εφημερίδα των ενεργών πολιτών της καλής μεριάς
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2014 ΤΕΥΧΟΣ 52 ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ
Μπορεί κανείς να είναι υπερήφανος που καταδικάσθηκε; Την ποινή της 18μηνης φυλάκισης επέβαλε στις 26-4-2013 το τριμελές πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης, συλλήβδην σε 4 κατηγορούμενους (δύο αιρετούς πρώην Δήμαρχο και Αντιδήμαρχο και δύο υπάλληλους μηχανικούς του Δήμου Καλαμαριάς) για παράβαση καθήκοντος. Η υπόθεση αφορά τις υπηρεσιακές ενέργειες των δύο υπαλλήλων που ζήτησαν να προσκομιστούν άδειες και εγκρίσεις που προβλέπονται από τη νομοθεσία για να εξετάσουν εάν πληρούνται οι προϋποθέσεις που ορίζει ο νόμος για την έκδοση οικοδομικής αδείας. Αντίθετα οι οικοπεδούχοι -μηνυτές κατήγγειλαν ότι «δεν όφειλαν !!!» να λειτουργήσουν έτσι. Γίνεται φανερό πια με τον πιο εύγλωττο τρόπο ότι οι δημόσιες υπηρεσίες θα πρέπει να εξυπηρετούν τα ιδιωτικά συμφέροντα που έχουν τα μέσα και το χρήμα κατά προτεραιότητα, εις βάρος των συμφερόντων της κοινωνίας και του κοινού καλού. Δίνεται το πράσινο φώς για την ανοικοδόμηση αμφισβητούμενων οικοπέδων με την επαπειλούμενη τιμωρία των υπαλλήλων, οικόπεδα που τέτοια υπάρχουν αρκετά στην Καλαμαριά, ειδικά στο παραλιακό μέτωπο. Το αποτέλεσμα των ενεργειών των υπαλλήλων ήταν να μην εκδοθεί στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή η οικοδομική άδεια, σε οικόπεδο δίπλα στη θάλασσα στην περιοχή Σοφούλη. Μια περιοχή με χρόνια προβλήματα που περιλαμβάνει αιγιαλό και παραλία, αναξιοποίητη δημόσια περιουσία, τον αρχαιολογικό χώρο του λιμένα Κελλαρίου, με πολεοδομικά θέματα ανοιχτά όπως το ότι έχει οριστεί ως περιοχή πολεοδομικής ανάπλασης χωρίς ποτέ να καταστεί δυνατή η αξιοποίηση της σχετικής νομοθεσίας για τη βελτίωση της περιοχής. Το δικαστήριο δεν έλαβε υπόψη ότι η τελευταία οικοδομική άδεια στην συγκεκριμένη περιοχή εκδόθηκε από την χούντα με τις γνωστές διαδικασίες της εποχής «αποφασίζομεν και διατάσσομεν». Παρόλο που στην παρέλαση των μαρτύρων κατηγορίας (ΟΛΟΙ οικοπεδούχοι), δεν προσκομίστηκε η παραμικρή απόδειξη για παράνομες ενέργειες, για δόλο και για πρόθεση βλάβης τους από τους υπαλλήλους, τα οποία
Απόσπασμα από ανακοίνωση του συλλόγου εργαζομένων Δήμου Καλαμαριάς αποτελούν απαραίτητες προϋποθέσεις για την καταδίκη για παράβαση καθήκοντος. Δεν αναφέρθηκε ούτε ένα άρθρο οποιουδήποτε νόμου που να παραβιάστηκε. Το σοβαρότερο επιχείρημα που κατατέθηκε από τους μάρτυρες ήταν «μα είναι δημόσιοι υπάλληλοι κυρία πρόεδρος, και όλοι γνωρίζουμε ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι κάνουν ότι τους λένε». Η πολιτική αγωγή που αποτελούνταν από μεγαλοδικηγόρους γνωστούς από υποθέσεις όπως του πρώην δημάρχου Θεσσαλονίκης Παπαγεωργόπουλου και του Μάκη Ψωμιάδη επιτέθηκε κατά των υπαλλήλων ωσάν να αποτελούσαν σπείρα κακοποιών. Μια σπείρα που προστατεύει το δημόσιο συμφέρον! Η απόφαση προφανώς στηρίχτηκε στο σκεπτικό, το οποίο επανειλημμένα χρησιμοποίησε η έδρα, ότι οι αιρετοί (πρώην Δήμαρχος και Αντιδήμαρχος) επηρεάστηκαν από τα κινήματα κατοίκων που (εδώ και δεκαετίες) υπάρχουν και αγωνίζονται, στην Καλαμαριά για την μη οικοδόμηση των ελεύθερων χώρων. Υιοθετήθηκε ο ισχυρισμός (χωρίς καμία απόδειξη!) ότι οι αιρετοί, επηρεασμένοι από τους κατοίκους και για ψηφοθηρικούς λόγους, σταμάτησαν την έκδοση των δύο συγκεκριμένων αδειών, πείθοντας και τους υπαλλήλους να ενεργήσουν ανάλογα. Η εισαγγελέας στην αγόρευσή της και για να στηρίξει την καταδικαστική πρόταση είπε ότι η άδεια καθυστέρησε έξη χρόνια στον Δήμο, παραβλέποντας ότι από τα συνολικά έξη χρόνια που κράτησε αυτή η υπόθεση τα τέσσερα αναλώθηκαν σε αναμονή εκδίκασης στο διοικητικό δικαστήριο (λόγω των γνωστών ταχύτατων ρυθμών με τους οποίους απονέμεται η δικαιοσύνη). Επίσης δε λήφθηκε υπόψη ότι παρόλο που όταν τελικά η οικοδομική άδεια εκδόθηκε όταν ολοκληρώθηκαν οι έλεγχοι, έγινε μετά προσφυγή από τους κατοίκους με αποτέλεσμα το διοικητικό εφετείο αλλά και ο υπουργός ΠΕΚΑ να αναστείλουν την οικοδομική άδεια και τις εργασίες. συνέχεια σελ. 3
Η «σιωπή των δένδρων» Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε μείνει κατά καιρούς άφωνοι μπροστά στο θέαμα ακρωτηριασμένων δέντρων, αποτέλεσμα βάναυσου κλαδέματος των «ειδικών» ιδιωτικών συνεργείων που πληρώνει αδρά ο Δήμος Καλαμαριάς. Και ενώ όλοι οι υπόλοιποι αρκούμαστε στην επισήμανση και στη γκρίνια, για το έγκλημα που συντελείται κάθε χρόνο, συμπολίτης μας, ο κ. Νίκος Τερζίδης, αποφάσισε να υπερασπισθεί τα δέντρα, προσφεύγοντας στη δικαιοσύνη. Ο κ. Τερζίδης συνοδεύει την προσφυγή του με σχετική γνωμάτευση ειδικών, μέρη της οποίας δημοσιεύουμε (τον ευχαριστούμε που μας το επέτρεψε), για την ενημέρωση όλων μας. Μετά από κάθε κλάδευση δέντρων στην Καλαμαριά καταγράφεται μείωση του πρασίνου κατά 75-96 % στοιχείο που από μόνο του κα-
...ένα περήφανο δένδρο ταδεικνύει μία μεγάλη περιβαλλοντική ζημιά. Για όλο βέβαια το διάστημα που μεσολαβεί μέχρι την αναγέννηση του φυλλώματος, οι
καταντά θάμνος... κάτοικοι στερούνται των ευεργετικών επιδράσεων των δέντρων. Και αυτό συμβαίνει κάθε χρόνο. συνέχεια σελ. 3
2η Σελίδα.– Αρ. Φύλου 52—ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2014
Κύθηρα
σμένες κοιτούσαν απ΄το παράθυρο τις αμυγδαλιές, στο τεράστιο οικόπεδο με το πηγάδι. Ώρες καθόντουσαν έτσι, χαζεύοντας και πειράζοντας η μια την άλλη, κι όταν βαριόντουσαν πήγαιναν να συναντήσουν τα χώματα κάτω απ΄τα δέντρα, να τα λασπώσουν, να τα πλάσουν σε υλικό ονείρων. Όταν σκοτώθηκε ο Κένεντυ κλαίγανε μαζί γιατί πίστευαν πως θα άλλαζε τον κόσμο, πως οι μαύροι θα
Διμηνιαία εφημερίδα γνώμης και προτάσεων για τα προβλήματα της Καλαμαριάς και τον πολιτισμό Διευθύνεται από συντακτική επιτροπή Υπεύθυνος κατά το νόμο : Ελένη Παπαθεοδοσίου Εκδότης – Ιδιοκτησία :ΔΙΕΞΟΔΟΣ Τηλ : 6947705491 Αποστολή κειμένων-επικοινωνία, στην ηλεκτρονική διεύθυνση : site: www.diexodos2000.gr mail: elpapateo@gmail.com Τυπώνεται στην :Γραφικές Τέχνες Θέρμη Συνεργάστηκαν και βοήθησαν στην έκδοση : Αγραφιώτης Μιχάλης, Αθανασιάδης Βασίλης, Ανταβαλίδου Δέσποινα, Κωνσταντινίδου Μυρσίνη, Μπαλτίδου Μαρίνα, Παναγιωτίδης Κώστας, Παναγιωτίδης Μιχάλης, Παπαδόπουλος Κώστας, Παπαδοπούλου Ραφαήλα, Τσιραμπίδου Όλγα, Χαριτοπούλου Ελένη Τα κείμενα εκφράζουν τις απόψεις αυτών που τα υπογράφουν.
αποκτούσαν τα προνόμια των λευκών, πως όλη η γη θα ήταν μια Παγκόσμια Δημοκρατία με ίσες ευκαιρίες για όλους και ίσα δικαιώματα. Τα κορίτσια μεγάλωσαν και χάθηκαν μεσ΄τις υποχρεώσεις τους! Δεν ξανασυναντήθηκαν! Ο κόσμος έμοιαζε να γίνεται καλύτερος μέχρι που… ο γιος μου με ξαναρώτησε ‘’θέλεις να συνεχίσω με αυτή τη δεκαετία, ή να βάλω κάτι άλλο;’’ ‘’Να βάλεις Ξυλούρη, αγόρι μου, τον κυρ Μέντιο’’ ‘’Άιντε θύμα, άιντε ψώνιο…’’ χρόνια τώρα το ακούμε και αντί να φέρουμε τον ντουνιά ανάποδα, γίναμε ψώνια, δηλαδή θύματα. Τώρα οι μνήμες θυμούνται την Κατερίνα, κοπέλα πια, και ερωτευμένη με τον Στέργιο, να τρέχει στις πορείες, φωνάζοντας για τα δίκαια της γενιάς της. Ο Πουλόπουλος έγινε επαναστατικά τραγούδια και η Δήμητρα έχει οριστικά χαθεί απ΄τη ζωή της. Οι αμυγδαλιές κόπηκαν και το οικόπεδο έγινε συγκρότημα πολυκατοικιών. Εύκολα πέρασα όμως από τη χαρά στη θλίψη! Ένα τραγούδι απόσταση! Έξω ο καιρός έκανε βροχή, σιγοντάροντας τα δάκρυά μου. Ο γιός μου, με κοίταξε βαθειά μέσα στα μάτια, επίμονα ‘’Γιατί κλαίς’’ ρώτησε ‘’Από χαρά κι από θλίψη, έτσι όπως πάει η ζωή, έτσι όπως ερμηνεύουν τα τραγούδια’’ ‘’Να σου βάλω να ακούσεις ένα χαρούμενο;’’ ‘’Όχι, θα τραγουδήσω το αγαπημένο μου για πρώτη φορά, να με ακούσεις’’ ‘’Κάτσε στην πέτρα του γιαλού Βάλε στο χέρι αντίο Πάρε μια χούφτα θάλασσα Πάρε μια χούφτα ήλιο Και πλύνε μου το πρόσωπο. Τα Κύθηρα ποτέ δε θα τα βρούμε Το χάσαμε το πλοίο της γραμμής Στα κύματα του Αιγαίου θα χαθούμε Δυο κύματα που σβήσανε κι εμείς!’’
Φροντιστήριο ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ Βιντεοκλάμπ MOVIELAND Book ink REMEZZO CAFE DE FLEUR Βιβλιοκίνηση ΠΟΡΦΥΡΑ Βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ Καφενείο ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ Καφέ ΚΑΛΗΜΕΡΑ Καφέ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΝ περίπτερο ΣΟΦΙΑ Πολιτιστικό κέντρο-ΚΕΠ ΚΕΠ FLOCAFE Ανθοπωλείο ΝΤΙΑ Καφέ «ΤΟ ΠΡΩΤΟ» Παλαιό Δημαρχείο Tradcory φωτοτυπείο Σε όλα τα ΚΑΠΗ Καλαμαριάς Κομμωτήριο CUTS
Όλγα Τσιραμπίδου Πεζόδρομος Αδ. Κοραή 9 Βρυούλων 64 Ν.Πλαστήρα Πεζόδρομος Πεζόδρομος Πόντου Μεταμορφώσεως Αργοναυτών Μ.Χρυσάνθου Μεταμορφώσεως Αργυρουπόλεως Πλατεία ΣΚΡΑ Πόντου Ν.Πλαστήρα 25 Τραπεζούντος 7 Γ.Αργυρόπουλου 1 Μεταμορφώσεως Σουμέλα 8 Ταξιαρχών
Καφέ Sundays Θεσσαλονίκη ΑΚΑΙΟΝ
Πάρκο Πασσαλίδη
Καφέ - μπαρ ΗΜΑΡ Καφέ-μπαρ ΕΔΕΜ Καφέ ΓΑΖΙΑ Καφέ Αριστοτέλους Καφέ ÉMIGRÉ Καφεναί Τεχνουργείο
Αριστοτέλους Καλαποθάκη Κ.Ντηλ Ερμού– Αριστοτέλους Αλ.Σβώλου Εθνικής Αμύνης 6
Β.Όλγας 233
σημεία διανομής
‘’Ποιο τραγούδι θα σου έφτιαχνε τη διάθεση;’’ Ρώτησε ο γιός μου, που βλέποντάς με να κοιτώ αφηρημένα έξω απ΄το παράθυρο, κατάλαβε πως δεν αισθανόμουν καλά. Ωστόσο απάντησα ‘’μ΄ένα τραγούδι του Μητσιά’’. ‘’Κορίτσι με τα παντελόνια’’ το πρώτο τραγούδι, ακολούθησαν ‘’Στην Ελευσίνα μια φορά’’, ο Μητσιάς έγινε Κουμιώτη με ‘’Κόρη του γιαλού’’, με ‘’σταμάτησε του ρολογιού τους δείκτες’’, με ‘’θαλασσινό τριφύλλι’’ με , με…! Η μουσική και οι στίχοι έπιασαν όλους του χώρους, έπιασαν και το νήμα των αναμνήσεων και ξετύλιγαν. Ένοιωσα σαν ο χρόνος να μην είχε περάσει από την μαγική εκείνη εποχή, που εφηβάκια τότε, κάναμε όνειρα και χτίζαμε κόσμους με ιδανικά. Να, τώρα βλέπω το Κατερινάκι να τρέχει βολίδα στην φίλη της Δήμητρα. ‘’Βάλε γρήγορα ράδιο, έχει Πουλόπουλο’’. Ήταν ο αγαπημένος τους! Όμως άκουγαν και Μητσιά, Κουμιώτη, Μητροπάνο και… Το ράδιο άνοιξε και όλη η γειτονιά άκουγε στη διαπασών ‘’μέθυσε απόψε το κορίτσι μου’’, αυτές αγκαλια-
ΕΔΩ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ Λυπάμαι... 2014 Η Καλαμαριά, αυτός ο υπέροχος τόπος, φιλοξενεί 120.000 κατοίκους. Τα προβλήματα πολλά. Η καθαριότητα και το παρκινγκ πρώτιστα. Δυστυχώς, οι παλιές πολυκατοικίες (1960-1970) δεν έχουν πυλωτές. Τα πεζοδρόμια μικρά. Ελεύθεροι χώροι, λίγοι. Πριν μερικά χρόνια η πόλη απέκτησε στο κέντρο της (κάτω από την πλατεία Δημαρχείου), ένα υπόγειο παρκινγκ. Το πώς και το γιατί, δεν το γνωρίζω. (ούτε θα αναλύσω το σκεπτικό, παρκινγκ στο κέντρο, ή πολλά περιμετρικά;) Γνωρίζω πάντως πολύ καλά, διότι είμαι κάτοικος του Ιστορικού Κέντρου, ότι έχουμε ένα υπόγειο παρκινγκ πάντα άδειο. Γιατί; Γιατί είναι ακριβό! Δεν εξυπηρετεί ούτε την αγορά, ούτε τους επισκέπτες, ούτε τους κατοίκους του κέντρου. Και αναρωτιέμαι. Δεν θα έπρεπε οι κάτοικοι του Κέντρου να έχουν μια δίκαιη οικονομική μεταχείριση; Τι συμφωνίες έκανε ο Δήμος με τον ιδιώτη; Γιατί δεν σκέφθηκε τους Δημότες του; Τι κερδίζει ο Δήμος από αυτή την αντιπαροχή; Γιατί, έστω και τώρα, να μην διαπραγματευτεί για τις τιμές; Πάντως έχουμε παρκινγκ. ΖΗΤΩ! Η Καλαμαριά μεγαλώνει και φτωχαίνει. Το πρόβλημα του παρκινγκ υπάρχει σ΄ όλον τον Δήμο. Το αυτοκίνητο δεν είναι ένδειξη πλούτου. Είναι εργαλείο! Το ερώτημα που ακολουθεί είναι ρητορικό. Γιατί το δεύτερο παρκινγκ (απέναντι από τη ΧΑΝΚ) δεν λειτουργεί; Γιατί ο Δήμος δεν διαμορφώνει περιφερειακά, ανοιχτά αξιοπρεπή παρκινγκ; Ποιος πρέπει να φροντίσει γι΄αυτό; Μήπως οι πολίτες; Εσείς κύριοι αιρετοί, μόνο θα εισπράττετε; Βάλτε λοιπόν φόρμες κύριοι και κυκλοφορήστε στην Καλαμαριά. Γιατί εάν βγείτε με τα κοστούμια, καήκατε… Περάτε και από το ελεύθερο παρκινγκ των οδών Πασσαλίδη και Μουρουζίδων (στην καρδιά της Καλαμαριάς) και πείτε μου, πως ανέχεστε στον Δήμο που διοικείτε, τέτοια βρωμιά, τσαμούρια, λακκούβες με νερά και σκυλόσκατα; Η κρίση δεν έχει καμιά σχέση με την καθαριότητα. Γιατί μας υποβάλλετε σε τέτοια υποβάθμιση; Λυπάμαι…
Μαρίνα Μπαλτίδου
3η Σελίδα.– Αρ. Φύλου 52—ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2014
Υπάρχει «αυτοδιοίκηση» χωρίς αυτοδιοίκηση; Συνηθίζουμε να λέμε ότι η κρίση στη χώρα είναι πρώτιστα πολιτικό πρόβλημα, εννοώντας πρόβλημα του πολιτικού συστήματος, της λειτουργίας και της α(να)ποτελεσματικότητάς του. Σε αυτή τη λειτουργία του, χαρακτηριστικό φαινόμενο υπήρξε ο εξοβελισμός του λαϊκού παράγοντα, της φωνής του λαού (vox populi), από την πολιτική ζωή, παράλληλα με τον θρίαμβο της διαμεσολάβησης και της ανάθεσης. Στις τοπικές κοινωνίες η ανάθεση και οι εξυπηρετήσεις δημιούργησαν πολίτες ξένους μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, την πόλη. Όλα ανατέθηκαν σε αυτούς, που ξέρουν, που έχουν το χρόνο, που έχουν τις διασυνδέσεις με το κράτος και τα κόμματα εξουσίας. Με αυτή την παγιωμένη συμπεριφορά από τη μια πλευρά και την ανεξέλεγκτη ανθρωπιστική διάσταση της κρίσης από την άλλη, βαδίζουμε στις αυτοδιοικητικές εκλογές του ερχόμενου Μαΐου. Πολλοί θεωρούν ότι οι τοπικές κοινωνίες δεν έχουν τη δυνατότητα να αλλάξουν ή ακόμη και να βελτιώσουν την πορεία των πραγμάτων, άποψη η οποία ενισχύεται από την υπάρχουσα εξάρτηση της αυτοδιοίκησης από το κράτος. Από ένα κράτος συγκεντρωτικό, αυταρχικό, με μηχανισμούς ελέγχου των τοπικών κοινωνιών μέσω της διάθεσης των πόρων, του ελεγκτικού συνεδρίου, του παρατηρητηρίου, της νομοθεσίας, που στην ουσία αναιρούν την φύση της αυτοδιοίκησης, μετατρέποντας ένα θεσμό αποκέντρωσης και αυτό-οργάνωσης, σε κρατική υπηρεσία.
Η αλλαγή της πολιτικής διεύθυνσης του κράτους για πολλούς θεωρείται η μοναδική εφικτή πρόταση ανατροπής, διότι ένα άλλο κράτος θα μπορεί να συστήσει νέους θεσμούς ,να εξυγιάνει προϋπάρχουσες δομές και να εξαλείψει παθογένειες του παρελθόντος. Η πρόταση αυτή αυτοπεριορίζεται από το ποιός αποφασίζει, όσες καλές προθέσεις κι αν έχει, και για ποιον. Μια νέα διοικητική μεταρρύθμιση από τα πάνω, χωρίς την κοινωνία, δεν μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες πραγματικής αποκέντρωσης και ως εκ τούτου αξιοποίησης της δυναμικής των τοπικών κοινωνιών. Ένα κράτος αλλάζει μόνο από τα κάτω. Και για να είμαστε πιο ακριβείς από την απελευθέρωση της προσωπικής πρωτοβουλίας και της συλλογικής δράσης. Σε αυτό το σημείο έρχεται η αυτοδιοίκηση να παίξει τον ιστορικό της ρόλο. Τον χαρακτηρίζουμε ιστορικό γιατί σε περιόδους απολυταρχικής εξουσίας(οθωμανική κυριαρχία, περίοδος κατοχής), μπόρεσε να κρατήσει συγκροτημένες τις κοινωνίες, να εξασφαλίσει επιβίωση, πολιτισμό και μόρφωση, να δημιουργήσει πυρήνες ανεξαρτησίας, δημοκρατικών κατακτήσεων και οραμάτων μιας δικαιότερης συνεργατικής και αλληλέγγυας κοινωνίας. Άλλωστε δεν χαρακτηρίζεται αδίκως ως ο λαϊκότερος θεσμός, όχι βέβαια για ότι είναι σήμερα, αλλά για τη δυναμική που έχει αν μπορέσει να αποτινά-
ξει εξαρτήσεις, παρασιτικές λειτουργίες, διαβρώσεις, μικροσυμφέροντα και διαπλοκές. Με αυτήν την ιστορική αυτοδιοίκηση είμαστε. Όσοι πιστεύουν σε κάτι διαφορετικό (και πολλοί το έχουν αποδείξει με την έως τώρα θητεία τους), θα παραμείνουν ελάσσονες υποτελείς ενός συστήματος που τρώει τις σάρκες της κοινωνίας. Δυστυχώς και ανάμεσα στις δυνάμεις που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας υπάρχουν πολλοί που όλα αυτά τα βλέπουν ως ένα εκλογικό επεισόδιο πριν τη μεγάλη επανάσταση και την αλλαγή διεύθυνσης του κράτους. Σε αυτή την περίπτωση η μάχη τους, θα είναι για τις εντυπώσεις, για ένα πουκάμισο αδειανό, αφού την άλλη μέρα θα μιλάνε για παλιά ή νέα πρόσωπα, για συγκρίσεις ποσοστών με προηγούμενες εκλογές και καθόλου για νέες πολιτικές προτάσεις, δουλειά και εμπιστοσύνη στον κοντινότερο προς τον πολίτη θεσμό. Όταν μιλάμε για αυτοδιοίκησηδεν μιλάμε για τη μία μέρα της ψηφοφορίας αλλά για παρουσία και ρόλο του πολίτη σε όλη τη ροή του χρόνου. Μιλάμε για ανεξαρτησία του πολίτη, για ιδέες που λύνουν προβλήματα, για πράξεις που βάζουν σε προτεραιότητα το συλλογικό έναντι του ατομικού. Όταν μιλάμε για αυτοδιοίκηση δεν εννοούμε την εξουσία ΓΙΑ το λαό, αλλά ΑΠΟ το λαό. Δεν είναι αυτονόητο τί πρέπει να γίνει;
Μιχάλης Παναγιωτίδης
συνέχεια από 1η σελίδα
Μπορεί κανείς να είναι υπερήφανος που καταδικάσθηκε; Εν κατακλείδι, η μνημονιακή πολιτική του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, της διάλυσης του Δημοσίου της καθυπόταξης και τρομοκράτησης των υπαλλήλων, ειδικότερα όσων έχουν τα κότσια να κάνουν σωστά την δουλειά τους, προχωρά γρήγορα – συντεταγμένα – χωρίς κανένα ενδοιασμό. Και για όσους βιαστούν να βγάλουν το επιφανειακό συμπέρασμα «έλα μωρέ υπάλληλοι της πολεοδομίας είναι, ξέρουμε τι γίνεται στις πολεοδομίες», να θυμίσουμε ότι συνήθως οι υπάλληλοι των πολεοδομιών κατηγορούνται για την παράνομη έκδοση αδειών ιδιωτών επί χρηματισμό και όχι για την μη έκδοση αδειών, αγνοώντας την προστασία της δημόσιας περιουσίας και πολιτιστικού πλούτου. Είναι γνωστό ότι με το νέο πειθαρχικό τέτοιες παραπομπές και καταδίκες, με το μνημόνιο ΙΙΙ οδηγούν σε αργίες και ενδεχομένως σε απολύσεις, ενώ ταυτόχρονα εμποδίζουν τη διαδικασία συνταξιοδότησης. Σε μια τέτοια θέση μπορεί να βρεθεί πλέον οποιοσδήποτε υπάλληλος προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του σε πείσμα συμφερόντων και πιέσεων. Να λοιπόν, που φτάσαμε στο σημείο η προστασία του δημόσιου συμφέροντος να θεωρείται κατακριτέα και να καταδικάζεται. Για όλα τα παραπάνω οι εν λόγω υπάλληλοι μπορούν και είναι περήφανοι που καταδικάστηκαν. Η απόφαση του δικαστηρίου κοινοποιήθηκε στο Δήμο Καλαμαριάς. Είναι καθήκον της διοίκησης του Δήμου, άμεσα, να πάρει απόφαση και να προστατέψει του δυο υπαλλήλους από την απειλή της αργίας. Οι συνάδελφοι μας είναι αθώοι γιατί και τους νόμους εφάρμοσαν και σε πιέσεις δεν υπέκυψαν και προστάτεψαν το δημόσιο συμφέρον, που είναι και το συμφέρον του Δήμου.
Η «σιωπή των δένδρων» Από την επιστημονική παρατήρηση των δέντρων στους δρόμους της Καλαμαριάς προκύπτει ότι η κατάστασή τους είναι πολύ άσχημη. Παρατηρούνται δέντρα αποκεφαλισμένα, παραμορφωμένα, με μονόπλευρη κόμη, με τεράστιες τομές και προσβολές, δέντρα θάμνοι και όλα αυτά είναι αποτελέσματα ανθρώπινης παρέμβασης. Γενικότερες πληροφορίες της γνωμάτευσης για τα δέντρα και το κλάδεμά του ίσως ενεργοποιήσει και εμάς σε έναν αγώνα προστασίας τους: Το φύλλωμα των δέντρων αποτελεί συσκευή μείωσης της θερμοκρασίας μεγάλης ισχύος. Η αποτελεσματικότητα του δέντρου στη μείωση της θερμοκρασίας εξαρτάται από την ποσότητα της κόμης (φυλλώματος) που διαθέτει. Φυσικό φίλτρο αέρα. Το πράσινο μέρος του δέντρου έχει την ικανότητα να συγκρατεί μικροσωματίδια, ρύπους και σκόνη, ενώ μέσω της φωτοσύνθεσης, το δένδρο αφομοιώνει τα βλαπτικά αυτά στοιχεία και απελευθερώνει στην ατμόσφαιρα οξυγόνο απαλλαγμένο από τα στοιχεία αυτά. Αλλαγή μικροκλίματος. Από τη στιγμή που η πλειοψηφία των δένδρων σε μια περιοχή ελαττώνουν ή χάνουν την ικανότητα ρύθμισης θερμοκρασίας και συγκράτησης βλαπτικών στοιχείων επηρεάζεται το σύνολο της περιοχής τόσο ως προς την ποιότητα του ατμοσφαιρικού αέρα, όσο και της κίνησης και ανανέωσης αυτού. Όσον αφορά το κλάδεμα: Στα πλαίσια της επιστήμης της δασοκομίας
πόλεων, γίνεται παγκοσμίως δεκτό ότι η κλάδευση των δένδρων στον αστικό χώρο δεν αποτελεί τον κανόνα αλλά την εξαίρεση και για το λόγο αυτό θα πρέπει να πραγματοποιείται πάντα στο πλαίσιο της ορθολογικής και επιστημονικά αιτιολογημένης διαχείρισης. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση συνιστά έγκλημα επί πληρωμή κατά των δένδρων και κατασπατάληση πόρων. Κάθε φορά που θα πρέπει να κλαδευτεί ένα δένδρο θα πρέπει να υπάρχει πλήρης αιτιολόγηση και να είναι ξεκάθαρος ο σκοπός κλαδέματος. Μείωση του προσδόκιμου ζωής των δέντρων. Οι μεγάλες τομές που δημιουργούνται κατά την πραγματοποίηση κλαδεύσεων αυτού του είδους δεν επουλώνονται και αποτελούν μόνιμες εισόδους για μύκητες και έντομα. Ευχαριστούμε το Νίκο για τον αγώνα του και ίσως βοηθήσουμε αν την επόμενη φορά που πετσοκόβουν κάποιο δέντρο στη γειτονιά μας, το αποτρέψουμε ζητώντας, κατ’ ελάχιστο, μία έγγραφη επιστημονική αιτιολόγηση.
4η Σελίδα.– Αρ. Φύλου 52—ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2014
Βία, καλή ή κακή;
Χρειαζόμαστε μία νίκη
Η βία = Χρησιμοποίηση σωματικής, υλικής, ή ηθικής δύναμης, για να επιβάλουμε τη Θέλησή μας. Υπάρχει καλή βία και κακή βία; Σίγουρα η απόφαση χρησιμοποίησης βίας, είναι καταδικαστέα. Ο άνθρωπος ως λογικό ον, έχει το χάρισμα της διαπραγμάτευσης, της υπομονής, της κατανόησης, ακόμη και της συγχώρεσης. Η βία όπου εφαρμόσθηκε, δεν είχε καλά αποτελέσματα. Πως θα χαρακτηρίζαμε τη βία κάποιων ανθρώπων, που υπερασπίζονται τον τόπο τους, το σπίτι τους, τη υγεία τους; (βλέπε Σκουριές) Πότε αναγκάζεται κάποιος ή κάποιοι να καταφύγουν στη βία; 1. Όταν τα περιθώρια του λόγου έχουν εξαντληθεί. 2. Όταν κάποιες αποφάσεις παίρνονται εν κρυπτώ. 3. Όταν βλέπουν ότι ο τόπος τους καταστρέφεται. 4. Όταν δεν τους υπολογίζουν για ανθρώπους, αλλά για αναλώσιμες μονάδες. Αυτή η βία πως χαρακτηρίζεται; ΚΑΛΗ ή ΚΑΚΗ; Το κράτος έχει χαρακτηρίσει τους κατοίκους της Χαλκιδικής, που δεν συμφωνούν με την εξόρυξη χρυσού, εμπρηστές και Street art utopia τις ενέργειές τους τρομοκρατικές. Banksy Σήμερα, πως θα χαρακτηρίζαμε αυτούς που αντιστάθηκαν στους Γερμανούς κατακτητές; Τρομοκράτες; Ήρωες; Η ανατίναξη του Γοργοπόταμου τι ήταν; Τρομοκρατική ενέργεια, ή πράξη ηρωισμού; Η βία λοιπόν δεν είναι καλή ή κακή. Η βία είναι πράξη απελπισίας, όταν ο άνθρωπος έχει σώας τας φρένας. Η βία είναι το έσχατο μέτρο διαμαρτυρίας και αντίστασης. Η βία είναι πράξη ηρωική, όταν γίνεται για το καλό του συνόλου. Η βία επιβάλλεται όταν στερείσαι την Ελευθερία σου. Γι΄αυτό καλά θα κάνουν αυτοί που ανέλαβαν να μας σώσουν, να καταλάβουν επιτέλους. Ότι, δεν θα έχουμε βία στον τόπο μας, εάν φτιάξουν νέους νόμους και πάρουν τέτοιες αποφάσεις, ώστε όλοι οι Έλληνες να έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Βασίλης Αθανασιάδης Και… τα ‘’πάμε, να πολεμήσετε…’’ αλλού!
Xρειαζόμαστε μια νίκη. Στους πολέμους όλοι χρειάζονται μια νίκη. Ζούμε έναν ιδιόμορφο κοινωνικό-οικονομικό πόλεμο χωρίς νίκη. Η πρώτη νίκη του Μοντγκόμερι στην βορειοαφρικανική έρημο επί του Ρόμελ είχε δώσει την ελπίδα σε όλη την Ευρώπη που έχανε από τους ναζί ως εκείνη την στιγμή να μην λυγίσει. Από το 2009 μέχρι σήμερα στην Ελλάδα, ο λαός στις μάχες που δίνει συνεχώς χάνει. Αντιστέκεται αλλά χάνει. Ίσως γιατί οι εχθροί του είναι πιο οργανωμένοι. Ίσως γιατί οι εχθροί του είναι οι πάντες (τράπεζες,δημόσιες υπηρεσίες, αστυνομία, ειδησεογραφικά μέσα κλπ). Ίσως γιατί σε αντίθεση με την εξουσία, ο λαός δεν έχει μια κοινή συνείδηση, έστω και στα μίνιμουμ που θα τον ενώσουν. Χρειαζόμαστε μια νίκη Οι νίκες έρχονται κατόπιν σχεδιασμού για το τι μπορείς να πράξεις και πως θα το πράξεις. (ως εκ τούτου, πρακτικές ψευτο-λεονταρισμων , όπως αυτές των καθηγητών πέρσι τον Μάιο, όπου δεν θέλανε να απεργήσουν μέσα στις εξετάσεις, αλλά πώρωσαν με δηλώσεις τους όλον τον λαό πως δήθεν θα απεργήσουν μέσα στις πανελλαδικές/μπας και φοβηθεί ο Σαμαράς και κάνει πίσω στα μέτρα/μόνο ζημιά μπορούν να κάνουν στον λαό, και μάλιστα μεγαλύτερη ζημιά από αυτήν που κάνει η εξουσία). Θέλουμε μια νίκη. Αλλά για να έρθει η νίκη, πρέπει να προηγηθεί ο σχεδιασμός αυτής. Για να σχεδιάσεις την νίκη πρέπει να αντιληφθείς την πραγματικότητα και ως που φτάνουν οι δυνάμεις σου. Για να αντιληφθείς τις δυνάμεις σου πρέπει να αποτινάξεις το όποιο δόγμα φέρεις στο κεφάλι σου. Για να αποτινάξεις το όποιο δόγμα σε εμποδίζει στην νίκη πρέπει να συναναστρέφεσαι μέσα στον κόσμο και να ακούς μέχρι και τις ασυναρτησίες που σου λένε. Όταν ακούς τις ασυναρτησίες του κόσμου, πριν σκεφτείς να κοντράρεις , σκέψου από πού πηγάζει η αυτό, που ξεστομίζει. Χρειαζόμαστε μια νίκη. Μια νίκη που δεν θα την καπηλευθεί κανείς, χρειαζόμαστε μια νίκη για όσους πλήττονται από το μνημόνιο. Χρειαζόμαστε μια νίκη ενάντια σε όσους στηρίζουν το μνημόνιο κρυφά και φανερά. Χρειαζόμαστε μια προσέγγιση που δεν θα έρχεται από το παρελθόν αλλά από το μέλλον
Paket Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο Omnia
Υπάρχει η ΕΡΤ ?!... Μεσημεράκι, το φαγητό σιγοβράζει. Στρωνόμαστε μπροστά στον υπολογιστή, όπου ακούμε ΕΡΑ Θεσσαλονίκης, συγκεκριμένα τη ραδιοεφημερίδα σε σύνδεση με ΕΡΑ Αθήνας. Παράλληλα παίζει η ΕΡΤ3, αυτή βέβαια με κλειστή τη φωνή. Χτυπάει το τηλέφωνο… αν και μου είναι άγνωστος ο αριθμός… απαντώ. Τι το΄θελα?? Μου συστήνεται ένας νέος στην άλλη άκρη της γραμμής και θέλει να μου προωθήσει πακέτο ιδιωτικής καλωδιακής τηλεόρασης! Ευχαριστώ του απαντώ ευγενικά, αλλά Δεν ενδιαφερόμαστε! Επιμένει ο νέος, μα ακούστε με πρώτα!! Τι να ακούσω παλικάρι μου?? Δεν ενδιαφερόμαστε!! ΔΕΝ βλέπουμε τηλεόραση!! Χμ, φυσικά δεν βλέπετε! Τι να δείτε άλλωστε?? (χάρηκε ο νέος, νόμισε πως βρήκε πάτημα να μου πουλήσει ‘’ποιότητα’’ για το πακέτο του…) ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ, του λέω! ΕΧΟΥΜΕ, ΜΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΝΟΙΓΟΥΜΕ ΤΗ ΡΗΜΑΔΑ! Είναι πια μόνο διακοσμητικό στοιχείο στο σπίτι μας!!! ΕΜΕΙΣ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΜΟΝΟ ΕΡΤ!!! ΕΡΤ?? Τι ΕΡΤ, υπάρχει ΕΡΤ?? Εκεί θυμώνω!!!@@@@@@@ Υπάρχει ΕΡΤ!!!! Βεβαίως και υπάρχει ΕΡΤ!!!! Στο διαδίκτυο!!! Ανοίξτε τα μάτια σας να δείτε την ΕΡΤ!!!! Δεν σταμάτησε ποτέ να υπάρχει, ούτε πρόκειται!!! ….. Κλείνω το τηλέφωνο! Ε, άμα πια!!!
Ελένη Χ.Δ.
Street art Banksy
5η Σελίδα.– Αρ. Φύλου 52—ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2014
«Το Κουρί δεν υπάρχει πια.» Μια ευχάριστη έκπληξη για τους Καλαμαριώτες κρύβει το αυτοβιογραφικό βιβλίο «Ο Πολύδωρος θυμάται…» του Πολύδωρου Δανιηλίδη. Ο συγγραφέας κατέχει σημαντική θέση στην ιστορία της ελληνικής αριστεράς. Μέλος του ΣΕΚΕ, έπειτα του ΚΚΕ, συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση και στον αντιδικτατορικό αγώνα. Ανήκε στην ομάδα που το 1960 διαφώνησε με το ΚΚΕ και εντάχθηκε στην ΟΜΛΕ. Ο Πολύδωρος γεννήθηκε το 1899 στο Κουρί. Όχι φυσικά στη σημερινή περιοχή Κουρί της Καλαμαριάς, αλλά στο «αυθεντικό» Κουρί της Μικράς Ασίας. Γι’ αυτό το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου ξεκινά με τις αναμνήσεις του από το χωριό Κουρί, όπου διηγείται πολλά ενδιαφέροντα πράγματα, όπως επίσης αναφέρει το τραγικό τέλος του ελληνικού χωριού. Ένα τέλος που μοιάζει να βγήκε από αρχαία τραγωδία. Το Κουρί, λοιπόν, «ήταν ένα παραθαλάσσιο Ελληνοχώρι, στα χείλη του Αστακινου Κόλπου, κοντά στη Γιάλοβα, στην επαρχία της Νικομήδειας. Δύο χιλιάδες ψυχές ήταν οι κάτοικοι του όλοι Έλληνες … Απείχε 9 μίλια από την Πρίγκηπο και η Πρίγκηπος άλλα τόσα από την Πόλη. Στα νότια, στις 4-5 ώρες, ήταν το βουνό Αργοθόνιο, 100μ υψόμετρο, πολύ δασωμένο και ελεύθερο για ξύλευση και για ξυλοκάρβουνο. Το χρησιμοποιούσαν στις σόμπες και κυρίως στα μαγκάλια. Πολλοί τόνοι από αυτό πήγαιναν στην Πόλη.» «…Καμιά δεκαριά Ελληνοχώρια ήταν σε κοντινή απόσταση από το Κουρί, χωρίς συνάφεια μεταξύ τους και χωρίς επιγαμίες. Το χωριό μιλούσε μόνο ελληνικά. Τουρκικά ήξεραν μόνον οι άντρες κι όχι όλοι. Το Δημοτικό Σχολείο ήταν μεικτό κι είχε μόνο Έλληνες μαθητές.» «…Τα καΐκια του Κουριού, 45-50 συνολικά, ένας μικρός στόλος, έμοιαζαν με τα Βατικιώτικα ή τα Ναυπλιώτικα. Αρμένιζαν μόνο στη θάλασσα του Μαρμαρά. Κανείς δεν θυμάται ναυάγιο κουριώτικου καϊκιού. Τα κουκούλια (μετάξι) ήταν το πρώτο εισόδημα γι’ αυτό και ήταν κατάφυτο από μουριές. Όλο το χωριό καταγινόταν με τα κουκούλια. Τα πουλούσαν στα Μουδανιά και στη Νίκαια, ανάλογα με τις τιμές που έβρισκαν, ή και στην Προύσα ακόμα. Το δεύτερο σε σημασία προϊόν ήταν τα πρώιμα καρπούζια που τα καβαλούσανε στην Πόλη και τα μοσχοπουλούσαν. Έφταναν και 50 τη μέρα, οι καϊκιές στην Πόλη.» «…Το χωριό το διοικούσε αιρετό Κοινοτικό Συμβούλιο με επικεφαλής τον Πρόεδρο (τσορμπατζής στα τούρκικα). Αιρετή ήταν και η ενοριακή επιτροπή της εκκλησίας που φρόντιζε το σχολείο κάτω από την επίβλεψη του Πατριαρχείου. Μεγάλη ανεξαρτησία είχαν τα ελληνοχώρια αυτής της περιφέρειας και προπαντός το Κουρί …Αραιά και που πήγαιναν και Τούρκοι χωροφύλακες το χωριό. Όταν επενέβαιναν σε μικροκαυγαδάκια, συχνά τους αφοπλίζανε, τους δέρνανε και τους διώχνανε. Την άλλη μέρα τους πήγαινε τα όπλα ο Πρόεδρος και τα συμβιβάζανε με τις αρχές χωρίς συνέπειες.»
«…Οι Κουριώτες ήταν και σωματικά γεροί και ψυχωμένοι. Κυκλοφορούσε τότε ένα χαρακτηριστικό δίστιχο: «Αρετσιανοί με τα σπαθιά, Κουριώτες με τα ξύλα, εκάναν τους Αρετσιανους και πήραν τα μπαϊρια.» …Δεν είχαν αφήσει τίποτε όρθιο. Στο τέλος έκαψαν και το δικό τους χωριό και έφυγαν…» Το γύρισμα του αιώνα έφερε τα πάνω-κάτω. Το τραγικό τέλος του μακραίωνου ελληνισμού της Μικράς Ασίας φαινόταν απίστευτο, όμως ήταν κοντά. «…Πολιτικές ιδέες το χωριό δεν είχε. Οι ζυμώσεις που γίνονταν στον ελλαδικό χώρο, έρχονταν σαν απόηχος. Απελευθερωτικές τάσεις υπήρχαν, όχι έντονες όμως. Εκείνο που επιδίωκαν όλο κι όλο ήταν να ζουν καλά. Το μόνο ιδεολογικό αναφτέρωμα ήταν ο αντίχτυπος από το κίνημα των Νεότουρκων. Στην αρχή ο κόσμος πίστεψε στους Νεότουρκους που κατέβηκαν με τα συνθήματα της Γαλλικής Επανάστασης, ισότητα, αδελφότητα κι ελευθερία. Γίνονταν διαδηλώσεις κατά του Χαμίτ. Σ’ αυτές παίρναμε μέρος κι εμείς τα παιδιά με όλο το σχολείο. Ύστερα, οι μέθοδες που χρησιμοποιούσαν οι Νεότουρκοι και τα γεγονότα που μεσολάβησαν απογοήτευσαν τον κόσμο. Όταν κρύωσε κι εκείνη η ορμή, οι Έλληνες έμειναν με τον παλιό αναιμικό εθνικισμό που διοχέτευε το Πατριαρχείο. Το Κουρί ήταν το χωριό μου. Τώρα δεν υπάρχει πια. Γιατί με την οπισθοχώρηση του Ελληνικού Στρατού, οι χωριανοί μου, πριν πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς, του βάλανε φωτιά και το κάψανε μόνοι τους.»
Μιχάλης Αγραφιώτης
Μιχάλης Αγραφιώτης, Τι είναι αυτό που κάνει το λιμάνι της Θεσσαλονίκης τόσο συναρπαστικό, 2013, μηχανή Pentax, 55mm, F/19
«Το παρελθόν φυγείν αδύνατον» της Θεοδώρας Τζόκα Τερρυ Τζόκα μπράβο, το έριξες στην ''θάλασσα'', ταξιδεύει! Εγώ επιβιβάστηκα, έκανα συντροφιά στη Νόρα, την ένοιωσα και κατάλαβα πόσο αλέγκρο και ελεύθερο άτομο είναι, πόσο παθιασμένα ερωτεύεται και πόσο ακέραια. σαν άνθρωπος παραμένει. Η Μεσόγειος το αγάπησε το βιβλίο σου, οι φίλοι και οι γνωστοί σου σε κάναμε δικό μας άνθρωπο. Είμαστε στην προβλήτα κουνάμε το μαντήλι και ευχόμαστε ''ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟ''. Όλγα Τσιραμπίδου
Μια χιονισμένη νύχτα, σ’ ένα απομακρυσμένο χωριό της Δυτικής Μακεδονίας, η πενηντάχρονη Νόρα καλείται να αντιμετωπίσει μυστήρια γεγονότα. Επιστρέφοντας από την κηδεία του ξάδελφου της, βρίσκει ένα μήνυμα στον υπολογιστή της από τον Αλγερινό φοιτητή που στην νιότη της είχε αγαπήσει σχεδόν μέχρι θανάτου. Το γεγονός αυτό στέκεται αφορμή για να ξυπνήσει μέσα της το παρελθόν με τους ανοιχτούς λογαριασμούς που έχει αφήσει και τα ένοχα μυστικά που κρύβει. Ξεκλειδώνοντάς το, παρέα μ’ ένα μπουκάλι ουίσκι και μια νεκραναστημένη γάτα, η Νόρα αρχίζει να γράφει το βιβλίο της ζωής της αποφασισμένη να το τελειώσει πριν χαράξει η καινούργια μέρα και είναι αργά. Από την Βοστόνη μέχρι τη Θεσσαλονίκη κι από την Ρώμη μέχρι το Αλγέρι παρακολουθούμε τα γεγονότα της ζωής της που τη στιγμάτισαν: ο διωγμός της από τη Βοστόνη από τους ίδιους τους γονείς της, το πολιτιστικό σοκ του επαναπατρισμού της στην Ελλάδα το 1971 και ο καταδικασμένος έρωτάς της για ένα μουσουλμάνο συμφοιτητή της στα ζοφερά χρόνια της δικτατορίας. Οι διαστάσεις του χρόνου συμπλέκονται σ’ ένα περίεργο παιχνίδι κάπου ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα σπρώχνοντας την πλοκή μέχρι το καθαρκτικό της τέλος, που δε θα αφήσει κανέναν αναγνώστη αδιάφορο. από το δελτίο Τύπου
6η Σελίδα.– Αρ. Φύλου 52—ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2014
Νέοι, πτυχιούχοι και πιθανότατα ….. Άνεργοι Στη μεταβιομηχανική εποχή που διανύουμε , είναι ολοφάνερο πως η ανεργία «μαστίζει» σε όλες τις παραγωγικές ηλικίες. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, αύξηση των εγγεγραμμένων ανέργων κατά 3,07%, από τον Ιανουάριο του 2013 και κατά 11,02%, από τον Φεβρουάριο του 2012, καταγράφουν τα στατιστικά στοιχεία του Οργανισμού Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού (ΟΑΕΔ). Ειδικότερα, πάνω από 100.000 πτυχιούχοι βρίσκονται στις λίστες της ανεργίας και ανάμεσά τους τα επαγγέλματα του «λευκού κολάρου» 20.000 γιατροί, φαρμακοποιοί, οδοντίατροι και δικηγόροι και 2.200 κάτοχοι master και διδάκτορες. Μαζί τους και δεκάδες χιλιάδες εκπαιδευτικοί, μηχανικοί, δημοσιογράφοι. Η Ελλάδα κατέχει σήμερα πανευρωπαϊκό ρεκόρ στην ανεργία των πτυχιούχων και παράλληλα κατατάσσεται στη δεύτερη θέση στην ετεροαπασχόληση. Δυστυχώς, η εποχή που το πτυχίο θα εξασφάλιζε οικονομική ασφάλεια , αλλά και μια κοινωνική αναγνώριση έχει περάσει. Στην Ελλάδα η τριτοβάθμια εκπαίδευση παράγει πτυχιούχους για να τους διοχετεύσει στο Δημόσιο. Ανεξάρτητα από τις ανάγκες τις κοινωνίας τροφοδοτούνται κάθε χρόνο επαγγέλματα σε διάφορους κλάδους που ξεπερνάνε τις πραγματικές ανάγκες της οικονομίας και της κοινωνίας. Πάνω από 4.000 νέοι και νέες ολοκληρώνουν τις σπουδές τους κάθε μήνα στα ΑΕΙ - ΤΕΙ και με το πτυχίο στο χέρι αναζητούν εργασία. Το πρόβλημα όμως συνεχίζεται, καθώς οι νέοι αναγκάζονται να κρύβουν τα μεταπτυχιακά διπλώματά τους, καθώς και άλλες πρόσθετες σπουδές που με κόπο έχουν κάνει , ώστε να μπορέσουν να προσληφθούν. Στον αντίποδα, οι εργοδότες που ψάχνουν τις πιο «φθηνές λύσεις» , αναζητούν από τους νέους εργαζομένους τους τα απολύτως απαραίτητα. Έρευνες των γραφείων διασύνδεσης των πανεπιστημίων αποκαλύπτουν ότι μόνο ο ένας στους έξι
από τους νέους πτυχιούχους των Τμημάτων Φιλολογίας και Ιστορίας απασχολείται σε σχετική με το αντικείμενο του πτυχίου του εργασία, ενώ το μεγαλύτερο ποσοστό των αποφοίτων αυτού του κλάδου είναι άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι μέχρι και τρία χρόνια! Σύμφωνα με τις ίδιες έρευνες, ένας στους πέντε πτυχιούχους κοινωνιολόγους είναι άνεργος, ενώ από όσους εργάζονται το 70% δήλωσε ότι το επάγγελμά τους έχει από καμία έως ελάχιστη σχέση με τις σπουδές τους. Σε πρόσφατη έρευνα σε αδιόριστους εκπαιδευτικούς (καθηγητές) σχετικά με την αξιοποίηση του πτυχίου τους και τη σχέση της εργασίας που κάνουν με την εκπαίδευση που πήραν τα αποτελέσματα ήταν αποκαλυπτικά. Ο ένας στους τέσσερεις ήταν άνεργος πάνω από 18 μήνες, οι μισοί απασχολούνταν σε εργασίες εντελώς άσχετες με την επιστήμη τους.
Οι περισσότεροι άνεργοι πτυχιούχοι κάνουν δουλειές άσχετες με το αντικείμενό τους , έτσι ώστε να μπορέσουν να επιβιώσουν. Οι πιο συνηθισμένες εργασίες που κάνουν είναι υπάλληλοι και ταμίες Σούπερ Μάρκετ, αποθηκάριοι, υπάλληλοι καταστημάτων ένδυσης και υπόδησης, οδηγοί taxi, γκαρσόνια και λοιπά τουριστικής φύσεως επαγγέλματα. Επίσης ο ένας στους τέσσερεις υποαπασχολούνταν (εργασία part time) σε δουλειές
Οι οφειλές της Γερμανίας η
Την 10 Δεκεμβρίου 2013 πραγματοποιήσαμε ομιλία στο θεατράκι της Χηλής με θέμα τις οφειλές της Γερμανίας προς την χώρα μας από την κατοχή (1941-44), τα ολοκαυτώματα, τις καταστροφές, στο κατοχικό δάνειο, τις δολοφονίες κτλ. Ομιλητής ήταν η ταπεινότητά μου. Μετά το τέλος της ομιλίας, επακολούθησε συζήτηση και οι παραβρεθέντες εξέλεξαν «Επιτροπή Αγώνα» τα μέλη της επιτροπής είναι Μήτσος Τσουκαλάς, Κώστας Νόνας, Γιάννης Τσατάλης, Πέτρος Καραγιαννίδης, Νίκος Τερζίδης, Κώστας Παπαδόπουλος, Μαριάννα Παπαδοπούλου Την 9-12-2013 συνήλθε σε 1η συνεδρίαση η επιτροπή και συγκροτήθηκε σε σώμα. Εκλέχθηκε ομόφωνα ως πρόεδρος ο Κώστας Παπαδόπουλος και Γραμματέας ο Νίκος Τερζίδης. Οι υποχρεώσεις της Γερμανίας προς την Ελλάδα είναι οι παρακάτω: 1. Από το 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο, χρέη από αποζημιώσεις ύψους 80 εκατομμυρίων γερμανικών μάρκων αξίας 1938. 2. Από το Μεσοπόλεμο, διαφορά πληρωμής σε βάρος της Γερμανίας ύψους 523.873.000 δολαρίων ΗΠΑ αξίας 1938. 3. Απαιτήσεις αποκατάστασης κατά τους υπολογισμούς της συνδιάσκεψης των νικητήριων δυνάμεων στο Παρίσι το 1946 ύψους 7,1 δισεκα-
τομμυρίων ΗΠΑ αξίας 1938 (Αποζημίωση για την αρπαγή ιδιωτικής και κρατικής περιουσίας, λεηλασίες , καταστροφές). 4. Απαιτήσεις από το αναγκαστικό δάνειο 3,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ το οποίο εξαναγκάστηκε με παραχώρηση η Τράπεζα της Ελλάδος το 1942, όπως επίσης τα έξοδα στρατοπέδευσης των στρατευμάτων κατοχής στην Ελλάδα, αλλά και η διατροφή του Africa Corps του στρατηγού Ρόμελ. Ειδικά υπολογίζουν τις σημερινές Ελληνικές απαιτήσεις με την προσθήκη ενός ελάχιστου φόρου, στα 13.000.000.000 δολάρια ΗΠΑ. Σε αυτές τις επανορθώσεις δεν συμπεριλαμβάνονται οι απώλειες σε ανθρώπινες ζωές. Η Ελλάδα έχασε 70.000 ζωές από άμεσες μάχες, 12.000 πολίτες από έμμεσες πολεμικές πράξεις, 38.960 εκτελεσθέντες, 100.000 δολοφονηθέντες αιχμαλώτους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης (μεγάλο μέρος Εβραϊκής καταγωγής Έλληνες περίπου 65.000) 600.000 νεκρούς από πείνα. Οι απαιτήσεις της χώρας δεν είναι μόνο οικονομικές. Υπάρχει η ηθική και πολιτική διάσταση. Για τους αρχαιολογικούς θησαυρούς λέγεται ότι μας άρπαξαν 8.500 «κομμάτια» αξίας 1,5 τρισεκατομμυρίου!!!
Κώστας Παπαδόπουλος
σχετικές με το αντικείμενό του (φροντιστήρια, ιδιαίτερα μαθήματα). Το 30 % των νέων αποφοίτων των Φυσικών και Μαθηματικών τμημάτων μένουν άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι για περισσότερο από δυο χρόνια, ενώ περίπου το 15% συνεχίζει μεταπτυχιακές σπουδές πιθανόν για να αποφύγει τον εφιάλτη της ανεργίας. Περίπου 56.000 εκτιμώνται οι άνεργοι πτυχιούχοι Θεολογίας ενώ άλλοι τόσοι υποαπασχολούνται ή ετεροαπασχολούνται. Πάνω από 12.000 υπολογίζονται οι άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι και ετεροαπασχολούμενοι πτυχιούχοι γυμναστές. Τα αποτελέσματα της έρευνας για την απασχόληση των πτυχιούχων του Παντείου Πανεπιστημίου, που διεξήχθη από το Γραφείο Διασύνδεσης του Ιδρύματος, αποκαλύπτουν ότι ένας στους πέντε πτυχιούχους κοινωνιολόγους είναι άνεργος, ενώ από όσους εργάζονται το 70% δήλωσε ότι το επάγγελμά τους έχει από καμία έως ελάχιστη σχέση με τις σπουδές τους. Το συμπέρασμα πάντως , λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω, είναι πως η οικονομική ύφεση παραμένει και μεγαλώνει όλο και περισσότερο. Άρα και οι νέοι πτυχιούχοι μας δεν θα μπορέσουν να βρουν δουλειά με βάση αυτό που σπούδασαν και πιθανότατα να μη βρουν και πουθενά αλλού, εφόσον η ανεργία καλπάζει σε πολύ μεγάλο βαθμό καθημερινά. Το πιθανότερο είναι να συντηρούνται από τους ίδιους τους γονείς τους, οι οποίοι έκαναν απέραντες θυσίες για να εξοπλίσουν τα παιδιά τους με σημαντικά εφόδια , για να μπορέσουν να σταθούν αντάξια της κοινωνίας. Η τραγική ειρωνεία όμως είναι πως η ίδια η κοινωνία αυτά τα παιδιά δεν μπορεί να τα καλύψει πλέον, με αποτέλεσμα οι νέοι να βάζουν «πλώρη» για το εξωτερικό και να αναζητούν εκεί ένα καλύτερο μέλλον.
Ραφαήλα Παπαδοπούλου
7η Σελίδα.– Αρ. Φύλου 52—ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2014
Το ξενιτεμένο πουλί. Με λένε Αλτάϊρα. Δεν είμαι πουλί, είμαι κορίτσι, 10 χρονών. Μένω με τους γονείς μου και τα τρία αδέλφια μου σε ένα μικρό σπίτι, δηλαδή ένα δωμάτιο φτιαγμένο με ξύλα, λαμαρίνες και νάιλον, στην άκρη της μεγάλης πόλης . Καμπούλ νομίζω τι λένε. Το σπίτι , ο δρόμος , τα παιδιά, όλα στην γειτονιά μου είναι βρώμικα. Ο πατέρας δούλευε σε ένα εργοστάσιο που έκαναν χυμούς από φρούτα , αλλά μια μέρα έσκασε μια μεγάλη βόμβα και πάει το εργοστάσιο πάει και η δουλειά του μπαμπά. Τώρα κάθε απόγευμα περιμένει έξω από ένα εστιατόριο να πάρει το φαγητό που περισσεύει , τι χαρά όταν γυρίζει με μια γαβάθα ρύζι. Αλάχ αν ήμουν πουλί όπως με φωνάζουν, θα είχα φτερά και θα πετούσα ψηλά στον καθαρό ουρανό. Θα έφθανα μέχρι το χωριό μας, εκεί που ήταν το σπίτι μας πριν έρθουν ένα βράδυ οι Ταλιμπαν. Εκεί που από το παράθυρο έβλεπα τα ψηλά, καφετιά βουνά. Εκεί που κάθε μέρα ο πατέρας πήγαινε τις κατσικούλες βόλτα. Είχαμε τόσο πολύ γάλα και τόσα φαγητά, καθόλου δεν πεινούσαμε . Εδώ στην Καμπούλ, κάθομαι κλεισμένη με την μητέρα στο σπίτι. Τα αδέλφια μου πηγαίνουν σχολείο , παίζουν μπάλα στο δρόμο , εγώ δεν επιτρέπεται, είμαι γυναίκα. Αλάχ αν ήμουν πουλί θα πετούσα στο σχολείο θα καθόμουν σε ένα κλαδί και από το παράθυρο θα άκουγα τι λέει ο δάσκαλος. Ένα βράδυ μαζεύτηκαν στο σπίτι ο πατέρας και
δυο γείτονες. Έστειλαν την μάνα και τα παιδιά για ύπνο. Κρύφτηκα κάτω από τις κουβέρτες αλλά δεν κοιμήθηκα, τέντωσα τα αυτιά μου και προσπάθησα να ακούσω τι λένε. Δεν κατάλαβα πολλά, έλεγαν για κάποιους γνωστούς , για κάποια μονοπάτια και χρήματα αλλά και χώρες όπου η ζωή ήταν ωραία. Ένα βράδυ η μητέρα μας ξύπνησε απότομα, μας είπε να βάλουμε όλα μας τα χοντρά μας ρούχα, αυτή σε ένα σεντόνι μάζεψε τα λίγα τρόφιμα που είχαμε και πήρε αγκαλιά το μωρό. Ξεκινάμε διέταξε ο πατέρας. Έξω μας περίμεναν και οι δυο γείτονες με τις οικογένειες τους και όλοι μαζί ξεκινήσαμε μέσα στο σκοτάδι. Που πηγαίναμε; κανένας δεν απαντούσε. Μήπως για την χώρα της χαράς. Όταν ξημέρωσε βρισκόμασταν στα βουνά, ξερά βουνά, λίγο νερό. Τις μέρες κρυβόμασταν το βράδυ προχωρούσαμε. Στην αρχή μετρούσα τις μέρες , μετά έχασα το μέτρημα. Τα πόδια μου γέμισαν φούσκες , τα παπούτσια μου σκόνη, τα ρούχα μου τρύπες και η ψυχή μου παγωνιά. Αλάχ να ήμουν πουλί να πετούσα μέχρι τα άστρα να ζεσταθώ λιγάκι. Ώσπου μια μέρα αντικρίσαμε το πιο παράξενο πράγμα στον κόσμο. Τόσο πολύ νερό δεν είχα ξαναδεί. Πως μαζεύτηκε όλο μαζί σε αυτό τον τόπο και έφτανε όσο έβλεπαν τα μάτια μου. Αλάχ να ήμουν πουλί να πετούσα μακρυά και να έβλεπα πόσο μεγάλη είναι αυτή η θάλασσα. Σε λίγο φάνηκε ένας ξένος, κουνούσε τα χέρια και
μιλούσε μια άλλη γλώσσα. Ο πατέρας του έδωσε χρήματα και αυτός έδειξε ένα ξύλινο κουτί μέσα στη θάλασσα. Μπήκαμε όλοι στο ξύλινο κουτί. Οι μάνες και τα μωρά κάθησαν σε ένα μικρό δωματιάκι μέσα στο ξύλινο κουτί. Ο ξένος έβαλε μπρος την μηχανή και το ξύλινο κουτί άρχισε να τρέχει μέσα στην θάλασσα. Ήταν νύχτα , τα άστρα χαρούμενες πυγολαμπίδες , τραγουδούσαν για την χώρα της χαράς όπου δεν υπάρχει πόλεμος. Για την χώρα με τα δένδρα, τα λουλούδια , τους χαμογελαστούς ανθρώπους. Ξημέρωνε , στο πρώτο αχνό φως ξεπρόβαλε ένας βράχος, ένα μικρό νησάκι, άρα πιο να είναι το όνομά του, νησί της χαράς ; νησί της ειρήνης ; νησί της αγάπης; Ξαφνικά ένα μεγάλο ξύλινο κουτί πρόβαλε μπροστά μας και άνδρες με άσπρες στολές άρχισαν να φωνάζουν λόγια που δεν καταλαβαίναμε. Μήπως ήταν άγγελοι για να μας σώσουν. Αλλά αυτοί με ένα σκοινί δέσανε το κουτί μας και άρχισαν να μας τραβάν πίσω. Ο πατέρας άρχισε να φωνάζει , έδειχνε την μητέρα με το μωρό στην αγκαλιά , αλλά αυτοί τίποτα. Το κουτί μας διαλύθηκε. Βρέθηκα μέσα στο νερό, ένιωσα να τσιμπάνε το κορμί μου χιλιάδες βελόνες. Τα ρούχα μου βράχηκαν, βάρυναν, βούλιαζα , δεν μπορούσα να ανασάνω. Ανέβηκα στην επιφάνεια , πήρα ανάσα , άπλωσα το χέρι , κοίταξα τους ανθρώπους. Αλάχ να ήμουν πουλί να πετάξω να ρθω κοντά σου.
Δέσποινα Ανταβαλίδου
Ο καθρέφτης Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε μία χώρα λουσμένη στο φώς, με γάργαρα νερά που τρέχαν από βουνίσιες πηγές και ξεδιψούσαν τους κατοίκους της, με καταγάλανες θάλασσες και διάσπαρτα νησιά που έμοιαζαν με περίτεχνο νταντελένιο σχέδιο. Οι κάτοικοι ήταν χαρούμενοι και αγαπημένοι, δουλευταράδες και μπεσαλήδες, χορευταράδες και γλεντζέδες μα πάνω από όλα φιλόξενοι και δημοκρατικοί. Κάποιος γειτονικός λαός όμως ζήλεψε την τόση ευημερία και θέλησε όχι να τους μοιάσει και να ζουν καλά και οι ίδιοι, μα να σταματήσει αυτή την ‘’υπερβολική ευτυχία’’! Συνεδρίαζαν λοιπόν οι γείτονες και κατέστρωναν σχέδια, τα οποία έθεταν σε εφαρμογή άμεσα. Χωρίς αποτέλεσμα όμως. Ο λαός της ηλιόλουστης χώρας συνέχιζε να ζει με το χαμόγελο στα χείλη, δουλεύοντας τραγουδώντας με αγάπη και ειρήνη. Πέρασαν χρόνια και η καταστροφή της ηλιόλουστης χώρας τους είχε γίνει εμμονή. Τότε ήταν που πέρασε από τα μέρη τους ένας τρελός μάγος και τον συμβουλεύτηκαν. Έπειτα από αρκετούς μήνες πήγε ο μάγος στον κυβερνήτη της γειτονικής χώρας και του είπε πως είχε βρει τον τρόπο που θα κατέστρεφαν την ηλιόλουστη χώρα, φυσικά ήθελε ανταλλάγματα για
την βοήθειά του. Ζήτησε ο μάγος να πάρει ό,τι ήταν κάτω από το έδαφος και ο κυβερνήτης θα έπαιρνε ό,τι ήταν πάνω από τη γη της ηλιόλουστης χώρας. Η συμφωνία έκλεισε και μπήκε σε εφαρμογή το σχέδιο. Ο μάγος δούλεψε μερόνυχτα και τοποθέτησε έναν τεράστιο καθρέφτη γύρω από την ηλιόλουστη χώρα, μέσα σε κάθε σπίτι και απέναντι από κάθε κάτοικο. Μάζεψε χρήματα πολλά και τα μοίρασε σε όλους λέγοντας πως από εδώ και πέρα δεν θα ήταν απαραίτητο να κάνουν τίποτε οι πολίτες, γιατί θα τα έβρισκαν όλα έτοιμα από τους άλλους. Τα χρόνια πέρασαν και στην ηλιόλουστη χώρα κανείς δεν ήταν πια ευτυχισμένος. Κανείς δεν δούλευε, κανείς δεν καλλιεργούσε τη γη, κανείς δεν νοιάζονταν για κανέναν, παρά μόνο για τον εαυτό του. Ο λόγος? Μα όλοι περίμεναν από τον άλλον να κάνει κάτι! Τότε λοιπόν ο περιπλανώμενος μάγος και ο κυβερνήτης της γειτονικής χώρας βρήκαν την ευκαιρία να εισβάλλουν και να αρπάξουν, να καταχραστούν και να ρημάξουν τον τόπο, μη βρίσκοντας καμία αντίσταση από κανέναν, γιατί όλοι περίμεναν από τον άλλον να κάνει κάτι και να αντισταθεί στους εισβολείς. Όλοι γκρίνιαζαν και παραπονιόντουσαν, όμως περίμεναν από τον
άλλον να σκεφτεί κάποια λύση και να την εφαρμόσει μόνος του! Η άλλοτε χαρούμενη και ηλιόλουστη χώρα με τα γάργαρα νερά, δεν υπήρχε πια. Οι κάτοικοι ήταν συνέχεια σκυθρωποί και επικρατούσε διχόνοια, πείνα και φτώχια. Κάποια σκοτεινή και βροχερή μέρα μία παρέα παιδιών ενώ μαλώνανε με πετροπόλεμο για την κυριαρχία της μπάλας, ράγισαν κατά λάθος, έναν από τους μεγάλους καθρέφτες του μάγου. Σιγά, σιγά το ράγισμα μεγάλωσε και έπεσαν όλοι οι καθρέφτες κάνοντας έναν εκκωφαντικό κρότο. Πετάχτηκαν όλοι και βγήκαν στους δρόμους, ψάχνοντας για τον άλλον… Τότε κατάλαβαν πως ο άλλος δεν ήταν παρά το είδωλό τους και πως τους είχε ξεγελάσει ο περιπλανώμενος μάγος. Ε, τότε λοιπόν πιάστηκαν όλοι μαζί χέρι, χέρι δημιουργώντας μια μεγάλη αλυσίδα με τα κορμιά τους και όλοι μαζί έδιωξαν τον περιπλανώμενο μάγο και τον ξένο κυβερνήτη από τη χώρα! Απαγορεύτηκε διά νόμου η χρήση του καθρέφτη, και όποιος δεν τηρούσε αυτόν τον μοναδικό νόμο, εξορίζονταν και όποιος τον αποδέχονταν μπορούσε να μπει στη χώρα. Έτσι όλοι μαζί αγαπημένοι ξανάχτισαν την χώρα πιο όμορφη από ότι ήταν πριν.
Ελένη Χ.Δ.
Που; Πού χωρίς εσένα που; Πέσ΄μου να πάω που. Πού να σταθώ χωρίς εσένα, Οι δρόμοι όλοι κλείσανε, Τα τραίνα σταματήσανε Χωρίς εσένα για μένα Χωρίς εσένα. Και πού να πάω, που να πάω, Χωρίς εσένα που να περπατάω, Όλα ασήμαντα, ξεθωριασμένα Χωρίς εσένα. Και που να πάω, Και είναι πολύ που σ ‘αγαπάω και πονάω Τίποτα δεν επιθυμώ, Τίποτα δεν ζητάω Χωρίς εσένα που; Τίποτα δεν μου έμεινε Μόνο να σ ‘αγαπάω Και που να πάω. Μυρσίνη Κωνσταντινίδου
8η Σελίδα.– Αρ. Φύλου 52—ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2014
Μαθαίνω να βάζω στόχους – Σημαντική δεξιότητα για τα παιδιά! “Τίποτα δεν δημιουργεί περισσότερο αυτοσεβασμό και αυτοπεποίθηση από την επίτευξη ενός στόχου!” - Thomas Carlyle, Άγγλος συγγραφέας Τα παιδιά από πολύ νωρίς ξεκινούν να κάνουν όνειρα, “Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω δασκάλα, πιλότος, πυροσβέστης...”. Ακόμα και αν δεν το συνειδητοποιούν, τότε ξεκινούν να ορίζουν για πρώτη φορά τους στόχους τους! Όταν όμως θα μπορέσουν να κατανοήσουν το πόσο σημαντικοί είναι οι στόχοι και η θέσπισή τους, τότε είναι που θα βρεθούν ένα βήμα πιο κοντά στην εκπλήρωση των επιθυμιών και των ονείρων τους! Για να το πετύχουν αυτό θα χρειαστούν τη βοήθεια και την ενθάρρυνση των γονιών. Οι γονείς είναι οι πρώτοι που θα βοηθήσουν τα παιδιά να πιστέψουν ότι τα πάντα μπορούν να συμβούν αρκεί να δουλέψουν προς αυτή την κατεύθυνση! Η σημασία των στόχων... Τα παιδιά που έχουν όνειρα ή στόχους (πχ. στα αθλήματα, στο σχολείο ή σε οτιδήποτε άλλο), τα πηγαίνουν καλύτερα στους περισσότερους τομείς της ζωής τους σε σχέση με τα παιδιά που δεν έχουν σχέδια για το μέλλον τους, αναφέρουν οι έρευνες. Όταν τα παιδιά βάζουν στόχους αποκτούν ένα σκοπό, και ο σκοπός αυτός μπορεί να ενισχύσει και να βελτιώσει την αυτοπεποίθησή τους. Επιπλέον, όταν τα παιδιά έχουν στόχους συγκεντρώνονται σε αυτούς και παίρνουν καλύτερες αποφάσεις (πχ. αν βρίσκονται κοντά στο στόχο τους ή παρεκκλίνουν από αυτόν). Οι στόχοι μπορούν να κατευθύνουν τη συμπεριφορά και να ορίζουν τις προτεραιότητές μας! Οι στόχοι δίνουν κίνητρο και νόημα στο παιδιά. Όταν οι στόχοι είναι ουσιαστικοί και προσωπικοί, τα παιδιά θέλουν και επιδιώκουν να φτάσουν στην επίτευξή τους. Έχοντας στόχους επομένως, κερδίζουν κίνητρο και ενέργεια για να συνεχίσουν να προσπαθούν! Πώς μπορούν να βοηθήσουν οι γονείς; Ανάλογα με την ηλικία του παιδιού μπορούν να διαμορφωθούν και ανάλογοι στόχοι. Αρχικά είναι σημαντικό οι γονείς να μιλήσουν στα παιδιά για το πόσο χρήσιμο και σημαντικό είναι να βάζουμε στόχους στην καθημερινότητά μας. Οι γονείς μπορούν να χρησιμοποιήσουν παραδείγματα από την καθημερινή τους ζωή όπως τη διαχείριση των χρημάτων για να τονίσουν την αναγκαιότητα των στόχων. Αν ο στόχος σας είναι να εξοικονομήσετε κάποια χρήματα στο τέλος του μήνα για να πάρετε κάτι στην οικογένειά σας, δείχνετε ένα θετικό στόχο με θετικό αποτέλεσμα, και επίσης μπορείτε να συζητήσετε με το παιδί τις θυσίες που θα χρειαστούν για να τον πετύχετε. Στη συνέχεια οι γονείς μπορούν μαζί με το παιδί να σκεφτούν κάποιους στόχους που θέλει να βάλει το παιδί σχετικά με το σχολείο και τα μαθήματα, με τον αθλητισμό ή άλλες δραστηριότητες, για τις σχέσεις του με φίλους ή τα αδέλφια του. Το παιδί θα επιλέξει το ίδιο τι θέλει να βάλει ως στόχο έτσι ώστε να αποκτήσει περισσότερο νόημα και κίνητρο για να προσπαθήσει. Στην επόμενη φάση είναι σημαντικό να βοηθήσουν οι γονείς το παιδί να γράψει το στόχο του σε ένα χαρτί με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι εύκολα μετρήσιμος. Για παράδειγμα, ο στόχος του μπορεί να είναι η βελτίωση της ανάγνωσης μέσα από καθημερινή εξάσκηση. Όταν διαμορφωθεί ο στόχος, οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν το παιδί να αριθμήσει κάτω από αυτόν τα μικρότερα βήματα που θα χρειαστούν για να επιτευχθεί. Έτσι, θα έχει ένα ξεκάθαρο δρόμο που θα πρέπει να ακολουθήσει. Ταυτόχρονα είναι σημαντικό να βρεθούν τα εμπόδια που μπορεί να εμφανιστούν στην προσπάθεια εκπλήρωσης του στόχου, καθώς και οι τρόποι για να τα ξεπεράσει. Όταν ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία, το χαρτί μπορεί να μπει σε ένα εμφανές μέρος έτσι ώστε να θυμίζει στο παιδί το στόχο του. Εκεί πάνω μπορεί να καταγράφεται ο χρόνος που αφιερώνει καθημερινά το παιδί στο κάθε βήμα για να πετύχει αυτό που επιθυμεί. Τέλος, οι γονείς είναι πολύ σημαντικό να επιβραβεύουν την προσπάθεια που κάνει το παιδί έτσι ώστε να το ενθαρρύνουν να συνεχίσει να δουλεύει τη δεξιότητα της θέσπισης στόχων. Ακόμα όμως και αν το παιδί δεν καταφέρει να φτάσει τον απώτερο στόχο του, βοηθήστε το να δει τα πολύτιμα πράγματα που έμαθε μέσα από τον προγραμματισμό και τον καθορισμό του στόχου του. Βοηθήστε το να μην χάνει την πίστη του όταν αποτυγχάνει σε κάτι. Ακόμα και αν η ζωή δεν μας τα φέρνει πάντα όπως τα προγραμματίζουμε, αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να σταματάμε να κυνηγάμε τα όνειρά μας. Εάν ένα σχέδιο δεν λειτουργεί, με θετική σκέψη μπορούμε να αναθεωρήσουμε το σχέδιο αυτό και να προσπαθήσουμε ξανά!
Parentshelp.gr