้มี ่ บ ความหมายใดๆไม่ มันคล ้ายอิสรภาพจอมปลอมทีล ่ วงหลอกให ้เขาถลําลึกลงสูห ุ เหวแห่งความ เจ็บปวด บัดนีเ้ ขาได ้ถูกพันธนาการอีกครัง้ ออกจะหนักหน่วงรุนแรงกว่าคราวใดๆ อาณาบริเวณ ่ ้องแคบๆอีกต่อไป แต่กลับเป็ นคุกทีม ของมันไม่ใชห ่ องไม่เห็นกําแพงกางกัน ้ เป็ นขุมนรกทีไ่ ม่ ่ นี้ อิสรภาพดูจะเป็ นเรือ เห็นขอบข่ายหายนะ มันชา่ งกว ้างใหญ่ไพศาลอะไรเชน ่ งเพ ้อฝั นสําหรับ ึ หวาดหวัน เขา เขาไม่แน่ใจว่าจะถูกพันธนาการไปอีกนานเท่าไร เขารู ้สก ่ รุนแรงและพยายาม ครุน ่ คิดถึงทางออกแห่งอิสรภาพ ิ้ สุดลง พ่อกับแม่ไม่กลับมาอย่าง หลังหมดบุหรีไ่ ปอีกสองมวน การรอคอยอันยาวนานก็สน ใจหวัง ทุกสงิ่ ทุกอย่างทําให ้เขาตระหนั กแล ้วว่า-เขาไร ้ค่าจริงๆ คมนิง่ นึกถึงท่าทีของชาวบ ้านทีม ่ ต ี อ ่ เขาและการกระทําของพ่อกับแม่ทม ี่ ต ี อ ่ ลูก นํ้ าตา กลับไหลพรากออกมาอีก สุดท ้ายเขานึกไปถึงซากศพทีช ่ าวบ ้านต่างกลุ ้มรุมกันอยู่ มันชา่ งเป็ น ่ นี้ ทําไม!? ทําไมกัน!? มันต ้องลอยมาติดอยูต ซากศพทีร่ ะยําห่าเหวอะไรเชน ่ รงสะพานหน ้าบ ้าน เขาตอนนีด ้ ้วย สะพานทีไ่ หนก็มเี ยอะแยะถมเถ หรือจะเป็ นวันไหนก็ได ้ ทําไมต ้องเป็ นวันนีด ้ ้วย ่ นี!้ เขาไม่เข ้าใจจริงๆ ทําไมทุกสงิ่ ทุกอย่างมันถึงระยําบัดซบเชน ่ เดิม ลมพัดโยกประตูลั่นเอี๊ ยดอ๊าด คมยังนั่ งอยูท ฝนลาเม็ดไปแล ้ว ฟ้ ายังอึมครึมอยูเ่ ชน ่ ี่ เดิม... ๔ ั ัก จําใจห ันกล ับไปมองบ้านอีกครงและกวาดสายตา คม เดินออกจากบ้านมาสกพ ั้ ั ้ มน ไปย ังสวนมะม่วงข้างทาง เขากําล ังอําลาพวกม ันไปอีกแล้ว เขากระชบเป ่ ั เดินอ้อมไป ่ ล้ว อีกทางเพือ ่ หลีกหนีกลุม ่ ชาวบ้าน เขากําล ังนึกถึงทางออกของอิสรภาพทีแ ่ ท้จริง ใชแ ั ัสอิสรภาพทีแ ละ หากคิดสมผ ่ ท้จริง เขาจําเป็นอย่างยิง่ ทีต ่ อ ้ งออกจากทีน ่ ใี่ ห้เร็วทีส ่ ด ุ ั ึ สบสนไปหมด แล้วจะไปไหนล่ะ เขารูส ้ ก ได้แต่ดม ุ่ เดินกล ับทางเก่า เขาอาจจะหนีเข้า ั นสองคืน หรือไปอยูท เมืองไปหาไอ้รน ิ อีกครงั้ หรือหาโรงแรมถูกๆในเมืองนอนสกคื ่ ไี่ หน ่ น ก็ได้ทไี่ ม่ใชท ี่ ี่ คมเดินอ ้อมไปทางสวนยางข ้างบ ้านแล ้วข ้ามสะพานอีกชว่ งหนึง่ ทีไ่ ม่มผ ี ู ้คน เขาทอดตา มองกลับไปยังกลุม ่ คนทีอ ่ อแน่นแต่ไกล เขาไม่อาลัยอาวรณ์กับอะไรอีกแล ้ว รีบจํ้าอ ้าวออกมาให ้ ั ห่างกลุม ่ คน ฟ้ าครืนครันขึน ้ อีกครัง้ เขาเงยหน ้าขึน ้ ฝนตัง้ ท่าจะถล่มลงมาอีก เขาเดินมาได ้สก พัก ฝนถล่มลงมาหนักหน่วงอย่างทีค ่ าด เขาออกวิง่ ไปยังศาลาริมคลองทีเ่ ป็ นเงาตะคุม ่ อยูไ่ ม่ ไกล ยามคํา่ มาเยือนไวกว่าทีค ่ ด ิ ทางเลือกของเขาดูเหมือนจะน ้อยลงทุกที ี งฟ้ าร ้อง ฝนกระหนํ่าเม็ดถีข ่ น ึ้ ฟ้ าแลบแปลบปลาบสว่างวาบไปทัง้ ทุง่ ไหล่หลังด ้วยเสย ั เท ้าเร็วขึน ั พักเขาโผเข ้าศาลาริมคลองก่อนเปี ยกโชก ครืนครันสะท ้อนก ้อง เขากอดเป้ แน่นสบ ้ สก ไปทั่วร่าง เขาปลดเป้ วางไว ้บนม ้านั่ งยาวในศาลา ถอดหมวกเปี ยกแฉะ สะบัดผมไล่นํ้าฝน ถอน ื้ ยีนสอ ์ อกสะบัดแล ้วพาดไว ้กับพนักม ้านั่ง กิง่ หูกวางสา่ ยไหวตามแรงลมกรรโชกระหลังคา เสอ ี งครืดคราด เพียงไม่กอ สงั กะสเี สย ี่ ด ึ ใจม่านฝนห ้อมล ้อมศาลาไว ้ทุกด ้าน เขานึกไปถึงกลุม ่ ชาวบ ้านทีม ่ งุ ดูซากศพ ตอนนีค ้ งแตกกระเจิงกันไปหมดแล ้ว เขานึกสะใจ สว่ นพ่อกับแม่คงกลับ บ ้านไปแล ้ว และคงรู ้ว่าเขาหายไปจากบ ้าน เป็ นไปได ้ว่าตอนนีแ ้ กกําลังตามหาเขาให ้ควัก ่ เขา ึ อะไรกับการหายไปของเขา ในเมือ ยิม ้ ขึน ้ เป็ นไปได ้หรือ หรือแกอาจไม่รู ้สก ่ เขาไม่อยูบ ่ ้านมาตัง้ ั พักคงไม่มอ ี หาย เมือ นานแล ้ว ไม่อยูอ ่ ก ี สก ี ะไรเสย ่ ชงั่ นํ้ าหนั กแล ้ว เขาคิดว่าน่าจะเป็ นอย่างหลัง มากกว่า นํ้ าในคลองชลประทานเอ่อล ้นขึน ้ มาถึงพืน ้ ศาลา คมเดินไปยังริมคลองซงึ่ อยูใ่ นร่มชายคา ศาลา เขาวักนํ้ าขึน ้ มาล ้างหน ้าและรดหัว มองไปยังฝั่ งคลองอีกฟาก พุม ่ ไม ้ขนาดเล็กวางตัว ตะคุม ่ อยูใ่ นม่านฝน เลยออกไปเป็ นทุง่ กว ้างทีท ่ อดตัวอยูใ่ นความมืด เขายังคงนั่งวักนํ้ าเล่น มอง ี่ วกรากกวาดกอสวะและกิง่ ไม ้ใบหญ ้าล่องไหลไปกับมัน แม ้สายนํ้ าจะพลุง่ สายนํ้ าทีไ่ หลเชย พล่านปั่ นป่ วน แต่ใจเขาสงบลงอย่างน่าประหลาด เขาพยายามทบทวนเหตุการณ์ทัง้ หมดทีเ่ พิง่ ึ เศร ้าสร ้อยกลับมาหาเขาอีก เขาจุดบุหรีท ื้ ขึน ผ่านไป ความรู ้สก ่ เี่ ปี ยกชน ้ สูบ อัดหนักๆสองสาม ครัง้ เขาเริม ่ ผ่อนคลายขึน ้ ี งลมฝนยังกระหนํ่าไม่ลดราวาศอก รอบข ้างมืดมิดลงกว่าเดิม สายนํ้ าในคลองทําให ้ เสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 928

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เขานึกถึงซากศพทีส ่ ะพานเมือ ่ ตอนเย็น เขาไม่ตงั ้ ใจดูมันแต่อย่างไร เขากําลังตามหาพ่อกับแม่ ี่ ว บังเอิญสบโอกาสชะโงกหน ้าลงไปเห็น เขายังจําภาพได ้ติดตา ก่ามกลางสายนํ้ าขุน ่ ข ้นเชย ั เข ้ามาเป็ นระลอกๆ แต่มันยัง กราก ร่างหนึง่ ลอยควํา่ หน ้าค ้างติดอยูก ่ ับเสาสะพาน แม ้นํ้ าซด จําหลักอยูท ่ เี่ ดิม เจ ้าซากศพนั่นมันลอยมาจากไหนกันหนอ อาจเป็ นหุบเขาแก ้วทีท ่ อดทะมึนงํ้า อยูไ่ กลๆหรือจากหมูบ ่ ้านทีอ ่ ยูท ่ างเหนือ หรืออาจเป็ นคนในหมูบ ่ ้านนีก ้ ็ได ้ แต่ไม่วา่ มันจะมาจากที่ ไหน มันต ้องลอยผ่านมาทางศาลาหลังนี้ ึ ว่า คมจุดบุหรีม ่ วนใหม่ขน ึ้ มาอัดหนักหน่วง เหมือนคิดอะไรบางอย่างขึน ้ มาได ้ เขารู ้สก ทางออกแห่งอิสรภาพทีเ่ ขาเฝ้ าครุน ่ คิดเมือ ่ ตอนเย็นเป็ นจริงขึน ้ มาแล ้ว เขารู ้แล ้วละว่าจะทํา ั ผัสมัน เขาอัดบุหรีเ่ ป็ นครัง้ สุดท ้ายแล ้วกระโจนลงไปในห ้วงนํ้ าดํามืด เขาจม อย่างไร ถึงจะได ้สม ั พักแล ้วเสอ ื กหัวขึน ึ สดชน ื่ อย่างประหลาด เขาเงยหน ้าขึน หายไปสก ้ มา รู ้สก ้ ปะทะกับสายฝน เม็ด ึ เจ็บเล็กๆ เขาฝื นตัวให ้กระแสนํ้ าอัดร่าง รู ้สก ึ ผ่อนคลายขึน ฝนเจาะใบหน ้าให ้รู ้สก ้ เขาว่ายไป ี่ วกรากแต่เขายังประคองตัวไม่ให ้ไหลตามมันไป เขามีความสุข กลางลํานํ้ า แม ้สายนํ้ าเชย ่ นี้ เขาจ ้วงแขนทะยานว่ายไป เหลือเกิน นานแค่ไหนแล ้วนะทีเ่ ขาไม่เคยเล่นนํ้ ากลางสายฝนเชน อีกฝั่ ง ไม่นานเขาก็แตะริมคลองอีกฟากได ้สําเร็จ ่ ล ้ว เขาคิดว่าการกระโจนลงสูห ่ ้วงนํ้ านี่ สายนํ้ าประทานอิสรภาพทีแ ่ ท ้จริงให ้เขาแล ้ว ใชแ ิ แหละน่าจะเป็ นการสร ้างอิสรภาพทีแ ่ ท ้จริง ขึน ้ มาได ้ เขาตัดสนใจว่ายกลับมากลางลํานํ้ า อาการ ึ เหนือ ึ เหนือ ่ ยล ้ายังไม่เกิดขึน ้ เขายังคงลอยคออยูก ่ ลางนํ้ าได ้อย่างสบาย เขาไม่รู ้สก ่ ย ไม่รู ้สก ิ้ เขามองไปทีศ กลัวอะไรทัง้ สน ่ าลา กิง่ หูกวางแกว่งไกวไปตามแรงลมฝน เขายังไม่อยากกลับไป ั ผัสมันให ้ยาวนานทีส ทีศ ่ าลา เขายังมีความสุขกับท ้องนํ้ า เขาอยากสม ่ ด ุ เพราะนั่นหมายถึง ่ กัน อิสรภาพทีเ่ ขาได ้รับเชน ่ ้องนํ้ าเบือ คมรวบรวมกําลัง ดําดิง่ ลงสูท ้ งล่าง ความดันนํ้ าอัดจนเขาหูออ ื้ เขายังดําดิง่ ลง ่ นี้ เขาสม ั ผัสมันได ้จริงๆ ไป ลืมตาขึน ้ เคืองตาเล็กน ้อย ทุกอย่างมืดมิด โอ ้...ชา่ งวิเศษอะไรเชน อิสรภาพทีเ่ ขาไขว่คว ้ามาตลอดเจ็ดปี เป็ นจริงขึน ้ มาแล ้ว เขามีความสุขเหลือเกิน ปล่อยร่างลอย ่ ล ้ว พ่อกับแม่ทเี่ ขาเฝ้ ารอ คว ้างใต ้ผืนนํ้ า แต่แล ้ว...เขากลับคิดถึงพ่อกับแม่ขน ึ้ มากะทันหัน ใชแ ี ใจขนาดไหน เขาชา่ งเป็ นลูก เมือ ่ ตอนเย็น หากตอนนีแ ้ กกลับมาบ ้านแล ้วไม่เจอเขาล่ะ แกจะเสย ี เลย เขาทิง้ บ ้านทิง้ พ่อกับแม่มาตัง้ เจ็ดปี ยังไม่พออีกหรือ ทําไมเขาถึงคิดที่ ทีไ่ ม่เอาไหนเอาเสย จะหนีแกมาอีกล่ะ โอ ้...ตอนนีเ้ ขาคิดถึงบ ้านเหลือเกิน ั พัก เรีย คมผุดขึน ้ จากใต ้นํ้ า โยนตัวสูดอากาศหายใจ เขาหอบอยูส ่ ก ่ วแรงเหมือนกลับมาอีกครัง้ ิ เขาขยับร่างแหวกว่ายไปมา เขายังมีความสุขกับการแนบชดสายนํ้ า ฝนยังไม่มท ี ท ี า่ จะหยุด ลม กระพือโหมแรงขึน ้ โยกยอดไม ้สา่ ยไหวไปมา ๕ ฝน กระหนํา ่ ลงมาอีกระลอก คมพาร่างเปี ยกโชกเดินฝ่าสายฝนไปบนทางเข้า บ้าน เขาคิดถึงบ้านเหลือเกิน คิดถึงพ่อก ับแม่ทค ี่ งรอเขาอยู่ เขาไม่นา ่ เหลวไหลหนีออก จากบ้านไปโดยไม่บอกกล่าว เขาเป็นลูกทีไ่ ม่ได้เรือ ่ งจริงๆ เวลาเจ็ดปี ในนรกนน ่ ั น่าจะข ัด เกลาให้เขาแข็งแกร่งก ับชวี ต ิ เขาไม่ควรโกรธใครอีกแล้ว ไม่ควรน้อยใจอย่างก ับเด็กๆ ้ ับชวี ต ึ ผิด เขาควรอดทนอดกลนก ั้ ับอุปสรรคนานาแล้วยืนหย ัดต่อสูก ิ ในอนาคต เขารูส ้ ก ไปแล้ว เขาอยากเข้าไปสารภาพผิดต่อหน้าพ่อก ับแม่ และปวารณาต ัวว่าจะเป็นลูกทีด ่ ี ตลอดไป ั ใสร่ า่ งเขาไม่หยุดหย่อน เขารู ้สก ึ หนาวเหลือเกิน รีบสาวเท ้าไปบนทางโคลน สายฝนยังซด เฉอะแฉะ เขาผุดยิม ้ ขึน ้ เมือ ่ เข ้าใกล ้บ ้านไปทุกขณะ บ ้านปิ ดไฟเงียบ พ่อกับแม่คงหลับไปแล ้ว เขาเดินมานั่ งตรงแคร่หน ้าบ ้าน เขาจะเคาะประตูเรียกดีไหมหนอ เขาไม่อยากรบกวนท่านทัง้ สอง แต่หากเขานอนตรงแคร่หน ้าบ ้าน คืนนีเ้ ขาคงหนาวตายเป็ นแน่ ิ ใจเคาะประตูเรียก ครัง้ แรกเงียบไป เขาเคาะหนั กขึน ี งตอบ คมตัดสน ้ กว่าเดิม คราวนีม ้ เี สย ึ หวาดๆ หากพ่อกับแม่ดา่ เขา เขาจะทําอย่างไรดีละ่ ไม่หรอก เขาจะไม่ รับจากข ้างใน เขารู ้สก ึ อะไรอีกแล ้ว เขาจะยอมรับผิดแต่โดยดี เขาจะกลัวอีกทําไมในเมือ รู ้สก ่ การได ้เจอพ่อกับแม่เป็ น สงิ่ ทีส ่ ําคัญทีส ่ ด ุ ี งเดินลากเท ้าใกล ้เข ้ามาเรือ ั พักประตูบ ้านเปิ ดออก เขาดีใจ ไฟในบ ้านสว่างขึน ้ เสย ่ ยๆ สก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 929

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี น ้าแปลกๆ บ่นอุบอิบในลําคอแล ้วปิ ดประตู เขายืนงงงวย รู ้สก ึ สุดชวี ต ิ เมือ ่ ได ้เห็นหน ้าแม่ แม่ตส ี ห เศร ้าลึก เขาไม่ได ้ยินว่าแม่บน ่ อะไร ทําไมแม่ทํากับเขาอย่างนี้ แม่ยังไม่ให ้อภัยเขาอีกหรือ นํ้ าตา ไหลพรากออกมาอีก ี งกลุม เสย ่ คนแทรกขึน ้ มาจากปากทางเข ้าบ ้าน คมหันไปดู แสงไฟฉายวิบวับมาแต่ไกล ี่ ้าคนเดินรีม กลุม ่ คนประมาณสห ่ ายังบ ้านของเขาแล ้วเคาะประตูดังลั่นพร ้อม ตะโกนเรียกพ่อกับแม่ ่ ลุม แม่เดินกลับมาเปิ ดประตูอก ี ครัง้ ด่าอะไรบางอย่างออกมาใสก ่ คน เขาเดินเข ้าไปใกล ้ กลุม ่ คน เหล่านีบ ้ อกแม่วา่ มีซากศพลอยมาค ้างติดอยูท ่ เี่ สาสะพานอีกแล ้ว และชวนพ่อกับแม่ไปดูซากศพ กันอีกครัง้ แม่ดต ู น ื่ เต ้นรีบวิง่ ไปปลุกพ่อ ซากศพลอยนํ้ ามาอีกแล ้วหรือ? มันเกิดอะไรขึน ้ อีกล่ะ? ั พักจึงเดิน ฝนยังโปรยเม็ดปรอยๆ กลุม ่ คนทยอยเดินกลับไปทีส ่ ะพาน พ่อตืน ่ แล ้ว สก ี บ ดูเหมือนไม่มใี ครสนใจเขาแม ้แต่น ้อย เขาเหลืออดจึงเดินเข ้าไป ออกไปกับแม่อย่างเงียบเชย ขวางพ่อ ี งดัง พ่อยังคงนิง่ เดินทะลุรา่ งเขาไปเหมือนไม่มอ พ่อ! เขาเรียกพ่อเสย ี ะไรเกิดขึน ้ ี งดังกว่าเดิม แม่นงิ่ อีกเชน ่ กัน เดินทะลุรา่ งเขาไปอีกคน แม่! เขาเรียกแม่เสย โอ...เกิดอะไรขึน ้ ล่ะนี่ เขาเป็ นอะไรไปเหรอ? ี บไว ้กับเขา ทุกคนออกไปหมดแล ้ว ทิง้ บ ้านเงียบเชย คมยังยืนร ้องไห ้อยูค ่ นเดียวในความมืด

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 930

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

คําแพง

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๓๐ เรือ ่ งสน โดย จุฬา ละคร

หญิงสาวนอนไม่หล ับเกือบค่อนสว่าง ห ัวใจเธอเต็มเปี่ ยมไปด้วยความระลึกถึงแม่ ้ มแม่คงหงอกขาวโพลน เพราะเธอไม่ได้กล ับไป และน้องๆ แม่ซงึ่ มีอายุมากแล้ว ป่านนีผ เยีย ่ มแม่สามปี เต็มๆแล้ว ั ้ หนึง่ วิง่ ออกจากชานชาลา หัวใจคําแพงเต็มตืน รถปรับอากาศชน ้ และโล่งใจอย่างบอกไม่ ถูก หลังจากทีน ่ ั่งรอเวลารถออก ท่ามกลางความพลุกพล่านอลหม่านไม่แตกต่างฤดูกาล เทศกาลต่างๆ เพราะหมูบ ่ ้านของเธอเป็ นหมูบ ่ ้านใหญ่ ลูกหลานของผู ้เฒ่าผู ้แก่กลับบ ้านกันมากเป็ น พิเศษ อยูบ ่ นรถ เธอสอดสา่ ยสายตามองไปรอบๆ มีหลายคนทีเ่ ธอรู ้จัก แต่คนเหล่านั น ้ ก็แค่มอง ึ เธอแล ้วก็นงิ่ เฉย กลับคุยกันกับพวกด ้วยภาษาถิน ่ เธอรู ้สกผิดหวังนิดหน่อยทีไ่ ม่มใี ครทักทาย เธอ พวกเขาอาจจําไม่ได ้ ก็แค่นัน ้ เมือ ่ รถวิง่ ห่างจากย่านชุมชน รถก็เร่งความเร็วขึน ้ ตามลําดับ ข ้างทางเปลีย ่ นเป็ นต ้นข ้าว กําลังเขียวสดใส ฤดูกาลได ้เปลีย ่ นแปลงสภาพความแห ้งแล ้งให ้มีชวี ต ิ ชวี าขึน ้ เธอมองภาพข ้าง นอกด ้วยความสุขใจ เคลิม ้ ฝั น สามปี ทเี่ ธอไม่ได ้เห็นภาพเหล่านี้ มันเป็ นภาพในอดีตทีเ่ ธอเติบโต มาพร ้อมกับธรรมชาติเหล่านี้ เธอเข ้ามากรุงเทพฯ พร ้อมกับพีส ่ าวของเธอ พีส ่ าวทีม ่ ห ี น ้าตาสวยมาก อีกทัง้ รูปร่างสูง โปร่ง ผมยาวสลวย และเป็ นหญิงสาวรุน ่ แรกของหมูบ ่ ้านทีไ่ ปอยูก ่ น ิ กับฝรั่ง พีส ่ าวเธออยูก ่ น ิ กับ สามีฝรั่ง และมีรายได ้ดีมาก สามารถเปลีย ่ นแปลงสภาพความเป็ นอยูข ่ องครอบครัวให ้ดีขน ึ้ อย่าง หลังมือเป็ น หน ้ามือ ่ ้าน เพราะหลังเล็กมาก ภาษาถิน ครอบครัวของเธอเคยยากจนมาก มีบ ้านก็เหมือนไม่ใชบ ่ เรียกว่าบ ้านต่อครัว ไม่แตกต่างอะไรกับกระต๊อบ ครอบครัวของเธอ มีพน ี่ ้องทัง้ หมดห ้าคน ล ้วน เป็ นหญิงทัง้ หมด เธอเป็ นลูกสาวคนทีส ่ าม พีส ่ าวคนทีส ่ องก็มวี ถ ิ ท ี ไี่ ม่แตกต่างกันนักเพราะลงไปกรุงเทพฯ พร ้อมกับพีส ่ าวคนโต เพือ ่ ั รู ้แต่วา่ พีค จะหางานทํา แต่ทํางานอะไรก็ไม่ปรากฏเด่นชด ่ นโตได ้สามีฝรั่ง พีส ่ าวคนรองลงไป กรุงเทพฯ ก็หายเงียบอย่างไร ้ร่องรอย ิ สอง จึงไม่ทราบความเป็ นไปของพีส สําหรับเธอลูกสาวคนทีส ่ าม ยังเล็กอยู่ อายุแค่สบ ่ าว ทัง้ สองมากนัก ครอบครัวเธอถูกชาวบ ้านตัง้ ข ้อรังเกียจ โดยเฉพาะเรือ ่ งทีไ่ ปได ้สามีฝรั่ง แต่แล ้วพีๆ่ ของ เธอก็ลบคําสบประมาทของชาวบ ้านได ้ ด ้วยความพยายามเก็บหอมรอมริบเอาเงินมาสร ้างบ ้าน จากบ ้านต่อครัวกลายเป็ นบ ้านหลังใหญ่มาก ถ ้าพูดถึงตอนนัน ้ บ ้านของเธอ เป็ นบ ้านหลังใหญ่ ื่ กันว่า ถ ้าให ้ลูกสาวไป ทีส ่ ด ุ ในหมูบ ่ ้าน นั่นแหละ ความตืน ่ ตัวของชาวบ ้านจึงเกิดขึน ้ มีความเชอ เอาสามีฝรั่งแล ้วจะรํ่ารวย คําครหาต่อครอบครัวของเธอค่อยๆจางลงเรือ ่ ย กระทั่งเป็ นเรือ ่ งธรรมดา และค่อนหนักไป

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 931

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ทางว่า ใครอยากรํ่ารวยก็ให ้ไปเอาสามีฝรั่ง และหลังจากนัน ้ ทัศนะใหม่ๆก็เกิดขึน ้ กับชาวบ ้าน ต่างสนับสนุนให ้ลูกสาวไปเสาะแสวงหาสามีฝรั่ง และมีอก ี หลายคนประสบความสําเร็จ แต่บาง คนก็หายเงียบไป เธอยังจําได ้ถึงพฤติกรรมของพีส ่ าวคนรอง ซงึ่ ก็ไปได ้สามีฝรั่ง คําฝ้ ายพีส ่ าวคนรองพา สามีฝรั่งกลับมาเยีย ่ มบ ้าน พีส ่ าวควงฝรั่งอย่างเปิ ดเผย เดินไปทั่วหมูบ ่ ้าน จูจ ๋ ก ๋ี ันอย่างน่ารังเกียจ ิ หน ้าบาน ขัดต่อขนบธรรมเนียมของหมูบ ่ ้าน แต่คําฝ้ ายก็ไม่แคร์ตอ ่ สายตาของใคร ระเริงรืน ่ เชด ยังกับจะประกาศว่า การได ้สามีฝรั่งเป็ นความสําเร็จอันยิง่ ใหญ่ ไม่นานนัก พีส ่ าวคนรองก็มักจะกลับบ ้านมาคนเดียว แต่บางครัง้ ก็กลับมาพร ้อมฝรั่ง แต่ ื ฮาว่า คําฝ้ ายได ้ประกาศความเป็ นกะหรีแ เป็ นคนใหม่ไม่ซํ้าหน ้า จนกลายเป็ นเรือ ่ งฮอ ่ ล ้วอย่าง เต็มตัว ―ลูกอย่าทําแบบนีเ้ ลยคําฝ้ ายเอ ้ย แม่อายคน ชาวบ ้านกําลังจับตามองลูกอยูน ่ ะ คนกําลัง นินทาลูกในสงิ่ ไม่ดเี ลย‖ แม่ขอร ้อง ิ ม่ หนูต ้องการเงินนะ เกาะมันเข ้าไว ้ฝรั่งน่ะ ไม่ต ้องแคร์ชาวบ ้าน ―คนนินทาก็ชา่ งหัวคนสแ ่ นีท หรอกน่า‖ คําฝ้ ายจะโต ้ตอบแม่เชน ้ ก ุ ครัง้ ไป ―อีฝ้ายเป็ นกะหรี‖่ มันคือคําครหาของชาวบ ้านทีพ ่ รั่งพรูเข ้าหูแม่ และคําแพงผู ้น ้องไม่ ว่างเว ้น บ ้านหลังใหญ่ของเธอดูเงียบเหงา อึมครึม ชาวบ ้านตัง้ ข ้อรังเกียจหนั กกว่าเดิม แต่คํา ื่ มเสย ี ได ้สามีฝรั่ง แต่มค พลอยพีส ่ าวคนโตของเธอไม่เคยมีพฤติกรรมเสอ ี วามเป็ นครอบครัว ึ สะเทือนใจมาก ทีพ อย่างสมศักดิศ ์ รี เธอรู ้สก ่ ส ี่ าวคนรองได ้สร ้างตราบาปไว ้อย่างประทับแน่น ี แล ้ว ยากแก ้ไขเสย นานเข ้าคําฝ้ ายก็กลับมาอยูบ ่ ้าน แต่ไม่มส ี ามีฝรั่งตามมาแม ้แต่คนเดียว และตัง้ แต่คําฝ้ าย กลับมาอยูบ ่ ้าน แทนทีเ่ รือ ่ งราวอันเป็ นราคีคาวจะจบลง แต่มันกลับหนักข ้อขึน ้ อีก เพราะเพือ ่ นๆ ี่ ้าคนต่างก็มพ ของคําฝ้ ายสห ี ฤติกรรมเป็ นกะหรีไ่ ม่แพ ้กัน และพวกเธอมักจะมารวมตัวทีบ ่ ้านคํา ฝ้ ายเสมอ ไม่วา่ จะเป็ นกลางวัน กลางคืน มีผู ้ชายวัยคะนองเข ้าออกบ ้านไม่เคยขาด ―อีคําฝ้ าย มึงรู ้ตัวไหมว่ามึงกําลังทําอะไรอยู่ กูจะตายก็เพราะมึงนีแ ่ หละ ทําไมมึงทําให ้กู ่ ง มันหนั กข ้อขึน อายบ ้านอายเมืองเขา กูไม่กล ้าออกไปไหน มึงรู ้ไหม บ ้านนีม ้ ันเหมือนกับซอ ้ ทุก ่ งหรือไง มึงก็ฟังคํากูบอกบ ้างส‖ิ วัน มึงจะเอาบ ้านเป็ นซอ ั พาเพือ แม่พด ู พร ้อมกับสา่ ยหน ้าเอือมระอาอีคําฝ้ ายเอาเหลือ มันชก ่ นๆเข ้าบ ้านกินเหล ้า เมายา แล ้วก็มผ ี ู ้ชายแวะเวียนมาอย่างคึกคัก ่ ม่ พอโดนแม่วา่ หนักเข ้า คําฝ้ ายก็โมโห ―บ ้านนี้ฉันก็มส ี ว่ นสร ้างนะแม่‖ เธอตะคอกใสแ ―ทําไมฉั นจะทําอะไรไม่ได ้ เอาละ...เมือ ่ แม่ไม่ต ้องการฉั น ฉั นก็จะไม่อยู่ ฉั นไปบ ้านเพือ ่ นก็ได ้‖ หลังจากนัน ้ คําฝ้ ายก็ไม่เข ้าบ ้าน แต่กลับไประเริงรืน ่ ตามบ ้านเพือ ่ น วันทัง้ วันพากันเลาะ ี ใจมากกับพฤติกรรมเละเทะของคําฝ้ าย บ ้าน ไม่ตา่ งจากคําว่ากะหรีเ่ ดินอ่อยเหยือ ่ แม่เสย ื่ ฟั งแม่บ ้าง คําแพงลูกแม่ พีม ―อีคําฝ้ ายเอ ้ย ทําไมมึงไม่เชอ ่ งึ เอาไม่อยูแ ่ ล ้ว ลูกกับน ้อง ้ ้าใครก็ไม่ได ้‖ แม่บอกคําแพงตัง้ แต่ยงั อยูบ อย่าเอาอย่างมันเด ้อ แม่อายหลาย สูหน ่ ้าน คําแพงได ้แต่พยักหน ้ารับคําแม่ ถึงวันนีเ้ ธอเจ็บปวด เศร ้าสะเทือนใจ ตราบาปทีค ่ ําฝ้ าย ทําเอาไว ้ มันไม่มวี น ั ลบเลือนไปได ้ เธอสงสารแม่กบ ั น ้องๆ แม่ซงึ่ มีแต่ความเศร ้าหมอง พีค ่ ําฝ้ าย ก็เหลือเกินจริงๆ ้ บ้านหล ังใหญ่อม คํา แพงก้าวขึน ึ ครึม แม่กา ํ ล ังทําอะไรกุกก ักอยูใ่ นคร ัว เธอย่อง เข้าไปทางด้านหล ัง สวมกอดแม่อย่างโหยกระหาย แม่สะดุง้ ตกใจ พอห ันกล ับมองจึงรู ้ ว่าเป็นคําแพง ลูกสาวคนทีส ่ ามซงึ่ นางฝากความหว ังไวิ ้ ―แม่จา๋ แพงมาหาแม่แล ้วจ ้า แพงกลับมาหาแม่แล ้ว‖ แม่สวมกอดเธอ นํ้าตารืน ้ แล ้วหยาดลงปั บๆ ความปลืม ้ พรั่งพรูเต็มหัวอก ―แพงลูกแม่ ลูกมาแล ้ว‖ นางพูดได ้แค่นัน ้ ก็สะอืน ้ ไห ้ฮักๆ แม่ลก ู กอดกันกลมอยูเ่ ป็ นนาน สามปี สําหรับลูกสาวคนนี้ แม่คด ิ ถึงใจจะขาด ยิง่ คําฝ้ าย พีส ่ าวมันตอกยํ้าความเละเทะ นางยิง่ คิดถึงคําแพงผู ้น ้อง และหัวใจก็เฝ้ าแต่ครํ่าครวญถึงคําแพง ื่ เชย บัดนีล ้ ก ู สาวของนางกลับมาแล ้ว มาให ้คนแก่วงหน ้าหมองได ้ชน นางเพ่งพินจ ิ ลูกสาวอย่างเต็มตา คําแพงลูกสาวแม่สวยงามเหลือเกิน ทัง้ ผิวพรรณรูปร่าง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 932

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั ใจคอก็งามสงบเสงีย ลูกสาวแม่สะอาดเอีย ่ มไม่มท ี ต ี่ ิ คําแพงสวยไม่แพ ้พีส ่ าวคนโต อีกทัง้ นิสย ่ ม ลูกสาวแม่สวยงามเสมอ อย่างน ้อยก็ในหัวใจแม่ “โอ้โฮ! อีคา ํ แพงมึงก็มานีห ่ ว่า มึงมาคนเดียวหรือ ผ ัวฝรง่ ั มึงล่ะม ันไม่มาด้วยหรือ ทําไมมึงไม่ควงมาโชว์งานบุญบงไฟบ้ ั้ างวะ” ี ง มันคืออีคําฝ้ ายนั่ นเอง คําแพงมองพีส แม่กับคําแพงหันไปมองต ้นเสย ่ าวแล ้วขมวดคิว้ ื่ บัดนีร้ า่ ง หน ้าเธอเศร ้าลงสนิท ร่างทีเ่ คยอวบสวยของพีค ่ ําฝ้ ายเปลีย ่ นแปลงไปอย่างไม่น่าเชอ ของคําฝ้ ายผ่ายผอม ใบหน ้าตอบดําคลํ้าเต็มไปด ้วยฝ้ า คําแพงมองพีส ่ าวอย่างใจหาย พี่ เปลีย ่ นแปลงไปมากมายขนาดนี้ ―เออ...มึงมาก็ดแ ี ล ้ว ขอเงินหน่อยส ิ เพือ ่ นๆกูรอกินเหล ้าอยู่ มึงคงรํ่ารวยมา‖ คําฝ้ ายพูด ี งดังโดยไม่สนใจแม่ ดูจากท่าทางแล ้ว คําฝ้ ายนัน เสย ้ คงเมาหนักเอาการอยู่ ―อย่าให ้มันนะแพง มันกินแต่เหล ้าเมายา เลาะบ ้านเป็ นกะหรีข ่ ายตัว เดีย ๋ นีค ้ นรู ้กันทัง้ ตําบลแล ้ว อีคําฝ้ ายมึงมาทําไม มึงสร ้างแต่ความเดือดร ้อน อีกะหรีบ ่ ้านนอก‖ นางพูดอย่างโกรธ เคือง เหลืออด แล ้วนางก็ร ้องไห ้ ่ ก ―ฉั นไม่ใชล ู แม่หรือไง ทีฉ ่ ั นมานีก ่ ็เพือ ่ มาหาน ้องฉั น ฉั นก็คด ิ ถึงอีแพงมันเหมือนกัน‖ ี งของคําฝ้ ายป้ อเป้ เมามาย เสย ―ชา่ งเถอะแม่ อย่าไปว่าพีค ่ ําฝ้ ายเขาเลย‖ คําแพงพูดเสร็จก็ยน ื่ เงินให ้พีส ่ าวห ้าร ้อยบาท พอได ้เงินคําฝ้ ายก็รบ ี เดินลงบ ้านตัวแทบปลิว แม่กับคําแพงมองตามอย่างเศร ้าใจ คําฝ้ ายไม่น่า ทําตัวแบบนีเ้ ลย ิ้ ดี ครอบครัวเรามีมลทินก็เพราะมันคนเดียว ―ให ้เงินมันทําไมแพง มันทําตัวเละเทะไม่มช ี น ั นิด แม่ เดีย ๋ วนีม ้ ันไม่ยอมเข ้าบ ้านเลย และนั บวันมันยิง่ ผอมลงๆ มันไม่หว่ งร่างกายของมันเลยสก ไม่อยากพูดถึงมันแล ้ว‖ ―เอ็งอยูก ่ รุงเทพฯ ทํางานอะไรหรือลูก บอกแม่ทเี ถอะ‖ มันคือคําถามทีเ่ ธอหวาดกลัวนัก และคงไม่มค ี วามลับอีกต่อไป ―แม่ตงั ้ ใจฟั งหนูให ้ดีนะ ตอนหนูลงไปกรุงเทพฯ กับพีค ่ ําพลอย หนูเรียนจบแค่ปอหก ใคร ทีไ่ หนจะรับหนูเข ้าทํางานดีๆได ้ พีค ่ ําพลอยจึงให ้ชว่ ยทํางานบ ้าน และจ่ายเงินเดือนให ้หนูด ้วย พี่ พลอยน่ะรักหนูมาก พีบ ่ อกว่าหนูสงบเสงีย ่ มเจียมตัว ผัวพีพ ่ ลอยเขาก็ด ี ถึงจะเป็ นฝรั่งก็รักพี่ พลอยเสมอต ้นเสมอปลาย พออยูน ่ านเข ้า ผัวพีพ ่ ลอยก็ตด ิ ต่อญาติเขาให ้กับหนู พีพ ่ ลอยก็เห็นดี ั ด ้วย บอกว่าญาติสามีคนนีม ้ น ี ส ิ ยดีมาก และหนูกับเขาก็ดใู จกันนานมาก ในทีส ่ ด ุ ก็แต่งงานกันใน โบสถ์ แต่สามีหนูก็เป็ นฝรั่งดีนะคะแม่ มีการงานดีๆทําเงินเดือนสูงด ้วยละ เขาดีเหมือนสามีพ ี่ พลอยเลยละ แต่หนูก็ปกปิ ดเป็ นความลับ เพราะหนูรู ้ว่าพีค ่ ําฝ้ ายได ้ทําตราบาปเอาไว ้กับ ี งเยียบเย็น แม่พยักหน ้า ครอบครัวเรามากเหลือเกิน ทีห ่ นูเล่ามานีแ ่ ม่คงเข ้าใจนะคะ‖ เธอเล่าเสย ึ สงสารลูกมาก เข ้าใจ และรู ้สก ―แม่เข ้าใจนะ แม่ไม่โกรธ ถ ้าหากสามีของลูกเป็ นคนดีก็เป็ นเรือ ่ งทีด ่ ‖ี นางพูดอย่าง อ่อนโยน ―หลังจากนั น ้ พีพ ่ ลอยกับสามีก็กลับไปอยูต ่ า่ งประเทศ สําหรับหนู ตลอดเวลาสามปี ก็ เฝ้ าปรนนิบัตฝ ิ รั่งสามีหนูด ้วยดีมาตลอดค่ะแม่ เขาแบ่งเงินให ้หนูใชจ่้ ายอย่างเหลือเฟื อ หนูก็เก็บ ออมได ้มากพอสมควรแล ้ว‖ รุง ่ เชา้ เป็นว ันงานบุญบงไฟ ั้ ชาวบ้านเรียกว่าว ันรวม ผูค ้ นจากหมูบ ่ า้ นใกล้เคียง ต่างก็หลงไหลก ่ั ันมางานแต่เชา้ มืด สว่ นมากก็ จะมากินลาบว ัว หรือทีเ่ รียกก ันว่า ซกเล็ก ้ จะไม่สดดี ถ้ามาสายเนือ ี งกระจายเสย ี งจากหอกระจายข่าวเปิ ดแต่เชามื ้ ดเชน ่ กัน คําแพงต ้องไปตลาดหมูบ เสย ่ ้าน ้ ด ไปซอ ื้ เนือ แต่เชามื ้ หลายกิโลพร ้อมทัง้ ผักและเครือ ่ งเทศต่างๆ สําหรับประกอบอาหารไว ้รอ แขก ิ ที่ ทีต ่ ลาด...คําแพงทําใจลําบาก เพราะสายตามากมายจ ้องมองมาทีเ่ ธอ พร ้อมคําซุบซบ ึ ปวดใจ จะต ้องเป็ นการซุบซบ ิ ในเรือ เธอไม่ได ้ยินเนือ ้ ความ เธอรู ้สก ่ งทีไ่ ม่คอ ่ ยดีแน่เลย เธอจึงรีบ ื้ แล ้วรีบกลับมาประกอบอาหาร ด ้วยหวังว่าคนรู ้จักกันน่าจะแวะเวียนมาบ ้าง ซอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 933

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ หนั กใจกับพฤติกรรมของพีส จนป่ านนีค ้ ําฝ้ ายยังไม่กลับมาบ ้าน คําแพงรู ้สก ่ าวอย่างมาก เธอผิดหวังในตัวคําฝ้ ายมาก แต่ก็ต ้องทําใจให ้ถึงทีส ่ ด ุ เธอกับแม่ชว่ ยกันทําอาหารจนเสร็จ พร ้อมทีจ ่ ะต ้อนรับผู ้มาเยือน แต่คอยแล ้วคอยเล่าจน ิ อยู่ ทีแ ตะวันสายก็ยังไม่มค ี นมา เธอจึงได ้เรียนรู ้ว่า นีค ่ อ ื ความเจ็บปวดทีแ ่ ม่กําลังเผชญ ่ ท ้แล ้วมัน เกิดจากการกระทําของคําฝ้ ายแท ้ๆ ครูใ่ หญ่ตอ ่ มา มีชายคนหนึง่ มาด ้อมๆมองๆทีห ่ น ้าบ ้าน คําแพงเหลือบไปเห็นพอดี ―อ ้าว! พีพ ่ ร เข ้ามาในบ ้านก่อนส‖ิ คําแพงยิม ้ ให ้สมพรด ้วยความดีใจ ―แพงมาเมือ ่ ไรนี่‖ ชายหนุ่มร ้องถามพร ้อมกับเดินเข ้าไปในบ ้าน ―ก็ถงึ บ ้านเมือ ่ เย็นวาน‖ ื่ คําแพงกับแม่เข ้าครัวเตรียมอาหารการกิน ยกออกมาต ้อนรับแขกคน สมพรนั่งลงทีเ่ สอ แรก พร ้อมกับนั่งลงคุยกันอย่างออกรส สมพรเป็ นคนพูดน ้อย แต่เอาการเอางานเป็ นเรือ ่ งหลัก เขาเป็ นคนขยัน บึกบึน และก็เทียวมาถามไถ่แม่ของคําแพงอยูอ ่ ย่างสมํา่ เสมอ ―แม่ก็มส ี มพรนีแ ่ หละอีกคนหนึง่ ทีค ่ อยแวะเวียนมาบ ้านเรา มาถามทุกข์สข ุ บางทีก็เอา ปลามาฝาก เอากบมาให ้ ตลอดทัง้ ผักต่างๆ เพราะทําสวนครัวไว ้มาก‖ ―เหรอคะแม่ แพงขอบคุณพีพ ่ รมากนะ ทีค ่ อยดูแลแม่ของแพง‖ ―ก็เราคนรู ้จักกัน สนิทสนมกันมานาน แม่ของแพงก็เหมือนแม่ของพีน ่ ั่นแหละ ถึงยังไงพีก ่ ็ ต ้องดูแลอยูแ ่ ล ้ว‖ ―พีพ ่ รมีลก ู กีค ่ นแล ้ว‖ ―โอย...ยัง พีย ่ ังหาแม่มันไม่เจอเลย ไม่รู ้ว่าชาตินจ ี้ ะมีกับเขาหรือเปล่า‖ ―จริงหรือพีพ ่ ร พีร่ อใครอยูห ่ รือเปล่า‖ ชายหนุ่มร่างใหญ่ ผู ้มีหน ้าตาไม่หล่อเหลาถึงกับเขินอาย เขามีหน ้าตาไม่หล่อก็จริง แน่ นํ้ าใจเขากว ้างกว่าท ้องฟ้ า กว่าทะเล เขาเจียมตัวเสมอมา อันทีจ ่ ริง เขาเฝ้ ามองคําแพงตัง้ แต่เธอ ี ด ้วยซํ้า แต่เพราะเขาเจียมตัวจึงไม่แสดงออกมาว่า เขาหมายอาจเอือ ยังไม่ไปกรุงเทพฯ เสย ้ มคํา แพง ผู ้สวยงามปานนางฟ้ า เขาคอยปลอบใจคําแพงเสมอโดยเฉพาะเกีย ่ วกับเรือ ่ งทีค ่ ําฝ้ ายสร ้าง ขึน ้ มา คําแพงก็แอบซาบซงึ้ ในนํ้ าใจของสมพรอยูล ่ ก ึ ๆ แต่ด ้วยความเป็ นหญิงทีม ่ ค ี วามสงบ เสงีย ่ ม เธอจึงไว ้ตัวไม่แสดงออก นอกจากสมพรแล ้วก็ไม่มใี ครกล ้าเข ้ามาแผ ้วพานคําแพง เพราะอย่างน ้อย พอรู ้ว่าคําแพงเป็ นที่ หมายปองของสมพร ชายหนุ่มในหมูบ ่ ้านนีก ้ ็ไม่กล ้ายุง่ ี งประกาศจากทางว ัดด ังมาเป็นระยะๆ และบอกให้ชาวบ้านรูว้ า ้ บวน เสย ่ ขณะนีข เซงิ้ พร้อมทีจ ่ ะแห่แล้ว สมพรขออนุญาตแม่คําแพง เป็ นเพือ ่ นพาคําแพงไปดูแห่บงั ้ ไฟ เพราะเพือ ่ นๆของคําแพงก็ ั คน แม่อนุญาตด ้วยสห ี น ้ายิม ไม่มโี ผล่หน ้ามาให ้เห็นสก ้ แย ้มแจ่มใส คําแพงก็พอใจและดีใจ เธอ ไม่ต ้องการเพือ ่ นๆทีห ่ า่ งหายอีกแล ้ว ขบวนแห่เซงิ้ บัง้ ไฟไปรวมตัวกันทีท ่ ้ายหมูบ ่ ้าน เพือ ่ ทีจ ่ ะฟ้ อนเซงิ้ ไปตามถนนหมูบ ่ ้านและ ิ้ สุดทีว่ ด ิ และจะมีการ ไปสน ั ขบวนเซงิ้ จะต ้องฟ้ อนเซงิ้ ทีล ่ านวัดอีก เพือ ่ ให ้คณะกรรมการตัดสน ํ อบรมรางวัลสาหรับคุ ้มทีช ่ นะเลิศ และรองอันดับหนึง่ สอง สาม ื่ มวลชนมาทําข่าว ทําสารคดี มีพน ปี นม ี้ ข ี บวนเซงิ้ เจ็ดขบวนเป็ นงานทีย ่ งิ่ ใหญ่ มีสอ ี่ ้องทาง ประเทศลาวมาดูอย่างเป็ นทางการอีกจํานวนหนึง่ ี งกลองยาว เสย ี งพิณ แคน กระหึม ขบวนเริม ่ ฟ้ อนเซงิ้ เสย ่ ขึน ้ อย่างเร ้าใจ สมพรกับคําแพง ิ่ ไหมใสง่ าม เสอ ื้ ลายลูกไม ้พลิว้ บาง ไม่วา่ เฝ้ าดูขบวนแห่ด ้วยหัวใจเป็ นสุข คําแพงอยูใ่ นชุดซน เธอจะอยูใ่ นชุดอะไร ความโดดเด่นก็ยังคงเป็ นหนึง่ ชายหนุ่มหญิงสาวเดินชมผ่านมาหลายขบวน สายตาคําแพงก็มาสะดุดอยูท ่ ก ี่ ลุม ่ ขีเ้ มา ี ง กลุม ่ ใหญ่ ซงึ่ ร่วมอยูต ่ อนหลังสุดของขบวน ขีเ้ มากําลังเต ้นแร ้งแต ้นกากันอย่างเมามัน ทัง้ เสย ี ร ้องโหวกเหวกโฮแซวกันอึกทึก เสยงกลองยาวเร่งเร ้า ขีเ้ มาดิน ้ กันสะแด่ว ผู ้หญิงกลุม ่ ของคํา ฝ้ ายก็รวมอยูใ่ นนัน ้ ด ้วยความมึนเมา ผู ้ชายต่างกระชากลากดึง บางคนก็จับกอดฟั ดเหวีย ่ งกันไป มา คําฝ้ ายนั น ้ เมาหนัก เต ้นสา่ ยตูดหน ้าหลังอย่างเมามัน ตาแทบจะลืมไม่ขน ึ้ แล ้ว มีผู ้ชายเข ้ามา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 934

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

้ กอดรัด ร่างผ่ายผอมของเธอเซซาย-ขวา แต่ก็หัวเราะออกมาอย่างสะใจ สนุกเมามัน เมาหนัก ถึงกับล ้มกลิง้ พวกผู ้ชายและเพือ ่ นๆก็มาดึงขึน ้ พร ้อมยืน ่ แก ้วเหล ้าขาวให ้ดืม ่ ตลอดเวลา ภาพของพีส ่ าวกรีดใจคําแพงอย่างโหดร ้าย กระทั่งเธอทนดูภาพความเละเทะของพีส ่ าว ไม่ได ้ จึงชวนสมพรรีบเดินปลีกตัวไปให ้ห่างไกล สมองคําแพงปวดหนึบ ภาพพีส ่ าวดิน ้ เด ้งหน ้า ื้ ผ ้าชุดเก่าดําคลํ้าหมองหมดราศส ี น ิ้ เชงิ คําฝ้ าย หลัง สา่ ยตูดสา่ ยเอว ยังลอยมาหลอกหลอน เสอ สนุกได ้อย่างเมามัน เหมือนว่าไม่มอ ี ะไรสนุกไปมากกว่านีอ ้ ก ี แล ้ว ิ้ สุดลงเมือ ่ คําแพงทีบ การ ฟ้อนเซงิ้ สน ่ ตะว ันมืดคํา ่ สมพรมาสง ่ า้ น คําฝ้ายหายต ัว ่ เดิม ก่อนสมพรจะกล ับได้ฝากคําชวนคําแพงไปดูหมอลําทีว่ ัดคืนนี้ คําแพงตอบร ับ เชน อย่างเต็มใจ การกลับบ ้านครัง้ นีท ้ ําให ้คําแพงได ้รู ้ข ้อเท็จจริงอันน่าเจ็บปวด บุญบัง้ ไฟแท ้ๆจะหา แขกเหรือ ่ มาแวะเวียนก็ไม่ม ี ก่อนหน ้านัน ้ ตอนทีอ ่ ยูบ ่ ้านต่อครัว ยังมีคนมาบ ้านไม่มข ี าดสาย มัน น่าเจ็บใจพีค ่ ําฝ้ ายเอาเหลือ ไม่น่าทําเรือ ่ งน่าอับอายได ้ขนาดนี้ แต่ก็ชา่ งเถอะ อย่างน ้อยก็มบ ี า่ วสมพรแวะเวียนมาหาอย่างเป็ นห่วง พีพ ่ รเคยเป็ นอย่างไร ปั จจุบันก็ยังเป็ นอย่างนัน ้ เสมอต ้นเสมอปลาย ี งเพลงดังมาจากวัด คณะหมอลําคงพร ้อมทีจ เสย ่ ะแสดงแล ้ว พีพ ่ รยังไม่มาชวนเลย คําแพงเฝ้ า ื่ ผืนเล็กถือไปปูนั่งดูหมอลํา มองทางไม่นานสมพรก็มา คําแพงม ้วนเอาเสอ พวกเขาไปถึงวัด หมอลํากําลังเต ้นโชว์เปิ ดรายการเอาใจขีเ้ มาด ้านหน ้าเวที ขีเ้ มาต่าง พร ้อมใจกันมามั่วหน ้าเวที หนึง่ ในนัน ้ คําฝ้ ายกําลังดีดดิน ้ แอ่นหน ้าแอ่นหลัง พีค ่ ําฝ้ ายไม่เป็ นตัว ของตัวเองบ ้างเลย ื่ ผืนเล็ก วัยรุน ี่ น เดินเข ้ามานั่งลงข ้างหลัง หนึง่ ในนัน สมพร คําแพง นั่ งบนเสอ ่ สามสค ้ มี อาการมึนเมาหนัก เอือ ้ มมือไปล ้วงคําแพง เธอตกใจมาก ี งป้ อแป้ ท่าทาง ―พีส ่ าวครัง้ ละสองร ้อย น ้องสาวไม่เลว คิดครัง้ ละเท่าไรหรือจ๊ะ‖ เสย ก่อกวนอย่างหนัก ั ว์หมาเอ ้ย! ขาอ่อนกูพวกมึงก็ไม่ คําแพงปั ดมือมันออกอย่างแรง พร ้อมกับสบถด่า ―ไอ ้สต ิ ธิท มีสท ์ จ ี่ ะเห็น‖ มันหัวเราะกวนๆ สมพรใจร ้อนอยูแ ่ ล ้ว มือใหญ่ๆของเขาตบเปรีย ้ งเข ้าใบหน ้ามัน หน ้า หงายล ้มลงทัง้ นั่ง เลือดกบปากแดงฉาน ื กอะไร‖ ―ใครวะ เสอ สมพรระบายยิม ้ เยือกเย็น ―ถ ้ายังไม่อยากตาย ไสหัวไปซะ อย่าให ้กูเห็นหน ้าอีก‖ ี งของเขาทําให ้วัยรุน ้ พีพ เสย ่ หนึง่ ในนั น ้ ถึงกับผงะหงาย ―เฮย! ่ รนีห ่ ว่า เกือบแล ้วไหมล่ะ ไปพวกเราไป ขอโทษครับพีพ ่ ร ขอโทษคําแพงด ้วย‖ ี่ นหายวับไปกับตา คนเงียบขรึมอย่างสมพรเคยสร ้างวีรกรรมมามากต่อมาก พวกมันสค ั เสมอ เขา นักเลงรุน ่ ใหญ่ยังเกรงใจเขา ชาวบ ้านรู ้ดี ถึงเขาจะวางมือแล ้วแต่ลายเขายังแจ่มชด ื่ ว่าเป็ นนั กเลงตัวจริง ชอบชนกับพวกอันธพาล พวกก่อกวน เขาได ้ชอ ดึกดืน ่ ผู ้คนยังเต็มลานวัด หมอลํากําลังสนุกทีเดียว แต่คําแพงก็ ออกปากชวนสมพรกลับ ี ี งลํากําลังลืน ขณะทีเ่ สยงแคน เสย ่ ไหล สมพรสง่ คําแพง แล ้วเขาก็ขอตัวกลับบ ้าน แต่กอ ่ นกลับเขาคว ้ามือคําแพงมาจับไว ้ คํา แพงมิได ้ขัดขืนอะไร หญิงสาวกลับหน ้าแดงขัดเขิน เขาบีบมือเธอเบาๆ ―พีจ ่ ะคอยเป็ นกําลังใจให ้แพงเอง‖ ―ขอบคุณมากนะคะพีพ ่ ร‖ สมพรเดินกลับบ ้านด ้วยหัวใจพองโต เบิกบาน อย่างน ้อยดอกหวังบางอย่าง ได ้ผลิบาน ขึน ้ แล ้วในหัวใจของเขา ว ัน สุดท้ายของงานบุญบงไฟ ั้ มีการจุดบงไฟ ั้ ผูค ้ นหลายหมูบ ่ า้ นแห่ก ันมาอีกครงั้ ํ หร ับ หนึง่ และก็มง ุ่ หน้าออกทุง ่ สถานทีจ ่ ด ุ บงไฟ ั้ ตามทุง ่ นามีนา ํ ้ บ้างแล้ว เหมาะสา ้ ะไล่จ ับก ัน กอดร ัดฟัดเหวีย การละเล่นของกลุม ่ คนขีเ้ มา พวกนีจ ่ ง เอาโยนลงโคลน ภาษาถิน ่ เรียกว่า เอาก ันลงตม

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 935

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

สงิ่ ทีเ่ ร่งเร ้าเย ้ายวนใจบรรดาหนุ่มๆก็คอ ื หมอลําซงิ่ หมอลําตัง้ เวทีบริเวณจุดบัง้ ไฟ และเมือ ่ เวลาประมาณสามโมงเชา้ หมอลําซงิ่ ก็เริม ่ การแสดง ขีเ้ มากลุม ่ ใหญ่วงิ่ กรูกันเข ้าไปดีดดิน ้ ทีห ่ น ้า ี่ ส เวที นางรําบนเวทีเย ้ายวนใจด ้วยท่าเต ้นทีเ่ ซ็กซท ี่ ด ุ ขีเ้ มาทัง้ หญิงชายโฮแซวเป็ นระยะๆ พร ้อม ่ ัน เอาโคลนเหนียวมาทาตามตัวตัง้ แต่หัวจรดเท ้า ผสานกับเสย ี งบัง้ ไฟ กับขว ้างปาโคลนเข ้าใสก ่ ้องฟ้ า บัง้ แล ้วบัง้ เล่าตลอดเวลา ทีท ่ ะยานสูท สมพรมาชวนคําแพงออกดูจด ุ บัง้ ไฟอีก คําแพงไม่ปฏิเสธ ทัง้ แม่ก็ยน ิ ดี เมือ ่ พากันเดินถึง ี อีก ทั่ว เวทีหมอลําซงิ่ ภาพตรงหน ้าคําแพงก็กรีดหัวใจคําแพงอีก คําฝ้ ายเละเทะยิง่ กว่าเก่าเสย ตัวเต็มไปด ้วยโคลนจนมองคลํ้าดํา ท่ามกลางมือมากมือทีต ่ า่ งก็คว ้าเอามากอดรัดฟั ดเหวีย ่ งได ้ ตามความพอใจ สมพรบีบมือคําแพงอย่างปลอบใจ ผสานสายตาอ่อนโยนทีส ่ ด ุ คล ้ายกับจะบอก คําแพงว่า คําแพงมีเขาอีกคนหนึง่ ทีจ ่ ะอยูเ่ คียงข ้างเสมอ ―พีพ ่ รกลับเข ้าบ ้านกันเถอะ แพงอยากพักผ่อนเหลือเกิน ปวดหัวมากเลยพี‖่ สมพรกับคําแพงจึงกลับเข ้าบ ้าน งานบุญครัง้ นีส ้ งิ่ ทีค ่ ําแพงคาดหวังสลายไปทัง้ หมด ยังดีทพ ี่ พ ี่ ร ยังคงเสมอต ้นเสมอปลาย ไม่เปลีย ่ นแปลง ถึงบ ้าน...คําแพงก็ชวนพีพ ่ รแวะเข ้าบ ้านก่อน คําแพง จะทํากับข ้าวให ้กิน สมพรคุยอยูก ่ ับคําแพงจนคํา ่ มืด หมูบ ่ า้ นเริม ่ เงียบง ัน งานบุญยิง่ ใหญ่ผา ่ นไปอีก ้ าวบ้านก็จะลงไร่ลงนา หมูบ หนึง่ ปี หล ังจากบุญนีช ่ า้ นจะเงียบเหงา แต่ทง ุ่ นาจะกล ับโฮ แซว ผู ้ใหญ่บ ้านเดินมาทีบ ่ ้านคําแพงด ้วยท่าทางร ้อนรน หน ้าตาตืน ่ ตระหนก ―อีคําแพง...แม่มงึ อยูห ่ รือเปล่า‖ ―อยูจ ่ ้ะ ผู ้ใหญ่ มีอะไรหรือ เข ้ามาข ้างใน มากินข ้าวกันก่อนเถอะ‖ ครอบครัวของคําแพง และสมพรกําลังกินข ้าวเย็นพอดี ―กินเถอะ กินมาแล ้ว จะมาบอกว่า อีคําฝ้ ายน่ะมันตายแล ้วนะ มันนอนเอาหัวจุม ่ นํ้ าทีท ่ งุ่ นา ตรงจุดบัง้ ไฟโน่น‖ คําแพงตะลึงกับข่าวร ้ายอย่างหนัก แม่ปล่อยโฮลั่น เพราะถึงจะยังไงก็ลก ู ―สุดท ้ายมันก็ตายเพราะความไม่เอาไหนของมันเอง อีคําฝ้ าย‖ แม่ร ้องไห ้เหมือนใจจะ ขาด งานศพคําฝ้ายผ่านไปอย่างเงียบเหงา ผูค ้ นมาก ันหร็อมแหร็ม สมพรกระตือรือร้น วิง่ เต้นทําทุกอย่างอย่างเอาใจใส ่ จนงานผ่านพ้นไป คําแพงคิดว่าเธอมาบ ้านครัง้ นี้ เหมือนกับว่ามางานศพพีส ่ าวแท ้ๆ ไม่ต ้องเอ่ยถึงความเศร ้า สะเทือนใจว่ามีมากแค่ไหน เธอคงกลับเข ้ากรุงเทพฯ ด ้วยความเงียบเหงานั ก สมพรไปสง่ เธอที่ ท่ารถอย่างอาวรณ์เอาเหลือ เธอเศร ้าสร ้อยใจ ขอบคุณพีพ ่ รและยิม ้ ให ้อย่างมีความหมาย บนรถ ี ี ี เธอมองออกนอกหน ้าต่างรถ ดูทก ุ อย่างไร ้ชวต ิ ชวาไปเสยหมด ไม่เหมือนตอนมา

เรือ ่ งราวของหมูบ ่ ้านเปลีย ่ นแปลงไปโดยสนิ้ เชงิ เธอจะไม่ยอมให ้วิถช ี วี ต ิ ซาํ้ รอยเหมือนคํา ฝ้ ายเด็ดขาด คําฝ้ ายโลดแล่นท ้าทาย แต่มันก็ เป็ นวิถท ี ค ี่ าดหวังอะไรไม่ได ้เลย วันหนึง่ เธอ จะต ้องกลับมาเพือ ่ แม่เพือ ่ น ้อง เธอยิม ้ อย่างมั่นใจในตัวสมพร หญิงสาวรู ้สกึ สบายใจขึน ้ หลับตา ้ ่ ลงชาๆ ขณะรถมุง่ หน ้าสูกรุงเทพฯ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 936

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

กลางทาง

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๓๑ เรือ ่ งสน โดย จารี จันทราภา

ํ เร็จรูปคําสุดท้ายเข้าปากก่อนจะยกนํา้ ในชามเทเข้าปากทงหมด น้อย ต ักบะหมีส ่ า ั้ ื่ ว่าขณะทีป ้ แรกในสองว ัน ไม่นา ลง กระเพาะ น ับเป็นอาหารมือ ่ เชอ ่ ระเทศเรามีคนรวย ่ น้อยไม่ เป็นนายกฯ และมีนโยบายทีค ่ ย ุ น ักคุยหนาว่าเพือ ่ คนจน แต่ทค ี่ นจนจริงๆ เชน ื่ ปรากฏในหล ักฐานใดๆของราชการ ทงที เคยมีรายชอ ั้ เ่ คยลงทะเบียนคนจน เคยยืน ่ ขอ ่ ยเหลือจาก อบต.น้อยอยูก ความชว ่ ับยายในกระต๊อบในระด ับอําเภอเมือง จ ังหว ัดติดก ับ เมืองหลวง ถ ัดไปทางซา้ ยไม่ถงึ ร้อยเมตรเป็นบ้านเจ้าของปั๊มนํา้ ม ันทีเ่ ตรียมสม ัครส.ส. ิ อาหารชอ ื่ ด ัง แต่นอ ถ ัด ไปทางขวาไม่เกินห้าร้อยเมตรเป็นบ้านน ักชม ้ ยกล ับไม่มข ี า้ วกิน มาเกือบสองว ันเต็มๆ หลังเสร็จงานศพยายเมือ ่ สองปี กอ ่ น น ้อยขอหลวงตาอยูว่ ด ั ทํางานวัดแลกข ้าวแลกนํ้ า หลวงตาให ้อยูไ่ ด ้เพียงไม่ถงึ เดือน ลูกชายนายก อบต.เกิดมาวัด น ้อยเตะฟุตบอลกับเด็กวัดไป ถูกลูกชายท่านผู ้มากบารมีนัน ้ เข ้า ทัง้ ๆทีเ่ อ่ยปากขอโทษแล ้ว แต่หมอนั่นไม่ยอม จะให ้กราบเท ้า ท่าเดียว น ้อยจึงต ้องระเห็จจากวัด เพราะคําพูดของนายก อบต.ผ่านมาทางมรรคนายกของวัด ่ มแซมโบสถ์ท ี่ ขาดอีกสองแสนบาทให ้วัด หากน ้อยยังเสนอ อีกทีโดยประกาศว่าจะไม่บริจาคซอ หน ้าให ้เห็นอีก น ้อยจึงอพยพกลับไปอยูก ่ ระต๊อบทีเ่ ดิม ออกทํางานรับจ ้างสารพัด งานก่อสร ้าง งานอะไรก็ได ้ทีส ่ จ ุ ริตและมีเงินมาจุนเจือ จะเป็ นงานทีม ่ ากกว่านีก ้ ็ไม่ได ้ เพราะเขาไม่มใี บเกิด ื่ ในทะเบียนราษฎร์ เมือ ื่ ในทะเบียนราษฎร์ก็ไม่สามารถเข ้าเรียน เมือ ่ ไม่มใี บเกิดก็ไม่มช ี อ ่ ไม่มช ี อ ื ได ้ ตามมาด ้วยการไม่มบ หนังสอ ี ัตรประชาชน เมือ ่ ไม่มบ ี ัตรประชาชน ใบสงเคราะห์อะไรต่างๆจึง ิ ธิ์ เคยมีบาทหลวง-พระนักบวชคาทอลิกองค์หนึง่ ชว่ ยเหลือเขา ติดต่อผ่านหลาย เป็ นอันหมดสท หน่วยงานของรัฐ จนมีองค์กรเอกชนแห่งหนึง่ รับปากชว่ ยเหลือ หลังน ้อยถูกลูกหลงจากคนยิงกัน ้ ไ่ หลมากองอยูใ่ นมือไปโรงพยาบาล น ้อยบังเอิญเดินผ่านถูกลูกกระสุนเข ้าหน ้าท ้อง เขาอุ ้มไสที แต่โรงพยาบาลทําเพียงยัดกลับเข ้าไปพร ้อมยาแก ้ปวด ยาแก ้อักเสบและให ้กลับบ ้าน พอดี บาทหลวงท่านนัน ้ ผ่านมาเห็นน ้อยนั่งเล่นหมากรุกกับพวกวินมอเตอร์ไซค์เข ้า เหลือบเห็นเขามี ้ เ่ คยยัดเข ้าไป ถุงพลาสติกห ้อยอยูห ่ น ้าท ้อง เมือ ่ สอบถามได ้ความว่าในถุงพลาสติกนั่ นคือไสที แต่ออกจากโรงพยาบาลได ้สองวัน แผลทีเ่ ย็บลวกๆเกิดปริแตก น ้อยกลับไปโรงพยาบาลอีกครัง้ แต่โรงพยาบาลอ ้างว่าเขาไม่มบ ี ัตรประชาชน ไม่มบ ี ัตรไม่วา่ บัตรใดๆ ทางโรงพยาบาลไม่สามารถ ้ เบิกค่ายา ค่ารักษาจากสว่ นกลางได ้จึงปฏิเสธการรักษา น ้อยจึงกลับบ ้านโดยมีไสกองนั น ้ ห ้อย อยูห ่ น ้าท ้อง เวลาเดินไปไหนมาไหนหรือเกิดนั่งอยูแ ่ ต่มล ี มพัดมามักได ้กลิน ่ เหม็นๆเหมือน ่ ้ ื อุจจาระ แต่พวกทีว่ น ิ คุ ้นเคยดีแล ้ว เขาปกปิ ดโดยการใสเสอแจ๊คเก ้ตหลวมๆ เพือ ่ สามารถขับ มอเตอร์ไซค์หาเงินได ้ ึ ษาถึงสท ิ ธิผู ้ป่ วย ๘ ประการ และ องค์กรเอกชนหนึง่ ออกมากระจายข่าวอ ้างเป็ นกรณีศก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 937

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื พิมพ์ โรงพยาบาลที่ อะไรต่อมิอะไรสารพัด ทําให ้เรือ ่ งยิง่ ดังมากขึน ้ จนเป็ นข่าวในหน ้าหนังสอ ื่ ว่าไล่เขากลับบ ้าน รีบนํ ารถพยาบาลเปิ ดหวอเสย ี งดังนํ าน ้อยกลับไปรักษาทันที อ ้างว่า ถูกเอ่ยชอ น ้อยไม่ตด ิ ต่อมาเอง ทางโรงพยาบาลพยายามติดต่อแต่ไม่พบ ทัง้ ๆทีบ ่ ้านน ้อยกับโรงพยาบาล ้ บเข ้าไปอีกครัง้ คราวนีท ห่างกันไม่ถงึ หนึง่ กิโลเมตร โรงพยาบาลรักษาโดยการยัดไสกลั ้ ําอย่างดี น ้อยจึงกลับมาเหมือนคนปกติ แต่เรือ ่ งการไม่มบ ี ัตรประชาชนทีอ ่ งค์กรเอกชนนัน ้ เคยรับปากก็ เงียบหายไป ถึงกระนัน ้ น ้อยไม่เคยลืมบุญคุณของพระคาทอลิกหรือคุณพ่อทีช ่ าวคาทอลิกใช ้ เรียกพระใน ศาสนาของตน น ้อยทราบว่าท่านเป็ นเจ ้าอาวาสวัดคาทอลิกหนึง่ ไม่ไกลจากวินทีเ่ ขาขับอยู่ เมือ ่ ใดทีส ่ ง่ ผู ้โดยสารเข ้าไปแถวนัน ้ น ้อยมักมองเข ้าไปในโบสถ์และระลึกถึงบุํค ุ ณ ุ ทีค ่ ณ ุ พ่อ ท่านนีเ้ คยชว่ ยเหลือ อยูไ่ ม่สร่าง แต่ไม่เคยพบหน ้ากันอีกเลย มีเพียงครัง้ เดียวทีเ่ ขาแอบเข ้าไป ่ ู ้บริจาคของโบสถ์ น ้อยไม่ต ้องการให ้ใครรู ้ เขาทําเพียงเพือ บริจาคเงิน ๕๐ บาท ใสต ่ ต ้องการ ‗ได ้‘ ทดแทนบ ้าง ทีนเี้ รากลับมาทีป ่ ั ญหาของคนหนุ่มแน่นอายุ ๒๒ อย่างเขาทําไมไม่มเี งินกินข ้าว ทําไมเพิง่ มี โอกาสซดมาม่าลงท ้อง ทําไมหรือ ก็เพราะว่าน ้อยนอนป่ วยคนเดียวในกระต๊อบ ไม่ไปวินอยูส ่ าม ั เมือ วันจนเพือ ่ นร่วมวินสงสย ่ มาดูทก ี่ ระต๊อบจึงพบน ้อยนอนหมดสติ หน ้าตาปูดบวม มีไข ้ เมือ ่ ั ้ ื สกครูเ่ พือ ่ นตบหน ้าตบตาเรียกสติแล ้ว จึงไปซอมาม่ามาให ้รับประทานพร ้อมยาลดไข ้แผงหนึง่ เพราะทัง้ กระต๊อบไม่มเี งินติดแม ้แต่บาทเดียว พวกขีย ้ ามากันสามคน ขึน ้ กระต๊อบ นอกจากจีช ้ งิ ้ ทรัพย์ยังซอมเขาอาการสาหั ส นอนหมดสติ หน ้าตาเต็มไปด ้วยเลือดและแผลฟกชํ้า บวมโปน เต็มไปหมด ―มึงจะชว่ ยกูมย ั ้ ‖ น ้อยเอ่ยขึน ้ ―ชว่ ยอะไร บอกมาเลย‖ เพือ ่ นทีส ่ นิทกันทีส ่ ด ุ ในวินและอยูเ่ ป็ นคนสุดท ้ายหลังคนอืน ่ ๆ กลับไปกันหมด ―กูจะแก ้แค ้น‖ ―แก ้แค ้น‖ ―ใช ่ กูวา่ ไอ ้พวกทีม ่ ารุมกระทืบกู แม่งแกล ้งเป็ นขีย ้ า หรือไม่ก็ขย ี้ าจริงแต่แม่งตัง้ ใจทํากับกู มึงดูส ิ แค่เอาเงินก็น่าจะพอ นีแ ่ ม่งกะทํากูปางตาย มึงรู ้มัย ้ มันรุมกระทืบกูนานมากกว่า กูวา่ เป็ น ชวั่ โมงๆ จนกูสลบไป ตืน ่ มามันก็ยังไม่เลิกกระทืบ มึงคิดดู ถ ้ามึงเป็ นคนมาขโมย อย่างมากก็เตะ ต่อยให ้พอขัดขืนไม่ได ้แล ้วเอาของหนีไป ไม่ใชร่ ม ุ ยํากูจนหมดสภาพแบบนีเ้ ป็ นชวั่ โมงๆ‖ ―มึงจะไปหาพวกมันได ้ทีไ่ หน หรือมึงจําหน ้ามันได ้‖ ื่ ว่าพวกไอ ้ลูกนายก อบต.แน่‖ ―กูไม่เคยเห็นหน ้าว่ะ แต่กเู ชอ ่ รอก‖ ―เฮย้ เรือ ่ งมันเกิดมาปี ๆแล ้วนะโว ้ย มันคงไม่ใชห ―กูวา่ ใช ่ แม่งเป็ นพวกแค ้นไม่เลิก คงเพราะกูไปด่าแม่งแรงตอนออกจากวัด‖ น ้อยหยุด ―อีก อย่างสองสามวันก่อนกูเจอมัน มันจ ้องหน ้ากูเขม็ง‖ ―มึงรู ้บ ้านมันหรือ แล ้วถ ้ารู ้มึงจะแก ้แค ้นยังไง ไม่เห็นทาง‖ เพือ ่ นถาม ―กูยังไม่รู ้แผนมึงเลย จะชว่ ยยังไง ก่อนชว่ ยก็ต ้องพอรู ้อะไรๆก่อน มีเรือ ่ งไอ ้พวกเหีย ้ นี้ ต ้องชวั ร์ มีแล ้วหนีไปเลย ไปอยู่ แม่งไกลๆ‖ ―ถูกต ้อง ขอบใจพวก แหม! มึงนีค ่ วามคิดดี‖ ―เอ ้ย กูยังไม่บอกนะว่าจะชว่ ยมึง ไอ ้ห่าหาเรือ ่ งเข ้าคุกแท ้ๆ‖ ―มันมากเกินไป พวกเนีย ้ มันต ้องได ้รับบทเรียน‖ น ้อยกัดกราม ปากเม ้ม ตาลุกโพลง ―มึงจะทําอะไรมันได ้‖ ―กูจะเผาบ ้านมัน‖ ั สองสามพัน พอเป็ นค่าซอ ื้ วิธก ี ารหรือทีน ่ ้อยเรียกว่าแผนก็คอ ื เขาจะขับวินหาเงินสก ั ถังและค่ารถหนีไปไกลๆไปอยูท นํ้ ามันก๊าดสก ่ ไี่ หนก็ได ้ให ้มันไกล อย่างอีสานหรือลงใต ้อะไร อย่างนีร้ ะหว่างขับวินก็หาลูท ่ าง ทางหนีทไี ล่ ทางเข ้าออกบ ้านนายก อบต. เลือกวันเวลาให ้ เหมาะๆแล ้วรีบลงมือ เพือ ่ นปฏิเสธอ ้างว่ามีลก ู มีเมียมีแม่ให ้ดูแล ไม่ได ้อยูต ่ ัวคนเดียวโดดๆอย่าง น ้อย น ้อยขอให ้เพือ ่ นเก็บรักษาความลับนีไ ้ ว ้ หากไม่ชว่ ยไม่เป็ นไร ั ดาห์แรก เวลาทุกวันๆผ่านไปโดยยังไม่มอ ี ะไรเกิดขึน ้ เพือ ่ นยังมาถามอย่างถีใ่ นระยะสองสป

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 938

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

น ้อยตอบว่ากําลังจะ กําลังจะๆ หลังจากนัน ้ เพือ ่ นก็ถามน ้อยลงๆ เมือ ่ เห็นว่าน ้อยล ้มเลิกความคิด ี แล ้ว และกลายเป็ นว่าเรือ เสย ่ งการเผาบ ้านนายก อบต. เป็ นเรือ ่ งล ้อเลียนไป คนในวินรู ้กันหมด และมักหัวเราะเยาะหยอกล ้อน ้อยเป็ นทีส ่ นุกสนาน เวลาผ่านไปปี เศษ ในคํา่ คืนหนึง่ น ้อยนับเงินในกระป๋ องนมข ้นหวานทีเ่ ก็บเงินสดวางไว ้ใต ้ตู ้ ื้ ผ ้าได ้สพ ี่ ัน เจ็ดร ้อยแปดสบ ิ แปดบาท น ้อยจึงออกจากบ ้านและกลับมาพร ้อมนํ้ ามันก๊าดขนาด เสอ ื้ ผ ้าใสก ่ ระเป๋ า ก่อนหน ้านี้ ข ้าวของทีพ สองแกลลอน หมดเงินไป...บาท น ้อยเตรียมเสอ ่ อมีคา่ ทัง้ หมดเขานํ าไปขายแลกเงินกับพ่อค ้าขายของเก่าในตลาดนัดวัน ศุกร์ พวกในวินคุยกันว่า ้ ิ้ พูดง่ายๆว่าไอ ้ บรรดาเครือ ่ งใชไฟฟ้ าทัง้ หลายมือสอง ของเก่าทีว่ างขาย เป็ นของร ้อนแทบทัง้ สน ื้ ของโจร หมอนั่นเป็ นพวกรับซอ น ้อยขับมอเตอร์ไซค์เครือ ่ งมือหากินของตนไปจอดคืนไว ้ทีบ ่ ้านลุงผัน ลุงแกให ้น ้อยเชา่ ขับ เพราะน ้อยไม่สามารถไปผ่อนรถได ้เหมือนคนอืน ่ แล ้วเดินฝ่ าความมืดของถนนลูกรังสายแคบไป บ ้านนายก อบต.บ ้านนายกฯ อยูก ่ ลางสวนผัก เนือ ้ ทีก ่ ว ้างขวางพอดู เท่าทีน ่ ้อยสํารวจตรวจสอบ ่ เดียวกับรัว้ สามารถเดินลอดรัว้ ที่ ทางเข ้าเป็ นประตูทําไว ้ให ้ดูเป็ นประตูเพือ ่ บอก อาณาเขตเชน ี่ ัวทีเ่ ลีย ขาดๆโหว่ๆเข ้าไปได ้สบาย จะติดขัดตรงหมาสามสต ้ งไว ้ แต่น ้อยใชวิ้ ธผ ี า่ นไปทุกวัน ทํา ความคุ ้นเคยกับพวกหมาจนมันจําหน ้าได ้ เพราะทุกครัง้ ทีผ ่ า่ นมาตลอดเดือนหลังๆนี้ เขาจะมี ้ ิ อาหารหรือไม่ก็ลก ู ชนติดมือไปให ้พวกมัน ตัวรัว้ กับบ ้านห่างกันราวสามร ้อยเมตร จะต ้องผ่านคอก ื่ ว่าตนจะเดินผ่านหมาและบรรดาสต ั ว์เหล่านีเ้ ข ้าไปโดย หมู เล ้าไก่ และพุม ่ ไม ้เป็ นระยะๆ น ้อยเชอ ั ว์ไม่สง่ เสย ี งร ้องจนผิดสงั เกตออกมา เขาสวดมนต์ขอพรทุกคืนให ้สําเร็จกับแผนการนีท พวกสต ้ ี่ วางไว ้มาเป็ นเดือนๆแล ้ว ขอแค่ผา่ นหมา หมู ไก่ไปได ้ ทุกอย่างเรียบร ้อย แม ้ไม่มพ ี าหนะสําหรับ ื่ ว่าการเดินฝ่ าความมืดโดยไม่มเี สย ี งรถมอเตอร์ไซค์กลับจะทําให ้เรือ การหนี แต่เชอ ่ ง ง่ายขึน ้ ด ้วย ซํ้า คํา่ คืนนีอ ้ ันมืดสนิท มีเมฆและลมแรงเหมือนฝนจะตก อากาศก็ออกเย็นจนหนาว ทุกอย่าง ่ นี้ น ้อยคิด ระหว่างเดินหิว้ ถังนํ้ ามันก๊าดทีเ่ ขาใสใ่ นกระเป๋ าผ ้าใบใหญ่ โดยใช ้ ชา่ งเป็ นใจอะไรเชน ื้ ผ ้าทีเ่ ตรียมไว ้หนีปะปนให ้ดูลบเหลีย วิธห ี วิ้ พาดหลังมีเสอ ่ มถังและ เหมือนกําลังแบกของมากกว่า จะแบกถังนํ้ ามันก๊าดไปราดเผาบ ้านคน สองข ้างทางก็ดส ู งบเงียบ อากาศเย็นๆแห ้งๆใกล ้เข ้าหน ้า ่ าร หนาว ไม่มฝ ี นมาหลายอาทิตย์แล ้ว ผู ้คนก็คงอยากอยูบ ่ ้านนอนหรือไม่ก็ทําอะไรทีไ่ ม่ใชก ่ นี้ ออกมาเดินตากลมหนาว เชน บ ้านของนายก อบต.อยูข ่ ้างหน ้าแล ้วอีกไม่กอ ี่ ด ึ ใจก็จะแก ้แค ้นทีล ่ ก ู ชายมันทําไว ้ น ้อยบอก ตัวเองถึงความชอบธรรม ข่าวการทุจริตโกงเงินทําถนนของนายกฯ กับพรรคพวก รวมถึงข่าวถม ึ ว่าการไป เผาบ ้านนายกฯครัง้ นี้ บ่อขยะทีท ่ ําท่าจะโกงกินกันขนานใหญ่ดจ ู ะทําให ้เขารู ้สก ิ ธิแ ่ นี้ ศักดิส ์ ท ์ ละสง่างาม เป็ นฮโี ร่มากกว่าการล ้างแค ้นสว่ นตัว และเมือ ่ ยิง่ ตอกยํ้ากับตัวเองเชน ึ เหิมทุกขณะ ยิง่ มั่นใจและฮก ึ มีบางอย่างอยูด ึ แค่ น ้อยรู ้สก ่ ้านหลัง หันไปมองตอนแรกไม่เห็นสงิ่ ใด บอกตัวเองว่าแค่รู ้สก ึ เหมือนมีบางอย่างติดตามอยูจ คิดไปเอง ไม่มอ ี ะไรหรอก แต่เดินไปได ้อีกไม่กก ี่ ้าว ยังรู ้สก ่ งึ หยุด และหันกลับไปมองอีกครัง้ น ้อยเห็นอะไรทีข ่ าวๆกําลังเข ้าใกล ้เขา เขาคิดว่าคงเป็ นคน แต่คน ่ นี้ ไม่หรอก...แต่มท อะไรมาเดินท่ามกลางบรรยากาศเชน ี างเป็ นไปได ้ เขาเองยังมาเดินอยูเ่ ลย ิ ํ อืม...ไม่ส ทีเ่ ขามาเดินเพราะมีภารกิจสาคัญ คนปกติคงไม่มาเดินกันหรอกในเวลาดึกดืน ่ มืดคํา่ ิ ใจหยุดเดินและหันไปมองเป็ นครัง้ ที่ ท่ามกลางบรรยากาศอย่างนี้ น ้อยบอกตัวเองก่อนจะตัดสน สาม สงิ่ นัน ้ ใกล ้เข ้ามาจนเห็นเป็ น ‗คน‘ คนในชุดขาวยาวกรอมเท ้า ดูคุ ้นตาเขาชะมัดว่าเคยเห็นที่ ไหน น ้อยหยุดรอและคิดว่าให ้คนๆนัน ้ เดินผ่านเขาไปข ้างหน ้าดีกว่า เขาเองก็อยากรู ้ว่าคนๆนัน ้ จะ ไปทีใ่ ดและเพือ ่ ความปลอดภัยของตนเองด ้วย ่ ล ้ว เคยเห็นทีว่ ด คนๆนัน ้ ใกล ้เข ้ามา ความคุ ้นตาทําให ้นึกออกมาว่า อ๋อ! ใชแ ั วัดคาทอลิก ตอนทีเ่ ขาไปแอบบริจาคเงินนั่น ชุดนีเ้ ป็ นชุดของคนในภาพถ่ายทีแ ่ ขวนไว ้ในห ้องโถงด ้านล่าง บริเวณนัน ้ เป็ นที่ พักพระสงฆ์นักบวชและชุดทีเ่ ขาเห็นในภาพคือชุดของพระสงฆ์คาทอลิก น ้อย ่ อนเขาขับมอเตอร์ไซค์ผา่ นหน ้าโบสถ์วน เคยเห็นคุณพ่อท่านนั น ้ ใสต ั อาทิตย์ หนึง่ ตอนทีท ่ า่ น ื้ ทีค ี าวออกนํ้ าเงินๆในกางเก งสแล็คสแ ์ ละเห็นอีกหลายครัง้ แต่ ชว่ ยเหลือนัน ้ ท่านใสเ่ สอ ่ อปิ ดสข ่ ด ่ นี้ น ้อยจึงหยุดรอเพือ ไม่ใชช ุ ขาวเหมือนในภาพเชน ่ พิสจ ู น์กับตาว่า...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 939

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ิ เมตร น ้อยรู ้สก ึ เย็นแผ่นหลัง ขาแข็งไปทัง้ ท่อน คนๆนัน ้ ใกล ้เข ้ามาจนกระทั่งห่างไม่ถงึ สบ ี งเรียกเขา ―น ้อย‖ อยากก ้าวเข ้าไปข ้างหน ้าแต่ก ้าวไม่ออก จนกระทั่งคนๆนั น ้ สง่ เสย น ้อยหันไปเห็นว่าเป็ นผู ้ชาย เขาหยุดนิง่ และมองน ้อยเหมือนจ ้อง จนน ้อยสงั เกตได ้ว่าชาย ั แม ้จะใกล ้แค่เอือ คนนีม ้ ห ี นวด แต่เห็นใบหน ้าไม่ชด ้ ม เป็ นเพราะความมืดรายรอบตัวนัน ้ ได ้แต่ ่ ด คะเนเอาว่าสูงพอๆกับตนแต่ผอมกว่า ทว่าใสช ุ ทีค ่ นคริสต์เรียกว่าชุดคุณพ่อ ขาวยาวกรอมเท ้า ึ ถึงอํานาจบางอย่างทีก ึ อบอุน น ้อยรู ้สก ่ ระจายออกมาจากตัวชายข ้างหน ้า ทําให ้รู ้สก ่ และสงบ เมือ ่ น ้อยยังนิง่ ชายคนนัน ้ จึงเรียกอีกครัง้ ―น ้อย จะไปไหนหรือ‖ ่ ื ―คุณรู ้จักชอผมด ้วย‖ ―รู ้ส ิ ก็เราเคยพบกัน‖ ―ไม่มงั ้ ผมไม่เคยรู ้จักคุณ‖ ―ชา่ งเถอะ ว่าแต่เธอจะไปไหน ดึกดืน ่ มืดคํา่ อย่างนี้‖ ―ธุระครับ‖ ―ธุระ ธุระอะไร‖ ―ในเมือ ่ ผมพูดว่าธุระ ก็แปลว่าผมไม่ต ้องการบอกอะไรมากกว่านี้ เพราะฉะนัน ้ อย่าได ้ถาม ี งแข็ง ทันใดรู ้สก ึ ว่าชุดทีส ่ อ ่ นธรรมดา อาจจะเป็ นพระสงฆ์ อีก‖ น ้อยพูดเสย ่ วมใสย ่ มไม่ใชค คาทอลิก แม ้น ้อยจะไม่เคยเห็นหน ้าก็คด ิ ว่าควรให ้เกียรติ จึงเอ่ยปาก ―ขอโทษครับ เอ่อ คุณ เอ่อ ่ ย ท่านเป็ นพระคือ บาทหลวงแบบคุณพ่อทีโ่ บสถ์คริสต์ใชม ั ้ ครับ‖ ชายคนนัน ้ พยักหน ้ารับ ิ รับ หยุดทําไม‖ น ้อยพูด ―เอ่อ เดินต่อไปสค ―หยุดก็เพือ ่ ให ้น ้อยหยุด‖ ―ท่านจะไปไหน มืดคํา่ ไม่อยูโ่ บสถ์ เดีย ๋ วคนอืน ่ เป็ นห่วง‖ ―เราออกมาเพือ ่ ทํางาน‖ ―งานอะไร ทีเ่ ปลีย ่ วๆมืดๆ หรือท่านจะไปบ ้านคนแถวข ้างหน ้าโน่น ท่านคงไม่เคยมาทีน ่ ี่ ข ้างหน ้าไม่มบ ี ้านคนอยูแ ่ ล ้ว สุดทางก็บ ้านนายก อบต.แล ้วก็คลองคั่นป่ า ท่านคงหลงทางแล ้ว ท่านควรหันหลังกลับไปทางเดิมจะเจอบ ้านคน‖ ―พ่อมาถูกทางแล ้ว‖ ―ผิดแล ้วละท่าน เอางี้ เดีย ๋ วผมจะไปสง่ ท่าน ผมเดินกลับไปกับท่านทางปากทางเข ้าตรง โน ้น ไป ไปกัน‖ น ้อยคิดในใจว่า ไม่เป็ นไร สง่ ท่านแล ้ววกกลับมาใหม่ได ้ อย่างน ้อยคนคาทอลิกก็เคยมี บุญคุณกับเขา เขาควรตอบแทน‖ ชายคนทีเ่ รียกแทนตัวเองว่าพ่อหรือบาทหลวงยอมเดินกลับไปปากทางกับน ้อย เมือ ่ ถึงปาก ี งปื นรัวติดๆกันจากทางด ้านในทีท ทาง ได ้ยินเสย ่ ัง้ สองเดินออกมา ถัดมามีรถกระบะพุง่ ออกมา ่ งสว่างมาจนแสบตาทําเอาสายตาพร่าเลือน เขารู ้สก ึ ว่าตัวเองถูกแรงดันจน จากด ้านใน ไฟรถสอ ั อย่างก่อนจะหมดสติไปในทีส ตกลงอะไรสก ่ ด ุ ้ น ้อยตืน ่ ขึน ้ มาบนเตียงของโรงพยาบาล เมือ ่ เชาชาวบ ้านผ่านทางมาพบน ้อยนอนสลบในคู ้ นํ้ าข ้างทาง สกปรกเปื้ อนมอมแมม สภาพตามตัวปรากฏว่าขาซายหั ก ข ้อมือขวาซน้ ตอนมีคนมา พบและดึงร่างน ้อยขึน ้ จากคูนํ้า เขาร ้องโอดโอยว่าเจ็บแผ่นหลัง แต่น ้อยว่าตนจําอะไรไม่ได ้ หมอ ตรวจแล ้วบอกว่าสภาพร่างกายเหมือนถูกรถชน มีบาดแผลหลายแห่ง โชคดีไม่พก ิ าร นอกจาก รอยฟกชํ้าเป็ นอนุสรณ์และต ้องใสเ่ ฝื อกอีกหลายเดือน เมือ ่ คืนมีคนกลุม ่ หนึง่ บุกเข ้าบ ้านนายก อบต. ยิงนายกฯกับคนในบ ้านตายไป ๙ ศพ ไม่ ั คน น ้อยขนลุกซูเ่ มือ เหลือรอดสก ่ มีคนเล่าเรือ ่ งนีใ้ ห ้ฟั ง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 940

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ข่มขืน/ข่มขืน

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๓๕ เรือ ่ งสน ั วลี ศรีสโุ ข โดย ชญ

ี งเพลงงานว ัดสล ับก ับ ดวง จ ันทร์ดวงกลมโตสเี หลืองนวลเด่นอยูเ่ หนือห ัว เสย ี งประกาศชวนเชญ ิ ทําบุญด ังแว่วมาแต่ไกล สุพน ้ งบน เสย ิ ยาแหงนมองความสวยงามเบือ ึ หน้าร้อนวูบวาบต ัว ขณะยืนรอรถประจําทางอยูไ่ ม่ไกลจากหน้าว ัด ...เด็กสาวรูส ้ ก โคลงเคลงและมึนห ัวเล็กน้อย คงเพราะดืม ่ เบียร์เข้าไปตอนท้องว่าง...เธอนึกในใจ ๊ บทีเ่ ด็กหนุม ห ัวเราะออกมาเมือ ่ นึกถึงรางว ัลเบียร์กระป๋องเย็ นเจีย ่ ลูกจ้าง ร้านปื นยาวอ ัด ลมยืน ่ ให้และคะยนคะยอให้ ั้ เธอดืม ่ ให้หมด ―เจ๊คนสวยยิงแม่นจัง‖ เด็กหนุ่มชมทําให ้เพือ ่ นๆของเธอร ้องกรี๊ ด สุพน ิ ยาเองก็ค ้อนขวับ ก็ เธออายุแค่ ๑๕ เอง ตัวก็ไม่ได ้อวบโตอะไรทีจ ่ ะทําให ้เข ้าใจผิด เขาเองก็ตัวนิดเดียว อายุอานาม ั เท่าใด ก็ไม่น่าจะมากน ้อยกว่าเธอสก ้ ง่ พรวดขึน ้ อาการคลืน ่ ไสพุ ้ เด็กสาวเหลียวซายเหลี ยวขวาจะหาทีอ ่ าเจียน รู ้ว่านอกจาก ฤทธิแ ์ อลกอฮอล์แล ้วก็คงเป็ นฤทธิบ ์ ๊ม ั ซงิ่ ทีเ่ ธอไปเล่นหลังดืม ่ กว่าจะได ้เล่นเธอกับเพือ ่ นต ้องรอ คิวอยูน ่ าน เมือ ่ เธอนั่งในรถบั๊ม ยังไม่ทันขับ ผู ้ชายตัวลํา่ ผิวคลํ้าคนหนึง่ ท่าทางเมาก็ขบ ั รถมาบั๊ม กับรถบั๊มของเธอ ต่อจากนัน ้ เขาก็แกล ้งขับเข ้ามากระแทกตลอด ทําให ้รถหมุนสา่ ยไปมาจนเธอ ี งตะโกนลวนลาม ―น ้องคนสวยมาบั๊มกับพีไ่ หมจ๊ะ‖ พอหมดรอบ เวียนหัว มิหนํ าซํ้าเขายังสง่ เสย สุพน ิ ยารีบออกจากรถไปบอกเพือ ่ นๆทีร่ ออยู่ แม ้เพือ ่ นๆจะปลอบว่าไม่น่ามีอะไร แต่เธอก็หมด ี่ ม อารมณ์สนุก อยากกลับบ ้าน แต่กว่าจะออกจากงานก็ตงั ้ สท ุ่ คงเพราะก่อนหน ้านีม ้ ัวเพลินเล่น ้ ม ้าหมุน เล่นชงิ ชาสวรรค์ ดูรถไต่ถังกับเพือ ่ นๆ มองรอบข ้างเห็นมีคนเดินไปมาบ ้าง ดูไม่เปลีย ่ นนัก สุพน ิ ยาก็เบาใจ ก่อนออกจากบ ้านแม่ ั ให ้กลับแต่หัวคํา่ เพือ ของเธอกําชบ ่ นอีกสองคนทีม ่ าด ้วยบอกแม่วา่ ไม่ต ้องเป็ นห่วง มากันตัง้ สาม คนใครจะกล ้าทําอะไร แม่จงึ เบาใจ แต่เจ ้าเพือ ่ นสองคนนัน ้ กลับไปเจอเพือ ่ น และชวนกันไปกิน อะไรกันต่ออย่างติดลมบน สุพน ิ ยาจึงแยกตัวขอกลับก่อน ี งมอเตอร์ไซค์ขบ เสย ั เข ้ามาจอดใกล ้ๆ สุพน ิ ยาหันไปดู เป็ นหนุ่มตัวลํา่ ผิวคลํ้าคนนัน ้ เอง เขาเดินรีเ่ ข ้ามาใกล ้ ปากคลุ ้งกลิน ่ เหล ้าพูดว่า ―จะกลับบ ้านหรือ ให ้พีไ่ ปสง่ นะน ้อง‖ สุพน ิ ยาสา่ ย หน ้าปฏิเสธ หันรีหันขวางหาทางหนีทไี ล่ ไม่ทันจะทําอะไร มันตรงเข ้ามาฉุดข ้อมือ อีกมือหนึง่ กระหวัดรัดคอแน่น สุพน ิ ยาตาเหลือกลานด ้วยความกลัว วัย ๑๕ และอาการมึนเบียร์ไม่อนุญาต ให ้เธอคิดแก ้ไขอะไรออก ―อย่าร ้อง ถ ้าร ้องกูฆา่ มึงแน่‖ มันคําราม ลากไปทีร่ ถ สุพน ิ ยาดิน ้ รนแต่ ้ ี งเด็กสาวขาดหายเมือ ี งดัง ไม่อาจสูแรงมั นได ้ ―ชว่ ยด ้วย-ย‖ เสย ่ มันเอามืออุดปากแน่นตะโกนเสย ให ้คนผ่านไปมาได ้ ยินว่า ―เรือ ่ งผัวๆเมียๆใครอย่ายุง่ เมียหนีมาเทีย ่ วงานวัด ผัวต ้องตามกลับ‖ ้ มันลากตัวเด็กสาวขึน ้ คร่อมรถด ้านหน ้า ตัวมันซอนด ้านหลังขับรถมือเดียว อีกมือทีโ่ อบเอวเด็ก ่ นอยูอ สาวมีมด ี ซอ ่ ย่างแนบเนียน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 941

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ไปถึงศาลามุงแฝกกลางทุง่ เปลีย ่ วร ้าง มันจอดรถ ลากตัวเด็กสาวลง ―อย่าขัดขืนไม่งน ั ้ กู เอาตาย‖ มันขูต ่ ะคอก ผลักเธอล ้มลงพืน ้ แกะกระชากกางเกงเด็กสาวให ้ลงตํา่ เห็นเหยือ ่ ขยับตัว กระเถิบถอยหนี มันต่อยเข ้าทีห ่ น ้าท ้อง ทุบอย่างแรงทีห ่ น ้าขาสองข ้าง เจ็บจุกจนชา เด็กสาวตัว ี ง มันปลดกางเกงตนเอง เสย ี งกระเสา่ แหบ ―นิง่ ๆจะได ้ไม่เจ็บ‖ อ่อนระทวย เห็นอีกฝ่ ายเงียบเสย ี งหัวใจเต ้นรัวเต็มสองหูด ้วยความกลัวสุดขีด รู ้ว่ามี สุพน ิ ยาหลับหูหลับตาไม่มอง เสย ของแข็งชําแรกเข ้าสว่ นล่างของร่างกาย เจ็บปลาบเหมือนมีมด ี เซาะแทรกเข ้าร่าง สุพน ิ ยากัดริม ฝี ปากตนเอง ไม่ให ้หวีดร ้องจนเลือดเค็มปร่าไหลเต็มปาก ดวงจันทร์ทแ ี่ สนสวยงามในดวงตาบิด ้ ิ เบีย ้ วแหว่งเว ้า ถูกมือตีนอสูรร ้ายเหยียบขยีฉ ้ ีกเป็ นชนๆจนแหลกลาญย่อยยับ ี น้าตกใจ เขาบอกว่าไปเทีย จําเรียง ฟังคนข้างบ้านเล่า...ด้วยสห ่ วงานว ัดแล้วเห็น สามีของเธอข ับมอเตอร์ไซค์ผา ่ น มือหนึง่ กอดผูห ้ ญิงทีน ่ ง่ ั ด้านหน้า ี เซย ี วจากความคิดในทางร ้าย ―ไม่รู ้ว่า ―ผู ้หญิงเป็ นใครรู ้ไหม‖ จําเรียงย ้อนถาม ใบหน ้าซด เป็ นลูกเต ้าเหล่าใคร ดูเป็ นเด็กวัยรุน ่ ‖ ฟั งอีกฝ่ ายบอกจําเรียงเม ้มริมฝี ปากแน่น ทรุดนั่งกับพืน ้ ิ ใจปลุก อย่างหมดแรง เธอคิดทบทวนหลายๆครัง้ ด ้วยอาการนํ้ าตาคลอเบ ้า หลังคิดตก เธอตัดสน ลูกสาวสองคนทีน ่ อนเรียงกันให ้ลุกขึน ้ อุ ้มลูกคนเล็กวัยขวบเศษออกจากเปล ลงจากบ ้าน พา ลูกๆไปฝากไว ้บ ้านแม่ แล ้วขีม ่ อเตอร์ไซค์ออกตามหาสามี จําเรียงขับมอเตอร์ไซค์วนเวียนไปมาตามทีท ่ ค ี่ ด ิ ว่าสามีจะไป บังกะโลกลางทุง่ ร ้านคาราโอเกะ ่ งกลายๆ บ ้านเพือ ทีเ่ ป็ นซอ ่ นของสามีอก ี ๒-๓ บ ้าน เพือ ่ นรายล่าสุดบอกข่าวว่าไปเทีย ่ วงานวัด ่ าว เจอสามีขบ ั รถบั๊มซงิ่ ซงิ่ ใสส ี งสั่น ―สาวเป็ นใคร รู ้จักไหม‖ จําเรียงถามเสย ―ไม่รู ้จัก น่าจะเป็ นวัยรุน ่ ทีม ่ าเทีย ่ วงานวัดนั่นแหละ‖ ่ งให ้เห็นร่าง ฟั งคําตอบ จําเรียงบึง่ รถไปทีท ่ งุ่ เปลีย ่ วร ้าง เป็ นดังคาด...แสงจันทร์นวลสอ คนตะคุม ่ ๆทีศ ่ าลามุมแฝก จําเรียงจอดรถข ้างศาลา เดินดุม ่ เข ้าไป เห็นสามีตนนอนกรนไม่นุ่งผ ้า ข ้างๆมีเด็กสาว ั่ สะท ้านด ้วยความรู ้สก ึ สะอิดสะเอียน จําเรียง เปลือยด ้านล่างนั่งร ้องไห ้อยู่ มองสามี ตัวของเธอสน ถอนหายใจยาว ยืนนิง่ ชวั่ ครูร่ อจนใจเย็นขึน ้ จึงหยิบกางเกงทีก ่ องอยูก ่ ับพืน ้ ยืน ่ ให ้เด็กผู ้หญิงใส ่ ื่ จําเรียงเป็ นเมียผู ้ชายคนทีท พยุงเด็กให ้ลุกขึน ้ ปากแนะนํ าตนเองว่า ―พีช ่ อ ่ ําหนู‖ ได ้ฟั ง สุพน ิ ยาถอยหลังกรูด กลัวเมียผู ้ชายจะทําร ้าย พรํ่าว่า ―ผัวพีห ่ นูไม่รู ้จัก เขาฉุดหนู มาข่มขืน‖ ื่ อะไร บ ้านอยูไ่ หน จําเรียงพยักหน ้า ―พีร่ ู ้ เขาทําอย่างนี้ และทําทีน ่ ห ี่ ลายครัง้ แล ้ว หนูชอ พีจ ่ ะพาไปสง่ ‖ สุพน ิ ยาไม่ไว ้วางใจ เธอสา่ ยหน ้า ―หนูไม่ไป‖ ―ถ ้าไม่ไปกับพี่ หนูจะกลับบ ้านได ้อย่างไร แถวนีเ้ ปลีย ่ วมาก ไม่ต ้องกลัวพีห ่ รอก พีม ่ าชว่ ย ั ี หนู พีไ่ ม่ทําอะไรหนูหรอก พีร่ ู ้สนดานผัวพีด ่ ี ขอให ้หนูคด ิ เสยว่าพีเ่ ป็ นพีส ่ าวของหนูคนหนึง่ ‖ ี งพูดอย่างจริงใจ ทําให ้ความลังเลของสุพน เสย ิ ยาหมดไป เธอก ้าวเท ้าตามจําเรียงอย่างว่าง่าย ้ ผู ้ชายเลวคนนัน ้ ยังนอนกรนอย่างสบาย ขณะทีจ ่ ําเรียงขีร่ ถพาสุพน ิ ยาซอนท ้ายไปสง่ บ ้าน ระหว่างทาง ผ่านสถานีตํารวจ จําเรียงชะงัก เธอชะลอรถแล ้วหันมาบอกเด็กสาวว่า ―ไปแจ ้ง ความกันเถอะ‖ ื่ ว่า ―เราก็ไม่เคยรู ้จักกันมาก่อน และคนทีท ―แจ ้งความ?‖ สุพน ิ ยาไม่เข ้าใจ ถามประสาซอ ่ ํา หนูเป็ นผัวพี่ ทําไมพีจ ่ ะพาหนูไปหาตํารวจ‖ จําเรียงจอดรถ นํ้ าตาหยดใสไหลผ่านแก ้ม เธอปาดมันทิง้ อย่างรวดเร็วบอกว่า ―น ้องยัง ิ้ สุด อยูด เด็กอาจจะไม่เข ้าใจ...ความอดทนของคนมันมีทส ี่ น ่ ้วยกันจนมีลก ู สามคน พีท ่ นเขามา ิ อะไรแทบไม่เหลือ ทีน นาน เมาทีไรก็ฉุดผู ้หญิงไปข่มขืน เรือ ่ งราวเกิดซํ้าๆจนทรัพย์สน ่ าทีบ ่ ้าน ไม่เหลือก็เพราะความประพฤติชวั่ ของเขา พ ้นคดีทไี รก็สาบานจะไม่ทําอีก ก่อนหน ้าทีเ่ ขาทําหนู ิ เอาเงินไปยัด เพือ ไม่กเี่ ดือนเขาก็เพิง่ ทําผู ้หญิงคนหนึง่ ไป พีต ่ ้องแบกหน ้าไปกู ้หนีย ้ ม ื สน ่ ให ้สามี ี ว่า เห็นแก่ลก รอดคุก ทุกครัง้ พีก ่ ็คด ิ เสย ู จะได ้มีพอ ่ แต่ตอนนีพ ้ ค ี่ ด ิ ตกแล ้วว่า ผู ้หญิงทุกคนคือพี่ น ้องกัน ทําไมพีจ ่ ะต ้องปกป้ องผู ้ชายชวั่ ๆคนหนึง่ ให ้ไปทําร ้ายผู ้หญิงคนอืน ่ ๆ...อย่าง ไม่รู ้จักจบ ิ้ ลูกของพีก ้ จักสน ่ ็เป็ นลูกผู ้หญิงทัง้ หมด หากมีใครทําลูกอย่างนีพ ้ ก ี่ ็ต ้องต่อสูจนถึ งทีส ่ ด ุ คนเป็ น

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 942

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี ยังจะดีกว่า‖ พ่อต ้องทําตนให ้สมกับทีล ่ ก ู เคารพรัก หากลูกมีพอ ่ เลวๆอย่างนีอ ้ ย่ามีเสย ิ เวรทีร่ ับแจ ้งความว่า จําเรียงจูงมือสุพน ิ ยาก ้าวขึน ้ ไปบนโรงพักอย่างมั่นคง เธอบอกสบ ―มาแจ ้งความเรือ ่ งถูกข่มขืน‖ ิ เวรผู ้จดคําให ้การของเหยือ สบ ่ ผู ้เคราะห์ร ้ายเงยหน ้าถามจําเรียงว่า ―คุณเป็ นอะไรกับเจ ้า ทุกข์‖ เงียบไปครูห ่ นึง่ จําเรียงตอบว่า ―เป็ นญาติสนิท‖ เธอ...เมียผู ้ขมขืน ่ มองตาคนถูกข่มขืน ก่อนพูดต่ออย่างหนักแน่นว่า ―คุณตํารวจต ้องจับ คนผิดมาลงโทษให ้ได ้ คดีนไ ี้ ม่มก ี ารยอมความ ฉั นขอร่วมเป็ นฝ่ ายเจ ้าทุกข์เอาเรือ ่ งคนชวั่ ให ้ถึง ทีส ่ ด ุ ‖

๐๐๐-๐๐๐ เบอร์จากนรก

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๓๗ เรือ ่ งสน โดย เดช อัคร

ผม เป็นคนชอบอยูก ่ ับบ้าน ถึงจะเป็นห้องแถวเก่าๆไม่สวยงามไม่โก้หรูเหมือนอยู่ คอนโดฯ หรืออพาร์ตเม้นต์ ผมก็เรียกว่าบ้านมานานแล้ว แต่ตอนทีเ่ พิง่ ย้ายเข้ามาอยู่ ใหม่ๆ นอกจากจะไม่กล้าเรียกเต็มปากเต็มคําน ัก แถมย ังเคอะเขินเวลาทีพ ่ รรคพวกแวะ เวียนมาหา เกือบสองปี แล ้วทีผ ่ มย ้ายมาอยูท ่ น ี่ ี่ หลังจากโดดร่มค่าห ้อง-แถวคลองจั่น ต ้องตะลอนไป ตามห ้องเพือ ่ นๆอยูเ่ ป็ นเดือนกว่าจะมาพบสวรรค์แห่งนี้ ถึงมันจะไม่กว ้างขวางเหมือนตอนอยู่ ี งรถทีว่ งิ่ กันทัง้ วันทัง้ คืน แฟลต แต่ก็เงียบสงบพอให ้ผมได ้นอนหลับสนิท ไม่ต ้องทนฟั งเสย เหมือนกับเครือ ่ งจักรในโรงงาน ทีไ่ ม่มวี น ั หยุดพัก บ ้านผมอยูป ่ ลายซอย หลังเลิกเรียนเดินออกทางประตูหลังมหาวิทยาลัย ข ้ามถนนใหญ่ แล ้วเดินเข ้าไปเกือบ ๕๐๐ เมตร เมือ ่ ก่อนเคยมีมอเตอร์ไซค์รับจ ้างอยู่ ๒ คัน แต่หลังจากฝนตก จนนํ้ าท่วมขังครัง้ ใหญ่เมือ ่ ตอนต ้นเดือน และกว่าจะแห ้งเป็ นปกติก็ต ้องเดินลุยนํ้ ากันหลายวัน ้ การ ทุกๆวัน มอเตอร์ไซค์ ๒ คันนัน ้ ไม่โผล่มาให ้เห็นอีก แต่ดเี หมือนกัน ทัง้ ๆทีผ ่ มไม่เคยใชบริ ้ ี ้ เวลาเห็นผมเดินมา คนขับจะชมอ ื ทําท่าทางเป็ นท่าทีจะสอบถามว่าจะใชบริการเขาหรือไม่ ผม เบือ ่ ทีจ ่ ะตอบว่า ―ไม่‖ บางครัง้ รําคาญอยากจะบอกไปว่า ‗ไม่ไปโว ้ย กูเดินไปเองได ้‘ แต่กลัวจะ ี นํ้ าใจกันเปล่าๆไหนๆก็ต ้องเจอหน ้ากันทุกวัน ระยะหลังมานีผ เสย ้ มอดไม่ได ้ทีจ ่ ะหันไปมองแคร่ ไม ้ไผ่ทเี่ ขาเคยนั่ง แต่กลายเป็ นหมาขีเ้ รือ ้ นสองสามตัวเข ้ามาจับจองเป็ นเจ ้าของแทน ป้ าเล็ก-เจ ้าของห ้องแถว ตัวอ ้วนดําเหมือนหมีแก่ นั่งหลังค่อมอยูต ่ รงโต๊ะไม ้ตัวเล็กลง ื้ ของ แล็คเก ้อร์จนเงาวับ ทีว่ างอยูข ่ ้างประตูทางเข ้าร ้าน ถือพัดไม ้ไผ่อยูอ ่ ันหนึง่ ถ ้าไม่มใี ครมาซอ ั ครัง้ หรือเดินไปเรียกใครให ้มารับโทรศัพท์แกก็จะนั่ งอยูต ่ รง นั น ้ นานๆถึงจะเห็นแกขยับตัวสก สายตาแกจ ้องอยูท ่ ส ี่ มุดเล่มเก่าทีว่ างอยูต ่ รงหน ้า เปิ ดพลิกไปพลิกมาแล ้วกดเครือ ่ งคิดเลข แต่ ผมไม่เห็นแกจดอะไรลงไป นอกจากเวลาทีม ่ ใี ครมาเอาของ ร ้านนีด ้ ัดแปลงมาจากห ้องแรกสุดมาเป็ นร ้านขายของชํา มีของจําเป็ นเกือบทุกอย่างทีผ ่ ม ้ ต ้องการจะใชในแต่ ละวัน บางอาทิตย์ผมแทบจะไม่ได ้ออกไปไหนเลย แต่ก็ไม่เดือดร ้อนเรือ ่ ง ื้ อาหารการกิน ตอนเข ้ามาอยูใ่ หม่ๆ ผมไม่คอ ่ ยกล ้าทีจ ่ ะเดินผ่านหน ้าร ้าน และไม่คอ ่ ยแวะไปซอ ้ การสมุดเล่มนัน ของทีร่ ้านแก แต่พอแกมีใจทีจ ่ ะให ้ผมใชบริ ้ ผมก็เริม ่ อุน ่ ใจขึน ้ ื้ มาม่า ๒ ซอง ―อยูป ่ ี ไหนแล ้วล่ะไอ ้หนุ่ม?‖ ป้ าเล็กถามขึน ้ ขณะทีผ ่ มไปซอ ี่ รับ เหลืออีกสองตัว‖ ผมตอบไปตามความจริง ―ปี สค ―เอ ้อ ดีๆ แล ้วทํางานด ้วยหรือเปล่าล่ะ?‖ แกถามต่อพลางพัดไล่ความร ้อนออกจากตัว ―เปล่าครับ กะว่าจะเรียนให ้จบก่อนแล ้วค่อยหางาน‖ ผมตอบแบบเลีย ่ งไม่ได ้ ทีจ ่ ริงผมไป ตระเวนหางานมาแล ้วเป็ นเดือน แต่ยังไม่ได ้ ―เอ ้อ ดีๆ ถ ้าเอ็งจะเอาอะไรนะ เอ็งมาเอาไปก่อนได ้ แล ้วจะจ่ายพร ้อมค่าห ้องก็ไม่เป็ นไร‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 943

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ป้ าเล็กเริม ่ ฉายแววแห่งความปรานีให ้เห็น แกคงดูทา่ ทีผมมาหลายวันกว่าจะให ้ผมเอาของในร ้าน ้ การสมุดเล่มนัน ก่อนได ้ และผมก็ใชบริ ้ ของแกอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ผมเรียนจบมาแล้วเกือบปี หางานทําอยู่ ๒ เดือน เมือ ่ ไม่มวี แ ี่ ววว่าจะมีงานทีอ ่ ยาก ่ ทําให้ทําก็ตอ ้ งทํางานทีเ่ ขามีให้ทํา เพือ ่ หาเงินมาจ่ายค่าเชาบ้าน เงินทีเ่ คยเข้าในบ ัญช ี ิ ใจเพือ ธนาคารทุกว ันที่ ๓๐ ก็หยุดไปพร้อมก ับว ันเรียนจบ หล ังจากทีต ่ ัดสน ่ หาเงิน ไม่ก ี่ ิ ค้าชอ ื่ ด ังแถว ว ันก็ได้ทํางานเป็นพน ักงานขายประจําแผนกอุปกรณ์กฬ ี า ในห้างสรรพสน หน้ามหาวิทยาล ัย ―คนจบมาใหม่เขาก็ได ้เงินเดือนเท่านีก ้ ันทัง้ นัน ้ แหละ แต่ถ ้าสามเดือนคุณผ่านโปร เราก็ ี งแข็งทีจ จะปรับเงินเดือนให ้เป็ นเจ็ดพัน‖ เจ ้าหน ้าทีฝ ่ ่ ายบุคคลของบริษัทยืนยันเสย ่ ะให ้เงินเดือน ๖,๐๐๐ บาท ―ถ ้าคุณไม่พอใจก็ไม่เป็ นไร เรามีคนมาสมัครใหม่ทก ุ วัน แต่ถ ้าคุณตกลง วันจันทร์ ื่ คุณออก‖ เขารุกเร ้าเหมือนจะ มาเริม ่ งานได ้เลย‖ เขาหยุดพูด ―จะเอายังไง? เราจะได ้ตัดชอ รําคาญผมเต็มที ้ ้นี้ผมก็คงไม่ปฏิเสธ เพราะสภาวะเศรษฐกิจตอนนีเ้ ริม ถึงเขาจะไม่ใชไม ่ เข ้าขัน ้ วิกฤติ ั ดาบกับป้ าเล็กอีก แต่คด ผมไม่ได ้จ่ายค่าเชา่ บ ้านมา ๒ เดือนแล ้ว ตอนแรกคิดจะชก ิ อีกที ก็ได ้งานทําแล ้ว ขอต่อแกอีกเดือน ถ ้าไม่ได ้ค่อยว่ากันอีกที แล ้วแกก็ไม่เคยทวงถาม นอกจากจะ ี มากกว่าทวงหนี้ ผมคิดว่าหาคนแบบนีไ ถามเรือ ่ งงานว่าได ้งานทําหรือยัง เหมือนจะเป็ นห่วงเสย ้ ด้ น ้อยเต็มทีในประเทศนี้ ื้ ผ ้าชุดใสท ่ ํางาน ทีจ ื้ ใหม่ทัง้ หมด ปั ญหาใหญ่อก ี อย่างหนึง่ ของผมตอนนีค ้ อ ื เสอ ่ ะต ้องซอ ์ างเกงบูตก ์ ก ั ตัวก็ใสไ่ ด ้หลายปี แล ้ว เพราะทัง้ ชวี ต ิ ไม่เคยมีกางเกงสแล็คสก ิ ใส ่ ได ้กางเกงยีนสส ้ ื ้ ิ ํ ื้ ยังมีเสอเชตทีต ่ ้องรีดทุกวันอีก นึกแล ้วก็เริม ่ ท ้อตัง้ แต่แรก ทีส ่ าคัญคือผมไม่มเี งินพอทีจ ่ ะซอ ื้ ผ ้าเหล่านี้ แต่เมือ เสอ ่ นึกถึงสงิ่ ทีจ ่ ะเกิดขึน ้ ถ ้าไม่ได ้ทํางานภายในเร็ วๆนี้ จึงจําเป็ นทีจ ่ ะต ้องหน ้า ด ้านไปหยิบยืมเพือ ่ นฝูงให ้เดือดร ้อนไปตามๆกัน ตอนเย็นหลังจากกลับจากทีท ่ ํางานวันแรก ผมสงั เกตเห็นห ้องข ้างๆมีคนย ้ายมาอยูใ่ หม่ ึ ษาสาวๆ หรืออาจจะเป็ นสาวออฟฟิ ศ ผมเผลอหลับไปในชุด ผมอาจจะมีเพือ ่ นบ ้านเป็ นนักศก ี งโทรทัศน์ดังค่อยๆมาจากห ้องเพือ ทํางาน ตืน ่ ขึน ้ มาอีกทีเสย ่ นบ ้านใหม่ ผมยังไม่ลก ุ ขึน ้ แต่นอน ี งใสๆของใครดังออกมาให ้ได ้ยินบ ้าง แต่ก็ไม่ได ้ยินเสย ี งใครนอกจากเสย ี ง ฟั งต่อเผือ ่ จะมีเสย รายการเกมโชว์รอบดึก ผมลุกขึน ้ ไปอาบนํ้ าและต ้มบะหมีก ่ น ิ ก่อนเข ้านอน คืนนัน ้ ผมฝั นว่ามี ึ ่ นักศกษาสาว ๒ คน มาเชาอยูห ่ ้องใกล ้ๆ ก่อนออกไปทํางานตอนเชา้ ประตูห ้องข ้างๆถูกล็อคไว ้ด ้วยกุญแจลูกใหม่ เจ ้าของห ้องคงออกไป ทํางานก่อนหน ้าผมไม่นาน และเย็นวันนัน ้ ผมก็ได ้รู ้จักกับเพือ ่ นบ ้านใหม่คนนี้ ื่ วิไลวรรณเรียกพีว่ า่ พีว่ รรณก็ได ้‖ เธอบอกกับผมขณะทีม ―พีช ่ อ ่ าขอให ้ผมไปชว่ ยย ้าย ตําแหน่งทีจ ่ ะวางตู ้เย็นใหม่ พีว่ รรณเป็ นคนตัวสูง ร่างใหญ่ ผิวขาวผมยาวถึงกลางหลัง อายุคงไม่เกิน ๓๕ ปี แต่เวลา ทีย ่ ม ิ้ ใบหน ้าแกยังเหมือนเด็กสาวแรกรุน ่ พีว่ รรณอยูก ่ ับลูกสาววัยกําลังน่ารักอายุราวๆ ๕-๖ ขวบ ั ถามเสย ี จนแม่เธอตอบไม่ทัน เมือ แต่สาวน ้อยชา่ งพูดคุย ซก ่ พีว่ รรณเบือ ่ ทีจ ่ ะพูดด ้วย เธอก็หันมา พูดกับผม เพียงไม่กน ี่ าทีแม่หนูน ้อยดูสนิทสนมเหมือนกับรู ้จักกับผมมานาน ี งดุ สาวน ้อยทํา ―ไปถามอะไรพีเ่ ขานั กหนา เดีย ๋ วเขาไม่ชว่ ยยกของหรอก‖ พีว่ รรณทําเสย ่ ม หน ้าเศร ้าก่อนจะหันมาสง่ ยิม ้ หวานใสผ ข ้าวของในห ้องยังคงวางอยูอ ่ ย่างไม่เป็ นระเบียบ อุปกรณ์เครือ ่ งอํานวยความสะดวกมีครบ ั ผ ้า ตู ้เสอ ื้ ผ ้าและเตียงนอนขนาดสองคนนอน ทําให ้ เกือบทุกอย่าง ตู ้เย็น โทรทัศน์ เครือ ่ งซก ภายในห ้องแทบไม่มเี หลือพืน ้ ทีใ่ ห ้กระดิกตัว แต่พอจัดวางใหม่ก็พอเหลือพืน ้ ทีใ่ ห ้นั่งเล่นบ ้าง ้ ้ นออกไปทํางานพร ้อมพีว่ รรณ แต่วน ตอนเชาผมตื น ่ แต่เชาเดิ ั นีผ ้ มว่าอายุเธอประมาณ ๓๐ ปี อาจเป็ นเพราะเครือ ่ งสําอางทีโ่ ปะอยูบ ่ นใบหน ้า เหมือนกับเดินออกมาจากกระป๋ องแป้ ง ี ําตัวสน ั ้ เลยเข่าขึน ื้ ลูกฟูกสแ ี ดงแขนกุดโอบ กระโปรงสด ้ มารวบรัดสะโพกใหญ่ให ้เข ้ารูปทรง เสอ รัดเนือ ้ ตรงเนินอกให ้ดูเด่นสะดุดตา มือข ้างหนึง่ หิว้ กระเป๋ าอีกข ้างหนึง่ จูงมือลูกสาว ―พีไ่ ปสง่ น ้องแอลก่อน‖ เธอเอ่ยขึน ้ ก่อนทีจ ่ ะแยกจากไป

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 944

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

้ ย หล ังจากทํางานมาได้ ๓ เดือน ผมทยอยจ่ายค่าห้องทีค ่ า้ งอยูแ ่ ละเคลียร์หนีท ี่ ม ื ั มอ ิ้ แรกทีซ ื้ หามาได้ดว้ ย ้ ับว่าเป็นสมบ ัติชน มาจากเพือ ่ นๆจนหมด โทรศพท์ ื ถือเครือ ่ งนีน ่ อ เงินของ ต ัวเอง เดือนหน้าทางบริษ ัทจะเพิม ่ เงินเดือนให้อก ี ๑,๐๐๐ บาท ผมคิดว่าน่าจะมี ั ั ด ี งดีๆสกชุ โทรท ัศน์ไว้สกเครื อ ่ งหนึง่ หรือไม่ก็เครือ ่ งเสย ผมมอง Sony จอแบน ๒๑ นิว้ ไว ้เครือ ่ งหนึง่ แต่ดรู าคาแล ้วคงต ้องเก็บเงินอีก ๓ เดือน ื้ ได ้ กว่าจะซอ -ทุกอย่างไม่เป็ นอย่างทีค ่ ด ิ ระยะเวลา ๓ เดือน ทีผ ่ มคิดว่าจะเก็บเงินได ้พอ กลับ กลายเป็ นว่าผมมีเงินเหลืออยูใ่ นกระเป๋ าสตางค์ไม่ถงึ ๕๐๐ บาท แต่ความอยากได ้ก็ยังคงไม่ ลดละ เย็นวันหนึง่ หลังเลิกงาน ผมเดินเรือ ่ ยเปื่ อยไปตามแผนกต่างๆภายในห ้างจนมาถึงแผนก ้ เครือ ่ งใชไฟฟ้ า ขณะทีผ ่ มยืนดูโทรทัศน์ขนาด ๒๑ นิว้ ทีผ ่ มใฝ่ ฝั นอยูน ่ ัน ้ ื้ เป็ นเงินผ่อนก็ได ้นะครับ‖ พนักงานขายหน ้าตาดีแต่งตัวสุภาพเข ้ามาทัก ―ถ ้า ―สนใจซอ ื้ เป็ นเงินผ่อนได ้‖ คุณมีเงินเดือนถึงหกพันบาทก็สามารถซอ ‗เหมือนกับรู ้‘ ผมคิด ก่อนจะถามยํ้าอีกครัง้ เพือ ่ ความแน่ใจ ―เงินเดือนหกพันหรือครับ?‖ ่ ๖ งวด ๑๒ งวดหรือ พนักงานหนุ่มยิม ้ ท่าทางเป็ นมิตร ―คุณเลือกผ่อนจ่ายเป็ นงวดได ้ เชน ้ แล ้วแต่ตามทีต ่ กลงกัน แต่ถ ้าคุณผ่อนใชคืนในระยะยาวดอกเบีย ้ ก็จะเพิม ่ ขึน ้ แต่ก็ตามทีค ่ ณ ุ คิดว่า สะดวกนะครับ‖ ิ เชอ ื่ แห่งหนึง่ แล ้วนํ า วันรุง่ ขึน ้ ผมเตรียมเอกสารและใบสลิปเงินเดือน ไปยืน ่ กับบริษัทสน ี ห ี งยีห โทรทัศน์สย ี่ ้อ Sony จอแบนขนาด ๒๑ นิว้ กลับบ ้าน อาทิตย์ตอ ่ มาเครือ ่ งเสย ่ ้อเดียวกัน ราคาเกือบสองหมืน ่ บาทก็ตามมาอีก เครือ ่ ง ผมเลือกจ่ายคืนในระยะยาวทีส ่ ด ุ คือ ๑๒ งวด และ ิ เชอ ื่ ต ้องจ่ายไม่เกินวันที่ ๑๙ ของทุกเดือน รวมแล ้วทุกวันที่ ๑๙ ผมต ้องผ่อนจ่ายบริษัทสน ๔,๐๐๐ บาท ิ้ เงินเดือน ๗,๐๐๐ บาท บวกกับเงินค่าทํางานล่วงเวลาเป็ นเงินเกือบหมืน ่ บาท แต่พอสน ั ั เดือนผมแทบไม่มเี งินเหลือพอทีจ ่ ะจ่ายค่าห ้อง ไหนจะค่านํ้ า ค่าไฟ ค่าซกผ ้า ค่าโทรศพท์และ ้ การร ้านป้ าเล็กบ่อยขึน ต ้องเหลือไว ้เป็ นค่ากินข ้าวตลอดเดือนอีก ทําให ้พักหลังนีผ ้ มหันมาใชบริ ้ ิ ห ้าวันนะ‖ ป้ าเล็กพูดขึน ―ต่อไปนีป ้ ้ าขอเป็ นสบ ้ วันหนึง่ ขณะทีผ ่ มไปเอาของ ―ของเก่าเพิง่ ี งตัดพ ้อตัวเอง พลางแกชไี้ ปทีต ผ่อนหมดไป วันนีต ้ ้องมาผ่อนต่ออีก‖ นํ้ าเสย ่ ู ้แชเ่ ครือ ่ งใหม่ ผมพยักหน ้าเข ้าใจ เพิง่ รู ้เหมือนกันว่าขนาดป้ าเล็กก็ต ้องผ่อนจ่ายไม่ตา่ งกับผม ชว่ งนีผ ้ มกลับบ ้านดึกเกือบทุกวัน ไม่คอ ่ ยได ้เจอหน ้าผู ้คนประจําซอย สว่ นพีว่ รรณก็นานๆ ้ นออกไปทํางานพร ้อมแก แต่พักหลังนีผ ึ ว่าพีว่ รรณจะกลับไปอายุ ๓๕ ครัง้ ทีผ ่ มจะตืน ่ เชาเดิ ้ มรู ้สก ปี เหมือนเดิมอีก ี งคุยดังมาจากห ้องข ้างๆ ผมคิดว่าพีว่ รรณคง คืนหนึง่ ผมกลับถึงบ ้านประมาณสองทุม ่ เสย ี งพูดคุย หรืออาจเป็ นเพราะผมกลับบ ้านดึกเลยไม่ได ้ จะมีแขกมาหา เพราะปกติไม่คอ ่ ยได ้ยินเสย ี งพูดดังอยูน ี งของพีว่ รรณคนเดียว ‗แกคงจะ เห็น ผมเลยแอบฟั งเงียบๆ เสย ่ านแต่เป็ นเสย ี งดังจนเกือบตะโกน แต่จับใจความไม่ได ้ และ โทรศัพท์พด ู คุยกับคนพิเศษ‘ ผมคิด บางทีเสย ไม่ใชเ่ รือ ่ งทีผ ่ มจะไปใสใ่ จมากถ ้ายังไม่รบกวนเวลาทีผ ่ มจะนอน ผมอาบนํ้ าเสร็จคิดจะเปิ ดหนังดู ั แต่งว่ งเกินทีจ ่ ะมานั่งดูหนั งสกเรือ ่ ง ‗ตลก‘ ผมคิด ตอนมีเวลาว่างกลับไม่มห ี นังให ้ดูแต่พอมี โทรทัศน์กลับไม่มเี วลาดู ๓ เดือนแรกผมจ่ายเงินครบตามกําหนดโดยไม่ขาดตกบกพร่อง เดือนถ ัดมาต้อง วิง่ ไปหาเพือ ่ นฝูง (ทีเ่ หลืออยูไ่ ม่กค ี่ น) กว่าจะหาเงินมาได้ทําเอาผมต้องหยุดงานไป ๑ ว ัน -พรุง่ นีว้ น ั ที่ ๑๙ ี งโทรศัพท์ดังขึน เสย ้ ผมล ้วงออกมาจากกระเป๋ า หน ้าจอโชว์เบอร์โทร.เข ้า เป็ นเบอร์ ๐๐๐๐๐๐ ผมกดรับสาย ―อาโหล‖ ี งหวานดังมาจากปลายสาย ―คุณสุรศักดิใ์ ชไ่ หมคะ?‖ เสย ―ครับ‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 945

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―จาก ACB นะคะ ไม่ทราบว่าคุณสุรศักดิไ์ ปจ่ายของงวดนีห ้ รือยังคะ?‖ ―ยังครับ‖ ―เอ่อ วันนีค ้ ณ ุ สุรศักดิว์ า่ งทีจ ่ ะไปจ่ายได ้ไหมคะ?‖ ―วันนี้วน ั ทีเ่ ท่าไหร่แล ้วครับ?‖ ผมแกล ้งถาม ―เอ่อ วันนีว้ น ั ที่ ๑๘ น่ะค่ะ พรุง่ นีก ้ ็จะปิ ดบิลลิง่ แล ้ว รบกวนคุณสุรศักดิไ์ ปจ่ายวันนีเ้ ลยได ้ ไหมคะ?‖ ―บางทีอาจเป็ นพรุง่ นีน ้ ะครับ‖ เธอเงียบไปครูห ่ นึง่ ―ไม่เป็ นไรค่ะ แต่อย่าเย็นมากนะคะ‖ ―ครับ‖ ―งัน ้ รบกวนคุณสุรศักดิแ ์ ค่นน ี้ ะคะ ค่ะหวัดดีคะ่ ‖ ผมกดวางสายโทรศัพท์ ล ้วงกระเป๋ าสตางค์ออกมาดู มีเงินอยูใ่ นกระเป๋ า ๒,๐๐๐ บาท ต ้องหาเพิม ่ อีก ๒,๐๐๐ บาท แล ้วผมจะไปหาทีไ่ หน? ผมเริม ่ คิด เพือ ่ นคนไหนทีพ ่ อจะไปยืมได ้ บ ้าง นั บดูแล ้วก็ไม่มใี ครมีเงินเหลือพอทีจ ่ ะให ้ผมได ้ยืมในชว่ งกลางเดือนอย่างนี้ สว่ นคนทีค ่ ด ิ ว่า พอจะเอาก่อนได ้ ทีย ่ ม ื มาแล ้วก็ยังไม่ได ้ใชคื้ น ไม่กล ้าพอทีจ ่ ะไปยืมต่อ เลิกงานแล ้วผมเดินออก จากทีท ่ ํางาน เลีย ้ วเข ้ามาในรัว้ มหาวิทยาลัย ลัดไปทางหลังคณะมนุษยศาสตร์ ซงึ่ เป็ นทางกลับ บ ้านทีใ่ กล ้ทีส ่ ด ุ ‗พรุง่ นีก ้ จ ู ะเอาเงินทีไ่ หนวะ‘ มีแต่คําถามนีอ ้ ัดแน่นอยูใ่ นหัว มีอยูแ ่ ค่ ๒,๐๐๐ บาท ิ้ เดือนจะใชอะไร ้ ถ ้าจ่ายไปแค่นแ ี้ ล ้วกว่าจะสน ี งโทรศัพท์ดังขึน เวลาหนึง่ ทุม ่ ผมยังนอนอยูใ่ นชุดทํางาน เสย ้ ผมหยิบมาดูเบอร์ทโี่ ทร. เข ้า เบอร์ ๐๐๐๐๐๐ ขึน ้ หน ้าจอ ‗โทร.มาทําไมอีกวะ?‘ ผมคิด แล ้วกดตัดสายทิง้ ไป ยังไม่ทันได ้ วางกลับทีเ่ ดิมก็ดังขึน ้ อีก ผมกดทิง้ อีก รอจนแน่ใจว่าไม่โทร.เข ้ามาอีกผมจึงวางไว ้ใกล ้ๆ ผม ี งโทรศัพท์ดังขึน เผลอหลับไปตืน ่ ขึน ้ มาอีกทีเพราะเสย ้ อีก ‗บัดซบ‘ ผมด่าในใจ พลางเอือ ้ มไป หยิบโทรศัพท์ แต่โชคดีทไี่ ม่ใชเ่ บอร์เดิม ผมกดรับสาย ―อาโหล‖ ี งก ้องดังมาตามสาย ―คุณสุรศักดิใ์ ชไ่ หมคะ?‖ เสย ―ครับ‖ ้ ―ขอโทษนะคะทีโ่ ทร.มารบกวน พรุง่ นีร้ บกวนคุณสุรศักดิช ์ ว่ ยไปจ่ายให ้ชว่ งเชาได ้ไหม คะ?‖ ―ได ้ครับ‖ ―ขอบคุณมากค่ะ งัน ้ รบกวนคุณสุรศักดิแ ์ ค่นน ี้ ะคะ หวัดดีคะ่ ‖ เธอวางสายไปแล ้วผมยังนอนอยูท ่ เี่ ดิม กว่าจะลุกขึน ้ ไปอาบนํ้ าก็เกือบเทีย ่ งคืน คืนนีก ้ ว่า จะนอนหลับได ้สมองผมแทบจะระเบิดออกมา ิ โมงเชาเส ้ ย ี งโทรศัพท์ดังขึน วันรุง่ ขึน ้ ผมยังหาเงินไม่ได ้ สงิ่ ทีผ ่ มคาดคิดก็เกิดขึน ้ อีกสบ ้ ผมล ้วงออกมาจากกระเป๋ าแต่พอเห็นว่าเป็ นเบอร์ ๐๐๐๐๐๐ ผมกดตัดสายทิง้ เธอก็โทร.เข ้าอีก ผมก็ตัดสายทิง้ อีก จนเธอโทร.เข ้าเป็ นครัง้ ที่ ๔ ‗เอาไงก็เอาวะ‘ ผมคิด แล ้วกดรับสาย ―อาโหล‖ ี งเธอดังกว่าเมือ ―คุณสุรศักดิไ์ ปจ่ายหรือยังคะ?‖ เสย ่ วาน ―ผมยังมีเงินไม่ครบเลย‖ ผมตอบไปตามความจริง ―แต่คณ ุ ต ้องไปจ่ายนะคะ‖ ―ผมมีอยูแ ่ ค่สองพันจ่ายได ้ไหม?‖ ้ ้‖ ―อะไรนะคะ? ก็ไหนเมือ ่ วานคุณบอกว่าจะไปจ่ายเชานี ―ก็ผมยังไม่มน ี ค ี่ ณ ุ ‖ ี งดังขึน ―ก็ไปหามาซ‖ิ เสย ้ กว่าเดิม ผมก็โมโหไม่ตา่ งไปจากเธอ ―ถ ้าผมไม่จา่ ยคนนึงบริษัทคุณจะเจ๊งมัย ้ ‖ ―ฉั นแค่ทํางานให ้บริษัทนะคะคุณ ถ ้าทํายอดไม่ได ้...‖ เธอหยุดพูดและกล่าวต่อด ้วย ี งสน ั่ เครือ ―ฉั นก็ต ้องใชต้ ้องจ่าย ต ้องผ่อนทุกอย่างไม่ตา่ งไปจากคุณ‖ เธอเสย ี งอ่อนลง นํ้ าเสย ―เออเดีย ๋ วผมจะไปจ่าย‖ ผมกดวางสายโทรศัพท์ ไม่มอ ี ารมณ์ทจ ี่ ะทํางานต่อไปอีก เดิน ออกจากทีท ่ ํางานทัง้ ทีย ่ ังไม่ถงึ เวลาพักเทีย ่ ง ผู ้จัดการประจําแผนกทมองหน ้าแต่ไม่ได ้พูดอะไร กลับมาถึงบ ้านล ้มตัวลงนอนอย่างหมดเรีย ่ วแรง วันนีท ้ ัง้ วันมีสายเข ้า ๘ สาย แต่ผมไม่ได ้รับ ิ เวลาหนึง่ ทุม เพราะเป็ นเบอร์ ๐๐๐๐๐๐ ผมนอนอยูท ่ บ ี่ ้านทัง้ วันแต่นอนไม่หลับ หันไปดูนาฬกา ่

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 946

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ครึง่ ลุกขึน ้ เดินไปเปิ ดไฟหน ้าบ ้านแล ้วเดินออกไปนั่งตรงม ้าหินอ่อน ห ้องข ้างๆเปิ ดประตูแย ้ม เอาไว ้ น ้องแอลโผล่หน ้าออกมาสง่ ยิม ้ ให ้ผม ผมยิม ้ ตอบไปอย่างเนือยๆ เธอหันกลับไปดูในบ ้าน อีกครัง้ แล ้วเดินออกมาข ้างผม ―วันนีพ ้ ไี่ ม่ไปทํางานหรือคะ?‖ สาวน ้อยถามผม ี งโทรศัพท์ดังขึน ―ไปครับแต่วน ั นีพ ้ ก ี่ ลับเร็ว‖ ผมตอบเธอ พอดีเสย ้ จากในบ ้าน ―เดีย ๋ วพี่ มา‖ ผมบอกเธอแล ้วเดินเข ้าไปหยิบโทรศัพท์ ‗ขออย่าให ้เป็ นเบอร์เดิมเลย‘ ผมนึกในใจ เมือ ่ หยิบ ึ โล่งอก แต่พอเป็ นเบอร์ ๐๙๖๘๗๔*** มาดูเบอร์ทข ี่ น ึ้ โชว์หน ้าจอไม่ใชเ่ บอร์ ๐๐๐๐๐๐ ผมรู ้สก ึ รู ้สกคุ ้นๆ ―อาโหล‖ ผมรับสายพร ้อมกับเดินออกมาทีป ่ ระตู ―คุณสุรศักดิใ์ ชไ่ หมคะ?‖ ี งน ้องแอลดังมาจากหน ้าบ ้าน ผมยังไม่ทันได ้ตอบ เสย ั ดิแ ―แม่‖ เธอหันหน ้ามาทางผมทําท่างุนงง ―พูดกับพีศ ่ ก ์ ค่นท ี้ ําไมต ้องโทรศัพท์ด ้วย?‖ ผมเห็นพีว่ รรณเดินออกมาทีป ่ ระตู เราสองคนยืนถือโทรศัพท์จ ้องหน ้ากัน!!!

้ คนขึน ้ ของขึน

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๓๘ เรือ ่ งสน โดย บุญฉลอง เมืองวังฮาด

“ไอ้โจ้นเี่ อาการเอางานดีนะ” ตาสุขมรรคนายกของหมูบ ่ า้ นท่าทรายพูดก ับลุงชม ่ ขณะชวยก ันกวาดลานว ัด ―ก็มแ ี ต่เจ ้านีแ ่ หละทีฉ ่ ั นหวังพึง่ ‖ ลุงชมตอบขณะทีม ่ องดูโจ ้ลูกชายหัวแก ้วหัวแหวนและ เพือ ่ นๆ กําลังชว่ ยชาวบ ้านจัดข ้าวของบนศาลาวัดอย่างขะมักเขม ้น วันนีเ้ ป็ นวันทีค ่ ณะผ ้าป่ าจากกรุงเทพฯ จะนํ าผ ้าป่ ามาทอดถวายทีว่ ด ั บ ้านร่มโพธิ์ แต่ตอนนี้ คณะผ ้าป่ ายังเดินทางมาไม่ถงึ ตามกําหนดบอกว่าจะมาถึงสโี่ มงเชา้ กะว่าทําพิธถ ี วายผ ้าป่ าเสร็จ ้ ่ แล ้วจะถวายภัตตาหารเพลแด่พระสงฆ์ตอ ่ ไปเลย ชาวบ ้านจึงพากันมาเตรียมการทีว่ ด ั แต่เชาตรู แม ้ว่าจะเตรียมงานมาหลายวันแล ้วก็ตาม ―ว่าแต่ปิดเทอมนี้ มันไม่ไปทํางานกะเขาบ ้างหรือ‖ ตาสุขถามต่อ ―ไม่เห็นมันว่าอย่างไรนี่ มันคงเบือ ่ กรุงเทพฯแล ้วมัง้ ไปอยูต ่ งั ้ สามปี แล ้ว มหาวิทยาลัยที่ มันเรียนอยูน ่ ั่น เห็นว่าเป็ นมหาวิทยาลัยเปิ ด มันก็เรียนไปด ้วย ทํางานไปด ้วยอยูแ ่ ล ้ว ปี นก ี้ ็เรียนปี ื่ ใจเสย ี ที‖ สุดท ้ายแล ้ว จบแล ้วได ้รับปริญญาให ้พ่อแม่ชน ิ กําลังชว่ ยเพือ คนทีถ ่ ก ู กล่าวถึง เป็ นชายหนุ่มอายุยา่ งยีส ่ บ ่ นรุน ่ เดียวกันทัง้ ผู ้ชาย ผู ้หญิง และชาวบ ้านจัดเตรียมทีป ่ ล ู าดอาสน์สงฆ์ เตรียมของทีเ่ ป็ นบริวารผ ้าป่ าทีช ่ าวบ ้านมีจต ิ ศรัทธาจะ ถวายพร ้อมๆกับผ ้าป่ า และทําอีกหลายอย่างตามประสาคนรุน ่ ใหม่ไฟแรง โดยมีไชยาผู ้ใหญ่บ ้าน คนหนุ่มรุน ่ ใหม่ทจ ี่ บจากสถาบันทีโ่ จ ้กําลังเรียนอยูค ่ อย กํากับ ―ข ้ากลุ ้มใจอยูอ ่ ย่างหนึง่ นะ‖ ตาสุขพูดพลางมองไปรอบๆ ―ไม่รู ้เมือ ่ ไรจะมีศาลาการ ี เปรียญหลังใหม่เสยที หลังนีก ้ ็เก่าจวนจะพังเต็มทนแล ้ว อายชาวกรุงทีเ่ ขาจะมาวันนีน ้ ่ะ ‖ ิ ะ ศาลาการเปรียญนีร่ าคาไม่ใชน ่ ้อยๆนะ ชาวบ ้านอย่างพวกเราไม่มป ―นั่นสน ี ั ญญาหาเงิน มาสร ้างใหม่หรอก‖ ลุงชมเสริม ―หวังพึง่ คนอืน ่ หรือพึง่ ชาวบ ้านอืน ่ ก็ไม่เห็นหนทาง‖ ลุงชมพูดต่อ ―คุยอะไรกันหรือครับ‖ ไชยา ผู ้ใหญ่บ ้านหนุ่มมาสมทบการสนทนา ―ก็คย ุ กันเรือ ่ งอยากได ้ศาลาการเปรียญหลังใหม่น่ะส ิ หลังนีก ้ ็โทรมมาก ไม่รู ้จะพังลงมา เมือ ่ ไหร่‖ ลุงชมกึง่ อธิบายกึง่ ปรับทุกข์ ตาสุขแหงนมองดูศาลาแล ้วพูดเปรยๆว่า ―ถ ้าหลวงตาวัดเรามีของขลัง ของดีเหมือน เกจิอาจารย์ดังๆ อย่างวัดอืน ่ คงไม่ยาก ได ้อย่างนัน ้ ละก็ อย่าว่าแต่ศาลาการเปรียญเลย จะสร ้าง วัดใหม่เนือ ้ ที่ ๑๐๐ ไร่ ก็ไม่ใชเ่ รือ ่ งยาก‖ ผู ้ใหญ่บ ้านหนุ่มเงียบไปครูใ่ หญ่แล ้วดีดนิว้ เปาะ ―ผมคิดออกแล ้ว รับรองได ้ผล‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 947

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―อะไรของเอ็งวะ‖ ลุงชมกับตาสุขถามพร ้อมกัน ―ก็วธิ ท ี จ ี่ ะได ้เงินมาสร ้างศาลาหลังใหม่ไงละครับ ขอบคุณนะคุณตา ขอบคุณนะครับคุณ ลุง‖ ไชยาพูดพร ้อมยกมือไหว ้ชายชราทัง้ สอง ―อะไรของเอ็งวะ‖ ตาสุขถามคําถามเดิม ิ รับ ทําให ้ผมคิดอะไรดีๆได ้‖ ไชยาตอบพลางยิม ―ก็คําพูดของตานะสค ้ กว ้าง ―ตาครับ ลุง ครับ ผมมีวธิ ท ี จ ี่ ะทําให ้หมูบ ่ ้านของพวกเรามีศาลาการเปรียญหลังใหม่แล ้วครับ‖ ื่ ―เอ็งจะทํายังไง‖ ลุงชมทําหน ้าไม่เชอ ―ผมมีวธิ ี ว่าแต่ต ้องให ้ไอ ้โจ ้ลูกชายของลุงร่วมมือด ้วย‖ ไชยาขยายความ ―โจ ้ๆมานี่ หน่อย‖ พูดแล ้วก็เรียกลูกชายลุงชม ―มีอะไรให ้ทําอีกหรือครับพีไ่ ชยา‖ โจ ้ถามเมือ ่ มาถึง ―พีอ ่ ยากให ้วัดของหมูบ ่ ้านเรามีศาลาการเปรียญหลังใหม่ แต่ต ้องขอแรงแกชว่ ย‖ ไชยา อธิบาย ―ผมจะชว่ ยอะไรได ้ล่ะครับ ศาลาหลังหนึง่ ...‖ ี่ น ―โจ ้ ฟั งพีก ่ อ ่ นนะ‖ ไชยาสวนขึน ้ ทันที ―แต่ต ้องเป็ นความลับนะ ให ้รู ้แค่พวกเราสค ่ ิ ห ้าคน ห ้าทัง้ หลวงตาปิ่ นด ้วย ไป...ไปหาหลวงตาปิ่ นทีก เท่านั น ้ ไม่ใชส ่ ฏ ุ ก ิ ัน เร็วเข ้า‖ ทัง้ สามคนเดินตามไชยาแบบงงๆ ไชยาก็พาคนทัง้ สามไปกราบหลวงตาปิ่ นเจ ้าอาวาส เมือ ่ เขาแจ ้งความประสงค์แล ้ว ไชยาผู ้ใหญ่บ ้านมีปริญญาห ้อยท ้ายก็อธิบายแผนการให ้ทุกคนฟั ง อย่างเอาจริงเอา จัง ิ นาที โจ ้เหงือ เวลาผ่านไปร่วมยีส ่ บ ่ โชกหน ้า ตาสุขสา่ ยหัว ลุงชมมองหน ้าลูกชายอย่าง วิตก ―ไอ ้ไชยา เอ็งจะฉุดหลวงตาตกนรกรึไง‖ หลวงตาปิ่ นถามแบบไม่เห็นด ้วย ―เปล่าครับ หลวงตาจะตกนรกได ้อย่างไร ในเมือ ่ หลวงตาไม่ได ้ทําอะไร และหลวงตาก็ ไม่ต ้องทําอะไร หลวงตาอยูเ่ ฉยๆอยูท ่ ก ี่ ฏ ุ น ิ แ ี่ หละ ไม่ต ้องลงจากกุฏน ิ ะครับหลวงตา พวกผมจะ ดําเนินการเอง‖ ―ทําไมต ้องเป็ นผม‖ โจ ้ถามพลางเช็ดเหงือ ่ ทีห ่ น ้า ึ ษาจากกรุงเทพฯ อย่างเอ็งน่ะไม่น่าโง่เลย‖ ―น่า...แกน่ะเหมาะแล ้ว นั กศก ―แล ้วแม่จะว่ายังไง‖ โจ ้ยังวิตก ื่ มือพีส ―ป้ าทองดีนะเหรอ พีจ ่ ัดการเอง เชอ ่ ิ อย่างน ้อยพีก ่ ็เป็ นรุน ่ พีแ ่ กนะ เอาน่า...โจ ้ ถือ ี ว่าเสยสละเพือ ่ หมูบ ่ ้าน‖ โจ ้พยักหน ้าอย่างไม่แน่ใจ ลุงชมมองหน ้าลูกชายอย่างเป็ นห่วง สว่ นหลวงตาปิ่ นก็นั่งอึง้ เพราะไม่รู ้จะตกลงหรือจะปฏิเสธดี “พ่อแม่พน ี่ อ ้ งคร ับ ก่อนทีจ ่ ะให้คนไปนิมนต์หลวงตามาจากกุฏเิ พือ ่ ร ับการถวาย ผ้าป่าและฉ ันเพล ผมจะแจ้งยอดเงินผ้าป่าในครงนี ั้ ”้ ตาสุขมรรคนายกประกาศผ่าน ี ง เครือ ่ งขยายเสย ทุกคนบนศาลาตัง้ ใจฟั ง บ ้างก็จะได ้อนุโมทนา บ ้างก็จะได ้รู ้ ―ศรัทธา‖ ของชาวบ ้านและคณะ ผ ้าป่ า บ ้างก็จะเอาเลขท ้ายของจํานวนเงินผ ้าป่ าไปแทงหวย ―จํานวนเงินทีพ ่ วกเราชาวบ ้านและคณะผ ้าป่ าจากกรุงเทพฯ นํ ามา รวมกันแล ้วเป็ นเงิน ี่ ัน สองร ้อย ห ้าสบ ิ สองบาท‖ ตาสุขเอาผ ้าขาวม ้าเช็ดเหงือ แปดหมืน ่ สพ ่ บนใบหน ้า ี งพึมพําหลายเสย ี ง หลายคนยกมือไหว ้ท่วมหัวอนุโมทนา ทุกคนหน ้าตาอิม มีเสย ่ บุญ ―ชม นํ าเงินมาให ้คุณภูวฤทธิส ์ ิ เราจะให ้คุณภูวฤทธิแ ์ ละคุณเมธาทีม ่ าจากกรุงเทพฯเป็ น ตัวแทนเพือ ่ ถวายเงินแด่ พระสงฆ์ แต่ตอนนีจ ้ ะให ้คุณภูวฤทธิก ์ ับคุณเมธาตรวจนับเงินครัง้ สุดท ้าย‖ มรรคนายกพูดพลางเช็ดเหงือ ่ อีกครัง้ ภูวฤทธิเ์ ดินเข่ามาหาลุงชมเพือ ่ รับเงินผ ้าป่ าไปตรวจนับ แต่ลงุ ชมนั่งก ้มหน ้าไม่สบตาใคร ―ไหนล่ะเงิน‖ ตาสุขทวง ―เอ ้อ...เอ ้อ...หาเงินไม่เจอ เงินหายแล ้ว‖ ลุงชมยังคงไม่สบตาใคร ี งตาสุขดังผ่านเครือ ี ง ―อะไรกัน เงินหาย‖ เสย ่ งขยายเสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 948

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เท่านัน ้ แหละ ความโกลาหลก็เกิดขึน ้ ทัง้ เอะอะ โวยวาย ทัง้ ด่า ทัง้ สาปแชง่ คนทีข ่ โมย ี งใครพูดอะไร ทีแ เงินผ ้าป่ าไป ไม่รู ้เสย ่ น่ๆไม่มใี ครฟั งใคร ี ง ―ถ ้าเงินหายจริงต ้องมี ―ทุกคนขอให ้อยูใ่ นความสงบครับ‖ ไชยาพูดผ่านเครือ ่ งขยายเสย ั สบ ิ นาทีทแ คนรับผิดชอบ ถ ้ามีคนขโมย คนนั น ้ คงยังอยูบ ่ นศาลานีแ ้ น่ครับ เพราะเมือ ่ สก ี่ ล ้ว ผมกับ คณะผ ้าป่ ายังชว่ ยกันนั บ คนร ้ายคงยังไม่ไปไหน‖ ี งลง ผู ้คนยังคงคุยกัน แสดงความเห็น แต่ก็เบาเสย ั ครู่ ผมถามรายละเอียดจากลุงชมผู ้ดูแลเงินแล ้ว ลุงบอกว่าวางไว ้บนพานเตรียม ―เมือ ่ สก ั คือคนทีใ่ กล ้ชด ิ กับเงิน จะถวายพระ เผลอหน่อยเดียวเงินทัง้ หมดก็หายไป บุคคลทีต ่ ้องสงสย ทีส ่ ด ุ ‖ ไชยาหยุดพูดแล ้วหันไปมองรอบๆศาลาผู ้คนยังคงพึมพําแสดงความคิดเห็น ิ กับเงิน คือคนทีอ ―คนทีใ่ กล ้ชด ่ ยูบ ่ นศาลาตัง้ แต่เชา้ และมาชว่ ยดู มาชว่ ยนั บเงิน เก็บเงินที่ จะถวายพระ คนทีเ่ หล่านัน ้ ได ้แก่...‖ ผู ้คนบนศาลาเงียบ ี งผู ้คนฮอ ื ฮา ―ตาสุข ลุงชม น ้าคําปลิว น ้าอุดม พีท ―ตัวผมเอง‖ เสย ่ องแท ้ คุณภูวฤทธิ์ คุณเมธา และโจ ้‖ ิ้ เสย ี งประกาศ ผู ้คนออกอุทาน พร ้อมกับแสดงความเห็นกันจ ้อกแจ ้ก สน ―ถึงโจ ้จะไม่ได ้ชว่ ยนับเงิน แต่โจ ้ก็มาใกล ้ทีเ่ ก็บเงินบ่อยๆมาจัดที่ เอาของทีเ่ ป็ นบริวาร ั อีกคน ขอให ้คนทีผ ื่ ออกมาข ้างหน ้า ผ ้าป่ ามาเพิม ่ ดังนั น ้ โจ ้จึงเป็ นผู ้ทีต ่ ้องสงสย ่ มประกาศชอ ครับ‖ ไชยาประกาศต่อ ื่ พากันเดินเข่าออกไปข ้างหน ้า สว่ นตาสุขกับลุงชมอยูท คนทีถ ่ ก ู เรียกชอ ่ เี่ ดิม เพราะอยูต ่ ด ิ กับไชยาอยูแ ่ ล ้ว ิ้ คํา โจ ้เช็ดเหงือ ―โจ ้...ออกมาด ้วย‖ สน ่ ทีเ่ ต็มหน ้าเต็มหัวพร ้อมกับเดินเข่าไปหาไชยา ―แล ้วจะทําอย่างไรต่อไป‖ ภูวฤทธิ์ นั่งอยูน ่ านถามขึน ้ แทนคําตอบ ไชยา ไปทีห ่ น ้าโต๊ะหมูบ ่ ช ู า กราบสามครัง้ แล ้วอุ ้มขันนํ้ ามนต์มาด ้วย ื่ ดืม ―ผมจะให ้คนทีผ ่ มประกาศชอ ่ นํ้ าพระพุทธมนต์ของหลวงตาทีละคน แม ้หลวงตาจะไม่ ิ ธิ์ และชว่ ยจับคนร ้ายได ้‖ อยูท ่ น ี่ ี่ แต่ผมมั่นใจว่า นํ้ ามนต์ของหลวงตามีความศักดิส ์ ท บนศาลาเงียบ ั ขโมยเงินผ ้าป่ ากล่าวคําสาบานต่อหน ้าพระพุทธ รูป แล ้ว ผู ้ใหญ่บ ้านหนุ่มนํ าผู ้ต ้องสงสย เอาจอกเล็กตักนํ้ าจากขันนํ้ ามนต์ให ้ดืม ่ ทีละคน ชาวบ ้านและชาวกรุงเทพฯ เขม ้นมองอย่างสนใจ ั ว่านํ้ ามนต์จะจับผู ้ร ้ายได ้หรือไม่ และสงสย เริม ่ จากตาสุข ตักนํ้ ามนต์แล ้วดืม ่ อาการปกติไม่มอ ี ะไรเกิดขึน ้ ลุงชม น ้าคําปลิว น ้าอุดม และคนอืน ่ ๆ ทยอยตักนํ้ ามนต์ดม ื่ ทีละคน และสุดท ้าย คือโจ ้ หนุ่มโจ ้ดืม ่ นํ้ ามนต์ทา่ มกลางความ ั ของทุกคน สงสย ื่ ก็เกิดขึน ั พอโจ ้สง่ จอกเล็กทีต ่ ักนํ้ ามนต์คน ื ให ้ผู ้ใหญ่บ ้าน สงิ่ เหลือเชอ ้ โจ ้ล ้มลงนอนชก ั งอ หลายคนตกใจ หลายคนลุกขึน ดิน ้ ชก ้ ยืนดู ―โอ๊ย...โอ๊ย...ปวดท ้อง ปวดเหลือเกิน โอ๊ย...ยอมแล ้ว ยอมแล ้ว ผมเป็ นคนเอาเงินไป เอง‖ โจ ้ดิน ้ ทุรนทุราย ―อ ้อ...แกเองรึไอ ้โจ ้‖ ลุงชมลุกขึน ้ ยกเท ้าจะกระทืบลูกชาย แต่ไชยาเข ้าขวางไว ้ทัน ―เงินอยูไ่ หน บอกมา ไอ ้โจ ้ ไอ ้หัวขโมย‖ ไชยาตะคอก ―อยูท ่ โี่ คนต ้นโพธิค ์ รับ...โอ๊ย...หลวงตาชว่ ยผมด ้วย ปวดท ้องเหลือเกิน‖ โจ ้นอนดิน ้ แรง กว่าเดิม ข ้าวของทีเ่ ตรียมไว ้จะถวายพระกระเด็นไปคนละทิศละทาง ―พวกเรา ชว่ ยกันแม่ทองดีหน่อย‖ ตาสุขตะโกน เมือ ่ เห็นแม่ของโจ ้ถลาเข ้ามา หลายคน ฉุดตัวป้ าทองดีไว ้ ―ไอ ้โจ ้ ไอ ้ลูกเนรคุณ ทําไมแกต ้องทําอย่างนี้‖ ป้ าทองดีทัง้ พูดทัง้ ร ้องไห ้แล ้วทรุดตัวลง นั่งร ้องไห ้สะอึกสะอืน ้ ―โอ๊ย...ปวดท ้อง...ผมอยากได ้เงินไว ้เป็ นค่าเทอมครับแม ้...โอ๊ย...ปวดจนใจจะ ขาดอยู่ แล ้ว‖ โจ ้ดิน ้ ทุรนทุรายมากกว่าเดิม ผู ้คนบนศาลาหลายคนพากันลุกขึน ้ ยืนดูเหตุการณ์ ―ชว่ ยผมหน่อยครับ‖ ไชยาพูดกับภูวฤทธิท ์ ต ี่ กตะลึงอยู่ ภูวฤทธิจ์ ับโจ ้ไว ้ไม่ให ้ดิน ้ สว่ นไชยาตักนํ้ ามนต์ในขันนํ้ ามนต์ยกขึน ้ จบศรี ษะแล ้วกรอกใส ่

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 949

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั ครูโ่ จ ้ก็สงบ แล ้วลุกขึน ปากโจ ้ สก ้ นั่ ง แต่ยังก ้มหน ้าสะอืน ้ ฮักๆ ไม่สบตาใคร ผู ้คนบนศาลาพูดกัน ี งดังกว่าเดิม เสย โจ้

้ า ่ ห่อของกิน ของใชผ “เป็นไงโจ้ ไหวไหม” ไชยาถามพลางสง ่ นลูกกรงเหล็กให้

―ไหวครับพีไ่ ชยา‖ โจ ้รับของจากไชยา ―แม่เป็ นไงบ ้าง‖ ไชยาเหลือบตามองผู ้คุมก่อนตอบเบาๆ ―ป้ าทองดีรู ้เรือ ่ งแล ้ว ป้ าเขาไม่โกรธแกหรอก‖ ื ―ดีแล ้วละ ว่าแต่ผมจะทันออกไปเรียนหนั งสอไหมครับ นีก ่ ็ใกล ้เปิ ดเทอมแล ้ว‖ โจ ้ถาม ―เอาน่า คดีลักทรัพย์และแกยอมรับสารภาพ ติดอยูค ่ ก ุ นีไ ่ ม่กเี่ ดือนหรอกน่า นีจ ่ ะบอก ี งกระซบ ิ อะไรให ้‖ ไชยาเหลือบตามองผู ้คุมอีกครัง้ แล ้วพูดเกือบเป็ นเสย ―แกรู ้ไหม ตอนนีว้ ด ั หมูบ ่ ้านเราคนขึน ้ น่าดู เงินบริจาค เงินทําบุญอือ ้ เลยแก คณะกรรมการวัดตกลงกันว่าจะสร ้างศาลาการเปรียญหลังใหม่และโบสถ์อก ี หลังหนึง่ ก็วด ั หมูบ ่ ้านเราไม่มโี บสถ์นี่‖ ิ ต่อไปว่า ไชยาเหลือบตามองผู ้คุมก่อนกระซบ ื่ แล ้วว่าของขึน ―ข ้าเชอ ้ ทําให ้คนขึน ้ ‖!

ั้ คนชนสอง

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๓๙ เรือ ่ งสน โดย พชรวัลย์

มิ เรียมนง่ ั กอดเข่าอยูบ ่ นห ัวเขือ ่ น บริเวณทีส ่ ว่ นของเขือ ่ นสองด้านมาบรรจบก ัน ่ ม สร้างใหม่ เป็นสงิ่ ก่อสร้างใหม่ทม ี่ าแทนทีต ่ ะพานไม้โย้เย้เลียบคลองทีม ่ ม ี านานและซอ หลายครงั้ ครงท้ ั้ ายสุดก็คอ ื ถนนและเขือ ่ นคอนกรีต เขือ ่ นอยูร่ ะหว่างลําคลองก ับถนน ถ ัดจากถนนจะเป็นรวบ้ ั้ าน บ้านของมิเรียมอยูต ่ ด ิ ถนนสองด้าน ห ัวเขือ ่ นเป็นบริเวณ ข้อศอกของถนนทีม ่ าชนก ัน เขือ ่ นริมคลองหมดแค่เขตเทศบาล เลยออกไปเป็นคลอง ั ถ ัดจากทีอ ั คือถนนทีเ่ ชอ ื่ ม เฉยๆไม่มเี ขือ ่ น ถ ัดจากคลองเข้าไปเป็นทีอ ่ ยูอ ่ าศย ่ ยูอ ่ าศย ก ับถนนข้อศอกตรงบ้านของมิเรียม เป็นบริเวณเกิดอุบ ัติเหตุบอ ่ ยครงั้ เคยมีคนข ับหล ับ ี งเบรกด ังสนน ้ วขวากล ับข ับตรงมา เอีย ๊ ด ด ด ด ด ด ด เสย ในแทนทีจ ่ ะเลีย ่ ั กลิน ่ ยาง ี า ึ ติดพืน ้ ถนนเป็นรอยยาว รถพร้อมคนข ับขึน ้ ไปลอยค้าง ไหม้เหม็นคลุง้ สด ํ ของยางสก ั อยูบ ่ นสนเขื อ ่ น โยกๆ เยกๆ จะห ัวทิม ่ หล่นลงคลองหรือหงายกล ับมาทีถ ่ นน จะเอาย ังไง ่ ํา้ เติม แต่นก แน่ มิเรียมนึกภาพอุบ ัติเหตุคราวนนแล้ ั้ วยิม ้ ขําก ับตนเอง ไม่ใชซ ึ ถึงภาพ คนข ับรถทีเ่ ก้ๆก ังๆตะกายออกมาจากหน้าต่างรถ ไม่มบ ี าดแผลนอกจากเคล็ดข ัดยอก ไปทงต ั้ ัว อย่าไปคิดถึงสภาพรถ มิเรียมย ้ายมาอยูบ ่ ้านริมคลองหลังนีต ้ งั ้ แต่มอ ี ายุได ้ ๔ ขวบ ตอนนัน ้ นํ้ าในคลองสะอาด ฝั่ ง ี ตรงกันข ้ามกับบ ้านของมิเรียมเป็ นโรงส หลังฤดูเก็บเกีย ่ วจะมีเรือมาด เรือกระแชง เรือเอีย ้ มจุ๊น ี โี่ รงสแ ี ห่งนี้ สมัยเด็กมิเรียมชอบชว่ งเวลา ขึน ้ กับฐานะของเจ ้าของเรือ บรรทุกข ้าวเปลือกมาสท ดังกล่าวมาก ได ้ว่ายนํ้ าไปเกาะเรือ ถ ้าเรือบรรทุกข ้าวเปลือกมาเพียบ พวกเด็กๆทีบ ่ ้านอยูร่ ม ิ คลอง ก็จะขึน ้ ไปนั่งบนกราบเรือวาดลวดลายต่างๆ กระโดดนํ้ ากันตูมตาม และไปขอรําจากโรงส ี มาคลุกกับเต ้าหู ้เกีย ่ วปลายเบ็ดตกปลาตะเพียนให ้แม่ต ้มเค็ม ให ้กิน ี่ รือเรือพ่วงแล่นผ่าน ย่อมตกเป็ นเหยือ หากมีเรือแท็กซห ่ พลพรรคของเรา การทีว่ า่ ยนํ้ าไป ี่ ละสามารถคว ้าเสาเรือไว ้ได ้ ร่างกายทัง้ ร่างถูกกระชากตามความเร็วของเรือลูต ดักเรือแท็กซแ ่ าม กระแสนํ้ า ชา่ งเป็ นชว่ งเวลาทีใ่ ห ้อารมณ์มากทีส ่ ด ุ ขณะทีเ่ พือ ่ นบางคนคว ้าไม่ทันต ้องลอยคอ ี ี ากเมียคนขับเรือกระทบนิว้ เท ้งเต ้งคอยเหยือ ่ ลําต่อไป แต่ ป๊ อก ป๊ อก ป๊ อก เสยงจานข ้าวสงั กะสจ ี งด่าโขมงโฉงเฉง ไม่ให ้มา มือเจ็บมาก ต ้องรีบปล่อยและดํานํ้ ามุดเข ้าฝั่ ง มิฉะนั น ้ จะได ้ยินเสย เกาะเรือ หากแม่รู ้ก็ถก ู ด่าอีก เพราะเคยมีเด็กเกาะเรือและเท ้าเข ้าไปถูกใบพัดเรือฟั ดเอาเกือบ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 950

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ขาด ซวยคนขับเรือไป ใครเคยนั่งร ้านอาหารริมฝั่ งแม่นํ้าเจ ้าพระยาหรือนั่งเรือโดยสารข ้ามแม่นํ้า คงนึกภาพเรือ ี ําๆขนาดใหญ่มาก บรรทุกทรายบ ้าง ซุง โยงหรือเรือพ่วงออก ปั จจุบันเป็ นเรือลําเล็กลากเรือสด ้ เพราะเรือทีล บ ้าง ขึน ้ เหนือล่องใต ้ ถ ้าแม่เห็นจะบอกว่ามดลากชาง ่ ากลํานิดเดียวแต่เรือทีถ ่ ก ู ลาก ลําใหญ่มาก การเกาะเรือพ่วงหรือเรือโยงตอนเด็กๆของมิเรียม จะให ้อารมณ์อก ี แบบ พวกเรา ลอยคอรอเรืออยูใ่ นคลอง กะให ้เรือพ่วงลําหน ้าแล่นไปก่อน จากนั น ้ ก็วา่ ยถลาขาถีบนํ้ าสุดแรงไป ื กทีโ่ ยงกับลําหลังไว ้ ใครมีวช เกาะเชอ ิ ามารอย่างไรก็แสดงได ้เต็มที่ เพราะคนขับเรือและเจ ้าของ ี าเคาะนิว้ ก็ไม่ได ้อีก สว่ นใหญ่ก็ตะโกนมา เรือทีถ ่ ก ู พ่วง ร ้องด่าไปก็เหนือ ่ ยเปล่า เอาจานสงั กะสม ื ก บางคนเดินเหยียบเชอ ื ก ว่าอย่าเข ้าไปใต ้ท ้องเรือนา เพือ ่ นบางคนขึน ้ ไปยืนแอ่นระแน ้บนเชอ ื กก็หล่นลงคลอง ปี นขึน จากหัวมาท ้าย ตกจากเชอ ้ มาใหม่อก ี โชว์อก ี บางคนขึน ้ ไปนอนตะแคง ื กก็มย บนเชอ ี วั ้ เยีย ้ ไปหมด เรือโยงนีพ ้ วกเราจะเกาะห่างจากบ ้านไปไกลแล ้วจึงปล่อยมือลอยคอ ี เหีย รอลําอืน ่ ทีจ ่ ะ สวนทางมาและเกาะกลับบ ้าน เล่นกันชนิดมือซด ่ ว ขีโ้ คลนจับคางเป็ นเครา แม่ บอกว่าอาบนํ้ าแทนทีจ ่ ะขัดขีไ้ คลกลับพอกขีไ้ คลมาเต็มตัว สมัยเด็กมิเรียมรู ้แต่วา่ บ ้านริมคลองทีย ่ ้ายมาอยูน ่ ี้ เป็ นของญาติๆข ้างแม่ทย ี่ กให ้อยูแ ่ ลกกับ ื่ มิเรียม เป็ นชอ ื่ ต ้น สว่ นชอ ื่ กลาง บ ้านทีอ ่ ยูใ่ นพระนคร สว่ นพ่อ มิเรียมเรียกว่าป๋ า ป๋ าเป็ นคนตัง้ ชอ ่ ื ของมิเรียมมีความยาวหลายพยางค์ เป็ นชอดอกไม ้พืน ้ เมืองในประเทศของป๋ า คนทีเ่ คยเห็นบอก ื่ และนามสกุลของ ว่าสวยคล ้ายดอกลั่นทม แล ้วจึงจะถึงนามสกุล สําหรับโรงเรียนวัดในวัยเด็ก ชอ มิเรียมออกจะเป็ นทีม ่ หัศจรรย์ ดูอารยะมาก มิเรียมมักจะเป็ นทีส ่ นใจของผู ้คนอยูเ่ สมอเมือ ่ มีการ ื่ ขึน ่ เดียวกัน แม่บอกว่าป๋ าพวกแกเป็ นคนตัง้ เองหมด น ้องๆที่ เรียกขานชอ ้ มา พีๆ่ ของมิเรียมก็เชน ื่ ไม่บอกให ้ป๋ ารู ้ นามสกุลของ เกิดในเมืองไทยป๋ าก็ตงั ้ แต่เมือ ่ มีอายุบรรลุนต ิ ภ ิ าวะก็แอบเปลีย ่ นชอ มิเรียมเป็ นนามสกุลเดียวในประเทศไทย ป๋ าโดดเดีย ่ วมาก ไม่มญ ี าติพน ี่ ้อง แต่โชคดีทญ ี่ าติข ้าง ื่ ชมรักใคร่ แม ้ในบางเรือ แม่ชน ่ งจะโอภาปราศรัยกันไม่คอ ่ ยรู ้เรือ ่ งก็ตาม เมือ ่ โตขึน ้ ประวัตข ิ อง สงั คมไทยทําให ้มิเรียมรู ้ว่ามันไม่อารยะอย่างทีค ่ ด ิ มันมีความต ้อยตํา่ มีความกดขี่ เหยียดหยาม แฝงอยู่ ี ลํ้าในคลอง ทีแ ี ง มิเรียมมองลงไปยังนํ้ าสค ่ สงอาทิตย์ยามเย็นไม่สามารถชว่ ยให ้คลายสล ื้ ปลิวสะบัด เป็ นสงิ่ ทีด ไปได ้เลย มีกลิน ่ นํ้ าเน่าจากคลองโชยมากรุน ่ ๆ ลมทีพ ่ ัดโกรกจนเสอ ่ งึ ดูดให ้ ิ ตกปลามายืนหย่อนสายเบ็ดลงในนํ้ า มิเรียมมานั่งตากลม หัวเขือ ่ นยามเย็นน่านั่ง บางวันมีสมาชก ี ดง แม่เรียกว่า หลายคน ไม่กลัวสารตะกัว่ ตกค ้างในปลากันเลยหรือไง ฤดูฝนนํ้ าในคลองจะมีสแ นํ้ าเหนือ แต่พวกสามล ้อถีบทีม ่ ถ ี น ิ่ ฐานจากจังหวัดห่างไกลเรียกว่านํ้ าป่ า มิเรียมบอกเพือ ่ น ื ด ้วยกันว่านํ้ าป่ าเนียะสะอาดนะ มันไหลมาไล่นํ้าเน่าในคลองให ้ออกทะเล เมืองกรุงทีเ่ รียนหนั งสอ ไป แต่หน ้าแล ้งไม่มน ี ํ้ าเหนือมามากดังฤดูฝน นํ้ าเค็มจากปากอ่าวไทยก็จะไหลขึน ้ สูง ตอนนัน ้ ที่ ้ ก ั ผ ้าล ้างจาน ต ้อง บ ้านมิเรียมต ้องผจญภัยนํ้ ากร่อย เพราะต ้องใชนํ้ ้ าในคลองสารพัด ทัง้ อาบ ใชซ คอยตอนหัวนํ้ าขึน ้ ซงึ่ นํ้ าจะจืดหน่อยต ้องรีบตักเก็บไว ้ในโอ่ง เป็ นชว่ งเวลาทีม ่ เิ รียมเบือ ่ มาก เล่น นํ้ าคลองก็ไม่สนุกเพราะนํ้าเค็ม เหนียวตัว มิหนํ ายังต ้องออกแรงจ ้วงนํ้ าใสโ่ อ่งไว ้ใชอี้ ก บางทีนํ้า ้ นต่อๆไป บ ้านมิเรียมต ้องต่อประปามาใชเมื ้ อ ขึน ้ ตอนตีหนึง่ ก็ต ้องคอย มิฉะนัน ้ จะไม่มน ี ํ้ าใชในวั ่ นํ้ า ี เกินความสามารถของสารสม้ จะกําจัดไปได ้ คลองเน่าเสย ้ นลืน นอกจากเล่นนํ้ าในคลอง มิเรียมยังมีรม ิ ตลิง่ ใชเล่ ่ พรืดเหมือนสไลเดอร์ตามสวนสนุก ิ ๆไป แม ้ผู ้ใหญ่จะ สมัยนี้ หากซวยอาจเจอหินทีแ ่ ทรกอยูใ่ นเนือ ้ ดิน ก ้นถลอกปอกเปิ กเจ็บซบ ้ บมาเกีย ื ก ตะโกนด่า ว่าทําให ้ตลิง่ พังก็ตาม ไม่เท่านัน ้ ยังเด็ดดอกชบาหรือพูร่ ะหง ใชกลี ่ วกับเชอ ี วยๆทัง้ นั น ปลายไม ้ตกปูสใี นคลอง ปูนจ ี้ ะออกจากรูปต ู อนนํ้ าลง มีหลายส ี สส ้ เลย มิเรียมชอบส ี ฟ้ ากับสเี หลือง แล ้วมิเรียมยังมีพน ื้ ทีใ่ นสวนของคนอืน ่ สําหรับเข ้าไปยิงนก ตกปลา งมหอย เก็บ ผักบุ ้ง ยอดตําลึง ผักกระถิน กับข ้าวทีบ ่ ้านมิเรียมเมนูหนึง่ มักได ้จากในสวนนีแ ่ หละ ชวี ต ิ วัยเด็ก ชา่ งมีพน ื้ ทีใ่ ห ้มิเรียมเหยียบมากมาย ั ้ ประถมศก ึ ษามิเรียมได ้เรียนต่อชน ั ้ มัธยมทีโ่ รงเรียนในอําเภอ โอกาสเปิ ด เมือ ่ เรียนจบชน ํ ึ ษาสําหรับลูก กว ้างสาหรับมิเรียม เพราะเป็ นลูกคนที่ ๓ สมัยนั น ้ รัฐบาลลดหย่อนค่าบํารุงการศก ี แต่คา่ เรียนวิชาอนุกาชาด ปี ละ ๕ บาท จนจบชน ั ้ มัธยมศก ึ ษา ตอนนีแ คนที่ ๓ มิเรียมเสย ้ หละทีม ่ ิ เรียมเริม ่ รู ้ตัวว่าแตกต่างจากเด็กคนอืน ่ ๆ นั่นคือ ต ้องไปทําใบสําคัญประจําตัวคนต่างด ้าว ซงึ่ เป็ น

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 951

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

หลักฐานแสดงตนของมิเรียมตลอดมา มิเรียมเป็ นคนต่างด ้าว หรือชาวต่างประเทศทีอ ่ าศัยอยูใ่ น ่ นไทย แม่บอกว่าตอนท ้องแกประเทศทีม ประเทศไทย ไม่ใชค ่ าของมิเรียมตอนนัน ้ ยังไม่หลุดจาก ฐานะเมืองขึน ้ ของฝรั่ง ไม่ยอมให ้เดินทางจนกว่าจะคลอด มิเรียมมาเมืองไทยตัง้ แต่มอ ี ายุไม่ถงึ ิ อนาคตของมิเรียมตลอดชวี ต ขวบ เป็ นชว่ งอายุทต ี่ ัดสน ิ ในคลองมีชายกลางคนพายเรือสําปั ้นมีเด็กวัยอ่อนแก่ตา่ งกันนั่ งด ้วยกันอีกสองคน ทัง้ สามคนพูดคุยกันอย่างมีความสุข ภาพแบบนีม ้ เิ รียมไม่ได ้เห็นนานแล ้ว ตอนเด็กในคลองจะมี ิ ค ้ามาขาย ตัง้ แต่กาแฟ ขนมครองแครง แกงบวด ข ้าวโพดคั่ว เป็ ดพะโล ้ ข ้าวเหนียว สารพัดสน ี งดังสนั่ นคลอง ปั จจุบันกิจกรรม หน ้าต่างๆ จากเรือพายเปลีย ่ นมาเป็ นเรือยนต์ เรือหางยาวเสย เหล่านีส ้ งบลง เนือ ่ งจากการก่อสร ้างทํานบกัน ้ นํ้ าของเทศบาลเพือ ่ แก ้ปั ญหานํ้ าท่วม แต่ทอ ี่ ก ึ ทึก ี งของรถยนต์โดยสารขนาดเล็ก และมอเตอร์ไซค์รับจ ้างทีแ ขึน ้ มาแทนทีค ่ อ ื เสย ่ ล่นรับผู ้โดยสาร ระหว่างตลาดกับท่าเรือ สภาพแวดล ้อมรอบตัวมิเรียมเปลีย ่ นแปลงจากเดิม ในสวนทีเ่ คยไปวิง่ ้ วยเตีย เล่น กลายเป็ นสว่ นหนึง่ ของเสนก๋ ๋ วทางด่วนวงแหวนอุตสาหกรรมมีรัว้ ล ้อมและ ป้ ายห ้าม เข ้าไปในเขตไซท์งาน มิเรียมขยับขายืดออกไปข ้างหน ้า เปลีย ่ นแขนทีอ ่ ยูใ่ นท่ากอดเข่ามาเป็ นยันไปข ้างหลัง ี งมอเตอร์ไซค์และรถยนต์อยูบ ้ รําคาญเสย ่ ้าง แต่ก็ใชสายลมโกรกช ว่ ยผ่อนคลาย ไอ ้ตั๊งเพือ ่ นวัย ้ ิ เด็กลูกอาซมบ ้านตรงข ้ามขับรถตุก ๊ ตุก ๊ แวะมาจอดคุยโขมงโฉงเฉงอยูพ ่ ักหนึง่ แล ้วขอตัวไปกิน ิ คนหนึง่ ของพลพรรคใน คลอง ข ้าว มิเรียมนึกถึงความสุขสนุกในวัยเด็กไอ ้ตั๊งนีเ่ ป็ นสมาชก ิ ไม ้หึง่ และตัง้ เต รวมทัง้ โป้ งแปะทีแ สมาชก ่ ม ้แต่ในคลองพวกเราก็ดํานํ้ าเล่นกัน แต่ไอ ้ตั๊งไม่ได ้ ื ต่อเพราะอาซม ิ้ ให ้ออกมาทํามาหากิน เป็ นการเลือกเสนทางเอง ้ เรียนหนังสอ ไอ ้ตั๊งทํางานหลาย อย่างจนเดีย ๋ วนีค ้ อ ื ขับรถตุก ๊ ึ ษา ไม่สร ้างความรู ้สก ึ ว่าเป็ น มิเรียมสํานึกบุญคุณของประเทศไทยทีไ่ ม่กด ี กันทางการศก ื ในราคาไม่แพง ไม่ถก ิ ธิในการคัดเลือกเรียนต่อระดับ คนต่างด ้าว มิเรียมได ้เรียนหนั งสอ ู กีดกันสท ปริญญาตรี หรือถูกกีดกันในระดับทีส ่ งู กว่าปริญญาตรี พืน ้ ทีใ่ นการสร ้างวิทยฐานะของมิเรียม กว ้างขวางเสมอเพราะวัดกันทีค ่ วามสามารถ เมือ ่ เรียนจบพืน ้ ทีข ่ องมิเรียมเหลือน ้อยลง การสมัคร ั ชาติไทย โชคดีทอ งานถูกจํากัดด ้วยคําว่าสญ ี่ าจารย์ใหญ่โรงเรียนเอกชนชายแห่งหนึง่ เปิ ดประตู ี ครู ซงึ่ เป็ นหลักฐานทีท ให ้มิเรียมก ้าวสู่ อาชพ ่ ําให ้มิเรียมได ้ก ้าวไปข ้างหน ้าตามลําดับ ไม่รวย ิ สมํา่ เสมอ มิเรียมได ้รับความเอือ ยากจนบางชว่ ง และมีหนี้สน ้ อาทรจากเพือ ่ นฝูงเป็ นประจําไม่วา่ ึ หรือสายตาของเพือ จะตอนเรียนหรือทํางาน แล ้ว ในความรู ้สก ่ นมิเรียมยากจนเสมอ ึ แม ้เพือ ่ นจะดีด ้วยหลายอย่าง แต่มเิ รียมก็จับความรู ้สกลึกๆของเพือ ่ นได ้ว่า ตัวเองมีความ แตกต่างกับพวกเขา ตัง้ แต่เลือกเพือ ่ นร่วมห ้องในหอพัก เขาจะคิดถึงมิเรียมทีหลัง มิเรียมต ้อง ้ ้องสุขา กระเด็นไปอยูร่ ว่ มกับเพือ ่ นทีม ่ าจากสถาบันต่างกัน เวลาไปนอนค ้างบ ้านเพือ ่ นเขาให ้ใชห ึ น ้อยใจลึกๆแต่ไม่แสดงออก ไม่ใช ่ และห ้องอาบนํ้ าร่วมกับคนทําความ สะอาดบ ้าน มีความรู ้สก ื้ ชาติ แต่กลัวเพือ ี นํ้ าใจทีบ กลัวการขัดแย ้งทางเชอ ่ นจะเสย ่ างอย่างก็เอือ ้ อาทรเราดี หักลบกันไป ผลลัพธ์เท่ากับศูนย์ก็โอ.เค. เราก็คบกันยืด ึ ษา ไม่แต่เฉพาะพืน ในสงั คมนอกสถาบันการศก ้ ทีข ่ องมิเรียมเท่านั น ้ ทีแ ่ คบลง เมือ ่ พีส ่ าว ั ชาติไทยขับรถมอเตอร์ไซค์ชนสมองบวมสลบไปสบ ิ วัน ตํารวจทีท ถูกคนสญ ่ ําคดีลดความ ขมีขมันเท่าทีค ่ วร เมือ ่ รู ้ว่าพีส ่ าวเป็ นคนต่างด ้าว และพีส ่ าวก็ไม่ได ้รักษาพยาบาลแต่อย่างใด เพราะคนขับรถไม่มใี ห ้ แต่ยอมถูกคุมขังแทน น ้องสาวจะสอบเรียนพยาบาล ณ โรงพยาบาล ั ชาติไทยถูก ทหารแห่งหนึง่ แต่ใบสมัครถูกตีกลับเพราะมีบด ิ าเป็ นคนต่างด ้าว น ้องชายมีสญ เกณฑ์ทหารแต่สมัครเป็ นทหารต่อไม่ได ้เพราะบิดาเป็ นคน ต่างด ้าว แม ้กระทั่งป๋ าเองในบางชว่ ง ต ้องเดินทางไปทํางานในตะวันออกกลาง เพราะบริษัททีส ่ มัครทํางานในประเทศปฏิเสธทีจ ่ ะจ ้าง งาน ้ เลียบเขือ ั ้ ๆ ชก ั จะร ้อนจากการเดินและลม มิเรียมลุกขึน ้ เดินชาๆ ่ นไปกลับในระยะทางสน ื้ รับลม ย ้อนนึกถึงเหตุการณ์สองเดือนทีผ โกรกน ้อยลง มิเรียมกระพือเสอ ่ า่ นมา พืน ้ ทีข ่ องมิเรียม ั ถูกจํากัดอีกเมือ ่ เพือ ่ นชวนไปเวียดนาม ปรากฏว่าสถานทูตทีเ่ ป็ นเจ ้าของสญชาติของมิเรียมไม่ ื เดินทาง ให ้เหตุผลคือขาดการติดต่อและไม่เคยเดินทางกลับประเทศนาน น น ยอมออกหนังสอ ิ ของ น น มาก กดดันนิดๆ พืน ้ ทีน ่ อกประเทศไทยของมิเรียมถูกปิ ดประตูไปแล ้ว ด ้วยการตัดสน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 952

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

้ นสาเหตุยามปฏิเสธทีจ เสมียนสถานทูตคนหนึง่ แต่มเิ รียมไม่เดือดร ้อน เพราะใชเป็ ่ ะเดินทางไป เทีย ่ วต่างประเทศกับเพือ ่ นได ้ ไม่ให ้ บลูบค ุ๊ รึ มิเรียมก็ยด ึ เรดบุค ๊ ของมิเรียมไว ้แน่นเหนียวละ ต่างประเทศรึ ถ ้าไม่คด ิ อยากไปก็ไม่มป ี ั ญหา ประเทศไทยเรายังไม่มโี อกาสเทีย ่ วจนทั่วเลย เงิน จะเทีย ่ วนะสไิ ม่ม ี การทํางานบางครัง้ มีการแสดงความเห็นเกีย ่ วกับเหตุการณ์บ ้านเมือง เมือ ่ มิเรียมมีความ เมามันในการแสดงความเห็น หลายครัง้ ทีถ ่ ก ู เพือ ่ นร่วมงานขัดว่า เธอจะไปเดือดร ้อนอะไรว ้า ึ เบือ ประเทศของเธอก็ไม่ใช ่ นั่ นคือ ความรู ้สก ้ งลึกของเขาทัง้ ทีค ่ วามสนิทสนมกันมีอยูส ่ งู มาก มิ ้ ื ั เรียมอยากตีแผ่ความในใจให ้เขารู ้เหลือเกินว่า คุณของแผ่นดินกับเชอชาติและสญชาติทเี่ ป็ น ึ ทีต ภาระผูกติดกับตัวอย่างไม่มท ี าง เลือกเนียะ มันแตกต่างกัน ให ้ความรู ้สก ่ า่ งกัน คนดีคด ิ แก ้ไข ึ ษา มีหน ้าทีก คนจังไรคิดแก ้ตัว มิเรียมเป็ นผู ้เป็ นคน มีการศก ่ ารงาน มีรายได ้ มีโอกาสพัฒนา ความเป็ นอยูข ่ องตนให ้ดีกว่าสมัยเด็กได ้ เพราะได ้รับการโอบอุ ้มจากประเทศไทย น่าจะมีสว่ น ึ นีห ตอบแทนบุญคุณบ ้าง ใครทีไ่ ม่เป็ นคนต่างด ้าวไม่หยั่งรู ้ถึงความรู ้สก ้ รอก ้ ย ้อนกลับไปทางหัวเขือ มิเรียมเดินชาๆ ่ นอีกครัง้ เป็ นรอบทีส ่ าม ลมพัดมาถูกตัวเบาๆ นึก เลยถึงชายหนุ่มในความพึงใจทีผ ่ า่ นมาเข ้ามาในชวี ต ิ ความพึงใจทีเ่ ปลีย ่ นแปลงอยูเ่ สมอในแต่ละ ิ กับครอบครัว ความรู ้สก ึ แบ่งแยกเรือ ชว่ งวัย และทีเ่ ปลีย ่ นอยูเ่ สมอเมือ ่ พาตัวเข ้าไปใกล ้ชด ่ งเป็ น คนต่างด ้าวทําให ้มิเรียมแยกตัวจากมาทุกครัง้ แม ้จะเป็ นเรือ ่ งของคนสองคน แต่มเิ รียมมีความ เข ้าใจในระบบสงั คมไทยได ้ดีวา่ นั่นเป็ นเพียงคําพูดเท่านัน ้ ั่ หน ้าแรงๆ เหมือนกับพยายามสลัด เมือ ่ ถึงหัวเขือ ่ น มิเรียมหันหน ้าให ้กับคลอง สน เหตุการณ์ทผ ี่ า่ นมาเมือ ่ ตอนกลางวันให ้ออกจากห ้วงคํานึง บริษัททีม ่ เิ รียมรับงานฟรีแลนซ ์ ให ้มิ เรียมไปเปิ ดบัญชธี นาคารเพือ ่ โอนเงินค่าตอบแทนมาให ้ แต่เจ ้าหน ้าทีธ ่ นาคารปฏิเสธทีจ ่ ะอนุมต ั ิ ให ้มิเรียมเปิ ดบัญชเี งินฝาก อะไรมันเกิดขึน ้ กับชวี ต ิ ของมิเรียม หากเลือดเนือ ้ ของคนไทยมีส ี เหลือง เลือดเนือ ้ ของมิเรียมก็เป็ นสเี ดียวกันไปแล ้ว แต่ถก ู ปฏิเสธการยอมรับด ้วยคําพูดว่า ―ผมก็ เป็ นคนไทยทีพ ่ ยายามปฏิบัตต ิ ามหน ้าทีข ่ องตน‖ นีห ่ รือทีบ ่ อกว่ามนุษย์ทก ุ คนได ้รับการ ั ิ สร ้างสรรค์มาอย่างเท่าเทียมกัน ศกดิศ ์ รีความเป็ นมนุษย์และสทธิมนุษย์ของมิเรียมลดน ้อยลงไป อีก ี งรถเบรกยาวมาแต่ไกล ทําได ้เพียงแค่หันไป ก็รู ้สก ึ ว่าร่างถูกกระแทก มิเรียมได ้ยินเสย เต็มแรง ร่างของมิเรียมตกลงไปในคลอง คลองทีม ่ เิ รียมรักและผูกพันตลอดมาเกือบทัง้ ชวี ต ิ นํ้ ามี กลิน ่ แรงกว่าสูดอยูบ ่ นหัวเขือ ่ น แต่มเิ รียมคงจะคุ ้นเคยกับมันมากขึน ้ ในไม่ชา้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 953

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เพือ ่ นบ้าน

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๔๒ เรือ ่ งสน โดย ธีร นิรันต์พานิช

ว ันนีเ้ ป็นว ันทีส ่ ามหล ังจากทีผ ่ มลาออกจากงานประจําทีท ่ ํามาหกปี เต็มๆ ย ังไม่ ้ ข ้ มาอาบนํา้ แต่งต ัวเพือ คุน ้ เคยก ับวงจรชวี ต ิ ใหม่ดน ี ัก ชวี ต ิ ทีไ่ ม่ตอ ้ งรีบแหกขีห ู ต ี้ าขึน ่ จะ ได้รบ ี ออกจาก บ้านหลีกเลีย ่ งจากการต้องไปติดแหง็กอยูบ ่ นถนนท่ามกลางการจราจร อ ันหนาแน่นยาม เชา้ ...เหมือนคนกรุงเทพฯอีกหลายล้านคน หลังเรียนจบมหาวิทยาลัย ผมเข ้าทํางานในบริษัทเพียงแห่งเดียวเป็ นเวลาหกปี เต็มๆ ึ ว่าถึงเวลาแล ้ว...เชาวั ้ นหนึง่ ผมลืมตาตืน ึ ว่าไม่อยาก ลุก ก่อนทีจ ่ ะเกิดความ รู ้สก ่ ขึน ้ มาแล ้วรู ้สก ่ วามรู ้สก ึ ขีเ้ กียจ ไม่ใชอ ่ าการเมาค ้าง ไม่เบือ จากเตียงไปอาบนํ้ าเลย มันไม่ใชค ่ ไม่เกลียดเจ ้านาย ึ ี ิ ใจ ไม่อะไรทัง้ นัน ้ ...แค่รู ้สกว่าถึงเวลาของมัน ต ้องผละจากชวต ิ ประจําวันแบบนี้ ผมไม่ได ้ตัดสน ปุบปั บ อารมณ์เบือ ่ ๆอยากๆจะลาออกจากงานนัน ้ เคยแวบเข ้ามาในหัวเป็ นพักๆอยูบ ่ ้าง เหมือนกัน ้ นนัน มาแล ้วมันก็ไป แต่เชาวั ้ ผมสามารถเดินเข ้าไปขอใบลาออกมาเขียนได ้โดยปราศจากอาการ ลังเล แม ้แต่น ้อยนิด ี สถาปนิกอย่างผมพอจะมีทางเลือกอยูบ โชคดีทอ ี่ าชพ ่ ้าง ประกอบกับผมเป็ นคนมีเพือ ่ นฝูง ่ อยูม ่ ากพอสมควร เพือ ่ นบอกว่าจะแบ่งงานมาให ้ชวยทํา จะแนะนํ าลูกค ้าให ้ คาดว่าคงมีรายได ้ พอๆกับการรับเงินเดือนในฐานะพนักงานบริษัท วันนีล ้ องเลือกทีจ ่ ะนั่งทํางานอยูก ่ ับบ ้านในฐานะ 'สถาปนิกอิสระ' ...ไม่รู ้ว่าจะอิสระมากซะจนไม่มงี านจะทําหรือเปล่า! ้ นนีผ ื้ มาเมือ เชาวั ้ มเลือกทีจ ่ ะเริม ่ ต ้นวันด ้วยกาแฟรสเข ้มขมกับพ็อคเก๊ตบุค ๊ ทีเ่ พิง่ ซอ ่ วาน ่ งรําไรลอดพุม แสงแดดยามสายสอ ่ ต ้นแก ้ว ต ้นไม ้เพียงต ้นเดียวในมุมรัว้ ทีส ่ งู พอจะให ้ร่มเงาหน ้า ้ ์ ขนาด ๑๘ ตารางวาของผมได ้บ ้าง วันนีอ บ ้านแบบทาวน์เฮาส ้ ากาศดี มีลมพัดเบาๆกําลังสบาย ื กับกาแฟลงบนโต๊ะใต ้ต ้นไม ้ มองออกไปบ ้านตรงข ้าม บ ้านนีเ้ จ ้าของบ ้าน ผมวางหนังสอ ี่ น มีพอ ไม่ได ้มาอยูเ่ อง มีครอบครัวเล็กๆครอบครัวหนึง่ มาเชา่ อยูก ่ ันสค ่ แม่และลูกสาววัยอนุบาล อายุไล่เลีย ่ กันสองคน พีผ ่ ู ้หญิงกําลังตากผ ้า สว่ นคนอืน ่ ๆคงออกไปกันหมดแล ้ว คิดแล ้วก็น่าแปลกใจว่าอยูบ ่ ้าน ื่ ของสามีภรรยาคูน ื่ ของลูกสาวสอง ตรงข ้ามกันมาเกือบครึง่ ปี แล ้วผมยังไม่รู ้จัก ชอ ่ เี้ ลย รู ้จักแต่ชอ ื่ นิดกับหนูนา ทีร่ ู ้เพราะเคยได ้ยินพ่อแม่เขาเรียก...หรือนีเ่ ป็ นหลักฐานยืนยันให ้แน่ใจว่า คนว่าชอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 954

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ผมอยูใ่ นกรุงเทพฯจริงๆ กรุงเทพฯ...เมืองทีผ ่ ู ้คนสนใจแต่ตัวเอง ั ้ ๆบ ้างเป็ นครัง้ คราวเมือ เราทักทายกันสน ่ ได ้เจอกัน สว่ นมากจะแค่ยม ิ้ ๆให ้กัน ไม่เคยได ้คุย กันนานๆ บางทีอาจเป็ นเพราะชว่ งทีท ่ ํางานประจําผมไม่คอ ่ ยได ้อยูบ ่ ้านนั ก กว่าจะเลิกงานกลับ ั พันธ์ ถึงบ ้านก็ดก ึ แล ้ว แถมเสาร์ อาทิตย์ยังต ้องไปต่างจังหวัดบ่อยๆ แต่จะว่าไปแล ้วความสม ระหว่างผมกับบ ้านตรงข ้ามก็ไม่ได ้แย่จนเกินไปนัก เวลาทีผ ่ มมีของฝากจากญาติตา่ งจังหวัดมา ี่ ลังในซอยเดียวกันแทบทุกครัง้ รวมทัง้ บ ้านนี้ เยีย ่ ม ผมมักจะแบ่งของฝากไปให ้เพือ ่ นบ ้านสามสห ด ้วย ซงึ่ ก็ได ้รับไมตรีกลับมาในแบบเดียวกันสมํา่ เสมอทุกบ ้าน ผมยกแก ้วกาแฟขึน ้ จิบ นึกถึงเหตุการณ์เมือ ่ วาน ่ งเย็ นๆผมจูงจ ักรยานออกไปหน้าบ้าน ตงใจจะไปขี ตอนชว ั้ อ ่ อกกําล ังกาย เห็น ื่ ผืนใหญ่ก ับพืน ้ หน้าบ้าน มีอาหาร เครือ บ้านตรงข้ามปูเสอ ่ งดืม ่ ตงอยู ั้ เ่ ต็ม เด็กๆวิง่ เล่นก ัน ื่ คง อยูห ่ น้าบ้าน สว่ นพ่อแม่และคงจะเป็นเพือ ่ นอีกสองคนนง่ ั ล้อมวงดืม ่ กินก ันอยูบ ่ นเสอ ั ้ งอะไรก ันสกอย่ จะเลีย าง ทันทีทส ี่ บตากัน พีผ ่ ู ้หญิงเขาชวนทันที ิ ค่ะ‖ กุลก ―คุณ...คุณ...เชญ ี จ ุ อลุกขึน ้ ยืน ―ขอบคุณครับ‖ ผมตอบไปตามมารยาท แต่จริงๆแล ้วผมหมายความว่า...ขอบคุณครับ ไม่ดก ี ว่าครับ ผม ึ ขัดเขินและอึดอัดในการนั่ งคุยกับคนแปลก หน ้า ผมไม่คอ จะไปขีจ ่ ักรยานครับ...ผมมักรู ้สก ่ ยถนัด ิ้ เชงิ พวกเขามักจะบอกว่า เรือ ่ งแบบนีน ้ ัก ไม่รู ้จะคุยเรือ ่ งอะไร ผิดกับตอนทีอ ่ ยูก ่ ับเพือ ่ นๆโดยสน ให ้ผมอยูเ่ งียบๆบ ้าง ี งตะโกนออกมาแว่ว ยังไม่ทันได ้ฟั งคําตอบของผม เธอหายเข ้าไปในบ ้านแล ้ว ได ้ยินเสย ว่าให ้รอเดีย ๋ ว ผมเดาจากอาการเอาว่าคงจะเข ้าไปหยิบจานชามมาให ้ ั พักจึงตัดสน ิ ใจปั่ นออกไป ได ้ยินเสย ี งแว่วจากวงทีน ผมยืนคร่อมจักรยานงงๆอยูส ่ ก ่ ั่ งกันอยู่ ไล่หลังมาว่า ―ว ้า...ไปซะแล ้ว‖ ี ง...ไปซะแล ้ว...ยังคงดังก ้องอยูใ่ นหู ผมไม่เข ้าใจตัวเองเลย ระหว่างทีป ่ ั่ นจักรยานไป เสย ั สบ ิ นาทีแล ้ว ว่ามันยากตรงไหนกับการเดินเข ้าไปนั่งร่วมวงกับพวกเขา พูดคุยตามมารยาทซก ึ ผิดในใจ ปั่ นจักรยาน ค่อยขอตัวออกมาก็ยังไม่ดน ู ่าเกลียดอย่างที่ ผละจากมาดือ ้ ๆแบบนี.้ ..รู ้สก ึ ใจลอยจนเกือบถูกรถเฉี่ยว ความรู ้สกผิดยังเกาะติดอยูต ่ ลอดเวลา ึ ผิดสงั่ ให ้ผมหนีไปให ้ไกล ลงโทษตัวเอง ผมปั่ นไป...ปั่ นไป...ไกลกว่าทุกวัน ความรู ้สก ั ไปให ้เร็ว โดยการปั่ นเร็วขึน ้ ...เร็วขึน ้ สมาธิจดจ่ออยูก ่ ับการทําให ้วงล ้อหมุนพารถขึน ้ สะพานสูงชน เท่าทีจ ่ ะ เร็วได ้ ตอนทีป ่ ล่อยให ้รถเคลือ ่ นตัวลงจากยอดสูงสุดของสะพานลงมาตามแรงโน ้มถ่วง ของโลก แรงลมทีต ่ ้านปะทะใบหน ้าและสองขาทีล ่ ้าอ่อนแรงกระตุกผมตืน ่ ขึน ้ จากภวังค์แห่ง ึ ผิด ความรู ้สก ิ ใจเลีย ตัดสน ้ วกลับบ ้าน แต่เมือ ่ ถึงปากซอยเข ้าหมูบ ่ ้านเกิดอายขึน ้ มาทัง้ ทีบ ่ อกตัวเองมา ้ ้าพวกพีๆ่ เขา ไอ ้ครัน ตลอดทาง ขากลับว่าอะไรจะเกิดก็ต ้องเกิด ไม่กล ้ากลับไปสูหน ้ จะรอให ้งาน เลีย ้ งเลิกก่อนแล ้วค่อยกลับก็คงไม่ไหว ถ ้าเอาอย่างนัน ้ คงต ้องปั่ นจักรยานไปกลับประมาณ กรุงเทพฯ อยุธยาถึงจะพอดีเวลากัน ยิง่ เห็นมีขวดเหล ้าตัง้ อยูก ่ ลางวงด ้วยแล ้ว งานเลีย ้ งนีค ้ งไม่ม ี ทางเลิกราง่ายๆแน่ กลับมาถึงหน ้าหมูบ ่ ้านแล ้วก็ยังไม่กล ้าเลีย ้ วเข ้าไป ปั่ นวนไปวนมา...สองขาอ่อนล ้ามาก ขึน ้ ทุกทีๆ...จนในทีส ่ ด ุ ด ้วยความทีท ่ น เหนือ ่ ยไม่ไหวทําให ้พยายามปลอบใจตัวเองว่า เราคง ไม่ได ้ทําอะไรผิดหนักหนานักหรอก! แค่เกรงใจเขา บวกกับเราคุยไม่เก่ง เขาคงไม่คด ิ เล็กคิด น ้อย ปลอบตัวเองได ้อย่างนัน ้ แล ้วก็ปั่นจักรยานเข ้าหมูบ ่ ้านไป งานเลีย ้ งยังอยูอ ่ ย่างทีค ่ ด ิ ... ถึงหน ้าบ ้าน ผมก ้มหน ้างุดๆ รีบเปิ ดประตูรัว้ เข็นจักรยานเข ้าไปเก็บ งานเลีย ้ งยังดําเนินไป ี งหัวเราะทีม ด ้วยความสนุกสนานดีอยู่ วัดจากเสย ่ ม ี าให ้ได ้ยินเป็ นระยะๆ หลังจากอาบนํ้ าอาบท่าแล ้ว ผมแอบด ้อมๆมองๆชะเง ้อดูฝั่งตรงข ้าม ในใจหวาดๆอยู่

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 955

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เหมือนกันว่าเขาจะมาชวนอีกรอบ คิดในใจว่าถ ้ามาชวนรอบสองนีค ่ งต ้องไปแล ้ว ไม่อย่างนัน ้ น่า เกลียดแย่เลย ถึงขนาดเตรียมตัวไว ้ว่าจะชวนเขาคุยเรือ ่ งอะไร ตัง้ ใจไถ่ถอนความผิดเต็มที่ ี งร ้องเพลงอวยพรวันเกิดดังขึน ี งเชย ี ร์ให ้ ไฟหน ้าบ ้านตรงข ้ามดับวูบลง...เสย ้ ตามด ้วยเสย ี งปรบมือดังเปาะแปะก่อนที่ ไฟหน ้า เป่ าเค ้ก คงจะเป็ นวันเกิดของเจ ้าตัวเล็กคนใดคนหนึง่ ...เสย บ ้านจะสว่างขึน ้ อีกครัง้ งานเลีย ้ งดําเนินไปโดยไม่มท ี ท ี า่ ว่าจะมีใครมาชวนผมไปร่วมวงอีก กึง่ ึ ผิดกึง่ โล่งใจ รู ้สก ั ชน ิ้ ก็คงดี เฮอ! ้ เขาชวนก็ไม่ไป ดันตะกละอยากจะ ผมเปิ ดทีวด ี พ ู ลางคิดในใจถ ้าได ้เค ้กสก ี กินเค ้กเขาอีก คนเรามันเป็ นเสยอย่างนี้ ี งแจ๋วๆอยูห ―พีค ่ ะ...พีค ่ ะ‖ เจ ้าตัวเล็กมาตะโกนเรียกเสย ่ น ้าประตูรัว้ ื้ หวยไม่แม่นอย่างนี้ สงสย ั พีเ่ ขาจะแบ่งเค ้กให ้ลูกสาวเอา ลาภปากมาจริงๆด ้วย ทําไมซอ มาให ้ ผมรีบเด ้งตัวขึน ้ จากโซฟา เปิ ดประตูบ ้านยิม ้ ร่าออกไปอวยพร ―แฮปปี้ เบิรท ์ เดย์ครับ...ว่ายังไง‖ ―พีค ่ ะ...ชว่ ยเก็บลูกโป่ งให ้หนูหน่อย‖ แม่หนูน ้อยชไี้ ปทีล ่ ก ู โป่ งซงึ่ ติดอยูก ่ ับต ้นแก ้วในรัว้ บ ้านผม เด็กน ้อยรับลูกโป่ งคืน ยิม ้ หน ้าบาน วิง่ ตัวปลิวกลับไปเล่นกับพีส ่ าว ี เสยงเฮฮาจากงานเลีย ้ งยังแว่วมาให ้ได ้ยิน สว่ นผม...รีบหันหลังกลับเข ้าบ ้านไปรินนํ้ าเย็นแก ้วโตๆ ดืม ่ กลืนก ้อน ―อึง้ ‖ ทีต ่ ด ิ คออยูล ่ ง ท ้องไป มองหน ้าในกระจกเงาแล ้วบอกกับตัวเองว่า ―สมนํ้ าหน ้ามึง‖ ผมวางแก้วกาแฟลง พีผ ่ ห ู ้ ญิงบ้านตรงข้ามย ังตากผ้าไม่เสร็จ ผมนึกอะไร ื้ ตุก บางอย่างได้จงึ รีบกล ับเข้าไปในบ้าน ผมเคยซอ ๊ ตาหมีต ัวหนึง่ เก็บไว้นานแล้ว แต่ไม่ กล้าให้เธอคนนน ั้ ม ันจึงย ังคงนอนสงบอยูใ่ นกล่องของขว ัญรอว ันทีจ ่ ะได้พบเจ้าของ ―พีค ่ รับ‖ ผมยืนเกาะรัว้ เรียกเบาๆ พีผ ่ ู ้หญิงทีย ่ น ื หันหลังตากผ ้าอยูห ่ ันกลับมารับกล่องของขวัญจากมือผมไปงงๆ ―ฝากให ้เจ ้าของวันเกิดเมือ ่ วานครับ‖ ผมสง่ ยิม ้ ให ้ขณะทีเ่ ธอกล่าวคําขอบคุณ ผมกลับมานั่งทีโ่ ต๊ะใต ้ต ้นไม ้ในบ ้าน กาแฟแก ้วเดิมอร่อยขึน ้ เยอะเลย ไม่แน่...เดีย ๋ วผม ั ชน ิ้ มากินกับกาแฟก็ได ้ แม ้ว่ามันจะเป็ นเค ้กค ้างคืนก็เถอะ! อาจจะได ้เค ้กสก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 956

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

คําตอบเหนือคําตอบ

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๔๓ เรือ ่ งสน โดย มะเกีย ๋ ง

้ สล ับสรี าวแต้มด้วยฝี มือ ี ะมึนลอยตงเค้ ้ ลอยอยูก เมฆ ฝนสท ั้ าครึม ่ ลางฟ้าแดงสม มนุษย์ นกน้อยหลากพ ันธุต ์ า่ งบินรีเ่ พือ ่ กล ับร ัง มดดําต ัวน้อยๆน ับร้อยกําล ังสาละวนเก็บ ไข่และเสบียง แล้วแบกไว้ดว้ ยเรีย ่ วแรงเกินขนาดต ัว พวกม ันพาก ันเคลือ ่ นย้ายถ่ายเท ้ ทางเก่าสูถ ่ น สมบ ัติทห ี่ วงแหนอย่างไม่รจ ู ้ ักเหน็ดจ ักเหนือ ่ ย ไปตามเสน ิ่ เดิม ใต้ตน ้ กล้วย ่ ตายซากเหมือนด ังเชนครงก่ ั้ อน... ―โชคดีเป็ นของเราอีกครัง้ ‖ ชายหนุ่มคิดในใจ เมือ ่ เหลือบไปเห็นเพิงเก่าๆใกล ้กับทางแยก ั ญาณ การกลับคืนสูพ ่ น สามแพร่งนัน ้ เมือ ่ ธรรมชาติสง่ สญ ื้ โลกของละอองฝนเริม ่ ต ้นขึน ้ อีกครัง้ ลม ่ ่ ึ นัน ้ ยังคงพัดแรงขึน ้ เรือ ่ ยๆ ทัง้ หอบพาฝุ่ นแดงลอยฟุ้ งไปทั่วทิศ ชวงเวลาซงบอกได ้ถึงการ ่ น เปลีย ่ นแปลงของฤดูกาล เมือ ่ ธรรมชาติเตรียมปล่อยนํ้ าปริมาณมหาศาลลงสูด ิ เบือ ้ งล่าง บรรดา ่ ฉํ่ าจากฟากฟ้ าลง เมฆสเี ข ้มๆพากันกลั่นตัว จากนัน ้ ก็ทยอยกลายเป็ นนํ้ าใสโปรยปรายให ้ความชุม มา ี งฟ้ าคํารามดังสนั่นหวัน เม็ดฝนเล็กๆจํานวนมากมายร่วงกรูลงมา เสย ่ ไหว สายฟ้ าแลบเสน้ ยาวๆมีให ้เห็นเป็ นระยะๆ เด็กชาวทุง่ กระโดดโลดเต ้นไปมาอย่างมีความสุข ท่ามกลางฝูงวัวทีก ่ น ิ ิ้ สุดลง หญ ้าอยูอ ่ ย่างใจเย็น ในทีส ่ ด ุ การรอคอยวัฏจักรอันน่ามหัศจรรย์ก็สน ่ ชน ื่ ชุม ่ ฉํ่ าด ้วยความเต็มใจ ดินแดนทีแ ่ ห ้งแล ้งนานหลายเดือนเปิ ดรับความเขียวชอุม ่ ชุม เม็ดฝนตกกระหนํ่าอย่างหนัก ฤดูกาลเริม ่ ต ้นการทํางานอีกครัง้ ฝนนัน ้ คงตกหนักต่อเนือ ่ งจนดูทา่ ไม่ยอมหยุดง่ายๆ ผู ้คนทัง้ หลายหลบฝนหาทีก ่ ําบังตัว ต่างกันไป หนึง่ ในนัน ้ คือ เพิงขายกาแฟโบราณเก่าๆของชายชาวจีนแก่ๆขนาดย่อมๆ บริเวณทาง สามแพร่งริมปากทางเข ้าหมูบ ่ ้าน เวลานี้ แกกําลังสาละวนกับการขายบรรดาเครือ ่ งดืม ่ ร ้อนเย็น และดูหมือนว่าบรรดาโต๊ะ เก ้าอี้ ทีน ่ ั่ง สําหรับขาประจําจะไม่เพียงพอกับขาจรทีแ ่ ห่กันเข ้ามาสงั่ เครือ ่ งดืม ่ อย่างหนาตา ระหว่างรอเวลาฝนหยุดตก ในผู ้คนจํานวนมากทีย ่ ัดเยียดกันอยูโ่ ดยมิได ้ นัดหมายนัน ้ มีชายหนุ่มต่างถิน ่ ผู ้หนึง่ ซงึ่ พยายามทําตัวให ้กลมกลืนเป็ นสว่ นหนึง่ เขาคงนั่ง ี งพูดคุยดังอึกทึกของคนทั่วเพิงนั น เงียบๆอยูท ่ า่ มกลางเสย ้ เขานั่งฟั งคนอืน ่ ๆพูดคุยอย่างตัง้ ใจ เมือ ่ ผู ้คนรวมตัวกันได ้ ชายหนุ่มก็พบว่าเวลาชุลมุนกลับกลายเป็ นเวลาแห่งการสงั สรรค์ไปอย่าง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 957

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื่ มันมิได ้เป็ นเวลาทีส ไม่น่า เชอ ่ ร ้างความหงุดหงิดให ้ผู ้คนแถบนีอ ้ ย่างทีเ่ ขาคาดเลย ชา่ งต่างกับ ิ้ เชงิ เขาคิดในใจ ทําไมนะ ภายใต ้ฟ้ าผืนแผ่นเดียวกัน การใช ้ ชวี ต ิ ในเมืองกรุงของเขาอย่างสน ชวี ต ิ ของคนเรานั น ้ กลับต่างกันลิบลับ เมือ ่ ไม่มก ี ารแข่งขันแย่งชงิ ดีชงิ เด่นกัน ไม่มเี วลาเป็ น ตัวกําหนดชวี ต ิ ไม่มค ี วามนิยมด ้านวัตถุมาเป็ นตัวหลอกล่อแล ้ว ชวี ต ิ คนเราคงพบความสุขได ้ไม่ ยาก วงสนทนาสรวลเสเฮฮาใหญ่ขน ึ้ เรือ ่ ยๆ ตามผู ้คนทีพ ่ ากันเข ้ามาหลบฝน หากแต่ ่ นี้ เกิดขึน ี งกร่นด่าของบางคน บางคนก็บน สถานการณ์เฉกเชน ้ ในเมืองกรุงคงมีเสย ่ พึมพําโทษ ่ ํ ฟ้ าว่าฝน และคงไม่พบชวงเวลาดีๆสาหรับตัวเองไปได ้ ทัง้ ทีม ่ ันอยูใ่ กล ้เพียงแค่เราเอือ ้ ม ึ ประหลาดใจมากทีเดียว เมือ เขาคิดทบทวนดู กลับรู ้สก ่ ธรรมชาติหยิบยืน ่ ชว่ งเวลาแห่ง ความสุขหฤหรรษ์ให ้มนุษย์โลก คนบางคนกลับเลือกตอบแทนสงิ่ ลํ้าค่านั น ้ ด ้วยการก ้าวถอยหลบ แล ้วกลับมองมันในแง่ ร ้าย... ี งดังลั่นเพิงนั น ―เหมือนเดิม โอวแป๊ ะ‖ เสย ้ เป็ นของชายแก่ผู ้ซงึ่ เพิง่ เดินเข ้ามาสมทบใน ตอนหลังๆแกกับคนอีกสามคนต่างวิง่ เหยาะๆเข ้ามาในเพิงเพิม ่ ฝนยังตกหนักอย่างต่อเนือ ่ ง ต่อไป ชายหนุ่มเริม ่ คิดทบทวน ความทรงจําต่างๆค่อยรือ ้ ฟื้ นขึน ้ ทีละน ้อยๆ สมองเริม ่ สงั่ การอีก ี ี ครัง้ เมือ ่ ได ้ยินเสยงนัน ้ เขาจึงรีบเงยหน ้าขึน ้ แล ้วมองหา เจ ้าของเสยงค่อยๆเดินตรงมานั่ งใกล ้ๆ ี ง ทุ ้มตํา่ เขาแอบชําเลืองมองชายแก่ด ้วยความระมัดระวัง ด ้วย แล ้วตะโกนสงั่ ขึน ้ อีกครัง้ ด ้วยเสย ั ตัวเขา กลัวชายแก่จะพาลสงสย ้ ่ างสามแพร่งนั น เขาเพิง่ ลงจากรถเก๋งคันโปรด เมือ ่ ปิ ดประตูแล ้ว เขาก็หันมองเสนทางสู ท ้ ี ดง ยิง่ ออกห่างจากรถมากเท่าใด เขายิง่ รู ้สก ึ สงบใจได ้มากขึน เขาค่อยๆเดินไปตามถนนฝุ่ นสแ ้ เรือ ่ ยๆ ความทรงจําต่างๆค่อยๆเลือนไป เมือ ่ เขาก ้าวเดินออกไป ้ ้ สายลมยาม แดดเริม ่ อ่อนแรงลงมากแล ้ว แสงสว่างลดน ้อยลง ในถนนสายเปลีย ่ วเสนนี ั ผัสกับต ้นหญ ้าอ่อนลูข เย็นพัดโชยมาสม ่ ้างทาง มันได ้แต่โอนเอนไปมาตามกระแสลมพัด เขา เดินคิดไปเรือ ่ ยเปื่ อย ต ้นหญ ้าอ่อนก็คงเหมือนกับเขาทีไ่ ม่อาจทนทานต่อกระแสแห่งความเป็ น จริงไปได ้ เมือ ่ สายลมหนาวพัดวูบแตะผิวหน ้าเป็ นครัง้ แรก เขาก็ถอนหายใจแล ้วหลับตาลง แล ้ว ึ ได ้ถึงความเงียบเหงาและปั ญหาทีถ ยืนนิง่ ๆไปชวั่ ครู่ ชว่ งเวลาไม่กวี่ น ิ าทีนัน ้ เขากลับรู ้สก ่ าโถม ้ เข ้าใส ่ ในไม่ชาเขาลื มตาขึน ้ อีกครัง้ ลมหนาวเย็นนั น ้ ได ้หอบเอาฝุ่ นแดงผ่านร่างเขาไป ผงฝุ่ น ่ นี้ เขา แดงลอยสูงขึน ้ ไป แม ้จะมีบางสว่ นทีต ่ ด ิ ตามต ้นไม ้และเนือ ้ ตัวเขา ในเดือนทีห ่ นาวเย็นเชน คิดในใจ ทําไมเหตุการณ์บางอย่างยังต ้องเกาะติดอยูใ่ นความทรงจําเขาอย่างไม่ลม ื เลือน มันไม่ ยุตธิ รรมเลย ทําไมไม่เหมือนเจ ้าฝุ่ นแดงเหล่านีล ้ ะ่ ซงึ่ เขาสามารถปั ดมันทิง้ ได ้ตลอดเวลา และ จากนัน ้ มันก็พร ้อมทีจ ่ ะปลิวลอยจากไปตามวิถม ี ันอีกครัง้ ี ที... เหตุการณ์นัน ้ กลับมาอีกแล ้ว บางที เขาคงได ้พบกับคําตอบทีต ่ ้องการเสย วันนัน ้ เขายังจําได ้ดี มันเป็ นคืนเดือนหงายทีย ่ าวนาน และน่ามืดหม่น ภายใต ้อากาศอัน ื่ ในชว่ งฤดูร ้อนอันอบอ ้าว จนเขากับเพือ หนาวเย็นยะเยือกอย่างไม่น่าเชอ ่ นอีกคนยังประหลาดใจ ั ดาห์หมดลง เขาจึงบึง่ รถกลับเข ้าเมืองหลวงด ้วยความเร็วสูง โดยมี เมือ ่ เวลาเทีย ่ วเตร่สด ุ สป ี ดงเสนหนึ ้ ้ น เพือ ่ นอีกคนนั่งมาด ้วย เขาขับรถมาจนถึงถนนฝุ่ นสแ ง่ ในถนนเสนนั ้ เขาเห็นชายแก่ คนหนึง่ ท่าทางงกๆเงิน ่ ๆ เดินพูดบ่นอยูต ่ ามลําพังตรงบริเวณขอบทาง แต่แล ้วเมือ ่ รถกําลังจะแล่น ผ่านไป จูๆ่ ชายแก่คนนัน ้ ก็เดินตัดหน ้ารถเขาอย่างกะทันหัน แกยังคงพูดบ่นอยูจ ่ วบจนรถพุง่ เข ้า ่ ัวแก เมือ ชนใสต ่ เขาได ้สติอก ี ครัง้ เขาก็ขบ ั รถผ่านร่างแกไปนานแล ้ว เขาได ้แต่พรํ่าบอกเพือ ่ นที่ นั่งข ้างๆ ้ ข ้าหักหลบไม่ทัน ข ้า...ข ้าชนคนเข ้าว่ะ ไม่ส ิ ข ้าคงเพียงแค่เฉี่ยวเท่านัน ―เฮย! ้ น่ะ‖ เขา ี งละลํา่ ละลัก ความตกใจกลัว มันยังวนเวียนไปมาจนถึง จดจําคําพูดตนเองในคืนนัน ้ ได ้ดี นํ้ าเสย ตอนนี้ ้ ใจเย็นๆลงน่ะ มึงแค่ชนไอ ้แก่หน ้าโง่ทท ื กเดินตัดหน ้ารถมึงเท่านั น ―เฮย! ี่ ะลึง่ ดันเสอ ้ เอง‖ ี เพือ ่ นทีน ่ ั่งข ้างๆในมุมมืดพูดด ้วยนํ้ าเสยงรําคาญ ―แต่ข ้าชนคนนะโว ้ย‖ เขาพูดแย ้งในทันที พลางหันไปมองยังเพือ ่ นทีน ่ ั่งเบาะข ้างๆ ื กเดินตัดหน ้ารถกลางคํา่ กลางคืน ไม่ดต ―ดีแล ้วน่า! มันสมควรตายแล ้วละ ไอ ้เวร! เสอ ู าม ้า

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 958

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ตาเรือ ท่าทางมันคงอยากหาทีต ่ าย‖ ชายในมุมมืดพูดบ่นพลางสบถแสดงอารมณ์โกรธฉุนเฉียว เป็ นอย่างมาก ―ข ้าว่าข ้าจะขับรถย ้อน แก...จะได ้พาไปสง่ โรงพยาบาลรักษาได ้ทัน‖ ตอนนี้ เขาเริม ่ มีสติ มากขึน ้ ตามลําดับ จึงหันมาบอกกับเพือ ่ นทีน ่ ั่งข ้างๆ ้ มึงอย่าบ ้าน่า! ถ ้ามึงอยากบ ้า กูก็จะบอกมึงให ้หายบ ้าว่า คนแก่ๆน่ะ แค่มงึ เฉี่ยว ―เฮย! ื กตาย มึงก็มห โดนมันก็ตายแล ้ว ถ ้ามันเสอ ี วังได ้ติดคุกข ้อหาขับรถชนคนตายโดยประมาท มึง ี เงินให ้โคตรมันเอาไปใชอี้ ก เพือ ื กไม่ตาย ต ้องเสย ่ ลดโทษลบล ้างกับสงิ่ ทีม ่ งึ ทํา แล ้วถ ้ามันเสอ มึงก็คงต ้องออกค่ารักษาพยาบาลให ้แม่งอีกบานตะไท ทัง้ ค่ารักษาพยาบาล ค่าทําขวัญ ค่าอืน ่ ๆ อีก จิปาถะร ้อยแปด ต ้องขึน ้ โรงพัก โดนสอบสวน เจอศาลพิจารณา ยุง่ ยากตายห่า ทัง้ ๆทีแ ่ ม่ ื กประสาทจงใจเดินตัดหน ้ารถมึงเอง แม่งน่ะสมควรตาย ถ ้ามึงฉลาด ก็ลม งเสอ ื เรือ ่ งนี้ แล ้วขับรถ ไปสง่ กูทบ ี่ ้านได ้แล ้ว กูจะนอน สว่ นมึงก็ควรกลับไปอาบนํ้ านอนบ ้านเหมือนกัน สงบสติอารมณ์ ิ สวิ ะ ไอ ้ห่า! นีต ้ ส ี ามแล ้วนะโว ้ย พวกเรายังไม่ถงึ กรุงเทพฯเลย‖ เพือ ่ นเขาเหลือบมองนาฬกาที ่ ติดอยูก ่ ับแผงวงจรรถยนต์ โดยไม่กังวลใจกับเรือ ่ งราวเบือ ้ งหลังเลย ิ ใจตามทีเ่ พือ ในตอนนั น ้ เขาลังเลทีเดียว แต่แล ้ว ในท ้ายทีส ่ ด ุ เขาก็ตัดสน ่ นบอก เมือ ่ ขับ รถจากไปแล ้ว เพือ ่ นเขายังสําทับต่ออีกว่า ื กใจมด อ๋อ! หรือ...มึงจะทําตัวเป็ น ―มึงอย่าอ่อนแอไปหน่อยเลยวะ ตัวโตยังกับควาย เสอ พระเอกอย่างในละคร กูบอกมึงไว ้ก่อนนะว่า พวกนัน ้ มันทําแล ้วได ้เงินว่ะ‖ หลังจากคืนเกิดเหตุนัน ้ เขากับเพือ ่ นก็ไม่ได ้ติดต่อกันอีกเลย ไม่แม ้ว่า ในวันนี้ ตัวเขาเอง จะพร ้อมค ้นหาคําตอบแล ้ว ั เขานิง่ ไปพ ักใหญ่ ภายในใจเขาสญญาก ับต ัวเองว่าจะไม่ทําให้ตนเองต้องตกอยูท ่ ี่ ั ่ พิรธ นง่ ั ลําบากเป็นเด็ด ขาด เพราะอาการลนลานสอ ุ ให้คนอืน ่ สงเกตเห็ น ―ว่าไง พ่อหนุ่ม ติดใจกาแฟยกล ้อของโอวแป๊ ะหรอกหรือ?‖ ชายแก่ทเี่ ขาเหลือบมอง ื่ แล ้วยังคุยต่อไป กลับชวนเขาคุยอย่างไม่น่าเชอ ิ รส ―ถูกคอใชไ่ หมล่ะ บางคนถึงกลับแวะลงมาสงั่ เครือ ่ งดืม ่ ทุกครัง้ ทีผ ่ า่ นมาหลังจากได ้ชม ในครัง้ แรกแล ้ว‖ เขาพยักหน ้า แต่ภายในสมองกลับค ้านกับการกระทํา เขาคิดว่าการทีเ่ ขาต ้องมาอยูท ่ ต ี่ รง นีน ้ ัน ้ มิใชร่ สของเครือ ่ งดืม ่ หรอก ใจอันร ้อนรุม ่ ต่างหากทีส ่ งั่ เขามา ―ลุงเป็ นขาประจําของร ้านนีเ้ หรอครับ‖ เขาถามอย่างสุภาพ ลุงคนนัน ้ อยูภ ่ ายใต ้ผ ้าฝ้ ายย ้อมครํ่าเหมือนกับชาวบ ้านคนอืน ่ ๆทีน ่ ั่ง หันมามองหน ้าเขา ึ ไม่ออก แกพยักหน ้าอย่างชาๆ ้ แล ้วจึงกล่าวเสริมต่ออีกอย่าง ด ้วยสายตาทีเ่ ขาเองก็เดาความรู ้สก ั ้ ๆว่า สน ―ลุงมักจะมานั่งสงั สรรค์กับบรรดาเพือ ่ นๆรุน ่ เดียวกันทุกเย็นเสมอ...‖ หลังจากคุยกับลุงอย่างถูกคอ ราวกับคนรู ้จักกันมาก่อน เป็ นเวลาเกือบชวั่ โมงแล ้ว เขาเริม ่ คลายความกระวนกระวายใจลงอย่างมาก แล ้วความคิดทีว่ งิ่ กลับไปวนมาราวกับเป็ นลูกตุ ้ม ิ ้ นาฬกาแบบโบราณก็ คอ ่ ยๆวิง่ ไป กลับชาลงเรื อ ่ ยๆ ตอนนี้ เขาต ้องการคําตอบให ้กับเหตุการณ์ท ี่ ่ ึ เป็ นเหมือนห่วงเหล็กยักษ์ซงคล ้องตรึง ไม่ให ้เขาก ้าวไปไหนได ้เลย เขาคิดถึงคําถามทีน ่ ํ าพาเขา ่ น มาสูท ี่ ี้ มันติดอยูใ่ นหัวสมองและค ้างอยูใ่ นใจเขา และทําให ้เกิดความขัดแย ้งในตัวเขา ตอนนี้ เขาเริม ่ มั่นใจในอารมณ์ตัวเองมากขึน ้ เขาคิดว่าตัวเองเริม ่ ควบคุมจิตใจตนเองได ้ ้ พลางคิดไปว่า บางที...เขาควรจะได ้ มากขึน ้ เรือ ่ ยๆตามลําดับ เขาสูดลมหายใจเข ้าอย่างชาๆ ี ที เมือ ่ นั น เริม ่ ทําสงิ่ ทีถ ่ ก ู ต ้องเสย ่ คิดได ้เชน ้ เขาจึงเอ่ยถามถึงเรือ ่ งทีต ่ นเองติดค ้างอยูเ่ พือ ่ ให ้ได ้ ี ที หัวสมองเขาจะได ้ไม่ปั่นป่ วนเพราะความคิดทีข ซงึ่ ความกระจ่างเสย ่ ด ั แย ้งกันเองอีกต่อไป ั สนอีกต่อไปแล ้ว เขาไม่อยากสบ ―ลุงรู ้ข่าวคนแก่ทโี่ ดนรถชนทีถ ่ นนปากทางเข ้าหมูบ ่ ้านไหมครับ ?‖ ประโยคคําถามนัน ้ หลุด ี ึ ไปจากปากเสยที เขารู ้สกสบายใจขึน ้ ทันทีทค ี่ ําถามนัน ้ หลุดออกจากปากไป เขาไม่ตงั ้ ใจจะขับรถวนอยูใ่ นป่ าแถบนัน ้ อยูเ่ ป็ นเวลานานสองนานหรอก เพียงแต่เขาไม่ อยากรับรู ้กับเหตุการณ์อน ื่ ใดอีก แต่เมือ ่ ความมืดย่างกรายเข ้ามาบ่งเจตนาว่าเวลาได ้เลยผ่านมา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 959

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

นานหลายเพลา ความมืดอันแสนเงียบเหงาได ้คืบคลานมาแทน เขาควรจะขับรถกลับบ ้านได ้แล ้ว แต่แล ้วภาพเหตุการณ์ทเี่ กิดขึน ้ ก่อนหน ้านีไ ้ ม่นานนั กก็ผด ุ ขึน ้ มาอีก ―ลุงเคยได ้ยินข่าวคนแก่โดนรถชนทีถ ่ นนปากทางเข ้าหมูบ ่ ้านไหมครับ?‖ เขาถามยํ้าอย่างผิดสงั เกตอีกคราว อาจเพราะเห็นลุงแกนิง่ เงียบไปเฉยๆ เหมือนกับไม่ ี น ้าแกเริม ั ดวงตาส ี รับรู ้กับคําถามของเขาอีก ไม่กวี่ น ิ าทีตอ ่ มา สห ่ เปลีย ่ นไปอย่างเห็นได ้ชด ึ บางอย่างขึน นํ้ าข ้าวทีด ่ เู ลือนรางกลับเกิดประกายความรู ้สก ้ ในฉั บพลัน แล ้วก็คอ ่ ยๆจางหายไปใน ชวั่ เวลาอึดใจเดียว เขาคาดเดาอารมณ์แกไม่ถูกเลยทีเดียว เมือ ่ ลุงแกเริม ่ ขมวดคิว้ ความยับย่น ั ในวัยชราก็ปรากฏให ้เห็นเด่นชดขึน ้ ริว้ รอยทีบ ่ ง่ บอกถึงการผ่านโลกมาอย่างโชกโชน มันดู ยาวนานกว่าตัวเขาผู ้ตัง้ คําถามมากนัก แทนทีแ ่ กจะตอบคําถาม แกกลับเอ่ยถามย ้อนกลับมาว่า ―เอ็งถามไปทําไมวะ?‖ เขานิง่ งัน เขาเงียบลงไปในทันที เขานึกเพียงว่า โดยปกติแล ้ว เขามักคิดเสมอว่า เขาเอง ่ วกขีข ่ วกขีก ไม่ใชพ ้ ลาด ไม่ใชพ ้ ลัว พวกทีย ่ อมแพ ้อะไรง่ายๆ แต่พอมาถึงเวลานีท ้ จ ี่ ําเป็ น ใต ้แรง ี้ าดอนาคตทีเ่ ขาไม่คาดฝั นไว ้ กดดันเขาก็นก ึ โทษตัวเองในบางสงิ่ บางอย่าง และบางที มันอาจชข ั ้ ๆที่ หลุดออกมาจากปากเล็กๆของเขาเองนัน ก็ได ้เพราะถ ้อยคําเพียงประโยคสน ้ ด ้วยอาการของ ี ที? ผู ้พ่ายต่ออารมณ์ของตนเอง? หรือ เขาจะได ้กลายเป็ นหนึง่ ในผู ้ชนะใจตนเองเสย ―ตอนผมมาแวะมาทีน ่ ค ี้ รัง้ ก่อน ผมมักได ้ยินคนแถวนีพ ้ ด ู ถึงแต่คนแก่ทถ ี่ ก ู รถชนตลอด เลยครับ‖ ประโยคแก ้ตัวทีต ่ วั เขาเองไม่ได ้เตรียมมาถูกพูดออกมาในอีกอึดใจต่อมา เพือ ่ ให ้ลุงแก ั ในตัวเขา เขาพยายามแล ้วน่ะ เขาบ่นกับตัวเองในใจ หายความคลางแคลงใจจากอาการสงสย ―อ๋อ งัน ้ เหรอ...ข ้ารู ้เรือ ่ งราวทีเ่ อ็งอยากรู ้ดีแหละ เอ็งมาถามได ้ถูกคนแล ้ว แต่ข ้ามีข ้อ ี น ้าเคร่งเครียดของ ต่อรองน่ะ...ถ ้าเอ็งอยากฟั งเรือ ่ งนี้ เอ็งต ้องเลีย ้ งโอยัวะข ้าแก ้วหนึง่ ก่อน‖ สห ึ โล่งอกขึน ลุงคนนัน ้ คลายลงมากทีเดียว และเขาก็รู ้สก ้ อย่างมาก เขาเองพยักหน ้ายอมรับ เงือ ่ นไขนัน ้ แทบจะในทันที และพลอยนึกขอบใจตนเองกับเหตุผลแก ้ตัวทีเ่ กิดขึน ้ ในฉั บพลัน ใน ท ้ายทีส ่ ด ุ เขาก็คงเป็ นได ้เพียงคนทีค ่ ด ิ จะกลับใจและแก ้ไขตัวเอง แต่ก็ทําไปไม่ตลอดรอดฝั่ ง ี ง เขาถอนหายใจอย่างแผ่วเบา เพราะไม่อยากให ้ลุงแกสงั เกตเห็น หลังจากทีล ่ งุ แกตะโกนเสย ดังโหวกเหวกสงั่ เครือ ่ งดืม ่ จากโอวแป๊ ะเรียบร ้อย แล ้ว แกก็หันมามองหน ้าเขา แล ้วเรือ ่ งราวต่างๆ ก็พรั่งพรูออกมา ื่ มั่น...มันถูกรถชนตายมาตัง้ นานแล ้ว คงสก ั ปี แล ้วสน ิ ่ะ เย็นวันทีม ―มันชอ ่ ันตาย ข ้ายังจําได ้ ดีเรือ ่ งของมันยังกับเพิง่ เกิดเมือ ่ วานเลยแหละวะ วันนัน ้ ข ้านั่งโขกหมากรุกกับมันอยูท ่ รี่ ้านนี้ ตรงทีเ่ อ็งกับข ้านั่งกินกาแฟอยูต ่ อนนีล ้ ะวะ ข ้าจําได ้ดี ข ้ากับมันนั่งโขกกันอยูต ่ งั ้ แต่เทีย ่ งวัน เล่น กันนานหลายทีเดียว จนพรรคพวกคนอืน ่ ๆทีม ่ านั่ งเอาใจชว่ ย ต่างพากันแยกย ้ายกันกลับบ ้าน ั สท ี่ ม นอนหมด สก ุ่ เห็นจะได ้ มั่นก็ขอตัวแยกไป มันบอกว่าเดีย ๋ วอีแก่ทบ ี่ ้านจะด่าเอา ทีม ่ ัวมาโขก ่ งเสย ี ที ใครจะคิดล่ะ ว่านั น หมากรุก ไม่ยอมกลับบ ้านกลับชอ ้ คือการพบมันเป็ นครัง้ สุดท ้าย‖ ฝนเริม ่ ซาเม็ดลง และคงจะหยุดตกลงในไม่ชา้ จากทีเ่ คยตกอย่างหนั กเม็ด กลายเป็ นตก ปรอยๆ เป็ นเม็ดเล็กๆและเริม ่ ห่างเม็ดลงเรือ ่ ยๆ ผู ้คนต่างทยอยพากันเริม ่ ออกจากเพิงเพือ ่ ไปทํา ธุระทีค ่ ้างอยูต ่ อ ่ ลุงแกหยุดเล่า เว ้นชว่ งทิง้ ไว ้ เหมือนรู ้ว่าเขาสนใจกับเรือ ่ งทีแ ่ กเล่ามาก แกหยิบแก ้ว โอยัวะขึน ้ มาดืม ่ อีกอึกใหญ่ราวกับกระหายนํ้ า เมือ ่ วางแก ้วลง แกก็เล่าต่อ ี ―คนเรานีก ้ ็แปลก ตอนทีไ่ อ ้มั่น มันยังไม่ตาย ข ้าไม่เห็นใครจะกลัวตัวมันเลย เมียมันเสย ี บ ไม่กล ้ามีเรือ อีกทีน ่ ่ากลัวกว่า แต่พอมันตายไปเท่านัน ้ แหละ คนทีเ่ งียบเชย ่ งกับใคร แม ้กระทั่ง เมียตัวเองกลับกลายเป็ นมีแต่คนกลัว เพียงแค่มันต ้องการเห็นหน ้าคนทีข ่ บ ั รถชนมัน‖ ลุงแกมองเขาด ้วยสายตาทีแ ่ ปลกออกไป อาจเพราะการทีเ่ ขาเผลอเอามือไปปั ดแก ้ว ี้ อ เครือ ่ งดืม ่ บนโต๊ะอย่างแรงกระมัง แกเบือนหน ้าออกมองไปทีห ่ น ้าเพิง แกชม ื ออกไปแล ้วพูดต่อ ื้ ผ ้าก็ขาด ―มันตะเกียกตะกายร ้องขอความชว่ ยเหลือ เนือ ้ ตัวถลอกปอกเปิ กไปทั่ว เสอ หลุดหลุย ่ กว่าจะคลานจากทีเ่ กิดเหตุมาถึงทีร่ ้านนี้ ก็คงกินเวลาไปมาก หมอบอกว่า มันน่าจะ ขาดใจตายแถวๆนี‖้ ้ คนบางตาลงกว่าแต่ตอนแรกมาก และในไม่ชาคงเหลื อเพียงลูกค ้าประจําของร ้านเท่านั น ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 960

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

่ เดียวกับคนอืน ลุงคนนั น ้ คงมีธรุ ะเชน ่ แกลุกขึน ้ อย่างเงียบๆ ก่อนทีจ ่ ะเดินจากไป แกตบบ่าเขา อย่างแรง เพือ ่ เรียกสติให ้เขาตืน ่ ขึน ้ มาจากอาการงุนงง ั แกสบตาเขาอย่างเข ้าใจ แล ้วจึงตบบ่าเขาเบาๆอีก เขาหันไปมองหน ้าลุงด ้วยความสงสย ครัง้ ―อย่าคิดมากเลย เอ็งก็เหมือนกับคนแปลกหน ้าคนอืน ่ คนก่อนๆละวะ ทีม ่ าแวะ มานั่งเพิง กาแฟ แล ้วถามข ้าเรือ ่ งไอ ้มั่น จากไปเมือ ่ พวกเขาได ้คําตอบ‖ ี งปลงๆว่า ลุงแกกลืนนํ้ าลาย ก่อนพูดด ้วยนํ้ าเสย ―ไอ ้มั่น มันมักจะมารอคอยคนทีช ่ นมัน มันแค่อยากจะเจอหน ้าคนๆนัน ้ มันคงอยากให ้เขา ิ รรมต่อคนทีท สํานึกถึงสงิ่ ทีก ่ อ ่ ไว ้ และให ้อโหสก ่ ํามัน ก่อนทีม ่ ันจะต ้องไปเกิดในชาติใหม่ จะได ้ ไม่มอ ี ะไรติดค ้างกันไปในภพหน ้า‖ ลุงคนนัน ้ จากไปตอนไหน เขาเองก็จําไม่ได ้ อาจเพราะเขานั่ งเหม่อลอยอยูห ่ ลายนาที ตัว ้ แล ้วค่อยๆจางหายไป เมือ เขาเองมองเห็นแต่ไอหมอกสายหนึง่ ซงึ่ ลอยสูงขึน ้ อย่างชาๆ ่ เขา กลับมามีสติอก ี ครัง้ ก็พบว่า มันก็เป็ นแค่ไอร ้อนจากนํ้ าเดือดซงึ่ เทลงแก ้วชงเท่านั น ้ เอง ั พักใหญ่ เขาคิดในใจ ถ ้าเพือ เขายังคงนั่ งเล่นอยูท ่ เี่ พิงกาแฟอยูอ ่ ก ี สก ่ นเขายังอยู่ จะ เปลีย ่ นความคิดหรือเปล่าหนอ เขาหวนคิดถึง มันเพิง่ โดนรถชนตาย ก่อนหน ้าวันนี้ไม่นาน หลังจากพยายามจะเดินข ้ามถนนในตอน กลางคืนขณะทีเ่ มาจัด เขาลือว่ามันเมาเละจนหัวทิม ่ พืน ้ พอจะลุกขึน ้ รถกระบะแหกไฟแดงก็พงุ่ ชนมันเข ้าอย่างจัง ี งหิง่ ห ้อยดังระงม เสย ี งแกรกกรากพร ้อมความมีชวี ต ั ว์ เสย ิ ของพงไพรเริม ่ ขึน ้ อีกครัง้ จากสต ี ดงเพลิงนั น หากินกลางคืนต่างชนิดกันไป ลมเย็นพัดเบาๆ ฤดูกาลกําลังเปลีย ่ น รถเก๋งสแ ้ ยังคง จอดอยูท ่ า่ มกลางพงไพร อนุสติสด ุ ท ้าย เขาหวนคิดถึงลุงคนนัน ้ ้ ้ คล ้ายว่าทุกอย่างชาลงกะทั นหัน ลุงแกก็กะพริบตาชาลง เขาจ ้องมองไปทีร่ ม ิ ฝี ปากแก ึ ว่าเวลาชว่ งเวลานีเ้ นิน ในทันทีนัน ้ เขาเริม ่ รู ้สก ่ นานออกไปจากความเป็ นจริงมากนั ก จากเวลาไม่ก ี่ ึ รับรู ้ถึง วินาทียาวนานราวกับเป็ นกัลป์ กว่าทีป ่ ระโยค ประโยคหนึง่ หลุดออกมาจากปาก เขารู ้สก ึ จากอากัปกิรย ื่ ในแต่ละครัง้ ทีร่ ม อารมณ์ความรู ้สก ิ าของเจ ้าของประโยคได ้อย่าง ไม่น่าเชอ ิ ฝี ปาก ื่ หู บนและล่างมาบรรจบกันหลายต่อหลายเทีย ่ วจนกลายเป็ น ประโยคๆทีเ่ ขาแทบไม่อยากเชอ ของตนเอง 'เอ็งไม่ได ้ชนคนหรอก พ่อหนุ่ม...แต่เอ็งชนผี!'

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 961

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

สุภาพบุรษ ุ ทีส ่ ด ุ ในโลก

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๔๔ เรือ ่ งสน โดย ปานศักดิ์ นาแสวง

ี้ ววินาทีใดเสย ี้ ววินาทีหนึง่ ข้างหน้านี้ รถเมล์ก็จะเคลือ ในเสย ่ นต ัวเข้ามาจอดทีป ่ ้ าย ั ้ ทุกขณะเปลวแดดระอุรอ แดดใกล้เทีย ่ งแผดแรงขึน ้ นและผูค ้ นทีส ่ บสนจอแจ คนยืนรอ รถเมล์แน่นขน ัดจนต้องมายืนใต้เงาค ับแคบของเสาไฟฟ้า กลางความอบอ้าวเม็ดเหงือ ่ ่ โชกเสอ ื้ แสงแดดแพรวพราวเป็นเงาพร่าเลือนพลิว้ ไหวไอแดดระอุรอ ชุม ้ นเจิดจ้าและ ั ิ ึ ธรรมดา ชดเจน ดวงตามองเห็นภาพพร่าเลือนในความคุน ้ เคยชนชาอยูท ่ ก ุ ว ันจนรูส ้ ก ่ โชก รีดเม็ดเหงือ เหลือ เกิน ลมพ ัดมาแผ่วเบากระไอร้อนกล ับโหมกระหนํา ่ ชํา ่ ผุดพราว ่ นความวิตกก ังวลไว้ในความเงียบขรึม ด้วยใจกระวนกระวาย บนใบหน้าหลายคนซอ ิ้ หว ัง และเร็วแรง ความหว ังและการรอคอยยิง่ นานยิง่ ห่างไกลยิง่ สน หญิงมีครรภ์นั่งนิง่ เนิน ่ นานอยูบ ่ นเก ้าอี้ เธอขยับมือขวาลูบคลําท ้องดวงตาระอุเอ่อท ้นด ้วย ิ กับการอยูค ิ กับการอยูค ความสุข เม็ดเหงือ ่ ผุดพราวบนใบหน ้าเธอเคยชน ่ นเดียว และเคยชน ่ น เดียวในท่ามกลางผู ้คนความเปล่าเปลีย ่ วยิง่ เกาะกุมจิต ใจมากขึน ้ ลืมตัวเองจมลงอยูก ่ ับความ ี งถอนหายใจของตัวเองในบางครัง้ ท่ามกลางผู ้คนเบียดเสย ี ดยัดเยียด เพือ นิง่ เธอได ้ยินเสย ่ จะ ่ ิ ่ ิ พบพาความสมหวังทีต ่ งั ้ ใจมองทุกสงทุกอย่างด ้วยสายตาทีล ่ ะเอียดอ่อน ทุกสงทุกอย่างไม่งา่ ย ึ ซบ ั เข ้ามาในใจ ความ เหมือนทีค ่ ด ิ ไว ้ เธอนั่งนิง่ อยูเ่ ฉยๆ หลับตาพริม ้ ผ่อนคลาย สงิ่ ดีๆ ค่อยซม กังวลฉาบอยูเ่ พียงบางๆทีผ ่ วิ หน ้า ฟ้ าสูงตะวันเจิดจ ้าเปลวแดดเต ้นระยิบ ลมบ่ายได ้คลายความร ้อนลง หญิงชรายืนใต ้เงาคับ ั เจน แคบของเสาไฟฟ้ าขยีต ้ าพร่ามัว นางสายตาพร่ามัวลงกว่าทุกวัน ยิง่ ใกล ้เข ้ามาภาพยิง่ ชด ึ ่ ขึน ้ รถเมล์วงิ่ ผ่านป้ ายไป มีแววผิดหวังวูบบนใบหน ้า เหงือ ่ หยาดซมชุมโชก ดวงตาคูน ่ ัน ้ อยูใ่ น อารมณ์ออ ่ นโยนและนุ่มนวลตามวันเวลาทีล ่ ว่ งไป นางมองโลกด ้วยสายตาของคนผ่านร ้อนผ่าน หนาว ผ่านความเปลีย ่ นแปลงผ่านจุดสูงสุดตํา่ สุดในชวี ต ิ หญิงมีครรภ์สงั เกตเห็นแววตระหนั ก ึ กับตัวเอง เรือ จากดวงตาคูน ่ ัน ้ ความหม่นเศร ้าล่องลอยอยูใ่ นความเศร ้าสร ้อยยืนยันความรู ้สก ่ ง ทีอ ่ ยูใ่ กล ้ตัวไม่มใี ครยอมรับเพราะมันจริงเกินกว่าจะยอมรับได ้ ชายฉกรรจ์อยูใ่ นอารมณ์หมองเศร ้าและหงุดหงิดตลอดเวลา กลางความร ้อนรุม ่ กระวน ี ง เยาะหยันและความล ้มเหลวเป็ น กระวายใจเขาพยายามเดินตามความฝั นของตัวเองโดยมีเสย ั และความเคยชน ิ แรงขับดัน โอกาสเป็ นของคนทีม ่ ค ี วามสามารถและความพยายาม นิสย ึ บางอย่างความรู ้สกของตัวเองตอกยํ้า เขายกมือกุมคางครุน ่ คิด ก ้มหน ้ายอมรับความพลิกผัน ึ ขมขืน ของชวี ต ิ ทีจ ่ งใจบั่นทอนความคึกคักเข ้ามาปะปนในโลก สว่ นตัวเจ็บปวดและชวนให ้รู ้สก ่ รอคอยทีจ ่ ะระบายออกภายนอกเพียงความเข ้าใจ ี งรถเมล์ดังแว่วมากับสายลม การรอคอยสน ิ้ สุดลงผู ้คนต่างผ่อนคลายความรุม เสย ่ ร ้อนอึด อัดคับข ้องใจ ยกมือป้ องบังแดดแทงตา นัยน์ตาเหม่อมองไปเบือ ้ งหน ้าชะเง ้อชะแง ้จับตามอง ื่ มั่น ความหวาดวิตก ความเคลือ ่ นไหว แดดยามบ่ายเริม ่ คลายแสงอ่อนลง ภาพของความไม่เชอ ี งตะโกนก ้องรถเมล์มาแล ้วหญิงมีครรภ์หันมาพยักหน ้ารับ ผู ้คนที่ เกิดขึน ้ ในใจอย่างรวดเร็ว เสย ยืนเรียงรายต่างพยักหน ้ารับอย่างค่อนข ้างเห็นด ้วย หญิงชรายิม ้ เล็กน ้อยและคล ้อยตาม ชาย ึ เหงือ ่ เสอ ื้ และแผ่น ฉกรรจ์สายตาเหม่อมองไกลใบหน ้าปราศจากร่องรอยแห่งความรู ้สก ่ ไหลชุม หลังมือเปี ยกไปด ้วยดอกเหงือ ่ ฤดูกาลผ่านมาแล ้วก็ผา่ นเลยไป แต่บางสงิ่ บางอย่างยังคงอยู่ ื่ งชา้ คําตอบทีค ่ ําตอบทีแ และเหมือนเดิม เวลาผ่านไปอย่างเชอ ่ ้นพบได ้อาจจะไม่ใชค ่ ท ้จริง ใคร เห็นเป็ นอย่างไรก็อย่างนั น ้ เป็ นกังวลและห่วงใย สัพยอกหรือทักท ้วง ห่างเหินและห่างไกลมอง ด ้วยสายตาเฉยเมย รถเมล์หยุดจอดทีป ่ ้ ายประจําทาง ผู ้คนรีบลุกอย่างร ้อนรนตรงไปทางประตูกลายมาเป็ น ี ดห ้อยโหนอยูบ ั่ อึกทึกและเร่งรีบทีต ่ ้อง เบียดเสย ่ นรถเมล์ หญิงชรากระย่องกระแย่งมือนางสน เงอะงะคว ้าเกาะเหล็กจับเย็นเยียบ หญิงมีครรภ์เปลีย ่ นกิรย ิ าเป็ นกระฉั บกระเฉงสาวเท ้าพรวดขึน ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 962

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

รถเมล์ ในชว่ งเวลาเดียวกับชายฉกรรจ์กระโจนพรวดขึน ้ ไปยืน ทุกคนมองไปรอบรถในสายตา ยังถวิลหวังและมาดหมายให ้มีทน ี่ ั่งว่าง ในความแออัดคับแคบอากาศร ้อนอ ้าวกลิน ่ สารพัดปะทุ ่ เสอ ื้ ใบหน ้าก็เปี ยกปอนด ้วยเหงือ ระอุกระจาย คราบเหงือ ่ บนแผ่นหลังเปี ยกชุม ่ แต่ละคน ่ นความรู ้สก ึ บนใบหน ้า คนขับรถเดินหน ้าถอยหลังไปมาและจอดแชน ่ งิ่ เป็ นหวาน พยายามซอ ี งทีก เย็น กระเป๋ ารถตะโกนโหวกเหวกแข่งกับเครือ ่ งเสย ่ ระหนํ่าหึม ่ หํา่ ก่อความรําคาญหู รําคาญ ึ ขัดแย ้งในความครุน ใจคนบนรถรู ้สก ่ คิด ทัง้ คนขับทัง้ กระเป๋ าดูชา่ งเป็ นคนอารมณ์เย็นกว่าจะขยับ รถได ้ก็กน ิ เวลาไม่ใช ่ น ้อย เปลวแดดทีเ่ ร่าร ้อนระอุอ ้าวค่อยแผดเผาความรุม ่ ร ้อนในใจให ้คุกรุน ่ ี ―เมือ ่ ไหร่รถมันจะออกเสยที‖ หญิงชราบ่นขึน ้ พลางเงยหน ้ามองไปรอบรถ ิ าย คนขับคงรออะไรอยูส ั อย่าง‖ หญิงมีครรภ์พด ―ไม่รู ้ซย ่ ก ู เบือนหน ้ามองไปนอก หน ้าต่างเธอยืนเกาะเหล็กของทีน ่ ั่ง เธอไม่สามารถยืน ่ แขนไปเกาะราวได ้ถึง ―มันคงรอเมียพ่อมันแน่เลย‖ ชายฉกรรจ์ยน ื เกาะราวอยูข ่ ้างหลังหญิงมีครรภ์พด ู ขึน ้ ี งเสย ี ดเย ้ยถากถาง คนบนรถหัวเราะกันสนั่ น ค่อยผ่อนคลายริว้ รอยเครียดคลํ้าบนใบหน ้า นํ้ าเสย ―พูดเป็ นเล่นไป แม่มันไม่มาหรอกพ่อหนุ่ม‖ หญิงชราพูดกังวานทุ ้มและเหนือ ่ ยคร ้าน นางยืนเกาะเหล็กทีน ่ ั่งด ้านตรงข ้ามหญิงมีครรภ์ นางยกมือปาดเหงือ ่ ทีไ่ หลย ้อยเข ้าตา ขยีต ้ าไป มาแล ้วหันมายิม ้ ถ่อมตัวกับชายหนุ่ม เขาพยักหน ้ารับ ก่อนยักไหล่และยิม ้ อ่อนโยน ―วันนีอ ้ ากาศร ้อนอ ้าวนะ‖ หญิงมีครรภ์พด ู แล ้วถอนหายใจเบาหวิว ื ดเฉือนอย่างคมคาย ―แดดร ้อนเหมือนไฟลนกาย‖ หญิงชราพูดเชอ ชายฉกรรจ์ยม ิ้ แทนคําตอบแล ้วเบือนตามองคนขับ ―เมือ ่ ไหร่รถจะออกล่ะ‖ เขาตะโกน บอก คนขับยิม ้ แล ้วหันหน ้ามองเขาไม่มค ี ําพูดหลุดออกจากปาก ―พี่ พี่ มันต ้องค่อยเป็ นค่อยไป‖ กระเป๋ ารถตะโกนขึน ้ จากถนน ใบหน ้ายิม ้ มีเลศนัย ั กระสา่ ยอยูไ่ ปมา ชายร่างใหญ่ทน คนบนทีน ่ ั่งต่างกระสบ ี่ ั่งเบาะข ้างหญิงมีครรภ์แกล ้ง ื่ งซม ึ นาง แอบหลับแล ้วค่อยหรีต ่ ามอง เขาสบตาหญิงชราทําให ้เขาออกอาการเหงาเงือ ่ งเซอ ิ หน ้าใสใ่ นตาวาวโรจน์ปะทุลก ึ ใจร ้อน ผ่าวสห ี น ้าบูดบึง้ เชด ุ โชนเพ่งมองชายร่างใหญ่จนเขารู ้สก ก่อนทําเป็ นหลับต่อ รถเมล์เคลือ ่ นตัวออกจากป้ ายประจําทาง คนขับกระทืบเท ้าเร่งนํ้ ามันรถกระชากตัวออก อย่างรวดเร็ว หญิงมีครรภ์ถก ู แรงฉุดกระชากไปปะทะหญิงชรา นางสบถอย่างหยาบคาย ชาย ฉกรรจ์ยน ื นิง่ ต ้านแรงโน ้มถ่วงในแนวดิง่ ตาพองโตปากขมุบขมิบ คนขับหันมองคนบนรถเขาฉีก ี ง ยิม ้ เต็มใบหน ้าแล ้วหัวเราะหึอยูใ่ นลําคอ กระเป๋ ารถตะโกนบอกคนขับให ้เปลีย ่ นเพลงใหม่ เสย ี ิ ึ กระหึม ่ ดังปานแก ้วหูจะแตกกลบเสยงหวีดร ้องของผู ้หญิง เป็ นภาพทีค ่ ุ ้นเคยชนชาจนรู ้สก ธรรมดาเหลือเกิน เหมือนความเจ็บปวดในชวี ต ิ ความอับจนหนทาง และความแตกต่างของ กาลเวลากลืนเป็ นหนึง่ เดียวกัน หญิงชราเหม่อมองออกไปนอกหน ้าต่าง แววตาของนางสา่ ยไปมาด ้วยความตืน ่ เต ้น มือ เหีย ่ วย่นจับเหล็กทีน ่ ั่งเกร็งข ้อมือรีดเร ้นเรีย ่ วแรงเกาะเหล็กเยียบเย็น นางมองผู ้คนบนรถ ผู ้ชาย ั่ หวิวตาพร่าพราย หูออ หน ้าหนาก ้มหน ้าหลบวูบ นึกสะท ้านในหัวอก ใจสน ื้ เหงือ ่ โชกตัว ริว้ รอย ่ นความปวดร ้าวอยูภ ยับย่นซอ ่ ายในใจ นางต ้องบังคับใจตัวเองและฝื นใจทีจ ่ ะห ้อยโหนอยูบ ่ น รถเมล์ นางมองหาดวงตาอ่อนโยนมองค ้นหาเข ้าไปในนัน ้ ไม่พบอะไรนอกจากความว่างเปล่า ึ เย็น ชาเฉยเมย ความรู ้สกน่ากลัวเกาะกุมและห่อหุ ้มตัวนาง ความหวังทีจ ่ ะได ้นั่งรางจนเลือน ห่างไกลจากตัวทุกที เหนือกรอบหน ้าต่างมีป้าย โปรดเอือ ้ เฟื้ อแก่เด็ก สตรี และคนชรา นางหัน ึ ไปมองในใจอ ้างว ้าง เยียบเย็นเกิดกําแพงกัน ้ กลางในความรู ้สก ิ ในหน่อย เบียดนิดกระแซะหน่อยไม่เป็ นไร‖ กระเป๋ ารถตะโกน ―กระเถิบในหน่อยพี่ ชด บอก หญิงมีครรภ์ขยับมือ รถเมล์หยุดจอด เธอใจหายวาบแรงฉุดกระชากทําให ้เซซวนผงะ ถอยด ้วยความตระหนกกลัว เธอตัง้ สติโยนความคิดวุน ่ วายทิง้ ไป ออกแรงเกร็งข ้อมือจับเหล็กที่ นั่งจับแน่นจนเจ็บมือ เธอหลับตากลัน ้ สะอืน ้ มือขวาทีว่ า่ งลูบคลําท ้องสายใยรักถักทอสานฝั นให ้ ึ ความรู ้สกอบอุน ่ นุ่มนวล อากาศผ่าวร ้อนเปลวแดดเต ้นระยับอยูไ่ กลสายตา เธอมองไปมองมา ึ สะเทือนใจอย่างบอกไม่ถก ่ ตีนผมและแผ่นหลัง เธอรู ้สก ึ คัน แววตาแปลกไปรู ้สก ู เหงือ ่ ไหลชุม ื้ ความเหงาเปลีย เหงือ ่ ยิบยับ เธอเช็ดหน ้ากับไหล่เสอ ่ วอ ้างว ้างเหมือนอยูค ่ นเดียวท่ามกลาง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 963

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ผู ้คนแปลกหน ้าเหน็ บหนาว ทับทวี ลมเย็นโชยแผ่วเบาเข ้ามาทางหน ้าต่าง ความสุขมาเยีย ่ ม เยือนชว่ ยผ่อนคลายความอึดอัด เธอยืนมองคนทีน ่ ั่งภาพนั น ้ ค่อยๆลับจากสายตาเป็ นชว่ งเวลาที่ ลืมความกังวล โยนคําถามทิง้ ไปเหนือกรอบประตูทางขึน ้ ลงมีป้าย โปรดเอือ ้ เฟื้ อแก่เด็ก สตรี ึ ทีห และคนชรา เธอยกมือทาบอกสายตาจ ้องมองป้ ายท่ามกลางความรู ้สก ่ ม่นหมอง เธอคง ึ งดงามนัน ความรู ้สก ้ ไว ้ เหมือนทุกสงิ่ ทุกอย่างต ้องเป็ นไป เธอเลือกทีจ ่ ะแกร่งกร ้านในความ อ่อนโยน มีความห่วงใยหวังดี และปลอบโยนให ้กับคนทีย ่ น ื เกาะราวเหล็กและจับเหล็กทีน ่ ั่งทุก คน อย่างเป็ นตัวของตัวเอง ในห ้วงนึกของชายฉกรรจ์ เขาก่นประณามและหยามหยันผู ้ชายทีน ่ ั่งบนรถเมล์ ตาคม ั กระสา่ ยใจรุม วาวจับจ ้องไม่วางตา คนทีถ ่ ก ู มองต่างอึดอัดกระสบ ่ ร ้อนผะผ่าว ก ้มหน ้าหลบตาวูบ เขาหัวเราะอยูใ่ นลําคอใบหน ้ามีรวิ้ รอยเครียดปรากฏอยู่ กลายเป็ นคนแปลกหน ้าต่อกันอย่าง หลีกเลีย ่ งไม่ได ้ มีความแคลงใจขมขืน ่ และเจ็บลึก ความต่างของคนอืน ่ เป็ นเพียงแค่ความต่าง กระทั่งมองไม่เห็น เกาะเกีย ่ วโยงย ้อนขับเคีย ่ วและเร่งเร ้ากระทบใจและฝั งลึกในห ้วงยามอันน่า หดหู่ เขาหลบเร ้นในหลืบมุมลึกกลางม่านควันความหม่นมัว เขามองไปข ้างหน ้าเหนือกรอบ ี งดัง หลายคนหันมามอง กระจกมีป้าย โปรดเอือ ้ เฟื้ อแก่เด็ก สตรี และคนชรา เขาหัวเราะเสย ด ้วยความเฉยเมย เงียบและวังเวงกลิน ่ เหงือ ่ ไคลอบอวลอยูใ่ นอากาศ นาทีตอ ่ มารถเมล์เบรกกระตุกพรวด หญิงมีครรภ์คะมําไปข ้างหน ้าเธอฝื นตัวตามกระชาก ตัวเอียงวูบศรี ษะเธอโขกเข ้ากับ ศรี ษะหญิงชรา นางล ้มลงก ้นกระแทกพืน ้ รถหยุดอยูก ่ ับที่ นาง โผเผยันกายขึน ้ มาเธอคว ้าข ้อมือฉุดดึงให ้ลุกขึน ้ พอยืนได ้เต็มทีน ่ างบ่นพึมพําอย่างรําคาญ เธอ พยักยิม ้ คล ้อยตาม ชายฉกรรจ์มองไปทางประตูขน ึ้ ลงเด็กหญิงตัวน ้อยน่ารักยืนอยูบ ่ นทางเท ้า ้ เด็กทําท่าลังเลหันซายหั นขวา สายตาจ ้องมองเข ้าไปในรถซงึ่ แออัดเต็มไปด ้วยผู ้คน คนขับ ิ ใจ ชวั่ อึดใจขณะเด็กกําลังก ้าวเท ้าขึน ตะโกนถาม เด็กเงยหน ้าขึน ้ มองก่อนจะตัดสน ้ รถมือคว ้า ี งตระหนกตกใจดังอือ ี น ้าซด ี จับราวบันได รถเมล์เคลือ ่ นตัวอย่างรวดเร็ว มีเสย ้ อึงไปทั่วเด็กสห ั่ ระริก หญิงชราหายตกใจแล ้วปากยังมีแรงกระเซาเย ้ ้าแหย่ เผือดแววตาหวาดหวัน ่ ตัวสน เด็กหญิงมีครรภ์พยักยิม ้ ให ้ เด็กยิม ้ อายๆ พยักหน ้าให ้อย่างเขินขวย ผู ้ชายหน ้าหนายังแกล ้งทํา ี งเหน็ บแนม เมินหลับสว่ นผู ้ชายหน ้าบางก ้มหน ้างุดดูว ้าวุน ่ ใจ มือน ้อยป้ อมๆ จับเหล็กทีน ่ ั่ งมีเสย ึ ตะขิดตะขวงใจก่อน เล็ดลอดออกมาหลายทาง รอยยิม ้ หม่นเศร ้าของเด็กทําให ้บางคนรู ้สก หลับตาพริม ้ แกล ้ง ทําเป็ นหลับ หญิงมีครรภ์ขยับเปิ ดทางให ้เด็กเบีย ่ งตัวมาด ้านหน ้า หญิงชรา ิ กับเธอ เค ้นหัวเราะแค่นๆ นางป้ องปากกระซบ ―ฉิบหายตายพลัดตายพราก‖ นางโกรธหัวฟั ดหัวเหวีย ่ ง มือข ้างทีไ่ ม่ได ้จับเหล็กทีน ่ ั่งลูบ คลําศรี ษะเด็กทีร่ ้องไห ้เพราะความตกใจ หวาดกลัว หญิงมีครรภ์แอบดูอยูด ่ ้วยดวงตาละห ้อย ―ดี ดี ด่ามันเข ้าไปเลยยาย ไม่รู ้มันขับประสาอะไร‖ ชายฉกรรจ์ทโี่ หนราวเหล็กตะโกน ั กระสา่ ยและรู ้สก ึ กระอักกระอ่วนใจมากขึน ก ้องคันรถ ผู ้ชายหน ้าบางนั่ งอย่างกระสบ ้ สายตา หลายคูล ่ อบมองเขาหลับตาเปลือกตากระตุกถีย ่ บ ิ เขาลืมตาขึน ้ มาพบความว่างเปล่าเหมือนไม่ มีอะไรเกิดขึน ้ พยายามหาเหตุผลปลอบใจตัวเอง ใบหน ้ามีความเย็นชาเฉยเมย เด็กหญิงยืน เขย่งเท ้าเกาะเหล็กทีน ่ ั่ง เด็กง่อนแง่นโงนเงนตามแรงดันของคนและตามแรงฉุดกระชากของ ี งกรน ตา รถเมล์ ผู ้ชายหน ้าหนายังแกล ้งทําเป็ นหลับ ร่างผอมบางเซปะทะขาแข็งแรงเขาสง่ เสย ่ ่ หรีแ ่ อบมองกลืนก ้อนสะอึกก ้อนแล ้วก ้อนเล่า เลือดฉีดพุง่ สูใบหน ้าจนแดงซานร ้อนฉ่าถึงใบหู เขาทอดสายตาขึน ้ สูงอ่อนล ้าเปลีย ่ วเหงาแทบทนไม่ไหว ถอนหายใจเหนือ ่ ยหน่าย บางอย่าง ึ เสย ี งกระซบ ิ กระซาบล่องลอยมาหูออ กัดกร่อนความรู ้สก ื้ อึง เขาข่มใจนั่งต่อไปด ้วยใจระทึก หวัน ่ ไหว สายตาพร่าเลือนไม่สนใจกับป้ ายโปรดเอือ ้ เฟื้ อแก่เด็ก สตรี และคนชรา เขาเห็นแต่ทํา เฉย กระเป๋ ารถหันมายักคิว้ หลิว่ ตากับคนขับ สองคนสบตากันผ่านกระจกมองหลังต่างคนต่าง มองกัน ต่างคนต่างยิม ้ ให ้กัน ―ไปโลดเลยลูกพี่ เหยียบมิดเลย‖ กระเป๋ ารถตะโกนขึน ้ ท่ามกลาง ความอลหม่านครึกโครม เก ้าอีบ ้ นรถเมล์มไี ม่เพียงพอกับผู ้คน บนเก ้าอีไ้ ม่มส ี ภ ุ าพบุรษ ุ มีแต่คนหน ้าหนามากกว่า คนหน ้าบาง มีแต่เด็กหญิง เด็กชายตัวจ ้อยร่อยระโหยแรง มีแต่ผู ้หญิงบอบบางอ่อนแอและมี ครรภ์ มีแต่คนชราหัวหงอกเงอะงะทีไ่ ม่มเี รีย ่ วแรงและอ่อนล ้าในการห ้อยโหนรถเมล์ การยืนนิง่

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 964

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ทรงตัวเป็ นความจํากัดและฝื นร่างเหีย ่ วย่นและบอบบาง บนรถเมล์มรี าวเหล็กสําหรับ ห ้อยโหน บนรถเมล์ มีราวเหล็กทีน ่ ั่งไว ้ โหนห ้อยมากกว่าจะมีเบาะนุ่มนิม ่ บนเก ้าอี้ ป้ ายข ้อความโปรด เอือ ้ เฟื้ อแก่เด็ก สตรี และคนชรา เป็ นประโยคทีท ่ ก ุ คนมองเห็นได ้บนรถเมล์ คนผู ้ชายจึงมีความ ี สละทีน จําเป็ นและต ้องฝื นทีจ ่ ะเป็ นสุภาพบุรษ ุ โดยลุกหรือขยับก ้นออกจากเก ้าอี้ เสย ่ ั่ งให ้กับคน ทีน ่ ่าจะได ้นั่งมากกว่า คนทีอ ่ อ ่ นแอกว่า และคนทีส ่ มควรจะได ้นั่ง บนรถเมล์ไม่มส ี ภ ุ าพบุรษ ุ บนรถเมล์มท ี น ี่ ั่งไม่พอทีค ่ นจะนั่ง บนรถเมล์มรี าวเหล็กเย็นยะเยียบไว ้ห ้อยโหน บนรถเมล์มค ี นมากเกินไป ่ แดดอ่อนรอนแสงสองผ่านกระจกในกรอบหน ้าต่างลงมาฟุ้ งกระจายภายในรถเมล์ ตะวัน ่ นอยูห หลีกเร ้นซอ ่ ลังม่านเมฆ ลมกระโชกวูบผ่านไป ปุยเมฆขาวกระจาย แดดเหลืองสว่างจ ้าทํา ให ้อึดอัดคับข ้องใจความร ้อนพล่านพลุง่ ลุกโพลงในอารมณ์ เนือ ้ ตัวเปี ยกปอนเหงือ ่ อากาศร ้อน อบอ ้าวยิง่ ขุน ่ มัวหมองหม่นและอารมณ์เดือดพล่านทันที ข ้างหน ้าและข ้างหลังเป็ นความเหงา ี น ้าและแววตาเครียดเขม็ง ผู ้ชายหน ้าหนาและผู ้ชายหน ้าบางมองตากัน โดดเดีย ่ วกลางผู ้คน สห ด ้วยความรันทด พลางสา่ ยหัวเอือมระอาผู ้ชายทีเ่ ข ้มแข็งทีส ่ ด ุ บนรถเมล์แอบหลับตา ใจ ั กระสา่ ย ผู ้ชายหน ้าหนาข่มใจอดกลัน กระสบ ้ อดทนต่อสายตาทีอ ่ อดอ ้อน อึดอัดใจเต็มทนพลิว้ ่ นตัวในมุมมืด ปลีกตัวหาความเงียบงีบหลับ ผู ้ชายหน ้าบางถูก อยูใ่ นอารมณ์ แม ้หลีกเร ้นซอ ั นั กกดดัน และแบกภาระหนั กอึง้ อยูบ ความรุนแรงทีแ ่ อบแฝงมองไม่เห็นชด ่ นไหล่ มีการใช ้ อารมณ์รน ุ แรง มีความอดทนอดกลัน ้ น ้อยมากเห็นได ้แค่แววตาเฉยเมยทีส ่ ะท ้อนออกมา เขา มองขับไล่เด็กด ้วยสายตาพลิว้ คลืน ่ นํ้ าใจสะเทิน ้ ไหวอ่อนโยน และสายนํ้ าใจไหลลัดเลาะอย่าง เอือ ่ ยเฉื่อย มองเห็นภาพความจําเจซํ้าซากแต่ไม่มวี น ั เบือ ่ หน่าย ก ้นของเขาแหมะอยูบ ่ นทีน ่ ั่งนุ่ม ั่ พรั่นพรึง นิม ่ นานครัง้ ทีจ ่ ะยอมสบตาคนห ้อยโหนรถเมล์ แล ้วเขาก็หลับตาลงด ้วยความสุข ใจสน เต ้นตึ๊ กตั๊ก ี งอึกทึกรอบตัว กระเป๋ ารถขยับตัวเดินแหวกผู ้คนมาหน ้ารถ เขาเปลีย ่ นเพลงม ้วนใหม่เสย ยังดังไม่หยุด คนขับกระทืบเท ้าบนคันเร่งนํ้ ามันด ้วยความระหํา่ กระเป๋ ารถตบมือชอบใจ สายตา ึ เกรงๆอย่างบอก ไม่ถก ี งโต ้แย ้ง ทุกคูบ ่ นรถเมล์มแ ี ววห่วงหน ้าพะวงหลังมองดูด ้วยความรู ้สก ู เสย ี งเพลงดังกังวานเร ้าใจไม่ขาด ทําให ้ ทวีความดังขึน ้ มา ต่างคนต่างเถียงต่างคนต่างไม่ยอม เสย ั่ ระทึกหวาดเกรงและหวัน ใจคอสน ่ ผวามีแต่สายตาเท่านั น ้ ทีบ ่ ง่ บอก ขณะทีส ่ ายนํ้ าใจเย็นเฉียบ ไหลเรียบนิง่ ขาดห ้วงขาดตอนและคงจะจางหายไปในบรรยากาศร ้อนรุม ่ ั สนอยูภ หญิงชรายังคงบ่นพึมพําคนเดียว ปล่อยให ้ความคิดสบ ่ ายใน นางมองออกไป นอกหน ้าต่างทีไ่ กลเกินกว่าสายตาจะมองเห็นถนัด ละอองแดดบอบบางพลิกพลิว้ ระยิบระยับ พร่าพรายล ้อสายตา นางหันหน ้าไปรอบรถความปวดร ้าวมาเยือนอย่างรวดเร็ว ปวดหัวหนึบนาง ึ ได ้ ระบายความรู ้สก ึ อึดอัดออกมา ดวงตาพร่ามัวนํ้ าตาเอ่อท ้นออกมาล ้นขอบ กลํ้ากลืนความรู ้สก สายตาพร่ามัวลงกว่าทุกวันหูออ ื้ มือเท ้าอ่อนล ้าโรยแรงกัดฟั นก ้มหน ้านํ้ าตาคลอ มือขวาจับ ้ เหล็กทีน ่ ั่งเยียบเย็นมือซายโอบกอดเด็ กหญิงไว ้แนบแน่นเหมือนลูก หลานคนหนึง่ หญิงมีครรภ์หยุดชะงักลังเลไม่แน่ใจ ฉุกคิดขึน ้ แวบหนึง่ ถึงบางสงิ่ บางอย่าง ใบหน ้าของ ี เผือดเธอเหม่อมองไปไกลคล ้ายพลิกฟื้ นความทรงจํา รถเมล์เคลือ เธอก็ซด ่ นไปบนทางขรุขระ ื กใหญ่ มันโยกเยกไกวไปมา มือข ้างขวาของเธอกระตุกขึน ้ แนบอกไม่รู ้ตัว เธอถอนหายใจเฮอ ลดมือลงโอบเอวเด็กหญิง ก่อนตวัดสายตาเหม่อมองอย่างไร ้จุดหมาย นํ้ าตารืน ้ ขึน ้ เอ่อท ้น ึ ดีๆ จึงเริม หยาดรดใบหน ้า ความรู ้สก ่ ก่อตัวยิง่ ทวีความงดงามขึน ้ ไปอีกอดทนอดกลัน ้ ไม่ควร ึ พร่ามัว แผดเผาอารมณ์ด ้วย ความโกรธกริว้ ยืนตระหง่านในความรู ้สก ชายฉกรรจ์กระแซะเข ้ามาใกล ้เธอและถามต่อด ้วยความอยากรู ้อยากเห็น ฝื นใจบังคับ ตัวเองให ้เก็บงําบางสว่ นของตัวเองไว ้ เมือ ่ มีความทุกข์จงึ กดดันอัดแน่นอยูใ่ นอก ก็ได ้แต่ เจ็บปวดฉงนฉงายในสงิ่ ทีเ่ กิดขึน ้ เขาทนแรงกดดันไม่ไหวต ้องเปลีย ่ นมุมมองของตัวเอง จาก ประสบการณ์ทค ี่ ลุกคลีมายาวนานทําให ้เกิดอาการทีค ่ าดหวัง ได ้มองเห็นหลายอย่างในสายตา ึ ซบ ั และสม ั ผัสกับความรู ้สก ึ ทุกสงิ่ ทุก ทีด ่ งี าม หันกลับมามองตัวเองในสายตาทีเ่ ข ้าใจตัวเอง ซม อย่างล ้วนผ่านการไตร่ตรองและคิด อย่างรอบคอบ อย่างเต็มตัวและผ่าเผย ้ ย ี งเศร ้าตรมขมขืน ―เด็กเป็ นอย่างไรบ ้าง ดูทา่ ทางยายก็ยํา่ แย่พอกันนะ‖ เขาพูดขึน ้ สุมเส ่ ―ฉั นก็พลอยใจหายไปกับแกด ้วย เด็กยืนมานานแล ้วไม่เห็นจะมีใครลุกให ้นั่ง‖ เธอหยุด

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 965

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

พูดคล ้ายจะกังวลและลังเล เธอย่อมรู ้ว่าเวลาได ้ผ่านมาเนิน ่ นาน เธอสง่ รอยยิม ้ ให ้อย่างเป็ น กันเอง ―หนูไม่เป็ นไรค่ะ แต่แปลกเนาะมีแต่คนหน ้าหนาทัง้ คันรถ‖ เด็กพูดเพือ ่ เรียกร ้องในสงิ่ ที่ ่ งิ่ ทีเ่ ป็ นอยู่ เพราะต่างก็ยน เป็ นไปไม่ได ้ บางครัง้ สงิ่ ทีเ่ ด็กเห็นก็อาจไม่ใชส ื อยูต ่ รงจุดยืนของ ตัวเอง ี งกราดเกรีย ―จริงๆหนูนพ ี่ ด ู ถูกใจยาย เชอะหน ้าด ้านไม่มย ี าง‖ หญิงชราพูด นํ้ าเสย ้ ว ่ วามผิดของคนบนรถหรอก ทีน ―ไม่ใชค ่ ั่ งบนรถมันมีไม่พอต่างหาก‖ เขาพูดออกท่าทาง ั ื่ อยูล เน ้นถ ้อยเน ้นคํา เขาเริม ่ คิดและเริม ่ สงสยในศรัทธาบางอย่างทีเ่ ชอ ่ ก ึ ๆในใจ ่ ริงๆด ้วยบนรถเมล์ทน ึ ขุน ―ใชจ ี่ ั่ งไม่พอ‖ เธอพูดแผ่วเบาแม ้ยังรู ้สก ่ ใจอยูไ่ รๆ ―หนูวา่ คนบนรถมีมากกว่าทีน ่ ั่งค่ะ‖ เด็กพูด พลางสง่ รอยยิม ้ ไปรอบๆตัว ―ยายเห็นด ้วย ราวเหล็กโหนห ้อยมันมากกว่าทีน ่ ั่ง‖ หญิงชรารําพึงจากเรียวปาก สายตาทุกคูเ่ หลือบมองป้ ายโปรดเอือ ้ เฟื้ อแก่เด็ก สตรี และคนชรา ผู ้ชายหน ้าหนากับผู ้ชายหน ้าบาง เบือนตามองป้ ายตืน ่ เต ้นกึง่ ประหลาดใจ เขาเอะใจ แล ้วก็จําแอบสะกิดกันให ้ดู วูบหนึง่ อดกังวลใจไม่ได ้เมือ ่ ตระหนักว่ามีความสุขสมอันเพียงพอ ื่ ใจจะ เหมาะสม เห็นแล ้วก็ละวางไม่ได ้เกิดกิเลสขึน ้ หนาเตอะในจิตใจจากความรืน ่ รมย์ชน ่ ิ ึ บังเกิดเมือ ่ ได ้นั่ง ทุกสงทุกอย่างยังดูเจนตา แม ้ว่าจะรู ้สกผิดแปลกใจอยูบ ่ ้างแล ้วก็ กระมิดกระเมีย ้ นก ้มหน ้าหลบตา ลืมสนิทว่าตัวเองกําลังจะไปไหน รถเมล์หยุดกะทันหัน ภาพทีป ่ รากฏต่อสายตาคล ้ายเป็ นภาพรางเลือนกํ้ากึง่ ระหว่างความ จริงและความฝั น ทุกคนหันมามองเป็ นจุดเดียวกัน สายตามองภาพข ้างหน ้าพระสงฆ์หนุ่มเดิน ื่ งชา้ เป็ นความศรัทธา เป็ นความเชอ ื่ เป็ นความจริง ส ี อย่างสํารวม แต่ละย่างก ้าวเนิบนาบเชอ ึ อยูท เหลืองของจีวรพระทําให ้คนบนรถเมล์อด ึ อัดคับข ้องใจแทรกซม ่ ก ุ อณู ในความเงียบมีบาง สงิ่ บางอย่างเกิดขึน ้ เค ้าลางความผิดปกติ เริม ่ ปรากฏบางครัง้ ก่อให ้เกิดการเข ้าใจกันผิดๆ ขึน ้ ทํา ให ้เกิดการเข ้าใจทีค ่ าดเคลือ ่ น ทุกคนทําหน ้าพยักพเยิดเหมือนว่าเข ้าใจ ถ ้าไม่มเี หตุการณ์ นอกเหนือความคาดหมายเกิดขึน ้ คนทีน ่ ั่งอยูด ่ ้วยความสบายจะ ไม่ยน ิ ยอมลุกขึน ้ โดยเด็ดขาด พระหนุ่มเดินขึน ้ มาบนรถ มองเห็นเงาแห่งความยุง่ ยากฉายปรากฏบนใบหน ้าของคนที่ นั่ง มีคําถามผุดขึน ้ ในใจใครจะยอมลุกให ้พระนั่ง เริม ่ อารมณ์แปรปรวนหงุดหงิดง่ายนํ ามาซงึ่ ความกังวล หรือจะให ้พระยืนจับราวเหล็กเยียบเย็นยืนด ้วยเรีย ่ วแรงของพระ ความเจ็บปวดแทง ่ นอยูเ่ ป็ นคําถามทีย ลึกลงไปในจิตใจ พระยักแย่ยักยันทุลก ั ทุเลมีความหมายซุกซอ ่ ้อนกลับไป ี ง ถาม ขณะทีต ่ า่ งถกเถียงจนเกือบจะทะเลาะกัน ผู ้ชายหน ้าบางขยับตัวลุกพรวดจากทีน ่ ั่ง มีเสย ่ ความกังวล ตีสห ี น ้างงเพราะไม่อาจเข ้าใจสอ ่ แววความไม่ ตบมือกราวใหญ่แววตาของเขาสอ ึ แห ้งแล ้งไร ้ชวี ต ชอบมาพากลเขานิง่ อึง้ แววตากลับให ้ ความรู ้สก ิ ชวี า ก่อนจะตะกุกตะกักตอบ ―ผมจะลงป้ ายนีค ้ รับ‖ วูบหนึง่ แห่งความผิดหวัง เขารีบเดินอย่างร ้อนรนตรงไปทางลงทันรถเมล์ เคลือ ่ นตัวออก มีสายตามองตามเขาไปเหมือนอยากจะจดจําให ้แนบแน่น กระตุ ้นความอยากรู ้ อยากเห็นสุดทีจ ่ ะทนอดใจไหว จากความตกใจปนกับความงุนงงกลับกลายเป็ นความโกรธ ให ้ ี ใจทีอ สมกับความโกรธความเสย ่ ด ั แน่นอยูใ่ นอก ั สน พระรู ้ พระเห็น พระเข ้าใจ มีทน ี่ ั่ งว่างด ้านหลังอยูห ่ นึง่ ที่ เป็ นคําถามของความสบ ิ รถเมล์ทก ุ คันจะกันทีน ่ ั่งให ้พระไว ้ชดริมหน ้าต่างหรือบนทีน ่ ั่ ง ใกล ้ประตูขน ึ้ ลงและจะต ้องมีผู ้ชาย ั ผัสถูกเนือ มานั่งข ้างๆพระ เพือ ่ ป้ องกันไม่ให ้พระสม ้ ต ้องตัวผู ้หญิง พระหนุ่มเฝ้ าครุน ่ คิดถึงสงิ่ ที่ ผ่านมาและคาดคิดถึงสงิ่ ทีจ ่ ะเกิดขึน ้ มาใน เวลาอันใกล ้นี้ คิดแล ้วถอนใจเบาหวิว วันเวลาทําให ้ ึ งดงามในตัวเอง กลับมา เห็นสงิ่ ทีไ่ ม่เคยมอง ไม่ทันมอง มองข ้ามไป สงิ่ ทีพ ่ ระต ้องทําและรู ้สก ี งร ้องระงม ของความทุกข์ เป็ นตัวเองจะตัง้ ใจหรือไม่ก็ตามความคิดล่องลอยไปไกลด ้วยเสย ึ สะกิดใจไม่ได ้พระเงยหน ้ามองไปรอบรถแล ้วหลับตาลง ค่อยๆลืมตาขึน ทรมาน แต่ก็อดรู ้สก ้ มา ั่ สะท ้าน พระเหลือบตามองเด็กหญิง เหลือบตามองหญิงมีครรภ์ เหลือบตามองหญิงชรา ใจสน หวัน ่ ไหววะหวิวในอกพยายามข่มกลัน ้ อดทน อดทนและอดกลัน ้ แสงแห่งความหวังบังเกิดขึน ้ อีกครัง้ ความหวังทีต ่ งั ้ ใจไว ้ผุดขึน ้ ทันที รอยยิม ้ ของความอบอุน ่ ห่มคลุมไปทั่วรถ เป็ นทีอ ่ น ุ่ อก อุน ่ ใจ อ่อนน ้อมอ่อนโยนและกลมกลืน เวลาผ่านไปอย่างน่าอึดอัด ผู ้ชายหน ้าหนายังคงแกล ้งหลับทัง้ ๆทีใ่ จระทึก ปั กใจแน่น

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 966

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

หนาจนยากจะเยียวยาไถ่ถอน ใจของเขาถูกบีบคัน ้ ให ้เปิ ดกว ้างออกมีชวี ต ิ เวิง้ ว ้างว่างเปล่า ไม่ม ี ทีย ่ ด ึ เหนีย ่ ว ไม่มจ ี ด ุ หมายทีต ่ ้องมานั่งคลางแคลงใจ เศร ้าใจ ในบางขณะอารมณ์ก็ขน ึ้ มาอยู่ เหนือเหตุผล ปล่อยให ้รอ ปล่อยให ้ยังมีความสมหวัง ท่าทีและการกระทําอันแข็งกร ้าวเพาะบ่ม ่ งว่างให ้ ออกไปอีก ความเลวทีละน ้อยมีแต่จะถ่างชอ ชายฉกรรจ์มองไปรอบรถ ยกมือขึน ้ ไหว ้พระก่อนพูดทําลายความเงียบขึน ้ มา ี งของเขากังวานหนักแน่น ―ให ้เด็ก สตรี และคนชรานั่งก่อน‖ เสย หญิงมีครรภ์พนมมือไหว ้พระก่อนหย่อนก ้นลงนั่งหมิน ่ ๆ หญิงชราประนมมือไหว ้พระก่อนหย่อนก ้นลงนั่งหมิน ่ ๆ เด็กหญิงจรดมือไหว ้พระขยับก ้นนั่งบนตักของสองคนนัน ้ พระยืนตัวตรงเอือ ้ มมือขวาโหนราวเหล็ก หลับตาสํารวม ในความนิง่ เงียบ บางสงิ่ ปรากฏ ึ อุน ใบหน ้าของพระยิม ้ กริม ่ และรู ้สก ่ ใจความประหม่าค่อยหายไป สเี หลืองของจีวรสุกใสกระจ่าง อยูใ่ นตา พระเบือนตามองไปรอบรถ มองจากสายตาของผู ้ทีร่ ู ้จักชวี ต ิ เป็ นอย่างดี ในตาของพระ พร่ามัวด ้วยละอองแดดบอบบางทิม ่ แทงสายตา พระเหลือบตามองโปรดเอือ ้ เฟื้ อแก่เด็ก สตรี และคนชรา'

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 967

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

นกป่า

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๔๖ เรือ ่ งสน โดย บรรณกร กลั่นขจร

คงโคต้นใหญ่มใี บแห้งกรอบร่วงกราว ดอกลน ่ ั ทมข้างรวม ั้ ันคงไม่เคยห ัวร่อห ัวใคร่ ิ ติดหูคนเมือง ก ับใครเขา คนในชุดขาวผิวปากเป่าเป็นเพลงฮต ั ―โลกมีเรือ ่ งราวใหญ่โตโกลาหลอะไรกันนักหนานักเขียว‖ จากเรียวปากคนชา่ งสงสย ―มันตุก ๊ แต๊ (ทุกข์แท ้) ตุก ๊ ว่า‖ ี ส ิ ไม่เห็นยาก‖ ―ก็สข ุ มันเสย ―ปากว่ามันง่าย แต่ใจมันฝื น‖ ื้ ผ ้า คนยืนเล่นลูกข่าง ทอยกอง หยอดบ ้อ หันมาล ้อเลียน เหมือนเห็นเขาเป็ นตัวตลก ใสเ่ สอ ี น ั แห ้งแล ้ง แอ ้งแม ้งกันเป่ าขลุย ดิบเป็ นสเี ดียวกัน มันเหมือนโลกไม่มส ี ส ่ คุยกันโขมงโฉงเฉง ้ ยวหวานเต็มเข่งทีเ่ อามาบริจาคก็เอามาขว ้างปากันเล่น เห็น บ ้าง วางก ้ามอย่างกับปูม ้าบ ้าง สมเขี เป็ นของสนุก ―ทุกข์ทําไมวะ โลกมิได ้อยูด ่ ้วยมณีดน ิ เดียวนา‖ กวีผบ ี ้าผู ้มาเยือนยํา่ รําพันประโยคทองของ ์ ท่านอังคาร กัลยาณพงศ ี ากี‖ ―เมียมีช ู ้ อดสูนัก ไม่รักดี มีลก ู สาวด ้วยกัน มันยังสวมสก ―ก็มเี มียน ้อยกับเขาบ ้างส‖ิ ―ของกูมันต ้องจบเป็ นซรี ส ี่ ‖์ ―ฯลฯ‖ ี องอ่อนเต็มโรงพยาบาลสวนปุง รุง ้ อ ไม้ผล ัดใบใหม่สต ่ อรุณว ันใหม่ยามไม่มฝ ี นขีอ ้ น ้ น ัยตน หมาขีเ้ รือ ้ นต ัวผอมโซ หมอบราบอยูห ้ นิมพิมพ์เนือ มาร่อนตะแกรงขีส ่ น้าระเบียง ตึกจิตศานติ ―ทิฐ ิ มรนั ง ขีท ้ ต ู กุดถัง วัฏฏสงั ขารา‖ สาวกยุคดิจท ิ ัลบ่นพล่ามกับมือถือรุน ่ ล่าสุด โดยไม่ม ี ั คนรับสายปลายทางอย่างเป็ นปกติวส ิ ย ―ไอ ้บ ้าผีโรงเอ๊ย...‖ ผมรีต ่ ัวเองมาทางปลายสวนหย่อม มองเห็นภูพงิ ค์ และดอยสุเทพไกลลิบคล ้ายวิมานใน ั สมณะผู ้พากเพียรวิรย เทพนิยาย แต่มองไม่เห็นครูบาศรีวช ิ ย ิ อุตสาหะรวมพลคนศรัทธาแห่ง ล ้านนาฝ่ าฟั นอุปสรรคมิยั่น ย่อท ้ออย่างทีเ่ ครือ ่ งจักรกลสมัยไฮเทคยังอาย ―ผมจะเขียนนวนิยายจากโรงพยาบาลบ ้าให ้จบ‖ รถยนต์ตด ิ กันเป็ นตังเม เมืองหลวงแห่งล ้านนาหมดนํ้ ายาจะสร ้างถนนลอยฟ้ า ด ้วยจะต ้อง ถูกรุมทึง้ ขึง้ เคียด ประณามหยามหมิน ่ เอาได ้ ต ้องใชวิ้ ธม ี ด ุ อุโมงค์ใต ้ดิน สร ้างถนนวงแหวนหลาย วง จนจะเต็มนิว้ หน ้านิว่ คิว้ ขมวดอยูแ ่ ล ้ว ―กวีแก ้ว หมอกบเรียก‖ พยาบาลสาววิง่ กระหืดกระหอบขณะผมจะเดินเรือ ่ ยเปื่ อยออกนอก โรงพยาบาลสวนปุง ั หน่อย...‖ กะล่อยกะหลิบทําตาปริบๆเดินตามมาป้ อยๆ ―จะไปดวงตะวันให ้สุกหอมน่ากินสก ―ดวงตะวันเจ ้าเอย ข ้าฯจะหุงเจ ้ามากินกับข ้าวเหนียวนึง่ ‖ ―แล ้วดวงจันทร์ละ่ น่ากินกว่าตัง้ เยอะ‖ พยาบาลสมคล ้อยด ้วย ―ชอบเฉพาะตอนคืนเดือนเพ็ญ‖ ―เฮ ้ เฮ ้ ต ้องให ้ได ้อย่างนีไ ้ อ ้ผีทะเล ดูสเิ จ ้าปลาจวดอวดดีนัก เลยโดนดี แหะ แหะ‖ ี าวมุงกันชม-เชย ี ร์ มดตะนอยกัดกับมดดํา จนหน ้าดําครํา่ เครียด ผมอมยิม คนในชุดผ ้าดิบสข ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 968

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ให ้กับพยาบาลสาวราวกับว่าโลกแห่งความจริงได ้หลุดไปแล ้ว ―ผม กวีแก ้วครับ มาขอรับการบําบัดรักษาด ้วยตัวเอง‖ ิ้ แล ้วคุณมาหาหมอ มา ―คุณไม่ได ้เป็ นคนบ ้า โรคจิต หรือโรคประสาท ไม่ได ้เป็ นอะไรทัง้ สน ขอรับการบําบัดรักษาด ้วยเหตุผล กลใด...‖ หมอหนุ่มจิบนํ้ าเย็นแล ้วอมยิม ้ อิม ่ เอมใจ ื ครับคุณหมอ‖ กลัน ―ผมอยากได ้พล็อตเรือ ่ งไปเขียนหนั งสอ ้ ใจสารภาพความจริง ิ แพทย์ปี ๕ ทีม ―นั กสงั คมสงเคราะห์กับนิสต ่ าฝึ กงานบอกกับผมว่าคุณไม่มค ี วามบกพร่อง จากการเทสต์มล ั ติเปิ้ ลช็อยส ์ และ ทุกองค์ประกอบของการวิเคราะห์อาการ‖ ―ผมกราบขออภัยคุณหมอ ทีก ่ อ ่ ปั ญหาให ้กับโรงพยาบาลสวนปุงครับ‖ ―ไม่เป็ นปั ญหาหรอก แต่หมอเกรงว่าคุณจะเจ็บตัว ปวดหัวตัวร ้อนไปกับพวกผีบ ้า โดยเฉพาะ ี วนะคุณ วันดีคน ในห ้องรวมนัน ้ มันร ้อยพ่อพันแม่เชย ื ดีแค่ใชกํ้ าลังไล่จับไม่พอ ต ้องขอกําลัง ้ ล ่ า่ ม ตรวนกันเชย ี วนะ‖ ตํารวจ รปภ. บางทีต ้องถึงกับใชโซ ่ งแสงมาทางผ ้าบังตา จนคุณหมอต ้องเบีย ดวงตะวันสอ ่ งตัวหลบแสงแดดทีท ่ แยงแทงตา ―คนดี...อยากบ ้า คนบ ้า...อยากดี มีถมเถไป‖ ―ผมไม่เจตนาเลยครับ ขอรับประกันด ้วยเกียรติ‖ ―เกียรติของใครกันล่ะ‖ ―กวีแก ้วไงล่ะครับ ทีค ่ ณ ุ หมอจับได ้คาหนังคาเขา‖ ―เราเกิดมาเป็ นมนุษย์ เป็ นทีส ่ ด ุ ของสงิ่ มีชวี ต ิ แล ้ว‖ ―ถ ้าอย่างนัน ้ เลยตามเลยได ้ไหมครับ คุณหมออย่าไล่ผมออกจากโรงพยาบาลเลย‖ ิ แพทย์ปี ๕ ทีม พยาบาลสาวหันมาอมยิม ้ กับคุณหมอ โดยมีนักสงั คมสงเคราะห์และนิสต ่ าฝึ ก ปฏิบัตงิ านตามเข ้ามาสมทบ ั เพเหระ ―ผมนึกแล ้ว ให ้แกนับเลขถอยหลังตัง้ เกือบ ๑๐ ตัว ทิง้ เวลาเปลีย ่ นเรือ ่ งคุยกัน สพ ิ แพทย์ทางจิตปี สด แกยังจําได ้หมดไม่พลาดเลย‖ นิสต ุ ท ้ายปรายตามองผม ั ภาษณ์ ―บางขณะแกแอบทําตาหวานกับหนูด ้วยค่ะ แถมยังขอเบอร์โทรศัพท์ ไม่พอ ยังสม ี ั ี ิ ํ หนูเสยจนไม่มเี วลาสมภาษณ์แก คล ้ายเป็ นคนชกอ‖ นิสตแพทย์สาวฝึ กงานสาทับ ั ยอก ―กวีเฒ่าหัวงูมงั ้ ‖ หมอหนุ่มสพ ดอกกาสะลองเป็ นพวงระย ้าชูคอ คล ้ายอมยิม ้ ร่าเริงในอารมณ์สมประดี ―ผมมีปัญหาชวี ต ิ ทีค ่ ด ิ ไม่ตกครับคุณหมอ‖ กวีแก ้วโพล่งขึน ้ ―เป็ นไง...ไม่ได ้เป็ นกวีซไี รต์ หรือบรรณาธิการนิตยสารเอาผลงานลงตะกร ้า‖ ―ถ ้าแค่นัน ้ คงไม่ถงึ กับบ ้าหรอกครับ‖ ―แล ้วไปไงมาไงถึงได ้อยากมาสวนปุงนัก‖ ―หักใจไม่คด ิ ก็แล ้ว เกือบจะออกบวชตามป่ าเป็ นฤษี ตามป่ าก็แล ้ว ยังทําใจให ้เข ้ามาสูโ่ ลก ความจริงทีเ่ คยอิงแอบแนบข ้างไม่ได ้...‖ ―ถูกผู ้หญิงหักอก เหมือนนกปี กหักน่ะส ิ ใชไ่ หม อย่าโกหกหมอนะ‖ ิ แพทย์ฝึกงาน ค่อยๆทยอยรีต พยาบาลสาวและนิสต ่ ัวเองออกจากห ้องคุณหมอ อย่างกับจะ ่ ป้ ง รู ้แกวว่าเป็ นเคสพิเศษไม่เหมือนใครเป็ นแน่นงิ่ กว่าแชแ ี ร์มดกัดกันอย่างมันเขีย ฝนทีค ่ ล ้ายคนตัง้ ท ้องแก่มานาน โปรยปรายจนกลุม ่ เชย ้ ววิง่ กันแตก กระเจิง หลบฝนปลายฤดูไปคนละทิศทาง ―อย่างว่าละครับคุณหมอ วัวแก่อยากกินหญ ้าอ่อน‖ ฝนจับไอฝ้ าเป็ นทางลามไหลบนแผ่นกระจก คล ้ายคนร ้องไห ้เป็ นวักเป็ นเวร ―อายุหา่ งกันกีป ่ ี ‖ หมอหนุ่มโพล่งถาม ิ กว่าปี ครับ‖ ―สามสบ ―รักเธอมากไหม...‖ ―ยิง่ กว่าผู ้หญิงทีผ ่ า่ นมาทุกคนในชวี ต ิ ‖ ―ถึงขนาดคิดจะฆ่าตัวตายไหม‖ ―ไม่คด ิ แต่บางขณะจิตเกือบไปเหมือนกัน‖ ่ ค่ลก ―รุน ่ หลานนะ ไม่ใชแ ู ใครถูก-ใครผิดล่ะ‖ ―ผมเป็ นลูกผู ้ชายพอ ทีจ ่ ะไม่ขอป้ ายความผิดให ้เธอ‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 969

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ิ แพทย์ฝึกงานกับสงั คมสงเคราะห์มารายงานผมว่า คุณปิ ดบังอําพรางเรือ ―นิสต ่ งลับสุดยอดนี้ คุณไม่กลัวหมอสงั่ ยาผิดอาการเหรอ‖ ิ แพทย์สาวมาก เกือบจะเข ้าเกียร์ เดินหน ้าเต็มตัวอยูแ ―ผมอายนิสต ่ ล ้ว แต่เห็นแกเป็ นคนขี้ ิ ปิ นละแวกคลองแสน อาย หน ้าแดงเป็ นลูกตําลึงสุกทุกครัง้ ทีพ ่ ด ู สองแง่สองง่าม ตามอารมณ์ศล แสบเก่า‖ ―แก่เฒ่าเหลาเหย่อย่างปูนนีแ ้ ล ้ว ทําไมไม่เข ้าวัดเข ้าวา แสวงหาธรรมปฏิบัต ‖ิ ่ ฟ้ า ใบระกา หางหงสป ์ ิ ดทอง‖ ―ผ่านวัดทีไหนทีนัน ้ เป็ นต ้องหันหน ้าหลบชอ ―เอ๊า กวีแก ้วเล่าไป...‖ ื ขยุกขยิก ท ้องฟ้ าแสนแจ่มใส ก ้อนเมฆคล ้ายผ ้าขาวบางกลางอากาศ ปากกาจดตัวหนั งสอ บนกระดาษตามคําบอกเล่า ี หลักได ้แล ้ว ―ผมมีลก ู สาวด ้วยกันคนหนึง่ หลังจากเออร์ล ี่ รีไทร์จากธนาคารอันเป็ นอาชพ ผมกลายเป็ นคนมีเงินล ้านกับเขาเหมือนกัน มันเหมือนความฝั นในบัน ้ ปลายชวี ต ิ ...คิดอยูแ ่ ต่วา่ จะ ั คนมาแนบอก หวังฝากผีฝากไข ้กับเขา เรารู ้ว่าเธอรักเมือ หาผู ้หญิงสก ่ ขอมีลก ู ด ้วยกัน ผมไม่ยอม ให ้แม่ของลูกออกหางานทําเป็ นกิจจะลักษณะ ด ้วยคิดว่ายังมีเงินเต็มบัญช ี ลงทุนทําการค ้าก็ ขาดทุนย่อยยับ แต่ก็ยังไม่เคยออกปากให ้เขาไปทํางานหาเงินในเมืองจนเธอบอกว่า ฉั นน่าจะ ี ขาไปแล ้ว จนในทีส เป็ นง่อยเปลีย ้ เสย ่ ด ุ ผมก็ทนอาการรํ่าร ้องอยากทํางานไม่ได ้ ด ้วยตัวเอง ั ้ สง่ งานบทกวีไปเป็ นร ้อยๆชน ิ้ กลับลงตะกร ้าหมด แต่ก็ ดํารงตนเป็ นกวีอส ิ ระ เป็ นนักเขียนเรือ ่ งสน ยังไม่หมดความพากเพียรเขียนจนสุดชวี ต ิ ได ้ค่าเรือ ่ งมาก็ตําข ้าวสารกรอกหม ้อ เออหนอ มันยิง่ กว่าความดีใจ ในวันใดทีพ ่ ลิกไปเจอผลงานทีผ ่ า่ นการตีพม ิ พ์ของตัวเองเข ้า‖ กวีแก ้วหยุดกึก ตา เหม่อลอยไปบนท ้องฟ้ าแสนสะอาดสดใส คลับคล ้ายระบายความอึดอัดคับข ้องใจของตัวเอง จิบ นํ้ าเย็นตามไล่ลงคอ จนสงิ่ ทีค ่ ้างคาคออยูโ่ ปร่งโล่ง ―แล ้ววันหนึง่ นกตัวสวยแสนงามทีผ ่ มขังกรงไว ้ดูเล่นเป็ นอาหารตา ก็ทนเห็นเหยือ ่ ทีเ่ จ ้าของ ้ กลูกไม ้ ให ้นํ้ าอย่างกะพร่องกะแพร่งเต็มที ก็บน ให ้สมสู ิ หนีออกจากกรงขัง ขณะลืมปิ ดกรง สารับ ่ คับค ้อนใหม่ทม ี่ ใิ ชคบคาเปื่ อยผุ ก็ทําให ้เธอฉุกคิดได ้ 'ขังตัวได ้ อย่างขังหัวใจดีกว่า' ‖ เหมือนฝนหลงฤดู ไม่มป ี ี่ มข ี ลุย ่ ตกลงมาสุย สุย จนนํ้ าตาอาบแก ้มกวีแก ้ว ่ รงขัง‖ ―แล ้วนกสวยตัวงาม ก็จากพรากไปสูร่ ก ุ ขชาติใหม่ทม ี่ ใิ ชก ―หมอเห็นใจ หมอเข ้าใจ‖ ―ทุกครัง้ ทีผ ่ มพาลูกสาวไปหาเธอทีท ่ ํางานอยู่ คนรอบข ้างจะเต็มไปด ้วยรอยยิม ้ เย ้ยหยัน‖ ―คุณคิดมากมัง้ ‖ ―เป็ นคุณตาเหรอ‖ เผอเรอจาบจ ้วงล่วงเกินละเมิดเอากับการคาดคะเน โรงพยาบาลสวนปุง ยามตะวันตกดิน เข ้าพลบคํา่ นกค ้างคาวแม่ไก่ราวกับจะนัดพบกันออก ี งสวดมนต์ไหว ้พระของคนในชุดผ ้าดิบส ี ยํา่ ราตรีกับอึงมี่ บนต ้นไทรใหญ่รม ิ รัว้ โรงพยาบาล เสย ึ ฮัมในลําคอ กอใบเตยริมบึงนํ้ าสง่ กลิน ขาวฮม ่ อวลหอม กวีแก ้วกระพุม ่ มือไหว ้ลาหมอ กับยาชุด เก่าทีย ่ ังกินไม่หมด เดินใจลอย คล ้ายคนไม่มห ี ัวใจ ่ วนิยายนะ‖ แทนคํารํ่าลาของหมอหนุ่ม ―ชวี ต ิ มิใชน ี าว ทีเ่ คยไต่ภเู ขาไปชมทุง กวีแก้วเดินตรงมาย ังรถแคริบเบียนสข ่ ดอกบ ัวตองทีด ่ อย แม่อค ู อ ขุนยวม ฯลฯ ขดต ัวนอนในรถค ันเก่งทีแ ่ อบจอดไว้ตามซอกหลืบของ ้ เมือง ไม่วายทีจ ่ ะใชยาทากั นยุงตามเนือ ้ ตัวอยูท ่ ก ุ คืนคํา่ นกค ้างคาวแม่ไก่ออกหากินกันเป็ น ี ก พรวน ผ่านตึกระฟ้ าคอนกรีตฉาบแสงไฟสล ู กวาดแสนหวานปานจะเย ้ยไยไพ ึ ฮม ั ―ความรักยิง่ ใหญ่เสมอ อดข ้าวดอกนะเจ ้าชวี วี าย ไม่ตายดอกเพราะอดเสน่หา‖ เผลอฮม ั่ ทากันยุงทีไ่ ปยุง่ ขิง ประโยคอมตะออกมา ขณะยุงหลายตัวละจากผิวเนือ ้ ด ้วยกลัวกลิน ่ โลชน เอากับ มัน ี าวทีเ่ ป็ นทัง้ บ ้านและรถคันยาก‖ ―ขอบใจเจ ้ารถแคริบเบียนสข คืนเพ็ญปอยกองหลัวทีม ่ ันต่างกันราวฟ้ ากับดิน ผินหน ้าไปทางไหน ดวงจันทร์ยังดูจะไม่เป็ น ใจด ้วยเลย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 970

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

จากมือถึงมือ

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๔๙ เรือ ่ งสน ี งิ ห์ โดย เสาร์ ราศส

้ วหายล ับตาไปแล้วนน จน รถซาเล้งเก่าครํา ่ คร่าค ันนนพ้ ั้ นปากซอย เลีย ่ ั แหละ ผมจึง กล ับเข้าบ้าน ไม่ได้เป็นห่วงว่าหนูนอ ้ ยสองพีน ่ อ ้ ง จะได้ร ับอ ันตรายจากยวดยานแต่อย่าง ใด เพราะแน่ใจว่าบ้านของแก คงอยูใ่ นชุมชนแออ ัด ไม่หา ่ งไปจากทีน ่ ม ี่ ากน ัก ถนนทีต ่ ค ี ู่ ้ ทางสายนน ก ันไปก ับถนนสายหล ัก ค่อนข้างแคบ ไม่คอ ่ ยมีรถผ่าน หากแกเลือกใชเ้ สน ั้ วางใจได้วา ่ ต้องปลอดภ ัยแน่นอน แต่ทต ี่ อ ้ งเฝ้าติดตามดู เนือ ่ งจากความสงสาร ี อกเลา ร่างผอมสูง ผู ้น่าจะเป็ นตาหรือปู่ ของเด็กน ้อย ไม่ใชเ่ ป็ นผู ้นํ ารถซา วันนี้ ชายแก่ผมสด ี มาคุ ้ยหาข ้าวของในถังขยะซงึ่ ตัง้ ไว ้เป็ นจุดๆในหมูบ ่ เคย หากเป็ นหลานสองคน เล ้งคูช ่ พ ่ ้านเชน ่ มาแทนแก หลาน...ใชแล ้ว เด็กผู ้ชายคนน ้อง ผมเคยเห็นติดรถมากับชายแก่เป็ นบางวัน และวัน ื เออ...ชว่ งนีอ นัน ้ ต ้องเป็ นวันหยุดราชการเท่านัน ้ แสดงว่าหนูน ้อยไปเรียนหนั งสอ ้ ยูใ่ นระหว่าง โรงเรียนปิ ดภาค ถึงมีเวลาว่าง ถึงผู ้ใหญ่มธี รุ ะทีไ่ หนหรือเจ็บป่ วย ก็ไม่ควรมากันตามลําพัง ิ้ สว่ นของภาชนะเครือ ้ เ่ ป็ น มาแล ้วก็ใชว่ า่ จะได ้อะไรไปมาก ในรถเห็นมีกระป๋ อง ขวด ชน ่ งใชที ิ้ ไม่รู ้จักหาเพราะยังเป็ นเด็ก เด็กผู ้หญิงคนพีเ่ ท ้าไม่ถงึ บันไดรถ พลาสติกชํารุดแตกหักไม่กช ี่ น ้ ต ้องใชวิธโี ยกตัว บังคับรถไปอย่างทุลักทุเล ี ํ้ าตาล ๕ กล่อง ยังวางอยูใ่ ต ้บันไดขึน ั ้ บนบ ้าน ทุกกล่องอัดแน่นด ้วย กล่องกระดาษสน ้ ชน ื้ ผ ้า ยังใชได ้ ้ทัง้ นัน ้ ้ว กระโปรง กางเกง เสอ ื้ สว่ นใหญ่เป็ นของลูกสาว เสอ ้ เพียงแต่เราเลิกใชแล ื้ แล ้วเบือ ้ ง้ สองครัง้ แล ้วไม่จับต ้องอีก ของแม่บ ้าน มีบ ้าง รายนี้ ผม แกชอบซอ ่ ง่าย บางตัวใชครั ้ ตรงกันข ้ามกับลูกสาว ใชจนคุ ้มจึงจะเก็บ เพราะมีหลายชุดจึงไม่ถงึ กับเก่า สว่ นของผม มากพอดู เหมือนกัน หนึง่ กล่องเต็มๆทีเดียว ผมอ ้วนเอาๆออกกําลังกายก็แล ้ว อดอาหารก็แล ้ว นํ้ าหนักตัว ื้ กางเกงคับไปหมด เก็บไว ้ก็ไม่มป ื้ ผ ้าสมัยนีห ไม่ลดลง เสอ ี ระโยชน์ เสอ ้ าง่าย อย่าไปหวง อย่า ี ดาย ประเทศเราผลิตเองได ้จนเป็ นสน ิ ค ้าออกเสย ี ด ้วยซํ้า ไม่เหมือนกับสมัยสงครามโลก ไปเสย ื้ ผ ้าใชถึ้ งสองชุด นั บว่าสุดยอด ครัง้ ที่ ๒ ครัง้ นัน ้ เล่ากันว่าขาดแคลนมาก ผู ้ชายชาวบ ้าน ใครมีเสอ ี ากีผ ้าเวสต์ปอยน์ทต แล ้ว ชุดเก่งต ้อง ชุดสก ์ ัวใหญ่โคร่งคร่าง มีทม ี่ าจากฝรั่งฝ่ ายทีเ่ ราจําใจต ้องสู ้ ื้ ผ ้าใชมากกว่ ้ รบด ้วย สว่ นผู ้หญิงซงึ่ ตามธรรมดาต ้องมีเสอ าผู ้ชายนั น ้ มีแต่ชด ุ เก่าๆขาดๆ ผู ้เล่าคน ้ ื้ ผ ้า ถึงกับต ้องใชใยส ้ บ ั ปะรด เดียวกันเล่าว่า ขาดแคลนไปหมด แม ้กระทั่งด ้ายจะใชปะชุ นเสอ แทน เวลาแม่ พีส ่ าว น ้องสาว จะออกจากบ ้านไปตลาดไปพร ้อมกันไม่ได ้ ต ้องผลัดกันไปทีละ คน เนือ ่ งจากชุดดีทส ี่ ด ุ ในบ ้านมีอยูเ่ พียงชุดเดียว อะไรจะขนาดนั น ้ ! ื้ ผ ้าเลิกใชของเรา ้ อันทีจ ่ ริง เสอ ไม่ได ้มีอยูเ่ พียงเท่าทีเ่ ห็น ครึง่ หนึง่ เราบริจาคให ้แก่ ึ ามิไปเมือ ผู ้ประสบภัยจากคลืน ่ ยักษ์ สน ่ เดือน มกราคมต ้นปี นเี่ อง ภัยพิบัตจิ ากธรรมชาติ ครัง้ ร ้ายแรง เป็ นประวัตก ิ ารณ์ในบ ้านเมืองของเรา เมือ ่ ปลายปี ๒๕๔๗ ธารนํ้ าใจหลั่งไหลไปชว่ ย ื้ ผ ้า ๕ กล่องใหญ่ๆแล ้ว ยังบริจาคเงิน อย่างล ้นหลามตามไปด ้วย ผมเอง นอกจากจะบริจาคเสอ ื้ โลงศพอีกต่างหาก ผ่านมูลนิธเิ พือ ่ ซอ ่ นรํ่ารวย เหลือกินเหลือใช ้ ผมก็บริจาคมานักต่อนักแล ้ว พูดถึงการบริจาค ถึงผมจะไม่ใชค ื ให ้ห ้องสมุดโรงเรียน เพือ นับตัง้ แต่บริจาคหนังสอ ่ เป็ นวิทยาทานแก่เด็กๆบริจาคข ้าวของ ้ เครือ ่ งใช ้ ให ้แก่ผู ้ประสบภัยจากไฟไหม ้ นํ้ าท่วม บริจาคเงินให ้แก่มล ู นิธส ิ ําหรับใชในการกุ ศล ื่ ถือ ผมก็ ต่างๆ บริจาคจนกระทั่งโลหิตชว่ ยเหลือชวี ต ิ คนเจ็บป่ วย แม ้การบริจาคแปลกๆ ไม่น่าเชอ ยังบริจาค เรือ ่ งมีอยูว่ า่ เมือ ่ สามปี ทแ ี่ ล ้ว มีชายคนหนึง่ เข ้าไปหาผมถึงบ ้าน บอกว่าเป็ นตัวแทน ่ ื ของวัด วัดทีเ่ ขาบอกชอผมไม่รู ้จัก เพราะผมไปอยูท ่ น ี่ ั่ นได ้ไม่ถงึ เดือน อ๋อ...ก่อนผมจะย ้ายมาอยู่ ื้ พัดลมให ้รางวัลการ ทีน ่ ี่ ผมอยูม ่ าหลายแห่ง ชายผู ้นัน ้ บอกว่าวัดจะจัดงานประจําปี ขอเงินไปซอ ั โทร.ถามไป แข่งวัวลาน คงเห็นผมทําหน ้างงๆ เขาจดเบอร์โทรศัพท์ให ้ แล ้วบอกว่า...ถ ้าสงสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 971

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ทีเ่ จ ้าอาวาสก็แล ้วกัน เป็ นอันว่า เขาออกจากบ ้านผมไปอย่างสมอารมณ์ปอง เขาไปแล ้ว ด ้วยความข ้องใจเรือ ่ งที่ วัดจัดให ้มีการแข่งวัว แข่งกันแบบไหน ผมไม่เคยเห็น แต่เข ้าใจว่าไม่เป็ นการดีนักสําหรับวัว ไม่ ั ว์หรือเปล่า? เท่าทีร่ ู ้ศล ี ข ้อที่ ๑ ปาณาติบาต ไม่ใชเ่ พียงการฆ่าสต ั ว์ตัดชวี ต แน่ใจว่าทรมานสต ิ ั ว์ก็เข ้าข่ายผิ ดศล ี ด ้วยเชน ่ กัน แล ้วทําไมวัดจึงจัดทํา อย่างเดียวทีถ ่ อ ื ว่าเป็ นบาป การทรมานสต ี เอง จะเป็ นเจ ้าอาวาสพระลูกวัด สามเณร หรือเด็กวัดก็ไม่รู ้ เป็ นผู ้รับสาย เมือ เสย ่ รู ้ว่าวัดจัดงาน จริง ผมรีบวางหู เรือ ่ งจบแค่นัน ้ ่ ตามปกติ ผมไม่ใชคนคิดมาก ถือว่าการบริจาค คือการเฉลีย ่ ความสุขให ้คนอืน ่ เมือ ่ เรามี ความสุขพอสมควรแล ้ว ก็ต ้องแบ่งปั นให ้แก่ผู ้ทีย ่ ังขาดบ ้าง เป็ นการชว่ ยเหลือกันซงึ่ ผู ้ให ้จะเกิด ่ กัน ดังพระราชนิพนธ์ของล ้น ความอิม ่ อกอิม ่ ใจ และแน่นอน ผู ้รับจะสนองตอบในทางทีด ่ เี ชน เกล ้าฯ รัชกาลที่ ๖ ทีว่ า่ ―ทัง้ ผู ้ให ้และผู ้รับสมถวิล‖ นั่นแหละ ทางพระพุทธศาสนาก็กล่าวว่า ทท ปิ โย มนุสส ุ าน ผู ้บริจาคย่อมเป็ นทีร่ ักแห่งมนุษย์ทัง้ หลาย การให ้จะได ้รับการสนองตอบแน่นอน แต่แล ้ว ผมจําเป็ นต ้องใคร่ครวญ เมือ ่ ลูกสาวผมเห็นดีเห็นงามไปกับการกระทําของผม แล ้ว ื่ มัน นํ าไปปฏิบัตบ ิ ้าง แกเชอ ่ ว่าสงิ่ ทีผ ่ มกระทํา เป็ นสงิ่ ทีถ ่ ก ู ต ้อง เป็ นสงิ่ ทีด ่ เี สมอ จนผมอดเป็ นห่วง ไม่ได ้ การบริจาคเป็ นเรือ ่ งดีแน่ บริจาคเถิด ไม่มใี ครว่ามีแต่การสรรเสริฐ คนจน คนด ้อยโอกาส คนเคราะห์ร ้ายในประเทศของเรายังมีอยูอ ่ ก ี มาก ต ้องชว่ ยเหลือเขา แต่ทัง้ นีท ้ งั ้ นัน ้ ต ้องพิจารณา ่ ริจาคกันตะพึดตะพือเสย ี รํ่าไป จะถูกพวกมิจฉาชพ ี ต ้มตุน ด ้วย ไม่ใชบ ๋ เอาได ้ ี ยืดยาว ทว่า มีผลดีอยูบ ื้ ผ ้า เห็นเด็กสองคนพีน ่ ้อง เก็บมาคิดเสย ่ ้าง นึกออกแล ้วจะจัดการกับเสอ ในกล่องอย่างไร ้ ายแก่นําซาเล้งมาหาของเก่าๆในซอยตามเคย ผมปล่อยให้แกผ่านไปทางก้น ว ันนีช ั ซอยก่อน ถึงทุกซอยทะลุถงึ ก ัน มีทางออก แต่เคยสงเกตเห็ นว่าแกจะย้อนกล ับมาทางนี้ เสมอ ั แต่น ้อยว่าทําไมผมจึงไปดักรออยู่ จริงดังคาด ครูใ่ หญ่แกควบรถปุเลงๆออกมา ไม่สงสย ี ด ้วยซํ้า ถ ้าผมไม่เรียก ตรงหน ้าประตูบ ้าน ไม่มองเอาเสย ―หยุด น ้า หยุด หยุด‖ แกหยุดรถ เลิกคิว้ มองหน ้าผม หย่อนตัวลงจากอานรถ ิ ชวนแล ้วเดินนํ าหน ้า ―เข ้าไปในบ ้านก่อน‖ ผมเชญ ้ กล่องกระดาษ ๓ กล่องทีผ ่ มนํ ามาซอนกั นไว ้ตรงพืน ้ หน ้ามุข เป็ นจุดเด่นซงึ่ ใครๆก็ต ้อง ื่ ว่าชายแก่คงเห็นกล่องแล ้ว ก่อนแกจะกวาด มองเห็น ประกอบกับเป็ นจุดทีเ่ รามาหยุดยืน ผมเชอ สายตาไปดูรอบๆบริเวณหน ้าบ ้าน ความเป็ นคนเก่าแก่ในพืน ้ ที่ ชว่ ยให ้แกมีเรือ ่ งคุย ั หลัง‖ ―ทีด ่ น ิ แถวนี้ สมัยก่อนเป็ นทีล ่ ม ุ่ รกร ้าง มีหนองนํ้ ากับพงหญ ้าทัง้ นั น ้ ไม่มบ ี ้านเลยสก แกพูดโดยไม่มองหน ้า และไม่สนใจว่าผมจะฟั งอยูห ่ รือเปล่า ―ตอนนัน ้ ผมยังเด็ก มาจับปลา ่ นตัวอ ้วนน่ากินไปด ้วยทุกครัง้ เลิก กับเพือ ่ นเป็ นประจํา หน ้าฝนปลาชุมมาก มาครัง้ ใดได ้ปลาชอ มาเมือ ่ ไอ ้เสริฐเพือ ่ นกันถูกงูเห่ากัดตาย กลัวทัง้ งู กลัวทัง้ ผี‖ ี งหัวเราะ ขําคนเดียว ผมไม่ได ้ขําตามแกไปด ้วย ชายแก่คั่นการเล่าเรือ ่ งในวัยเด็กด ้วยเสย ―เพราะไม่เหมาะจะทําอะไรทัง้ นัน ้ เจ ้าของทีด ่ น ิ คนกรุงเทพฯ จึงประกาศขายให ้รู ้แล ้วรู ้รอด ื้ ‖ ไป ไร่หนึง่ ไม่ถงึ ๑๐,๐๐๐ บาท ถูกจะตายไป ถึงอย่างนัน ้ ก็เถอะ ไม่มใี ครซอ คนไทยระดับชาวบ ้าน จะคุยถึงเรือ ่ งใกล ้ตัว ตามสภาพทีพ ่ บเห็น ไม่นอกเหนือไปกว่านี้ เรือ ่ ง ผู ้คนจะเพิม ่ จํานวนขึน ้ ในวันข ้างหน ้า อันจะทําให ้สงั คมเติบโตขึน ้ นัน ้ คิดไม่ถงึ มองไม่เห็น ขาด ั ทัศน์นั่นเอง อันทีจ วิสย ่ ริงมีมม ุ มองอีกหลายมุมมองทีพ ่ ด ู ได ้และสมควรพูด อย่างขณะนี้ ชายแก่ เข ้ามายืนอยูใ่ นบ ้านผม บ ้านทีแ ่ กผ่านไปผ่านมาเป็ นประจํา ถ ้าจะพูดถึงการเปลีย ่ นแปลงของมันก็ จะเหมาะสมอย่างยิง่ ื้ บ ้านสองชน ั ้ รูปทรงทันสมัยหลังนีจ หลังจากผมซอ ้ ากเจ ้าของเดิมแล ้ว ผมรือ ้ ต ้นไม ้จําพวก ั ปาล์ม สตบรรณ ลีลาวดี แสงจันทร์ และต ้นไม ้ตามสมัยนิยมอีก ๕-๖ ชนิดออกหมด ไปหาต ้นไม ้ ี มาปลูกให ้ มีทัง้ ไม ้ยืนต ้นและไม ้เลือ ต ้นโตพอสมควรแล ้วมาแทน จ ้างนักจัดสวนมืออาชพ ้ ย เป็ น ั กัน หอมตลบอบอวลไป ต ้นไม ้ในวรรณคดีทัง้ นัน ้ อีกไม่นานไม ้ดอกพวกนีจ ้ ะสง่ กลิน ่ หอมประชน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 972

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื่ ใจกับกลิน ื่ ว่าเป็ นผู ้อนุรักษ์ พันธุไ์ ม ้ไทยๆอีก ทั่วทัง้ บ ้าน นอกจากจะได ้ชน ่ ของมันแล ้ว ยังได ้ชอ ด ้วย ชา่ งจัดสวนเขาจัดตําแหน่งและระยะไว ้ดีมาก ตรงหน ้ามุขนีก ่ ็ม ี เป็ นพันธุไ์ ม ้เลือ ้ ย กําลังชู ยอดขึน ้ พันเสา เห็นก็เห็น แต่ชายแก่ไม่สนใจ ครัง้ นีเ้ ป็ นครัง้ แรกของการบริจาคไม่ผา่ นบุคคลหรือองค์กรใดๆ จะเรียกว่า 'จากมือถึงมือ' ก็ ได ้ เป็ นโอกาสอันดีของผู ้ให ้กับผู ้รับ จะแสดงนํ้ าใจไมตรีตอ ่ กันได ้โดยตรง ผู ้ให ้คือผม ไม่ ต ้องการอะไร ขอแต่ให ้ได ้เห็นความกระตือรือร ้นของผู ้รับเป็ นพอ หากผิดหวัง ผิดหวังจริงๆ ผู ้รับ เฉยเมย ไม่เห็นคุณค่าของสงิ่ ทีจ ่ ะได ้รับ ไม่เข ้าใจเจตนาดีของผู ้ให ้ ซํ้ายังพูดจาชอบกลอยู่ ี ๒ กล่อง ทัง้ ๆลูกสาวสงั่ นั กสงั่ อย่างไรก็ตาม เมือ ่ ตัง้ ใจว่าจะให ้ก็ต ้องให ้ ยังดีนะ ขยักไว ้เสย หนา บริจาคให ้ใครไป อย่าเก็บไว ้อีก บริจาคให ้หมด ื้ ผ ้า‖ ถึงเวลาผมต ้องตัดบท ―มีทัง้ ของผู ้หญิงผู ้ชาย ยังใหม่ ―ในกล่องทัง้ ๓ กล่องนั่ นเป็ นเสอ อยูเ่ ลย คิดว่าคงเป็ นประโยชน์กับน ้าบ ้าง ผมยินดีมอบให ้ รับไปเถิด‖ ื้ ผ ้าไปใสร่ ถซาเล ้งของแกจนหมดทัง้ ๓ กล่อง แล ้วออก ชายแก่ไม่พด ู อะไร แบกกล่องเสอ รถไปหน ้าตาเฉย ไม่มก ี ารยกมือไหว ้ ไม่มค ี ําขอบคุณผมซงึ่ อุตสา่ ห์ตามไปสง่ ถึงหน ้าบ ้าน ี เชน ่ นี้ หวังอะไรไม่ได ้ ไม่ตด ิ ใจชายแก่ สงสารแต่เด็กน ้อยสองคนพีน ่ ้อง เมือ ่ ผู ้ใหญ่เป็ นเสย สงั คมจะถูกแก ้แค ้นต่อไปอีกนานแสนนาน ถ ้าถูกถาม ผมมีคําตอบให ้ลูกสาวแล ้ว ―ตัง้ ใจจะบริจาคไปให ้หมดนั่นแหละลูก แต่บังเอิญ ผู ้รับรายนี้ เป็ นคนประเภทมือแข็ง เลยต ้องเก็บไว ้ให ้คนมืออ่อนบ ้าง‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 973

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

จดหมายจากเพือ ่ นเก่า

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๕๒ เรือ ่ งสน โดย แสงทิวา นราพิชญ์

้ ็เสนอหน้า ิ ัน เด็กคนใชก พอ เดินทางกล ับถึงบ้านหล ังจากไปเทีย ่ วยุโรปกว่าสบว เอาจดหมายมายืน ่ ให้ดว้ ยท่าทางประจบอยากได้ของฝากเล็กๆ น้อยๆ มากกว่าจะเป็นไป ่ ื ด้วยความซอตรงต่อหน้าที่ อย่างน้อยประกายตาแวววาวทีช ่ าํ เลืองมองถุงของฝากก็บง่ ่ นน เชน ั้

ี รีมติดแสตมป์ รูปดอกเข็มสแ ี ดง ชา่ งน่าตืน มันเป็ นจดหมายสค ่ เต ้นทีไ่ ด ้รับจดหมายจาก ั คน นอกเหนือจากจดหมายทวงหนีค ใครสก ้ า่ นํ้ า-ไฟฟ้ า-โทรศัพท์-บัตรเครดิต อย่างทีเ่ คยได ้รับ ทุกเดือน ชว่ งนีม ้ จ ี ดหมายจากเพือ ่ นนัน ้ เห็นจะมีเพียงวันขึน ้ ปี ใหม่เท่านั น ้ การ์ดอวยพรถูกสง่ มา ่ จากสถานทีต ่ า่ งๆ ทัง้ ตามมารยาทและจากความใสใจทีแ ่ ท ้ และดูเหมือนจะลดจํานวนลงทุกปี ไม่มใี ครคิดเขียนจดหมายหาใครอีกในเมือ ่ มีทางเลือกทีส ่ ะดวกรวดเร็วกว่า มากแค่ปลายนิว้ ั ผัสผ่าน เครือ ื่ สารหลากรูปแบบ โดยเฉพาะหากนั่นเป็ นจดหมายจากเพือ สม ่ งมือสอ ่ นสนิททีไ่ ม่ได ้ ิ เจอกันมานานเกือบสบปี จะว่าไปแล ้ว ตัง้ แต่แต่งงาน ฉั นก็แทบไม่ตด ิ ต่อเพือ ่ นคนไหนเลยด ้วย ้ นซอ ื้ ความสุข บ ้านหลังใหญ่ทฉ ซํ้า ชวี ต ิ ฉั นเฝ้ าวนเวียนอยูแ ่ ต่การหาเงินและใชเงิ ี่ ั นฝั นมานานทัง้ ิ้ ใหม่ชนิดห ้ามใครหน ้าไหนแตะโดยไม่มเี ขา ชวี ต ิ กับรถหรูทส ี่ ามีของฉันเห่อราวกับได ้ของ เล่นชน คอยคุม เราตกลงกันว่าจะยังไม่มล ี ก ู จนกว่าจะมีสงิ่ นี้ มันจึงเป็ นความสุขของเราก็วา่ ได ้ ี าวทีเ่ พิง่ ซอ ื้ มาใหม่ด ้วยใจระทึกจนกระทั่ง ตกคํา่ ฉั นซุกจดหมายไว ้ในกระเป๋ าสะพายสข เมือ ่ เสร็จจากภารกิจประจําวันจึงมานั่งพินจ ิ มันอีกครัง้ ฉั นไม่อยากรีบเพราะอยากละเลียดอารมณ์ ่ นีใ้ ห ้เต็มอิม แบบเด็กๆ เชน ่ โดยเฉพาะเมือ ่ เห็นลายมือตัวป้ อมอ่านง่ายทีค ่ ุ ้นตา มันนํ าความแปลก ่ ัวใจฉั นอย่างชว่ ยไม่ได ้พร ้อมกับหอบเอาความทรงจําเก่าๆ หวนมาอีกครัง้ เหมือน ใจมาสูห ั ขึน ี ดฉายวนซํ้า ภาพถ่ายขาว-ดําเก่าครํ่าในอดีตทีค ่ อ ่ ยๆ แจ่มชด ้ จนกลายเป็ นภาพเคลือ ่ นไหวสส แล ้วซํ้าเล่าในห ้วงคํานึง ถึง นังแตน เพือ ่ นรัก ี ําบนกระดาษสค ี รีมสง่ กลิน จดหมายทีเ่ ขียนด ้วยปากกาลูกลืน ่ สด ่ หอมจางขึน ้ ต ้นว่า อย่าง ่ ่ ื ่ ึ นัน ้ ชางเป็ นคําขึน ้ ต ้นแสนเชย กับคําเรียกชอทีบ ่ ง่ บอกถึงความสนิทสนมซงยังคงเท่าเดิม ทําให ้ ฉั นนึกถึงใบหน ้าแป้ นอิม ่ เอิบของเจ ้าของจดหมายได ้ทันที หล่อนมักยิม ้ ตาหยีเวลาดีใจและ ี งลั่นจนคนทัง้ โลกต ้อง อิจฉา นั่นละ นังอิว๋ หญิงสาวทีแ บ่อยครัง้ ทีห ่ ัวเราะเสย ่ ม ้สวยน ้อยกว่าใคร แต่ดม ู ค ี วามสุขล ้นเหลือตลอดเวลา เพราะนอกจากจะเป็ นคนฉลาด เรียนเก่ง แล ้วยังมีครอบครัว ี ด ้วย จําได ้ว่าหล่อนอาศัยอยูใ่ นห ้องแถวทีเ่ ปิ ดเป็ นอูซ ่ มรถขนาดย่อม มีคณ ทีน ่ ่ารักเสย ่ อ ุ พ่อพุง ื้ ยืดเปื้ อนนํ้ ามันเครือ ั นิษฐานว่าเคยเป็ นสข ี าว เจ ้าของเสย ี ง พลุ ้ยทีม ่ ก ั สวมเสอ ่ งขะมุกขะมอมที่ สน หัวเราะดังกังวานต ้นฉบับ มีคณ ุ แม่ยังสาวทีม ่ ักยิม ้ สดใส เข ้าครัวทําอาหารต ้อนรับเพือ ่ นของลูก ่ นีบ อยูเ่ สมอ ทําให ้ฉั นระลึกได ้ว่านานมาแล ้ว ฉั นเคยฝั นอยากมีครอบครัวเล็กๆทีอ ่ บอุน ่ เชน ้ ้าง เหมือนกัน ฉั นเดาว่าแกคงสบายดีเมือ ่ อ่านจดหมายฉบับนีจ ้ ากฉั น (เพราะไม่งน ั ้ แกคงไม่มแ ี รงเปิ ด จดหมายออกอ่าน) ี ว นีล ่ ะ นังอิว๋ ขนานแท ้ กวนตัง้ แต่ประโยคแรกเชย ...แกคงแปลกใจทีไ่ ด ้รับจดหมายจากฉั น ฉั นเองก็ยังแปลกใจตัวเองเหมือนกันทีเ่ ขียน ิ ะ พักนี้ ฉั นคิดถึงแต่เรือ จดหมายหาแก ไม่รู ้สน ่ งเก่าๆเรือ ่ งราวชวี ต ิ ตอนเด็กๆ รวมทัง้ เพือ ่ นสนิทที่ ั ้ ม.๑ เราชอบแอบไปขโมยมะม่วง โตมาด ้วยกันอย่างแกด ้วย จําได ้ไหม สมัยทีเ่ รายังเรียนอยูช ่ น

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 974

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี งหมาเห่า แกก็เปิ ดแน่บ ทีส ่ วนยายศรีเป็ นประจํา แกชอบคุยโวว่าไม่มใี ครจับได ้ แต่พอได ้ยินเสย ก่อนใครทุกที เราชอบแอบหนีพอ ่ แม่เดินไปดูหนังกลางแปลงทีว่ ด ั ด ้วยกันบ่อยๆ ครัง้ หนึง่ แกถูก จับได ้ โดนแม่ตจ ี นขาลายเป็ นทาง สว่ นฉั นก็พลอยโดนพ่อหักค่าขนมเป็ นอาทิตย์ พอแกย ้ายมา เรียนต่อทีก ่ รุงเทพฯ ฉั นร ้องไห ้ตาบวมทุกวันจนพ่อยอมให ้ฉั นตามมาเรียนทีโ่ รงเรียนเดียวกับแก ี่ นชอบเดินเกาะกลุม เราเล่นบาสเป็ นประจําหลังเลิกเรียน เลยได ้เจอนังนกกับผึง้ เราสค ่ กันไป ี่ าว (ทีไ่ ม่คอ เทีย ่ วทีน ่ ั่นทีน ่ ี่ มีครัง้ หนึง่ ทีไ่ ปเทีย ่ วบ ้านนั งนกทีภ ่ เู ก็ตด ้วยกัน พวกเราสส ่ ยสวย เท่าไหร่) อาจหาญโบกรถกระบะขึน ้ เขาไปดูพระอาทิตย์ตกทีแ ่ หลมพรหมเทพ แกจําได ้ไหมวะ พอเจอรถคันหนึง่ ใจดีจอดรับ เราดีใจแทบแย่ แต่พอเห็นหน ้าคนขับเท่านัน ้ เราก็ตกใจประมาณ ว่าหน ้าตาโฉดมากๆ พอขึน ้ เขาไปเรือ ่ ยๆตามทางเปลีย ่ วอันยาวไกล เราก็เริม ่ กลัวจนคิดว่าจะ กระโดดลงจากรถ ไม่รู ้ว่ากลัวเขาจะพาเราไปขาย หรือเพราะกลัวเขาไม่ทํากันแน่ ฮา่ ๆ สุดท ้าย เราก็ซงึ้ นํ้ าใจพีห ่ น ้าเหีย ้ มคมขับทีร่ บ ี บึง่ รถจนพาเรามาสง่ ทันเวลาพอ ดี ฉั นว่าพระอาทิตย์ตกที่ แหลมพรหมเทพวันนัน ้ ดูสวยกว่าครัง้ ไหนๆ แม ้ว่าจะเจอเมฆหนาบดบัง แต่ฉันก็ยังจําได ้ไม่ลม ื ... ั ขึน ึ ว่า ความซา่ ไร ้ ขณะอ่านจดหมายเรือ ่ งราวเหล่านัน ้ ก็แจ่มชด ้ มาอย่างรวดเร็ ว ฉั นเริม ่ รู ้สก ่ นัน เดียงสาแบบเด็กๆ ชา่ งน่าจดจําและน่ากลัวพอกัน ถ ้าเป็ นตอนนี้ เราคงไม่มวี ันทําเชน ้ ได ้เลย ่ รือ เรา แต่ก็เพราะไอ ้ความไว ้ใจคนง่ายนีเ่ องทีท ่ ําให ้เรามีความทรงจําแสนหวานให ้นึกถึง มิใชห ่ ี ี เคยมีกันสคน ชอบนั่งประจํากันตรงซอกทางเดินหน ้าตึกเรียน และนั่ งคุยกันเสยงลั่นตรงเบาะแถว หลังสุดของรถเมล์กลับบ ้านพร ้อมกันทุกเย็น แต่พอเรียนจน ม. ๖ ต่างคนต่างแยกย ้ายออกไป เรียนต่อจนจบมหาวิทยาลัยแล ้วหางานทํา ก็เริม ่ ห่าง มาเจอกันอีกทีก็ตอนทีต ่ กงานพร ้อมๆกัน เรารวมตัวกันไปเทีย ่ วทะเลหลายครัง้ แต่พอหลังจากนัน ้ วิถช ี วี ต ิ ในเมืองก็พาเรามาถึงทางแยกที่ ยากจะพบกันอีก ผึง้ ชงิ แต่งงานไปก่อนและมีลก ู สาวทีน ่ ่ารักในปี ถัดมา นกกลับไปชว่ ยพ่อทําสวน ยางพาราทีบ ่ ้านเกิดทางใต ้ สว่ นนังอิว๋ ได ้ทํางานเป็ นพยาบาลในโรงพยาบาลของรัฐแห่งหนึง่ พร ้อมกับเรียนต่อปริญญาโทด ้านสาธารณะสุขศาสตร์และค่อยๆห่างเราออกไปทุกที หลังจาก ย ้ายบ ้าน ครัง้ สุดท ้ายเราเจอกันในงานแต่งงานของฉั นเมือ ่ แปดปี กอ ่ น หลังจากนัน ้ ดูเหมือน ้ ี เสนทางชวต ิ ได ้นํ าพาความห่างเหินมาด ้วยล่าสุด ฉั นรับรู ้ข่าวจากนกในงานเลีย ้ งรุน ่ ปี ทแ ี่ ล ้วเพียง ี ทีจนกระทั่งบัดนีเ้ พราะมัววุน ว่านังอิว๋ ไม่คอ ่ ยสบาย ยังคิดว่าจะไปเยีย ่ มก็ยังไม่สบโอกาสเสย ่ วาย อยูแ ่ ต่เรือ ่ งธุรกิจร ้านอาหารเปิ ดใหม่ทล ี่ งทุนไปสูงและหวังให ้มันคืนกําไรโดย เร็ว ...จําได ้ไหมวะ ตอนเรียนเรามักพูดกันถึงอนาคต แกอยากเป็ นดี.เจ.จัดรายการเพลงทาง วิทยุ สว่ นฉั นอยากเป็ นศัลยแพทย์โรคหัวใจ สุดท ้าย ถึงแม ้ความฝั นจะไม่เป็ นจริงก็เหอะ ฉั นก็ยัง จําประกายตาชา่ งฝั นของแกได ้ดี มันคงเหมือนของฉั นละมัง้ ไม่รู ้ส ิ พักนี้ ฉั นนึกถึงแต่อดีต นีค ่ ง ิ ะ เป็ นเครือ ่ งยืนยันได ้ดีวา่ เราสองคนแก่แล ้วจริงๆสน เอาละทีฉ ่ ั นร่ายยาวมาถึงตอนนี้ ฉั นเพียงแต่อยากบอกแกว่า ฉั นคิดถึงแกว่ะ คิดถึงมาก ี จนอยากให ้วันคืนเก่าๆ หวนมาอีกครัง้ อยากให ้มีวน เสย ั ทีฉ ่ ั นกับแกนั่งจ ้อกันอยูท ่ ้ายรถเมล์แล ้ว ี งดังเพราะ มุกเฝื่ อนๆ ของแกจนชาวบ ้านเขาหันมามอง และถ ้าเป็ นไปได ้ ฉั นอยากให ้ หัวเราะเสย ั ครัง้ แกคงยังจําความประทับใจคราวทีแ เรารวมกลุม ่ กันไปเทีย ่ วทะเลด ้วยกันอีกสก ่ ล ้วได ้ดี ไม่วา่ พวกเราจะท ้อแท ้แห ้งเหีย ่ วกับการตกงานมากแค่ไหน แต่พอได ้เห็นท ้องฟ้ ากว ้างไกลกับผืนนํ้ า ทะเลสเี ขียวใส เราก็ลม ื หมดทุกอย่าง โทร.หาฉั นนะ ทันทีทแ ี่ กได ้รับจดหมายฉบับนี้ ฉั นโทร.หา ั แกหลายครัง้ แต่ไม่คด ิ สกที... ี งกริง่ โทรศัพท์มอ ื่ ผู ้โทร.ทีห เสย ื ถือดังขึน ้ ขัดจังหวะจนฉั นสะดุ ้ง แต่เมือ ่ มองชอ ่ น ้าจอแล ้ว ี ว จึงยิม ้ ออก นั่นแน่ ยังกับรู ้ใจเชย ―ฮัลโหล ผึง้ เหรอ มีอะไรจ๊ะ‖ ฉั นยิม ้ ดีใจทีผ ่ งึ้ โทร.มาได ้จังหวะพอดี ―ทายสวิ า่ ฉั นกําลัง ี งอุทานด ้วยความแปลกใจจากเพือ อ่านจดหมายใครอยู.่ ..นังอิว๋ ไงล่ะ‖ ฉั นเฉลย คอยฟั งเสย ่ น ี งปลายสายเงียบไปนานจนฉั นชก ั สงสย ั ―ฮัลโหลๆได ้ยินรึเปล่า‖ ทว่า เสย ี งนัน ั่ เครือจนน่าตกใจ จนฉั นต ้องถามกลับอย่างไม่มั่นใจนั ก ―หนั งสอ ื พิมพ์เหรอยัง เสย ้ กลับสน หรอก มี...อะไรเหรอ‖ ื พิมพ์ฉบับเมือ ้ น ึ หัวใจ ―อะไรนะ!‖ คําตอบทีไ่ ด ้รับทําให ้ฉั นรีบหยิบหนั งสอ ่ เชาขึ ้ กางดู รู ้สก ี งค ้านดังขึน หวิวจนแทบหมดแรงแต่ขณะเดียวกันก็ได ้ยินเสย ้ ในใจว่า ไม่มท ี าง สายตาไล่ไปตาม ื พิมพ์อย่างร ้อนรน จนกระทั่งพบข่าวเล็กๆในหน ้าสุดท ้าย เป็ นข่าวต่อจากหน ้าแรก หน ้าหนังสอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 975

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี ชวี ต ื่ ของใครคน เกีย ่ วกับผู ้เสย ิ จากการลอบวางระเบิดของกลุม ่ ผู ้ ก่อความไม่สงบ หนึง่ ในนั น ้ มีชอ ื่ ว่ามัน หนึง่ รวมอยูด ่ ้วย ฉั นใจหายวูบอีกครัง้ พยายามอ่านทบทวนหลายรอบก็ยังไม่อยากเชอ เกิดขึน ้ แล ้วจริงๆ ฉั นลนลาน คว ้าจดหมายฉบับนัน ้ ขึน ้ มาดูอก ี ครัง้ ้ ―จดหมายนีม ่ าถึงเมือ ่ ไร‖ ฉั นเรียกเด็กคนใชมาถาม ―อาทิตย์กอ ่ นค่ะ ชา่ งทีค ่ ณ ุ ไปเทีย ่ ว‖ ึ ร ้อนผ่าวทีข ฉั นยืนนิง่ รู ้สก ่ อบตา นีฉ ่ ั นมัวทําอะไรอยูว่ ะ ฉั นเฝ้ าถามตัวเองอย่างเจ็บใจ มัน ่ น่าเจ็บใจมิใชหรือ ในเมือ ่ คนเรามักพลาดเวลาสําคัญเสมอ โดยเฉพาะโอกาสสุดท ้าย มักหลุด ลอยไปโดยทีเ่ ราแทบไม่รู ้ตัวด ้วยซํ้า นีม ่ ันบ ้าจริงๆ ื่ ว่าอิว๋ คง คืนนัน ้ พวกเรารวมตัวกันในรอบหลายปี ทวี่ ด ั ถึงแม ้มันจะสายเกินไป แต่ฉันก็เชอ ึ ได ้ แม ้แต่คนชา่ งพูดทีส ดีใจทีไ่ ด ้เห็นเพือ ่ นเก่ามากันพร ้อมหน ้า ทุกคนเงียบจนรู ้สก ่ ด ุ ในกลุม ่ อย่างฉั นก็ไม่อาจคิดหาคําพูดมาชว่ ยสร ้าง บรรยากาศได ้เลย ความเงียบทีน ่ ่าอึดอัดกับคราบ นํ้ าตาบนแก ้มของผึง้ ทําให ้ฉั นเริม ่ ทนไม่ไหว ทําได ้เพียงนั่งจ ้องภาพถ่ายในกรอบไม ้หน ้าโลง ี้ ว เดือน พอนํ้ าตาคลอหน่วยตาทําท่าจะไหลตกร่องแก ้มจึงแสร ้งแหงนหน ้ามองพระจันทร์เสย หงายบนฟ้ า หลังจากพระเริม ่ สวดสายฝนก็โปรยลงมาเบาๆ ราวกับต ้องการไว ้อาลัยให ้กับชวี ต ิ หนึง่ ทีจ ่ ากไป ―แม่คะ‖ ฉั นเรียกพลางไหว ้แม่ของอิว๋ ทีย ่ ังยิม ้ ให ้เราเหมือนเคยแม ้จะดูฝืน มันเป็ นยิม ้ แสน ื่ ว่าเป็ นผู ้ให ้กําเนิด คงไม่มแ เศร ้าของผู ้หญิงทีไ่ ด ้ชอ ี ม่คนไหนคิดถึงวันทีต ่ ้องมางานศพของลูก ตัวเองหรอกนะ ―ความจริง แม่ทําใจมานานแล ้วตัง้ แต่รู ้ว่าเขาไม่สบาย แต่ก็ไม่คด ิ ว่าจะจากไปเร็วอย่างนี้‖ ี งสะอืน เสย ้ หลังคําพูดทําให ้เราสามคนหันมาสบตากัน ี งเบาหวิว ―หมายความว่า อิว๋ ป่ วยเป็ นโรคร ้ายหรือคะ‖ ฉั นเงียบไปพักใหญ่กอ ่ นถามเสย นึกถึงจดหมายฉบับนีข ้ น ึ้ มาอีก ―มะเร็งน่ะ หมอว่าคงอยูไ่ ด ้ไม่เกินหนึง่ ปี พอรู ้ตัว อิว๋ ก็เอาแต่เก็บตัวในห ้องนอน แม่กลุ ้มใจ มากจนนั่งร ้องไห ้ทุกวัน แต่วน ั หนึง่ เขาก็ออกจากห ้อง แล ้วบอกแม่วา่ จะไม่ทําแบบนีอ ้ ก ี ตอนนัน ้ แม่ดใี จทีเ่ ห็นเขาทําใจได ้ก็พากันไปเทีย ่ ว พอกลับมาบ ้าน เขาก็พด ู ถึงแต่เรือ ่ งสมัยเป็ นเด็ก แล ้ว ี งแม่เล่าสน ั่ เครือ บีบก ้อนเนือ เขาก็บน ่ ถึงเพือ ่ นๆสมัยเรียน‖ เสย ้ หัวใจฉั นจนปวดระบมไปหมด ฉั นนีม ่ ันบ ้า! ทําแต่เรือ ่ งบ ้าๆ คิดแต่เรือ ่ งบ ้าๆ ฉั นลืมทุกอย่างทีเ่ คยทําให ้ฉั นมีความสุข ความสุขทีห ่ า ื้ ไม่ได ้ด ้วยเงิน เฮอะ...ฉั นแค่นหัวเราะ เยาะเย ้ยทีต ี นาน ขนาดเรียนจบปริญญา ซอ ่ ัวเองโง่งมเสย มานานหลายปี แล ้วก็ยังไม่หายโง่ ―อิว๋ ยังเคยพูดอีกว่าเขาโชคดีทย ี่ ังพอมีเวลา อย่างน ้อยก็ยังรู ้ตัวก่อน ดูเหมือนว่าเขา ิ ใจ แล ้วถึงวาระสุดท ้ายของตัวเอง แม่รู ้ เขาครุน ตัดสน ่ คิดถึงมันอยูต ่ ลอดเวลา ถึงมันจะกะทันหัน จนตัง้ ตัวไม่ตด ิ แต่แม่ก็ภม ู ใิ จนะทีม ่ อ ี ว๋ิ เป็ นลูก‖ แม่ของอิว๋ ยิม ้ ทัง้ นํ้ าตา เป็ นยิม ้ ทีผ ่ ด ิ ไปจาก ื่ มั่นบางอย่างอยูด สมัยก่อน มันแฝงความเชอ ่ ้วย มีพลังอย่างประหลาดทีท ่ ําให ้ฉั นรับรู ้ได ้ ―หมายความว่าอิว๋ จงใจไปทีน ่ ั่นทัง้ ๆ ทีร่ ู ้ว่าอันตราย‖ ฉั นอุทานเหมือนนึกขึน ้ ได ้ มองหน ้า แม่ของอิว๋ อย่างต ้องการคํายืนยันทัง้ ทีร่ ู ้คําตอบอยูแ ่ ล ้ว ื่ ว่าอิว๋ ตัดสน ิ ใจถูกแล ้ว‖ ―ใช ่ และแม่ก็เชอ ิ ะ แกถึงเขียนจดหมายหาฉั น แต่มันก็สายเกินไป นีเ่ องสน ่ เดียวกับการสน ิ้ สุดทีม ...ความตายเกิดขึน ้ มาพร ้อมๆกับการเกิด เชน ่ าพร ้อมกับการเริม ่ ต ้น เพียงแต่ชว่ งเวลานัน ้ ไม่เคยมีใครคิดถึงมัน เพราะทุกคนต่างกําลังดีใจกับชวี ต ิ ใหม่ทม ี่ อ ี นาคต ่ นัน สดใสรออยู่ มากกว่าจะคิดถึงจุดจบ...ใครคนหนึง่ เคยพูดไว ้เชน ้ เมือ ่ หลายปี กอ ่ น จําได ้ว่ามัน สร ้างความทึง่ ให ้กับฉั นเมือ ่ แรก แต่แล ้วก็คอ ่ ยจางไปจากความคิดคํานึงเมือ ่ มีเรือ ่ งน่าสนใจอืน ่ ผ่านเข ้ามา ทว่า วันนี้ ฉั นอดหวนรําลึกถึงคําพูดนัน ้ อีกไม่ได ้ ้ บ ่ าตร กรวดนํ้ าอุทศ อิว๋ จากไปแล ้วอาทิตย์หนึง่ พอดี ฉั นตืน ่ แต่เชาใส ิ สว่ นกุศลให ้เพือ ่ น สนิททีส ่ ด ุ หยิบจดหมายฉบับนัน ้ ขึน ้ มาอ่านอีกครัง้ ดูเหมือนว่าฉั นยังอ่านมันไม่จบ ป.ล.มีเรือ ่ งหนึง่ ทีฉ ่ ั นไม่ได ้บอกแกและฉั นคงไม่สบายใจหากไม่ได ้เอ่ยถึง รู ้ไหมวะ ฉั นเคย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 976

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

คิดว่าความตายเป็ นเรือ ่ งไกลตัว มันคงเกิดเมือ ่ ฉั นแก่ตัวลง กลายเป็ นยายทีม ่ ห ี ลานวัยซนน่ารัก ั สองคน เมือ ั รับรู ้แล ้วว่าแท ้ทีจ สก ่ ฉั นหมดแรงเดินและสายตาฝ้ าฟาง แต่สําหรับตอนนี้ ฉั นชก ่ ริง มันวนเวียนอยูร่ อบตัวเราตลอดเวลา อาจเพราะตัง้ แต่ได ้ข่าวทราย-เพือ ่ นในคณะฯทีจ ่ ากไปด ้วย ี มากตอนทีเ่ ราทัง้ หมดยืนไว ้อาลัยให ้ในงานเลีย ื่ อุบัตเิ หตุรถชน จําได ้ไหมวะ แกหน ้าซด ้ งรุน ่ เชอ ั นิด มันพร ้อมทีจ ไหมฉั นน่าจะคิดได ้ตัง้ แต่ตอนนัน ้ นะว่า ความตายไม่ใชเ่ รือ ่ งไกลตัวเลยสก ่ ะ เกิดขึน ้ ได ้ทุกเวลาตราบเท่าทีม ่ นุษย์ยังคงมีลมหายใจอยูบ ่ นโลก แกว่าฉั นมองโลกในแง่ร ้ายหรือ เปล่า แต่ฉันคิดว่าการเตรียมพร ้อม ไม่เกีย ่ วกับทัศนคติในการมองโลกหรอกนะ ตรงกันข ้าม มัน ่ ี อาจชวยให ้เราสร ้างคุณค่าให ้แก่ชวต ิ มากขึน ้ ก็ได ้... ่ ค่จดหมายถึงเพือ มีบางอย่างบอกฉั นว่า มันไม่ใชแ ่ นธรรมดา นีแ ่ กต ้องการจะบอกอะไรฉั น งัน ้ เหรอ ...คําถามคือ ในเมือ ่ มนุษย์ทก ุ คนต ้องตาย ไม่วน ั ใดก็วน ั หนึง่ แกว่าถ ้าเลือกได ้ แก อยากจะตายแบบไหนวะ? สําหรับฉั น ฉั นขอเลือกตายในหน ้าที่ ตายเพือ ่ ประโยชน์สข ุ ของแผ่นดิน ฉั นว่านีแ ่ หละ ึ ว่า ไม่เสย ี ทีทเี่ กิดมาเป็ นคนไทย แกว่าฟั งดูเท่ไหมวะ ฮา่ ๆๆ หนทางทีด ่ ท ี ส ี่ ด ุ ทีจ ่ ะทําให ้ฉั นรู ้สก ั มั่นใจแล ้วว่า ทําไม อิว๋ ถึงเลือก ประโยคสุดท ้ายของจดหมายทิง้ ท ้ายไว ้อย่างนั น ้ ฉั นชก ่ เขียนจดหมายมาหาแทนการสงอี-เมลอย่างเคย แกคงต ้องการให ้ฉั นเก็บจดหมายฉบับนีไ ้ ว ้อ่าน ึ แล ้วว่า สงิ่ ทีเ่ คยเชอ ื่ ว่า นานๆ นานพอทีจ ่ ะทบทวน อย่างน ้อยหลังจากอ่านรอบแรก ฉั นก็เริม ่ รู ้สก ่ นอยูใ่ นบ ้านหลังใหญ่ทฉ ไกลตัว มันก็วนเวียนเข ้ามาใกล ้ มันอาจซอ ี่ ั นอยู่ หรือแอบอยูใ่ นรถคันหรู ี จนแทบจะกลายเป็ นอณูหนึง่ ในลม ทีส ่ ามีฉันตะเกียกตะกายคว ้ามาเป็ นเจ ้าของ และอาจใกล ้เสย หายใจของเราแล ้วก็เป็ นได ้ ิ ะทีฉ ี ที คงถึงเวลาแล ้วสน ่ ั นจะต ้องหยุดคิดและตอบคําถามนั น ้ เสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 977

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

ผูแ ้ สวงหาดอกไม้

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๕๓ เรือ ่ งสน โดย ลิด ้า จิรหาลาวสาน

อรุณ รุง่ แล้วในสวนพฤกษา บรรดาสรรพใบไม้นอ ้ ยใหญ่ลว้ นอาบไล้ดว้ ยหยาด ี รามสล ัวๆ ดง่ ั ว่าจําลองท้องฟ้าและหมู่ นํา้ ค้าง แลเห็นแวววาวเต้นไหวไปมา สะท้อนสค ั ้ ั ่ ึ เมฆ ซงเห็นเป็นกลุม ่ ก้อนสล ับซบซอนลงมาสมผ ัสความเขียวขจีนน ั้

ี น จากหน ้าต่างของกระท่อมน ้อย มองออกไปจะเห็นทางเดินสด ิ แดง วกเลีย ้ วลัดเลาะไป มาท่ามกลางสุมทุมพุม ่ ไม ้ ฉั นเฝ้ ามองทางเดินทีว่ า่ นี้ ด ้วยสายตาของผู ้ตืน ่ จากการหลับใหลได ้ไม่ นาน ในระหว่างนัน ้ ก็เฝ้ าถามว่า ถึงเวลาแล ้วหรือยัง ทีฉ ่ ั นจะออกไปเทีย ่ วเดินอีกครัง้ เพือ ่ ค ้นหา สงิ่ ทีเ่ พียรพยายามมองหามาเนิน ่ นานวัน ี ิ เสยงกระซบกระซาบของเหล่านกน ้อยในสวนป่ าบอกฉั นว่า ชวี ต ิ เหล่านัน ้ กําลังจากรวงรัง ่ ทุกเชา้ และฉั นก็ควรกระทําไม่แตกต่างกัน เพราะว่าเราล ้วนเป็ นสงิ่ มีชวี ต ออกไปโลดแล่นเชน ิ ใน ดินแดนแห่งพฤกษานี้ ผู ้ไม่ควรนั่งจับเจ่าอยูก ่ ับที่ โดยปล่อยเวลาให ้เลือ ่ นไหลไปอย่างไร ้ ประโยชน์ ื้ สเี หลืองกําลังบินผ่านหน ้า ฉั นก ้าวเดินออกไปจากกระท่อม พร ้อมกับทันได ้เห็นว่า ผีเสอ ไป ปี กบอบบางราวกลีบเฟื่ องฟ้ าของมันโบกไหวๆดุจดั่งคําทักทาย ก่อนจะบินเลาะลัดหายไปใน พุม ่ ไม ้แน่นเป็ นขนัด ฉั นนึกอธิษฐานขอให ้เจ ้าดวงชวี ต ิ น ้อยนัน ้ ได ้พบกับความงดงามทีม ่ งุ่ หวัง ั ผัสได ้ถึงความเย็นชน ื้ ของ ขณะเดียวกันก็เหยียบย่างลงไปบนผืนดินทางเดินด ้วยเท ้าเปล่า จนสม ละอองนํ้ าค ้างในก ้อนดิน ทีเ่ ปี่ ยมไปด ้วยพลังรองรับ ราวกับว่าดินทุกๆก ้อนกําลังประคองร่างของ ี ก่อน ฉั นไว ้เพือ ่ ให ้มีกําลังพอทีจ ่ ะก ้าว ต่อไปได ้ โดยไม่คด ิ เดินถอยหลังกลับเสย ฉั นจึงเดินออกไปไกลมากขึน ้ ทุกขณะ เมือ ่ มาถึงบริเวณหนึง่ ทางสายนีก ้ ็เปลีย ่ นเป็ นผืน ้ หญ ้าเขียวอ่อนนุ่มนวล ซงึ่ ฉั นได ้เคยตัง้ ใจไว ้เสมอว่า ยามใดทีต ่ นเองเดินผ่านเสนทางสายนี ้ จะ ่ สหายทีแ ไม่ยา่ งเท ้ายํา่ ลงไปแรงจนตฤนชาติเหล่านั น ้ ต ้องชอกชํ้า ด ้วยทุกหย่อมหญ ้าเป็ นเชน ่ สน ื่ วัน สหายเหล่านีล คุ ้นเคย จากการเทีย ่ วเดินอยูท ่ ก ุ เมือ ่ เชอ ้ ้วนยอมตนเป็ นเครือ ่ งรองรับการก ้าว ่ เดียวกับเสย ี งกรูเกรียวของสุมทุม เดินของมนุษย์ผู ้หนึง่ โดยไม่เคยเรียกร ้องสงิ่ ตอบแทนใดๆ เชน ี งทักทายดังซูๆ่ ยามทีส พุม ่ ไม ้ ทีก ่ ําลังสง่ เสย ่ ายลมไหลวนพัดผ่าน ทําให ้ดินแดนทีด ่ ารดาษด ้วย ํ ต ้นไม ้นี้ ไม่ถงึ กับเงียบเหงาเกินไปนั กสาหรับฉั น ั ครูใ่ หญ่ก็บรรลุถงึ ถนนสายหนึง่ ซงึ่ โรยไว ้ด ้วยกรวดสข ี าวก ้อนเล็กๆสอง เดินต่อมาได ้สก ข ้างทางมีต ้นสนเรียงรายเป็ นทิวขึน ้ ไปจน ถึงเนินเขาแห่งหนึง่ อันเป็ นทีต ่ งั ้ ของเทวาลัยร ้าง สร ้าง ี ําเป็ นเงางามไกลออกไปทางด ้านหลังเทวาลัยนั น จากก ้อนหินสด ้ มีขน ุ เขาสูงตระหง่านทีร่ ายล ้อม ี ราม ครึม ไว ้ด ้วยมวลอากาศหนาวแน่นจนแลเห็นเป็ นสค ้ ฉั นได ้แต่เหม่อมองประสาผู ้ทีห ่ ลงใหล ั วันหนึง่ ทีเ่ ราจะได ้พบกัน ไม่หา่ งเหินดั่งเชน ่ ที่ แต่ไม่เคยดัน ้ ด ้นไปถึง ได ้แต่หมายใจไว ้ว่า คงมีสก เป็ นอยู่ ี ํา ยามนี้ หลังจากตรึกตรองอย่างหนักแล ้ว ฉั นจึงตัง้ ใจว่า จะต ้องไปสํารวจเทวาลัยหินสด ี ให ้จงได ้ ครัน ้ แล ้วจึงค่อยๆเดินไปตามถนนกรวดขาว เสยงกรอบแกรบจากการบดตัวของกรวดแต่ ี งดนตรีทป ี งหมูใ่ บสน ยามกระซบ ิ กระซาบแก่กันในขณะที่ ละก ้อน ราวกับเสย ี่ ระสานร่วมกับเสย ยอดไม ้โยกไหวพลิว้ ไปมาด ้วยแรงลม ระหว่างนั น ้ ฉั นสูดหายใจรับเอาสายลมทีล ่ อ ่ งลอยมาจากสถานทีแ ่ ห่งใดไม่ปรากฏ ใน อ ้อมกอดของสายลมมีอณูเกสรดอกไม ้อันขจายกลิน ่ หอมเย็นๆ ชําแรกแทรกซงึ้ เข ้าไปถึงดวงจิต ื่ ชูจต ฉั นได ้แต่ครุน ่ คิดว่า ต ้นกําเนิดของกลิน ่ อันชน ิ วิญญาณนี้ ล่องลอยมาแต่แห่งหนใดหนอ แต่ ก็ไม่เคยตอบคําถามนีไ ้ ด ้ คาดเพียงว่า คงมาจากดินแดนแสนไกล หรือบางทีอาจจะเป็ นขุนเขา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 978

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ไกลโพ ้นนัน ้ ด ้วยในสวนพฤกษาทีฉ ่ ั นดํารงอยู่ หรือตามรายทางทีม ่ แ ี ต่ตน ั ้ สน ล ้วนปราศจากซงึ่ สวนดอกไม ้ จะว่าไปแล ้ว ดินแดนแห่งนีไ ้ ม่เคยปรากฏว่ามีพันธุไ์ ม ้ดอกดํารงอยูม ่ าเนิน ่ นานแล ้ว ด ้วยเหตุผลใดก็ยากทีฉ ่ ั นจะเข ้าใจได ้ นีจ ่ งึ นับเป็ นเหตุอันหนึง่ ทีท ่ ําให ้ฉั นไม่อาจแย ้มยิม ้ ได ้ด ้วย ิ้ หวังจะได ้เห็นดอกไม ้ หัวใจ แม ้กระทั่งด ้วยแววตาทีน ่ ับวันจะแห ้งผากลงไป พร ้อมๆกับความสน ผลิบานบนโลกนี้ แต่นั่นยังคงไม่เจ็บปวดเท่ากับการทําให ้ผองเพือ ่ นต ้นไม ้ ใบหญ ้า หยดนํ้ าค ้าง และก ้อนดินต ้องผิดหวังตามไปด ้วย พวกเขาต่างพากันฝากความหวัง ในสงิ่ มีชวี ต ิ ทีเ่ คลือ ่ นย ้าย ไปแห่งหนใดก็ได ้ตามอําเภอใจอย่างฉั น ผู ้มีแต่ความเพียรในความเขลา และแบกความผิดหวัง กลับไปยังกระท่อมครัง้ แล ้วครัง้ เล่า ราวกับว่าได ้ต ้องคําสาปให ้ไม่อาจรู ้ซงึ้ ถึงความสําเร็จกระนั น ้ ่ ใด ฉั นรําพึงพร ้อมกับเงยหน ้ามองสูเ่ บือ แล ้วการเดินทางครัง้ นีเ้ ล่า จะมีจด ุ จบเชน ้ งบน แม ้ว่าเวลาจะล่วงเลยไปมากแล ้ว แต่ยังไม่มเี ค ้าว่าจะได ้เห็นแสงอันเจิดจ ้าจากพระอาทิตย์ นภา ่ ทีเ่ คยเป็ นมาทุกเมือ ื่ วัน ขอบฟ้ าทางเบือ กาศยังคงพยับอับแสงเชน ่ เชอ ้ งตะวันออกสว่างมาก แล ้วแต่ก็ยังเป็ นได ้เพียงท ้องฟ้ าสลัวราง ก ้อนเมฆขาวหม่นเริม ่ แปรเปลีย ่ นเป็ นสเี ทาทึม ก่อนจะ ั โลกเบือ เรีย ่ ลงตํา่ และพรายพรมหยาดพิรณ ุ ลงมา จากเม็ดน ้อยๆ พลันใหญ่โต สาดซด ้ งล่างจน เปี ยกปอนไปทั่ว ใจหนึง่ นัน ้ ฉั นคิดจะหยุดพักหลบฝนใต ้ต ้นสนครึม ้ ใบต ้นหนึง่ แต่ก็เปลีย ่ นใจในทีส ่ ด ุ บอก ิ ตัวเองว่า ด ้วยหยาดฝนเพียงเท่านีห ้ รือ ทีจ ่ ะทําให ้มนุษย์หยุดย่างก ้าวได ้ ฉั นตัดสนใจเดินต่อไป ั่ จนปากคอสะท ้านดั่งลูกนกต ้องสายลมหนาว ผิวหนังบอบบาง แม ้ว่าเรือนกายจะเริม ่ หนาวสน ึ เจ็บ ทุกฝี ก ้าวบนถนนกรวดซงึ่ ลาดเอนขึน ปะทะกับเม็ดฝนทีท ่ วีความใหญ่โตมากขึน ้ จนรู ้สก ้ ไปยัง ื่ งชาลงด ้ เนินเขาสูง อันเป็ นทีส ่ ถิตเทวาลัย ดูเหมือนจะเชอ ้วยความอ่อนล ้า แต่ฉันก็พยายาม ปลอบใจตนเองว่า ถึงทีน ่ ั่นแล ้ว ฉั นคงพอจะหาเศษไม ้แห ้งก่อกองไฟให ้คลายหนาวได ้บ ้าง แม ้ว่าหนทางนัน ้ ยังอีกยาวไกลนักก็ตามที ั ผัสกลิน ลมฝนกรรโชกรุนแรงมากขึน ้ แต่ฉันกลับเผยอยิม ้ ออกมา เมือ ่ จมูกได ้สม ่ มวลหมู่ ั เจนมากขึน บุปผชาติหอมชด ้ ต่างไปจากเมือ ่ ก่อนหน ้านี้ เป็ นกลิน ่ หอมละมุมละไมยิง่ หัวใจเฝ้ า ั พึมพําว่า ฝนทีพ ่ ลิว้ ลงมาคงจะมีกําเนิดจากสวนดอกไม ้ทีใ่ ดสกทีห ่ นึง่ หยาดนํ้ าค ้างบนกลีบ ดอกไม ้ทุกหยด คงนํ ากลิน ่ หอมระเหยขึน ้ ไปบนท ้องฟ้ าพร ้อมกับก่อนหน ้านี้ เมือ ่ หลั่งลงมาเป็ น ฝนจึงได ้นํ าความหอมหวนลงมาด ้วย ซงึ่ ชว่ ยเยียวยาให ้ความอ่อนล ้ามลายไป และจุดหมาย ปลายทางบนยอดเนินก็ราวกับว่า เขยือ ้ นเข ้ามาใกล ้กว่าความเป็ นจริง แม ้ว่าภาพทีเ่ ห็นนัน ้ เทวาลัยสถานยังอยูไ่ กลแสนรางเลือนในพายุฝน ยากนักทีจ ่ ะคาดคะเนระยะทางได ้ถูกต ้อง ื่ ชมยินดี สภาพอากาศ ฉั บพลันนัน ้ เองหยาดฝนทัง้ หลายก็ซาไป แต่ยังไม่ทันทีฉ ่ ั นจะได ้ชน ี าวบอบบางพากันล่องลอยลงมา ดูราวกับปุยนุ่นที่ ได ้ทวีความหนาวรุนแรงยิง่ ขึน ้ เกล็ดนํ้ าแข็งสข กําลังอ ้อยอิง่ อยูใ่ นอากาศ ค่อยๆร่วงหล่นทับถมลงบนใบเขียวดั่งมรกตของต ้นสน จากนัน ้ จึงปลิว ไปตกบนถนน บนเนินเขา และทุกหนทุกแห่งทีส ่ ายตาของฉั นมองไปถึง จนในทีส ่ ด ุ ภูมป ิ ระเทศก็ ดูขาวสล ้างด ้วยหิมะ มีแต่ภเู ขาสูงตระหง่านแลทะมึนทึนไกลออกไป ทีด ่ เู หมือนจะไม่ต ้องหิมะ ั ผัสประกายแดดอันแสนอบอุน แม ้แต่น ้อย กลับดูสว่างไสวราวกับว่ากําลังได ้สม ่ ชวนให ้โหยหา เป็ นยิง่ นัก ื้ ผ ้าเปี ยกปอนเริม ึ หนาวยะเยือกเข ้าไปถึงซอก เสอ ่ เปลีย ่ นสภาพกรอบเป็ นนํ้ าแข็ง ฉั นรู ้สก มุมทีล ่ ก ึ ทีส ่ ด ุ ของหัวใจ บางขณะเมือ ่ นํ้ าบนผ ้าทีก ่ ลายเป็ นนํ้ าแข็งไปแล ้ว ได ้แตกหักขณะก ้าวเดิน ึ ได ้ถึงการไหลรินของโลหิตอันมีไออุน จนบาดลึกลงไปในผิวหนัง ฉั นรู ้สก ่ แต่ไม่นานนักก็เย็นลง แล ้วกลายเป็ นนํ้ าแข็งไปดุจเดียวกัน นีค ่ งเป็ นโชคดีของฉั นกระมัง จึงทําให ้ยังมีเลือดเนือ ้ เพียงพอสําหรับการเดินทางครัง้ นี้ โดยไม่รู ้ว่าควรจะกล่าวขอบใจแก่ผู ้ใดหรือสงิ่ ใด ทีป ่ ล่อยให ้ ่ นั กเดินทางผู ้นิรนามได ้ ชวี ต ิ ของฉั นยังดํารงอยูโ่ ดยไม่ล ้มลงฝั งจมหายไปในกองหิมะ เหมือนเชน เคยประสบมาแล ้วนับไม่ถ ้วน ื่ เหล่านั น นั กเดินทางไร ้ชอ ้ บ ้างนั่ งพิงต ้นไม ้ไม่ไหวติง บ ้างนอนควํา่ หน ้าอยูก ่ ลางถนนหิมะ ิ า พวกเขาปราศจากลมหายใจตัง้ แต่ครัง้ ไหน ฉั นไม่ บ ้างทิง้ ร่างไว ้นานนมจนกลายเป็ นซากศล อาจรับรู ้ได ้ บางทีอก ี เพียงไม่กก ี่ ้าวเดินข ้างหน ้า ฉั นอาจได ้นอนลงพักผ่อนเคียงข ้างพวกเขา เพือ ่ ปลิดปลงความทุกข์ยากให ้อันตรธานไปชวั่ นิรันดร์ แต่นั่นเป็ นอนาคตทีย ่ ังเดินทางมาไม่ถงึ ชวั่ ขณะจิตนีฉ ้ ั นยังพอมีกําลังย่างก ้าวต่อไป แม ้ว่าจะชา้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 979

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ลงทุกทีก็ตาม ในความอ่อนล ้านัน ้ ฉั นรับรู ้ได ้ถึงความเปราะบางของชวี ต ิ แม ้แต่สายลมอ่อนๆที่ พัดพาเกล็ดหิมะปลิวมาก็ทําให ้ร่างของฉั นซวดเซได ้อย่างน่า ขัน จนกระทั่งล ้มกลิง้ หลุนๆกลับลง ี ไปตามถนนทีเ่ พิง่ เดินผ่านมา กว่าจะตัง้ หลักลุกขึน ้ ยืนและเดินกลับขึน ้ มาได ้อีก ก็ทําให ้เสย กําลังใจไปมากโข มันสร ้างความระทดระท ้อเหมือนคนหลงทางผู ้เดินวนอยูก ่ ับที่ ไม่มค ี วาม ่ ชน ื้ หัวใจแต่อย่างใด คืบหน ้าเป็ นบําเหน็ จให ้ชุม หลังจากนัน ้ ไม่นาน ฉั นก็หมดเรีย ่ วแรงล ้มลงบนถนนอีกครัง้ ใจนึกอยากจะนอนควํา่ หน ้า ฝั งลงไปในหิมะเพือ ่ ขอหลับพักชวั่ กาลนาน เพือ ่ ปลดปล่อยภารกิจนีใ้ ห ้แก่ผู ้มาทีหลัง แต่ใน ี ี งก ้อนดิน เสย ี งใบ กระแสหวีดหวิวจากพายุหม ิ ะ ฉั นกลับได ้ยินเสยงใบไม ้ในสวนพฤกษา เสย หญ ้า พวกเขาฝากคําถามมากับสายลม เพือ ่ ทวงถามถึงดอกไม ้อันงดงามด ้วยสรรพส ี และกลิน ่ หอมอันฟุ้ งกระจายไปทั่วแดนดินของเรา ฉั นสํานึกได ้ถึงความรับผิดชอบ จนยืนหยัดขึน ้ มาได ้อีกครัง้ เมือ ่ พยายามเพ่งมองฝ่ าม่าน หิมะไปทีย ่ อดเนินก็เห็นว่า เทวาลัยร ้างอยูใ่ กล ้เข ้ามามากแล ้ว เพียงแต่วา่ ยังไม่อาจเอือ ้ มมือ ไขว่คว ้าได ้ถึงเท่านัน ้ ฉั นปลุกปลอบใจตนเองว่า ไม่เคยมีครัง้ ใดทีฉ ่ ั นได ้เข ้ามาอยูใ่ กล ้เทวาลัย สถานเท่ากับวันนี้ และถ ้าฉั นมุง่ มั่นมากพอ การได ้ไปถึงทีน ่ ั่นสมดั่งเจตจํานง ก็คงไม่ใชเ่ รือ ่ งยาก เกินกําลังของมนุษย์ผู ้หนึง่ เป็ นแน่แท ้ ึ ฉั นค่อยๆลากเท ้าไปบนหิมะซงึ่ กําลังกัดกินความมีชวี ต ิ ของเนือ ้ หนั ง ไม่มค ี วามรู ้สก เจ็บปวดใดๆ ในความด ้านชา ฉั นได ้แต่เดินนับก ้าวพร ้อมกับสูดลมหายใจเข ้าออกเป็ นสรณะ ่ รือ ตราบใดทีย ่ ังหายใจได ้ ความหวังย่อมอยูเ่ คียงข ้างเรามิใชห เวลาผ่านไปนานเท่าไรมิอาจนับได ้ ในทีส ่ ด ุ ฉั นก็เห็นประตูของเทวาลัยปรากฏอยูเ่ บือ ้ ง ั ผัสถึง ราวกับว่าประตูศาสนสถานแห่งนีเ้ ป็ นเพียง หน ้า ฉั นพยายามเอือ ้ มมือออกไป แต่ไม่อาจสม มายาภาพทีห ่ ลอกล่อให ้ดีใจ ื กสุดท ้าย ก่อนจะทรุดลงนอนราบไปกับพืน ฉั นครํ่าครวญด ้วยเรีย ่ วแรงเฮอ ้ แต่แล ้วสติท ี่ ื กฟางผุกร่อนกลับบอกว่า ฉั นกําลังทอดกายอยูบ ใกล ้ขาดผึงดุจเชอ ่ นแผ่นหินอบอุน ่ ไม่หนาวเย็น ี ้ ด ้วยหิมะ สายตาทีก ่ ําลังหลับลงเหมือนจะมองเห็นลําแสงสเหลืองสมอันแจ่มใส และธรณีประตู ิ ธิ์ ต่างว่าเป็ นบรรณาการแด่ผู ้เดินทางมาถึงด ้วยพลังแห่งหัวใจ เทวาลัยคือหมอนหนุนอันศักดิส ์ ท ึ ราวกับกําลังฟ่ องฟูลอยนั น ่ ้วงนิทราด ้วยรอยยิม ในความรู ้สก ้ ฉั นรู ้ตัวว่ากําลังเข ้าสูห ้ แม ้น หากว่า จะมิได ้ตืน ่ ฟื้ นคืนขึน ้ มาอีก ฉั นก็ปรารถนาจะบอกแก่ผู ้ฝากความหวังว่า การขอโทษย่อม ไม่อาจทดแทนดอกไม ้ทีท ่ ก ุ ผู ้ทุกนามล ้วนใฝ่ ฝั นหา แต่บัดนี้ ฉั นได ้ทําจนถึงทีส ่ ด ุ แล ้ว ี บทเพลงแห่งเทวาลัยเริม ่ ขับกล่อมด ้วยเสยงดนตรี อีกทัง้ ความหอมจรุงใจของมวล ิ สนิทแนบ แล ้วเชอ ื้ เชญ ิ ให ้ ดอกไม ้ทีฉ ่ ั นเฝ้ าแสวงหามาเนิน ่ นาน ก็พากันห ้อมล ้อมรวยรินใกล ้ชด หัวใจของฉั นได ้หลับฝั นในทีส ่ ด ุ ในความฝัน ฉ ันพบว่าตนเองเดินอยูท ่ า ่ มกลางสวนบุปผชาติแห่งหนึง่ สถานทีซ ่ งึ่ ี ตกดอกออกชอ ่ ตามกิง่ ก้านสาขา ดูราวก ับว่าได้ร ับการเติม อุดมด้วยดอกไม้หลากสแ ั ี นจากทวยเทพจนงามประหนึ ่ แต้มสส ง่ ประด ับด้วยมณีบุ ปผาจากแดนสวรรค์ บางชอ บางดอกคล้ายแสงแห่งดาวทีเ่ ดียรดาษในท้องฟ้ายามราตรี ฉ ันพยายามวิง่ ไขว่คว้าแต่ ํ เร็จ ดอกไม้เหล่านนพาก ไม่สา ั้ ันลอยเลือ ่ นจากไปอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางอารมณ์โหยไห้ ึ ต ัวตืน ื่ ม ้ ด้วยอาการเหมือนอาล ัยอาวรณ์ความฝันนนไม่ ของฉ ัน ก่อนทีจ ่ ะรูส ้ ก ่ ขึน ั้ เสอ คลาย ระหว่างนั น ้ ฉั นยังคงนอนนิง่ อยูบ ่ นแผ่นหินบริเวณประตูเทวาลัย อันเป็ นเครือ ่ งพิสจ ู น์วา่ การเดินทางแสนจะทุกขเวทนาได ้เกิดขึน ้ จริง แม ้นแสงอาทิตย์อบอุน ่ ทีอ ่ าบไล ้ปลอบโยน ื่ มคลายนัน ่ เดียวกัน ชา่ งเป็ นแสงสว่างทีฉ ร่างกายของฉั นอยูไ่ ม่เสอ ้ ก็เป็ นความจริงเชน ่ ั นไม่เคย ั ผัสมาก่อน เมือ ได ้สม ่ ครัง้ ยังอยู่ ณ ภูมป ิ ระเทศเบือ ้ งล่าง ซงี่ เป็ นสวนไม ้เขียวขจีในบรรยากาศ ี ม สลัวแสง ด ้วยฟากฟ้ ามีแต่หมูเ่ มฆสท ึ เทาบดบังอยูช ่ วั่ นาตาปี ่ ิ เมือ ่ ได ้สติกลับคืนมาแล ้ว สงแรกทีฉ ่ ั นลงมือกระทําก็คอ ื การเดินสํารวจไปทั่วเทวาลัยร ้าง ี่ ้าน เหนือผนั งห ้องขึน อันมีลักษณะเป็ นห ้องสเี่ หลีย ่ มจัตรุ ัสขนาด ใหญ่ มีประตูทางเข ้าออกทัง้ สด ้ ่ งลมและชอ ่ งแสงเจาะไว ้เรียงรายตลอดแนว ทําให ้มองเห็นสภาพภายใน ไปใกล ้ถึงเพดาน มีชอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 980

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เทวาลัยได ้กระจ่างตา ว่ามันเป็ นเพียงห ้องว่างเปล่าไร ้ซงึ่ แท่นบูชาใดๆ ฉั นเดินวนไปเวียนมาจน ึ ล ้าจึงทรุดกายนั่งลงกับพืน ้ เริม ่ รู ้สก ้ ห ้อง หมายจะใชเวลาครุ น ่ คิดถึงสงิ่ ทีจ ่ ะต ้องทําต่อไป เพราะ แม ้จะบรรลุถงึ จุดหมายแล ้ว แต่ดอกไม ้งามทีฉ ่ ั นปรารถนานัน ้ ยังไม่ปรากฏให ้เห็นในสถานทีแ ่ ห่ง นีแ ้ ต่อย่างใด ึ ผิดหวังนัน ่ ง ในห ้วงความรู ้สก ้ เอง คราทีฉ ่ ั นผินหน ้าไปทางทิศเบือ ้ งตะวันตก มองผ่านชอ ประตูออกไป ฉั นต ้องตะลึงกับภาพขุนเขาเขียวขจี ทีไ่ ด ้เห็นในระยะใกล ้กว่าทุกคราว รูปทรงของ ี ดแทงหมูเ่ มฆขาวราวเงินยวง ที่ มันคล ้ายคลึงกับปิ ระมิด แต่มค ี วามสูงใหญ่จนละลิว่ ขึน ้ ไปเสย ลอยเลือ ่ นเคลือ ่ นคล ้อยอยูบ ่ ริเวณนัน ้ ื่ ชมภูมป ฉั นลุกขึน ้ เดินตรงไปยังประตู หวังใจจะชน ิ ระเทศและปริมณฑลให ้ถนั ดแก่สายตา ครัน ้ เมือ ่ มองไปตามทางลาดลงจากเนินเขาก็พบว่า มีทางเดินสายหนึง่ มุง่ ตรงไปยังขุนเขาสูง ตระหง่าน โดยตัดผ่านป่ าไม ้อันโปร่งร่มรืน ่ แลเห็นหมูใ่ บไม ้ทัง้ เล็กใหญ่ต ้องแสงอาทิตย์สดใสทอ ประกายเรืองรองยิง่ เหนือขึน ้ ไปในอากาศ มีเหล่านกกาบินฉวัดเฉวียนเล่นลมอยูไ่ ปมา พร ้อมกับ ี งร ้องขับขานด ้วยความเริงร่า ชา่ งแตกต่างกับดินแดนอีกด ้านหนึง่ ทีฉ สง่ เสย ่ ั นได ้จากมา ราวกับว่า อยูก ่ ันคนละโลกทีเดียว ยามนัน ้ ท่ามกลางความพิศวงใจ เมือ ่ สายลมจากขุนเขาพัดผ่านมาทักทาย ฉั นจึงรับรู ้ได ้ ในทีส ่ ด ุ ว่า บรรยากาศหอมจรุงด ้วยมวลบุปผชาติบริเวณเทวาลัยร ้างนี้ แท ้จริงแล ้ว มีกําเนิดมากก จากทิพยสถานใด ิ ใจมุง่ หน ้าลงไปยังดินแดนเบือ แม ้ว่าจะยังไม่ฟื้นกําลังดีนัก แต่ฉันก็ตด ั สน ้ งล่าง แล ้วอาศัย ่ งทางเดินทีเ่ ห็น มุง่ ตรงไปยังขุนเขาสูงคํ้าฟ้ าด ้วยอาการกระตือรือร ้น ชอ สภาพภูมป ิ ระเทศและอากาศทีไ่ ม่โหดร ้าย ทําให ้ฉั นเดินได ้อย่างรวดเร็ว ไม่นานนักก็ ื่ ชมยอดบรรพตแห่งนีไ บรรลุถงึ เชงิ เขา ทีแ ่ ม ้ว่าแหงนหน ้าจนคอตัง้ บ่าแล ้ว ก็ยังไม่อาจชน ้ ด ้ ด ้วยมี หมูเ่ มฆขาวน ้อยใหญ่ปกคลุมดินแดนเบือ ้ งบนไว ้อย่างหวงแหน คงเพราะกลิน ่ หอมซงึ่ รุนแรงขึน ้ ทุกขณะ เมือ ่ มายืนอยูต ่ รงเชงิ เขานี้ ทําให ้ฉั นไม่รัง้ รอสงิ่ ใดอีก รีบมุง่ มั่นหาหนทางป่ ายปี นขึน ้ ไป บางขณะพบทางเดินก็เดินด ้วยความปราโมทย์ บางขณะ มีเพียงแง่หน ิ ให ้ยึดจับโหนตัวขึน ้ ไปก็เร่งทําโดยไม่ท ้อแท ้ ด ้วยทุกประการล ้วนก่อให ้เกิดความปี ต ิ ความหอมของมวลดอกไม ้ประดุจโอสถทิพย์ ชว่ ยเยียวยาร่างกายไว ้มิให ้เหน็ ดเหนือ ่ ย ความ งดงามของธรรมชาติรอบกายประหนึง่ หัตถ์อันอ่อนนุ่ม ทีค ่ อยประเล ้าประโลมให ้จิตใจของฉั น เข ้มแข็งอย่างทีไ่ ม่เคยเป็ นมาก่อน ้ แม ้กระนัน ้ ฉั นก็ไม่อาจจะคํานวณได ้ว่า ต ้องใชเวลาอี กนานเพียงไหนจึงจะขึน ้ ไปให ้ถึง ั กระทั่งเวลาเชา้ สาย บ่ายหรือคํา่ ฉั นยังมองไม่ออก ด ้วยแสงแดดในดินแดน ยอดเขาอันสูงชน แห่งนี้ ดูเหมือนจะไม่มก ี ารเปลีย ่ นแปลง ประหนึง่ ว่า สถานทีแ ่ ห่งนีไ ้ ร ้โมงยามหรือกาลเวลา อัน แตกต่างไปจากมนุษยโลก แต่ความพากเพียรย่อมนํ ามาซงึ่ ความหอมหวานจริงแท ้ เมือ ่ ฉั นป่ ายปี นขึน ้ ไปโดยไม่ยอ ่ ท ้อเป็ นเวลานานแสนนาน จนกระทั่งเดินผ่านธารเมฆพ ้นขึน ้ มาแล ้ว จึงพบว่าตนเองกําลังยืนอยู่ บนยอดเขา ทีส ่ งู เกินกว่าจะมีแผ่นดินใดมาทัดเทียมได ้ ฉั นกวาดสายตาสํารวจไปรอบกาย ก่อนจะนั่งพักลงบนก ้อนหินสเี ขียวดั่งหยกเนือ ้ ดี อันมี อยูเ่ กลือ ่ นทั่วไปในทีร่ าบกว ้างใหญ่ แท ้จริงแล ้ว ยอดเขาแห่งนีก ้ ลับเป็ นลานโล่งน่าอัศจรรย์ใจ มองไปทางไหนก็จะเห็นแต่สเี ขียวของก ้อนหยกและตะไคร่นํ้าหนาแน่นดาดไปทั่วพืน ้ ราวกับปู ลาดไว ้ด ้วยพรมกํามะหยีอ ่ น ั อ่อนนุ่ม ไกลออกไปฉั นเห็นมหาสระปทุมทิพยสถาน ทีเ่ หล่าบัวแดง บัวเหลือง และบัวขาว กําลัง แย ้มบานในนํ้ าใสปานกระจก ครัน ้ เมือ ่ มองไปจนทั่วไม่พบดอกไม ้ใดอีก ฉั นจึงแน่ใจว่า กลิน ่ หอม ทีต ่ ลบไปทั่วทุกสถาน กระทั่งเจือจานไปถึงดินแดนเบือ ้ งล่าง ความจริงก็คอ ื กลิน ่ หอมอันเป็ น ทิพย์จากดอกบัวเหล่านีน ้ เี่ อง แต่นั่นกลับเป็ นความเข ้าใจทีค ่ ลาดเคลือ ่ น เมือ ่ เมฆขาวก ้อนหนึง่ ลอยเรีย ่ จากเบือ ้ งบนลง ี มาใกล ้ ทําให ้ฉั นได ้พบว่า บนก ้อนเมฆนั น ้ ล ้วนงามสะพรั่งด ้วยหมูบ ่ ป ุ ผาหลากส ดั่งว่าได ้นํ า สายรุ ้งมาประดับกลีบดอกทีก ่ ําลังบานไสวนัน ้ ึ ราวกับเด็กน ้อย ขณะเอือ ฉั นรู ้สก ้ มมือไขว่คว ้าดอกไม ้ทัง้ หลายมาแนบอก พร ้อมกับ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 981

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

กําซาบกลิน ่ ทิพย์ด ้วยความโสมนัส ทันใดนัน ้ เมฆก ้อนอืน ่ ก็เลือ ่ นลอยเข ้ามาหาอีก ล ้วนแล ้วแต่ เป็ นแหล่งทีด ่ ํารงไว ้ด ้วยมวลดอกไม ้นานาพรรณ สภาพของฉั นในยามนี้ จึงเหมือนต ้นไม ้อันงอก งามอยูท ่ า่ มกลางสวนบุปผา ซงึ่ พากันลอยเลือ ่ นเข ้ามาทักทายอาคันตุกะผู ้มาจากแดนไกลไม่ ขาดสาย ื่ ชมเหล่าดอกไม ้ และเก็บเมล็ดพันธุล ื้ เพือ นานเท่านานทีฉ ่ ั นเฝ้ าชน ์ งในกระเป๋ าเสอ ่ นํ าไป ี ร่วมทุกข์ทัง้ หลายทัง้ ปวงตลอด หว่านยังดินแดนเบือ ้ งล่าง สมดั่งปฏิญญาทีเ่ คยให ้ไว ้แก่สรรพชพ มา คงอีกไม่นาน ดินแดนทุกหนทุกแห่งทีฉ ่ ั นจาริกไป จะงดงามด ้วยมวลหมูบ ่ ป ุ ผชาติ อีกทัง้ ี ม ี น ั และกลิน ประกายสว่างของกลีบดอกไม ้จะชว่ ยขับไล่เมฆหมอกสท ึ เทาออกไป ในขณะทีส ่ ส ่ หอมของมวลดอกไม ้ จะทําให ้ทุกหนทุกแห่งมีแต่ความเบิกบานเป็ นนิรันดร์ ั ผัสได ้ว่า เมล็ดพันธุด ฉั นมั่นใจยิง่ นั ก ด ้วยสม ์ อกไม ้ทีฉ ่ ั นได ้หว่านลงกลางใจตนเองนั น ้ กําลังผลิบาน ึ เต็มตืน ่ นีเ้ รือ และทอแสงสว่าง จนรู ้สก ้ ดุจดั่งผู ้นฤทุกข์แห่งมนุษยโลก และย่อมเป็ นเชน ่ ยไปตราบ จิรกาลาวสาน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 982

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ลูกคนแรก

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๕๔ เรือ ่ งสน โดย นิราศ นิรันดร

้ งฉลองขึน ้ บ้าน เกือบตีหนึง่ แล้วละ กว่าผมจะขีร่ ถมอเตอร์ไซค์ออกจากงานเลีย ั ึ มึนหนึบ เพราะฤทธิเ์ หล้าทีซ ใหม่ของเพือ ่ นในคืน นน ั้ ห ัวของผมย ังรูส ้ ก ่ ดเข้ าไปหน ัก หน่วงตงแต่ ั้ เริม ่ งานตอนหกโมงเย็น จากนนก็ ั้ ลากยาวไปเรือ ่ ยๆจนถึงห้าทุม ่ ผมรูต ้ ัวดีวา ่ หากกินต่อคงไม่ไหวแน่ เลยลุกไปนง่ ั ในวงไพ่ลองเปลีย ่ นบรรยากาศดูบา้ ง เผือ ่ ฟลุคได้ ั ดสกหน่ ั ่ งแรกๆผมมือขึน ้ อยูห เงินติดกระเป๋ากล ับบ้านสกนิ อยก็ย ังดี ชว ่ รอก แต่พอตา ้ หล ังๆถูกเขาเอาคืนจนหมดเกลียงไม่มห ี ลือ นน ่ ั แหละผมถึงได้ลก ุ ออกจากวง และขอต ัว กล ับบ้าน สายลมยามดึกเย็นยะเยือกไปทัง้ เรือนร่าง ขณะผมนํ ามอเตอร์ไซค์ออกมาจากซอยแล ้ว แล่นลิว่ ไปตามถนนใหญ่...ใจยังนึกห่วง ภรรยาทีน ่ อนอยูบ ่ ้านคนเดียวไม่หาย เพราะเธอกําลัง ้ ี ด ้วยส ิ ผมเองก็คอยนับคืนนับวัน ท ้องกําลังไสใกล ้กําหนดคลอดเต็มที เป็ นท ้องแรกของเธอเสย ่ เดียวกัน จะได ้เห็นหน ้าลูกน ้อยทีก ่ ําลังจะโผล่ออกมาดูโลกในอีก ไม่กวี่ น ั ข ้างหน ้าเชน ยังหรอก...เธอคงไม่ถงึ กับเจ็บท ้องขึน ้ มาปุบปั บฉั บพลันทันทีหรอกน่า... ่ ชน ื่ ขึน ผมคิดเข ้าข ้างตัวเองเอาไว ้ก่อน พอให ้จิตใจแชม ้ มาบ ้าง ผมภาวนาขออย่าให ้เธอ ่ เป็ นอะไรในชวงทีผ ่ มไม่อยู่ อันทีจ ่ ริงเธอก็ขอร ้องผมแล ้ว ว่าให ้อยูบ ่ ้านเป็ นเพือ ่ นอย่าเพิง่ ไปไหน มาไหนบ่อยนักในชว่ งนี้ เพราะหากมีอะไรฉุกเฉินขึน ้ มาจะได ้ชว่ ยพาเธอไปโรงพยาบาลได ้ ทันท่วงที ถึงตอนนีผ ้ มมีความกังวลใจเพิม ่ ขึน ้ มาอีกเรือ ่ งแล ้วละนอกเหนือจากเรือ ่ งภรรยา จะคลอด ี ไพ่ไปเมือ ั ครูท นั่นคือเรือ ่ งเสย ่ สก ่ ผ ี่ า่ นมา ยังคิดไม่ออกเหมือนกันว่าจะหาเหตุผลอะไรไปอ ้างกับ ภรรยาดี หากบังเอิญเธอตรวจพบว่าตัวเลขบัญชเี งินเดือนของผมขาดหายไปไหนตัง้ หลายพัน ิ ดมาแผล็บ เธอ คงโมโหแน่ๆ ถ ้ารู ้ว่าผมเอาไปละลายในวงไพ่อย่างเปล่าประโยชน์แบบนัน ้ ดูสก ื่ เดียวก็บน ิ ปร๋อไปอยูใ่ นกระเป๋ าคนอืน ่ อย่างรวดเร็วแทบไม่น่า เชอ ผมประคับประคองรถให ้วิง่ ตรงไปเรือ ่ ยๆท่ามกลางความมืดเปลีย ่ วของถนนสายนัน ้ ซงึ่ ื่ มต่อระหว่างอําเภอทุง่ สงกับตัวจังหวัดนครศรีธรรมราช สองข ้างทางทึมทึบไปด ้วย เป็ นถนนเชอ สวนยางพาราผืนใหญ่ โอบคลุมเนือ ้ ทีก ่ ว ้างใหญ่ไพศาลไปจดทิวเขาอันเหยียดยาวดูเลือนรางอยู่ ี หลัก บ ้านผมอยูเ่ ลยค่ายตํารวจตระเวน ลิบๆ ชาวบ ้านแถวนีส ้ ว่ นใหญ่ทําสวนยางกันเป็ นอาชพ ั สองกิโลเมตรเห็นจะได ้ มันเป็ นเสนทางที ้ ั จรไปมาเป็ นประจํา จึง ชายแดนทุง่ สงไปสก ผ ่ มใชส้ ญ ี ั หลังวาบอยู่ ไม่นก ึ หวาดกลัวภัยอันตรายใดๆ แต่ถ ้าเป็ นเมือ ่ ก่อนโน ้นละก็ ผมนึกเสยวสน เหมือนกัน ไม่กล ้าออกมาขีด ่ ย ุ่ ๆในกลางคํา่ กลางคืนอย่างนีห ้ รอก ดีไม่ดอ ี าจจะโดนปล ้นหรือไม่ก็ โชคร ้ายกลายเป็ นศพหมกคูอยูร่ ม ิ ทาง อีกอย่างผมเป็ นพนักงานกองทุนสงเคราะห์สวนยาง คลุกคลีอยูก ่ ับชาวบ ้านในท ้องทีแ ่ ห่ง นีม ้ านานหลายปี ตงั ้ แต่เริม ่ บรรจุ คงไม่มใี ครคิดทําอะไรผมหรอก สว่ นใหญ่ก็คุ ้นหน ้าคุ ้นตากันดี ี งรถ ขณะทีผ ่ มขีม ่ าถึงต ้นประดูใ่ หญ่รม ิ ทางซงึ่ แผ่เงาร่มครึม ้ ดูน่ากลัวนั่ นเอง ผมได ้ยินเสย มอเตอร์ไซค์คันหนึง่ เร่งเครือ ่ งจีต ้ ามหลังมาติดๆ ตอนแรกผมคิดว่ามันจะแซงจึงผ่อนคันเร่งลง ิ ขอบทาง ทีไ่ หนได ้มันกลับโฉบเข ้าประกบตีคู่ แล ้วบังคับให ้ผมจอดรถ ผมเห็น หน่อยค่อยๆชด ั ว่าเอาเรือ ถนัดตาว่าพวกมันมากันสองคน ดูวย ั ไม่น่าจะเกิน ๒๐ หน ้าตาบอกชด ่ งแน่ ้ ―หยุด‖ คําพูดของคนซอนหลั งออกคําสงั่ ห ้วนๆ ฟั งดูเหีย ้ มและหนักแน่นพอทีท ่ ําให ้ผม

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 983

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ิ้ สะท ้านเยือกขึน ต ้องเบรกอย่างกะทันหัน ด ้วยความตกใจกลัว ผมจึงไม่กล ้าขัดขืนใดๆทัง้ สน ้ มา ทันทีเมือ ่ เห็นปื นดํามะเมือ ่ มในมือของมันจ่อปากกระบอกตรง เด่มาทางหน ้าออกผมอย่าง เหมาะเหม็ง...ความตายกําลังยิม ้ แสยะเข ้ามาหาผมแน่แล ้ว คราวนี้ ―ลงมา‖ คนเดิมออกคําสงั่ แบบเฉียบขาด ั่ ระริก ยอมดับเครือ หัวใจผมรัวสน ่ งรถอย่างว่าง่าย ิ ตัว คว ้าฉกเอากุญแจไปทัง้ ๆที่ ―สง่ กุญแจมานี‖่ มันสําทับ พร ้อมก ้าวประโดดลงมาประชด ี บอยูท มันยังเสย ่ ค ี่ อรถ เห็นปื นทนโท่อยูใ่ นมือแบบนัน ้ เกิดโป้ งขึน ้ มาไม่คุ ้มแน่ หากผมจะคิดสู ้ ี ื้ เอา โดยเอาชวต ิ มาแลกกับลูกตะกั่วราคาเพียงไม่กบ ี่ าท เถอะ...รถมอเตอร์ไซค์แค่นห ี้ าซอ ั ครัง้ เมือ ่ ไหร่ก็ได ้ ตราบใดทีผ ่ มยังมีงานทํา และมีเงินเดือนกิน กัดฟั นผ่อนค่างวดเอาอีกสก ยังไงๆก็ต ้องยอม ถ ้าสถานการณ์เข ้าตาจน ้ ผมนึกในใจ...ไอ ้เด็กหนุ่มสองคนทีซ ่ อนท ้ายกันมาตามจีผ ้ มน่าจะเป็ นพวกวัยรุน ่ ใน หมูบ ่ ้านกลางสวนยางในละแวกนี้ หรืออาจข ้ามเขตมาจาก นาบอน ร่อนพิบล ู ย์ก็ได ้ การดักปล ้น ื พิมพ์ เมือ บนท ้องถนนแถวภาคใต ้มีขา่ วให ้ได ้ยินอยูบ ่ อ ่ ยตามหน ้าหนั งสอ ่ หลายปี กอ ่ น มันเงียบ หายไปนานแล ้วด ้วยซํ้า นี่คงหวนกลับมาใหม่ หรือว่าเศรษฐกิจของประเทศระยะนีก ้ ําลังยํา่ แย่ ี เลย บ ้านเมืองปั่ นป่ วน ประชาชนขาดรายได ้ ความขัดสนจนยากรุกราวี พวกหากินทางมิจฉาชพ ออกมาพล่านเหมือนเดิม ื่ ―ไม่น่าทํากันเลย ผมเป็ นเจ ้าหน ้าทีส ่ วนยางอยูก ่ องทุนฯนีเ่ อง‖ ผมลองวิงวอนทัง้ บอกชอ ี งครํ่าครวญใดๆของ บอกหน่วยงานทีท ่ ํา เผือ ่ พวกมันจะใจอ่อนลงบ ้าง แต่เหลว ทัง้ สองไม่ฟังเสย ผมแม ้แต่นด ิ หลังจากกุญแจตกไปอยูใ่ นมือของมัน นั่ นก็เท่ากับว่าการปล ้นชงิ ทรัพย์สําเร็จเสร็จ ิ้ ลงแล ้ว สมบัตช ิ้ สําคัญของผมก็ถก สน ิ น ู โจรเอาไปครอบครองโดยสมบูรณ์ มันไม่พด ู พล่ามทํา เพลงต่อให ้ยืดยาว ตวัดขาขึน ้ คร่อมอานรถแล ้วสตาร์ทเครือ ่ งฉึง่ บิดหายลับไปต่อหน ้าต่อตาทัง้ ่ เป็ นไอ ้ทึม สองคัน ปล่อยให ้ผมยืนเซอ ่ อยูร่ ม ิ ทางท่ามกลางความมืดอย่างเดียวดาย ้ น ผมทําอะไรไม่ถก ู จึงแข็งใจเดินกลับบ ้านไปตามถนนเสนนั ้ คํานวณดูแล ้วเกือบกิโลโน่น แหละกว่าจะถึงบ ้านตัวเอง ตอนนัน ้ ถนนโล่งว่างและห่างไกลบ ้านเรือนผู ้คน ไม่มรี ถราวิง่ ผ่านเลย ั คัน สก ี ทําไมมันถึงซวยอย่างงีว้ ะเรา...ผมเดินไปคิดไป แข ้งขาเริม ่ อ่อนเปลีย ้ เพลียแรง...ดูซ ิ เสย ี อีก ภรรยาทีบ ไพ่ยังไม่พอ ดันมาถูกโจรจีเ้ อามอเตอร์ไซค์ไปเสย ่ ้านก็จะคลอด กรรมเวรอะไรไม่รู ้ ี จนบีแ กระหนํ่าซํ้าเติมผมเสย ้ บน ผมเดินบ ้างวิง่ บ ้างสลับกันไป แต่ก็ทําได ้ไม่นานก็เหนือ ่ ยหอบแฮกๆ ในหัวผมยังมึนๆ ้ ์ หน่วงๆ เหมือนมีก ้อนหินอยูข ่ ้างใน ผมเหนือ ่ ยเจียนใจขาดกว่าจะมาถึงบ ้านซงึ่ เป็ นทาวน์เฮาส สร ้างใหม่อยูใ่ นซอย เล็กๆย่านนอกเมือง ภายในบ ้านปิ ดไฟมืดมิด เธอคงหลับไปนานแล ้วละ ั ้ ล่าง เผือ ป่ านนี้ หรือไม่ก็ลงมานอนทีโ่ ซฟาห ้องรับแขกชน ่ ผมกลับมาดึกๆแล ้วเรียกไม่ได ้ยิน ครัง้ ั ้ บน ผมเมามายังงีแ ก่อนก็ทห ี นึง่ แล ้ว คืนนัน ้ เธอนอนหลับสนิทอยูช ่ น ้ หละ จําได ้ว่าไปนั่ งกินที่ ห ้องอาหารแห่งหนึง่ ชว่ งปลายเดือน บังเอิญเพือ ่ นมันลากไปนวดต่อ เลยกลับดึกหน่อย มายืน ร ้องเรียกเท่าไหร่ๆเธอก็ไม่ยอมตืน ่ หมดปั ญญาจริงๆ ผมเลยก ้มลงคว ้ากรวดริมทางเดินหน ้าบ ้าน ขึน ้ มากําหนึง่ เขวีย ้ งกราวขึน ้ ไปบนหลังคาดังสนั่น...นั่นแหละถึงได ้ผล หลังจากนัน ้ สามวัน เต็มๆทีเ่ ราไม่ได ้พูดกัน ื่ ของเธอพร ้อมกับเอามือหมุนลูกบิดกร็อกแกร็ก ―พร...พร...‖ ผมร ้องเรียกชอ ี งตอบรับจากภรรยาผม สงสย ั ประวัตศ เงียบ...ไม่มเี สย ิ าสตร์คงจะซํ้ารอยเดิม ี งดังขึน ี งขานรับจาก ผมลองเรียกอีกครัง้ คราวนีต ้ ะเบ็งเสย ้ กว่าเก่า แต่ก็ยังเงียบไม่มเี สย คนในบ ้าน ผมเริม ่ งุนงง ก ้าวถอยออกมาตรงทีโ่ ล่ง พร ้อมกับตะโกนขึน ้ ดังๆหวังให ้เธอตืน ่ ขึน ้ มา เปิ ดประตู ผมทําอะไรไม่ได ้เลย เพราะกุญแจกับมือถือผมก็ไม่ได ้พกติดตัวไปด ้วยในคืนนัน ้ ความ ทีผ ่ ลีผลามรีบร ้อนจะไปกดเงินทีธ ่ นาคารก่อนวกกลับมางานขึน ้ บ ้านใหม่ เพือ ่ น ั หงุดหงิดขึน ผมชก ้ มาแล ้วส ิ ทําท่าจะคว ้ากรวดอยูพ ่ อดี ขณะนัน ้ เองวิชาญเพือ ่ นบ ้านอีก คนทีอ ่ ยูห ่ ้องติดกันตืน ่ ขึน ้ มาเปิ ดประตูห ้อง ตรงระเบียงข ้างบน พร ้อมบอกเล่าเรือ ่ งราวให ้ฟั ง ―พรเขาเจ็บท ้องหนัก เห็นว่านํ้ าครํ่าออกด ้วย ติดต่อนายไม่ได ้ เลยต ้องโทร.ให ้พีส ่ าวกับ ั พักนีเ่ อง พรฝาก พีเ่ ขยทีอ ่ ยูใ่ นค่ายตํารวจตระเวนชายแดนเอารถมารับไป โรงพยาบาลเมือ ่ สก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 984

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

บอกว่าถ ้ากลับมาเมือ ่ ไหร่ให ้ตามไปโรงพยาบาลด่วน‖ จริงด ้วย เธอคงติดต่อกับผมไม่ได ้จริงๆ เพราะมือถือผมก็ลม ื เอาไว ้บ ้านอย่างทีว่ า่ แถม ี ด ้วย เรือ บ ้านใหม่ของเพือ ่ นทีอ ่ ยูค ่ นละหน่วยงานเธอก็ไม่รู ้เบอร์เสย ่ งของเรือ ่ งมันเลยออกมาเป็ น แบบนัน ้ ผมหูตาเหลือกเมือ ่ รับรู ้ความจริงเกีย ่ วกับภรรยา มอเตอร์ไซค์ของผมโจรก็คาบไป รับประทานเรียบร ้อยแล ้ว จะทําอย่างไรดีละ่ นี่ ผมได ้แต่คั่งแค ้น ทําอะไรไม่ถก ู นึกไม่ถงึ ว่าจะซวย ั ซวยซอนอย่ ้ ซบ างนี้ ก็เลยเล่าเรือ ่ งทัง้ หมดให ้วิชาญฟั ง เพือ ่ นเห็นใจให ้ผมยืมรถมอเตอร์ไซค์ของเขาไปใช ้ ก่อน บอกตามตรงอาการเมาผมยังไม่คอ ่ ยสร่างสักเท่าไหร่ นึกด่าตัวเอง...ไม่น่าทิง้ เธอไว ้คน เดียวอย่างนัน ้ เลย... หากเธอกับลูกเป็ นอะไรไปผมคงเจ็บชํ้าใจตายแน่ๆ ดูสวิ น ั อืน ่ ตอนผมอยูไ่ ม่เห็นมีอาการ ี ว อะไร แต่พอไม่อยูเ่ ท่านัน ้ แหละ เอาเลยเชย ผมขีร่ ถกลับเข ้าไปในตัวอําเภออีกรอบ ไปถึงโรงพยาบาล ผมเอารถจอดไว ้ทีล ่ านจอด ใกล ้ป้ อมยามริมกําแพง จากนัน ้ ผมก็รบ ี ก ้าวขึน ้ ตึกอํานวยการด ้านหน ้า เพือ ่ สอบถามเจ ้าหน ้าที่ ั ่ ื พยาบาลเวรทีเ่ คาน์เตอร์ประชาสมพันธ์ ถามหาชอผู ้หญิงท ้องแก่ทเี่ พิง่ จะมาคลอดลูก หล่อนก ้ม ื่ ในสมุดทะเบียนอยูอ ้ อซงึ่ เป็ นตึกสูตน ดูรายชอ ่ ด ึ ใจ แล ้วบอกให ้ผมเดินตรงไปยังตึกทางซายมื ิ รี เวช ผมกล่าวขอบคุณหล่อนแล ้วรีบตรงดิง่ ไปยังอาคารดังกล่าว เข ้าไปถามพยาบาลหน ้าห ้อง ประจําตึกอีกครัง้ หนึง่ ถึงได ้รู ้ว่าภรรยาผมนอนอยู่ ห ้อง ๑๓๒ ี งลูกบิดข ้างในดัง ผมก็รบ ผมเคาะประตู ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...สองสามที พอเสย ี เปิ ดเข ้า ไปทันที ―เป็ นยังไงมั่งพร...‖ ผมปราดเข ้าไปหาภรรยาก่อน จนลืมขอบคุณพีต ่ า่ ย พีส ่ าวของเธอ ทีล ่ ก ุ ขึน ้ มาเปิ ดประตูให ้ ผมสบายอกสบายใจเมือ ่ มาเจอหน ้าภรรยา เธอนอนซมอยูบ ่ นเตียงคนไข ้ยังไม่ได ้คลอด ท ้องยังนูนเด่น พลางเหลือบมองผมด ้วยสายตาเคืองขุน ่ พีต ่ า่ ยรวมทัง้ พีเ่ ขยทีเ่ อารถกระบะไปรับ ภรรยาผมยังคอยเฝ้ าอยูเ่ ป็ นเพือ ่ นใน ห ้องนัน ้ ก็แสดงกิรย ิ าอาการแบบเดียวกัน คล ้ายจะบอกว่า ―เป็ นพ่อประสาอะไรกัน ถึงไม่รู ้จักรับผิดชอบ‖ ผมได ้แต่ขอโทษขอโพยทุกคนทีท ่ ําตัวไม่สมกับการจะเป็ นพ่อคน ผมรู ้ว่าตัวเองทําไม่ถก ู เพราะไม่ยอมอยูด ่ แ ู ลภรรยาให ้ดีตอนใกล ้คลอด ―ขอโทษทีนะทีม ่ าไม่ทัน เธอก็รู ้แล ้วนีน ่ าว่าพีไ่ ป ้ ํ งานขึน ้ บ ้านใหม่เพือ ่ น‖ ผมสารภาพผิดแต่โดยดี เรียกว่ายอมทุกอย่างด ้วยซาไม่วา่ เธอจะด่าว่า อย่างไร เพราะยังมีอก ี เรือ ่ งทีผ ่ มยังไม่อยากบอกให ้ภรรยารู ้ตอนนี้ เกรงว่าจะทําให ้เธอคิดหนัก เข ้าไปอีก ทัง้ ๆทีล ่ ก ู ในท ้องยังไม่ออกมาด ้วยซํ้า ิ า่ เลยกลับดึกยังงี‖้ เธอได ้แต่หน ้างํ้า ―เมาหนั กมาสท ―ก็ไม่ถงึ กับมากหรอก เพือ ่ นมันดึงเอาไว ้ บอกให ้หมดขวดก่อน จะทํายังไงล่ะร่วมวงกัน แล ้ว‖ ผมพยายามบ่ายเบีย ่ ง กะโยนความผิดไปให ้เหล ้าและเพือ ่ นๆด ้วยกัน ไอ ้เมานัน ้ เธอคงดู อาการออกอยูแ ่ ล ้ว เรือ ่ งอืน ่ ผมพอถูไถไปได ้หรอก แต่เรือ ่ งทีโ่ จรจีเ้ อามอเตอร์ไซค์ไปนีส ่ ิ ผม ั หน่อยหนึง่ กําลังคิดว่าจะหาจังหวะบอกกับเธออย่างไรดี จริงอยูม ่ ันไม่ได ้เป็ นความผิดของผมสก ้ ํ ี เรือ ่ งนัน ้ เธอน่าจะดีใจด ้วยซาทีผ ่ มรอดชวต ิ มาได ้อย่างปลอดภัย พีส ่ าวของเธอกับพีเ่ ขยเห็นว่าผมมาเฝ้ าดูแลแล ้ว ทัง้ สองก็ขอตัวกลับ พร ้อมกับรับปากว่า วันรุง่ ขึน ้ จะกลับมาเยีย ่ มใหม่ ทุกสงิ่ ทุกอย่างคงปล่อยให ้เป็ นหน ้าทีข ่ องผมผู ้เป็ นสามีตอ ่ ไป ผมคุยกับภรรยาอยูพ ่ ักหนึง่ แล ้วผล็อยหลับไปบนโซฟาของห ้องตอนไหนก็ไม่รู ้ สะดุ ้งตืน ่ ี งเรียกของเธอ ขึน ้ มาอีกทีก็ได ้ยินเสย ั ลูกจะออกแล ้วละ เจ็บท ้องมากเลย‖ เสย ี งนั น ―พีว่ ฒ ั น์...พีว่ ัฒน์...สงสย ้ คล ้ายจะคราง ครวญด ้วยความเจ็บปวด ั หน่อยนะ‖ ―เดีย ๋ วพีจ ่ ะไปตามหมอมาดู ทนสก ่ ื เชอไหมล่ะ ตอนทีผ ่ มโผเผลุกขึน ้ ร่างทัง้ ร่างของผมเหมือนหมดเรีย ่ วหมดแรงเอาดือ ้ ๆ ต ้องทรุดนั่งลงสลัดความมึนอยูช ่ วั่ ครูเ่ พือ ่ ให ้สร่างเมาก่อนทรงตัวขึน ้ มา ใหม่ ้ เกือบเจ็ดโมงเชาแล ้วตอนนัน ้ พนักงานกําลังทําความสะอาดพืน ้ ตรงทางเดินด ้วยไม ้ถูดัง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 985

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ครืดคราดอยูพ ่ อดีตอนผม เดินออกไปตามหมอ ผมจําหน ้าได ้ว่าเป็ นหมอสาวคนนีเ้ องทีภ ่ รรยา เคยมาฝากครรภ์เอาไว ้เมือ ่ หลาย เดือนก่อน หล่อนผลักบานประตูเข ้ามาแล ้วตรงไปยังเตียงที่ ภรรยาผมนอนหน ้าบิดเบีย ้ วอยู่ หล่อนเอามือลูบคลําท ้องดูอาการจนแน่ใจจึงบอกให ้เจ ้าหน ้าทีม ่ า เข็นคนท ้องไป เข ้าห ้องคลอด ผมยืนคอยอยูน ่ อกห ้อง เพราะหมอและพยาบาลไม่ยอมให ้เข ้าไปเด็ดขาด ทุกครัง้ ทีห ่ ผ ู ม ี งเธอร ้องครวญครางด ้วยความเจ็บปวด หัวใจผมเหมือนถูกบีบบดให ้ปวดเจ็บไปด ้วย แว่วยินเสย ื ติดจั่นอยูแ ยังงัน ้ แหละ ผมเดินไปเดินมาเหมือนเสอ ่ ถวระเบียงด ้วยความกระวนกระวาย ผมนึก เขินๆเหมือนกันทีเ่ ก็บอาการของตัวเองไม่อยู่ ี ที ต ้องคอยเข ้าไปถามไถ่คณ ุ หมออยูไ่ ม่ขาดระยะ แต่ภรรยาผมก็ไม่ยอมคลอดเสย ั หน่อย หมอเลยฉีดยาเร่งให ้ ไม่น่าจะเกินสบ ิ โมง...‖ คุณหมอ ―ท่าทางจะคลอดยากสก ี น ้าเรียบๆ ―คุณพ่อไม่ต ้องวิตกกังวลมากหรอก‖ บอกด ้วยสห ื้ ขึน คําปลอบของหมอสาวหน ้าหวานคนดังกล่าวทําให ้ผมใจชน ้ มาบ ้าง ผมเดินไปทีโ่ รง อาหารของโรงพยาบาลสงั่ กาแฟมาซดถ ้วยหนึง่ บอกเขาว่าเอาแก่ๆ เพือ ่ จะได ้สร่างเมาเร็วๆ พอกลับไปทีห ่ ้องคลอดอีกที พยาบาลผู ้ชว่ ยหมอทําคลอดก็โผล่หน ้าด ้วยรอยยิม ้ ออกมา บอกผม ―ขอแสดงความยินดีด ้วยนะคะ คุณได ้ลูกชาย‖ ผมหูผงึ่ ดีใจจนเนือ ้ เต ้น ทีต ่ ัวเองได ้กลายเป็ นพ่อคนไปแล ้วโดยสมบูรณ์ พลันความสุข แผ่ซา่ นเข ้ามาอย่างเต็มอิม ่ ชนิดบอกไม่ถก ู ้ อาการเมาของผมหายไปเป็ นปลิดทิง้ ผมคอยดูแลภรรยาเป็ นอย่างดี ไม่วา่ เธอเรียกใชไหว ้วาน อะไร ผมทําได ้ทุกอย่างโดยไม่คด ิ เกีย ่ งงอนแม ้แต่น ้อยนิด อิม ่ อกอิม ่ ใจกับการมีลก ู จนลืมเรือ ่ ง ี ไพ่ไปสนิท มอเตอร์ไซค์และเรือ ่ งเสย พีเ่ มียกับพีเ่ ขยแวะมาเยีย ่ มหลานอีกทีในตอนเย็นวันนั น ้ หลังจากเลิกงาน ทัง้ สองเดินยิม ้ ื้ มาให ้หลานพะรุงพะรัง จนทําเอาผมแปลกใจ ซงึ่ มีทัง้ มุ ้ง หน ้าระรืน ่ หอบหิว้ ข ้าวของต่างๆทีซ ่ อ หมอน ทีน ่ อนเด็กและอะไรอีกหลายอย่าง ความจริงเรือ ่ งนีเ้ ป็ นหน ้าทีข ่ องผมกับภรรยาอยูแ ่ ล ้วที่ ั หน่อย ต ้องจัดการเอง ไม่เกีย ่ วกับคนอืน ่ สก ิ น ้าเหมือนใครเอ่ย‖ หล่อนชะโงกหน ้าดูหลานซงึ่ กําลังนอนหลับตาพริม ―ดูสห ้ อย่างน่ารัก ี าวนวล ―ป้ าซอ ื้ ของมาให ้เป็ นของขวัญวันเกิดเพียบเลย เพราะ น่าเอ็นดูถก ู ห่อไว ้ ด ้วยผ ้าอ ้อมสข แกนํ าโชคมาให ้ป้ ารู ้มัย ้ ‖ ั ผมฟั งแล ้วชกงงๆ นึกไม่ออกเหมือนกันว่าเป็ นโชคอะไร ก็เลยร ้องถาม ―โชคอะไรพีต ่ า่ ย‖ หล่อนยิม ้ ร่า ลุกมาดึงแขนผมออกไปนอกห ้อง แล ้วชใี้ ห ้ผมดูหมายเลขตรงหน ้าห ้องทีภ ่ รรยาผม มาคลอด ―ดูส ิ เลขอะไร‖ ―๑๓๒ ไม่เห็นมีอะไร‖ ิ า่ บังเอิญเจอลอตเตอรี่ ―ก็เลยท ้ายสามตัวทีอ ่ อกงวดนีไ ้ งเล่า ๑๖ มกราคม มัวแต่เมาสท ื้ ไว ้หมดห ้าใบ ขึน หน ้าโรงพยาบาลตรงหมายเลขห ้องเข ้าพอดี พีเ่ ลยซอ ้ เงินมาเรียบร ้อยแล ้วด ้วย‖ ถึงตอนนัน ้ ผมได ้แต่ตบหน ้าผากตัวเองเบาๆ ไม่นก ึ ว่าลูกคนแรกจะมาให ้โชค แต่ผมกลับ โดนหางเลขไปเต็มๆ แพ ้ไพ่หมดตูดยังไม่พอ มอเตอร์ไซค์คันงามก็ยังถูกโจรปล ้นเอาไปอีก ต่างหาก ก่อนออกจากโรงพยาบาลนั่นแหละ ผมถึงได ้สารภาพกับเธออย่างหมดเปลือกว่าเกิด ี น ้าเรียบๆ หันไปประคอง เหตุการณ์อะไรขึน ้ บ ้างในคืนนัน ้ แต่เธอกลับเงียบเฉยไม่พด ู ไม่จาทําสห ลูกน ้อยไว ้ในอ ้อมอก แล ้วกล่าวกับผมว่า ―ชา่ งมันเถอะพี่ ของพวกนัน ้ ถือว่าฟาดเคราะห์ไปก็แล ้ว ิ้ ใหม่มาทดแทนแล ้วไม่ใชเ่ หรอ น่ารักดีออก...ทีนแ กัน เราได ้สมบัตช ิ น ี้ หละพีต ่ ้องทะนุถนอมให ้ดี ยิง่ กว่าชวี ต ิ ‖ ั เจนวันนั น ผมเพิง่ มองเห็นความงามในหัวใจของเธอชด ้ เอง และด ้วยสาํ นึกในความเป็ น ี ใหม่ โดยให ้สญ ั ญากับตัวเองว่าจะทําสงิ่ ดีๆเป็ น พ่อ ผมจึงเริม ่ ปฏิวต ั ริ ะบบชวี ต ิ ในครอบครัวเสย การตอบแทนเธอบ ้าง นับแต่นัน ้ ผมเลิกเหล ้าเลิกการพนันโดยเด็ดขาด เป็ นการต ้อนรับลูกคน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 986

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

แรก ซงึ่ ผมจะต ้องดูแลเอาใจใสเ่ หมือนต ้นไม ้ทีเ่ จ ้าของคอยรดนํ้ าพรวนดิน เติมปุ๋ ย และรอการ เจริญเติบโตของลูกด ้วยความหวังอันงดงาม เพือ ่ ทดแทนกับบางสงิ่ บางอย่างในชวี ต ิ ทีผ ่ ม ี ไปอย่างไร ้แก่นสาร สูญเสย

คํา ่ คืน - เนิน ่ นาน

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๕๕ เรือ ่ งสน ์ ส ิ โดย ธีรวิชย์ วงศม ุ ก

่ งหน้าต่างมานานแล้ว เงาต้นไม้ เธอนอนนิง่ อยูอ ่ ย่างนนท ั้ งที ั้ แ ่ ดดสายล่วงผ่านชอ เคลือ ่ นไหววูบวาบตามแรงลมอยูบ ่ นผน ัง ละอองฝุ่นลอยอยูใ่ นเปลวแดดสายอ้อยอิง่ รีรอ ื่ งชา้ กว่าทีค ื้ ราวว่าเวลากําล ังไหลเนือ ่ งไปอย่างเชอ ่ วรจะเป็น ใบหน้าสว่ นทีแ ่ นบหมอนชน ํ ้ เหนียว ไม่วา ่ จะเป็นด้วยหยาดนํา้ ตาหรือเหงือ ่ ของฝันร้ายทีห ่ มน ่ ั หลอกหลอนซาซากเธอ ึ น ัยน์ตาระโหยชํา้ ทอดผ่านไปย ัง ก็ ไม่นําพา ย ังคงนอนนิง่ ราวไร้ชวี ต ิ ไร้ความรูส ้ ก ่ ทุกเชา้ หมอนอีกใบทีว่ างเคียงก ัน ม ันว่างเปล่า ไม่มเี ขาให้เห็นเชน เธอรักทุกนาทีทอ ี่ ยูร่ ว่ มกับเขา ครัง้ ยังเรียนอยู่ เขาเป็ นรุน ่ พีร่ ่วมมหาวิทยาลัย หมั่นเทียว ึ ของเขาอย่างไม่ไยดีครัง้ แล ้วครัง้ เล่า รับสง่ ออกค่ารถโดยสารให ้ แม ้ว่าเธอจะปฏิเสธความรู ้สก แต่สองปี หลังจากเรียนจบเธอก็ต ้องยอมแพ ้ใจทีม ่ ั่นคงเสมอต ้นเสมอปลายในทีส ่ ด ุ เธอชอบมองใบหน ้ายามหลับสนิทของเขา ดวงตาหลุบพริม ้ ใต ้คิว้ สวย และริมฝี ปากทีพ ่ รํ่ายํ้า ั ญาว่าเธอจะไม่โดดเดีย เสมอประหนึง่ คําสญ ่ วอีกต่อไป ถ ้อยคําแสนเชยเปิ่ นแต่โอบกอดใจดวง หนาวของเด็กบ ้านแตกให ้อบอุน ่ มิรู ้คลาย ้ บางเชาเธอจะพบว่ าดวงตาอ่อนโยนนั น ้ ตืน ่ รออยูแ ่ ล ้ว พร ้อมรอยยิม ้ และแววตาอันมี ความหมายประหนึง่ ว่าเพิง่ พบเห็นเธอเป็ นครัง้ แรก แม ้จะแต่งงานใชช้ วี ต ิ คูร่ ว่ มกันมาหลายปี แต่ รอยยิม ้ ของเขายังมีให ้เธอเสมอ สายธารความรักและห่วงใยไม่เคยแห ้งเหือดทัง้ ในยามทุกข์ยาม สุข ี ใจเลย...เธอเคยรําพัน หมายความตามนั น ื่ การ ถ ้าต ้องตายไปตอนนี้ ฉั นก็ไม่เสย ้ ด ้วยใจซอ ั ร่างเธอแน่นแนบ เอ่ยเอือ ได ้อยูร่ ว่ มกับเขาคือความสุขอย่างทีส ่ ด ุ ยามนั น ้ เขากอดกระชบ ้ นแผ่ว แต่มั่นคง ฉั นจะอยูก ่ ับเธอเสมอ... ่ นั น แต่ยามนีไ ้ ม่เป็ นเชน ้ แล ้ว เขาจากไปก็เพราะเธอ ยอมทําตามทีเ่ ธอเพียรพรํ่าร ้องขอนับครัง้ ไม่ถ ้วน ี เถิด ไปจากฉั นเสย คําถามปรากฏในแววตาเจ็บปวดของเขา และเขาก็คงจะรู ้ว่าเธอก็ปวดร ้าวไม่น ้อยไปกว่ากัน เมือ ่ ได ้เอ่ยประโยคนัน ้ ออกไป ทําไม? เขาขอเหตุผล ่ คนไร ้ เธออยากจะอธิบายใจแทบขาดแต่ไม่มป ี ั ญญา ทีท ่ ําได ้ก็เพียงซบหน ้าสะอืน ้ รํ่าไห ้เชน ่ ทุกครัง้ เธอกอดเขาแน่นทัง้ ทีเ่ พิง่ ออก สติในอ ้อมอกของเขาทีพ ่ ร ้อมปกป้ องปลอบโยนเธอเชน ั สนอึงอลราวอยูใ่ จกลางพายุ เธอไม่อยากพรากจากเขาไป แต่ก็ไม่อยากจะพบเห็น ปากไล่ สบ เขาอีก อย่างน ้อยก็ในตอนนี้ จะบอกเขาได ้อย่างไรเล่า ว่าท่วงท่าเดินเหิน วงหน ้า ผิวพรรณและ วิธย ี ม ิ้ แย ้มพูดจาของเขาคือหนามแหลมชําแรกหัวใจเธอมาตลอดหลายเดือน ทีผ ่ า่ นมา เธอทําให ้ฉั นคิดถึงลูก... ่ นัน แล ้วเธอก็บอกเขาไปเชน ้ ้ ประคองแก ้ว ท่วงท่ากอดอกครุน ลูกมักเลียนแบบเขาเสมอ วิธจ ี ับชอน ่ คิดด ้วยริมฝี ปากเม ้ม

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 987

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

่ ตรงจริงจังทําให ้เธอหัวเราะ ทัง้ หมดคือภาพสวยงามทีส ่ ด ุ ในความคิดของเธอ ทีเ่ คยให ้ชวี ต ิ ชุม เย็นกลับกลายเป็ นมีดกรีดเฉือนให ้ใจรุม ่ ร ้อน เจ็บปวด ซํ้ายังคมกล ้าตามโมงยามอันเคลือ ่ นผ่าน เข ้ามา ื้ ผ ้าทีเ่ ธอจัดยัด เขาจากไปแล ้วจริงๆ ทิง้ ไว ้เพียงกลิน ่ บุหรีก ่ ําจายบางๆในห ้องโถง กระเป๋ าเสอ เยียดให ้เขาไม่อยูท ่ น ี่ ั่นแล ้ว ก ้นบุหรีพ ่ น ู เพียบในถาดเถ ้า เขาเคยเลิกมันได ้เมือ ่ รู ้ว่าเธอตัง้ ท ้อง แล ้วหวนกลับไปหามันอีกครัง้ ตอนทีล ่ ก ู ตาย ...เราต ้องทําใจให ้ได ้นะ...เข ้าใจมัย ้ ...ต ้องเข ้มแข็ง... ่ ่ นั น เขาชางเลือดเย็นนักทีพ ่ ด ู ออกมาเชน ้ คงมีแต่เขากระมังทีท ่ ําได ้ เขาเพิง่ ห ้าขวบเอง ห ้าขวบเท่านัน ้ เอง... ี เขาหวังว่าธรรมะคงจะชว่ ยเธอหลุดพ ้นจากความโศกเศร ้าได ้ ทว่าสถานที่ เมือ ่ แรกสูญเสย สงบทีเ่ ขาพาไปและผู ้คนยิม ้ แย ้มมีความสุข ท่วงท่าสงบเย็นปลอดโปร่งเหมือนว่าต่างกําลังเดิน ทอดน่องอยูใ่ นสวนสวรรค์ทําให ้ เธออึดอัด กลายเป็ นคนบาปในหมูน ่ ักบุญ พวกเขาเหล่านัน ้ ไม่ม ี วันรู ้หรอกว่าทุกข์ของเธอหนักหน่วงลํ้าลึกปานใด เธอลอบพ ้อ ื ธรรมะวางเรียงเป็ นระเบียบบนชน ั ้ ทีต หนังสอ ่ อ ่ ขึน ้ ด ้วยฝี มือเขา เธออ่านพบเรือ ่ งของนางปฏา ื เล่มหนึง่ นางสูญเสย ี คนรอบข ้าง พ่อ จารา สาวิกาแห่งองค์ตถาคตในสมัยพุทธกาลจากหนั งสอ แม่ พีน ่ ้อง สามี ไม่เว ้นแม ้ลูกน ้อย เทีย ่ วเร่รอ ่ นเลือ ่ นลอยไร ้สติ หอบศพลูกร ้องหาคนชว่ ยคืนชวี ต ิ จากมรณะ กีท ่ วิ ากีร่ าตรีผา่ นพ ้นนางก็มเิ คยนํ าพา หนึง่ เดียวทีน ่ างปรารถนาชา่ งเป็ นความงมงาย นัก กระทั่งพบทางสว่างจากพระพุทธองค์ ่ วี ต ่ วามเป็ นจริงทีท ทีไ่ ด ้คืนมามิใชช ิ ลูก หากแต่เป็ นสติ อันเรียกนางผู ้อาภัพสูค ่ ก ุ คนต ้อง ยอมรับ ไม่มใี ครไม่ตาย... เธอเองก็รู ้ข ้อนัน ้ ดี แต่ไม่อาจกระทําให ้ใจสงบปลง ทางสว่างนัน ้ มีอยู่ แต่เธอไม่มป ี ั ญญา ั นั ก หาทางไปถึง หล่มหลุมอันมืดมนทีเ่ ธอพลัดหล่นลงมาชา่ งเหน็ บหนาวและสูงชน คํา่ คืนของเธอยังคงยาวนาน ใกล ้คํา่ เธอออกจากร ้านดอกไม ้ ไอร ้อน ควันพิษปกคลุมถนนดูมัวซวั ในมือถือดอก ทานตะวันดอกโต มันกลายเป็ นดอกไม ้โปรดของลูก หลังจากไปเทีย ่ วทีท ่ งุ่ ทานตะวัน ลูกชอบส ี ี ดใสของดอกไม ้กับขนมหวานชนิดโปรด เหลืองอร่ามของมัน นึกเปรียบสส ทองหยอดไงแม่ ทองหยอด ผืนฟ้ ามืดมิด ไม่มแ ี ม ้เศษแสงดาวให ้พบเห็น บ่อนํ้ าพุกลางลานใหญ่ใกล ้สะพานข ้ามแม่นํ้ามี ่ ี ี งนํ้ ากระทบกันไพเราะราวบทเพลงแห่งงานรืน เด็กๆเล่นนํ้ าสงเสยงหัวเราะใส เสย ่ เริง คนของ ั ชวนชายหนุ่มทีเ่ ดิน กลางคืนเดินอยูข ่ วักไขว่ ใต ้แสงไฟฟ้ าหรุบหรูแ ่ ละเงาไม ้ นางบังเงารอท่าชก ผ่าน เธอนั่งบนม ้ายาวไม่ไกลจากลานกว ้าง มองโลกตรงหน ้าด ้วยสายตาทีว่ า่ งเปล่า มือนัน ้ เล่าก็ ลูบคลําทานตะวัน ประหนึง่ ว่าก ้านแข็งเป็ นนิว้ มือน ้อยๆของลูก กลีบดอกงอนโค ้งดั่งแผงขนตา ึ ว่าตัวเองเป็ นวัตถุธาตุอันแปลกแยกไม่ได ้เกีย อ่อนโยน ห ้วงเวลานั น ้ เธอรู ้สก ่ วข ้องใดๆ กับโลกนี้ เลย ี งหอบหายใจปรากฏขึน กลิน ่ ตัวฉุนเปรีย ้ วพร ้อมเสย ้ ข ้างตัว เด็กชายตัวเล็กท่าทางแก่นแก ้ว ั ้ สวมกางเกงขาสนเก่าครํ่ามอซอนั่งห ้อยขาตรงที่ ว่างของม ้ายาวข ้างๆเธอ เหงือ ่ อาบใบหน ้า มอมแมมเป็ นมัน เธอมองดวงตาดําขลับซุกซนของเจ ้าหนู บางทีถ ้าลูกยังอยูค ่ งได ้ฉุดข ้อมือเจ ้าหนูพากันวิง่ ตือ ๋ เล่นสนุกกันแล ้ว...บางทีถ ้าลูกยังอยู.่ .. ถ ้าลูกยังอยู.่ ..เธอหยุดคิดเมือ ่ เจ ้าหนูเอือ ้ มมือสะกิด มองสลับใบหน ้าเธอกับดอกไม ้ในมือ ออก ปากขอเอาดือ ้ ๆ เธอกําดอกไม ้แน่นเม ้มปากแล ้วลุกเดินหนี ได ้นอนบ ้างหรือเปล่า? กินอะไรหรือยัง? ี งของเขาอาทร ถมความอ ้างว ้างไปไม่น ้อย เขาว่าจะให ้น ้องสาวมาอยูเ่ ป็ นเพือ เสย ่ น เธอ ปฏิเสธแล ้ววางโทรศัพท์ ห ้วงยามนีเ้ ธอไม่ต ้องการพบใครทัง้ นัน ้ เธอเหนือ ่ ยเหลือเกิน แต่ก็ไม่ ื ทีเ่ ล่า อาจข่มตาให ้หลับ นั่งลงข ้างเตียงหยิบยามากิน วางแก ้วนํ้ าลงทีโ่ ต๊ะหัวนอน หนั งสอ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 988

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เรือ ่ งราวของนางปฏาจารายังวางอยูท ่ น ี่ ั่น ปฏาจารา...บอกฉั นหน่อยส ิ เธอเห็นอะไร อะไรทีท ่ ําให ้เธอพ ้นทุกข์... ึ ถึงมือนุ่มนิม ื้ เหงือ ในฝั นนัน ้ เธอและลูกกําลังวิง่ เล่นในทุง่ ทานตะวันกว ้างใหญ่ รู ้สก ่ และชน ่ ี อง ฝูงวัวสข ี าวประหนึง่ นํ้ านมเทีย ของลูกในมือเธอ ท ้องฟ้ าแจ่มกระจ่างเป็ นสท ่ วเล็มหญ ้าบนเนิน ี าวนอนซบพวงเต ้าของแม่ทห ่ กัน เสย ี ง เขาสเี ขียวขจี ทีโ่ คนไม ้ใหญ่ลก ู หมาตัวน ้อยสข ี่ ลับอยูเ่ ชน ี องล่องลอย เธอไม่เคยเบิกบานเชน ่ กัน เสย ี ง หัวเราะของลูกสดใสอยูใ่ นสายลมซงึ่ มีละอองสท ั แห่ง ลูกวิง่ นํ าไปยังต ้นเสย ี งโดยมิรัง้ รอ เธอเร่งเท ้าติดตาม ลัดเลาะ นํ้ าพุแว่วดังมาจากทีไ่ หนสก ผ่านดงไม ้ทึบ รอบกายมืดหม่นลงทุกย่างก ้าว กระนัน ้ ลูกของเธอยังคงวิง่ อย่างไม่รู ้เหน็ ดเหนือ ่ ย ี งหัวเราะ ร่าเริงยังคงอยู่ แล ้วเธอก็ต ้องใจหายวาบเมือ ่ ร่างของลูกลับหายไปจากสายตาแต่เสย ราวจะคอยนํ าทางให ้ตามไป ี งนํ้ าไหลชัดเจน และเสย ี งลูกของเธอพูดคุยกับใครคนหนึง่ อย่างสนิทสนม เธอ กระทั่งแว่วเสย ี งหัวร่อต่อกระซก ิ นัน เดินตามเสย ้ ไป ทีร่ ม ิ แม่นํ้ากว ้างใหญ่จนมองไม่เห็นฝั่ งตรงข ้าม ผู ้หญิงคน หนึง่ นั่งอยูบ ่ นผืนหญ ้าสเี ขียวใบละเอียดราวกํามะหยีพ ่ ร ้อมลูกของเธอ บนตัก อายุของนางไล่เลีย ่ ื้ แขนกระบอกและผ ้าซน ิ่ สค ี รามสดใสราวผืนฟ้ า ดูเป็ นมิตรและอารี รอยยิม กับเธอ สวมเสอ ้ นาง ั ชวนให ้เธอนั่งลงเคียงข ้างแล ้วชน ื่ ชมความน่ารักน่าชงั ของลูกเธอ งดงามหากรันทดเศร ้า นางชก ี ่ นํ้ าเสยงของนางน่าฟั งชุมเย็นดั่งสายนํ้ าไหลระริก ―ขอลูกเธอให ้ฉั นได ้ไหม?‖ นางเอ่ยขึน ้ ในทีส ่ ด ุ เธอกรีดร ้องเกรีย ้ วกราดปราดเข ้าอุ ้มลูกหนีด ้วยเรีย ่ วแรงทัง้ หมดทีม ่ ี โดยไม่หันหลังกลับไป ี งลึกตํา่ แล ้วกราด มอง ท ้องฟ้ าทีเ่ คยสดใสพลันแปรปรวนหม่นครึม ้ มวลเมฆพยับฝนครวญเสย เกรีย ้ วราวฟ้ ากําลังปริแตก เธอวิง่ ตะบึงฝ่ าทุง่ ทานตะวันอย่างไม่รู ้เหนือใต ้ กิง่ ก ้านทีเ่ คยสดเขียว อ่อนโยนเยีย ่ งสายลมกลับกลายเป็ นหนามแหลม เฉือนคมชําแรกเนือ ้ ตัว ฝ่ าเท ้าเปล่าเปลือยปวด แปลบทุกย่างก ้าวด ้วยเรียวหนามร ้อยพันฝั งคมลึก เวลาผ่านไปเท่าใดไม่อาจรู ้ กระนัน ้ เธอคงยัง ี งของหญิงผู ้ หลงทางอยูใ่ นดงหนาม ดงหนามทีค ่ รัง้ หนึง่ เคยเป็ นทุง่ ดอกไม ้แสนงามของเธอ เสย นัน ้ ยังคงติดตามมาไม่ลดละประดุจเงาปี ศาจ ―ขอลูกเธอให ้ฉั นได ้ไหม?‖ เธอหันมาตวาดกร ้าวเอาเรือ ่ ง ทัง้ ทีไ่ ม่เห็นใคร ―ลูกของฉั น นีเ่ ป็ นลูกของฉั น!!!‖ ―ยกให ้ฉั นเถิด‖ ―ไม่...ไม่...ลูกของฉั น...‖ ―ลูกของเธอ...จริงหรือ?...จริงอยูห ่ รือ?...‖ เธอก ้มลงมองลูกในอ ้อมอก แต่ทพ ี่ บกลับเป็ นเพียงทานตะวันดอกหนึง่ เธอทรุดตัวลงแทบ ี งโหยไห ้อาดูรสะท ้อนก ้องทุง่ พืน ้ หนามร ้องไห ้ครํ่าครวญเรียกหาลูกด ้วยหัวใจแหลกสลาย เสย ทานตะวันทีก ่ ําลังเหีย ่ วเฉาและสลดล ้มลงราบ คาบอย่างรวดเร็ว บนเนินเขาทีเ่ คยมีฝงู วัวกระจัด ิ้ กระดูกสข ี าวโพลนประหนึง่ นํ้ านม บนผืนดินดําแตกระแหง ทีโ่ คนไม ้ใหญ่นั่นก็ กระจายด ้วยชน ่ กัน... เชน คํา่ คืนล่วงผ่านไปอีกครา ี แล ้ว ทัง้ ทีเ่ พิง่ จะผ่านไปเพียงวันเดียว ทานตะวันชูดอกในแจกันบนโต๊ะข ้างเตียงเฉาโรยเสย ี แล ้ว ดอกไม ้ทีท ่ านทนหาญกล ้าท ้าทายกระทั่งแสงตะวันกลับตายเสย เพิง่ จะวันเดียวเองนะ ไม่ควรเลย ไม่ควรโรย...ยังไม่ถงึ เวลา...เธอพรํ่ารําพัน เธอกลับไปทีร่ ้านดอกไม ้อีกหลายวัน ปั กทานตะวันดอกใหม่ในแจกันเดิม ชวั่ ข ้ามคืนก็พากัน ทยอยโรยราไม่ผด ิ ดอกแรก ดอกไม ้ทีเ่ คยเรืองรุง่ รัศมีแปรเปลีย ่ นเป็ นดําชํ้าหมดงาม กลีบบอบ ี ด บางหลุดร่วงหมองหม่นผิดสผ ิ รูป ทีเ่ คยเป็ น ทีเ่ คยอยู่ ไม่มั่นคงเลย เธอได ้แต่นั่งนิง่ เหม่อมองซากดอกไม ้ในแจกัน ื้ ดอกไม ้พลาสติก นํ้ าเสย ี งเด็กสาวประชดเทียด เด็กสาวขายดอกไม ้แนะนํ าให ้เธอเลือกซอ อีกร ้อยปี ก็ไม่มเี ฉา ไม่เหมือนกัน มันไม่มช ี วี ต ิ ไม่มช ี วี ต ิ ย่อมไม่เฉาโรย...เธอค ้านเงียบในใจ ภาพถ่ายของลูกเหนือหัวนอน ภาพหนึง่ คือเด็กน ้อยตัวแดงแบเบาะหลับตาพริม ้ ต่อมาคือลูก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 989

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

น ้อยทีก ่ ําลังคืบคลานหาเธอ ถัดมาคือหนูน ้อยในชุดนักเรียน นั่นคือวันแรกทีเ่ ข ้าโรงเรียน หากลูก ยังอยู่ ต่อไปอีกไม่กป ี่ ี คงจะมีภาพบัณฑิตสวมครุยในกรอบสวย... วูบหนึง่ ปรากฏคําถาม แล ้วจากนัน ้ เล่า? ลูกจะเป็ นอย่างไรต่อไป?... เหม่อมองสงิ่ ทีอ ่ ยูใ่ นแจกันอีกครัง้ บางสงิ่ กระจ่างบาน ท่ามกลางดอกไม ้ทีร่ ว่ งโรยวูบนัน ้ แสง วาบจัดจ ้า เธอครางออกมาอย่างลืมตัวแล ้วพลันซบหน ้าสะอืน ้ บนฝ่ ามือของเธอเอง นีห ่ รือสงิ่ ทีเ่ ธอเคยเห็น ทีเ่ ธอรับรู ้...ปฏาจารา... ความจริงนัน ้ เจ็บปวดนัก แต่เธอต ้องยอมรับ ต ้องยอมรับให ้ได ้... คํา่ คืนนีอ ้ าจจะเลวร ้าย แต่จะไม่ยาวนานอีกต่อไปแล ้ว เขานั่ งลงข ้างเธอ ท ้องฟ้ ากระจ่างไร ้หมูเ่ มฆและดวงดาว ดวงจันทร์ลอยนิง่ ในความมืดนัน ้ ี ําทีส แลดูสงบเย็น เขาเอ่ยชมชุดทีเ่ ธอสวม เธอว่าสด ่ วมมาหลายเดือนน่าเบือ ่ เกินไป กลิน ่ ดอกไม ้ หอมยืน ่ มาพร ้อมรอยยิม ้ เขากุมมือเธอแน่นแนบ ี เธอตามลูกไปอีกคนแล ้ว‖ ดวงตาของเขาเอ่อนํ้ า ―ฉั นคิดว่าต ้องเสย ้ เธอได ้แต่ยม ิ้ ตอบ เพิง่ สงั เกตว่าผมหลายเสนของเขาหงอกขาว ไม่ได ้มาเพียงเธอเท่านัน ้ ที่ ั ญาไม่เคยทวนคําทีใ่ ห ้ไว ้ เขารักลูกไม่น ้อยไปกว่าเธอ เพียงแต่ ตกอยูใ่ นห ้วงทุกข์นี้ เขารักษาสญ เขาไม่อาจล ้มให ้เธอเห็นได ้ เขาบอกรักเธออีกครัง้ แผ่วเบาแต่หนักแน่นดั่งเคยเป็ นมา เธอตอบ เขาด ้วยถ ้อยคําเดียวกัน ั ญาว่าจะมีชวี ต ―...ฉั นสญ ิ อย่างเป็ นสุข แม ้ว่าวันใดวันหนึง่ เธอต ้องตายจากฉั นไปอีกคน...‖ ดู เขาแปลกใจในคําพูดของเธอ นิง่ อยูอ ่ ด ึ ใจคล ้ายทบทวนหาความหมายในประโยค แล ้วกลับยิม ้ ่ ื ่ ิ ชน เหมือนเข ้าใจในสงทีเ่ ธอพยายามบอก ―ดีแล ้วละ ดีทส ี่ ด ุ แล ้ว‖ เขาพูดขึน ้ ในทีส ่ ด ุ ี งหัวเราะสดใสไร ้ความทุกข์ร ้อนเหมือน เหล่าเด็กน ้อยยังคงเล่นหัวกันอยูท ่ ล ี่ านนํ้ าพุ เสย ความรืน ่ รมย์จะไม่มวี น ั จางหาย เธอคิดถึงเด็กมอมแมมทีเ่ คยพบกัน หากเจ ้าหนูเอ่ยปากขออีก ครัง้ เธอตัง้ ใจจะหยิบยืน ่ มอบดอกไม ้ให ้โดยไม่ลังเล ลูกของเธอ...จริงหรือ...คือคําถามของนางผู ้อยูใ่ นความฝั น เธอรู ้คําตอบนัน ้ แล ้ว เปล่าเลย...ทีส ่ ด ุ แล ้ว ไม่มใี ครเป็ นเจ ้าของใครได ้ทัง้ นัน ้ กระทั่งตัวของฉั นเอง...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 990

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

นกน้อยในสายลมร้อน

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๕๖ เรือ ่ งสน ั จะสารสน ิ โดย วัชระ สจ

ก่อน อืน ่ -ฉ ันขอบอกคุณๆ ก่อนว่าฉ ันเป็นนก นกต ัวน้อยทีไ่ ม่ยงิ่ ใหญ่เหมือนพญา อินทรี ฉ ันบินได้แค่ระยะต้นไม้ไม่กต ี่ น ้ ฉ ันมีปีกเรียวเล็ก ขาเล็กลีบอ่อนปวกเปี ยก บางที ฉ ันเกือบตกจากกิง่ ไม้เมือ ่ เผลอใจลอย ฉ ันม ักเกาะนิง่ อยูก ่ ับกิง่ ไม้ เฝ้าดูคนข้างล่าง มากกว่าจะโฉบบินเล่นบนเวิง้ ฟ้ากว้าง ฉ ันคิดว่าท้องฟ้าแม้จะกว้างไกลสุดหูสด ุ ตา แต่ม ัน ํ หร ับฉ ันน ักหรอก ดูแล้วฉ ันมีนส ั ี เลย นก ไม่มท ี วี่ า ่ งสา ิ ยไม่ เหมือนนกทว่ ั ๆไปเอาเสย ทงหลายต่ ั้ างกระหายอยากบินร่อนลมทะยานฟ้า บางต ัวมีแรงพอบินได้ครนเติ ั้ บกล้า บางต ัวถึงแม้เติบกล้าเต็มทีก ่ ็ไม่สามารถบินได้ ถ้าคิดอยูเ่ สมอว่านกทุกต ัวน่ะบินได้ไกล ไม่เท่าก ันหรอก สําหรับฉั นน่ะเหรอ อย่างทีฉ ่ ั นบอกแล ้วไง ฉั นเป็ นนกตัวน ้อยทีช ่ อบนิง่ คิด เฝ้ ามอง มากกว่าการร่อนร่ายในเวิง้ ฟ้ ากว ้าง ฉั นรู ้ว่าฉั นเป็ นสัตว์ และรู ้ด ้วยว่าสงิ่ ทีอ ่ ยูข ่ ้างล่างคือมนุษย์ตาม ความคิดของฉั น มนุษย์ชา่ งเป็ นสงิ่ มหัศจรรย์และยิง่ ใหญ่เหลือเกิน พวกเขาเข ้มแข็งกว่าฉั น จน หลายเป็ นครัง้ ฉั นนึกอิจฉาอยากเป็ นมนุษย์ขน ึ้ มาเหลือเกิน ตายละ แย่ละส.ิ ..หากนกตัวอืน ่ มารู ้ เข ้าว่าฉั นคิดอย่างนี้ พวกมันคงจิกฉั นตายเป็ นแน่ ในฐานะทีไ่ ม่จงรักภักดีตอ ่ เผ่าพันธุข ์ องตัวเอง ฉั นว่าเราเลิกพูดเรือ ่ งนกกันดีกว่า ฉั นเบือ ่ เต็มทีแล ้ว และกลัวคุณๆ จะเข ้าใจผิดคิดว่าฉั น ่ ย่างนัน คงจะมาสาธยายถึงความดีและประโยชน์ของการเป็ นนก ไม่ใชอ ้ หรอกคุณๆ ฉั นว่าพวก มนุษย์อย่างพวกคุณน่ะมีเรือ ่ งน่าสนใจให ้ติดตามเฝ้ ามองมากกว่าตัง้ เยอะ ไม่รู ้ส-ิ ฉั นคิดอย่างที่ เคยประสบพบเจอมา และยิง่ ฉั นเป็ นนกทีเ่ กาะอยูต ่ ามต ้นไม ้ในเมืองใหญ่ด ้วยแล ้ว เรือ ่ งราว ตืน ่ เต ้นต่างๆดูจะมากมายก่ายกอง บางครัง้ ถึงกับจํากันไม่หวาดไม่ไหว คุณๆลองคิดดูส ิ ขนาดว่า ฉั นเป็ นนกตัวน ้อยๆ สายตามองได ้ไม่ไกลมากนัก ซํ้าร ้ายฉั นยังนั่ งจับเจ่าอยูแ ่ ต่กงิ่ ไม ้กิง่ เดิมทุกๆ วัน และฉากเบือ ้ งล่างก็เป็ นแค่ป้ายรถเมล์เล็กๆแห่งหนึง่ แต่ฉันก็ยังเห็นอะไรดีๆของมนุษย์ได ้ เยอะแยะมากมาย ิ ะว่า ฉั นนั่ งอยูต ่ ล ้วล่ะ-ฉั นเกาะอยู่ คุณๆพอจะเดาได ้สน ่ รงไหนของเมืองหลวงแห่งนี้ ใชแ บนต ้นไม ้ผอมโซข ้างป้ ายรถเมล์แห่งหนึง่ ข ้างหลังมีคลองเล็กๆซงึ่ เต็มไปด ้วยนํ้ าเน่า สว่ นตรง ข ้ามป้ ายรถเมล์เป็ นทีท ่ ํางานของพวกคุณๆ ซงึ่ ชา่ งใหญ่โตมโหฬารเหลือเกิน ข ้างในมีตก ึ ิ ฉั นพอจะรู ้มาบ ้างว่า มันเป็ นหน่วยงานทีส มากมาย มีกําแพงล ้อมรอบมิดชด ่ ําคัญของประเทศนี้ ้ นจะเห็นฝูงชนกรูเข ้าไปข ้างใน และพอตอนเย็นพวกเขาก็จะออกมาพร ้อมๆกัน ฉั นไม่รู ้ว่า ทุกเชาฉั ั ที ไม่รู ้ละ-ถึง พวกเขาเข ้าไปทําอะไรกัน ฉั นเคยคิดทีจ ่ ะบินเข ้าไปดูตงั ้ หลายครัง้ แต่ก็ไม่กล ้าสก ิ ฉั นจะไม่รู ้ว่าพวกเขาทําอะไรกัน แต่พวกเขาก็เป็ นนาฬกาให ้ฉั นได ้รู ้เวลา ึ ประหลาดใจมากทีเ่ ห็นพวกเขาดูเปลีย ี ระยะหลังๆมานี้ ฉั นรู ้สก ่ นไปมากทีเดียว ใบหน ้าซด ี เซยวเหีย ่ วแห ้ง ไม่ยม ิ้ แย ้มหัวเราะหัวใคร่เหมือนเมือ ่ ก่อน ตีหน ้ามุย ่ เหมือนครํ่าเครียดอยูก ่ ับอะไร ั อย่าง ท่วงท่าเคลือ ้ อ ื่ งซม ึ ไม่กระฉั บกระเฉงเหมือนก่อนไม่รู ้ส ิ ทีอ สก ่ นไหวก็เนิบชาเซ ่ น ื่ อาจไม่ ่ นีก ั เจนจนฉั นรู ้สก ึ เป็ นเชน ้ ็ได ้ แต่สําหรับป้ ายรถเมล์แห่งนี้ ความเปลีย ่ นแปลงดังกล่าวออกจะชด ี น ้าอารมณ์พวกเขาจะเปลีย ได ้ ถึงอย่างไรก็ดไี ปอย่าง แม ้สห ่ นแปลงไป แต่คนทีป ่ ้ ายรถเมล์กลับ ่ ล ้วละ-เดีย เพิม ่ จํานวนขึน ้ ใชแ ๋ วนีไ ้ ม่รู ้ทําไมใครๆต่างก็เปลีย ่ นกันมาขึน ้ รถเมล์มากกว่าเดิม ไม่

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 991

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เหมือนเมือ ่ ก่อนป้ ายรถเมล์จะมีคนยืนโบกแท็กซวี่ น ุ่ วายไปหมด ั ไปอย่างนั น ฉั นพยายามตัง้ คําถามกับตัวเองว่า มันเกิดอะไรขึน ้ กับพวกเขาหรือ ฉั นก็สงสย ้ แหละ สว่ นเหตุผลทีแ ่ ท ้จริงนะหรือ มันอยูน ่ อกเหนือความสามารถทีฉ ่ ั นจะคิดได ้ ฉั นเคยบอกกับ ตัวเองเสมอว่า ฉั นน่ะอยูค ่ นละโลกกับผู ้คนเบือ ้ งล่าง จะให ้เข ้าอกเข ้าใจพวกเขาได ้นัน ้ เห็นจะ เป็ นไปไม่ได ้ สงิ่ ทีฉ ่ ั นทําได ้เห็นจะเป็ นเพียงการตัง้ ข ้อสงั เกตเล็กๆขึน ้ มาเท่านั น ้ ี จรของป้ ายรถเมล์เริม เอาละ-ถึงตอนเย็นๆอย่างนีแ ้ ล ้ว ดูเหมือนว่าชพ ่ เต ้นขึน ้ มาอีกครัง้ ผู ้คนเริม ่ ออกันมากขึน ้ ถนนทีด ่ เู งียบเหงาตอนชว่ งบ่ายเริม ่ คลาคลํา่ ไปด ้วยฝูงรถสารพัด สงิ่ เบือ ้ ง ิ ึ ่ ล่างเหล่านัน ้ คล ้ายเป็ นนาฬกาปลุกให ้ฉั นตืน ่ ขึน ้ ขยับปี กไล่ความง่วงซมของชวงกลางวันให ้ หายไป ฉั นเริม ่ เฝ้ ามองเบือ ้ งล่างอย่างใจจดใจจ่ออีกครัง้ เอาละส.ิ ..ความรืน ่ รมย์กําลังก่อเกิด ขึน ้ กับฉั นอีกแล ้ว อย่างทีฉ ่ ั นบอกนั่นแหละ ทุกอย่างเป็ นเสมือนภาพเก่าทีน ่ ํ ามาฉายซํ้าๆให ้ฉั นได ้ดู สว่ น ใหญ่มันไม่มอ ี ะไรผิดแผกแตกต่างไปจากวันก่อนๆนัก กับภาพคนรอรถเมล์ รถเข ้ามาจอดรับแล ้ว หอบเอาผู ้คนไปสง่ ในทีต ่ า่ งๆของเมืองหลวง เว ้นแต่บางวันอาจเจอเหตุการณ์ทน ี่ ่าตืน ่ เต ้นทีฉ ่ ัน ่ อาจมีการฉกกระเป๋ าวิง่ ราว การตีรันฟั นแทงในหมูว่ ัยรุน ไม่อาจคาดคิด อย่างเชน ่ เล่นเอาฝูงชน แตกตืน ่ หรือรถคันใดคันหนึง่ อาจพิสมัยอยากจูบบัน ้ ท ้ายรถคันข ้างหน ้า ความวุน ่ วายเหล่านี้ แหละทําให ้ฉั นตืน ่ เต ้นได ้พอควร สําหรับวันนี้นะหรือ ทุกอย่างต่างเข ้าอีหรอบเดิม นั่นไง...รถเมล์คันเก่ากําลังเข ้าจอดป้ าย ั ญาณไฟแดงตรงสแ ี่ ยกข ้างหน ้าก็ ฉั นกวาดตามองไปทีม ่ ัน เอาละส ิ พอรถเมล์เข ้าจอดป้ าย สญ สว่างขึน ้ รถทัง้ หลายชะลอแล ้วหยุด ปล่อยให ้เครือ ่ งยนต์ครางนิง่ อยูก ่ ับที่ ื่ ชมกับความคิดของพวกเขาเหลือเกินทีค ั ญาณไฟขึน ฉั นชน ่ ด ิ สญ ้ มา มันชว่ ยทําให ้รถไม่ ชนกัน แต่นั่นแหละ ดูทา่ พวกเขาไม่คอ ่ ยเต็มใจปฏิบัตต ิ ามกฎบังคับเหล่านีน ้ ัก ฉั นนึกแปลกใจ ี น ้าอึดอัดเมือ เสมอ-ทําไมนะ? ทําไมพวกเขามีสห ่ ต ้องปฏิบัตต ิ ามกฎเกณฑ์ตา่ งๆ ฉั นเห็นบ่อย ั ทีเดียว เมือ ่ สญญาณไฟเหลืองสว่างขึน ้ แทนทีพ ่ วกเขาจะชะลอรถ แต่กลับบึง่ รถเร็วขึน ้ กว่าเดิม ั ญาณไฟเปลีย ี ดง พวกเขากลับเหยียบคันเร่งกันสุดชวี ต ยิง่ เมือ ่ สญ ่ นเป็ นสแ ิ เหมือนกับว่าจะไม่ม ี ั ญาณไฟเขียวอีกต่อไปแล ้ว ฉั นสงสารก็แต่พวกทีท สญ ่ ําตามกฎซงึ่ ต ้องเจอผลร ้ายจากพวกแหก กฎเหล่านี้ ฉั นเคยเห็นหลายคนถูกรถชนกลิง้ โค่โร่อยูก ่ ลางถนน ฉั นได ้แต่สลดใจตัดพ ้อตาม ลําพัง ทําไมนะ พวกเขาไม่เห็นคุณค่าในเผ่าพันธุข ์ องตัวเองกันเลย ไปเอาวัตถุอะไรก็ไม่รู ้มาเข่น ฆ่าพวกเดียวกัน ฉั นละไม่เข ้าใจเลยจริงๆ ่ นี้ ผู ้คนต่างยือ ้ แย่งกันขึน ้ รถ โดยมิได ้คิดว่าคนทีอ ่ ยูใ่ นรถกําลังจะลง ความไร ้ระเบียบเชน ึ ชาชน ิ กับมันเสย ี แล ้ว ฉั นพบเจอเสมอ จนฉั นรู ้สก ในทีส ่ ด ุ รถก็แน่นเอี๊ ยดแทบไม่มท ี วี่ า่ งให ้มดเดิน จากมุมทีฉ ่ ั นเกาะอยู่ ฉั นสามารถมองเข ้า ิ ในเสย ี ง ไปในรถได ้ถนัดถนีท ่ เี ดียว เจ ้ากระเป๋ ารถเดินเก็บค่าโดยสารพร ้อมตะโกนให ้ผู ้โดยสารชด ิ ในเข ้าไปถึงไหนอีกละ คน ดังลั่น ฉั นว่ามันจะบ ้ากันใหญ่แล ้ว ทุกคนในรถคงหงุดหงิดน่าดู-จะชด ั แล ้วอยากตบปากเจ ้ากระเป๋ าคนละฉาดสองฉาด ในรถคงนึกสงสย ่ งทะลุกระจกเข ้าไปในรถ อากาศในรถคงร ้อนอบอ ้าวขึน แดดยามเย็นยังร ้อนพอควร สอ ้ ่ ี กว่าเดิม เม็ดเหงือ ่ คงแตกพลั่กเต็มตัวพวกเขาแล ้วละ โอ...ชางน่าสงสารเสยจริง นั่น-เจ ้าคนขับ ื้ ออก หันแผ่นอกไปทางพัดลมตัวจิว๋ ทีค ถึงกับปลดกระดุมเสอ ่ รางหึง่ ๆอยูห ่ น ้ารถ ั ญาณไฟเขียวสว่างขึน แม ้ตอนนีส ้ ญ ้ มาแล ้ว แทนทีร่ ถจะพุง่ ทะยานตัวออกอย่างรวดเร็ว ้ ี่ ยกข ้างหน ้าก็จําต ้องติดแหง็กอยูก ทว่ากลับเขยือ ้ นไปชาๆเยี ย ่ งเต่าคลาน ยังไม่ทันพ ้นสแ ่ ับทีอ ่ ก ี ครัง้ เจ ้ารถเมล์คันนัน ้ เขยือ ้ นยังไม่พ ้นป้ าย จําต ้องหยุดนิง่ อยูท ่ เี่ ดิม ―'ระยําแท ้!‖ เจ ้าคนขับคงหงุดหงิดเอาการถึงกับสบถลั่นพร ้อมทุบพวงมาลัย ภาพขบวนรถติดยาวเหยียดเบือ ้ งหน ้า ทําเอาผู ้โดยสารบางคนเหมือนจะร ้องไห ้ ภาพเบือ ้ งล่างหยุดการเคลือ ่ นไหวอีกครัง้ ฉั นเลีย ่ งไปสงั เกตผู ้คนทีย ่ น ื นิง่ อยูต ่ รงป้ าย ่ และแต่งตัวดี รถเมล์ พวกเขาคละเคล ้าแตกต่างกัน มีทัง้ เด็กและผู ้ใหญ่ มีทัง้ คนแต่งตัวซอมซอ ั ฉั นนึกแปลกใจทําไมพวกเขาถึงต ้องมาร พวกแต่งตัวดีๆคงมีฐานะการงานทีด ่ อ ี ย่างไม่ต ้องสงสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 992

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

อรถเมล์เหมือนคนอืน ่ ๆด ้วย พวกเขาไม่ได ้เอารถเก๋งสว่ นตัวมาหรือ โดยปกติเมือ ่ ก่อนฉั นไม่คอ ่ ย ั เท่าไหร่ แต่เดีย เห็นพวกแต่งตัวดีๆ ยืนปะปนอยูก ่ ับคนแต่งตัวธรรมดาสก ๋ วนีไ ้ ม่รู ้ส ิ ฉั นเห็นพวก เขาเยอะขึน ้ ี งเจ ้ากระเป๋ ารถรําพึงกับคนขับ พวกเขาคุยกันอีกสองสาม ―คงคิดอีกนาน‖ ฉั นได ้ยินเสย ้ ้เขาไปซอ ื้ อะไรสก ั ประโยค แล ้วเจ ้ากระเป๋ ารถก็รบ ี กระโดดพรวดลงจากรถ เจ ้าคนขับคงใชให อย่าง ร ้อนๆอย่างนีค ้ งหนีไม่พ ้นนํ้ าเย็นๆ หรือไม่ก็เครือ ่ งดืม ่ ชูกําลัง โอ ้! เกิดอะไรขึน ้ หรือนั่น ฉั นถึงกับสะดุ ้งหน ้าตาตืน ่ กับเหตุการณ์เบือ ้ งล่าง แย่ละส-ิ ด ้วย ี อารามรีบร ้อนเจ ้ากระเป๋ ารถดันเสยหลักเซถลาล ้มลงกันจํ้าเบ ้า เขากลายเป็ นเป้ าสายตาของฝูง ชน หลายคนตลกขบขันกับความซวยของเขา บางคนอาจนึกสมนํ้ าหน ้าอยูใ่ นใจ ฉั นหรือแทบ หัวเราะออกมาเหมือนกัน แต่ไม่รู ้ส ิ ฉั นกลับสงสารเขามากกว่า เมือ ่ ซํ้าร ้าย-กระบอกตั๋วทีเ่ ขาถือ ติดตัวมาด ้วยดันหลุดมือหล่นลงบนบาทวิถ ี ม ้วนตั๋วแตกกระจายเกลือ ่ น เศษเหรียญกระเด็น กระดอนไปคนละทิศละทาง ผู ้คนบริเวณนัน ้ พากันยกเท ้าหลบวุน ่ วายไปหมด ี เผือดอับอายกับสงิ่ ทีเ่ กิดขึน ฉั นนึกสงสารเขาเหลือเกิน ดูส-ิ หน ้าเขาซด ้ เขารีบ ตะลีตะลานเก็บเหรียญกลับเข ้ากระบอกตั๋ว เป็ นไปได ้ฉั นอยากโผลงไปชว่ ยเขาเหลือเกิน ิ้ ดี ทําไมเขาต ้องซํ้าเติมกันด ้วย ไม่รู ้หรือ ―ไอ ้ห่า!‖ เจ ้าคนขับด่าลั่นออกมา ชา่ งเลวร ้ายสน ่ ไงว่าเกิดอะไรขึน ้ ชางใจร ้ายจริงๆ ี งของชายร่างเล็กผมเกรียนแทรกขึน ี งด่าของเจ ้าคนขับใจ ―ผมจะชว่ ย...‖ เสย ้ หลังเสย ร ้าย เขาก ้มลงเก็บเหรียญแล ้วยืน ่ สง่ ให ้ ฉั นปลาบปลืม ้ กับความมีนํ้าใจของชายร่างเล็กเหลือเกิน นีล ่ ะ...คือความสวยงามของ ื่ เสมอว่า แม ้สงั คมของมนุษย์จะดูวน ี หมด แต่ถงึ อย่างไรพวก มนุษย์เบือ ้ งล่าง ฉั นเชอ ุ่ วายไปเสย เขาก็ยังมีจต ิ ใจทีด ่ งี ามแฝงฝั งอยูด ่ ้วยเสมอ อย่างคราวนีไ ้ งละ เมือ ่ มีคนประสบความทุกข์ร ้อน ย่อมมีคนเห็นอกเห็นใจยืน ่ มือเข ้ามาชว่ ยเหลือ ึ เบิกบานใจเป็ นพิเศษกับภาพประทับใจทีม ฉั นรู ้สก ่ นุษย์ชว่ ยกันรังสรรค์ขน ึ้ ้ ี ―ตรงนีด ้ ้วย‖ หญิงผมยาวชบอกเหรียญทีต ่ กอยูใ่ กล ้เธอ ิ ข ้างถังขยะ ―นีอ ่ ก ี เหรียญนึง‖ ชายวัยกลางคนชไี้ ปทีเ่ หรียญสบ ―นีห ่ นู ใต ้ทีน ่ ั่งอีกตัง้ หลายเหรียญ‖ หญิงชราก ้มลงชว่ ยเก็บ ี งดุ เขาเป็ นคนใจร ้ายจริงๆ ―เร็วๆ หน่อย รถจะออกแล ้วนะโว ้ย!‖ เจ ้าคนขับตะโกนสง่ เสย นั่นแหละ ไม่หรอก-ฉั นคิดว่าเขาเป็ นคนไม่มห ี ัวใจมากกว่า ไม่งน ั ้ เขาคงลงมาชว่ ยเก็บหรือคอย ่ ่ ้ ํ ่ เอาใจชวย ไม่ใชดด ุ า่ ซาเติมเชนนี้ ―อยูต ่ รงนีอ ้ ก ี เหรียญ‖ ชายผมยาวยืน ่ สง่ ให ้ ―ตรงเท ้าหนูด ้วย‖ เด็กหญิงในชุดนักเรียนร ้องบอก แล ้วก ้มลงเก็บให ้ เจ ้ากระเป๋ ารถก ้มเก็บพัลวัน เหงือ ่ แตกพลัก ่ ไปทัง้ ตัว ยิง่ เหลียวไปเห็นรถข ้างหน ้ากําลัง เคลือ ่ น อาการพล่านดูเหมือนจะหนักหน่วงขึน ้ ฉั นพยายามเอาใจชว่ ยไม่ให ้รถข ้างหน ้าเขยือ ้ นตัว ออก ใกล ้แล ้ว เขาใกล ้จะเก็บเหรียญหมดแล ้ว ―ข ้างอาตมาก็มส ี องเหรียญ‖ พระรูปหนึง่ โพล่งขึน ้ มา หลังก ้มลงเห็นเหรียญห ้ากับเหรียญ ิ ตกอยูข สบ ่ ้างเท ้า หลังหยิบเหรียญนัน ้ กระเป๋ ารถกวาดตามองหาอีกรอบ เมือ ่ แน่ใจว่าไม่มเี หรียญเหลือ ตกค ้าง เขายกแขนปาดเหงือ ่ บนหน ้าผาก พรูลมหายใจโล่งอก ยิม ้ น ้อยๆผุดขึน ้ ทีม ่ ม ุ ปากเหมือน เป็ นการขอบคุณต่อความปรารถนาดีของทุกๆคน ึ อิม เห็นไหมล่ะ มนุษย์มักสร ้างสรรค์สงิ่ สวยงามขึน ้ มาเสมอ ฉั นรู ้สก ่ เอมใจเป็ นทีส ่ ด ุ ทีไ่ ด ้ ่ นี้ ฉั นเชอ ื่ ว่าเหตุการณ์อันงามงดเชน ่ นีค ประสบเข ้าพอดี วันนีช ้ า่ งเป็ นวันทีโ่ ชคดีอะไรเชน ้ ง เกิดขึน ้ อีกหลากหลายแห่งบนโลกกว ้าง เบือ ้ งล่าง แต่ไม่ใชเ่ รือ ่ งง่ายนักทีจ ่ ะประสบกับตัวเอง ฉั น ่ นีเ้ กิดขึน ื่ ชมอีก ละยังปลืม ้ ไม่หาย คาดหวังเหลือเกินว่า วันต่อๆไปคงมีเหตุการณ์เชน ้ ให ้ฉั นได ้ชน ี ดายทีภ ตอนนีฉ ้ ั นได ้แต่นก ึ เสย ่ าพประทับใจเหล่านัน ้ จบลงเร็วเหลือเกิน เร็วจนดูเหมือน ํ ึ เหมือนกับสาย มันไม่สลักสาคัญอะไร คล ้ายดั่งเหตุการณ์ปกติทไี่ ม่มใี ครสนใจ เอ...ฉั นว่ามันรู ้สก ี มากกว่า ลองสงั เกตดูส ิ สายลมเวลาพัดผ่าน บางทีพัดหนักหน่วงรุนแรง ลมทีว่ บ ู ผ่านตัวฉั นเสย ึ ตัว หากเป็ นสาย จนฉั นแทบหล่นร่วงจากกิง่ ไม ้ บางทีแค่วบ ู ผ่านเพียงเบาบางจนฉั นแทบไม่รู ้สก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 993

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ลมเย็นๆก็ดไี ปอย่าง แต่ถ ้าเป็ นสายลมร ้อนแล ้วละ ชา่ งผะผ่าวร ้อนไปทัง้ ร่าง สําหรับเหตุการณ์ท ี่ ี วล่ะ มันทําให ้ฉั นสบายใจ เพิง่ ผ่านพ ้นไปนะเหรอ ฉั นคิดว่าต ้องเป็ นสายลมเย็นอย่างแน่นอนเชย และมีความสุขอย่างบอกไม่ถก ู ทุกสงิ่ ทุกอย่างกําลังรูดม่านปิ ดฉากลงแล ้วละ ฉั นได ้แต่รําพึงกับตัวเอง รถเคลือ ่ นตัวสะดวกขึน ้ รถเมล์คันนัน ้ รีบตะบึงออกจากป้ าย ฉั นหลับตาปริม ่ เปี่ ยมสุข ลืม ตาขึน ้ มองไปยังผู ้คนทีป ่ ้ ายรถเมล์อก ี ครัง้ สง่ สายตาแสดงความขอบคุณให ้กับผู ้มีสว่ นร่วมในการ สรรค์สร ้างสงิ่ ดีงามให ้กับ โลกใบนี้ แต่เอ๊ะนั่น!-ชายแต่งตัวดีคนนัน ้ ฉั นคิดว่าเขาคงเป็ นนักธุรกิจทีม ่ ฐ ี านะคนหนึง่ เขาเผลอ ยืนหลับหรืออย่างไรกัน ถึงได ้ทําปากกาด ้ามสวยราคาแพงตกลงพืน ้ แหม...ปากกาด ้ามเดียวทํา เอาฉั นสะดุ ้งตืน ่ จากห ้วงคิด นั่นไง มันไม่ได ้กระเด็นไปไหนไกลนักหรอก มันหล่นอยูแ ่ ทบเท ้าเขา ้ น นั่นเอง เขาก ้มลงไปชาๆยื ่ มือไปเก็บปากกา แต่เอ๊ะ! เขากลับเปิ ดฝ่ าเท ้าออกแล ้วหยิบอะไร บางอย่างขึน ้ มาด ้วย อะไรกันล่ะนั่น มันรวดเร็วจนฉั นเกือบมองไม่เห็น ื้ โอ...นั่ นไง ฉั นเห็นมันแล ้ว เขารีบซุกมือซายไว ้ เขาเหน็ บปากกาไว ้ทีก ่ ระเป๋ าเสอ ้ใน กระเป๋ ากางเกง ถึงอย่างไรฉั นก็เห็นมันอยูด ่ ี ื่ เลยว่า-มันจะเป็ นเหรียญสบ ิ ทีห โอ...ฉั นไม่อยากเชอ ่ ล่นอยูบ ่ นพืน ้ ฉั นนิง่ อึง้ เกิดอะไรขึน ้ กับฉั นละนี่ ตาพร่าพรายคล ้ายเป็ นลม เรียวขาอ่อนเปลีย ้ เพลียแรง ฉั นพยายามประคองร่างให ้ทรงตัวอยูไ่ ด ้ ่ ล ้ว ฉั นกําลังรอคอยมันอยู่ สายลมเย็นๆคง สายลมโชยชายมาอีกครัง้ ฉั นนึกดีใจ ใชแ ึ ดีขน ชว่ ยบรรเทาให ้ฉั นรู ้สก ึ้ โอ...ทว่า ทําไมมันกลับกลายเป็ นสายลมร ้อนไปได ้ละนี่ ความเย็น ื่ ทีฉ ี ชบ ิ ! เป็ นไปได ้อย่างไรกัน ฉั นไม่อยากเชอ ื่ ชน ่ ั นปรารถนาแปรเปลีย ่ นเป็ นความร ้อนร ้ายไปเสย ื่ จึงมักเป็ นจริงเสมอ ทําไมกัน? ฉั นรํ่าถามตัวเอง เลยจริงๆ ทําไมกัน สงิ่ ทีฉ ่ ันไม่อยากเชอ ึ ปวด สายลมยังโชยมาไม่ขาด ให ้ตายเถอะ ทําไมมันไม่พัดผ่านมาแค่วบ ู เดียว ฉั นรู ้สก ิ้ เสย ี ทีนะ ฉั นรํ่าภาวนา ไพล่คด แสบปวดร ้อนไปหมด เมือ ่ ไหร่มันจะจบสน ิ ไปถึงผู ้คนเบือ ้ งล่าง ่ ึ พวกเขาจะประสบชะตากรรมเชนฉั นหรือเปล่านะ หรือว่าพวกเขาไม่รู ้สกรู ้สากับมันแต่อย่างใด

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 994

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

คนแปลกหน้า

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๕๘ เรือ ่ งสน โดย เดอะแหลม

บัว รู ้ว่าการกระทํ าของเธอมันเป็ นสงิ่ ทีผ ่ ด ิ เธอเคยตัง้ คําถามกับตัวเองบ่อยๆ ว่าสมควร หรือทีท ่ ําอย่างนี้ คําตอบทีเ่ ธอได ้รับ แบ่งเป็ นสองภาคระหว่างขาว-ดํา เสมอ แต่...คําหวานทีเ่ ขา ออดอ ้อนต่อเธอชา่ งบาดดวงแดให ้เป็ นริว้ รอยแห่งรัก ดวงตาดําขลับเป็ นประกายของเขานั่ นเล่า ราวแม่เหล็กดึงให ้เธอตกอยูใ่ นอ ้อมกอด ได ้ทุกเมือ ่ เธอยังคงบรรจงหวีผมยาวสลวยหน ้ากระจกเงาทีส ่ ะท ้อนใบหน ้างามนวล ทุกอย่างบนร่าง เธอย่อมพิถพ ี ถ ิ ันเป็ นพิเศษ ความงามทีเ่ ธอมีจะทําให ้เขาตกตะลึงงัน และนั่ นเป็ นหมัดเด็ดทีเ่ ธอ ิ อีก ๑๕ นาที ้ จะใชในคื นนี้ หัวใจของเธอเต ้นระทึก เมือ ่ ดวงตากลมโตมองดูเข็ม ของนาฬกา ี งเคาะประตูดังสามครัง้ เป็ นจังหวะ เทีย ่ งคืน เขาจะมาพร ้อมความเงียบงันของรัตติกาล หากเสย ่ ี ด ้วยส ิ ที่ ทอดยาวนั่ นย่อมใชเขาแน่ มันเป็ นรหัสลับทีเ่ ธอบอกใบ ้กับเขา และนี่เป็ นนั ดแรกเสย สําคัญเป็ นห ้องนอนของเธอเอง... ถ ้าทุกคนเลือกเกิดได ้โลกใบนี้คงมีแต่คนรวย...หมานเพียงสงสัยว่าเมือ ่ ชาติปาง ก่อนเขา ึ ตัวเอง ทํากรรมอะไรไว ้ชาตินถ ี้ งึ ต ้องเกิดมาจนและระเหเร่ร่อนมาหางานทําถึง กรุงเทพฯ เขารู ้สก ั เป็ นคนแปลกหน ้าของสงคมเมืองตัง้ แต่วันแรกทีย ่ า่ งเท ้าเปื้ อน ฝุ่ นเข ้ามา ความจนอีกนั่ นแหละที่ บีบรัด ให ้เขาต ้องพรากจากคนรัก เขาจํ าแววตาเมีย รั ก ได ้ดีในวันที่มาสง่ ทีท ่ ่ารถปากทางเข ้า ั ผัสกันนัน ่ ก หมูบ ่ ้าน ดวงตาของเธอเศร ้า มือทีส ่ ม ้ โอนถ่ายความรักสูอ ี คนได ้เป็ นอย่างดี และมือทัง้ ่ คู่ ก็ ต อ ้ งแยกออกจากกั น ความอุ่ น ซ า นกลายเป็ นหนาวเหน็ บและเดี ย วดายในที่ ส ุ ด ภาพของเธอค่อยๆเล็กลงสุดท ้ายก็ลับหาย นั่นเป็ นวันสุดท ้ายทีเ่ ขาได ้เห็นเมียรักหลังหนึง่ ี ั ง้ สท ี่ ศ เดือนของงานแต่ง นี่คงห ้าเดือนแล ้วทีเ่ ขาต ้องจํ าทนมานอนบ ้านสังกะส ท ิ ไม่วา่ ยาม ่ ร่าง หมานยังคงนอนมือ กลางวันหรือเทีย ่ งคืนมันก็ร ้อนจนนํ้ าในร่างเดือดระเหือดออกมาให ้ ชุม ิ ะเขาจะกลับบ ้าน หอบเอา ก่ายหน ้าผาก ภาพเมียรักยังแจ่มชัดในความทรงจํ า ปลายเดือนนี้สน ่ ้ ื ั ้ ความรักในอกไปให ้เธอ ใช เขาจะซอทองสกเสนเป็ นของฝาก เธอคงยิม ้ จนแก ้มปริ...และหอม แก ้มเขาหลายฟอด หมานเคลิม ้ ต่อความฝั น อีกเพียงสามวันเท่านั น ้ ทีเ่ ขาจะได ้กลับบ ้าน สามวัน ...สามวัน หมานนั บวันในใจจนหลับไป เหลือทิง้ ไว ้เพียงการครุ่นคิดคํ านึงของพัดลมแก่ทส ี่ า่ ย โยกอย่างจําทน ใครหลายคนถามถึงดนั ยด ้วยคําถามอันหลากหลาย หลังจากทีห ่ า่ งบ ้านไปหลายปี คนแก่ ถามว่านี่คอ ื ใคร? ขณะทีแ ่ ม่พาเขาไปไหว ้ เพือ ่ นรุ่นเดียวกันต่างถามคล ้ายกันว่าเมือ ่ ไหร่เขาจะ แต่งงาน สว่ นเด็กสาววัยแรกแย ้มนั น ้ ถามแม่เธอว่า เขาเป็ นใคร? และดนั ยก็ถามแม่ตอ ่ ไปอีกนั่ น ิ้ กลิน แหละว่าเด็กๆเหล่านี้เป็ นใครบ ้าง ดูเหมือนกาลเวลาบิดเบือนลักษณะของพวกเขาไปจนสน ่ แห่งอดีต และคําถามทีเ่ ป็ นประชาธิปไตยก็เกิดขึน ้ ว่าจบปริญญาตรีมาทํ าสวนให ้ตัวดําทํ าไม? เขาไม่รู ้จะตอบอย่างไรดีวา่ การจบปริญญากับค่านิยมโรงงานเป็ นคนละอย่างกันกับการแสวงหา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 995

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ทางปั ญญา และอีกนั่นแหละเขาอธิบายสงิ่ เหล่านีอ ้ อกมาเป็ นคําพูดไม่ได ้นอกจากสบตาแล ้ว ยิม ้ ให ้เป็ นยิม ้ เหงาๆทีเ่ ขาคิดว่าดูด ี ดนัยไม่ชอบสงั คมเมืองเขาพอใจทีจ ่ ะกลับมาชว่ ยทํางานในครอบครัวมากกว่า เขาเป็ นคน แปลกหน ้าในหมูบ ่ ้านทีห ่ ลุดมาจากสงั คมเมือง และหลายคนคิดว่าการกระทํ าของเขาเป็ นสงิ่ ทีโ่ ง่ จบสูงน่าจะหมายดาวแต่กลับมาคว ้าดินทีบ ่ ้านนอก ถึงอย่างไรก็ดเี ขามีเสน่หต ์ ้องตาต ้องใจของ ่ กันความรักก็เกิดขึน สาวๆในหมูบ ่ ้าน และเชน ้ ไม่เลือกกาลเวลา มันเป็ นเหตุแห่งความบังเอิญ ้ ของสายตาทีบ ่ รรจบกันในระหว่างความอ ้างว ้างของ อารมณ์ เขารู ้ดีวา่ ควานชางที ่จะคล ้อง ้ ้ ชางเผื อกตัวงามในป่ าได ้นั น ้ ต ้องอาศัยฝี มือ และเขาก็ ทําได ้ ชางเผื อกสาวตกอยู่ในบ่วงแห่งรัก สงิ่ ทีร่ ้ายกาจทีเ่ ขามีคอ ื การเขียนคํารักไว ้ในดวงตา... ่ เดียวกัน แต่เธอไม่เคยหนี บัวรอคอย...ชวี ต ิ ของเธอคุ ้นเคยกับคํานีแ ้ ละก็เกลียดคํานีอ ้ ก ี เชน ี งเคาะประตูเป็ นจังหวะทอดระยะห่างพอประมาณนั น มันพ ้น เสย ้ ทําให ้หัวใจของเธอพองโตจน ั่ หัวใจของเธอไหวต่อมโนธรรม ถ ้าเธอปฏิเสธ ศล ี ธรรมก็จะไม่ทําร ้ายเธอ คับห ้อง มือของเธอสน ิ ะในห ้วงเวลานี้ความถูกต ้องมักไม่ปรากฏตัว เสย ี งเคาะดังขึน แต่นั่นสน ้ อีกเป็ นจังหวะเดียวกันกับ ครัง้ แรก มันบีบบังคับเธอให ้ลุกจากเตียงนอน มาเพื่อเปิ ดต ้อนรับคนแปลกหน ้าของราตรี เธอรู ้ดี ว่าหลังจากทีเ่ ขาเข ้ามาแล ้วจะเกิดอะไรขึน ้ บ ้าง และหลังจากทีเ่ ขาไปแล ้วจะทิง้ อะไรเอาไว ้ใน ความทรงจําของเธอบ ้าง ทําอย่างไรได ้ล่ะเมือ ่ หัวใจเรียกร ้องให ้เปิ ดประตู แต่เธอยังคงไม่กล ้า... ื่ ในทุกอย่างทีก ี สละเป็ น หมานเป็ นคนขยัน เขาเป็ นคนซอ ่ ระทํ า ความดีงามและการเสย คุณสมบัตท ิ เี่ ขามีตด ิ ตัวมาตัง้ แต่เกิด หมานไม่เคยเอาเปรียบใคร จุดประสงค์ของการเกิดของเขา ี สละ เพือ อาจถูกกําหนดมาเพือ ่ การเสย ่ นร่วมงานก่อสร ้างทีห ่ ลั่งไหลกันมาหลายจังหวัดจึงรักเขา ด ้วยกันทัง้ นัน ้ นายจ ้างมักเรียกเขาไปพบเพราะเขาเป็ นแบบอย่างทีด ่ ใี นการทํางาน หมานไม่เคย อู ้งานเวลาทีน ่ ายไม่อยู่ ต่อหน ้าและลับหลังเขาเป็ นคนเดียวกัน มีหลายครั ง้ ทีส ่ าวๆก่อสร ้างสง่ ื่ ใน สายตาหวานและทอดสะพานให ้เขาเดินไปถึงหน ้า ประตูห ้อง แต่หมานไม่เคยสนใจ เขาเชอ ี ข ้อทีส ั ว่าผิดลูกผิดเมียของผู ้อืน เรือ ่ งของบาป ศล ่ ามบอกเอาไว ้อย่างแจ่มชด ่ ต ้องได ้ไปปี น ต ้นงิว้ ั หนามในนรก และอีกเหตุผลก็คอ ื เขามีเมียแล ้ว เขาสญญาต่อเธอเอาไว ้ แม ้แต่นางฟ้ าก็ไม่อาจ เปลี่ย นใจหมานได ้ หั ว ใจเขามีด วงเดีย วมั น ย่ อ มขึ้น ตรงต่ อ คนเพี ย งคนเดีย วเท่ า นั ้ น ื้ ของติดไม ้ติดมือไปฝากคนทางบ ้านละหมาน‖ หัวหน ้าคนงานก่อสร ้างบอกต่อ ―อย่าลืมซอ ้ ๆพร ้อมยก เขาเมือ ่ มือทีแ ่ ตกด ้านนั น ้ รับเงินสดทีย ่ ังคง เหลือกลิน ่ หอมยวนใจ ―ครับ‖ เขาตอบสัน มือไหว ้ ―ถ ้ามีงานใหม่เข ้ามาอีก จะโทร.ไปตามตัว คนดีๆอย่างหมานน่ะหายากเต็มทน อั๊วชอบ คนอย่างลือ ้ นีแ ่ หละ‖ หัวหน ้าตบไหล่เขาและยิม ้ ให ้ หมานเดินไปลาเพือ ่ นฝูงคนร่วมแรงงานขัน ้ ตํ่า ถ ้อยคําของพวกเขาเป็ นเพียงคําลาธรรมดาทีไ่ ม่มใี นบทกวี แต่มันก็เปล่งออกมาจากความจริงใจ กระเป๋ าพร ้อมแล ้ว แต่ต ้องเปิ ดมันออกอีกครัง้ เพือ ่ มองดูรูปเมียรัก เขาหอมทีร่ ูปภาพนั่ นด ้วย ิ นานพอแล ้วต่อการพรากจากและมัน รอยยิม ้ เขาจะไปแวะทีร่ ้านทอง ต่อจากนั น ้ ค่อยไปหมอชต ก็สมควรได ้รับการชดเชยจากการอยูร่ ว่ ม อีกไม่นานเขาจะกลับบ ้าน ดนั ยรู ้ดีวา่ ความรักทําให ้คนตาบอดและมันเป็ นกบฏต่อความเจ็บปวด ตัง้ แต่เขาพบเธอใน งานประจําปี ของหมูบ ่ ้าน หัวใจเขาก็ถูกกระชากออกจากอก เพียงรอยยิม ้ ทีเ่ ผยอบนใบหน ้าเอียง ี วามรักด ้วย อาย มันงามยิง่ กว่าการสะบัดปลายพู่กันของจิตรกรเอกของโลก แล ้วดนั ยก็ระบายสค ึ ษาทําให ้เขารู ้จักเฟ้ นคํ ามาประดับราตรี มันเป็ นคําทีห ถ ้อยคําทีอ ่ อ ่ นหวาน การศก ่ ญิงสาวบ ้าน นอกยากจะปฏิเสธ ถ ้อยคําทีค ่ ล ้ายปลายมีดกรีดผ่านเข ้ามาจนถึงหับห ้องแห่งใจ อบอุน ่ และละมุน ้ ื ฟั ง ทุกคํ่าคืนทีผ ่ ่าน ภาพของเธอจะมาแอบซุกในฝั น มันทํ าให ้ผีเสอบินออกมาจากลมหายใจ ของเขา และดอกไม ้นานาพันธุก ์ ็เบ่งบานบนร่างกายของเขา ความรักทํ าให ้ไม่จําเป็ นต ้องมี ่ กันไม่จําเป็ นต ้องฟั งสงิ่ ใด ศล ี ธรรมหรือเขารู ้จัก แต่เขาไม่เข ้าใจ... ดวงตาและอีกเชน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 996

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี งเคาะประตูแผ่วเบาแต่กลับคล ้ายไม ้ศก ึ ตีประตูเมืองยามสงครามเมือ เสย ่ กาลอดีต หัวใจ ิ ใจเปิ ดประตู ทุกสงิ่ ทุกอย่างคงเริม ของบัวเต ้น ผิวเนื้อของเธอสั่น เมือ ่ ตัดสน ่ ต ้นจากตรงนี้ ภาพ ของเขาปรากฏเป็ นภาพทีเ่ ธอปรารถนาจะเห็นมาตลอดระยะเวลาหลายเดือน ไม่มค ี ําพูดใดจะ กล่าวนอกจากรสจูบทีห ่ อมหวานประทับลงบนริมฝี ปากอวบอิม ่ ของเธอ เท่านั น ้ ร่างของเธอก็ออ ่ น ื้ กับ ล ้าตกอยูใ่ นอํานาจแห่งการกอดรั ดไร ้ซงึ่ เรีย ่ วแรงต่อ ต ้านการรุกลํ้า การระบําระหว่างผีเสอ ่ ชา้ แต่ทว่า...ดูดดืม ดอกไม ้เป็ นไปตามกฎของธรรมชาติแชม ่ ด ้วยรสแห่งการโหยหา การเดินทางของหมานถึงคราวยุต ิ ตอนนี้เขายืนอยูห ่ น า้ ประตูบ ้านของตัวเอง ประตูทเี่ ฝ้ า ิ ธิของเจ ้าของบ ้าน หมานอดลูบคลําที่ รอการเปิ ดมาแรมเดือน เขามีโอกาสจะเปิ ดมันในสท ื้ ตัวเองไม่ได ้ ในนีม ื้ ราคาถูกแต่อย่างไรก็ดท กระเป๋ าเสอ ้ ส ี ร ้อยทองถึงแม ้ว่ามันจะอยูใ่ นเสอ ี องคํามี ค่า เสมอแม ้จะอยู่ในห่อของผ ้าขีร้ วิ้ ก็ตาม เขาจะปลุกให ้เธอตืน ่ แล ้วจะคล ้องคอของเธอด ้วย ื่ ว่าเมียรักคงดีใจเมือ สร ้อยทอง เขาเชอ ่ เห็นเขากลับมา หมานแปลกใจอยูบ ่ ้างทีป ่ ระตูไม่ได ้ล็อค ่ ิ แต่อย่างไรก็ดเี ขาต ้องการทีจ ่ ะเข ้าไปพบเธอมากกว่าจะคิดถึงสงอืน ่ ใด หมานแทรกตัวผ่านบานประตูแผ่วเบา มันเป็ นราตรีทม ี่ แ ี สงจันทร์ชา่ งเหมาะนั กต่อการพบ ื่ ใจต่อความห่างอันนานยาว แม ้ในความมืดหมานก็ เมียรัก ถ ้อยคําใดหนอจะปลอบขวัญเธอให ้ชน ่ ิ ั มองเห็นทุกสงภายในบ ้านชดเจน อีกไม่กก ี่ ้าวเท่านั น ้ ทีป ่ ระตูบานทีส ่ องจะถูกเปิ ด หมานแง ้ม ประตูห ้องนอนแผ่วเบา เขาเห็นเมียรักแล ้ว!!! บัว...หมาน...ดนั ย ต่างสบตาซงึ่ กันและกัน ในคํ่าคืนของคนแปลกหน ้า ทุกคนต่างไม่ม ี ถ ้อยคําใดจะกล่าว...

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 997

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ภารกิจ

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๕๙ เรือ ่ งสน โดย ธีระพงษ์ พลอนันต์

้ ภายใต้เขตอํานาจการปกครองของจ ักรวรรดิแห่งนี้ พลเมือง ทีถ ่ อ ื กําเนิดขึน ื่ จะต้องผ่านพิธส ี าบานตนต่อองค์จ ักรพรรดิ รวมทงถู ั้ กระบุรห ัสเพือ ่ ใชเ้ รียกแทนชอ ํ น ัก ทะเบียน ่ ไปจ ัดเก็บย ังสา จากนนข้ ั้ อมูลโดยละเอียดทงหมดของบุ ั้ คคลผูน ้ นจะถู ั้ กสง กลางแห่งจ ักรวรรดิเพือ ่ ทําการบ ันทึกประว ัติโดยอ ัตโนม ัติตอ ่ ไป เป็ นธรรมดาทีเ่ มือ ่ ความเจริญได ้ก ้าวมาจนถึงขีดสุดแล ้ว ในระยะต่อมาย่อมต ้องย่างเข ้าสู่ ื่ มโทรม เชน ่ เดียวกับจักรวรรดิทม ยุคเสอ ี่ ค ี วามรุง่ เรืองมาจนถึงจุดอิม ่ ตัวแล ้วแห่งนี้ ในทีส ่ ด ุ ก็เลีย ่ ง ิ กับวิกฤติการณ์ภายในทีเ่ สย ี่ งต่อการ ล่มสลาย ไม่พ ้นทีจ ่ ะต ้องเผชญ วิกฤติการณ์ทวี่ า่ ก็คอ ื การขยายตัวของประชากรซงึ่ ถือกําเนิดขึน ้ มาอย่างไร ้การ ควบคุมทํา ี ั ให ้พลเมืองจํานวนมากกว่า ๓๐๐ ล ้านหน่วยชวต ิ ทีอ ่ าศยอยูก ่ ันอย่างแออัดไปทั่วทุกเขตการ ปกครองของจักรวรรดิ ประสบกับปั ญหาในเรือ ่ งการแย่งชงิ ทีอ ่ ยูอ ่ าศัยซงึ่ มีอยูอ ่ ย่างจํากัด อย่างไรก็ตามประชากรก็ยังคงทวีจํานวนเพิม ่ มากขึน ้ เรือ ่ ยๆอย่างรวดเร็วในอัตรา ทีน ่ ่าตืน ่ ตระหนก แต่ทน ี่ ่าหวาดหวัน ่ ยิง่ กว่าก็คอ ื สํานักทะเบียนกลางแห่งจักรวรรดิตรวจพบว่าประชากรที่ ี หายทาง DNA อย่างหนัก ถือกําเนิดขึน ้ ใหม่เหล่า นี้ มากกว่าร ้อยละ ๘๐ มีความเสย ความเดือดร ้อนได ้กระพือโหมลุกลามไปทั่วทุกหัวระแหงรุนแรงราวกับไฟป่ า กลุม ่ ประชากรเดิมซงึ่ มีจํานวนมากอยูแ ่ ล ้วมีทท ี า่ ว่าจะก่อสงครามแย่งชงิ พืน ้ ที่ สว่ นประชากรทีเ่ กิด ี หายทางกายภาพจนเกินกว่าจะเยียวยา ใหม่ สว่ นใหญ่ก็มส ี ข ุ ภาพอ่อนแอ หรือไม่ก็พบภาวะเสย รักษา ทั่วทุกเขตการปกครองได ้รับความเดือดร ้อนอย่างทีไ่ ม่เคยปรากฏมาก่อนในประวัต ิ ศาสตร์ อันยาวนานของจักรวรรดิ สภาสูงแห่งจักรวรรดิเองก็ได ้เล็งเห็นถึงวิกฤติการณ์อันเป็ นภัยคุกคามใหญ่ หลวงนี้ ่ กัน การประชุมสภาถ่ายทอดสดเชอ ื่ มต่อผ่านระบบเครือข่ายการสอ ื่ สารทุกชนิดครอบคลุม เชน ทั่วภูมภ ิ าคทีอ ่ ยูใ่ นเขตควบคุมของจักรวรรดิจงึ ได ้ถูกจัดขึน ้ เป็ นวาระเร่ง ด่วนพิเศษ แน่นอนว่า ประเด็นทีถ ่ ก ู หยิบยกขึน ้ มาเป็ นหัวข ้อหลักในการประชุมก็คอ ื แผนแก ้ไข วิกฤติการณ์ทเี่ ป็ นต ้นเหตุ แห่งภัยคุกคามทีก ่ ําลังสยายปี กแห่งหายนะแผ่คลุมไป ทั่วจักรวรรดิอยูใ่ นขณะนีน ้ ั่นเอง ิ สภาสูงแห่งจักรวรรดิได ้ใชระยะเวลาในการหารื ้ หลังจากทีค ่ ณะสมาชก อกันอย่าง ยาวนาน ี งเป็ นเอกฉั นท์วา่ การอพยพประชากรออกไปยังดินแดนอืน ในทีส ่ ด ุ ก็ได ้ข ้อสรุปด ้วยมติเสย ่ เพือ ่ ค ้นหาพิภพทีเ่ หมาะสําหรับการสร ้าง จักรวรรดิใหม่ คือหนทางเดียวในการทีจ ่ ะแก ้ไขวิกฤติการณ์ ในครัง้ นีใ้ ห ้ลุลว่ งไปได ้ สร ้างกระแสวิพากษ์ วจิ ารณ์ขน ึ้ มาอย่างกว ้างขวางในทุกวงสงั คม เนือ ่ งจากมีบันทึกโบราณได ้กล่าวเอาไว ้เมือ ่ ครัง้ ทีจ ่ ักรวรรดิยังคงเป็ นเพียง นิคมเล็กๆว่า ่ นีข ในอดีตทีผ ่ า่ นมาได ้เคยปรากฏวิกฤติการณ์ในกรณีเชน ้ น ึ้ มาแล ้วหลายต่อหลาย ครัง้ และทุกๆ ้ ครัง้ การอพยพประชากรก็ดเู หมือนว่าจะเป็ นทางเลือกเดียวทีไ่ ด ้ถูก นํ ามาใชในการแก ้ไขปั ญหา อย่างสําเร็จรูปเสมอ แต่บางสงิ่ บางอย่างก็ไม่ได ้มาโดยง่ายเสมอไป ในประวัตศ ิ าสตร์ของการอพยพเท่าทีไ่ ด ้มี การบันทึกเอาไว ้ พบว่าทุกครัง้ ล ้วนแต่ประสบกับความล ้มเหลวมาโดยตลอด ประชากรจํานวน หลายหมืน ่ ล ้านชวี ต ิ ทีถ ่ ก ู คัดเลือกให ้เป็ นผู ้ร่วมอพยพเท่าที่ ผ่านมา ล ้วนแต่ต ้องจบชวี ต ิ ลงใน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 998

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ระหว่างการเดินทางทุกครัง้ และในบรรทัดสุดท ้ายของบันทึกโบราณได ้กล่าวเอาไว ้ว่า 'หากจะมี ั ชวี ต ผู ้รอดสก ิ ก็หมายถึงโชค แต่เท่าทีผ ่ า่ นมา มันคือการฆาตกรรมหมู'่ ดังนัน ้ จึงไม่ใชเ่ รือ ่ งแปลกอันใด ทีข ่ ้อมูลประวัตโิ ดยละเอียดของประชากรทั่วทัง้ จักรวรรดิ จากสํานักทะเบียนกลาง จะถูกนํ ามาวิเคราะห์และประมวลผลเพือ ่ ทําการคัดเลือกประชากร จํานวนมากกว่า ๓๐๐ ล ้านหน่วยชวี ต ิ ทีม ่ ค ี วามเหมาะสมทางกายภาพ ให ้มาเป็ นผู ้ร่วมอพยพใน ี หาย ครัง้ นี้ แทนทีจ ่ ะเป็ นความสมัครใจของผู ้ถูกคัดเลือก สว่ นประชากรทีต ่ รวจพบว่ามีความเสย ่ มแซมได ้นัน ทาง DNA มากจนไม่สามารถทีจ ่ ะซอ ้ น่าสลดใจทีจ ่ ะกล่าวว่า พวกเขาทัง้ หมดต ้อง ถูกทําลาย ี่ วชาญ รหัส 00017365-y ขึน ้ ทะเบียนเป็ นพันเอกพิเศษสงั กัดกองทัพแห่งจักรวรรดิ เชย ในด ้านยุทธวิธจ ี โู่ จมเพือ ่ เข ้ายึดฐานทีม ่ ั่น ถือกําเนิดและขึน ้ ตรงต่อจักรวรรดิ มีการจัดเรียง DNA ในโครโมโซมทีส ่ มบูรณ์แบบ คือ ข ้อมูลระดับพืน ้ ฐานของข ้าพเจ ้า และข ้อมูลเพียงเท่านีก ้ ็เกินพอแล ้วสําหรับสํานั กทะเบียนกลาง ทีจ ่ ะระบุให ้ข ้าพเจ ้ารับ บทบาทเป็ นผู ้บังคับบัญชากองกําลังอพยพ มีหน ้าทีห ่ ลักคือ กํากับดูแลความสงบเรียบร ้อยของ การเคลือ ่ นย ้ายประชากรผู ้ถูกคัดเลือกให ้มุง่ หน ้าไปยังดินแดนซงึ่ ไม่ปรากฏในแผนที่ เพือ ่ ค ้นหา ื่ ภารกิจว่า 'ภารกิจ พิภพอันอุดมสมบูรณ์ทเี่ หมาะสมสําหรับการก่อตัง้ จักรวรรดิแห่งใหม่ ภายใต ้ชอ อพยพประชากรเพือ ่ ความดํารงอยูข ่ องมวลมนุษยชาติ' ถึงแม ้ว่าการอพยพในทุกครัง้ ทีผ ่ า่ นมาจะคละคลุ ้งไปด ้วยกลิน ่ อายของความตาย แต่คณะ ผู ้ถูกเลือกทัง้ หมดก็ยังคงต ้องปฏิบัตต ิ ามภารกิจต่อไปอย่างหลีกเลีย ่ ง ไม่ได ้ ทัง้ นีเ้ พราะผู ้ทีถ ่ อ ื กําเนิดขึน ้ มาภายใต ้จักรวรรดิ เมือ ่ ผ่านพิธส ี าบานต่อองค์จักรพรรดิแล ้วจะถูกควบคุมด ้วยอํานาจ ั ญา (แต่ขา่ วบางกระแสระบุวา่ เป็ นสารเคมี) บางอย่างในทันที ทําให ้ประชากรไร ้ แห่งพันธสญ ศักยภาพในการทีจ ่ ะต่อต ้าน หรือขัดขืนคําสงั่ ของจักรวรรดิ หลังจากทีท ่ ม ี วิเคราะห์แนวโน ้มอนาคตจากตัวเลข ได ้นํ าข ้อมูลในอดีตมาเข ้าสมการทาง คณิตศาสตร์กับตัวแปรทัง้ หมดในปั จจุบันอย่าง ละเอียด พบว่า ภารกิจครัง้ นีม ้ โี อกาสทีจ ่ ะประสบ ํ ็ ่ ึ ้ ื ผลสาเร็จสูงถึง ๑๘.๐๒๖ เปอร์เซนต์ ซงนั บว่าสูงมากพอทีจ ่ ะทําให ้คณะผู ้อพยพใจชนขึน ้ มาได ้ บ ้าง ้ งงาน แต่เนือ ่ งจากการอพยพฝูงชนจํานวนมหึมาขนาดนีม ้ ค ี วามจําเป็ นทีจ ่ ะต ้องใชพลั จํานวนมหาศาลปานกัน แหล่งพลังงานของจักรวรรดิในยามปกติจงึ ไม่สามารถทีจ ่ ะผลิตพลังงาน ั ้ ชด ิ ระบบสะสมพลังงานจึงมีความจําเป็ นที่ ในจํานวนมาก มายขนาดนัน ้ ได ้ในระยะเวลากระชน ้ จะต ้องเปิ ดใชเป็ นกรณีฉุกเฉิน แต่จด ุ อ่อนอย่างหนึง่ ของระบบสะสมพลังงานทีไ่ ด ้รับการติดตัง้ มา ั ว่า เมือ ตัง้ แต่สมัย ต ้นยุคเยาวจักรวรรดิก็คอ ื ไม่สามารถทีจ ่ ะระบุเวลาลงไปได ้อย่างแน่ชด ่ ใดที่ พลังงานจะได ้รับการชาร์จจนเต็มประจุ แล ้วแปรเปลีย ่ นเป็ นแรงขับมหาศาลทีม ่ ก ี ําลังมากพอจะ สง่ ฝูงชนทัง้ หมดเพือ ่ ออกไป ตามล่าดินแดนแห่งใหม่ ดังนัน ้ ข ้าพเจ ้าและคณะผู ้ร่วมภารกิจจึง ได ้รับคําสงั่ ให ้เตรียมพร ้อมสําหรับภารกิจใน ทันทีทท ี่ ราบผลการคัดเลือก และรอ ...ซงึ่ ก็ไม่นานเกินรอ และแล ้ววันเดินทางก็มาถึง ั วันนัน ้ ประวัตศ ิ าสตร์ของจักรวรรดิจะต ้องถูกบันทึกลงไปอีกหนึง่ หน ้าอย่างไร ้ ข ้อสงสย ั่ ไหวเป็ นระยะ การเคลือ เมือ ่ ทัง้ พิภพเริม ่ สน ่ นตัวอย่างต่อเนือ ่ งจากใจกลางของจักรวรรดิไปจนถึง ขอบนอกของพิภพใน ลักษณะของระลอกคลืน ่ รุนแรงขึน ้ เป็ นลําดับจนไม่สามารถทีจ ่ ะพยุง ั ชาตญาณว่าภารกิจกําลังจะเริม ตัวเองไว ้ได ้อย่างมั่นคง คณะผู ้อพยพรับรู ้ด ้วยสญ ่ ต ้นขึน ้ ในอีก ั ญาณฉุกเฉินจะแผดเสย ี งขึน ไม่กอ ี่ ด ึ ใจข ้างหน ้า ก่อนทีส ่ ญ ้ มาด ้วยซํ้า ั ญาณแดงระดับฉุกเฉิน!! ขอให ้ผู ้อพยพทัง้ หมดไปรวมตัวกันทีจ ―สญ ่ ด ุ นั ดพบ ณ ท่อสง่ ั ญาณแดงระดับฉุกเฉิน ขอให ้ผู ้อพยพทัง้ หมดไปรวมตัวกันทีจ แรงดันสูง ขอยํ้า! นีค ่ อ ื สญ ่ ด ุ นัดพบ เดีย ๋ วนี้ ขอยํ้า!! เดีย ๋ วนี!้ !‖ ั ชาตญาณมากกว่าการรับคําสงั่ เหล่าผู ้ ทุกอย่างทีก ่ ําลังดําเนินอยูเ่ หมือนเป็ นไปโดยสญ อพยพแทรกตัวเองเบียดเข ้าด ้วยกันเป็ นรูปขบวนทีม ่ แ ี บบแผนโดยอัตโนมัต ิ โดยมีกองพล ้ เคลือ ่ นทีเ่ ร็วเป็ นหน่วยหน ้าใชรหัสประจําภารกิจว่า Y ซงึ่ มีข ้าพเจ ้าบัญชาการอยูห ่ ัวขบวน ตามมา ้ สประจําภารกิจว่า YX และรัง้ ท ้ายด ้วยกองกําลังพิเศษหุ ้มเกราะ ด ้วยกองกําลังพลเรือนผสมใชรหั ้ สว่า X ใชรหั

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 999

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

้ ธ เหล่าผู ้อพยพจึงต ้องเดินทางออกไปเผชญ ิ กับ ภารกิจในครัง้ นีร้ ะบุวา่ ห ้ามใชอาวุ ดินแดนลีล ้ ับโดยไม่ได ้รับอนุญาตให ้ พกแม ้แต่ไม ้จิม ้ ฟั น และแน่นอนว่าการทีจ ่ ะฝั นถึงเรือรบนัน ้ ย่อมเป็ นเรือ ่ งทีเ่ พ ้อเจ ้อโดยแท ้จริง ั่ สะเทือนอย่างรุนแรงต่อเนือ ทั่วทัง้ พิภพสน ่ งกันอีกหลายครัง้ พืน ้ ผิวนั บตัง้ แต่ใจกลางของ ึ ได ้ถึงกระแส จักรวรรดิเคลือ ่ นตัวอย่างหนักหน่วงไปจนถึงทาง ด ้านไกลของสุดขอบพิภพจนรู ้สก แห่งพลังงานทีอ ่ ัดอัน ้ เอาไว ้ภายใน มาเป็ นระยะเวลานาน เพือ ่ รอเวลาทีจ ่ ะปะทุออกไป และแล ้วทุกอย่างก็พร ้อมสําหรับการอพยพครัง้ ยิง่ ใหญ่กว่าครัง้ ไหนๆทีต ่ ้องได ้ รับการ ํ ี จารึกลงไปในประวัตศ ิ าสตร์หน ้าสาคัญของจักรวรรดิ เสยงโห่ร ้องของเหล่าผู ้อพยพจํานวนหลาย ร ้อยล ้านชวี ต ิ กูก ่ ้องขึน ้ มาพร ้อมๆกับ ทีข ่ ้าพเจ ้าตะโกนออกไป ―แต่องค์จักรพรรดิ แด่จักรวรรดิใหม่!!‖ ในวินาทีเดียวกันนัน ้ พวกเรารับรู ้ร่วมกันว่าภารกิจในครัง้ นีจ ้ ะต ้องสําเร็จ และจักรวรรดิใหม่ จะต ้องถือกําเนิดขึน ้ มาอย่างแน่นอน ี าวโพลนอาบไล ้ร่าง ทันใดนัน ้ เอง พลังงานทีส ่ ะสมเอาไว ้ก็ระเบิดออกเป็ นบริเวณกว ้าง สข ของเหล่าผู ้อพยพพร ้อมกับกระแสพลังในระดับมหาศาลทีอ ่ ด ั ผ่าน กระชากร่างของฝูงชน ทัง้ หมดให ้พุง่ ตรงไปยังทิศทางทีไ่ ด ้กําหนดเอาไว ้ เพียงไม่ถงึ อึดใจร่างของเหล่าผู ้อพยพจํานวนหนึง่ ก็หลุดพ ้นออกมาจากวงโคจรของ ่ วามมืดมิดของพิภพแปลกประหลาดที่ ไม่คุ ้นเคย จักรวรรดิเก่าพร ้อมๆกับย่างก ้าวใหม่เข ้าสูค ้ ต ้องใชเวลาช วั่ ครูจ ่ งึ สามารถปรับสภาพให ้เข ้ากับสภาวะแวดล ้อมได ้บ ้าง เรดาร์กําหนด ทิศทางติดตัง้ มาพร ้อมเครือ ่ งสแกนพืน ้ ทีซ ่ งึ่ เป็ นอุปกรณ์หลัก เพียงชนิดเดียวทีฝ ่ งู ชนผู ้อพยพ ได ้รับอนุญาตให ้พกพาระหว่างทีป ่ ฏิบัตภ ิ ารกิจ ก็ทํางานขึน ้ พร ้อมกันโดยอัตโนมัต ิ ื้ ของภูมป ท่ามกลางความมืดมิดและอับชน ิ ระเทศ เครือ ่ งสแกนพืน ้ ทีร่ ายงานว่าขณะนี้ ้ ั จร ข ้าพเจ ้ากําลังอยูใ่ นโพรงทีม ่ ล ี ักษณะคล ้าย อุโมงค์ขนาดใหญ่ทด ี่ เู หมือนจะเป็ นเสนทางส ญ เพียงสายเดียวทีจ ่ ะนํ าไปสูใ่ จ กลางของพิภพแห่งนีไ ้ ด้ บริเวณโดยรอบในรัศมีทไี่ ม่หา่ งออกไปมากนัก ตรวจพบสงิ่ มีชวี ต ิ ชนิดเดียวกันกับข ้าพเจ ้า อยูก ่ ันอย่างกระจัดกระจายในจํานวน เพียงไม่กล ี่ ้านหน่วยชวี ต ิ ซงึ่ คาดว่าจะเป็ นคณะผู ้ร่วมภารกิจ โดยกองกําลังสว่ นใหญ่กําลังตามมาห่างๆ จากแนวหลัง ทีส ่ ําคัญยังพบว่า สภาวะแวดล ้อมรอบๆตัวมีสภาพเป็ นกรดอ่อนๆ ซงึ่ นั่ นไม่เป็ นผลดีตอ ่ ี เลย เพราะถึงแม ้ข ้าพเจ ้าจะมีฐานะเป็ นถึงผู ้บัญชาการในภารกิจครัง้ นี้ แต่หน่วยที่ ข ้าพเจ ้าเอาเสย ั ข ้าพเจ ้าสงกัดคือกองพลเคลือ ่ นทีเ่ ร็วรหัส Y ไม่ได ้รับการติดตัง้ เกราะป้ องกันเหมือนกับกอง ่ นีเ้ ป็ น กําลังพิเศษหุ ้มเกราะรหัส X ทีต ่ ามมาอยูข ่ ้างหลังห่างๆพวกนัน ้ การตกอยูใ่ นสภาวะเชน เวลานานๆนั่นอาจหมายถึงความตายของข ้าพเจ ้าได ้ เลยทีเดียว ั ญาณจากเรดาร์กําหนดทิศทางกะพริบถีๆ่ เตือนว่าข ้าพเจ ้าต ้องมุง่ หน ้าตรงเข ้าไปใน สญ อุโมงค์ขนาดใหญ่ทไี่ ม่น่าไว ้วางใจ นัน ้ ให ้เร็วทีส ่ ด ุ โอกาส ๑๘.๐๒๖ เปอร์เซ็นต์ ทีจ ่ ะประสบ ้ ผลสําเร็จของภารกิจในครัง้ นีม ้ เี วลาเป็ นตัวแปรสําคัญ การใชเวลาให ้น ้อยทีส ่ ด ุ ก็เท่ากับโอกาสที่ ภารกิจจะสําเร็จมีเพิม ่ มากขึน ้ ด ้วยลักษณะทีโ่ ดดเด่นทางพันธุกรรม ซงึ่ ได ้รับการโอนถ่ายผ่านรุน ่ สูร่ น ุ่ เป็ นมรดกตกทอด ของเผ่าพันธุม ์ าจนกระทั่งถึงปั จจุบันนีก ้ ็คอ ื ความมุง่ มั่นในการเป็ นผู ้ชนะ มันได ้หยั่งรากลึกลงไป ในจิตใต ้สํานึกแห่งเผ่าพันธุ์ ิ ใจใชข้ ้อได ้เปรียบทางกายภาพพุง่ ตัวฝ่ าเข ้าสู่ อุโมงค์มด ในทีส ่ ด ุ ข ้าพเจ ้าก็ตัดสน ื มิดนัน ้ อย่างรวดเร็ว โดยทิง้ เหล่าผู ้ร่วมอพยพและหน ้าทีก ่ ํากับดูแลความสงบเรียบร ้อยของการเคลือ ่ น ย ้ายประชากร อันเป็ นหน ้าทีห ่ ลักทีไ่ ด ้รับมอบหมายในฐานะผู ้บัญชาการกองกําลังอพยพเอาไว ้ เบือ ้ งหลัง ไม่นานนักข ้าพเจ ้าก็พาตัวเองเข ้ามาจนถึงสุดปลายทางของอุโมงค์แห่งนี้ และทีน ่ ั่ นสงิ่ ่ ายตาของข ้าพเจ ้า แปลกประหลาดก็ปรากฏสูส ั วัตถุสณฐานกลม ขนาดใหญ่กว่าตัวของข ้าพเจ ้าหลายเท่าลอยเด่นอย่างท ้าทายอยูต ่ รง ื่ ได ้ ปลายสุดของ อุโมงค์ ผลการสแกนยืนยันว่านีค ่ อ ื ใจกลางของพิภพแห่งนี้ เป็ นสงิ่ ทีย ่ ากจะเชอ ิ้ เชงิ เพราะมันชา่ งแตกต่างจากพิภพทีข ่ ้าพเจ ้าจากมาอย่างสน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 1000

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั ญาณจากเรดาร์กําหนดทิศทางกะพริบเตือนถีๆ่ อีกครัง้ เมือ สญ ่ มาถึงขัน ้ นีก ้ ็ไม่มอ ี ะไรที่ จะต ้องคิดอีกแล ้ว มีสงิ่ เดียวทีต ่ ้องทําก็คอ ื ทําอย่างไรก็ได ้เพือ ่ พาตัวเองฝ่ าเปลือกหุ ้มของ ั ฐานกลมนีเ้ ข ้าไปสูใ่ จ กลางของมัน และทีส วัตถุสญ ่ ําคัญต ้องลงมือทําอย่างรวดเร็วเพราะขณะนี้ ั ้ ชด ิ และดูเหมือนว่าจะมีหลาย ผู ้อพยพอีกจํานวนมหาศาลกําลัง ตามติดมาข ้างหลังอย่างกระชน รายทีเดียวทีเ่ ริม ่ ทยอยกันลอดผ่านอุโมงค์เข ้ามาจนถึง ทีน ่ ไ ี่ ด ้แล ้ว... ถึงตอนนีข ้ ้าพเจ ้าก็เรียนรู ้ด ้วยตัวเองแล ้วว่าบางสงิ่ บางอย่างก็ไม่ได ้มาโดย ง่ายเสมอไป หลังจากทีไ่ ด ้งัดเอากลยุทธ์ทก ุ อย่างออกมาใช ้ ทัง้ ขุด แงะ แคะ กระแทก หรือแม ้กระทั่งตะกุย ตะกาย และจิกทึง้ ร่างของผู ้ร่วมอพยพหลายรายให ้ออกไปพ ้นทาง ในทีส ่ ด ุ ด ้วยสภาพร่างกายทีส ่ ะบักสะบอมจากการทีต ่ ้องตกอยูภ ่ ายใต ้สภาวะที่ เป็ นกรด นานเกินไป ข ้าพเจ ้าก็สามารถหอบสงั ขารฝ่ าฟั นเข ้ามาจนถึงใจกลางของวัตถุทรงกลมนีไ ้ ด ้จน เป็ นผลสําเร็จ น่าอัศจรรย์ใจเป็ นยิง่ นักเมือ ่ หลังจากนัน ้ เปลือกหุ ้มภายนอกของวัตถุทรงกลมก็ แข็งตัวขึน ้ จนไม่มใี ครทีจ ่ ะสามารถฝ่ าฟั นเข ้ามาได ้อีกเลย ก่อนทีส ่ ติจะดับวูบลงไปเพราะความเหนือ ่ ยล ้า พระเจ ้าก็ได ้ทรงประทานรางวัลอันยิง่ ใหญ่ และสุดแสนมหัศจรรย์มาให ้ ทันทีทเี่ ห็นหล่อนข ้าพเจ ้าทะลึง่ พรวดลืมความเหนือ ่ ยล ้าทัง้ หมดทัง้ มวล นัยน์ตาลุกวาว ด ้วยความตืน ่ ตะลึงในความงามของหล่อน ―แม่ไข่นุ ้ยของฉั น เธอชา่ งงดงามเหลือเกิน‖ ข ้าพเจ ้าพึมพําได ้เพียงเท่านัน ้ แล ้วร่างของ ่ ้อมกอดของกันและกันอย่างสนิทแนบแน่นและ แสนจะดูดดืม เราทัง้ สองก็โผเข ้าสูอ ่ ... ...และแล ้วสงิ่ ทีเ่ กิดขึน ้ ในเวลาต่อมาก็คอ ื โครโมโซมทัง้ ๒๓ คูข ่ องเราอันประกอบด ้วย โครโมโซมร่างกาย ๒๒ คู่ และโครโมโซมเพศอีก ๑ คู่ ก็วงิ่ เข ้าจับคูก ่ ันเองโดยอัตโนมัต ิ และ ด ้วยโครโมโซมเพศ Y ของข ้าพเจ ้า เมือ ่ จับคูเ่ ข ้ากับโครโมโซมเพศ X ของหล่อน ในอนาคตอีก ประมาณ ๙ เดือนนับแต่นไ ี้ ป เราทัง้ สองก็จะพัฒนาจนกลายเป็ นทารกเพศชาย เป็ นจักรพรรดิ ื ต่อไป น ้อยๆทีน ่ ่ารักน่าชงั ของผู ้ครอบครองจักรวรรดิใหม่สบ รายงาน : ภารกิจทีไ่ ด ้รับมอบหมายประสบผลสําเร็จอย่างงดงาม ี าวสะอาดของคลินก ี รีมตัวใหญ่ตัง้ ชด ิ ผนั งห ้องด ้านหนึง่ ในห ้องตรวจสข ิ โต๊ะเหล็ กสค ี ํ้ าเงินบนพืน กระจกใสแผ่นหนาวางทับกํามะหยีส ่ น ้ โต๊ะ บนนั น ้ มีเครือ ่ งวัดความดันและหูฟังแบบที่ ้ ้องคอวางอยู่ หญิงวัยเกือบกลางคนในชุดคลุมสข ี าวนั่ งไขว่ห ้างอยูบ แพทย์ใชคล ่ นเก ้าอีด ้ ้านหลัง โ ต๊ ะ ตั ว นั ้ น กลิน ่ ยาลอยอวลอยูใ่ นห ้องทีเ่ ย็นเยือกด ้วยกําลังของเครือ ่ งปรับอากาศ หญิงวัยเกือบ ื่ มั่นในตัวเองของเด็ก กลางคนเงยหน ้าขึน ้ สบสายตาหลุกหลิกแสดงออกถึงอาการไร ้ความเชอ ี งไม่บ่ง บอกอารมณ์ ว่า สาวคู่ส นทนาซ งึ่ นั่ งอยู่อ ีก ด ้านหนึ่ง ของโต๊ ะ และเอ่ย ขึน ้ ด ้วยนํ้ า เส ย ิ ใจแน่นอนแล ้วใชไ่ หม ว่าต ้องการจะเอาเด็กออก?‖. ―คุณตัดสน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 1001

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

ิ หน้า เผชญ

E-Book by Chumnor Lek

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๖๑ เรือ ่ งสน โดย ทิพย์ เทพา

“อ ันตราย ทําให้เกิดความกล ัว แต่ความกล ัวทําให้เกิดอ ันตรายยิง่ กว่า” นักปราชญ์ทา่ นหนึง่ กล่าวไว ้ได ้คมคายชวนคิด แต่ถ ้าหากว่าคุณอยูใ่ นภาวะฉุกเฉินเฉพาะ ิ หน ้าตัวต่อตัว กับอสรพิษร ้ายทีก หน ้า ในนาทีทค ี่ ณ ุ ต ้องนั่งเผชญ ่ ําลังชูหัวแผ่แม่เบีย ้ จ ้องหน ้าคุณ เขม็งในระยะไม่เกินหนึง่ ฟุต คุณจะจัดการกับอสรพิษทีม ่ ด ี อกจันแต ้มเด่นอยูท ่ ห ี่ ัวด ้วยวิธไี หน ่ ัวใจของคุณอย่างไร และคุณจะจัดการกับพิษแห่งความกลัวทีแ ่ ล่นเข ้าสูห วันเกิดเหตุ ตรงกับสายๆวันอาทิตย์ หลังจากชว่ ยแม่ทํางานบ ้านเสร็จแล ้ว ฉั นได ้เตรียม ื แบบเรียนวิทยาศาสตร์ ม.๖ หลายเล่ม ทัง้ เคมี ชวี ผลไม ้ กล ้วย สม้ ขนมปั ง นํ้ าดืม ่ หนั งสอ ิ ส ์ ปากกาและสมุดจดสรุปย่อ จัดทุกอย่างใสถ ่ งุ ย่ามแล ้วสะพายเดินออกนอกรัว้ บ ้าน เข ้าไป ฟิ สก ื ในป่ าก็เพราะทีบ ในป่ าชายเขาหลังบ ้าน ทีต ่ ้องเข ้าไปอ่านหนั งสอ ่ ้านเป็ นร ้านค ้าเล็กๆ ประจํา ื้ ของกินของใชไม่ ้ ได ้หยุด ฉั นจึงจําเป็ นต ้องหลบไปหาทีเ่ งียบสงบ หมูบ ่ ้าน มีคนแวะเวียนมาซอ ั หน่อย เพือ ื ได ้ง่ายกว่า สก ่ ความเป็ นสว่ นตัวและสร ้างสมาธิในการอ่านหนั งสอ ฉั นเดินเข ้าป่ าไปไม่ลก ึ นึก ก็เจอต ้นนุ่นสูงใหญ่อยูต ่ ้นหนึง่ ตรงโคนต ้นมีปีกรากโผล่ขน ึ้ มา ่ งกว ้างๆใหญ่พอจะเข ้าไปนั่ ง ได ้ เล็งดูแล ้วน่าจะเป็ นอาร์มแชร์ได ้อย่างดี เหนือพืน ้ ดินเป็ นชอ ิ ใจยึดโคนต ้นนุ่น ประกอบกับเงาของหมูไ่ ม ้รอบๆก็ทอดร่มลงมาตรงจุดอาร์มแชร์นพ ี้ อดี ฉั นตัดสน ื เหลือเวลาอีกเพียงไม่กส ั ดาห์ การสอบเข ้ามหาวิทยาลัย ก็จะเริม เป็ นทีน ่ ั่งพิงอ่านหนั งสอ ี่ ป ่ ขึน ้ แล ้ว นักเรียนบ ้านป่ าอย่างฉั นไม่มโี อกาสได ้ไปเรียนติวเข ้มเหมือนนักเรียนในตัว เมือง จึง ื เป็ นพิเศษ ตัง้ ตนเป็ นติวเตอร์ให ้กับตัวเอง ใชโคนต ้ จําเป็ นต ้องขวนขวายขยันอ่านหนั งสอ ้นนุ่น เป็ นห ้องเรียน แถมติดแอร์ธรรมชาติ มีลมพัดโชยเป็ นระยะๆ นกน ้อยนานาพันธุบ ์ น ิ มาเกาะพุม ่ ไม ้ ี งใสให ้กําลังใจอยูห ื ได ้ดีทเี ดียว ร ้องเพลงเสย ่ า่ งๆ บรรยากาศเหมาะกับอ่านหนั งสอ ื ไปไม่ได ้มากเท่าไร ก็เกิดอาการปวดหัวตึบ เนือ ฉั นอ่านหนังสอ ้ หาวิชาแต่ละบท แต่ละ ั ้ ๆลงสมุด หลังจากนัน เรือ ่ งไม่ใชง่ า่ ยๆเลย ฉั นต ้องพยายามทําความเข ้าใจ แล ้วเขียนสรุปสน ้ ก็ปิด ื หนังสอ สมุดแล ้วนึกทบทวน ท่องจําให ้ขึน ้ ใจ จะเป็ นนกแก ้วนกขุนทองหรือเปล่าไม่รู ้นะ รู ้แต่วา่ เวลาทําข ้อสอบทีไร นกแก ้วตัวนีก ้ ็ชว่ ยให ้คิดหาคําตอบทีถ ่ ก ู ต ้องได ้ทุกที เกือบเทีย ่ งแล ้ว การบันทึกข ้อมูลลงในสมองยังไม่ก ้าวหน ้าไปถึงไหน แต่กระเพาะ ี งร ้องครวญครางโครกคราก เตือนว่าถึงเวลาบดย่อย อาหารทํางานได ้ก ้าวหน ้ากว่า มันเปล่งเสย ่ งไปในเครือ มือ ้ เทีย ่ งแล ้วฉั นจําต ้องทําตามคําสงั่ ของมัน จับทุกอย่างทีม ่ ันจะบดย่อยได ้ใสล ่ ง ตามด ้วยนํ้ าดืม ่ อีกครึง่ ขวด พอทุกอย่างเรียงตัวเข ้าที่ หน ้าท ้องก็บวมตึงขึน ้ มา หนังตาก็เริม ่ หย่อน ตก ฉั นพยายามนั่งอ่านต่อให ้จบบท แต่ก็ทนฝื นถ่างตาต่อไปไม่ไหวจึงเอนหลังพิงโคนต ้นนุ่น ทัง้ ทีอ ่ ยูใ่ นท่านั่งขัดสมาธินั่นแหละ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 1002

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ี หน่อย ตาหลับลงไม่ทันไร ก็รู ้สก ึ ผ่อนคลายเบาสบาย หลับไป พอได ้พักสายตาเสย ในทันที ึ ตัวอีกทีก็ตอนทีเ่ ริม ึ ร ้อนผะผ่าวทีข หลับไปนานเท่าไรไม่ทราบ รู ้สก ่ รู ้สก ่ า ร่มเงาใบไม ้ที่ ้ ม ั ้ ลง พระอาทิตย์โคจรเปลีย บังแดดให ้ในชว่ งเชาเริ ่ หดสน ่ นทิศไปฝั่ งตรงข ้ามเมือ ่ เวลาบ่ายคล ้อย ่ งทะลุใบไม ้ลงมาตรงฉั นทีน ลง แสงแดดบางสว่ นจึงสอ ่ ั่ งอยู่ พอฉั นลืมตาได ้เต็มตา ก็เห็นสงิ่ ทีป ่ รากฏอยูต ่ รงหน ้าได ้ถนั ด!!!!!! 'ว ้าย...ชว่ ยด ้วย' ี งใดๆเล็ดลอดออกมาได ้เลย ฉั นร ้องลั่นอยูภ ่ ายใน ไม่อาจเปล่งเสย ี ํามะเมือ ั ้ ชด ิ ใกล ้จน เจ ้าร่างยาวตัวสด ่ ม มันชูหัวขึน ้ ตัง้ แผ่แม่เบีย ้ อยูต ่ รงหน ้าในระยะกระชน ั เจน ก ้มลงมองเห็นดอกจันบนหัวของมันได ้ชด มันจ ้องนิง่ มาทีฉ ่ ั น หัวเกร็งตรงพร ้อมทีจ ่ ะจูโ่ จมฉกกัดได ้ทุกขณะ ั รู ้ตัวว่ากําลังตกอยูใ่ นห ้วงแห่งอันตรายทุกขณะ ฉั นจ ้องมัน นั่งนิง่ ตัวเกร็งขนลุกชูชน มันยังคงแผ่แม่เบีย ้ นิง่ ตรงหน ้า ฉั นค่อยๆลอบผ่อนลมหายใจ บังคับตัวเองไม่ให ้ขยับแขนขา พยายามนั่งนิง่ ทีส ่ ด ุ ด ้วย ้ พ ี จรกระตุกเพียงนิด อาจจะไปกระตุ ้นให ้มันลงมือทันที ความหวาดกลัว เกรงว่าหากเสนช ิ ตัวต่อตัว เผชญหน ้า ตาต่อตา ต่างจ ้อง นิง่ ต่อนิง่ เครียดเขม็ง นานเท่านาน... ิ้ สุดลงตรงนัน ดั่งห ้วงเวลาจะสน ้ ั ึ สน ิ้ หว ัง สบสน ความตายมาคํา้ คออยูต ่ รงหน้า ฉ ันรูส ้ ก หวาดกล ัว แต่ก็ตอ ้ งยอม ่ ยคุม จํานน ไม่อยากร ับรูอ ้ ะไรอีก ฉ ันหล ับตาลงชา้ ๆ นึกถึงคุณพระคุณเจ้าให้ชว ้ ครอง ั พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ไปทีช ่ อบทีช ่ อบเถิดน่ะ อิตป ิ ิ โส ภะคะวา...สตว์ทงหลายที ั้ ่ เป็นเพือ ่ นทุกข์ เพือ ่ นไข้ เกิด แก่ เจ็บ ตาย จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้เบียดเบียนซงึ่ ก ันและก ันเลย บุญกุศลใดๆทีข ่ า้ พเจ้าได้ทําแล้ว ขอจงได้ร ับบุญกุศลนนๆด้ ั้ วยเถิด อะ ั ั ทโธ พุทธ ัง ภะคะว ันต ัง อะภิวาเทมิ... ระห ัง สมมาส มพุ ั สนปนเปคราวละสองสามบท ไม่มท ฉั นท่องบ่นบทสวดมนต์สบ ี อ ่ นขึน ้ ไม่รู ้ท่อนจบ ทัง้ เงียบ สงบและตืน ่ ตระหนกคละเคล ้ากันไป ฉั นพยายามจัดการกับงูทย ี่ งุ่ เหยิงในใจอยูน ่ าน กระทั่งมัน ื่ งลง จนฉั นสามารถสวดมนต์ได ้จบทีละบทๆ มีสมาธินงิ่ กับการสวดมนต์ จิตใจสงบลง เชอ ึ รับรู ้แต่คําบริกรรมและลมหายใจเข ้า ลมหายใจออก จนลืมงูทอ ความรู ้สก ี่ ยูข ่ ้างนอก ฉั นค่อยๆตัง้ สติลม ื ตาขึน ้ อีกครัง้ อย่างผ่อนคลาย แต่ระมัดระวังการเคลือ ่ นไหวของเปลือก ึ ตืน ตามีความรู ้สก ่ ตัว รู ้ตัวทุกขณะจิต ดั่งหนึง่ ฤๅษีทก ี่ ําลังออกจากฌาณสมาบัต ิ สงิ่ ที่ ปรากฏตัวตรงหน ้า ไม่ได ้ ปรากฏตัวตรงหน ้า อีกต่อไปแล ้ว ้ ย ี ง ร่องรอย มันหายไปอย่างไร ้สุมเส แว่วยินท่านพุทธทาสภิกขุ สอนอยูใ่ นมโนจิต ―ทีเ่ ห็นน่ะ จริง แต่สงิ่ ทีถ ่ ก ู เห็นน่ะ ไม่จริง‖ ด ้วยปั ญญาอันตีบตืน ้ ฉั นยังไม่แน่ใจว่าสงิ่ ไหนจริง สงิ่ ไหนไม่จริง ั ๆ แต่ครัง้ หนึง่ ฉั นก็มโี อกาสได ้เห็นมันชด ทัง้ งูทอ ี่ ยูข ่ ้างใน และงูทอ ี่ ยูข ่ ้างนอก ั้ ัธยมศก ึ ษาตอน ้ มานาน ตงแต่ เหตุการณ์ นีเ้ กิดขึน ั้ สม ัยฉ ันย ังเป็นน ักเรียนชนม ปลาย แต่ดวงตาดําใสไม่มเี ปลือกตาทีจ ่ อ ้ งเขม็ง และเครือ ่ งหมายดอกจ ันทีห ่ ัวของม ันย ัง ้ มาจากฝันร้าย ในภาพ ติดอยูใ่ นห ัวของฉ ันตลอดมา หลายคืนทีฉ ่ ันต้องตืน ่ ตระหนกขึน ี า ้ ยยวเยี ้ อยูเ่ ต็มเตียงและพาดไหลลืน ้ มา ตามต ัวของฉ ัน เล่า ฝูงงูสด ํ มะเมือ ่ มทีเ่ ลือ ั้ ย ่ ขึน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 1003

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

้ คู่ เนือ ้ คูห ความฝันนีใ้ ห้เพือ ่ นๆฟัง ต่างก็ทํานายว่าฉ ันจะได้พบเนือ ่ ลายคนเลยด้วย แต่...ฉั นลืมเล่าตอนจบให ้พวกเขาฟั งว่า ในความฝั นฉั นได ้ลุกขึน ้ ยืนบนเตียงแล ้วเงือ ้ ดาบ ี่ อ ิ้ สว่ นท่อนงูกระจัด โบราณเล่ายาวฟาดฟั นไม่ยงั ้ จนงูเหล่านั น ้ ขาดกระเด็นเป็ นสามสท ่ น ชน กระจายเต็มเตียง แต่มอ ี ยูต ่ ัวหนึง่ มันเลือ ้ ยพุง่ ปราดลงจากเตียงหนีรอดคมดาบไปได ้ ฉั นก็ไม่แน่ใจว่าเนื้อคูข ่ องฉั นจะเป็ นตัวไหน ตัวทีเ่ ป็ นท่อนท่อนๆ หรือตัวทีข ่ วัญกระเจิงกูไ่ ม่กลับตัวนัน ้ ั ที จนบัดนีฉ ้ ั นยังอยูค ่ นเดียว หาเนือ ้ คูเ่ ป็ นตัวตัว ตนตนไม่ได ้สก

เดิมพ ัน

ั้ ฉบ ับที่ ๒๗๖๒ เรือ ่ งสน ิ โดย ชม นวลมุสก

่ นนก็ “คิด ไปคิดมา...คนเราก็แปลกอ้ายเรือ ่ งชาวบ้านแล้วชอบน ัก ทําไมเป็นเชน ั้ ้ น ไม่ร”ู ้ ผมเอ่ยคําพูดนีข ึ้ มาลอยๆ ในขณะนง่ ั มองภาพชวี ต ิ ของแก... แก—แกชายชราทีอ ่ าศัยอยูท ่ ้ายหมูบ ่ ้านคนเดียว ในชว่ งนีต ้ อนเย็นๆแกมักจะวุน ่ อยูก ่ ับการ พลิกฟื้ นผืนดิน เพือ ่ จัดเตรียมแปลงผักให ้ทันกับหน ้าฝนทีก ่ ําลังจะย่างเข ้ามาอีกไม่กวี่ น ั ข ้าง หน ้า อือ...และแม ้อากาศจะไม่ร ้อนนัก เวลานีด ้ วงอาทิตย์ดวงโตกําลังจะลาลับหลังม่านหุบเขาอันไกล โพ ้น ให ้แสงแดดร ้อนอ่อนแสงลง แต่เพราะเรีย ่ วแรงและสภาพสงั ขารทีร่ ว่ งโรย ทําให ้แกยกจอบ ึ เหนือ ขุดดินแต่ละครัง้ ด ้วยความรู ้สก ่ ยล ้าเต็มที ิ้ ก็ต ้องดิน 'คนเราเมือ ่ ชวี ต ิ ยังไม่สน ้ กันต่อไป' ผมมองภาพแกพร ้อมบอกกับตัวเองอย่างนัน ้ ก่อนนึกถึงชวี ต ิ แก ชวี ต ิ แกน่าจะมีอะไรดีกว่านี้ มีความสุขสบายโดยไม่ต ้องเหนือ ่ ยยากลําบาก อะไร ี ชวี ต ทําไมผมกล่าวอย่างนั น ้ ...หากเพราะก่อนพ่อกับแม่ของแกจะเสย ิ ทัง้ สองได ้ทิง้ ทรัพย์สมบัตไิ ว ้ให ้แกและน ้องชาย เป็ นเรือกสวนไร่นาคนหนึง่ เกือบร ้อยไร่ ซงึ่ ไม่นับรวมถึงเงิน ทองอีกก ้อนใหญ่ เหตุนแ ี้ กจึงน่าจะมีชวี ต ิ ทีส ่ ข ุ สบาย ไม่น่าต ้องเดือดร ้อนให ้ต ้องลงทุนลงแรงขุด ั ดินด ้วยสภาพสงขารทีร่ ว่ งโรย ―เกิดอะไรกับชวี ต ิ แกงัน ้ หรือ...‖ แกผิดพลาดเพราะผีหา่ ซาตานตนใดไม่รู ้เข ้าสงิ ทําให ้แกลุม ่ หลงอยูก ่ บ ั การพนั น สุดท ้าย ทรัพย์สมบัตท ิ พ ี่ อ ่ แม่ทงิ้ ไว ้ให ้ มันเริม ่ หดหายละลายไป... ี หายมากไปกว่านี้‖ เสย ี งร ้องขอทัง้ นํ้ าตาของลูกเมียรวมทัง้ ผู ้คน ―เลิกเถอะก่อนมันจะเสย รอบข ้างทีห ่ วังดี แต่มันไม่สามารถทําให ้แกคิดอะไรได ้ สุดท ้ายไม่มท ี รัพย์สมบัตอ ิ ะไรเหลือ นอกจากกระต๊อบไม ้ไผ่เก่าๆโทรมๆทีต ่ งั ้ อยูบ ่ นพืน ้ ดินไม่กต ี่ ารางวา ความเก่าโทรมของกระต๊อบ ไม ้ไผ่ บ่อยครัง้ โดนสายลมกรรโชกแรง ทําเอาแกใจหายใจควํา่ กลัวมันจะพังครืน และถ ้าเป็ น อย่างนัน ้ จริงแกต ้องลําบากแน่ แกจะไปซุกหัวนอนทีไ่ หน ซงึ่ ชวี ต ิ แกมันชา่ งต่างกับชวี ต ิ น ้องชาย จากหน ้ามือเป็ นหลังมือ หรือจากหน ้ามือเป็ นหลังเท ้าก็วา่ ได ้ หากเพราะทีด ่ น ิ เกือบร ้อยไร่อันเป็ น ทุนอยูเ่ ดิม บวกกับความขยันอดทน ทําให ้น ้องชายของแกพัฒนาตัวเองขึน ้ มา จนกระทั่ง กลายเป็ นผู ้มีอันจะกินคนหนึง่ ในหมูบ ่ ้าน ผู ้คนมากมายต่างนับหน ้าถือตา สว่ นชวี ต ิ แกก็ไม่ตา่ ง อะไรกับชายแก่ๆไร ้ค่าคนหนึง่ ไม่มใี ครมาให ้ความสนใจ และให ้ความสําคัญอะไรมากนั ก ี งดี ทุกเชาเย็ ้ นมันกูข ี งไพเราะเสนาะหู แต่แล ้วทันทีทข ี่ า่ วว่าแกมีนกเขาเสย ่ น ั ด ้วยนํ้ าเสย ี งโดยเฉพาะนั กเลงนกเกิดหลงใหลในเสย ี งของมันทุกคน และกับข่าวนีท จนใครๆทีไ่ ด ้ฟั งเสย ้ ําให ้ ่ กบ่อยๆ ทุกครัง้ กํานันมาพร ้อมของฝากติดไม ้ติดมือ โดยเฉพาะบุหรีอ กํานันไปมาหาสูแ ่ ย่างดีท ี่ ึ เย็นคอกว่าการสูบยาฉุนเป็ นไหนๆ กํานันว่าถ ้าแกชอบกํานันมีให ้อีกเยอะ กับ แกสูบแล ้วรู ้สก ั ว่ากํานั นต ้องการอะไรกันแน่ กํานันว่าเราคนบ ้านเดียวกันทัง้ คําพูดและการกระทํานั น ้ ให ้แกสงสย ่ ก แกเป็ นกํานัน ไปมาหาสูล ู บ ้านไม่ใชเ่ รือ ่ งแปลกอะไร ทําไมแกถามอย่างนั น ้

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 1004

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―นกตัวนัน ้ ฉั นขอได ้ไหม‖ แต่แล ้วเรือ ่ งแอบแฝงก็ปรากฏเมือ ่ กํานันเอ่ยปากบอกความจริง กับแก

สําหรับนกเขาตัวนั น ้ แกได ้มันมาโดยบังเอิญ วันนัน ้ แกไปชายป่ าเพือ ่ ตัดไม ้ไผ่มาทํารัว้ รอบแปลงผัก เพือ ่ กัน ้ วัวควายหลายฝูงทีจ ่ ะเข ้ามาทําลายแปลงผัก และขณะทีแ ่ กก ้าวเท ้าด ้วย ่ นัน ความรีบเร่ง แกต ้องหยุดเท ้าฉั บพลันหากไม่เชน ้ แกต ้องเหยียบลงบนตัวมันแน่ ลูกนกเขาตัว เล็กๆขนยังแทบไม่ม ี มันตกมาจากต ้นไม ้ต ้นไหนไม่รู ้ มองหาทีม ่ าของมันไม่เจอจึงจําเป็ นทีแ ่ ก ่ ะนุถนอม ทําให ้มัน ต ้องนํ ามาเลีย ้ ง ตอนนั น ้ มันจะเป็ นหรือตายบอกไม่ได ้ แต่ด ้วยความเอาใจใสท ี ่ ี มีชวต ิ รอด เติบโตสงเสยงขันไพเราะเสนาะหูอยูท ่ ก ุ วันนี้ ึ อย่างนั น ―มันเป็ นเหมือนลูกเหมือนหลานทีค ่ อยปลอบใจอยูข ่ ้างๆ‖ นานวันแกรู ้สก ้ หาก ิ้ ทุกสงิ่ ทุก เพราะในเมือ ่ ชวี ต ิ แกไม่มใี ครอีกแล ้ว ความผิดพลาดจากการพนั นทําให ้แกหมดสน อย่าง เมียจูงลูกชายคนเดียวเดินแยกจากอย่างไม่ไยดี 'เธอไปมีใหม่' แต่จะโทษว่าเธอเลว เธอ เห็นแก่ตัว ไม่ยอมร่วมทุกข์รว่ มสุขในตอนยาก แกจะต่อว่าเธออย่างนัน ้ ได ้อย่างไร หากจะโทษ ตัวแกเอง แกเป็ นผู ้ทําลายชวี ต ิ ครอบครัว และบ่อยครัง้ ทีน ่ ก ึ ถึงเรือ ่ งนี้ แกต ้องกลัน ้ หยดนํ้ าตา ึ กับความเหงาเศร ้า ความคิดถึง... ไม่ให ้ไหลซม ั สนต่างๆเหล่านั น 'จุ๊ก กรูๆ' แต่หลังจากได ้มันมา ความเงียบเหงา ความสบ ้ ก็เริม ่ ผ่อนคลาย ่ ี หากเพราะบ่อยครัง้ ในความเงียบเหงา เพียงแกดีดนิว้ เปาะๆพร ้อมสงเสยงยุให ้มันกูข ่ น ั มันก็กข ู่ น ั ี งยุอย่างว่าง่าย ให ้แกเพลิดเพลินไปกับมันจนลืมความรู ้สก ึ นั น ตามเสย ้ และกับคําพูดนัน ้ ของ กํานันแกจึงบอกปฏิเสธ ความรักความผูกพันทีแ ่ กมีตอ ่ มันแกจึงให ้กํานันไม่ได ้จริงๆ แต่คนอย่าง กํานันมีหรือจะยอมแพ ้อะไรง่ายๆ โดยเฉพาะยอมแพ ้ในสงิ่ ทีอ ่ ยากได ้ แกจะต ้องหาวิธแ ี ละ หนทางทีจ ่ ะให ้ได ้มาซงึ่ นกเขาตัวนัน ้ ั สงสย ั ทําไมกํานันจึง ―พัน หมืน ่ สองหมืน ่ ...‖ กํานันพยายามยืน ่ ข ้อเสนอ ในขณะแกชก อยากได ้นกเขาตัวนัน ้ นัก ก่อนได ้บทสรุปว่า นายอําเภอคนใหม่ทย ี่ ้ายมาทีน ่ เี่ มือ ่ สองเดือนก่อน ิ ๆตัว เหตุนก ชอบเลีย ้ งนกเขาเป็ นชวี ต ิ จิตใจ ท่านเลีย ้ งนกเขาไว ้ทีบ ่ ้านเป็ นสบ ี้ ํานันจึงอยากได ้ ั ่ นั น นกเขาของแก ก็เพือ ่ จะนํ าไปให ้นายอําเภอเป็ นการสานสมพันธ์ ทําไมกํานั นต ้องทําเชน ้ ...แก ั ต่อมาก่อนรับรู ้คําตอบว่า ในแต่ละปี กํานันมีผลประโยชน์มากมาย ทีไ่ ด ้มาจากการประมูล สงสย โครงการต่างๆในอําเภอแห่งนี้ ไม่วา่ จะเป็ นเรือ ่ งถนนหนทางทํานบเขือ ่ นกัน ้ นํ้ า การขุดลอกคู ่ นี.้ ..ถ ้ามีนายอําเภอคนใหม่ คลอง รวมไปถึงสงิ่ ก่อสร ้างตามสถานทีร่ าชการต่างๆ เมือ ่ เป็ นเชน ่ นาย อําเภอคนเก่า ผลประโยชน์ก็ยอ ชว่ ยสง่ เสริมสนั บสนุนเหมือนเชน ่ มตกเป็ นของกํานัน ่ ่ เชนเดิม จึงไม่แปลกทีก ่ ํานั นจะแสดงนํ้ าใจเชนนัน ้ และกับข ้อเสนอของกํานันแกว่าให ้มากกว่าหมืน ่ เป็ นแสนแกก็ไม่ขาย แกรักแกผูกพันกับ มันจริงๆ ทัง้ แกตัวคนเดียวได ้เงินมาก็ไม่รู ้จะเอาทําอะไร และเมือ ่ ข ้อเสนอไม่เป็ นผลกํานัน ี ไม่น ้อย พยายามคิดหาหนทางว่าจะเอาไงดี ปล ้น ฆ่า หรือแย่งชงิ แต่สงิ่ เหล่านั น อารมณ์เสย ้ มัน ี กํานัน เป็ นการกระทําทีโ่ หดร ้ายเกินไป และถ ้าลงมือทําไปเกิดผิดพลาดขึน ้ มา ได ้ไม่คุ ้มกับเสย จึงต ้องหาวิธท ี ส ี่ ข ุ ม ุ และรอบคอบกว่านี้ ―วิธไี หน...‖ ่ นั น 'คนอย่างกํานันมีหัวคิด มีสมอง ไม่เชน ้ ใครเขาจะเลือกไปเป็ นกํานั น' ผมคิด แต่แล ้ว ผมคิดผิด เมือ ่ กํานันบอกกับแกว่าไม่ได ้ก็ไม่เป็ นไร นกเขามีเยอะแยะ กํานันค่อยหาตัวใหม่ไปให ้ นายอําเภอ ถึงตรงนีช ้ วี ต ิ แกเริม ่ ไม่มอ ี ะไรน่าสนใจอีกแล ้ว แต่วน ั นีท ้ ันทีทแ ี่ กก ้าวเท ้าผ่านประตูรัว้ แล ้ว ่ ้านหลังใหญ่ ทีต ิ ไร่ โดยบริเวณรอบๆบ ้านจัดตกแต่งอย่าง เดินตรงเข ้าสูบ ่ งั ้ บนทีด ่ น ิ เกือบสบ สวยงาม มันเป็ นบ ้านของกํานันนั่นเอง และกับการมาบ ้านกํานันของแกในตอนนี้ มันจึงทําให ้ผม เกิดความสนใจในตัวแกอีกครัง้ ิ ชวนแกมากินเหล ้าทีบ วันนีก ้ ํานั นเชญ ่ ้าน ไม่มโี อกาสอะไรพิเศษเพียงแต่อยากดืม ่ อยาก ่ ึ ่ ื ่ ื ่ ื กินแค่นัน ้ เอง กํานั นบอกกับแกซงแกอาจจะเชอหรือไม่เชอในเหตุผลนั น ้ แต่ผมไม่เชอหรอก มัน ื่ ว่ามันน่าจะเป็ นอย่างนัน ต ้องมีอะไรแอบแฝงแน่นอน และเมือ ่ มองดูแล ้ว ภาพทีเ่ ห็นผมเชอ ้ จริง ―เกิดอะไรขึน ้ งัน ้ หรือ‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 1005

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เกือบทุกวันทีบ ่ ้านลุงกํานันแอบจัดให ้มีบอ ่ นเล็กๆ มีกจิ กรรมให ้นักพนันเลือกเล่นตัง้ หลายอย่าง ไม่วา่ จะเป็ นไพ่ ไฮโล นํ้ าเต ้าปูปลา ทุกคนในหมูบ ่ ้าน ในตําบลทราบกันดี แต่น่า แปลกเจ ้าหน ้าทีบ ่ ้านเมืองกลับไม่รู ้ไม่เห็น เอาหูไปนาเอาตาไปไร่ จะเพราะเหตุผลอะไรไม่อยาก คิด เพราะถึงคิดก็ไม่ได ้ประโยชน์อะไรขึน ้ มา ―ไม่สนใจจะเล่นกับเขาบ ้างหรือ‖ กํานันตัง้ คําถามขณะยกแก ้วเหล ้าสง่ ให ้แก ิ้ ทุกอย่างเพราะการพนั น...แกจําได ้ไม่เคยลืม เพราะฉะนัน ชวี ต ิ แกหมดสน ้ หลายปี มานีแ ่ ก ั ญาว่าจะไม่เล่นมันอีก เมือ ่ นีแ ี งหนั กแน่น สญ ่ เป็ นเชน ้ กจึงปฏิเสธคําพูดกํานั นด ้วยนํ้ าเสย ―แต่ถ ้าสนใจจะร่วมสนุกกับพวกเขา ขาดเหลืออะไรบอกได ้นะ เรามันคนกันเอง‖ กํานัน ว่าต่อมา ื่ ว่ากํานั นเชญ ิ แกมาทีน และกับคําพูดนัน ้ ผมจึงเชอ ่ เี่ พราะมีเหตุผลอืน ่ แอบแฝง ึ บอกผมอย่างนัน 'กํานันคงหวังหลอกล่อเพือ ่ ปลุกผีพนันตัวนัน ้ ขึน ้ มา' แล ้วความรู ้สก ้ ซงึ่ ใชเ่ ลย...หากผีพนันในตัวแกตืน ่ ขึน ้ มา อย่าว่าแต่นกเขาตัวนัน ้ เลย แม ้แต่ลก ู เมียแกยังทอดทิง้ ได ้ ลงคอ ผมให ้เหตุผลกับตัวเองในขณะมองเห็นใบหน ้าท่าทางของแก เวลานีใ้ บหน ้าท่าทางของ ึ สบ ั สนเต็มที ทําให ้ผมเชอ ื่ ว่าแกก็น่าจะคิดออกในเรือ แกบอกความรู ้สก ่ งนี้ และถึงแม ้แกจะปฏิเสธ ื่ ว่าความเพียรพยายามของกํานั นยังไม่จบ เชน ่ เดียวกับบทพิสจ ยํ้าครัง้ แล ้วครัง้ เล่า แต่ผมก็เชอ ู น์ ่ ในตัวแก มันเพิง่ จะเริม ่ ต ้นเชนเดียวกัน ถึงตรงนีท ้ ําให ้ผมสนอกสนใจเรือ ่ งราวในตัวแกมากขึน ้ ไป อีก ―ตกลงไม่สนใจจริงหรือ...‖ นักพนันทุกคนต่างวุน ่ วายสนุกสนานกับกิจกรรมการพนันทีต ่ นชอบ บางคนยิม ้ แย ้ม แจ่มใสขณะบางคนหน ้าดําครํ่าเครียด ดูดบุหรีม ่ วนต่อมวนเพือ ่ ระบายความเครียดจนควันโขมง เต็มห ้อง แต่มองดูทก ุ คนยังเหนียวแน่นกับการพนั นทีช ่ อบ ซงึ่ ในตอนนี้ กํานันชวนแกเดินไปดืม ่ ไปเพือ ่ จะได ้ดูชมเกมการพนันไปด ้วย แกไม่อยากขัดใจจึงลุกเดินตามไปอย่างว่าง่าย และขณะ แกก ้าวเท ้าเดินตามกํานันไป กํานันก็ตงั ้ คําถามนีอ ้ ก ี ครัง้ หนึง่ แล ้ว บอกให ้ว่าความคิดผมทีว่ า่ ความเพียรพยายามของกํานันยังไม่จบ ผมคิดถูก ในขณะแกยังยืนยันคําพูดเดิมว่าแกไม่คด ิ จะ เล่นการพนันอีกแล ้ว ―มึงคิดอย่างไรในเรือ ่ งนี้‖ แกกับภาพทีเ่ ห็นทําให ้อ ้ายพจน์เพือ ่ นของผมเอ่ยปากถามผม อย่างนัน ้ ให ้ผมย ้อนถามว่าเรือ ่ งอะไร ผมย ้อนถามทัง้ ทีน ่ ่าจะรู ้อยูเ่ ต็มอกว่ามันหมายถึงเรือ ่ งอะไร ―ก็เรือ ่ งของแกไง มึงว่าแกจะใจอ่อนไหม‖ มันยํ้าถามความคิดผม ให ้ได ้รับคําตอบจากผม ี ไปหมดสน ิ้ แกคงต ้องจดจํา ว่า คนเราผิดพลาดมากมายอย่างนัน ้ ทัง้ ลูกเมีย ทรัพย์สมบัตส ิ ญ ู เสย ไปจนตาย แบบนีใ้ ครจะกล ้ากลับไปเล่นอีก ผมให ้เหตุผลกับมันโดยไม่ต ้องคิดให ้มากความ ั ดอนขุดได ้แต่สน ั ดานขุดไม่ได ้‖ มันแย ้ง ―แต่ข ้าว่าไม่แน่ เหมือนทีเ่ ขาว่าสน ―เอ็งคิดอย่างนัน ้ ‖ ่ ―ใช‖ ―งัน ้ เรามาเดิมพันกันไหม‖ ผมอยูใ่ นบ่อนการพนันคอยเป็ นหูเป็ นตาให ้กํานันมานานก็จริง แต่ผมไม่คอ ่ ยสนใจจะเล่น ี ี มันหรอก เพราะการพนันไม่เคยทําให ้ชวต ิ ใครสุขสมบูรณ์อย่างแท ้จริง ได ้มาก็เสยไปมีให ้เห็น ออกบ่อยๆ แต่ด ้วยความเห็นไม่ตรงกันบวกกับผมมัน ่ ใจว่าความคิดผมถูกต ้องแน่นอนในเรือ ่ ง ของแก เพราะความผิดพลาดมากมายก่อนนัน ้ คงทําให ้แกต ้องจดจํา ไม่กล ้าแม ้แต่จะคิด หรือ กลับไปเล่นการพนันอีก เหตุนผ ี้ มจึงท ้ามันเดิมพันเรือ ่ งแก ซงึ่ มันเองก็รับคําท ้าอย่างง่ายดาย มัน ั ดานไม่ได ้แก ้กันง่ายๆ และหลังจากเราจับมือทําสญ ั ญาเป็ นมั่นเป็ นเหมาะกันแล ้ว เราต่าง ว่าสน ิ คนต่างก็นั่งมองภาพแกพร ้อมรอลุ ้น ว่าแกจะตัดสนใจอย่างไร จนขณะนี.้ ..ตอนนี.้ .. เวลาผ่านไปเกือบสองชวั่ โมงแล ้วแต่เหตุการณ์ยังไม่มอ ี ะไรคืบหน ้ามากนั ก จนผมเกิด ึ เบือ ความรู ้สก ่ ทําให ้ผมกล่าวขึน ้ มาลอยๆว่า ―คิดไปคิดมา คนเราก็แปลก อ ้ายเรือ ่ งชาวบ ้านแล ้ว ่ นั น ชอบนัก ทําไมเป็ นเชน ้ ก็ไม่รู ้‖ ผมเอ่ยคําพูดนีข ้ ณะมันยังนั่ งมองภาพชวี ต ิ แกอย่างตัง้ อกตัง้ ใจ ―คนจะแพ ้อารมณ์นห ี้ รือวะ‖ และกับคําบ่นนัน ้ ให ้มันหันมามองผมพร ้อมเอ่ยปากบอกกับ ผมอย่างนัน ้ ก่อนจะตามติดมาด ้วยรอยยิม ้ เยาะ ให ้ผมย ้อนถามมันว่า ใครแพ ้ แพ ้เรือ ่ งอะไร และ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 1006

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั ๆส ิ และทันทีทผ กับคําพูดนัน ้ ของผมทําให ้มันบอกผมว่า งัน ้ เอ็งมองดูภาพแกในตอนนีใ้ ห ้ชด ี่ ม หันไปมองแกตามคําพูดของอ ้ายพจน์ กับภาพทีเ่ ห็นทําเอาผมพูดอะไรไม่ออก... ―ทําไมงัน ้ หรือ...‖ หากเพราะวินาทีนี้สถานการณ์เปลีย ่ นไปอย่างนัน ้ จริง แกกําลังจะเดินตรงเข ้าไปร่วมวง ื่ สายตาตัวเอง แต่หลังจากเพ่งมองชด ั ๆ ไพ่กับพวกเขา และกับภาพทีเ่ ห็นผมยังไม่อยากจะเชอ ผมต ้องยอมรับในสงิ่ ทีเ่ ห็น ั ดอนขุดได ้ สน ั ดานขุดไม่ได ้...‖ กับคําโบราณทีเ่ ขาว่าไว ้ผมเพิง่ จะเห็นจริงและ ―สน ่ ื เชอถือก็ตอนนีแ ้ หละ ผมบอกกับตัวเองก่อนตามมาด ้วยคําสาปแชง่ ด่า ว่าสมควรแล ้วละทีช ่ วี ต ิ แก ั ดานเลว...ไม่รู ้จักคิด...ไม่น่าเกิดมาเป็ นคน...น่าจะเกิดเป็ น มาตกทุกข์ได ้ยากในสภาพแบบนี้ สน หมู...หม า...กา...ไก่...ผมด่าว่าด ้วยความโมโหสุดสุด ี เดิมพัน... จะไม่ให ้โมโหได ้อย่างไรในเมือ ่ แกทําให ้ผมเสย

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 1007

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ถ้าม ันต้องเป็นว ันสุดท้าย ลําพังแดดยามเย็นมันก็หดหูอ ่ ยูแ ่ ล ้วยิง่ เพิม ่ ฝนปลายฤดูเข ้าไปอีก บรรยากาศในศาลาวัด ี ลอยอย่างอ ้อยอิง่ มันเดินสายเป็ น ทีเ่ งียบเหงาจึงวังเวงขึน ้ เป็ นทวีคณ ู เปลวควันธูปสเี ทาซด ้ เสนตรง แล ้วค่อยๆหักเหเปลีย ่ นทิศทาง ก่อนจะแตกกระจายหายไปในอากาศเปล่า พัดลม ิ เพดานสงบนิง่ จะโอนเอนก็เพียงเพราะแรงลมทีโ่ ชยเข ้ามาเป็ นครัง้ คราว นาฬกาเก่ าครํ่าครึทม ี่ ม ุ ิ ศาลาหยุดเวลาเพียงแค่ ๑๘ นาฬกา กับอีก ๓๕ นาที สว่ นเมือ ่ ไหร่นัน ้ ไม่อาจรู ้ แต่คงนานพอดูท ี่ ี อๆของหยากไย่ทเี่ กาะอยูเ่ ป็ นกระจุก เหมือนทุก จะทําให ้ลืมสเี ดิมของตัวเรือน จะเห็นก็เพียงสม สงิ่ จะหยุดนิง่ ไม่เว ้นคนเป็ นคนตาย แพรนั่งเงียบอยูต ่ รงหน ้ากระถางทรายทองเหลือง มีก ้านธูปเก่าปั กค ้างอยู่ ๕-๖ ก ้าน ขีธ้ ป ู สเี ทา ม ้วนเป็ นวงเล็ก ใหญ่ แลดูเปราะบางปานจะหักออกถ ้าเพียงเธอหายใจรดใส ่ ขาตัง้ สําหรับวาง รูปภาพหน ้าศพยังว่างเปล่า คงจะจัดเตรียมกันไม่ทัน เหลียวหาลูกชายจอมซนวิง่ เล่นทีช ่ ายศาลา ยืน ่ มือไปรองนํ้ าฝนทีร่ น ิ หยดลงมาตามลอนกระเบือ ้ ง ―กาจญ์เข ้ามาข ้างในลูก...เดีย ๋ วเป็ นหวัด‖ เธอตะโกนเรียกลูก เด็กน ้อยหันมาพูด ―หนูไม่ได ้ตากฝนนีแ ่ ม่‖ ฝนทิง้ เม็ดหาย ฟ้ าเริม ่ เปิ ด แต่มันเหมือนเย็นเกินไปทีจ ่ ะเห็นแดดสวยๆ ต ้นไทรริมศาลาถูกอาบ ้ ี งคนสง่ นํ้ าแข็งตะโกนถามหาลัง ไปด ้วยแสงสมเหลื องเลยถัดไปเป็ นเมรุเผาศพทีย ่ ังดูใหม่ เสย ิ ึ เสย ี ใจหรืออยาก เพือ ่ ถ่ายเท ใครบางคนลุกชงตัดหน ้าเธอนํ าเขาไป เธอแปลกใจตัวเองทีไ่ ม่รู ้สก ร ้องไห ้ ผุดลุกผุดนั่งเหมือนรอคอยอะไรบางอย่าง ี งลูกเธอเริม ―แม่เมือ ่ ไหร่จะกลับบ ้าน หนูหวิ แล ้ว‖ เสย ่ งอแงรบเร ้า ―ไปกับแม่...เดีย ๋ วเทนํ้ าแดงให ้กิน‖ เธอเอ่ยปากชวนลูก แล ้วนึกในใจว่าดีเหมือนกัน จะได ้หา อะไรกินรองท ้องบ ้าง เผือ ่ แขกเหรือ ่ มางานจะได ้มีเวลายกนํ้ ายกท่าให ้แขก ี งโทรศัพท์ปลุกเธอตัง้ แต่ตส ี งปลายสายแล ้ว เสย ี องของเมือ ่ หลายคืนก่อน เธอนิง่ เงียบฟั งแต่เสย ี งวีดวิง้ ในหูเพือ พูดแค่คําว่าค่ะ ก่อนการสนทนาจะอันตรธานหาย ทิง้ ไว ้เพียงเสย ่ กลบความเงียบ สงัด ทรุดตัวนั่งลงบนเก ้าอีย ้ าวปล่อยให ้ความมืดห่อกลืนร่าง ในใจคิดเรือ ่ งต่างๆนานา ไม่รู ้ว่า ี ึ ั เสยใจหรือไม่ มันด ้านชาในความรู ้สก จนต ้องนึกถามตัวเองว่าเกิดอะไรขึน ้ กับจิตใจ การทีใ่ ครซก ี ใจไม่ใชห ่ รือ เราไร ้ความรู ้สก ึ ขนาดนั น ี งลูกละเมอดังแว่วมา คนตายมันต ้องเสย ้ ได ้อย่างไร เสย จากในห ้องนอน มองออกไปนอกหน ้าต่างบานใหญ่รม ิ ระเบียง เห็นฟ้ าแลบแปลบปลาบอยูไ่ กล ลิบ ฝนตกอีกแล ้ว เธอนั่งถอนใจ ้ มันลําบากนะใครจะรู ้ เธอต ้องขีร่ ถมอเตอร์ไซค์คันเก่าทีเ่ ขาทิง้ ―ตกซะตอนนีด ้ ก ี ว่าตกตอนเชา‖ ไว ้ให ้ดูตา่ งหน ้า พาลูกฝ่ าเม็ดฝนไปโรงเรียน บางวันนํ้ าทีข ่ งั เฉอะแฉะถูกสาดด ้วยยางรถยนต์ท ี่ ห ้อตะบึงผ่านอย่างรวดเร็ว ยังโชคดีทล ี่ ก ู ไม่เปี ยก สําหรับเธอชา่ งมัน มันนานแล ้วเหมือนกันนะทีท ่ ก ุ วันต ้องดําเนินไปอย่างนี้ พ่อของน ้องกาจญ์หายหน ้าไปตัง้ แต่น ้อง กาจญ์อยูอ ่ นุบาล ๑ แรกๆก็โทร.หาถามสารทุกข์สก ุ ดิบ แต่นานๆเข ้าเขาก็ไม่เคยโทร.มาอีก เรือ ่ ง พบหน ้าค่าตาไม่ต ้องพูดถึง ใหม่ๆเธอร ้องไห ้ทุกวัน เจ็บป่ วยออดๆแอดๆ ปานว่าจะตายดับไปต่อ หน ้า แต่แวบตาเธอเห็นหน ้าลูกจึงค่อยๆหายวันหายคืน เธอตัง้ ใจจะลืมความเจ็บปวดซะ มันเป็ น เหมือนแผลเป็ นทีถ ่ ก ู กรีดลึกในก ้อนหัวใจ มันอักเสบอยูน ่ านแล ้วค่อยๆหายดีสนิท แต่มันทิง้ รอย ั ผัสถูกยามใดมันเรียกนํ้ าตาเธอได ้ทุกครัง้ จากความเศร ้าระทมกลายกลับเป็ นความ นูนทีห ่ ากสม

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 1008

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เจ็บแค ้น และสลายเหลือแต่ความเย็นชา ชวี ต ิ เธอมีความอบอุน ่ จากเพียงสงิ่ เดียวคือลูก ลูกที่ เสมือนดวงอาทิตย์ยามเชา้ ซงึ่ เธอมั่นใจว่าจะต ้องพบทุกวัน และดูเหมือนว่าเป็ นสงิ่ เดียวทีเ่ พิม ่ พลังให ้เธออย่างไม่เคยขาด เธอเคยโทร.ไปปรับทุกข์ ร ้องไห ้ฟูมฟายกับปู่ ย่าของน ้องกาจญ์ แต่นานเข ้าเธอไม่รู ้ว่าจะตีโพยตี ี เปล่าๆ นับ พายโวยวายไปทําไม ดูจะเป็ นการประจานความอ่อนแอให ้ใครต่อใครเขาสมเพชเสย ่ งว่างแห่งความเหินห่างทีใ่ หญ่มากขึน จากนัน ้ มันเลยกลายเป็ นความเงียบทีท ่ ําให ้เกิดชอ ้ ทุกวัน ่ งว่างทีเ่ ป็ นดั่งสุญญากาศไร ้การนํ าทางของความห่วงหาอาทร ชอ ไม่วา่ ด ้วยเหตุผลใดก็ตามเธอไม่สามารถข่มตาให ้หลับได ้อีก คงนอนลืมตาโพลงมองเพดาน ี ม ี งร ้องจ๊กๆ ให ้ฟั งวังเวงหัวใจ แว่วเสย ี งนก เห็นจิง้ จกสท ึ ๆวิง่ ไต่ผา่ นไปอย่างรวดเร็วทิง้ เสย ิ กาเหว่าร ้องดังมาจากป่ ากระถินยักษ์ ข ้างบ ้าน เหลือบมองนาฬกาแขวนผนั ง มันบอกให ้เธอรู ้ว่าตี ี่ รึง่ เธอครุน ี วหรือ เสย ี งโทรศพ ั ท์เมือ ึ เก่าๆ สค ่ คิดนานขนาดนั น ้ เชย ่ ตอนตีสอง มันสะกิดความรู ้สก ให ้ผุดขึน ้ มาโลดแล่นในหัวใจเธอได ้อย่างง่ายดายเหลือเกิน ทัง้ ๆทีก ่ ว่าเธอจะลืมมันได ้กินเวลา แสนนาน วันนีว้ ันอังคาร แม่บอกว่าจะเผาวันเสาร์ ั วันนะลูก เจ ้ากาจญ์จะได ้ไม่ต ้องขาดเรียนมาก‖ เสย ี งแม่แว่วมาตามสาย แม่คง ―มาฟั งสวดสก อยากเห็นหน ้าหลาน มัน ๒ ปี แล ้วทีเ่ ธอไม่เคยไปไหนเพือ ่ พบใคร อีกอย่างเธอก็ไม่รู ้จะไปหาใครเพราะเธอตัวคนเดียว ิ้ ลมตอนเธอ พ่อก็ตายไปนานแล ้ว ตัง้ แต่เธออยูม ่ ัธยม สว่ นแม่เธอก็เจ็บไข ้ตัง้ แต่นัน ้ มาแล ้วสน ึ ถึงความ เรียนจบมหาวิทยาลัยใหม่ๆ จากนั น ้ เธอก็ไม่มใี ครอีกจนพบพ่อน ้องกาจญ์ เธอเริม ่ รู ้สก อบอุน ่ แล ้วสุดท ้ายมันก็เป็ นอย่างเดิม เธออยูล ่ ําพังอีกแล ้ว ี งกลองรัวดัง ตุบ เสย ๊ ๆๆ มาจากกุฏพ ิ ระด ้านหน ้า มันจะดังกีค ่ รัง้ เธอแทบไม่นก ึ จํา ครูใ่ หญ่ๆจึงเห็น พระ ๔ รูป เดินเรียงแถวเงียบๆ มานั่งบนอาสนะ คนบางตาจนดูเหมือนไม่มงี าน เด็กวัดเดินไปปิ ด ่ น ิ ะยิง่ ฝนพรําๆ อย่างนีม ไฟบางดวง คงจะเห็นว่าเปลือง หรือไม่ก็คงจะรําคาญแมลง ใชส ้ ัน มากมายจนน่ารําคาญ ―เขาจะมาตอนไหนนะ‖ เธอรําพึงในใจชะเง ้อคอมองอยูต ่ ลอด ―กาจญ์เดีย ๋ วพ่อคงมา อยากเจอพ่อไหม‖ เธอก ้มหน ้าพูดกับลูกทีอ ่ ยูบ ่ นตัก ิ ม่ กาจญ์อยากเจอ‖ ลูกเงยหน ้ามาสบตาเธอ ―อยากเจอซแ ี งพระสวดผ่านไป ๑ จบ ความเงียบปกคลุมอยูช เสย ่ วั่ ครู่ แล ้วจึงดังขึน ้ ต่อจนบทที่ ๒...๓...๔... ึ ว่าชวี ต แขกทีม ่ าในงานจึงเริม ่ ทยอยกลับ ทิง้ ไว ้เพียงความว่างเปล่า ทําไมเขาไม่มา เธอเริม ่ รู ้สก ิ ิ้ หวังอีกครัง้ กําลังถูกทอดทิง้ ให ้อยูอ ่ ย่างสน ในใจยอมรับว่าคิดถึงและปรารถนาเขาให ้หวนกลับมาอยูร่ วมกันอยูต ่ ลอด ทัง้ ทีป ่ ากบอกใครต่อ ใครว่าไม่อาลัยอาวรณ์กับผู ้ชายคนเดียวอีกต่อไป ั่ คลอน นํ้ าตาเอ่อออกมาเมือ ความมั่นใจว่าจะยืนหยัดสูช้ วี ต ิ เลีย ้ งลูกตามลําพังได ้เริม ่ สน ่ ความคิด อันท ้อแท ้เข ้าจูโ่ จม มันไหลหยดหล่อนั ยน์ตาทีแ ่ ห ้งผากจนแดงกํา่ ี งลูกตะโกนเรียกผู ้เป็ นย่า ―ย่าครับแม่ร ้องไห ้‖ เสย ี ใจเลยลูก พ่อเขาไปสบายแล ้ว‖ ผู ้เป็ นย่านั่ งลงพูดด ้วยนํ้ าเสย ี งสน ั่ เครือยกมือลูบหัวเธอ ―อย่าเสย อย่างแผ่วเบา ี ใจทีพ 'เปล่า เธอไม่ได ้เสย ่ อ ่ เขาตาย แต่เธอคิดถึงเขาผู ้เป็ นสามีมากกว่า' เธอนึกในใจยกหลังมือ ปาดนํ้ าตาทิง้ แล ้วลุกขึน ้ เก็บแก ้วนํ้ าทีว่ างอยูเ่ กะกะ ื่ ‖ เธอหันไปบอกลูกและเดินหายไปหลังครัว ―กาจญ์อย่าเล่นไฟนะลูกเดีย ๋ วไหม ้เสอ คืนนัน ้ เธอแทบไม่ได ้หลับตานอน เอาแต่ครุน ่ คิดในใจ พรุง่ นีส ้ วดอีกแค่หนึง่ วันก็เผาแล ้วเขาน่าจะ มา อย่างน ้อยก็มาฟั งสวดอุทศ ิ สว่ นกุศลให ้พ่อ เขาคงงานยุง่ หรือว่าเขาต ้องดูแลใครหรือเปล่า ไม่ได ้ข่าวเขามานานแล ้ว 'เราคงผิดเองทีใ่ จแข็งไม่ยอมโทร.หาเขาบ ้าง เอาแต่ตงั ้ แง่ให ้เขาโทร.มา คิดว่าอย่างน ้อยก็น่า ั ครัง้ สมนํ้ าหนั กตัวเอง' เธอนึกด่า โทร.มาหาลูก แล ้วเป็ นไง เขาก็หายไปเลยไม่แม ้แต่โทร.มาซก ิ้ หวัง ก่อนเผลอหลับไปอย่างอ่อนแรง ตัวเองอย่างคนสน ้ ตาม เธอ ฝนตกแต่เชา้ ท ้องฟ้ ามืดเทามองไม่เห็นดวงอาทิตย์แม ้จะเป็ นเวลาเกือบเจ็ดโมงเชาก็

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 1009

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

้ ถีบจักรยานโดยมีลก ู ชายซอนท ้ายกางร่มให ้ ฝ่ าสายฝนมาวัดเพราะต ้องชว่ ยทํากับข ้าวเลีย ้ งพระ เพล ในศาลาแมลงกลางคืนตัวเล็กๆนอนตายเกลือ ่ น กวาดได ้เป็ นกองๆ 'มันคงมาเล่นไฟ มิน่า เด็กวัดถึงต ้องคอยปิ ดไฟ ไม่อย่างนัน ้ คงเยอะกว่านีม ้ าก' เธอยืนคิด ปล่อยให ้ลูกวิง่ เล่นอยูบ ่ น ศาลา แล ้วเดินหลบไปในโรงครัว ―น ้อยโทร.มาบ ้างหรือเปล่าแม่‖ เธอเอ่ยถามถึงสามี ี งน ้อยใจ ―เห็นว่ามันยุง่ ...คงมาพรุง่ นี้‖ แม่สามีบน ่ ด ้วยนํ้ าเสย ―มันจะยุง่ อะไรนักหนานะพ่อตายทัง้ คน...มันไม่ไปหาลูกหาเมียบ ้างหรือไง‖ แม่ถามพร ้อมหัน หน ้ามามอง นํ้ าตาเธอหยดแหมะลงบนโต๊ะ ―หนูไม่ดเี อง...ไม่ยอมโทร.ไปหาเขาบ ้าง‖ ี งเข ้าอกเข ้าใจแล ้วก ้มหน ้าสับไก่เสย ี งดัง โป๊ กๆ ―ชา่ งมันเถอะลูก‖ ผู ้เป็ นแม่ปลอบเธอด ้วยนํ้ าเสย ื่ ขึน ทุง่ นาสองข ้างทางระหว่างกรุงเทพฯมาพิจต ิ รมันทําให ้เธอสดชน ้ บ ้าง เธอไม่ได ้นั่งรถไปไหน คนเดียวมานานมาก น ้องกาจญ์ลก ู เธอดูตน ื่ เต ้นเป็ นพิเศษ เธอเอาความหวังเล็กๆ ว่าจะได ้พบเขา มาเต็มที่ บอกลูกว่าถ ้าเจอพ่อให ้พูดเพราะๆ ทําตัวให ้น่ารัก มันอาจจะเป็ นโอกาสทีจ ่ ะได ้ปรับ ความเข ้าใจกันซงึ่ ๆหน ้าแทนการพูดจาถกเถียงกันทางสายโทรศัพท์ทไี่ ม่มอ ี ะไรดีขน ึ้ มาเลย ี เขาต ้องเห็นแก่ลก อย่างไรเสย ู เขาต ้องอยากพบลูกบ ้าง ลงจากรถทีส ่ ถานีขนสง่ เธอก็มงุ่ ตรงมา ทีบ ่ ้านแต่ไม่พบเขา พบเพียงพีส ่ าวของเขาแกล ้งเลียบๆเคียงๆถามก็รู ้เพียงว่ายังไม่มาหรือมา ไม่ได ้ทํานองนัน ้ จึงได ้แต่ยม ิ้ เจือ ่ นๆ หลบพาลูกเดินมาไหว ้ศพพ่อด ้วยใจห่อเหีย ่ ว เธอไม่ได ้ ี ใจทีพ เสย ่ อ ่ เขาตาย งานสวดวันสุดท ้ายผ่านไปโดยไม่มวี แ ี่ ววของน ้อยผู ้เป็ นสามีเธอ ี งดังตอนเลีย ―แม่ครับ...ไม่เห็นพ่อมาเลย ไหนแม่บอกว่าพ่อจะมา‖ ลูกของเธอถามเสย ้ งเพลใน วันเผาศพ หลายคนหันมามองเธอด ้วยสายตาเวทนา แต่มอ ี ก ี หลายคนทีเ่ ธออ่านสายตาเหล่านั น ้ ไม่ออก แม่ลก ุ เดินมานั่งใกล ้ๆ เธอยังคงหันไปมองทีท ่ างเข ้าศาลาอยูบ ่ อ ่ ยครัง้ หวังว่าจะพบเขา ึ ผิดทีม ี ใจแม ้แต่น ้อย เธอผิดหวัง เธอเริม ่ ร ้องไห ้ ใจมันหวิวรู ้สก ่ างานศพพ่อโดยทีเ่ ธอไม่ได ้เสย อย่างแรงอีกครัง้ หนึง่ นึกโทษตัวเองทีอ ่ าจเป็ นต ้นเหตุให ้เขาไม่อยากมาแม ้กระทั่งงานศพพ่อ ่ นัน ตัวเอง เขาคงชงั เธอมาก พีน ่ ้องเขาคงคิดเชน ้ เหมือนกันแน่ เธอไม่น่าเลย นํ้ าตาเริม ่ ไหล มัน เป็ นความเศร ้าทีป ่ นความสมเพชเวทนาตัวเอง เสร็จงานวันนีค ้ งไม่ได ้พบใครอีกนานอาจจะไม่ได ้ พบเขาอีกเลยก็เป็ นได ้ คิดแล ้วใจหาย ศพพ่อถูกดันเข ้าประตูเมรุ...เขาคงไม่มาแล ้ว เธอคงต ้องกลับบ ้าน ใชเ่ ธอตัง้ ใจว่าจะนั่งรถไฟเทีย ่ วคืนวันนีก ้ ลับกรุงเทพฯ เธอไม่มค ี วามจําเป็ นต ้องอยูอ ่ ก ี แล ้ว ควันสเี ทาหม่นค่อยๆลอยออกจากปล่องสูง วันนีฝ ้ นไม่ตกแต่ฟ้าเกลือ ่ นไปด ้วยก ้อนเมฆ ควันลอย สูงเหมือนจะหายกลืนกับก ้อนเมฆทีล ่ อยอ ้อยอิง่ ผ่านไป ―พ่อคงไปสวรรค์แล ้วลูก‖ แม่ยน ื เช็ดนํ้ าตา จับมือเธอบีบไว ้แน่น เธอแหงนมองฟ้ าตามกลุม ่ ควันที่ ลอยเป็ นสายสูงไปเรือ ่ ยๆ ―ไอ ้น ้อยก็เหลือเกิน มันต ้องให ้แม่ตายก่อนหรือไงถึงจะมา‖ แม่บน ่ ถึงชายผู ้เป็ นสามีของเธอ ี อย่างอารมณ์เสย ่ ―ชางเถอะแม่เขาคงไม่อยากพบหนู‖ เธอตัดพ ้อนึกโทษตัวเอง ―หนูจะกลับคืนนีเ้ ลยนะแม่‖ เธอบอกไปขณะก ้มหน ้ากอดลูก ิ กับแม่โดยไม่ลม ก่อนทีแ ่ ม่จะพูดอะไรต่อ พีส ่ าวของเขาเดินเข ้ามากระซบ ื ทีจ ่ ะหันมาทางเธอ ―แม่ ...น ้อยมาโน่นแล ้ว‖ แพรหันหลังกลับไปมอง เห็นเขาเดินเข ้ามา ดีใจจนเกือบจะกลัน ้ ยิม ้ ไว ้แทบไม่อยู่ เขายกมือไหว ้ แม่แล ้วกอด ปล่อยให ้แม่ได ้ร ้องไห ้อยูค ่ รูใ่ หญ่ ก่อนจะหันมาสบตาเธอ แล ้วเดินมากอดลูก ิ าจญ์‖ เธอก ้มหน ้าบอกลูก ―ไหว ้พ่อซก ึ ดีใจอย่างบอกไม่ถก เวลาทีเ่ ธอรอคอยได ้มาถึง รู ้สก ู มันก่อตัวขึน ้ เอ่อล ้นออกมาจากใจจนแน่น ี น ั เต็มไปด ้วยชวี ต หน ้าอก รอบบริเวณดูมส ี ส ิ ชวี า หลังจากทีม ่ แ ี ต่ความอึดอัดมืดมิดมาหลายวัน ―นึกว่าต ้องให ้แม่ตายอีกคนแกถึงจะมาได ้‖ แม่หันมาพูดตัดพ ้อกับเขา ี งโอนอ่อนแบบคนรู ้สก ึ ผิด ―แม่ก็...พูดอะไรอย่างนัน ้ ‖ เขาหันไปบอกแม่ด ้วยนํ้ าเสย แต่สําหรับแพร เธออยากเข ้าไปกอด อยากให ้เขาถามเธอว่าเป็ นอย่างไร ลูกสบายดีไหม ตัวเขา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 1010

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ พักทีไ่ หน อีกนับร ้อยคําถามทีอ ่ ยูใ่ นใจและจดจ่ออยูท ่ รี่ ม ิ ฝี ปาก แต่เธอต ้องสะกดกลัน ้ ความรู ้สก ให ้อยูแ ่ ค่ภายในใจเท่านัน ้ บอกตัวเองว่า 'เดีย ๋ วเสร็จงาน แขกกลับกันหมดจะนั่งคุยกับเขาให ้นาน ทีส ่ ด ุ เท่าทีจ ่ ะทําได ้' ี มอมม่ ้ ั เจน แสงแดดอ่อนแรงลงมาก ท ้องฟ้ าเริม ่ มีสส วงแดง มองเห็นควันเป็ นสายลอยสูงได ้ชด ยิง่ ขึน ้ คนบางตาทยอยกลับเหลือก็แต่ญาติพน ี่ ้อง ๕-๖ คน ยังคงยืนสงบนิง่ มองดูกลุม ่ ควันลอย ออกจากปล่อง ราวกับว่ามันคือใบหน ้าสุดท ้ายของพ่อทีจ ่ ากไปอย่างไม่มวี น ั กลับ จึงได ้แต่ พยายามจดจําทุกอณูของกลุม ่ ควันนัน ้ ให ้นานเท่าทีจ ่ ะทําได ้ ่ ่ เชนเดียวกับแพรทีพ ่ ยายามจําชวงเวลาทีม ่ ค ี วามสุขไว ้ในใจลําพังคนเดียว แม ้มันจะเป็ นเพียงแค่ เวลาไม่ถงึ ๕ ชั่วโมง ก่อนทีเ่ ธอกับลูกจะต ้องจากเขาไปอีกครัง้ อย่างไม่รู ้ว่าจะพบกันอีกเมือ ่ ไหร่ ึ ดีใจทีไ่ ด ้พบเขาอีกครัง้ ในงานศพพ่อของเขา 'ใชย ่ ังไงเขาก็ต ้องมา' เธอนึกรําพึงในใจ เธอรู ้สก อีกนานแค่ไหนนะทีจ ่ ะได ้พบเขาอีก แพรนึกในใจขณะทีร่ ถไฟเริม ่ เคลือ ่ นตัว ภาพน ้อยผู ้เป็ นสามี เริม ่ เล็กลงจนเห็นเป็ นเงาตะคุม ่ ก่อนจะลับตาหายไป ลูกชายงัวเงียตืน ่ ขึน ้ มาขยับตัวเข ้าเบียดเธอ แล ้วหลับต่อ เธออยากเจอเขาอีก 'ถ ้าแม่เขาตาย ยังไงเขาก็ต ้องมา' เธอคิดในใจ 'ถ ้าเป็ นงานศพแม่เขา เธอจะได ้เจอเขาอีก ใช.่ ..ยังไงเขาก็ต ้องมา' เธอมองเงาสะท ้อนบนกระจก หน ้าต่างรถไฟแล ้วยิม ้ กับตัวเอง ก่อนจะก ้มลงพูดเบาๆกับลูกทีห ่ ลับอยูบ ่ นตัก ―ถ ้าย่าหนูตาย...หนูจะได ้เจอพ่ออีก ดีใจมัย ้ ลูก‖ http://www.sakulthai.com/ruengson/2779.aspประจําฉบับ ๒๗๗๙ ถ ้ามันต ้องเป็ นวันสุดท ้าย โดย สราวุฒ ิ คล ้ายจินดา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 1011

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

กอกล้วย ๑. ผมกํามีดพร ้าแน่นในมือ แล ้วเหวีย ่ งฟั นลงไปอย่างเต็มแรง เพียงเท่านัน ้ กล ้วยต ้นนัน ้ ก็ล ้มครืน… ผมไม่รรี อ ยกต ้นกล ้วยต ้นขนาดโคนขาแบกขึน ้ บ่า เดินตรงดิง่ ออกไปยังหน ้าบ ้าน ๒. ้ มันเป็ นบ่ายวันอาทิตย์ เป็ นแค่วน ั หยุดธรรมดาวันหนึง่ ทีผ ่ มจะได ้ใชเวลาส ว่ นตัวไปกับการนอน ื และขัดเกลาต ้นฉบับงานเขียนซงึ่ เขียนไว ้ตัง้ แต่คน อ่านหนังสอ ื วันเสาร์ เข ้านอนเกือบเชา้ ก่อน ตืน ่ มาในตอนสายๆ เดินสํารวจสวนผักหลากชนิดทีป ่ ลูกแทรกไว ้ระหว่างต ้นจําปี และพุม ่ สายหยุด แล ้วเดินไปเก็บผักตําลึงจากริมรัว้ เพือ ่ จัดการกับอาหารมือ ้ แรกของวันด ้วยเมนูสว่ นตัว เป็ นผัก ตําลึงผัดไข่ เติมรสด ้วยนํ้ ามันหอย ผมคิดว่าจะไม่ออกไปไหนในวันนี้ หุงข ้าวไว ้หม ้อหนึง่ ผัก ั ลูก ผัดกับไข่ ด ้วยเมนูสว่ นตัว ตําลึงยังมีเหลือ หากไม่พอก็อาจสอยมะละกอลงมาสก ั ้ ขนาดยาว ผลงานใหม่ของ กนกพงศ ์ สง ครัน ้ เมือ ่ อาหารมือ ้ แรกตกลงท ้อง ก็ลงมืออ่านเรือ ่ งสน ึ เหมือนโดนค ้อนทุบหัว มึนตือ ั สนกับเรือ ั ้ มันเป็ น สมพันธุ์ อ่านจบผมรู ้สก ้ คิดสบ ่ งราวในเรือ ่ งสน ั ้ ชน ั ้ ดี แต่เหมาะสําหรับคนคอแข็ง เรือ ่ งสน ผมอยากนอนขึน ้ มาอีก หนนีห ้ ลับยาว และตืน ่ ขึน ้ มาในชว่ งบ่ายแก่ๆ เดินไปเปิ ดประตูหลังบ ้าน ั ผัสกลิน ึ หวังสม ่ ดอกจําปี ทบ ี่ าน ดอกพราวพร่าง สง่ กลิน ่ หอมโชยให ้ประสาทตืน ่ แต่ก็ยังรู ้สก ่ งลงเฉียงๆ ตามร่มเงาไม ้ พลางสะบัดศรี ษะไล่ความ สะลึมสะลือ ตาปรือ เงยมองแดดยามบ่ายสอ มึนตือ ้ ี งโห่ฮาดังเล็ดลอดมาจากหลังบ ้าน คลับคล ้ายเป็ นเสย ี งของเด็กผู ้ชาย คงมี ทว่าพลันใดนัน ้ เสย ี งเด็กๆ ตรงสวนหลังบ ้าน ซงึ่ อยูต ไม่ตํา่ กว่าหนึง่ คน แปลก...นานทีปีหนถึงจะได ้ยินเสย ่ ด ิ สวนยาง แก่รม ่ ครึม ้ ี งเฮฮาของเด็กๆ ยังดังมาต่อเนือ ี งของต ้นไม ้กระทบกันดังแสกสากๆ เสย ่ ง แล ้วตามมาด ้วยเสย ผมเปิ ดประตูหลังบ ้านชะเง ้อมองข ้ามพุม ่ สายหยุดออกไป เห็นร่างคนไหวๆ อยูต ่ รงนัน ้ ใบไม ้ไหว ี งนัน พะเยิบพะยาบ สงั เกตอีกหน เสย ้ ดังมาจากกอกล ้วยไข่พันธุด ์ ต ี ้นขนาดโคนขา ซงึ่ เพิง่ ยืนต ้น ั ว่าต ้นกล ้วยต ้นหนึง่ กําลังสน ั่ สะเทือน เป็ นจังหวะเดียวกับ โตสูงได ้แค่ราวสองเมตร และเห็นชด ี งฉึกๆๆ ทีแ ี งโห่ฮานัน เสย ่ ทรกขึน ้ ระหว่างเสย ้ ผมยังไม่คด ิ อะไร คิดเพียงว่าเด็กๆ คงนึกขยัน เล่นสนุก ไม่ก็โดนพ่อแม่สงั่ ให ้มาถางหญ ้ารกริมรัว้ แน่นอนว่า ทีม ่ ันรกเรือ ้ ได ้ขนาดนั น ้ ก็เป็ นเพราะชว่ งหลังผมไม่คอ ่ ยมีเวลาไปตัดแต่งมันเลย ี งจากริมรัว้ ยังดังมาไม่ขาดระยะ คราวนีผ ี ง เสย ้ มเดินใกล ้เข ้าไปอีก กอกล ้วยยังไหวยวบยาบ เสย ี งร ้องโห่ฮาดังลั่นไม่ขาดสาย ฉึก ๆ ๆ ดังต่อเนือ ่ ง และเริม ่ ถีแ ่ รง ผสานเสย ผมหยุดลอบมองจากพุม ่ สายหยุด พวกเขามีด ้วยกันสามคน คนหนึง่ ก ้มงุดๆ อยูใ่ กล ้โคนต ้นกล ้วย ่ ี ี ร์อย่างสนุก หนนีผ พวกทีเ่ หลือยืนสงเสยงเชย ้ มมั่นใจ เด็กพวกนัน ้ กําลังโค่นต ้นกล ้วย! ้ ―เฮย...ทํ าอะไรกัน?!‖ ผมตะโกนออกไปเมือ ่ เห็นท่าไม่ด ี เพียงเท่านัน ้ พวกเด็กทัง้ สามก็พากันวิง่ จํ้าอ ้าว หนีเตลิดไปคนละทิศละทาง หยุดยืนอยูต ่ รงกอกล ้วย มองผลงานของเด็กพวกนัน ้ ผมไม่เข ้าใจว่า ทําไมพวกเด็กถึงมาโค่นต ้น กล ้วยต ้นนี้ แม ้มันจะแตกหน่อยืนต ้นออกไปรุกลํ้าเขตสวนยาง แต่มันก็หาได ้เกะกะถึงขนาดต ้อง

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 1012

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ึ รู ้สาอะไรกับเรือ โค่นทิง้ ...แต่ลองคิดอีกทีเด็กๆ จะรู ้สก ่ งพวกนี้ ทัง้ ก่อนหน ้านีผ ้ มไม่เคยเห็นเด็กๆ ั ครัง้ หรือพวกเขาถูกสง่ มาโดยผู ้ใหญ่คนใดคนหนึง่ ในหมูบ มาวิง่ เล่นแถวนั น ้ เลยสก ่ ้าน? ๓. ถัดจากรัว้ หลังบ ้านผมไปเป็ นหมูบ ่ ้านเล็กๆ แทรกตัวอยูใ่ ต ้ร่มเงาของสวนยาง ผมไม่รู ้จักมักคุ ้นกับ ั คน และแม ้ผมจะเป็ นเพียงผู ้มาอาศัย แต่เมือ คนในละแวกนั น ้ เลยสก ่ ผมมาอยูท ่ น ี่ ี่ พวกเขาก็ควร ิ ธิในฐานะลูกบ ้านคนหนึง่ กล ้วยต ้นหนึง่ ผมไม่เสย ี ดายหากพวกเขามาพูดกันดีๆ ทัง้ ผม เคารพสท ก็ยน ิ ดียกผลผลิตของกล ้วยต ้นนัน ้ ให ้ หากเห็นว่ามันรุกลํ้าพืน ้ ทีข ่ องพวกเขา แต่นพ ี่ วกเขากลับใช ้ ่ เด็กๆ ปลูกฝั งความคิดผิดๆ ให ้เด็กๆ มิน่า...เด็กวัยรุ่นสวนหนึง่ ในหมูบ ่ ้านถึงกลายเป็ นพวกติด เหล ้า อารมณ์โกรธพลุง่ พล่าน เมือ ่ เห็นรอยแผลเหวอะหวะตรงโคนต ้นกล ้วย มันคงขาดลงเป็ นแน่ หาก ้ ยงก ้าว แต่มันจะมีประโยชน์อะไรอีก เพียงเมือ ผมมาชาเพี ่ ลมพัดแรงกล ้วยต ้นนีก ้ ็คงล ้มลง และ ตายในทีส ่ ด ุ ใช ่ เมือ ่ ต ้นปี ก็หนหนึง่ แล ้ว ทีก ่ ล ้วยกอนีล ้ ้มครืนลงนอนพังพาบ ทัง้ ทีเ่ พิง่ ออกปลี ครัง้ นัน ้ ฝนห่า ั ต ้น ผมยังนึก ใหญ่มาพร ้อมลมกระโชกแรง ดินตรงนัน ้ ร่วน และนุ่ ม ไม่อาจยึดกล ้วยไว ้ได ้แม ้สก ี ดายไม่หาย ก่อนนัน ิ กับลุงชูคน เสย ้ มันติดลูกแล ้วหนหนึง่ กินไม่หมดผมยังเอาแจกจ่ายป้ าชน ่ ึ บ ้านติดกัน ซงเป็ นคนทีผ ่ มเคารพนั บถือ ั ้ ทีเ่ ขียนไปให ้แกอ่าน ซงึ่ แกก็ชอบ อีกทัง้ ลุงชูเป็ นครูในวัยเกษียณ บ่อยครัง้ ทีผ ่ มมักนํ าเรือ ่ งสน ยังให ้คําแนะนํ าและกําลังใจแก่ผมเสมอ สองตายายเป็ นคนมีนํ้าใจ มีอะไรดีๆ ก็คอยหยิบยืน ่ ให ้ ผมไม่ขาด ทัง้ กับข ้าว ขนม ฯลฯ ิ จึงเป็ นคนเดียวทีผ ด ้วยความสนิทสนม และอยูบ ่ ้านติดกัน ทัง้ ยังไว ้วางใจซงึ่ กันและกัน ป้ าชน ่ ม อนุญาตให ้เข ้ามาเก็บเกีย ่ วพืชผักจากสวนหลังบ ้าน ซงึ่ ผมลงแรงปลูกไว ้ได ้โดยไม่ต ้องบอกกล่าว ี้ ้ า ข่า มะนาว ใบชะมวง และชะอม ก่อนนีป ิ กับลุงชูก็ลงแรงปลูกเองบ ้างตรง ซงึ่ มีทัง้ พริกชฟ ้ ้ าชน สวนหลังบ ้านแกเอง แต่เมือ ่ ต ้องเลีย ้ งหลาน และด ้วยวัยชราทีม ่ โี รคประจําตัว สวนหลังบ ้านแกจึง ค่อยๆ รกร ้างไป ต่อมาผมจึงขอย ้ายพืชผักสวนครัวทีก ่ ําลังจะตายนัน ้ มาปลูกไว ้ในสวนของผม หวังใชมั้ นเป็ นมุมผ่อนคลายยามเหน็ ดเหนือ ่ ยจากงาน ิ กับลุงชูอยูก ป้ าชน ่ ับน ้องนํ้ าฟ้ า เป็ นหลานสาววัยแปดขวบ พ่อกับแม่ของเธอทํางานอยูก ่ รุงเทพฯ ั ครัง้ นานๆ ถึงลงมาเยีย ่ มสก ั ดี ทุกครัง้ ทีผ ื้ ขนมมาฝาก เธอจะยกมือไหว ้อย่างนอบน ้อม และ น ้องนํ้ าฟ้ าเป็ นเด็กร่าเริง นิสย ่ มซอ ั ้ ประถมสอง ซงึ่ เป็ นโรงเรียนในหมูบ เธอก็ชอบชวนผมเล่นเป็ นประจํา น ้องนํ้ าฟ้ าเรียนอยูช ่ น ่ ้าน บ่อยครัง้ ทีล ่ งุ ชูผมชว่ ยผมสอนการบ ้านให ้เธอ ซงึ่ ผมก็ยน ิ ดีชว่ ยอย่างเต็มใจ ึ ผูกพันต่อครอบครัวของป้ าชน ิ กับลุงชูนเี่ อง ทีท ความรู ้สก ่ ําให ้ผมยังอยากจะอยูท ่ น ี่ ต ี่ อ ่ ไป เพราะ ความหวังก่อนหน ้าทีผ ่ มจะย ้ายมาอยูก ่ ับหมูบ ่ ้านแห่งนีน ้ ัน ้ ได ้หายไปกับสายลมและแสงแดด ตัง้ แต่ปีแรกนั่นแล ้ว ๔. ก่อนมาอยูบ ่ ้านเชา่ แห่งนี้ ความคาดหวังของผมอย่างหนึง่ คือความเป็ นหมูบ ่ ้าน ซงึ่ ผมสามารถ ้ เก็บเกีย ่ วเรือ ่ งราวมาใชในงานเขี ยนได ้ แต่ก็ลว่ งมาแล ้วสองปี เต็มๆ ผมแทบไม่ได ้อะไรเลย ผู ้คน ั ในทีน ่ ไ ี่ ม่สงคมกับคนไม่กน ิ เหล ้า กลางคืนตรงปากซอยพวกวัยรุน ่ มักตัง้ วงเหล ้า หากบังเอิญขับ ิ สามสบ ิ บาท คือเงินทีผ รถผ่านในชว่ งนั น ้ ยีส ่ บ ่ มต ้องจ่ายเป็ นบางครัง้ หากวัยรุน ่ คนใดคนหนึง่ ใน วงเหล ้าโบกมือให ้จอด นั่ นคือสงิ่ ทีผ ่ มได ้จากหมูบ ่ ้าน มันหาได ้นํ าความประทับใจใดๆ แก่ผมเลย ไม่เพียงแต่วย ั รุน ่ ครัง้ หนึง่ ชายวัยกลางคนคนหนึง่ ก็ทําผมเลิกศรัทธาต่อความเป็ นหมูบ ่ ้านเล็กๆ นีม ้ าแล ้ว หนนัน ้ เขามาในอาการเมาแปร๋ เดินตรงมายังผม ขณะผมกวาดขยะอยูต ่ รงหน ้าบ ้าน ขอ ิ บาท บอกจะเอาไปใชเป็ ้ นค่าแรงถางหญ ้าริมทางเข ้าหมูบ เงินไปห ้าสบ ่ ้านอันรกเรือ ้ ผมไม่ ี ดายเงินห ้าสบ ิ บาทนั่นหรอก หากเรือ เสย ่ งค่าแรงทีย ่ กมาอ ้างนั น ้ เป็ นเรือ ่ งจริง ต่อเมือ ่ รู ้ภายหลังว่า ชายวัยกลางคนเป็ นเพียงขีเ้ มาคนหนึง่ ทีห ่ ลอกขอเงินไปเติมเหล ้าลงท ้อง ผมถึงกับต ้องถาม ตัวเองว่า แท ้จริงแล ้วภาพอันสวยงามอันเกีย ่ วกับหมูบ ่ ้านมีอยูจ ่ ริงหรือ? ยืนมองต ้นกล ้วย นึกแค ้นใจ แต่ก็ไม่รู ้จะทําอย่างไรได ้ ทัง้ ไม่รู ้จะเรียกร ้องเอากับใคร แค่กล ้วยต ้น ี่ งไปต่อว่า แค่จา่ ยค่าเหล ้ากับวัยรุน ิ สส ี่ บ ิ บาทก็ หนึง่ ผมคงไม่กล ้าเสย ่ ในหมูบ ่ ้านคราวละสามสบ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 1013

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

หนักพอแล ้ว ่ เย็น ผ่อนคลายความขุน เดินกลับเข ้าบ ้านอาบนํ้ าให ้ร่างกายชุม ่ ข ้องหมองใจเรือ ่ งต ้นกล ้วย ผมไม่ ี ไปต ้นหนึง่ อยากคิดอะไรอีก ปล่อยให ้นํ้ าไหลผ่านร่าง ไม่นานกล ้วยก็แตกหน่อใหม่ได ้เอง เสย ชา่ งมันเถอะ! ี งเรียก เปิ ดประตูเดินออกไปหลังบ ้าน แดดบ่ายร ้อนแรงจนต ้องหรีต ่ าหลบ พลันผมก็ได ้ยินเสย ิ ะ‖ ―น ้ายา...ชว่ ยน ้องนํ้ าฟ้ าทํ ากระทงหน่อยสค ี งใสๆ น ้องนํ้ าฟ้ ากําลังนั่ งจัดเรียงดอกไม ้ ธูป เทียน อยูต หันไปมองเจ ้าของเสย ่ รงม ้าหินอ่อนหน ้า บ ้าน ผมพลันนึกขึน ้ มาได ้ ―อ ้าว...วันนี้วน ั ลอยกระทง!‖ ผมพูดออกมาลอยๆ ขณะเดินไปหาน ้องนํ้ าฟ้ า ี งเธอยังฟั งดูสดใส ขณะเงยมองผมด ้วยใบหน ้ายิม ―นํ้ าฟ้ าจะทํากระทงด ้วยละ‖ เสย ้ รืน ่ ดวงตา กลมใสเป็ นประกาย ี งป้ าชน ิ พูดดังออกมาจากในบ ้าน ―เด็กๆ มากันแล ้วหรือนํ้ าฟ้ า?‖ นั่นเสย ิ ก็มายืนอยูต ไม่ทันผมจะเอ่ยพูดอะไรต่อ ป้ าชน ่ รงหน ้าบ ้าน ก่อนเอ่ยทักผมทันที ―อ ้าว...ยาตืน ่ แล ้วหรือ? วันนีเ้ ด็กๆ ทีโ่ รงเรียนนัดกันมาทํากระทงทีบ ่ ้านนํ้ าฟ้ าน่ะ‖ ผมยกมือเกาหัว แก ้ขวย นึกอายทีผ ่ มลืมไปแล ้วว่า วันนี้เป็ นวันลอยกระทง ื ―คงเขียนหนังสอดึกอีกละส ิ ป้ าว่าจะเรียก...เห็นว่ายังนอนอยู่ เลยให ้เด็กๆ ออกไปตัดต ้นกล ้วย ั ต ้น เห็นต ้นมันไม่ใหญ่เกินแรง แต่นห ิ พูดด ้วย หลังบ ้านเธอมาสก ี่ ายกันไปนานแล ้ว‖ ป้ าชน ี งมีกังวล นํ้ าเสย ึ ใจหายวาบ แล ้วถึงกับยืนนิง่ อึง้ ไปชวั่ ขณะ ผมรู ้สก ิ าย...นํ้ าฟ้ าคงอดไปลอยกระทงแน่เลย‖ น ้องนํ้ าฟ้ าพูด พลางเงยมองหน ้าผมด ้วยแววตา ―นั่ นสย ละห ้อยเศร ้า ี งดัง หันไปมองป้ าชน ิ แวบหนึง่ ―น ้องนํ้ าฟ้ าไม่ต ้องห่วงนะ เดีย ๋ วน ้าไปจัดการให ้เอง!‖ ผมพูดเสย เห็นแกยืนทําหน ้าเหลอมองจ ้องมาทางผม ผมไม่พด ู อะไรต่อ รีบสาวเท ้าเดินกลับเข ้าบ ้าน ฉวยมีดพร ้าตรงดิง่ ไปยังกอกล ้วย ยืนจ ้องโคนต ้น กล ้วยทีเ่ ต็มไปด ้วยแผลเหวอะหวะ กํามีดพร ้าแน่นมือ แล ้วเหวีย ่ งฟั นลงไปอย่างเต็มแรง http://www.sakulthai.com/ruengson/2778.aspประจําฉบับ ๒๗๗๘ กอกล ้วย โดย จรรยา ์ ันธุ์ อํานาจพงศพ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 1014

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ด ัดหล ัง ―กิ๊ กๆๆ‖ ป้ าเขมร ้องเรียกมาจากในครัวตัง้ แต่กก ิ๊ ยังไม่ได ้เก็บรองเท ้าเข ้าทีเ่ ลย ―ไอ ้บัตรเครดิต ี ทีซ ิ ให ้โทร.มาตามอยูไ่ ด ้ ยังกะแท็กทีมเลย เชาคน ้ ของกิ๊ กน่ะ โทร.มาตามอีกแล ้ว ไปจ่ายๆเสย ั ชาติทแ สายคน กลางวันคน ไม่เป็ นอันทํางานละ ต ้องลุกมารับโทรศัพท์ตลอด สงสย ี่ ล ้วเกิดใน อังกฤษคอยวิง่ ไล่งับกระต่ายให ้เจ ้านาย‖ ―ค่ะ ค่ะ เดีย ๋ วกิ๊ กไปจ่ายทีบ ่ ก ิ๊ ซ ี วันนีเ้ บิกเงินฉุกเฉินมาแล ้ว‖ ี งป้ าเขมสําทับมาอีกว่า ―ทําไมไม่บริหารเงินให ้ดีละว ้า! ให ้มันตามจิกตามทวงอยูไ่ ด ้ ต ้องจ่าย เสย ธรรมเนียมค่าทวงด ้วยไม่ใชเ่ หรอ เพิม ่ ทุกหนทีท ่ วงด ้วย‖ ―ชา่ งมัน! กิ๊ กผิดเอง‖ กิ๊ กตอบไปอย่างเนือยๆ ใจหนึง่ รําคาญป้ าเขมชอบมาวุน ่ วายกับเรือ ่ งใชบั้ ตร ้ ี เครดิตของกิ๊ กอยูไ่ ด ้ ทัง้ ทีต ่ อนกิ๊ กเรียนจบและมีงานทํา ป้ าเขมน่ะแหละทีช ่ นําว่าหากมีธนาคาร ิ ค ้าอะไรมันชวนทําบัตรเครดิตก็ทําซะ โดยให ้เหตุผลว่าเงิน หรือบริษัทเงินทุนหรือห ้างสรรพสน ี่ บ ิ กว่าวัน บางบัตรห ้าสบ ิ วัน และหากฉุกเฉินก็รด ้ ้ ไม่ ของเรานอนอยูใ่ นธนาคารสส ู เงินสดมาใชได ้ ี ต ้องตากหน ้าไปยืมเงินใคร เจ ้าหนีเ้ ราหน ้าตาเป็ นไงก็ไม่รู ้ เดินสวนกันชหน ้าด่าทวงเงินกันเดีย ๋ วๆ ้ นไปละ นัน ้ ก็ไม่ได ้ เพราะจํากันได ้ทีล ่ ายเซ็น แต่...อย่าหน ้าใหญ่ใชเพลิ ี้ นะของป้ าเขมเลย แต่อย่างไม่ครบถ ้วนประการสุดท ้ายน่ะแหละลืมไปเลย และ กิ๊ กสนองคําชแ ด ้วยความมั่นใจตนเองสูง ธนาคารไหนให ้เกียรติ (ชวน) กิ๊ กก็ทําหมด ทัง้ ทีเ่ งินเดือนแค่หมืน ่ กว่าๆเอง บางธนาคารให ้ทําทัง้ วีซา่ มาสเตอร์ เพย์เลส เพย์ไลต์ เรดีเ้ ครดิต บีเฟิ สท์ แซสลาสต์ -zaslast (บัตรหลังนีป ่ ้ าเขมคิดเอง) แล ้วยังมีบัตรเงิน บัตรทอง บัตรแพลทตินั่ม อะไรต่อมิอะไร เยอะแยะไปหมด พอป้ าเขมรู ้ก็ดา่ จมหูไปเลย ―อนุมัตไิ ด ้อย่างไรเงินเดือนก็มอ ี ยูแ ่ ค่นัน ้ ตรวจสอบข ้อมูลกันก็ได ้ เผลอๆวงเงินก็ไม่เพิม ่ นีก ่ ะฟาด ค่าธรรมเนียมละซ ิ ไอ ้คนของเราก็หน ้ามืดชวนทําบัตรบ ้าบอคอแตกอะไรก็ทําหมด‖ และลามปาม ไปถึงผู ้มีอํานาจว่าดูแลกันอย่างไร บัตรเล็กบัตรน ้อยบัตรอะไรก็ไม่รู ้เกลือ ่ นกล่นไปหมด เด็กเล็ก ื้ กันจนกระเป๋ าฉีกอย่างแต่กอ ถือกันเต็มห ้าง แทนทีจ ่ ะควักตังซอ ่ นก็เปลีย ่ นมาเป็ นรูดกันจนบัตร ้ แตก เสนโลหิ ตในสมองพ่อแม่ก็พลอยแตกไปด ้วย ้ ค่อย กิ๊ กกดปุ่ มเปิ ดพัดลมและเอนตัวลงนอนบนเก ้าอีย ้ าว ยกขาขึน ้ เหยียดพาดกับพนั กเก ้าอี้ เฮอ! หายเมือ ่ ยหน่อย ไม่อยากโต ้ตอบกับป้ าเขม บ่นไปอย่างนัน ้ แหละเหมือนแม่ปู นีไ ่ ด ้ยินว่าไปทํา บัตรรูดของเซเว่นมาอีก เห็นไหมบัตรเล็กบัตรน ้อยก็ทํา เอาเงินไปนอนไว ้คราวละห ้าร ้อยคราวละ ้ นสว่ นลดสน ิ ค ้าทีน พันด ้วยซํ้าไป โดยมียอดสะสมใชเป็ ่ ํ าเสนอ ก็ยําเนือ ้ เต่าอยูต ่ รงนั น ้ แหละ เงิน เรากระเด็นไปหานายทุนฝ่ ายเดียว ป้ าเขมเสร็จงานจากครัวลูบหน ้าล ้างตัวประแป้ งออกมาหอมฟุ้ ง ท่าทางยังอยากคุยกับกิ๊ กต่อทัง้ ๆ ั แป๊ บ รถเมล์บ ้าอะไรก็ไม่รู ้คนแน่นยังกับอะไร นักการเมืองก็มัวแต่ทะเลาะ ทีก ่ ก ิ๊ อยากนอนพักซก กัน มีแต่อ ้างประชาชน แต่ไม่เห็นทําอะไรให ้ประชาชน แล ้วก็รับรางวัลจากผลการปฏิบัตงิ านกัน ั กําลังเปรีย อือ ้ ซา่ โอ๊ย! ป้ าเขมมานั่งใกล ้ๆอีกแล ้ว สงสย ้ วปากวิพากษ์ เรือ ่ งบัตรเครดิต ้ ื ื้ สบูก ―นีป ่ ้ าคิดว่าจะไปซอของตามร ้านโชห่วยตามเดิม เพราะหากสบูห ่ มด ออกไปซอ ่ ็ได ้สบู่ ไป

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 1015

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ื้ แป้ งก็ได ้แป้ ง และใชเงิ ้ นสดซอ ื้ หากไปห ้างสรรพสน ิ ค ้าก็จะได ้สน ิ ค ้าสว่ นเกิน ไอ ้บางตัวมีของ ซอ ้ บ แถมเราก็งกซะด ้วย เวลาจ่ายเงินก็ต ้องใชบั้ ตรเครดิต ก็เป็ นงูกน ิ หางใชหนี ้ ัตรไม่มวี น ั หมดอยู่ เนีย ่ นีเ่ ห็นว่าจะเพิม ่ ดอกเบีย ้ เงินค ้างชําระ รวมทัง้ อัตราสว่ นการชําระรายงวดด ้วย‖ และสรุปเชงิ ิ ดัดดาน และเป็ นลูก หาพรรคพวกว่า ―ป้ าว่าเราเลิกใชบั้ ตรเครดิตซะดีไหมจะได ้ไม่ต ้องเป็ นหนีส ้ น ี งอ่อนเสย ี งหวาน พอตอนทวงหนีล กะโล่ของพวกตามทวงหนีพ ้ วกนีต ้ อนชวนทําบัตรละก็เสย ้ ะก็ ึ่ !‖ ...ฮม กิ๊ กอือๆออๆไปตามเรือ ่ ง รีบหลับตาลงทัง้ ทีไ่ ม่หลับ คิดซะว่าพักสายตา ลมจากพัดลมชว่ ยคลาย ความร ้อนรุม ่ ทางร่างกายลงไปได ้ เคยกวนขอติดแอร์เหมือนบ ้านคนอืน ่ ๆเค ้าบ ้าง แต่ป้าเขมบอ ั ้ ล่าง ๑๖ บาน ชน ั ้ บนก็ ๑๖ บาน ลม กว่าติดทําไมบ ้านเราต ้นไม ้ก็เยอะแยะ หน ้าต่างรอบบ ้านชน ื้ มา ดอกเบีย เข ้าตรึมอยูแ ่ ล ้ว ขืนติดแอร์ก็ต ้องไปรูดบัตรซอ ้ ศูนย์เปอร์เซ็นต์ ก็ไอ ้ประเภทเพย์ไลต์ เพย์เลสอะไรนะ แต่ต ้องผ่อนหนีร้ ะยะยาวอีก ั สนกับเรือ ั ที ป้ าเขมบอกอายุเพิง่ เบญจเพสเองกระดูกยังไม่ จิตใจกิ๊ กยังสบ ่ งเงินทีย ่ ังไม่ลงตัวซก ้ เป็ นเรือ แข็งริกอ ่ หนีห ้ ลายหมืน ่ แล ้ว ใชไม่ ่ งด ้วย เดีย ๋ วก็รองเท ้า เดีย ๋ วก็กระเป๋ า นีเ่ บิกเงินฉุกเฉิน ้ นล่วงหน ้าอีกแล ้ว ปลายเดือนจะเหลือเท่าไหร่ กิ๊ กนอนนึกถึงงานพิเศษทีล มาเท่ากับใชเงิ ่ องทํา ั อยู่ แหม กว่าจะเก็บเงินจากพวกนีไ ้ ด ้มันยากเย็นแสนเข็ญจริงๆ ต ้องโทร.ทวงแล ้วทวงอีก สงสย ต ้องเลิกทําซะแล ้วไม่คุ ้มเหนือ ่ ย เหนือ ่ ยใจด ้วย ขณะทีต ่ ายังหลับอยูก ่ ก ิ๊ นึกถึงการใชบั้ ตรเครดิตของป้ าเขม แม่ปข ู องกิ๊ ก ป้ าเขมมีบัตรเครดิต ื้ เกือบ ๑๐ ใบ กิ๊ กเคยเห็นป้ าเขมเปิ ดกระเป๋ าสตางค์ โอ ้โฮ!้ ครืดไปด ้วยบัตรเครดิต เวลาซอ ่ งเสย ี บบัตรเยอะๆ และเปิ ดเผยเคล็ดลับว่าตอนทีม กระเป๋ าสตางค์ป้าเขมจะเลือกดูใบทีม ่ ช ี อ ่ บ ี ัตร ี ดอกเลยเพราะชําระเงินหมดและ เครดิตใบแรกๆ ป้ าเขมใชวิ้ ธจ ี า่ ย ๑๐๐ เปอร์เซ็นต์ นั่ นคือ ไม่เสย ั ชวนทําบัตรเพิม ตรงตามกําหนด ทําให ้มีประวัตใิ นข ้อมูลบัตรเครดิตดีเยีย ่ ม ธนาคารก็ตด ิ ใจชก ่ ป้ า ี ดายว่าไม่ได ้ทําของอีกบัตรนึง ป้ าบอกว่า ก็ทํา ธนาคารอืน ่ มาชวนก็ทํา แต่ได ้ยินป้ าเขมบ่นเสย หากทําบัตรนีน ้ ะเข ้าร ้านไหนทีม ่ ันชอบมองหัวจนเท ้าละก็ ป้ าจดเหมาหมดทัง้ ร ้านเลยดูซจิ ะทํา ยังไง ิ ค ้าทีห ิ ค ้าใหญ่แห่งหนึง่ แถว มีครัง้ หนึง่ ป้ าเขมเล่าว่าไปเปิ ดกระเป๋ าสตางค์ชําระค ้าสน ่ ้างสรรพสน ถนนเลียบใต ้ทางด่วนรามอินทรา กรีดนิว้ ดึงบัตรเครดิตออกมาหนึง่ ใบ อ ้อ! เป็ นบัตรของห ้างนัน ้ นั่นแหละ และลืมปิ ดกระเป๋ าสตางค์เข ้าด ้วยกันวางแบไว ้อย่างนัน ้ ผู ้ชายวัยกลางคนท่าทางจะ ี งดังออกมาว่าโอ ้ย! รวยนะเนีย เป็ นอาแปะในวันข ้างหน ้าทีต ่ อ ่ คิวอยูส ่ ง่ เสย ่ บัตรเครดิตเต็มไปหมด เลย ป้ าเขมอายมากเลือดฉีดขึน ้ หน ้าและคอแดงไปหมดเลย รีบปิ ดกระเป๋ าละลํา่ ละลักอธิบายว่า ื่ ในสลิปบัตรได ้ ก็คว ้าถุงสน ิ ค ้าเผ่นแน่บออกไปเลย ดู ไม่รวยค่ะ จนค่ะ จนค่ะ จนค่ะ พอเซ็นชอ โฆษณาในโทรทัศน์ซ ิ คนหล่อคนนัน ้ เค ้าบอกว่า ―มีใบเดียวก็เกินพอ‖ ป้ าเขมมีหลายใบแสดงว่า ิ ใสเ่ ลย เพราะอีตาอาแปะในอนาคตนั่นแท ้ๆ ไม่คอ ่ ยจะพอ จ่ายของคราวนีป ้ ้ าเขมไม่ได ้เชด ป้ าเขมเคยเล่าย ้อนหลังถึงการทําบัตรเครดิตกับธนาคารว่า ครัง้ หนึง่ ยังโง่อยูไ่ ด ้ทําบัตรเครดิตกับ ธนาคารต่างประเทศทีร่ ว่ มกับธนาคารไทยในวงเงินสองหมืน ่ ค่าธรรมเนียมเจ็ดร ้อยกว่า ตอนหลัง ธนาคารไทยชวนทําบัตรของธนาคารเอง เอ ้าทําก็ทําโดยไม่ได ้อ่านรายละเอียด ปรากฏว่าได ้ วงเงินเท่าเดิม เท่ากับจ่ายค่าธรรมเนียมสองใบแต่ได ้วงเงินเท่าใบเดียว ป้ าเขมบอกไม่ยอมใช ้ บัตรเครดิตใบนัน ้ เลยเป็ นปี อยากได ้เงินนัก เอ ้า! ฟาดหัวไป ท ้ายทีส ่ ด ุ ธนาคารได ้เพิม ่ วงเงินให ้ จึงยอมใชบั้ ตร และก็เริม ่ ขอชําระเงินค่างวดเป็ นร ้อยละห ้าแทนร ้อยละร ้อย รู ้แล ้วมัย ้ ล่ะว่าใครเป็ น ิ พัวพันกันเป็ นงูกน ี ดอกเบีย ใคร แต่การชําระในระบบนีท ้ ําให ้หนีส ้ น ิ หางและต ้องเสย ้ สําหรับจํานวน เงินทีค ่ ้างชําระ ่ มซอ ่ หน ้าตาไม่แต่ง ผมซอย ใชมื้ อเสยๆเอา วันๆแทบจะไม่ได ้เจอหวี สวม ป้ าเขมชอบแต่งตัวซอ ื้ ยืดชายย ้วย สวมรองเท ้าแตะคูล กางเกงเก่าๆ เสอ ่ ะ ๑๙ บาทจากบิ๊ กซ ี เวลาไปกินอาหารนอก บ ้านทีไร ป้ าเขมมักกลับมาหัวเราะร่วนเสมอเมือ ่ ถูกมองอย่างดูแคลน แล ้วบอกว่าแหมพอเราเอา บัตรทองรูดเท่านัน ้ แหละเรียกคุณป้ าเลย กิ๊ กไม่เข ้าใจว่าทําไมป้ าเขมไม่เอาบัตรเครดิตไปรูด ้ ื เสอผ ้าสวยๆแพงๆมาใส ่ บางทีก็รด ู เผือ ่ คนอืน ่ แล ้วเอาเงินสดมาใช ้ โดยตัวเองได ้สะสมแต ้มโบนั ส ิ ธิโบนั สก็บริจาคให ้กับองค์กรการกุศล บางเดือนองค์กรเดียวสง่ ซองมาขอรับ แต่เวลาใชส้ ท ้ ้มโบนั สจากบัตรเครดิตคนละใบบริจาค จนบางทีเดือน บริจาคสองซองเลย เพราะป้ าเขมใชแต

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 1016

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

หนึง่ มีซองขอรับบริจาคตรึม ใครไม่รู ้คิดว่าใจบุญ และรวย ย ย ย... ึ ทึง่ กับการบริหารบัตรเครดิตของป้ าเขม ป้ าเขมบอกว่าตอน ตอนทีก ่ ก ิ๊ ยังไม่ได ้ทําบัตรเครดิตก็รู ้สก เจอเศรษฐกิจฟองสบูแ ่ ตกเนีย ่ ป้ าถูกเลย์ออฟหากไม่ได ้บัตรดิตละก็ต ้องยิงตัวตายแล ้ว (ความ ี่ มืน จริงไม่มป ี ื น) คิดดูก็แล ้วกัน บัตรนีส ้ องหมืน ่ บัตรนั น ้ สห ่ บัตรโน ้นห ้าหมืน ่ บัตรโน ้น น น น หก หมืน ่ เบ็ดเสร็จแล ้วป้ าเขมมีเงินทีเ่ ป็ นเครดิตสํารองรวมแล ้วสองแสนกว่าบาทสําหรับหมุนไปหมุน ้ างพอเพียง อะไรทีเ่ กิน มา บัตรนีค ้ รบกําหนดชําระก็ไปรูดเงินสดจากบัตรโน ้นมาโปะ โดยใชอย่ พอก็ไม่ใช ้ เวลาล่วงเลยกว่าเจ็ดเดือน จึงมีการจ ้างงานก็เป็ นวาระทีน ่ ํ าเงินปั จจุบันไปชําระเงินที่ ้ ่ ใชล่วงหน ้าไปแล ้ว สวนเงินอนาคตป้ าเขมบอกว่าหน ้าตาเป็ นอย่างไรไม่เคยเห็น ทุกวันนีบ ้ ริหาร ้ เงินปั จจุบันให ้คอฟเวอร์กบ ั เงินทีใ่ ชไปแล ้วล่วงหน ้าเท่านั น ้ อย่างไรก็ด ี การบริหารบัตรเครดิต ของป้ าเขมบางครัง้ ยังเจือจานมาถึงหลายคนในครอบครัวรวมทัง้ พ่อของกิ๊ กด ้วย กิ๊ กนอนนึกไปถึงเมือ ่ อาทิตย์กอ ่ น ป้ าเขมบ่นโขมงโฉงเฉงว่าธนาคารต่างประเทศในประเทศไทย แห่งหนึง่ ชวนทําบัตรแพลทตินั่มสะสมไมล์อะไรก็ไม่รู ้ โอ๊ะ! โห! ป้ าเขมบอกว่าบัตรในฝั นเลย ิ ใสอ ่ ก ิ ได ้สูงกว่าบัตรทองอีก อะ...ฮา...แม ้ ่ ก็ ถ ้ามีบัตรนีเ้ วลารูดจะได ้เชด ี แล ้ว เชด ้จะซอมซอ แพลทตินั่มนะเว ้ย! ถึงค่าธรรมเนียมแพงก็น่าจะคุ ้ม และด ้วยประวัตก ิ ารบริหารบัตรเครดิตดีเด่น ป้ าเขมได ้รับการอนุมัตบ ิ ัตรแพลทตินั่ม ค่าธรรมเนียม ๔,๐๐๐ บาทต่อเดือน ึ ี งเครือ กิ๊ กรู ้สกเหมือนได ้ยินเสย ่ งคิดเลขในหัวป้ าเขมดังติ๊ ดๆๆๆ หากยกเลิกสารพัดบัตรทีม ่ อ ี ยู่ ก็ จ่ายค่าธรรมเนียมโดยรวมเพียงเจ็ดร ้อยกว่าบาท แต่เมือ ่ อ่านเงือ ่ นไขอืน ่ ๆ ทีร่ ะบุวา่ ให ้วงเงิน เจ็ด หมืน ่ บาท โดยรวมกับวงเงินของบัตรเดิมทีม ่ อ ี ยูแ ่ ล ้วด ้วย มาอีหรอบเดียวกับตอนทีป ่ ้ าเขมยังโง่ ี่ มืน อยูเ่ ลย วงเงินของบัตรเดิมคือ สห ่ บาท อุแม่เจ ้า! เพิม ่ เพียง สามหมืน ่ บาท กับเงิน ค่าธรรมเนียม ๔,๐๐๐ บาทนีน ่ ะ ป้ าเขมเม ้งแตกไม่ยอมโทร.เปิ ดบัตร ตัดบัตรสง่ คืนมิหนํ าซํ้ายัง ี เครดิตบัตรแพลทตินั่มหมด ๔,๐๐๐ เนีย ั้ โทรศัพท์ไปกระหนํ่าอีกว่าอย่าขีเ้ หนียวนั กเลย เสย ่ ชน ไปวางกับเซเว่นดีกว่าได ้สว่ นลดเป็ นนํ้ าผลไม ้กล่อง ปลากระป๋ อง บะหมีส ่ ําเร็จรูป หลายซอง ี วละ เชย ื่ เต็มๆว่าอย่างไร ป้ า หลังจากฉึง่ กับบัตรเครดิตแพลทตินั่ม ป้ าเขมก็บน ่ อยากมีบัตรแบล็ก ไม่รู ้ชอ เขมบอกว่าพีร่ ัตน์โทร.ข ้ามทวีปมาเล่าว่า ี ําด ้วย เขาว่ากันว่ารูดซอ ื้ บ ้านและทีด ―นี!่ น ้าเขมทีอ ่ เมริกาเนีย ่ มีบัตรสด ่ น ิ ได ้เลย‖ ี ใชบั้ ตร พีร่ ัตน์เป็ นลูกผู ้พีข ่ องกิ๊ ก ก็บ ้าบัตรเครดิตเหมือนกันเล่าว่าทีอ ่ เมริกา หากเป็ นคนเอเชย ื้ สน ิ ค ้า แคชเชย ี ร์จะยํ้าถามว่าเดบิตใชม ่ ย หรือการ์ดซอ ั ้ พีร่ ัตน์ต ้องสะกดยํ้าว่า ซ ี อาร์ อี ดี ไอ ที ้ ื ี พอไปคราวหลังพีร่ ัตน์กระหนํ่าซอซะแคชเชยร์สะดุ ้ง นั งแม็ก! ไม่รู ้ว่าไผเป็ นไผอีกแล ้ว กิ๊ กร ้องถามว่า ―ป้ าเขมจะเอาไอ ้บัตรแบล็กนีม ่ าทําอะไร‖ ป้ าเขมตอบว่า ―เอ ้า...ก็เอามารูดบ ้านและทีด ่ น ิ นะซ ิ พอรูดเสร็จจะรีบๆตายไปเลย‖ ―ก็ไม่ได ้อยู!่ นะซ‖ิ กิ๊ กถามกลับไปอย่างงงๆ ป้ าเขมแกจะทําอะไรของแก ―ดี ป้ าจะได ้หายเจ็บใจ เป็ นหนีม ้ ันยืดเยือ ้ ยืดยาวดักดานล ้างไม่หมดซะที บัตรดํานีแ ่ หละเจ็บกว่า ี งป้ าเขมตอบกลับมาอย่างฮก ึ เหิมลําพองใจ แต่ก็ลดองศาลงอย่างรวดเร็ว เปรย คราวอืน ่ ‖ เสย ี ดายว่า ―ทีส อย่างเสย ่ ําคัญไอ ้แพลทตินั่มสะสมไมล์เครือ ่ งบินป้ าก็ไปทะเลาะกับมันแล ้ว จะรูดตี ื ๆดูนะเมืองไทยมีหรือยังไอ ้บัตรดําๆเนีย ตั๋วไปอเมริกาได ้ยังไง กิ๊ กลองไปสบ ่ ๆเผือ ่ ไงไม่ต ้องไป อเมริกา‖ ี งกิ๊ กตอบป้ าเขมดังแว่วๆขึน ―นิมนต์เถิดป้ า กิ๊ กเองแค่บัตรทองยังหาไม่ได ้เลย‖ เสย ้ มาในใจ ประจําฉบับ ๒๗๗๗ ดัดหลัง โดย พชรวัลย์ http://www.sakulthai.com/ruengson/2777.asp

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 1017

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

แม่ของผม ื มา ผมมักจะเขียนถึงแต่เรือ เท่าทีเ่ ขียนหนั งสอ ่ งชวี ต ิ ผู ้คนทีอ ่ ยู่ไกลตัวผมออกไปเสมอ ิ ย์ลก นั บตัง้ แต่ ขอทาน กรรมกร โสเภณี ลูกศษ ู หา ไปจนถึงนายกรัฐมนตรี แต่มอ ี ยูผ ่ ู ้หนึง่ ทัง้ ที่ เ ป็ น ค น ใ ก ล ต ้ ั ว ผ ม ที่ ส ุ ด ผ ม ก ลั บ ไ ม่ เ ค ย เ ขี ย น ถึ ง เ ล ย นั่ น ก็ คื อ 'แ ม่ ' ของผม ครัง้ นี.้ ..ผมขออนุญาตเขียนถึงท่านครับ ๑ แม่ของผม เป็ นหญิงชาวบ ้านธรรมดาๆในจังหวัดแห่งหนึง่ ริมฝั่ งทะเลตะวันออก เกิดและเติบโต ในหมูบ ่ ้านชาวประมงเล็กๆ ทีอ ่ ากาศดีและสวย แม่เคยเล่าให ้เรา คือผม พีช ่ ายทัง้ สอง และน ้องสาวอีกหนึง่ ฟั งว่า พบพ่อในงานวัดทีอ ่ ําเภอเป็ นผู ้ ื้ จัด แม่เป็ นแม่ค ้าขายขนมหวาน พ่อเป็ นลูกค ้าทีม ่ าซอ หลังงานวัดเลิก พ่อตามแม่มาถึงกระท่อมริมทะเล แล ้วก็ตามจีบเรือ ่ ยมา ฟั นฝ่ าดงแข ้งจากนักเลง เจ ้าถิน ่ จนได ้หัวใจแม่มาครอง แต่งงาน และย ้ายเข ้ามาอยูใ่ นกรุงเทพฯในทีส ่ ด ุ ิ้ เชงิ พ่อบอกว่า แม่น่ะมาจีบพ่อเอง จนพ่อใจอ่อน ทว่านิทานของแม่ กลับถูกพ่อปฏิเสธโดยสน ยอมรับรัก ื่ แม่กันหมด เพราะจากรูปถ่ายหลักฐาน ขณะทีค ่ นกลางอย่างเรา ซงึ่ เกิดไม่ทัน กลับเลือกทีจ ่ ะเชอ ่ กัน นั่นเองทีท สําคัญเมือ ่ ๔๐ ปี กอ ่ น ยืนยันได ้ครับว่า แม่สวยมาก สว่ นพ่อก็ขเี้ หร่มากเชน ่ ําให ้ ื่ ว่า พ่อนั่นแหละทีเ่ ป็ นฝ่ ายมาจีบแม่กอ ลูกๆจึงมีเหตุผลทีจ ่ ะปั กใจเชอ ่ น แม่สวยไม่สวยก็คด ิ ดูกันเอาเองเถอะครับว่า ในงานเทศกาลทุเรียนประจําปี ของอําเภอปี หนึง่ แม่ เคยเข ้าประกวดนางงามทุเรียนกับเขาด ้วย และก็คว ้าเอาตําแหน่งชนะเลิศมาครอง ครัง้ ใดทีแ ่ ม่คย ุ ฟุ้ งเรือ ่ งนีใ้ ห ้เราฟั ง ลูกๆมักจะแซวแม่วา่ ทีแ ่ ม่ได ้ที่ ๑ ก็เพราะมีคนเข ้าประกวดอยู่ ๓ คน ๒ คนทีแ ่ พ ้แม่นัน ้ คนหนึง่ ตาเหล่ อีกคนขาเป๋ ยังไง ้ยังไง แม่ก็ต ้องได ้เป็ นที่ ๑ อยูว่ น ั ยังคํา่ ้ ิ ี ่ สนเสยงหัวเราะร่าของเรา กระโถนใสนํ้าหมากของแม่ก็จะแหวกอากาศหวือตามมาทุกที ๒ ่ กัน ด ้วยเหตุนก ผมเป็ นลูกชายคนเล็ก จึงเป็ นลูกติดแม่ ขณะทีแ ่ ม่ก็ตด ิ ผมเชน ี้ ระมัง แม่จงึ เคร่งครัดเอากับผม มากกว่าพีช ่ ายทัง้ สองเป็ นพิเศษ หลังเลิกเรียน ด ้วยความรักและความเป็ นห่วงบ่วงใยของแม่ ผมต ้องกลับบ ้านตรงเวลาเสมอ ื้ แมลงปอ ตามประสาเด็กเล็กนัน จะเถลไถล เทีย ่ วเล่นไปในสวนดอกไม ้หลังบ ้าน ไล่จับผีเสอ ้ อย่าได ้หวัง แต่มค ี รัง้ หนึง่ ผมฝ่ าฝื นกฎของแม่ เพราะมัวแต่เล่นทอยตุก ๊ ตุน ่ กับเพือ ่ นทีห ่ ลังโรงเรียนจนลืม ้ เวลา เหยียบหัวกระไดบ ้านเอาก็เมือ ่ ตอนพระอาทิตย์อยูต ่ รงเสนขอบฟ้ าแล ้ว

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 1018

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

้ ้ขัดหม ้อตีดด ี หลายที ตีไปก็ร ้องไห ้ไป ในขณะทีผ แม่เอะอะ ดุวา่ และใชไม ู ผมเสย ่ มซงึ่ เป็ นคนถูก ั เม็ด ตีแท ้ๆ กลับไม่มน ี ํ้ าตาสก ่ ม่เสย ี หน่อย กระทั่ง ในตอนนัน ้ ผมไม่เข ้าใจจริงๆว่า แม่เป็ นอะไร ทัง้ ทีไ่ อ ้คนเจ็บนะคือผม ไม่ใชแ ึ นั น ได ้มามีลก ู เอง นั่นแหละ...ผมจึงได ้เข ้าใจและรับรู ้ถึงความรู ้สก ้ ด ้วยตัวเองอย่างแท ้จริง ๓ ้ อ แล ้วเชาตรู ่ ันแสนเศร ้าก็มาถึง เมือ ่ ผมอายุราว ๗-๘ ขวบ ระหว่างทีล ่ ก ู ชาย ๓ คน นั่งล ้อมวงกิน ้ ข ้าวเชา ก่อนไปโรงเรียน น ้องสาวคนเล็กนอนอยูใ่ นเปล ี แล ้ว แม่จะเลิกกับพ่อ จะกลับไป แม่กับพ่อเกิดทะเลาะกันด ้วยสาเหตุอะไรผมเองก็จําไม่ได ้เสย อยูก ่ ระท่อมริมทะเลของตายาย โดยจะเอาน ้องสาวไปเพียงคนเดียว ―พวกหนูอยูก ่ ับพ่อทีก ่ รุงเทพฯนี่แหละ‖ แม่ยน ื ตัวสะท ้าน กลัน ้ สะอืน ้ และพูดต่อว่า ―จะได ้เรียนโรงเรียนดีๆมีวช ิ าความรู ้ ต่อไปภายภาคหน ้าจะได ้สบาย ได ้เป็ นเจ ้าคนนายคน‖ ิ้ เสย ี งแม่ มีผมคนเดียวเท่านัน สน ้ ทีป ่ ล่อยโฮออกมาจะเป็ นจะตาย พีช ่ ายทัง้ สองเขาโตแล ้วมัง้ ้ เลยไม่เห็นจะร ้องอะไรกัน ผมทิง้ ชอนข ้าวลงไปในจานสงั กะส ี ลุกพรวดพราดออกจากสํารับ กับข ้าว วิง่ เข ้าไปกอดขาแม่ทอ ี่ ุ ้มน ้องสาว กําลังก ้าวเดินออกไปจากบ ้าน ื แล ้ว ผมจะไปกับแม่ ผมไม่อยากเป็ นหรอก ผมสะอึกสะอืน ้ บอกกับแม่วา่ ผมจะไม่ไปเรียนหนั งสอ ไอ ้เจ ้าคนนายคนเฮงซวยอะไรนั่น มันไม่ได ้มีความหมาย ไม่ได ้มีความสลักสาํ คัญอะไรเลยกับ ชวี ต ิ ผม เท่ากับการได ้อยูก ่ ับแม่ ่ ้าถุงแม่ไปจนเปี ยกชุม ่ แล ้วแม่ก็ร ้องไห ้โฮออกมา กระชบ ั น ้องสาวกับอก พูดไป นํ้ าตาก็รว่ งใสผ แน่น พลางเอือ ้ มมือมาจูงมือผมทีอ ่ ยูใ่ นชุดนักเรียนประถม เดินป้ ายนํ้ าตากลับเข ้ามาในบ ้าน เหมือนอย่างเดิม ๔ ่ งเงียบเหงา และอีกครัง้ หนึง่ เมือ ่ ผมและพีช ่ ายกลับมาจากโรงเรียนในตอนเย็นวันหนึง่ บ ้านชอ ราวป่ าชา้ มีแต่อาน ้องสาวพ่อมาชว่ ยเลีย ้ งน ้องสาวแทน อาบอกเราว่า เมือ ่ กลางวันแม่เกิดปวด ท ้องมาก พ่อจึงพาแม่ไปโรงพยาบาล หมอตรวจพบเนือ ้ งอกทีท ่ ้อง ต ้องรีบผ่าตัดด่วน อาบอกให ้ เรารอฟั งข่าวกันอยูท ่ บ ี่ ้าน ตกคํา่ ใต ้ฟ้ ามืดทีเ่ กลือ ่ นไปด ้วยแสงดาว เรา ๓ คนพีน ่ ้อง นั่งกอดเข่าเรียงกัน เหม่อมองจันทร์ ี้ วทะลุแมกไม ้ รอฟั งข่าวแม่อยูท เสย ่ น ี่ อกชาน ใจคอไม่สดี ู ้ เพราะเท่าทีร่ ู ้ การผ่าตัดเนือ ้ งอก เมือ ่ ี ชวี ต ๒๐-๓๐ ปี กอ ่ น มีอันตรายมากจนอาจเสย ิ เอาได ้ง่ายๆ ถึงเวลานอนแล ้ว แต่พอ ่ ก็ยังไม่กลับมา อาไล่เราขึน ้ ไปทีห ่ ้องนอน พอกางมุ ้งเสร็จ ผมล ้มตัวลง นอนด ้วยหัวใจทีเ่ ป็ นห่วงแม่อย่างถึงทีส ่ ด ุ กลัวว่าแม่จะจากผมไปโดยไม่ทันได ้รํ่าลา ผมไม่รู ้จะทําอะไรได ้ นอกจากอธิษฐานขอพรจากพระเจ ้า ขอให ้พระองค์ได ้เอาวันเวลาที่ เหลืออยูข ่ องผม มาแบ่งปั น ๒ สว่ นเท่าๆกัน สว่ นหนึง่ นํ าไปต่ออายุให ้แม่ อีกสว่ นหนึง่ นํ ามาต่อ อายุให ้ผม ผมไม่รู ้หรอกครับว่า คําอธิษฐานนัน ้ จะเป็ นจริงหรือไม่? แต่ครัน ้ พอถึงรุง่ เชา้ พ่อก็กลับมาบ ้าน และบอกว่าแม่ปลอดภัยแล ้ว นับจากวันนัน ้ เป็ นต ้นมา ไม่เคยมีคน ื ไหนเลย ทีผ ่ มจะไม่อธิษฐานขอ พรนัน ้ กับพระเจ ้าของผม ๕ ึ ษาแห่งหนึง่ ซงึ่ มักจะจัด ต่อมา เมือ ่ โตขึน ้ เป็ นผู ้ใหญ่ ได ้เข ้าทํางานเป็ นอาจารย์ในสถานศก เดินทางไปดูงานยังสถานทีต ่ า่ งๆ ทัง้ ในและต่างประเทศอยูเ่ ป็ นประจํา แต่หากเป็ นไปได ้ ผม ึ สงสย ั เธอถามหาเหตุผลในวันหนึง่ เลือกจะไม่ไป จนพีท ่ ส ี่ นิทสนมกันรู ้สก ้ ผมบอกกับเธอไปว่า ขอใชเวลาอยู ก ่ ับคนทีผ ่ มรักดีกว่า และหนึง่ ในจํานวนคนเหล่านัน ้ ก็คอ ื 'แม่' นั่นเอง เพราะในทรรศนะของผมแล ้ว เวลาของเราทุกคนบนโลกนี้ ล ้วนมีจํากัดเหลือเกิน ในขณะที่ สถานทีเ่ ทีย ่ วเหล่านัน ้ มันไม่เดินหนีจากเราไปไหนหรอก มันยังรอคอยเราอยูเ่ สมอ แต่เวลาทีเ่ รา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 1019

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

จะได ้อยูก ่ ับคนทีเ่ รารัก ทุกเวลา นาที มันกําลังเดินหนีจากเราไป ้ แล ้วทําไม? เราจึงไม่คด ิ ทีจ ่ ะใชเวลาเหล่ านัน ้ ให ้คุ ้มค่า ด ้วยการอยูก ่ ับคนทีเ่ รารักให ้มากทีส ่ ด ุ เท่าทีจ ่ ะทําได ้ ดังนัน ้ หากไม่จําเป็ นจริงๆ ผมจึงไม่คอ ่ ยไปไหนหรอกครับ แม ้สถานทีแ ่ ห่งนัน ้ จะเป็ นสวรรค์ใน ึ ของใครๆก็ตามที แต่ในทางกลับกัน แม ้จะเป็ นนรก หากมีคนทีผ ความรู ้สก ่ มรักเหล่านีร้ ว่ ม เดินทางไปด ้วย ผมก็พร ้อมยินดีทจ ี่ ะไป ๖ ―อย่าเกียจคร ้านการเรียนเร่งอุตสา่ ห์ มีวช ิ าเหมือนมีทรัพย์อยูน ่ ับแสน จะตกถิน ่ ฐานใดคงไม่แคลน ถึงคับแค ้นก็พอยังประทังตน‖ ึ ษามาก ท่องกลอนบทนีก แม่เห็นความสําคัญของการศก ้ รอกหูเราอยูท ่ ก ุ วันมาตัง้ แต่เล็กๆ ทัง้ ื กันอย่างหนั ก คอยเคีย ่ วเข็ญให ้เราเรียนหนั งสอ ื กันจนกว่าเราจะผล็อยหลับคาหนั งสอ ื ลง ทุกคืนก่อนนอน แม่ต ้องมานั่ งเฝ้ าให ้เราได ้อ่านหนั งสอ ้ ไป หากวันใดมีสอบ ตอนเชาๆแม่ จะลุกตืน ่ ขึน ้ มาทํากับข ้าวอร่อยเป็ นพิเศษให ้เรากิน ื กันสูงๆ สมใจแม่ แต่ตลอดเวลา แม่ไม่เคยบงการหรอกนะว่า เรา ทีส ่ ด ุ เราก็ได ้เรียนหนั งสอ จะต ้องเป็ นนั่นเป็ นนี่ แม่ปล่อยให ้เราทุกคนได ้เดินไปตามดวงดาวแห่งความฝั นของเราเอง ―อะไรทีล ่ ก ู สุข แม่ก็สข ุ ด ้วย‖ แม่จะพูดอย่างนีเ้ สมอมา ื มามากมายเอาการกับเขาอยูเ่ หมือนกัน และได ้มาเป็ นครู ตัวผมเองนัน ้ ก็ออกจะได ้เรียนหนังสอ ิ ย์ลก บาอาจารย์ดังทีไ่ ด ้เรียนไปแล ้ว สอนลูกศษ ู หามาก็มากมายหลายต่อหลายรุน ่ ื หนังหาให ้คุณๆได ้อ่านกันอยูบ บางครัง้ ...ก็ยังได ้ใชวิ้ ชาความรู ้ทีเ่ ล่าเรียนมา มาเขียนหนั งสอ ่ ้าง ตามสมควร ี ดายนะครับทีว่ า่ เมือ ้ แต่น่าเสย ่ คิดจะใชความรู ้ทีม ่ แ ี ม่เป็ นผู ้คอยสนับสนุนมาตลอด เขียนอะไรให ้ ั ครัง้ สก ั หน เพือ แม่ได ้อ่านกันสก ่ ให ้แม่ได ้รับรู ้ว่า ผมรักแม่แค่ไหน แม่กลับไม่มโี อกาสได ้อ่าน ได ้ ึ ซบ ั มันด ้วยตัวเอง เพราะตลอดชวี ต ื ไม่ออกครับ! ซม ิ ของแม่...แกอ่านหนั งสอ รักแม่...ดูแลแม่กันให ้มากๆนะครับ http://www.sakulthai.com/ruengson/2776.aspประจํา ฉบับ ๒๗๗๖ แม่ของผม โดย จรัล มานตรี

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 1020

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ความวิตกของหลวงตา น ้อยคนนั ก ที่จะล่วงรู ้ความในใจของหลวงตาใหญ่ เนื่อ งจากท่านเป็ นพระที่สมถะ พูด น ้อย ไม่คอ ่ ยแสดงความคิดเห็นมากนั ก เป็ นธรรมดาอยูเ่ องทีค ่ นพูดน ้อย จะไม่ใคร่มใี ครรู ้เข ้าไป ถึงก ้นบึง้ ของหัวใจได ้ เรือ ่ งเล็กๆน ้อยๆทีเ่ กิดขึน ้ ท่านไม่เคยปริปากบ่นให ้ใครได ้ยินเลย อย่างโยม ี เองนั น บ ้านเหนือนินทาโยมบ ้านใต ้ เรือ ่ งสอยขนุนวัดไปกินเสย ้ หลวงตาก็ไม่เคยปริปากบอกให ้ ใครรู ้ หรืออย่างเรือ ่ งโยมบ ้านใต ้แอบนินทาว่าร ้ายโยมคุ ้มบ ้านเหนือ เรือ ่ งทีช ่ อบมาเอาข ้าวแห ้ง ี เงินบูชาเลยแม ้แต่บาทเดียวนั น ของสามเณรทีต ่ ากไว ้ไปเป็ นอาหารหมู โดยไม่เสย ้ อีกละ ล ้วนแต่ เป็ นเรือ ่ งทีห ่ ลวงตาใหญ่สดับตรับฟั งมาแทบทุกวัน แต่หลวงตาก็ไม่เคยปริปากออกมาให ้ใครได ้ ยิน ไม่วา่ จะเป็ นฆราวาสญาติโยมหรือพระสงฆ์องค์เจ ้าด ้วยกัน ถ ้าเรือ ่ งไหนหลุดออกจากปาก หลวงตาใหญ่ละก็ แสดงว่าเรือ ่ งนั น ้ เหลืออดเหลือทนเต็มแก่แล ้ว จึงหลุดออกจากปากหลวงตา อย่างเรือ ่ งทีท ่ า่ นวิตกกังวลอยูใ่ นขณะนีน ้ ัน ้ ใหญ่หลวงนัก สําหรับหลวงตาใหญ่ จนท่านคิดว่าไม่ม ี เรือ ่ งไหนจะบีบคัน ้ หัวใจได ้มากมายเกินกว่าเรือ ่ งนีอ ้ ก ี แล ้ว ี น ้าและแววตาสข ี น ความวิตกกังวลของหลวงตาได ้ปรากฏออกมาทางสห ุ่ ของท่าน จนถึงกับเอ่ย ปากกับโยมหลายคนแล ้ว อย่างน ้อยก็เพือ ่ ระบายความหนั กใจให ้ทุเลาเบาบางลงไปได ้บ ้างไม่ มากก็น ้อย ซงึ่ เรือ ่ งนั น ้ คือเรือ ่ งความร่วมไม ้ร่วมมือของชาวบ ้าน เพือ ่ จะพัฒนาวัดวาอารามให ้ เจริญรุง่ เรืองต่อไปในวันข ้างหน ้า อย่าว่าแต่งานวัดเลย แม ้แต่งานสว่ นรวมอืน ่ ก็ไม่อาจร่วมกันทําได ้อย่างเมือ ่ ก่อนอีกแล ้ว สาเหตุ เพราะคนเปลีย ่ นไป ซงึ่ ท่านก็พอจะรู ้ว่า เรือ ่ งนีม ้ ันมาจากการเมือง เรือ ่ งประชาธิปไตยนั่นเอง ั เจน ทุกครัง้ หลังการเลือกตัง้ เดีย ๋ วนีค ้ นในหมูบ ่ ้าน แบ่งออกเป็ นสองกลุม ่ สองพวกอย่างชด งานวัด หรือกิจกรรมสว่ นรวมมีอันต ้องกระเทือนทุกครัง้ เพราะคนสองกลุม ่ จะมองหน ้ากันไม่ตด ิ ่ ันไปอีกนานหลายวันเลย ความบาดหมางใจทีม ่ ต ี อ ่ กัน สง่ ผลให ้คนทัง้ สองกลุม ่ ตีหน ้ายักษ์ เข ้าใสก ทีเดียว จนกว่าเวลาจะชว่ ยเยียวยาแผลใจนั่ นแหละ คนเหล่านีจ ้ งึ จะหันหน ้าเข ้าหากันใหม่ เรือ ่ ง ความบาดหมางใจก็จะค่อยๆลบเลือนไปทีละนิดทีละหน่อย จนกว่าจะลืม ―ได ้ยินว่า เขาจะเลือกตัง้ ส.อบต. อีกแล ้วรึ โยมพัน‖ หลวงตาใหญ่ ถามมรรคนายก ซงึ่ เป็ นทายกประจําวัด ―ครับหลวงตา‖ ทายกพันยิม ้ อวดเหงือกแดงแจ๋ ―เมือ ่ ไหร่ละ่ ‖ ―เดือนหน ้าครับ‖

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 1021

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

―ก่อนบุญกฐินบ ้านเรารึเปล่า‖ หลวงตาถามอย่างสนใจ ั อาทิตย์หนึง่ เห็นจะได ้‖ ―เห็นว่ายังงัน ้ แหละครับ แต่คงก่อนไม่นาน สก หลวงตาถอนหายใจยาวด ้วยความหนักอก เอาแต่สา่ ยหน ้าไปมาอย่างนึกระอา ่ ลวงตาท่านจะคิดเป็ นหัวคะแนนหรืออะไรทํานองนั น เรือ ่ งการเลือกตัง้ ไม่ใชห ้ หรอก แต่ทท ี่ า่ น ถามถึงวันเลือกตัง้ ก่อนวันกฐินสามัคคีนัน ้ ก็เพราะว่า หลวงตามีประสบการณ์มาแล ้วหลายครัง้ ่ ฟ้ าเอาไว ้แล ้ว คาดว่าหลัง อย่างการเลือกตัง้ ส.ส.ครัง้ ทีแ ่ ล ้วก็เหมือนกัน วัดได ้กําหนดงานยกชอ การเลือกตัง้ งานก็คงจะคึกคักน่าดู เพราะทีแรกทําท่าจะไปได ้ดี หัวคะแนนฝ่ ายไหนก็มาวัดกันไม่ ั เจน เว ้นแต่ละวัน แต่พอเลือกตัง้ ส.ส.เสร็จเท่านัน ้ คนในหมูบ ่ ้านก็แบ่งเป็ นสองกลุม ่ อย่างชด ความขัดแย ้งทางความคิดเริม ่ ก่อตัวขึน ้ และกลายเป็ นปมขัดแย ้งขนานใหญ่จนยากจะแก ้ไขได ้ ่ ฟ้ าให ้ยิง่ ใหญ่ และสําเร็จลุลว่ งไปตามที่ ใครพูดอะไรเสนอความคิดเพือ ่ ทีจ ่ ะจัดงานยกชอ วางแผนเอาไว ้ ก็จะได ้รับการคัดค ้านจากฝ่ ายตรงข ้ามทันทีและอย่างไร ้เหตุผล กลุม ่ ไหนไปหา ผ ้าป่ ามา ก็จะไม่ได ้รับความร่วมมือจากอีกกลุม ่ แถมยังถูกโจมตีหาว่ากินเงินวัดเงินวา เงินผ ้าป่ า ่ ันได ้อย่างคนพาล สุดท ้ายก็กลายเป็ นความบาดหมางใจขนานใหญ่ สารพัดเรือ ่ งทีจ ่ ะหาเรือ ่ งใสก หลวงตาได ้แต่แอบมองและหวาดวิตกอยูเ่ พียงลําพัง กว่าจะสร ้างโบสถ์หลังนัน ้ เสร็จ ท่านต ้องใช ้ ความอดทนอย่างแรงกล ้า เหนือ ่ ยจนสายตัวแทบขาด ทัง้ ทีท ่ า่ นเป็ นพระต ้องการความสงบ สมถะ ไม่ควรมีเรือ ่ งวิตกกังวลยังงัน ้ มาสุมหัว เรือ ่ งนัน ้ ผ่านไป พร ้อมกับความโล่งอกของหลวงตา ท่านค่อยๆตะล่อมญาติโยมเข ้าหากันด ้วยกุศโลบายอันแยบยล มีการพบปะกันทุกวันพระ ร่วมงานบุญงานกุศล เกณฑ์แรงงานหนุ่มสาว เฒ่าแก่ลงวัด เพือ ่ ให ้มีโอกาสได ้ทํากิจกรรมอย่าง ใดอย่างหนึง่ ร่วมกัน จนกระทั่งความบาดหมางใจทีเ่ คยมีตอ ่ กัน ค่อยๆจางหายไป ในทีส ่ ด ุ ก็ กลับคืนไปเป็ นเหมือนเดิม อย่างเมือ ่ ก่อนทีย ่ ังไม่มก ี ารเลือกตัง้ ใดๆ ึ สบายใจอยูม หลวงตารู ้สก ่ าอีกนานหลายเดือน จนกระทั่งวันหนึง่ ผู ้ใหญ่บ ้านคนเก่าปลดเกษียณ ราชการ มีการเลือกตัง้ ผู ้ใหญ่บ ้านคนใหม่ ศาลาวัดทีเ่ คยรองรับคนทัง้ หมูบ ่ ้านในวันพระ วัน ั ้ ร่วมกันทําบุญ อย่างไม่มก ี ารแบ่งชนวรรณะ ก็พลันมากลายเป็ นสองฝั กสองฝ่ ายอีกครัง้ กล่าวคือ มุมด ้านทิศตะวันออก ก็จะมีคนกลุม ่ หนึง่ ขึน ้ มานั่งกระจุกตัวรวมกันอยู่ สว่ นบันไดทางทิศตะวันตก ก็มค ี นอีกกลุม ่ หนึง่ ขึน ้ มาบ ้าง แล ้วรวมกันอยูท ่ างด ้านนีเ้ ป็ นอีกกลุม ่ หนึง่ ต่างหาก ทัง้ สองกลุม ่ ก็จะมีคนทีเ่ สนอตัวสมัครเข ้ารับเลือกตัง้ เป็ นผู ้ใหญ่บ ้านเป็ นผู ้นํ ากลุม ่ นั่งกันอยูอ ่ ย่าง ี บ ซุบซบ ิ กันในกลุม เงียบเชย ่ ของตัวเอง ด ้วยเกรงเรือ ่ งทีพ ่ ด ู คุยกันนัน ้ จะไปเข ้าหูของอีกฝ่ ายหนึง่ ความเครียดเขม็งเกลียวอยูร่ าวสองเดือน จึงคลีค ่ ลาย ิ้ ลง ปรากฏว่าผู ้ใหญ่เปี๊ ยกได ้รับเลือกตัง้ ด ้วยคะแนนเฉือนชนะคู่ การเลือกตัง้ ผู ้ใหญ่บ ้านเสร็จสน ้ างเฉียดฉิว ซงึ่ วันต่อมา หลวงตาใหญ่ก็ได ้ยินมาว่า ทีผ ต่อสูอย่ ่ ู ้ใหญ่เปี๊ ยกชนะก็เพราะมีการ ื้ คะแนนจัดตัง้ ของคูต ้ ื้ หัว จ่ายเงินซอ ่ อ ่ สูในนาที สด ุ ท ้ายก่อนปิ ดหีบบัตรเลือกตัง้ ด ้วยการทุม ่ เงินซอ ละห ้าร ้อยบาท ผู ้ใหญ่เปี๊ ยกชนะด ้วยวิธก ี ารทีส ่ กปรกก็จริง แต่ทก ุ คนก็รู ้ดีวา่ การเมืองเป็ นเรือ ่ งของการฉกฉวย และปลิน ้ ปล ้อน เรือ ่ งนีเ้ ป็ นการเปิ ดโปงของผู ้พ่ายแพ ้ ทีไ่ ม่ยอมรับความพ่ายแพ ้ พวกเขาบอกถึงเล่หเ์ หลีย ่ มกลโกง แถมยังประกาศอีกว่า ตลอดเวลาทีผ ่ ู ้ใหญ่เปี๊ ยกดํารงตําแหน่ง อยูจ ่ ะไม่ให ้ความร่วมมือใดๆเลย หลวงตาได ้ฟั งแล ้วก็ใจหายเก็บเอามาคิด วิตกกังวลอยูค ่ นเดียวอีกนานหลายวัน ซงึ่ คําพูดนี้ ได ้รับการยืนยันจากกลุม ่ แพ ้เลือกตัง้ เมือ ่ วันบุญมหาชาติมาถึง ปกติการทําบุญมหาชาติจะมีการประชุมกรรมการวัดก่อน ต่อเมือ ่ ตกลงร่วมกันแล ้ว จึงจะมีการ บอกบุญไปยังญาติโยมในหมูบ ่ ้านกันทุกหลังคาเรือน ปรากฏว่าฝ่ ายผู ้แพ ้การเลือกตัง้ ไม่มใี ครมา ั คน บุญมหาชาติจงึ กลายเป็ นความโหรงเหรงทีล วัดเลยสก ่ ้มเหลวอย่างไม่เป็ นท่า บุญมหาชาติปีนัน ้ ได ้เงินถวายวัดไม่กบ ี่ าท แถมยังมีการโจมตีหาว่าผู ้ใหญ่เปี๊ ยกกับหลวงตาใหญ่ กินเงินวัดอีกต่างหาก ่ กัน ยังคงอดทนอดกลัน เรือ ่ งนีห ้ ลวงตาก็ไม่ปริปากบ่นเชน ้ อย่างเยือกเย็น แล ้วเรือ ่ งราวก็คอ ่ ยๆเงียบหายไป บาดแผลแห่งความบาดหมาง ซงึ่ เป็ นรอยร ้าวฝั งลึกได ้รับการ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 1022

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เยียวยาจากกาลเวลาค่อยลบเลือนไปในทีส ่ ด ุ พร ้อมกันนัน ้ ความวิตกกังวลของหลวงตาก็คอ ่ ยๆคลีค ่ ลายลง จนกระทั่งวันหนึง่ ผู ้ใหญ่เปี๊ ยกได ้มาปรึกษากับท่าน สองต่อสอง ึ จะแตกแล ้ว ไม่ใชร่ ห ―กลองเพลทีอ ่ ยูใ่ ต ้ถุนศาลา รู ้สก ึ ลวงตา‖ ั ที‖ ―ใช ่ มันแตกนานแล ้วละ ว่าจะเปลีย ่ นใบใหม่ก็ไม่มเี งินสก ื้ กลองเก่ามาเสนอราคา เราขายซะไม่ดรี ค ―มีพวกหาซอ ึ รับ‖ ―เขาจะให ้เท่าไหร่ละ่ ‖ ั สองหมืน ―ถ ้าขายก็คงจะได ้สก ่ แต่ถ ้าเปลีย ่ น เขาว่าจะคิดให ้แปดพันบาทครับ‖ หลวงตานิง่ คิดอยูน ่ าน ก่อนจะพยักหน ้าเนิบๆ ―ก็ดเี หมือนกัน กลองใบใหม่ใหญ่เท่าเดิมรึเปล่าโยม‖ ―ไม่ครับ เล็กกว่ากันตัง้ ครึง่ แต่เขาก็แถมเงินให ้เราไงละ‖ หลวงตาใหญ่เห็นด ้วย แต่จะต ้องประชุมชาวบ ้านก่อน ให ้ทุกคนเห็นดีเห็นงามร่วมกัน เพราะ กลองเพลใบนีเ้ ป็ นกลองคูว่ ด ั คูว่ ามาตัง้ แต่เริม ่ ก่อตัง้ วัด ไม ้ทีใ่ ชขุ้ ดทํากลองก็เป็ นไม ้ทีล ่ ้มลงในวัด นีเ่ องต ้นขนาดใหญ่ ซงึ่ ปั จจุบันก็คงหาไม่ได ้อีกแล ้ว ทีป ่ ระชุมใหญ่คน ื นัน ้ ตกลงให ้เปลีย ่ นกลองใบเก่าได ้ ผู ้ใหญ่เปี๊ ยกจึงติดต่อให ้พ่อค ้ากลองมาดู และนํ ากลองใบใหม่มาเปลีย ่ น แต่กลับเป็ นเรือ ่ งขึน ้ มาอย่างคาดไม่ถงึ เมือ ่ มีคนได ้ข่าวว่า พ่อค ้ากลองเอากลองใบเก่าไปหุ ้มหนัง แล ้วนํ าไปขายให ้อีกวัดหนึง่ ด ้วยราคาทีแ ่ พงกว่าเก่าเป็ นสองเท่า หญิงชราหลังหง่อมซงึ่ ถือว่าเป็ นอาวุโสของหมูบ ่ ้าน แต่ความจําเลอะเลือน แกทําให ้เรือ ่ งร ้อน ขึน ้ มาอย่างรวดเร็ว ―ผู ้ใหญ่เปี๊ ยกถือดียังไง ถึงมาขายกลองวัดดิน‖ นางกล่าวขึน ้ ในวันพระวันหนึง่ ต่อหน ้าผู ้คนทัง้ ศาลา และพระ เณรทุกรูป ี งดังตามนิสย ั ปกติ เมือ ―ก็เป็ นข ้อตกลงของทุกคนนีค ่ รับยาย‖ ผู ้ใหญ่เปี๊ ยกพูดเสย ่ ตัง้ สติได ้แล ้ว ―ฉั นไม่เคยตกลงด ้วย‖ หญิงเลอะเลือนค ้าน ―อ ้าว ก็ยายเป็ นคนบอกไม่ใชร่ วึ า่ กลองแตก ตีไม่ดงั ขายทิง้ ไปเถอะ‖ ―ฉั นไม่ได ้ว่า‖ นางสะบัดหน ้าเต็มแรง ―ฉั นบอกแต่เพียงว่ากลองเก่าถึงตีไม่ดัง ถ ้าขายทิง้ ไปก็น่า ี ดาย นีเ่ ห็นมัย ี ง เสย ้ เขาขายให ้วัดบ ้านฟากทุง่ ของเรานีเ่ อง ตีแต่ละทีดังมาถึงทีน ่ ี่ ได ้ยินเสย กลองเก่าของเราแล ้ว ฉั นอดคิดถึงปู่ ย่า ตายายไม่ได ้ ไม่นก ึ ว่าลูกหลาน มันจะผลาญได ้ถึงเพียง นี‖้ เรือ ่ งนีไ ้ ม่จบลงง่ายๆ มีการร ้องเรียนไปยังนายอําเภอ เพือ ่ ให ้ปลดผู ้ใหญ่เปี๊ ยกออกจากตําแหน่ง ความผิดฐานทีข ่ ายกลองวัดโดยไม่ปรึกษาใคร ผู ้ใหญ่เปี๊ ยกต ้องวิง่ เต ้นเข ้าหานาย หมดเงินไปหลายหมืน ่ บาทจึงรักษาเก ้าอีเ้ อาไว ้ได ้ ความบาดหมาง คลางแคลงแก่คนสองฝ่ าย กลายเป็ นแผลลึกในสงั คมหมูบ ่ ้าน งานวัด งานสว่ นรวม ไม่สามารถทําได ้ดีเท่าทีค ่ วร คนสองกลุม ่ ระหองระแหงกันอยูเ่ สมอ ในทีส ่ ด ุ กลุม ่ ทีพ ่ า่ ยแพ ้ก็ประกาศตัวไม่ยอมเข ้าวัด ―หลวงตาอย่าวิตกไปเลยครับ‖ วันหนึง่ ผู ้ใหญ่เปี๊ ยกพูดขึน ้ หลังจากอยูก ่ ันตามลําพังสองต่อสอง ―ผมว่าอีกไม่นาน พวกเขาก็คงมาวัดตามปกติ‖ ี ดายบ ้านเราทีเ่ คยสามัคคีเป็ นกลุม ―อาตมาไม่ได ้คิดอะไรมากหรอกโยมผู ้ใหญ่ แต่น่าเสย ่ เป็ นก ้อน กันมาตลอด พอมีการเลือกตัง้ บ่อยๆเข ้าเลยกลายเป็ นรอยร ้าวของชุมชนไป‖ ―คนยังไม่เข ้าใจระบอบประชาธิปไตยอย่างแท ้จริงครับ‖ ผู ้ใหญ่เปี๊ ยกพูด ้ ―แล ้วจะต ้องใชเวลาอี กนานเท่าไหร่กว่าผู ้คนจะเข ้าใจ‖ ั พัก พอเลือกตัง้ ๆบ่อยๆเข ้า พวกเขาก็คงเข ้าใจไปเอง‖ ―ผมว่าจะต ้องรออีกสก หลวงตาใหญ่ไม่กล่าวอะไรได ้แต่ทอดถอนใจ พร ้อมกับแอบหนักใจอยูค ่ รามครัน ื่ เลยว่าการเลือกตัง้ บ่อยๆจะทําให ้คนเข ้าใจระบอบประชาธิปไตยได ้ดี เรือ ท่านไม่อยากจะเชอ ่ ง ั แบบนีจ ้ ะต ้องออกมาจากใจของคนใจกว ้าง รู ้แพ ้ รู ้ชนะ และหยิง่ ในเกียรติ ศกดิศ ์ รี หวังจะเข ้าไป ้ ทํางานรับใชส้ งั คม รับใชชาติ อย่างจริงใจไม่ใชเ่ พือ ่ อํานาจ เพือ ่ ผลประโยชน์ อย่างทีพ ่ วกเขา กล่าวหาผู ้ใหญ่เปี๊ ยกว่าทีข ่ ายกลองวัดนัน ้ ก็เพือ ่ ถอนทุนคืน หลังจากหมดเงินหมดทองไปกับการ

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 1023

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เลือกตัง้ มากแล ้ว กว่าบาดแผลจะทุเลาลง คนในหมูบ ่ ้านค่อยมีรอยยิม ้ ให ้กัน หลวงตาใหญ่ก็ต ้องเหน็ ดเหนือ ่ ยอีก มาก ท่านค่อยๆพูด สอดแทรกในการเทศน์ทก ุ วันพระ ทีละนิดทีละหน่อย จนผู ้คนค่อยคลาย ความโกรธขึง้ ลงไปได ้บ ้าง ิ องค์การบริหารสว่ นจังหวัดก็มาถึง แต่แล ้ว การเลือกตัง้ สมาชก บาดแผลชุมชนถูกกรีดออกเป็ นแผลลึกยิง่ ขึน ้ ผู ้คนในหมูบ ่ ้านขาดสติ เมาอารมณ์ มีการสาดวาจา ่ ันอย่างร ้อนแรง ทีเ่ จือด ้วยอารมณ์โกรธขึง้ เข ้าใสก ิ คน กระทั่งผ ้าป่ าจากกรุงเทพฯครัง้ นัน ้ มีคนมาร่วมงานไม่ถงึ สบ หลวงตากับพระเณรต ้องลงมือจัดการเองทัง้ หมด ผู ้ใหญ่เปี๊ ยกก็หมดปั ญญาทีจ ่ ะดึงคนเข ้ามา ี น ้าของชาวบ ้านแต่ละคน ไม่เคยอิม ชว่ ยงานได ้ สห ่ เอบอย่างชาวพุทธผู ้อิม ่ บุญเลย นอกจาก ความเครียดขึง้ ถมึงทึง หลายคนพยายามโน ้มน ้าวให ้คนอืน ่ เห็นดีเห็นงามในนั กการเมืองทีต ่ ัวเอง ถือหาง ครัน ้ ไม่ได ้ดังใจ ก็ดา่ ทอ สาปแชง่ ด ้วยอารมณ์พยาบาท ้ หลวงตาต ้องใชความพยายามอี กเกือบปี กว่าจะสมานรอยร ้าวของคนสองกลุม ่ เข ้าด ้วยกันได ้ ี งหัวเราะกําลังกลับมา ศาลาวัดเพิง่ จะคราครํ่าไปด ้วยญาติโยม วงสํารับกับข ้าวหลังจากพระ เสย ิ้ ฉั นเสร็จถูกยกมาร่วมกันกินอาหารในทุกวันพระ และทุกคนก็กําลังกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย สน ความหวาดระแวงต่อกัน ิ วุฒส ครัน ้ แล ้ว การเลือกตัง้ สมาชก ิ ภาก็มาถึง ผู ้คนเริม ่ หายไปจากวัดอีกครัง้ การพูดจาเล่นหัวกันทีเ่ คยมีมาแต่กอ ่ นอันตรธานหายไป ผู ้คนเริม ่ ระวังตัว ไม่พด ู เล่นพูดหัวอีกต่อไป สายตามองกันอย่างแปลกๆเต็มไปด ้วยความหวาดระแวง ่ เดียวกับสายตาอันฝ้ าฟางของหลวงตาใหญ่ ทีม เชน ่ แ ี ววครุน ่ คิดและวิตกกังวลอย่างหนัก ี่ งๆ ทีเ่ คยแบ่งเป็ นสองกลุม การเลือกตัง้ ส.ว. ครัง้ นัน ้ ทําให ้หมูบ ่ ้านแตกเป็ นเสย ่ สองก๊ก ก็มาแบ่ง ออกไปไม่น ้อยกว่าห ้าหรือหกกลุม ่ จนยากจะเยียวยาสมานรอยร ้าวให ้สนิทกันได ้ ่ ―ไหนว่าเลือกตัง้ บ่อยๆ แล ้วจะชวยทําให ้คนเรียนรู ้ประชาธิปไตยไงล่ะ ผู ้ใหญ่ ทําไมตอนนี้ หมูบ ่ ้านของเราถึงเต็มไปด ้วยความหวาดระแวงพีน ่ ้องกลายเป็ นศัตรูกันทางความคิด ผัวเมียไม่ กินข ้าววงเดียวกันอีกแล ้ว ในขณะทีล ่ ก ู เขยด่าทอพ่อตา แม่ยาย ทีไ่ ม่เลือกนักการเมืองทีล ่ ก ู เขย ี ร์ ยังงีจ เชย ้ ะเป็ นประชาธิปไตยได ้ยังไง‖ ั พักก่อนดีกว่า‖ ―คนเรายังใจไม่กว ้างพอครับ รออีกสก ―อาตมาว่า ขืนรออีกต่อไป ชุมชน หมูบ ่ ้านต ้องล่มสลายหมดแน่‖ ―ทําไมหลวงตาคิดยังงีล ้ ะ่ ครับ‖ ―วันก่อน อาตมาได ้ยินมาว่า เดีย ๋ วนี้ คนบ ้านเรา เวลามีการเจ็บป่ วยก็ไม่มก ี ารไปเยีย ่ มเยียนกันอีก แล ้ว ดํานา เกีย ่ วข ้าว ลงแขกไม่ม ี แม ้แต่จะจ ้างไปดายหญ ้าอ ้อย หญ ้ามัน ก็ยังไม่จ ้างข ้ามกลุม ่ กันแล ้ว เขาว่ามายังงี้ มันจริงรึเปล่าล่ะ ผู ้ใหญ่‖ ผู ้ใหญ่เปี๊ ยกพยักหน ้า ―จริงครับ หลวงตา คนเรามีอด ุ มการณ์ทางการเมืองต่างกัน ก็ทํางานร่วมกันไม่ได ้ ถ ้าไปทํา ร่วมกันบ่อยๆอาจจะทําให ้เกิดความขัดแย ้งทางความคิดกันได ้‖ ―แม ้แต่งานกรรมกรนีน ่ ะ‖ หลวงตาใหญ่ถามอย่างแปลกใจ ―ครับ กรรมกร หรือทํางานอะไรก็ตาม จะต ้องมีอด ุ มการณ์ทางการเมืองเดียวกัน ถ ้าต่างกันก็ ขัดแย ้งกัน การทํางานหากมีฝ่ายค ้านอยูด ่ ้วย ก็ทําให ้อึดอัด ทําไม่ได ้ถนัด เดีย ๋ วก็จะเกิดความ วุน ่ วายตามมาจนได ้‖ ความเป็ นประชาธิปไตย ได ้รับการหว่านโปรยไปทุกหย่อมหญ ้า ผู ้คนในทุกสงั คมเลียนแบบกัน ไม่วา่ จะเป็ นการพูด การแสดงออก หรือแม ้แต่การเดินขบวนประท ้วงในสงิ่ ทีต ่ ัวเองไม่ต ้องการ ิ ธิ เสรีภาพ ตามครรลองประชาธิปไตย โดยยกเหตุผลมาอ ้างว่า เป็ นสท ในทีส ่ ด ุ ลูกบ ้านก็สามารถรวมกลุม ่ ประท ้วงผู ้ใหญ่บ ้านทีต ่ ัวเองไม่ต ้องการได ้ พระเณรประท ้วง สมภารวัด เพราะไม่ต ้องการทําวัตร สวดมนต์เชา้ เย็น ท ้ายทีส ่ ด ุ ลูกหลานอาจเดินขบวนประท ้วง พ่อแม่ ปู่ ย่า ตายาย เมือ ่ ไม่พอใจทีจ ่ ะอยูใ่ นกฎระเบียบและโอวาทคําสอน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 1024

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

หลวงตาใหญ่ไม่เข ้าใจเลยว่า ประชาธิปไตยนีเ่ ขาสอนกันยังไงถึงทําให ้คนหัวแข็งนัก หรือว่าท่านแก่เกินไป จึงไม่เข ้าใจ ในความเป็ นโลกสมัยใหม่ ซงึ่ พวกเขาโฆษณาว่า การ ปกครองทีด ่ ท ี ส ี่ ด ุ ในโลกปั จจุบันนั่นคือการปกครองในระบอบประชาธิปไตย แต่หลวงตาใหญ่ไม่คอ ่ ยแน่ใจนักว่าจะเป็ นความจริง เพราะท่านเคยเรียนแต่คําสอนของ พระพุทธเจ ้าเรือ ่ งอธิปเตยยะ คือความเป็ นใหญ่นัน ้ ท่านแยกออกเป็ นสามประเภท ด ้วยกัน ี งใคร เป็ นเผด็จการ อัตตาธิปเตยยะ การยึดตัวเองเป็ นใหญ่ ไม่ฟังเสย โลกกาธิปเตยยะ การยึดความเห็นของคนสว่ นใหญ่เป็ นหลัก ถึงจะดูดข ี น ึ้ มาหน่อย แต่พระศาสดาไม่ได ้สรรเสริญว่าดีเลิศ สว่ นธรรมาธิปเตยยะ คือการยึดธรรม หรือความถูกต ้องเป็ นใหญ่ นั่นต่างหากละ ทีถ ่ อ ื ว่าเป็ นสุด ยอดของการปกครอง ้ หลวงตาเองก็ยังไม่เคยเห็นทีไ่ หน หรือประเทศใดในโลกใชระบอบการปกครองนี ้ ความวิตกกังวลของหลวงตายังไม่ทันจะจางหายไป พลันการเลือกตัง้ ส.อบต. ก็กําลังจะเริม ่ ขึน ้ ึ คึกคัก แม ้แต่วด ชาวบ ้านรู ้สก ั อันเป็ นจุดชุมนุมของผู ้คนก็พลอยคึกคักไปด ้วย แต่หลวงตารู ้ดีวา่ หลังจากการเลือกตัง้ ผ่านพ ้นไปแล ้ว ทีน ่ จ ี่ ะเงียบเหงาผู ้คนจะกลายเป็ นศัตรูกัน ั เจน ความบาดหมางใจจะกรีดลึกและใหญ่ยงิ่ ขึน อย่างชด ้ ชุมชนหมูบ ่ ้านจะอ่อนแอลงไปเรือ ่ ยๆ เพราะการเลือกตัง้ บ่อยๆนีเ่ อง มันชา่ งแตกต่างไปจากทีผ ่ ู ้ใหญ่เปี๊ ยกเคยบอกว่า เลือกตัง้ บ่อยๆผู ้คนก็จะเรียนรู ้ และเข ้าใจ ประชาธิปไตยไปเอง และเมือ ่ ถึงวันนัน ้ สงั คมก็จะเข ้มแข็งพึง่ พาตนเองได ้อย่างแท ้จริง หลวงตาใหญ่ ได ้แต่ทอดถอนใจ เมือ ่ คิดถึงงานบุญของวัด กฐินสามัคคีปีนจ ี้ ะเป็ นยังไงบ ้าง ท่าน เองก็ยังมองอนาคตไม่ออกเลยว่าจะออกมาในรูปแบบใด ั สบ ิ แน่นอนท่านคิดว่า กฐินสามัคคีทก ี่ ําหนดไว ้แล ้วต ้องเกิดขึน ้ แต่...อาจจะมีคนมาร่วมงานสก ิ คน ซงึ่ แต่ละคนก็ล ้วนแต่พกพาเอาสห ี น ้าอันโกรธขึง้ ถมึงทึงมาทําบุญด ้วย ในขณะทีห ยีส ่ บ ่ ัวใจ ร ้อนรุม ่ เต็มไปด ้วยไฟพยาบาท ซงึ่ หลวงตาใหญ่แน่ใจว่า มันติดมากับระบอบประชาธิปไตยทีม ่ ี คนบอกว่าคนไทยยังไปไม่ถงึ ไหนนั่นเอง http://www.sakulthai.com/ruengson/2775.asp ประจําฉบับ ๒๗๗๕ ความวิตกของหลวง ตา โดย อินทนิล

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 1025

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

สายฝนบนความบาป ี าวหนาจนแทบมองอะไรไม่ สายฝนทีถ ่ ะถั่งลงมาอย่างหนั กชนิดไม่ลม ื หูลม ื ตา เป็ นผ ้าสข ี่ วกราก เห็น นํ้ าเจิง่ นองทั่วพืน ้ ดิน ไหลหลากท่วมหญ ้าเตีย ้ ๆ ให ้จมอยูภ ่ ายใต ้ความรุนแรงทีเ่ ริม ่ เชย ่ ล และเป็ นไปตามกฎแห่งธรรมชาติทน ี่ ํ้ าย่อมไหลลงสูท ี่ าดตํา่ เสมอ ี งของฟ้ าคํารามและฟาด อสนีแลบปลาบ แสงสเี งินต ้องตาจนเผลอกระพริบ ตามมาด ้วยเสย ึ เก่าผุดวาบ เปรีย ้ งจนสะดุ ้งโหยงพร ้อมความรู ้สก ั ―ผมจะรักคุณคนเดียว ถ ้าผิดสญญาให ้ฟ้ าผ่าหัว‖ ฝนไม่มท ี ท ี า่ ว่าจะซาลงง่ายๆ เขาจึงจ่อมจมมองดูสายฝนอันบ ้าคลั่งนัน ้ ละอองนํ้ าปลิวมาแตะ ี งฟ้ า จากนัน ต ้องร่างจนเกิดความหนาวเย็น เขาเริม ่ กลัวเสย ้ จึงคิดถึงความอบอุน ่ จากเตาผิงหรือ ิ ธิข ผ ้าห่มผืนหนา นั่นมันอาจเป็ นสท ์ องคนอืน ่ ทว่าสําหรับเขาในเวลานี้ คงเพียงแค่จน ิ ตนาการให ้ เกิดขึน ้ เท่านัน ้ ครืนนนน...เปรีย ้ งงงง... ี งฟ้ าร ้องคํารามและเสย ี งฟ้ าผ่าตามาอีกครัง้ เขาสะดุ ้งเฮอ ื ก กําลังคิดว่าไม่นั่งมองมันแล ้ว เสย ื สางเกะกะ สายฝน ไหนจะละอองฝน ไหนจะกลัวฟ้ าผ่า เขาจึงกระโดดเข ้าห ้องแคบๆ มีหนั งสอ อยูไ่ ม่กเี่ ล่ม ไม่รู ้ด ้านไหนเป็ นด ้านไหน มีโต๊ะและเก ้าอีเ้ ก่าๆตัง้ อยู่ ื่ เก่าขาด หมอนใบดําด่างกลิน เข ้าล ้มลงนอนบนเสอ ่ ฉุนเป็ นเพือ ่ นคูย ่ ากด ้วยกันระหว่างมาเชา่ อยู่ ี ด ี ไม่เหลือเค ้าเดิม มันบางและมีรอยโหว่ เขาได ้รับแจกจากชายแดน ในห ้องานี้ ผ ้าห่มผืนเก่าสซ ี ํ้ าตาลและเสย ี งซด ั ซา่ ๆ ลงบนหลังคาของเม็ดฝน มีรอยรั่วอยูห เหม่อมองสงั กะสเี กาสน ่ ลายรู ทว่า ึ ๆและค่อยๆไหลไปหยดแหมาะลงทีใ่ ดทีห ไม่ใหญ่นัก มันเพียงซม ่ นึง่ ไม่ยากทีเ่ ขาจะเอาถ ้วย เก่าๆมารองรับนํ้ าฝน ึ ทัง้ มวลต่างๆทีอ เขาพยายามข่มตาให ้หลับ ข่มความรู ้สก ่ ัดแน่นอยูใ่ นสมองให ้สงบนิง่ เขาอยาก ี ที และเขาก็วาดวิมานว่าจะได ้ฝั นเห็นหวยสก ั สองตัวสามตัว รางวัลทีห หลับจริงๆเสย ่ นึง่ นะหรือ เขาไม่อยากคิดหรอก คนมีบญ ุ เท่านัน ้ ทีจ ่ ะมีโอกาส วันนีไ ้ ม่รู ้เขาเป็ นอะไร ทํายังไงๆ ก ้ไม่ยอมหลับ ความคิดประเดประดังผลัดกันเข ้ามาเต ้นระริกอยู่ ั อย่าง จะพลิกซาย ้ พลิกขวา ควํา่ หน ้า นอน ในสมองจนแน่นเอี๊ ยด มันเหมือนมีงานชุมนุมอะไรสก ื กก็ไม่ยอมหลับ ตะแคง ถอนหายใจหลายเฮอ ่ ล ้ว คนทืช ื่ นํ้ านีเ่ องทีท ―นํ้ า‖ ใชแ ่ อ ่ ําให ้เขานอนไม่หลับในเวลานี้ เขาอดคิดไม่ได ้ว่า ณ บรรยากาศ ่ เชนนี้ หากว่ามีนํ้าอยูด ่ ้วย มันคงมีความสุข ความอบอุน ่ ความหนาวเย็นคงมลายหายไปทันที ทว่าเขาจะมีโอกาสแบบนัน ้ ได ้อย่างไร นั่นมันคืออดีต...อดีตทีเ่ ขาไม่มวี น ั หลงลืม มันยังจําติดตา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 1026

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

มาจนกระทั่งบัดนี้ มันอัดแน่นอยูใ่ นสมองตลอดเวลา ครัง้ นัน ้ เมือ ่ ไม่นานมานี้ ระหว่างการใชช้ วี ต ิ อยูช ่ ายแดน เขาเผอิญ เขาเน ้นว่ามันเป็ นการบังเอิญ จริงๆ มันคืออุบต ั เิ หตุทเี่ ขาจงใจ เมือ ่ ต ้องติดต่อกับหญิงสาวหนึง่ คน หรือทีเ่ ขาเรียกกันว่า มิตร แนวหลัง เขาและนํ้ าติดต่อกันทางจดหมาย ิ่สง่ ภาพถ่ายแก่กัน นํ้ าเรียนอยูม ่ หาวิทยาลัยใจ จังหวัด เขาอยูใ่ นป่ า ด ้วยความคะนองและเปลีย ่ วเหงา เขาจึงเขียนจดหมายบ่อยๆ นํ้ าก็ตอบเขา ื มาอ่าน เขาอ่านทุก ทุกฉบัง เขาอยากเขียนจดหมายยาวๆเพือ ่ ให ้หายคิดถึง จึงลงทุนหาหนั งสอ ชนิดทีพ ่ อจะหาได ้ การอ่านมากๆ ทําให ้เขาเขียนจดหมายได ้ดีขน ึ้ เขายอมรับอย่างไม่อายว่า เขาหลงรักผู ้หญิงทีไ่ ม่เคยเจอตัวจริงกันมาก่อนนี้ จวบนํ้ าเรียนอยูป ่ ี สอง เขาและนํ้ าจึงนัดเจอกันเป็ นครัง้ แรก เขาก ้าวเท ้าเข ้าไปยังหอพักในรัว้ มหาวิทยาลัยอย่างไม่ ิ นาทีทเี่ ขา มั่นใจนัก เขาถามหานํ้ า ผู ้หญิงคนหนึง่ ปล่อยให ้เขานั่งรถอยูบ ่ นม ้าหินอ่อน เกือบยีส ่ บ ั กระสา่ ย และคงคิดว่านํ้ าคงไม่ลงมาพลกับเขาแล ้ว นํ้ าอาจจะแอบมองในชอ ่ งหน ้าต่าง กระสบ ิ ใจว่าจะลุกกลับหรือรอคอยต่อไปดี เมือ ่ เห็นความขีร้ วิ้ ของเขาจึงไม่ลงมาพบ เขากําลังตัดสน ขณะนัน ้ ร่างหนึง่ ปรากฏขึน ้ บอบบางอย่างนัน ้ ใบหน ้าคลับคล ้ายคลับคลาเหมือนเคยเห็นทีไ่ หน ั เลยว่า นํ้ านั่ นเอง เขาลุกยืนเมือ มาก่อน ใช ่ จากในภาพถ่าย ไม่ต ้องสงสย ่ นํ้ าเดินมาถึง เธอสง่ ยิม ้ ให ้ หัวใจเขาแทบหยุดเต ้น เขีย ้ วคูน ่ ัน ้ ของเธอ ่ เขาและนํ้ านั่ งลง เธอยืน ่ แก ้นํ้ าสงให ้ สายตาประสานกันเนิน ่ นาน ไม่มค ี ําพูดใดๆ หลุดรอดออกมา จากริมฝี ปากของคนทัง้ สอง หลังกลับจากมหาวิทยาลัยในวันนัน ้ เขาบอกกับตัวเองว่า ได ้รับนํ้ าจนหมดใจ และคิดเข ้าข ้าง ่ กัน ยิง่ คิดก็ยงิ่ หาคําสวยหรูเขียนสง่ ไปหาเธอ เขาอ่านหนั งสอ ื มากขึน ตัวเองว่า นํ้ าก็รักเขาเชน ้ คําเขียนจึงมีมากตามนํ้ าก็ตอบเขาในระดับความยาวไม่แพ ้กัน ี่ งรักทัง้ คูล ในเทศกาลลอยกระทงปี นัน ้ เขานัดพบกับนํ้ าเป็ นครัง้ ทีส ่ อง กระทงเสย ่ อยไปคนละทิศ คนละทาง เทียนในกระทงก็ดับลงอย่างรวดเร็ว ทัง้ สองไม่กล ้าสบตากัน ต่างนิง่ อึง้ และคิดไป ต่างๆนานา เขาพยายามกลบเกลือ ่ นพูดบอกว่าอย่าไปคิดอะไรมาก และนึกโทษลมทีเ่ ป็ นต ้นเหตุ ทัง้ คูเ่ ดินไปนั่งในสวนหย่อม ไต่ถามสารสุขทุกข์ดบ ิ และคุยกันถึงเรือ ่ งชายแดน ในรัว้ มหาวิทยาลัย ท่ามกลางสายลมหนาวทีพ ่ ัดผ่าน เขาอยากเข ้าใกล ้กว่านัน ้ อยากโอบกอดให ้ ิ้ แล ้ว เขาและเธอพรํ่า คลายคิดถึง เขาไม่กล ้า สายตาของทัง้ คูไ่ ด ้บ่งบอกความในใจจนหมดสน ั ญา และพูดคุยอย่างสนุกสนานเป็ นกันเองมากขึน คําหวาน คําสญ ้ เขากล ้าทีจ ่ ะขยับเข ้าไปใกล ้ๆ ่ ื จับมืออันบอบบางของนํ้ ากําเบาๆ และบอกว่าคิดถึงนํ้ าอยูท ่ ก ุ เมือ ่ เชอวัน นํ้ าเขินอายเล็กน ้อยทว่า ก็ไม่ได ้ปั ดป้ องแต่อย่างใด ั ครูน สก ่ ํ้ าบอกว่า ―นํ้ าต ้องกลับหอพักแล ้ว เพราะหอใกล ้จะปิ ด‖ ประโยคแห่งความหวงแหน มันทําให ้เขา เกิดความหดหูแ ่ ละหมดสนุก ประดุจกําลังจะโดน ทอดทิง้ ให ้โดดเดีย ่ ว ใจกลางทะเลเปลีย ่ วและความมืดมิดของเวิง้ ฟ้ า เขาพูดอะไรไม่ออก จ ้อง นัยน์ตาดําขลับคูน ่ ัน ้ นานแสนนาน เขาตีหน ้าเศร ้า นั ยน์ตาอ ้อนวอนร ้องขอ ทว่านํ้ ากลับลุกขึน ้ และ เดินจากไป เธอไม่เหลียวหลังกลับมามอง เขาไม่สามารถรับรู ้ได ้เลยว่า นํ้ าคิดอย่างไร เขาเอง ี จนนึกคิดอะไรไม่ออก เขาไม่สามารถรู ้ได ้เลยว่า ขณะทีน เศร ้าเสย ่ ํ้ าเดินจากไป นํ้ าอุน ่ แห่งความ ่ พลัดพรากได ้ไหลลงสูแก ้มขาวนวลของเธอจนไม่กล ้าหันกลับไปมองชายคนหนึง่ ึ ของพี่ นํ้ าอยากอยูก นํ้ ารําพึงอยูใ่ นอกตลอดทาง ―นํ้ าเข ้าใจความรู ้สก ่ ับพีท ่ ัง้ คืน แต่มันเป็ นไป ไม่ได ้ โอกาสหน ้าเราค่อยพบกันนะคะ‖ ขณะทีเ่ ขาแทบบ ้าคลั่งแห่งมวลอารมณ์ จะก ้าวเท ้าไปทางไหนดี ท่ามกลางความมืดและลม ิ้ ดี เขาจ่อมจมตาม หนาว หญิงชายหลายคูเ่ ดินเคียงผ่านหน ้าไป โลกชา่ งไม่ยต ุ ธิ รรมกับเขาสน ลําพังอีกแล ้ว ชวี ต ิ ชา่ งปวดร ้าวและขายหาย ชวี ต ิ ทีม ่ แ ี ต่ความเปล่าเปลีย ่ วอ ้างว ้าง ไม่วา่ จะเป็ น ้ ชายแดนหรือทีไ่ หนๆเขาค ้อมตัวใชสองมื อเท ้าคางอย่างหดหูน ่ ่าสงสาร อีกหลายเดือนต่อมา เขาได ้รับจดหมายจากนํ้ า เขารีบฉีกและไล่ตามตัวอักษรอย่างกระหายใคร่รู ้ ทว่าเขาถึงกับตัวชา ตลึงจังงัง ใจหาย ไม่เข ้าใจในสงิ่ ทีน ่ ํ้ าเขียน เหมือนว่าเอกําลังจะตีตัวออก ่ นั น ั คํา ห่างหรือว่าไปจากชวี ต ิ ของเขาเชน ้ หรือว่าเขาเป็ นฝ่ ายผิด รู ้ทัง้ รู ้ว่าเธอรัก ทําไมคําว่ารักสก

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 1027

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

เขาไม่เคยพูดให ้เธอรับรู ้ ไม่เคยมีแม ้ของขวัญของฝาก ไม่มแ ี ม ้กระทั่งนักเทีย ่ วตามประสาหนุ่ม สาว เขามีแต่งานๆเขารู ้ว่านํ้ าต ้องเบือ ่ เขาแล ้ว เขาจะทําอย่างไร ในจดหมายนํ้ าบอกว่าขอเป็ น ื่ ฉบับสุดท ้าย เขาคิด...นีม ่ ันอะไรกัน เขาไม่อยากเชอ จากนัน ้ เขาก็เขียนจดหมายไปหานํ้ า เขาระบายมันออกไปเท่าทีม ่ ค ี ําสงั่ ออกมาจากสมอง จาก ี่ น ้ากระดาษ และเลยเป็ นหกหน ้ากระดาษเจ็ดหน ้ากระดาษ สามหน ้ากระดาษเป็ นสห ...ตลอดเวลาทีผ ่ า่ นมา นํ้ าเป็ นกําลังใจให ้พีเ่ สมอมา ทําให ้พีร่ ู ้ว่าตัวเงอมีคา่ มีคนคอยห่วงใย และ ให ้กําลังใจในการทํางาน เป็ นสําหรับทุกสงิ่ ทุกอย่างในชวี ต ิ ของพีส ่ ว่ นหนึง่ ทีห ่ ายไป ตลอดเวลา ...พีอ ่ าจจะกระทําตัวไม่เหมาะควรกับนํ้ า และอาจทําให ้นํ้ าไม่พอใจ พีร่ ู ้ตัวดีวา่ ฐานะเลยความรู ้ ึ าารยังเป็ นปั ญหาอย่างยิง่ ใหญ่สําหรับความรัก ในเมือ ทางการศก ่ มันเป็ นความต ้องการของนํ้ า พี่ ั ของพีแ ไม่รู ้จะห ้ามปรามหรือร ้องขออย่างไร โดยนิสย ่ ล ้ว นํ้ าอาจจะมองเห็นมันอยูบ ่ ้าง พีเ่ อาใจ ื่ บือ ผู ้หญิงไม่เป็ นหรอก วาจาก็กระด ้าง ไม่มค ี วามโรแมนติกอะไรเลย นอกจากความซอ ้ พูดตรงๆ ี งปื น ป่ าเขา และท ้องฟ้ าอันเวิง้ ว ้างนี้ แต่พอ ต่อไป หากไม่มน ี ํ้ าแล ้ว พีข ่ อจมอยูก ่ ับเสย ี่ ยากจะ ั อย่างก่อนทีเ่ ราจะไม่มโี อกาสได ้พบเจอกันอีก นํ้ าคงให ้อภัยทีพ บอกอะไรนํ้ าสก ่ ล ี่ ว่ งเกินบอก ึ ทีอ ความจริงมาในจดหมายนี้ มันคือความรู ้สก ่ อกมาจากภายในก ้นบึง้ แห่งหัวใจ พีร่ ้กนํ้ ามากนะ รักมาก โปรดรู ้ไว ้นะ...‖ มันคือสว่ นหนึง่ ทีเ่ ขาพรํ่ารํ าพันถึงนํ้ า หลังจากวันนัน ้ เขาก็จอ ่ มจมอยูก ่ ับความหลัง ความฝั นความ ื และจดบันทึกความรู ้สก ึ ทีม ทุกข์เศร ้า พยายามหักห ้ามใจตนเอง เขาหันไปอ่านหนั งสอ ่ ต ี อ ่ นํ้ าไว ้ ในทุกๆวัน เขากลายมาเป็ นคนชอบบันทึกตอนนีเ้ อง เมือ ่ อยูต ่ อ ่ หน ้าผู ้คน เขาจะสนุกสนานเฮฮา พอคล ้อยหลัง เขาก็จมอยูก ่ ับความทุกข์ทรมานอย่างสาหัส ยากทีจ ่ ะอธิบายใดๆออกมาให ้ใคร รับรู ้ ทว่าโลกก็คอ ื โลก ไม่มอ ี ะไรแน่นอนสําหรับการใชช้ วี ต ิ บนโลกมนุษย์นี้ เขากระโดดโลดเต ้นวิง่ ไป รอบๆฐาน ร ้องตะโกนอย่างดีใจหลังได ้รับและอ่านจดหมายของนํ้ าจบลง เขากลายเป็ นคนละคน จดหมายฉบับนัน ้ มีคําขอโทษและสาเหตุตา่ งๆนานา เขาไม่ปล่อยให ้เวลาแห่งการมีคา่ นีห ้ ลุด ลอยไปอีกแล ้ว เขารีบนัดนํ้ าและบอกว่าจะพาไปพบพ่อและแม่ เธอก็ยน ิ ดีตกลง เขาพาเธอไป ิ คนหนึง่ ของ ไหว ้พ่อกับแม่ทา่ มกลางสายตาของผู ้คน ญาติพน ี่ ้องต่อๆมา นํ้ าก็คอ ื สมาชก ครอบครัว เขาลากลับบ ้านทุกเดือน บางเดือนก็สองครัง้ เพือ ่ จะได ้อยูใ่ กล ้ๆกับนํ้ า ั สองคน ลูกผู ้หญิงให ้สวยเหมือนแม่ และให ้เป็ น ―นํ้ าเรียนจบเราจะแต่งงานกัน มีบ ้านเล็กๆมีลก ู สก พยาบาล สว่ นลูกชายให ้หล่อๆเหมือนพ่อ และให ้เป็ นทหารเหมือนพ่อ‖ ประโยคนัน ้ ทิม ่ แทงลงไปใต ้เนือ ้ อันอ่อนนุ่มของเขา ความเจ็บปวดแล่นริว้ ๆ ขึน ้ มาอย่างไม่ม ี ่ นัน สาเหตุ ก่อเป็ นความเกลียดชงั อย่างไม่รู ้ตัว เมือ ่ หมดความสาวเขาจึงเป็ นเชน ้ ใชไ่ หม เขาตอบ ตัวเองว่าไม่ ไม่ใช ่ เขายังรักและห่วงหาเธอตลอดเวลา ทว่าเมือ ่ เวลาพบกัน เขากลับชงิ ชงั เธอ ไม่พอใจ ไม่อยากพูดคุยด ้วย มันเบือ ่ กิรย ิ าท่าทางของเธอทัง้ หมด เขาอยากไปพบหมอ เขาไม่ กล ้าไป ิ้ เยือ ในวันทีห ่ นักเข ้า เขาไล่นํ้าให ้ออกไปจากบ ้านดือ ้ ๆ เขาสน ่ ใยเธอแล ้วหรือ เขาไม่รู ้ตัวว่าได ้ กระทําอะไรลงไป เมือ ่ เธอยังทนต่อสภาพเขาได ้ เขาเหิมเกริมหนักข ้อ พาผู ้หญิงอืน ่ มาเย ้ยถึง บ ้าน และนอนร่วมห ้องเดียวกัน นํ้ ายังคงสงบนิง่ เงียบเฉย เอาอกเอาใจเสมือนว่าไม่มส ี งิ่ ใด เกิดขึน ้ เขาดุตะคอกพูดจาหยาบคายกับเธอเท่าใด นํ้ าก็ยังทําดีตอ ่ เขาอย่างเสมอต ้นเสมอปลาย นํ้ ายกโทษให ้เขาเสมอ คอยดูแลยามป่ วยไข ้ หาข ้าวหานํ้ าให ้กิน ปฏิบัตต ิ อ ่ พ่อแม่ของเขาประดุจ ดั่งแม่บังเกิดเกล ้าตนเอง มีแต่เขาทีพ ่ ยายามหลบหน ้า เขารู ้ว่าเธอต ้องเจ็ยปวดทรมาน เขาไม่รู ้ ่ นีน จะทําอย่างไร เหตุการณ์เป็ นเชน ้ ับปี เป็ นปี ทเี่ ขาทัง้ คูห ่ า่ งเหิน แต่นํ้าไม่เคยย่อท ้อ และนั่น ื้ ไฟแห่งความพ่ายแพ ้แก่เขามากยิง่ ขึน เท่ากับเติมเชอ ้ ก่อตัวเป็ นความเกลียดชงั และนึกโทษนํ้ า คือต ้นเหตุแห่งความแตกแยกทัง้ มวล ทีส ่ ด ุ เขาก็ไล่เธอเหมือนหมูเหมือนหมา ั ว์กันแน่ เขาไม่รู ้ตัวว่าเขาเป็ นคนหรือสต ั กีค ี สละบ ้าๆบอๆ หรือ เขาเป็ นพระเอก สก ่ นทีจ ่ ะเข ้าใจในตัวเขา ทําไมเขาถึงเป็ นแบบนั น ้ การเสย ื ี จากหนังสอทีอ ่ า่ นหรือ พระเอกทีต ่ ้องเสยสละให ้นางเอกไปได ้ดี เพราะพระเอกมีฐานะตํา่ ต ้อย ื ใชไ่ หมทีท ื ทีบ ึ ษา กว่านางเอก หนังสอ ่ ําให ้เขามีความคิดบ ้าๆนั น ้ ออกมา หนั งสอ ่ ง่ บอกถึงการศก ครัง้ หนึง่ เขาจําได ้ว่าเคยพูดกับนํ้ าไว ้ ―พีค ่ งไม่มโี อกาสได ้แต่งงานกับนํ้ าหรอก เพราะว่า ฐานะเรา

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 1028

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

มันต่างกัน พีข ่ อเป็ นกําลังใจแค่นํ้าเรียนจบ ชวี ต ิ พีไ่ ม่รู ้จะตายวันไหน รู ้ไหม ในทุกๆวัน เพือ ่ นๆ ่ นัน ต่างล ้มตาย พิการ หากพีเ่ ป็ นเชน ้ พีก ่ ลัวว่านํ้ าจะรับไม่ได ้‖ นํ้ าบอก ―นํ้ ารักพีเ่ พราะพีเ่ ป็ นพี่ นํ้ าจะรอพีเ่ สมอ พีอ ่ ย่าโทษตัวเองว่าต ้อยตํา่ นํ้ ามองคนไม่ผด ิ ั วันพีต หรอก สก ่ ้องเป็ นในสงิ่ ทีพ ่ อ ี่ ยากเป็ น นํ้ าขอเป็ นกําลังใจ‖ ึ เกลียด นํ้ ายํ้าเสมอว่า หลังเรียนจบ เธอจะแต่งงานกับเขา และทุกๆครัง้ ทีน ่ ํ้ าพูดเรือ ่ งนี้ เขาจึงรู ้สก นํ้ ามากขึน ้ เขารับไม่ได ้ถ ้าหากว่านํ้ าเป็ นแม่พม ิ พ์ของชาติ สว่ นเขาเป็ นแค่รัว้ ผุๆ ของชาติซงึ่ ไม่รู ้ จะจบชวี ต ิ ลงวันไหน แต่นั่นเขาไม่กล ้าบอกกับใครหรอก เพือ ่ นๆของนํ้ าจะเอาหน ้าไปไว ้ไหน ั หรือแม ้แต่นํ้าเองก็เถอะ หากวันแต่งงานสงคมรับรู ้ว่า ว่าทีส ่ ามีคอ ื ใคร ื แต่ละเล่ม เขามักรับบทเป็ นพระเอกเสมอ ไฉนเขาจึงไม่เป็ นผู ้ร ้ายบ ้าง เขาไม่ได ้โทษ หนังสอ ื ความเสย ี สละมันติดตัวเขามาตัง้ แต่ตอนไหน หรือว่าเป็ นเพียงคําแก ้ตัว ลึกๆเขาได ้เธอ หนังสอ ่ รือไม่ เขารวดร ้าวเกินกว่าจะทําใจ เขาหันหาเหล ้า เขาดืม แล ้วก็หวังจะทอดทิง้ ใชห ่ ทัง้ ๆทีเ่ ขาไม่ ชอบดืม ่ มาก่อน เขากลายเป็ นไอ ้ขีเ้ มาเรียบร ้อยแล ้ว ั ญา ไม่พาไปเลีย ั มือ วันสุดท ้ายทีน ่ ํ้ าเรียนจบ เขาไม่มด ี อกไม ้มอบให ้ตามคําสญ ้ งรับขวัญสก ้ ตาม ข ้อตกลง นํ้ ารีบไปหาเขา พบเห็นเพียงไอ ้ขีเ้ มาคนหนึง่ ทีท ่ ําตัวเกเร พูดจากระโชกกโฮกฮาก คบ ื ่ ผู ้หญิงไม่เลือกหน ้า เสอกไสไล่สงให ้นํ้ าไปห่างๆ เธอยังอดทนเหมือนทีเ่ คยอดทนมาแล ้ว พอลับ ิ บอกแก่นํ้า หลังเขากลับครุน ่ คิดถวิลหานํ้ า แอบนํ้ าตาไหลอย่างไม่รู ้ตัว เขาฝากสายลมให ้กระซบ หลายครัง้ ว่าเขายังรักเธอเสมอ แต่ตอนนีเ้ ขาอยากให ้เธอไปพ ้นๆ ไปให ้พ ้นหน ้าไปไกลๆเขา เกลียดทีเ่ ธอมาหา ั ญางานแต่ง เขาไม่มแ นํ้ าสอบบรรจุได ้แล ้ว เธอดีใจรีบมาหาเขาและทวงสญ ี ม ้คําแสดงความดีใจ ่ ดอกไม ้หรือเอ่ยเป็ นภาษาสวยหรู กลับไล่ให ้เธอออกไปจากบ ้าน และบอกว่าไม่ต ้อง มอบชอ กลับมาหาเขาอีก ไม่ต ้องมาให ้เห็นหน ้าอีก ชว่ งนีเ้ ขาย ้ายไปอยูอ ่ ก ี จังหวัด จึงไม่รับรู ้เรือ ่ งราวของ นํ้ ามากนัก ทว่าภายในใจนัน ้ เขาคิดถึงนํ้ าตลอดเวลา ทางบ ้านสง่ ข่าวว่านํ้ ากลับไปเยีย ่ มบ ้านเป็ น ประจํา ปฏิบัตต ิ นเสมอต ้นเสมอปลายตลอดมา พ่อแม่ของเธอพยายามให ้กลับไปแต่งงาน เธอก็ ไม่ไป จะรอคอยเขาคนเดียว ่ อหญิงสาวให ้ นั่นเป็ นหนทางเดียวทีจ เขากลับมาถึงบ ้าน เอ่ยปากให ้พ่อไปสูข ่ ะทําให ้เธอหนีไป จากชวี ต ิ แล ้วเธอก็ไปจริงๆ เธอจากไปแล ้ว ไม่ทงิ้ อะไรไว ้เป็ นเยือ ่ ใยเลย ไม่สง่ ข่าว ไม่กลับมา เยีย ่ มเหมือนทีเ่ คยทํา นํ้ าหายเงียบไร ้ข่าวคราว ขณะทีเ่ ขาปวดร ้าวมากยิง่ ขึน ้ เขายกเลิกการ แต่งงานกับคูห ่ มัน ้ เขาเดินทางไปทุกทีท ่ ม ี่ เี ครือ ่ งมึนเมา หนึง่ ปี ทเี่ ขาทํางานอย่างหมดอาลัยตายอยาก ไม่มก ี ะจิตกะใจ ลางานบ่อยครัง้ ขาดงานบ่อยขึน ้ เขาไปทุกที่ เพือ ่ ทีจ ่ ะเมาและหลงลืมบางอย่าง เขาไม่รู ้ว่าจะดืม ่ ไปเพือ ่ อะไร เมาทําไม หรือทํา ประชดใคร เขาได ้ระบายกับใครต่อใคร และใครต่อใครก็ประณามเขาว่าไม่รู ้จักเพชรแท ้ ปล่อย ให ้เพชรหลุดมือไปได ้อย่างไร ทําไมล่ะเขาจะไม่รู ้ แต่เขาทําไม่ได ้ต่างหาก เขาอยากแต่งงานกับ ื ทําไมเขาไม่เป็ น นํ้ า แต่เขากลับว่าเธอจะอับอายผู ้คน เขาผิดหรือ หรือว่าเขาจํ ามาจากหนั งสอ ผู ้ร ้ายทีไ่ ปฉุดนางเอกบ ้างเล่า ี สละมากมายถึงขนาดนั น หนึง่ ปี แห่งการทรมาน เขาก็คด ิ ได ้ว่า ทําไมเขาจะต ้องเสย ้ แต่นเี้ ขาก็ ่ ิ เจ็บปวดไม่พออีกหรือ เมือ ่ คิดได ้ดังนัน ้ เขาก็เอ่ยปากบอกญาติพน ี่ ้องถึงสงทีต ่ ้องการ พีน ่ ้องต่าง ถอดสร ้อยคอและจับรถสองคันไปหานํ้ าทีบ ่ ้าน เขามีความหวังขึน ้ มา นํ้ าคงต ้องรอเขาอยู่ จริงๆ ี สละแท ้ๆ นํ้ าคงยกโทษและให ้อภัย แล ้วเขารักนํ้ าจนหมดหัวใจ สงิ่ ทีเ่ ขาทําไปเพราะอยากเสย ี ที เขา เขากับนํ้ าจะได ้อยูก ่ ันอย่างมีความสุขเสย เขานึกถึงครอบครัวเล็กๆลูกสาวและลูกชายทีน ่ ่ารัก เป็ นชว่ งปิ ดเทอม รถสองคันจอดทีห ่ น ้าบ ้านหลังหนึง่ เขารีบลงไป หญิงชรากําลังตากหอม กระเทียมอยูห ่ น ้าบ ้าน เขายกมือไหว ้อย่างไม่มั่นใจนัก สายตาของเจ ้าของบ ้านมองมาอย่างงงๆ เขารีบถามทันทีวา่ ―แม่ครับ นํ้ าอยูห ่ รือเปล่าครับ‖ เจ ้าของบ ้านบอก ―โอ ้ย! มันบ่อยูด ่ อก มันไปโรงเรียนกับผัวมันพู ้น‖ http://www.sakulthai.com/ruengson/2774.aspประจําฉบับ ๒๗๗๔ สายฝนบนความบาป โดย ไชยา วรรณศรี

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 1029

วรรณกรรมปากกาทอง Khmerpen

E-Book by Chumnor Lek

ั ้ สกุลไทย รวมเรือ ่ งสน

ร่ วมเรื องสัน้ สกุลไทย

หน้า 1030